>

Livre, Chap.
[1, 31]	γὰρ δίκαια μέν ἐστιν ἃ	ὁ	νόμος κελεύει ποιεῖν, ὁ δὲ
[1, 31]	πάλιν οὕτως. Εἰ γὰρ ἃ	ὁ	νόμος πράττειν τάττει, ταῦτά ἐστιν
[1, 31]	Δίκαια γάρ φασιν εἶναι ἃ	ὁ	νόμος προστάττει. Ὁ δὲ νόμος
[1, 31]	ποιεῖ τὸ αὑτοῦ ἔργον ἢ	ὁ	σκυτεύς, καὶ ἦν ἔργον ἀντικαταλλάτεσθαι
[1, 1]	ἀγαθὸν ἢ ὅτι κακὸν ἢ	ὅ	τι ἂν ἄλλο ᾖ· λέγει
[1, 16]	ἔστι λαβεῖν τὸ διὰ τί.	τὸ	δὲ διὰ τί οὐχ ἁπλοῦν
[1, 31]	πράττει. Ὁμοίως καὶ ὡσαύτως καὶ	ὁ	ἄδικος ἔσται ὁ εἰδὼς καὶ
[1, 31]	τῷ ἀδικεῖν πλεῖον ἔχει, καὶ	ὁ	ἀδικούμενος δὲ τῷ ἀδικεῖσθαι ἔλαττον·
[1, 31]	ἅμα καὶ ἄκοντα· ἀλλὰ μὴν	ὁ	ἀδικῶν, ᾗ ἀδικεῖ, πλεῖον ἔχει,
[1, 27]	καταπληττόμενος) ἡ δὲ αἰδὼς καὶ	ὁ	αἰδήμων μεσότης τις τούτων. Οὔτε
[1, 13]	βιάζεσθαι ἐροῦμεν. Εἰ δὲ μή,	ὁ	ἀκρατὴς ἀντερεῖ, οὐ φάσκων φαῦλος
[1, 31]	οὐδεὶς βούλεται ἀδικεῖσθαι· ὥστ´ οὐδὲ	ὁ	ἀκρατὴς αὐτὸς αὑτὸν ἑκὼν ἂν
[1, 11]	ἀκρατεῖς ἄδικοι καὶ ἀδικοῦσιν· ὥστε	ὁ	ἀκρατὴς ἑκὼν ἂν πράττοι τὰ
[1, 11]	τοῦτ´ ἂν γένοιτο δῆλον, ὅτι	ὁ	ἀκρατὴς ἑκὼν πράττει. Οἱ μὲν
[1, 12]	οὐκ ἔστιν ψεκτός· ἀλλ´ ἔστιν	ὁ	ἀκρατὴς ψεκτός· ἑκὼν ἄρα· ἡ
[1, 27]	γὰρ ἅπαντα καὶ πάντως, ὡς	ὁ	ἀναίσχυντος, καὶ ἐρεῖ καὶ πράξει,
[1, 22]	εἴη τούτων. Τίς οὖν ἐστίν;	Ὁ	ἀναλίσκων εἰς ἃ δεῖ καὶ
[1, 22]	ὁ τε γὰρ ἄσωτός ἐστιν	ὁ	ἀναλίσκων εἰς ἃ μὴ δεῖ
[1, 31]	εἶναι (ὁ γὰρ σώφρων καὶ	ὁ	ἀνδρεῖος καὶ ὁ ἐγκρατὴς καὶ
[1, 19]	ποῖον οὖν ἀνδρεῖον, καὶ τίς	ὁ	ἀνδρεῖος σκεπτέον. Ὡς ἁπλῶς μὲν
[1, 20]	Ἡ μὲν οὖν ἀνδρεία καὶ	ὁ	ἀνδρεῖος τοιοῦτος· σωφροσύνη δ´ ἐστὶν
[1, 19]	φόβοις ἄρα καὶ θάρρεσίν ἐστιν	ὁ	ἀνδρεῖος τοῖς κατ´ ἀνθρώπους· λέγω
[1, 10]	ἔξω ἀνθρώπων. Δῆλον οὖν ὅτι	ὁ	ἄνθρωπος τῶν πράξεών ἐστι γεννητικός.
[1, 13]	τόπος ἀποδεδομένος, τῷ μὲν πυρὶ	ὁ	ἄνω, τῇ δὲ γῇ ὁ
[1, 22]	ἔλλειψιν ὁ δὲ καθ´ ὑπερβολήν.	Ὁ	ἄρα ἐλευθέριος, ἐπειδή ἐστιν ἐπαινετός,
[1, 23]	ἀξιοῦσιν ἢ προσῆκον αὐτοῖς, μικρόψυχοι.	Ὁ	ἄρα μέσος τούτων ἐστὶν ὃς
[1, 31]	ἐπιμελεῖσθαι, καὶ τἆλλα τὰ τοιαῦτα,	ὁ	ἄρα ταῦτα μὴ πράττων ἀδικεῖ
[1, 31]	κατὰ πάσας ἀρετὰς ὄντα προστάττει,	ὁ	ἄρα τοῖς κατὰ νόμον ἐμμένων
[1, 32]	τούτου. Ποιητικὸς ἄρα τινὸς καὶ	ὁ	ἀρχιτέκτων ἔσται, καὶ τοῦ αὐτοῦ
[1, 32]	ποιητικὸς οἰκίας. Ἐστὶν δὲ καὶ	ὁ	ἀρχιτέκτων, καθὸ οὗτος ἐποίει οἰκίαν,
[1, 25]	ἐπὶ τοῖς τοιούτοις λυπητικός. Καὶ	ὁ	αὐτός γε πάλιν οὗτος λυπήσεται,
[1, 11]	ἑκών· ἀναγκαζόμενος ἄρα. Ἐνταῦθα πάλιν	ὁ	αὐτὸς λόγος ἀπαντήσεται. Καὶ γὰρ
[1, 1]	ἢ τῷ ὁρισμῷ δείκνυμεν ὅτι	ὁ	αὐτὸς λόγος ἐφαρμόττει ἐπί τε
[1, 31]	διότι ἐγγὺς τῆς πολιτικῆς κοινωνίας	ὁ	βίος αὐτῶν, ὥστε καὶ τὸ
[1, 31]	ἐπὶ τοῦ ἀκρατοῦς λόγος ἐναντιοῦται·	ὁ	γὰρ ἀκρατὴς βλάπτει αὐτὸς αὑτὸν
[1, 26]	ἔοικεν ἀπὸ τοῦ τρόπου κεῖσθαι·	ὁ	γὰρ αὐθάδης αὐτοάδης τις ἐστίν,
[1, 19]	δὴ τὴν τοιαύτην φατέον εἶναι·	ὁ	γὰρ αὐτὸς ἐφ´ ἑκάστῳ τούτων
[1, 12]	ὅς φησιν οὐχ ἑκούσιον εἶναι.	Ὁ	γὰρ ἐγκρατὴς ἑκὼν πράττει τὰ
[1, 24]	τις ἑστιῶν, ὁ τοιοῦτος σαλάκων	(ὁ	γὰρ σαλάκων τοιοῦτός ἐστιν, ὁ
[1, 32]	ἡ φρόνησις, περὶ τὰ πρακτά.	Ὁ	γὰρ συνετός που λέγεται τῷ
[1, 31]	καθ´ ἑαυτὸν ὄντα δίκαιον εἶναι	(ὁ	γὰρ σώφρων καὶ ὁ ἀνδρεῖος
[1, 31]	ἡ ἀναλογία αὕτη· ὡς γὰρ	ὁ	γεωργὸς τῷ οἰκοδόμῳ, οὕτως ὁ
[1, 31]	ἀδικῶν, ᾗ ἀδικεῖ, πλεῖον ἔχει,	ὁ	δ´ ἀδικούμενος, ᾗ ἀδικεῖται, ἔλαττον·
[1, 31]	ἢ ἄλλο τι τῶν τοιούτων·	ὁ	δ´ ἀντικαταλλαττόμενός τι ἀνθ´ οὗ
[1, 12]	τὸ παρὰ τὴν ἐπιθυμίαν ἀκούσιον·	ὁ	δ´ ἐγκρατὴς παρὰ τὴν ἐπιθυμίαν
[1, 30]	ἢ εἰδέναι ἃ μὴ οἶδεν,	ὁ	δ´ εἴρων ἐναντίος τούτῳ καὶ
[1, 32]	Ἐπαινετοὶ γάρ εἰσιν οἱ φρόνιμοι,	ὁ	δ´ ἔπαινος ἀρετῆς· ἔτι δ´
[1, 28]	δεῖν μήτε σκωφθῆναι, ἀλλ´ ὀργιζόμενος·	ὁ	δ´ εὐτράπελος ἀνὰ μέσον τούτων,
[1, 31]	γὰρ γεωργός, φησί, σῖτον ποιεῖ,	ὁ	δ´ οἰκοδόμος οἰκίαν, ὁ δὲ
[1, 31]	γεωργὸς τῷ οἰκοδόμῳ σῖτον δίδωσιν,	ὁ	δ´ οἰκοδόμος τῷ γεωργῷ οἰκίαν·
[1, 31]	ὁ μὲν ἀδικῶν ἑκὼν ἀδικεῖ,	ὁ	δὲ ἀδικούμενος ἄκων ἀδικεῖται, ὥστε
[1, 12]	εἰδὼς πράττει ὅτι κακὰ ἐστίν·	ὁ	δὲ ἀκρατής, εἰδὼς τὰ κακὰ
[1, 30]	φάσκων, ἀλλ´ ἐπικρυπτόμενος τὸ εἰδέναι.	Ὁ	δὲ ἀληθὴς οὐδέτερον τούτων ποιήσει.
[1, 29]	τῶν προσηκόντων καὶ ὄντων προστιθείς,	ὁ	δὲ ἀπεχθητικὸς ἐχθρὸς καὶ τῶν
[1, 26]	ἀπὸ τοῦ αὐτὸς αὑτῷ ἀρέσκειν)	ὁ	δὲ ἄρεσκος τοιοῦτος οἷος πᾶσιν
[1, 31]	οὗτος, τὸ μηδένα βούλεσθαι ἀδικεῖσθαι.	Ὁ	δέ γε ἀκρατὴς βουλόμενος πράττει
[1, 25]	τῷ ἀξίῳ καὶ τῷ ἀναξίῳ.	Ὁ	δέ γε νεμεσητικὸς οὔ {τοιοῦτος}
[1, 26]	πανταχῇ. Οὐδέτερος δὴ τούτων ἐπαινετός,	ὁ	δέ γε σεμνὸς ἀνὰ μέσον
[1, 25]	καὶ ὁ νεμεσητικὸς ἴσως τοιοῦτος,	ὁ	δέ γε φθονερὸς ἐναντίος τούτῳ.
[1, 22]	τούτων ὁ μὲν κατ´ ἔλλειψιν	ὁ	δὲ καθ´ ὑπερβολήν. Ὁ ἄρα
[1, 27]	λέγων καὶ πράττων ἃ ἔτυχεν,	ὁ	δὲ καταπεπληγμένος ὁ ἐναντίος τούτῳ,
[1, 24]	καιρῷ ἐνδεικνύμενος τὴν ἑαυτοῦ εὐπορίαν)	ὁ	δὲ μικροπρεπὴς ὁ ἐναντίος τούτῳ,
[1, 25]	ἀμφότεραι γὰρ αὗται ψεκταὶ εἰσίν,	ὁ	δὲ νεμεσητικὸς ἐπαινετός. Ἔστι δ´
[1, 31]	εἰ μὴ πράττει, τοῦτον ἀδικεῖ,	ὁ	δὲ νόμος κελεύει σώφρονα εἶναι,
[1, 31]	εἶναι ἃ ὁ νόμος προστάττει.	Ὁ	δὲ νόμος κελεύει τἀνδρεῖα πράττειν
[1, 31]	ἃ ὁ νόμος κελεύει ποιεῖν,	ὁ	δὲ νόμος τὰ κατὰ πάσας
[1, 32]	ἔοικεν, αὐτό τί ἐστιν ἀρετή.	Ὁ	δὲ νοῦς ἐστι περὶ τὰς
[1, 1]	ὁ ὁρισμὸς καὶ ἡ ἐπαγωγή·	ὁ	δὲ ὁρισμὸς βούλεται τὴν ἑκάστου
[1, 1]	ἐνυπάρχον ὅμοιον τῷ ὅρῳ ἐστίν.	Ὁ	δὲ ὅρος λέγει ὅτι ἀγαθόν,
[1, 31]	οἰκίαν, ὁ δὲ ὑφάντης ἱμάτιον,	ὁ	δὲ σκυτοτόμος ὑπόδημα. Ὁ μὲν
[1, 19]	οὕτως ἔχοντι ἀδύνατόν τι παθεῖν.	Ὁ	δὲ ταῦτα εἰδὼς καὶ διὰ
[1, 31]	ποιεῖ, ὁ δ´ οἰκοδόμος οἰκίαν,	ὁ	δὲ ὑφάντης ἱμάτιον, ὁ δὲ
[1, 29]	Οὐδέτερος οὖν ὀρθῶς ἐπαινετὸς ἐστίν,	ὁ	δὲ φίλος ἀνὰ μέσον τούτων·
[1, 32]	πορίσαι. Δόξειεν ἂν οὖν εἶναι	ὁ	δεινὸς ἐν τοῖς τοιούτοις τε
[1, 32]	δεινότητος. Ἡ γὰρ δεινότης καὶ	ὁ	δεινὸς οὐκ ἔστι μὲν οὔτε
[1, 19]	τοῦ λόγου διὰ τὸ καλόν.	Ὁ	δὴ ὁρμῶν διὰ λόγον ἕνεκεν
[1, 1]	ἀγαθὸν ἡ ἰδέα, ὡς οἴονται.	Ὁ	δὴ τοιοῦτος λόγος ἀληθὴς μέν
[1, 10]	ὥστε δῆλον ὅτι οὐδὲ σπουδαῖοι.	Ὁ	δὴ τοιοῦτος λόγος οὐκ ἔστιν
[1, 19]	σκεπτέον. Ὡς ἁπλῶς μὲν εἰπεῖν,	ὁ	διὰ μηθὲν τῶν προειρημένων ἀνδρεῖος
[1, 31]	δικαίοις τελείως σπουδαῖος ἔσται, ὥστε	ὁ	δίκαιος καὶ ἡ δικαιοσύνη τελεία
[1, 31]	κοινωνίᾳ ὄν, ἡ δικαιοσύνη καὶ	ὁ	δίκαιος περὶ τὸ πολιτικὸν δίκαιον
[1, 31]	οὐκ ἀδικήσει. Ἔστω δὴ οὗτος	ὁ	διορισμός. Ὅταν μὲν γὰρ ἡ
[1, 31]	τὸν λόγον τοῦτον. Ἔστιν δὲ	ὁ	διορισμὸς οὗτος, τὸ μηδένα βούλεσθαι
[1, 31]	ὑφ´ αὑτοῦ ἀδικεῖται. Ἀλλ´ ἐνταῦθα	{ὁ}	διορισμὸς προστεθεὶς κωλύσει τὸν λόγον
[1, 28]	διττῶς πως λεγόμενος· καὶ γὰρ	ὁ	δυνάμενος σκῶψαι ἐμμελῶς, καὶ ὃς
[1, 31]	σώφρων καὶ ὁ ἀνδρεῖος καὶ	ὁ	ἐγκρατὴς καὶ αὐτὸς καθ´ ἑαυτόν
[1, 12]	παρὰ τὴν ἐπιθυμίαν πράττει· ὥστε	ὁ	ἐγκρατὴς οὐχ ἑκὼν ἂν εἴη
[1, 31]	ὡσαύτως καὶ ὁ ἄδικος ἔσται	ὁ	εἰδὼς καὶ ὃν καὶ ᾧ
[1, 31]	ἐν τῷ ἀνάλογον. Ὡς γὰρ	ὁ	ἐλεύθερος ἔχει πρὸς τὸν δοῦλον
[1, 21]	πρᾶος καὶ ἐπαινετός. Οὔτε γὰρ	ὁ	ἐλλείπων τῇ ὀργῇ οὔτε ὁ
[1, 27]	Ὁ μὲν γὰρ ἀναίσχυντός ἐστιν	ὁ	ἐν παντὶ καὶ πρὸς πάντας
[1, 24]	(ὁ γὰρ σαλάκων τοιοῦτός ἐστιν,	ὁ	ἐν ᾧ μὴ δεῖ καιρῷ
[1, 27]	ἃ ἔτυχεν, ὁ δὲ καταπεπληγμένος	ὁ	ἐναντίος τούτῳ, ὁ πάντα καὶ
[1, 24]	ἑαυτοῦ εὐπορίαν) ὁ δὲ μικροπρεπὴς	ὁ	ἐναντίος τούτῳ, ὃς οὗ δεῖ
[1, 2]	γὰρ τῶν κατ´ αὐτὰς πράξεων	ὁ	ἔπαινος γίνεται. Τὰ δὲ δυνάμεις,
[1, 11]	ἄλλος λόγος τις τούτῳ ἐναντιοῦται,	ὁ	ἐπὶ τῇ ἀκρασίᾳ. Οὐθεὶς γάρ,
[1, 25]	ὄντι, λυπή τις. Νεμεσητικὸς οὖν	ὁ	ἐπὶ τοῖς τοιούτοις λυπητικός. Καὶ
[1, 31]	ταῦτα καὶ τοῖς τοιούτοις λόγοις	ὁ	ἐπὶ τοῦ ἀκρατοῦς λόγος ἐναντιοῦται·
[1, 32]	ἴσως ἔχει ὥσπερ ἐν οἰκίᾳ	ὁ	ἐπίτροπος. Οὗτος γὰρ πάντων κύριος
[1, 25]	εὖ πράττειν, λυπήσεται. Ὁμοίως τούτῳ	ὁ	ἐπιχαιρέκακος ἡσθήσεται κακῶς πράττοντι καὶ
[1, 28]	τὸς} ἄγροικος ὤν. Ἔσται δὲ	ὁ	εὐτράπελος διττῶς πως λεγόμενος· καὶ
[1, 1]	πότε ἀγαθὸν ἐν μὲν ἰατρικῇ	ὁ	ἰατρὸς οἶδεν, ἐν δὲ κυβερνητικῇ
[1, 1]	Πότε μὲν γὰρ δεῖ τεμεῖν	ὁ	ἰατρὸς οἶδεν, πότε δὲ δεῖ
[1, 1]	δυνάμεώς ἐστι θεωρῆσαι (οὔτε γὰρ	ὁ	ἰατρὸς οὔτε ὁ οἰκοδόμος λέγει
[1, 1]	καθ´ ἑαυτὸν εἰδήσει· οὔτε γὰρ	ὁ	ἰατρὸς τὸ ἐν τῇ κυβερνητικῇ
[1, 21]	κατὰ τὴν ὑπερβολὴν ψεκτὸς καὶ	ὁ	κατὰ τὴν ἔλλειψιν· ὁ μέσος
[1, 21]	γε ὤν) Ἐπεὶ τοίνυν καὶ	ὁ	κατὰ τὴν ὑπερβολὴν ψεκτὸς καὶ
[1, 27]	ἐρεῖ καὶ πράξει, οὔτε ὡς	ὁ	καταπλήξ, ἐν παντὶ καὶ πάντως
[1, 13]	ὁ ἄνω, τῇ δὲ γῇ	ὁ	κάτω· ἔστι μέντοι γε βιάσασθαι
[1, 31]	ἀδίκως αὐτῷ ἀποδοθῇ· ἀλλ´ ἤδη	ὁ	κρίνας κακῶς καὶ δούς, οὗτος
[1, 1]	ἰατρὸς οἶδεν, ἐν δὲ κυβερνητικῇ	ὁ	κυβερνήτης, ἐν ἑκάστῃ δ´ ἕκαστος.
