Chapitre
[4]	αὐτῷ ἀπειργασάμην; Καὶ ὁ Σωκράτης	ὑπέλαβε·	Τί δῆτα οὕτως ὅμοιον εἴδωλον
[2]	ὅτι ἔναγχος ἕωθεν Χαρμίδης οὑτοσὶ	κατέλαβέ	με ὀρχούμενον; Ναὶ μὰ τὸν
[4]	ἡνία χερσί. Καὶ πρὸς τούτοις	γε	ἄλλο οἶδα, καὶ ὑμῖν αὐτίκα
[2]	εἰ ταύτην ὑποίσω, ῥᾳδίως τοῖς	γε	ἄλλοις ἅπασιν ἀνθρώποις συνέσομαι. Καὶ
[2]	τοιούτους δύνωνται κατέχειν, ῥᾳδίως τοῖς	γε	ἄλλοις ἵπποις χρήσεσθαι. Κἀγὼ δὴ
[8]	ἀγαθὸν τὸν συνόντα ἀποδεῖξαι, οὐδέ	γε	ἀναισχυντίαν καὶ ἀκρασίαν παρεχόμενον ἐγκρατῆ
[3]	Δί᾿ ἔφη ὁ Αντισθένης, ἥ	γε	ἀναμφιλογωτάτη· ἐπεί τοι ἀνδρεία μὲν
[8]	Αλλὰ μὴν καὶ ὁ χρημάτων	γε	ἀπεμπολῶν τὴν ὥραν τί μᾶλλον
[4]	ὠφελήσει. Αλλ᾿ οὐδὲ μέντοι ταύτῃ	γε	ἀτιμαστέον τὸ κάλλος ὡς ταχὺ
[3]	πῶς ἄν, ἔφη, λελήθοι ἀκροώμενόν	γε	αὐτῶν ὀλίγου ἀν᾿ ἑκάστην ἡμέραν;
[5]	καλοῦμαι· ἀλλ᾿ ἀποκρίνου. Σὺ δέ	γε	βερώτα. Πότερον οὖν ἐν ἀνθρώπῳ
[7]	ἂν παράσχοι. Οὐδὲ μὴν τό	γε	διαστρέφοντας τὰ σώματα καὶ τροχοὺς
[4]	ποιεῖν. Καὶ μὴν ὅτι νομίζομέν	γε	δύνασθαι αὐτοὺς καὶ εὖ καὶ
[6]	εἰ ἀφρόντιστος ἐκαλούμην. Εἰ μή	γε	ἐδόκεις τῶν μετεώρων φροντιστὴς εἶναι.
[4]	διαφθείρειν τοὺς συγκαθεύδοντας. ὥστε σοί	γε	εἰ μὴ ἐπ᾿ ἄλλῳ ἀλλ᾿
[4]	Αλλὰ μὴν καὶ πολὺ δικαιοτέρους	γε	εἰκὸς εἶναι τοὺς εὐτέλειαν μᾶλλον
[2]	ἔφη ὁ Σωκράτης, καὶ χρῆταί	γε.	Επεὶ γοῦν νικηφόρος ἐβούλετο τοῦ
[1]	Δί᾿ ἔφη, ὦ Καλλία, μεγάλη	γε·	ἐπεὶ γὰρ γέλως ἐξ ἀνθρώπων
[2]	ἔφη ὁ Καλλίας, καὶ ἡμῖν	γε,	ἐπεὶ καὶ ἡμεῖς διψῶμεν ἐπὶ
[7]	οὐδὲν προσήκει. Καὶ μὴν τό	γε	ἐπὶ τοῦ τροχοῦ ἅμα περιδινουμένου
[1]	ὁ Καλλίας, Καὶ πρόσθεν μέν	γε,	ἔφη, ἀπεκρυπτόμην ὑμᾶς ἔχων πολλὰ
[3]	τὴν αὑτοῦ σοφίαν. Καὶ ἐπιδείξω	γε,	ἔφη, ἐὰν καὶ ὑμεῖς ἅπαντες
[7]	οὐδὲ πάνυ τι σπάνιον τό	γε	θαυμασίοις ἐντυχεῖν, εἴ τις τούτου
[2]	τὸν Αντισθένην εἶπεν· Οὔτοι τούς	γε	θεωμένους τάδε ἀντιλέξειν ἔτι οἴομαι,
[9]	τὴν Ηραν, ὦ Σώκρατες, καλός	γε	κἀγαθὸς δοκεῖς μοι ἄνθρωπος εἶναι.
[4]	συγκαθεύδεις αὐτῷ; Νὴ Δί᾿ ὅλας	γε	καὶ πάσας τὰς νύκτας. Νὴ
[4]	αἰδημονεστέρους τε καὶ ἐγκρατεστέρους, οἵ	γε	καὶ ὧν δέονται μάλιστα ταῦτ᾿
[8]	γε ὡραῖος ἀώρῳ, οὐδὲ ὅτι	γε	καλὸς οὐκέτι καλῷ καὶ ἐρῶντι
[4]	Καὶ μὴν καὶ τὸ ἁβρότατόν	γε	κτῆμα, τὴν σχολὴν ἀεὶ ὁρᾶτέ
[8]	εἶναι πολλὰς ἐπωνυμίας ἔχει· ὅτι	γε	μέντοι χωρὶς ἑκατέρᾳ βωμοί τε
[3]	βουλοίμην χρῆσθαι τῇ τέχνῃ. Σύ	γε	μὴν δῆλον, ἔφη ὁ Λύκων
[4]	τούτου τοῦ πλουσιωτάτου ῥιγοῦν· ἐπειδάν	γε	μὴν ἐν τῇ οἰκίᾳ γένωμαι,
[8]	ὧν καὶ αὐτὸν ἐπιθυμήσαντα· Κριτόβουλός	γε	μὴν ἔτι καὶ νῦν ἐρώμενος
[3]	ἐπὶ τούτῳ τῷ υἱεῖ; Οὗτός	γε	μήν, ἔφη τις, δῆλον ὅτι
[4]	ὅτι μοι Κλεινίαν ἀναφαίνουσιν. ἄξιόν	γε	μὴν ἡμῖν τοῖς καλοῖς καὶ
[9]	δ᾿ ἦν μόλις ἠρεμοῦσα. Επεί	γε	μὴν κατεῖδεν αὐτὴν ὁ Διόνυσος,
[8]	μειωθῆναι ἂν τὴν φιλίαν; Οἷς	γε	μὴν κοινὸν τὸ φιλεῖσθαι, πῶς
[4]	παχεῖαι ἐφεστρίδες οἱ ὄροφοι, στρωμνήν	γε	μὴν οὕτως ἀρκοῦσαν ἔχω ὥστ᾿
[5]	ἐπηρεάζουσα διατετείχικε τὰ ὄμματα. Τοῦ	γε	μὴν στόματος, ἔφη ὁ Κριτόβουλος,
[8]	ἀλλ᾿ εὐμορφίας τῆς ἐμῆς. ὅτι	γε	μὴν σύ, ὦ Καλλία, ἐρᾷς
[8]	ἐρῶν τῆς γυναικὸς ἀντερᾶται. Ερμογένη	γε	μὴν τίς ἡμῶν οὐκ οἶδεν
[8]	οὐδεμία ἀξιόλογος πάντες ἐπιστάμεθα. Φιλεῖν	γε	μὴν τῶν μὲν τὸ ἦθος
[8]	τὴν ψυχὴν ἐρασμίῳ πιστεῦσαι. Σοί	γε	μήν, ὦ Καλλία, δοκεῖ μοι
[4]	ἤδη ἀγαθὸς μαστροπὸς εἴη; Σαφῶς	γε	νὴ Δία, πάντες εἶπον. Οὐκοῦν
[8]	ἀντ᾿ εὐκλείας αἱρεῖσθαι; Καίτοι Παυσανίας	γε	ὁ Αγάθωνος τοῦ ποιητοῦ ἐραστὴς
[8]	ἀλλήλους ἀπολείπειν, θαυμαστὰ λέγων, εἴ	γε	οἱ ψόγου τε ἀφροντιστεῖν καὶ
[3]	ποιεῖν; Εἰ δὲ μή, δῆλόν	γε	ὅτι φαῦλος φανοῦμαι. Τί γὰρ
[8]	ἀπὸ τούτων; Καὶ μὴν ὅτι	γε	οὐ βιάζεται, ἀλλὰ πείθει, διὰ
[4]	ὄντως ἔοικεν εἶναι, ὡς κρόμμυόν	γε	οὐ μόνον σῖτον ἀλλὰ καὶ
[4]	Ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη, παντάπασί	γε.	Οὐδ᾿ αὐτὸς ἄρ᾿ ἔφη, συγκαθεύδεις
[4]	ὡς ταχὺ παρακμάζον, ἐπεὶ ὥσπερ	γε	παῖς γίγνεται καλός, οὕτω καὶ
[4]	Οὐ γὰρ ἄξιον, ἔφη, ὁπότε	γε	πάντες εἰδότες ὅτι γελωτοποιός εἰμι,
[4]	οὐδενί. Καὶ μὴν ὅτε μέν	γε	πολλὰ εἶχον, ἀεί τι ἀπέβαλλον
[6]	τὸν Δί᾿ ἔφη, καὶ ἄλλοις	γε	πολλοῖς. Αλλ᾿ ὅμως, ἔφη ὁ
[3]	ἔφη ὁ Σωκράτης, ἐπ᾿ εὐχαρίτῳ	γε	πράγματι. Τοῦτο γὰρ δὴ ἥκιστα
[2]	ὁ Χαρμίδης· καὶ τὸ μέν	γε	πρῶτον ἐξεπλάγην καὶ ἔδεισα μὴ
[7]	γράφονται, πολὺ ἂν οἶμαι αὐτούς	γε	ῥᾷον διάγειν καὶ τὸ συμπόσιον
[8]	μὰ Δί᾿ ἔφη, ἂν ὁρῶσί	γέ	σε μὴ τῷ δοκεῖν ἀλλὰ
[1]	ψυχὴν ὑπ᾿ ἐκείνου. Οἱ μέν	γε	σιωπηρότεροι ἐγίγνοντο, οἱ δὲ καὶ
[6]	τούτων εἴκαζε. Αλλ᾿ οὐ μέντοι	γε	σιωπῶν οἶδα ὅπως ἄξια τοῦ
[8]	θεούς, εἶπεν ἐκεῖνος, καὶ σφόδρα	γε	σοῦ. Καὶ ὁ Σωκράτης ἐπισκώψας
[4]	Ηραν, ἔφη ὁ Σωκράτης, εὐτύχημά	γέ	σου μέγα τὸ τὸν χρῶτα
[4]	τὸν ἀνδρεῖον κινδυνεύοντα, τὸν δέ	γε	σοφὸν λέγοντα· ὁ δὲ καλὸς
[8]	Οὐ ταῦτα πάντα ἐπαφρόδιτα; Διά	γέ	τοι τὰ τοιαῦτα ἔργα ἅμα
[6]	σὺ λοιδορουμένῳ ἐοίκῃς. Αλλ᾿ εἴπερ	γε	τοῖς πᾶσι καλοῖς καὶ τοῖς
[5]	ἔφη, οἶμαι τὴν ἐμήν, εἴπερ	γε	τοῦ ὀσφραίνεσθαι ἕνεκεν ἐποίησαν ἡμῖν
[1]	Σωκράτην, καὶ εἶπεν· Εἰς καλόν	γε	ὑμῖν συντετύχηκα· ἑστιᾶν γὰρ μέλλω
[6]	ἔφη, θεῶν ἐπιμελοίμην· ἄνωθεν μέν	γε	ὕοντες ὠφελοῦσιν, ἄνωθεν δὲ φῶς
[1]	μέντοι, ὦ ἄνδρες, αἰσχρὸν στέγης	γε	φθονῆσαι· εἰσίτω οὖν. Καὶ ἅμα
[2]	δυναμένων ποιεῖν, καὶ παῖδα πάνυ	γε	ὡραῖον καὶ πάνυ καλῶς κιθαρίζοντα
[8]	καὶ ἀποδιδόμενος; Οὐ μὴν ὅτι	γε	ὡραῖος ἀώρῳ, οὐδὲ ὅτι γε
[4]	τις κρόμμυον, αὐτίκα μάλα τοῦτό	γε	ὠφελημένοι ἔσεσθε· ἥδιον γὰρ πιεῖσθε.
