HODOI ELEKTRONIKAI: Corpora

HODOI ELEKTRONIKAI
Corpora

Aristote, La grande morale, livre I

Liste des contextes (ordre alphabétique inverse)

ρ = 19 formes différentes pour 376 occurrences

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ ς τ υ φ χ ψ ω

>
Livre, Chap.

[1, 31]   ἐνδέχεσθαι. Καὶ πάλιν οὕτως. Εἰ γὰρ ἃ ὁ νόμος πράττειν τάττει,

[1, 1]   Οὐ γάρ ἐστιν ἁπλοῦν. Λέγεται γὰρ ἀγαθὸν ἢ τὸ ἄριστον ἐν

[1, 1]   τὸν ὅρον κοινῷ ἀγαθῷ. Ὅτι γὰρ ἀγαθόν, καὶ ἐνταῦθ´ ἐρεῖ. Δῆλον

[1, 2]   πάντως. Ἔτι καὶ ἄλλως· τῶν γὰρ ἀγαθῶν τὰ μέν ἐστιν τέλη

[1, 31]   τὰ παιδία λέγεσθαι ἄδικα· ἡ γὰρ ἄγνοια αἰτία τοῦ πράττειν ταῦτα,

[1, 31]   πράξαντές τι κακὸν ἀδικοῦσιν· τῆς γὰρ ἀγνοίας αὐτοί εἰσιν αἴτιοι· ἐξῆν

[1, 31]   γὰρ ἑκὼν βλάπτεσθαι ὑπομένει· τὸ γὰρ ἀδικεῖσθαι βλάπτεσθαι ἐστίν. Ναί, ἀλλ´

[1, 31]   οὐκ ἔστι δέ· τὸ μὲν γὰρ ἄδικόν ἐστιν τὸ νόμῳ ὡρισμένον,

[1, 31]   ἁπλῶς εἰπεῖν τὸ ἴσον. Τὸ γὰρ ἄδικον τὸ ἄνισον ἐστίν· ὅταν

[1, 31]   πολλοῦ καὶ ὀλίγου. Ὅ τε γὰρ ἄδικος τῷ ἀδικεῖν πλεῖον ἔχει,

[1, 11]   ἀκρατὴς ἑκὼν πράττει. Οἱ μὲν γὰρ ἀδικοῦντες ἑκόντες ἀδικοῦσιν, οἱ δὲ

[1, 32]   ἡ φύσις ἀπέδωκεν (ψόφον μὲν γὰρ ἀκοῇ, χυμὸν δὲ γεύσει γνωρίζομεν,

[1, 9]   ἂν εἴη ὑπερβολὴ μεσότητος· ἡ γὰρ ἀκολασία ὑπερβολὴ σωφροσύνης. Ὅ τι

[1, 15]   τὸ ἐκ διανοίας γιγνόμενον. Τὸ γὰρ ἀκούσιόν ἐστι τό τε κατ´

[1, 12]   ὥστε τὴν ἀπορίαν ποιήσουσιν· ἔστι γὰρ ἀκρατῆ καὶ ἐγκρατῆ ὀργῆς εἶναι.

[1, 31]   τοῦ ἀκρατοῦς λόγος ἐναντιοῦται· ὁ γὰρ ἀκρατὴς βλάπτει αὐτὸς αὑτὸν τὰ

[1, 30]   οὐ πάντας δέ. Ὁ μὲν γὰρ ἀλαζών ἐστιν ὁ πλείω τῶν

[1, 22]   παρασκευάσασθαι χρήματα; Ἢ οὔ; Οὐδὲ γὰρ ἄλλης ἀρετῆς οὐδεμιᾶς. Οὔτε γὰρ

[1, 18]   τῆς ἕξεως βέλτιον εἶναι. Οἱ γὰρ ἄλλοι ἄνθρωποι τὸν σπουδαῖον θεωροῦντες

[1, 31]   πράττων ἀδικεῖ αὑτόν. Εἰς οὐθένα γὰρ ἄλλον τῶν τοιούτων ἀδικημάτων ἡ

[1, 1]   δὴ ταὐτὸν τῷ χωριστῷ. Οὐ γὰρ ἄν ποτε τὸ χωριστὸν καὶ

[1, 25]   γε φθονερὸς ἐναντίος τούτῳ. Ἁπλῶς γάρ, ἄν τε ἄξιός τις ᾖ

[1, 10]   τοῦ σώματος γίγνεται τοῦτο. Οὐ γὰρ ἄν τις βούληται ἐπιμελεῖσθαι τοῦ

[1, 32]   μὲν οὐδ´ οὗτοι. Πράξαι μὲν γὰρ ἄν τις τὰ δίκαια προαιρέσει

[1, 10]   πράττει ἄνθρωπος γεννητικὸν ἐστίν. Τί γὰρ ἂν ἄλλο; Οὔτε γὰρ ἀψύχων

[1, 3]   τέλος γὰρ ἡ χρῆσις· οὐδεὶς γὰρ ἂν βούλοιτο ἔχειν τὴν ὄψιν

[1, 9]   ἀσωτία ἢ ἀνελευθερία πορρώτερον. Μᾶλλον γὰρ ἂν δόξειεν ἐλευθεριότης ἡ ἀσωτία

[1, 18]   δὲ δὴ φαίνεται ἄτοπον· ἴσως γὰρ ἂν ἐν γραφικῇ εἴη τις

[1, 10]   τὰς ἀρχὰς οὕτως ἔχει· ὡς γὰρ ἂν ἔχωσιν αἱ ἀρχαί, οὕτως

[1, 31]   τοῦτο φύσει δίκαιον προφανές. Ὃ γὰρ ἂν ἡμεῖς θώμεθα καὶ νομίσωμεν,

[1, 19]   μηθέν ἐστι φοβερόν· οὕτω μὲν γὰρ ἂν ὁ λίθος εἴη καὶ

[1, 32]   καὶ οὐκ ἄνευ τούτων· οὐ γὰρ ἂν χωρίσαις τὸν συνετὸν τοῦ

[1, 14]   ἡδονῆς, ἄτοπος ἂν εἴη. Τὸ γὰρ ἀναγκαῖον οὐκ ἐν παντί, ἀλλ´

[1, 27]   πράξεις καὶ λόγους. Ὁ μὲν γὰρ ἀναίσχυντός ἐστιν ὁ ἐν παντὶ

[1, 27]   αἰδήμων μεσότης τις τούτων. Οὔτε γὰρ ἅπαντα καὶ πάντως, ὡς ὁ

[1, 17]   περὶ τὰ τέλη (ταῦτα μὲν γὰρ ἅπαντες ὁμογνωμονοῦσιν, οἷον τὴν ὑγίειαν

[1, 19]   τοῦ ἐναντίου τῆς ἐμπειρίας· οἱ γὰρ ἄπειροι τῶν ἐκβησομένων οὐ φοβοῦνται

[1, 32]   φρόνησις ἂν εἴη πρακτική. Αἱ γὰρ ἀρεταὶ πᾶσαι πρακτικαὶ εἰσίν, ἡ

[1, 1]   εἰπεῖν, οὐκ ὀρθῶς δέ· τὰς γὰρ ἀρετὰς εἰς τοὺς ἀριθμοὺς ἀνάγων

[1, 1]   ὀρθῶς δὲ οὐδ´ οὗτος. Τὰς γὰρ ἀρετὰς ἐπιστήμας ἐποίει· τοῦτο δ´

[1, 20]   δοκιμάζοντα τὸ καλὸν αἱροῦνται. Πᾶσα γὰρ ἀρετὴ τοῦ καλοῦ καὶ πρὸς

[1, 1]   μέντοι τοῦτο οὐκέτι ὀρθῶς. Τὴν γὰρ ἀρετὴν κατέμιξεν {καὶ συνέζευξεν} εἰς

[1, 16]   κατὰ τὰς ἀρετὰς ὁμοίως. τῆς γὰρ ἀρετῆς στοχαζόμενοι ἁμαρτάνομεν ἐπὶ τὰς

[1, 2]   αὐτοῦ συναριθμουμένου; Ἀλλ´ ἄτοπον. Τὸ γὰρ ἄριστον ἐπειδή ἐστι τέλος τέλειον,

[1, 22]   τὰ τοιαῦτα πάθη· ὁ τε γὰρ ἄσωτός ἐστιν ὁ ἀναλίσκων εἰς

[1, 19]   φοβεῖσθαι μέν, ὑπομένειν δέ· εἰ γὰρ αὖ μὴ φοβούμενος ὑπομένει, οὐκ

[1, 26]   ἀπὸ τοῦ τρόπου κεῖσθαι· ὁ γὰρ αὐθάδης αὐτοάδης τις ἐστίν, ἀπὸ

[1, 26]   περὶ τὰς ἐντεύξεις. Ὅ τε γὰρ αὐθάδης τοιοῦτός ἐστιν οἷος μηθενὶ

[1, 25]   μεσότης φθονερίας καὶ ἐπιχαιρεκακίας· ἀμφότεραι γὰρ αὗται ψεκταὶ εἰσίν, ὁ δὲ

[1, 32]   ἀρχιτέκτων τις αὐτῶν ἐστίν· ὅπως γὰρ αὕτη προστάξει, οὕτως αἱ ἀρεταὶ

[1, 12]   κατὰ τὸν θυμὸν ὁμοίως· οἱ γὰρ αὐτοὶ λόγοι οἵπερ καὶ κατὰ

[1, 31]   ἀγνοίας αὐτοί εἰσιν αἴτιοι· ἐξῆν γὰρ αὐτοῖς μὴ πίνειν τοσοῦτον, ὥστ´

[1, 31]   ἐνδέχεται αὐτὸν ἀδικεῖν αὑτόν. Τὸν γὰρ αὐτὸν οὐκ ἐνδέχεται κατὰ τὸν

[1, 19]   τὴν τοιαύτην φατέον εἶναι· ὁ γὰρ αὐτὸς ἐφ´ ἑκάστῳ τούτων διορισμὸς

[1, 19]   τούτους φατέον ἀνδρείους εἶναι· ἐὰν γὰρ αὐτῶν τὸ πάθος ἀφαιρεθῇ, οὐκέτι

[1, 19]   ἑκάστῳ τούτων διορισμὸς ἁρμόσει. Οὗ γὰρ ἀφαιρουμένου μὴ διαμένει ἡ ἀνδρεία,

[1, 10]   Τί γὰρ ἂν ἄλλο; Οὔτε γὰρ ἀψύχων οὐθὲν λέγομεν πράττειν οὔτε

[1, 32]   καὶ ἀπορεῖται; Ἢ οὔ; Τῶν γὰρ βελτιόνων οὐκ ἂν δόξειεν, οἷον

[1, 2]   αὐτὸ αὑτοῦ ἔσται βέλτιον. Αὐτὸ γὰρ βέλτιστον ἐστίν. Οἷον τὰ ὑγιεινὰ

[1, 13]   καὶ ὑπὲρ ἀνάγκης. Ἡ μὲν γὰρ βία ἐστὶν καὶ ἐν τοῖς

[1, 16]   δὲ ταῖς ἐπιστήμαις οὔ. οὐθεὶς γὰρ βουλεύεται πῶς δεῖ γράψαι τὸ

[1, 16]   βουλόμεθα δὲ τὰ τέλη. Ὑγιαίνειν γὰρ βουλόμεθα. Ὥστε δῆλον καὶ οὕτως

[1, 28]   περὶ {τὰ} σκώμματα. ὅ τε Γὰρ βωμολόχος ἐστὶν ὁ πάντα καὶ

[1, 10]   φυτὰ καὶ τὰ ζῷα· ἀμφότερα γὰρ γεννητικά. Γεννητικὰ δὲ ἐκ τῶν

[1, 10]   τούτοις καὶ ἐπ´ ἀνθρώπου. Ἐπειδὴ γὰρ γεννητικόν ἐστιν ἄνθρωπος οὐσίας, ἔκ

[1, 16]   οὐχ ἁπλοῦν ἐστίν. ἐν μὲν γὰρ γεωμετρίᾳ, ὅταν φῇ τὸ τετράγωνον

[1, 31]   ἐν τῇ πολιτείᾳ. Ὁ μὲν γὰρ γεωργός, φησί, σῖτον ποιεῖ, ὁ

[1, 5]   γυμνασίων ἴδοι ἄν τις· πολλῶν γὰρ γινομένων φθείρεται ἡ ἰσχύς, ὀλίγων

[1, 1]   ἑκάστῃ δ´ ἕκαστος. Πότε μὲν γὰρ δεῖ τεμεῖν ὁ ἰατρὸς οἶδεν,

[1, 32]   τὰ ἐπὶ τῆς δεινότητος. Ἡ γὰρ δεινότης καὶ ὁ δεινὸς οὐκ

[1, 31]   διὰ τὴν αὐτὴν αἰτίαν· τοῦ γὰρ δεσπότου τί ἐστιν ὁ οἰκέτης.

[1, 5]   καὶ σιτίων ὡσαύτως· πολλῶν τε γὰρ δὴ γινομένων φθείρεται ἡ ὑγίεια,

[1, 32]   ὑποκειμένων ἂν γένοιτο φανερόν. Ὥσπερ γὰρ δὴ ἕτερά ἐστιν ἀλλήλων χρῶμά

[1, 16]   προαιρέσει; Ἢ οὐδὲ τοῦτο; Πολλὰ γὰρ διανοούμεθα καὶ δοξάζομεν κατὰ διάνοιαν·

[1, 16]   καὶ προαιρούμεθα; Ἢ οὔ; Πολλάκις γὰρ διανοούμεθα ὑπὲρ τῶν ἐν Ἰνδοῖς,

[1, 31]   τελεία τις ἀρετὴ εἶναι· εἰ γὰρ δίκαια μέν ἐστιν ἃ ὁ

[1, 31]   ἐλευθέρῳ πρὸς ἐλεύθερον ἕξει. Οὐ γὰρ δίκαιον, εἴ τις τὸν ὀφθαλμὸν

[1, 31]   ἔοικεν εἶναι τὸ ἀνάλογον. Τὸ γὰρ δίκαιον συνέχει τὰς πολιτείας, τὸ

[1, 31]   δικαιοπράγημα οὐ ταὐτόν· τὸ μὲν γὰρ δίκαιον τὸ τῷ νόμῳ ὡρισμένον,

[1, 9]   ἐστιν ἡ ἀρετή, ἐπέσκεπται (μεσότης γὰρ δοκεῖ τις εἶναι τῶν παθῶν,

[1, 31]   πρὸς ἐλεύθερον ταὐτόν· ὁ οἰκέτης γὰρ ἐὰν πατάξῃ τὸν ἐλεύθερον, οὐκ

[1, 12]   φησιν οὐχ ἑκούσιον εἶναι. Ὁ γὰρ ἐγκρατὴς ἑκὼν πράττει τὰ κατὰ

[1, 11]   ὁ αὐτὸς λόγος ἀπαντήσεται. Καὶ γὰρ εἰ κατ´ ἐπιθυμίαν, οὐκ ἐξ

[1, 1]   τὰς ἀρχὰς οἰκείας λαμβάνειν. Ἄτοπον γάρ, εἴ τις βουλόμενος τὸ τρίγωνον

[1, 20]   οὐδὲ τὰς περὶ πάντα. Οὐ γὰρ εἴ τις ἥδεται θεωρῶν γραφὴν

[1, 1]   τῶν ἀρετῶν τοῦτο συμβαίνει. Οὐ γὰρ εἴ τις οἶδεν τὴν δικαιοσύνην

[1, 1]   ἐκ τίνων ἔσται σκέψασθαι. Ἅμα γὰρ εἰδῆσαι βουλόμεθα καὶ αὐτοὶ εἶναι

[1, 20]   ἐνδείας τὸ μέσον· κατ´ ἀμφότερα γάρ εἰσι ψεκτοί, καὶ καθ´ ὑπερβολὴν

[1, 32]   δόξειεν ἄν, οὐκ ἐπιστήμη. Ἐπαινετοὶ γάρ εἰσιν οἱ φρόνιμοι, ὁ δ´

[1, 10]   ἐν τοῖς κατὰ γεωμετρίαν. Καὶ γὰρ ἐκεῖ ἐπειδή τινες λαμβάνονται ἀρχαί,

[1, 4]   ἔοικεν εἶναι τῷ πυρί. Καὶ γὰρ ἐκεῖνο ὅ τι ἂν ἐμβάλῃς

[1, 10]   ἀρχὴ {καὶ} ἡ προαίρεσις μεταβάλλει {γὰρ} ἑκουσίως. Ὥστε δῆλον ὅτι ἐφ´

[1, 31]   οὐκ ἂν ἀδικοίμεθα ἑκόντες. Οὐδεὶς γὰρ ἑκὼν βλάπτεσθαι ὑπομένει· τὸ γὰρ

[1, 4]   τῆς ψυχῆς ἔχει· ἂν μὲν γὰρ ἐμβάλῃς τροφήν, τρέφει, ἂν δὲ

[1, 24]   οὖσα τοιαύτη οἵαν λέγομεν· ἐπεὶ γὰρ ἐν τῷ καιρῷ τῷ πρέποντι

[1, 1]   πάσαις ταῖς κατηγορίαις ἐστίν· καὶ γὰρ ἐν τῷ τί καὶ ἐν

[1, 17]   βέλτιον τῆς ἀρετῆς ἐστίν· ταύτης γὰρ ἕνεκα καὶ τἆλλα ἐστίν, καὶ

[1, 9]   ὑπερβολὴν καὶ τὴν ἔνδειαν. Ἢ γὰρ ἐξ αὐτοῦ τοῦ πράγματος σκοποῦσιν

[1, 12]   τὰ κατὰ τὴν ἐγκράτειαν· ἐπαινεῖται γάρ, ἐπαινοῦνται δὲ ἐπὶ τοῖς ἑκουσίοις.

