Chapitre
[1]	αὐτουργούς τινας τῆς φιλοσοφίας ὄντας.	αὶ	ὁ Καλλίας, Καὶ πρόσθεν μέν
[2]	ἡμῖν καὶ τὰ σώματα καὶ	αἱ	γνῶμαι σφαλοῦνται, καὶ οὐδὲ ἀναπνεῖν,
[2]	ἐλεύθερος εὐθὺς ἅπας ὅμοιον ὄζει·	αἱ	δ᾿ ἀπὸ τῶν ἐλευθερίων μόχθων
[2]	ἕνεκα ἀνὴρ οὐδεὶς μύρῳ χρίεται.	Αἱ	μέντοι γυναῖκες ἄλλως τε καὶ
[8]	ὁρᾶτε ὡς σπουδαῖαι μὲν αὐτοῦ	αἱ	ὀφρύες, ἀτρεμὲς δὲ τὸ ὄμμα,
[4]	τὰ μέλλοντα εὔδηλον. Πᾶσαι γοῦν	αἱ	πόλεις καὶ πάντα τὰ ἔθνη
[2]	πάλιν ἐδείπνει. ~Ως δ᾿ ἀφῃρέθησαν	αἱ	τράπεζαι καὶ ἔσπεισάν τε καὶ
[5]	κριτῶν γενέσθαι. Επεὶ δὲ ἐξέπεσον	αἱ	ψῆφοι καὶ ἐγένοντο πᾶσαι σὺν
[2]	Εσθλῶν μὲν γὰρ ἀπ᾿ ἐσθλὰ	διδάξεαι·	ἢν δὲ κακοῖσι συμμίσγῃς, ἀπολεῖς
[2]	ἐδείπνει. ~Ως δ᾿ ἀφῃρέθησαν αἱ	τράπεζαι	καὶ ἔσπεισάν τε καὶ ἐπαιάνισαν,
[8]	τὸ συγκαθεύδειν ἀλλὰ διὰ τὸ	ἄγασθαι	ἀλλήλους τὰ μέγιστα καὶ κάλλιστα
[4]	ὁρᾶτέ μοι παροῦσαν, ὥστε καὶ	θεᾶσθαι	τὰ ἀξιοθέατα καὶ ἀκούειν τὰ
[4]	Καὶ μὴν ὅτι νομίζομέν γε	δύνασθαι	αὐτοὺς καὶ εὖ καὶ κακῶς
[2]	ὃς νῦν διὰ τὸ μὴ	δύνασθαι	λόγχαις ἀντιβλέπειν οὐδὲ συστρατεύεσθαι ἐθέλει.
[4]	ἄν μοι δοκεῖ καὶ πόλεις	δύνασθαι	φίλας ποιεῖν καὶ γάμους ἐπιτηδείους
[4]	καὶ ὑμῖν αὐτίκα μάλ᾿ ἔξεστι	πειρᾶσθαι.	Εἶπε γάρ που Ομηρος· Επὶ
[1]	ἄλλων πρὸς τὸ γοργότεροί τε	ὁρᾶσθαι	καὶ φοβερώτερον φθέγγεσθαι καὶ σφοδρότεροι
[9]	καὶ ἀσπαζομένων ἀλλήλους σχήματα παρῆν	θεάσασθαι.	Οἱ δ᾿ ὁρῶντες ὄντως καλὸν
[8]	ὀρεγομένῳ ἐκ παιδικῶν φίλον ἀγαθὸν	ποιήσασθαι	ὅτι ἀνάγκη καὶ αὐτὸν ἀσκεῖν
[3]	ἔφη, Αὐτολύκῳ τούτῳ ἱκανὴ γένοιτο	ἐγκονίσασθαι.	Ακουστέον ἂν εἴη καὶ σοῦ.
[4]	τὸν μὲν ἰσχυρὸν πονοῦντα δεῖ	κτᾶσθαι	τἀγαθὰ καὶ τὸν ἀνδρεῖον κινδυνεύοντα,
[3]	τι ἕκαστος ἡγεῖται πλείστου ἄξιον	ἐπίστασθαι.	Εγὼ μὲν τοίνυν, ἔφη, λέγω
[1]	εἴη καὶ δι᾿ ὅ τι	κατάγεσθαι	βούλοιτο, συνεσκευασμένος τε παρεῖναι ἔφη
[1]	γοργότεροί τε ὁρᾶσθαι καὶ φοβερώτερον	φθέγγεσθαι	καὶ σφοδρότεροι εἶναι φέρονται, οἱ
[4]	ἔστι καὶ αἰδημόνως καὶ θρασέως	φθέγγεσθαι;	Πάνυ μὲν οὖν. Τί δέ,
[8]	μὲν προσορᾶν ἀλλήλους, εὐνοϊκῶς δὲ	διαλέγεσθαι,	πιστεύειν δὲ καὶ πιστεύεσθαι, καὶ
[4]	δοκεῖ εἶναι ὡς μᾶλλον μὲν	ἥδεσθαι	ποιῶν ἕκαστα αὐτῶν οὐκ ἂν
[8]	πιστεύεσθαι, καὶ προνοεῖν μὲν ἀλλήλων,	συνήδεσθαι	δ᾿ ἐπὶ ταῖς καλαῖς πράξεσι,
[4]	Οὐκοῦν εἴ τις τοιούτους δύναιτο	ἐξεργάζεσθαι	ὧν προστατοίη, δικαίως ἂν μέγα
[8]	εἰς τὸν ἀντίπαλον ἔρωτα αὐτῷ	παρρησιάζεσθαι.	Καὶ γὰρ δὴ δοκεῖ μοι
[1]	τὸν παῖδα δὲ ἔφη πάνυ	πιέζεσθαι	διά τε τὸ φέρειν μηδὲν
[8]	χρήματα ἢ τέκνα ἢ χάριτας	παρακατατίθεσθαι.	Εγὼ μὲν γὰρ οἶμαι καὶ
[8]	δ᾿ ἐπὶ ταῖς καλαῖς πράξεσι,	συνάχθεσθαι	δὲ ἄν τι σφάλμα προσπίπτῃ,
[8]	ἐραστῶν. Τούτους γὰρ ἂν ἔφη	οἴεσθαι	μάλιστα αἰδεῖσθαι ἀλλήλους ἀπολείπειν, θαυμαστὰ
[4]	ἐσθίοντι ἄχρι τοῦ μὴ πεινῆν	ἀφικέσθαι	καὶ πίνοντι μέχρι τοῦ μὴ
[4]	εἶναι, ὄμνυμι πάντας θεοὺς μὴ	ἑλέσθαι	ἂν τὴν βασιλέως ἀρχὴν ἀντὶ
[4]	σοῦ παιδὸς ὥστε ἀποκτεῖναι αὐτὸν	βούλεσθαι;	Αλλ᾿ οὔτοι, ἔφη, ἀποκτεῖναι βούλονται,
[4]	τι ἂν καλὸν ἴδῃ μηδέποτε	ἐπιλανθάνεσθαι.	ἔναγχος δὲ δήπου καὶ πρὸς
[5]	φιλήματα ἀναδήματα παρὰ τῶν κριτῶν	γενέσθαι.	Επεὶ δὲ ἐξέπεσον αἱ ψῆφοι
[4]	οἰκονομικὸς ἢ δημηγορικὸς ἢ στρατηγικὸς	γενέσθαι	ἢ ὅμοιος Αχιλλεῖ ἢ Αἴαντι
[2]	πρὸς τὰ ἄνω, ἀζήμιος ἂν	γενέσθαι.	Καὶ ὁ Καλλίας εἶπεν· Ω
[2]	ὁρῶ καὶ τοὺς ἱππικοὺς βουλομένους	γενέσθαι	οὐ τοὺς εὐπειθεστάτους ἀλλὰ τοὺς
[1]	ἂν δυναίμην μᾶλλον ἤπερ ἀθάνατος	γενέσθαι,	οὔτε μὴν ὡς ἀντικληθησόμενος καλεῖ
[8]	δ᾿ ἄν μοι πάντες ὁμόλογοι	γενέσθαι	περὶ ὧν λέγω, εἰ ὧδε
[2]	γοῦν νικηφόρος ἐβούλετο τοῦ παγκρατίου	γενέσθαι,	σὺν σοὶ σκεψάμενος, {ὄς ἔδοξεν
[4]	πάνυ πολλὰ ἔχοντες χρήματα οὕτω	πένεσθαι	ἡγοῦνται ὥστε πάντα μὲν πόνον,
[8]	τούτου ἀνάγκη καὶ τὴν φιλίαν	συναπομαραίνεσθαι,	ἡ δὲ ψυχὴ ὅσονπερ ἂν
[5]	τὴν ἐμήν, εἴπερ γε τοῦ	ὀσφραίνεσθαι	ἕνεκεν ἐποίησαν ἡμῖν ῥῖνας οἱ
[4]	ὅσα ἂν ἐρωτῶ, μὴ ὀκνεῖτε	ἀποκρίνεσθαι,	ἵνα εἰδῶμεν ὅσα ἂν συνομολογῶμεν.
[6]	οὕτω καὶ τοὺς σοὺς λόγους	ἡδύνεσθαι	ἄν τι ὑπὸ τῶν φθόγγων,
[4]	ἐπήρκει μοι, ἀλλ᾿ ὁπόσον ἐδυνάμην	φέρεσθαι,	τοσοῦτόν μοι παρεδίδου· ἐγώ τε
[1]	εἰς τὴν ἐμὴν οἰκίαν δεῖπνον	προσφέρεσθαι.	Καὶ ἅμα λέγων ταῦτα ἀπεμύττετό
[8]	ταῦτα περίβλεπτός τε καὶ ὀνομαστὸς	ἔσεσθαι	καὶ ἐν Ελλησι καὶ ἐν
[2]	μέλλουσιν ἡδεῖαί τε καὶ ἐλευθέριοι	ἔσεσθαι.	Καὶ ὁ Λύκων εἶπεν· Οὐκοῦν
[8]	τὸν πατέρα κοσμήσειν, ἀλλ᾿ ἱκανὸς	γενήσεσθαι	δι᾿ ἀνδραγαθίαν καὶ φίλους εὖ
[2]	ῥᾳδίως τοῖς γε ἄλλοις ἵπποις	χρήσεσθαι.	Κἀγὼ δὴ βουλόμενος ἀνθρώποις χρῆσθαι
[4]	ἐναντίον τοσούτων μαρτύρων προαγορεύω μὴ	ἅπτεσθαί	μου πρὶν ἂν τὸ γένειον
[4]	δὲ ἡδὺ τὸ παρ᾿ ἑκόντων	διαπράττεσθαι	ὧν τις δέοιτο, εὖ οἶδ᾿
[8]	Ηλεῖοι· συγκαθεύδοντας γοῦν αὐτοῖς ὅμως	παρατάττεσθαι	ἔφη τὰ παιδικὰ εἰς τὸν
[2]	οὐδ᾿ ἐν ὄχλῳ πρεσβύτην ὄντα	ἀποδύεσθαι,	ἀλλ᾿ ἀρκέσει μοι οἶκος ἑπτάκλινος,
[4]	εἶναι μᾶλλον ἢ δουλεύειν καὶ	θεραπεύεσθαι	μᾶλλον ἢ θεραπεύειν καὶ πιστεύεσθαι
[2]	μὴ δύνασθαι λόγχαις ἀντιβλέπειν οὐδὲ	συστρατεύεσθαι	ἐθέλει. ἐκ τούτου ὁ παῖς
[8]	δὲ διαλέγεσθαι, πιστεύειν δὲ καὶ	πιστεύεσθαι,	καὶ προνοεῖν μὲν ἀλλήλων, συνήδεσθαι
[4]	θεραπεύεσθαι μᾶλλον ἢ θεραπεύειν καὶ	πιστεύεσθαι	ὑπὸ τῆς πατρίδος μᾶλλον ἢ
[2]	ῥιπτεῖν ὕψος ὡς ἐν ῥυθμῷ	δέχεσθαι	αὐτούς. Καὶ ὁ Σωκράτης εἶπεν·
[5]	ἀναπέπτανται, ὥστε τὰς πάντοθεν ὀσμὰς	προσδέχεσθαι.	Τὸ δὲ δὴ σιμὸν τῆς
[8]	δὴ καὶ σύ, ὦ Καλλία,	κατέχεσθαι	μοι δοκεῖς ἔρωτος. Τεκμαίρομαι δὲ
[4]	ὑπομένω, ἄν ποθέν τι ἐλπίζω	λήψεσθαι.	Αλλ᾿ ἄγε δή, ἔφη ὁ
[4]	γὰρ ἔχω} ἀεὶ δέ τι	λήψεσθαι	ἐλπίζω. Οὐκοῦν, ἔφη ὁ Καλλίας,
[4]	Ηράκλεις, ἔφη, τί τοσοῦτον νομίζοντες	ἠδικῆσθαι	ὑπὸ τοῦ σοῦ παιδὸς ὥστε
[4]	ὀνομάζω, ἧττόν τί με οἴει	μεμνῆσθαι	αὐτοῦ; Οὐκ οἶσθα ὅτι οὕτω
[2]	οὐκ ἄπο τοῦ σκοποῦ ἔδοξεν	εἰρῆσθαι.	Μετὰ δὲ τοῦτο κύκλος εἰσηνέχθη
[4]	ἔφη, ὡς ἐν ἡμῖν αὐτοῖς	εἰρῆσθαι,	οὗτος καὶ πεφιληκέναι τὸν Κλεινίαν·
[2]	τι βούλοιτ᾿ ἂν αὐτῇ ἐπισταμένῃ	χρῆσθαι.	Καὶ ὁ Αντισθένης, Πῶς οὖν,
[2]	χρήσεσθαι. Κἀγὼ δὴ βουλόμενος ἀνθρώποις	χρῆσθαι	καὶ ὁμιλεῖν ταύτην κέκτημαι, εὖ
[3]	πολλὰ χρήματα λαμβάνοιμι, εἰ βουλοίμην	χρῆσθαι	τῇ τέχνῃ. Σύ γε μὴν
[4]	πόλεσι καὶ φίλοις καὶ συμμάχοισ	κεκτῆσθαι.	Σὺ δὲ ὡς κακῶς ἀκούσας
[4]	ὁμολογεῖται, κρεῖττον εἶναι θαρρεῖν ἢ	φοβεῖσθαι	καὶ ἐλεύθερον εἶναι μᾶλλον ἢ
[1]	Χαρμίδην, τοῖς μὲν ἀμφ᾿ Αὐτόλυκον	ἡγεῖσθαί	τινα ἔταξεν, αὐτὸς δὲ προσῆλθε
[8]	γὰρ ἂν ἔφη οἴεσθαι μάλιστα	αἰδεῖσθαι	ἀλλήλους ἀπολείπειν, θαυμαστὰ λέγων, εἴ
[4]	παρ᾿ αὐτοῦ δανεισάμενος τὸ μηδενὸς	προσδεῖσθαι,	οὕτω πεπαιδευμένος ὑπὸ Ομήρου ἀριθμεῖν
[6]	ἔφη, οὐ τούτων σε λέγουσιν	ἐπιμελεῖσθαι,	ἀλλὰ τῶν ἀνωφελεστάτων. Οὐκοῦν καὶ
[8]	φιλίαν, τοῦτον προσήκει μᾶλλον ἀρετῆς	ἐπιμελεῖσθαι.	Μέγιστον δ᾿ ἀγαθὸν τῷ ὀρεγομένῳ
[4]	φίλοι εἰσὶν ὥστε διὰ τὸ	ἐπιμελεῖσθαί	μου οὔποτε λήθω αὐτοὺς οὔτε
[8]	ἀπόντων ἔτι μᾶλλον ἢ παρόντων	ἐπιμελεῖσθαι;	Οὐ ταῦτα πάντα ἐπαφρόδιτα; Διά
[4]	ὁμώνυμον εἶναι τῷ ταῖς ψυχαῖς	φιλεῖσθαι	ἐντιμότερόν ἐστιν. οὗ ἕνεκα ἀφεκτέον
[9]	καὶ τὴν παῖδα ὑπ᾿ ἀλλήλων	φιλεῖσθαι.	Εῴκεσαν γὰρ οὐ δεδιδαγμένοις τὰ
[8]	Οἷς γε μὴν κοινὸν τὸ	φιλεῖσθαι,	πῶς οὐκ ἀνάγκη τούτους ἡδέως
[8]	τῶν παιδικῶν τὸν τοιοῦτον ἐραστὴν	ἀντιφιλεῖσθαι,	καὶ τοῦτο διδάξω. Πρῶτον μὲν
[2]	Φίλιππος ὡς χρὴ τοὺς οἰνοχόους	μιμεῖσθαι	τοὺς ἀγαθοὺς ἁρματηλάτας, θᾶττον περιελαύνοντας
[2]	ταὐτὰ εἰς τὸ ἔμπροσθεν ἐπικύπτων	μιμεῖσθαι	τροχοὺς ἐπειρᾶτο. Τέλος δ᾿ ὅτι
[2]	δύναται ὀρθοῦσθαι οὐδὲ ταῖς αὔραις	διαπνεῖσθαι·	ὅταν δ᾿ ὅσῳ ἥδεται τοσοῦτον
[8]	τῶν ἐθιζομένων ἡδονὴν ἀντ᾿ εὐκλείας	αἱρεῖσθαι;	Καίτοι Παυσανίας γε ὁ Αγάθωνος
[6]	δοκεῖ σοι ὁ ἀνὴρ οὗτος	λοιδορεῖσθαι	βουλομένῳ ἐοικέναι; Ναὶ μὰ τὸν
[4]	ὑπὸ τῆς πατρίδος μᾶλλον ἢ	ἀπιστεῖσθαι.	Εγὼ τοίνυν ἐν τῇδε τῇ
[2]	μὲν παρακάλει, ὅταν μέλλῃς μανθάνειν	ὀρχεῖσθαι,	ἵνα σοι ἀντιστοιχῶ τε καὶ
[2]	καὶ χεῖρες ἐγυμνάζοντο, ὥσπερ χρὴ	ὀρχεῖσθαι	τὸν μέλλοντα εὐφορώτερον τὸ σῶμα
[4]	μέχρι τοῦ μὴ διψῆν καὶ	ἀμφιέννυσθαι	ὥστε ἔξω μὲν μηδὲν μᾶλλον
[2]	ἄγαν ἁθρόως ποτίζῃ, οὐ δύναται	ὀρθοῦσθαι	οὐδὲ ταῖς αὔραις διαπνεῖσθαι· ὅταν
[8]	τὰ μέγιστα καὶ κάλλιστα κοινῇ	διαπεπρᾶχθαι.	Τί δέ, τὰ νῦν καλὰ
[8]	ἔρωτι κατατήκεται; Οὐχ ὁρᾶτε ὡς	σπουδαῖαι	μὲν αὐτοῦ αἱ ὀφρύες, ἀτρεμὲς
[2]	χρόνου πολλοῦ δέονται, εἰ μέλλουσιν	ἡδεῖαί	τε καὶ ἐλευθέριοι ἔσεσθαι. Καὶ
[4]	μοι δοκοῦσιν εἶναι, πάνυ δὲ	παχεῖαι	ἐφεστρίδες οἱ ὄροφοι, στρωμνήν γε
[8]	τε καὶ ναοί εἰσι καὶ	θυσίαι	τῇ μὲν Πανδήμῳ ῥᾳδιουργότεραι, τῇ
[4]	καὶ οἰωνοὺς ἅ τε δεῖ	καὶ	ἃ οὐ χρὴ ποιεῖν, οἷς
[8]	ὑφ᾿ οὗ εἰδείη καλός τε	καὶ	ἀγαθὸς νομιζόμενος; ἔπειτα δὲ ὁρῴη
[4]	Κἀγὼ μέντοι πιστεύω. Καλοὺς γὰρ	καὶ	ἀγαθοὺς ὑμᾶς ἄνδρας νομίζω. Εἰ
[4]	ᾧ πλείω κτήσονται, οἶδα δὲ	καὶ	ἀδελφούς, οἳ τὰ ἴσα λαχόντες
[8]	πόλιν, ὅπως πράττω τὰ πολιτικὰ	καὶ	ἀεὶ ἀρεστὸς ὦ αὐτῇ; Ναὶ
[2]	ταχὺ ἡμῖν καὶ τὰ σώματα	καὶ	αἱ γνῶμαι σφαλοῦνται, καὶ οὐδὲ
[4]	δέ, τῇ αὐτῇ φωνῇ ἔστι	καὶ	αἰδημόνως καὶ θρασέως φθέγγεσθαι; Πάνυ
[8]	ἀναισχυντίαν καὶ ἀκρασίαν παρεχόμενον ἐγκρατῆ	καὶ	αἰδούμενον τὸν ἐρώμενον ποιῆσαι. Επιθυμῶ
[4]	λάβωσι, φεύγουσιν ἀμεταστρεπτί, φοβούμενοι μὴ	καὶ	ἄκοντες γελάσωσι; Καὶ ὁ Νικήρατος
[8]	φιλία διὰ τὸ ἁγνὴ εἶναι	καὶ	ἀκορεστοτέρα ἐστίν, οὐ μέντοι, ὥς
[4]	ὥστε καὶ θεᾶσθαι τὰ ἀξιοθέατα	καὶ	ἀκούειν τὰ ἀξιάκουστα καὶ ὃ
[8]	συνόντα ἀποδεῖξαι, οὐδέ γε ἀναισχυντίαν	καὶ	ἀκρασίαν παρεχόμενον ἐγκρατῆ καὶ αἰδούμενον
[2]	ἄμεμπτον παρέθηκας, ἀλλὰ καὶ θεάματα	καὶ	ἀκροάματα ἥδιστα παρέχεις. Καὶ ὃς
[6]	τὸν κύριον πείθειν, οἱ δὲ	καὶ	ἄλλα ἔσκωπτον. Ο δὲ Ερμογένης
[2]	δέ τις ὡς εἴπερ τι	καὶ	ἄλλο καὶ τοῦτο μαθητόν. Ο
[8]	δέ τ᾿ ἀκούων. Εστι δὲ	καὶ	ἄλλοθί που πυκινὰ φρεσὶ μήδεα
[8]	Πυλάδης καὶ Θησεὺς καὶ Πειρίθους	καὶ	ἄλλοι δὲ πολλοὶ τῶν ἡμιθέων
[8]	καὶ Διόσκουροί εἰσι, λέγονται δὲ	καὶ	ἄλλοι· καὶ ἐγὼ δέ φημι
[6]	Ναὶ μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη,	καὶ	ἄλλοις γε πολλοῖς. Αλλ᾿ ὅμως,
[2]	Εν πολλοῖς μέν, ὦ ἄνδρες,	καὶ	ἄλλοις δῆλον καὶ ἐν οἷς
[1]	σοφίᾳ καὶ Γοργίᾳ καὶ Προδίκῳ	καὶ	ἄλλοις πολλοῖς, ἡμᾶς δ᾿ ὁρᾷς
[3]	δὲ Στησιμβρότῳ τε καὶ Αναξιμάνδρῳ	καὶ	ἄλλοις πολλοῖς πολὺ δέδωκας ἀργύριον,
[1]	στέγης γε φθονῆσαι· εἰσίτω οὖν.	Καὶ	ἅμα ἀπέβλεψεν εἰς τὸν Αὐτόλυκον,
[7]	ἐπιθυμοῦμεν λέγειν, νῦν ἂν μάλιστα	καὶ	ἅμα ᾄσαιμεν; Καὶ εὐθὺς τοῦτ᾿
[3]	δ᾿ εἶπεν· Επὶ τῷ πατρί,	καὶ	ἅμα ἐνεκλίθη αὐτῷ. Καὶ ὁ
[1]	τὴν ἐμὴν οἰκίαν δεῖπνον προσφέρεσθαι.	Καὶ	ἅμα λέγων ταῦτα ἀπεμύττετό τε
[3]	περιμάχητον, καὶ ἀφύλακτον ὂν σῴζεται	καὶ	ἀμελούμενον ἰσχυρότερον γίγνεται. Σὺ δὲ
[4]	πίνοντι μέχρι τοῦ μὴ διψῆν	καὶ	ἀμφιέννυσθαι ὥστε ἔξω μὲν μηδὲν
[8]	μισοῦσι τῶν ἐρωμένων· ἂν δὲ	καὶ	ἀμφότερα στέρξωσι, τὸ μὲν τῆς
[1]	τι κάλλος εἶναι, ἄλλως τε	καὶ	ἂν μετ᾿ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης,
[2]	Αἱ μέντοι γυναῖκες ἄλλως τε	καὶ	ἂν νύμφαι τύχωσιν οὖσαι, ὥσπερ
[7]	τροχοῦ ἅμα περιδινουμένου γράφειν τε	καὶ	ἀναγιγνώσκειν θαῦμα μὲν ἴσως τί
[8]	γε οἱ ψόγου τε ἀφροντιστεῖν	καὶ	ἀναισχυντεῖν πρὸς ἀλλήλους ἐθιζόμενοι, οὗτοι
[3]	ἐπίστανται. Σὺ δὲ Στησιμβρότῳ τε	καὶ	Αναξιμάνδρῳ καὶ ἄλλοις πολλοῖς πολὺ
[4]	ποιῆσαι, ἀλλ᾿ ἐν μισθωταῖς οἰκοῦσι;	Καὶ	ἀνάσχου μέντοι, ὦ σοφιστά, ἐλεγχόμενος.
[8]	ἐπιδεικνυμένου ῥώμην τε καὶ καρτερίαν	καὶ	ἀνδρείαν καὶ σωφροσύνην. Τὸ δὲ
[4]	ἔχω ὥστ᾿ ἔργον μέγ᾿ ἐστὶ	καὶ	ἀνεγεῖραι. ἂν δέ ποτε καὶ
[8]	καὶ ἀνόσια πεπραγμένα. ὡς δὲ	καὶ	ἀνελεύθερος ἡ συνουσία τῷ τὸ
[8]	ἄν τις οἰηθείη, διὰ τοῦτο	καὶ	ἀνεπαφροδιτοτέρα, ἀλλὰ σαφῶς καὶ ἀποτελεῖται
[2]	δὲ λαμβάνουσα ἅμα τε ὠρχεῖτο	καὶ	ἀνερρίπτει δονουμένους συντεκμαιρομένη ὅσον ἔδει
[4]	γίγνεται καλός, οὕτω καὶ μειράκιον	καὶ	ἀνὴρ καὶ πρεσβύτης. Τεκμήριον δέ·
[8]	τῆς ἀναιδοῦς ὁμιλίας πολλὰ ἤδη	καὶ	ἀνόσια πεπραγμένα. ὡς δὲ καὶ
[1]	τε καὶ Κριτόβουλον καὶ Ερμογένην	καὶ	Αντισθένην καὶ Χαρμίδην, τοῖς μὲν
[5]	φερόντων· δέδοικα γὰρ τὸν σὸν	καὶ	Αντισθένους πλοῦτον μή με καταδυναστεύσῃ.
[8]	χρόνον ἴῃ ἐπὶ τὸ φρονιμώτερον	καὶ	ἀξιεραστοτέρα γίγνεται. Καὶ μὴν ἐν
[4]	μοι μεταμέλει· ἤδη δέ ποτε	καὶ	ἀπιστήσας ἐκολάσθην. Καὶ ὁ Σωκράτης
[4]	ὡς ἐλευθέρῳ τε ἔξεστί μοι	καὶ	ἀποδημεῖν καὶ ἐπιδημεῖν· ὑπανίστανται δέ
[8]	ἢ ὁ ἐν ἀγορᾷ πωλῶν	καὶ	ἀποδιδόμενος; Οὐ μὴν ὅτι γε
[8]	πολὺ συνεχεστέραν τὴν συνουσίαν ἔχειν,	καὶ	ἀπόντων ἔτι μᾶλλον ἢ παρόντων
[8]	τοῦτο καὶ ἀνεπαφροδιτοτέρα, ἀλλὰ σαφῶς	καὶ	ἀποτελεῖται ἡ εὐχὴ ἐν ᾗ
[2]	παροῦσα ἡδίων ἢ μύρου γυναιξὶ	καὶ	ἀποῦσα ποθεινοτέρα. Καὶ γὰρ δὴ
[4]	ἐείκοσι, δώδεκα δ᾿ ἵππους σταθμῷ	καὶ	ἀριθμῷ, ὡς πλείστου πλούτου ἐπιθυμῶν
[9]	ἐκ τούτου δὴ φιλούντων τε	καὶ	ἀσπαζομένων ἀλλήλους σχήματα παρῆν θεάσασθαι.
[5]	ἀψύχοις πολλοῖς. Οἶδα γοῦν οὖσαν	καὶ	ἀσπίδα καλὴν καὶ ξίφος καὶ
[2]	πάθῃ, ἡ δὲ θαρρούντως τε	καὶ	ἀσφαλῶς ταῦτα διεπράττετο. Καὶ ὁ
[3]	Σωκράτης ἔφη τὸν οἶνον, οὕτως	καὶ	αὕτη ἡ κρᾶσις τῶν τε
[4]	παντάπασι πλούτου τὴν ψυχὴν ἔσομαι.	Καὶ	αὕτη μὲν δὴ ἡ περίοδος
[8]	φίλον ἀγαθὸν ποιήσασθαι ὅτι ἀνάγκη	καὶ	αὐτὸν ἀσκεῖν ἀρετήν. Οὐ γὰρ
[8]	ἐραστὰς κτησάμενον, ἔστι δὲ ὧν	καὶ	αὐτὸν ἐπιθυμήσαντα· Κριτόβουλός γε μὴν
[4]	διορύξας καὶ τὰ χρήματα λάβοι	καὶ	αὐτόν τί με κακὸν ἐργάσαιτο·
[8]	παρακατατίθεσθαι. Εγὼ μὲν γὰρ οἶμαι	καὶ	αὐτὸν τὸν τῷ εἴδει τοῦ
[2]	ἤκουσα ὅμοια οἷς νῦν λέγεις,	καὶ	αὐτὸς ἐλθὼν οἴκαδε ὠρχούμην μὲν
[8]	τε ὀνομαστῶν ἀμφοτέρους ὑμᾶς εἶναι	καὶ	αὐτοὺς ἐπιφανεῖς. Αεὶ μὲν οὖν
[4]	καὶ ἀνεγεῖραι. ἂν δέ ποτε	καὶ	ἀφροδισιάσαι τὸ σῶμά μου δεηθῇ,
[3]	μὲν ἐπίφθονον, ἥκιστα δὲ περιμάχητον,	καὶ	ἀφύλακτον ὂν σῴζεται καὶ ἀμελούμενον
[8]	τετίμηται. Αλλὰ μήν, ὦ Νικήρατε,	καὶ	Αχιλλεὺς Ομήρῳ πεποίηται οὐχ ὡς
[4]	Οὐκοῦν ὡς μὲν καὶ Ελληνες	καὶ	βάρβαροι τοὺς θεοὺς ἡγοῦνται πάντα
[4]	γὰρ ταῦτα πάντα ἐπίσταμαι. Η	καὶ	βασιλεύειν, ἔφη ὁ Αντισθένης, ἐπίστασαι,
[5]	Δί᾿ ἔφη, καὶ ἐν ἵππῳ	καὶ	βοὶ※ καὶ ἐν ἀψύχοις πολλοῖς.
[4]	καὶ πόλεις δύνασθαι φίλας ποιεῖν	καὶ	γάμους ἐπιτηδείους συνάγειν, καὶ πολλοῦ
[8]	ἄλλοι· καὶ ἐγὼ δέ φημι	καὶ	Γανυμήδην οὐ σώματος ἀλλὰ ψυχῆς
[2]	τὸν Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης·	καὶ	γὰρ ἄλλο τι προσενενόησα, ὅτι
[2]	ἀνδρί, ἄλλη δὲ γυναικὶ πρέπει.	Καὶ	γὰρ ἀνδρὸς μὲν δήπου ἕνεκα
[4]	ἔρωτος οὐδέν ἐστι δεινότερον ὑπέκκαυμα.	Καὶ	γὰρ ἄπληστον καὶ ἐλπίδας τινὰς
[8]	τὸν ἀντίπαλον ἔρωτα αὐτῷ παρρησιάζεσθαι.	Καὶ	γὰρ δὴ δοκεῖ μοι ὁ
[4]	ἱκανὸς εἴην ἢ ποιῆσαι ἐκείνους.	Καὶ	γὰρ δὴ καὶ προσετάττετο μὲν
[2]	μύρου γυναιξὶ καὶ ἀποῦσα ποθεινοτέρα.	Καὶ	γὰρ δὴ μύρῳ μὲν ὁ
[7]	τοὺς καλοὺς καὶ ὡραίους θεωρεῖν.	Καὶ	γὰρ δὴ οὐδὲ πάνυ τι
[2]	τὰ τῶν ἐν γῇ φυομένων.	καὶ	γὰρ ἐκεῖνα, ὅταν μὲν ὁ
[8]	τε καὶ Πάνδημος, οὐκ οἶδα·	καὶ	γὰρ Ζεὺς ὁ αὐτὸς δοκῶν
[9]	στόμασι φιλοῦντας, πάντες ἀνεπτερωμένοι ἐθεῶντο.	Καὶ	γὰρ ἤκουον τοῦ Διονύσου μὲν
[1]	Κατακλίνου τοίνυν, ἔφη ὁ Καλλίας.	Καὶ	γὰρ οἱ παρόντες σπουδῆς μέν,
[4]	ἀρκοῦσαν ἂν τροφὴν ἐμοὶ παρέχοι.	Καὶ	γὰρ ὅταν ἡδυπαθῆσαι βουληθῶ, οὐκ
[2]	Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ Φίλιππος,	καὶ	γὰρ οὖν οὕτω τὰ σκέλη
[4]	εἴ μου Κλεινίας ἄρχειν ἐθέλοι.	Καὶ	γὰρ πονοίην ἂν ῥᾷον ἐκείνῳ
[8]	ἐλευθερίᾳ καὶ ἤθει αἰδήμονί τε	καὶ	γενναίῳ ψυχὴ εὐθὺς ἐν τοῖς
[1]	πολὺ ἀργύριον δέδωκας ἐπὶ σοφίᾳ	καὶ	Γοργίᾳ καὶ Προδίκῳ καὶ ἄλλοις
[4]	ἔφη, οὐ μὲν δή· ἀλλὰ	καὶ	δέδοικα περὶ αὐτοῦ ἰσχυρῶς. Αἰσθάνομαι
[1]	τε αὐτὸν ὡς αὖθις γελασόμενοι	καὶ	δειπνεῖν ἐκέλευον, Κριτόβουλος δὲ καὶ
[1]	ὑπακούσαντι εἰσαγγεῖλαι ὅστις τε εἴη	καὶ	δι᾿ ὅ τι κατάγεσθαι βούλοιτο,
[8]	αὔξειν τροπαῖα τῶν πολεμίων ἱστάμενος,	καὶ	διὰ ταῦτα περίβλεπτός τε καὶ
[1]	διά τε τὸ φέρειν μηδὲν	καὶ	διὰ τὸ ἀνάριστον εἶναι. Ο
[4]	τινὰς γλυκείας παρέχει. {ἴσως δὲ	καὶ	διὰ τὸ μόνον πάντων ἔργων
[4]	μέγα φρονοίη ἐπὶ τῇ τέχνῃ	καὶ	δικαίως ἂν πολὺν μισθὸν λαμβάνοι;
[5]	τὸ πλεῖστον διαφθείρειν ἱκανόν ἐστι	καὶ	δικαστὰς καὶ κριτάς. ~Εκ δὲ
[9]	εἴσεισιν εἰς τὸν ἑαυτῆς τε	καὶ	Διονύσου θάλαμον· μετὰ δὲ τοῦθ᾿
[8]	τούτους ἐποίει· ὧν Ηρακλῆς μὲν	καὶ	Διόσκουροί εἰσι, λέγονται δὲ καὶ
[5]	καὶ ἀσπίδα καλὴν καὶ ξίφος	καὶ	δόρυ. Καὶ πῶς, ἔφη, οἷόν
[2]	δὴ μύρῳ μὲν ὁ ἀλειψάμενος	καὶ	δοῦλος καὶ ἐλεύθερος εὐθὺς ἅπας
[3]	ὅς, Επὶ φίλων, ἔφη, ἀρετῇ	καὶ	δυνάμει, καὶ ὅτι τοιοῦτοι ὄντες
[4]	Καλλίας, καὶ εὔχῃ μηδέποτε πλουτεῖν,	καὶ	ἐάν τι ὄναρ ἀγαθὸν ἴδῃς,
[5]	Επεὶ δὲ ἐξέπεσον αἱ ψῆφοι	καὶ	ἐγένοντο πᾶσαι σὺν Κριτοβούλῳ, Παπαῖ,
[4]	κινδύνοις, καὶ μὴν αἰδημονεστέρους τε	καὶ	ἐγκρατεστέρους, οἵ γε καὶ ὧν
[4]	πολλὰ ἔχω ὡς μόλις αὐτὰ	καὶ	{ἐγὼ ἂν} αὐτὸς εὑρίσκω· ὅμως
[8]	εἰσι, λέγονται δὲ καὶ ἄλλοι·	καὶ	ἐγὼ δέ φημι καὶ Γανυμήδην
[7]	ὦ Σώκρατες, καλῶς τε λέγεις	καὶ	ἐγὼ εἰσάξω θεάματα ἐφ᾿ οἷς
[2]	μικραῖς κύλιξι πυκνὰ ἐπιψακάζωσιν, ἵνα	καὶ	ἐγὼ ἐν Γοργιείοις ῥήμασιν εἴπω,
[2]	μέλλοντα εὐφορώτερον τὸ σῶμα ἕξειν.	Καὶ	ἐγὼ μέν, ἔφη, πάνυ ἂν
[2]	Φίλιππος, καὶ ἐμοὶ αὐλησάτω, ἵνα	καὶ	ἐγὼ ὀρχήσωμαι. Επειδὴ δ᾿ ἀνέστη,
[2]	τὸ μέν γε πρῶτον ἐξεπλάγην	καὶ	ἔδεισα μὴ μαίνοιο· ἐπεὶ δέ
[2]	ηὔλησεν, ὁ δὲ παῖς ἐκιθάρισε,	καὶ	ἐδόκουν μάλα ἀμφότεροι ἱκανῶς εὐφραίνειν,
[8]	τὸ ἦθος ἀγαμένων ἀνάγκη ἡδεῖα	καὶ	ἐθελουσία καλεῖται· τῶν δὲ τοῦ
[6]	ὑπὸ τῶν φθόγγων, ἄλλως τε	καὶ	εἰ μορφάζοις, ὥσπερ ἡ αὐλητρίς,
[4]	καὶ ὁδῶν ἐξίστανται οἱ πλούσιοι.	Καὶ	εἰμὶ νῦν μὲν τυράννῳ ἐοικώς,
[3]	μὲν ἅπαντες· ὁ δὲ Χαρμίδης	καὶ	εἶπεν· Αλλ᾿ ἐμοὶ μὲν δοκεῖ,
[1]	δὲ προσῆλθε τοῖς ἀμφὶ Σωκράτην,	καὶ	εἶπεν· Εἰς καλόν γε ὑμῖν
[9]	ἥξει Διόνυσος ὑποπεπωκὼς παρὰ θεοῖς	καὶ	εἴσεισι πρὸς αὐτήν, ἔπειτα παιξοῦνται
[9]	Αριάδνη ὡς νύμφη κεκοσμημένη παρῆλθε	καὶ	ἐκαθέζετο ἐπὶ τοῦ θρόνου. Οὔπω
[2]	δέονται, εἰ μέλλουσιν ἡδεῖαί τε	καὶ	ἐλευθέριοι ἔσεσθαι. Καὶ ὁ Λύκων
[4]	ὀρέγονται. ἄξιον δ᾿ ἐννοῆσαι ὡς	καὶ	ἐλευθερίους ὁ τοιοῦτος πλοῦτος παρέχεται.
[4]	κρεῖττον εἶναι θαρρεῖν ἢ φοβεῖσθαι	καὶ	ἐλεύθερον εἶναι μᾶλλον ἢ δουλεύειν
[2]	μὲν ὁ ἀλειψάμενος καὶ δοῦλος	καὶ	ἐλεύθερος εὐθὺς ἅπας ὅμοιον ὄζει·
[4]	μέγα φρονεῖν. Οὐκοῦν ὡς μὲν	καὶ	Ελληνες καὶ βάρβαροι τοὺς θεοὺς
[4]	δεινότερον ὑπέκκαυμα. Καὶ γὰρ ἄπληστον	καὶ	ἐλπίδας τινὰς γλυκείας παρέχει. {ἴσως
[4]	τὸν Φλειάσιον πρὸς ἐμὲ ἐπαινῶν	καὶ	ἐμὲ πρὸς ἐκεῖνον οὐχ οὕτω
[2]	Αγε δή, ἔφη ὁ Φίλιππος,	καὶ	ἐμοὶ αὐλησάτω, ἵνα καὶ ἐγὼ
[2]	Αλλὰ πίνειν μέν, ὦ ἄνδρες,	καὶ	ἐμοὶ πάνυ δοκεῖ· τῷ γὰρ
[4]	ὁ Νικήρατος, Ακούοιτ᾿ ἄν, ἔφη,	καὶ	ἐμοῦ ἃ ἔσεσθε βελτίονες, ἂν
[4]	ἔφη ὁ Σωκράτης· ὡς γὰρ	καὶ	ἐμοῦ καλλίων ὢν ταῦτα κομπάζεις.
[5]	νομίζεις τὸ καλὸν εἶναι ἢ	καὶ	ἐν ἄλλῳ τινί; Εγὼ μὲν
[5]	καὶ ἐν ἵππῳ καὶ βοὶ※	καὶ	ἐν ἀψύχοις πολλοῖς. Οἶδα γοῦν
[8]	ὀνομαστὸς ἔσεσθαι καὶ ἐν Ελλησι	καὶ	ἐν βαρβάροις, πῶς οὐκ οἴει
[8]	περίβλεπτός τε καὶ ὀνομαστὸς ἔσεσθαι	καὶ	ἐν Ελλησι καὶ ἐν βαρβάροις,
[5]	μὲν ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη,	καὶ	ἐν ἵππῳ καὶ βοὶ※ καὶ
[2]	ὦ ἄνδρες, καὶ ἄλλοις δῆλον	καὶ	ἐν οἷς δ᾿ ἡ παῖς
[4]	πλεῖν ἢ πέντε ἡμέρας ὤδαξον	καὶ	ἐν τῇ καρδίᾳ ὥσπερ κνῆσμά
[4]	σημαίνουσί μοι πέμποντες ἀγγέλους φήμας	καὶ	ἐνύπνια καὶ οἰωνοὺς ἅ τε
[1]	καὶ δειπνεῖν ἐκέλευον, Κριτόβουλος δὲ	καὶ	ἐξεκάγχασεν ἐπὶ τῷ οἰκτισμῷ αὐτοῦ.
