Chapitre
[8]	μᾶλλον στέρξει τὸν πριάμενον ἢ	ὁ	ἐν ἀγορᾷ πωλῶν καὶ ἀποδιδόμενος;
[8]	ἐστὶν ὁ τῆς ψυχῆς ἢ	ὁ	τοῦ σώματος ἔρως. ὅτι μὲν
[4]	ᾧ ὑμῶν ἀκούω ἀπορούντων τί	τὸ	δίκαιον, ἐν τούτῳ δικαιοτέρους τοὺς
[4]	ποιεῖν ἀγαθὸν νομίζω προαγωγὸν εἶναι.	Ο	γὰρ οἷός τε ὢν γιγνώσκειν
[2]	ἡμεῖς διψῶμεν ἐπὶ σοὶ γελῶντες.	Ο	δ᾿ αὖ Σωκράτης εἶπεν· Αλλὰ
[4]	οἱ δὲ Πάνυ μὲν οὖν.	Ο	δ᾿ εἰπὼν ὅτι καὶ τοῦτο
[1]	ἐξεκάγχασεν ἐπὶ τῷ οἰκτισμῷ αὐτοῦ.	Ο	δ᾿ ὡς ᾔσθετο τοῦ γέλωτος,
[3]	εἰ πολὺ εἴη αὐτῷ ἀργύριον.	Ο	δὲ ἀπώμοσε μηδὲ ὀβολόν. Αλλὰ
[3]	εἰ καὶ σφίσι δηλώσοι αὐτούς.	Ο	δὲ εἶπεν ὅτι οὐ φθονήσει.
[6]	οἱ δὲ καὶ ἄλλα ἔσκωπτον.	Ο	δὲ Ερμογένης κἀνταῦθα ἐσιώπα. Καὶ
[5]	ἡ περίοδος τῶν λόγων ἀπετελέσθη.	~Ο	δὲ Καλλίας ἔφη· Σὺ δὲ
[4]	Οὗτος μὲν οὖν οὕτως εἶπεν.	Ο	δὲ Καλλίας, Νὴ τὴν Ηραν,
[4]	ἀναμὶξ ἔσκωψάν τε καὶ ἐσπούδασαν.	Ο	δὲ Καλλίας, Σὸν μέρος, ἔφη,
[4]	ὁ λόγος οὕτω πως ἐπαύσατο.	Ο	δὲ Κριτόβουλος, Οὐκοῦν αὖ ἐγὼ
[1]	ἐκείνῳ δόξειε τὸ σκῶμμα εἶναι.	Ο	δὲ στὰς ἐπὶ τῷ ἀνδρῶνι
[5]	καὶ ὁ παῖς κρύφα ἀνέφερον.	Ο	δὲ Σωκράτης ἐν τούτῳ διέπραττε
[2]	καὶ ἄλλο καὶ τοῦτο μαθητόν.	Ο	δὲ Σωκράτης ἔφη· Τοῦτο μὲν
[8]	αὐτὸς ὅτι πλεῖστα ὡραῖα καρπώσεται.	Ο	δὲ τῆς φιλίας ἐφιέμενος μᾶλλον
[8]	πείθει, διὰ τοῦτο μᾶλλον μισητέος.	Ο	μὲν γὰρ βιαζόμενος ἑαυτὸν πονηρὸν
[8]	ψυχὴν ἀγαπῶντι, νῦν τοῦτο δηλώσω.	Ο	μὲν γὰρ παιδεύων λέγειν τε
[3]	ὦ Αντίσθενες; Επὶ πλούτῳ, ἔφη.	Ο	μὲν δὴ Ερμογένης ἀνήρετο εἰ
[8]	θεάματα ἐφ᾿ οἷς ὑμεῖς εὐφρανεῖσθε.	~Ο	μὲν δὴ Συρακόσιος ἐξελθὼν συνεκροτεῖτο·
[2]	τῶν μυροπωλῶν. Αλλὰ πόθεν δή;	Ο	μὲν Θέογνις ἔφη· Εσθλῶν μὲν
[1]	καὶ διὰ τὸ ἀνάριστον εἶναι.	Ο	οὖν Καλλίας ἀκούσας ταῦτα εἶπεν·
[7]	τὸ συμπόσιον πολὺ ἐπιχαριτώτερον εἶναι.	Ο	οὖν Συρακόσιος, Αλλὰ ναὶ μὰ
[3]	μέγα φρονεῖς. Καὶ ὃς εἶπεν·	Ο	πατὴρ ὁ ἐπιμελούμενος ὅπως ἀνὴρ
[4]	Πάνυ μὲν οὖν. Οὐκοῦν τούτων	ὁ	ἀγαθὸς μαστροπὸς τὰ συμφέροντα εἰς
[8]	εὐκλείας αἱρεῖσθαι; Καίτοι Παυσανίας γε	ὁ	Αγάθωνος τοῦ ποιητοῦ ἐραστὴς ἀπολογούμενος
[8]	τε γὰρ οἶνος συνεπαίρει καὶ	ὁ	ἀεὶ σύνοικος ἐμοὶ ἔρως κεντρίζει
[2]	Καὶ γὰρ δὴ μύρῳ μὲν	ὁ	ἀλειψάμενος καὶ δοῦλος καὶ ἐλεύθερος
[1]	ἐκκεκαθαρμένοις τὰς ψυχὰς ὥσπερ ὑμῖν	ὁ	ἀνδρὼν κεκοσμημένος εἴη μᾶλλον ἢ
[6]	Φίλιππε, εἰκάζειν· οὐ δοκεῖ σοι	ὁ	ἀνὴρ οὗτος λοιδορεῖσθαι βουλομένῳ ἐοικέναι;
[4]	πρὶν λαβεῖν. Θαυμαστά γ᾿ ἔφη	ὁ	Αντισθένης ἅμα εἰσβλέπων ὡς ἐλέγχων
[3]	ἱκανὸς εἶναι βελτίους ποιεῖν. Καὶ	ὁ	Αντισθένης εἶπε· Πότερον τέχνην τινὰ
[6]	γάρ σέ φασι γεωμετρεῖν. Καὶ	ὁ	Αντισθένης εἶπε· Σὺ μέντοι δεινὸς
[6]	τί ἔσται τὸ αὔλημα; Καὶ	ὁ	Αντισθένης εἶπε· Τῷ μὲν ἐλεγχομένῳ
[2]	εἰς τὰ ξίφη ἵεται. Καὶ	ὁ	Αντισθένης εἶπεν· Αρ᾿ οὖν καὶ
[8]	γὰρ ὁρᾷς, ἄλλα πράττω. Καὶ	ὁ	Αντισθένης ἔλεξεν· Ως σαφῶς μέντοι
[4]	δοκεῖ Αντισθένης εἶναι οὗτος. Καὶ	ὁ	Αντισθένης, Εμοί, ἔφη, παραδίδως, ὦ
[4]	Διδοὺς νὴ Δί᾿ ἀργύριον. Καὶ	ὁ	Αντισθένης ἐπαναστὰς μάλα ἐλεγκτικῶς αὐτὸν
[4]	ἐπίσταμαι. Η καὶ βασιλεύειν, ἔφη	ὁ	Αντισθένης, ἐπίστασαι, ὅτι οἶσθα ἐπαινέσαντα
[3]	ἡ δικαιοσύνη. Νὴ Δί᾿ ἔφη	ὁ	Αντισθένης, ἥ γε ἀναμφιλογωτάτη· ἐπεί
[3]	στόματος εἰπεῖν. Εκεῖνο δ᾿ ἔφη	ὁ	Αντισθένης, λέληθέ σε, ὅτι καὶ
[3]	καθίζειν. Οὐκοῦν καὶ σύ, ἔφη	ὁ	Αντισθένης, λέξεις, ὦ Λύκων, ἐπὶ
[6]	ὁ Καλλίας ἔφη· Οταν οὖν	ὁ	Αντισθένης ὅδ᾿ ἐλέγχῃ τινὰ ἐν
[2]	ἂν αὐτῇ ἐπισταμένῃ χρῆσθαι. Καὶ	ὁ	Αντισθένης, Πῶς οὖν, ἔφη, ὦ
[6]	βοηθῆσαι; Εγωγ᾿ ἔφη. ὅταν γὰρ	ὁ	αὐλὸς φθέγγηται, παντάπασι σιωπῶμεν. Καὶ
[3]	ἐπὶ τῷ νικηφόρος εἶναι. Καὶ	ὁ	Αὐτόλυκος ἀνερυθριάσας εἶπε· Μὰ Δί᾿
[8]	οὐκ οἶδα· καὶ γὰρ Ζεὺς	ὁ	αὐτὸς δοκῶν εἶναι πολλὰς ἐπωνυμίας
[9]	δὲ φαινομένου τοῦ Διονύσου ηὐλεῖτο	ὁ	βακχεῖος ῥυθμός. ἔνθα δὴ ἠγάσθησαν
[8]	συναμφοτέρων τούτων οὐχ ἡδυσώματος ὀνομασθεὶς	ὁ	Γανυμήδης ἀλλ᾿ ἡδυγνώμων ἐν θεοῖς
[1]	ὑπὸ κρείττονός τινος. Φίλιππος δ᾿	ὁ	γελωτοποιὸς κρούσας τὴν θύραν εἶπε
[8]	ἄλλοι περὶ τῶν ῥηθέντων διελέγοντο,	ὁ	δ᾿ Αὐτόλυκος κατεθεᾶτο τὸν Καλλίαν.
