>

Livre, Chap.
[1, 18]	τὸ καλόν. Τούτου ἄρ´ {ἐστὶ{	ν	ἡ ἀρετὴ} στοχαστικὴ μᾶλλον ἢ
[1, 1]	καὶ τὴν ἐπωνυμίαν δικαίως δοκεῖ	ἄν	μοι ἔχειν ἡ πραγματεία οὐκ
[1, 32]	ἡ φρόνησις ἀρετή, ὡς δόξειεν	ἄν,	οὐκ ἐπιστήμη. Ἐπαινετοὶ γάρ εἰσιν
[1, 6]	ἐθίζῃ ἄνω φέρεσθαι, ὅμως οὐκ	ἄν	ποτε ἄνω ἐνεχθείη, ἀλλ´ ἀεὶ
[1, 1]	ταὐτὸν τῷ χωριστῷ. Οὐ γὰρ	ἄν	ποτε τὸ χωριστὸν καὶ τὸ
[1, 25]	φθονερὸς ἐναντίος τούτῳ. Ἁπλῶς γάρ,	ἄν	τε ἄξιός τις ᾖ ἄν
[1, 25]	ἄν τε ἄξιός τις ᾖ	ἄν	τε μὴ τοῦ εὖ πράττειν,
[1, 16]	προαιρετόν, ἀλλὰ τὸ προαιρετὸν ἑκούσιον·	ἄν	τι γὰρ προαιρώμεθα πράττειν βουλευσάμενοι,
[1, 7]	ἕξεις· ὥστε δῆλον ὅτι τούτων	ἄν	τι εἴη ἀρετή. Πάθη μὲν
[1, 32]	καὶ ἡ φρόνησις τῶν ἐπαινετῶν	ἄν	τι εἴη καὶ τῶν ἐν
[1, 25]	αὐτός γε πάλιν οὗτος λυπήσεται,	ἄν	τινα ἴδῃ κακῶς πράττοντα ἀνάξιον
[1, 8]	καὶ ἄλλα πάθη, ὡς δόξειεν	ἄν	τινι, ἐφ´ ὧν ἡ κακία
[1, 6]	τοῖς τοιούτοις τὴν ἀρετὴν ἀφορίσειεν	ἄν	τις, ἀλλὰ καὶ λύπῃ καὶ
[1, 31]	Ἀλλ´ ἴσως ἐνταῦθα πάλιν ἀπορήσειεν	ἄν	τις, ἆρά γε ἐνδέχεται αὐτὸν
[1, 10]	σώματος γίγνεται τοῦτο. Οὐ γὰρ	ἄν	τις βούληται ἐπιμελεῖσθαι τοῦ σώματος,
[1, 2]	ὃ ζητοῦμεν νῦν. Οἷον λέγοι	ἄν	τις εἶναι ἄριστον τὴν φρόνησιν
[1, 19]	θηρία οἷον τοὺς σῦς οὐκ	ἄν	τις εἴποι ἀνδρείους διὰ τὸ
[1, 21]	δ´ εἰσὶ μεσότητες, καὶ οὕτως	ἄν	τις εἴποι· εἰ γάρ ἐστιν
[1, 4]	ἐπιθεῖναι ἢ θρεπτικόν) τί οὖν,	ἄν	τις εἴποι, πότερον καὶ τούτου
[1, 18]	καλὸν προθέσθαι. Διὰ τί οὖν,	ἄν	τις εἴποι, πρότερον μὲν ἐλέγομεν
[1, 32]	φρόνησις πρακτικὴ ἢ οὔ, ἴδοι	ἄν	τις ἐντεῦθεν, ἐπὶ τὰς ἐπιστήμας
[1, 10]	καὶ φαύλοις. Ἴσως οὖν λέγοι	ἄν	τις, ἐπειδήπερ ἐπ´ ἐμοί ἐστιν
[1, 4]	Ὅτι δὲ ἐνέργεια ἐστίν, ἴδοι	ἄν	τις καὶ ἐντεῦθεν. Ἐν γὰρ
[1, 32]	καὶ περὶ ταῦτα. Ἀπορήσειε δ´	ἄν	τις καὶ θαυμάσειε, διὰ τί
[1, 2]	Ἀλλ´ ἆρά γε οὑτωσί πως	ἄν	τις ὀρθῶς σκοποῖτο συγκρίνων τὸ
[1, 1]	ἀρίστου· τὸ δ´ ὅλον ἴδοι	ἄν	τις ὅτι οὐκ ἔστιν μιᾶς
[1, 32]	φρόνησις ἀρετὴ ἢ οὔ, ἀπορήσειεν	ἄν	τις. Οὐ μὴν ἀλλ´ ἐντεῦθεν
[1, 6]	τὰ βαρέα πέφυκε κάτω φέρεσθαι·	ἄν	τις οὖν ἄνω ῥίπτῃ πολλάκις
[1, 5]	Εὐθέως γὰρ ἐπὶ γυμνασίων ἴδοι	ἄν	τις· πολλῶν γὰρ γινομένων φθείρεται
[1, 32]	οὐδ´ οὗτοι. Πράξαι μὲν γὰρ	ἄν	τις τὰ δίκαια προαιρέσει μὲν
[1, 10]	εἶναι τὸ ἑκούσιον. Ἔτι δ´	ἄν	τις τοῦτο ἐναργέστερον καὶ ἐντεῦθεν
[1, 31]	ὁ ἀκρατὴς αὐτὸς αὑτὸν ἑκὼν	ἂν	ἀδικοίη. Ἀλλ´ ἴσως ἐνταῦθα πάλιν
[1, 31]	φεύγομεν, ὥστε δῆλον ὅτι οὐκ	ἂν	ἀδικοίμεθα ἑκόντες. Οὐδεὶς γὰρ ἑκὼν
[1, 31]	δὲ τούτοις σεμνύνονται, ὅλως οὐκ	ἂν	ἀδικοῖντο οὕτως ἐλαττούμενοι. Εἰ δὲ
[1, 10]	ἐπειδή τινες λαμβάνονται ἀρχαί, ὡς	ἂν	αἱ ἀρχαὶ ἔχωσιν, οὕτω καὶ
[1, 2]	τέλος ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν οὐθὲν	ἂν	ἄλλο δόξειεν εἶναι ἢ εὐδαιμονία,
[1, 1]	ὅτι κακὸν ἢ ὅ τι	ἂν	ἄλλο ᾖ· λέγει δὲ ὁ
[1, 10]	ἄνθρωπος γεννητικὸν ἐστίν. Τί γὰρ	ἂν	ἄλλο; Οὔτε γὰρ ἀψύχων οὐθὲν
[1, 17]	ὄψει οὐκ ἂν δύναιτ´ οὐθὲν	ἂν	ἄλλο ποιῆσαι ἢ ἰδεῖν, οὐδὲ
[1, 31]	ἐνδέχεται αὐτὸν αὑτὸν ἀδικεῖν, ἐνδέχοιτ´	ἂν	ἅμα καὶ ἀκουσίως καὶ ἑκουσίως
[1, 31]	μελετῷμεν πάντες ἀεὶ βάλλειν, γινοίμεθα	ἂν	ἀμφιδέξιοι· ἀλλὰ φύσει γε ἀριστερὰ
[1, 9]	Διὰ δὴ δύο αἰτίας δόξαιμεν	ἂν	ἀντιτιθέναι τῇ μεσότητι τὴν ὑπερβολὴν
[1, 16]	(οὐδεμία γὰρ κεῖται ὡρισμένη) ἀλλ´	ἂν	ἀπαιτῇ τις, διὰ τί τοῦτο
[1, 32]	φρόνησις. Τὸ γὰρ ὅλον ὡς	ἂν	αὕτη προστάττῃ, οὕτω καὶ ἡ
[1, 10]	τις, φησίν, ἐρωτήσειεν ὁντιναοῦν πότερον	ἂν	βούλοιτο δίκαιος εἶναι ἢ ἄδικος,
[1, 3]	γὰρ ἡ χρῆσις· οὐδεὶς γὰρ	ἂν	βούλοιτο ἔχειν τὴν ὄψιν μὴ
[1, 1]	τἀγαθὸν καὶ ἐπὶ τοῦτο ὃ	ἂν	βουλώμεθα δεῖξαι ὅτι ἀγαθόν, ἢ
[1, 24]	εἴ τις ἑστιᾷ ἐρανιστὰς ὡς	ἂν	γάμους τις ἑστιῶν, ὁ τοιοῦτος
[1, 17]	τὰ πρὸς τὸ τέλος ἰδεῖν;	Ἂν	γὰρ τοῦτο καλῶς προθῆται, οἷον
[1, 32]	τις. Οὐ μὴν ἀλλ´ ἐντεῦθεν	ἂν	γένοιτο δῆλον ὅτι ἀρετή. Εἴπερ
[1, 11]	ἐξ ἀνάγκης. Καὶ ἄλλως τοῦτ´	ἂν	γένοιτο δῆλον, ὅτι ὁ ἀκρατὴς
[1, 32]	τις εἴποι ὅτι ὑγίεια ἄριστ´	ἂν	γένοιτο, εἴ τις τὰ ὑγιεινὰ
[1, 32]	ἢ οὔ; Διὰ τοῦτο δῆλον	ἂν	γένοιτο, ὅτι ἐστὶν ἀρετή, ἐξ
[1, 32]	ἀλλήλων ἐστίν, ἐκ τῶν ὑποκειμένων	ἂν	γένοιτο φανερόν. Ὥσπερ γὰρ δὴ
[1, 31]	τὴν ἄγνοιαν διοριστέον ἐστίν, πῶς	ἂν	γινομένης τῆς ἀγνοίας, ὃν βλάπτει,
[1, 18]	φαίνεται ἄτοπον· ἴσως γὰρ ἂν	ἐν	γραφικῇ εἴη τις ἀγαθὸς μιμητής,
[1, 4]	μὲν γὰρ ἐμβάλῃς τροφήν, τρέφει,	ἂν	δὲ μὴ ἐμβάλῃς τροφήν, οὐκ
[1, 19]	θαρροῦσιν διὰ τὸ μακρὰν ἀπέχειν,	ἂν	δὲ πλησίον γένωνται, ἀποθνήσκουσιν τῷ
[1, 5]	φοβεῖσθαι, οὐκ ἀνδρεῖος ἀλλὰ μαινόμενος,	ἂν	δὲ φοβούμενον πάντα, δειλός· ἀνδρεῖος
[1, 11]	τὸ μὲν οὖν ἀκούσιον οὐκ	ἂν	δόξειεν. Διὰ τί καὶ πόθεν;
[1, 31]	καὶ οἰκέτῃ πρὸς δεσπότην οὐκ	ἂν	δόξειεν εἶναι δίκαιον οὐθέν. Οὔτε
[1, 9]	ἢ ἀνελευθερία πορρώτερον. Μᾶλλον γὰρ	ἂν	δόξειεν ἐλευθεριότης ἡ ἀσωτία ἢ
[1, 32]	συνετὸν τοῦ φρονίμου. Ὁμοίως δ´	ἂν	δόξειεν ἔχειν καὶ τὰ ἐπὶ
[1, 31]	δ´ ἐν τούτοις δίκαιον ὁμωνύμως	ἂν	δόξειεν λέγεσθαι τῷ πολιτικῷ δικαίῳ
[1, 32]	οὔ; Τῶν γὰρ βελτιόνων οὐκ	ἂν	δόξειεν, οἷον τῆς σοφίας οὐκ
[1, 17]	αἴσθησις, οἷον τῇ ὄψει οὐκ	ἂν	δύναιτ´ οὐθὲν ἂν ἄλλο ποιῆσαι
[1, 2]	γὰρ καὶ ὁ σπουδαῖος εὖ	ἂν	δύνηται χρήσασθαι καὶ ὁ φαῦλος
[1, 18]	καὶ ἄνευ τοῦ πράττειν σπουδαῖος	ἂν	ἐδόκει εἶναι. {Ἐπεὶ δὲ μεσότητάς
[1, 32]	λόγον πράττειν, ὅμοιόν ἐστιν ὥσπερ	ἂν	εἴ τις εἴποι ὅτι ὑγίεια
[1, 1]	ἐστὶν {τὸ} τοιοῦτον, ὥστε μάλιστ´	ἂν	εἴη ἀγαθὸν ἡ ἰδέα, ὡς
[1, 1]	δύναμις, ὥστε τὸ τέλος αὐτῆς	ἂν	εἴη ἀγαθόν. Ὑπὲρ ἀγαθοῦ ἄρα,
[1, 4]	δὲ τῶν ἐμψύχων, ἡ ψυχὴ	ἂν	εἴη αἰτία· τῆς δὲ ψυχῆς
[1, 20]	βέλτιστον, ἡ σωφροσύνη μεσότης τις	ἂν	εἴη ἀκολασίας καὶ ἀναισθησίας. Μεσότης
[1, 16]	ἐστίν. Ὄρεξις μὲν δὴ οὐκ	ἂν	εἴη· ἀλλ´ ἆρά γε βούλησις;
[1, 1]	ὡς καὶ τῆς βελτίστης βέλτιστον	ἂν	εἴη. Ἀλλὰ μὴν ἥ γε
[1, 19]	αὖ μὴ φοβούμενος ὑπομένει, οὐκ	ἂν	εἴη ἀνδρεῖος. Ἔτι δὲ καὶ
[1, 12]	ὥστε ὁ ἐγκρατὴς οὐχ ἑκὼν	ἂν	εἴη ἐγκρατής. Ἀλλ´ οὐ δοκεῖ·
[1, 31]	ΚΑ' Περὶ δὲ δικαιοσύνης λοιπὸν	ἂν	εἴη εἰπεῖν, τί ἐστι καὶ
[1, 4]	χρῆσις αὐτῆς· ἡ εὐδαιμονία ἄρ´	ἂν	εἴη ἐν τῷ κατὰ τὰς
[1, 32]	τὸ τεχνάζειν. Ὥστε ἡ φρόνησις	ἂν	εἴη ἕξις τις προαιρετικὴ καὶ
[1, 31]	ἐστί, καὶ δίκαιος ὁ τοιοῦτος	ἂν	εἴη. Ἐπεὶ οὖν ἡ δικαιοσύνη
[1, 24]	τοὔνομα κεῖται. Ἡ μεγαλοπρέπεια ἄρα	ἂν	εἴη, ἐπειδή ἐστιν ἐπαινετή, μεσότης
[1, 19]	ἀνδρεῖος. Τούτων τοίνυν διωρισμένων σκεπτέον	ἂν	εἴη, ἐπειδὴ κατὰ πολλά εἰσιν
[1, 32]	δὴ διωρισμένων, μετὰ ταῦτα λεκτέον	ἂν	εἴη, ἐπειδὴ ὑπὲρ τἀληθοῦς ἐστιν
[1, 19]	μὴ διαμένει ἡ ἀνδρεία, οὐκ	ἂν	εἴη ἔτι ἀνδρεῖος· ἂν οὖν
[1, 4]	αὐτῆς τῶν ἀρετῶν· ὥστε τέλος	ἂν	εἴη ἡ ἐνέργεια καὶ ἡ
[1, 4]	ἄριστον. Ἐν χρήσει τοίνυν τινὶ	ἂν	εἴη καὶ ἐνεργείᾳ ἡ εὐδαιμονία.
[1, 32]	προστάττῃ, ἥ γε φρόνησις τελείως	ἂν	εἴη καὶ ἐπαινετὴ καὶ ἀρετή.
[1, 10]	Ὥστε δῆλον ὅτι ἐφ´ ἡμῖν	ἂν	εἴη καὶ σπουδαίοις εἶναι καὶ
[1, 21]	δὲ τούτων τῶν παθῶν μεσότης	ἂν	εἴη. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ' Ἐλευθεριότης δέ
[1, 13]	ἑκουσίου. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΓ' Πρότερον τοίνυν	ἂν	εἴη λεκτέον ὑπὲρ βίας καὶ
[1, 30]	ἀρεταὶ ἢ μὴ ἀρεταί, ἄλλος	ἂν	εἴη λόγος· ὅτι δὲ μεσότητές
[1, 1]	ἐφήψαντο καὶ οὕτως· ἐχόμενον δ´	ἂν	εἴη μετὰ ταῦτα σκέψασθαι τί
[1, 19]	οὐκ ἄρα ἡ ἀνδρεία ἐπιστήμη	ἂν	εἴη. Πάλιν δ´ αὖ εἰσιν
[1, 18]	τινας τῶν παθῶν κατηριθμησάμεθα, λεκτέον	ἂν	εἴη περὶ ποῖα τῶν παθῶν
[1, 19]	περὶ θάρρη καὶ φόβους, σκεπτέον	ἂν	εἴη περὶ ποίους φόβους καὶ
[1, 32]	δ´ ἀρχαὶ ἀναπόδεικτοι, ὥστ´ οὐκ	ἂν	εἴη περὶ τὰς ἀρχὰς ἡ
[1, 32]	πρακτικαί, καὶ ἡ φρόνησις πρακτικὴ	ἂν	εἴη. Πότερον δὲ αὕτη πάντων
[1, 32]	καὶ εὔλογον, καὶ ἡ φρόνησις	ἂν	εἴη πρακτική. Αἱ γὰρ ἀρεταὶ
[1, 10]	ὑπὲρ ἀρετῆς εἴρηται μετὰ τοῦτ´	ἂν	εἴη σκεπτέον πότερον δυνατὴ παραγενέσθαι
[1, 1]	προαιρούμεθα λέγειν ὑπὲρ ἠθικῶν, πρῶτον	ἂν	εἴη σκεπτέον τίνος ἐστὶ μέρος
[1, 11]	ἀκολουθεῖ, ὥστε οὑτωσί γε οὐκ	ἂν	εἴη τὰ δι´ ἐπιθυμίαν πραττόμενα
[1, 10]	ἂν μὴ πράττῃ; Καίτοι ἄτοπος	ἂν	εἴη ταῦτα νομοθετῶν, ἃ μὴ
[1, 31]	ἔμπροσθεν, ἡ περὶ ταῦτα δικαιοσύνη	ἂν	εἴη τῇ ἕξει ὁρμὴν ἔχουσα
[1, 4]	εὐδαιμονίαν. Μετὰ ταῦτα τοίνυν λεκτέον	ἂν	εἴη τί ἐστιν ἡ ἀρετή,
[1, 14]	διαφθεῖραι ὑπὸ τῆς ἡδονῆς, ἄτοπος	ἂν	εἴη. Τὸ γὰρ ἀναγκαῖον οὐκ
[1, 31]	τὸ τῷ ἀνάλογον ἴσον δίκαιον	ἂν	εἴη. Τὸ δ´ ἀνάλογον ἐν
[1, 15]	ἐν οὐδεμιᾷ ὁρμῇ ἐστίν, λοιπὸν	ἂν	εἴη τὸ ἐκ διανοίας γιγνόμενον.
[1, 21]	ἐστὶ τὸ μέσον, ἡ ἀρετὴ	ἂν	εἴη τὸ μέσον. Δῆλον δὲ
[1, 32]	δὲ ψυχῇ γνωρίζομεν· ἕτερον ἄρ´	ἂν	εἴη τὸ μόριον τὸ περὶ
[1, 4]	μὲν τῶν μορίων οὐθὲν αἴτιον	ἂν	εἴη τοῦ τρέφεσθαι, οἷον τὸ
[1, 21]	γινομένας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΙ' Ἐχόμενον δ´	ἂν	εἴη τούτου λέγειν ὑπὲρ πραότητος,
[1, 20]	καὶ ἀναισθησίας. Μεσότης μὲν οὖν	ἂν	εἴη τούτων· ἔστιν δὲ ἡ
[1, 22]	ἐπειδή ἐστιν ἐπαινετός, μέσος τις	ἂν	εἴη τούτων. Τίς οὖν ἐστίν;
[1, 31]	τὸ δίκαιον πολλαχῶς λέγεται, διοριστέον	ἂν	εἴη ὑπὲρ ποίου δικαίου ἐστὶν
[1, 9]	ἢ πρὸς κοσμιότητα· ὥστ´ ἐναντιώτερον	ἂν	εἴη ὑπερβολὴ μεσότητος· ἡ γὰρ
[1, 31]	ὅτι ἡ δικαιοσύνη μεσότης τις	ἂν	εἴη ὑπεροχῆς καὶ ἐλλείψεως καὶ
[1, 4]	ἀλλ´ ἐν τελείῳ. Τέλειος δ´	ἂν	εἴη χρόνος, ὅσον ἄνθρωπος βιοῖ.
[1, 4]	ἂν κατὰ τὰς ἀρετὰς εὐδαίμονες	ἂν	εἴημεν καὶ ἔχοιμεν τὸ ἄριστον
[1, 9]	ἀπέχοντα τοῦ μέσου ἐναντιώτερα δόξειεν	ἂν	εἶναι. Ἐκ μὲν ἄρα αὐτοῦ
[1, 1]	γὰρ τῆς ἰδέας τοῦτο δόξειεν	ἂν	εἶναι. Ἡ μὲν γὰρ ἰδέα
[1, 32]	πρῶτον μὲν οὐδ´ ἀλλοτρία δόξειεν	ἂν	εἶναι ἡ σκέψις ἡ ὑπὲρ
[1, 31]	ἄδικον καὶ τὸ ἀδίκημα δόξειεν	ἂν	εἶναι οὕτω ταὐτόν, οὐκ ἔστι
[1, 32]	τοῦ δεινοῦ σκέψασθαι ἐκ τίνων	ἂν	ἕκαστον γένοιτο τῶν πρακτῶν, καὶ
[1, 32]	παρασκευάζει τῷ δεσπότῃ σχολήν, ὅπως	ἂν	ἐκεῖνος μὴ κωλυόμενος ὑπὸ τῶν
[1, 31]	Εἰ δὲ μὴ ἀδικοῦνται, οὐδ´	ἂν	ἑκόντες ἀδικοῖντο. Πρὸς δὲ ταῦτα
[1, 10]	εἰ φαῦλοί τινες εἰσίν, οὐκ	ἂν	ἑκόντες εἴησαν φαῦλοι· ὥστε δῆλον
[1, 10]	δίκαιος εἶναι ἢ ἄδικος, οὐθεὶς	ἂν	ἕλοιτο τὴν ἀδικίαν. Ὁμοίως δ´
[1, 4]	Καὶ γὰρ ἐκεῖνο ὅ τι	ἂν	ἐμβάλῃς καταναλώσει, κἂν μὴ ἐμβάλῃς,
[1, 18]	δὴ φαίνεται ἄτοπον· ἴσως γὰρ	ἂν	ἐν γραφικῇ εἴη τις ἀγαθὸς
[1, 31]	ἐνδέχεται πρὸς αὑτὸν ποιεῖν, οὐκ	ἂν	ἐνδέχοιτο αὑτὸν ἀδικεῖν. Εἰ δὲ
[1, 18]	ἀγαθὸς μιμητής, ὅμως δὲ οὐκ	ἂν	ἐπαινεθείη, ἂν μὴ τὸν σκοπὸν
[1, 14]	ἀγρόν· εἰ γὰρ μή, ἀπολωλότ´	ἂν	εὗρον τὰ ἐν ἀγρῷ. Ἐν
[1, 32]	δεινότης πρὸς φρόνησιν, οὕτως δόξειεν	ἂν	ἔχειν ἐπὶ τῶν ἀρετῶν ἁπασῶν.
[1, 17]	ἁπασῶν ἐπιστημῶν. Ὡσαύτως ἄρα δόξειεν	ἂν	ἔχειν καὶ ἐπ´ ἀρετῆς, μᾶλλον
[1, 10]	ἀρχὰς οὕτως ἔχει· ὡς γὰρ	ἂν	ἔχωσιν αἱ ἀρχαί, οὕτως καὶ
[1, 1]	τὸ τοιόνδ´ ἀγαθὸν καθόλου, ὃ	ἂν	ᾖ αὐτὸ δι´ αὑτὸ αἱρετόν·
[1, 20]	τὸ καλὸν ἐστίν. Ὥστε εἴη	ἂν	ἡ σωφροσύνη περὶ ἡδονὰς καὶ
[1, 32]	αὐτὴ ἐπαινετὴ τῷ ποιεῖν ἃ	ἂν	ἡ φρόνησις προστάττῃ, ἥ γε
[1, 31]	φύσει δίκαιον προφανές. Ὃ γὰρ	ἂν	ἡμεῖς θώμεθα καὶ νομίσωμεν, τοῦτο
[1, 4]	καὶ τέλειον τέλος ἐνεργείᾳ, ζῶντες	ἂν	κατὰ τὰς ἀρετὰς εὐδαίμονες ἂν
[1, 14]	ἐν τοῖς ἐκτός, οἷον ὃς	ἂν	καταβλάπτηται ἀντικαταλλαττόμενός τι ἄλλο μεῖζον
[1, 4]	τὸ μόριον τῆς ψυχῆς ἔχει·	ἂν	μὲν γὰρ ἐμβάλῃς τροφήν, τρέφει,
[1, 10]	δὲ τετράγωνον τέτταρσιν, καὶ ὡς	ἂν	μεταβάλλῃ τὸ τρίγωνον, οὕτω καὶ
[1, 31]	οὕτως ὑπολαμβάνειν μὴ ὡς μηδέποτε	ἂν	μεταπεσόντα· καὶ γὰρ τὰ φύσει
[1, 10]	ἔσται ὁ προαιρούμενος εἶναι σπουδαιότατος,	ἂν	μὴ καὶ ἡ φύσις ὑπάρξῃ,
[1, 10]	πράττῃ, ἐπὶ δὲ τοῖς καλοῖς,	ἂν	μὴ πράττῃ; Καίτοι ἄτοπος ἂν
[1, 18]	ὅμως δὲ οὐκ ἂν ἐπαινεθείη,	ἂν	μὴ τὸν σκοπὸν θῇ τὰ
[1, 19]	ἐστι φοβερόν· οὕτω μὲν γὰρ	ἂν	ὁ λίθος εἴη καὶ τἆλλα
[1, 32]	ὀρθὸν λόγον (λέγω δέ, ὡς	ἂν	ὁ λόγος ὁ ὀρθὸς κελεύσειεν,
[1, 16]	ὄντος, ἐνταῦθα τὸ προαιρεῖσθαι δόξειεν	ἂν	οἰκεῖον εἶναι. Ἐπεὶ οὖν ἡ
[1, 4]	μέλλον λέγεσθαι οὔτε λίαν δόξειεν	ἂν	οἰκεῖον εἶναι τούτων οὔτε μακρὰν
[1, 1]	μὲν οὖν συντόμως εἰπεῖν, δόξειεν	ἂν	οὐκ ἄλλης ἢ τῆς πολιτικῆς
[1, 31]	οὐδ´ ἑκάστῳ τῶν μορίων· ὡσαύτως	ἂν	οὖν δόξειεν ἔχειν καὶ ὁ
[1, 32]	καὶ τὸ ταῦτα πορίσαι. Δόξειεν	ἂν	οὖν εἶναι ὁ δεινὸς ἐν
[1, 19]	οὐκ ἂν εἴη ἔτι ἀνδρεῖος·	ἂν	οὖν τὴν αἰσχύνην περιέλω δι´
[1, 32]	καὶ ἐπιστήμης συγκειμένη, ὥστ´ εἴη	ἂν	περὶ ταὐτά, περὶ ἃ καὶ
[1, 31]	μέσον ἴσον· ὥστε τὸ ἴσον	ἂν	πλείονος καὶ ἐλάττονος εἴη δίκαιον,
[1, 13]	βούλονται ποιεῖν, ἐροῦμεν βιαζομένοις ἃ	ἂν	ποιῶσι ποιεῖν· ἐν οἷς δ´
[1, 10]	μὲν τοῖς φαύλοις ζημίαν τάττει,	ἂν	πράττῃ, ἐπὶ δὲ τοῖς καλοῖς,
[1, 11]	ἀδικοῦσιν· ὥστε ὁ ἀκρατὴς ἑκὼν	ἂν	πράττοι τὰ κατὰ τὴν ἀκρασίαν.
[1, 16]	τοῦτο αἱρετόν, δῆλον ὅτι δέοι	ἂν	πρότερον διανοηθῆναι ὑπὲρ αὐτῶν καὶ
[1, 2]	οὕτω τὸ ἄριστον σκοπῶν ὀρθῶς	ἂν	σκοποῖτο; Ἀλλ´ οὐκ ἔστιν ἁπλοῦν
[1, 9]	εἶναι τῶν παθῶν, ὥστε δέοι	ἂν	τὸν μέλλοντα κατὰ τὸ ἦθος
[1, 21]	κατὰ τὴν ἔλλειψιν· ὁ μέσος	ἂν	τούτων εἴη καὶ πρᾶος καὶ
[1, 28]	δυνάμενος σκῶψαι ἐμμελῶς, καὶ ὃς	ἂν	ὑπομείνῃ σκωπτόμενος, εὐτράπελος· καὶ ἡ
[1, 16]	ἐξ αὐτῶν τῶν συμβαινόντων, ὁποῖ´	ἂν	φαίνηται βελτίω εἶναι, ταῦτα προαιρεῖται
[1, 32]	οὐκ ἄνευ τούτων· οὐ γὰρ	ἂν	χωρίσαις τὸν συνετὸν τοῦ φρονίμου.
[1, 19]	εἴποι ἀνδρείους διὰ τὸ ἀμύνεσθαι,	ἐπειδὰν	πληγέντες λυπηθῶσιν, οὐδὲ δεῖ τὸν
[1, 10]	τὸ δικαίῳ εἶναι καὶ σπουδαίῳ,	ἐὰν	βούλωμαι, ἔσομαι πάντων σπουδαιότατος. Οὐ
[1, 19]	δὴ τούτους φατέον ἀνδρείους εἶναι·	ἐὰν	γὰρ αὐτῶν τὸ πάθος ἀφαιρεθῇ,
[1, 19]	ὑπομένων τοὺς πολεμίους οὐκ ἀνδρεῖος·	ἐὰν	γὰρ τούτων μηθὲν ὑπάρχῃ, οὐχ
[1, 2]	εὐδαιμονίαν ἐκ πολλῶν ἀγαθῶν συντίθεμεν·	ἐὰν	δὴ τὸ βέλτιστον σκοπῶν καὶ
[1, 5]	ἀνδρείας καὶ τῶν ἄλλων ἀρετῶν.	Ἐὰν	μὲν γάρ τινα λίαν ποιήσῃς
[1, 1]	τοιοῦτοι· τοῦτο δ´ οὐ δυνησόμεθα,	ἐὰν	μὴ εἰδῶμεν καὶ ἐκ τίνων
[1, 31]	ἐλεύθερον ταὐτόν· ὁ οἰκέτης γὰρ	ἐὰν	πατάξῃ τὸν ἐλεύθερον, οὐκ ἔστιν
[1, 3]	ἕνεκεν. Μετὰ τοῦτο τοίνυν τοῦτ´	ἐάν	τις σκοπῇ ἐπὶ τῶν ἐπιστημῶν
[1, 10]	τετράγωνον συμμεταβάλλει (ἀντιστρέφει γάρ) καὶ	ἐὰν	τὸ τετράγωνον μὴ ἔχῃ τέτταρσιν
[1, 1]	ἄλλα ἄνευ τοῦ κατὰ τὴν	ἰδέαν	ἀγαθοῦ διὸ οὐκ οἰκείαν ἀρχὴν
[1, 1]	οὐχ ὑπὲρ τοῦ κατὰ τὴν	ἰδέαν	ἀγαθοῦ τὸν λόγον ποιεῖται. Ἀλλ´
[1, 3]	μὲν ποιοῦσαν οἰκίαν, ἄλλην δὲ	σπουδαίαν	οἰκίαν, ἀλλὰ τὴν οἰκοδομικήν· καὶ
[1, 15]	τε κατ´ ἀνάγκην καὶ κατὰ	βίαν	γιγνόμενον, καὶ τρίτον ὃ μὴ
[1, 24]	ποιῶν, οἷον εἰς γάμους ἢ	χορηγίαν	δαπανῶν, μὴ ἀξίως ἀλλ´ ἐνδεῶς,
[1, 16]	τῶν δυνατῶν ἡμῖν, καὶ τῶν	ἀντιλογίαν	παραδιδόντων πότερον τοῦτο ἢ τοῦτο
[1, 18]	εἴποι, πρότερον μὲν ἐλέγομεν τὴν	ἐνέργειαν	κρεῖττον εἶναι ἢ τὴν ἕξιν
[1, 4]	ὑπάρχει, ὃ ἦν κατὰ τὴν	ἐνέργειαν.	Μετὰ τοῦτο τὸ μέλλον λέγεσθαι
[1, 18]	νῦν φαμεν τοῦτο ὁμοίως, τὴν	ἐνέργειαν	τῆς ἕξεως βέλτιον εἶναι. Οἱ
[1, 8]	δὲ κακῶς πρὸς ὑπερβολὴν καὶ	ἔνδειαν.	Ἐπεὶ τοίνυν ἐστὶν ἡ ἀρετὴ
[1, 9]	μεσότητι τὴν ὑπερβολὴν καὶ τὴν	ἔνδειαν.	Ἢ γὰρ ἐξ αὐτοῦ τοῦ
[1, 8]	ὑπερβολὴν ἔχειν μήτε πρὸς τὴν	ἔνδειαν·	πρὸς μεσότητα ἄρα τῶν τοιούτων
[1, 20]	καὶ καθ´ ὑπερβολὴν καὶ κατ´	ἔνδειαν.	Ὥστε εἴπερ τὸ μέσον βέλτιστον,
[1, 6]	δεῖ παρὰ γράμμα λέγοντα τὴν	ἀλήθειαν	ὡς ἔχει σκοπεῖν (δεῖ δ´
[1, 17]	γὰρ ἅπαντες ὁμογνωμονοῦσιν, οἷον τὴν	ὑγίειαν	ὅτι ἀγαθόν) ἀλλ´ ἤδη τὰ
[1, 1]	οἰκία, ἀλλ´ ὅτι ὃ μὲν	ὑγίειαν	ποιεῖ, καὶ ὡς ποιεῖ, ὃ
[1, 16]	ὑγιαίνειν, ἀλλὰ τὸ πρὸς τὴν	ὑγίειαν	προαιρούμεθα, περιπατεῖν, τροχάζειν· βουλόμεθα δὲ
[1, 2]	τὰ ὑγιεινὰ θεὶς καὶ τὴν	ὑγίειαν,	σκόπει τί τούτων πάντων βέλτιστον·
[1, 17]	τέλος, οἷον πότερον ἀγαθὸν πρὸς	ὑγίειαν	φαγεῖν τοῦτο ἢ οὔ. Μάλιστα
[1, 1]	τὴν ἰδέαν ἀγαθοῦ διὸ οὐκ	οἰκείαν	ἀρχὴν εἶναι τούτου τἀγαθοῦ. Οὐκ
[1, 1]	οἰκεία, δεῖ δὲ τὴν ἀρχὴν	οἰκείαν	εἶναι καὶ συνημμένην· νῦν δὲ
[1, 1]	εἰς τοὺς ἀριθμοὺς ἀνάγων οὐκ	οἰκείαν	τῶν ἀρετῶν τὴν θεωρίαν ἐποιεῖτο·
[1, 10]	Δεῖ γὰρ μὴ μόνον τὴν	ἐπιμέλειαν	ὑπάρχειν, ἀλλὰ καὶ τῇ φύσει
[1, 32]	λόγον καὶ τὴν προαίρεσιν προστιθεμένη	τελείαν	ποιεῖ τὴν ἀρετήν. Διὸ καὶ
[1, 19]	ἔλεγεν ἐπιστήμην φάσκων εἶναι τὴν	ἀνδρείαν.	Ἡ γὰρ ἐπιστήμη ἐξ ἔθους
[1, 5]	οἱ μέτριοι φόβοι αὔξουσι τὴν	ἀνδρείαν.	Ὑπὸ τῶν αὐτῶν ἄρα καὶ
[1, 1]	κατέμιξεν {καὶ συνέζευξεν} εἰς τὴν	πραγματείαν	τὴν ὑπὲρ τἀγαθοῦ, οὐ δὴ
[1, 12]	ἑκὼν πράττει τὰ κατὰ τὴν	ἐγκράτειαν·	ἐπαινεῖται γάρ, ἐπαινοῦνται δὲ ἐπὶ
[1, 31]	δὴ αὕτη ἡ ἀναλογία τὴν	πολιτείαν.	Ὥστε τὸ δίκαιον ἔοικεν εἶναι
[1, 6]	οὐκ ἔστιν λαβεῖν ἀρετὴν καὶ	κακίαν	ἄνευ λύπης καὶ ἡδονῆς. Ἔστιν
[1, 10]	ἐν τῷ κατ´ ἀρετὴν καὶ	κακίαν	εἶναι τὸ ἑκούσιον. Ἔτι δ´
[1, 10]	ἄδικος, οὐθεὶς ἂν ἕλοιτο τὴν	ἀδικίαν.	Ὁμοίως δ´ ἐπ´ ἀνδρείας καὶ
[1, 3]	ποιοῦσαν οἰκίαν, ἄλλην δὲ σπουδαίαν	οἰκίαν,	ἀλλὰ τὴν οἰκοδομικήν· καὶ οὗ
[1, 3]	ὄψεται οὐκ ἄλλην μὲν ποιοῦσαν	οἰκίαν,	ἄλλην δὲ σπουδαίαν οἰκίαν, ἀλλὰ
[1, 1]	καὶ ὡς ποιεῖ, ὃ δ´	οἰκίαν)	δῆλον τοίνυν ὅτι οὐδὲ τῇ
[1, 31]	ἀνθ´ ὑποδημάτων δ´ οὐκ ἦν	οἰκίαν	λαβεῖν, ἐνταῦθα ἤδη ἐνόμισαν, οὗ
[1, 31]	σῖτον ποιεῖ, ὁ δ´ οἰκοδόμος	οἰκίαν,	ὁ δὲ ὑφάντης ἱμάτιον, ὁ
[1, 31]	ὁ δ´ οἰκοδόμος τῷ γεωργῷ	οἰκίαν·	ὁμοίως δὲ οἱ ἄλλοι πάντες
[1, 17]	τοῦτο καλῶς προθῆται, οἷον καλὴν	οἰκίαν	ποιῆσαι, καὶ τὰ πρὸς τοῦτο
[1, 32]	ὁ ἀρχιτέκτων, καθὸ οὗτος ἐποίει	οἰκίαν,	ποιητικὸς οἰκίας. Ὁμοίως δὲ ἐπὶ
[1, 19]	εἶναι οἱ δι´ ἐλπίδα καὶ	προσδοκίαν	ἀγαθοῦ. Οὐδὲ δὴ τούτους φατέον
[1, 4]	τοῦτο τὸ μέλλον λέγεσθαι οὔτε	λίαν	δόξειεν ἂν οἰκεῖον εἶναι τούτων
[1, 7]	πρὸς τὸ ὀργισθῆναι, εἰ μὲν	λίαν	ὀργίλως, κακῶς ἔχομεν πρὸς ὀργήν,
[1, 5]	ἀρετῶν. Ἐὰν μὲν γάρ τινα	λίαν	ποιήσῃς ἄφοβον, ὥστε μηδὲ τοὺς
[1, 7]	ἄρα μέσως ἔχειν τὸ μήτε	λίαν	ὑπεραλγεῖν μήτε παντελῶς ἀναλγήτως ἔχειν.
[1, 5]	τὴν ἀρετήν. Καὶ γὰρ οἱ	λίαν	φόβοι καὶ πάντες φθείρουσι, καὶ
[1, 31]	ἢ ἔπαινον ἢ δόξαν ἢ	φιλίαν	ἢ ἄλλο τι τῶν τοιούτων·
[1, 10]	Καὶ ἐπὶ μὲν τοῖς φαύλοις	ζημίαν	τάττει, ἂν πράττῃ, ἐπὶ δὲ
[1, 23]	ἔστι δὲ περὶ τιμὴν καὶ	ἀτιμίαν,	καὶ περὶ τιμὴν οὐ τὴν
[1, 12]	ἐπιθυμίαν ἑκούσιον, τὸ παρὰ τὴν	ἐπιθυμίαν	ἀκούσιον· ὁ δ´ ἐγκρατὴς παρὰ
[1, 11]	ἐστιν ὅμως πράττει, καὶ κατ´	ἐπιθυμίαν	γε πράττει· οὐκ ἄρα ἑκών·
[1, 12]	δοκεῖ· οὐδ´ ἄρα τὸ κατ´	ἐπιθυμίαν	ἑκούσιον ἐστίν. Πάλιν ἐπὶ τῶν
[1, 12]	δ´ ἐστὶν τὸ κατὰ τὴν	ἐπιθυμίαν	ἑκούσιον, τὸ παρὰ τὴν ἐπιθυμίαν
[1, 11]	ἀπαντήσεται. Καὶ γὰρ εἰ κατ´	ἐπιθυμίαν,	οὐκ ἐξ ἀνάγκης· τῇ γὰρ
[1, 11]	Πρῶτον μὲν οὖν τὴν κατ´	ἐπιθυμίαν	πρᾶξιν ἐπισκεπτέον, πότερον ἑκούσιόν ἐστιν
[1, 12]	ὁ δ´ ἐγκρατὴς παρὰ τὴν	ἐπιθυμίαν	πράττει· ὥστε ὁ ἐγκρατὴς οὐχ
[1, 11]	οὐκ ἂν εἴη τὰ δι´	ἐπιθυμίαν	πραττόμενα ἀκούσια, ἀλλ´ ἑκούσια. Ἀλλὰ
[1, 11]	ἕπεται λύπη, τοῖς δὲ δι´	ἐπιθυμίαν	πραττομένοις ἡδονὴ ἀκολουθεῖ, ὥστε οὑτωσί
[1, 1]	τὸ δ´ ὅλον καὶ τὴν	ἐπωνυμίαν	δικαίως δοκεῖ ἄν μοι ἔχειν
[1, 6]	ἀπὸ τοῦ ἔθους ἔχει τὴν	ἐπωνυμίαν·	ἠθικὴ γὰρ καλεῖται διὰ τὸ
[1, 2]	εἶναι ἢ εὐδαιμονία, τὴν δ´	εὐδαιμονίαν	ἐκ πολλῶν ἀγαθῶν συντίθεμεν· ἐὰν
[1, 4]	τὸ μόριον τοῦτο πρὸς τὴν	εὐδαιμονίαν.	Μετὰ ταῦτα τοίνυν λεκτέον ἂν
[1, 2]	τὸ ἄριστον; Οἷον αὐτὴν τὴν	εὐδαιμονίαν	τὴν ἐκ τούτων τῶν ἀγαθῶν
[1, 31]	ἀλλήλων, καὶ τούτῳ τὴν πολιτικὴν	κοινωνίαν	συνέχειν. Ἐπεὶ οὖν τὸ δίκαιόν
[1, 31]	νόμισμα, τούτῳ χρῆσθαι, καὶ τὴν	ἀξίαν	ἕκαστον ἑκάστου διδόντας τὴν ἄλλαξιν
[1, 24]	ὀνόματος φανερά ἐστιν οὖσα τοιαύτη	οἵαν	λέγομεν· ἐπεὶ γὰρ ἐν τῷ
[1, 16]	γὰρ διανοούμεθα καὶ δοξάζομεν κατὰ	διάνοιαν·	ἆρ´ οὖν ἃ διανοούμεθα, ταῦτα
[1, 16]	ἆρά γέ ἐστιν τὸ κατὰ	διάνοιαν	ἐν προαιρέσει; Ἢ οὐδὲ τοῦτο;
[1, 31]	ἕνεκεν· ἀλλ´ ἤδη καὶ τὴν	ἄγνοιαν	διοριστέον ἐστίν, πῶς ἂν γινομένης
[1, 31]	καὶ πράττῃ τι κατὰ τὴν	ἄγνοιαν	ἧς αὐτὸς αἴτιος ἐστίν, οὗτος
[1, 19]	ἐκβησομένων οὐ φοβοῦνται διὰ τὴν	ἀπειρίαν.	Οὐδὲ δὴ οὐδὲ τούτους φατέον
[1, 19]	γὰρ ἐπιστήμη ἐξ ἔθους τὴν	ἐμπειρίαν	λαβοῦσα ἐπιστήμη γίνεται· τοὺς δὲ
[1, 19]	στρατιῶται. Οὗτοι γὰρ οἴδασι δι´	ἐμπειρίαν	ὅτι ἐν τοιούτῳ τόπῳ ἢ
[1, 19]	οὐχ ὑπομένει. Διὸ τοὺς δι´	ἐμπειρίαν	οὐ φατέον ἀνδρείους. Οὐδὲ Σωκράτης
[1, 19]	ἀνδρεῖος. Ἔστιν γὰρ καὶ κατ´	ἐμπειρίαν	τις ἀνδρεῖος, οἷον οἱ στρατιῶται.
[1, 19]	ἐπιστήμη γίνεται· τοὺς δὲ δι´	ἐμπειρίαν	ὑπομένοντας οὔ φαμεν, οὐδ´ ἐροῦσιν
[1, 12]	τῆς ἐπιθυμίας ἁρμόττουσιν, ὥστε τὴν	ἀπορίαν	ποιήσουσιν· ἔστι γὰρ ἀκρατῆ καὶ
[1, 24]	δεῖ καιρῷ ἐνδεικνύμενος τὴν ἑαυτοῦ	εὐπορίαν)	ὁ δὲ μικροπρεπὴς ὁ ἐναντίος
[1, 10]	κατιδεῖν τοῦτο ἐν τοῖς κατὰ	γεωμετρίαν.	Καὶ γὰρ ἐκεῖ ἐπειδή τινες
[1, 1]	οὐκ οἰκείαν τῶν ἀρετῶν τὴν	θεωρίαν	ἐποιεῖτο· οὐ γάρ ἐστιν ἡ
[1, 8]	ὃ περιέχεται ἡδονῇ τῇ κατ´	ἀκολασίαν,	ἢ καὶ ὃ ἐν ἐλλείψει
[1, 9]	μᾶλλον ἐναντία· ἐπιδίδομεν δὲ πρὸς	ἀκολασίαν	μᾶλλον ἢ πρὸς κοσμιότητα· ὥστ´
[1, 12]	Ἀλλ´ οὗτος ὁ λόγος ἀναιρεῖ	ἀκρασίαν	καὶ τὸν ἀκρατῆ. Εἰ γὰρ
[1, 11]	ἂν πράττοι τὰ κατὰ τὴν	ἀκρασίαν.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ' Ἀλλὰ πάλιν ἄλλος
[1, 31]	βουλόμενος πράττει τὰ κατὰ τὴν	ἀκρασίαν,	ὥστε αὐτὸς αὑτὸν ἀδικεῖ· βούλεται
[1, 31]	δὲ νόμος κελεύει σώφρονα εἶναι,	οὐσίαν	κεκτῆσθαι, σώματος ἐπιμελεῖσθαι, καὶ τἆλλα
[1, 1]	δὲ ὁρισμὸς βούλεται τὴν ἑκάστου	οὐσίαν	λέγειν, ἤτοι ὅτι ἀγαθὸν ἢ
[1, 19]	τις φοβεῖται μὴ ἀποβάλλῃ τὴν	οὐσίαν,	οὗτος δειλός, εἰ δέ τις
[1, 2]	τὴν τύχην τῆς γενέσεως αὐτῶν	αἰτίαν	εἶναι. Ἀπὸ τύχης γὰρ καὶ
[1, 31]	ἐστὶ δίκαιον διὰ τὴν αὐτὴν	αἰτίαν·	τοῦ γὰρ δεσπότου τί ἐστιν
[1, 31]	καὶ ταῦτα κρίναντος οὐκ ἀδικεῖ,	κἂν	ἀδίκως αὐτῷ ἀποδοθῇ· ἀλλ´ ἤδη
[1, 4]	ὅ τι ἂν ἐμβάλῃς καταναλώσει,	κἂν	μὴ ἐμβάλῃς, οὐκ ἔχει ὁρμὴν
[1, 19]	τοῦτο ποιῶν κἂν παρῇ τις	κἂν	μὴ παρῇ. Οὐδὲ δὴ παντελῶς
[1, 31]	φύσει βελτίω ἐστὶ τῆς ἀριστερᾶς,	κἂν	πάντα ποιῶμεν τῇ ἀριστερᾷ καθάπερ
[1, 19]	εἶναι καλόν, καὶ τοῦτο ποιῶν	κἂν	παρῇ τις κἂν μὴ παρῇ.
[1, 31]	ἢ τιμὴν ἢ ἔπαινον ἢ	δόξαν	ἢ φιλίαν ἢ ἄλλο τι
[1, 10]	βούλησις καὶ τὸ κατὰ λόγον	πᾶν.	Δῆλον τοίνυν ὅτι καὶ αὗται
[1, 16]	διανοηθῆναι, τὸ δὲ κατὰ προαίρεσιν	πᾶν	ἦν μετὰ διανοίας. οὐκ ἄρα
[1, 28]	βωμολόχος ἐστὶν ὁ πάντα καὶ	πᾶν	οἰόμενος δεῖν σκώπτειν, ὅ τε
[1, 31]	μή, εἰ μεταβάλλει διὰ τὴν	ἡμετέραν	χρῆσιν, διὰ τοῦτ´ οὐκ ἔστιν
[1, 19]	ἔνιοι γὰρ θαρροῦσιν διὰ τὸ	μακρὰν	ἀπέχειν, ἂν δὲ πλησίον γένωνται,
[1, 4]	ἂν οἰκεῖον εἶναι τούτων οὔτε	μακρὰν	ἀπέχον. Οἷον ἐπειδήπερ ἔστιν, ὡς
[1, 3]	ἔχειν τὴν ὄψιν μὴ μέλλων	ὁρᾶν	ἀλλὰ μύειν. Ὁμοίως δὲ καὶ
[1, 23]	τιμῆς τιμᾶσθαι. Οὐδὲ γὰρ περὶ	πᾶσαν	τιμὴν ἔσται, ἀλλὰ περὶ τὴν
[1, 10]	τινες εἰσίν, οὐκ ἂν ἑκόντες	εἴησαν	φαῦλοι· ὥστε δῆλον ὅτι οὐδὲ
[1, 31]	ἦν οἰκίαν λαβεῖν, ἐνταῦθα ἤδη	ἐνόμισαν,	οὗ ταῦτα πάντα ὠνητὰ ἐστίν,
[1, 15]	οὗ παροῦσαν δι´ οὐθὲν ἄλλο	ἀπέλυσαν	ἢ διότι οὐκ ἐκ προνοίας.
[1, 2]	τὴν ἐκ τούτων τῶν ἀγαθῶν	οὖσαν	συγκρίνων πρὸς ἄλλα ἃ μή
[1, 3]	πασῶν, ὄψεται οὐκ ἄλλην μὲν	ποιοῦσαν	οἰκίαν, ἄλλην δὲ σπουδαίαν οἰκίαν,
[1, 15]	ἐν Ἀρείῳ πάγῳ ἀποφυγεῖν· οὗ	παροῦσαν	δι´ οὐθὲν ἄλλο ἀπέλυσαν ἢ
[1, 10]	ψέγομεν γὰρ καὶ τοὺς τοιούτους,	ὅταν	αὐτοὺς οἰηθῶμεν αἰτίους εἶναι τοῦ
[1, 1]	ἐπαγωγὴν κοινοῦ. Διὰ τί; Ὅτι	ὅταν	βουλώμεθα δεῖξαί {καί} τι τῶν
[1, 15]	ἐστὶ τοῦτο ἐκ τῶν γιγνομένων.	Ὅταν	γάρ τις πατάξῃ τινὰ ἢ
[1, 31]	γὰρ ἄδικον τὸ ἄνισον ἐστίν·	ὅταν	γὰρ τῶν μὲν ἀγαθῶν τὰ
[1, 2]	Οὐκοῦν καὶ ἡ ἀρετὴ τίμιον,	ὅταν	γε δὴ ἀπ´ αὐτῆς σπουδαῖός
[1, 31]	καὶ ᾧ καὶ οὗ ἕνεκα.	Ὅταν	δὲ μηθὲν τούτων εἰδὼς πράξῃ
[1, 31]	τοῦτο πράττει, ὥστε οὐκ ἀδικεῖ·	ὅταν	δὲ τῆς ἀγνοίας αὐτὸς ᾖ
[1, 31]	ἐν τοῖς ἐπάνω ἡμῖν) καὶ	ὅταν	εἰδὼς καὶ ὃν καὶ ᾧ
[1, 31]	τοῦ πατρὸς ὁ υἱός. Πλὴν	ὅταν	ἤδη λάβῃ τὴν τοῦ ἀνδρὸς
[1, 16]	ὑπὲρ αὐτῶν καὶ βουλεύσασθαι, εἶθ´	ὅταν	ἡμῖν φανῇ κρεῖττον διανοηθεῖσιν, οὕτως
[1, 1]	ἀγαθόν, ἢ τῇ ἐπαγωγῇ, οἷον	ὅταν	θέλωμεν δεῖξαι ὅτι ἡ μεγαλοψυχία
[1, 31]	Ἔστω δὴ οὗτος ὁ διορισμός.	Ὅταν	μὲν γὰρ ἡ ἄγνοια αἰτία
[1, 31]	ὃ καὶ μικρὸν ἐπάνω ἐλέγετο,	ὅταν	μὴ εἰδὼς μήθ´ ὃν βλάπτει
[1, 10]	ἑκούσιον. Διὰ τί γάρ, φασίν,	ὅταν	νοσῶμεν ἢ αἰσχροὶ ὦμεν, οὐδεὶς
[1, 16]	τὸ βέλτιον ἀντὶ τοῦ χείρονος.	Ὅταν	οὖν ἀντικαταλλαττώμεθα τὸ βέλτιον ἀντὶ
[1, 7]	ὑπεραλγεῖν μήτε παντελῶς ἀναλγήτως ἔχειν.	Ὅταν	οὖν οὕτως ἔχωμεν, εὖ διακείμεθα.
[1, 1]	αἰσθητοῖς. {Καὶ} ταῦτα γὰρ φανερώτερα.	Ὅταν	οὖν ὑπὲρ τἀγαθοῦ τις ἐγχειρῇ
[1, 19]	περὶ ταῦτα. Ἀφοβος δὲ οὐχ	ὅταν	οὕτω συμπέσῃ τῷ ἀνδρείῳ ὥστε
[1, 31]	οὔ; Ὡς ἁπλῶς μὲν εἰπεῖν,	ὅταν	πράττῃ κατὰ προαίρεσιν καὶ ἑκουσίως
[1, 1]	ἰδέας. Καίτοι οἴονταί γε {δεῖν}	ὅταν	ὑπὲρ τοῦ ἀγαθοῦ λέγωσιν, ὑπὲρ
[1, 16]	ἐστίν. ἐν μὲν γὰρ γεωμετρίᾳ,	ὅταν	φῇ τὸ τετράγωνον τέτταρσιν ὀρθαῖς
[1, 14]	μή, ἀπολωλότ´ ἂν εὗρον τὰ	ἐν	ἀγρῷ. Ἐν τοῖς τοιούτοις ἄρα
[1, 16]	τὸ βέλτιον ἀντὶ τοῦ χείρονος	ἐν	αἱρέσει ὄντος, ἐνταῦθα τὸ προαιρεῖσθαι
[1, 32]	τῶν ἄλλων τῶν ποιητικῶν ἔχει,	ἐν	αἷς ἔστιν ἀρχιτέκτων καὶ ὑπηρέτης
[1, 4]	γάρ ἐστι παῖς εὐδαίμων) ἀλλ´	ἐν	ἀνδρί· οὗτος γὰρ τέλειος. Οὐδ´
[1, 4]	καὶ ἐν χρόνῳ τελείῳ καὶ	ἐν	ἀνθρώπῳ. Ὅτι δὲ ἐνέργεια ἐστίν,
[1, 31]	ἄρα ὅτι ἐπειδὴ ἡ ἀδικία	ἐν	ἀνίσοις, ἡ δικαιοσύνη καὶ τὸ
[1, 1]	τι {καὶ τινὶ} καὶ ἁπλῶς	ἐν	ἁπάσαις. Ἀλλὰ μὴν τὸ πότε
[1, 1]	δι´ αὑτὸ αἱρετόν· τὸ δὲ	ἐν	ἅπασιν ἐνυπάρχον ὅμοιον τῷ ὅρῳ
[1, 1]	καθ´ αὑτό· τὸ δὲ κοινὸν	ἐν	ἅπασιν ὑπάρχει, οὐκ ἔστιν δὴ
[1, 1]	οὔ, ἀλλ´ ὡς τὸ κοινὸν	ἐν	ἅπασιν ὑπάρχον ἀγαθόν; Ἕτερον γὰρ
[1, 15]	τοῦ φίλτρου, τὴν δ´ ἄνθρωπον	ἐν	Ἀρείῳ πάγῳ ἀποφυγεῖν· οὗ παροῦσαν
[1, 32]	ἄν τι εἴη καὶ τῶν	ἐν	ἀρετῆς τάξει ὄντων. Ἐφ´ ἃ
[1, 2]	πρὸς ἄλλα ἃ μή ἐστιν	ἐν	αὐτῇ ἐνόντα, οὕτω τὸ ἄριστον
[1, 13]	ποιῶσι ποιεῖν· ἐν οἷς δ´	ἐν	αὐτοῖς ἐστιν ἡ αἰτία, οὐκέτι
[1, 13]	πράττειν (ὧν δ´ ἐντὸς καὶ	ἐν	αὐτοῖς ἡ αἰτία, οὐ βία)
[1, 20]	ἀνθρώπου, διὰ τὸ μὴ εἶναι	ἐν	αὐτοῖς λόγον, ᾧ δοκιμάζοντα τὸ
[1, 9]	ἐστί, τὸ δὲ μέσον τὸ	ἐν	αὐτῷ ἤδη λαβεῖν χαλεπόν, ὁμοίως
[1, 20]	καὶ λύπας, καὶ ταύτας τὰς	ἐν	ἁφῇ καὶ γεύσει γινομένας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[1, 32]	καὶ τὰ ποιητὰ ἡ τέχνη·	ἐν	γὰρ τοῖς ποιητοῖς μᾶλλον ἢ
[1, 4]	ἴδοι ἄν τις καὶ ἐντεῦθεν.	Ἐν	γὰρ τοῖς ὕπνοις, οἷον εἴ
[1, 32]	ἐν κινήσει καὶ ἁπλῶς ὅσα	ἐν	γενέσει τε καὶ φθορᾷ ἐστίν.
[1, 10]	ὥσπερ ἔφαμεν παραβάλλοντες ἐπὶ τῶν	ἐν	γεωμετρίᾳ. Ἀρχὴ δ´ ἐστὶ πράξεως
[1, 31]	εἶναι. Ἀλλὰ δὴ τὸ μὲν	ἐν	γυναικὸς καὶ ἀνδρὸς κοινωνίᾳ δίκαιόν
[1, 16]	ὡρισμένης ἔλαβον τὸ διὰ τί·	ἐν	δέ γε τοῖς πρακτοῖς, ἐν
[1, 1]	μὲν ἰατρικῇ ὁ ἰατρὸς οἶδεν,	ἐν	δὲ κυβερνητικῇ ὁ κυβερνήτης, ἐν
[1, 16]	βουλεύσασθαί ἐστι τὸ πῶς δεῖ,	ἐν	δὲ ταῖς ἐπιστήμαις οὔ. οὐθεὶς
[1, 5]	εὐμάθεια μνήμη καὶ τὰ τοιαῦτα,	ἐν	δὲ τῷ ἀλόγῳ αὗται αἱ
[1, 31]	εἴη. Ἐπεὶ οὖν ἡ δικαιοσύνη	ἐν	δικαίῳ καὶ ἐν ἴσῳ καὶ
[1, 1]	ἐν δὲ κυβερνητικῇ ὁ κυβερνήτης,	ἐν	ἑκάστῃ δ´ ἕκαστος. Πότε μὲν
[1, 1]	δὲ δεῖ πλεῖν ὁ κυβερνήτης.	Ἐν	ἑκάστῃ δὲ τὸ πότε ἀγαθὸν
[1, 1]	οὔτ´ ἐπιστήμης εἰπεῖν ὑπὲρ τοῦ	ἐν	ἑκάστῃ {πότε} ἀγαθοῦ, οὐδ´ αὖ
[1, 32]	οἷον εἰσὶν ἀρεταὶ καὶ φύσει	ἐν	ἑκάστοις ἐγγινόμεναι, οἷον ὁρμαί τινες
[1, 32]	ἑκάστοις ἐγγινόμεναι, οἷον ὁρμαί τινες	ἐν	ἑκάστῳ ἄνευ λόγου πρὸς τὰ
[1, 9]	καὶ ἔργον ἐστὶν σπουδαῖον εἶναι·	ἐν	ἑκάστῳ γὰρ τὸ μέσον λαβεῖν
[1, 4]	ἀρετήν. Ἀλλ´ ἡ μὲν ἀρετὴ	ἐν	ἑκάστῳ τοῦτο ποιεῖ εὖ οὗ
[1, 1]	γὰρ ἀγαθὸν ἢ τὸ ἄριστον	ἐν	ἑκάστῳ τῶν ὄντων, τοῦτο δ´
[1, 9]	μέσως ἔχειν χαλεπόν· ἁπλῶς δὲ	ἐν	ἑκάστῳ τῶν παθῶν ἔστιν ἰδεῖν
[1, 31]	ἔχειν. Τὸ δέ γε ἴσον	ἐν	ἐλαχίστοις δυσὶν ἐγγίνεται· τὸ ἄρα
[1, 16]	πεφυκυίας ὁδούς. ἔστι γὰρ καὶ	ἐν	ἐλλείψει καὶ ἐν ὑπερβολῇ ἁμαρτία,
[1, 8]	κατ´ ἀκολασίαν, ἢ καὶ ὃ	ἐν	ἐλλείψει καὶ ὃ ἐν ὑπερβολῇ
[1, 5]	οὖν λεκτέον ὑπὲρ τῆς ψυχῆς	ἐν	ᾗ ἐγγίνεται, οὐ τί ἐστιν
[1, 20]	ἀκοῆς οὐδὲ περὶ ὀσφρήσεως· ἀλλ´	ἐν	ἡδοναῖς ταῖς περὶ ἁφὴν καὶ
[1, 1]	εἰδήσει, οὔτε ὁ κυβερνήτης τὸ	ἐν	ἰατρικῇ. Οὐκ ἄρα οὐδ´ οὕτως
[1, 16]	Πολλάκις γὰρ διανοούμεθα ὑπὲρ τῶν	ἐν	Ἰνδοῖς, ἀλλ´ οὔτι καὶ προαιρούμεθα.
[1, 31]	ἡμεῖς ζητοῦμεν, ἀλλὰ τὸ πολιτικόν·	ἐν	ἰσότητι γὰρ καὶ ὁμοιότητι τὸ
[1, 31]	χωρισθῇ ἀπ´ αὐτοῦ, τότ´ ἤδη	ἐν	ἰσότητι καὶ ὁμοιότητί ἐστιν τῷ
[1, 31]	δίκαιον) τοῦτο γὰρ μάλιστά ἐστιν	ἐν	ἰσότητι (κοινωνοὶ γὰρ οἱ πολῖταί
[1, 31]	ἡ δικαιοσύνη καὶ τὸ δίκαιον	ἐν	ἰσότητι συμβολαίων. Ὥστε δῆλον ὅτι
[1, 31]	ἡ δικαιοσύνη ἐν δικαίῳ καὶ	ἐν	ἴσῳ καὶ ἐν μεσότητι, καὶ
[1, 32]	προαιρετικὸν περὶ τὰ αἰσθητὰ καὶ	ἐν	κινήσει καὶ ἁπλῶς ὅσα ἐν
[1, 32]	ταῦτα δ´ ἐστὶν αἰσθητὰ καὶ	ἐν	κινήσει τοῦ μεταβάλλειν· ὥστε τὸ
[1, 16]	διὰ τί οὐχ ἁπλοῦν ἐστίν.	ἐν	μὲν γὰρ γεωμετρίᾳ, ὅταν φῇ
[1, 5]	λόγον ἔχον καὶ τὸ ἄλογον.	Ἐν	μὲν δὴ τῷ λόγον ἔχοντι
[1, 1]	Ἀλλὰ μὴν τὸ πότε ἀγαθὸν	ἐν	μὲν ἰατρικῇ ὁ ἰατρὸς οἶδεν,
[1, 16]	τρίγωνον δυσὶν ὀρθαῖς ἴσας ἔχει.	ἐν	μὲν οὖν τοῖς τοιούτοις ἐκ
[1, 7]	γὰρ εὐόργητον καὶ τὸ πρᾶον	ἐν	μεσότητί ἐστιν ὀργῆς καὶ ἀναλγησίας
[1, 31]	δικαίῳ καὶ ἐν ἴσῳ καὶ	ἐν	μεσότητι, καὶ τὸ μὲν δίκαιόν
[1, 21]	τις εἴποι· εἰ γάρ ἐστιν	ἐν	μεσότητι τὸ βέλτιστον, ἡ δ´
[1, 32]	περὶ ταῦτα, ἀλλὰ περὶ τὰ	ἐν	μεταβολῇ ὄντα. Λέγω δὲ οἷον
[1, 32]	ἰδεῖν· περὶ μικρῶν δὲ καὶ	ἐν	μικροῖς ἡ κρίσις αὐτοῦ. Ἔστιν
[1, 32]	προστάττουσα. Ἀλλ´ ἴσως ἔχει ὥσπερ	ἐν	οἰκίᾳ ὁ ἐπίτροπος. Οὗτος γὰρ
[1, 32]	οἰκοδομικήν. Ἔστιν γάρ, ὡς φαμέν,	ἐν	οἰκοδομικῇ ὃ μὲν ἀρχιτέκτων τις
[1, 32]	δὲ φρόνησις περὶ τὰ πρακτά,	ἐν	οἷς αἵρεσις καὶ φυγὴ καὶ
[1, 17]	τούτου εἶναι προθετικὴν τὴν ἀρετήν·	ἐν	οἷς γὰρ ἡ ἀρχὴ τοῦ
[1, 16]	ἐν τῇ ἐνεργείᾳ τοῦ γράφειν.	ἐν	οἷς γὰρ μή ἐστιν ἡ
[1, 13]	βιαζομένοις ἃ ἂν ποιῶσι ποιεῖν·	ἐν	οἷς δ´ ἐν αὐτοῖς ἐστιν
[1, 24]	τῆς περὶ δαπάνας τὰς προσηκούσας,	ἐν	οἷς δεῖ. Εἰσὶ δέ, ὡς
[1, 27]	εὐλαβηθήσεται, ἀλλὰ πράξει καὶ ἐρεῖ	ἐν	οἷς δεῖ καὶ ἃ δεῖ
[1, 16]	τοῖς πρακτοῖς τὸ ἀόριστον, καὶ	ἐν	οἷς διτταὶ αἱ ἁμαρτίαι. ἁμαρτάνομεν
[1, 24]	ἐστιν ἐν τούτοις μεγαλοπρέπεια, ἀλλ´	ἐν	οἷς εἰρήκαμεν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΕ' Νέμεσις
[1, 16]	οὕτως ἢ μὴ οὕτως, καὶ	ἐν	οἷς ἔστι λαβεῖν τὸ διὰ
[1, 16]	ἐν τοῖς πρακτοῖς, καὶ τούτοις	ἐν	οἷς ἐφ´ ἡμῖν ἐστιν καὶ
[1, 16]	ἐν δέ γε τοῖς πρακτοῖς,	ἐν	οἷς ἡ προαίρεσις, οὐχ οὕτως
[1, 16]	οὐδὲ βουλεύονται ὑπὲρ τούτων· ἀλλ´	ἐν	οἷς ἤδη ἀόριστόν ἐστι τὸ
[1, 31]	Ὥστ´ ἐν τοῖς τοιούτοις ἀδικήμασιν,	ἐν	οἷς ἡμεῖς ζητοῦμεν, οὐκ ἐνδέχεται
[1, 32]	τί; Ἔστιν δ´ ἡ σύνεσις	ἐν	οἷσπερ καὶ ἡ φρόνησις, περὶ
[1, 15]	ΙΕ' Ἐπεὶ δὲ τὸ ἑκούσιον	ἐν	οὐδεμιᾷ ὁρμῇ ἐστίν, λοιπὸν ἂν
[1, 16]	προαίρεσις μετὰ λόγου, λόγος δὲ	ἐν	οὐδενὶ τῶν ἄλλων ζῴων ἐστίν.
[1, 4]	τελείῳ ἔσται. Οὐ γὰρ ἔσται	ἐν	παιδί (οὐ γάρ ἐστι παῖς
[1, 14]	εἴη. Τὸ γὰρ ἀναγκαῖον οὐκ	ἐν	παντί, ἀλλ´ ἤδη ἐν τοῖς
[1, 27]	πράξει, οὔτε ὡς ὁ καταπλήξ,	ἐν	παντὶ καὶ πάντως εὐλαβηθήσεται, ἀλλὰ
[1, 27]	μὲν γὰρ ἀναίσχυντός ἐστιν ὁ	ἐν	παντὶ καὶ πρὸς πάντας λέγων
[1, 14]	δὲ ἀναγκαῖον οὐ πάντως οὐδ´	ἐν	παντὶ λεκτέον ἐστίν, οἷον ὅσα
[1, 1]	ἀγαθοῦ λεκτέον· τὸ γὰρ πότε	ἐν	πάσαις κοινόν. Ὁμοίως δὲ καὶ
[1, 1]	σκοπεῖν. Διὰ τί; Ὅτι τἀγαθὸν	ἐν	πάσαις ταῖς κατηγορίαις ἐστίν· καὶ
[1, 1]	πεφυκὸς αὐτὸ καθ´ αὑτὸ εἶναι	ἐν	πᾶσιν ὑπάρχοι. Πότερον οὖν ὑπὲρ
[1, 31]	Ἐπεὶ οὖν ἐστι δίκαιον τὸ	ἐν	πολιτικῇ κοινωνίᾳ ὄν, ἡ δικαιοσύνη
[1, 31]	Πότερος δὲ πάλιν ἀδικεῖ, καὶ	ἐν	ποτέρῳ ἐστὶ τὸ ἀδίκημα, ἐν
[1, 16]	γέ ἐστιν τὸ κατὰ διάνοιαν	ἐν	προαιρέσει; Ἢ οὐδὲ τοῦτο; Πολλὰ
[1, 4]	τοῦτο δεῖ λανθάνειν ὅτι καὶ	ἐν	τελείῳ ἔσται. Οὐ γὰρ ἔσται
[1, 4]	ἐν χρόνῳ γε ἀτελεῖ, ἀλλ´	ἐν	τελείῳ. Τέλειος δ´ ἂν εἴη
[1, 31]	ἂν εἴη. Τὸ δ´ ἀνάλογον	ἐν	τέτταρσι γίνεται ἐλαχίστοις· ὡς γὰρ
[1, 17]	ὑπάρχει. Ἔστιν οὖν ἡ ἁμαρτία	ἐν	τῇ αἱρέσει τῶν ἀγαθῶν οὐ
[1, 16]	ἡ οὖν ἁμαρτία οὐ γίγνεται	ἐν	τῇ διανοίᾳ, ἀλλ´ ἐν τῇ
[1, 16]	γὰρ μή ἐστιν ἡ ἁμαρτία	ἐν	τῇ διανοίᾳ, οὐδὲ βουλεύονται ὑπὲρ
[1, 16]	γίγνεται ἐν τῇ διανοίᾳ, ἀλλ´	ἐν	τῇ ἐνεργείᾳ τοῦ γράφειν. ἐν
[1, 1]	οὔτε γὰρ ὁ ἰατρὸς τὸ	ἐν	τῇ κυβερνητικῇ ἀγαθὸν πότε εἰδήσει,
[1, 31]	ἀναλογίᾳ ταύτῃ τοῦ δικαίου χρῆσθαι	ἐν	τῇ πολιτείᾳ. Ὁ μὲν γὰρ
[1, 16]	προαίρεσις, ταῦτα δέ ἐστιν τὰ	ἐν	τῇ ψυχῇ γινόμενα, ἀναγκαῖον {δὴ}
[1, 7]	ἀρετή, εἰδῆσαι τίνα ἐστὶν τὰ	ἐν	τῇ ψυχῇ γινόμενα. Ἔστιν δ´
[1, 32]	δὲ αὕτη πάντων ἄρχει τῶν	ἐν	τῇ ψυχῇ, ὥσπερ δοκεῖ καὶ
[1, 17]	δὲ αἱρούμεθα. Ἐπεὶ οὖν διῄρηται	ἐν	τίνι ἡ ἁμαρτία καὶ πῶς,
[1, 31]	μεσότητι, καὶ τὸ μὲν δίκαιόν	{ἐν}	τισι λέγεται δίκαιον, τὸ δὲ
[1, 31]	ἔσται καὶ πρός τινας καὶ	ἐν	τισίν. Ἐπεὶ οὖν ἐστι τὸ
[1, 21]	πραότητος, {καὶ} τί ἐστι καὶ	ἐν	τίσιν. Ἔστιν {μὲν} οὖν ἡ
[1, 32]	εἴρηται, καὶ τίνες εἰσὶν καὶ	ἐν	τίσιν καὶ περὶ ποῖα, καὶ
[1, 31]	εἴη εἰπεῖν, τί ἐστι καὶ	ἐν	τίσιν καὶ περὶ ποῖα. Πρῶτον
[1, 19]	ὅτι ἐν τοιούτῳ τόπῳ ἢ	ἐν	τοιούτῳ καιρῷ ἢ οὕτως ἔχοντι
[1, 19]	γὰρ οἴδασι δι´ ἐμπειρίαν ὅτι	ἐν	τοιούτῳ τόπῳ ἢ ἐν τοιούτῳ
[1, 31]	κρίναντι καὶ τῷ ἀπονείμαντι, ὥσπερ	ἐν	τοῖς ἀγῶσιν; Καὶ γὰρ ὁ
[1, 16]	οὔ. Ὄρεξις μὲν γὰρ καὶ	ἐν	τοῖς ἄλλοις ζῴοις ἐγγίγνεται, προαίρεσις
[1, 13]	μὲν γὰρ βία ἐστὶν καὶ	ἐν	τοῖς ἀψύχοις. Ἑκάστοις γάρ ἐστι
[1, 14]	οὐκ ἐν παντί, ἀλλ´ ἤδη	ἐν	τοῖς ἐκτός, οἷον ὃς ἂν
[1, 31]	δὲ ἑκουσίως ὃ ἦν, εἴρηται	ἐν	τοῖς ἐπάνω ἡμῖν) καὶ ὅταν
[1, 10]	Ἐναργέστερον δ´ ἔστι κατιδεῖν τοῦτο	ἐν	τοῖς κατὰ γεωμετρίαν. Καὶ γὰρ
[1, 16]	οὖν ἐν τοῖς πρακτοῖς καὶ	ἐν	τοῖς κατὰ τὰς ἀρετὰς ὁμοίως.