[2]	ταῦτα ἡ ὀρχηστρὶς ἐκυβίστα τε	καὶ	ἐξεκυβίστα ὑπὲρ αὐτῶν. ὥστε οἱ
[2]	αἱ τράπεζαι καὶ ἔσπεισάν τε	καὶ	ἐπαιάνισαν, ἔρχεται αὐτοῖς ἐπὶ κῶμον
[8]	μὴ {ἂν} ἀμνημονῆσαι, ἄλλως τε	καὶ	ἐπειδὴ πάντες ἐσμὲν τοῦ θεοῦ
[8]	ᾗ αἰτούμεθα τὴν θεὸν ἐπαφρόδιτα	καὶ	ἔπη καὶ ἔργα διδόναι. ὡς
[4]	γε μὴν ἡμῖν τοῖς καλοῖς	καὶ	ἐπὶ τοῖσδε μέγα φρονεῖν, ὅτι
[8]	θεῶν τῶν ἀπ᾿ Ερεχθέως, οἳ	καὶ	ἐπὶ τὸν βάρβαρον σὺν Ιάκχῳ
[4]	τε τοὺς φίλους οἵτινές εἰσι	καὶ	ἐπιδεικνύναι ὡς μέγα τε δύνανται
[2]	κιθαρίζοντα καὶ ὀρχούμενον. Ταῦτα δὲ	καὶ	ἐπιδεικνὺς ὡς ἐν θαύματι ἀργύριον
[4]	φθονῶ, ἀλλὰ πᾶσι τοῖς φίλοις	καὶ	ἐπιδεικνύω τὴν ἀφθονίαν καὶ μεταδίδωμι
[3]	συνδειπνοῖμεν, ἐπιδείξειν τὴν αὑτοῦ σοφίαν.	Καὶ	ἐπιδείξω γε, ἔφη, ἐὰν καὶ
[4]	τε ἔξεστί μοι καὶ ἀποδημεῖν	καὶ	ἐπιδημεῖν· ὑπανίστανται δέ μοι ἤδη
[8]	ἂν γένοιτο ἐκ παιδικῶν τε	καὶ	ἐραστῶν. Τούτους γὰρ ἂν ἔφη
[8]	τὴν θεὸν ἐπαφρόδιτα καὶ ἔπη	καὶ	ἔργα διδόναι. ὡς μὲν γὰρ
[1]	ὄντας Σωκράτην τε καὶ Κριτόβουλον	καὶ	Ερμογένην καὶ Αντισθένην καὶ Χαρμίδην,
[8]	ὅτι γε καλὸς οὐκέτι καλῷ	καὶ	ἐρῶντι οὐκ ἐρῶν ὁμιλεῖ, φιλήσει
[4]	μνημονικὸν ἔμαθεν· ἀφ᾿ οὗ δὴ	καὶ	ἐρωτικώτερος γεγένηται διὰ τὸ ὅ
[4]	πρέπουσαν ἔχειν σχέσιν καὶ τριχῶν	καὶ	ἐσθῆτος; Πάνυ μὲν οὖν, ἔφασαν.
[4]	εὑρίσκω· ὅμως δὲ περίεστί μοι	καὶ	ἐσθίοντι ἄχρι τοῦ μὴ πεινῆν
[2]	~Ως δ᾿ ἀφῃρέθησαν αἱ τράπεζαι	καὶ	ἔσπεισάν τε καὶ ἐπαιάνισαν, ἔρχεται
[4]	δὴ οὕτως ἀναμὶξ ἔσκωψάν τε	καὶ	ἐσπούδασαν. Ο δὲ Καλλίας, Σὸν
[8]	μὲν σὸν ἔρωτα κρύπτωμεν, ἐπειδὴ	καὶ	ἔστιν οὐ ψυχῆς ἀλλ᾿ εὐμορφίας
[1]	γε σιωπηρότεροι ἐγίγνοντο, οἱ δὲ	καὶ	ἐσχηματίζοντό πως. Πάντες μὲν οὖν
[8]	Νὴ Δί᾿ ἔφη, ὅπως δὲ	καὶ	ἔτι μᾶλλον εὐφραίνηται, βούλομαι αὐτῷ
[4]	ἂν εἴην. {ὁ δὲ Σωκράτης	καὶ	ἐτύγχανε προσεμφερὴς τούτοις ὤν. Αγε
[4]	ὅτι νομίζομέν γε δύνασθαι αὐτοὺς	καὶ	εὖ καὶ κακῶς ποιεῖν καὶ
[7]	ἂν μάλιστα καὶ ἅμα ᾄσαιμεν;	Καὶ	εὐθὺς τοῦτ᾿ εἰπὼν ἦρχεν ᾠδῆς.
[4]	ἐλπίζω. Οὐκοῦν, ἔφη ὁ Καλλίας,	καὶ	εὔχῃ μηδέποτε πλουτεῖν, καὶ ἐάν
[2]	μύρον τις ἡμῖν ἐνέγκαι, ἵνα	καὶ	εὐωδίᾳ ἑστιώμεθα; Μηδαμῶς, ἔφη ὁ
[4]	εὐφημῶ τε ὅσα ἂν δύνωμαι	καὶ	ἐφ᾿ οἷς ἂν αὐτοὺς μάρτυρας
[4]	ἔφη, οὐδὲ τοῦτο, ἀλλ᾿ ἔνιοι	καὶ	ἐχθιόνως ἔχουσιν ἢ πρὶν λαβεῖν.
[4]	τοῖς αὐτοῖς ὄμμασι καὶ φιλικῶς	καὶ	ἐχθρῶς πρός τινας βλέπειν; Πάνυ
[2]	ἀντιλέξειν ἔτι οἴομαι, ὡς οὐχὶ	καὶ	ἡ ἀνδρεία διδακτόν, ὁπότε αὕτη
[2]	οὖσαι, ὥσπερ ἡ Νικηράτου τοῦδε	καὶ	ἡ Κριτοβούλου, μύρου μὲν τί
[7]	μὲν παῖς ὅδε ὁ σὸς	καὶ	ἡ παῖς ἥδε ὡς ῥᾷστα
[8]	ἐρώμενον θάλλουσα μορφῇ τε ἐλευθερίᾳ	καὶ	ἤθει αἰδήμονί τε καὶ γενναίῳ
[8]	ταῦτα ἐγνωκότες εἶεν καὶ Θηβαῖοι	καὶ	Ηλεῖοι· συγκαθεύδοντας γοῦν αὐτοῖς ὅμως
[4]	ἐκεῖνον οὐχ ὁρῶ, ἡμέρᾳ δὲ	καὶ	ἡλίῳ τὴν μεγίστην χάριν οἶδα
[2]	εἰς τὴν καρπογονίαν. Οὕτω δὲ	καὶ	ἡμεῖς ἂν μὲν ἁθρόον τὸ
[2]	Καλλίας, καὶ ἡμῖν γε, ἐπεὶ	καὶ	ἡμεῖς διψῶμεν ἐπὶ σοὶ γελῶντες.
[2]	Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ Καλλίας,	καὶ	ἡμῖν γε, ἐπεὶ καὶ ἡμεῖς
[8]	μόνον ἄνθρωποι ἀλλὰ καὶ θεοὶ	καὶ	ἥρωες τὴν τῆς ψυχῆς φιλίαν
[3]	τὸν αὐλὸν ἐκιθάρισεν ὁ παῖς	καὶ	ᾖσεν. ἔνθα δὴ ἐπῄνεσαν μὲν
[4]	σοφὸν λέγοντα· ὁ δὲ καλὸς	καὶ	ἡσυχίαν ἔχων πάντ᾿ ἂν διαπράξαιτο.
[4]	ἐπιδημεῖν· ὑπανίστανται δέ μοι ἤδη	καὶ	θάκων καὶ ὁδῶν ἐξίστανται οἱ
[2]	καὶ μάλα ὀρθά τε αὔξεται	καὶ	θάλλοντα ἀφικνεῖται εἰς τὴν καρπογονίαν.
[2]	μόνον δεῖπνον ἄμεμπτον παρέθηκας, ἀλλὰ	καὶ	θεάματα καὶ ἀκροάματα ἥδιστα παρέχεις.
[4]	ἀεὶ ὁρᾶτέ μοι παροῦσαν, ὥστε	καὶ	θεᾶσθαι τὰ ἀξιοθέατα καὶ ἀκούειν
[8]	ὡς οὐ μόνον ἄνθρωποι ἀλλὰ	καὶ	θεοὶ καὶ ἥρωες τὴν τῆς
[8]	Καλλία, δοκεῖ μοι ἄξιον εἶναι	καὶ	θεοῖς χάριν εἰδέναι ὅτι σοι
[4]	ἐλεύθερον εἶναι μᾶλλον ἢ δουλεύειν	καὶ	θεραπεύεσθαι μᾶλλον ἢ θεραπεύειν καὶ
[8]	ἐπήγετο ὡς ταῦτα ἐγνωκότες εἶεν	καὶ	Θηβαῖοι καὶ Ηλεῖοι· συγκαθεύδοντας γοῦν
[8]	Καὶ Ορέστης δὲ καὶ Πυλάδης	καὶ	Θησεὺς καὶ Πειρίθους καὶ ἄλλοι
[4]	αὐτῇ φωνῇ ἔστι καὶ αἰδημόνως	καὶ	θρασέως φθέγγεσθαι; Πάνυ μὲν οὖν.
[8]	βωμοί τε καὶ ναοί εἰσι	καὶ	θυσίαι τῇ μὲν Πανδήμῳ ῥᾳδιουργότεραι,
[1]	εἴη μᾶλλον ἢ εἰ στρατηγοῖς	καὶ	ἱππάρχοις καὶ σπουδαρχίαις. Καὶ ὁ
[2]	ἀνδρὸς οὖσα τυγχάνει, γνώμης δὲ	καὶ	ἰσχύος δεῖται. ὥστε εἴ τις
[2]	ὑγιαίνειν ἢ εἰ ἥδιον ἐσθίειν	καὶ	καθεύδειν ἢ εἰ {διὰ} τοιούτων
[4]	γε δύνασθαι αὐτοὺς καὶ εὖ	καὶ	κακῶς ποιεῖν καὶ τοῦτο σαφές.
[1]	γελῶντες· νῦν δὲ τίνος ἕνεκα	καὶ	καλεῖ μέ τις; Οὔτε γὰρ
[1]	τὸ ἐλευθεριώτερον ἄγουσιν. ἃ δὴ	καὶ	Καλλίας τότε διὰ τὸν ἔρωτα
[8]	τὸ ἄγασθαι ἀλλήλους τὰ μέγιστα	καὶ	κάλλιστα κοινῇ διαπεπρᾶχθαι. Τί δέ,
[8]	ἀλλὰ πᾶσιν ἐπιδεικνυμένου ῥώμην τε	καὶ	καρτερίαν καὶ ἀνδρείαν καὶ σωφροσύνην.
[8]	δοκοῦσιν ἡγεμόνες εἶναι· προξενεῖς δὲ	καὶ	κατάγονται ἀεὶ παρὰ σοὶ οἱ
[2]	πάντα καὶ σκέλη καὶ χεῖρας	καὶ	κεφαλήν. Επειδὴ δὲ ἀπειρήκει, κατακλινόμενος
[8]	ἐπαίνου ὑπὸ τῶν καὶ πονεῖν	καὶ	κινδυνεύειν ἐθελόντων πραττόμενα μᾶλλον ἢ
[4]	ἂν ῥᾷον ἐκείνῳ ἢ ἀναπαυοίμην,	καὶ	κινδυνεύοιμ᾿ ἂν πρὸ ἐκείνου ἥδιον
[8]	τῆς μορφῆς χρήσει ἔνεστί τις	καὶ	κόρος, ὥστε ἅπερ καὶ πρὸς
[5]	διαφθείρειν ἱκανόν ἐστι καὶ δικαστὰς	καὶ	κριτάς. ~Εκ δὲ τούτου οἱ
[1]	δὲ ὁμοῦ ὄντας Σωκράτην τε	καὶ	Κριτόβουλον καὶ Ερμογένην καὶ Αντισθένην
[4]	θεώμενοι, λιθίνως ἔβλεπε πρὸς αὐτὸν	καὶ	{λιθίνως} οὐδαμοῦ ἀπῄει ἀπ᾿ αὐτοῦ·
[1]	γυμνασάμενοι καὶ χρισάμενοι, οἱ δὲ	καὶ	λουσάμενοι παρῆλθον. Αὐτόλυκος μὲν οὖν
[4]	τὸν Δί᾿ ἔφη ὁ Ερμογένης,	καὶ	μάλα εὐτελῶς. Επαινῶ τε γὰρ
[2]	δ᾿ ὅσῳ ἥδεται τοσοῦτον πίνῃ,	καὶ	μάλα ὀρθά τε αὔξεται καὶ
[5]	ἔχειν τὰ χείλη οὐκ οἴει	καὶ	μαλακώτερόν σου ἔχειν τὸ φίλημα;
[8]	μάλιστα αἰσχυνοῦνται αἰσχρόν τι ποιεῖν.	Καὶ	μαρτύρια δὲ ἐπήγετο ὡς ταῦτα
[8]	θεοῖς, τῇ δὲ μορφῇ νεωτάτου,	καὶ	μεγέθει πάντα ἐπέχοντος, ψυχῇ δὲ
[4]	γε παῖς γίγνεται καλός, οὕτω	καὶ	μειράκιον καὶ ἀνὴρ καὶ πρεσβύτης.
[4]	αὐτόν, εἴ τι δυναίμην ὠφελῆσαι.	Καὶ	μέντοι πολὺ βέλτιον ἤδη ἔχει.
[4]	ἡδύνει. Εἰ δὲ δὴ τοῦτο	καὶ	μετὰ δεῖπνον τρωξόμεθα, ὅπως μὴ
[8]	τοὺς ἐρωμένους ἀγαθοὺς ἀπεργάζονται ὡς	καὶ	μετὰ ξένων κἂν μὴ ἐν
[4]	φίλοις καὶ ἐπιδεικνύω τὴν ἀφθονίαν	καὶ	μεταδίδωμι τῷ βουλομένῳ τοῦ ἐν
[4]	καὶ φιλοκαλωτέρους ἐν τοῖς κινδύνοις,	καὶ	μὴν αἰδημονεστέρους τε καὶ ἐγκρατεστέρους,
[2]	ὁ Φίλιππος, Νὴ Δί᾿ ἔφη,	καὶ	μὴν ἔγωγε ἡδέως ἂν θεῴμην
[8]	τὸ φρονιμώτερον καὶ ἀξιεραστοτέρα γίγνεται.	Καὶ	μὴν ἐν μὲν τῇ τῆς
[4]	ἐν τῇ ἐμῇ ψυχῇ πλούτου.	Καὶ	μὴν καὶ τὸ ἁβρότατόν γε
[8]	πλείονος ἄξιον ποιεῖ τὸν ἐρώμενον.	Καὶ	μὴν καὶ τῶν παιδικῶν ὃς
[4]	γεγένημαι, οὐκέτι οὐδὲν μέλει οὐδενί.	Καὶ	μὴν ὅτε μέν γε πολλὰ
[8]	μάλιστα τοὺς οἰκείους ἀπὸ τούτων;	Καὶ	μὴν ὅτι γε οὐ βιάζεται,
[4]	καὶ τί οὐ χρὴ ποιεῖν.	Καὶ	μὴν ὅτι νομίζομέν γε δύνασθαι
[7]	εἶναι, ὃ συμποσίῳ οὐδὲν προσήκει.	Καὶ	μὴν τό γε ἐπὶ τοῦ
[8]	πολλοὶ μὲν τοὺς τρόπους μέμφονται	καὶ	μισοῦσι τῶν ἐρωμένων· ἂν δὲ
[8]	δέ σοι, ἔφη, ὦ Καλλία,	καὶ	μυθολογῆσαι ὡς οὐ μόνον ἄνθρωποι
[2]	ὃς ἔφη· Τί οὖν εἰ	καὶ	μύρον τις ἡμῖν ἐνέγκαι, ἵνα
[4]	εἴη ἀγαθὸς κρατερός τ᾿ αἰχμητής;	Καὶ	ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη, ἔγωγε
[5]	ἐγὼ σοῦ καλλίων εἰμί, ὅτι	καὶ	Ναΐδες θεοὶ οὖσαι τοὺς Σειληνοὺς
[8]	μέντοι χωρὶς ἑκατέρᾳ βωμοί τε	καὶ	ναοί εἰσι καὶ θυσίαι τῇ
[1]	ἐρῶν ἐτύγχανεν Αὐτολύκου παιδὸς ὄντος,	καὶ	νενικηκότα αὐτὸν παγκράτιον ἧκεν ἄγων
[1]	Πειραιεῖ οἰκίαν· συνείπετο δὲ αὐτῷ	καὶ	Νικήρατος. Ιδὼν δὲ ὁμοῦ ὄντας
[4]	Κλεινίου ἑνὸς ὄντος· ἄχθομαι δὲ	καὶ	νυκτὶ καὶ ὕπνῳ ὅτι ἐκεῖνον
[7]	οἷς Χάριτές τε καὶ Ωραι	καὶ	Νύμφαι γράφονται, πολὺ ἂν οἶμαι
[3]	πάντα τὰ Ομήρου ἔπη μαθεῖν·	καὶ	νῦν δυναίμην ἂν Ιλιάδα ὅλην
[8]	τὸν βάρβαρον σὺν Ιάκχῳ ἐστράτευσαν,	καὶ	νῦν ἐν τῇ ἑορτῇ ἱεροπρεπέστατος
[8]	ἐπιθυμήσαντα· Κριτόβουλός γε μὴν ἔτι	καὶ	νῦν ἐρώμενος ὢν ἤδη ἄλλων
[6]	δικαίως ἂν εἰκάζοι μέ τις.	Καὶ	νῦν σύγε λοιδορουμένῳ ἔοικας, εἰ
[4]	τινὶ τῶν τιμίων χρῶμαι, ὥσπερ	καὶ	νῦν τῷδε τῷ Θασίῳ οἴνῳ
[2]	ἀρκέσει μοι οἶκος ἑπτάκλινος, ὥσπερ	καὶ	νῦν τῷδε τῷ παιδὶ ἤρκεσε
[4]	τις δέοιτο, εὖ οἶδ᾿ ὅτι	καὶ	νυνὶ θᾶττον ἂν ἐγὼ καὶ
[5]	γοῦν οὖσαν καὶ ἀσπίδα καλὴν	καὶ	ξίφος καὶ δόρυ. Καὶ πῶς,
[8]	ὅ τε γὰρ οἶνος συνεπαίρει	καὶ	ὁ ἀεὶ σύνοικος ἐμοὶ ἔρως
[3]	οἶμαι ἱκανὸς εἶναι βελτίους ποιεῖν.	Καὶ	ὁ Αντισθένης εἶπε· Πότερον τέχνην
[6]	Ταῦτα γάρ σέ φασι γεωμετρεῖν.	Καὶ	ὁ Αντισθένης εἶπε· Σὺ μέντοι
[6]	συμποσίῳ, τί ἔσται τὸ αὔλημα;	Καὶ	ὁ Αντισθένης εἶπε· Τῷ μὲν
[2]	τολμηρῶς εἰς τὰ ξίφη ἵεται.	Καὶ	ὁ Αντισθένης εἶπεν· Αρ᾿ οὖν
[8]	ὡς γὰρ ὁρᾷς, ἄλλα πράττω.	Καὶ	ὁ Αντισθένης ἔλεξεν· Ως σαφῶς
[4]	μοι δοκεῖ Αντισθένης εἶναι οὗτος.	Καὶ	ὁ Αντισθένης, Εμοί, ἔφη, παραδίδως,
[4]	ἔφη. Διδοὺς νὴ Δί᾿ ἀργύριον.	Καὶ	ὁ Αντισθένης ἐπαναστὰς μάλα ἐλεγκτικῶς
[2]	βούλοιτ᾿ ἂν αὐτῇ ἐπισταμένῃ χρῆσθαι.	Καὶ	ὁ Αντισθένης, Πῶς οὖν, ἔφη,
[3]	ὅτι ἐπὶ τῷ νικηφόρος εἶναι.	Καὶ	ὁ Αὐτόλυκος ἀνερυθριάσας εἶπε· Μὰ
[8]	τῷ καλῷ τε κἀγαθῷ ἐραστῇ.	Καὶ	ὁ Ερμογένης εἶπε· Νὴ τὴν
[4]	οὐ παρέχει, πόθον δὲ ἐμποιεῖ.	Καὶ	ὁ Ερμογένης εἶπεν· Αλλ᾿ ἐγώ,
[6]	ὁ αὐλὸς φθέγγηται, παντάπασι σιωπῶμεν.	Καὶ	ὁ Ερμογένης, Η οὖν βούλεσθε,
[8]	δ᾿ Αὐτόλυκος κατεθεᾶτο τὸν Καλλίαν.	Καὶ	ὁ Καλλίας δὲ παρορῶν εἰς
[2]	τὰ ἄνω, ἀζήμιος ἂν γενέσθαι.	Καὶ	ὁ Καλλίας εἶπεν· Ω Σώκρατες,
[6]	καὶ σὺ πρὸς τὰ λεγόμενα.	Καὶ	ὁ Καλλίας ἔφη· Οταν οὖν
[3]	πατρί, καὶ ἅμα ἐνεκλίθη αὐτῷ.	Καὶ	ὁ Καλλίας ἰδών, Αρ᾿ οἶσθα,
[1]	παυσάμενος τοῦ δείπνου συγκαλυψάμενος κατέκειτο.	Καὶ	ὁ Καλλίας, Τί τοῦτ᾿ ἔφη,
[5]	ἐμοὶ ὁμοιοτέρους τίκτουσιν ἢ σοί;	Καὶ	ὁ Κριτόβουλος, Οὐκέτι, ἔφη, ἔχω
[2]	ἀπολεῖς καὶ τὸν ἐόντα νόον.	Καὶ	ὁ Λύκων εἶπεν· Ακούεις ταῦτα,
[2]	ἡδεῖαί τε καὶ ἐλευθέριοι ἔσεσθαι.	Καὶ	ὁ Λύκων εἶπεν· Οὐκοῦν νέοις
[9]	ἦν αὐτῷ) ἐξανίστατο εἰς περίπατον·	καὶ	ὁ Λύκων ὁ πατὴρ αὐτῷ
[2]	συνέσται. Ενταῦθα δὴ πολλοὶ ἐφθέγξαντο·	καὶ	ὁ μέν τις αὐτῶν εἶπε·
[4]	φοβούμενοι μὴ καὶ ἄκοντες γελάσωσι;	Καὶ	ὁ Νικήρατος εἶπε· Νὴ Δία,
[8]	ἤδη ἄλλων ἐπιθυμεῖ. Αλλὰ μὴν	καὶ	ὁ Νικήρατος, ὡς ἐγὼ ἀκούω,
[2]	ἐμὰ ὀρχήματα. Εγὼ γοῦν διψῶ·	καὶ	ὁ παῖς ἐγχεάτω μοι τὴν
[5]	καταδυναστεύσῃ. ἡ μὲν δὴ παῖς	καὶ	ὁ παῖς κρύφα ἀνέφερον. Ο
[4]	γάρ τινας ἐπιβουλεύοντας διαφθεῖραι αὐτόν.	Καὶ	ὁ Σωκράτης ἀκούσας, Ηράκλεις, ἔφη,
[1]	στρατηγοῖς καὶ ἱππάρχοις καὶ σπουδαρχίαις.	Καὶ	ὁ Σωκράτης εἶπεν· Αεὶ σὺ
[4]	δέ ποτε καὶ ἀπιστήσας ἐκολάσθην.	Καὶ	ὁ Σωκράτης εἶπεν· Αλλὰ τούτων
[2]	ἐκ τούτου ὁ παῖς ὠρχήσατο.	Καὶ	ὁ Σωκράτης εἶπεν· Εἴδετ᾿ ἔφη,
[2]	ὡς ἐν ῥυθμῷ δέχεσθαι αὐτούς.	Καὶ	ὁ Σωκράτης εἶπεν· Εν πολλοῖς
[8]	ἐκεῖνος, καὶ σφόδρα γε σοῦ.	Καὶ	ὁ Σωκράτης ἐπισκώψας ὡς δὴ
[8]	τοτὲ δ᾿ ἄλλου του ἐφιέμενος.	Καὶ	ὁ Σωκράτης ἔφη· Πρὸς τῶν
[2]	τε καὶ ἀσφαλῶς ταῦτα διεπράττετο.	Καὶ	ὁ Σωκράτης καλέσας τὸν Αντισθένην
[2]	Δία. Ενταῦθα δὴ ἐγέλασαν ἅπαντες.	Καὶ	ὁ Σωκράτης μάλα ἐσπουδακότι τῷ
[6]	Ο δὲ Ερμογένης κἀνταῦθα ἐσιώπα.	Καὶ	ὁ Σωκράτης ὀνομάσας αὐτόν, Εχοις
[6]	ὑπὸ τοῦ αὐλοῦ ὑμῖν διαλέγωμαι;	Καὶ	ὁ Σωκράτης, Πρὸς τῶν θεῶν,
[4]	τούτῳ δικαιοτέρους τοὺς ἀνθρώπους ποιῶ.	Καὶ	ὁ Σωκράτης, Πῶς, ὦ λῷστε;
[4]	αὐτὸν ὁρῶν ὅμοιον αὐτῷ ἀπειργασάμην;	Καὶ	ὁ Σωκράτης ὑπέλαβε· Τί δῆτα
[4]	γυμνῷ τῷ Κριτοβούλου ὤμῳ ἔχοντα.	Καὶ	ὁ Σωκράτης, Φεῦ, ἔφη, ταῦτ᾿
[6]	ὅτι λόγον ἄν τις παρείρειε;	Καὶ	ὁ Σωκράτης, Ω Καλλία, ἔχοις
[2]	τολμᾶν ὁμόσε ταῖς λόγχαις ἰέναι;	Καὶ	ὁ Φίλιππος, Νὴ Δί᾿ ἔφη,
[4]	{τῶν} ὡραίων τῷ σωφρονεῖν δυνησομένῳ.	Καὶ	ὁ Χαρμίδης εἶπεν· Αλλὰ τί
[2]	φαίνεται ἢ ὅταν ἡσυχίαν ἔχῃ;	Καὶ	ὁ Χαρμίδης εἶπεν· Επαινοῦντι ἔοικας
[4]	ὠφελημένοι ἔσεσθε· ἥδιον γὰρ πιεῖσθε.	Καὶ	ὁ Χαρμίδης εἶπεν· Ω ἄνδρες,
[8]	ἀναπειθομένου ψυχὴν διαφθείρει. Αλλὰ μὴν	καὶ	ὁ χρημάτων γε ἀπεμπολῶν τὴν
[4]	πράττειν. Διὰ δὲ τὸ προειδέναι	καὶ	ὅ τι ἐξ ἑκάστου ἀποβήσεται
[4]	ἀξιοθέατα καὶ ἀκούειν τὰ ἀξιάκουστα	καὶ	ὃ πλείστου ἐγὼ τιμῶμαι, Σωκράτει
[3]	νῦν δυναίμην ἂν Ιλιάδα ὅλην	καὶ	Οδύσσειαν ἀπὸ στόματος εἰπεῖν. Εκεῖνο
[4]	δέ μοι ἤδη καὶ θάκων	καὶ	ὁδῶν ἐξίστανται οἱ πλούσιοι. Καὶ
[4]	τοιοῦτος ὢν φίλους αὐτοὺς ἔχεις,	καὶ	οἱ θεοί, ὡς ἔοικε, καλοκἀγαθίᾳ
[4]	ὁ Σωκράτης, ἀνεχέσθω μέντοι· ἐπεὶ	καὶ	οἱ μάντεις λέγονται δήπου ἄλλοις
[4]	καὶ πολλοῖς; ἐνταῦθα μέντοι ἐσχίσθησαν,	καὶ	οἱ μὲν εἶπον Δῆλον ὅτι
[4]	μάλιστα ταῦτ᾿ αἰσχύνονται. Μαίνονται δὲ	καὶ	οἱ μὴ τοὺς καλοὺς στρατηγοὺς
[3]	ὁ Αντισθένης, λέληθέ σε, ὅτι	καὶ	οἱ ῥαψῳδοὶ πάντες ἐπίστανται ταῦτα
[4]	θαυμαστόν; Οὐ καὶ τέκτονάς τε	καὶ	οἰκοδόμους πολλοὺς ὁρᾷς οἳ ἄλλοις
[8]	χαλεπότητα ἐγώ σου καὶ φέρω	καὶ	οἴσω φιλικῶς. Αλλὰ γάρ, ἔφη,
[4]	πέμποντες ἀγγέλους φήμας καὶ ἐνύπνια	καὶ	οἰωνοὺς ἅ τε δεῖ καὶ
[4]	ἁθρόους δ᾿ ἀποκτείνουσι, πολλάκις δὲ	καὶ	ὅλας πόλεις χρημάτων ἕνεκα ἐξανδραποδίζονται.
[4]	ὁμολογεῖται ἔφη· Εἰ δέ τις	καὶ	ὅλῃ τῇ πόλει ἀρέσκοντας δύναιτο
[8]	αὐτοῦ· ἔστι μὲν γὰρ δήπου	καὶ	Ομήρῳ γάνυται δέ τ᾿ ἀκούων.
[2]	Κἀγὼ δὴ βουλόμενος ἀνθρώποις χρῆσθαι	καὶ	ὁμιλεῖν ταύτην κέκτημαι, εὖ εἰδὼς
[8]	καὶ διὰ ταῦτα περίβλεπτός τε	καὶ	ὀνομαστὸς ἔσεσθαι καὶ ἐν Ελλησι
[8]	ὡς ἑταίρῳ ἀποθανόντι ἐκπρεπέστατα τιμωρῆσαι.	Καὶ	Ορέστης δὲ καὶ Πυλάδης καὶ
[8]	Λακεδαιμόνιοι δὲ οἱ νομίζοντες, ἐὰν	καὶ	ὀρεχθῇ τις σώματος, μηδενὸς ἂν
[2]	ἄνθρωπος, ἔχων τε αὐλητρίδα ἀγαθὴν	καὶ	ὀρχηστρίδα τῶν τὰ θαύματα δυναμένων
[2]	ὡραῖον καὶ πάνυ καλῶς κιθαρίζοντα	καὶ	ὀρχούμενον. Ταῦτα δὲ καὶ ἐπιδεικνὺς
[3]	Ερμόγενες, ἐπὶ τίνι μάλιστα ἀγάλλῃ;	Καὶ	ὅς, Επὶ φίλων, ἔφη, ἀρετῇ
[2]	μάθοιμι τὰ σχήματα παρὰ σοῦ.	Καὶ	ὅς, Τί οὖν χρήσῃ αὐτοῖς;
[1]	ἀλλ᾿ ἢ ὀδύνη σε εἴληφε;	Καὶ	ὃς ἀναστενάξας εἶπε· Ναὶ μὰ
[6]	εἰπεῖν ἡμῖν τί ἐστὶ παροινία;	Καὶ	ὃς ἀπεκρίνατο· Εἰ μὲν ὅ
[3]	ἐπὶ ποίᾳ ἐπιστήμῃ μέγα φρονεῖς.	Καὶ	ὃς εἶπεν· Ο πατὴρ ὁ
[4]	εἶπας οὕτως ἀδόξῳ οὔσῃ τέχνῃ;	Καὶ	ὃς εἶπεν· Ομολογησώμεθα πρῶτον ποῖά
[4]	ὦ Σώκρατες, οὐκ ἂν ἐπιτρέψαις;	Καὶ	ὃς εἶπεν· Οὐ γὰρ παύσῃ
[3]	Λύκων, ἐπὶ τίνι μέγα φρονεῖς;	Καὶ	ὃς ἔφη· Οὐ γὰρ ἅπαντες
[2]	θεάματα καὶ ἀκροάματα ἥδιστα παρέχεις.	Καὶ	ὃς ἔφη· Τί οὖν εἰ
[4]	Τίνα ταύτην; Τὴν προαγωγείαν, ἔφη.	Καὶ	ὃς μάλα ἀχθεσθεὶς ἐπήρετο· Καὶ
[3]	τίνι μέγα φρονεῖς, ὦ Σώκρατες;	Καὶ	ὃς μάλα σεμνῶς ἀνασπάσας τὸ
[4]	ποῖά ἐστιν ἔργα τοῦ μαστροποῦ·	καὶ	ὅσα ἂν ἐρωτῶ, μὴ ὀκνεῖτε
[2]	ἄλλη δὲ ἀνδρὶ καλή, οὕτω	καὶ	ὀσμὴ ἄλλη μὲν ἀνδρί, ἄλλη
[6]	νῦν ἡμᾶς λυπεῖς σιωπῶν; Η	καὶ	ὅταν λέγητ᾿ ἔφη. Οὐκ ἀλλ᾿
[8]	ἄλλα τέ σου πολλὰ ἄγαμαι	καὶ	ὅτι νῦν ἅμα χαριζόμενος Καλλίᾳ
[4]	ἄλλα ζηλῶ σε τοῦ πλούτου	καὶ	ὅτι οὔτε ἡ πόλις σοι
[8]	δὲ τῇ τοῦ ἐρωμένου καλοκἀγαθίᾳ	καὶ	ὅτι σε ὁρῶ τὸν πατέρα
[3]	φίλων, ἔφη, ἀρετῇ καὶ δυνάμει,	καὶ	ὅτι τοιοῦτοι ὄντες ἐμοῦ ἐπιμέλονται.
[2]	σώματα καὶ αἱ γνῶμαι σφαλοῦνται,	καὶ	οὐδὲ ἀναπνεῖν, μὴ ὅτι λέγειν
[4]	τι λάβωσι, γενεαλογοῦσι τὴν συγγένειαν	καὶ	οὐδέποτέ μου ἀπολείπονται. Εἶεν· σὺ
[4]	γένειον τῇ κεφαλῇ ὁμοίως κομήσῃς.	Καὶ	οὗτοι μὲν δὴ οὕτως ἀναμὶξ
[4]	ἐγὼ τιμῶμαι, Σωκράτει σχολάζων συνδιημερεύειν.	Καὶ	οὗτος δὲ οὐ τοὺς πλεῖστον
[4]	φιλήσομέν τινα μᾶλλον ἢ μαχούμεθα.	Καὶ	οὗτος μὲν δὴ ὁ λόγος
[2]	γε ἄλλοις ἅπασιν ἀνθρώποις συνέσομαι.	Καὶ	οὗτος μὲν δὴ ὁ λόγος
[6]	ἐπιμελεῖσθαι, ἀλλὰ τῶν ἀνωφελεστάτων. Οὐκοῦν	καὶ	οὕτως ἄν, ἔφη, θεῶν ἐπιμελοίμην·
[2]	τῶν τὰ θαύματα δυναμένων ποιεῖν,	καὶ	παῖδα πάνυ γε ὡραῖον καὶ
[8]	ὅτι νῦν ἅμα χαριζόμενος Καλλίᾳ	καὶ	παιδεύεις αὐτὸν οἷόνπερ χρὴ εἶναι.
[8]	Αφροδίτη ἢ διτταί, Οὐρανία τε	καὶ	Πάνδημος, οὐκ οἶδα· καὶ γὰρ
[4]	εὔδηλον. Πᾶσαι γοῦν αἱ πόλεις	καὶ	πάντα τὰ ἔθνη διὰ μαντικῆς
[4]	μηδένα ἄλλον αὐταῖς ἐθέλειν προσιέναι.	Καὶ	πάντα τοίνυν ταῦτα οὕτως ἡδέα
[3]	ἔφη, ἐγὼ δὲ οἶδ᾿ ὅτι	καὶ	πάνυ ἂν πολλὰ χρήματα λαμβάνοιμι,
[2]	καὶ παῖδα πάνυ γε ὡραῖον	καὶ	πάνυ καλῶς κιθαρίζοντα καὶ ὀρχούμενον.
[4]	ἐξανδραποδίζονται. Τούτους μὲν οὖν ἔγωγε	καὶ	πάνυ οἰκτίρω τῆς ἄγαν χαλεπῆς
[4]	ἢ σύ, ὦ Σώκρατες, εἰ	καὶ	πάνυ πολλὰ καὶ σοφὰ λέγοις.
[2]	δὲ τοῦ ἐν γυμνασίοις ὀσμὴ	καὶ	παροῦσα ἡδίων ἢ μύρου γυναιξὶ
[4]	αὐτῷ; Νὴ Δί᾿ ὅλας γε	καὶ	πάσας τὰς νύκτας. Νὴ τὴν
[8]	δὲ καὶ Πυλάδης καὶ Θησεὺς	καὶ	Πειρίθους καὶ ἄλλοι δὲ πολλοὶ
[9]	φιλικώτατα ἐκαθέζετο ἐπὶ τῶν γονάτων,	καὶ	περιλαβὼν ἐφίλησεν αὐτήν. ἡ δ᾿
[4]	ὁ μὲν αὐτῶν τἀρκοῦντα ἔχει	καὶ	περιττεύοντα τῆς δαπάνης, ὁ δὲ
[4]	ἐν ἡμῖν αὐτοῖς εἰρῆσθαι, οὗτος	καὶ	πεφιληκέναι τὸν Κλεινίαν· οὗ ἔρωτος
[4]	ἄχρι τοῦ μὴ πεινῆν ἀφικέσθαι	καὶ	πίνοντι μέχρι τοῦ μὴ διψῆν
[8]	εὐνοϊκῶς δὲ διαλέγεσθαι, πιστεύειν δὲ	καὶ	πιστεύεσθαι, καὶ προνοεῖν μὲν ἀλλήλων,
[4]	καὶ θεραπεύεσθαι μᾶλλον ἢ θεραπεύειν	καὶ	πιστεύεσθαι ὑπὸ τῆς πατρίδος μᾶλλον
[2]	νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης.	Καὶ	πόθεν ἄν τις τοῦτο τὸ
[8]	τῇ πόλει κατέθηκεν, ἐρευνητέον δὲ	καὶ	ποῖα Λακεδαιμόνιοι ἀσκοῦντες κράτιστοι δοκοῦσιν
[3]	ἔστιν ὅτε βλαβερὰ καὶ φίλοις	καὶ	πόλει δοκεῖ εἶναι, ἡ δὲ
[4]	ἀλλήλων, οὗτος ἄν μοι δοκεῖ	καὶ	πόλεις δύνασθαι φίλας ποιεῖν καὶ
[4]	καὶ πολλοῦ ἂν ἄξιος εἶναι	καὶ	πόλεσι καὶ φίλοις καὶ συμμάχοισ
[4]	ὥσπερ εἴ τις πολλὰ ἔχοι	καὶ	πολλὰ ἐσθίων μηδέποτε ἐμπίμπλαιτο. Εγὼ
[3]	Ενταῦθα τοίνυν πάντες προσέβλεψαν αὐτῷ,	καὶ	πολλοὶ ἅμα ἤροντο εἰ καὶ
[4]	δυνάμενος ἀρεστοὺς ποιεῖν ἢ ὅστις	καὶ	πολλοῖς; ἐνταῦθα μέντοι ἐσχίσθησαν, καὶ
[4]	ποιεῖν καὶ γάμους ἐπιτηδείους συνάγειν,	καὶ	πολλοῦ ἂν ἄξιος εἶναι καὶ
[4]	διψῶν πίνω αὐτόν. Αλλὰ μὴν	καὶ	πολὺ δικαιοτέρους γε εἰκὸς εἶναι
[8]	εὐφραίνηται, βούλομαι αὐτῷ μαρτυρῆσαι ὡς	καὶ	πολὺ κρείττων ἐστὶν ὁ τῆς
[8]	τὴν σὴν φύσιν, νῦν δὲ	καὶ	πολὺ μᾶλλον, ἐπεὶ ὁρῶ σε
[4]	ἀλλ᾿ ἐκ τῆς ψυχῆς ταμιεύομαι.	Καὶ	πολὺ πλέον διαφέρει πρὸς ἡδονήν,
[8]	τις ἕνεκα ἐπαίνου ὑπὸ τῶν	καὶ	πονεῖν καὶ κινδυνεύειν ἐθελόντων πραττόμενα
[4]	γε οὐ μόνον σῖτον ἀλλὰ	καὶ	ποτὸν ἡδύνει. Εἰ δὲ δὴ
[8]	παιδεύων λέγειν τε ἃ δεῖ	καὶ	πράττειν δικαίως ἂν ὥσπερ Χείρων
[4]	οὕτω καὶ μειράκιον καὶ ἀνὴρ	καὶ	πρεσβύτης. Τεκμήριον δέ· θαλλοφόρους γὰρ
[1]	δέδωκας ἐπὶ σοφίᾳ καὶ Γοργίᾳ	καὶ	Προδίκῳ καὶ ἄλλοις πολλοῖς, ἡμᾶς
[8]	διαλέγεσθαι, πιστεύειν δὲ καὶ πιστεύεσθαι,	καὶ	προνοεῖν μὲν ἀλλήλων, συνήδεσθαι δ᾿
[4]	μηδέποτε ἐπιλανθάνεσθαι. ἔναγχος δὲ δήπου	καὶ	πρὸς ἐμὲ ἐπαινῶν τὸν Ηρακλεώτην
[5]	ζῴων; Πάντως δήπου, ἔφη· ἐπεὶ	καὶ	πρὸς ἰσχὺν τοὺς ὀφθαλμοὺς ἄριστα
[8]	σιτία διὰ πλησμονήν, ταῦτα ἀνάγκη	καὶ	πρὸς τὰ παιδικὰ πάσχειν· ἡ
[8]	τις καὶ κόρος, ὥστε ἅπερ	καὶ	πρὸς τὰ σιτία διὰ πλησμονήν,
[4]	εἶξαί τέ οἱ ἡνία χερσί.	Καὶ	πρὸς τούτοις γε ἄλλο οἶδα,
[8]	περιέποιτο. Αεὶ γάρ τοι προσαιτῶν	καὶ	προσδεόμενος ἢ φιλήματος ἢ ἄλλου
[2]	ἡ Κριτοβούλου, μύρου μὲν τί	καὶ	προσδέονται; Αὐταὶ γὰρ τούτου ὄζουσιν·
[4]	ποιῆσαι ἐκείνους. Καὶ γὰρ δὴ	καὶ	προσετάττετο μὲν ἀεί τί μοι
[1]	φιλοσοφίας ὄντας. αὶ ὁ Καλλίας,	Καὶ	πρόσθεν μέν γε, ἔφη, ἀπεκρυπτόμην
[4]	Ταῦτ᾿ ἄρ᾿ ἔφη ὁ Φίλιππος,	καὶ	πρῴην ἐγώ σου ἤκουον εὐχομένου
[2]	καὶ τὴν τῆς παιδὸς ὄρχησιν.	Καὶ	πρῶτον μὲν ὅτι ἐπῄνεσαν ὡς
[8]	ἐκπρεπέστατα τιμωρῆσαι. Καὶ Ορέστης δὲ	καὶ	Πυλάδης καὶ Θησεὺς καὶ Πειρίθους
[3]	πάντες ἐπίστανται ταῦτα τὰ ἔπη;	Καὶ	πῶς ἄν, ἔφη, λελήθοι ἀκροώμενόν
[5]	καλὴν καὶ ξίφος καὶ δόρυ.	Καὶ	πῶς, ἔφη, οἷόν τε ταῦτα
[8]	πατρίδι σύμβουλος εἶναι, ἀθρητέον δὲ	καὶ	πῶς ποτε Σόλων φιλοσοφήσας νόμους
[7]	αὑτῷ δὲ ἄλλα ἐμφαινόμενα παρέχεται·	καὶ	πῶς τὸ μὲν ἔλαιον ὑγρὸν
[6]	ὅπως ἄξια τοῦ δείπνου ἐργάσομαι.	Καὶ	ῥᾳδίως γ᾿ ἂν ἃ μὴ
[4]	καὶ νυνὶ θᾶττον ἂν ἐγὼ	καὶ	σιωπῶν πείσαιμι τὸν παῖδα τόνδε
[4]	νῦν δὲ ἤδη εἶδον αὐτὸν	καὶ	σκαρδαμύξαντα. Καίτοι νὴ τοὺς θεούς,
[2]	ῥυθμὸν ἐπάγειν ἵει ἅμα πάντα	καὶ	σκέλη καὶ χεῖρας καὶ κεφαλήν.