[3]	ἐπὶ τῷ μήν, ὦ Αὐτόλυκε;	ὁ	δ᾿ εἶπεν· Επὶ τῷ πατρί,
[4]	τὸν δέ γε σοφὸν λέγοντα·	ὁ	δὲ καλὸς καὶ ἡσυχίαν ἔχων
[2]	αὐτοῖς ἡ αὐλητρὶς μὲν ηὔλησεν,	ὁ	δὲ παῖς ἐκιθάρισε, καὶ ἐδόκουν
[8]	γὰρ βιαζόμενος ἑαυτὸν πονηρὸν ἀποδεικνύει,	ὁ	δὲ πείθων τὴν τοῦ ἀναπειθομένου
[8]	μὲν δὴ Συρακόσιος ἐξελθὼν συνεκροτεῖτο·	ὁ	δὲ Σω κράτης πάλιν αὖ
[4]	τοῖς σατυρικοῖς αἴσχιστος ἂν εἴην.	{ὁ	δὲ Σωκράτης καὶ ἐτύγχανε προσεμφερὴς
[2]	Ποῦ οὖν εὑρήσει τούτου διδάσκαλον;	ὁ	δέ τις ὡς οὐδὲ διδακτὸν
[4]	ἔχει καὶ περιττεύοντα τῆς δαπάνης,	ὁ	δὲ τοῦ παντὸς ἐνδεῖται· αἰσθάνομαι
[8]	καὶ Φοῖνιξ ὑπ᾿ Αχιλλέως τιμῷτο,	ὁ	δὲ τοῦ σώματος ὀρεγόμενος εἰκότως
[3]	ἔνθα δὴ ἐπῄνεσαν μὲν ἅπαντες·	ὁ	δὲ Χαρμίδης καὶ εἶπεν· Αλλ᾿
[9]	δὲ ἐβόων αὖθις. ὡς δὲ	ὁ	Διόνυσος ἀνιστάμενος συνανέστησε μεθ᾿ ἑαυτοῦ
[9]	Επεί γε μὴν κατεῖδεν αὐτὴν	ὁ	Διόνυσος, ἐπιχορεύσας ὥσπερ ἂν εἴ
[4]	Αμείνων δ᾿ ἂν εἴη, ἔφη,	ὁ	ἑνὶ δυνάμενος ἀρεστοὺς ποιεῖν ἢ
[3]	Καὶ ὃς εἶπεν· Ο πατὴρ	ὁ	ἐπιμελούμενος ὅπως ἀνὴρ ἀγαθὸς γενοίμην
[8]	καλῷ τε κἀγαθῷ ἐραστῇ. Καὶ	ὁ	Ερμογένης εἶπε· Νὴ τὴν Ηραν,
[4]	παρέχει, πόθον δὲ ἐμποιεῖ. Καὶ	ὁ	Ερμογένης εἶπεν· Αλλ᾿ ἐγώ, ὦ
[6]	αὐλὸς φθέγγηται, παντάπασι σιωπῶμεν. Καὶ	ὁ	Ερμογένης, Η οὖν βούλεσθε, ἔφη,
[4]	Ναὶ μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη	ὁ	Ερμογένης, καὶ μάλα εὐτελῶς. Επαινῶ
[2]	καὶ γὰρ ἐκεῖνα, ὅταν μὲν	ὁ	θεὸς αὐτὰ ἄγαν ἁθρόως ποτίζῃ,
[1]	τῶν μεγάλων ἱπποδρομία, Καλλίας δὲ	ὁ	Ιππονίκου ἐρῶν ἐτύγχανεν Αὐτολύκου παιδὸς
[8]	Αὐτόλυκος κατεθεᾶτο τὸν Καλλίαν. Καὶ	ὁ	Καλλίας δὲ παρορῶν εἰς ἐκεῖνον
[2]	ἄνω, ἀζήμιος ἂν γενέσθαι. Καὶ	ὁ	Καλλίας εἶπεν· Ω Σώκρατες, ἐμὲ
[4]	ἄξιά ἐστιν. Ακούοιτ᾿ ἄν, ἔφη	ὁ	Καλλίας, ἐμοῦ πρῶτον. Εγὼ γὰρ
[3]	γίγνεται. Σὺ δὲ δή, ἔφη	ὁ	Καλλίας, ἐπὶ τίνι μέγα φρονεῖς,
[6]	σὺ πρὸς τὰ λεγόμενα. Καὶ	ὁ	Καλλίας ἔφη· Οταν οὖν ὁ
[4]	οὔ. Καὶ τί τοῦτ᾿ ἔφη	ὁ	Καλλίας, θαυμαστόν; Οὐ καὶ τέκτονάς
[3]	καὶ ἅμα ἐνεκλίθη αὐτῷ. Καὶ	ὁ	Καλλίας ἰδών, Αρ᾿ οἶσθα, ἔφη,
[1]	τὸ δεῖπνον. Κατακλίνου τοίνυν, ἔφη	ὁ	Καλλίας. Καὶ γὰρ οἱ παρόντες
[4]	τι λήψεσθαι ἐλπίζω. Οὐκοῦν, ἔφη	ὁ	Καλλίας, καὶ εὔχῃ μηδέποτε πλουτεῖν,
[2]	μεγάλην φιάλην. Νὴ Δί᾿ ἔφη	ὁ	Καλλίας, καὶ ἡμῖν γε, ἐπεὶ
[1]	τινας τῆς φιλοσοφίας ὄντας. αὶ	ὁ	Καλλίας, Καὶ πρόσθεν μέν γε,
[4]	φρενῶν δὲ ἀφορίαν. Εἶεν, ἔφη	ὁ	Καλλίας· σὺ δὲ δή, ὦ
[1]	τοῦ δείπνου συγκαλυψάμενος κατέκειτο. Καὶ	ὁ	Καλλίας, Τί τοῦτ᾿ ἔφη, ὦ
[4]	ταῦτα κομπάζεις. Νὴ Δί᾿ ἔφη	ὁ	Κριτόβουλος, ἢ πάντων Σειληνῶν τῶν
[5]	ἂν δεώμεθα, καὶ ταῦτ᾿ ἔφη	ὁ	Κριτόβουλος, καλά. Οἶσθα οὖν, ἔφη,
[5]	κριταῖς ὁρᾷ. Αλλ᾿ ὅμως, ἔφη	ὁ	Κριτόβουλος, οὐκ ἀναδύομαι· ἀλλὰ δίδασκε,
[5]	ὁμοιοτέρους τίκτουσιν ἢ σοί; Καὶ	ὁ	Κριτόβουλος, Οὐκέτι, ἔφη, ἔχω πρὸς
[5]	Τοῦ γε μὴν στόματος, ἔφη	ὁ	Κριτόβουλος, ὑφίεμαι. Εἰ γὰρ τοῦ
[9]	εὔκλειαν συμπαρέχεται. ~Οὗτος μὲν δὴ	ὁ	λόγος ἐνταῦθα ἔληξεν. Αὐτόλυκος δὲ
[4]	τὸ ἐπιόν. Οὗτος μὲν δὴ	ὁ	λόγος ἐνταῦθα ἔληξεν. Εκ τούτου
[2]	συνέσομαι. Καὶ οὗτος μὲν δὴ	ὁ	λόγος οὐκ ἄπο τοῦ σκοποῦ
[4]	μαχούμεθα. Καὶ οὗτος μὲν δὴ	ὁ	λόγος οὕτω πως ἐπαύσατο. Ο
[4]	καλοκἀγαθίᾳ ἥδονται. Οὗτος μὲν δὴ	ὁ	λόγος οὕτως ἐσπουδαιολογήθη. Επειδὴ δὲ
[2]	καὶ τὸν ἐόντα νόον. Καὶ	ὁ	Λύκων εἶπεν· Ακούεις ταῦτα, ὦ
[2]	τε καὶ ἐλευθέριοι ἔσεσθαι. Καὶ	ὁ	Λύκων εἶπεν· Οὐκοῦν νέοις μὲν
[9]	αὐτῷ) ἐξανίστατο εἰς περίπατον· καὶ	ὁ	Λύκων ὁ πατὴρ αὐτῷ συνεξιὼν
[3]	Σύ γε μὴν δῆλον, ἔφη	ὁ	Λύκων τὸν Φίλιππον {προσειπών, ὅτι}
[2]	ψυχὰς τὰς μὲν λύπας, ὥσπερ	ὁ	μανδραγόρας τοὺς ἀνθρώπους, κοιμίζει, τὰς
[4]	ἀδελφούς, οἳ τὰ ἴσα λαχόντες	ὁ	μὲν αὐτῶν τἀρκοῦντα ἔχει καὶ
[7]	τὰ παρόντα θαυμάζειν, τί ποτε	ὁ	μὲν λύχνος διὰ τὸ λαμπρὰν
[7]	νῦν γοῦν σκοπῶ ὅπως ἂν	ὁ	μὲν παῖς ὅδε ὁ σὸς
[2]	Ενταῦθα δὴ πολλοὶ ἐφθέγξαντο· καὶ	ὁ	μέν τις αὐτῶν εἶπε· Ποῦ
[8]	Καὶ γὰρ δὴ δοκεῖ μοι	ὁ	μὲν τῷ εἴδει τὸν νοῦν
[4]	ἐνταῦθα ἔληξεν. Εκ τούτου δὲ	ὁ	Νικήρατος, Ακούοιτ᾿ ἄν, ἔφη, καὶ