[2]	σοι ἀντιστοιχῶ τε καὶ συμμανθάνω.	Αγε	δή, ἔφη ὁ Φίλιππος, καὶ
[4]	καὶ ἐτύγχανε προσεμφερὴς τούτοις ὤν.	Αγε	νυν, ἔφη ὁ Σωκράτης, ὅπως
[4]	ποθέν τι ἐλπίζω λήψεσθαι. Αλλ᾿	ἄγε	δή, ἔφη ὁ Σωκράτης, σὺ
[4]	ἐπὶ τῷ κάλλει μέγα φρονῶ.	Λέγε,	ἔφασαν. Εἰ μὲν τοίνυν μὴ
[4]	ἔφη ὁ Σωκράτης, σὺ αὖ	λέγε	ἡμῖν, ὦ Αντίσθενες, πῶς οὕτω
[3]	ἀπεργάζομαι. Αλλὰ σὺ αὖ, ἔφη,	λέγε,	ὦ Νικήρατε, ἐπὶ ποίᾳ ἐπιστήμῃ
[3]	Δί᾿ ἔφη ὁ Νικήρατος, οὔκουν	ἔμοιγε	δοκῶ. Δῆλον γάρ, ἔφη ὁ
[8]	ἡμῖν δ᾿ ἐπονείδιστα. Δοκοῦσι δ᾿	ἔμοιγε	οἱ μὲν παραταττόμενοι ἀπιστοῦσιν ἐοικέναι
[6]	εἰκάζοι μέ τις. Καὶ νῦν	σύγε	λοιδορουμένῳ ἔοικας, εἰ πάντ᾿ αὐτοῦ
[3]	ἀνερυθριάσας εἶπε· Μὰ Δί᾿ οὐκ	ἔγωγε.	Επεὶ δὲ ἅπαντες ἡσθέντες ὅτι
[8]	αὐτοὺς ἐπιφανεῖς. Αεὶ μὲν οὖν	ἔγωγε	ἠγάμην τὴν σὴν φύσιν, νῦν
[2]	Νὴ Δί᾿ ἔφη, καὶ μὴν	ἔγωγε	ἡδέως ἂν θεῴμην Πείσανδρον τὸν
[4]	μὲν οὐδὲν ἄπιστον. Εκεῖνο μέντοι	ἔγωγε	ἡδέως ἂν πυθοίμην, πῶς αὐτοὺς
[4]	ἕνεκα ἐξανδραποδίζονται. Τούτους μὲν οὖν	ἔγωγε	καὶ πάνυ οἰκτίρω τῆς ἄγαν
[4]	Καὶ ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη,	ἔγωγε	ὅτι ἁρματηλατοῦντα δεῖ ἐγγὺς μὲν
[1]	καλεῖ μέ τις; Οὔτε γὰρ	ἔγωγε	σπουδάσαι ἂν δυναίμην μᾶλλον ἤπερ
[2]	τὰ προκείμενα ἀποτελῶμεν. Ορῶ γὰρ	ἔγωγε	τήνδε τὴν ὀρχηστρίδα ἐφεστηκυῖαν καὶ
[2]	μὲν ἐν στέγῃ γυμνάσομαι, ὅταν	δὲ	ἄγαν καῦμα ᾖ, ἐν σκιᾷ;
[9]	δὲ τὴν Αριάδνην, οὐ σκώπτοντας	δὲ	ἀλλ᾿ ἀληθινῶς τοῖς στόμασι φιλοῦντας,
[7]	μὲν οὐ ποιεῖ, ἐν αὑτῷ	δὲ	ἄλλα ἐμφαινόμενα παρέχεται· καὶ πῶς
[8]	ἐπὶ ταῖς καλαῖς πράξεσι, συνάχθεσθαι	δὲ	ἄν τι σφάλμα προσπίπτῃ, τότε
[4]	κλέπτουσιν, οἱ δὲ τοιχωρυχοῦσιν, οἱ	δὲ	ἀνδραποδίζονται· τύραννοι δ᾿ εἰσί τινες
[2]	ἐσθὴς ἄλλη μὲν γυναικί, ἄλλη	δὲ	ἀνδρὶ καλή, οὕτω καὶ ὀσμὴ
[4]	μάλα ἐλεγκτικῶς αὐτὸν ἐπήρετο· Οἱ	δὲ	ἄνθρωποι, ὦ Καλλία, πότερον ἐν
[8]	καὶ μεγέθει πάντα ἐπέχοντος, ψυχῇ	δὲ	ἀνθρώπου ἱδρυμένου, Ερωτος, μὴ {ἂν}
[4]	ἔφη, οὐ μὲν δή. Τί	δέ,	ἀντὶ τοῦ ἀργυρίου χάριτας; Οὐ
[3]	Μὰ Δί᾿ οὐκ ἔγωγε. Επεὶ	δὲ	ἅπαντες ἡσθέντες ὅτι ἤκουσαν αὐτοῦ
[4]	δὲ τῇ πόλει γεγένημαι, οὐκέτι	δὲ	ἀπειλοῦμαι, ἀλλ᾿ ἤδη ἀπειλῶ ἄλλοις,
[2]	καὶ χεῖρας καὶ κεφαλήν. Επειδὴ	δὲ	ἀπειρήκει, κατακλινόμενος εἶπε· Τεκμήριον, ὦ
[4]	ἢ ὑπὸ τῆς τύχης· νῦν	δὲ	ἀποβάλλω μὲν οὐδέν {οὐδὲ γὰρ
[3]	πολὺ εἴη αὐτῷ ἀργύριον. Ο	δὲ	ἀπώμοσε μηδὲ ὀβολόν. Αλλὰ γῆν
[2]	ἐν θαύματι ἀργύριον ἐλάμβανεν. Επεὶ	δὲ	αὐτοῖς ἡ αὐλητρὶς μὲν ηὔλησεν,
[1]	τὴν ἐν Πειραιεῖ οἰκίαν· συνείπετο	δὲ	αὐτῷ καὶ Νικήρατος. Ιδὼν δὲ
[1]	εἰ μὴ ἕψοιντο, συνηκολούθησαν. Επειτα	δὲ	αὐτῷ οἱ μὲν γυμνασάμενοι καὶ
[1]	γέλωτος δὲ ἴσως ἐνδεέστεροι. Δειπνούντων	δὲ	αὐτῶν ὁ Φίλιππος γελοῖόν τι
[4]	διδόναι καρποῦ μὲν ἀφθονίαν, φρενῶν	δὲ	ἀφορίαν. Εἶεν, ἔφη ὁ Καλλίας·
[5]	δίκης καλοῦμαι· ἀλλ᾿ ἀποκρίνου. Σὺ	δέ	γε βερώτα. Πότερον οὖν ἐν
[4]	καὶ τὸν ἀνδρεῖον κινδυνεύοντα, τὸν	δέ	γε σοφὸν λέγοντα· ὁ δὲ
[9]	μὲν ἄγαμοι γαμεῖν ἐπώμνυσαν, οἱ	δὲ	γεγαμηκότες ἀναβάντες ἐπὶ τοὺς ἵππους
[2]	ὀσμὴ ἄλλη μὲν ἀνδρί, ἄλλη	δὲ	γυναικὶ πρέπει. Καὶ γὰρ ἀνδρὸς
[3]	καὶ ἀμελούμενον ἰσχυρότερον γίγνεται. Σὺ	δὲ	δή, ἔφη ὁ Καλλίας, ἐπὶ
[4]	οὐδέποτέ μου ἀπολείπονται. Εἶεν· σὺ	δὲ	δή, ἔφη ὁ Χαρμίδης, ὦ
[5]	τὰς πάντοθεν ὀσμὰς προσδέχεσθαι. Τὸ	δὲ	δὴ σιμὸν τῆς ῥινὸς πῶς
[4]	ἀλλὰ καὶ ποτὸν ἡδύνει. Εἰ	δὲ	δὴ τοῦτο καὶ μετὰ δεῖπνον
[5]	~Ο δὲ Καλλίας ἔφη· Σὺ	δὲ	δή, ὦ Κριτόβουλε, εἰς τὸν
[4]	Εἶεν, ἔφη ὁ Καλλίας· σὺ	δὲ	δή, ὦ Σώκρατες, τί ἔχεις
[4]	καλὸν ἴδῃ μηδέποτε ἐπιλανθάνεσθαι. ἔναγχος	δὲ	δήπου καὶ πρὸς ἐμὲ ἐπαινῶν
[8]	ἡδέως μὲν προσορᾶν ἀλλήλους, εὐνοϊκῶς	δὲ	διαλέγεσθαι, πιστεύειν δὲ καὶ πιστεύεσθαι,
[4]	τὰ μὲν φαῦλα ἀποτρέπειν, τἀγαθὰ	δὲ	διδόναι. Οὗτοι τοίνυν οἱ πάντα
[3]	καὶ πόλει δοκεῖ εἶναι, ἡ	δὲ	δικαιοσύνη οὐδὲ καθ᾿ ἓν συμμίγνυται
[4]	οἱ πάντα μὲν εἰδότες πάντα	δὲ	δυνάμενοι θεοὶ οὕτω μοι φίλοι
[1]	πολλὰ καὶ σοφὰ λέγειν, νῦν	δέ,	ἐὰν παρ᾿ ἐμοὶ ἦτε, ἐπιδείξω
[9]	ὁρῶντες ἅμα μὲν ἐκρότουν, ἅμα	δὲ	ἐβόων αὖθις. ὡς δὲ ὁ
[3]	πρόσωπον, Επὶ μαστροπείᾳ, εἶπεν. Επεὶ	δὲ	ἐγέλασαν ἐπ᾿ αὐτῷ, Υμεῖς μὲν
[8]	οὖσα οὐδὲν ἐπιδεῖται λόγου· ὅτι	δὲ	εἰκὸς καὶ ὑπὸ τῶν παιδικῶν
[3]	καὶ σφίσι δηλώσοι αὐτούς. Ο	δὲ	εἶπεν ὅτι οὐ φθονήσει. ~Εκ
[4]	ὁ λόγος οὕτως ἐσπουδαιολογήθη. Επειδὴ	δὲ	εἰς τὸν Φίλιππον ἧκον, ἠρώτων
[8]	αὐτῇ εἰς γῆρας διατελοῦσι. Τὸν	δὲ	ἐκ τοῦ σώματος κρεμάμενον διὰ
[7]	οἱ μὲν ἐκέλευον εἰκάζειν, οἱ	δὲ	ἐκώλυον. Θορύβου δὲ ὄντος ὁ
[5]	μυκτῆρες εἰς γῆν ὁρῶσιν, οἱ	δὲ	ἐμοὶ ἀναπέπτανται, ὥστε τὰς πάντοθεν
[5]	κατ᾿ εὐθὺ μόνον ὁρῶσιν, οἱ	δὲ	ἐμοὶ καὶ τὸ ἐκ πλαγίου
[4]	τέρψιν μὲν οὐ παρέχει, πόθον	δὲ	ἐμποιεῖ. Καὶ ὁ Ερμογένης εἶπεν·
[5]	παρὰ τῶν κριτῶν γενέσθαι. Επεὶ	δὲ	ἐξέπεσον αἱ ψῆφοι καὶ ἐγένοντο
[8]	αἰσχρόν τι ποιεῖν. Καὶ μαρτύρια	δὲ	ἐπήγετο ὡς ταῦτα ἐγνωκότες εἶεν
[6]	δὲ καὶ ἄλλα ἔσκωπτον. Ο	δὲ	Ερμογένης κἀνταῦθα ἐσιώπα. Καὶ ὁ
[3]	ὡς ἔοικεν, ἀνθρώπων ὤν. Σὺ	δέ,	ἔφη ὁ Νικήρατος, ὦ Ερμόγενες,
[1]	δειπνεῖν τἀλλότρια, καὶ τὸν παῖδα	δὲ	ἔφη πάνυ πιέζεσθαι διά τε
[1]	ἄγων ἐπὶ τὴν θέαν. Ως	δὲ	ἡ ἱπποδρομία ἔληξεν, ἔχων τόν
[4]	φόρον ἀπέφερον τῷ δήμῳ, νῦν	δὲ	ἡ πόλις τέλος φέρουσα τρέφει
[8]	μέτριοι δὲ οἱ λόγοι, πραεῖα	δὲ	ἡ φωνή, ἱλαρὸν δὲ τὸ
[9]	ὁ λόγος ἐνταῦθα ἔληξεν. Αὐτόλυκος	δὲ	(ἤδη γὰρ ὥρα ἦν αὐτῷ)
[4]	οὐδαμοῦ ἀπῄει ἀπ᾿ αὐτοῦ· νῦν	δὲ	ἤδη εἶδον αὐτὸν καὶ σκαρδαμύξαντα.