[1, 5]   τοῖς φανεροῖς μαρτυρίοις χρῆσθαι) Εὐθέως γὰρ ἐπὶ γυμνασίων ἴδοι ἄν τις·

[1, 11]   ἐπιθυμίαν, οὐκ ἐξ ἀνάγκης· τῇ γὰρ ἐπιθυμίᾳ ἡδονὴ ἀκολουθεῖ, τὰ δὲ

[1, 1]   δ´ ἐστὶν εἶναι ἀδύνατον. Αἱ γὰρ ἐπιστῆμαι πᾶσαι μετὰ λόγου, λόγος

[1, 19]   φάσκων εἶναι τὴν ἀνδρείαν. Ἡ γὰρ ἐπιστήμη ἐξ ἔθους τὴν ἐμπειρίαν

[1, 32]   καὶ τῶν ὄντων· ἡ μὲν γὰρ ἐπιστήμη τῶν μετ´ ἀποδείξεως ὄντων

[1, 4]   καὶ ἐν τελείῳ ἔσται. Οὐ γὰρ ἔσται ἐν παιδί (οὐ γάρ

[1, 10]   ὑπολαμβάνειν καὶ ἐπὶ ψυχῆς· οὐ γὰρ ἔσται ὁ προαιρούμενος εἶναι σπουδαιότατος,

[1, 31]   οὐκ ἔστιν πρὸς ἅπαντας. Οὐ γάρ ἐστι δίκαιον οἰκέτῃ πρὸς ἐλεύθερον

[1, 4]   γὰρ ἔσται ἐν παιδί (οὐ γάρ ἐστι παῖς εὐδαίμων) ἀλλ´ ἐν

[1, 8]   ἐπὶ τῶν ἄλλων πάντων. Τοῦτο γάρ ἐστι τῆς ἕξεως, τὸ εὖ

[1, 11]   τί ἐστι τὸ ἑκούσιον· τοῦτο γάρ ἐστι τὸ κυριώτατον πρὸς τὴν

[1, 3]   ἁπλοῦν ἀλλὰ διττόν· ἐνίων μὲν γάρ ἐστι τὸ τέλος αὐτὴ ἡ

[1, 13]   καὶ ἐν τοῖς ἀψύχοις. Ἑκάστοις γάρ ἐστι τῶν ἀψύχων οἰκεῖος τόπος

[1, 4]   τῆς ψυχῆς ἔστιν ἀρετή; Εἰ γὰρ ἔστι, δῆλον ὅτι καὶ ταύτῃ

[1, 2]   τοῦτ´ ἐστὶν βέλτιον, ἄτοπον· οὐ γάρ ἐστιν ἄλλο τι χωρὶς τούτων

[1, 1]   ἀγαθοῦ τοῦ πῶς λεγομένου; Οὐ γάρ ἐστιν ἁπλοῦν. Λέγεται γὰρ ἀγαθὸν

[1, 21]   οὕτως ἄν τις εἴποι· εἰ γάρ ἐστιν ἐν μεσότητι τὸ βέλτιστον,

[1, 24]   μεταφοραῖς λέγονται, οὐ κυρίως· οὐ γάρ ἐστιν ἐν τούτοις μεγαλοπρέπεια, ἀλλ´

[1, 31]   τοῦ πολιτικοῦ δικαίου· χεῖρον μὲν γάρ ἐστιν ἡ γυνὴ τοῦ ἀνδρός,

[1, 1]   ἀρετῶν τὴν θεωρίαν ἐποιεῖτο· οὐ γάρ ἐστιν ἡ δικαιοσύνη ἀριθμὸς ἰσάκις

[1, 32]   φρόνησις τῆς σοφίας (περὶ χείρω γὰρ ἐστίν· ἡ μὲν γὰρ σοφία

[1, 1]   ἀγαθοῦ λεκτέον τοῦ κοινοῦ. Μία γάρ ἐστιν καὶ αὐτὴ τῶν λοιπῶν

[1, 16]   Ἢ οὐδὲ τοῦτο; Βούλησις μὲν γάρ ἐστιν καὶ τῶν ἀδυνάτων, οἷον

[1, 21]   καὶ καθ´ ἕκαστον σκοποῦσιν. Ἐπειδὴ γάρ ἐστιν ὀργίλος ὁ παντὶ καὶ

[1, 31]   κατὰ νόμον δικαίου ἐστίν. Οὐ γὰρ ἔστιν ἐν τοῖς πρὸς ἕτερον

[1, 2]   Ἢ καὶ τοῦτο ἄτοπον; Ἡ γὰρ εὐδαιμονία ἐστὶν ἔκ τινων ἀγαθῶν

[1, 4]   τρεφόμεθα, ὃ καλοῦμεν θρεπτικόν (τοῦτο γὰρ εὔλογόν ἐστιν εἶναι· τοὺς γοῦν

[1, 7]   τὰ ἄλλα τὰ ὅμοια. Τὸ γὰρ εὐόργητον καὶ τὸ πρᾶον ἐν

[1, 2]   ἡ ἀρχή, τὰ τοιαῦτα· τίμια γὰρ ἐφ´ οἷς ἡ τιμή, τοῖς

[1, 4]   λέγειν εὐδαίμονα εἶναι· τὸ μὲν γὰρ ζῆν αὐτῷ ὑπάρχει, ἀλλὰ τὸ

[1, 31]   οὗτος ὁ διορισμός. Ὅταν μὲν γὰρ ἡ ἄγνοια αἰτία ᾖ τοῦ

[1, 32]   ἀρετῆς τάξει ὄντων. Ἐφ´ ἃ γὰρ ἡ ἀνδρεία ὁρμᾷ πράττειν, ἐπὶ

[1, 17]   προθετικὴν τὴν ἀρετήν· ἐν οἷς γὰρ ἡ ἀρχὴ τοῦ βελτίστου ἐστίν,

[1, 32]   γένοιτο δῆλον ὅτι ἀρετή. Εἴπερ γὰρ ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ ἀνδρεία

[1, 32]   ἐπιστήμης καὶ νοῦ συγκειμένη. Ἔστιν γὰρ ἡ σοφία καὶ περὶ τὰς

[1, 20]   τῆς περὶ τὰς ἡδονάς. Ἔστιν γὰρ ἡ σωφροσύνη καὶ ἁπλῶς ἅπασα

[1, 32]   ἐξ αὐτῆς τῆς φρονήσεως. Εἰ γὰρ ἡ φρόνησις ἀρετὴ ἐστίν, ὡς

[1, 3]   χρῆσις αἱρετωτέρα τῆς ἕξεως· τέλος γὰρ ἡ χρῆσις· οὐδεὶς γὰρ ἂν

[1, 6]   σκοπεῖν (δεῖ δ´ ἴσως) Τὸ γὰρ ἦθος ἀπὸ τοῦ ἔθους ἔχει

[1, 4]   καὶ ἐνεργείᾳ ἡ εὐδαιμονία. Ὧν γὰρ ἦν ἕξις καὶ χρῆσις, ἡ

[1, 31]   παθεῖν, ἀκολουθήσαντα τῇ ἀναλογίᾳ· καὶ γὰρ ἦρξε πρότερος καὶ ἠδίκησεν, ἀδικεῖ

[1, 19]   μὴ φοβεῖται, οὔπω ἀνδρεῖος· ἔνιοι γὰρ θαρροῦσιν διὰ τὸ μακρὰν ἀπέχειν,

[1, 1]   ἐστι καὶ εἶναι ἐπιστήμονα (εἰ γὰρ ἰατρικήν τις οἶδεν τί ἐστίν,

[1, 1]   δόξειεν ἂν εἶναι. Ἡ μὲν γὰρ ἰδέα χωριστὸν καὶ αὐτὸ καθ´

[1, 1]   καὶ ἐκ τίνων γίνεται. Οὐθὲν γὰρ ἴσως ὄφελος εἰδέναι μὲν τὴν

[1, 31]   ἀδικεῖσθαι; Ἢ οὔ; Δίκαια μὲν γὰρ καὶ ἄδικα πράττομεν ἑκόντες, ἀδικούμεθα

[1, 10]   καὶ τὸ τετράγωνον συμμεταβάλλει (ἀντιστρέφει γάρ) καὶ ἐὰν τὸ τετράγωνον μὴ

[1, 16]   ἐπὶ τὰς πεφυκυίας ὁδούς. ἔστι γὰρ καὶ ἐν ἐλλείψει καὶ ἐν

[1, 16]   ὄρεξις, ἢ οὔ. Ὄρεξις μὲν γὰρ καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις ζῴοις

[1, 19]   ἀνδρεῖοι, ὁ ποῖος ἀνδρεῖος. Ἔστιν γὰρ καὶ κατ´ ἐμπειρίαν τις ἀνδρεῖος,

[1, 2]   ἀρχὴ πλοῦτος ἰσχὺς κάλλος· τούτοις γὰρ καὶ ὁ σπουδαῖος εὖ ἂν

[1, 31]   ἀλλὰ τὸ πολιτικόν· ἐν ἰσότητι γὰρ καὶ ὁμοιότητι τὸ πολιτικὸν δίκαιον

[1, 2]   αὐτῶν αἰτίαν εἶναι. Ἀπὸ τύχης γὰρ καὶ πλοῦτος γίνεται καὶ ἀρχὴ

[1, 10]   Τὸ δ´ οὐκ ἀληθές· ψέγομεν γὰρ καὶ τοὺς τοιούτους, ὅταν αὐτοὺς

[1, 22]   τὴν ἀνελευθεριότητα πίπτουσιν. Τὸ μὲν γὰρ κακὸν πολυειδές, τὸ δ´ ἀγαθὸν

[1, 6]   ἔθους ἔχει τὴν ἐπωνυμίαν· ἠθικὴ γὰρ καλεῖται διὰ τὸ ἐθίζεσθαι. καὶ

[1, 30]   εἰσι τῶν εἰρημένων, δῆλον. Οἱ γὰρ κατ´ αὐτὰς ζῶντες ἐπαινοῦνται. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ

[1, 32]   ἀλλ´ οἱ νῦν βέλτιον· τὸ γὰρ κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον πράττειν

[1, 16]   ἡ προαίρεσις, οὐχ οὕτως (οὐδεμία γὰρ κεῖται ὡρισμένη) ἀλλ´ ἂν ἀπαιτῇ

[1, 31]   ἀδικούμεθα δὲ οὐκέτι ἑκόντες· τὸ γὰρ κολάζεσθαι φεύγομεν, ὥστε δῆλον ὅτι

[1, 29]   πράξεις καὶ λόγους· ὁ μὲν γὰρ κόλαξ ἐστὶν ὁ πλείω τῶν

[1, 4]   χρόνος, ὅσον ἄνθρωπος βιοῖ. Καὶ γὰρ λέγεται ὀρθῶς παρὰ τοῖς πολλοῖς

[1, 31]   σκέψις, τὸ πολιτικὸν δίκαιον) τοῦτο γὰρ μάλιστά ἐστιν ἐν ἰσότητι (κοινωνοὶ

[1, 31]   Οἷον ἐπὶ τῶν μεθυόντων. Οἱ γὰρ μεθύοντες καὶ πράξαντές τι κακὸν

[1, 31]   ὁ υἱὸς πρὸς πατέρα· ὥσπερ γὰρ μέρος τί ἐστι τοῦ πατρὸς

[1, 9]   ὑπερβολὴ καὶ ἡ ἔνδεια· ἡ γὰρ μεσότης τῆς μὲν ὑπερβολῆς ἐνδεέστερον,

[1, 9]   ἢ ἡ ἔνδεια. Ἐνίαις μὲν γὰρ μεσότησιν ἔνδεια ἐναντίον, ἐνίαις δὲ

[1, 14]   συντονώτερον βαδίσαι εἰς ἀγρόν· εἰ γὰρ μή, ἀπολωλότ´ ἂν εὗρον τὰ

[1, 12]   ἀκρασίαν καὶ τὸν ἀκρατῆ. Εἰ γὰρ μὴ ἑκών, οὐκ ἔστιν ψεκτός·

[1, 16]   ἐνεργείᾳ τοῦ γράφειν. ἐν οἷς γὰρ μή ἐστιν ἡ ἁμαρτία ἐν

[1, 4]   οὐκ ἔστιν ταύτης ἐνέργεια. Ὧν γὰρ μὴ ἔστιν ὁρμή, οὐδ´ ἐνέργεια

[1, 10]   ἄριστον ἕξει τὸ σῶμα. Δεῖ γὰρ μὴ μόνον τὴν ἐπιμέλειαν ὑπάρχειν,

[1, 1]   ἐκ τίνων μὴ ἐπαΐειν. Οὐ γὰρ μόνον ὅπως εἰδήσομεν τί ἐστι

[1, 31]   δ´ ἡ ἀναλογία αὕτη· ὡς γὰρ ὁ γεωργὸς τῷ οἰκοδόμῳ, οὕτως

[1, 28]   εὐτράπελος διττῶς πως λεγόμενος· καὶ γὰρ ὁ δυνάμενος σκῶψαι ἐμμελῶς, καὶ

[1, 31]   ἐστιν ἐν τῷ ἀνάλογον. Ὡς γὰρ ὁ ἐλεύθερος ἔχει πρὸς τὸν

[1, 21]   καὶ πρᾶος καὶ ἐπαινετός. Οὔτε γὰρ ὁ ἐλλείπων τῇ ὀργῇ οὔτε

[1, 1]   ἄλλης δυνάμεώς ἐστι θεωρῆσαι (οὔτε γὰρ ὁ ἰατρὸς οὔτε ὁ οἰκοδόμος

[1, 1]   τὸ καθ´ ἑαυτὸν εἰδήσει· οὔτε γὰρ ὁ ἰατρὸς τὸ ἐν τῇ

[1, 31]   ὥσπερ ἐν τοῖς ἀγῶσιν; Καὶ γὰρ ὁ λαβὼν τὸν φοίνικα παρὰ

[1, 10]   οὐκ ἔστιν ἀληθής. Διὰ τί γὰρ ὁ νομοθέτης οὐκ ἐᾷ τὰ

[1, 27]   καὶ πρᾶξαι καὶ εἰπεῖν (ἄπρακτος γὰρ ὁ τοιοῦτος, ὁ πάντα καταπληττόμενος)

[1, 31]   πάλιν ὅτι οὐχ ἑκών. Πάντες γὰρ οἱ ἔλαττον λαμβάνοντες ἀντικαταλλάττονται ἢ

[1, 5]   καὶ φθείρει τὴν ἀρετήν. Καὶ γὰρ οἱ λίαν φόβοι καὶ πάντες

[1, 31]   μάλιστά ἐστιν ἐν ἰσότητι (κοινωνοὶ γὰρ οἱ πολῖταί τινες, καὶ ὅμοιοι

[1, 19]   ἀνδρεῖος, οἷον οἱ στρατιῶται. Οὗτοι γὰρ οἴδασι δι´ ἐμπειρίαν ὅτι ἐν

[1, 1]   ὅτι ἡ ψυχὴ ἀθάνατος. Οὐ γὰρ οἰκεία, δεῖ δὲ τὴν ἀρχὴν

[1, 1]   τἀγαθοῦ, οὐ δὴ ὀρθῶς· οὐ γὰρ οἰκεῖον· ὑπὲρ γὰρ τῶν ὄντων

[1, 31]   οὐκ ἔστιν, ἀτυχὴς δέ. Εἰ γὰρ οἰόμενος τὸν πολέμιον ἀποκτείνειν τὸν

[1, 32]   ταῦτα καὶ ἡ φρόνησις. Τὸ γὰρ ὅλον ὡς ἂν αὕτη προστάττῃ,

[1, 19]   εἶναι. Σημεῖον δὲ τούτου· καὶ γὰρ Ὅμηρος πεποίηκε τὸν Ἕκτορα λέγοντα

[1, 5]   λόγον ἔχοντος οὐδεὶς ἐπαινεῖται. Οὔτε γὰρ ὅτι σοφός, οὐδεὶς ἐπαινεῖται, οὔτε

[1, 1]   ἐπιστήμας ἐποίει τὰς ἀρετάς. Ἐκεῖνος γὰρ οὐδὲν ᾤετο δεῖν μάτην εἶναι,

[1, 1]   τῆς πολιτικῆς εἶναι μέρος. Ἔστι γὰρ οὐθὲν ἐν τοῖς πολιτικοῖς δυνατὸν

[1, 1]   τέλος, καὶ τοῦτ´ ἀγαθόν· οὐδεμία γὰρ οὔτ´ ἐπιστήμη οὔτε δύναμις ἕνεκεν

[1, 1]   ἀλλὰ τοῦ ἡμῖν ἀγαθοῦ. {Οὐδεμία γὰρ οὔτ´ ἐπιστήμη οὔτε δύναμις ὑπὲρ

[1, 22]   ἡ δὲ κακία πολυειδές. πάντες γὰρ οὗτοι περὶ χρήματά εἰσι ψεκτοί.