[1, 1]	οἶδεν, πότε δὲ δεῖ πλεῖν	ὁ	κυβερνήτης. Ἐν ἑκάστῃ δὲ τὸ
[1, 1]	κυβερνητικῇ ἀγαθὸν πότε εἰδήσει, οὔτε	ὁ	κυβερνήτης τὸ ἐν ἰατρικῇ. Οὐκ
[1, 31]	ἐν τοῖς ἀγῶσιν; Καὶ γὰρ	ὁ	λαβὼν τὸν φοίνικα παρὰ τοῦ
[1, 19]	φοβερόν· οὕτω μὲν γὰρ ἂν	ὁ	λίθος εἴη καὶ τἆλλα ἄψυχα
[1, 6]	φύσει ἔθει ἄλλως γίνεται. Οἷον	ὁ	λίθος καὶ ὅλως τὰ βαρέα
[1, 12]	ἑκούσιον ἄρα ἐστίν. Ἀλλ´ οὗτος	ὁ	λόγος ἀναιρεῖ ἀκρασίαν καὶ τὸν
[1, 32]	ὁρμὴ πρὸς ἀρετήν. Οὐδ´ αὖ	ὁ	λόγος καὶ ἡ προαίρεσις οὐ
[1, 32]	εἴη, ἐπειδὴ ὑπὲρ τἀληθοῦς ἐστιν	ὁ	λόγος καὶ τἀληθὲς ὡς ἔχει
[1, 32]	ἐπὶ τοῦ λόγου, τί ἐστιν	ὁ	λόγος καὶ τίς ὁ ὀρθὸς
[1, 32]	λόγον (λέγω δέ, ὡς ἂν	ὁ	λόγος ὁ ὀρθὸς κελεύσειεν, οὕτως
[1, 1]	δύναμις, ὑπὲρ ἧς νῦν ἐστιν	ὁ	λόγος, οὐχ ὑπὲρ τούτου σκοπεῖ
[1, 8]	ὁ μοιχός· οὐκ ἔστιν οὗτος	ὁ	μᾶλλον τὰς ἐλευθέρας διαφθείρων. Ἀλλὰ
[1, 23]	μήτε πάσης· οὗτος δ´ ἐστὶν	ὁ	μεγαλόψυχος. Ὥστε δῆλον ὅτι ἡ
[1, 31]	ἐνδέχεται αὐτὸν αὑτὸν ἀδικεῖν. Ἔτι	ὁ	μὲν ἀδικῶν ἑκὼν ἀδικεῖ, ὁ
[1, 30]	περὶ λόγους, οὐ πάντας δέ.	Ὁ	μὲν γὰρ ἀλαζών ἐστιν ὁ
[1, 27]	δὲ περὶ πράξεις καὶ λόγους.	Ὁ	μὲν γὰρ ἀναίσχυντός ἐστιν ὁ
[1, 31]	δικαίου χρῆσθαι ἐν τῇ πολιτείᾳ.	Ὁ	μὲν γὰρ γεωργός, φησί, σῖτον
[1, 29]	δὲ περὶ πράξεις καὶ λόγους·	ὁ	μὲν γὰρ κόλαξ ἐστὶν ὁ
[1, 20]	τῶν τοιούτων ἡδονῶν μηθὲν πάσχειν	(ὁ	μὲν γὰρ τοιοῦτος ἀναίσθητος) ἀλλ´
[1, 19]	ἀνδρείῳ ὥστε ὅλως μὴ φοβεῖσθαι.	Ὁ	μὲν γὰρ τοιοῦτος οὐκ ἀνδρεῖος,
[1, 22]	οὗτοι ψεκτοί. Ἔστι δὲ τούτων	ὁ	μὲν κατ´ ἔλλειψιν ὁ δὲ
[1, 31]	ἱμάτιον, ὁ δὲ σκυτοτόμος ὑπόδημα.	Ὁ	μὲν οὖν γεωργὸς τῷ οἰκοδόμῳ
[1, 29]	ἐναντιώσεται παρὰ τὸ δοκοῦν αὑτῷ.	Ὁ	μὲν οὖν φίλος τοιοῦτος· ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[1, 32]	μὲν οὔτε φρόνησις οὔτε φρόνιμος,	ὁ	μέντοι φρόνιμος δεινός, διὸ καὶ
[1, 21]	καὶ ὁ κατὰ τὴν ἔλλειψιν·	ὁ	μέσος ἂν τούτων εἴη καὶ
[1, 21]	οὔτε ὁ ὑπερβάλλων ἐπαινετός, ἀλλ´	ὁ	μέσως ἔχων πρὸς ταῦτα, οὗτος
[1, 22]	ὅ τ´ ἀνελεύθερος ἐναντίως τούτῳ	ὁ	μὴ ἀναλίσκων εἰς ἃ δεῖ
[1, 31]	πεπονηκὼς πρὸς τὰ πολλά, οὕτως	ὁ	μὴ πεπονηκὼς πρὸς τὰ ὀλίγα.
[1, 31]	πράττειν τάττει, ταῦτά ἐστιν δίκαια,	ὁ	μὴ πράττων ταῦτα ἀδικεῖ· καὶ
[1, 5]	οὔτε ὁ φοβούμενος πάντα οὔτε	ὁ	μηθέν. Ταὔτ´ ἄρα καὶ αὔξει
[1, 28]	δ´ εὐτράπελος ἀνὰ μέσον τούτων,	ὁ	μήτε πάντας καὶ πάντως σκώπτων
[1, 28]	δεῖν σκώπτειν, ὅ τε ἄγροικος	ὁ	μήτε σκώπτειν βουλόμενος δεῖν μήτε
[1, 8]	ἐλλείψει τινί, οἷον μοιχεία καὶ	ὁ	μοιχός· οὐκ ἔστιν οὗτος ὁ
[1, 25]	Ἡ μὲν οὖν νέμεσις καὶ	ὁ	νεμεσητικὸς ἴσως τοιοῦτος, ὁ δέ
[1, 10]	ἔστιν ἀληθής. Διὰ τί γὰρ	ὁ	νομοθέτης οὐκ ἐᾷ τὰ φαῦλα
[1, 32]	τὰς ἀρχὰς ἡ ἐπιστήμη, ἀλλ´	ὁ	νοῦς. Ἡ δὲ σοφία ἐστὶν
[1, 32]	περὶ ταὐτά, περὶ ἃ καὶ	ὁ	νοῦς καὶ ἡ ἐπιστήμη. Ἡ
[1, 31]	τοῦ γὰρ δεσπότου τί ἐστιν	ὁ	οἰκέτης. Ἀλλὰ δὴ καὶ εἰ
[1, 31]	δίκαιον οἰκέτῃ πρὸς ἐλεύθερον ταὐτόν·	ὁ	οἰκέτης γὰρ ἐὰν πατάξῃ τὸν
[1, 3]	τὴν οἰκοδομικήν· καὶ οὗ ποιητικὸς	ὁ	οἰκοδόμος, ἡ τούτου ἀρετὴ τοῦ
[1, 1]	(οὔτε γὰρ ὁ ἰατρὸς οὔτε	ὁ	οἰκοδόμος λέγει ὅτι ἀγαθὸν ἡ
[1, 31]	δίκαιον τῷ ἀνάλογον. Ἐπεὶ δὲ	ὁ	οἰκοδόμος πλείονος ἄξιον ποιεῖ τὸ
[1, 31]	ὁ γεωργὸς τῷ οἰκοδόμῳ, οὕτως	ὁ	οἰκοδόμος τῷ γεωργῷ· ὁμοίως τῷ
[1, 32]	δέ, ὡς ἂν ὁ λόγος	ὁ	ὀρθὸς κελεύσειεν, οὕτως ἔπραξεν) ἀλλ´
[1, 32]	ἐστιν ὁ λόγος καὶ τίς	ὁ	ὀρθὸς λόγος; Ἀναγκαῖον ἴσως ἐστὶν
[1, 1]	ἐστὶ μὲν τὸ κοινόν, ὡς	ὁ	ὁρισμὸς καὶ ἡ ἐπαγωγή· ὁ
[1, 13]	οὖν βιαίου οὗτος ἡμῖν ἔστω	ὁ	ὁρισμός, ὧν ἐκτός ἐστιν ἡ
[1, 1]	ἂν ἄλλο ᾖ· λέγει δὲ	ὁ	ὅρος ὅτι τὸ τοιόνδ´ ἀγαθὸν
[1, 20]	περὶ ταύτας ἀνὴρ σώφρων ἔσται	ὁ	οὕτως ἔχων ὥστε μηδ´ ὑπὸ
[1, 28]	ὅ τε Γὰρ βωμολόχος ἐστὶν	ὁ	πάντα καὶ πᾶν οἰόμενος δεῖν
[1, 27]	δὲ καταπεπληγμένος ὁ ἐναντίος τούτῳ,	ὁ	πάντα καὶ {πρὸς} πάντας εὐλαβούμενος
[1, 27]	εἰπεῖν (ἄπρακτος γὰρ ὁ τοιοῦτος,	ὁ	πάντα καταπληττόμενος) ἡ δὲ αἰδὼς
[1, 21]	σκοποῦσιν. Ἐπειδὴ γάρ ἐστιν ὀργίλος	ὁ	παντὶ καὶ πάντως καὶ ἐπὶ
[1, 20]	γὰρ τοιοῦτος ἀναίσθητος) ἀλλ´ ἤδη	ὁ	πάσχων καὶ μὴ ἀγόμενος, ὥστε
[1, 31]	πρὸς τὰ ὀλίγα. Ὡς δὲ	ὁ	πεπονηκὼς πρὸς τὰ πολλά, οὕτως
[1, 31]	ὀλίγα λαμβάνειν. Ὡς δὲ ἔχει	ὁ	πεπονηκὼς πρὸς τὸν μὴ πεπονηκότα,
[1, 29]	ὁ μὲν γὰρ κόλαξ ἐστὶν	ὁ	πλείω τῶν προσηκόντων καὶ ὄντων
[1, 30]	Ὁ μὲν γὰρ ἀλαζών ἐστιν	ὁ	πλείω τῶν ὑπαρχόντων αὑτῷ προσποιούμενος
[1, 19]	τοιούτων ἀνδρεῖον θετέον εἶναι· τὸν	{ὁ}	ποῖον οὖν ἀνδρεῖον, καὶ τίς
[1, 19]	κατὰ πολλά εἰσιν οἱ ἀνδρεῖοι,	ὁ	ποῖος ἀνδρεῖος. Ἔστιν γὰρ καὶ
[1, 10]	ἐπὶ ψυχῆς· οὐ γὰρ ἔσται	ὁ	προαιρούμενος εἶναι σπουδαιότατος, ἂν μὴ
[1, 2]	ἰσχὺς κάλλος· τούτοις γὰρ καὶ	ὁ	σπουδαῖος εὖ ἂν δύνηται χρήσασθαι
[1, 32]	Ἔστιν οὖν ἡ σύνεσις καὶ	ὁ	συνετὸς μέρος τι φρονήσεως καὶ
[1, 1]	τἀγαθοῦ. Οὐκ ὀρθῶς δὲ οὐδ´	ὁ	Σωκράτης ἐπιστήμας ἐποίει τὰς ἀρετάς.
[1, 22]	περὶ χρήματα τὰ τοιαῦτα πάθη·	ὁ	τε γὰρ ἄσωτός ἐστιν ὁ
[1, 31]	εἴη δίκαιον, καὶ δίκαιος δὲ	ὁ	τὸ ἴσον βουλόμενος ἔχειν. Τὸ
[1, 31]	εἶναι δίκαιον ἐστί, καὶ δίκαιος	ὁ	τοιοῦτος ἂν εἴη. Ἐπεὶ οὖν
[1, 31]	ἤδη ἀδικεῖ, καὶ δικαίως ἄδικος	ὁ	τοιοῦτος κληθήσεται. Οἷον ἐπὶ τῶν
[1, 24]	δαπανῶν, μὴ ἀξίως ἀλλ´ ἐνδεῶς,	ὁ	τοιοῦτος μικροπρεπής. Ἡ δὲ μεγαλοπρέπεια
[1, 27]	πρᾶξαι καὶ εἰπεῖν (ἄπρακτος γὰρ	ὁ	τοιοῦτος, ὁ πάντα καταπληττόμενος) ἡ
[1, 21]	πλεῖον ὀργιζόμενος, καὶ ψεκτὸς δὲ	ὁ	τοιοῦτος (οὔτε γὰρ παντὶ δεῖ
[1, 24]	ὡς ἂν γάμους τις ἑστιῶν,	ὁ	τοιοῦτος σαλάκων (ὁ γὰρ σαλάκων
[1, 31]	μέρος τί ἐστι τοῦ πατρὸς	ὁ	υἱός. Πλὴν ὅταν ἤδη λάβῃ
[1, 31]	ἂν οὖν δόξειεν ἔχειν καὶ	ὁ	υἱὸς πρὸς πατέρα· ὥσπερ γὰρ
[1, 21]	ὁ ἐλλείπων τῇ ὀργῇ οὔτε	ὁ	ὑπερβάλλων ἐπαινετός, ἀλλ´ ὁ μέσως
[1, 32]	αὐτοῦ τούτου οὗ ποιητικὸς καὶ	ὁ	ὑπηρετικός. Εἰ τοίνυν ὁμοίως καὶ
[1, 2]	εὖ ἂν δύνηται χρήσασθαι καὶ	ὁ	φαῦλος κακῶς· διὸ δυνάμεις τὰ
[1, 32]	δεινότης· ἀλλὰ δεινὸς μὲν καὶ	ὁ	φαῦλος λέγεται, οἷον Μέντωρ δεινὸς
[1, 5]	δειλός· ἀνδρεῖος ἄρα ἔσται οὔτε	ὁ	φοβούμενος πάντα οὔτε ὁ μηθέν.
