Chapitre
[3]	ἀμελούμενον ἰσχυρότερον γίγνεται. Σὺ δὲ	δή,	ἔφη ὁ Καλλίας, ἐπὶ τίνι
[4]	μου ἀπολείπονται. Εἶεν· σὺ δὲ	δή,	ἔφη ὁ Χαρμίδης, ὦ Συρακόσιε,
[5]	πάντοθεν ὀσμὰς προσδέχεσθαι. Τὸ δὲ	δὴ	σιμὸν τῆς ῥινὸς πῶς τοῦ
[4]	καὶ ποτὸν ἡδύνει. Εἰ δὲ	δὴ	τοῦτο καὶ μετὰ δεῖπνον τρωξόμεθα,
[5]	δὲ Καλλίας ἔφη· Σὺ δὲ	δή,	ὦ Κριτόβουλε, εἰς τὸν περὶ
[4]	ἔφη ὁ Καλλίας· σὺ δὲ	δή,	ὦ Σώκρατες, τί ἔχεις εἰπεῖν
[4]	Εγὼ γὰρ ταῦτα πάντα ἐπίσταμαι.	Η	καὶ βασιλεύειν, ἔφη ὁ Αντισθένης,
[6]	σὺ νῦν ἡμᾶς λυπεῖς σιωπῶν;	Η	καὶ ὅταν λέγητ᾿ ἔφη. Οὐκ
[4]	ἕξουσιν οὐκ ἐθέλουσι κακουργοῦντες κινδυνεύειν.	Η	καί σοι, ἔφη, ἀποδιδόασιν ὅ
[6]	παντάπασι σιωπῶμεν. Καὶ ὁ Ερμογένης,	Η	οὖν βούλεσθε, ἔφη, ὥσπερ Νικόστρατος
[3]	μέγιστον φρονεῖς; Επὶ κάλλει, ἔφη.	Η	οὖν καὶ σύ, ἔφη ὁ
[6]	ἔφη. Οὐκ ἀλλ᾿ ὅταν διαλίπωμεν.	Η	οὖν λέληθέ σε ὅτι μεταξὺ
[4]	στρατηγικὸς γενέσθαι ἢ ὅμοιος Αχιλλεῖ	ἢ	Αἴαντι ἢ Νέστορι ἢ Οδυσσεῖ,
[4]	κινδυνεύοιμ᾿ ἂν πρὸ ἐκείνου ἥδιον	ἢ	ἀκίνδυνος ζῴην. ὥστε εἰ σύ,
[8]	προσαιτῶν καὶ προσδεόμενος ἢ φιλήματος	ἢ	ἄλλου τινὸς ψηλαφήματος παρακολουθεῖ. Εἰ
[4]	γὰρ πονοίην ἂν ῥᾷον ἐκείνῳ	ἢ	ἀναπαυοίμην, καὶ κινδυνεύοιμ᾿ ἂν πρὸ
[4]	πιστεύεσθαι ὑπὸ τῆς πατρίδος μᾶλλον	ἢ	ἀπιστεῖσθαι. Εγὼ τοίνυν ἐν τῇδε
[5]	ὅ τι με χρὴ παθεῖν	ἢ	ἀποτεῖσαι. Μόνον, ἔφη, κρυφῇ φερόντων·
[4]	Συρακόσιε, ἐπὶ τῷ μέγα φρονεῖς;	ἢ	δῆλον ὅτι ἐπὶ τῷ παιδί;
[4]	οὖν ὑμῶν βούληται ἢ οἰκονομικὸς	ἢ	δημηγορικὸς ἢ στρατηγικὸς γενέσθαι ἢ
[8]	τῷ δὲ παιδὶ τὰ ἐπονειδιστότατα;	ἢ	διότι ἃ σπεύδει πράττειν παρὰ
[8]	μὲν οὖν μία ἐστὶν Αφροδίτη	ἢ	διτταί, Οὐρανία τε καὶ Πάνδημος,
[4]	φοβεῖσθαι καὶ ἐλεύθερον εἶναι μᾶλλον	ἢ	δουλεύειν καὶ θεραπεύεσθαι μᾶλλον ἢ
[5]	πεποίηται, πολὺ ἂν σὺ μεῖζον	ἢ	ἐγὼ ἀποδάκοις. Διὰ δὲ τὸ
[6]	φροντιστὴς ἐπικαλούμενος; Οὐκοῦν κάλλιον, ἔφη,	ἢ	εἰ ἀφρόντιστος ἐκαλούμην. Εἰ μή
[2]	εἰ ἥδιον ἐσθίειν καὶ καθεύδειν	ἢ	εἰ {διὰ} τοιούτων γυμνασίων ἐπιθυμῶ,
[2]	εἰ βούλομαι γυμναζόμενος μᾶλλον ὑγιαίνειν	ἢ	εἰ ἥδιον ἐσθίειν καὶ καθεύδειν
[1]	ὁ ἀνδρὼν κεκοσμημένος εἴη μᾶλλον	ἢ	εἰ στρατηγοῖς καὶ ἱππάρχοις καὶ
[4]	λαμβάνοιμι, ἥδιον δ᾿ ἂν δουλεύοιμι	ἢ	ἐλεύθερος εἴην, εἴ μου Κλεινίας
[5]	ποτέρα καλλίων, ἡ σὴ ἢ	ἡ	ἐμή; Εγὼ μέν, ἔφη, οἶμαι
[4]	Καλλία, πότερον ἐν ταῖς ψυχαῖς	ἢ	ἐν τῷ βαλαντίῳ τὸ δίκαιόν
[2]	τῷ σώματι πᾶν ἰσόρροπον ποιεῖν;	ἢ	ἐπ᾿ ἐκείνῳ γελᾶτε, ὅτι οὐ
[4]	ἂν Κλεινίᾳ τὰ ὄντα διδοίην	ἢ	ἕτερα παρ᾿ ἄλλου λαμβάνοιμι, ἥδιον
[3]	μήδ᾿ ἐπιχειρήσομεν συνόντες ὠφελεῖν τι	ἢ	εὐφραίνειν ἀλλήλους; Εντεῦθεν εἶπαν πολλοί·
[4]	τῇ ψυχῇ ὡς εἰ πλαστικὸς	ἢ	ζωγραφικὸς ἦν, οὐδὲν ἂν ἧττον
[5]	ῥινῶν ποτέρα καλλίων, ἡ σὴ	ἢ	ἡ ἐμή; Εγὼ μέν, ἔφη,
[7]	σώματα καὶ τροχοὺς μιμουμένους ἥδιον	ἢ	ἡσυχίαν ἔχοντας τοὺς καλοὺς καὶ
[4]	ἢ δουλεύειν καὶ θεραπεύεσθαι μᾶλλον	ἢ	θεραπεύειν καὶ πιστεύεσθαι ὑπὸ τῆς
[5]	μόνον νομίζεις τὸ καλὸν εἶναι	ἢ	καὶ ἐν ἄλλῳ τινί; Εγὼ
[3]	φρονεῖς. Δικαιότερόν γ᾿ ἔφη, οἴομαι,	ἢ	Καλλιππίδης ὁ ὑποκριτής, ὃς ὑπερσεμνύνεται
[3]	εἶπε· Πότερον τέχνην τινὰ βαναυσικὴν	ἢ	καλοκἀγαθίαν διδάσκων; Εἰ καλοκἀγαθία ἐστὶν
[4]	ἁπάντων μᾶλλον δεξαίμην ἂν εἶναι	ἢ	Κλεινίου ἑνὸς ὄντος· ἄχθομαι δὲ
[6]	βελτίστοις εἰκάζω αὐτόν, ἐπαινοῦντι μᾶλλον	ἢ	λοιδορουμένῳ δικαίως ἂν εἰκάζοι μέ
[4]	βουλευόμεθα ὅπως φιλήσομέν τινα μᾶλλον	ἢ	μαχούμεθα. Καὶ οὗτος μὲν δὴ
[2]	γυμνασίοις ὀσμὴ καὶ παροῦσα ἡδίων	ἢ	μύρου γυναιξὶ καὶ ἀποῦσα ποθεινοτέρα.
[4]	ἢ ὅμοιος Αχιλλεῖ ἢ Αἴαντι	ἢ	Νέστορι ἢ Οδυσσεῖ, ἐμὲ θεραπευέτω.