[6]	μὲν αὑτοῦ ἐπιδειγμάτων ἀμελοῦντας, ἀλλήλοις	δὲ	ἡδομέ νους, φθονῶν τῷ Σωκράτει
[4]	πάσῃ ἡλικίᾳ τοῦ κάλλους. Εἰ	δὲ	ἡδὺ τὸ παρ᾿ ἑκόντων διαπράττεσθαι
[2]	ὅτι λέγειν τι δυνησόμεθα· ἂν	δὲ	ἡμῖν οἱ παῖδες μικραῖς κύλιξι
[4]	καὶ ἀνὴρ καὶ πρεσβύτης. Τεκμήριον	δέ·	θαλλοφόρους γὰρ τῇ Αθηνᾷ τοὺς
[2]	ἐφοβοῦντο μή τι πάθῃ, ἡ	δὲ	θαρρούντως τε καὶ ἀσφαλῶς ταῦτα
[4]	ἀλεκτρυόνας σκόροδα σιτίσαντες συμβάλλουσιν· ἡμεῖς	δὲ	ἴσως βουλευόμεθα ὅπως φιλήσομέν τινα
[1]	μέν, ὡς ὁρᾷς, μεστοί, γέλωτος	δὲ	ἴσως ἐνδεέστεροι. Δειπνούντων δὲ αὐτῶν
[4]	ἐφ᾿ ᾧ πλείω κτήσονται, οἶδα	δὲ	καὶ ἀδελφούς, οἳ τὰ ἴσα
[6]	δὲ τὸν κύριον πείθειν, οἱ	δὲ	καὶ ἄλλα ἔσκωπτον. Ο δὲ
[8]	ἥδεται δέ τ᾿ ἀκούων. Εστι	δὲ	καὶ ἄλλοθί που πυκινὰ φρεσὶ
[8]	μὲν καὶ Διόσκουροί εἰσι, λέγονται	δὲ	καὶ ἄλλοι· καὶ ἐγὼ δέ
[8]	καὶ μισοῦσι τῶν ἐρωμένων· ἂν	δὲ	καὶ ἀμφότερα στέρξωσι, τὸ μὲν
[8]	ἤδη καὶ ἀνόσια πεπραγμένα. ὡς	δὲ	καὶ ἀνελεύθερος ἡ συνουσία τῷ
[4]	ἐλπίδας τινὰς γλυκείας παρέχει. {ἴσως	δὲ	καὶ διὰ τὸ μόνον πάντων
[1]	γελασόμενοι καὶ δειπνεῖν ἐκέλευον, Κριτόβουλος	δὲ	καὶ ἐξεκάγχασεν ἐπὶ τῷ οἰκτισμῷ
[2]	καλῶς κιθαρίζοντα καὶ ὀρχούμενον. Ταῦτα	δὲ	καὶ ἐπιδεικνὺς ὡς ἐν θαύματι
[1]	μέν γε σιωπηρότεροι ἐγίγνοντο, οἱ	δὲ	καὶ ἐσχηματίζοντό πως. Πάντες μὲν
[8]	εἶναι. Νὴ Δί᾿ ἔφη, ὅπως	δὲ	καὶ ἔτι μᾶλλον εὐφραίνηται, βούλομαι
[4]	ὅτι ἐκεῖνον οὐχ ὁρῶ, ἡμέρᾳ	δὲ	καὶ ἡλίῳ τὴν μεγίστην χάριν
[2]	ἀφικνεῖται εἰς τὴν καρπογονίαν. Οὕτω	δὲ	καὶ ἡμεῖς ἂν μὲν ἁθρόον
[2]	τοῦ ἀνδρὸς οὖσα τυγχάνει, γνώμης	δὲ	καὶ ἰσχύος δεῖται. ὥστε εἴ
[8]	κράτιστοι δοκοῦσιν ἡγεμόνες εἶναι· προξενεῖς	δὲ	καὶ κατάγονται ἀεὶ παρὰ σοὶ
[1]	μὲν γυμνασάμενοι καὶ χρισάμενοι, οἱ	δὲ	καὶ λουσάμενοι παρῆλθον. Αὐτόλυκος μὲν
[4]	ἢ Κλεινίου ἑνὸς ὄντος· ἄχθομαι	δὲ	καὶ νυκτὶ καὶ ὕπνῳ ὅτι
[4]	δέονται μάλιστα ταῦτ᾿ αἰσχύνονται. Μαίνονται	δὲ	καὶ οἱ μὴ τοὺς καλοὺς
[4]	ἀναιροῦσιν, ἁθρόους δ᾿ ἀποκτείνουσι, πολλάκις	δὲ	καὶ ὅλας πόλεις χρημάτων ἕνεκα
[8]	ἀλλήλους, εὐνοϊκῶς δὲ διαλέγεσθαι, πιστεύειν	δὲ	καὶ πιστεύεσθαι, καὶ προνοεῖν μὲν
[8]	κρατίστους τῇ πόλει κατέθηκεν, ἐρευνητέον	δὲ	καὶ ποῖα Λακεδαιμόνιοι ἀσκοῦντες κράτιστοι
[8]	ἠγάμην τὴν σὴν φύσιν, νῦν	δὲ	καὶ πολὺ μᾶλλον, ἐπεὶ ὁρῶ
[8]	ἀποθανόντι ἐκπρεπέστατα τιμωρῆσαι. Καὶ Ορέστης	δὲ	καὶ Πυλάδης καὶ Θησεὺς καὶ
[8]	τῇ πατρίδι σύμβουλος εἶναι, ἀθρητέον	δὲ	καὶ πῶς ποτε Σόλων φιλοσοφήσας
[4]	ἂν πολὺν μισθὸν λαμβάνοι; ἐπεὶ	δὲ	καὶ ταῦτα πάντες συνωμολόγουν, Τοιοῦτος
[8]	Διὸς εἰς Ολυμπον ἀνενεχθῆναι. Μαρτυρεῖ	δὲ	καὶ τοὔνομα αὐτοῦ· ἔστι μὲν
[4]	τί με κακὸν ἐργάσαιτο· ἔπειτα	δὲ	καὶ τοὺς συκοφάντας ἐθεράπευον, εἰδὼς
[4]	δὲ τοῦ παντὸς ἐνδεῖται· αἰσθάνομαι	δὲ	καὶ τυράννους τινάς, οἳ οὕτω
[9]	γυναῖκας, ὅπως τούτων τύχοιεν. Σωκράτης	δὲ	καὶ τῶν ἄλλων οἱ ὑπομείναντες
[2]	χρῇ γυναικὶ τῶν οὐσῶν, οἶμαι	δὲ	καὶ τῶν γεγενημένων καὶ τῶν
[4]	αὐτοὺς ποιοῦμεν εἰς χρήματα, φιλοπονωτέρους	δὲ	καὶ φιλοκαλωτέρους ἐν τοῖς κινδύνοις,
[2]	γὰρ ἀπ᾿ ἐσθλὰ διδάξεαι· ἢν	δὲ	κακοῖσι συμμίσγῃς, ἀπολεῖς καὶ τὸν
[5]	περίοδος τῶν λόγων ἀπετελέσθη. ~Ο	δὲ	Καλλίας ἔφη· Σὺ δὲ δή,
[4]	μὲν οὖν οὕτως εἶπεν. Ο	δὲ	Καλλίας, Νὴ τὴν Ηραν, ἔφη,
[4]	ἔσκωψάν τε καὶ ἐσπούδασαν. Ο	δὲ	Καλλίας, Σὸν μέρος, ἔφη, λέγειν,
[4]	δέ γε σοφὸν λέγοντα· ὁ	δὲ	καλὸς καὶ ἡσυχίαν ἔχων πάντ᾿
[8]	διατελεῖν, ὅταν ὑγιαίνοντες συνῶσιν, ἂν	δὲ	κάμῃ ὁπότερος οὖν, πολὺ συνεχεστέραν
[4]	ὥστε πάντα μὲν πόνον, πάντα	δὲ	κίνδυνον ὑποδύονται, ἐφ᾿ ᾧ πλείω
[4]	μὲν τῆς στήλης κάμψαι, αὐτὸν	δὲ	κλινθῆναι ἐυξέστου ἐπὶ δίφρου ἦκ᾿
[4]	λόγος οὕτω πως ἐπαύσατο. Ο	δὲ	Κριτόβουλος, Οὐκοῦν αὖ ἐγὼ λέξω,
[4]	Εἶπε γάρ που Ομηρος· Επὶ	δὲ	κρόμυον ποτῷ ὄψον. Εὰν οὖν
[2]	τοὺς τροχοὺς μέχρι δώδεκα. ἡ	δὲ	λαμβάνουσα ἅμα τε ὠρχεῖτο καὶ
[8]	ἄλλου τινὸς ψηλαφήματος παρακολουθεῖ. Εἰ	δὲ	λαμυρώτερον λέγω, μὴ θαυμάζετε· ὅ
[4]	δέκα δὲ χρυσοῖο τάλαντα, αἴθωνας	δὲ	λέβητας ἐείκοσι, δώδεκα δ᾿ ἵππους
[2]	σκέλη μὲν παχύνονται, τοὺς ὤμους	δὲ	λεπτύνονται, μηδ᾿ ὥσπερ οἱ πύκται
[4]	φθέγγεσθαι; Πάνυ μὲν οὖν. Τί	δέ,	λόγοι οὐκ εἰσὶ μέν τινες
[6]	ἄν, ἔφη, πρέπειν συριγμόν. Τοιούτων	δὲ	λόγων ὄντων ὡς ἑώρα ὁ
[3]	εἶ βελτίους ἡμᾶς ποιεῖν; Εἰ	δὲ	μή, δῆλόν γε ὅτι φαῦλος
[4]	παύσῃ σὺ Κλεινίου μεμνημένος; Αν	δὲ	μὴ ὀνομάζω, ἧττόν τί με
[4]	μὲν προαγορεύειν τὸ μέλλον, ἑαυτοῖς	δὲ	μὴ προορᾶν τὸ ἐπιόν. Οὗτος
[4]	καὶ ἀποδημεῖν καὶ ἐπιδημεῖν· ὑπανίστανται	δέ	μοι ἤδη καὶ θάκων καὶ
[8]	ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους ὑπερορᾷ; Σὺ	δὲ	μόνος, ὦ Αντίσθενες, οὐδενὸς ἐρᾷς;
[8]	ἰσήλικος τοῖς ἀειγενέσι θεοῖς, τῇ	δὲ	μορφῇ νεωτάτου, καὶ μεγέθει πάντα
[8]	ἰδεῖν τῆς πόλεως ἔχεις, ἱκανὸν	δὲ	μόχθους ὑποφέρειν. Εἰ δ᾿ ὑμῖν
[9]	ἅμα δὲ ἐβόων αὖθις. ὡς	δὲ	ὁ Διόνυσος ἀνιστάμενος συνανέστησε μεθ᾿
[1]	Παναθηναίων τῶν μεγάλων ἱπποδρομία, Καλλίας	δὲ	ὁ Ιππονίκου ἐρῶν ἐτύγχανεν Αὐτολύκου
[4]	λόγος ἐνταῦθα ἔληξεν. Εκ τούτου	δὲ	ὁ Νικήρατος, Ακούοιτ᾿ ἄν, ἔφη,
[9]	θρόνος τις ἔνδον κατετέθη, ἔπειτα	δὲ	ὁ Συρακόσιος εἰσελθὼν εἶπεν· Ω
[2]	μὲν δὴ ταῦτα πᾶσι· προσέθηκε	δὲ	ὁ Φίλιππος ὡς χρὴ τοὺς
[8]	ἀτρεμὲς δὲ τὸ ὄμμα, μέτριοι	δὲ	οἱ λόγοι, πραεῖα δὲ ἡ
[8]	τῶν ἀγαθῶν ἀνδρῶν ἔργα. Λακεδαιμόνιοι	δὲ	οἱ νομίζοντες, ἐὰν καὶ ὀρεχθῇ
[9]	πράττειν ἃ πάλαι ἐπεθύμουν. Τέλος	δὲ	οἱ συμπόται ἰδόντες περιβεβληκότας τε
[3]	Υμεῖς μὲν γελᾶτε, ἔφη, ἐγὼ	δὲ	οἶδ᾿ ὅτι καὶ πάνυ ἂν
[8]	πολλὰ δ᾿ ἄλγη ἀνέχεται. Εἰ	δὲ	οἴοιτο μὴ μόνον ἑαυτὸν καὶ
[1]	δὲ αὐτῷ καὶ Νικήρατος. Ιδὼν	δὲ	ὁμοῦ ὄντας Σωκράτην τε καὶ
[7]	εἰκάζειν, οἱ δὲ ἐκώλυον. Θορύβου	δὲ	ὄντος ὁ Σωκράτης αὖ πάλιν
[7]	ταὐτὸν τῷ οἴνῳ ἐπισπεύδει· εἰ	δὲ	ὀρχοῖντο πρὸς τὸν αὐλὸν σχήματα
[8]	τε καὶ ἀγαθὸς νομιζόμενος; ἔπειτα	δὲ	ὁρῴη αὐτὸν τὰ τοῦ παιδὸς
[4]	μὲν πολλοῖς ποιοῦσιν οἰκίας, ἑαυτοῖς	δὲ	οὐ δύνανται ποιῆσαι, ἀλλ᾿ ἐν
[4]	Σωκράτει σχολάζων συνδιημερεύειν. Καὶ οὗτος	δὲ	οὐ τοὺς πλεῖστον ἀριθμοῦντας χρυσίον
[4]	δαπανᾶν ὑπὸ τῆς πόλεως, ἀποδημῆσαι	δὲ	οὐδαμοῦ ἐξῆν. Νῦν δ᾿ ἐπειδὴ
[7]	μὲν ἴσως τί ἐστιν, ἡδονὴν	δὲ	οὐδὲ ταῦτα δύναμαι γνῶναι τίν᾿
[1]	τι γελοῖον ἐβούλετο λέγειν. ὡς	δὲ	οὐδὲ τότε ἐγέλασαν ἐπ᾿ αὐτῷ,
[5]	αἴσχιον τὸ στόμα ἔχειν. Εκεῖνο	δὲ	οὐδὲν τεκμήριον λογίζῃ, ὡς ἐγὼ
[8]	τῇ μὲν Πανδήμῳ ῥᾳδιουργότεραι, τῇ	δὲ	Οὐρανίᾳ ἁγνότεραι, οἶδα. Εἰκάσαις δ᾿
[4]	πολλὰ ἐσθίων μηδέποτε ἐμπίμπλαιτο. Εγὼ	δὲ	οὕτω μὲν πολλὰ ἔχω ὡς
[4]	αὐτῶν οὐκ ἂν εὐξαίμην, ἧττον	δέ·	οὕτω μοι δοκεῖ ἔνια αὐτῶν
[9]	αὐτὴν εἰ φιλεῖ αὐτόν, τῆς	δὲ	οὕτως ἐπομνυούσης {ὥστε} μὴ μόνον
[8]	μὲν νέμει ὧν ἐπιθυμεῖ, τῷ	δὲ	παιδὶ τὰ ἐπονειδιστότατα; ἢ διότι
[2]	ἡ αὐλητρὶς μὲν ηὔλησεν, ὁ	δὲ	παῖς ἐκιθάρισε, καὶ ἐδόκουν μάλα
[3]	δ᾿ ἀφροδίτην ἐγείρειν. Εκ τούτου	δὲ	πάλιν εἶπεν ὁ Σωκράτης· Οὗτοι
[1]	κλῆσιν οὐχ ὑπισχνοῦντο συνδειπνήσειν· ὡς	δὲ	πάνυ ἀχθόμενος φανερὸς ἦν, εἰ
[4]	Δῆλον ὅτι ὅστις πλείστοις, οἱ	δὲ	Πάνυ μὲν οὖν. Ο δ᾿
[1]	τὰ ἐν ταῖς παιδιαῖς. Οἷς	δὲ	παραγενόμενος ταῦτα γιγνώσκω δηλῶσαι βούλομαι.