[1, 1]	εἶναι μέρος. Ἔστι γὰρ οὐθὲν	ἐν	τοῖς πολιτικοῖς δυνατὸν πρᾶξαι ἄνευ
[1, 1]	δεῖ ἄρα, εἴ τις μέλλει	ἐν	τοῖς πολιτικοῖς πρακτικὸς εἶναι, τὸ
[1, 32]	γὰρ τοῖς ποιητοῖς μᾶλλον ἢ	ἐν	τοῖς πρακτοῖς ἐστι τὸ τεχνάζειν.
[1, 16]	διτταὶ αἱ ἁμαρτίαι. ἁμαρτάνομεν οὖν	ἐν	τοῖς πρακτοῖς καὶ ἐν τοῖς
[1, 16]	τάττοντες. Ἔστιν οὖν ἡ προαίρεσις	ἐν	τοῖς πρακτοῖς, καὶ τούτοις ἐν
[1, 16]	ἐνταῦθα ἡ ἁμαρτία. ἔστιν δ´	ἐν	τοῖς πρακτοῖς τὸ ἀόριστον, καὶ
[1, 31]	δικαίου ἐστίν. Οὐ γὰρ ἔστιν	ἐν	τοῖς πρὸς ἕτερον δικαίοις οὖσιν
[1, 31]	ἐπισκοπούμεθα, ἀλλὰ τὸ πολιτικόν. Ὥστ´	ἐν	τοῖς τοιούτοις ἀδικήμασιν, ἐν οἷς
[1, 19]	ἀνδρείους, ἐπειδὴ τοὺς τοιούτους καὶ	ἐν	τοῖς τοιούτοις ἀνδρείους λέγειν ἄτοπον
[1, 14]	ἂν εὗρον τὰ ἐν ἀγρῷ.	Ἐν	τοῖς τοιούτοις ἄρα τὸ ἀναγκαῖον.
[1, 31]	ὥστε εἰ τὸ μὲν ἀδικεῖν	ἐν	τοῖς τοιούτοις ἐστίν, τούτων δὲ
[1, 19]	ἡ ἀνδρεία. Ἀλλὰ μὴν οὐδ´	ἐν	τοῖς τοιούτοις, οἷον εἰ μή
[1, 32]	ἂν οὖν εἶναι ὁ δεινὸς	ἐν	τοῖς τοιούτοις τε καὶ περὶ
[1, 16]	καὶ διὰ ταῦτα. διὸ δὴ	ἐν	τοῖς τοιούτοις τὸ βουλεύσασθαί ἐστι
[1, 19]	τὸν μὴ φοβούμενον. Οὐκ ἄρα	ἐν	τοῖς τοιούτοις φόβοις καὶ θάρρεσίν
[1, 31]	τοὺς πατέρας τύπτουσιν, ἀλλ´ ἡ	ἐν	τούτοις ἄγνοια φυσικὴ οὖσα οὐ
[1, 31]	υἱῷ πρὸς πατέρα. Τὸ δ´	ἐν	τούτοις δίκαιον ὁμωνύμως ἂν δόξειεν
[1, 31]	μετὰ προαιρέσεως περὶ ταῦτα καὶ	ἐν	τούτοις. Ἔστιν δὲ δίκαιον καὶ
[1, 31]	Ἐπεὶ οὖν τὸ δίκαιόν ἐστιν	ἐν	τούτοις καὶ τοῖς εἰρημένοις ἔμπροσθεν,
[1, 24]	οὐ κυρίως· οὐ γάρ ἐστιν	ἐν	τούτοις μεγαλοπρέπεια, ἀλλ´ ἐν οἷς
[1, 19]	πολλοὶ φοβοῦνται ἢ οἱ πάντες,	ἐν	τούτοις ὁ ὢν θαρραλέος, οὗτος
[1, 17]	ἢ οὔ. Μάλιστα οὖν ποιεῖ	ἐν	τούτοις τὸ σφάλλεσθαι ἡδονὴ καὶ
[1, 31]	μὴ ἀδικεῖν τὰ ἄδικα πράττοντα	ἐν	τῷ ἀγνοεῖν ἐστι τοῦτο, ὃ
[1, 31]	ἐν ποτέρῳ ἐστὶ τὸ ἀδίκημα,	ἐν	τῷ ἀδίκως ὁτιοῦν ἔχοντι; Ἢ
[1, 31]	τὸ ἀντιπεπονθὸς δὲ δίκαιόν ἐστιν	ἐν	τῷ ἀνάλογον. Ὡς γὰρ ὁ
[1, 32]	καὶ περὶ τούτων παρεπισκοπεῖν ὅσα	ἐν	τῷ αὐτῷ τυγχάνουσιν ὄντα. Καὶ
[1, 15]	ποιῆσαι, ὡς τοῦ ἑκουσίου ὄντος	ἐν	τῷ διανοηθῆναι. Οἷόν φασί ποτέ
[1, 1]	πᾶσαι μετὰ λόγου, λόγος δὲ	ἐν	τῷ διανοητικῷ τῆς ψυχῆς ἐγγίνεται
[1, 4]	ἄρα εὐδαιμονεῖν καὶ ἡ εὐδαιμονία	ἐν	τῷ εὖ ζῆν ἐστίν, τὸ
[1, 24]	τοιαύτη οἵαν λέγομεν· ἐπεὶ γὰρ	ἐν	τῷ καιρῷ τῷ πρέποντι τὸ
[1, 10]	ἐνταῦθα τὸ ἑκούσιον. Ἔοικεν οὖν	ἐν	τῷ κατ´ ἀρετὴν καὶ κακίαν
[1, 4]	ἐστίν, τὸ δ´ εὖ ζῆν	ἐν	τῷ κατὰ τὰς ἀρετὰς ζῆν.
[1, 4]	ἡ εὐδαιμονία ἄρ´ ἂν εἴη	ἐν	τῷ κατὰ τὰς ἀρετὰς ζῆν.
[1, 1]	αἱ ἀρεταὶ πᾶσαι κατ´ αὐτὸν	ἐν	τῷ λογιστικῷ τῆς ψυχῆς μορίῳ·
[1, 4]	πολλοῖς ὅτι δεῖ τὸν εὐδαίμονα	ἐν	τῷ μεγίστῳ χρόνῳ τοῦ βίου
[1, 4]	οὐκ ἔοικεν δὲ εἶναι ὁρμὴ	ἐν	τῷ μορίῳ τούτῳ, ἀλλ´ ὅμοιον
[1, 32]	τῷ δυνατὸς βουλεύεσθαι εἶναι καὶ	ἐν	τῷ ὀρθῶς τι κρῖναι καὶ
[1, 1]	γὰρ ἐν τῷ τί καὶ	ἐν	τῷ ποιῷ καὶ ἐν τῷ
[1, 1]	καὶ ἐν τῷ ποιῷ καὶ	ἐν	τῷ ποσῷ καὶ πότε καὶ
[1, 3]	οἷον αἱ ἀρεταί, τὰ δὲ	ἐν	τῷ σώματι, οἷον ὑγίεια κάλλος,
[1, 1]	ταῖς κατηγορίαις ἐστίν· καὶ γὰρ	ἐν	τῷ τί καὶ ἐν τῷ
[1, 19]	τῆς οὐσίας. Ἔτι δὲ οὐδ´	ἐν	τῷ τυχόντι καὶ παντὶ χρόνῳ,
[1, 16]	γὰρ καὶ ἐν ἐλλείψει καὶ	ἐν	ὑπερβολῇ ἁμαρτία, ἐφ´ ἑκάτερα δὲ
[1, 8]	ὧν ἡ κακία οὐκ ἔστιν	ἐν	ὑπερβολῇ καὶ ἐλλείψει τινί, οἷον
[1, 8]	ὃ ἐν ἐλλείψει καὶ ὃ	ἐν	ὑπερβολῇ τὸ ψεκτὸν ἔχει. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[1, 19]	οὐκ ἀνδρεῖος ἀλλὰ μαινόμενός τις.	Ἐν	φόβοις ἄρα καὶ θάρρεσίν ἐστιν
[1, 4]	ἡ εὐδαιμονία καὶ τὸ ἄριστον.	Ἐν	χρήσει τοίνυν τινὶ ἂν εἴη
[1, 4]	ἀνδρί· οὗτος γὰρ τέλειος. Οὐδ´	ἐν	χρόνῳ γε ἀτελεῖ, ἀλλ´ ἐν
[1, 4]	δέον τὸ τέλειον εἶναι καὶ	ἐν	χρόνῳ τελείῳ καὶ ἐν ἀνθρώπῳ.
[1, 31]	ὥστ´ εἴ τι ἐγγίνεται τῶν	ἐν	ψυχῇ ἀδίκημα, τῶν μερῶν ἐστι
[1, 3]	τῶν τοιούτων. Τούτων δὲ τὰ	ἐν	ψυχῇ βέλτιστα. Τὰ δ´ ἐν
[1, 4]	οὐθενὶ ἄλλῳ ἢ ψυχῇ ζῶμεν·	ἐν	ψυχῇ δέ ἐστιν ἀρετή· τὸ
[1, 3]	ἐν ψυχῇ βέλτιστα. Τὰ δ´	ἐν	ψυχῇ διώρισται ἀγαθὰ εἰς τρία,
[1, 32]	ἀναγκαῖον δέ, ἐπεὶ περὶ τῶν	ἐν	ψυχῇ λέγομεν, περὶ ἁπάντων λέγειν·
[1, 3]	γὰρ τῶν ἀγαθῶν τὰ μὲν	ἐν	ψυχῇ, οἷον αἱ ἀρεταί, τὰ
[1, 32]	ἔστι δὲ καὶ ἡ σοφία	ἐν	ψυχῇ· ὥστε οὐκ ἀλλοτρίως ὑπὲρ
[1, 24]	γὰρ σαλάκων τοιοῦτός ἐστιν, ὁ	ἐν	ᾧ μὴ δεῖ καιρῷ ἐνδεικνύμενος
[1, 32]	Ἀναγκαῖον ἴσως ἐστὶν πρῶτον μέν,	ἐν	ᾧ ὁ λόγος ἐγγίνεται, ὑπὲρ
[1, 19]	τυχόντι καὶ παντὶ χρόνῳ, ἀλλ´	ἐν	ᾧ οἱ φόβοι καὶ οἱ
[1, 18]	ἀρετῇ ἀποδίδομεν ὡς κάλλιον, ἀλλ´	ἐν	ᾧ οὐκ ἔστιν ἐνέργεια; Ναί,
[1, 31]	Ἓν μὲν δή τι δίκαιον	ἔν	τε τούτοις ἐστὶ καὶ περὶ
[1, 31]	λέγεται δίκαιον, τὸ δὲ ἴσον	ἔν	τισιν ἴσον, τὸ δὲ μέσον
[1, 31]	δικαιοσύνη τελεία τις ἀρετὴ ἐστίν.	Ἓν	μὲν δή τι δίκαιον ἔν
[1, 2]	φρόνησιν ἁπάντων τῶν ἀγαθῶν καθ´	ἓν	συγκρινομένων. Ἀλλ´ ἴσως οὐχ οὕτως
[1, 19]	ἀνδρείους. Οὐδὲ Σωκράτης δὴ ὀρθῶς	ἔλεγεν	ἐπιστήμην φάσκων εἶναι τὴν ἀνδρείαν.
[1, 32]	ὁρμῆς. Διὸ οὐκ ὀρθῶς Σωκράτης	ἔλεγεν,	φάσκων εἶναι τὴν ἀρετὴν λόγον·
[1, 15]	ἤ τι τῶν τοιούτων ποιήσῃ	μηδὲν	προδιανοηθείς, ἄκοντά φαμεν ποιῆσαι, ὡς
[1, 1]	ἐν μὲν ἰατρικῇ ὁ ἰατρὸς	οἶδεν,	ἐν δὲ κυβερνητικῇ ὁ κυβερνήτης,
[1, 30]	προσποιούμενος αὑτῷ εἶναι, καὶ ἃ	οἶδεν	μὴ φάσκων, ἀλλ´ ἐπικρυπτόμενος τὸ
[1, 30]	εἶναι, ἢ εἰδέναι ἃ μὴ	οἶδεν,	ὁ δ´ εἴρων ἐναντίος τούτῳ
[1, 1]	γὰρ δεῖ τεμεῖν ὁ ἰατρὸς	οἶδεν,	πότε δὲ δεῖ πλεῖν ὁ
[1, 1]	συμβαίνει. Οὐ γὰρ εἴ τις	οἶδεν	τὴν δικαιοσύνην τί ἐστίν, εὐθέως
[1, 1]	ἐπιστήμονα (εἰ γὰρ ἰατρικήν τις	οἶδεν	τί ἐστίν, καὶ ἰατρὸς οὗτος
[1, 32]	φάσκων εἶναι τὴν ἀρετὴν λόγον·	οὐδὲν	γὰρ ὄφελος εἶναι πράττειν τὰ
[1, 1]	οὐκ ἔδει ὑπὲρ ἀρετῆς φράζειν·	οὐδὲν	γὰρ τούτῳ κἀκείνῳ κοινόν. Οὗτοι
[1, 31]	ἀριστερὰ ἐστίν, καὶ τὰ δεξιὰ	οὐδὲν	ἧττον φύσει βελτίω ἐστὶ τῆς
[1, 4]	ἐνέργεια οὗ μηδὲ ὁρμή. Ὥστ´	οὐδὲν	συνεργεῖ τὸ μόριον τοῦτο πρὸς
[1, 1]	ἐποίει τὰς ἀρετάς. Ἐκεῖνος γὰρ	οὐδὲν	ᾤετο δεῖν μάτην εἶναι, ἐκ
[1, 5]	πάντες φθείρουσι, καὶ οἱ περὶ	μηθὲν	δὲ ὁμοίως. Ἔστιν δ´ ἡ
[1, 31]	τοῖς τοιούτοις ἐστίν, τούτων δὲ	μηθὲν	ἐνδέχεται πρὸς αὑτὸν ποιεῖν, οὐκ
[1, 19]	τοιοῦτος οὐκ ἀνδρεῖος, ᾧ ὅλως	μηθέν	ἐστι φοβερόν· οὕτω μὲν γὰρ
[1, 20]	ὑπὸ μιᾶς τῶν τοιούτων ἡδονῶν	μηθὲν	πάσχειν (ὁ μὲν γὰρ τοιοῦτος
[1, 5]	ὁ φοβούμενος πάντα οὔτε ὁ	μηθέν.	Ταὔτ´ ἄρα καὶ αὔξει καὶ
[1, 31]	καὶ οὗ ἕνεκα. Ὅταν δὲ	μηθὲν	τούτων εἰδὼς πράξῃ τι ἄδικον,
[1, 19]	ἁπλῶς μὲν εἰπεῖν, ὁ διὰ	μηθὲν	τῶν προειρημένων ἀνδρεῖος ὤν, ἀλλὰ
[1, 19]	οὐκ ἀνδρεῖος· ἐὰν γὰρ τούτων	μηθὲν	ὑπάρχῃ, οὐχ ὑπομένει. Διὸ τοὺς
[1, 11]	ἂν δόξειεν. Διὰ τί καὶ	πόθεν;	Ὅτι ὅσα μὴ ἑκόντες πράττομεν,
[1, 16]	προαίρεσιν. Ἐπεὶ οὖν ἐστίν, ὥσπερ	ἔμπροσθεν	ἐλέχθη, ἡ προαίρεσις τῶν πρὸς
[1, 31]	ἐν τούτοις καὶ τοῖς εἰρημένοις	ἔμπροσθεν,	ἡ περὶ ταῦτα δικαιοσύνη ἂν
[1, 32]	ἄν τις. Οὐ μὴν ἀλλ´	ἐντεῦθεν	ἂν γένοιτο δῆλον ὅτι ἀρετή.
[1, 31]	ἑκὼν ἄρα, φησίν, ἀδικεῖται. Ἀλλ´	ἐντεῦθεν	δῆλον πάλιν ὅτι οὐχ ἑκών.
[1, 4]	ἐστίν, ἴδοι ἄν τις καὶ	ἐντεῦθεν.	Ἐν γὰρ τοῖς ὕπνοις, οἷον
[1, 32]	ἢ οὔ, ἴδοι ἄν τις	ἐντεῦθεν,	ἐπὶ τὰς ἐπιστήμας ἐπιβλέψας, οἷον
[1, 8]	περὶ λύπας καὶ ἡδονάς, καὶ	ἐντεῦθέν	ἐστι δῆλον. Ἔστι δὲ καὶ
[1, 10]	ἄν τις τοῦτο ἐναργέστερον καὶ	ἐντεῦθεν	ἴδοι. Πᾶσα γὰρ φύσις γεννητική
[1, 6]	λύπας. Ἡ δ´ ἠθικὴ ἀρετὴ	ἐντεῦθεν	τὰς ἐπωνυμίας ἔχει, εἰ δεῖ
[1, 4]	ψυχῆς τούτων μὲν τῶν μορίων	οὐθὲν	αἴτιον ἂν εἴη τοῦ τρέφεσθαι,
[1, 32]	κιθαρίζειν οὐκ ἔστιν ἄλλο τέλος	οὐθέν,	ἀλλ´ αὐτὸ τοῦτο τέλος, ἡ
[1, 15]	πάγῳ ἀποφυγεῖν· οὗ παροῦσαν δι´	οὐθὲν	ἄλλο ἀπέλυσαν ἢ διότι οὐκ
[1, 17]	ἢ ἰδεῖν, οὐδὲ τῇ ἀκοῇ	οὐθὲν	ἄλλο ἢ ἀκοῦσαι. Ὁμοίως δὲ
[1, 4]	εὖ ζῆν καὶ εὖ πράττειν	οὐθὲν	ἄλλο ἢ τὸ εὐδαιμονεῖν λέγομεν.
[1, 2]	τέλειον τέλος ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν	οὐθὲν	ἂν ἄλλο δόξειεν εἶναι ἢ
[1, 17]	τῇ ὄψει οὐκ ἂν δύναιτ´	οὐθὲν	ἂν ἄλλο ποιῆσαι ἢ ἰδεῖν,
[1, 1]	ἐστι καὶ ἐκ τίνων γίνεται.	Οὐθὲν	γὰρ ἴσως ὄφελος εἰδέναι μὲν
[1, 6]	τοῦ ἀλόγου μέρους φύσει ἐγγίνεται·	οὐθὲν	γὰρ τῶν ὄντων φύσει ἔθει
[1, 1]	πολιτικῆς εἶναι μέρος. Ἔστι γὰρ	οὐθὲν	ἐν τοῖς πολιτικοῖς δυνατὸν πρᾶξαι
[1, 16]	Ἐπεὶ οὖν καθ´ ἕκαστον τούτων	οὐθέν	ἐστιν ἡ προαίρεσις, ταῦτα δέ
[1, 4]	δέ τι παρὰ ταῦτα, ᾧ	οὐθὲν	ἔχομεν οἰκειότερον ὄνομα ἐπιθεῖναι ἢ
[1, 10]	ἂν ἄλλο; Οὔτε γὰρ ἀψύχων	οὐθὲν	λέγομεν πράττειν οὔτε τῶν ἐμψύχων
[1, 5]	ὅλως κατά τι τῶν τοιούτων	οὐθέν.	Οὐδὲ δὴ τὸ ἄλογον, εἰ
[1, 17]	ἕκαστον καὶ προθετικὸν καὶ ποιητικόν.	Οὐθὲν	οὖν βέλτιον τῆς ἀρετῆς ἐστίν·
[1, 31]	οὐκ ἂν δόξειεν εἶναι δίκαιον	οὐθέν.	Οὔτε γὰρ τῷ ποδὶ τῷ
[1, 32]	τῶν πρακτικῶν οὐκ ἔστιν ἄλλο	οὐθὲν	τέλος παρ´ αὐτὴν τὴν πρᾶξιν,
[1, 16]	εἶναι. Ἐπεὶ οὖν ἡ προαίρεσις	οὐθὲν	τούτων ἐστίν, ἆρά γέ ἐστιν
[1, 7]	ζῆλος ἔλεος τὰ τοιαῦτα, οἷς	εἴωθεν	παρακολουθεῖν λύπη καὶ ἡδονή· δυνάμεις
[1, 32]	δ´ ἡ φρόνησις ἀρετή, ὡς	δόξειεν	ἄν, οὐκ ἐπιστήμη. Ἐπαινετοὶ γάρ
[1, 8]	δὲ καὶ ἄλλα πάθη, ὡς	δόξειεν	ἄν τινι, ἐφ´ ὧν ἡ
[1, 9]	πλεῖον ἀπέχοντα τοῦ μέσου ἐναντιώτερα	δόξειεν	ἂν εἶναι. Ἐκ μὲν ἄρα
[1, 1]	Ἕτερον γὰρ τῆς ἰδέας τοῦτο	δόξειεν	ἂν εἶναι. Ἡ μὲν γὰρ
[1, 32]	γε πρῶτον μὲν οὐδ´ ἀλλοτρία	δόξειεν	ἂν εἶναι ἡ σκέψις ἡ
[1, 31]	δ´ ἄδικον καὶ τὸ ἀδίκημα	δόξειεν	ἂν εἶναι οὕτω ταὐτόν, οὐκ
[1, 32]	ἡ δεινότης πρὸς φρόνησιν, οὕτως	δόξειεν	ἂν ἔχειν ἐπὶ τῶν ἀρετῶν
[1, 17]	ἄλλων ἁπασῶν ἐπιστημῶν. Ὡσαύτως ἄρα	δόξειεν	ἂν ἔχειν καὶ ἐπ´ ἀρετῆς,
[1, 16]	αἱρέσει ὄντος, ἐνταῦθα τὸ προαιρεῖσθαι	δόξειεν	ἂν οἰκεῖον εἶναι. Ἐπεὶ οὖν
[1, 4]	τὸ μέλλον λέγεσθαι οὔτε λίαν	δόξειεν	ἂν οἰκεῖον εἶναι τούτων οὔτε
[1, 1]	Ὡς μὲν οὖν συντόμως εἰπεῖν,	δόξειεν	ἂν οὐκ ἄλλης ἢ τῆς
[1, 32]	πρακτῶν, καὶ τὸ ταῦτα πορίσαι.	Δόξειεν	ἂν οὖν εἶναι ὁ δεινὸς
[1, 11]	μὲν οὖν ἀκούσιον οὐκ ἂν	δόξειεν.	Διὰ τί καὶ πόθεν; Ὅτι
[1, 31]	οἰκέτῃ πρὸς δεσπότην οὐκ ἂν	δόξειεν	εἶναι δίκαιον οὐθέν. Οὔτε γὰρ
[1, 2]	ἁπλῶς εἰπεῖν οὐθὲν ἂν ἄλλο	δόξειεν	εἶναι ἢ εὐδαιμονία, τὴν δ´
[1, 9]	ἀνελευθερία πορρώτερον. Μᾶλλον γὰρ ἂν	δόξειεν	ἐλευθεριότης ἡ ἀσωτία ἢ ἡ
[1, 31]	τῶν μορίων· ὡσαύτως ἂν οὖν	δόξειεν	ἔχειν καὶ ὁ υἱὸς πρὸς
[1, 32]	τοῦ φρονίμου. Ὁμοίως δ´ ἂν	δόξειεν	ἔχειν καὶ τὰ ἐπὶ τῆς
[1, 31]	ἐν τούτοις δίκαιον ὁμωνύμως ἂν	δόξειεν	λέγεσθαι τῷ πολιτικῷ δικαίῳ (ἔστιν
[1, 32]	Τῶν γὰρ βελτιόνων οὐκ ἂν	δόξειεν,	οἷον τῆς σοφίας οὐκ ἄρχει.
[1, 31]	ἀδικοίη. Ἀλλ´ ἴσως ἐνταῦθα πάλιν	ἀπορήσειεν	ἄν τις, ἆρά γε ἐνδέχεται
[1, 32]	ἡ φρόνησις ἀρετὴ ἢ οὔ,	ἀπορήσειεν	ἄν τις. Οὐ μὴν ἀλλ´
[1, 10]	φαύλους. Εἰ γάρ τις, φησίν,	ἐρωτήσειεν	ὁντιναοῦν πότερον ἂν βούλοιτο δίκαιος
[1, 6]	μόνον τοῖς τοιούτοις τὴν ἀρετὴν	ἀφορίσειεν	ἄν τις, ἀλλὰ καὶ λύπῃ
[1, 32]	ἂν ὁ λόγος ὁ ὀρθὸς	κελεύσειεν,	οὕτως ἔπραξεν) ἀλλ´ ὅμως ἡ
[1, 31]	βλάπτει μήθ´ ᾧ μηθ´ οὗ	ἕνεκεν·	ἀλλ´ ἤδη καὶ τὴν ἄγνοιαν
[1, 17]	ἀρχῇ τινι ἔοικεν, καὶ τούτου	ἕνεκέν	ἐστιν ἕκαστον. Ἀλλὰ κατὰ τρόπον
[1, 20]	τὸν ἤδη αὐτοῦ τοῦ καλοῦ	ἕνεκεν	καὶ μὴ ἄλλου πράττοντα σώφρονα
[1, 2]	ἀεὶ καθόλου τοῦτο βέλτιον οὗ	ἕνεκεν	καὶ τὰ ἄλλα. Πάλιν αὐτῶν
[1, 1]	γὰρ οὔτ´ ἐπιστήμη οὔτε δύναμις	ἕνεκεν	κακοῦ ἐστίν. Εἰ οὖν πασῶν
[1, 17]	ἐστὶν ἡ ἀρχή, {καὶ τούτου	ἕνεκεν	μᾶλλον τὰ πρὸς τοῦτ´ ἐστίν·
[1, 3]	ἡ δ´ ἕξις τῆς χρήσεως	ἕνεκεν.	Μετὰ τοῦτο τοίνυν τοῦτ´ ἐάν
[1, 2]	τέλος, τὰ δὲ τῆς ὑγιείας	ἕνεκεν	οὐ τέλη. Καὶ ὅσα οὕτως
[1, 14]	λεκτέον ἐστίν, οἷον ὅσα ἡδονῆς	ἕνεκεν	πράττομεν. Εἰ γάρ τις λέγοι
[1, 19]	Ὁ δὴ ὁρμῶν διὰ λόγον	ἕνεκεν	τοῦ καλοῦ ἐπὶ τὸ κινδυνεύειν,
[1, 2]	φαύλου) τοῖς δ´ αὐτοῖς τούτοις	συμβέβηκεν	ἀγαθοῖς καὶ τὴν τύχην τῆς
[1, 26]	ἐντυχεῖν μηδὲ διαλεγῆναι (ἀλλὰ τοὔνομα	ἔοικεν	ἀπὸ τοῦ τρόπου κεῖσθαι· ὁ
[1, 32]	ἀρετὴ οὐκ ἔστιν, ἀλλ´ ὡς	ἔοικεν,	αὐτό τί ἐστιν ἀρετή. Ὁ
[1, 4]	οὐδ´ ἐνέργεια τούτων ἔσται· οὐκ	ἔοικεν	δὲ εἶναι ὁρμὴ ἐν τῷ
[1, 31]	μὴ πεπονηκὼς πρὸς τὰ ὀλίγα.	Ἔοικεν	δὲ καὶ Πλάτων τῇ ἀναλογίᾳ
[1, 31]	καὶ ὁμοιότητι τὸ πολιτικὸν δίκαιον	ἔοικεν	εἶναι. Ἀλλὰ δὴ τὸ μὲν
[1, 31]	τὴν πολιτείαν. Ὥστε τὸ δίκαιον	ἔοικεν	εἶναι τὸ ἀνάλογον. Τὸ γὰρ
[1, 4]	τῷ μορίῳ τούτῳ, ἀλλ´ ὅμοιον	ἔοικεν	εἶναι τῷ πυρί. Καὶ γὰρ
[1, 31]	μὲν δὴ τοῦ ἀκρατοῦς σκοπουμένῳ	ἔοικεν	ἐνδέχεσθαι. Καὶ πάλιν οὕτως. Εἰ
[1, 10]	ἡμῖν ἐστι πράττειν. Ἀλλ´ ὡς	ἔοικεν,	ἐφ´ ἡμῖν τὸ σπουδαίοις εἶναι
[1, 1]	ἀγαθόν. Ὑπὲρ ἀγαθοῦ ἄρα, ὡς	ἔοικεν,	ἡμῖν λεκτέον, καὶ ὑπὲρ ἀγαθοῦ
[1, 17]	τὸ δὲ τέλος ἀρχῇ τινι	ἔοικεν,	καὶ τούτου ἕνεκέν ἐστιν ἕκαστον.
[1, 10]	ὂν καὶ ἐνταῦθα τὸ ἑκούσιον.	Ἔοικεν	οὖν ἐν τῷ κατ´ ἀρετὴν
[1, 16]	ἡ προαίρεσις· ἀλλὰ ἡ προαίρεσις	ἔοικεν	οὕτως ἔχειν, ὥσπερ καὶ τοὔνομα
[1, 1]	εἰς τὸ ἄλογον ὀρθῶς, καὶ	ἀπέδωκεν	ἑκάστῳ {τὰς} ἀρετὰς τὰς προσηκούσας.
[1, 32]	αἰσθήσεις ἑτέρας αὐτῶν ἡ φύσις	ἀπέδωκεν	(ψόφον μὲν γὰρ ἀκοῇ, χυμὸν
[1, 31]	ἄνισον ἐστίν· ὅταν γὰρ τῶν	μὲν	ἀγαθῶν τὰ μείζω αὑτοῖς νέμωσι,
[1, 31]	ὂν δίκαιον μὴ ἔκρινεν, ταύτῃ	μὲν	ἀδικεῖ, ᾗ δὲ τὸ αὑτῷ
[1, 31]	τὰ ἑαυτοῦ· ὥστε εἰ τὸ	μὲν	ἀδικεῖν ἐν τοῖς τοιούτοις ἐστίν,
[1, 31]	αὐτὸν αὑτὸν ἀδικεῖν. Ἔτι ὁ	μὲν	ἀδικῶν ἑκὼν ἀδικεῖ, ὁ δὲ
[1, 16]	καὶ τῶν ἀδυνάτων, οἷον βουλόμεθα	μὲν	ἀθάνατοι εἶναι, προαιρούμεθα δὲ οὔ.
[1, 1]	αὑτῆς ὅτι ἀγαθόν, ἀλλὰ τοῦτο	μὲν	ἄλλης δυνάμεώς ἐστι θεωρῆσαι (οὔτε
[1, 16]	καὶ ἄλλα πολλὰ τοιαῦτα ἑκόντες	μὲν	ἄνευ δὲ τοῦ διανοηθῆναι, τὸ
[1, 1]	κατὰ τὰς ἄλλας κατηγορίας κοινὸν	μὲν	ἁπάσαις, οὐδεμιᾶς δ´ ἐστὶν οὔτε
[1, 9]	ἐναντιώτερα δόξειεν ἂν εἶναι. Ἐκ	μὲν	ἄρα αὐτοῦ τοῦ πράγματος ἡ
[1, 22]	δὲ νόσος πολυειδές. Ὁμοίως ἡ	μὲν	ἀρετὴ ἁπλοῦν, ἡ δὲ κακία
[1, 4]	τῆς ψυχῆς ἀρετήν. Ἀλλ´ ἡ	μὲν	ἀρετὴ ἐν ἑκάστῳ τοῦτο ποιεῖ
[1, 32]	ὡς φαμέν, ἐν οἰκοδομικῇ ὃ	μὲν	ἀρχιτέκτων τις καλούμενος, ὃ δὲ
[1, 9]	ἐνδείας ὑπερβάλλον. Διὸ καὶ οἱ	μὲν	ἄσωτοι τοὺς ἐλευθερίους ἀνελευθέρους φασὶν
[1, 32]	τύπῳ καὶ πρότερον, ὅτι τὸ	μὲν	αὐτῆς ἐστι λόγον ἔχον, τὸ
[1, 32]	τῆς ψυχῆς, ὧν ἐστι τὸ	μὲν	βουλευτικὸν τὸ δὲ ἐπιστημονικόν. Ὅτι
[1, 31]	ταὐτόν, οὐκ ἔστι δέ· τὸ	μὲν	γὰρ ἄδικόν ἐστιν τὸ νόμῳ
[1, 11]	ὁ ἀκρατὴς ἑκὼν πράττει. Οἱ	μὲν	γὰρ ἀδικοῦντες ἑκόντες ἀδικοῦσιν, οἱ
[1, 32]	αὐτῶν ἡ φύσις ἀπέδωκεν (ψόφον	μὲν	γὰρ ἀκοῇ, χυμὸν δὲ γεύσει
[1, 30]	λόγους, οὐ πάντας δέ. Ὁ	μὲν	γὰρ ἀλαζών ἐστιν ὁ πλείω
[1, 32]	ὀρθῶς μὲν οὐδ´ οὗτοι. Πράξαι	μὲν	γὰρ ἄν τις τὰ δίκαια
[1, 19]	ὅλως μηθέν ἐστι φοβερόν· οὕτω	μὲν	γὰρ ἂν ὁ λίθος εἴη
[1, 27]	περὶ πράξεις καὶ λόγους. Ὁ	μὲν	γὰρ ἀναίσχυντός ἐστιν ὁ ἐν
[1, 17]	οὐ περὶ τὰ τέλη (ταῦτα	μὲν	γὰρ ἅπαντες ὁμογνωμονοῦσιν, οἷον τὴν
[1, 13]	βίας καὶ ὑπὲρ ἀνάγκης. Ἡ	μὲν	γὰρ βία ἐστὶν καὶ ἐν
[1, 16]	τί οὐχ ἁπλοῦν ἐστίν. ἐν	μὲν	γὰρ γεωμετρίᾳ, ὅταν φῇ τὸ
[1, 31]	χρῆσθαι ἐν τῇ πολιτείᾳ. Ὁ	μὲν	γὰρ γεωργός, φησί, σῖτον ποιεῖ,
[1, 1]	ἐν ἑκάστῃ δ´ ἕκαστος. Πότε	μὲν	γὰρ δεῖ τεμεῖν ὁ ἰατρὸς
[1, 31]	τὸ δικαιοπράγημα οὐ ταὐτόν· τὸ	μὲν	γὰρ δίκαιον τὸ τῷ νόμῳ
[1, 4]	μόριον τῆς ψυχῆς ἔχει· ἂν	μὲν	γὰρ ἐμβάλῃς τροφήν, τρέφει, ἂν
[1, 32]	νοητῶν καὶ τῶν ὄντων· ἡ	μὲν	γὰρ ἐπιστήμη τῶν μετ´ ἀποδείξεως
[1, 3]	οὐχ ἁπλοῦν ἀλλὰ διττόν· ἐνίων	μὲν	γάρ ἐστι τὸ τέλος αὐτὴ
[1, 31]	ἐγγὺς τοῦ πολιτικοῦ δικαίου· χεῖρον	μὲν	γάρ ἐστιν ἡ γυνὴ τοῦ
[1, 16]	βούλησις; Ἢ οὐδὲ τοῦτο; Βούλησις	μὲν	γάρ ἐστιν καὶ τῶν ἀδυνάτων,
[1, 4]	βουλόμεθα λέγειν εὐδαίμονα εἶναι· τὸ	μὲν	γὰρ ζῆν αὐτῷ ὑπάρχει, ἀλλὰ
[1, 31]	δὴ οὗτος ὁ διορισμός. Ὅταν	μὲν	γὰρ ἡ ἄγνοια αἰτία ᾖ
[1, 1]	τοῦτο δόξειεν ἂν εἶναι. Ἡ	μὲν	γὰρ ἰδέα χωριστὸν καὶ αὐτὸ
[1, 31]	ἔστιν ἀδικεῖσθαι; Ἢ οὔ; Δίκαια	μὲν	γὰρ καὶ ἄδικα πράττομεν ἑκόντες,
[1, 16]	ἐστιν ὄρεξις, ἢ οὔ. Ὄρεξις	μὲν	γὰρ καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις
[1, 22]	ὑπὸ τὴν ἀνελευθεριότητα πίπτουσιν. Τὸ	μὲν	γὰρ κακὸν πολυειδές, τὸ δ´
[1, 29]	περὶ πράξεις καὶ λόγους· ὁ	μὲν	γὰρ κόλαξ ἐστὶν ὁ πλείω
[1, 9]	ὑπερβολὴ ἢ ἡ ἔνδεια. Ἐνίαις	μὲν	γὰρ μεσότησιν ἔνδεια ἐναντίον, ἐνίαις
[1, 7]	ἐπ´ ἀλαζονείας καὶ εἰρωνείας. Τὸ	μὲν	γὰρ πλείω προσποιεῖσθαι τῶν ὑπαρχόντων
[1, 32]	τὸ ποιητικὸν καὶ πρακτικόν. Τῶν	μὲν	γὰρ ποιητικῶν ἐστί τι παρὰ
[1, 32]	σοφία ταὐτόν; Ἢ οὔ; Ἡ	μὲν	γὰρ σοφία ἐστὶν περὶ τὰ
[1, 32]	(περὶ χείρω γὰρ ἐστίν· ἡ	μὲν	γὰρ σοφία περὶ τὸ ἀίδιον
[1, 31]	περὶ ταῦτα δικαιοσύνην ζητοῦμεν. Κατὰ	μὲν	γὰρ ταῦτα τὰ δίκαια ἔστιν
[1, 10]	καὶ οἱ ψόγοι γινόμενοι. Ἐπὶ	μὲν	γὰρ τῇ ἀρετῇ ἔπαινος, ἐπὶ
[1, 6]	καὶ λύπῃ καὶ ἡδονῇ. Διὰ	μὲν	γὰρ τὴν ἡδονὴν τὰ φαῦλα
[1, 16]	δι´ ἡδονὴν καὶ λύπην· διὰ	μὲν	γὰρ τὴν ἡδονὴν τὰ φαῦλα
[1, 5]	καὶ τῶν ἄλλων ἀρετῶν. Ἐὰν	μὲν	γάρ τινα λίαν ποιήσῃς ἄφοβον,
[1, 31]	δὲ ᾗ οὐκ ἀδικεῖ· ᾗ	μὲν	γὰρ τὸ τῇ ἀληθείᾳ καὶ
[1, 20]	τοιούτων ἡδονῶν μηθὲν πάσχειν (ὁ	μὲν	γὰρ τοιοῦτος ἀναίσθητος) ἀλλ´ ἤδη
[1, 19]	ὥστε ὅλως μὴ φοβεῖσθαι. Ὁ	μὲν	γὰρ τοιοῦτος οὐκ ἀνδρεῖος, ᾧ
[1, 5]	τί ἐστιν ἡ ψυχὴ (ὑπὲρ	μὲν	γὰρ τούτου ἄλλος λόγος) ἀλλ´
[1, 17]	σφάλλεσθαι ἡδονὴ καὶ λύπη· τὴν	μὲν	γὰρ φεύγομεν, τὴν δὲ αἱρούμεθα.
[1, 15]	διότι οὐκ ἐκ προνοίας. Ἔδωκε	μὲν	γὰρ φιλίᾳ, διήμαρτεν δὲ τούτου·
[1, 31]	ὡς οἱ Πυθαγόρειοι ἔλεγον. Ἐκεῖνοι	μὲν	γὰρ ᾤοντο δίκαιον εἶναι, ἅ
[1, 31]	ἐπὶ τῶν ἄλλων ἀγνοιῶν ὅσαι	μὲν	γίνονται δι´ αὐτούς, οἱ κατὰ
[1, 9]	μέσον λαβεῖν ἔργον, οἷον κύκλον	μὲν	γράψαι παντὸς ἐστί, τὸ δὲ
[1, 2]	τὰ τοιαῦτα καλοῦνται ἀγαθά. Ἀγαθὰ	μὲν	δὴ εἰσίν (δοκιμάζεται γὰρ τῇ
[1, 16]	τῶν ἄλλων ζῴων ἐστίν. Ὄρεξις	μὲν	δὴ οὐκ ἂν εἴη· ἀλλ´
[1, 31]	τελεία τις ἀρετὴ ἐστίν. Ἓν	μὲν	δή τι δίκαιον ἔν τε
[1, 31]	ἐνδέχεται αὐτὸν αὑτὸν ἀδικεῖν; Ἐκ	μὲν	δὴ τοῦ ἀκρατοῦς σκοπουμένῳ ἔοικεν
[1, 5]	ἔχον καὶ τὸ ἄλογον. Ἐν	μὲν	δὴ τῷ λόγον ἔχοντι ἐγγίνεται
[1, 31]	καὶ ἐν μεσότητι, καὶ τὸ	μὲν	δίκαιόν {ἐν} τισι λέγεται δίκαιον,
[1, 2]	τὰ δ´ οὔ. Οἷον ἡ	μὲν	δικαιοσύνη καὶ αἱ ἄλλαι ἀρεταὶ
[1, 32]	φαῦλος λέγεται, οἷον Μέντωρ δεινὸς	μὲν	ἐδόκει εἶναι, ἀλλ´ οὐ φρόνιμος
[1, 19]	ὁ ἀνδρεῖος σκεπτέον. Ὡς ἁπλῶς	μὲν	εἰπεῖν, ὁ διὰ μηθὲν τῶν
[1, 31]	καὶ πότε οὔ; Ὡς ἁπλῶς	μὲν	εἰπεῖν, ὅταν πράττῃ κατὰ προαίρεσιν
[1, 18]	οὖν, ἄν τις εἴποι, πρότερον	μὲν	ἐλέγομεν τὴν ἐνέργειαν κρεῖττον εἶναι
[1, 31]	ἔοικεν εἶναι. Ἀλλὰ δὴ τὸ	μὲν	ἐν γυναικὸς καὶ ἀνδρὸς κοινωνίᾳ
[1, 3]	Ἔστι γὰρ τῶν ἀγαθῶν τὰ	μὲν	ἐν ψυχῇ, οἷον αἱ ἀρεταί,
[1, 32]	λόγος; Ἀναγκαῖον ἴσως ἐστὶν πρῶτον	μέν,	ἐν ᾧ ὁ λόγος ἐγγίνεται,
[1, 31]	διττὸν τὸ δίκαιον, ὧν τὸ	μέν	ἐστι κατὰ νόμον. Δίκαια γάρ
[1, 31]	ἀρετὴ εἶναι· εἰ γὰρ δίκαια	μέν	ἐστιν ἃ ὁ νόμος κελεύει
[1, 1]	Ὁ δὴ τοιοῦτος λόγος ἀληθὴς	μέν	ἐστιν ἴσως· ἀλλ´ οὐχ ἡ
[1, 2]	ἄλλως· τῶν γὰρ ἀγαθῶν τὰ	μέν	ἐστιν τέλη τὰ δ´ οὐ
[1, 23]	ΙΓ' Ἡ δὲ μεγαλοψυχία μεσότης	μέν	ἐστιν χαυνότητος καὶ μικροψυχίας, ἔστι
[1, 32]	ὄντα. Λέγω δὲ οἷον εὐθὺ	μὲν	ἢ καμπύλον καὶ κοῖλον καὶ
[1, 31]	οὗτος ἀδικεῖ. Καὶ οὗτος ἔστι	μὲν	ᾗ ἀδικεῖ, ἔστι δὲ ᾗ
[1, 9]	τοὺς ἐλευθερίους ἀσώτους, καὶ οἱ	μὲν	θρασεῖς καὶ προπετεῖς τοὺς ἀνδρείους
[1, 1]	μὴν τὸ πότε ἀγαθὸν ἐν	μὲν	ἰατρικῇ ὁ ἰατρὸς οἶδεν, ἐν
[1, 32]	φρονήσει ἡ δεινότης· ἀλλὰ δεινὸς	μὲν	καὶ ὁ φαῦλος λέγεται, οἷον
[1, 22]	ψεκτοί. Ἔστι δὲ τούτων ὁ	μὲν	κατ´ ἔλλειψιν ὁ δὲ καθ´
[1, 7]	οἷον πρὸς τὸ ὀργισθῆναι, εἰ	μὲν	λίαν ὀργίλως, κακῶς ἔχομεν πρὸς
[1, 2]	προσδεόμεθα τινός, οἷον τῆς δικαιοσύνης	μὲν	{μόνον} παραγενομένης πολλῶν προσδεόμεθα, τῆς
[1, 32]	λέγομεν. Ὅτι ἴσως γε πρῶτον	μὲν	οὐδ´ ἀλλοτρία δόξειεν ἂν εἶναι
[1, 32]	τοῦτό φασιν εἶναι ἀρετήν· ὀρθῶς	μὲν	οὐδ´ οὗτοι. Πράξαι μὲν γὰρ
[1, 32]	ἄν τις τὰ δίκαια προαιρέσει	μὲν	οὐδεμιᾷ, οὐδὲ γνώσει τῶν καλῶν,
[1, 31]	εἰδὼς πράξῃ τι ἄδικον, ἄδικος	μὲν	οὐκ ἔστιν, ἀτυχὴς δέ. Εἰ
[1, 16]	δὲ οὔ. Ἔτι δὲ προαίρεσις	μὲν	οὐκ ἔστιν τοῦ τέλους, ἀλλὰ
[1, 11]	ἐστιν ἢ ἀκούσιον. {Οἷον} τὸ	μὲν	οὖν ἀκούσιον οὐκ ἂν δόξειεν.
[1, 20]	εἴη ἀκολασίας καὶ ἀναισθησίας. Μεσότης	μὲν	οὖν ἂν εἴη τούτων· ἔστιν
[1, 20]	τῷ δέει. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι' Ἡ	μὲν	οὖν ἀνδρεία καὶ ὁ ἀνδρεῖος
[1, 4]	ἐνέργειά ἐστιν ἡ εὐδαιμονία. Ὡς	μὲν	οὖν ἁπλῶς εἰπεῖν, ἐστὶν ἡ
[1, 31]	ὁ δὲ σκυτοτόμος ὑπόδημα. Ὁ	μὲν	οὖν γεωργὸς τῷ οἰκοδόμῳ σῖτον
[1, 24]	τῷ πρέποντι γίνεσθαι προσήκει. Ὅστις	μὲν	οὖν δαπανᾷ οὗ μὴ δεῖ,
[1, 31]	τίσιν καὶ περὶ ποῖα. Πρῶτον	μὲν	οὖν εἰ λάβοιμεν τί ἐστι
[1, 1]	τίνων καὶ πῶς ἔσται. Ἀναγκαῖον	μὲν	οὖν εἰδῆσαι τί ἐστιν ἀρετή
[1, 30]	καὶ εἶναι καὶ εἰδέναι. Εἰ	μὲν	οὖν εἰσιν αὗται ἀρεταὶ ἢ
[1, 1]	πρότερον ὑπὲρ τούτων εἰρήκασιν. Πρῶτος	μὲν	οὖν ἐνεχείρησεν Πυθαγόρας περὶ ἀρετῆς
[1, 10]	τὸ σῶμα καλὸν κἀγαθόν. Βέλτιον	μὲν	οὖν ἕξει τὸ σῶμα, ἄριστα
[1, 1]	γὰρ τούτῳ κἀκείνῳ κοινόν. Οὗτοι	μὲν	οὖν ἐπὶ τοσοῦτον ἐφήψαντο καὶ
[1, 32]	δὴ ἕκαστον τούτων ἐστίν. Ἡ	μὲν	οὖν ἐπιστήμη ἐστὶ περὶ ἐπιστητόν,
[1, 13]	ὀρθὸν θέοντα ἀντιλαμβανόμενον ἀποστρέψαι. Ὅσοις	μὲν	οὖν ἐστιν ἐκτὸς ἡ αἰτία
[1, 9]	ἀκολασία ὑπερβολὴ σωφροσύνης. Ὅ τι	μὲν	οὖν ἐστιν ἡ ἀρετή, ἐπέσκεπται
[1, 7]	ἄν τι εἴη ἀρετή. Πάθη	μὲν	οὖν ἐστιν ὀργὴ φόβος μῖσος
[1, 4]	ἀρετῆς ἡ ἐνέργεια εὐδαιμονία. Εἰ	μὲν	οὖν ἔστιν ἀρετὴ τούτου ἢ
[1, 23]	καὶ ἀρχῆς τάξιν ἔχον. Οἱ	μὲν	οὖν εὐκαταφρόνητοι ὄντες καὶ φαῦλοι,
[1, 21]	ἐστι καὶ ἐν τίσιν. Ἔστιν	{μὲν}	οὖν ἡ πραότης ἀνὰ μέσον
[1, 1]	αὐτοὺς λέγειν ὑπὲρ τούτων. Πρῶτον	μὲν	οὖν ἰδεῖν δεῖ ὅτι πάσης
[1, 5]	διορίσαι δεῖ. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε' Πρῶτον	μὲν	οὖν λεκτέον ὑπὲρ τῆς ψυχῆς
[1, 25]	κακῶς πράττοντα ἀνάξιον ὄντα. Ἡ	μὲν	οὖν νέμεσις καὶ ὁ νεμεσητικὸς
[1, 32]	περὶ ἃ ἡ ἐπιστήμη· ᾗ	μὲν	οὖν περὶ τὰς ἀρχάς, τοῦ
[1, 1]	ἐστὶ μέρος τὸ ἦθος. Ὡς	μὲν	οὖν συντόμως εἰπεῖν, δόξειεν ἂν
[1, 11]	τρία, ἐπιθυμία θυμὸς βούλησις. Πρῶτον	μὲν	οὖν τὴν κατ´ ἐπιθυμίαν πρᾶξιν
[1, 32]	ἐνέργεια καὶ ἡ πρᾶξις. Περὶ	μὲν	οὖν τὴν πρᾶξιν καὶ τὰ
[1, 16]	δυσὶν ὀρθαῖς ἴσας ἔχει. ἐν	μὲν	οὖν τοῖς τοιούτοις ἐκ τῆς
[1, 1]	{τὰς} ἀρετὰς τὰς προσηκούσας. Μέχρι	μὲν	οὖν τούτου καλῶς· μετὰ μέντοι
[1, 32]	ἐγγίνεται, ὑπὲρ τούτου διελέσθαι. Διωρίσθη	μὲν	οὖν ὑπὲρ ψυχῆς ὡς τύπῳ
[1, 29]	παρὰ τὸ δοκοῦν αὑτῷ. Ὁ	μὲν	οὖν φίλος τοιοῦτος· ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Κ'
[1, 32]	καὶ ὁ δεινὸς οὐκ ἔστι	μὲν	οὔτε φρόνησις οὔτε φρόνιμος, ὁ
[1, 32]	ὀρθὸν λόγον τὸ βέλτιστον, τὸ	μὲν	οὕτως εἰπεῖν, τὸ κατὰ τὸν
[1, 11]	τὸ ἑκούσιον. Ἐκούσιον δὲ ἁπλῶς	μὲν	οὕτως ῥηθῆναί ἐστιν ὃ πράττομεν
[1, 9]	ἐνίαις δὲ ὑπερβολή, οἷον ἀνδρείᾳ	μὲν	οὐχ ἡ θρασύτης ὑπερβολὴ οὖσα,
[1, 2]	οἷόν ἐστι τῶν ἀγαθῶν τὰ	μὲν	πάντῃ καὶ πάντως αἱρετά, τὰ
[1, 32]	ἔπαινος ἀρετῆς· ἔτι δ´ ἐπιστήμης	μὲν	πάσης ἀρετὴ ἐστίν, φρονήσεως δὲ
[1, 3]	ἐπιστημῶν πασῶν, ὄψεται οὐκ ἄλλην	μὲν	ποιοῦσαν οἰκίαν, ἄλλην δὲ σπουδαίαν
[1, 31]	κεκτημένον ὀλίγα· πάλιν ὁμοίως τὸν	μὲν	πολλὰ πεπονηκότα πολλὰ λαμβάνειν, τὸν
[1, 13]	ἀψύχων οἰκεῖος τόπος ἀποδεδομένος, τῷ	μὲν	πυρὶ ὁ ἄνω, τῇ δὲ
[1, 9]	χαλεπόν, ὁμοίως δὲ καὶ ὀργισθῆναι	μὲν	ῥᾴδιον, καὶ τὸ ἐναντίον δὲ
[1, 32]	τῷ δ´ οὔ, καὶ οὕτω	μὲν	συμφέρει, ἐκείνως δὲ οὐ συμφέρει.
[1, 32]	μεταβάλλειν, ἀλλὰ μεταβάλλουσιν, καὶ νῦν	μὲν	συμφέρει τοῦτο, αὔριον δ´ οὔ,
[1, 1]	Οὐθὲν γὰρ ἴσως ὄφελος εἰδέναι	μὲν	τὴν ἀρετήν, πῶς δὲ ἔσται
[1, 31]	ἀποκτείνειν τὸν πατέρα ἀπέκτεινεν, ἄδικον	μέν	τι ἔπραξεν, ἀδικεῖ μέντοι οὐθένα,
[1, 2]	Ἔστι γὰρ τῶν ἀγαθῶν τὰ	μὲν	τίμια, τὰ δ´ ἐπαινετά, τὰ
[1, 19]	καὶ θάρρη. Ἆρ´ οὖν εἰ	μέν	τις φοβεῖται μὴ ἀποβάλλῃ τὴν
[1, 1]	Διὰ τί; Ὅτι τοῦτο ἐστὶ	μὲν	τὸ κοινόν, ὡς ὁ ὁρισμὸς
[1, 10]	καὶ σπουδαῖα κελεύει; Καὶ ἐπὶ	μὲν	τοῖς φαύλοις ζημίαν τάττει, ἂν
[1, 32]	αὕτη ἡ ἄνευ λόγου χωριζομένη	μὲν	τοῦ λόγου μικρὰ καὶ ἀπολειπομένη
[1, 1]	τοῦ θεῶν ἀγαθοῦ· ἀλλ´ ὑπὲρ	μὲν	τούτου καὶ ἄλλος λόγος καὶ
[1, 32]	αὔριον δ´ οὔ, καὶ τῷ	μέν,	τῷ δ´ οὔ, καὶ οὕτω
[1, 4]	αἰτία· τῆς δὲ ψυχῆς τούτων	μὲν	τῶν μορίων οὐθὲν αἴτιον ἂν
[1, 22]	δ´ ἀγαθὸν μονοειδές, οἷον ἡ	μὲν	ὑγίεια ἁπλοῦν, ἡ δὲ νόσος
[1, 2]	δ´ οὐ τέλη, οἷον ἡ	μὲν	ὑγίεια τέλος, τὰ δὲ τῆς
[1, 1]	ἡ οἰκία, ἀλλ´ ὅτι ὃ	μὲν	ὑγίειαν ποιεῖ, καὶ ὡς ποιεῖ,
[1, 9]	ἔνδεια· ἡ γὰρ μεσότης τῆς	μὲν	ὑπερβολῆς ἐνδεέστερον, τῆς δ´ ἐνδείας
[1, 19]	ἄψυχα ἀνδρεῖα· ἀλλὰ δεῖ φοβεῖσθαι	μέν,	ὑπομένειν δέ· εἰ γὰρ αὖ
[1, 31]	Τῶν δὲ δικαίων ἐστὶ τὰ	μὲν	φύσει τὰ δὲ νόμῳ. Δεῖ
[1, 31]	μεμερισμένη ἔχει τι αὑτῆς τὸ	μὲν	χεῖρον τὸ δὲ βέλτιον, ὥστ´
[1, 4]	ἡ δὲ ψυχὴ καὶ τἆλλα	μέν,	ψυχῇ δὲ ζῶμεν· διὰ τὴν
[1, 24]	τούτοις μεγαλοπρέπεια, ἀλλ´ ἐν οἷς	εἰρήκαμεν.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΕ' Νέμεσις δέ ἐστιν
[1, 9]	μᾶλλον ἐναντία τῷ μέσῳ. Οἷον	πεφύκαμεν	μᾶλλον ἀκόλαστοι ἢ κόσμιοι εἶναι·
[1, 9]	ἐπίδοσις γίνεται μᾶλλον πρὸς ἃ	πεφύκαμεν·	πρὸς ἃ δὲ μᾶλλον ἐπιδίδομεν,
[1, 9]	ἄλλως, οἷον πρὸς ἃ μᾶλλον	πεφύκαμεν,	ταῦτα μᾶλλον ἐναντία τῷ μέσῳ.
[1, 3]	ἡ εὐδαιμονία, καὶ τοῦτο ταὐτό	φαμεν	εἶναι τὸ εὖ πράττειν καὶ
[1, 5]	Ἔστιν δ´ ἡ ψυχή, ὡς	φαμέν,	εἰς δύο μέρη διῃρημένη, εἴς
[1, 32]	τὴν οἰκοδομικήν. Ἔστιν γάρ, ὡς	φαμέν,	ἐν οἰκοδομικῇ ὃ μὲν ἀρχιτέκτων
[1, 32]	αὐτῆς, εἴπερ ἐστὶν ἀρετή, ὡς	φαμέν.	Ἔτι δ´ ἴσως ἐστὶν φιλοσόφου
[1, 32]	ἀίδιον καὶ τὸ θεῖον, ὡς	φαμέν,	ἡ δὲ φρόνησις περὶ τὸ
[1, 1]	ὅτι ἡ μεγαλοψυχία ἐστὶν ἀγαθόν,	φαμὲν	ὅτι ἡ δικαιοσύνη ἀγαθὸν καὶ
[1, 19]	δὲ δι´ ἐμπειρίαν ὑπομένοντας οὔ	φαμεν,	οὐδ´ ἐροῦσιν ἀνδρείους αὐτοὺς εἶναι·
[1, 15]	τοιούτων ποιήσῃ μηδὲν προδιανοηθείς, ἄκοντά	φαμεν	ποιῆσαι, ὡς τοῦ ἑκουσίου ὄντος
[1, 4]	ἀρετή· τὸ αὐτό γέ τοί	φαμεν	τήν τε ψυχὴν ποιεῖν καὶ
[1, 32]	ἡ φρόνησις ἀρετὴ ἐστίν, ὡς	φαμέν,	τοῦ μορίου τοῦ ἑτέρου τῶν
[1, 18]	ἐνέργεια; Ναί, ἀλλὰ καὶ νῦν	φαμεν	τοῦτο ὁμοίως, τὴν ἐνέργειαν τῆς
[1, 10]	ἀφ´ ὧν εἰσί, μεταβάλλουσιν, ὥσπερ	ἔφαμεν	παραβάλλοντες ἐπὶ τῶν ἐν γεωμετρίᾳ.
[1, 2]	δ´ εὐδαιμονίαν ἐκ πολλῶν ἀγαθῶν	συντίθεμεν·	ἐὰν δὴ τὸ βέλτιστον σκοπῶν
[1, 4]	κατὰ τὰς ἀρετὰς εὐδαίμονες ἂν	εἴημεν	καὶ ἔχοιμεν τὸ ἄριστον ἀγαθόν.
[1, 9]	μαινομένους. Διὰ δὴ δύο αἰτίας	δόξαιμεν	ἂν ἀντιτιθέναι τῇ μεσότητι τὴν
[1, 31]	ποῖα. Πρῶτον μὲν οὖν εἰ	λάβοιμεν	τί ἐστι τὸ δίκαιον, ἔστιν
[1, 32]	περὶ ἑκάστης αὐτῶν, ὅτι εἰ	πράττοιμεν	κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον τὸ
[1, 4]	ἀρετὰς εὐδαίμονες ἂν εἴημεν καὶ	ἔχοιμεν	τὸ ἄριστον ἀγαθόν. Ἐπεὶ δ´
[1, 20]	σώφρων. Οὐδὲ γὰρ τἆλλα ζῷα	λέγομεν	εἶναι σώφρονα ἔξω ἀνθρώπου, διὰ
[1, 24]	φανερά ἐστιν οὖσα τοιαύτη οἵαν	λέγομεν·	ἐπεὶ γὰρ ἐν τῷ καιρῷ
[1, 32]	πολιτικῆς τινος πραγματείας ὑπὲρ σοφίας	λέγομεν.	Ὅτι ἴσως γε πρῶτον μὲν
[1, 3]	τὸ μετὰ τοῦτο, ὃ καὶ	λέγομεν	πάντες καὶ δοκεῖ καὶ τέλος
[1, 32]	ἐπεὶ περὶ τῶν ἐν ψυχῇ	λέγομεν,	περὶ ἁπάντων λέγειν· ἔστι δὲ
[1, 10]	ἄλλο; Οὔτε γὰρ ἀψύχων οὐθὲν	λέγομεν	πράττειν οὔτε τῶν ἐμψύχων τῶν
[1, 4]	οὐθὲν ἄλλο ἢ τὸ εὐδαιμονεῖν	λέγομεν.	Τὸ ἄρα εὐδαιμονεῖν καὶ ἡ
[1, 18]	ἄν τις εἴποι, πρότερον μὲν	ἐλέγομεν	τὴν ἐνέργειαν κρεῖττον εἶναι ἢ
[1, 10]	τοιούτους; Τὸ δ´ οὐκ ἀληθές·	ψέγομεν	γὰρ καὶ τοὺς τοιούτους, ὅταν
[1, 16]	δὲ τὴν λύπην τὰ καλὰ	φεύγομεν.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΗ' Ἔτι δ´ ἐστὶν
[1, 17]	καὶ λύπη· τὴν μὲν γὰρ	φεύγομεν,	τὴν δὲ αἱρούμεθα. Ἐπεὶ οὖν
[1, 31]	οὐκέτι ἑκόντες· τὸ γὰρ κολάζεσθαι	φεύγομεν,	ὥστε δῆλον ὅτι οὐκ ἂν
[1, 9]	ἐπιδίδομεν, ταῦτα καὶ μᾶλλον ἐναντία·	ἐπιδίδομεν	δὲ πρὸς ἀκολασίαν μᾶλλον ἢ
[1, 9]	πεφύκαμεν· πρὸς ἃ δὲ μᾶλλον	ἐπιδίδομεν,	ταῦτα καὶ μᾶλλον ἐναντία· ἐπιδίδομεν
[1, 18]	ἡ ἐνέργεια, τοῦτο τῇ ἀρετῇ	ἀποδίδομεν	ὡς κάλλιον, ἀλλ´ ἐν ᾧ
[1, 16]	τοῦτο; Πολλὰ γὰρ διανοούμεθα καὶ	δοξάζομεν	κατὰ διάνοιαν· ἆρ´ οὖν ἃ
[1, 16]	τοῦ διανοηθῆναι καὶ βουλεύσασθαι, οἷον	καθίζομεν	καὶ ἀνιστάμεθα καὶ ἄλλα πολλὰ
[1, 32]	ὑπόληψίς ἐστιν, ᾗ ὑπὲρ ἁπάντων	ἐπαμφοτερίζομεν,	πρὸς τὸ καὶ εἶναι ταῦτα
[1, 32]	ἐπαινετόν. Ἀλλὰ βέλτιον, ὡς ἡμεῖς	ἀφορίζομεν,	τὸ μετὰ λόγου εἶναι τὴν
[1, 32]	τὸ αἰσθητόν· ταῦτα δὲ ψυχῇ	γνωρίζομεν·	ἕτερον ἄρ´ ἂν εἴη τὸ
[1, 32]	ψυχῆς εἶναι μέρη οἷς ταῦτα	γνωρίζομεν.	Ἕτερον δ´ ἐστὶ τὸ νοητὸν
[1, 32]	γὰρ ἀκοῇ, χυμὸν δὲ γεύσει	γνωρίζομεν,	χρῶμα δὲ ὄψει) ὁμοίως δὲ
[1, 10]	τοίνυν ὅτι καὶ αὗται μεταβάλλουσιν.	Μεταβάλλομεν	δὲ καὶ ταῖς πράξεσιν ἑκόντες·
[1, 16]	ὁμοίως. τῆς γὰρ ἀρετῆς στοχαζόμενοι	ἁμαρτάνομεν	ἐπὶ τὰς πεφυκυίας ὁδούς. ἔστι
[1, 16]	ἐν οἷς διτταὶ αἱ ἁμαρτίαι.	ἁμαρτάνομεν	οὖν ἐν τοῖς πρακτοῖς καὶ
[1, 1]	ἐπαΐειν. Οὐ γὰρ μόνον ὅπως	εἰδήσομεν	τί ἐστι σκοπεῖσθαι δεῖ, ἀλλὰ
[1, 4]	τῆς ψυχῆς ἀρετὴν ἄρα εὖ	ζήσομεν.	Τὸ δέ γε εὖ ζῆν
[1, 11]	πόθεν; Ὅτι ὅσα μὴ ἑκόντες	πράττομεν,	ἀναγκαζόμενοι πράττομεν, ἐπὶ δὲ τοῖς
[1, 16]	γὰρ τὴν ἡδονὴν τὰ φαῦλα	πράττομεν,	διὰ δὲ τὴν λύπην τὰ
[1, 6]	γὰρ τὴν ἡδονὴν τὰ φαῦλα	πράττομεν,	διὰ δὲ τὴν λύπην τῶν
[1, 14]	ἐστίν, οἷον ὅσα ἡδονῆς ἕνεκεν	πράττομεν.	Εἰ γάρ τις λέγοι ὅτι
[1, 10]	πράξεις καὶ οὐδέποτε τὰ αὐτὰ	πράττομεν,	εἰσὶν δὲ αἱ πράξεις γεγενημέναι
[1, 31]	Δίκαια μὲν γὰρ καὶ ἄδικα	πράττομεν	ἑκόντες, ἀδικούμεθα δὲ οὐκέτι ἑκόντες·
[1, 11]	ὅσα μὴ ἑκόντες πράττομεν, ἀναγκαζόμενοι	πράττομεν,	ἐπὶ δὲ τοῖς ἐξ ἀνάγκης
[1, 11]	μὲν οὕτως ῥηθῆναί ἐστιν ὃ	πράττομεν	μὴ ἀναγκαζόμενοι· ἀλλ´ ἴσως σαφέστερον
[1, 11]	αὐτοῦ. Ἔστιν οὖν καθ´ ὃ	πράττομεν	ὄρεξις· ὀρέξεως δ´ ἐστὶν εἴδη
[1, 16]	ἑκούσιον προαιρετόν. ἑκόντες γὰρ πολλὰ	πράττομεν	πρὸ τοῦ διανοηθῆναι καὶ βουλεύσασθαι,
[1, 16]	γὰρ προαιρώμεθα πράττειν βουλευσάμενοι, ἑκόντες	πράττομεν.	Φαίνονται δέ τινες ὀλίγοι καὶ
[1, 7]	εἰσὶν καθ´ ἃς πρὸς ταῦτα	ἔχομεν	εὖ ἢ κακῶς, οἷον πρὸς
[1, 4]	τι παρὰ ταῦτα, ᾧ οὐθὲν	ἔχομεν	οἰκειότερον ὄνομα ἐπιθεῖναι ἢ θρεπτικόν)
[1, 7]	εἰ μὲν λίαν ὀργίλως, κακῶς	ἔχομεν	πρὸς ὀργήν, εἰ δ´ ὅλως
[1, 7]	οἷς δεῖ, καὶ οὕτως κακῶς	ἔχομεν	πρὸς ὀργήν. Τὸ ἄρα μέσως
[1, 7]	λεγόμεθα, οἷον καθ´ ἃς δυνατοί	ἐσμεν	ὀργισθῆναι λυπηθῆναι ἐλεῆσαι, {καὶ} τὰ
[1, 1]	μέρος ἀγαθῶν, ἢ τῷ ὁρισμῷ	δείκνυμεν	ὅτι ὁ αὐτὸς λόγος ἐφαρμόττει
[1, 16]	τοῦτο δὴ πράττοντες κατὰ προαίρεσιν	δοκοῦμεν	πράττειν. Εἰ τοίνυν ἡ προαίρεσις
[1, 4]	τῆς ψυχῆς ᾧ τρεφόμεθα, ὃ	καλοῦμεν	θρεπτικόν (τοῦτο γὰρ εὔλογόν ἐστιν
[1, 22]	εἴδη πλείω, οἷον κίμβικάς τινας	καλοῦμεν	καὶ κυμινοπρίστας καὶ αἰσχροκερδεῖς καὶ
[1, 31]	καὶ ἔστι δίκαιον ἤδη καὶ	καλοῦμεν	κατὰ νόμον δίκαιον. Βέλτιον οὖν
[1, 13]	ἢ παρ´ ἃ βούλονται ποιεῖν,	ἐροῦμεν	βιαζομένοις ἃ ἂν ποιῶσι ποιεῖν·
[1, 13]	ἡ αἰτία, οὐκέτι τούτους βιάζεσθαι	ἐροῦμεν.	Εἰ δὲ μή, ὁ ἀκρατὴς
[1, 2]	ἄριστον ἀγαθόν. Τὸ γὰρ τέλειον	ζητοῦμεν	ἀγαθόν, ἡ δὲ φρόνησις μόνη
[1, 31]	Οὐ τοῦτο δέ γε ἡμεῖς	ζητοῦμεν,	ἀλλὰ τὸ πολιτικόν· ἐν ἰσότητι
[1, 31]	τοῦ κατὰ νόμον. Ἀλλ´ ὃ	ζητοῦμεν,	δίκαιόν ἐστι πολιτικόν. Τὸ δὲ
[1, 31]	δίκαιον. Τοῦτο δ´ ἐστὶν ὃ	ζητοῦμεν	δίκαιον καὶ τὴν δικαιοσύνην τὴν
[1, 31]	οὐδὲ τὴν περὶ ταῦτα δικαιοσύνην	ζητοῦμεν.	Κατὰ μὲν γὰρ ταῦτα τὰ
[1, 2]	ἔστιν ἁπλοῦν τὸ ἄριστον ὃ	ζητοῦμεν	νῦν. Οἷον λέγοι ἄν τις
[1, 2]	ἐστὶν τὸ ἄριστον ἡμῖν ὃ	ζητοῦμεν,	ὅ ἐστι τέλος τέλειον· τὸ
[1, 2]	ἄρα τοῦτο τὸ ἄριστον ὃ	ζητοῦμεν,	οὐδὲ τὸ οὕτως ἄριστον. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[1, 31]	τοιούτοις ἀδικήμασιν, ἐν οἷς ἡμεῖς	ζητοῦμεν,	οὐκ ἐνδέχεται αὐτὸν αὑτὸν ἀδικεῖν.
[1, 10]	φασίν, ὅταν νοσῶμεν ἢ αἰσχροὶ	ὦμεν,	οὐδεὶς ψέγει τοὺς τοιούτους; Τὸ
[1, 1]	δ´ οὐ δυνησόμεθα, ἐὰν μὴ	εἰδῶμεν	καὶ ἐκ τίνων καὶ πῶς
[1, 4]	καὶ τἆλλα μέν, ψυχῇ δὲ	ζῶμεν·	διὰ τὴν τῆς ψυχῆς ἀρετὴν
[1, 4]	ὅτι οὐθενὶ ἄλλῳ ἢ ψυχῇ	ζῶμεν·	ἐν ψυχῇ δέ ἐστιν ἀρετή·
[1, 2]	Ἐπεὶ δ´ ὑπὲρ τούτων διώρισται,	πειραθῶμεν	λέγειν τἀγαθὸν ποσαχῶς λέγεται. Ἔστι
[1, 10]	καὶ τοὺς τοιούτους, ὅταν αὐτοὺς	οἰηθῶμεν	αἰτίους εἶναι τοῦ νοσεῖν ἢ
[1, 31]	ἐστὶ τῆς ἀριστερᾶς, κἂν πάντα	ποιῶμεν	τῇ ἀριστερᾷ καθάπερ τῇ δεξιᾷ.
[1, 1]	ἢ τῇ ἐπαγωγῇ, οἷον ὅταν	θέλωμεν	δεῖξαι ὅτι ἡ μεγαλοψυχία ἐστὶν
[1, 4]	ἐστιν εἶναι· τοὺς γοῦν λίθους	ὁρῶμεν	ἀδυνάτους τρέφεσθαι ὄντας, ὥστε δῆλον
[1, 10]	πράξεών ἐστι γεννητικός. Ἐπεὶ οὖν	ὁρῶμεν	μεταβαλλούσας τὰς πράξεις καὶ οὐδέποτε
[1, 4]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ' Μετὰ τοίνυν τοῦτο	ὁρῶμεν	ὅτι οὐθενὶ ἄλλῳ ἢ ψυχῇ
[1, 31]	γὰρ ἂν ἡμεῖς θώμεθα καὶ	νομίσωμεν,	τοῦτο καὶ ἔστι δίκαιον ἤδη
[1, 10]	Διὰ τί γάρ, φασίν, ὅταν	νοσῶμεν	ἢ αἰσχροὶ ὦμεν, οὐδεὶς ψέγει
[1, 31]	δ´ οἷον εἰ τῇ ἀριστερᾷ	μελετῷμεν	πάντες ἀεὶ βάλλειν, γινοίμεθα ἂν
[1, 7]	ἀναλγήτως ἔχειν. Ὅταν οὖν οὕτως	ἔχωμεν,	εὖ διακείμεθα. Ὁμοίως δὲ {καὶ}
[1, 1]	τοῦ τὰς ἀρετὰς ἐπιστήμας εἶναι	συνέβαινεν	αὐτῷ τὰς ἀρετὰς μάτην εἶναι.
[1, 31]	τὸν πολέμιον ἀποκτείνειν τὸν πατέρα	ἀπέκτεινεν,	ἄδικον μέν τι ἔπραξεν, ἀδικεῖ
[1, 31]	τῇ φύσει ὂν δίκαιον μὴ	ἔκρινεν,	ταύτῃ μὲν ἀδικεῖ, ᾗ δὲ
[1, 31]	πατέρα ἀπέκτεινεν, ἄδικον μέν τι	ἔπραξεν,	ἀδικεῖ μέντοι οὐθένα, ἀτυχεῖ δέ.