[2]	ἦν, ἀλλ᾿ ἅμα καὶ τράχηλος	καὶ	σκέλη καὶ χεῖρες ἐγυμνάζοντο, ὥσπερ
[8]	ὑπερορᾶν ἐγγίγνεται αὐτῷ τοῦ ἐραστοῦ.	Καὶ	σκοπῶν δ᾿ ἄν τις εὕροι
[4]	οὐκ ἐθέλουσι κακουργοῦντες κινδυνεύειν. Η	καί	σοι, ἔφη, ἀποδιδόασιν ὅ τι
[4]	ἐπιδεικνύναι ὡς μέγα τε δύνανται	καὶ	σοῦ ἐπιμέλονται, ἵνα δοκῇς δικαίως
[3]	γένοιτο ἐγκονίσασθαι. Ακουστέον ἂν εἴη	καὶ	σοῦ. Τί γὰρ σύ, ἔφη,
[1]	ἔφη, ἀπεκρυπτόμην ὑμᾶς ἔχων πολλὰ	καὶ	σοφὰ λέγειν, νῦν δέ, ἐὰν
[4]	Σώκρατες, εἰ καὶ πάνυ πολλὰ	καὶ	σοφὰ λέγοις. Τί τοῦτο; ἔφη
[3]	ἀναμφιλογωτάτη· ἐπεί τοι ἀνδρεία μὲν	καὶ	σοφία ἔστιν ὅτε βλαβερὰ καὶ
[1]	ἢ εἰ στρατηγοῖς καὶ ἱππάρχοις	καὶ	σπουδαρχίαις. Καὶ ὁ Σωκράτης εἶπεν·
[8]	τῶν ἀκρασίᾳ ἐγκαλινδουμένων εἴρηκεν ὡς	καὶ	στράτευμα ἀλκιμώτατον ἂν γένοιτο ἐκ
[7]	αὐτούς· ὅπερ εὖ οἶδα ὅτι	καὶ	σὺ βούλει. Δοκεῖ οὖν μοι
[3]	δύναται πολλοὺς κλαίοντας καθίζειν. Οὐκοῦν	καὶ	σύ, ἔφη ὁ Αντισθένης, λέξεις,
[3]	Επὶ κάλλει, ἔφη. Η οὖν	καὶ	σύ, ἔφη ὁ Σωκράτης, ἕξεις
[6]	αὐτὸν μὴ εἴκαζε, ἵνα μὴ	καὶ	σὺ λοιδορουμένῳ ἐοίκῃς. Αλλ᾿ εἴπερ
[6]	παροινίαν. Οἶσθ᾿ οὖν, ἔφη, ὅτι	καὶ	σὺ νῦν ἡμᾶς λυπεῖς σιωπῶν;
[2]	ὦ Σώκρατες, οὕτω γιγνώσκων οὐ	καὶ	σὺ παιδεύεις Ξανθίππην, ἀλλὰ χρῇ
[6]	εἰ μορφάζοις, ὥσπερ ἡ αὐλητρίς,	καὶ	σὺ πρὸς τὰ λεγόμενα. Καὶ
[8]	καλῶν ἔργων. ὑφ᾿ οὗ δὴ	καὶ	σύ, ὦ Καλλία, κατέχεσθαι μοι
[2]	ὀρχεῖσθαι, ἵνα σοι ἀντιστοιχῶ τε	καὶ	συμμανθάνω. Αγε δή, ἔφη ὁ
[4]	εἶναι καὶ πόλεσι καὶ φίλοις	καὶ	συμμάχοισ κεκτῆσθαι. Σὺ δὲ ὡς
[3]	καὶ πολλοὶ ἅμα ἤροντο εἰ	καὶ	σφίσι δηλώσοι αὐτούς. Ο δὲ
[8]	μὰ τοὺς θεούς, εἶπεν ἐκεῖνος,	καὶ	σφόδρα γε σοῦ. Καὶ ὁ
[1]	τε ὁρᾶσθαι καὶ φοβερώτερον φθέγγεσθαι	καὶ	σφοδρότεροι εἶναι φέρονται, οἱ δ᾿
[4]	τέλος φέρουσα τρέφει με. Αλλὰ	καὶ	Σωκράτει, ὅτε μὲν πλούσιος ἦν,
[8]	ἱεροπρεπέστατος δοκεῖς εἶναι τῶν μένων,	καὶ	σῶμα ἀξιοπρεπέστατον μὲν ἰδεῖν τῆς
[8]	τε καὶ καρτερίαν καὶ ἀνδρείαν	καὶ	σωφροσύνην. Τὸ δὲ τοιούτων ἐπιθυμεῖν
[1]	τε καὶ ἂν μετ᾿ αἰδοῦς	καὶ	σωφροσύνης, καθάπερ Αὐτόλυκος τότε, κεκτῆταί
[4]	δ᾿ ἐπειδὴ τῶν ὑπερορίων στέρομαι	καὶ	τὰ ἔγγεια οὐ καρποῦμαι καὶ
[4]	καὶ τὰ ἔγγεια οὐ καρποῦμαι	καὶ	τὰ ἐκ τῆς οἰκίας πέπραται,
[2]	ὦ ἄνδρες, ὅτι καλῶς γυμνάζει	καὶ	τὰ ἐμὰ ὀρχήματα. Εγὼ γοῦν
[1]	σπουδῆς πραττόμενα ἀξιομνημόνευτα εἶναι, ἀλλὰ	καὶ	τὰ ἐν ταῖς παιδιαῖς. Οἷς
[4]	πάντα εἰδέναι τά τε ὄντα	καὶ	τὰ μέλλοντα εὔδηλον. Πᾶσαι γοῦν
[4]	ἐκεῖνο, ὅτι εἴ μού τις	καὶ	τὰ νῦν ὄντα παρέλοιτο, οὐδὲν
[1]	καὶ τὴν φωνὴν πρᾳοτέραν ποιοῦνται	καὶ	τὰ σχήματα εἰς τὸ ἐλευθεριώτερον
[2]	τὸ ποτὸν ἐγχεώμεθα, ταχὺ ἡμῖν	καὶ	τὰ σώματα καὶ αἱ γνῶμαι
[2]	φλόγα, ἐγείρει. Δοκεῖ μέντοι μοι	καὶ	τὰ τῶν ἀνδρῶν σώματα ταὐτὰ
[2]	ἀνδρῶν σώματα ταὐτὰ πάσχειν ἅπερ	καὶ	τὰ τῶν ἐν γῇ φυομένων.
[4]	τίς μου τὴν οἰκίαν διορύξας	καὶ	τὰ χρήματα λάβοι καὶ αὐτόν
[5]	πεφυκότα πρὸς ἃ ἂν δεώμεθα,	καὶ	ταῦτ᾿ ἔφη ὁ Κριτόβουλος, καλά.
[7]	κατασβέννυσι τὸ πῦρ. Αλλὰ γὰρ	καὶ	ταῦτα μὲν οὐκ εἰς ταὐτὸν
[4]	πολὺν μισθὸν λαμβάνοι; ἐπεὶ δὲ	καὶ	ταῦτα πάντες συνωμολόγουν, Τοιοῦτος μέντοι,
[4]	ἔφη ὁ Καλλίας, θαυμαστόν; Οὐ	καὶ	τέκτονάς τε καὶ οἰκοδόμους πολλοὺς
[1]	ἅμα λέγων ταῦτα ἀπεμύττετό τε	καὶ	τῇ φωνῇ σαφῶς κλαίειν ἐφαίνετο.
[1]	ᾔσθετο τοῦ γέλωτος, ἀνεκαλύψατό τε	καὶ	τῇ ψυχῇ παρακελευσάμενος θαρρεῖν, ὅτι
[4]	Δί᾿ ἔφη. Ορῶ γάρ σε	καὶ	τὴν ἀκόλουθον ταύτης πάνυ ἐξειργασμένον.
[9]	ἂν ἦ μὴν τὸν παῖδα	καὶ	τὴν παῖδα ὑπ᾿ ἀλλήλων φιλεῖσθαι.
[4]	σιωπῶν πείσαιμι τὸν παῖδα τόνδε	καὶ	τὴν παῖδα φιλῆσαί με ἢ
[8]	ἀνδραγαθίαν καὶ φίλους εὖ ποιεῖν	καὶ	τὴν πατρίδα αὔξειν τροπαῖα τῶν
[4]	ἐν τῷ οἴκῳ τὸν πλοῦτον	καὶ	τὴν πενίαν ἔχειν ἀλλ᾿ ἐν
[2]	μιμούμενος τήν τε τοῦ παιδὸς	καὶ	τὴν τῆς παιδὸς ὄρχησιν. Καὶ
[8]	παρακμάζει, ἀπολείποντος δὲ τούτου ἀνάγκη	καὶ	τὴν φιλίαν συναπομαραίνεσθαι, ἡ δὲ
[1]	τά τε ὄμματα φιλοφρονεστέρως ἔχουσι	καὶ	τὴν φωνὴν πρᾳοτέραν ποιοῦνται καὶ
[8]	τοῦτο θαυμάζετε. Αγαθῶν γὰρ φύσει	καὶ	τῆς ἀρετῆς φιλοτίμως ἐφιεμένων ἀεί
[8]	δ᾿ Οὐρανίαν τῆς ψυχῆς τε	καὶ	τῆς φιλίας καὶ τῶν καλῶν
[4]	Καὶ ὃς μάλα ἀχθεσθεὶς ἐπήρετο·	Καὶ	τί μοι σύνοισθα, ὦ Σώκρατες,
[4]	τοὺς θεοὺς τί τε χρὴ	καὶ	τί οὐ χρὴ ποιεῖν. Καὶ
[4]	αὐτούς, πρὸς δὲ σαυτὸν οὔ.	Καὶ	τί τοῦτ᾿ ἔφη ὁ Καλλίας,
[4]	ἐμῇ ψυχῇ πλούτου. Καὶ μὴν	καὶ	τὸ ἁβρότατόν γε κτῆμα, τὴν
[5]	μόνον ὁρῶσιν, οἱ δὲ ἐμοὶ	καὶ	τὸ ἐκ πλαγίου διὰ τὸ
[2]	τὸν Δί᾿ ἔφη ὁ Χαρμίδης·	καὶ	τὸ μέν γε πρῶτον ἐξεπλάγην
[4]	τῷ Ηλείῳ, παρ᾿ οὗ οὗτος	καὶ	τὸ μνημονικὸν ἔμαθεν· ἀφ᾿ οὗ
[7]	οἶμαι αὐτούς γε ῥᾷον διάγειν	καὶ	τὸ συμπόσιον πολὺ ἐπιχαριτώτερον εἶναι.
[8]	Εξ ὧν οὐδὲν θαυμαστὸν εἰ	καὶ	τὸ ὑπερορᾶν ἐγγίγνεται αὐτῷ τοῦ
[4]	Πάνυ μὲν οὖν, ἔφασαν. Οὐκοῦν	καὶ	τόδε ἐπιστάμεθα, ὅτι ἔστιν ἀνθρώπῳ
[6]	εἴπερ γε τοῖς πᾶσι καλοῖς	καὶ	τοῖς βελτίστοις εἰκάζω αὐτόν, ἐπαινοῦντι
[4]	ἰσχυρὸν πονοῦντα δεῖ κτᾶσθαι τἀγαθὰ	καὶ	τὸν ἀνδρεῖον κινδυνεύοντα, τὸν δέ
[2]	ἢν δὲ κακοῖσι συμμίσγῃς, ἀπολεῖς	καὶ	τὸν ἐόντα νόον. Καὶ ὁ
[1]	τὰ ἐπιτήδεια ὥστε δειπνεῖν τἀλλότρια,	καὶ	τὸν παῖδα δὲ ἔφη πάνυ
[1]	ἔληξεν, ἔχων τόν τε Αὐτόλυκον	καὶ	τὸν πατέρα αὐτοῦ ἀπῄει εἰς
[1]	συντετύχηκα· ἑστιᾶν γὰρ μέλλω Αὐτόλυκον	καὶ	τὸν πατέρα αὐτοῦ. Οἶμαι οὖν
[8]	δὲ οἴοιτο μὴ μόνον ἑαυτὸν	καὶ	τὸν πατέρα κοσμήσειν, ἀλλ᾿ ἱκανὸς
[9]	ἄλλων οἱ ὑπομείναντες πρὸς Λύκωνα	καὶ	τὸν υἱὸν σὺν Καλλίᾳ περιπατήσοντες
[4]	τὴν κεφαλὴν πρὸς τῇ κεφαλῇ	καὶ	τὸν ὦμον γυμνὸν πρὸς γυμνῷ
[4]	τότε δὲ σαφῶς δοῦλος ἦν·	καὶ	τότε μὲν ἐγὼ φόρον ἀπέφερον
[1]	πάντων προσάγεται τὰ ὄμματα, οὕτω	καὶ	τότε τοῦ Αὐτολύκου τὸ κάλλος
[8]	εἰς Ολυμπον ἀνενεχθῆναι. Μαρτυρεῖ δὲ	καὶ	τοὔνομα αὐτοῦ· ἔστι μὲν γὰρ
[8]	ἁγνότεραι, οἶδα. Εἰκάσαις δ᾿ ἂν	καὶ	τοὺς ἔρωτας τὴν μὲν Πάνδημον
[2]	ἐσομένων χαλεπωτάτῃ; ὅτι, ἔφη, ὁρῶ	καὶ	τοὺς ἱππικοὺς βουλομένους γενέσθαι οὐ
[9]	μὴ μόνον τὸν Διόνυσον ἀλλὰ	καὶ	τοὺς παρόντας ἅπαντας συνομόσαι ἂν
[6]	ἡδίων πρὸς τὸν αὐλόν, οὕτω	καὶ	τοὺς σοὺς λόγους ἡδύνεσθαι ἄν
[4]	με κακὸν ἐργάσαιτο· ἔπειτα δὲ	καὶ	τοὺς συκοφάντας ἐθεράπευον, εἰδὼς ὅτι
[8]	παιδικῶν τὸν τοιοῦτον ἐραστὴν ἀντιφιλεῖσθαι,	καὶ	τοῦτο διδάξω. Πρῶτον μὲν γὰρ
[2]	ὡς εἴπερ τι καὶ ἄλλο	καὶ	τοῦτο μαθητόν. Ο δὲ Σωκράτης
[4]	οὖν. Ο δ᾿ εἰπὼν ὅτι	καὶ	τοῦτο ὁμολογεῖται ἔφη· Εἰ δέ
[4]	καὶ εὖ καὶ κακῶς ποιεῖν	καὶ	τοῦτο σαφές. Πάντες γοῦν αἰτοῦνται
[4]	γιγνώσκειν τε τοὺς ὠφελίμους αὑτοῖς	καὶ	τούτους δυνάμενος ποιεῖν ἐπιθυμεῖν ἀλλήλων,
[2]	τῇ ὀρχήσει ἦν, ἀλλ᾿ ἅμα	καὶ	τράχηλος καὶ σκέλη καὶ χεῖρες
[4]	ἐκ τοῦ πρέπουσαν ἔχειν σχέσιν	καὶ	τριχῶν καὶ ἐσθῆτος; Πάνυ μὲν
[7]	τό γε διαστρέφοντας τὰ σώματα	καὶ	τροχοὺς μιμουμένους ἥδιον ἢ ἡσυχίαν
[2]	ἔγωγε τήνδε τὴν ὀρχηστρίδα ἐφεστηκυῖαν	καὶ	τροχούς τινα αὐτῇ προσφέροντα. Εκ
[4]	τοῦ παντὸς ἐνδεῖται· αἰσθάνομαι δὲ	καὶ	τυράννους τινάς, οἳ οὕτω πεινῶσι
[8]	εἰκὸς ἡμᾶς παρόντος δαίμονος μεγάλου	καὶ	τῷ μὲν χρόνῳ ἰσήλικος τοῖς
[5]	ὡς μὴ ἐξαπατηθείησαν οἱ κριταί,	καὶ	τῷ νικήσαντι μὴ ταινίας ἀλλὰ
[2]	ὁ Αντισθένης εἶπεν· Αρ᾿ οὖν	καὶ	τῷδε τῷ Συρακοσίῳ κράτιστον ἐπιδείξαντι
[9]	ὅπως τούτων τύχοιεν. Σωκράτης δὲ	καὶ	τῶν ἄλλων οἱ ὑπομείναντες πρὸς
[2]	γυναικὶ τῶν οὐσῶν, οἶμαι δὲ	καὶ	τῶν γεγενημένων καὶ τῶν ἐσομένων
[2]	οἶμαι δὲ καὶ τῶν γεγενημένων	καὶ	τῶν ἐσομένων χαλεπωτάτῃ; ὅτι, ἔφη,
[8]	ψυχῆς τε καὶ τῆς φιλίας	καὶ	τῶν καλῶν ἔργων. ὑφ᾿ οὗ
[8]	πόλις οἶδε, πολλοὺς δ᾿ οἶμαι	καὶ	τῶν ξένων. Τούτου δ᾿ αἴτιον
[5]	ἐγὼ κατὰ τὸν σὸν λόγον	καὶ	τῶν ὄνων αἴσχιον τὸ στόμα
[8]	ποιεῖ τὸν ἐρώμενον. Καὶ μὴν	καὶ	τῶν παιδικῶν ὃς μὲν ἂν
[3]	τῶν τε παίδων τῆς ὥρας	καὶ	τῶν φθόγγων τὰς μὲν λύπας
[3]	Καὶ ἐπιδείξω γε, ἔφη, ἐὰν	καὶ	ὑμεῖς ἅπαντες εἰς μέσον φέρητε
[4]	πυρὸς ἰοίην· οἶδα δ᾿ ὅτι	καὶ	ὑμεῖς μετ᾿ ἐμοῦ. ὥστε μηκέτι
[4]	εἰμί τε τῷ ὄντι καλὸς	καὶ	ὑμεῖς τὰ αὐτὰ πρὸς ἐμὲ
[4]	πρὸς τούτοις γε ἄλλο οἶδα,	καὶ	ὑμῖν αὐτίκα μάλ᾿ ἔξεστι πειρᾶσθαι.
[4]	ἵνα εἰδῶμεν ὅσα ἂν συνομολογῶμεν.	Καὶ	ὑμῖν οὕτω δοκεῖ; ἔφη. Πάνυ
[3]	συμμίγνυται τῇ ἀδικίᾳ. Επειδὰν τοίνυν	καὶ	ὑμῶν ἕκαστος εἴπῃ ὅ τι
[9]	ἂν ἔγνω ὅτι ἀσμένη ἤκουσε·	καὶ	ὑπήντησε μὲν οὒ οὐδὲ ἀνέστη,
[4]	ὄντος· ἄχθομαι δὲ καὶ νυκτὶ	καὶ	ὕπνῳ ὅτι ἐκεῖνον οὐχ ὁρῶ,
[6]	πρὸς τὸν αὐλὸν κατέλεγεν, οὕτω	καὶ	ὑπὸ τοῦ αὐλοῦ ὑμῖν διαλέγωμαι;
[8]	ἐπιδεῖται λόγου· ὅτι δὲ εἰκὸς	καὶ	ὑπὸ τῶν παιδικῶν τὸν τοιοῦτον
[8]	δ᾿ ἄλλην χαλεπότητα ἐγώ σου	καὶ	φέρω καὶ οἴσω φιλικῶς. Αλλὰ
[8]	ὡς μὲν γὰρ ἄγαταί τε	καὶ	φιλεῖ τὸν ἐρώμενον θάλλουσα μορφῇ
[4]	ἔστιν ἀνθρώπῳ τοῖς αὐτοῖς ὄμμασι	καὶ	φιλικῶς καὶ ἐχθρῶς πρός τινας
[3]	καὶ σοφία ἔστιν ὅτε βλαβερὰ	καὶ	φίλοις καὶ πόλει δοκεῖ εἶναι,
[4]	ἂν ἄξιος εἶναι καὶ πόλεσι	καὶ	φίλοις καὶ συμμάχοισ κεκτῆσθαι. Σὺ
[4]	ποιοῦμεν εἰς χρήματα, φιλοπονωτέρους δὲ	καὶ	φιλοκαλωτέρους ἐν τοῖς κινδύνοις, καὶ
[8]	ἀλλ᾿ ἱκανὸς γενήσεσθαι δι᾿ ἀνδραγαθίαν	καὶ	φίλους εὖ ποιεῖν καὶ τὴν
[8]	τοῖς ἥλιξιν ἡγεμονική τε ἅμα	καὶ	φιλόφρων οὖσα οὐδὲν ἐπιδεῖται λόγου·
[4]	οὐ παύομαι· ἐξ ὧν ἴσως	καὶ	φιλοχρηματώτερός τισι δοκῶ εἶναι. ἔνθα
[1]	πρὸς τὸ γοργότεροί τε ὁρᾶσθαι	καὶ	φοβερώτερον φθέγγεσθαι καὶ σφοδρότεροι εἶναι
[8]	πράττειν δικαίως ἂν ὥσπερ Χείρων	καὶ	Φοῖνιξ ὑπ᾿ Αχιλλέως τιμῷτο, ὁ
[4]	ἐπιθυμεῖν αὐτοῦ, συνέστησάς μοι αὐτόν.	Καὶ	χάριν μέντοι σοι ἔχω· πάνυ
[1]	Κριτόβουλον καὶ Ερμογένην καὶ Αντισθένην	καὶ	Χαρμίδην, τοῖς μὲν ἀμφ᾿ Αὐτόλυκον
[2]	ἤρκεσε τόδε τὸ οἴκημα ἐνιδρῶσαι,	καὶ	χειμῶνος μὲν ἐν στέγῃ γυμνάσομαι,
[2]	ἵει ἅμα πάντα καὶ σκέλη	καὶ	χεῖρας καὶ κεφαλήν. Επειδὴ δὲ
[2]	ἅμα καὶ τράχηλος καὶ σκέλη	καὶ	χεῖρες ἐγυμνάζοντο, ὥσπερ χρὴ ὀρχεῖσθαι
[2]	μὰ Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης,	καὶ	χρῆταί γε. Επεὶ γοῦν νικηφόρος
[1]	δὲ αὐτῷ οἱ μὲν γυμνασάμενοι	καὶ	χρισάμενοι, οἱ δὲ καὶ λουσάμενοι
[2]	ὀσμαὶ ἐπιτηδευμάτων τε πρῶτον χρηστῶν	καὶ	χρόνου πολλοῦ δέονται, εἰ μέλλουσιν
[8]	ἔργα ἅμα ἐρῶντες τῆς φιλίας	καὶ	χρώμενοι αὐτῇ εἰς γῆρας διατελοῦσι.
[4]	τε καὶ ἐγκρατεστέρους, οἵ γε	καὶ	ὧν δέονται μάλιστα ταῦτ᾿ αἰσχύνονται.
[7]	σχήματα ἐν οἷς Χάριτές τε	καὶ	Ωραι καὶ Νύμφαι γράφονται, πολὺ
[7]	ἢ ἡσυχίαν ἔχοντας τοὺς καλοὺς	καὶ	ὡραίους θεωρεῖν. Καὶ γὰρ δὴ
[9]	συμπόται ἰδόντες περιβεβληκότας τε ἀλλήλους	καὶ	ὡς εἰς εὐνὴν ἀπιόντας, οἱ
[2]	εἰ καὶ μύρον τις ἡμῖν	ἐνέγκαι,	ἵνα καὶ εὐωδίᾳ ἑστιώμεθα; Μηδαμῶς,
[9]	σχήματα ἀλλ᾿ ἐφειμένοις πράττειν ἃ	πάλαι	ἐπεθύμουν. Τέλος δὲ οἱ συμπόται
[1]	τὴν θύραν εἶπε τῷ ὑπακούσαντι	εἰσαγγεῖλαι	ὅστις τε εἴη καὶ δι᾿
[1]	ψυχῇ παρακελευσάμενος θαρρεῖν, ὅτι ἔσονται	συμβολαί,	πάλιν ἐδείπνει. ~Ως δ᾿ ἀφῃρέθησαν
[8]	Σώκρατες, ἄλλα τέ σου πολλὰ	ἄγαμαι	καὶ ὅτι νῦν ἅμα χαριζόμενος
[7]	ἐστιν, ἡδονὴν δὲ οὐδὲ ταῦτα	δύναμαι	γνῶναι τίν᾿ ἂν παράσχοι. Οὐδὲ
[4]	θεραπευέτω. Εγὼ γὰρ ταῦτα πάντα	ἐπίσταμαι.	Η καὶ βασιλεύειν, ἔφη ὁ
[5]	μὴν στόματος, ἔφη ὁ Κριτόβουλος,	ὑφίεμαι.	Εἰ γὰρ τοῦ ἀποδάκνειν ἕνεκα
[4]	ἐκτεταμένος, πιστὸς δὲ τῇ πόλει	γεγένημαι,	οὐκέτι δὲ ἀπειλοῦμαι, ἀλλ᾿ ἤδη
[4]	συνῆν, νῦν δ᾿ ἐπεὶ πένης	γεγένημαι,	οὐκέτι οὐδὲν μέλει οὐδενί. Καὶ
[2]	ἀνθρώποις χρῆσθαι καὶ ὁμιλεῖν ταύτην	κέκτημαι,	εὖ εἰδὼς ὅτι εἰ ταύτην
[6]	Αντισθένης εἶπε· Τῷ μὲν ἐλεγχομένῳ	οἶμαι	ἄν, ἔφη, πρέπειν συριγμόν. Τοιούτων
[7]	καὶ Νύμφαι γράφονται, πολὺ ἂν	οἶμαι	αὐτούς γε ῥᾷον διάγειν καὶ
[6]	θεῶν, ἔφη, Ερμόγενες, οὕτω ποίει.	Οἶμαι	γάρ, ὥσπερ ἡ ᾠδὴ ἡδίων
[2]	ἀλλὰ χρῇ γυναικὶ τῶν οὐσῶν,	οἶμαι	δὲ καὶ τῶν γεγενημένων καὶ
[3]	ᾧ μέγιστον φρονῶ. Ανθρώπους γὰρ	οἶμαι	ἱκανὸς εἶναι βελτίους ποιεῖν. Καὶ
[8]	χάριτας παρακατατίθεσθαι. Εγὼ μὲν γὰρ	οἶμαι	καὶ αὐτὸν τὸν τῷ εἴδει
[8]	ἡ πόλις οἶδε, πολλοὺς δ᾿	οἶμαι	καὶ τῶν ξένων. Τούτου δ᾿
[1]	Αὐτόλυκον καὶ τὸν πατέρα αὐτοῦ.	Οἶμαι	οὖν πολὺ ἂν τὴν κατασκευήν
[5]	ἡ ἐμή; Εγὼ μέν, ἔφη,	οἶμαι	τὴν ἐμήν, εἴπερ γε τοῦ
[3]	ἀντὶ τοῦ υἱοῦ; Επ᾿ αὐτοφώρῳ	εἴλημμαι,	ἔφη, πλουσιώτατος, ὡς ἔοικεν, ἀνθρώπων
[4]	αὐτοὺς μάρτυρας ποιήσωμαι ἑκὼν οὐδὲν	ψεύδομαι.	Νὴ Δί᾿ ἔφη, ὁ Σωκράτης
[3]	τὴν τέχνην δι᾿ ἧς τοῦτο	ἀπεργάζομαι.	Αλλὰ σὺ αὖ, ἔφη, λέγε,
[4]	κτῆμα ἐν τῷ ἐμῷ πλούτῳ	λογίζομαι	εἶναι ἐκεῖνο, ὅτι εἴ μού
[4]	εἶναι ἢ Κλεινίου ἑνὸς ὄντος·	ἄχθομαι	δὲ καὶ νυκτὶ καὶ ὕπνῳ
[3]	μέγα φρονεῖς. Δικαιότερόν γ᾿ ἔφη,	οἴομαι,	ἢ Καλλιππίδης ὁ ὑποκριτής, ὃς
[4]	τοίνυν μὴ καλός εἰμι, ὡς	οἴομαι,	ὑμεῖς ἂν δικαίως ἀπάτης δίκην
[2]	γε θεωμένους τάδε ἀντιλέξειν ἔτι	οἴομαι,	ὡς οὐχὶ καὶ ἡ ἀνδρεία
[8]	δὲ καὶ ἔτι μᾶλλον εὐφραίνηται,	βούλομαι	αὐτῷ μαρτυρῆσαι ὡς καὶ πολὺ
[2]	ἐμοί; Πότερον ἐπὶ τούτῳ εἰ	βούλομαι	γυμναζόμενος μᾶλλον ὑγιαίνειν ἢ εἰ
[1]	δὲ παραγενόμενος ταῦτα γιγνώσκω δηλῶσαι	βούλομαι.	ἦν μὲν γὰρ Παναθηναίων τῶν
[2]	καιροῦ τὴν γαστέρα ἔχων μετριωτέραν	βούλομαι	ποιῆσαι αὐτήν; ἢ οὐκ ἴστε
[4]	καὶ δέδοικα περὶ αὐτοῦ ἰσχυρῶς.	Αἰσθάνομαι	γάρ τινας ἐπιβουλεύοντας διαφθεῖραι αὐτόν.
[4]	ὁ δὲ τοῦ παντὸς ἐνδεῖται·	αἰσθάνομαι	δὲ καὶ τυράννους τινάς, οἳ
[4]	Νῦν δ᾿ ἐπειδὴ τῶν ὑπερορίων	στέρομαι	καὶ τὰ ἔγγεια οὐ καρποῦμαι
[8]	Καλλία, κατέχεσθαι μοι δοκεῖς ἔρωτος.	Τεκμαίρομαι	δὲ τῇ τοῦ ἐρωμένου καλοκἀγαθίᾳ
[6]	οἶδα ὅπως ἄξια τοῦ δείπνου	ἐργάσομαι.	Καὶ ῥᾳδίως γ᾿ ἂν ἃ
[2]	καὶ χειμῶνος μὲν ἐν στέγῃ	γυμνάσομαι,	ὅταν δὲ ἄγαν καῦμα ᾖ,
[4]	δὴ παντάπασι πλούτου τὴν ψυχὴν	ἔσομαι.	Καὶ αὕτη μὲν δὴ ἡ
[2]	τοῖς γε ἄλλοις ἅπασιν ἀνθρώποις	συνέσομαι.	Καὶ οὗτος μὲν δὴ ὁ
[2]	Τί οὖν χρήσῃ αὐτοῖς; ἔφη.	Ορχήσομαι	νὴ Δία. Ενταῦθα δὴ ἐγέλασαν
[4]	ὡς πλείστου πλούτου ἐπιθυμῶν οὐ	παύομαι·	ἐξ ὧν ἴσως καὶ φιλοχρηματώτερός
[5]	ὅμως, ἔφη ὁ Κριτόβουλος, οὐκ	ἀναδύομαι·	ἀλλὰ δίδασκε, εἴ τι ἔχεις
[4]	γίγνεται} ἀλλ᾿ ἐκ τῆς ψυχῆς	ταμιεύομαι.	Καὶ πολὺ πλέον διαφέρει πρὸς
[4]	ὧν τε διδόασιν ἀεὶ αὖ	παρέχομαι,	εὐφημῶ τε ὅσα ἂν δύνωμαι
[2]	δ᾿ ἀπὸ τῶν ἐλευθερίων μόχθων	ὀσμαὶ	ἐπιτηδευμάτων τε πρῶτον χρηστῶν καὶ
[5]	σε, ἔφη, πρῶτον τῆς δίκης	καλοῦμαι·	ἀλλ᾿ ἀποκρίνου. Σὺ δέ γε
[4]	τῇ πόλει γεγένημαι, οὐκέτι δὲ	ἀπειλοῦμαι,	ἀλλ᾿ ἤδη ἀπειλῶ ἄλλοις, ὡς
[3]	μή, δῆλόν γε ὅτι φαῦλος	φανοῦμαι.	Τί γὰρ σύ, εἶπεν, ἐπὶ
[4]	ἐκ τῆς ἀγορᾶς τὰ τίμια	ὠνοῦμαι	{πολυτελῆ γὰρ γίγνεται} ἀλλ᾿ ἐκ
[4]	στέρομαι καὶ τὰ ἔγγεια οὐ	καρποῦμαι	καὶ τὰ ἐκ τῆς οἰκίας
[6]	καὶ ὑπὸ τοῦ αὐλοῦ ὑμῖν	διαλέγωμαι;	Καὶ ὁ Σωκράτης, Πρὸς τῶν
[4]	γὰρ ἐγὼ Κλεινίαν ἥδιον μὲν	θεῶμαι	ἢ τἆλλα πάντα τὰ ἐν
[4]	ποιεῖν, οἷς ἐγὼ ὅταν μὲν	πείθωμαι,	οὐδέποτέ μοι μεταμέλει· ἤδη δέ
[4]	ἀξιάκουστα καὶ ὃ πλείστου ἐγὼ	τιμῶμαι,	Σωκράτει σχολάζων συνδιημερεύειν. Καὶ οὗτος
[4]	οὔθ᾿ ἡμέρας οὔθ᾿ ὅποι ἂν	ὁρμῶμαι	οὔθ᾿ ὅ τι ἂν μέλλω
[2]	καὶ τὰ σώματα καὶ αἱ	γνῶμαι	σφαλοῦνται, καὶ οὐδὲ ἀναπνεῖν, μὴ
[4]	γε μὴν ἐν τῇ οἰκίᾳ	γένωμαι,	πάνυ μὲν ἀλεεινοὶ χιτῶνες οἱ
[4]	παρέχομαι, εὐφημῶ τε ὅσα ἂν	δύνωμαι	καὶ ἐφ᾿ οἷς ἂν αὐτοὺς
[4]	οὐ νῦν. Εὰν γὰρ ταῦτα	δύνωμαι,	σεσαγμένος δὴ παντάπασι πλούτου τὴν
[4]	ἡδονήν, ὅταν ἀναμείνας τὸ δεηθῆναι	προσφέρωμαι	ἢ ὅταν τινὶ τῶν τιμίων
[4]	ἢ ὅταν τινὶ τῶν τιμίων	χρῶμαι,	ὥσπερ καὶ νῦν τῷδε τῷ
[4]	ἐφ᾿ οἷς ἂν αὐτοὺς μάρτυρας	ποιήσωμαι	ἑκὼν οὐδὲν ψεύδομαι. Νὴ Δί᾿
[2]	ἐμοὶ αὐλησάτω, ἵνα καὶ ἐγὼ	ὀρχήσωμαι.	Επειδὴ δ᾿ ἀνέστη, διῆλθε μιμούμενος
[8]	καὶ ἀεὶ ἀρεστὸς ὦ αὐτῇ;	Ναὶ	μὰ Δί᾿ ἔφη, ἂν ὁρῶσί
[4]	ἀγαθὸς κρατερός τ᾿ αἰχμητής; Καὶ	ναὶ	μὰ Δί᾿ ἔφη, ἔγωγε ὅτι
[5]	ἐν ἄλλῳ τινί; Εγὼ μὲν	ναὶ	μὰ Δί᾿ ἔφη, καὶ ἐν
[2]	εἶπεν· Ακούεις ταῦτα, ὦ υἵε;	Ναὶ	μὰ Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης,
[4]	παραδίδως, ὦ Σώκρατες, τὴν τέχνην;	Ναὶ	μὰ Δί᾿ ἔφη. Ορῶ γάρ
[4]	γένοιτο, νομίζεις ἂν διαφθαρῆναι αὐτόν;	Ναὶ	μὰ Δί᾿ ἔφη, παντάπασί γε.
[1]	εἴληφε; Καὶ ὃς ἀναστενάξας εἶπε·	Ναὶ	μὰ Δί᾿ ἔφη, ὦ Καλλία,
[4]	δέ σε, ἔφη, ἐγὼ εἶδον	ναὶ	μὰ τὸν Απόλλω, ὅτε παρὰ
[6]	ἀνὴρ οὗτος λοιδορεῖσθαι βουλομένῳ ἐοικέναι;	Ναὶ	μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη, καὶ
[2]	Χαρμίδης οὑτοσὶ κατέλαβέ με ὀρχούμενον;	Ναὶ	μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη ὁ
[4]	αὐτοὺς θεραπεύων οὕτω φίλους ἔχεις.	Ναὶ	μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη ὁ
[2]	εἶπεν· Επαινοῦντι ἔοικας τὸν ὀρχηστοδιδάσκαλον.	Ναὶ	μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη ὁ
[7]	εἶναι. Ο οὖν Συρακόσιος, Αλλὰ	ναὶ	μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη, ὦ
[8]	μόνος, ὦ Αντίσθενες, οὐδενὸς ἐρᾷς;	Ναὶ	μὰ τοὺς θεούς, εἶπεν ἐκεῖνος,
[8]	ἄξιον εἶναι καὶ θεοῖς χάριν	εἰδέναι	ὅτι σοι Αὐτολύκου ἔρωτα ἐνέβαλον.
