>

Livre, Chap.
[1, 30]	μὲν οὖν φίλος τοιοῦτος· ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Κ'	ἀλήθεια δέ ἐστιν μεταξὺ εἰρωνείας
[1, 1]	οὐδὲν ᾤετο δεῖν μάτην εἶναι,	ἐκ	δὲ τοῦ τὰς ἀρετὰς ἐπιστήμας
[1, 15]	ἐστίν, λοιπὸν ἂν εἴη τὸ	ἐκ	διανοίας γιγνόμενον. Τὸ γὰρ ἀκούσιόν
[1, 9]	μέσου ἐναντιώτερα δόξειεν ἂν εἶναι.	Ἐκ	μὲν ἄρα αὐτοῦ τοῦ πράγματος
[1, 31]	γε ἐνδέχεται αὐτὸν αὑτὸν ἀδικεῖν;	Ἐκ	μὲν δὴ τοῦ ἀκρατοῦς σκοπουμένῳ
[1, 2]	ἢ εὐδαιμονία, τὴν δ´ εὐδαιμονίαν	ἐκ	πολλῶν ἀγαθῶν συντίθεμεν· ἐὰν δὴ
[1, 16]	τό τε ἑκούσιον καὶ τὸ	ἐκ	προαιρέσεως ἕτερον ὄν, ἐλάττους τὰς
[1, 15]	ἄλλο ἀπέλυσαν ἢ διότι οὐκ	ἐκ	προνοίας. Ἔδωκε μὲν γὰρ φιλίᾳ,
[1, 16]	ἐν μὲν οὖν τοῖς τοιούτοις	ἐκ	τῆς ἀρχῆς ὡρισμένης ἔλαβον τὸ
[1, 32]	δεινότητος καὶ τοῦ δεινοῦ σκέψασθαι	ἐκ	τίνων ἂν ἕκαστον γένοιτο τῶν
[1, 1]	εἰπεῖν, τί τέ ἐστι καὶ	ἐκ	τίνων γίνεται. Οὐθὲν γὰρ ἴσως
[1, 1]	(οὐ γὰρ ῥᾴδιον εἰδέναι τὸ	ἐκ	τίνων ἔσται καὶ πῶς ἔσται,
[1, 1]	ἐστι σκοπεῖσθαι δεῖ, ἀλλὰ καὶ	ἐκ	τίνων ἔσται σκέψασθαι. Ἅμα γὰρ
[1, 1]	δυνησόμεθα, ἐὰν μὴ εἰδῶμεν καὶ	ἐκ	τίνων καὶ πῶς ἔσται. Ἀναγκαῖον
[1, 1]	ἀρετήν, πῶς δὲ ἔσται καὶ	ἐκ	τίνων μὴ ἐπαΐειν. Οὐ γὰρ
[1, 19]	Πάλιν δ´ αὖ εἰσιν ἀνδρεῖοι	ἐκ	τοῦ ἐναντίου τῆς ἐμπειρίας· οἱ
[1, 18]	ἄνθρωποι τὸν σπουδαῖον θεωροῦντες κρίνουσιν	ἐκ	τοῦ πράττειν, διὰ τὸ μὴ
[1, 10]	τῶν ἀρχῶν, οἷον τὸ δένδρον	ἐκ	τοῦ σπέρματος· αὕτη γάρ τις
[1, 1]	χρησάμενος ὑπὲρ τῶν καθ´ ἕκαστα,	ἐκ	τούτου προβάς, ἐρεῖ. Οὐδ´ οὕτως
[1, 2]	Οἷον αὐτὴν τὴν εὐδαιμονίαν τὴν	ἐκ	τούτων τῶν ἀγαθῶν οὖσαν συγκρίνων
[1, 10]	αἱ ἀρχαί, οὕτως καὶ τὰ	ἐκ	τῶν ἀρχῶν ἔχει. Ἐναργέστερον δ´
[1, 32]	περὶ τὰς ἀρχὰς καὶ τὰ	ἐκ	τῶν ἀρχῶν ἤδη δεικνύμενα, περὶ
[1, 10]	ἀμφότερα γὰρ γεννητικά. Γεννητικὰ δὲ	ἐκ	τῶν ἀρχῶν, οἷον τὸ δένδρον
[1, 15]	γίγνεται. Δῆλον δ´ ἐστὶ τοῦτο	ἐκ	τῶν γιγνομένων. Ὅταν γάρ τις
[1, 5]	ὑπερβολὴ φθείρει, τοῦτ´ ἰδεῖν ἔστιν	ἐκ	τῶν ἠθικῶν (δεῖ δ´ ὑπὲρ
[1, 31]	ἀδικεῖν. Ἔτι εἴ τις λαμβάνοι	ἐκ	τῶν κατὰ μέρος ἀδικημάτων. Ἀδικοῦσι
[1, 32]	Ὅτι δὲ ἕτερα ἀλλήλων ἐστίν,	ἐκ	τῶν ὑποκειμένων ἂν γένοιτο φανερόν.