[1, 32]	λόγος ὁ ὀρθὸς κελεύσειεν, οὕτως	ἔπραξεν)	ἀλλ´ ὅμως ἡ τοιαύτη πρᾶξις
[1, 1]	οὐκέτι ὀρθῶς. Τὴν γὰρ ἀρετὴν	κατέμιξεν	{καὶ συνέζευξεν} εἰς τὴν πραγματείαν
[1, 1]	Τὴν γὰρ ἀρετὴν κατέμιξεν {καὶ	συνέζευξεν}	εἰς τὴν πραγματείαν τὴν ὑπὲρ
[1, 1]	ἐπιγενόμενος βέλτιον καὶ ἐπὶ πλεῖον	εἶπεν	ὑπὲρ τούτων, οὐκ ὀρθῶς δὲ
[1, 31]	καὶ τὸ ἀντιπαθεῖν πλείω ὧν	ἐποίησεν	δίκαιον ἐστίν. Ἐπεὶ δὲ τὸ
[1, 31]	ᾤοντο δίκαιον εἶναι, ἅ τις	ἐποίησεν,	ταῦτ´ ἀντιπαθεῖν· τὸ δὲ τοιοῦτον
[1, 31]	καὶ γὰρ ἦρξε πρότερος καὶ	ἠδίκησεν,	ἀδικεῖ δὲ κατ´ ἀμφότερα, ὥστε
[1, 31]	δὲ πώποτε αὐτὸς αὑτὸν παρακαταθήκην	ἀπεστέρησεν,	οὐδ´ ἐμοίχευσεν τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα,
[1, 1]	τούτων εἰρήκασιν. Πρῶτος μὲν οὖν	ἐνεχείρησεν	Πυθαγόρας περὶ ἀρετῆς εἰπεῖν, οὐκ
[1, 31]	αὐτὸς αὑτὸν παρακαταθήκην ἀπεστέρησεν, οὐδ´	ἐμοίχευσεν	τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα, οὐδ´ ἔκλεψεν
[1, 15]	προνοίας. Ἔδωκε μὲν γὰρ φιλίᾳ,	διήμαρτεν	δὲ τούτου· διὸ οὐχ ἑκούσιον
[1, 27]	πάντας λέγων καὶ πράττων ἃ	ἔτυχεν,	ὁ δὲ καταπεπληγμένος ὁ ἐναντίος
[1, 31]	ἐμοίχευσεν τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα, οὐδ´	ἔκλεψεν	αὐτὸς τὰ ἑαυτοῦ· ὥστε εἰ
[1, 31]	δίκαιον, εἴ τις τὸν ὀφθαλμὸν	ἐξέκοψεν	τινός, ἀντεκκοπῆναι μόνον, ἀλλὰ πλείονα
[1, 31]	ὥστε εἰ τὸ ἴσον ἔχειν	ἦν	δίκαιον, τὸ δ´ ἔλαττον ἔχειν
[1, 18]	προαίρεσιν ἣν ἔχει, ἐπεὶ εἰ	ἦν	εἰδέναι τὴν ἑκάστου γνώμην, ὡς
[1, 31]	ἑκουσίως (τὸ δὲ ἑκουσίως ὃ	ἦν,	εἴρηται ἐν τοῖς ἐπάνω ἡμῖν)
[1, 4]	ἐνεργείᾳ ἡ εὐδαιμονία. Ὧν γὰρ	ἦν	ἕξις καὶ χρῆσις, ἡ χρῆσις
[1, 31]	ἔργον ἢ ὁ σκυτεύς, καὶ	ἦν	ἔργον ἀντικαταλλάτεσθαι {καὶ} τῷ σκυτεῖ
[1, 4]	τὰς ἀρετὰς οὐχ ὑπάρχει, ὃ	ἦν	κατὰ τὴν ἐνέργειαν. Μετὰ τοῦτο
[1, 1]	λοιπῶν ἐπιστημῶν· τοῦτο δὲ οὐδεμιᾶς	ἦν	λέγειν οὔτε δυνάμεως οὔτ´ ἐπιστήμης
[1, 16]	τὸ δὲ κατὰ προαίρεσιν πᾶν	ἦν	μετὰ διανοίας. οὐκ ἄρα τὸ
[1, 31]	οἰκοδόμον, ἀνθ´ ὑποδημάτων δ´ οὐκ	ἦν	οἰκίαν λαβεῖν, ἐνταῦθα ἤδη ἐνόμισαν,
[1, 31]	μή ποτε ταῦτα οὐκ ἀληθῆ	ἦν,	οὐδ´ ἐνδέχεται αὐτὸν ἀδικεῖν αὑτόν.
[1, 32]	ἐδόκει εἶναι, ἀλλ´ οὐ φρόνιμος	ἦν.	Τοῦ γὰρ φρονίμου καὶ τῆς
[1, 19]	τὴν αἰσχύνην περιέλω δι´ ἣν	ἦν	ἀνδρεῖος, οὐκέτι ἔσται ἀνδρεῖος. Ἔτι
[1, 18]	εἶναι δηλῶσαι τὴν ἑκάστου προαίρεσιν	ἣν	ἔχει, ἐπεὶ εἰ ἦν εἰδέναι
[1, 19]	οὖν τὴν αἰσχύνην περιέλω δι´	ἣν	ἦν ἀνδρεῖος, οὐκέτι ἔσται ἀνδρεῖος.
[1, 7]	λίαν ὀργίλως, κακῶς ἔχομεν πρὸς	ὀργήν,	εἰ δ´ ὅλως μὴ ὀργιζόμεθα
[1, 7]	ὀργῆς καὶ ἀναλγησίας τῆς πρὸς	ὀργήν.	Ὁμοίως {καὶ} ἐπ´ ἀλαζονείας καὶ
[1, 7]	καὶ οὕτως κακῶς ἔχομεν πρὸς	ὀργήν.	Τὸ ἄρα μέσως ἔχειν τὸ
[1, 1]	δὴ ὑπὲρ τοῦ κατὰ τὴν	ἐπαγωγὴν	κοινοῦ ἀγαθοῦ λεκτέον τῇ πολιτικῇ,
[1, 1]	μὴν οὐδὲ τοῦ κατὰ τὴν	ἐπαγωγὴν	κοινοῦ. Διὰ τί; Ὅτι ὅταν
[1, 4]	ζῆν αὐτῷ ὑπάρχει, ἀλλὰ τὸ	ζῆν	αὐτῷ κατὰ τὰς ἀρετὰς οὐχ
[1, 4]	εὐδαίμονα εἶναι· τὸ μὲν γὰρ	ζῆν	αὐτῷ ὑπάρχει, ἀλλὰ τὸ ζῆν
[1, 4]	ζῆν ἐστίν, τὸ δ´ εὖ	ζῆν	ἐν τῷ κατὰ τὰς ἀρετὰς
[1, 4]	ἐν τῷ κατὰ τὰς ἀρετὰς	ζῆν.	Ἐπειδήπερ οὖν τὸ ἄριστον ἀγαθόν
[1, 4]	ἡ εὐδαιμονία ἐν τῷ εὖ	ζῆν	ἐστίν, τὸ δ´ εὖ ζῆν
[1, 4]	ζήσομεν. Τὸ δέ γε εὖ	ζῆν	καὶ εὖ πράττειν οὐθὲν ἄλλο
[1, 3]	τὸ εὖ πράττειν καὶ εὖ	ζῆν.	Τὸ δὲ τέλος ἐστὶν οὐχ
[1, 4]	ἐν τῷ κατὰ τὰς ἀρετὰς	ζῆν.	Τοῦτ´ ἄρ´ ἐστὶν τέλος καὶ
[1, 14]	ἀναγκαζόμενος ὑπὸ τῶν πραγμάτων. Οἷον	ἠναγκάσθην	συντονώτερον βαδίσαι εἰς ἀγρόν· εἰ
[1, 14]	Εἰ γάρ τις λέγοι ὅτι	ἠναγκάσθην	τὴν τοῦ φίλου γυναῖκα διαφθεῖραι
[1, 19]	Ἕκτορα λέγοντα Πουλυδάμας μοι πρῶτος	ἐλεγχείην	ἀναθήσει, διὸ οἴεται δεῖν μάχεσθαι.
[1, 15]	ἀκούσιόν ἐστι τό τε κατ´	ἀνάγκην	καὶ κατὰ βίαν γιγνόμενον, καὶ
[1, 31]	οὐδεὶς δὲ πώποτε αὐτὸς αὑτὸν	παρακαταθήκην	ἀπεστέρησεν, οὐδ´ ἐμοίχευσεν τὴν ἑαυτοῦ
[1, 31]	νόμῳ ὡρισμένον, οἷον τὸ τὴν	παρακαταθήκην	ἀποστερῆσαι ἄδικον ἐστί, τὸ δ´
[1, 31]	ἀδικημάτων. Ἀδικοῦσι γὰρ πάντες ἤτοι	παρακαταθήκην	ἀποστεροῦντες ἢ μοιχεύοντες ἢ κλέπτοντες
[1, 1]	μοι ἔχειν ἡ πραγματεία οὐκ	ἠθικὴν	ἀλλὰ πολιτικήν. Δεῖ ἄρα, ὡς
[1, 32]	ἄλλο τέλος, οἷον παρὰ τὴν	οἰκοδομικήν,	ἐπειδή ἐστιν ποιητικὴ οἰκίας, οἰκία
[1, 32]	ἐπιστήμας ἐπιβλέψας, οἷον ἐπὶ τὴν	οἰκοδομικήν.	Ἔστιν γάρ, ὡς φαμέν, ἐν
[1, 3]	δὲ σπουδαίαν οἰκίαν, ἀλλὰ τὴν	οἰκοδομικήν·	καὶ οὗ ποιητικὸς ὁ οἰκοδόμος,
[1, 1]	καὶ εἶναι ἐπιστήμονα (εἰ γὰρ	ἰατρικήν	τις οἶδεν τί ἐστίν, καὶ
[1, 17]	Καὶ εὔλογον δὲ τούτου εἶναι	προθετικὴν	τὴν ἀρετήν· ἐν οἷς γὰρ
[1, 1]	ἡ πραγματεία οὐκ ἠθικὴν ἀλλὰ	πολιτικήν.	Δεῖ ἄρα, ὡς ἔοικε, πρῶτον
[1, 31]	παρ´ ἀλλήλων, καὶ τούτῳ τὴν	πολιτικὴν	κοινωνίαν συνέχειν. Ἐπεὶ οὖν τὸ
[1, 17]	γὰρ τοῦτο καλῶς προθῆται, οἷον	καλὴν	οἰκίαν ποιῆσαι, καὶ τὰ πρὸς
[1, 3]	οὐκ ἄλλην μὲν ποιοῦσαν οἰκίαν,	ἄλλην	δὲ σπουδαίαν οἰκίαν, ἀλλὰ τὴν
[1, 3]	τοίνυν τοῦτο ἔχει τὰ ἀγαθὰ	ἄλλην	διαίρεσιν. Ἔστι γὰρ τῶν ἀγαθῶν
[1, 2]	ἄλλο τοιοῦτον. Ἀλλ´ ἔτι καὶ	ἄλλην	ἔχει τἀγαθὰ διαίρεσιν· οἷόν ἐστι
[1, 3]	τῶν ἐπιστημῶν πασῶν, ὄψεται οὐκ	ἄλλην	μὲν ποιοῦσαν οἰκίαν, ἄλλην δὲ
[1, 10]	Ἔλεγον δὲ καὶ τοιαύτην τινὰ	παραβολήν,	βουλόμενοι δεικνύναι ὅτι οὐχ ἑκούσιον.
[1, 20]	καὶ μὴ ἀγόμενος, ὥστε εἰς	ὑπερβολὴν	αὐτῶν ἀπολαύων πάντα τἆλλα ποιεῖσθαι
[1, 8]	ἐστὶν τὸ μήτε πρὸς τὴν	ὑπερβολὴν	ἔχειν μήτε πρὸς τὴν ἔνδειαν·
[1, 8]	ἔχειν, τοῦ δὲ κακῶς πρὸς	ὑπερβολὴν	καὶ ἔνδειαν. Ἐπεὶ τοίνυν ἐστὶν
[1, 20]	γάρ εἰσι ψεκτοί, καὶ καθ´	ὑπερβολὴν	καὶ κατ´ ἔνδειαν. Ὥστε εἴπερ
[1, 9]	ἂν ἀντιτιθέναι τῇ μεσότητι τὴν	ὑπερβολὴν	καὶ τὴν ἔνδειαν. Ἢ γὰρ
[1, 22]	κατ´ ἔλλειψιν ὁ δὲ καθ´	ὑπερβολήν.	Ὁ ἄρα ἐλευθέριος, ἐπειδή ἐστιν
[1, 21]	τοίνυν καὶ ὁ κατὰ τὴν	ὑπερβολὴν	ψεκτὸς καὶ ὁ κατὰ τὴν
[1, 32]	τῆς σοφίας, καὶ παρασκευάζει ταύτῃ	σχολὴν	καὶ τὸ ποιεῖν τὸ αὑτῆς
[1, 32]	πάντων, ἀλλὰ παρασκευάζει τῷ δεσπότῃ	σχολήν,	ὅπως ἂν ἐκεῖνος μὴ κωλυόμενος
[1, 31]	ἐστι τοῦ πατρὸς ὁ υἱός.	Πλὴν	ὅταν ἤδη λάβῃ τὴν τοῦ
[1, 32]	οὔ, ἀπορήσειεν ἄν τις. Οὐ	μὴν	ἀλλ´ ἐντεῦθεν ἂν γένοιτο δῆλον
[1, 1]	βελτίστης βέλτιστον ἂν εἴη. Ἀλλὰ	μὴν	ἥ γε πολιτικὴ βελτίστη δύναμις,
[1, 31]	ἑκόντα ἅμα καὶ ἄκοντα· ἀλλὰ	μὴν	ὁ ἀδικῶν, ᾗ ἀδικεῖ, πλεῖον
[1, 12]	ἐπισκέπτεσθαι εἴ ἐστιν ἑκούσιον. Ἀλλὰ	μὴν	οἵ γε ἀκρατεῖς ἐφ´ ἃ
[1, 31]	ἐστὶ καὶ περὶ ταῦτα· ἀλλὰ	μὴν	οὐ τοῦτο τὸ δίκαιον οὐδὲ
[1, 19]	θάρρεσίν ἐστιν ἡ ἀνδρεία. Ἀλλὰ	μὴν	οὐδ´ ἐν τοῖς τοιούτοις, οἷον
[1, 1]	τοῦ κατὰ τὸν ὁρισμόν. Ἀλλὰ	μὴν	οὐδὲ τοῦ κατὰ τὴν ἐπαγωγὴν
[1, 1]	καὶ ἁπλῶς ἐν ἁπάσαις. Ἀλλὰ	μὴν	τὸ πότε ἀγαθὸν ἐν μὲν
[1, 11]	εἰδὼς ὅτι κακὰ ἐστίν· ἀλλὰ	μήν,	φησίν, ὅ γε ἀκρατὴς εἰδὼς
[1, 1]	ἐπιστημῶν συμβαίνει ἅμα εἰδέναι τὴν	ἐπιστήμην	τί ἐστι καὶ εἶναι ἐπιστήμονα
[1, 19]	Οὐδὲ Σωκράτης δὴ ὀρθῶς ἔλεγεν	ἐπιστήμην	φάσκων εἶναι τὴν ἀνδρείαν. Ἡ
[1, 23]	τιμᾶσθαι. Οὐδὲ γὰρ περὶ πᾶσαν	τιμὴν	ἔσται, ἀλλὰ περὶ τὴν βελτίστην,
[1, 31]	οἱ ἔλαττον λαμβάνοντες ἀντικαταλλάττονται ἢ	τιμὴν	ἢ ἔπαινον ἢ δόξαν ἢ
[1, 23]	καὶ μικροψυχίας, ἔστι δὲ περὶ	τιμὴν	καὶ ἀτιμίαν, καὶ περὶ τιμὴν
[1, 23]	τιμὴν καὶ ἀτιμίαν, καὶ περὶ	τιμὴν	οὐ τὴν παρὰ τῶν πολλῶν
[1, 19]	ἡ ἀνδρεία. Δεῖ δὲ τὴν	ὁρμὴν	γίνεσθαι ἀπὸ τοῦ λόγου διὰ
[1, 31]	δικαιοσύνη ἂν εἴη τῇ ἕξει	ὁρμὴν	ἔχουσα μετὰ προαιρέσεως περὶ ταῦτα
[1, 32]	τὸ μετὰ λόγου εἶναι τὴν	ὁρμὴν	πρὸς τὸ καλόν· τὸ γὰρ
[1, 4]	κἂν μὴ ἐμβάλῃς, οὐκ ἔχει	ὁρμὴν	πρὸς τὸ λαβεῖν. Οὕτω καὶ
[1, 4]	μὴ ἐμβάλῃς τροφήν, οὐκ ἔχει	ὁρμὴν	τοῦ τρέφειν. Διὸ οὐδὲ ἐνέργεια
[1, 18]	εἰ ἦν εἰδέναι τὴν ἑκάστου	γνώμην,	ὡς ἔχει πρὸς τὸ καλόν,
[1, 16]	τί τοῦτο ἔπραξας; Ὅτι οὐκ	ἐνῆν	ἄλλως, ἢ ὅτι βέλτιον οὕτως.
[1, 1]	τὴν ἀρχὴν οἰκείαν εἶναι καὶ	συνημμένην·	νῦν δὲ καὶ ἄνευ τοῦ
[1, 3]	εἰς φρόνησιν εἰς ἀρετὴν καὶ	ἡδονήν.	Ἤδη τοίνυν τὸ μετὰ τοῦτο,
[1, 16]	ἑκάτερα δὲ τούτων φερόμεθα δι´	ἡδονὴν	καὶ λύπην· διὰ μὲν γὰρ
[1, 11]	ἡδονὴ ἀκολουθεῖ, τὰ δὲ δι´	ἡδονὴν	οὐκ ἐξ ἀνάγκης. Καὶ ἄλλως
[1, 6]	ἡδονῇ. Διὰ μὲν γὰρ τὴν	ἡδονὴν	τὰ φαῦλα πράττομεν, διὰ δὲ
[1, 16]	λύπην· διὰ μὲν γὰρ τὴν	ἡδονὴν	τὰ φαῦλα πράττομεν, διὰ δὲ
[1, 31]	δίκαιον οὐδὲ τὴν περὶ ταῦτα	δικαιοσύνην	ζητοῦμεν. Κατὰ μὲν γὰρ ταῦτα
[1, 31]	ὃ ζητοῦμεν δίκαιον καὶ τὴν	δικαιοσύνην	τὴν περὶ ταῦτα. Τὸ τοίνυν
[1, 1]	γὰρ εἴ τις οἶδεν τὴν	δικαιοσύνην	τί ἐστίν, εὐθέως δίκαιος ἐστίν,
[1, 19]	ἔτι ἀνδρεῖος· ἂν οὖν τὴν	αἰσχύνην	περιέλω δι´ ἣν ἦν ἀνδρεῖος,
[1, 19]	δοκοῦσα εἶναι, οἷον εἰ δι´	αἰσχύνην	τὴν πρὸς τοὺς πολίτας ὑπομένουσι
[1, 31]	γὰρ ἀγνοίας αὐτοί εἰσιν αἴτιοι·	ἐξῆν	γὰρ αὐτοῖς μὴ πίνειν τοσοῦτον,
[1, 16]	τούτων φερόμεθα δι´ ἡδονὴν καὶ	λύπην·	διὰ μὲν γὰρ τὴν ἡδονὴν
[1, 16]	φαῦλα πράττομεν, διὰ δὲ τὴν	λύπην	τὰ καλὰ φεύγομεν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΗ'
[1, 6]	φαῦλα πράττομεν, διὰ δὲ τὴν	λύπην	τῶν καλῶν ἀπεχόμεθα· ὅλως τε
[1, 31]	οὗ ἕνεκεν· ἀλλ´ ἤδη καὶ	τὴν	ἄγνοιαν διοριστέον ἐστίν, πῶς ἂν
[1, 31]	αἴτιος, καὶ πράττῃ τι κατὰ	τὴν	ἄγνοιαν ἧς αὐτὸς αἴτιος ἐστίν,
[1, 10]	ἢ ἄδικος, οὐθεὶς ἂν ἕλοιτο	τὴν	ἀδικίαν. Ὁμοίως δ´ ἐπ´ ἀνδρείας
[1, 19]	εἴη ἔτι ἀνδρεῖος· ἂν οὖν	τὴν	αἰσχύνην περιέλω δι´ ἣν ἦν
[1, 11]	ἑκὼν ἂν πράττοι τὰ κατὰ	τὴν	ἀκρασίαν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ' Ἀλλὰ πάλιν
[1, 31]	ἀκρατὴς βουλόμενος πράττει τὰ κατὰ	τὴν	ἀκρασίαν, ὥστε αὐτὸς αὑτὸν ἀδικεῖ·
[1, 6]	εἰ δεῖ παρὰ γράμμα λέγοντα	τὴν	ἀλήθειαν ὡς ἔχει σκοπεῖν (δεῖ
[1, 31]	τὴν ἀξίαν ἕκαστον ἑκάστου διδόντας	τὴν	ἄλλαξιν ποιεῖσθαι παρ´ ἀλλήλων, καὶ
[1, 19]	ὀρθῶς ἔλεγεν ἐπιστήμην φάσκων εἶναι	τὴν	ἀνδρείαν. Ἡ γὰρ ἐπιστήμη ἐξ
[1, 5]	ὥστε οἱ μέτριοι φόβοι αὔξουσι	τὴν	ἀνδρείαν. Ὑπὸ τῶν αὐτῶν ἄρα
[1, 22]	μικρολόγους. Πάντες δ´ οὗτοι ὑπὸ	τὴν	ἀνελευθεριότητα πίπτουσιν. Τὸ μὲν γὰρ
[1, 31]	προσαγορεύσαντες νόμισμα, τούτῳ χρῆσθαι, καὶ	τὴν	ἀξίαν ἕκαστον ἑκάστου διδόντας τὴν
[1, 19]	τῶν ἐκβησομένων οὐ φοβοῦνται διὰ	τὴν	ἀπειρίαν. Οὐδὲ δὴ οὐδὲ τούτους
[1, 12]	κατὰ τῆς ἐπιθυμίας ἁρμόττουσιν, ὥστε	τὴν	ἀπορίαν ποιήσουσιν· ἔστι γὰρ ἀκρατῆ
[1, 6]	Ἔτι οὐ μόνον τοῖς τοιούτοις	τὴν	ἀρετὴν ἀφορίσειεν ἄν τις, ἀλλὰ
[1, 32]	τὴν προαίρεσιν προστιθεμένη τελείαν ποιεῖ	τὴν	ἀρετήν. Διὸ καὶ συνεργεῖ τῷ
[1, 17]	εὔλογον δὲ τούτου εἶναι προθετικὴν	τὴν	ἀρετήν· ἐν οἷς γὰρ ἡ
[1, 32]	καὶ προαιρούμενον τῷ λόγῳ. Διὸ	τὴν	ἀρετὴν ἔφη λόγον εἶναι, οὐκ
[1, 5]	ἄρα καὶ αὔξει καὶ φθείρει	τὴν	ἀρετήν. Καὶ γὰρ οἱ λίαν
[1, 32]	ὀρθῶς Σωκράτης ἔλεγεν, φάσκων εἶναι	τὴν	ἀρετὴν λόγον· οὐδὲν γὰρ ὄφελος
[1, 1]	γὰρ ἴσως ὄφελος εἰδέναι μὲν	τὴν	ἀρετήν, πῶς δὲ ἔσται καὶ
[1, 11]	γάρ ἐστι τὸ κυριώτατον πρὸς	τὴν	ἀρετήν, τὸ ἑκούσιον. Ἐκούσιον δὲ
[1, 1]	Οὐ γὰρ οἰκεία, δεῖ δὲ	τὴν	ἀρχὴν οἰκείαν εἶναι καὶ συνημμένην·
[1, 31]	πρὸς δεσπότην ἐστὶ δίκαιον διὰ	τὴν	αὐτὴν αἰτίαν· τοῦ γὰρ δεσπότου
[1, 18]	κρεῖττον εἶναι ἢ τὴν ἕξιν	τὴν	αὐτήν, νῦν δὲ οὐκ ἐξ
[1, 1]	τοῦτο δ´ ἐστὶ τὸ διὰ	τὴν	αὑτοῦ φύσιν αἱρετόν· ἢ οὗ
[1, 23]	πᾶσαν τιμὴν ἔσται, ἀλλὰ περὶ	τὴν	βελτίστην, καὶ τὸ τίμιον ἀγαθὸν
[1, 1]	μετὰ μέντοι τοῦτο οὐκέτι ὀρθῶς.	Τὴν	γὰρ ἀρετὴν κατέμιξεν {καὶ συνέζευξεν}
[1, 15]	ἄνθρωπον ἀποθανεῖν ὑπὸ τοῦ φίλτρου,	τὴν	δ´ ἄνθρωπον ἐν Ἀρείῳ πάγῳ
[1, 2]	ἄλλο δόξειεν εἶναι ἢ εὐδαιμονία,	τὴν	δ´ εὐδαιμονίαν ἐκ πολλῶν ἀγαθῶν
[1, 17]	λύπη· τὴν μὲν γὰρ φεύγομεν,	τὴν	δὲ αἱρούμεθα. Ἐπεὶ οὖν διῄρηται
[1, 32]	ψυχῆς· ἔστιν δ´ εἰς δύο	τὴν	διαίρεσιν ἔχον τὸ λόγον ἔχον
[1, 31]	ἐστὶν ὃ ζητοῦμεν δίκαιον καὶ	τὴν	δικαιοσύνην τὴν περὶ ταῦτα. Τὸ
[1, 1]	Οὐ γὰρ εἴ τις οἶδεν	τὴν	δικαιοσύνην τί ἐστίν, εὐθέως δίκαιος
[1, 15]	οὐχ ἑκούσιον ἐδόκει εἶναι, ὅτι	τὴν	δόσιν τοῦ φίλτρου οὐ μετὰ
[1, 31]	αὑτὸν παρακαταθήκην ἀπεστέρησεν, οὐδ´ ἐμοίχευσεν	τὴν	ἑαυτοῦ γυναῖκα, οὐδ´ ἔκλεψεν αὐτὸς
[1, 24]	ᾧ μὴ δεῖ καιρῷ ἐνδεικνύμενος	τὴν	ἑαυτοῦ εὐπορίαν) ὁ δὲ μικροπρεπὴς
[1, 12]	ἐγκρατὴς ἑκὼν πράττει τὰ κατὰ	τὴν	ἐγκράτειαν· ἐπαινεῖται γάρ, ἐπαινοῦνται δὲ
[1, 2]	ἄριστον; Οἷον αὐτὴν τὴν εὐδαιμονίαν	τὴν	ἐκ τούτων τῶν ἀγαθῶν οὖσαν
[1, 18]	ἔχει, ἐπεὶ εἰ ἦν εἰδέναι	τὴν	ἑκάστου γνώμην, ὡς ἔχει πρὸς
[1, 1]	ἐπαγωγή· ὁ δὲ ὁρισμὸς βούλεται	τὴν	ἑκάστου οὐσίαν λέγειν, ἤτοι ὅτι
[1, 18]	τὸ μὴ δυνατὸν εἶναι δηλῶσαι	τὴν	ἑκάστου προαίρεσιν ἣν ἔχει, ἐπεὶ
[1, 21]	ὑπερβολὴν ψεκτὸς καὶ ὁ κατὰ	τὴν	ἔλλειψιν· ὁ μέσος ἂν τούτων
[1, 19]	Ἡ γὰρ ἐπιστήμη ἐξ ἔθους	τὴν	ἐμπειρίαν λαβοῦσα ἐπιστήμη γίνεται· τοὺς
[1, 9]	τῇ μεσότητι τὴν ὑπερβολὴν καὶ	τὴν	ἔνδειαν. Ἢ γὰρ ἐξ αὐτοῦ
[1, 8]	τὴν ὑπερβολὴν ἔχειν μήτε πρὸς	τὴν	ἔνδειαν· πρὸς μεσότητα ἄρα τῶν
[1, 18]	τις εἴποι, πρότερον μὲν ἐλέγομεν	τὴν	ἐνέργειαν κρεῖττον εἶναι ἢ τὴν
[1, 4]	οὐχ ὑπάρχει, ὃ ἦν κατὰ	τὴν	ἐνέργειαν. Μετὰ τοῦτο τὸ μέλλον
[1, 18]	καὶ νῦν φαμεν τοῦτο ὁμοίως,	τὴν	ἐνέργειαν τῆς ἕξεως βέλτιον εἶναι.
[1, 18]	τὴν ἐνέργειαν κρεῖττον εἶναι ἢ	τὴν	ἕξιν τὴν αὐτήν, νῦν δὲ
[1, 1]	οὐδὲ δὴ ὑπὲρ τοῦ κατὰ	τὴν	ἐπαγωγὴν κοινοῦ ἀγαθοῦ λεκτέον τῇ
[1, 1]	Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ τοῦ κατὰ	τὴν	ἐπαγωγὴν κοινοῦ. Διὰ τί; Ὅτι
[1, 12]	τὴν ἐπιθυμίαν ἑκούσιον, τὸ παρὰ	τὴν	ἐπιθυμίαν ἀκούσιον· ὁ δ´ ἐγκρατὴς
[1, 12]	Εἰ δ´ ἐστὶν τὸ κατὰ	τὴν	ἐπιθυμίαν ἑκούσιον, τὸ παρὰ τὴν
[1, 12]	ἀκούσιον· ὁ δ´ ἐγκρατὴς παρὰ	τὴν	ἐπιθυμίαν πράττει· ὥστε ὁ ἐγκρατὴς
[1, 10]	σῶμα. Δεῖ γὰρ μὴ μόνον	τὴν	ἐπιμέλειαν ὑπάρχειν, ἀλλὰ καὶ τῇ
[1, 1]	τῶν ἐπιστημῶν συμβαίνει ἅμα εἰδέναι	τὴν	ἐπιστήμην τί ἐστι καὶ εἶναι
[1, 1]	πολιτικῆς, τὸ δ´ ὅλον καὶ	τὴν	ἐπωνυμίαν δικαίως δοκεῖ ἄν μοι
[1, 6]	ἦθος ἀπὸ τοῦ ἔθους ἔχει	τὴν	ἐπωνυμίαν· ἠθικὴ γὰρ καλεῖται διὰ
[1, 4]	συνεργεῖ τὸ μόριον τοῦτο πρὸς	τὴν	εὐδαιμονίαν. Μετὰ ταῦτα τοίνυν λεκτέον
[1, 2]	συγκρίνων τὸ ἄριστον; Οἷον αὐτὴν	τὴν	εὐδαιμονίαν τὴν ἐκ τούτων τῶν
[1, 16]	καὶ λύπην· διὰ μὲν γὰρ	τὴν	ἡδονὴν τὰ φαῦλα πράττομεν, διὰ
[1, 6]	καὶ ἡδονῇ. Διὰ μὲν γὰρ	τὴν	ἡδονὴν τὰ φαῦλα πράττομεν, διὰ
[1, 31]	δικαίων, μή, εἰ μεταβάλλει διὰ	τὴν	ἡμετέραν χρῆσιν, διὰ τοῦτ´ οὐκ
[1, 1]	ἀνάγων οὐκ οἰκείαν τῶν ἀρετῶν	τὴν	θεωρίαν ἐποιεῖτο· οὐ γάρ ἐστιν
[1, 1]	τὰ ἄλλα ἄνευ τοῦ κατὰ	τὴν	ἰδέαν ἀγαθοῦ διὸ οὐκ οἰκείαν
[1, 1]	Διὸ οὐχ ὑπὲρ τοῦ κατὰ	τὴν	ἰδέαν ἀγαθοῦ τὸν λόγον ποιεῖται.
[1, 11]	θυμὸς βούλησις. Πρῶτον μὲν οὖν	τὴν	κατ´ ἐπιθυμίαν πρᾶξιν ἐπισκεπτέον, πότερον
[1, 16]	τὰ φαῦλα πράττομεν, διὰ δὲ	τὴν	λύπην τὰ καλὰ φεύγομεν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[1, 6]	τὰ φαῦλα πράττομεν, διὰ δὲ	τὴν	λύπην τῶν καλῶν ἀπεχόμεθα· ὅλως
[1, 17]	τὸ σφάλλεσθαι ἡδονὴ καὶ λύπη·	τὴν	μὲν γὰρ φεύγομεν, τὴν δὲ
[1, 9]	μέλλοντα κατὰ τὸ ἦθος εὐδοκιμήσειν	τὴν	μεσότητα τῶν παθῶν ἑκάστου διατηρεῖν·
[1, 32]	ποίησιν ἄλλο τέλος, οἷον παρὰ	τὴν	οἰκοδομικήν, ἐπειδή ἐστιν ποιητικὴ οἰκίας,
[1, 32]	τὰς ἐπιστήμας ἐπιβλέψας, οἷον ἐπὶ	τὴν	οἰκοδομικήν. Ἔστιν γάρ, ὡς φαμέν,
[1, 3]	ἄλλην δὲ σπουδαίαν οἰκίαν, ἀλλὰ	τὴν	οἰκοδομικήν· καὶ οὗ ποιητικὸς ὁ
[1, 19]	ἐγγίγνεται ἡ ἀνδρεία. Δεῖ δὲ	τὴν	ὁρμὴν γίνεσθαι ἀπὸ τοῦ λόγου
[1, 32]	ἀφορίζομεν, τὸ μετὰ λόγου εἶναι	τὴν	ὁρμὴν πρὸς τὸ καλόν· τὸ
[1, 19]	μέν τις φοβεῖται μὴ ἀποβάλλῃ	τὴν	οὐσίαν, οὗτος δειλός, εἰ δέ
[1, 3]	οὐδεὶς γὰρ ἂν βούλοιτο ἔχειν	τὴν	ὄψιν μὴ μέλλων ὁρᾶν ἀλλὰ
[1, 23]	ἀτιμίαν, καὶ περὶ τιμὴν οὐ	τὴν	παρὰ τῶν πολλῶν ἀλλὰ τὴν
[1, 23]	τὴν παρὰ τῶν πολλῶν ἀλλὰ	τὴν	παρὰ τῶν σπουδαίων, καὶ μᾶλλον
[1, 31]	τὸ νόμῳ ὡρισμένον, οἷον τὸ	τὴν	παρακαταθήκην ἀποστερῆσαι ἄδικον ἐστί, τὸ
[1, 31]	οὐ τοῦτο τὸ δίκαιον οὐδὲ	τὴν	περὶ ταῦτα δικαιοσύνην ζητοῦμεν. Κατὰ
[1, 31]	ζητοῦμεν δίκαιον καὶ τὴν δικαιοσύνην	τὴν	περὶ ταῦτα. Τὸ τοίνυν δίκαιόν
[1, 32]	γὰρ ποιητικῶν ἐστί τι παρὰ	τὴν	ποίησιν ἄλλο τέλος, οἷον παρὰ
[1, 32]	πρακτὰ ἡ φρόνησις, περὶ δὲ	τὴν	ποίησιν καὶ τὰ ποιητὰ ἡ
[1, 32]	οἰκία αὐτῆς τὸ τέλος παρὰ	τὴν	ποίησιν, ὁμοίως ἐπὶ τεκτονικῆς καὶ
[1, 31]	συνέχει δὴ αὕτη ἡ ἀναλογία	τὴν	πολιτείαν. Ὥστε τὸ δίκαιον ἔοικεν
[1, 31]	ποιεῖσθαι παρ´ ἀλλήλων, καὶ τούτῳ	τὴν	πολιτικὴν κοινωνίαν συνέχειν. Ἐπεὶ οὖν
[1, 1]	ἀρετὴν κατέμιξεν {καὶ συνέζευξεν} εἰς	τὴν	πραγματείαν τὴν ὑπὲρ τἀγαθοῦ, οὐ
[1, 32]	ἡ πρᾶξις. Περὶ μὲν οὖν	τὴν	πρᾶξιν καὶ τὰ πρακτὰ ἡ
[1, 32]	ἄλλο οὐθὲν τέλος παρ´ αὐτὴν	τὴν	πρᾶξιν, οἷον παρὰ τὸ κιθαρίζειν
[1, 31]	φυσικὴ οὖσα οὐ ποιεῖ διὰ	τὴν	πρᾶξιν ταύτην τὰ παιδία λέγεσθαι
[1, 16]	{δὴ} συνδυαζομένων τινῶν τούτων εἶναι	τὴν	προαίρεσιν. Ἐπεὶ οὖν ἐστίν, ὥσπερ
[1, 16]	Ἔτι δὲ λοιπόν ἐστιν ἐπισκέψασθαι	τὴν	προαίρεσιν, πότερόν ἐστιν ὄρεξις, ἢ
[1, 32]	πρὸς δὲ τὸν λόγον καὶ	τὴν	προαίρεσιν προστιθεμένη τελείαν ποιεῖ τὴν
[1, 19]	εἶναι, οἷον εἰ δι´ αἰσχύνην	τὴν	πρὸς τοὺς πολίτας ὑπομένουσι τοὺς
[1, 4]	τὸ αὐτό γέ τοί φαμεν	τήν	τε ψυχὴν ποιεῖν καὶ τὴν
[1, 4]	τήν τε ψυχὴν ποιεῖν καὶ	τὴν	τῆς ψυχῆς ἀρετήν. Ἀλλ´ ἡ
[1, 4]	μέν, ψυχῇ δὲ ζῶμεν· διὰ	τὴν	τῆς ψυχῆς ἀρετὴν ἄρα εὖ
[1, 19]	οἴεται δεῖν μάχεσθαι. Οὐδὲ δὴ	τὴν	τοιαύτην φατέον εἶναι· ὁ γὰρ
[1, 31]	υἱός. Πλὴν ὅταν ἤδη λάβῃ	τὴν	τοῦ ἀνδρὸς τάξιν καὶ χωρισθῇ
[1, 14]	γάρ τις λέγοι ὅτι ἠναγκάσθην	τὴν	τοῦ φίλου γυναῖκα διαφθεῖραι ὑπὸ
[1, 2]	αὐτοῖς τούτοις συμβέβηκεν ἀγαθοῖς καὶ	τὴν	τύχην τῆς γενέσεως αὐτῶν αἰτίαν
[1, 17]	μὲν γὰρ ἅπαντες ὁμογνωμονοῦσιν, οἷον	τὴν	ὑγίειαν ὅτι ἀγαθόν) ἀλλ´ ἤδη
[1, 16]	προαιρεῖται ὑγιαίνειν, ἀλλὰ τὸ πρὸς	τὴν	ὑγίειαν προαιρούμεθα, περιπατεῖν, τροχάζειν· βουλόμεθα
[1, 2]	Οἷον τὰ ὑγιεινὰ θεὶς καὶ	τὴν	ὑγίειαν, σκόπει τί τούτων πάντων
[1, 1]	{καὶ συνέζευξεν} εἰς τὴν πραγματείαν	τὴν	ὑπὲρ τἀγαθοῦ, οὐ δὴ ὀρθῶς·
[1, 8]	ταῦτ´ ἐστὶν τὸ μήτε πρὸς	τὴν	ὑπερβολὴν ἔχειν μήτε πρὸς τὴν
[1, 9]	δόξαιμεν ἂν ἀντιτιθέναι τῇ μεσότητι	τὴν	ὑπερβολὴν καὶ τὴν ἔνδειαν. Ἢ
[1, 21]	Ἐπεὶ τοίνυν καὶ ὁ κατὰ	τὴν	ὑπερβολὴν ψεκτὸς καὶ ὁ κατὰ
[1, 2]	λέγοι ἄν τις εἶναι ἄριστον	τὴν	φρόνησιν ἁπάντων τῶν ἀγαθῶν καθ´
[1, 1]	νῦν δὲ καὶ ἄνευ τοῦ	τὴν	ψυχὴν εἶναι ἀθάνατον δείξει τις
[1, 1]	Μετὰ ταῦτα δὲ Πλάτων διείλετο	τὴν	ψυχὴν εἴς τε τὸ λόγον
[1, 1]	εἶναι συνέβαινεν αὐτῷ τὰς ἀρετὰς	μάτην	εἶναι. Διὰ τί; Ὅτι ἐπὶ
[1, 1]	Ἐκεῖνος γὰρ οὐδὲν ᾤετο δεῖν	μάτην	εἶναι, ἐκ δὲ τοῦ τὰς
[1, 1]	τῶν ἄλλων. Συμβαίνει οὖν καὶ	μάτην	τὰς ἀρετὰς εἶναι καὶ μὴ
[1, 4]	ποιεῖν καὶ τὴν τῆς ψυχῆς	ἀρετήν.	Ἀλλ´ ἡ μὲν ἀρετὴ ἐν
[1, 4]	ζῶμεν· διὰ τὴν τῆς ψυχῆς	ἀρετὴν	ἄρα εὖ ζήσομεν. Τὸ δέ
[1, 6]	οὐ μόνον τοῖς τοιούτοις τὴν	ἀρετὴν	ἀφορίσειεν ἄν τις, ἀλλὰ καὶ
[1, 32]	προαίρεσιν προστιθεμένη τελείαν ποιεῖ τὴν	ἀρετήν.	Διὸ καὶ συνεργεῖ τῷ λόγῳ
[1, 32]	τό γε βέλτιον εἰκός ἐστιν	ἀρετὴν	εἶναι, ὥστε δῆλον ὅτι ἡ
[1, 17]	δὲ τούτου εἶναι προθετικὴν τὴν	ἀρετήν·	ἐν οἷς γὰρ ἡ ἀρχὴ
[1, 32]	προαιρούμενον τῷ λόγῳ. Διὸ τὴν	ἀρετὴν	ἔφη λόγον εἶναι, οὐκ ὀρθῶς,
[1, 5]	καὶ αὔξει καὶ φθείρει τὴν	ἀρετήν.	Καὶ γὰρ οἱ λίαν φόβοι
[1, 3]	εἰς τρία, εἰς φρόνησιν εἰς	ἀρετὴν	καὶ ἡδονήν. Ἤδη τοίνυν τὸ
[1, 6]	ὅλως τε οὐκ ἔστιν λαβεῖν	ἀρετὴν	καὶ κακίαν ἄνευ λύπης καὶ
[1, 10]	Ἔοικεν οὖν ἐν τῷ κατ´	ἀρετὴν	καὶ κακίαν εἶναι τὸ ἑκούσιον.
[1, 1]	τοῦτο οὐκέτι ὀρθῶς. Τὴν γὰρ	ἀρετὴν	κατέμιξεν {καὶ συνέζευξεν} εἰς τὴν
[1, 32]	Σωκράτης ἔλεγεν, φάσκων εἶναι τὴν	ἀρετὴν	λόγον· οὐδὲν γὰρ ὄφελος εἶναι
[1, 32]	τὰ καλά, τοῦτό φασιν εἶναι	ἀρετήν·	ὀρθῶς μὲν οὐδ´ οὗτοι. Πράξαι
[1, 32]	λόγου ἡ φυσικὴ ὁρμὴ πρὸς	ἀρετήν.	Οὐδ´ αὖ ὁ λόγος καὶ
[1, 1]	ἴσως ὄφελος εἰδέναι μὲν τὴν	ἀρετήν,	πῶς δὲ ἔσται καὶ ἐκ
[1, 11]	ἐστι τὸ κυριώτατον πρὸς τὴν	ἀρετήν,	τὸ ἑκούσιον. Ἐκούσιον δὲ ἁπλῶς
[1, 31]	δ´ αὕτως οὐδ´ οἰκέτῃ πρὸς	δεσπότην	ἐστὶ δίκαιον διὰ τὴν αὐτὴν
[1, 31]	τι, ὡς φασίν, οἰκέτῃ πρὸς	δεσπότην	καὶ υἱῷ πρὸς πατέρα. Τὸ
[1, 31]	πρὸς πατέρα καὶ οἰκέτῃ πρὸς	δεσπότην	οὐκ ἂν δόξειεν εἶναι δίκαιον
[1, 32]	καὶ τὰ δίκαια καὶ καθ´	ἑκάστην	πρὸς τὰ τοιαῦτα· εἰσὶ δὲ
[1, 23]	τιμὴν ἔσται, ἀλλὰ περὶ τὴν	βελτίστην,	καὶ τὸ τίμιον ἀγαθὸν καὶ
[1, 31]	δεσπότην ἐστὶ δίκαιον διὰ τὴν	αὐτὴν	αἰτίαν· τοῦ γὰρ δεσπότου τί
[1, 18]	εἶναι ἢ τὴν ἕξιν τὴν	αὐτήν,	νῦν δὲ οὐκ ἐξ οὗ
[1, 2]	σκοποῖτο συγκρίνων τὸ ἄριστον; Οἷον	αὐτὴν	τὴν εὐδαιμονίαν τὴν ἐκ τούτων
[1, 32]	ἔστιν ἄλλο οὐθὲν τέλος παρ´	αὐτὴν	τὴν πρᾶξιν, οἷον παρὰ τὸ
[1, 10]	τὰ φαῦλα. Ἔλεγον δὲ καὶ	τοιαύτην	τινὰ παραβολήν, βουλόμενοι δεικνύναι ὅτι
[1, 19]	δεῖν μάχεσθαι. Οὐδὲ δὴ τὴν	τοιαύτην	φατέον εἶναι· ὁ γὰρ αὐτὸς
[1, 17]	καὶ τἆλλα ἐστίν, καὶ πρὸς	ταύτην	ἐστὶν ἡ ἀρχή, {καὶ τούτου
[1, 23]	καὶ μᾶλλον δὲ δὴ περὶ	ταύτην.	Οἱ γὰρ σπουδαῖοι εἰδότες καὶ
[1, 31]	οὐ ποιεῖ διὰ τὴν πρᾶξιν	ταύτην	τὰ παιδία λέγεσθαι ἄδικα· ἡ
[1, 20]	ἀλλ´ ἐν ἡδοναῖς ταῖς περὶ	ἁφὴν	καὶ γεῦσιν. Οὐδὲ δὴ περὶ
[1, 20]	γὰρ εἴ τις ἥδεται θεωρῶν	γραφὴν	ἢ ἀνδριάντα ἤ τι ἄλλο
[1, 4]	τρέφει, ἂν δὲ μὴ ἐμβάλῃς	τροφήν,	οὐκ ἔχει ὁρμὴν τοῦ τρέφειν.
[1, 4]	ἔχει· ἂν μὲν γὰρ ἐμβάλῃς	τροφήν,	τρέφει, ἂν δὲ μὴ ἐμβάλῃς
[1, 1]	ἰδέαν ἀγαθοῦ διὸ οὐκ οἰκείαν	ἀρχὴν	εἶναι τούτου τἀγαθοῦ. Οὐκ ὀρθῶς
[1, 1]	γὰρ οἰκεία, δεῖ δὲ τὴν	ἀρχὴν	οἰκείαν εἶναι καὶ συνημμένην· νῦν
[1, 1]	ὀρθαῖς ἴσας ἔχον δεῖξαι, λάβοι	ἀρχὴν	ὅτι ἡ ψυχὴ ἀθάνατος. Οὐ
[1, 2]	τούτοις συμβέβηκεν ἀγαθοῖς καὶ τὴν	τύχην	τῆς γενέσεως αὐτῶν αἰτίαν εἶναι.
[1, 1]	δὲ καὶ ἄνευ τοῦ τὴν	ψυχὴν	εἶναι ἀθάνατον δείξει τις δυσὶν
[1, 1]	ταῦτα δὲ Πλάτων διείλετο τὴν	ψυχὴν	εἴς τε τὸ λόγον ἔχον
[1, 4]	γέ τοί φαμεν τήν τε	ψυχὴν	ποιεῖν καὶ τὴν τῆς ψυχῆς
[1, 6]	ἀπεχόμεθα· ὅλως τε οὐκ ἔστιν	λαβεῖν	ἀρετὴν καὶ κακίαν ἄνευ λύπης
[1, 31]	ὑποδημάτων δ´ οὐκ ἦν οἰκίαν	λαβεῖν,	ἐνταῦθα ἤδη ἐνόμισαν, οὗ ταῦτα
[1, 9]	ἐν ἑκάστῳ γὰρ τὸ μέσον	λαβεῖν	ἔργον, οἷον κύκλον μὲν γράψαι
[1, 4]	οὐκ ἔχει ὁρμὴν πρὸς τὸ	λαβεῖν.	Οὕτω καὶ τοῦτο τὸ μόριον
[1, 16]	οὕτως, καὶ ἐν οἷς ἔστι	λαβεῖν	τὸ διὰ τί. τὸ δὲ
[1, 9]	μέσον τὸ ἐν αὐτῷ ἤδη	λαβεῖν	χαλεπόν, ὁμοίως δὲ καὶ ὀργισθῆναι
[1, 17]	οἷον πότερον ἀγαθὸν πρὸς ὑγίειαν	φαγεῖν	τοῦτο ἢ οὔ. Μάλιστα οὖν
[1, 19]	καὶ ἐν τοῖς τοιούτοις ἀνδρείους	λέγειν	ἄτοπον φαίνεται. Οὐδένα οὖν τῶν
[1, 1]	τοῦ μάλιστα ἀγαθοῦ φασι δεῖν	λέγειν,	αὐτὸ δὲ ἕκαστον μάλιστ´ ἐστὶν
[1, 32]	ἐν ψυχῇ λέγομεν, περὶ ἁπάντων	λέγειν·	ἔστι δὲ καὶ ἡ σοφία
[1, 4]	τὸν τοιοῦτον οὐ πάνυ βουλόμεθα	λέγειν	εὐδαίμονα εἶναι· τὸ μὲν γὰρ
[1, 1]	ὁρισμὸς βούλεται τὴν ἑκάστου οὐσίαν	λέγειν,	ἤτοι ὅτι ἀγαθὸν ἢ ὅτι
[1, 1]	οὖν ὑπὲρ τἀγαθοῦ τις ἐγχειρῇ	λέγειν,	οὐ λεκτέον ἐστὶν ὑπὲρ τῆς
[1, 1]	ἐπιστημῶν· τοῦτο δὲ οὐδεμιᾶς ἦν	λέγειν	οὔτε δυνάμεως οὔτ´ ἐπιστήμης ὡς
[1, 2]	δ´ ὑπὲρ τούτων διώρισται, πειραθῶμεν	λέγειν	τἀγαθὸν ποσαχῶς λέγεται. Ἔστι γὰρ
[1, 1]	Πότερον οὖν ὑπὲρ τούτου δεῖ	λέγειν	τἀγαθοῦ τοῦ ἐνυπάρχοντος; Ἢ οὔ;
[1, 1]	τὸ ὑπὲρ τοῦ κοινοῦ ἀγαθοῦ	λέγειν	τοῦ κατὰ τὸν ὁρισμόν. Ἀλλὰ
[1, 1]	λέγωσιν, ὑπὲρ τῆς ἰδέας δεῖν	λέγειν·	ὑπὲρ γὰρ τοῦ μάλιστα ἀγαθοῦ
[1, 1]	ΜΕΓΑΛΩΝ ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α' Ἐπειδὴ προαιρούμεθα	λέγειν	ὑπὲρ ἠθικῶν, πρῶτον ἂν εἴη
[1, 21]	Ἐχόμενον δ´ ἂν εἴη τούτου	λέγειν	ὑπὲρ πραότητος, {καὶ} τί ἐστι
[1, 1]	πολιτικῆς ὑπὲρ τοῦ κοινοῦ ἀγαθοῦ	λέγειν.	Ὑπὲρ τοῦ ἀγαθοῦ ἄρα, καὶ
[1, 1]	ταῦτα σκέψασθαι τί δεῖ αὐτοὺς	λέγειν	ὑπὲρ τούτων. Πρῶτον μὲν οὖν
[1, 7]	μέσως ἔχειν τὸ μήτε λίαν	ὑπεραλγεῖν	μήτε παντελῶς ἀναλγήτως ἔχειν. Ὅταν
[1, 4]	δῆλον ὅτι καὶ ταύτῃ δεήσει	ἐνεργεῖν·	τῆς γὰρ τελείας ἀρετῆς ἡ
[1, 15]	δ´ ἄνθρωπον ἐν Ἀρείῳ πάγῳ	ἀποφυγεῖν·	οὗ παροῦσαν δι´ οὐθὲν ἄλλο
[1, 1]	γὰρ τοῦ μάλιστα ἀγαθοῦ φασι	δεῖν	λέγειν, αὐτὸ δὲ ἕκαστον μάλιστ´
[1, 1]	ἀγαθοῦ λέγωσιν, ὑπὲρ τῆς ἰδέας	δεῖν	λέγειν· ὑπὲρ γὰρ τοῦ μάλιστα
[1, 1]	ἀρετάς. Ἐκεῖνος γὰρ οὐδὲν ᾤετο	δεῖν	μάτην εἶναι, ἐκ δὲ τοῦ
[1, 19]	πρῶτος ἐλεγχείην ἀναθήσει, διὸ οἴεται	δεῖν	μάχεσθαι. Οὐδὲ δὴ τὴν τοιαύτην
[1, 28]	ἄγροικος ὁ μήτε σκώπτειν βουλόμενος	δεῖν	μήτε σκωφθῆναι, ἀλλ´ ὀργιζόμενος· ὁ
[1, 1]	τῆς ἰδέας. Καίτοι οἴονταί γε	{δεῖν}	ὅταν ὑπὲρ τοῦ ἀγαθοῦ λέγωσιν,
[1, 28]	ὁ πάντα καὶ πᾶν οἰόμενος	δεῖν	σκώπτειν, ὅ τε ἄγροικος ὁ
[1, 23]	καὶ πρὸς τούτοις τιμᾶσθαι οἰόμενοι	δεῖν,	χαῦνοι· ὅσοι δὲ ἐλαττόνων αὑτοὺς
[1, 17]	ἢ τὰ πρὸς τὸ τέλος	ἰδεῖν;	Ἂν γὰρ τοῦτο καλῶς προθῆται,
[1, 1]	ὑπὲρ τούτων. Πρῶτον μὲν οὖν	ἰδεῖν	δεῖ ὅτι πάσης ἐπιστήμης καὶ
[1, 5]	καὶ ἡ ὑπερβολὴ φθείρει, τοῦτ´	ἰδεῖν	ἔστιν ἐκ τῶν ἠθικῶν (δεῖ
[1, 17]	δεῖ ἀκοῦσαι τῇ ἀκοῇ ἢ	ἰδεῖν.	Ἡ δὲ διάνοια οὐ τοιοῦτον,
[1, 9]	ἐν ἑκάστῳ τῶν παθῶν ἔστιν	ἰδεῖν	ὅτι τὸ ἐμπεριέχον τὸ μέσον
[1, 17]	οὐθὲν ἂν ἄλλο ποιῆσαι ἢ	ἰδεῖν,	οὐδὲ τῇ ἀκοῇ οὐθὲν ἄλλο
[1, 32]	τῷ ὀρθῶς τι κρῖναι καὶ	ἰδεῖν·	περὶ μικρῶν δὲ καὶ ἐν
[1, 10]	ἀρχῶν ἔχει. Ἐναργέστερον δ´ ἔστι	κατιδεῖν	τοῦτο ἐν τοῖς κατὰ γεωμετρίαν.
[1, 32]	ἐν τοῖς πρακτοῖς ἐστι τὸ	τεχνάζειν.	Ὥστε ἡ φρόνησις ἂν εἴη
[1, 1]	λέγοντα οὐκ ἔδει ὑπὲρ ἀρετῆς	φράζειν·	οὐδὲν γὰρ τούτῳ κἀκείνῳ κοινόν.
[1, 16]	πρὸς τὴν ὑγίειαν προαιρούμεθα, περιπατεῖν,	τροχάζειν·	βουλόμεθα δὲ τὰ τέλη. Ὑγιαίνειν
[1, 19]	ἀνδρεῖος ὤν, ἀλλὰ διὰ τὸ	νομίζειν	αὐτὸ εἶναι καλόν, καὶ τοῦτο
[1, 32]	τὴν πρᾶξιν, οἷον παρὰ τὸ	κιθαρίζειν	οὐκ ἔστιν ἄλλο τέλος οὐθέν,
[1, 16]	τινες ὀλίγοι καὶ τῶν νομοθετῶν	διορίζειν	τό τε ἑκούσιον καὶ τὸ
[1, 31]	τινός, ἀντεκκοπῆναι μόνον, ἀλλὰ πλείονα	παθεῖν,	ἀκολουθήσαντα τῇ ἀναλογίᾳ· καὶ γὰρ
[1, 19]	ἢ οὕτως ἔχοντι ἀδύνατόν τι	παθεῖν.	Ὁ δὲ ταῦτα εἰδὼς καὶ
[1, 31]	καὶ τὰ ἀδικήματα, καὶ τὸ	ἀντιπαθεῖν	πλείω ὧν ἐποίησεν δίκαιον ἐστίν.
[1, 31]	εἶναι, ἅ τις ἐποίησεν, ταῦτ´	ἀντιπαθεῖν·	τὸ δὲ τοιοῦτον οὐκ ἔστιν
[1, 7]	ἔλεος τὰ τοιαῦτα, οἷς εἴωθεν	παρακολουθεῖν	λύπη καὶ ἡδονή· δυνάμεις δὲ
[1, 1]	ἔσται καὶ ἐκ τίνων μὴ	ἐπαΐειν.	Οὐ γὰρ μόνον ὅπως εἰδήσομεν
[1, 32]	ὥστε εἰ αὐτὴ ἐπαινετὴ τῷ	ποιεῖν	ἃ ἂν ἡ φρόνησις προστάττῃ,
[1, 13]	ἐροῦμεν βιαζομένοις ἃ ἂν ποιῶσι	ποιεῖν·	ἐν οἷς δ´ ἐν αὐτοῖς
[1, 13]	τι ἢ παρ´ ἃ βούλονται	ποιεῖν,	ἐροῦμεν βιαζομένοις ἃ ἂν ποιῶσι
[1, 4]	τοί φαμεν τήν τε ψυχὴν	ποιεῖν	καὶ τὴν τῆς ψυχῆς ἀρετήν.
[1, 31]	ἐστιν ἃ ὁ νόμος κελεύει	ποιεῖν,	ὁ δὲ νόμος τὰ κατὰ
[1, 31]	δὲ μηθὲν ἐνδέχεται πρὸς αὑτὸν	ποιεῖν,	οὐκ ἂν ἐνδέχοιτο αὑτὸν ἀδικεῖν.
[1, 32]	παρασκευάζει ταύτῃ σχολὴν καὶ τὸ	ποιεῖν	τὸ αὑτῆς ἔργον, κατέχουσα τὰ
[1, 15]	τινα γυναῖκα φίλτρον τινὶ δοῦναι	πιεῖν,	εἶτα τὸν ἄνθρωπον ἀποθανεῖν ὑπὸ
[1, 31]	ἀληθῆ ἦν, οὐδ´ ἐνδέχεται αὐτὸν	ἀδικεῖν	αὑτόν. Τὸν γὰρ αὐτὸν οὐκ
[1, 31]	ποιεῖν, οὐκ ἂν ἐνδέχοιτο αὑτὸν	ἀδικεῖν.	Εἰ δὲ μή, οὐ τό
[1, 31]	ἆρά γε ἐνδέχεται αὐτὸν αὑτὸν	ἀδικεῖν;	Ἐκ μὲν δὴ τοῦ ἀκρατοῦς
[1, 31]	ἑαυτοῦ· ὥστε εἰ τὸ μὲν	ἀδικεῖν	ἐν τοῖς τοιούτοις ἐστίν, τούτων
[1, 31]	ὥστε εἰ ἐνδέχεται αὐτὸν αὑτὸν	ἀδικεῖν,	ἐνδέχοιτ´ ἂν ἅμα καὶ ἀκουσίως
[1, 31]	οὐδ´ οὕτως ἐνδέχεται αὐτὸν αὑτὸν	ἀδικεῖν.	Ἔτι εἴ τις λαμβάνοι ἐκ
[1, 31]	οὐκ ἄρα ἐνδέχεται αὐτὸν αὑτὸν	ἀδικεῖν.	Ἔτι ὁ μὲν ἀδικῶν ἑκὼν
[1, 31]	ἄνισον τοῦτ´ ἐστί, καὶ οὕτως	ἀδικεῖν	καὶ ἀδικεῖσθαι οἴονται. Δῆλον ἄρα
[1, 31]	Ὅ τε γὰρ ἄδικος τῷ	ἀδικεῖν	πλεῖον ἔχει, καὶ ὁ ἀδικούμενος
[1, 31]	ζητοῦμεν, οὐκ ἐνδέχεται αὐτὸν αὑτὸν	ἀδικεῖν.	Πότερος δὲ πάλιν ἀδικεῖ, καὶ
[1, 31]	δέ. Ἐπεὶ οὖν τὸ μὴ	ἀδικεῖν	τὰ ἄδικα πράττοντα ἐν τῷ
[1, 26]	ἐστίν, ἀπὸ τοῦ αὐτὸς αὑτῷ	ἀρέσκειν)	ὁ δὲ ἄρεσκος τοιοῦτος οἷος
[1, 1]	ἀγαθοῦ. Πάλιν δὲ καὶ τοῦτο	διελεῖν	δεῖ. Ὑπὲρ ἀγαθοῦ τοῦ πῶς
[1, 26]	δὲ ἄρεσκος τοιοῦτος οἷος πᾶσιν	ὁμιλεῖν	καὶ πάντως καὶ πανταχῇ. Οὐδέτερος
[1, 31]	τῇ ἀριστερᾷ μελετῷμεν πάντες ἀεὶ	βάλλειν,	γινοίμεθα ἂν ἀμφιδέξιοι· ἀλλὰ φύσει
[1, 32]	τὸ μὴ εἰς ἄλλο τι	μεταβάλλειν,	ἀλλὰ μεταβάλλουσιν, καὶ νῦν μὲν
[1, 32]	αἰσθητὰ καὶ ἐν κινήσει τοῦ	μεταβάλλειν·	ὥστε τὸ προαιρετικὸν μόριον τῆς
[1, 1]	ἰατρὸς οἶδεν, πότε δὲ δεῖ	πλεῖν	ὁ κυβερνήτης. Ἐν ἑκάστῃ δὲ
[1, 1]	ἕκαστος. Πότε μὲν γὰρ δεῖ	τεμεῖν	ὁ ἰατρὸς οἶδεν, πότε δὲ
[1, 1]	Δεῖ γὰρ τὰς ἀρχὰς οἰκείας	λαμβάνειν.	Ἄτοπον γάρ, εἴ τις βουλόμενος
[1, 31]	ὅτι φασὶν ἐξόν μοι ἴσον	λαμβάνειν	οὐκ ἐλάμβανον, ἀλλὰ παρῆκα τῷ
[1, 31]	τὸν μὲν πολλὰ πεπονηκότα πολλὰ	λαμβάνειν,	τὸν δὲ ὀλίγα πεπονηκότα ὀλίγα
[1, 31]	τὸν δὲ ὀλίγα πεπονηκότα ὀλίγα	λαμβάνειν.	Ὡς δὲ ἔχει ὁ πεπονηκὼς
[1, 32]	τἆλλα τὸν αὐτὸν τρόπον δεῖ	ὑπολαμβάνειν·	ἐπεὶ δὴ ἕτερα τὰ ὑποκείμενα
[1, 10]	πάντων οὔ. Ὁμοίως δὲ δεῖ	ὑπολαμβάνειν	καὶ ἐπὶ ψυχῆς· οὐ γὰρ
[1, 31]	δὲ νόμῳ. Δεῖ δ´ οὕτως	ὑπολαμβάνειν	μὴ ὡς μηδέποτε ἂν μεταπεσόντα·
[1, 4]	καὶ τέλος, οὐδὲ τοῦτο δεῖ	λανθάνειν	ὅτι καὶ ἐν τελείῳ ἔσται.
[1, 1]	τῶν ἐπιστημῶν) Οὐ δεῖ δὲ	λανθάνειν	οὐδ´ εἴ τινες πρότερον ὑπὲρ
[1, 15]	δοῦναι πιεῖν, εἶτα τὸν ἄνθρωπον	ἀποθανεῖν	ὑπὸ τοῦ φίλτρου, τὴν δ´
[1, 19]	ἀνδρεῖα· ἀλλὰ δεῖ φοβεῖσθαι μέν,	ὑπομένειν	δέ· εἰ γὰρ αὖ μὴ
[1, 16]	τὸ τέλος, οἷον οὐθεὶς προαιρεῖται	ὑγιαίνειν,	ἀλλὰ τὸ πρὸς τὴν ὑγίειαν
[1, 16]	τροχάζειν· βουλόμεθα δὲ τὰ τέλη.	Ὑγιαίνειν	γὰρ βουλόμεθα. Ὥστε δῆλον καὶ
[1, 31]	Εἰ γὰρ οἰόμενος τὸν πολέμιον	ἀποκτείνειν	τὸν πατέρα ἀπέκτεινεν, ἄδικον μέν
[1, 31]	αἴτιοι· ἐξῆν γὰρ αὐτοῖς μὴ	πίνειν	τοσοῦτον, ὥστ´ ἀγνοήσαντας τύπτειν τὸν
[1, 4]	τῷ μεγίστῳ χρόνῳ τοῦ βίου	κρίνειν,	ὡς δέον τὸ τέλειον εἶναι
[1, 4]	τὸ εὐδαιμονεῖν λέγομεν. Τὸ ἄρα	εὐδαιμονεῖν	καὶ ἡ εὐδαιμονία ἐν τῷ
[1, 4]	πράττειν οὐθὲν ἄλλο ἢ τὸ	εὐδαιμονεῖν	λέγομεν. Τὸ ἄρα εὐδαιμονεῖν καὶ
[1, 31]	τὰ ἄδικα πράττοντα ἐν τῷ	ἀγνοεῖν	ἐστι τοῦτο, ὃ καὶ μικρὸν
[1, 4]	ἴσως οὐχ ἱκανὸν οὕτως ἁπλῶς	εἰπεῖν,	ἀλλὰ σαφέστερον διορίσαι δεῖ. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[1, 27]	πάντας εὐλαβούμενος καὶ πρᾶξαι καὶ	εἰπεῖν	(ἄπρακτος γὰρ ὁ τοιοῦτος, ὁ
[1, 1]	ἦθος. Ὡς μὲν οὖν συντόμως	εἰπεῖν,	δόξειεν ἂν οὐκ ἄλλης ἢ
[1, 4]	εὐδαιμονία. Ὡς μὲν οὖν ἁπλῶς	εἰπεῖν,	ἐστὶν ἡ ἀρετὴ ἕξις ἡ
[1, 19]	ἀνδρεῖος σκεπτέον. Ὡς ἁπλῶς μὲν	εἰπεῖν,	ὁ διὰ μηθὲν τῶν προειρημένων
[1, 31]	πότε οὔ; Ὡς ἁπλῶς μὲν	εἰπεῖν,	ὅταν πράττῃ κατὰ προαίρεσιν καὶ
[1, 2]	δὲ τέλειον τέλος ὡς ἁπλῶς	εἰπεῖν	οὐθὲν ἂν ἄλλο δόξειεν εἶναι
[1, 1]	οὖν ἐνεχείρησεν Πυθαγόρας περὶ ἀρετῆς	εἰπεῖν,	οὐκ ὀρθῶς δέ· τὰς γὰρ
[1, 31]	δὲ δικαιοσύνης λοιπὸν ἂν εἴη	εἰπεῖν,	τί ἐστι καὶ ἐν τίσιν
[1, 1]	ὡς ἔοικε, πρῶτον ὑπὲρ ἀρετῆς	εἰπεῖν,	τί τέ ἐστι καὶ ἐκ
[1, 31]	τὸ πρὸς ἕτερον ὡς ἁπλῶς	εἰπεῖν	τὸ ἴσον. Τὸ γὰρ ἄδικον
[1, 32]	τὸ βέλτιστον, τὸ μὲν οὕτως	εἰπεῖν,	τὸ κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον
[1, 7]	Μετὰ τοίνυν τοῦτο δεῖ βουλομένους	εἰπεῖν	τὸ τί ἐστιν ἡ ἀρετή,
[1, 11]	εἶναι, ἀναγκαῖον τὸ μετὰ ταῦτα	εἰπεῖν	ὑπὲρ ἑκουσίου, τί ἐστι τὸ
[1, 1]	ἐστὶν οὔτε δυνάμεως οὔτ´ ἐπιστήμης	εἰπεῖν	ὑπὲρ τοῦ ἐν ἑκάστῃ {πότε}
[1, 6]	λέγοντα τὴν ἀλήθειαν ὡς ἔχει	σκοπεῖν	(δεῖ δ´ ἴσως) Τὸ γὰρ
[1, 1]	δυνάμεως τὸ ὑπὲρ παντὸς ἀγαθοῦ	σκοπεῖν.	Διὰ τί; Ὅτι τἀγαθὸν ἐν
[1, 2]	δ´ ἐξ ὧν ἀγαθῶν σύγκειται,	σκοπεῖν	εἰ τοῦτ´ ἐστὶν βέλτιον, ἄτοπον·
[1, 2]	τοίνυν πῶς τὸ ἄριστον δεῖ	σκοπεῖν;	Πότερον οὕτως ὡς καὶ αὐτοῦ
[1, 32]	ἐστὶν φιλοσόφου καὶ περὶ τούτων	παρεπισκοπεῖν	ὅσα ἐν τῷ αὐτῷ τυγχάνουσιν
[1, 31]	τὸν τὰ πολλὰ κεκτημένον πολλὰ	εἰσφέρειν,	τὸν δὲ τὰ ὀλίγα κεκτημένον
[1, 9]	τὴν μεσότητα τῶν παθῶν ἑκάστου	διατηρεῖν·	διὸ καὶ ἔργον ἐστὶν σπουδαῖον
[1, 1]	αὐτῷ ἐπιστήμας ποιοῦντι τὰς ἀρετὰς	ἀναιρεῖν	τὸ ἄλογον μέρος τῆς ψυχῆς,
[1, 9]	τὸν μέλλοντα κατὰ τὸ ἦθος	εὐδοκιμήσειν	τὴν μεσότητα τῶν παθῶν ἑκάστου
[1, 10]	αὐτοὺς οἰηθῶμεν αἰτίους εἶναι τοῦ	νοσεῖν	ἢ τοῦ κακῶς ἔχειν τὸ
[1, 16]	τὸ πρὸς τὴν ὑγίειαν προαιρούμεθα,	περιπατεῖν,	τροχάζειν· βουλόμεθα δὲ τὰ τέλη.
[1, 31]	μὴ πίνειν τοσοῦτον, ὥστ´ ἀγνοήσαντας	τύπτειν	τὸν πατέρα. Ὁμοίως {καὶ} ἐπὶ
[1, 28]	ὅ τε ἄγροικος ὁ μήτε	σκώπτειν	βουλόμενος δεῖν μήτε σκωφθῆναι, ἀλλ´
[1, 28]	πάντα καὶ πᾶν οἰόμενος δεῖν	σκώπτειν,	ὅ τε ἄγροικος ὁ μήτε
[1, 10]	ἃ μὴ ἐφ´ ἡμῖν ἐστι	πράττειν.	Ἀλλ´ ὡς ἔοικεν, ἐφ´ ἡμῖν
[1, 31]	ἀδικεῖ· βούλεται ἄρα τὰ φαῦλα	πράττειν	αὑτῷ. Ἀλλ´ οὐδεὶς βούλεται ἀδικεῖσθαι·
[1, 16]	ἑκούσιον· ἄν τι γὰρ προαιρώμεθα	πράττειν	βουλευσάμενοι, ἑκόντες πράττομεν. Φαίνονται δέ
[1, 18]	σπουδαῖον θεωροῦντες κρίνουσιν ἐκ τοῦ	πράττειν,	διὰ τὸ μὴ δυνατὸν εἶναι
[1, 16]	δὴ πράττοντες κατὰ προαίρεσιν δοκοῦμεν	πράττειν.	Εἰ τοίνυν ἡ προαίρεσις ὄρεξίς
[1, 32]	ἃ γὰρ ἡ ἀνδρεία ὁρμᾷ	πράττειν,	ἐπὶ ταῦτα καὶ ἡ φρόνησις.