[4]	μὴ καὶ ἄκοντες γελάσωσι; Καὶ	ὁ	Νικήρατος εἶπε· Νὴ Δία, σὺ
[4]	ὁ Χαρμίδης εἶπεν· Ω ἄνδρες,	ὁ	Νικήρατος κρομμύων ὄζων ἐπιθυμεῖ οἴκαδε
[4]	ὀργίζονται. Αλλὰ μὰ Δί᾿ ἔφη	ὁ	Νικήρατος, μὴ ζήλου· ἐγὼ γὰρ
[3]	Οὐ μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη	ὁ	Νικήρατος, οὔκουν ἔμοιγε δοκῶ. Δῆλον
[3]	ἀνθρώπων ὤν. Σὺ δέ, ἔφη	ὁ	Νικήρατος, ὦ Ερμόγενες, ἐπὶ τίνι
[8]	ἄλλων ἐπιθυμεῖ. Αλλὰ μὴν καὶ	ὁ	Νικήρατος, ὡς ἐγὼ ἀκούω, ἐρῶν
[2]	πάνυ δοκεῖ· τῷ γὰρ ὄντι	ὁ	οἶνος ἄρδων τὰς ψυχὰς τὰς
[2]	ὀρχήματα. Εγὼ γοῦν διψῶ· καὶ	ὁ	παῖς ἐγχεάτω μοι τὴν μεγάλην
[3]	λύρᾳ πρὸς τὸν αὐλὸν ἐκιθάρισεν	ὁ	παῖς καὶ ᾖσεν. ἔνθα δὴ
[5]	ἡ μὲν δὴ παῖς καὶ	ὁ	παῖς κρύφα ἀνέφερον. Ο δὲ
[8]	κρεμάμενον διὰ τί ἀντιφιλήσειεν ἂν	ὁ	παῖς; Πότερον ὅτι ἑαυτῷ μὲν
[2]	πρῶτον μὲν ὅτι ἐπῄνεσαν ὡς	ὁ	παῖς σὺν τοῖς σχήμασιν ἔτι
[8]	ὁμιλεῖ, φιλήσει αὐτόν. Οὐδὲ γὰρ	ὁ	παῖς τῷ ἀνδρὶ ὥσπερ γυνὴ
[2]	εἶπεν· Εἴδετ᾿ ἔφη, ὡς καλὸς	{ὁ}	παῖς ὢν ὅμως σὺν τοῖς
[2]	οὐδὲ συστρατεύεσθαι ἐθέλει. ἐκ τούτου	ὁ	παῖς ὠρχήσατο. Καὶ ὁ Σωκράτης
[9]	εἰς περίπατον· καὶ ὁ Λύκων	ὁ	πατὴρ αὐτῷ συνεξιὼν ἐπιστραφεὶς εἶπε·
[4]	ἰσχυρῶς προσεκαύθη. ἃ δὴ αἰσθόμενος	ὁ	πατὴρ παρέδωκέ μοι αὐτόν, εἴ
[4]	Κρινάτω δ᾿ ἡμᾶς μὴ Αλέξανδρος	ὁ	Πριάμου, ἀλλ᾿ αὐτοὶ οὗτοι οὕσπερ
[7]	ἂν ὁ μὲν παῖς ὅδε	ὁ	σὸς καὶ ἡ παῖς ἥδε
[4]	ἴστε γὰρ δήπου ὅτι Ομηρος	ὁ	σοφώτατος πεποίηκε σχεδὸν περὶ πάντων
[9]	τις ἔνδον κατετέθη, ἔπειτα δὲ	ὁ	Συρακόσιος εἰσελθὼν εἶπεν· Ω ἄνδρες,
[6]	δὲ λόγων ὄντων ὡς ἑώρα	ὁ	Συρακόσιος τῶν μὲν αὑτοῦ ἐπιδειγμάτων
[4]	τινας ἐπιβουλεύοντας διαφθεῖραι αὐτόν. Καὶ	ὁ	Σωκράτης ἀκούσας, Ηράκλεις, ἔφη, τί
[4]	φιλῆσαι αὐτόν. Νὴ Δί᾿ ἔφη	ὁ	Σωκράτης, ἀλλ᾿ ἄλλην που δόξαν
[4]	σοφιστά, ἐλεγχόμενος. Νὴ Δί᾿ ἔφη	ὁ	Σωκράτης, ἀνεχέσθω μέντοι· ἐπεὶ καὶ
[7]	δὲ ἐκώλυον. Θορύβου δὲ ὄντος	ὁ	Σωκράτης αὖ πάλιν εἶπεν· Αρα
[4]	οὐδὲν ψεύδομαι. Νὴ Δί᾿ ἔφη,	ὁ	Σωκράτης εἰ ἄρα τοιοῦτος ὢν
[1]	καὶ ἱππάρχοις καὶ σπουδαρχίαις. Καὶ	ὁ	Σωκράτης εἶπεν· Αεὶ σὺ ἐπισκώπτεις
[4]	ποτε καὶ ἀπιστήσας ἐκολάσθην. Καὶ	ὁ	Σωκράτης εἶπεν· Αλλὰ τούτων μὲν
[2]	τούτου ὁ παῖς ὠρχήσατο. Καὶ	ὁ	Σωκράτης εἶπεν· Εἴδετ᾿ ἔφη, ὡς
[2]	ἐν ῥυθμῷ δέχεσθαι αὐτούς. Καὶ	ὁ	Σωκράτης εἶπεν· Εν πολλοῖς μέν,
[4]	ἔρωτος ἐκπλαγέντα. Δοκεῖς γάρ, ἔφη	ὁ	Σωκράτης, ἐξ οὗ ἐμοὶ σύνεστιν
[3]	Η οὖν καὶ σύ, ἔφη	ὁ	Σωκράτης, ἕξεις λέγειν ὅτι τῷ
[3]	μέγα φρονῶ. Νὴ Δί᾿ ἔφη	ὁ	Σωκράτης, ἐπ᾿ εὐχαρίτῳ γε πράγματι.
[8]	καὶ σφόδρα γε σοῦ. Καὶ	ὁ	Σωκράτης ἐπισκώψας ὡς δὴ θρυπτόμενος
[4]	νύκτας. Νὴ τὴν Ηραν, ἔφη	ὁ	Σωκράτης, εὐτύχημά γέ σου μέγα
[8]	δ᾿ ἄλλου του ἐφιέμενος. Καὶ	ὁ	Σωκράτης ἔφη· Πρὸς τῶν θεῶν,
[5]	οὐκ ἀνθίστασαι; Νὴ Δί᾿ ἔφη	ὁ	Σωκράτης, ἴσως γὰρ εὐδοκιμοῦντα τὸν
[2]	Ναὶ μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη	ὁ	Σωκράτης· καὶ γὰρ ἄλλο τι
[2]	δεήσει; Καλοκἀγαθίας νὴ Δί᾿ ἔφη	ὁ	Σωκράτης. Καὶ πόθεν ἄν τις
[2]	υἵε; Ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη	ὁ	Σωκράτης, καὶ χρῆταί γε. Επεὶ
[2]	καὶ ἀσφαλῶς ταῦτα διεπράττετο. Καὶ	ὁ	Σωκράτης καλέσας τὸν Αντισθένην εἶπεν·
[2]	Ενταῦθα δὴ ἐγέλασαν ἅπαντες. Καὶ	ὁ	Σωκράτης μάλα ἐσπουδακότι τῷ προσώπῳ,
[6]	φροντιστὴς εἶναι. Οἶσθα οὖν, ἔφη	ὁ	Σωκράτης, μετεωρότερόν τι τῶν θεῶν;
[2]	μάλα ἀμφότεροι ἱκανῶς εὐφραίνειν, εἶπεν	ὁ	Σωκράτης· Νὴ Δί᾿ ὦ Καλλία,
[6]	δὲ Ερμογένης κἀνταῦθα ἐσιώπα. Καὶ	ὁ	Σωκράτης ὀνομάσας αὐτόν, Εχοις ἄν,
[4]	τούτοις ὤν. Αγε νυν, ἔφη	ὁ	Σωκράτης, ὅπως μεμνήσῃ διακριθῆναι περὶ
[3]	ἔμοιγε δοκῶ. Δῆλον γάρ, ἔφη	ὁ	Σωκράτης, ὅτι τὰς ὑπονοίας οὐκ
[4]	οὐ φθονήσει. ~Εκ τούτου ἔλεξεν	ὁ	Σωκράτης· Οὐκοῦν λοιπὸν ἂν εἴη
[3]	Εκ τούτου δὲ πάλιν εἶπεν	ὁ	Σωκράτης· Οὗτοι μὲν δή, ὦ
[5]	πᾶσαι σὺν Κριτοβούλῳ, Παπαῖ, ἔφη	ὁ	Σωκράτης, οὐχ ὅμοιον ἔοικε τὸ
[6]	τοῦ αὐλοῦ ὑμῖν διαλέγωμαι; Καὶ	ὁ	Σωκράτης, Πρὸς τῶν θεῶν, ἔφη,
[4]	δικαιοτέρους τοὺς ἀνθρώπους ποιῶ. Καὶ	ὁ	Σωκράτης, Πῶς, ὦ λῷστε; ἔφη.