[4]	βάρβαροι τοὺς θεοὺς ἡγοῦνται πάντα	εἰδέναι	τά τε ὄντα καὶ τὰ
[4]	Μάλιστα. Πῶς; Οτι διὰ τὸ	εἰδέναι	ὡς ἔστιν ὅτου πριάμενοι τὰ
[4]	μέλλω πράττειν. Διὰ δὲ τὸ	προειδέναι	καὶ ὅ τι ἐξ ἑκάστου
[2]	Αθηναίους τολμᾶν ὁμόσε ταῖς λόγχαις	ἰέναι;	Καὶ ὁ Φίλιππος, Νὴ Δί᾿
[4]	τὸ μηδένα ἄλλον αὐταῖς ἐθέλειν	προσιέναι.	Καὶ πάντα τοίνυν ταῦτα οὕτως
[4]	ἡμῖν αὐτοῖς εἰρῆσθαι, οὗτος καὶ	πεφιληκέναι	τὸν Κλεινίαν· οὗ ἔρωτος οὐδέν
[4]	ἀνεγέλασαν ἅπαντες, νομίζοντες τὰ ὄντα	εἰρηκέναι	αὐτόν. Εκ τούτου εἶπέ τις·
[8]	ἔμοιγε οἱ μὲν παραταττόμενοι ἀπιστοῦσιν	ἐοικέναι	μὴ χωρὶς γενόμενοι οἱ ἐρώμενοι
[6]	ὁ ἀνὴρ οὗτος λοιδορεῖσθαι βουλομένῳ	ἐοικέναι;	Ναὶ μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη,
[8]	τὸν νοῦν προσέχων μεμισθωμένῳ χῶρον	ἐοικέναι.	Οὐ γὰρ ὅπως πλείονος ἄξιος
[4]	ἐξ οὗ ἐμοὶ σύνεστιν οὕτω	διατεθῆναι	αὐτόν; Αλλὰ πότε μήν; Οὐχ
[4]	πρὸς ἡδονήν, ὅταν ἀναμείνας τὸ	δεηθῆναι	προσφέρωμαι ἢ ὅταν τινὶ τῶν
[4]	ἡ γυνὴ αὐτοῦ πιστεύῃ μηδὲ	διανοηθῆναι	μηδένα ἂν φιλῆσαι αὐτόν. Νὴ
[4]	ἔφη ὁ Σωκράτης, ὅπως μεμνήσῃ	διακριθῆναι	περὶ τοῦ κάλλους, ἐπειδὰν οἱ
[4]	τῆς στήλης κάμψαι, αὐτὸν δὲ	κλινθῆναι	ἐυξέστου ἐπὶ δίφρου ἦκ᾿ ἐπ᾿
[8]	ἕνεκα ὑπὸ Διὸς εἰς Ολυμπον	ἀνενεχθῆναι.	Μαρτυρεῖ δὲ καὶ τοὔνομα αὐτοῦ·
[8]	φιλότιμός ἐστιν εὔδηλον, ὃς τοῦ	κηρυχθῆναι	ἕνεκα νικῶν παγκράτιον πολλοὺς μὲν
[8]	μήτ᾿ ἂν καμὼν ἀμορφότερος γένηται,	μειωθῆναι	ἂν τὴν φιλίαν; Οἷς γε
[1]	ἂν τὴν κατασκευήν μοι λαμπροτέραν	φανῆναι	εἰ ἀνδράσιν ἐκκεκαθαρμένοις τὰς ψυχὰς
[4]	εἰ τοῦτο γένοιτο, νομίζεις ἂν	διαφθαρῆναι	αὐτόν; Ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη,
[2]	σκεψάμενος, {ὄς ἔδοξεν αύτῷ κράτιστος	εἴναι	παιδοτρίβης, τοῦτον εἷλετο, νῦν δ᾿
[8]	κράτιστος ἐδόκει τῇ πατρίδι σύμβουλος	εἶναι,	ἀθρητέον δὲ καὶ πῶς ποτε
[4]	γὰρ καλὸς κἀγαθὸς δοκεῖ μοι	εἶναι.	Αἰσχύλον δὲ τὸν Φλειάσιον πρὸς
[1]	θεῶν του κατεχόμενοι ἀξιοθέατοι δοκοῦσιν	εἶναι·	ἀλλ᾿ οἱ μὲν ἐξ ἄλλων
[6]	εἰ πάντ᾿ αὐτοῦ βελτίων φῂς	εἶναι.	Αλλὰ βούλει πονηροτέροις εἰκάζω αὐτόν;
[1]	τὰ μετὰ σπουδῆς πραττόμενα ἀξιομνημόνευτα	εἶναι,	ἀλλὰ καὶ τὰ ἐν ταῖς
[1]	ἂν φύσει βασιλικόν τι κάλλος	εἶναι,	ἄλλως τε καὶ ἂν μετ᾿
[5]	ὅμοια ὄντα ἀλλήλοις πάντα καλὰ	εἶναι;	Αν νὴ Δί᾿ ἔφη, πρὸς
[3]	φρονῶ. Ανθρώπους γὰρ οἶμαι ἱκανὸς	εἶναι	βελτίους ποιεῖν. Καὶ ὁ Αντισθένης
[2]	ὃς ἂν δοκῇ αὐτῷ ἱκανώτατος	εἶναι	εἰς {τὸ} ταῦτα ἐπιτηδεῦσαι, τούτῳ
[9]	γε κἀγαθὸς δοκεῖς μοι ἄνθρωπος	εἶναι.	Εκ δὲ τούτου πρῶτον μὲν
[4]	ἐν τῷ ἐμῷ πλούτῳ λογίζομαι	εἶναι	ἐκεῖνο, ὅτι εἴ μού τις
[4]	ἴσως καὶ φιλοχρηματώτερός τισι δοκῶ	εἶναι.	ἔνθα δὴ ἀνεγέλασαν ἅπαντες, νομίζοντες
[5]	ἀνθρώπῳ μόνον νομίζεις τὸ καλὸν	εἶναι	ἢ καὶ ἐν ἄλλῳ τινί;
[4]	ἄλλων ἁπάντων μᾶλλον δεξαίμην ἂν	εἶναι	ἢ Κλεινίου ἑνὸς ὄντος· ἄχθομαι
[3]	καὶ φίλοις καὶ πόλει δοκεῖ	εἶναι,	ἡ δὲ δικαιοσύνη οὐδὲ καθ᾿
[4]	ἔφη, ὑμῖν δοκεῖ μαστροποῦ ἔργον	εἶναι	ἣν ἂν ἢ ὃν ἂν
[4]	τόδε μέν, ἔφη, ὁμολογεῖται, κρεῖττον	εἶναι	θαρρεῖν ἢ φοβεῖσθαι καὶ ἐλεύθερον
[4]	ἀεὶ ὀμνύοντες καλόν μέ φατε	εἶναι.	Κἀγὼ μέντοι πιστεύω. Καλοὺς γὰρ
[8]	ψυχῆς φιλία διὰ τὸ ἁγνὴ	εἶναι	καὶ ἀκορεστοτέρα ἐστίν, οὐ μέντοι,
[8]	πατέρων τε ὀνομαστῶν ἀμφοτέρους ὑμᾶς	εἶναι	καὶ αὐτοὺς ἐπιφανεῖς. Αεὶ μὲν
[8]	ὦ Καλλία, δοκεῖ μοι ἄξιον	εἶναι	καὶ θεοῖς χάριν εἰδέναι ὅτι
[3]	δῆλον ὅτι ἐπὶ τῷ νικηφόρος	εἶναι.	Καὶ ὁ Αὐτόλυκος ἀνερυθριάσας εἶπε·
[4]	συνάγειν, καὶ πολλοῦ ἂν ἄξιος	εἶναι	καὶ πόλεσι καὶ φίλοις καὶ
[8]	ὅντιν᾿ ἡγοῖτο εἰς ταῦτα συνεργὸν	εἶναι	κράτιστον, τοῦτον ταῖς μεγίσταις ἂν
[5]	ἐκ πλαγίου διὰ τὸ ἐπιπόλαιοι	εἶναι.	Λέγεις σύ, ἔφη, καρκίνον εὐοφθαλμότατον
[4]	θαρρεῖν ἢ φοβεῖσθαι καὶ ἐλεύθερον	εἶναι	μᾶλλον ἢ δουλεύειν καὶ θεραπεύεσθαι
[8]	καὶ παιδεύεις αὐτὸν οἷόνπερ χρὴ	εἶναι.	Νὴ Δί᾿ ἔφη, ὅπως δὲ
[4]	βασιλέως ἀρχὴν ἀντὶ τοῦ καλὸς	εἶναι.	Νῦν γὰρ ἐγὼ Κλεινίαν ἥδιον
[7]	σὺ λέγεις, τῷ ὄντι φροντιστὴς	εἶναι·	νῦν γοῦν σκοπῶ ὅπως ἂν
[4]	σε ποιεῖν ἀγαθὸν νομίζω προαγωγὸν	εἶναι.	Ο γὰρ οἷός τε ὢν
[1]	τί ἐκείνῳ δόξειε τὸ σκῶμμα	εἶναι.	Ο δὲ στὰς ἐπὶ τῷ
[1]	μηδὲν καὶ διὰ τὸ ἀνάριστον	εἶναι.	Ο οὖν Καλλίας ἀκούσας ταῦτα
[7]	καὶ τὸ συμπόσιον πολὺ ἐπιχαριτώτερον	εἶναι.	Ο οὖν Συρακόσιος, Αλλὰ ναὶ
[7]	εἰς μαχαίρας κυβιστᾶν κινδύνου ἐπίδειγμα	εἶναι,	ὃ συμποσίῳ οὐδὲν προσήκει. Καὶ
[6]	γε ἐδόκεις τῶν μετεώρων φροντιστὴς	εἶναι.	Οἶσθα οὖν, ἔφη ὁ Σωκράτης,
[4]	πρὸς τὸν ἐμοὶ δοκοῦντα καλὸν	εἶναι,	ὄμνυμι πάντας θεοὺς μὴ ἑλέσθαι
[8]	ἠράσθη, συγγενόμενος εἴα αὐτὰς θνητὰς	εἶναι·	ὅσων δὲ ψυχαῖς ἀγαθαῖς ἀγασθείη,
[3]	οἶδ᾿ ὅτι πολὺ βελτίονες οἰόμεθα	εἶναι·	οὐκ αἰσχρὸν οὖν εἰ μήδ᾿
[4]	μέντοι, ἔφη, μοι δοκεῖ Αντισθένης	εἶναι	οὗτος. Καὶ ὁ Αντισθένης, Εμοί,
[4]	χιτῶνες οἱ τοῖχοί μοι δοκοῦσιν	εἶναι,	πάνυ δὲ παχεῖαι ἐφεστρίδες οἱ
[8]	γὰρ Ζεὺς ὁ αὐτὸς δοκῶν	εἶναι	πολλὰς ἐπωνυμίας ἔχει· ὅτι γε
[8]	Λακεδαιμόνιοι ἀσκοῦντες κράτιστοι δοκοῦσιν ἡγεμόνες	εἶναι·	προξενεῖς δὲ καὶ κατάγονται ἀεὶ
[1]	ἥκω δὲ προθύμως νομίσας γελοιότερον	εἶναι	τὸ ἄκλητον ἢ τὸ κεκλημένον
[5]	ἀργύριον, ὦ Κριτόβουλε, τῷ Καλλίου	εἶναι.	Τὸ μὲν γὰρ τούτου δικαιοτέρους
[4]	μοι δοκεῖ ἔνια αὐτῶν ἡδίω	εἶναι	τοῦ συμφέροντος. Πλείστου δ᾿ ἄξιον
[4]	καὶ πολὺ δικαιοτέρους γε εἰκὸς	εἶναι	τοὺς εὐτέλειαν μᾶλλον ἢ πολυχρηματίαν
[4]	τὸ τοῖς σώμασι συμψαύειν ὁμώνυμον	εἶναι	τῷ ταῖς ψυχαῖς φιλεῖσθαι ἐντιμότερόν
[5]	Λέγεις σύ, ἔφη, καρκίνον εὐοφθαλμότατον	εἶναι	τῶν ζῴων; Πάντως δήπου, ἔφη·
[8]	ἐν τῇ ἑορτῇ ἱεροπρεπέστατος δοκεῖς	εἶναι	τῶν μένων, καὶ σῶμα ἀξιοπρεπέστατον
[1]	καὶ φοβερώτερον φθέγγεσθαι καὶ σφοδρότεροι	εἶναι	φέρονται, οἱ δ᾿ ὑπὸ τοῦ
[4]	οὗ ἕνεκα ἀφεκτέον ἐγώ φημι	εἶναι	φιλημάτων {τῶν} ὡραίων τῷ σωφρονεῖν
[4]	ὅτι ἀγαθόν σε ἔφην προαγωγὸν	εἶναι,	ὠργίσθης. Αλλὰ μὰ Δί᾿ ἔφη,
[4]	μὲν γὰρ δὴ ὄντως ἔοικεν	εἶναι,	ὡς κρόμμυόν γε οὐ μόνον
[4]	ταῦτα οὕτως ἡδέα μοι δοκεῖ	εἶναι	ὡς μᾶλλον μὲν ἥδεσθαι ποιῶν
[1]	τι κατάγεσθαι βούλοιτο, συνεσκευασμένος τε	παρεῖναι	ἔφη πάντα τὰ ἐπιτήδεια ὥστε
[4]	ὑπὸ τοῦ σοῦ παιδὸς ὥστε	ἀποκτεῖναι	αὐτὸν βούλεσθαι; Αλλ᾿ οὔτοι, ἔφη,
[4]	αὐτὸν βούλεσθαι; Αλλ᾿ οὔτοι, ἔφη,	ἀποκτεῖναι	βούλονται, ἀλλὰ πεῖσαι αὐτὸν συγκαθεύδειν
[4]	τοὺς θεοὺς ὅπου ἂν ᾖς	διδόναι	καρποῦ μὲν ἀφθονίαν, φρενῶν δὲ
[4]	μὲν φαῦλα ἀποτρέπειν, τἀγαθὰ δὲ	διδόναι.	Οὗτοι τοίνυν οἱ πάντα μὲν
[8]	ἐπαφρόδιτα καὶ ἔπη καὶ ἔργα	διδόναι.	ὡς μὲν γὰρ ἄγαταί τε
[4]	τοὺς φίλους οἵτινές εἰσι καὶ	ἐπιδεικνύναι	ὡς μέγα τε δύνανται καὶ
[4]	ὃν ἂν μαστροπεύῃ ἀρέσκοντα τοῦτον	ἀποδεικνύναι	οἷς ἂν συνῇ; Πάνυ μὲν
[4]	ὅλῃ τῇ πόλει ἀρέσκοντας δύναιτο	ἀποδεικνύναι,	οὐχ οὗτος παντελῶς ἂν ἤδη
[4]	εἴη ἡμῖν ἃ ἕκαστος ὑπέσχετο	ἀποδεικνύναι	ὡς πολλοῦ ἄξιά ἐστιν. Ακούοιτ᾿
[4]	μέγα τὸ τὸν χρῶτα τοιοῦτον	φῦναι	ἔχοντα ὥστε μόνον μὴ διαφθείρειν
[7]	ἡδονὴν δὲ οὐδὲ ταῦτα δύναμαι	γνῶναι	τίν᾿ ἂν παράσχοι. Οὐδὲ μὴν
[4]	τὸν δεξιὸν ἵππον κένσαι ὁμοκλήσαντ᾿	εἶξαί	τέ οἱ ἡνία χερσί. Καὶ
[8]	αὐτὸν ποιοῦντα ἀγαθὸν τὸν συνόντα	ἀποδεῖξαι,	οὐδέ γε ἀναισχυντίαν καὶ ἀκρασίαν
[5]	καὶ ἐγένοντο πᾶσαι σὺν Κριτοβούλῳ,	Παπαῖ,	ἔφη ὁ Σωκράτης, οὐχ ὅμοιον
[8]	καὶ θυσίαι τῇ μὲν Πανδήμῳ	ῥᾳδιουργότεραι,	τῇ δὲ Οὐρανίᾳ ἁγνότεραι, οἶδα.
[8]	Πανδήμῳ ῥᾳδιουργότεραι, τῇ δὲ Οὐρανίᾳ	ἁγνότεραι,	οἶδα. Εἰκάσαις δ᾿ ἂν καὶ
[4]	ὥστ᾿ ἔργον μέγ᾿ ἐστὶ καὶ	ἀνεγεῖραι.	ἂν δέ ποτε καὶ ἀφροδισιάσαι
[4]	ἰσχυρῶς. Αἰσθάνομαι γάρ τινας ἐπιβουλεύοντας	διαφθεῖραι	αὐτόν. Καὶ ὁ Σωκράτης ἀκούσας,
[7]	ἐν οἷς Χάριτές τε καὶ	Ωραι	καὶ Νύμφαι γράφονται, πολὺ ἂν
[1]	μέ τις; Οὔτε γὰρ ἔγωγε	σπουδάσαι	ἂν δυναίμην μᾶλλον ἤπερ ἀθάνατος
[4]	ἀνεγεῖραι. ἂν δέ ποτε καὶ	ἀφροδισιάσαι	τὸ σῶμά μου δεηθῇ, οὕτω
[4]	εἰ πρὸς μὲν τοὺς ἄλλους	δύνασαι	δικαίους {ἂν} ποιεῖν αὐτούς, πρὸς
[4]	Καλλία, μέγα φρονεῖς ὅτι δικαιοτέρους	δύνασαι	ποιεῖν, ἐγὼ πρὸς πᾶσαν ἀρετὴν
[4]	ὄντα καὶ τὰ μέλλοντα εὔδηλον.	Πᾶσαι	γοῦν αἱ πόλεις καὶ πάντα
[5]	ἐξέπεσον αἱ ψῆφοι καὶ ἐγένοντο	πᾶσαι	σὺν Κριτοβούλῳ, Παπαῖ, ἔφη ὁ
[5]	κάλλους ἀγῶνα πρὸς Σωκράτην οὐκ	ἀνθίστασαι;	Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης,
[4]	καὶ βασιλεύειν, ἔφη ὁ Αντισθένης,	ἐπίστασαι,	ὅτι οἶσθα ἐπαινέσαντα αὐτὸν τὸν
[8]	σοι, ἔφη, ὦ Καλλία, καὶ	μυθολογῆσαι	ὡς οὐ μόνον ἄνθρωποι ἀλλὰ
[8]	ὑποφέρειν. Εἰ δ᾿ ὑμῖν δοκῶ	σπουδαιολογῆσαι	μᾶλλον ἢ παρὰ πότον πρέπει,
[4]	ἐμοὶ παρέχοι. Καὶ γὰρ ὅταν	ἡδυπαθῆσαι	βουληθῶ, οὐκ ἐκ τῆς ἀγορᾶς
[6]	ἄν τι, ἔφη, ἀνδρὶ ἐλεγχομένῳ	βοηθῆσαι;	Εγωγ᾿ ἔφη. ὅταν γὰρ ὁ
[4]	οἰκίας, ἑαυτοῖς δὲ οὐ δύνανται	ποιῆσαι,	ἀλλ᾿ ἐν μισθωταῖς οἰκοῦσι; Καὶ
[2]	τὴν γαστέρα ἔχων μετριωτέραν βούλομαι	ποιῆσαι	αὐτήν; ἢ οὐκ ἴστε ὅτι
[4]	μᾶλλον κακῶς ἱκανὸς εἴην ἢ	ποιῆσαι	ἐκείνους. Καὶ γὰρ δὴ καὶ
[8]	ἐγκρατῆ καὶ αἰδούμενον τὸν ἐρώμενον	ποιῆσαι.	Επιθυμῶ δέ σοι, ἔφη, ὦ
[4]	μοι αὐτόν, εἴ τι δυναίμην	ὠφελῆσαι.	Καὶ μέντοι πολὺ βέλτιον ἤδη
[4]	πιστεύῃ μηδὲ διανοηθῆναι μηδένα ἂν	φιλῆσαι	αὐτόν. Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ
[4]	οὕσπερ σὺ οἴει ἐπιθυμεῖν σε	φιλῆσαι.	Κλεινίᾳ δ᾿ ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[4]	παῖδα τόνδε καὶ τὴν παῖδα	φιλῆσαί	με ἢ σύ, ὦ Σώκρατες,
[4]	μοι δαπανᾶν ὑπὸ τῆς πόλεως,	ἀποδημῆσαι	δὲ οὐδαμοῦ ἐξῆν. Νῦν δ᾿
[1]	ὦ ἄνδρες, αἰσχρὸν στέγης γε	φθονῆσαι·	εἰσίτω οὖν. Καὶ ἅμα ἀπέβλεψεν
[8]	ἀνθρώπου ἱδρυμένου, Ερωτος, μὴ {ἂν}	ἀμνημονῆσαι,	ἄλλως τε καὶ ἐπειδὴ πάντες
[4]	τῶν ἀλλοτρίων ὀρέγονται. ἄξιον δ᾿	ἐννοῆσαι	ὡς καὶ ἐλευθερίους ὁ τοιοῦτος
[8]	ἔτι μᾶλλον εὐφραίνηται, βούλομαι αὐτῷ	μαρτυρῆσαι	ὡς καὶ πολὺ κρείττων ἐστὶν
[8]	ἀλλ᾿ ὡς ἑταίρῳ ἀποθανόντι ἐκπρεπέστατα	τιμωρῆσαι.	Καὶ Ορέστης δὲ καὶ Πυλάδης
[3]	μηδὲ ὀβολόν. Αλλὰ γῆν πολλὴν	κέκτησαι;	Ισως ἄν, ἔφη, Αὐτολύκῳ τούτῳ
[4]	οὔτοι, ἔφη, ἀποκτεῖναι βούλονται, ἀλλὰ	πεῖσαι	αὐτὸν συγκαθεύδειν αὐτοῖς. Σὺ δ᾿
[5]	τι με χρὴ παθεῖν ἢ	ἀποτεῖσαι.	Μόνον, ἔφη, κρυφῇ φερόντων· δέδοικα
[4]	τοῖιν, ἀτὰρ τὸν δεξιὸν ἵππον	κένσαι	ὁμοκλήσαντ᾿ εἶξαί τέ οἱ ἡνία
[9]	ἀλλὰ καὶ τοὺς παρόντας ἅπαντας	συνομόσαι	ἂν ἦ μὴν τὸν παῖδα
[2]	ἱκανώτατος εἶναι εἰς {τὸ} ταῦτα	ἐπιτηδεῦσαι,	τούτῳ συνέσται. Ενταῦθα δὴ πολλοὶ
[8]	πάντα τῷ τὴν ψυχὴν ἐρασμίῳ	πιστεῦσαι.	Σοί γε μήν, ὦ Καλλία,
[5]	εἰμί, ὅτι καὶ Ναΐδες θεοὶ	οὖσαι	τοὺς Σειληνοὺς ἐμοὶ ὁμοιοτέρους τίκτουσιν
[2]	τε καὶ ἂν νύμφαι τύχωσιν	οὖσαι,	ὥσπερ ἡ Νικηράτου τοῦδε καὶ
[1]	Οἷς δὲ παραγενόμενος ταῦτα γιγνώσκω	δηλῶσαι	βούλομαι. ἦν μὲν γὰρ Παναθηναίων
[2]	παιδὶ ἤρκεσε τόδε τὸ οἴκημα	ἐνιδρῶσαι,	καὶ χειμῶνος μὲν ἐν στέγῃ
[8]	ἔργα διδόναι. ὡς μὲν γὰρ	ἄγαταί	τε καὶ φιλεῖ τὸν ἐρώμενον
[8]	νήφων μεθύοντα ὑπὸ τῆς ἀφροδίτης	θεᾶται.	Εξ ὧν οὐδὲν θαυμαστὸν εἰ
[4]	ἡ μὲν αὐτοῦ ὄψις εὐφραίνειν	δύναται,	ἡ δὲ τοῦ εἰδώλου τέρψιν
[2]	αὐτὰ ἄγαν ἁθρόως ποτίζῃ, οὐ	δύναται	ὀρθοῦσθαι οὐδὲ ταῖς αὔραις διαπνεῖσθαι·
[3]	ὁ ὑποκριτής, ὃς ὑπερσεμνύνεται ὅτι	δύναται	πολλοὺς κλαίοντας καθίζειν. Οὐκοῦν καὶ
[8]	ἐγὼ ἀκούω, ἐρῶν τῆς γυναικὸς	ἀντερᾶται.	Ερμογένη γε μὴν τίς ἡμῶν
[4]	καὶ τὰ ἐκ τῆς οἰκίας	πέπραται,	ἡδέως μὲν καθεύδω ἐκτεταμένος, πιστὸς
[1]	τι ἐν νυκτὶ φανῇ, πάντων	προσάγεται	τὰ ὄμματα, οὕτω καὶ τότε
[8]	ἀκούων. Τοῦτο δὲ φράζει ὅτι	ἥδεται	δέ τ᾿ ἀκούων. Εστι δὲ
[2]	αὔραις διαπνεῖσθαι· ὅταν δ᾿ ὅσῳ	ἥδεται	τοσοῦτον πίνῃ, καὶ μάλα ὀρθά
[8]	Καὶ μὴν ὅτι γε οὐ	βιάζεται,	ἀλλὰ πείθει, διὰ τοῦτο μᾶλλον
[1]	πάντες ἴσασιν ὅτι ἀρχὴν οὐδὲ	νομίζεται	εἰς τὴν ἐμὴν οἰκίαν δεῖπνον
[3]	δὲ περιμάχητον, καὶ ἀφύλακτον ὂν	σῴζεται	καὶ ἀμελούμενον ἰσχυρότερον γίγνεται. Σὺ
[2]	οὕτω τολμηρῶς εἰς τὰ ξίφη	ἵεται.	Καὶ ὁ Αντισθένης εἶπεν· Αρ᾿
[2]	δήπου ἕνεκα ἀνὴρ οὐδεὶς μύρῳ	χρίεται.	Αἱ μέντοι γυναῖκες ἄλλως τε
[8]	ἡ καλοκἀγαθία, τῷ ταύτης ἔρωτι	κατατήκεται;	Οὐχ ὁρᾶτε ὡς σπουδαῖαι μὲν
[4]	τὰ τίμια ὠνοῦμαι {πολυτελῆ γὰρ	γίγνεται}	ἀλλ᾿ ἐκ τῆς ψυχῆς ταμιεύομαι.
[8]	ἐπὶ τὸ φρονιμώτερον καὶ ἀξιεραστοτέρα	γίγνεται.	Καὶ μὴν ἐν μὲν τῇ
[4]	παρακμάζον, ἐπεὶ ὥσπερ γε παῖς	γίγνεται	καλός, οὕτω καὶ μειράκιον καὶ
[3]	ὂν σῴζεται καὶ ἀμελούμενον ἰσχυρότερον	γίγνεται.	Σὺ δὲ δή, ἔφη ὁ
[8]	θαυμαστὸν εἰ καὶ τὸ ὑπερορᾶν	ἐγγίγνεται	αὐτῷ τοῦ ἐραστοῦ. Καὶ σκοπῶν
[2]	σὺν τοῖς σχήμασιν ἔτι καλλίων	φαίνεται	ἢ ὅταν ἡσυχίαν ἔχῃ; Καὶ
[3]	ἢ Καλλιππίδης ὁ ὑποκριτής, ὃς	ὑπερσεμνύνεται	ὅτι δύναται πολλοὺς κλαίοντας καθίζειν.
[2]	πίνῃ, καὶ μάλα ὀρθά τε	αὔξεται	καὶ θάλλοντα ἀφικνεῖται εἰς τὴν
[4]	καὶ ὅ τι ἐξ ἑκάστου	ἀποβήσεται	σημαίνουσί μοι πέμποντες ἀγγέλους φήμας
[8]	ὅπως αὐτὸς ὅτι πλεῖστα ὡραῖα	καρπώσεται.	Ο δὲ τῆς φιλίας ἐφιέμενος
[8]	μὲν γὰρ ψευδὴς δόξα ταχὺ	ἐλέγχεται	ὑπὸ τῆς πείρας· ἡ δ᾿
[8]	μὲν πόνους, πολλὰ δ᾿ ἄλγη	ἀνέχεται.	Εἰ δὲ οἴοιτο μὴ μόνον
[7]	ἐν αὑτῷ δὲ ἄλλα ἐμφαινόμενα	παρέχεται·	καὶ πῶς τὸ μὲν ἔλαιον
[4]	καὶ ἐλευθερίους ὁ τοιοῦτος πλοῦτος	παρέχεται.	Σωκράτης τε γὰρ οὗτος παρ᾿
[8]	ταῖς πράξεσι λαμπροτέραν τὴν εὔκλειαν	συμπαρέχεται.	~Οὗτος μὲν δὴ ὁ λόγος
[2]	καὶ ἔσπεισάν τε καὶ ἐπαιάνισαν,	ἔρχεται	αὐτοῖς ἐπὶ κῶμον Συρακόσιός τις
[6]	ἔφη. ὅταν γὰρ ὁ αὐλὸς	φθέγγηται,	παντάπασι σιωπῶμεν. Καὶ ὁ Ερμογένης,
[8]	ὦ Νικήρατε, καὶ Αχιλλεὺς Ομήρῳ	πεποίηται	οὐχ ὡς παιδικοῖς Πατρόκλῳ ἀλλ᾿
[5]	Εἰ γὰρ τοῦ ἀποδάκνειν ἕνεκα	πεποίηται,	πολὺ ἂν σὺ μεῖζον ἢ
[4]	ἀνθρωπίνων. ὅστις ἂν οὖν ὑμῶν	βούληται	ἢ οἰκονομικὸς ἢ δημηγορικὸς ἢ
[2]	εἷλετο, νῦν δ᾿ αὖ, ἐαν	βούληται	τῇ ἀρετῇ διαφέρειν} ὃς ἂν
[8]	Γανυμήδης ἀλλ᾿ ἡδυγνώμων ἐν θεοῖς	τετίμηται.	Αλλὰ μήν, ὦ Νικήρατε, καὶ
[8]	Οὐ γὰρ ὅπως πλείονος ἄξιος	γένηται	ἐπιμελεῖται, ἀλλ᾿ ὅπως αὐτὸς ὅτι
[8]	ποιήσῃ μήτ᾿ ἂν καμὼν ἀμορφότερος	γένηται,	μειωθῆναι ἂν τὴν φιλίαν; Οἷς
[4]	ἀφ᾿ οὗ δὴ καὶ ἐρωτικώτερος	γεγένηται	διὰ τὸ ὅ τι ἂν
[8]	ὅπως δὲ καὶ ἔτι μᾶλλον	εὐφραίνηται,	βούλομαι αὐτῷ μαρτυρῆσαι ὡς καὶ
[8]	γοῦν φέρων ὅ τι ἂν	δύνηται	πλείονος ἄξιον ποιεῖ τὸν ἐρώμενον.
[2]	Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης, καὶ	χρῆταί	γε. Επεὶ γοῦν νικηφόρος ἐβούλετο
[4]	πόλις σοι ἐπιτάττουσα ὡς δούλῳ	χρῆται	οὔτε οἱ ἄνθρωποι, ἂν μὴ
[1]	καὶ σωφροσύνης, καθάπερ Αὐτόλυκος τότε,	κεκτῆταί	τις αὐτό. Πρῶτον μὲν γάρ,
[3]	οὐ λέξειν ὅ τι ἕκαστος	ἡγεῖται	πλείστου ἄξιον ἐπίστασθαι. Εγὼ μὲν
[4]	δ᾿ εἰπὼν ὅτι καὶ τοῦτο	ὁμολογεῖται	ἔφη· Εἰ δέ τις καὶ
[4]	φρονεῖς. Οὐκοῦν τόδε μέν, ἔφη,	ὁμολογεῖται,	κρεῖττον εἶναι θαρρεῖν ἢ φοβεῖσθαι
[7]	θαυμασίοις ἐντυχεῖν, εἴ τις τούτου	δεῖται,	ἀλλ᾿ ἔξεστιν αὐτίκα μάλα τὰ
[2]	τυγχάνει, γνώμης δὲ καὶ ἰσχύος	δεῖται.	ὥστε εἴ τις ὑμῶν γυναῖκα
[8]	ἅμα καὶ φιλόφρων οὖσα οὐδὲν	ἐπιδεῖται	λόγου· ὅτι δὲ εἰκὸς καὶ
[4]	δαπάνης, ὁ δὲ τοῦ παντὸς	ἐνδεῖται·	αἰσθάνομαι δὲ καὶ τυράννους τινάς,
[8]	ἀγαμένων ἀνάγκη ἡδεῖα καὶ ἐθελουσία	καλεῖται·	τῶν δὲ τοῦ σώματος ἐπιθυμούντων
[8]	γὰρ ὅπως πλείονος ἄξιος γένηται	ἐπιμελεῖται,	ἀλλ᾿ ὅπως αὐτὸς ὅτι πλεῖστα
[8]	καὶ ἀνεπαφροδιτοτέρα, ἀλλὰ σαφῶς καὶ	ἀποτελεῖται	ἡ εὐχὴ ἐν ᾗ αἰτούμεθα
[2]	ὀρθά τε αὔξεται καὶ θάλλοντα	ἀφικνεῖται	εἰς τὴν καρπογονίαν. Οὕτω δὲ
[5]	Κριτοβούλῳ, ὡς μὴ ἐξαπατηθείησαν οἱ	κριταί,	καὶ τῷ νικήσαντι μὴ ταινίας
[2]	δὲ λεπτύνονται, μηδ᾿ ὥσπερ οἱ	πύκται	τοὺς μὲν ὤμους παχύνονται, τὰ
[4]	καὶ ἐπιδεικνύναι ὡς μέγα τε	δύνανται	καὶ σοῦ ἐπιμέλονται, ἵνα δοκῇς
[4]	ποιοῦσιν οἰκίας, ἑαυτοῖς δὲ οὐ	δύνανται	ποιῆσαι, ἀλλ᾿ ἐν μισθωταῖς οἰκοῦσι;
[5]	γῆν ὁρῶσιν, οἱ δὲ ἐμοὶ	ἀναπέπτανται,	ὥστε τὰς πάντοθεν ὀσμὰς προσδέχεσθαι.
[4]	μοι καὶ ἀποδημεῖν καὶ ἐπιδημεῖν·	ὑπανίστανται	δέ μοι ἤδη καὶ θάκων
[4]	ἤδη καὶ θάκων καὶ ὁδῶν	ἐξίστανται	οἱ πλούσιοι. Καὶ εἰμὶ νῦν
[3]	Σωκράτης, ὅτι τὰς ὑπονοίας οὐκ	ἐπίστανται.	Σὺ δὲ Στησιμβρότῳ τε καὶ
[3]	ὅτι καὶ οἱ ῥαψῳδοὶ πάντες	ἐπίστανται	ταῦτα τὰ ἔπη; Καὶ πῶς
[8]	ἡγεμόνες εἶναι· προξενεῖς δὲ καὶ	κατάγονται	ἀεὶ παρὰ σοὶ οἱ κράτιστοι
[8]	Ηρακλῆς μὲν καὶ Διόσκουροί εἰσι,	λέγονται	δὲ καὶ ἄλλοι· καὶ ἐγὼ
[4]	μέντοι· ἐπεὶ καὶ οἱ μάντεις	λέγονται	δήπου ἄλλοις μὲν προαγορεύειν τὸ
[4]	τῇ Αθηνᾷ τοὺς καλοὺς γέροντας	ἐκλέγονται,	ὡς συμπαρομαρτοῦντος πάσῃ ἡλικίᾳ τοῦ
[4]	παρόντα ἀρκεῖ ἥκιστα τῶν ἀλλοτρίων	ὀρέγονται.	ἄξιον δ᾿ ἐννοῆσαι ὡς καὶ
[4]	οἱ θεοί, ὡς ἔοικε, καλοκἀγαθίᾳ	ἥδονται.	Οὗτος μὲν δὴ ὁ λόγος
[2]	πρῶτον χρηστῶν καὶ χρόνου πολλοῦ	δέονται,	εἰ μέλλουσιν ἡδεῖαί τε καὶ
[4]	ἐγκρατεστέρους, οἵ γε καὶ ὧν	δέονται	μάλιστα ταῦτ᾿ αἰσχύνονται. Μαίνονται δὲ
[2]	Κριτοβούλου, μύρου μὲν τί καὶ	προσδέονται;	Αὐταὶ γὰρ τούτου ὄζουσιν· ἐλαίου
[8]	οὕτω τελέως τοὺς ἐρωμένους ἀγαθοὺς	ἀπεργάζονται	ὡς καὶ μετὰ ξένων κἂν
[4]	ἀρκεῖ ὥστε αἷς ἂν προσέλθω	ὑπερασπάζονταί	με διὰ τὸ μηδένα ἄλλον
[4]	οἱ ἄνθρωποι, ἂν μὴ δανείσῃς,	ὀργίζονται.	Αλλὰ μὰ Δί᾿ ἔφη ὁ
[4]	οἱ δὲ τοιχωρυχοῦσιν, οἱ δὲ	ἀνδραποδίζονται·	τύραννοι δ᾿ εἰσί τινες οἳ
[4]	καὶ ὅλας πόλεις χρημάτων ἕνεκα	ἐξανδραποδίζονται.	Τούτους μὲν οὖν ἔγωγε καὶ
[3]	καὶ ὅτι τοιοῦτοι ὄντες ἐμοῦ	ἐπιμέλονται.	Ενταῦθα τοίνυν πάντες προσέβλεψαν αὐτῷ,
[4]	μέγα τε δύνανται καὶ σοῦ	ἐπιμέλονται,	ἵνα δοκῇς δικαίως ἐπ᾿ αὐτοῖς
[4]	βούλεσθαι; Αλλ᾿ οὔτοι, ἔφη, ἀποκτεῖναι	βούλονται,	ἀλλὰ πεῖσαι αὐτὸν συγκαθεύδειν αὐτοῖς.
[4]	ὧν δέονται μάλιστα ταῦτ᾿ αἰσχύνονται.	Μαίνονται	δὲ καὶ οἱ μὴ τοὺς
[3]	ὦ ἄνδρες, ἱκανοὶ τέρπειν ἡμᾶς	φαίνονται·	ἡμεῖς δὲ τούτων οἶδ᾿ ὅτι
[2]	ὤμους παχύνονται, τὰ δὲ σκέλη	λεπτύνονται,	ἀλλὰ παντὶ διαπονῶν τῷ σώματι
[2]	μὲν παχύνονται, τοὺς ὤμους δὲ	λεπτύνονται,	μηδ᾿ ὥσπερ οἱ πύκται τοὺς
[2]	οἱ πύκται τοὺς μὲν ὤμους	παχύνονται,	τὰ δὲ σκέλη λεπτύνονται, ἀλλὰ
[2]	οἱ δολιχοδρόμοι τὰ σκέλη μὲν	παχύνονται,	τοὺς ὤμους δὲ λεπτύνονται, μηδ᾿
[4]	καὶ ὧν δέονται μάλιστα ταῦτ᾿	αἰσχύνονται.	Μαίνονται δὲ καὶ οἱ μὴ
[4]	τὴν συγγένειαν καὶ οὐδέποτέ μου	ἀπολείπονται.	Εἶεν· σὺ δὲ δή, ἔφη
[1]	φοβερώτερον φθέγγεσθαι καὶ σφοδρότεροι εἶναι	φέρονται,	οἱ δ᾿ ὑπὸ τοῦ σώφρονος
[1]	τῇ ψυχῇ παρακελευσάμενος θαρρεῖν, ὅτι	ἔσονται	συμβολαί, πάλιν ἐδείπνει. ~Ως δ᾿
[4]	κίνδυνον ὑποδύονται, ἐφ᾿ ᾧ πλείω	κτήσονται,	οἶδα δὲ καὶ ἀδελφούς, οἳ
[4]	μὲν πόνον, πάντα δὲ κίνδυνον	ὑποδύονται,	ἐφ᾿ ᾧ πλείω κτήσονται, οἶδα
[7]	τε καὶ Ωραι καὶ Νύμφαι	γράφονται,	πολὺ ἂν οἶμαι αὐτούς γε
[8]	ἐπιθυμούντων πολλοὶ μὲν τοὺς τρόπους	μέμφονται	καὶ μισοῦσι τῶν ἐρωμένων· ἂν
[4]	οἱ μὲν εὖ πράττοντες ἐκποδὼν	ἀπέρχονται,	οἳ δ᾿ ἂν κακόν τι
[4]	Ελληνες καὶ βάρβαροι τοὺς θεοὺς	ἡγοῦνται	πάντα εἰδέναι τά τε ὄντα
[4]	πολλὰ ἔχοντες χρήματα οὕτω πένεσθαι	ἡγοῦνται	ὥστε πάντα μὲν πόνον, πάντα
[8]	{πόλει} ταχθῶσι τῷ ἐραστῇ, ὁμοίως	αἰδοῦνται	τοὺς παρόντας ἀπολείπειν. Θεὰν γὰρ
[8]	ἢ τὴν τοῦ σώματος χρῆσιν	ποιοῦνται.	Ζεύς τε γὰρ ὅσων μὲν
[1]	ἔχουσι καὶ τὴν φωνὴν πρᾳοτέραν	ποιοῦνται	καὶ τὰ σχήματα εἰς τὸ
[2]	τὰ σώματα καὶ αἱ γνῶμαι	σφαλοῦνται,	καὶ οὐδὲ ἀναπνεῖν, μὴ ὅτι
[8]	πολλοὶ τῶν ἡμιθέων οἱ ἄριστοι	ὑμνοῦνται	οὐ διὰ τὸ συγκαθεύδειν ἀλλὰ
[8]	πρὸς ἀλλήλους ἐθιζόμενοι, οὗτοι μάλιστα	αἰσχυνοῦνται	αἰσχρόν τι ποιεῖν. Καὶ μαρτύρια
[9]	καὶ εἴσεισι πρὸς αὐτήν, ἔπειτα	παιξοῦνται	πρὸς ἀλλήλους. Εκ τούτου πρῶτον
[4]	καὶ τοῦτο σαφές. Πάντες γοῦν	αἰτοῦνται	τοὺς θεοὺς τὰ μὲν φαῦλα
[5]	τὰς ὄψεις ὁρᾶν ἃ ἂν	βούλωνται·	ἡ δὲ ὑψηλὴ ῥὶς ὥσπερ
[2]	Νομίζουσι γάρ, ἂν τοὺς τοιούτους	δύνωνται	κατέχειν, ῥᾳδίως τοῖς γε ἄλλοις
[9]	πάλαι ἐπεθύμουν. Τέλος δὲ οἱ	συμπόται	ἰδόντες περιβεβληκότας τε ἀλλήλους καὶ
[9]	δὲ φιλικῶς ἀντιπεριελάμβανεν. Οἱ δὲ	συμπόται	ὁρῶντες ἅμα μὲν ἐκρότουν, ἅμα
[6]	τινὰ ἐν τῷ συμποσίῳ, τί	ἔσται	τὸ αὔλημα; Καὶ ὁ Αντισθένης
[2]	εἰς {τὸ} ταῦτα ἐπιτηδεῦσαι, τούτῳ	συνέσται.	Ενταῦθα δὴ πολλοὶ ἐφθέγξαντο· καὶ
[8]	οὖν μία ἐστὶν Αφροδίτη ἢ	διτταί,	Οὐρανία τε καὶ Πάνδημος, οὐκ
[2]	μύρου μὲν τί καὶ προσδέονται;	Αὐταὶ	γὰρ τούτου ὄζουσιν· ἐλαίου δὲ
[8]	μὲν γὰρ δήπου καὶ Ομήρῳ	γάνυται	δέ τ᾿ ἀκούων. Τοῦτο δὲ
[3]	δὲ δικαιοσύνη οὐδὲ καθ᾿ ἓν	συμμίγνυται	τῇ ἀδικίᾳ. Επειδὰν τοίνυν καὶ
[8]	πάντες ἐσμὲν τοῦ θεοῦ τούτου	θιασῶται;	ἐγώ τε γὰρ οὐκ ἔχω
[7]	Χάριτές τε καὶ Ωραι καὶ	Νύμφαι	γράφονται, πολὺ ἂν οἶμαι αὐτούς
[2]	γυναῖκες ἄλλως τε καὶ ἂν	νύμφαι	τύχωσιν οὖσαι, ὥσπερ ἡ Νικηράτου
[4]	δεῖ ἐγγὺς μὲν τῆς στήλης	κάμψαι,	αὐτὸν δὲ κλινθῆναι ἐυξέστου ἐπὶ
[8]	πατέρα κοσμήσειν, ἀλλ᾿ ἱκανὸς γενήσεσθαι	δι᾿	ἀνδραγαθίαν καὶ φίλους εὖ ποιεῖν
[4]	ὦ λῷστε; ἔφη. Διδοὺς νὴ	Δί᾿	ἀργύριον. Καὶ ὁ Αντισθένης ἐπαναστὰς
[1]	δεῖπνα, ἵνα εὐφραίνοιντο οἱ συνόντες	δι᾿	ἐμὲ γελῶντες· νῦν δὲ τίνος
[4]	ποιοῦσι πολὺ δεινότερα τῶν ἀπορωτάτων·	δι᾿	ἔνδειαν μὲν γὰρ δήπου οἱ
[8]	ἀρεστὸς ὦ αὐτῇ; Ναὶ μὰ	Δί᾿	ἔφη, ἂν ὁρῶσί γέ σε
[4]	τ᾿ αἰχμητής; Καὶ ναὶ μὰ	Δί᾿	ἔφη, ἔγωγε ὅτι ἁρματηλατοῦντα δεῖ
[6]	βουλομένῳ ἐοικέναι; Ναὶ μὰ τὸν	Δί᾿	ἔφη, καὶ ἄλλοις γε πολλοῖς.