[1, 2]   αὐτῆς σπουδαῖός τις γένηται· ἤδη γὰρ οὗτος εἰς τὸ τῆς ἀρετῆς

[1, 21]   δεῖ, ὥστε μηθενὶ μηδέποτε· καὶ γὰρ οὗτος ψεκτός, ἀνάλγητός γε ὤν)

[1, 32]   εἶναι τὴν ἀρετὴν λόγον· οὐδὲν γὰρ ὄφελος εἶναι πράττειν τὰ ἀνδρεῖα

[1, 31]   τῶν κατὰ μέρος ἀδικημάτων. Ἀδικοῦσι γὰρ πάντες ἤτοι παρακαταθήκην ἀποστεροῦντες ἢ

[1, 21]   ψεκτὸς δὲ ὁ τοιοῦτος (οὔτε γὰρ παντὶ δεῖ ὀργίζεσθαι οὔτ´ ἐπὶ

[1, 32]   ἐν οἰκίᾳ ὁ ἐπίτροπος. Οὗτος γὰρ πάντων κύριος καὶ πάντα διοικεῖ·

[1, 23]   ἄξιός ἐστι τιμῆς τιμᾶσθαι. Οὐδὲ γὰρ περὶ πᾶσαν τιμὴν ἔσται, ἀλλὰ

[1, 7]   ἀλαζονείας καὶ εἰρωνείας. Τὸ μὲν γὰρ πλείω προσποιεῖσθαι τῶν ὑπαρχόντων ἔχειν

[1, 29]   φίλος ἀνὰ μέσον τούτων· οὔτε γὰρ πλείω τῶν ὑπαρχόντων προσθήσει, οὔτ´

[1, 32]   ποιητικὸν καὶ πρακτικόν. Τῶν μὲν γὰρ ποιητικῶν ἐστί τι παρὰ τὴν

[1, 16]   ἔστιν τὸ ἑκούσιον προαιρετόν. ἑκόντες γὰρ πολλὰ πράττομεν πρὸ τοῦ διανοηθῆναι

[1, 1]   τοῦ κοινοῦ ἀγαθοῦ λεκτέον· τὸ γὰρ πότε ἐν πάσαις κοινόν. Ὁμοίως

[1, 16]   ἐγγίγνεται, προαίρεσις δὲ οὔ· ἡ γὰρ προαίρεσις μετὰ λόγου, λόγος δὲ

[1, 16]   τὸ προαιρετὸν ἑκούσιον· ἄν τι γὰρ προαιρώμεθα πράττειν βουλευσάμενοι, ἑκόντες πράττομεν.

[1, 26]   μέσον τούτων ὢν ἐπαινετός· οὔτε γὰρ πρὸς πάντας, ἀλλὰ πρὸς τοὺς

[1, 30]   ἀληθὴς οὐδέτερον τούτων ποιήσει. Οὔτε γὰρ προσποιήσεται πλείω τῶν ὑπαρχόντων οὔτ´

[1, 1]   εἰδῆσαι τί ἐστιν ἀρετή (οὐ γὰρ ῥᾴδιον εἰδέναι τὸ ἐκ τίνων

[1, 24]   ἑστιῶν, ὁ τοιοῦτος σαλάκων (ὁ γὰρ σαλάκων τοιοῦτός ἐστιν, ὁ ἐν

[1, 32]   ταὐτόν; Ἢ οὔ; Ἡ μὲν γὰρ σοφία ἐστὶν περὶ τὰ μετ´

[1, 32]   χείρω γὰρ ἐστίν· ἡ μὲν γὰρ σοφία περὶ τὸ ἀίδιον καὶ

[1, 23]   δὲ δὴ περὶ ταύτην. Οἱ γὰρ σπουδαῖοι εἰδότες καὶ κρίνοντες ὀρθῶς

[1, 32]   φρόνησις, περὶ τὰ πρακτά. Ὁ γὰρ συνετός που λέγεται τῷ δυνατὸς

[1, 31]   ἑαυτὸν ὄντα δίκαιον εἶναι (ὁ γὰρ σώφρων καὶ ὁ ἀνδρεῖος καὶ

[1, 31]   ὡς μηδέποτε ἂν μεταπεσόντα· καὶ γὰρ τὰ φύσει ὄντα μεταλαμβάνουσι μεταβολῆς.

[1, 20]   τῶν τοιούτων, οὐ σώφρων. Οὐδὲ γὰρ τἆλλα ζῷα λέγομεν εἶναι σώφρονα

[1, 1]   ἐρεῖ. Οὐδ´ οὕτως ὀρθῶς. Δεῖ γὰρ τὰς ἀρχὰς οἰκείας λαμβάνειν. Ἄτοπον

[1, 31]   ταῦτα δικαιοσύνην ζητοῦμεν. Κατὰ μὲν γὰρ ταῦτα τὰ δίκαια ἔστιν καθ´

[1, 5]   ἤθους δοκοῦσιν ἐπαινεταὶ εἶναι. κατὰ γὰρ ταύτας ἐπαινετοὶ λεγόμεθα· Κατὰ δὲ

[1, 4]   καὶ ταύτῃ δεήσει ἐνεργεῖν· τῆς γὰρ τελείας ἀρετῆς ἡ ἐνέργεια εὐδαιμονία.

[1, 2]   ἐστὶν τὸ ἄριστον ἀγαθόν. Τὸ γὰρ τέλειον ζητοῦμεν ἀγαθόν, ἡ δὲ

[1, 4]   εὐδαίμων) ἀλλ´ ἐν ἀνδρί· οὗτος γὰρ τέλειος. Οὐδ´ ἐν χρόνῳ γε

[1, 10]   οἱ ψόγοι γινόμενοι. Ἐπὶ μὲν γὰρ τῇ ἀρετῇ ἔπαινος, ἐπὶ δὲ

[1, 2]   Ἀγαθὰ μὲν δὴ εἰσίν (δοκιμάζεται γὰρ τῇ τοῦ σπουδαίου αὐτῶν ἕκαστον

[1, 6]   λύπῃ καὶ ἡδονῇ. Διὰ μὲν γὰρ τὴν ἡδονὴν τὰ φαῦλα πράττομεν,

[1, 16]   ἡδονὴν καὶ λύπην· διὰ μὲν γὰρ τὴν ἡδονὴν τὰ φαῦλα πράττομεν,

[1, 22]   γὰρ ἄλλης ἀρετῆς οὐδεμιᾶς. Οὔτε γὰρ τῆς ἀνδρείας ἐστὶ τὸ ὅπλα

[1, 1]   ἐν ἅπασιν ὑπάρχον ἀγαθόν; Ἕτερον γὰρ τῆς ἰδέας τοῦτο δόξειεν ἂν

[1, 5]   τῶν ἄλλων ἀρετῶν. Ἐὰν μὲν γάρ τινα λίαν ποιήσῃς ἄφοβον, ὥστε

[1, 10]   δένδρον ἐκ τοῦ σπέρματος· αὕτη γάρ τις ἀρχή. Τὸ δὲ μετὰ

[1, 14]   ὅσα ἡδονῆς ἕνεκεν πράττομεν. Εἰ γάρ τις λέγοι ὅτι ἠναγκάσθην τὴν

[1, 15]   τοῦτο ἐκ τῶν γιγνομένων. Ὅταν γάρ τις πατάξῃ τινὰ ἢ ἀποκτείνῃ

[1, 19]   οἱ κίνδυνοι πλησίον εἰσίν. Εἰ γάρ τις τὸν εἰς δέκατον ἔτος

[1, 10]   σπουδαίους εἶναι ἢ φαύλους. Εἰ γάρ τις, φησίν, ἐρωτήσειεν ὁντιναοῦν πότερον

[1, 31]   ἐν τέτταρσι γίνεται ἐλαχίστοις· ὡς γὰρ τὸ Α πρὸς τὸ Β,

[1, 31]   λέγεσθαι τῷ πολιτικῷ δικαίῳ (ἔστιν γὰρ τὸ δίκαιον, ὑπὲρ οὗ ἐστιν

[1, 9]   ἐστὶν σπουδαῖον εἶναι· ἐν ἑκάστῳ γὰρ τὸ μέσον λαβεῖν ἔργον, οἷον

[1, 31]   ᾗ οὐκ ἀδικεῖ· ᾗ μὲν γὰρ τὸ τῇ ἀληθείᾳ καὶ τῇ

[1, 32]   ὁρμὴν πρὸς τὸ καλόν· τὸ γὰρ τοιοῦτον καὶ ἀρετὴ καὶ ἐπαινετόν.

[1, 20]   ἡδονῶν μηθὲν πάσχειν (ὁ μὲν γὰρ τοιοῦτος ἀναίσθητος) ἀλλ´ ἤδη ὁ

[1, 19]   ὅλως μὴ φοβεῖσθαι. Ὁ μὲν γὰρ τοιοῦτος οὐκ ἀνδρεῖος, ᾧ ὅλως

[1, 32]   τὰ ποιητὰ ἡ τέχνη· ἐν γὰρ τοῖς ποιητοῖς μᾶλλον ἢ ἐν

[1, 4]   ἄν τις καὶ ἐντεῦθεν. Ἐν γὰρ τοῖς ὕπνοις, οἷον εἴ τις

[1, 1]   ἁπλῶς, ἀλλὰ τοῦ ἡμῖν· οὐ γὰρ τοῦ θεῶν ἀγαθοῦ· ἀλλ´ ὑπὲρ

[1, 1]   τῆς ἰδέας δεῖν λέγειν· ὑπὲρ γὰρ τοῦ μάλιστα ἀγαθοῦ φασι δεῖν

[1, 17]   πρὸς τὸ τέλος ἰδεῖν; Ἂν γὰρ τοῦτο καλῶς προθῆται, οἷον καλὴν

[1, 5]   φθείρεται ἡ ἀνδρεία· ὑπὸ φόβων γὰρ τοῦτο πάσχουσιν. Ὁμοίως δὲ καὶ

[1, 5]   ἐστιν ἡ ψυχὴ (ὑπὲρ μὲν γὰρ τούτου ἄλλος λόγος) ἀλλ´ ὡς

[1, 1]   ἔδει ὑπὲρ ἀρετῆς φράζειν· οὐδὲν γὰρ τούτῳ κἀκείνῳ κοινόν. Οὗτοι μὲν

[1, 19]   τοὺς πολεμίους οὐκ ἀνδρεῖος· ἐὰν γὰρ τούτων μηθὲν ὑπάρχῃ, οὐχ ὑπομένει.

[1, 31]   δόξειεν εἶναι δίκαιον οὐθέν. Οὔτε γὰρ τῷ ποδὶ τῷ ἐμῷ πρὸς

[1, 3]   τὰ ἀγαθὰ ἄλλην διαίρεσιν. Ἔστι γὰρ τῶν ἀγαθῶν τὰ μὲν ἐν

[1, 2]   λέγειν τἀγαθὸν ποσαχῶς λέγεται. Ἔστι γὰρ τῶν ἀγαθῶν τὰ μὲν τίμια,

[1, 2]   δ´ ἐπαινετά, οἷον ἀρεταί· ἀπὸ γὰρ τῶν κατ´ αὐτὰς πράξεων ὁ

[1, 31]   ἄδικον τὸ ἄνισον ἐστίν· ὅταν γὰρ τῶν μὲν ἀγαθῶν τὰ μείζω

[1, 1]   ὀρθῶς· οὐ γὰρ οἰκεῖον· ὑπὲρ γὰρ τῶν ὄντων καὶ ἀληθείας λέγοντα

[1, 6]   ἀλόγου μέρους φύσει ἐγγίνεται· οὐθὲν γὰρ τῶν ὄντων φύσει ἔθει ἄλλως

[1, 20]   μὴ ἄλλου πράττοντα σώφρονα Ὅστις γὰρ τῶν τοιούτων ἡδονῶν τῆς ὑπερβολῆς

[1, 32]   τε καὶ φθορᾷ ἐστίν. Βουλευόμεθα γὰρ ὑπὲρ τούτων ἃ ἐφ´ ἡμῖν

[1, 1]   νοητῶν τοῖς αἰσθητοῖς. {Καὶ} ταῦτα γὰρ φανερώτερα. Ὅταν οὖν ὑπὲρ τἀγαθοῦ

[1, 31]   μέν ἐστι κατὰ νόμον. Δίκαια γάρ φασιν εἶναι ἃ ὁ νόμος

[1, 10]   ὅτι οὐχ ἑκούσιον. Διὰ τί γάρ, φασίν, ὅταν νοσῶμεν ἢ αἰσχροὶ

[1, 17]   ἡδονὴ καὶ λύπη· τὴν μὲν γὰρ φεύγομεν, τὴν δὲ αἱρούμεθα. Ἐπεὶ

[1, 13]   οὐ φάσκων φαῦλος εἶναι· βιαζόμενος γὰρ φήσει ὑπὸ τῆς ἐπιθυμίας τὰ

[1, 11]   ὁ ἐπὶ τῇ ἀκρασίᾳ. Οὐθεὶς γάρ, φησί, πράττει ἑκὼν τὰ κακά,

[1, 15]   οὐκ ἐκ προνοίας. Ἔδωκε μὲν γὰρ φιλίᾳ, διήμαρτεν δὲ τούτου· διὸ

[1, 32]   ἀλλ´ οὐ φρόνιμος ἦν. Τοῦ γὰρ φρονίμου καὶ τῆς φρονήσεώς ἐστι

[1, 10]   ἐναργέστερον καὶ ἐντεῦθεν ἴδοι. Πᾶσα γὰρ φύσις γεννητική ἐστιν οὐσίας τοιαύτης

[1, 3]   ἡ χρῆσις τῆς ἕξεως· ἡ γὰρ χρῆσις καὶ ἡ ἐνέργεια τέλος,

[1, 31]   ἀδίκημα, ἀλλὰ τὸ οἰκονομικόν. Ἡ γὰρ ψυχὴ εἰς πλείω μεμερισμένη ἔχει

[1, 31]   οἱ Πυθαγόρειοι ἔλεγον. Ἐκεῖνοι μὲν γὰρ ᾤοντο δίκαιον εἶναι, ἅ τις

[1, 31]   δίκαιον φύσει; Ἀλλ´ ἔστιν. Τὸ γὰρ ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ διαμένον,

[1, 32]   οἷον ἐπὶ τὴν οἰκοδομικήν. Ἔστιν γάρ, ὡς φαμέν, ἐν οἰκοδομικῇ ὃ

[1, 31]   κἂν πάντα ποιῶμεν τῇ ἀριστερᾷ καθάπερ τῇ δεξιᾷ. Οὐδ´ ὅτι μεταπίπτουσι,

[1, 10]   Ἴσως οὖν λέγοι ἄν τις, ἐπειδήπερ ἐπ´ ἐμοί ἐστιν τὸ δικαίῳ

[1, 4]   τούτων οὔτε μακρὰν ἀπέχον. Οἷον ἐπειδήπερ ἔστιν, ὡς δοκεῖ, μόριόν τι

[1, 4]   τῷ κατὰ τὰς ἀρετὰς ζῆν. Ἐπειδήπερ οὖν τὸ ἄριστον ἀγαθόν ἐστιν

[1, 32]   ἂν γένοιτο δῆλον ὅτι ἀρετή. Εἴπερ γὰρ ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ

[1, 32]   ἡ σκέψις ἡ ὑπὲρ αὐτῆς, εἴπερ ἐστὶν ἀρετή, ὡς φαμέν. Ἔτι

[1, 20]   ὑπερβολὴν καὶ κατ´ ἔνδειαν. Ὥστε εἴπερ τὸ μέσον βέλτιστον, ἡ σωφροσύνη

[1, 4]   εἴη τί ἐστιν ἡ ἀρετή, ἐπείπερ ἡ ταύτης ἐνέργειά ἐστιν ἡ

[1, 12]   ὁμοίως· οἱ γὰρ αὐτοὶ λόγοι οἵπερ καὶ κατὰ τῆς ἐπιθυμίας ἁρμόττουσιν,

[1, 32]   καὶ ἐπὶ τῶν ἀρετῶν ἔχει, ὅπερ εἰκὸς καὶ εὔλογον, καὶ ἡ

[1, 32]   Ἔστιν δ´ ἡ σύνεσις ἐν οἷσπερ καὶ ἡ φρόνησις, περὶ τὰ

[1, 17]   δ´ ἐστὶν ἡ διάνοια οὐχ ὥσπερ αἴσθησις, οἷον τῇ ὄψει οὐκ

[1, 32]   ὀρθὸν λόγον πράττειν, ὅμοιόν ἐστιν ὥσπερ ἂν εἴ τις εἴποι ὅτι

[1, 32]   πρακτικαὶ εἰσίν, ἡ δὲ φρόνησις ὥσπερ ἀρχιτέκτων τις αὐτῶν ἐστίν· ὅπως

[1, 32]   τῶν ὑποκειμένων ἂν γένοιτο φανερόν. Ὥσπερ γὰρ δὴ ἕτερά ἐστιν ἀλλήλων

[1, 31]   καὶ ὁ υἱὸς πρὸς πατέρα· ὥσπερ γὰρ μέρος τί ἐστι τοῦ

[1, 32]   ὑπὲρ ψυχῆς ποιούμεθα τοὺς λόγους. Ὥσπερ δ´ ἔχει ἡ δεινότης πρὸς

[1, 32]   ἄρχει τῶν ἐν τῇ ψυχῇ, ὥσπερ δοκεῖ καὶ ἀπορεῖται; Ἢ οὔ;

[1, 16]   τὴν προαίρεσιν. Ἐπεὶ οὖν ἐστίν, ὥσπερ ἔμπροσθεν ἐλέχθη, ἡ προαίρεσις τῶν

[1, 32]   ἐστὶ προστάττουσα. Ἀλλ´ ἴσως ἔχει ὥσπερ ἐν οἰκίᾳ ὁ ἐπίτροπος. Οὗτος

[1, 31]   τῷ κρίναντι καὶ τῷ ἀπονείμαντι, ὥσπερ ἐν τοῖς ἀγῶσιν; Καὶ γὰρ

[1, 19]   εἴη ἀνδρεῖος. Ἔτι δὲ καὶ ὥσπερ ἐπάνω διειλόμεθα, περὶ φόβους καὶ

[1, 32]   καὶ ὁμοίως τούτῳ ἡ φρόνησις ὥσπερ ἐπίτροπός τίς ἐστι τῆς σοφίας,

[1, 10]   πράξεων, ἀφ´ ὧν εἰσί, μεταβάλλουσιν, ὥσπερ ἔφαμεν παραβάλλοντες ἐπὶ τῶν ἐν

[1, 16]   ἡ προαίρεσις ἔοικεν οὕτως ἔχειν, ὥσπερ καὶ τοὔνομα αὐτῆς ἔχει, οἷον

[1, 1]   ἔσται, ἀγνοοῦντα τὸ τί ἐστίν, ὥσπερ οὐδ´ ἐπὶ τῶν ἐπιστημῶν) Οὐ

[1, 10]   δυνατὴ παραγενέσθαι ἢ οὔ, ἀλλ´ ὥσπερ Σωκράτης ἔφη, οὐκ ἐφ´ ἡμῖν

[1, 1]   τέλος αὐτῆς ἂν εἴη ἀγαθόν. Ὑπὲρ ἀγαθοῦ ἄρα, ὡς ἔοικεν, ἡμῖν

[1, 1]   ὡς ἔοικεν, ἡμῖν λεκτέον, καὶ ὑπὲρ ἀγαθοῦ οὐ τοῦ ἁπλῶς, ἀλλὰ

[1, 1]   δὲ καὶ τοῦτο διελεῖν δεῖ. Ὑπὲρ ἀγαθοῦ τοῦ πῶς λεγομένου; Οὐ

[1, 13]   εἴη λεκτέον ὑπὲρ βίας καὶ ὑπὲρ ἀνάγκης. Ἡ μὲν γὰρ βία

[1, 14]   βία) ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΔ' Πάλιν δ´ ὑπὲρ ἀνάγκης καὶ τοῦ ἀναγκαίου λεκτέον.

[1, 19]   ἀστραπὰς ἢ ἄλλο τι τῶν ὑπὲρ ἄνθρωπον φοβερῶν, οὐκ ἀνδρεῖος ἀλλὰ

[1, 32]   Ἡ δὲ ὑπόληψίς ἐστιν, ᾗ ὑπὲρ ἁπάντων ἐπαμφοτερίζομεν, πρὸς τὸ καὶ

[1, 1]   Δεῖ ἄρα, ὡς ἔοικε, πρῶτον ὑπὲρ ἀρετῆς εἰπεῖν, τί τέ ἐστι

[1, 10]   ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι' Ἐπεὶ δ´ οὖν ὑπὲρ ἀρετῆς εἴρηται μετὰ τοῦτ´ ἂν

[1, 1]   καὶ ἀληθείας λέγοντα οὐκ ἔδει ὑπὲρ ἀρετῆς φράζειν· οὐδὲν γὰρ τούτῳ

[1, 32]   ἂν εἶναι ἡ σκέψις ἡ ὑπὲρ αὐτῆς, εἴπερ ἐστὶν ἀρετή, ὡς

[1, 11]   ἀλλ´ ἴσως σαφέστερον λεκτέον ἐστὶν ὑπὲρ αὐτοῦ. Ἔστιν οὖν καθ´ ὃ

[1, 16]   ὅτι δέοι ἂν πρότερον διανοηθῆναι ὑπὲρ αὐτῶν καὶ βουλεύσασθαι, εἶθ´ ὅταν

[1, 13]   Πρότερον τοίνυν ἂν εἴη λεκτέον ὑπὲρ βίας καὶ ὑπὲρ ἀνάγκης. Ἡ

[1, 1]   ὑπὲρ τῆς ἰδέας δεῖν λέγειν· ὑπὲρ γὰρ τοῦ μάλιστα ἀγαθοῦ φασι

[1, 1]   δὴ ὀρθῶς· οὐ γὰρ οἰκεῖον· ὑπὲρ γὰρ τῶν ὄντων καὶ ἀληθείας

[1, 31]   αἴτια, διὸ οὐδ´ ἄδικα λέγονται. Ὑπὲρ δὲ δὴ τοῦ ἀδικεῖσθαι πῶς;

[1, 11]   ἀναγκαῖον τὸ μετὰ ταῦτα εἰπεῖν ὑπὲρ ἑκουσίου, τί ἐστι τὸ ἑκούσιον·

[1, 1]   ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α' Ἐπειδὴ προαιρούμεθα λέγειν ὑπὲρ ἠθικῶν, πρῶτον ἂν εἴη σκεπτέον

[1, 32]   τις καὶ θαυμάσειε, διὰ τί ὑπὲρ ἠθῶν λέγοντες καὶ πολιτικῆς τινος

[1, 1]   ἡ πολιτικὴ ἐπιστήμη ἢ δύναμις, ὑπὲρ ἧς νῦν ἐστιν ὁ λόγος,

[1, 5]   οὐ τί ἐστιν ἡ ψυχὴ (ὑπὲρ μὲν γὰρ τούτου ἄλλος λόγος)

[1, 1]   γὰρ τοῦ θεῶν ἀγαθοῦ· ἀλλ´ ὑπὲρ μὲν τούτου καὶ ἄλλος λόγος

[1, 31]   δικαίῳ (ἔστιν γὰρ τὸ δίκαιον, ὑπὲρ οὗ ἐστιν ἡ σκέψις, τὸ

[1, 1]   οὔτ´ ἐπιστήμης οὔτε δυνάμεως τὸ ὑπὲρ παντὸς ἀγαθοῦ σκοπεῖν. Διὰ τί;

[1, 31]   πολλαχῶς λέγεται, διοριστέον ἂν εἴη ὑπὲρ ποίου δικαίου ἐστὶν ἡ σκέψις.

[1, 21]   δ´ ἂν εἴη τούτου λέγειν ὑπὲρ πραότητος, {καὶ} τί ἐστι καὶ

[1, 32]   λέγοντες καὶ πολιτικῆς τινος πραγματείας ὑπὲρ σοφίας λέγομεν. Ὅτι ἴσως γε

[1, 1]   συνέζευξεν} εἰς τὴν πραγματείαν τὴν ὑπὲρ τἀγαθοῦ, οὐ δὴ ὀρθῶς· οὐ

[1, 1]   ταῦτα γὰρ φανερώτερα. Ὅταν οὖν ὑπὲρ τἀγαθοῦ τις ἐγχειρῇ λέγειν, οὐ

[1, 32]   ταῦτα λεκτέον ἂν εἴη, ἐπειδὴ ὑπὲρ τἀληθοῦς ἐστιν ὁ λόγος καὶ

[1, 1]   ὅταν ὑπὲρ τοῦ ἀγαθοῦ λέγωσιν, ὑπὲρ τῆς ἰδέας δεῖν λέγειν· ὑπὲρ

[1, 1]   ἐγχειρῇ λέγειν, οὐ λεκτέον ἐστὶν ὑπὲρ τῆς ἰδέας. Καίτοι οἴονταί γε

[1, 1]   ἡ ἰδέα τἀγαθοῦ. Πότερον οὖν ὑπὲρ τῆς ἰδέας τοῦ ἀγαθοῦ δεῖ,

[1, 5]   Ε' Πρῶτον μὲν οὖν λεκτέον ὑπὲρ τῆς ψυχῆς ἐν ᾗ ἐγγίνεται,

[1, 1]   ὑπὲρ τοῦ κοινοῦ ἀγαθοῦ λέγειν. Ὑπὲρ τοῦ ἀγαθοῦ ἄρα, καὶ ὑπὲρ

[1, 1]   Καίτοι οἴονταί γε {δεῖν} ὅταν ὑπὲρ τοῦ ἀγαθοῦ λέγωσιν, ὑπὲρ τῆς

[1, 1]   τοίνυν ὅτι οὐδὲ τῇ πολιτικῇ ὑπὲρ τοῦ ἀγαθοῦ λεκτέον τοῦ κοινοῦ.

[1, 1]   ἐνταῦθ´ ἐρεῖ. Δῆλον τοίνυν ὅτι ὑπὲρ τοῦ ἀρίστου ἀγαθοῦ λεκτέον ἐστὶν

[1, 1]   Ὑπὲρ τοῦ ἀγαθοῦ ἄρα, καὶ ὑπὲρ τοῦ ἀρίστου, καὶ ὑπὲρ τοῦ

[1, 12]   τινὲς ἐναντίοι φαίνονται, σαφέστερον λεκτέον ὑπὲρ τοῦ ἑκουσίου. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΓ' Πρότερον

[1, 1]   οὔτε δυνάμεως οὔτ´ ἐπιστήμης εἰπεῖν ὑπὲρ τοῦ ἐν ἑκάστῃ {πότε} ἀγαθοῦ,

[1, 1]   καὶ ὑπὲρ τοῦ ἀρίστου, καὶ ὑπὲρ τοῦ ἡμῖν ἀρίστου. Ἴσως δὲ

[1, 1]   ἡ μεγαλοψυχία ἀγαθόν· οὐδὲ δὴ ὑπὲρ τοῦ κατὰ τὴν ἐπαγωγὴν κοινοῦ

[1, 1]   οὐδ´ ἡ πολιτική. Διὸ οὐχ ὑπὲρ τοῦ κατὰ τὴν ἰδέαν ἀγαθοῦ

[1, 1]   ἄρα τῆς πολιτικῆς ἐστιν τὸ ὑπὲρ τοῦ κοινοῦ ἀγαθοῦ λέγειν τοῦ

[1, 1]   ἀγαθοῦ, οὐδ´ αὖ τῆς πολιτικῆς ὑπὲρ τοῦ κοινοῦ ἀγαθοῦ λέγειν. Ὑπὲρ

[1, 1]   ἰατρικῇ. Οὐκ ἄρα οὐδ´ οὕτως ὑπὲρ τοῦ κοινοῦ ἀγαθοῦ λεκτέον· τὸ

[1, 1]   λόγος καὶ ἀλλοτρία ἡ σκέψις. Ὑπὲρ τοῦ πολιτικοῦ ἄρα ἡμῖν λεκτέον

[1, 1]   γὰρ οὔτ´ ἐπιστήμη οὔτε δύναμις ὑπὲρ τοῦ τέλους λέγει ὅτι ἀγαθόν,

[1, 1]   γε οὐδὲ δύναμις οὐδεμία λέγει ὑπὲρ τοῦ τέλους τοῦ αὑτῆς ὅτι

[1, 1]   ἐν πᾶσιν ὑπάρχοι. Πότερον οὖν ὑπὲρ τούτου δεῖ λέγειν τἀγαθοῦ τοῦ

[1, 32]   ἐν ᾧ ὁ λόγος ἐγγίνεται, ὑπὲρ τούτου διελέσθαι. Διωρίσθη μὲν οὖν

[1, 1]   νῦν ἐστιν ὁ λόγος, οὐχ ὑπὲρ τούτου σκοπεῖ τἀγαθοῦ, ἀλλὰ τοῦ

[1, 32]   καὶ φθορᾷ ἐστίν. Βουλευόμεθα γὰρ ὑπὲρ τούτων ἃ ἐφ´ ἡμῖν ἐστιν

[1, 16]   ἐν τῇ διανοίᾳ, οὐδὲ βουλεύονται ὑπὲρ τούτων· ἀλλ´ ἐν οἷς ἤδη

[1, 2]   ἐπιστήμας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β' Ἐπεὶ δ´ ὑπὲρ τούτων διώρισται, πειραθῶμεν λέγειν τἀγαθὸν

[1, 1]   λανθάνειν οὐδ´ εἴ τινες πρότερον ὑπὲρ τούτων εἰρήκασιν. Πρῶτος μὲν οὖν

[1, 1]   βέλτιον καὶ ἐπὶ πλεῖον εἶπεν ὑπὲρ τούτων, οὐκ ὀρθῶς δὲ οὐδ´

[1, 1]   σκέψασθαι τί δεῖ αὐτοὺς λέγειν ὑπὲρ τούτων. Πρῶτον μὲν οὖν ἰδεῖν

[1, 32]   ἀδικεῖ. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΒ' Ἐπειδὴ δ´ ὑπὲρ τῶν ἀρετῶν εἴρηται, καὶ τίνες

[1, 1]   μὴ φανεροῖς παραδείγμασι χρῆσθαι, ἀλλ´ ὑπὲρ τῶν ἀφανῶν τοῖς φανεροῖς, καὶ