[4]	λήψεσθαι. Αλλ᾿ ἄγε δή, ἔφη	ὁ	Σωκράτης, σὺ αὖ λέγε ἡμῖν,
[6]	γε πολλοῖς. Αλλ᾿ ὅμως, ἔφη	ὁ	Σωκράτης, σὺ αὐτὸν μὴ εἴκαζε,
[4]	ὁρῶν ὅμοιον αὐτῷ ἀπειργασάμην; Καὶ	ὁ	Σωκράτης ὑπέλαβε· Τί δῆτα οὕτως
[4]	τῷ Κριτοβούλου ὤμῳ ἔχοντα. Καὶ	ὁ	Σωκράτης, Φεῦ, ἔφη, ταῦτ᾿ {ἄρα{
[6]	λόγον ἄν τις παρείρειε; Καὶ	ὁ	Σωκράτης, Ω Καλλία, ἔχοις ἄν
[7]	ἔμελλε θαυματουργήσειν. ἔνθα δὴ εἶπεν	ὁ	Σωκράτης· Ω Συρακόσιε, κινδυνεύω ἐγώ,
[4]	σοφὰ λέγοις. Τί τοῦτο; ἔφη	ὁ	Σωκράτης· ὡς γὰρ καὶ ἐμοῦ
[2]	καὶ εὐωδίᾳ ἑστιώμεθα; Μηδαμῶς, ἔφη	ὁ	Σωκράτης. ὥσπερ γάρ τοι ἐσθὴς
[8]	ὡς καὶ πολὺ κρείττων ἐστὶν	ὁ	τῆς ψυχῆς ἢ ὁ τοῦ
[4]	δ᾿ ἐννοῆσαι ὡς καὶ ἐλευθερίους	ὁ	τοιοῦτος πλοῦτος παρέχεται. Σωκράτης τε
[8]	ὃς μὲν ἂν εἰδῇ ὅτι	ὁ	τοῦ εἴδους ἐπαρκῶν ἄρξει τοῦ
[3]	γ᾿ ἔφη, οἴομαι, ἢ Καλλιππίδης	ὁ	ὑποκριτής, ὃς ὑπερσεμνύνεται ὅτι δύναται
[6]	οὖν βούλεσθε, ἔφη, ὥσπερ Νικόστρατος	ὁ	ὑποκριτὴς τετράμετρα πρὸς τὸν αὐλὸν
[1]	ἴσως ἐνδεέστεροι. Δειπνούντων δὲ αὐτῶν	ὁ	Φίλιππος γελοῖόν τι εὐθὺς ἐπεχείρει
[2]	γὰρ ἠπιστάμην. Νὴ Δί᾿ ἔφη	ὁ	Φίλιππος, καὶ γὰρ οὖν οὕτω
[2]	καὶ συμμανθάνω. Αγε δή, ἔφη	ὁ	Φίλιππος, καὶ ἐμοὶ αὐλησάτω, ἵνα
[4]	τρέφουσί με. Ταῦτ᾿ ἄρ᾿ ἔφη	ὁ	Φίλιππος, καὶ πρῴην ἐγώ σου
[2]	ὁμόσε ταῖς λόγχαις ἰέναι; Καὶ	ὁ	Φίλιππος, Νὴ Δί᾿ ἔφη, καὶ
[2]	δὴ ταῦτα πᾶσι· προσέθηκε δὲ	ὁ	Φίλιππος ὡς χρὴ τοὺς οἰνοχόους
[6]	εἶπεν· Αρα σύ, ὦ Σώκρατες,	ὁ	φροντιστὴς ἐπικαλούμενος; Οὐκοῦν κάλλιον, ἔφη,
[4]	ὡραίων τῷ σωφρονεῖν δυνησομένῳ. Καὶ	ὁ	Χαρμίδης εἶπεν· Αλλὰ τί δή
[2]	ἢ ὅταν ἡσυχίαν ἔχῃ; Καὶ	ὁ	Χαρμίδης εἶπεν· Επαινοῦντι ἔοικας τὸν
[4]	ἔσεσθε· ἥδιον γὰρ πιεῖσθε. Καὶ	ὁ	Χαρμίδης εἶπεν· Ω ἄνδρες, ὁ
[2]	Ναὶ μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη	ὁ	Χαρμίδης· καὶ τὸ μέν γε
[4]	Εἶεν· σὺ δὲ δή, ἔφη	ὁ	Χαρμίδης, ὦ Συρακόσιε, ἐπὶ τῷ
[8]	ψυχὴν διαφθείρει. Αλλὰ μὴν καὶ	ὁ	χρημάτων γε ἀπεμπολῶν τὴν ὥραν
[8]	δὲ λαμυρώτερον λέγω, μὴ θαυμάζετε·	ὅ	τε γὰρ οἶνος συνεπαίρει καὶ
[8]	ἀγρὸν κεκτημένῳ· πάντοθεν γοῦν φέρων	ὅ	τι ἂν δύνηται πλείονος ἄξιον
[4]	καὶ ἐρωτικώτερος γεγένηται διὰ τὸ	ὅ	τι ἂν καλὸν ἴδῃ μηδέποτε
[4]	Η καί σοι, ἔφη, ἀποδιδόασιν	ὅ	τι ἂν λάβωσι; Μὰ τὸν
[4]	οὔθ᾿ ὅποι ἂν ὁρμῶμαι οὔθ᾿	ὅ	τι ἂν μέλλω πράττειν. Διὰ
[2]	ὑμῶν γυναῖκα ἔχει, θαρρῶν διδασκέτω	ὅ	τι βούλοιτ᾿ ἂν αὐτῇ ἐπισταμένῃ
[3]	ὑμεῖς ἅπαντες εἰς μέσον φέρητε	ὅ	τι ἕκαστος ἐπίστασθε ἀγαθόν. Αλλ᾿
[3]	ἀντιλέγει τὸ μὴ οὐ λέξειν	ὅ	τι ἕκαστος ἡγεῖται πλείστου ἄξιον
[4]	Διὰ δὲ τὸ προειδέναι καὶ	ὅ	τι ἐξ ἑκάστου ἀποβήσεται σημαίνουσί
[4]	ἔφη, λέγειν, ὦ Χαρμίδη, δι᾿	ὅ	τι ἐπὶ πενίᾳ μέγα φρονεῖς.
[6]	Καὶ ὃς ἀπεκρίνατο· Εἰ μὲν	ὅ	τι ἐστὶν ἐρωτᾷς, οὐκ οἶδα·
[1]	ὅστις τε εἴη καὶ δι᾿	ὅ	τι κατάγεσθαι βούλοιτο, συνεσκευασμένος τε
[2]	σχήμασιν ἔτι καλλίων ἐφαίνετο, ἀνταπέδειξεν	ὅ	τι κινοίη τοῦ σώματος ἅπαν
[5]	ψήφους, ἵνα ὡς τάχιστα εἰδῶ	ὅ	τι με χρὴ παθεῖν ἢ
[8]	τίς ἡμῶν οὐκ οἶδεν ὡς,	ὅ	τι ποτ᾿ ἐστὶν ἡ καλοκἀγαθία,
[3]	τοίνυν καὶ ὑμῶν ἕκαστος εἴπῃ	ὅ	τι ὠφέλιμον ἔχει, τότε κἀγὼ
[6]	μοι δοκοῦν εἴποιμ᾿ ἄν. Αλλ᾿	ὃ	δοκεῖ, τοῦτ᾿ ἔφη. Τὸ τοίνυν
[4]	καὶ ἀκούειν τὰ ἀξιάκουστα καὶ	ὃ	πλείστου ἐγὼ τιμῶμαι, Σωκράτει σχολάζων
[7]	μαχαίρας κυβιστᾶν κινδύνου ἐπίδειγμα εἶναι,	ὃ	συμποσίῳ οὐδὲν προσήκει. Καὶ μὴν
[3]	λανθάνει σε ὅτι οὐκ ἂν	δέξαιο	τὰ βασιλέως χρήματα ἀντὶ τοῦ
[2]	πρῶτον ἐξεπλάγην καὶ ἔδεισα μὴ	μαίνοιο·	ἐπεὶ δέ σου ἤκουσα ὅμοια
[4]	ἕπτ᾿ ἀπύρους τρίποδας, δέκα δὲ	χρυσοῖο	τάλαντα, αἴθωνας δὲ λέβητας ἐείκοσι,
[2]	τις ὡς εἴπερ τι καὶ	ἄλλο	καὶ τοῦτο μαθητόν. Ο δὲ
[4]	χερσί. Καὶ πρὸς τούτοις γε	ἄλλο	οἶδα, καὶ ὑμῖν αὐτίκα μάλ᾿
[1]	ἐγένετο. Αὖθις δ᾿ ὀλίγον ὕστερον	ἄλλο	τι γελοῖον ἐβούλετο λέγειν. ὡς
[2]	ἔφη ὁ Σωκράτης· καὶ γὰρ	ἄλλο	τι προσενενόησα, ὅτι οὐδὲν ἀργὸν
[3]	καὶ Οδύσσειαν ἀπὸ στόματος εἰπεῖν.	Εκεῖνο	δ᾿ ἔφη ὁ Αντισθένης, λέληθέ
[5]	ὄνων αἴσχιον τὸ στόμα ἔχειν.	Εκεῖνο	δὲ οὐδὲν τεκμήριον λογίζῃ, ὡς
[4]	Αλλὰ τούτων μὲν οὐδὲν ἄπιστον.	Εκεῖνο	μέντοι ἔγωγε ἡδέως ἂν πυθοίμην,
[4]	τῷ ἐμῷ πλούτῳ λογίζομαι εἶναι	ἐκεῖνο,	ὅτι εἴ μού τις καὶ
[3]	ἂν Ιλιάδα ὅλην καὶ Οδύσσειαν	ἀπὸ	στόματος εἰπεῖν. Εκεῖνο δ᾿ ἔφη
[8]	παιδικῶν, εἴργει μάλιστα τοὺς οἰκείους	ἀπὸ	τούτων; Καὶ μὴν ὅτι γε
[2]	ἅπας ὅμοιον ὄζει· αἱ δ᾿	ἀπὸ	τῶν ἐλευθερίων μόχθων ὀσμαὶ ἐπιτηδευμάτων
[4]	μὲν οὕτω τοὺς φίλους μορμολύττῃ	ἀπὸ	τῶν καλῶν, αὐτὸν δέ σε,
[2]	μὲν δὴ ὁ λόγος οὐκ	ἄπο	τοῦ σκοποῦ ἔδοξεν εἰρῆσθαι. Μετὰ
[8]	οὐ σώματος ἀλλὰ ψυχῆς ἕνεκα	ὑπὸ	Διὸς εἰς Ολυμπον ἀνενεχθῆναι. Μαρτυρεῖ
[4]	ταῦτ᾿ {ἄρα{ ἔφη, ἐγὼ ὥσπερ	ὑπὸ	θηρίου τινὸς δεδηγμένος τόν τε
[1]	ἐδείπνουν, ὥσπερ τοῦτο ἐπιτεταγμένον αὐτοῖς	ὑπὸ	κρείττονός τινος. Φίλιππος δ᾿ ὁ
[4]	τὸ μηδενὸς προσδεῖσθαι, οὕτω πεπαιδευμένος	ὑπὸ	Ομήρου ἀριθμεῖν ἕπτ᾿ ἀπύρους τρίποδας,
[8]	ἀφροδισίοις εὐφροσυνῶν, ἀλλὰ νήφων μεθύοντα	ὑπὸ	τῆς ἀφροδίτης θεᾶται. Εξ ὧν
[4]	μᾶλλον ἢ θεραπεύειν καὶ πιστεύεσθαι	ὑπὸ	τῆς πατρίδος μᾶλλον ἢ ἀπιστεῖσθαι.