[8]	τί μᾶλλον στέρξει τὸν πριάμενον	ἢ	ὁ ἐν ἀγορᾷ πωλῶν καὶ
[8]	κρείττων ἐστὶν ὁ τῆς ψυχῆς	ἢ	ὁ τοῦ σώματος ἔρως. ὅτι
[1]	τοῦτ᾿ ἔφη, ὦ Φίλιππε; ἀλλ᾿	ἢ	ὀδύνη σε εἴληφε; Καὶ ὃς
[4]	Αχιλλεῖ ἢ Αἴαντι ἢ Νέστορι	ἢ	Οδυσσεῖ, ἐμὲ θεραπευέτω. Εγὼ γὰρ
[4]	ὅστις ἂν οὖν ὑμῶν βούληται	ἢ	οἰκονομικὸς ἢ δημηγορικὸς ἢ στρατηγικὸς
[4]	ἢ δημηγορικὸς ἢ στρατηγικὸς γενέσθαι	ἢ	ὅμοιος Αχιλλεῖ ἢ Αἴαντι ἢ
[4]	μαστροποῦ ἔργον εἶναι ἣν ἂν	ἢ	ὃν ἂν μαστροπεύῃ ἀρέσκοντα τοῦτον
[4]	ὁ ἑνὶ δυνάμενος ἀρεστοὺς ποιεῖν	ἢ	ὅστις καὶ πολλοῖς; ἐνταῦθα μέντοι
[2]	τοῖς σχήμασιν ἔτι καλλίων φαίνεται	ἢ	ὅταν ἡσυχίαν ἔχῃ; Καὶ ὁ
[4]	ὅταν ἀναμείνας τὸ δεηθῆναι προσφέρωμαι	ἢ	ὅταν τινὶ τῶν τιμίων χρῶμαι,
[2]	ἔχων μετριωτέραν βούλομαι ποιῆσαι αὐτήν;	ἢ	οὐκ ἴστε ὅτι ἔναγχος ἕωθεν
[4]	Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ Κριτόβουλος,	ἢ	πάντων Σειληνῶν τῶν ἐν τοῖς
[8]	δ᾿ ὑμῖν δοκῶ σπουδαιολογῆσαι μᾶλλον	ἢ	παρὰ πότον πρέπει, μηδὲ τοῦτο
[8]	ἔχειν, καὶ ἀπόντων ἔτι μᾶλλον	ἢ	παρόντων ἐπιμελεῖσθαι; Οὐ ταῦτα πάντα
[4]	δεδηγμένος τόν τε ὦμον πλεῖν	ἢ	πέντε ἡμέρας ὤδαξον καὶ ἐν
[4]	παθεῖν μᾶλλον κακῶς ἱκανὸς εἴην	ἢ	ποιῆσαι ἐκείνους. Καὶ γὰρ δὴ
[4]	εἰκὸς εἶναι τοὺς εὐτέλειαν μᾶλλον	ἢ	πολυχρηματίαν σκοποῦντας. Οἷς γὰρ μάλιστα
[4]	ἀλλ᾿ ἔνιοι καὶ ἐχθιόνως ἔχουσιν	ἢ	πρὶν λαβεῖν. Θαυμαστά γ᾿ ἔφη
[4]	ἂν ἧττον ἐκ τοῦ εἰδώλου	ἢ	πρὸς αὐτὸν ὁρῶν ὅμοιον αὐτῷ
[5]	τοὺς Σειληνοὺς ἐμοὶ ὁμοιοτέρους τίκτουσιν	ἢ	σοί; Καὶ ὁ Κριτόβουλος, Οὐκέτι,
[4]	βούληται ἢ οἰκονομικὸς ἢ δημηγορικὸς	ἢ	στρατηγικὸς γενέσθαι ἢ ὅμοιος Αχιλλεῖ
[4]	καὶ τὴν παῖδα φιλῆσαί με	ἢ	σύ, ὦ Σώκρατες, εἰ καὶ
[8]	τὰ τοῦ παιδὸς καλὰ μᾶλλον	ἢ	τὰ ἑαυτοῦ ἡδέα σπουδάζοντα; Πρὸς
[4]	ἐγὼ Κλεινίαν ἥδιον μὲν θεῶμαι	ἢ	τἆλλα πάντα τὰ ἐν ἀνθρώποις
[8]	ἄν τις πιστεύσειεν ἢ χρήματα	ἢ	τέκνα ἢ χάριτας παρακατατίθεσθαι. Εγὼ
[8]	τῆς ψυχῆς φιλίαν περὶ πλείονος	ἢ	τὴν τοῦ σώματος χρῆσιν ποιοῦνται.
[1]	νομίσας γελοιότερον εἶναι τὸ ἄκλητον	ἢ	τὸ κεκλημένον ἐλθεῖν ἐπὶ τὸ
[2]	ἄγαν καῦμα ᾖ, ἐν σκιᾷ;	ἢ	τόδε γελᾶτε, εἰ μείζω τοῦ
[8]	συνουσία τῷ τὸ σῶμα μᾶλλον	ἢ	τῷ τὴν ψυχὴν ἀγαπῶντι, νῦν
[4]	πολλὰ εἶχον, ἀεί τι ἀπέβαλλον	ἢ	ὑπὸ τῆς πόλεως ἢ ὑπὸ
[4]	ἀπέβαλλον ἢ ὑπὸ τῆς πόλεως	ἢ	ὑπὸ τῆς τύχης· νῦν δὲ
[8]	καὶ κινδυνεύειν ἐθελόντων πραττόμενα μᾶλλον	ἢ	ὑπὸ τῶν ἐθιζομένων ἡδονὴν ἀντ᾿
[8]	γάρ τοι προσαιτῶν καὶ προσδεόμενος	ἢ	φιλήματος ἢ ἄλλου τινὸς ψηλαφήματος
[4]	ἔφη, ὁμολογεῖται, κρεῖττον εἶναι θαρρεῖν	ἢ	φοβεῖσθαι καὶ ἐλεύθερον εἶναι μᾶλλον
[8]	πιστεύσειεν ἢ χρήματα ἢ τέκνα	ἢ	χάριτας παρακατατίθεσθαι. Εγὼ μὲν γὰρ
[8]	φιληθέντι μᾶλλον ἄν τις πιστεύσειεν	ἢ	χρήματα ἢ τέκνα ἢ χάριτας
[2]	γυμνάσομαι, ὅταν δὲ ἄγαν καῦμα	ᾖ,	ἐν σκιᾷ; ἢ τόδε γελᾶτε,
[5]	ἕκαστα κτώμεθα εὖ εἰργασμένα ᾖ	ἢ	εὖ πεφυκότα πρὸς ἃ ἂν
[5]	ἕνεκα ἕκαστα κτώμεθα εὖ εἰργασμένα	ᾖ	ἢ εὖ πεφυκότα πρὸς ἃ
[9]	τοὺς παρόντας ἅπαντας συνομόσαι ἂν	ἦ	μὴν τὸν παῖδα καὶ τὴν
[8]	ὅτι ἂν μὴ καλὸς κἀγαθὸς	ᾖ,	οὐ καθέξει τὴν φιλίαν, τοῦτον
[2]	ἔτι οἴομαι, ὡς οὐχὶ καὶ	ἡ	ἀνδρεία διδακτόν, ὁπότε αὕτη καίπερ
[9]	τὸν ὀρχηστοδιδάσκαλον. Εὐθὺς μὲν γὰρ	ἡ	Αριάδνη ἀκούσασα τοιοῦτόν τι ἐποίησεν
[9]	ἀλλήλους. Εκ τούτου πρῶτον μὲν	ἡ	Αριάδνη ὡς νύμφη κεκοσμημένη παρῆλθε
[6]	τε καὶ εἰ μορφάζοις, ὥσπερ	ἡ	αὐλητρίς, καὶ σὺ πρὸς τὰ
[2]	ἀργύριον ἐλάμβανεν. Επεὶ δὲ αὐτοῖς	ἡ	αὐλητρὶς μὲν ηὔλησεν, ὁ δὲ
[2]	δ᾿ ἡ παῖς ποιεῖ ὅτι	ἡ	γυναικεία φύσις οὐδὲν χείρων τῆς
[4]	ὄζων ἐπιθυμεῖ οἴκαδε ἐλθεῖν, ἵν᾿	ἡ	γυνὴ αὐτοῦ πιστεύῃ μηδὲ διανοηθῆναι
[9]	γονάτων, καὶ περιλαβὼν ἐφίλησεν αὐτήν.	ἡ	δ᾿ αἰδουμένῃ μὲν ἐῴκει, ὅμως
[8]	ταχὺ ἐλέγχεται ὑπὸ τῆς πείρας·	ἡ	δ᾿ ἀληθὴς ἀνδραγαθία, ἂν μὴ
[3]	φίλοις καὶ πόλει δοκεῖ εἶναι,	ἡ	δὲ δικαιοσύνη οὐδὲ καθ᾿ ἓν
[2]	θεώμενοι ἐφοβοῦντο μή τι πάθῃ,	ἡ	δὲ θαρρούντως τε καὶ ἀσφαλῶς
[2]	ἀνεδίδου τοὺς τροχοὺς μέχρι δώδεκα.	ἡ	δὲ λαμβάνουσα ἅμα τε ὠρχεῖτο
[8]	καὶ πρὸς τὰ παιδικὰ πάσχειν·	ἡ	δὲ τῆς ψυχῆς φιλία διὰ
[4]	μὲν αὐτοῦ ὄψις εὐφραίνειν δύναται,	ἡ	δὲ τοῦ εἰδώλου τέρψιν μὲν
[5]	ὄψεις ὁρᾶν ἃ ἂν βούλωνται·	ἡ	δὲ ὑψηλὴ ῥὶς ὥσπερ ἐπηρεάζουσα
[8]	ἀνάγκη καὶ τὴν φιλίαν συναπομαραίνεσθαι,	ἡ	δὲ ψυχὴ ὅσονπερ ἂν χρόνον
[3]	καλοκἀγαθίαν διδάσκων; Εἰ καλοκἀγαθία ἐστὶν	ἡ	δικαιοσύνη. Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ
[2]	τούτου δὴ ηὔλει μὲν αὐτῇ	ἡ	ἑτέρα, παρεστηκὼς δέ τις τῇ
[8]	ἀνεπαφροδιτοτέρα, ἀλλὰ σαφῶς καὶ ἀποτελεῖται	ἡ	εὐχὴ ἐν ᾗ αἰτούμεθα τὴν
[1]	ἐπὶ τὴν θέαν. Ως δὲ	ἡ	ἱπποδρομία ἔληξεν, ἔχων τόν τε
[8]	ὡς, ὅ τι ποτ᾿ ἐστὶν	ἡ	καλοκἀγαθία, τῷ ταύτης ἔρωτι κατατήκεται;
[3]	τὸν οἶνον, οὕτως καὶ αὕτη	ἡ	κρᾶσις τῶν τε παίδων τῆς
[2]	ὥσπερ ἡ Νικηράτου τοῦδε καὶ	ἡ	Κριτοβούλου, μύρου μὲν τί καὶ
[4]	ὅπου ὄψει; Οτι, ὦ Σώκρατες,	ἡ	μὲν αὐτοῦ ὄψις εὐφραίνειν δύναται,
[8]	ἀλλὰ τῷ ὄντι ἀρετῆς ἐπιμελούμενον.	ἡ	μὲν γὰρ ψευδὴς δόξα ταχὺ
[5]	Αντισθένους πλοῦτον μή με καταδυναστεύσῃ.	ἡ	μὲν δὴ παῖς καὶ ὁ
[2]	ἂν νύμφαι τύχωσιν οὖσαι, ὥσπερ	ἡ	Νικηράτου τοῦδε καὶ ἡ Κριτοβούλου,
[2]	ξιφῶν ὀρθῶν. Εἰς οὖν ταῦτα	ἡ	ὀρχηστρὶς ἐκυβίστα τε καὶ ἐξεκυβίστα
[2]	τῆς φύσεως γελοιότερον· ὅτι δ᾿	ἡ	παῖς εἰς τοὔπισθεν καμπτομένη τροχοὺς
[7]	παῖς ὅδε ὁ σὸς καὶ	ἡ	παῖς ἥδε ὡς ῥᾷστα διάγοιεν,
[2]	δῆλον καὶ ἐν οἷς δ᾿	ἡ	παῖς ποιεῖ ὅτι ἡ γυναικεία
[6]	ἔφη, σιωπᾷς. Αὕτη μὲν δὴ	ἡ	παροινία οὕτω κατεσβέσθη. ~Εκ τούτου
[4]	ἔσομαι. Καὶ αὕτη μὲν δὴ	ἡ	περίοδος τῶν λόγων ἀπετελέσθη. ~Ο
[8]	Καλλία, ἐρᾷς Αὐτολύκου πᾶσα μὲν	ἡ	πόλις οἶδε, πολλοὺς δ᾿ οἶμαι
[4]	τοῦ πλούτου καὶ ὅτι οὔτε	ἡ	πόλις σοι ἐπιτάττουσα ὡς δούλῳ
[8]	αὐτῶν. ὡς μὲν οὖν σοι	ἡ	πόλις ταχὺ ἂν ἐπιτρέψειεν αὑτήν,
[4]	ἀπέφερον τῷ δήμῳ, νῦν δὲ	ἡ	πόλις τέλος φέρουσα τρέφει με.