[5]	τινί; Εγὼ μὲν ναὶ μὰ	Δί᾿	ἔφη, καὶ ἐν ἵππῳ καὶ
[2]	ἰέναι; Καὶ ὁ Φίλιππος, Νὴ	Δί᾿	ἔφη, καὶ μὴν ἔγωγε ἡδέως
[3]	καλοκἀγαθία ἐστὶν ἡ δικαιοσύνη. Νὴ	Δί᾿	ἔφη ὁ Αντισθένης, ἥ γε
[4]	φίλους ἔχεις. Ναὶ μὰ τὸν	Δί᾿	ἔφη ὁ Ερμογένης, καὶ μάλα
[2]	μοι τὴν μεγάλην φιάλην. Νὴ	Δί᾿	ἔφη ὁ Καλλίας, καὶ ἡμῖν
[4]	καλλίων ὢν ταῦτα κομπάζεις. Νὴ	Δί᾿	ἔφη ὁ Κριτόβουλος, ἢ πάντων
[4]	μὴ δανείσῃς, ὀργίζονται. Αλλὰ μὰ	Δί᾿	ἔφη ὁ Νικήρατος, μὴ ζήλου·
[3]	ἠλιθιώτερον ῥαψῳδῶν; Οὐ μὰ τὸν	Δί᾿	ἔφη ὁ Νικήρατος, οὔκουν ἔμοιγε
[4]	μηδένα ἂν φιλῆσαι αὐτόν. Νὴ	Δί᾿	ἔφη ὁ Σωκράτης, ἀλλ᾿ ἄλλην
[4]	μέντοι, ὦ σοφιστά, ἐλεγχόμενος. Νὴ	Δί᾿	ἔφη ὁ Σωκράτης, ἀνεχέσθω μέντοι·
[4]	ποιήσωμαι ἑκὼν οὐδὲν ψεύδομαι. Νὴ	Δί᾿	ἔφη, ὁ Σωκράτης εἰ ἄρα
[3]	ἐπὶ πενίᾳ μέγα φρονῶ. Νὴ	Δί᾿	ἔφη ὁ Σωκράτης, ἐπ᾿ εὐχαρίτῳ
[5]	πρὸς Σωκράτην οὐκ ἀνθίστασαι; Νὴ	Δί᾿	ἔφη ὁ Σωκράτης, ἴσως γὰρ
[2]	τὸν ὀρχηστοδιδάσκαλον. Ναὶ μὰ τὸν	Δί᾿	ἔφη ὁ Σωκράτης· καὶ γὰρ
[2]	τίνος ὄζειν δεήσει; Καλοκἀγαθίας νὴ	Δί᾿	ἔφη ὁ Σωκράτης. Καὶ πόθεν
[2]	ταῦτα, ὦ υἵε; Ναὶ μὰ	Δί᾿	ἔφη ὁ Σωκράτης, καὶ χρῆταί
[2]	δέ· ταῦτα γὰρ ἠπιστάμην. Νὴ	Δί᾿	ἔφη ὁ Φίλιππος, καὶ γὰρ
[2]	με ὀρχούμενον; Ναὶ μὰ τὸν	Δί᾿	ἔφη ὁ Χαρμίδης· καὶ τὸ
[8]	αὐτὸν οἷόνπερ χρὴ εἶναι. Νὴ	Δί᾿	ἔφη, ὅπως δὲ καὶ ἔτι
[4]	Σώκρατες, τὴν τέχνην; Ναὶ μὰ	Δί᾿	ἔφη. Ορῶ γάρ σε καὶ
[4]	ἐπὶ τῷ παιδί; Μὰ τὸν	Δί᾿	ἔφη, οὐ μὲν δή· ἀλλὰ
[4]	τι ἂν λάβωσι; Μὰ τὸν	Δί᾿	ἔφη, οὐ μὲν δή. Τί
[4]	προαγωγὸν εἶναι, ὠργίσθης. Αλλὰ μὰ	Δί᾿	ἔφη, οὐ νῦν. Εὰν γὰρ
[2]	τὸ χρῖμα λάβοι; Οὐ μὰ	Δί᾿	ἔφη, οὐ παρὰ τῶν μυροπωλῶν.
[6]	τῶν θεῶν; Αλλ᾿ οὐ μὰ	Δί᾿	ἔφη, οὐ τούτων σε λέγουσιν
[4]	ἀργυρίου χάριτας; Οὐ μὰ τὸν	Δί᾿	ἔφη, οὐδὲ τοῦτο, ἀλλ᾿ ἔνιοι
[4]	ἄξιον μέγα φρονεῖν. Αλλὰ μὰ	Δί᾿	ἔφη, οὐκ ἐπὶ τούτῳ μέγα
[4]	ἂν διαφθαρῆναι αὐτόν; Ναὶ μὰ	Δί᾿	ἔφη, παντάπασί γε. Οὐδ᾿ αὐτὸς
[5]	πάντα καλὰ εἶναι; Αν νὴ	Δί᾿	ἔφη, πρὸς τὰ ἔργα ὧν
[3]	ὅτι πλουσιώτατος εἶ ἀνθρώπων; Μὰ	Δί᾿	ἔφη, τοῦτο μέντοι ἐγὼ οὐκ
[1]	ὃς ἀναστενάξας εἶπε· Ναὶ μὰ	Δί᾿	ἔφη, ὦ Καλλία, μεγάλη γε·
[7]	Συρακόσιος, Αλλὰ ναὶ μὰ τὸν	Δί᾿	ἔφη, ὦ Σώκρατες, καλῶς τε
[3]	οὐ φθονήσω εἰπεῖν τὴν τέχνην	δι᾿	ἧς τοῦτο ἀπεργάζομαι. Αλλὰ σὺ
[4]	μέρος, ἔφη, λέγειν, ὦ Χαρμίδη,	δι᾿	ὅ τι ἐπὶ πενίᾳ μέγα
[1]	εἰσαγγεῖλαι ὅστις τε εἴη καὶ	δι᾿	ὅ τι κατάγεσθαι βούλοιτο, συνεσκευασμένος
[4]	ἄρ᾿ ἔφη, συγκαθεύδεις αὐτῷ; Νὴ	Δί᾿	ὅλας γε καὶ πάσας τὰς
[3]	ὁ Αὐτόλυκος ἀνερυθριάσας εἶπε· Μὰ	Δί᾿	οὐκ ἔγωγε. Επεὶ δὲ ἅπαντες
[2]	εὐφραίνειν, εἶπεν ὁ Σωκράτης· Νὴ	Δί᾿	ὦ Καλλία, τελέως ἡμᾶς ἑστιᾷς.
[2]	ὥσπερ καὶ νῦν τῷδε τῷ	παιδὶ	ἤρκεσε τόδε τὸ οἴκημα ἐνιδρῶσαι,
[4]	ἢ δῆλον ὅτι ἐπὶ τῷ	παιδί;	Μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη, οὐ
[8]	νέμει ὧν ἐπιθυμεῖ, τῷ δὲ	παιδὶ	τὰ ἐπονειδιστότατα; ἢ διότι ἃ
[8]	εἰ ὧδε ἐπισκοποῖμεν, τῷ ποτέρως	παιδὶ	φιληθέντι μᾶλλον ἄν τις πιστεύσειεν
[8]	εἰδὼς Περικλῆς κράτιστος ἐδόκει τῇ	πατρίδι	σύμβουλος εἶναι, ἀθρητέον δὲ καὶ
[2]	ἑτέρα, παρεστηκὼς δέ τις τῇ	ὀρχηστρίδι	ἀνεδίδου τοὺς τροχοὺς μέχρι δώδεκα.
[7]	Επεὶ δ᾿ ᾖσεν, εἰσεφέρετο τῇ	ὀρχηστρίδι	τροχὸς τῶν κεραμεικῶν, ἐφ᾿ οὗ
[1]	τὴν κατασκευήν μοι λαμπροτέραν φανῆναι	εἰ	ἀνδράσιν ἐκκεκαθαρμένοις τὰς ψυχὰς ὥσπερ
[4]	Νὴ Δί᾿ ἔφη, ὁ Σωκράτης	εἰ	ἄρα τοιοῦτος ὢν φίλους αὐτοὺς
[6]	ἐπικαλούμενος; Οὐκοῦν κάλλιον, ἔφη, ἢ	εἰ	ἀφρόντιστος ἐκαλούμην. Εἰ μή γε
[8]	πόλις ταχὺ ἂν ἐπιτρέψειεν αὑτήν,	εἰ	βούλει, εὖ ἴσθι. Τὰ μέγιστα
[3]	πάνυ ἂν πολλὰ χρήματα λαμβάνοιμι,	εἰ	βουλοίμην χρῆσθαι τῇ τέχνῃ. Σύ
[2]	ἐπ᾿ ἐμοί; Πότερον ἐπὶ τούτῳ	εἰ	βούλομαι γυμναζόμενος μᾶλλον ὑγιαίνειν ἢ
[5]	στόματος, ἔφη ὁ Κριτόβουλος, ὑφίεμαι.	Εἰ	γὰρ τοῦ ἀποδάκνειν ἕνεκα πεποίηται,
[4]	καὶ ἀγαθοὺς ὑμᾶς ἄνδρας νομίζω.	Εἰ	δ᾿ εἰμί τε τῷ ὄντι
[8]	ἔχεις, ἱκανὸν δὲ μόχθους ὑποφέρειν.	Εἰ	δ᾿ ὑμῖν δοκῶ σπουδαιολογῆσαι μᾶλλον
[4]	σῖτον ἀλλὰ καὶ ποτὸν ἡδύνει.	Εἰ	δὲ δὴ τοῦτο καὶ μετὰ
[4]	συμπαρομαρτοῦντος πάσῃ ἡλικίᾳ τοῦ κάλλους.	Εἰ	δὲ ἡδὺ τὸ παρ᾿ ἑκόντων
[8]	ἢ ἄλλου τινὸς ψηλαφήματος παρακολουθεῖ.	Εἰ	δὲ λαμυρώτερον λέγω, μὴ θαυμάζετε·
[3]	ἱκανὸς εἶ βελτίους ἡμᾶς ποιεῖν;	Εἰ	δὲ μή, δῆλόν γε ὅτι
[8]	πόνους, πολλὰ δ᾿ ἄλγη ἀνέχεται.	Εἰ	δὲ οἴοιτο μὴ μόνον ἑαυτὸν
[7]	εἰς ταὐτὸν τῷ οἴνῳ ἐπισπεύδει·	εἰ	δὲ ὀρχοῖντο πρὸς τὸν αὐλὸν
[4]	ὅτι καὶ τοῦτο ὁμολογεῖται ἔφη·	Εἰ	δέ τις καὶ ὅλῃ τῇ
[6]	ὠφελοῦσιν, ἄνωθεν δὲ φῶς παρέχουσιν.	Εἰ	δὲ ψυχρὰ λέγω, σὺ αἴτιος,
[2]	ἥδιον ἐσθίειν καὶ καθεύδειν ἢ	εἰ	{διὰ} τοιούτων γυμνασίων ἐπιθυμῶ, μὴ
[2]	βούλομαι γυμναζόμενος μᾶλλον ὑγιαίνειν ἢ	εἰ	ἥδιον ἐσθίειν καὶ καθεύδειν ἢ
[2]	Καὶ ὃς ἔφη· Τί οὖν	εἰ	καὶ μύρον τις ἡμῖν ἐνέγκαι,
[4]	με ἢ σύ, ὦ Σώκρατες,	εἰ	καὶ πάνυ πολλὰ καὶ σοφὰ
[3]	αὐτῷ, καὶ πολλοὶ ἅμα ἤροντο	εἰ	καὶ σφίσι δηλώσοι αὐτούς. Ο
[8]	θεᾶται. Εξ ὧν οὐδὲν θαυμαστὸν	εἰ	καὶ τὸ ὑπερορᾶν ἐγγίγνεται αὐτῷ
[3]	τινὰ βαναυσικὴν ἢ καλοκἀγαθίαν διδάσκων;	Εἰ	καλοκἀγαθία ἐστὶν ἡ δικαιοσύνη. Νὴ
[2]	ἐν σκιᾷ; ἢ τόδε γελᾶτε,	εἰ	μείζω τοῦ καιροῦ τὴν γαστέρα
[2]	χρηστῶν καὶ χρόνου πολλοῦ δέονται,	εἰ	μέλλουσιν ἡδεῖαί τε καὶ ἐλευθέριοι
[6]	ἐστὶ παροινία; Καὶ ὃς ἀπεκρίνατο·	Εἰ	μὲν ὅ τι ἐστὶν ἐρωτᾷς,
[8]	ἐστι τῆς τοῦ ἐραστοῦ φύσεως.	Εἰ	μὲν οὖν μία ἐστὶν Αφροδίτη
[4]	κάλλει μέγα φρονῶ. Λέγε, ἔφασαν.	Εἰ	μὲν τοίνυν μὴ καλός εἰμι,
[6]	ἔφη, ἢ εἰ ἀφρόντιστος ἐκαλούμην.	Εἰ	μή γε ἐδόκεις τῶν μετεώρων
[4]	τοὺς συγκαθεύδοντας. ὥστε σοί γε	εἰ	μὴ ἐπ᾿ ἄλλῳ ἀλλ᾿ ἐπὶ
[1]	δὲ πάνυ ἀχθόμενος φανερὸς ἦν,	εἰ	μὴ ἕψοιντο, συνηκολούθησαν. Επειτα δὲ
[3]	οἰόμεθα εἶναι· οὐκ αἰσχρὸν οὖν	εἰ	μήδ᾿ ἐπιχειρήσομεν συνόντες ὠφελεῖν τι
[6]	τῶν φθόγγων, ἄλλως τε καὶ	εἰ	μορφάζοις, ὥσπερ ἡ αὐλητρίς, καὶ
[8]	ταῖς μεγίσταις ἂν τιμαῖς περιέπειν;	Εἰ	οὖν βούλει τούτῳ ἀρέσκειν, σκεπτέον
[6]	Καὶ νῦν σύγε λοιδορουμένῳ ἔοικας,	εἰ	πάντ᾿ αὐτοῦ βελτίων φῂς εἶναι.
[4]	αὐτοῦ ἐν τῇ ψυχῇ ὡς	εἰ	πλαστικὸς ἢ ζωγραφικὸς ἦν, οὐδὲν
[3]	Ο μὲν δὴ Ερμογένης ἀνήρετο	εἰ	πολὺ εἴη αὐτῷ ἀργύριον. Ο
[4]	ἅμα εἰσβλέπων ὡς ἐλέγχων αὐτόν,	εἰ	πρὸς μὲν τοὺς ἄλλους δύνασαι
[1]	ἀνδρὼν κεκοσμημένος εἴη μᾶλλον ἢ	εἰ	στρατηγοῖς καὶ ἱππάρχοις καὶ σπουδαρχίαις.
[4]	ἥδιον ἢ ἀκίνδυνος ζῴην. ὥστε	εἰ	σύ, ὦ Καλλία, μέγα φρονεῖς
[3]	τὴν ὑπόσχεσιν. ἔφη γὰρ δήπου,	εἰ	συνδειπνοῖμεν, ἐπιδείξειν τὴν αὑτοῦ σοφίαν.
[2]	ταύτην κέκτημαι, εὖ εἰδὼς ὅτι	εἰ	ταύτην ὑποίσω, ῥᾳδίως τοῖς γε
[2]	ἔχειν ὥστε δοκεῖς ἐμοί, κἂν	εἰ	τοῖς ἀγορανόμοις ἀφισταίης ὥσπερ ἄρτους
[4]	αὐτοῖς. Σὺ δ᾿ ὡς ἔοικας,	εἰ	τοῦτο γένοιτο, νομίζεις ἂν διαφθαρῆναι
[9]	τοῦ Διονύσου μὲν ἐπερωτῶντος αὐτὴν	εἰ	φιλεῖ αὐτόν, τῆς δὲ οὕτως
[8]	ὁμόλογοι γενέσθαι περὶ ὧν λέγω,	εἰ	ὧδε ἐπισκοποῖμεν, τῷ ποτέρως παιδὶ
[8]	αἰδεῖσθαι ἀλλήλους ἀπολείπειν, θαυμαστὰ λέγων,	εἴ	γε οἱ ψόγου τε ἀφροντιστεῖν
[4]	ἂν δουλεύοιμι ἢ ἐλεύθερος εἴην,	εἴ	μου Κλεινίας ἄρχειν ἐθέλοι. Καὶ
[4]	πλούτῳ λογίζομαι εἶναι ἐκεῖνο, ὅτι	εἴ	μού τις καὶ τὰ νῦν
[4]	ὁ πατὴρ παρέδωκέ μοι αὐτόν,	εἴ	τι δυναίμην ὠφελῆσαι. Καὶ μέντοι
[5]	Κριτόβουλος, οὐκ ἀναδύομαι· ἀλλὰ δίδασκε,	εἴ	τι ἔχεις σοφόν, ὡς καλλίων
[4]	ὥστε μηκέτι ἀπόρει, ὦ Σώκρατες,	εἴ	τι τοὐμὸν κάλλος ἀνθρώπους ὠφελήσει.
[4]	γάρ μοι δοκοῦσι πάσχειν ὥσπερ	εἴ	τις πολλὰ ἔχοι καὶ πολλὰ
[4]	νὴ Δία, πάντες εἶπον. Οὐκοῦν	εἴ	τις τοιούτους δύναιτο ἐξεργάζεσθαι ὧν
[7]	σπάνιον τό γε θαυμασίοις ἐντυχεῖν,	εἴ	τις τούτου δεῖται, ἀλλ᾿ ἔξεστιν
[2]	δὲ καὶ ἰσχύος δεῖται. ὥστε	εἴ	τις ὑμῶν γυναῖκα ἔχει, θαρρῶν
[9]	ὁ Διόνυσος, ἐπιχορεύσας ὥσπερ ἂν	εἴ	τις φιλικώτατα ἐκαθέζετο ἐπὶ τῶν
[3]	ἔφη, ὦ Λύκων, ὅτι πλουσιώτατος	εἶ	ἀνθρώπων; Μὰ Δί᾿ ἔφη, τοῦτο
[3]	ὅτι τῷ σῷ κάλλει ἱκανὸς	εἶ	βελτίους ἡμᾶς ποιεῖν; Εἰ δὲ
[5]	τι ἔχεις σοφόν, ὡς καλλίων	εἶ	ἐμοῦ. Μόνον, ἔφη, τὸν λαμπτῆρα
[8]	μέγιστα γάρ σοι ὑπάρχει· εὐπατρίδης	εἶ,	ἱερεὺς θεῶν τῶν ἀπ᾿ Ερεχθέως,
[6]	Αντισθένης εἶπε· Σὺ μέντοι δεινὸς	εἶ,	ὦ Φίλιππε, εἰκάζειν· οὐ δοκεῖ
[8]	εἰκότως ἂν ὥσπερ πτωχὸς περιέποιτο.	Αεὶ	γάρ τοι προσαιτῶν καὶ προσδεόμενος
[8]	ὑμᾶς εἶναι καὶ αὐτοὺς ἐπιφανεῖς.	Αεὶ	μὲν οὖν ἔγωγε ἠγάμην τὴν
[1]	σπουδαρχίαις. Καὶ ὁ Σωκράτης εἶπεν·	Αεὶ	σὺ ἐπισκώπτεις ἡμᾶς καταφρονῶν, ὅτι
[8]	ὅπως πράττω τὰ πολιτικὰ καὶ	ἀεὶ	ἀρεστὸς ὦ αὐτῇ; Ναὶ μὰ
[4]	οὐδὲν δαπανῶν, ὧν τε διδόασιν	ἀεὶ	αὖ παρέχομαι, εὐφημῶ τε ὅσα
[4]	μὲν οὐδέν {οὐδὲ γὰρ ἔχω}	ἀεὶ	δέ τι λήψεσθαι ἐλπίζω. Οὐκοῦν,
[8]	ἀνδραγαθία, ἂν μὴ θεὸς βλάπτῃ,	ἀεὶ	ἐν ταῖς πράξεσι λαμπροτέραν τὴν
[4]	δίκην ὑπέχοιτε· οὐδενὸς γὰρ ὁρκίζοντος	ἀεὶ	ὀμνύοντες καλόν μέ φατε εἶναι.
[4]	ἁβρότατόν γε κτῆμα, τὴν σχολὴν	ἀεὶ	ὁρᾶτέ μοι παροῦσαν, ὥστε καὶ
[8]	εἶναι· προξενεῖς δὲ καὶ κατάγονται	ἀεὶ	παρὰ σοὶ οἱ κράτιστοι αὐτῶν.
[8]	καὶ τῆς ἀρετῆς φιλοτίμως ἐφιεμένων	ἀεί	ποτε τῇ πόλει συνεραστὴς ὢν
[8]	γὰρ οἶνος συνεπαίρει καὶ ὁ	ἀεὶ	σύνοικος ἐμοὶ ἔρως κεντρίζει εἰς
[4]	ὅτε μέν γε πολλὰ εἶχον,	ἀεί	τι ἀπέβαλλον ἢ ὑπὸ τῆς
[4]	γὰρ δὴ καὶ προσετάττετο μὲν	ἀεί	τί μοι δαπανᾶν ὑπὸ τῆς
[8]	σαφῶς μέντοι σὺ μαστροπὲ σαυτοῦ	ἀεὶ	τοιαῦτα ποιεῖς· τοτὲ μὲν τὸ
[8]	μήδεα εἰδώς. Τοῦτο δ᾿ αὖ	λέγει	σοφὰ φρεσὶ βουλεύματα εἰδώς. Εξ
[3]	ἀγαθόν. Αλλ᾿ οὐδείς σοι, ἔφη,	ἀντιλέγει	τὸ μὴ οὐ λέξειν ὅ
[8]	σπεύδει πράττειν παρὰ τῶν παιδικῶν,	εἴργει	μάλιστα τοὺς οἰκείους ἀπὸ τούτων;
[4]	Δί᾿ ἔφη, ἔγωγε ὅτι ἁρματηλατοῦντα	δεῖ	ἐγγὺς μὲν τῆς στήλης κάμψαι,
[4]	ἐνύπνια καὶ οἰωνοὺς ἅ τε	δεῖ	καὶ ἃ οὐ χρὴ ποιεῖν,
[8]	γὰρ παιδεύων λέγειν τε ἃ	δεῖ	καὶ πράττειν δικαίως ἂν ὥσπερ
[4]	ὅτι τὸν μὲν ἰσχυρὸν πονοῦντα	δεῖ	κτᾶσθαι τἀγαθὰ καὶ τὸν ἀνδρεῖον
[6]	ῥᾳδίως γ᾿ ἂν ἃ μὴ	δεῖ	λέγειν, ἔφη, σιωπᾷς. Αὕτη μὲν
[2]	καὶ ἀνερρίπτει δονουμένους συντεκμαιρομένη ὅσον	ἔδει	ῥιπτεῖν ὕψος ὡς ἐν ῥυθμῷ
[8]	δοκεῖ μοι ὁ μὲν τῷ	εἴδει	τὸν νοῦν προσέχων μεμισθωμένῳ χῶρον
[8]	οἶμαι καὶ αὐτὸν τὸν τῷ	εἴδει	τοῦ ἐρωμένου χρώμενον μᾶλλον ἂν
[8]	τὰ ἐπονειδιστότατα; ἢ διότι ἃ	σπεύδει	πράττειν παρὰ τῶν παιδικῶν, εἴργει
[7]	οὐκ εἰς ταὐτὸν τῷ οἴνῳ	ἐπισπεύδει·	εἰ δὲ ὀρχοῖντο πρὸς τὸν
[8]	τῆς ὥρας ἄνθος ταχὺ δήπου	παρακμάζει,	ἀπολείποντος δὲ τούτου ἀνάγκη καὶ
[4]	οὐ τοὺς πλεῖστον ἀριθμοῦντας χρυσίον	θαυμάζει,	ἀλλ᾿ οἳ ἂν αὐτῷ ἀρέσκωσι
[2]	Τεκμήριον, ὦ ἄνδρες, ὅτι καλῶς	γυμνάζει	καὶ τὰ ἐμὰ ὀρχήματα. Εγὼ
[8]	δέ τ᾿ ἀκούων. Τοῦτο δὲ	φράζει	ὅτι ἥδεται δέ τ᾿ ἀκούων.
[2]	ὥσπερ ὁ μανδραγόρας τοὺς ἀνθρώπους,	κοιμίζει,	τὰς δὲ φιλοφροσύνας, ὥσπερ ἔλαιον
[8]	ὁ ἀεὶ σύνοικος ἐμοὶ ἔρως	κεντρίζει	εἰς τὸν ἀντίπαλον ἔρωτα αὐτῷ
[2]	καὶ ἐλεύθερος εὐθὺς ἅπας ὅμοιον	ὄζει·	αἱ δ᾿ ἀπὸ τῶν ἐλευθερίων
[4]	πρὸς αὐτὸν καὶ {λιθίνως} οὐδαμοῦ	ἀπῄει	ἀπ᾿ αὐτοῦ· νῦν δὲ ἤδη
[1]	Αὐτόλυκον καὶ τὸν πατέρα αὐτοῦ	ἀπῄει	εἰς τὴν ἐν Πειραιεῖ οἰκίαν·
[8]	τῇ δὲ μορφῇ νεωτάτου, καὶ	μεγέθει	πάντα ἐπέχοντος, ψυχῇ δὲ ἀνθρώπου
[8]	θάλλουσα μορφῇ τε ἐλευθερίᾳ καὶ	ἤθει	αἰδήμονί τε καὶ γενναίῳ ψυχὴ
[8]	ὅτι γε οὐ βιάζεται, ἀλλὰ	πείθει,	διὰ τοῦτο μᾶλλον μισητέος. Ο
[8]	φιλήματος ἢ ἄλλου τινὸς ψηλαφήματος	παρακολουθεῖ.	Εἰ δὲ λαμυρώτερον λέγω, μὴ
[2]	τὴν αὐλητρίδα θάττονα ῥυθμὸν ἐπάγειν	ἵει	ἅμα πάντα καὶ σκέλη καὶ
[1]	αὐτοῦ ἀπῄει εἰς τὴν ἐν	Πειραιεῖ	οἰκίαν· συνείπετο δὲ αὐτῷ καὶ
[8]	καὶ ἐν βαρβάροις, πῶς οὐκ	οἴει	αὐτόν, ὅντιν᾿ ἡγοῖτο εἰς ταῦτα
[4]	ἀλλ᾿ αὐτοὶ οὗτοι οὕσπερ σὺ	οἴει	ἐπιθυμεῖν σε φιλῆσαι. Κλεινίᾳ δ᾿
[5]	παχέα ἔχειν τὰ χείλη οὐκ	οἴει	καὶ μαλακώτερόν σου ἔχειν τὸ
[4]	μὴ ὀνομάζω, ἧττόν τί με	οἴει	μεμνῆσθαι αὐτοῦ; Οὐκ οἶσθα ὅτι
[7]	λαμπρὸν ὂν φῶς μὲν οὐ	ποιεῖ,	ἐν αὑτῷ δὲ ἄλλα ἐμφαινόμενα
[6]	τῶν θεῶν, ἔφη, Ερμόγενες, οὕτω	ποίει.	Οἶμαι γάρ, ὥσπερ ἡ ᾠδὴ
[2]	ἐν οἷς δ᾿ ἡ παῖς	ποιεῖ	ὅτι ἡ γυναικεία φύσις οὐδὲν
[5]	Τὸ μὲν γὰρ τούτου δικαιοτέρους	ποιεῖ,	τὸ δὲ σὸν ὥσπερ τὸ
[8]	τι ἂν δύνηται πλείονος ἄξιον	ποιεῖ	τὸν ἐρώμενον. Καὶ μὴν καὶ
[8]	ψυχαῖς ἀγαθαῖς ἀγασθείη, ἀθανάτους τούτους	ἐποίει·	ὧν Ηρακλῆς μὲν καὶ Διόσκουροί
[4]	μὲν οὐ παρέχει, πόθον δὲ	ἐμποιεῖ.	Καὶ ὁ Ερμογένης εἶπεν· Αλλ᾿
[3]	ἔφη, {ὅτι} ἐπὶ τούτῳ τῷ	υἱεῖ;	Οὗτός γε μήν, ἔφη τις,
[2]	χεῖρας καὶ κεφαλήν. Επειδὴ δὲ	ἀπειρήκει,	κατακλινόμενος εἶπε· Τεκμήριον, ὦ ἄνδρες,
[7]	ἐπίδειγμα εἶναι, ὃ συμποσίῳ οὐδὲν	προσήκει.	Καὶ μὴν τό γε ἐπὶ
[8]	οὐ καθέξει τὴν φιλίαν, τοῦτον	προσήκει	μᾶλλον ἀρετῆς ἐπιμελεῖσθαι. Μέγιστον δ᾿
[4]	συνωμολόγουν, Τοιοῦτος μέντοι, ἔφη, μοι	δοκεῖ	Αντισθένης εἶναι οὗτος. Καὶ ὁ
[3]	βλαβερὰ καὶ φίλοις καὶ πόλει	δοκεῖ	εἶναι, ἡ δὲ δικαιοσύνη οὐδὲ
[4]	τοίνυν ταῦτα οὕτως ἡδέα μοι	δοκεῖ	εἶναι ὡς μᾶλλον μὲν ἥδεσθαι
[4]	εὐξαίμην, ἧττον δέ· οὕτω μοι	δοκεῖ	ἔνια αὐτῶν ἡδίω εἶναι τοῦ
[4]	ἂν συνομολογῶμεν. Καὶ ὑμῖν οὕτω	δοκεῖ;	ἔφη. Πάνυ μὲν οὖν, ἔφασαν.
[4]	ἐπιθυμεῖν ἀλλήλων, οὗτος ἄν μοι	δοκεῖ	καὶ πόλεις δύνασθαι φίλας ποιεῖν
[4]	Οὐκοῦν ἀγαθοῦ μέν, ἔφη, ὑμῖν	δοκεῖ	μαστροποῦ ἔργον εἶναι ἣν ἂν
[2]	φιλοφροσύνας, ὥσπερ ἔλαιον φλόγα, ἐγείρει.	Δοκεῖ	μέντοι μοι καὶ τὰ τῶν
[8]	Σοί γε μήν, ὦ Καλλία,	δοκεῖ	μοι ἄξιον εἶναι καὶ θεοῖς
[4]	νὴ τοὺς θεούς, ὦ ἄνδρες,	δοκεῖ	μοί γ᾿ ἔφη, ὡς ἐν
[4]	ἔχω· πάνυ γὰρ καλὸς κἀγαθὸς	δοκεῖ	μοι εἶναι. Αἰσχύλον δὲ τὸν
[8]	αὐτῷ παρρησιάζεσθαι. Καὶ γὰρ δὴ	δοκεῖ	μοι ὁ μὲν τῷ εἴδει
[7]	οἶδα ὅτι καὶ σὺ βούλει.	Δοκεῖ	οὖν μοι τὸ μὲν εἰς
[6]	εἶ, ὦ Φίλιππε, εἰκάζειν· οὐ	δοκεῖ	σοι ὁ ἀνὴρ οὗτος λοιδορεῖσθαι
[6]	δοκοῦν εἴποιμ᾿ ἄν. Αλλ᾿ ὃ	δοκεῖ,	τοῦτ᾿ ἔφη. Τὸ τοίνυν παρ᾿
[2]	ὦ ἄνδρες, καὶ ἐμοὶ πάνυ	δοκεῖ·	τῷ γὰρ ὄντι ὁ οἶνος
[1]	~ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ. ~Αλλ᾿ ἐμοὶ	δοκεῖ	τῶν καλῶν κἀγαθῶν ἀνδρῶν ἔργα
[3]	καὶ εἶπεν· Αλλ᾿ ἐμοὶ μὲν	δοκεῖ,	ὦ ἄνδρες, ὥσπερ Σωκράτης ἔφη
[2]	ἀναπειθόμενοι πρὸς τὸ παιγνιωδέστερον ἀφιξόμεθα.	Εδόκει	μὲν δὴ ταῦτα πᾶσι· προσέθηκε
[8]	ποῖά ποτε εἰδὼς Περικλῆς κράτιστος	ἐδόκει	τῇ πατρίδι σύμβουλος εἶναι, ἀθρητέον
[4]	Οἷς γὰρ μάλιστα τὰ παρόντα	ἀρκεῖ	ἥκιστα τῶν ἀλλοτρίων ὀρέγονται. ἄξιον
[4]	δεηθῇ, οὕτω μοι τὸ παρὸν	ἀρκεῖ	ὥστε αἷς ἂν προσέλθω ὑπερασπάζονταί
[4]	ἐκτησάμην οὔτ᾿ ἀριθμῷ οὔτε σταθμῷ	ἐπήρκει	μοι, ἀλλ᾿ ὁπόσον ἐδυνάμην φέρεσθαι,
[9]	αὐτήν. ἡ δ᾿ αἰδουμένῃ μὲν	ἐῴκει,	ὅμως δὲ φιλικῶς ἀντιπεριελάμβανεν. Οἱ
[1]	γενέσθαι, οὔτε μὴν ὡς ἀντικληθησόμενος	καλεῖ	μέ τις, ἐπεὶ πάντες ἴσασιν
[1]	νῦν δὲ τίνος ἕνεκα καὶ	καλεῖ	μέ τις; Οὔτε γὰρ ἔγωγε
[2]	εἶπεν· Ω Σώκρατες, ἐμὲ μὲν	παρακάλει,	ὅταν μέλλῃς μανθάνειν ὀρχεῖσθαι, ἵνα
[2]	δύνασθαι λόγχαις ἀντιβλέπειν οὐδὲ συστρατεύεσθαι	ἐθέλει.	ἐκ τούτου ὁ παῖς ὠρχήσατο.
[4]	ἐπεὶ πένης γεγένημαι, οὐκέτι οὐδὲν	μέλει	οὐδενί. Καὶ μὴν ὅτε μέν
[4]	ὅταν μὲν πείθωμαι, οὐδέποτέ μοι	μεταμέλει·	ἤδη δέ ποτε καὶ ἀπιστήσας
[4]	ἂν αὐτῷ ἀρέσκωσι τούτοις συνὼν	διατελεῖ.	Οὗτος μὲν οὖν οὕτως εἶπεν.
[8]	καλῷ καὶ ἐρῶντι οὐκ ἐρῶν	ὁμιλεῖ,	φιλήσει αὐτόν. Οὐδὲ γὰρ ὁ
[9]	Διονύσου μὲν ἐπερωτῶντος αὐτὴν εἰ	φιλεῖ	αὐτόν, τῆς δὲ οὕτως ἐπομνυούσης
[8]	μὲν γὰρ ἄγαταί τε καὶ	φιλεῖ	τὸν ἐρώμενον θάλλουσα μορφῇ τε
[3]	ἐπὶ τίνι μέγιστον φρονεῖς; Επὶ	κάλλει,	ἔφη. Η οὖν καὶ σύ,
[3]	ἕξεις λέγειν ὅτι τῷ σῷ	κάλλει	ἱκανὸς εἶ βελτίους ἡμᾶς ποιεῖν;
[4]	ἔφη, ἐξ ὧν ἐπὶ τῷ	κάλλει	μέγα φρονῶ. Λέγε, ἔφασαν. Εἰ
[4]	ἢ στρατηγικὸς γενέσθαι ἢ ὅμοιος	Αχιλλεῖ	ἢ Αἴαντι ἢ Νέστορι ἢ
[4]	δέ τις καὶ ὅλῃ τῇ	πόλει	ἀρέσκοντας δύναιτο ἀποδεικνύναι, οὐχ οὗτος
[4]	καθεύδω ἐκτεταμένος, πιστὸς δὲ τῇ	πόλει	γεγένημαι, οὐκέτι δὲ ἀπειλοῦμαι, ἀλλ᾿
[3]	ὅτε βλαβερὰ καὶ φίλοις καὶ	πόλει	δοκεῖ εἶναι, ἡ δὲ δικαιοσύνη
[8]	Σόλων φιλοσοφήσας νόμους κρατίστους τῇ	πόλει	κατέθηκεν, ἐρευνητέον δὲ καὶ ποῖα
[4]	Εγὼ τοίνυν ἐν τῇδε τῇ	πόλει	ὅτε μὲν πλούσιος ἦν πρῶτον
[8]	φιλοτίμως ἐφιεμένων ἀεί ποτε τῇ	πόλει	συνεραστὴς ὢν διατελῶ. Οἱ μὲν
[8]	κἂν μὴ ἐν τῇ αὐτῇ	{πόλει}	ταχθῶσι τῷ ἐραστῇ, ὁμοίως αἰδοῦνται
[2]	τῷ Συρακοσίῳ κράτιστον ἐπιδείξαντι τῇ	πόλει	τὴν ὀρχηστρίδα εἰπεῖν, ἐὰν διδῶσιν
[2]	αὐτῇ προσφέροντα. Εκ τούτου δὴ	ηὔλει	μὲν αὐτῇ ἡ ἑτέρα, παρεστηκὼς
[7]	εὖ οἶδα ὅτι καὶ σὺ	βούλει.	Δοκεῖ οὖν μοι τὸ μὲν
[8]	ταχὺ ἂν ἐπιτρέψειεν αὑτήν, εἰ	βούλει,	εὖ ἴσθι. Τὰ μέγιστα γάρ
[6]	αὐτοῦ βελτίων φῂς εἶναι. Αλλὰ	βούλει	πονηροτέροις εἰκάζω αὐτόν; Μηδὲ πονηροτέροις.
[8]	ἂν τιμαῖς περιέπειν; Εἰ οὖν	βούλει	τούτῳ ἀρέσκειν, σκεπτέον μέν σοι
[3]	Επὶ φίλων, ἔφη, ἀρετῇ καὶ	δυνάμει,	καὶ ὅτι τοιοῦτοι ὄντες ἐμοῦ
[8]	παῖς; Πότερον ὅτι ἑαυτῷ μὲν	νέμει	ὧν ἐπιθυμεῖ, τῷ δὲ παιδὶ
[8]	νῦν ἐρώμενος ὢν ἤδη ἄλλων	ἐπιθυμεῖ.	Αλλὰ μὴν καὶ ὁ Νικήρατος,
[4]	ἄνδρες, ὁ Νικήρατος κρομμύων ὄζων	ἐπιθυμεῖ	οἴκαδε ἐλθεῖν, ἵν᾿ ἡ γυνὴ
[8]	ὅτι ἑαυτῷ μὲν νέμει ὧν	ἐπιθυμεῖ,	τῷ δὲ παιδὶ τὰ ἐπονειδιστότατα;
[3]	μέντοι ἐγὼ οὐκ οἶδα. Αλλὰ	λανθάνει	σε ὅτι οὐκ ἂν δέξαιο
[2]	χείρων τῆς τοῦ ἀνδρὸς οὖσα	τυγχάνει,	γνώμης δὲ καὶ ἰσχύος δεῖται.
