| Chapitre |
|---|
| [4] |
γὰρ
παύσῃ
σὺ
Κλεινίου
μεμνημένος;
|
Αν |
δὲ
μὴ
ὀνομάζω,
ἧττόν
τί |
| [5] |
ὄντα
ἀλλήλοις
πάντα
καλὰ
εἶναι;
|
Αν |
νὴ
Δί᾿
ἔφη,
πρὸς
τὰ |
| [3] |
λελήθοι
ἀκροώμενόν
γε
αὐτῶν
ὀλίγου
|
ἀν᾿ |
ἑκάστην
ἡμέραν;
Οἶσθά
τι
οὖν |
| [6] |
τὸ
μέντοι
μοι
δοκοῦν
εἴποιμ᾿
|
ἄν. |
Αλλ᾿
ὃ
δοκεῖ,
τοῦτ᾿
ἔφη. |
| [3] |
Αλλὰ
γῆν
πολλὴν
κέκτησαι;
Ισως
|
ἄν, |
ἔφη,
Αὐτολύκῳ
τούτῳ
ἱκανὴ
γένοιτο |
| [6] |
τῶν
ἀνωφελεστάτων.
Οὐκοῦν
καὶ
οὕτως
|
ἄν, |
ἔφη,
θεῶν
ἐπιμελοίμην·
ἄνωθεν
μέν |
| [4] |
τούτου
δὲ
ὁ
Νικήρατος,
Ακούοιτ᾿
|
ἄν, |
ἔφη,
καὶ
ἐμοῦ
ἃ
ἔσεσθε |
| [3] |
ταῦτα
τὰ
ἔπη;
Καὶ
πῶς
|
ἄν, |
ἔφη,
λελήθοι
ἀκροώμενόν
γε
αὐτῶν |
| [4] |
ὡς
πολλοῦ
ἄξιά
ἐστιν.
Ακούοιτ᾿
|
ἄν, |
ἔφη
ὁ
Καλλίας,
ἐμοῦ
πρῶτον. |
| [6] |
εἶπε·
Τῷ
μὲν
ἐλεγχομένῳ
οἶμαι
|
ἄν, |
ἔφη,
πρέπειν
συριγμόν.
Τοιούτων
δὲ |
| [6] |
ὁ
Σωκράτης
ὀνομάσας
αὐτόν,
Εχοις
|
ἄν, |
ἔφη,
ὦ
Ερμόγενες,
εἰπεῖν
ἡμῖν |
| [4] |
δυνάμενος
ποιεῖν
ἐπιθυμεῖν
ἀλλήλων,
οὗτος
|
ἄν |
μοι
δοκεῖ
καὶ
πόλεις
δύνασθαι |
| [8] |
τὴν
Αἰδῶ
νομίζουσι.
Δοκοῦμεν
δ᾿
|
ἄν |
μοι
πάντες
ὁμόλογοι
γενέσθαι
περὶ |
| [4] |
συμφέροντα
εἰς
τὸ
ἀρέσκειν
διδάσκοι
|
ἄν; |
Πάνυ
μὲν
οὖν.
Αμείνων
δ᾿ |
| [4] |
ποιῶ,
ἀλλὰ
μάλα
φιλοκινδύνως
ὑπομένω,
|
ἄν |
ποθέν
τι
ἐλπίζω
λήψεσθαι.
Αλλ᾿ |
| [6] |
ὁ
Σωκράτης,
Ω
Καλλία,
ἔχοις
|
ἄν |
τι,
ἔφη,
ἀνδρὶ
ἐλεγχομένῳ
βοηθῆσαι; |
| [8] |
ταῖς
καλαῖς
πράξεσι,
συνάχθεσθαι
δὲ
|
ἄν |
τι
σφάλμα
προσπίπτῃ,
τότε
δ᾿ |
| [6] |
καὶ
τοὺς
σοὺς
λόγους
ἡδύνεσθαι
|
ἄν |
τι
ὑπὸ
τῶν
φθόγγων,
ἄλλως |
| [8] |
τοῦ
ἐραστοῦ.
Καὶ
σκοπῶν
δ᾿
|
ἄν |
τις
εὕροι
ἐκ
μὲν
τῶν |
| [8] |
ἐστίν,
οὐ
μέντοι,
ὥς
γ᾿
|
ἄν |
τις
οἰηθείη,
διὰ
τοῦτο
καὶ |
| [6] |
ἂν
τρίχα,
μὴ
ὅτι
λόγον
|
ἄν |
τις
παρείρειε;
Καὶ
ὁ
Σωκράτης, |
| [8] |
τῷ
ποτέρως
παιδὶ
φιληθέντι
μᾶλλον
|
ἄν |
τις
πιστεύσειεν
ἢ
χρήματα
ἢ |
| [2] |
ἔφη
ὁ
Σωκράτης.
Καὶ
πόθεν
|
ἄν |
τις
τοῦτο
τὸ
χρῖμα
λάβοι; |
| [6] |
δείπνου
ἐργάσομαι.
Καὶ
ῥᾳδίως
γ᾿
|
ἂν |
ἃ
μὴ
δεῖ
λέγειν,
ἔφη, |
| [8] |
δὲ
ἀνθρώπου
ἱδρυμένου,
Ερωτος,
μὴ
|
{ἂν} |
ἀμνημονῆσαι,
ἄλλως
τε
καὶ
ἐπειδὴ |
| [4] |
γάμους
ἐπιτηδείους
συνάγειν,
καὶ
πολλοῦ
|
ἂν |
ἄξιος
εἶναι
καὶ
πόλεσι
καὶ |
| [3] |
Εγὼ
μὲν
τοίνυν,
ἔφη,
ἥδιστ᾿
|
ἂν |
ἀπολάβοιμι
παρὰ
Καλλίου
τὴν
ὑπόσχεσιν. |
| [2] |
θαρρῶν
διδασκέτω
ὅ
τι
βούλοιτ᾿
|
ἂν |
αὐτῇ
ἐπισταμένῃ
χρῆσθαι.
Καὶ
ὁ |
| [4] |
ὡς
μόλις
αὐτὰ
καὶ
{ἐγὼ
|
ἂν} |
αὐτὸς
εὑρίσκω·
ὅμως
δὲ
περίεστί |
| [4] |
ἂν
δύνωμαι
καὶ
ἐφ᾿
οἷς
|
ἂν |
αὐτοὺς
μάρτυρας
ποιήσωμαι
ἑκὼν
οὐδὲν |
| [4] |
ἀριθμοῦντας
χρυσίον
θαυμάζει,
ἀλλ᾿
οἳ
|
ἂν |
αὐτῷ
ἀρέσκωσι
τούτοις
συνὼν
διατελεῖ. |
| [5] |
εὐθὺς
τὰς
ὄψεις
ὁρᾶν
ἃ
|
ἂν |
βούλωνται·
ἡ
δὲ
ὑψηλὴ
ῥὶς |
| [2] |
κάτω
πρὸς
τὰ
ἄνω,
ἀζήμιος
|
ἂν |
γενέσθαι.
Καὶ
ὁ
Καλλίας
εἶπεν· |
| [8] |
εἴρηκεν
ὡς
καὶ
στράτευμα
ἀλκιμώτατον
|
ἂν |
γένοιτο
ἐκ
παιδικῶν
τε
καὶ |
| [8] |
αὐτὸν
τἆλλα
ῥᾳδιουργεῖν·
ὃς
δ᾿
|
ἂν |
γιγνώσκῃ
ὅτι
ἂν
μὴ
καλὸς |
| [2] |
μὴ
ὅτι
λέγειν
τι
δυνησόμεθα·
|
ἂν |
δὲ
ἡμῖν
οἱ
παῖδες
μικραῖς |
| [8] |
μέμφονται
καὶ
μισοῦσι
τῶν
ἐρωμένων·
|
ἂν |
δὲ
καὶ
ἀμφότερα
στέρξωσι,
τὸ |
| [8] |
εὐφραινομένους
διατελεῖν,
ὅταν
ὑγιαίνοντες
συνῶσιν,
|
ἂν |
δὲ
κάμῃ
ὁπότερος
οὖν,
πολὺ |
| [4] |
ἔργον
μέγ᾿
ἐστὶ
καὶ
ἀνεγεῖραι.
|
ἂν |
δέ
ποτε
καὶ
ἀφροδισιάσαι
τὸ |
| [3] |
Αλλὰ
λανθάνει
σε
ὅτι
οὐκ
|
ἂν |
δέξαιο
τὰ
βασιλέως
χρήματα
ἀντὶ |
| [5] |
ἢ
εὖ
πεφυκότα
πρὸς
ἃ
|
ἂν |
δεώμεθα,
καὶ
ταῦτ᾿
ἔφη
ὁ |
| [4] |
καλὸς
καὶ
ἡσυχίαν
ἔχων
πάντ᾿
|
ἂν |
διαπράξαιτο.
Εγὼ
γοῦν
καίπερ
εἰδὼς |
| [4] |
ἔοικας,
εἰ
τοῦτο
γένοιτο,
νομίζεις
|
ἂν |
διαφθαρῆναι
αὐτόν;
Ναὶ
μὰ
Δί᾿ |
| [4] |
καλός
εἰμι,
ὡς
οἴομαι,
ὑμεῖς
|
ἂν |
δικαίως
ἀπάτης
δίκην
ὑπέχοιτε·
οὐδενὸς |
| [2] |
βούληται
τῇ
ἀρετῇ
διαφέρειν}
ὃς
|
ἂν |
δοκῇ
αὐτῷ
ἱκανώτατος
εἶναι
εἰς |
| [4] |
παρ᾿
ἄλλου
λαμβάνοιμι,
ἥδιον
δ᾿
|
ἂν |
δουλεύοιμι
ἢ
ἐλεύθερος
εἴην,
εἴ |
| [1] |
τις;
Οὔτε
γὰρ
ἔγωγε
σπουδάσαι
|
ἂν |
δυναίμην
μᾶλλον
ἤπερ
ἀθάνατος
γενέσθαι, |
| [8] |
πάντοθεν
γοῦν
φέρων
ὅ
τι
|
ἂν |
δύνηται
πλείονος
ἄξιον
ποιεῖ
τὸν |
| [4] |
αὖ
παρέχομαι,
εὐφημῶ
τε
ὅσα
|
ἂν |
δύνωμαι
καὶ
ἐφ᾿
οἷς
ἂν |
| [9] |
τοιοῦτόν
τι
ἐποίησεν
ὡς
πᾶς
|
ἂν |
ἔγνω
ὅτι
ἀσμένη
ἤκουσε·
καὶ |
| [4] |
οἶδ᾿
ὅτι
καὶ
νυνὶ
θᾶττον
|
ἂν |
ἐγὼ
καὶ
σιωπῶν
πείσαιμι
τὸν |
| [9] |
αὐτὴν
ὁ
Διόνυσος,
ἐπιχορεύσας
ὥσπερ
|
ἂν |
εἴ
τις
φιλικώτατα
ἐκαθέζετο
ἐπὶ |
| [8] |
καὶ
τῶν
παιδικῶν
ὃς
μὲν
|
ἂν |
εἰδῇ
ὅτι
ὁ
τοῦ
εἴδους |
| [4] |
Πάνυ
μὲν
οὖν.
Αμείνων
δ᾿
|
ἂν |
εἴη,
ἔφη,
ὁ
ἑνὶ
δυνάμενος |
| [4] |
ἔλεξεν
ὁ
Σωκράτης·
Οὐκοῦν
λοιπὸν
|
ἂν |
εἴη
ἡμῖν
ἃ
ἕκαστος
ὑπέσχετο |
| [3] |
τούτῳ
ἱκανὴ
γένοιτο
ἐγκονίσασθαι.
Ακουστέον
|
ἂν |
εἴη
καὶ
σοῦ.
Τί
γὰρ |
| [2] |
Λύκων
εἶπεν·
Οὐκοῦν
νέοις
μὲν
|
ἂν |
εἴη
ταῦτα·
ἡμᾶς
δὲ
τοὺς |
| [4] |
τῶν
ἐν
τοῖς
σατυρικοῖς
αἴσχιστος
|
ἂν |
εἴην.
{ὁ
δὲ
Σωκράτης
καὶ |
| [6] |
ἐπαινοῦντι
μᾶλλον
ἢ
λοιδορουμένῳ
δικαίως
|
ἂν |
εἰκάζοι
μέ
τις.
Καὶ
νῦν |
| [4] |
τῶν
ἄλλων
ἁπάντων
μᾶλλον
δεξαίμην
|
ἂν |
εἶναι
ἢ
Κλεινίου
ἑνὸς
ὄντος· |
| [4] |
καὶ
ἐμοῦ
ἃ
ἔσεσθε
βελτίονες,
|
ἂν |
ἐμοὶ
συνῆτε.
ἴστε
γὰρ
δήπου |
| [4] |
δ᾿
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
οὐκ
|
ἂν |
ἐπιτρέψαις;
Καὶ
ὃς
εἶπεν·
Οὐ |
| [8] |
οὖν
σοι
ἡ
πόλις
ταχὺ
|
ἂν |
ἐπιτρέψειεν
αὑτήν,
εἰ
βούλει,
εὖ |
| [4] |
ἔργα
τοῦ
μαστροποῦ·
καὶ
ὅσα
|
ἂν |
ἐρωτῶ,
μὴ
ὀκνεῖτε
ἀποκρίνεσθαι,
ἵνα |
| [8] |
καὶ
ὀρεχθῇ
τις
σώματος,
μηδενὸς
|
ἂν |
ἔτι
καλοῦ
κἀγαθοῦ
τοῦτον
τυχεῖν, |
| [4] |
ἥδεσθαι
ποιῶν
ἕκαστα
αὐτῶν
οὐκ
|
ἂν |
εὐξαίμην,
ἧττον
δέ·
οὕτω
μοι |
| [8] |
νῦν
καλὰ
ἔργα
οὐ
πάντ᾿
|
ἂν |
εὕροι
τις
ἕνεκα
ἐπαίνου
ὑπὸ |
| [8] |
τε
καὶ
ἐραστῶν.
Τούτους
γὰρ
|
ἂν |
ἔφη
οἴεσθαι
μάλιστα
αἰδεῖσθαι
ἀλλήλους |
| [9] |
καὶ
τοὺς
παρόντας
ἅπαντας
συνομόσαι
|
ἂν |
ἦ
μὴν
τὸν
παῖδα
καὶ |
| [2] |
Καὶ
ἐγὼ
μέν,
ἔφη,
πάνυ
|
ἂν |
ἡδέως,
ὦ
Συρακόσιε,
μάθοιμι
τὰ |
| [4] |
δύναιτο
ἀποδεικνύναι,
οὐχ
οὗτος
παντελῶς
|
ἂν |
ἤδη
ἀγαθὸς
μαστροπὸς
εἴη;
Σαφῶς |
| [4] |
εὐχομένου
πρὸς
τοὺς
θεοὺς
ὅπου
|
ἂν |
ᾖς
διδόναι
καρποῦ
μὲν
ἀφθονίαν, |
| [4] |
πλαστικὸς
ἢ
ζωγραφικὸς
ἦν,
οὐδὲν
|
ἂν |
ἧττον
ἐκ
τοῦ
εἰδώλου
ἢ |
| [2] |
ἔφη,
καὶ
μὴν
ἔγωγε
ἡδέως
|
ἂν |
θεῴμην
Πείσανδρον
τὸν
δημηγόρον
μανθάνοντα |
| [3] |
ἔπη
μαθεῖν·
καὶ
νῦν
δυναίμην
|
ἂν |
Ιλιάδα
ὅλην
καὶ
Οδύσσειαν
ἀπὸ |
| [8] |
Οὐρανίᾳ
ἁγνότεραι,
οἶδα.
Εἰκάσαις
δ᾿
|
ἂν |
καὶ
τοὺς
ἔρωτας
τὴν
μὲν |
| [4] |
πράττοντες
ἐκποδὼν
ἀπέρχονται,
οἳ
δ᾿
|
ἂν |
κακόν
τι
λάβωσι,
γενεαλογοῦσι
τὴν |
| [4] |
γεγένηται
διὰ
τὸ
ὅ
τι
|
ἂν |
καλὸν
ἴδῃ
μηδέποτε
ἐπιλανθάνεσθαι.
ἔναγχος |
| [8] |
ἂν
παρά
τι
ποιήσῃ
μήτ᾿
|
ἂν |
καμὼν
ἀμορφότερος
γένηται,
μειωθῆναι
ἂν |
| [4] |
χρήματα
ἡδὺ
κτῆμα
ἥδιον
μὲν
|
ἂν |
Κλεινίᾳ
τὰ
ὄντα
διδοίην
ἢ |
| [4] |
σοι,
ἔφη,
ἀποδιδόασιν
ὅ
τι
|
ἂν |
λάβωσι;
Μὰ
τὸν
Δί᾿
ἔφη, |
| [7] |
ὡς
ῥᾷστα
διάγοιεν,
ἡμεῖς
δ᾿
|
ἂν |
μάλιστα
εὐφραινοίμεθα
θεώμενοι
αὐτούς·
ὅπερ |
| [7] |
ἐπειδὴ
πάντες
ἐπιθυμοῦμεν
λέγειν,
νῦν
|
ἂν |
μάλιστα
καὶ
ἅμα
ᾄσαιμεν;
Καὶ |
| [4] |
δύναιτο
ἐξεργάζεσθαι
ὧν
προστατοίη,
δικαίως
|
ἂν |
μέγα
φρονοίη
ἐπὶ
τῇ
τέχνῃ |
| [4] |
ἂν
ὁρμῶμαι
οὔθ᾿
ὅ
τι
|
ἂν |
μέλλω
πράττειν.
Διὰ
δὲ
τὸ |
| [2] |
καρπογονίαν.
Οὕτω
δὲ
καὶ
ἡμεῖς
|
ἂν |
μὲν
ἁθρόον
τὸ
ποτὸν
ἐγχεώμεθα, |
| [1] |
κάλλος
εἶναι,
ἄλλως
τε
καὶ
|
ἂν |
μετ᾿
αἰδοῦς
καὶ
σωφροσύνης,
καθάπερ |
| [4] |
δούλῳ
χρῆται
οὔτε
οἱ
ἄνθρωποι,
|
ἂν |
μὴ
δανείσῃς,
ὀργίζονται.
Αλλὰ
μὰ |
| [8] |
πείρας·
ἡ
δ᾿
ἀληθὴς
ἀνδραγαθία,
|
ἂν |
μὴ
θεὸς
βλάπτῃ,
ἀεὶ
ἐν |
| [8] |
ὃς
δ᾿
ἂν
γιγνώσκῃ
ὅτι
|
ἂν |
μὴ
καλὸς
κἀγαθὸς
ᾖ,
οὐ |
| [2] |
μέντοι
γυναῖκες
ἄλλως
τε
καὶ
|
ἂν |
νύμφαι
τύχωσιν
οὖσαι,
ὥσπερ
ἡ |
| [7] |
εἶναι·
νῦν
γοῦν
σκοπῶ
ὅπως
|
ἂν |
ὁ
μὲν
παῖς
ὅδε
ὁ |
| [8] |
σώματος
κρεμάμενον
διὰ
τί
ἀντιφιλήσειεν
|
ἂν |
ὁ
παῖς;
Πότερον
ὅτι
ἑαυτῷ |
| [7] |
Ωραι
καὶ
Νύμφαι
γράφονται,
πολὺ
|
ἂν |
οἶμαι
αὐτούς
γε
ῥᾷον
διάγειν |
| [4] |
νυκτὸς
οὔθ᾿
ἡμέρας
οὔθ᾿
ὅποι
|
ἂν |
ὁρμῶμαι
οὔθ᾿
ὅ
τι
ἂν |
| [8] |
αὐτῇ;
Ναὶ
μὰ
Δί᾿
ἔφη,
|
ἂν |
ὁρῶσί
γέ
σε
μὴ
τῷ |
| [4] |
περὶ
πάντων
τῶν
ἀνθρωπίνων.
ὅστις
|
ἂν |
οὖν
ὑμῶν
βούληται
ἢ
οἰκονομικὸς |
| [8] |
Πρὸς
δὲ
τούτοις
πιστεύοι
μήτ᾿
|
ἂν |
παρά
τι
ποιήσῃ
μήτ᾿
ἂν |
| [7] |
οὐδὲ
ταῦτα
δύναμαι
γνῶναι
τίν᾿
|
ἂν |
παράσχοι.
Οὐδὲ
μὴν
τό
γε |
| [4] |
μὲν
τοὺς
ἄλλους
δύνασαι
δικαίους
|
{ἂν} |
ποιεῖν
αὐτούς,
πρὸς
δὲ
σαυτὸν |
| [3] |
δὲ
οἶδ᾿
ὅτι
καὶ
πάνυ
|
ἂν |
πολλὰ
χρήματα
λαμβάνοιμι,
εἰ
βουλοίμην |
| [4] |
ἐπὶ
τῇ
τέχνῃ
καὶ
δικαίως
|
ἂν |
πολὺν
μισθὸν
λαμβάνοι;
ἐπεὶ
δὲ |
| [4] |
ἐκείνῳ
ἢ
ἀναπαυοίμην,
καὶ
κινδυνεύοιμ᾿
|
ἂν |
πρὸ
ἐκείνου
ἥδιον
ἢ
ἀκίνδυνος |
| [4] |
τὸ
παρὸν
ἀρκεῖ
ὥστε
αἷς
|
ἂν |
προσέλθω
ὑπερασπάζονταί
με
διὰ
τὸ |
| [4] |
ἄπιστον.
Εκεῖνο
μέντοι
ἔγωγε
ἡδέως
|
ἂν |
πυθοίμην,
πῶς
αὐτοὺς
θεραπεύων
οὕτω |
| [4] |
ἄρχειν
ἐθέλοι.
Καὶ
γὰρ
πονοίην
|
ἂν |
ῥᾷον
ἐκείνῳ
ἢ
ἀναπαυοίμην,
καὶ |
| [5] |
τοῦ
ἀποδάκνειν
ἕνεκα
πεποίηται,
πολὺ
|
ἂν |
σὺ
μεῖζον
ἢ
ἐγὼ
ἀποδάκοις. |
| [4] |
μαστροπεύῃ
ἀρέσκοντα
τοῦτον
ἀποδεικνύναι
οἷς
|
ἂν |
συνῇ;
Πάνυ
μὲν
οὖν,
ἔφασαν. |
| [4] |
ὀκνεῖτε
ἀποκρίνεσθαι,
ἵνα
εἰδῶμεν
ὅσα
|
ἂν |
συνομολογῶμεν.
Καὶ
ὑμῖν
οὕτω
δοκεῖ; |
| [8] |
εἴδει
τοῦ
ἐρωμένου
χρώμενον
μᾶλλον
|
ἂν |
ταῦτα
πάντα
τῷ
τὴν
ψυχὴν |
| [3] |
ἐξηγοῦ
ποίων
λόγων
ἁπτόμενοι
μάλιστ᾿
|
ἂν |
ταῦτα
ποιοῖμεν.
Εγὼ
μὲν
τοίνυν, |
| [4] |
ὄμνυμι
πάντας
θεοὺς
μὴ
ἑλέσθαι
|
ἂν |
τὴν
βασιλέως
ἀρχὴν
ἀντὶ
τοῦ |
| [1] |
πατέρα
αὐτοῦ.
Οἶμαι
οὖν
πολὺ
|
ἂν |
τὴν
κατασκευήν
μοι
λαμπροτέραν
φανῆναι |
| [8] |
ἂν
καμὼν
ἀμορφότερος
γένηται,
μειωθῆναι
|
ἂν |
τὴν
φιλίαν;
Οἷς
γε
μὴν |
| [8] |
εἶναι
κράτιστον,
τοῦτον
ταῖς
μεγίσταις
|
ἂν |
τιμαῖς
περιέπειν;
Εἰ
οὖν
βούλει |
| [4] |
προαγορεύω
μὴ
ἅπτεσθαί
μου
πρὶν
|
ἂν |
τὸ
γένειον
τῇ
κεφαλῇ
ὁμοίως |
| [2] |
θυμοειδεῖς
ἵππους
κτωμένους.
Νομίζουσι
γάρ,
|
ἂν |
τοὺς
τοιούτους
δύνωνται
κατέχειν,
ῥᾳδίως |
| [6] |
μεταξὺ
τοῦ
ὑμᾶς
λέγειν
οὐδ᾿
|
ἂν |
τρίχα,
μὴ
ὅτι
λόγον
ἄν |
| [4] |
φαῦλον
ἔργον
ὁποῖον
οὐκ
ἀρκοῦσαν
|
ἂν |
τροφὴν
ἐμοὶ
παρέχοι.
Καὶ
γὰρ |
| [5] |
ἤδη
οἱ
ἐμοὶ
ὀφθαλμοὶ
καλλίονες
|
ἂν |
τῶν
σῶν
εἴησαν.
Πῶς
δή; |
| [8] |
μὲν
γὰρ
τίς
μισεῖν
δύναιτ᾿
|
ἂν |
ὑφ᾿
οὗ
εἰδείη
καλός
τε |
| [4] |
αὐτοῦ
πιστεύῃ
μηδὲ
διανοηθῆναι
μηδένα
|
ἂν |
φιλῆσαι
αὐτόν.
Νὴ
Δί᾿
ἔφη |
| [1] |
ἐννοήσας
τις
τὰ
γιγνόμενα
ἡγήσατ᾿
|
ἂν |
φύσει
βασιλικόν
τι
κάλλος
εἶναι, |
| [8] |
συναπομαραίνεσθαι,
ἡ
δὲ
ψυχὴ
ὅσονπερ
|
ἂν |
χρόνον
ἴῃ
ἐπὶ
τὸ
φρονιμώτερον |
| [8] |
δὲ
τοῦ
σώματος
ὀρεγόμενος
εἰκότως
|
ἂν |
ὥσπερ
πτωχὸς
περιέποιτο.
Αεὶ
γάρ |
| [8] |
ἃ
δεῖ
καὶ
πράττειν
δικαίως
|
ἂν |
ὥσπερ
Χείρων
καὶ
Φοῖνιξ
ὑπ᾿ |
| [2] |
ὅταν
μὲν
ὁ
θεὸς
αὐτὰ
|
ἄγαν |
ἁθρόως
ποτίζῃ,
οὐ
δύναται
ὀρθοῦσθαι |
| [2] |
ἐν
στέγῃ
γυμνάσομαι,
ὅταν
δὲ
|
ἄγαν |
καῦμα
ᾖ,
ἐν
σκιᾷ;
ἢ |
| [4] |
ἔγωγε
καὶ
πάνυ
οἰκτίρω
τῆς
|
ἄγαν |
χαλεπῆς
νόσου.
ὅμοια
γάρ
μοι |
| [3] |
καθ᾿
ἓν
συμμίγνυται
τῇ
ἀδικίᾳ.
|
Επειδὰν |
τοίνυν
καὶ
ὑμῶν
ἕκαστος
εἴπῃ |
| [4] |
Καλλίου
τούτου
τοῦ
πλουσιωτάτου
ῥιγοῦν·
|
ἐπειδάν |
γε
μὴν
ἐν
τῇ
οἰκίᾳ |
| [4] |
μεμνήσῃ
διακριθῆναι
περὶ
τοῦ
κάλλους,
|
ἐπειδὰν |
οἱ
προκείμενοι
λόγοι
περιέλθωσι.
Κρινάτω |
| [4] |
μὰ
Δί᾿
ἔφη,
οὐ
νῦν.
|
Εὰν |
γὰρ
ταῦτα
δύνωμαι,
σεσαγμένος
δὴ |
| [4] |
Επὶ
δὲ
κρόμυον
ποτῷ
ὄψον.
|
Εὰν |
οὖν
ἐνέγκῃ
τις
κρόμμυον,
αὐτίκα |
| [2] |
τοῦτον
εἷλετο,
νῦν
δ᾿
αὖ,
|
ἐαν |
βούληται
τῇ
ἀρετῇ
διαφέρειν}
ὃς |
| [2] |
τῇ
πόλει
τὴν
ὀρχηστρίδα
εἰπεῖν,
|
ἐὰν |
διδῶσιν
αὐτῷ
Αθηναῖοι
χρήματα,
ποιήσειν |
| [8] |
ἔργα.
Λακεδαιμόνιοι
δὲ
οἱ
νομίζοντες,
|
ἐὰν |
καὶ
ὀρεχθῇ
τις
σώματος,
μηδενὸς |
| [3] |
σοφίαν.
Καὶ
ἐπιδείξω
γε,
ἔφη,
|
ἐὰν |
καὶ
ὑμεῖς
ἅπαντες
εἰς
μέσον |
| [1] |
καὶ
σοφὰ
λέγειν,
νῦν
δέ,
|
ἐὰν |
παρ᾿
ἐμοὶ
ἦτε,
ἐπιδείξω
ὑμῖν |
| [4] |
καὶ
εὔχῃ
μηδέποτε
πλουτεῖν,
καὶ
|
ἐάν |
τι
ὄναρ
ἀγαθὸν
ἴδῃς,
τοῖς |
| [8] |
ὁμοίως
αἰδοῦνται
τοὺς
παρόντας
ἀπολείπειν.
|
Θεὰν |
γὰρ
οὐ
τὴν
Αναίδειαν
ἀλλὰ |
| [1] |
παγκράτιον
ἧκεν
ἄγων
ἐπὶ
τὴν
|
θέαν. |
Ως
δὲ
ἡ
ἱπποδρομία
ἔληξεν, |
| [9] |
ὄντως
καλὸν
μὲν
τὸν
Διόνυσον,
|
ὡραίαν |
δὲ
τὴν
Αριάδνην,
οὐ
σκώπτοντας |
| [4] |
πάνυ
ἐξειργασμένον.
Τίνα
ταύτην;
Τὴν
|
προαγωγείαν, |
ἔφη.
Καὶ
ὃς
μάλα
ἀχθεσθεὶς |
| [8] |
ἀπολείπειν.
Θεὰν
γὰρ
οὐ
τὴν
|
Αναίδειαν |
ἀλλὰ
τὴν
Αἰδῶ
νομίζουσι.
Δοκοῦμεν |
| [4] |
πολὺ
δεινότερα
τῶν
ἀπορωτάτων·
δι᾿
|
ἔνδειαν |
μὲν
γὰρ
δήπου
οἱ
μὲν |
| [4] |
δικαιοτέρους
γε
εἰκὸς
εἶναι
τοὺς
|
εὐτέλειαν |
μᾶλλον
ἢ
πολυχρηματίαν
σκοποῦντας.
Οἷς |
| [8] |
ἐν
ταῖς
πράξεσι
λαμπροτέραν
τὴν
|
εὔκλειαν |
συμπαρέχεται.
~Οὗτος
μὲν
δὴ
ὁ |
| [4] |
κακόν
τι
λάβωσι,
γενεαλογοῦσι
τὴν
|
συγγένειαν |
καὶ
οὐδέποτέ
μου
ἀπολείπονται.
Εἶεν· |
| [8] |
ῥώμην
τε
καὶ
καρτερίαν
καὶ
|
ἀνδρείαν |
καὶ
σωφροσύνην.
Τὸ
δὲ
τοιούτων |
| [3] |
δυναίμην
ἂν
Ιλιάδα
ὅλην
καὶ
|
Οδύσσειαν |
ἀπὸ
στόματος
εἰπεῖν.
Εκεῖνο
δ᾿ |
| [3] |
Πότερον
τέχνην
τινὰ
βαναυσικὴν
ἢ
|
καλοκἀγαθίαν |
διδάσκων;
Εἰ
καλοκἀγαθία
ἐστὶν
ἡ |
| [8] |
κοσμήσειν,
ἀλλ᾿
ἱκανὸς
γενήσεσθαι
δι᾿
|
ἀνδραγαθίαν |
καὶ
φίλους
εὖ
ποιεῖν
καὶ |
| [1] |
οὐδὲ
νομίζεται
εἰς
τὴν
ἐμὴν
|
οἰκίαν |
δεῖπνον
προσφέρεσθαι.
Καὶ
ἅμα
λέγων |
| [4] |
ἐφοβούμην
μή
τίς
μου
τὴν
|
οἰκίαν |
διορύξας
καὶ
τὰ
χρήματα
λάβοι |
| [1] |
ἀπῄει
εἰς
τὴν
ἐν
Πειραιεῖ
|
οἰκίαν· |
συνείπετο
δὲ
αὐτῷ
καὶ
Νικήρατος. |
| [4] |
εἰσὶ
δέ
τινες
οἳ
πρὸς
|
φιλίαν |
ἄγουσι;
Πάνυ
μὲν
οὖν.
Οὐκοῦν |
| [8] |
ἀμορφότερος
γένηται,
μειωθῆναι
ἂν
τὴν
|
φιλίαν; |
Οἷς
γε
μὴν
κοινὸν
τὸ |
| [8] |
καὶ
ἥρωες
τὴν
τῆς
ψυχῆς
|
φιλίαν |
περὶ
πλείονος
ἢ
τὴν
τοῦ |
| [8] |
δὲ
τούτου
ἀνάγκη
καὶ
τὴν
|
φιλίαν |
συναπομαραίνεσθαι,
ἡ
δὲ
ψυχὴ
ὅσονπερ |
| [8] |
κἀγαθὸς
ᾖ,
οὐ
καθέξει
τὴν
|
φιλίαν, |
τοῦτον
προσήκει
μᾶλλον
ἀρετῆς
ἐπιμελεῖσθαι. |
| [4] |
μὴ
φήσῃ
τις
ἡμᾶς
πρὸς
|
Καλλίαν |
ἐλθόντας
ἡδυπαθεῖν.
Μηδαμῶς,
ἔφη,
ὦ |
| [8] |
ὁ
δ᾿
Αὐτόλυκος
κατεθεᾶτο
τὸν
|
Καλλίαν. |
Καὶ
ὁ
Καλλίας
δὲ
παρορῶν |
| [4] |
εἰργασμένῳ;
Οἶδα
μέν,
ἔφη,
σε
|
Καλλίαν |
τουτονὶ
προαγωγεύσαντα
τῷ
σοφῷ
Προδίκῳ, |
| [8] |
τῶν
σωμάτων
ἐπιπέμπειν,
τὴν
δ᾿
|
Οὐρανίαν |
τῆς
ψυχῆς
τε
καὶ
τῆς |
| [4] |
οἴκῳ
τὸν
πλοῦτον
καὶ
τὴν
|
πενίαν |
ἔχειν
ἀλλ᾿
ἐν
ταῖς
ψυχαῖς. |
| [4] |
μεγίστην
χάριν
οἶδα
ὅτι
μοι
|
Κλεινίαν |
ἀναφαίνουσιν.
ἄξιόν
γε
μὴν
ἡμῖν |
| [4] |
καλὸς
εἶναι.
Νῦν
γὰρ
ἐγὼ
|
Κλεινίαν |
ἥδιον
μὲν
θεῶμαι
ἢ
τἆλλα |
| [4] |
εἰρῆσθαι,
οὗτος
καὶ
πεφιληκέναι
τὸν
|
Κλεινίαν· |
οὗ
ἔρωτος
οὐδέν
ἐστι
δεινότερον |
| [6] |
τοὺς
συνόντας,
τοῦτ᾿
ἐγὼ
κρίνω
|
παροινίαν. |
Οἶσθ᾿
οὖν,
ἔφη,
ὅτι
καὶ |
| [2] |
καὶ
θάλλοντα
ἀφικνεῖται
εἰς
τὴν
|
καρπογονίαν. |
Οὕτω
δὲ
καὶ
ἡμεῖς
ἂν |
| [4] |
τοῖς
φίλοις
καὶ
ἐπιδεικνύω
τὴν
|
ἀφθονίαν |
καὶ
μεταδίδωμι
τῷ
βουλομένῳ
τοῦ |
| [4] |
ἂν
ᾖς
διδόναι
καρποῦ
μὲν
|
ἀφθονίαν, |
φρενῶν
δὲ
ἀφορίαν.
Εἶεν,
ἔφη |
| [4] |
Σωκράτης,
ἀλλ᾿
ἄλλην
που
δόξαν
|
γελοίαν |
κίνδυνος
ἡμῖν
προσλαβεῖν.
ὄψον
μὲν |
| [8] |
πᾶσιν
ἐπιδεικνυμένου
ῥώμην
τε
καὶ
|
καρτερίαν |
καὶ
ἀνδρείαν
καὶ
σωφροσύνην.
Τὸ |
| [4] |
καρποῦ
μὲν
ἀφθονίαν,
φρενῶν
δὲ
|
ἀφορίαν. |
Εἶεν,
ἔφη
ὁ
Καλλίας·
σὺ |
| [8] |
ἀποδεῖξαι,
οὐδέ
γε
ἀναισχυντίαν
καὶ
|
ἀκρασίαν |
παρεχόμενον
ἐγκρατῆ
καὶ
αἰδούμενον
τὸν |
| [8] |
ὁπότερος
οὖν,
πολὺ
συνεχεστέραν
τὴν
|
συνουσίαν |
ἔχειν,
καὶ
ἀπόντων
ἔτι
μᾶλλον |
| [4] |
εἶναι
τοὺς
εὐτέλειαν
μᾶλλον
ἢ
|
πολυχρηματίαν |
σκοποῦντας.
Οἷς
γὰρ
μάλιστα
τὰ |
| [8] |
τὸν
συνόντα
ἀποδεῖξαι,
οὐδέ
γε
|
ἀναισχυντίαν |
καὶ
ἀκρασίαν
παρεχόμενον
ἐγκρατῆ
καὶ |
| [1] |
Εἰς
καλόν
γε
ὑμῖν
συντετύχηκα·
|
ἑστιᾶν |
γὰρ
μέλλω
Αὐτόλυκον
καὶ
τὸν |
| [2] |
γὰρ
ἔγωγε
τήνδε
τὴν
ὀρχηστρίδα
|
ἐφεστηκυῖαν |
καὶ
τροχούς
τινα
αὐτῇ
προσφέροντα. |
| [3] |
εἰ
συνδειπνοῖμεν,
ἐπιδείξειν
τὴν
αὑτοῦ
|
σοφίαν. |
Καὶ
ἐπιδείξω
γε,
ἔφη,
ἐὰν |
| [2] |
ἔτι
καλλίων
φαίνεται
ἢ
ὅταν
|
ἡσυχίαν |
ἔχῃ;
Καὶ
ὁ
Χαρμίδης
εἶπεν· |
| [7] |
καὶ
τροχοὺς
μιμουμένους
ἥδιον
ἢ
|
ἡσυχίαν |
ἔχοντας
τοὺς
καλοὺς
καὶ
ὡραίους |
| [4] |
λέγοντα·
ὁ
δὲ
καλὸς
καὶ
|
ἡσυχίαν |
ἔχων
πάντ᾿
ἂν
διαπράξαιτο.
Εγὼ |
| [4] |
αἱρούμενοι.
Εγὼ
γοῦν
μετὰ
Κλεινίου
|
κἂν |
διὰ
πυρὸς
ἰοίην·
οἶδα
δ᾿ |
| [2] |
ἰσοφόρα
ἔχειν
ὥστε
δοκεῖς
ἐμοί,
|
κἂν |
εἰ
τοῖς
ἀγορανόμοις
ἀφισταίης
ὥσπερ |
| [8] |
ἀπεργάζονται
ὡς
καὶ
μετὰ
ξένων
|
κἂν |
μὴ
ἐν
τῇ
αὐτῇ
{πόλει} |
| [2] |
Αθηναῖοι
χρήματα,
ποιήσειν
πάντας
Αθηναίους
|
τολμᾶν |
ὁμόσε
ταῖς
λόγχαις
ἰέναι;
Καὶ |
| [4] |
προσετάττετο
μὲν
ἀεί
τί
μοι
|
δαπανᾶν |
ὑπὸ
τῆς
πόλεως,
ἀποδημῆσαι
δὲ |
| [4] |
ὁ
Σωκράτης,
ἀλλ᾿
ἄλλην
που
|
δόξαν |
γελοίαν
κίνδυνος
ἡμῖν
προσλαβεῖν.
ὄψον |
| [2] |
ἀλλὰ
παντὶ
διαπονῶν
τῷ
σώματι
|
πᾶν |
ἰσόρροπον
ποιεῖν;
ἢ
ἐπ᾿
ἐκείνῳ |
| [2] |
ὅ
τι
κινοίη
τοῦ
σώματος
|
ἅπαν |
τῆς
φύσεως
γελοιότερον·
ὅτι
δ᾿ |
| [2] |
ἐπῄνουν
ὡς
ἐν
τῇ
ὀρχήσει
|
ἅπαν |
τὸ
σῶμα
γυμνάζοι,
κελεύσας
τὴν |
| [4] |
οὖν,
ἔφασαν.
ὡς
δ᾿
ἅπαξ
|
εἶπαν |
Πάνυ
μὲν
οὖν,
τοῦτο
πάντες |
| [3] |
τι
ἢ
εὐφραίνειν
ἀλλήλους;
Εντεῦθεν
|
εἶπαν |
πολλοί·
Σὺ
τοίνυν
ἡμῖν
ἐξηγοῦ |
| [3] |
γε
αὐτῶν
ὀλίγου
ἀν᾿
ἑκάστην
|
ἡμέραν; |
Οἶσθά
τι
οὖν
ἔθνος,
ἔφη, |
| [1] |
φιλοφρονεστέρως
ἔχουσι
καὶ
τὴν
φωνὴν
|
πρᾳοτέραν |
ποιοῦνται
καὶ
τὰ
σχήματα
εἰς |
| [8] |
βλάπτῃ,
ἀεὶ
ἐν
ταῖς
πράξεσι
|
λαμπροτέραν |
τὴν
εὔκλειαν
συμπαρέχεται.
~Οὗτος
μὲν |
| [1] |
πολὺ
ἂν
τὴν
κατασκευήν
μοι
|
λαμπροτέραν |
φανῆναι
εἰ
ἀνδράσιν
ἐκκεκαθαρμένοις
τὰς |
| [8] |
δὲ
κάμῃ
ὁπότερος
οὖν,
πολὺ
|
συνεχεστέραν |
τὴν
συνουσίαν
ἔχειν,
καὶ
ἀπόντων |
| [2] |
τοῦ
καιροῦ
τὴν
γαστέρα
ἔχων
|
μετριωτέραν |
βούλομαι
ποιῆσαι
αὐτήν;
ἢ
οὐκ |
| [4] |
πάσας
τὰς
νύκτας.
Νὴ
τὴν
|
Ηραν, |
ἔφη
ὁ
Σωκράτης,
εὐτύχημά
γέ |
| [4] |
Ο
δὲ
Καλλίας,
Νὴ
τὴν
|
Ηραν, |
ἔφη,
τά
τε
ἄλλα
ζηλῶ |
| [8] |
ὁ
Ερμογένης
εἶπε·
Νὴ
τὴν
|
Ηραν, |
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
ἄλλα
τέ |
| [9] |
συνεξιὼν
ἐπιστραφεὶς
εἶπε·
Νὴ
τὴν
|
Ηραν, |
ὦ
Σώκρατες,
καλός
γε
κἀγαθὸς |
| [5] |
ἀλλ᾿
ἐᾷ
εὐθὺς
τὰς
ὄψεις
|
ὁρᾶν |
ἃ
ἂν
βούλωνται·
ἡ
δὲ |
| [5] |
δεόμεθα;
Δῆλον,
ἔφη,
ὅτι
τοῦ
|
ὁρᾶν. |
Οὕτω
μὲν
τοίνυν
ἤδη
οἱ |
| [4] |
τὸ
μέλλον,
ἑαυτοῖς
δὲ
μὴ
|
προορᾶν |
τὸ
ἐπιόν.
Οὗτος
μὲν
δὴ |
| [8] |
οὐδὲν
θαυμαστὸν
εἰ
καὶ
τὸ
|
ὑπερορᾶν |
ἐγγίγνεται
αὐτῷ
τοῦ
ἐραστοῦ.
Καὶ |
| [8] |
οὐκ
ἀνάγκη
τούτους
ἡδέως
μὲν
|
προσορᾶν |
ἀλλήλους,
εὐνοϊκῶς
δὲ
διαλέγεσθαι,
πιστεύειν |
| [7] |
ὁ
μὲν
λύχνος
διὰ
τὸ
|
λαμπρὰν |
φλόγα
ἔχειν
φῶς
παρέχει,
τὸ |
| [1] |
δ᾿
ὁ
γελωτοποιὸς
κρούσας
τὴν
|
θύραν |
εἶπε
τῷ
ὑπακούσαντι
εἰσαγγεῖλαι
ὅστις |
| [8] |
ὁ
χρημάτων
γε
ἀπεμπολῶν
τὴν
|
ὥραν |
τί
μᾶλλον
στέρξει
τὸν
πριάμενον |
| [4] |
οὕτως
ἀναμὶξ
ἔσκωψάν
τε
καὶ
|
ἐσπούδασαν. |
Ο
δὲ
Καλλίας,
Σὸν
μέρος, |
| [2] |
Ορχήσομαι
νὴ
Δία.
Ενταῦθα
δὴ
|
ἐγέλασαν |
ἅπαντες.
Καὶ
ὁ
Σωκράτης
μάλα |
| [1] |
λέγειν.
ὡς
δὲ
οὐδὲ
τότε
|
ἐγέλασαν |
ἐπ᾿
αὐτῷ,
ἐν
τῷ
μεταξὺ |
| [3] |
Επὶ
μαστροπείᾳ,
εἶπεν.
Επεὶ
δὲ
|
ἐγέλασαν |
ἐπ᾿
αὐτῷ,
Υμεῖς
μὲν
γελᾶτε, |
| [4] |
τισι
δοκῶ
εἶναι.
ἔνθα
δὴ
|
ἀνεγέλασαν |
ἅπαντες,
νομίζοντες
τὰ
ὄντα
εἰρηκέναι |
| [4] |
δικαιοτέρους
δύνασαι
ποιεῖν,
ἐγὼ
πρὸς
|
πᾶσαν |
ἀρετὴν
δικαιότερος
σοῦ
εἰμι
ἄγων |
| [4] |
τῷ
κάλλει
μέγα
φρονῶ.
Λέγε,
|
ἔφασαν. |
Εἰ
μὲν
τοίνυν
μὴ
καλός |
| [4] |
ἂν
συνῇ;
Πάνυ
μὲν
οὖν,
|
ἔφασαν. |
Οὐκοῦν
ἓν
μέν
τί
ἐστιν |
| [4] |
καὶ
ἐσθῆτος;
Πάνυ
μὲν
οὖν,
|
ἔφασαν. |
Οὐκοῦν
καὶ
τόδε
ἐπιστάμεθα,
ὅτι |
| [4] |
δοκεῖ;
ἔφη.
Πάνυ
μὲν
οὖν,
|
ἔφασαν. |
ὡς
δ᾿
ἅπαξ
εἶπαν
Πάνυ |
| [9] |
τὴν
παῖδα
ὑπ᾿
ἀλλήλων
φιλεῖσθαι.
|
Εῴκεσαν |
γὰρ
οὐ
δεδιδαγμένοις
τὰ
σχήματα |
| [3] |
παῖς
καὶ
ᾖσεν.
ἔνθα
δὴ
|
ἐπῄνεσαν |
μὲν
ἅπαντες·
ὁ
δὲ
Χαρμίδης |
| [2] |
ὄρχησιν.
Καὶ
πρῶτον
μὲν
ὅτι
|
ἐπῄνεσαν |
ὡς
ὁ
παῖς
σὺν
τοῖς |
| [2] |
συμβολαί,
πάλιν
ἐδείπνει.
~Ως
δ᾿
|
ἀφῃρέθησαν |
αἱ
τράπεζαι
καὶ
ἔσπεισάν
τε |
| [1] |
οἱ
δ᾿
ἄλλοι,
ὥσπερ
εἰκός,
|
κατεκλίθησαν. |
Εὐθὺς
μὲν
οὖν
ἐννοήσας
τις |
| [9] |
ὁ
βακχεῖος
ῥυθμός.
ἔνθα
δὴ
|
ἠγάσθησαν |
τὸν
ὀρχηστοδιδάσκαλον.
Εὐθὺς
μὲν
γὰρ |
| [4] |
ὅστις
καὶ
πολλοῖς;
ἐνταῦθα
μέντοι
|
ἐσχίσθησαν, |
καὶ
οἱ
μὲν
εἶπον
Δῆλον |
| [1] |
φανερὸς
ἦν,
εἰ
μὴ
ἕψοιντο,
|
συνηκολούθησαν. |
Επειτα
δὲ
αὐτῷ
οἱ
μὲν |
| [5] |
ὀφθαλμοὶ
καλλίονες
ἂν
τῶν
σῶν
|
εἴησαν. |
Πῶς
δή;
Οτι
οἱ
μὲν |
| [5] |
ἀντιπροσενεγκεῖν
τῷ
Κριτοβούλῳ,
ὡς
μὴ
|
ἐξαπατηθείησαν |
οἱ
κριταί,
καὶ
τῷ
νικήσαντι |
| [5] |
εἴπερ
γε
τοῦ
ὀσφραίνεσθαι
ἕνεκεν
|
ἐποίησαν |
ἡμῖν
ῥῖνας
οἱ
θεοί.
Οἱ |
| [2] |
δ᾿
ἀφῃρέθησαν
αἱ
τράπεζαι
καὶ
|
ἔσπεισάν |
τε
καὶ
ἐπαιάνισαν,
ἔρχεται
αὐτοῖς |
| [2] |
τράπεζαι
καὶ
ἔσπεισάν
τε
καὶ
|
ἐπαιάνισαν, |
ἔρχεται
αὐτοῖς
ἐπὶ
κῶμον
Συρακόσιός |
| [8] |
ἐπὶ
τὸν
βάρβαρον
σὺν
Ιάκχῳ
|
ἐστράτευσαν, |
καὶ
νῦν
ἐν
τῇ
ἑορτῇ |
| [9] |
ἀπιόντας,
οἱ
μὲν
ἄγαμοι
γαμεῖν
|
ἐπώμνυσαν, |
οἱ
δὲ
γεγαμηκότες
ἀναβάντες
ἐπὶ |
| [5] |
ἐν
ἀψύχοις
πολλοῖς.
Οἶδα
γοῦν
|
οὖσαν |
καὶ
ἀσπίδα
καλὴν
καὶ
ξίφος |
| [3] |
Επεὶ
δὲ
ἅπαντες
ἡσθέντες
ὅτι
|
ἤκουσαν |
αὐτοῦ
φωνήσαντος
προσέβλεψαν,
ἤρετό
τις |
| [4] |
ὁρῶ
φαῦλον
ἔργον
ὁποῖον
οὐκ
|
ἀρκοῦσαν |
ἂν
τροφὴν
ἐμοὶ
παρέχοι.
Καὶ |
| [4] |
ὄροφοι,
στρωμνήν
γε
μὴν
οὕτως
|
ἀρκοῦσαν |
ἔχω
ὥστ᾿
ἔργον
μέγ᾿
ἐστὶ |
| [4] |
εἰς
τὸ
ἀρέσκειν
ἐκ
τοῦ
|
πρέπουσαν |
ἔχειν
σχέσιν
καὶ
τριχῶν
καὶ |
| [4] |
τὴν
σχολὴν
ἀεὶ
ὁρᾶτέ
μοι
|
παροῦσαν, |
ὥστε
καὶ
θεᾶσθαι
τὰ
ἀξιοθέατα |
| [6] |
λεγόμενα.
Καὶ
ὁ
Καλλίας
ἔφη·
|
Οταν |
οὖν
ὁ
Αντισθένης
ὅδ᾿
ἐλέγχῃ |
| [4] |
πολὺ
πλέον
διαφέρει
πρὸς
ἡδονήν,
|
ὅταν |
ἀναμείνας
τὸ
δεηθῆναι
προσφέρωμαι
ἢ |
| [6] |
ἀνδρὶ
ἐλεγχομένῳ
βοηθῆσαι;
Εγωγ᾿
ἔφη.
|
ὅταν |
γὰρ
ὁ
αὐλὸς
φθέγγηται,
παντάπασι |
| [2] |
ὀρθοῦσθαι
οὐδὲ
ταῖς
αὔραις
διαπνεῖσθαι·
|
ὅταν |
δ᾿
ὅσῳ
ἥδεται
τοσοῦτον
πίνῃ, |
| [2] |
χειμῶνος
μὲν
ἐν
στέγῃ
γυμνάσομαι,
|
ὅταν |
δὲ
ἄγαν
καῦμα
ᾖ,
ἐν |
| [4] |
παρακαλοῦσί
με
ἐπὶ
ταῦτα
προθύμωσ,
|
ὅταν |
δέ
τι
κακὸν
λάβωσι,
φεύγουσιν |
| [6] |
ὅταν
λέγητ᾿
ἔφη.
Οὐκ
ἀλλ᾿
|
ὅταν |
διαλίπωμεν.
Η
οὖν
λέληθέ
σε |
| [4] |
τροφὴν
ἐμοὶ
παρέχοι.
Καὶ
γὰρ
|
ὅταν |
ἡδυπαθῆσαι
βουληθῶ,
οὐκ
ἐκ
τῆς |
| [2] |
σχήμασιν
ἔτι
καλλίων
φαίνεται
ἢ
|
ὅταν |
ἡσυχίαν
ἔχῃ;
Καὶ
ὁ
Χαρμίδης |
| [6] |
ἡμᾶς
λυπεῖς
σιωπῶν;
Η
καὶ
|
ὅταν |
λέγητ᾿
ἔφη.
Οὐκ
ἀλλ᾿
ὅταν |
| [2] |
Ω
Σώκρατες,
ἐμὲ
μὲν
παρακάλει,
|
ὅταν |
μέλλῃς
μανθάνειν
ὀρχεῖσθαι,
ἵνα
σοι |
| [2] |
γῇ
φυομένων.
καὶ
γὰρ
ἐκεῖνα,
|
ὅταν |
μὲν
ὁ
θεὸς
αὐτὰ
ἄγαν |
| [4] |
οὐ
χρὴ
ποιεῖν,
οἷς
ἐγὼ
|
ὅταν |
μὲν
πείθωμαι,
οὐδέποτέ
μοι
μεταμέλει· |
| [4] |
πάντες
εἰδότες
ὅτι
γελωτοποιός
εἰμι,
|
ὅταν |
μέν
τι
ἀγαθὸν
ἔχωσι,
παρακαλοῦσί |
| [4] |
ἀναμείνας
τὸ
δεηθῆναι
προσφέρωμαι
ἢ
|
ὅταν |
τινὶ
τῶν
τιμίων
χρῶμαι,
ὥσπερ |
| [8] |
προσπίπτῃ,
τότε
δ᾿
εὐφραινομένους
διατελεῖν,
|
ὅταν |
ὑγιαίνοντες
συνῶσιν,
ἂν
δὲ
κάμῃ |
| [1] |
αὐτό.
Πρῶτον
μὲν
γάρ,
ὥσπερ
|
ὅταν |
φέγγος
τι
ἐν
νυκτὶ
φανῇ, |
| [2] |
θεῴμην
Πείσανδρον
τὸν
δημηγόρον
μανθάνοντα
|
κυβιστᾶν |
εἰς
τὰς
μαχαίρας,
ὃς
νῦν |
| [7] |
μοι
τὸ
μὲν
εἰς
μαχαίρας
|
κυβιστᾶν |
κινδύνου
ἐπίδειγμα
εἶναι,
ὃ
συμποσίῳ |
| [3] |
ἐμοῦ
ἐπιμέλονται.
Ενταῦθα
τοίνυν
πάντες
|
προσέβλεψαν |
αὐτῷ,
καὶ
πολλοὶ
ἅμα
ἤροντο |
| [3] |
ἡσθέντες
ὅτι
ἤκουσαν
αὐτοῦ
φωνήσαντος
|
προσέβλεψαν, |
ἤρετό
τις
αὐτόν·
Αλλ᾿
ἐπὶ |
| [4] |
οὗτοι
μὲν
δὴ
οὕτως
ἀναμὶξ
|
ἔσκωψάν |
τε
καὶ
ἐσπούδασαν.
Ο
δὲ |
| [2] |
αὐτούς.