[1, 19]	ἢ οἱ πάντες, ἐν τούτοις	ὁ	ὢν θαρραλέος, οὗτος ἀνδρεῖος. Τούτων
[1, 11]	κακὰ ἐστίν· ἀλλὰ μήν, φησίν,	ὅ	γε ἀκρατὴς εἰδὼς ὅτι ταῦτα
[1, 2]	τὸ ἄριστον ἡμῖν ὃ ζητοῦμεν,	ὅ	ἐστι τέλος τέλειον· τὸ δὲ
[1, 22]	δεῖ καὶ ὅτε μὴ δεῖ,	ὅ	τ´ ἀνελεύθερος ἐναντίως τούτῳ ὁ
[1, 28]	καὶ πᾶν οἰόμενος δεῖν σκώπτειν,	ὅ	τε ἄγροικος ὁ μήτε σκώπτειν
[1, 31]	ἐλλείψεως καὶ πολλοῦ καὶ ὀλίγου.	Ὅ	τε γὰρ ἄδικος τῷ ἀδικεῖν
[1, 26]	ἔστιν δὲ περὶ τὰς ἐντεύξεις.	Ὅ	τε γὰρ αὐθάδης τοιοῦτός ἐστιν
[1, 28]	ἔστιν δὲ περὶ {τὰ} σκώμματα.	ὅ	τε Γὰρ βωμολόχος ἐστὶν ὁ
[1, 4]	τῷ πυρί. Καὶ γὰρ ἐκεῖνο	ὅ	τι ἂν ἐμβάλῃς καταναλώσει, κἂν
[1, 9]	ἡ γὰρ ἀκολασία ὑπερβολὴ σωφροσύνης.	Ὅ	τι μὲν οὖν ἐστιν ἡ
[1, 1]	τε τἀγαθὸν καὶ ἐπὶ τοῦτο	ὃ	ἂν βουλώμεθα δεῖξαι ὅτι ἀγαθόν,
[1, 1]	ὅτι τὸ τοιόνδ´ ἀγαθὸν καθόλου,	ὃ	ἂν ᾖ αὐτὸ δι´ αὑτὸ
[1, 31]	διαμένον, τοῦτο φύσει δίκαιον προφανές.	Ὃ	γὰρ ἂν ἡμεῖς θώμεθα καὶ
[1, 1]	ὑγίειαν ποιεῖ, καὶ ὡς ποιεῖ,	ὃ	δ´ οἰκίαν) δῆλον τοίνυν ὅτι
[1, 32]	ὃ μὲν ἀρχιτέκτων τις καλούμενος,	ὃ	δὲ ὑπηρετῶν τούτῳ οἰκοδόμος· οὗτος
[1, 17]	τὸν σκοπὸν {πρὸς} τὸ τέλος,	ὃ	δεῖ ὀρθῶς προθέσθαι, ἢ τὰ
[1, 8]	τῇ κατ´ ἀκολασίαν, ἢ καὶ	ὃ	ἐν ἐλλείψει καὶ ὃ ἐν
[1, 8]	καὶ ὃ ἐν ἐλλείψει καὶ	ὃ	ἐν ὑπερβολῇ τὸ ψεκτὸν ἔχει.
[1, 9]	τὸ δὲ μέσον χαλεπόν, καθ´	ὃ	ἐπαινούμεθα· διὸ καὶ σπάνιον τὸ
[1, 31]	φύσιν τοῦ κατὰ νόμον. Ἀλλ´	ὃ	ζητοῦμεν, δίκαιόν ἐστι πολιτικόν. Τὸ
[1, 31]	εἶναι δίκαιον. Τοῦτο δ´ ἐστὶν	ὃ	ζητοῦμεν δίκαιον καὶ τὴν δικαιοσύνην
[1, 2]	οὐκ ἔστιν ἁπλοῦν τὸ ἄριστον	ὃ	ζητοῦμεν νῦν. Οἷον λέγοι ἄν
[1, 2]	ἄρα ἐστὶν τὸ ἄριστον ἡμῖν	ὃ	ζητοῦμεν, ὅ ἐστι τέλος τέλειον·
[1, 2]	οὐκ ἄρα τοῦτο τὸ ἄριστον	ὃ	ζητοῦμεν, οὐδὲ τὸ οὕτως ἄριστον.
[1, 31]	καὶ ἑκουσίως (τὸ δὲ ἑκουσίως	ὃ	ἦν, εἴρηται ἐν τοῖς ἐπάνω
[1, 4]	κατὰ τὰς ἀρετὰς οὐχ ὑπάρχει,	ὃ	ἦν κατὰ τὴν ἐνέργειαν. Μετὰ
[1, 3]	Ἤδη τοίνυν τὸ μετὰ τοῦτο,	ὃ	καὶ λέγομεν πάντες καὶ δοκεῖ
[1, 31]	ἐν τῷ ἀγνοεῖν ἐστι τοῦτο,	ὃ	καὶ μικρὸν ἐπάνω ἐλέγετο, ὅταν
[1, 4]	τι τῆς ψυχῆς ᾧ τρεφόμεθα,	ὃ	καλοῦμεν θρεπτικόν (τοῦτο γὰρ εὔλογόν
[1, 32]	γάρ, ὡς φαμέν, ἐν οἰκοδομικῇ	ὃ	μὲν ἀρχιτέκτων τις καλούμενος, ὃ
[1, 1]	οὐδὲ ἡ οἰκία, ἀλλ´ ὅτι	ὃ	μὲν ὑγίειαν ποιεῖ, καὶ ὡς
[1, 15]	κατὰ βίαν γιγνόμενον, καὶ τρίτον	ὃ	μὴ μετὰ διανοίας γίγνεται. Δῆλον
[1, 8]	εἴ τι ἄλλο τοιοῦτόν ἐστιν,	ὃ	περιέχεται ἡδονῇ τῇ κατ´ ἀκολασίαν,
[1, 11]	ἁπλῶς μὲν οὕτως ῥηθῆναί ἐστιν	ὃ	πράττομεν μὴ ἀναγκαζόμενοι· ἀλλ´ ἴσως
[1, 11]	ὑπὲρ αὐτοῦ. Ἔστιν οὖν καθ´	ὃ	πράττομεν ὄρεξις· ὀρέξεως δ´ ἐστὶν
[1, 32]	Ἐστὶν δὲ καὶ ὁ ἀρχιτέκτων,	καθὸ	οὗτος ἐποίει οἰκίαν, ποιητικὸς οἰκίας.
[1, 16]	ταῦτα προαιρεῖται καὶ διὰ ταῦτα.	διὸ	δὴ ἐν τοῖς τοιούτοις τὸ
[1, 2]	χρήσασθαι καὶ ὁ φαῦλος κακῶς·	διὸ	δυνάμεις τὰ τοιαῦτα καλοῦνται ἀγαθά.
[1, 9]	μεσότητα τῶν παθῶν ἑκάστου διατηρεῖν·	διὸ	καὶ ἔργον ἐστὶν σπουδαῖον εἶναι·
[1, 9]	ἐνδεέστερον, τῆς δ´ ἐνδείας ὑπερβάλλον.	Διὸ	καὶ οἱ μὲν ἄσωτοι τοὺς
[1, 9]	μέσον χαλεπόν, καθ´ ὃ ἐπαινούμεθα·	διὸ	καὶ σπάνιον τὸ σπουδαῖον) ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[1, 32]	φρόνιμος, ὁ μέντοι φρόνιμος δεινός,	διὸ	καὶ συνεργεῖ πως τῇ φρονήσει
[1, 32]	προστιθεμένη τελείαν ποιεῖ τὴν ἀρετήν.	Διὸ	καὶ συνεργεῖ τῷ λόγῳ καὶ
[1, 31]	ὅσα κατὰ τὰς ἀρετὰς λέγεται.	Διὸ	καί, φασίν, δοκεῖ ἡ δικαιοσύνη
[1, 19]	Πουλυδάμας μοι πρῶτος ἐλεγχείην ἀναθήσει,	διὸ	οἴεται δεῖν μάχεσθαι. Οὐδὲ δὴ
[1, 31]	δ´ ἀγνοίας οὐκ αὐτὰ αἴτια,	διὸ	οὐδ´ ἄδικα λέγονται. Ὑπὲρ δὲ
[1, 4]	οὐκ ἔχει ὁρμὴν τοῦ τρέφειν.	Διὸ	οὐδὲ ἐνέργεια οὗ μηδὲ ὁρμή.
[1, 19]	τὸν ἀνδρεῖον ἀεὶ εἶναι ἀνδρεῖον.	Διὸ	οὐδὲ τὰ θηρία οἷον τοὺς
[1, 1]	τοῦ κατὰ τὴν ἰδέαν ἀγαθοῦ	διὸ	οὐκ οἰκείαν ἀρχὴν εἶναι τούτου
[1, 1]	ἀναιρεῖ καὶ πάθος καὶ ἦθος.	Διὸ	οὐκ ὀρθῶς ἥψατο ταύτῃ τῶν
[1, 32]	ἀρετὴ ἄνευ τῆς φυσικῆς ὁρμῆς.	Διὸ	οὐκ ὀρθῶς Σωκράτης ἔλεγεν, φάσκων
[1, 15]	γὰρ φιλίᾳ, διήμαρτεν δὲ τούτου·	διὸ	οὐχ ἑκούσιον ἐδόκει εἶναι, ὅτι
[1, 1]	ἀγαθόν, ὥστε οὐδ´ ἡ πολιτική.	Διὸ	οὐχ ὑπὲρ τοῦ κατὰ τὴν
[1, 32]	εἰδότα καὶ προαιρούμενον τῷ λόγῳ.	Διὸ	τὴν ἀρετὴν ἔφη λόγον εἶναι,
[1, 19]	τούτων μηθὲν ὑπάρχῃ, οὐχ ὑπομένει.	Διὸ	τοὺς δι´ ἐμπειρίαν οὐ φατέον
[1, 15]	ἀποφυγεῖν· οὗ παροῦσαν δι´ οὐθὲν	ἄλλο	ἀπέλυσαν ἢ διότι οὐκ ἐκ
[1, 4]	τὸ θυμικὸν ἢ τὸ ἐπιθυμητικόν,	ἄλλο	δέ τι παρὰ ταῦτα, ᾧ
[1, 2]	ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν οὐθὲν ἂν	ἄλλο	δόξειεν εἶναι ἢ εὐδαιμονία, τὴν
[1, 17]	ἰδεῖν, οὐδὲ τῇ ἀκοῇ οὐθὲν	ἄλλο	ἢ ἀκοῦσαι. Ὁμοίως δὲ οὐδὲ
[1, 4]	ζῆν καὶ εὖ πράττειν οὐθὲν	ἄλλο	ἢ τὸ εὐδαιμονεῖν λέγομεν. Τὸ
[1, 1]	κακὸν ἢ ὅ τι ἂν	ἄλλο	ᾖ· λέγει δὲ ὁ ὅρος
[1, 14]	ὃς ἂν καταβλάπτηται ἀντικαταλλαττόμενός τι	ἄλλο	μεῖζον ἀναγκαζόμενος ὑπὸ τῶν πραγμάτων.
[1, 32]	δὲ τῶν πρακτικῶν οὐκ ἔστιν	ἄλλο	οὐθὲν τέλος παρ´ αὐτὴν τὴν
[1, 10]	γεννητικὸν ἐστίν. Τί γὰρ ἂν	ἄλλο;	Οὔτε γὰρ ἀψύχων οὐθὲν λέγομεν
[1, 17]	οὐκ ἂν δύναιτ´ οὐθὲν ἂν	ἄλλο	ποιῆσαι ἢ ἰδεῖν, οὐδὲ τῇ
[1, 32]	ἐστί τι παρὰ τὴν ποίησιν	ἄλλο	τέλος, οἷον παρὰ τὴν οἰκοδομικήν,
[1, 32]	παρὰ τὸ κιθαρίζειν οὐκ ἔστιν	ἄλλο	τέλος οὐθέν, ἀλλ´ αὐτὸ τοῦτο
[1, 32]	οὕτως ἔχουσιν τὸ μὴ εἰς	ἄλλο	τι μεταβάλλειν, ἀλλὰ μεταβάλλουσιν, καὶ
[1, 31]	ἢ δόξαν ἢ φιλίαν ἢ	ἄλλο	τι τῶν τοιούτων· ὁ δ´
[1, 20]	ἢ διὰ φόβον ἢ δι´	ἄλλο	τι τῶν τοιούτων, οὐ σώφρων.
[1, 19]	φοβεῖται βροντὰς ἢ ἀστραπὰς ἢ	ἄλλο	τι τῶν ὑπὲρ ἄνθρωπον φοβερῶν,
[1, 2]	βέλτιον, ἄτοπον· οὐ γάρ ἐστιν	ἄλλο	τι χωρὶς τούτων ἡ εὐδαιμονία,
[1, 2]	γυμνάσια ὑγιείας καὶ εἴ τι	ἄλλο	τοιοῦτον. Ἀλλ´ ἔτι καὶ ἄλλην
[1, 8]	καὶ τοῦτο, καὶ εἴ τι	ἄλλο	τοιοῦτόν ἐστιν, ὃ περιέχεται ἡδονῇ
[1, 31]	τὸ δίκαιον τὸ πρὸς ἕτερον	ἄλλο	τοῦ εἰρημένου κατὰ νόμον δικαίου
[1, 31]	μοιχεύοντες ἢ κλέπτοντες ἤ τι	ἄλλο	τῶν κατὰ μέρος ἀδικημάτων ποιοῦντες·
[1, 20]	γραφὴν ἢ ἀνδριάντα ἤ τι	ἄλλο	τῶν τοιούτων, καὶ δὴ οὗτος
[1, 3]	ἀρχὴ τιμὴ ἢ εἴ τι	ἄλλο	τῶν τοιούτων. Τούτων δὲ τὰ
[1, 4]	εἶναι τῷ πυρί. Καὶ γὰρ	ἐκεῖνο	ὅ τι ἂν ἐμβάλῃς καταναλώσει,
[1, 2]	Τὰ δ´ ἐπαινετά, οἷον ἀρεταί·	ἀπὸ	γὰρ τῶν κατ´ αὐτὰς πράξεων
[1, 26]	γὰρ αὐθάδης αὐτοάδης τις ἐστίν,	ἀπὸ	τοῦ αὐτὸς αὑτῷ ἀρέσκειν) ὁ
[1, 6]	δ´ ἴσως) Τὸ γὰρ ἦθος	ἀπὸ	τοῦ ἔθους ἔχει τὴν ἐπωνυμίαν·
[1, 19]	Δεῖ δὲ τὴν ὁρμὴν γίνεσθαι	ἀπὸ	τοῦ λόγου διὰ τὸ καλόν.
[1, 24]	μικροπρεπής. Ἡ δὲ μεγαλοπρέπεια καὶ	ἀπὸ	τοῦ ὀνόματος φανερά ἐστιν οὖσα
[1, 26]	μηδὲ διαλεγῆναι (ἀλλὰ τοὔνομα ἔοικεν	ἀπὸ	τοῦ τρόπου κεῖσθαι· ὁ γὰρ
[1, 2]	τῆς γενέσεως αὐτῶν αἰτίαν εἶναι.	Ἀπὸ	τύχης γὰρ καὶ πλοῦτος γίνεται
[1, 5]	δ´ ἡ ἀρετὴ ἡ ἠθικὴ	ὑπὸ	ἐνδείας καὶ ὑπερβολῆς φθειρομένη. Ὅτι
[1, 20]	ὁ οὕτως ἔχων ὥστε μηδ´	ὑπὸ	μιᾶς τῶν τοιούτων ἡδονῶν μηθὲν
[1, 22]	καὶ μικρολόγους. Πάντες δ´ οὗτοι	ὑπὸ	τὴν ἀνελευθεριότητα πίπτουσιν. Τὸ μὲν
[1, 13]	φαῦλος εἶναι· βιαζόμενος γὰρ φήσει	ὑπὸ	τῆς ἐπιθυμίας τὰ φαῦλα πράττειν.