[8]	τὸν Καλλίαν. Καὶ ὁ Καλλίας	δὲ	παρορῶν εἰς ἐκεῖνον εἶπεν· Οὐκοῦν
[4]	τοῖχοί μοι δοκοῦσιν εἶναι, πάνυ	δὲ	παχεῖαι ἐφεστρίδες οἱ ὄροφοι, στρωμνήν
[8]	βιαζόμενος ἑαυτὸν πονηρὸν ἀποδεικνύει, ὁ	δὲ	πείθων τὴν τοῦ ἀναπειθομένου ψυχὴν
[4]	{ἐγὼ ἂν} αὐτὸς εὑρίσκω· ὅμως	δὲ	περίεστί μοι καὶ ἐσθίοντι ἄχρι
[3]	δὴ ἥκιστα μὲν ἐπίφθονον, ἥκιστα	δὲ	περιμάχητον, καὶ ἀφύλακτον ὂν σῴζεται
[8]	ἐγένετο τὴν Ελλάδα ἐλευθεροῦν, σκεπτέον	δὲ	ποῖά ποτε εἰδὼς Περικλῆς κράτιστος
[8]	Θησεὺς καὶ Πειρίθους καὶ ἄλλοι	δὲ	πολλοὶ τῶν ἡμιθέων οἱ ἄριστοι
[4]	πείθωμαι, οὐδέποτέ μοι μεταμέλει· ἤδη	δέ	ποτε καὶ ἀπιστήσας ἐκολάσθην. Καὶ
[4]	μέγ᾿ ἐστὶ καὶ ἀνεγεῖραι. ἂν	δέ	ποτε καὶ ἀφροδισιάσαι τὸ σῶμά
[1]	γελωτοποιός εἰμι ἴστε πάντες· ἥκω	δὲ	προθύμως νομίσας γελοιότερον εἶναι τὸ
[4]	ὦτα ἄρτι ἴουλος καθέρπει, Κλεινίᾳ	δὲ	πρὸς τὸ ὄπισθεν ἤδη ἀναβαίνει;
[1]	Αὐτόλυκον ἡγεῖσθαί τινα ἔταξεν, αὐτὸς	δὲ	προσῆλθε τοῖς ἀμφὶ Σωκράτην, καὶ
[5]	πεφυκότας ἔχει. Εἶεν, ἔφη, τῶν	δὲ	ῥινῶν ποτέρα καλλίων, ἡ σὴ
[4]	δικαίους {ἂν} ποιεῖν αὐτούς, πρὸς	δὲ	σαυτὸν οὔ. Καὶ τί τοῦτ᾿
[4]	νῦν μὲν τυράννῳ ἐοικώς, τότε	δὲ	σαφῶς δοῦλος ἦν· καὶ τότε
[4]	μορμολύττῃ ἀπὸ τῶν καλῶν, αὐτὸν	δέ	σε, ἔφη, ἐγὼ εἶδον ναὶ
[4]	ἐκεῖνον δὲ χρημάτων δεόμενον· οἶδα	δέ	σε Ιππίᾳ τῷ Ηλείῳ, παρ᾿
[8]	ἱλαρὸν δὲ τὸ ἦθος; Τοῖς	δὲ	σεμνοτάτοις θεοῖς φίλοις χρώμενος οὐδὲν
[2]	τοὺς μὲν ὤμους παχύνονται, τὰ	δὲ	σκέλη λεπτύνονται, ἀλλὰ παντὶ διαπονῶν
[8]	αἰδούμενον τὸν ἐρώμενον ποιῆσαι. Επιθυμῶ	δέ	σοι, ἔφη, ὦ Καλλία, καὶ
[5]	γὰρ τούτου δικαιοτέρους ποιεῖ, τὸ	δὲ	σὸν ὥσπερ τὸ πλεῖστον διαφθείρειν
[2]	καὶ ἔδεισα μὴ μαίνοιο· ἐπεὶ	δέ	σου ἤκουσα ὅμοια οἷς νῦν
[1]	δόξειε τὸ σκῶμμα εἶναι. Ο	δὲ	στὰς ἐπὶ τῷ ἀνδρῶνι ἔνθα
[3]	τὰς ὑπονοίας οὐκ ἐπίστανται. Σὺ	δὲ	Στησιμβρότῳ τε καὶ Αναξιμάνδρῳ καὶ
[9]	ὅμως δὲ φιλικῶς ἀντιπεριελάμβανεν. Οἱ	δὲ	συμπόται ὁρῶντες ἅμα μὲν ἐκρότουν,
[8]	δὴ Συρακόσιος ἐξελθὼν συνεκροτεῖτο· ὁ	δὲ	Σω κράτης πάλιν αὖ καινοῦ
[5]	ὁ παῖς κρύφα ἀνέφερον. Ο	δὲ	Σωκράτης ἐν τούτῳ διέπραττε τόν
[2]	ἄλλο καὶ τοῦτο μαθητόν. Ο	δὲ	Σωκράτης ἔφη· Τοῦτο μὲν ἐπειδὴ
[4]	σατυρικοῖς αἴσχιστος ἂν εἴην. {ὁ	δὲ	Σωκράτης καὶ ἐτύγχανε προσεμφερὴς τούτοις
[8]	Τοῦτο δὲ φράζει ὅτι ἥδεται	δέ	τ᾿ ἀκούων. Εστι δὲ καὶ
[8]	γὰρ δήπου καὶ Ομήρῳ γάνυται	δέ	τ᾿ ἀκούων. Τοῦτο δὲ φράζει
[8]	καὶ κάλλιστα κοινῇ διαπεπρᾶχθαι. Τί	δέ,	τὰ νῦν καλὰ ἔργα οὐ
[2]	ἐστιν, εἰς αὖθις ἀποθώμεθα· νυνὶ	δὲ	τὰ προκείμενα ἀποτελῶμεν. Ορῶ γὰρ
[2]	γὰρ πώποτε τοῦτ᾿ ἔμαθον, ἐχειρονόμουν	δέ·	ταῦτα γὰρ ἠπιστάμην. Νὴ Δί᾿
[4]	βλέπειν; Πάνυ μὲν οὖν. Τί	δέ,	τῇ αὐτῇ φωνῇ ἔστι καὶ
[4]	ἡδέως μὲν καθεύδω ἐκτεταμένος, πιστὸς	δὲ	τῇ πόλει γεγένημαι, οὐκέτι δὲ
[8]	κατέχεσθαι μοι δοκεῖς ἔρωτος. Τεκμαίρομαι	δὲ	τῇ τοῦ ἐρωμένου καλοκἀγαθίᾳ καὶ
[9]	καλὸν μὲν τὸν Διόνυσον, ὡραίαν	δὲ	τὴν Αριάδνην, οὐ σκώπτοντας δὲ
[8]	φιλουμένων οὐδὲν χαλεπὸν γεγενημένον, ἐκ	δὲ	τῆς ἀναιδοῦς ὁμιλίας πολλὰ ἤδη
[8]	ὅτι πλεῖστα ὡραῖα καρπώσεται. Ο	δὲ	τῆς φιλίας ἐφιέμενος μᾶλλον ἔοικε
[8]	πρὸς τὰ παιδικὰ πάσχειν· ἡ	δὲ	τῆς ψυχῆς φιλία διὰ τὸ
[4]	με ἐπὶ ταῦτα προθύμωσ, ὅταν	δέ	τι κακὸν λάβωσι, φεύγουσιν ἀμεταστρεπτί,
[4]	οὐδέν {οὐδὲ γὰρ ἔχω} ἀεὶ	δέ	τι λήψεσθαι ἐλπίζω. Οὐκοῦν, ἔφη
[4]	εἰσὶ μέν τινες ἀπεχθανόμενοι, εἰσὶ	δέ	τινες οἳ πρὸς φιλίαν ἄγουσι;
[1]	συνόντες δι᾿ ἐμὲ γελῶντες· νῦν	δὲ	τίνος ἕνεκα καὶ καλεῖ μέ
[4]	καὶ τοῦτο ὁμολογεῖται ἔφη· Εἰ	δέ	τις καὶ ὅλῃ τῇ πόλει
[2]	μὲν αὐτῇ ἡ ἑτέρα, παρεστηκὼς	δέ	τις τῇ ὀρχηστρίδι ἀνεδίδου τοὺς
[2]	οὐδὲ διδακτὸν τοῦτο εἴη, ἕτερος	δέ	τις ὡς εἴπερ τι καὶ
[2]	οὖν εὑρήσει τούτου διδάσκαλον; ὁ	δέ	τις ὡς οὐδὲ διδακτὸν τοῦτο
[8]	πραεῖα δὲ ἡ φωνή, ἱλαρὸν	δὲ	τὸ ἦθος; Τοῖς δὲ σεμνοτάτοις
[8]	μὲν αὐτοῦ αἱ ὀφρύες, ἀτρεμὲς	δὲ	τὸ ὄμμα, μέτριοι δὲ οἱ
[5]	μεῖζον ἢ ἐγὼ ἀποδάκοις. Διὰ	δὲ	τὸ παχέα ἔχειν τὰ χείλη
[4]	τι ἂν μέλλω πράττειν. Διὰ	δὲ	τὸ προειδέναι καὶ ὅ τι
[8]	καὶ ἀνδρείαν καὶ σωφροσύνην. Τὸ	δὲ	τοιούτων ἐπιθυμεῖν τεκμήριόν ἐστι τῆς
[4]	δήπου οἱ μὲν κλέπτουσιν, οἱ	δὲ	τοιχωρυχοῦσιν, οἱ δὲ ἀνδραποδίζονται· τύραννοι
[6]	ἀπολαμβάνειν τὸν Κριτόβουλον ἐκέλευον, οἱ	δὲ	τὸν κύριον πείθειν, οἱ δὲ
[4]	κἀγαθὸς δοκεῖ μοι εἶναι. Αἰσχύλον	δὲ	τὸν Φλειάσιον πρὸς ἐμὲ ἐπαινῶν
[8]	οὐκ ἐρῶν τινος διατελῶ, Χαρμίδην	δὲ	τόνδε οἶδα πολλοὺς μὲν ἐραστὰς
[4]	αὐτοῦ ὄψις εὐφραίνειν δύναται, ἡ	δὲ	τοῦ εἰδώλου τέρψιν μὲν οὐ
[2]	Αὐταὶ γὰρ τούτου ὄζουσιν· ἐλαίου	δὲ	τοῦ ἐν γυμνασίοις ὀσμὴ καὶ
[4]	καὶ περιττεύοντα τῆς δαπάνης, ὁ	δὲ	τοῦ παντὸς ἐνδεῖται· αἰσθάνομαι δὲ
[8]	ἡδεῖα καὶ ἐθελουσία καλεῖται· τῶν	δὲ	τοῦ σώματος ἐπιθυμούντων πολλοὶ μὲν
[8]	Φοῖνιξ ὑπ᾿ Αχιλλέως τιμῷτο, ὁ	δὲ	τοῦ σώματος ὀρεγόμενος εἰκότως ἂν
[9]	τε καὶ Διονύσου θάλαμον· μετὰ	δὲ	τοῦθ᾿ ἥξει Διόνυσος ὑποπεπωκὼς παρὰ
[2]	μὲν ἂν εἴη ταῦτα· ἡμᾶς	δὲ	τοὺς μηκέτι γυμναζομένους τίνος ὄζειν
[2]	τοῦ σκοποῦ ἔδοξεν εἰρῆσθαι. Μετὰ	δὲ	τοῦτο κύκλος εἰσηνέχθη περίμεστος ξιφῶν
[8]	τὰ ἑαυτοῦ ἡδέα σπουδάζοντα; Πρὸς	δὲ	τούτοις πιστεύοι μήτ᾿ ἂν παρά
[8]	ἄνθος ταχὺ δήπου παρακμάζει, ἀπολείποντος	δὲ	τούτου ἀνάγκη καὶ τὴν φιλίαν
[6]	καὶ δικαστὰς καὶ κριτάς. ~Εκ	δὲ	τούτου οἱ μὲν τὰ νικητήρια
[9]	δοκεῖς μοι ἄνθρωπος εἶναι. Εκ	δὲ	τούτου πρῶτον μὲν θρόνος τις
[3]	δὴ οἰνοχόοι οὕτως ἐποίουν. ~Εκ	δὲ	τούτου συνηρμοσμένῃ τῇ λύρᾳ πρὸς
[3]	ἱκανοὶ τέρπειν ἡμᾶς φαίνονται· ἡμεῖς	δὲ	τούτων οἶδ᾿ ὅτι πολὺ βελτίονες
[4]	τὰ ἐν ἀνθρώποις καλά· τυφλὸς	δὲ	τῶν ἄλλων ἁπάντων μᾶλλον δεξαίμην
[7]	παροινία οὕτω κατεσβέσθη. ~Εκ τούτου	δὲ	τῶν ἄλλων οἱ μὲν ἐκέλευον
[7]	ὂν αὔξει τὴν φλόγα, τὸ	δὲ	ὕδωρ, ὅτι ὑγρόν ἐστι, κατασβέννυσι
[5]	ὁρᾶν ἃ ἂν βούλωνται· ἡ	δὲ	ὑψηλὴ ῥὶς ὥσπερ ἐπηρεάζουσα διατετείχικε
[9]	ἐκαθέζετο ἐπὶ τοῦ θρόνου. Οὔπω	δὲ	φαινομένου τοῦ Διονύσου ηὐλεῖτο ὁ
[8]	δὲ καὶ ἄλλοι· καὶ ἐγὼ	δέ	φημι καὶ Γανυμήδην οὐ σώματος
[9]	δ᾿ αἰδουμένῃ μὲν ἐῴκει, ὅμως	δὲ	φιλικῶς ἀντιπεριελάμβανεν. Οἱ δὲ συμπόται
[2]	μανδραγόρας τοὺς ἀνθρώπους, κοιμίζει, τὰς	δὲ	φιλοφροσύνας, ὥσπερ ἔλαιον φλόγα, ἐγείρει.
[8]	γάνυται δέ τ᾿ ἀκούων. Τοῦτο	δὲ	φράζει ὅτι ἥδεται δέ τ᾿
[6]	μέν γε ὕοντες ὠφελοῦσιν, ἄνωθεν	δὲ	φῶς παρέχουσιν. Εἰ δὲ ψυχρὰ
[7]	φλόγα ἔχειν φῶς παρέχει, τὸ	δὲ	χαλκεῖον λαμπρὸν ὂν φῶς μὲν
[3]	δὴ ἐπῄνεσαν μὲν ἅπαντες· ὁ	δὲ	Χαρμίδης καὶ εἶπεν· Αλλ᾿ ἐμοὶ
[4]	τοῦτον μὲν φιλοσοφίας ἐρῶντα, ἐκεῖνον	δὲ	χρημάτων δεόμενον· οἶδα δέ σε
[4]	ἀριθμεῖν ἕπτ᾿ ἀπύρους τρίποδας, δέκα	δὲ	χρυσοῖο τάλαντα, αἴθωνας δὲ λέβητας
[8]	εἴα αὐτὰς θνητὰς εἶναι· ὅσων	δὲ	ψυχαῖς ἀγαθαῖς ἀγασθείη, ἀθανάτους τούτους
[8]	καὶ τὴν φιλίαν συναπομαραίνεσθαι, ἡ	δὲ	ψυχὴ ὅσονπερ ἂν χρόνον ἴῃ
[6]	ἄνωθεν δὲ φῶς παρέχουσιν. Εἰ	δὲ	ψυχρὰ λέγω, σὺ αἴτιος, ἔφη,
[8]	πολλοὺς μὲν ἐραστὰς κτησάμενον, ἔστι	δὲ	ὧν καὶ αὐτὸν ἐπιθυμήσαντα· Κριτόβουλός
[4]	φίλοις καὶ συμμάχοισ κεκτῆσθαι. Σὺ	δὲ	ὡς κακῶς ἀκούσας ὅτι ἀγαθόν
[4]	ὁ Νικήρατος κρομμύων ὄζων ἐπιθυμεῖ	οἴκαδε	ἐλθεῖν, ἵν᾿ ἡ γυνὴ αὐτοῦ
[2]	νῦν λέγεις, καὶ αὐτὸς ἐλθὼν	οἴκαδε	ὠρχούμην μὲν οὔ, οὐ γὰρ
[2]	εἶπεν· Οὔτοι τούς γε θεωμένους	τάδε	ἀντιλέξειν ἔτι οἴομαι, ὡς οὐχὶ
[7]	ὁ σὸς καὶ ἡ παῖς	ἥδε	ὡς ῥᾷστα διάγοιεν, ἡμεῖς δ᾿
[4]	ἵν᾿ ἡ γυνὴ αὐτοῦ πιστεύῃ	μηδὲ	διανοηθῆναι μηδένα ἂν φιλῆσαι αὐτόν.