[8]	γὰρ ψευδὴς δόξα ταχὺ ἐλέγχεται	ὑπὸ	τῆς πείρας· ἡ δ᾿ ἀληθὴς
[4]	μὲν ἀεί τί μοι δαπανᾶν	ὑπὸ	τῆς πόλεως, ἀποδημῆσαι δὲ οὐδαμοῦ
[4]	εἶχον, ἀεί τι ἀπέβαλλον ἢ	ὑπὸ	τῆς πόλεως ἢ ὑπὸ τῆς
[4]	ἢ ὑπὸ τῆς πόλεως ἢ	ὑπὸ	τῆς τύχης· νῦν δὲ ἀποβάλλω
[6]	τὸν αὐλὸν κατέλεγεν, οὕτω καὶ	ὑπὸ	τοῦ αὐλοῦ ὑμῖν διαλέγωμαι; Καὶ
[4]	ποιῶ τὸ περιιδεῖν Κριτόβουλον οὕτως	ὑπὸ	τοῦ ἔρωτος ἐκπλαγέντα. Δοκεῖς γάρ,
[2]	εἴπω, οὕτως οὐ βιαζόμενοι μεθύειν	ὑπὸ	τοῦ οἴνου ἀλλ᾿ ἀναπειθόμενοι πρὸς
[4]	ἔφη, τί τοσοῦτον νομίζοντες ἠδικῆσθαι	ὑπὸ	τοῦ σοῦ παιδὸς ὥστε ἀποκτεῖναι
[1]	σφοδρότεροι εἶναι φέρονται, οἱ δ᾿	ὑπὸ	τοῦ σώφρονος ἔρωτος ἔνθεοι τά
[8]	κινδυνεύειν ἐθελόντων πραττόμενα μᾶλλον ἢ	ὑπὸ	τῶν ἐθιζομένων ἡδονὴν ἀντ᾿ εὐκλείας
[8]	ἂν εὕροι τις ἕνεκα ἐπαίνου	ὑπὸ	τῶν καὶ πονεῖν καὶ κινδυνεύειν
[8]	λόγου· ὅτι δὲ εἰκὸς καὶ	ὑπὸ	τῶν παιδικῶν τὸν τοιοῦτον ἐραστὴν
[6]	σοὺς λόγους ἡδύνεσθαι ἄν τι	ὑπὸ	τῶν φθόγγων, ἄλλως τε καὶ
[4]	ἢ ἀναπαυοίμην, καὶ κινδυνεύοιμ᾿ ἂν	πρὸ	ἐκείνου ἥδιον ἢ ἀκίνδυνος ζῴην.
[4]	ψυχῇ πλούτου. Καὶ μὴν καὶ	τὸ	ἁβρότατόν γε κτῆμα, τὴν σχολὴν
[8]	διὰ τὸ συγκαθεύδειν ἀλλὰ διὰ	τὸ	ἄγασθαι ἀλλήλους τὰ μέγιστα καὶ
[8]	δὲ τῆς ψυχῆς φιλία διὰ	τὸ	ἁγνὴ εἶναι καὶ ἀκορεστοτέρα ἐστίν,
[1]	δὲ προθύμως νομίσας γελοιότερον εἶναι	τὸ	ἄκλητον ἢ τὸ κεκλημένον ἐλθεῖν
[1]	τὸ φέρειν μηδὲν καὶ διὰ	τὸ	ἀνάριστον εἶναι. Ο οὖν Καλλίας
[4]	ἀγαθὸς μαστροπὸς τὰ συμφέροντα εἰς	τὸ	ἀρέσκειν διδάσκοι ἄν; Πάνυ μὲν
[4]	ἓν μέν τί ἐστιν εἰς	τὸ	ἀρέσκειν ἐκ τοῦ πρέπουσαν ἔχειν
[6]	ἐν τῷ συμποσίῳ, τί ἔσται	τὸ	αὔλημα; Καὶ ὁ Αντισθένης εἶπε·
[4]	ψυχαῖς, ἔφη. Κἄπειτα σὺ εἰς	τὸ	βαλάντιον διδοὺς ἀργύριον τὰς ψυχὰς
[7]	τίν᾿ ἂν παράσχοι. Οὐδὲ μὴν	τό	γε διαστρέφοντας τὰ σώματα καὶ
[7]	συμποσίῳ οὐδὲν προσήκει. Καὶ μὴν	τό	γε ἐπὶ τοῦ τροχοῦ ἅμα
[7]	δὴ οὐδὲ πάνυ τι σπάνιον	τό	γε θαυμασίοις ἐντυχεῖν, εἴ τις
[4]	μὴ ἅπτεσθαί μου πρὶν ἂν	τὸ	γένειον τῇ κεφαλῇ ὁμοίως κομήσῃς.
[1]	οἱ μὲν ἐξ ἄλλων πρὸς	τὸ	γοργότεροί τε ὁρᾶσθαι καὶ φοβερώτερον
[8]	ἀεὶ τοιαῦτα ποιεῖς· τοτὲ μὲν	τὸ	δαιμόνιον προφασιζόμενος οὐ διαλέγῃ μοι,
[5]	ὥστε τὰς πάντοθεν ὀσμὰς προσδέχεσθαι.	Τὸ	δὲ δὴ σιμὸν τῆς ῥινὸς
[5]	μὲν γὰρ τούτου δικαιοτέρους ποιεῖ,	τὸ	δὲ σὸν ὥσπερ τὸ πλεῖστον
[8]	καρτερίαν καὶ ἀνδρείαν καὶ σωφροσύνην.	Τὸ	δὲ τοιούτων ἐπιθυμεῖν τεκμήριόν ἐστι
[7]	ὑγρὸν ὂν αὔξει τὴν φλόγα,	τὸ	δὲ ὕδωρ, ὅτι ὑγρόν ἐστι,
[7]	λαμπρὰν φλόγα ἔχειν φῶς παρέχει,	τὸ	δὲ χαλκεῖον λαμπρὸν ὂν φῶς
[4]	διαφέρει πρὸς ἡδονήν, ὅταν ἀναμείνας	τὸ	δεηθῆναι προσφέρωμαι ἢ ὅταν τινὶ
[1]	στὰς ἐπὶ τῷ ἀνδρῶνι ἔνθα	τὸ	δεῖπνον ἦν εἶπεν· ὅτι μὲν
[1]	ἢ τὸ κεκλημένον ἐλθεῖν ἐπὶ	τὸ	δεῖπνον. Κατακλίνου τοίνυν, ἔφη ὁ
[4]	ψυχαῖς ἢ ἐν τῷ βαλαντίῳ	τὸ	δίκαιόν σοι δοκοῦσιν ἔχειν; Εν
[4]	ποιεῖς; Μάλιστα. Πῶς; Οτι διὰ	τὸ	εἰδέναι ὡς ἔστιν ὅτου πριάμενοι
[5]	ὁρῶσιν, οἱ δὲ ἐμοὶ καὶ	τὸ	ἐκ πλαγίου διὰ τὸ ἐπιπόλαιοι
[1]	ποιοῦνται καὶ τὰ σχήματα εἰς	τὸ	ἐλευθεριώτερον ἄγουσιν. ἃ δὴ καὶ
[4]	εἰμι ἄγων ἀνθρώπους. Διὰ γὰρ	τὸ	ἐμπνεῖν τι ἡμᾶς τοὺς καλοὺς
[2]	τροχοὺς ἐμιμεῖτο, ἐκεῖνος ταὐτὰ εἰς	τὸ	ἔμπροσθεν ἐπικύπτων μιμεῖσθαι τροχοὺς ἐπειρᾶτο.