[1, 32]	δῆλον ὅτι ἡ σοφία ἐστὶν	ἔκ	τε νοῦ καὶ ἐπιστήμης συγκειμένη,
[1, 2]	ἄτοπον; Ἡ γὰρ εὐδαιμονία ἐστὶν	ἔκ	τινων ἀγαθῶν συγκειμένη· τὸ δ´
[1, 10]	εἰσὶν δὲ αἱ πράξεις γεγενημέναι	ἔκ	τινων ἀρχῶν, δῆλον ὅτι, ἐπειδὴ
[1, 10]	γὰρ γεννητικόν ἐστιν ἄνθρωπος οὐσίας,	ἔκ	τινων ἀρχῶν καὶ τῶν πράξεων
[1, 31]	ᾗ ἀδικεῖ, ἔστι δὲ ᾗ	οὐκ	ἀδικεῖ· ᾗ μὲν γὰρ τὸ
[1, 31]	τοῦ ἐφεστῶτος καὶ ταῦτα κρίναντος	οὐκ	ἀδικεῖ, κἂν ἀδίκως αὐτῷ ἀποδοθῇ·
[1, 31]	τὸ αὑτῷ δοκοῦν εἶναι δίκαιον,	οὐκ	ἀδικεῖ. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΒ' Ἐπειδὴ δ´
[1, 31]	οὐχ ἑκὼν τοῦτο πράττει, ὥστε	οὐκ	ἀδικεῖ· ὅταν δὲ τῆς ἀγνοίας
[1, 31]	γινομένης τῆς ἀγνοίας, ὃν βλάπτει,	οὐκ	ἀδικήσει. Ἔστω δὴ οὗτος ὁ
[1, 31]	αἰτία τοῖς πράξασι τοῦ πρᾶξαι,	οὐκ	ἄδικοι. Ἔστιν δ´ ἡ τοιαύτη
[1, 10]	ψέγει τοὺς τοιούτους; Τὸ δ´	οὐκ	ἀληθές· ψέγομεν γὰρ καὶ τοὺς
[1, 31]	ἐστίν. Ἀλλὰ μή ποτε ταῦτα	οὐκ	ἀληθῆ ἦν, οὐδ´ ἐνδέχεται αὐτὸν
[1, 3]	ἐπὶ τῶν ἐπιστημῶν πασῶν, ὄψεται	οὐκ	ἄλλην μὲν ποιοῦσαν οἰκίαν, ἄλλην
[1, 1]	οὖν συντόμως εἰπεῖν, δόξειεν ἂν	οὐκ	ἄλλης ἢ τῆς πολιτικῆς εἶναι
[1, 17]	ποιῆσαι, καὶ τὰ πρὸς τοῦτο	οὐκ	ἄλλος τις εὑρήσει καὶ ποριεῖ
[1, 32]	ἡ σοφία ἐν ψυχῇ· ὥστε	οὐκ	ἀλλοτρίως ὑπὲρ ψυχῆς ποιούμεθα τοὺς
[1, 6]	καὶ ἐθίζῃ ἄνω φέρεσθαι, ὅμως	οὐκ	ἄν ποτε ἄνω ἐνεχθείη, ἀλλ´
[1, 19]	τὰ θηρία οἷον τοὺς σῦς	οὐκ	ἄν τις εἴποι ἀνδρείους διὰ
[1, 31]	κολάζεσθαι φεύγομεν, ὥστε δῆλον ὅτι	οὐκ	ἂν ἀδικοίμεθα ἑκόντες. Οὐδεὶς γὰρ
[1, 31]	ἐπὶ δὲ τούτοις σεμνύνονται, ὅλως	οὐκ	ἂν ἀδικοῖντο οὕτως ἐλαττούμενοι. Εἰ
[1, 11]	{Οἷον} τὸ μὲν οὖν ἀκούσιον	οὐκ	ἂν δόξειεν. Διὰ τί καὶ
[1, 31]	πατέρα καὶ οἰκέτῃ πρὸς δεσπότην	οὐκ	ἂν δόξειεν εἶναι δίκαιον οὐθέν.