[3]	αὐτῷ ἀργύριον. Ο δὲ ἀπώμοσε	μηδὲ	ὀβολόν. Αλλὰ γῆν πολλὴν κέκτησαι;
[6]	Αλλὰ βούλει πονηροτέροις εἰκάζω αὐτόν;	Μηδὲ	πονηροτέροις. Αλλὰ μηδενί; Μηδενὶ μηδὲ
[8]	μᾶλλον ἢ παρὰ πότον πρέπει,	μηδὲ	τοῦτο θαυμάζετε. Αγαθῶν γὰρ φύσει
[6]	Μηδὲ πονηροτέροις. Αλλὰ μηδενί; Μηδενὶ	μηδὲ	τούτων εἴκαζε. Αλλ᾿ οὐ μέντοι
[4]	ἢ ἀπιστεῖσθαι. Εγὼ τοίνυν ἐν	τῇδε	τῇ πόλει ὅτε μὲν πλούσιος
[8]	Αὐτολύκου πᾶσα μὲν ἡ πόλις	οἶδε,	πολλοὺς δ᾿ οἶμαι καὶ τῶν
[2]	προκείμενα ἀποτελῶμεν. Ορῶ γὰρ ἔγωγε	τήνδε	τὴν ὀρχηστρίδα ἐφεστηκυῖαν καὶ τροχούς
[4]	καὶ σιωπῶν πείσαιμι τὸν παῖδα	τόνδε	καὶ τὴν παῖδα φιλῆσαί με
[8]	ἐρῶν τινος διατελῶ, Χαρμίδην δὲ	τόνδε	οἶδα πολλοὺς μὲν ἐραστὰς κτησάμενον,
[7]	ὅπως ἂν ὁ μὲν παῖς	ὅδε	ὁ σὸς καὶ ἡ παῖς
[2]	καῦμα ᾖ, ἐν σκιᾷ; ἢ	τόδε	γελᾶτε, εἰ μείζω τοῦ καιροῦ
[4]	μὲν οὖν, ἔφασαν. Οὐκοῦν καὶ	τόδε	ἐπιστάμεθα, ὅτι ἔστιν ἀνθρώπῳ τοῖς
[4]	ἐπὶ πενίᾳ μέγα φρονεῖς. Οὐκοῦν	τόδε	μέν, ἔφη, ὁμολογεῖται, κρεῖττον εἶναι
[2]	νῦν τῷδε τῷ παιδὶ ἤρκεσε	τόδε	τὸ οἴκημα ἐνιδρῶσαι, καὶ χειμῶνος
[4]	ἡμῖν τοῖς καλοῖς καὶ ἐπὶ	τοῖσδε	μέγα φρονεῖν, ὅτι τὸν μὲν
[2]	καὶ αἱ γνῶμαι σφαλοῦνται, καὶ	οὐδὲ	ἀναπνεῖν, μὴ ὅτι λέγειν τι
[9]	ἤκουσε· καὶ ὑπήντησε μὲν οὒ	οὐδὲ	ἀνέστη, δήλη δ᾿ ἦν μόλις
[4]	νῦν δὲ ἀποβάλλω μὲν οὐδέν	{οὐδὲ	γὰρ ἔχω} ἀεὶ δέ τι
[8]	οὐκ ἐρῶν ὁμιλεῖ, φιλήσει αὐτόν.	Οὐδὲ	γὰρ ὁ παῖς τῷ ἀνδρὶ
[8]	ποιοῦντα ἀγαθὸν τὸν συνόντα ἀποδεῖξαι,	οὐδέ	γε ἀναισχυντίαν καὶ ἀκρασίαν παρεχόμενον
[2]	διδάσκαλον; ὁ δέ τις ὡς	οὐδὲ	διδακτὸν τοῦτο εἴη, ἕτερος δέ
[3]	δοκεῖ εἶναι, ἡ δὲ δικαιοσύνη	οὐδὲ	καθ᾿ ἓν συμμίγνυται τῇ ἀδικίᾳ.
[8]	σε ἐρῶντα οὐχ ἁβρότητι χλιδαινομένου	οὐδὲ	μαλακίᾳ θρυπτομένου, ἀλλὰ πᾶσιν ἐπιδεικνυμένου
[4]	τοὐμὸν κάλλος ἀνθρώπους ὠφελήσει. Αλλ᾿	οὐδὲ	μέντοι ταύτῃ γε ἀτιμαστέον τὸ
[7]	δύναμαι γνῶναι τίν᾿ ἂν παράσχοι.	Οὐδὲ	μὴν τό γε διαστρέφοντας τὰ
[1]	ἐπεὶ πάντες ἴσασιν ὅτι ἀρχὴν	οὐδὲ	νομίζεται εἰς τὴν ἐμὴν οἰκίαν
[8]	μὴν ὅτι γε ὡραῖος ἀώρῳ,	οὐδὲ	ὅτι γε καλὸς οὐκέτι καλῷ
[7]	ὡραίους θεωρεῖν. Καὶ γὰρ δὴ	οὐδὲ	πάνυ τι σπάνιον τό γε
[4]	εἶπεν· Αλλ᾿ ἐγώ, ὦ Σώκρατες,	οὐδὲ	πρὸς σοῦ ποιῶ τὸ περιιδεῖν
[2]	τὸ μὴ δύνασθαι λόγχαις ἀντιβλέπειν	οὐδὲ	συστρατεύεσθαι ἐθέλει. ἐκ τούτου ὁ
[2]	ἁθρόως ποτίζῃ, οὐ δύναται ὀρθοῦσθαι	οὐδὲ	ταῖς αὔραις διαπνεῖσθαι· ὅταν δ᾿
[7]	ἴσως τί ἐστιν, ἡδονὴν δὲ	οὐδὲ	ταῦτα δύναμαι γνῶναι τίν᾿ ἂν
[1]	γελοῖον ἐβούλετο λέγειν. ὡς δὲ	οὐδὲ	τότε ἐγέλασαν ἐπ᾿ αὐτῷ, ἐν
[4]	Οὐ μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη,	οὐδὲ	τοῦτο, ἀλλ᾿ ἔνιοι καὶ ἐχθιόνως
[2]	τύχωσιν οὖσαι, ὥσπερ ἡ Νικηράτου	τοῦδε	καὶ ἡ Κριτοβούλου, μύρου μὲν
[8]	γενέσθαι περὶ ὧν λέγω, εἰ	ὧδε	ἐπισκοποῖμεν, τῷ ποτέρως παιδὶ φιληθέντι
[4]	τιμίων χρῶμαι, ὥσπερ καὶ νῦν	τῷδε	τῷ Θασίῳ οἴνῳ ἐντυχὼν οὐ
[2]	οἶκος ἑπτάκλινος, ὥσπερ καὶ νῦν	τῷδε	τῷ παιδὶ ἤρκεσε τόδε τὸ
[2]	Αντισθένης εἶπεν· Αρ᾿ οὖν καὶ	τῷδε	τῷ Συρακοσίῳ κράτιστον ἐπιδείξαντι τῇ
[6]	Αλλὰ μηδενί; Μηδενὶ μηδὲ τούτων	εἴκαζε.	Αλλ᾿ οὐ μέντοι γε σιωπῶν
[6]	ὁ Σωκράτης, σὺ αὐτὸν μὴ	εἴκαζε,	ἵνα μὴ καὶ σὺ λοιδορουμένῳ
[3]	Εκεῖνο δ᾿ ἔφη ὁ Αντισθένης,	λέληθέ	σε, ὅτι καὶ οἱ ῥαψῳδοὶ
[6]	ἀλλ᾿ ὅταν διαλίπωμεν. Η οὖν	λέληθέ	σε ὅτι μεταξὺ τοῦ ὑμᾶς
[3]	οὐδέν σε τῶν πολλοῦ ἀξίων	λέληθε.	Τί γὰρ σύ, ἔφη, ὦ
[2]	ἐγὼ ὀρχήσωμαι. Επειδὴ δ᾿ ἀνέστη,	διῆλθε	μιμούμενος τήν τε τοῦ παιδὸς
[9]	ἡ Αριάδνη ὡς νύμφη κεκοσμημένη	παρῆλθε	καὶ ἐκαθέζετο ἐπὶ τοῦ θρόνου.
[1]	ἡγεῖσθαί τινα ἔταξεν, αὐτὸς δὲ	προσῆλθε	τοῖς ἀμφὶ Σωκράτην, καὶ εἶπεν·
[3]	μέσον φέρητε ὅ τι ἕκαστος	ἐπίστασθε	ἀγαθόν. Αλλ᾿ οὐδείς σοι, ἔφη,
[6]	Καὶ ὁ Ερμογένης, Η οὖν	βούλεσθε,	ἔφη, ὥσπερ Νικόστρατος ὁ ὑποκριτὴς
[4]	ἄν, ἔφη, καὶ ἐμοῦ ἃ	ἔσεσθε	βελτίονες, ἂν ἐμοὶ συνῆτε. ἴστε
[4]	αὐτίκα μάλα τοῦτό γε ὠφελημένοι	ἔσεσθε·	ἥδιον γὰρ πιεῖσθε. Καὶ ὁ
[4]	γε ὠφελημένοι ἔσεσθε· ἥδιον γὰρ	πιεῖσθε.	Καὶ ὁ Χαρμίδης εἶπεν· Ω
[7]	εἰσάξω θεάματα ἐφ᾿ οἷς ὑμεῖς	εὐφρανεῖσθε.	~Ο μὲν δὴ Συρακόσιος ἐξελθὼν
[1]	δῆλον ὅτι ἐπισκοπῶν τί ἐκείνῳ	δόξειε	τὸ σκῶμμα εἶναι. Ο δὲ
[6]	μὴ ὅτι λόγον ἄν τις	παρείρειε;	Καὶ ὁ Σωκράτης, Ω Καλλία,
[4]	δή, ἔφη ὁ Χαρμίδης, ὦ	Συρακόσιε,	ἐπὶ τῷ μέγα φρονεῖς; ἢ
[7]	δὴ εἶπεν ὁ Σωκράτης· Ω	Συρακόσιε,	κινδυνεύω ἐγώ, ὥσπερ σὺ λέγεις,
[2]	ἔφη, πάνυ ἂν ἡδέως, ὦ	Συρακόσιε,	μάθοιμι τὰ σχήματα παρὰ σοῦ.
[2]	Λύκων εἶπεν· Ακούεις ταῦτα, ὦ	υἵε;	Ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη ὁ
[2]	Εδόκει μὲν δὴ ταῦτα πᾶσι·	προσέθηκε	δὲ ὁ Φίλιππος ὡς χρὴ
[4]	δήπου ὅτι Ομηρος ὁ σοφώτατος	πεποίηκε	σχεδὸν περὶ πάντων τῶν ἀνθρωπίνων.