[1, 16]	διανοηθεῖσιν, οὕτως ὁρμή τις τοῦ	πράττειν	ἐστίν, καὶ τοῦτο δὴ πράττοντες
[1, 17]	τοιοῦτον, ἀλλὰ καὶ τοῦτο δύναται	πράττειν	καὶ ἄλλα. Διὰ τοῦτο βουλεύεσθαι
[1, 3]	ταὐτό φαμεν εἶναι τὸ εὖ	πράττειν	καὶ εὖ ζῆν. Τὸ δὲ
[1, 31]	Ὁ δὲ νόμος κελεύει τἀνδρεῖα	πράττειν	καὶ τὰ σώφρονα καὶ ἁπλῶς
[1, 10]	ἡμῖν καὶ τὰ σπουδαῖά ἐστι	πράττειν	καὶ τὰ φαῦλα. Ἔλεγον δὲ
[1, 25]	ἄν τε μὴ τοῦ εὖ	πράττειν,	λυπήσεται. Ὁμοίως τούτῳ ὁ ἐπιχαιρέκακος
[1, 32]	τὸ κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον	πράττειν,	ὅμοιόν ἐστιν ὥσπερ ἂν εἴ
[1, 4]	γε εὖ ζῆν καὶ εὖ	πράττειν	οὐθὲν ἄλλο ἢ τὸ εὐδαιμονεῖν
[1, 10]	Οὔτε γὰρ ἀψύχων οὐθὲν λέγομεν	πράττειν	οὔτε τῶν ἐμψύχων τῶν ἄλλων
[1, 32]	τῶν καλῶν τι καὶ προσηκόντων	πράττειν.	Οὕτω καὶ ὁμοίως τούτῳ ἡ
[1, 31]	δὲ δικαιοπράγημα τὸ τὰ δίκαια	πράττειν.	Πότε οὖν τὸ δίκαιον, καὶ
[1, 31]	καὶ εἰ πρὸς ὃν κελεύει	πράττειν,	πρὸς τοῦτον εἰ μὴ πράττει,
[1, 18]	τὸ καλόν, καὶ ἄνευ τοῦ	πράττειν	σπουδαῖος ἂν ἐδόκει εἶναι. {Ἐπεὶ
[1, 32]	λόγον· οὐδὲν γὰρ ὄφελος εἶναι	πράττειν	τὰ ἀνδρεῖα καὶ τὰ δίκαια,
[1, 10]	νομοθέτης οὐκ ἐᾷ τὰ φαῦλα	πράττειν,	τὰ δὲ καλὰ καὶ σπουδαῖα
[1, 32]	γὰρ κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον	πράττειν	τὰ καλά, τοῦτό φασιν εἶναι
[1, 31]	Εἰ γὰρ ἃ ὁ νόμος	πράττειν	τάττει, ταῦτά ἐστιν δίκαια, ὁ
[1, 31]	ἡ γὰρ ἄγνοια αἰτία τοῦ	πράττειν	ταῦτα, τῆς δ´ ἀγνοίας οὐκ
[1, 31]	ἅμα καὶ ἀκουσίως καὶ ἑκουσίως	πράττειν	τι· τοῦτο δὲ ἀδύνατον· οὐκ
[1, 13]	ὑπὸ τῆς ἐπιθυμίας τὰ φαῦλα	πράττειν.	Τοῦ οὖν βιαίου οὗτος ἡμῖν
[1, 13]	ἡ αἰτία, ὑφ´ ἧς βιάζονται	πράττειν	(ὧν δ´ ἐντὸς καὶ ἐν
[1, 19]	ἕνεκεν τοῦ καλοῦ ἐπὶ τὸ	κινδυνεύειν,	ἄφοβος ὢν περὶ ταῦτα, οὗτος
[1, 3]	ὄψιν μὴ μέλλων ὁρᾶν ἀλλὰ	μύειν.	Ὁμοίως δὲ καὶ ἐπ´ ἀκοῆς
[1, 16]	ἀλλ´ ἐν τῇ ἐνεργείᾳ τοῦ	γράφειν.	ἐν οἷς γὰρ μή ἐστιν
[1, 4]	τροφήν, οὐκ ἔχει ὁρμὴν τοῦ	τρέφειν.	Διὸ οὐδὲ ἐνέργεια οὗ μηδὲ
[1, 31]	ἦν δίκαιον, τὸ δ´ ἔλαττον	ἔχειν	ἀδικεῖσθαι ἐστίν, ἔλαττον δὲ ἑκὼν
[1, 7]	γὰρ πλείω προσποιεῖσθαι τῶν ὑπαρχόντων	ἔχειν	ἀλαζονείας, τὸ δὲ ἐλάττω εἰρωνείας·
[1, 1]	εἶναί ἐστι τὸ τὰς ἀρετὰς	ἔχειν·	δεῖ ἄρα, εἴ τις μέλλει
[1, 21]	ἀεί, οὐδ´ αὖ πάλιν οὕτως	ἔχειν	δεῖ, ὥστε μηθενὶ μηδέποτε· καὶ
[1, 32]	πρὸς φρόνησιν, οὕτως δόξειεν ἂν	ἔχειν	ἐπὶ τῶν ἀρετῶν ἁπασῶν. Λέγω
[1, 1]	ἐπωνυμίαν δικαίως δοκεῖ ἄν μοι	ἔχειν	ἡ πραγματεία οὐκ ἠθικὴν ἀλλὰ
[1, 31]	τισίν, ὥστε εἰ τὸ ἴσον	ἔχειν	ἦν δίκαιον, τὸ δ´ ἔλαττον
[1, 31]	τὸν αὐτὸν χρόνον καὶ πλεῖον	ἔχειν	καὶ ἔλαττον. Ἀλλὰ τοῦτ´ ἀδύνατον·
[1, 31]	κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον πλεῖον	ἔχειν	καὶ ἔλαττον, οὐδ´ ἑκόντα ἅμα
[1, 17]	ἐπιστημῶν. Ὡσαύτως ἄρα δόξειεν ἂν	ἔχειν	καὶ ἐπ´ ἀρετῆς, μᾶλλον εἶναι
[1, 16]	τὸ τετράγωνον τέτταρσιν ὀρθαῖς ἴσας	ἔχειν,	καὶ ἐρωτᾷ διὰ τί, ὅτι,
[1, 31]	μορίων· ὡσαύτως ἂν οὖν δόξειεν	ἔχειν	καὶ ὁ υἱὸς πρὸς πατέρα·
[1, 32]	φρονίμου. Ὁμοίως δ´ ἂν δόξειεν	ἔχειν	καὶ τὰ ἐπὶ τῆς δεινότητος.
[1, 8]	τὸ μήτε πρὸς τὴν ὑπερβολὴν	ἔχειν	μήτε πρὸς τὴν ἔνδειαν· πρὸς
[1, 7]	λίαν ὑπεραλγεῖν μήτε παντελῶς ἀναλγήτως	ἔχειν.	Ὅταν οὖν οὕτως ἔχωμεν, εὖ
[1, 31]	οἳ δέον αὐτοὺς τὸ ἴσον	ἔχειν	παραχωροῦσι τισίν, ὥστε εἰ τὸ
[1, 8]	ταῦτα ἔχειν, τὸ δ´ εὖ	ἔχειν	πρὸς ταῦτ´ ἐστὶν τὸ μήτε
[1, 3]	χρῆσις· οὐδεὶς γὰρ ἂν βούλοιτο	ἔχειν	τὴν ὄψιν μὴ μέλλων ὁρᾶν
[1, 8]	εὖ ἢ κακῶς πρὸς ταῦτα	ἔχειν,	τὸ δ´ εὖ ἔχειν πρὸς
[1, 31]	δὲ ὁ τὸ ἴσον βουλόμενος	ἔχειν.	Τὸ δέ γε ἴσον ἐν
[1, 7]	πρὸς ὀργήν. Τὸ ἄρα μέσως	ἔχειν	τὸ μήτε λίαν ὑπεραλγεῖν μήτε
[1, 10]	τοῦ νοσεῖν ἢ τοῦ κακῶς	ἔχειν	τὸ σῶμα, ὡς ὂν καὶ
[1, 8]	ἡ ἕξις ἐστὶ τοῦ εὖ	ἔχειν,	τοῦ δὲ κακῶς πρὸς ὑπερβολὴν
[1, 9]	δὲ τούτῳ, τὸ δὲ μέσως	ἔχειν	χαλεπόν· ἁπλῶς δὲ ἐν ἑκάστῳ
[1, 16]	ἀλλὰ ἡ προαίρεσις ἔοικεν οὕτως	ἔχειν,	ὥσπερ καὶ τοὔνομα αὐτῆς ἔχει,
[1, 31]	καὶ τούτῳ τὴν πολιτικὴν κοινωνίαν	συνέχειν.	Ἐπεὶ οὖν τὸ δίκαιόν ἐστιν
[1, 19]	γὰρ θαρροῦσιν διὰ τὸ μακρὰν	ἀπέχειν,	ἂν δὲ πλησίον γένωνται, ἀποθνήσκουσιν
[1, 10]	γὰρ μὴ μόνον τὴν ἐπιμέλειαν	ὑπάρχειν,	ἀλλὰ καὶ τῇ φύσει γίνεσθαι
[1, 20]	μιᾶς τῶν τοιούτων ἡδονῶν μηθὲν	πάσχειν	(ὁ μὲν γὰρ τοιοῦτος ἀναίσθητος)
[1, 26]	αὐθάδης τοιοῦτός ἐστιν οἷος μηθενὶ	ἐντυχεῖν	μηδὲ διαλεγῆναι (ἀλλὰ τοὔνομα ἔοικεν
[1, 31]	αὐτὸν αὑτὸν ἀδικεῖν. Πότερος δὲ	πάλιν	ἀδικεῖ, καὶ ἐν ποτέρῳ ἐστὶ
[1, 12]	τὴν ἀκρασίαν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ' Ἀλλὰ	πάλιν	ἄλλος λόγος ἐναντιοῦται, ὅς φησιν
[1, 11]	πραττόμενα ἀκούσια, ἀλλ´ ἑκούσια. Ἀλλὰ	πάλιν	ἄλλος λόγος τις τούτῳ ἐναντιοῦται,
[1, 31]	ἂν ἀδικοίη. Ἀλλ´ ἴσως ἐνταῦθα	πάλιν	ἀπορήσειεν ἄν τις, ἆρά γε
[1, 2]	οὗ ἕνεκεν καὶ τὰ ἄλλα.	Πάλιν	αὐτῶν τῶν τελῶν βέλτιον ἀεὶ
[1, 19]	ἡ ἀνδρεία ἐπιστήμη ἂν εἴη.	Πάλιν	δ´ αὖ εἰσιν ἀνδρεῖοι ἐκ
[1, 14]	αἰτία, οὐ βία) ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΔ'	Πάλιν	δ´ ὑπὲρ ἀνάγκης καὶ τοῦ
[1, 1]	πολιτικοῦ ἄρα ἡμῖν λεκτέον ἀγαθοῦ.	Πάλιν	δὲ καὶ τοῦτο διελεῖν δεῖ.
[1, 29]	τὰ μὴ προσήκοντα, οὔτ´ αὖ	πάλιν	ἐλάττω ποιήσει, οὔτε πάντως ἐναντιώσεται
[1, 12]	τὸ κατ´ ἐπιθυμίαν ἑκούσιον ἐστίν.	Πάλιν	ἐπὶ τῶν κατὰ τὸν θυμὸν
[1, 19]	διὰ {τὸ} πάθος εἶναι ἀνδρεῖον.	Πάλιν	ἔστιν ἄλλη ἀνδρεία πολιτικὴ δοκοῦσα
[1, 11]	ἄρα ἑκών· ἀναγκαζόμενος ἄρα. Ἐνταῦθα	πάλιν	ὁ αὐτὸς λόγος ἀπαντήσεται. Καὶ
[1, 31]	ἀδικεῖται, οὐδὲ ἑκὼν ἄρα. Ἔτι	πάλιν	οἱ τὸ ἔλαττον λαμβάνοντες καὶ
[1, 31]	δὲ τὰ ὀλίγα κεκτημένον ὀλίγα·	πάλιν	ὁμοίως τὸν μὲν πολλὰ πεπονηκότα
[1, 31]	φησίν, ἀδικεῖται. Ἀλλ´ ἐντεῦθεν δῆλον	πάλιν	ὅτι οὐχ ἑκών. Πάντες γὰρ
[1, 25]	λυπητικός. Καὶ ὁ αὐτός γε	πάλιν	οὗτος λυπήσεται, ἄν τινα ἴδῃ
[1, 31]	ἀκρατοῦς σκοπουμένῳ ἔοικεν ἐνδέχεσθαι. Καὶ	πάλιν	οὕτως. Εἰ γὰρ ἃ ὁ
[1, 21]	πάντως καὶ ἀεί, οὐδ´ αὖ	πάλιν	οὕτως ἔχειν δεῖ, ὥστε μηθενὶ
[1, 1]	τούτου σκοπεῖ τἀγαθοῦ, ἀλλὰ τοῦ	ἡμῖν	ἀγαθοῦ. {Οὐδεμία γὰρ οὔτ´ ἐπιστήμη
[1, 10]	ἑκουσίως. Ὥστε δῆλον ὅτι ἐφ´	ἡμῖν	ἂν εἴη καὶ σπουδαίοις εἶναι
[1, 1]	τοῦ ἀρίστου, καὶ ὑπὲρ τοῦ	ἡμῖν	ἀρίστου. Ἴσως δὲ οὐδὲ δεῖ
[1, 1]	λεκτέον ἐστὶν καὶ ἀρίστου τοῦ	ἡμῖν	ἀρίστου· τὸ δ´ ὅλον ἴδοι
[1, 10]	ὥσπερ Σωκράτης ἔφη, οὐκ ἐφ´	ἡμῖν	γενέσθαι τὸ σπουδαίους εἶναι ἢ
[1, 10]	ταῦτα νομοθετῶν, ἃ μὴ ἐφ´	ἡμῖν	ἐστι πράττειν. Ἀλλ´ ὡς ἔοικεν,
[1, 16]	καὶ τούτοις ἐν οἷς ἐφ´	ἡμῖν	ἐστιν καὶ πρᾶξαι καὶ μὴ
[1, 32]	γὰρ ὑπὲρ τούτων ἃ ἐφ´	ἡμῖν	ἐστιν καὶ πρᾶξαι καὶ μὴ
[1, 32]	αἵρεσις καὶ φυγὴ καὶ ἐφ´	ἡμῖν	ἐστιν πρᾶξαι καὶ μὴ πρᾶξαι.
[1, 13]	πράττειν. Τοῦ οὖν βιαίου οὗτος	ἡμῖν	ἔστω ὁ ὁρισμός, ὧν ἐκτός
[1, 31]	ἦν, εἴρηται ἐν τοῖς ἐπάνω	ἡμῖν)	καὶ ὅταν εἰδὼς καὶ ὃν
[1, 10]	ὥστε δῆλον ὅτι ὡσαύτως ἐφ´	ἡμῖν	καὶ τὰ σπουδαῖά ἐστι πράττειν
[1, 16]	τοῦ τέλους, καὶ τῶν δυνατῶν	ἡμῖν,	καὶ τῶν ἀντιλογίαν παραδιδόντων πότερον
[1, 1]	σκέψις. Ὑπὲρ τοῦ πολιτικοῦ ἄρα	ἡμῖν	λεκτέον ἀγαθοῦ. Πάλιν δὲ καὶ
[1, 1]	Ὑπὲρ ἀγαθοῦ ἄρα, ὡς ἔοικεν,	ἡμῖν	λεκτέον, καὶ ὑπὲρ ἀγαθοῦ οὐ
[1, 2]	Τοῦτο ἄρα ἐστὶν τὸ ἄριστον	ἡμῖν	ὃ ζητοῦμεν, ὅ ἐστι τέλος
[1, 11]	ΙΑ' Ἐπεὶ οὖν φαίνεται ἐφ´	ἡμῖν	ὂν τὸ σπουδαῖον εἶναι, ἀναγκαῖον
[1, 32]	προαιρετικὴ καὶ πρακτικὴ τῶν ἐφ´	ἡμῖν	ὄντων καὶ πρᾶξαι καὶ μὴ
[1, 1]	οὐ τοῦ ἁπλῶς, ἀλλὰ τοῦ	ἡμῖν·	οὐ γὰρ τοῦ θεῶν ἀγαθοῦ·
[1, 10]	πράττειν. Ἀλλ´ ὡς ἔοικεν, ἐφ´	ἡμῖν	τὸ σπουδαίοις εἶναι καὶ τὸ
[1, 6]	ἐθίζεσθαι. καὶ δῆλον ὅτι οὐδεμία	ἡμῖν	τῶν ἀρετῶν τῶν τοῦ ἀλόγου
[1, 16]	αὐτῶν καὶ βουλεύσασθαι, εἶθ´ ὅταν	ἡμῖν	φανῇ κρεῖττον διανοηθεῖσιν, οὕτως ὁρμή
[1, 31]	ἀξίαν ἕκαστον ἑκάστου διδόντας τὴν	ἄλλαξιν	ποιεῖσθαι παρ´ ἀλλήλων, καὶ τούτῳ
[1, 11]	μὲν οὖν τὴν κατ´ ἐπιθυμίαν	πρᾶξιν	ἐπισκεπτέον, πότερον ἑκούσιόν ἐστιν ἢ
[1, 32]	πρᾶξις. Περὶ μὲν οὖν τὴν	πρᾶξιν	καὶ τὰ πρακτὰ ἡ φρόνησις,
[1, 32]	οὐθὲν τέλος παρ´ αὐτὴν τὴν	πρᾶξιν,	οἷον παρὰ τὸ κιθαρίζειν οὐκ
[1, 31]	οὖσα οὐ ποιεῖ διὰ τὴν	πρᾶξιν	ταύτην τὰ παιδία λέγεσθαι ἄδικα·
[1, 23]	τὸ τίμιον ἀγαθὸν καὶ ἀρχῆς	τάξιν	ἔχον. Οἱ μὲν οὖν εὐκαταφρόνητοι
[1, 2]	καὶ ὅλως ὅσα εἰς δυνάμεως	τάξιν	ἥκει. Λοιπὸν δὲ καὶ τέταρτον
[1, 31]	ἤδη λάβῃ τὴν τοῦ ἀνδρὸς	τάξιν	καὶ χωρισθῇ ἀπ´ αὐτοῦ, τότ´
[1, 18]	ἐνέργειαν κρεῖττον εἶναι ἢ τὴν	ἕξιν	τὴν αὐτήν, νῦν δὲ οὐκ
[1, 1]	εἴ τινες πρότερον ὑπὲρ τούτων	εἰρήκασιν.	Πρῶτος μὲν οὖν ἐνεχείρησεν Πυθαγόρας
[1, 31]	πολιτικόν. Ὥστ´ ἐν τοῖς τοιούτοις	ἀδικήμασιν,	ἐν οἷς ἡμεῖς ζητοῦμεν, οὐκ
[1, 11]	δὲ τοῖς ἐξ ἀνάγκης πραττομένοις	πᾶσιν	ἕπεται λύπη, τοῖς δὲ δι´
[1, 31]	σκυτεῖ, τῷ ὑφάντῃ, τοῖς ἄλλοις	πᾶσιν	ἡ αὐτὴ ἀναλογία πρὸς ἀλλήλους
[1, 26]	ὁ δὲ ἄρεσκος τοιοῦτος οἷος	πᾶσιν	ὁμιλεῖν καὶ πάντως καὶ πανταχῇ.
[1, 21]	παντὶ δεῖ ὀργίζεσθαι οὔτ´ ἐπὶ	πᾶσιν	οὔτε πάντως καὶ ἀεί, οὐδ´
[1, 2]	ἡ τιμή, τοῖς δὲ τοιούτοις	πᾶσιν	τιμὴ ἀκολουθεῖ. Οὐκοῦν καὶ ἡ
[1, 1]	αὐτὸ καθ´ αὑτὸ εἶναι ἐν	πᾶσιν	ὑπάρχοι. Πότερον οὖν ὑπὲρ τούτου
[1, 1]	αὑτὸ αἱρετόν· τὸ δὲ ἐν	ἅπασιν	ἐνυπάρχον ὅμοιον τῷ ὅρῳ ἐστίν.
[1, 1]	αὑτό· τὸ δὲ κοινὸν ἐν	ἅπασιν	ὑπάρχει, οὐκ ἔστιν δὴ ταὐτὸν
[1, 1]	ἀλλ´ ὡς τὸ κοινὸν ἐν	ἅπασιν	ὑπάρχον ἀγαθόν; Ἕτερον γὰρ τῆς
[1, 31]	τὰς ἀρετὰς λέγεται. Διὸ καί,	φασίν,	δοκεῖ ἡ δικαιοσύνη τελεία τις
[1, 31]	ἐστι κατὰ νόμον. Δίκαια γάρ	φασιν	εἶναι ἃ ὁ νόμος προστάττει.
[1, 32]	λόγον πράττειν τὰ καλά, τοῦτό	φασιν	εἶναι ἀρετήν· ὀρθῶς μὲν οὐδ´
[1, 9]	μὲν ἄσωτοι τοὺς ἐλευθερίους ἀνελευθέρους	φασὶν	εἶναι, οἱ δ´ ἀνελεύθεροι τοὺς
[1, 31]	σεμνύνονται ἐπὶ τῶν τοιούτων, ὅτι	φασὶν	ἐξόν μοι ἴσον λαμβάνειν οὐκ
[1, 31]	Ἔστιν δὴ δίκαιόν τι, ὡς	φασίν,	οἰκέτῃ πρὸς δεσπότην καὶ υἱῷ
[1, 10]	οὐχ ἑκούσιον. Διὰ τί γάρ,	φασίν,	ὅταν νοσῶμεν ἢ αἰσχροὶ ὦμεν,
[1, 10]	μεταβάλλουσιν. Μεταβάλλομεν δὲ καὶ ταῖς	πράξεσιν	ἑκόντες· ὥστε καὶ ἡ ἀρχὴ
[1, 3]	τοῦτο ἔχει τὰ ἀγαθὰ ἄλλην	διαίρεσιν.	Ἔστι γὰρ τῶν ἀγαθῶν τὰ
[1, 32]	ἔστιν δ´ εἰς δύο τὴν	διαίρεσιν	ἔχον τὸ λόγον ἔχον μόριον
[1, 2]	ἔτι καὶ ἄλλην ἔχει τἀγαθὰ	διαίρεσιν·	οἷόν ἐστι τῶν ἀγαθῶν τὰ
[1, 16]	καὶ τοῦτο δὴ πράττοντες κατὰ	προαίρεσιν	δοκοῦμεν πράττειν. Εἰ τοίνυν ἡ
[1, 16]	συνδυαζομένων τινῶν τούτων εἶναι τὴν	προαίρεσιν.	Ἐπεὶ οὖν ἐστίν, ὥσπερ ἔμπροσθεν
[1, 18]	δυνατὸν εἶναι δηλῶσαι τὴν ἑκάστου	προαίρεσιν	ἣν ἔχει, ἐπεὶ εἰ ἦν
[1, 31]	μὲν εἰπεῖν, ὅταν πράττῃ κατὰ	προαίρεσιν	καὶ ἑκουσίως (τὸ δὲ ἑκουσίως
[1, 16]	τοῦ διανοηθῆναι, τὸ δὲ κατὰ	προαίρεσιν	πᾶν ἦν μετὰ διανοίας. οὐκ
[1, 16]	δὲ λοιπόν ἐστιν ἐπισκέψασθαι τὴν	προαίρεσιν,	πότερόν ἐστιν ὄρεξις, ἢ οὔ.
[1, 32]	δὲ τὸν λόγον καὶ τὴν	προαίρεσιν	προστιθεμένη τελείαν ποιεῖ τὴν ἀρετήν.
[1, 16]	τοῖς ἑκουσίοις ἢ τοῖς κατὰ	προαίρεσιν	τάττοντες. Ἔστιν οὖν ἡ προαίρεσις
[1, 19]	ἐν τοῖς τοιούτοις φόβοις καὶ	θάρρεσίν	ἐστιν ἡ ἀνδρεία. Ἀλλὰ μὴν
[1, 19]	τις. Ἐν φόβοις ἄρα καὶ	θάρρεσίν	ἐστιν ὁ ἀνδρεῖος τοῖς κατ´
[1, 32]	ποιητικῶν ἐστί τι παρὰ τὴν	ποίησιν	ἄλλο τέλος, οἷον παρὰ τὴν
[1, 32]	ἡ φρόνησις, περὶ δὲ τὴν	ποίησιν	καὶ τὰ ποιητὰ ἡ τέχνη·
[1, 32]	αὐτῆς τὸ τέλος παρὰ τὴν	ποίησιν,	ὁμοίως ἐπὶ τεκτονικῆς καὶ τῶν
[1, 2]	ἄν τις εἶναι ἄριστον τὴν	φρόνησιν	ἁπάντων τῶν ἀγαθῶν καθ´ ἓν
[1, 3]	διώρισται ἀγαθὰ εἰς τρία, εἰς	φρόνησιν	εἰς ἀρετὴν καὶ ἡδονήν. Ἤδη
[1, 32]	δ´ ἔχει ἡ δεινότης πρὸς	φρόνησιν,	οὕτως δόξειεν ἂν ἔχειν ἐπὶ
[1, 31]	εἰ μεταβάλλει διὰ τὴν ἡμετέραν	χρῆσιν,	διὰ τοῦτ´ οὐκ ἔστιν δίκαιον
[1, 9]	ἡ ἔνδεια. Ἐνίαις μὲν γὰρ	μεσότησιν	ἔνδεια ἐναντίον, ἐνίαις δὲ ὑπερβολή,
[1, 31]	δὲ ἑκὼν ἔχει, ἑκὼν ἄρα,	φησίν,	ἀδικεῖται. Ἀλλ´ ἐντεῦθεν δῆλον πάλιν
[1, 32]	τῆς σοφίας οὐκ ἄρχει. Ἀλλά,	φησίν,	αὕτη ἐπιμελεῖται πάντων, καὶ κυρία
[1, 10]	ἢ φαύλους. Εἰ γάρ τις,	φησίν,	ἐρωτήσειεν ὁντιναοῦν πότερον ἂν βούλοιτο
[1, 16]	καὶ ἐρωτᾷ διὰ τί, ὅτι,	φησίν,	καὶ τὸ τρίγωνον δυσὶν ὀρθαῖς
[1, 11]	ὅτι κακὰ ἐστίν· ἀλλὰ μήν,	φησίν,	ὅ γε ἀκρατὴς εἰδὼς ὅτι
[1, 12]	πάλιν ἄλλος λόγος ἐναντιοῦται, ὅς	φησιν	οὐχ ἑκούσιον εἶναι. Ὁ γὰρ
[1, 31]	ἄδικοι· ὧν δὲ μὴ αὐτοί	εἰσιν	αἴτιοι, ἀλλ´ ἡ ἄγνοια κἀκείνοις
[1, 31]	ἀδικοῦσιν· τῆς γὰρ ἀγνοίας αὐτοί	εἰσιν	αἴτιοι· ἐξῆν γὰρ αὐτοῖς μὴ
[1, 19]	αὐτῶν τὸ πάθος ἀφαιρεθῇ, οὐκέτι	εἰσὶν	ἀνδρεῖοι, δεῖ δὲ τὸν ἀνδρεῖον
[1, 19]	ἔσται ἀνδρεῖος. Ἔτι καὶ ἄλλως	εἰσὶν	ἀνδρεῖοι δοκοῦντες εἶναι οἱ δι´
[1, 19]	ἂν εἴη. Πάλιν δ´ αὖ	εἰσιν	ἀνδρεῖοι ἐκ τοῦ ἐναντίου τῆς
[1, 32]	ἀρετῶν ἁπασῶν. Λέγω δὲ οἷον	εἰσὶν	ἀρεταὶ καὶ φύσει ἐν ἑκάστοις
[1, 30]	καὶ εἰδέναι. Εἰ μὲν οὖν	εἰσιν	αὗται ἀρεταὶ ἢ μὴ ἀρεταί,
[1, 19]	δὴ οὐδὲ τούτους φατέον ἀνδρείους.	Εἰσὶν	δ´ αὖ ἄλλοι δοκοῦντες ἀνδρεῖοι
[1, 10]	καὶ οὐδέποτε τὰ αὐτὰ πράττομεν,	εἰσὶν	δὲ αἱ πράξεις γεγενημέναι ἔκ
[1, 32]	τῶν καλῶν πρακτικαί, καὶ ἐπαινεταὶ	εἰσίν,	δῆλον ὡς καὶ ἡ φρόνησις
[1, 2]	καλοῦνται ἀγαθά. Ἀγαθὰ μὲν δὴ	εἰσίν	(δοκιμάζεται γὰρ τῇ τοῦ σπουδαίου
[1, 19]	φόβοι καὶ οἱ κίνδυνοι πλησίον	εἰσίν.	Εἰ γάρ τις τὸν εἰς
[1, 32]	μετὰ λόγου οὖσαι τελέως ἀρεταί	εἰσιν	ἐπαινεταὶ ἐπιγινόμεναι. Ἔστιν οὖν ἡ
[1, 8]	τὰ δὲ πάθη ἤτοι λῦπαί	εἰσιν	ἢ ἡδοναὶ ἢ οὐκ ἄνευ
[1, 32]	Αἱ γὰρ ἀρεταὶ πᾶσαι πρακτικαὶ	εἰσίν,	ἡ δὲ φρόνησις ὥσπερ ἀρχιτέκτων
[1, 7]	{καὶ} τὰ τοιαῦτα· ἕξεις δ´	εἰσὶν	καθ´ ἃς πρὸς ταῦτα ἔχομεν
[1, 32]	τῶν ἀρετῶν εἴρηται, καὶ τίνες	εἰσὶν	καὶ ἐν τίσιν καὶ περὶ
[1, 18]	εἴη περὶ ποῖα τῶν παθῶν	εἰσίν.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΘ' Ἐπεὶ οὖν ἐστιν
[1, 25]	ἐπιχαιρεκακίας· ἀμφότεραι γὰρ αὗται ψεκταὶ	εἰσίν,	ὁ δὲ νεμεσητικὸς ἐπαινετός. Ἔστι
[1, 19]	ἂν εἴη, ἐπειδὴ κατὰ πολλά	εἰσιν	οἱ ἀνδρεῖοι, ὁ ποῖος ἀνδρεῖος.
[1, 32]	ἄν, οὐκ ἐπιστήμη. Ἐπαινετοὶ γάρ	εἰσιν	οἱ φρόνιμοι, ὁ δ´ ἔπαινος
[1, 10]	δ´ ὡς εἰ φαῦλοί τινες	εἰσίν,	οὐκ ἂν ἑκόντες εἴησαν φαῦλοι·
[1, 16]	εἶθ´ ὅταν ἡμῖν φανῇ κρεῖττον	διανοηθεῖσιν,	οὕτως ὁρμή τις τοῦ πράττειν
[1, 31]	καὶ πρός τινας καὶ ἐν	τισίν.	Ἐπεὶ οὖν ἐστι τὸ δίκαιον
[1, 21]	{καὶ} τί ἐστι καὶ ἐν	τίσιν.	Ἔστιν {μὲν} οὖν ἡ πραότης
[1, 31]	δίκαιον, τὸ δὲ ἴσον ἔν	τισιν	ἴσον, τὸ δὲ μέσον τισὶ
[1, 32]	καὶ τίνες εἰσὶν καὶ ἐν	τίσιν	καὶ περὶ ποῖα, καὶ περὶ
[1, 31]	εἰπεῖν, τί ἐστι καὶ ἐν	τίσιν	καὶ περὶ ποῖα. Πρῶτον μὲν
[1, 31]	αὐτοὺς τὸ ἴσον ἔχειν παραχωροῦσι	τισίν,	ὥστε εἰ τὸ ἴσον ἔχειν
[1, 15]	ἑκούσιον ἐδόκει εἶναι, ὅτι τὴν	δόσιν	τοῦ φίλτρου οὐ μετὰ διανοίας
[1, 10]	ἴσας ἔχει, τὸ δὲ τετράγωνον	τέτταρσιν,	καὶ ὡς ἂν μεταβάλλῃ τὸ
[1, 16]	γεωμετρίᾳ, ὅταν φῇ τὸ τετράγωνον	τέτταρσιν	ὀρθαῖς ἴσας ἔχειν, καὶ ἐρωτᾷ
[1, 10]	ἐὰν τὸ τετράγωνον μὴ ἔχῃ	τέτταρσιν	ὀρθαῖς ἴσας, οὐδὲ τὸ τρίγωνον
[1, 31]	δέ γε ἴσον ἐν ἐλαχίστοις	δυσὶν	ἐγγίνεται· τὸ ἄρα πρὸς ἕτερον
[1, 16]	ὅτι, φησίν, καὶ τὸ τρίγωνον	δυσὶν	ὀρθαῖς ἴσας ἔχει. ἐν μὲν
[1, 10]	ἀρχάς, οἷον εἰ τὸ τρίγωνον	δυσὶν	ὀρθαῖς ἴσας ἔχει, τὸ δὲ
[1, 1]	τις βουλόμενος τὸ τρίγωνον ὡς	δυσὶν	ὀρθαῖς ἴσας ἔχον δεῖξαι, λάβοι
[1, 1]	ψυχὴν εἶναι ἀθάνατον δείξει τις	δυσὶν	ὀρθαῖς ἴσας ἔχον τὸ τρίγωνον.
[1, 10]	ἴσας, οὐδὲ τὸ τρίγωνον ἕξει	δυσὶν	ὀρθαῖς ἴσας. Οὕτω τοίνυν καὶ
[1, 20]	ἡδοναῖς ταῖς περὶ ἁφὴν καὶ	γεῦσιν.	Οὐδὲ δὴ περὶ ταύτας ἀνὴρ
[1, 31]	ἐν τοῖς πρὸς ἕτερον δικαίοις	οὖσιν	καθ´ αὑτὸν εἶναι δίκαιον. Τοῦτο
[1, 23]	χαῦνοι· ὅσοι δὲ ἐλαττόνων αὑτοὺς	ἀξιοῦσιν	ἢ προσῆκον αὐτοῖς, μικρόψυχοι. Ὁ
[1, 11]	Οἱ μὲν γὰρ ἀδικοῦντες ἑκόντες	ἀδικοῦσιν,	οἱ δὲ ἀκρατεῖς ἄδικοι καὶ
[1, 31]	μεθύοντες καὶ πράξαντές τι κακὸν	ἀδικοῦσιν·	τῆς γὰρ ἀγνοίας αὐτοί εἰσιν
[1, 11]	οἱ δὲ ἀκρατεῖς ἄδικοι καὶ	ἀδικοῦσιν·	ὥστε ὁ ἀκρατὴς ἑκὼν ἂν
[1, 21]	καὶ ἀοργησίας. Καὶ ὅλως δὲ	δοκοῦσιν	αἱ ἀρεταὶ μεσότητές τινες εἶναι.
[1, 19]	πολίτας ὑπομένουσι τοὺς κινδύνους καὶ	δοκοῦσιν	ἀνδρεῖοι εἶναι. Σημεῖον δὲ τούτου·
[1, 5]	ἀνδρεία ὅσαι ἄλλαι τοῦ ἤθους	δοκοῦσιν	ἐπαινεταὶ εἶναι. κατὰ γὰρ ταύτας
[1, 19]	ἀπέχειν, ἂν δὲ πλησίον γένωνται,	ἀποθνήσκουσιν	τῷ δέει. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι' Ἡ
[1, 31]	οἱ δὲ πολῖται τοιοῦτοί τινες	ἐθέλουσιν	εἶναι. Ὡς δ´ αὕτως οὐδ´
[1, 10]	δῆλον ὅτι, ἐπειδὴ αἱ πράξεις	μεταβάλλουσιν,	καὶ αἱ ἀρχαὶ τῶν πράξεων,
[1, 32]	εἰς ἄλλο τι μεταβάλλειν, ἀλλὰ	μεταβάλλουσιν,	καὶ νῦν μὲν συμφέρει τοῦτο,
[1, 10]	Δῆλον τοίνυν ὅτι καὶ αὗται	μεταβάλλουσιν.	Μεταβάλλομεν δὲ καὶ ταῖς πράξεσιν
[1, 10]	τῶν πράξεων, ἀφ´ ὧν εἰσί,	μεταβάλλουσιν,	ὥσπερ ἔφαμεν παραβάλλοντες ἐπὶ τῶν
[1, 31]	καὶ ἀδικούμενοι, ᾗ οὐκ ἴσον	λαμβάνουσιν,	οὗτοι καλλωπίζονται καὶ σεμνύνονται ἐπὶ
[1, 32]	παρεπισκοπεῖν ὅσα ἐν τῷ αὐτῷ	τυγχάνουσιν	ὄντα. Καὶ ἀναγκαῖον δέ, ἐπεὶ
[1, 18]	ἄλλοι ἄνθρωποι τὸν σπουδαῖον θεωροῦντες	κρίνουσιν	ἐκ τοῦ πράττειν, διὰ τὸ
[1, 17]	τέλη (ταῦτα μὲν γὰρ ἅπαντες	ὁμογνωμονοῦσιν,	οἷον τὴν ὑγίειαν ὅτι ἀγαθόν)
[1, 21]	ἔσται μᾶλλον καὶ καθ´ ἕκαστον	σκοποῦσιν.	Ἐπειδὴ γάρ ἐστιν ὀργίλος ὁ
[1, 9]	γὰρ ἐξ αὐτοῦ τοῦ πράγματος	σκοποῦσιν	πότερον ἐγγύτερόν ἐστι τοῦ μέσου
[1, 19]	ἐμπειρίαν ὑπομένοντας οὔ φαμεν, οὐδ´	ἐροῦσιν	ἀνδρείους αὐτοὺς εἶναι· οὐκ ἄρα
[1, 19]	φοβεῖται, οὔπω ἀνδρεῖος· ἔνιοι γὰρ	θαρροῦσιν	διὰ τὸ μακρὰν ἀπέχειν, ἂν
[1, 10]	καὶ τὸ φαύλοις. Ἔτι δὲ	μαρτυροῦσιν	οἵ τ´ ἔπαινοι καὶ οἱ
[1, 12]	ἐπιθυμίας ἁρμόττουσιν, ὥστε τὴν ἀπορίαν	ποιήσουσιν·	ἔστι γὰρ ἀκρατῆ καὶ ἐγκρατῆ
[1, 23]	σπουδαῖοι εἰδότες καὶ κρίνοντες ὀρθῶς	τιμήσουσιν·	βουλήσεται οὖν μᾶλλον ὑπὸ τῶν
[1, 22]	δ´ οὗτοι ὑπὸ τὴν ἀνελευθεριότητα	πίπτουσιν.	Τὸ μὲν γὰρ κακὸν πολυειδές,
[1, 31]	τὰ παιδία ἀγνοοῦντα τοὺς πατέρας	τύπτουσιν,	ἀλλ´ ἡ ἐν τούτοις ἄγνοια
[1, 12]	ἃ ὁρμῶσιν, ταῦτα τέως βούλονται·	πράττουσιν	ἄρα οἱ ἀκρατεῖς τὰ φαῦλα
[1, 32]	ἀρεταὶ καὶ οἳ κατ´ αὐτὰς	πράττουσιν·	ἐπεὶ οὖν αἱ ἀρεταὶ πρακτικαί,
[1, 12]	οἵπερ καὶ κατὰ τῆς ἐπιθυμίας	ἁρμόττουσιν,	ὥστε τὴν ἀπορίαν ποιήσουσιν· ἔστι
[1, 32]	τὰ δὲ συμφέροντα οὐκέτι οὕτως	ἔχουσιν	τὸ μὴ εἰς ἄλλο τι
[1, 31]	δὲ οἱ ἄλλοι πάντες οὕτως	ἔχουσιν	ὥστε τὰ παρ´ αὑτοῖς ἀντικαταλλάττεσθαι
[1, 5]	ἀνδρεία· ὑπὸ φόβων γὰρ τοῦτο	πάσχουσιν.	Ὁμοίως δὲ καὶ αἱ ἄλλαι
[1, 1]	ἐστὶ τὸ διὰ τὴν αὑτοῦ	φύσιν	αἱρετόν· ἢ οὗ τἆλλα μετασχόντα
[1, 13]	ἐκτὸς ἡ αἰτία τοῦ παρὰ	φύσιν	τι ἢ παρ´ ἃ βούλονται
[1, 31]	Βέλτιον οὖν δίκαιον τὸ κατὰ	φύσιν	τοῦ κατὰ νόμον. Ἀλλ´ ὃ
[1, 31]	τῷ ἀπονείμαντι, ὥσπερ ἐν τοῖς	ἀγῶσιν;	Καὶ γὰρ ὁ λαβὼν τὸν
[1, 1]	{δεῖν} ὅταν ὑπὲρ τοῦ ἀγαθοῦ	λέγωσιν,	ὑπὲρ τῆς ἰδέας δεῖν λέγειν·
[1, 31]	οὖν γεωργὸς τῷ οἰκοδόμῳ σῖτον	δίδωσιν,	ὁ δ´ οἰκοδόμος τῷ γεωργῷ
[1, 19]	διὰ τὸ ἀμύνεσθαι, ἐπειδὰν πληγέντες	λυπηθῶσιν,	οὐδὲ δεῖ τὸν ἀνδρεῖον διὰ
[1, 12]	οἵ γε ἀκρατεῖς ἐφ´ ἃ	ὁρμῶσιν,	ταῦτα τέως βούλονται· πράττουσιν ἄρα
[1, 10]	οὕτως ἔχει· ὡς γὰρ ἂν	ἔχωσιν	αἱ ἀρχαί, οὕτως καὶ τὰ
[1, 10]	ἀρχαί, ὡς ἂν αἱ ἀρχαὶ	ἔχωσιν,	οὕτω καὶ τὰ μετὰ τὰς
[1, 31]	εἶναι· εἰ γὰρ δίκαια μέν	ἐστιν	ἃ ὁ νόμος κελεύει ποιεῖν,
[1, 1]	θέλωμεν δεῖξαι ὅτι ἡ μεγαλοψυχία	ἐστὶν	ἀγαθόν, φαμὲν ὅτι ἡ δικαιοσύνη
[1, 3]	καὶ {ἡ} χρῆσις καὶ ἕξις	ἐστίν,	ἀεὶ βέλτιον καὶ αἱρετώτερον ἡ
[1, 32]	καὶ κοῖλον καὶ τὰ τοιαῦτά	ἐστιν	ἀεὶ τοιαῦτα, τὰ δὲ συμφέροντα
[1, 32]	ἐπιστήμη τῶν μετ´ ἀποδείξεως ὄντων	ἐστίν,	αἱ δ´ ἀρχαὶ ἀναπόδεικτοι, ὥστ´
[1, 32]	ἢ μὴ πρᾶξαι· ταῦτα δ´	ἐστὶν	αἰσθητὰ καὶ ἐν κινήσει τοῦ
[1, 17]	κἀπὶ τῆς ἀρετῆς, ἐπειδὴ βελτίστη	ἐστὶν	αἰτία, ὅτι τοῦ τέλους ἐστὶ
[1, 31]	αἴτιοι, ἀλλ´ ἡ ἄγνοια κἀκείνοις	ἐστὶν	αἰτία τοῖς πράξασι τοῦ πρᾶξαι,
[1, 12]	οὐδ´ ἡ βούλησις ἑκούσιον ἄρα	ἐστίν.	Ἀλλ´ οὗτος ὁ λόγος ἀναιρεῖ
[1, 31]	τῶν τοιούτων ἀδικημάτων ἡ ἀναφορὰ	ἐστίν.	Ἀλλὰ μή ποτε ταῦτα οὐκ
[1, 11]	τὰ κακά, εἰδὼς ὅτι κακὰ	ἐστίν·	ἀλλὰ μήν, φησίν, ὅ γε
[1, 32]	φανερόν. Ὥσπερ γὰρ δὴ ἕτερά	ἐστιν	ἀλλήλων χρῶμά τε καὶ χυμὸς
[1, 2]	ἐστὶν βέλτιον, ἄτοπον· οὐ γάρ	ἐστιν	ἄλλο τι χωρὶς τούτων ἡ
[1, 10]	ἐπ´ ἀνθρώπου. Ἐπειδὴ γὰρ γεννητικόν	ἐστιν	ἄνθρωπος οὐσίας, ἔκ τινων ἀρχῶν
[1, 1]	τοῦ πῶς λεγομένου; Οὐ γάρ	ἐστιν	ἁπλοῦν. Λέγεται γὰρ ἀγαθὸν ἢ
[1, 26]	ὁ γὰρ αὐθάδης αὐτοάδης τις	ἐστίν,	ἀπὸ τοῦ αὐτὸς αὑτῷ ἀρέσκειν)
[1, 1]	τὸ ἦθος εἶναι σπουδαῖος· μέρος	ἐστὶν	ἄρα, ὡς ἔοικε, καὶ ἀρχὴ
[1, 16]	οὖν ἡ προαίρεσις οὐθὲν τούτων	ἐστίν,	ἆρά γέ ἐστιν τὸ κατὰ
[1, 31]	ἐνόμισαν, οὗ ταῦτα πάντα ὠνητὰ	ἐστίν,	ἀργύριον προσαγορεύσαντες νόμισμα, τούτῳ χρῆσθαι,
[1, 32]	τοῦτο δῆλον ἂν γένοιτο, ὅτι	ἐστὶν	ἀρετή, ἐξ αὐτῆς τῆς φρονήσεως.
[1, 4]	ἑκάστῳ τοῦτο ποιεῖ εὖ οὗ	ἐστιν	ἀρετή, ἡ δὲ ψυχὴ καὶ
[1, 32]	ἀλλ´ ὡς ἔοικεν, αὐτό τί	ἐστιν	ἀρετή. Ὁ δὲ νοῦς ἐστι
[1, 1]	Ἀναγκαῖον μὲν οὖν εἰδῆσαι τί	ἐστιν	ἀρετή (οὐ γὰρ ῥᾴδιον εἰδέναι
[1, 4]	ψυχῇ ζῶμεν· ἐν ψυχῇ δέ	ἐστιν	ἀρετή· τὸ αὐτό γέ τοί
[1, 32]	σκέψις ἡ ὑπὲρ αὐτῆς, εἴπερ	ἐστὶν	ἀρετή, ὡς φαμέν. Ἔτι δ´
[1, 32]	ἐστί, τό γε βέλτιον εἰκός	ἐστιν	ἀρετὴν εἶναι, ὥστε δῆλον ὅτι
[1, 26]	τούτων. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙϚ Σεμνότης δέ	ἐστιν	αὐθαδείας ἀνὰ μέσον τε καὶ
[1, 2]	ἀγαθῶν σύγκειται, σκοπεῖν εἰ τοῦτ´	ἐστὶν	βέλτιον, ἄτοπον· οὐ γάρ ἐστιν
[1, 20]	δὲ βελτίστη ἕξις τοῦ βελτίστου	ἐστίν,	βέλτιστον δὲ τῆς ὑπερβολῆς καὶ
[1, 32]	ἐν γενέσει τε καὶ φθορᾷ	ἐστίν.	Βουλευόμεθα γὰρ ὑπὲρ τούτων ἃ
[1, 32]	οὗτος δ´ ἐστὶν ποιητικὸς οἰκίας.	Ἐστὶν	δὲ καὶ ὁ ἀρχιτέκτων, καθὸ
[1, 31]	ὁ νόμος πράττειν τάττει, ταῦτά	ἐστιν	δίκαια, ὁ μὴ πράττων ταῦτα
[1, 31]	γυναικὸς καὶ ἀνδρὸς κοινωνίᾳ δίκαιόν	ἐστιν	ἐγγὺς τοῦ πολιτικοῦ δικαίου· χεῖρον
[1, 1]	ἐπιστήμη οὔτε δύναμις ἕνεκεν κακοῦ	ἐστίν.	Εἰ οὖν πασῶν τῶν δυνάμεων
[1, 11]	ὃ πράττομεν ὄρεξις· ὀρέξεως δ´	ἐστὶν	εἴδη τρία, ἐπιθυμία θυμὸς βούλησις.
[1, 1]	ἀρετὰς ἐπιστήμας ἐποίει· τοῦτο δ´	ἐστὶν	εἶναι ἀδύνατον. Αἱ γὰρ ἐπιστῆμαι
[1, 4]	καλοῦμεν θρεπτικόν (τοῦτο γὰρ εὔλογόν	ἐστιν	εἶναι· τοὺς γοῦν λίθους ὁρῶμεν
[1, 32]	ἐπιστημονικόν. Ὅτι δὲ ἕτερα ἀλλήλων	ἐστίν,	ἐκ τῶν ὑποκειμένων ἂν γένοιτο
[1, 32]	ὥστε δῆλον ὅτι ἡ σοφία	ἐστὶν	ἔκ τε νοῦ καὶ ἐπιστήμης
[1, 2]	τοῦτο ἄτοπον; Ἡ γὰρ εὐδαιμονία	ἐστὶν	ἔκ τινων ἀγαθῶν συγκειμένη· τὸ
[1, 17]	τινι ἔοικεν, καὶ τούτου ἕνεκέν	ἐστιν	ἕκαστον. Ἀλλὰ κατὰ τρόπον τοῦτο
[1, 17]	γὰρ ἡ ἀρχὴ τοῦ βελτίστου	ἐστίν,	ἕκαστον καὶ προθετικὸν καὶ ποιητικόν.
[1, 12]	βούλησις, πρὸς τὸ ἐπισκέπτεσθαι εἴ	ἐστιν	ἑκούσιον. Ἀλλὰ μὴν οἵ γε
[1, 13]	ἀντιλαμβανόμενον ἀποστρέψαι. Ὅσοις μὲν οὖν	ἐστιν	ἐκτὸς ἡ αἰτία τοῦ παρὰ
[1, 31]	τὸ δ´ ἔλαττον ἔχειν ἀδικεῖσθαι	ἐστίν,	ἔλαττον δὲ ἑκὼν ἔχει, ἑκὼν
[1, 2]	συγκρίνων πρὸς ἄλλα ἃ μή	ἐστιν	ἐν αὐτῇ ἐνόντα, οὕτω τὸ
[1, 31]	πολιτικὸν δίκαιον) τοῦτο γὰρ μάλιστά	ἐστιν	ἐν ἰσότητι (κοινωνοὶ γὰρ οἱ
[1, 16]	δὲ διὰ τί οὐχ ἁπλοῦν	ἐστίν.	ἐν μὲν γὰρ γεωμετρίᾳ, ὅταν
[1, 21]	ἄν τις εἴποι· εἰ γάρ	ἐστιν	ἐν μεσότητι τὸ βέλτιστον, ἡ
[1, 31]	συνέχειν. Ἐπεὶ οὖν τὸ δίκαιόν	ἐστιν	ἐν τούτοις καὶ τοῖς εἰρημένοις
[1, 24]	λέγονται, οὐ κυρίως· οὐ γάρ	ἐστιν	ἐν τούτοις μεγαλοπρέπεια, ἀλλ´ ἐν
[1, 31]	Καὶ τὸ ἀντιπεπονθὸς δὲ δίκαιόν	ἐστιν	ἐν τῷ ἀνάλογον. Ὡς γὰρ
[1, 31]	ἡ δικαιοσύνη τελεία τις ἀρετὴ	ἐστίν.	Ἓν μὲν δή τι δίκαιον
[1, 32]	ὁ νοῦς. Ἡ δὲ σοφία	ἐστὶν	ἐξ ἐπιστήμης καὶ νοῦ συγκειμένη.
[1, 24]	μεγαλοπρέπεια ἄρα ἂν εἴη, ἐπειδή	ἐστιν	ἐπαινετή, μεσότης τις ἐλλείψεως καὶ
[1, 22]	ὑπερβολήν. Ὁ ἄρα ἐλευθέριος, ἐπειδή	ἐστιν	ἐπαινετός, μέσος τις ἂν εἴη
[1, 31]	ἀντιπαθεῖν πλείω ὧν ἐποίησεν δίκαιον	ἐστίν.	Ἐπεὶ δὲ τὸ δίκαιον πολλαχῶς
[1, 31]	πως ἤδη τῶν ἄλλων πολιτικὸν	ἐστίν.	Ἐπεὶ οὖν ἐστι δίκαιον τὸ
[1, 16]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙϚ Ἔτι δὲ λοιπόν	ἐστιν	ἐπισκέψασθαι τὴν προαίρεσιν, πότερόν ἐστιν
[1, 17]	ἡ ἐπιστήμη; Πότερον τῆς οἰκοδομικῆς	ἐστιν	ἐπιστήμης τὸ τέλος καλῶς προθέσθαι,
[1, 4]	δὲ ψυχῆς ἡ ἀρετὴ ἕξις	ἐστίν·	ἔστιν δὲ καὶ ἐνέργεια καὶ
[1, 32]	ἐπεὶ δὴ ἕτερα τὰ ὑποκείμενα	ἐστίν,	ἕτερα καὶ τὰ τῆς ψυχῆς
[1, 1]	τις οἶδεν τὴν δικαιοσύνην τί	ἐστίν,	εὐθέως δίκαιος ἐστίν, ὡς δ´
[1, 11]	ἐπιθυμίαν πρᾶξιν ἐπισκεπτέον, πότερον ἑκούσιόν	ἐστιν	ἢ ἀκούσιον. {Οἷον} τὸ μὲν
[1, 32]	ἐστίν. Ἡ δὲ σύνεσις τί	ἐστιν	ἢ περὶ τί; Ἔστιν δ´
[1, 13]	ἐν οἷς δ´ ἐν αὐτοῖς	ἐστιν	ἡ αἰτία, οὐκέτι τούτους βιάζεσθαι
[1, 13]	ἔστω ὁ ὁρισμός, ὧν ἐκτός	ἐστιν	ἡ αἰτία, ὑφ´ ἧς βιάζονται
[1, 16]	γράφειν. ἐν οἷς γὰρ μή	ἐστιν	ἡ ἁμαρτία ἐν τῇ διανοίᾳ,
[1, 19]	τοῖς τοιούτοις φόβοις καὶ θάρρεσίν	ἐστιν	ἡ ἀνδρεία. Ἀλλὰ μὴν οὐδ´
[1, 19]	εἰσίν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΘ' Ἐπεὶ οὖν	ἐστιν	ἡ ἀνδρεία περὶ θάρρη καὶ
[1, 7]	δεῖ βουλομένους εἰπεῖν τὸ τί	ἐστιν	ἡ ἀρετή, εἰδῆσαι τίνα ἐστὶν
[1, 4]	Ὡς μὲν οὖν ἁπλῶς εἰπεῖν,	ἐστὶν	ἡ ἀρετὴ ἕξις ἡ βελτίστη·
[1, 4]	τοίνυν λεκτέον ἂν εἴη τί	ἐστιν	ἡ ἀρετή, ἐπείπερ ἡ ταύτης
[1, 9]	σωφροσύνης. Ὅ τι μὲν οὖν	ἐστιν	ἡ ἀρετή, ἐπέσκεπται (μεσότης γὰρ
[1, 17]	καὶ πῶς, λοιπόν ἐστι τίνος	ἐστὶν	ἡ ἀρετὴ στοχαστική, πότερον τοῦ
[1, 8]	ὑπερβολὴν καὶ ἔνδειαν. Ἐπεὶ τοίνυν	ἐστὶν	ἡ ἀρετὴ τῶν παθῶν τούτων
[1, 17]	τἆλλα ἐστίν, καὶ πρὸς ταύτην	ἐστὶν	ἡ ἀρχή, {καὶ τούτου ἕνεκεν
[1, 21]	τὸ βέλτιστον, ἡ δ´ ἀρετή	ἐστιν	ἡ βελτίστη ἕξις, {βέλτιστον δ´
[1, 31]	πολιτικοῦ δικαίου· χεῖρον μὲν γάρ	ἐστιν	ἡ γυνὴ τοῦ ἀνδρός, ἀλλ´
[1, 32]	δῆλον ὅτι ἡ σοφία ἀρετὴ	ἐστίν.	Ἡ δὲ σύνεσις τί ἐστιν
[1, 17]	φεύγομεν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΗ' Ἔτι δ´	ἐστὶν	ἡ διάνοια οὐχ ὥσπερ αἴσθησις,
[1, 1]	τὴν θεωρίαν ἐποιεῖτο· οὐ γάρ	ἐστιν	ἡ δικαιοσύνη ἀριθμὸς ἰσάκις ἴσος.
[1, 4]	Ἐπειδήπερ οὖν τὸ ἄριστον ἀγαθόν	ἐστιν	ἡ εὐδαιμονία, καὶ αὕτη τέλος
[1, 4]	ἄριστον ἀγαθόν. Ἐπεὶ δ´ οὖν	ἐστιν	ἡ εὐδαιμονία τέλειον ἀγαθὸν καὶ
[1, 4]	ἀρετή, ἐπείπερ ἡ ταύτης ἐνέργειά	ἐστιν	ἡ εὐδαιμονία. Ὡς μὲν οὖν
[1, 1]	μετασχόντα ἀγαθὰ ἐστίν, τοῦτο δέ	ἐστιν	ἡ ἰδέα τἀγαθοῦ. Πότερον οὖν
[1, 32]	τῆς σοφίας (περὶ χείρω γὰρ	ἐστίν·	ἡ μὲν γὰρ σοφία περὶ
[1, 32]	περὶ τί δὴ ἕκαστον τούτων	ἐστίν.	Ἡ μὲν οὖν ἐπιστήμη ἐστὶ
[1, 3]	ἡ χρῆσις, οἷον τῆς ὄψεως	{ἐστιν	ἡ ὅρασις} καὶ ἔστιν γε
[1, 16]	προαιρούμεθα. Οὐκ ἄρα οὐδὲ διάνοιά	ἐστιν	ἡ προαίρεσις. Ἐπεὶ οὖν καθ´
[1, 16]	οὖν καθ´ ἕκαστον τούτων οὐθέν	ἐστιν	ἡ προαίρεσις, ταῦτα δέ ἐστιν
[1, 31]	ἂν εἴη ὑπὲρ ποίου δικαίου	ἐστὶν	ἡ σκέψις. Ἔστιν δὴ δίκαιόν
[1, 31]	γὰρ τὸ δίκαιον, ὑπὲρ οὗ	ἐστιν	ἡ σκέψις, τὸ πολιτικὸν δίκαιον)
[1, 32]	καὶ ἡ φρόνησις. Πότερον δ´	ἐστὶν	ἡ σοφία ἀρετὴ ἢ οὔ;
[1, 32]	ἀρετὴ καὶ ἐπαινετόν. Πότερον δ´	ἐστὶν	ἡ φρόνησις ἀρετὴ ἢ οὔ,
[1, 32]	συμφέρει. Περὶ δὲ τὰ συμφέροντά	ἐστιν	ἡ φρόνησις, ἡ δὲ σοφία
[1, 32]	καὶ μὴ εἶναι. Πότερον δ´	ἐστὶν	ἡ φρόνησις καὶ ἡ σοφία
[1, 32]	ἐπαινετὴ καὶ ἀρετή. Πότερον δ´	ἐστὶν	ἡ φρόνησις πρακτικὴ ἢ οὔ,
[1, 5]	ἐν ᾗ ἐγγίνεται, οὐ τί	ἐστιν	ἡ ψυχὴ (ὑπὲρ μὲν γὰρ
[1, 32]	ἡ ἐπιστήμη. Ἡ δὲ ὑπόληψίς	ἐστιν,	ᾗ ὑπὲρ ἁπάντων ἐπαμφοτερίζομεν, πρὸς
[1, 4]	ἐν ἀνθρώπῳ. Ὅτι δὲ ἐνέργεια	ἐστίν,	ἴδοι ἄν τις καὶ ἐντεῦθεν.
[1, 1]	δὴ τοιοῦτος λόγος ἀληθὴς μέν	ἐστιν	ἴσως· ἀλλ´ οὐχ ἡ πολιτικὴ
[1, 9]	Θ' Μετὰ τοίνυν τοῦτο ἀναγκαῖόν	ἐστιν	ἴσως ῥηθῆναι τί τῇ μεσότητι
[1, 1]	ὑπὲρ τοῦ ἀρίστου ἀγαθοῦ λεκτέον	ἐστὶν	καὶ ἀρίστου τοῦ ἡμῖν ἀρίστου·
[1, 1]	λεκτέον τοῦ κοινοῦ. Μία γάρ	ἐστιν	καὶ αὐτὴ τῶν λοιπῶν ἐπιστημῶν·
[1, 32]	μὴ πρᾶξαι προελομένοις, περὶ ἅ	ἐστιν	{καὶ} βουλὴ καὶ προαίρεσις τοῦ
[1, 1]	τἀγαθὸν ἐν πάσαις ταῖς κατηγορίαις	ἐστίν·	καὶ γὰρ ἐν τῷ τί
[1, 13]	ἀνάγκης. Ἡ μὲν γὰρ βία	ἐστὶν	καὶ ἐν τοῖς ἀψύχοις. Ἑκάστοις
[1, 1]	γὰρ ἰατρικήν τις οἶδεν τί	ἐστίν,	καὶ ἰατρὸς οὗτος εὐθέως ἐστίν,
[1, 16]	τούτοις ἐν οἷς ἐφ´ ἡμῖν	ἐστιν	καὶ πρᾶξαι καὶ μὴ πρᾶξαι,
[1, 32]	ὑπὲρ τούτων ἃ ἐφ´ ἡμῖν	ἐστιν	καὶ πρᾶξαι καὶ μὴ πρᾶξαι
[1, 17]	ταύτης γὰρ ἕνεκα καὶ τἆλλα	ἐστίν,	καὶ πρὸς ταύτην ἐστὶν ἡ
[1, 31]	ἀμφιδέξιοι· ἀλλὰ φύσει γε ἀριστερὰ	ἐστίν,	καὶ τὰ δεξιὰ οὐδὲν ἧττον
[1, 16]	οὕτως ὁρμή τις τοῦ πράττειν	ἐστίν,	καὶ τοῦτο δὴ πράττοντες κατὰ
[1, 16]	οὐδὲ τοῦτο; Βούλησις μὲν γάρ	ἐστιν	καὶ τῶν ἀδυνάτων, οἷον βουλόμεθα
[1, 5]	ἄλογον, εἰ μὴ ᾗ ὑπηρετικόν	ἐστιν	καὶ ὑπηρετεῖ τῷ λόγον ἔχοντι
[1, 7]	μεσότης ἡ τούτων ἡ ἀλήθεια	ἐστίν.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η' Ὁμοίως καὶ ἐπὶ
[1, 15]	τὸ ἑκούσιον ἐν οὐδεμιᾷ ὁρμῇ	ἐστίν,	λοιπὸν ἂν εἴη τὸ ἐκ
[1, 20]	ὁ ἀνδρεῖος τοιοῦτος· σωφροσύνη δ´	ἐστὶν	μεσότης ἀκολασίας καὶ ἀναισθησίας τῆς
[1, 22]	εἴη. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ' Ἐλευθεριότης δέ	ἐστιν	μεσότης ἀσωτίας καὶ ἀνελευθερίας. Ἔστιν
[1, 29]	τοιαύτη. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΘ' Φιλία δ´	ἐστὶν	μεσότης κολακείας καὶ ἔχθρας, ἔστιν
[1, 24]	μικροψυχίας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΔ' Μεγαλοπρέπεια δ´	ἐστὶν	μεσότης σαλακωνείας καὶ μικροπρεπείας. Ἔστιν
[1, 25]	εἰρήκαμεν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΕ' Νέμεσις δέ	ἐστιν	μεσότης φθονερίας καὶ ἐπιχαιρεκακίας· ἀμφότεραι
[1, 30]	τοιοῦτος· ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Κ' ἀλήθεια δέ	ἐστιν	μεταξὺ εἰρωνείας καὶ ἀλαζονείας. Ἔστι
[1, 23]	προσήκει, μήτε μείζονος ἢ ἄξιος	ἐστίν,	μήτε πάσης· οὗτος δ´ ἐστὶν
[1, 31]	ὑπομένει· τὸ γὰρ ἀδικεῖσθαι βλάπτεσθαι	ἐστίν.	Ναί, ἀλλ´ εἰσί τινες οἳ
[1, 22]	ἂν εἴη τούτων. Τίς οὖν	ἐστίν;	Ὁ ἀναλίσκων εἰς ἃ δεῖ
[1, 22]	πάθη· ὁ τε γὰρ ἄσωτός	ἐστιν	ὁ ἀναλίσκων εἰς ἃ μὴ
[1, 19]	Ἐν φόβοις ἄρα καὶ θάρρεσίν	ἐστιν	ὁ ἀνδρεῖος τοῖς κατ´ ἀνθρώπους·
[1, 12]	κακὰ εἰδὼς πράττει ὅτι κακὰ	ἐστίν·	ὁ δὲ ἀκρατής, εἰδὼς τὰ
[1, 1]	ἅπασιν ἐνυπάρχον ὅμοιον τῷ ὅρῳ	ἐστίν.	Ὁ δὲ ὅρος λέγει ὅτι
[1, 29]	περιαιρῶν. Οὐδέτερος οὖν ὀρθῶς ἐπαινετὸς	ἐστίν,	ὁ δὲ φίλος ἀνὰ μέσον
[1, 27]	λόγους. Ὁ μὲν γὰρ ἀναίσχυντός	ἐστιν	ὁ ἐν παντὶ καὶ πρὸς
[1, 24]	σαλάκων (ὁ γὰρ σαλάκων τοιοῦτός	ἐστιν,	ὁ ἐν ᾧ μὴ δεῖ
[1, 32]	ἂν εἴη, ἐπειδὴ ὑπὲρ τἀληθοῦς	ἐστιν	ὁ λόγος καὶ τἀληθὲς ὡς
[1, 32]	καὶ ἐπὶ τοῦ λόγου, τί	ἐστιν	ὁ λόγος καὶ τίς ὁ
[1, 1]	ἢ δύναμις, ὑπὲρ ἧς νῦν	ἐστιν	ὁ λόγος, οὐχ ὑπὲρ τούτου
[1, 23]	ἐστίν, μήτε πάσης· οὗτος δ´	ἐστὶν	ὁ μεγαλόψυχος. Ὥστε δῆλον ὅτι
[1, 31]	αἰτίαν· τοῦ γὰρ δεσπότου τί	ἐστιν	ὁ οἰκέτης. Ἀλλὰ δὴ καὶ
[1, 28]	σκώμματα. ὅ τε Γὰρ βωμολόχος	ἐστὶν	ὁ πάντα καὶ πᾶν οἰόμενος
[1, 29]	λόγους· ὁ μὲν γὰρ κόλαξ	ἐστὶν	ὁ πλείω τῶν προσηκόντων καὶ
[1, 30]	δέ. Ὁ μὲν γὰρ ἀλαζών	ἐστιν	ὁ πλείω τῶν ὑπαρχόντων αὑτῷ
[1, 31]	αὑτὸν εἶναι δίκαιον. Τοῦτο δ´	ἐστὶν	ὃ ζητοῦμεν δίκαιον καὶ τὴν
[1, 8]	καὶ εἴ τι ἄλλο τοιοῦτόν	ἐστιν,	ὃ περιέχεται ἡδονῇ τῇ κατ´
[1, 11]	δὲ ἁπλῶς μὲν οὕτως ῥηθῆναί	ἐστιν	ὃ πράττομεν μὴ ἀναγκαζόμενοι· ἀλλ´
[1, 14]	πάντως οὐδ´ ἐν παντὶ λεκτέον	ἐστίν,	οἷον ὅσα ἡδονῆς ἕνεκεν πράττομεν.
[1, 2]	ἔσται βέλτιον. Αὐτὸ γὰρ βέλτιστον	ἐστίν.	Οἷον τὰ ὑγιεινὰ θεὶς καὶ
[1, 10]	γεννητική ἐστιν οὐσίας τοιαύτης οἵα	ἐστίν,	οἷον τὰ φυτὰ καὶ τὰ
[1, 26]	Ὅ τε γὰρ αὐθάδης τοιοῦτός	ἐστιν	οἷος μηθενὶ ἐντυχεῖν μηδὲ διαλεγῆναι
[1, 1]	ἐστίν, καὶ ἰατρὸς οὗτος εὐθέως	ἐστίν,	ὁμοίως δὲ καὶ τῶν ἄλλων
[1, 11]	ἀκρατὴς εἰδὼς ὅτι ταῦτα φαῦλά	ἐστιν	ὅμως πράττει, καὶ κατ´ ἐπιθυμίαν
[1, 32]	φρόνησις ὥσπερ ἀρχιτέκτων τις αὐτῶν	ἐστίν·	ὅπως γὰρ αὕτη προστάξει, οὕτως
[1, 7]	εἴη ἀρετή. Πάθη μὲν οὖν	ἐστιν	ὀργὴ φόβος μῖσος πόθος ζῆλος
[1, 7]	καὶ τὸ πρᾶον ἐν μεσότητί	ἐστιν	ὀργῆς καὶ ἀναλγησίας τῆς πρὸς
[1, 21]	καθ´ ἕκαστον σκοποῦσιν. Ἐπειδὴ γάρ	ἐστιν	ὀργίλος ὁ παντὶ καὶ πάντως
[1, 16]	ἐστιν ἐπισκέψασθαι τὴν προαίρεσιν, πότερόν	ἐστιν	ὄρεξις, ἢ οὔ. Ὄρεξις μὲν
[1, 16]	ἐν οὐδενὶ τῶν ἄλλων ζῴων	ἐστίν.	Ὄρεξις μὲν δὴ οὐκ ἂν
[1, 23]	μικρόψυχοι. Ὁ ἄρα μέσος τούτων	ἐστὶν	ὃς μήτε ἐλάττονος τιμῆς αὑτὸν
[1, 31]	Τὸ γὰρ ἄδικον τὸ ἄνισον	ἐστίν·	ὅταν γὰρ τῶν μὲν ἀγαθῶν
[1, 31]	τοῦ εἰρημένου κατὰ νόμον δικαίου	ἐστίν.	Οὐ γὰρ ἔστιν ἐν τοῖς
[1, 31]	τὸ οἰκονομικὸν δίκαιον πρὸς αὐτὸν	ἐστίν.	Οὐ τοῦτο δέ γε ἡμεῖς
[1, 2]	τέλειον τοῦ ἀτελοῦς. Τέλειον δέ	ἐστιν	οὗ παραγενομένου μηθενὸς ἔτι προσδεόμεθα,
[1, 24]	καὶ ἀπὸ τοῦ ὀνόματος φανερά	ἐστιν	οὖσα τοιαύτη οἵαν λέγομεν· ἐπεὶ
[1, 10]	ἴδοι. Πᾶσα γὰρ φύσις γεννητική	ἐστιν	οὐσίας τοιαύτης οἵα ἐστίν, οἷον
[1, 1]	κοινὸν μὲν ἁπάσαις, οὐδεμιᾶς δ´	ἐστὶν	οὔτε δυνάμεως οὔτ´ ἐπιστήμης εἰπεῖν
[1, 31]	τὴν ἄγνοιαν ἧς αὐτὸς αἴτιος	ἐστίν,	οὗτος ἤδη ἀδικεῖ, καὶ δικαίως
[1, 3]	εὖ ζῆν. Τὸ δὲ τέλος	ἐστὶν	οὐχ ἁπλοῦν ἀλλὰ διττόν· ἐνίων
[1, 12]	ἄρα τὸ κατ´ ἐπιθυμίαν ἑκούσιον	ἐστίν.	Πάλιν ἐπὶ τῶν κατὰ τὸν
[1, 8]	ἢ ἡδονῆς· ἡ ἄρα ἀρετή	ἐστιν	περὶ λύπας καὶ ἡδονάς, καὶ
[1, 32]	οὔ; Ἡ μὲν γὰρ σοφία	ἐστὶν	περὶ τὰ μετ´ ἀποδείξεως καὶ
[1, 32]	οἷον παρὰ τὴν οἰκοδομικήν, ἐπειδή	ἐστιν	ποιητικὴ οἰκίας, οἰκία αὐτῆς τὸ
[1, 32]	ὑπηρετῶν τούτῳ οἰκοδόμος· οὗτος δ´	ἐστὶν	ποιητικὸς οἰκίας. Ἐστὶν δὲ καὶ
[1, 32]	καὶ φυγὴ καὶ ἐφ´ ἡμῖν	ἐστιν	πρᾶξαι καὶ μὴ πρᾶξαι. Ἔστιν
[1, 32]	ὁ ὀρθὸς λόγος; Ἀναγκαῖον ἴσως	ἐστὶν	πρῶτον μέν, ἐν ᾧ ὁ
[1, 31]	ἤδη καὶ τὴν ἄγνοιαν διοριστέον	ἐστίν,	πῶς ἂν γινομένης τῆς ἀγνοίας,
[1, 9]	ἑκάστου διατηρεῖν· διὸ καὶ ἔργον	ἐστὶν	σπουδαῖον εἶναι· ἐν ἑκάστῳ γὰρ
[1, 16]	ἐστιν ἡ προαίρεσις, ταῦτα δέ	ἐστιν	τὰ ἐν τῇ ψυχῇ γινόμενα,
[1, 7]	ἐστιν ἡ ἀρετή, εἰδῆσαι τίνα	ἐστὶν	τὰ ἐν τῇ ψυχῇ γινόμενα.
[1, 17]	Οὐθὲν οὖν βέλτιον τῆς ἀρετῆς	ἐστίν·	ταύτης γὰρ ἕνεκα καὶ τἆλλα
[1, 2]	τῶν γὰρ ἀγαθῶν τὰ μέν	ἐστιν	τέλη τὰ δ´ οὐ τέλη,
[1, 4]	τὰς ἀρετὰς ζῆν. Τοῦτ´ ἄρ´	ἐστὶν	τέλος καὶ ἡ εὐδαιμονία καὶ
[1, 10]	πράξεων ὧν πράττει ἄνθρωπος γεννητικὸν	ἐστίν.	Τί γὰρ ἂν ἄλλο; Οὔτε
[1, 2]	Ἀλλ´ ἴσως οὐχ οὕτως ζητητέον	ἐστὶν	τὸ ἄριστον ἀγαθόν. Τὸ γὰρ
[1, 2]	οὐδενὸς ἔτι προσδεόμεθα. Τοῦτο ἄρα	ἐστὶν	τὸ ἄριστον ἡμῖν ὃ ζητοῦμεν,
[1, 4]	εὐδαιμονία ἐν τῷ εὖ ζῆν	ἐστίν,	τὸ δ´ εὖ ζῆν ἐν
[1, 17]	ἕνεκεν μᾶλλον τὰ πρὸς τοῦτ´	ἐστίν·	τὸ δὲ τέλος ἀρχῇ τινι
[1, 10]	ἄν τις, ἐπειδήπερ ἐπ´ ἐμοί	ἐστιν	τὸ δικαίῳ εἶναι καὶ σπουδαίῳ,
[1, 31]	ἄδικον ἐστί, τὸ δ´ ἀδίκημά	ἐστιν	τὸ ἤδη ἀδίκως τι πρᾶξαι.
[1, 18]	Τῆς ἀρετῆς ἄρα παντελῶς τοῦτ´	ἐστίν,	τὸ καλὸν προθέσθαι. Διὰ τί
[1, 16]	οὐθὲν τούτων ἐστίν, ἆρά γέ	ἐστιν	τὸ κατὰ διάνοιαν ἐν προαιρέσει;
[1, 12]	ἐπὶ τοῖς ἑκουσίοις. Εἰ δ´	ἐστὶν	τὸ κατὰ τὴν ἐπιθυμίαν ἑκούσιον,
[1, 8]	δ´ εὖ ἔχειν πρὸς ταῦτ´	ἐστὶν	τὸ μήτε πρὸς τὴν ὑπερβολὴν
[1, 31]	ἐστι πολιτικόν. Τὸ δὲ πολιτικόν	ἐστιν	τὸ νόμῳ, οὐ τὸ φύσει.