[1, 14]	τὴν τοῦ φίλου γυναῖκα διαφθεῖραι	ὑπὸ	τῆς ἡδονῆς, ἄτοπος ἂν εἴη.
[1, 15]	πιεῖν, εἶτα τὸν ἄνθρωπον ἀποθανεῖν	ὑπὸ	τοῦ φίλτρου, τὴν δ´ ἄνθρωπον
[1, 32]	ὅπως ἂν ἐκεῖνος μὴ κωλυόμενος	ὑπὸ	τῶν ἀναγκαίων ἐκκλείηται τοῦ τῶν
[1, 5]	μέτριοι φόβοι αὔξουσι τὴν ἀνδρείαν.	Ὑπὸ	τῶν αὐτῶν ἄρα καὶ αὔξεται
[1, 14]	ἀντικαταλλαττόμενός τι ἄλλο μεῖζον ἀναγκαζόμενος	ὑπὸ	τῶν πραγμάτων. Οἷον ἠναγκάσθην συντονώτερον
[1, 23]	ὀρθῶς τιμήσουσιν· βουλήσεται οὖν μᾶλλον	ὑπὸ	τῶν συνειδότων αὑτῷ ὅτι ἄξιός
[1, 5]	αὔξεται καὶ φθείρεται ἡ ἀνδρεία·	ὑπὸ	φόβων γὰρ τοῦτο πάσχουσιν. Ὁμοίως
[1, 16]	προαιρετόν. ἑκόντες γὰρ πολλὰ πράττομεν	πρὸ	τοῦ διανοηθῆναι καὶ βουλεύσασθαι, οἷον
[1, 31]	τέτταρσι γίνεται ἐλαχίστοις· ὡς γὰρ	τὸ	Α πρὸς τὸ Β, τὸ
[1, 31]	φύσει. Τὸ δ´ ἄδικον καὶ	τὸ	ἀδίκημα δόξειεν ἂν εἶναι οὕτω
[1, 31]	ἀδικεῖ, καὶ ἐν ποτέρῳ ἐστὶ	τὸ	ἀδίκημα, ἐν τῷ ἀδίκως ὁτιοῦν
[1, 32]	ἡ μὲν γὰρ σοφία περὶ	τὸ	ἀίδιον καὶ τὸ θεῖον, ὡς
[1, 32]	δ´ ἐστὶ τὸ νοητὸν καὶ	τὸ	αἰσθητόν· ταῦτα δὲ ψυχῇ γνωρίζομεν·
[1, 5]	τῶν τοιούτων οὐθέν. Οὐδὲ δὴ	τὸ	ἄλογον, εἰ μὴ ᾗ ὑπηρετικόν
[1, 5]	τε τὸ λόγον ἔχον καὶ	τὸ	ἄλογον. Ἐν μὲν δὴ τῷ
[1, 1]	ἐπιστήμας ποιοῦντι τὰς ἀρετὰς ἀναιρεῖν	τὸ	ἄλογον μέρος τῆς ψυχῆς, τοῦτο
[1, 1]	τὸ λόγον ἔχον καὶ εἰς	τὸ	ἄλογον ὀρθῶς, καὶ ἀπέδωκεν ἑκάστῳ
[1, 19]	ἄν τις εἴποι ἀνδρείους διὰ	τὸ	ἀμύνεσθαι, ἐπειδὰν πληγέντες λυπηθῶσιν, οὐδὲ
[1, 14]	ἀγρῷ. Ἐν τοῖς τοιούτοις ἄρα	τὸ	ἀναγκαῖον. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΕ' Ἐπεὶ δὲ
[1, 31]	Ὥστε τὸ δίκαιον ἔοικεν εἶναι	τὸ	ἀνάλογον. Τὸ γὰρ δίκαιον συνέχει
[1, 31]	τὸ ἴσον. Τὸ γὰρ ἄδικον	τὸ	ἄνισον ἐστίν· ὅταν γὰρ τῶν
[1, 31]	ἀνάλογον καὶ τὰ ἀδικήματα, καὶ	τὸ	ἀντιπαθεῖν πλείω ὧν ἐποίησεν δίκαιον
[1, 31]	δίκαιος ἀντιπληγῆναι, ἀλλὰ πολλάκις. Καὶ	τὸ	ἀντιπεπονθὸς δὲ δίκαιόν ἐστιν ἐν
[1, 31]	τούτοις. Ἔστιν δὲ δίκαιον καὶ	τὸ	ἀντιπεπονθός, οὐ μέντοι γε ὡς
[1, 31]	δοῦλον τῷ βελτίων εἶναι, οὕτως	τὸ	ἀντιποιῆσαι πρὸς τὸ ποιῆσαι. Ὁμοίως
[1, 16]	ἔστιν δ´ ἐν τοῖς πρακτοῖς	τὸ	ἀόριστον, καὶ ἐν οἷς διτταὶ
[1, 4]	ἄλλο ἢ τὸ εὐδαιμονεῖν λέγομεν.	Τὸ	ἄρα εὐδαιμονεῖν καὶ ἡ εὐδαιμονία
[1, 7]	οὕτως κακῶς ἔχομεν πρὸς ὀργήν.	Τὸ	ἄρα μέσως ἔχειν τὸ μήτε
[1, 31]	ἴσον ἐν ἐλαχίστοις δυσὶν ἐγγίνεται·	τὸ	ἄρα πρὸς ἕτερον ἴσον εἶναι
[1, 4]	εὐδαίμονες ἂν εἴημεν καὶ ἔχοιμεν	τὸ	ἄριστον ἀγαθόν. Ἐπεὶ δ´ οὖν
[1, 4]	τὰς ἀρετὰς ζῆν. Ἐπειδήπερ οὖν	τὸ	ἄριστον ἀγαθόν ἐστιν ἡ εὐδαιμονία,
[1, 2]	ἴσως οὐχ οὕτως ζητητέον ἐστὶν	τὸ	ἄριστον ἀγαθόν. Τὸ γὰρ τέλειον
[1, 2]	ἀγαθῶν. Μετὰ ταῦτα τοίνυν πῶς	τὸ	ἄριστον δεῖ σκοπεῖν; Πότερον οὕτως
[1, 1]	ἁπλοῦν. Λέγεται γὰρ ἀγαθὸν ἢ	τὸ	ἄριστον ἐν ἑκάστῳ τῶν ὄντων,
[1, 4]	τέλος καὶ ἡ εὐδαιμονία καὶ	τὸ	ἄριστον. Ἐν χρήσει τοίνυν τινὶ
[1, 2]	ἔτι προσδεόμεθα. Τοῦτο ἄρα ἐστὶν	τὸ	ἄριστον ἡμῖν ὃ ζητοῦμεν, ὅ
[1, 2]	σκοποῖτο; Ἀλλ´ οὐκ ἔστιν ἁπλοῦν	τὸ	ἄριστον ὃ ζητοῦμεν νῦν. Οἷον
[1, 2]	οὐ τέλειον· οὐκ ἄρα τοῦτο	τὸ	ἄριστον ὃ ζητοῦμεν, οὐδὲ τὸ
[1, 2]	ἄν τις ὀρθῶς σκοποῖτο συγκρίνων	τὸ	ἄριστον; Οἷον αὐτὴν τὴν εὐδαιμονίαν
[1, 2]	ἐστιν ἐν αὐτῇ ἐνόντα, οὕτω	τὸ	ἄριστον σκοπῶν ὀρθῶς ἂν σκοποῖτο;
[1, 2]	τὸ βέλτιον, οἷον ψυχή, νοῦς,	τὸ	ἀρχαιότερον, ἡ ἀρχή, τὰ τοιαῦτα·
[1, 32]	ταύτῃ σχολὴν καὶ τὸ ποιεῖν	τὸ	αὑτῆς ἔργον, κατέχουσα τὰ πάθη
[1, 4]	ἐν ψυχῇ δέ ἐστιν ἀρετή·	τὸ	αὐτό γέ τοί φαμεν τήν
[1, 31]	γὰρ δίκαιον συνέχει τὰς πολιτείας,	τὸ	αὐτὸ δ´ ἐστὶ τὸ δίκαιον
[1, 31]	ὁ οἰκοδόμος πλείονος ἄξιον ποιεῖ	τὸ	αὑτοῦ ἔργον ἢ ὁ σκυτεύς,
[1, 31]	ταύτῃ μὲν ἀδικεῖ, ᾗ δὲ	τὸ	αὑτῷ δοκοῦν εἶναι δίκαιον, οὐκ
[1, 31]	ὡς γὰρ τὸ Α πρὸς	τὸ	Β, τὸ Γ πρὸς τὸ
[1, 16]	τοῦ χείρονος. Ὅταν οὖν ἀντικαταλλαττώμεθα	τὸ	βέλτιον ἀντὶ τοῦ χείρονος ἐν
[1, 16]	προαιρούμεθα τόδε ἀντὶ τοῦδε, οἷον	τὸ	βέλτιον ἀντὶ τοῦ χείρονος. Ὅταν
[1, 2]	λέγω τὸ τοιοῦτον, τὸ θεῖον,	τὸ	βέλτιον, οἷον ψυχή, νοῦς, τὸ
[1, 2]	δὴ ἴσως οὕτω γε σκεπτέον	τὸ	βέλτιστον. Ἀλλὰ ἆρά γε οὕτω
[1, 21]	εἰ γάρ ἐστιν ἐν μεσότητι	τὸ	βέλτιστον, ἡ δ´ ἀρετή ἐστιν
[1, 2]	πολλῶν ἀγαθῶν συντίθεμεν· ἐὰν δὴ	τὸ	βέλτιστον σκοπῶν καὶ αὐτὸ συναριθμῇς,
[1, 32]	πράττοιμεν κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον	τὸ	βέλτιστον, τὸ μὲν οὕτως εἰπεῖν,
[1, 16]	διὸ δὴ ἐν τοῖς τοιούτοις	τὸ	βουλεύσασθαί ἐστι τὸ πῶς δεῖ,
[1, 31]	τὸ Α πρὸς τὸ Β,	τὸ	Γ πρὸς τὸ Δ. Οἷον
[1, 31]	Οὐδεὶς γὰρ ἑκὼν βλάπτεσθαι ὑπομένει·	τὸ	γὰρ ἀδικεῖσθαι βλάπτεσθαι ἐστίν. Ναί,
[1, 31]	ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν τὸ ἴσον.	Τὸ	γὰρ ἄδικον τὸ ἄνισον ἐστίν·
[1, 15]	εἴη τὸ ἐκ διανοίας γιγνόμενον.	Τὸ	γὰρ ἀκούσιόν ἐστι τό τε
[1, 14]	τῆς ἡδονῆς, ἄτοπος ἂν εἴη.	Τὸ	γὰρ ἀναγκαῖον οὐκ ἐν παντί,
[1, 2]	καὶ αὐτοῦ συναριθμουμένου; Ἀλλ´ ἄτοπον.	Τὸ	γὰρ ἄριστον ἐπειδή ἐστι τέλος
[1, 31]	δίκαιον ἔοικεν εἶναι τὸ ἀνάλογον.	Τὸ	γὰρ δίκαιον συνέχει τὰς πολιτείας,
[1, 7]	πρὸς τὰ ἄλλα τὰ ὅμοια.	Τὸ	γὰρ εὐόργητον καὶ τὸ πρᾶον
[1, 6]	ἔχει σκοπεῖν (δεῖ δ´ ἴσως)	Τὸ	γὰρ ἦθος ἀπὸ τοῦ ἔθους
[1, 32]	ὀρθῶς, ἀλλ´ οἱ νῦν βέλτιον·	τὸ	γὰρ κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον
[1, 31]	ἑκόντες, ἀδικούμεθα δὲ οὐκέτι ἑκόντες·	τὸ	γὰρ κολάζεσθαι φεύγομεν, ὥστε δῆλον
[1, 32]	ἐπὶ ταῦτα καὶ ἡ φρόνησις.	Τὸ	γὰρ ὅλον ὡς ἂν αὕτη
[1, 1]	ὑπὲρ τοῦ κοινοῦ ἀγαθοῦ λεκτέον·	τὸ	γὰρ πότε ἐν πάσαις κοινόν.