Καὶ
ὁ
Σωκράτης
εἶπεν·
|
Εν |
πολλοῖς
μέν,
ὦ
ἄνδρες,
καὶ |
| [4] |
τὸ
δίκαιόν
σοι
δοκοῦσιν
ἔχειν;
|
Εν |
ταῖς
ψυχαῖς,
ἔφη.
Κἄπειτα
σὺ |
| [8] |
στέρξει
τὸν
πριάμενον
ἢ
ὁ
|
ἐν |
ἀγορᾷ
πωλῶν
καὶ
ἀποδιδόμενος;
Οὐ |
| [5] |
τὸ
καλὸν
εἶναι
ἢ
καὶ
|
ἐν |
ἄλλῳ
τινί;
Εγὼ
μὲν
ναὶ |
| [4] |
θεῶμαι
ἢ
τἆλλα
πάντα
τὰ
|
ἐν |
ἀνθρώποις
καλά·
τυφλὸς
δὲ
τῶν |
| [5] |
δέ
γε
βερώτα.
Πότερον
οὖν
|
ἐν |
ἀνθρώπῳ
μόνον
νομίζεις
τὸ
καλὸν |
| [7] |
ὂν
φῶς
μὲν
οὐ
ποιεῖ,
|
ἐν |
αὑτῷ
δὲ
ἄλλα
ἐμφαινόμενα
παρέχεται· |
| [5] |
ἐν
ἵππῳ
καὶ
βοὶ※
καὶ
|
ἐν |
ἀψύχοις
πολλοῖς.
Οἶδα
γοῦν
οὖσαν |
| [8] |
ἔσεσθαι
καὶ
ἐν
Ελλησι
καὶ
|
ἐν |
βαρβάροις,
πῶς
οὐκ
οἴει
αὐτόν, |
| [2] |
πάσχειν
ἅπερ
καὶ
τὰ
τῶν
|
ἐν |
γῇ
φυομένων.
καὶ
γὰρ
ἐκεῖνα, |
| [2] |
πυκνὰ
ἐπιψακάζωσιν,
ἵνα
καὶ
ἐγὼ
|
ἐν |
Γοργιείοις
ῥήμασιν
εἴπω,
οὕτως
οὐ |
| [2] |
τούτου
ὄζουσιν·
ἐλαίου
δὲ
τοῦ
|
ἐν |
γυμνασίοις
ὀσμὴ
καὶ
παροῦσα
ἡδίων |
| [8] |
τε
καὶ
ὀνομαστὸς
ἔσεσθαι
καὶ
|
ἐν |
Ελλησι
καὶ
ἐν
βαρβάροις,
πῶς |
| [8] |
σαφῶς
καὶ
ἀποτελεῖται
ἡ
εὐχὴ
|
ἐν |
ᾗ
αἰτούμεθα
τὴν
θεὸν
ἐπαφρόδιτα |
| [4] |
δοκεῖ
μοί
γ᾿
ἔφη,
ὡς
|
ἐν |
ἡμῖν
αὐτοῖς
εἰρῆσθαι,
οὗτος
καὶ |
| [2] |
Ταῦτα
δὲ
καὶ
ἐπιδεικνὺς
ὡς
|
ἐν |
θαύματι
ἀργύριον
ἐλάμβανεν.
Επεὶ
δὲ |
| [8] |
ὀνομασθεὶς
ὁ
Γανυμήδης
ἀλλ᾿
ἡδυγνώμων
|
ἐν |
θεοῖς
τετίμηται.
Αλλὰ
μήν,
ὦ |
| [5] |
ναὶ
μὰ
Δί᾿
ἔφη,
καὶ
|
ἐν |
ἵππῳ
καὶ
βοὶ※
καὶ
ἐν |
| [8] |
καὶ
ἀξιεραστοτέρα
γίγνεται.
Καὶ
μὴν
|
ἐν |
μὲν
τῇ
τῆς
μορφῆς
χρήσει |
| [4] |
δὲ
οὐ
δύνανται
ποιῆσαι,
ἀλλ᾿
|
ἐν |
μισθωταῖς
οἰκοῦσι;
Καὶ
ἀνάσχου
μέντοι, |
| [1] |
γάρ,
ὥσπερ
ὅταν
φέγγος
τι
|
ἐν |
νυκτὶ
φανῇ,
πάντων
προσάγεται
τὰ |
| [2] |
ἄνδρες,
καὶ
ἄλλοις
δῆλον
καὶ
|
ἐν |
οἷς
δ᾿
ἡ
παῖς
ποιεῖ |
| [7] |
ὀρχοῖντο
πρὸς
τὸν
αὐλὸν
σχήματα
|
ἐν |
οἷς
Χάριτές
τε
καὶ
Ωραι |
| [2] |
δεήσει
με
συγγυμναστὴν
ζητεῖν,
οὐδ᾿
|
ἐν |
ὄχλῳ
πρεσβύτην
ὄντα
ἀποδύεσθαι,
ἀλλ᾿ |
| [1] |
πατέρα
αὐτοῦ
ἀπῄει
εἰς
τὴν
|
ἐν |
Πειραιεῖ
οἰκίαν·
συνείπετο
δὲ
αὐτῷ |
| [2] |
ὅσον
ἔδει
ῥιπτεῖν
ὕψος
ὡς
|
ἐν |
ῥυθμῷ
δέχεσθαι
αὐτούς.
Καὶ
ὁ |
| [2] |
ὅταν
δὲ
ἄγαν
καῦμα
ᾖ,
|
ἐν |
σκιᾷ;
ἢ
τόδε
γελᾶτε,
εἰ |
| [2] |
οἴκημα
ἐνιδρῶσαι,
καὶ
χειμῶνος
μὲν
|
ἐν |
στέγῃ
γυμνάσομαι,
ὅταν
δὲ
ἄγαν |
| [1] |
ἀξιομνημόνευτα
εἶναι,
ἀλλὰ
καὶ
τὰ
|
ἐν |
ταῖς
παιδιαῖς.
Οἷς
δὲ
παραγενόμενος |
| [8] |
ἂν
μὴ
θεὸς
βλάπτῃ,
ἀεὶ
|
ἐν |
ταῖς
πράξεσι
λαμπροτέραν
τὴν
εὔκλειαν |
| [4] |
δὲ
ἄνθρωποι,
ὦ
Καλλία,
πότερον
|
ἐν |
ταῖς
ψυχαῖς
ἢ
ἐν
τῷ |
| [4] |
καὶ
τὴν
πενίαν
ἔχειν
ἀλλ᾿
|
ἐν |
ταῖς
ψυχαῖς.
Ορῶ
γὰρ
πολλοὺς |
| [8] |
καὶ
μετὰ
ξένων
κἂν
μὴ
|
ἐν |
τῇ
αὐτῇ
{πόλει}
ταχθῶσι
τῷ |
| [4] |
ἧκον,
ἠρώτων
αὐτὸν
τί
ὁρῶν
|
ἐν |
τῇ
γελωτοποιίᾳ
μέγα
ἐπ᾿
αὐτῇ |
| [4] |
καὶ
μεταδίδωμι
τῷ
βουλομένῳ
τοῦ
|
ἐν |
τῇ
ἐμῇ
ψυχῇ
πλούτου.
Καὶ |
| [8] |
σὺν
Ιάκχῳ
ἐστράτευσαν,
καὶ
νῦν
|
ἐν |
τῇ
ἑορτῇ
ἱεροπρεπέστατος
δοκεῖς
εἶναι |
| [4] |
ἢ
πέντε
ἡμέρας
ὤδαξον
καὶ
|
ἐν |
τῇ
καρδίᾳ
ὥσπερ
κνῆσμά
τι |
| [4] |
πλουσιωτάτου
ῥιγοῦν·
ἐπειδάν
γε
μὴν
|
ἐν |
τῇ
οἰκίᾳ
γένωμαι,
πάνυ
μὲν |
| [2] |
ὅτι
τὸν
παῖδ᾿
ἐπῄνουν
ὡς
|
ἐν |
τῇ
ὀρχήσει
ἅπαν
τὸ
σῶμα |
| [2] |
ὅτι
οὐδὲν
ἀργὸν
τοῦ
σώματος
|
ἐν |
τῇ
ὀρχήσει
ἦν,
ἀλλ᾿
ἅμα |
| [4] |
οὕτω
σαφὲς
ἔχω
εἴδωλον
αὐτοῦ
|
ἐν |
τῇ
ψυχῇ
ὡς
εἰ
πλαστικὸς |
| [4] |
μᾶλλον
ἢ
ἀπιστεῖσθαι.
Εγὼ
τοίνυν
|
ἐν |
τῇδε
τῇ
πόλει
ὅτε
μὲν |
| [8] |
ἀνδρὶ
ὥσπερ
γυνὴ
κοινωνεῖ
τῶν
|
ἐν |
τοῖς
ἀφροδισίοις
εὐφροσυνῶν,
ἀλλὰ
νήφων |
| [8] |
τε
καὶ
γενναίῳ
ψυχὴ
εὐθὺς
|
ἐν |
τοῖς
ἥλιξιν
ἡγεμονική
τε
ἅμα |
| [4] |
χρήματα,
φιλοπονωτέρους
δὲ
καὶ
φιλοκαλωτέρους
|
ἐν |
τοῖς
κινδύνοις,
καὶ
μὴν
αἰδημονεστέρους |
| [4] |
Κριτόβουλος,
ἢ
πάντων
Σειληνῶν
τῶν
|
ἐν |
τοῖς
σατυρικοῖς
αἴσχιστος
ἂν
εἴην. |
| [5] |
κρύφα
ἀνέφερον.
Ο
δὲ
Σωκράτης
|
ἐν |
τούτῳ
διέπραττε
τόν
τε
λύχνον |
| [4] |
ἀκούω
ἀπορούντων
τί
τὸ
δίκαιον,
|
ἐν |
τούτῳ
δικαιοτέρους
τοὺς
ἀνθρώπους
ποιῶ. |
| [4] |
Απόλλω,
ὅτε
παρὰ
τῷ
γραμματιστῇ
|
ἐν |
τῷ
αὐτῷ
βιβλίῳ
ἀμφότεροι
ἐμαστεύετέ |
| [4] |
πότερον
ἐν
ταῖς
ψυχαῖς
ἢ
|
ἐν |
τῷ
βαλαντίῳ
τὸ
δίκαιόν
σοι |
| [4] |
συμφέροντος.
Πλείστου
δ᾿
ἄξιον
κτῆμα
|
ἐν |
τῷ
ἐμῷ
πλούτῳ
λογίζομαι
εἶναι |
| [1] |
οὐδὲ
τότε
ἐγέλασαν
ἐπ᾿
αὐτῷ,
|
ἐν |
τῷ
μεταξὺ
παυσάμενος
τοῦ
δείπνου |
| [4] |
ὦ
ἄνδρες,
τοὺς
ἀνθρώπους
οὐκ
|
ἐν |
τῷ
οἴκῳ
τὸν
πλοῦτον
καὶ |
| [8] |
θρυπτόμενος
εἶπε·
Μὴ
νῦν
μοι
|
ἐν |
τῷ
παρόντι
ὄχλον
πάρεχε·
ὡς |
| [6] |
ὁ
Αντισθένης
ὅδ᾿
ἐλέγχῃ
τινὰ
|
ἐν |
τῷ
συμποσίῳ,
τί
ἔσται
τὸ |
| [4] |
Καλλίας,
ἐμοῦ
πρῶτον.
Εγὼ
γὰρ
|
ἐν |
τῷ
χρόνῳ
ᾧ
ὑμῶν
ἀκούω |
| [8] |
γὰρ
οὐκ
ἔχω
χρόνον
εἰπεῖν
|
ἐν |
ᾧ
οὐκ
ἐρῶν
τινος
διατελῶ, |
| [4] |
Πάνυ
μὲν
οὖν,
ἔφασαν.
Οὐκοῦν
|
ἓν |
μέν
τί
ἐστιν
εἰς
τὸ |
| [3] |
ἡ
δὲ
δικαιοσύνη
οὐδὲ
καθ᾿
|
ἓν |
συμμίγνυται
τῇ
ἀδικίᾳ.
Επειδὰν
τοίνυν |
| [6] |
ὑποκριτὴς
τετράμετρα
πρὸς
τὸν
αὐλὸν
|
κατέλεγεν, |
οὕτω
καὶ
ὑπὸ
τοῦ
αὐλοῦ |
| [1] |
πιέζεσθαι
διά
τε
τὸ
φέρειν
|
μηδὲν |
καὶ
διὰ
τὸ
ἀνάριστον
εἶναι. |
| [4] |
καὶ
ἀμφιέννυσθαι
ὥστε
ἔξω
μὲν
|
μηδὲν |
μᾶλλον
Καλλίου
τούτου
τοῦ
πλουσιωτάτου |
| [5] |
πῶς,
ἔφη,
οἷόν
τε
ταῦτα
|
μηδὲν |
ὅμοια
ὄντα
ἀλλήλοις
πάντα
καλὰ |
| [9] |
μόλις
ἠρεμοῦσα.
Επεί
γε
μὴν
|
κατεῖδεν |
αὐτὴν
ὁ
Διόνυσος,
ἐπιχορεύσας
ὥσπερ |
| [8] |
γε
μὴν
τίς
ἡμῶν
οὐκ
|
οἶδεν |
ὡς,
ὅ
τι
ποτ᾿
ἐστὶν |
| [4] |
εἰ
πλαστικὸς
ἢ
ζωγραφικὸς
ἦν,
|
οὐδὲν |
ἂν
ἧττον
ἐκ
τοῦ
εἰδώλου |
| [4] |
Σωκράτης
εἶπεν·
Αλλὰ
τούτων
μὲν
|
οὐδὲν |
ἄπιστον.
Εκεῖνο
μέντοι
ἔγωγε
ἡδέως |
| [2] |
γὰρ
ἄλλο
τι
προσενενόησα,
ὅτι
|
οὐδὲν |
ἀργὸν
τοῦ
σώματος
ἐν
τῇ |
| [8] |
εἰς
τὰς
πρὸς
τοῦτον
συνουσίας.
|
Οὐδὲν |
γὰρ
τούτων
ἐστὶν
ἀπόκρυφον
πατρὸς |
| [4] |
εὐτελῶς.
Επαινῶ
τε
γὰρ
αὐτοὺς
|
οὐδὲν |
δαπανῶν,
ὧν
τε
διδόασιν
ἀεὶ |
| [8] |
τε
ἅμα
καὶ
φιλόφρων
οὖσα
|
οὐδὲν |
ἐπιδεῖται
λόγου·
ὅτι
δὲ
εἰκὸς |
| [4] |
πεφιληκέναι
τὸν
Κλεινίαν·
οὗ
ἔρωτος
|
οὐδέν |
ἐστι
δεινότερον
ὑπέκκαυμα.
Καὶ
γὰρ |
| [8] |
δὲ
σεμνοτάτοις
θεοῖς
φίλοις
χρώμενος
|
οὐδὲν |
ἡμᾶς
τοὺς
ἀνθρώπους
ὑπερορᾷ;
Σὺ |
| [8] |
τῆς
ἀφροδίτης
θεᾶται.
Εξ
ὧν
|
οὐδὲν |
θαυμαστὸν
εἰ
καὶ
τὸ
ὑπερορᾶν |
| [4] |
δ᾿
ἐπεὶ
πένης
γεγένημαι,
οὐκέτι
|
οὐδὲν |
μέλει
οὐδενί.
Καὶ
μὴν
ὅτε |
| [4] |
τύχης·
νῦν
δὲ
ἀποβάλλω
μὲν
|
οὐδέν |
{οὐδὲ
γὰρ
ἔχω}
ἀεὶ
δέ |
| [4] |
καὶ
τὰ
νῦν
ὄντα
παρέλοιτο,
|
οὐδὲν |
οὕτως
ὁρῶ
φαῦλον
ἔργον
ὁποῖον |
| [7] |
κινδύνου
ἐπίδειγμα
εἶναι,
ὃ
συμποσίῳ
|
οὐδὲν |
προσήκει.
Καὶ
μὴν
τό
γε |
| [3] |
πολλοῖς
πολὺ
δέδωκας
ἀργύριον,
ὥστε
|
οὐδέν |
σε
τῶν
πολλοῦ
ἀξίων
λέληθε. |
| [5] |
τὸ
στόμα
ἔχειν.
Εκεῖνο
δὲ
|
οὐδὲν |
τεκμήριον
λογίζῃ,
ὡς
ἐγὼ
σοῦ |
| [8] |
τὰ
παιδικὰ
εἰς
τὸν
ἀγῶνα,
|
οὐδὲν |
τοῦτο
σημεῖον
λέγων
ὅμοιον.
Εκείνοις |
| [8] |
τῶν
διὰ
τοὺς
τρόπους
φιλουμένων
|
οὐδὲν |
χαλεπὸν
γεγενημένον,
ἐκ
δὲ
τῆς |
| [2] |
ποιεῖ
ὅτι
ἡ
γυναικεία
φύσις
|
οὐδὲν |
χείρων
τῆς
τοῦ
ἀνδρὸς
οὖσα |
| [4] |
ἂν
αὐτοὺς
μάρτυρας
ποιήσωμαι
ἑκὼν
|
οὐδὲν |
ψεύδομαι.
Νὴ
Δί᾿
ἔφη,
ὁ |
| [4] |
οὗ
οὗτος
καὶ
τὸ
μνημονικὸν
|
ἔμαθεν· |
ἀφ᾿
οὗ
δὴ
καὶ
ἐρωτικώτερος |
| [2] |
Δί᾿
ἔφη
ὁ
Σωκράτης.
Καὶ
|
πόθεν |
ἄν
τις
τοῦτο
τὸ
χρῖμα |
| [2] |
οὐ
παρὰ
τῶν
μυροπωλῶν.
Αλλὰ
|
πόθεν |
δή;
Ο
μὲν
Θέογνις
ἔφη· |
| [4] |
ἀλλὰ
μάλα
φιλοκινδύνως
ὑπομένω,
ἄν
|
ποθέν |
τι
ἐλπίζω
λήψεσθαι.
Αλλ᾿
ἄγε |
| [8] |
τῷ
τὸν
οἰκεῖον
ἀγρὸν
κεκτημένῳ·
|
πάντοθεν |
γοῦν
φέρων
ὅ
τι
ἂν |
| [5] |
δὲ
ἐμοὶ
ἀναπέπτανται,
ὥστε
τὰς
|
πάντοθεν |
ὀσμὰς
προσδέχεσθαι.
Τὸ
δὲ
δὴ |
| [4] |
καθέρπει,
Κλεινίᾳ
δὲ
πρὸς
τὸ
|
ὄπισθεν |
ἤδη
ἀναβαίνει;
Οὗτος
οὖν
συμφοιτῶν |
| [2] |
ὅτι
δ᾿
ἡ
παῖς
εἰς
|
τοὔπισθεν |
καμπτομένη
τροχοὺς
ἐμιμεῖτο,
ἐκεῖνος
ταὐτὰ |
| [1] |
ἀπόλωλεν,
ἔρρει
τὰ
ἐμὰ
πράγματα.
|
Πρόσθεν |
μὲν
γὰρ
τούτου
ἕνεκα
ἐκαλούμην |
| [4] |
μέντοι
πολὺ
βέλτιον
ἤδη
ἔχει.
|
Πρόσθεν |
μὲν
γάρ,
ὥσπερ
οἱ
τὰς |
| [1] |
ὄντας.
αὶ
ὁ
Καλλίας,
Καὶ
|
πρόσθεν |
μέν
γε,
ἔφη,
ἀπεκρυπτόμην
ὑμᾶς |
| [2] |
ἐμιμεῖτο,
ἐκεῖνος
ταὐτὰ
εἰς
τὸ
|
ἔμπροσθεν |
ἐπικύπτων
μιμεῖσθαι
τροχοὺς
ἐπειρᾶτο.
Τέλος |
| [3] |
ὠφελεῖν
τι
ἢ
εὐφραίνειν
ἀλλήλους;
|
Εντεῦθεν |
εἶπαν
πολλοί·
Σὺ
τοίνυν
ἡμῖν |
| [2] |
ἢ
οὐκ
ἴστε
ὅτι
ἔναγχος
|
ἕωθεν |
Χαρμίδης
οὑτοσὶ
κατέλαβέ
με
ὀρχούμενον; |
| [6] |
ἄνωθεν
μέν
γε
ὕοντες
ὠφελοῦσιν,
|
ἄνωθεν |
δὲ
φῶς
παρέχουσιν.
Εἰ
δὲ |
| [6] |
οὕτως
ἄν,
ἔφη,
θεῶν
ἐπιμελοίμην·
|
ἄνωθεν |
μέν
γε
ὕοντες
ὠφελοῦσιν,
ἄνωθεν |
| [4] |
μὲν
ἀφθονίαν,
φρενῶν
δὲ
ἀφορίαν.
|
Εἶεν, |
ἔφη
ὁ
Καλλίας·
σὺ
δὲ |
| [5] |
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
ἄριστα
πεφυκότας
ἔχει.
|
Εἶεν, |
ἔφη,
τῶν
δὲ
ῥινῶν
ποτέρα |
| [8] |
δὲ
ἐπήγετο
ὡς
ταῦτα
ἐγνωκότες
|
εἶεν |
καὶ
Θηβαῖοι
καὶ
Ηλεῖοι·
συγκαθεύδοντας |
| [4] |
συγγένειαν
καὶ
οὐδέποτέ
μου
ἀπολείπονται.
|
Εἶεν· |
σὺ
δὲ
δή,
ἔφη
ὁ |
| [8] |
τοῦ
σώματος
κρεμάμενον
διὰ
τί
|
ἀντιφιλήσειεν |
ἂν
ὁ
παῖς;
Πότερον
ὅτι |
| [8] |
παιδὶ
φιληθέντι
μᾶλλον
ἄν
τις
|
πιστεύσειεν |
ἢ
χρήματα
ἢ
τέκνα
ἢ |
| [8] |
σοι
ἡ
πόλις
ταχὺ
ἂν
|
ἐπιτρέψειεν |
αὑτήν,
εἰ
βούλει,
εὖ
ἴσθι. |
| [7] |
ἡ
παῖς
ἥδε
ὡς
ῥᾷστα
|
διάγοιεν, |
ἡμεῖς
δ᾿
ἂν
μάλιστα
εὐφραινοίμεθα |
| [9] |
τὰς
ἑαυτῶν
γυναῖκας,
ὅπως
τούτων
|
τύχοιεν. |
Σωκράτης
δὲ
καὶ
τῶν
ἄλλων |
| [5] |
ἐμήν,
εἴπερ
γε
τοῦ
ὀσφραίνεσθαι
|
ἕνεκεν |
ἐποίησαν
ἡμῖν
ῥῖνας
οἱ
θεοί. |
| [1] |
ὄντος,
καὶ
νενικηκότα
αὐτὸν
παγκράτιον
|
ἧκεν |
ἄγων
ἐπὶ
τὴν
θέαν.
Ως |
| [8] |
φιλοσοφήσας
νόμους
κρατίστους
τῇ
πόλει
|
κατέθηκεν, |
ἐρευνητέον
δὲ
καὶ
ποῖα
Λακεδαιμόνιοι |
| [8] |
ἀπολογούμενος
ὑπὲρ
τῶν
ἀκρασίᾳ
ἐγκαλινδουμένων
|
εἴρηκεν |
ὡς
καὶ
στράτευμα
ἀλκιμώτατον
ἂν |
| [3] |
αὐτοφώρῳ
εἴλημμαι,
ἔφη,
πλουσιώτατος,
ὡς
|
ἔοικεν, |
ἀνθρώπων
ὤν.
Σὺ
δέ,
ἔφη |
| [4] |
ὄψον
μὲν
γὰρ
δὴ
ὄντως
|
ἔοικεν |
εἶναι,
ὡς
κρόμμυόν
γε
οὐ |
| [1] |
ἐπεὶ
γὰρ
γέλως
ἐξ
ἀνθρώπων
|
ἀπόλωλεν, |
ἔρρει
τὰ
ἐμὰ
πράγματα.
Πρόσθεν |
| [9] |
ὡς
εἰς
εὐνὴν
ἀπιόντας,
οἱ
|
μὲν |
ἄγαμοι
γαμεῖν
ἐπώμνυσαν,
οἱ
δὲ |
| [4] |
Καὶ
γὰρ
δὴ
καὶ
προσετάττετο
|
μὲν |
ἀεί
τί
μοι
δαπανᾶν
ὑπὸ |
| [2] |
Οὕτω
δὲ
καὶ
ἡμεῖς
ἂν
|
μὲν |
ἁθρόον
τὸ
ποτὸν
ἐγχεώμεθα,
ταχὺ |
| [4] |
ἐν
τῇ
οἰκίᾳ
γένωμαι,
πάνυ
|
μὲν |
ἀλεεινοὶ
χιτῶνες
οἱ
τοῖχοί
μοι |
| [8] |
δὲ
καὶ
πιστεύεσθαι,
καὶ
προνοεῖν
|
μὲν |
ἀλλήλων,
συνήδεσθαι
δ᾿
ἐπὶ
ταῖς |
| [1] |
καὶ
Αντισθένην
καὶ
Χαρμίδην,
τοῖς
|
μὲν |
ἀμφ᾿
Αὐτόλυκον
ἡγεῖσθαί
τινα
ἔταξεν, |
| [8] |
μὴν
καὶ
τῶν
παιδικῶν
ὃς
|
μὲν |
ἂν
εἰδῇ
ὅτι
ὁ
τοῦ |
| [2] |
ὁ
Λύκων
εἶπεν·
Οὐκοῦν
νέοις
|
μὲν |
ἂν
εἴη
ταῦτα·
ἡμᾶς
δὲ |
| [4] |
ὅτι
χρήματα
ἡδὺ
κτῆμα
ἥδιον
|
μὲν |
ἂν
Κλεινίᾳ
τὰ
ὄντα
διδοίην |
| [2] |
καλή,
οὕτω
καὶ
ὀσμὴ
ἄλλη
|
μὲν |
ἀνδρί,
ἄλλη
δὲ
γυναικὶ
πρέπει. |
| [3] |
καὶ
ᾖσεν.
ἔνθα
δὴ
ἐπῄνεσαν
|
μὲν |
ἅπαντες·
ὁ
δὲ
Χαρμίδης
καὶ |
| [2] |
προσφέροντα.
Εκ
τούτου
δὴ
ηὔλει
|
μὲν |
αὐτῇ
ἡ
ἑτέρα,
παρεστηκὼς
δέ |
| [8] |
κατατήκεται;
Οὐχ
ὁρᾶτε
ὡς
σπουδαῖαι
|
μὲν |
αὐτοῦ
αἱ
ὀφρύες,
ἀτρεμὲς
δὲ |
| [4] |
ὄψει;
Οτι,
ὦ
Σώκρατες,
ἡ
|
μὲν |
αὐτοῦ
ὄψις
εὐφραίνειν
δύναται,
ἡ |
| [6] |
ὡς
ἑώρα
ὁ
Συρακόσιος
τῶν
|
μὲν |
αὑτοῦ
ἐπιδειγμάτων
ἀμελοῦντας,
ἀλλήλοις
δὲ |
| [4] |
τοὺς
καλοὺς
τοῖς
ἐρωτικοῖς
ἐλευθεριωτέρους
|
μὲν |
αὐτοὺς
ποιοῦμεν
εἰς
χρήματα,
φιλοπονωτέρους |
| [4] |
οἳ
τὰ
ἴσα
λαχόντες
ὁ
|
μὲν |
αὐτῶν
τἀρκοῦντα
ἔχει
καὶ
περιττεύοντα |
| [4] |
ὅπου
ἂν
ᾖς
διδόναι
καρποῦ
|
μὲν |
ἀφθονίαν,
φρενῶν
δὲ
ἀφορίαν.
Εἶεν, |
| [1] |
δ᾿
οὐκ
ἐκίνησε
γέλωτα,
τότε
|
μὲν |
ἀχθεσθεὶς
φανερὸς
ἐγένετο.
Αὖθις
δ᾿ |
| [8] |
ἔπη
καὶ
ἔργα
διδόναι.
ὡς
|
μὲν |
γὰρ
ἄγαταί
τε
καὶ
φιλεῖ |
| [2] |
Ο
μὲν
Θέογνις
ἔφη·
Εσθλῶν
|
μὲν |
γὰρ
ἀπ᾿
ἐσθλὰ
διδάξεαι·
ἢν |
| [8] |
διὰ
τοῦτο
μᾶλλον
μισητέος.
Ο
|
μὲν |
γὰρ
βιαζόμενος
ἑαυτὸν
πονηρὸν
ἀποδεικνύει, |
| [8] |
ὁ
τοῦ
σώματος
ἔρως.
ὅτι
|
μὲν |
γὰρ
δὴ
ἄνευ
φιλίας
συνουσία |
| [4] |
γελοίαν
κίνδυνος
ἡμῖν
προσλαβεῖν.
ὄψον
|
μὲν |
γὰρ
δὴ
ὄντως
ἔοικεν
εἶναι, |
| [8] |
δὲ
καὶ
τοὔνομα
αὐτοῦ·
ἔστι
|
μὲν |
γὰρ
δήπου
καὶ
Ομήρῳ
γάνυται |
| [4] |
δεινότερα
τῶν
ἀπορωτάτων·
δι᾿
ἔνδειαν
|
μὲν |
γὰρ
δήπου
οἱ
μὲν
κλέπτουσιν, |
| [9] |
δὴ
ἠγάσθησαν
τὸν
ὀρχηστοδιδάσκαλον.
Εὐθὺς
|
μὲν |
γὰρ
ἡ
Αριάδνη
ἀκούσασα
τοιοῦτόν |
| [4] |
Μηδαμῶς,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες.
Εἰς
|
μὲν |
γὰρ
μάχην
ὁρμωμένῳ
καλῶς
ἔχει |
| [8] |
τέκνα
ἢ
χάριτας
παρακατατίθεσθαι.
Εγὼ
|
μὲν |
γὰρ
οἶμαι
καὶ
αὐτὸν
τὸν |
| [8] |
ἀγαπῶντι,
νῦν
τοῦτο
δηλώσω.
Ο
|
μὲν |
γὰρ
παιδεύων
λέγειν
τε
ἃ |
| [1] |
ταῦτα
γιγνώσκω
δηλῶσαι
βούλομαι.
ἦν
|
μὲν |
γὰρ
Παναθηναίων
τῶν
μεγάλων
ἱπποδρομία, |
| [5] |
ἡμῖν
ῥῖνας
οἱ
θεοί.
Οἱ
|
μὲν |
γὰρ
σοὶ
μυκτῆρες
εἰς
γῆν |
| [8] |
τοῦτο
σημεῖον
λέγων
ὅμοιον.
Εκείνοις
|
μὲν |
γὰρ
ταῦτα
νόμιμα,
ἡμῖν
δ᾿ |
| [8] |
ἀντιφιλεῖσθαι,
καὶ
τοῦτο
διδάξω.
Πρῶτον
|
μὲν |
γὰρ
τίς
μισεῖν
δύναιτ᾿
ἂν |
| [5] |
Κριτόβουλε,
τῷ
Καλλίου
εἶναι.
Τὸ
|
μὲν |
γὰρ
τούτου
δικαιοτέρους
ποιεῖ,
τὸ |
| [1] |
ἔρρει
τὰ
ἐμὰ
πράγματα.
Πρόσθεν
|
μὲν |
γὰρ
τούτου
ἕνεκα
ἐκαλούμην
ἐπὶ |
| [8] |
σοι
Αὐτολύκου
ἔρωτα
ἐνέβαλον.
ὡς
|
μὲν |
γὰρ
φιλότιμός
ἐστιν
εὔδηλον,
ὃς |
| [8] |
τῷ
ὄντι
ἀρετῆς
ἐπιμελούμενον.
ἡ
|
μὲν |
γὰρ
ψευδὴς
δόξα
ταχὺ
ἐλέγχεται |
| [4] |
πολὺ
βέλτιον
ἤδη
ἔχει.
Πρόσθεν
|
μὲν |
γάρ,
ὥσπερ
οἱ
τὰς
Γοργόνας |
| [1] |
τότε,
κεκτῆταί
τις
αὐτό.
Πρῶτον
|
μὲν |
γάρ,
ὥσπερ
ὅταν
φέγγος
τι |
| [1] |
αὶ
ὁ
Καλλίας,
Καὶ
πρόσθεν
|
μέν |
γε,
ἔφη,
ἀπεκρυπτόμην
ὑμᾶς
ἔχων |
| [4] |
μέλει
οὐδενί.
Καὶ
μὴν
ὅτε
|
μέν |
γε
πολλὰ
εἶχον,
ἀεί
τι |
| [2] |
ἔφη
ὁ
Χαρμίδης·
καὶ
τὸ
|
μέν |
γε
πρῶτον
ἐξεπλάγην
καὶ
ἔδεισα |
| [1] |
τὴν
ψυχὴν
ὑπ᾿
ἐκείνου.
Οἱ
|
μέν |
γε
σιωπηρότεροι
ἐγίγνοντο,
οἱ
δὲ |
| [6] |
ἄν,
ἔφη,
θεῶν
ἐπιμελοίμην·
ἄνωθεν
|
μέν |
γε
ὕοντες
ὠφελοῦσιν,
ἄνωθεν
δὲ |
| [3] |
δὲ
ἐγέλασαν
ἐπ᾿
αὐτῷ,
Υμεῖς
|
μὲν |
γελᾶτε,
ἔφη,
ἐγὼ
δὲ
οἶδ᾿ |
| [1] |
τὸ
δεῖπνον
ἦν
εἶπεν·
ὅτι
|
μὲν |
γελωτοποιός
εἰμι
ἴστε
πάντες·
ἥκω |
| [1] |
συνηκολούθησαν.
Επειτα
δὲ
αὐτῷ
οἱ
|
μὲν |
γυμνασάμενοι
καὶ
χρισάμενοι,
οἱ
δὲ |
| [2] |
ὥσπερ
γάρ
τοι
ἐσθὴς
ἄλλη
|
μὲν |
γυναικί,
ἄλλη
δὲ
ἀνδρὶ
καλή, |
| [4] |
Μὰ
τὸν
Δί᾿
ἔφη,
οὐ
|
μὲν |
δή·
ἀλλὰ
καὶ
δέδοικα
περὶ |
| [8] |
πόλει
συνεραστὴς
ὢν
διατελῶ.
Οἱ
|
μὲν |
δὴ
ἄλλοι
περὶ
τῶν
ῥηθέντων |
| [3] |
Αντίσθενες;
Επὶ
πλούτῳ,
ἔφη.
Ο
|
μὲν |
δὴ
Ερμογένης
ἀνήρετο
εἰ
πολὺ |
| [6] |
δεῖ
λέγειν,
ἔφη,
σιωπᾷς.
Αὕτη
|
μὲν |
δὴ
ἡ
παροινία
οὕτω
κατεσβέσθη. |
| [4] |
τὴν
ψυχὴν
ἔσομαι.
Καὶ
αὕτη
|
μὲν |
δὴ
ἡ
περίοδος
τῶν
λόγων |
| [4] |
μὴ
προορᾶν
τὸ
ἐπιόν.
Οὗτος
|
μὲν |
δὴ
ὁ
λόγος
ἐνταῦθα
ἔληξεν. |
| [9] |
λαμπροτέραν
τὴν
εὔκλειαν
συμπαρέχεται.
~Οὗτος
|
μὲν |
δὴ
ὁ
λόγος
ἐνταῦθα
ἔληξεν. |
| [2] |
ἅπασιν
ἀνθρώποις
συνέσομαι.
Καὶ
οὗτος
|
μὲν |
δὴ
ὁ
λόγος
οὐκ
ἄπο |
| [4] |
μᾶλλον
ἢ
μαχούμεθα.
Καὶ
οὗτος
|
μὲν |
δὴ
ὁ
λόγος
οὕτω
πως |
| [4] |
ὡς
ἔοικε,
καλοκἀγαθίᾳ
ἥδονται.
Οὗτος
|
μὲν |
δὴ
ὁ
λόγος
οὕτως
ἐσπουδαιολογήθη. |
| [2] |
θᾶττον
περιελαύνοντας
τὰς
κύλικας.
Οἱ
|
μὲν |
δὴ
οἰνοχόοι
οὕτως
ἐποίουν.
~Εκ |
| [4] |
κεφαλῇ
ὁμοίως
κομήσῃς.
Καὶ
οὗτοι
|
μὲν |
δὴ
οὕτως
ἀναμὶξ
ἔσκωψάν
τε |
| [5] |
πλοῦτον
μή
με
καταδυναστεύσῃ.
ἡ
|
μὲν |
δὴ
παῖς
καὶ
ὁ
παῖς |
| [8] |
ἐφ᾿
οἷς
ὑμεῖς
εὐφρανεῖσθε.
~Ο
|
μὲν |
δὴ
Συρακόσιος
ἐξελθὼν
συνεκροτεῖτο·
ὁ |
| [2] |
πρὸς
τὸ
παιγνιωδέστερον
ἀφιξόμεθα.
Εδόκει
|
μὲν |
δὴ
ταῦτα
πᾶσι·
προσέθηκε
δὲ |
| [4] |
Μὰ
τὸν
Δί᾿
ἔφη,
οὐ
|
μὲν |
δή.
Τί
δέ,
ἀντὶ
τοῦ |
| [3] |
πάλιν
εἶπεν
ὁ
Σωκράτης·
Οὗτοι
|
μὲν |
δή,
ὦ
ἄνδρες,
ἱκανοὶ
τέρπειν |
| [2] |
γυναικὶ
πρέπει.
Καὶ
γὰρ
ἀνδρὸς
|
μὲν |
δήπου
ἕνεκα
ἀνὴρ
οὐδεὶς
μύρῳ |
| [3] |
Χαρμίδης
καὶ
εἶπεν·
Αλλ᾿
ἐμοὶ
|
μὲν |
δοκεῖ,
ὦ
ἄνδρες,
ὥσπερ
Σωκράτης |
| [4] |
σαφῶς
δοῦλος
ἦν·
καὶ
τότε
|
μὲν |
ἐγὼ
φόρον
ἀπέφερον
τῷ
δήμῳ, |
| [4] |
διδόναι.
Οὗτοι
τοίνυν
οἱ
πάντα
|
μὲν |
εἰδότες
πάντα
δὲ
δυνάμενοι
θεοὶ |
| [4] |
ἐνταῦθα
μέντοι
ἐσχίσθησαν,
καὶ
οἱ
|
μὲν |
εἶπον
Δῆλον
ὅτι
ὅστις
πλείστοις, |
| [7] |
βούλει.
Δοκεῖ
οὖν
μοι
τὸ
|
μὲν |
εἰς
μαχαίρας
κυβιστᾶν
κινδύνου
ἐπίδειγμα |
| [7] |
τούτου
δὲ
τῶν
ἄλλων
οἱ
|
μὲν |
ἐκέλευον
εἰκάζειν,
οἱ
δὲ
ἐκώλυον. |
| [9] |
Οἱ
δὲ
συμπόται
ὁρῶντες
ἅμα
|
μὲν |
ἐκρότουν,
ἅμα
δὲ
ἐβόων
αὖθις. |
| [7] |
ἐμφαινόμενα
παρέχεται·
καὶ
πῶς
τὸ
|
μὲν |
ἔλαιον
ὑγρὸν
ὂν
αὔξει
τὴν |
| [6] |
Καὶ
ὁ
Αντισθένης
εἶπε·
Τῷ
|
μὲν |
ἐλεγχομένῳ
οἶμαι
ἄν,
ἔφη,
πρέπειν |
| [2] |
τὸ
οἴκημα
ἐνιδρῶσαι,
καὶ
χειμῶνος
|
μὲν |
ἐν
στέγῃ
γυμνάσομαι,
ὅταν
δὲ |
| [1] |
ἀξιοθέατοι
δοκοῦσιν
εἶναι·
ἀλλ᾿
οἱ
|
μὲν |
ἐξ
ἄλλων
πρὸς
τὸ
γοργότεροί |
| [2] |
Ο
δὲ
Σωκράτης
ἔφη·
Τοῦτο
|
μὲν |
ἐπειδὴ
ἀμφίλογόν
ἐστιν,
εἰς
αὖθις |
| [9] |
Καὶ
γὰρ
ἤκουον
τοῦ
Διονύσου
|
μὲν |
ἐπερωτῶντος
αὐτὴν
εἰ
φιλεῖ
αὐτόν, |
| [3] |
πράγματι.
Τοῦτο
γὰρ
δὴ
ἥκιστα
|
μὲν |
ἐπίφθονον,
ἥκιστα
δὲ
περιμάχητον,
καὶ |
| [8] |
Χαρμίδην
δὲ
τόνδε
οἶδα
πολλοὺς
|
μὲν |
ἐραστὰς
κτησάμενον,
ἔστι
δὲ
ὧν |
| [4] |
γὰρ
αὖ
τῶν
φίλων
οἱ
|
μὲν |
εὖ
πράττοντες
ἐκποδὼν
ἀπέρχονται,
οἳ |
| [6] |
ἔφη,
πράγματά
μοι
παρέχων.
Ταῦτα
|
μέν, |
ἔφη,
ἔα·
ἀλλ᾿
εἰπέ
μοι |
| [5] |
σὴ
ἢ
ἡ
ἐμή;
Εγὼ
|
μέν, |
ἔφη,
οἶμαι
τὴν
ἐμήν,
εἴπερ |
| [4] |
πενίᾳ
μέγα
φρονεῖς.
Οὐκοῦν
τόδε
|
μέν, |
ἔφη,
ὁμολογεῖται,
κρεῖττον
εἶναι
θαρρεῖν |
| [2] |
τὸ
σῶμα
ἕξειν.
Καὶ
ἐγὼ
|
μέν, |
ἔφη,
πάνυ
ἂν
ἡδέως,
ὦ |
| [4] |
ὦ
Σώκρατες,
τοιοῦτον
εἰργασμένῳ;
Οἶδα
|
μέν, |
ἔφη,
σε
Καλλίαν
τουτονὶ
προαγωγεύσαντα |
| [4] |
τοῦ
λοιποῦ
ἀπεκρίναντο.
Οὐκοῦν
ἀγαθοῦ
|
μέν, |
ἔφη,
ὑμῖν
δοκεῖ
μαστροποῦ
ἔργον |
| [4] |
ὅτε
μὲν
πλούσιος
ἦν
πρῶτον
|
μὲν |
ἐφοβούμην
μή
τίς
μου
τὴν |
| [9] |
ἐφίλησεν
αὐτήν.
ἡ
δ᾿
αἰδουμένῃ
|
μὲν |
ἐῴκει,
ὅμως
δὲ
φιλικῶς
ἀντιπεριελάμβανεν. |
| [9] |
πρὸς
ἀλλήλους.
Εκ
τούτου
πρῶτον
|
μὲν |
ἡ
Αριάδνη
ὡς
νύμφη
κεκοσμημένη |
| [8] |
ὦ
Καλλία,
ἐρᾷς
Αὐτολύκου
πᾶσα
|
μὲν |
ἡ
πόλις
οἶδε,
πολλοὺς
δ᾿ |
| [4] |
μοι
δοκεῖ
εἶναι
ὡς
μᾶλλον
|
μὲν |
ἥδεσθαι
ποιῶν
ἕκαστα
αὐτῶν
οὐκ |
| [2] |
Επεὶ
δὲ
αὐτοῖς
ἡ
αὐλητρὶς
|
μὲν |
ηὔλησεν,
ὁ
δὲ
παῖς
ἐκιθάρισε, |
| [2] |
μυροπωλῶν.
Αλλὰ
πόθεν
δή;
Ο
|
μὲν |
Θέογνις
ἔφη·
Εσθλῶν
μὲν
γὰρ |
| [4] |
Νῦν
γὰρ
ἐγὼ
Κλεινίαν
ἥδιον
|
μὲν |
θεῶμαι
ἢ
τἆλλα
πάντα
τὰ |
| [2] |
ἐξεκυβίστα
ὑπὲρ
αὐτῶν.
ὥστε
οἱ
|
μὲν |
θεώμενοι
ἐφοβοῦντο
μή
τι
πάθῃ, |
| [8] |
ποιοῦνται.
Ζεύς
τε
γὰρ
ὅσων
|
μὲν |
θνητῶν
οὐσῶν
μορφῆς
ἠράσθη,
συγγενόμενος |
| [9] |
εἶναι.
Εκ
δὲ
τούτου
πρῶτον
|
μὲν |
θρόνος
τις
ἔνδον
κατετέθη,
ἔπειτα |
| [8] |
τῶν
μένων,
καὶ
σῶμα
ἀξιοπρεπέστατον
|
μὲν |
ἰδεῖν
τῆς
πόλεως
ἔχεις,
ἱκανὸν |
| [4] |
ταῖς
ψυχαῖς.
Ορῶ
γὰρ
πολλοὺς
|
μὲν |
ἰδιώτας,
οἳ
πάνυ
πολλὰ
ἔχοντες |
| [4] |
τοῖσδε
μέγα
φρονεῖν,
ὅτι
τὸν
|
μὲν |
ἰσχυρὸν
πονοῦντα
δεῖ
κτᾶσθαι
τἀγαθὰ |
| [7] |
γράφειν
τε
καὶ
ἀναγιγνώσκειν
θαῦμα
|
μὲν |
ἴσως
τί
ἐστιν,
ἡδονὴν
δὲ |
| [4] |
ἐκ
τῆς
οἰκίας
πέπραται,
ἡδέως
|
μὲν |
καθεύδω
ἐκτεταμένος,
πιστὸς
δὲ
τῇ |
| [8] |
ἀθανάτους
τούτους
ἐποίει·
ὧν
Ηρακλῆς
|
μὲν |
καὶ
Διόσκουροί
εἰσι,
λέγονται
δὲ |
| [4] |
αὐτοῖς
μέγα
φρονεῖν.
Οὐκοῦν
ὡς
|
μὲν |
καὶ
Ελληνες
καὶ
βάρβαροι
τοὺς |
| [3] |
γε
ἀναμφιλογωτάτη·
ἐπεί
τοι
ἀνδρεία
|
μὲν |
καὶ
σοφία
ἔστιν
ὅτε
βλαβερὰ |
| [4] |
ἔνδειαν
μὲν
γὰρ
δήπου
οἱ
|
μὲν |
κλέπτουσιν,
οἱ
δὲ
τοιχωρυχοῦσιν,
οἱ |
| [3] |
ὥρας
καὶ
τῶν
φθόγγων
τὰς
|
μὲν |
λύπας
κοιμίζειν,
τὴν
δ᾿
ἀφροδίτην |
| [2] |
οἶνος
ἄρδων
τὰς
ψυχὰς
τὰς
|
μὲν |
λύπας,
ὥσπερ
ὁ
μανδραγόρας
τοὺς |
| [7] |
παρόντα
θαυμάζειν,
τί
ποτε
ὁ
|
μὲν |
λύχνος
διὰ
τὸ
λαμπρὰν
φλόγα |
| [4] |
διψῆν
καὶ
ἀμφιέννυσθαι
ὥστε
ἔξω
|
μὲν |
μηδὲν
μᾶλλον
Καλλίου
τούτου
τοῦ |
| [5] |
καὶ
ἐν
ἄλλῳ
τινί;
Εγὼ
|
μὲν |
ναὶ
μὰ
Δί᾿
ἔφη,
καὶ |
| [8] |
ὁ
παῖς;
Πότερον
ὅτι
ἑαυτῷ
|
μὲν |
νέμει
ὧν
ἐπιθυμεῖ,
τῷ
δὲ |
| [2] |
ποθεινοτέρα.
Καὶ
γὰρ
δὴ
μύρῳ
|
μὲν |
ὁ
ἀλειψάμενος
καὶ
δοῦλος
καὶ |
| [2] |
φυομένων.
καὶ
γὰρ
ἐκεῖνα,
ὅταν
|
μὲν |
ὁ
θεὸς
αὐτὰ
ἄγαν
ἁθρόως |
| [6] |
παροινία;
Καὶ
ὃς
ἀπεκρίνατο·
Εἰ
|
μὲν |
ὅ
τι
ἐστὶν
ἐρωτᾷς,
οὐκ |
| [4] |
δ᾿
εἰσί
τινες
οἳ
ὅλους
|
μὲν |
οἴκους
ἀναιροῦσιν,
ἁθρόους
δ᾿
ἀποκτείνουσι, |
| [2] |
τῆς
παιδὸς
ὄρχησιν.
Καὶ
πρῶτον
|
μὲν |
ὅτι
ἐπῄνεσαν
ὡς
ὁ
παῖς |
| [4] |
ἡ
δὲ
τοῦ
εἰδώλου
τέρψιν
|
μὲν |
οὐ
παρέχει,
πόθον
δὲ
ἐμποιεῖ. |
| [7] |
δὲ
χαλκεῖον
λαμπρὸν
ὂν
φῶς
|
μὲν |
οὐ
ποιεῖ,
ἐν
αὑτῷ
δὲ |
| [2] |
καὶ
αὐτὸς
ἐλθὼν
οἴκαδε
ὠρχούμην
|
μὲν |
οὔ,
οὐ
γὰρ
πώποτε
τοῦτ᾿ |
| [9] |
ὅτι
ἀσμένη
ἤκουσε·
καὶ
ὑπήντησε
|
μὲν |
οὒ
οὐδὲ
ἀνέστη,
δήλη
δ᾿ |
| [4] |
ὁ
Σωκράτης
εἶπεν·
Αλλὰ
τούτων
|
μὲν |
οὐδὲν
ἄπιστον.
Εκεῖνο
μέντοι
ἔγωγε |
| [4] |
τῆς
τύχης·
νῦν
δὲ
ἀποβάλλω
|
μὲν |
οὐδέν
{οὐδὲ
γὰρ
ἔχω}
ἀεὶ |
| [7] |
πῦρ.
Αλλὰ
γὰρ
καὶ
ταῦτα
|
μὲν |
οὐκ
εἰς
ταὐτὸν
τῷ
οἴνῳ |
| [4] |
τὸ
ἀρέσκειν
διδάσκοι
ἄν;
Πάνυ
|
μὲν |
οὖν.
Αμείνων
δ᾿
ἂν
εἴη, |
| [8] |
εἶναι
καὶ
αὐτοὺς
ἐπιφανεῖς.
Αεὶ
|
μὲν |
οὖν
ἔγωγε
ἠγάμην
τὴν
σὴν |
| [4] |
πόλεις
χρημάτων
ἕνεκα
ἐξανδραποδίζονται.
Τούτους
|
μὲν |
οὖν
ἔγωγε
καὶ
πάνυ
οἰκτίρω |
| [1] |
ἄλλοι,
ὥσπερ
εἰκός,
κατεκλίθησαν.
Εὐθὺς
|
μὲν |
οὖν
ἐννοήσας
τις
τὰ
γιγνόμενα |
| [4] |
ἀποδεικνύναι
οἷς
ἂν
συνῇ;
Πάνυ
|
μὲν |
οὖν,
ἔφασαν.
Οὐκοῦν
ἓν
μέν |
| [4] |
καὶ
τριχῶν
καὶ
ἐσθῆτος;
Πάνυ
|
μὲν |
οὖν,
ἔφασαν.
Οὐκοῦν
καὶ
τόδε |
| [4] |
ὑμῖν
οὕτω
δοκεῖ;
ἔφη.
Πάνυ
|
μὲν |
οὖν,
ἔφασαν.
ὡς
δ᾿
ἅπαξ |
| [8] |
τῆς
τοῦ
ἐραστοῦ
φύσεως.
Εἰ
|
μὲν |
οὖν
μία
ἐστὶν
Αφροδίτη
ἢ |
| [4] |
ὅστις
πλείστοις,
οἱ
δὲ
Πάνυ
|
μὲν |
οὖν.
Ο
δ᾿
εἰπὼν
ὅτι |
| [1] |
δὲ
καὶ
ἐσχηματίζοντό
πως.
Πάντες
|
μὲν |
οὖν
οἱ
ἐκ
θεῶν
του |
| [4] |
οἳ
πρὸς
φιλίαν
ἄγουσι;
Πάνυ
|
μὲν |
οὖν.
Οὐκοῦν
τούτων
ὁ
ἀγαθὸς |
| [4] |
ἀρέσκωσι
τούτοις
συνὼν
διατελεῖ.
Οὗτος
|
μὲν |
οὖν
οὕτως
εἶπεν.
Ο
δὲ |
| [1] |
δὲ
καὶ
λουσάμενοι
παρῆλθον.
Αὐτόλυκος
|
μὲν |
οὖν
παρὰ
τὸν
πατέρα
ἐκαθέζετο, |
| [1] |
φωνῇ
σαφῶς
κλαίειν
ἐφαίνετο.
Πάντες
|
μὲν |
οὖν
παρεμυθοῦντό
τε
αὐτὸν
ὡς |
| [1] |
τετελεσμένοις
τούτῳ
τῷ
θεῷ.
Εκεῖνοι
|
μὲν |
οὖν
σιωπῇ
ἐδείπνουν,
ὥσπερ
τοῦτο |
| [8] |
σοὶ
οἱ
κράτιστοι
αὐτῶν.
ὡς
|
μὲν |
οὖν
σοι
ἡ
πόλις
ταχὺ |
| [4] |
αἰδημόνως
καὶ
θρασέως
φθέγγεσθαι;
Πάνυ
|
μὲν |
οὖν.
Τί
δέ,
λόγοι
οὐκ |
| [4] |
ἐχθρῶς
πρός
τινας
βλέπειν;
Πάνυ
|
μὲν |
οὖν.
Τί
δέ,
τῇ
αὐτῇ |
| [4] |
ὡς
δ᾿
ἅπαξ
εἶπαν
Πάνυ
|
μὲν |
οὖν,
τοῦτο
πάντες
ἐκ
τοῦ |
| [4] |
δή
ποτε,
ὦ
Σώκρατες,
ἡμᾶς
|
μὲν |
οὕτω
τοὺς
φίλους
μορμολύττῃ
ἀπὸ |
| [7] |
γοῦν
σκοπῶ
ὅπως
ἂν
ὁ
|
μὲν |
παῖς
ὅδε
ὁ
σὸς
καὶ |
| [8] |
ἂν
καὶ
τοὺς
ἔρωτας
τὴν
|
μὲν |
Πάνδημον
τῶν
σωμάτων
ἐπιπέμπειν,
τὴν |
| [8] |
ναοί
εἰσι
καὶ
θυσίαι
τῇ
|
μὲν |
Πανδήμῳ
ῥᾳδιουργότεραι,
τῇ
δὲ
Οὐρανίᾳ |
| [4] |
μήν;
Οὐχ
ὁρᾷς
ὅτι
τούτῳ
|
μὲν |
παρὰ
τὰ
ὦτα
ἄρτι
ἴουλος |
| [2] |
Καλλίας
εἶπεν·
Ω
Σώκρατες,
ἐμὲ
|
μὲν |
παρακάλει,
ὅταν
μέλλῃς
μανθάνειν
ὀρχεῖσθαι, |
| [8] |
ἐπονείδιστα.
Δοκοῦσι
δ᾿
ἔμοιγε
οἱ
|
μὲν |
παραταττόμενοι
ἀπιστοῦσιν
ἐοικέναι
μὴ
χωρὶς |
| [2] |
ὥσπερ
οἱ
δολιχοδρόμοι
τὰ
σκέλη
|
μὲν |
παχύνονται,
τοὺς
ὤμους
δὲ
λεπτύνονται, |
| [4] |
χρὴ
ποιεῖν,
οἷς
ἐγὼ
ὅταν
|
μὲν |
πείθωμαι,
οὐδέποτέ
μοι
μεταμέλει·
ἤδη |
| [4] |
με.
Αλλὰ
καὶ
Σωκράτει,
ὅτε
|
μὲν |
πλούσιος
ἦν,
ἐλοιδόρουν
με
ὅτι |
| [4] |
ἐν
τῇδε
τῇ
πόλει
ὅτε
|
μὲν |
πλούσιος
ἦν
πρῶτον
μὲν
ἐφοβούμην |
| [4] |
μηδέποτε
ἐμπίμπλαιτο.