[4]	μοι φίλοι εἰσὶν ὥστε διὰ	τὸ	ἐπιμελεῖσθαί μου οὔποτε λήθω αὐτοὺς
[4]	μέλλον, ἑαυτοῖς δὲ μὴ προορᾶν	τὸ	ἐπιόν. Οὗτος μὲν δὴ ὁ
[5]	καὶ τὸ ἐκ πλαγίου διὰ	τὸ	ἐπιπόλαιοι εἶναι. Λέγεις σύ, ἔφη,
[8]	Φιλεῖν γε μὴν τῶν μὲν	τὸ	ἦθος ἀγαμένων ἀνάγκη ἡδεῖα καὶ
[8]	δὲ ἡ φωνή, ἱλαρὸν δὲ	τὸ	ἦθος; Τοῖς δὲ σεμνοτάτοις θεοῖς
[1]	οὕτω καὶ τότε τοῦ Αὐτολύκου	τὸ	κάλλος πάντων εἷλκε τὰς ὄψεις
[4]	οὐδὲ μέντοι ταύτῃ γε ἀτιμαστέον	τὸ	κάλλος ὡς ταχὺ παρακμάζον, ἐπεὶ
[5]	οὖν ἐν ἀνθρώπῳ μόνον νομίζεις	τὸ	καλὸν εἶναι ἢ καὶ ἐν
[5]	δή; Οτι οἱ μὲν σοὶ	τὸ	κατ᾿ εὐθὺ μόνον ὁρῶσιν, οἱ
[1]	γελοιότερον εἶναι τὸ ἄκλητον ἢ	τὸ	κεκλημένον ἐλθεῖν ἐπὶ τὸ δεῖπνον.
[7]	ποτε ὁ μὲν λύχνος διὰ	τὸ	λαμπρὰν φλόγα ἔχειν φῶς παρέχει,
[4]	λέγονται δήπου ἄλλοις μὲν προαγορεύειν	τὸ	μέλλον, ἑαυτοῖς δὲ μὴ προορᾶν
[5]	ὦ Κριτόβουλε, τῷ Καλλίου εἶναι.	Τὸ	μὲν γὰρ τούτου δικαιοτέρους ποιεῖ,
[2]	Δί᾿ ἔφη ὁ Χαρμίδης· καὶ	τὸ	μέν γε πρῶτον ἐξεπλάγην καὶ
[7]	σὺ βούλει. Δοκεῖ οὖν μοι	τὸ	μὲν εἰς μαχαίρας κυβιστᾶν κινδύνου
[7]	ἄλλα ἐμφαινόμενα παρέχεται· καὶ πῶς	τὸ	μὲν ἔλαιον ὑγρὸν ὂν αὔξει
[8]	ἂν δὲ καὶ ἀμφότερα στέρξωσι,	τὸ	μὲν τῆς ὥρας ἄνθος ταχὺ
[6]	τι ἐστὶν ἐρωτᾷς, οὐκ οἶδα·	τὸ	μέντοι μοι δοκοῦν εἴποιμ᾿ ἄν.
[2]	τὰς μαχαίρας, ὃς νῦν διὰ	τὸ	μὴ δύνασθαι λόγχαις ἀντιβλέπειν οὐδὲ
[3]	Αλλ᾿ οὐδείς σοι, ἔφη, ἀντιλέγει	τὸ	μὴ οὐ λέξειν ὅ τι
[4]	ἂν προσέλθω ὑπερασπάζονταί με διὰ	τὸ	μηδένα ἄλλον αὐταῖς ἐθέλειν προσιέναι.
[4]	γὰρ ἥξω παρ᾿ αὐτοῦ δανεισάμενος	τὸ	μηδενὸς προσδεῖσθαι, οὕτω πεπαιδευμένος ὑπὸ
[4]	Ηλείῳ, παρ᾿ οὗ οὗτος καὶ	τὸ	μνημονικὸν ἔμαθεν· ἀφ᾿ οὗ δὴ
[4]	παρέχει. {ἴσως δὲ καὶ διὰ	τὸ	μόνον πάντων ἔργων τὸ τοῖς
[4]	δὴ καὶ ἐρωτικώτερος γεγένηται διὰ	τὸ	ὅ τι ἂν καλὸν ἴδῃ
[2]	τῷδε τῷ παιδὶ ἤρκεσε τόδε	τὸ	οἴκημα ἐνιδρῶσαι, καὶ χειμῶνος μὲν
[8]	αὐτοῦ αἱ ὀφρύες, ἀτρεμὲς δὲ	τὸ	ὄμμα, μέτριοι δὲ οἱ λόγοι,
[4]	ἴουλος καθέρπει, Κλεινίᾳ δὲ πρὸς	τὸ	ὄπισθεν ἤδη ἀναβαίνει; Οὗτος οὖν
[2]	τοῦ οἴνου ἀλλ᾿ ἀναπειθόμενοι πρὸς	τὸ	παιγνιωδέστερον ἀφιξόμεθα. Εδόκει μὲν δὴ
[4]	τοῦ κάλλους. Εἰ δὲ ἡδὺ	τὸ	παρ᾿ ἑκόντων διαπράττεσθαι ὧν τις
[4]	σῶμά μου δεηθῇ, οὕτω μοι	τὸ	παρὸν ἀρκεῖ ὥστε αἷς ἂν
[8]	τῶν ξένων. Τούτου δ᾿ αἴτιον	τὸ	πατέρων τε ὀνομαστῶν ἀμφοτέρους ὑμᾶς
[5]	ἢ ἐγὼ ἀποδάκοις. Διὰ δὲ	τὸ	παχέα ἔχειν τὰ χείλη οὐκ
[4]	Σώκρατες, οὐδὲ πρὸς σοῦ ποιῶ	τὸ	περιιδεῖν Κριτόβουλον οὕτως ὑπὸ τοῦ
[5]	ποιεῖ, τὸ δὲ σὸν ὥσπερ	τὸ	πλεῖστον διαφθείρειν ἱκανόν ἐστι καὶ
[2]	καὶ ἡμεῖς ἂν μὲν ἁθρόον	τὸ	ποτὸν ἐγχεώμεθα, ταχὺ ἡμῖν καὶ
[4]	ἂν μέλλω πράττειν. Διὰ δὲ	τὸ	προειδέναι καὶ ὅ τι ἐξ
[3]	Καὶ ὃς μάλα σεμνῶς ἀνασπάσας	τὸ	πρόσωπον, Επὶ μαστροπείᾳ, εἶπεν. Επεὶ
[7]	ὕδωρ, ὅτι ὑγρόν ἐστι, κατασβέννυσι	τὸ	πῦρ. Αλλὰ γὰρ καὶ ταῦτα
[1]	ὅτι ἐπισκοπῶν τί ἐκείνῳ δόξειε	τὸ	σκῶμμα εἶναι. Ο δὲ στὰς
[5]	ὁ Σωκράτης, οὐχ ὅμοιον ἔοικε	τὸ	σὸν ἀργύριον, ὦ Κριτόβουλε, τῷ
[5]	λόγον καὶ τῶν ὄνων αἴσχιον	τὸ	στόμα ἔχειν. Εκεῖνο δὲ οὐδὲν
[8]	οἱ ἄριστοι ὑμνοῦνται οὐ διὰ	τὸ	συγκαθεύδειν ἀλλὰ διὰ τὸ ἄγασθαι
[7]	αὐτούς γε ῥᾷον διάγειν καὶ	τὸ	συμπόσιον πολὺ ἐπιχαριτώτερον εἶναι. Ο
[2]	ὡς ἐν τῇ ὀρχήσει ἅπαν	τὸ	σῶμα γυμνάζοι, κελεύσας τὴν αὐλητρίδα
[2]	χρὴ ὀρχεῖσθαι τὸν μέλλοντα εὐφορώτερον	τὸ	σῶμα ἕξειν. Καὶ ἐγὼ μέν,
[4]	ἂν δέ ποτε καὶ ἀφροδισιάσαι	τὸ	σῶμά μου δεηθῇ, οὕτω μοι
[2]	δοκῇ αὐτῷ ἱκανώτατος εἶναι εἰς	{τὸ}	ταῦτα ἐπιτηδεῦσαι, τούτῳ συνέσται. Ενταῦθα
[6]	Αλλ᾿ ὃ δοκεῖ, τοῦτ᾿ ἔφη.	Τὸ	τοίνυν παρ᾿ οἶνον λυπεῖν τοὺς
[4]	διὰ τὸ μόνον πάντων ἔργων	τὸ	τοῖς σώμασι συμψαύειν ὁμώνυμον εἶναι
[4]	Σωκράτης, εὐτύχημά γέ σου μέγα	τὸ	τὸν χρῶτα τοιοῦτον φῦναι ἔχοντα
[8]	ὧν οὐδὲν θαυμαστὸν εἰ καὶ	τὸ	ὑπερορᾶν ἐγγίγνεται αὐτῷ τοῦ ἐραστοῦ.