[1, 5]   ἐκ τῶν ἠθικῶν (δεῖ δ´ ὑπὲρ τῶν ἀφανῶν τοῖς φανεροῖς μαρτυρίοις

[1, 16]   Ἢ οὔ; Πολλάκις γὰρ διανοούμεθα ὑπὲρ τῶν ἐν Ἰνδοῖς, ἀλλ´ οὔτι

[1, 1]   {φησὶ} τούτῳ τἀγαθῷ ἀρχῇ χρησάμενος ὑπὲρ τῶν καθ´ ἕκαστα, ἐκ τούτου

[1, 1]   τῶν ἀφανῶν τοῖς φανεροῖς, καὶ ὑπὲρ τῶν νοητῶν τοῖς αἰσθητοῖς. {Καὶ}

[1, 32]   ἐν ψυχῇ· ὥστε οὐκ ἀλλοτρίως ὑπὲρ ψυχῆς ποιούμεθα τοὺς λόγους. Ὥσπερ

[1, 32]   τούτου διελέσθαι. Διωρίσθη μὲν οὖν ὑπὲρ ψυχῆς ὡς τύπῳ καὶ πρότερον,

[1, 20]   γεῦσιν. Οὐδὲ δὴ περὶ ταύτας ἀνὴρ σώφρων ἔσται ὁ οὕτως ἔχων

[1, 13]   λίθον ἄνω φέρεσθαι καὶ τὸ πῦρ κάτω. Ἔστι δὲ καὶ τὸ

[1, 32]   καὶ ὁ φαῦλος λέγεται, οἷον Μέντωρ δεινὸς μὲν ἐδόκει εἶναι, ἀλλ´

Livre, Chap.
[1, 31]	ἐνδέχεσθαι. Καὶ πάλιν οὕτως. Εἰ	γὰρ	ἃ ὁ νόμος πράττειν τάττει,
[1, 1]	Οὐ γάρ ἐστιν ἁπλοῦν. Λέγεται	γὰρ	ἀγαθὸν ἢ τὸ ἄριστον ἐν
[1, 1]	τὸν ὅρον κοινῷ ἀγαθῷ. Ὅτι	γὰρ	ἀγαθόν, καὶ ἐνταῦθ´ ἐρεῖ. Δῆλον
[1, 2]	πάντως. Ἔτι καὶ ἄλλως· τῶν	γὰρ	ἀγαθῶν τὰ μέν ἐστιν τέλη
[1, 31]	τὰ παιδία λέγεσθαι ἄδικα· ἡ	γὰρ	ἄγνοια αἰτία τοῦ πράττειν ταῦτα,
[1, 31]	πράξαντές τι κακὸν ἀδικοῦσιν· τῆς	γὰρ	ἀγνοίας αὐτοί εἰσιν αἴτιοι· ἐξῆν
[1, 31]	γὰρ ἑκὼν βλάπτεσθαι ὑπομένει· τὸ	γὰρ	ἀδικεῖσθαι βλάπτεσθαι ἐστίν. Ναί, ἀλλ´
[1, 31]	οὐκ ἔστι δέ· τὸ μὲν	γὰρ	ἄδικόν ἐστιν τὸ νόμῳ ὡρισμένον,
[1, 31]	ἁπλῶς εἰπεῖν τὸ ἴσον. Τὸ	γὰρ	ἄδικον τὸ ἄνισον ἐστίν· ὅταν
[1, 31]	πολλοῦ καὶ ὀλίγου. Ὅ τε	γὰρ	ἄδικος τῷ ἀδικεῖν πλεῖον ἔχει,
[1, 11]	ἀκρατὴς ἑκὼν πράττει. Οἱ μὲν	γὰρ	ἀδικοῦντες ἑκόντες ἀδικοῦσιν, οἱ δὲ
[1, 32]	ἡ φύσις ἀπέδωκεν (ψόφον μὲν	γὰρ	ἀκοῇ, χυμὸν δὲ γεύσει γνωρίζομεν,
[1, 9]	ἂν εἴη ὑπερβολὴ μεσότητος· ἡ	γὰρ	ἀκολασία ὑπερβολὴ σωφροσύνης. Ὅ τι
[1, 15]	τὸ ἐκ διανοίας γιγνόμενον. Τὸ	γὰρ	ἀκούσιόν ἐστι τό τε κατ´
[1, 12]	ὥστε τὴν ἀπορίαν ποιήσουσιν· ἔστι	γὰρ	ἀκρατῆ καὶ ἐγκρατῆ ὀργῆς εἶναι.
[1, 31]	τοῦ ἀκρατοῦς λόγος ἐναντιοῦται· ὁ	γὰρ	ἀκρατὴς βλάπτει αὐτὸς αὑτὸν τὰ
[1, 30]	οὐ πάντας δέ. Ὁ μὲν	γὰρ	ἀλαζών ἐστιν ὁ πλείω τῶν
[1, 22]	παρασκευάσασθαι χρήματα; Ἢ οὔ; Οὐδὲ	γὰρ	ἄλλης ἀρετῆς οὐδεμιᾶς. Οὔτε γὰρ
[1, 18]	τῆς ἕξεως βέλτιον εἶναι. Οἱ	γὰρ	ἄλλοι ἄνθρωποι τὸν σπουδαῖον θεωροῦντες
[1, 31]	πράττων ἀδικεῖ αὑτόν. Εἰς οὐθένα	γὰρ	ἄλλον τῶν τοιούτων ἀδικημάτων ἡ
[1, 1]	δὴ ταὐτὸν τῷ χωριστῷ. Οὐ	γὰρ	ἄν ποτε τὸ χωριστὸν καὶ
[1, 25]	γε φθονερὸς ἐναντίος τούτῳ. Ἁπλῶς	γάρ,	ἄν τε ἄξιός τις ᾖ
[1, 10]	τοῦ σώματος γίγνεται τοῦτο. Οὐ	γὰρ	ἄν τις βούληται ἐπιμελεῖσθαι τοῦ
[1, 32]	μὲν οὐδ´ οὗτοι. Πράξαι μὲν	γὰρ	ἄν τις τὰ δίκαια προαιρέσει
[1, 10]	πράττει ἄνθρωπος γεννητικὸν ἐστίν. Τί	γὰρ	ἂν ἄλλο; Οὔτε γὰρ ἀψύχων
[1, 3]	τέλος γὰρ ἡ χρῆσις· οὐδεὶς	γὰρ	ἂν βούλοιτο ἔχειν τὴν ὄψιν
[1, 9]	ἀσωτία ἢ ἀνελευθερία πορρώτερον. Μᾶλλον	γὰρ	ἂν δόξειεν ἐλευθεριότης ἡ ἀσωτία
[1, 18]	δὲ δὴ φαίνεται ἄτοπον· ἴσως	γὰρ	ἂν ἐν γραφικῇ εἴη τις
[1, 10]	τὰς ἀρχὰς οὕτως ἔχει· ὡς	γὰρ	ἂν ἔχωσιν αἱ ἀρχαί, οὕτως
[1, 31]	τοῦτο φύσει δίκαιον προφανές. Ὃ	γὰρ	ἂν ἡμεῖς θώμεθα καὶ νομίσωμεν,
[1, 19]	μηθέν ἐστι φοβερόν· οὕτω μὲν	γὰρ	ἂν ὁ λίθος εἴη καὶ
[1, 32]	καὶ οὐκ ἄνευ τούτων· οὐ	γὰρ	ἂν χωρίσαις τὸν συνετὸν τοῦ
[1, 14]	ἡδονῆς, ἄτοπος ἂν εἴη. Τὸ	γὰρ	ἀναγκαῖον οὐκ ἐν παντί, ἀλλ´
[1, 27]	πράξεις καὶ λόγους. Ὁ μὲν	γὰρ	ἀναίσχυντός ἐστιν ὁ ἐν παντὶ
[1, 27]	αἰδήμων μεσότης τις τούτων. Οὔτε	γὰρ	ἅπαντα καὶ πάντως, ὡς ὁ
[1, 17]	περὶ τὰ τέλη (ταῦτα μὲν	γὰρ	ἅπαντες ὁμογνωμονοῦσιν, οἷον τὴν ὑγίειαν
[1, 19]	τοῦ ἐναντίου τῆς ἐμπειρίας· οἱ	γὰρ	ἄπειροι τῶν ἐκβησομένων οὐ φοβοῦνται
[1, 32]	φρόνησις ἂν εἴη πρακτική. Αἱ	γὰρ	ἀρεταὶ πᾶσαι πρακτικαὶ εἰσίν, ἡ
[1, 1]	εἰπεῖν, οὐκ ὀρθῶς δέ· τὰς	γὰρ	ἀρετὰς εἰς τοὺς ἀριθμοὺς ἀνάγων
[1, 1]	ὀρθῶς δὲ οὐδ´ οὗτος. Τὰς	γὰρ	ἀρετὰς ἐπιστήμας ἐποίει· τοῦτο δ´
[1, 20]	δοκιμάζοντα τὸ καλὸν αἱροῦνται. Πᾶσα	γὰρ	ἀρετὴ τοῦ καλοῦ καὶ πρὸς
[1, 1]	μέντοι τοῦτο οὐκέτι ὀρθῶς. Τὴν	γὰρ	ἀρετὴν κατέμιξεν {καὶ συνέζευξεν} εἰς
[1, 16]	κατὰ τὰς ἀρετὰς ὁμοίως. τῆς	γὰρ	ἀρετῆς στοχαζόμενοι ἁμαρτάνομεν ἐπὶ τὰς
[1, 2]	αὐτοῦ συναριθμουμένου; Ἀλλ´ ἄτοπον. Τὸ	γὰρ	ἄριστον ἐπειδή ἐστι τέλος τέλειον,
[1, 22]	τὰ τοιαῦτα πάθη· ὁ τε	γὰρ	ἄσωτός ἐστιν ὁ ἀναλίσκων εἰς
[1, 19]	φοβεῖσθαι μέν, ὑπομένειν δέ· εἰ	γὰρ	αὖ μὴ φοβούμενος ὑπομένει, οὐκ
[1, 26]	ἀπὸ τοῦ τρόπου κεῖσθαι· ὁ	γὰρ	αὐθάδης αὐτοάδης τις ἐστίν, ἀπὸ
[1, 26]	περὶ τὰς ἐντεύξεις. Ὅ τε	γὰρ	αὐθάδης τοιοῦτός ἐστιν οἷος μηθενὶ
[1, 25]	μεσότης φθονερίας καὶ ἐπιχαιρεκακίας· ἀμφότεραι	γὰρ	αὗται ψεκταὶ εἰσίν, ὁ δὲ
[1, 32]	ἀρχιτέκτων τις αὐτῶν ἐστίν· ὅπως	γὰρ	αὕτη προστάξει, οὕτως αἱ ἀρεταὶ
[1, 12]	κατὰ τὸν θυμὸν ὁμοίως· οἱ	γὰρ	αὐτοὶ λόγοι οἵπερ καὶ κατὰ
[1, 31]	ἀγνοίας αὐτοί εἰσιν αἴτιοι· ἐξῆν	γὰρ	αὐτοῖς μὴ πίνειν τοσοῦτον, ὥστ´
[1, 31]	ἐνδέχεται αὐτὸν ἀδικεῖν αὑτόν. Τὸν	γὰρ	αὐτὸν οὐκ ἐνδέχεται κατὰ τὸν
[1, 19]	τὴν τοιαύτην φατέον εἶναι· ὁ	γὰρ	αὐτὸς ἐφ´ ἑκάστῳ τούτων διορισμὸς
[1, 19]	τούτους φατέον ἀνδρείους εἶναι· ἐὰν	γὰρ	αὐτῶν τὸ πάθος ἀφαιρεθῇ, οὐκέτι
[1, 19]	ἑκάστῳ τούτων διορισμὸς ἁρμόσει. Οὗ	γὰρ	ἀφαιρουμένου μὴ διαμένει ἡ ἀνδρεία,
[1, 10]	Τί γὰρ ἂν ἄλλο; Οὔτε	γὰρ	ἀψύχων οὐθὲν λέγομεν πράττειν οὔτε
[1, 32]	καὶ ἀπορεῖται; Ἢ οὔ; Τῶν	γὰρ	βελτιόνων οὐκ ἂν δόξειεν, οἷον
[1, 2]	αὐτὸ αὑτοῦ ἔσται βέλτιον. Αὐτὸ	γὰρ	βέλτιστον ἐστίν. Οἷον τὰ ὑγιεινὰ
[1, 13]	καὶ ὑπὲρ ἀνάγκης. Ἡ μὲν	γὰρ	βία ἐστὶν καὶ ἐν τοῖς
[1, 16]	δὲ ταῖς ἐπιστήμαις οὔ. οὐθεὶς	γὰρ	βουλεύεται πῶς δεῖ γράψαι τὸ
[1, 16]	βουλόμεθα δὲ τὰ τέλη. Ὑγιαίνειν	γὰρ	βουλόμεθα. Ὥστε δῆλον καὶ οὕτως
[1, 28]	περὶ {τὰ} σκώμματα. ὅ τε	Γὰρ	βωμολόχος ἐστὶν ὁ πάντα καὶ
[1, 10]	φυτὰ καὶ τὰ ζῷα· ἀμφότερα	γὰρ	γεννητικά. Γεννητικὰ δὲ ἐκ τῶν
[1, 10]	τούτοις καὶ ἐπ´ ἀνθρώπου. Ἐπειδὴ	γὰρ	γεννητικόν ἐστιν ἄνθρωπος οὐσίας, ἔκ
[1, 16]	οὐχ ἁπλοῦν ἐστίν. ἐν μὲν	γὰρ	γεωμετρίᾳ, ὅταν φῇ τὸ τετράγωνον
[1, 31]	ἐν τῇ πολιτείᾳ. Ὁ μὲν	γὰρ	γεωργός, φησί, σῖτον ποιεῖ, ὁ
[1, 5]	γυμνασίων ἴδοι ἄν τις· πολλῶν	γὰρ	γινομένων φθείρεται ἡ ἰσχύς, ὀλίγων
[1, 1]	ἑκάστῃ δ´ ἕκαστος. Πότε μὲν	γὰρ	δεῖ τεμεῖν ὁ ἰατρὸς οἶδεν,
[1, 32]	τὰ ἐπὶ τῆς δεινότητος. Ἡ	γὰρ	δεινότης καὶ ὁ δεινὸς οὐκ
[1, 31]	διὰ τὴν αὐτὴν αἰτίαν· τοῦ	γὰρ	δεσπότου τί ἐστιν ὁ οἰκέτης.
[1, 5]	καὶ σιτίων ὡσαύτως· πολλῶν τε	γὰρ	δὴ γινομένων φθείρεται ἡ ὑγίεια,
[1, 32]	ὑποκειμένων ἂν γένοιτο φανερόν. Ὥσπερ	γὰρ	δὴ ἕτερά ἐστιν ἀλλήλων χρῶμά
[1, 16]	προαιρέσει; Ἢ οὐδὲ τοῦτο; Πολλὰ	γὰρ	διανοούμεθα καὶ δοξάζομεν κατὰ διάνοιαν·
[1, 16]	καὶ προαιρούμεθα; Ἢ οὔ; Πολλάκις	γὰρ	διανοούμεθα ὑπὲρ τῶν ἐν Ἰνδοῖς,
[1, 31]	τελεία τις ἀρετὴ εἶναι· εἰ	γὰρ	δίκαια μέν ἐστιν ἃ ὁ
[1, 31]	ἐλευθέρῳ πρὸς ἐλεύθερον ἕξει. Οὐ	γὰρ	δίκαιον, εἴ τις τὸν ὀφθαλμὸν
[1, 31]	ἔοικεν εἶναι τὸ ἀνάλογον. Τὸ	γὰρ	δίκαιον συνέχει τὰς πολιτείας, τὸ
[1, 31]	δικαιοπράγημα οὐ ταὐτόν· τὸ μὲν	γὰρ	δίκαιον τὸ τῷ νόμῳ ὡρισμένον,
[1, 9]	ἐστιν ἡ ἀρετή, ἐπέσκεπται (μεσότης	γὰρ	δοκεῖ τις εἶναι τῶν παθῶν,
[1, 31]	πρὸς ἐλεύθερον ταὐτόν· ὁ οἰκέτης	γὰρ	ἐὰν πατάξῃ τὸν ἐλεύθερον, οὐκ
[1, 12]	φησιν οὐχ ἑκούσιον εἶναι. Ὁ	γὰρ	ἐγκρατὴς ἑκὼν πράττει τὰ κατὰ
[1, 11]	ὁ αὐτὸς λόγος ἀπαντήσεται. Καὶ	γὰρ	εἰ κατ´ ἐπιθυμίαν, οὐκ ἐξ
[1, 1]	τὰς ἀρχὰς οἰκείας λαμβάνειν. Ἄτοπον	γάρ,	εἴ τις βουλόμενος τὸ τρίγωνον
[1, 20]	οὐδὲ τὰς περὶ πάντα. Οὐ	γὰρ	εἴ τις ἥδεται θεωρῶν γραφὴν
[1, 1]	τῶν ἀρετῶν τοῦτο συμβαίνει. Οὐ	γὰρ	εἴ τις οἶδεν τὴν δικαιοσύνην
[1, 1]	ἐκ τίνων ἔσται σκέψασθαι. Ἅμα	γὰρ	εἰδῆσαι βουλόμεθα καὶ αὐτοὶ εἶναι
[1, 20]	ἐνδείας τὸ μέσον· κατ´ ἀμφότερα	γάρ	εἰσι ψεκτοί, καὶ καθ´ ὑπερβολὴν