[5]	τῶν δὲ ῥινῶν ποτέρα καλλίων,	ἡ	σὴ ἢ ἡ ἐμή; Εγὼ
[8]	πεπραγμένα. ὡς δὲ καὶ ἀνελεύθερος	ἡ	συνουσία τῷ τὸ σῶμα μᾶλλον
[8]	δὲ οἱ λόγοι, πραεῖα δὲ	ἡ	φωνή, ἱλαρὸν δὲ τὸ ἦθος;
[6]	οὕτω ποίει. Οἶμαι γάρ, ὥσπερ	ἡ	ᾠδὴ ἡδίων πρὸς τὸν αὐλόν,
[3]	Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ Αντισθένης,	ἥ	γε ἀναμφιλογωτάτη· ἐπεί τοι ἀνδρεία
[8]	καὶ ἀποτελεῖται ἡ εὐχὴ ἐν	ᾗ	αἰτούμεθα τὴν θεὸν ἐπαφρόδιτα καὶ
[4]	σοί ἐστι μέγα φρονεῖν ἐφ᾿	ᾗ	εἶπας οὕτως ἀδόξῳ οὔσῃ τέχνῃ;
[2]	ἅπερ καὶ τὰ τῶν ἐν	γῇ	φυομένων. καὶ γὰρ ἐκεῖνα, ὅταν
[8]	μὲν τὸ δαιμόνιον προφασιζόμενος οὐ	διαλέγῃ	μοι, τοτὲ δ᾿ ἄλλου του
[2]	ἐνιδρῶσαι, καὶ χειμῶνος μὲν ἐν	στέγῃ	γυμνάσομαι, ὅταν δὲ ἄγαν καῦμα
[8]	πολλοὺς μὲν πόνους, πολλὰ δ᾿	ἄλγη	ἀνέχεται. Εἰ δὲ οἴοιτο μὴ
[4]	ἐκείνῳ τότε ἰσχυρῶς προσεκαύθη. ἃ	δὴ	αἰσθόμενος ὁ πατὴρ παρέδωκέ μοι
[4]	τὸν Δί᾿ ἔφη, οὐ μὲν	δή·	ἀλλὰ καὶ δέδοικα περὶ αὐτοῦ
[8]	συνεραστὴς ὢν διατελῶ. Οἱ μὲν	δὴ	ἄλλοι περὶ τῶν ῥηθέντων διελέγοντο,
[4]	φιλοχρηματώτερός τισι δοκῶ εἶναι. ἔνθα	δὴ	ἀνεγέλασαν ἅπαντες, νομίζοντες τὰ ὄντα
[8]	σώματος ἔρως. ὅτι μὲν γὰρ	δὴ	ἄνευ φιλίας συνουσία οὐδεμία ἀξιόλογος
[2]	γε ἄλλοις ἵπποις χρήσεσθαι. Κἀγὼ	δὴ	βουλόμενος ἀνθρώποις χρῆσθαι καὶ ὁμιλεῖν
[8]	ἔρωτα αὐτῷ παρρησιάζεσθαι. Καὶ γὰρ	δὴ	δοκεῖ μοι ὁ μὲν τῷ
[2]	ἔφη. Ορχήσομαι νὴ Δία. Ενταῦθα	δὴ	ἐγέλασαν ἅπαντες. Καὶ ὁ Σωκράτης
[7]	ἐφ᾿ οὗ ἔμελλε θαυματουργήσειν. ἔνθα	δὴ	εἶπεν ὁ Σωκράτης· Ω Συρακόσιε,
[3]	ὁ παῖς καὶ ᾖσεν. ἔνθα	δὴ	ἐπῄνεσαν μὲν ἅπαντες· ὁ δὲ
[1]	τι εὐθὺς ἐπεχείρει λέγειν, ἵνα	δὴ	ἐπιτελοίη ὧνπερ ἕνεκα ἐκαλεῖτο ἑκάστοτε
[3]	Επὶ πλούτῳ, ἔφη. Ο μὲν	δὴ	Ερμογένης ἀνήρετο εἰ πολὺ εἴη
[4]	τι ἐλπίζω λήψεσθαι. Αλλ᾿ ἄγε	δή,	ἔφη ὁ Σωκράτης, σὺ αὖ
[2]	ἀντιστοιχῶ τε καὶ συμμανθάνω. Αγε	δή,	ἔφη ὁ Φίλιππος, καὶ ἐμοὶ
[6]	λέγειν, ἔφη, σιωπᾷς. Αὕτη μὲν	δὴ	ἡ παροινία οὕτω κατεσβέσθη. ~Εκ
[4]	ψυχὴν ἔσομαι. Καὶ αὕτη μὲν	δὴ	ἡ περίοδος τῶν λόγων ἀπετελέσθη.
[9]	ηὐλεῖτο ὁ βακχεῖος ῥυθμός. ἔνθα	δὴ	ἠγάσθησαν τὸν ὀρχηστοδιδάσκαλον. Εὐθὺς μὲν
[3]	εὐχαρίτῳ γε πράγματι. Τοῦτο γὰρ	δὴ	ἥκιστα μὲν ἐπίφθονον, ἥκιστα δὲ
[2]	τινα αὐτῇ προσφέροντα. Εκ τούτου	δὴ	ηὔλει μὲν αὐτῇ ἡ ἑτέρα,
[8]	Καὶ ὁ Σωκράτης ἐπισκώψας ὡς	δὴ	θρυπτόμενος εἶπε· Μὴ νῦν μοι
[4]	τὸ μνημονικὸν ἔμαθεν· ἀφ᾿ οὗ	δὴ	καὶ ἐρωτικώτερος γεγένηται διὰ τὸ
[1]	εἰς τὸ ἐλευθεριώτερον ἄγουσιν. ἃ	δὴ	καὶ Καλλίας τότε διὰ τὸν
[4]	ἢ ποιῆσαι ἐκείνους. Καὶ γὰρ	δὴ	καὶ προσετάττετο μὲν ἀεί τί
[8]	τῶν καλῶν ἔργων. ὑφ᾿ οὗ	δὴ	καὶ σύ, ὦ Καλλία, κατέχεσθαι
[2]	καὶ ἀποῦσα ποθεινοτέρα. Καὶ γὰρ	δὴ	μύρῳ μὲν ὁ ἀλειψάμενος καὶ
[2]	παρὰ τῶν μυροπωλῶν. Αλλὰ πόθεν	δή;	Ο μὲν Θέογνις ἔφη· Εσθλῶν
[9]	τὴν εὔκλειαν συμπαρέχεται. ~Οὗτος μὲν	δὴ	ὁ λόγος ἐνταῦθα ἔληξεν. Αὐτόλυκος
[4]	προορᾶν τὸ ἐπιόν. Οὗτος μὲν	δὴ	ὁ λόγος ἐνταῦθα ἔληξεν. Εκ
[2]	ἀνθρώποις συνέσομαι. Καὶ οὗτος μὲν	δὴ	ὁ λόγος οὐκ ἄπο τοῦ
[4]	ἢ μαχούμεθα. Καὶ οὗτος μὲν	δὴ	ὁ λόγος οὕτω πως ἐπαύσατο.