[1, 2]	ζητητέον ἐστὶν τὸ ἄριστον ἀγαθόν.	Τὸ	γὰρ τέλειον ζητοῦμεν ἀγαθόν, ἡ
[1, 32]	τὴν ὁρμὴν πρὸς τὸ καλόν·	τὸ	γὰρ τοιοῦτον καὶ ἀρετὴ καὶ
[1, 31]	ἔστιν δίκαιον φύσει; Ἀλλ´ ἔστιν.	Τὸ	γὰρ ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ
[1, 32]	οὖν τὸ χεῖρον ἀρετὴ ἐστί,	τό	γε βέλτιον εἰκός ἐστιν ἀρετὴν
[1, 31]	ἀδικεῖν. Εἰ δὲ μή, οὐ	τό	γε πολιτικὸν ἀδίκημα, ἀλλὰ τὸ
[1, 31]	αὐτῶν, ὥστε καὶ τὸ δίκαιον	τὸ	γυναικὶ πρὸς ἄνδρα μάλιστά πως
[1, 31]	τὸ Β, τὸ Γ πρὸς	τὸ	Δ. Οἷον ἀνάλογόν ἐστιν τὸν
[1, 22]	Τὸ μὲν γὰρ κακὸν πολυειδές,	τὸ	δ´ ἀγαθὸν μονοειδές, οἷον ἡ
[1, 31]	τὴν παρακαταθήκην ἀποστερῆσαι ἄδικον ἐστί,	τὸ	δ´ ἀδίκημά ἐστιν τὸ ἤδη
[1, 31]	τὸ νόμῳ, οὐ τὸ φύσει.	Τὸ	δ´ ἄδικον καὶ τὸ ἀδίκημα
[1, 31]	ἀνάλογον ἴσον δίκαιον ἂν εἴη.	Τὸ	δ´ ἀνάλογον ἐν τέτταρσι γίνεται
[1, 31]	τὸ ἴσον ἔχειν ἦν δίκαιον,	τὸ	δ´ ἔλαττον ἔχειν ἀδικεῖσθαι ἐστίν,
[1, 31]	δεσπότην καὶ υἱῷ πρὸς πατέρα.	Τὸ	δ´ ἐν τούτοις δίκαιον ὁμωνύμως
[1, 2]	ἐστὶν ἔκ τινων ἀγαθῶν συγκειμένη·	τὸ	δ´ ἐξ ὧν ἀγαθῶν σύγκειται,
[1, 8]	ἢ κακῶς πρὸς ταῦτα ἔχειν,	τὸ	δ´ εὖ ἔχειν πρὸς ταῦτ´
[1, 4]	ἐν τῷ εὖ ζῆν ἐστίν,	τὸ	δ´ εὖ ζῆν ἐν τῷ
[1, 1]	καὶ ἀρίστου τοῦ ἡμῖν ἀρίστου·	τὸ	δ´ ὅλον ἴδοι ἄν τις
[1, 1]	τὰ ἤθη πραγματεία τῆς πολιτικῆς,	τὸ	δ´ ὅλον καὶ τὴν ἐπωνυμίαν
[1, 10]	ὦμεν, οὐδεὶς ψέγει τοὺς τοιούτους;	Τὸ	δ´ οὐκ ἀληθές· ψέγομεν γὰρ
[1, 32]	μὲν αὐτῆς ἐστι λόγον ἔχον,	τὸ	δὲ ἄλογον μόριον τῆς ψυχῆς·
[1, 14]	ἀνάγκης καὶ τοῦ ἀναγκαίου λεκτέον.	Τὸ	δὲ ἀναγκαῖον οὐ πάντως οὐδ´
[1, 31]	τι αὑτῆς τὸ μὲν χεῖρον	τὸ	δὲ βέλτιον, ὥστ´ εἴ τι
[1, 32]	τὰ αἰσθητὰ καὶ τὰ νοητά.	Τὸ	δὲ βουλευτικὸν καὶ προαιρετικὸν περὶ
[1, 4]	ψυχῆς ἀρετὴν ἄρα εὖ ζήσομεν.	Τὸ	δέ γε εὖ ζῆν καὶ
[1, 31]	ὁ τὸ ἴσον βουλόμενος ἔχειν.	Τὸ	δέ γε ἴσον ἐν ἐλαχίστοις
[1, 31]	ἀδικούμενος δὲ τῷ ἀδικεῖσθαι ἔλαττον·	τὸ	δέ γε μέσον τούτων δίκαιον
[1, 2]	ζητοῦμεν, ὅ ἐστι τέλος τέλειον·	τὸ	δὲ δὴ τέλειον τέλος τἀγαθόν
[1, 31]	δίκαιον τὸ τῷ νόμῳ ὡρισμένον,	τὸ	δὲ δικαιοπράγημα τὸ τὰ δίκαια
[1, 31]	πράττῃ κατὰ προαίρεσιν καὶ ἑκουσίως	(τὸ	δὲ ἑκουσίως ὃ ἦν, εἴρηται
[1, 7]	προσποιεῖσθαι τῶν ὑπαρχόντων ἔχειν ἀλαζονείας,	τὸ	δὲ ἐλάττω εἰρωνείας· ἡ ἄρα
[1, 1]	ᾖ αὐτὸ δι´ αὑτὸ αἱρετόν·	τὸ	δὲ ἐν ἅπασιν ἐνυπάρχον ὅμοιον
[1, 32]	ὧν ἐστι τὸ μὲν βουλευτικὸν	τὸ	δὲ ἐπιστημονικόν. Ὅτι δὲ ἕτερα
[1, 31]	δίκαιόν {ἐν} τισι λέγεται δίκαιον,	τὸ	δὲ ἴσον ἔν τισιν ἴσον,
[1, 16]	μὲν ἄνευ δὲ τοῦ διανοηθῆναι,	τὸ	δὲ κατὰ προαίρεσιν πᾶν ἦν
[1, 1]	χωριστὸν καὶ αὐτὸ καθ´ αὑτό·	τὸ	δὲ κοινὸν ἐν ἅπασιν ὑπάρχει,
[1, 31]	γε μέσον τούτων δίκαιον ἐστί.	Τὸ	δὲ μέσον ἴσον· ὥστε τὸ
[1, 31]	δὲ ἴσον ἔν τισιν ἴσον,	τὸ	δὲ μέσον τισὶ μέσον· ὥστε
[1, 9]	κύκλον μὲν γράψαι παντὸς ἐστί,	τὸ	δὲ μέσον τὸ ἐν αὐτῷ
[1, 9]	ἐμπεριέχον τὸ μέσον ῥᾴδιον ἐστί,	τὸ	δὲ μέσον χαλεπόν, καθ´ ὃ
[1, 9]	καὶ τὸ ἐναντίον δὲ τούτῳ,	τὸ	δὲ μέσως ἔχειν χαλεπόν· ἁπλῶς
[1, 10]	σπέρματος· αὕτη γάρ τις ἀρχή.	Τὸ	δὲ μετὰ τὰς ἀρχὰς οὕτως
[1, 31]	ὃ ζητοῦμεν, δίκαιόν ἐστι πολιτικόν.	Τὸ	δὲ πολιτικόν ἐστιν τὸ νόμῳ,
[1, 1]	εἶναι, λέγω δ´ οἷον σπουδαῖον·	τὸ	δὲ σπουδαῖον εἶναί ἐστι τὸ
[1, 2]	ἄριστον ἐπειδή ἐστι τέλος τέλειον,	τὸ	δὲ τέλειον τέλος ὡς ἁπλῶς
[1, 17]	μᾶλλον τὰ πρὸς τοῦτ´ ἐστίν·	τὸ	δὲ τέλος ἀρχῇ τινι ἔοικεν,
[1, 3]	εὖ πράττειν καὶ εὖ ζῆν.	Τὸ	δὲ τέλος ἐστὶν οὐχ ἁπλοῦν
[1, 10]	τρίγωνον δυσὶν ὀρθαῖς ἴσας ἔχει,	τὸ	δὲ τετράγωνον τέτταρσιν, καὶ ὡς
[1, 2]	δ´ ἐπαινετά, τὰ δὲ δυνάμεις.	Τὸ	δὲ τίμιον λέγω τὸ τοιοῦτον,
[1, 31]	ἅ τις ἐποίησεν, ταῦτ´ ἀντιπαθεῖν·	τὸ	δὲ τοιοῦτον οὐκ ἔστιν πρὸς
[1, 10]	δὲ ἐκ τῶν ἀρχῶν, οἷον	τὸ	δένδρον ἐκ τοῦ σπέρματος· αὕτη
[1, 32]	εἴ τις τὰ ὑγιεινὰ προσφέροιτο.	Τὸ	δὴ τοιοῦτον ἀσαφές· ἀλλ´ ἐρεῖ
[1, 1]	τῶν ὄντων, τοῦτο δ´ ἐστὶ	τὸ	διὰ τὴν αὑτοῦ φύσιν αἱρετόν·
[1, 16]	ἐκ τῆς ἀρχῆς ὡρισμένης ἔλαβον	τὸ	διὰ τί· ἐν δέ γε
[1, 16]	καὶ ἐν οἷς ἔστι λαβεῖν	τὸ	διὰ τί. τὸ δὲ διὰ
[1, 31]	ἐν ἀνίσοις, ἡ δικαιοσύνη καὶ	τὸ	δίκαιον ἐν ἰσότητι συμβολαίων. Ὥστε
[1, 31]	ἡ ἀναλογία τὴν πολιτείαν. Ὥστε	τὸ	δίκαιον ἔοικεν εἶναι τὸ ἀνάλογον.
[1, 31]	μέσον· ὥστε ἡ δικαιοσύνη καὶ	τὸ	δίκαιον ἔσται καὶ πρός τινας
[1, 31]	πολιτικὴν κοινωνίαν συνέχειν. Ἐπεὶ οὖν	τὸ	δίκαιόν ἐστιν ἐν τούτοις καὶ
[1, 31]	οὖν εἰ λάβοιμεν τί ἐστι	τὸ	δίκαιον, ἔστιν δὴ διττὸν τὸ
[1, 31]	ἐν τισίν. Ἐπεὶ οὖν ἐστι	τὸ	δίκαιον ἴσον, καὶ τὸ τῷ
[1, 31]	τὰ δίκαια πράττειν. Πότε οὖν	τὸ	δίκαιον, καὶ πότε οὔ; Ὡς
[1, 31]	ἀδίκως τι πρᾶξαι. Ὁμοίως δὲ	τὸ	δίκαιον καὶ τὸ δικαιοπράγημα οὐ
[1, 31]	ταῦτα· ἀλλὰ μὴν οὐ τοῦτο	τὸ	δίκαιον οὐδὲ τὴν περὶ ταῦτα
[1, 31]	ἐποίησεν δίκαιον ἐστίν. Ἐπεὶ δὲ	τὸ	δίκαιον πολλαχῶς λέγεται, διοριστέον ἂν
[1, 31]	ὁ βίος αὐτῶν, ὥστε καὶ	τὸ	δίκαιον τὸ γυναικὶ πρὸς ἄνδρα
[1, 31]	καθ´ ἑαυτόν ἐστι τοιοῦτος) ἀλλὰ	τὸ	δίκαιον τὸ πρὸς ἕτερον ἄλλο
[1, 31]	πολιτείας, τὸ αὐτὸ δ´ ἐστὶ	τὸ	δίκαιον τῷ ἀνάλογον. Ἐπεὶ δὲ
[1, 31]	τῷ πολιτικῷ δικαίῳ (ἔστιν γὰρ	τὸ	δίκαιον, ὑπὲρ οὗ ἐστιν ἡ
[1, 31]	τὸ δίκαιον, ἔστιν δὴ διττὸν	τὸ	δίκαιον, ὧν τὸ μέν ἐστι
[1, 31]	Ὁμοίως δὲ τὸ δίκαιον καὶ	τὸ	δικαιοπράγημα οὐ ταὐτόν· τὸ μὲν
[1, 10]	τις, ἐπειδήπερ ἐπ´ ἐμοί ἐστιν	τὸ	δικαίῳ εἶναι καὶ σπουδαίῳ, ἐὰν
[1, 29]	ποιήσει, οὔτε πάντως ἐναντιώσεται παρὰ	τὸ	δοκοῦν αὑτῷ. Ὁ μὲν οὖν
[1, 6]	ἐπωνυμίαν· ἠθικὴ γὰρ καλεῖται διὰ	τὸ	ἐθίζεσθαι. καὶ δῆλον ὅτι οὐδεμία
[1, 30]	οἶδεν μὴ φάσκων, ἀλλ´ ἐπικρυπτόμενος	τὸ	εἰδέναι. Ὁ δὲ ἀληθὴς οὐδέτερον
[1, 15]	ὁρμῇ ἐστίν, λοιπὸν ἂν εἴη	τὸ	ἐκ διανοίας γιγνόμενον. Τὸ γὰρ
[1, 16]	διορίζειν τό τε ἑκούσιον καὶ	τὸ	ἐκ προαιρέσεως ἕτερον ὄν, ἐλάττους
[1, 1]	ἀρετή (οὐ γὰρ ῥᾴδιον εἰδέναι	τὸ	ἐκ τίνων ἔσται καὶ πῶς
[1, 11]	τὸ κυριώτατον πρὸς τὴν ἀρετήν,	τὸ	ἑκούσιον. Ἐκούσιον δὲ ἁπλῶς μὲν
[1, 15]	ἀναγκαῖον. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΕ' Ἐπεὶ δὲ	τὸ	ἑκούσιον ἐν οὐδεμιᾷ ὁρμῇ ἐστίν,
[1, 10]	σῶμα, ὡς ὂν καὶ ἐνταῦθα	τὸ	ἑκούσιον. Ἔοικεν οὖν ἐν τῷ
[1, 10]	κατ´ ἀρετὴν καὶ κακίαν εἶναι	τὸ	ἑκούσιον. Ἔτι δ´ ἄν τις
[1, 15]	ἀπολέσθαι αὐτὸν ἐδίδου. Ἐνταῦθα ἄρα	τὸ	ἑκούσιον πίπτει εἰς τὸ μετὰ
[1, 16]	ἦν μετὰ διανοίας. οὐκ ἄρα	τὸ	ἑκούσιον προαιρετόν, ἀλλὰ τὸ προαιρετὸν
[1, 16]	βουλευτικὴ μετὰ διανοίας, οὐκ ἔστιν	τὸ	ἑκούσιον προαιρετόν. ἑκόντες γὰρ πολλὰ
[1, 11]	εἰπεῖν ὑπὲρ ἑκουσίου, τί ἐστι	τὸ	ἑκούσιον· τοῦτο γάρ ἐστι τὸ
[1, 31]	ἑκὼν ἄρα. Ἔτι πάλιν οἱ	τὸ	ἔλαττον λαμβάνοντες καὶ ἀδικούμενοι, ᾗ
[1, 9]	τῶν παθῶν ἔστιν ἰδεῖν ὅτι	τὸ	ἐμπεριέχον τὸ μέσον ῥᾴδιον ἐστί,
[1, 9]	παντὸς ἐστί, τὸ δὲ μέσον	τὸ	ἐν αὐτῷ ἤδη λαβεῖν χαλεπόν,
[1, 1]	πότε εἰδήσει, οὔτε ὁ κυβερνήτης	τὸ	ἐν ἰατρικῇ. Οὐκ ἄρα οὐδ´
[1, 31]	ἐστίν. Ἐπεὶ οὖν ἐστι δίκαιον	τὸ	ἐν πολιτικῇ κοινωνίᾳ ὄν, ἡ
[1, 1]	εἰδήσει· οὔτε γὰρ ὁ ἰατρὸς	τὸ	ἐν τῇ κυβερνητικῇ ἀγαθὸν πότε
[1, 9]	καὶ ὀργισθῆναι μὲν ῥᾴδιον, καὶ	τὸ	ἐναντίον δὲ τούτῳ, τὸ δὲ
[1, 32]	ἡ τοιαύτη πρᾶξις οὐκ ἔχει	τὸ	ἐπαινετόν. Ἀλλὰ βέλτιον, ὡς ἡμεῖς
[1, 4]	λογιστικὸν ἢ τὸ θυμικὸν ἢ	τὸ	ἐπιθυμητικόν, ἄλλο δέ τι παρὰ
[1, 12]	ὧν διειλόμεθα ἡ βούλησις, πρὸς	τὸ	ἐπισκέπτεσθαι εἴ ἐστιν ἑκούσιον. Ἀλλὰ
[1, 8]	Τοῦτο γάρ ἐστι τῆς ἕξεως,	τὸ	εὖ ἢ κακῶς πρὸς ταῦτα
[1, 3]	καὶ τοῦτο ταὐτό φαμεν εἶναι	τὸ	εὖ πράττειν καὶ εὖ ζῆν.
[1, 4]	εὖ πράττειν οὐθὲν ἄλλο ἢ	τὸ	εὐδαιμονεῖν λέγομεν. Τὸ ἄρα εὐδαιμονεῖν
[1, 4]	γὰρ ζῆν αὐτῷ ὑπάρχει, ἀλλὰ	τὸ	ζῆν αὐτῷ κατὰ τὰς ἀρετὰς
[1, 13]	πῦρ κάτω. Ἔστι δὲ καὶ	τὸ	ζῷον βιάσασθαι, οἷον ἵππον ἐπ´
[1, 31]	ἐστί, τὸ δ´ ἀδίκημά ἐστιν	τὸ	ἤδη ἀδίκως τι πρᾶξαι. Ὁμοίως
[1, 1]	ἐν τοῖς πολιτικοῖς πρακτικὸς εἶναι,	τὸ	ἦθος εἶναι σπουδαῖος· μέρος ἐστὶν
[1, 9]	δέοι ἂν τὸν μέλλοντα κατὰ	τὸ	ἦθος εὐδοκιμήσειν τὴν μεσότητα τῶν
[1, 1]	εἴη σκεπτέον τίνος ἐστὶ μέρος	τὸ	ἦθος. Ὡς μὲν οὖν συντόμως
[1, 2]	δὲ τίμιον λέγω τὸ τοιοῦτον,	τὸ	θεῖον, τὸ βέλτιον, οἷον ψυχή,
[1, 32]	σοφία περὶ τὸ ἀίδιον καὶ	τὸ	θεῖον, ὡς φαμέν, ἡ δὲ
[1, 4]	τρέφεσθαι, οἷον τὸ λογιστικὸν ἢ	τὸ	θυμικὸν ἢ τὸ ἐπιθυμητικόν, ἄλλο
[1, 31]	Τὸ δὲ μέσον ἴσον· ὥστε	τὸ	ἴσον ἂν πλείονος καὶ ἐλάττονος
[1, 31]	δίκαιον, καὶ δίκαιος δὲ ὁ	τὸ	ἴσον βουλόμενος ἔχειν. Τὸ δέ
[1, 31]	ἔχειν παραχωροῦσι τισίν, ὥστε εἰ	τὸ	ἴσον ἔχειν ἦν δίκαιον, τὸ
[1, 31]	εἰσί τινες οἳ δέον αὐτοὺς	τὸ	ἴσον ἔχειν παραχωροῦσι τισίν, ὥστε
[1, 31]	πρὸς ἕτερον ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν	τὸ	ἴσον. Τὸ γὰρ ἄδικον τὸ
[1, 1]	δὲ τὸ πότε ἀγαθὸν ἕκαστος	τὸ	καθ´ ἑαυτὸν εἰδήσει· οὔτε γὰρ
[1, 32]	ᾗ ὑπὲρ ἁπάντων ἐπαμφοτερίζομεν, πρὸς	τὸ	καὶ εἶναι ταῦτα οὕτω καὶ
[1, 20]	ἐν αὐτοῖς λόγον, ᾧ δοκιμάζοντα	τὸ	καλὸν αἱροῦνται. Πᾶσα γὰρ ἀρετὴ
[1, 20]	ἀρετὴ τοῦ καλοῦ καὶ πρὸς	τὸ	καλὸν ἐστίν. Ὥστε εἴη ἂν
[1, 18]	ἑκάστου γνώμην, ὡς ἔχει πρὸς	τὸ	καλόν, καὶ ἄνευ τοῦ πράττειν
[1, 19]	γίνεσθαι ἀπὸ τοῦ λόγου διὰ	τὸ	καλόν. Ὁ δὴ ὁρμῶν διὰ
[1, 18]	ἀρετῆς ἄρα παντελῶς τοῦτ´ ἐστίν,	τὸ	καλὸν προθέσθαι. Διὰ τί οὖν,
[1, 17]	τοῦ καλοῦ ἢ τῶν πρὸς	τὸ	καλόν. Πῶς οὖν ἡ ἐπιστήμη;
[1, 32]	λόγου εἶναι τὴν ὁρμὴν πρὸς	τὸ	καλόν· τὸ γὰρ τοιοῦτον καὶ
[1, 18]	Ἀρετῆς δέ γ´ ἐστὶ τέλος	τὸ	καλόν. Τούτου ἄρ´ {ἐστὶ{ ν
[1, 12]	Ἀλλ´ οὐ δοκεῖ· οὐδ´ ἄρα	τὸ	κατ´ ἐπιθυμίαν ἑκούσιον ἐστίν. Πάλιν
[1, 16]	τούτων ἐστίν, ἆρά γέ ἐστιν	τὸ	κατὰ διάνοιαν ἐν προαιρέσει; Ἢ
[1, 10]	φαύλης προαίρεσις καὶ βούλησις καὶ	τὸ	κατὰ λόγον πᾶν. Δῆλον τοίνυν
[1, 1]	τὸ πρός τι ἀγαθὸν καὶ	τὸ	κατὰ τὰς ἄλλας κατηγορίας κοινὸν
[1, 12]	τοῖς ἑκουσίοις. Εἰ δ´ ἐστὶν	τὸ	κατὰ τὴν ἐπιθυμίαν ἑκούσιον, τὸ
[1, 32]	βέλτιστον, τὸ μὲν οὕτως εἰπεῖν,	τὸ	κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον πράττειν,
[1, 31]	νόμον δίκαιον. Βέλτιον οὖν δίκαιον	τὸ	κατὰ φύσιν τοῦ κατὰ νόμον.