[1, 32]	δόξειεν ἄν, οὐκ ἐπιστήμη. Ἐπαινετοὶ	γάρ	εἰσιν οἱ φρόνιμοι, ὁ δ´
[1, 10]	ἐν τοῖς κατὰ γεωμετρίαν. Καὶ	γὰρ	ἐκεῖ ἐπειδή τινες λαμβάνονται ἀρχαί,
[1, 4]	ἔοικεν εἶναι τῷ πυρί. Καὶ	γὰρ	ἐκεῖνο ὅ τι ἂν ἐμβάλῃς
[1, 10]	ἀρχὴ {καὶ} ἡ προαίρεσις μεταβάλλει	{γὰρ}	ἑκουσίως. Ὥστε δῆλον ὅτι ἐφ´
[1, 31]	οὐκ ἂν ἀδικοίμεθα ἑκόντες. Οὐδεὶς	γὰρ	ἑκὼν βλάπτεσθαι ὑπομένει· τὸ γὰρ
[1, 4]	τῆς ψυχῆς ἔχει· ἂν μὲν	γὰρ	ἐμβάλῃς τροφήν, τρέφει, ἂν δὲ
[1, 24]	οὖσα τοιαύτη οἵαν λέγομεν· ἐπεὶ	γὰρ	ἐν τῷ καιρῷ τῷ πρέποντι
[1, 1]	πάσαις ταῖς κατηγορίαις ἐστίν· καὶ	γὰρ	ἐν τῷ τί καὶ ἐν
[1, 17]	βέλτιον τῆς ἀρετῆς ἐστίν· ταύτης	γὰρ	ἕνεκα καὶ τἆλλα ἐστίν, καὶ
[1, 9]	ὑπερβολὴν καὶ τὴν ἔνδειαν. Ἢ	γὰρ	ἐξ αὐτοῦ τοῦ πράγματος σκοποῦσιν
[1, 12]	τὰ κατὰ τὴν ἐγκράτειαν· ἐπαινεῖται	γάρ,	ἐπαινοῦνται δὲ ἐπὶ τοῖς ἑκουσίοις.
[1, 5]	τοῖς φανεροῖς μαρτυρίοις χρῆσθαι) Εὐθέως	γὰρ	ἐπὶ γυμνασίων ἴδοι ἄν τις·
[1, 11]	ἐπιθυμίαν, οὐκ ἐξ ἀνάγκης· τῇ	γὰρ	ἐπιθυμίᾳ ἡδονὴ ἀκολουθεῖ, τὰ δὲ
[1, 1]	δ´ ἐστὶν εἶναι ἀδύνατον. Αἱ	γὰρ	ἐπιστῆμαι πᾶσαι μετὰ λόγου, λόγος
[1, 19]	φάσκων εἶναι τὴν ἀνδρείαν. Ἡ	γὰρ	ἐπιστήμη ἐξ ἔθους τὴν ἐμπειρίαν
[1, 32]	καὶ τῶν ὄντων· ἡ μὲν	γὰρ	ἐπιστήμη τῶν μετ´ ἀποδείξεως ὄντων
[1, 4]	καὶ ἐν τελείῳ ἔσται. Οὐ	γὰρ	ἔσται ἐν παιδί (οὐ γάρ
[1, 10]	ὑπολαμβάνειν καὶ ἐπὶ ψυχῆς· οὐ	γὰρ	ἔσται ὁ προαιρούμενος εἶναι σπουδαιότατος,
[1, 31]	οὐκ ἔστιν πρὸς ἅπαντας. Οὐ	γάρ	ἐστι δίκαιον οἰκέτῃ πρὸς ἐλεύθερον
[1, 4]	γὰρ ἔσται ἐν παιδί (οὐ	γάρ	ἐστι παῖς εὐδαίμων) ἀλλ´ ἐν
[1, 8]	ἐπὶ τῶν ἄλλων πάντων. Τοῦτο	γάρ	ἐστι τῆς ἕξεως, τὸ εὖ
[1, 11]	τί ἐστι τὸ ἑκούσιον· τοῦτο	γάρ	ἐστι τὸ κυριώτατον πρὸς τὴν
[1, 3]	ἁπλοῦν ἀλλὰ διττόν· ἐνίων μὲν	γάρ	ἐστι τὸ τέλος αὐτὴ ἡ
[1, 13]	καὶ ἐν τοῖς ἀψύχοις. Ἑκάστοις	γάρ	ἐστι τῶν ἀψύχων οἰκεῖος τόπος
[1, 4]	τῆς ψυχῆς ἔστιν ἀρετή; Εἰ	γὰρ	ἔστι, δῆλον ὅτι καὶ ταύτῃ
[1, 2]	τοῦτ´ ἐστὶν βέλτιον, ἄτοπον· οὐ	γάρ	ἐστιν ἄλλο τι χωρὶς τούτων
[1, 1]	ἀγαθοῦ τοῦ πῶς λεγομένου; Οὐ	γάρ	ἐστιν ἁπλοῦν. Λέγεται γὰρ ἀγαθὸν
[1, 21]	οὕτως ἄν τις εἴποι· εἰ	γάρ	ἐστιν ἐν μεσότητι τὸ βέλτιστον,
[1, 24]	μεταφοραῖς λέγονται, οὐ κυρίως· οὐ	γάρ	ἐστιν ἐν τούτοις μεγαλοπρέπεια, ἀλλ´
[1, 31]	τοῦ πολιτικοῦ δικαίου· χεῖρον μὲν	γάρ	ἐστιν ἡ γυνὴ τοῦ ἀνδρός,
[1, 1]	ἀρετῶν τὴν θεωρίαν ἐποιεῖτο· οὐ	γάρ	ἐστιν ἡ δικαιοσύνη ἀριθμὸς ἰσάκις
[1, 32]	φρόνησις τῆς σοφίας (περὶ χείρω	γὰρ	ἐστίν· ἡ μὲν γὰρ σοφία
[1, 1]	ἀγαθοῦ λεκτέον τοῦ κοινοῦ. Μία	γάρ	ἐστιν καὶ αὐτὴ τῶν λοιπῶν
[1, 16]	Ἢ οὐδὲ τοῦτο; Βούλησις μὲν	γάρ	ἐστιν καὶ τῶν ἀδυνάτων, οἷον
[1, 21]	καὶ καθ´ ἕκαστον σκοποῦσιν. Ἐπειδὴ	γάρ	ἐστιν ὀργίλος ὁ παντὶ καὶ
[1, 31]	κατὰ νόμον δικαίου ἐστίν. Οὐ	γὰρ	ἔστιν ἐν τοῖς πρὸς ἕτερον
[1, 2]	Ἢ καὶ τοῦτο ἄτοπον; Ἡ	γὰρ	εὐδαιμονία ἐστὶν ἔκ τινων ἀγαθῶν
[1, 4]	τρεφόμεθα, ὃ καλοῦμεν θρεπτικόν (τοῦτο	γὰρ	εὔλογόν ἐστιν εἶναι· τοὺς γοῦν
[1, 7]	τὰ ἄλλα τὰ ὅμοια. Τὸ	γὰρ	εὐόργητον καὶ τὸ πρᾶον ἐν
[1, 2]	ἡ ἀρχή, τὰ τοιαῦτα· τίμια	γὰρ	ἐφ´ οἷς ἡ τιμή, τοῖς
[1, 4]	λέγειν εὐδαίμονα εἶναι· τὸ μὲν	γὰρ	ζῆν αὐτῷ ὑπάρχει, ἀλλὰ τὸ
[1, 31]	οὗτος ὁ διορισμός. Ὅταν μὲν	γὰρ	ἡ ἄγνοια αἰτία ᾖ τοῦ
[1, 32]	ἀρετῆς τάξει ὄντων. Ἐφ´ ἃ	γὰρ	ἡ ἀνδρεία ὁρμᾷ πράττειν, ἐπὶ
[1, 17]	προθετικὴν τὴν ἀρετήν· ἐν οἷς	γὰρ	ἡ ἀρχὴ τοῦ βελτίστου ἐστίν,
[1, 32]	γένοιτο δῆλον ὅτι ἀρετή. Εἴπερ	γὰρ	ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ ἀνδρεία
[1, 32]	ἐπιστήμης καὶ νοῦ συγκειμένη. Ἔστιν	γὰρ	ἡ σοφία καὶ περὶ τὰς
[1, 20]	τῆς περὶ τὰς ἡδονάς. Ἔστιν	γὰρ	ἡ σωφροσύνη καὶ ἁπλῶς ἅπασα
[1, 32]	ἐξ αὐτῆς τῆς φρονήσεως. Εἰ	γὰρ	ἡ φρόνησις ἀρετὴ ἐστίν, ὡς
[1, 3]	χρῆσις αἱρετωτέρα τῆς ἕξεως· τέλος	γὰρ	ἡ χρῆσις· οὐδεὶς γὰρ ἂν
[1, 6]	σκοπεῖν (δεῖ δ´ ἴσως) Τὸ	γὰρ	ἦθος ἀπὸ τοῦ ἔθους ἔχει
[1, 4]	καὶ ἐνεργείᾳ ἡ εὐδαιμονία. Ὧν	γὰρ	ἦν ἕξις καὶ χρῆσις, ἡ
[1, 31]	παθεῖν, ἀκολουθήσαντα τῇ ἀναλογίᾳ· καὶ	γὰρ	ἦρξε πρότερος καὶ ἠδίκησεν, ἀδικεῖ
[1, 19]	μὴ φοβεῖται, οὔπω ἀνδρεῖος· ἔνιοι	γὰρ	θαρροῦσιν διὰ τὸ μακρὰν ἀπέχειν,
[1, 1]	ἐστι καὶ εἶναι ἐπιστήμονα (εἰ	γὰρ	ἰατρικήν τις οἶδεν τί ἐστίν,
[1, 1]	δόξειεν ἂν εἶναι. Ἡ μὲν	γὰρ	ἰδέα χωριστὸν καὶ αὐτὸ καθ´
[1, 1]	καὶ ἐκ τίνων γίνεται. Οὐθὲν	γὰρ	ἴσως ὄφελος εἰδέναι μὲν τὴν
[1, 31]	ἀδικεῖσθαι; Ἢ οὔ; Δίκαια μὲν	γὰρ	καὶ ἄδικα πράττομεν ἑκόντες, ἀδικούμεθα
[1, 10]	καὶ τὸ τετράγωνον συμμεταβάλλει (ἀντιστρέφει	γάρ)	καὶ ἐὰν τὸ τετράγωνον μὴ
[1, 16]	ἐπὶ τὰς πεφυκυίας ὁδούς. ἔστι	γὰρ	καὶ ἐν ἐλλείψει καὶ ἐν
[1, 16]	ὄρεξις, ἢ οὔ. Ὄρεξις μὲν	γὰρ	καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις ζῴοις
[1, 19]	ἀνδρεῖοι, ὁ ποῖος ἀνδρεῖος. Ἔστιν	γὰρ	καὶ κατ´ ἐμπειρίαν τις ἀνδρεῖος,
[1, 2]	ἀρχὴ πλοῦτος ἰσχὺς κάλλος· τούτοις	γὰρ	καὶ ὁ σπουδαῖος εὖ ἂν
[1, 31]	ἀλλὰ τὸ πολιτικόν· ἐν ἰσότητι	γὰρ	καὶ ὁμοιότητι τὸ πολιτικὸν δίκαιον
[1, 2]	αὐτῶν αἰτίαν εἶναι. Ἀπὸ τύχης	γὰρ	καὶ πλοῦτος γίνεται καὶ ἀρχὴ
[1, 10]	Τὸ δ´ οὐκ ἀληθές· ψέγομεν	γὰρ	καὶ τοὺς τοιούτους, ὅταν αὐτοὺς
[1, 22]	τὴν ἀνελευθεριότητα πίπτουσιν. Τὸ μὲν	γὰρ	κακὸν πολυειδές, τὸ δ´ ἀγαθὸν
[1, 6]	ἔθους ἔχει τὴν ἐπωνυμίαν· ἠθικὴ	γὰρ	καλεῖται διὰ τὸ ἐθίζεσθαι. καὶ
[1, 30]	εἰσι τῶν εἰρημένων, δῆλον. Οἱ	γὰρ	κατ´ αὐτὰς ζῶντες ἐπαινοῦνται. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[1, 32]	ἀλλ´ οἱ νῦν βέλτιον· τὸ	γὰρ	κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον πράττειν
[1, 16]	ἡ προαίρεσις, οὐχ οὕτως (οὐδεμία	γὰρ	κεῖται ὡρισμένη) ἀλλ´ ἂν ἀπαιτῇ
[1, 31]	ἀδικούμεθα δὲ οὐκέτι ἑκόντες· τὸ	γὰρ	κολάζεσθαι φεύγομεν, ὥστε δῆλον ὅτι
[1, 29]	πράξεις καὶ λόγους· ὁ μὲν	γὰρ	κόλαξ ἐστὶν ὁ πλείω τῶν
[1, 4]	χρόνος, ὅσον ἄνθρωπος βιοῖ. Καὶ	γὰρ	λέγεται ὀρθῶς παρὰ τοῖς πολλοῖς
[1, 31]	σκέψις, τὸ πολιτικὸν δίκαιον) τοῦτο	γὰρ	μάλιστά ἐστιν ἐν ἰσότητι (κοινωνοὶ
[1, 31]	Οἷον ἐπὶ τῶν μεθυόντων. Οἱ	γὰρ	μεθύοντες καὶ πράξαντές τι κακὸν
[1, 31]	ὁ υἱὸς πρὸς πατέρα· ὥσπερ	γὰρ	μέρος τί ἐστι τοῦ πατρὸς
[1, 9]	ὑπερβολὴ καὶ ἡ ἔνδεια· ἡ	γὰρ	μεσότης τῆς μὲν ὑπερβολῆς ἐνδεέστερον,
[1, 9]	ἢ ἡ ἔνδεια. Ἐνίαις μὲν	γὰρ	μεσότησιν ἔνδεια ἐναντίον, ἐνίαις δὲ
[1, 14]	συντονώτερον βαδίσαι εἰς ἀγρόν· εἰ	γὰρ	μή, ἀπολωλότ´ ἂν εὗρον τὰ
[1, 12]	ἀκρασίαν καὶ τὸν ἀκρατῆ. Εἰ	γὰρ	μὴ ἑκών, οὐκ ἔστιν ψεκτός·
[1, 16]	ἐνεργείᾳ τοῦ γράφειν. ἐν οἷς	γὰρ	μή ἐστιν ἡ ἁμαρτία ἐν
[1, 4]	οὐκ ἔστιν ταύτης ἐνέργεια. Ὧν	γὰρ	μὴ ἔστιν ὁρμή, οὐδ´ ἐνέργεια
[1, 10]	ἄριστον ἕξει τὸ σῶμα. Δεῖ	γὰρ	μὴ μόνον τὴν ἐπιμέλειαν ὑπάρχειν,
[1, 1]	ἐκ τίνων μὴ ἐπαΐειν. Οὐ	γὰρ	μόνον ὅπως εἰδήσομεν τί ἐστι
[1, 31]	δ´ ἡ ἀναλογία αὕτη· ὡς	γὰρ	ὁ γεωργὸς τῷ οἰκοδόμῳ, οὕτως
[1, 28]	εὐτράπελος διττῶς πως λεγόμενος· καὶ	γὰρ	ὁ δυνάμενος σκῶψαι ἐμμελῶς, καὶ
[1, 31]	ἐστιν ἐν τῷ ἀνάλογον. Ὡς	γὰρ	ὁ ἐλεύθερος ἔχει πρὸς τὸν
[1, 21]	καὶ πρᾶος καὶ ἐπαινετός. Οὔτε	γὰρ	ὁ ἐλλείπων τῇ ὀργῇ οὔτε
[1, 1]	ἄλλης δυνάμεώς ἐστι θεωρῆσαι (οὔτε	γὰρ	ὁ ἰατρὸς οὔτε ὁ οἰκοδόμος
[1, 1]	τὸ καθ´ ἑαυτὸν εἰδήσει· οὔτε	γὰρ	ὁ ἰατρὸς τὸ ἐν τῇ
[1, 31]	ὥσπερ ἐν τοῖς ἀγῶσιν; Καὶ	γὰρ	ὁ λαβὼν τὸν φοίνικα παρὰ
[1, 10]	οὐκ ἔστιν ἀληθής. Διὰ τί	γὰρ	ὁ νομοθέτης οὐκ ἐᾷ τὰ
[1, 27]	καὶ πρᾶξαι καὶ εἰπεῖν (ἄπρακτος	γὰρ	ὁ τοιοῦτος, ὁ πάντα καταπληττόμενος)
[1, 31]	πάλιν ὅτι οὐχ ἑκών. Πάντες	γὰρ	οἱ ἔλαττον λαμβάνοντες ἀντικαταλλάττονται ἢ
[1, 5]	καὶ φθείρει τὴν ἀρετήν. Καὶ	γὰρ	οἱ λίαν φόβοι καὶ πάντες
[1, 31]	μάλιστά ἐστιν ἐν ἰσότητι (κοινωνοὶ	γὰρ	οἱ πολῖταί τινες, καὶ ὅμοιοι
[1, 19]	ἀνδρεῖος, οἷον οἱ στρατιῶται. Οὗτοι	γὰρ	οἴδασι δι´ ἐμπειρίαν ὅτι ἐν