[4]	ἔοικε, καλοκἀγαθίᾳ ἥδονται. Οὗτος μὲν	δὴ	ὁ λόγος οὕτως ἐσπουδαιολογήθη. Επειδὴ
[2]	περιελαύνοντας τὰς κύλικας. Οἱ μὲν	δὴ	οἰνοχόοι οὕτως ἐποίουν. ~Εκ δὲ
[4]	ἡμῖν προσλαβεῖν. ὄψον μὲν γὰρ	δὴ	ὄντως ἔοικεν εἶναι, ὡς κρόμμυόν
[5]	ἂν τῶν σῶν εἴησαν. Πῶς	δή;	Οτι οἱ μὲν σοὶ τὸ
[7]	καὶ ὡραίους θεωρεῖν. Καὶ γὰρ	δὴ	οὐδὲ πάνυ τι σπάνιον τό
[4]	ὁμοίως κομήσῃς. Καὶ οὗτοι μὲν	δὴ	οὕτως ἀναμὶξ ἔσκωψάν τε καὶ
[5]	μή με καταδυναστεύσῃ. ἡ μὲν	δὴ	παῖς καὶ ὁ παῖς κρύφα
[4]	Εὰν γὰρ ταῦτα δύνωμαι, σεσαγμένος	δὴ	παντάπασι πλούτου τὴν ψυχὴν ἔσομαι.
[2]	ταῦτα ἐπιτηδεῦσαι, τούτῳ συνέσται. Ενταῦθα	δὴ	πολλοὶ ἐφθέγξαντο· καὶ ὁ μέν
[4]	ὁ Χαρμίδης εἶπεν· Αλλὰ τί	δή	ποτε, ὦ Σώκρατες, ἡμᾶς μὲν
[8]	οἷς ὑμεῖς εὐφρανεῖσθε. ~Ο μὲν	δὴ	Συρακόσιος ἐξελθὼν συνεκροτεῖτο· ὁ δὲ
[2]	τὸ παιγνιωδέστερον ἀφιξόμεθα. Εδόκει μὲν	δὴ	ταῦτα πᾶσι· προσέθηκε δὲ ὁ
[4]	τὸν Δί᾿ ἔφη, οὐ μὲν	δή.	Τί δέ, ἀντὶ τοῦ ἀργυρίου
[9]	ἑαυτοῦ τὴν Αριάδνην, ἐκ τούτου	δὴ	φιλούντων τε καὶ ἀσπαζομένων ἀλλήλους
[3]	εἶπεν ὁ Σωκράτης· Οὗτοι μὲν	δή,	ὦ ἄνδρες, ἱκανοὶ τέρπειν ἡμᾶς
[4]	ἀποδεικνύναι, οὐχ οὗτος παντελῶς ἂν	ἤδη	ἀγαθὸς μαστροπὸς εἴη; Σαφῶς γε
[8]	ἔτι καὶ νῦν ἐρώμενος ὢν	ἤδη	ἄλλων ἐπιθυμεῖ. Αλλὰ μὴν καὶ
[4]	Κλεινίᾳ δὲ πρὸς τὸ ὄπισθεν	ἤδη	ἀναβαίνει; Οὗτος οὖν συμφοιτῶν εἰς
[4]	γεγένημαι, οὐκέτι δὲ ἀπειλοῦμαι, ἀλλ᾿	ἤδη	ἀπειλῶ ἄλλοις, ὡς ἐλευθέρῳ τε
[9]	λόγος ἐνταῦθα ἔληξεν. Αὐτόλυκος δὲ	(ἤδη	γὰρ ὥρα ἦν αὐτῷ) ἐξανίστατο
[4]	μὲν πείθωμαι, οὐδέποτέ μοι μεταμέλει·	ἤδη	δέ ποτε καὶ ἀπιστήσας ἐκολάσθην.
[4]	ἀπῄει ἀπ᾿ αὐτοῦ· νῦν δὲ	ἤδη	εἶδον αὐτὸν καὶ σκαρδαμύξαντα. Καίτοι
[4]	ὠφελῆσαι. Καὶ μέντοι πολὺ βέλτιον	ἤδη	ἔχει. Πρόσθεν μὲν γάρ, ὥσπερ
[8]	δὲ τῆς ἀναιδοῦς ὁμιλίας πολλὰ	ἤδη	καὶ ἀνόσια πεπραγμένα. ὡς δὲ
[4]	καὶ ἐπιδημεῖν· ὑπανίστανται δέ μοι	ἤδη	καὶ θάκων καὶ ὁδῶν ἐξίστανται
[5]	τοῦ ὁρᾶν. Οὕτω μὲν τοίνυν	ἤδη	οἱ ἐμοὶ ὀφθαλμοὶ καλλίονες ἂν
[4]	τὸ ὅ τι ἂν καλὸν	ἴδῃ	μηδέποτε ἐπιλανθάνεσθαι. ἔναγχος δὲ δήπου
[8]	τῶν παιδικῶν ὃς μὲν ἂν	εἰδῇ	ὅτι ὁ τοῦ εἴδους ἐπαρκῶν
[2]	αὐλησάτω, ἵνα καὶ ἐγὼ ὀρχήσωμαι.	Επειδὴ	δ᾿ ἀνέστη, διῆλθε μιμούμενος τήν
[2]	σκέλη καὶ χεῖρας καὶ κεφαλήν.	Επειδὴ	δὲ ἀπειρήκει, κατακλινόμενος εἶπε· Τεκμήριον,
[4]	δὴ ὁ λόγος οὕτως ἐσπουδαιολογήθη.	Επειδὴ	δὲ εἰς τὸν Φίλιππον ἧκον,
[2]	δὲ Σωκράτης ἔφη· Τοῦτο μὲν	ἐπειδὴ	ἀμφίλογόν ἐστιν, εἰς αὖθις ἀποθώμεθα·
[8]	τὸν μὲν σὸν ἔρωτα κρύπτωμεν,	ἐπειδὴ	καὶ ἔστιν οὐ ψυχῆς ἀλλ᾿
[7]	Σωκράτης αὖ πάλιν εἶπεν· Αρα	ἐπειδὴ	πάντες ἐπιθυμοῦμεν λέγειν, νῦν ἂν
[8]	{ἂν} ἀμνημονῆσαι, ἄλλως τε καὶ	ἐπειδὴ	πάντες ἐσμὲν τοῦ θεοῦ τούτου
[4]	δὲ οὐδαμοῦ ἐξῆν. Νῦν δ᾿	ἐπειδὴ	τῶν ὑπερορίων στέρομαι καὶ τὰ
[4]	Σὸν μέρος, ἔφη, λέγειν, ὦ	Χαρμίδη,	δι᾿ ὅ τι ἐπὶ πενίᾳ
[3]	Τί γὰρ σύ, ἔφη, ὦ	Χαρμίδη,	ἐπὶ τίνι μέγα φρονεῖς; Εγὼ
[6]	ποίει. Οἶμαι γάρ, ὥσπερ ἡ	ᾠδὴ	ἡδίων πρὸς τὸν αὐλόν, οὕτω
[5]	ἔχειν. Εκεῖνο δὲ οὐδὲν τεκμήριον	λογίζῃ,	ὡς ἐγὼ σοῦ καλλίων εἰμί,
[2]	ὁ θεὸς αὐτὰ ἄγαν ἁθρόως	ποτίζῃ,	οὐ δύναται ὀρθοῦσθαι οὐδὲ ταῖς
[2]	μὲν θεώμενοι ἐφοβοῦντο μή τι	πάθῃ,	ἡ δὲ θαρρούντως τε καὶ
[9]	πρῶτον μὲν θρόνος τις ἔνδον	κατετέθη,	ἔπειτα δὲ ὁ Συρακόσιος εἰσελθὼν
[4]	μὲν δὴ ὁ λόγος οὕτως	ἐσπουδαιολογήθη.	Επειδὴ δὲ εἰς τὸν Φίλιππον
[4]	καὶ ἀφροδισιάσαι τὸ σῶμά μου	δεηθῇ,	οὕτω μοι τὸ παρὸν ἀρκεῖ
[3]	Επὶ τῷ πατρί, καὶ ἅμα	ἐνεκλίθη	αὐτῷ. Καὶ ὁ Καλλίας ἰδών,
[8]	ὅσων μὲν θνητῶν οὐσῶν μορφῆς	ἠράσθη,	συγγενόμενος εἴα αὐτὰς θνητὰς εἶναι·
[6]	μὲν δὴ ἡ παροινία οὕτω	κατεσβέσθη.	~Εκ τούτου δὲ τῶν ἄλλων
[4]	δὴ ἡ περίοδος τῶν λόγων	ἀπετελέσθη.	~Ο δὲ Καλλίας ἔφη· Σὺ
[4]	ταὐτὸ διδασκαλεῖον ἐκείνῳ τότε ἰσχυρῶς	προσεκαύθη.	ἃ δὴ αἰσθόμενος ὁ πατὴρ
[2]	εἰρῆσθαι. Μετὰ δὲ τοῦτο κύκλος	εἰσηνέχθη	περίμεστος ξιφῶν ὀρθῶν. Εἰς οὖν
[8]	δὲ οἱ νομίζοντες, ἐὰν καὶ	ὀρεχθῇ	τις σώματος, μηδενὸς ἂν ἔτι
[8]	δὲ ψυχὴ ὅσονπερ ἂν χρόνον	ἴῃ	ἐπὶ τὸ φρονιμώτερον καὶ ἀξιεραστοτέρα