Εγὼ
δὲ
οὕτω
|
μὲν |
πολλὰ
ἔχω
ὡς
μόλις
αὐτὰ |
| [4] |
οἰκοδόμους
πολλοὺς
ὁρᾷς
οἳ
ἄλλοις
|
μὲν |
πολλοῖς
ποιοῦσιν
οἰκίας,
ἑαυτοῖς
δὲ |
| [4] |
οὕτω
πένεσθαι
ἡγοῦνται
ὥστε
πάντα
|
μὲν |
πόνον,
πάντα
δὲ
κίνδυνον
ὑποδύονται, |
| [8] |
κηρυχθῆναι
ἕνεκα
νικῶν
παγκράτιον
πολλοὺς
|
μὲν |
πόνους,
πολλὰ
δ᾿
ἄλγη
ἀνέχεται. |
| [4] |
οἱ
μάντεις
λέγονται
δήπου
ἄλλοις
|
μὲν |
προαγορεύειν
τὸ
μέλλον,
ἑαυτοῖς
δὲ |
| [8] |
πῶς
οὐκ
ἀνάγκη
τούτους
ἡδέως
|
μὲν |
προσορᾶν
ἀλλήλους,
εὐνοϊκῶς
δὲ
διαλέγεσθαι, |
| [1] |
ἐπισκώπτεις
ἡμᾶς
καταφρονῶν,
ὅτι
σὺ
|
μὲν |
Πρωταγόρᾳ
τε
πολὺ
ἀργύριον
δέδωκας |
| [8] |
οὖν
βούλει
τούτῳ
ἀρέσκειν,
σκεπτέον
|
μέν |
σοι
ποῖα
ἐπιστάμενος
Θεμιστοκλῆς
ἱκανὸς |
| [5] |
εἴησαν.
Πῶς
δή;
Οτι
οἱ
|
μὲν |
σοὶ
τὸ
κατ᾿
εὐθὺ
μόνον |
| [8] |
φιλικῶς.
Αλλὰ
γάρ,
ἔφη,
τὸν
|
μὲν |
σὸν
ἔρωτα
κρύπτωμεν,
ἐπειδὴ
καὶ |
| [6] |
κριτάς.
~Εκ
δὲ
τούτου
οἱ
|
μὲν |
τὰ
νικητήρια
φιλήματα
ἀπολαμβάνειν
τὸν |
| [8] |
ἀξιεραστοτέρα
γίγνεται.
Καὶ
μὴν
ἐν
|
μὲν |
τῇ
τῆς
μορφῆς
χρήσει
ἔνεστί |
| [4] |
ἔγωγε
ὅτι
ἁρματηλατοῦντα
δεῖ
ἐγγὺς
|
μὲν |
τῆς
στήλης
κάμψαι,
αὐτὸν
δὲ |
| [8] |
δὲ
καὶ
ἀμφότερα
στέρξωσι,
τὸ
|
μὲν |
τῆς
ὥρας
ἄνθος
ταχὺ
δήπου |
| [4] |
εἰδότες
ὅτι
γελωτοποιός
εἰμι,
ὅταν
|
μέν |
τι
ἀγαθὸν
ἔχωσι,
παρακαλοῦσί
με |
| [4] |
μὲν
οὖν,
ἔφασαν.
Οὐκοῦν
ἓν
|
μέν |
τί
ἐστιν
εἰς
τὸ
ἀρέσκειν |
| [2] |
τοῦδε
καὶ
ἡ
Κριτοβούλου,
μύρου
|
μὲν |
τί
καὶ
προσδέονται;
Αὐταὶ
γὰρ |
| [4] |
Τί
δέ,
λόγοι
οὐκ
εἰσὶ
|
μέν |
τινες
ἀπεχθανόμενοι,
εἰσὶ
δέ
τινες |
| [2] |
δὴ
πολλοὶ
ἐφθέγξαντο·
καὶ
ὁ
|
μέν |
τις
αὐτῶν
εἶπε·
Ποῦ
οὖν |
| [8] |
σαυτοῦ
ἀεὶ
τοιαῦτα
ποιεῖς·
τοτὲ
|
μὲν |
τὸ
δαιμόνιον
προφασιζόμενος
οὐ
διαλέγῃ |
| [8] |
ἐπιστάμεθα.
Φιλεῖν
γε
μὴν
τῶν
|
μὲν |
τὸ
ἦθος
ἀγαμένων
ἀνάγκη
ἡδεῖα |
| [3] |
μάλιστ᾿
ἂν
ταῦτα
ποιοῖμεν.
Εγὼ
|
μὲν |
τοίνυν,
ἔφη,
ἥδιστ᾿
ἂν
ἀπολάβοιμι |
| [3] |
ἡγεῖται
πλείστου
ἄξιον
ἐπίστασθαι.
Εγὼ
|
μὲν |
τοίνυν,
ἔφη,
λέγω
ὑμῖν
ἐφ᾿ |
| [5] |
ἔφη,
ὅτι
τοῦ
ὁρᾶν.
Οὕτω
|
μὲν |
τοίνυν
ἤδη
οἱ
ἐμοὶ
ὀφθαλμοὶ |
| [4] |
μέγα
φρονῶ.
Λέγε,
ἔφασαν.
Εἰ
|
μὲν |
τοίνυν
μὴ
καλός
εἰμι,
ὡς |
| [9] |
Οἱ
δ᾿
ὁρῶντες
ὄντως
καλὸν
|
μὲν |
τὸν
Διόνυσον,
ὡραίαν
δὲ
τὴν |
| [4] |
ὡς
ἐλέγχων
αὐτόν,
εἰ
πρὸς
|
μὲν |
τοὺς
ἄλλους
δύνασαι
δικαίους
{ἂν} |
| [8] |
δὲ
τοῦ
σώματος
ἐπιθυμούντων
πολλοὶ
|
μὲν |
τοὺς
τρόπους
μέμφονται
καὶ
μισοῦσι |
| [4] |
οἱ
πλούσιοι.
Καὶ
εἰμὶ
νῦν
|
μὲν |
τυράννῳ
ἐοικώς,
τότε
δὲ
σαφῶς |
| [8] |
γὰρ
δὴ
δοκεῖ
μοι
ὁ
|
μὲν |
τῷ
εἴδει
τὸν
νοῦν
προσέχων |
| [8] |
δ᾿
ἄν
τις
εὕροι
ἐκ
|
μὲν |
τῶν
διὰ
τοὺς
τρόπους
φιλουμένων |
| [4] |
γοῦν
αἰτοῦνται
τοὺς
θεοὺς
τὰ
|
μὲν |
φαῦλα
ἀποτρέπειν,
τἀγαθὰ
δὲ
διδόναι. |
| [4] |
σοφῷ
Προδίκῳ,
ὅτε
ἑώρας
τοῦτον
|
μὲν |
φιλοσοφίας
ἐρῶντα,
ἐκεῖνον
δὲ
χρημάτων |
| [8] |
παρόντος
δαίμονος
μεγάλου
καὶ
τῷ
|
μὲν |
χρόνῳ
ἰσήλικος
τοῖς
ἀειγενέσι
θεοῖς, |
| [2] |
ὁ
Σωκράτης
εἶπεν·
Εν
πολλοῖς
|
μέν, |
ὦ
ἄνδρες,
καὶ
ἄλλοις
δῆλον |
| [2] |
αὖ
Σωκράτης
εἶπεν·
Αλλὰ
πίνειν
|
μέν, |
ὦ
ἄνδρες,
καὶ
ἐμοὶ
πάνυ |
| [2] |
μηδ᾿
ὥσπερ
οἱ
πύκται
τοὺς
|
μὲν |
ὤμους
παχύνονται,
τὰ
δὲ
σκέλη |
| [1] |
Καὶ
γὰρ
οἱ
παρόντες
σπουδῆς
|
μέν, |
ὡς
ὁρᾷς,
μεστοί,
γέλωτος
δὲ |
| [1] |
οὖν
ἀμφὶ
τὸν
Σωκράτην
πρῶτον
|
μέν, |
ὥσπερ
εἰκὸς
ἦν,
ἐπαινοῦντες
τὴν |
| [7] |
νῦν
ἂν
μάλιστα
καὶ
ἅμα
|
ᾄσαιμεν; |
Καὶ
εὐθὺς
τοῦτ᾿
εἰπὼν
ἦρχεν |
| [3] |
λόγων
ἁπτόμενοι
μάλιστ᾿
ἂν
ταῦτα
|
ποιοῖμεν. |
Εγὼ
μὲν
τοίνυν,
ἔφη,
ἥδιστ᾿ |
| [3] |
ὑπόσχεσιν.
ἔφη
γὰρ
δήπου,
εἰ
|
συνδειπνοῖμεν, |
ἐπιδείξειν
τὴν
αὑτοῦ
σοφίαν.
Καὶ |
| [8] |
περὶ
ὧν
λέγω,
εἰ
ὧδε
|
ἐπισκοποῖμεν, |
τῷ
ποτέρως
παιδὶ
φιληθέντι
μᾶλλον |
| [4] |
χρὴ
ποιεῖν.
Καὶ
μὴν
ὅτι
|
νομίζομέν |
γε
δύνασθαι
αὐτοὺς
καὶ
εὖ |
| [4] |
ἡμεῖς
δὲ
ἴσως
βουλευόμεθα
ὅπως
|
φιλήσομέν |
τινα
μᾶλλον
ἢ
μαχούμεθα.
Καὶ |
| [3] |
οὐκ
αἰσχρὸν
οὖν
εἰ
μήδ᾿
|
ἐπιχειρήσομεν |
συνόντες
ὠφελεῖν
τι
ἢ
εὐφραίνειν |
| [8] |
ἄλλως
τε
καὶ
ἐπειδὴ
πάντες
|
ἐσμὲν |
τοῦ
θεοῦ
τούτου
θιασῶται;
ἐγώ |
| [4] |
τοῖς
ἐρωτικοῖς
ἐλευθεριωτέρους
μὲν
αὐτοὺς
|
ποιοῦμεν |
εἰς
χρήματα,
φιλοπονωτέρους
δὲ
καὶ |
| [8] |
Αναίδειαν
ἀλλὰ
τὴν
Αἰδῶ
νομίζουσι.
|
Δοκοῦμεν |
δ᾿
ἄν
μοι
πάντες
ὁμόλογοι |
| [4] |
διὰ
τοὺς
σοὺς
λόγους
ἐρῶντες
|
ἐκυνοδρομοῦμεν |
ἀλλήλους
ζητοῦντες;
Ταῦτα
οὖν
ὁρῶν |
| [7] |
πάλιν
εἶπεν·
Αρα
ἐπειδὴ
πάντες
|
ἐπιθυμοῦμεν |
λέγειν,
νῦν
ἂν
μάλιστα
καὶ |
| [4] |
ἀποκρίνεσθαι,
ἵνα
εἰδῶμεν
ὅσα
ἂν
|
συνομολογῶμεν. |
Καὶ
ὑμῖν
οὕτω
δοκεῖ;
ἔφη. |
| [4] |
ἐρωτῶ,
μὴ
ὀκνεῖτε
ἀποκρίνεσθαι,
ἵνα
|
εἰδῶμεν |
ὅσα
ἂν
συνομολογῶμεν.
Καὶ
ὑμῖν |
| [2] |
ἀποθώμεθα·
νυνὶ
δὲ
τὰ
προκείμενα
|
ἀποτελῶμεν. |
Ορῶ
γὰρ
ἔγωγε
τήνδε
τὴν |
| [6] |
λέγητ᾿
ἔφη.
Οὐκ
ἀλλ᾿
ὅταν
|
διαλίπωμεν. |
Η
οὖν
λέληθέ
σε
ὅτι |
| [6] |
γὰρ
ὁ
αὐλὸς
φθέγγηται,
παντάπασι
|
σιωπῶμεν. |
Καὶ
ὁ
Ερμογένης,
Η
οὖν |
| [8] |
ἔφη,
τὸν
μὲν
σὸν
ἔρωτα
|
κρύπτωμεν, |
ἐπειδὴ
καὶ
ἔστιν
οὐ
ψυχῆς |
| [2] |
ἡμῖν
γε,
ἐπεὶ
καὶ
ἡμεῖς
|
διψῶμεν |
ἐπὶ
σοὶ
γελῶντες.
Ο
δ᾿ |
| [2] |
ἐπιδεικνὺς
ὡς
ἐν
θαύματι
ἀργύριον
|
ἐλάμβανεν. |
Επεὶ
δὲ
αὐτοῖς
ἡ
αὐλητρὶς |
| [9] |
μὲν
ἐῴκει,
ὅμως
δὲ
φιλικῶς
|
ἀντιπεριελάμβανεν. |
Οἱ
δὲ
συμπόται
ὁρῶντες
ἅμα |
| [1] |
Καλλίας
δὲ
ὁ
Ιππονίκου
ἐρῶν
|
ἐτύγχανεν |
Αὐτολύκου
παιδὸς
ὄντος,
καὶ
νενικηκότα |
| [1] |
μὲν
ἀμφ᾿
Αὐτόλυκον
ἡγεῖσθαί
τινα
|
ἔταξεν, |
αὐτὸς
δὲ
προσῆλθε
τοῖς
ἀμφὶ |
| [4] |
ὅτι
οὐ
φθονήσει.
~Εκ
τούτου
|
ἔλεξεν |
ὁ
Σωκράτης·
Οὐκοῦν
λοιπὸν
ἂν |
| [8] |
ἄλλα
πράττω.
Καὶ
ὁ
Αντισθένης
|
ἔλεξεν· |
Ως
σαφῶς
μέντοι
σὺ
μαστροπὲ |
| [9] |
μὲν
δὴ
ὁ
λόγος
ἐνταῦθα
|
ἔληξεν. |
Αὐτόλυκος
δὲ
(ἤδη
γὰρ
ὥρα |
| [4] |
μὲν
δὴ
ὁ
λόγος
ἐνταῦθα
|
ἔληξεν. |
Εκ
τούτου
δὲ
ὁ
Νικήρατος, |
| [1] |
θέαν.
Ως
δὲ
ἡ
ἱπποδρομία
|
ἔληξεν, |
ἔχων
τόν
τε
Αὐτόλυκον
καὶ |
| [2] |
τοῖς
σχήμασιν
ἔτι
καλλίων
ἐφαίνετο,
|
ἀνταπέδειξεν |
ὅ
τι
κινοίη
τοῦ
σώματος |
| [2] |
γενέσθαι,
σὺν
σοὶ
σκεψάμενος,
{ὄς
|
ἔδοξεν |
αύτῷ
κράτιστος
εἴναι
παιδοτρίβης,
τοῦτον |
| [2] |
λόγος
οὐκ
ἄπο
τοῦ
σκοποῦ
|
ἔδοξεν |
εἰρῆσθαι.
Μετὰ
δὲ
τοῦτο
κύκλος |
| [1] |
καὶ
σπουδαρχίαις.
Καὶ
ὁ
Σωκράτης
|
εἶπεν· |
Αεὶ
σὺ
ἐπισκώπτεις
ἡμᾶς
καταφρονῶν, |
| [2] |
ἐόντα
νόον.
Καὶ
ὁ
Λύκων
|
εἶπεν· |
Ακούεις
ταῦτα,
ὦ
υἵε;
Ναὶ |
| [4] |
δὲ
ἐμποιεῖ.
Καὶ
ὁ
Ερμογένης
|
εἶπεν· |
Αλλ᾿
ἐγώ,
ὦ
Σώκρατες,
οὐδὲ |
| [3] |
ἅπαντες·
ὁ
δὲ
Χαρμίδης
καὶ
|
εἶπεν· |
Αλλ᾿
ἐμοὶ
μὲν
δοκεῖ,
ὦ |
| [1] |
Ο
οὖν
Καλλίας
ἀκούσας
ταῦτα
|
εἶπεν· |
Αλλὰ
μέντοι,
ὦ
ἄνδρες,
αἰσχρὸν |
| [2] |
γελῶντες.
Ο
δ᾿
αὖ
Σωκράτης
|
εἶπεν· |
Αλλὰ
πίνειν
μέν,
ὦ
ἄνδρες, |
| [4] |
σωφρονεῖν
δυνησομένῳ.
Καὶ
ὁ
Χαρμίδης
|
εἶπεν· |
Αλλὰ
τί
δή
ποτε,
ὦ |
| [4] |
ἀπιστήσας
ἐκολάσθην.
Καὶ
ὁ
Σωκράτης
|
εἶπεν· |
Αλλὰ
τούτων
μὲν
οὐδὲν
ἄπιστον. |
| [2] |
ξίφη
ἵεται.
Καὶ
ὁ
Αντισθένης
|
εἶπεν· |
Αρ᾿
οὖν
καὶ
τῷδε
τῷ |
| [7] |
ὄντος
ὁ
Σωκράτης
αὖ
πάλιν
|
εἶπεν· |
Αρα
ἐπειδὴ
πάντες
ἐπιθυμοῦμεν
λέγειν, |
| [6] |
ἡδομέ
νους,
φθονῶν
τῷ
Σωκράτει
|
εἶπεν· |
Αρα
σύ,
ὦ
Σώκρατες,
ὁ |
| [2] |
παῖς
ὠρχήσατο.
Καὶ
ὁ
Σωκράτης
|
εἶπεν· |
Εἴδετ᾿
ἔφη,
ὡς
καλὸς
{ὁ} |
| [1] |
προσῆλθε
τοῖς
ἀμφὶ
Σωκράτην,
καὶ
|
εἶπεν· |
Εἰς
καλόν
γε
ὑμῖν
συντετύχηκα· |
| [8] |
ἐρᾷς;
Ναὶ
μὰ
τοὺς
θεούς,
|
εἶπεν |
ἐκεῖνος,
καὶ
σφόδρα
γε
σοῦ. |
| [2] |
δέχεσθαι
αὐτούς.
Καὶ
ὁ
Σωκράτης
|
εἶπεν· |
Εν
πολλοῖς
μέν,
ὦ
ἄνδρες, |
| [2] |
ἡσυχίαν
ἔχῃ;
Καὶ
ὁ
Χαρμίδης
|
εἶπεν· |
Επαινοῦντι
ἔοικας
τὸν
ὀρχηστοδιδάσκαλον.
Ναὶ |
| [3] |
ἀνασπάσας
τὸ
πρόσωπον,
Επὶ
μαστροπείᾳ,
|
εἶπεν. |
Επεὶ
δὲ
ἐγέλασαν
ἐπ᾿
αὐτῷ, |
| [3] |
μήν,
ὦ
Αὐτόλυκε;
ὁ
δ᾿
|
εἶπεν· |
Επὶ
τῷ
πατρί,
καὶ
ἅμα |
| [3] |
φαῦλος
φανοῦμαι.
Τί
γὰρ
σύ,
|
εἶπεν, |
ἐπὶ
τίνι
μέγα
φρονεῖς,
ὦ |
| [4] |
διατελεῖ.
Οὗτος
μὲν
οὖν
οὕτως
|
εἶπεν. |
Ο
δὲ
Καλλίας,
Νὴ
τὴν |
| [3] |
ἐπιστήμῃ
μέγα
φρονεῖς.
Καὶ
ὃς
|
εἶπεν· |
Ο
πατὴρ
ὁ
ἐπιμελούμενος
ὅπως |
| [2] |
ἐδόκουν
μάλα
ἀμφότεροι
ἱκανῶς
εὐφραίνειν,
|
εἶπεν |
ὁ
Σωκράτης·
Νὴ
Δί᾿
ὦ |
| [3] |
ἐγείρειν.
Εκ
τούτου
δὲ
πάλιν
|
εἶπεν |
ὁ
Σωκράτης·
Οὗτοι
μὲν
δή, |
| [7] |
οὗ
ἔμελλε
θαυματουργήσειν.
ἔνθα
δὴ
|
εἶπεν |
ὁ
Σωκράτης·
Ω
Συρακόσιε,
κινδυνεύω |
| [4] |
ἀδόξῳ
οὔσῃ
τέχνῃ;
Καὶ
ὃς
|
εἶπεν· |
Ομολογησώμεθα
πρῶτον
ποῖά
ἐστιν
ἔργα |
| [1] |
ἀνδρῶνι
ἔνθα
τὸ
δεῖπνον
ἦν
|
εἶπεν· |
ὅτι
μὲν
γελωτοποιός
εἰμι
ἴστε |
| [3] |
σφίσι
δηλώσοι
αὐτούς.
Ο
δὲ
|
εἶπεν |
ὅτι
οὐ
φθονήσει.
~Εκ
τούτου |
| [4] |
οὐκ
ἂν
ἐπιτρέψαις;
Καὶ
ὃς
|
εἶπεν· |
Οὐ
γὰρ
παύσῃ
σὺ
Κλεινίου |
| [2] |
ἐλευθέριοι
ἔσεσθαι.
Καὶ
ὁ
Λύκων
|
εἶπεν· |
Οὐκοῦν
νέοις
μὲν
ἂν
εἴη |
| [8] |
Καλλίας
δὲ
παρορῶν
εἰς
ἐκεῖνον
|
εἶπεν· |
Οὐκοῦν
σύ
με,
ὦ
Σώκρατες, |
| [2] |
ὁ
Σωκράτης
καλέσας
τὸν
Αντισθένην
|
εἶπεν· |
Οὔτοι
τούς
γε
θεωμένους
τάδε |
| [9] |
ἔπειτα
δὲ
ὁ
Συρακόσιος
εἰσελθὼν
|
εἶπεν· |
Ω
ἄνδρες,
Αριάδνη
εἴσεισιν
εἰς |
| [4] |
γὰρ
πιεῖσθε.
Καὶ
ὁ
Χαρμίδης
|
εἶπεν· |
Ω
ἄνδρες,
ὁ
Νικήρατος
κρομμύων |
| [2] |
ἂν
γενέσθαι.
Καὶ
ὁ
Καλλίας
|
εἶπεν· |
Ω
Σώκρατες,
ἐμὲ
μὲν
παρακάλει, |
| [1] |
δειπνεῖν
ἐκέλευον,
Κριτόβουλος
δὲ
καὶ
|
ἐξεκάγχασεν |
ἐπὶ
τῷ
οἰκτισμῷ
αὐτοῦ.
Ο |
| [7] |
εἰπὼν
ἦρχεν
ᾠδῆς.
Επεὶ
δ᾿
|
ᾖσεν, |
εἰσεφέρετο
τῇ
ὀρχηστρίδι
τροχὸς
τῶν |
| [3] |
αὐλὸν
ἐκιθάρισεν
ὁ
παῖς
καὶ
|
ᾖσεν. |
ἔνθα
δὴ
ἐπῄνεσαν
μὲν
ἅπαντες· |
| [9] |
ἡ
Αριάδνη
ἀκούσασα
τοιοῦτόν
τι
|
ἐποίησεν |
ὡς
πᾶς
ἂν
ἔγνω
ὅτι |
| [9] |
ἐπὶ
τῶν
γονάτων,
καὶ
περιλαβὼν
|
ἐφίλησεν |
αὐτήν.
ἡ
δ᾿
αἰδουμένῃ
μὲν |
| [2] |
δὲ
αὐτοῖς
ἡ
αὐλητρὶς
μὲν
|
ηὔλησεν, |
ὁ
δὲ
παῖς
ἐκιθάρισε,
καὶ |
| [3] |
τῇ
λύρᾳ
πρὸς
τὸν
αὐλὸν
|
ἐκιθάρισεν |
ὁ
παῖς
καὶ
ᾖσεν.
ἔνθα |
| [7] |
ᾄσαιμεν;
Καὶ
εὐθὺς
τοῦτ᾿
εἰπὼν
|
ἦρχεν |
ᾠδῆς.
Επεὶ
δ᾿
ᾖσεν,
εἰσεφέρετο |
| [8] |
κράτης
πάλιν
αὖ
καινοῦ
λόγου
|
κατῆρχεν. |
Αρ᾿
ἔφη,
ὦ
ἄνδρες,
εἰκὸς |
| [1] |
φθονῆσαι·
εἰσίτω
οὖν.
Καὶ
ἅμα
|
ἀπέβλεψεν |
εἰς
τὸν
Αὐτόλυκον,
δῆλον
ὅτι |
| [2] |
μὲν
γὰρ
ἀπ᾿
ἐσθλὰ
διδάξεαι·
|
ἢν |
δὲ
κακοῖσι
συμμίσγῃς,
ἀπολεῖς
καὶ |
| [2] |
τοῦ
σώματος
ἐν
τῇ
ὀρχήσει
|
ἦν, |
ἀλλ᾿
ἅμα
καὶ
τράχηλος
καὶ |
| [9] |
Αὐτόλυκος
δὲ
(ἤδη
γὰρ
ὥρα
|
ἦν |
αὐτῷ)
ἐξανίστατο
εἰς
περίπατον·
καὶ |
| [1] |
ὡς
δὲ
πάνυ
ἀχθόμενος
φανερὸς
|
ἦν, |
εἰ
μὴ
ἕψοιντο,
συνηκολούθησαν.
Επειτα |
| [1] |
τῷ
ἀνδρῶνι
ἔνθα
τὸ
δεῖπνον
|
ἦν |
εἶπεν·
ὅτι
μὲν
γελωτοποιός
εἰμι |
| [4] |
καὶ
Σωκράτει,
ὅτε
μὲν
πλούσιος
|
ἦν, |
ἐλοιδόρουν
με
ὅτι
συνῆν,
νῦν |
| [1] |
Σωκράτην
πρῶτον
μέν,
ὥσπερ
εἰκὸς
|
ἦν, |
ἐπαινοῦντες
τὴν
κλῆσιν
οὐχ
ὑπισχνοῦντο |
| [4] |
ἐοικώς,
τότε
δὲ
σαφῶς
δοῦλος
|
ἦν· |
καὶ
τότε
μὲν
ἐγὼ
φόρον |
| [1] |
παραγενόμενος
ταῦτα
γιγνώσκω
δηλῶσαι
βούλομαι.
|
ἦν |
μὲν
γὰρ
Παναθηναίων
τῶν
μεγάλων |
| [9] |
οὒ
οὐδὲ
ἀνέστη,
δήλη
δ᾿
|
ἦν |
μόλις
ἠρεμοῦσα.
Επεί
γε
μὴν |
| [4] |
ὡς
εἰ
πλαστικὸς
ἢ
ζωγραφικὸς
|
ἦν, |
οὐδὲν
ἂν
ἧττον
ἐκ
τοῦ |
| [4] |
τῇ
πόλει
ὅτε
μὲν
πλούσιος
|
ἦν |
πρῶτον
μὲν
ἐφοβούμην
μή
τίς |
| [1] |
διὰ
τὸν
ἔρωτα
πράττων
ἀξιοθέατος
|
ἦν |
τοῖς
τετελεσμένοις
τούτῳ
τῷ
θεῷ. |
| [4] |
ὑμῖν
δοκεῖ
μαστροποῦ
ἔργον
εἶναι
|
ἣν |
ἂν
ἢ
ὃν
ἂν
μαστροπεύῃ |
| [4] |
δοκεῖ
μαστροποῦ
ἔργον
εἶναι
ἣν
|
ἂν |
ἢ
ὃν
ἂν
μαστροπεύῃ
ἀρέσκοντα |
| [5] |
μὲν
γὰρ
σοὶ
μυκτῆρες
εἰς
|
γῆν |
ὁρῶσιν,
οἱ
δὲ
ἐμοὶ
ἀναπέπτανται, |
| [3] |
δὲ
ἀπώμοσε
μηδὲ
ὀβολόν.
Αλλὰ
|
γῆν |
πολλὴν
κέκτησαι;
Ισως
ἄν,
ἔφη, |
| [2] |
καὶ
τὸ
μέν
γε
πρῶτον
|
ἐξεπλάγην |
καὶ
ἔδεισα
μὴ
μαίνοιο·
ἐπεὶ |
| [8] |
καὶ
ἐγὼ
δέ
φημι
καὶ
|
Γανυμήδην |
οὐ
σώματος
ἀλλὰ
ψυχῆς
ἕνεκα |
| [8] |
ᾧ
οὐκ
ἐρῶν
τινος
διατελῶ,
|
Χαρμίδην |
δὲ
τόνδε
οἶδα
πολλοὺς
μὲν |
| [1] |
καὶ
Ερμογένην
καὶ
Αντισθένην
καὶ
|
Χαρμίδην, |
τοῖς
μὲν
ἀμφ᾿
Αὐτόλυκον
ἡγεῖσθαί |
| [2] |
τις
ἄνθρωπος,
ἔχων
τε
αὐλητρίδα
|
ἀγαθὴν |
καὶ
ὀρχηστρίδα
τῶν
τὰ
θαύματα |
| [4] |
ἤδη
δέ
ποτε
καὶ
ἀπιστήσας
|
ἐκολάσθην. |
Καὶ
ὁ
Σωκράτης
εἶπεν·
Αλλὰ |
| [4] |
δ᾿
ἂν
δουλεύοιμι
ἢ
ἐλεύθερος
|
εἴην, |
εἴ
μου
Κλεινίας
ἄρχειν
ἐθέλοι. |
| [4] |
ὅτι
παθεῖν
μᾶλλον
κακῶς
ἱκανὸς
|
εἴην |
ἢ
ποιῆσαι
ἐκείνους.
Καὶ
γὰρ |
| [4] |
ἐν
τοῖς
σατυρικοῖς
αἴσχιστος
ἂν
|
εἴην. |
{ὁ
δὲ
Σωκράτης
καὶ
ἐτύγχανε |
| [4] |
μὲν
ἂν
Κλεινίᾳ
τὰ
ὄντα
|
διδοίην |
ἢ
ἕτερα
παρ᾿
ἄλλου
λαμβάνοιμι, |
| [4] |
μετὰ
Κλεινίου
κἂν
διὰ
πυρὸς
|
ἰοίην· |
οἶδα
δ᾿
ὅτι
καὶ
ὑμεῖς |
| [4] |
Κλεινίας
ἄρχειν
ἐθέλοι.
Καὶ
γὰρ
|
πονοίην |
ἂν
ῥᾷον
ἐκείνῳ
ἢ
ἀναπαυοίμην, |
| [4] |
οἴομαι,
ὑμεῖς
ἂν
δικαίως
ἀπάτης
|
δίκην |
ὑπέχοιτε·
οὐδενὸς
γὰρ
ὁρκίζοντος
ἀεὶ |
| [3] |
Αντισθένης
εἶπε·
Πότερον
τέχνην
τινὰ
|
βαναυσικὴν |
ἢ
καλοκἀγαθίαν
διδάσκων;
Εἰ
καλοκἀγαθία |
| [2] |
ὁ
παῖς
ἐγχεάτω
μοι
τὴν
|
μεγάλην |
φιάλην.
Νὴ
Δί᾿
ἔφη
ὁ |
| [2] |
παῖς
ἐγχεάτω
μοι
τὴν
μεγάλην
|
φιάλην. |
Νὴ
Δί᾿
ἔφη
ὁ
Καλλίας, |
| [5] |
Οἶδα
γοῦν
οὖσαν
καὶ
ἀσπίδα
|
καλὴν |
καὶ
ξίφος
καὶ
δόρυ.
Καὶ |
| [2] |
καὶ
σκέλη
καὶ
χεῖρας
καὶ
|
κεφαλήν. |
Επειδὴ
δὲ
ἀπειρήκει,
κατακλινόμενος
εἶπε· |
| [4] |
βιβλίῳ
ἀμφότεροι
ἐμαστεύετέ
τι,
τὴν
|
κεφαλὴν |
πρὸς
τῇ
κεφαλῇ
καὶ
τὸν |
| [4] |
Δί᾿
ἔφη
ὁ
Σωκράτης,
ἀλλ᾿
|
ἄλλην |
που
δόξαν
γελοίαν
κίνδυνος
ἡμῖν |
| [8] |
μὴ
συγκόψῃς
με·
τὴν
δ᾿
|
ἄλλην |
χαλεπότητα
ἐγώ
σου
καὶ
φέρω |
| [3] |
ἀπώμοσε
μηδὲ
ὀβολόν.
Αλλὰ
γῆν
|
πολλὴν |
κέκτησαι;
Ισως
ἄν,
ἔφη,
Αὐτολύκῳ |
| [3] |
καὶ
νῦν
δυναίμην
ἂν
Ιλιάδα
|
ὅλην |
καὶ
Οδύσσειαν
ἀπὸ
στόματος
εἰπεῖν. |
| [4] |
τὸ
ἁβρότατόν
γε
κτῆμα,
τὴν
|
σχολὴν |
ἀεὶ
ὁρᾶτέ
μοι
παροῦσαν,
ὥστε |
| [4] |
φιλοκαλωτέρους
ἐν
τοῖς
κινδύνοις,
καὶ
|
μὴν |
αἰδημονεστέρους
τε
καὶ
ἐγκρατεστέρους,
οἵ |
| [3] |
χρῆσθαι
τῇ
τέχνῃ.
Σύ
γε
|
μὴν |
δῆλον,
ἔφη
ὁ
Λύκων
τὸν |
| [2] |
Φίλιππος,
Νὴ
Δί᾿
ἔφη,
καὶ
|
μὴν |
ἔγωγε
ἡδέως
ἂν
θεῴμην
Πείσανδρον |
| [8] |
φρονιμώτερον
καὶ
ἀξιεραστοτέρα
γίγνεται.
Καὶ
|
μὴν |
ἐν
μὲν
τῇ
τῆς
μορφῆς |
| [4] |
τοῦ
πλουσιωτάτου
ῥιγοῦν·
ἐπειδάν
γε
|
μὴν |
ἐν
τῇ
οἰκίᾳ
γένωμαι,
πάνυ |
| [4] |
μέγα
φρονῶ.
Αλλ᾿
ἐπὶ
τῷ
|
μήν; |
Επὶ
νὴ
Δία
τοῖς
ἄφροσιν. |
| [8] |
καὶ
αὐτὸν
ἐπιθυμήσαντα·
Κριτόβουλός
γε
|
μὴν |
ἔτι
καὶ
νῦν
ἐρώμενος
ὢν |
| [3] |
τούτῳ
τῷ
υἱεῖ;
Οὗτός
γε
|
μήν, |
ἔφη
τις,
δῆλον
ὅτι
ἐπὶ |
| [4] |
μοι
Κλεινίαν
ἀναφαίνουσιν.
ἄξιόν
γε
|
μὴν |
ἡμῖν
τοῖς
καλοῖς
καὶ
ἐπὶ |
| [8] |
ὢν
ἤδη
ἄλλων
ἐπιθυμεῖ.
Αλλὰ
|
μὴν |
καὶ
ὁ
Νικήρατος,
ὡς
ἐγὼ |
| [8] |
τοῦ
ἀναπειθομένου
ψυχὴν
διαφθείρει.
Αλλὰ
|
μὴν |
καὶ
ὁ
χρημάτων
γε
ἀπεμπολῶν |
| [4] |
οὐ
διψῶν
πίνω
αὐτόν.
Αλλὰ
|
μὴν |
καὶ
πολὺ
δικαιοτέρους
γε
εἰκὸς |
| [4] |
τῇ
ἐμῇ
ψυχῇ
πλούτου.
Καὶ
|
μὴν |
καὶ
τὸ
ἁβρότατόν
γε
κτῆμα, |
| [8] |
ἄξιον
ποιεῖ
τὸν
ἐρώμενον.
Καὶ
|
μὴν |
καὶ
τῶν
παιδικῶν
ὃς
μὲν |
| [9] |
ἦν
μόλις
ἠρεμοῦσα.
Επεί
γε
|
μὴν |
κατεῖδεν
αὐτὴν
ὁ
Διόνυσος,
ἐπιχορεύσας |
| [8] |
ἂν
τὴν
φιλίαν;
Οἷς
γε
|
μὴν |
κοινὸν
τὸ
φιλεῖσθαι,
πῶς
οὐκ |
| [4] |
οὐκέτι
οὐδὲν
μέλει
οὐδενί.
Καὶ
|
μὴν |
ὅτε
μέν
γε
πολλὰ
εἶχον, |
| [8] |
τοὺς
οἰκείους
ἀπὸ
τούτων;
Καὶ
|
μὴν |
ὅτι
γε
οὐ
βιάζεται,
ἀλλὰ |
| [8] |
ἀγορᾷ
πωλῶν
καὶ
ἀποδιδόμενος;
Οὐ
|
μὴν |
ὅτι
γε
ὡραῖος
ἀώρῳ,
οὐδὲ |
| [4] |
τί
οὐ
χρὴ
ποιεῖν.
Καὶ
|
μὴν |
ὅτι
νομίζομέν
γε
δύνασθαι
αὐτοὺς |
| [4] |
ἐφεστρίδες
οἱ
ὄροφοι,
στρωμνήν
γε
|
μὴν |
οὕτως
ἀρκοῦσαν
ἔχω
ὥστ᾿
ἔργον |
| [4] |
οὕτω
διατεθῆναι
αὐτόν;
Αλλὰ
πότε
|
μήν; |
Οὐχ
ὁρᾷς
ὅτι
τούτῳ
μὲν |
| [5] |
διατετείχικε
τὰ
ὄμματα.
Τοῦ
γε
|
μὴν |
στόματος,
ἔφη
ὁ
Κριτόβουλος,
ὑφίεμαι. |
| [8] |
εὐμορφίας
τῆς
ἐμῆς.
ὅτι
γε
|
μὴν |
σύ,
ὦ
Καλλία,
ἐρᾷς
Αὐτολύκου |
| [8] |
τῆς
γυναικὸς
ἀντερᾶται.
Ερμογένη
γε
|
μὴν |
τίς
ἡμῶν
οὐκ
οἶδεν
ὡς, |
| [7] |
γνῶναι
τίν᾿
ἂν
παράσχοι.
Οὐδὲ
|
μὴν |
τό
γε
διαστρέφοντας
τὰ
σώματα |
| [7] |
ὃ
συμποσίῳ
οὐδὲν
προσήκει.
Καὶ
|
μὴν |
τό
γε
ἐπὶ
τοῦ
τροχοῦ |
| [9] |
παρόντας
ἅπαντας
συνομόσαι
ἂν
ἦ
|
μὴν |
τὸν
παῖδα
καὶ
τὴν
παῖδα |
| [8] |
ἀξιόλογος
πάντες
ἐπιστάμεθα.
Φιλεῖν
γε
|
μὴν |
τῶν
μὲν
τὸ
ἦθος
ἀγαμένων |
| [3] |
τις
αὐτόν·
Αλλ᾿
ἐπὶ
τῷ
|
μήν, |
ὦ
Αὐτόλυκε;
ὁ
δ᾿
εἶπεν· |
| [8] |
ψυχὴν
ἐρασμίῳ
πιστεῦσαι.
Σοί
γε
|
μήν, |
ὦ
Καλλία,
δοκεῖ
μοι
ἄξιον |
| [8] |
ἡδυγνώμων
ἐν
θεοῖς
τετίμηται.
Αλλὰ
|
μήν, |
ὦ
Νικήρατε,
καὶ
Αχιλλεὺς
Ομήρῳ |
| [1] |
μᾶλλον
ἤπερ
ἀθάνατος
γενέσθαι,
οὔτε
|
μὴν |
ὡς
ἀντικληθησόμενος
καλεῖ
μέ
τις, |
| [8] |
ἐπιφανεῖς.
Αεὶ
μὲν
οὖν
ἔγωγε
|
ἠγάμην |
τὴν
σὴν
φύσιν,
νῦν
δὲ |
| [4] |
σταθμῷ
ἐπήρκει
μοι,
ἀλλ᾿
ὁπόσον
|
ἐδυνάμην |
φέρεσθαι,
τοσοῦτόν
μοι
παρεδίδου·
ἐγώ |
| [4] |
πρὸς
αὐτὸν
ὁρῶν
ὅμοιον
αὐτῷ
|
ἀπειργασάμην; |
Καὶ
ὁ
Σωκράτης
ὑπέλαβε·
Τί |
| [4] |
οὗτος
παρ᾿
οὗ
ἐγὼ
τοῦτον
|
ἐκτησάμην |
οὔτ᾿
ἀριθμῷ
οὔτε
σταθμῷ
ἐπήρκει |
| [2] |
ἔμαθον,
ἐχειρονόμουν
δέ·
ταῦτα
γὰρ
|
ἠπιστάμην. |
Νὴ
Δί᾿
ἔφη
ὁ
Φίλιππος, |
| [5] |
Εγὼ
μέν,
ἔφη,
οἶμαι
τὴν
|
ἐμήν, |
εἴπερ
γε
τοῦ
ὀσφραίνεσθαι
ἕνεκεν |
| [1] |
ἀρχὴν
οὐδὲ
νομίζεται
εἰς
τὴν
|
ἐμὴν |
οἰκίαν
δεῖπνον
προσφέρεσθαι.
Καὶ
ἅμα |
| [3] |
Ομήρου
ἔπη
μαθεῖν·
καὶ
νῦν
|
δυναίμην |
ἂν
Ιλιάδα
ὅλην
καὶ
Οδύσσειαν |
| [1] |
Οὔτε
γὰρ
ἔγωγε
σπουδάσαι
ἂν
|
δυναίμην |
μᾶλλον
ἤπερ
ἀθάνατος
γενέσθαι,
οὔτε |
| [4] |
παρέδωκέ
μοι
αὐτόν,
εἴ
τι
|
δυναίμην |
ὠφελῆσαι.
Καὶ
μέντοι
πολὺ
βέλτιον |
| [4] |
δὲ
τῶν
ἄλλων
ἁπάντων
μᾶλλον
|
δεξαίμην |
ἂν
εἶναι
ἢ
Κλεινίου
ἑνὸς |
| [4] |
ποιῶν
ἕκαστα
αὐτῶν
οὐκ
ἂν
|
εὐξαίμην, |
ἧττον
δέ·
οὕτω
μοι
δοκεῖ |
| [4] |
Εκεῖνο
μέντοι
ἔγωγε
ἡδέως
ἂν
|
πυθοίμην, |
πῶς
αὐτοὺς
θεραπεύων
οὕτω
φίλους |
| [6] |
καὶ
οὕτως
ἄν,
ἔφη,
θεῶν
|
ἐπιμελοίμην· |
ἄνωθεν
μέν
γε
ὕοντες
ὠφελοῦσιν, |
| [3] |
ἂν
πολλὰ
χρήματα
λαμβάνοιμι,
εἰ
|
βουλοίμην |
χρῆσθαι
τῇ
τέχνῃ.
Σύ
γε |
| [3] |
ὁ
ἐπιμελούμενος
ὅπως
ἀνὴρ
ἀγαθὸς
|
γενοίμην |
ἠνάγκασέ
με
πάντα
τὰ
Ομήρου |
| [4] |
πονοίην
ἂν
ῥᾷον
ἐκείνῳ
ἢ
|
ἀναπαυοίμην, |
καὶ
κινδυνεύοιμ᾿
ἂν
πρὸ
ἐκείνου |
| [1] |
Καὶ
πρόσθεν
μέν
γε,
ἔφη,
|
ἀπεκρυπτόμην |
ὑμᾶς
ἔχων
πολλὰ
καὶ
σοφὰ |
| [4] |
μὲν
πλούσιος
ἦν
πρῶτον
μὲν
|
ἐφοβούμην |
μή
τίς
μου
τὴν
οἰκίαν |
| [6] |
κάλλιον,
ἔφη,
ἢ
εἰ
ἀφρόντιστος
|
ἐκαλούμην. |
Εἰ
μή
γε
ἐδόκεις
τῶν |
| [1] |
Πρόσθεν
μὲν
γὰρ
τούτου
ἕνεκα
|
ἐκαλούμην |
ἐπὶ
τὰ
δεῖπνα,
ἵνα
εὐφραίνοιντο |
| [2] |
λέγεις,
καὶ
αὐτὸς
ἐλθὼν
οἴκαδε
|
ὠρχούμην |
μὲν
οὔ,
οὐ
γὰρ
πώποτε |
| [2] |
καὶ
μὴν
ἔγωγε
ἡδέως
ἂν
|
θεῴμην |
Πείσανδρον
τὸν
δημηγόρον
μανθάνοντα
κυβιστᾶν |
| [8] |
μαλακίᾳ
θρυπτομένου,
ἀλλὰ
πᾶσιν
ἐπιδεικνυμένου
|
ῥώμην |
τε
καὶ
καρτερίαν
καὶ
ἀνδρείαν |
| [9] |
ἀνιστάμενος
συνανέστησε
μεθ᾿
ἑαυτοῦ
τὴν
|
Αριάδνην, |
ἐκ
τούτου
δὴ
φιλούντων
τε |
| [9] |
τὸν
Διόνυσον,
ὡραίαν
δὲ
τὴν
|
Αριάδνην, |
οὐ
σκώπτοντας
δὲ
ἀλλ᾿
ἀληθινῶς |
| [1] |
Σωκράτην
τε
καὶ
Κριτόβουλον
καὶ
|
Ερμογένην |
καὶ
Αντισθένην
καὶ
Χαρμίδην,
τοῖς |
| [2] |
Καὶ
ὁ
Σωκράτης
καλέσας
τὸν
|
Αντισθένην |
εἶπεν·
Οὔτοι
τούς
γε
θεωμένους |
| [1] |
καὶ
Κριτόβουλον
καὶ
Ερμογένην
καὶ
|
Αντισθένην |
καὶ
Χαρμίδην,
τοῖς
μὲν
ἀμφ᾿ |
| [4] |
καὶ
ἐσθίοντι
ἄχρι
τοῦ
μὴ
|
πεινῆν |
ἀφικέσθαι
καὶ
πίνοντι
μέχρι
τοῦ |
| [4] |
δὲ
παχεῖαι
ἐφεστρίδες
οἱ
ὄροφοι,
|
στρωμνήν |
γε
μὴν
οὕτως
ἀρκοῦσαν
ἔχω |
| [8] |
μᾶλλον
ἢ
ὑπὸ
τῶν
ἐθιζομένων
|
ἡδονὴν |
ἀντ᾿
εὐκλείας
αἱρεῖσθαι;
Καίτοι
Παυσανίας |
| [7] |
θαῦμα
μὲν
ἴσως
τί
ἐστιν,
|
ἡδονὴν |
δὲ
οὐδὲ
ταῦτα
δύναμαι
γνῶναι |
| [4] |
Καὶ
πολὺ
πλέον
διαφέρει
πρὸς
|
ἡδονήν, |
ὅταν
ἀναμείνας
τὸ
δεηθῆναι
προσφέρωμαι |
| [8] |
καὶ
πρὸς
τὰ
σιτία
διὰ
|
πλησμονήν, |
ταῦτα
ἀνάγκη
καὶ
πρὸς
τὰ |
| [9] |
τε
ἀλλήλους
καὶ
ὡς
εἰς
|
εὐνὴν |
ἀπιόντας,
οἱ
μὲν
ἄγαμοι
γαμεῖν |
| [4] |
πλούσιος
ἦν,
ἐλοιδόρουν
με
ὅτι
|
συνῆν, |
νῦν
δ᾿
ἐπεὶ
πένης
γεγένημαι, |
| [8] |
καὶ
καρτερίαν
καὶ
ἀνδρείαν
καὶ
|
σωφροσύνην. |
Τὸ
δὲ
τοιούτων
ἐπιθυμεῖν
τεκμήριόν |
| [3] |
κἀγὼ
οὐ
φθονήσω
εἰπεῖν
τὴν
|
τέχνην |
δι᾿
ἧς
τοῦτο
ἀπεργάζομαι.
Αλλὰ |
| [4] |
ἔφη,
παραδίδως,
ὦ
Σώκρατες,
τὴν
|
τέχνην; |
Ναὶ
μὰ
Δί᾿
ἔφη.
Ορῶ |
| [3] |
Καὶ
ὁ
Αντισθένης
εἶπε·
Πότερον
|
τέχνην |
τινὰ
βαναυσικὴν
ἢ
καλοκἀγαθίαν
διδάσκων; |
| [1] |
ὄμματα
φιλοφρονεστέρως
ἔχουσι
καὶ
τὴν
|
φωνὴν |
πρᾳοτέραν
ποιοῦνται
καὶ
τὰ
σχήματα |
| [4] |
τῆς
πόλεως,
ἀποδημῆσαι
δὲ
οὐδαμοῦ
|
ἐξῆν. |
Νῦν
δ᾿
ἐπειδὴ
τῶν
ὑπερορίων |
| [2] |
γιγνώσκων
οὐ
καὶ
σὺ
παιδεύεις
|
Ξανθίππην, |
ἀλλὰ
χρῇ
γυναικὶ
τῶν
οὐσῶν, |
| [9] |
τε
καὶ
ἀσπαζομένων
ἀλλήλους
σχήματα
|
παρῆν |
θεάσασθαι.
Οἱ
δ᾿
ὁρῶντες
ὄντως |
| [8] |
μὲν
οὖν
ἔγωγε
ἠγάμην
τὴν
|
σὴν |
φύσιν,
νῦν
δὲ
καὶ
πολὺ |
| [8] |
γὰρ
οὐ
τὴν
Αναίδειαν
ἀλλὰ
|
τὴν |
Αἰδῶ
νομίζουσι.
Δοκοῦμεν
δ᾿
ἄν |
| [4] |
ἔφη.
Ορῶ
γάρ
σε
καὶ
|
τὴν |
ἀκόλουθον
ταύτης
πάνυ
ἐξειργασμένον.
Τίνα |
| [8] |
παρόντας
ἀπολείπειν.
Θεὰν
γὰρ
οὐ
|
τὴν |
Αναίδειαν
ἀλλὰ
τὴν
Αἰδῶ
νομίζουσι. |
| [9] |
Διόνυσος
ἀνιστάμενος
συνανέστησε
μεθ᾿
ἑαυτοῦ
|
τὴν |
Αριάδνην,
ἐκ
τούτου
δὴ
φιλούντων |
| [9] |
μὲν
τὸν
Διόνυσον,
ὡραίαν
δὲ
|
τὴν |
Αριάδνην,
οὐ
σκώπτοντας
δὲ
ἀλλ᾿ |
| [2] |
ἅπαν
τὸ
σῶμα
γυμνάζοι,
κελεύσας
|
τὴν |
αὐλητρίδα
θάττονα
ῥυθμὸν
ἐπάγειν
ἵει |
| [3] |
γὰρ
δήπου,
εἰ
συνδειπνοῖμεν,
ἐπιδείξειν
|
τὴν |
αὑτοῦ
σοφίαν.
Καὶ
ἐπιδείξω
γε, |
| [4] |
πᾶσι
τοῖς
φίλοις
καὶ
ἐπιδεικνύω
|
τὴν |
ἀφθονίαν
καὶ
μεταδίδωμι
τῷ
βουλομένῳ |
| [4] |
πάντας
θεοὺς
μὴ
ἑλέσθαι
ἂν
|
τὴν |
βασιλέως
ἀρχὴν
ἀντὶ
τοῦ
καλὸς |
| [2] |
γελᾶτε,
εἰ
μείζω
τοῦ
καιροῦ
|
τὴν |
γαστέρα
ἔχων
μετριωτέραν
βούλομαι
ποιῆσαι |
| [8] |
Αντίσθενες,
μόνον
μὴ
συγκόψῃς
με·
|
τὴν |
δ᾿
ἄλλην
χαλεπότητα
ἐγώ
σου |
| [3] |
φθόγγων
τὰς
μὲν
λύπας
κοιμίζειν,
|
τὴν |
δ᾿
ἀφροδίτην
ἐγείρειν.
Εκ
τούτου |
| [8] |
μὲν
Πάνδημον
τῶν
σωμάτων
ἐπιπέμπειν,
|
τὴν |
δ᾿
Οὐρανίαν
τῆς
ψυχῆς
τε |
| [8] |
ποῖα
ἐπιστάμενος
Θεμιστοκλῆς
ἱκανὸς
ἐγένετο
|
τὴν |
Ελλάδα
ἐλευθεροῦν,
σκεπτέον
δὲ
ποῖά |
| [5] |
ἐμή;
Εγὼ
μέν,
ἔφη,
οἶμαι
|
τὴν |
ἐμήν,
εἴπερ
γε
τοῦ
ὀσφραίνεσθαι |
| [1] |
ὅτι
ἀρχὴν
οὐδὲ
νομίζεται
εἰς
|
τὴν |
ἐμὴν
οἰκίαν
δεῖπνον
προσφέρεσθαι.
Καὶ |
| [1] |
τὸν
πατέρα
αὐτοῦ
ἀπῄει
εἰς
|
τὴν |
ἐν
Πειραιεῖ
οἰκίαν·
συνείπετο
δὲ |
| [8] |
ἀεὶ
ἐν
ταῖς
πράξεσι
λαμπροτέραν
|
τὴν |
εὔκλειαν
συμπαρέχεται.
~Οὗτος
μὲν
δὴ |
| [4] |
καὶ
πάσας
τὰς
νύκτας.
Νὴ
|
τὴν |
Ηραν,
ἔφη
ὁ
Σωκράτης,
εὐτύχημά |
| [4] |
εἶπεν.
Ο
δὲ
Καλλίας,
Νὴ
|
τὴν |
Ηραν,
ἔφη,
τά
τε
ἄλλα |
| [8] |
Καὶ
ὁ
Ερμογένης
εἶπε·
Νὴ
|
τὴν |
Ηραν,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
ἄλλα |
| [9] |
αὐτῷ
συνεξιὼν
ἐπιστραφεὶς
εἶπε·
Νὴ
|
τὴν |
Ηραν,
ὦ
Σώκρατες,
καλός
γε |
| [1] |
αὐτὸν
παγκράτιον
ἧκεν
ἄγων
ἐπὶ
|
τὴν |
θέαν.
Ως
δὲ
ἡ
ἱπποδρομία |
| [8] |
ἡ
εὐχὴ
ἐν
ᾗ
αἰτούμεθα
|
τὴν |
θεὸν
ἐπαφρόδιτα
καὶ
ἔπη
καὶ |
| [1] |
Φίλιππος
δ᾿
ὁ
γελωτοποιὸς
κρούσας
|
τὴν |
θύραν
εἶπε
τῷ
ὑπακούσαντι
εἰσαγγεῖλαι |
| [2] |
αὔξεται
καὶ
θάλλοντα
ἀφικνεῖται
εἰς
|
τὴν |
καρπογονίαν.
Οὕτω
δὲ
καὶ
ἡμεῖς |
| [1] |
αὐτοῦ.
Οἶμαι
οὖν
πολὺ
ἂν
|
τὴν |
κατασκευήν
μοι
λαμπροτέραν
φανῆναι
εἰ |
| [4] |
αὐτῷ
βιβλίῳ
ἀμφότεροι
ἐμαστεύετέ
τι,
|
τὴν |
κεφαλὴν
πρὸς
τῇ
κεφαλῇ
καὶ |
| [1] |
μέν,
ὥσπερ
εἰκὸς
ἦν,
ἐπαινοῦντες
|
τὴν |
κλῆσιν
οὐχ
ὑπισχνοῦντο
συνδειπνήσειν·
ὡς |
| [2] |
καὶ
ὁ
παῖς
ἐγχεάτω
μοι
|
τὴν |
μεγάλην
φιάλην.
Νὴ
Δί᾿
ἔφη |
| [4] |
ὁρῶ,
ἡμέρᾳ
δὲ
καὶ
ἡλίῳ
|
τὴν |
μεγίστην
χάριν
οἶδα
ὅτι
μοι |
| [8] |
δ᾿
ἂν
καὶ
τοὺς
ἔρωτας
|
τὴν |
μὲν
Πάνδημον
τῶν
σωμάτων
ἐπιπέμπειν, |
| [4] |
μὲν
ἐφοβούμην
μή
τίς
μου
|
τὴν |
οἰκίαν
διορύξας
καὶ
τὰ
χρήματα |
| [2] |
Συρακοσίῳ
κράτιστον
ἐπιδείξαντι
τῇ
πόλει
|
τὴν |
ὀρχηστρίδα
εἰπεῖν,
ἐὰν
διδῶσιν
αὐτῷ |
| [2] |
ἀποτελῶμεν.
Ορῶ
γὰρ
ἔγωγε
τήνδε
|
τὴν |
ὀρχηστρίδα
ἐφεστηκυῖαν
καὶ
τροχούς
τινα |
| [9] |
ἦ
μὴν
τὸν
παῖδα
καὶ
|
τὴν |
παῖδα
ὑπ᾿
ἀλλήλων
φιλεῖσθαι.