[1, 1]	ὅτι ἡ ψυχὴ ἀθάνατος. Οὐ	γὰρ	οἰκεία, δεῖ δὲ τὴν ἀρχὴν
[1, 1]	τἀγαθοῦ, οὐ δὴ ὀρθῶς· οὐ	γὰρ	οἰκεῖον· ὑπὲρ γὰρ τῶν ὄντων
[1, 31]	οὐκ ἔστιν, ἀτυχὴς δέ. Εἰ	γὰρ	οἰόμενος τὸν πολέμιον ἀποκτείνειν τὸν
[1, 32]	ταῦτα καὶ ἡ φρόνησις. Τὸ	γὰρ	ὅλον ὡς ἂν αὕτη προστάττῃ,
[1, 19]	εἶναι. Σημεῖον δὲ τούτου· καὶ	γὰρ	Ὅμηρος πεποίηκε τὸν Ἕκτορα λέγοντα
[1, 5]	λόγον ἔχοντος οὐδεὶς ἐπαινεῖται. Οὔτε	γὰρ	ὅτι σοφός, οὐδεὶς ἐπαινεῖται, οὔτε
[1, 1]	ἐπιστήμας ἐποίει τὰς ἀρετάς. Ἐκεῖνος	γὰρ	οὐδὲν ᾤετο δεῖν μάτην εἶναι,
[1, 1]	τῆς πολιτικῆς εἶναι μέρος. Ἔστι	γὰρ	οὐθὲν ἐν τοῖς πολιτικοῖς δυνατὸν
[1, 1]	τέλος, καὶ τοῦτ´ ἀγαθόν· οὐδεμία	γὰρ	οὔτ´ ἐπιστήμη οὔτε δύναμις ἕνεκεν
[1, 1]	ἀλλὰ τοῦ ἡμῖν ἀγαθοῦ. {Οὐδεμία	γὰρ	οὔτ´ ἐπιστήμη οὔτε δύναμις ὑπὲρ
[1, 22]	ἡ δὲ κακία πολυειδές. πάντες	γὰρ	οὗτοι περὶ χρήματά εἰσι ψεκτοί.
[1, 2]	αὐτῆς σπουδαῖός τις γένηται· ἤδη	γὰρ	οὗτος εἰς τὸ τῆς ἀρετῆς
[1, 21]	δεῖ, ὥστε μηθενὶ μηδέποτε· καὶ	γὰρ	οὗτος ψεκτός, ἀνάλγητός γε ὤν)
[1, 32]	εἶναι τὴν ἀρετὴν λόγον· οὐδὲν	γὰρ	ὄφελος εἶναι πράττειν τὰ ἀνδρεῖα
[1, 31]	τῶν κατὰ μέρος ἀδικημάτων. Ἀδικοῦσι	γὰρ	πάντες ἤτοι παρακαταθήκην ἀποστεροῦντες ἢ
[1, 21]	ψεκτὸς δὲ ὁ τοιοῦτος (οὔτε	γὰρ	παντὶ δεῖ ὀργίζεσθαι οὔτ´ ἐπὶ
[1, 32]	ἐν οἰκίᾳ ὁ ἐπίτροπος. Οὗτος	γὰρ	πάντων κύριος καὶ πάντα διοικεῖ·
[1, 23]	ἄξιός ἐστι τιμῆς τιμᾶσθαι. Οὐδὲ	γὰρ	περὶ πᾶσαν τιμὴν ἔσται, ἀλλὰ
[1, 7]	ἀλαζονείας καὶ εἰρωνείας. Τὸ μὲν	γὰρ	πλείω προσποιεῖσθαι τῶν ὑπαρχόντων ἔχειν
[1, 29]	φίλος ἀνὰ μέσον τούτων· οὔτε	γὰρ	πλείω τῶν ὑπαρχόντων προσθήσει, οὔτ´
[1, 32]	ποιητικὸν καὶ πρακτικόν. Τῶν μὲν	γὰρ	ποιητικῶν ἐστί τι παρὰ τὴν
[1, 16]	ἔστιν τὸ ἑκούσιον προαιρετόν. ἑκόντες	γὰρ	πολλὰ πράττομεν πρὸ τοῦ διανοηθῆναι
[1, 1]	τοῦ κοινοῦ ἀγαθοῦ λεκτέον· τὸ	γὰρ	πότε ἐν πάσαις κοινόν. Ὁμοίως
[1, 16]	ἐγγίγνεται, προαίρεσις δὲ οὔ· ἡ	γὰρ	προαίρεσις μετὰ λόγου, λόγος δὲ
[1, 16]	τὸ προαιρετὸν ἑκούσιον· ἄν τι	γὰρ	προαιρώμεθα πράττειν βουλευσάμενοι, ἑκόντες πράττομεν.
[1, 26]	μέσον τούτων ὢν ἐπαινετός· οὔτε	γὰρ	πρὸς πάντας, ἀλλὰ πρὸς τοὺς
[1, 30]	ἀληθὴς οὐδέτερον τούτων ποιήσει. Οὔτε	γὰρ	προσποιήσεται πλείω τῶν ὑπαρχόντων οὔτ´
[1, 1]	εἰδῆσαι τί ἐστιν ἀρετή (οὐ	γὰρ	ῥᾴδιον εἰδέναι τὸ ἐκ τίνων
[1, 24]	ἑστιῶν, ὁ τοιοῦτος σαλάκων (ὁ	γὰρ	σαλάκων τοιοῦτός ἐστιν, ὁ ἐν
[1, 32]	ταὐτόν; Ἢ οὔ; Ἡ μὲν	γὰρ	σοφία ἐστὶν περὶ τὰ μετ´
[1, 32]	χείρω γὰρ ἐστίν· ἡ μὲν	γὰρ	σοφία περὶ τὸ ἀίδιον καὶ
[1, 23]	δὲ δὴ περὶ ταύτην. Οἱ	γὰρ	σπουδαῖοι εἰδότες καὶ κρίνοντες ὀρθῶς
[1, 32]	φρόνησις, περὶ τὰ πρακτά. Ὁ	γὰρ	συνετός που λέγεται τῷ δυνατὸς
[1, 31]	ἑαυτὸν ὄντα δίκαιον εἶναι (ὁ	γὰρ	σώφρων καὶ ὁ ἀνδρεῖος καὶ
[1, 31]	ὡς μηδέποτε ἂν μεταπεσόντα· καὶ	γὰρ	τὰ φύσει ὄντα μεταλαμβάνουσι μεταβολῆς.
[1, 20]	τῶν τοιούτων, οὐ σώφρων. Οὐδὲ	γὰρ	τἆλλα ζῷα λέγομεν εἶναι σώφρονα
[1, 1]	ἐρεῖ. Οὐδ´ οὕτως ὀρθῶς. Δεῖ	γὰρ	τὰς ἀρχὰς οἰκείας λαμβάνειν. Ἄτοπον
[1, 31]	ταῦτα δικαιοσύνην ζητοῦμεν. Κατὰ μὲν	γὰρ	ταῦτα τὰ δίκαια ἔστιν καθ´
[1, 5]	ἤθους δοκοῦσιν ἐπαινεταὶ εἶναι. κατὰ	γὰρ	ταύτας ἐπαινετοὶ λεγόμεθα· Κατὰ δὲ
[1, 4]	καὶ ταύτῃ δεήσει ἐνεργεῖν· τῆς	γὰρ	τελείας ἀρετῆς ἡ ἐνέργεια εὐδαιμονία.
[1, 2]	ἐστὶν τὸ ἄριστον ἀγαθόν. Τὸ	γὰρ	τέλειον ζητοῦμεν ἀγαθόν, ἡ δὲ
[1, 4]	εὐδαίμων) ἀλλ´ ἐν ἀνδρί· οὗτος	γὰρ	τέλειος. Οὐδ´ ἐν χρόνῳ γε
[1, 10]	οἱ ψόγοι γινόμενοι. Ἐπὶ μὲν	γὰρ	τῇ ἀρετῇ ἔπαινος, ἐπὶ δὲ
[1, 2]	Ἀγαθὰ μὲν δὴ εἰσίν (δοκιμάζεται	γὰρ	τῇ τοῦ σπουδαίου αὐτῶν ἕκαστον
[1, 6]	λύπῃ καὶ ἡδονῇ. Διὰ μὲν	γὰρ	τὴν ἡδονὴν τὰ φαῦλα πράττομεν,
[1, 16]	ἡδονὴν καὶ λύπην· διὰ μὲν	γὰρ	τὴν ἡδονὴν τὰ φαῦλα πράττομεν,
[1, 22]	γὰρ ἄλλης ἀρετῆς οὐδεμιᾶς. Οὔτε	γὰρ	τῆς ἀνδρείας ἐστὶ τὸ ὅπλα
[1, 1]	ἐν ἅπασιν ὑπάρχον ἀγαθόν; Ἕτερον	γὰρ	τῆς ἰδέας τοῦτο δόξειεν ἂν
[1, 5]	τῶν ἄλλων ἀρετῶν. Ἐὰν μὲν	γάρ	τινα λίαν ποιήσῃς ἄφοβον, ὥστε
[1, 10]	δένδρον ἐκ τοῦ σπέρματος· αὕτη	γάρ	τις ἀρχή. Τὸ δὲ μετὰ
[1, 14]	ὅσα ἡδονῆς ἕνεκεν πράττομεν. Εἰ	γάρ	τις λέγοι ὅτι ἠναγκάσθην τὴν
[1, 15]	τοῦτο ἐκ τῶν γιγνομένων. Ὅταν	γάρ	τις πατάξῃ τινὰ ἢ ἀποκτείνῃ
[1, 19]	οἱ κίνδυνοι πλησίον εἰσίν. Εἰ	γάρ	τις τὸν εἰς δέκατον ἔτος
[1, 10]	σπουδαίους εἶναι ἢ φαύλους. Εἰ	γάρ	τις, φησίν, ἐρωτήσειεν ὁντιναοῦν πότερον
[1, 31]	ἐν τέτταρσι γίνεται ἐλαχίστοις· ὡς	γὰρ	τὸ Α πρὸς τὸ Β,
[1, 31]	λέγεσθαι τῷ πολιτικῷ δικαίῳ (ἔστιν	γὰρ	τὸ δίκαιον, ὑπὲρ οὗ ἐστιν
[1, 9]	ἐστὶν σπουδαῖον εἶναι· ἐν ἑκάστῳ	γὰρ	τὸ μέσον λαβεῖν ἔργον, οἷον
[1, 31]	ᾗ οὐκ ἀδικεῖ· ᾗ μὲν	γὰρ	τὸ τῇ ἀληθείᾳ καὶ τῇ
[1, 32]	ὁρμὴν πρὸς τὸ καλόν· τὸ	γὰρ	τοιοῦτον καὶ ἀρετὴ καὶ ἐπαινετόν.
[1, 20]	ἡδονῶν μηθὲν πάσχειν (ὁ μὲν	γὰρ	τοιοῦτος ἀναίσθητος) ἀλλ´ ἤδη ὁ
[1, 19]	ὅλως μὴ φοβεῖσθαι. Ὁ μὲν	γὰρ	τοιοῦτος οὐκ ἀνδρεῖος, ᾧ ὅλως
[1, 32]	τὰ ποιητὰ ἡ τέχνη· ἐν	γὰρ	τοῖς ποιητοῖς μᾶλλον ἢ ἐν
[1, 4]	ἄν τις καὶ ἐντεῦθεν. Ἐν	γὰρ	τοῖς ὕπνοις, οἷον εἴ τις
[1, 1]	ἁπλῶς, ἀλλὰ τοῦ ἡμῖν· οὐ	γὰρ	τοῦ θεῶν ἀγαθοῦ· ἀλλ´ ὑπὲρ
[1, 1]	τῆς ἰδέας δεῖν λέγειν· ὑπὲρ	γὰρ	τοῦ μάλιστα ἀγαθοῦ φασι δεῖν
[1, 17]	πρὸς τὸ τέλος ἰδεῖν; Ἂν	γὰρ	τοῦτο καλῶς προθῆται, οἷον καλὴν
[1, 5]	φθείρεται ἡ ἀνδρεία· ὑπὸ φόβων	γὰρ	τοῦτο πάσχουσιν. Ὁμοίως δὲ καὶ
[1, 5]	ἐστιν ἡ ψυχὴ (ὑπὲρ μὲν	γὰρ	τούτου ἄλλος λόγος) ἀλλ´ ὡς
[1, 1]	ἔδει ὑπὲρ ἀρετῆς φράζειν· οὐδὲν	γὰρ	τούτῳ κἀκείνῳ κοινόν. Οὗτοι μὲν
[1, 19]	τοὺς πολεμίους οὐκ ἀνδρεῖος· ἐὰν	γὰρ	τούτων μηθὲν ὑπάρχῃ, οὐχ ὑπομένει.
[1, 31]	δόξειεν εἶναι δίκαιον οὐθέν. Οὔτε	γὰρ	τῷ ποδὶ τῷ ἐμῷ πρὸς
[1, 3]	τὰ ἀγαθὰ ἄλλην διαίρεσιν. Ἔστι	γὰρ	τῶν ἀγαθῶν τὰ μὲν ἐν
[1, 2]	λέγειν τἀγαθὸν ποσαχῶς λέγεται. Ἔστι	γὰρ	τῶν ἀγαθῶν τὰ μὲν τίμια,
[1, 2]	δ´ ἐπαινετά, οἷον ἀρεταί· ἀπὸ	γὰρ	τῶν κατ´ αὐτὰς πράξεων ὁ
[1, 31]	ἄδικον τὸ ἄνισον ἐστίν· ὅταν	γὰρ	τῶν μὲν ἀγαθῶν τὰ μείζω
[1, 1]	ὀρθῶς· οὐ γὰρ οἰκεῖον· ὑπὲρ	γὰρ	τῶν ὄντων καὶ ἀληθείας λέγοντα
[1, 6]	ἀλόγου μέρους φύσει ἐγγίνεται· οὐθὲν	γὰρ	τῶν ὄντων φύσει ἔθει ἄλλως
[1, 20]	μὴ ἄλλου πράττοντα σώφρονα Ὅστις	γὰρ	τῶν τοιούτων ἡδονῶν τῆς ὑπερβολῆς
[1, 32]	τε καὶ φθορᾷ ἐστίν. Βουλευόμεθα	γὰρ	ὑπὲρ τούτων ἃ ἐφ´ ἡμῖν
[1, 1]	νοητῶν τοῖς αἰσθητοῖς. {Καὶ} ταῦτα	γὰρ	φανερώτερα. Ὅταν οὖν ὑπὲρ τἀγαθοῦ
[1, 31]	μέν ἐστι κατὰ νόμον. Δίκαια	γάρ	φασιν εἶναι ἃ ὁ νόμος
[1, 10]	ὅτι οὐχ ἑκούσιον. Διὰ τί	γάρ,	φασίν, ὅταν νοσῶμεν ἢ αἰσχροὶ
[1, 17]	ἡδονὴ καὶ λύπη· τὴν μὲν	γὰρ	φεύγομεν, τὴν δὲ αἱρούμεθα. Ἐπεὶ
[1, 13]	οὐ φάσκων φαῦλος εἶναι· βιαζόμενος	γὰρ	φήσει ὑπὸ τῆς ἐπιθυμίας τὰ
[1, 11]	ὁ ἐπὶ τῇ ἀκρασίᾳ. Οὐθεὶς	γάρ,	φησί, πράττει ἑκὼν τὰ κακά,
[1, 15]	οὐκ ἐκ προνοίας. Ἔδωκε μὲν	γὰρ	φιλίᾳ, διήμαρτεν δὲ τούτου· διὸ
[1, 32]	ἀλλ´ οὐ φρόνιμος ἦν. Τοῦ	γὰρ	φρονίμου καὶ τῆς φρονήσεώς ἐστι
[1, 10]	ἐναργέστερον καὶ ἐντεῦθεν ἴδοι. Πᾶσα	γὰρ	φύσις γεννητική ἐστιν οὐσίας τοιαύτης
[1, 3]	ἡ χρῆσις τῆς ἕξεως· ἡ	γὰρ	χρῆσις καὶ ἡ ἐνέργεια τέλος,
[1, 31]	ἀδίκημα, ἀλλὰ τὸ οἰκονομικόν. Ἡ	γὰρ	ψυχὴ εἰς πλείω μεμερισμένη ἔχει
[1, 31]	οἱ Πυθαγόρειοι ἔλεγον. Ἐκεῖνοι μὲν	γὰρ	ᾤοντο δίκαιον εἶναι, ἅ τις
[1, 31]	δίκαιον φύσει; Ἀλλ´ ἔστιν. Τὸ	γὰρ	ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ διαμένον,
[1, 32]	οἷον ἐπὶ τὴν οἰκοδομικήν. Ἔστιν	γάρ,	ὡς φαμέν, ἐν οἰκοδομικῇ ὃ
[1, 31]	κἂν πάντα ποιῶμεν τῇ ἀριστερᾷ	καθάπερ	τῇ δεξιᾷ. Οὐδ´ ὅτι μεταπίπτουσι,
[1, 10]	Ἴσως οὖν λέγοι ἄν τις,	ἐπειδήπερ	ἐπ´ ἐμοί ἐστιν τὸ δικαίῳ
[1, 4]	τούτων οὔτε μακρὰν ἀπέχον. Οἷον	ἐπειδήπερ	ἔστιν, ὡς δοκεῖ, μόριόν τι
[1, 4]	τῷ κατὰ τὰς ἀρετὰς ζῆν.	Ἐπειδήπερ	οὖν τὸ ἄριστον ἀγαθόν ἐστιν