[1]	ἔφη πάνυ πιέζεσθαι διά τε	τὸ	φέρειν μηδὲν καὶ διὰ τὸ
[8]	φιλίαν; Οἷς γε μὴν κοινὸν	τὸ	φιλεῖσθαι, πῶς οὐκ ἀνάγκη τούτους
[5]	οἴει καὶ μαλακώτερόν σου ἔχειν	τὸ	φίλημα; Εοικα, ἔφη, ἐγὼ κατὰ
[8]	ὅσονπερ ἂν χρόνον ἴῃ ἐπὶ	τὸ	φρονιμώτερον καὶ ἀξιεραστοτέρα γίγνεται. Καὶ
[2]	Καὶ πόθεν ἄν τις τοῦτο	τὸ	χρῖμα λάβοι; Οὐ μὰ Δί᾿
[8]	ῥηθέντων διελέγοντο, ὁ δ᾿ Αὐτόλυκος	κατεθεᾶτο	τὸν Καλλίαν. Καὶ ὁ Καλλίας
[6]	τί ἐστὶ παροινία; Καὶ ὃς	ἀπεκρίνατο·	Εἰ μὲν ὅ τι ἐστὶν
[2]	τὸ ἔμπροσθεν ἐπικύπτων μιμεῖσθαι τροχοὺς	ἐπειρᾶτο.	Τέλος δ᾿ ὅτι τὸν παῖδ᾿
[2]	ἐθέλει. ἐκ τούτου ὁ παῖς	ὠρχήσατο.	Καὶ ὁ Σωκράτης εἶπεν· Εἴδετ᾿
[4]	δὴ ὁ λόγος οὕτω πως	ἐπαύσατο.	Ο δὲ Κριτόβουλος, Οὐκοῦν αὖ
[9]	(ἤδη γὰρ ὥρα ἦν αὐτῷ)	ἐξανίστατο	εἰς περίπατον· καὶ ὁ Λύκων
[1]	δ᾿ ὡς ᾔσθετο τοῦ γέλωτος,	ἀνεκαλύψατό	τε καὶ τῇ ψυχῇ παρακελευσάμενος
[8]	τι ποιεῖν. Καὶ μαρτύρια δὲ	ἐπήγετο	ὡς ταῦτα ἐγνωκότες εἶεν καὶ
[9]	ὡς νύμφη κεκοσμημένη παρῆλθε καὶ	ἐκαθέζετο	ἐπὶ τοῦ θρόνου. Οὔπω δὲ
[9]	ὥσπερ ἂν εἴ τις φιλικώτατα	ἐκαθέζετο	ἐπὶ τῶν γονάτων, καὶ περιλαβὼν
[1]	μὲν οὖν παρὰ τὸν πατέρα	ἐκαθέζετο,	οἱ δ᾿ ἄλλοι, ὥσπερ εἰκός,
[1]	οἰκτισμῷ αὐτοῦ. Ο δ᾿ ὡς	ᾔσθετο	τοῦ γέλωτος, ἀνεκαλύψατό τε καὶ
[2]	αύτῷ κράτιστος εἴναι παιδοτρίβης, τοῦτον	εἷλετο,	νῦν δ᾿ αὖ, ἐαν βούληται
[1]	ὀλίγον ὕστερον ἄλλο τι γελοῖον	ἐβούλετο	λέγειν. ὡς δὲ οὐδὲ τότε
[2]	χρῆταί γε. Επεὶ γοῦν νικηφόρος	ἐβούλετο	τοῦ παγκρατίου γενέσθαι, σὺν σοὶ
[9]	Αὕτη τοῦ τότε συμποσίου κατάλυσις	ἐγένετο.
[1]	γέλωτα, τότε μὲν ἀχθεσθεὶς φανερὸς	ἐγένετο.	Αὖθις δ᾿ ὀλίγον ὕστερον ἄλλο
[8]	σοι ποῖα ἐπιστάμενος Θεμιστοκλῆς ἱκανὸς	ἐγένετο	τὴν Ελλάδα ἐλευθεροῦν, σκεπτέον δὲ
[2]	σὺν τοῖς σχήμασιν ἔτι καλλίων	ἐφαίνετο,	ἀνταπέδειξεν ὅ τι κινοίη τοῦ
[1]	καὶ τῇ φωνῇ σαφῶς κλαίειν	ἐφαίνετο.	Πάντες μὲν οὖν παρεμυθοῦντό τε
[1]	εἰς τὴν ἐν Πειραιεῖ οἰκίαν·	συνείπετο	δὲ αὐτῷ καὶ Νικήρατος. Ιδὼν
[7]	ἦρχεν ᾠδῆς. Επεὶ δ᾿ ᾖσεν,	εἰσεφέρετο	τῇ ὀρχηστρίδι τροχὸς τῶν κεραμεικῶν,
[3]	ὅτι ἤκουσαν αὐτοῦ φωνήσαντος προσέβλεψαν,	ἤρετό	τις αὐτόν· Αλλ᾿ ἐπὶ τῷ
[3]	ἔφη. Ο μὲν δὴ Ερμογένης	ἀνήρετο	εἰ πολὺ εἴη αὐτῷ ἀργύριον.
[4]	ἔφη. Καὶ ὃς μάλα ἀχθεσθεὶς	ἐπήρετο·	Καὶ τί μοι σύνοισθα, ὦ
[4]	Αντισθένης ἐπαναστὰς μάλα ἐλεγκτικῶς αὐτὸν	ἐπήρετο·	Οἱ δὲ ἄνθρωποι, ὦ Καλλία,
[2]	θαρρούντως τε καὶ ἀσφαλῶς ταῦτα	διεπράττετο.	Καὶ ὁ Σωκράτης καλέσας τὸν
[4]	ἐκείνους. Καὶ γὰρ δὴ καὶ	προσετάττετο	μὲν ἀεί τί μοι δαπανᾶν
[1]	προσφέρεσθαι. Καὶ ἅμα λέγων ταῦτα	ἀπεμύττετό	τε καὶ τῇ φωνῇ σαφῶς
[4]	ἂν εἴη ἡμῖν ἃ ἕκαστος	ὑπέσχετο	ἀποδεικνύναι ὡς πολλοῦ ἄξιά ἐστιν.
[4]	ἔχοι καὶ πολλὰ ἐσθίων μηδέποτε	ἐμπίμπλαιτο.	Εγὼ δὲ οὕτω μὲν πολλὰ
[4]	καὶ ὅλῃ τῇ πόλει ἀρέσκοντας	δύναιτο	ἀποδεικνύναι, οὐχ οὗτος παντελῶς ἂν
[4]	εἶπον. Οὐκοῦν εἴ τις τοιούτους	δύναιτο	ἐξεργάζεσθαι ὧν προστατοίη, δικαίως ἂν
[4]	καὶ ἡσυχίαν ἔχων πάντ᾿ ἂν	διαπράξαιτο.	Εγὼ γοῦν καίπερ εἰδὼς ὅτι
[4]	καὶ αὐτόν τί με κακὸν	ἐργάσαιτο·	ἔπειτα δὲ καὶ τοὺς συκοφάντας
[1]	μεταξὺ παυσάμενος τοῦ δείπνου συγκαλυψάμενος	κατέκειτο.	Καὶ ὁ Καλλίας, Τί τοῦτ᾿
[1]	ἵνα δὴ ἐπιτελοίη ὧνπερ ἕνεκα	ἐκαλεῖτο	ἑκάστοτε ἐπὶ τὰ δεῖπνα. ὡς
[9]	Οὔπω δὲ φαινομένου τοῦ Διονύσου	ηὐλεῖτο	ὁ βακχεῖος ῥυθμός. ἔνθα δὴ
[2]	παῖς εἰς τοὔπισθεν καμπτομένη τροχοὺς	ἐμιμεῖτο,	ἐκεῖνος ταὐτὰ εἰς τὸ ἔμπροσθεν
[8]	~Ο μὲν δὴ Συρακόσιος ἐξελθὼν	συνεκροτεῖτο·	ὁ δὲ Σω κράτης πάλιν
[2]	ἡ δὲ λαμβάνουσα ἅμα τε	ὠρχεῖτο	καὶ ἀνερρίπτει δονουμένους συντεκμαιρομένη ὅσον
[8]	πῶς οὐκ οἴει αὐτόν, ὅντιν᾿	ἡγοῖτο	εἰς ταῦτα συνεργὸν εἶναι κράτιστον,
[4]	παρ᾿ ἑκόντων διαπράττεσθαι ὧν τις	δέοιτο,	εὖ οἶδ᾿ ὅτι καὶ νυνὶ
[8]	δ᾿ ἄλγη ἀνέχεται. Εἰ δὲ	οἴοιτο	μὴ μόνον ἑαυτὸν καὶ τὸν
[4]	τις καὶ τὰ νῦν ὄντα	παρέλοιτο,	οὐδὲν οὕτως ὁρῶ φαῦλον ἔργον
[1]	καὶ δι᾿ ὅ τι κατάγεσθαι	βούλοιτο,	συνεσκευασμένος τε παρεῖναι ἔφη πάντα
[3]	ἄν, ἔφη, Αὐτολύκῳ τούτῳ ἱκανὴ	γένοιτο	ἐγκονίσασθαι. Ακουστέον ἂν εἴη καὶ
[8]	ὡς καὶ στράτευμα ἀλκιμώτατον ἂν	γένοιτο	ἐκ παιδικῶν τε καὶ ἐραστῶν.