Εῴκεσαν |
| [4] |
πείσαιμι
τὸν
παῖδα
τόνδε
καὶ
|
τὴν |
παῖδα
φιλῆσαί
με
ἢ
σύ, |
| [8] |
καὶ
φίλους
εὖ
ποιεῖν
καὶ
|
τὴν |
πατρίδα
αὔξειν
τροπαῖα
τῶν
πολεμίων |
| [4] |
τῷ
οἴκῳ
τὸν
πλοῦτον
καὶ
|
τὴν |
πενίαν
ἔχειν
ἀλλ᾿
ἐν
ταῖς |
| [8] |
με,
ὦ
Σώκρατες,
μαστροπεύσεις
πρὸς
|
τὴν |
πόλιν,
ὅπως
πράττω
τὰ
πολιτικὰ |
| [4] |
ταύτης
πάνυ
ἐξειργασμένον.
Τίνα
ταύτην;
|
Τὴν |
προαγωγείαν,
ἔφη.
Καὶ
ὃς
μάλα |
| [8] |
Αεὶ
μὲν
οὖν
ἔγωγε
ἠγάμην
|
τὴν |
σὴν
φύσιν,
νῦν
δὲ
καὶ |
| [4] |
ἂν
κακόν
τι
λάβωσι,
γενεαλογοῦσι
|
τὴν |
συγγένειαν
καὶ
οὐδέποτέ
μου
ἀπολείπονται. |
| [8] |
κάμῃ
ὁπότερος
οὖν,
πολὺ
συνεχεστέραν
|
τὴν |
συνουσίαν
ἔχειν,
καὶ
ἀπόντων
ἔτι |
| [4] |
καὶ
τὸ
ἁβρότατόν
γε
κτῆμα,
|
τὴν |
σχολὴν
ἀεὶ
ὁρᾶτέ
μοι
παροῦσαν, |
| [2] |
Επειδὴ
δ᾿
ἀνέστη,
διῆλθε
μιμούμενος
|
τήν |
τε
τοῦ
παιδὸς
καὶ
τὴν |
| [3] |
τότε
κἀγὼ
οὐ
φθονήσω
εἰπεῖν
|
τὴν |
τέχνην
δι᾿
ἧς
τοῦτο
ἀπεργάζομαι. |
| [4] |
Εμοί,
ἔφη,
παραδίδως,
ὦ
Σώκρατες,
|
τὴν |
τέχνην;
Ναὶ
μὰ
Δί᾿
ἔφη. |
| [2] |
τήν
τε
τοῦ
παιδὸς
καὶ
|
τὴν |
τῆς
παιδὸς
ὄρχησιν.
Καὶ
πρῶτον |
| [8] |
ἀλλὰ
καὶ
θεοὶ
καὶ
ἥρωες
|
τὴν |
τῆς
ψυχῆς
φιλίαν
περὶ
πλείονος |
| [8] |
πονηρὸν
ἀποδεικνύει,
ὁ
δὲ
πείθων
|
τὴν |
τοῦ
ἀναπειθομένου
ψυχὴν
διαφθείρει.
Αλλὰ |
| [8] |
ψυχῆς
φιλίαν
περὶ
πλείονος
ἢ
|
τὴν |
τοῦ
σώματος
χρῆσιν
ποιοῦνται.
Ζεύς |
| [3] |
ἥδιστ᾿
ἂν
ἀπολάβοιμι
παρὰ
Καλλίου
|
τὴν |
ὑπόσχεσιν.
ἔφη
γὰρ
δήπου,
εἰ |
| [8] |
καμὼν
ἀμορφότερος
γένηται,
μειωθῆναι
ἂν
|
τὴν |
φιλίαν;
Οἷς
γε
μὴν
κοινὸν |
| [8] |
ἀπολείποντος
δὲ
τούτου
ἀνάγκη
καὶ
|
τὴν |
φιλίαν
συναπομαραίνεσθαι,
ἡ
δὲ
ψυχὴ |
| [8] |
καλὸς
κἀγαθὸς
ᾖ,
οὐ
καθέξει
|
τὴν |
φιλίαν,
τοῦτον
προσήκει
μᾶλλον
ἀρετῆς |
| [7] |
μὲν
ἔλαιον
ὑγρὸν
ὂν
αὔξει
|
τὴν |
φλόγα,
τὸ
δὲ
ὕδωρ,
ὅτι |
| [1] |
τε
ὄμματα
φιλοφρονεστέρως
ἔχουσι
καὶ
|
τὴν |
φωνὴν
πρᾳοτέραν
ποιοῦνται
καὶ
τὰ |
| [8] |
τὸ
σῶμα
μᾶλλον
ἢ
τῷ
|
τὴν |
ψυχὴν
ἀγαπῶντι,
νῦν
τοῦτο
δηλώσω. |
| [8] |
μᾶλλον
ἂν
ταῦτα
πάντα
τῷ
|
τὴν |
ψυχὴν
ἐρασμίῳ
πιστεῦσαι.
Σοί
γε |
| [4] |
δύνωμαι,
σεσαγμένος
δὴ
παντάπασι
πλούτου
|
τὴν |
ψυχὴν
ἔσομαι.
Καὶ
αὕτη
μὲν |
| [1] |
ὁρώντων
οὐδεὶς
οὐκ
ἔπασχέ
τι
|
τὴν |
ψυχὴν
ὑπ᾿
ἐκείνου.
Οἱ
μέν |
| [8] |
καὶ
ὁ
χρημάτων
γε
ἀπεμπολῶν
|
τὴν |
ὥραν
τί
μᾶλλον
στέρξει
τὸν |
| [1] |
αὐτὸς
δὲ
προσῆλθε
τοῖς
ἀμφὶ
|
Σωκράτην, |
καὶ
εἶπεν·
Εἰς
καλόν
γε |
| [5] |
περὶ
τοῦ
κάλλους
ἀγῶνα
πρὸς
|
Σωκράτην |
οὐκ
ἀνθίστασαι;
Νὴ
Δί᾿
ἔφη |
| [1] |
ὄντα.
Οἱ
οὖν
ἀμφὶ
τὸν
|
Σωκράτην |
πρῶτον
μέν,
ὥσπερ
εἰκὸς
ἦν, |
| [1] |
Νικήρατος.
Ιδὼν
δὲ
ὁμοῦ
ὄντας
|
Σωκράτην |
τε
καὶ
Κριτόβουλον
καὶ
Ερμογένην |
| [4] |
δύνασαι
ποιεῖν,
ἐγὼ
πρὸς
πᾶσαν
|
ἀρετὴν |
δικαιότερος
σοῦ
εἰμι
ἄγων
ἀνθρώπους. |
| [8] |
ὅτι
ἀνάγκη
καὶ
αὐτὸν
ἀσκεῖν
|
ἀρετήν. |
Οὐ
γὰρ
οἷόν
τε
πονηρὰ |
| [3] |
μὲν
λύπας
κοιμίζειν,
τὴν
δ᾿
|
ἀφροδίτην |
ἐγείρειν.
Εκ
τούτου
δὲ
πάλιν |
| [3] |
ἀκροώμενόν
γε
αὐτῶν
ὀλίγου
ἀν᾿
|
ἑκάστην |
ἡμέραν;
Οἶσθά
τι
οὖν
ἔθνος, |
| [2] |
γελᾶτε,
ὅτι
οὐ
δεήσει
με
|
συγγυμναστὴν |
ζητεῖν,
οὐδ᾿
ἐν
ὄχλῳ
πρεσβύτην |
| [8] |
ὑπὸ
τῶν
παιδικῶν
τὸν
τοιοῦτον
|
ἐραστὴν |
ἀντιφιλεῖσθαι,
καὶ
τοῦτο
διδάξω.
Πρῶτον |
| [4] |
ἡμέρᾳ
δὲ
καὶ
ἡλίῳ
τὴν
|
μεγίστην |
χάριν
οἶδα
ὅτι
μοι
Κλεινίαν |
| [9] |
ἤκουον
τοῦ
Διονύσου
μὲν
ἐπερωτῶντος
|
αὐτὴν |
εἰ
φιλεῖ
αὐτόν,
τῆς
δὲ |
| [9] |
παρὰ
θεοῖς
καὶ
εἴσεισι
πρὸς
|
αὐτήν, |
ἔπειτα
παιξοῦνται
πρὸς
ἀλλήλους.
Εκ |
| [2] |
γαστέρα
ἔχων
μετριωτέραν
βούλομαι
ποιῆσαι
|
αὐτήν; |
ἢ
οὐκ
ἴστε
ὅτι
ἔναγχος |
| [9] |
τῶν
γονάτων,
καὶ
περιλαβὼν
ἐφίλησεν
|
αὐτήν. |
ἡ
δ᾿
αἰδουμένῃ
μὲν
ἐῴκει, |
| [9] |
ἠρεμοῦσα.
Επεί
γε
μὴν
κατεῖδεν
|
αὐτὴν |
ὁ
Διόνυσος,
ἐπιχορεύσας
ὥσπερ
ἂν |
| [8] |
ἡ
πόλις
ταχὺ
ἂν
ἐπιτρέψειεν
|
αὑτήν, |
εἰ
βούλει,
εὖ
ἴσθι.
Τὰ |
| [2] |
βουλόμενος
ἀνθρώποις
χρῆσθαι
καὶ
ὁμιλεῖν
|
ταύτην |
κέκτημαι,
εὖ
εἰδὼς
ὅτι
εἰ |
| [4] |
ἀκόλουθον
ταύτης
πάνυ
ἐξειργασμένον.
Τίνα
|
ταύτην; |
Τὴν
προαγωγείαν,
ἔφη.
Καὶ
ὃς |
| [2] |
κέκτημαι,
εὖ
εἰδὼς
ὅτι
εἰ
|
ταύτην |
ὑποίσω,
ῥᾳδίως
τοῖς
γε
ἄλλοις |
| [2] |
συγγυμναστὴν
ζητεῖν,
οὐδ᾿
ἐν
ὄχλῳ
|
πρεσβύτην |
ὄντα
ἀποδύεσθαι,
ἀλλ᾿
ἀρκέσει
μοι |
| [4] |
καὶ
πρὸς
ἐμὲ
ἐπαινῶν
τὸν
|
Ηρακλεώτην |
ξένον
ἐπεί
με
ἐποίησας
ἐπιθυμεῖν |
| [1] |
Οἶμαι
οὖν
πολὺ
ἂν
τὴν
|
κατασκευήν |
μοι
λαμπροτέραν
φανῆναι
εἰ
ἀνδράσιν |
| [4] |
κακῶς
ἀκούσας
ὅτι
ἀγαθόν
σε
|
ἔφην |
προαγωγὸν
εἶναι,
ὠργίσθης.
Αλλὰ
μὰ |
| [4] |
ἔργον
ὁποῖον
οὐκ
ἀρκοῦσαν
ἂν
|
τροφὴν |
ἐμοὶ
παρέχοι.
Καὶ
γὰρ
ὅταν |
| [4] |
ὦ
Σώκρατες.
Εἰς
μὲν
γὰρ
|
μάχην |
ὁρμωμένῳ
καλῶς
ἔχει
κρόμμυον
ὑποτρώγειν, |
| [4] |
μὴ
ἑλέσθαι
ἂν
τὴν
βασιλέως
|
ἀρχὴν |
ἀντὶ
τοῦ
καλὸς
εἶναι.
Νῦν |
| [1] |
τις,
ἐπεὶ
πάντες
ἴσασιν
ὅτι
|
ἀρχὴν |
οὐδὲ
νομίζεται
εἰς
τὴν
ἐμὴν |
| [8] |
σῶμα
μᾶλλον
ἢ
τῷ
τὴν
|
ψυχὴν |
ἀγαπῶντι,
νῦν
τοῦτο
δηλώσω.
Ο |
| [8] |
δὲ
πείθων
τὴν
τοῦ
ἀναπειθομένου
|
ψυχὴν |
διαφθείρει.
Αλλὰ
μὴν
καὶ
ὁ |
| [8] |
ἂν
ταῦτα
πάντα
τῷ
τὴν
|
ψυχὴν |
ἐρασμίῳ
πιστεῦσαι.
Σοί
γε
μήν, |
| [4] |
σεσαγμένος
δὴ
παντάπασι
πλούτου
τὴν
|
ψυχὴν |
ἔσομαι.
Καὶ
αὕτη
μὲν
δὴ |
| [1] |
οὐδεὶς
οὐκ
ἔπασχέ
τι
τὴν
|
ψυχὴν |
ὑπ᾿
ἐκείνου.
Οἱ
μέν
γε |
| [4] |
καὶ
πίνοντι
μέχρι
τοῦ
μὴ
|
διψῆν |
καὶ
ἀμφιέννυσθαι
ὥστε
ἔξω
μὲν |
| [4] |
πρὸ
ἐκείνου
ἥδιον
ἢ
ἀκίνδυνος
|
ζῴην. |
ὥστε
εἰ
σύ,
ὦ
Καλλία, |
| [4] |
ἄρ᾿
ἔφη
ὁ
Φίλιππος,
καὶ
|
πρῴην |
ἐγώ
σου
ἤκουον
εὐχομένου
πρὸς |
| [4] |
κρομμύων
ὄζων
ἐπιθυμεῖ
οἴκαδε
ἐλθεῖν,
|
ἵν᾿ |
ἡ
γυνὴ
αὐτοῦ
πιστεύῃ
μηδὲ |
| [4] |
καὶ
ἐχθιόνως
ἔχουσιν
ἢ
πρὶν
|
λαβεῖν. |
Θαυμαστά
γ᾿
ἔφη
ὁ
Αντισθένης |
| [4] |
που
δόξαν
γελοίαν
κίνδυνος
ἡμῖν
|
προσλαβεῖν. |
ὄψον
μὲν
γὰρ
δὴ
ὄντως |
| [7] |
ἂν
οἶμαι
αὐτούς
γε
ῥᾷον
|
διάγειν |
καὶ
τὸ
συμπόσιον
πολὺ
ἐπιχαριτώτερον |
| [4] |
φίλας
ποιεῖν
καὶ
γάμους
ἐπιτηδείους
|
συνάγειν, |
καὶ
πολλοῦ
ἂν
ἄξιος
εἶναι |
| [2] |
κελεύσας
τὴν
αὐλητρίδα
θάττονα
ῥυθμὸν
|
ἐπάγειν |
ἵει
ἅμα
πάντα
καὶ
σκέλη |
| [6] |
γ᾿
ἂν
ἃ
μὴ
δεῖ
|
λέγειν, |
ἔφη,
σιωπᾷς.
Αὕτη
μὲν
δὴ |
| [1] |
Φίλιππος
γελοῖόν
τι
εὐθὺς
ἐπεχείρει
|
λέγειν, |
ἵνα
δὴ
ἐπιτελοίη
ὧνπερ
ἕνεκα |
| [7] |
εἶπεν·
Αρα
ἐπειδὴ
πάντες
ἐπιθυμοῦμεν
|
λέγειν, |
νῦν
ἂν
μάλιστα
καὶ
ἅμα |
| [1] |
ὑμᾶς
ἔχων
πολλὰ
καὶ
σοφὰ
|
λέγειν, |
νῦν
δέ,
ἐὰν
παρ᾿
ἐμοὶ |
| [3] |
σύ,
ἔφη
ὁ
Σωκράτης,
ἕξεις
|
λέγειν |
ὅτι
τῷ
σῷ
κάλλει
ἱκανὸς |
| [6] |
σε
ὅτι
μεταξὺ
τοῦ
ὑμᾶς
|
λέγειν |
οὐδ᾿
ἂν
τρίχα,
μὴ
ὅτι |
| [8] |
δηλώσω.
Ο
μὲν
γὰρ
παιδεύων
|
λέγειν |
τε
ἃ
δεῖ
καὶ
πράττειν |
| [4] |
τις·
Σὸν
ἔργον,
ὦ
Ερμόγενες,
|
λέγειν |
τε
τοὺς
φίλους
οἵτινές
εἰσι |
| [2] |
καὶ
οὐδὲ
ἀναπνεῖν,
μὴ
ὅτι
|
λέγειν |
τι
δυνησόμεθα·
ἂν
δὲ
ἡμῖν |
| [4] |
δὲ
Καλλίας,
Σὸν
μέρος,
ἔφη,
|
λέγειν, |
ὦ
Χαρμίδη,
δι᾿
ὅ
τι |
| [1] |
ὕστερον
ἄλλο
τι
γελοῖον
ἐβούλετο
|
λέγειν. |
ὡς
δὲ
οὐδὲ
τότε
ἐγέλασαν |
| [5] |
Οὐκέτι,
ἔφη,
ἔχω
πρὸς
σὲ
|
ἀντιλέγειν, |
ἀλλὰ
διαφερόντων,
ἔφη,
τὰς
ψήφους, |
| [8] |
τοῦ
ἐραστοῦ,
εἰκὸς
αὐτὸν
τἆλλα
|
ῥᾳδιουργεῖν· |
ὃς
δ᾿
ἂν
γιγνώσκῃ
ὅτι |
| [4] |
μάχην
ὁρμωμένῳ
καλῶς
ἔχει
κρόμμυον
|
ὑποτρώγειν, |
ὥσπερ
ἔνιοι
τοὺς
ἀλεκτρυόνας
σκόροδα |
| [8] |
μένων,
καὶ
σῶμα
ἀξιοπρεπέστατον
μὲν
|
ἰδεῖν |
τῆς
πόλεως
ἔχεις,
ἱκανὸν
δὲ |
| [4] |
οὐδὲ
πρὸς
σοῦ
ποιῶ
τὸ
|
περιιδεῖν |
Κριτόβουλον
οὕτως
ὑπὸ
τοῦ
ἔρωτος |
| [2] |
ἢ
εἰ
ἥδιον
ἐσθίειν
καὶ
|
καθεύδειν |
ἢ
εἰ
{διὰ}
τοιούτων
γυμνασίων |
| [8] |
ἄριστοι
ὑμνοῦνται
οὐ
διὰ
τὸ
|
συγκαθεύδειν |
ἀλλὰ
διὰ
τὸ
ἄγασθαι
ἀλλήλους |
| [4] |
ἀποκτεῖναι
βούλονται,
ἀλλὰ
πεῖσαι
αὐτὸν
|
συγκαθεύδειν |
αὐτοῖς.
Σὺ
δ᾿
ὡς
ἔοικας, |
| [7] |
τῶν
ἄλλων
οἱ
μὲν
ἐκέλευον
|
εἰκάζειν, |
οἱ
δὲ
ἐκώλυον.
Θορύβου
δὲ |
| [6] |
μέντοι
δεινὸς
εἶ,
ὦ
Φίλιππε,
|
εἰκάζειν· |
οὐ
δοκεῖ
σοι
ὁ
ἀνὴρ |
| [7] |
ἔξεστιν
αὐτίκα
μάλα
τὰ
παρόντα
|
θαυμάζειν, |
τί
ποτε
ὁ
μὲν
λύχνος |
| [3] |
ὑπερσεμνύνεται
ὅτι
δύναται
πολλοὺς
κλαίοντας
|
καθίζειν. |
Οὐκοῦν
καὶ
σύ,
ἔφη
ὁ |
| [3] |
τῶν
φθόγγων
τὰς
μὲν
λύπας
|
κοιμίζειν, |
τὴν
δ᾿
ἀφροδίτην
ἐγείρειν.
Εκ |
| [2] |
δὲ
τοὺς
μηκέτι
γυμναζομένους
τίνος
|
ὄζειν |
δεήσει;
Καλοκἀγαθίας
νὴ
Δί᾿
ἔφη |
| [3] |
με
πάντα
τὰ
Ομήρου
ἔπη
|
μαθεῖν· |
καὶ
νῦν
δυναίμην
ἂν
Ιλιάδα |
| [5] |
εἰδῶ
ὅ
τι
με
χρὴ
|
παθεῖν |
ἢ
ἀποτεῖσαι.
Μόνον,
ἔφη,
κρυφῇ |
| [4] |
τοὺς
συκοφάντας
ἐθεράπευον,
εἰδὼς
ὅτι
|
παθεῖν |
μᾶλλον
κακῶς
ἱκανὸς
εἴην
ἢ |
| [4] |
τις
ἡμᾶς
πρὸς
Καλλίαν
ἐλθόντας
|
ἡδυπαθεῖν. |
Μηδαμῶς,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες.
Εἰς |
| [6] |
ἐκέλευον,
οἱ
δὲ
τὸν
κύριον
|
πείθειν, |
οἱ
δὲ
καὶ
ἄλλα
ἔσκωπτον. |
| [1] |
τὸ
ἄκλητον
ἢ
τὸ
κεκλημένον
|
ἐλθεῖν |
ἐπὶ
τὸ
δεῖπνον.
Κατακλίνου
τοίνυν, |
| [4] |
Νικήρατος
κρομμύων
ὄζων
ἐπιθυμεῖ
οἴκαδε
|
ἐλθεῖν, |
ἵν᾿
ἡ
γυνὴ
αὐτοῦ
πιστεύῃ |
| [1] |
τε
καὶ
τῇ
φωνῇ
σαφῶς
|
κλαίειν |
ἐφαίνετο.
Πάντες
μὲν
οὖν
παρεμυθοῦντό |
| [2] |
μᾶλλον
ὑγιαίνειν
ἢ
εἰ
ἥδιον
|
ἐσθίειν |
καὶ
καθεύδειν
ἢ
εἰ
{διὰ} |
| [4] |
Ταῦτα
οὖν
ὁρῶν
δυνάμενόν
σε
|
ποιεῖν |
ἀγαθὸν
νομίζω
προαγωγὸν
εἶναι.
Ο |
| [4] |
τοὺς
ἄλλους
δύνασαι
δικαίους
{ἂν}
|
ποιεῖν |
αὐτούς,
πρὸς
δὲ
σαυτὸν
οὔ. |
| [4] |
μέγα
φρονεῖς
ὅτι
δικαιοτέρους
δύνασαι
|
ποιεῖν, |
ἐγὼ
πρὸς
πᾶσαν
ἀρετὴν
δικαιότερος |
| [3] |
κάλλει
ἱκανὸς
εἶ
βελτίους
ἡμᾶς
|
ποιεῖν; |
Εἰ
δὲ
μή,
δῆλόν
γε |
| [4] |
ὠφελίμους
αὑτοῖς
καὶ
τούτους
δυνάμενος
|
ποιεῖν |
ἐπιθυμεῖν
ἀλλήλων,
οὗτος
ἄν
μοι |
| [2] |
διαπονῶν
τῷ
σώματι
πᾶν
ἰσόρροπον
|
ποιεῖν; |
ἢ
ἐπ᾿
ἐκείνῳ
γελᾶτε,
ὅτι |
| [4] |
ἔφη,
ὁ
ἑνὶ
δυνάμενος
ἀρεστοὺς
|
ποιεῖν |
ἢ
ὅστις
καὶ
πολλοῖς;
ἐνταῦθα |
| [4] |
δοκεῖ
καὶ
πόλεις
δύνασθαι
φίλας
|
ποιεῖν |
καὶ
γάμους
ἐπιτηδείους
συνάγειν,
καὶ |
| [8] |
οὗτοι
μάλιστα
αἰσχυνοῦνται
αἰσχρόν
τι
|
ποιεῖν. |
Καὶ
μαρτύρια
δὲ
ἐπήγετο
ὡς |
| [4] |
χρὴ
καὶ
τί
οὐ
χρὴ
|
ποιεῖν. |
Καὶ
μὴν
ὅτι
νομίζομέν
γε |
| [3] |
γὰρ
οἶμαι
ἱκανὸς
εἶναι
βελτίους
|
ποιεῖν. |
Καὶ
ὁ
Αντισθένης
εἶπε·
Πότερον |
| [2] |
ὀρχηστρίδα
τῶν
τὰ
θαύματα
δυναμένων
|
ποιεῖν, |
καὶ
παῖδα
πάνυ
γε
ὡραῖον |
| [8] |
δι᾿
ἀνδραγαθίαν
καὶ
φίλους
εὖ
|
ποιεῖν |
καὶ
τὴν
πατρίδα
αὔξειν
τροπαῖα |
| [4] |
αὐτοὺς
καὶ
εὖ
καὶ
κακῶς
|
ποιεῖν |
καὶ
τοῦτο
σαφές.
Πάντες
γοῦν |
| [4] |
δεῖ
καὶ
ἃ
οὐ
χρὴ
|
ποιεῖν, |
οἷς
ἐγὼ
ὅταν
μὲν
πείθωμαι, |
| [3] |
Φίλιππον
{προσειπών,
ὅτι}
ἐπὶ
τῷ
|
γελωτοποιεῖν |
μέγα
φρονεῖς.
Δικαιότερόν
γ᾿
ἔφη, |
| [5] |
τούτῳ
διέπραττε
τόν
τε
λύχνον
|
ἀντιπροσενεγκεῖν |
τῷ
Κριτοβούλῳ,
ὡς
μὴ
ἐξαπατηθείησαν |
| [8] |
ὁρῶσί
γέ
σε
μὴ
τῷ
|
δοκεῖν |
ἀλλὰ
τῷ
ὄντι
ἀρετῆς
ἐπιμελούμενον. |
| [8] |
ποιήσασθαι
ὅτι
ἀνάγκη
καὶ
αὐτὸν
|
ἀσκεῖν |
ἀρετήν.
Οὐ
γὰρ
οἷόν
τε |
| [4] |
μαστροπὸς
τὰ
συμφέροντα
εἰς
τὸ
|
ἀρέσκειν |
διδάσκοι
ἄν;
Πάνυ
μὲν
οὖν. |
| [4] |
μέν
τί
ἐστιν
εἰς
τὸ
|
ἀρέσκειν |
ἐκ
τοῦ
πρέπουσαν
ἔχειν
σχέσιν |
| [8] |
περιέπειν;
Εἰ
οὖν
βούλει
τούτῳ
|
ἀρέσκειν, |
σκεπτέον
μέν
σοι
ποῖα
ἐπιστάμενος |
| [4] |
Ο
γὰρ
οἷός
τε
ὢν
|
γιγνώσκειν |
τε
τοὺς
ὠφελίμους
αὑτοῖς
καὶ |
| [7] |
ἅμα
περιδινουμένου
γράφειν
τε
καὶ
|
ἀναγιγνώσκειν |
θαῦμα
μὲν
ἴσως
τί
ἐστιν, |
| [4] |
διὰ
τὸ
μηδένα
ἄλλον
αὐταῖς
|
ἐθέλειν |
προσιέναι.
Καὶ
πάντα
τοίνυν
ταῦτα |
| [8] |
σφάλμα
προσπίπτῃ,
τότε
δ᾿
εὐφραινομένους
|
διατελεῖν, |
ὅταν
ὑγιαίνοντες
συνῶσιν,
ἂν
δὲ |
| [3] |
οὖν
εἰ
μήδ᾿
ἐπιχειρήσομεν
συνόντες
|
ὠφελεῖν |
τι
ἢ
εὐφραίνειν
ἀλλήλους;
Εντεῦθεν |
| [2] |
δὴ
βουλόμενος
ἀνθρώποις
χρῆσθαι
καὶ
|
ὁμιλεῖν |
ταύτην
κέκτημαι,
εὖ
εἰδὼς
ὅτι |
| [8] |
συνουσία
οὐδεμία
ἀξιόλογος
πάντες
ἐπιστάμεθα.
|
Φιλεῖν |
γε
μὴν
τῶν
μὲν
τὸ |
| [4] |
τινὸς
δεδηγμένος
τόν
τε
ὦμον
|
πλεῖν |
ἢ
πέντε
ἡμέρας
ὤδαξον
καὶ |
| [9] |
εὐνὴν
ἀπιόντας,
οἱ
μὲν
ἄγαμοι
|
γαμεῖν |
ἐπώμνυσαν,
οἱ
δὲ
γεγαμηκότες
ἀναβάντες |
| [4] |
ἔξεστί
μοι
καὶ
ἀποδημεῖν
καὶ
|
ἐπιδημεῖν· |
ὑπανίστανται
δέ
μοι
ἤδη
καὶ |
| [4] |
ἐλευθέρῳ
τε
ἔξεστί
μοι
καὶ
|
ἀποδημεῖν |
καὶ
ἐπιδημεῖν·
ὑπανίστανται
δέ
μοι |
| [4] |
προσδεῖσθαι,
οὕτω
πεπαιδευμένος
ὑπὸ
Ομήρου
|
ἀριθμεῖν |
ἕπτ᾿
ἀπύρους
τρίποδας,
δέκα
δὲ |
| [4] |
αὑτοῖς
καὶ
τούτους
δυνάμενος
ποιεῖν
|
ἐπιθυμεῖν |
ἀλλήλων,
οὗτος
ἄν
μοι
δοκεῖ |
| [4] |
Ηρακλεώτην
ξένον
ἐπεί
με
ἐποίησας
|
ἐπιθυμεῖν |
αὐτοῦ,
συνέστησάς
μοι
αὐτόν.
Καὶ |
| [4] |
αὐτοὶ
οὗτοι
οὕσπερ
σὺ
οἴει
|
ἐπιθυμεῖν |
σε
φιλῆσαι.
Κλεινίᾳ
δ᾿
ἔφη, |
| [8] |
καὶ
σωφροσύνην.
Τὸ
δὲ
τοιούτων
|
ἐπιθυμεῖν |
τεκμήριόν
ἐστι
τῆς
τοῦ
ἐραστοῦ |
| [6] |
οἱ
μὲν
τὰ
νικητήρια
φιλήματα
|
ἀπολαμβάνειν |
τὸν
Κριτόβουλον
ἐκέλευον,
οἱ
δὲ |
| [2] |
ἐμὲ
μὲν
παρακάλει,
ὅταν
μέλλῃς
|
μανθάνειν |
ὀρχεῖσθαι,
ἵνα
σοι
ἀντιστοιχῶ
τε |
| [2] |
τούτῳ
εἰ
βούλομαι
γυμναζόμενος
μᾶλλον
|
ὑγιαίνειν |
ἢ
εἰ
ἥδιον
ἐσθίειν
καὶ |
| [3] |
ἐπιχειρήσομεν
συνόντες
ὠφελεῖν
τι
ἢ
|
εὐφραίνειν |
ἀλλήλους;
Εντεῦθεν
εἶπαν
πολλοί·
Σὺ |
| [4] |
Σώκρατες,
ἡ
μὲν
αὐτοῦ
ὄψις
|
εὐφραίνειν |
δύναται,
ἡ
δὲ
τοῦ
εἰδώλου |
| [2] |
καὶ
ἐδόκουν
μάλα
ἀμφότεροι
ἱκανῶς
|
εὐφραίνειν, |
εἶπεν
ὁ
Σωκράτης·
Νὴ
Δί᾿ |
| [2] |
δ᾿
αὖ
Σωκράτης
εἶπεν·
Αλλὰ
|
πίνειν |
μέν,
ὦ
ἄνδρες,
καὶ
ἐμοὶ |
| [5] |
Κριτόβουλος,
ὑφίεμαι.
Εἰ
γὰρ
τοῦ
|
ἀποδάκνειν |
ἕνεκα
πεποίηται,
πολὺ
ἂν
σὺ |
| [8] |
ἕνεκα
ἐπαίνου
ὑπὸ
τῶν
καὶ
|
πονεῖν |
καὶ
κινδυνεύειν
ἐθελόντων
πραττόμενα
μᾶλλον |
| [4] |
ἐπὶ
τῷ
χρωτὶ
ἄξιον
μέγα
|
φρονεῖν. |
Αλλὰ
μὰ
Δί᾿
ἔφη,
οὐκ |
| [4] |
ὡς
ἄξιόν
σοί
ἐστι
μέγα
|
φρονεῖν |
ἐφ᾿
ᾗ
εἶπας
οὕτως
ἀδόξῳ |
| [4] |
καλοῖς
καὶ
ἐπὶ
τοῖσδε
μέγα
|
φρονεῖν, |
ὅτι
τὸν
μὲν
ἰσχυρὸν
πονοῦντα |
| [4] |
δοκῇς
δικαίως
ἐπ᾿
αὐτοῖς
μέγα
|
φρονεῖν. |
Οὐκοῦν
ὡς
μὲν
καὶ
Ελληνες |
| [4] |
εἶναι
φιλημάτων
{τῶν}
ὡραίων
τῷ
|
σωφρονεῖν |
δυνησομένῳ.
Καὶ
ὁ
Χαρμίδης
εἶπεν· |
| [2] |
αἱ
γνῶμαι
σφαλοῦνται,
καὶ
οὐδὲ
|
ἀναπνεῖν, |
μὴ
ὅτι
λέγειν
τι
δυνησόμεθα· |
| [1] |
αὐτὸν
ὡς
αὖθις
γελασόμενοι
καὶ
|
δειπνεῖν |
ἐκέλευον,
Κριτόβουλος
δὲ
καὶ
ἐξεκάγχασεν |
| [1] |
ἔφη
πάντα
τὰ
ἐπιτήδεια
ὥστε
|
δειπνεῖν |
τἀλλότρια,
καὶ
τὸν
παῖδα
δὲ |
| [4] |
ἄγων
ἀνθρώπους.
Διὰ
γὰρ
τὸ
|
ἐμπνεῖν |
τι
ἡμᾶς
τοὺς
καλοὺς
τοῖς |
| [2] |
τὸν
μέλλοντα
εὐφορώτερον
τὸ
σῶμα
|
ἕξειν. |
Καὶ
ἐγὼ
μέν,
ἔφη,
πάνυ |
| [3] |
ἔφη,
ἀντιλέγει
τὸ
μὴ
οὐ
|
λέξειν |
ὅ
τι
ἕκαστος
ἡγεῖται
πλείστου |
| [2] |
Οὔτοι
τούς
γε
θεωμένους
τάδε
|
ἀντιλέξειν |
ἔτι
οἴομαι,
ὡς
οὐχὶ
καὶ |
| [3] |
ἔφη
γὰρ
δήπου,
εἰ
συνδειπνοῖμεν,
|
ἐπιδείξειν |
τὴν
αὑτοῦ
σοφίαν.
Καὶ
ἐπιδείξω |
| [8] |
εὖ
ποιεῖν
καὶ
τὴν
πατρίδα
|
αὔξειν |
τροπαῖα
τῶν
πολεμίων
ἱστάμενος,
καὶ |
| [8] |
πιστεύειν
δὲ
καὶ
πιστεύεσθαι,
καὶ
|
προνοεῖν |
μὲν
ἀλλήλων,
συνήδεσθαι
δ᾿
ἐπὶ |
| [8] |
τοῦτον
ταῖς
μεγίσταις
ἂν
τιμαῖς
|
περιέπειν; |
Εἰ
οὖν
βούλει
τούτῳ
ἀρέσκειν, |
| [4] |
φιλικῶς
καὶ
ἐχθρῶς
πρός
τινας
|
βλέπειν; |
Πάνυ
μὲν
οὖν.
Τί
δέ, |
| [2] |
διὰ
τὸ
μὴ
δύνασθαι
λόγχαις
|
ἀντιβλέπειν |
οὐδὲ
συστρατεύεσθαι
ἐθέλει.
ἐκ
τούτου |
| [6] |
μὲν
ἐλεγχομένῳ
οἶμαι
ἄν,
ἔφη,
|
πρέπειν |
συριγμόν.
Τοιούτων
δὲ
λόγων
ὄντων |
| [4] |
τοὺς
θεοὺς
τὰ
μὲν
φαῦλα
|
ἀποτρέπειν, |
τἀγαθὰ
δὲ
διδόναι.
Οὗτοι
τοίνυν |
| [2] |
ἐπιδείξαντι
τῇ
πόλει
τὴν
ὀρχηστρίδα
|
εἰπεῖν, |
ἐὰν
διδῶσιν
αὐτῷ
Αθηναῖοι
χρήματα, |
| [3] |
ὅλην
καὶ
Οδύσσειαν
ἀπὸ
στόματος
|
εἰπεῖν. |
Εκεῖνο
δ᾿
ἔφη
ὁ
Αντισθένης, |
| [8] |
τε
γὰρ
οὐκ
ἔχω
χρόνον
|
εἰπεῖν |
ἐν
ᾧ
οὐκ
ἐρῶν
τινος |
| [6] |
Εχοις
ἄν,
ἔφη,
ὦ
Ερμόγενες,
|
εἰπεῖν |
ἡμῖν
τί
ἐστὶ
παροινία;
Καὶ |
| [3] |
ἔχει,
τότε
κἀγὼ
οὐ
φθονήσω
|
εἰπεῖν |
τὴν
τέχνην
δι᾿
ἧς
τοῦτο |
| [4] |
δή,
ὦ
Σώκρατες,
τί
ἔχεις
|
εἰπεῖν |
ὡς
ἄξιόν
σοί
ἐστι
μέγα |
| [8] |
ἔφη
οἴεσθαι
μάλιστα
αἰδεῖσθαι
ἀλλήλους
|
ἀπολείπειν, |
θαυμαστὰ
λέγων,
εἴ
γε
οἱ |
| [8] |
ἐραστῇ,
ὁμοίως
αἰδοῦνται
τοὺς
παρόντας
|
ἀπολείπειν. |
Θεὰν
γὰρ
οὐ
τὴν
Αναίδειαν |
| [8] |
τὴν
μὲν
Πάνδημον
τῶν
σωμάτων
|
ἐπιπέμπειν, |
τὴν
δ᾿
Οὐρανίαν
τῆς
ψυχῆς |
| [3] |
μὲν
δή,
ὦ
ἄνδρες,
ἱκανοὶ
|
τέρπειν |
ἡμᾶς
φαίνονται·
ἡμεῖς
δὲ
τούτων |
| [6] |
ἔφη.
Τὸ
τοίνυν
παρ᾿
οἶνον
|
λυπεῖν |
τοὺς
συνόντας,
τοῦτ᾿
ἐγὼ
κρίνω |
| [1] |
πάνυ
πιέζεσθαι
διά
τε
τὸ
|
φέρειν |
μηδὲν
καὶ
διὰ
τὸ
ἀνάριστον |
| [2] |
αὖ,
ἐαν
βούληται
τῇ
ἀρετῇ
|
διαφέρειν} |
ὃς
ἂν
δοκῇ
αὐτῷ
ἱκανώτατος |
| [8] |
πόλεως
ἔχεις,
ἱκανὸν
δὲ
μόχθους
|
ὑποφέρειν. |
Εἰ
δ᾿
ὑμῖν
δοκῶ
σπουδαιολογῆσαι |
| [3] |
λύπας
κοιμίζειν,
τὴν
δ᾿
ἀφροδίτην
|
ἐγείρειν. |
Εκ
τούτου
δὲ
πάλιν
εἶπεν |
| [5] |
δὲ
σὸν
ὥσπερ
τὸ
πλεῖστον
|
διαφθείρειν |
ἱκανόν
ἐστι
καὶ
δικαστὰς
καὶ |
| [4] |
φῦναι
ἔχοντα
ὥστε
μόνον
μὴ
|
διαφθείρειν |
τοὺς
συγκαθεύδοντας.
ὥστε
σοί
γε |
| [4] |
μέν,
ἔφη,
ὁμολογεῖται,
κρεῖττον
εἶναι
|
θαρρεῖν |
ἢ
φοβεῖσθαι
καὶ
ἐλεύθερον
εἶναι |
| [1] |
τε
καὶ
τῇ
ψυχῇ
παρακελευσάμενος
|
θαρρεῖν, |
ὅτι
ἔσονται
συμβολαί,
πάλιν
ἐδείπνει. |
| [6] |
ἀπέχει.
Ταῦτα
γάρ
σέ
φασι
|
γεωμετρεῖν. |
Καὶ
ὁ
Αντισθένης
εἶπε·
Σὺ |
| [7] |
ἔχοντας
τοὺς
καλοὺς
καὶ
ὡραίους
|
θεωρεῖν. |
Καὶ
γὰρ
δὴ
οὐδὲ
πάνυ |
| [7] |
τῶν
κεραμεικῶν,
ἐφ᾿
οὗ
ἔμελλε
|
θαυματουργήσειν. |
ἔνθα
δὴ
εἶπεν
ὁ
Σωκράτης· |
| [2] |
ἐὰν
διδῶσιν
αὐτῷ
Αθηναῖοι
χρήματα,
|
ποιήσειν |
πάντας
Αθηναίους
τολμᾶν
ὁμόσε
ταῖς |
| [8] |
μόνον
ἑαυτὸν
καὶ
τὸν
πατέρα
|
κοσμήσειν, |
ἀλλ᾿
ἱκανὸς
γενήσεσθαι
δι᾿
ἀνδραγαθίαν |
| [1] |
ἐπαινοῦντες
τὴν
κλῆσιν
οὐχ
ὑπισχνοῦντο
|
συνδειπνήσειν· |
ὡς
δὲ
πάνυ
ἀχθόμενος
φανερὸς |
| [8] |
διδάξω.
Πρῶτον
μὲν
γὰρ
τίς
|
μισεῖν |
δύναιτ᾿
ἂν
ὑφ᾿
οὗ
εἰδείη |
| [2] |
ὅτι
οὐ
δεήσει
με
συγγυμναστὴν
|
ζητεῖν, |
οὐδ᾿
ἐν
ὄχλῳ
πρεσβύτην
ὄντα |
| [8] |
οἱ
ψόγου
τε
ἀφροντιστεῖν
καὶ
|
ἀναισχυντεῖν |
πρὸς
ἀλλήλους
ἐθιζόμενοι,
οὗτοι
μάλιστα |
| [2] |
ἀνερρίπτει
δονουμένους
συντεκμαιρομένη
ὅσον
ἔδει
|
ῥιπτεῖν |
ὕψος
ὡς
ἐν
ῥυθμῷ
δέχεσθαι |
| [8] |
εἴ
γε
οἱ
ψόγου
τε
|
ἀφροντιστεῖν |
καὶ
ἀναισχυντεῖν
πρὸς
ἀλλήλους
ἐθιζόμενοι, |
| [9] |
δεδιδαγμένοις
τὰ
σχήματα
ἀλλ᾿
ἐφειμένοις
|
πράττειν |
ἃ
πάλαι
ἐπεθύμουν.
Τέλος
δὲ |
| [4] |
οὔθ᾿
ὅ
τι
ἂν
μέλλω
|
πράττειν. |
Διὰ
δὲ
τὸ
προειδέναι
καὶ |
| [8] |
λέγειν
τε
ἃ
δεῖ
καὶ
|
πράττειν |
δικαίως
ἂν
ὥσπερ
Χείρων
καὶ |
| [8] |
ἐπονειδιστότατα;
ἢ
διότι
ἃ
σπεύδει
|
πράττειν |
παρὰ
τῶν
παιδικῶν,
εἴργει
μάλιστα |
| [4] |
ὁ
Καλλίας,
καὶ
εὔχῃ
μηδέποτε
|
πλουτεῖν, |
καὶ
ἐάν
τι
ὄναρ
ἀγαθὸν |
| [4] |
πάντων
ἔργων
τὸ
τοῖς
σώμασι
|
συμψαύειν |
ὁμώνυμον
εἶναι
τῷ
ταῖς
ψυχαῖς |
| [4] |
ταῦτα
πάντα
ἐπίσταμαι.
Η
καὶ
|
βασιλεύειν, |
ἔφη
ὁ
Αντισθένης,
ἐπίστασαι,
ὅτι |
| [4] |
καὶ
ἐλεύθερον
εἶναι
μᾶλλον
ἢ
|
δουλεύειν |
καὶ
θεραπεύεσθαι
μᾶλλον
ἢ
θεραπεύειν |
| [8] |
ὑπὸ
τῶν
καὶ
πονεῖν
καὶ
|
κινδυνεύειν |
ἐθελόντων
πραττόμενα
μᾶλλον
ἢ
ὑπὸ |
| [4] |
ἐπιτήδεια
ἕξουσιν
οὐκ
ἐθέλουσι
κακουργοῦντες
|
κινδυνεύειν. |
Η
καί
σοι,
ἔφη,
ἀποδιδόασιν |
| [4] |
δουλεύειν
καὶ
θεραπεύεσθαι
μᾶλλον
ἢ
|
θεραπεύειν |
καὶ
πιστεύεσθαι
ὑπὸ
τῆς
πατρίδος |
| [4] |
πλείστου
ἐγὼ
τιμῶμαι,
Σωκράτει
σχολάζων
|
συνδιημερεύειν. |
Καὶ
οὗτος
δὲ
οὐ
τοὺς |
| [4] |
μάντεις
λέγονται
δήπου
ἄλλοις
μὲν
|
προαγορεύειν |
τὸ
μέλλον,
ἑαυτοῖς
δὲ
μὴ |
| [8] |
προσορᾶν
ἀλλήλους,
εὐνοϊκῶς
δὲ
διαλέγεσθαι,
|
πιστεύειν |
δὲ
καὶ
πιστεύεσθαι,
καὶ
προνοεῖν |
| [2] |
ῥήμασιν
εἴπω,
οὕτως
οὐ
βιαζόμενοι
|
μεθύειν |
ὑπὸ
τοῦ
οἴνου
ἀλλ᾿
ἀναπειθόμενοι |
| [4] |
καὶ
θεᾶσθαι
τὰ
ἀξιοθέατα
καὶ
|
ἀκούειν |
τὰ
ἀξιάκουστα
καὶ
ὃ
πλείστου |
| [7] |
ἐπὶ
τοῦ
τροχοῦ
ἅμα
περιδινουμένου
|
γράφειν |
τε
καὶ
ἀναγιγνώσκειν
θαῦμα
μὲν |
| [4] |
τὸν
πλοῦτον
καὶ
τὴν
πενίαν
|
ἔχειν |
ἀλλ᾿
ἐν
ταῖς
ψυχαῖς.
Ορῶ |
| [4] |
καρδίᾳ
ὥσπερ
κνῆσμά
τι
ἐδόκουν
|
ἔχειν. |
Αλλὰ
νῦν
τοί
σοι,
ἔφη, |
| [5] |
τῶν
ὄνων
αἴσχιον
τὸ
στόμα
|
ἔχειν. |
Εκεῖνο
δὲ
οὐδὲν
τεκμήριον
λογίζῃ, |
| [4] |
βαλαντίῳ
τὸ
δίκαιόν
σοι
δοκοῦσιν
|
ἔχειν; |
Εν
ταῖς
ψυχαῖς,
ἔφη.
Κἄπειτα |
| [8] |
οὖν,
πολὺ
συνεχεστέραν
τὴν
συνουσίαν
|
ἔχειν, |
καὶ
ἀπόντων
ἔτι
μᾶλλον
ἢ |
| [4] |
τὸ
ἀρέσκειν
ἐκ
τοῦ
πρέπουσαν
|
ἔχειν |
σχέσιν
καὶ
τριχῶν
καὶ
ἐσθῆτος; |
| [5] |
ἀποδάκοις.
Διὰ
δὲ
τὸ
παχέα
|
ἔχειν |
τὰ
χείλη
οὐκ
οἴει
καὶ |
| [5] |
οὐκ
οἴει
καὶ
μαλακώτερόν
σου
|
ἔχειν |
τὸ
φίλημα;
Εοικα,
ἔφη,
ἐγὼ |
| [7] |
λύχνος
διὰ
τὸ
λαμπρὰν
φλόγα
|
ἔχειν |
φῶς
παρέχει,
τὸ
δὲ
χαλκεῖον |
| [2] |
σκέλη
τοῖς
ὤμοις
φαίνει
ἰσοφόρα
|
ἔχειν |
ὥστε
δοκεῖς
ἐμοί,
κἂν
εἰ |
| [2] |
γάρ,
ἂν
τοὺς
τοιούτους
δύνωνται
|
κατέχειν, |
ῥᾳδίως
τοῖς
γε
ἄλλοις
ἵπποις |
| [4] |
ἐλεύθερος
εἴην,
εἴ
μου
Κλεινίας
|
ἄρχειν |
ἐθέλοι.
Καὶ
γὰρ
πονοίην
ἂν |
| [2] |
τὰ
τῶν
ἀνδρῶν
σώματα
ταὐτὰ
|
πάσχειν |
ἅπερ
καὶ
τὰ
τῶν
ἐν |
| [8] |
ἀνάγκη
καὶ
πρὸς
τὰ
παιδικὰ
|
πάσχειν· |
ἡ
δὲ
τῆς
ψυχῆς
φιλία |
| [4] |
νόσου.
ὅμοια
γάρ
μοι
δοκοῦσι
|
πάσχειν |
ὥσπερ
εἴ
τις
πολλὰ
ἔχοι |
| [8] |
ἂν
ἔτι
καλοῦ
κἀγαθοῦ
τοῦτον
|
τυχεῖν, |
οὕτω
τελέως
τοὺς
ἐρωμένους
ἀγαθοὺς |
| [7] |
τι
σπάνιον
τό
γε
θαυμασίοις
|
ἐντυχεῖν, |
εἴ
τις
τούτου
δεῖται,
ἀλλ᾿ |
| [4] |
ἐπὶ
δίφρου
ἦκ᾿
ἐπ᾿
ἀριστερὰ
|
τοῖιν, |
ἀτὰρ
τὸν
δεξιὸν
ἵππον
κένσαι |
| [8] |
συνεκροτεῖτο·
ὁ
δὲ
Σω
κράτης
|
πάλιν |
αὖ
καινοῦ
λόγου
κατῆρχεν.
Αρ᾿ |
| [1] |
παρακελευσάμενος
θαρρεῖν,
ὅτι
ἔσονται
συμβολαί,
|
πάλιν |
ἐδείπνει.
~Ως
δ᾿
ἀφῃρέθησαν
αἱ |
| [7] |
δὲ
ὄντος
ὁ
Σωκράτης
αὖ
|
πάλιν |
εἶπεν·
Αρα
ἐπειδὴ
πάντες
ἐπιθυμοῦμεν |
| [3] |
ἀφροδίτην
ἐγείρειν.
Εκ
τούτου
δὲ
|
πάλιν |
εἶπεν
ὁ
Σωκράτης·
Οὗτοι
μὲν |
| [8] |
ὦ
Σώκρατες,
μαστροπεύσεις
πρὸς
τὴν
|
πόλιν, |
ὅπως
πράττω
τὰ
πολιτικὰ
καὶ |
| [4] |
Σωκράτης·
Οὐκοῦν
λοιπὸν
ἂν
εἴη
|
ἡμῖν |
ἃ
ἕκαστος
ὑπέσχετο
ἀποδεικνύναι
ὡς |
| [4] |
μοί
γ᾿
ἔφη,
ὡς
ἐν
|
ἡμῖν |
αὐτοῖς
εἰρῆσθαι,
οὗτος
καὶ
πεφιληκέναι |
| [2] |
Δί᾿
ἔφη
ὁ
Καλλίας,
καὶ
|
ἡμῖν |
γε,
ἐπεὶ
καὶ
ἡμεῖς
διψῶμεν |
| [8] |
Εκείνοις
μὲν
γὰρ
ταῦτα
νόμιμα,
|
ἡμῖν |
δ᾿
ἐπονείδιστα.
Δοκοῦσι
δ᾿
ἔμοιγε |
| [2] |
οὖν
εἰ
καὶ
μύρον
τις
|
ἡμῖν |
ἐνέγκαι,
ἵνα
καὶ
εὐωδίᾳ
ἑστιώμεθα; |
| [3] |
Εντεῦθεν
εἶπαν
πολλοί·
Σὺ
τοίνυν
|
ἡμῖν |
ἐξηγοῦ
ποίων
λόγων
ἁπτόμενοι
μάλιστ᾿ |
| [2] |
ἁθρόον
τὸ
ποτὸν
ἐγχεώμεθα,
ταχὺ
|
ἡμῖν |
καὶ
τὰ
σώματα
καὶ
αἱ |
| [2] |
λέγειν
τι
δυνησόμεθα·
ἂν
δὲ
|
ἡμῖν |
οἱ
παῖδες
μικραῖς
κύλιξι
πυκνὰ |
| [4] |
ἄλλην
που
δόξαν
γελοίαν
κίνδυνος
|
ἡμῖν |
προσλαβεῖν.
ὄψον
μὲν
γὰρ
δὴ |
| [5] |
γε
τοῦ
ὀσφραίνεσθαι
ἕνεκεν
ἐποίησαν
|
ἡμῖν |
ῥῖνας
οἱ
θεοί.
Οἱ
μὲν |
| [6] |
ἄν,
ἔφη,
ὦ
Ερμόγενες,
εἰπεῖν
|
ἡμῖν |
τί
ἐστὶ
παροινία;
Καὶ
ὃς |
| [4] |
Κλεινίαν
ἀναφαίνουσιν.
ἄξιόν
γε
μὴν
|
ἡμῖν |
τοῖς
καλοῖς
καὶ
ἐπὶ
τοῖσδε |
| [4] |
ὁ
Σωκράτης,
σὺ
αὖ
λέγε
|
ἡμῖν, |
ὦ
Αντίσθενες,
πῶς
οὕτω
βραχέα |
| [4] |
τούτοις
γε
ἄλλο
οἶδα,
καὶ
|
ὑμῖν |
αὐτίκα
μάλ᾿
ἔξεστι
πειρᾶσθαι.
Εἶπε |
| [6] |
οὕτω
καὶ
ὑπὸ
τοῦ
αὐλοῦ
|
ὑμῖν |
διαλέγωμαι;
Καὶ
ὁ
Σωκράτης,
Πρὸς |
| [4] |
ἀπεκρίναντο.
Οὐκοῦν
ἀγαθοῦ
μέν,
ἔφη,
|
ὑμῖν |
δοκεῖ
μαστροποῦ
ἔργον
εἶναι
ἣν |
| [8] |
δὲ
μόχθους
ὑποφέρειν.
Εἰ
δ᾿
|
ὑμῖν |
δοκῶ
σπουδαιολογῆσαι
μᾶλλον
ἢ
παρὰ |
| [1] |
ἐὰν
παρ᾿
ἐμοὶ
ἦτε,
ἐπιδείξω
|
ὑμῖν |
ἐμαυτὸν
πάνυ
πολλῆς
σπουδῆς
ἄξιον |
| [3] |
Εγὼ
μὲν
τοίνυν,
ἔφη,
λέγω
|
ὑμῖν |
ἐφ᾿
ᾧ
μέγιστον
φρονῶ.
Ανθρώπους |
| [1] |
ἀνδράσιν
ἐκκεκαθαρμένοις
τὰς
ψυχὰς
ὥσπερ
|
ὑμῖν |
ὁ
ἀνδρὼν
κεκοσμημένος
εἴη
μᾶλλον |
| [4] |
εἰδῶμεν
ὅσα
ἂν
συνομολογῶμεν.
Καὶ
|
ὑμῖν |
οὕτω
δοκεῖ;
ἔφη.
Πάνυ
μὲν |
| [1] |
καὶ
εἶπεν·
Εἰς
καλόν
γε
|
ὑμῖν |
συντετύχηκα·
ἑστιᾶν
γὰρ
μέλλω
Αὐτόλυκον |
| [8] |
γενναίῳ
ψυχὴ
εὐθὺς
ἐν
τοῖς
|
ἥλιξιν |
ἡγεμονική
τε
ἅμα
καὶ
φιλόφρων |
| [8] |
μοι
ἄξιον
εἶναι
καὶ
θεοῖς
|
χάριν |
εἰδέναι
ὅτι
σοι
Αὐτολύκου
ἔρωτα |
| [4] |
αὐτοῦ,
συνέστησάς
μοι
αὐτόν.
Καὶ
|
χάριν |
μέντοι
σοι
ἔχω·
πάνυ
γὰρ |
| [4] |
δὲ
καὶ
ἡλίῳ
τὴν
μεγίστην
|
χάριν |
οἶδα
ὅτι
μοι
Κλεινίαν
ἀναφαίνουσιν. |
| [4] |
μαρτύρων
προαγορεύω
μὴ
ἅπτεσθαί
μου
|
πρὶν |
ἂν
τὸ
γένειον
τῇ
κεφαλῇ |
| [4] |
ἔνιοι
καὶ
ἐχθιόνως
ἔχουσιν
ἢ
|
πρὶν |
λαβεῖν.