[4]	δὲ πρὸς τὸ ὄπισθεν ἤδη	ἀναβαίνει;	Οὗτος οὖν συμφοιτῶν εἰς ταὐτὸ
[2]	οὕτω τὰ σκέλη τοῖς ὤμοις	φαίνει	ἰσοφόρα ἔχειν ὥστε δοκεῖς ἐμοί,
[1]	θαρρεῖν, ὅτι ἔσονται συμβολαί, πάλιν	ἐδείπνει.	~Ως δ᾿ ἀφῃρέθησαν αἱ τράπεζαι
[4]	μόνον σῖτον ἀλλὰ καὶ ποτὸν	ἡδύνει.	Εἰ δὲ δὴ τοῦτο καὶ
[8]	παῖς τῷ ἀνδρὶ ὥσπερ γυνὴ	κοινωνεῖ	τῶν ἐν τοῖς ἀφροδισίοις εὐφροσυνῶν,
[8]	μὴ καλὸς κἀγαθὸς ᾖ, οὐ	καθέξει	τὴν φιλίαν, τοῦτον προσήκει μᾶλλον
[9]	Διονύσου θάλαμον· μετὰ δὲ τοῦθ᾿	ἥξει	Διόνυσος ὑποπεπωκὼς παρὰ θεοῖς καὶ
[8]	ὅτι ὁ τοῦ εἴδους ἐπαρκῶν	ἄρξει	τοῦ ἐραστοῦ, εἰκὸς αὐτὸν τἆλλα
[8]	ἀπεμπολῶν τὴν ὥραν τί μᾶλλον	στέρξει	τὸν πριάμενον ἢ ὁ ἐν
[7]	τὸ μὲν ἔλαιον ὑγρὸν ὂν	αὔξει	τὴν φλόγα, τὸ δὲ ὕδωρ,
[9]	δήλη δ᾿ ἦν μόλις ἠρεμοῦσα.	Επεί	γε μὴν κατεῖδεν αὐτὴν ὁ
[2]	ὁ Σωκράτης, καὶ χρῆταί γε.	Επεὶ	γοῦν νικηφόρος ἐβούλετο τοῦ παγκρατίου
[7]	εὐθὺς τοῦτ᾿ εἰπὼν ἦρχεν ᾠδῆς.	Επεὶ	δ᾿ ᾖσεν, εἰσεφέρετο τῇ ὀρχηστρίδι
[3]	εἶπε· Μὰ Δί᾿ οὐκ ἔγωγε.	Επεὶ	δὲ ἅπαντες ἡσθέντες ὅτι ἤκουσαν
[2]	ὡς ἐν θαύματι ἀργύριον ἐλάμβανεν.	Επεὶ	δὲ αὐτοῖς ἡ αὐλητρὶς μὲν
[3]	τὸ πρόσωπον, Επὶ μαστροπείᾳ, εἶπεν.	Επεὶ	δὲ ἐγέλασαν ἐπ᾿ αὐτῷ, Υμεῖς
[5]	ἀναδήματα παρὰ τῶν κριτῶν γενέσθαι.	Επεὶ	δὲ ἐξέπεσον αἱ ψῆφοι καὶ
[1]	ἔφη, ὦ Καλλία, μεγάλη γε·	ἐπεὶ	γὰρ γέλως ἐξ ἀνθρώπων ἀπόλωλεν,
[4]	δικαίως ἂν πολὺν μισθὸν λαμβάνοι;	ἐπεὶ	δὲ καὶ ταῦτα πάντες συνωμολόγουν,
[2]	ἐξεπλάγην καὶ ἔδεισα μὴ μαίνοιο·	ἐπεὶ	δέ σου ἤκουσα ὅμοια οἷς
[2]	ὁ Καλλίας, καὶ ἡμῖν γε,	ἐπεὶ	καὶ ἡμεῖς διψῶμεν ἐπὶ σοὶ
[4]	ἔφη ὁ Σωκράτης, ἀνεχέσθω μέντοι·	ἐπεὶ	καὶ οἱ μάντεις λέγονται δήπου
[5]	τῶν ζῴων; Πάντως δήπου, ἔφη·	ἐπεὶ	καὶ πρὸς ἰσχὺν τοὺς ὀφθαλμοὺς
[4]	ἐμὲ ἐπαινῶν τὸν Ηρακλεώτην ξένον	ἐπεί	με ἐποίησας ἐπιθυμεῖν αὐτοῦ, συνέστησάς
[8]	νῦν δὲ καὶ πολὺ μᾶλλον,	ἐπεὶ	ὁρῶ σε ἐρῶντα οὐχ ἁβρότητι
[1]	ὡς ἀντικληθησόμενος καλεῖ μέ τις,	ἐπεὶ	πάντες ἴσασιν ὅτι ἀρχὴν οὐδὲ
[4]	με ὅτι συνῆν, νῦν δ᾿	ἐπεὶ	πένης γεγένημαι, οὐκέτι οὐδὲν μέλει
[3]	ὁ Αντισθένης, ἥ γε ἀναμφιλογωτάτη·	ἐπεί	τοι ἀνδρεία μὲν καὶ σοφία
[4]	τὸ κάλλος ὡς ταχὺ παρακμάζον,	ἐπεὶ	ὥσπερ γε παῖς γίγνεται καλός,
[2]	μὲν ἀνδρί, ἄλλη δὲ γυναικὶ	πρέπει.	Καὶ γὰρ ἀνδρὸς μὲν δήπου
[8]	σπουδαιολογῆσαι μᾶλλον ἢ παρὰ πότον	πρέπει,	μηδὲ τοῦτο θαυμάζετε. Αγαθῶν γὰρ
[4]	παρὰ τὰ ὦτα ἄρτι ἴουλος	καθέρπει,	Κλεινίᾳ δὲ πρὸς τὸ ὄπισθεν
[4]	ψυχῆς ταμιεύομαι. Καὶ πολὺ πλέον	διαφέρει	πρὸς ἡδονήν, ὅταν ἀναμείνας τὸ
[8]	θαυμάζετε· ὅ τε γὰρ οἶνος	συνεπαίρει	καὶ ὁ ἀεὶ σύνοικος ἐμοὶ
[2]	δὲ φιλοφροσύνας, ὥσπερ ἔλαιον φλόγα,	ἐγείρει.	Δοκεῖ μέντοι μοι καὶ τὰ
[8]	πείθων τὴν τοῦ ἀναπειθομένου ψυχὴν	διαφθείρει.	Αλλὰ μὴν καὶ ὁ χρημάτων
[1]	ὁ Φίλιππος γελοῖόν τι εὐθὺς	ἐπεχείρει	λέγειν, ἵνα δὴ ἐπιτελοίη ὧνπερ
[4]	ὑμεῖς μετ᾿ ἐμοῦ. ὥστε μηκέτι	ἀπόρει,	ὦ Σώκρατες, εἴ τι τοὐμὸν
[1]	γὰρ γέλως ἐξ ἀνθρώπων ἀπόλωλεν,	ἔρρει	τὰ ἐμὰ πράγματα. Πρόσθεν μὲν
[8]	ὑπὸ Διὸς εἰς Ολυμπον ἀνενεχθῆναι.	Μαρτυρεῖ	δὲ καὶ τοὔνομα αὐτοῦ· ἔστι
[2]	ὄχλῳ πρεσβύτην ὄντα ἀποδύεσθαι, ἀλλ᾿	ἀρκέσει	μοι οἶκος ἑπτάκλινος, ὥσπερ καὶ
[2]	τοὺς μηκέτι γυμναζομένους τίνος ὄζειν	δεήσει;	Καλοκἀγαθίας νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ
[2]	ἐπ᾿ ἐκείνῳ γελᾶτε, ὅτι οὐ	δεήσει	με συγγυμναστὴν ζητεῖν, οὐδ᾿ ἐν
[4]	εἴ τι τοὐμὸν κάλλος ἀνθρώπους	ὠφελήσει.	Αλλ᾿ οὐδὲ μέντοι ταύτῃ γε
[8]	καὶ ἐρῶντι οὐκ ἐρῶν ὁμιλεῖ,	φιλήσει	αὐτόν. Οὐδὲ γὰρ ὁ παῖς
[3]	Ο δὲ εἶπεν ὅτι οὐ	φθονήσει.	~Εκ τούτου ἔλεξεν ὁ Σωκράτης·
[2]	τις αὐτῶν εἶπε· Ποῦ οὖν	εὑρήσει	τούτου διδάσκαλον; ὁ δέ τις
[8]	ἐν μὲν τῇ τῆς μορφῆς	χρήσει	ἔνεστί τις καὶ κόρος, ὥστε
[2]	παῖδ᾿ ἐπῄνουν ὡς ἐν τῇ	ὀρχήσει	ἅπαν τὸ σῶμα γυμνάζοι, κελεύσας
[2]	ἀργὸν τοῦ σώματος ἐν τῇ	ὀρχήσει	ἦν, ἀλλ᾿ ἅμα καὶ τράχηλος
[4]	ἢ Αἴαντι ἢ Νέστορι ἢ	Οδυσσεῖ,	ἐμὲ θεραπευέτω. Εγὼ γὰρ ταῦτα
[1]	τις τὰ γιγνόμενα ἡγήσατ᾿ ἂν	φύσει	βασιλικόν τι κάλλος εἶναι, ἄλλως
[8]	μηδὲ τοῦτο θαυμάζετε. Αγαθῶν γὰρ	φύσει	καὶ τῆς ἀρετῆς φιλοτίμως ἐφιεμένων
[6]	δὲ ἡδομέ νους, φθονῶν τῷ	Σωκράτει	εἶπεν· Αρα σύ, ὦ Σώκρατες,
[4]	φέρουσα τρέφει με. Αλλὰ καὶ	Σωκράτει,	ὅτε μὲν πλούσιος ἦν, ἐλοιδόρουν
[4]	καὶ ὃ πλείστου ἐγὼ τιμῶμαι,	Σωκράτει	σχολάζων συνδιημερεύειν. Καὶ οὗτος δὲ
[2]	λαμβάνουσα ἅμα τε ὠρχεῖτο καὶ	ἀνερρίπτει	δονουμένους συντεκμαιρομένη ὅσον ἔδει ῥιπτεῖν
[5]	ὀρθοῦ κάλλιον; Οτι, ἔφη, οὐκ	ἀντιφράττει,	ἀλλ᾿ ἐᾷ εὐθὺς τὰς ὄψεις
[8]	μὲν γὰρ βιαζόμενος ἑαυτὸν πονηρὸν	ἀποδεικνύει,	ὁ δὲ πείθων τὴν τοῦ
[4]	δὲ ἡ πόλις τέλος φέρουσα	τρέφει	με. Αλλὰ καὶ Σωκράτει, ὅτε
[5]	ἰσχὺν τοὺς ὀφθαλμοὺς ἄριστα πεφυκότας	ἔχει.	Εἶεν, ἔφη, τῶν δὲ ῥινῶν
[2]	ὥστε εἴ τις ὑμῶν γυναῖκα	ἔχει,	θαρρῶν διδασκέτω ὅ τι βούλοιτ᾿
[4]	λαχόντες ὁ μὲν αὐτῶν τἀρκοῦντα	ἔχει	καὶ περιττεύοντα τῆς δαπάνης, ὁ
[4]	μὲν γὰρ μάχην ὁρμωμένῳ καλῶς	ἔχει	κρόμμυον ὑποτρώγειν, ὥσπερ ἔνιοι τοὺς
[8]	αὐτὸς δοκῶν εἶναι πολλὰς ἐπωνυμίας	ἔχει·	ὅτι γε μέντοι χωρὶς ἑκατέρᾳ
[4]	Καὶ μέντοι πολὺ βέλτιον ἤδη	ἔχει.	Πρόσθεν μὲν γάρ, ὥσπερ οἱ
[3]	ἕκαστος εἴπῃ ὅ τι ὠφέλιμον	ἔχει,	τότε κἀγὼ οὐ φθονήσω εἰπεῖν
[6]	μοι πόσους ψύλλα πόδας ἐμοῦ	ἀπέχει.	Ταῦτα γάρ σέ φασι γεωμετρεῖν.
[4]	ἄπληστον καὶ ἐλπίδας τινὰς γλυκείας	παρέχει.	{ἴσως δὲ καὶ διὰ τὸ
[4]	τοῦ εἰδώλου τέρψιν μὲν οὐ	παρέχει,	πόθον δὲ ἐμποιεῖ. Καὶ ὁ
[7]	τὸ λαμπρὰν φλόγα ἔχειν φῶς	παρέχει,	τὸ δὲ χαλκεῖον λαμπρὸν ὂν
[8]	ἴσθι. Τὰ μέγιστα γάρ σοι	ὑπάρχει·	εὐπατρίδης εἶ, ἱερεὺς θεῶν τῶν
[4]	παρέχεις ἄγεις τε αὐτὸν ὅπου	ὄψει;	Οτι, ὦ Σώκρατες, ἡ μὲν
[8]	τ᾿ ἀκούων. Εστι δὲ καὶ	ἄλλοθί	που πυκινὰ φρεσὶ μήδεα εἰδώς.
[8]	ἐπιτρέψειεν αὑτήν, εἰ βούλει, εὖ	ἴσθι.	Τὰ μέγιστα γάρ σοι ὑπάρχει·
[2]	γάρ τοι ἐσθὴς ἄλλη μὲν	γυναικί,	ἄλλη δὲ ἀνδρὶ καλή, οὕτω
[2]	ἄλλη μὲν ἀνδρί, ἄλλη δὲ	γυναικὶ	πρέπει. Καὶ γὰρ ἀνδρὸς μὲν
[2]	σὺ παιδεύεις Ξανθίππην, ἀλλὰ χρῇ	γυναικὶ	τῶν οὐσῶν, οἶμαι δὲ καὶ
[4]	ἐστιν. οὗ ἕνεκα ἀφεκτέον ἐγώ	φημι	εἶναι φιλημάτων {τῶν} ὡραίων τῷ
[8]	καὶ ἄλλοι· καὶ ἐγὼ δέ	φημι	καὶ Γανυμήδην οὐ σώματος ἀλλὰ
[4]	θᾶττον ἂν ἐγὼ καὶ σιωπῶν	πείσαιμι	τὸν παῖδα τόνδε καὶ τὴν
[4]	πρὸς πᾶσαν ἀρετὴν δικαιότερος σοῦ	εἰμι	ἄγων ἀνθρώπους. Διὰ γὰρ τὸ
[1]	ἦν εἶπεν· ὅτι μὲν γελωτοποιός	εἰμι	ἴστε πάντες· ἥκω δὲ προθύμως
[4]	ὁδῶν ἐξίστανται οἱ πλούσιοι. Καὶ	εἰμὶ	νῦν μὲν τυράννῳ ἐοικώς, τότε
[4]	γε πάντες εἰδότες ὅτι γελωτοποιός	εἰμι,	ὅταν μέν τι ἀγαθὸν ἔχωσι,
[5]	λογίζῃ, ὡς ἐγὼ σοῦ καλλίων	εἰμί,	ὅτι καὶ Ναΐδες θεοὶ οὖσαι
[4]	ὑμᾶς ἄνδρας νομίζω. Εἰ δ᾿	εἰμί	τε τῷ ὄντι καλὸς καὶ
[4]	Εἰ μὲν τοίνυν μὴ καλός	εἰμι,	ὡς οἴομαι, ὑμεῖς ἂν δικαίως
[3]	μὲν τοίνυν, ἔφη, ἥδιστ᾿ ἂν	ἀπολάβοιμι	παρὰ Καλλίου τὴν ὑπόσχεσιν. ἔφη
[2]	πάνυ ἂν ἡδέως, ὦ Συρακόσιε,	μάθοιμι	τὰ σχήματα παρὰ σοῦ. Καὶ
[3]	καὶ πάνυ ἂν πολλὰ χρήματα	λαμβάνοιμι,	εἰ βουλοίμην χρῆσθαι τῇ τέχνῃ.
[4]	διδοίην ἢ ἕτερα παρ᾿ ἄλλου	λαμβάνοιμι,	ἥδιον δ᾿ ἂν δουλεύοιμι ἢ
[4]	ἄλλου λαμβάνοιμι, ἥδιον δ᾿ ἂν	δουλεύοιμι	ἢ ἐλεύθερος εἴην, εἴ μου
[4]	τὸν ἐμοὶ δοκοῦντα καλὸν εἶναι,	ὄμνυμι	πάντας θεοὺς μὴ ἑλέσθαι ἂν
[4]	καὶ ἐπιδεικνύω τὴν ἀφθονίαν καὶ	μεταδίδωμι	τῷ βουλομένῳ τοῦ ἐν τῇ
[4]	δ᾿ ἂν εἴη, ἔφη, ὁ	ἑνὶ	δυνάμενος ἀρεστοὺς ποιεῖν ἢ ὅστις
[6]	αὐτόν; Μηδὲ πονηροτέροις. Αλλὰ μηδενί;	Μηδενὶ	μηδὲ τούτων εἴκαζε. Αλλ᾿ οὐ
[6]	εἰκάζω αὐτόν; Μηδὲ πονηροτέροις. Αλλὰ	μηδενί;	Μηδενὶ μηδὲ τούτων εἴκαζε. Αλλ᾿
[4]	πένης γεγένημαι, οὐκέτι οὐδὲν μέλει	οὐδενί.	Καὶ μὴν ὅτε μέν γε
[4]	μοι παρεδίδου· ἐγώ τε νῦν	οὐδενὶ	φθονῶ, ἀλλὰ πᾶσι τοῖς φίλοις
[5]	εἶναι ἢ καὶ ἐν ἄλλῳ	τινί;	Εγὼ μὲν ναὶ μὰ Δί᾿
[3]	ὁ Νικήρατος, ὦ Ερμόγενες, ἐπὶ	τίνι	μάλιστα ἀγάλλῃ; Καὶ ὅς, Επὶ
[3]	σύ, ἔφη, ὦ Χαρμίδη, ἐπὶ	τίνι	μέγα φρονεῖς; Εγὼ αὖ, ἔφη,
[3]	Αντισθένης, λέξεις, ὦ Λύκων, ἐπὶ	τίνι	μέγα φρονεῖς; Καὶ ὃς ἔφη·
[3]	Τί γὰρ σύ, εἶπεν, ἐπὶ	τίνι	μέγα φρονεῖς, ὦ Αντίσθενες; Επὶ
[3]	δή, ἔφη ὁ Καλλίας, ἐπὶ	τίνι	μέγα φρονεῖς, ὦ Σώκρατες; Καὶ
[3]	σύ, ἔφη, ὦ Κριτόβουλε, ἐπὶ	τίνι	μέγιστον φρονεῖς; Επὶ κάλλει, ἔφη.
[4]	τὸ δεηθῆναι προσφέρωμαι ἢ ὅταν	τινὶ	τῶν τιμίων χρῶμαι, ὥσπερ καὶ
[8]	μορφῇ τε ἐλευθερίᾳ καὶ ἤθει	αἰδήμονί	τε καὶ γενναίῳ ψυχὴ εὐθὺς
[4]	Οἶδα μέν, ἔφη, σε Καλλίαν	τουτονὶ	προαγωγεύσαντα τῷ σοφῷ Προδίκῳ, ὅτε
[2]	ἀμφίλογόν ἐστιν, εἰς αὖθις ἀποθώμεθα·	νυνὶ	δὲ τὰ προκείμενα ἀποτελῶμεν. Ορῶ
[4]	δέοιτο, εὖ οἶδ᾿ ὅτι καὶ	νυνὶ	θᾶττον ἂν ἐγὼ καὶ σιωπῶν
[1]	Ο δὲ στὰς ἐπὶ τῷ	ἀνδρῶνι	ἔνθα τὸ δεῖπνον ἦν εἶπεν·
[2]	καὶ παροῦσα ἡδίων ἢ μύρου	γυναιξὶ	καὶ ἀποῦσα ποθεινοτέρα. Καὶ γὰρ
[2]	δὲ ἡμῖν οἱ παῖδες μικραῖς	κύλιξι	πυκνὰ ἐπιψακάζωσιν, ἵνα καὶ ἐγὼ
[4]	ἐπιτάττουσα ὡς δούλῳ χρῆται οὔτε	οἱ	ἄνθρωποι, ἂν μὴ δανείσῃς, ὀργίζονται.
[8]	ἄλλοι δὲ πολλοὶ τῶν ἡμιθέων	οἱ	ἄριστοι ὑμνοῦνται οὐ διὰ τὸ
[1]	οὖν παρὰ τὸν πατέρα ἐκαθέζετο,	οἱ	δ᾿ ἄλλοι, ὥσπερ εἰκός, κατεκλίθησαν.
[9]	ἀσπαζομένων ἀλλήλους σχήματα παρῆν θεάσασθαι.	Οἱ	δ᾿ ὁρῶντες ὄντως καλὸν μὲν
[1]	φθέγγεσθαι καὶ σφοδρότεροι εἶναι φέρονται,	οἱ	δ᾿ ὑπὸ τοῦ σώφρονος ἔρωτος
[4]	μὲν κλέπτουσιν, οἱ δὲ τοιχωρυχοῦσιν,	οἱ	δὲ ἀνδραποδίζονται· τύραννοι δ᾿ εἰσί
[4]	ἐπαναστὰς μάλα ἐλεγκτικῶς αὐτὸν ἐπήρετο·	Οἱ	δὲ ἄνθρωποι, ὦ Καλλία, πότερον
[9]	οἱ μὲν ἄγαμοι γαμεῖν ἐπώμνυσαν,	οἱ	δὲ γεγαμηκότες ἀναβάντες ἐπὶ τοὺς
[7]	ἄλλων οἱ μὲν ἐκέλευον εἰκάζειν,	οἱ	δὲ ἐκώλυον. Θορύβου δὲ ὄντος
[5]	σοὶ μυκτῆρες εἰς γῆν ὁρῶσιν,	οἱ	δὲ ἐμοὶ ἀναπέπτανται, ὥστε τὰς
[5]	τὸ κατ᾿ εὐθὺ μόνον ὁρῶσιν,	οἱ	δὲ ἐμοὶ καὶ τὸ ἐκ
[6]	οἱ δὲ τὸν κύριον πείθειν,	οἱ	δὲ καὶ ἄλλα ἔσκωπτον. Ο
[1]	Οἱ μέν γε σιωπηρότεροι ἐγίγνοντο,	οἱ	δὲ καὶ ἐσχηματίζοντό πως. Πάντες
[1]	οἱ μὲν γυμνασάμενοι καὶ χρισάμενοι,	οἱ	δὲ καὶ λουσάμενοι παρῆλθον. Αὐτόλυκος
[4]	εἶπον Δῆλον ὅτι ὅστις πλείστοις,	οἱ	δὲ Πάνυ μὲν οὖν. Ο
[9]	ἐῴκει, ὅμως δὲ φιλικῶς ἀντιπεριελάμβανεν.	Οἱ	δὲ συμπόται ὁρῶντες ἅμα μὲν
[4]	γὰρ δήπου οἱ μὲν κλέπτουσιν,	οἱ	δὲ τοιχωρυχοῦσιν, οἱ δὲ ἀνδραποδίζονται·
[6]	φιλήματα ἀπολαμβάνειν τὸν Κριτόβουλον ἐκέλευον,	οἱ	δὲ τὸν κύριον πείθειν, οἱ
[2]	τοιούτων γυμνασίων ἐπιθυμῶ, μὴ ὥσπερ	οἱ	δολιχοδρόμοι τὰ σκέλη μὲν παχύνονται,
[1]	ἐσχηματίζοντό πως. Πάντες μὲν οὖν	οἱ	ἐκ θεῶν του κατεχόμενοι ἀξιοθέατοι
[5]	ὁρᾶν. Οὕτω μὲν τοίνυν ἤδη	οἱ	ἐμοὶ ὀφθαλμοὶ καλλίονες ἂν τῶν
[8]	ἀπιστοῦσιν ἐοικέναι μὴ χωρὶς γενόμενοι	οἱ	ἐρώμενοι οὐκ ἀποτελῶσι τὰ τῶν
[4]	ἵππον κένσαι ὁμοκλήσαντ᾿ εἶξαί τέ	οἱ	ἡνία χερσί. Καὶ πρὸς τούτοις
[5]	ὀσφραίνεσθαι ἕνεκεν ἐποίησαν ἡμῖν ῥῖνας	οἱ	θεοί. Οἱ μὲν γὰρ σοὶ
[4]	ὢν φίλους αὐτοὺς ἔχεις, καὶ	οἱ	θεοί, ὡς ἔοικε, καλοκἀγαθίᾳ ἥδονται.
[8]	καὶ κατάγονται ἀεὶ παρὰ σοὶ	οἱ	κράτιστοι αὐτῶν. ὡς μὲν οὖν
[5]	τῷ Κριτοβούλῳ, ὡς μὴ ἐξαπατηθείησαν	οἱ	κριταί, καὶ τῷ νικήσαντι μὴ
[8]	δὲ τὸ ὄμμα, μέτριοι δὲ	οἱ	λόγοι, πραεῖα δὲ ἡ φωνή,
[4]	Σωκράτης, ἀνεχέσθω μέντοι· ἐπεὶ καὶ	οἱ	μάντεις λέγονται δήπου ἄλλοις μὲν
[9]	καὶ ὡς εἰς εὐνὴν ἀπιόντας,	οἱ	μὲν ἄγαμοι γαμεῖν ἐπώμνυσαν, οἱ
[5]	ἐποίησαν ἡμῖν ῥῖνας οἱ θεοί.	Οἱ	μὲν γὰρ σοὶ μυκτῆρες εἰς
[1]	τι τὴν ψυχὴν ὑπ᾿ ἐκείνου.	Οἱ	μέν γε σιωπηρότεροι ἐγίγνοντο, οἱ
[1]	ἕψοιντο, συνηκολούθησαν. Επειτα δὲ αὐτῷ	οἱ	μὲν γυμνασάμενοι καὶ χρισάμενοι, οἱ
[8]	τῇ πόλει συνεραστὴς ὢν διατελῶ.	Οἱ	μὲν δὴ ἄλλοι περὶ τῶν
[2]	ἁρματηλάτας, θᾶττον περιελαύνοντας τὰς κύλικας.	Οἱ	μὲν δὴ οἰνοχόοι οὕτως ἐποίουν.
[4]	πολλοῖς; ἐνταῦθα μέντοι ἐσχίσθησαν, καὶ	οἱ	μὲν εἶπον Δῆλον ὅτι ὅστις
[7]	~Εκ τούτου δὲ τῶν ἄλλων	οἱ	μὲν ἐκέλευον εἰκάζειν, οἱ δὲ
[1]	κατεχόμενοι ἀξιοθέατοι δοκοῦσιν εἶναι· ἀλλ᾿	οἱ	μὲν ἐξ ἄλλων πρὸς τὸ
[4]	Εμοὶ γὰρ αὖ τῶν φίλων	οἱ	μὲν εὖ πράττοντες ἐκποδὼν ἀπέρχονται,
[2]	καὶ ἐξεκυβίστα ὑπὲρ αὐτῶν. ὥστε	οἱ	μὲν θεώμενοι ἐφοβοῦντο μή τι
[4]	δι᾿ ἔνδειαν μὲν γὰρ δήπου	οἱ	μὲν κλέπτουσιν, οἱ δὲ τοιχωρυχοῦσιν,
[8]	δ᾿ ἐπονείδιστα. Δοκοῦσι δ᾿ ἔμοιγε	οἱ	μὲν παραταττόμενοι ἀπιστοῦσιν ἐοικέναι μὴ
[5]	σῶν εἴησαν. Πῶς δή; Οτι	οἱ	μὲν σοὶ τὸ κατ᾿ εὐθὺ
[6]	καὶ κριτάς. ~Εκ δὲ τούτου	οἱ	μὲν τὰ νικητήρια φιλήματα ἀπολαμβάνειν
[4]	ταῦτ᾿ αἰσχύνονται. Μαίνονται δὲ καὶ	οἱ	μὴ τοὺς καλοὺς στρατηγοὺς αἱρούμενοι.
[8]	ἀγαθῶν ἀνδρῶν ἔργα. Λακεδαιμόνιοι δὲ	οἱ	νομίζοντες, ἐὰν καὶ ὀρεχθῇ τις
[4]	εἶναι, πάνυ δὲ παχεῖαι ἐφεστρίδες	οἱ	ὄροφοι, στρωμνήν γε μὴν οὕτως
[1]	πάνυ πολλῆς σπουδῆς ἄξιον ὄντα.	Οἱ	οὖν ἀμφὶ τὸν Σωκράτην πρῶτον
[2]	τι δυνησόμεθα· ἂν δὲ ἡμῖν	οἱ	παῖδες μικραῖς κύλιξι πυκνὰ ἐπιψακάζωσιν,
[4]	τἀγαθὰ δὲ διδόναι. Οὗτοι τοίνυν	οἱ	πάντα μὲν εἰδότες πάντα δὲ
[1]	ἔφη ὁ Καλλίας. Καὶ γὰρ	οἱ	παρόντες σπουδῆς μέν, ὡς ὁρᾷς,
[4]	καὶ θάκων καὶ ὁδῶν ἐξίστανται	οἱ	πλούσιοι. Καὶ εἰμὶ νῦν μὲν
[4]	διακριθῆναι περὶ τοῦ κάλλους, ἐπειδὰν	οἱ	προκείμενοι λόγοι περιέλθωσι. Κρινάτω δ᾿
[2]	ὤμους δὲ λεπτύνονται, μηδ᾿ ὥσπερ	οἱ	πύκται τοὺς μὲν ὤμους παχύνονται,
[3]	Αντισθένης, λέληθέ σε, ὅτι καὶ	οἱ	ῥαψῳδοὶ πάντες ἐπίστανται ταῦτα τὰ
[9]	ἃ πάλαι ἐπεθύμουν. Τέλος δὲ	οἱ	συμπόται ἰδόντες περιβεβληκότας τε ἀλλήλους
[1]	ἐπὶ τὰ δεῖπνα, ἵνα εὐφραίνοιντο	οἱ	συνόντες δι᾿ ἐμὲ γελῶντες· νῦν
[4]	ἔχει. Πρόσθεν μὲν γάρ, ὥσπερ	οἱ	τὰς Γοργόνας θεώμενοι, λιθίνως ἔβλεπε
[4]	γένωμαι, πάνυ μὲν ἀλεεινοὶ χιτῶνες	οἱ	τοῖχοί μοι δοκοῦσιν εἶναι, πάνυ
[9]	Σωκράτης δὲ καὶ τῶν ἄλλων	οἱ	ὑπομείναντες πρὸς Λύκωνα καὶ τὸν
[8]	ἀπολείπειν, θαυμαστὰ λέγων, εἴ γε	οἱ	ψόγου τε ἀφροντιστεῖν καὶ ἀναισχυντεῖν
[4]	μὴν αἰδημονεστέρους τε καὶ ἐγκρατεστέρους,	οἵ	γε καὶ ὧν δέονται μάλιστα
[4]	τε καὶ οἰκοδόμους πολλοὺς ὁρᾷς	οἳ	ἄλλοις μὲν πολλοῖς ποιοῦσιν οἰκίας,
[4]	πλεῖστον ἀριθμοῦντας χρυσίον θαυμάζει, ἀλλ᾿	οἳ	ἂν αὐτῷ ἀρέσκωσι τούτοις συνὼν
[4]	μὲν εὖ πράττοντες ἐκποδὼν ἀπέρχονται,	οἳ	δ᾿ ἂν κακόν τι λάβωσι,
[8]	ἱερεὺς θεῶν τῶν ἀπ᾿ Ερεχθέως,	οἳ	καὶ ἐπὶ τὸν βάρβαρον σὺν
[4]	ἀνδραποδίζονται· τύραννοι δ᾿ εἰσί τινες	οἳ	ὅλους μὲν οἴκους ἀναιροῦσιν, ἁθρόους
[4]	αἰσθάνομαι δὲ καὶ τυράννους τινάς,	οἳ	οὕτω πεινῶσι χρημάτων ὥστε ποιοῦσι
[4]	Ορῶ γὰρ πολλοὺς μὲν ἰδιώτας,	οἳ	πάνυ πολλὰ ἔχοντες χρήματα οὕτω
[4]	τινες ἀπεχθανόμενοι, εἰσὶ δέ τινες	οἳ	πρὸς φιλίαν ἄγουσι; Πάνυ μὲν
[4]	κτήσονται, οἶδα δὲ καὶ ἀδελφούς,	οἳ	τὰ ἴσα λαχόντες ὁ μὲν
[8]	χωρὶς ἑκατέρᾳ βωμοί τε καὶ	ναοί	εἰσι καὶ θυσίαι τῇ μὲν
[5]	ἔφη, καὶ ἐν ἵππῳ καὶ	βοὶ※	καὶ ἐν ἀψύχοις πολλοῖς. Οἶδα
[4]	οἰκίαν διορύξας καὶ τὰ χρήματα	λάβοι	καὶ αὐτόν τί με κακὸν
[2]	ἄν τις τοῦτο τὸ χρῖμα	λάβοι;	Οὐ μὰ Δί᾿ ἔφη, οὐ
[4]	Πάνυ μὲν οὖν. Τί δέ,	λόγοι	οὐκ εἰσὶ μέν τινες ἀπεχθανόμενοι,
[4]	τοῦ κάλλους, ἐπειδὰν οἱ προκείμενοι	λόγοι	περιέλθωσι. Κρινάτω δ᾿ ἡμᾶς μὴ
[8]	τὸ ὄμμα, μέτριοι δὲ οἱ	λόγοι,	πραεῖα δὲ ἡ φωνή, ἱλαρὸν
[8]	Δοκοῦμεν δ᾿ ἄν μοι πάντες	ὁμόλογοι	γενέσθαι περὶ ὧν λέγω, εἰ
[3]	λέληθέ σε, ὅτι καὶ οἱ	ῥαψῳδοὶ	πάντες ἐπίστανται ταῦτα τὰ ἔπη;
[8]	οὐ μόνον ἄνθρωποι ἀλλὰ καὶ	θεοὶ	καὶ ἥρωες τὴν τῆς ψυχῆς
[5]	ἕνεκεν ἐποίησαν ἡμῖν ῥῖνας οἱ	θεοί.	Οἱ μὲν γὰρ σοὶ μυκτῆρες
[5]	καλλίων εἰμί, ὅτι καὶ Ναΐδες	θεοὶ	οὖσαι τοὺς Σειληνοὺς ἐμοὶ ὁμοιοτέρους
[4]	μὲν εἰδότες πάντα δὲ δυνάμενοι	θεοὶ	οὕτω μοι φίλοι εἰσὶν ὥστε
[4]	φίλους αὐτοὺς ἔχεις, καὶ οἱ	θεοί,	ὡς ἔοικε, καλοκἀγαθίᾳ ἥδονται. Οὗτος
[1]	δ᾿ ὑπὸ τοῦ σώφρονος ἔρωτος	ἔνθεοι	τά τε ὄμματα φιλοφρονεστέρως ἔχουσι
[6]	μᾶλλον ἢ λοιδορουμένῳ δικαίως ἂν	εἰκάζοι	μέ τις. Καὶ νῦν σύγε
[2]	τῇ ὀρχήσει ἅπαν τὸ σῶμα	γυμνάζοι,	κελεύσας τὴν αὐλητρίδα θάττονα ῥυθμὸν
[3]	ἔπη; Καὶ πῶς ἄν, ἔφη,	λελήθοι	ἀκροώμενόν γε αὐτῶν ὀλίγου ἀν᾿
[8]	ὡς ταῦτα ἐγνωκότες εἶεν καὶ	Θηβαῖοι	καὶ Ηλεῖοι· συγκαθεύδοντας γοῦν αὐτοῖς
[5]	τὸ ἐκ πλαγίου διὰ τὸ	ἐπιπόλαιοι	εἶναι. Λέγεις σύ, ἔφη, καρκίνον
[2]	ὀρχηστρίδα εἰπεῖν, ἐὰν διδῶσιν αὐτῷ	Αθηναῖοι	χρήματα, ποιήσειν πάντας Αθηναίους τολμᾶν
[8]	ἐγνωκότες εἶεν καὶ Θηβαῖοι καὶ	Ηλεῖοι·	συγκαθεύδοντας γοῦν αὐτοῖς ὅμως παρατάττεσθαι
[4]	Δί᾿ ἔφη, οὐδὲ τοῦτο, ἀλλ᾿	ἔνιοι	καὶ ἐχθιόνως ἔχουσιν ἢ πρὶν
[4]	καλῶς ἔχει κρόμμυον ὑποτρώγειν, ὥσπερ	ἔνιοι	τοὺς ἀλεκτρυόνας σκόροδα σιτίσαντες συμβάλλουσιν·
[8]	κατέθηκεν, ἐρευνητέον δὲ καὶ ποῖα	Λακεδαιμόνιοι	ἀσκοῦντες κράτιστοι δοκοῦσιν ἡγεμόνες εἶναι·
[8]	τὰ τῶν ἀγαθῶν ἀνδρῶν ἔργα.	Λακεδαιμόνιοι	δὲ οἱ νομίζοντες, ἐὰν καὶ
[2]	εἰ μέλλουσιν ἡδεῖαί τε καὶ	ἐλευθέριοι	ἔσεσθαι. Καὶ ὁ Λύκων εἶπεν·
[8]	ὀφρύες, ἀτρεμὲς δὲ τὸ ὄμμα,	μέτριοι	δὲ οἱ λόγοι, πραεῖα δὲ
[4]	θάκων καὶ ὁδῶν ἐξίστανται οἱ	πλούσιοι.	Καὶ εἰμὶ νῦν μὲν τυράννῳ
[4]	τὰ συμφέροντα εἰς τὸ ἀρέσκειν	διδάσκοι	ἄν; Πάνυ μὲν οὖν. Αμείνων
[4]	εἴην, εἴ μου Κλεινίας ἄρχειν	ἐθέλοι.	Καὶ γὰρ πονοίην ἂν ῥᾷον
[4]	δὲ δυνάμενοι θεοὶ οὕτω μοι	φίλοι	εἰσὶν ὥστε διὰ τὸ ἐπιμελεῖσθαί
[8]	καὶ Θησεὺς καὶ Πειρίθους καὶ	ἄλλοι	δὲ πολλοὶ τῶν ἡμιθέων οἱ
[8]	Διόσκουροί εἰσι, λέγονται δὲ καὶ	ἄλλοι·	καὶ ἐγὼ δέ φημι καὶ
[8]	ὢν διατελῶ. Οἱ μὲν δὴ	ἄλλοι	περὶ τῶν ῥηθέντων διελέγοντο, ὁ
[1]	τὸν πατέρα ἐκαθέζετο, οἱ δ᾿	ἄλλοι,	ὥσπερ εἰκός, κατεκλίθησαν. Εὐθὺς μὲν
[3]	τοίνυν πάντες προσέβλεψαν αὐτῷ, καὶ	πολλοὶ	ἅμα ἤροντο εἰ καὶ σφίσι
[2]	ἐπιτηδεῦσαι, τούτῳ συνέσται. Ενταῦθα δὴ	πολλοὶ	ἐφθέγξαντο· καὶ ὁ μέν τις
[8]	τῶν δὲ τοῦ σώματος ἐπιθυμούντων	πολλοὶ	μὲν τοὺς τρόπους μέμφονται καὶ
[3]	ἢ εὐφραίνειν ἀλλήλους; Εντεῦθεν εἶπαν	πολλοί·	Σὺ τοίνυν ἡμῖν ἐξηγοῦ ποίων
[8]	καὶ Πειρίθους καὶ ἄλλοι δὲ	πολλοὶ	τῶν ἡμιθέων οἱ ἄριστοι ὑμνοῦνται
[4]	οὔτ᾿ ἀριθμῷ οὔτε σταθμῷ ἐπήρκει	μοι,	ἀλλ᾿ ὁπόσον ἐδυνάμην φέρεσθαι, τοσοῦτόν
[9]	Σώκρατες, καλός γε κἀγαθὸς δοκεῖς	μοι	ἄνθρωπος εἶναι. Εκ δὲ τούτου
[8]	γε μήν, ὦ Καλλία, δοκεῖ	μοι	ἄξιον εἶναι καὶ θεοῖς χάριν
[4]	δὴ αἰσθόμενος ὁ πατὴρ παρέδωκέ	μοι	αὐτόν, εἴ τι δυναίμην ὠφελῆσαι.
[4]	με ἐποίησας ἐπιθυμεῖν αὐτοῦ, συνέστησάς	μοι	αὐτόν. Καὶ χάριν μέντοι σοι
[4]	τοὺς θεούς, ὦ ἄνδρες, δοκεῖ	μοί	γ᾿ ἔφη, ὡς ἐν ἡμῖν
[4]	καὶ προσετάττετο μὲν ἀεί τί	μοι	δαπανᾶν ὑπὸ τῆς πόλεως, ἀποδημῆσαι
[4]	πάντες συνωμολόγουν, Τοιοῦτος μέντοι, ἔφη,	μοι	δοκεῖ Αντισθένης εἶναι οὗτος. Καὶ
[4]	πάντα τοίνυν ταῦτα οὕτως ἡδέα	μοι	δοκεῖ εἶναι ὡς μᾶλλον μὲν
[4]	ἂν εὐξαίμην, ἧττον δέ· οὕτω	μοι	δοκεῖ ἔνια αὐτῶν ἡδίω εἶναι
[4]	ποιεῖν ἐπιθυμεῖν ἀλλήλων, οὗτος ἄν	μοι	δοκεῖ καὶ πόλεις δύνασθαι φίλας
[8]	καὶ σύ, ὦ Καλλία, κατέχεσθαι	μοι	δοκεῖς ἔρωτος. Τεκμαίρομαι δὲ τῇ
[6]	ἐρωτᾷς, οὐκ οἶδα· τὸ μέντοι	μοι	δοκοῦν εἴποιμ᾿ ἄν. Αλλ᾿ ὃ
[4]	ἄγαν χαλεπῆς νόσου. ὅμοια γάρ	μοι	δοκοῦσι πάσχειν ὥσπερ εἴ τις
[4]	μὲν ἀλεεινοὶ χιτῶνες οἱ τοῖχοί	μοι	δοκοῦσιν εἶναι, πάνυ δὲ παχεῖαι
[4]	πάνυ γὰρ καλὸς κἀγαθὸς δοκεῖ	μοι	εἶναι. Αἰσχύλον δὲ τὸν Φλειάσιον
[8]	δὴ θρυπτόμενος εἶπε· Μὴ νῦν	μοι	ἐν τῷ παρόντι ὄχλον πάρεχε·
[4]	ἀποδημεῖν καὶ ἐπιδημεῖν· ὑπανίστανται δέ	μοι	ἤδη καὶ θάκων καὶ ὁδῶν
[4]	ἄλλοις, ὡς ἐλευθέρῳ τε ἔξεστί	μοι	καὶ ἀποδημεῖν καὶ ἐπιδημεῖν· ὑπανίστανται
[4]	αὐτὸς εὑρίσκω· ὅμως δὲ περίεστί	μοι	καὶ ἐσθίοντι ἄχρι τοῦ μὴ
[2]	ἔλαιον φλόγα, ἐγείρει. Δοκεῖ μέντοι	μοι	καὶ τὰ τῶν ἀνδρῶν σώματα
[4]	τὴν μεγίστην χάριν οἶδα ὅτι	μοι	Κλεινίαν ἀναφαίνουσιν. ἄξιόν γε μὴν
[1]	οὖν πολὺ ἂν τὴν κατασκευήν	μοι	λαμπροτέραν φανῆναι εἰ ἀνδράσιν ἐκκεκαθαρμένοις
[4]	ἐγὼ ὅταν μὲν πείθωμαι, οὐδέποτέ	μοι	μεταμέλει· ἤδη δέ ποτε καὶ
[8]	παρρησιάζεσθαι. Καὶ γὰρ δὴ δοκεῖ	μοι	ὁ μὲν τῷ εἴδει τὸν
[2]	πρεσβύτην ὄντα ἀποδύεσθαι, ἀλλ᾿ ἀρκέσει	μοι	οἶκος ἑπτάκλινος, ὥσπερ καὶ νῦν
[8]	Αἰδῶ νομίζουσι. Δοκοῦμεν δ᾿ ἄν	μοι	πάντες ὁμόλογοι γενέσθαι περὶ ὧν
[4]	ἀλλ᾿ ὁπόσον ἐδυνάμην φέρεσθαι, τοσοῦτόν	μοι	παρεδίδου· ἐγώ τε νῦν οὐδενὶ
[4]	οὕτως ὅμοιον εἴδωλον ἔχων πράγματά	μοι	παρέχεις ἄγεις τε αὐτὸν ὅπου
[6]	λέγω, σὺ αἴτιος, ἔφη, πράγματά	μοι	παρέχων. Ταῦτα μέν, ἔφη, ἔα·
[4]	κτῆμα, τὴν σχολὴν ἀεὶ ὁρᾶτέ	μοι	παροῦσαν, ὥστε καὶ θεᾶσθαι τὰ
[4]	τι ἐξ ἑκάστου ἀποβήσεται σημαίνουσί	μοι	πέμποντες ἀγγέλους φήμας καὶ ἐνύπνια
[6]	μέν, ἔφη, ἔα· ἀλλ᾿ εἰπέ	μοι	πόσους ψύλλα πόδας ἐμοῦ ἀπέχει.
[4]	μάλα ἀχθεσθεὶς ἐπήρετο· Καὶ τί	μοι	σύνοισθα, ὦ Σώκρατες, τοιοῦτον εἰργασμένῳ;
[2]	διψῶ· καὶ ὁ παῖς ἐγχεάτω	μοι	τὴν μεγάλην φιάλην. Νὴ Δί᾿
[7]	καὶ σὺ βούλει. Δοκεῖ οὖν	μοι	τὸ μὲν εἰς μαχαίρας κυβιστᾶν
[4]	τὸ σῶμά μου δεηθῇ, οὕτω	μοι	τὸ παρὸν ἀρκεῖ ὥστε αἷς
[8]	τὸ δαιμόνιον προφασιζόμενος οὐ διαλέγῃ	μοι,	τοτὲ δ᾿ ἄλλου του ἐφιέμενος.