[1, 31]	δέ· τὸ μὲν γὰρ ἄδικόν	ἐστιν	τὸ νόμῳ ὡρισμένον, οἷον τὸ
[1, 31]	περὶ ταῦτα. Τὸ τοίνυν δίκαιόν	ἐστιν	τὸ πρὸς ἕτερον ὡς ἁπλῶς
[1, 1]	λέγειν, αὐτὸ δὲ ἕκαστον μάλιστ´	ἐστὶν	{τὸ} τοιοῦτον, ὥστε μάλιστ´ ἂν
[1, 1]	τέλος· οὐδ´ ἄρα τῆς πολιτικῆς	ἐστιν	τὸ ὑπὲρ τοῦ κοινοῦ ἀγαθοῦ
[1, 31]	πρὸς τὸ Δ. Οἷον ἀνάλογόν	ἐστιν	τὸν τὰ πολλὰ κεκτημένον πολλὰ
[1, 1]	ἢ οὗ τἆλλα μετασχόντα ἀγαθὰ	ἐστίν,	τοῦτο δέ ἐστιν ἡ ἰδέα
[1, 31]	μὲν ἀδικεῖν ἐν τοῖς τοιούτοις	ἐστίν,	τούτων δὲ μηθὲν ἐνδέχεται πρὸς
[1, 32]	κατὰ τὸν λόγον τῶν αἰσθητῶν	ἐστίν.	Τούτων δὴ διωρισμένων, μετὰ ταῦτα
[1, 31]	ἤδη ἐν ἰσότητι καὶ ὁμοιότητί	ἐστιν	τῷ πατρί· οἱ δὲ πολῖται
[1, 12]	ἐγκρατῆ ὀργῆς εἶναι. Ἔτι λοιπή	ἐστιν	τῶν ὀρέξεων ὧν διειλόμεθα ἡ
[1, 2]	τούτων πάντων βέλτιστον· βέλτιστον δέ	ἐστιν	ὑγίεια· εἰ δὴ τοῦτο πάντων
[1, 32]	ἐρεῖ μοι, τὰ ποῖα διασάφησόν	ἐστιν	ὑγιεινά. Οὕτως καὶ ἐπὶ τοῦ
[1, 11]	ἀναγκαζόμενοι· ἀλλ´ ἴσως σαφέστερον λεκτέον	ἐστὶν	ὑπὲρ αὐτοῦ. Ἔστιν οὖν καθ´
[1, 1]	τις ἐγχειρῇ λέγειν, οὐ λεκτέον	ἐστὶν	ὑπὲρ τῆς ἰδέας. Καίτοι οἴονταί
[1, 32]	ὡς φαμέν. Ἔτι δ´ ἴσως	ἐστὶν	φιλοσόφου καὶ περὶ τούτων παρεπισκοπεῖν
[1, 32]	δ´ ἐπιστήμης μὲν πάσης ἀρετὴ	ἐστίν,	φρονήσεως δὲ ἀρετὴ οὐκ ἔστιν,
[1, 23]	Ἡ δὲ μεγαλοψυχία μεσότης μέν	ἐστιν	χαυνότητος καὶ μικροψυχίας, ἔστι δὲ
[1, 16]	γράψαι τὸ ὄνομα Ἀρχικλέους, ὅτι	ἐστὶν	ὡρισμένον πῶς δεῖ γράψαι τὸ
[1, 1]	δικαιοσύνην τί ἐστίν, εὐθέως δίκαιος	ἐστίν,	ὡς δ´ αὔτως κἀπὶ τῶν
[1, 32]	Εἰ γὰρ ἡ φρόνησις ἀρετὴ	ἐστίν,	ὡς φαμέν, τοῦ μορίου τοῦ
[1, 31]	ἡ δεξιὰ δεξιά, τοῦτο φύσει	ἐστίν.	Ὡσαύτως ἐπὶ τῶν φύσει δικαίων,
[1, 32]	τὸν ὀρθὸν λόγον πράττειν, ὅμοιόν	ἐστιν	ὥσπερ ἂν εἴ τις εἴποι
[1, 16]	εἶναι τὴν προαίρεσιν. Ἐπεὶ οὖν	ἐστίν,	ὥσπερ ἔμπροσθεν ἐλέχθη, ἡ προαίρεσις
[1, 1]	πῶς ἔσται, ἀγνοοῦντα τὸ τί	ἐστίν,	ὥσπερ οὐδ´ ἐπὶ τῶν ἐπιστημῶν)
[1, 20]	καλοῦ καὶ πρὸς τὸ καλὸν	ἐστίν.	Ὥστε εἴη ἂν ἡ σωφροσύνη
[1, 31]	τοῦ ἀδικεῖσθαι πῶς; Πότερον ἑκόντα	ἔστιν	ἀδικεῖσθαι; Ἢ οὔ; Δίκαια μὲν
[1, 10]	Ὁ δὴ τοιοῦτος λόγος οὐκ	ἔστιν	ἀληθής. Διὰ τί γὰρ ὁ
[1, 32]	ἐστίν, φρονήσεως δὲ ἀρετὴ οὐκ	ἔστιν,	ἀλλ´ ὡς ἔοικεν, αὐτό τί
[1, 19]	{τὸ} πάθος εἶναι ἀνδρεῖον. Πάλιν	ἔστιν	ἄλλη ἀνδρεία πολιτικὴ δοκοῦσα εἶναι,
[1, 32]	ἐπὶ δὲ τῶν πρακτικῶν οὐκ	ἔστιν	ἄλλο οὐθὲν τέλος παρ´ αὐτὴν
[1, 32]	οἷον παρὰ τὸ κιθαρίζειν οὐκ	ἔστιν	ἄλλο τέλος οὐθέν, ἀλλ´ αὐτὸ
[1, 4]	ἔστιν ἀρετὴ τούτου ἢ μὴ	ἔστιν,	ἄλλος λόγος· εἰ δ´ ἄρα
[1, 32]	συνεργεῖ τῷ λόγῳ καὶ οὐκ	ἔστιν	ἄνευ τοῦ λόγου ἡ φυσικὴ
[1, 2]	ὀρθῶς ἂν σκοποῖτο; Ἀλλ´ οὐκ	ἔστιν	ἁπλοῦν τὸ ἄριστον ὃ ζητοῦμεν
[1, 4]	τούτου τοῦ μορίου τῆς ψυχῆς	ἔστιν	ἀρετή; Εἰ γὰρ ἔστι, δῆλον
[1, 4]	ἐνέργεια εὐδαιμονία. Εἰ μὲν οὖν	ἔστιν	ἀρετὴ τούτου ἢ μὴ ἔστιν,
[1, 32]	τῶν ποιητικῶν ἔχει, ἐν αἷς	ἔστιν	ἀρχιτέκτων καὶ ὑπηρέτης τούτου. Ποιητικὸς
[1, 31]	τι ἄδικον, ἄδικος μὲν οὐκ	ἔστιν,	ἀτυχὴς δέ. Εἰ γὰρ οἰόμενος
[1, 31]	οἰκέτης. Ἀλλὰ δὴ καὶ εἰ	ἔστιν	αὐτῷ δίκαιον, τὸ οἰκονομικὸν δίκαιον
[1, 32]	ἐξ ἐπιστήμης καὶ νοῦ συγκειμένη.	Ἔστιν	γὰρ ἡ σοφία καὶ περὶ
[1, 20]	ἀναισθησίας τῆς περὶ τὰς ἡδονάς.	Ἔστιν	γὰρ ἡ σωφροσύνη καὶ ἁπλῶς
[1, 19]	οἱ ἀνδρεῖοι, ὁ ποῖος ἀνδρεῖος.	Ἔστιν	γὰρ καὶ κατ´ ἐμπειρίαν τις
[1, 31]	δόξειεν λέγεσθαι τῷ πολιτικῷ δικαίῳ	(ἔστιν	γὰρ τὸ δίκαιον, ὑπὲρ οὗ
[1, 32]	ἐπιβλέψας, οἷον ἐπὶ τὴν οἰκοδομικήν.	Ἔστιν	γάρ, ὡς φαμέν, ἐν οἰκοδομικῇ
[1, 3]	ὄψεως {ἐστιν ἡ ὅρασις} καὶ	ἔστιν	γε ἡ χρῆσις αἱρετωτέρα τῆς
[1, 7]	τὰ ἐν τῇ ψυχῇ γινόμενα.	Ἔστιν	δ´ ἃ γίνεται ταῦτα, πάθη
[1, 32]	δὲ ἄλογον μόριον τῆς ψυχῆς·	ἔστιν	δ´ εἰς δύο τὴν διαίρεσιν
[1, 16]	ὡς δεῖ, ἐνταῦθα ἡ ἁμαρτία.	ἔστιν	δ´ ἐν τοῖς πρακτοῖς τὸ
[1, 32]	καὶ τἀληθὲς ὡς ἔχει σκοπούμεθα,	ἔστιν	δ´ ἐπιστήμη φρόνησις νοῦς σοφία
[1, 31]	ἀντικαταλλάττεσθαι τῶν παρὰ τοῖς ἄλλοις.	Ἔστιν	δ´ ἡ ἀναλογία αὕτη· ὡς
[1, 5]	οἱ περὶ μηθὲν δὲ ὁμοίως.	Ἔστιν	δ´ ἡ ἀνδρεία περὶ φόβους,
[1, 5]	ὑπηρετεῖ τῷ λόγον ἔχοντι μορίῳ.	Ἔστιν	δ´ ἡ ἀρετὴ ἡ ἠθικὴ
[1, 24]	ἐστὶν μεσότης σαλακωνείας καὶ μικροπρεπείας.	Ἔστιν	δ´ ἡ μεγαλοπρέπεια περὶ δαπάνας
[1, 32]	τί ἐστιν ἢ περὶ τί;	Ἔστιν	δ´ ἡ σύνεσις ἐν οἷσπερ
[1, 31]	πράξασι τοῦ πρᾶξαι, οὐκ ἄδικοι.	Ἔστιν	δ´ ἡ τοιαύτη ἄγνοια ἡ
[1, 32]	εἰς τὸ συμφέρον ἤδη συντείνει.	Ἔστιν	δ´ ἡ φρόνησις ἀρετή, ὡς
[1, 5]	λόγος) ἀλλ´ ὡς τύπῳ διελέσθαι.	Ἔστιν	δ´ ἡ ψυχή, ὡς φαμέν,
[1, 31]	περὶ ταῦτα καὶ ἐν τούτοις.	Ἔστιν	δὲ δίκαιον καὶ τὸ ἀντιπεπονθός,
[1, 20]	μὲν οὖν ἂν εἴη τούτων·	ἔστιν	δὲ ἡ σωφροσύνη περὶ ἡδονὰς
[1, 4]	ψυχῆς ἡ ἀρετὴ ἕξις ἐστίν·	ἔστιν	δὲ καὶ ἐνέργεια καὶ {ἡ}
[1, 31]	προστεθεὶς κωλύσει τὸν λόγον τοῦτον.	Ἔστιν	δὲ ὁ διορισμὸς οὗτος, τὸ
[1, 27]	ἐστὶ μεσότης ἀναισχυντίας καὶ καταπλήξεως,	ἔστιν	δὲ περὶ πράξεις καὶ λόγους.
[1, 29]	ἐστὶν μεσότης κολακείας καὶ ἔχθρας,	ἔστιν	δὲ περὶ πράξεις καὶ λόγους·
[1, 28]	ἐστὶ μεσότης βωμολοχίας καὶ ἀγροικίας,	ἔστιν	δὲ περὶ {τὰ} σκώμματα. ὅ
[1, 26]	ἀνὰ μέσον τε καὶ ἀρεσκείας,	ἔστιν	δὲ περὶ τὰς ἐντεύξεις. Ὅ
[1, 22]	ἐστιν μεσότης ἀσωτίας καὶ ἀνελευθερίας.	Ἔστιν	δὲ περὶ χρήματα τὰ τοιαῦτα
[1, 32]	τοῦ ἑτέρου τῶν λόγον ἐχόντων,	ἔστιν	δὲ χείρων ἡ φρόνησις τῆς
[1, 31]	ποίου δικαίου ἐστὶν ἡ σκέψις.	Ἔστιν	δὴ δίκαιόν τι, ὡς φασίν,
[1, 31]	λάβοιμεν τί ἐστι τὸ δίκαιον,	ἔστιν	δὴ διττὸν τὸ δίκαιον, ὧν
[1, 1]	κοινὸν ἐν ἅπασιν ὑπάρχει, οὐκ	ἔστιν	δὴ ταὐτὸν τῷ χωριστῷ. Οὐ
[1, 32]	ἐστιν πρᾶξαι καὶ μὴ πρᾶξαι.	Ἔστιν	δὴ τῶν ποιουμένων καὶ πραττομένων
[1, 31]	ἡμετέραν χρῆσιν, διὰ τοῦτ´ οὐκ	ἔστιν	δίκαιον φύσει; Ἀλλ´ ἔστιν. Τὸ
[1, 31]	ἐὰν πατάξῃ τὸν ἐλεύθερον, οὐκ	ἔστιν	δίκαιος ἀντιπληγῆναι, ἀλλὰ πολλάκις. Καὶ
[1, 5]	ἡ ὑπερβολὴ φθείρει, τοῦτ´ ἰδεῖν	ἔστιν	ἐκ τῶν ἠθικῶν (δεῖ δ´
[1, 31]	νόμον δικαίου ἐστίν. Οὐ γὰρ	ἔστιν	ἐν τοῖς πρὸς ἕτερον δικαίοις
[1, 8]	ἐφ´ ὧν ἡ κακία οὐκ	ἔστιν	ἐν ὑπερβολῇ καὶ ἐλλείψει τινί,
[1, 18]	κάλλιον, ἀλλ´ ἐν ᾧ οὐκ	ἔστιν	ἐνέργεια; Ναί, ἀλλὰ καὶ νῦν
[1, 9]	δὲ ἐν ἑκάστῳ τῶν παθῶν	ἔστιν	ἰδεῖν ὅτι τὸ ἐμπεριέχον τὸ
[1, 31]	μὲν γὰρ ταῦτα τὰ δίκαια	ἔστιν	καθ´ ἑαυτὸν ὄντα δίκαιον εἶναι
[1, 6]	καλῶν ἀπεχόμεθα· ὅλως τε οὐκ	ἔστιν	λαβεῖν ἀρετὴν καὶ κακίαν ἄνευ
[1, 21]	τί ἐστι καὶ ἐν τίσιν.	Ἔστιν	{μὲν} οὖν ἡ πραότης ἀνὰ
[1, 1]	ἴδοι ἄν τις ὅτι οὐκ	ἔστιν	μιᾶς οὔτ´ ἐπιστήμης οὔτε δυνάμεως
[1, 12]	ἑκών, οὐκ ἔστιν ψεκτός· ἀλλ´	ἔστιν	ὁ ἀκρατὴς ψεκτός· ἑκὼν ἄρα·
[1, 4]	ταύτης ἐνέργεια. Ὧν γὰρ μὴ	ἔστιν	ὁρμή, οὐδ´ ἐνέργεια τούτων ἔσται·
[1, 4]	ἄλλος λόγος· εἰ δ´ ἄρα	ἔστιν,	οὐκ ἔστιν ταύτης ἐνέργεια. Ὧν
[1, 17]	τοῦτο βουλεύεσθαι ἐνταῦθα ἤδη ὑπάρχει.	Ἔστιν	οὖν ἡ ἁμαρτία ἐν τῇ
[1, 6]	κακίαν ἄνευ λύπης καὶ ἡδονῆς.	Ἔστιν	οὖν ἡ ἀρετὴ περὶ ἡδονὰς
[1, 16]	ἢ τοῖς κατὰ προαίρεσιν τάττοντες.	Ἔστιν	οὖν ἡ προαίρεσις ἐν τοῖς
[1, 32]	ἐν μικροῖς ἡ κρίσις αὐτοῦ.	Ἔστιν	οὖν ἡ σύνεσις καὶ ὁ
[1, 32]	τελέως ἀρεταί εἰσιν ἐπαινεταὶ ἐπιγινόμεναι.	Ἔστιν	οὖν ἡ φυσικὴ ἀρετὴ αὕτη
[1, 11]	σαφέστερον λεκτέον ἐστὶν ὑπὲρ αὐτοῦ.	Ἔστιν	οὖν καθ´ ὃ πράττομεν ὄρεξις·
[1, 8]	μοιχεία καὶ ὁ μοιχός· οὐκ	ἔστιν	οὗτος ὁ μᾶλλον τὰς ἐλευθέρας
[1, 31]	ἀντιπαθεῖν· τὸ δὲ τοιοῦτον οὐκ	ἔστιν	πρὸς ἅπαντας. Οὐ γάρ ἐστι
[1, 4]	εἰ δ´ ἄρα ἔστιν, οὐκ	ἔστιν	ταύτης ἐνέργεια. Ὧν γὰρ μὴ
[1, 31]	οὐκ ἔστιν δίκαιον φύσει; Ἀλλ´	ἔστιν.	Τὸ γὰρ ὡς ἐπὶ τὸ
[1, 16]	τις βουλευτικὴ μετὰ διανοίας, οὐκ	ἔστιν	τὸ ἑκούσιον προαιρετόν. ἑκόντες γὰρ
[1, 16]	Ἔτι δὲ προαίρεσις μὲν οὐκ	ἔστιν	τοῦ τέλους, ἀλλὰ τῶν πρὸς
[1, 31]	ὅτι μεταπίπτουσι, διὰ τοῦτο οὐκ	ἔστιν	φύσει· ἀλλ´ εἰ ὡς ἐπὶ
[1, 12]	Εἰ γὰρ μὴ ἑκών, οὐκ	ἔστιν	ψεκτός· ἀλλ´ ἔστιν ὁ ἀκρατὴς
[1, 4]	οὔτε μακρὰν ἀπέχον. Οἷον ἐπειδήπερ	ἔστιν,	ὡς δοκεῖ, μόριόν τι τῆς
[1, 22]	δὲ τούτων ὁ μὲν κατ´	ἔλλειψιν	ὁ δὲ καθ´ ὑπερβολήν. Ὁ
[1, 21]	ψεκτὸς καὶ ὁ κατὰ τὴν	ἔλλειψιν·	ὁ μέσος ἂν τούτων εἴη
[1, 3]	γὰρ ἂν βούλοιτο ἔχειν τὴν	ὄψιν	μὴ μέλλων ὁρᾶν ἀλλὰ μύειν.
[1, 16]	καὶ τὸ ἐκ προαιρέσεως ἕτερον	ὄν,	ἐλάττους τὰς ζημίας ἐπὶ τοῖς
[1, 31]	δίκαιον τὸ ἐν πολιτικῇ κοινωνίᾳ	ὄν,	ἡ δικαιοσύνη καὶ ὁ δίκαιος
[1, 31]	τῇ ἀληθείᾳ καὶ τῇ φύσει	ὂν	δίκαιον μὴ ἔκρινεν, ταύτῃ μὲν
[1, 10]	κακῶς ἔχειν τὸ σῶμα, ὡς	ὂν	καὶ ἐνταῦθα τὸ ἑκούσιον. Ἔοικεν
[1, 11]	Ἐπεὶ οὖν φαίνεται ἐφ´ ἡμῖν	ὂν	τὸ σπουδαῖον εἶναι, ἀναγκαῖον τὸ
[1, 31]	ἐλέγετο, ὅταν μὴ εἰδὼς μήθ´	ὃν	βλάπτει μήθ´ ᾧ μηθ´ οὗ
[1, 31]	πῶς ἂν γινομένης τῆς ἀγνοίας,	ὃν	βλάπτει, οὐκ ἀδικήσει. Ἔστω δὴ
[1, 31]	ἄδικος ἔσται ὁ εἰδὼς καὶ	ὃν	καὶ ᾧ καὶ οὗ ἕνεκα.
[1, 31]	ἡμῖν) καὶ ὅταν εἰδὼς καὶ	ὃν	καὶ ᾧ καὶ οὗ ἕνεκα,
[1, 31]	ταῦτα ἀδικεῖ· καὶ εἰ πρὸς	ὃν	κελεύει πράττειν, πρὸς τοῦτον εἰ
[1, 7]	Τὸ γὰρ εὐόργητον καὶ τὸ	πρᾶον	ἐν μεσότητί ἐστιν ὀργῆς καὶ
[1, 16]	τοιούτοις ἐκ τῆς ἀρχῆς ὡρισμένης	ἔλαβον	τὸ διὰ τί· ἐν δέ
[1, 20]	τῆς ὑπερβολῆς ἀπέχεται ἢ διὰ	φόβον	ἢ δι´ ἄλλο τι τῶν
[1, 5]	μὲν γάρ τινα λίαν ποιήσῃς	ἄφοβον,	ὥστε μηδὲ τοὺς θεοὺς φοβεῖσθαι,
[1, 10]	ἐστι πράττειν καὶ τὰ φαῦλα.	Ἔλεγον	δὲ καὶ τοιαύτην τινὰ παραβολήν,
[1, 31]	μέντοι γε ὡς οἱ Πυθαγόρειοι	ἔλεγον.	Ἐκεῖνοι μὲν γὰρ ᾤοντο δίκαιον
[1, 32]	λόγῳ. Διὸ τὴν ἀρετὴν ἔφη	λόγον	εἶναι, οὐκ ὀρθῶς, ἀλλ´ οἱ
[1, 19]	καλόν. Ὁ δὴ ὁρμῶν διὰ	λόγον	ἕνεκεν τοῦ καλοῦ ἐπὶ τὸ
[1, 1]	τὴν ψυχὴν εἴς τε τὸ	λόγον	ἔχον καὶ εἰς τὸ ἄλογον
[1, 5]	μέρη διῃρημένη, εἴς τε τὸ	λόγον	ἔχον καὶ τὸ ἄλογον. Ἐν
[1, 32]	δύο τὴν διαίρεσιν ἔχον τὸ	λόγον	ἔχον μόριον τῆς ψυχῆς, ὧν
[1, 32]	ὅτι τὸ μὲν αὐτῆς ἐστι	λόγον	ἔχον, τὸ δὲ ἄλογον μόριον
[1, 5]	ἄλογον. Ἐν μὲν δὴ τῷ	λόγον	ἔχοντι ἐγγίνεται φρόνησις ἀγχίνοια σοφία
[1, 5]	ὑπηρετικόν ἐστιν καὶ ὑπηρετεῖ τῷ	λόγον	ἔχοντι μορίῳ. Ἔστιν δ´ ἡ
[1, 5]	Κατὰ δὲ τὰς τοῦ {τὸν}	λόγον	ἔχοντος οὐδεὶς ἐπαινεῖται. Οὔτε γὰρ
[1, 32]	τοῦ μορίου τοῦ ἑτέρου τῶν	λόγον	ἐχόντων, ἔστιν δὲ χείρων ἡ
[1, 32]	τοῦ ἐπαινεῖσθαι, πρὸς δὲ τὸν	λόγον	καὶ τὴν προαίρεσιν προστιθεμένη τελείαν
[1, 32]	ταῦτα καὶ κατὰ τὸν ὀρθὸν	λόγον	(λέγω δέ, ὡς ἂν ὁ
[1, 32]	ἔλεγεν, φάσκων εἶναι τὴν ἀρετὴν	λόγον·	οὐδὲν γὰρ ὄφελος εἶναι πράττειν
[1, 10]	καὶ βούλησις καὶ τὸ κατὰ	λόγον	πᾶν. Δῆλον τοίνυν ὅτι καὶ
[1, 1]	κατὰ τὴν ἰδέαν ἀγαθοῦ τὸν	λόγον	ποιεῖται. Ἀλλ´ ἴσως {φησὶ} τούτῳ
[1, 32]	εἰπεῖν, τὸ κατὰ τὸν ὀρθὸν	λόγον	πράττειν, ὅμοιόν ἐστιν ὥσπερ ἂν
[1, 32]	τὸ γὰρ κατὰ τὸν ὀρθὸν	λόγον	πράττειν τὰ καλά, τοῦτό φασιν
[1, 32]	εἰ πράττοιμεν κατὰ τὸν ὀρθὸν	λόγον	τὸ βέλτιστον, τὸ μὲν οὕτως
[1, 31]	{ὁ} διορισμὸς προστεθεὶς κωλύσει τὸν	λόγον	τοῦτον. Ἔστιν δὲ ὁ διορισμὸς
[1, 32]	μόριον τῆς ψυχῆς κατὰ τὸν	λόγον	τῶν αἰσθητῶν ἐστίν. Τούτων δὴ
[1, 20]	τὸ μὴ εἶναι ἐν αὐτοῖς	λόγον,	ᾧ δοκιμάζοντα τὸ καλὸν αἱροῦνται.
[1, 5]	τοιούτων οὐθέν. Οὐδὲ δὴ τὸ	ἄλογον,	εἰ μὴ ᾗ ὑπηρετικόν ἐστιν
[1, 5]	τὸ λόγον ἔχον καὶ τὸ	ἄλογον.	Ἐν μὲν δὴ τῷ λόγον
[1, 1]	ποιοῦντι τὰς ἀρετὰς ἀναιρεῖν τὸ	ἄλογον	μέρος τῆς ψυχῆς, τοῦτο δὲ
[1, 32]	ἐστι λόγον ἔχον, τὸ δὲ	ἄλογον	μόριον τῆς ψυχῆς· ἔστιν δ´
[1, 1]	λόγον ἔχον καὶ εἰς τὸ	ἄλογον	ὀρθῶς, καὶ ἀπέδωκεν ἑκάστῳ {τὰς}
[1, 31]	δίκαιον ἂν εἴη. Τὸ δ´	ἀνάλογον	ἐν τέτταρσι γίνεται ἐλαχίστοις· ὡς
[1, 31]	δ´ ἐστὶ τὸ δίκαιον τῷ	ἀνάλογον.	Ἐπεὶ δὲ ὁ οἰκοδόμος πλείονος
[1, 31]	Γ πρὸς τὸ Δ. Οἷον	ἀνάλογόν	ἐστιν τὸν τὰ πολλὰ κεκτημένον
[1, 31]	δίκαιον ἴσον, καὶ τὸ τῷ	ἀνάλογον	ἴσον δίκαιον ἂν εἴη. Τὸ
[1, 31]	ἀδικεῖ δὲ κατ´ ἀμφότερα, ὥστε	ἀνάλογον	καὶ τὰ ἀδικήματα, καὶ τὸ
[1, 31]	τὸ δίκαιον ἔοικεν εἶναι τὸ	ἀνάλογον.	Τὸ γὰρ δίκαιον συνέχει τὰς
[1, 31]	δὲ δίκαιόν ἐστιν ἐν τῷ	ἀνάλογον.	Ὡς γὰρ ὁ ἐλεύθερος ἔχει
[1, 17]	ἃ δεῖ πρὸς τοῦτο. Καὶ	εὔλογον	δὲ τούτου εἶναι προθετικὴν τὴν
[1, 4]	ὃ καλοῦμεν θρεπτικόν (τοῦτο γὰρ	εὔλογόν	ἐστιν εἶναι· τοὺς γοῦν λίθους
[1, 32]	ἀρετῶν ἔχει, ὅπερ εἰκὸς καὶ	εὔλογον,	καὶ ἡ φρόνησις ἂν εἴη
[1, 31]	ἢ ὁ σκυτεύς, καὶ ἦν	ἔργον	ἀντικαταλλάτεσθαι {καὶ} τῷ σκυτεῖ πρὸς
[1, 9]	παθῶν ἑκάστου διατηρεῖν· διὸ καὶ	ἔργον	ἐστὶν σπουδαῖον εἶναι· ἐν ἑκάστῳ
[1, 31]	πλείονος ἄξιον ποιεῖ τὸ αὑτοῦ	ἔργον	ἢ ὁ σκυτεύς, καὶ ἦν
[1, 32]	καὶ τὸ ποιεῖν τὸ αὑτῆς	ἔργον,	κατέχουσα τὰ πάθη καὶ ταῦτα
[1, 9]	ἑκάστῳ γὰρ τὸ μέσον λαβεῖν	ἔργον,	οἷον κύκλον μὲν γράψαι παντὸς
[1, 31]	Ναί, ἀλλ´ εἰσί τινες οἳ	δέον	αὐτοὺς τὸ ἴσον ἔχειν παραχωροῦσι
[1, 4]	χρόνῳ τοῦ βίου κρίνειν, ὡς	δέον	τὸ τέλειον εἶναι καὶ ἐν
[1, 19]	οἱ ἐνθουσιάζοντες. Οὐδὲ δὴ τούτους	φατέον	ἀνδρείους εἶναι· ἐὰν γὰρ αὐτῶν
[1, 19]	ἀπειρίαν. Οὐδὲ δὴ οὐδὲ τούτους	φατέον	ἀνδρείους. Εἰσὶν δ´ αὖ ἄλλοι
[1, 19]	Διὸ τοὺς δι´ ἐμπειρίαν οὐ	φατέον	ἀνδρείους. Οὐδὲ Σωκράτης δὴ ὀρθῶς
[1, 19]	προσδοκίαν ἀγαθοῦ. Οὐδὲ δὴ τούτους	φατέον	εἶναι ἀνδρείους, ἐπειδὴ τοὺς τοιούτους
[1, 19]	μάχεσθαι. Οὐδὲ δὴ τὴν τοιαύτην	φατέον	εἶναι· ὁ γὰρ αὐτὸς ἐφ´
[1, 19]	νόσον ἢ θαρρεῖ, οὔτε δειλὸν	φατέον	εἶναι τὸν φοβούμενον οὔτ´ ἀνδρεῖον
[1, 19]	Οὐδένα οὖν τῶν τοιούτων ἀνδρεῖον	θετέον	εἶναι· τὸν {ὁ} ποῖον οὖν
[1, 2]	συγκρινομένων. Ἀλλ´ ἴσως οὐχ οὕτως	ζητητέον	ἐστὶν τὸ ἄριστον ἀγαθόν. Τὸ
[1, 1]	Ὑπὲρ τοῦ πολιτικοῦ ἄρα ἡμῖν	λεκτέον	ἀγαθοῦ. Πάλιν δὲ καὶ τοῦτο
[1, 32]	Τούτων δὴ διωρισμένων, μετὰ ταῦτα	λεκτέον	ἂν εἴη, ἐπειδὴ ὑπὲρ τἀληθοῦς
[1, 18]	μεσότητάς τινας τῶν παθῶν κατηριθμησάμεθα,	λεκτέον	ἂν εἴη περὶ ποῖα τῶν
[1, 4]	τὴν εὐδαιμονίαν. Μετὰ ταῦτα τοίνυν	λεκτέον	ἂν εἴη τί ἐστιν ἡ
[1, 1]	ὅτι ὑπὲρ τοῦ ἀρίστου ἀγαθοῦ	λεκτέον	ἐστὶν καὶ ἀρίστου τοῦ ἡμῖν
[1, 14]	οὐ πάντως οὐδ´ ἐν παντὶ	λεκτέον	ἐστίν, οἷον ὅσα ἡδονῆς ἕνεκεν
[1, 11]	μὴ ἀναγκαζόμενοι· ἀλλ´ ἴσως σαφέστερον	λεκτέον	ἐστὶν ὑπὲρ αὐτοῦ. Ἔστιν οὖν
[1, 1]	τἀγαθοῦ τις ἐγχειρῇ λέγειν, οὐ	λεκτέον	ἐστὶν ὑπὲρ τῆς ἰδέας. Καίτοι
[1, 1]	ἀγαθοῦ ἄρα, ὡς ἔοικεν, ἡμῖν	λεκτέον,	καὶ ὑπὲρ ἀγαθοῦ οὐ τοῦ
[1, 1]	κατὰ τὴν ἐπαγωγὴν κοινοῦ ἀγαθοῦ	λεκτέον	τῇ πολιτικῇ, ὅτι τὰ αὐτὰ
[1, 1]	οὕτως ὑπὲρ τοῦ κοινοῦ ἀγαθοῦ	λεκτέον·	τὸ γὰρ πότε ἐν πάσαις
[1, 14]	ὑπὲρ ἀνάγκης καὶ τοῦ ἀναγκαίου	λεκτέον.	Τὸ δὲ ἀναγκαῖον οὐ πάντως
[1, 1]	τῇ πολιτικῇ ὑπὲρ τοῦ ἀγαθοῦ	λεκτέον	τοῦ κοινοῦ. Μία γάρ ἐστιν
[1, 13]	ΙΓ' Πρότερον τοίνυν ἂν εἴη	λεκτέον	ὑπὲρ βίας καὶ ὑπὲρ ἀνάγκης.
[1, 5]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε' Πρῶτον μὲν οὖν	λεκτέον	ὑπὲρ τῆς ψυχῆς ἐν ᾗ
[1, 12]	λόγοι τινὲς ἐναντίοι φαίνονται, σαφέστερον	λεκτέον	ὑπὲρ τοῦ ἑκουσίου. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΓ'
[1, 19]	οὗτος ἀνδρεῖος. Τούτων τοίνυν διωρισμένων	σκεπτέον	ἂν εἴη, ἐπειδὴ κατὰ πολλά
[1, 19]	ἀνδρεία περὶ θάρρη καὶ φόβους,	σκεπτέον	ἂν εἴη περὶ ποίους φόβους
[1, 10]	εἴρηται μετὰ τοῦτ´ ἂν εἴη	σκεπτέον	πότερον δυνατὴ παραγενέσθαι ἢ οὔ,
[1, 1]	ὑπὲρ ἠθικῶν, πρῶτον ἂν εἴη	σκεπτέον	τίνος ἐστὶ μέρος τὸ ἦθος.
[1, 2]	Οὐ δὴ ἴσως οὕτω γε	σκεπτέον	τὸ βέλτιστον. Ἀλλὰ ἆρά γε
[1, 19]	ἀνδρεῖον, καὶ τίς ὁ ἀνδρεῖος	σκεπτέον.	Ὡς ἁπλῶς μὲν εἰπεῖν, ὁ
[1, 11]	οὖν τὴν κατ´ ἐπιθυμίαν πρᾶξιν	ἐπισκεπτέον,	πότερον ἑκούσιόν ἐστιν ἢ ἀκούσιον.
[1, 31]	δὲ τὸ δίκαιον πολλαχῶς λέγεται,	διοριστέον	ἂν εἴη ὑπὲρ ποίου δικαίου
[1, 31]	ἀλλ´ ἤδη καὶ τὴν ἄγνοιαν	διοριστέον	ἐστίν, πῶς ἂν γινομένης τῆς
[1, 14]	ἂν καταβλάπτηται ἀντικαταλλαττόμενός τι ἄλλο	μεῖζον	ἀναγκαζόμενος ὑπὸ τῶν πραγμάτων. Οἷον
[1, 17]	ὁμογνωμονοῦσιν, οἷον τὴν ὑγίειαν ὅτι	ἀγαθόν)	ἀλλ´ ἤδη τὰ κατὰ τὸ
[1, 1]	τοῦ τέλους τοῦ αὑτῆς ὅτι	ἀγαθόν,	ἀλλὰ τοῦτο μὲν ἄλλης δυνάμεώς
[1, 1]	Ἐν ἑκάστῃ δὲ τὸ πότε	ἀγαθὸν	ἕκαστος τὸ καθ´ ἑαυτὸν εἰδήσει·
[1, 1]	ἁπάσαις. Ἀλλὰ μὴν τὸ πότε	ἀγαθὸν	ἐν μὲν ἰατρικῇ ὁ ἰατρὸς
[1, 4]	εἴημεν καὶ ἔχοιμεν τὸ ἄριστον	ἀγαθόν.	Ἐπεὶ δ´ οὖν ἐστιν ἡ
[1, 1]	Ὁ δὲ ὅρος λέγει ὅτι	ἀγαθόν,	ἐπιστήμη δέ γε οὐδὲ δύναμις
[1, 4]	ζῆν. Ἐπειδήπερ οὖν τὸ ἄριστον	ἀγαθόν	ἐστιν ἡ εὐδαιμονία, καὶ αὕτη
[1, 1]	τὸ κοινὸν ἐν ἅπασιν ὑπάρχον	ἀγαθόν;	Ἕτερον γὰρ τῆς ἰδέας τοῦτο
[1, 1]	ἑκάστου οὐσίαν λέγειν, ἤτοι ὅτι	ἀγαθὸν	ἢ ὅτι κακὸν ἢ ὅ
[1, 1]	ὃ ἂν βουλώμεθα δεῖξαι ὅτι	ἀγαθόν,	ἢ τῇ ἐπαγωγῇ, οἷον ὅταν
[1, 1]	γάρ ἐστιν ἁπλοῦν. Λέγεται γὰρ	ἀγαθὸν	ἢ τὸ ἄριστον ἐν ἑκάστῳ
[1, 2]	ἀγαθόν. Τὸ γὰρ τέλειον ζητοῦμεν	ἀγαθόν,	ἡ δὲ φρόνησις μόνη οὖσα
[1, 1]	τοιοῦτον, ὥστε μάλιστ´ ἂν εἴη	ἀγαθὸν	ἡ ἰδέα, ὡς οἴονται. Ὁ
[1, 1]	οὔτε ὁ οἰκοδόμος λέγει ὅτι	ἀγαθὸν	ἡ ὑγίεια οὐδὲ ἡ οἰκία,
[1, 1]	ὁ ὅρος ὅτι τὸ τοιόνδ´	ἀγαθὸν	καθόλου, ὃ ἂν ᾖ αὐτὸ
[1, 23]	τὴν βελτίστην, καὶ τὸ τίμιον	ἀγαθὸν	καὶ ἀρχῆς τάξιν ἔχον. Οἱ
[1, 1]	ὅρον κοινῷ ἀγαθῷ. Ὅτι γὰρ	ἀγαθόν,	καὶ ἐνταῦθ´ ἐρεῖ. Δῆλον τοίνυν
[1, 1]	ἀγαθόν, φαμὲν ὅτι ἡ δικαιοσύνη	ἀγαθὸν	καὶ ἡ ἀνδρεία καὶ ἁπλῶς
[1, 4]	οὖν ἐστιν ἡ εὐδαιμονία τέλειον	ἀγαθὸν	καὶ τέλος, οὐδὲ τοῦτο δεῖ
[1, 1]	δὲ καὶ τὸ πρός τι	ἀγαθὸν	καὶ τὸ κατὰ τὰς ἄλλας
[1, 22]	γὰρ κακὸν πολυειδές, τὸ δ´	ἀγαθὸν	μονοειδές, οἷον ἡ μὲν ὑγίεια
[1, 1]	ἀρετή, ὥστε καὶ ἡ μεγαλοψυχία	ἀγαθόν·	οὐδὲ δὴ ὑπὲρ τοῦ κατὰ
[1, 1]	ἐστί τι τέλος, καὶ τοῦτ´	ἀγαθόν·	οὐδεμία γὰρ οὔτ´ ἐπιστήμη οὔτε
[1, 1]	ἰατρὸς τὸ ἐν τῇ κυβερνητικῇ	ἀγαθὸν	πότε εἰδήσει, οὔτε ὁ κυβερνήτης
[1, 17]	κατὰ τὸ τέλος, οἷον πότερον	ἀγαθὸν	πρὸς ὑγίειαν φαγεῖν τοῦτο ἢ
[1, 2]	οὕτως ζητητέον ἐστὶν τὸ ἄριστον	ἀγαθόν.	Τὸ γὰρ τέλειον ζητοῦμεν ἀγαθόν,
[1, 1]	Εἰ οὖν πασῶν τῶν δυνάμεων	ἀγαθὸν	τὸ τέλος, δῆλον ὡς καὶ
[1, 1]	τὸ τέλος αὐτῆς ἂν εἴη	ἀγαθόν.	Ὑπὲρ ἀγαθοῦ ἄρα, ὡς ἔοικεν,
[1, 1]	δεῖξαι ὅτι ἡ μεγαλοψυχία ἐστὶν	ἀγαθόν,	φαμὲν ὅτι ἡ δικαιοσύνη ἀγαθὸν
[1, 1]	ὑπὲρ τοῦ τέλους λέγει ὅτι	ἀγαθόν,	ὥστε οὐδ´ ἡ πολιτική. Διὸ
[1, 10]	φύσει γίνεσθαι τὸ σῶμα καλὸν	κἀγαθόν.	Βέλτιον μὲν οὖν ἕξει τὸ
[1, 1]	ἀγαθοῦ σκοπεῖν. Διὰ τί; Ὅτι	τἀγαθὸν	ἐν πάσαις ταῖς κατηγορίαις ἐστίν·
[1, 2]	τὸ δὲ δὴ τέλειον τέλος	τἀγαθόν	ἐστι καὶ τέλος τῶν ἀγαθῶν.
[1, 1]	αὐτὸς λόγος ἐφαρμόττει ἐπί τε	τἀγαθὸν	καὶ ἐπὶ τοῦτο ὃ ἂν
[1, 2]	ὑπὲρ τούτων διώρισται, πειραθῶμεν λέγειν	τἀγαθὸν	ποσαχῶς λέγεται. Ἔστι γὰρ τῶν
[1, 13]	μέντοι γε βιάσασθαι καὶ τὸν	λίθον	ἄνω φέρεσθαι καὶ τὸ πῦρ
[1, 13]	ζῷον βιάσασθαι, οἷον ἵππον ἐπ´	ὀρθὸν	θέοντα ἀντιλαμβανόμενον ἀποστρέψαι. Ὅσοις μὲν
[1, 32]	δὲ ταῦτα καὶ κατὰ τὸν	ὀρθὸν	λόγον (λέγω δέ, ὡς ἂν
[1, 32]	οὕτως εἰπεῖν, τὸ κατὰ τὸν	ὀρθὸν	λόγον πράττειν, ὅμοιόν ἐστιν ὥσπερ
[1, 32]	βέλτιον· τὸ γὰρ κατὰ τὸν	ὀρθὸν	λόγον πράττειν τὰ καλά, τοῦτό
[1, 32]	ὅτι εἰ πράττοιμεν κατὰ τὸν	ὀρθὸν	λόγον τὸ βέλτιστον, τὸ μὲν
[1, 11]	φαίνεται ἐφ´ ἡμῖν ὂν τὸ	σπουδαῖον	εἶναι, ἀναγκαῖον τὸ μετὰ ταῦτα
[1, 9]	διατηρεῖν· διὸ καὶ ἔργον ἐστὶν	σπουδαῖον	εἶναι· ἐν ἑκάστῳ γὰρ τὸ
[1, 1]	δ´ οἷον σπουδαῖον· τὸ δὲ	σπουδαῖον	εἶναί ἐστι τὸ τὰς ἀρετὰς
[1, 18]	Οἱ γὰρ ἄλλοι ἄνθρωποι τὸν	σπουδαῖον	θεωροῦντες κρίνουσιν ἐκ τοῦ πράττειν,
[1, 9]	ἐπαινούμεθα· διὸ καὶ σπάνιον τὸ	σπουδαῖον)	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι' Ἐπεὶ δ´ οὖν
[1, 1]	τινα εἶναι, λέγω δ´ οἷον	σπουδαῖον·	τὸ δὲ σπουδαῖον εἶναί ἐστι
[1, 32]	τῷ αὐτῷ τυγχάνουσιν ὄντα. Καὶ	ἀναγκαῖον	δέ, ἐπεὶ περὶ τῶν ἐν
[1, 16]	τὰ ἐν τῇ ψυχῇ γινόμενα,	ἀναγκαῖον	{δὴ} συνδυαζομένων τινῶν τούτων εἶναι
[1, 9]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ' Μετὰ τοίνυν τοῦτο	ἀναγκαῖόν	ἐστιν ἴσως ῥηθῆναι τί τῇ
[1, 32]	καὶ τίς ὁ ὀρθὸς λόγος;	Ἀναγκαῖον	ἴσως ἐστὶν πρῶτον μέν, ἐν
[1, 14]	Ἐν τοῖς τοιούτοις ἄρα τὸ	ἀναγκαῖον.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΕ' Ἐπεὶ δὲ τὸ
[1, 1]	ἐκ τίνων καὶ πῶς ἔσται.	Ἀναγκαῖον	μὲν οὖν εἰδῆσαι τί ἐστιν
[1, 14]	τοῦ ἀναγκαίου λεκτέον. Τὸ δὲ	ἀναγκαῖον	οὐ πάντως οὐδ´ ἐν παντὶ
[1, 14]	ἄτοπος ἂν εἴη. Τὸ γὰρ	ἀναγκαῖον	οὐκ ἐν παντί, ἀλλ´ ἤδη
[1, 11]	ἡμῖν ὂν τὸ σπουδαῖον εἶναι,	ἀναγκαῖον	τὸ μετὰ ταῦτα εἰπεῖν ὑπὲρ
[1, 31]	καὶ τὸ τῷ ἀνάλογον ἴσον	δίκαιον	ἂν εἴη. Τὸ δ´ ἀνάλογον
[1, 31]	ἤδη καὶ καλοῦμεν κατὰ νόμον	δίκαιον.	Βέλτιον οὖν δίκαιον τὸ κατὰ
[1, 31]	οὐδ´ οἰκέτῃ πρὸς δεσπότην ἐστὶ	δίκαιον	διὰ τὴν αὐτὴν αἰτίαν· τοῦ
[1, 31]	πρὸς ἐλεύθερον ἕξει. Οὐ γὰρ	δίκαιον,	εἴ τις τὸν ὀφθαλμὸν ἐξέκοψεν
[1, 31]	ἔλεγον. Ἐκεῖνοι μὲν γὰρ ᾤοντο	δίκαιον	εἶναι, ἅ τις ἐποίησεν, ταῦτ´
[1, 31]	δίκαια ἔστιν καθ´ ἑαυτὸν ὄντα	δίκαιον	εἶναι (ὁ γὰρ σώφρων καὶ
[1, 31]	ἀνίσοις, ἡ δικαιοσύνη καὶ τὸ	δίκαιον	ἐν ἰσότητι συμβολαίων. Ὥστε δῆλον
[1, 31]	ἐν μεσότητι, καὶ τὸ μὲν	δίκαιόν	{ἐν} τισι λέγεται δίκαιον, τὸ
[1, 31]	ἐστίν. Ἓν μὲν δή τι	δίκαιον	ἔν τε τούτοις ἐστὶ καὶ
[1, 31]	γὰρ καὶ ὁμοιότητι τὸ πολιτικὸν	δίκαιον	ἔοικεν εἶναι. Ἀλλὰ δὴ τὸ
[1, 31]	ἀναλογία τὴν πολιτείαν. Ὥστε τὸ	δίκαιον	ἔοικεν εἶναι τὸ ἀνάλογον. Τὸ
[1, 31]	ὥστε ἡ δικαιοσύνη καὶ τὸ	δίκαιον	ἔσται καὶ πρός τινας καὶ
[1, 31]	ὁ δίκαιος περὶ τὸ πολιτικὸν	δίκαιον	ἔσται. Τῶν δὲ δικαίων ἐστὶ
[1, 31]	ἄρα πρὸς ἕτερον ἴσον εἶναι	δίκαιον	ἐστί, καὶ δίκαιος ὁ τοιοῦτος
[1, 31]	κατὰ νόμον. Ἀλλ´ ὃ ζητοῦμεν,	δίκαιόν	ἐστι πολιτικόν. Τὸ δὲ πολιτικόν
[1, 31]	τὸ δέ γε μέσον τούτων	δίκαιον	ἐστί. Τὸ δὲ μέσον ἴσον·
[1, 31]	ἐν γυναικὸς καὶ ἀνδρὸς κοινωνίᾳ	δίκαιόν	ἐστιν ἐγγὺς τοῦ πολιτικοῦ δικαίου·
[1, 31]	κοινωνίαν συνέχειν. Ἐπεὶ οὖν τὸ	δίκαιόν	ἐστιν ἐν τούτοις καὶ τοῖς
[1, 31]	πολλάκις. Καὶ τὸ ἀντιπεπονθὸς δὲ	δίκαιόν	ἐστιν ἐν τῷ ἀνάλογον. Ὡς
[1, 31]	τὸ ἀντιπαθεῖν πλείω ὧν ἐποίησεν	δίκαιον	ἐστίν. Ἐπεὶ δὲ τὸ δίκαιον
[1, 31]	τὴν περὶ ταῦτα. Τὸ τοίνυν	δίκαιόν	ἐστιν τὸ πρὸς ἕτερον ὡς
[1, 31]	εἰ λάβοιμεν τί ἐστι τὸ	δίκαιον,	ἔστιν δὴ διττὸν τὸ δίκαιον,
[1, 31]	καὶ νομίσωμεν, τοῦτο καὶ ἔστι	δίκαιον	ἤδη καὶ καλοῦμεν κατὰ νόμον
[1, 31]	τισίν. Ἐπεὶ οὖν ἐστι τὸ	δίκαιον	ἴσον, καὶ τὸ τῷ ἀνάλογον
[1, 31]	ἂν πλείονος καὶ ἐλάττονος εἴη	δίκαιον,	καὶ δίκαιος δὲ ὁ τὸ
[1, 31]	δίκαια πράττειν. Πότε οὖν τὸ	δίκαιον,	καὶ πότε οὔ; Ὡς ἁπλῶς
[1, 31]	Τοῦτο δ´ ἐστὶν ὃ ζητοῦμεν	δίκαιον	καὶ τὴν δικαιοσύνην τὴν περὶ
[1, 31]	καὶ ἐν τούτοις. Ἔστιν δὲ	δίκαιον	καὶ τὸ ἀντιπεπονθός, οὐ μέντοι
[1, 31]	τι πρᾶξαι. Ὁμοίως δὲ τὸ	δίκαιον	καὶ τὸ δικαιοπράγημα οὐ ταὐτόν·
[1, 31]	ἀληθείᾳ καὶ τῇ φύσει ὂν	δίκαιον	μὴ ἔκρινεν, ταύτῃ μὲν ἀδικεῖ,
[1, 31]	πρὸς ἅπαντας. Οὐ γάρ ἐστι	δίκαιον	οἰκέτῃ πρὸς ἐλεύθερον ταὐτόν· ὁ
[1, 31]	πατέρα. Τὸ δ´ ἐν τούτοις	δίκαιον	ὁμωνύμως ἂν δόξειεν λέγεσθαι τῷ
[1, 31]	γίνεσθαι πρὸς αὑτὸν ἄδικον καὶ	δίκαιον.	Οὐ τοῦτο δ´ ἡμεῖς ἐπισκοπούμεθα,
[1, 31]	ἀλλὰ μὴν οὐ τοῦτο τὸ	δίκαιον	οὐδὲ τὴν περὶ ταῦτα δικαιοσύνην
[1, 31]	δεσπότην οὐκ ἂν δόξειεν εἶναι	δίκαιον	οὐθέν. Οὔτε γὰρ τῷ ποδὶ
[1, 31]	δὲ τὸ αὑτῷ δοκοῦν εἶναι	δίκαιον,	οὐκ ἀδικεῖ. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΒ' Ἐπειδὴ
[1, 31]	δίκαιον ἐστίν. Ἐπεὶ δὲ τὸ	δίκαιον	πολλαχῶς λέγεται, διοριστέον ἂν εἴη
[1, 31]	ᾧ καὶ οὗ ἕνεκα, οὕτως	δίκαιον	πράττει. Ὁμοίως καὶ ὡσαύτως καὶ
[1, 31]	ἔστιν αὐτῷ δίκαιον, τὸ οἰκονομικὸν	δίκαιον	πρὸς αὐτὸν ἐστίν. Οὐ τοῦτο
[1, 31]	τὸ πολὺ διαμένον, τοῦτο φύσει	δίκαιον	προφανές. Ὃ γὰρ ἂν ἡμεῖς
[1, 31]	εἶναι τὸ ἀνάλογον. Τὸ γὰρ	δίκαιον	συνέχει τὰς πολιτείας, τὸ αὐτὸ
[1, 31]	ἐστὶν ἡ σκέψις. Ἔστιν δὴ	δίκαιόν	τι, ὡς φασίν, οἰκέτῃ πρὸς
[1, 31]	βίος αὐτῶν, ὥστε καὶ τὸ	δίκαιον	τὸ γυναικὶ πρὸς ἄνδρα μάλιστά
[1, 31]	εἰ τὸ ἴσον ἔχειν ἦν	δίκαιον,	τὸ δ´ ἔλαττον ἔχειν ἀδικεῖσθαι
[1, 31]	μὲν δίκαιόν {ἐν} τισι λέγεται	δίκαιον,	τὸ δὲ ἴσον ἔν τισιν
[1, 31]	πολιτικὸν ἐστίν. Ἐπεὶ οὖν ἐστι	δίκαιον	τὸ ἐν πολιτικῇ κοινωνίᾳ ὄν,
[1, 31]	κατὰ νόμον δίκαιον. Βέλτιον οὖν	δίκαιον	τὸ κατὰ φύσιν τοῦ κατὰ
[1, 31]	δὴ καὶ εἰ ἔστιν αὐτῷ	δίκαιον,	τὸ οἰκονομικὸν δίκαιον πρὸς αὐτὸν
[1, 31]	ἑαυτόν ἐστι τοιοῦτος) ἀλλὰ τὸ	δίκαιον	τὸ πρὸς ἕτερον ἄλλο τοῦ
[1, 31]	οὐ ταὐτόν· τὸ μὲν γὰρ	δίκαιον	τὸ τῷ νόμῳ ὡρισμένον, τὸ
[1, 31]	ἐστιν ἡ σκέψις, τὸ πολιτικὸν	δίκαιον)	τοῦτο γὰρ μάλιστά ἐστιν ἐν
[1, 31]	δικαίοις οὖσιν καθ´ αὑτὸν εἶναι	δίκαιον.	Τοῦτο δ´ ἐστὶν ὃ ζητοῦμεν
[1, 31]	τὸ αὐτὸ δ´ ἐστὶ τὸ	δίκαιον	τῷ ἀνάλογον. Ἐπεὶ δὲ ὁ
[1, 31]	πολιτικῷ δικαίῳ (ἔστιν γὰρ τὸ	δίκαιον,	ὑπὲρ οὗ ἐστιν ἡ σκέψις,
[1, 31]	χρῆσιν, διὰ τοῦτ´ οὐκ ἔστιν	δίκαιον	φύσει; Ἀλλ´ ἔστιν. Τὸ γὰρ
[1, 31]	δίκαιον, ἔστιν δὴ διττὸν τὸ	δίκαιον,	ὧν τὸ μέν ἐστι κατὰ
[1, 1]	~ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ ΗΘΙΚΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Α' Ἐπειδὴ προαιρούμεθα λέγειν ὑπὲρ
[1, 2]	εἶναι καὶ μὴ εἶναι ἐπιστήμας.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Β' Ἐπεὶ δ´ ὑπὲρ τούτων
[1, 3]	ζητοῦμεν, οὐδὲ τὸ οὕτως ἄριστον.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Γ' Μετὰ τοίνυν τοῦτο ἔχει
[1, 4]	{καὶ} ἐπὶ τῶν ἄλλων ἁπάντων.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Δ' Μετὰ τοίνυν τοῦτο ὁρῶμεν
[1, 5]	εἰπεῖν, ἀλλὰ σαφέστερον διορίσαι δεῖ.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Ε' Πρῶτον μὲν οὖν λεκτέον
[1, 6]	δὲ καὶ αἱ ἄλλαι ἀρεταί.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Ἔτι οὐ μόνον τοῖς τοιούτοις
[1, 7]	ἐπὶ τῶν ἄλλων τῶν τοιούτων.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Ζ' Μετὰ τοίνυν τοῦτο δεῖ
[1, 8]	ἡ τούτων ἡ ἀλήθεια ἐστίν.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Η' Ὁμοίως καὶ ἐπὶ τῶν
[1, 9]	ἐν ὑπερβολῇ τὸ ψεκτὸν ἔχει.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Θ' Μετὰ τοίνυν τοῦτο ἀναγκαῖόν
[1, 10]	διὸ καὶ σπάνιον τὸ σπουδαῖον)	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Ι' Ἐπεὶ δ´ οὖν ὑπὲρ
[1, 16]	πίπτει εἰς τὸ μετὰ διανοίας.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙϚ Ἔτι δὲ λοιπόν ἐστιν
[1, 20]	πλησίον γένωνται, ἀποθνήσκουσιν τῷ δέει.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Ι' Ἡ μὲν οὖν ἀνδρεία
[1, 26]	ἀλλὰ μέσος τίς ἐστι τούτων.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙϚ Σεμνότης δέ ἐστιν αὐθαδείας
[1, 11]	φύσις ὑπάρξῃ, βελτίων μέντοι ἔσται.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΑ' Ἐπεὶ οὖν φαίνεται ἐφ´
[1, 12]	πράττοι τὰ κατὰ τὴν ἀκρασίαν.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΒ' Ἀλλὰ πάλιν ἄλλος λόγος
[1, 22]	τῶν παθῶν μεσότης ἂν εἴη.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΒ' Ἐλευθεριότης δέ ἐστιν μεσότης
[1, 23]	τῆς ἐλευθεριότητος, ἀλλ´ ἤδη χρηματιστικῆς.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΓ' Ἡ δὲ μεγαλοψυχία μεσότης
[1, 13]	σαφέστερον λεκτέον ὑπὲρ τοῦ ἑκουσίου.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΓ' Πρότερον τοίνυν ἂν εἴη
[1, 24]	μεσότης ἐστὶ χαυνότητος καὶ μικροψυχίας.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΔ' Μεγαλοπρέπεια δ´ ἐστὶν μεσότης
[1, 14]	αὐτοῖς ἡ αἰτία, οὐ βία)	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΔ' Πάλιν δ´ ὑπὲρ ἀνάγκης
[1, 15]	τοῖς τοιούτοις ἄρα τὸ ἀναγκαῖον.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΕ' Ἐπεὶ δὲ τὸ ἑκούσιον
[1, 25]	μεγαλοπρέπεια, ἀλλ´ ἐν οἷς εἰρήκαμεν.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΕ' Νέμεσις δέ ἐστιν μεσότης
[1, 27]	ἀλλὰ πρὸς τοὺς αὐτοὺς τούτους.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΖ' Αἰδὼς δ´ ἐστὶ μεσότης
[1, 18]	ἢ τῶν πρὸς τὸ τέλος.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΗ' Ἀρετῆς δέ γ´ ἐστὶ
[1, 17]	τὴν λύπην τὰ καλὰ φεύγομεν.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΗ' Ἔτι δ´ ἐστὶν ἡ
[1, 28]	ἃ δεῖ καὶ ὅτε δεῖ.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΗ' Εὐτραπελία δ´ ἐστὶ μεσότης
[1, 19]	περὶ ποῖα τῶν παθῶν εἰσίν.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΘ' Ἐπεὶ οὖν ἐστιν ἡ
[1, 29]	εὐτράπελος· καὶ ἡ εὐτραπελία τοιαύτη.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΘ' Φιλία δ´ ἐστὶν μεσότης
[1, 30]	Ὁ μὲν οὖν φίλος τοιοῦτος·	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Κ' ἀλήθεια δέ ἐστιν μεταξὺ
[1, 31]	γὰρ κατ´ αὐτὰς ζῶντες ἐπαινοῦνται.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΚΑ' Περὶ δὲ δικαιοσύνης λοιπὸν
[1, 32]	δοκοῦν εἶναι δίκαιον, οὐκ ἀδικεῖ.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΚΒ' Ἐπειδὴ δ´ ὑπὲρ τῶν
[1, 21]	ἐν ἁφῇ καὶ γεύσει γινομένας.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΚΙ' Ἐχόμενον δ´ ἂν εἴη
[1, 1]	τί ἐστιν ἀρετή (οὐ γὰρ	ῥᾴδιον	εἰδέναι τὸ ἐκ τίνων ἔσται
[1, 9]	ὅτι τὸ ἐμπεριέχον τὸ μέσον	ῥᾴδιον	ἐστί, τὸ δὲ μέσον χαλεπόν,
[1, 9]	ὁμοίως δὲ καὶ ὀργισθῆναι μὲν	ῥᾴδιον,	καὶ τὸ ἐναντίον δὲ τούτῳ,
[1, 32]	μὲν γὰρ σοφία περὶ τὸ	ἀίδιον	καὶ τὸ θεῖον, ὡς φαμέν,
[1, 2]	τίμιον λέγω τὸ τοιοῦτον, τὸ	θεῖον,	τὸ βέλτιον, οἷον ψυχή, νοῦς,
[1, 32]	περὶ τὸ ἀίδιον καὶ τὸ	θεῖον,	ὡς φαμέν, ἡ δὲ φρόνησις
[1, 16]	ἐνταῦθα τὸ προαιρεῖσθαι δόξειεν ἂν	οἰκεῖον	εἶναι. Ἐπεὶ οὖν ἡ προαίρεσις
[1, 4]	λέγεσθαι οὔτε λίαν δόξειεν ἂν	οἰκεῖον	εἶναι τούτων οὔτε μακρὰν ἀπέχον.
[1, 1]	οὐ δὴ ὀρθῶς· οὐ γὰρ	οἰκεῖον·	ὑπὲρ γὰρ τῶν ὄντων καὶ
[1, 4]	δ´ οὖν ἐστιν ἡ εὐδαιμονία	τέλειον	ἀγαθὸν καὶ τέλος, οὐδὲ τοῦτο
[1, 2]	ἀεὶ τὸ τέλειον τοῦ ἀτελοῦς.	Τέλειον	δέ ἐστιν οὗ παραγενομένου μηθενὸς
[1, 4]	βίου κρίνειν, ὡς δέον τὸ	τέλειον	εἶναι καὶ ἐν χρόνῳ τελείῳ
[1, 2]	τὸ ἄριστον ἀγαθόν. Τὸ γὰρ	τέλειον	ζητοῦμεν ἀγαθόν, ἡ δὲ φρόνησις
[1, 2]	δὲ φρόνησις μόνη οὖσα οὐ	τέλειον·	οὐκ ἄρα τοῦτο τὸ ἄριστον
[1, 4]	εὐδαιμονία, καὶ αὕτη τέλος καὶ	τέλειον	τέλος ἐνεργείᾳ, ζῶντες ἂν κατὰ
[1, 2]	τέλος τέλειον· τὸ δὲ δὴ	τέλειον	τέλος τἀγαθόν ἐστι καὶ τέλος
[1, 2]	ἐστι τέλος τέλειον, τὸ δὲ	τέλειον	τέλος ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν οὐθὲν
[1, 2]	ὃ ζητοῦμεν, ὅ ἐστι τέλος	τέλειον·	τὸ δὲ δὴ τέλειον τέλος
[1, 2]	γὰρ ἄριστον ἐπειδή ἐστι τέλος	τέλειον,	τὸ δὲ τέλειον τέλος ὡς
[1, 2]	τῶν τελῶν βέλτιον ἀεὶ τὸ	τέλειον	τοῦ ἀτελοῦς. Τέλειον δέ ἐστιν
[1, 9]	ἄρα ἡ ἀνελευθερία. Τὰ δὲ	πλεῖον	ἀπέχοντα τοῦ μέσου ἐναντιώτερα δόξειεν
[1, 1]	Σωκράτης ἐπιγενόμενος βέλτιον καὶ ἐπὶ	πλεῖον	εἶπεν ὑπὲρ τούτων, οὐκ ὀρθῶς
[1, 31]	τε γὰρ ἄδικος τῷ ἀδικεῖν	πλεῖον	ἔχει, καὶ ὁ ἀδικούμενος δὲ
[1, 31]	μὴν ὁ ἀδικῶν, ᾗ ἀδικεῖ,	πλεῖον	ἔχει, ὁ δ´ ἀδικούμενος, ᾗ
[1, 31]	κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον καὶ	πλεῖον	ἔχειν καὶ ἔλαττον. Ἀλλὰ τοῦτ´
[1, 31]	ἐνδέχεται κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον	πλεῖον	ἔχειν καὶ ἔλαττον, οὐδ´ ἑκόντα
[1, 21]	παντὶ καὶ πάντως καὶ ἐπὶ	πλεῖον	ὀργιζόμενος, καὶ ψεκτὸς δὲ ὁ
[1, 19]	κινδύνους καὶ δοκοῦσιν ἀνδρεῖοι εἶναι.	Σημεῖον	δὲ τούτου· καὶ γὰρ Ὅμηρος
[1, 19]	εἰσὶν ἀνδρεῖοι, δεῖ δὲ τὸν	ἀνδρεῖον	ἀεὶ εἶναι ἀνδρεῖον. Διὸ οὐδὲ
[1, 19]	πληγέντες λυπηθῶσιν, οὐδὲ δεῖ τὸν	ἀνδρεῖον	διὰ {τὸ} πάθος εἶναι ἀνδρεῖον.
[1, 19]	δὲ τὸν ἀνδρεῖον ἀεὶ εἶναι	ἀνδρεῖον.	Διὸ οὐδὲ τὰ θηρία οἷον
[1, 19]	φαίνεται. Οὐδένα οὖν τῶν τοιούτων	ἀνδρεῖον	θετέον εἶναι· τὸν {ὁ} ποῖον
[1, 19]	εἶναι· τὸν {ὁ} ποῖον οὖν	ἀνδρεῖον,	καὶ τίς ὁ ἀνδρεῖος σκεπτέον.
[1, 19]	ἀνδρεῖον διὰ {τὸ} πάθος εἶναι	ἀνδρεῖον.	Πάλιν ἔστιν ἄλλη ἀνδρεία πολιτικὴ
[1, 19]	φατέον εἶναι τὸν φοβούμενον οὔτ´	ἀνδρεῖον	τὸν μὴ φοβούμενον. Οὐκ ἄρα
[1, 18]	τοῦτο τῇ ἀρετῇ ἀποδίδομεν ὡς	κάλλιον,	ἀλλ´ ἐν ᾧ οὐκ ἔστιν
[1, 31]	δέ. Εἰ γὰρ οἰόμενος τὸν	πολέμιον	ἀποκτείνειν τὸν πατέρα ἀπέκτεινεν, ἄδικον
[1, 23]	περὶ τὴν βελτίστην, καὶ τὸ	τίμιον	ἀγαθὸν καὶ ἀρχῆς τάξιν ἔχον.
[1, 2]	τὰ δὲ δυνάμεις. Τὸ δὲ	τίμιον	λέγω τὸ τοιοῦτον, τὸ θεῖον,
[1, 2]	ἀκολουθεῖ. Οὐκοῦν καὶ ἡ ἀρετὴ	τίμιον,	ὅταν γε δὴ ἀπ´ αὐτῆς
[1, 9]	καθ´ ὃ ἐπαινούμεθα· διὸ καὶ	σπάνιον	τὸ σπουδαῖον) ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι' Ἐπεὶ
[1, 31]	Ἐπεὶ δὲ ὁ οἰκοδόμος πλείονος	ἄξιον	ποιεῖ τὸ αὑτοῦ ἔργον ἢ
[1, 25]	ἄν τινα ἴδῃ κακῶς πράττοντα	ἀνάξιον	ὄντα. Ἡ μὲν οὖν νέμεσις
[1, 19]	τοῖς κατ´ ἀνθρώπους· λέγω δὲ	οἷον	ἃ οἱ πολλοὶ φοβοῦνται ἢ
[1, 3]	ἀγαθῶν τὰ μὲν ἐν ψυχῇ,	οἷον	αἱ ἀρεταί, τὰ δὲ ἐν
[1, 31]	τὸ Γ πρὸς τὸ Δ.	Οἷον	ἀνάλογόν ἐστιν τὸν τὰ πολλὰ
[1, 9]	ἔνδεια ἐναντίον, ἐνίαις δὲ ὑπερβολή,	οἷον	ἀνδρείᾳ μὲν οὐχ ἡ θρασύτης
[1, 2]	σχῆμα ἥκει. Τὰ δ´ ἐπαινετά,	οἷον	ἀρεταί· ἀπὸ γὰρ τῶν κατ´
[1, 2]	ἔπαινος γίνεται. Τὰ δὲ δυνάμεις,	οἷον	ἀρχὴ πλοῦτος ἰσχὺς κάλλος· τούτοις
[1, 2]	ὀρθῶς σκοποῖτο συγκρίνων τὸ ἄριστον;	Οἷον	αὐτὴν τὴν εὐδαιμονίαν τὴν ἐκ
[1, 16]	γάρ ἐστιν καὶ τῶν ἀδυνάτων,	οἷον	βουλόμεθα μὲν ἀθάνατοι εἶναι, προαιρούμεθα
[1, 2]	τὸ σωστικὸν καὶ ποιητικὸν ἀγαθοῦ,	οἷον	γυμνάσια ὑγιείας καὶ εἴ τι
[1, 19]	ἄλλη ἀνδρεία πολιτικὴ δοκοῦσα εἶναι,	οἷον	εἰ δι´ αἰσχύνην τὴν πρὸς
[1, 19]	μὴν οὐδ´ ἐν τοῖς τοιούτοις,	οἷον	εἰ μή τις φοβεῖται βροντὰς
[1, 31]	ὄντα μεταλαμβάνουσι μεταβολῆς. Λέγω δ´	οἷον	εἰ τῇ ἀριστερᾷ μελετῷμεν πάντες
[1, 10]	καὶ τὰ μετὰ τὰς ἀρχάς,	οἷον	εἰ τὸ τρίγωνον δυσὶν ὀρθαῖς
[1, 24]	δαπανᾷ οὗ μὴ δεῖ, σαλάκων,	οἷον	εἴ τις ἑστιᾷ ἐρανιστὰς ὡς
[1, 4]	ἐντεῦθεν. Ἐν γὰρ τοῖς ὕπνοις,	οἷον	εἴ τις καθεύδοι διὰ βίου,
[1, 24]	δαπανήσει, ἢ τοῦτο μὴ ποιῶν,	οἷον	εἰς γάμους ἢ χορηγίαν δαπανῶν,
[1, 32]	τῶν ἀρετῶν ἁπασῶν. Λέγω δὲ	οἷον	εἰσὶν ἀρεταὶ καὶ φύσει ἐν
[1, 9]	ἐστι τοῦ μέσου ἢ πορρώτερον,	οἷον	ἐλευθεριότητι πότερον ἀσωτία ἢ ἀνελευθερία
[1, 4]	εἶναι τούτων οὔτε μακρὰν ἀπέχον.	Οἷον	ἐπειδήπερ ἔστιν, ὡς δοκεῖ, μόριόν
[1, 32]	ἐντεῦθεν, ἐπὶ τὰς ἐπιστήμας ἐπιβλέψας,	οἷον	ἐπὶ τὴν οἰκοδομικήν. Ἔστιν γάρ,
[1, 31]	δικαίως ἄδικος ὁ τοιοῦτος κληθήσεται.	Οἷον	ἐπὶ τῶν μεθυόντων. Οἱ γὰρ
[1, 2]	καὶ ἄλλην ἔχει τἀγαθὰ διαίρεσιν·	οἷόν	ἐστι τῶν ἀγαθῶν τὰ μὲν
[1, 32]	ἐν μεταβολῇ ὄντα. Λέγω δὲ	οἷον	εὐθὺ μὲν ἢ καμπύλον καὶ
[1, 2]	πάντως αἱρετά, τὰ δ´ οὔ.	Οἷον	ἡ μὲν δικαιοσύνη καὶ αἱ
[1, 22]	πολυειδές, τὸ δ´ ἀγαθὸν μονοειδές,	οἷον	ἡ μὲν ὑγίεια ἁπλοῦν, ἡ
[1, 2]	τέλη τὰ δ´ οὐ τέλη,	οἷον	ἡ μὲν ὑγίεια τέλος, τὰ
[1, 2]	τούτων ἀεὶ τὸ τέλος βέλτιον,	οἷον	ἡ ὑγίεια βέλτιον ἢ τὰ
[1, 14]	μεῖζον ἀναγκαζόμενος ὑπὸ τῶν πραγμάτων.	Οἷον	ἠναγκάσθην συντονώτερον βαδίσαι εἰς ἀγρόν·
[1, 13]	δὲ καὶ τὸ ζῷον βιάσασθαι,	οἷον	ἵππον ἐπ´ ὀρθὸν θέοντα ἀντιλαμβανόμενον
[1, 7]	καθ´ ἃς παθητικοὶ τούτων λεγόμεθα,	οἷον	καθ´ ἃς δυνατοί ἐσμεν ὀργισθῆναι
[1, 16]	πρὸ τοῦ διανοηθῆναι καὶ βουλεύσασθαι,	οἷον	καθίζομεν καὶ ἀνιστάμεθα καὶ ἄλλα
[1, 17]	Ἂν γὰρ τοῦτο καλῶς προθῆται,	οἷον	καλὴν οἰκίαν ποιῆσαι, καὶ τὰ
[1, 22]	καὶ τῆς ἀνελευθεριότητος εἴδη πλείω,	οἷον	κίμβικάς τινας καλοῦμεν καὶ κυμινοπρίστας
[1, 9]	γὰρ τὸ μέσον λαβεῖν ἔργον,	οἷον	κύκλον μὲν γράψαι παντὸς ἐστί,
[1, 2]	τὸ ἄριστον ὃ ζητοῦμεν νῦν.	Οἷον	λέγοι ἄν τις εἶναι ἄριστον
[1, 32]	μὲν καὶ ὁ φαῦλος λέγεται,	οἷον	Μέντωρ δεινὸς μὲν ἐδόκει εἶναι,
[1, 8]	ἐν ὑπερβολῇ καὶ ἐλλείψει τινί,	οἷον	μοιχεία καὶ ὁ μοιχός· οὐκ
[1, 6]	ὄντων φύσει ἔθει ἄλλως γίνεται.	Οἷον	ὁ λίθος καὶ ὅλως τὰ
[1, 19]	ἀνδρεῖοι εἶναι διὰ τὰ πάθη,	οἷον	οἱ ἐρῶντες ἢ οἱ ἐνθουσιάζοντες.