[1, 32]	Ἢ οὔ; Τῶν γὰρ βελτιόνων	οὐκ	ἂν δόξειεν, οἷον τῆς σοφίας
[1, 17]	ὥσπερ αἴσθησις, οἷον τῇ ὄψει	οὐκ	ἂν δύναιτ´ οὐθὲν ἂν ἄλλο
[1, 16]	ζῴων ἐστίν. Ὄρεξις μὲν δὴ	οὐκ	ἂν εἴη· ἀλλ´ ἆρά γε
[1, 19]	γὰρ αὖ μὴ φοβούμενος ὑπομένει,	οὐκ	ἂν εἴη ἀνδρεῖος. Ἔτι δὲ
[1, 19]	ἀφαιρουμένου μὴ διαμένει ἡ ἀνδρεία,	οὐκ	ἂν εἴη ἔτι ἀνδρεῖος· ἂν
[1, 32]	αἱ δ´ ἀρχαὶ ἀναπόδεικτοι, ὥστ´	οὐκ	ἂν εἴη περὶ τὰς ἀρχὰς
[1, 11]	ἡδονὴ ἀκολουθεῖ, ὥστε οὑτωσί γε	οὐκ	ἂν εἴη τὰ δι´ ἐπιθυμίαν
[1, 10]	ὡς εἰ φαῦλοί τινες εἰσίν,	οὐκ	ἂν ἑκόντες εἴησαν φαῦλοι· ὥστε
[1, 31]	μηθὲν ἐνδέχεται πρὸς αὑτὸν ποιεῖν,	οὐκ	ἂν ἐνδέχοιτο αὑτὸν ἀδικεῖν. Εἰ
[1, 18]	τις ἀγαθὸς μιμητής, ὅμως δὲ	οὐκ	ἂν ἐπαινεθείη, ἂν μὴ τὸν
[1, 5]	ὥστε μηδὲ τοὺς θεοὺς φοβεῖσθαι,	οὐκ	ἀνδρεῖος ἀλλὰ μαινόμενος, ἂν δὲ
[1, 19]	τι τῶν ὑπὲρ ἄνθρωπον φοβερῶν,	οὐκ	ἀνδρεῖος ἀλλὰ μαινόμενός τις. Ἐν
[1, 19]	διὰ ταῦτα ὑπομένων τοὺς πολεμίους	οὐκ	ἀνδρεῖος· ἐὰν γὰρ τούτων μηθὲν
[1, 19]	φοβεῖσθαι. Ὁ μὲν γὰρ τοιοῦτος	οὐκ	ἀνδρεῖος, ᾧ ὅλως μηθέν ἐστι
[1, 8]	λῦπαί εἰσιν ἢ ἡδοναὶ ἢ	οὐκ	ἄνευ λύπης ἢ ἡδονῆς· ἡ
[1, 32]	φρονήσεως καὶ τοῦ φρονίμου, καὶ	οὐκ	ἄνευ τούτων· οὐ γὰρ ἂν
[1, 11]	καὶ κατ´ ἐπιθυμίαν γε πράττει·	οὐκ	ἄρα ἑκών· ἀναγκαζόμενος ἄρα. Ἐνταῦθα
[1, 12]	κακὰ ὅτι κακά, πράττει βουλόμενος.	Οὐκ	ἄρα ἑκών, οὐδ´ ἡ βούλησις
[1, 19]	οὔτ´ ἀνδρεῖον τὸν μὴ φοβούμενον.	Οὐκ	ἄρα ἐν τοῖς τοιούτοις φόβοις
[1, 31]	καὶ ἔλαττον. Ἀλλὰ τοῦτ´ ἀδύνατον·	οὐκ	ἄρα ἐνδέχεται αὐτὸν αὑτὸν ἀδικεῖν.