[4]	πάντα δὲ δυνάμενοι θεοὶ οὕτω	μοι	φίλοι εἰσὶν ὥστε διὰ τὸ
[9]	εἰς εὐνὴν ἀπιόντας, οἱ μὲν	ἄγαμοι	γαμεῖν ἐπώμνυσαν, οἱ δὲ γεγαμηκότες
[4]	σὺ τοίνυν δικαίως μέγα φρονεῖς.	Εμοὶ	γὰρ αὖ τῶν φίλων οἱ
[4]	εἶναι οὗτος. Καὶ ὁ Αντισθένης,	Εμοί,	ἔφη, παραδίδως, ὦ Σώκρατες, τὴν
[5]	εἰς γῆν ὁρῶσιν, οἱ δὲ	ἐμοὶ	ἀναπέπτανται, ὥστε τὰς πάντοθεν ὀσμὰς
[2]	δή, ἔφη ὁ Φίλιππος, καὶ	ἐμοὶ	αὐλησάτω, ἵνα καὶ ἐγὼ ὀρχήσωμαι.
[1]	~ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ. ~Αλλ᾿	ἐμοὶ	δοκεῖ τῶν καλῶν κἀγαθῶν ἀνδρῶν
[4]	πάσχετε οἷάπερ ἐγὼ πρὸς τὸν	ἐμοὶ	δοκοῦντα καλὸν εἶναι, ὄμνυμι πάντας
[8]	συνεπαίρει καὶ ὁ ἀεὶ σύνοικος	ἐμοὶ	ἔρως κεντρίζει εἰς τὸν ἀντίπαλον
[1]	λέγειν, νῦν δέ, ἐὰν παρ᾿	ἐμοὶ	ἦτε, ἐπιδείξω ὑμῖν ἐμαυτὸν πάνυ
[5]	εὐθὺ μόνον ὁρῶσιν, οἱ δὲ	ἐμοὶ	καὶ τὸ ἐκ πλαγίου διὰ
[2]	φαίνει ἰσοφόρα ἔχειν ὥστε δοκεῖς	ἐμοί,	κἂν εἰ τοῖς ἀγορανόμοις ἀφισταίης
[3]	δὲ Χαρμίδης καὶ εἶπεν· Αλλ᾿	ἐμοὶ	μὲν δοκεῖ, ὦ ἄνδρες, ὥσπερ
[5]	Ναΐδες θεοὶ οὖσαι τοὺς Σειληνοὺς	ἐμοὶ	ὁμοιοτέρους τίκτουσιν ἢ σοί; Καὶ
[5]	Οὕτω μὲν τοίνυν ἤδη οἱ	ἐμοὶ	ὀφθαλμοὶ καλλίονες ἂν τῶν σῶν
[2]	πίνειν μέν, ὦ ἄνδρες, καὶ	ἐμοὶ	πάνυ δοκεῖ· τῷ γὰρ ὄντι
[4]	ὁποῖον οὐκ ἀρκοῦσαν ἂν τροφὴν	ἐμοὶ	παρέχοι. Καὶ γὰρ ὅταν ἡδυπαθῆσαι
[2]	τῷ προσώπῳ, Γελᾶτε, ἔφη, ἐπ᾿	ἐμοί;	Πότερον ἐπὶ τούτῳ εἰ βούλομαι
[4]	ἔφη ὁ Σωκράτης, ἐξ οὗ	ἐμοὶ	σύνεστιν οὕτω διατεθῆναι αὐτόν; Αλλὰ
[4]	ἐμοῦ ἃ ἔσεσθε βελτίονες, ἂν	ἐμοὶ	συνῆτε. ἴστε γὰρ δήπου ὅτι
[5]	μὲν τοίνυν ἤδη οἱ ἐμοὶ	ὀφθαλμοὶ	καλλίονες ἂν τῶν σῶν εἴησαν.
[2]	γυμνασίων ἐπιθυμῶ, μὴ ὥσπερ οἱ	δολιχοδρόμοι	τὰ σκέλη μὲν παχύνονται, τοὺς
[8]	ὅτι γε μέντοι χωρὶς ἑκατέρᾳ	βωμοί	τε καὶ ναοί εἰσι καὶ
[4]	καὶ δικαίως ἂν πολὺν μισθὸν	λαμβάνοι;	ἐπεὶ δὲ καὶ ταῦτα πάντες
[3]	Οὗτοι μὲν δή, ὦ ἄνδρες,	ἱκανοὶ	τέρπειν ἡμᾶς φαίνονται· ἡμεῖς δὲ
[4]	τὸ εἰδέναι ὡς ἔστιν ὅτου	πριάμενοι	τὰ ἐπιτήδεια ἕξουσιν οὐκ ἐθέλουσι
[4]	πάντα μὲν εἰδότες πάντα δὲ	δυνάμενοι	θεοὶ οὕτω μοι φίλοι εἰσὶν
[1]	Επειτα δὲ αὐτῷ οἱ μὲν	γυμνασάμενοι	καὶ χρισάμενοι, οἱ δὲ καὶ
[1]	αὐτῷ οἱ μὲν γυμνασάμενοι καὶ	χρισάμενοι,	οἱ δὲ καὶ λουσάμενοι παρῆλθον.
[1]	καὶ χρισάμενοι, οἱ δὲ καὶ	λουσάμενοι	παρῆλθον. Αὐτόλυκος μὲν οὖν παρὰ
[4]	κρόμμυον, αὐτίκα μάλα τοῦτό γε	ὠφελημένοι	ἔσεσθε· ἥδιον γὰρ πιεῖσθε. Καὶ
[4]	περὶ τοῦ κάλλους, ἐπειδὰν οἱ	προκείμενοι	λόγοι περιέλθωσι. Κρινάτω δ᾿ ἡμᾶς
[2]	Γοργιείοις ῥήμασιν εἴπω, οὕτως οὐ	βιαζόμενοι	μεθύειν ὑπὸ τοῦ οἴνου ἀλλ᾿
[8]	ἀφροντιστεῖν καὶ ἀναισχυντεῖν πρὸς ἀλλήλους	ἐθιζόμενοι,	οὗτοι μάλιστα αἰσχυνοῦνται αἰσχρόν τι
[2]	μεθύειν ὑπὸ τοῦ οἴνου ἀλλ᾿	ἀναπειθόμενοι	πρὸς τὸ παιγνιωδέστερον ἀφιξόμεθα. Εδόκει
[4]	λόγοι οὐκ εἰσὶ μέν τινες	ἀπεχθανόμενοι,	εἰσὶ δέ τινες οἳ πρὸς
[8]	παραταττόμενοι ἀπιστοῦσιν ἐοικέναι μὴ χωρὶς	γενόμενοι	οἱ ἐρώμενοι οὐκ ἀποτελῶσι τὰ
[1]	παρεμυθοῦντό τε αὐτὸν ὡς αὖθις	γελασόμενοι	καὶ δειπνεῖν ἐκέλευον, Κριτόβουλος δὲ
[3]	τοίνυν ἡμῖν ἐξηγοῦ ποίων λόγων	ἁπτόμενοι	μάλιστ᾿ ἂν ταῦτα ποιοῖμεν. Εγὼ
[8]	Δοκοῦσι δ᾿ ἔμοιγε οἱ μὲν	παραταττόμενοι	ἀπιστοῦσιν ἐοικέναι μὴ χωρὶς γενόμενοι
[1]	οὖν οἱ ἐκ θεῶν του	κατεχόμενοι	ἀξιοθέατοι δοκοῦσιν εἶναι· ἀλλ᾿ οἱ
[4]	τι κακὸν λάβωσι, φεύγουσιν ἀμεταστρεπτί,	φοβούμενοι	μὴ καὶ ἄκοντες γελάσωσι; Καὶ
[4]	οἱ μὴ τοὺς καλοὺς στρατηγοὺς	αἱρούμενοι.	Εγὼ γοῦν μετὰ Κλεινίου κἂν
[7]	ἡμεῖς δ᾿ ἂν μάλιστα εὐφραινοίμεθα	θεώμενοι	αὐτούς· ὅπερ εὖ οἶδα ὅτι
[2]	ὑπὲρ αὐτῶν. ὥστε οἱ μὲν	θεώμενοι	ἐφοβοῦντο μή τι πάθῃ, ἡ
[4]	γάρ, ὥσπερ οἱ τὰς Γοργόνας	θεώμενοι,	λιθίνως ἔβλεπε πρὸς αὐτὸν καὶ
[4]	Οὗτοι γὰρ τὰ ἐμὰ νευρόσπαστα	θεώμενοι	τρέφουσί με. Ταῦτ᾿ ἄρ᾿ ἔφη
[8]	ἐοικέναι μὴ χωρὶς γενόμενοι οἱ	ἐρώμενοι	οὐκ ἀποτελῶσι τὰ τῶν ἀγαθῶν
[9]	ἀληθινῶς τοῖς στόμασι φιλοῦντας, πάντες	ἀνεπτερωμένοι	ἐθεῶντο. Καὶ γὰρ ἤκουον τοῦ
[8]	ἅμα ἐρῶντες τῆς φιλίας καὶ	χρώμενοι	αὐτῇ εἰς γῆρας διατελοῦσι. Τὸν
[4]	τῇ οἰκίᾳ γένωμαι, πάνυ μὲν	ἀλεεινοὶ	χιτῶνες οἱ τοῖχοί μοι δοκοῦσιν
[1]	τοῖς τετελεσμένοις τούτῳ τῷ θεῷ.	Εκεῖνοι	μὲν οὖν σιωπῇ ἐδείπνουν, ὥσπερ
[4]	δὲ τοιχωρυχοῦσιν, οἱ δὲ ἀνδραποδίζονται·	τύραννοι	δ᾿ εἰσί τινες οἳ ὅλους
[2]	τὰς κύλικας. Οἱ μὲν δὴ	οἰνοχόοι	οὕτως ἐποίουν. ~Εκ δὲ τούτου
[4]	οὔτε νυκτὸς οὔθ᾿ ἡμέρας οὔθ᾿	ὅποι	ἂν ὁρμῶμαι οὔθ᾿ ὅ τι
[8]	καὶ μυθολογῆσαι ὡς οὐ μόνον	ἄνθρωποι	ἀλλὰ καὶ θεοὶ καὶ ἥρωες
[4]	ὡς δούλῳ χρῆται οὔτε οἱ	ἄνθρωποι,	ἂν μὴ δανείσῃς, ὀργίζονται. Αλλὰ
[4]	ἐλεγκτικῶς αὐτὸν ἐπήρετο· Οἱ δὲ	ἄνθρωποι,	ὦ Καλλία, πότερον ἐν ταῖς
[4]	ὡς μὲν καὶ Ελληνες καὶ	βάρβαροι	τοὺς θεοὺς ἡγοῦνται πάντα εἰδέναι
[1]	μὲν ἐξ ἄλλων πρὸς τὸ	γοργότεροί	τε ὁρᾶσθαι καὶ φοβερώτερον φθέγγεσθαι
[1]	ὁρᾶσθαι καὶ φοβερώτερον φθέγγεσθαι καὶ	σφοδρότεροι	εἶναι φέρονται, οἱ δ᾿ ὑπὸ
[1]	ὑπ᾿ ἐκείνου. Οἱ μέν γε	σιωπηρότεροι	ἐγίγνοντο, οἱ δὲ καὶ ἐσχηματίζοντό
[4]	γραμματιστῇ ἐν τῷ αὐτῷ βιβλίῳ	ἀμφότεροι	ἐμαστεύετέ τι, τὴν κεφαλὴν πρὸς
[2]	παῖς ἐκιθάρισε, καὶ ἐδόκουν μάλα	ἀμφότεροι	ἱκανῶς εὐφραίνειν, εἶπεν ὁ Σωκράτης·
[1]	ὁρᾷς, μεστοί, γέλωτος δὲ ἴσως	ἐνδεέστεροι.	Δειπνούντων δὲ αὐτῶν ὁ Φίλιππος
[8]	Καὶ σκοπῶν δ᾿ ἄν τις	εὕροι	ἐκ μὲν τῶν διὰ τοὺς
[8]	καλὰ ἔργα οὐ πάντ᾿ ἂν	εὕροι	τις ἕνεκα ἐπαίνου ὑπὸ τῶν
[8]	ἐποίει· ὧν Ηρακλῆς μὲν καὶ	Διόσκουροί	εἰσι, λέγονται δὲ καὶ ἄλλοι·
[2]	ὅταν μέλλῃς μανθάνειν ὀρχεῖσθαι, ἵνα	σοι	ἀντιστοιχῶ τε καὶ συμμανθάνω. Αγε
[8]	καὶ θεοῖς χάριν εἰδέναι ὅτι	σοι	Αὐτολύκου ἔρωτα ἐνέβαλον. ὡς μὲν
[4]	μὴ διαφθείρειν τοὺς συγκαθεύδοντας. ὥστε	σοί	γε εἰ μὴ ἐπ᾿ ἄλλῳ
[8]	τῷ τὴν ψυχὴν ἐρασμίῳ πιστεῦσαι.	Σοί	γε μήν, ὦ Καλλία, δοκεῖ
[2]	ἐπεὶ καὶ ἡμεῖς διψῶμεν ἐπὶ	σοὶ	γελῶντες. Ο δ᾿ αὖ Σωκράτης
[4]	ἐν τῷ βαλαντίῳ τὸ δίκαιόν	σοι	δοκοῦσιν ἔχειν; Εν ταῖς ψυχαῖς,
[4]	καὶ ὅτι οὔτε ἡ πόλις	σοι	ἐπιτάττουσα ὡς δούλῳ χρῆται οὔτε
[4]	τί ἔχεις εἰπεῖν ὡς ἄξιόν	σοί	ἐστι μέγα φρονεῖν ἐφ᾿ ᾗ
[3]	ἕκαστος ἐπίστασθε ἀγαθόν. Αλλ᾿ οὐδείς	σοι,	ἔφη, ἀντιλέγει τὸ μὴ οὐ
[4]	ἐθέλουσι κακουργοῦντες κινδυνεύειν. Η καί	σοι,	ἔφη, ἀποδιδόασιν ὅ τι ἂν
[8]	τὸν ἐρώμενον ποιῆσαι. Επιθυμῶ δέ	σοι,	ἔφη, ὦ Καλλία, καὶ μυθολογῆσαι
[4]	ἐδόκουν ἔχειν. Αλλὰ νῦν τοί	σοι,	ἔφη, ὦ Κριτόβουλε, ἐναντίον τοσούτων
[4]	μοι αὐτόν. Καὶ χάριν μέντοι	σοι	ἔχω· πάνυ γὰρ καλὸς κἀγαθὸς
[8]	κράτιστοι αὐτῶν. ὡς μὲν οὖν	σοι	ἡ πόλις ταχὺ ἂν ἐπιτρέψειεν
[5]	Σειληνοὺς ἐμοὶ ὁμοιοτέρους τίκτουσιν ἢ	σοί;	Καὶ ὁ Κριτόβουλος, Οὐκέτι, ἔφη,
[5]	οἱ θεοί. Οἱ μὲν γὰρ	σοὶ	μυκτῆρες εἰς γῆν ὁρῶσιν, οἱ
[6]	ὦ Φίλιππε, εἰκάζειν· οὐ δοκεῖ	σοι	ὁ ἀνὴρ οὗτος λοιδορεῖσθαι βουλομένῳ
[8]	δὲ καὶ κατάγονται ἀεὶ παρὰ	σοὶ	οἱ κράτιστοι αὐτῶν. ὡς μὲν
[8]	βούλει τούτῳ ἀρέσκειν, σκεπτέον μέν	σοι	ποῖα ἐπιστάμενος Θεμιστοκλῆς ἱκανὸς ἐγένετο
[2]	ἐβούλετο τοῦ παγκρατίου γενέσθαι, σὺν	σοὶ	σκεψάμενος, {ὄς ἔδοξεν αύτῷ κράτιστος
[5]	Πῶς δή; Οτι οἱ μὲν	σοὶ	τὸ κατ᾿ εὐθὺ μόνον ὁρῶσιν,
[8]	εὖ ἴσθι. Τὰ μέγιστα γάρ	σοι	ὑπάρχει· εὐπατρίδης εἶ, ἱερεὺς θεῶν
[3]	ἅμα ἤροντο εἰ καὶ σφίσι	δηλώσοι	αὐτούς. Ο δὲ εἶπεν ὅτι
[3]	Αντισθένης, ἥ γε ἀναμφιλογωτάτη· ἐπεί	τοι	ἀνδρεία μὲν καὶ σοφία ἔστιν
[2]	ἔφη ὁ Σωκράτης. ὥσπερ γάρ	τοι	ἐσθὴς ἄλλη μὲν γυναικί, ἄλλη
[8]	ὥσπερ πτωχὸς περιέποιτο. Αεὶ γάρ	τοι	προσαιτῶν καὶ προσδεόμενος ἢ φιλήματος
[4]	τι ἐδόκουν ἔχειν. Αλλὰ νῦν	τοί	σοι, ἔφη, ὦ Κριτόβουλε, ἐναντίον
[8]	ταῦτα πάντα ἐπαφρόδιτα; Διά γέ	τοι	τὰ τοιαῦτα ἔργα ἅμα ἐρῶντες
[1]	οἱ ἐκ θεῶν του κατεχόμενοι	ἀξιοθέατοι	δοκοῦσιν εἶναι· ἀλλ᾿ οἱ μὲν
[4]	ἤδη εἶδον αὐτὸν καὶ σκαρδαμύξαντα.	Καίτοι	νὴ τοὺς θεούς, ὦ ἄνδρες,
[8]	ἐθιζομένων ἡδονὴν ἀντ᾿ εὐκλείας αἱρεῖσθαι;	Καίτοι	Παυσανίας γε ὁ Αγάθωνος τοῦ
[6]	μηδὲ τούτων εἴκαζε. Αλλ᾿ οὐ	μέντοι	γε σιωπῶν οἶδα ὅπως ἄξια
[2]	ἀνὴρ οὐδεὶς μύρῳ χρίεται. Αἱ	μέντοι	γυναῖκες ἄλλως τε καὶ ἂν
[6]	Καὶ ὁ Αντισθένης εἶπε· Σὺ	μέντοι	δεινὸς εἶ, ὦ Φίλιππε, εἰκάζειν·
[3]	ἀνθρώπων; Μὰ Δί᾿ ἔφη, τοῦτο	μέντοι	ἐγὼ οὐκ οἶδα. Αλλὰ λανθάνει
[4]	τούτων μὲν οὐδὲν ἄπιστον. Εκεῖνο	μέντοι	ἔγωγε ἡδέως ἂν πυθοίμην, πῶς
[4]	Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης, ἀνεχέσθω	μέντοι·	ἐπεὶ καὶ οἱ μάντεις λέγονται
[4]	ἢ ὅστις καὶ πολλοῖς; ἐνταῦθα	μέντοι	ἐσχίσθησαν, καὶ οἱ μὲν εἶπον
[4]	ἀποτροπαίοις θύεις; Μὰ Δία τοῦτο	μέντοι,	ἔφη, ἐγὼ οὐ ποιῶ, ἀλλὰ
[4]	καὶ ταῦτα πάντες συνωμολόγουν, Τοιοῦτος	μέντοι,	ἔφη, μοι δοκεῖ Αντισθένης εἶναι
[6]	ἐστὶν ἐρωτᾷς, οὐκ οἶδα· τὸ	μέντοι	μοι δοκοῦν εἴποιμ᾿ ἄν. Αλλ᾿
[2]	ὥσπερ ἔλαιον φλόγα, ἐγείρει. Δοκεῖ	μέντοι	μοι καὶ τὰ τῶν ἀνδρῶν
[4]	καλόν μέ φατε εἶναι. Κἀγὼ	μέντοι	πιστεύω. Καλοὺς γὰρ καὶ ἀγαθοὺς
[4]	εἴ τι δυναίμην ὠφελῆσαι. Καὶ	μέντοι	πολὺ βέλτιον ἤδη ἔχει. Πρόσθεν
[4]	συνέστησάς μοι αὐτόν. Καὶ χάριν	μέντοι	σοι ἔχω· πάνυ γὰρ καλὸς
[8]	ὁ Αντισθένης ἔλεξεν· Ως σαφῶς	μέντοι	σὺ μαστροπὲ σαυτοῦ ἀεὶ τοιαῦτα
[4]	κάλλος ἀνθρώπους ὠφελήσει. Αλλ᾿ οὐδὲ	μέντοι	ταύτῃ γε ἀτιμαστέον τὸ κάλλος
[8]	πολλὰς ἐπωνυμίας ἔχει· ὅτι γε	μέντοι	χωρὶς ἑκατέρᾳ βωμοί τε καὶ
[1]	Καλλίας ἀκούσας ταῦτα εἶπεν· Αλλὰ	μέντοι,	ὦ ἄνδρες, αἰσχρὸν στέγης γε
[4]	ἐν μισθωταῖς οἰκοῦσι; Καὶ ἀνάσχου	μέντοι,	ὦ σοφιστά, ἐλεγχόμενος. Νὴ Δί᾿
[8]	εἶναι καὶ ἀκορεστοτέρα ἐστίν, οὐ	μέντοι,	ὥς γ᾿ ἄν τις οἰηθείη,
[1]	παρόντες σπουδῆς μέν, ὡς ὁρᾷς,	μεστοί,	γέλωτος δὲ ἴσως ἐνδεέστεροι. Δειπνούντων
[8]	δὲ πολλοὶ τῶν ἡμιθέων οἱ	ἄριστοι	ὑμνοῦνται οὐ διὰ τὸ συγκαθεύδειν
[8]	κατάγονται ἀεὶ παρὰ σοὶ οἱ	κράτιστοι	αὐτῶν. ὡς μὲν οὖν σοι
[8]	δὲ καὶ ποῖα Λακεδαιμόνιοι ἀσκοῦντες	κράτιστοι	δοκοῦσιν ἡγεμόνες εἶναι· προξενεῖς δὲ
[4]	μὴ Αλέξανδρος ὁ Πριάμου, ἀλλ᾿	αὐτοὶ	οὗτοι οὕσπερ σὺ οἴει ἐπιθυμεῖν
[4]	ὥστε ἀποκτεῖναι αὐτὸν βούλεσθαι; Αλλ᾿	οὔτοι,	ἔφη, ἀποκτεῖναι βούλονται, ἀλλὰ πεῖσαι
[2]	Σωκράτης καλέσας τὸν Αντισθένην εἶπεν·	Οὔτοι	τούς γε θεωμένους τάδε ἀντιλέξειν
[4]	Επὶ νὴ Δία τοῖς ἄφροσιν.	Οὗτοι	γὰρ τὰ ἐμὰ νευρόσπαστα θεώμενοι
[8]	καὶ ἀναισχυντεῖν πρὸς ἀλλήλους ἐθιζόμενοι,	οὗτοι	μάλιστα αἰσχυνοῦνται αἰσχρόν τι ποιεῖν.
[4]	τῇ κεφαλῇ ὁμοίως κομήσῃς. Καὶ	οὗτοι	μὲν δὴ οὕτως ἀναμὶξ ἔσκωψάν
[3]	δὲ πάλιν εἶπεν ὁ Σωκράτης·	Οὗτοι	μὲν δή, ὦ ἄνδρες, ἱκανοὶ
[4]	Αλέξανδρος ὁ Πριάμου, ἀλλ᾿ αὐτοὶ	οὗτοι	οὕσπερ σὺ οἴει ἐπιθυμεῖν σε
[4]	φαῦλα ἀποτρέπειν, τἀγαθὰ δὲ διδόναι.	Οὗτοι	τοίνυν οἱ πάντα μὲν εἰδότες
[3]	ἀρετῇ καὶ δυνάμει, καὶ ὅτι	τοιοῦτοι	ὄντες ἐμοῦ ἐπιμέλονται. Ενταῦθα τοίνυν
[8]	ἡδέα σπουδάζοντα; Πρὸς δὲ τούτοις	πιστεύοι	μήτ᾿ ἂν παρά τι ποιήσῃ
[5]	γενέσθαι. Επεὶ δὲ ἐξέπεσον αἱ	ψῆφοι	καὶ ἐγένοντο πᾶσαι σὺν Κριτοβούλῳ,
[4]	πάνυ δὲ παχεῖαι ἐφεστρίδες οἱ	ὄροφοι,	στρωμνήν γε μὴν οὕτως ἀρκοῦσαν
[4]	πάσχειν ὥσπερ εἴ τις πολλὰ	ἔχοι	καὶ πολλὰ ἐσθίων μηδέποτε ἐμπίμπλαιτο.
[4]	οὐκ ἀρκοῦσαν ἂν τροφὴν ἐμοὶ	παρέχοι.	Καὶ γὰρ ὅταν ἡδυπαθῆσαι βουληθῶ,
[4]	πάνυ μὲν ἀλεεινοὶ χιτῶνες οἱ	τοῖχοί	μοι δοκοῦσιν εἶναι, πάνυ δὲ
[7]	ταῦτα δύναμαι γνῶναι τίν᾿ ἂν	παράσχοι.	Οὐδὲ μὴν τό γε διαστρέφοντας
[4]	πειρᾶσθαι. Εἶπε γάρ που Ομηρος·	Επὶ	δὲ κρόμυον ποτῷ ὄψον. Εὰν
[3]	Κριτόβουλε, ἐπὶ τίνι μέγιστον φρονεῖς;	Επὶ	κάλλει, ἔφη. Η οὖν καὶ
[3]	μάλα σεμνῶς ἀνασπάσας τὸ πρόσωπον,	Επὶ	μαστροπείᾳ, εἶπεν. Επεὶ δὲ ἐγέλασαν
[4]	φρονῶ. Αλλ᾿ ἐπὶ τῷ μήν;	Επὶ	νὴ Δία τοῖς ἄφροσιν. Οὗτοι
[3]	τίνι μέγα φρονεῖς, ὦ Αντίσθενες;	Επὶ	πλούτῳ, ἔφη. Ο μὲν δὴ
[3]	ὦ Αὐτόλυκε; ὁ δ᾿ εἶπεν·	Επὶ	τῷ πατρί, καὶ ἅμα ἐνεκλίθη
[3]	τίνι μάλιστα ἀγάλλῃ; Καὶ ὅς,	Επὶ	φίλων, ἔφη, ἀρετῇ καὶ δυνάμει,
[4]	κάμψαι, αὐτὸν δὲ κλινθῆναι ἐυξέστου	ἐπὶ	δίφρου ἦκ᾿ ἐπ᾿ ἀριστερὰ τοῖιν,
[2]	τε καὶ ἐπαιάνισαν, ἔρχεται αὐτοῖς	ἐπὶ	κῶμον Συρακόσιός τις ἄνθρωπος, ἔχων
[4]	ὦ Χαρμίδη, δι᾿ ὅ τι	ἐπὶ	πενίᾳ μέγα φρονεῖς. Οὐκοῦν τόδε
[3]	μέγα φρονεῖς; Εγὼ αὖ, ἔφη,	ἐπὶ	πενίᾳ μέγα φρονῶ. Νὴ Δί᾿
[4]	οὕτω βραχέα ἔχων μέγα φρονεῖς	ἐπὶ	πλούτῳ. Οτι νομίζω, ὦ ἄνδρες,
[3]	αὖ, ἔφη, λέγε, ὦ Νικήρατε,	ἐπὶ	ποίᾳ ἐπιστήμῃ μέγα φρονεῖς. Καὶ
[2]	γε, ἐπεὶ καὶ ἡμεῖς διψῶμεν	ἐπὶ	σοὶ γελῶντες. Ο δ᾿ αὖ
[1]	Πρωταγόρᾳ τε πολὺ ἀργύριον δέδωκας	ἐπὶ	σοφίᾳ καὶ Γοργίᾳ καὶ Προδίκῳ
[1]	μὲν γὰρ τούτου ἕνεκα ἐκαλούμην	ἐπὶ	τὰ δεῖπνα, ἵνα εὐφραίνοιντο οἱ
[1]	ἐπιτελοίη ὧνπερ ἕνεκα ἐκαλεῖτο ἑκάστοτε	ἐπὶ	τὰ δεῖπνα. ὡς δ᾿ οὐκ
[8]	προνοεῖν μὲν ἀλλήλων, συνήδεσθαι δ᾿	ἐπὶ	ταῖς καλαῖς πράξεσι, συνάχθεσθαι δὲ
[4]	τι ἀγαθὸν ἔχωσι, παρακαλοῦσί με	ἐπὶ	ταῦτα προθύμωσ, ὅταν δέ τι
[4]	προστατοίη, δικαίως ἂν μέγα φρονοίη	ἐπὶ	τῇ τέχνῃ καὶ δικαίως ἂν
[1]	νενικηκότα αὐτὸν παγκράτιον ἧκεν ἄγων	ἐπὶ	τὴν θέαν. Ως δὲ ἡ
[3]	ἔφη ὁ Νικήρατος, ὦ Ερμόγενες,	ἐπὶ	τίνι μάλιστα ἀγάλλῃ; Καὶ ὅς,
[3]	γὰρ σύ, ἔφη, ὦ Χαρμίδη,	ἐπὶ	τίνι μέγα φρονεῖς; Εγὼ αὖ,
[3]	ὁ Αντισθένης, λέξεις, ὦ Λύκων,	ἐπὶ	τίνι μέγα φρονεῖς; Καὶ ὃς
[3]	φανοῦμαι. Τί γὰρ σύ, εἶπεν,	ἐπὶ	τίνι μέγα φρονεῖς, ὦ Αντίσθενες;
[3]	δὲ δή, ἔφη ὁ Καλλίας,	ἐπὶ	τίνι μέγα φρονεῖς, ὦ Σώκρατες;
[3]	γὰρ σύ, ἔφη, ὦ Κριτόβουλε,	ἐπὶ	τίνι μέγιστον φρονεῖς; Επὶ κάλλει,
[1]	ἄκλητον ἢ τὸ κεκλημένον ἐλθεῖν	ἐπὶ	τὸ δεῖπνον. Κατακλίνου τοίνυν, ἔφη
[8]	ψυχὴ ὅσονπερ ἂν χρόνον ἴῃ	ἐπὶ	τὸ φρονιμώτερον καὶ ἀξιεραστοτέρα γίγνεται.
[4]	μὴν ἡμῖν τοῖς καλοῖς καὶ	ἐπὶ	τοῖσδε μέγα φρονεῖν, ὅτι τὸν
[8]	τῶν ἀπ᾿ Ερεχθέως, οἳ καὶ	ἐπὶ	τὸν βάρβαρον σὺν Ιάκχῳ ἐστράτευσαν,
[9]	νύμφη κεκοσμημένη παρῆλθε καὶ ἐκαθέζετο	ἐπὶ	τοῦ θρόνου. Οὔπω δὲ φαινομένου
[7]	προσήκει. Καὶ μὴν τό γε	ἐπὶ	τοῦ τροχοῦ ἅμα περιδινουμένου γράφειν
[9]	ἐπώμνυσαν, οἱ δὲ γεγαμηκότες ἀναβάντες	ἐπὶ	τοὺς ἵππους ἀπήλαυνον πρὸς τὰς
[2]	Γελᾶτε, ἔφη, ἐπ᾿ ἐμοί; Πότερον	ἐπὶ	τούτῳ εἰ βούλομαι γυμναζόμενος μᾶλλον
[4]	Αλλὰ μὰ Δί᾿ ἔφη, οὐκ	ἐπὶ	τούτῳ μέγα φρονῶ. Αλλ᾿ ἐπὶ
[3]	γὰρ ἅπαντες ἴστε, ἔφη, {ὅτι}	ἐπὶ	τούτῳ τῷ υἱεῖ; Οὗτός γε
[1]	σκῶμμα εἶναι. Ο δὲ στὰς	ἐπὶ	τῷ ἀνδρῶνι ἔνθα τὸ δεῖπνον
[3]	Λύκων τὸν Φίλιππον {προσειπών, ὅτι}	ἐπὶ	τῷ γελωτοποιεῖν μέγα φρονεῖς. Δικαιότερόν
[4]	ἐγὼ λέξω, ἔφη, ἐξ ὧν	ἐπὶ	τῷ κάλλει μέγα φρονῶ. Λέγε,
[4]	ἔφη ὁ Χαρμίδης, ὦ Συρακόσιε,	ἐπὶ	τῷ μέγα φρονεῖς; ἢ δῆλον
[4]	ἐπὶ τούτῳ μέγα φρονῶ. Αλλ᾿	ἐπὶ	τῷ μήν; Επὶ νὴ Δία
[3]	προσέβλεψαν, ἤρετό τις αὐτόν· Αλλ᾿	ἐπὶ	τῷ μήν, ὦ Αὐτόλυκε; ὁ
[3]	μήν, ἔφη τις, δῆλον ὅτι	ἐπὶ	τῷ νικηφόρος εἶναι. Καὶ ὁ
[1]	ἐκέλευον, Κριτόβουλος δὲ καὶ ἐξεκάγχασεν	ἐπὶ	τῷ οἰκτισμῷ αὐτοῦ. Ο δ᾿
[4]	μέγα φρονεῖς; ἢ δῆλον ὅτι	ἐπὶ	τῷ παιδί; Μὰ τὸν Δί᾿
[4]	εἰ μὴ ἐπ᾿ ἄλλῳ ἀλλ᾿	ἐπὶ	τῷ χρωτὶ ἄξιον μέγα φρονεῖν.
[9]	ἂν εἴ τις φιλικώτατα ἐκαθέζετο	ἐπὶ	τῶν γονάτων, καὶ περιλαβὼν ἐφίλησεν
[2]	οὕτω καὶ ὀσμὴ ἄλλη μὲν	ἀνδρί,	ἄλλη δὲ γυναικὶ πρέπει. Καὶ
[6]	Καλλία, ἔχοις ἄν τι, ἔφη,	ἀνδρὶ	ἐλεγχομένῳ βοηθῆσαι; Εγωγ᾿ ἔφη. ὅταν
[2]	ἄλλη μὲν γυναικί, ἄλλη δὲ	ἀνδρὶ	καλή, οὕτω καὶ ὀσμὴ ἄλλη
[8]	Οὐδὲ γὰρ ὁ παῖς τῷ	ἀνδρὶ	ὥσπερ γυνὴ κοινωνεῖ τῶν ἐν
[4]	μὲν δή· ἀλλὰ καὶ δέδοικα	περὶ	αὐτοῦ ἰσχυρῶς. Αἰσθάνομαι γάρ τινας
[4]	Ομηρος ὁ σοφώτατος πεποίηκε σχεδὸν	περὶ	πάντων τῶν ἀνθρωπίνων. ὅστις ἂν
[8]	ἥρωες τὴν τῆς ψυχῆς φιλίαν	περὶ	πλείονος ἢ τὴν τοῦ σώματος
[5]	δή, ὦ Κριτόβουλε, εἰς τὸν	περὶ	τοῦ κάλλους ἀγῶνα πρὸς Σωκράτην
[4]	ὁ Σωκράτης, ὅπως μεμνήσῃ διακριθῆναι	περὶ	τοῦ κάλλους, ἐπειδὰν οἱ προκείμενοι
[8]	διατελῶ. Οἱ μὲν δὴ ἄλλοι	περὶ	τῶν ῥηθέντων διελέγοντο, ὁ δ᾿
[8]	ἄν μοι πάντες ὁμόλογοι γενέσθαι	περὶ	ὧν λέγω, εἰ ὧδε ἐπισκοποῖμεν,
[4]	ὅμοιος Αχιλλεῖ ἢ Αἴαντι ἢ	Νέστορι	ἢ Οδυσσεῖ, ἐμὲ θεραπευέτω. Εγὼ
[3]	ὁ δ᾿ εἶπεν· Επὶ τῷ	πατρί,	καὶ ἅμα ἐνεκλίθη αὐτῷ. Καὶ
[4]	δὲ περίεστί μοι καὶ ἐσθίοντι	ἄχρι	τοῦ μὴ πεινῆν ἀφικέσθαι καὶ
[2]	τῇ ὀρχηστρίδι ἀνεδίδου τοὺς τροχοὺς	μέχρι	δώδεκα. ἡ δὲ λαμβάνουσα ἅμα
[4]	μὴ πεινῆν ἀφικέσθαι καὶ πίνοντι	μέχρι	τοῦ μὴ διψῆν καὶ ἀμφιέννυσθαι
[4]	ὅτι ἔστιν ἀνθρώπῳ τοῖς αὐτοῖς	ὄμμασι	καὶ φιλικῶς καὶ ἐχθρῶς πρός
[9]	σκώπτοντας δὲ ἀλλ᾿ ἀληθινῶς τοῖς	στόμασι	φιλοῦντας, πάντες ἀνεπτερωμένοι ἐθεῶντο. Καὶ
[4]	μόνον πάντων ἔργων τὸ τοῖς	σώμασι	συμψαύειν ὁμώνυμον εἶναι τῷ ταῖς
[6]	ἐοίκῃς. Αλλ᾿ εἴπερ γε τοῖς	πᾶσι	καλοῖς καὶ τοῖς βελτίστοις εἰκάζω
[2]	ἀφιξόμεθα. Εδόκει μὲν δὴ ταῦτα	πᾶσι·	προσέθηκε δὲ ὁ Φίλιππος ὡς
[4]	τε νῦν οὐδενὶ φθονῶ, ἀλλὰ	πᾶσι	τοῖς φίλοις καὶ ἐπιδεικνύω τὴν
[4]	αὐτόν; Ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη,	παντάπασί	γε. Οὐδ᾿ αὐτὸς ἄρ᾿ ἔφη,
[4]	γὰρ ταῦτα δύνωμαι, σεσαγμένος δὴ	παντάπασι	πλούτου τὴν ψυχὴν ἔσομαι. Καὶ
[6]	ὅταν γὰρ ὁ αὐλὸς φθέγγηται,	παντάπασι	σιωπῶμεν. Καὶ ὁ Ερμογένης, Η
[6]	ἐμοῦ ἀπέχει. Ταῦτα γάρ σέ	φασι	γεωμετρεῖν. Καὶ ὁ Αντισθένης εἶπε·
[4]	πολλοῦ ἂν ἄξιος εἶναι καὶ	πόλεσι	καὶ φίλοις καὶ συμμάχοισ κεκτῆσθαι.
[8]	τῷ μὲν χρόνῳ ἰσήλικος τοῖς	ἀειγενέσι	θεοῖς, τῇ δὲ μορφῇ νεωτάτου,
[8]	θεὸς βλάπτῃ, ἀεὶ ἐν ταῖς	πράξεσι	λαμπροτέραν τὴν εὔκλειαν συμπαρέχεται. ~Οὗτος
[8]	συνήδεσθαι δ᾿ ἐπὶ ταῖς καλαῖς	πράξεσι,	συνάχθεσθαι δὲ ἄν τι σφάλμα
[8]	Τοῦτο δ᾿ αὖ λέγει σοφὰ	φρεσὶ	βουλεύματα εἰδώς. Εξ οὖν συναμφοτέρων
[8]	δὲ καὶ ἄλλοθί που πυκινὰ	φρεσὶ	μήδεα εἰδώς. Τοῦτο δ᾿ αὖ
[8]	καὶ ὀνομαστὸς ἔσεσθαι καὶ ἐν	Ελλησι	καὶ ἐν βαρβάροις, πῶς οὐκ
[4]	οὐκ εἰσὶ μέν τινες ἀπεχθανόμενοι,	εἰσὶ	δέ τινες οἳ πρὸς φιλίαν
[4]	λέγειν τε τοὺς φίλους οἵτινές	εἰσι	καὶ ἐπιδεικνύναι ὡς μέγα τε
[8]	ἑκατέρᾳ βωμοί τε καὶ ναοί	εἰσι	καὶ θυσίαι τῇ μὲν Πανδήμῳ
[8]	ὧν Ηρακλῆς μὲν καὶ Διόσκουροί	εἰσι,	λέγονται δὲ καὶ ἄλλοι· καὶ
[4]	οὖν. Τί δέ, λόγοι οὐκ	εἰσὶ	μέν τινες ἀπεχθανόμενοι, εἰσὶ δέ
[4]	οἱ δὲ ἀνδραποδίζονται· τύραννοι δ᾿	εἰσί	τινες οἳ ὅλους μὲν οἴκους
[9]	Διόνυσος ὑποπεπωκὼς παρὰ θεοῖς καὶ	εἴσεισι	πρὸς αὐτήν, ἔπειτα παιξοῦνται πρὸς
[2]	ἀπ᾿ ἐσθλὰ διδάξεαι· ἢν δὲ	κακοῖσι	συμμίσγῃς, ἀπολεῖς καὶ τὸν ἐόντα
[4]	ἐξ ὧν ἴσως καὶ φιλοχρηματώτερός	τισι	δοκῶ εἶναι. ἔνθα δὴ ἀνεγέλασαν
[3]	πολλοὶ ἅμα ἤροντο εἰ καὶ	σφίσι	δηλώσοι αὐτούς. Ο δὲ εἶπεν
[4]	χρυσοῖο τάλαντα, αἴθωνας δὲ λέβητας	ἐείκοσι,	δώδεκα δ᾿ ἵππους σταθμῷ καὶ
[2]	ἴστε ὅτι ἔναγχος ἕωθεν Χαρμίδης	οὑτοσὶ	κατέλαβέ με ὀρχούμενον; Ναὶ μὰ
[4]	ὁμοκλήσαντ᾿ εἶξαί τέ οἱ ἡνία	χερσί.	Καὶ πρὸς τούτοις γε ἄλλο
[7]	δὲ ὕδωρ, ὅτι ὑγρόν ἐστι,	κατασβέννυσι	τὸ πῦρ. Αλλὰ γὰρ καὶ
[4]	δέ τινες οἳ πρὸς φιλίαν	ἄγουσι;	Πάνυ μὲν οὖν. Οὐκοῦν τούτων
[4]	δ᾿ ἂν κακόν τι λάβωσι,	γενεαλογοῦσι	τὴν συγγένειαν καὶ οὐδέποτέ μου
[2]	ἀλλὰ τοὺς θυμοειδεῖς ἵππους κτωμένους.	Νομίζουσι	γάρ, ἂν τοὺς τοιούτους δύνωνται
[8]	τὴν Αναίδειαν ἀλλὰ τὴν Αἰδῶ	νομίζουσι.	Δοκοῦμεν δ᾿ ἄν μοι πάντες
[4]	οἳ οὕτω πεινῶσι χρημάτων ὥστε	ποιοῦσι	πολὺ δεινότερα τῶν ἀπορωτάτων· δι᾿
[4]	δύνανται ποιῆσαι, ἀλλ᾿ ἐν μισθωταῖς	οἰκοῦσι;	Καὶ ἀνάσχου μέντοι, ὦ σοφιστά,
[8]	ταῦτα νόμιμα, ἡμῖν δ᾿ ἐπονείδιστα.	Δοκοῦσι	δ᾿ ἔμοιγε οἱ μὲν παραταττόμενοι
[4]	χαλεπῆς νόσου. ὅμοια γάρ μοι	δοκοῦσι	πάσχειν ὥσπερ εἴ τις πολλὰ
[4]	ὅταν μέν τι ἀγαθὸν ἔχωσι,	παρακαλοῦσί	με ἐπὶ ταῦτα προθύμωσ, ὅταν
[4]	πριάμενοι τὰ ἐπιτήδεια ἕξουσιν οὐκ	ἐθέλουσι	κακουργοῦντες κινδυνεύειν. Η καί σοι,
[8]	καὶ χρώμενοι αὐτῇ εἰς γῆρας	διατελοῦσι.	Τὸν δὲ ἐκ τοῦ σώματος
[4]	ὅ τι ἐξ ἑκάστου ἀποβήσεται	σημαίνουσί	μοι πέμποντες ἀγγέλους φήμας καὶ
[4]	μὲν οἴκους ἀναιροῦσιν, ἁθρόους δ᾿	ἀποκτείνουσι,	πολλάκις δὲ καὶ ὅλας πόλεις
[8]	μὲν τοὺς τρόπους μέμφονται καὶ	μισοῦσι	τῶν ἐρωμένων· ἂν δὲ καὶ
[4]	γὰρ τὰ ἐμὰ νευρόσπαστα θεώμενοι	τρέφουσί	με. Ταῦτ᾿ ἄρ᾿ ἔφη ὁ
[1]	ἔνθεοι τά τε ὄμματα φιλοφρονεστέρως	ἔχουσι	καὶ τὴν φωνὴν πρᾳοτέραν ποιοῦνται
[4]	οἳ δ᾿ ἂν κακόν τι	λάβωσι,	γενεαλογοῦσι τὴν συγγένειαν καὶ οὐδέποτέ
[4]	ἔφη, ἀποδιδόασιν ὅ τι ἂν	λάβωσι;	Μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη, οὐ
[4]	προθύμωσ, ὅταν δέ τι κακὸν	λάβωσι,	φεύγουσιν ἀμεταστρεπτί, φοβούμενοι μὴ καὶ
[4]	κάλλους, ἐπειδὰν οἱ προκείμενοι λόγοι	περιέλθωσι.	Κρινάτω δ᾿ ἡμᾶς μὴ Αλέξανδρος
[8]	μὴ ἐν τῇ αὐτῇ {πόλει}	ταχθῶσι	τῷ ἐραστῇ, ὁμοίως αἰδοῦνται τοὺς
[4]	θαυμάζει, ἀλλ᾿ οἳ ἂν αὐτῷ	ἀρέσκωσι	τούτοις συνὼν διατελεῖ. Οὗτος μὲν
[8]	χωρὶς γενόμενοι οἱ ἐρώμενοι οὐκ	ἀποτελῶσι	τὰ τῶν ἀγαθῶν ἀνδρῶν ἔργα.