[4]	ἔχεις, καὶ οἱ θεοί, ὡς	ἔοικε,	καλοκἀγαθίᾳ ἥδονται. Οὗτος μὲν δὴ
[5]	ἔφη ὁ Σωκράτης, οὐχ ὅμοιον	ἔοικε	τὸ σὸν ἀργύριον, ὦ Κριτόβουλε,
[8]	δὲ τῆς φιλίας ἐφιέμενος μᾶλλον	ἔοικε	τῷ τὸν οἰκεῖον ἀγρὸν κεκτημένῳ·
[5]	δὲ ὑψηλὴ ῥὶς ὥσπερ ἐπηρεάζουσα	διατετείχικε	τὰ ὄμματα. Τοῦ γε μὴν
[1]	τοῦ Αὐτολύκου τὸ κάλλος πάντων	εἷλκε	τὰς ὄψεις πρὸς αὐτόν· ἔπειτα
[5]	ὁ Κριτόβουλος, οὐκ ἀναδύομαι· ἀλλὰ	δίδασκε,	εἴ τι ἔχεις σοφόν, ὡς
[3]	Αλλ᾿ ἐπὶ τῷ μήν, ὦ	Αὐτόλυκε;	ὁ δ᾿ εἶπεν· Επὶ τῷ
[4]	ἃ δὴ αἰσθόμενος ὁ πατὴρ	παρέδωκέ	μοι αὐτόν, εἴ τι δυναίμην
[7]	τροχὸς τῶν κεραμεικῶν, ἐφ᾿ οὗ	ἔμελλε	θαυματουργήσειν. ἔνθα δὴ εἶπεν ὁ
[5]	ἔφη· Σὺ δὲ δή, ὦ	Κριτόβουλε,	εἰς τὸν περὶ τοῦ κάλλους
[4]	νῦν τοί σοι, ἔφη, ὦ	Κριτόβουλε,	ἐναντίον τοσούτων μαρτύρων προαγορεύω μὴ
[3]	Τί γὰρ σύ, ἔφη, ὦ	Κριτόβουλε,	ἐπὶ τίνι μέγιστον φρονεῖς; Επὶ
[5]	ἔοικε τὸ σὸν ἀργύριον, ὦ	Κριτόβουλε,	τῷ Καλλίου εἶναι. Τὸ μὲν
[4]	ἡ πόλις τέλος φέρουσα τρέφει	με.	Αλλὰ καὶ Σωκράτει, ὅτε μὲν
[4]	ὥστε αἷς ἂν προσέλθω ὑπερασπάζονταί	με	διὰ τὸ μηδένα ἄλλον αὐταῖς
[4]	μέν τι ἀγαθὸν ἔχωσι, παρακαλοῦσί	με	ἐπὶ ταῦτα προθύμωσ, ὅταν δέ
[4]	ἐπαινῶν τὸν Ηρακλεώτην ξένον ἐπεί	με	ἐποίησας ἐπιθυμεῖν αὐτοῦ, συνέστησάς μοι
[4]	τόνδε καὶ τὴν παῖδα φιλῆσαί	με	ἢ σύ, ὦ Σώκρατες, εἰ
[4]	χρήματα λάβοι καὶ αὐτόν τί	με	κακὸν ἐργάσαιτο· ἔπειτα δὲ καὶ
[5]	σὸν καὶ Αντισθένους πλοῦτον μή	με	καταδυναστεύσῃ. ἡ μὲν δὴ παῖς
[4]	δὲ μὴ ὀνομάζω, ἧττόν τί	με	οἴει μεμνῆσθαι αὐτοῦ; Οὐκ οἶσθα
[2]	ἔναγχος ἕωθεν Χαρμίδης οὑτοσὶ κατέλαβέ	με	ὀρχούμενον; Ναὶ μὰ τὸν Δί᾿
[4]	ὅτε μὲν πλούσιος ἦν, ἐλοιδόρουν	με	ὅτι συνῆν, νῦν δ᾿ ἐπεὶ
[3]	ὅπως ἀνὴρ ἀγαθὸς γενοίμην ἠνάγκασέ	με	πάντα τὰ Ομήρου ἔπη μαθεῖν·
[2]	ἐκείνῳ γελᾶτε, ὅτι οὐ δεήσει	με	συγγυμναστὴν ζητεῖν, οὐδ᾿ ἐν ὄχλῳ
[4]	τὰ ἐμὰ νευρόσπαστα θεώμενοι τρέφουσί	με.	Ταῦτ᾿ ἄρ᾿ ἔφη ὁ Φίλιππος,
[8]	ὦ Αντίσθενες, μόνον μὴ συγκόψῃς	με·	τὴν δ᾿ ἄλλην χαλεπότητα ἐγώ
[1]	οὔτε μὴν ὡς ἀντικληθησόμενος καλεῖ	μέ	τις, ἐπεὶ πάντες ἴσασιν ὅτι
[6]	ἢ λοιδορουμένῳ δικαίως ἂν εἰκάζοι	μέ	τις. Καὶ νῦν σύγε λοιδορουμένῳ
[1]	δὲ τίνος ἕνεκα καὶ καλεῖ	μέ	τις; Οὔτε γὰρ ἔγωγε σπουδάσαι
[4]	γὰρ ὁρκίζοντος ἀεὶ ὀμνύοντες καλόν	μέ	φατε εἶναι. Κἀγὼ μέντοι πιστεύω.
[5]	ὡς τάχιστα εἰδῶ ὅ τι	με	χρὴ παθεῖν ἢ ἀποτεῖσαι. Μόνον,
[8]	εἰς ἐκεῖνον εἶπεν· Οὐκοῦν σύ	με,	ὦ Σώκρατες, μαστροπεύσεις πρὸς τὴν
[1]	ἵνα εὐφραίνοιντο οἱ συνόντες δι᾿	ἐμὲ	γελῶντες· νῦν δὲ τίνος ἕνεκα
[4]	Αἰσχύλον δὲ τὸν Φλειάσιον πρὸς	ἐμὲ	ἐπαινῶν καὶ ἐμὲ πρὸς ἐκεῖνον
[4]	ἔναγχος δὲ δήπου καὶ πρὸς	ἐμὲ	ἐπαινῶν τὸν Ηρακλεώτην ξένον ἐπεί
[4]	Αἴαντι ἢ Νέστορι ἢ Οδυσσεῖ,	ἐμὲ	θεραπευέτω. Εγὼ γὰρ ταῦτα πάντα
[2]	ὁ Καλλίας εἶπεν· Ω Σώκρατες,	ἐμὲ	μὲν παρακάλει, ὅταν μέλλῃς μανθάνειν
[4]	καὶ ὑμεῖς τὰ αὐτὰ πρὸς	ἐμὲ	πάσχετε οἷάπερ ἐγὼ πρὸς τὸν
[4]	Φλειάσιον πρὸς ἐμὲ ἐπαινῶν καὶ	ἐμὲ	πρὸς ἐκεῖνον οὐχ οὕτω διέθηκας
[6]	αὑτοῦ ἐπιδειγμάτων ἀμελοῦντας, ἀλλήλοις δὲ	ἡδομέ	νους, φθονῶν τῷ Σωκράτει εἶπεν·
[4]	εἴην. {ὁ δὲ Σωκράτης καὶ	ἐτύγχανε	προσεμφερὴς τούτοις ὤν. Αγε νυν,
[4]	οἱ τὰς Γοργόνας θεώμενοι, λιθίνως	ἔβλεπε	πρὸς αὐτὸν καὶ {λιθίνως} οὐδαμοῦ
[6]	Ταῦτα μέν, ἔφη, ἔα· ἀλλ᾿	εἰπέ	μοι πόσους ψύλλα πόδας ἐμοῦ
[4]	ὑμῖν αὐτίκα μάλ᾿ ἔξεστι πειρᾶσθαι.	Εἶπε	γάρ που Ομηρος· Επὶ δὲ
[3]	εἶναι. Καὶ ὁ Αὐτόλυκος ἀνερυθριάσας	εἶπε·	Μὰ Δί᾿ οὐκ ἔγωγε. Επεὶ
[8]	Σωκράτης ἐπισκώψας ὡς δὴ θρυπτόμενος	εἶπε·	Μὴ νῦν μοι ἐν τῷ
[1]	σε εἴληφε; Καὶ ὃς ἀναστενάξας	εἶπε·	Ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη, ὦ
[4]	ἄκοντες γελάσωσι; Καὶ ὁ Νικήρατος	εἶπε·	Νὴ Δία, σὺ τοίνυν δικαίως
[8]	κἀγαθῷ ἐραστῇ. Καὶ ὁ Ερμογένης	εἶπε·	Νὴ τὴν Ηραν, ἔφη, ὦ
[9]	ὁ πατὴρ αὐτῷ συνεξιὼν ἐπιστραφεὶς	εἶπε·	Νὴ τὴν Ηραν, ὦ Σώκρατες,
[3]	βελτίους ποιεῖν. Καὶ ὁ Αντισθένης	εἶπε·	Πότερον τέχνην τινὰ βαναυσικὴν ἢ
[2]	καὶ ὁ μέν τις αὐτῶν	εἶπε·	Ποῦ οὖν εὑρήσει τούτου διδάσκαλον;
[6]	φασι γεωμετρεῖν. Καὶ ὁ Αντισθένης	εἶπε·	Σὺ μέντοι δεινὸς εἶ, ὦ
[2]	κεφαλήν. Επειδὴ δὲ ἀπειρήκει, κατακλινόμενος	εἶπε·	Τεκμήριον, ὦ ἄνδρες, ὅτι καλῶς
[4]	ὄντα εἰρηκέναι αὐτόν. Εκ τούτου	εἶπέ	τις· Σὸν ἔργον, ὦ Ερμόγενες,
[6]	τὸ αὔλημα; Καὶ ὁ Αντισθένης	εἶπε·	Τῷ μὲν ἐλεγχομένῳ οἶμαι ἄν,
[1]	ὁ γελωτοποιὸς κρούσας τὴν θύραν	εἶπε	τῷ ὑπακούσαντι εἰσαγγεῖλαι ὅστις τε
[8]	ἔλεξεν· Ως σαφῶς μέντοι σὺ	μαστροπὲ	σαυτοῦ ἀεὶ τοιαῦτα ποιεῖς· τοτὲ
[1]	Καλλίας, Τί τοῦτ᾿ ἔφη, ὦ	Φίλιππε;	ἀλλ᾿ ἢ ὀδύνη σε εἴληφε;
[6]	Σὺ μέντοι δεινὸς εἶ, ὦ	Φίλιππε,	εἰκάζειν· οὐ δοκεῖ σοι ὁ
[5]	Κριτόβουλος, Οὐκέτι, ἔφη, ἔχω πρὸς	σὲ	ἀντιλέγειν, ἀλλὰ διαφερόντων, ἔφη, τὰς
[1]	ὦ Φίλιππε; ἀλλ᾿ ἢ ὀδύνη	σε	εἴληφε; Καὶ ὃς ἀναστενάξας εἶπε·
[8]	καὶ πολὺ μᾶλλον, ἐπεὶ ὁρῶ	σε	ἐρῶντα οὐχ ἁβρότητι χλιδαινομένου οὐδὲ
[4]	ἀπὸ τῶν καλῶν, αὐτὸν δέ	σε,	ἔφη, ἐγὼ εἶδον ναὶ μὰ
[5]	ἐγγὺς προσενεγκάτω. Εἰς ἀνάκρισιν τοίνυν	σε,	ἔφη, πρῶτον τῆς δίκης καλοῦμαι·
[4]	ὡς κακῶς ἀκούσας ὅτι ἀγαθόν	σε	ἔφην προαγωγὸν εἶναι, ὠργίσθης. Αλλὰ
[4]	δὲ χρημάτων δεόμενον· οἶδα δέ	σε	Ιππίᾳ τῷ Ηλείῳ, παρ᾿ οὗ
[4]	μὰ Δί᾿ ἔφη. Ορῶ γάρ	σε	καὶ τὴν ἀκόλουθον ταύτης πάνυ
[4]	τοιοῦτον εἰργασμένῳ; Οἶδα μέν, ἔφη,	σε	Καλλίαν τουτονὶ προαγωγεύσαντα τῷ σοφῷ
[6]	μὰ Δί᾿ ἔφη, οὐ τούτων	σε	λέγουσιν ἐπιμελεῖσθαι, ἀλλὰ τῶν ἀνωφελεστάτων.
[8]	Δί᾿ ἔφη, ἂν ὁρῶσί γέ	σε	μὴ τῷ δοκεῖν ἀλλὰ τῷ
[8]	τοῦ ἐρωμένου καλοκἀγαθίᾳ καὶ ὅτι	σε	ὁρῶ τὸν πατέρα αὐτοῦ παραλαμβάνοντα
[3]	δ᾿ ἔφη ὁ Αντισθένης, λέληθέ	σε,	ὅτι καὶ οἱ ῥαψῳδοὶ πάντες
[6]	ὅταν διαλίπωμεν. Η οὖν λέληθέ	σε	ὅτι μεταξὺ τοῦ ὑμᾶς λέγειν
[3]	ἐγὼ οὐκ οἶδα. Αλλὰ λανθάνει	σε	ὅτι οὐκ ἂν δέξαιο τὰ
[4]	ζητοῦντες; Ταῦτα οὖν ὁρῶν δυνάμενόν	σε	ποιεῖν ἀγαθὸν νομίζω προαγωγὸν εἶναι.