[1, 32]	αὐτὴν τὴν πρᾶξιν, οἷον παρὰ	τὸ	κιθαρίζειν οὐκ ἔστιν ἄλλο τέλος
[1, 19]	λόγον ἕνεκεν τοῦ καλοῦ ἐπὶ	τὸ	κινδυνεύειν, ἄφοβος ὢν περὶ ταῦτα,
[1, 1]	δεῖ, ἢ οὔ, ἀλλ´ ὡς	τὸ	κοινὸν ἐν ἅπασιν ὑπάρχον ἀγαθόν;
[1, 1]	τί; Ὅτι τοῦτο ἐστὶ μὲν	τὸ	κοινόν, ὡς ὁ ὁρισμὸς καὶ
[1, 22]	Πότερον οὖν τοῦ ἐλευθερίου καὶ	τὸ	κτήσασθαί ἐστι καὶ τὸ παρασκευάσασθαι
[1, 11]	τὸ ἑκούσιον· τοῦτο γάρ ἐστι	τὸ	κυριώτατον πρὸς τὴν ἀρετήν, τὸ
[1, 4]	ἐμβάλῃς, οὐκ ἔχει ὁρμὴν πρὸς	τὸ	λαβεῖν. Οὕτω καὶ τοῦτο τὸ
[1, 4]	ἂν εἴη τοῦ τρέφεσθαι, οἷον	τὸ	λογιστικὸν ἢ τὸ θυμικὸν ἢ
[1, 1]	διείλετο τὴν ψυχὴν εἴς τε	τὸ	λόγον ἔχον καὶ εἰς τὸ
[1, 5]	δύο μέρη διῃρημένη, εἴς τε	τὸ	λόγον ἔχον καὶ τὸ ἄλογον.
[1, 32]	εἰς δύο τὴν διαίρεσιν ἔχον	τὸ	λόγον ἔχον μόριον τῆς ψυχῆς,
[1, 19]	ἀνδρεῖος· ἔνιοι γὰρ θαρροῦσιν διὰ	τὸ	μακρὰν ἀπέχειν, ἂν δὲ πλησίον
[1, 24]	ἐν τῷ καιρῷ τῷ πρέποντι	τὸ	μέγα δαπανᾷ, ὀρθῶς τῇ μεγαλοπρεπείᾳ
[1, 4]	κατὰ τὴν ἐνέργειαν. Μετὰ τοῦτο	τὸ	μέλλον λέγεσθαι οὔτε λίαν δόξειεν
[1, 31]	αὐτὸς τὰ ἑαυτοῦ· ὥστε εἰ	τὸ	μὲν ἀδικεῖν ἐν τοῖς τοιούτοις
[1, 32]	ὡς τύπῳ καὶ πρότερον, ὅτι	τὸ	μὲν αὐτῆς ἐστι λόγον ἔχον,
[1, 32]	μόριον τῆς ψυχῆς, ὧν ἐστι	τὸ	μὲν βουλευτικὸν τὸ δὲ ἐπιστημονικόν.
[1, 31]	οὕτω ταὐτόν, οὐκ ἔστι δέ·	τὸ	μὲν γὰρ ἄδικόν ἐστιν τὸ
[1, 31]	καὶ τὸ δικαιοπράγημα οὐ ταὐτόν·	τὸ	μὲν γὰρ δίκαιον τὸ τῷ
[1, 4]	πάνυ βουλόμεθα λέγειν εὐδαίμονα εἶναι·	τὸ	μὲν γὰρ ζῆν αὐτῷ ὑπάρχει,
[1, 22]	οὗτοι ὑπὸ τὴν ἀνελευθεριότητα πίπτουσιν.	Τὸ	μὲν γὰρ κακὸν πολυειδές, τὸ
[1, 7]	{καὶ} ἐπ´ ἀλαζονείας καὶ εἰρωνείας.	Τὸ	μὲν γὰρ πλείω προσποιεῖσθαι τῶν
[1, 31]	ἴσῳ καὶ ἐν μεσότητι, καὶ	τὸ	μὲν δίκαιόν {ἐν} τισι λέγεται
[1, 31]	δίκαιον ἔοικεν εἶναι. Ἀλλὰ δὴ	τὸ	μὲν ἐν γυναικὸς καὶ ἀνδρὸς
[1, 31]	δὴ διττὸν τὸ δίκαιον, ὧν	τὸ	μέν ἐστι κατὰ νόμον. Δίκαια
[1, 11]	ἑκούσιόν ἐστιν ἢ ἀκούσιον. {Οἷον}	τὸ	μὲν οὖν ἀκούσιον οὐκ ἂν
[1, 32]	τὸν ὀρθὸν λόγον τὸ βέλτιστον,	τὸ	μὲν οὕτως εἰπεῖν, τὸ κατὰ
[1, 31]	πλείω μεμερισμένη ἔχει τι αὑτῆς	τὸ	μὲν χεῖρον τὸ δὲ βέλτιον,
[1, 20]	καὶ κατ´ ἔνδειαν. Ὥστε εἴπερ	τὸ	μέσον βέλτιστον, ἡ σωφροσύνη μεσότης
[1, 21]	μέσον, ἡ ἀρετὴ ἂν εἴη	τὸ	μέσον. Δῆλον δὲ ἔσται μᾶλλον
[1, 21]	βελτίστη ἕξις, {βέλτιστον δ´ ἐστὶ	τὸ	μέσον, ἡ ἀρετὴ ἂν εἴη
[1, 20]	τῆς ὑπερβολῆς καὶ τῆς ἐνδείας	τὸ	μέσον· κατ´ ἀμφότερα γάρ εἰσι
[1, 9]	σπουδαῖον εἶναι· ἐν ἑκάστῳ γὰρ	τὸ	μέσον λαβεῖν ἔργον, οἷον κύκλον
[1, 9]	ἔστιν ἰδεῖν ὅτι τὸ ἐμπεριέχον	τὸ	μέσον ῥᾴδιον ἐστί, τὸ δὲ
[1, 15]	ἄρα τὸ ἑκούσιον πίπτει εἰς	τὸ	μετὰ διανοίας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙϚ Ἔτι
[1, 32]	Ἀλλὰ βέλτιον, ὡς ἡμεῖς ἀφορίζομεν,	τὸ	μετὰ λόγου εἶναι τὴν ὁρμὴν
[1, 11]	ὂν τὸ σπουδαῖον εἶναι, ἀναγκαῖον	τὸ	μετὰ ταῦτα εἰπεῖν ὑπὲρ ἑκουσίου,
[1, 3]	ἀρετὴν καὶ ἡδονήν. Ἤδη τοίνυν	τὸ	μετὰ τοῦτο, ὃ καὶ λέγομεν
[1, 31]	οὐθένα, ἀτυχεῖ δέ. Ἐπεὶ οὖν	τὸ	μὴ ἀδικεῖν τὰ ἄδικα πράττοντα
[1, 18]	κρίνουσιν ἐκ τοῦ πράττειν, διὰ	τὸ	μὴ δυνατὸν εἶναι δηλῶσαι τὴν
[1, 20]	εἶναι σώφρονα ἔξω ἀνθρώπου, διὰ	τὸ	μὴ εἶναι ἐν αὐτοῖς λόγον,
[1, 32]	δὲ συμφέροντα οὐκέτι οὕτως ἔχουσιν	τὸ	μὴ εἰς ἄλλο τι μεταβάλλειν,
[1, 31]	Ἔστιν δὲ ὁ διορισμὸς οὗτος,	τὸ	μηδένα βούλεσθαι ἀδικεῖσθαι. Ὁ δέ
[1, 7]	ὀργήν. Τὸ ἄρα μέσως ἔχειν	τὸ	μήτε λίαν ὑπεραλγεῖν μήτε παντελῶς
[1, 8]	εὖ ἔχειν πρὸς ταῦτ´ ἐστὶν	τὸ	μήτε πρὸς τὴν ὑπερβολὴν ἔχειν
[1, 4]	τὸ λαβεῖν. Οὕτω καὶ τοῦτο	τὸ	μόριον τῆς ψυχῆς ἔχει· ἂν
[1, 32]	γνωρίζομεν· ἕτερον ἄρ´ ἂν εἴη	τὸ	μόριον τὸ περὶ τὰ αἰσθητὰ
[1, 4]	μηδὲ ὁρμή. Ὥστ´ οὐδὲν συνεργεῖ	τὸ	μόριον τοῦτο πρὸς τὴν εὐδαιμονίαν.
[1, 32]	ταῦτα γνωρίζομεν. Ἕτερον δ´ ἐστὶ	τὸ	νοητὸν καὶ τὸ αἰσθητόν· ταῦτα
[1, 19]	προειρημένων ἀνδρεῖος ὤν, ἀλλὰ διὰ	τὸ	νομίζειν αὐτὸ εἶναι καλόν, καὶ
[1, 31]	πολιτικόν. Τὸ δὲ πολιτικόν ἐστιν	τὸ	νόμῳ, οὐ τὸ φύσει. Τὸ
[1, 31]	τὸ μὲν γὰρ ἄδικόν ἐστιν	τὸ	νόμῳ ὡρισμένον, οἷον τὸ τὴν
[1, 31]	τῶν μερῶν ἐστι πρὸς ἄλληλα·	τὸ	οἰκονομικὸν δὲ ἀδίκημα διειλόμεθα τῷ
[1, 31]	καὶ εἰ ἔστιν αὐτῷ δίκαιον,	τὸ	οἰκονομικὸν δίκαιον πρὸς αὐτὸν ἐστίν.
[1, 31]	τό γε πολιτικὸν ἀδίκημα, ἀλλὰ	τὸ	οἰκονομικόν. Ἡ γὰρ ψυχὴ εἰς
[1, 16]	ἐστὶν ὡρισμένον πῶς δεῖ γράψαι	τὸ	ὄνομα Ἀρχικλέους. ἡ οὖν ἁμαρτία
[1, 16]	γὰρ βουλεύεται πῶς δεῖ γράψαι	τὸ	ὄνομα Ἀρχικλέους, ὅτι ἐστὶν ὡρισμένον
[1, 22]	Οὔτε γὰρ τῆς ἀνδρείας ἐστὶ	τὸ	ὅπλα ποιῆσαι, ἀλλ´ ἄλλης, ταύτης
[1, 7]	εὖ ἢ κακῶς, οἷον πρὸς	τὸ	ὀργισθῆναι, εἰ μὲν λίαν ὀργίλως,
[1, 2]	τὸ ἄριστον ὃ ζητοῦμεν, οὐδὲ	τὸ	οὕτως ἄριστον. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ' Μετὰ
[1, 19]	ἀνδρείους εἶναι· ἐὰν γὰρ αὐτῶν	τὸ	πάθος ἀφαιρεθῇ, οὐκέτι εἰσὶν ἀνδρεῖοι,
[1, 19]	οὐδὲ δεῖ τὸν ἀνδρεῖον διὰ	{τὸ}	πάθος εἶναι ἀνδρεῖον. Πάλιν ἔστιν
[1, 12]	τὸ κατὰ τὴν ἐπιθυμίαν ἑκούσιον,	τὸ	παρὰ τὴν ἐπιθυμίαν ἀκούσιον· ὁ
[1, 22]	καὶ τὸ κτήσασθαί ἐστι καὶ	τὸ	παρασκευάσασθαι χρήματα; Ἢ οὔ; Οὐδὲ
[1, 32]	ἄρ´ ἂν εἴη τὸ μόριον	τὸ	περὶ τὰ αἰσθητὰ καὶ τὰ
[1, 1]	ἄν ποτε τὸ χωριστὸν καὶ	τὸ	πεφυκὸς αὐτὸ καθ´ αὑτὸ εἶναι
[1, 32]	καὶ παρασκευάζει ταύτῃ σχολὴν καὶ	τὸ	ποιεῖν τὸ αὑτῆς ἔργον, κατέχουσα
[1, 31]	εἶναι, οὕτως τὸ ἀντιποιῆσαι πρὸς	τὸ	ποιῆσαι. Ὁμοίως δὲ καὶ ἐλευθέρῳ
[1, 32]	ποιουμένων καὶ πραττομένων οὐ ταὐτὸ	τὸ	ποιητικὸν καὶ πρακτικόν. Τῶν μὲν
[1, 31]	ἐν ἰσότητι γὰρ καὶ ὁμοιότητι	τὸ	πολιτικὸν δίκαιον ἔοικεν εἶναι. Ἀλλὰ
[1, 31]	δικαιοσύνη καὶ ὁ δίκαιος περὶ	τὸ	πολιτικὸν δίκαιον ἔσται. Τῶν δὲ
[1, 31]	ὑπὲρ οὗ ἐστιν ἡ σκέψις,	τὸ	πολιτικὸν δίκαιον) τοῦτο γὰρ μάλιστά
[1, 31]	δέ γε ἡμεῖς ζητοῦμεν, ἀλλὰ	τὸ	πολιτικόν· ἐν ἰσότητι γὰρ καὶ
[1, 31]	τοῦτο δ´ ἡμεῖς ἐπισκοπούμεθα, ἀλλὰ	τὸ	πολιτικόν. Ὥστ´ ἐν τοῖς τοιούτοις
[1, 31]	ἔστιν. Τὸ γὰρ ὡς ἐπὶ	τὸ	πολὺ διαμένον, τοῦτο φύσει δίκαιον
[1, 31]	φύσει· ἀλλ´ εἰ ὡς ἐπὶ	τὸ	πολὺ καὶ τὸν πλείω χρόνον
[1, 1]	ὁ κυβερνήτης. Ἐν ἑκάστῃ δὲ	τὸ	πότε ἀγαθὸν ἕκαστος τὸ καθ´
[1, 1]	ἁπλῶς ἐν ἁπάσαις. Ἀλλὰ μὴν	τὸ	πότε ἀγαθὸν ἐν μὲν ἰατρικῇ
[1, 7]	ὅμοια. Τὸ γὰρ εὐόργητον καὶ	τὸ	πρᾶον ἐν μεσότητί ἐστιν ὀργῆς
[1, 16]	χείρονος ἐν αἱρέσει ὄντος, ἐνταῦθα	τὸ	προαιρεῖσθαι δόξειεν ἂν οἰκεῖον εἶναι.
[1, 32]	ἐν κινήσει τοῦ μεταβάλλειν· ὥστε	τὸ	προαιρετικὸν μόριον τῆς ψυχῆς κατὰ
[1, 16]	ἄρα τὸ ἑκούσιον προαιρετόν, ἀλλὰ	τὸ	προαιρετὸν ἑκούσιον· ἄν τι γὰρ
[1, 31]	ἐστι τοιοῦτος) ἀλλὰ τὸ δίκαιον	τὸ	πρὸς ἕτερον ἄλλο τοῦ εἰρημένου
[1, 31]	ταῦτα. Τὸ τοίνυν δίκαιόν ἐστιν	τὸ	πρὸς ἕτερον ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν
[1, 16]	οἷον οὐθεὶς προαιρεῖται ὑγιαίνειν, ἀλλὰ	τὸ	πρὸς τὴν ὑγίειαν προαιρούμεθα, περιπατεῖν,
[1, 1]	πάσαις κοινόν. Ὁμοίως δὲ καὶ	τὸ	πρός τι ἀγαθὸν καὶ τὸ
[1, 13]	τὸν λίθον ἄνω φέρεσθαι καὶ	τὸ	πῦρ κάτω. Ἔστι δὲ καὶ
[1, 16]	τοῖς τοιούτοις τὸ βουλεύσασθαί ἐστι	τὸ	πῶς δεῖ, ἐν δὲ ταῖς
[1, 10]	Ἀλλ´ ὡς ἔοικεν, ἐφ´ ἡμῖν	τὸ	σπουδαίοις εἶναι καὶ τὸ φαύλοις.