Θαυμαστά
γ᾿
ἔφη
ὁ |
| [2] |
ἵνα
καὶ
ἐγὼ
ἐν
Γοργιείοις
|
ῥήμασιν |
εἴπω,
οὕτως
οὐ
βιαζόμενοι
μεθύειν |
| [2] |
ὡς
ὁ
παῖς
σὺν
τοῖς
|
σχήμασιν |
ἔτι
καλλίων
ἐφαίνετο,
ἀνταπέδειξεν
ὅ |
| [2] |
παῖς
ὢν
ὅμως
σὺν
τοῖς
|
σχήμασιν |
ἔτι
καλλίων
φαίνεται
ἢ
ὅταν |
| [4] |
αὐτοὺς
οὐδὲν
δαπανῶν,
ὧν
τε
|
διδόασιν |
ἀεὶ
αὖ
παρέχομαι,
εὐφημῶ
τε |
| [4] |
κινδυνεύειν.
Η
καί
σοι,
ἔφη,
|
ἀποδιδόασιν |
ὅ
τι
ἂν
λάβωσι;
Μὰ |
| [8] |
χλιδαινομένου
οὐδὲ
μαλακίᾳ
θρυπτομένου,
ἀλλὰ
|
πᾶσιν |
ἐπιδεικνυμένου
ῥώμην
τε
καὶ
καρτερίαν |
| [2] |
ὑποίσω,
ῥᾳδίως
τοῖς
γε
ἄλλοις
|
ἅπασιν |
ἀνθρώποις
συνέσομαι.
Καὶ
οὗτος
μὲν |
| [1] |
κατασκευήν
μοι
λαμπροτέραν
φανῆναι
εἰ
|
ἀνδράσιν |
ἐκκεκαθαρμένοις
τὰς
ψυχὰς
ὥσπερ
ὑμῖν |
| [1] |
καλεῖ
μέ
τις,
ἐπεὶ
πάντες
|
ἴσασιν |
ὅτι
ἀρχὴν
οὐδὲ
νομίζεται
εἰς |
| [4] |
ἀρέσκειν
ἐκ
τοῦ
πρέπουσαν
ἔχειν
|
σχέσιν |
καὶ
τριχῶν
καὶ
ἐσθῆτος;
Πάνυ |
| [3] |
ἂν
ἀπολάβοιμι
παρὰ
Καλλίου
τὴν
|
ὑπόσχεσιν. |
ἔφη
γὰρ
δήπου,
εἰ
συνδειπνοῖμεν, |
| [1] |
ὥσπερ
εἰκὸς
ἦν,
ἐπαινοῦντες
τὴν
|
κλῆσιν |
οὐχ
ὑπισχνοῦντο
συνδειπνήσειν·
ὡς
δὲ |
| [8] |
πλείονος
ἢ
τὴν
τοῦ
σώματος
|
χρῆσιν |
ποιοῦνται.
Ζεύς
τε
γὰρ
ὅσων |
| [2] |
παιδὸς
καὶ
τὴν
τῆς
παιδὸς
|
ὄρχησιν. |
Καὶ
πρῶτον
μὲν
ὅτι
ἐπῄνεσαν |
| [4] |
δυνάμενοι
θεοὶ
οὕτω
μοι
φίλοι
|
εἰσὶν |
ὥστε
διὰ
τὸ
ἐπιμελεῖσθαί
μου |
| [9] |
εἰσελθὼν
εἶπεν·
Ω
ἄνδρες,
Αριάδνη
|
εἴσεισιν |
εἰς
τὸν
ἑαυτῆς
τε
καὶ |
| [5] |
τὸν
λαμπτῆρα
ἐγγὺς
προσενεγκάτω.
Εἰς
|
ἀνάκρισιν |
τοίνυν
σε,
ἔφη,
πρῶτον
τῆς |
| [4] |
μήν;
Επὶ
νὴ
Δία
τοῖς
|
ἄφροσιν. |
Οὗτοι
γὰρ
τὰ
ἐμὰ
νευρόσπαστα |
| [1] |
τὰ
σχήματα
εἰς
τὸ
ἐλευθεριώτερον
|
ἄγουσιν. |
ἃ
δὴ
καὶ
Καλλίας
τότε |
| [6] |
Δί᾿
ἔφη,
οὐ
τούτων
σε
|
λέγουσιν |
ἐπιμελεῖσθαι,
ἀλλὰ
τῶν
ἀνωφελεστάτων.
Οὐκοῦν |
| [4] |
ὅταν
δέ
τι
κακὸν
λάβωσι,
|
φεύγουσιν |
ἀμεταστρεπτί,
φοβούμενοι
μὴ
καὶ
ἄκοντες |
| [2] |
καὶ
προσδέονται;
Αὐταὶ
γὰρ
τούτου
|
ὄζουσιν· |
ἐλαίου
δὲ
τοῦ
ἐν
γυμνασίοις |
| [4] |
ὁρᾷς
οἳ
ἄλλοις
μὲν
πολλοῖς
|
ποιοῦσιν |
οἰκίας,
ἑαυτοῖς
δὲ
οὐ
δύνανται |
| [1] |
ἐκ
θεῶν
του
κατεχόμενοι
ἀξιοθέατοι
|
δοκοῦσιν |
εἶναι·
ἀλλ᾿
οἱ
μὲν
ἐξ |
| [4] |
ἀλεεινοὶ
χιτῶνες
οἱ
τοῖχοί
μοι
|
δοκοῦσιν |
εἶναι,
πάνυ
δὲ
παχεῖαι
ἐφεστρίδες |
| [4] |
τῷ
βαλαντίῳ
τὸ
δίκαιόν
σοι
|
δοκοῦσιν |
ἔχειν;
Εν
ταῖς
ψυχαῖς,
ἔφη. |
| [8] |
καὶ
ποῖα
Λακεδαιμόνιοι
ἀσκοῦντες
κράτιστοι
|
δοκοῦσιν |
ἡγεμόνες
εἶναι·
προξενεῖς
δὲ
καὶ |
| [6] |
ἐπιμελοίμην·
ἄνωθεν
μέν
γε
ὕοντες
|
ὠφελοῦσιν, |
ἄνωθεν
δὲ
φῶς
παρέχουσιν.
Εἰ |
| [4] |
ἔνιοι
τοὺς
ἀλεκτρυόνας
σκόροδα
σιτίσαντες
|
συμβάλλουσιν· |
ἡμεῖς
δὲ
ἴσως
βουλευόμεθα
ὅπως |
| [2] |
καὶ
χρόνου
πολλοῦ
δέονται,
εἰ
|
μέλλουσιν |
ἡδεῖαί
τε
καὶ
ἐλευθέριοι
ἔσεσθαι. |
| [4] |
χάριν
οἶδα
ὅτι
μοι
Κλεινίαν
|
ἀναφαίνουσιν. |
ἄξιόν
γε
μὴν
ἡμῖν
τοῖς |
| [4] |
ἔστιν
ὅτου
πριάμενοι
τὰ
ἐπιτήδεια
|
ἕξουσιν |
οὐκ
ἐθέλουσι
κακουργοῦντες
κινδυνεύειν.
Η |
| [4] |
τινες
οἳ
ὅλους
μὲν
οἴκους
|
ἀναιροῦσιν, |
ἁθρόους
δ᾿
ἀποκτείνουσι,
πολλάκις
δὲ |
| [5] |
οὖσαι
τοὺς
Σειληνοὺς
ἐμοὶ
ὁμοιοτέρους
|
τίκτουσιν |
ἢ
σοί;
Καὶ
ὁ
Κριτόβουλος, |
| [4] |
μὲν
γὰρ
δήπου
οἱ
μὲν
|
κλέπτουσιν, |
οἱ
δὲ
τοιχωρυχοῦσιν,
οἱ
δὲ |
| [8] |
δ᾿
ἔμοιγε
οἱ
μὲν
παραταττόμενοι
|
ἀπιστοῦσιν |
ἐοικέναι
μὴ
χωρὶς
γενόμενοι
οἱ |
| [4] |
τοῦτο,
ἀλλ᾿
ἔνιοι
καὶ
ἐχθιόνως
|
ἔχουσιν |
ἢ
πρὶν
λαβεῖν.
Θαυμαστά
γ᾿ |
| [6] |
ὕοντες
ὠφελοῦσιν,
ἄνωθεν
δὲ
φῶς
|
παρέχουσιν. |
Εἰ
δὲ
ψυχρὰ
λέγω,
σὺ |
| [4] |
οἱ
μὲν
κλέπτουσιν,
οἱ
δὲ
|
τοιχωρυχοῦσιν, |
οἱ
δὲ
ἀνδραποδίζονται·
τύραννοι
δ᾿ |
| [8] |
οὖν
ἔγωγε
ἠγάμην
τὴν
σὴν
|
φύσιν, |
νῦν
δὲ
καὶ
πολὺ
μᾶλλον, |
| [2] |
πόλει
τὴν
ὀρχηστρίδα
εἰπεῖν,
ἐὰν
|
διδῶσιν |
αὐτῷ
Αθηναῖοι
χρήματα,
ποιήσειν
πάντας |
| [2] |
οἱ
παῖδες
μικραῖς
κύλιξι
πυκνὰ
|
ἐπιψακάζωσιν, |
ἵνα
καὶ
ἐγὼ
ἐν
Γοργιείοις |
| [8] |
δ᾿
εὐφραινομένους
διατελεῖν,
ὅταν
ὑγιαίνοντες
|
συνῶσιν, |
ἂν
δὲ
κάμῃ
ὁπότερος
οὖν, |
| [5] |
γὰρ
σοὶ
μυκτῆρες
εἰς
γῆν
|
ὁρῶσιν, |
οἱ
δὲ
ἐμοὶ
ἀναπέπτανται,
ὥστε |
| [5] |
σοὶ
τὸ
κατ᾿
εὐθὺ
μόνον
|
ὁρῶσιν, |
οἱ
δὲ
ἐμοὶ
καὶ
τὸ |
| [2] |
ἄλλως
τε
καὶ
ἂν
νύμφαι
|
τύχωσιν |
οὖσαι,
ὥσπερ
ἡ
Νικηράτου
τοῦδε |
| [7] |
δὲ
οὐδὲ
ταῦτα
δύναμαι
γνῶναι
|
τίν᾿ |
ἂν
παράσχοι.
Οὐδὲ
μὴν
τό |
| [8] |
βαρβάροις,
πῶς
οὐκ
οἴει
αὐτόν,
|
ὅντιν᾿ |
ἡγοῖτο
εἰς
ταῦτα
συνεργὸν
εἶναι |
| [4] |
ὑπέσχετο
ἀποδεικνύναι
ὡς
πολλοῦ
ἄξιά
|
ἐστιν. |
Ακούοιτ᾿
ἄν,
ἔφη
ὁ
Καλλίας, |
| [8] |
τοῦτον
συνουσίας.
Οὐδὲν
γὰρ
τούτων
|
ἐστὶν |
ἀπόκρυφον
πατρὸς
τῷ
καλῷ
τε |
| [8] |
φύσεως.
Εἰ
μὲν
οὖν
μία
|
ἐστὶν |
Αφροδίτη
ἢ
διτταί,
Οὐρανία
τε |
| [2] |
ἔφη·
Τοῦτο
μὲν
ἐπειδὴ
ἀμφίλογόν
|
ἐστιν, |
εἰς
αὖθις
ἀποθώμεθα·
νυνὶ
δὲ |
| [4] |
ἔφασαν.
Οὐκοῦν
ἓν
μέν
τί
|
ἐστιν |
εἰς
τὸ
ἀρέσκειν
ἐκ
τοῦ |
| [4] |
ὃς
εἶπεν·
Ομολογησώμεθα
πρῶτον
ποῖά
|
ἐστιν |
ἔργα
τοῦ
μαστροποῦ·
καὶ
ὅσα |
| [6] |
ἀπεκρίνατο·
Εἰ
μὲν
ὅ
τι
|
ἐστὶν |
ἐρωτᾷς,
οὐκ
οἶδα·
τὸ
μέντοι |
| [8] |
ἐνέβαλον.
ὡς
μὲν
γὰρ
φιλότιμός
|
ἐστιν |
εὔδηλον,
ὃς
τοῦ
κηρυχθῆναι
ἕνεκα |
| [3] |
ἢ
καλοκἀγαθίαν
διδάσκων;
Εἰ
καλοκἀγαθία
|
ἐστὶν |
ἡ
δικαιοσύνη.
Νὴ
Δί᾿
ἔφη |
| [8] |
οἶδεν
ὡς,
ὅ
τι
ποτ᾿
|
ἐστὶν |
ἡ
καλοκἀγαθία,
τῷ
ταύτης
ἔρωτι |
| [7] |
ἀναγιγνώσκειν
θαῦμα
μὲν
ἴσως
τί
|
ἐστιν, |
ἡδονὴν
δὲ
οὐδὲ
ταῦτα
δύναμαι |
| [8] |
μαρτυρῆσαι
ὡς
καὶ
πολὺ
κρείττων
|
ἐστὶν |
ὁ
τῆς
ψυχῆς
ἢ
ὁ |
| [8] |
τὸ
ἁγνὴ
εἶναι
καὶ
ἀκορεστοτέρα
|
ἐστίν, |
οὐ
μέντοι,
ὥς
γ᾿
ἄν |
| [4] |
τῷ
ταῖς
ψυχαῖς
φιλεῖσθαι
ἐντιμότερόν
|
ἐστιν. |
οὗ
ἕνεκα
ἀφεκτέον
ἐγώ
φημι |
| [4] |
Οὐκοῦν
καὶ
τόδε
ἐπιστάμεθα,
ὅτι
|
ἔστιν |
ἀνθρώπῳ
τοῖς
αὐτοῖς
ὄμμασι
καὶ |
| [3] |
τοι
ἀνδρεία
μὲν
καὶ
σοφία
|
ἔστιν |
ὅτε
βλαβερὰ
καὶ
φίλοις
καὶ |
| [4] |
Οτι
διὰ
τὸ
εἰδέναι
ὡς
|
ἔστιν |
ὅτου
πριάμενοι
τὰ
ἐπιτήδεια
ἕξουσιν |
| [8] |
σὸν
ἔρωτα
κρύπτωμεν,
ἐπειδὴ
καὶ
|
ἔστιν |
οὐ
ψυχῆς
ἀλλ᾿
εὐμορφίας
τῆς |
| [4] |
ὁ
Σωκράτης,
ἐξ
οὗ
ἐμοὶ
|
σύνεστιν |
οὕτω
διατεθῆναι
αὐτόν;
Αλλὰ
πότε |
| [7] |
εἴ
τις
τούτου
δεῖται,
ἀλλ᾿
|
ἔξεστιν |
αὐτίκα
μάλα
τὰ
παρόντα
θαυμάζειν, |
| [4] |
δύναται,
ἡ
δὲ
τοῦ
εἰδώλου
|
τέρψιν |
μὲν
οὐ
παρέχει,
πόθον
δὲ |
| [7] |
πῶς
τὸ
μὲν
ἔλαιον
ὑγρὸν
|
ὂν |
αὔξει
τὴν
φλόγα,
τὸ
δὲ |
| [3] |
ἥκιστα
δὲ
περιμάχητον,
καὶ
ἀφύλακτον
|
ὂν |
σῴζεται
καὶ
ἀμελούμενον
ἰσχυρότερον
γίγνεται. |
| [7] |
παρέχει,
τὸ
δὲ
χαλκεῖον
λαμπρὸν
|
ὂν |
φῶς
μὲν
οὐ
ποιεῖ,
ἐν |
| [4] |
ἔργον
εἶναι
ἣν
ἂν
ἢ
|
ὃν |
ἂν
μαστροπεύῃ
ἀρέσκοντα
τοῦτον
ἀποδεικνύναι |
| [4] |
εἶναι
ἣν
ἂν
ἢ
ὃν
|
ἂν |
μαστροπεύῃ
ἀρέσκοντα
τοῦτον
ἀποδεικνύναι
οἷς |
| [7] |
πολὺ
ἂν
οἶμαι
αὐτούς
γε
|
ῥᾷον |
διάγειν
καὶ
τὸ
συμπόσιον
πολὺ |
| [4] |
ἐθέλοι.
Καὶ
γὰρ
πονοίην
ἂν
|
ῥᾷον |
ἐκείνῳ
ἢ
ἀναπαυοίμην,
καὶ
κινδυνεύοιμ᾿ |
| [1] |
ἀχθεσθεὶς
φανερὸς
ἐγένετο.
Αὖθις
δ᾿
|
ὀλίγον |
ὕστερον
ἄλλο
τι
γελοῖον
ἐβούλετο |
| [6] |
οὐδ᾿
ἂν
τρίχα,
μὴ
ὅτι
|
λόγον |
ἄν
τις
παρείρειε;
Καὶ
ὁ |
| [5] |
ἔφη,
ἐγὼ
κατὰ
τὸν
σὸν
|
λόγον |
καὶ
τῶν
ὄνων
αἴσχιον
τὸ |
| [2] |
Σωκράτης
ἔφη·
Τοῦτο
μὲν
ἐπειδὴ
|
ἀμφίλογόν |
ἐστιν,
εἰς
αὖθις
ἀποθώμεθα·
νυνὶ |
| [2] |
ἄλλο
τι
προσενενόησα,
ὅτι
οὐδὲν
|
ἀργὸν |
τοῦ
σώματος
ἐν
τῇ
ὀρχήσει |
| [4] |
μέν,
ἔφη,
ὑμῖν
δοκεῖ
μαστροποῦ
|
ἔργον |
εἶναι
ἣν
ἂν
ἢ
ὃν |
| [4] |
μὴν
οὕτως
ἀρκοῦσαν
ἔχω
ὥστ᾿
|
ἔργον |
μέγ᾿
ἐστὶ
καὶ
ἀνεγεῖραι.
ἂν |
| [4] |
παρέλοιτο,
οὐδὲν
οὕτως
ὁρῶ
φαῦλον
|
ἔργον |
ὁποῖον
οὐκ
ἀρκοῦσαν
ἂν
τροφὴν |
| [4] |
Εκ
τούτου
εἶπέ
τις·
Σὸν
|
ἔργον, |
ὦ
Ερμόγενες,
λέγειν
τε
τοὺς |
| [8] |
αὐτόν,
ὅντιν᾿
ἡγοῖτο
εἰς
ταῦτα
|
συνεργὸν |
εἶναι
κράτιστον,
τοῦτον
ταῖς
μεγίσταις |
| [4] |
δυνάμενόν
σε
ποιεῖν
ἀγαθὸν
νομίζω
|
προαγωγὸν |
εἶναι.
Ο
γὰρ
οἷός
τε |
| [4] |
ἀκούσας
ὅτι
ἀγαθόν
σε
ἔφην
|
προαγωγὸν |
εἶναι,
ὠργίσθης.
Αλλὰ
μὰ
Δί᾿ |
| [4] |
ὅτι
Ομηρος
ὁ
σοφώτατος
πεποίηκε
|
σχεδὸν |
περὶ
πάντων
τῶν
ἀνθρωπίνων.
ὅστις |
| [4] |
ἀπ᾿
αὐτοῦ·
νῦν
δὲ
ἤδη
|
εἶδον |
αὐτὸν
καὶ
σκαρδαμύξαντα.
Καίτοι
νὴ |
| [4] |
αὐτὸν
δέ
σε,
ἔφη,
ἐγὼ
|
εἶδον |
ναὶ
μὰ
τὸν
Απόλλω,
ὅτε |
| [9] |
τούτου
πρῶτον
μὲν
θρόνος
τις
|
ἔνδον |
κατετέθη,
ἔπειτα
δὲ
ὁ
Συρακόσιος |
| [8] |
εὐχὴ
ἐν
ᾗ
αἰτούμεθα
τὴν
|
θεὸν |
ἐπαφρόδιτα
καὶ
ἔπη
καὶ
ἔργα |
| [4] |
τῆς
ψυχῆς
ταμιεύομαι.
Καὶ
πολὺ
|
πλέον |
διαφέρει
πρὸς
ἡδονήν,
ὅταν
ἀναμείνας |
| [8] |
νόμους
κρατίστους
τῇ
πόλει
κατέθηκεν,
|
ἐρευνητέον |
δὲ
καὶ
ποῖα
Λακεδαιμόνιοι
ἀσκοῦντες |
| [8] |
ἐδόκει
τῇ
πατρίδι
σύμβουλος
εἶναι,
|
ἀθρητέον |
δὲ
καὶ
πῶς
ποτε
Σόλων |
| [4] |
φιλεῖσθαι
ἐντιμότερόν
ἐστιν.
οὗ
ἕνεκα
|
ἀφεκτέον |
ἐγώ
φημι
εἶναι
φιλημάτων
{τῶν} |
| [8] |
ἱκανὸς
ἐγένετο
τὴν
Ελλάδα
ἐλευθεροῦν,
|
σκεπτέον |
δὲ
ποῖά
ποτε
εἰδὼς
Περικλῆς |
| [8] |
Εἰ
οὖν
βούλει
τούτῳ
ἀρέσκειν,
|
σκεπτέον |
μέν
σοι
ποῖα
ἐπιστάμενος
Θεμιστοκλῆς |
| [4] |
Αλλ᾿
οὐδὲ
μέντοι
ταύτῃ
γε
|
ἀτιμαστέον |
τὸ
κάλλος
ὡς
ταχὺ
παρακμάζον, |
| [3] |
Αὐτολύκῳ
τούτῳ
ἱκανὴ
γένοιτο
ἐγκονίσασθαι.
|
Ακουστέον |
ἂν
εἴη
καὶ
σοῦ.
Τί |
| [4] |
ἀτιμαστέον
τὸ
κάλλος
ὡς
ταχὺ
|
παρακμάζον, |
ἐπεὶ
ὥσπερ
γε
παῖς
γίγνεται |
| [5] |
ἕνεκα
πεποίηται,
πολὺ
ἂν
σὺ
|
μεῖζον |
ἢ
ἐγὼ
ἀποδάκοις.
Διὰ
δὲ |
| [3] |
φέρητε
ὅ
τι
ἕκαστος
ἐπίστασθε
|
ἀγαθόν. |
Αλλ᾿
οὐδείς
σοι,
ἔφη,
ἀντιλέγει |
| [4] |
γελωτοποιός
εἰμι,
ὅταν
μέν
τι
|
ἀγαθὸν |
ἔχωσι,
παρακαλοῦσί
με
ἐπὶ
ταῦτα |
| [4] |
πλουτεῖν,
καὶ
ἐάν
τι
ὄναρ
|
ἀγαθὸν |
ἴδῃς,
τοῖς
ἀποτροπαίοις
θύεις;
Μὰ |
| [4] |
οὖν
ὁρῶν
δυνάμενόν
σε
ποιεῖν
|
ἀγαθὸν |
νομίζω
προαγωγὸν
εἶναι.
Ο
γὰρ |
| [8] |
τῷ
ὀρεγομένῳ
ἐκ
παιδικῶν
φίλον
|
ἀγαθὸν |
ποιήσασθαι
ὅτι
ἀνάγκη
καὶ
αὐτὸν |
| [4] |
δὲ
ὡς
κακῶς
ἀκούσας
ὅτι
|
ἀγαθόν |
σε
ἔφην
προαγωγὸν
εἶναι,
ὠργίσθης. |
| [8] |
οἷόν
τε
πονηρὰ
αὐτὸν
ποιοῦντα
|
ἀγαθὸν |
τὸν
συνόντα
ἀποδεῖξαι,
οὐδέ
γε |
| [8] |
μᾶλλον
ἀρετῆς
ἐπιμελεῖσθαι.
Μέγιστον
δ᾿
|
ἀγαθὸν |
τῷ
ὀρεγομένῳ
ἐκ
παιδικῶν
φίλον |
| [2] |
οὔ,
οὐ
γὰρ
πώποτε
τοῦτ᾿
|
ἔμαθον, |
ἐχειρονόμουν
δέ·
ταῦτα
γὰρ
ἠπιστάμην. |
| [9] |
τὸν
υἱὸν
σὺν
Καλλίᾳ
περιπατήσοντες
|
ἀπῆλθον. |
Αὕτη
τοῦ
τότε
συμποσίου
κατάλυσις |
| [1] |
χρισάμενοι,
οἱ
δὲ
καὶ
λουσάμενοι
|
παρῆλθον. |
Αὐτόλυκος
μὲν
οὖν
παρὰ
τὸν |
| [4] |
εἰδώλου
τέρψιν
μὲν
οὐ
παρέχει,
|
πόθον |
δὲ
ἐμποιεῖ.
Καὶ
ὁ
Ερμογένης |
| [4] |
τέχνῃ
καὶ
δικαίως
ἂν
πολὺν
|
μισθὸν |
λαμβάνοι;
ἐπεὶ
δὲ
καὶ
ταῦτα |
| [4] |
Ορῶ
γάρ
σε
καὶ
τὴν
|
ἀκόλουθον |
ταύτης
πάνυ
ἐξειργασμένον.
Τίνα
ταύτην; |
| [4] |
ὑμῶν
ἀκούω
ἀπορούντων
τί
τὸ
|
δίκαιον, |
ἐν
τούτῳ
δικαιοτέρους
τοὺς
ἀνθρώπους |
| [4] |
ἢ
ἐν
τῷ
βαλαντίῳ
τὸ
|
δίκαιόν |
σοι
δοκοῦσιν
ἔχειν;
Εν
ταῖς |
| [7] |
παρέχεται·
καὶ
πῶς
τὸ
μὲν
|
ἔλαιον |
ὑγρὸν
ὂν
αὔξει
τὴν
φλόγα, |
| [2] |
κοιμίζει,
τὰς
δὲ
φιλοφροσύνας,
ὥσπερ
|
ἔλαιον |
φλόγα,
ἐγείρει.
Δοκεῖ
μέντοι
μοι |
| [2] |
ποιεῖν,
καὶ
παῖδα
πάνυ
γε
|
ὡραῖον |
καὶ
πάνυ
καλῶς
κιθαρίζοντα
καὶ |
| [4] |
μάλα
τοῦτό
γε
ὠφελημένοι
ἔσεσθε·
|
ἥδιον |
γὰρ
πιεῖσθε.
Καὶ
ὁ
Χαρμίδης |
| [4] |
ἢ
ἕτερα
παρ᾿
ἄλλου
λαμβάνοιμι,
|
ἥδιον |
δ᾿
ἂν
δουλεύοιμι
ἢ
ἐλεύθερος |
| [2] |
γυμναζόμενος
μᾶλλον
ὑγιαίνειν
ἢ
εἰ
|
ἥδιον |
ἐσθίειν
καὶ
καθεύδειν
ἢ
εἰ |
| [4] |
καὶ
κινδυνεύοιμ᾿
ἂν
πρὸ
ἐκείνου
|
ἥδιον |
ἢ
ἀκίνδυνος
ζῴην.
ὥστε
εἰ |
| [7] |
τὰ
σώματα
καὶ
τροχοὺς
μιμουμένους
|
ἥδιον |
ἢ
ἡσυχίαν
ἔχοντας
τοὺς
καλοὺς |
| [4] |
εἰδὼς
ὅτι
χρήματα
ἡδὺ
κτῆμα
|
ἥδιον |
μὲν
ἂν
Κλεινίᾳ
τὰ
ὄντα |
| [4] |
εἶναι.
Νῦν
γὰρ
ἐγὼ
Κλεινίαν
|
ἥδιον |
μὲν
θεῶμαι
ἢ
τἆλλα
πάντα |
| [8] |
ἐφιέμενος
μᾶλλον
ἔοικε
τῷ
τὸν
|
οἰκεῖον |
ἀγρὸν
κεκτημένῳ·
πάντοθεν
γοῦν
φέρων |
| [7] |
ἔχειν
φῶς
παρέχει,
τὸ
δὲ
|
χαλκεῖον |
λαμπρὸν
ὂν
φῶς
μὲν
οὐ |
| [4] |
Οὗτος
οὖν
συμφοιτῶν
εἰς
ταὐτὸ
|
διδασκαλεῖον |
ἐκείνῳ
τότε
ἰσχυρῶς
προσεκαύθη.
ἃ |
| [8] |
εἰς
τὸν
ἀγῶνα,
οὐδὲν
τοῦτο
|
σημεῖον |
λέγων
ὅμοιον.
Εκείνοις
μὲν
γὰρ |
| [4] |
ἅπτεσθαί
μου
πρὶν
ἂν
τὸ
|
γένειον |
τῇ
κεφαλῇ
ὁμοίως
κομήσῃς.
Καὶ |
| [4] |
δεῖ
κτᾶσθαι
τἀγαθὰ
καὶ
τὸν
|
ἀνδρεῖον |
κινδυνεύοντα,
τὸν
δέ
γε
σοφὸν |
| [4] |
παῖς
γίγνεται
καλός,
οὕτω
καὶ
|
μειράκιον |
καὶ
ἀνὴρ
καὶ
πρεσβύτης.
Τεκμήριον |
| [6] |
Σώκρατες,
ὁ
φροντιστὴς
ἐπικαλούμενος;
Οὐκοῦν
|
κάλλιον, |
ἔφη,
ἢ
εἰ
ἀφρόντιστος
ἐκαλούμην. |
| [5] |
τῆς
ῥινὸς
πῶς
τοῦ
ὀρθοῦ
|
κάλλιον; |
Οτι,
ἔφη,
οὐκ
ἀντιφράττει,
ἀλλ᾿ |
| [7] |
γὰρ
δὴ
οὐδὲ
πάνυ
τι
|
σπάνιον |
τό
γε
θαυμασίοις
ἐντυχεῖν,
εἴ |
| [8] |
τοιαῦτα
ποιεῖς·
τοτὲ
μὲν
τὸ
|
δαιμόνιον |
προφασιζόμενος
οὐ
διαλέγῃ
μοι,
τοτὲ |
| [4] |
οἶδα
ὅτι
μοι
Κλεινίαν
ἀναφαίνουσιν.
|
ἄξιόν |
γε
μὴν
ἡμῖν
τοῖς
καλοῖς |
| [4] |
ἀρκεῖ
ἥκιστα
τῶν
ἀλλοτρίων
ὀρέγονται.
|
ἄξιον |
δ᾿
ἐννοῆσαι
ὡς
καὶ
ἐλευθερίους |
| [8] |
μήν,
ὦ
Καλλία,
δοκεῖ
μοι
|
ἄξιον |
εἶναι
καὶ
θεοῖς
χάριν
εἰδέναι |
| [3] |
ὅ
τι
ἕκαστος
ἡγεῖται
πλείστου
|
ἄξιον |
ἐπίστασθαι.
Εγὼ
μὲν
τοίνυν,
ἔφη, |
| [4] |
ἐπ᾿
αὐτῇ
φρονοίη.
Οὐ
γὰρ
|
ἄξιον, |
ἔφη,
ὁπότε
γε
πάντες
εἰδότες |
| [4] |
εἶναι
τοῦ
συμφέροντος.
Πλείστου
δ᾿
|
ἄξιον |
κτῆμα
ἐν
τῷ
ἐμῷ
πλούτῳ |
| [4] |
ἄλλῳ
ἀλλ᾿
ἐπὶ
τῷ
χρωτὶ
|
ἄξιον |
μέγα
φρονεῖν.
Αλλὰ
μὰ
Δί᾿ |
| [1] |
ὑμῖν
ἐμαυτὸν
πάνυ
πολλῆς
σπουδῆς
|
ἄξιον |
ὄντα.
Οἱ
οὖν
ἀμφὶ
τὸν |
| [8] |
ὅ
τι
ἂν
δύνηται
πλείονος
|
ἄξιον |
ποιεῖ
τὸν
ἐρώμενον.
Καὶ
μὴν |
| [4] |
Σώκρατες,
τί
ἔχεις
εἰπεῖν
ὡς
|
ἄξιόν |
σοί
ἐστι
μέγα
φρονεῖν
ἐφ᾿ |
| [4] |
ἐπ᾿
ἀριστερὰ
τοῖιν,
ἀτὰρ
τὸν
|
δεξιὸν |
ἵππον
κένσαι
ὁμοκλήσαντ᾿
εἶξαί
τέ |
| [8] |
αὐτὸν
ἀσκεῖν
ἀρετήν.
Οὐ
γὰρ
|
οἷόν |
τε
πονηρὰ
αὐτὸν
ποιοῦντα
ἀγαθὸν |
| [5] |
καὶ
δόρυ.
Καὶ
πῶς,
ἔφη,
|
οἷόν |
τε
ταῦτα
μηδὲν
ὅμοια
ὄντα |
| [1] |
δ᾿
ὀλίγον
ὕστερον
ἄλλο
τι
|
γελοῖον |
ἐβούλετο
λέγειν.
ὡς
δὲ
οὐδὲ |
| [1] |
Δειπνούντων
δὲ
αὐτῶν
ὁ
Φίλιππος
|
γελοῖόν |
τι
εὐθὺς
ἐπεχείρει
λέγειν,
ἵνα |
| [4] |
εἰδώλου
ἢ
πρὸς
αὐτὸν
ὁρῶν
|
ὅμοιον |
αὐτῷ
ἀπειργασάμην;
Καὶ
ὁ
Σωκράτης |
| [4] |
Σωκράτης
ὑπέλαβε·
Τί
δῆτα
οὕτως
|
ὅμοιον |
εἴδωλον
ἔχων
πράγματά
μοι
παρέχεις |
| [8] |
ἀγῶνα,
οὐδὲν
τοῦτο
σημεῖον
λέγων
|
ὅμοιον. |
Εκείνοις
μὲν
γὰρ
ταῦτα
νόμιμα, |
| [5] |
Παπαῖ,
ἔφη
ὁ
Σωκράτης,
οὐχ
|
ὅμοιον |
ἔοικε
τὸ
σὸν
ἀργύριον,
ὦ |
| [2] |
δοῦλος
καὶ
ἐλεύθερος
εὐθὺς
ἅπας
|
ὅμοιον |
ὄζει·
αἱ
δ᾿
ἀπὸ
τῶν |
| [4] |
οὐδὲν
οὕτως
ὁρῶ
φαῦλον
ἔργον
|
ὁποῖον |
οὐκ
ἀρκοῦσαν
ἂν
τροφὴν
ἐμοὶ |
| [4] |
ἑαυτοῖς
δὲ
μὴ
προορᾶν
τὸ
|
ἐπιόν. |
Οὗτος
μὲν
δὴ
ὁ
λόγος |
| [4] |
μειράκιον
καὶ
ἀνὴρ
καὶ
πρεσβύτης.
|
Τεκμήριον |
δέ·
θαλλοφόρους
γὰρ
τῇ
Αθηνᾷ |
| [8] |
σωφροσύνην.
Τὸ
δὲ
τοιούτων
ἐπιθυμεῖν
|
τεκμήριόν |
ἐστι
τῆς
τοῦ
ἐραστοῦ
φύσεως. |
| [5] |
στόμα
ἔχειν.
Εκεῖνο
δὲ
οὐδὲν
|
τεκμήριον |
λογίζῃ,
ὡς
ἐγὼ
σοῦ
καλλίων |
| [2] |
Επειδὴ
δὲ
ἀπειρήκει,
κατακλινόμενος
εἶπε·
|
Τεκμήριον, |
ὦ
ἄνδρες,
ὅτι
καλῶς
γυμνάζει |
| [1] |
σὺ
μὲν
Πρωταγόρᾳ
τε
πολὺ
|
ἀργύριον |
δέδωκας
ἐπὶ
σοφίᾳ
καὶ
Γοργίᾳ |
| [2] |
καὶ
ἐπιδεικνὺς
ὡς
ἐν
θαύματι
|
ἀργύριον |
ἐλάμβανεν.
Επεὶ
δὲ
αὐτοῖς
ἡ |
| [4] |
λῷστε;
ἔφη.
Διδοὺς
νὴ
Δί᾿
|
ἀργύριον. |
Καὶ
ὁ
Αντισθένης
ἐπαναστὰς
μάλα |
| [3] |
ἀνήρετο
εἰ
πολὺ
εἴη
αὐτῷ
|
ἀργύριον. |
Ο
δὲ
ἀπώμοσε
μηδὲ
ὀβολόν. |
| [4] |
σὺ
εἰς
τὸ
βαλάντιον
διδοὺς
|
ἀργύριον |
τὰς
ψυχὰς
δικαιοτέρους
ποιεῖς;
Μάλιστα. |
| [5] |
οὐχ
ὅμοιον
ἔοικε
τὸ
σὸν
|
ἀργύριον, |
ὦ
Κριτόβουλε,
τῷ
Καλλίου
εἶναι. |
| [3] |
καὶ
ἄλλοις
πολλοῖς
πολὺ
δέδωκας
|
ἀργύριον, |
ὥστε
οὐδέν
σε
τῶν
πολλοῦ |
| [6] |
Κριτόβουλον
ἐκέλευον,
οἱ
δὲ
τὸν
|
κύριον |
πείθειν,
οἱ
δὲ
καὶ
ἄλλα |
| [4] |
μοι
εἶναι.
Αἰσχύλον
δὲ
τὸν
|
Φλειάσιον |
πρὸς
ἐμὲ
ἐπαινῶν
καὶ
ἐμὲ |
| [0] |
|
~ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ. |
~Αλλ᾿
ἐμοὶ
δοκεῖ
τῶν
καλῶν |
| [7] |
γε
ῥᾷον
διάγειν
καὶ
τὸ
|
συμπόσιον |
πολὺ
ἐπιχαριτώτερον
εἶναι.
Ο
οὖν |
| [4] |
δὲ
οὐ
τοὺς
πλεῖστον
ἀριθμοῦντας
|
χρυσίον |
θαυμάζει,
ἀλλ᾿
οἳ
ἂν
αὐτῷ |
| [1] |
παιδὸς
ὄντος,
καὶ
νενικηκότα
αὐτὸν
|
παγκράτιον |
ἧκεν
ἄγων
ἐπὶ
τὴν
θέαν. |
| [8] |
ὃς
τοῦ
κηρυχθῆναι
ἕνεκα
νικῶν
|
παγκράτιον |
πολλοὺς
μὲν
πόνους,
πολλὰ
δ᾿ |
| [8] |
καὶ
τῶν
ξένων.
Τούτου
δ᾿
|
αἴτιον |
τὸ
πατέρων
τε
ὀνομαστῶν
ἀμφοτέρους |
| [4] |
δυναίμην
ὠφελῆσαι.
Καὶ
μέντοι
πολὺ
|
βέλτιον |
ἤδη
ἔχει.
Πρόσθεν
μὲν
γάρ, |
| [4] |
ἔφη.
Κἄπειτα
σὺ
εἰς
τὸ
|
βαλάντιον |
διδοὺς
ἀργύριον
τὰς
ψυχὰς
δικαιοτέρους |
| [4] |
τοί
σοι,
ἔφη,
ὦ
Κριτόβουλε,
|
ἐναντίον |
τοσούτων
μαρτύρων
προαγορεύω
μὴ
ἅπτεσθαί |
| [9] |
ὑπομείναντες
πρὸς
Λύκωνα
καὶ
τὸν
|
υἱὸν |
σὺν
Καλλίᾳ
περιπατήσοντες
ἀπῆλθον.
Αὕτη |
| [5] |
σὸν
λόγον
καὶ
τῶν
ὄνων
|
αἴσχιον |
τὸ
στόμα
ἔχειν.
Εκεῖνο
δὲ |
| [4] |
λάβοι
καὶ
αὐτόν
τί
με
|
κακὸν |
ἐργάσαιτο·
ἔπειτα
δὲ
καὶ
τοὺς |
| [4] |
ταῦτα
προθύμωσ,
ὅταν
δέ
τι
|
κακὸν |
λάβωσι,
φεύγουσιν
ἀμεταστρεπτί,
φοβούμενοι
μὴ |
| [4] |
ἐκποδὼν
ἀπέρχονται,
οἳ
δ᾿
ἂν
|
κακόν |
τι
λάβωσι,
γενεαλογοῦσι
τὴν
συγγένειαν |
| [4] |
Επειδὴ
δὲ
εἰς
τὸν
Φίλιππον
|
ἧκον, |
ἠρώτων
αὐτὸν
τί
ὁρῶν
ἐν |
| [1] |
τὰ
γιγνόμενα
ἡγήσατ᾿
ἂν
φύσει
|
βασιλικόν |
τι
κάλλος
εἶναι,
ἄλλως
τε |
| [4] |
παρ᾿
οὗ
οὗτος
καὶ
τὸ
|
μνημονικὸν |
ἔμαθεν·
ἀφ᾿
οὗ
δὴ
καὶ |
| [1] |
Καὶ
ἅμα
ἀπέβλεψεν
εἰς
τὸν
|
Αὐτόλυκον, |
δῆλον
ὅτι
ἐπισκοπῶν
τί
ἐκείνῳ |
| [1] |
καὶ
Χαρμίδην,
τοῖς
μὲν
ἀμφ᾿
|
Αὐτόλυκον |
ἡγεῖσθαί
τινα
ἔταξεν,
αὐτὸς
δὲ |
| [1] |
ἱπποδρομία
ἔληξεν,
ἔχων
τόν
τε
|
Αὐτόλυκον |
καὶ
τὸν
πατέρα
αὐτοῦ
ἀπῄει |
| [1] |
ὑμῖν
συντετύχηκα·
ἑστιᾶν
γὰρ
μέλλω
|
Αὐτόλυκον |
καὶ
τὸν
πατέρα
αὐτοῦ.
Οἶμαι |
| [8] |
εἰδέναι
ὅτι
σοι
Αὐτολύκου
ἔρωτα
|
ἐνέβαλον. |
ὡς
μὲν
γὰρ
φιλότιμός
ἐστιν |
| [1] |
ἀμφὶ
Σωκράτην,
καὶ
εἶπεν·
Εἰς
|
καλόν |
γε
ὑμῖν
συντετύχηκα·
ἑστιᾶν
γὰρ |
| [5] |
ἐν
ἀνθρώπῳ
μόνον
νομίζεις
τὸ
|
καλὸν |
εἶναι
ἢ
καὶ
ἐν
ἄλλῳ |
| [4] |
ἐγὼ
πρὸς
τὸν
ἐμοὶ
δοκοῦντα
|
καλὸν |
εἶναι,
ὄμνυμι
πάντας
θεοὺς
μὴ |
| [4] |
διὰ
τὸ
ὅ
τι
ἂν
|
καλὸν |
ἴδῃ
μηδέποτε
ἐπιλανθάνεσθαι.
ἔναγχος
δὲ |
| [4] |
οὐδενὸς
γὰρ
ὁρκίζοντος
ἀεὶ
ὀμνύοντες
|
καλόν |
μέ
φατε
εἶναι.
Κἀγὼ
μέντοι |
| [9] |
θεάσασθαι.
Οἱ
δ᾿
ὁρῶντες
ὄντως
|
καλὸν |
μὲν
τὸν
Διόνυσον,
ὡραίαν
δὲ |
| [2] |
εἶπε·
Ποῦ
οὖν
εὑρήσει
τούτου
|
διδάσκαλον; |
ὁ
δέ
τις
ὡς
οὐδὲ |
| [9] |
ῥυθμός.
ἔνθα
δὴ
ἠγάσθησαν
τὸν
|
ὀρχηστοδιδάσκαλον. |
Εὐθὺς
μὲν
γὰρ
ἡ
Αριάδνη |
| [2] |
Χαρμίδης
εἶπεν·
Επαινοῦντι
ἔοικας
τὸν
|
ὀρχηστοδιδάσκαλον. |
Ναὶ
μὰ
τὸν
Δί᾿
ἔφη |
| [8] |
ἐμοὶ
ἔρως
κεντρίζει
εἰς
τὸν
|
ἀντίπαλον |
ἔρωτα
αὐτῷ
παρρησιάζεσθαι.
Καὶ
γὰρ |
| [3] |
ὁ
Νικήρατος,
οὔκουν
ἔμοιγε
δοκῶ.
|
Δῆλον |
γάρ,
ἔφη
ὁ
Σωκράτης,
ὅτι |
| [3] |
ἡμᾶς
ποιεῖν;
Εἰ
δὲ
μή,
|
δῆλόν |
γε
ὅτι
φαῦλος
φανοῦμαι.
Τί |
| [3] |
τῇ
τέχνῃ.
Σύ
γε
μὴν
|
δῆλον, |
ἔφη
ὁ
Λύκων
τὸν
Φίλιππον |
| [5] |
ἔφη,
ὀφθαλμῶν
τίνος
ἕνεκα
δεόμεθα;
|
Δῆλον, |
ἔφη,
ὅτι
τοῦ
ὁρᾶν.
Οὕτω |
| [2] |
μέν,
ὦ
ἄνδρες,
καὶ
ἄλλοις
|
δῆλον |
καὶ
ἐν
οἷς
δ᾿
ἡ |
| [3] |
Οὗτός
γε
μήν,
ἔφη
τις,
|
δῆλον |
ὅτι
ἐπὶ
τῷ
νικηφόρος
εἶναι. |
| [4] |
ἐπὶ
τῷ
μέγα
φρονεῖς;
ἢ
|
δῆλον |
ὅτι
ἐπὶ
τῷ
παιδί;
Μὰ |
| [1] |
ἅμα
ἀπέβλεψεν
εἰς
τὸν
Αὐτόλυκον,
|
δῆλον |
ὅτι
ἐπισκοπῶν
τί
ἐκείνῳ
δόξειε |
| [4] |
ἐσχίσθησαν,
καὶ
οἱ
μὲν
εἶπον
|
Δῆλον |
ὅτι
ὅστις
πλείστοις,
οἱ
δὲ |
| [8] |
ὡς
μὲν
γὰρ
φιλότιμός
ἐστιν
|
εὔδηλον, |
ὃς
τοῦ
κηρυχθῆναι
ἕνεκα
νικῶν |
| [4] |
τε
ὄντα
καὶ
τὰ
μέλλοντα
|
εὔδηλον. |
Πᾶσαι
γοῦν
αἱ
πόλεις
καὶ |
| [8] |
ἀγαθὸν
τῷ
ὀρεγομένῳ
ἐκ
παιδικῶν
|
φίλον |
ἀγαθὸν
ποιήσασθαι
ὅτι
ἀνάγκη
καὶ |
| [4] |
ὑπερασπάζονταί
με
διὰ
τὸ
μηδένα
|
ἄλλον |
αὐταῖς
ἐθέλειν
προσιέναι.
Καὶ
πάντα |
| [4] |
γε
πολλὰ
εἶχον,
ἀεί
τι
|
ἀπέβαλλον |
ἢ
ὑπὸ
τῆς
πόλεως
ἢ |
| [8] |
ἐπισκοποῖμεν,
τῷ
ποτέρως
παιδὶ
φιληθέντι
|
μᾶλλον |
ἄν
τις
πιστεύσειεν
ἢ
χρήματα |
| [8] |
τῷ
εἴδει
τοῦ
ἐρωμένου
χρώμενον
|
μᾶλλον |
ἂν
ταῦτα
πάντα
τῷ
τὴν |
| [8] |
καθέξει
τὴν
φιλίαν,
τοῦτον
προσήκει
|
μᾶλλον |
ἀρετῆς
ἐπιμελεῖσθαι.
Μέγιστον
δ᾿
ἀγαθὸν |
| [4] |
τυφλὸς
δὲ
τῶν
ἄλλων
ἁπάντων
|
μᾶλλον |
δεξαίμην
ἂν
εἶναι
ἢ
Κλεινίου |
| [8] |
Ο
δὲ
τῆς
φιλίας
ἐφιέμενος
|
μᾶλλον |
ἔοικε
τῷ
τὸν
οἰκεῖον
ἀγρὸν |
| [8] |
φύσιν,
νῦν
δὲ
καὶ
πολὺ
|
μᾶλλον, |
ἐπεὶ
ὁρῶ
σε
ἐρῶντα
οὐχ |
| [8] |
ἔφη,
ὅπως
δὲ
καὶ
ἔτι
|
μᾶλλον |
εὐφραίνηται,
βούλομαι
αὐτῷ
μαρτυρῆσαι
ὡς |
| [4] |
καὶ
πιστεύεσθαι
ὑπὸ
τῆς
πατρίδος
|
μᾶλλον |
ἢ
ἀπιστεῖσθαι.
Εγὼ
τοίνυν
ἐν |
| [4] |
ἢ
φοβεῖσθαι
καὶ
ἐλεύθερον
εἶναι
|
μᾶλλον |
ἢ
δουλεύειν
καὶ
θεραπεύεσθαι
μᾶλλον |
| [1] |
ὑμῖν
ὁ
ἀνδρὼν
κεκοσμημένος
εἴη
|
μᾶλλον |
ἢ
εἰ
στρατηγοῖς
καὶ
ἱππάρχοις |
| [4] |
μᾶλλον
ἢ
δουλεύειν
καὶ
θεραπεύεσθαι
|
μᾶλλον |
ἢ
θεραπεύειν
καὶ
πιστεύεσθαι
ὑπὸ |
| [6] |
τοῖς
βελτίστοις
εἰκάζω
αὐτόν,
ἐπαινοῦντι
|
μᾶλλον |
ἢ
λοιδορουμένῳ
δικαίως
ἂν
εἰκάζοι |
| [4] |
ἴσως
βουλευόμεθα
ὅπως
φιλήσομέν
τινα
|
μᾶλλον |
ἢ
μαχούμεθα.
Καὶ
οὗτος
μὲν |
| [8] |
Εἰ
δ᾿
ὑμῖν
δοκῶ
σπουδαιολογῆσαι
|
μᾶλλον |
ἢ
παρὰ
πότον
πρέπει,
μηδὲ |
| [8] |
συνουσίαν
ἔχειν,
καὶ
ἀπόντων
ἔτι
|
μᾶλλον |
ἢ
παρόντων
ἐπιμελεῖσθαι;
Οὐ
ταῦτα |
| [4] |
γε
εἰκὸς
εἶναι
τοὺς
εὐτέλειαν
|
μᾶλλον |
ἢ
πολυχρηματίαν
σκοποῦντας.
Οἷς
γὰρ |
| [8] |
αὐτὸν
τὰ
τοῦ
παιδὸς
καλὰ
|
μᾶλλον |
ἢ
τὰ
ἑαυτοῦ
ἡδέα
σπουδάζοντα; |
| [8] |
ἡ
συνουσία
τῷ
τὸ
σῶμα
|
μᾶλλον |
ἢ
τῷ
τὴν
ψυχὴν
ἀγαπῶντι, |
| [8] |
πονεῖν
καὶ
κινδυνεύειν
ἐθελόντων
πραττόμενα
|
μᾶλλον |
ἢ
ὑπὸ
τῶν
ἐθιζομένων
ἡδονὴν |
| [1] |
γὰρ
ἔγωγε
σπουδάσαι
ἂν
δυναίμην
|
μᾶλλον |
ἤπερ
ἀθάνατος
γενέσθαι,
οὔτε
μὴν |
| [4] |
συκοφάντας
ἐθεράπευον,
εἰδὼς
ὅτι
παθεῖν
|
μᾶλλον |
κακῶς
ἱκανὸς
εἴην
ἢ
ποιῆσαι |
| [4] |
ἀμφιέννυσθαι
ὥστε
ἔξω
μὲν
μηδὲν
|
μᾶλλον |
Καλλίου
τούτου
τοῦ
πλουσιωτάτου
ῥιγοῦν· |
| [4] |
ἡδέα
μοι
δοκεῖ
εἶναι
ὡς
|
μᾶλλον |
μὲν
ἥδεσθαι
ποιῶν
ἕκαστα
αὐτῶν |
| [8] |
βιάζεται,
ἀλλὰ
πείθει,
διὰ
τοῦτο
|
μᾶλλον |
μισητέος.
Ο
μὲν
γὰρ
βιαζόμενος |
| [8] |
γε
ἀπεμπολῶν
τὴν
ὥραν
τί
|
μᾶλλον |
στέρξει
τὸν
πριάμενον
ἢ
ὁ |
| [2] |
ἐπὶ
τούτῳ
εἰ
βούλομαι
γυμναζόμενος
|
μᾶλλον |
ὑγιαίνειν
ἢ
εἰ
ἥδιον
ἐσθίειν |
| [4] |
δήπου
ἄλλοις
μὲν
προαγορεύειν
τὸ
|
μέλλον, |
ἑαυτοῖς
δὲ
μὴ
προορᾶν
τὸ |
| [3] |
ἀργύριον.
Ο
δὲ
ἀπώμοσε
μηδὲ
|
ὀβολόν. |
Αλλὰ
γῆν
πολλὴν
κέκτησαι;
Ισως |
| [3] |
συνηρμοσμένῃ
τῇ
λύρᾳ
πρὸς
τὸν
|
αὐλὸν |
ἐκιθάρισεν
ὁ
παῖς
καὶ
ᾖσεν. |
| [6] |
ὁ
ὑποκριτὴς
τετράμετρα
πρὸς
τὸν
|
αὐλὸν |
κατέλεγεν,
οὕτω
καὶ
ὑπὸ
τοῦ |
| [6] |
ἡ
ᾠδὴ
ἡδίων
πρὸς
τὸν
|
αὐλόν, |
οὕτω
καὶ
τοὺς
σοὺς
λόγους |
| [7] |
εἰ
δὲ
ὀρχοῖντο
πρὸς
τὸν
|
αὐλὸν |
σχήματα
ἐν
οἷς
Χάριτές
τε |
| [4] |
ὄντα
παρέλοιτο,
οὐδὲν
οὕτως
ὁρῶ
|
φαῦλον |
ἔργον
ὁποῖον
οὐκ
ἀρκοῦσαν
ἂν |
| [6] |
τὰ
νικητήρια
φιλήματα
ἀπολαμβάνειν
τὸν
|
Κριτόβουλον |
ἐκέλευον,
οἱ
δὲ
τὸν
κύριον |
| [1] |
ὁμοῦ
ὄντας
Σωκράτην
τε
καὶ
|
Κριτόβουλον |
καὶ
Ερμογένην
καὶ
Αντισθένην
καὶ |
| [4] |
πρὸς
σοῦ
ποιῶ
τὸ
περιιδεῖν
|
Κριτόβουλον |
οὕτως
ὑπὸ
τοῦ
ἔρωτος
ἐκπλαγέντα. |
| [4] |
καλὸς
κἀγαθὸς
δοκεῖ
μοι
εἶναι.
|
Αἰσχύλον |
δὲ
τὸν
Φλειάσιον
πρὸς
ἐμὲ |
| [8] |
νῦν
μοι
ἐν
τῷ
παρόντι
|
ὄχλον |
πάρεχε·
ὡς
γὰρ
ὁρᾷς,
ἄλλα |
| [4] |
οἶσθα
ὅτι
οὕτω
σαφὲς
ἔχω
|
εἴδωλον |
αὐτοῦ
ἐν
τῇ
ψυχῇ
ὡς |
| [4] |
ὑπέλαβε·
Τί
δῆτα
οὕτως
ὅμοιον
|
εἴδωλον |
ἔχων
πράγματά
μοι
παρέχεις
ἄγεις |
| [9] |
τὸν
ἑαυτῆς
τε
καὶ
Διονύσου
|
θάλαμον· |
μετὰ
δὲ
τοῦθ᾿
ἥξει
Διόνυσος |
| [6] |
ἐλεγχομένῳ
οἶμαι
ἄν,
ἔφη,
πρέπειν
|
συριγμόν. |
Τοιούτων
δὲ
λόγων
ὄντων
ὡς |
| [8] |
καὶ
τοὺς
ἔρωτας
τὴν
μὲν
|
Πάνδημον |
τῶν
σωμάτων
ἐπιπέμπειν,
τὴν
δ᾿ |
| [2] |
γυμνάζοι,
κελεύσας
τὴν
αὐλητρίδα
θάττονα
|
ῥυθμὸν |
ἐπάγειν
ἵει
ἅμα
πάντα
καὶ |
| [3] |
ὑμῶν
ἕκαστος
εἴπῃ
ὅ
τι
|
ὠφέλιμον |
ἔχει,
τότε
κἀγὼ
οὐ
φθονήσω |
| [5] |
ὀσμὰς
προσδέχεσθαι.
Τὸ
δὲ
δὴ
|
σιμὸν |
τῆς
ῥινὸς
πῶς
τοῦ
ὀρθοῦ |
| [4] |
ἔργων
τὸ
τοῖς
σώμασι
συμψαύειν
|
ὁμώνυμον |
εἶναι
τῷ
ταῖς
ψυχαῖς
φιλεῖσθαι |
| [4] |
ἀπόρει,
ὦ
Σώκρατες,
εἴ
τι
|
τοὐμὸν |
κάλλος
ἀνθρώπους
ὠφελήσει.