[1, 32]	ἂν γένοιτο δῆλον ὅτι ἀρετή.	Εἴπερ	γὰρ ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ
[1, 32]	ἡ σκέψις ἡ ὑπὲρ αὐτῆς,	εἴπερ	ἐστὶν ἀρετή, ὡς φαμέν. Ἔτι
[1, 20]	ὑπερβολὴν καὶ κατ´ ἔνδειαν. Ὥστε	εἴπερ	τὸ μέσον βέλτιστον, ἡ σωφροσύνη
[1, 4]	εἴη τί ἐστιν ἡ ἀρετή,	ἐπείπερ	ἡ ταύτης ἐνέργειά ἐστιν ἡ
[1, 12]	ὁμοίως· οἱ γὰρ αὐτοὶ λόγοι	οἵπερ	καὶ κατὰ τῆς ἐπιθυμίας ἁρμόττουσιν,
[1, 32]	καὶ ἐπὶ τῶν ἀρετῶν ἔχει,	ὅπερ	εἰκὸς καὶ εὔλογον, καὶ ἡ
[1, 32]	Ἔστιν δ´ ἡ σύνεσις ἐν	οἷσπερ	καὶ ἡ φρόνησις, περὶ τὰ
[1, 17]	δ´ ἐστὶν ἡ διάνοια οὐχ	ὥσπερ	αἴσθησις, οἷον τῇ ὄψει οὐκ
[1, 32]	ὀρθὸν λόγον πράττειν, ὅμοιόν ἐστιν	ὥσπερ	ἂν εἴ τις εἴποι ὅτι
[1, 32]	πρακτικαὶ εἰσίν, ἡ δὲ φρόνησις	ὥσπερ	ἀρχιτέκτων τις αὐτῶν ἐστίν· ὅπως
[1, 32]	τῶν ὑποκειμένων ἂν γένοιτο φανερόν.	Ὥσπερ	γὰρ δὴ ἕτερά ἐστιν ἀλλήλων
[1, 31]	καὶ ὁ υἱὸς πρὸς πατέρα·	ὥσπερ	γὰρ μέρος τί ἐστι τοῦ
[1, 32]	ὑπὲρ ψυχῆς ποιούμεθα τοὺς λόγους.	Ὥσπερ	δ´ ἔχει ἡ δεινότης πρὸς
[1, 32]	ἄρχει τῶν ἐν τῇ ψυχῇ,	ὥσπερ	δοκεῖ καὶ ἀπορεῖται; Ἢ οὔ;
[1, 16]	τὴν προαίρεσιν. Ἐπεὶ οὖν ἐστίν,	ὥσπερ	ἔμπροσθεν ἐλέχθη, ἡ προαίρεσις τῶν
[1, 32]	ἐστὶ προστάττουσα. Ἀλλ´ ἴσως ἔχει	ὥσπερ	ἐν οἰκίᾳ ὁ ἐπίτροπος. Οὗτος
[1, 31]	τῷ κρίναντι καὶ τῷ ἀπονείμαντι,	ὥσπερ	ἐν τοῖς ἀγῶσιν; Καὶ γὰρ
[1, 19]	εἴη ἀνδρεῖος. Ἔτι δὲ καὶ	ὥσπερ	ἐπάνω διειλόμεθα, περὶ φόβους καὶ
[1, 32]	καὶ ὁμοίως τούτῳ ἡ φρόνησις	ὥσπερ	ἐπίτροπός τίς ἐστι τῆς σοφίας,
[1, 10]	πράξεων, ἀφ´ ὧν εἰσί, μεταβάλλουσιν,	ὥσπερ	ἔφαμεν παραβάλλοντες ἐπὶ τῶν ἐν
[1, 16]	ἡ προαίρεσις ἔοικεν οὕτως ἔχειν,	ὥσπερ	καὶ τοὔνομα αὐτῆς ἔχει, οἷον
[1, 1]	ἔσται, ἀγνοοῦντα τὸ τί ἐστίν,	ὥσπερ	οὐδ´ ἐπὶ τῶν ἐπιστημῶν) Οὐ
[1, 10]	δυνατὴ παραγενέσθαι ἢ οὔ, ἀλλ´	ὥσπερ	Σωκράτης ἔφη, οὐκ ἐφ´ ἡμῖν
[1, 1]	τέλος αὐτῆς ἂν εἴη ἀγαθόν.	Ὑπὲρ	ἀγαθοῦ ἄρα, ὡς ἔοικεν, ἡμῖν
[1, 1]	ὡς ἔοικεν, ἡμῖν λεκτέον, καὶ	ὑπὲρ	ἀγαθοῦ οὐ τοῦ ἁπλῶς, ἀλλὰ
[1, 1]	δὲ καὶ τοῦτο διελεῖν δεῖ.	Ὑπὲρ	ἀγαθοῦ τοῦ πῶς λεγομένου; Οὐ
[1, 13]	εἴη λεκτέον ὑπὲρ βίας καὶ	ὑπὲρ	ἀνάγκης. Ἡ μὲν γὰρ βία
[1, 14]	βία) ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΔ' Πάλιν δ´	ὑπὲρ	ἀνάγκης καὶ τοῦ ἀναγκαίου λεκτέον.
[1, 19]	ἀστραπὰς ἢ ἄλλο τι τῶν	ὑπὲρ	ἄνθρωπον φοβερῶν, οὐκ ἀνδρεῖος ἀλλὰ
[1, 32]	Ἡ δὲ ὑπόληψίς ἐστιν, ᾗ	ὑπὲρ	ἁπάντων ἐπαμφοτερίζομεν, πρὸς τὸ καὶ
[1, 1]	Δεῖ ἄρα, ὡς ἔοικε, πρῶτον	ὑπὲρ	ἀρετῆς εἰπεῖν, τί τέ ἐστι
[1, 10]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι' Ἐπεὶ δ´ οὖν	ὑπὲρ	ἀρετῆς εἴρηται μετὰ τοῦτ´ ἂν
[1, 1]	καὶ ἀληθείας λέγοντα οὐκ ἔδει	ὑπὲρ	ἀρετῆς φράζειν· οὐδὲν γὰρ τούτῳ
[1, 32]	ἂν εἶναι ἡ σκέψις ἡ	ὑπὲρ	αὐτῆς, εἴπερ ἐστὶν ἀρετή, ὡς
[1, 11]	ἀλλ´ ἴσως σαφέστερον λεκτέον ἐστὶν	ὑπὲρ	αὐτοῦ. Ἔστιν οὖν καθ´ ὃ
[1, 16]	ὅτι δέοι ἂν πρότερον διανοηθῆναι	ὑπὲρ	αὐτῶν καὶ βουλεύσασθαι, εἶθ´ ὅταν
[1, 13]	Πρότερον τοίνυν ἂν εἴη λεκτέον	ὑπὲρ	βίας καὶ ὑπὲρ ἀνάγκης. Ἡ
[1, 1]	ὑπὲρ τῆς ἰδέας δεῖν λέγειν·	ὑπὲρ	γὰρ τοῦ μάλιστα ἀγαθοῦ φασι
[1, 1]	δὴ ὀρθῶς· οὐ γὰρ οἰκεῖον·	ὑπὲρ	γὰρ τῶν ὄντων καὶ ἀληθείας
[1, 31]	αἴτια, διὸ οὐδ´ ἄδικα λέγονται.	Ὑπὲρ	δὲ δὴ τοῦ ἀδικεῖσθαι πῶς;
[1, 11]	ἀναγκαῖον τὸ μετὰ ταῦτα εἰπεῖν	ὑπὲρ	ἑκουσίου, τί ἐστι τὸ ἑκούσιον·
[1, 1]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α' Ἐπειδὴ προαιρούμεθα λέγειν	ὑπὲρ	ἠθικῶν, πρῶτον ἂν εἴη σκεπτέον
[1, 32]	τις καὶ θαυμάσειε, διὰ τί	ὑπὲρ	ἠθῶν λέγοντες καὶ πολιτικῆς τινος
[1, 1]	ἡ πολιτικὴ ἐπιστήμη ἢ δύναμις,	ὑπὲρ	ἧς νῦν ἐστιν ὁ λόγος,
[1, 5]	οὐ τί ἐστιν ἡ ψυχὴ	(ὑπὲρ	μὲν γὰρ τούτου ἄλλος λόγος)
[1, 1]	γὰρ τοῦ θεῶν ἀγαθοῦ· ἀλλ´	ὑπὲρ	μὲν τούτου καὶ ἄλλος λόγος
[1, 31]	δικαίῳ (ἔστιν γὰρ τὸ δίκαιον,	ὑπὲρ	οὗ ἐστιν ἡ σκέψις, τὸ
[1, 1]	οὔτ´ ἐπιστήμης οὔτε δυνάμεως τὸ	ὑπὲρ	παντὸς ἀγαθοῦ σκοπεῖν. Διὰ τί;
[1, 31]	πολλαχῶς λέγεται, διοριστέον ἂν εἴη	ὑπὲρ	ποίου δικαίου ἐστὶν ἡ σκέψις.
[1, 21]	δ´ ἂν εἴη τούτου λέγειν	ὑπὲρ	πραότητος, {καὶ} τί ἐστι καὶ
[1, 32]	λέγοντες καὶ πολιτικῆς τινος πραγματείας	ὑπὲρ	σοφίας λέγομεν. Ὅτι ἴσως γε
[1, 1]	συνέζευξεν} εἰς τὴν πραγματείαν τὴν	ὑπὲρ	τἀγαθοῦ, οὐ δὴ ὀρθῶς· οὐ
[1, 1]	ταῦτα γὰρ φανερώτερα. Ὅταν οὖν	ὑπὲρ	τἀγαθοῦ τις ἐγχειρῇ λέγειν, οὐ
[1, 32]	ταῦτα λεκτέον ἂν εἴη, ἐπειδὴ	ὑπὲρ	τἀληθοῦς ἐστιν ὁ λόγος καὶ
[1, 1]	ὅταν ὑπὲρ τοῦ ἀγαθοῦ λέγωσιν,	ὑπὲρ	τῆς ἰδέας δεῖν λέγειν· ὑπὲρ
[1, 1]	ἐγχειρῇ λέγειν, οὐ λεκτέον ἐστὶν	ὑπὲρ	τῆς ἰδέας. Καίτοι οἴονταί γε
[1, 1]	ἡ ἰδέα τἀγαθοῦ. Πότερον οὖν	ὑπὲρ	τῆς ἰδέας τοῦ ἀγαθοῦ δεῖ,
[1, 5]	Ε' Πρῶτον μὲν οὖν λεκτέον	ὑπὲρ	τῆς ψυχῆς ἐν ᾗ ἐγγίνεται,
[1, 1]	ὑπὲρ τοῦ κοινοῦ ἀγαθοῦ λέγειν.	Ὑπὲρ	τοῦ ἀγαθοῦ ἄρα, καὶ ὑπὲρ
[1, 1]	Καίτοι οἴονταί γε {δεῖν} ὅταν	ὑπὲρ	τοῦ ἀγαθοῦ λέγωσιν, ὑπὲρ τῆς
[1, 1]	τοίνυν ὅτι οὐδὲ τῇ πολιτικῇ	ὑπὲρ	τοῦ ἀγαθοῦ λεκτέον τοῦ κοινοῦ.
[1, 1]	ἐνταῦθ´ ἐρεῖ. Δῆλον τοίνυν ὅτι	ὑπὲρ	τοῦ ἀρίστου ἀγαθοῦ λεκτέον ἐστὶν
[1, 1]	Ὑπὲρ τοῦ ἀγαθοῦ ἄρα, καὶ	ὑπὲρ	τοῦ ἀρίστου, καὶ ὑπὲρ τοῦ
[1, 12]	τινὲς ἐναντίοι φαίνονται, σαφέστερον λεκτέον	ὑπὲρ	τοῦ ἑκουσίου. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΓ' Πρότερον
[1, 1]	οὔτε δυνάμεως οὔτ´ ἐπιστήμης εἰπεῖν	ὑπὲρ	τοῦ ἐν ἑκάστῃ {πότε} ἀγαθοῦ,
[1, 1]	καὶ ὑπὲρ τοῦ ἀρίστου, καὶ	ὑπὲρ	τοῦ ἡμῖν ἀρίστου. Ἴσως δὲ
[1, 1]	ἡ μεγαλοψυχία ἀγαθόν· οὐδὲ δὴ	ὑπὲρ	τοῦ κατὰ τὴν ἐπαγωγὴν κοινοῦ
[1, 1]	οὐδ´ ἡ πολιτική. Διὸ οὐχ	ὑπὲρ	τοῦ κατὰ τὴν ἰδέαν ἀγαθοῦ
[1, 1]	ἄρα τῆς πολιτικῆς ἐστιν τὸ	ὑπὲρ	τοῦ κοινοῦ ἀγαθοῦ λέγειν τοῦ
[1, 1]	ἀγαθοῦ, οὐδ´ αὖ τῆς πολιτικῆς	ὑπὲρ	τοῦ κοινοῦ ἀγαθοῦ λέγειν. Ὑπὲρ
[1, 1]	ἰατρικῇ. Οὐκ ἄρα οὐδ´ οὕτως	ὑπὲρ	τοῦ κοινοῦ ἀγαθοῦ λεκτέον· τὸ
[1, 1]	λόγος καὶ ἀλλοτρία ἡ σκέψις.	Ὑπὲρ	τοῦ πολιτικοῦ ἄρα ἡμῖν λεκτέον
[1, 1]	γὰρ οὔτ´ ἐπιστήμη οὔτε δύναμις	ὑπὲρ	τοῦ τέλους λέγει ὅτι ἀγαθόν,
[1, 1]	γε οὐδὲ δύναμις οὐδεμία λέγει	ὑπὲρ	τοῦ τέλους τοῦ αὑτῆς ὅτι
[1, 1]	ἐν πᾶσιν ὑπάρχοι. Πότερον οὖν	ὑπὲρ	τούτου δεῖ λέγειν τἀγαθοῦ τοῦ
[1, 32]	ἐν ᾧ ὁ λόγος ἐγγίνεται,	ὑπὲρ	τούτου διελέσθαι. Διωρίσθη μὲν οὖν
[1, 1]	νῦν ἐστιν ὁ λόγος, οὐχ	ὑπὲρ	τούτου σκοπεῖ τἀγαθοῦ, ἀλλὰ τοῦ
[1, 32]	καὶ φθορᾷ ἐστίν. Βουλευόμεθα γὰρ	ὑπὲρ	τούτων ἃ ἐφ´ ἡμῖν ἐστιν
[1, 16]	ἐν τῇ διανοίᾳ, οὐδὲ βουλεύονται	ὑπὲρ	τούτων· ἀλλ´ ἐν οἷς ἤδη
[1, 2]	ἐπιστήμας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β' Ἐπεὶ δ´	ὑπὲρ	τούτων διώρισται, πειραθῶμεν λέγειν τἀγαθὸν
[1, 1]	λανθάνειν οὐδ´ εἴ τινες πρότερον	ὑπὲρ	τούτων εἰρήκασιν. Πρῶτος μὲν οὖν
[1, 1]	βέλτιον καὶ ἐπὶ πλεῖον εἶπεν	ὑπὲρ	τούτων, οὐκ ὀρθῶς δὲ οὐδ´
[1, 1]	σκέψασθαι τί δεῖ αὐτοὺς λέγειν	ὑπὲρ	τούτων. Πρῶτον μὲν οὖν ἰδεῖν
[1, 32]	ἀδικεῖ. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΒ' Ἐπειδὴ δ´	ὑπὲρ	τῶν ἀρετῶν εἴρηται, καὶ τίνες
[1, 1]	μὴ φανεροῖς παραδείγμασι χρῆσθαι, ἀλλ´	ὑπὲρ	τῶν ἀφανῶν τοῖς φανεροῖς, καὶ
[1, 5]	ἐκ τῶν ἠθικῶν (δεῖ δ´	ὑπὲρ	τῶν ἀφανῶν τοῖς φανεροῖς μαρτυρίοις
[1, 16]	Ἢ οὔ; Πολλάκις γὰρ διανοούμεθα	ὑπὲρ	τῶν ἐν Ἰνδοῖς, ἀλλ´ οὔτι
[1, 1]	{φησὶ} τούτῳ τἀγαθῷ ἀρχῇ χρησάμενος	ὑπὲρ	τῶν καθ´ ἕκαστα, ἐκ τούτου
[1, 1]	τῶν ἀφανῶν τοῖς φανεροῖς, καὶ	ὑπὲρ	τῶν νοητῶν τοῖς αἰσθητοῖς. {Καὶ}
[1, 32]	ἐν ψυχῇ· ὥστε οὐκ ἀλλοτρίως	ὑπὲρ	ψυχῆς ποιούμεθα τοὺς λόγους. Ὥσπερ
[1, 32]	τούτου διελέσθαι. Διωρίσθη μὲν οὖν	ὑπὲρ	ψυχῆς ὡς τύπῳ καὶ πρότερον,
[1, 20]	γεῦσιν. Οὐδὲ δὴ περὶ ταύτας	ἀνὴρ	σώφρων ἔσται ὁ οὕτως ἔχων
[1, 13]	λίθον ἄνω φέρεσθαι καὶ τὸ	πῦρ	κάτω. Ἔστι δὲ καὶ τὸ
[1, 32]	καὶ ὁ φαῦλος λέγεται, οἷον	Μέντωρ	δεινὸς μὲν ἐδόκει εἶναι, ἀλλ´

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 22/05/2008