[4]	τὸν Αγαμέμνονα ὡς βασιλεύς τε	εἴη	ἀγαθὸς κρατερός τ᾿ αἰχμητής; Καὶ
[3]	δὴ Ερμογένης ἀνήρετο εἰ πολὺ	εἴη	αὐτῷ ἀργύριον. Ο δὲ ἀπώμοσε
[2]	τις ὡς οὐδὲ διδακτὸν τοῦτο	εἴη,	ἕτερος δέ τις ὡς εἴπερ
[4]	μὲν οὖν. Αμείνων δ᾿ ἂν	εἴη,	ἔφη, ὁ ἑνὶ δυνάμενος ἀρεστοὺς
[4]	ὁ Σωκράτης· Οὐκοῦν λοιπὸν ἂν	εἴη	ἡμῖν ἃ ἕκαστος ὑπέσχετο ἀποδεικνύναι
[1]	τῷ ὑπακούσαντι εἰσαγγεῖλαι ὅστις τε	εἴη	καὶ δι᾿ ὅ τι κατάγεσθαι
[3]	ἱκανὴ γένοιτο ἐγκονίσασθαι. Ακουστέον ἂν	εἴη	καὶ σοῦ. Τί γὰρ σύ,
[1]	ὥσπερ ὑμῖν ὁ ἀνδρὼν κεκοσμημένος	εἴη	μᾶλλον ἢ εἰ στρατηγοῖς καὶ
[4]	παντελῶς ἂν ἤδη ἀγαθὸς μαστροπὸς	εἴη;	Σαφῶς γε νὴ Δία, πάντες
[2]	εἶπεν· Οὐκοῦν νέοις μὲν ἂν	εἴη	ταῦτα· ἡμᾶς δὲ τοὺς μηκέτι
[8]	μισεῖν δύναιτ᾿ ἂν ὑφ᾿ οὗ	εἰδείη	καλός τε καὶ ἀγαθὸς νομιζόμενος;
[8]	μέντοι, ὥς γ᾿ ἄν τις	οἰηθείη,	διὰ τοῦτο καὶ ἀνεπαφροδιτοτέρα, ἀλλὰ
[8]	εἶναι· ὅσων δὲ ψυχαῖς ἀγαθαῖς	ἀγασθείη,	ἀθανάτους τούτους ἐποίει· ὧν Ηρακλῆς
[1]	εὐθὺς ἐπεχείρει λέγειν, ἵνα δὴ	ἐπιτελοίη	ὧνπερ ἕνεκα ἐκαλεῖτο ἑκάστοτε ἐπὶ
[2]	καλλίων ἐφαίνετο, ἀνταπέδειξεν ὅ τι	κινοίη	τοῦ σώματος ἅπαν τῆς φύσεως
[4]	ὧν προστατοίη, δικαίως ἂν μέγα	φρονοίη	ἐπὶ τῇ τέχνῃ καὶ δικαίως
[4]	τῇ γελωτοποιίᾳ μέγα ἐπ᾿ αὐτῇ	φρονοίη.	Οὐ γὰρ ἄξιον, ἔφη, ὁπότε
[4]	τις τοιούτους δύναιτο ἐξεργάζεσθαι ὧν	προστατοίη,	δικαίως ἂν μέγα φρονοίη ἐπὶ
[8]	τῶν μὲν τὸ ἦθος ἀγαμένων	ἀνάγκη	ἡδεῖα καὶ ἐθελουσία καλεῖται· τῶν
[8]	παιδικῶν φίλον ἀγαθὸν ποιήσασθαι ὅτι	ἀνάγκη	καὶ αὐτὸν ἀσκεῖν ἀρετήν. Οὐ
[8]	τὰ σιτία διὰ πλησμονήν, ταῦτα	ἀνάγκη	καὶ πρὸς τὰ παιδικὰ πάσχειν·
[8]	δήπου παρακμάζει, ἀπολείποντος δὲ τούτου	ἀνάγκη	καὶ τὴν φιλίαν συναπομαραίνεσθαι, ἡ
[8]	κοινὸν τὸ φιλεῖσθαι, πῶς οὐκ	ἀνάγκη	τούτους ἡδέως μὲν προσορᾶν ἀλλήλους,
[4]	κρόμυον ποτῷ ὄψον. Εὰν οὖν	ἐνέγκῃ	τις κρόμμυον, αὐτίκα μάλα τοῦτό
[8]	ψυχὴ εὐθὺς ἐν τοῖς ἥλιξιν	ἡγεμονική	τε ἅμα καὶ φιλόφρων οὖσα
[2]	τῇ ἀρετῇ διαφέρειν} ὃς ἂν	δοκῇ	αὐτῷ ἱκανώτατος εἶναι εἰς {τὸ}
[8]	τἆλλα ῥᾳδιουργεῖν· ὃς δ᾿ ἂν	γιγνώσκῃ	ὅτι ἂν μὴ καλὸς κἀγαθὸς
[1]	μὰ Δί᾿ ἔφη, ὦ Καλλία,	μεγάλη	γε· ἐπεὶ γὰρ γέλως ἐξ
[2]	μὲν γυναικί, ἄλλη δὲ ἀνδρὶ	καλή,	οὕτω καὶ ὀσμὴ ἄλλη μὲν
[4]	τι, τὴν κεφαλὴν πρὸς τῇ	κεφαλῇ	καὶ τὸν ὦμον γυμνὸν πρὸς
[4]	πρὶν ἂν τὸ γένειον τῇ	κεφαλῇ	ὁμοίως κομήσῃς. Καὶ οὗτοι μὲν
[2]	ἐπάγειν ἵει ἅμα πάντα καὶ	σκέλη	καὶ χεῖρας καὶ κεφαλήν. Επειδὴ
[2]	ἀλλ᾿ ἅμα καὶ τράχηλος καὶ	σκέλη	καὶ χεῖρες ἐγυμνάζοντο, ὥσπερ χρὴ
[2]	μὲν ὤμους παχύνονται, τὰ δὲ	σκέλη	λεπτύνονται, ἀλλὰ παντὶ διαπονῶν τῷ
[2]	μὴ ὥσπερ οἱ δολιχοδρόμοι τὰ	σκέλη	μὲν παχύνονται, τοὺς ὤμους δὲ
[2]	καὶ γὰρ οὖν οὕτω τὰ	σκέλη	τοῖς ὤμοις φαίνει ἰσοφόρα ἔχειν
[4]	τῆς ἀγορᾶς τὰ τίμια ὠνοῦμαι	{πολυτελῆ	γὰρ γίγνεται} ἀλλ᾿ ἐκ τῆς
[9]	ὑπήντησε μὲν οὒ οὐδὲ ἀνέστη,	δήλη	δ᾿ ἦν μόλις ἠρεμοῦσα. Επεί
[5]	ἃ ἂν βούλωνται· ἡ δὲ	ὑψηλὴ	ῥὶς ὥσπερ ἐπηρεάζουσα διατετείχικε τὰ
[5]	δὲ τὸ παχέα ἔχειν τὰ	χείλη	οὐκ οἴει καὶ μαλακώτερόν σου
[2]	τοι ἐσθὴς ἄλλη μὲν γυναικί,	ἄλλη	δὲ ἀνδρὶ καλή, οὕτω καὶ
[2]	καὶ ὀσμὴ ἄλλη μὲν ἀνδρί,	ἄλλη	δὲ γυναικὶ πρέπει. Καὶ γὰρ
[2]	ἀνδρὶ καλή, οὕτω καὶ ὀσμὴ	ἄλλη	μὲν ἀνδρί, ἄλλη δὲ γυναικὶ
[2]	Σωκράτης. ὥσπερ γάρ τοι ἐσθὴς	ἄλλη	μὲν γυναικί, ἄλλη δὲ ἀνδρὶ
[3]	ὦ Ερμόγενες, ἐπὶ τίνι μάλιστα	ἀγάλλῃ;	Καὶ ὅς, Επὶ φίλων, ἔφη,
[4]	ἔφη· Εἰ δέ τις καὶ	ὅλῃ	τῇ πόλει ἀρέσκοντας δύναιτο ἀποδεικνύναι,
[4]	λόγοι περιέλθωσι. Κρινάτω δ᾿ ἡμᾶς	μὴ	Αλέξανδρος ὁ Πριάμου, ἀλλ᾿ αὐτοὶ
[8]	ψυχῇ δὲ ἀνθρώπου ἱδρυμένου, Ερωτος,	μὴ	{ἂν} ἀμνημονῆσαι, ἄλλως τε καὶ
[4]	Κριτόβουλε, ἐναντίον τοσούτων μαρτύρων προαγορεύω	μὴ	ἅπτεσθαί μου πρὶν ἂν τὸ
[6]	ἢ εἰ ἀφρόντιστος ἐκαλούμην. Εἰ	μή	γε ἐδόκεις τῶν μετεώρων φροντιστὴς
[4]	χρῆται οὔτε οἱ ἄνθρωποι, ἂν	μὴ	δανείσῃς, ὀργίζονται. Αλλὰ μὰ Δί᾿
[6]	Καὶ ῥᾳδίως γ᾿ ἂν ἃ	μὴ	δεῖ λέγειν, ἔφη, σιωπᾷς. Αὕτη
[3]	βελτίους ἡμᾶς ποιεῖν; Εἰ δὲ	μή,	δῆλόν γε ὅτι φαῦλος φανοῦμαι.