Αλλ᾿
οὐδὲ |
| [4] |
πρὸς
τῇ
κεφαλῇ
καὶ
τὸν
|
ὦμον |
γυμνὸν
πρὸς
γυμνῷ
τῷ
Κριτοβούλου |
| [4] |
θηρίου
τινὸς
δεδηγμένος
τόν
τε
|
ὦμον |
πλεῖν
ἢ
πέντε
ἡμέρας
ὤδαξον |
| [2] |
καὶ
ἐπαιάνισαν,
ἔρχεται
αὐτοῖς
ἐπὶ
|
κῶμον |
Συρακόσιός
τις
ἄνθρωπος,
ἔχων
τε |
| [8] |
μὲν
ἰδεῖν
τῆς
πόλεως
ἔχεις,
|
ἱκανὸν |
δὲ
μόχθους
ὑποφέρειν.
Εἰ
δ᾿ |
| [5] |
σὸν
ὥσπερ
τὸ
πλεῖστον
διαφθείρειν
|
ἱκανόν |
ἐστι
καὶ
δικαστὰς
καὶ
κριτάς. |
| [8] |
ὥραν
τί
μᾶλλον
στέρξει
τὸν
|
πριάμενον |
ἢ
ὁ
ἐν
ἀγορᾷ
πωλῶν |
| [8] |
Τὸν
δὲ
ἐκ
τοῦ
σώματος
|
κρεμάμενον |
διὰ
τί
ἀντιφιλήσειεν
ἂν
ὁ |
| [4] |
ἀλλήλους
ζητοῦντες;
Ταῦτα
οὖν
ὁρῶν
|
δυνάμενόν |
σε
ποιεῖν
ἀγαθὸν
νομίζω
προαγωγὸν |
| [8] |
τόνδε
οἶδα
πολλοὺς
μὲν
ἐραστὰς
|
κτησάμενον, |
ἔστι
δὲ
ὧν
καὶ
αὐτὸν |
| [1] |
οὖν
σιωπῇ
ἐδείπνουν,
ὥσπερ
τοῦτο
|
ἐπιτεταγμένον |
αὐτοῖς
ὑπὸ
κρείττονός
τινος.
Φίλιππος |
| [1] |
εἶναι
τὸ
ἄκλητον
ἢ
τὸ
|
κεκλημένον |
ἐλθεῖν
ἐπὶ
τὸ
δεῖπνον.
Κατακλίνου |
| [8] |
τοὺς
τρόπους
φιλουμένων
οὐδὲν
χαλεπὸν
|
γεγενημένον, |
ἐκ
δὲ
τῆς
ἀναιδοῦς
ὁμιλίας |
| [4] |
φιλοσοφίας
ἐρῶντα,
ἐκεῖνον
δὲ
χρημάτων
|
δεόμενον· |
οἶδα
δέ
σε
Ιππίᾳ
τῷ |
| [8] |
οὐδέ
γε
ἀναισχυντίαν
καὶ
ἀκρασίαν
|
παρεχόμενον |
ἐγκρατῆ
καὶ
αἰδούμενον
τὸν
ἐρώμενον |
| [4] |
καὶ
τὴν
ἀκόλουθον
ταύτης
πάνυ
|
ἐξειργασμένον. |
Τίνα
ταύτην;
Τὴν
προαγωγείαν,
ἔφη. |
| [8] |
καὶ
ἀκρασίαν
παρεχόμενον
ἐγκρατῆ
καὶ
|
αἰδούμενον |
τὸν
ἐρώμενον
ποιῆσαι.
Επιθυμῶ
δέ |
| [3] |
καὶ
ἀφύλακτον
ὂν
σῴζεται
καὶ
|
ἀμελούμενον |
ἰσχυρότερον
γίγνεται.
Σὺ
δὲ
δή, |
| [8] |
δοκεῖν
ἀλλὰ
τῷ
ὄντι
ἀρετῆς
|
ἐπιμελούμενον. |
ἡ
μὲν
γὰρ
ψευδὴς
δόξα |
| [2] |
ἕωθεν
Χαρμίδης
οὑτοσὶ
κατέλαβέ
με
|
ὀρχούμενον; |
Ναὶ
μὰ
τὸν
Δί᾿
ἔφη |
| [2] |
καὶ
πάνυ
καλῶς
κιθαρίζοντα
καὶ
|
ὀρχούμενον. |
Ταῦτα
δὲ
καὶ
ἐπιδεικνὺς
ὡς |
| [3] |
Καὶ
πῶς
ἄν,
ἔφη,
λελήθοι
|
ἀκροώμενόν |
γε
αὐτῶν
ὀλίγου
ἀν᾿
ἑκάστην |
| [8] |
ἄγαταί
τε
καὶ
φιλεῖ
τὸν
|
ἐρώμενον |
θάλλουσα
μορφῇ
τε
ἐλευθερίᾳ
καὶ |
| [8] |
δύνηται
πλείονος
ἄξιον
ποιεῖ
τὸν
|
ἐρώμενον. |
Καὶ
μὴν
καὶ
τῶν
παιδικῶν |
| [8] |
παρεχόμενον
ἐγκρατῆ
καὶ
αἰδούμενον
τὸν
|
ἐρώμενον |
ποιῆσαι.
Επιθυμῶ
δέ
σοι,
ἔφη, |
| [8] |
τὸν
τῷ
εἴδει
τοῦ
ἐρωμένου
|
χρώμενον |
μᾶλλον
ἂν
ταῦτα
πάντα
τῷ |
| [4] |
πρὸς
ἐμὲ
ἐπαινῶν
τὸν
Ηρακλεώτην
|
ξένον |
ἐπεί
με
ἐποίησας
ἐπιθυμεῖν
αὐτοῦ, |
| [4] |
ἑώρας
τοῦτον
μὲν
φιλοσοφίας
ἐρῶντα,
|
ἐκεῖνον |
δὲ
χρημάτων
δεόμενον·
οἶδα
δέ |
| [8] |
ὁ
Καλλίας
δὲ
παρορῶν
εἰς
|
ἐκεῖνον |
εἶπεν·
Οὐκοῦν
σύ
με,
ὦ |
| [4] |
καὶ
νυκτὶ
καὶ
ὕπνῳ
ὅτι
|
ἐκεῖνον |
οὐχ
ὁρῶ,
ἡμέρᾳ
δὲ
καὶ |
| [4] |
ἐμὲ
ἐπαινῶν
καὶ
ἐμὲ
πρὸς
|
ἐκεῖνον |
οὐχ
οὕτω
διέθηκας
ὥστε
διὰ |
| [5] |
ἐπιπόλαιοι
εἶναι.
Λέγεις
σύ,
ἔφη,
|
καρκίνον |
εὐοφθαλμότατον
εἶναι
τῶν
ζῴων;
Πάντως |
| [6] |
τοῦτ᾿
ἔφη.
Τὸ
τοίνυν
παρ᾿
|
οἶνον |
λυπεῖν
τοὺς
συνόντας,
τοῦτ᾿
ἐγὼ |
| [3] |
ἄνδρες,
ὥσπερ
Σωκράτης
ἔφη
τὸν
|
οἶνον, |
οὕτως
καὶ
αὕτη
ἡ
κρᾶσις |
| [8] |
τὴν
φιλίαν;
Οἷς
γε
μὴν
|
κοινὸν |
τὸ
φιλεῖσθαι,
πῶς
οὐκ
ἀνάγκη |
| [4] |
τῇ
κεφαλῇ
καὶ
τὸν
ὦμον
|
γυμνὸν |
πρὸς
γυμνῷ
τῷ
Κριτοβούλου
ὤμῳ |
| [3] |
Τοῦτο
γὰρ
δὴ
ἥκιστα
μὲν
|
ἐπίφθονον, |
ἥκιστα
δὲ
περιμάχητον,
καὶ
ἀφύλακτον |
| [8] |
Καλλία,
καὶ
μυθολογῆσαι
ὡς
οὐ
|
μόνον |
ἄνθρωποι
ἀλλὰ
καὶ
θεοὶ
καὶ |
| [2] |
τελέως
ἡμᾶς
ἑστιᾷς.
Οὐ
γὰρ
|
μόνον |
δεῖπνον
ἄμεμπτον
παρέθηκας,
ἀλλὰ
καὶ |
| [8] |
ἀνέχεται.
Εἰ
δὲ
οἴοιτο
μὴ
|
μόνον |
ἑαυτὸν
καὶ
τὸν
πατέρα
κοσμήσειν, |
| [5] |
με
χρὴ
παθεῖν
ἢ
ἀποτεῖσαι.
|
Μόνον, |
ἔφη,
κρυφῇ
φερόντων·
δέδοικα
γὰρ |
| [5] |
σοφόν,
ὡς
καλλίων
εἶ
ἐμοῦ.
|
Μόνον, |
ἔφη,
τὸν
λαμπτῆρα
ἐγγὺς
προσενεγκάτω. |
| [4] |
χρῶτα
τοιοῦτον
φῦναι
ἔχοντα
ὥστε
|
μόνον |
μὴ
διαφθείρειν
τοὺς
συγκαθεύδοντας.
ὥστε |
| [8] |
Πρὸς
τῶν
θεῶν,
ὦ
Αντίσθενες,
|
μόνον |
μὴ
συγκόψῃς
με·
τὴν
δ᾿ |
| [5] |
βερώτα.
Πότερον
οὖν
ἐν
ἀνθρώπῳ
|
μόνον |
νομίζεις
τὸ
καλὸν
εἶναι
ἢ |
| [5] |
μὲν
σοὶ
τὸ
κατ᾿
εὐθὺ
|
μόνον |
ὁρῶσιν,
οἱ
δὲ
ἐμοὶ
καὶ |
| [4] |
{ἴσως
δὲ
καὶ
διὰ
τὸ
|
μόνον |
πάντων
ἔργων
τὸ
τοῖς
σώμασι |
| [4] |
εἶναι,
ὡς
κρόμμυόν
γε
οὐ
|
μόνον |
σῖτον
ἀλλὰ
καὶ
ποτὸν
ἡδύνει. |
| [1] |
καλῶν
κἀγαθῶν
ἀνδρῶν
ἔργα
οὐ
|
μόνον |
τὰ
μετὰ
σπουδῆς
πραττόμενα
ἀξιομνημόνευτα |
| [9] |
δὲ
οὕτως
ἐπομνυούσης
{ὥστε}
μὴ
|
μόνον |
τὸν
Διόνυσον
ἀλλὰ
καὶ
τοὺς |
| [4] |
πένεσθαι
ἡγοῦνται
ὥστε
πάντα
μὲν
|
πόνον, |
πάντα
δὲ
κίνδυνον
ὑποδύονται,
ἐφ᾿ |
| [8] |
ἐγώ
τε
γὰρ
οὐκ
ἔχω
|
χρόνον |
εἰπεῖν
ἐν
ᾧ
οὐκ
ἐρῶν |
| [8] |
ἡ
δὲ
ψυχὴ
ὅσονπερ
ἂν
|
χρόνον |
ἴῃ
ἐπὶ
τὸ
φρονιμώτερον
καὶ |
| [2] |
ἡμᾶς
ἑστιᾷς.
Οὐ
γὰρ
μόνον
|
δεῖπνον |
ἄμεμπτον
παρέθηκας,
ἀλλὰ
καὶ
θεάματα |
| [1] |
ἐπὶ
τῷ
ἀνδρῶνι
ἔνθα
τὸ
|
δεῖπνον |
ἦν
εἶπεν·
ὅτι
μὲν
γελωτοποιός |
| [1] |
τὸ
κεκλημένον
ἐλθεῖν
ἐπὶ
τὸ
|
δεῖπνον. |
Κατακλίνου
τοίνυν,
ἔφη
ὁ
Καλλίας. |
| [1] |
νομίζεται
εἰς
τὴν
ἐμὴν
οἰκίαν
|
δεῖπνον |
προσφέρεσθαι.
Καὶ
ἅμα
λέγων
ταῦτα |
| [4] |
δὲ
δὴ
τοῦτο
καὶ
μετὰ
|
δεῖπνον |
τρωξόμεθα,
ὅπως
μὴ
φήσῃ
τις |
| [9] |
γεγαμηκότες
ἀναβάντες
ἐπὶ
τοὺς
ἵππους
|
ἀπήλαυνον |
πρὸς
τὰς
ἑαυτῶν
γυναῖκας,
ὅπως |
| [4] |
πάντα
μὲν
πόνον,
πάντα
δὲ
|
κίνδυνον |
ὑποδύονται,
ἐφ᾿
ᾧ
πλείω
κτήσονται, |
| [5] |
ἐν
τούτῳ
διέπραττε
τόν
τε
|
λύχνον |
ἀντιπροσενεγκεῖν
τῷ
Κριτοβούλῳ,
ὡς
μὴ |
| [4] |
ὦμον
πλεῖν
ἢ
πέντε
ἡμέρας
|
ὤδαξον |
καὶ
ἐν
τῇ
καρδίᾳ
ὥσπερ |
| [2] |
συμμίσγῃς,
ἀπολεῖς
καὶ
τὸν
ἐόντα
|
νόον. |
Καὶ
ὁ
Λύκων
εἶπεν·
Ακούεις |
| [2] |
δὲ
καὶ
ἡμεῖς
ἂν
μὲν
|
ἁθρόον |
τὸ
ποτὸν
ἐγχεώμεθα,
ταχὺ
ἡμῖν |
| [8] |
διὰ
τοὺς
τρόπους
φιλουμένων
οὐδὲν
|
χαλεπὸν |
γεγενημένον,
ἐκ
δὲ
τῆς
ἀναιδοῦς |
| [4] |
μέντοι
ἐσχίσθησαν,
καὶ
οἱ
μὲν
|
εἶπον |
Δῆλον
ὅτι
ὅστις
πλείστοις,
οἱ |
| [4] |
Σαφῶς
γε
νὴ
Δία,
πάντες
|
εἶπον. |
Οὐκοῦν
εἴ
τις
τοιούτους
δύναιτο |
| [4] |
τούτου
ἔλεξεν
ὁ
Σωκράτης·
Οὐκοῦν
|
λοιπὸν |
ἂν
εἴη
ἡμῖν
ἃ
ἕκαστος |
| [8] |
ψυχῆς
ἕνεκα
ὑπὸ
Διὸς
εἰς
|
Ολυμπον |
ἀνενεχθῆναι.
Μαρτυρεῖ
δὲ
καὶ
τοὔνομα |
| [2] |
παντὶ
διαπονῶν
τῷ
σώματι
πᾶν
|
ἰσόρροπον |
ποιεῖν;
ἢ
ἐπ᾿
ἐκείνῳ
γελᾶτε, |
| [5] |
Σωκράτης,
ἴσως
γὰρ
εὐδοκιμοῦντα
τὸν
|
μαστροπὸν |
παρὰ
τοῖς
κριταῖς
ὁρᾷ.
Αλλ᾿ |
| [4] |
ἀριστερὰ
τοῖιν,
ἀτὰρ
τὸν
δεξιὸν
|
ἵππον |
κένσαι
ὁμοκλήσαντ᾿
εἶξαί
τέ
οἱ |
| [4] |
ἐσπουδαιολογήθη.
Επειδὴ
δὲ
εἰς
τὸν
|
Φίλιππον |
ἧκον,
ἠρώτων
αὐτὸν
τί
ὁρῶν |
| [3] |
δῆλον,
ἔφη
ὁ
Λύκων
τὸν
|
Φίλιππον |
{προσειπών,
ὅτι}
ἐπὶ
τῷ
γελωτοποιεῖν |
| [3] |
ὃς
μάλα
σεμνῶς
ἀνασπάσας
τὸ
|
πρόσωπον, |
Επὶ
μαστροπείᾳ,
εἶπεν.
Επεὶ
δὲ |
| [8] |
Ερεχθέως,
οἳ
καὶ
ἐπὶ
τὸν
|
βάρβαρον |
σὺν
Ιάκχῳ
ἐστράτευσαν,
καὶ
νῦν |
| [8] |
λόγοι,
πραεῖα
δὲ
ἡ
φωνή,
|
ἱλαρὸν |
δὲ
τὸ
ἦθος;
Τοῖς
δὲ |
| [4] |
μου
δεηθῇ,
οὕτω
μοι
τὸ
|
παρὸν |
ἀρκεῖ
ὥστε
αἷς
ἂν
προσέλθω |
| [8] |
μᾶλλον
ἔοικε
τῷ
τὸν
οἰκεῖον
|
ἀγρὸν |
κεκτημένῳ·
πάντοθεν
γοῦν
φέρων
ὅ |
| [7] |
φλόγα,
τὸ
δὲ
ὕδωρ,
ὅτι
|
ὑγρόν |
ἐστι,
κατασβέννυσι
τὸ
πῦρ.
Αλλὰ |
| [7] |
καὶ
πῶς
τὸ
μὲν
ἔλαιον
|
ὑγρὸν |
ὂν
αὔξει
τὴν
φλόγα,
τὸ |
| [2] |
μὴν
ἔγωγε
ἡδέως
ἂν
θεῴμην
|
Πείσανδρον |
τὸν
δημηγόρον
μανθάνοντα
κυβιστᾶν
εἰς |
| [4] |
εἶναι
θαρρεῖν
ἢ
φοβεῖσθαι
καὶ
|
ἐλεύθερον |
εἶναι
μᾶλλον
ἢ
δουλεύειν
καὶ |
| [3] |
ἐπὶ
τῷ
γελωτοποιεῖν
μέγα
φρονεῖς.
|
Δικαιότερόν |
γ᾿
ἔφη,
οἴομαι,
ἢ
Καλλιππίδης |
| [1] |
πάντες·
ἥκω
δὲ
προθύμως
νομίσας
|
γελοιότερον |
εἶναι
τὸ
ἄκλητον
ἢ
τὸ |
| [2] |
τοῦ
σώματος
ἅπαν
τῆς
φύσεως
|
γελοιότερον· |
ὅτι
δ᾿
ἡ
παῖς
εἰς |
| [4] |
εἶναι
τῷ
ταῖς
ψυχαῖς
φιλεῖσθαι
|
ἐντιμότερόν |
ἐστιν.
οὗ
ἕνεκα
ἀφεκτέον
ἐγώ |
| [4] |
Κλεινίαν·
οὗ
ἔρωτος
οὐδέν
ἐστι
|
δεινότερον |
ὑπέκκαυμα.
Καὶ
γὰρ
ἄπληστον
καὶ |
| [4] |
Οἱ
δὲ
ἄνθρωποι,
ὦ
Καλλία,
|
πότερον |
ἐν
ταῖς
ψυχαῖς
ἢ
ἐν |
| [2] |
προσώπῳ,
Γελᾶτε,
ἔφη,
ἐπ᾿
ἐμοί;
|
Πότερον |
ἐπὶ
τούτῳ
εἰ
βούλομαι
γυμναζόμενος |
| [8] |
τί
ἀντιφιλήσειεν
ἂν
ὁ
παῖς;
|
Πότερον |
ὅτι
ἑαυτῷ
μὲν
νέμει
ὧν |
| [5] |
ἀποκρίνου.
Σὺ
δέ
γε
βερώτα.
|
Πότερον |
οὖν
ἐν
ἀνθρώπῳ
μόνον
νομίζεις |
| [3] |
ποιεῖν.
Καὶ
ὁ
Αντισθένης
εἶπε·
|
Πότερον |
τέχνην
τινὰ
βαναυσικὴν
ἢ
καλοκἀγαθίαν |
| [3] |
ἀφύλακτον
ὂν
σῴζεται
καὶ
ἀμελούμενον
|
ἰσχυρότερον |
γίγνεται.
Σὺ
δὲ
δή,
ἔφη |
| [6] |
Οἶσθα
οὖν,
ἔφη
ὁ
Σωκράτης,
|
μετεωρότερόν |
τι
τῶν
θεῶν;
Αλλ᾿
οὐ |
| [2] |
οἴνου
ἀλλ᾿
ἀναπειθόμενοι
πρὸς
τὸ
|
παιγνιωδέστερον |
ἀφιξόμεθα.
Εδόκει
μὲν
δὴ
ταῦτα |
| [1] |
φανερὸς
ἐγένετο.
Αὖθις
δ᾿
ὀλίγον
|
ὕστερον |
ἄλλο
τι
γελοῖον
ἐβούλετο
λέγειν. |
| [3] |
Οἶσθά
τι
οὖν
ἔθνος,
ἔφη,
|
ἠλιθιώτερον |
ῥαψῳδῶν;
Οὐ
μὰ
τὸν
Δί᾿ |
| [1] |
καὶ
τὰ
σχήματα
εἰς
τὸ
|
ἐλευθεριώτερον |
ἄγουσιν.
ἃ
δὴ
καὶ
Καλλίας |
| [5] |
τὰ
χείλη
οὐκ
οἴει
καὶ
|
μαλακώτερόν |
σου
ἔχειν
τὸ
φίλημα;
Εοικα, |
| [8] |
ἂν
χρόνον
ἴῃ
ἐπὶ
τὸ
|
φρονιμώτερον |
καὶ
ἀξιεραστοτέρα
γίγνεται.
Καὶ
μὴν |
| [1] |
τὸ
γοργότεροί
τε
ὁρᾶσθαι
καὶ
|
φοβερώτερον |
φθέγγεσθαι
καὶ
σφοδρότεροι
εἶναι
φέρονται, |
| [2] |
ὥσπερ
χρὴ
ὀρχεῖσθαι
τὸν
μέλλοντα
|
εὐφορώτερον |
τὸ
σῶμα
ἕξειν.
Καὶ
ἐγὼ |
| [8] |
τινὸς
ψηλαφήματος
παρακολουθεῖ.
Εἰ
δὲ
|
λαμυρώτερον |
λέγω,
μὴ
θαυμάζετε·
ὅ
τε |
| [7] |
διάγειν
καὶ
τὸ
συμπόσιον
πολὺ
|
ἐπιχαριτώτερον |
εἶναι.
Ο
οὖν
Συρακόσιος,
Αλλὰ |
| [5] |
παῖς
καὶ
ὁ
παῖς
κρύφα
|
ἀνέφερον. |
Ο
δὲ
Σωκράτης
ἐν
τούτῳ |
| [4] |
καὶ
τότε
μὲν
ἐγὼ
φόρον
|
ἀπέφερον |
τῷ
δήμῳ,
νῦν
δὲ
ἡ |
| [8] |
Ο
μὲν
γὰρ
βιαζόμενος
ἑαυτὸν
|
πονηρὸν |
ἀποδεικνύει,
ὁ
δὲ
πείθων
τὴν |
| [2] |
ἡδέως
ἂν
θεῴμην
Πείσανδρον
τὸν
|
δημηγόρον |
μανθάνοντα
κυβιστᾶν
εἰς
τὰς
μαχαίρας, |
| [4] |
ἦν·
καὶ
τότε
μὲν
ἐγὼ
|
φόρον |
ἀπέφερον
τῷ
δήμῳ,
νῦν
δὲ |
| [7] |
φῶς
παρέχει,
τὸ
δὲ
χαλκεῖον
|
λαμπρὸν |
ὂν
φῶς
μὲν
οὐ
ποιεῖ, |
| [2] |
ἔφη·
Τί
οὖν
εἰ
καὶ
|
μύρον |
τις
ἡμῖν
ἐνέγκαι,
ἵνα
καὶ |
| [4] |
μέγα
φρονεῖν,
ὅτι
τὸν
μὲν
|
ἰσχυρὸν |
πονοῦντα
δεῖ
κτᾶσθαι
τἀγαθὰ
καὶ |
| [3] |
πολὺ
βελτίονες
οἰόμεθα
εἶναι·
οὐκ
|
αἰσχρὸν |
οὖν
εἰ
μήδ᾿
ἐπιχειρήσομεν
συνόντες |
| [1] |
εἶπεν·
Αλλὰ
μέντοι,
ὦ
ἄνδρες,
|
αἰσχρὸν |
στέγης
γε
φθονῆσαι·
εἰσίτω
οὖν. |
| [8] |
ἀλλήλους
ἐθιζόμενοι,
οὗτοι
μάλιστα
αἰσχυνοῦνται
|
αἰσχρόν |
τι
ποιεῖν.
Καὶ
μαρτύρια
δὲ |
| [8] |
εἴδει
τὸν
νοῦν
προσέχων
μεμισθωμένῳ
|
χῶρον |
ἐοικέναι.
Οὐ
γὰρ
ὅπως
πλείονος |
| [5] |
Σωκράτης,
οὐχ
ὅμοιον
ἔοικε
τὸ
|
σὸν |
ἀργύριον,
ὦ
Κριτόβουλε,
τῷ
Καλλίου |
| [4] |
αὐτόν.
Εκ
τούτου
εἶπέ
τις·
|
Σὸν |
ἔργον,
ὦ
Ερμόγενες,
λέγειν
τε |
| [8] |
Αλλὰ
γάρ,
ἔφη,
τὸν
μὲν
|
σὸν |
ἔρωτα
κρύπτωμεν,
ἐπειδὴ
καὶ
ἔστιν |
| [5] |
κρυφῇ
φερόντων·
δέδοικα
γὰρ
τὸν
|
σὸν |
καὶ
Αντισθένους
πλοῦτον
μή
με |
| [5] |
Εοικα,
ἔφη,
ἐγὼ
κατὰ
τὸν
|
σὸν |
λόγον
καὶ
τῶν
ὄνων
αἴσχιον |
| [4] |
καὶ
ἐσπούδασαν.
Ο
δὲ
Καλλίας,
|
Σὸν |
μέρος,
ἔφη,
λέγειν,
ὦ
Χαρμίδη, |
| [5] |
τούτου
δικαιοτέρους
ποιεῖ,
τὸ
δὲ
|
σὸν |
ὥσπερ
τὸ
πλεῖστον
διαφθείρειν
ἱκανόν |
| [3] |
ἐὰν
καὶ
ὑμεῖς
ἅπαντες
εἰς
|
μέσον |
φέρητε
ὅ
τι
ἕκαστος
ἐπίστασθε |
| [5] |
τῶν
κριτῶν
γενέσθαι.
Επεὶ
δὲ
|
ἐξέπεσον |
αἱ
ψῆφοι
καὶ
ἐγένοντο
πᾶσαι |
| [2] |
ὠρχεῖτο
καὶ
ἀνερρίπτει
δονουμένους
συντεκμαιρομένη
|
ὅσον |
ἔδει
ῥιπτεῖν
ὕψος
ὡς
ἐν |
| [4] |
οὔτε
σταθμῷ
ἐπήρκει
μοι,
ἀλλ᾿
|
ὁπόσον |
ἐδυνάμην
φέρεσθαι,
τοσοῦτόν
μοι
παρεδίδου· |
| [9] |
ἐπομνυούσης
{ὥστε}
μὴ
μόνον
τὸν
|
Διόνυσον |
ἀλλὰ
καὶ
τοὺς
παρόντας
ἅπαντας |
| [9] |
ὁρῶντες
ὄντως
καλὸν
μὲν
τὸν
|
Διόνυσον, |
ὡραίαν
δὲ
τὴν
Αριάδνην,
οὐ |
| [4] |
ἐπίστασαι,
ὅτι
οἶσθα
ἐπαινέσαντα
αὐτὸν
|
τὸν |
Αγαμέμνονα
ὡς
βασιλεύς
τε
εἴη |
| [8] |
παρατάττεσθαι
ἔφη
τὰ
παιδικὰ
εἰς
|
τὸν |
ἀγῶνα,
οὐδὲν
τοῦτο
σημεῖον
λέγων |
| [4] |
πονοῦντα
δεῖ
κτᾶσθαι
τἀγαθὰ
καὶ
|
τὸν |
ἀνδρεῖον
κινδυνεύοντα,
τὸν
δέ
γε |
| [8] |
σύνοικος
ἐμοὶ
ἔρως
κεντρίζει
εἰς
|
τὸν |
ἀντίπαλον
ἔρωτα
αὐτῷ
παρρησιάζεσθαι.
Καὶ |
| [2] |
διεπράττετο.
Καὶ
ὁ
Σωκράτης
καλέσας
|
τὸν |
Αντισθένην
εἶπεν·
Οὔτοι
τούς
γε |
| [4] |
ἔφη,
ἐγὼ
εἶδον
ναὶ
μὰ
|
τὸν |
Απόλλω,
ὅτε
παρὰ
τῷ
γραμματιστῇ |
| [3] |
τούτου
συνηρμοσμένῃ
τῇ
λύρᾳ
πρὸς
|
τὸν |
αὐλὸν
ἐκιθάρισεν
ὁ
παῖς
καὶ |
| [6] |
Νικόστρατος
ὁ
ὑποκριτὴς
τετράμετρα
πρὸς
|
τὸν |
αὐλὸν
κατέλεγεν,
οὕτω
καὶ
ὑπὸ |
| [6] |
ὥσπερ
ἡ
ᾠδὴ
ἡδίων
πρὸς
|
τὸν |
αὐλόν,
οὕτω
καὶ
τοὺς
σοὺς |
| [7] |
ἐπισπεύδει·
εἰ
δὲ
ὀρχοῖντο
πρὸς
|
τὸν |
αὐλὸν
σχήματα
ἐν
οἷς
Χάριτές |
| [1] |
οὖν.
Καὶ
ἅμα
ἀπέβλεψεν
εἰς
|
τὸν |
Αὐτόλυκον,
δῆλον
ὅτι
ἐπισκοπῶν
τί |
| [8] |
ἀπ᾿
Ερεχθέως,
οἳ
καὶ
ἐπὶ
|
τὸν |
βάρβαρον
σὺν
Ιάκχῳ
ἐστράτευσαν,
καὶ |
| [4] |
τἀγαθὰ
καὶ
τὸν
ἀνδρεῖον
κινδυνεύοντα,
|
τὸν |
δέ
γε
σοφὸν
λέγοντα·
ὁ |
| [8] |
χρώμενοι
αὐτῇ
εἰς
γῆρας
διατελοῦσι.
|
Τὸν |
δὲ
ἐκ
τοῦ
σώματος
κρεμάμενον |
| [4] |
ἦκ᾿
ἐπ᾿
ἀριστερὰ
τοῖιν,
ἀτὰρ
|
τὸν |
δεξιὸν
ἵππον
κένσαι
ὁμοκλήσαντ᾿
εἶξαί |
| [2] |
ἔγωγε
ἡδέως
ἂν
θεῴμην
Πείσανδρον
|
τὸν |
δημηγόρον
μανθάνοντα
κυβιστᾶν
εἰς
τὰς |
| [6] |
λοιδορεῖσθαι
βουλομένῳ
ἐοικέναι;
Ναὶ
μὰ
|
τὸν |
Δί᾿
ἔφη,
καὶ
ἄλλοις
γε |
| [4] |
οὕτω
φίλους
ἔχεις.
Ναὶ
μὰ
|
τὸν |
Δί᾿
ἔφη
ὁ
Ερμογένης,
καὶ |
| [3] |
ἔφη,
ἠλιθιώτερον
ῥαψῳδῶν;
Οὐ
μὰ
|
τὸν |
Δί᾿
ἔφη
ὁ
Νικήρατος,
οὔκουν |
| [2] |
ἔοικας
τὸν
ὀρχηστοδιδάσκαλον.
Ναὶ
μὰ
|
τὸν |
Δί᾿
ἔφη
ὁ
Σωκράτης·
καὶ |
| [2] |
κατέλαβέ
με
ὀρχούμενον;
Ναὶ
μὰ
|
τὸν |
Δί᾿
ἔφη
ὁ
Χαρμίδης·
καὶ |
| [4] |
ὅ
τι
ἂν
λάβωσι;
Μὰ
|
τὸν |
Δί᾿
ἔφη,
οὐ
μὲν
δή. |
| [4] |
ὅτι
ἐπὶ
τῷ
παιδί;
Μὰ
|
τὸν |
Δί᾿
ἔφη,
οὐ
μὲν
δή· |
| [4] |
τοῦ
ἀργυρίου
χάριτας;
Οὐ
μὰ
|
τὸν |
Δί᾿
ἔφη,
οὐδὲ
τοῦτο,
ἀλλ᾿ |
| [7] |
οὖν
Συρακόσιος,
Αλλὰ
ναὶ
μὰ
|
τὸν |
Δί᾿
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
καλῶς |
| [9] |
οὕτως
ἐπομνυούσης
{ὥστε}
μὴ
μόνον
|
τὸν |
Διόνυσον
ἀλλὰ
καὶ
τοὺς
παρόντας |
| [9] |
δ᾿
ὁρῶντες
ὄντως
καλὸν
μὲν
|
τὸν |
Διόνυσον,
ὡραίαν
δὲ
τὴν
Αριάδνην, |
| [9] |
Ω
ἄνδρες,
Αριάδνη
εἴσεισιν
εἰς
|
τὸν |
ἑαυτῆς
τε
καὶ
Διονύσου
θάλαμον· |
| [4] |
ἐμὲ
πάσχετε
οἷάπερ
ἐγὼ
πρὸς
|
τὸν |
ἐμοὶ
δοκοῦντα
καλὸν
εἶναι,
ὄμνυμι |
| [2] |
δὲ
κακοῖσι
συμμίσγῃς,
ἀπολεῖς
καὶ
|
τὸν |
ἐόντα
νόον.
Καὶ
ὁ
Λύκων |
| [8] |
γὰρ
ἄγαταί
τε
καὶ
φιλεῖ
|
τὸν |
ἐρώμενον
θάλλουσα
μορφῇ
τε
ἐλευθερίᾳ |
| [8] |
ἂν
δύνηται
πλείονος
ἄξιον
ποιεῖ
|
τὸν |
ἐρώμενον.
Καὶ
μὴν
καὶ
τῶν |
| [8] |
ἀκρασίαν
παρεχόμενον
ἐγκρατῆ
καὶ
αἰδούμενον
|
τὸν |
ἐρώμενον
ποιῆσαι.
Επιθυμῶ
δέ
σοι, |
| [1] |
δὴ
καὶ
Καλλίας
τότε
διὰ
|
τὸν |
ἔρωτα
πράττων
ἀξιοθέατος
ἦν
τοῖς |
| [4] |
δήπου
καὶ
πρὸς
ἐμὲ
ἐπαινῶν
|
τὸν |
Ηρακλεώτην
ξένον
ἐπεί
με
ἐποίησας |
| [8] |
διελέγοντο,
ὁ
δ᾿
Αὐτόλυκος
κατεθεᾶτο
|
τὸν |
Καλλίαν.
Καὶ
ὁ
Καλλίας
δὲ |
| [4] |
αὐτοῖς
εἰρῆσθαι,
οὗτος
καὶ
πεφιληκέναι
|
τὸν |
Κλεινίαν·
οὗ
ἔρωτος
οὐδέν
ἐστι |
| [6] |
μὲν
τὰ
νικητήρια
φιλήματα
ἀπολαμβάνειν
|
τὸν |
Κριτόβουλον
ἐκέλευον,
οἱ
δὲ
τὸν |
| [6] |
τὸν
Κριτόβουλον
ἐκέλευον,
οἱ
δὲ
|
τὸν |
κύριον
πείθειν,
οἱ
δὲ
καὶ |
| [5] |
καλλίων
εἶ
ἐμοῦ.
Μόνον,
ἔφη,
|
τὸν |
λαμπτῆρα
ἐγγὺς
προσενεγκάτω.
Εἰς
ἀνάκρισιν |
| [5] |
ὁ
Σωκράτης,
ἴσως
γὰρ
εὐδοκιμοῦντα
|
τὸν |
μαστροπὸν
παρὰ
τοῖς
κριταῖς
ὁρᾷ. |
| [2] |
χεῖρες
ἐγυμνάζοντο,
ὥσπερ
χρὴ
ὀρχεῖσθαι
|
τὸν |
μέλλοντα
εὐφορώτερον
τὸ
σῶμα
ἕξειν. |
| [4] |
ἐπὶ
τοῖσδε
μέγα
φρονεῖν,
ὅτι
|
τὸν |
μὲν
ἰσχυρὸν
πονοῦντα
δεῖ
κτᾶσθαι |
| [8] |
οἴσω
φιλικῶς.
Αλλὰ
γάρ,
ἔφη,
|
τὸν |
μὲν
σὸν
ἔρωτα
κρύπτωμεν,
ἐπειδὴ |
| [8] |
μοι
ὁ
μὲν
τῷ
εἴδει
|
τὸν |
νοῦν
προσέχων
μεμισθωμένῳ
χῶρον
ἐοικέναι. |
| [8] |
φιλίας
ἐφιέμενος
μᾶλλον
ἔοικε
τῷ
|
τὸν |
οἰκεῖον
ἀγρὸν
κεκτημένῳ·
πάντοθεν
γοῦν |
| [3] |
ὦ
ἄνδρες,
ὥσπερ
Σωκράτης
ἔφη
|
τὸν |
οἶνον,
οὕτως
καὶ
αὕτη
ἡ |
| [9] |
βακχεῖος
ῥυθμός.
ἔνθα
δὴ
ἠγάσθησαν
|
τὸν |
ὀρχηστοδιδάσκαλον.
Εὐθὺς
μὲν
γὰρ
ἡ |
| [2] |
ὁ
Χαρμίδης
εἶπεν·
Επαινοῦντι
ἔοικας
|
τὸν |
ὀρχηστοδιδάσκαλον.
Ναὶ
μὰ
τὸν
Δί᾿ |
| [2] |
τροχοὺς
ἐπειρᾶτο.
Τέλος
δ᾿
ὅτι
|
τὸν |
παῖδ᾿
ἐπῄνουν
ὡς
ἐν
τῇ |
| [1] |
ἐπιτήδεια
ὥστε
δειπνεῖν
τἀλλότρια,
καὶ
|
τὸν |
παῖδα
δὲ
ἔφη
πάνυ
πιέζεσθαι |
| [9] |
ἅπαντας
συνομόσαι
ἂν
ἦ
μὴν
|
τὸν |
παῖδα
καὶ
τὴν
παῖδα
ὑπ᾿ |
| [4] |
ἂν
ἐγὼ
καὶ
σιωπῶν
πείσαιμι
|
τὸν |
παῖδα
τόνδε
καὶ
τὴν
παῖδα |
| [1] |
ἔχων
τόν
τε
Αὐτόλυκον
καὶ
|
τὸν |
πατέρα
αὐτοῦ
ἀπῄει
εἰς
τὴν |
| [1] |
ἑστιᾶν
γὰρ
μέλλω
Αὐτόλυκον
καὶ
|
τὸν |
πατέρα
αὐτοῦ.
Οἶμαι
οὖν
πολὺ |
| [8] |
καλοκἀγαθίᾳ
καὶ
ὅτι
σε
ὁρῶ
|
τὸν |
πατέρα
αὐτοῦ
παραλαμβάνοντα
εἰς
τὰς |
| [1] |
παρῆλθον.
Αὐτόλυκος
μὲν
οὖν
παρὰ
|
τὸν |
πατέρα
ἐκαθέζετο,
οἱ
δ᾿
ἄλλοι, |
| [8] |
οἴοιτο
μὴ
μόνον
ἑαυτὸν
καὶ
|
τὸν |
πατέρα
κοσμήσειν,
ἀλλ᾿
ἱκανὸς
γενήσεσθαι |
| [5] |
δὲ
δή,
ὦ
Κριτόβουλε,
εἰς
|
τὸν |
περὶ
τοῦ
κάλλους
ἀγῶνα
πρὸς |
| [4] |
ἀνθρώπους
οὐκ
ἐν
τῷ
οἴκῳ
|
τὸν |
πλοῦτον
καὶ
τὴν
πενίαν
ἔχειν |
| [8] |
τὴν
ὥραν
τί
μᾶλλον
στέρξει
|
τὸν |
πριάμενον
ἢ
ὁ
ἐν
ἀγορᾷ |
| [5] |
ἔφη,
κρυφῇ
φερόντων·
δέδοικα
γὰρ
|
τὸν |
σὸν
καὶ
Αντισθένους
πλοῦτον
μή |
| [5] |
φίλημα;
Εοικα,
ἔφη,
ἐγὼ
κατὰ
|
τὸν |
σὸν
λόγον
καὶ
τῶν
ὄνων |
| [8] |
τε
πονηρὰ
αὐτὸν
ποιοῦντα
ἀγαθὸν
|
τὸν |
συνόντα
ἀποδεῖξαι,
οὐδέ
γε
ἀναισχυντίαν |
| [1] |
ἄξιον
ὄντα.
Οἱ
οὖν
ἀμφὶ
|
τὸν |
Σωκράτην
πρῶτον
μέν,
ὥσπερ
εἰκὸς |
| [1] |
δὲ
ἡ
ἱπποδρομία
ἔληξεν,
ἔχων
|
τόν |
τε
Αὐτόλυκον
καὶ
τὸν
πατέρα |
| [5] |
δὲ
Σωκράτης
ἐν
τούτῳ
διέπραττε
|
τόν |
τε
λύχνον
ἀντιπροσενεγκεῖν
τῷ
Κριτοβούλῳ, |
| [4] |
ὥσπερ
ὑπὸ
θηρίου
τινὸς
δεδηγμένος
|
τόν |
τε
ὦμον
πλεῖν
ἢ
πέντε |
| [8] |
εἰκὸς
καὶ
ὑπὸ
τῶν
παιδικῶν
|
τὸν |
τοιοῦτον
ἐραστὴν
ἀντιφιλεῖσθαι,
καὶ
τοῦτο |
| [8] |
μὲν
γὰρ
οἶμαι
καὶ
αὐτὸν
|
τὸν |
τῷ
εἴδει
τοῦ
ἐρωμένου
χρώμενον |
| [9] |
οἱ
ὑπομείναντες
πρὸς
Λύκωνα
καὶ
|
τὸν |
υἱὸν
σὺν
Καλλίᾳ
περιπατήσοντες
ἀπῆλθον. |
| [4] |
οὕτως
ἐσπουδαιολογήθη.
Επειδὴ
δὲ
εἰς
|
τὸν |
Φίλιππον
ἧκον,
ἠρώτων
αὐτὸν
τί |
| [3] |
μὴν
δῆλον,
ἔφη
ὁ
Λύκων
|
τὸν |
Φίλιππον
{προσειπών,
ὅτι}
ἐπὶ
τῷ |
| [4] |
δοκεῖ
μοι
εἶναι.
Αἰσχύλον
δὲ
|
τὸν |
Φλειάσιον
πρὸς
ἐμὲ
ἐπαινῶν
καὶ |
| [4] |
εὐτύχημά
γέ
σου
μέγα
τὸ
|
τὸν |
χρῶτα
τοιοῦτον
φῦναι
ἔχοντα
ὥστε |
| [4] |
κεφαλὴν
πρὸς
τῇ
κεφαλῇ
καὶ
|
τὸν |
ὦμον
γυμνὸν
πρὸς
γυμνῷ
τῷ |
| [9] |
ὥρα
ἦν
αὐτῷ)
ἐξανίστατο
εἰς
|
περίπατον· |
καὶ
ὁ
Λύκων
ὁ
πατὴρ |
| [5] |
εἶναι.
Λέγεις
σύ,
ἔφη,
καρκίνον
|
εὐοφθαλμότατον |
εἶναι
τῶν
ζῴων;
Πάντως
δήπου, |
| [4] |
πλούτου.
Καὶ
μὴν
καὶ
τὸ
|
ἁβρότατόν |
γε
κτῆμα,
τὴν
σχολὴν
ἀεὶ |
| [8] |
εἶναι
τῶν
μένων,
καὶ
σῶμα
|
ἀξιοπρεπέστατον |
μὲν
ἰδεῖν
τῆς
πόλεως
ἔχεις, |
| [8] |
ἐγκαλινδουμένων
εἴρηκεν
ὡς
καὶ
στράτευμα
|
ἀλκιμώτατον |
ἂν
γένοιτο
ἐκ
παιδικῶν
τε |
| [2] |
τι
καὶ
ἄλλο
καὶ
τοῦτο
|
μαθητόν. |
Ο
δὲ
Σωκράτης
ἔφη·
Τοῦτο |
| [1] |
προθύμως
νομίσας
γελοιότερον
εἶναι
τὸ
|
ἄκλητον |
ἢ
τὸ
κεκλημένον
ἐλθεῖν
ἐπὶ |
| [3] |
ἥκιστα
μὲν
ἐπίφθονον,
ἥκιστα
δὲ
|
περιμάχητον, |
καὶ
ἀφύλακτον
ὂν
σῴζεται
καὶ |
| [4] |
ὡς
κρόμμυόν
γε
οὐ
μόνον
|
σῖτον |
ἀλλὰ
καὶ
ποτὸν
ἡδύνει.
Εἰ |
| [2] |
ὡς
οὐχὶ
καὶ
ἡ
ἀνδρεία
|
διδακτόν, |
ὁπότε
αὕτη
καίπερ
γυνὴ
οὖσα |
| [2] |
ὁ
δέ
τις
ὡς
οὐδὲ
|
διδακτὸν |
τοῦτο
εἴη,
ἕτερος
δέ
τις |
| [3] |
ἐπίφθονον,
ἥκιστα
δὲ
περιμάχητον,
καὶ
|
ἀφύλακτον |
ὂν
σῴζεται
καὶ
ἀμελούμενον
ἰσχυρότερον |
| [2] |
ἡμεῖς
ἂν
μὲν
ἁθρόον
τὸ
|
ποτὸν |
ἐγχεώμεθα,
ταχὺ
ἡμῖν
καὶ
τὰ |
| [4] |
οὐ
μόνον
σῖτον
ἀλλὰ
καὶ
|
ποτὸν |
ἡδύνει.
Εἰ
δὲ
δὴ
τοῦτο |
| [8] |
δοκῶ
σπουδαιολογῆσαι
μᾶλλον
ἢ
παρὰ
|
πότον |
πρέπει,
μηδὲ
τοῦτο
θαυμάζετε.
Αγαθῶν |
| [2] |
ἑστιᾷς.
Οὐ
γὰρ
μόνον
δεῖπνον
|
ἄμεμπτον |
παρέθηκας,
ἀλλὰ
καὶ
θεάματα
καὶ |
| [6] |
πείθειν,
οἱ
δὲ
καὶ
ἄλλα
|
ἔσκωπτον. |
Ο
δὲ
Ερμογένης
κἀνταῦθα
ἐσιώπα. |
| [8] |
ἀφροδίτης
θεᾶται.
Εξ
ὧν
οὐδὲν
|
θαυμαστὸν |
εἰ
καὶ
τὸ
ὑπερορᾶν
ἐγγίγνεται |
| [4] |
τί
τοῦτ᾿
ἔφη
ὁ
Καλλίας,
|
θαυμαστόν; |
Οὐ
καὶ
τέκτονάς
τε
καὶ |
| [4] |
ἐστι
δεινότερον
ὑπέκκαυμα.
Καὶ
γὰρ
|
ἄπληστον |
καὶ
ἐλπίδας
τινὰς
γλυκείας
παρέχει. |
| [8] |
τοῦτον
προσήκει
μᾶλλον
ἀρετῆς
ἐπιμελεῖσθαι.
|
Μέγιστον |
δ᾿
ἀγαθὸν
τῷ
ὀρεγομένῳ
ἐκ |
| [3] |
ἔφη,
ὦ
Κριτόβουλε,
ἐπὶ
τίνι
|
μέγιστον |
φρονεῖς;
Επὶ
κάλλει,
ἔφη.
Η |
| [3] |
ἔφη,
λέγω
ὑμῖν
ἐφ᾿
ᾧ
|
μέγιστον |
φρονῶ.
Ανθρώπους
γὰρ
οἶμαι
ἱκανὸς |
| [4] |
Καὶ
οὗτος
δὲ
οὐ
τοὺς
|
πλεῖστον |
ἀριθμοῦντας
χρυσίον
θαυμάζει,
ἀλλ᾿
οἳ |
| [5] |
τὸ
δὲ
σὸν
ὥσπερ
τὸ
|
πλεῖστον |
διαφθείρειν
ἱκανόν
ἐστι
καὶ
δικαστὰς |
| [4] |
εἶπεν·
Αλλὰ
τούτων
μὲν
οὐδὲν
|
ἄπιστον. |
Εκεῖνο
μέντοι
ἔγωγε
ἡδέως
ἂν |
| [1] |
φέρειν
μηδὲν
καὶ
διὰ
τὸ
|
ἀνάριστον |
εἶναι.
Ο
οὖν
Καλλίας
ἀκούσας |
| [2] |
οὖν
καὶ
τῷδε
τῷ
Συρακοσίῳ
|
κράτιστον |
ἐπιδείξαντι
τῇ
πόλει
τὴν
ὀρχηστρίδα |
| [8] |
ἡγοῖτο
εἰς
ταῦτα
συνεργὸν
εἶναι
|
κράτιστον, |
τοῦτον
ταῖς
μεγίσταις
ἂν
τιμαῖς |
| [4] |
εὖ
οἶδ᾿
ὅτι
καὶ
νυνὶ
|
θᾶττον |
ἂν
ἐγὼ
καὶ
σιωπῶν
πείσαιμι |
| [2] |
οἰνοχόους
μιμεῖσθαι
τοὺς
ἀγαθοὺς
ἁρματηλάτας,
|
θᾶττον |
περιελαύνοντας
τὰς
κύλικας.
Οἱ
μὲν |
| [4] |
ἕκαστα
αὐτῶν
οὐκ
ἂν
εὐξαίμην,
|
ἧττον |
δέ·
οὕτω
μοι
δοκεῖ
ἔνια |
| [4] |
ἢ
ζωγραφικὸς
ἦν,
οὐδὲν
ἂν
|
ἧττον |
ἐκ
τοῦ
εἰδώλου
ἢ
πρὸς |
| [4] |
μεμνημένος;
Αν
δὲ
μὴ
ὀνομάζω,
|
ἧττόν |
τί
με
οἴει
μεμνῆσθαι
αὐτοῦ; |
| [4] |
Οὐκοῦν
τόδε
μέν,
ἔφη,
ὁμολογεῖται,
|
κρεῖττον |
εἶναι
θαρρεῖν
ἢ
φοβεῖσθαι
καὶ |
| [3] |
αὐτοῦ
φωνήσαντος
προσέβλεψαν,
ἤρετό
τις
|
αὐτόν· |
Αλλ᾿
ἐπὶ
τῷ
μήν,
ὦ |
| [4] |
οἴνῳ
ἐντυχὼν
οὐ
διψῶν
πίνω
|
αὐτόν. |
Αλλὰ
μὴν
καὶ
πολὺ
δικαιοτέρους |
| [4] |
οὗ
ἐμοὶ
σύνεστιν
οὕτω
διατεθῆναι
|
αὐτόν; |
Αλλὰ
πότε
μήν;
Οὐχ
ὁρᾷς |
| [8] |
ἀγαθὸν
ποιήσασθαι
ὅτι
ἀνάγκη
καὶ
|
αὐτὸν |
ἀσκεῖν
ἀρετήν.
Οὐ
γὰρ
οἷόν |
| [4] |
τοῦ
σοῦ
παιδὸς
ὥστε
ἀποκτεῖναι
|
αὐτὸν |
βούλεσθαι;
Αλλ᾿
οὔτοι,
ἔφη,
ἀποκτεῖναι |
| [4] |
ἐγγὺς
μὲν
τῆς
στήλης
κάμψαι,
|
αὐτὸν |
δὲ
κλινθῆναι
ἐυξέστου
ἐπὶ
δίφρου |
| [4] |
φίλους
μορμολύττῃ
ἀπὸ
τῶν
καλῶν,
|
αὐτὸν |
δέ
σε,
ἔφη,
ἐγὼ
εἶδον |
| [4] |
Αντισθένης
ἅμα
εἰσβλέπων
ὡς
ἐλέγχων
|
αὐτόν, |
εἰ
πρὸς
μὲν
τοὺς
ἄλλους |
| [4] |
αἰσθόμενος
ὁ
πατὴρ
παρέδωκέ
μοι
|
αὐτόν, |
εἴ
τι
δυναίμην
ὠφελῆσαι.
Καὶ |
| [4] |
ἅπαντες,
νομίζοντες
τὰ
ὄντα
εἰρηκέναι
|
αὐτόν. |
Εκ
τούτου
εἶπέ
τις·
Σὸν |
| [6] |
καλοῖς
καὶ
τοῖς
βελτίστοις
εἰκάζω
|
αὐτόν, |
ἐπαινοῦντι
μᾶλλον
ἢ
λοιδορουμένῳ
δικαίως |
| [1] |
πάντων
εἷλκε
τὰς
ὄψεις
πρὸς
|
αὐτόν· |
ἔπειτα
τῶν
ὁρώντων
οὐδεὶς
οὐκ |
| [4] |
ὁ
Αντισθένης
ἐπαναστὰς
μάλα
ἐλεγκτικῶς
|
αὐτὸν |
ἐπήρετο·
Οἱ
δὲ
ἄνθρωποι,
ὦ |
| [8] |
κτησάμενον,
ἔστι
δὲ
ὧν
καὶ
|
αὐτὸν |
ἐπιθυμήσαντα·
Κριτόβουλός
γε
μὴν
ἔτι |
| [6] |
ἐσιώπα.
Καὶ
ὁ
Σωκράτης
ὀνομάσας
|
αὐτόν, |
Εχοις
ἄν,
ἔφη,
ὦ
Ερμόγενες, |
| [4] |
Γοργόνας
θεώμενοι,
λιθίνως
ἔβλεπε
πρὸς
|
αὐτὸν |
καὶ
{λιθίνως}
οὐδαμοῦ
ἀπῄει
ἀπ᾿ |
| [4] |
Αἰσθάνομαι
γάρ
τινας
ἐπιβουλεύοντας
διαφθεῖραι
|
αὐτόν. |
Καὶ
ὁ
Σωκράτης
ἀκούσας,
Ηράκλεις, |
| [4] |
αὐτοῦ·
νῦν
δὲ
ἤδη
εἶδον
|
αὐτὸν |
καὶ
σκαρδαμύξαντα.
Καίτοι
νὴ
τοὺς |
| [4] |
ἐποίησας
ἐπιθυμεῖν
αὐτοῦ,
συνέστησάς
μοι
|
αὐτόν. |
Καὶ
χάριν
μέντοι
σοι
ἔχω· |
| [6] |
ὅμως,
ἔφη
ὁ
Σωκράτης,
σὺ
|
αὐτὸν |
μὴ
εἴκαζε,
ἵνα
μὴ
καὶ |
| [6] |
εἶναι.
Αλλὰ
βούλει
πονηροτέροις
εἰκάζω
|
αὐτόν; |
Μηδὲ
πονηροτέροις.
Αλλὰ
μηδενί;
Μηδενὶ |
| [4] |
τοῦτο
γένοιτο,
νομίζεις
ἂν
διαφθαρῆναι
|
αὐτόν; |
Ναὶ
μὰ
Δί᾿
ἔφη,
παντάπασί |
| [4] |
μηδὲ
διανοηθῆναι
μηδένα
ἂν
φιλῆσαι
|
αὐτόν. |
Νὴ
Δί᾿
ἔφη
ὁ
Σωκράτης, |
| [8] |
ἅμα
χαριζόμενος
Καλλίᾳ
καὶ
παιδεύεις
|
αὐτὸν |
οἷόνπερ
χρὴ
εἶναι.
Νὴ
Δί᾿ |
| [8] |
ἐν
βαρβάροις,
πῶς
οὐκ
οἴει
|
αὐτόν, |
ὅντιν᾿
ἡγοῖτο
εἰς
ταῦτα
συνεργὸν |
| [4] |
πράγματά
μοι
παρέχεις
ἄγεις
τε
|
αὐτὸν |
ὅπου
ὄψει;
Οτι,
ὦ
Σώκρατες, |
| [4] |
ἐκ
τοῦ
εἰδώλου
ἢ
πρὸς
|
αὐτὸν |
ὁρῶν
ὅμοιον
αὐτῷ
ἀπειργασάμην;
Καὶ |
| [8] |
ἐρῶντι
οὐκ
ἐρῶν
ὁμιλεῖ,
φιλήσει
|
αὐτόν. |
Οὐδὲ
γὰρ
ὁ
παῖς
τῷ |
| [1] |
Αὐτολύκου
παιδὸς
ὄντος,
καὶ
νενικηκότα
|
αὐτὸν |
παγκράτιον
ἧκεν
ἄγων
ἐπὶ
τὴν |
| [8] |
Οὐ
γὰρ
οἷόν
τε
πονηρὰ
|
αὐτὸν |
ποιοῦντα
ἀγαθὸν
τὸν
συνόντα
ἀποδεῖξαι, |
| [4] |
ἔφη,
ἀποκτεῖναι
βούλονται,
ἀλλὰ
πεῖσαι
|
αὐτὸν |
συγκαθεύδειν
αὐτοῖς.