[1, 19]	καὶ κατ´ ἐμπειρίαν τις ἀνδρεῖος,	οἷον	οἱ στρατιῶται. Οὗτοι γὰρ οἴδασι
[1, 32]	καὶ φύσει ἐν ἑκάστοις ἐγγινόμεναι,	οἷον	ὁρμαί τινες ἐν ἑκάστῳ ἄνευ
[1, 14]	ἀλλ´ ἤδη ἐν τοῖς ἐκτός,	οἷον	ὃς ἂν καταβλάπτηται ἀντικαταλλαττόμενός τι
[1, 14]	οὐδ´ ἐν παντὶ λεκτέον ἐστίν,	οἷον	ὅσα ἡδονῆς ἕνεκεν πράττομεν. Εἰ
[1, 1]	ὅτι ἀγαθόν, ἢ τῇ ἐπαγωγῇ,	οἷον	ὅταν θέλωμεν δεῖξαι ὅτι ἡ
[1, 16]	ἀλλὰ τῶν πρὸς τὸ τέλος,	οἷον	οὐθεὶς προαιρεῖται ὑγιαίνειν, ἀλλὰ τὸ
[1, 32]	παρὰ τὴν ποίησιν ἄλλο τέλος,	οἷον	παρὰ τὴν οἰκοδομικήν, ἐπειδή ἐστιν
[1, 32]	τέλος παρ´ αὐτὴν τὴν πρᾶξιν,	οἷον	παρὰ τὸ κιθαρίζειν οὐκ ἔστιν
[1, 9]	ταῦτα μᾶλλον ἐναντία τῷ μέσῳ.	Οἷον	πεφύκαμεν μᾶλλον ἀκόλαστοι ἢ κόσμιοι
[1, 17]	ἤδη τὰ κατὰ τὸ τέλος,	οἷον	πότερον ἀγαθὸν πρὸς ὑγίειαν φαγεῖν
[1, 17]	ἢ τῶν πρὸς τὸ τέλος,	οἷον	πότερον τοῦ καλοῦ ἢ τῶν
[1, 16]	ὥσπερ καὶ τοὔνομα αὐτῆς ἔχει,	οἷον	προαιρούμεθα τόδε ἀντὶ τοῦδε, οἷον
[1, 9]	φαίνεται. Ἔστι δὲ καὶ ἄλλως,	οἷον	πρὸς ἃ μᾶλλον πεφύκαμεν, ταῦτα
[1, 7]	ταῦτα ἔχομεν εὖ ἢ κακῶς,	οἷον	πρὸς τὸ ὀργισθῆναι, εἰ μὲν
[1, 1]	ποῖόν τινα εἶναι, λέγω δ´	οἷον	σπουδαῖον· τὸ δὲ σπουδαῖον εἶναί
[1, 31]	ἡ τοιαύτη ἄγνοια ἡ φυσική,	οἷον	τὰ παιδία ἀγνοοῦντα τοὺς πατέρας
[1, 2]	βέλτιον. Αὐτὸ γὰρ βέλτιστον ἐστίν.	Οἷον	τὰ ὑγιεινὰ θεὶς καὶ τὴν
[1, 10]	ἐστιν οὐσίας τοιαύτης οἵα ἐστίν,	οἷον	τὰ φυτὰ καὶ τὰ ζῷα·
[1, 17]	ἡ διάνοια οὐχ ὥσπερ αἴσθησις,	οἷον	τῇ ὄψει οὐκ ἂν δύναιτ´
[1, 17]	(ταῦτα μὲν γὰρ ἅπαντες ὁμογνωμονοῦσιν,	οἷον	τὴν ὑγίειαν ὅτι ἀγαθόν) ἀλλ´
[1, 2]	δὲ οὗ παραγενομένου προσδεόμεθα τινός,	οἷον	τῆς δικαιοσύνης μὲν {μόνον} παραγενομένης
[1, 3]	ἡ ἐνέργεια καὶ ἡ χρῆσις,	οἷον	τῆς ὄψεως {ἐστιν ἡ ὅρασις}
[1, 32]	γὰρ βελτιόνων οὐκ ἂν δόξειεν,	οἷον	τῆς σοφίας οὐκ ἄρχει. Ἀλλά,
[1, 16]	οἷον προαιρούμεθα τόδε ἀντὶ τοῦδε,	οἷον	τὸ βέλτιον ἀντὶ τοῦ χείρονος.
[1, 10]	Γεννητικὰ δὲ ἐκ τῶν ἀρχῶν,	οἷον	τὸ δένδρον ἐκ τοῦ σπέρματος·
[1, 4]	αἴτιον ἂν εἴη τοῦ τρέφεσθαι,	οἷον	τὸ λογιστικὸν ἢ τὸ θυμικὸν
[1, 11]	πότερον ἑκούσιόν ἐστιν ἢ ἀκούσιον.	{Οἷον}	τὸ μὲν οὖν ἀκούσιον οὐκ
[1, 31]	ἄδικόν ἐστιν τὸ νόμῳ ὡρισμένον,	οἷον	τὸ τὴν παρακαταθήκην ἀποστερῆσαι ἄδικον
[1, 19]	ἀνδρεῖον. Διὸ οὐδὲ τὰ θηρία	οἷον	τοὺς σῦς οὐκ ἄν τις
[1, 3]	τὰ δὲ ἐν τῷ σώματι,	οἷον	ὑγίεια κάλλος, τὰ δ´ ἐκτός,
[1, 24]	ὡς οἴονται, καὶ πλείους μεγαλοπρέπειαι,	οἷόν	φασι μεγαλοπρεπῶς τ´ ἐβάδισε, καὶ
[1, 15]	ἑκουσίου ὄντος ἐν τῷ διανοηθῆναι.	Οἷόν	φασί ποτέ τινα γυναῖκα φίλτρον
[1, 2]	Ἀλλὰ ἆρά γε οὕτω πως,	οἷον	χωρὶς αὐτοῦ; Ἢ καὶ τοῦτο
[1, 2]	τοιοῦτον, τὸ θεῖον, τὸ βέλτιον,	οἷον	ψυχή, νοῦς, τὸ ἀρχαιότερον, ἡ
[1, 4]	ἐν τῷ μορίῳ τούτῳ, ἀλλ´	ὅμοιον	ἔοικεν εἶναι τῷ πυρί. Καὶ
[1, 32]	κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον πράττειν,	ὅμοιόν	ἐστιν ὥσπερ ἂν εἴ τις
[1, 1]	τὸ δὲ ἐν ἅπασιν ἐνυπάρχον	ὅμοιον	τῷ ὅρῳ ἐστίν. Ὁ δὲ
[1, 19]	ἀνδρεῖον θετέον εἶναι· τὸν {ὁ}	ποῖον	οὖν ἀνδρεῖον, καὶ τίς ὁ
[1, 1]	πολιτικοῖς δυνατὸν πρᾶξαι ἄνευ τοῦ	ποῖόν	τινα εἶναι, λέγω δ´ οἷον
[1, 32]	λόγον ἔχον, τὸ δὲ ἄλογον	μόριον	τῆς ψυχῆς· ἔστιν δ´ εἰς
[1, 4]	λαβεῖν. Οὕτω καὶ τοῦτο τὸ	μόριον	τῆς ψυχῆς ἔχει· ἂν μὲν
[1, 32]	τοῦ μεταβάλλειν· ὥστε τὸ προαιρετικὸν	μόριον	τῆς ψυχῆς κατὰ τὸν λόγον
[1, 32]	διαίρεσιν ἔχον τὸ λόγον ἔχον	μόριον	τῆς ψυχῆς, ὧν ἐστι τὸ
[1, 4]	Οἷον ἐπειδήπερ ἔστιν, ὡς δοκεῖ,	μόριόν	τι τῆς ψυχῆς ᾧ τρεφόμεθα,
[1, 32]	ἕτερον ἄρ´ ἂν εἴη τὸ	μόριον	τὸ περὶ τὰ αἰσθητὰ καὶ
[1, 4]	ὁρμή. Ὥστ´ οὐδὲν συνεργεῖ τὸ	μόριον	τοῦτο πρὸς τὴν εὐδαιμονίαν. Μετὰ
[1, 32]	καὶ νῦν μὲν συμφέρει τοῦτο,	αὔριον	δ´ οὔ, καὶ τῷ μέν,
[1, 31]	οὗ ταῦτα πάντα ὠνητὰ ἐστίν,	ἀργύριον	προσαγορεύσαντες νόμισμα, τούτῳ χρῆσθαι, καὶ
[1, 19]	τὸ μακρὰν ἀπέχειν, ἂν δὲ	πλησίον	γένωνται, ἀποθνήσκουσιν τῷ δέει. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[1, 19]	οἱ φόβοι καὶ οἱ κίνδυνοι	πλησίον	εἰσίν. Εἰ γάρ τις τὸν
[1, 15]	ἐκ διανοίας γιγνόμενον. Τὸ γὰρ	ἀκούσιόν	ἐστι τό τε κατ´ ἀνάγκην
[1, 12]	ἑκούσιον, τὸ παρὰ τὴν ἐπιθυμίαν	ἀκούσιον·	ὁ δ´ ἐγκρατὴς παρὰ τὴν
[1, 11]	ἐπισκεπτέον, πότερον ἑκούσιόν ἐστιν ἢ	ἀκούσιον.	{Οἷον} τὸ μὲν οὖν ἀκούσιον
[1, 11]	ἀκούσιον. {Οἷον} τὸ μὲν οὖν	ἀκούσιον	οὐκ ἂν δόξειεν. Διὰ τί
[1, 12]	πρὸς τὸ ἐπισκέπτεσθαι εἴ ἐστιν	ἑκούσιον.	Ἀλλὰ μὴν οἵ γε ἀκρατεῖς
[1, 16]	ἑκούσιον προαιρετόν, ἀλλὰ τὸ προαιρετὸν	ἑκούσιον·	ἄν τι γὰρ προαιρώμεθα πράττειν
[1, 12]	ἄρα ἑκών, οὐδ´ ἡ βούλησις	ἑκούσιον	ἄρα ἐστίν. Ἀλλ´ οὗτος ὁ
[1, 11]	πρὸς τὴν ἀρετήν, τὸ ἑκούσιον.	Ἐκούσιον	δὲ ἁπλῶς μὲν οὕτως ῥηθῆναί
[1, 10]	παραβολήν, βουλόμενοι δεικνύναι ὅτι οὐχ	ἑκούσιον.	Διὰ τί γάρ, φασίν, ὅταν
[1, 15]	διήμαρτεν δὲ τούτου· διὸ οὐχ	ἑκούσιον	ἐδόκει εἶναι, ὅτι τὴν δόσιν
[1, 12]	λόγος ἐναντιοῦται, ὅς φησιν οὐχ	ἑκούσιον	εἶναι. Ὁ γὰρ ἐγκρατὴς ἑκὼν
[1, 11]	κυριώτατον πρὸς τὴν ἀρετήν, τὸ	ἑκούσιον.	Ἐκούσιον δὲ ἁπλῶς μὲν οὕτως
[1, 15]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΕ' Ἐπεὶ δὲ τὸ	ἑκούσιον	ἐν οὐδεμιᾷ ὁρμῇ ἐστίν, λοιπὸν
[1, 10]	ὡς ὂν καὶ ἐνταῦθα τὸ	ἑκούσιον.	Ἔοικεν οὖν ἐν τῷ κατ´
[1, 12]	ἑκὼν ἄρα· ἡ ἄρα βούλησις	ἑκούσιον.	Ἐπεὶ οὖν λόγοι τινὲς ἐναντίοι
[1, 11]	κατ´ ἐπιθυμίαν πρᾶξιν ἐπισκεπτέον, πότερον	ἑκούσιόν	ἐστιν ἢ ἀκούσιον. {Οἷον} τὸ
[1, 12]	οὐδ´ ἄρα τὸ κατ´ ἐπιθυμίαν	ἑκούσιον	ἐστίν. Πάλιν ἐπὶ τῶν κατὰ
[1, 10]	ἀρετὴν καὶ κακίαν εἶναι τὸ	ἑκούσιον.	Ἔτι δ´ ἄν τις τοῦτο
[1, 16]	τῶν νομοθετῶν διορίζειν τό τε	ἑκούσιον	καὶ τὸ ἐκ προαιρέσεως ἕτερον
[1, 15]	αὐτὸν ἐδίδου. Ἐνταῦθα ἄρα τὸ	ἑκούσιον	πίπτει εἰς τὸ μετὰ διανοίας.
[1, 16]	μετὰ διανοίας. οὐκ ἄρα τὸ	ἑκούσιον	προαιρετόν, ἀλλὰ τὸ προαιρετὸν ἑκούσιον·
[1, 16]	μετὰ διανοίας, οὐκ ἔστιν τὸ	ἑκούσιον	προαιρετόν. ἑκόντες γὰρ πολλὰ πράττομεν
[1, 12]	ἐστὶν τὸ κατὰ τὴν ἐπιθυμίαν	ἑκούσιον,	τὸ παρὰ τὴν ἐπιθυμίαν ἀκούσιον·
[1, 11]	ὑπὲρ ἑκουσίου, τί ἐστι τὸ	ἑκούσιον·	τοῦτο γάρ ἐστι τὸ κυριώτατον
[1, 31]	οἰκοδόμος οἰκίαν, ὁ δὲ ὑφάντης	ἱμάτιον,	ὁ δὲ σκυτοτόμος ὑπόδημα. Ὁ
[1, 4]	τούτων μὲν τῶν μορίων οὐθὲν	αἴτιον	ἂν εἴη τοῦ τρέφεσθαι, οἷον
[1, 2]	ἄλλα. Πάλιν αὐτῶν τῶν τελῶν	βέλτιον	ἀεὶ τὸ τέλειον τοῦ ἀτελοῦς.
[1, 16]	χείρονος. Ὅταν οὖν ἀντικαταλλαττώμεθα τὸ	βέλτιον	ἀντὶ τοῦ χείρονος ἐν αἱρέσει
[1, 16]	τόδε ἀντὶ τοῦδε, οἷον τὸ	βέλτιον	ἀντὶ τοῦ χείρονος. Ὅταν οὖν
[1, 2]	σύγκειται, σκοπεῖν εἰ τοῦτ´ ἐστὶν	βέλτιον,	ἄτοπον· οὐ γάρ ἐστιν ἄλλο
[1, 2]	αὐτὸ συναριθμῇς, αὐτὸ αὑτοῦ ἔσται	βέλτιον.	Αὐτὸ γὰρ βέλτιστον ἐστίν. Οἷον
[1, 32]	χεῖρον ἀρετὴ ἐστί, τό γε	βέλτιον	εἰκός ἐστιν ἀρετὴν εἶναι, ὥστε
[1, 18]	ὁμοίως, τὴν ἐνέργειαν τῆς ἕξεως	βέλτιον	εἶναι. Οἱ γὰρ ἄλλοι ἄνθρωποι
[1, 2]	τέλος βέλτιον, οἷον ἡ ὑγίεια	βέλτιον	ἢ τὰ ὑγιεινά, καὶ ἁπλῶς
[1, 3]	χρῆσις καὶ ἕξις ἐστίν, ἀεὶ	βέλτιον	καὶ αἱρετώτερον ἡ χρῆσις τῆς
[1, 1]	ἴσος. Μετὰ τοῦτον Σωκράτης ἐπιγενόμενος	βέλτιον	καὶ ἐπὶ πλεῖον εἶπεν ὑπὲρ
[1, 10]	γίνεσθαι τὸ σῶμα καλὸν κἀγαθόν.	Βέλτιον	μὲν οὖν ἕξει τὸ σῶμα,
[1, 2]	ἔχει, τούτων ἀεὶ τὸ τέλος	βέλτιον,	οἷον ἡ ὑγίεια βέλτιον ἢ
[1, 2]	τὸ τοιοῦτον, τὸ θεῖον, τὸ	βέλτιον,	οἷον ψυχή, νοῦς, τὸ ἀρχαιότερον,
[1, 2]	καὶ ἁπλῶς ἀεὶ καθόλου τοῦτο	βέλτιον	οὗ ἕνεκεν καὶ τὰ ἄλλα.
[1, 31]	καὶ καλοῦμεν κατὰ νόμον δίκαιον.	Βέλτιον	οὖν δίκαιον τὸ κατὰ φύσιν
[1, 16]	οὐκ ἐνῆν ἄλλως, ἢ ὅτι	βέλτιον	οὕτως. ἐξ αὐτῶν τῶν συμβαινόντων,
[1, 17]	προθετικὸν καὶ ποιητικόν. Οὐθὲν οὖν	βέλτιον	τῆς ἀρετῆς ἐστίν· ταύτης γὰρ
[1, 32]	οὐκ ὀρθῶς, ἀλλ´ οἱ νῦν	βέλτιον·	τὸ γὰρ κατὰ τὸν ὀρθὸν
[1, 31]	τῷ ἐπὶ τὸ χεῖρον καὶ	βέλτιον·	ὡς γίνεσθαι πρὸς αὑτὸν ἄδικον
[1, 32]	οὐκ ἔχει τὸ ἐπαινετόν. Ἀλλὰ	βέλτιον,	ὡς ἡμεῖς ἀφορίζομεν, τὸ μετὰ
[1, 31]	τὸ μὲν χεῖρον τὸ δὲ	βέλτιον,	ὥστ´ εἴ τι ἐγγίνεται τῶν
[1, 9]	ὀργισθῆναι μὲν ῥᾴδιον, καὶ τὸ	ἐναντίον	δὲ τούτῳ, τὸ δὲ μέσως
[1, 9]	τῆς περὶ ἡδονὰς οὐ δοκεῖ	ἐναντίον	εἶναι ἡ ἀναισθησία ἔνδεια οὖσα,
[1, 9]	Ἐνίαις μὲν γὰρ μεσότησιν ἔνδεια	ἐναντίον,	ἐνίαις δὲ ὑπερβολή, οἷον ἀνδρείᾳ
[1, 31]	γὰρ μεθύοντες καὶ πράξαντές τι	κακὸν	ἀδικοῦσιν· τῆς γὰρ ἀγνοίας αὐτοί
[1, 1]	ἤτοι ὅτι ἀγαθὸν ἢ ὅτι	κακὸν	ἢ ὅ τι ἂν ἄλλο
[1, 22]	ἀνελευθεριότητα πίπτουσιν. Τὸ μὲν γὰρ	κακὸν	πολυειδές, τὸ δ´ ἀγαθὸν μονοειδές,
[1, 23]	δὲ ἐλαττόνων αὑτοὺς ἀξιοῦσιν ἢ	προσῆκον	αὐτοῖς, μικρόψυχοι. Ὁ ἄρα μέσος
[1, 31]	μηθὲν τούτων εἰδὼς πράξῃ τι	ἄδικον,	ἄδικος μὲν οὐκ ἔστιν, ἀτυχὴς
[1, 31]	οἷον τὸ τὴν παρακαταθήκην ἀποστερῆσαι	ἄδικον	ἐστί, τὸ δ´ ἀδίκημά ἐστιν
[1, 31]	ἔστι δέ· τὸ μὲν γὰρ	ἄδικόν	ἐστιν τὸ νόμῳ ὡρισμένον, οἷον
[1, 31]	βέλτιον· ὡς γίνεσθαι πρὸς αὑτὸν	ἄδικον	καὶ δίκαιον. Οὐ τοῦτο δ´
[1, 31]	οὐ τὸ φύσει. Τὸ δ´	ἄδικον	καὶ τὸ ἀδίκημα δόξειεν ἂν
[1, 31]	πολέμιον ἀποκτείνειν τὸν πατέρα ἀπέκτεινεν,	ἄδικον	μέν τι ἔπραξεν, ἀδικεῖ μέντοι
[1, 31]	εἰπεῖν τὸ ἴσον. Τὸ γὰρ	ἄδικον	τὸ ἄνισον ἐστίν· ὅταν γὰρ
[1, 31]	μερῶν ἐστι πρὸς ἄλληλα· τὸ	οἰκονομικὸν	δὲ ἀδίκημα διειλόμεθα τῷ ἐπὶ
[1, 31]	εἰ ἔστιν αὐτῷ δίκαιον, τὸ	οἰκονομικὸν	δίκαιον πρὸς αὐτὸν ἐστίν. Οὐ
[1, 31]	γε πολιτικὸν ἀδίκημα, ἀλλὰ τὸ	οἰκονομικόν.	Ἡ γὰρ ψυχὴ εἰς πλείω
[1, 4]	οἷον τὸ λογιστικὸν ἢ τὸ	θυμικὸν	ἢ τὸ ἐπιθυμητικόν, ἄλλο δέ
[1, 32]	τὸ μὲν βουλευτικὸν τὸ δὲ	ἐπιστημονικόν.	Ὅτι δὲ ἕτερα ἀλλήλων ἐστίν,
[1, 17]	τοῦ βελτίστου ἐστίν, ἕκαστον καὶ	προθετικὸν	καὶ ποιητικόν. Οὐθὲν οὖν βέλτιον
[1, 5]	τὸ ἄλογον, εἰ μὴ ᾗ	ὑπηρετικόν	ἐστιν καὶ ὑπηρετεῖ τῷ λόγον
[1, 32]	τῶν βελτίστων ἐφίεσθαι καὶ τούτων	προαιρετικὸν	εἶναι καὶ πρακτικὸν ἀεί, τῆς
[1, 32]	κινήσει τοῦ μεταβάλλειν· ὥστε τὸ	προαιρετικὸν	μόριον τῆς ψυχῆς κατὰ τὸν
[1, 32]	νοητά. Τὸ δὲ βουλευτικὸν καὶ	προαιρετικὸν	περὶ τὰ αἰσθητὰ καὶ ἐν
[1, 2]	τῶν ἀγαθῶν τὸ σωστικὸν καὶ	ποιητικὸν	ἀγαθοῦ, οἷον γυμνάσια ὑγιείας καὶ
[1, 32]	καὶ πραττομένων οὐ ταὐτὸ τὸ	ποιητικὸν	καὶ πρακτικόν. Τῶν μὲν γὰρ
[1, 17]	ἐστίν, ἕκαστον καὶ προθετικὸν καὶ	ποιητικόν.	Οὐθὲν οὖν βέλτιον τῆς ἀρετῆς
[1, 4]	ἢ τὸ θυμικὸν ἢ τὸ	ἐπιθυμητικόν,	ἄλλο δέ τι παρὰ ταῦτα,
[1, 10]	καὶ ἐπ´ ἀνθρώπου. Ἐπειδὴ γὰρ	γεννητικόν	ἐστιν ἄνθρωπος οὐσίας, ἔκ τινων
[1, 10]	τῶν πράξεων ὧν πράττει ἄνθρωπος	γεννητικὸν	ἐστίν. Τί γὰρ ἂν ἄλλο;
[1, 31]	δὲ μή, οὐ τό γε	πολιτικὸν	ἀδίκημα, ἀλλὰ τὸ οἰκονομικόν. Ἡ
[1, 31]	ἰσότητι γὰρ καὶ ὁμοιότητι τὸ	πολιτικὸν	δίκαιον ἔοικεν εἶναι. Ἀλλὰ δὴ
[1, 31]	καὶ ὁ δίκαιος περὶ τὸ	πολιτικὸν	δίκαιον ἔσται. Τῶν δὲ δικαίων
[1, 31]	οὗ ἐστιν ἡ σκέψις, τὸ	πολιτικὸν	δίκαιον) τοῦτο γὰρ μάλιστά ἐστιν
[1, 31]	γε ἡμεῖς ζητοῦμεν, ἀλλὰ τὸ	πολιτικόν·	ἐν ἰσότητι γὰρ καὶ ὁμοιότητι
[1, 31]	μάλιστά πως ἤδη τῶν ἄλλων	πολιτικὸν	ἐστίν. Ἐπεὶ οὖν ἐστι δίκαιον
[1, 31]	δίκαιόν ἐστι πολιτικόν. Τὸ δὲ	πολιτικόν	ἐστιν τὸ νόμῳ, οὐ τὸ
[1, 31]	Ἀλλ´ ὃ ζητοῦμεν, δίκαιόν ἐστι	πολιτικόν.	Τὸ δὲ πολιτικόν ἐστιν τὸ
[1, 31]	δ´ ἡμεῖς ἐπισκοπούμεθα, ἀλλὰ τὸ	πολιτικόν.	Ὥστ´ ἐν τοῖς τοιούτοις ἀδικήμασιν,
[1, 32]	καὶ τούτων προαιρετικὸν εἶναι καὶ	πρακτικὸν	ἀεί, τῆς δὲ δεινότητος καὶ
[1, 32]	οὐ ταὐτὸ τὸ ποιητικὸν καὶ	πρακτικόν.	Τῶν μὲν γὰρ ποιητικῶν ἐστί
[1, 4]	ἔχομεν οἰκειότερον ὄνομα ἐπιθεῖναι ἢ	θρεπτικόν)	τί οὖν, ἄν τις εἴποι,
[1, 4]	ψυχῆς ᾧ τρεφόμεθα, ὃ καλοῦμεν	θρεπτικόν	(τοῦτο γὰρ εὔλογόν ἐστιν εἶναι·
[1, 4]	εἴη τοῦ τρέφεσθαι, οἷον τὸ	λογιστικὸν	ἢ τὸ θυμικὸν ἢ τὸ
[1, 2]	καὶ τέταρτον τῶν ἀγαθῶν τὸ	σωστικὸν	καὶ ποιητικὸν ἀγαθοῦ, οἷον γυμνάσια
[1, 32]	καὶ τὰ νοητά. Τὸ δὲ	βουλευτικὸν	καὶ προαιρετικὸν περὶ τὰ αἰσθητὰ
[1, 32]	ψυχῆς, ὧν ἐστι τὸ μὲν	βουλευτικὸν	τὸ δὲ ἐπιστημονικόν. Ὅτι δὲ
[1, 20]	αὐτοῖς λόγον, ᾧ δοκιμάζοντα τὸ	καλὸν	αἱροῦνται. Πᾶσα γὰρ ἀρετὴ τοῦ
[1, 20]	τοῦ καλοῦ καὶ πρὸς τὸ	καλὸν	ἐστίν. Ὥστε εἴη ἂν ἡ
[1, 10]	τῇ φύσει γίνεσθαι τὸ σῶμα	καλὸν	κἀγαθόν. Βέλτιον μὲν οὖν ἕξει
[1, 18]	γνώμην, ὡς ἔχει πρὸς τὸ	καλόν,	καὶ ἄνευ τοῦ πράττειν σπουδαῖος
[1, 19]	διὰ τὸ νομίζειν αὐτὸ εἶναι	καλόν,	καὶ τοῦτο ποιῶν κἂν παρῇ
[1, 19]	ἀπὸ τοῦ λόγου διὰ τὸ	καλόν.	Ὁ δὴ ὁρμῶν διὰ λόγον
[1, 18]	ἄρα παντελῶς τοῦτ´ ἐστίν, τὸ	καλὸν	προθέσθαι. Διὰ τί οὖν, ἄν
[1, 17]	καλοῦ ἢ τῶν πρὸς τὸ	καλόν.	Πῶς οὖν ἡ ἐπιστήμη; Πότερον
[1, 32]	εἶναι τὴν ὁρμὴν πρὸς τὸ	καλόν·	τὸ γὰρ τοιοῦτον καὶ ἀρετὴ
[1, 18]	δέ γ´ ἐστὶ τέλος τὸ	καλόν.	Τούτου ἄρ´ {ἐστὶ{ ν ἡ
[1, 32]	ἀρετὴ ἢ οὔ; Διὰ τοῦτο	δῆλον	ἂν γένοιτο, ὅτι ἐστὶν ἀρετή,
[1, 31]	οὕτως ἀδικεῖν καὶ ἀδικεῖσθαι οἴονται.	Δῆλον	ἄρα ὅτι ἐπειδὴ ἡ ἀδικία
[1, 15]	ὃ μὴ μετὰ διανοίας γίγνεται.	Δῆλον	δ´ ἐστὶ τοῦτο ἐκ τῶν
[1, 10]	τῶν ἄλλων ἀρετῶν ἀεὶ ὡσαύτως.	Δῆλον	δ´ ὡς εἰ φαῦλοί τινες
[1, 21]	ἀρετὴ ἂν εἴη τὸ μέσον.	Δῆλον	δὲ ἔσται μᾶλλον καὶ καθ´
[1, 8]	καὶ ἡδονάς, καὶ ἐντεῦθέν ἐστι	δῆλον.	Ἔστι δὲ καὶ ἄλλα πάθη,
[1, 16]	τέλη. Ὑγιαίνειν γὰρ βουλόμεθα. Ὥστε	δῆλον	καὶ οὕτως ὅτι οὐ ταὐτὸν
[1, 30]	δὲ μεσότητές εἰσι τῶν εἰρημένων,	δῆλον.	Οἱ γὰρ κατ´ αὐτὰς ζῶντες
[1, 32]	μὴν ἀλλ´ ἐντεῦθεν ἂν γένοιτο	δῆλον	ὅτι ἀρετή. Εἴπερ γὰρ ἡ
[1, 16]	πότερον τοῦτο ἢ τοῦτο αἱρετόν,	δῆλον	ὅτι δέοι ἂν πρότερον διανοηθῆναι
[1, 10]	πράξεις γεγενημέναι ἔκ τινων ἀρχῶν,	δῆλον	ὅτι, ἐπειδὴ αἱ πράξεις μεταβάλλουσιν,
[1, 10]	προαίρεσις μεταβάλλει {γὰρ} ἑκουσίως. Ὥστε	δῆλον	ὅτι ἐφ´ ἡμῖν ἂν εἴη
[1, 31]	δίκαιον ἐν ἰσότητι συμβολαίων. Ὥστε	δῆλον	ὅτι ἡ δικαιοσύνη μεσότης τις
[1, 23]	δ´ ἐστὶν ὁ μεγαλόψυχος. Ὥστε	δῆλον	ὅτι ἡ μεγαλοψυχία μεσότης ἐστὶ
[1, 32]	εἰκός ἐστιν ἀρετὴν εἶναι, ὥστε	δῆλον	ὅτι ἡ σοφία ἀρετὴ ἐστίν.
[1, 32]	ὄντα, τῆς ἐπιστήμης μετέχει· ὥστε	δῆλον	ὅτι ἡ σοφία ἐστὶν ἔκ
[1, 4]	ἔστιν ἀρετή; Εἰ γὰρ ἔστι,	δῆλον	ὅτι καὶ ταύτῃ δεήσει ἐνεργεῖν·
[1, 11]	Καὶ ἄλλως τοῦτ´ ἂν γένοιτο	δῆλον,	ὅτι ὁ ἀκρατὴς ἑκὼν πράττει.
[1, 10]	ἂν ἑκόντες εἴησαν φαῦλοι· ὥστε	δῆλον	ὅτι οὐδὲ σπουδαῖοι. Ὁ δὴ
[1, 6]	καλεῖται διὰ τὸ ἐθίζεσθαι. καὶ	δῆλον	ὅτι οὐδεμία ἡμῖν τῶν ἀρετῶν
[1, 31]	τὸ γὰρ κολάζεσθαι φεύγομεν, ὥστε	δῆλον	ὅτι οὐκ ἂν ἀδικοίμεθα ἑκόντες.
[1, 7]	ταῦτα, πάθη δυνάμεις ἕξεις· ὥστε	δῆλον	ὅτι τούτων ἄν τι εἴη
[1, 4]	ὁρῶμεν ἀδυνάτους τρέφεσθαι ὄντας, ὥστε	δῆλον	ὅτι τῶν ἐμψύχων ἐστὶ τὸ
[1, 10]	οὐκ ἐπὶ τοῖς ἀκουσίοις· ὥστε	δῆλον	ὅτι ὡσαύτως ἐφ´ ἡμῖν καὶ
[1, 10]	ἐμψύχων τῶν ἄλλων ἔξω ἀνθρώπων.	Δῆλον	οὖν ὅτι ὁ ἄνθρωπος τῶν
[1, 31]	ἄρα, φησίν, ἀδικεῖται. Ἀλλ´ ἐντεῦθεν	δῆλον	πάλιν ὅτι οὐχ ἑκών. Πάντες
[1, 10]	καὶ τὸ κατὰ λόγον πᾶν.	Δῆλον	τοίνυν ὅτι καὶ αὗται μεταβάλλουσιν.
[1, 1]	ὡς ποιεῖ, ὃ δ´ οἰκίαν)	δῆλον	τοίνυν ὅτι οὐδὲ τῇ πολιτικῇ
[1, 1]	γὰρ ἀγαθόν, καὶ ἐνταῦθ´ ἐρεῖ.	Δῆλον	τοίνυν ὅτι ὑπὲρ τοῦ ἀρίστου
[1, 32]	καλῶν πρακτικαί, καὶ ἐπαινεταὶ εἰσίν,	δῆλον	ὡς καὶ ἡ φρόνησις τῶν
[1, 1]	τῶν δυνάμεων ἀγαθὸν τὸ τέλος,	δῆλον	ὡς καὶ τῆς βελτίστης βέλτιστον
[1, 17]	κατὰ τρόπον τοῦτο ἔσται. Ὥστε	δῆλον	ὡς κἀπὶ τῆς ἀρετῆς, ἐπειδὴ
[1, 19]	φοβεῖται νόσον ἢ θαρρεῖ, οὔτε	δειλὸν	φατέον εἶναι τὸν φοβούμενον οὔτ´
[1, 32]	εὐθὺ μὲν ἢ καμπύλον καὶ	κοῖλον	καὶ τὰ τοιαῦτά ἐστιν ἀεὶ
[1, 9]	τὸ μέσον λαβεῖν ἔργον, οἷον	κύκλον	μὲν γράψαι παντὸς ἐστί, τὸ
[1, 31]	ἀδικεῖ αὑτόν. Εἰς οὐθένα γὰρ	ἄλλον	τῶν τοιούτων ἀδικημάτων ἡ ἀναφορὰ
[1, 9]	ὑπερβολῆς ἐνδεέστερον, τῆς δ´ ἐνδείας	ὑπερβάλλον.	Διὸ καὶ οἱ μὲν ἄσωτοι
[1, 9]	ἐναντία τῷ μέσῳ. Οἷον πεφύκαμεν	μᾶλλον	ἀκόλαστοι ἢ κόσμιοι εἶναι· ἡ
[1, 9]	πότερον ἀσωτία ἢ ἀνελευθερία πορρώτερον.	Μᾶλλον	γὰρ ἂν δόξειεν ἐλευθεριότης ἡ
[1, 23]	τὴν παρὰ τῶν σπουδαίων, καὶ	μᾶλλον	δὲ δὴ περὶ ταύτην. Οἱ
[1, 31]	οἰκειότερον, καὶ μετέχει ἰσότητός πως	μᾶλλον,	διότι ἐγγὺς τῆς πολιτικῆς κοινωνίας
[1, 17]	ἂν ἔχειν καὶ ἐπ´ ἀρετῆς,	μᾶλλον	εἶναι αὐτῆς τὸν σκοπὸν {πρὸς}
[1, 9]	δὲ μᾶλλον ἐπιδίδομεν, ταῦτα καὶ	μᾶλλον	ἐναντία· ἐπιδίδομεν δὲ πρὸς ἀκολασίαν
[1, 9]	πρὸς ἃ μᾶλλον πεφύκαμεν, ταῦτα	μᾶλλον	ἐναντία τῷ μέσῳ. Οἷον πεφύκαμεν
[1, 9]	ἃ πεφύκαμεν· πρὸς ἃ δὲ	μᾶλλον	ἐπιδίδομεν, ταῦτα καὶ μᾶλλον ἐναντία·
[1, 32]	τέχνη· ἐν γὰρ τοῖς ποιητοῖς	μᾶλλον	ἢ ἐν τοῖς πρακτοῖς ἐστι
[1, 18]	{ἐστὶ{ ν ἡ ἀρετὴ} στοχαστικὴ	μᾶλλον	ἢ ἐξ ὧν ἔσται. Ἔστι
[1, 9]	ἐναντία· ἐπιδίδομεν δὲ πρὸς ἀκολασίαν	μᾶλλον	ἢ πρὸς κοσμιότητα· ὥστ´ ἐναντιώτερον
[1, 17]	ὅτι τοῦ τέλους ἐστὶ στοχαστικὴ	μᾶλλον	ἢ τῶν πρὸς τὸ τέλος.
[1, 21]	τὸ μέσον. Δῆλον δὲ ἔσται	μᾶλλον	καὶ καθ´ ἕκαστον σκοποῦσιν. Ἐπειδὴ
[1, 9]	καὶ ἄλλως, οἷον πρὸς ἃ	μᾶλλον	πεφύκαμεν, ταῦτα μᾶλλον ἐναντία τῷ
[1, 9]	εἶναι· ἡ οὖν ἐπίδοσις γίνεται	μᾶλλον	πρὸς ἃ πεφύκαμεν· πρὸς ἃ
[1, 17]	ἡ ἀρχή, {καὶ τούτου ἕνεκεν	μᾶλλον	τὰ πρὸς τοῦτ´ ἐστίν· τὸ
[1, 8]	μοιχός· οὐκ ἔστιν οὗτος ὁ	μᾶλλον	τὰς ἐλευθέρας διαφθείρων. Ἀλλὰ καὶ
[1, 23]	κρίνοντες ὀρθῶς τιμήσουσιν· βουλήσεται οὖν	μᾶλλον	ὑπὸ τῶν συνειδότων αὑτῷ ὅτι
[1, 4]	τὴν ἐνέργειαν. Μετὰ τοῦτο τὸ	μέλλον	λέγεσθαι οὔτε λίαν δόξειεν ἂν
[1, 1]	τοῦ ἡμῖν ἀρίστου· τὸ δ´	ὅλον	ἴδοι ἄν τις ὅτι οὐκ
[1, 1]	πραγματεία τῆς πολιτικῆς, τὸ δ´	ὅλον	καὶ τὴν ἐπωνυμίαν δικαίως δοκεῖ
[1, 32]	καὶ ἡ φρόνησις. Τὸ γὰρ	ὅλον	ὡς ἂν αὕτη προστάττῃ, οὕτω
[1, 31]	ὁ ἐλεύθερος ἔχει πρὸς τὸν	δοῦλον	τῷ βελτίων εἶναι, οὕτως τὸ
[1, 32]	δὲ οἷον εὐθὺ μὲν ἢ	καμπύλον	καὶ κοῖλον καὶ τὰ τοιαῦτά
[1, 31]	γὰρ δίκαιον, εἴ τις τὸν	ὀφθαλμὸν	ἐξέκοψεν τινός, ἀντεκκοπῆναι μόνον, ἀλλὰ
[1, 31]	{καὶ} τῷ σκυτεῖ πρὸς τὸν	οἰκοδόμον,	ἀνθ´ ὑποδημάτων δ´ οὐκ ἦν
[1, 31]	τὸ κατὰ φύσιν τοῦ κατὰ	νόμον.	Ἀλλ´ ὃ ζητοῦμεν, δίκαιόν ἐστι
[1, 31]	ὧν τὸ μέν ἐστι κατὰ	νόμον.	Δίκαια γάρ φασιν εἶναι ἃ
[1, 31]	δίκαιον ἤδη καὶ καλοῦμεν κατὰ	νόμον	δίκαιον. Βέλτιον οὖν δίκαιον τὸ
[1, 31]	ἕτερον ἄλλο τοῦ εἰρημένου κατὰ	νόμον	δικαίου ἐστίν. Οὐ γὰρ ἔστιν
[1, 31]	προστάττει, ὁ ἄρα τοῖς κατὰ	νόμον	ἐμμένων δικαίοις τελείως σπουδαῖος ἔσται,
[1, 1]	ἀγαθοῦ λέγειν τοῦ κατὰ τὸν	ὁρισμόν.	Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ τοῦ κατὰ
[1, 12]	Πάλιν ἐπὶ τῶν κατὰ τὸν	θυμὸν	ὁμοίως· οἱ γὰρ αὐτοὶ λόγοι
[1, 32]	ἀπέδωκεν (ψόφον μὲν γὰρ ἀκοῇ,	χυμὸν	δὲ γεύσει γνωρίζομεν, χρῶμα δὲ
[1, 31]	ἐξόν μοι ἴσον λαμβάνειν οὐκ	ἐλάμβανον,	ἀλλὰ παρῆκα τῷ πρεσβυτέρῳ ἢ
[1, 4]	ἡ βελτίστη· ἀλλ´ ἴσως οὐχ	ἱκανὸν	οὕτως ἁπλῶς εἰπεῖν, ἀλλὰ σαφέστερον
[1, 31]	γὰρ ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ	διαμένον,	τοῦτο φύσει δίκαιον προφανές. Ὃ
[1, 31]	εἰσφέρειν, τὸν δὲ τὰ ὀλίγα	κεκτημένον	ὀλίγα· πάλιν ὁμοίως τὸν μὲν
[1, 31]	ἀνάλογόν ἐστιν τὸν τὰ πολλὰ	κεκτημένον	πολλὰ εἰσφέρειν, τὸν δὲ τὰ
[1, 1]	ἀρίστου. Ἴσως δὲ οὐδὲ δεῖ	βουλόμενόν	τι δεικνύναι, τοῖς μὴ φανεροῖς
[1, 13]	οἷον ἵππον ἐπ´ ὀρθὸν θέοντα	ἀντιλαμβανόμενον	ἀποστρέψαι. Ὅσοις μὲν οὖν ἐστιν
[1, 15]	κατ´ ἀνάγκην καὶ κατὰ βίαν	γιγνόμενον,	καὶ τρίτον ὃ μὴ μετὰ
[1, 15]	ἂν εἴη τὸ ἐκ διανοίας	γιγνόμενον.	Τὸ γὰρ ἀκούσιόν ἐστι τό
[1, 32]	τοῦτο μετ´ ἀποδείξεως καὶ λόγου	διατεινόμενον.	Ἡ δὲ φρόνησις περὶ τὰ
[1, 1]	ἐπὶ τοσοῦτον ἐφήψαντο καὶ οὕτως·	ἐχόμενον	δ´ ἂν εἴη μετὰ ταῦτα
[1, 21]	καὶ γεύσει γινομένας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΙ'	Ἐχόμενον	δ´ ἂν εἴη τούτου λέγειν
[1, 31]	γὰρ ἄδικόν ἐστιν τὸ νόμῳ	ὡρισμένον,	οἷον τὸ τὴν παρακαταθήκην ἀποστερῆσαι
[1, 16]	τὸ ὄνομα Ἀρχικλέους, ὅτι ἐστὶν	ὡρισμένον	πῶς δεῖ γράψαι τὸ ὄνομα
[1, 31]	γὰρ δίκαιον τὸ τῷ νόμῳ	ὡρισμένον,	τὸ δὲ δικαιοπράγημα τὸ τὰ
[1, 19]	φοβούμενον οὔτ´ ἀνδρεῖον τὸν μὴ	φοβούμενον.	Οὐκ ἄρα ἐν τοῖς τοιούτοις
[1, 19]	οὔτε δειλὸν φατέον εἶναι τὸν	φοβούμενον	οὔτ´ ἀνδρεῖον τὸν μὴ φοβούμενον.
[1, 5]	ἀνδρεῖος ἀλλὰ μαινόμενος, ἂν δὲ	φοβούμενον	πάντα, δειλός· ἀνδρεῖος ἄρα ἔσται
[1, 32]	τὰ δίκαια, μὴ εἰδότα καὶ	προαιρούμενον	τῷ λόγῳ. Διὸ τὴν ἀρετὴν
[1, 31]	λαμβάνοντες ἀντικαταλλάττονται ἢ τιμὴν ἢ	ἔπαινον	ἢ δόξαν ἢ φιλίαν ἢ
[1, 1]	αὐτὸ καθ´ αὑτό· τὸ δὲ	κοινὸν	ἐν ἅπασιν ὑπάρχει, οὐκ ἔστιν
[1, 1]	ἢ οὔ, ἀλλ´ ὡς τὸ	κοινὸν	ἐν ἅπασιν ὑπάρχον ἀγαθόν; Ἕτερον
[1, 1]	τὸ κατὰ τὰς ἄλλας κατηγορίας	κοινὸν	μὲν ἁπάσαις, οὐδεμιᾶς δ´ ἐστὶν
[1, 1]	τὸ γὰρ πότε ἐν πάσαις	κοινόν.	Ὁμοίως δὲ καὶ τὸ πρός
[1, 1]	φράζειν· οὐδὲν γὰρ τούτῳ κἀκείνῳ	κοινόν.	Οὗτοι μὲν οὖν ἐπὶ τοσοῦτον
[1, 1]	Ὅτι τοῦτο ἐστὶ μὲν τὸ	κοινόν,	ὡς ὁ ὁρισμὸς καὶ ἡ
[1, 31]	τὸν ὀφθαλμὸν ἐξέκοψεν τινός, ἀντεκκοπῆναι	μόνον,	ἀλλὰ πλείονα παθεῖν, ἀκολουθήσαντα τῇ
[1, 1]	τίνων μὴ ἐπαΐειν. Οὐ γὰρ	μόνον	ὅπως εἰδήσομεν τί ἐστι σκοπεῖσθαι
[1, 2]	τινός, οἷον τῆς δικαιοσύνης μὲν	{μόνον}	παραγενομένης πολλῶν προσδεόμεθα, τῆς δὲ
[1, 10]	τὸ σῶμα. Δεῖ γὰρ μὴ	μόνον	τὴν ἐπιμέλειαν ὑπάρχειν, ἀλλὰ καὶ
[1, 6]	ἄλλαι ἀρεταί. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ἔτι οὐ	μόνον	τοῖς τοιούτοις τὴν ἀρετὴν ἀφορίσειεν
[1, 31]	τὸν αὐτὸν κατὰ τὸν αὐτὸν	χρόνον	καὶ πλεῖον ἔχειν καὶ ἔλαττον.
[1, 31]	τὸ πολὺ καὶ τὸν πλείω	χρόνον	οὕτω διαμένει ἡ ἀριστερὰ οὖσα
[1, 31]	οὐκ ἐνδέχεται κατὰ τὸν αὐτὸν	χρόνον	πλεῖον ἔχειν καὶ ἔλαττον, οὐδ´
[1, 19]	τις τὸν εἰς δέκατον ἔτος	κίνδυνον	μὴ φοβεῖται, οὔπω ἀνδρεῖος· ἔνιοι
[1, 10]	(ἀντιστρέφει γάρ) καὶ ἐὰν τὸ	τετράγωνον	μὴ ἔχῃ τέτταρσιν ὀρθαῖς ἴσας,
[1, 10]	τὸ τρίγωνον, οὕτω καὶ τὸ	τετράγωνον	συμμεταβάλλει (ἀντιστρέφει γάρ) καὶ ἐὰν
[1, 10]	ὀρθαῖς ἴσας ἔχει, τὸ δὲ	τετράγωνον	τέτταρσιν, καὶ ὡς ἂν μεταβάλλῃ
[1, 16]	γὰρ γεωμετρίᾳ, ὅταν φῇ τὸ	τετράγωνον	τέτταρσιν ὀρθαῖς ἴσας ἔχειν, καὶ
[1, 16]	τί, ὅτι, φησίν, καὶ τὸ	τρίγωνον	δυσὶν ὀρθαῖς ἴσας ἔχει. ἐν
[1, 10]	τὰς ἀρχάς, οἷον εἰ τὸ	τρίγωνον	δυσὶν ὀρθαῖς ἴσας ἔχει, τὸ
[1, 10]	τέτταρσιν ὀρθαῖς ἴσας, οὐδὲ τὸ	τρίγωνον	ἕξει δυσὶν ὀρθαῖς ἴσας. Οὕτω
[1, 1]	δυσὶν ὀρθαῖς ἴσας ἔχον τὸ	τρίγωνον.	Ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ τῶν
[1, 10]	καὶ ὡς ἂν μεταβάλλῃ τὸ	τρίγωνον,	οὕτω καὶ τὸ τετράγωνον συμμεταβάλλει
[1, 1]	γάρ, εἴ τις βουλόμενος τὸ	τρίγωνον	ὡς δυσὶν ὀρθαῖς ἴσας ἔχον
[1, 31]	ἐπὶ τῶν τοιούτων, ὅτι φασὶν	ἐξόν	μοι ἴσον λαμβάνειν οὐκ ἐλάμβανον,
[1, 9]	τούτῳ, τὸ δὲ μέσως ἔχειν	χαλεπόν·	ἁπλῶς δὲ ἐν ἑκάστῳ τῶν
[1, 9]	ῥᾴδιον ἐστί, τὸ δὲ μέσον	χαλεπόν,	καθ´ ὃ ἐπαινούμεθα· διὸ καὶ
[1, 9]	τὸ ἐν αὐτῷ ἤδη λαβεῖν	χαλεπόν,	ὁμοίως δὲ καὶ ὀργισθῆναι μὲν
[1, 31]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΑ' Περὶ δὲ δικαιοσύνης	λοιπὸν	ἂν εἴη εἰπεῖν, τί ἐστι
[1, 15]	ἑκούσιον ἐν οὐδεμιᾷ ὁρμῇ ἐστίν,	λοιπὸν	ἂν εἴη τὸ ἐκ διανοίας
[1, 2]	ὅσα εἰς δυνάμεως τάξιν ἥκει.	Λοιπὸν	δὲ καὶ τέταρτον τῶν ἀγαθῶν
[1, 17]	τίνι ἡ ἁμαρτία καὶ πῶς,	λοιπόν	ἐστι τίνος ἐστὶν ἡ ἀρετὴ
[1, 16]	διανοίας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙϚ Ἔτι δὲ	λοιπόν	ἐστιν ἐπισκέψασθαι τὴν προαίρεσιν, πότερόν
[1, 18]	ἂν ἐπαινεθείη, ἂν μὴ τὸν	σκοπὸν	θῇ τὰ βέλτιστα μιμεῖσθαι. Τῆς
[1, 17]	ἀρετῆς, μᾶλλον εἶναι αὐτῆς τὸν	σκοπὸν	{πρὸς} τὸ τέλος, ὃ δεῖ
[1, 32]	δὲ καὶ τἆλλα τὸν αὐτὸν	τρόπον	δεῖ ὑπολαμβάνειν· ἐπεὶ δὴ ἕτερα
[1, 17]	ἕνεκέν ἐστιν ἕκαστον. Ἀλλὰ κατὰ	τρόπον	τοῦτο ἔσται. Ὥστε δῆλον ὡς
[1, 1]	γὰρ τὰς ἀρχὰς οἰκείας λαμβάνειν.	Ἄτοπον	γάρ, εἴ τις βουλόμενος τὸ
[1, 2]	βέλτιστον, καὶ αὐτὸ αὑτοῦ βέλτιστον.	Ἄτοπον	δὴ συμβαίνει. Οὐ δὴ ἴσως
[1, 2]	χωρὶς αὐτοῦ; Ἢ καὶ τοῦτο	ἄτοπον;	Ἡ γὰρ εὐδαιμονία ἐστὶν ἔκ
[1, 18]	ταύτης. Ὅλως δὲ δὴ φαίνεται	ἄτοπον·	ἴσως γὰρ ἂν ἐν γραφικῇ
[1, 2]	σκοπεῖν εἰ τοῦτ´ ἐστὶν βέλτιον,	ἄτοπον·	οὐ γάρ ἐστιν ἄλλο τι
[1, 2]	ὡς καὶ αὐτοῦ συναριθμουμένου; Ἀλλ´	ἄτοπον.	Τὸ γὰρ ἄριστον ἐπειδή ἐστι
[1, 19]	ἐν τοῖς τοιούτοις ἀνδρείους λέγειν	ἄτοπον	φαίνεται. Οὐδένα οὖν τῶν τοιούτων
[1, 13]	καὶ τὸ ζῷον βιάσασθαι, οἷον	ἵππον	ἐπ´ ὀρθὸν θέοντα ἀντιλαμβανόμενον ἀποστρέψαι.
[1, 15]	τινὶ δοῦναι πιεῖν, εἶτα τὸν	ἄνθρωπον	ἀποθανεῖν ὑπὸ τοῦ φίλτρου, τὴν
[1, 15]	ὑπὸ τοῦ φίλτρου, τὴν δ´	ἄνθρωπον	ἐν Ἀρείῳ πάγῳ ἀποφυγεῖν· οὗ
[1, 19]	ἢ ἄλλο τι τῶν ὑπὲρ	ἄνθρωπον	φοβερῶν, οὐκ ἀνδρεῖος ἀλλὰ μαινόμενός
[1, 14]	Οἷον ἠναγκάσθην συντονώτερον βαδίσαι εἰς	ἀγρόν·	εἰ γὰρ μή, ἀπολωλότ´ ἂν
[1, 10]	ἐκ τῶν ἀρχῶν, οἷον τὸ	δένδρον	ἐκ τοῦ σπέρματος· αὕτη γάρ
[1, 19]	ἀνδρεῖος, ᾧ ὅλως μηθέν ἐστι	φοβερόν·	οὕτω μὲν γὰρ ἂν ὁ
[1, 31]	Ὁμοίως δὲ καὶ ἐλευθέρῳ πρὸς	ἐλεύθερον	ἕξει. Οὐ γὰρ δίκαιον, εἴ
[1, 31]	οἰκέτης γὰρ ἐὰν πατάξῃ τὸν	ἐλεύθερον,	οὐκ ἔστιν δίκαιος ἀντιπληγῆναι, ἀλλὰ
[1, 31]	γάρ ἐστι δίκαιον οἰκέτῃ πρὸς	ἐλεύθερον	ταὐτόν· ὁ οἰκέτης γὰρ ἐὰν
[1, 32]	ἐκ τῶν ὑποκειμένων ἂν γένοιτο	φανερόν.	Ὥσπερ γὰρ δὴ ἕτερά ἐστιν
[1, 31]	ἀλλὰ τὸ δίκαιον τὸ πρὸς	ἕτερον	ἄλλο τοῦ εἰρημένου κατὰ νόμον
[1, 32]	αἰσθητόν· ταῦτα δὲ ψυχῇ γνωρίζομεν·	ἕτερον	ἄρ´ ἂν εἴη τὸ μόριον
[1, 32]	φρόνησις, ἡ δὲ σοφία οὔ.	Ἕτερον	ἄρα ἡ σοφία καὶ ἡ
[1, 1]	κοινὸν ἐν ἅπασιν ὑπάρχον ἀγαθόν;	Ἕτερον	γὰρ τῆς ἰδέας τοῦτο δόξειεν
[1, 32]	εἶναι μέρη οἷς ταῦτα γνωρίζομεν.	Ἕτερον	δ´ ἐστὶ τὸ νοητὸν καὶ
[1, 31]	γὰρ ἔστιν ἐν τοῖς πρὸς	ἕτερον	δικαίοις οὖσιν καθ´ αὑτὸν εἶναι
[1, 31]	δυσὶν ἐγγίνεται· τὸ ἄρα πρὸς	ἕτερον	ἴσον εἶναι δίκαιον ἐστί, καὶ
[1, 16]	ἑκούσιον καὶ τὸ ἐκ προαιρέσεως	ἕτερον	ὄν, ἐλάττους τὰς ζημίας ἐπὶ
[1, 31]	τοίνυν δίκαιόν ἐστιν τὸ πρὸς	ἕτερον	ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν τὸ ἴσον.
[1, 30]	τὸ εἰδέναι. Ὁ δὲ ἀληθὴς	οὐδέτερον	τούτων ποιήσει. Οὔτε γὰρ προσποιήσεται
[1, 2]	βέλτιον, οἷον ψυχή, νοῦς, τὸ	ἀρχαιότερον,	ἡ ἀρχή, τὰ τοιαῦτα· τίμια
[1, 31]	ἡ γυνὴ τοῦ ἀνδρός, ἀλλ´	οἰκειότερον,	καὶ μετέχει ἰσότητός πως μᾶλλον,
[1, 4]	παρὰ ταῦτα, ᾧ οὐθὲν ἔχομεν	οἰκειότερον	ὄνομα ἐπιθεῖναι ἢ θρεπτικόν) τί
[1, 17]	τὰ κατὰ τὸ τέλος, οἷον	πότερον	ἀγαθὸν πρὸς ὑγίειαν φαγεῖν τοῦτο
[1, 10]	γάρ τις, φησίν, ἐρωτήσειεν ὁντιναοῦν	πότερον	ἂν βούλοιτο δίκαιος εἶναι ἢ
[1, 9]	μέσου ἢ πορρώτερον, οἷον ἐλευθεριότητι	πότερον	ἀσωτία ἢ ἀνελευθερία πορρώτερον. Μᾶλλον
[1, 32]	ἡ σοφία καὶ ἡ φρόνησις.	Πότερον	δ´ ἐστὶν ἡ σοφία ἀρετὴ
[1, 32]	τοιοῦτον καὶ ἀρετὴ καὶ ἐπαινετόν.	Πότερον	δ´ ἐστὶν ἡ φρόνησις ἀρετὴ
[1, 32]	ταῦτα οὕτω καὶ μὴ εἶναι.	Πότερον	δ´ ἐστὶν ἡ φρόνησις καὶ
[1, 32]	εἴη καὶ ἐπαινετὴ καὶ ἀρετή.	Πότερον	δ´ ἐστὶν ἡ φρόνησις πρακτικὴ
[1, 32]	ἡ φρόνησις πρακτικὴ ἂν εἴη.	Πότερον	δὲ αὕτη πάντων ἄρχει τῶν
[1, 17]	ἀκοῦσαι. Ὁμοίως δὲ οὐδὲ βουλευόμεθα	πότερον	δεῖ ἀκοῦσαι τῇ ἀκοῇ ἢ
[1, 10]	μετὰ τοῦτ´ ἂν εἴη σκεπτέον	πότερον	δυνατὴ παραγενέσθαι ἢ οὔ, ἀλλ´
[1, 9]	ἐξ αὐτοῦ τοῦ πράγματος σκοποῦσιν	πότερον	ἐγγύτερόν ἐστι τοῦ μέσου ἢ
[1, 31]	δὲ δὴ τοῦ ἀδικεῖσθαι πῶς;	Πότερον	ἑκόντα ἔστιν ἀδικεῖσθαι; Ἢ οὔ;
[1, 11]	τὴν κατ´ ἐπιθυμίαν πρᾶξιν ἐπισκεπτέον,	πότερον	ἑκούσιόν ἐστιν ἢ ἀκούσιον. {Οἷον}
[1, 16]	λοιπόν ἐστιν ἐπισκέψασθαι τὴν προαίρεσιν,	πότερόν	ἐστιν ὄρεξις, ἢ οὔ. Ὄρεξις
[1, 9]	ῥηθῆναι τί τῇ μεσότητι ἀντίκειται,	πότερον	ἡ ὑπερβολὴ ἢ ἡ ἔνδεια.
[1, 4]	τί οὖν, ἄν τις εἴποι,	πότερον	καὶ τούτου τοῦ μορίου τῆς
[1, 22]	οὗτοι περὶ χρήματά εἰσι ψεκτοί.	Πότερον	οὖν τοῦ ἐλευθερίου καὶ τὸ
[1, 1]	δέ ἐστιν ἡ ἰδέα τἀγαθοῦ.	Πότερον	οὖν ὑπὲρ τῆς ἰδέας τοῦ
[1, 1]	αὑτὸ εἶναι ἐν πᾶσιν ὑπάρχοι.	Πότερον	οὖν ὑπὲρ τούτου δεῖ λέγειν
[1, 2]	πῶς τὸ ἄριστον δεῖ σκοπεῖν;	Πότερον	οὕτως ὡς καὶ αὐτοῦ συναριθμουμένου;
[1, 17]	καλόν. Πῶς οὖν ἡ ἐπιστήμη;	Πότερον	τῆς οἰκοδομικῆς ἐστιν ἐπιστήμης τὸ
[1, 17]	τῶν πρὸς τὸ τέλος, οἷον	πότερον	τοῦ καλοῦ ἢ τῶν πρὸς
[1, 17]	τίνος ἐστὶν ἡ ἀρετὴ στοχαστική,	πότερον	τοῦ τέλους ἢ τῶν πρὸς
[1, 16]	ἡμῖν, καὶ τῶν ἀντιλογίαν παραδιδόντων	πότερον	τοῦτο ἢ τοῦτο αἱρετόν, δῆλον
[1, 16]	αἱρετόν, δῆλον ὅτι δέοι ἂν	πρότερον	διανοηθῆναι ὑπὲρ αὐτῶν καὶ βουλεύσασθαι,
[1, 18]	τί οὖν, ἄν τις εἴποι,	πρότερον	μὲν ἐλέγομεν τὴν ἐνέργειαν κρεῖττον
[1, 32]	ὑπὲρ ψυχῆς ὡς τύπῳ καὶ	πρότερον,	ὅτι τὸ μὲν αὐτῆς ἐστι
[1, 13]	ὑπὲρ τοῦ ἑκουσίου. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΓ'	Πρότερον	τοίνυν ἂν εἴη λεκτέον ὑπὲρ
[1, 1]	δὲ λανθάνειν οὐδ´ εἴ τινες	πρότερον	ὑπὲρ τούτων εἰρήκασιν. Πρῶτος μὲν
[1, 10]	τὰ ἐκ τῶν ἀρχῶν ἔχει.	Ἐναργέστερον	δ´ ἔστι κατιδεῖν τοῦτο ἐν
[1, 10]	Ἔτι δ´ ἄν τις τοῦτο	ἐναργέστερον	καὶ ἐντεῦθεν ἴδοι. Πᾶσα γὰρ
[1, 9]	γὰρ μεσότης τῆς μὲν ὑπερβολῆς	ἐνδεέστερον,	τῆς δ´ ἐνδείας ὑπερβάλλον. Διὸ
[1, 4]	ἱκανὸν οὕτως ἁπλῶς εἰπεῖν, ἀλλὰ	σαφέστερον	διορίσαι δεῖ. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε' Πρῶτον
[1, 11]	πράττομεν μὴ ἀναγκαζόμενοι· ἀλλ´ ἴσως	σαφέστερον	λεκτέον ἐστὶν ὑπὲρ αὐτοῦ. Ἔστιν
[1, 12]	οὖν λόγοι τινὲς ἐναντίοι φαίνονται,	σαφέστερον	λεκτέον ὑπὲρ τοῦ ἑκουσίου. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[1, 9]	αὐτοῦ τοῦ πράγματος σκοποῦσιν πότερον	ἐγγύτερόν	ἐστι τοῦ μέσου ἢ πορρώτερον,
[1, 9]	μᾶλλον ἢ πρὸς κοσμιότητα· ὥστ´	ἐναντιώτερον	ἂν εἴη ὑπερβολὴ μεσότητος· ἡ
[1, 9]	αὐτοῦ τοῦ πράγματος ἡ ἔνδεια	ἐναντιώτερον	φαίνεται. Ἔστι δὲ καὶ ἄλλως,
[1, 14]	ὑπὸ τῶν πραγμάτων. Οἷον ἠναγκάσθην	συντονώτερον	βαδίσαι εἰς ἀγρόν· εἰ γὰρ
[1, 9]	ἡ ἀσωτία ἢ ἡ ἀνελευθερία·	πορρώτερον	ἄρα ἡ ἀνελευθερία. Τὰ δὲ
[1, 9]	ἐλευθεριότητι πότερον ἀσωτία ἢ ἀνελευθερία	πορρώτερον.	Μᾶλλον γὰρ ἂν δόξειεν ἐλευθεριότης
[1, 9]	ἐγγύτερόν ἐστι τοῦ μέσου ἢ	πορρώτερον,	οἷον ἐλευθεριότητι πότερον ἀσωτία ἢ
[1, 3]	ἕξις ἐστίν, ἀεὶ βέλτιον καὶ	αἱρετώτερον	ἡ χρῆσις τῆς ἕξεως· ἡ
[1, 32]	ἡ δὲ φρόνησις περὶ τὸ	συμφέρον	ἀνθρώπῳ) εἰ οὖν τὸ χεῖρον
[1, 32]	μὴ πρᾶξαι, ὅσα εἰς τὸ	συμφέρον	ἤδη συντείνει. Ἔστιν δ´ ἡ
[1, 32]	συμφέρον ἀνθρώπῳ) εἰ οὖν τὸ	χεῖρον	ἀρετὴ ἐστί, τό γε βέλτιον
[1, 31]	ἀδίκημα διειλόμεθα τῷ ἐπὶ τὸ	χεῖρον	καὶ βέλτιον· ὡς γίνεσθαι πρὸς
[1, 31]	ἐστιν ἐγγὺς τοῦ πολιτικοῦ δικαίου·	χεῖρον	μὲν γάρ ἐστιν ἡ γυνὴ
[1, 31]	ἔχει τι αὑτῆς τὸ μὲν	χεῖρον	τὸ δὲ βέλτιον, ὥστ´ εἴ
[1, 31]	ἀγνοεῖν ἐστι τοῦτο, ὃ καὶ	μικρὸν	ἐπάνω ἐλέγετο, ὅταν μὴ εἰδὼς
[1, 1]	τούτῳ καὶ τῷ κατὰ τὸν	ὅρον	κοινῷ ἀγαθῷ. Ὅτι γὰρ ἀγαθόν,
[1, 15]	Οἷόν φασί ποτέ τινα γυναῖκα	φίλτρον	τινὶ δοῦναι πιεῖν, εἶτα τὸν
[1, 14]	εἰ γὰρ μή, ἀπολωλότ´ ἂν	εὗρον	τὰ ἐν ἀγρῷ. Ἐν τοῖς
[1, 20]	κατ´ ἔνδειαν. Ὥστε εἴπερ τὸ	μέσον	βέλτιστον, ἡ σωφροσύνη μεσότης τις
[1, 21]	ἡ ἀρετὴ ἂν εἴη τὸ	μέσον.	Δῆλον δὲ ἔσται μᾶλλον καὶ
[1, 21]	ἕξις, {βέλτιστον δ´ ἐστὶ τὸ	μέσον,	ἡ ἀρετὴ ἂν εἴη τὸ
[1, 31]	τούτων δίκαιον ἐστί. Τὸ δὲ	μέσον	ἴσον· ὥστε τὸ ἴσον ἂν
[1, 20]	ὑπερβολῆς καὶ τῆς ἐνδείας τὸ	μέσον·	κατ´ ἀμφότερα γάρ εἰσι ψεκτοί,
[1, 9]	εἶναι· ἐν ἑκάστῳ γὰρ τὸ	μέσον	λαβεῖν ἔργον, οἷον κύκλον μὲν
[1, 21]	{μὲν} οὖν ἡ πραότης ἀνὰ	μέσον	ὀργιλότητος καὶ ἀοργησίας. Καὶ ὅλως
[1, 9]	ἰδεῖν ὅτι τὸ ἐμπεριέχον τὸ	μέσον	ῥᾴδιον ἐστί, τὸ δὲ μέσον
[1, 26]	Σεμνότης δέ ἐστιν αὐθαδείας ἀνὰ	μέσον	τε καὶ ἀρεσκείας, ἔστιν δὲ
[1, 31]	ἔν τισιν ἴσον, τὸ δὲ	μέσον	τισὶ μέσον· ὥστε ἡ δικαιοσύνη
[1, 9]	γράψαι παντὸς ἐστί, τὸ δὲ	μέσον	τὸ ἐν αὐτῷ ἤδη λαβεῖν
[1, 31]	ἀδικεῖσθαι ἔλαττον· τὸ δέ γε	μέσον	τούτων δίκαιον ἐστί. Τὸ δὲ
[1, 28]	ὀργιζόμενος· ὁ δ´ εὐτράπελος ἀνὰ	μέσον	τούτων, ὁ μήτε πάντας καὶ
[1, 29]	ἐστίν, ὁ δὲ φίλος ἀνὰ	μέσον	τούτων· οὔτε γὰρ πλείω τῶν
[1, 26]	ὁ δέ γε σεμνὸς ἀνὰ	μέσον	τούτων ὢν ἐπαινετός· οὔτε γὰρ
[1, 9]	μέσον ῥᾴδιον ἐστί, τὸ δὲ	μέσον	χαλεπόν, καθ´ ὃ ἐπαινούμεθα· διὸ
[1, 31]	ἴσον, τὸ δὲ μέσον τισὶ	μέσον·	ὥστε ἡ δικαιοσύνη καὶ τὸ
[1, 32]	ἀλλ´ ἐρεῖ μοι, τὰ ποῖα	διασάφησόν	ἐστιν ὑγιεινά. Οὕτως καὶ ἐπὶ
[1, 31]	δὲ μέσον ἴσον· ὥστε τὸ	ἴσον	ἂν πλείονος καὶ ἐλάττονος εἴη
[1, 31]	καὶ δίκαιος δὲ ὁ τὸ	ἴσον	βουλόμενος ἔχειν. Τὸ δέ γε
[1, 31]	ἴσον, καὶ τὸ τῷ ἀνάλογον	ἴσον	δίκαιον ἂν εἴη. Τὸ δ´
[1, 31]	ἐγγίνεται· τὸ ἄρα πρὸς ἕτερον	ἴσον	εἶναι δίκαιον ἐστί, καὶ δίκαιος
[1, 31]	βουλόμενος ἔχειν. Τὸ δέ γε	ἴσον	ἐν ἐλαχίστοις δυσὶν ἐγγίνεται· τὸ
[1, 31]	τισι λέγεται δίκαιον, τὸ δὲ	ἴσον	ἔν τισιν ἴσον, τὸ δὲ
[1, 31]	παραχωροῦσι τισίν, ὥστε εἰ τὸ	ἴσον	ἔχειν ἦν δίκαιον, τὸ δ´
[1, 31]	τινες οἳ δέον αὐτοὺς τὸ	ἴσον	ἔχειν παραχωροῦσι τισίν, ὥστε εἰ
[1, 31]	Ἐπεὶ οὖν ἐστι τὸ δίκαιον	ἴσον,	καὶ τὸ τῷ ἀνάλογον ἴσον
[1, 31]	τοιούτων, ὅτι φασὶν ἐξόν μοι	ἴσον	λαμβάνειν οὐκ ἐλάμβανον, ἀλλὰ παρῆκα
[1, 31]	λαμβάνοντες καὶ ἀδικούμενοι, ᾗ οὐκ	ἴσον	λαμβάνουσιν, οὗτοι καλλωπίζονται καὶ σεμνύνονται
[1, 31]	ἕτερον ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν τὸ	ἴσον.	Τὸ γὰρ ἄδικον τὸ ἄνισον
[1, 31]	τὸ δὲ ἴσον ἔν τισιν	ἴσον,	τὸ δὲ μέσον τισὶ μέσον·
[1, 31]	δίκαιον ἐστί. Τὸ δὲ μέσον	ἴσον·	ὥστε τὸ ἴσον ἂν πλείονος
[1, 31]	ἴσον. Τὸ γὰρ ἄδικον τὸ	ἄνισον	ἐστίν· ὅταν γὰρ τῶν μὲν
[1, 31]	τῶν δὲ κακῶν τὰ ἐλάσσονα,	ἄνισον	τοῦτ´ ἐστί, καὶ οὕτως ἀδικεῖν
[1, 4]	Τέλειος δ´ ἂν εἴη χρόνος,	ὅσον	ἄνθρωπος βιοῖ. Καὶ γὰρ λέγεται
[1, 19]	Ὁμοίως δ´ εἴ τις φοβεῖται	νόσον	ἢ θαρρεῖ, οὔτε δειλὸν φατέον
[1, 12]	ὁ λόγος ἀναιρεῖ ἀκρασίαν καὶ	τὸν	ἀκρατῆ. Εἰ γὰρ μὴ ἑκών,
[1, 19]	οὐκέτι εἰσὶν ἀνδρεῖοι, δεῖ δὲ	τὸν	ἀνδρεῖον ἀεὶ εἶναι ἀνδρεῖον. Διὸ
[1, 19]	ἐπειδὰν πληγέντες λυπηθῶσιν, οὐδὲ δεῖ	τὸν	ἀνδρεῖον διὰ {τὸ} πάθος εἶναι
[1, 15]	φίλτρον τινὶ δοῦναι πιεῖν, εἶτα	τὸν	ἄνθρωπον ἀποθανεῖν ὑπὸ τοῦ φίλτρου,
[1, 31]	ἄρα αὐτὸς αὑτὸν ἀδικεῖ, ἐνδέχεται	τὸν	αὐτὸν κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον
[1, 32]	ὄψει) ὁμοίως δὲ καὶ τἆλλα	τὸν	αὐτὸν τρόπον δεῖ ὑπολαμβάνειν· ἐπεὶ
[1, 31]	ἀδικεῖ, ἐνδέχεται τὸν αὐτὸν κατὰ	τὸν	αὐτὸν χρόνον καὶ πλεῖον ἔχειν
[1, 31]	γὰρ αὐτὸν οὐκ ἐνδέχεται κατὰ	τὸν	αὐτὸν χρόνον πλεῖον ἔχειν καὶ
[1, 31]	οὐδ´ ἐνδέχεται αὐτὸν ἀδικεῖν αὑτόν.	Τὸν	γὰρ αὐτὸν οὐκ ἐνδέχεται κατὰ
[1, 31]	μὲν πολλὰ πεπονηκότα πολλὰ λαμβάνειν,	τὸν	δὲ ὀλίγα πεπονηκότα ὀλίγα λαμβάνειν.
[1, 31]	τὰ πολλὰ κεκτημένον πολλὰ εἰσφέρειν,	τὸν	δὲ τὰ ὀλίγα κεκτημένον ὀλίγα·
[1, 31]	γὰρ ὁ ἐλεύθερος ἔχει πρὸς	τὸν	δοῦλον τῷ βελτίων εἶναι, οὕτως
[1, 19]	πλησίον εἰσίν. Εἰ γάρ τις	τὸν	εἰς δέκατον ἔτος κίνδυνον μὴ
[1, 19]	τούτου· καὶ γὰρ Ὅμηρος πεποίηκε	τὸν	Ἕκτορα λέγοντα Πουλυδάμας μοι πρῶτος
[1, 31]	ὁ οἰκέτης γὰρ ἐὰν πατάξῃ	τὸν	ἐλεύθερον, οὐκ ἔστιν δίκαιος ἀντιπληγῆναι,
[1, 4]	παρὰ τοῖς πολλοῖς ὅτι δεῖ	τὸν	εὐδαίμονα ἐν τῷ μεγίστῳ χρόνῳ
[1, 20]	ποιεῖσθαι πάρεργα, καὶ αὐτόν γε	τὸν	ἤδη αὐτοῦ τοῦ καλοῦ ἕνεκεν
[1, 12]	ἐστίν. Πάλιν ἐπὶ τῶν κατὰ	τὸν	θυμὸν ὁμοίως· οἱ γὰρ αὐτοὶ
[1, 13]	ἔστι μέντοι γε βιάσασθαι καὶ	τὸν	λίθον ἄνω φέρεσθαι καὶ τὸ
[1, 5]	λεγόμεθα· Κατὰ δὲ τὰς τοῦ	{τὸν}	λόγον ἔχοντος οὐδεὶς ἐπαινεῖται. Οὔτε
[1, 32]	ἀπολειπομένη τοῦ ἐπαινεῖσθαι, πρὸς δὲ	τὸν	λόγον καὶ τὴν προαίρεσιν προστιθεμένη
[1, 1]	τοῦ κατὰ τὴν ἰδέαν ἀγαθοῦ	τὸν	λόγον ποιεῖται. Ἀλλ´ ἴσως {φησὶ}
[1, 31]	ἐνταῦθα {ὁ} διορισμὸς προστεθεὶς κωλύσει	τὸν	λόγον τοῦτον. Ἔστιν δὲ ὁ
[1, 32]	προαιρετικὸν μόριον τῆς ψυχῆς κατὰ	τὸν	λόγον τῶν αἰσθητῶν ἐστίν. Τούτων
[1, 9]	τῶν παθῶν, ὥστε δέοι ἂν	τὸν	μέλλοντα κατὰ τὸ ἦθος εὐδοκιμήσειν
[1, 31]	ὀλίγα κεκτημένον ὀλίγα· πάλιν ὁμοίως	τὸν	μὲν πολλὰ πεπονηκότα πολλὰ λαμβάνειν,
[1, 31]	δὲ ἔχει ὁ πεπονηκὼς πρὸς	τὸν	μὴ πεπονηκότα, οὕτω τὰ πολλὰ
[1, 19]	εἶναι τὸν φοβούμενον οὔτ´ ἀνδρεῖον	τὸν	μὴ φοβούμενον. Οὐκ ἄρα ἐν
[1, 19]	τῶν τοιούτων ἀνδρεῖον θετέον εἶναι·	τὸν	{ὁ} ποῖον οὖν ἀνδρεῖον, καὶ
[1, 31]	ἀντικαταλλάτεσθαι {καὶ} τῷ σκυτεῖ πρὸς	τὸν	οἰκοδόμον, ἀνθ´ ὑποδημάτων δ´ οὐκ
[1, 32]	ὀρθῶς δὲ ταῦτα καὶ κατὰ	τὸν	ὀρθὸν λόγον (λέγω δέ, ὡς
[1, 32]	μὲν οὕτως εἰπεῖν, τὸ κατὰ	τὸν	ὀρθὸν λόγον πράττειν, ὅμοιόν ἐστιν
[1, 32]	νῦν βέλτιον· τὸ γὰρ κατὰ	τὸν	ὀρθὸν λόγον πράττειν τὰ καλά,
[1, 32]	αὐτῶν, ὅτι εἰ πράττοιμεν κατὰ	τὸν	ὀρθὸν λόγον τὸ βέλτιστον, τὸ
[1, 1]	κοινοῦ ἀγαθοῦ λέγειν τοῦ κατὰ	τὸν	ὁρισμόν. Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ τοῦ
[1, 1]	συμβήσεται τούτῳ καὶ τῷ κατὰ	τὸν	ὅρον κοινῷ ἀγαθῷ. Ὅτι γὰρ
[1, 31]	Οὐ γὰρ δίκαιον, εἴ τις	τὸν	ὀφθαλμὸν ἐξέκοψεν τινός, ἀντεκκοπῆναι μόνον,
[1, 31]	γὰρ οἰόμενος τὸν πολέμιον ἀποκτείνειν	τὸν	πατέρα ἀπέκτεινεν, ἄδικον μέν τι
[1, 31]	πίνειν τοσοῦτον, ὥστ´ ἀγνοήσαντας τύπτειν	τὸν	πατέρα. Ὁμοίως {καὶ} ἐπὶ τῶν
[1, 31]	ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ καὶ	τὸν	πλείω χρόνον οὕτω διαμένει ἡ
[1, 31]	ἀτυχὴς δέ. Εἰ γὰρ οἰόμενος	τὸν	πολέμιον ἀποκτείνειν τὸν πατέρα ἀπέκτεινεν,
[1, 18]	οὐκ ἂν ἐπαινεθείη, ἂν μὴ	τὸν	σκοπὸν θῇ τὰ βέλτιστα μιμεῖσθαι.