[1, 11]	οὖν φαίνεται ἐφ´ ἡμῖν ὂν	τὸ	σπουδαῖον εἶναι, ἀναγκαῖον τὸ μετὰ
[1, 9]	ὃ ἐπαινούμεθα· διὸ καὶ σπάνιον	τὸ	σπουδαῖον) ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι' Ἐπεὶ δ´
[1, 10]	ἔφη, οὐκ ἐφ´ ἡμῖν γενέσθαι	τὸ	σπουδαίους εἶναι ἢ φαύλους. Εἰ
[1, 32]	φαμέν, ἡ δὲ φρόνησις περὶ	τὸ	συμφέρον ἀνθρώπῳ) εἰ οὖν τὸ
[1, 32]	καὶ μὴ πρᾶξαι, ὅσα εἰς	τὸ	συμφέρον ἤδη συντείνει. Ἔστιν δ´
[1, 17]	Μάλιστα οὖν ποιεῖ ἐν τούτοις	τὸ	σφάλλεσθαι ἡδονὴ καὶ λύπη· τὴν
[1, 10]	κἀγαθόν. Βέλτιον μὲν οὖν ἕξει	τὸ	σῶμα, ἄριστα μέντοι πάντων οὔ.
[1, 10]	καὶ δὴ πάντων ἄριστον ἕξει	τὸ	σῶμα. Δεῖ γὰρ μὴ μόνον
[1, 10]	ἀλλὰ καὶ τῇ φύσει γίνεσθαι	τὸ	σῶμα καλὸν κἀγαθόν. Βέλτιον μὲν
[1, 10]	νοσεῖν ἢ τοῦ κακῶς ἔχειν	τὸ	σῶμα, ὡς ὂν καὶ ἐνταῦθα
[1, 2]	δὲ καὶ τέταρτον τῶν ἀγαθῶν	τὸ	σωστικὸν καὶ ποιητικὸν ἀγαθοῦ, οἷον
[1, 31]	νόμῳ ὡρισμένον, τὸ δὲ δικαιοπράγημα	τὸ	τὰ δίκαια πράττειν. Πότε οὖν
[1, 1]	τὸ δὲ σπουδαῖον εἶναί ἐστι	τὸ	τὰς ἀρετὰς ἔχειν· δεῖ ἄρα,
[1, 32]	ἕκαστον γένοιτο τῶν πρακτῶν, καὶ	τὸ	ταῦτα πορίσαι. Δόξειεν ἂν οὖν
[1, 16]	ὀλίγοι καὶ τῶν νομοθετῶν διορίζειν	τό	τε ἑκούσιον καὶ τὸ ἐκ
[1, 15]	γιγνόμενον. Τὸ γὰρ ἀκούσιόν ἐστι	τό	τε κατ´ ἀνάγκην καὶ κατὰ
[1, 4]	τοῦ βίου κρίνειν, ὡς δέον	τὸ	τέλειον εἶναι καὶ ἐν χρόνῳ
[1, 2]	αὐτῶν τῶν τελῶν βέλτιον ἀεὶ	τὸ	τέλειον τοῦ ἀτελοῦς. Τέλειον δέ
[1, 16]	ἐλέχθη, ἡ προαίρεσις τῶν πρὸς	τὸ	τέλος ἀγαθῶν καὶ οὐ τοῦ
[1, 3]	διττόν· ἐνίων μὲν γάρ ἐστι	τὸ	τέλος αὐτὴ ἡ ἐνέργεια καὶ
[1, 1]	γε πολιτικὴ βελτίστη δύναμις, ὥστε	τὸ	τέλος αὐτῆς ἂν εἴη ἀγαθόν.
[1, 2]	ὅσα οὕτως ἔχει, τούτων ἀεὶ	τὸ	τέλος βέλτιον, οἷον ἡ ὑγίεια
[1, 1]	οὖν πασῶν τῶν δυνάμεων ἀγαθὸν	τὸ	τέλος, δῆλον ὡς καὶ τῆς
[1, 17]	καλῶς προθέσθαι, ἢ τὰ πρὸς	τὸ	τέλος ἰδεῖν; Ἂν γὰρ τοῦτο
[1, 17]	ὀρθῶς προθέσθαι, ἢ τὰ πρὸς	τὸ	τέλος· καὶ ἐξ ὧν τοῦτ´
[1, 17]	Πότερον τῆς οἰκοδομικῆς ἐστιν ἐπιστήμης	τὸ	τέλος καλῶς προθέσθαι, ἢ τὰ
[1, 17]	στοχαστικὴ μᾶλλον ἢ τῶν πρὸς	τὸ	τέλος. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΗ' Ἀρετῆς δέ
[1, 17]	εἶναι αὐτῆς τὸν σκοπὸν {πρὸς}	τὸ	τέλος, ὃ δεῖ ὀρθῶς προθέσθαι,
[1, 16]	τοῦ τέλους, ἀλλὰ τῶν πρὸς	τὸ	τέλος, οἷον οὐθεὶς προαιρεῖται ὑγιαίνειν,
[1, 17]	ἀγαθόν) ἀλλ´ ἤδη τὰ κατὰ	τὸ	τέλος, οἷον πότερον ἀγαθὸν πρὸς
[1, 17]	τοῦ τέλους ἢ τῶν πρὸς	τὸ	τέλος, οἷον πότερον τοῦ καλοῦ
[1, 32]	ἐστιν ποιητικὴ οἰκίας, οἰκία αὐτῆς	τὸ	τέλος παρὰ τὴν ποίησιν, ὁμοίως
[1, 10]	συμμεταβάλλει (ἀντιστρέφει γάρ) καὶ ἐὰν	τὸ	τετράγωνον μὴ ἔχῃ τέτταρσιν ὀρθαῖς
[1, 10]	μεταβάλλῃ τὸ τρίγωνον, οὕτω καὶ	τὸ	τετράγωνον συμμεταβάλλει (ἀντιστρέφει γάρ) καὶ
[1, 16]	μὲν γὰρ γεωμετρίᾳ, ὅταν φῇ	τὸ	τετράγωνον τέτταρσιν ὀρθαῖς ἴσας ἔχειν,
[1, 32]	ἢ ἐν τοῖς πρακτοῖς ἐστι	τὸ	τεχνάζειν. Ὥστε ἡ φρόνησις ἂν
[1, 31]	οὐκ ἀδικεῖ· ᾗ μὲν γὰρ	τὸ	τῇ ἀληθείᾳ καὶ τῇ φύσει
[1, 31]	ἐστιν τὸ νόμῳ ὡρισμένον, οἷον	τὸ	τὴν παρακαταθήκην ἀποστερῆσαι ἄδικον ἐστί,
[1, 2]	γένηται· ἤδη γὰρ οὗτος εἰς	τὸ	τῆς ἀρετῆς σχῆμα ἥκει. Τὰ
[1, 7]	τοίνυν τοῦτο δεῖ βουλομένους εἰπεῖν	τὸ	τί ἐστιν ἡ ἀρετή, εἰδῆσαι
[1, 1]	ἔσται καὶ πῶς ἔσται, ἀγνοοῦντα	τὸ	τί ἐστίν, ὥσπερ οὐδ´ ἐπὶ
[1, 23]	ἀλλὰ περὶ τὴν βελτίστην, καὶ	τὸ	τίμιον ἀγαθὸν καὶ ἀρχῆς τάξιν
[1, 31]	τὴν δικαιοσύνην τὴν περὶ ταῦτα.	Τὸ	τοίνυν δίκαιόν ἐστιν τὸ πρὸς
[1, 1]	λέγει δὲ ὁ ὅρος ὅτι	τὸ	τοιόνδ´ ἀγαθὸν καθόλου, ὃ ἂν
[1, 2]	δυνάμεις. Τὸ δὲ τίμιον λέγω	τὸ	τοιοῦτον, τὸ θεῖον, τὸ βέλτιον,
[1, 1]	αὐτὸ δὲ ἕκαστον μάλιστ´ ἐστὶν	{τὸ}	τοιοῦτον, ὥστε μάλιστ´ ἂν εἴη
[1, 4]	δῆλον ὅτι τῶν ἐμψύχων ἐστὶ	τὸ	τρέφεθαι· εἰ δὲ τῶν ἐμψύχων,
[1, 10]	μετὰ τὰς ἀρχάς, οἷον εἰ	τὸ	τρίγωνον δυσὶν ὀρθαῖς ἴσας ἔχει,
[1, 16]	διὰ τί, ὅτι, φησίν, καὶ	τὸ	τρίγωνον δυσὶν ὀρθαῖς ἴσας ἔχει.
[1, 10]	ἔχῃ τέτταρσιν ὀρθαῖς ἴσας, οὐδὲ	τὸ	τρίγωνον ἕξει δυσὶν ὀρθαῖς ἴσας.
[1, 1]	τις δυσὶν ὀρθαῖς ἴσας ἔχον	τὸ	τρίγωνον. Ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ
[1, 10]	τέτταρσιν, καὶ ὡς ἂν μεταβάλλῃ	τὸ	τρίγωνον, οὕτω καὶ τὸ τετράγωνον
[1, 1]	Ἄτοπον γάρ, εἴ τις βουλόμενος	τὸ	τρίγωνον ὡς δυσὶν ὀρθαῖς ἴσας
[1, 31]	ἐστι τὸ δίκαιον ἴσον, καὶ	τὸ	τῷ ἀνάλογον ἴσον δίκαιον ἂν
[1, 31]	ταὐτόν· τὸ μὲν γὰρ δίκαιον	τὸ	τῷ νόμῳ ὡρισμένον, τὸ δὲ
[1, 32]	φρονίμου καὶ τῆς φρονήσεώς ἐστι	τὸ	τῶν βελτίστων ἐφίεσθαι καὶ τούτων
[1, 1]	μιᾶς οὔτ´ ἐπιστήμης οὔτε δυνάμεως	τὸ	ὑπὲρ παντὸς ἀγαθοῦ σκοπεῖν. Διὰ
[1, 1]	οὐδ´ ἄρα τῆς πολιτικῆς ἐστιν	τὸ	ὑπὲρ τοῦ κοινοῦ ἀγαθοῦ λέγειν
[1, 10]	ἡμῖν τὸ σπουδαίοις εἶναι καὶ	τὸ	φαύλοις. Ἔτι δὲ μαρτυροῦσιν οἵ
[1, 31]	πολιτικόν ἐστιν τὸ νόμῳ, οὐ	τὸ	φύσει. Τὸ δ´ ἄδικον καὶ
[1, 32]	τὸ συμφέρον ἀνθρώπῳ) εἰ οὖν	τὸ	χεῖρον ἀρετὴ ἐστί, τό γε
[1, 31]	δὲ ἀδίκημα διειλόμεθα τῷ ἐπὶ	τὸ	χεῖρον καὶ βέλτιον· ὡς γίνεσθαι
[1, 1]	χωριστῷ. Οὐ γὰρ ἄν ποτε	τὸ	χωριστὸν καὶ τὸ πεφυκὸς αὐτὸ
[1, 8]	ἐλλείψει καὶ ὃ ἐν ὑπερβολῇ	τὸ	ψεκτὸν ἔχει. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ' Μετὰ
[1, 16]	ἐν οἷς ἤδη ἀόριστόν ἐστι	τὸ	ὡς δεῖ, ἐνταῦθα ἡ ἁμαρτία.
[1, 1]	καὶ ἦθος. Διὸ οὐκ ὀρθῶς	ἥψατο	ταύτῃ τῶν ἀρετῶν. Μετὰ ταῦτα
[1, 31]	τοῦτο, ὃ καὶ μικρὸν ἐπάνω	ἐλέγετο,	ὅταν μὴ εἰδὼς μήθ´ ὃν
[1, 1]	ἀρετῶν. Μετὰ ταῦτα δὲ Πλάτων	διείλετο	τὴν ψυχὴν εἴς τε τὸ
[1, 1]	τὰς ἀρετάς. Ἐκεῖνος γὰρ οὐδὲν	ᾤετο	δεῖν μάτην εἶναι, ἐκ δὲ
[1, 1]	οἰκείαν τῶν ἀρετῶν τὴν θεωρίαν	ἐποιεῖτο·	οὐ γάρ ἐστιν ἡ δικαιοσύνη
[1, 10]	εἶναι ἢ ἄδικος, οὐθεὶς ἂν	ἕλοιτο	τὴν ἀδικίαν. Ὁμοίως δ´ ἐπ´
[1, 10]	φησίν, ἐρωτήσειεν ὁντιναοῦν πότερον ἂν	βούλοιτο	δίκαιος εἶναι ἢ ἄδικος, οὐθεὶς
[1, 3]	ἡ χρῆσις· οὐδεὶς γὰρ ἂν	βούλοιτο	ἔχειν τὴν ὄψιν μὴ μέλλων
[1, 32]	Οὐ μὴν ἀλλ´ ἐντεῦθεν ἂν	γένοιτο	δῆλον ὅτι ἀρετή. Εἴπερ γὰρ
[1, 11]	ἀνάγκης. Καὶ ἄλλως τοῦτ´ ἂν	γένοιτο	δῆλον, ὅτι ὁ ἀκρατὴς ἑκὼν
[1, 32]	εἴποι ὅτι ὑγίεια ἄριστ´ ἂν	γένοιτο,	εἴ τις τὰ ὑγιεινὰ προσφέροιτο.
[1, 32]	οὔ; Διὰ τοῦτο δῆλον ἂν	γένοιτο,	ὅτι ἐστὶν ἀρετή, ἐξ αὐτῆς
[1, 32]	σκέψασθαι ἐκ τίνων ἂν ἕκαστον	γένοιτο	τῶν πρακτῶν, καὶ τὸ ταῦτα
[1, 32]	ἐστίν, ἐκ τῶν ὑποκειμένων ἂν	γένοιτο	φανερόν. Ὥσπερ γὰρ δὴ ἕτερά
[1, 2]	τὸ ἄριστον σκοπῶν ὀρθῶς ἂν	σκοποῖτο;	Ἀλλ´ οὐκ ἔστιν ἁπλοῦν τὸ
[1, 2]	οὑτωσί πως ἄν τις ὀρθῶς	σκοποῖτο	συγκρίνων τὸ ἄριστον; Οἷον αὐτὴν
[1, 32]	γένοιτο, εἴ τις τὰ ὑγιεινὰ	προσφέροιτο.	Τὸ δὴ τοιοῦτον ἀσαφές· ἀλλ´
[1, 31]	πρὸς αὑτὸν ποιεῖν, οὐκ ἂν	ἐνδέχοιτο	αὑτὸν ἀδικεῖν. Εἰ δὲ μή,
[1, 1]	Οὗτοι μὲν οὖν ἐπὶ τοσοῦτον	ἐφήψαντο	καὶ οὕτως· ἐχόμενον δ´ ἂν
[1, 31]	τούτοις σεμνύνονται, ὅλως οὐκ ἂν	ἀδικοῖντο	οὕτως ἐλαττούμενοι. Εἰ δὲ μὴ
[1, 31]	μὴ ἀδικοῦνται, οὐδ´ ἂν ἑκόντες	ἀδικοῖντο.	Πρὸς δὲ ταῦτα καὶ τοῖς
[1, 31]	Πυθαγόρειοι ἔλεγον. Ἐκεῖνοι μὲν γὰρ	ᾤοντο	δίκαιον εἶναι, ἅ τις ἐποίησεν,
[1, 2]	δὴ τοῦτο πάντων βέλτιστον, καὶ	αὐτὸ	αὑτοῦ βέλτιστον. Ἄτοπον δὴ συμβαίνει.