Σὺ
δ᾿
ὡς |
| [8] |
ἀγαθὸς
νομιζόμενος;
ἔπειτα
δὲ
ὁρῴη
|
αὐτὸν |
τὰ
τοῦ
παιδὸς
καλὰ
μᾶλλον |
| [8] |
ἐπαρκῶν
ἄρξει
τοῦ
ἐραστοῦ,
εἰκὸς
|
αὐτὸν |
τἆλλα
ῥᾳδιουργεῖν·
ὃς
δ᾿
ἂν |
| [9] |
μὲν
ἐπερωτῶντος
αὐτὴν
εἰ
φιλεῖ
|
αὐτόν, |
τῆς
δὲ
οὕτως
ἐπομνυούσης
{ὥστε} |
| [4] |
καὶ
τὰ
χρήματα
λάβοι
καὶ
|
αὐτόν |
τί
με
κακὸν
ἐργάσαιτο·
ἔπειτα |
| [4] |
εἰς
τὸν
Φίλιππον
ἧκον,
ἠρώτων
|
αὐτὸν |
τί
ὁρῶν
ἐν
τῇ
γελωτοποιίᾳ |
| [4] |
Αντισθένης,
ἐπίστασαι,
ὅτι
οἶσθα
ἐπαινέσαντα
|
αὐτὸν |
τὸν
Αγαμέμνονα
ὡς
βασιλεύς
τε |
| [8] |
Εγὼ
μὲν
γὰρ
οἶμαι
καὶ
|
αὐτὸν |
τὸν
τῷ
εἴδει
τοῦ
ἐρωμένου |
| [1] |
Πάντες
μὲν
οὖν
παρεμυθοῦντό
τε
|
αὐτὸν |
ὡς
αὖθις
γελασόμενοι
καὶ
δειπνεῖν |
| [8] |
Εἰ
δὲ
οἴοιτο
μὴ
μόνον
|
ἑαυτὸν |
καὶ
τὸν
πατέρα
κοσμήσειν,
ἀλλ᾿ |
| [8] |
μισητέος.
Ο
μὲν
γὰρ
βιαζόμενος
|
ἑαυτὸν |
πονηρὸν
ἀποδεικνύει,
ὁ
δὲ
πείθων |
| [1] |
παρ᾿
ἐμοὶ
ἦτε,
ἐπιδείξω
ὑμῖν
|
ἐμαυτὸν |
πάνυ
πολλῆς
σπουδῆς
ἄξιον
ὄντα. |
| [4] |
{ἂν}
ποιεῖν
αὐτούς,
πρὸς
δὲ
|
σαυτὸν |
οὔ.
Καὶ
τί
τοῦτ᾿
ἔφη |
| [7] |
καὶ
ταῦτα
μὲν
οὐκ
εἰς
|
ταὐτὸν |
τῷ
οἴνῳ
ἐπισπεύδει·
εἰ
δὲ |
| [4] |
τί
μοι
σύνοισθα,
ὦ
Σώκρατες,
|
τοιοῦτον |
εἰργασμένῳ;
Οἶδα
μέν,
ἔφη,
σε |
| [8] |
καὶ
ὑπὸ
τῶν
παιδικῶν
τὸν
|
τοιοῦτον |
ἐραστὴν
ἀντιφιλεῖσθαι,
καὶ
τοῦτο
διδάξω. |
| [9] |
μὲν
γὰρ
ἡ
Αριάδνη
ἀκούσασα
|
τοιοῦτόν |
τι
ἐποίησεν
ὡς
πᾶς
ἂν |
| [4] |
σου
μέγα
τὸ
τὸν
χρῶτα
|
τοιοῦτον |
φῦναι
ἔχοντα
ὥστε
μόνον
μὴ |
| [4] |
οὐκ
ἐν
τῷ
οἴκῳ
τὸν
|
πλοῦτον |
καὶ
τὴν
πενίαν
ἔχειν
ἀλλ᾿ |
| [5] |
γὰρ
τὸν
σὸν
καὶ
Αντισθένους
|
πλοῦτον |
μή
με
καταδυναστεύσῃ.
ἡ
μὲν |
| [4] |
μοι,
ἀλλ᾿
ὁπόσον
ἐδυνάμην
φέρεσθαι,
|
τοσοῦτόν |
μοι
παρεδίδου·
ἐγώ
τε
νῦν |
| [4] |
Σωκράτης
ἀκούσας,
Ηράκλεις,
ἔφη,
τί
|
τοσοῦτον |
νομίζοντες
ἠδικῆσθαι
ὑπὸ
τοῦ
σοῦ |
| [2] |
διαπνεῖσθαι·
ὅταν
δ᾿
ὅσῳ
ἥδεται
|
τοσοῦτον |
πίνῃ,
καὶ
μάλα
ὀρθά
τε |
| [4] |
ἢ
ὃν
ἂν
μαστροπεύῃ
ἀρέσκοντα
|
τοῦτον |
ἀποδεικνύναι
οἷς
ἂν
συνῇ;
Πάνυ |
| [2] |
ἔδοξεν
αύτῷ
κράτιστος
εἴναι
παιδοτρίβης,
|
τοῦτον |
εἷλετο,
νῦν
δ᾿
αὖ,
ἐαν |
| [4] |
γὰρ
οὗτος
παρ᾿
οὗ
ἐγὼ
|
τοῦτον |
ἐκτησάμην
οὔτ᾿
ἀριθμῷ
οὔτε
σταθμῷ |
| [4] |
τῷ
σοφῷ
Προδίκῳ,
ὅτε
ἑώρας
|
τοῦτον |
μὲν
φιλοσοφίας
ἐρῶντα,
ἐκεῖνον
δὲ |
| [8] |
ᾖ,
οὐ
καθέξει
τὴν
φιλίαν,
|
τοῦτον |
προσήκει
μᾶλλον
ἀρετῆς
ἐπιμελεῖσθαι.
Μέγιστον |
| [8] |
αὐτοῦ
παραλαμβάνοντα
εἰς
τὰς
πρὸς
|
τοῦτον |
συνουσίας.
Οὐδὲν
γὰρ
τούτων
ἐστὶν |
| [8] |
εἰς
ταῦτα
συνεργὸν
εἶναι
κράτιστον,
|
τοῦτον |
ταῖς
μεγίσταις
ἂν
τιμαῖς
περιέπειν; |
| [8] |
μηδενὸς
ἂν
ἔτι
καλοῦ
κἀγαθοῦ
|
τοῦτον |
τυχεῖν,
οὕτω
τελέως
τοὺς
ἐρωμένους |
| [4] |
ἄν,
ἔφη
ὁ
Καλλίας,
ἐμοῦ
|
πρῶτον. |
Εγὼ
γὰρ
ἐν
τῷ
χρόνῳ |
| [2] |
Χαρμίδης·
καὶ
τὸ
μέν
γε
|
πρῶτον |
ἐξεπλάγην
καὶ
ἔδεισα
μὴ
μαίνοιο· |
| [8] |
ἐραστὴν
ἀντιφιλεῖσθαι,
καὶ
τοῦτο
διδάξω.
|
Πρῶτον |
μὲν
γὰρ
τίς
μισεῖν
δύναιτ᾿ |
| [1] |
Αὐτόλυκος
τότε,
κεκτῆταί
τις
αὐτό.
|
Πρῶτον |
μὲν
γάρ,
ὥσπερ
ὅταν
φέγγος |
| [4] |
πόλει
ὅτε
μὲν
πλούσιος
ἦν
|
πρῶτον |
μὲν
ἐφοβούμην
μή
τίς
μου |
| [9] |
παιξοῦνται
πρὸς
ἀλλήλους.
Εκ
τούτου
|
πρῶτον |
μὲν
ἡ
Αριάδνη
ὡς
νύμφη |
| [9] |
ἄνθρωπος
εἶναι.
Εκ
δὲ
τούτου
|
πρῶτον |
μὲν
θρόνος
τις
ἔνδον
κατετέθη, |
| [2] |
τὴν
τῆς
παιδὸς
ὄρχησιν.
Καὶ
|
πρῶτον |
μὲν
ὅτι
ἐπῄνεσαν
ὡς
ὁ |
| [1] |
Οἱ
οὖν
ἀμφὶ
τὸν
Σωκράτην
|
πρῶτον |
μέν,
ὥσπερ
εἰκὸς
ἦν,
ἐπαινοῦντες |
| [4] |
τέχνῃ;
Καὶ
ὃς
εἶπεν·
Ομολογησώμεθα
|
πρῶτον |
ποῖά
ἐστιν
ἔργα
τοῦ
μαστροποῦ· |
| [5] |
Εἰς
ἀνάκρισιν
τοίνυν
σε,
ἔφη,
|
πρῶτον |
τῆς
δίκης
καλοῦμαι·
ἀλλ᾿
ἀποκρίνου. |
| [2] |
ἐλευθερίων
μόχθων
ὀσμαὶ
ἐπιτηδευμάτων
τε
|
πρῶτον |
χρηστῶν
καὶ
χρόνου
πολλοῦ
δέονται, |
| [7] |
δὲ
τῶν
ἄλλων
οἱ
μὲν
|
ἐκέλευον |
εἰκάζειν,
οἱ
δὲ
ἐκώλυον.
Θορύβου |
| [1] |
ὡς
αὖθις
γελασόμενοι
καὶ
δειπνεῖν
|
ἐκέλευον, |
Κριτόβουλος
δὲ
καὶ
ἐξεκάγχασεν
ἐπὶ |
| [6] |
νικητήρια
φιλήματα
ἀπολαμβάνειν
τὸν
Κριτόβουλον
|
ἐκέλευον, |
οἱ
δὲ
τὸν
κύριον
πείθειν, |
| [4] |
ἔπειτα
δὲ
καὶ
τοὺς
συκοφάντας
|
ἐθεράπευον, |
εἰδὼς
ὅτι
παθεῖν
μᾶλλον
κακῶς |
| [7] |
μὲν
ἐκέλευον
εἰκάζειν,
οἱ
δὲ
|
ἐκώλυον. |
Θορύβου
δὲ
ὄντος
ὁ
Σωκράτης |
| [4] |
ὄψον.
Εὰν
οὖν
ἐνέγκῃ
τις
|
κρόμμυον, |
αὐτίκα
μάλα
τοῦτό
γε
ὠφελημένοι |
| [4] |
δὴ
ὄντως
ἔοικεν
εἶναι,
ὡς
|
κρόμμυόν |
γε
οὐ
μόνον
σῖτον
ἀλλὰ |
| [4] |
γὰρ
μάχην
ὁρμωμένῳ
καλῶς
ἔχει
|
κρόμμυον |
ὑποτρώγειν,
ὥσπερ
ἔνιοι
τοὺς
ἀλεκτρυόνας |
| [4] |
γάρ
που
Ομηρος·
Επὶ
δὲ
|
κρόμυον |
ποτῷ
ὄψον.
Εὰν
οὖν
ἐνέγκῃ |
| [4] |
Φίλιππος,
καὶ
πρῴην
ἐγώ
σου
|
ἤκουον |
εὐχομένου
πρὸς
τοὺς
θεοὺς
ὅπου |
| [9] |
πάντες
ἀνεπτερωμένοι
ἐθεῶντο.
Καὶ
γὰρ
|
ἤκουον |
τοῦ
Διονύσου
μὲν
ἐπερωτῶντος
αὐτὴν |
| [4] |
ἀνδρεῖον
κινδυνεύοντα,
τὸν
δέ
γε
|
σοφὸν |
λέγοντα·
ὁ
δὲ
καλὸς
καὶ |
| [5] |
ἀλλὰ
δίδασκε,
εἴ
τι
ἔχεις
|
σοφόν, |
ὡς
καλλίων
εἶ
ἐμοῦ.
Μόνον, |
| [8] |
συνουσίας.
Οὐδὲν
γὰρ
τούτων
ἐστὶν
|
ἀπόκρυφον |
πατρὸς
τῷ
καλῷ
τε
κἀγαθῷ |
| [4] |
μὴν
ὅτε
μέν
γε
πολλὰ
|
εἶχον, |
ἀεί
τι
ἀπέβαλλον
ἢ
ὑπὸ |
| [4] |
Ομηρος·
Επὶ
δὲ
κρόμυον
ποτῷ
|
ὄψον. |
Εὰν
οὖν
ἐνέγκῃ
τις
κρόμμυον, |
| [4] |
δόξαν
γελοίαν
κίνδυνος
ἡμῖν
προσλαβεῖν.
|
ὄψον |
μὲν
γὰρ
δὴ
ὄντως
ἔοικεν |
| [4] |
τῇ
τέχνῃ
καὶ
δικαίως
ἂν
|
πολὺν |
μισθὸν
λαμβάνοι;
ἐπεὶ
δὲ
καὶ |
| [8] |
σου
πολλὰ
ἄγαμαι
καὶ
ὅτι
|
νῦν |
ἅμα
χαριζόμενος
Καλλίᾳ
καὶ
παιδεύεις |
| [7] |
Αρα
ἐπειδὴ
πάντες
ἐπιθυμοῦμεν
λέγειν,
|
νῦν |
ἂν
μάλιστα
καὶ
ἅμα
ᾄσαιμεν; |
| [4] |
ἀρχὴν
ἀντὶ
τοῦ
καλὸς
εἶναι.
|
Νῦν |
γὰρ
ἐγὼ
Κλεινίαν
ἥδιον
μὲν |
| [7] |
λέγεις,
τῷ
ὄντι
φροντιστὴς
εἶναι·
|
νῦν |
γοῦν
σκοπῶ
ὅπως
ἂν
ὁ |
| [2] |
κράτιστος
εἴναι
παιδοτρίβης,
τοῦτον
εἷλετο,
|
νῦν |
δ᾿
αὖ,
ἐαν
βούληται
τῇ |
| [4] |
ἦν,
ἐλοιδόρουν
με
ὅτι
συνῆν,
|
νῦν |
δ᾿
ἐπεὶ
πένης
γεγένημαι,
οὐκέτι |
| [4] |
πόλεως,
ἀποδημῆσαι
δὲ
οὐδαμοῦ
ἐξῆν.
|
Νῦν |
δ᾿
ἐπειδὴ
τῶν
ὑπερορίων
στέρομαι |
| [4] |
πόλεως
ἢ
ὑπὸ
τῆς
τύχης·
|
νῦν |
δὲ
ἀποβάλλω
μὲν
οὐδέν
{οὐδὲ |
| [1] |
ἔχων
πολλὰ
καὶ
σοφὰ
λέγειν,
|
νῦν |
δέ,
ἐὰν
παρ᾿
ἐμοὶ
ἦτε, |
| [4] |
ἐγὼ
φόρον
ἀπέφερον
τῷ
δήμῳ,
|
νῦν |
δὲ
ἡ
πόλις
τέλος
φέρουσα |
| [4] |
{λιθίνως}
οὐδαμοῦ
ἀπῄει
ἀπ᾿
αὐτοῦ·
|
νῦν |
δὲ
ἤδη
εἶδον
αὐτὸν
καὶ |
| [8] |
ἔγωγε
ἠγάμην
τὴν
σὴν
φύσιν,
|
νῦν |
δὲ
καὶ
πολὺ
μᾶλλον,
ἐπεὶ |
| [1] |
οἱ
συνόντες
δι᾿
ἐμὲ
γελῶντες·
|
νῦν |
δὲ
τίνος
ἕνεκα
καὶ
καλεῖ |
| [2] |
κυβιστᾶν
εἰς
τὰς
μαχαίρας,
ὃς
|
νῦν |
διὰ
τὸ
μὴ
δύνασθαι
λόγχαις |
| [3] |
τὰ
Ομήρου
ἔπη
μαθεῖν·
καὶ
|
νῦν |
δυναίμην
ἂν
Ιλιάδα
ὅλην
καὶ |
| [4] |
Αλλὰ
μὰ
Δί᾿
ἔφη,
οὐ
|
νῦν. |
Εὰν
γὰρ
ταῦτα
δύνωμαι,
σεσαγμένος |
| [8] |
βάρβαρον
σὺν
Ιάκχῳ
ἐστράτευσαν,
καὶ
|
νῦν |
ἐν
τῇ
ἑορτῇ
ἱεροπρεπέστατος
δοκεῖς |
| [8] |
Κριτόβουλός
γε
μὴν
ἔτι
καὶ
|
νῦν |
ἐρώμενος
ὢν
ἤδη
ἄλλων
ἐπιθυμεῖ. |
| [4] |
ἐτύγχανε
προσεμφερὴς
τούτοις
ὤν.
Αγε
|
νυν, |
ἔφη
ὁ
Σωκράτης,
ὅπως
μεμνήσῃ |
| [6] |
οὖν,
ἔφη,
ὅτι
καὶ
σὺ
|
νῦν |
ἡμᾶς
λυπεῖς
σιωπῶν;
Η
καὶ |
| [8] |
κοινῇ
διαπεπρᾶχθαι.
Τί
δέ,
τὰ
|
νῦν |
καλὰ
ἔργα
οὐ
πάντ᾿
ἂν |
| [2] |
δέ
σου
ἤκουσα
ὅμοια
οἷς
|
νῦν |
λέγεις,
καὶ
αὐτὸς
ἐλθὼν
οἴκαδε |
| [4] |
ἐξίστανται
οἱ
πλούσιοι.
Καὶ
εἰμὶ
|
νῦν |
μὲν
τυράννῳ
ἐοικώς,
τότε
δὲ |
| [8] |
ὡς
δὴ
θρυπτόμενος
εἶπε·
Μὴ
|
νῦν |
μοι
ἐν
τῷ
παρόντι
ὄχλον |
| [4] |
εἴ
μού
τις
καὶ
τὰ
|
νῦν |
ὄντα
παρέλοιτο,
οὐδὲν
οὕτως
ὁρῶ |
| [4] |
τοσοῦτόν
μοι
παρεδίδου·
ἐγώ
τε
|
νῦν |
οὐδενὶ
φθονῶ,
ἀλλὰ
πᾶσι
τοῖς |
| [6] |
ἂν
εἰκάζοι
μέ
τις.
Καὶ
|
νῦν |
σύγε
λοιδορουμένῳ
ἔοικας,
εἰ
πάντ᾿ |
| [4] |
κνῆσμά
τι
ἐδόκουν
ἔχειν.
Αλλὰ
|
νῦν |
τοί
σοι,
ἔφη,
ὦ
Κριτόβουλε, |
| [8] |
ἢ
τῷ
τὴν
ψυχὴν
ἀγαπῶντι,
|
νῦν |
τοῦτο
δηλώσω.
Ο
μὲν
γὰρ |
| [4] |
τῶν
τιμίων
χρῶμαι,
ὥσπερ
καὶ
|
νῦν |
τῷδε
τῷ
Θασίῳ
οἴνῳ
ἐντυχὼν |
| [2] |
μοι
οἶκος
ἑπτάκλινος,
ὥσπερ
καὶ
|
νῦν |
τῷδε
τῷ
παιδὶ
ἤρκεσε
τόδε |
| [4] |
Νικήρατος
εἶπε·
Νὴ
Δία,
σὺ
|
τοίνυν |
δικαίως
μέγα
φρονεῖς.
Εμοὶ
γὰρ |
| [4] |
πατρίδος
μᾶλλον
ἢ
ἀπιστεῖσθαι.
Εγὼ
|
τοίνυν |
ἐν
τῇδε
τῇ
πόλει
ὅτε |
| [3] |
ἂν
ταῦτα
ποιοῖμεν.
Εγὼ
μὲν
|
τοίνυν, |
ἔφη,
ἥδιστ᾿
ἂν
ἀπολάβοιμι
παρὰ |
| [3] |
πλείστου
ἄξιον
ἐπίστασθαι.
Εγὼ
μὲν
|
τοίνυν, |
ἔφη,
λέγω
ὑμῖν
ἐφ᾿
ᾧ |
| [1] |
ἐλθεῖν
ἐπὶ
τὸ
δεῖπνον.
Κατακλίνου
|
τοίνυν, |
ἔφη
ὁ
Καλλίας.
Καὶ
γὰρ |
| [5] |
ὅτι
τοῦ
ὁρᾶν.
Οὕτω
μὲν
|
τοίνυν |
ἤδη
οἱ
ἐμοὶ
ὀφθαλμοὶ
καλλίονες |
| [3] |
ἀλλήλους;
Εντεῦθεν
εἶπαν
πολλοί·
Σὺ
|
τοίνυν |
ἡμῖν
ἐξηγοῦ
ποίων
λόγων
ἁπτόμενοι |
| [3] |
ἓν
συμμίγνυται
τῇ
ἀδικίᾳ.
Επειδὰν
|
τοίνυν |
καὶ
ὑμῶν
ἕκαστος
εἴπῃ
ὅ |
| [4] |
φρονῶ.
Λέγε,
ἔφασαν.
Εἰ
μὲν
|
τοίνυν |
μὴ
καλός
εἰμι,
ὡς
οἴομαι, |
| [4] |
ἀποτρέπειν,
τἀγαθὰ
δὲ
διδόναι.
Οὗτοι
|
τοίνυν |
οἱ
πάντα
μὲν
εἰδότες
πάντα |
| [3] |
τοιοῦτοι
ὄντες
ἐμοῦ
ἐπιμέλονται.
Ενταῦθα
|
τοίνυν |
πάντες
προσέβλεψαν
αὐτῷ,
καὶ
πολλοὶ |
| [6] |
ὃ
δοκεῖ,
τοῦτ᾿
ἔφη.
Τὸ
|
τοίνυν |
παρ᾿
οἶνον
λυπεῖν
τοὺς
συνόντας, |
| [5] |
λαμπτῆρα
ἐγγὺς
προσενεγκάτω.
Εἰς
ἀνάκρισιν
|
τοίνυν |
σε,
ἔφη,
πρῶτον
τῆς
δίκης |
| [4] |
αὐταῖς
ἐθέλειν
προσιέναι.
Καὶ
πάντα
|
τοίνυν |
ταῦτα
οὕτως
ἡδέα
μοι
δοκεῖ |
| [4] |
ἀρέσκειν
διδάσκοι
ἄν;
Πάνυ
μὲν
|
οὖν. |
Αμείνων
δ᾿
ἂν
εἴη,
ἔφη, |
| [1] |
πολλῆς
σπουδῆς
ἄξιον
ὄντα.
Οἱ
|
οὖν |
ἀμφὶ
τὸν
Σωκράτην
πρῶτον
μέν, |
| [8] |
μεγίσταις
ἂν
τιμαῖς
περιέπειν;
Εἰ
|
οὖν |
βούλει
τούτῳ
ἀρέσκειν,
σκεπτέον
μέν |
| [6] |
σιωπῶμεν.
Καὶ
ὁ
Ερμογένης,
Η
|
οὖν |
βούλεσθε,
ἔφη,
ὥσπερ
Νικόστρατος
ὁ |
| [8] |
καὶ
αὐτοὺς
ἐπιφανεῖς.
Αεὶ
μὲν
|
οὖν |
ἔγωγε
ἠγάμην
τὴν
σὴν
φύσιν, |
| [4] |
χρημάτων
ἕνεκα
ἐξανδραποδίζονται.
Τούτους
μὲν
|
οὖν |
ἔγωγε
καὶ
πάνυ
οἰκτίρω
τῆς |
| [3] |
ἀν᾿
ἑκάστην
ἡμέραν;
Οἶσθά
τι
|
οὖν |
ἔθνος,
ἔφη,
ἠλιθιώτερον
ῥαψῳδῶν;
Οὐ |
| [2] |
παρέχεις.
Καὶ
ὃς
ἔφη·
Τί
|
οὖν |
εἰ
καὶ
μύρον
τις
ἡμῖν |
| [3] |
βελτίονες
οἰόμεθα
εἶναι·
οὐκ
αἰσχρὸν
|
οὖν |
εἰ
μήδ᾿
ἐπιχειρήσομεν
συνόντες
ὠφελεῖν |
| [5] |
Σὺ
δέ
γε
βερώτα.
Πότερον
|
οὖν |
ἐν
ἀνθρώπῳ
μόνον
νομίζεις
τὸ |
| [4] |
δὲ
κρόμυον
ποτῷ
ὄψον.
Εὰν
|
οὖν |
ἐνέγκῃ
τις
κρόμμυον,
αὐτίκα
μάλα |
| [1] |
ὥσπερ
εἰκός,
κατεκλίθησαν.
Εὐθὺς
μὲν
|
οὖν |
ἐννοήσας
τις
τὰ
γιγνόμενα
ἡγήσατ᾿ |
| [2] |
μέν
τις
αὐτῶν
εἶπε·
Ποῦ
|
οὖν |
εὑρήσει
τούτου
διδάσκαλον;
ὁ
δέ |
| [4] |
οἷς
ἂν
συνῇ;
Πάνυ
μὲν
|
οὖν, |
ἔφασαν.
Οὐκοῦν
ἓν
μέν
τί |
| [4] |
τριχῶν
καὶ
ἐσθῆτος;
Πάνυ
μὲν
|
οὖν, |
ἔφασαν.
Οὐκοῦν
καὶ
τόδε
ἐπιστάμεθα, |
| [4] |
οὕτω
δοκεῖ;
ἔφη.
Πάνυ
μὲν
|
οὖν, |
ἔφασαν.
ὡς
δ᾿
ἅπαξ
εἶπαν |
| [6] |
τῶν
μετεώρων
φροντιστὴς
εἶναι.
Οἶσθα
|
οὖν, |
ἔφη
ὁ
Σωκράτης,
μετεωρότερόν
τι |
| [6] |
τοῦτ᾿
ἐγὼ
κρίνω
παροινίαν.
Οἶσθ᾿
|
οὖν, |
ἔφη,
ὅτι
καὶ
σὺ
νῦν |
| [5] |
ἔφη
ὁ
Κριτόβουλος,
καλά.
Οἶσθα
|
οὖν, |
ἔφη,
ὀφθαλμῶν
τίνος
ἕνεκα
δεόμεθα; |
| [2] |
χρῆσθαι.
Καὶ
ὁ
Αντισθένης,
Πῶς
|
οὖν, |
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
οὕτω
γιγνώσκων |
| [1] |
αἰσχρὸν
στέγης
γε
φθονῆσαι·
εἰσίτω
|
οὖν. |
Καὶ
ἅμα
ἀπέβλεψεν
εἰς
τὸν |
| [3] |
φρονεῖς;
Επὶ
κάλλει,
ἔφη.
Η
|
οὖν |
καὶ
σύ,
ἔφη
ὁ
Σωκράτης, |
| [2] |
Καὶ
ὁ
Αντισθένης
εἶπεν·
Αρ᾿
|
οὖν |
καὶ
τῷδε
τῷ
Συρακοσίῳ
κράτιστον |
| [1] |
διὰ
τὸ
ἀνάριστον
εἶναι.
Ο
|
οὖν |
Καλλίας
ἀκούσας
ταῦτα
εἶπεν·
Αλλὰ |
| [6] |
Οὐκ
ἀλλ᾿
ὅταν
διαλίπωμεν.
Η
|
οὖν |
λέληθέ
σε
ὅτι
μεταξὺ
τοῦ |
| [8] |
τοῦ
ἐραστοῦ
φύσεως.
Εἰ
μὲν
|
οὖν |
μία
ἐστὶν
Αφροδίτη
ἢ
διτταί, |
| [7] |
ὅτι
καὶ
σὺ
βούλει.
Δοκεῖ
|
οὖν |
μοι
τὸ
μὲν
εἰς
μαχαίρας |
| [4] |
πλείστοις,
οἱ
δὲ
Πάνυ
μὲν
|
οὖν. |
Ο
δ᾿
εἰπὼν
ὅτι
καὶ |
| [6] |
Καὶ
ὁ
Καλλίας
ἔφη·
Οταν
|
οὖν |
ὁ
Αντισθένης
ὅδ᾿
ἐλέγχῃ
τινὰ |
| [1] |
καὶ
ἐσχηματίζοντό
πως.
Πάντες
μὲν
|
οὖν |
οἱ
ἐκ
θεῶν
του
κατεχόμενοι |
| [4] |
ἐρῶντες
ἐκυνοδρομοῦμεν
ἀλλήλους
ζητοῦντες;
Ταῦτα
|
οὖν |
ὁρῶν
δυνάμενόν
σε
ποιεῖν
ἀγαθὸν |
| [4] |
πρὸς
φιλίαν
ἄγουσι;
Πάνυ
μὲν
|
οὖν. |
Οὐκοῦν
τούτων
ὁ
ἀγαθὸς
μαστροπὸς |
| [2] |
ἔφη
ὁ
Φίλιππος,
καὶ
γὰρ
|
οὖν |
οὕτω
τὰ
σκέλη
τοῖς
ὤμοις |
| [4] |
τούτοις
συνὼν
διατελεῖ.
Οὗτος
μὲν
|
οὖν |
οὕτως
εἶπεν.
Ο
δὲ
Καλλίας, |
| [1] |
καὶ
λουσάμενοι
παρῆλθον.
Αὐτόλυκος
μὲν
|
οὖν |
παρὰ
τὸν
πατέρα
ἐκαθέζετο,
οἱ |
| [1] |
σαφῶς
κλαίειν
ἐφαίνετο.
Πάντες
μὲν
|
οὖν |
παρεμυθοῦντό
τε
αὐτὸν
ὡς
αὖθις |
| [1] |
καὶ
τὸν
πατέρα
αὐτοῦ.
Οἶμαι
|
οὖν |
πολὺ
ἂν
τὴν
κατασκευήν
μοι |
| [8] |
συνῶσιν,
ἂν
δὲ
κάμῃ
ὁπότερος
|
οὖν, |
πολὺ
συνεχεστέραν
τὴν
συνουσίαν
ἔχειν, |
| [1] |
τούτῳ
τῷ
θεῷ.
Εκεῖνοι
μὲν
|
οὖν |
σιωπῇ
ἐδείπνουν,
ὥσπερ
τοῦτο
ἐπιτεταγμένον |
| [8] |
οἱ
κράτιστοι
αὐτῶν.
ὡς
μὲν
|
οὖν |
σοι
ἡ
πόλις
ταχὺ
ἂν |
| [4] |
τὸ
ὄπισθεν
ἤδη
ἀναβαίνει;
Οὗτος
|
οὖν |
συμφοιτῶν
εἰς
ταὐτὸ
διδασκαλεῖον
ἐκείνῳ |
| [8] |
σοφὰ
φρεσὶ
βουλεύματα
εἰδώς.
Εξ
|
οὖν |
συναμφοτέρων
τούτων
οὐχ
ἡδυσώματος
ὀνομασθεὶς |
| [7] |
συμπόσιον
πολὺ
ἐπιχαριτώτερον
εἶναι.
Ο
|
οὖν |
Συρακόσιος,
Αλλὰ
ναὶ
μὰ
τὸν |
| [2] |
εἰσηνέχθη
περίμεστος
ξιφῶν
ὀρθῶν.
Εἰς
|
οὖν |
ταῦτα
ἡ
ὀρχηστρὶς
ἐκυβίστα
τε |
| [4] |
καὶ
θρασέως
φθέγγεσθαι;
Πάνυ
μὲν
|
οὖν. |
Τί
δέ,
λόγοι
οὐκ
εἰσὶ |
| [4] |
πρός
τινας
βλέπειν;
Πάνυ
μὲν
|
οὖν. |
Τί
δέ,
τῇ
αὐτῇ
φωνῇ |
| [4] |
δ᾿
ἅπαξ
εἶπαν
Πάνυ
μὲν
|
οὖν, |
τοῦτο
πάντες
ἐκ
τοῦ
λοιποῦ |
| [4] |
πάντων
τῶν
ἀνθρωπίνων.
ὅστις
ἂν
|
οὖν |
ὑμῶν
βούληται
ἢ
οἰκονομικὸς
ἢ |
| [2] |
παρὰ
σοῦ.
Καὶ
ὅς,
Τί
|
οὖν |
χρήσῃ
αὐτοῖς;
ἔφη.
Ορχήσομαι
νὴ |
| [4] |
καὶ
τὰ
μέλλοντα
εὔδηλον.
Πᾶσαι
|
γοῦν |
αἱ
πόλεις
καὶ
πάντα
τὰ |
| [4] |
ποιεῖν
καὶ
τοῦτο
σαφές.
Πάντες
|
γοῦν |
αἰτοῦνται
τοὺς
θεοὺς
τὰ
μὲν |
| [8] |
καὶ
Θηβαῖοι
καὶ
Ηλεῖοι·
συγκαθεύδοντας
|
γοῦν |
αὐτοῖς
ὅμως
παρατάττεσθαι
ἔφη
τὰ |
| [2] |
καὶ
τὰ
ἐμὰ
ὀρχήματα.
Εγὼ
|
γοῦν |
διψῶ·
καὶ
ὁ
παῖς
ἐγχεάτω |
| [4] |
ἔχων
πάντ᾿
ἂν
διαπράξαιτο.
Εγὼ
|
γοῦν |
καίπερ
εἰδὼς
ὅτι
χρήματα
ἡδὺ |
| [4] |
τοὺς
καλοὺς
στρατηγοὺς
αἱρούμενοι.
Εγὼ
|
γοῦν |
μετὰ
Κλεινίου
κἂν
διὰ
πυρὸς |
| [2] |
Σωκράτης,
καὶ
χρῆταί
γε.
Επεὶ
|
γοῦν |
νικηφόρος
ἐβούλετο
τοῦ
παγκρατίου
γενέσθαι, |
| [5] |
καὶ
ἐν
ἀψύχοις
πολλοῖς.
Οἶδα
|
γοῦν |
οὖσαν
καὶ
ἀσπίδα
καλὴν
καὶ |
| [7] |
τῷ
ὄντι
φροντιστὴς
εἶναι·
νῦν
|
γοῦν |
σκοπῶ
ὅπως
ἂν
ὁ
μὲν |
| [8] |
τὸν
οἰκεῖον
ἀγρὸν
κεκτημένῳ·
πάντοθεν
|
γοῦν |
φέρων
ὅ
τι
ἂν
δύνηται |
| [4] |
μᾶλλον
Καλλίου
τούτου
τοῦ
πλουσιωτάτου
|
ῥιγοῦν· |
ἐπειδάν
γε
μὴν
ἐν
τῇ |
| [4] |
ἐπεὶ
δὲ
καὶ
ταῦτα
πάντες
|
συνωμολόγουν, |
Τοιοῦτος
μέντοι,
ἔφη,
μοι
δοκεῖ |
| [2] |
Οἱ
μὲν
δὴ
οἰνοχόοι
οὕτως
|
ἐποίουν. |
~Εκ
δὲ
τούτου
συνηρμοσμένῃ
τῇ |
| [6] |
οὐκ
οἶδα·
τὸ
μέντοι
μοι
|
δοκοῦν |
εἴποιμ᾿
ἄν.
Αλλ᾿
ὃ
δοκεῖ, |
| [4] |
τῇ
καρδίᾳ
ὥσπερ
κνῆσμά
τι
|
ἐδόκουν |
ἔχειν.
Αλλὰ
νῦν
τοί
σοι, |
| [2] |
ὁ
δὲ
παῖς
ἐκιθάρισε,
καὶ
|
ἐδόκουν |
μάλα
ἀμφότεροι
ἱκανῶς
εὐφραίνειν,
εἶπεν |
| [4] |
πάντες
ἐκ
τοῦ
λοιποῦ
ἀπεκρίναντο.
|
Οὐκοῦν |
ἀγαθοῦ
μέν,
ἔφη,
ὑμῖν
δοκεῖ |
| [4] |
πως
ἐπαύσατο.
Ο
δὲ
Κριτόβουλος,
|
Οὐκοῦν |
αὖ
ἐγὼ
λέξω,
ἔφη,
ἐξ |
| [4] |
γε
νὴ
Δία,
πάντες
εἶπον.
|
Οὐκοῦν |
εἴ
τις
τοιούτους
δύναιτο
ἐξεργάζεσθαι |
| [4] |
συνῇ;
Πάνυ
μὲν
οὖν,
ἔφασαν.
|
Οὐκοῦν |
ἓν
μέν
τί
ἐστιν
εἰς |
| [4] |
ἀεὶ
δέ
τι
λήψεσθαι
ἐλπίζω.
|
Οὐκοῦν, |
ἔφη
ὁ
Καλλίας,
καὶ
εὔχῃ |
| [6] |
λέγουσιν
ἐπιμελεῖσθαι,
ἀλλὰ
τῶν
ἀνωφελεστάτων.
|
Οὐκοῦν |
καὶ
οὕτως
ἄν,
ἔφη,
θεῶν |
| [3] |
ὅτι
δύναται
πολλοὺς
κλαίοντας
καθίζειν.
|
Οὐκοῦν |
καὶ
σύ,
ἔφη
ὁ
Αντισθένης, |
| [4] |
ἐσθῆτος;
Πάνυ
μὲν
οὖν,
ἔφασαν.
|
Οὐκοῦν |
καὶ
τόδε
ἐπιστάμεθα,
ὅτι
ἔστιν |
| [6] |
ὦ
Σώκρατες,
ὁ
φροντιστὴς
ἐπικαλούμενος;
|
Οὐκοῦν |
κάλλιον,
ἔφη,
ἢ
εἰ
ἀφρόντιστος |
| [4] |
~Εκ
τούτου
ἔλεξεν
ὁ
Σωκράτης·
|
Οὐκοῦν |
λοιπὸν
ἂν
εἴη
ἡμῖν
ἃ |
| [2] |
ἔσεσθαι.
Καὶ
ὁ
Λύκων
εἶπεν·
|
Οὐκοῦν |
νέοις
μὲν
ἂν
εἴη
ταῦτα· |
| [8] |
δὲ
παρορῶν
εἰς
ἐκεῖνον
εἶπεν·
|
Οὐκοῦν |
σύ
με,
ὦ
Σώκρατες,
μαστροπεύσεις |
| [4] |
τι
ἐπὶ
πενίᾳ
μέγα
φρονεῖς.
|
Οὐκοῦν |
τόδε
μέν,
ἔφη,
ὁμολογεῖται,
κρεῖττον |
| [4] |
φιλίαν
ἄγουσι;
Πάνυ
μὲν
οὖν.
|
Οὐκοῦν |
τούτων
ὁ
ἀγαθὸς
μαστροπὸς
τὰ |
| [4] |
δικαίως
ἐπ᾿
αὐτοῖς
μέγα
φρονεῖν.
|
Οὐκοῦν |
ὡς
μὲν
καὶ
Ελληνες
καὶ |
| [3] |
τὸν
Δί᾿
ἔφη
ὁ
Νικήρατος,
|
οὔκουν |
ἔμοιγε
δοκῶ.
Δῆλον
γάρ,
ἔφη |
| [2] |
οὐ
γὰρ
πώποτε
τοῦτ᾿
ἔμαθον,
|
ἐχειρονόμουν |
δέ·
ταῦτα
γὰρ
ἠπιστάμην.
Νὴ |
| [9] |
ἀλλ᾿
ἐφειμένοις
πράττειν
ἃ
πάλαι
|
ἐπεθύμουν. |
Τέλος
δὲ
οἱ
συμπόται
ἰδόντες |
| [8] |
ὁ
μὲν
τῷ
εἴδει
τὸν
|
νοῦν |
προσέχων
μεμισθωμένῳ
χῶρον
ἐοικέναι.
Οὐ |
| [2] |
Τέλος
δ᾿
ὅτι
τὸν
παῖδ᾿
|
ἐπῄνουν |
ὡς
ἐν
τῇ
ὀρχήσει
ἅπαν |
| [1] |
θεῷ.
Εκεῖνοι
μὲν
οὖν
σιωπῇ
|
ἐδείπνουν, |
ὥσπερ
τοῦτο
ἐπιτεταγμένον
αὐτοῖς
ὑπὸ |
| [8] |
Θεμιστοκλῆς
ἱκανὸς
ἐγένετο
τὴν
Ελλάδα
|
ἐλευθεροῦν, |
σκεπτέον
δὲ
ποῖά
ποτε
εἰδὼς |
| [4] |
Σωκράτει,
ὅτε
μὲν
πλούσιος
ἦν,
|
ἐλοιδόρουν |
με
ὅτι
συνῆν,
νῦν
δ᾿ |
| [9] |
δὲ
συμπόται
ὁρῶντες
ἅμα
μὲν
|
ἐκρότουν, |
ἅμα
δὲ
ἐβόων
αὖθις.
ὡς |
| [8] |
οἳ
καὶ
ἐπὶ
τὸν
βάρβαρον
|
σὺν |
Ιάκχῳ
ἐστράτευσαν,
καὶ
νῦν
ἐν |
| [9] |
πρὸς
Λύκωνα
καὶ
τὸν
υἱὸν
|
σὺν |
Καλλίᾳ
περιπατήσοντες
ἀπῆλθον.
Αὕτη
τοῦ |
| [5] |
αἱ
ψῆφοι
καὶ
ἐγένοντο
πᾶσαι
|
σὺν |
Κριτοβούλῳ,
Παπαῖ,
ἔφη
ὁ
Σωκράτης, |
| [2] |
νικηφόρος
ἐβούλετο
τοῦ
παγκρατίου
γενέσθαι,
|
σὺν |
σοὶ
σκεψάμενος,
{ὄς
ἔδοξεν
αύτῷ |
| [2] |
ὅτι
ἐπῄνεσαν
ὡς
ὁ
παῖς
|
σὺν |
τοῖς
σχήμασιν
ἔτι
καλλίων
ἐφαίνετο, |
| [2] |
καλὸς
{ὁ}
παῖς
ὢν
ὅμως
|
σὺν |
τοῖς
σχήμασιν
ἔτι
καλλίων
φαίνεται |
| [5] |
δήπου,
ἔφη·
ἐπεὶ
καὶ
πρὸς
|
ἰσχὺν |
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
ἄριστα
πεφυκότας
ἔχει. |
| [4] |
Σωκράτης
καὶ
ἐτύγχανε
προσεμφερὴς
τούτοις
|
ὤν. |
Αγε
νυν,
ἔφη
ὁ
Σωκράτης, |
| [3] |
ἔφη,
πλουσιώτατος,
ὡς
ἔοικεν,
ἀνθρώπων
|
ὤν. |
Σὺ
δέ,
ἔφη
ὁ
Νικήρατος, |
| [4] |
εἶναι.
Ο
γὰρ
οἷός
τε
|
ὢν |
γιγνώσκειν
τε
τοὺς
ὠφελίμους
αὑτοῖς |
| [8] |
ἀεί
ποτε
τῇ
πόλει
συνεραστὴς
|
ὢν |
διατελῶ.
Οἱ
μὲν
δὴ
ἄλλοι |
| [8] |
μὴν
ἔτι
καὶ
νῦν
ἐρώμενος
|
ὢν |
ἤδη
ἄλλων
ἐπιθυμεῖ.
Αλλὰ
μὴν |
| [2] |
ἔφη,
ὡς
καλὸς
{ὁ}
παῖς
|
ὢν |
ὅμως
σὺν
τοῖς
σχήμασιν
ἔτι |
| [4] |
ὡς
γὰρ
καὶ
ἐμοῦ
καλλίων
|
ὢν |
ταῦτα
κομπάζεις.
Νὴ
Δί᾿
ἔφη |
| [4] |
ὁ
Σωκράτης
εἰ
ἄρα
τοιοῦτος
|
ὢν |
φίλους
αὐτοὺς
ἔχεις,
καὶ
οἱ |
| [4] |
καὶ
ἐγκρατεστέρους,
οἵ
γε
καὶ
|
ὧν |
δέονται
μάλιστα
ταῦτ᾿
αἰσχύνονται.
Μαίνονται |
| [5] |
Δί᾿
ἔφη,
πρὸς
τὰ
ἔργα
|
ὧν |
ἕνεκα
ἕκαστα
κτώμεθα
εὖ
εἰργασμένα |
| [4] |
αὖ
ἐγὼ
λέξω,
ἔφη,
ἐξ
|
ὧν |
ἐπὶ
τῷ
κάλλει
μέγα
φρονῶ. |
| [8] |
Πότερον
ὅτι
ἑαυτῷ
μὲν
νέμει
|
ὧν |
ἐπιθυμεῖ,
τῷ
δὲ
παιδὶ
τὰ |
| [8] |
ἀγαθαῖς
ἀγασθείη,
ἀθανάτους
τούτους
ἐποίει·
|
ὧν |
Ηρακλῆς
μὲν
καὶ
Διόσκουροί
εἰσι, |
| [4] |
πλούτου
ἐπιθυμῶν
οὐ
παύομαι·
ἐξ
|
ὧν |
ἴσως
καὶ
φιλοχρηματώτερός
τισι
δοκῶ |
| [8] |
μὲν
ἐραστὰς
κτησάμενον,
ἔστι
δὲ
|
ὧν |
καὶ
αὐτὸν
ἐπιθυμήσαντα·
Κριτόβουλός
γε |
| [8] |
μοι
πάντες
ὁμόλογοι
γενέσθαι
περὶ
|
ὧν |
λέγω,
εἰ
ὧδε
ἐπισκοποῖμεν,
τῷ |
| [8] |
ὑπὸ
τῆς
ἀφροδίτης
θεᾶται.
Εξ
|
ὧν |
οὐδὲν
θαυμαστὸν
εἰ
καὶ
τὸ |
| [4] |
εἴ
τις
τοιούτους
δύναιτο
ἐξεργάζεσθαι
|
ὧν |
προστατοίη,
δικαίως
ἂν
μέγα
φρονοίη |
| [4] |
τε
γὰρ
αὐτοὺς
οὐδὲν
δαπανῶν,
|
ὧν |
τε
διδόασιν
ἀεὶ
αὖ
παρέχομαι, |
| [4] |
ἡδὺ
τὸ
παρ᾿
ἑκόντων
διαπράττεσθαι
|
ὧν |
τις
δέοιτο,
εὖ
οἶδ᾿
ὅτι |
| [9] |
ἐκαθέζετο
ἐπὶ
τῶν
γονάτων,
καὶ
|
περιλαβὼν |
ἐφίλησεν
αὐτήν.
ἡ
δ᾿
αἰδουμένῃ |
| [4] |
πᾶσαν
ἀρετὴν
δικαιότερος
σοῦ
εἰμι
|
ἄγων |
ἀνθρώπους.
Διὰ
γὰρ
τὸ
ἐμπνεῖν |
| [1] |
καὶ
νενικηκότα
αὐτὸν
παγκράτιον
ἧκεν
|
ἄγων |
ἐπὶ
τὴν
θέαν.
Ως
δὲ |
| [6] |
ἡδύνεσθαι
ἄν
τι
ὑπὸ
τῶν
|
φθόγγων, |
ἄλλως
τε
καὶ
εἰ
μορφάζοις, |
| [3] |
παίδων
τῆς
ὥρας
καὶ
τῶν
|
φθόγγων |
τὰς
μὲν
λύπας
κοιμίζειν,
τὴν |
| [8] |
μάλιστα
αἰδεῖσθαι
ἀλλήλους
ἀπολείπειν,
θαυμαστὰ
|
λέγων, |
εἴ
γε
οἱ
ψόγου
τε |
| [8] |
τὸν
ἀγῶνα,
οὐδὲν
τοῦτο
σημεῖον
|
λέγων |
ὅμοιον.
Εκείνοις
μὲν
γὰρ
ταῦτα |
| [1] |
οἰκίαν
δεῖπνον
προσφέρεσθαι.
Καὶ
ἅμα
|
λέγων |
ταῦτα
ἀπεμύττετό
τε
καὶ
τῇ |
| [4] |
μὲν
δὴ
ἡ
περίοδος
τῶν
|
λόγων |
ἀπετελέσθη.
~Ο
δὲ
Καλλίας
ἔφη· |
| [3] |
Σὺ
τοίνυν
ἡμῖν
ἐξηγοῦ
ποίων
|
λόγων |
ἁπτόμενοι
μάλιστ᾿
ἂν
ταῦτα
ποιοῖμεν. |
| [6] |
ἔφη,
πρέπειν
συριγμόν.
Τοιούτων
δὲ
|
λόγων |
ὄντων
ὡς
ἑώρα
ὁ
Συρακόσιος |
| [4] |
καὶ
διὰ
τὸ
μόνον
πάντων
|
ἔργων |
τὸ
τοῖς
σώμασι
συμψαύειν
ὁμώνυμον |
| [8] |
τῆς
φιλίας
καὶ
τῶν
καλῶν
|
ἔργων. |
ὑφ᾿
οὗ
δὴ
καὶ
σύ, |
| [1] |
συνείπετο
δὲ
αὐτῷ
καὶ
Νικήρατος.
|
Ιδὼν |
δὲ
ὁμοῦ
ὄντας
Σωκράτην
τε |
| [3] |
ἐνεκλίθη
αὐτῷ.
Καὶ
ὁ
Καλλίας
|
ἰδών, |
Αρ᾿
οἶσθα,
ἔφη,
ὦ
Λύκων, |
| [3] |
αὕτη
ἡ
κρᾶσις
τῶν
τε
|
παίδων |
τῆς
ὥρας
καὶ
τῶν
φθόγγων |
| [4] |
μοι
ἤδη
καὶ
θάκων
καὶ
|
ὁδῶν |
ἐξίστανται
οἱ
πλούσιοι.
Καὶ
εἰμὶ |
| [4] |
φίλων
οἱ
μὲν
εὖ
πράττοντες
|
ἐκποδὼν |
ἀπέρχονται,
οἳ
δ᾿
ἂν
κακόν |
| [2] |
τῷ
γὰρ
ὄντι
ὁ
οἶνος
|
ἄρδων |
τὰς
ψυχὰς
τὰς
μὲν
λύπας, |
| [3] |
τι
οὖν
ἔθνος,
ἔφη,
ἠλιθιώτερον
|
ῥαψῳδῶν; |
Οὐ
μὰ
τὸν
Δί᾿
ἔφη |
| [6] |
ὁ
Σωκράτης,
μετεωρότερόν
τι
τῶν
|
θεῶν; |
Αλλ᾿
οὐ
μὰ
Δί᾿
ἔφη, |
| [6] |
Οὐκοῦν
καὶ
οὕτως
ἄν,
ἔφη,
|
θεῶν |
ἐπιμελοίμην·
ἄνωθεν
μέν
γε
ὕοντες |
| [6] |
Καὶ
ὁ
Σωκράτης,
Πρὸς
τῶν
|
θεῶν, |
ἔφη,
Ερμόγενες,
οὕτω
ποίει.
Οἶμαι |
| [1] |
Πάντες
μὲν
οὖν
οἱ
ἐκ
|
θεῶν |
του
κατεχόμενοι
ἀξιοθέατοι
δοκοῦσιν
εἶναι· |
| [8] |
σοι
ὑπάρχει·
εὐπατρίδης
εἶ,
ἱερεὺς
|
θεῶν |
τῶν
ἀπ᾿
Ερεχθέως,
οἳ
καὶ |
| [8] |
ὁ
Σωκράτης
ἔφη·
Πρὸς
τῶν
|
θεῶν, |
ὦ
Αντίσθενες,
μόνον
μὴ
συγκόψῃς |
| [8] |
καὶ
ἄλλοι
δὲ
πολλοὶ
τῶν
|
ἡμιθέων |
οἱ
ἄριστοι
ὑμνοῦνται
οὐ
διὰ |
| [4] |
ὃ
πλείστου
ἐγὼ
τιμῶμαι,
Σωκράτει
|
σχολάζων |
συνδιημερεύειν.
Καὶ
οὗτος
δὲ
οὐ |
| [4] |
Ω
ἄνδρες,
ὁ
Νικήρατος
κρομμύων
|
ὄζων |
ἐπιθυμεῖ
οἴκαδε
ἐλθεῖν,
ἵν᾿
ἡ |
| [8] |
πότον
πρέπει,
μηδὲ
τοῦτο
θαυμάζετε.
|
Αγαθῶν |
γὰρ
φύσει
καὶ
τῆς
ἀρετῆς |
| [8] |
ἐρώμενοι
οὐκ
ἀποτελῶσι
τὰ
τῶν
|
ἀγαθῶν |
ἀνδρῶν
ἔργα.
Λακεδαιμόνιοι
δὲ
οἱ |
| [1] |
~Αλλ᾿
ἐμοὶ
δοκεῖ
τῶν
καλῶν
|
κἀγαθῶν |
ἀνδρῶν
ἔργα
οὐ
μόνον
τὰ |
| [8] |
ἑαυτὸν
πονηρὸν
ἀποδεικνύει,
ὁ
δὲ
|
πείθων |
τὴν
τοῦ
ἀναπειθομένου
ψυχὴν
διαφθείρει. |
| [2] |
οἷς
νῦν
λέγεις,
καὶ
αὐτὸς
|
ἐλθὼν |
οἴκαδε
ὠρχούμην
μὲν
οὔ,
οὐ |
| [8] |
εὐφρανεῖσθε.
~Ο
μὲν
δὴ
Συρακόσιος
|
ἐξελθὼν |
συνεκροτεῖτο·
ὁ
δὲ
Σω
κράτης |
| [9] |
κατετέθη,
ἔπειτα
δὲ
ὁ
Συρακόσιος
|
εἰσελθὼν |
εἶπεν·
Ω
ἄνδρες,
Αριάδνη
εἴσεισιν |
| [2] |
τοῦτο
κύκλος
εἰσηνέχθη
περίμεστος
ξιφῶν
|
ὀρθῶν. |
Εἰς
οὖν
ταῦτα
ἡ
ὀρχηστρὶς |
| [2] |
αἱ
δ᾿
ἀπὸ
τῶν
ἐλευθερίων
|
μόχθων |
ὀσμαὶ
ἐπιτηδευμάτων
τε
πρῶτον
χρηστῶν |
| [1] |
δηλῶσαι
βούλομαι.
ἦν
μὲν
γὰρ
|
Παναθηναίων |
τῶν
μεγάλων
ἱπποδρομία,
Καλλίας
δὲ |
| [4] |
ἐγώ
φημι
εἶναι
φιλημάτων
{τῶν}
|
ὡραίων |
τῷ
σωφρονεῖν
δυνησομένῳ.
Καὶ
ὁ |
| [2] |
ἐν
γυμνασίοις
ὀσμὴ
καὶ
παροῦσα
|
ἡδίων |
ἢ
μύρου
γυναιξὶ
καὶ
ἀποῦσα |
| [6] |
Οἶμαι
γάρ,
ὥσπερ
ἡ
ᾠδὴ
|
ἡδίων |
πρὸς
τὸν
αὐλόν,
οὕτω
καὶ |
| [4] |
τις
πολλὰ
ἔχοι
καὶ
πολλὰ
|
ἐσθίων |
μηδέποτε
ἐμπίμπλαιτο.
Εγὼ
δὲ
οὕτω |
| [5] |
εἴ
τι
ἔχεις
σοφόν,
ὡς
|
καλλίων |
εἶ
ἐμοῦ.
Μόνον,
ἔφη,
τὸν |
| [5] |
τεκμήριον
λογίζῃ,
ὡς
ἐγὼ
σοῦ
|
καλλίων |
εἰμί,
ὅτι
καὶ
Ναΐδες
θεοὶ |
| [2] |
παῖς
σὺν
τοῖς
σχήμασιν
ἔτι
|
καλλίων |
ἐφαίνετο,
ἀνταπέδειξεν
ὅ
τι
κινοίη |
| [5] |
ἔφη,
τῶν
δὲ
ῥινῶν
ποτέρα
|
καλλίων, |
ἡ
σὴ
ἢ
ἡ
ἐμή; |
| [2] |
ὅμως
σὺν
τοῖς
σχήμασιν
ἔτι
|
καλλίων |
φαίνεται
ἢ
ὅταν
ἡσυχίαν
ἔχῃ; |
| [4] |
Σωκράτης·
ὡς
γὰρ
καὶ
ἐμοῦ
|
καλλίων |
ὢν
ταῦτα
κομπάζεις.