[4]	τοιοῦτον φῦναι ἔχοντα ὥστε μόνον	μὴ	διαφθείρειν τοὺς συγκαθεύδοντας. ὥστε σοί
[4]	ἀφικέσθαι καὶ πίνοντι μέχρι τοῦ	μὴ	διψῆν καὶ ἀμφιέννυσθαι ὥστε ἔξω
[2]	μαχαίρας, ὃς νῦν διὰ τὸ	μὴ	δύνασθαι λόγχαις ἀντιβλέπειν οὐδὲ συστρατεύεσθαι
[6]	ἔφη ὁ Σωκράτης, σὺ αὐτὸν	μὴ	εἴκαζε, ἵνα μὴ καὶ σὺ
[4]	καλὸν εἶναι, ὄμνυμι πάντας θεοὺς	μὴ	ἑλέσθαι ἂν τὴν βασιλέως ἀρχὴν
[8]	ὡς καὶ μετὰ ξένων κἂν	μὴ	ἐν τῇ αὐτῇ {πόλει} ταχθῶσι
[5]	λύχνον ἀντιπροσενεγκεῖν τῷ Κριτοβούλῳ, ὡς	μὴ	ἐξαπατηθείησαν οἱ κριταί, καὶ τῷ
[4]	συγκαθεύδοντας. ὥστε σοί γε εἰ	μὴ	ἐπ᾿ ἄλλῳ ἀλλ᾿ ἐπὶ τῷ
[1]	πάνυ ἀχθόμενος φανερὸς ἦν, εἰ	μὴ	ἕψοιντο, συνηκολούθησαν. Επειτα δὲ αὐτῷ
[4]	μὰ Δί᾿ ἔφη ὁ Νικήρατος,	μὴ	ζήλου· ἐγὼ γὰρ ἥξω παρ᾿
[8]	παρακολουθεῖ. Εἰ δὲ λαμυρώτερον λέγω,	μὴ	θαυμάζετε· ὅ τε γὰρ οἶνος
[8]	ἡ δ᾿ ἀληθὴς ἀνδραγαθία, ἂν	μὴ	θεὸς βλάπτῃ, ἀεὶ ἐν ταῖς
[4]	κακὸν λάβωσι, φεύγουσιν ἀμεταστρεπτί, φοβούμενοι	μὴ	καὶ ἄκοντες γελάσωσι; Καὶ ὁ
[6]	σὺ αὐτὸν μὴ εἴκαζε, ἵνα	μὴ	καὶ σὺ λοιδορουμένῳ ἐοίκῃς. Αλλ᾿
[4]	Λέγε, ἔφασαν. Εἰ μὲν τοίνυν	μὴ	καλός εἰμι, ὡς οἴομαι, ὑμεῖς
[8]	δ᾿ ἂν γιγνώσκῃ ὅτι ἂν	μὴ	καλὸς κἀγαθὸς ᾖ, οὐ καθέξει
[2]	γε πρῶτον ἐξεπλάγην καὶ ἔδεισα	μὴ	μαίνοιο· ἐπεὶ δέ σου ἤκουσα
[5]	τὸν σὸν καὶ Αντισθένους πλοῦτον	μή	με καταδυναστεύσῃ. ἡ μὲν δὴ
[8]	ἄλγη ἀνέχεται. Εἰ δὲ οἴοιτο	μὴ	μόνον ἑαυτὸν καὶ τὸν πατέρα
[9]	τῆς δὲ οὕτως ἐπομνυούσης {ὥστε}	μὴ	μόνον τὸν Διόνυσον ἀλλὰ καὶ
[8]	ἐπισκώψας ὡς δὴ θρυπτόμενος εἶπε·	Μὴ	νῦν μοι ἐν τῷ παρόντι
[4]	μαστροποῦ· καὶ ὅσα ἂν ἐρωτῶ,	μὴ	ὀκνεῖτε ἀποκρίνεσθαι, ἵνα εἰδῶμεν ὅσα
[4]	σὺ Κλεινίου μεμνημένος; Αν δὲ	μὴ	ὀνομάζω, ἧττόν τί με οἴει
[2]	γνῶμαι σφαλοῦνται, καὶ οὐδὲ ἀναπνεῖν,	μὴ	ὅτι λέγειν τι δυνησόμεθα· ἂν
[6]	ὑμᾶς λέγειν οὐδ᾿ ἂν τρίχα,	μὴ	ὅτι λόγον ἄν τις παρείρειε;
[3]	οὐδείς σοι, ἔφη, ἀντιλέγει τὸ	μὴ	οὐ λέξειν ὅ τι ἕκαστος
[4]	μοι καὶ ἐσθίοντι ἄχρι τοῦ	μὴ	πεινῆν ἀφικέσθαι καὶ πίνοντι μέχρι
[4]	προαγορεύειν τὸ μέλλον, ἑαυτοῖς δὲ	μὴ	προορᾶν τὸ ἐπιόν. Οὗτος μὲν
[8]	τῶν θεῶν, ὦ Αντίσθενες, μόνον	μὴ	συγκόψῃς με· τὴν δ᾿ ἄλλην
[5]	οἱ κριταί, καὶ τῷ νικήσαντι	μὴ	ταινίας ἀλλὰ φιλήματα ἀναδήματα παρὰ
[2]	ὥστε οἱ μὲν θεώμενοι ἐφοβοῦντο	μή	τι πάθῃ, ἡ δὲ θαρρούντως
[4]	πλούσιος ἦν πρῶτον μὲν ἐφοβούμην	μή	τίς μου τὴν οἰκίαν διορύξας
[4]	αἰσχύνονται. Μαίνονται δὲ καὶ οἱ	μὴ	τοὺς καλοὺς στρατηγοὺς αἱρούμενοι. Εγὼ
[8]	ἔφη, ἂν ὁρῶσί γέ σε	μὴ	τῷ δοκεῖν ἀλλὰ τῷ ὄντι
[4]	καὶ μετὰ δεῖπνον τρωξόμεθα, ὅπως	μὴ	φήσῃ τις ἡμᾶς πρὸς Καλλίαν
[8]	οἱ μὲν παραταττόμενοι ἀπιστοῦσιν ἐοικέναι	μὴ	χωρὶς γενόμενοι οἱ ἐρώμενοι οὐκ
[2]	εἰ {διὰ} τοιούτων γυμνασίων ἐπιθυμῶ,	μὴ	ὥσπερ οἱ δολιχοδρόμοι τὰ σκέλη
[8]	ὅταν ὑγιαίνοντες συνῶσιν, ἂν δὲ	κάμῃ	ὁπότερος οὖν, πολὺ συνεχεστέραν τὴν
[5]	καλλίων, ἡ σὴ ἢ ἡ	ἐμή;	Εγὼ μέν, ἔφη, οἶμαι τὴν
[4]	τῷ βουλομένῳ τοῦ ἐν τῇ	ἐμῇ	ψυχῇ πλούτου. Καὶ μὴν καὶ
[3]	λέγε, ὦ Νικήρατε, ἐπὶ ποίᾳ	ἐπιστήμῃ	μέγα φρονεῖς. Καὶ ὃς εἶπεν·
[2]	δὲ ἀνδρὶ καλή, οὕτω καὶ	ὀσμὴ	ἄλλη μὲν ἀνδρί, ἄλλη δὲ
[2]	ἐλαίου δὲ τοῦ ἐν γυμνασίοις	ὀσμὴ	καὶ παροῦσα ἡδίων ἢ μύρου
[4]	Πῶς, ὦ λῷστε; ἔφη. Διδοὺς	νὴ	Δί᾿ ἀργύριον. Καὶ ὁ Αντισθένης
[2]	λόγχαις ἰέναι; Καὶ ὁ Φίλιππος,	Νὴ	Δί᾿ ἔφη, καὶ μὴν ἔγωγε
[3]	Εἰ καλοκἀγαθία ἐστὶν ἡ δικαιοσύνη.	Νὴ	Δί᾿ ἔφη ὁ Αντισθένης, ἥ
[2]	ἐγχεάτω μοι τὴν μεγάλην φιάλην.	Νὴ	Δί᾿ ἔφη ὁ Καλλίας, καὶ
[4]	ἐμοῦ καλλίων ὢν ταῦτα κομπάζεις.	Νὴ	Δί᾿ ἔφη ὁ Κριτόβουλος, ἢ
[4]	διανοηθῆναι μηδένα ἂν φιλῆσαι αὐτόν.	Νὴ	Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης, ἀλλ᾿
[4]	ἀνάσχου μέντοι, ὦ σοφιστά, ἐλεγχόμενος.	Νὴ	Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης, ἀνεχέσθω
[4]	μάρτυρας ποιήσωμαι ἑκὼν οὐδὲν ψεύδομαι.	Νὴ	Δί᾿ ἔφη, ὁ Σωκράτης εἰ
[3]	ἔφη, ἐπὶ πενίᾳ μέγα φρονῶ.	Νὴ	Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης, ἐπ᾿
[5]	ἀγῶνα πρὸς Σωκράτην οὐκ ἀνθίστασαι;	Νὴ	Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης, ἴσως
[2]	γυμναζομένους τίνος ὄζειν δεήσει; Καλοκἀγαθίας	νὴ	Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης. Καὶ
[2]	ἐχειρονόμουν δέ· ταῦτα γὰρ ἠπιστάμην.	Νὴ	Δί᾿ ἔφη ὁ Φίλιππος, καὶ
[8]	παιδεύεις αὐτὸν οἷόνπερ χρὴ εἶναι.	Νὴ	Δί᾿ ἔφη, ὅπως δὲ καὶ
[5]	ἀλλήλοις πάντα καλὰ εἶναι; Αν	νὴ	Δί᾿ ἔφη, πρὸς τὰ ἔργα
[4]	αὐτὸς ἄρ᾿ ἔφη, συγκαθεύδεις αὐτῷ;	Νὴ	Δί᾿ ὅλας γε καὶ πάσας
[2]	ἱκανῶς εὐφραίνειν, εἶπεν ὁ Σωκράτης·	Νὴ	Δί᾿ ὦ Καλλία, τελέως ἡμᾶς
[2]	οὖν χρήσῃ αὐτοῖς; ἔφη. Ορχήσομαι	νὴ	Δία. Ενταῦθα δὴ ἐγέλασαν ἅπαντες.