[1, 17]	ἐπ´ ἀρετῆς, μᾶλλον εἶναι αὐτῆς	τὸν	σκοπὸν {πρὸς} τὸ τέλος, ὃ
[1, 18]	εἶναι. Οἱ γὰρ ἄλλοι ἄνθρωποι	τὸν	σπουδαῖον θεωροῦντες κρίνουσιν ἐκ τοῦ
[1, 32]	τούτων· οὐ γὰρ ἂν χωρίσαις	τὸν	συνετὸν τοῦ φρονίμου. Ὁμοίως δ´
[1, 31]	τὸ Δ. Οἷον ἀνάλογόν ἐστιν	τὸν	τὰ πολλὰ κεκτημένον πολλὰ εἰσφέρειν,
[1, 4]	εἴ τις καθεύδοι διὰ βίου,	τὸν	τοιοῦτον οὐ πάνυ βουλόμεθα λέγειν
[1, 19]	θαρρεῖ, οὔτε δειλὸν φατέον εἶναι	τὸν	φοβούμενον οὔτ´ ἀνδρεῖον τὸν μὴ
[1, 31]	ἀγῶσιν; Καὶ γὰρ ὁ λαβὼν	τὸν	φοίνικα παρὰ τοῦ ἐφεστῶτος καὶ
[1, 19]	Εἰ γάρ τις τὸν εἰς	δέκατον	ἔτος κίνδυνον μὴ φοβεῖται, οὔπω
[1, 1]	ἄνευ τοῦ τὴν ψυχὴν εἶναι	ἀθάνατον	δείξει τις δυσὶν ὀρθαῖς ἴσας
[1, 18]	τοῦ πράττειν, διὰ τὸ μὴ	δυνατὸν	εἶναι δηλῶσαι τὴν ἑκάστου προαίρεσιν
[1, 1]	γὰρ οὐθὲν ἐν τοῖς πολιτικοῖς	δυνατὸν	πρᾶξαι ἄνευ τοῦ ποῖόν τινα
[1, 10]	ἔσομαι πάντων σπουδαιότατος. Οὐ δὴ	δυνατὸν	τοῦτο. Διὰ τί; Ὅτι οὐδ´
[1, 1]	ἐποίει· τοῦτο δ´ ἐστὶν εἶναι	ἀδύνατον.	Αἱ γὰρ ἐπιστῆμαι πᾶσαι μετὰ
[1, 31]	ἔχειν καὶ ἔλαττον. Ἀλλὰ τοῦτ´	ἀδύνατον·	οὐκ ἄρα ἐνδέχεται αὐτὸν αὑτὸν
[1, 31]	ἑκουσίως πράττειν τι· τοῦτο δὲ	ἀδύνατον·	οὐκ ἄρα οὐδ´ οὕτως ἐνδέχεται
[1, 19]	τοιούτῳ καιρῷ ἢ οὕτως ἔχοντι	ἀδύνατόν	τι παθεῖν. Ὁ δὲ ταῦτα
[1, 3]	καὶ τέλος τῶν ἀγαθῶν καὶ	τελειότατον	εἶναι, ἡ εὐδαιμονία, καὶ τοῦτο
[1, 11]	ἑκούσιον· τοῦτο γάρ ἐστι τὸ	κυριώτατον	πρὸς τὴν ἀρετήν, τὸ ἑκούσιον.
[1, 32]	τοιαύτη πρᾶξις οὐκ ἔχει τὸ	ἐπαινετόν.	Ἀλλὰ βέλτιον, ὡς ἡμεῖς ἀφορίζομεν,
[1, 32]	γὰρ τοιοῦτον καὶ ἀρετὴ καὶ	ἐπαινετόν.	Πότερον δ´ ἐστὶν ἡ φρόνησις
[1, 32]	οὐ γὰρ ἂν χωρίσαις τὸν	συνετὸν	τοῦ φρονίμου. Ὁμοίως δ´ ἂν
[1, 16]	παραδιδόντων πότερον τοῦτο ἢ τοῦτο	αἱρετόν,	δῆλον ὅτι δέοι ἂν πρότερον
[1, 1]	τὸ διὰ τὴν αὑτοῦ φύσιν	αἱρετόν·	ἢ οὗ τἆλλα μετασχόντα ἀγαθὰ
[1, 1]	ἂν ᾖ αὐτὸ δι´ αὑτὸ	αἱρετόν·	τὸ δὲ ἐν ἅπασιν ἐνυπάρχον
[1, 16]	διανοίας. οὐκ ἄρα τὸ ἑκούσιον	προαιρετόν,	ἀλλὰ τὸ προαιρετὸν ἑκούσιον· ἄν
[1, 16]	διανοίας, οὐκ ἔστιν τὸ ἑκούσιον	προαιρετόν.	ἑκόντες γὰρ πολλὰ πράττομεν πρὸ
[1, 16]	τὸ ἑκούσιον προαιρετόν, ἀλλὰ τὸ	προαιρετὸν	ἑκούσιον· ἄν τι γὰρ προαιρώμεθα
[1, 7]	ἄλλα τὰ ὅμοια. Τὸ γὰρ	εὐόργητον	καὶ τὸ πρᾶον ἐν μεσότητί
[1, 32]	ἐστὶ τὸ νοητὸν καὶ τὸ	αἰσθητόν·	ταῦτα δὲ ψυχῇ γνωρίζομεν· ἕτερον
[1, 32]	γνωρίζομεν. Ἕτερον δ´ ἐστὶ τὸ	νοητὸν	καὶ τὸ αἰσθητόν· ταῦτα δὲ
[1, 32]	μὲν οὖν ἐπιστήμη ἐστὶ περὶ	ἐπιστητόν,	καὶ τοῦτο μετ´ ἀποδείξεως καὶ
[1, 15]	καὶ κατὰ βίαν γιγνόμενον, καὶ	τρίτον	ὃ μὴ μετὰ διανοίας γίγνεται.
[1, 31]	μὲν οὖν γεωργὸς τῷ οἰκοδόμῳ	σῖτον	δίδωσιν, ὁ δ´ οἰκοδόμος τῷ
[1, 31]	Ὁ μὲν γὰρ γεωργός, φησί,	σῖτον	ποιεῖ, ὁ δ´ οἰκοδόμος οἰκίαν,
[1, 8]	καὶ ὃ ἐν ὑπερβολῇ τὸ	ψεκτὸν	ἔχει. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ' Μετὰ τοίνυν
[1, 2]	τάξιν ἥκει. Λοιπὸν δὲ καὶ	τέταρτον	τῶν ἀγαθῶν τὸ σωστικὸν καὶ
[1, 17]	ἔοικεν, καὶ τούτου ἕνεκέν ἐστιν	ἕκαστον.	Ἀλλὰ κατὰ τρόπον τοῦτο ἔσται.
[1, 32]	δεινοῦ σκέψασθαι ἐκ τίνων ἂν	ἕκαστον	γένοιτο τῶν πρακτῶν, καὶ τὸ
[1, 31]	τούτῳ χρῆσθαι, καὶ τὴν ἀξίαν	ἕκαστον	ἑκάστου διδόντας τὴν ἄλλαξιν ποιεῖσθαι
[1, 17]	ἡ ἀρχὴ τοῦ βελτίστου ἐστίν,	ἕκαστον	καὶ προθετικὸν καὶ ποιητικόν. Οὐθὲν
[1, 1]	φασι δεῖν λέγειν, αὐτὸ δὲ	ἕκαστον	μάλιστ´ ἐστὶν {τὸ} τοιοῦτον, ὥστε
[1, 21]	δὲ ἔσται μᾶλλον καὶ καθ´	ἕκαστον	σκοποῦσιν. Ἐπειδὴ γάρ ἐστιν ὀργίλος
[1, 32]	σοφία ὑπόληψις, περὶ τί δὴ	ἕκαστον	τούτων ἐστίν. Ἡ μὲν οὖν
[1, 16]	ἡ προαίρεσις. Ἐπεὶ οὖν καθ´	ἕκαστον	τούτων οὐθέν ἐστιν ἡ προαίρεσις,
[1, 2]	γὰρ τῇ τοῦ σπουδαίου αὐτῶν	ἕκαστον	χρήσει, οὐ τῇ τοῦ φαύλου)
[1, 4]	ἂν εἴημεν καὶ ἔχοιμεν τὸ	ἄριστον	ἀγαθόν. Ἐπεὶ δ´ οὖν ἐστιν
[1, 4]	ἀρετὰς ζῆν. Ἐπειδήπερ οὖν τὸ	ἄριστον	ἀγαθόν ἐστιν ἡ εὐδαιμονία, καὶ
[1, 2]	οὐχ οὕτως ζητητέον ἐστὶν τὸ	ἄριστον	ἀγαθόν. Τὸ γὰρ τέλειον ζητοῦμεν
[1, 2]	Μετὰ ταῦτα τοίνυν πῶς τὸ	ἄριστον	δεῖ σκοπεῖν; Πότερον οὕτως ὡς
[1, 1]	Λέγεται γὰρ ἀγαθὸν ἢ τὸ	ἄριστον	ἐν ἑκάστῳ τῶν ὄντων, τοῦτο
[1, 4]	καὶ ἡ εὐδαιμονία καὶ τὸ	ἄριστον.	Ἐν χρήσει τοίνυν τινὶ ἂν
[1, 10]	τοῦ σώματος, καὶ δὴ πάντων	ἄριστον	ἕξει τὸ σῶμα. Δεῖ γὰρ
[1, 2]	συναριθμουμένου; Ἀλλ´ ἄτοπον. Τὸ γὰρ	ἄριστον	ἐπειδή ἐστι τέλος τέλειον, τὸ
[1, 2]	προσδεόμεθα. Τοῦτο ἄρα ἐστὶν τὸ	ἄριστον	ἡμῖν ὃ ζητοῦμεν, ὅ ἐστι
[1, 2]	ὃ ζητοῦμεν, οὐδὲ τὸ οὕτως	ἄριστον.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ' Μετὰ τοίνυν τοῦτο
[1, 2]	Ἀλλ´ οὐκ ἔστιν ἁπλοῦν τὸ	ἄριστον	ὃ ζητοῦμεν νῦν. Οἷον λέγοι
[1, 2]	τέλειον· οὐκ ἄρα τοῦτο τὸ	ἄριστον	ὃ ζητοῦμεν, οὐδὲ τὸ οὕτως
[1, 2]	τις ὀρθῶς σκοποῖτο συγκρίνων τὸ	ἄριστον;	Οἷον αὐτὴν τὴν εὐδαιμονίαν τὴν
[1, 2]	ἐν αὐτῇ ἐνόντα, οὕτω τὸ	ἄριστον	σκοπῶν ὀρθῶς ἂν σκοποῖτο; Ἀλλ´
[1, 2]	Οἷον λέγοι ἄν τις εἶναι	ἄριστον	τὴν φρόνησιν ἁπάντων τῶν ἀγαθῶν
[1, 16]	τούτων· ἀλλ´ ἐν οἷς ἤδη	ἀόριστόν	ἐστι τὸ ὡς δεῖ, ἐνταῦθα
[1, 16]	δ´ ἐν τοῖς πρακτοῖς τὸ	ἀόριστον,	καὶ ἐν οἷς διτταὶ αἱ
[1, 1]	εἶναι. Ἡ μὲν γὰρ ἰδέα	χωριστὸν	καὶ αὐτὸ καθ´ αὑτό· τὸ
[1, 1]	Οὐ γὰρ ἄν ποτε τὸ	χωριστὸν	καὶ τὸ πεφυκὸς αὐτὸ καθ´
[1, 2]	ἴσως οὕτω γε σκεπτέον τὸ	βέλτιστον.	Ἀλλὰ ἆρά γε οὕτω πως,
[1, 1]	δῆλον ὡς καὶ τῆς βελτίστης	βέλτιστον	ἂν εἴη. Ἀλλὰ μὴν ἥ
[1, 2]	πάντων βέλτιστον, καὶ αὐτὸ αὑτοῦ	βέλτιστον.	Ἄτοπον δὴ συμβαίνει. Οὐ δὴ
[1, 2]	ὑγίειαν, σκόπει τί τούτων πάντων	βέλτιστον·	βέλτιστον δέ ἐστιν ὑγίεια· εἰ
[1, 21]	ἀρετή ἐστιν ἡ βελτίστη ἕξις,	{βέλτιστον	δ´ ἐστὶ τὸ μέσον, ἡ
[1, 2]	σκόπει τί τούτων πάντων βέλτιστον·	βέλτιστον	δέ ἐστιν ὑγίεια· εἰ δὴ
[1, 20]	βελτίστη ἕξις τοῦ βελτίστου ἐστίν,	βέλτιστον	δὲ τῆς ὑπερβολῆς καὶ τῆς
[1, 2]	αὑτοῦ ἔσται βέλτιον. Αὐτὸ γὰρ	βέλτιστον	ἐστίν. Οἷον τὰ ὑγιεινὰ θεὶς
[1, 21]	γάρ ἐστιν ἐν μεσότητι τὸ	βέλτιστον,	ἡ δ´ ἀρετή ἐστιν ἡ
[1, 20]	ἔνδειαν. Ὥστε εἴπερ τὸ μέσον	βέλτιστον,	ἡ σωφροσύνη μεσότης τις ἂν
[1, 2]	ὑγίεια· εἰ δὴ τοῦτο πάντων	βέλτιστον,	καὶ αὐτὸ αὑτοῦ βέλτιστον. Ἄτοπον
[1, 2]	ἀγαθῶν συντίθεμεν· ἐὰν δὴ τὸ	βέλτιστον	σκοπῶν καὶ αὐτὸ συναριθμῇς, αὐτὸ
[1, 32]	κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον τὸ	βέλτιστον,	τὸ μὲν οὕτως εἰπεῖν, τὸ
[1, 31]	χρόνον καὶ πλεῖον ἔχειν καὶ	ἔλαττον.	Ἀλλὰ τοῦτ´ ἀδύνατον· οὐκ ἄρα
[1, 31]	δ´ ἔλαττον ἔχειν ἀδικεῖσθαι ἐστίν,	ἔλαττον	δὲ ἑκὼν ἔχει, ἑκὼν ἄρα,
[1, 31]	ὁ δ´ ἀδικούμενος, ᾗ ἀδικεῖται,	ἔλαττον·	εἰ ἄρα αὐτὸς αὑτὸν ἀδικεῖ,
[1, 31]	ἔχειν ἦν δίκαιον, τὸ δ´	ἔλαττον	ἔχειν ἀδικεῖσθαι ἐστίν, ἔλαττον δὲ
[1, 31]	οὐχ ἑκών. Πάντες γὰρ οἱ	ἔλαττον	λαμβάνοντες ἀντικαταλλάττονται ἢ τιμὴν ἢ
[1, 31]	ἄρα. Ἔτι πάλιν οἱ τὸ	ἔλαττον	λαμβάνοντες καὶ ἀδικούμενοι, ᾗ οὐκ
[1, 31]	αὐτὸν χρόνον πλεῖον ἔχειν καὶ	ἔλαττον,	οὐδ´ ἑκόντα ἅμα καὶ ἄκοντα·
[1, 31]	ὁ ἀδικούμενος δὲ τῷ ἀδικεῖσθαι	ἔλαττον·	τὸ δέ γε μέσον τούτων
[1, 31]	ἐστίν, καὶ τὰ δεξιὰ οὐδὲν	ἧττον	φύσει βελτίω ἐστὶ τῆς ἀριστερᾶς,
[1, 3]	τέλος ἐστὶν οὐχ ἁπλοῦν ἀλλὰ	διττόν·	ἐνίων μὲν γάρ ἐστι τὸ
[1, 31]	ἐστι τὸ δίκαιον, ἔστιν δὴ	διττὸν	τὸ δίκαιον, ὧν τὸ μέν
[1, 16]	βουλεύσασθαι, εἶθ´ ὅταν ἡμῖν φανῇ	κρεῖττον	διανοηθεῖσιν, οὕτως ὁρμή τις τοῦ
[1, 18]	πρότερον μὲν ἐλέγομεν τὴν ἐνέργειαν	κρεῖττον	εἶναι ἢ τὴν ἕξιν τὴν
[1, 31]	οὐκ ἀληθῆ ἦν, οὐδ´ ἐνδέχεται	αὐτὸν	ἀδικεῖν αὑτόν. Τὸν γὰρ αὐτὸν
[1, 31]	τις, ἆρά γε ἐνδέχεται αὐτὸν	αὑτὸν	ἀδικεῖν; Ἐκ μὲν δὴ τοῦ
[1, 31]	ἀδικεῖται, ὥστε εἰ ἐνδέχεται αὐτὸν	αὑτὸν	ἀδικεῖν, ἐνδέχοιτ´ ἂν ἅμα καὶ
[1, 31]	ἄρα οὐδ´ οὕτως ἐνδέχεται αὐτὸν	αὑτὸν	ἀδικεῖν. Ἔτι εἴ τις λαμβάνοι
[1, 31]	ἀδύνατον· οὐκ ἄρα ἐνδέχεται αὐτὸν	αὑτὸν	ἀδικεῖν. Ἔτι ὁ μὲν ἀδικῶν
[1, 31]	ἡμεῖς ζητοῦμεν, οὐκ ἐνδέχεται αὐτὸν	αὑτὸν	ἀδικεῖν. Πότερος δὲ πάλιν ἀδικεῖ,
[1, 31]	ἄν τις, ἆρά γε ἐνδέχεται	αὐτὸν	αὑτὸν ἀδικεῖν; Ἐκ μὲν δὴ
[1, 31]	ἄκων ἀδικεῖται, ὥστε εἰ ἐνδέχεται	αὐτὸν	αὑτὸν ἀδικεῖν, ἐνδέχοιτ´ ἂν ἅμα
[1, 31]	οὐκ ἄρα οὐδ´ οὕτως ἐνδέχεται	αὐτὸν	αὑτὸν ἀδικεῖν. Ἔτι εἴ τις
[1, 31]	τοῦτ´ ἀδύνατον· οὐκ ἄρα ἐνδέχεται	αὐτὸν	αὑτὸν ἀδικεῖν. Ἔτι ὁ μὲν
[1, 31]	οἷς ἡμεῖς ζητοῦμεν, οὐκ ἐνδέχεται	αὐτὸν	αὑτὸν ἀδικεῖν. Πότερος δὲ πάλιν
[1, 20]	πάντα τἆλλα ποιεῖσθαι πάρεργα, καὶ	αὐτόν	γε τὸν ἤδη αὐτοῦ τοῦ
[1, 15]	οὐ μετὰ διανοίας τοῦ ἀπολέσθαι	αὐτὸν	ἐδίδου. Ἐνταῦθα ἄρα τὸ ἑκούσιον
[1, 1]	οὖν αἱ ἀρεταὶ πᾶσαι κατ´	αὐτὸν	ἐν τῷ λογιστικῷ τῆς ψυχῆς
[1, 31]	δίκαιον, τὸ οἰκονομικὸν δίκαιον πρὸς	αὐτὸν	ἐστίν. Οὐ τοῦτο δέ γε
[1, 31]	αὐτὸς αὑτὸν ἀδικεῖ, ἐνδέχεται τὸν	αὐτὸν	κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον καὶ
[1, 31]	αὐτὸν ἀδικεῖν αὑτόν. Τὸν γὰρ	αὐτὸν	οὐκ ἐνδέχεται κατὰ τὸν αὐτὸν
[1, 32]	ὁμοίως δὲ καὶ τἆλλα τὸν	αὐτὸν	τρόπον δεῖ ὑπολαμβάνειν· ἐπεὶ δὴ
[1, 31]	ἐνδέχεται τὸν αὐτὸν κατὰ τὸν	αὐτὸν	χρόνον καὶ πλεῖον ἔχειν καὶ
[1, 31]	αὐτὸν οὐκ ἐνδέχεται κατὰ τὸν	αὐτὸν	χρόνον πλεῖον ἔχειν καὶ ἔλαττον,
[1, 31]	κατὰ τὴν ἀκρασίαν, ὥστε αὐτὸς	αὑτὸν	ἀδικεῖ· βούλεται ἄρα τὰ φαῦλα
[1, 31]	ἀδικεῖται, ἔλαττον· εἰ ἄρα αὐτὸς	αὑτὸν	ἀδικεῖ, ἐνδέχεται τὸν αὐτὸν κατὰ
[1, 31]	αὑτὸν ποιεῖν, οὐκ ἂν ἐνδέχοιτο	αὑτὸν	ἀδικεῖν. Εἰ δὲ μή, οὐ
[1, 31]	καὶ βέλτιον· ὡς γίνεσθαι πρὸς	αὑτὸν	ἄδικον καὶ δίκαιον. Οὐ τοῦτο
[1, 23]	ἐστὶν ὃς μήτε ἐλάττονος τιμῆς	αὑτὸν	ἀξιοῖ ἢ προσήκει, μήτε μείζονος
[1, 31]	ταῦτα πράττει, βλάπτει ἄρα αὐτὸς	αὑτὸν	εἰδώς, ὥστε ἑκὼν αὐτὸς ὑφ´
[1, 31]	πρὸς ἕτερον δικαίοις οὖσιν καθ´	αὑτὸν	εἶναι δίκαιον. Τοῦτο δ´ ἐστὶν
[1, 31]	ἄρα ταῦτα μὴ πράττων ἀδικεῖ	αὑτόν.	Εἰς οὐθένα γὰρ ἄλλον τῶν
[1, 31]	ὥστ´ οὐδὲ ὁ ἀκρατὴς αὐτὸς	αὑτὸν	ἑκὼν ἂν ἀδικοίη. Ἀλλ´ ἴσως
[1, 31]	ποιοῦντες· οὐδεὶς δὲ πώποτε αὐτὸς	αὑτὸν	παρακαταθήκην ἀπεστέρησεν, οὐδ´ ἐμοίχευσεν τὴν
[1, 31]	τούτων δὲ μηθὲν ἐνδέχεται πρὸς	αὑτὸν	ποιεῖν, οὐκ ἂν ἐνδέχοιτο αὑτὸν
[1, 31]	ὁ γὰρ ἀκρατὴς βλάπτει αὐτὸς	αὑτὸν	τὰ φαῦλα πράττων, καὶ ἑκών
[1, 31]	ἦν, οὐδ´ ἐνδέχεται αὐτὸν ἀδικεῖν	αὑτόν.	Τὸν γὰρ αὐτὸν οὐκ ἐνδέχεται
[1, 1]	πότε ἀγαθὸν ἕκαστος τὸ καθ´	ἑαυτὸν	εἰδήσει· οὔτε γὰρ ὁ ἰατρὸς
[1, 31]	ὁ ἐγκρατὴς καὶ αὐτὸς καθ´	ἑαυτόν	ἐστι τοιοῦτος) ἀλλὰ τὸ δίκαιον
[1, 31]	ταῦτα τὰ δίκαια ἔστιν καθ´	ἑαυτὸν	ὄντα δίκαιον εἶναι (ὁ γὰρ
[1, 32]	ἡ φρόνησις καὶ ἡ σοφία	ταὐτόν;	Ἢ οὔ; Ἡ μὲν γὰρ
[1, 16]	δῆλον καὶ οὕτως ὅτι οὐ	ταὐτὸν	ἡ βούλησις καὶ ἡ προαίρεσις·
[1, 31]	ἐστι δίκαιον οἰκέτῃ πρὸς ἐλεύθερον	ταὐτόν·	ὁ οἰκέτης γὰρ ἐὰν πατάξῃ
[1, 31]	ἀδίκημα δόξειεν ἂν εἶναι οὕτω	ταὐτόν,	οὐκ ἔστι δέ· τὸ μὲν
[1, 31]	δίκαιον καὶ τὸ δικαιοπράγημα οὐ	ταὐτόν·	τὸ μὲν γὰρ δίκαιον τὸ
[1, 1]	ἅπασιν ὑπάρχει, οὐκ ἔστιν δὴ	ταὐτὸν	τῷ χωριστῷ. Οὐ γὰρ ἄν
[1, 2]	ὑγιείας καὶ εἴ τι ἄλλο	τοιοῦτον.	Ἀλλ´ ἔτι καὶ ἄλλην ἔχει
[1, 17]	ἰδεῖν. Ἡ δὲ διάνοια οὐ	τοιοῦτον,	ἀλλὰ καὶ τοῦτο δύναται πράττειν
[1, 32]	τὰ ὑγιεινὰ προσφέροιτο. Τὸ δὴ	τοιοῦτον	ἀσαφές· ἀλλ´ ἐρεῖ μοι, τὰ
[1, 8]	τοῦτο, καὶ εἴ τι ἄλλο	τοιοῦτόν	ἐστιν, ὃ περιέχεται ἡδονῇ τῇ
[1, 32]	πρὸς τὸ καλόν· τὸ γὰρ	τοιοῦτον	καὶ ἀρετὴ καὶ ἐπαινετόν. Πότερον
[1, 4]	τις καθεύδοι διὰ βίου, τὸν	τοιοῦτον	οὐ πάνυ βουλόμεθα λέγειν εὐδαίμονα
[1, 31]	ἐποίησεν, ταῦτ´ ἀντιπαθεῖν· τὸ δὲ	τοιοῦτον	οὐκ ἔστιν πρὸς ἅπαντας. Οὐ
[1, 2]	Τὸ δὲ τίμιον λέγω τὸ	τοιοῦτον,	τὸ θεῖον, τὸ βέλτιον, οἷον
[1, 1]	δὲ ἕκαστον μάλιστ´ ἐστὶν {τὸ}	τοιοῦτον,	ὥστε μάλιστ´ ἂν εἴη ἀγαθὸν
[1, 1]	κοινόν. Οὗτοι μὲν οὖν ἐπὶ	τοσοῦτον	ἐφήψαντο καὶ οὕτως· ἐχόμενον δ´
[1, 31]	ἐξῆν γὰρ αὐτοῖς μὴ πίνειν	τοσοῦτον,	ὥστ´ ἀγνοήσαντας τύπτειν τὸν πατέρα.
[1, 31]	πρὸς τοῦτον εἰ μὴ πράττει,	τοῦτον	ἀδικεῖ, ὁ δὲ νόμος κελεύει
[1, 31]	πρὸς ὃν κελεύει πράττειν, πρὸς	τοῦτον	εἰ μὴ πράττει, τοῦτον ἀδικεῖ,
[1, 31]	διορισμὸς προστεθεὶς κωλύσει τὸν λόγον	τοῦτον.	Ἔστιν δὲ ὁ διορισμὸς οὗτος,
[1, 1]	δικαιοσύνη ἀριθμὸς ἰσάκις ἴσος. Μετὰ	τοῦτον	Σωκράτης ἐπιγενόμενος βέλτιον καὶ ἐπὶ
[1, 1]	Ἐπειδὴ προαιρούμεθα λέγειν ὑπὲρ ἠθικῶν,	πρῶτον	ἂν εἴη σκεπτέον τίνος ἐστὶ
[1, 32]	ὀρθὸς λόγος; Ἀναγκαῖον ἴσως ἐστὶν	πρῶτον	μέν, ἐν ᾧ ὁ λόγος
[1, 32]	σοφίας λέγομεν. Ὅτι ἴσως γε	πρῶτον	μὲν οὐδ´ ἀλλοτρία δόξειεν ἂν
[1, 31]	ἐν τίσιν καὶ περὶ ποῖα.	Πρῶτον	μὲν οὖν εἰ λάβοιμεν τί
[1, 1]	δεῖ αὐτοὺς λέγειν ὑπὲρ τούτων.	Πρῶτον	μὲν οὖν ἰδεῖν δεῖ ὅτι
[1, 5]	σαφέστερον διορίσαι δεῖ. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε'	Πρῶτον	μὲν οὖν λεκτέον ὑπὲρ τῆς
[1, 11]	εἴδη τρία, ἐπιθυμία θυμὸς βούλησις.	Πρῶτον	μὲν οὖν τὴν κατ´ ἐπιθυμίαν
[1, 1]	πολιτικήν. Δεῖ ἄρα, ὡς ἔοικε,	πρῶτον	ὑπὲρ ἀρετῆς εἰπεῖν, τί τέ
[1, 32]	ἑτέρας αὐτῶν ἡ φύσις ἀπέδωκεν	(ψόφον	μὲν γὰρ ἀκοῇ, χυμὸν δὲ
[1, 1]	τρίγωνον ὡς δυσὶν ὀρθαῖς ἴσας	ἔχον	δεῖξαι, λάβοι ἀρχὴν ὅτι ἡ
[1, 1]	ψυχὴν εἴς τε τὸ λόγον	ἔχον	καὶ εἰς τὸ ἄλογον ὀρθῶς,
[1, 5]	διῃρημένη, εἴς τε τὸ λόγον	ἔχον	καὶ τὸ ἄλογον. Ἐν μὲν
[1, 32]	τὴν διαίρεσιν ἔχον τὸ λόγον	ἔχον	μόριον τῆς ψυχῆς, ὧν ἐστι
[1, 23]	τίμιον ἀγαθὸν καὶ ἀρχῆς τάξιν	ἔχον.	Οἱ μὲν οὖν εὐκαταφρόνητοι ὄντες
[1, 32]	τὸ μὲν αὐτῆς ἐστι λόγον	ἔχον,	τὸ δὲ ἄλογον μόριον τῆς
[1, 32]	δ´ εἰς δύο τὴν διαίρεσιν	ἔχον	τὸ λόγον ἔχον μόριον τῆς
[1, 1]	δείξει τις δυσὶν ὀρθαῖς ἴσας	ἔχον	τὸ τρίγωνον. Ὁμοίως δὲ καὶ
[1, 9]	παθῶν ἔστιν ἰδεῖν ὅτι τὸ	ἐμπεριέχον	τὸ μέσον ῥᾴδιον ἐστί, τὸ
[1, 4]	οἰκεῖον εἶναι τούτων οὔτε μακρὰν	ἀπέχον.	Οἷον ἐπειδήπερ ἔστιν, ὡς δοκεῖ,
[1, 1]	ὡς τὸ κοινὸν ἐν ἅπασιν	ὑπάρχον	ἀγαθόν; Ἕτερον γὰρ τῆς ἰδέας
[1, 1]	αἱρετόν· τὸ δὲ ἐν ἅπασιν	ἐνυπάρχον	ὅμοιον τῷ ὅρῳ ἐστίν. Ὁ
[1, 13]	κάτω. Ἔστι δὲ καὶ τὸ	ζῷον	βιάσασθαι, οἷον ἵππον ἐπ´ ὀρθὸν
[1, 32]	εἶναι, οὐκ ὀρθῶς, ἀλλ´ οἱ	νῦν	βέλτιον· τὸ γὰρ κατὰ τὸν
[1, 1]	ἀρχὴν οἰκείαν εἶναι καὶ συνημμένην·	νῦν	δὲ καὶ ἄνευ τοῦ τὴν
[1, 18]	ἢ τὴν ἕξιν τὴν αὐτήν,	νῦν	δὲ οὐκ ἐξ οὗ ἡ
[1, 1]	ἐπιστήμη ἢ δύναμις, ὑπὲρ ἧς	νῦν	ἐστιν ὁ λόγος, οὐχ ὑπὲρ
[1, 32]	τι μεταβάλλειν, ἀλλὰ μεταβάλλουσιν, καὶ	νῦν	μὲν συμφέρει τοῦτο, αὔριον δ´
[1, 2]	ἁπλοῦν τὸ ἄριστον ὃ ζητοῦμεν	νῦν.	Οἷον λέγοι ἄν τις εἶναι
[1, 18]	ἔστιν ἐνέργεια; Ναί, ἀλλὰ καὶ	νῦν	φαμεν τοῦτο ὁμοίως, τὴν ἐνέργειαν
[1, 13]	τοῦ ἑκουσίου. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΓ' Πρότερον	τοίνυν	ἂν εἴη λεκτέον ὑπὲρ βίας
[1, 31]	δικαιοσύνην τὴν περὶ ταῦτα. Τὸ	τοίνυν	δίκαιόν ἐστιν τὸ πρὸς ἕτερον
[1, 19]	ὢν θαρραλέος, οὗτος ἀνδρεῖος. Τούτων	τοίνυν	διωρισμένων σκεπτέον ἂν εἴη, ἐπειδὴ
[1, 8]	πρὸς ὑπερβολὴν καὶ ἔνδειαν. Ἐπεὶ	τοίνυν	ἐστὶν ἡ ἀρετὴ τῶν παθῶν
[1, 16]	κατὰ προαίρεσιν δοκοῦμεν πράττειν. Εἰ	τοίνυν	ἡ προαίρεσις ὄρεξίς τις βουλευτικὴ
[1, 21]	ψεκτός, ἀνάλγητός γε ὤν) Ἐπεὶ	τοίνυν	καὶ ὁ κατὰ τὴν ὑπερβολὴν
[1, 10]	ἕξει δυσὶν ὀρθαῖς ἴσας. Οὕτω	τοίνυν	καὶ ὁμοίως τούτοις καὶ ἐπ´
[1, 4]	πρὸς τὴν εὐδαιμονίαν. Μετὰ ταῦτα	τοίνυν	λεκτέον ἂν εἴη τί ἐστιν
[1, 32]	ποιητικὸς καὶ ὁ ὑπηρετικός. Εἰ	τοίνυν	ὁμοίως καὶ ἐπὶ τῶν ἀρετῶν
[1, 10]	τὸ κατὰ λόγον πᾶν. Δῆλον	τοίνυν	ὅτι καὶ αὗται μεταβάλλουσιν. Μεταβάλλομεν
[1, 1]	ποιεῖ, ὃ δ´ οἰκίαν) δῆλον	τοίνυν	ὅτι οὐδὲ τῇ πολιτικῇ ὑπὲρ
[1, 1]	ἀγαθόν, καὶ ἐνταῦθ´ ἐρεῖ. Δῆλον	τοίνυν	ὅτι ὑπὲρ τοῦ ἀρίστου ἀγαθοῦ
[1, 2]	τέλος τῶν ἀγαθῶν. Μετὰ ταῦτα	τοίνυν	πῶς τὸ ἄριστον δεῖ σκοπεῖν;
[1, 4]	καὶ τὸ ἄριστον. Ἐν χρήσει	τοίνυν	τινὶ ἂν εἴη καὶ ἐνεργείᾳ
[1, 3]	εἰς ἀρετὴν καὶ ἡδονήν. Ἤδη	τοίνυν	τὸ μετὰ τοῦτο, ὃ καὶ
[1, 3]	τῆς χρήσεως ἕνεκεν. Μετὰ τοῦτο	τοίνυν	τοῦτ´ ἐάν τις σκοπῇ ἐπὶ
[1, 9]	ψεκτὸν ἔχει. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ' Μετὰ	τοίνυν	τοῦτο ἀναγκαῖόν ἐστιν ἴσως ῥηθῆναι
[1, 7]	τῶν τοιούτων. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ' Μετὰ	τοίνυν	τοῦτο δεῖ βουλομένους εἰπεῖν τὸ
[1, 3]	οὕτως ἄριστον. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ' Μετὰ	τοίνυν	τοῦτο ἔχει τὰ ἀγαθὰ ἄλλην
[1, 4]	ἄλλων ἁπάντων. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ' Μετὰ	τοίνυν	τοῦτο ὁρῶμεν ὅτι οὐθενὶ ἄλλῳ
[1, 16]	καὶ δοξάζομεν κατὰ διάνοιαν· ἆρ´	οὖν	ἃ διανοούμεθα, ταῦτα καὶ προαιρούμεθα;
[1, 1]	τῆς ψυχῆς ἐγγίνεται μορίῳ· γίνονται	οὖν	αἱ ἀρεταὶ πᾶσαι κατ´ αὐτὸν
[1, 32]	οἳ κατ´ αὐτὰς πράττουσιν· ἐπεὶ	οὖν	αἱ ἀρεταὶ πρακτικαί, καὶ ἡ
[1, 11]	ἢ ἀκούσιον. {Οἷον} τὸ μὲν	οὖν	ἀκούσιον οὐκ ἂν δόξειεν. Διὰ
[1, 16]	γράψαι τὸ ὄνομα Ἀρχικλέους. ἡ	οὖν	ἁμαρτία οὐ γίγνεται ἐν τῇ
[1, 4]	ὄνομα ἐπιθεῖναι ἢ θρεπτικόν) τί	οὖν,	ἄν τις εἴποι, πότερον καὶ
[1, 18]	τὸ καλὸν προθέσθαι. Διὰ τί	οὖν,	ἄν τις εἴποι, πρότερον μὲν
[1, 20]	ἀκολασίας καὶ ἀναισθησίας. Μεσότης μὲν	οὖν	ἂν εἴη τούτων· ἔστιν δὲ
[1, 20]	δέει. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι' Ἡ μὲν	οὖν	ἀνδρεία καὶ ὁ ἀνδρεῖος τοιοῦτος·
[1, 19]	θετέον εἶναι· τὸν {ὁ} ποῖον	οὖν	ἀνδρεῖον, καὶ τίς ὁ ἀνδρεῖος
[1, 16]	βέλτιον ἀντὶ τοῦ χείρονος. Ὅταν	οὖν	ἀντικαταλλαττώμεθα τὸ βέλτιον ἀντὶ τοῦ
[1, 6]	πέφυκε κάτω φέρεσθαι· ἄν τις	οὖν	ἄνω ῥίπτῃ πολλάκις καὶ ἐθίζῃ
[1, 4]	ἐστιν ἡ εὐδαιμονία. Ὡς μὲν	οὖν	ἁπλῶς εἰπεῖν, ἐστὶν ἡ ἀρετὴ
[1, 1]	λογιστικῷ τῆς ψυχῆς μορίῳ· συμβαίνει	οὖν	αὐτῷ ἐπιστήμας ποιοῦντι τὰς ἀρετὰς
[1, 17]	καὶ προθετικὸν καὶ ποιητικόν. Οὐθὲν	οὖν	βέλτιον τῆς ἀρετῆς ἐστίν· ταύτης
[1, 13]	ἐπιθυμίας τὰ φαῦλα πράττειν. Τοῦ	οὖν	βιαίου οὗτος ἡμῖν ἔστω ὁ
[1, 31]	δὲ σκυτοτόμος ὑπόδημα. Ὁ μὲν	οὖν	γεωργὸς τῷ οἰκοδόμῳ σῖτον δίδωσιν,
[1, 24]	πρέποντι γίνεσθαι προσήκει. Ὅστις μὲν	οὖν	δαπανᾷ οὗ μὴ δεῖ, σαλάκων,
[1, 17]	φεύγομεν, τὴν δὲ αἱρούμεθα. Ἐπεὶ	οὖν	διῄρηται ἐν τίνι ἡ ἁμαρτία
[1, 31]	καλοῦμεν κατὰ νόμον δίκαιον. Βέλτιον	οὖν	δίκαιον τὸ κατὰ φύσιν τοῦ
[1, 31]	ἑκάστῳ τῶν μορίων· ὡσαύτως ἂν	οὖν	δόξειεν ἔχειν καὶ ὁ υἱὸς
[1, 31]	καὶ περὶ ποῖα. Πρῶτον μὲν	οὖν	εἰ λάβοιμεν τί ἐστι τὸ
[1, 19]	ποίους φόβους καὶ θάρρη. Ἆρ´	οὖν	εἰ μέν τις φοβεῖται μὴ
[1, 1]	καὶ πῶς ἔσται. Ἀναγκαῖον μὲν	οὖν	εἰδῆσαι τί ἐστιν ἀρετή (οὐ
[1, 32]	τὸ ταῦτα πορίσαι. Δόξειεν ἂν	οὖν	εἶναι ὁ δεινὸς ἐν τοῖς
[1, 30]	εἶναι καὶ εἰδέναι. Εἰ μὲν	οὖν	εἰσιν αὗται ἀρεταὶ ἢ μὴ
[1, 16]	οἷς διτταὶ αἱ ἁμαρτίαι. ἁμαρτάνομεν	οὖν	ἐν τοῖς πρακτοῖς καὶ ἐν
[1, 10]	καὶ ἐνταῦθα τὸ ἑκούσιον. Ἔοικεν	οὖν	ἐν τῷ κατ´ ἀρετὴν καὶ
[1, 1]	ὑπὲρ τούτων εἰρήκασιν. Πρῶτος μὲν	οὖν	ἐνεχείρησεν Πυθαγόρας περὶ ἀρετῆς εἰπεῖν,
[1, 10]	σῶμα καλὸν κἀγαθόν. Βέλτιον μὲν	οὖν	ἕξει τὸ σῶμα, ἄριστα μέντοι
[1, 1]	τούτῳ κἀκείνῳ κοινόν. Οὗτοι μὲν	οὖν	ἐπὶ τοσοῦτον ἐφήψαντο καὶ οὕτως·
[1, 9]	ἀκόλαστοι ἢ κόσμιοι εἶναι· ἡ	οὖν	ἐπίδοσις γίνεται μᾶλλον πρὸς ἃ
[1, 32]	ἕκαστον τούτων ἐστίν. Ἡ μὲν	οὖν	ἐπιστήμη ἐστὶ περὶ ἐπιστητόν, καὶ
[1, 31]	τῶν ἄλλων πολιτικὸν ἐστίν. Ἐπεὶ	οὖν	ἐστι δίκαιον τὸ ἐν πολιτικῇ
[1, 31]	τινας καὶ ἐν τισίν. Ἐπεὶ	οὖν	ἐστι τὸ δίκαιον ἴσον, καὶ
[1, 13]	θέοντα ἀντιλαμβανόμενον ἀποστρέψαι. Ὅσοις μὲν	οὖν	ἐστιν ἐκτὸς ἡ αἰτία τοῦ
[1, 19]	παθῶν εἰσίν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΘ' Ἐπεὶ	οὖν	ἐστιν ἡ ἀνδρεία περὶ θάρρη
[1, 9]	ὑπερβολὴ σωφροσύνης. Ὅ τι μὲν	οὖν	ἐστιν ἡ ἀρετή, ἐπέσκεπται (μεσότης
[1, 4]	τὸ ἄριστον ἀγαθόν. Ἐπεὶ δ´	οὖν	ἐστιν ἡ εὐδαιμονία τέλειον ἀγαθὸν
[1, 22]	τις ἂν εἴη τούτων. Τίς	οὖν	ἐστίν; Ὁ ἀναλίσκων εἰς ἃ
[1, 7]	τι εἴη ἀρετή. Πάθη μὲν	οὖν	ἐστιν ὀργὴ φόβος μῖσος πόθος
[1, 16]	τούτων εἶναι τὴν προαίρεσιν. Ἐπεὶ	οὖν	ἐστίν, ὥσπερ ἔμπροσθεν ἐλέχθη, ἡ
[1, 4]	ἡ ἐνέργεια εὐδαιμονία. Εἰ μὲν	οὖν	ἔστιν ἀρετὴ τούτου ἢ μὴ
[1, 23]	ἀρχῆς τάξιν ἔχον. Οἱ μὲν	οὖν	εὐκαταφρόνητοι ὄντες καὶ φαῦλοι, μεγάλων
[1, 17]	βουλεύεσθαι ἐνταῦθα ἤδη ὑπάρχει. Ἔστιν	οὖν	ἡ ἁμαρτία ἐν τῇ αἱρέσει
[1, 6]	ἄνευ λύπης καὶ ἡδονῆς. Ἔστιν	οὖν	ἡ ἀρετὴ περὶ ἡδονὰς καὶ
[1, 31]	ὁ τοιοῦτος ἂν εἴη. Ἐπεὶ	οὖν	ἡ δικαιοσύνη ἐν δικαίῳ καὶ
[1, 17]	τῶν πρὸς τὸ καλόν. Πῶς	οὖν	ἡ ἐπιστήμη; Πότερον τῆς οἰκοδομικῆς
[1, 21]	καὶ ἐν τίσιν. Ἔστιν {μὲν}	οὖν	ἡ πραότης ἀνὰ μέσον ὀργιλότητος
[1, 16]	τοῖς κατὰ προαίρεσιν τάττοντες. Ἔστιν	οὖν	ἡ προαίρεσις ἐν τοῖς πρακτοῖς,
[1, 16]	δόξειεν ἂν οἰκεῖον εἶναι. Ἐπεὶ	οὖν	ἡ προαίρεσις οὐθὲν τούτων ἐστίν,
[1, 32]	μικροῖς ἡ κρίσις αὐτοῦ. Ἔστιν	οὖν	ἡ σύνεσις καὶ ὁ συνετὸς
[1, 32]	ἀρεταί εἰσιν ἐπαινεταὶ ἐπιγινόμεναι. Ἔστιν	οὖν	ἡ φυσικὴ ἀρετὴ αὕτη ἡ
[1, 1]	λέγειν ὑπὲρ τούτων. Πρῶτον μὲν	οὖν	ἰδεῖν δεῖ ὅτι πάσης ἐπιστήμης
[1, 16]	διάνοιά ἐστιν ἡ προαίρεσις. Ἐπεὶ	οὖν	καθ´ ἕκαστον τούτων οὐθέν ἐστιν
[1, 11]	λεκτέον ἐστὶν ὑπὲρ αὐτοῦ. Ἔστιν	οὖν	καθ´ ὃ πράττομεν ὄρεξις· ὀρέξεως
[1, 1]	αὔτως κἀπὶ τῶν ἄλλων. Συμβαίνει	οὖν	καὶ μάτην τὰς ἀρετὰς εἶναι
[1, 10]	σπουδαίοις εἶναι καὶ φαύλοις. Ἴσως	οὖν	λέγοι ἄν τις, ἐπειδήπερ ἐπ´
[1, 5]	δεῖ. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε' Πρῶτον μὲν	οὖν	λεκτέον ὑπὲρ τῆς ψυχῆς ἐν
[1, 12]	ἡ ἄρα βούλησις ἑκούσιον. Ἐπεὶ	οὖν	λόγοι τινὲς ἐναντίοι φαίνονται, σαφέστερον
[1, 23]	καὶ κρίνοντες ὀρθῶς τιμήσουσιν· βουλήσεται	οὖν	μᾶλλον ὑπὸ τῶν συνειδότων αὑτῷ
[1, 25]	πράττοντα ἀνάξιον ὄντα. Ἡ μὲν	οὖν	νέμεσις καὶ ὁ νεμεσητικὸς ἴσως
[1, 25]	ἀναξίῳ ὄντι, λυπή τις. Νεμεσητικὸς	οὖν	ὁ ἐπὶ τοῖς τοιούτοις λυπητικός.
[1, 29]	καὶ τῶν ὑπαρχόντων περιαιρῶν. Οὐδέτερος	οὖν	ὀρθῶς ἐπαινετὸς ἐστίν, ὁ δὲ
[1, 10]	τῶν πράξεών ἐστι γεννητικός. Ἐπεὶ	οὖν	ὁρῶμεν μεταβαλλούσας τὰς πράξεις καὶ
[1, 10]	τῶν ἄλλων ἔξω ἀνθρώπων. Δῆλον	οὖν	ὅτι ὁ ἄνθρωπος τῶν πράξεών
[1, 7]	μήτε παντελῶς ἀναλγήτως ἔχειν. Ὅταν	οὖν	οὕτως ἔχωμεν, εὖ διακείμεθα. Ὁμοίως
[1, 1]	δύναμις ἕνεκεν κακοῦ ἐστίν. Εἰ	οὖν	πασῶν τῶν δυνάμεων ἀγαθὸν τὸ
[1, 32]	ἃ ἡ ἐπιστήμη· ᾗ μὲν	οὖν	περὶ τὰς ἀρχάς, τοῦ νοῦ
[1, 17]	φαγεῖν τοῦτο ἢ οὔ. Μάλιστα	οὖν	ποιεῖ ἐν τούτοις τὸ σφάλλεσθαι
[1, 1]	μέρος τὸ ἦθος. Ὡς μὲν	οὖν	συντόμως εἰπεῖν, δόξειεν ἂν οὐκ
[1, 19]	ἂν εἴη ἔτι ἀνδρεῖος· ἂν	οὖν	τὴν αἰσχύνην περιέλω δι´ ἣν
[1, 11]	ἐπιθυμία θυμὸς βούλησις. Πρῶτον μὲν	οὖν	τὴν κατ´ ἐπιθυμίαν πρᾶξιν ἐπισκεπτέον,
[1, 32]	καὶ ἡ πρᾶξις. Περὶ μὲν	οὖν	τὴν πρᾶξιν καὶ τὰ πρακτὰ
[1, 4]	κατὰ τὰς ἀρετὰς ζῆν. Ἐπειδήπερ	οὖν	τὸ ἄριστον ἀγαθόν ἐστιν ἡ
[1, 31]	τὴν πολιτικὴν κοινωνίαν συνέχειν. Ἐπεὶ	οὖν	τὸ δίκαιόν ἐστιν ἐν τούτοις
[1, 31]	τὸ τὰ δίκαια πράττειν. Πότε	οὖν	τὸ δίκαιον, καὶ πότε οὔ;
[1, 31]	μέντοι οὐθένα, ἀτυχεῖ δέ. Ἐπεὶ	οὖν	τὸ μὴ ἀδικεῖν τὰ ἄδικα
[1, 32]	περὶ τὸ συμφέρον ἀνθρώπῳ) εἰ	οὖν	τὸ χεῖρον ἀρετὴ ἐστί, τό
[1, 16]	ὀρθαῖς ἴσας ἔχει. ἐν μὲν	οὖν	τοῖς τοιούτοις ἐκ τῆς ἀρχῆς
[1, 22]	περὶ χρήματά εἰσι ψεκτοί. Πότερον	οὖν	τοῦ ἐλευθερίου καὶ τὸ κτήσασθαί
[1, 1]	ἀρετὰς τὰς προσηκούσας. Μέχρι μὲν	οὖν	τούτου καλῶς· μετὰ μέντοι τοῦτο
[1, 19]	ἀνδρείους λέγειν ἄτοπον φαίνεται. Οὐδένα	οὖν	τῶν τοιούτων ἀνδρεῖον θετέον εἶναι·
[1, 10]	σπουδαῖον) ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι' Ἐπεὶ δ´	οὖν	ὑπὲρ ἀρετῆς εἴρηται μετὰ τοῦτ´
[1, 1]	{Καὶ} ταῦτα γὰρ φανερώτερα. Ὅταν	οὖν	ὑπὲρ τἀγαθοῦ τις ἐγχειρῇ λέγειν,
[1, 1]	ἐστιν ἡ ἰδέα τἀγαθοῦ. Πότερον	οὖν	ὑπὲρ τῆς ἰδέας τοῦ ἀγαθοῦ
[1, 1]	εἶναι ἐν πᾶσιν ὑπάρχοι. Πότερον	οὖν	ὑπὲρ τούτου δεῖ λέγειν τἀγαθοῦ
[1, 32]	ὑπὲρ τούτου διελέσθαι. Διωρίσθη μὲν	οὖν	ὑπὲρ ψυχῆς ὡς τύπῳ καὶ
[1, 11]	μέντοι ἔσται. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΑ' Ἐπεὶ	οὖν	φαίνεται ἐφ´ ἡμῖν ὂν τὸ
[1, 29]	τὸ δοκοῦν αὑτῷ. Ὁ μὲν	οὖν	φίλος τοιοῦτος· ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Κ' ἀλήθεια
[1, 10]	Εἰ γάρ τις, φησίν, ἐρωτήσειεν	ὁντιναοῦν	πότερον ἂν βούλοιτο δίκαιος εἶναι
[1, 4]	γὰρ εὔλογόν ἐστιν εἶναι· τοὺς	γοῦν	λίθους ὁρῶμεν ἀδυνάτους τρέφεσθαι ὄντας,
[1, 31]	τὸ ἀδίκημα, ἐν τῷ ἀδίκως	ὁτιοῦν	ἔχοντι; Ἢ τῷ κρίναντι καὶ
[1, 29]	οὔτε πάντως ἐναντιώσεται παρὰ τὸ	δοκοῦν	αὑτῷ. Ὁ μὲν οὖν φίλος
[1, 31]	ἀδικεῖ, ᾗ δὲ τὸ αὑτῷ	δοκοῦν	εἶναι δίκαιον, οὐκ ἀδικεῖ. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[1, 2]	δὲ τοιούτοις πᾶσιν τιμὴ ἀκολουθεῖ.	Οὐκοῦν	καὶ ἡ ἀρετὴ τίμιον, ὅταν
[1, 3]	Τὸ δὲ τέλος ἐστὶν οὐχ	ἁπλοῦν	ἀλλὰ διττόν· ἐνίων μὲν γάρ
[1, 16]	τὸ δὲ διὰ τί οὐχ	ἁπλοῦν	ἐστίν. ἐν μὲν γὰρ γεωμετρίᾳ,
[1, 22]	πολυειδές. Ὁμοίως ἡ μὲν ἀρετὴ	ἁπλοῦν,	ἡ δὲ κακία πολυειδές. πάντες
[1, 22]	μονοειδές, οἷον ἡ μὲν ὑγίεια	ἁπλοῦν,	ἡ δὲ νόσος πολυειδές. Ὁμοίως
[1, 1]	πῶς λεγομένου; Οὐ γάρ ἐστιν	ἁπλοῦν.	Λέγεται γὰρ ἀγαθὸν ἢ τὸ
[1, 2]	ἂν σκοποῖτο; Ἀλλ´ οὐκ ἔστιν	ἁπλοῦν	τὸ ἄριστον ὃ ζητοῦμεν νῦν.
[1, 19]	διὰ μηθὲν τῶν προειρημένων ἀνδρεῖος	ὤν,	ἀλλὰ διὰ τὸ νομίζειν αὐτὸ
[1, 21]	γὰρ οὗτος ψεκτός, ἀνάλγητός γε	ὤν)	Ἐπεὶ τοίνυν καὶ ὁ κατὰ
[1, 28]	σκώπτων μήτ´ {αὖ{ τὸς} ἄγροικος	ὤν.	Ἔσται δὲ ὁ εὐτράπελος διττῶς
[1, 26]	γε σεμνὸς ἀνὰ μέσον τούτων	ὢν	ἐπαινετός· οὔτε γὰρ πρὸς πάντας,
[1, 19]	οἱ πάντες, ἐν τούτοις ὁ	ὢν	θαρραλέος, οὗτος ἀνδρεῖος. Τούτων τοίνυν
[1, 19]	καλοῦ ἐπὶ τὸ κινδυνεύειν, ἄφοβος	ὢν	περὶ ταῦτα, οὗτος ἀνδρεῖος, καὶ
[1, 2]	ἀγαθῶν συγκειμένη· τὸ δ´ ἐξ	ὧν	ἀγαθῶν σύγκειται, σκοπεῖν εἰ τοῦτ´
[1, 3]	ἐπ´ ἀκοῆς καὶ τῶν τοιούτων.	Ὧν	ἄρα καὶ {ἡ} χρῆσις καὶ
[1, 4]	εἴη καὶ ἐνεργείᾳ ἡ εὐδαιμονία.	Ὧν	γὰρ ἦν ἕξις καὶ χρῆσις,
[1, 4]	ἔστιν, οὐκ ἔστιν ταύτης ἐνέργεια.	Ὧν	γὰρ μὴ ἔστιν ὁρμή, οὐδ´
[1, 13]	αἰτία, ὑφ´ ἧς βιάζονται πράττειν	(ὧν	δ´ ἐντὸς καὶ ἐν αὐτοῖς
[1, 31]	οἱ κατὰ ταύτας ἀδικοῦντες ἄδικοι·	ὧν	δὲ μὴ αὐτοί εἰσιν αἴτιοι,
[1, 22]	ἃ μὴ δεῖ καὶ πλείω	ὧν	δεῖ καὶ ὅτε μὴ δεῖ,
[1, 12]	Ἔτι λοιπή ἐστιν τῶν ὀρέξεων	ὧν	διειλόμεθα ἡ βούλησις, πρὸς τὸ
[1, 10]	αἱ ἀρχαὶ τῶν πράξεων, ἀφ´	ὧν	εἰσί, μεταβάλλουσιν, ὥσπερ ἔφαμεν παραβάλλοντες
[1, 13]	οὗτος ἡμῖν ἔστω ὁ ὁρισμός,	ὧν	ἐκτός ἐστιν ἡ αἰτία, ὑφ´
[1, 31]	ἀδικήματα, καὶ τὸ ἀντιπαθεῖν πλείω	ὧν	ἐποίησεν δίκαιον ἐστίν. Ἐπεὶ δὲ
[1, 18]	ἀρετὴ} στοχαστικὴ μᾶλλον ἢ ἐξ	ὧν	ἔσται. Ἔστι δὲ καὶ ταῦτα
[1, 32]	λόγον ἔχον μόριον τῆς ψυχῆς,	ὧν	ἐστι τὸ μὲν βουλευτικὸν τὸ
[1, 8]	ὡς δόξειεν ἄν τινι, ἐφ´	ὧν	ἡ κακία οὐκ ἔστιν ἐν
[1, 10]	τινων ἀρχῶν καὶ τῶν πράξεων	ὧν	πράττει ἄνθρωπος γεννητικὸν ἐστίν. Τί
[1, 31]	ἔστιν δὴ διττὸν τὸ δίκαιον,	ὧν	τὸ μέν ἐστι κατὰ νόμον.
[1, 17]	πρὸς τὸ τέλος· καὶ ἐξ	ὧν	τοῦτ´ ἔσται οὐθεὶς ἄλλος ποριεῖ,
[1, 31]	τοῖς ἀγῶσιν; Καὶ γὰρ ὁ	λαβὼν	τὸν φοίνικα παρὰ τοῦ ἐφεστῶτος
[1, 5]	καὶ φθείρεται ἡ ἀνδρεία· ὑπὸ	φόβων	γὰρ τοῦτο πάσχουσιν. Ὁμοίως δὲ
[1, 1]	γὰρ ἀρετὰς εἰς τοὺς ἀριθμοὺς	ἀνάγων	οὐκ οἰκείαν τῶν ἀρετῶν τὴν
[1, 27]	ἐν παντὶ καὶ πρὸς πάντας	λέγων	καὶ πράττων ἃ ἔτυχεν, ὁ
[1, 5]	γὰρ γινομένων φθείρεται ἡ ἰσχύς,	ὀλίγων	τε ὡσαύτως. Ἐπί τε ποτῶν
[1, 5]	δὴ γινομένων φθείρεται ἡ ὑγίεια,	ὀλίγων	τε ὡσαύτως, συμμέτρων δὲ γινομένων
[1, 1]	τοῦ ἡμῖν· οὐ γὰρ τοῦ	θεῶν	ἀγαθοῦ· ἀλλ´ ὑπὲρ μὲν τούτου
[1, 1]	ἐστίν. Εἰ οὖν πασῶν τῶν	δυνάμεων	ἀγαθὸν τὸ τέλος, δῆλον ὡς
[1, 10]	μεταβάλλουσιν, καὶ αἱ ἀρχαὶ τῶν	πράξεων,	ἀφ´ ὧν εἰσί, μεταβάλλουσιν, ὥσπερ
[1, 10]	οὖν ὅτι ὁ ἄνθρωπος τῶν	πράξεών	ἐστι γεννητικός. Ἐπεὶ οὖν ὁρῶμεν
[1, 2]	ἀπὸ γὰρ τῶν κατ´ αὐτὰς	πράξεων	ὁ ἔπαινος γίνεται. Τὰ δὲ
[1, 10]	ἔκ τινων ἀρχῶν καὶ τῶν	πράξεων	ὧν πράττει ἄνθρωπος γεννητικὸν ἐστίν.
[1, 12]	εἶναι. Ἔτι λοιπή ἐστιν τῶν	ὀρέξεων	ὧν διειλόμεθα ἡ βούλησις, πρὸς
[1, 30]	πάντας δέ. Ὁ μὲν γὰρ	ἀλαζών	ἐστιν ὁ πλείω τῶν ὑπαρχόντων
[1, 1]	Ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ τῶν	ἀγαθῶν	ἐστι θεάσασθαι τὰ ἄλλα ἄνευ
[1, 1]	δεῖξαί {καί} τι τῶν μέρος	ἀγαθῶν,	ἢ τῷ ὁρισμῷ δείκνυμεν ὅτι
[1, 2]	ἄριστον τὴν φρόνησιν ἁπάντων τῶν	ἀγαθῶν	καθ´ ἓν συγκρινομένων. Ἀλλ´ ἴσως
[1, 16]	προαίρεσις τῶν πρὸς τὸ τέλος	ἀγαθῶν	καὶ οὐ τοῦ τέλους, καὶ
[1, 3]	καὶ δοκεῖ καὶ τέλος τῶν	ἀγαθῶν	καὶ τελειότατον εἶναι, ἡ εὐδαιμονία,
[1, 2]	τἀγαθόν ἐστι καὶ τέλος τῶν	ἀγαθῶν.	Μετὰ ταῦτα τοίνυν πῶς τὸ
[1, 17]	ἁμαρτία ἐν τῇ αἱρέσει τῶν	ἀγαθῶν	οὐ περὶ τὰ τέλη (ταῦτα
[1, 2]	εὐδαιμονίαν τὴν ἐκ τούτων τῶν	ἀγαθῶν	οὖσαν συγκρίνων πρὸς ἄλλα ἃ
[1, 2]	γὰρ εὐδαιμονία ἐστὶν ἔκ τινων	ἀγαθῶν	συγκειμένη· τὸ δ´ ἐξ ὧν
[1, 2]	συγκειμένη· τὸ δ´ ἐξ ὧν	ἀγαθῶν	σύγκειται, σκοπεῖν εἰ τοῦτ´ ἐστὶν
[1, 2]	τὴν δ´ εὐδαιμονίαν ἐκ πολλῶν	ἀγαθῶν	συντίθεμεν· ἐὰν δὴ τὸ βέλτιστον
[1, 31]	ἐστίν· ὅταν γὰρ τῶν μὲν	ἀγαθῶν	τὰ μείζω αὑτοῖς νέμωσι, τῶν
[1, 3]	ἄλλην διαίρεσιν. Ἔστι γὰρ τῶν	ἀγαθῶν	τὰ μὲν ἐν ψυχῇ, οἷον
[1, 2]	Ἔτι καὶ ἄλλως· τῶν γὰρ	ἀγαθῶν	τὰ μέν ἐστιν τέλη τὰ
[1, 2]	τἀγαθὰ διαίρεσιν· οἷόν ἐστι τῶν	ἀγαθῶν	τὰ μὲν πάντῃ καὶ πάντως
[1, 2]	ποσαχῶς λέγεται. Ἔστι γὰρ τῶν	ἀγαθῶν	τὰ μὲν τίμια, τὰ δ´
[1, 2]	Λοιπὸν δὲ καὶ τέταρτον τῶν	ἀγαθῶν	τὸ σωστικὸν καὶ ποιητικὸν ἀγαθοῦ,
[1, 18]	ἂν εἴη περὶ ποῖα τῶν	παθῶν	εἰσίν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΘ' Ἐπεὶ οὖν
[1, 9]	ἦθος εὐδοκιμήσειν τὴν μεσότητα τῶν	παθῶν	ἑκάστου διατηρεῖν· διὸ καὶ ἔργον
[1, 9]	ἁπλῶς δὲ ἐν ἑκάστῳ τῶν	παθῶν	ἔστιν ἰδεῖν ὅτι τὸ ἐμπεριέχον
[1, 18]	{Ἐπεὶ δὲ μεσότητάς τινας τῶν	παθῶν	κατηριθμησάμεθα, λεκτέον ἂν εἴη περὶ
[1, 21]	ἡ πραότης δὲ τούτων τῶν	παθῶν	μεσότης ἂν εἴη. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ'
[1, 8]	τοίνυν ἐστὶν ἡ ἀρετὴ τῶν	παθῶν	τούτων μεσότης, τὰ δὲ πάθη
[1, 9]	γὰρ δοκεῖ τις εἶναι τῶν	παθῶν,	ὥστε δέοι ἂν τὸν μέλλοντα
[1, 32]	καὶ θαυμάσειε, διὰ τί ὑπὲρ	ἠθῶν	λέγοντες καὶ πολιτικῆς τινος πραγματείας
[1, 23]	πολλῶν ἀλλὰ τὴν παρὰ τῶν	σπουδαίων,	καὶ μᾶλλον δὲ δὴ περὶ
[1, 32]	ἐκεῖνος μὴ κωλυόμενος ὑπὸ τῶν	ἀναγκαίων	ἐκκλείηται τοῦ τῶν καλῶν τι
[1, 31]	πολιτικὸν δίκαιον ἔσται. Τῶν δὲ	δικαίων	ἐστὶ τὰ μὲν φύσει τὰ
[1, 31]	ἐστίν. Ὡσαύτως ἐπὶ τῶν φύσει	δικαίων,	μή, εἰ μεταβάλλει διὰ τὴν
[1, 31]	καὶ τὸ δίκαιον ἐν ἰσότητι	συμβολαίων.	Ὥστε δῆλον ὅτι ἡ δικαιοσύνη
[1, 3]	ἐστὶν οὐχ ἁπλοῦν ἀλλὰ διττόν·	ἐνίων	μὲν γάρ ἐστι τὸ τέλος
[1, 31]	Ὁμοίως {καὶ} ἐπὶ τῶν ἄλλων	ἀγνοιῶν	ὅσαι μὲν γίνονται δι´ αὐτούς,
[1, 1]	μέρος τῆς ψυχῆς, τοῦτο δὲ	ποιῶν	ἀναιρεῖ καὶ πάθος καὶ ἦθος.
[1, 19]	αὐτὸ εἶναι καλόν, καὶ τοῦτο	ποιῶν	κἂν παρῇ τις κἂν μὴ
[1, 24]	μεγαλείως δαπανήσει, ἢ τοῦτο μὴ	ποιῶν,	οἷον εἰς γάμους ἢ χορηγίαν
[1, 4]	δὲ ψυχῆς τούτων μὲν τῶν	μορίων	οὐθὲν αἴτιον ἂν εἴη τοῦ
[1, 31]	ὁμοίως δὲ οὐδ´ ἑκάστῳ τῶν	μορίων·	ὡσαύτως ἂν οὖν δόξειεν ἔχειν
[1, 5]	μαρτυρίοις χρῆσθαι) Εὐθέως γὰρ ἐπὶ	γυμνασίων	ἴδοι ἄν τις· πολλῶν γὰρ
[1, 5]	ὡσαύτως. Ἐπί τε ποτῶν καὶ	σιτίων	ὡσαύτως· πολλῶν τε γὰρ δὴ
[1, 31]	ἔχει πρὸς τὸν δοῦλον τῷ	βελτίων	εἶναι, οὕτως τὸ ἀντιποιῆσαι πρὸς
[1, 10]	μὴ καὶ ἡ φύσις ὑπάρξῃ,	βελτίων	μέντοι ἔσται. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΑ' Ἐπεὶ
[1, 24]	ἐρανιστὰς ὡς ἂν γάμους τις	ἑστιῶν,	ὁ τοιοῦτος σαλάκων (ὁ γὰρ
[1, 31]	ἑκὼν ἀδικεῖ, ὁ δὲ ἀδικούμενος	ἄκων	ἀδικεῖται, ὥστε εἰ ἐνδέχεται αὐτὸν
[1, 31]	μείζω αὑτοῖς νέμωσι, τῶν δὲ	κακῶν	τὰ ἐλάσσονα, ἄνισον τοῦτ´ ἐστί,
[1, 24]	γάμους τις ἑστιῶν, ὁ τοιοῦτος	σαλάκων	(ὁ γὰρ σαλάκων τοιοῦτός ἐστιν,
[1, 24]	οὖν δαπανᾷ οὗ μὴ δεῖ,	σαλάκων,	οἷον εἴ τις ἑστιᾷ ἐρανιστὰς
[1, 24]	ὁ τοιοῦτος σαλάκων (ὁ γὰρ	σαλάκων	τοιοῦτός ἐστιν, ὁ ἐν ᾧ
[1, 31]	ἀδικεῖν. Ἔτι ὁ μὲν ἀδικῶν	ἑκὼν	ἀδικεῖ, ὁ δὲ ἀδικούμενος ἄκων
[1, 31]	οὐδὲ ὁ ἀκρατὴς αὐτὸς αὑτὸν	ἑκὼν	ἂν ἀδικοίη. Ἀλλ´ ἴσως ἐνταῦθα
[1, 12]	πράττει· ὥστε ὁ ἐγκρατὴς οὐχ	ἑκὼν	ἂν εἴη ἐγκρατής. Ἀλλ´ οὐ
[1, 11]	καὶ ἀδικοῦσιν· ὥστε ὁ ἀκρατὴς	ἑκὼν	ἂν πράττοι τὰ κατὰ τὴν
[1, 11]	ἐπιθυμίαν γε πράττει· οὐκ ἄρα	ἑκών·	ἀναγκαζόμενος ἄρα. Ἐνταῦθα πάλιν ὁ
[1, 31]	εἰ δὲ μὴ ἀδικεῖται, οὐδὲ	ἑκὼν	ἄρα. Ἔτι πάλιν οἱ τὸ
[1, 12]	ἀλλ´ ἔστιν ὁ ἀκρατὴς ψεκτός·	ἑκὼν	ἄρα· ἡ ἄρα βούλησις ἑκούσιον.
[1, 31]	ἐστίν, ἔλαττον δὲ ἑκὼν ἔχει,	ἑκὼν	ἄρα, φησίν, ἀδικεῖται. Ἀλλ´ ἐντεῦθεν
[1, 31]	ἄρα αὐτὸς αὑτὸν εἰδώς, ὥστε	ἑκὼν	αὐτὸς ὑφ´ αὑτοῦ ἀδικεῖται. Ἀλλ´
[1, 31]	ἂν ἀδικοίμεθα ἑκόντες. Οὐδεὶς γὰρ	ἑκὼν	βλάπτεσθαι ὑπομένει· τὸ γὰρ ἀδικεῖσθαι
[1, 31]	αὑτὸν τὰ φαῦλα πράττων, καὶ	ἑκών	γε ταῦτα πράττει, βλάπτει ἄρα
[1, 12]	οἱ ἀκρατεῖς τὰ φαῦλα βουλόμενοι.	Ἑκὼν	δέ γε οὐθεὶς τὰ κακὰ
[1, 31]	ἔχειν ἀδικεῖσθαι ἐστίν, ἔλαττον δὲ	ἑκὼν	ἔχει, ἑκὼν ἄρα, φησίν, ἀδικεῖται.