[1, 19]	οὐδ´ ἐροῦσιν ἀνδρείους αὐτοὺς εἶναι·	οὐκ	ἄρα ἡ ἀνδρεία ἐπιστήμη ἂν
[1, 31]	πράττειν τι· τοῦτο δὲ ἀδύνατον·	οὐκ	ἄρα οὐδ´ οὕτως ἐνδέχεται αὐτὸν
[1, 1]	ὁ κυβερνήτης τὸ ἐν ἰατρικῇ.	Οὐκ	ἄρα οὐδ´ οὕτως ὑπὲρ τοῦ
[1, 16]	Ἰνδοῖς, ἀλλ´ οὔτι καὶ προαιρούμεθα.	Οὐκ	ἄρα οὐδὲ διάνοιά ἐστιν ἡ
[1, 16]	προαίρεσιν πᾶν ἦν μετὰ διανοίας.	οὐκ	ἄρα τὸ ἑκούσιον προαιρετόν, ἀλλὰ
[1, 2]	φρόνησις μόνη οὖσα οὐ τέλειον·	οὐκ	ἄρα τοῦτο τὸ ἄριστον ὃ
[1, 32]	ἂν δόξειεν, οἷον τῆς σοφίας	οὐκ	ἄρχει. Ἀλλά, φησίν, αὕτη ἐπιμελεῖται
[1, 31]	πράττειν ταῦτα, τῆς δ´ ἀγνοίας	οὐκ	αὐτὰ αἴτια, διὸ οὐδ´ ἄδικα
[1, 10]	Διὰ τί γὰρ ὁ νομοθέτης	οὐκ	ἐᾷ τὰ φαῦλα πράττειν, τὰ
[1, 1]	τῶν ὄντων καὶ ἀληθείας λέγοντα	οὐκ	ἔδει ὑπὲρ ἀρετῆς φράζειν· οὐδὲν
[1, 15]	οὐθὲν ἄλλο ἀπέλυσαν ἢ διότι	οὐκ	ἐκ προνοίας. Ἔδωκε μὲν γὰρ
[1, 31]	φασὶν ἐξόν μοι ἴσον λαμβάνειν	οὐκ	ἐλάμβανον, ἀλλὰ παρῆκα τῷ πρεσβυτέρῳ
[1, 14]	ἂν εἴη. Τὸ γὰρ ἀναγκαῖον	οὐκ	ἐν παντί, ἀλλ´ ἤδη ἐν
[1, 31]	ἀδικήμασιν, ἐν οἷς ἡμεῖς ζητοῦμεν,	οὐκ	ἐνδέχεται αὐτὸν αὑτὸν ἀδικεῖν. Πότερος
[1, 31]	ἀδικεῖν αὑτόν. Τὸν γὰρ αὐτὸν	οὐκ	ἐνδέχεται κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον
[1, 16]	διὰ τί τοῦτο ἔπραξας; Ὅτι	οὐκ	ἐνῆν ἄλλως, ἢ ὅτι βέλτιον
[1, 11]	ἀκολουθεῖ, τὰ δὲ δι´ ἡδονὴν	οὐκ	ἐξ ἀνάγκης. Καὶ ἄλλως τοῦτ´
[1, 11]	Καὶ γὰρ εἰ κατ´ ἐπιθυμίαν,	οὐκ	ἐξ ἀνάγκης· τῇ γὰρ ἐπιθυμίᾳ
[1, 18]	ἕξιν τὴν αὐτήν, νῦν δὲ	οὐκ	ἐξ οὗ ἡ ἐνέργεια, τοῦτο
[1, 4]	ὁρμή, οὐδ´ ἐνέργεια τούτων ἔσται·	οὐκ	ἔοικεν δὲ εἶναι ὁρμὴ ἐν
[1, 10]	ψόγος· ἔπαινος δὲ καὶ ψόγος	οὐκ	ἐπὶ τοῖς ἀκουσίοις· ὥστε δῆλον
[1, 1]	καὶ τῶν ἄλλων ἐπιστημῶν) ἀλλ´	οὐκ	ἐπὶ τῶν ἀρετῶν τοῦτο συμβαίνει.