[4]	δ᾿ ὡς ἔοικας, εἰ τοῦτο	γένοιτο,	νομίζεις ἂν διαφθαρῆναι αὐτόν; Ναὶ
[8]	ὀρεγόμενος εἰκότως ἂν ὥσπερ πτωχὸς	περιέποιτο.	Αεὶ γάρ τοι προσαιτῶν καὶ
[4]	τοῦτο πάντες ἐκ τοῦ λοιποῦ	ἀπεκρίναντο.	Οὐκοῦν ἀγαθοῦ μέν, ἔφη, ὑμῖν
[2]	τούτῳ συνέσται. Ενταῦθα δὴ πολλοὶ	ἐφθέγξαντο·	καὶ ὁ μέν τις αὐτῶν
[1]	ἐκαλούμην ἐπὶ τὰ δεῖπνα, ἵνα	εὐφραίνοιντο	οἱ συνόντες δι᾿ ἐμὲ γελῶντες·
[7]	τῷ οἴνῳ ἐπισπεύδει· εἰ δὲ	ὀρχοῖντο	πρὸς τὸν αὐλὸν σχήματα ἐν
[1]	ἀχθόμενος φανερὸς ἦν, εἰ μὴ	ἕψοιντο,	συνηκολούθησαν. Επειτα δὲ αὐτῷ οἱ
[8]	δὴ ἄλλοι περὶ τῶν ῥηθέντων	διελέγοντο,	ὁ δ᾿ Αὐτόλυκος κατεθεᾶτο τὸν
[2]	τράχηλος καὶ σκέλη καὶ χεῖρες	ἐγυμνάζοντο,	ὥσπερ χρὴ ὀρχεῖσθαι τὸν μέλλοντα
[1]	σιωπηρότεροι ἐγίγνοντο, οἱ δὲ καὶ	ἐσχηματίζοντό	πως. Πάντες μὲν οὖν οἱ
[1]	ἐκείνου. Οἱ μέν γε σιωπηρότεροι	ἐγίγνοντο,	οἱ δὲ καὶ ἐσχηματίζοντό πως.
[5]	δὲ ἐξέπεσον αἱ ψῆφοι καὶ	ἐγένοντο	πᾶσαι σὺν Κριτοβούλῳ, Παπαῖ, ἔφη
[3]	προσέβλεψαν αὐτῷ, καὶ πολλοὶ ἅμα	ἤροντο	εἰ καὶ σφίσι δηλώσοι αὐτούς.
[2]	αὐτῶν. ὥστε οἱ μὲν θεώμενοι	ἐφοβοῦντο	μή τι πάθῃ, ἡ δὲ
[1]	κλαίειν ἐφαίνετο. Πάντες μὲν οὖν	παρεμυθοῦντό	τε αὐτὸν ὡς αὖθις γελασόμενοι
[1]	ἦν, ἐπαινοῦντες τὴν κλῆσιν οὐχ	ὑπισχνοῦντο	συνδειπνήσειν· ὡς δὲ πάνυ ἀχθόμενος
[9]	τοῖς στόμασι φιλοῦντας, πάντες ἀνεπτερωμένοι	ἐθεῶντο.	Καὶ γὰρ ἤκουον τοῦ Διονύσου
[1]	καθάπερ Αὐτόλυκος τότε, κεκτῆταί τις	αὐτό.	Πρῶτον μὲν γάρ, ὥσπερ ὅταν
[4]	ἀναβαίνει; Οὗτος οὖν συμφοιτῶν εἰς	ταὐτὸ	διδασκαλεῖον ἐκείνῳ τότε ἰσχυρῶς προσεκαύθη.
[4]	μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη, οὐδὲ	τοῦτο,	ἀλλ᾿ ἔνιοι καὶ ἐχθιόνως ἔχουσιν
[3]	εἰπεῖν τὴν τέχνην δι᾿ ἧς	τοῦτο	ἀπεργάζομαι. Αλλὰ σὺ αὖ, ἔφη,
[3]	Σωκράτης, ἐπ᾿ εὐχαρίτῳ γε πράγματι.	Τοῦτο	γὰρ δὴ ἥκιστα μὲν ἐπίφθονον,
[4]	ἐνέγκῃ τις κρόμμυον, αὐτίκα μάλα	τοῦτό	γε ὠφελημένοι ἔσεσθε· ἥδιον γὰρ
[4]	Σὺ δ᾿ ὡς ἔοικας, εἰ	τοῦτο	γένοιτο, νομίζεις ἂν διαφθαρῆναι αὐτόν;
[8]	που πυκινὰ φρεσὶ μήδεα εἰδώς.	Τοῦτο	δ᾿ αὖ λέγει σοφὰ φρεσὶ
[8]	Ομήρῳ γάνυται δέ τ᾿ ἀκούων.	Τοῦτο	δὲ φράζει ὅτι ἥδεται δέ
[8]	τῷ τὴν ψυχὴν ἀγαπῶντι, νῦν	τοῦτο	δηλώσω. Ο μὲν γὰρ παιδεύων
[8]	τὸν τοιοῦτον ἐραστὴν ἀντιφιλεῖσθαι, καὶ	τοῦτο	διδάξω. Πρῶτον μὲν γὰρ τίς
[2]	δέ τις ὡς οὐδὲ διδακτὸν	τοῦτο	εἴη, ἕτερος δέ τις ὡς
[1]	μὲν οὖν σιωπῇ ἐδείπνουν, ὥσπερ	τοῦτο	ἐπιτεταγμένον αὐτοῖς ὑπὸ κρείττονός τινος.
[4]	πολλὰ καὶ σοφὰ λέγοις. Τί	τοῦτο;	ἔφη ὁ Σωκράτης· ὡς γὰρ
[8]	ἢ παρὰ πότον πρέπει, μηδὲ	τοῦτο	θαυμάζετε. Αγαθῶν γὰρ φύσει καὶ
[8]	γ᾿ ἄν τις οἰηθείη, διὰ	τοῦτο	καὶ ἀνεπαφροδιτοτέρα, ἀλλὰ σαφῶς καὶ
[4]	ποτὸν ἡδύνει. Εἰ δὲ δὴ	τοῦτο	καὶ μετὰ δεῖπνον τρωξόμεθα, ὅπως
[2]	σκοποῦ ἔδοξεν εἰρῆσθαι. Μετὰ δὲ	τοῦτο	κύκλος εἰσηνέχθη περίμεστος ξιφῶν ὀρθῶν.
[2]	εἴπερ τι καὶ ἄλλο καὶ	τοῦτο	μαθητόν. Ο δὲ Σωκράτης ἔφη·
[8]	οὐ βιάζεται, ἀλλὰ πείθει, διὰ	τοῦτο	μᾶλλον μισητέος. Ο μὲν γὰρ
[2]	μαθητόν. Ο δὲ Σωκράτης ἔφη·	Τοῦτο	μὲν ἐπειδὴ ἀμφίλογόν ἐστιν, εἰς
[3]	εἶ ἀνθρώπων; Μὰ Δί᾿ ἔφη,	τοῦτο	μέντοι ἐγὼ οὐκ οἶδα. Αλλὰ
[4]	τοῖς ἀποτροπαίοις θύεις; Μὰ Δία	τοῦτο	μέντοι, ἔφη, ἐγὼ οὐ ποιῶ,
[4]	Ο δ᾿ εἰπὼν ὅτι καὶ	τοῦτο	ὁμολογεῖται ἔφη· Εἰ δέ τις
[4]	ἅπαξ εἶπαν Πάνυ μὲν οὖν,	τοῦτο	πάντες ἐκ τοῦ λοιποῦ ἀπεκρίναντο.
[4]	εὖ καὶ κακῶς ποιεῖν καὶ	τοῦτο	σαφές. Πάντες γοῦν αἰτοῦνται τοὺς
[8]	παιδικὰ εἰς τὸν ἀγῶνα, οὐδὲν	τοῦτο	σημεῖον λέγων ὅμοιον. Εκείνοις μὲν
[2]	Σωκράτης. Καὶ πόθεν ἄν τις	τοῦτο	τὸ χρῖμα λάβοι; Οὐ μὰ
[8]	Χείρων καὶ Φοῖνιξ ὑπ᾿ Αχιλλέως	τιμῷτο,	ὁ δὲ τοῦ σώματος ὀρεγόμενος
[8]	καὶ ἀνελεύθερος ἡ συνουσία τῷ	τὸ	σῶμα μᾶλλον ἢ τῷ τὴν