[4]	ἀγαθὸς μαστροπὸς εἴη; Σαφῶς γε	νὴ	Δία, πάντες εἶπον. Οὐκοῦν εἴ
[4]	γελάσωσι; Καὶ ὁ Νικήρατος εἶπε·	Νὴ	Δία, σὺ τοίνυν δικαίως μέγα
[4]	Αλλ᾿ ἐπὶ τῷ μήν; Επὶ	νὴ	Δία τοῖς ἄφροσιν. Οὗτοι γὰρ
[4]	γε καὶ πάσας τὰς νύκτας.	Νὴ	τὴν Ηραν, ἔφη ὁ Σωκράτης,
[4]	οὕτως εἶπεν. Ο δὲ Καλλίας,	Νὴ	τὴν Ηραν, ἔφη, τά τε
[8]	ἐραστῇ. Καὶ ὁ Ερμογένης εἶπε·	Νὴ	τὴν Ηραν, ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[9]	πατὴρ αὐτῷ συνεξιὼν ἐπιστραφεὶς εἶπε·	Νὴ	τὴν Ηραν, ὦ Σώκρατες, καλός
[4]	εἶδον αὐτὸν καὶ σκαρδαμύξαντα. Καίτοι	νὴ	τοὺς θεούς, ὦ ἄνδρες, δοκεῖ
[3]	Ισως ἄν, ἔφη, Αὐτολύκῳ τούτῳ	ἱκανὴ	γένοιτο ἐγκονίσασθαι. Ακουστέον ἂν εἴη
[1]	ὅταν φέγγος τι ἐν νυκτὶ	φανῇ,	πάντων προσάγεται τὰ ὄμματα, οὕτω
[8]	τῆς ψυχῆς φιλία διὰ τὸ	ἁγνὴ	εἶναι καὶ ἀκορεστοτέρα ἐστίν, οὐ
[9]	ὀρχηστοδιδάσκαλον. Εὐθὺς μὲν γὰρ ἡ	Αριάδνη	ἀκούσασα τοιοῦτόν τι ἐποίησεν ὡς
[9]	Συρακόσιος εἰσελθὼν εἶπεν· Ω ἄνδρες,	Αριάδνη	εἴσεισιν εἰς τὸν ἑαυτῆς τε
[9]	Εκ τούτου πρῶτον μὲν ἡ	Αριάδνη	ὡς νύμφη κεκοσμημένη παρῆλθε καὶ
[8]	ἀκούω, ἐρῶν τῆς γυναικὸς ἀντερᾶται.	Ερμογένη	γε μὴν τίς ἡμῶν οὐκ
[2]	ὅ τι βούλοιτ᾿ ἂν αὐτῇ	ἐπισταμένῃ	χρῆσθαι. Καὶ ὁ Αντισθένης, Πῶς
[9]	μὲν ἡ Αριάδνη ὡς νύμφη	κεκοσμημένη	παρῆλθε καὶ ἐκαθέζετο ἐπὶ τοῦ
[2]	τε ὠρχεῖτο καὶ ἀνερρίπτει δονουμένους	συντεκμαιρομένη	ὅσον ἔδει ῥιπτεῖν ὕψος ὡς
[2]	δ᾿ ἡ παῖς εἰς τοὔπισθεν	καμπτομένη	τροχοὺς ἐμιμεῖτο, ἐκεῖνος ταὐτὰ εἰς
[9]	ὡς πᾶς ἂν ἔγνω ὅτι	ἀσμένη	ἤκουσε· καὶ ὑπήντησε μὲν οὒ
[3]	οὕτως ἐποίουν. ~Εκ δὲ τούτου	συνηρμοσμένῃ	τῇ λύρᾳ πρὸς τὸν αὐλὸν
[9]	περιλαβὼν ἐφίλησεν αὐτήν. ἡ δ᾿	αἰδουμένῃ	μὲν ἐῴκει, ὅμως δὲ φιλικῶς
[4]	αἱ πόλεις καὶ πάντα τὰ	ἔθνη	διὰ μαντικῆς ἐπερωτῶσι τοὺς θεοὺς
[8]	ἀλλήλους τὰ μέγιστα καὶ κάλλιστα	κοινῇ	διαπεπρᾶχθαι. Τί δέ, τὰ νῦν
[2]	ὅταν δ᾿ ὅσῳ ἥδεται τοσοῦτον	πίνῃ,	καὶ μάλα ὀρθά τε αὔξεται
[4]	ἐπιθυμεῖ οἴκαδε ἐλθεῖν, ἵν᾿ ἡ	γυνὴ	αὐτοῦ πιστεύῃ μηδὲ διανοηθῆναι μηδένα
[8]	ὁ παῖς τῷ ἀνδρὶ ὥσπερ	γυνὴ	κοινωνεῖ τῶν ἐν τοῖς ἀφροδισίοις
[2]	ἀνδρεία διδακτόν, ὁπότε αὕτη καίπερ	γυνὴ	οὖσα οὕτω τολμηρῶς εἰς τὰ
[1]	ἔφη, ὦ Φίλιππε; ἀλλ᾿ ἢ	ὀδύνη	σε εἴληφε; Καὶ ὃς ἀναστενάξας
[4]	ἀρέσκοντα τοῦτον ἀποδεικνύναι οἷς ἂν	συνῇ;	Πάνυ μὲν οὖν, ἔφασαν. Οὐκοῦν
[3]	διδάσκων; Εἰ καλοκἀγαθία ἐστὶν ἡ	δικαιοσύνη.	Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ Αντισθένης,
[3]	πόλει δοκεῖ εἶναι, ἡ δὲ	δικαιοσύνη	οὐδὲ καθ᾿ ἓν συμμίγνυται τῇ
[4]	ἂν μέγα φρονοίη ἐπὶ τῇ	τέχνῃ	καὶ δικαίως ἂν πολὺν μισθὸν
[4]	ᾗ εἶπας οὕτως ἀδόξῳ οὔσῃ	τέχνῃ;	Καὶ ὃς εἶπεν· Ομολογησώμεθα πρῶτον
[3]	λαμβάνοιμι, εἰ βουλοίμην χρῆσθαι τῇ	τέχνῃ.	Σύ γε μὴν δῆλον, ἔφη
[4]	οὖν. Τί δέ, τῇ αὐτῇ	φωνῇ	ἔστι καὶ αἰδημόνως καὶ θρασέως
[8]	οἱ λόγοι, πραεῖα δὲ ἡ	φωνή,	ἱλαρὸν δὲ τὸ ἦθος; Τοῖς
[1]	ταῦτα ἀπεμύττετό τε καὶ τῇ	φωνῇ	σαφῶς κλαίειν ἐφαίνετο. Πάντες μὲν
[8]	αἰτούμεθα τὴν θεὸν ἐπαφρόδιτα καὶ	ἔπη	καὶ ἔργα διδόναι. ὡς μὲν
[3]	ῥαψῳδοὶ πάντες ἐπίστανται ταῦτα τὰ	ἔπη;	Καὶ πῶς ἄν, ἔφη, λελήθοι
[3]	ἠνάγκασέ με πάντα τὰ Ομήρου	ἔπη	μαθεῖν· καὶ νῦν δυναίμην ἂν
[3]	Επειδὰν τοίνυν καὶ ὑμῶν ἕκαστος	εἴπῃ	ὅ τι ὠφέλιμον ἔχει, τότε
[1]	τῷ θεῷ. Εκεῖνοι μὲν οὖν	σιωπῇ	ἐδείπνουν, ὥσπερ τοῦτο ἐπιτεταγμένον αὐτοῖς
[2]	καὶ σὺ παιδεύεις Ξανθίππην, ἀλλὰ	χρῇ	γυναικὶ τῶν οὐσῶν, οἶμαι δὲ
[8]	Καλλίᾳ καὶ παιδεύεις αὐτὸν οἷόνπερ	χρὴ	εἶναι. Νὴ Δί᾿ ἔφη, ὅπως
[4]	ἐπερωτῶσι τοὺς θεοὺς τί τε	χρὴ	καὶ τί οὐ χρὴ ποιεῖν.
[2]	σκέλη καὶ χεῖρες ἐγυμνάζοντο, ὥσπερ	χρὴ	ὀρχεῖσθαι τὸν μέλλοντα εὐφορώτερον τὸ
[5]	τάχιστα εἰδῶ ὅ τι με	χρὴ	παθεῖν ἢ ἀποτεῖσαι. Μόνον, ἔφη,
[4]	τε χρὴ καὶ τί οὐ	χρὴ	ποιεῖν. Καὶ μὴν ὅτι νομίζομέν
[4]	τε δεῖ καὶ ἃ οὐ	χρὴ	ποιεῖν, οἷς ἐγὼ ὅταν μὲν
[2]	προσέθηκε δὲ ὁ Φίλιππος ὡς	χρὴ	τοὺς οἰνοχόους μιμεῖσθαι τοὺς ἀγαθοὺς
[5]	δὲ ῥινῶν ποτέρα καλλίων, ἡ	σὴ	ἢ ἡ ἐμή; Εγὼ μέν,
[4]	καλοὺς γέροντας ἐκλέγονται, ὡς συμπαρομαρτοῦντος	πάσῃ	ἡλικίᾳ τοῦ κάλλους. Εἰ δὲ
[8]	πιστεύοι μήτ᾿ ἂν παρά τι	ποιήσῃ	μήτ᾿ ἂν καμὼν ἀμορφότερος γένηται,
[4]	νυν, ἔφη ὁ Σωκράτης, ὅπως	μεμνήσῃ	διακριθῆναι περὶ τοῦ κάλλους, ἐπειδὰν
[2]	σοῦ. Καὶ ὅς, Τί οὖν	χρήσῃ	αὐτοῖς; ἔφη. Ορχήσομαι νὴ Δία.