[4]	καὶ τυράννους τινάς, οἳ οὕτω	πεινῶσι	χρημάτων ὥστε ποιοῦσι πολὺ δεινότερα
[8]	ἐρωμένων· ἂν δὲ καὶ ἀμφότερα	στέρξωσι,	τὸ μὲν τῆς ὥρας ἄνθος
[8]	Ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη, ἂν	ὁρῶσί	γέ σε μὴ τῷ δοκεῖν
[4]	ἀμεταστρεπτί, φοβούμενοι μὴ καὶ ἄκοντες	γελάσωσι;	Καὶ ὁ Νικήρατος εἶπε· Νὴ
[4]	πάντα τὰ ἔθνη διὰ μαντικῆς	ἐπερωτῶσι	τοὺς θεοὺς τί τε χρὴ
[4]	εἰμι, ὅταν μέν τι ἀγαθὸν	ἔχωσι,	παρακαλοῦσί με ἐπὶ ταῦτα προθύμωσ,
[4]	ὅτι γελωτοποιός εἰμι, ὅταν μέν	τι	ἀγαθὸν ἔχωσι, παρακαλοῦσί με ἐπὶ
[8]	κεκτημένῳ· πάντοθεν γοῦν φέρων ὅ	τι	ἂν δύνηται πλείονος ἄξιον ποιεῖ
[4]	ἐρωτικώτερος γεγένηται διὰ τὸ ὅ	τι	ἂν καλὸν ἴδῃ μηδέποτε ἐπιλανθάνεσθαι.
[4]	καί σοι, ἔφη, ἀποδιδόασιν ὅ	τι	ἂν λάβωσι; Μὰ τὸν Δί᾿
[4]	ὅποι ἂν ὁρμῶμαι οὔθ᾿ ὅ	τι	ἂν μέλλω πράττειν. Διὰ δὲ
[8]	ἐκ τοῦ σώματος κρεμάμενον διὰ	τί	ἀντιφιλήσειεν ἂν ὁ παῖς; Πότερον
[4]	μέν γε πολλὰ εἶχον, ἀεί	τι	ἀπέβαλλον ἢ ὑπὸ τῆς πόλεως
[2]	γυναῖκα ἔχει, θαρρῶν διδασκέτω ὅ	τι	βούλοιτ᾿ ἂν αὐτῇ ἐπισταμένῃ χρῆσθαι.
[3]	δῆλόν γε ὅτι φαῦλος φανοῦμαι.	Τί	γὰρ σύ, εἶπεν, ἐπὶ τίνι
[3]	σε τῶν πολλοῦ ἀξίων λέληθε.	Τί	γὰρ σύ, ἔφη, ὦ Κριτόβουλε,
[3]	Ακουστέον ἂν εἴη καὶ σοῦ.	Τί	γὰρ σύ, ἔφη, ὦ Χαρμίδη,
[1]	Αὖθις δ᾿ ὀλίγον ὕστερον ἄλλο	τι	γελοῖον ἐβούλετο λέγειν. ὡς δὲ
[4]	Δί᾿ ἔφη, οὐ μὲν δή.	Τί	δέ, ἀντὶ τοῦ ἀργυρίου χάριτας;
[4]	θρασέως φθέγγεσθαι; Πάνυ μὲν οὖν.	Τί	δέ, λόγοι οὐκ εἰσὶ μέν
[8]	μέγιστα καὶ κάλλιστα κοινῇ διαπεπρᾶχθαι.	Τί	δέ, τὰ νῦν καλὰ ἔργα
[4]	τινας βλέπειν; Πάνυ μὲν οὖν.	Τί	δέ, τῇ αὐτῇ φωνῇ ἔστι
[4]	Καὶ ὁ Χαρμίδης εἶπεν· Αλλὰ	τί	δή ποτε, ὦ Σώκρατες, ἡμᾶς
[4]	ἀπειργασάμην; Καὶ ὁ Σωκράτης ὑπέλαβε·	Τί	δῆτα οὕτως ὅμοιον εἴδωλον ἔχων
[4]	πατὴρ παρέδωκέ μοι αὐτόν, εἴ	τι	δυναίμην ὠφελῆσαι. Καὶ μέντοι πολὺ
[2]	οὐδὲ ἀναπνεῖν, μὴ ὅτι λέγειν	τι	δυνησόμεθα· ἂν δὲ ἡμῖν οἱ
[4]	ἐν τῇ καρδίᾳ ὥσπερ κνῆσμά	τι	ἐδόκουν ἔχειν. Αλλὰ νῦν τοί
[3]	ἅπαντες εἰς μέσον φέρητε ὅ	τι	ἕκαστος ἐπίστασθε ἀγαθόν. Αλλ᾿ οὐδείς
[3]	τὸ μὴ οὐ λέξειν ὅ	τι	ἕκαστος ἡγεῖται πλείστου ἄξιον ἐπίστασθαι.
[1]	τὸν Αὐτόλυκον, δῆλον ὅτι ἐπισκοπῶν	τί	ἐκείνῳ δόξειε τὸ σκῶμμα εἶναι.
[4]	μάλα φιλοκινδύνως ὑπομένω, ἄν ποθέν	τι	ἐλπίζω λήψεσθαι. Αλλ᾿ ἄγε δή,
[1]	μὲν γάρ, ὥσπερ ὅταν φέγγος	τι	ἐν νυκτὶ φανῇ, πάντων προσάγεται
[4]	δὲ τὸ προειδέναι καὶ ὅ	τι	ἐξ ἑκάστου ἀποβήσεται σημαίνουσί μοι
[4]	λέγειν, ὦ Χαρμίδη, δι᾿ ὅ	τι	ἐπὶ πενίᾳ μέγα φρονεῖς. Οὐκοῦν
[9]	γὰρ ἡ Αριάδνη ἀκούσασα τοιοῦτόν	τι	ἐποίησεν ὡς πᾶς ἂν ἔγνω
[6]	ἐλέγχῃ τινὰ ἐν τῷ συμποσίῳ,	τί	ἔσται τὸ αὔλημα; Καὶ ὁ
[6]	ἔφη, ὦ Ερμόγενες, εἰπεῖν ἡμῖν	τί	ἐστὶ παροινία; Καὶ ὃς ἀπεκρίνατο·
[4]	οὖν, ἔφασαν. Οὐκοῦν ἓν μέν	τί	ἐστιν εἰς τὸ ἀρέσκειν ἐκ
[6]	ὃς ἀπεκρίνατο· Εἰ μὲν ὅ	τι	ἐστὶν ἐρωτᾷς, οὐκ οἶδα· τὸ
[7]	καὶ ἀναγιγνώσκειν θαῦμα μὲν ἴσως	τί	ἐστιν, ἡδονὴν δὲ οὐδὲ ταῦτα
[1]	δὲ αὐτῶν ὁ Φίλιππος γελοῖόν	τι	εὐθὺς ἐπεχείρει λέγειν, ἵνα δὴ
[6]	Σωκράτης, Ω Καλλία, ἔχοις ἄν	τι,	ἔφη, ἀνδρὶ ἐλεγχομένῳ βοηθῆσαι; Εγωγ᾿
[4]	σὺ δὲ δή, ὦ Σώκρατες,	τί	ἔχεις εἰπεῖν ὡς ἄξιόν σοί
[5]	οὐκ ἀναδύομαι· ἀλλὰ δίδασκε, εἴ	τι	ἔχεις σοφόν, ὡς καλλίων εἶ
[3]	εἰ μήδ᾿ ἐπιχειρήσομεν συνόντες ὠφελεῖν	τι	ἢ εὐφραίνειν ἀλλήλους; Εντεῦθεν εἶπαν
[4]	ἀνθρώπους. Διὰ γὰρ τὸ ἐμπνεῖν	τι	ἡμᾶς τοὺς καλοὺς τοῖς ἐρωτικοῖς
[2]	ἕτερος δέ τις ὡς εἴπερ	τι	καὶ ἄλλο καὶ τοῦτο μαθητόν.
[2]	καὶ ἡ Κριτοβούλου, μύρου μὲν	τί	καὶ προσδέονται; Αὐταὶ γὰρ τούτου
[4]	ἐπὶ ταῦτα προθύμωσ, ὅταν δέ	τι	κακὸν λάβωσι, φεύγουσιν ἀμεταστρεπτί, φοβούμενοι
[1]	γιγνόμενα ἡγήσατ᾿ ἂν φύσει βασιλικόν	τι	κάλλος εἶναι, ἄλλως τε καὶ
[1]	τε εἴη καὶ δι᾿ ὅ	τι	κατάγεσθαι βούλοιτο, συνεσκευασμένος τε παρεῖναι
[2]	ἔτι καλλίων ἐφαίνετο, ἀνταπέδειξεν ὅ	τι	κινοίη τοῦ σώματος ἅπαν τῆς
[4]	ἀπέρχονται, οἳ δ᾿ ἂν κακόν	τι	λάβωσι, γενεαλογοῦσι τὴν συγγένειαν καὶ
[4]	{οὐδὲ γὰρ ἔχω} ἀεὶ δέ	τι	λήψεσθαι ἐλπίζω. Οὐκοῦν, ἔφη ὁ
[8]	χρημάτων γε ἀπεμπολῶν τὴν ὥραν	τί	μᾶλλον στέρξει τὸν πριάμενον ἢ
[4]	τὰ χρήματα λάβοι καὶ αὐτόν	τί	με κακὸν ἐργάσαιτο· ἔπειτα δὲ
[4]	Αν δὲ μὴ ὀνομάζω, ἧττόν	τί	με οἴει μεμνῆσθαι αὐτοῦ; Οὐκ
[5]	ἵνα ὡς τάχιστα εἰδῶ ὅ	τι	με χρὴ παθεῖν ἢ ἀποτεῖσαι.
[4]	δὴ καὶ προσετάττετο μὲν ἀεί	τί	μοι δαπανᾶν ὑπὸ τῆς πόλεως,
[4]	ὃς μάλα ἀχθεσθεὶς ἐπήρετο· Καὶ	τί	μοι σύνοισθα, ὦ Σώκρατες, τοιοῦτον
[4]	εὔχῃ μηδέποτε πλουτεῖν, καὶ ἐάν	τι	ὄναρ ἀγαθὸν ἴδῃς, τοῖς ἀποτροπαίοις
[4]	τὸν Φίλιππον ἧκον, ἠρώτων αὐτὸν	τί	ὁρῶν ἐν τῇ γελωτοποιίᾳ μέγα
[4]	θεοὺς τί τε χρὴ καὶ	τί	οὐ χρὴ ποιεῖν. Καὶ μὴν
[3]	ὀλίγου ἀν᾿ ἑκάστην ἡμέραν; Οἶσθά	τι	οὖν ἔθνος, ἔφη, ἠλιθιώτερον ῥαψῳδῶν;
[2]	ἥδιστα παρέχεις. Καὶ ὃς ἔφη·	Τί	οὖν εἰ καὶ μύρον τις
[2]	σχήματα παρὰ σοῦ. Καὶ ὅς,	Τί	οὖν χρήσῃ αὐτοῖς; ἔφη. Ορχήσομαι
[2]	οἱ μὲν θεώμενοι ἐφοβοῦντο μή	τι	πάθῃ, ἡ δὲ θαρρούντως τε
[8]	ἐθιζόμενοι, οὗτοι μάλιστα αἰσχυνοῦνται αἰσχρόν	τι	ποιεῖν. Καὶ μαρτύρια δὲ ἐπήγετο
[8]	τούτοις πιστεύοι μήτ᾿ ἂν παρά	τι	ποιήσῃ μήτ᾿ ἂν καμὼν ἀμορφότερος
[8]	ἡμῶν οὐκ οἶδεν ὡς, ὅ	τι	ποτ᾿ ἐστὶν ἡ καλοκἀγαθία, τῷ
[7]	αὐτίκα μάλα τὰ παρόντα θαυμάζειν,	τί	ποτε ὁ μὲν λύχνος διὰ
[2]	ὁ Σωκράτης· καὶ γὰρ ἄλλο	τι	προσενενόησα, ὅτι οὐδὲν ἀργὸν τοῦ
[7]	Καὶ γὰρ δὴ οὐδὲ πάνυ	τι	σπάνιον τό γε θαυμασίοις ἐντυχεῖν,
[8]	καλαῖς πράξεσι, συνάχθεσθαι δὲ ἄν	τι	σφάλμα προσπίπτῃ, τότε δ᾿ εὐφραινομένους
[4]	διὰ μαντικῆς ἐπερωτῶσι τοὺς θεοὺς	τί	τε χρὴ καὶ τί οὐ
[4]	τῷ αὐτῷ βιβλίῳ ἀμφότεροι ἐμαστεύετέ	τι,	τὴν κεφαλὴν πρὸς τῇ κεφαλῇ
[1]	τῶν ὁρώντων οὐδεὶς οὐκ ἔπασχέ	τι	τὴν ψυχὴν ὑπ᾿ ἐκείνου. Οἱ
[4]	χρόνῳ ᾧ ὑμῶν ἀκούω ἀπορούντων	τί	τὸ δίκαιον, ἐν τούτῳ δικαιοτέρους
[4]	ὁ Σωκράτης ἀκούσας, Ηράκλεις, ἔφη,	τί	τοσοῦτον νομίζοντες ἠδικῆσθαι ὑπὸ τοῦ
[4]	μηκέτι ἀπόρει, ὦ Σώκρατες, εἴ	τι	τοὐμὸν κάλλος ἀνθρώπους ὠφελήσει. Αλλ᾿
[4]	πρὸς δὲ σαυτὸν οὔ. Καὶ	τί	τοῦτ᾿ ἔφη ὁ Καλλίας, θαυμαστόν;
[1]	συγκαλυψάμενος κατέκειτο. Καὶ ὁ Καλλίας,	Τί	τοῦτ᾿ ἔφη, ὦ Φίλιππε; ἀλλ᾿
[4]	πάνυ πολλὰ καὶ σοφὰ λέγοις.	Τί	τοῦτο; ἔφη ὁ Σωκράτης· ὡς
[6]	οὖν, ἔφη ὁ Σωκράτης, μετεωρότερόν	τι	τῶν θεῶν; Αλλ᾿ οὐ μὰ
[6]	τοὺς σοὺς λόγους ἡδύνεσθαι ἄν	τι	ὑπὸ τῶν φθόγγων, ἄλλως τε
[3]	καὶ ὑμῶν ἕκαστος εἴπῃ ὅ	τι	ὠφέλιμον ἔχει, τότε κἀγὼ οὐ
[3]	ὁ Σωκράτης, ἐπ᾿ εὐχαρίτῳ γε	πράγματι.	Τοῦτο γὰρ δὴ ἥκιστα μὲν
[2]	δὲ καὶ ἐπιδεικνὺς ὡς ἐν	θαύματι	ἀργύριον ἐλάμβανεν. Επεὶ δὲ αὐτοῖς
[2]	λεπτύνονται, ἀλλὰ παντὶ διαπονῶν τῷ	σώματι	πᾶν ἰσόρροπον ποιεῖν; ἢ ἐπ᾿
[8]	αὐτὸν ἐπιθυμήσαντα· Κριτόβουλός γε μὴν	ἔτι	καὶ νῦν ἐρώμενος ὢν ἤδη
[2]	ὁ παῖς σὺν τοῖς σχήμασιν	ἔτι	καλλίων ἐφαίνετο, ἀνταπέδειξεν ὅ τι
[2]	ὢν ὅμως σὺν τοῖς σχήμασιν	ἔτι	καλλίων φαίνεται ἢ ὅταν ἡσυχίαν
[8]	ὀρεχθῇ τις σώματος, μηδενὸς ἂν	ἔτι	καλοῦ κἀγαθοῦ τοῦτον τυχεῖν, οὕτω
[8]	Δί᾿ ἔφη, ὅπως δὲ καὶ	ἔτι	μᾶλλον εὐφραίνηται, βούλομαι αὐτῷ μαρτυρῆσαι
[8]	τὴν συνουσίαν ἔχειν, καὶ ἀπόντων	ἔτι	μᾶλλον ἢ παρόντων ἐπιμελεῖσθαι; Οὐ
[2]	τούς γε θεωμένους τάδε ἀντιλέξειν	ἔτι	οἴομαι, ὡς οὐχὶ καὶ ἡ
[4]	καὶ ὑμεῖς μετ᾿ ἐμοῦ. ὥστε	μηκέτι	ἀπόρει, ὦ Σώκρατες, εἴ τι
[2]	εἴη ταῦτα· ἡμᾶς δὲ τοὺς	μηκέτι	γυμναζομένους τίνος ὄζειν δεήσει; Καλοκἀγαθίας
[4]	πιστὸς δὲ τῇ πόλει γεγένημαι,	οὐκέτι	δὲ ἀπειλοῦμαι, ἀλλ᾿ ἤδη ἀπειλῶ
[5]	ἢ σοί; Καὶ ὁ Κριτόβουλος,	Οὐκέτι,	ἔφη, ἔχω πρὸς σὲ ἀντιλέγειν,
[8]	ἀώρῳ, οὐδὲ ὅτι γε καλὸς	οὐκέτι	καλῷ καὶ ἐρῶντι οὐκ ἐρῶν
[4]	νῦν δ᾿ ἐπεὶ πένης γεγένημαι,	οὐκέτι	οὐδὲν μέλει οὐδενί. Καὶ μὴν
[8]	ἐπεὶ ὁρῶ σε ἐρῶντα οὐχ	ἁβρότητι	χλιδαινομένου οὐδὲ μαλακίᾳ θρυπτομένου, ἀλλὰ
[4]	ἑνὸς ὄντος· ἄχθομαι δὲ καὶ	νυκτὶ	καὶ ὕπνῳ ὅτι ἐκεῖνον οὐχ
[1]	ὥσπερ ὅταν φέγγος τι ἐν	νυκτὶ	φανῇ, πάντων προσάγεται τὰ ὄμματα,
[4]	οὐ μὲν δή. Τί δέ,	ἀντὶ	τοῦ ἀργυρίου χάριτας; Οὐ μὰ
[4]	ἑλέσθαι ἂν τὴν βασιλέως ἀρχὴν	ἀντὶ	τοῦ καλὸς εἶναι. Νῦν γὰρ
[3]	ἂν δέξαιο τὰ βασιλέως χρήματα	ἀντὶ	τοῦ υἱοῦ; Επ᾿ αὐτοφώρῳ εἴλημμαι,
[4]	γενέσθαι ἢ ὅμοιος Αχιλλεῖ ἢ	Αἴαντι	ἢ Νέστορι ἢ Οδυσσεῖ, ἐμὲ
[2]	καὶ τῷδε τῷ Συρακοσίῳ κράτιστον	ἐπιδείξαντι	τῇ πόλει τὴν ὀρχηστρίδα εἰπεῖν,
[2]	τὰ δὲ σκέλη λεπτύνονται, ἀλλὰ	παντὶ	διαπονῶν τῷ σώματι πᾶν ἰσόρροπον
[5]	ἐξαπατηθείησαν οἱ κριταί, καὶ τῷ	νικήσαντι	μὴ ταινίας ἀλλὰ φιλήματα ἀναδήματα
[1]	κρούσας τὴν θύραν εἶπε τῷ	ὑπακούσαντι	εἰσαγγεῖλαι ὅστις τε εἴη καὶ
[8]	ὧδε ἐπισκοποῖμεν, τῷ ποτέρως παιδὶ	φιληθέντι	μᾶλλον ἄν τις πιστεύσειεν ἢ
[8]	μὴ τῷ δοκεῖν ἀλλὰ τῷ	ὄντι	ἀρετῆς ἐπιμελούμενον. ἡ μὲν γὰρ
[4]	Εἰ δ᾿ εἰμί τε τῷ	ὄντι	καλὸς καὶ ὑμεῖς τὰ αὐτὰ
[2]	ἐμοὶ πάνυ δοκεῖ· τῷ γὰρ	ὄντι	ὁ οἶνος ἄρδων τὰς ψυχὰς
[7]	ἐγώ, ὥσπερ σὺ λέγεις, τῷ	ὄντι	φροντιστὴς εἶναι· νῦν γοῦν σκοπῶ
[4]	ὅμως δὲ περίεστί μοι καὶ	ἐσθίοντι	ἄχρι τοῦ μὴ πεινῆν ἀφικέσθαι
[8]	παιδικοῖς Πατρόκλῳ ἀλλ᾿ ὡς ἑταίρῳ	ἀποθανόντι	ἐκπρεπέστατα τιμωρῆσαι. Καὶ Ορέστης δὲ
[4]	τοῦ μὴ πεινῆν ἀφικέσθαι καὶ	πίνοντι	μέχρι τοῦ μὴ διψῆν καὶ
[8]	Μὴ νῦν μοι ἐν τῷ	παρόντι	ὄχλον πάρεχε· ὡς γὰρ ὁρᾷς,
[2]	ἔχῃ; Καὶ ὁ Χαρμίδης εἶπεν·	Επαινοῦντι	ἔοικας τὸν ὀρχηστοδιδάσκαλον. Ναὶ μὰ
[6]	καὶ τοῖς βελτίστοις εἰκάζω αὐτόν,	ἐπαινοῦντι	μᾶλλον ἢ λοιδορουμένῳ δικαίως ἂν
[8]	μᾶλλον ἢ τῷ τὴν ψυχὴν	ἀγαπῶντι,	νῦν τοῦτο δηλώσω. Ο μὲν
[8]	γε καλὸς οὐκέτι καλῷ καὶ	ἐρῶντι	οὐκ ἐρῶν ὁμιλεῖ, φιλήσει αὐτόν.
[4]	ψυχὰς δικαιοτέρους ποιεῖς; Μάλιστα. Πῶς;	Οτι	διὰ τὸ εἰδέναι ὡς ἔστιν
[5]	ῥινὸς πῶς τοῦ ὀρθοῦ κάλλιον;	Οτι,	ἔφη, οὐκ ἀντιφράττει, ἀλλ᾿ ἐᾷ
[4]	ἔχων μέγα φρονεῖς ἐπὶ πλούτῳ.	Οτι	νομίζω, ὦ ἄνδρες, τοὺς ἀνθρώπους
[5]	τῶν σῶν εἴησαν. Πῶς δή;	Οτι	οἱ μὲν σοὶ τὸ κατ᾿
[4]	ἄγεις τε αὐτὸν ὅπου ὄψει;	Οτι,	ὦ Σώκρατες, ἡ μὲν αὐτοῦ
[4]	Σὺ δὲ ὡς κακῶς ἀκούσας	ὅτι	ἀγαθόν σε ἔφην προαγωγὸν εἶναι,
[8]	ῥᾳδιουργεῖν· ὃς δ᾿ ἂν γιγνώσκῃ	ὅτι	ἂν μὴ καλὸς κἀγαθὸς ᾖ,
[8]	ἐκ παιδικῶν φίλον ἀγαθὸν ποιήσασθαι	ὅτι	ἀνάγκη καὶ αὐτὸν ἀσκεῖν ἀρετήν.
[4]	ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη, ἔγωγε	ὅτι	ἁρματηλατοῦντα δεῖ ἐγγὺς μὲν τῆς
[1]	μέ τις, ἐπεὶ πάντες ἴσασιν	ὅτι	ἀρχὴν οὐδὲ νομίζεται εἰς τὴν
[9]	ἐποίησεν ὡς πᾶς ἂν ἔγνω	ὅτι	ἀσμένη ἤκουσε· καὶ ὑπήντησε μὲν
[8]	ὅτι γε ὡραῖος ἀώρῳ, οὐδὲ	ὅτι	γε καλὸς οὐκέτι καλῷ καὶ
[8]	δοκῶν εἶναι πολλὰς ἐπωνυμίας ἔχει·	ὅτι	γε μέντοι χωρὶς ἑκατέρᾳ βωμοί
[8]	ψυχῆς ἀλλ᾿ εὐμορφίας τῆς ἐμῆς.	ὅτι	γε μὴν σύ, ὦ Καλλία,
[8]	οἰκείους ἀπὸ τούτων; Καὶ μὴν	ὅτι	γε οὐ βιάζεται, ἀλλὰ πείθει,
[8]	πωλῶν καὶ ἀποδιδόμενος; Οὐ μὴν	ὅτι	γε ὡραῖος ἀώρῳ, οὐδὲ ὅτι
[4]	ἔφη, ὁπότε γε πάντες εἰδότες	ὅτι	γελωτοποιός εἰμι, ὅταν μέν τι
[2]	σώματος ἅπαν τῆς φύσεως γελοιότερον·	ὅτι	δ᾿ ἡ παῖς εἰς τοὔπισθεν
[8]	φιλόφρων οὖσα οὐδὲν ἐπιδεῖται λόγου·	ὅτι	δὲ εἰκὸς καὶ ὑπὸ τῶν
[4]	σύ, ὦ Καλλία, μέγα φρονεῖς	ὅτι	δικαιοτέρους δύνασαι ποιεῖν, ἐγὼ πρὸς
[3]	Καλλιππίδης ὁ ὑποκριτής, ὃς ὑπερσεμνύνεται	ὅτι	δύναται πολλοὺς κλαίοντας καθίζειν. Οὐκοῦν
[8]	ἀντιφιλήσειεν ἂν ὁ παῖς; Πότερον	ὅτι	ἑαυτῷ μὲν νέμει ὧν ἐπιθυμεῖ,
[2]	ὁμιλεῖν ταύτην κέκτημαι, εὖ εἰδὼς	ὅτι	εἰ ταύτην ὑποίσω, ῥᾳδίως τοῖς
[4]	ἐμῷ πλούτῳ λογίζομαι εἶναι ἐκεῖνο,	ὅτι	εἴ μού τις καὶ τὰ
[4]	δὲ καὶ νυκτὶ καὶ ὕπνῳ	ὅτι	ἐκεῖνον οὐχ ὁρῶ, ἡμέρᾳ δὲ
[2]	ποιῆσαι αὐτήν; ἢ οὐκ ἴστε	ὅτι	ἔναγχος ἕωθεν Χαρμίδης οὑτοσὶ κατέλαβέ
[2]	παιδὸς ὄρχησιν. Καὶ πρῶτον μὲν	ὅτι	ἐπῄνεσαν ὡς ὁ παῖς σὺν
[3]	Οὐ γὰρ ἅπαντες ἴστε, ἔφη,	{ὅτι}	ἐπὶ τούτῳ τῷ υἱεῖ; Οὗτός
[3]	ὁ Λύκων τὸν Φίλιππον {προσειπών,	ὅτι}	ἐπὶ τῷ γελωτοποιεῖν μέγα φρονεῖς.
[3]	γε μήν, ἔφη τις, δῆλον	ὅτι	ἐπὶ τῷ νικηφόρος εἶναι. Καὶ
[4]	τῷ μέγα φρονεῖς; ἢ δῆλον	ὅτι	ἐπὶ τῷ παιδί; Μὰ τὸν
[1]	ἀπέβλεψεν εἰς τὸν Αὐτόλυκον, δῆλον	ὅτι	ἐπισκοπῶν τί ἐκείνῳ δόξειε τὸ
[1]	καὶ τῇ ψυχῇ παρακελευσάμενος θαρρεῖν,	ὅτι	ἔσονται συμβολαί, πάλιν ἐδείπνει. ~Ως
[4]	ἔφασαν. Οὐκοῦν καὶ τόδε ἐπιστάμεθα,	ὅτι	ἔστιν ἀνθρώπῳ τοῖς αὐτοῖς ὄμμασι
[2]	γεγενημένων καὶ τῶν ἐσομένων χαλεπωτάτῃ;	ὅτι,	ἔφη, ὁρῶ καὶ τοὺς ἱππικοὺς
[2]	οἷς δ᾿ ἡ παῖς ποιεῖ	ὅτι	ἡ γυναικεία φύσις οὐδὲν χείρων
[8]	τ᾿ ἀκούων. Τοῦτο δὲ φράζει	ὅτι	ἥδεται δέ τ᾿ ἀκούων. Εστι
[3]	ἔγωγε. Επεὶ δὲ ἅπαντες ἡσθέντες	ὅτι	ἤκουσαν αὐτοῦ φωνήσαντος προσέβλεψαν, ἤρετό
[5]	ὡς ἐγὼ σοῦ καλλίων εἰμί,	ὅτι	καὶ Ναΐδες θεοὶ οὖσαι τοὺς
[4]	ὧν τις δέοιτο, εὖ οἶδ᾿	ὅτι	καὶ νυνὶ θᾶττον ἂν ἐγὼ
[3]	ἔφη ὁ Αντισθένης, λέληθέ σε,	ὅτι	καὶ οἱ ῥαψῳδοὶ πάντες ἐπίστανται
[3]	γελᾶτε, ἔφη, ἐγὼ δὲ οἶδ᾿	ὅτι	καὶ πάνυ ἂν πολλὰ χρήματα
[7]	θεώμενοι αὐτούς· ὅπερ εὖ οἶδα	ὅτι	καὶ σὺ βούλει. Δοκεῖ οὖν
[6]	κρίνω παροινίαν. Οἶσθ᾿ οὖν, ἔφη,	ὅτι	καὶ σὺ νῦν ἡμᾶς λυπεῖς
[4]	μὲν οὖν. Ο δ᾿ εἰπὼν	ὅτι	καὶ τοῦτο ὁμολογεῖται ἔφη· Εἰ
[4]	διὰ πυρὸς ἰοίην· οἶδα δ᾿	ὅτι	καὶ ὑμεῖς μετ᾿ ἐμοῦ. ὥστε
[2]	κατακλινόμενος εἶπε· Τεκμήριον, ὦ ἄνδρες,	ὅτι	καλῶς γυμνάζει καὶ τὰ ἐμὰ
[2]	σφαλοῦνται, καὶ οὐδὲ ἀναπνεῖν, μὴ	ὅτι	λέγειν τι δυνησόμεθα· ἂν δὲ
[6]	λέγειν οὐδ᾿ ἂν τρίχα, μὴ	ὅτι	λόγον ἄν τις παρείρειε; Καὶ
[8]	ἢ ὁ τοῦ σώματος ἔρως.	ὅτι	μὲν γὰρ δὴ ἄνευ φιλίας
[1]	ἔνθα τὸ δεῖπνον ἦν εἶπεν·	ὅτι	μὲν γελωτοποιός εἰμι ἴστε πάντες·
[6]	διαλίπωμεν. Η οὖν λέληθέ σε	ὅτι	μεταξὺ τοῦ ὑμᾶς λέγειν οὐδ᾿
[4]	ἡλίῳ τὴν μεγίστην χάριν οἶδα	ὅτι	μοι Κλεινίαν ἀναφαίνουσιν. ἄξιόν γε
[4]	οὐ χρὴ ποιεῖν. Καὶ μὴν	ὅτι	νομίζομέν γε δύνασθαι αὐτοὺς καὶ
[8]	τέ σου πολλὰ ἄγαμαι καὶ	ὅτι	νῦν ἅμα χαριζόμενος Καλλίᾳ καὶ
[8]	παιδικῶν ὃς μὲν ἂν εἰδῇ	ὅτι	ὁ τοῦ εἴδους ἐπαρκῶν ἄρξει
[4]	βασιλεύειν, ἔφη ὁ Αντισθένης, ἐπίστασαι,	ὅτι	οἶσθα ἐπαινέσαντα αὐτὸν τὸν Αγαμέμνονα
[4]	ἐμοὶ συνῆτε. ἴστε γὰρ δήπου	ὅτι	Ομηρος ὁ σοφώτατος πεποίηκε σχεδὸν
[4]	καὶ οἱ μὲν εἶπον Δῆλον	ὅτι	ὅστις πλείστοις, οἱ δὲ Πάνυ
[2]	ποιεῖν; ἢ ἐπ᾿ ἐκείνῳ γελᾶτε,	ὅτι	οὐ δεήσει με συγγυμναστὴν ζητεῖν,
[3]	δηλώσοι αὐτούς. Ο δὲ εἶπεν	ὅτι	οὐ φθονήσει. ~Εκ τούτου ἔλεξεν
[2]	καὶ γὰρ ἄλλο τι προσενενόησα,	ὅτι	οὐδὲν ἀργὸν τοῦ σώματος ἐν
[3]	οὐκ οἶδα. Αλλὰ λανθάνει σε	ὅτι	οὐκ ἂν δέξαιο τὰ βασιλέως
[4]	ζηλῶ σε τοῦ πλούτου καὶ	ὅτι	οὔτε ἡ πόλις σοι ἐπιτάττουσα
[4]	οἴει μεμνῆσθαι αὐτοῦ; Οὐκ οἶσθα	ὅτι	οὕτω σαφὲς ἔχω εἴδωλον αὐτοῦ
[4]	καὶ τοὺς συκοφάντας ἐθεράπευον, εἰδὼς	ὅτι	παθεῖν μᾶλλον κακῶς ἱκανὸς εἴην
[8]	γένηται ἐπιμελεῖται, ἀλλ᾿ ὅπως αὐτὸς	ὅτι	πλεῖστα ὡραῖα καρπώσεται. Ο δὲ
[3]	Αρ᾿ οἶσθα, ἔφη, ὦ Λύκων,	ὅτι	πλουσιώτατος εἶ ἀνθρώπων; Μὰ Δί᾿
[3]	φαίνονται· ἡμεῖς δὲ τούτων οἶδ᾿	ὅτι	πολὺ βελτίονες οἰόμεθα εἶναι· οὐκ
[8]	τῇ τοῦ ἐρωμένου καλοκἀγαθίᾳ καὶ	ὅτι	σε ὁρῶ τὸν πατέρα αὐτοῦ
[8]	εἶναι καὶ θεοῖς χάριν εἰδέναι	ὅτι	σοι Αὐτολύκου ἔρωτα ἐνέβαλον. ὡς
[1]	Αεὶ σὺ ἐπισκώπτεις ἡμᾶς καταφρονῶν,	ὅτι	σὺ μὲν Πρωταγόρᾳ τε πολὺ
[4]	μὲν πλούσιος ἦν, ἐλοιδόρουν με	ὅτι	συνῆν, νῦν δ᾿ ἐπεὶ πένης
[3]	Δῆλον γάρ, ἔφη ὁ Σωκράτης,	ὅτι	τὰς ὑπονοίας οὐκ ἐπίστανται. Σὺ
[3]	ἔφη, ἀρετῇ καὶ δυνάμει, καὶ	ὅτι	τοιοῦτοι ὄντες ἐμοῦ ἐπιμέλονται. Ενταῦθα
[4]	καὶ ἐπὶ τοῖσδε μέγα φρονεῖν,	ὅτι	τὸν μὲν ἰσχυρὸν πονοῦντα δεῖ
[2]	μιμεῖσθαι τροχοὺς ἐπειρᾶτο. Τέλος δ᾿	ὅτι	τὸν παῖδ᾿ ἐπῄνουν ὡς ἐν
[5]	τίνος ἕνεκα δεόμεθα; Δῆλον, ἔφη,	ὅτι	τοῦ ὁρᾶν. Οὕτω μὲν τοίνυν
[4]	Αλλὰ πότε μήν; Οὐχ ὁρᾷς	ὅτι	τούτῳ μὲν παρὰ τὰ ὦτα
[3]	ἔφη ὁ Σωκράτης, ἕξεις λέγειν	ὅτι	τῷ σῷ κάλλει ἱκανὸς εἶ
[7]	τὴν φλόγα, τὸ δὲ ὕδωρ,	ὅτι	ὑγρόν ἐστι, κατασβέννυσι τὸ πῦρ.
[3]	Εἰ δὲ μή, δῆλόν γε	ὅτι	φαῦλος φανοῦμαι. Τί γὰρ σύ,
[4]	διαπράξαιτο. Εγὼ γοῦν καίπερ εἰδὼς	ὅτι	χρήματα ἡδὺ κτῆμα ἥδιον μὲν
[8]	δὲ παιδὶ τὰ ἐπονειδιστότατα; ἢ	διότι	ἃ σπεύδει πράττειν παρὰ τῶν
[2]	ἅπαντες. Καὶ ὁ Σωκράτης μάλα	ἐσπουδακότι	τῷ προσώπῳ, Γελᾶτε, ἔφη, ἐπ᾿
[4]	δέ τι κακὸν λάβωσι, φεύγουσιν	ἀμεταστρεπτί,	φοβούμενοι μὴ καὶ ἄκοντες γελάσωσι;
[4]	τούτῳ μὲν παρὰ τὰ ὦτα	ἄρτι	ἴουλος καθέρπει, Κλεινίᾳ δὲ πρὸς
[8]	ὅτι ἥδεται δέ τ᾿ ἀκούων.	Εστι	δὲ καὶ ἄλλοθί που πυκινὰ
[4]	τὸν Κλεινίαν· οὗ ἔρωτος οὐδέν	ἐστι	δεινότερον ὑπέκκαυμα. Καὶ γὰρ ἄπληστον
[4]	ἀρκοῦσαν ἔχω ὥστ᾿ ἔργον μέγ᾿	ἐστὶ	καὶ ἀνεγεῖραι. ἂν δέ ποτε
[5]	ὥσπερ τὸ πλεῖστον διαφθείρειν ἱκανόν	ἐστι	καὶ δικαστὰς καὶ κριτάς. ~Εκ
[7]	τὸ δὲ ὕδωρ, ὅτι ὑγρόν	ἐστι,	κατασβέννυσι τὸ πῦρ. Αλλὰ γὰρ
[4]	ἔχεις εἰπεῖν ὡς ἄξιόν σοί	ἐστι	μέγα φρονεῖν ἐφ᾿ ᾗ εἶπας
[6]	ὦ Ερμόγενες, εἰπεῖν ἡμῖν τί	ἐστὶ	παροινία; Καὶ ὃς ἀπεκρίνατο· Εἰ
[8]	Τὸ δὲ τοιούτων ἐπιθυμεῖν τεκμήριόν	ἐστι	τῆς τοῦ ἐραστοῦ φύσεως. Εἰ
[8]	οἶδα πολλοὺς μὲν ἐραστὰς κτησάμενον,	ἔστι	δὲ ὧν καὶ αὐτὸν ἐπιθυμήσαντα·
[4]	Τί δέ, τῇ αὐτῇ φωνῇ	ἔστι	καὶ αἰδημόνως καὶ θρασέως φθέγγεσθαι;
[8]	Μαρτυρεῖ δὲ καὶ τοὔνομα αὐτοῦ·	ἔστι	μὲν γὰρ δήπου καὶ Ομήρῳ
[4]	ἂν} αὐτὸς εὑρίσκω· ὅμως δὲ	περίεστί	μοι καὶ ἐσθίοντι ἄχρι τοῦ
[8]	μὲν τῇ τῆς μορφῆς χρήσει	ἔνεστί	τις καὶ κόρος, ὥστε ἅπερ
[4]	ἀπειλῶ ἄλλοις, ὡς ἐλευθέρῳ τε	ἔξεστί	μοι καὶ ἀποδημεῖν καὶ ἐπιδημεῖν·
[4]	οἶδα, καὶ ὑμῖν αὐτίκα μάλ᾿	ἔξεστι	πειρᾶσθαι. Εἶπε γάρ που Ομηρος·
[8]	ἐστὶν ἡ καλοκἀγαθία, τῷ ταύτης	ἔρωτι	κατατήκεται; Οὐχ ὁρᾶτε ὡς σπουδαῖαι
[4]	ἐπ᾿ ἄλλῳ ἀλλ᾿ ἐπὶ τῷ	χρωτὶ	ἄξιον μέγα φρονεῖν. Αλλὰ μὰ
[1]	ἔταξεν, αὐτὸς δὲ προσῆλθε τοῖς	ἀμφὶ	Σωκράτην, καὶ εἶπεν· Εἰς καλόν
[1]	σπουδῆς ἄξιον ὄντα. Οἱ οὖν	ἀμφὶ	τὸν Σωκράτην πρῶτον μέν, ὥσπερ
[2]	τάδε ἀντιλέξειν ἔτι οἴομαι, ὡς	οὐχὶ	καὶ ἡ ἀνδρεία διδακτόν, ὁπότε