[1, 32]	φρόνησις ἀρετή, ὡς δόξειεν ἄν,	οὐκ	ἐπιστήμη. Ἐπαινετοὶ γάρ εἰσιν οἱ
[1, 31]	δόξειεν ἂν εἶναι οὕτω ταὐτόν,	οὐκ	ἔστι δέ· τὸ μὲν γὰρ
[1, 32]	γὰρ δεινότης καὶ ὁ δεινὸς	οὐκ	ἔστι μὲν οὔτε φρόνησις οὔτε
[1, 10]	σπουδαῖοι. Ὁ δὴ τοιοῦτος λόγος	οὐκ	ἔστιν ἀληθής. Διὰ τί γὰρ
[1, 32]	ἀρετὴ ἐστίν, φρονήσεως δὲ ἀρετὴ	οὐκ	ἔστιν, ἀλλ´ ὡς ἔοικεν, αὐτό
[1, 32]	ποιητικῶν· ἐπὶ δὲ τῶν πρακτικῶν	οὐκ	ἔστιν ἄλλο οὐθὲν τέλος παρ´
[1, 32]	πρᾶξιν, οἷον παρὰ τὸ κιθαρίζειν	οὐκ	ἔστιν ἄλλο τέλος οὐθέν, ἀλλ´
[1, 32]	καὶ συνεργεῖ τῷ λόγῳ καὶ	οὐκ	ἔστιν ἄνευ τοῦ λόγου ἡ
[1, 2]	σκοπῶν ὀρθῶς ἂν σκοποῖτο; Ἀλλ´	οὐκ	ἔστιν ἁπλοῦν τὸ ἄριστον ὃ
[1, 31]	πράξῃ τι ἄδικον, ἄδικος μὲν	οὐκ	ἔστιν, ἀτυχὴς δέ. Εἰ γὰρ
[1, 1]	δὲ κοινὸν ἐν ἅπασιν ὑπάρχει,	οὐκ	ἔστιν δὴ ταὐτὸν τῷ χωριστῷ.
[1, 31]	τὴν ἡμετέραν χρῆσιν, διὰ τοῦτ´	οὐκ	ἔστιν δίκαιον φύσει; Ἀλλ´ ἔστιν.
[1, 31]	γὰρ ἐὰν πατάξῃ τὸν ἐλεύθερον,	οὐκ	ἔστιν δίκαιος ἀντιπληγῆναι, ἀλλὰ πολλάκις.