Νὴ
Δί᾿ |
| [8] |
τὴν
πατρίδα
αὔξειν
τροπαῖα
τῶν
|
πολεμίων |
ἱστάμενος,
καὶ
διὰ
ταῦτα
περίβλεπτός |
| [4] |
προσφέρωμαι
ἢ
ὅταν
τινὶ
τῶν
|
τιμίων |
χρῶμαι,
ὥσπερ
καὶ
νῦν
τῷδε |
| [3] |
ὥστε
οὐδέν
σε
τῶν
πολλοῦ
|
ἀξίων |
λέληθε.
Τί
γὰρ
σύ,
ἔφη, |
| [9] |
ὁ
Λύκων
ὁ
πατὴρ
αὐτῷ
|
συνεξιὼν |
ἐπιστραφεὶς
εἶπε·
Νὴ
τὴν
Ηραν, |
| [4] |
εἶναι
ὡς
μᾶλλον
μὲν
ἥδεσθαι
|
ποιῶν |
ἕκαστα
αὐτῶν
οὐκ
ἂν
εὐξαίμην, |
| [3] |
πολλοί·
Σὺ
τοίνυν
ἡμῖν
ἐξηγοῦ
|
ποίων |
λόγων
ἁπτόμενοι
μάλιστ᾿
ἂν
ταῦτα |
| [2] |
ὄζει·
αἱ
δ᾿
ἀπὸ
τῶν
|
ἐλευθερίων |
μόχθων
ὀσμαὶ
ἐπιτηδευμάτων
τε
πρῶτον |
| [4] |
ἐξῆν.
Νῦν
δ᾿
ἐπειδὴ
τῶν
|
ὑπερορίων |
στέρομαι
καὶ
τὰ
ἔγγεια
οὐ |
| [4] |
τὰ
παρόντα
ἀρκεῖ
ἥκιστα
τῶν
|
ἀλλοτρίων |
ὀρέγονται.
ἄξιον
δ᾿
ἐννοῆσαι
ὡς |
| [2] |
καθεύδειν
ἢ
εἰ
{διὰ}
τοιούτων
|
γυμνασίων |
ἐπιθυμῶ,
μὴ
ὥσπερ
οἱ
δολιχοδρόμοι |
| [6] |
λοιδορουμένῳ
ἔοικας,
εἰ
πάντ᾿
αὐτοῦ
|
βελτίων |
φῂς
εἶναι.
Αλλὰ
βούλει
πονηροτέροις |
| [4] |
ὑπανίστανται
δέ
μοι
ἤδη
καὶ
|
θάκων |
καὶ
ὁδῶν
ἐξίστανται
οἱ
πλούσιοι. |
| [4] |
οἷς
ἂν
αὐτοὺς
μάρτυρας
ποιήσωμαι
|
ἑκὼν |
οὐδὲν
ψεύδομαι.
Νὴ
Δί᾿
ἔφη, |
| [8] |
ἃ
σπεύδει
πράττειν
παρὰ
τῶν
|
παιδικῶν, |
εἴργει
μάλιστα
τοὺς
οἰκείους
ἀπὸ |
| [8] |
ἐρώμενον.
Καὶ
μὴν
καὶ
τῶν
|
παιδικῶν |
ὃς
μὲν
ἂν
εἰδῇ
ὅτι |
| [8] |
στράτευμα
ἀλκιμώτατον
ἂν
γένοιτο
ἐκ
|
παιδικῶν |
τε
καὶ
ἐραστῶν.
Τούτους
γὰρ |
| [8] |
δὲ
εἰκὸς
καὶ
ὑπὸ
τῶν
|
παιδικῶν |
τὸν
τοιοῦτον
ἐραστὴν
ἀντιφιλεῖσθαι,
καὶ |
| [8] |
δ᾿
ἀγαθὸν
τῷ
ὀρεγομένῳ
ἐκ
|
παιδικῶν |
φίλον
ἀγαθὸν
ποιήσασθαι
ὅτι
ἀνάγκη |
| [7] |
εἰσεφέρετο
τῇ
ὀρχηστρίδι
τροχὸς
τῶν
|
κεραμεικῶν, |
ἐφ᾿
οὗ
ἔμελλε
θαυματουργήσειν.
ἔνθα |
| [8] |
εὔδηλον,
ὃς
τοῦ
κηρυχθῆναι
ἕνεκα
|
νικῶν |
παγκράτιον
πολλοὺς
μὲν
πόνους,
πολλὰ |
| [8] |
καὶ
γὰρ
Ζεὺς
ὁ
αὐτὸς
|
δοκῶν |
εἶναι
πολλὰς
ἐπωνυμίας
ἔχει·
ὅτι |
| [8] |
εἰδῇ
ὅτι
ὁ
τοῦ
εἴδους
|
ἐπαρκῶν |
ἄρξει
τοῦ
ἐραστοῦ,
εἰκὸς
αὐτὸν |
| [3] |
τέχνην
τινὰ
βαναυσικὴν
ἢ
καλοκἀγαθίαν
|
διδάσκων; |
Εἰ
καλοκἀγαθία
ἐστὶν
ἡ
δικαιοσύνη. |
| [2] |
οὖν,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
οὕτω
|
γιγνώσκων |
οὐ
καὶ
σὺ
παιδεύεις
Ξανθίππην, |
| [2] |
τὸν
ἐόντα
νόον.
Καὶ
ὁ
|
Λύκων |
εἶπεν·
Ακούεις
ταῦτα,
ὦ
υἵε; |
| [2] |
καὶ
ἐλευθέριοι
ἔσεσθαι.
Καὶ
ὁ
|
Λύκων |
εἶπεν·
Οὐκοῦν
νέοις
μὲν
ἂν |
| [3] |
ἔφη
ὁ
Αντισθένης,
λέξεις,
ὦ
|
Λύκων, |
ἐπὶ
τίνι
μέγα
φρονεῖς;
Καὶ |
| [9] |
ἐξανίστατο
εἰς
περίπατον·
καὶ
ὁ
|
Λύκων |
ὁ
πατὴρ
αὐτῷ
συνεξιὼν
ἐπιστραφεὶς |
| [3] |
ἰδών,
Αρ᾿
οἶσθα,
ἔφη,
ὦ
|
Λύκων, |
ὅτι
πλουσιώτατος
εἶ
ἀνθρώπων;
Μὰ |
| [3] |
γε
μὴν
δῆλον,
ἔφη
ὁ
|
Λύκων |
τὸν
Φίλιππον
{προσειπών,
ὅτι}
ἐπὶ |
| [1] |
ἦν
μὲν
γὰρ
Παναθηναίων
τῶν
|
μεγάλων |
ἱπποδρομία,
Καλλίας
δὲ
ὁ
Ιππονίκου |
| [4] |
τοὺς
φίλους
μορμολύττῃ
ἀπὸ
τῶν
|
καλῶν, |
αὐτὸν
δέ
σε,
ἔφη,
ἐγὼ |
| [8] |
καὶ
τῆς
φιλίας
καὶ
τῶν
|
καλῶν |
ἔργων.
ὑφ᾿
οὗ
δὴ
καὶ |
| [1] |
~ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ.
~Αλλ᾿
ἐμοὶ
δοκεῖ
τῶν
|
καλῶν |
κἀγαθῶν
ἀνδρῶν
ἔργα
οὐ
μόνον |
| [4] |
καὶ
τούτους
δυνάμενος
ποιεῖν
ἐπιθυμεῖν
|
ἀλλήλων, |
οὗτος
ἄν
μοι
δοκεῖ
καὶ |
| [8] |
καὶ
πιστεύεσθαι,
καὶ
προνοεῖν
μὲν
|
ἀλλήλων, |
συνήδεσθαι
δ᾿
ἐπὶ
ταῖς
καλαῖς |
| [9] |
παῖδα
καὶ
τὴν
παῖδα
ὑπ᾿
|
ἀλλήλων |
φιλεῖσθαι.
Εῴκεσαν
γὰρ
οὐ
δεδιδαγμένοις |
| [2] |
δή;
Ο
μὲν
Θέογνις
ἔφη·
|
Εσθλῶν |
μὲν
γὰρ
ἀπ᾿
ἐσθλὰ
διδάξεαι· |
| [3] |
μάλιστα
ἀγάλλῃ;
Καὶ
ὅς,
Επὶ
|
φίλων, |
ἔφη,
ἀρετῇ
καὶ
δυνάμει,
καὶ |
| [4] |
φρονεῖς.
Εμοὶ
γὰρ
αὖ
τῶν
|
φίλων |
οἱ
μὲν
εὖ
πράττοντες
ἐκποδὼν |
| [4] |
ἀνθρώποις
καλά·
τυφλὸς
δὲ
τῶν
|
ἄλλων |
ἁπάντων
μᾶλλον
δεξαίμην
ἂν
εἶναι |
| [8] |
καὶ
νῦν
ἐρώμενος
ὢν
ἤδη
|
ἄλλων |
ἐπιθυμεῖ.
Αλλὰ
μὴν
καὶ
ὁ |
| [7] |
κατεσβέσθη.
~Εκ
τούτου
δὲ
τῶν
|
ἄλλων |
οἱ
μὲν
ἐκέλευον
εἰκάζειν,
οἱ |
| [9] |
τύχοιεν.
Σωκράτης
δὲ
καὶ
τῶν
|
ἄλλων |
οἱ
ὑπομείναντες
πρὸς
Λύκωνα
καὶ |
| [1] |
εἶναι·
ἀλλ᾿
οἱ
μὲν
ἐξ
|
ἄλλων |
πρὸς
τὸ
γοργότεροί
τε
ὁρᾶσθαι |
| [8] |
μὴν
καὶ
ὁ
χρημάτων
γε
|
ἀπεμπολῶν |
τὴν
ὥραν
τί
μᾶλλον
στέρξει |
| [8] |
ἀθρητέον
δὲ
καὶ
πῶς
ποτε
|
Σόλων |
φιλοσοφήσας
νόμους
κρατίστους
τῇ
πόλει |
| [8] |
πριάμενον
ἢ
ὁ
ἐν
ἀγορᾷ
|
πωλῶν |
καὶ
ἀποδιδόμενος;
Οὐ
μὴν
ὅτι |
| [2] |
Δί᾿
ἔφη,
οὐ
παρὰ
τῶν
|
μυροπωλῶν. |
Αλλὰ
πόθεν
δή;
Ο
μὲν |
| [8] |
παρά
τι
ποιήσῃ
μήτ᾿
ἂν
|
καμὼν |
ἀμορφότερος
γένηται,
μειωθῆναι
ἂν
τὴν |
| [8] |
ἀντερᾶται.
Ερμογένη
γε
μὴν
τίς
|
ἡμῶν |
οὐκ
οἶδεν
ὡς,
ὅ
τι |
| [5] |
Κριτόβουλος,
καλά.
Οἶσθα
οὖν,
ἔφη,
|
ὀφθαλμῶν |
τίνος
ἕνεκα
δεόμεθα;
Δῆλον,
ἔφη, |
| [4] |
γὰρ
ἐν
τῷ
χρόνῳ
ᾧ
|
ὑμῶν |
ἀκούω
ἀπορούντων
τί
τὸ
δίκαιον, |
| [4] |
τῶν
ἀνθρωπίνων.
ὅστις
ἂν
οὖν
|
ὑμῶν |
βούληται
ἢ
οἰκονομικὸς
ἢ
δημηγορικὸς |
| [2] |
ἰσχύος
δεῖται.
ὥστε
εἴ
τις
|
ὑμῶν |
γυναῖκα
ἔχει,
θαρρῶν
διδασκέτω
ὅ |
| [3] |
τῇ
ἀδικίᾳ.
Επειδὰν
τοίνυν
καὶ
|
ὑμῶν |
ἕκαστος
εἴπῃ
ὅ
τι
ὠφέλιμον |
| [4] |
καὶ
ἀριθμῷ,
ὡς
πλείστου
πλούτου
|
ἐπιθυμῶν |
οὐ
παύομαι·
ἐξ
ὧν
ἴσως |
| [8] |
ἡδυσώματος
ὀνομασθεὶς
ὁ
Γανυμήδης
ἀλλ᾿
|
ἡδυγνώμων |
ἐν
θεοῖς
τετίμηται.
Αλλὰ
μήν, |
| [4] |
Επαινῶ
τε
γὰρ
αὐτοὺς
οὐδὲν
|
δαπανῶν, |
ὧν
τε
διδόασιν
ἀεὶ
αὖ |
| [8] |
ἑορτῇ
ἱεροπρεπέστατος
δοκεῖς
εἶναι
τῶν
|
μένων, |
καὶ
σῶμα
ἀξιοπρεπέστατον
μὲν
ἰδεῖν |
| [8] |
μὴν
τῶν
μὲν
τὸ
ἦθος
|
ἀγαμένων |
ἀνάγκη
ἡδεῖα
καὶ
ἐθελουσία
καλεῖται· |
| [2] |
καὶ
ὀρχηστρίδα
τῶν
τὰ
θαύματα
|
δυναμένων |
ποιεῖν,
καὶ
παῖδα
πάνυ
γε |
| [8] |
φύσει
καὶ
τῆς
ἀρετῆς
φιλοτίμως
|
ἐφιεμένων |
ἀεί
ποτε
τῇ
πόλει
συνεραστὴς |
| [2] |
οὐσῶν,
οἶμαι
δὲ
καὶ
τῶν
|
γεγενημένων |
καὶ
τῶν
ἐσομένων
χαλεπωτάτῃ;
ὅτι, |
| [9] |
τούτου
δὴ
φιλούντων
τε
καὶ
|
ἀσπαζομένων |
ἀλλήλους
σχήματα
παρῆν
θεάσασθαι.
Οἱ |
| [8] |
πραττόμενα
μᾶλλον
ἢ
ὑπὸ
τῶν
|
ἐθιζομένων |
ἡδονὴν
ἀντ᾿
εὐκλείας
αἱρεῖσθαι;
Καίτοι |
| [2] |
καὶ
τῶν
γεγενημένων
καὶ
τῶν
|
ἐσομένων |
χαλεπωτάτῃ;
ὅτι,
ἔφη,
ὁρῶ
καὶ |
| [2] |
καὶ
τὰ
τῶν
ἐν
γῇ
|
φυομένων. |
καὶ
γὰρ
ἐκεῖνα,
ὅταν
μὲν |
| [8] |
ἐραστὴς
ἀπολογούμενος
ὑπὲρ
τῶν
ἀκρασίᾳ
|
ἐγκαλινδουμένων |
εἴρηκεν
ὡς
καὶ
στράτευμα
ἀλκιμώτατον |
| [8] |
μὲν
τῶν
διὰ
τοὺς
τρόπους
|
φιλουμένων |
οὐδὲν
χαλεπὸν
γεγενημένον,
ἐκ
δὲ |
| [8] |
τρόπους
μέμφονται
καὶ
μισοῦσι
τῶν
|
ἐρωμένων· |
ἂν
δὲ
καὶ
ἀμφότερα
στέρξωσι, |
| [8] |
ἀγαθοὺς
ἀπεργάζονται
ὡς
καὶ
μετὰ
|
ξένων |
κἂν
μὴ
ἐν
τῇ
αὐτῇ |
| [8] |
πολλοὺς
δ᾿
οἶμαι
καὶ
τῶν
|
ξένων. |
Τούτου
δ᾿
αἴτιον
τὸ
πατέρων |
| [4] |
ᾖς
διδόναι
καρποῦ
μὲν
ἀφθονίαν,
|
φρενῶν |
δὲ
ἀφορίαν.
Εἶεν,
ἔφη
ὁ |
| [4] |
ἔφη
ὁ
Κριτόβουλος,
ἢ
πάντων
|
Σειληνῶν |
τῶν
ἐν
τοῖς
σατυρικοῖς
αἴσχιστος |
| [4] |
δὲ
τὸν
Φλειάσιον
πρὸς
ἐμὲ
|
ἐπαινῶν |
καὶ
ἐμὲ
πρὸς
ἐκεῖνον
οὐχ |
| [4] |
δὲ
δήπου
καὶ
πρὸς
ἐμὲ
|
ἐπαινῶν |
τὸν
Ηρακλεώτην
ξένον
ἐπεί
με |
| [4] |
διδάσκοι
ἄν;
Πάνυ
μὲν
οὖν.
|
Αμείνων |
δ᾿
ἂν
εἴη,
ἔφη,
ὁ |
| [4] |
πεποίηκε
σχεδὸν
περὶ
πάντων
τῶν
|
ἀνθρωπίνων. |
ὅστις
ἂν
οὖν
ὑμῶν
βούληται |
| [5] |
ἔχει.
Εἶεν,
ἔφη,
τῶν
δὲ
|
ῥινῶν |
ποτέρα
καλλίων,
ἡ
σὴ
ἢ |
| [5] |
τὸν
σὸν
λόγον
καὶ
τῶν
|
ὄνων |
αἴσχιον
τὸ
στόμα
ἔχειν.
Εκεῖνο |
| [6] |
ἀμελοῦντας,
ἀλλήλοις
δὲ
ἡδομέ
νους,
|
φθονῶν |
τῷ
Σωκράτει
εἶπεν·
Αρα
σύ, |
| [2] |
δὲ
σκέλη
λεπτύνονται,
ἀλλὰ
παντὶ
|
διαπονῶν |
τῷ
σώματι
πᾶν
ἰσόρροπον
ποιεῖν; |
| [1] |
εἶπεν·
Αεὶ
σὺ
ἐπισκώπτεις
ἡμᾶς
|
καταφρονῶν, |
ὅτι
σὺ
μὲν
Πρωταγόρᾳ
τε |
| [4] |
οἳ
ἂν
αὐτῷ
ἀρέσκωσι
τούτοις
|
συνὼν |
διατελεῖ.
Οὗτος
μὲν
οὖν
οὕτως |
| [8] |
κοινωνεῖ
τῶν
ἐν
τοῖς
ἀφροδισίοις
|
εὐφροσυνῶν, |
ἀλλὰ
νήφων
μεθύοντα
ὑπὸ
τῆς |
| [9] |
ἅμα
μὲν
ἐκρότουν,
ἅμα
δὲ
|
ἐβόων |
αὖθις.
ὡς
δὲ
ὁ
Διόνυσος |
| [4] |
γ᾿
ἔφη
ὁ
Αντισθένης
ἅμα
|
εἰσβλέπων |
ὡς
ἐλέγχων
αὐτόν,
εἰ
πρὸς |
| [7] |
ἅμα
ᾄσαιμεν;
Καὶ
εὐθὺς
τοῦτ᾿
|
εἰπὼν |
ἦρχεν
ᾠδῆς.
Επεὶ
δ᾿
ᾖσεν, |
| [4] |
Πάνυ
μὲν
οὖν.
Ο
δ᾿
|
εἰπὼν |
ὅτι
καὶ
τοῦτο
ὁμολογεῖται
ἔφη· |
| [3] |
ἔφη
ὁ
Λύκων
τὸν
Φίλιππον
|
{προσειπών, |
ὅτι}
ἐπὶ
τῷ
γελωτοποιεῖν
μέγα |
| [8] |
ἐγγίγνεται
αὐτῷ
τοῦ
ἐραστοῦ.
Καὶ
|
σκοπῶν |
δ᾿
ἄν
τις
εὕροι
ἐκ |
| [1] |
εἰς
τὸν
Αὐτόλυκον,
δῆλον
ὅτι
|
ἐπισκοπῶν |
τί
ἐκείνῳ
δόξειε
τὸ
σκῶμμα |
| [6] |
καὶ
σὺ
νῦν
ἡμᾶς
λυπεῖς
|
σιωπῶν; |
Η
καὶ
ὅταν
λέγητ᾿
ἔφη. |
| [6] |
εἴκαζε.
Αλλ᾿
οὐ
μέντοι
γε
|
σιωπῶν |
οἶδα
ὅπως
ἄξια
τοῦ
δείπνου |
| [4] |
νυνὶ
θᾶττον
ἂν
ἐγὼ
καὶ
|
σιωπῶν |
πείσαιμι
τὸν
παῖδα
τόνδε
καὶ |
| [1] |
γε·
ἐπεὶ
γὰρ
γέλως
ἐξ
|
ἀνθρώπων |
ἀπόλωλεν,
ἔρρει
τὰ
ἐμὰ
πράγματα. |
| [3] |
ὦ
Λύκων,
ὅτι
πλουσιώτατος
εἶ
|
ἀνθρώπων; |
Μὰ
Δί᾿
ἔφη,
τοῦτο
μέντοι |
| [3] |
εἴλημμαι,
ἔφη,
πλουσιώτατος,
ὡς
ἔοικεν,
|
ἀνθρώπων |
ὤν.
Σὺ
δέ,
ἔφη
ὁ |
| [8] |
οὐκ
ἀποτελῶσι
τὰ
τῶν
ἀγαθῶν
|
ἀνδρῶν |
ἔργα.
Λακεδαιμόνιοι
δὲ
οἱ
νομίζοντες, |
| [1] |
ἐμοὶ
δοκεῖ
τῶν
καλῶν
κἀγαθῶν
|
ἀνδρῶν |
ἔργα
οὐ
μόνον
τὰ
μετὰ |
| [1] |
τὰς
ψυχὰς
ὥσπερ
ὑμῖν
ὁ
|
ἀνδρὼν |
κεκοσμημένος
εἴη
μᾶλλον
ἢ
εἰ |
| [2] |
μέντοι
μοι
καὶ
τὰ
τῶν
|
ἀνδρῶν |
σώματα
ταὐτὰ
πάσχειν
ἅπερ
καὶ |
| [1] |
ἱπποδρομία,
Καλλίας
δὲ
ὁ
Ιππονίκου
|
ἐρῶν |
ἐτύγχανεν
Αὐτολύκου
παιδὸς
ὄντος,
καὶ |
| [8] |
οὐκέτι
καλῷ
καὶ
ἐρῶντι
οὐκ
|
ἐρῶν |
ὁμιλεῖ,
φιλήσει
αὐτόν.
Οὐδὲ
γὰρ |
| [8] |
ὁ
Νικήρατος,
ὡς
ἐγὼ
ἀκούω,
|
ἐρῶν |
τῆς
γυναικὸς
ἀντερᾶται.
Ερμογένη
γε |
| [8] |
χρόνον
εἰπεῖν
ἐν
ᾧ
οὐκ
|
ἐρῶν |
τινος
διατελῶ,
Χαρμίδην
δὲ
τόνδε |
| [8] |
ξένων.
Τούτου
δ᾿
αἴτιον
τὸ
|
πατέρων |
τε
ὀνομαστῶν
ἀμφοτέρους
ὑμᾶς
εἶναι |
| [8] |
φρεσὶ
βουλεύματα
εἰδώς.
Εξ
οὖν
|
συναμφοτέρων |
τούτων
οὐχ
ἡδυσώματος
ὀνομασθεὶς
ὁ |
| [8] |
οἰκεῖον
ἀγρὸν
κεκτημένῳ·
πάντοθεν
γοῦν
|
φέρων |
ὅ
τι
ἂν
δύνηται
πλείονος |
| [8] |
καὶ
πράττειν
δικαίως
ἂν
ὥσπερ
|
Χείρων |
καὶ
Φοῖνιξ
ὑπ᾿
Αχιλλέως
τιμῷτο, |
| [2] |
ὅτι
ἡ
γυναικεία
φύσις
οὐδὲν
|
χείρων |
τῆς
τοῦ
ἀνδρὸς
οὖσα
τυγχάνει, |
| [4] |
ἐκυνοδρομοῦμεν
ἀλλήλους
ζητοῦντες;
Ταῦτα
οὖν
|
ὁρῶν |
δυνάμενόν
σε
ποιεῖν
ἀγαθὸν
νομίζω |
| [4] |
Φίλιππον
ἧκον,
ἠρώτων
αὐτὸν
τί
|
ὁρῶν |
ἐν
τῇ
γελωτοποιίᾳ
μέγα
ἐπ᾿ |
| [4] |
τοῦ
εἰδώλου
ἢ
πρὸς
αὐτὸν
|
ὁρῶν |
ὅμοιον
αὐτῷ
ἀπειργασάμην;
Καὶ
ὁ |
| [8] |
Καλλίαν.
Καὶ
ὁ
Καλλίας
δὲ
|
παρορῶν |
εἰς
ἐκεῖνον
εἶπεν·
Οὐκοῦν
σύ |
| [2] |
εἴ
τις
ὑμῶν
γυναῖκα
ἔχει,
|
θαρρῶν |
διδασκέτω
ὅ
τι
βούλοιτ᾿
ἂν |
| [4] |
ἔφη,
ὦ
Κριτόβουλε,
ἐναντίον
τοσούτων
|
μαρτύρων |
προαγορεύω
μὴ
ἅπτεσθαί
μου
πρὶν |
| [8] |
ἥλιξιν
ἡγεμονική
τε
ἅμα
καὶ
|
φιλόφρων |
οὖσα
οὐδὲν
ἐπιδεῖται
λόγου·
ὅτι |
| [6] |
Εἰ
μή
γε
ἐδόκεις
τῶν
|
μετεώρων |
φροντιστὴς
εἶναι.
Οἶσθα
οὖν,
ἔφη |
| [5] |
ἐμοὶ
ὀφθαλμοὶ
καλλίονες
ἂν
τῶν
|
σῶν |
εἴησαν.
Πῶς
δή;
Οτι
οἱ |
| [8] |
συγγενόμενος
εἴα
αὐτὰς
θνητὰς
εἶναι·
|
ὅσων |
δὲ
ψυχαῖς
ἀγαθαῖς
ἀγασθείη,
ἀθανάτους |
| [8] |
χρῆσιν
ποιοῦνται.
Ζεύς
τε
γὰρ
|
ὅσων |
μὲν
θνητῶν
οὐσῶν
μορφῆς
ἠράσθη, |
| [8] |
τε
γὰρ
ὅσων
μὲν
θνητῶν
|
οὐσῶν |
μορφῆς
ἠράσθη,
συγγενόμενος
εἴα
αὐτὰς |
| [2] |
Ξανθίππην,
ἀλλὰ
χρῇ
γυναικὶ
τῶν
|
οὐσῶν, |
οἶμαι
δὲ
καὶ
τῶν
γεγενημένων |
| [8] |
οἱ
ἐρώμενοι
οὐκ
ἀποτελῶσι
τὰ
|
τῶν |
ἀγαθῶν
ἀνδρῶν
ἔργα.
Λακεδαιμόνιοι
δὲ |
| [8] |
τοῦ
ποιητοῦ
ἐραστὴς
ἀπολογούμενος
ὑπὲρ
|
τῶν |
ἀκρασίᾳ
ἐγκαλινδουμένων
εἴρηκεν
ὡς
καὶ |
| [4] |
μάλιστα
τὰ
παρόντα
ἀρκεῖ
ἥκιστα
|
τῶν |
ἀλλοτρίων
ὀρέγονται.
ἄξιον
δ᾿
ἐννοῆσαι |
| [4] |
ἐν
ἀνθρώποις
καλά·
τυφλὸς
δὲ
|
τῶν |
ἄλλων
ἁπάντων
μᾶλλον
δεξαίμην
ἂν |
| [7] |
οὕτω
κατεσβέσθη.
~Εκ
τούτου
δὲ
|
τῶν |
ἄλλων
οἱ
μὲν
ἐκέλευον
εἰκάζειν, |
| [9] |
τούτων
τύχοιεν.
Σωκράτης
δὲ
καὶ
|
τῶν |
ἄλλων
οἱ
ὑπομείναντες
πρὸς
Λύκωνα |
| [2] |
Δοκεῖ
μέντοι
μοι
καὶ
τὰ
|
τῶν |
ἀνδρῶν
σώματα
ταὐτὰ
πάσχειν
ἅπερ |
| [4] |
σοφώτατος
πεποίηκε
σχεδὸν
περὶ
πάντων
|
τῶν |
ἀνθρωπίνων.
ὅστις
ἂν
οὖν
ὑμῶν |
| [6] |
τούτων
σε
λέγουσιν
ἐπιμελεῖσθαι,
ἀλλὰ
|
τῶν |
ἀνωφελεστάτων.
Οὐκοῦν
καὶ
οὕτως
ἄν, |
| [8] |
ὑπάρχει·
εὐπατρίδης
εἶ,
ἱερεὺς
θεῶν
|
τῶν |
ἀπ᾿
Ερεχθέως,
οἳ
καὶ
ἐπὶ |
| [4] |
χρημάτων
ὥστε
ποιοῦσι
πολὺ
δεινότερα
|
τῶν |
ἀπορωτάτων·
δι᾿
ἔνδειαν
μὲν
γὰρ |
| [2] |
τῶν
οὐσῶν,
οἶμαι
δὲ
καὶ
|
τῶν |
γεγενημένων
καὶ
τῶν
ἐσομένων
χαλεπωτάτῃ; |
| [9] |
εἴ
τις
φιλικώτατα
ἐκαθέζετο
ἐπὶ
|
τῶν |
γονάτων,
καὶ
περιλαβὼν
ἐφίλησεν
αὐτήν. |
| [5] |
ἄριστα
πεφυκότας
ἔχει.
Εἶεν,
ἔφη,
|
τῶν |
δὲ
ῥινῶν
ποτέρα
καλλίων,
ἡ |
| [8] |
ἀνάγκη
ἡδεῖα
καὶ
ἐθελουσία
καλεῖται·
|
τῶν |
δὲ
τοῦ
σώματος
ἐπιθυμούντων
πολλοὶ |
| [8] |
ἄν
τις
εὕροι
ἐκ
μὲν
|
τῶν |
διὰ
τοὺς
τρόπους
φιλουμένων
οὐδὲν |
| [8] |
ἐθελόντων
πραττόμενα
μᾶλλον
ἢ
ὑπὸ
|
τῶν |
ἐθιζομένων
ἡδονὴν
ἀντ᾿
εὐκλείας
αἱρεῖσθαι; |
| [2] |
ὅμοιον
ὄζει·
αἱ
δ᾿
ἀπὸ
|
τῶν |
ἐλευθερίων
μόχθων
ὀσμαὶ
ἐπιτηδευμάτων
τε |
| [2] |
ταὐτὰ
πάσχειν
ἅπερ
καὶ
τὰ
|
τῶν |
ἐν
γῇ
φυομένων.
καὶ
γὰρ |
| [8] |
τῷ
ἀνδρὶ
ὥσπερ
γυνὴ
κοινωνεῖ
|
τῶν |
ἐν
τοῖς
ἀφροδισίοις
εὐφροσυνῶν,
ἀλλὰ |
| [4] |
ὁ
Κριτόβουλος,
ἢ
πάντων
Σειληνῶν
|
τῶν |
ἐν
τοῖς
σατυρικοῖς
αἴσχιστος
ἂν |
| [8] |
τοὺς
τρόπους
μέμφονται
καὶ
μισοῦσι
|
τῶν |
ἐρωμένων·
ἂν
δὲ
καὶ
ἀμφότερα |
| [2] |
δὲ
καὶ
τῶν
γεγενημένων
καὶ
|
τῶν |
ἐσομένων
χαλεπωτάτῃ;
ὅτι,
ἔφη,
ὁρῶ |
| [5] |
σύ,
ἔφη,
καρκίνον
εὐοφθαλμότατον
εἶναι
|
τῶν |
ζῴων;
Πάντως
δήπου,
ἔφη·
ἐπεὶ |
| [8] |
Πειρίθους
καὶ
ἄλλοι
δὲ
πολλοὶ
|
τῶν |
ἡμιθέων
οἱ
ἄριστοι
ὑμνοῦνται
οὐ |
| [6] |
ἔφη
ὁ
Σωκράτης,
μετεωρότερόν
τι
|
τῶν |
θεῶν;
Αλλ᾿
οὐ
μὰ
Δί᾿ |
| [6] |
διαλέγωμαι;
Καὶ
ὁ
Σωκράτης,
Πρὸς
|
τῶν |
θεῶν,
ἔφη,
Ερμόγενες,
οὕτω
ποίει. |
| [8] |
Καὶ
ὁ
Σωκράτης
ἔφη·
Πρὸς
|
τῶν |
θεῶν,
ὦ
Αντίσθενες,
μόνον
μὴ |
| [8] |
εὕροι
τις
ἕνεκα
ἐπαίνου
ὑπὸ
|
τῶν |
καὶ
πονεῖν
καὶ
κινδυνεύειν
ἐθελόντων |
| [4] |
οὕτω
τοὺς
φίλους
μορμολύττῃ
ἀπὸ
|
τῶν |
καλῶν,
αὐτὸν
δέ
σε,
ἔφη, |
| [8] |
τε
καὶ
τῆς
φιλίας
καὶ
|
τῶν |
καλῶν
ἔργων.
ὑφ᾿
οὗ
δὴ |
| [1] |
~ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ.
~Αλλ᾿
ἐμοὶ
δοκεῖ
|
τῶν |
καλῶν
κἀγαθῶν
ἀνδρῶν
ἔργα
οὐ |
| [7] |
ᾖσεν,
εἰσεφέρετο
τῇ
ὀρχηστρίδι
τροχὸς
|
τῶν |
κεραμεικῶν,
ἐφ᾿
οὗ
ἔμελλε
θαυματουργήσειν. |
| [5] |
ταινίας
ἀλλὰ
φιλήματα
ἀναδήματα
παρὰ
|
τῶν |
κριτῶν
γενέσθαι.
Επεὶ
δὲ
ἐξέπεσον |
| [4] |
αὕτη
μὲν
δὴ
ἡ
περίοδος
|
τῶν |
λόγων
ἀπετελέσθη.
~Ο
δὲ
Καλλίας |
| [1] |
βούλομαι.
ἦν
μὲν
γὰρ
Παναθηναίων
|
τῶν |
μεγάλων
ἱπποδρομία,
Καλλίας
δὲ
ὁ |
| [6] |
ὄντων
ὡς
ἑώρα
ὁ
Συρακόσιος
|
τῶν |
μὲν
αὑτοῦ
ἐπιδειγμάτων
ἀμελοῦντας,
ἀλλήλοις |
| [8] |
πάντες
ἐπιστάμεθα.
Φιλεῖν
γε
μὴν
|
τῶν |
μὲν
τὸ
ἦθος
ἀγαμένων
ἀνάγκη |
| [8] |
τῇ
ἑορτῇ
ἱεροπρεπέστατος
δοκεῖς
εἶναι
|
τῶν |
μένων,
καὶ
σῶμα
ἀξιοπρεπέστατον
μὲν |
| [6] |
ἐκαλούμην.
Εἰ
μή
γε
ἐδόκεις
|
τῶν |
μετεώρων
φροντιστὴς
εἶναι.
Οἶσθα
οὖν, |
| [2] |
μὰ
Δί᾿
ἔφη,
οὐ
παρὰ
|
τῶν |
μυροπωλῶν.
Αλλὰ
πόθεν
δή;
Ο |
| [8] |
οἶδε,
πολλοὺς
δ᾿
οἶμαι
καὶ
|
τῶν |
ξένων.
Τούτου
δ᾿
αἴτιον
τὸ |
| [5] |
κατὰ
τὸν
σὸν
λόγον
καὶ
|
τῶν |
ὄνων
αἴσχιον
τὸ
στόμα
ἔχειν. |
| [1] |
τὰς
ὄψεις
πρὸς
αὐτόν·
ἔπειτα
|
τῶν |
ὁρώντων
οὐδεὶς
οὐκ
ἔπασχέ
τι |
| [2] |
παιδεύεις
Ξανθίππην,
ἀλλὰ
χρῇ
γυναικὶ
|
τῶν |
οὐσῶν,
οἶμαι
δὲ
καὶ
τῶν |
| [8] |
διότι
ἃ
σπεύδει
πράττειν
παρὰ
|
τῶν |
παιδικῶν,
εἴργει
μάλιστα
τοὺς
οἰκείους |
| [8] |
τὸν
ἐρώμενον.
Καὶ
μὴν
καὶ
|
τῶν |
παιδικῶν
ὃς
μὲν
ἂν
εἰδῇ |
| [8] |
ὅτι
δὲ
εἰκὸς
καὶ
ὑπὸ
|
τῶν |
παιδικῶν
τὸν
τοιοῦτον
ἐραστὴν
ἀντιφιλεῖσθαι, |
| [8] |
καὶ
τὴν
πατρίδα
αὔξειν
τροπαῖα
|
τῶν |
πολεμίων
ἱστάμενος,
καὶ
διὰ
ταῦτα |
| [3] |
δέδωκας
ἀργύριον,
ὥστε
οὐδέν
σε
|
τῶν |
πολλοῦ
ἀξίων
λέληθε.
Τί
γὰρ |
| [8] |
Οἱ
μὲν
δὴ
ἄλλοι
περὶ
|
τῶν |
ῥηθέντων
διελέγοντο,
ὁ
δ᾿
Αὐτόλυκος |
| [8] |
τοὺς
ἔρωτας
τὴν
μὲν
Πάνδημον
|
τῶν |
σωμάτων
ἐπιπέμπειν,
τὴν
δ᾿
Οὐρανίαν |
| [5] |
οἱ
ἐμοὶ
ὀφθαλμοὶ
καλλίονες
ἂν
|
τῶν |
σῶν
εἴησαν.
Πῶς
δή;
Οτι |
| [2] |
τε
αὐλητρίδα
ἀγαθὴν
καὶ
ὀρχηστρίδα
|
τῶν |
τὰ
θαύματα
δυναμένων
ποιεῖν,
καὶ |
| [3] |
οὕτως
καὶ
αὕτη
ἡ
κρᾶσις
|
τῶν |
τε
παίδων
τῆς
ὥρας
καὶ |
| [4] |
δεηθῆναι
προσφέρωμαι
ἢ
ὅταν
τινὶ
|
τῶν |
τιμίων
χρῶμαι,
ὥσπερ
καὶ
νῦν |
| [4] |
οὐδαμοῦ
ἐξῆν.
Νῦν
δ᾿
ἐπειδὴ
|
τῶν |
ὑπερορίων
στέρομαι
καὶ
τὰ
ἔγγεια |
| [6] |
λόγους
ἡδύνεσθαι
ἄν
τι
ὑπὸ
|
τῶν |
φθόγγων,
ἄλλως
τε
καὶ
εἰ |
| [3] |
τε
παίδων
τῆς
ὥρας
καὶ
|
τῶν |
φθόγγων
τὰς
μὲν
λύπας
κοιμίζειν, |
| [4] |
μέγα
φρονεῖς.
Εμοὶ
γὰρ
αὖ
|
τῶν |
φίλων
οἱ
μὲν
εὖ
πράττοντες |
| [4] |
ἀφεκτέον
ἐγώ
φημι
εἶναι
φιλημάτων
|
{τῶν} |
ὡραίων
τῷ
σωφρονεῖν
δυνησομένῳ.
Καὶ |
| [6] |
ὁ
Συρακόσιος
τῶν
μὲν
αὑτοῦ
|
ἐπιδειγμάτων |
ἀμελοῦντας,
ἀλλήλοις
δὲ
ἡδομέ
νους, |
| [4] |
ἕνεκα
ἀφεκτέον
ἐγώ
φημι
εἶναι
|
φιλημάτων |
{τῶν}
ὡραίων
τῷ
σωφρονεῖν
δυνησομένῳ. |
| [8] |
διαφθείρει.
Αλλὰ
μὴν
καὶ
ὁ
|
χρημάτων |
γε
ἀπεμπολῶν
τὴν
ὥραν
τί |
| [4] |
μὲν
φιλοσοφίας
ἐρῶντα,
ἐκεῖνον
δὲ
|
χρημάτων |
δεόμενον·
οἶδα
δέ
σε
Ιππίᾳ |
| [4] |
πολλάκις
δὲ
καὶ
ὅλας
πόλεις
|
χρημάτων |
ἕνεκα
ἐξανδραποδίζονται.
Τούτους
μὲν
οὖν |
| [4] |
τυράννους
τινάς,
οἳ
οὕτω
πεινῶσι
|
χρημάτων |
ὥστε
ποιοῦσι
πολὺ
δεινότερα
τῶν |
| [2] |
ἀπὸ
τῶν
ἐλευθερίων
μόχθων
ὀσμαὶ
|
ἐπιτηδευμάτων |
τε
πρῶτον
χρηστῶν
καὶ
χρόνου |
| [8] |
ἔρωτας
τὴν
μὲν
Πάνδημον
τῶν
|
σωμάτων |
ἐπιπέμπειν,
τὴν
δ᾿
Οὐρανίαν
τῆς |
| [9] |
τις
φιλικώτατα
ἐκαθέζετο
ἐπὶ
τῶν
|
γονάτων, |
καὶ
περιλαβὼν
ἐφίλησεν
αὐτήν.
ἡ |
| [6] |
σε
λέγουσιν
ἐπιμελεῖσθαι,
ἀλλὰ
τῶν
|
ἀνωφελεστάτων. |
Οὐκοῦν
καὶ
οὕτως
ἄν,
ἔφη, |
| [4] |
ὥστε
ποιοῦσι
πολὺ
δεινότερα
τῶν
|
ἀπορωτάτων· |
δι᾿
ἔνδειαν
μὲν
γὰρ
δήπου |
| [8] |
Ζεύς
τε
γὰρ
ὅσων
μὲν
|
θνητῶν |
οὐσῶν
μορφῆς
ἠράσθη,
συγγενόμενος
εἴα |
| [8] |
πτωχὸς
περιέποιτο.
Αεὶ
γάρ
τοι
|
προσαιτῶν |
καὶ
προσδεόμενος
ἢ
φιλήματος
ἢ |
| [4] |
ὄπισθεν
ἤδη
ἀναβαίνει;
Οὗτος
οὖν
|
συμφοιτῶν |
εἰς
ταὐτὸ
διδασκαλεῖον
ἐκείνῳ
τότε |
| [5] |
ἀλλὰ
φιλήματα
ἀναδήματα
παρὰ
τῶν
|
κριτῶν |
γενέσθαι.
Επεὶ
δὲ
ἐξέπεσον
αἱ |
| [1] |
τότε
τοῦ
Αὐτολύκου
τὸ
κάλλος
|
πάντων |
εἷλκε
τὰς
ὄψεις
πρὸς
αὐτόν· |
| [4] |
δὲ
καὶ
διὰ
τὸ
μόνον
|
πάντων |
ἔργων
τὸ
τοῖς
σώμασι
συμψαύειν |
| [1] |
φέγγος
τι
ἐν
νυκτὶ
φανῇ,
|
πάντων |
προσάγεται
τὰ
ὄμματα,
οὕτω
καὶ |
| [4] |
Δί᾿
ἔφη
ὁ
Κριτόβουλος,
ἢ
|
πάντων |
Σειληνῶν
τῶν
ἐν
τοῖς
σατυρικοῖς |
| [4] |
ὁ
σοφώτατος
πεποίηκε
σχεδὸν
περὶ
|
πάντων |
τῶν
ἀνθρωπίνων.
ὅστις
ἂν
οὖν |
| [4] |
καλά·
τυφλὸς
δὲ
τῶν
ἄλλων
|
ἁπάντων |
μᾶλλον
δεξαίμην
ἂν
εἶναι
ἢ |
| [8] |
μὲν
δὴ
ἄλλοι
περὶ
τῶν
|
ῥηθέντων |
διελέγοντο,
ὁ
δ᾿
Αὐτόλυκος
κατεθεᾶτο |
| [6] |
πρέπειν
συριγμόν.
Τοιούτων
δὲ
λόγων
|
ὄντων |
ὡς
ἑώρα
ὁ
Συρακόσιος
τῶν |
| [4] |
Εἰ
δὲ
ἡδὺ
τὸ
παρ᾿
|
ἑκόντων |
διαπράττεσθαι
ὧν
τις
δέοιτο,
εὖ |
| [8] |
τῶν
καὶ
πονεῖν
καὶ
κινδυνεύειν
|
ἐθελόντων |
πραττόμενα
μᾶλλον
ἢ
ὑπὸ
τῶν |
| [8] |
συνεχεστέραν
τὴν
συνουσίαν
ἔχειν,
καὶ
|
ἀπόντων |
ἔτι
μᾶλλον
ἢ
παρόντων
ἐπιμελεῖσθαι; |
| [8] |
καὶ
ἀπόντων
ἔτι
μᾶλλον
ἢ
|
παρόντων |
ἐπιμελεῖσθαι;
Οὐ
ταῦτα
πάντα
ἐπαφρόδιτα; |
| [5] |
ἢ
ἀποτεῖσαι.
Μόνον,
ἔφη,
κρυφῇ
|
φερόντων· |
δέδοικα
γὰρ
τὸν
σὸν
καὶ |
| [5] |
ἔχω
πρὸς
σὲ
ἀντιλέγειν,
ἀλλὰ
|
διαφερόντων, |
ἔφη,
τὰς
ψήφους,
ἵνα
ὡς |
| [9] |
τὴν
Αριάδνην,
ἐκ
τούτου
δὴ
|
φιλούντων |
τε
καὶ
ἀσπαζομένων
ἀλλήλους
σχήματα |
| [8] |
καλεῖται·
τῶν
δὲ
τοῦ
σώματος
|
ἐπιθυμούντων |
πολλοὶ
μὲν
τοὺς
τρόπους
μέμφονται |
| [1] |
μεστοί,
γέλωτος
δὲ
ἴσως
ἐνδεέστεροι.
|
Δειπνούντων |
δὲ
αὐτῶν
ὁ
Φίλιππος
γελοῖόν |
| [4] |
τῷ
χρόνῳ
ᾧ
ὑμῶν
ἀκούω
|
ἀπορούντων |
τί
τὸ
δίκαιον,
ἐν
τούτῳ |
| [1] |
ὄψεις
πρὸς
αὐτόν·
ἔπειτα
τῶν
|
ὁρώντων |
οὐδεὶς
οὐκ
ἔπασχέ
τι
τὴν |
| [2] |
ἐκεῖνος
ταὐτὰ
εἰς
τὸ
ἔμπροσθεν
|
ἐπικύπτων |
μιμεῖσθαι
τροχοὺς
ἐπειρᾶτο.
Τέλος
δ᾿ |
| [8] |
δ᾿
αἴτιον
τὸ
πατέρων
τε
|
ὀνομαστῶν |
ἀμφοτέρους
ὑμᾶς
εἶναι
καὶ
αὐτοὺς |
| [8] |
γένοιτο
ἐκ
παιδικῶν
τε
καὶ
|
ἐραστῶν. |
Τούτους
γὰρ
ἂν
ἔφη
οἴεσθαι |
| [2] |
μόχθων
ὀσμαὶ
ἐπιτηδευμάτων
τε
πρῶτον
|
χρηστῶν |
καὶ
χρόνου
πολλοῦ
δέονται,
εἰ |
| [1] |
Καλλίας
τότε
διὰ
τὸν
ἔρωτα
|
πράττων |
ἀξιοθέατος
ἦν
τοῖς
τετελεσμένοις
τούτῳ |
| [8] |
αὐτῷ
μαρτυρῆσαι
ὡς
καὶ
πολὺ
|
κρείττων |
ἐστὶν
ὁ
τῆς
ψυχῆς
ἢ |
| [2] |
ἐφθέγξαντο·
καὶ
ὁ
μέν
τις
|
αὐτῶν |
εἶπε·
Ποῦ
οὖν
εὑρήσει
τούτου |
| [4] |
δέ·
οὕτω
μοι
δοκεῖ
ἔνια
|
αὐτῶν |
ἡδίω
εἶναι
τοῦ
συμφέροντος.
Πλείστου |
| [1] |
δὲ
ἴσως
ἐνδεέστεροι.
Δειπνούντων
δὲ
|
αὐτῶν |
ὁ
Φίλιππος
γελοῖόν
τι
εὐθὺς |
| [3] |
ἄν,
ἔφη,
λελήθοι
ἀκροώμενόν
γε
|
αὐτῶν |
ὀλίγου
ἀν᾿
ἑκάστην
ἡμέραν;
Οἶσθά |
| [4] |
μᾶλλον
μὲν
ἥδεσθαι
ποιῶν
ἕκαστα
|
αὐτῶν |
οὐκ
ἂν
εὐξαίμην,
ἧττον
δέ· |
| [4] |
τὰ
ἴσα
λαχόντες
ὁ
μὲν
|
αὐτῶν |
τἀρκοῦντα
ἔχει
καὶ
περιττεύοντα
τῆς |
| [8] |
ἀεὶ
παρὰ
σοὶ
οἱ
κράτιστοι
|
αὐτῶν. |
ὡς
μὲν
οὖν
σοι
ἡ |
| [2] |
ἐκυβίστα
τε
καὶ
ἐξεκυβίστα
ὑπὲρ
|
αὐτῶν. |
ὥστε
οἱ
μὲν
θεώμενοι
ἐφοβοῦντο |
| [9] |
τοὺς
ἵππους
ἀπήλαυνον
πρὸς
τὰς
|
ἑαυτῶν |
γυναῖκας,
ὅπως
τούτων
τύχοιεν.
Σωκράτης |
| [2] |
καὶ
καθεύδειν
ἢ
εἰ
{διὰ}
|
τοιούτων |
γυμνασίων
ἐπιθυμῶ,
μὴ
ὥσπερ
οἱ |
| [6] |
οἶμαι
ἄν,
ἔφη,
πρέπειν
συριγμόν.
|
Τοιούτων |
δὲ
λόγων
ὄντων
ὡς
ἑώρα |
| [8] |
ἀνδρείαν
καὶ
σωφροσύνην.
Τὸ
δὲ
|
τοιούτων |
ἐπιθυμεῖν
τεκμήριόν
ἐστι
τῆς
τοῦ |
| [4] |
σοι,
ἔφη,
ὦ
Κριτόβουλε,
ἐναντίον
|
τοσούτων |
μαρτύρων
προαγορεύω
μὴ
ἅπτεσθαί
μου |
| [6] |
πονηροτέροις.
Αλλὰ
μηδενί;
Μηδενὶ
μηδὲ
|
τούτων |
εἴκαζε.
Αλλ᾿
οὐ
μέντοι
γε |
| [8] |
πρὸς
τοῦτον
συνουσίας.
Οὐδὲν
γὰρ
|
τούτων |
ἐστὶν
ἀπόκρυφον
πατρὸς
τῷ
καλῷ |
| [8] |
εἴργει
μάλιστα
τοὺς
οἰκείους
ἀπὸ
|
τούτων; |
Καὶ
μὴν
ὅτι
γε
οὐ |
| [4] |
Καὶ
ὁ
Σωκράτης
εἶπεν·
Αλλὰ
|
τούτων |
μὲν
οὐδὲν
ἄπιστον.
Εκεῖνο
μέντοι |
| [4] |
ἄγουσι;
Πάνυ
μὲν
οὖν.
Οὐκοῦν
|
τούτων |
ὁ
ἀγαθὸς
μαστροπὸς
τὰ
συμφέροντα |
| [3] |
τέρπειν
ἡμᾶς
φαίνονται·
ἡμεῖς
δὲ
|
τούτων |
οἶδ᾿
ὅτι
πολὺ
βελτίονες
οἰόμεθα |
| [8] |
βουλεύματα
εἰδώς.
Εξ
οὖν
συναμφοτέρων
|
τούτων |
οὐχ
ἡδυσώματος
ὀνομασθεὶς
ὁ
Γανυμήδης |
| [6] |
οὐ
μὰ
Δί᾿
ἔφη,
οὐ
|
τούτων |
σε
λέγουσιν
ἐπιμελεῖσθαι,
ἀλλὰ
τῶν |
| [9] |
πρὸς
τὰς
ἑαυτῶν
γυναῖκας,
ὅπως
|
τούτων |
τύχοιεν.
Σωκράτης
δὲ
καὶ
τῶν |
| [4] |
δὲ
εἰς
τὸν
Φίλιππον
ἧκον,
|
ἠρώτων |
αὐτὸν
τί
ὁρῶν
ἐν
τῇ |
| [8] |
τοῦτο
δηλώσω.
Ο
μὲν
γὰρ
|
παιδεύων |
λέγειν
τε
ἃ
δεῖ
καὶ |
| [4] |
ἡδέως
ἂν
πυθοίμην,
πῶς
αὐτοὺς
|
θεραπεύων |
οὕτω
φίλους
ἔχεις.
Ναὶ
μὰ |
| [4] |
εἶπεν·
Ω
ἄνδρες,
ὁ
Νικήρατος
|
κρομμύων |
ὄζων
ἐπιθυμεῖ
οἴκαδε
ἐλθεῖν,
ἵν᾿ |
| [8] |
φράζει
ὅτι
ἥδεται
δέ
τ᾿
|
ἀκούων. |
Εστι
δὲ
καὶ
ἄλλοθί
που |
| [8] |
καὶ
Ομήρῳ
γάνυται
δέ
τ᾿
|
ἀκούων. |
Τοῦτο
δὲ
φράζει
ὅτι
ἥδεται |
| [8] |
ἐν
τοῖς
ἀφροδισίοις
εὐφροσυνῶν,
ἀλλὰ
|
νήφων |
μεθύοντα
ὑπὸ
τῆς
ἀφροδίτης
θεᾶται. |
| [2] |
δὲ
τοῦτο
κύκλος
εἰσηνέχθη
περίμεστος
|
ξιφῶν |
ὀρθῶν.
Εἰς
οὖν
ταῦτα
ἡ |
| [4] |
ὁ
Αντισθένης
ἅμα
εἰσβλέπων
ὡς
|
ἐλέγχων |
αὐτόν,
εἰ
πρὸς
μὲν
τοὺς |
| [4] |
ὦ
Αντίσθενες,
πῶς
οὕτω
βραχέα
|
ἔχων |
μέγα
φρονεῖς
ἐπὶ
πλούτῳ.
Οτι |
| [2] |
μείζω
τοῦ
καιροῦ
τὴν
γαστέρα
|
ἔχων |
μετριωτέραν
βούλομαι
ποιῆσαι
αὐτήν;
ἢ |
| [4] |
ὁ
δὲ
καλὸς
καὶ
ἡσυχίαν
|
ἔχων |
πάντ᾿
ἂν
διαπράξαιτο.
Εγὼ
γοῦν |
| [1] |
μέν
γε,
ἔφη,
ἀπεκρυπτόμην
ὑμᾶς
|
ἔχων |
πολλὰ
καὶ
σοφὰ
λέγειν,
νῦν |
| [4] |
Τί
δῆτα
οὕτως
ὅμοιον
εἴδωλον
|
ἔχων |
πράγματά
μοι
παρέχεις
ἄγεις
τε |
| [2] |
ἐπὶ
κῶμον
Συρακόσιός
τις
ἄνθρωπος,
|
ἔχων |
τε
αὐλητρίδα
ἀγαθὴν
καὶ
ὀρχηστρίδα |
| [1] |
Ως
δὲ
ἡ
ἱπποδρομία
ἔληξεν,
|
ἔχων |
τόν
τε
Αὐτόλυκον
καὶ
τὸν |
| [6] |
σὺ
αἴτιος,
ἔφη,
πράγματά
μοι
|
παρέχων. |
Ταῦτα
μέν,
ἔφη,
ἔα·
ἀλλ᾿ |
| [8] |
μὲν
τῷ
εἴδει
τὸν
νοῦν
|
προσέχων |
μεμισθωμένῳ
χῶρον
ἐοικέναι.
Οὐ
γὰρ |
| [4] |
τοῦ
πρέπουσαν
ἔχειν
σχέσιν
καὶ
|
τριχῶν |
καὶ
ἐσθῆτος;
Πάνυ
μὲν
οὖν, |
| [4] |
νῦν
τῷδε
τῷ
Θασίῳ
οἴνῳ
|
ἐντυχὼν |
οὐ
διψῶν
πίνω
αὐτόν.
Αλλὰ |
| [4] |
τῷ
Θασίῳ
οἴνῳ
ἐντυχὼν
οὐ
|
διψῶν |
πίνω
αὐτόν.
Αλλὰ
μὴν
καὶ |
| [5] |
ἔφη,
καρκίνον
εὐοφθαλμότατον
εἶναι
τῶν
|
ζῴων; |
Πάντως
δήπου,
ἔφη·
ἐπεὶ
καὶ |