[4]	ἔφη, τά τε ἄλλα ζηλῶ	σε	τοῦ πλούτου καὶ ὅτι οὔτε
[3]	πολὺ δέδωκας ἀργύριον, ὥστε οὐδέν	σε	τῶν πολλοῦ ἀξίων λέληθε. Τί
[6]	πόδας ἐμοῦ ἀπέχει. Ταῦτα γάρ	σέ	φασι γεωμετρεῖν. Καὶ ὁ Αντισθένης
[4]	οὗτοι οὕσπερ σὺ οἴει ἐπιθυμεῖν	σε	φιλῆσαι. Κλεινίᾳ δ᾿ ἔφη, ὦ
[3]	ἐπιμελούμενος ὅπως ἀνὴρ ἀγαθὸς γενοίμην	ἠνάγκασέ	με πάντα τὰ Ομήρου ἔπη
[2]	καὶ νῦν τῷδε τῷ παιδὶ	ἤρκεσε	τόδε τὸ οἴκημα ἐνιδρῶσαι, καὶ
[1]	τὰ δεῖπνα. ὡς δ᾿ οὐκ	ἐκίνησε	γέλωτα, τότε μὲν ἀχθεσθεὶς φανερὸς
[9]	ἔγνω ὅτι ἀσμένη ἤκουσε· καὶ	ὑπήντησε	μὲν οὒ οὐδὲ ἀνέστη, δήλη
[9]	ὡς δὲ ὁ Διόνυσος ἀνιστάμενος	συνανέστησε	μεθ᾿ ἑαυτοῦ τὴν Αριάδνην, ἐκ
[2]	μὲν ηὔλησεν, ὁ δὲ παῖς	ἐκιθάρισε,	καὶ ἐδόκουν μάλα ἀμφότεροι ἱκανῶς
[2]	χρήματα, ποιήσειν πάντας Αθηναίους τολμᾶν	ὁμόσε	ταῖς λόγχαις ἰέναι; Καὶ ὁ
[3]	εἴη αὐτῷ ἀργύριον. Ο δὲ	ἀπώμοσε	μηδὲ ὀβολόν. Αλλὰ γῆν πολλὴν
[9]	πᾶς ἂν ἔγνω ὅτι ἀσμένη	ἤκουσε·	καὶ ὑπήντησε μὲν οὒ οὐδὲ
[8]	Ο μὲν γὰρ παιδεύων λέγειν	τε	ἃ δεῖ καὶ πράττειν δικαίως
[4]	Νὴ τὴν Ηραν, ἔφη, τά	τε	ἄλλα ζηλῶ σε τοῦ πλούτου
[9]	δὲ οἱ συμπόται ἰδόντες περιβεβληκότας	τε	ἀλλήλους καὶ ὡς εἰς εὐνὴν
[8]	εὐθὺς ἐν τοῖς ἥλιξιν ἡγεμονική	τε	ἅμα καὶ φιλόφρων οὖσα οὐδὲν
[2]	κῶμον Συρακόσιός τις ἄνθρωπος, ἔχων	τε	αὐλητρίδα ἀγαθὴν καὶ ὀρχηστρίδα τῶν
[2]	τοσοῦτον πίνῃ, καὶ μάλα ὀρθά	τε	αὔξεται καὶ θάλλοντα ἀφικνεῖται εἰς
[1]	ἡ ἱπποδρομία ἔληξεν, ἔχων τόν	τε	Αὐτόλυκον καὶ τὸν πατέρα αὐτοῦ
[4]	ἔχων πράγματά μοι παρέχεις ἄγεις	τε	αὐτὸν ὅπου ὄψει; Οτι, ὦ
[1]	ἐφαίνετο. Πάντες μὲν οὖν παρεμυθοῦντό	τε	αὐτὸν ὡς αὖθις γελασόμενοι καὶ
[8]	λέγων, εἴ γε οἱ ψόγου	τε	ἀφροντιστεῖν καὶ ἀναισχυντεῖν πρὸς ἀλλήλους
[4]	Ερμογένης, καὶ μάλα εὐτελῶς. Επαινῶ	τε	γὰρ αὐτοὺς οὐδὲν δαπανῶν, ὧν
[8]	λαμυρώτερον λέγω, μὴ θαυμάζετε· ὅ	τε	γὰρ οἶνος συνεπαίρει καὶ ὁ
[8]	τοῦ σώματος χρῆσιν ποιοῦνται. Ζεύς	τε	γὰρ ὅσων μὲν θνητῶν οὐσῶν
[8]	τοῦ θεοῦ τούτου θιασῶται; ἐγώ	τε	γὰρ οὐκ ἔχω χρόνον εἰπεῖν
[4]	ὁ τοιοῦτος πλοῦτος παρέχεται. Σωκράτης	τε	γὰρ οὗτος παρ᾿ οὗ ἐγὼ
[4]	καὶ ἐνύπνια καὶ οἰωνοὺς ἅ	τε	δεῖ καὶ ἃ οὐ χρὴ
[4]	γὰρ αὐτοὺς οὐδὲν δαπανῶν, ὧν	τε	διδόασιν ἀεὶ αὖ παρέχομαι, εὐφημῶ
[4]	εἰσι καὶ ἐπιδεικνύναι ὡς μέγα	τε	δύνανται καὶ σοῦ ἐπιμέλονται, ἵνα
[4]	αὐτὸν τὸν Αγαμέμνονα ὡς βασιλεύς	τε	εἴη ἀγαθὸς κρατερός τ᾿ αἰχμητής;
[1]	εἶπε τῷ ὑπακούσαντι εἰσαγγεῖλαι ὅστις	τε	εἴη καὶ δι᾿ ὅ τι
[8]	φιλεῖ τὸν ἐρώμενον θάλλουσα μορφῇ	τε	ἐλευθερίᾳ καὶ ἤθει αἰδήμονί τε
[4]	ἤδη ἀπειλῶ ἄλλοις, ὡς ἐλευθέρῳ	τε	ἔξεστί μοι καὶ ἀποδημεῖν καὶ
[8]	ἐστὶν ἀπόκρυφον πατρὸς τῷ καλῷ	τε	κἀγαθῷ ἐραστῇ. Καὶ ὁ Ερμογένης
[8]	ἂν ὑφ᾿ οὗ εἰδείη καλός	τε	καὶ ἀγαθὸς νομιζόμενος; ἔπειτα δὲ
[1]	βασιλικόν τι κάλλος εἶναι, ἄλλως	τε	καὶ ἂν μετ᾿ αἰδοῦς καὶ
[2]	χρίεται. Αἱ μέντοι γυναῖκες ἄλλως	τε	καὶ ἂν νύμφαι τύχωσιν οὖσαι,
[7]	τοῦ τροχοῦ ἅμα περιδινουμένου γράφειν	τε	καὶ ἀναγιγνώσκειν θαῦμα μὲν ἴσως
[3]	οὐκ ἐπίστανται. Σὺ δὲ Στησιμβρότῳ	τε	καὶ Αναξιμάνδρῳ καὶ ἄλλοις πολλοῖς
[9]	Αριάδνην, ἐκ τούτου δὴ φιλούντων	τε	καὶ ἀσπαζομένων ἀλλήλους σχήματα παρῆν
[2]	τι πάθῃ, ἡ δὲ θαρρούντως	τε	καὶ ἀσφαλῶς ταῦτα διεπράττετο. Καὶ
[8]	τε ἐλευθερίᾳ καὶ ἤθει αἰδήμονί	τε	καὶ γενναίῳ ψυχὴ εὐθὺς ἐν
[9]	Αριάδνη εἴσεισιν εἰς τὸν ἑαυτῆς	τε	καὶ Διονύσου θάλαμον· μετὰ δὲ
[4]	τοῖς κινδύνοις, καὶ μὴν αἰδημονεστέρους	τε	καὶ ἐγκρατεστέρους, οἵ γε καὶ
[6]	τι ὑπὸ τῶν φθόγγων, ἄλλως	τε	καὶ εἰ μορφάζοις, ὥσπερ ἡ
[2]	πολλοῦ δέονται, εἰ μέλλουσιν ἡδεῖαί	τε	καὶ ἐλευθέριοι ἔσεσθαι. Καὶ ὁ
[2]	οὖν ταῦτα ἡ ὀρχηστρὶς ἐκυβίστα	τε	καὶ ἐξεκυβίστα ὑπὲρ αὐτῶν. ὥστε
[2]	ἀφῃρέθησαν αἱ τράπεζαι καὶ ἔσπεισάν	τε	καὶ ἐπαιάνισαν, ἔρχεται αὐτοῖς ἐπὶ
[8]	Ερωτος, μὴ {ἂν} ἀμνημονῆσαι, ἄλλως	τε	καὶ ἐπειδὴ πάντες ἐσμὲν τοῦ
[8]	ἀλκιμώτατον ἂν γένοιτο ἐκ παιδικῶν	τε	καὶ ἐραστῶν. Τούτους γὰρ ἂν
[4]	μὲν δὴ οὕτως ἀναμὶξ ἔσκωψάν	τε	καὶ ἐσπούδασαν. Ο δὲ Καλλίας,
[8]	θρυπτομένου, ἀλλὰ πᾶσιν ἐπιδεικνυμένου ῥώμην	τε	καὶ καρτερίαν καὶ ἀνδρείαν καὶ
[1]	Ιδὼν δὲ ὁμοῦ ὄντας Σωκράτην	τε	καὶ Κριτόβουλον καὶ Ερμογένην καὶ
[8]	γε μέντοι χωρὶς ἑκατέρᾳ βωμοί	τε	καὶ ναοί εἰσι καὶ θυσίαι
[4]	Καλλίας, θαυμαστόν; Οὐ καὶ τέκτονάς	τε	καὶ οἰκοδόμους πολλοὺς ὁρᾷς οἳ
[8]	ἱστάμενος, καὶ διὰ ταῦτα περίβλεπτός	τε	καὶ ὀνομαστὸς ἔσεσθαι καὶ ἐν
[8]	ἐστὶν Αφροδίτη ἢ διτταί, Οὐρανία	τε	καὶ Πάνδημος, οὐκ οἶδα· καὶ
[2]	μανθάνειν ὀρχεῖσθαι, ἵνα σοι ἀντιστοιχῶ	τε	καὶ συμμανθάνω. Αγε δή, ἔφη
[1]	Καὶ ἅμα λέγων ταῦτα ἀπεμύττετό	τε	καὶ τῇ φωνῇ σαφῶς κλαίειν
[1]	ὡς ᾔσθετο τοῦ γέλωτος, ἀνεκαλύψατό	τε	καὶ τῇ ψυχῇ παρακελευσάμενος θαρρεῖν,
[8]	τὴν δ᾿ Οὐρανίαν τῆς ψυχῆς	τε	καὶ τῆς φιλίας καὶ τῶν
[8]	διδόναι. ὡς μὲν γὰρ ἄγαταί	τε	καὶ φιλεῖ τὸν ἐρώμενον θάλλουσα
[7]	αὐλὸν σχήματα ἐν οἷς Χάριτές	τε	καὶ Ωραι καὶ Νύμφαι γράφονται,
[7]	Δί᾿ ἔφη, ὦ Σώκρατες, καλῶς	τε	λέγεις καὶ ἐγὼ εἰσάξω θεάματα
[5]	Σωκράτης ἐν τούτῳ διέπραττε τόν	τε	λύχνον ἀντιπροσενεγκεῖν τῷ Κριτοβούλῳ, ὡς
[4]	φέρεσθαι, τοσοῦτόν μοι παρεδίδου· ἐγώ	τε	νῦν οὐδενὶ φθονῶ, ἀλλὰ πᾶσι
[4]	δεξιὸν ἵππον κένσαι ὁμοκλήσαντ᾿ εἶξαί	τέ	οἱ ἡνία χερσί. Καὶ πρὸς
[1]	τοῦ σώφρονος ἔρωτος ἔνθεοι τά	τε	ὄμματα φιλοφρονεστέρως ἔχουσι καὶ τὴν
[8]	Τούτου δ᾿ αἴτιον τὸ πατέρων	τε	ὀνομαστῶν ἀμφοτέρους ὑμᾶς εἶναι καὶ
[4]	θεοὺς ἡγοῦνται πάντα εἰδέναι τά	τε	ὄντα καὶ τὰ μέλλοντα εὔδηλον.
[1]	ἐξ ἄλλων πρὸς τὸ γοργότεροί	τε	ὁρᾶσθαι καὶ φοβερώτερον φθέγγεσθαι καὶ
[4]	διδόασιν ἀεὶ αὖ παρέχομαι, εὐφημῶ	τε	ὅσα ἂν δύνωμαι καὶ ἐφ᾿
[3]	καὶ αὕτη ἡ κρᾶσις τῶν	τε	παίδων τῆς ὥρας καὶ τῶν
[1]	ὅ τι κατάγεσθαι βούλοιτο, συνεσκευασμένος	τε	παρεῖναι ἔφη πάντα τὰ ἐπιτήδεια
[1]	καταφρονῶν, ὅτι σὺ μὲν Πρωταγόρᾳ	τε	πολὺ ἀργύριον δέδωκας ἐπὶ σοφίᾳ
[8]	ἀσκεῖν ἀρετήν. Οὐ γὰρ οἷόν	τε	πονηρὰ αὐτὸν ποιοῦντα ἀγαθὸν τὸν
[2]	τῶν ἐλευθερίων μόχθων ὀσμαὶ ἐπιτηδευμάτων	τε	πρῶτον χρηστῶν καὶ χρόνου πολλοῦ
[8]	Ηραν, ἔφη, ὦ Σώκρατες, ἄλλα	τέ	σου πολλὰ ἄγαμαι καὶ ὅτι
[5]	δόρυ. Καὶ πῶς, ἔφη, οἷόν	τε	ταῦτα μηδὲν ὅμοια ὄντα ἀλλήλοις
[1]	δὲ ἔφη πάνυ πιέζεσθαι διά	τε	τὸ φέρειν μηδὲν καὶ διὰ
[2]	δ᾿ ἀνέστη, διῆλθε μιμούμενος τήν	τε	τοῦ παιδὸς καὶ τὴν τῆς
[4]	Σὸν ἔργον, ὦ Ερμόγενες, λέγειν	τε	τοὺς φίλους οἵτινές εἰσι καὶ
[4]	γὰρ οἷός τε ὢν γιγνώσκειν	τε	τοὺς ὠφελίμους αὑτοῖς καὶ τούτους
[4]	ἄνδρας νομίζω. Εἰ δ᾿ εἰμί	τε	τῷ ὄντι καλὸς καὶ ὑμεῖς
[4]	μαντικῆς ἐπερωτῶσι τοὺς θεοὺς τί	τε	χρὴ καὶ τί οὐ χρὴ
[4]	ὑπὸ θηρίου τινὸς δεδηγμένος τόν	τε	ὦμον πλεῖν ἢ πέντε ἡμέρας
[4]	προαγωγὸν εἶναι. Ο γὰρ οἷός	τε	ὢν γιγνώσκειν τε τοὺς ὠφελίμους
[2]	δώδεκα. ἡ δὲ λαμβάνουσα ἅμα	τε	ὠρχεῖτο καὶ ἀνερρίπτει δονουμένους συντεκμαιρομένη
[2]	ᾖ, ἐν σκιᾷ; ἢ τόδε	γελᾶτε,	εἰ μείζω τοῦ καιροῦ τὴν
[3]	ἐγέλασαν ἐπ᾿ αὐτῷ, Υμεῖς μὲν	γελᾶτε,	ἔφη, ἐγὼ δὲ οἶδ᾿ ὅτι
[2]	Σωκράτης μάλα ἐσπουδακότι τῷ προσώπῳ,	Γελᾶτε,	ἔφη, ἐπ᾿ ἐμοί; Πότερον ἐπὶ
[2]	ἰσόρροπον ποιεῖν; ἢ ἐπ᾿ ἐκείνῳ	γελᾶτε,	ὅτι οὐ δεήσει με συγγυμναστὴν
[3]	σὺ αὖ, ἔφη, λέγε, ὦ	Νικήρατε,	ἐπὶ ποίᾳ ἐπιστήμῃ μέγα φρονεῖς.