[1, 12]	κακά, πράττει βουλόμενος. Οὐκ ἄρα	ἑκών,	οὐδ´ ἡ βούλησις ἑκούσιον ἄρα
[1, 12]	τὸν ἀκρατῆ. Εἰ γὰρ μὴ	ἑκών,	οὐκ ἔστιν ψεκτός· ἀλλ´ ἔστιν
[1, 31]	ἐντεῦθεν δῆλον πάλιν ὅτι οὐχ	ἑκών.	Πάντες γὰρ οἱ ἔλαττον λαμβάνοντες
[1, 11]	γένοιτο δῆλον, ὅτι ὁ ἀκρατὴς	ἑκὼν	πράττει. Οἱ μὲν γὰρ ἀδικοῦντες
[1, 12]	ἑκούσιον εἶναι. Ὁ γὰρ ἐγκρατὴς	ἑκὼν	πράττει τὰ κατὰ τὴν ἐγκράτειαν·
[1, 11]	ἀκρασίᾳ. Οὐθεὶς γάρ, φησί, πράττει	ἑκὼν	τὰ κακά, εἰδὼς ὅτι κακὰ
[1, 31]	ᾖ τοῦ πρᾶξαί τι, οὐχ	ἑκὼν	τοῦτο πράττει, ὥστε οὐκ ἀδικεῖ·
[1, 31]	αὑτὸν ἀδικεῖν. Ἔτι ὁ μὲν	ἀδικῶν	ἑκὼν ἀδικεῖ, ὁ δὲ ἀδικούμενος
[1, 31]	καὶ ἄκοντα· ἀλλὰ μὴν ὁ	ἀδικῶν,	ᾗ ἀδικεῖ, πλεῖον ἔχει, ὁ
[1, 0]	~ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ	ΗΘΙΚΩΝ	ΜΕΓΑΛΩΝ ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α' Ἐπειδὴ προαιρούμεθα
[1, 5]	τοῦτ´ ἰδεῖν ἔστιν ἐκ τῶν	ἠθικῶν	(δεῖ δ´ ὑπὲρ τῶν ἀφανῶν
[1, 1]	Α' Ἐπειδὴ προαιρούμεθα λέγειν ὑπὲρ	ἠθικῶν,	πρῶτον ἂν εἴη σκεπτέον τίνος
[1, 32]	τεκτονικῆς καὶ τῶν ἄλλων τῶν	ποιητικῶν·	ἐπὶ δὲ τῶν πρακτικῶν οὐκ
[1, 32]	καὶ πρακτικόν. Τῶν μὲν γὰρ	ποιητικῶν	ἐστί τι παρὰ τὴν ποίησιν
[1, 32]	δὲ ἐπὶ τῶν ἄλλων τῶν	ποιητικῶν	ἔχει, ἐν αἷς ἔστιν ἀρχιτέκτων
[1, 32]	τῶν ποιητικῶν· ἐπὶ δὲ τῶν	πρακτικῶν	οὐκ ἔστιν ἄλλο οὐθὲν τέλος
[1, 30]	εἶναι, καὶ ἃ οἶδεν μὴ	φάσκων,	ἀλλ´ ἐπικρυπτόμενος τὸ εἰδέναι. Ὁ
[1, 19]	Σωκράτης δὴ ὀρθῶς ἔλεγεν ἐπιστήμην	φάσκων	εἶναι τὴν ἀνδρείαν. Ἡ γὰρ
[1, 32]	Διὸ οὐκ ὀρθῶς Σωκράτης ἔλεγεν,	φάσκων	εἶναι τὴν ἀρετὴν λόγον· οὐδὲν
[1, 13]	μή, ὁ ἀκρατὴς ἀντερεῖ, οὐ	φάσκων	φαῦλος εἶναι· βιαζόμενος γὰρ φήσει
[1, 22]	τούτων. Τίς οὖν ἐστίν; Ὁ	ἀναλίσκων	εἰς ἃ δεῖ καὶ ὅσα
[1, 22]	ἀνελεύθερος ἐναντίως τούτῳ ὁ μὴ	ἀναλίσκων	εἰς ἃ δεῖ καὶ ὅσα
[1, 22]	τε γὰρ ἄσωτός ἐστιν ὁ	ἀναλίσκων	εἰς ἃ μὴ δεῖ καὶ
[1, 23]	οὖν εὐκαταφρόνητοι ὄντες καὶ φαῦλοι,	μεγάλων	δ´ αὑτοὺς ἀξιοῦντες καὶ πρὸς
[1, 0]	~ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ ΗΘΙΚΩΝ	ΜΕΓΑΛΩΝ	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α' Ἐπειδὴ προαιρούμεθα λέγειν
[1, 32]	μὲν οὐδεμιᾷ, οὐδὲ γνώσει τῶν	καλῶν,	ἀλλ´ ὁρμῇ τινι ἀλόγῳ, ὀρθῶς
[1, 6]	διὰ δὲ τὴν λύπην τῶν	καλῶν	ἀπεχόμεθα· ὅλως τε οὐκ ἔστιν
[1, 32]	αἱ ἄλλαι ἀρεταί, διότι τῶν	καλῶν	πρακτικαί, καὶ ἐπαινεταὶ εἰσίν, δῆλον
[1, 32]	τῶν ἀναγκαίων ἐκκλείηται τοῦ τῶν	καλῶν	τι καὶ προσηκόντων πράττειν. Οὕτω
[1, 2]	τὰ ἄλλα. Πάλιν αὐτῶν τῶν	τελῶν	βέλτιον ἀεὶ τὸ τέλειον τοῦ
[1, 32]	δὲ ἐπιστημονικόν. Ὅτι δὲ ἕτερα	ἀλλήλων	ἐστίν, ἐκ τῶν ὑποκειμένων ἂν
[1, 31]	διδόντας τὴν ἄλλαξιν ποιεῖσθαι παρ´	ἀλλήλων,	καὶ τούτῳ τὴν πολιτικὴν κοινωνίαν
[1, 32]	Ὥσπερ γὰρ δὴ ἕτερά ἐστιν	ἀλλήλων	χρῶμά τε καὶ χυμὸς καὶ
[1, 31]	πατέρα. Ὁμοίως {καὶ} ἐπὶ τῶν	ἄλλων	ἀγνοιῶν ὅσαι μὲν γίνονται δι´
[1, 3]	ποιητική. Ὁμοίως {καὶ} ἐπὶ τῶν	ἄλλων	ἁπάντων. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ' Μετὰ τοίνυν
[1, 17]	Ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ τῶν	ἄλλων	ἁπασῶν ἐπιστημῶν. Ὡσαύτως ἄρα δόξειεν
[1, 10]	ἀνδρείας καὶ δειλίας καὶ τῶν	ἄλλων	ἀρετῶν ἀεὶ ὡσαύτως. Δῆλον δ´
[1, 5]	καὶ ἐπὶ ἀνδρείας καὶ τῶν	ἄλλων	ἀρετῶν. Ἐὰν μὲν γάρ τινα
[1, 10]	πράττειν οὔτε τῶν ἐμψύχων τῶν	ἄλλων	ἔξω ἀνθρώπων. Δῆλον οὖν ὅτι
[1, 1]	ἐστίν, ὁμοίως δὲ καὶ τῶν	ἄλλων	ἐπιστημῶν) ἀλλ´ οὐκ ἐπὶ τῶν
[1, 16]	λόγος δὲ ἐν οὐδενὶ τῶν	ἄλλων	ζῴων ἐστίν. Ὄρεξις μὲν δὴ
[1, 22]	ὁμοίως ἐπὶ σωφροσύνης καὶ τῶν	ἄλλων·	οὔτε δὴ τῆς ἐλευθεριότητος, ἀλλ´
[1, 8]	Η' Ὁμοίως καὶ ἐπὶ τῶν	ἄλλων	πάντων. Τοῦτο γάρ ἐστι τῆς
[1, 31]	ἄνδρα μάλιστά πως ἤδη τῶν	ἄλλων	πολιτικὸν ἐστίν. Ἐπεὶ οὖν ἐστι
[1, 1]	ὡς δ´ αὔτως κἀπὶ τῶν	ἄλλων.	Συμβαίνει οὖν καὶ μάτην τὰς
[1, 32]	ὁμοίως ἐπὶ τεκτονικῆς καὶ τῶν	ἄλλων	τῶν ποιητικῶν· ἐπὶ δὲ τῶν
[1, 32]	οἰκίας. Ὁμοίως δὲ ἐπὶ τῶν	ἄλλων	τῶν ποιητικῶν ἔχει, ἐν αἷς
[1, 6]	κάτω. Ὁμοίως {καὶ} ἐπὶ τῶν	ἄλλων	τῶν τοιούτων. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ' Μετὰ
[1, 21]	ἐλλείπων τῇ ὀργῇ οὔτε ὁ	ὑπερβάλλων	ἐπαινετός, ἀλλ´ ὁ μέσως ἔχων
[1, 3]	βούλοιτο ἔχειν τὴν ὄψιν μὴ	μέλλων	ὁρᾶν ἀλλὰ μύειν. Ὁμοίως δὲ
[1, 2]	εὐδαιμονία, τὴν δ´ εὐδαιμονίαν ἐκ	πολλῶν	ἀγαθῶν συντίθεμεν· ἐὰν δὴ τὸ
[1, 23]	τιμὴν οὐ τὴν παρὰ τῶν	πολλῶν	ἀλλὰ τὴν παρὰ τῶν σπουδαίων,
[1, 5]	ἐπὶ γυμνασίων ἴδοι ἄν τις·	πολλῶν	γὰρ γινομένων φθείρεται ἡ ἰσχύς,
[1, 2]	τῆς δικαιοσύνης μὲν {μόνον} παραγενομένης	πολλῶν	προσδεόμεθα, τῆς δὲ εὐδαιμονίας παραγενομένης
[1, 5]	τε ποτῶν καὶ σιτίων ὡσαύτως·	πολλῶν	τε γὰρ δὴ γινομένων φθείρεται
[1, 27]	ἡ δὲ αἰδὼς καὶ ὁ	αἰδήμων	μεσότης τις τούτων. Οὔτε γὰρ
[1, 1]	ὁμοίως δὲ καὶ τῶν ἄλλων	ἐπιστημῶν)	ἀλλ´ οὐκ ἐπὶ τῶν ἀρετῶν
[1, 1]	ἐστίν, ὥσπερ οὐδ´ ἐπὶ τῶν	ἐπιστημῶν)	Οὐ δεῖ δὲ λανθάνειν οὐδ´
[1, 3]	ἐάν τις σκοπῇ ἐπὶ τῶν	ἐπιστημῶν	πασῶν, ὄψεται οὐκ ἄλλην μὲν
[1, 1]	Διὰ τί; Ὅτι ἐπὶ τῶν	ἐπιστημῶν	συμβαίνει ἅμα εἰδέναι τὴν ἐπιστήμην
[1, 1]	ἐστιν καὶ αὐτὴ τῶν λοιπῶν	ἐπιστημῶν·	τοῦτο δὲ οὐδεμιᾶς ἦν λέγειν
[1, 17]	καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων ἁπασῶν	ἐπιστημῶν.	Ὡσαύτως ἄρα δόξειεν ἂν ἔχειν
[1, 4]	παιδί (οὐ γάρ ἐστι παῖς	εὐδαίμων)	ἀλλ´ ἐν ἀνδρί· οὗτος γὰρ
[1, 19]	διὰ τὸ καλόν. Ὁ δὴ	ὁρμῶν	διὰ λόγον ἕνεκεν τοῦ καλοῦ
[1, 24]	οἷον εἰς γάμους ἢ χορηγίαν	δαπανῶν,	μὴ ἀξίως ἀλλ´ ἐνδεῶς, ὁ
[1, 1]	παραδείγμασι χρῆσθαι, ἀλλ´ ὑπὲρ τῶν	ἀφανῶν	τοῖς φανεροῖς, καὶ ὑπὲρ τῶν
[1, 5]	ἠθικῶν (δεῖ δ´ ὑπὲρ τῶν	ἀφανῶν	τοῖς φανεροῖς μαρτυρίοις χρῆσθαι) Εὐθέως
[1, 30]	ὅτι δὲ μεσότητές εἰσι τῶν	εἰρημένων,	δῆλον. Οἱ γὰρ κατ´ αὐτὰς
[1, 19]	εἰπεῖν, ὁ διὰ μηθὲν τῶν	προειρημένων	ἀνδρεῖος ὤν, ἀλλὰ διὰ τὸ
[1, 32]	ἕτερα ἀλλήλων ἐστίν, ἐκ τῶν	ὑποκειμένων	ἂν γένοιτο φανερόν. Ὥσπερ γὰρ
[1, 31]	ὁ ἄρα τοῖς κατὰ νόμον	ἐμμένων	δικαίοις τελείως σπουδαῖος ἔσται, ὥστε
[1, 16]	τῇ ψυχῇ γινόμενα, ἀναγκαῖον {δὴ}	συνδυαζομένων	τινῶν τούτων εἶναι τὴν προαίρεσιν.
[1, 15]	δ´ ἐστὶ τοῦτο ἐκ τῶν	γιγνομένων.	Ὅταν γάρ τις πατάξῃ τινὰ
[1, 5]	ὀλίγων τε ὡσαύτως, συμμέτρων δὲ	γινομένων	σῴζεται ἡ ἰσχὺς καὶ ἡ
[1, 5]	ἴδοι ἄν τις· πολλῶν γὰρ	γινομένων	φθείρεται ἡ ἰσχύς, ὀλίγων τε
[1, 5]	ὡσαύτως· πολλῶν τε γὰρ δὴ	γινομένων	φθείρεται ἡ ὑγίεια, ὀλίγων τε
[1, 2]	ἁπάντων τῶν ἀγαθῶν καθ´ ἓν	συγκρινομένων.	Ἀλλ´ ἴσως οὐχ οὕτως ζητητέον
[1, 19]	ταῦτα εἰδὼς καὶ διὰ ταῦτα	ὑπομένων	τοὺς πολεμίους οὐκ ἀνδρεῖος· ἐὰν
[1, 19]	ἐμπειρίας· οἱ γὰρ ἄπειροι τῶν	ἐκβησομένων	οὐ φοβοῦνται διὰ τὴν ἀπειρίαν.
[1, 32]	Ἔστιν δὴ τῶν ποιουμένων καὶ	πραττομένων	οὐ ταὐτὸ τὸ ποιητικὸν καὶ
[1, 32]	τῶν αἰσθητῶν ἐστίν. Τούτων δὴ	διωρισμένων,	μετὰ ταῦτα λεκτέον ἂν εἴη,
[1, 19]	θαρραλέος, οὗτος ἀνδρεῖος. Τούτων τοίνυν	διωρισμένων	σκεπτέον ἂν εἴη, ἐπειδὴ κατὰ
[1, 32]	μὴ πρᾶξαι. Ἔστιν δὴ τῶν	ποιουμένων	καὶ πραττομένων οὐ ταὐτὸ τὸ
[1, 2]	ἐκ τούτων τῶν ἀγαθῶν οὖσαν	συγκρίνων	πρὸς ἄλλα ἃ μή ἐστιν
[1, 2]	πως ἄν τις ὀρθῶς σκοποῖτο	συγκρίνων	τὸ ἄριστον; Οἷον αὐτὴν τὴν
[1, 2]	Ἡ γὰρ εὐδαιμονία ἐστὶν ἔκ	τινων	ἀγαθῶν συγκειμένη· τὸ δ´ ἐξ
[1, 32]	καὶ τοῦ δεινοῦ σκέψασθαι ἐκ	τίνων	ἂν ἕκαστον γένοιτο τῶν πρακτῶν,
[1, 10]	δὲ αἱ πράξεις γεγενημέναι ἔκ	τινων	ἀρχῶν, δῆλον ὅτι, ἐπειδὴ αἱ
[1, 10]	γεννητικόν ἐστιν ἄνθρωπος οὐσίας, ἔκ	τινων	ἀρχῶν καὶ τῶν πράξεων ὧν
[1, 1]	τί τέ ἐστι καὶ ἐκ	τίνων	γίνεται. Οὐθὲν γὰρ ἴσως ὄφελος
[1, 1]	γὰρ ῥᾴδιον εἰδέναι τὸ ἐκ	τίνων	ἔσται καὶ πῶς ἔσται, ἀγνοοῦντα
[1, 1]	σκοπεῖσθαι δεῖ, ἀλλὰ καὶ ἐκ	τίνων	ἔσται σκέψασθαι. Ἅμα γὰρ εἰδῆσαι
[1, 1]	ἐὰν μὴ εἰδῶμεν καὶ ἐκ	τίνων	καὶ πῶς ἔσται. Ἀναγκαῖον μὲν
[1, 1]	πῶς δὲ ἔσται καὶ ἐκ	τίνων	μὴ ἐπαΐειν. Οὐ γὰρ μόνον
[1, 16]	ψυχῇ γινόμενα, ἀναγκαῖον {δὴ} συνδυαζομένων	τινῶν	τούτων εἶναι τὴν προαίρεσιν. Ἐπεὶ
[1, 20]	μηδ´ ὑπὸ μιᾶς τῶν τοιούτων	ἡδονῶν	μηθὲν πάσχειν (ὁ μὲν γὰρ
[1, 20]	σώφρονα Ὅστις γὰρ τῶν τοιούτων	ἡδονῶν	τῆς ὑπερβολῆς ἀπέχεται ἢ διὰ
[1, 32]	ἀπορεῖται; Ἢ οὔ; Τῶν γὰρ	βελτιόνων	οὐκ ἂν δόξειεν, οἷον τῆς
[1, 23]	οἰόμενοι δεῖν, χαῦνοι· ὅσοι δὲ	ἐλαττόνων	αὑτοὺς ἀξιοῦσιν ἢ προσῆκον αὐτοῖς,
[1, 21]	καὶ ἐπαινετός. Οὔτε γὰρ ὁ	ἐλλείπων	τῇ ὀργῇ οὔτε ὁ ὑπερβάλλων
[1, 1]	γάρ ἐστιν καὶ αὐτὴ τῶν	λοιπῶν	ἐπιστημῶν· τοῦτο δὲ οὐδεμιᾶς ἦν
[1, 2]	συντίθεμεν· ἐὰν δὴ τὸ βέλτιστον	σκοπῶν	καὶ αὐτὸ συναριθμῇς, αὐτὸ αὑτοῦ
[1, 2]	αὐτῇ ἐνόντα, οὕτω τὸ ἄριστον	σκοπῶν	ὀρθῶς ἂν σκοποῖτο; Ἀλλ´ οὐκ
[1, 10]	τῶν ἐμψύχων τῶν ἄλλων ἔξω	ἀνθρώπων.	Δῆλον οὖν ὅτι ὁ ἄνθρωπος
[1, 19]	ἄλλο τι τῶν ὑπὲρ ἄνθρωπον	φοβερῶν,	οὐκ ἀνδρεῖος ἀλλὰ μαινόμενός τις.
[1, 31]	τῶν ἐν ψυχῇ ἀδίκημα, τῶν	μερῶν	ἐστι πρὸς ἄλληλα· τὸ οἰκονομικὸν
[1, 29]	ἀπεχθητικὸς ἐχθρὸς καὶ τῶν ὑπαρχόντων	περιαιρῶν.	Οὐδέτερος οὖν ὀρθῶς ἐπαινετὸς ἐστίν,
[1, 30]	ἃ μὴ οἶδεν, ὁ δ´	εἴρων	ἐναντίος τούτῳ καὶ ἐλάττω τῶν
[1, 8]	οὗτος ὁ μᾶλλον τὰς ἐλευθέρας	διαφθείρων.	Ἀλλὰ καὶ τοῦτο, καὶ εἴ
[1, 32]	τῶν λόγον ἐχόντων, ἔστιν δὲ	χείρων	ἡ φρόνησις τῆς σοφίας (περὶ
[1, 32]	τι κρῖναι καὶ ἰδεῖν· περὶ	μικρῶν	δὲ καὶ ἐν μικροῖς ἡ
[1, 5]	ἡ ὑγίεια, ὀλίγων τε ὡσαύτως,	συμμέτρων	δὲ γινομένων σῴζεται ἡ ἰσχὺς
[1, 20]	Οὐδὲ δὴ περὶ ταύτας ἀνὴρ	σώφρων	ἔσται ὁ οὕτως ἔχων ὥστε
[1, 31]	ὄντα δίκαιον εἶναι (ὁ γὰρ	σώφρων	καὶ ὁ ἀνδρεῖος καὶ ὁ
[1, 20]	ἄλλο τι τῶν τοιούτων, οὐ	σώφρων.	Οὐδὲ γὰρ τἆλλα ζῷα λέγομεν
[1, 20]	Οὐ γὰρ εἴ τις ἥδεται	θεωρῶν	γραφὴν ἢ ἀνδριάντα ἤ τι
[1, 3]	τις σκοπῇ ἐπὶ τῶν ἐπιστημῶν	πασῶν,	ὄψεται οὐκ ἄλλην μὲν ποιοῦσαν
[1, 1]	ἕνεκεν κακοῦ ἐστίν. Εἰ οὖν	πασῶν	τῶν δυνάμεων ἀγαθὸν τὸ τέλος,
[1, 17]	δὲ καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων	ἁπασῶν	ἐπιστημῶν. Ὡσαύτως ἄρα δόξειεν ἂν
[1, 32]	ἂν ἔχειν ἐπὶ τῶν ἀρετῶν	ἁπασῶν.	Λέγω δὲ οἷον εἰσὶν ἀρεταὶ
[1, 1]	τρίγωνον. Ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ	τῶν	ἀγαθῶν ἐστι θεάσασθαι τὰ ἄλλα
[1, 2]	εἶναι ἄριστον τὴν φρόνησιν ἁπάντων	τῶν	ἀγαθῶν καθ´ ἓν συγκρινομένων. Ἀλλ´
[1, 3]	πάντες καὶ δοκεῖ καὶ τέλος	τῶν	ἀγαθῶν καὶ τελειότατον εἶναι, ἡ
[1, 2]	τέλος τἀγαθόν ἐστι καὶ τέλος	τῶν	ἀγαθῶν. Μετὰ ταῦτα τοίνυν πῶς
[1, 17]	ἡ ἁμαρτία ἐν τῇ αἱρέσει	τῶν	ἀγαθῶν οὐ περὶ τὰ τέλη
[1, 2]	τὴν εὐδαιμονίαν τὴν ἐκ τούτων	τῶν	ἀγαθῶν οὖσαν συγκρίνων πρὸς ἄλλα
[1, 3]	ἀγαθὰ ἄλλην διαίρεσιν. Ἔστι γὰρ	τῶν	ἀγαθῶν τὰ μὲν ἐν ψυχῇ,
[1, 2]	ἔχει τἀγαθὰ διαίρεσιν· οἷόν ἐστι	τῶν	ἀγαθῶν τὰ μὲν πάντῃ καὶ
[1, 2]	τἀγαθὸν ποσαχῶς λέγεται. Ἔστι γὰρ	τῶν	ἀγαθῶν τὰ μὲν τίμια, τὰ
[1, 2]	ἥκει. Λοιπὸν δὲ καὶ τέταρτον	τῶν	ἀγαθῶν τὸ σωστικὸν καὶ ποιητικὸν
[1, 16]	Βούλησις μὲν γάρ ἐστιν καὶ	τῶν	ἀδυνάτων, οἷον βουλόμεθα μὲν ἀθάνατοι
[1, 32]	τῆς ψυχῆς κατὰ τὸν λόγον	τῶν	αἰσθητῶν ἐστίν. Τούτων δὴ διωρισμένων,
[1, 31]	τὸν πατέρα. Ὁμοίως {καὶ} ἐπὶ	τῶν	ἄλλων ἀγνοιῶν ὅσαι μὲν γίνονται
[1, 3]	εὖ ποιητική. Ὁμοίως {καὶ} ἐπὶ	τῶν	ἄλλων ἁπάντων. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ' Μετὰ
[1, 17]	οἰκοδόμος. Ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ	τῶν	ἄλλων ἁπασῶν ἐπιστημῶν. Ὡσαύτως ἄρα
[1, 10]	ἐπ´ ἀνδρείας καὶ δειλίας καὶ	τῶν	ἄλλων ἀρετῶν ἀεὶ ὡσαύτως. Δῆλον
[1, 5]	σωφροσύνης καὶ ἐπὶ ἀνδρείας καὶ	τῶν	ἄλλων ἀρετῶν. Ἐὰν μὲν γάρ
[1, 10]	λέγομεν πράττειν οὔτε τῶν ἐμψύχων	τῶν	ἄλλων ἔξω ἀνθρώπων. Δῆλον οὖν
[1, 1]	εὐθέως ἐστίν, ὁμοίως δὲ καὶ	τῶν	ἄλλων ἐπιστημῶν) ἀλλ´ οὐκ ἐπὶ
[1, 16]	λόγου, λόγος δὲ ἐν οὐδενὶ	τῶν	ἄλλων ζῴων ἐστίν. Ὄρεξις μὲν
[1, 22]	χρήσασθαι, ὁμοίως ἐπὶ σωφροσύνης καὶ	τῶν	ἄλλων· οὔτε δὴ τῆς ἐλευθεριότητος,
[1, 8]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η' Ὁμοίως καὶ ἐπὶ	τῶν	ἄλλων πάντων. Τοῦτο γάρ ἐστι
[1, 31]	πρὸς ἄνδρα μάλιστά πως ἤδη	τῶν	ἄλλων πολιτικὸν ἐστίν. Ἐπεὶ οὖν
[1, 1]	ἐστίν, ὡς δ´ αὔτως κἀπὶ	τῶν	ἄλλων. Συμβαίνει οὖν καὶ μάτην
[1, 32]	ποίησιν, ὁμοίως ἐπὶ τεκτονικῆς καὶ	τῶν	ἄλλων τῶν ποιητικῶν· ἐπὶ δὲ
[1, 32]	ποιητικὸς οἰκίας. Ὁμοίως δὲ ἐπὶ	τῶν	ἄλλων τῶν ποιητικῶν ἔχει, ἐν
[1, 6]	ἀεὶ κάτω. Ὁμοίως {καὶ} ἐπὶ	τῶν	ἄλλων τῶν τοιούτων. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ'
[1, 32]	ἂν ἐκεῖνος μὴ κωλυόμενος ὑπὸ	τῶν	ἀναγκαίων ἐκκλείηται τοῦ τῶν καλῶν
[1, 16]	καὶ τῶν δυνατῶν ἡμῖν, καὶ	τῶν	ἀντιλογίαν παραδιδόντων πότερον τοῦτο ἢ
[1, 32]	οὕτως δόξειεν ἂν ἔχειν ἐπὶ	τῶν	ἀρετῶν ἁπασῶν. Λέγω δὲ οἷον
[1, 32]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΒ' Ἐπειδὴ δ´ ὑπὲρ	τῶν	ἀρετῶν εἴρηται, καὶ τίνες εἰσὶν
[1, 32]	Εἰ τοίνυν ὁμοίως καὶ ἐπὶ	τῶν	ἀρετῶν ἔχει, ὅπερ εἰκὸς καὶ
[1, 1]	Διὸ οὐκ ὀρθῶς ἥψατο ταύτῃ	τῶν	ἀρετῶν. Μετὰ ταῦτα δὲ Πλάτων
[1, 1]	τοὺς ἀριθμοὺς ἀνάγων οὐκ οἰκείαν	τῶν	ἀρετῶν τὴν θεωρίαν ἐποιεῖτο· οὐ
[1, 1]	ἄλλων ἐπιστημῶν) ἀλλ´ οὐκ ἐπὶ	τῶν	ἀρετῶν τοῦτο συμβαίνει. Οὐ γὰρ
[1, 6]	καὶ δῆλον ὅτι οὐδεμία ἡμῖν	τῶν	ἀρετῶν τῶν τοῦ ἀλόγου μέρους
[1, 4]	ἐνέργεια καὶ {ἡ} χρῆσις αὐτῆς	τῶν	ἀρετῶν· ὥστε τέλος ἂν εἴη
[1, 10]	ἀρχαί, οὕτως καὶ τὰ ἐκ	τῶν	ἀρχῶν ἔχει. Ἐναργέστερον δ´ ἔστι
[1, 32]	τὰς ἀρχὰς καὶ τὰ ἐκ	τῶν	ἀρχῶν ἤδη δεικνύμενα, περὶ ἃ
[1, 10]	γὰρ γεννητικά. Γεννητικὰ δὲ ἐκ	τῶν	ἀρχῶν, οἷον τὸ δένδρον ἐκ
[1, 5]	φόβοι αὔξουσι τὴν ἀνδρείαν. Ὑπὸ	τῶν	αὐτῶν ἄρα καὶ αὔξεται καὶ
[1, 1]	φανεροῖς παραδείγμασι χρῆσθαι, ἀλλ´ ὑπὲρ	τῶν	ἀφανῶν τοῖς φανεροῖς, καὶ ὑπὲρ
[1, 5]	τῶν ἠθικῶν (δεῖ δ´ ὑπὲρ	τῶν	ἀφανῶν τοῖς φανεροῖς μαρτυρίοις χρῆσθαι)
[1, 13]	τοῖς ἀψύχοις. Ἑκάστοις γάρ ἐστι	τῶν	ἀψύχων οἰκεῖος τόπος ἀποδεδομένος, τῷ
[1, 32]	καὶ τῆς φρονήσεώς ἐστι τὸ	τῶν	βελτίστων ἐφίεσθαι καὶ τούτων προαιρετικὸν
[1, 2]	οὔτε πάντως. Ἔτι καὶ ἄλλως·	τῶν	γὰρ ἀγαθῶν τὰ μέν ἐστιν
[1, 32]	δοκεῖ καὶ ἀπορεῖται; Ἢ οὔ;	Τῶν	γὰρ βελτιόνων οὐκ ἂν δόξειεν,
[1, 15]	Δῆλον δ´ ἐστὶ τοῦτο ἐκ	τῶν	γιγνομένων. Ὅταν γάρ τις πατάξῃ
[1, 31]	περὶ τὸ πολιτικὸν δίκαιον ἔσται.	Τῶν	δὲ δικαίων ἐστὶ τὰ μὲν
[1, 31]	ἀγαθῶν τὰ μείζω αὑτοῖς νέμωσι,	τῶν	δὲ κακῶν τὰ ἐλάσσονα, ἄνισον
[1, 1]	κακοῦ ἐστίν. Εἰ οὖν πασῶν	τῶν	δυνάμεων ἀγαθὸν τὸ τέλος, δῆλον
[1, 16]	καὶ οὐ τοῦ τέλους, καὶ	τῶν	δυνατῶν ἡμῖν, καὶ τῶν ἀντιλογίαν
[1, 30]	λόγος· ὅτι δὲ μεσότητές εἰσι	τῶν	εἰρημένων, δῆλον. Οἱ γὰρ κατ´
[1, 19]	τῆς ἐμπειρίας· οἱ γὰρ ἄπειροι	τῶν	ἐκβησομένων οὐ φοβοῦνται διὰ τὴν
[1, 4]	τρέφεσθαι ὄντας, ὥστε δῆλον ὅτι	τῶν	ἐμψύχων ἐστὶ τὸ τρέφεθαι· εἰ
[1, 4]	ἐστὶ τὸ τρέφεθαι· εἰ δὲ	τῶν	ἐμψύχων, ἡ ψυχὴ ἂν εἴη
[1, 10]	ἀψύχων οὐθὲν λέγομεν πράττειν οὔτε	τῶν	ἐμψύχων τῶν ἄλλων ἔξω ἀνθρώπων.
[1, 32]	ἐπαινετῶν ἄν τι εἴη καὶ	τῶν	ἐν ἀρετῆς τάξει ὄντων. Ἐφ´
[1, 10]	μεταβάλλουσιν, ὥσπερ ἔφαμεν παραβάλλοντες ἐπὶ	τῶν	ἐν γεωμετρίᾳ. Ἀρχὴ δ´ ἐστὶ
[1, 16]	οὔ; Πολλάκις γὰρ διανοούμεθα ὑπὲρ	τῶν	ἐν Ἰνδοῖς, ἀλλ´ οὔτι καὶ
[1, 32]	Πότερον δὲ αὕτη πάντων ἄρχει	τῶν	ἐν τῇ ψυχῇ, ὥσπερ δοκεῖ
[1, 31]	βέλτιον, ὥστ´ εἴ τι ἐγγίνεται	τῶν	ἐν ψυχῇ ἀδίκημα, τῶν μερῶν
[1, 32]	Καὶ ἀναγκαῖον δέ, ἐπεὶ περὶ	τῶν	ἐν ψυχῇ λέγομεν, περὶ ἁπάντων
[1, 32]	δῆλον ὡς καὶ ἡ φρόνησις	τῶν	ἐπαινετῶν ἄν τι εἴη καὶ
[1, 1]	τί ἐστίν, ὥσπερ οὐδ´ ἐπὶ	τῶν	ἐπιστημῶν) Οὐ δεῖ δὲ λανθάνειν
[1, 3]	τοῦτ´ ἐάν τις σκοπῇ ἐπὶ	τῶν	ἐπιστημῶν πασῶν, ὄψεται οὐκ ἄλλην
[1, 1]	εἶναι. Διὰ τί; Ὅτι ἐπὶ	τῶν	ἐπιστημῶν συμβαίνει ἅμα εἰδέναι τὴν
[1, 32]	ἕξις τις προαιρετικὴ καὶ πρακτικὴ	τῶν	ἐφ´ ἡμῖν ὄντων καὶ πρᾶξαι
[1, 5]	φθείρει, τοῦτ´ ἰδεῖν ἔστιν ἐκ	τῶν	ἠθικῶν (δεῖ δ´ ὑπὲρ τῶν
[1, 1]	τούτῳ τἀγαθῷ ἀρχῇ χρησάμενος ὑπὲρ	τῶν	καθ´ ἕκαστα, ἐκ τούτου προβάς,
[1, 32]	προαιρέσει μὲν οὐδεμιᾷ, οὐδὲ γνώσει	τῶν	καλῶν, ἀλλ´ ὁρμῇ τινι ἀλόγῳ,
[1, 6]	πράττομεν, διὰ δὲ τὴν λύπην	τῶν	καλῶν ἀπεχόμεθα· ὅλως τε οὐκ
[1, 32]	καὶ αἱ ἄλλαι ἀρεταί, διότι	τῶν	καλῶν πρακτικαί, καὶ ἐπαινεταὶ εἰσίν,
[1, 32]	ὑπὸ τῶν ἀναγκαίων ἐκκλείηται τοῦ	τῶν	καλῶν τι καὶ προσηκόντων πράττειν.
[1, 2]	ἐπαινετά, οἷον ἀρεταί· ἀπὸ γὰρ	τῶν	κατ´ αὐτὰς πράξεων ὁ ἔπαινος
[1, 31]	Ἔτι εἴ τις λαμβάνοι ἐκ	τῶν	κατὰ μέρος ἀδικημάτων. Ἀδικοῦσι γὰρ
[1, 31]	ἢ κλέπτοντες ἤ τι ἄλλο	τῶν	κατὰ μέρος ἀδικημάτων ποιοῦντες· οὐδεὶς
[1, 12]	ἐπιθυμίαν ἑκούσιον ἐστίν. Πάλιν ἐπὶ	τῶν	κατὰ τὸν θυμὸν ὁμοίως· οἱ
[1, 32]	φαμέν, τοῦ μορίου τοῦ ἑτέρου	τῶν	λόγον ἐχόντων, ἔστιν δὲ χείρων
[1, 1]	Μία γάρ ἐστιν καὶ αὐτὴ	τῶν	λοιπῶν ἐπιστημῶν· τοῦτο δὲ οὐδεμιᾶς
[1, 31]	ὁ τοιοῦτος κληθήσεται. Οἷον ἐπὶ	τῶν	μεθυόντων. Οἱ γὰρ μεθύοντες καὶ
[1, 31]	τὸ ἄνισον ἐστίν· ὅταν γὰρ	τῶν	μὲν ἀγαθῶν τὰ μείζω αὑτοῖς
[1, 32]	ταὐτὸ τὸ ποιητικὸν καὶ πρακτικόν.	Τῶν	μὲν γὰρ ποιητικῶν ἐστί τι
[1, 1]	ὅταν βουλώμεθα δεῖξαί {καί} τι	τῶν	μέρος ἀγαθῶν, ἢ τῷ ὁρισμῷ
[1, 31]	ἐγγίνεται τῶν ἐν ψυχῇ ἀδίκημα,	τῶν	μερῶν ἐστι πρὸς ἄλληλα· τὸ
[1, 32]	ὄντων· ἡ μὲν γὰρ ἐπιστήμη	τῶν	μετ´ ἀποδείξεως ὄντων ἐστίν, αἱ
[1, 4]	τῆς δὲ ψυχῆς τούτων μὲν	τῶν	μορίων οὐθὲν αἴτιον ἂν εἴη
[1, 31]	χειρί, ὁμοίως δὲ οὐδ´ ἑκάστῳ	τῶν	μορίων· ὡσαύτως ἂν οὖν δόξειεν
[1, 32]	νοῦς ἐστι περὶ τὰς ἀρχὰς	τῶν	νοητῶν καὶ τῶν ὄντων· ἡ
[1, 1]	ἀφανῶν τοῖς φανεροῖς, καὶ ὑπὲρ	τῶν	νοητῶν τοῖς αἰσθητοῖς. {Καὶ} ταῦτα
[1, 16]	Φαίνονται δέ τινες ὀλίγοι καὶ	τῶν	νομοθετῶν διορίζειν τό τε ἑκούσιον
[1, 32]	τὰς ἀρχὰς τῶν νοητῶν καὶ	τῶν	ὄντων· ἡ μὲν γὰρ ἐπιστήμη
[1, 1]	οὐ γὰρ οἰκεῖον· ὑπὲρ γὰρ	τῶν	ὄντων καὶ ἀληθείας λέγοντα οὐκ
[1, 1]	ἢ τὸ ἄριστον ἐν ἑκάστῳ	τῶν	ὄντων, τοῦτο δ´ ἐστὶ τὸ
[1, 6]	μέρους φύσει ἐγγίνεται· οὐθὲν γὰρ	τῶν	ὄντων φύσει ἔθει ἄλλως γίνεται.
[1, 12]	ὀργῆς εἶναι. Ἔτι λοιπή ἐστιν	τῶν	ὀρέξεων ὧν διειλόμεθα ἡ βούλησις,
[1, 18]	λεκτέον ἂν εἴη περὶ ποῖα	τῶν	παθῶν εἰσίν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΘ' Ἐπεὶ
[1, 9]	τὸ ἦθος εὐδοκιμήσειν τὴν μεσότητα	τῶν	παθῶν ἑκάστου διατηρεῖν· διὸ καὶ
[1, 9]	χαλεπόν· ἁπλῶς δὲ ἐν ἑκάστῳ	τῶν	παθῶν ἔστιν ἰδεῖν ὅτι τὸ
[1, 18]	εἶναι. {Ἐπεὶ δὲ μεσότητάς τινας	τῶν	παθῶν κατηριθμησάμεθα, λεκτέον ἂν εἴη
[1, 21]	Καὶ ἡ πραότης δὲ τούτων	τῶν	παθῶν μεσότης ἂν εἴη. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[1, 8]	Ἐπεὶ τοίνυν ἐστὶν ἡ ἀρετὴ	τῶν	παθῶν τούτων μεσότης, τὰ δὲ
[1, 9]	(μεσότης γὰρ δοκεῖ τις εἶναι	τῶν	παθῶν, ὥστε δέοι ἂν τὸν
[1, 31]	ὥστε τὰ παρ´ αὑτοῖς ἀντικαταλλάττεσθαι	τῶν	παρὰ τοῖς ἄλλοις. Ἔστιν δ´
[1, 32]	ἐπὶ τεκτονικῆς καὶ τῶν ἄλλων	τῶν	ποιητικῶν· ἐπὶ δὲ τῶν πρακτικῶν
[1, 32]	Ὁμοίως δὲ ἐπὶ τῶν ἄλλων	τῶν	ποιητικῶν ἔχει, ἐν αἷς ἔστιν
[1, 32]	καὶ μὴ πρᾶξαι. Ἔστιν δὴ	τῶν	ποιουμένων καὶ πραττομένων οὐ ταὐτὸ
[1, 23]	περὶ τιμὴν οὐ τὴν παρὰ	τῶν	πολλῶν ἀλλὰ τὴν παρὰ τῶν
[1, 14]	τι ἄλλο μεῖζον ἀναγκαζόμενος ὑπὸ	τῶν	πραγμάτων. Οἷον ἠναγκάσθην συντονώτερον βαδίσαι
[1, 32]	ἄλλων τῶν ποιητικῶν· ἐπὶ δὲ	τῶν	πρακτικῶν οὐκ ἔστιν ἄλλο οὐθὲν
[1, 32]	ἐκ τίνων ἂν ἕκαστον γένοιτο	τῶν	πρακτῶν, καὶ τὸ ταῦτα πορίσαι.
[1, 10]	πράξεις μεταβάλλουσιν, καὶ αἱ ἀρχαὶ	τῶν	πράξεων, ἀφ´ ὧν εἰσί, μεταβάλλουσιν,
[1, 10]	Δῆλον οὖν ὅτι ὁ ἄνθρωπος	τῶν	πράξεών ἐστι γεννητικός. Ἐπεὶ οὖν
[1, 10]	οὐσίας, ἔκ τινων ἀρχῶν καὶ	τῶν	πράξεων ὧν πράττει ἄνθρωπος γεννητικὸν
[1, 19]	μὲν εἰπεῖν, ὁ διὰ μηθὲν	τῶν	προειρημένων ἀνδρεῖος ὤν, ἀλλὰ διὰ
[1, 17]	οἷον πότερον τοῦ καλοῦ ἢ	τῶν	πρὸς τὸ καλόν. Πῶς οὖν
[1, 16]	ὥσπερ ἔμπροσθεν ἐλέχθη, ἡ προαίρεσις	τῶν	πρὸς τὸ τέλος ἀγαθῶν καὶ
[1, 17]	τέλους ἐστὶ στοχαστικὴ μᾶλλον ἢ	τῶν	πρὸς τὸ τέλος. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΗ'
[1, 16]	οὐκ ἔστιν τοῦ τέλους, ἀλλὰ	τῶν	πρὸς τὸ τέλος, οἷον οὐθεὶς
[1, 17]	στοχαστική, πότερον τοῦ τέλους ἢ	τῶν	πρὸς τὸ τέλος, οἷον πότερον
[1, 29]	γὰρ κόλαξ ἐστὶν ὁ πλείω	τῶν	προσηκόντων καὶ ὄντων προστιθείς, ὁ
[1, 23]	τῶν πολλῶν ἀλλὰ τὴν παρὰ	τῶν	σπουδαίων, καὶ μᾶλλον δὲ δὴ
[1, 16]	ὅτι βέλτιον οὕτως. ἐξ αὐτῶν	τῶν	συμβαινόντων, ὁποῖ´ ἂν φαίνηται βελτίω
[1, 23]	τιμήσουσιν· βουλήσεται οὖν μᾶλλον ὑπὸ	τῶν	συνειδότων αὑτῷ ὅτι ἄξιός ἐστι
[1, 2]	καὶ τὰ ἄλλα. Πάλιν αὐτῶν	τῶν	τελῶν βέλτιον ἀεὶ τὸ τέλειον
[1, 31]	αὑτόν. Εἰς οὐθένα γὰρ ἄλλον	τῶν	τοιούτων ἀδικημάτων ἡ ἀναφορὰ ἐστίν.
[1, 19]	λέγειν ἄτοπον φαίνεται. Οὐδένα οὖν	τῶν	τοιούτων ἀνδρεῖον θετέον εἶναι· τὸν
[1, 20]	ἔχων ὥστε μηδ´ ὑπὸ μιᾶς	τῶν	τοιούτων ἡδονῶν μηθὲν πάσχειν (ὁ
[1, 20]	ἄλλου πράττοντα σώφρονα Ὅστις γὰρ	τῶν	τοιούτων ἡδονῶν τῆς ὑπερβολῆς ἀπέχεται
[1, 8]	τὴν ἔνδειαν· πρὸς μεσότητα ἄρα	τῶν	τοιούτων καθ´ ἃ ἐπαινετοὶ λεγόμεθα
[1, 20]	ἢ ἀνδριάντα ἤ τι ἄλλο	τῶν	τοιούτων, καὶ δὴ οὗτος ἀκόλαστος,
[1, 6]	Ὁμοίως {καὶ} ἐπὶ τῶν ἄλλων	τῶν	τοιούτων. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ' Μετὰ τοίνυν
[1, 31]	ἢ φιλίαν ἢ ἄλλο τι	τῶν	τοιούτων· ὁ δ´ ἀντικαταλλαττόμενός τι
[1, 31]	οὗτοι καλλωπίζονται καὶ σεμνύνονται ἐπὶ	τῶν	τοιούτων, ὅτι φασὶν ἐξόν μοι
[1, 20]	φόβον ἢ δι´ ἄλλο τι	τῶν	τοιούτων, οὐ σώφρων. Οὐδὲ γὰρ
[1, 5]	φρόνιμος, οὐδ´ ὅλως κατά τι	τῶν	τοιούτων οὐθέν. Οὐδὲ δὴ τὸ
[1, 15]	τινὰ ἢ ἀποκτείνῃ ἤ τι	τῶν	τοιούτων ποιήσῃ μηδὲν προδιανοηθείς, ἄκοντά
[1, 3]	τιμὴ ἢ εἴ τι ἄλλο	τῶν	τοιούτων. Τούτων δὲ τὰ ἐν
[1, 3]	δὲ καὶ ἐπ´ ἀκοῆς καὶ	τῶν	τοιούτων. Ὧν ἄρα καὶ {ἡ}
[1, 6]	ὅτι οὐδεμία ἡμῖν τῶν ἀρετῶν	τῶν	τοῦ ἀλόγου μέρους φύσει ἐγγίνεται·
[1, 30]	γὰρ ἀλαζών ἐστιν ὁ πλείω	τῶν	ὑπαρχόντων αὑτῷ προσποιούμενος εἶναι, ἢ
[1, 7]	Τὸ μὲν γὰρ πλείω προσποιεῖσθαι	τῶν	ὑπαρχόντων ἔχειν ἀλαζονείας, τὸ δὲ
[1, 30]	ποιήσει. Οὔτε γὰρ προσποιήσεται πλείω	τῶν	ὑπαρχόντων οὔτ´ ἐλάττω, ἀλλὰ τὰ
[1, 29]	ὁ δὲ ἀπεχθητικὸς ἐχθρὸς καὶ	τῶν	ὑπαρχόντων περιαιρῶν. Οὐδέτερος οὖν ὀρθῶς
[1, 29]	μέσον τούτων· οὔτε γὰρ πλείω	τῶν	ὑπαρχόντων προσθήσει, οὔτ´ ἐπαινέσει τὰ
[1, 30]	εἴρων ἐναντίος τούτῳ καὶ ἐλάττω	τῶν	ὑπαρχόντων προσποιούμενος αὑτῷ εἶναι, καὶ
[1, 19]	ἢ ἀστραπὰς ἢ ἄλλο τι	τῶν	ὑπὲρ ἄνθρωπον φοβερῶν, οὐκ ἀνδρεῖος
[1, 32]	δὲ ἕτερα ἀλλήλων ἐστίν, ἐκ	τῶν	ὑποκειμένων ἂν γένοιτο φανερόν. Ὥσπερ
[1, 31]	τοῦτο φύσει ἐστίν. Ὡσαύτως ἐπὶ	τῶν	φύσει δικαίων, μή, εἰ μεταβάλλει
[1, 1]	τῶν ἀρετῶν. Μετὰ ταῦτα δὲ	Πλάτων	διείλετο τὴν ψυχὴν εἴς τε
[1, 31]	τὰ ὀλίγα. Ἔοικεν δὲ καὶ	Πλάτων	τῇ ἀναλογίᾳ ταύτῃ τοῦ δικαίου
[1, 14]	ἄλλο μεῖζον ἀναγκαζόμενος ὑπὸ τῶν	πραγμάτων.	Οἷον ἠναγκάσθην συντονώτερον βαδίσαι εἰς
[1, 31]	σκυτεῖ πρὸς τὸν οἰκοδόμον, ἀνθ´	ὑποδημάτων	δ´ οὐκ ἦν οἰκίαν λαβεῖν,
[1, 31]	λαμβάνοι ἐκ τῶν κατὰ μέρος	ἀδικημάτων.	Ἀδικοῦσι γὰρ πάντες ἤτοι παρακαταθήκην
[1, 31]	οὐθένα γὰρ ἄλλον τῶν τοιούτων	ἀδικημάτων	ἡ ἀναφορὰ ἐστίν. Ἀλλὰ μή
[1, 31]	τι ἄλλο τῶν κατὰ μέρος	ἀδικημάτων	ποιοῦντες· οὐδεὶς δὲ πώποτε αὐτὸς
[1, 16]	οὐ τοῦ τέλους, καὶ τῶν	δυνατῶν	ἡμῖν, καὶ τῶν ἀντιλογίαν παραδιδόντων
[1, 16]	μὲν γάρ ἐστιν καὶ τῶν	ἀδυνάτων,	οἷον βουλόμεθα μὲν ἀθάνατοι εἶναι,
[1, 10]	Καίτοι ἄτοπος ἂν εἴη ταῦτα	νομοθετῶν,	ἃ μὴ ἐφ´ ἡμῖν ἐστι
[1, 16]	δέ τινες ὀλίγοι καὶ τῶν	νομοθετῶν	διορίζειν τό τε ἑκούσιον καὶ
[1, 32]	ὡς καὶ ἡ φρόνησις τῶν	ἐπαινετῶν	ἄν τι εἴη καὶ τῶν
[1, 10]	καὶ δειλίας καὶ τῶν ἄλλων	ἀρετῶν	ἀεὶ ὡσαύτως. Δῆλον δ´ ὡς
[1, 32]	δόξειεν ἂν ἔχειν ἐπὶ τῶν	ἀρετῶν	ἁπασῶν. Λέγω δὲ οἷον εἰσὶν
[1, 5]	ἐπὶ ἀνδρείας καὶ τῶν ἄλλων	ἀρετῶν.	Ἐὰν μὲν γάρ τινα λίαν
[1, 32]	ΚΒ' Ἐπειδὴ δ´ ὑπὲρ τῶν	ἀρετῶν	εἴρηται, καὶ τίνες εἰσὶν καὶ
[1, 32]	τοίνυν ὁμοίως καὶ ἐπὶ τῶν	ἀρετῶν	ἔχει, ὅπερ εἰκὸς καὶ εὔλογον,
[1, 1]	οὐκ ὀρθῶς ἥψατο ταύτῃ τῶν	ἀρετῶν.	Μετὰ ταῦτα δὲ Πλάτων διείλετο
[1, 1]	ἀριθμοὺς ἀνάγων οὐκ οἰκείαν τῶν	ἀρετῶν	τὴν θεωρίαν ἐποιεῖτο· οὐ γάρ
[1, 1]	ἐπιστημῶν) ἀλλ´ οὐκ ἐπὶ τῶν	ἀρετῶν	τοῦτο συμβαίνει. Οὐ γὰρ εἴ
[1, 6]	δῆλον ὅτι οὐδεμία ἡμῖν τῶν	ἀρετῶν	τῶν τοῦ ἀλόγου μέρους φύσει
[1, 4]	καὶ {ἡ} χρῆσις αὐτῆς τῶν	ἀρετῶν·	ὥστε τέλος ἂν εἴη ἡ
[1, 32]	ἀρχιτέκτων τις καλούμενος, ὃ δὲ	ὑπηρετῶν	τούτῳ οἰκοδόμος· οὗτος δ´ ἐστὶν
[1, 32]	ψυχῆς κατὰ τὸν λόγον τῶν	αἰσθητῶν	ἐστίν. Τούτων δὴ διωρισμένων, μετὰ
[1, 32]	ἐστι περὶ τὰς ἀρχὰς τῶν	νοητῶν	καὶ τῶν ὄντων· ἡ μὲν
[1, 1]	τοῖς φανεροῖς, καὶ ὑπὲρ τῶν	νοητῶν	τοῖς αἰσθητοῖς. {Καὶ} ταῦτα γὰρ
[1, 32]	τίνων ἂν ἕκαστον γένοιτο τῶν	πρακτῶν,	καὶ τὸ ταῦτα πορίσαι. Δόξειεν
[1, 32]	Ποιητικὸς ἄρα τινὸς καὶ ὁ	ἀρχιτέκτων	ἔσται, καὶ τοῦ αὐτοῦ τούτου
[1, 32]	οἰκίας. Ἐστὶν δὲ καὶ ὁ	ἀρχιτέκτων,	καθὸ οὗτος ἐποίει οἰκίαν, ποιητικὸς
[1, 32]	ποιητικῶν ἔχει, ἐν αἷς ἔστιν	ἀρχιτέκτων	καὶ ὑπηρέτης τούτου. Ποιητικὸς ἄρα
[1, 32]	εἰσίν, ἡ δὲ φρόνησις ὥσπερ	ἀρχιτέκτων	τις αὐτῶν ἐστίν· ὅπως γὰρ
[1, 32]	φαμέν, ἐν οἰκοδομικῇ ὃ μὲν	ἀρχιτέκτων	τις καλούμενος, ὃ δὲ ὑπηρετῶν
[1, 32]	διοικεῖ· ἀλλ´ οὔπω οὗτος ἄρχει	πάντων,	ἀλλὰ παρασκευάζει τῷ δεσπότῃ σχολήν,
[1, 10]	ἐπιμελεῖσθαι τοῦ σώματος, καὶ δὴ	πάντων	ἄριστον ἕξει τὸ σῶμα. Δεῖ
[1, 32]	ἂν εἴη. Πότερον δὲ αὕτη	πάντων	ἄρχει τῶν ἐν τῇ ψυχῇ,
[1, 2]	τὴν ὑγίειαν, σκόπει τί τούτων	πάντων	βέλτιστον· βέλτιστον δέ ἐστιν ὑγίεια·
[1, 2]	ἐστιν ὑγίεια· εἰ δὴ τοῦτο	πάντων	βέλτιστον, καὶ αὐτὸ αὑτοῦ βέλτιστον.
[1, 32]	ἄρχει. Ἀλλά, φησίν, αὕτη ἐπιμελεῖται	πάντων,	καὶ κυρία ἐστὶ προστάττουσα. Ἀλλ´
[1, 32]	οἰκίᾳ ὁ ἐπίτροπος. Οὗτος γὰρ	πάντων	κύριος καὶ πάντα διοικεῖ· ἀλλ´
[1, 10]	ἕξει τὸ σῶμα, ἄριστα μέντοι	πάντων	οὔ. Ὁμοίως δὲ δεῖ ὑπολαμβάνειν
[1, 10]	καὶ σπουδαίῳ, ἐὰν βούλωμαι, ἔσομαι	πάντων	σπουδαιότατος. Οὐ δὴ δυνατὸν τοῦτο.
[1, 8]	Ὁμοίως καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων	πάντων.	Τοῦτο γάρ ἐστι τῆς ἕξεως,
[1, 32]	δὲ ὑπόληψίς ἐστιν, ᾗ ὑπὲρ	ἁπάντων	ἐπαμφοτερίζομεν, πρὸς τὸ καὶ εἶναι
[1, 3]	Ὁμοίως {καὶ} ἐπὶ τῶν ἄλλων	ἁπάντων.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ' Μετὰ τοίνυν τοῦτο
[1, 32]	τῶν ἐν ψυχῇ λέγομεν, περὶ	ἁπάντων	λέγειν· ἔστι δὲ καὶ ἡ
[1, 2]	τις εἶναι ἄριστον τὴν φρόνησιν	ἁπάντων	τῶν ἀγαθῶν καθ´ ἓν συγκρινομένων.
[1, 32]	γὰρ ἐπιστήμη τῶν μετ´ ἀποδείξεως	ὄντων	ἐστίν, αἱ δ´ ἀρχαὶ ἀναπόδεικτοι,
[1, 32]	καὶ τῶν ἐν ἀρετῆς τάξει	ὄντων.	Ἐφ´ ἃ γὰρ ἡ ἀνδρεία
[1, 32]	ἀρχὰς τῶν νοητῶν καὶ τῶν	ὄντων·	ἡ μὲν γὰρ ἐπιστήμη τῶν
[1, 1]	γὰρ οἰκεῖον· ὑπὲρ γὰρ τῶν	ὄντων	καὶ ἀληθείας λέγοντα οὐκ ἔδει
[1, 32]	καὶ πρακτικὴ τῶν ἐφ´ ἡμῖν	ὄντων	καὶ πρᾶξαι καὶ μὴ πρᾶξαι,
[1, 29]	ὁ πλείω τῶν προσηκόντων καὶ	ὄντων	προστιθείς, ὁ δὲ ἀπεχθητικὸς ἐχθρὸς
[1, 1]	τὸ ἄριστον ἐν ἑκάστῳ τῶν	ὄντων,	τοῦτο δ´ ἐστὶ τὸ διὰ
[1, 6]	φύσει ἐγγίνεται· οὐθὲν γὰρ τῶν	ὄντων	φύσει ἔθει ἄλλως γίνεται. Οἷον
[1, 16]	δυνατῶν ἡμῖν, καὶ τῶν ἀντιλογίαν	παραδιδόντων	πότερον τοῦτο ἢ τοῦτο αἱρετόν,
[1, 29]	κόλαξ ἐστὶν ὁ πλείω τῶν	προσηκόντων	καὶ ὄντων προστιθείς, ὁ δὲ
[1, 32]	τοῦ τῶν καλῶν τι καὶ	προσηκόντων	πράττειν. Οὕτω καὶ ὁμοίως τούτῳ
[1, 16]	βέλτιον οὕτως. ἐξ αὐτῶν τῶν	συμβαινόντων,	ὁποῖ´ ἂν φαίνηται βελτίω εἶναι,
[1, 31]	τοιοῦτος κληθήσεται. Οἷον ἐπὶ τῶν	μεθυόντων.	Οἱ γὰρ μεθύοντες καὶ πράξαντές
[1, 32]	μορίου τοῦ ἑτέρου τῶν λόγον	ἐχόντων,	ἔστιν δὲ χείρων ἡ φρόνησις
[1, 30]	ἀλαζών ἐστιν ὁ πλείω τῶν	ὑπαρχόντων	αὑτῷ προσποιούμενος εἶναι, ἢ εἰδέναι
[1, 7]	μὲν γὰρ πλείω προσποιεῖσθαι τῶν	ὑπαρχόντων	ἔχειν ἀλαζονείας, τὸ δὲ ἐλάττω
[1, 30]	Οὔτε γὰρ προσποιήσεται πλείω τῶν	ὑπαρχόντων	οὔτ´ ἐλάττω, ἀλλὰ τὰ ὑπάρχοντα
[1, 29]	δὲ ἀπεχθητικὸς ἐχθρὸς καὶ τῶν	ὑπαρχόντων	περιαιρῶν. Οὐδέτερος οὖν ὀρθῶς ἐπαινετὸς
[1, 29]	τούτων· οὔτε γὰρ πλείω τῶν	ὑπαρχόντων	προσθήσει, οὔτ´ ἐπαινέσει τὰ μὴ
[1, 30]	ἐναντίος τούτῳ καὶ ἐλάττω τῶν	ὑπαρχόντων	προσποιούμενος αὑτῷ εἶναι, καὶ ἃ
[1, 23]	βουλήσεται οὖν μᾶλλον ὑπὸ τῶν	συνειδότων	αὑτῷ ὅτι ἄξιός ἐστι τιμῆς
[1, 5]	ὀλίγων τε ὡσαύτως. Ἐπί τε	ποτῶν	καὶ σιτίων ὡσαύτως· πολλῶν τε
[1, 28]	ὁ μήτε πάντας καὶ πάντως	σκώπτων	μήτ´ {αὖ{ τὸς} ἄγροικος ὤν.
[1, 32]	τῆς φρονήσεώς ἐστι τὸ τῶν	βελτίστων	ἐφίεσθαι καὶ τούτων προαιρετικὸν εἶναι
[1, 27]	καὶ πρὸς πάντας λέγων καὶ	πράττων	ἃ ἔτυχεν, ὁ δὲ καταπεπληγμένος
[1, 31]	τοιαῦτα, ὁ ἄρα ταῦτα μὴ	πράττων	ἀδικεῖ αὑτόν. Εἰς οὐθένα γὰρ
[1, 31]	βλάπτει αὐτὸς αὑτὸν τὰ φαῦλα	πράττων,	καὶ ἑκών γε ταῦτα πράττει,
[1, 31]	ταῦτά ἐστιν δίκαια, ὁ μὴ	πράττων	ταῦτα ἀδικεῖ· καὶ εἰ πρὸς
[1, 2]	καὶ τὴν τύχην τῆς γενέσεως	αὐτῶν	αἰτίαν εἶναι. Ἀπὸ τύχης γὰρ
[1, 20]	μὴ ἀγόμενος, ὥστε εἰς ὑπερβολὴν	αὐτῶν	ἀπολαύων πάντα τἆλλα ποιεῖσθαι πάρεργα,
[1, 5]	αὔξουσι τὴν ἀνδρείαν. Ὑπὸ τῶν	αὐτῶν	ἄρα καὶ αὔξεται καὶ φθείρεται
[1, 2]	(δοκιμάζεται γὰρ τῇ τοῦ σπουδαίου	αὐτῶν	ἕκαστον χρήσει, οὐ τῇ τοῦ
[1, 32]	δὲ φρόνησις ὥσπερ ἀρχιτέκτων τις	αὐτῶν	ἐστίν· ὅπως γὰρ αὕτη προστάξει,
[1, 32]	ὡσαύτως καὶ τὰς αἰσθήσεις ἑτέρας	αὐτῶν	ἡ φύσις ἀπέδωκεν (ψόφον μὲν
[1, 16]	δέοι ἂν πρότερον διανοηθῆναι ὑπὲρ	αὐτῶν	καὶ βουλεύσασθαι, εἶθ´ ὅταν ἡμῖν
[1, 32]	περὶ ποῖα, καὶ περὶ ἑκάστης	αὐτῶν,	ὅτι εἰ πράττοιμεν κατὰ τὸν
[1, 19]	φατέον ἀνδρείους εἶναι· ἐὰν γὰρ	αὐτῶν	τὸ πάθος ἀφαιρεθῇ, οὐκέτι εἰσὶν
[1, 16]	ἢ ὅτι βέλτιον οὕτως. ἐξ	αὐτῶν	τῶν συμβαινόντων, ὁποῖ´ ἂν φαίνηται
[1, 2]	ἕνεκεν καὶ τὰ ἄλλα. Πάλιν	αὐτῶν	τῶν τελῶν βέλτιον ἀεὶ τὸ
[1, 31]	τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ὁ βίος	αὐτῶν,	ὥστε καὶ τὸ δίκαιον τὸ
[1, 31]	Εἰς οὐθένα γὰρ ἄλλον τῶν	τοιούτων	ἀδικημάτων ἡ ἀναφορὰ ἐστίν. Ἀλλὰ
[1, 19]	ἄτοπον φαίνεται. Οὐδένα οὖν τῶν	τοιούτων	ἀνδρεῖον θετέον εἶναι· τὸν {ὁ}
[1, 20]	ὥστε μηδ´ ὑπὸ μιᾶς τῶν	τοιούτων	ἡδονῶν μηθὲν πάσχειν (ὁ μὲν
[1, 20]	πράττοντα σώφρονα Ὅστις γὰρ τῶν	τοιούτων	ἡδονῶν τῆς ὑπερβολῆς ἀπέχεται ἢ
[1, 8]	ἔνδειαν· πρὸς μεσότητα ἄρα τῶν	τοιούτων	καθ´ ἃ ἐπαινετοὶ λεγόμεθα ἡ
[1, 20]	ἀνδριάντα ἤ τι ἄλλο τῶν	τοιούτων,	καὶ δὴ οὗτος ἀκόλαστος, ὁμοίως
[1, 6]	{καὶ} ἐπὶ τῶν ἄλλων τῶν	τοιούτων.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ' Μετὰ τοίνυν τοῦτο
[1, 31]	φιλίαν ἢ ἄλλο τι τῶν	τοιούτων·	ὁ δ´ ἀντικαταλλαττόμενός τι ἀνθ´
[1, 31]	καλλωπίζονται καὶ σεμνύνονται ἐπὶ τῶν	τοιούτων,	ὅτι φασὶν ἐξόν μοι ἴσον
[1, 20]	ἢ δι´ ἄλλο τι τῶν	τοιούτων,	οὐ σώφρων. Οὐδὲ γὰρ τἆλλα
[1, 5]	οὐδ´ ὅλως κατά τι τῶν	τοιούτων	οὐθέν. Οὐδὲ δὴ τὸ ἄλογον,
[1, 15]	ἢ ἀποκτείνῃ ἤ τι τῶν	τοιούτων	ποιήσῃ μηδὲν προδιανοηθείς, ἄκοντά φαμεν
[1, 3]	ἢ εἴ τι ἄλλο τῶν	τοιούτων.	Τούτων δὲ τὰ ἐν ψυχῇ
[1, 3]	καὶ ἐπ´ ἀκοῆς καὶ τῶν	τοιούτων.	Ὧν ἄρα καὶ {ἡ} χρῆσις
[1, 32]	φθορᾷ ἐστίν. Βουλευόμεθα γὰρ ὑπὲρ	τούτων	ἃ ἐφ´ ἡμῖν ἐστιν καὶ
[1, 2]	τέλη. Καὶ ὅσα οὕτως ἔχει,	τούτων	ἀεὶ τὸ τέλος βέλτιον, οἷον
[1, 16]	τῇ διανοίᾳ, οὐδὲ βουλεύονται ὑπὲρ	τούτων·	ἀλλ´ ἐν οἷς ἤδη ἀόριστόν
[1, 7]	δυνάμεις ἕξεις· ὥστε δῆλον ὅτι	τούτων	ἄν τι εἴη ἀρετή. Πάθη
[1, 31]	ἀδικεῖν ἐν τοῖς τοιούτοις ἐστίν,	τούτων	δὲ μηθὲν ἐνδέχεται πρὸς αὑτὸν
[1, 3]	εἴ τι ἄλλο τῶν τοιούτων.	Τούτων	δὲ τὰ ἐν ψυχῇ βέλτιστα.
[1, 32]	τὸν λόγον τῶν αἰσθητῶν ἐστίν.	Τούτων	δὴ διωρισμένων, μετὰ ταῦτα λεκτέον
[1, 31]	ἔλαττον· τὸ δέ γε μέσον	τούτων	δίκαιον ἐστί. Τὸ δὲ μέσον
[1, 19]	ὁ γὰρ αὐτὸς ἐφ´ ἑκάστῳ	τούτων	διορισμὸς ἁρμόσει. Οὗ γὰρ ἀφαιρουμένου
[1, 2]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β' Ἐπεὶ δ´ ὑπὲρ	τούτων	διώρισται, πειραθῶμεν λέγειν τἀγαθὸν ποσαχῶς
[1, 31]	οὗ ἕνεκα. Ὅταν δὲ μηθὲν	τούτων	εἰδὼς πράξῃ τι ἄδικον, ἄδικος
[1, 21]	τὴν ἔλλειψιν· ὁ μέσος ἂν	τούτων	εἴη καὶ πρᾶος καὶ ἐπαινετός.
[1, 16]	γινόμενα, ἀναγκαῖον {δὴ} συνδυαζομένων τινῶν	τούτων	εἶναι τὴν προαίρεσιν. Ἐπεὶ οὖν
[1, 1]	οὐδ´ εἴ τινες πρότερον ὑπὲρ	τούτων	εἰρήκασιν. Πρῶτος μὲν οὖν ἐνεχείρησεν
[1, 26]	πάντως καὶ πανταχῇ. Οὐδέτερος δὴ	τούτων	ἐπαινετός, ὁ δέ γε σεμνὸς
[1, 4]	μὴ ἔστιν ὁρμή, οὐδ´ ἐνέργεια	τούτων	ἔσται· οὐκ ἔοικεν δὲ εἶναι
[1, 16]	Ἐπεὶ οὖν ἡ προαίρεσις οὐθὲν	τούτων	ἐστίν, ἆρά γέ ἐστιν τὸ
[1, 32]	ὑπόληψις, περὶ τί δὴ ἕκαστον	τούτων	ἐστίν. Ἡ μὲν οὖν ἐπιστήμη
[1, 23]	αὐτοῖς, μικρόψυχοι. Ὁ ἄρα μέσος	τούτων	ἐστὶν ὃς μήτε ἐλάττονος τιμῆς
[1, 20]	Μεσότης μὲν οὖν ἂν εἴη	τούτων·	ἔστιν δὲ ἡ σωφροσύνη περὶ
[1, 7]	εἰρωνείας· ἡ ἄρα μεσότης ἡ	τούτων	ἡ ἀλήθεια ἐστίν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η'
[1, 2]	γάρ ἐστιν ἄλλο τι χωρὶς	τούτων	ἡ εὐδαιμονία, ἀλλὰ ταῦτα. Ἀλλ´
[1, 25]	{τοιοῦτος} ἀλλὰ μέσος τίς ἐστι	τούτων.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙϚ Σεμνότης δέ ἐστιν
[1, 7]	δυνάμεις δὲ καθ´ ἃς παθητικοὶ	τούτων	λεγόμεθα, οἷον καθ´ ἃς δυνατοί
[1, 4]	εἴη αἰτία· τῆς δὲ ψυχῆς	τούτων	μὲν τῶν μορίων οὐθὲν αἴτιον
[1, 8]	ἐστὶν ἡ ἀρετὴ τῶν παθῶν	τούτων	μεσότης, τὰ δὲ πάθη ἤτοι
[1, 19]	πολεμίους οὐκ ἀνδρεῖος· ἐὰν γὰρ	τούτων	μηθὲν ὑπάρχῃ, οὐχ ὑπομένει. Διὸ
[1, 22]	δὲ οὗτοι ψεκτοί. Ἔστι δὲ	τούτων	ὁ μὲν κατ´ ἔλλειψιν ὁ
[1, 28]	ὁ δ´ εὐτράπελος ἀνὰ μέσον	τούτων,	ὁ μήτε πάντας καὶ πάντως
[1, 32]	τοῦ φρονίμου, καὶ οὐκ ἄνευ	τούτων·	οὐ γὰρ ἂν χωρίσαις τὸν
[1, 16]	προαίρεσις. Ἐπεὶ οὖν καθ´ ἕκαστον	τούτων	οὐθέν ἐστιν ἡ προαίρεσις, ταῦτα
[1, 1]	καὶ ἐπὶ πλεῖον εἶπεν ὑπὲρ	τούτων,	οὐκ ὀρθῶς δὲ οὐδ´ οὗτος.
[1, 27]	καὶ ὁ αἰδήμων μεσότης τις	τούτων.	Οὔτε γὰρ ἅπαντα καὶ πάντως,
[1, 29]	ὁ δὲ φίλος ἀνὰ μέσον	τούτων·	οὔτε γὰρ πλείω τῶν ὑπαρχόντων
[1, 4]	λίαν δόξειεν ἂν οἰκεῖον εἶναι	τούτων	οὔτε μακρὰν ἀπέχον. Οἷον ἐπειδήπερ
[1, 2]	καὶ τὴν ὑγίειαν, σκόπει τί	τούτων	πάντων βέλτιστον· βέλτιστον δέ ἐστιν
[1, 32]	ἴσως ἐστὶν φιλοσόφου καὶ περὶ	τούτων	παρεπισκοπεῖν ὅσα ἐν τῷ αὐτῷ
[1, 30]	εἰδέναι. Ὁ δὲ ἀληθὴς οὐδέτερον	τούτων	ποιήσει. Οὔτε γὰρ προσποιήσεται πλείω
[1, 32]	τὸ τῶν βελτίστων ἐφίεσθαι καὶ	τούτων	προαιρετικὸν εἶναι καὶ πρακτικὸν ἀεί,
[1, 1]	τί δεῖ αὐτοὺς λέγειν ὑπὲρ	τούτων.	Πρῶτον μὲν οὖν ἰδεῖν δεῖ
[1, 22]	ἐπαινετός, μέσος τις ἂν εἴη	τούτων.	Τίς οὖν ἐστίν; Ὁ ἀναλίσκων
[1, 19]	ὁ ὢν θαρραλέος, οὗτος ἀνδρεῖος.	Τούτων	τοίνυν διωρισμένων σκεπτέον ἂν εἴη,
[1, 2]	αὐτὴν τὴν εὐδαιμονίαν τὴν ἐκ	τούτων	τῶν ἀγαθῶν οὖσαν συγκρίνων πρὸς
[1, 21]	πρᾶος. Καὶ ἡ πραότης δὲ	τούτων	τῶν παθῶν μεσότης ἂν εἴη.
[1, 16]	ὑπερβολῇ ἁμαρτία, ἐφ´ ἑκάτερα δὲ	τούτων	φερόμεθα δι´ ἡδονὴν καὶ λύπην·
[1, 26]	δέ γε σεμνὸς ἀνὰ μέσον	τούτων	ὢν ἐπαινετός· οὔτε γὰρ πρὸς
[1, 20]	ἀγόμενος, ὥστε εἰς ὑπερβολὴν αὐτῶν	ἀπολαύων	πάντα τἆλλα ποιεῖσθαι πάρεργα, καὶ
[1, 21]	ὑπερβάλλων ἐπαινετός, ἀλλ´ ὁ μέσως	ἔχων	πρὸς ταῦτα, οὗτος πρᾶος. Καὶ
[1, 20]	ἀνὴρ σώφρων ἔσται ὁ οὕτως	ἔχων	ὥστε μηδ´ ὑπὸ μιᾶς τῶν
[1, 10]	αἱ πράξεις γεγενημέναι ἔκ τινων	ἀρχῶν,	δῆλον ὅτι, ἐπειδὴ αἱ πράξεις
[1, 10]	οὕτως καὶ τὰ ἐκ τῶν	ἀρχῶν	ἔχει. Ἐναργέστερον δ´ ἔστι κατιδεῖν
[1, 32]	ἀρχὰς καὶ τὰ ἐκ τῶν	ἀρχῶν	ἤδη δεικνύμενα, περὶ ἃ ἡ
[1, 10]	ἐστιν ἄνθρωπος οὐσίας, ἔκ τινων	ἀρχῶν	καὶ τῶν πράξεων ὧν πράττει
[1, 10]	γεννητικά. Γεννητικὰ δὲ ἐκ τῶν	ἀρχῶν,	οἷον τὸ δένδρον ἐκ τοῦ
[1, 20]	τοιοῦτος ἀναίσθητος) ἀλλ´ ἤδη ὁ	πάσχων	καὶ μὴ ἀγόμενος, ὥστε εἰς
[1, 13]	ἀψύχοις. Ἑκάστοις γάρ ἐστι τῶν	ἀψύχων	οἰκεῖος τόπος ἀποδεδομένος, τῷ μὲν
[1, 10]	γὰρ ἂν ἄλλο; Οὔτε γὰρ	ἀψύχων	οὐθὲν λέγομεν πράττειν οὔτε τῶν
[1, 4]	ὄντας, ὥστε δῆλον ὅτι τῶν	ἐμψύχων	ἐστὶ τὸ τρέφεθαι· εἰ δὲ
[1, 4]	τὸ τρέφεθαι· εἰ δὲ τῶν	ἐμψύχων,	ἡ ψυχὴ ἂν εἴη αἰτία·
[1, 10]	οὐθὲν λέγομεν πράττειν οὔτε τῶν	ἐμψύχων	τῶν ἄλλων ἔξω ἀνθρώπων. Δῆλον
[1, 16]	δὲ ἐν οὐδενὶ τῶν ἄλλων	ζῴων	ἐστίν. Ὄρεξις μὲν δὴ οὐκ