[1, 2]	βέλτιστον σκοπῶν καὶ αὐτὸ συναριθμῇς,	αὐτὸ	αὑτοῦ ἔσται βέλτιον. Αὐτὸ γὰρ
[1, 2]	συναριθμῇς, αὐτὸ αὑτοῦ ἔσται βέλτιον.	Αὐτὸ	γὰρ βέλτιστον ἐστίν. Οἷον τὰ
[1, 4]	ψυχῇ δέ ἐστιν ἀρετή· τὸ	αὐτό	γέ τοί φαμεν τήν τε
[1, 31]	δίκαιον συνέχει τὰς πολιτείας, τὸ	αὐτὸ	δ´ ἐστὶ τὸ δίκαιον τῷ
[1, 1]	μάλιστα ἀγαθοῦ φασι δεῖν λέγειν,	αὐτὸ	δὲ ἕκαστον μάλιστ´ ἐστὶν {τὸ}
[1, 1]	ἀγαθὸν καθόλου, ὃ ἂν ᾖ	αὐτὸ	δι´ αὑτὸ αἱρετόν· τὸ δὲ
[1, 19]	ὤν, ἀλλὰ διὰ τὸ νομίζειν	αὐτὸ	εἶναι καλόν, καὶ τοῦτο ποιῶν
[1, 1]	τὸ χωριστὸν καὶ τὸ πεφυκὸς	αὐτὸ	καθ´ αὑτὸ εἶναι ἐν πᾶσιν
[1, 1]	μὲν γὰρ ἰδέα χωριστὸν καὶ	αὐτὸ	καθ´ αὑτό· τὸ δὲ κοινὸν
[1, 2]	δὴ τὸ βέλτιστον σκοπῶν καὶ	αὐτὸ	συναριθμῇς, αὐτὸ αὑτοῦ ἔσται βέλτιον.
[1, 32]	οὐκ ἔστιν, ἀλλ´ ὡς ἔοικεν,	αὐτό	τί ἐστιν ἀρετή. Ὁ δὲ
[1, 32]	ἔστιν ἄλλο τέλος οὐθέν, ἀλλ´	αὐτὸ	τοῦτο τέλος, ἡ ἐνέργεια καὶ
[1, 1]	ὃ ἂν ᾖ αὐτὸ δι´	αὑτὸ	αἱρετόν· τὸ δὲ ἐν ἅπασιν
[1, 1]	καὶ τὸ πεφυκὸς αὐτὸ καθ´	αὑτὸ	εἶναι ἐν πᾶσιν ὑπάρχοι. Πότερον
[1, 1]	ἰδέα χωριστὸν καὶ αὐτὸ καθ´	αὑτό·	τὸ δὲ κοινὸν ἐν ἅπασιν
[1, 32]	τῶν ποιουμένων καὶ πραττομένων οὐ	ταὐτὸ	τὸ ποιητικὸν καὶ πρακτικόν. Τῶν
[1, 3]	εἶναι, ἡ εὐδαιμονία, καὶ τοῦτο	ταὐτό	φαμεν εἶναι τὸ εὖ πράττειν
[1, 16]	ἀντιλογίαν παραδιδόντων πότερον τοῦτο ἢ	τοῦτο	αἱρετόν, δῆλον ὅτι δέοι ἂν
[1, 9]	ἔχει. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ' Μετὰ τοίνυν	τοῦτο	ἀναγκαῖόν ἐστιν ἴσως ῥηθῆναι τί
[1, 2]	εὐδαιμονίας παραγενομένης οὐδενὸς ἔτι προσδεόμεθα.	Τοῦτο	ἄρα ἐστὶν τὸ ἄριστον ἡμῖν
[1, 2]	οἷον χωρὶς αὐτοῦ; Ἢ καὶ	τοῦτο	ἄτοπον; Ἡ γὰρ εὐδαιμονία ἐστὶν
[1, 32]	μεταβάλλουσιν, καὶ νῦν μὲν συμφέρει	τοῦτο,	αὔριον δ´ οὔ, καὶ τῷ
[1, 2]	ὑγιεινά, καὶ ἁπλῶς ἀεὶ καθόλου	τοῦτο	βέλτιον οὗ ἕνεκεν καὶ τὰ
[1, 17]	δύναται πράττειν καὶ ἄλλα. Διὰ	τοῦτο	βουλεύεσθαι ἐνταῦθα ἤδη ὑπάρχει. Ἔστιν
[1, 16]	ἆρά γε βούλησις; Ἢ οὐδὲ	τοῦτο;	Βούλησις μὲν γάρ ἐστιν καὶ
[1, 8]	καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων πάντων.	Τοῦτο	γάρ ἐστι τῆς ἕξεως, τὸ
[1, 11]	ἑκουσίου, τί ἐστι τὸ ἑκούσιον·	τοῦτο	γάρ ἐστι τὸ κυριώτατον πρὸς
[1, 4]	ᾧ τρεφόμεθα, ὃ καλοῦμεν θρεπτικόν	(τοῦτο	γὰρ εὔλογόν ἐστιν εἶναι· τοὺς
[1, 31]	ἡ σκέψις, τὸ πολιτικὸν δίκαιον)	τοῦτο	γὰρ μάλιστά ἐστιν ἐν ἰσότητι
[1, 1]	ἄριστον ἐν ἑκάστῳ τῶν ὄντων,	τοῦτο	δ´ ἐστὶ τὸ διὰ τὴν
[1, 1]	Τὰς γὰρ ἀρετὰς ἐπιστήμας ἐποίει·	τοῦτο	δ´ ἐστὶν εἶναι ἀδύνατον. Αἱ
[1, 31]	οὖσιν καθ´ αὑτὸν εἶναι δίκαιον.	Τοῦτο	δ´ ἐστὶν ὃ ζητοῦμεν δίκαιον
[1, 31]	αὑτὸν ἄδικον καὶ δίκαιον. Οὐ	τοῦτο	δ´ ἡμεῖς ἐπισκοπούμεθα, ἀλλὰ τὸ
[1, 1]	βουλόμεθα καὶ αὐτοὶ εἶναι τοιοῦτοι·	τοῦτο	δ´ οὐ δυνησόμεθα, ἐὰν μὴ
[1, 31]	ἀκουσίως καὶ ἑκουσίως πράττειν τι·	τοῦτο	δὲ ἀδύνατον· οὐκ ἄρα οὐδ´
[1, 31]	δίκαιον πρὸς αὐτὸν ἐστίν. Οὐ	τοῦτο	δέ γε ἡμεῖς ζητοῦμεν, ἀλλὰ
[1, 1]	οὗ τἆλλα μετασχόντα ἀγαθὰ ἐστίν,	τοῦτο	δέ ἐστιν ἡ ἰδέα τἀγαθοῦ.
[1, 1]	καὶ αὐτὴ τῶν λοιπῶν ἐπιστημῶν·	τοῦτο	δὲ οὐδεμιᾶς ἦν λέγειν οὔτε
[1, 1]	τὸ ἄλογον μέρος τῆς ψυχῆς,	τοῦτο	δὲ ποιῶν ἀναιρεῖ καὶ πάθος
[1, 7]	τοιούτων. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ' Μετὰ τοίνυν	τοῦτο	δεῖ βουλομένους εἰπεῖν τὸ τί
[1, 4]	τέλειον ἀγαθὸν καὶ τέλος, οὐδὲ	τοῦτο	δεῖ λανθάνειν ὅτι καὶ ἐν
[1, 16]	τις τοῦ πράττειν ἐστίν, καὶ	τοῦτο	δὴ πράττοντες κατὰ προαίρεσιν δοκοῦμεν
[1, 32]	σοφία ἀρετὴ ἢ οὔ; Διὰ	τοῦτο	δῆλον ἂν γένοιτο, ὅτι ἐστὶν
[1, 10]	πάντων σπουδαιότατος. Οὐ δὴ δυνατὸν	τοῦτο.	Διὰ τί; Ὅτι οὐδ´ ἐπὶ
[1, 1]	λεκτέον ἀγαθοῦ. Πάλιν δὲ καὶ	τοῦτο	διελεῖν δεῖ. Ὑπὲρ ἀγαθοῦ τοῦ
[1, 1]	ἀγαθόν; Ἕτερον γὰρ τῆς ἰδέας	τοῦτο	δόξειεν ἂν εἶναι. Ἡ μὲν
[1, 17]	διάνοια οὐ τοιοῦτον, ἀλλὰ καὶ	τοῦτο	δύναται πράττειν καὶ ἄλλα. Διὰ
[1, 15]	διανοίας γίγνεται. Δῆλον δ´ ἐστὶ	τοῦτο	ἐκ τῶν γιγνομένων. Ὅταν γάρ
[1, 10]	ἔχει. Ἐναργέστερον δ´ ἔστι κατιδεῖν	τοῦτο	ἐν τοῖς κατὰ γεωμετρίαν. Καὶ
[1, 10]	ἑκούσιον. Ἔτι δ´ ἄν τις	τοῦτο	ἐναργέστερον καὶ ἐντεῦθεν ἴδοι. Πᾶσα
[1, 16]	ἂν ἀπαιτῇ τις, διὰ τί	τοῦτο	ἔπραξας; Ὅτι οὐκ ἐνῆν ἄλλως,
[1, 17]	ἐστιν ἕκαστον. Ἀλλὰ κατὰ τρόπον	τοῦτο	ἔσται. Ὥστε δῆλον ὡς κἀπὶ
[1, 1]	Ἢ οὔ; Διὰ τί; Ὅτι	τοῦτο	ἐστὶ μὲν τὸ κοινόν, ὡς
[1, 3]	ἄριστον. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ' Μετὰ τοίνυν	τοῦτο	ἔχει τὰ ἀγαθὰ ἄλλην διαίρεσιν.
[1, 17]	πότερον ἀγαθὸν πρὸς ὑγίειαν φαγεῖν	τοῦτο	ἢ οὔ. Μάλιστα οὖν ποιεῖ
[1, 16]	καὶ τῶν ἀντιλογίαν παραδιδόντων πότερον	τοῦτο	ἢ τοῦτο αἱρετόν, δῆλον ὅτι
[1, 8]	τὰς ἐλευθέρας διαφθείρων. Ἀλλὰ καὶ	τοῦτο,	καὶ εἴ τι ἄλλο τοιοῦτόν
[1, 31]	ἂν ἡμεῖς θώμεθα καὶ νομίσωμεν,	τοῦτο	καὶ ἔστι δίκαιον ἤδη καὶ
[1, 17]	καὶ εὑρήσει ἃ δεῖ πρὸς	τοῦτο.	Καὶ εὔλογον δὲ τούτου εἶναι
[1, 17]	τὸ τέλος ἰδεῖν; Ἂν γὰρ	τοῦτο	καλῶς προθῆται, οἷον καλὴν οἰκίαν
[1, 1]	τοῦ αὑτῆς ὅτι ἀγαθόν, ἀλλὰ	τοῦτο	μὲν ἄλλης δυνάμεώς ἐστι θεωρῆσαι
[1, 32]	ἐπιστήμη ἐστὶ περὶ ἐπιστητόν, καὶ	τοῦτο	μετ´ ἀποδείξεως καὶ λόγου διατεινόμενον.
[1, 24]	δεῖ μὴ μεγαλείως δαπανήσει, ἢ	τοῦτο	μὴ ποιῶν, οἷον εἰς γάμους
[1, 1]	ἐπί τε τἀγαθὸν καὶ ἐπὶ	τοῦτο	ὃ ἂν βουλώμεθα δεῖξαι ὅτι
[1, 3]	ἡδονήν. Ἤδη τοίνυν τὸ μετὰ	τοῦτο,	ὃ καὶ λέγομεν πάντες καὶ
[1, 31]	πράττοντα ἐν τῷ ἀγνοεῖν ἐστι	τοῦτο,	ὃ καὶ μικρὸν ἐπάνω ἐλέγετο,
[1, 18]	Ναί, ἀλλὰ καὶ νῦν φαμεν	τοῦτο	ὁμοίως, τὴν ἐνέργειαν τῆς ἕξεως
[1, 4]	ἁπάντων. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ' Μετὰ τοίνυν	τοῦτο	ὁρῶμεν ὅτι οὐθενὶ ἄλλῳ ἢ
[1, 10]	οὐδ´ ἐπὶ τοῦ σώματος γίγνεται	τοῦτο.	Οὐ γὰρ ἄν τις βούληται
[1, 17]	οἰκίαν ποιῆσαι, καὶ τὰ πρὸς	τοῦτο	οὐκ ἄλλος τις εὑρήσει καὶ
[1, 31]	δεξιᾷ. Οὐδ´ ὅτι μεταπίπτουσι, διὰ	τοῦτο	οὐκ ἔστιν φύσει· ἀλλ´ εἰ
[1, 1]	οὖν τούτου καλῶς· μετὰ μέντοι	τοῦτο	οὐκέτι ὀρθῶς. Τὴν γὰρ ἀρετὴν
[1, 2]	δέ ἐστιν ὑγίεια· εἰ δὴ	τοῦτο	πάντων βέλτιστον, καὶ αὐτὸ αὑτοῦ
[1, 5]	ἡ ἀνδρεία· ὑπὸ φόβων γὰρ	τοῦτο	πάσχουσιν. Ὁμοίως δὲ καὶ αἱ
[1, 4]	ἡ μὲν ἀρετὴ ἐν ἑκάστῳ	τοῦτο	ποιεῖ εὖ οὗ ἐστιν ἀρετή,
[1, 19]	νομίζειν αὐτὸ εἶναι καλόν, καὶ	τοῦτο	ποιῶν κἂν παρῇ τις κἂν
[1, 16]	διάνοιαν ἐν προαιρέσει; Ἢ οὐδὲ	τοῦτο;	Πολλὰ γὰρ διανοούμεθα καὶ δοξάζομεν
[1, 31]	τοῦ πρᾶξαί τι, οὐχ ἑκὼν	τοῦτο	πράττει, ὥστε οὐκ ἀδικεῖ· ὅταν
[1, 4]	Ὥστ´ οὐδὲν συνεργεῖ τὸ μόριον	τοῦτο	πρὸς τὴν εὐδαιμονίαν. Μετὰ ταῦτα
[1, 1]	ἀλλ´ οὐκ ἐπὶ τῶν ἀρετῶν	τοῦτο	συμβαίνει. Οὐ γὰρ εἴ τις
[1, 3]	τελειότατον εἶναι, ἡ εὐδαιμονία, καὶ	τοῦτο	ταὐτό φαμεν εἶναι τὸ εὖ
[1, 32]	ἄλλο τέλος οὐθέν, ἀλλ´ αὐτὸ	τοῦτο	τέλος, ἡ ἐνέργεια καὶ ἡ
[1, 18]	οὐκ ἐξ οὗ ἡ ἐνέργεια,	τοῦτο	τῇ ἀρετῇ ἀποδίδομεν ὡς κάλλιον,
[1, 2]	οὖσα οὐ τέλειον· οὐκ ἄρα	τοῦτο	τὸ ἄριστον ὃ ζητοῦμεν, οὐδὲ
[1, 31]	περὶ ταῦτα· ἀλλὰ μὴν οὐ	τοῦτο	τὸ δίκαιον οὐδὲ τὴν περὶ
[1, 4]	ἦν κατὰ τὴν ἐνέργειαν. Μετὰ	τοῦτο	τὸ μέλλον λέγεσθαι οὔτε λίαν
[1, 4]	πρὸς τὸ λαβεῖν. Οὕτω καὶ	τοῦτο	τὸ μόριον τῆς ψυχῆς ἔχει·
[1, 3]	ἕξις τῆς χρήσεως ἕνεκεν. Μετὰ	τοῦτο	τοίνυν τοῦτ´ ἐάν τις σκοπῇ
[1, 32]	ὀρθὸν λόγον πράττειν τὰ καλά,	τοῦτό	φασιν εἶναι ἀρετήν· ὀρθῶς μὲν
[1, 31]	ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ διαμένον,	τοῦτο	φύσει δίκαιον προφανές. Ὃ γὰρ
[1, 31]	ἀριστερὰ καὶ ἡ δεξιὰ δεξιά,	τοῦτο	φύσει ἐστίν. Ὡσαύτως ἐπὶ τῶν
[1, 9]	προπετεῖς καὶ μαινομένους. Διὰ δὴ	δύο	αἰτίας δόξαιμεν ἂν ἀντιτιθέναι τῇ
[1, 5]	ἡ ψυχή, ὡς φαμέν, εἰς	δύο	μέρη διῃρημένη, εἴς τε τὸ
[1, 32]	τῆς ψυχῆς· ἔστιν δ´ εἰς	δύο	τὴν διαίρεσιν ἔχον τὸ λόγον
[1, 32]	ἐστὶν πρῶτον μέν, ἐν ᾧ	ὁ	λόγος ἐγγίνεται, ὑπὲρ τούτου διελέσθαι.