[1, 8]	τινι, ἐφ´ ὧν ἡ κακία	οὐκ	ἔστιν ἐν ὑπερβολῇ καὶ ἐλλείψει
[1, 18]	ὡς κάλλιον, ἀλλ´ ἐν ᾧ	οὐκ	ἔστιν ἐνέργεια; Ναί, ἀλλὰ καὶ
[1, 6]	τῶν καλῶν ἀπεχόμεθα· ὅλως τε	οὐκ	ἔστιν λαβεῖν ἀρετὴν καὶ κακίαν
[1, 1]	ὅλον ἴδοι ἄν τις ὅτι	οὐκ	ἔστιν μιᾶς οὔτ´ ἐπιστήμης οὔτε
[1, 8]	οἷον μοιχεία καὶ ὁ μοιχός·	οὐκ	ἔστιν οὗτος ὁ μᾶλλον τὰς
[1, 31]	ταῦτ´ ἀντιπαθεῖν· τὸ δὲ τοιοῦτον	οὐκ	ἔστιν πρὸς ἅπαντας. Οὐ γάρ
[1, 4]	λόγος· εἰ δ´ ἄρα ἔστιν,	οὐκ	ἔστιν ταύτης ἐνέργεια. Ὧν γὰρ
[1, 16]	ὄρεξίς τις βουλευτικὴ μετὰ διανοίας,	οὐκ	ἔστιν τὸ ἑκούσιον προαιρετόν. ἑκόντες
[1, 16]	οὔ. Ἔτι δὲ προαίρεσις μὲν	οὐκ	ἔστιν τοῦ τέλους, ἀλλὰ τῶν
[1, 31]	Οὐδ´ ὅτι μεταπίπτουσι, διὰ τοῦτο	οὐκ	ἔστιν φύσει· ἀλλ´ εἰ ὡς
[1, 12]	ἀκρατῆ. Εἰ γὰρ μὴ ἑκών,	οὐκ	ἔστιν ψεκτός· ἀλλ´ ἔστιν ὁ
[1, 10]	οὔ, ἀλλ´ ὥσπερ Σωκράτης ἔφη,	οὐκ	ἐφ´ ἡμῖν γενέσθαι τὸ σπουδαίους
[1, 4]	ἐμβάλῃς καταναλώσει, κἂν μὴ ἐμβάλῃς,	οὐκ	ἔχει ὁρμὴν πρὸς τὸ λαβεῖν.
[1, 4]	ἂν δὲ μὴ ἐμβάλῃς τροφήν,	οὐκ	ἔχει ὁρμὴν τοῦ τρέφειν. Διὸ
[1, 32]	ἀλλ´ ὅμως ἡ τοιαύτη πρᾶξις	οὐκ	ἔχει τὸ ἐπαινετόν. Ἀλλὰ βέλτιον,
[1, 1]	ἄν μοι ἔχειν ἡ πραγματεία	οὐκ	ἠθικὴν ἀλλὰ πολιτικήν. Δεῖ ἄρα,
[1, 31]	τὸν οἰκοδόμον, ἀνθ´ ὑποδημάτων δ´	οὐκ	ἦν οἰκίαν λαβεῖν, ἐνταῦθα ἤδη
[1, 31]	ἔλαττον λαμβάνοντες καὶ ἀδικούμενοι, ᾗ	οὐκ	ἴσον λαμβάνουσιν, οὗτοι καλλωπίζονται καὶ
[1, 1]	κατὰ τὴν ἰδέαν ἀγαθοῦ διὸ	οὐκ	οἰκείαν ἀρχὴν εἶναι τούτου τἀγαθοῦ.
[1, 1]	ἀρετὰς εἰς τοὺς ἀριθμοὺς ἀνάγων	οὐκ	οἰκείαν τῶν ἀρετῶν τὴν θεωρίαν
[1, 32]	τὴν ἀρετὴν ἔφη λόγον εἶναι,	οὐκ	ὀρθῶς, ἀλλ´ οἱ νῦν βέλτιον·
[1, 1]	οἰκείαν ἀρχὴν εἶναι τούτου τἀγαθοῦ.	Οὐκ	ὀρθῶς δὲ οὐδ´ ὁ Σωκράτης
[1, 1]	ἐπὶ πλεῖον εἶπεν ὑπὲρ τούτων,	οὐκ	ὀρθῶς δὲ οὐδ´ οὗτος. Τὰς
[1, 1]	ἐνεχείρησεν Πυθαγόρας περὶ ἀρετῆς εἰπεῖν,	οὐκ	ὀρθῶς δέ· τὰς γὰρ ἀρετὰς
[1, 1]	καὶ πάθος καὶ ἦθος. Διὸ	οὐκ	ὀρθῶς ἥψατο ταύτῃ τῶν ἀρετῶν.
[1, 32]	ἄνευ τῆς φυσικῆς ὁρμῆς. Διὸ	οὐκ	ὀρθῶς Σωκράτης ἔλεγεν, φάσκων εἶναι

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 22/05/2008