[8]	θεοῖς τετίμηται. Αλλὰ μήν, ὦ	Νικήρατε,	καὶ Αχιλλεὺς Ομήρῳ πεποίηται οὐχ
[4]	γε κτῆμα, τὴν σχολὴν ἀεὶ	ὁρᾶτέ	μοι παροῦσαν, ὥστε καὶ θεᾶσθαι
[8]	τῷ ταύτης ἔρωτι κατατήκεται; Οὐχ	ὁρᾶτε	ὡς σπουδαῖαι μὲν αὐτοῦ αἱ
[4]	ὁρκίζοντος ἀεὶ ὀμνύοντες καλόν μέ	φατε	εἶναι. Κἀγὼ μέντοι πιστεύω. Καλοὺς
[8]	παρὰ πότον πρέπει, μηδὲ τοῦτο	θαυμάζετε.	Αγαθῶν γὰρ φύσει καὶ τῆς
[8]	Εἰ δὲ λαμυρώτερον λέγω, μὴ	θαυμάζετε·	ὅ τε γὰρ οἶνος συνεπαίρει
[4]	ἐν τῷ αὐτῷ βιβλίῳ ἀμφότεροι	ἐμαστεύετέ	τι, τὴν κεφαλὴν πρὸς τῇ
[4]	ὑμεῖς τὰ αὐτὰ πρὸς ἐμὲ	πάσχετε	οἷάπερ ἐγὼ πρὸς τὸν ἐμοὶ
[1]	νῦν δέ, ἐὰν παρ᾿ ἐμοὶ	ἦτε,	ἐπιδείξω ὑμῖν ἐμαυτὸν πάνυ πολλῆς
[4]	ἃ ἔσεσθε βελτίονες, ἂν ἐμοὶ	συνῆτε.	ἴστε γὰρ δήπου ὅτι Ομηρος
[3]	καὶ ὑμεῖς ἅπαντες εἰς μέσον	φέρητε	ὅ τι ἕκαστος ἐπίστασθε ἀγαθόν.
[4]	καὶ ὅσα ἂν ἐρωτῶ, μὴ	ὀκνεῖτε	ἀποκρίνεσθαι, ἵνα εἰδῶμεν ὅσα ἂν
[4]	ὑμεῖς ἂν δικαίως ἀπάτης δίκην	ὑπέχοιτε·	οὐδενὸς γὰρ ὁρκίζοντος ἀεὶ ὀμνύοντες
[4]	τόν τε ὦμον πλεῖν ἢ	πέντε	ἡμέρας ὤδαξον καὶ ἐν τῇ
[3]	ἀνδρεία μὲν καὶ σοφία ἔστιν	ὅτε	βλαβερὰ καὶ φίλοις καὶ πόλει
[4]	τουτονὶ προαγωγεύσαντα τῷ σοφῷ Προδίκῳ,	ὅτε	ἑώρας τοῦτον μὲν φιλοσοφίας ἐρῶντα,
[4]	οὐδὲν μέλει οὐδενί. Καὶ μὴν	ὅτε	μέν γε πολλὰ εἶχον, ἀεί
[4]	τρέφει με. Αλλὰ καὶ Σωκράτει,	ὅτε	μὲν πλούσιος ἦν, ἐλοιδόρουν με
[4]	τοίνυν ἐν τῇδε τῇ πόλει	ὅτε	μὲν πλούσιος ἦν πρῶτον μὲν
[4]	εἶδον ναὶ μὰ τὸν Απόλλω,	ὅτε	παρὰ τῷ γραμματιστῇ ἐν τῷ
[8]	Ελλάδα ἐλευθεροῦν, σκεπτέον δὲ ποῖά	ποτε	εἰδὼς Περικλῆς κράτιστος ἐδόκει τῇ
[4]	οὐδέποτέ μοι μεταμέλει· ἤδη δέ	ποτε	καὶ ἀπιστήσας ἐκολάσθην. Καὶ ὁ
[4]	ἐστὶ καὶ ἀνεγεῖραι. ἂν δέ	ποτε	καὶ ἀφροδισιάσαι τὸ σῶμά μου
[4]	σύνεστιν οὕτω διατεθῆναι αὐτόν; Αλλὰ	πότε	μήν; Οὐχ ὁρᾷς ὅτι τούτῳ
[7]	μάλα τὰ παρόντα θαυμάζειν, τί	ποτε	ὁ μὲν λύχνος διὰ τὸ
[8]	εἶναι, ἀθρητέον δὲ καὶ πῶς	ποτε	Σόλων φιλοσοφήσας νόμους κρατίστους τῇ
[8]	τῆς ἀρετῆς φιλοτίμως ἐφιεμένων ἀεί	ποτε	τῇ πόλει συνεραστὴς ὢν διατελῶ.
[4]	Χαρμίδης εἶπεν· Αλλὰ τί δή	ποτε,	ὦ Σώκρατες, ἡμᾶς μὲν οὕτω
[4]	πολλὰ ἔχοι καὶ πολλὰ ἐσθίων	μηδέποτε	ἐμπίμπλαιτο. Εγὼ δὲ οὕτω μὲν
[4]	ὅ τι ἂν καλὸν ἴδῃ	μηδέποτε	ἐπιλανθάνεσθαι. ἔναγχος δὲ δήπου καὶ
[4]	ἔφη ὁ Καλλίας, καὶ εὔχῃ	μηδέποτε	πλουτεῖν, καὶ ἐάν τι ὄναρ
[4]	οἷς ἐγὼ ὅταν μὲν πείθωμαι,	οὐδέποτέ	μοι μεταμέλει· ἤδη δέ ποτε
[4]	λάβωσι, γενεαλογοῦσι τὴν συγγένειαν καὶ	οὐδέποτέ	μου ἀπολείπονται. Εἶεν· σὺ δὲ
[2]	οὐχὶ καὶ ἡ ἀνδρεία διδακτόν,	ὁπότε	αὕτη καίπερ γυνὴ οὖσα οὕτω
[4]	φρονοίη. Οὐ γὰρ ἄξιον, ἔφη,	ὁπότε	γε πάντες εἰδότες ὅτι γελωτοποιός
[4]	ὥστε διὰ τὸ ἐπιμελεῖσθαί μου	οὔποτε	λήθω αὐτοὺς οὔτε νυκτὸς οὔθ᾿
[2]	ὠρχούμην μὲν οὔ, οὐ γὰρ	πώποτε	τοῦτ᾿ ἔμαθον, ἐχειρονόμουν δέ· ταῦτα
[8]	δαιμόνιον προφασιζόμενος οὐ διαλέγῃ μοι,	τοτὲ	δ᾿ ἄλλου του ἐφιέμενος. Καὶ
[8]	δὲ ἄν τι σφάλμα προσπίπτῃ,	τότε	δ᾿ εὐφραινομένους διατελεῖν, ὅταν ὑγιαίνοντες
[4]	εἰμὶ νῦν μὲν τυράννῳ ἐοικώς,	τότε	δὲ σαφῶς δοῦλος ἦν· καὶ
[1]	ἄγουσιν. ἃ δὴ καὶ Καλλίας	τότε	διὰ τὸν ἔρωτα πράττων ἀξιοθέατος
[1]	ἐβούλετο λέγειν. ὡς δὲ οὐδὲ	τότε	ἐγέλασαν ἐπ᾿ αὐτῷ, ἐν τῷ
[4]	συμφοιτῶν εἰς ταὐτὸ διδασκαλεῖον ἐκείνῳ	τότε	ἰσχυρῶς προσεκαύθη. ἃ δὴ αἰσθόμενος
[3]	εἴπῃ ὅ τι ὠφέλιμον ἔχει,	τότε	κἀγὼ οὐ φθονήσω εἰπεῖν τὴν
[1]	αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης, καθάπερ Αὐτόλυκος	τότε,	κεκτῆταί τις αὐτό. Πρῶτον μὲν
[1]	ὡς δ᾿ οὐκ ἐκίνησε γέλωτα,	τότε	μὲν ἀχθεσθεὶς φανερὸς ἐγένετο. Αὖθις
[4]	δὲ σαφῶς δοῦλος ἦν· καὶ	τότε	μὲν ἐγὼ φόρον ἀπέφερον τῷ
[8]	μαστροπὲ σαυτοῦ ἀεὶ τοιαῦτα ποιεῖς·	τοτὲ	μὲν τὸ δαιμόνιον προφασιζόμενος οὐ
[9]	Καλλίᾳ περιπατήσοντες ἀπῆλθον. Αὕτη τοῦ	τότε	συμποσίου κατάλυσις ἐγένετο.
[1]	προσάγεται τὰ ὄμματα, οὕτω καὶ	τότε	τοῦ Αὐτολύκου τὸ κάλλος πάντων
[1]	δὴ ἐπιτελοίη ὧνπερ ἕνεκα ἐκαλεῖτο	ἑκάστοτε	ἐπὶ τὰ δεῖπνα. ὡς δ᾿
[4]	ἔσεσθε βελτίονες, ἂν ἐμοὶ συνῆτε.	ἴστε	γὰρ δήπου ὅτι Ομηρος ὁ
[3]	ὃς ἔφη· Οὐ γὰρ ἅπαντες	ἴστε,	ἔφη, {ὅτι} ἐπὶ τούτῳ τῷ
[2]	βούλομαι ποιῆσαι αὐτήν; ἢ οὐκ	ἴστε	ὅτι ἔναγχος ἕωθεν Χαρμίδης οὑτοσὶ
[1]	εἶπεν· ὅτι μὲν γελωτοποιός εἰμι	ἴστε	πάντες· ἥκω δὲ προθύμως νομίσας
[4]	οὕτω μοι τὸ παρὸν ἀρκεῖ	ὥστε	αἷς ἂν προσέλθω ὑπερασπάζονταί με
[8]	χρήσει ἔνεστί τις καὶ κόρος,	ὥστε	ἅπερ καὶ πρὸς τὰ σιτία
[4]	ἠδικῆσθαι ὑπὸ τοῦ σοῦ παιδὸς	ὥστε	ἀποκτεῖναι αὐτὸν βούλεσθαι; Αλλ᾿ οὔτοι,
[1]	παρεῖναι ἔφη πάντα τὰ ἐπιτήδεια	ὥστε	δειπνεῖν τἀλλότρια, καὶ τὸν παῖδα
[4]	θεοὶ οὕτω μοι φίλοι εἰσὶν	ὥστε	διὰ τὸ ἐπιμελεῖσθαί μου οὔποτε
[4]	πρὸς ἐκεῖνον οὐχ οὕτω διέθηκας	ὥστε	διὰ τοὺς σοὺς λόγους ἐρῶντες
[2]	τοῖς ὤμοις φαίνει ἰσοφόρα ἔχειν	ὥστε	δοκεῖς ἐμοί, κἂν εἰ τοῖς
[4]	ἐκείνου ἥδιον ἢ ἀκίνδυνος ζῴην.	ὥστε	εἰ σύ, ὦ Καλλία, μέγα
[2]	γνώμης δὲ καὶ ἰσχύος δεῖται.	ὥστε	εἴ τις ὑμῶν γυναῖκα ἔχει,
[4]	τοῦ μὴ διψῆν καὶ ἀμφιέννυσθαι	ὥστε	ἔξω μὲν μηδὲν μᾶλλον Καλλίου
[4]	σχολὴν ἀεὶ ὁρᾶτέ μοι παροῦσαν,	ὥστε	καὶ θεᾶσθαι τὰ ἀξιοθέατα καὶ
[9]	αὐτόν, τῆς δὲ οὕτως ἐπομνυούσης	{ὥστε}	μὴ μόνον τὸν Διόνυσον ἀλλὰ
[4]	ὅτι καὶ ὑμεῖς μετ᾿ ἐμοῦ.	ὥστε	μηκέτι ἀπόρει, ὦ Σώκρατες, εἴ
[4]	τὸν χρῶτα τοιοῦτον φῦναι ἔχοντα	ὥστε	μόνον μὴ διαφθείρειν τοὺς συγκαθεύδοντας.
[2]	τε καὶ ἐξεκυβίστα ὑπὲρ αὐτῶν.	ὥστε	οἱ μὲν θεώμενοι ἐφοβοῦντο μή
[3]	ἄλλοις πολλοῖς πολὺ δέδωκας ἀργύριον,	ὥστε	οὐδέν σε τῶν πολλοῦ ἀξίων
[4]	ἔχοντες χρήματα οὕτω πένεσθαι ἡγοῦνται	ὥστε	πάντα μὲν πόνον, πάντα δὲ
[4]	τινάς, οἳ οὕτω πεινῶσι χρημάτων	ὥστε	ποιοῦσι πολὺ δεινότερα τῶν ἀπορωτάτων·
[4]	μόνον μὴ διαφθείρειν τοὺς συγκαθεύδοντας.	ὥστε	σοί γε εἰ μὴ ἐπ᾿
[5]	ὁρῶσιν, οἱ δὲ ἐμοὶ ἀναπέπτανται,	ὥστε	τὰς πάντοθεν ὀσμὰς προσδέχεσθαι. Τὸ
[4]	Καὶ ὁ Σωκράτης, Πῶς, ὦ	λῷστε;	ἔφη. Διδοὺς νὴ Δί᾿ ἀργύριον.
[5]	Ο δὲ Σωκράτης ἐν τούτῳ	διέπραττε	τόν τε λύχνον ἀντιπροσενεγκεῖν τῷ
[1]	ἕνεκα καὶ καλεῖ μέ τις;	Οὔτε	γὰρ ἔγωγε σπουδάσαι ἂν δυναίμην
[4]	σε τοῦ πλούτου καὶ ὅτι	οὔτε	ἡ πόλις σοι ἐπιτάττουσα ὡς
[1]	δυναίμην μᾶλλον ἤπερ ἀθάνατος γενέσθαι,	οὔτε	μὴν ὡς ἀντικληθησόμενος καλεῖ μέ
[4]	ἐπιμελεῖσθαί μου οὔποτε λήθω αὐτοὺς	οὔτε	νυκτὸς οὔθ᾿ ἡμέρας οὔθ᾿ ὅποι
[4]	σοι ἐπιτάττουσα ὡς δούλῳ χρῆται	οὔτε	οἱ ἄνθρωποι, ἂν μὴ δανείσῃς,
[4]	ἐγὼ τοῦτον ἐκτησάμην οὔτ᾿ ἀριθμῷ	οὔτε	σταθμῷ ἐπήρκει μοι, ἀλλ᾿ ὁπόσον
[1]	Φίλιππε; ἀλλ᾿ ἢ ὀδύνη σε	εἴληφε;	Καὶ ὃς ἀναστενάξας εἶπε· Ναὶ
[8]	μοι ἐν τῷ παρόντι ὄχλον	πάρεχε·	ὡς γὰρ ὁρᾷς, ἄλλα πράττω.
[1]	ἔπειτα τῶν ὁρώντων οὐδεὶς οὐκ	ἔπασχέ	τι τὴν ψυχὴν ὑπ᾿ ἐκείνου.