[4]	μετὰ δεῖπνον τρωξόμεθα, ὅπως μὴ	φήσῃ	τις ἡμᾶς πρὸς Καλλίαν ἐλθόντας
[4]	Καὶ ὃς εἶπεν· Οὐ γὰρ	παύσῃ	σὺ Κλεινίου μεμνημένος; Αν δὲ
[5]	καὶ Αντισθένους πλοῦτον μή με	καταδυναστεύσῃ.	ἡ μὲν δὴ παῖς καὶ
[4]	ἐφ᾿ ᾗ εἶπας οὕτως ἀδόξῳ	οὔσῃ	τέχνῃ; Καὶ ὃς εἶπεν· Ομολογησώμεθα
[3]	δικαιοσύνη οὐδὲ καθ᾿ ἓν συμμίγνυται	τῇ	ἀδικίᾳ. Επειδὰν τοίνυν καὶ ὑμῶν
[4]	πρεσβύτης. Τεκμήριον δέ· θαλλοφόρους γὰρ	τῇ	Αθηνᾷ τοὺς καλοὺς γέροντας ἐκλέγονται,
[2]	νῦν δ᾿ αὖ, ἐαν βούληται	τῇ	ἀρετῇ διαφέρειν} ὃς ἂν δοκῇ
[8]	μετὰ ξένων κἂν μὴ ἐν	τῇ	αὐτῇ {πόλει} ταχθῶσι τῷ ἐραστῇ,
[4]	Πάνυ μὲν οὖν. Τί δέ,	τῇ	αὐτῇ φωνῇ ἔστι καὶ αἰδημόνως
[4]	ἠρώτων αὐτὸν τί ὁρῶν ἐν	τῇ	γελωτοποιίᾳ μέγα ἐπ᾿ αὐτῇ φρονοίη.
[8]	χρόνῳ ἰσήλικος τοῖς ἀειγενέσι θεοῖς,	τῇ	δὲ μορφῇ νεωτάτου, καὶ μεγέθει
[8]	θυσίαι τῇ μὲν Πανδήμῳ ῥᾳδιουργότεραι,	τῇ	δὲ Οὐρανίᾳ ἁγνότεραι, οἶδα. Εἰκάσαις
[4]	μεταδίδωμι τῷ βουλομένῳ τοῦ ἐν	τῇ	ἐμῇ ψυχῇ πλούτου. Καὶ μὴν
[8]	Ιάκχῳ ἐστράτευσαν, καὶ νῦν ἐν	τῇ	ἑορτῇ ἱεροπρεπέστατος δοκεῖς εἶναι τῶν
[4]	πέντε ἡμέρας ὤδαξον καὶ ἐν	τῇ	καρδίᾳ ὥσπερ κνῆσμά τι ἐδόκουν
[4]	ἐμαστεύετέ τι, τὴν κεφαλὴν πρὸς	τῇ	κεφαλῇ καὶ τὸν ὦμον γυμνὸν
[4]	μου πρὶν ἂν τὸ γένειον	τῇ	κεφαλῇ ὁμοίως κομήσῃς. Καὶ οὗτοι
[3]	ἐποίουν. ~Εκ δὲ τούτου συνηρμοσμένῃ	τῇ	λύρᾳ πρὸς τὸν αὐλὸν ἐκιθάρισεν
[8]	καὶ ναοί εἰσι καὶ θυσίαι	τῇ	μὲν Πανδήμῳ ῥᾳδιουργότεραι, τῇ δὲ
[4]	ῥιγοῦν· ἐπειδάν γε μὴν ἐν	τῇ	οἰκίᾳ γένωμαι, πάνυ μὲν ἀλεεινοὶ
[2]	τὸν παῖδ᾿ ἐπῄνουν ὡς ἐν	τῇ	ὀρχήσει ἅπαν τὸ σῶμα γυμνάζοι,
[2]	οὐδὲν ἀργὸν τοῦ σώματος ἐν	τῇ	ὀρχήσει ἦν, ἀλλ᾿ ἅμα καὶ
[2]	ἡ ἑτέρα, παρεστηκὼς δέ τις	τῇ	ὀρχηστρίδι ἀνεδίδου τοὺς τροχοὺς μέχρι
[7]	ᾠδῆς. Επεὶ δ᾿ ᾖσεν, εἰσεφέρετο	τῇ	ὀρχηστρίδι τροχὸς τῶν κεραμεικῶν, ἐφ᾿
[8]	ποτε εἰδὼς Περικλῆς κράτιστος ἐδόκει	τῇ	πατρίδι σύμβουλος εἶναι, ἀθρητέον δὲ
[4]	Εἰ δέ τις καὶ ὅλῃ	τῇ	πόλει ἀρέσκοντας δύναιτο ἀποδεικνύναι, οὐχ
[4]	μὲν καθεύδω ἐκτεταμένος, πιστὸς δὲ	τῇ	πόλει γεγένημαι, οὐκέτι δὲ ἀπειλοῦμαι,
[8]	ποτε Σόλων φιλοσοφήσας νόμους κρατίστους	τῇ	πόλει κατέθηκεν, ἐρευνητέον δὲ καὶ
[4]	ἀπιστεῖσθαι. Εγὼ τοίνυν ἐν τῇδε	τῇ	πόλει ὅτε μὲν πλούσιος ἦν
[8]	ἀρετῆς φιλοτίμως ἐφιεμένων ἀεί ποτε	τῇ	πόλει συνεραστὴς ὢν διατελῶ. Οἱ
[2]	τῷδε τῷ Συρακοσίῳ κράτιστον ἐπιδείξαντι	τῇ	πόλει τὴν ὀρχηστρίδα εἰπεῖν, ἐὰν
[4]	δικαίως ἂν μέγα φρονοίη ἐπὶ	τῇ	τέχνῃ καὶ δικαίως ἂν πολὺν
[3]	χρήματα λαμβάνοιμι, εἰ βουλοίμην χρῆσθαι	τῇ	τέχνῃ. Σύ γε μὴν δῆλον,
[8]	γίγνεται. Καὶ μὴν ἐν μὲν	τῇ	τῆς μορφῆς χρήσει ἔνεστί τις
[8]	μοι δοκεῖς ἔρωτος. Τεκμαίρομαι δὲ	τῇ	τοῦ ἐρωμένου καλοκἀγαθίᾳ καὶ ὅτι
[1]	λέγων ταῦτα ἀπεμύττετό τε καὶ	τῇ	φωνῇ σαφῶς κλαίειν ἐφαίνετο. Πάντες
[1]	τοῦ γέλωτος, ἀνεκαλύψατό τε καὶ	τῇ	ψυχῇ παρακελευσάμενος θαρρεῖν, ὅτι ἔσονται
[4]	σαφὲς ἔχω εἴδωλον αὐτοῦ ἐν	τῇ	ψυχῇ ὡς εἰ πλαστικὸς ἢ
[8]	γε ἀναισχυντίαν καὶ ἀκρασίαν παρεχόμενον	ἐγκρατῆ	καὶ αἰδούμενον τὸν ἐρώμενον ποιῆσαι.
[3]	ἔφη ὁ Αντισθένης, ἥ γε	ἀναμφιλογωτάτη·	ἐπεί τοι ἀνδρεία μὲν καὶ
[2]	τῶν γεγενημένων καὶ τῶν ἐσομένων	χαλεπωτάτῃ;	ὅτι, ἔφη, ὁρῶ καὶ τοὺς
[2]	δ᾿ αὖ, ἐαν βούληται τῇ	ἀρετῇ	διαφέρειν} ὃς ἂν δοκῇ αὐτῷ
[3]	Καὶ ὅς, Επὶ φίλων, ἔφη,	ἀρετῇ	καὶ δυνάμει, καὶ ὅτι τοιοῦτοι
[8]	Εἰ μὲν οὖν μία ἐστὶν	Αφροδίτη	ἢ διτταί, Οὐρανία τε καὶ
[8]	ἀληθὴς ἀνδραγαθία, ἂν μὴ θεὸς	βλάπτῃ,	ἀεὶ ἐν ταῖς πράξεσι λαμπροτέραν
[8]	συνάχθεσθαι δὲ ἄν τι σφάλμα	προσπίπτῃ,	τότε δ᾿ εὐφραινομένους διατελεῖν, ὅταν
[8]	ἐστράτευσαν, καὶ νῦν ἐν τῇ	ἑορτῇ	ἱεροπρεπέστατος δοκεῖς εἶναι τῶν μένων,
[8]	πατρὸς τῷ καλῷ τε κἀγαθῷ	ἐραστῇ.	Καὶ ὁ Ερμογένης εἶπε· Νὴ
[8]	τῇ αὐτῇ {πόλει} ταχθῶσι τῷ	ἐραστῇ,	ὁμοίως αἰδοῦνται τοὺς παρόντας ἀπολείπειν.
[9]	καὶ ὑπήντησε μὲν οὒ οὐδὲ	ἀνέστη,	δήλη δ᾿ ἦν μόλις ἠρεμοῦσα.
[2]	καὶ ἐγὼ ὀρχήσωμαι. Επειδὴ δ᾿	ἀνέστη,	διῆλθε μιμούμενος τήν τε τοῦ
[4]	τὸν Απόλλω, ὅτε παρὰ τῷ	γραμματιστῇ	ἐν τῷ αὐτῷ βιβλίῳ ἀμφότεροι
[4]	ἡμᾶς μὲν οὕτω τοὺς φίλους	μορμολύττῃ	ἀπὸ τῶν καλῶν, αὐτὸν δέ
[8]	ἐρῶντες τῆς φιλίας καὶ χρώμενοι	αὐτῇ	εἰς γῆρας διατελοῦσι. Τὸν δὲ
[2]	διδασκέτω ὅ τι βούλοιτ᾿ ἂν	αὐτῇ	ἐπισταμένῃ χρῆσθαι. Καὶ ὁ Αντισθένης,
[2]	Εκ τούτου δὴ ηὔλει μὲν	αὐτῇ	ἡ ἑτέρα, παρεστηκὼς δέ τις
[8]	πολιτικὰ καὶ ἀεὶ ἀρεστὸς ὦ	αὐτῇ;	Ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη, ἂν
[8]	ξένων κἂν μὴ ἐν τῇ	αὐτῇ	{πόλει} ταχθῶσι τῷ ἐραστῇ, ὁμοίως
[2]	ὀρχηστρίδα ἐφεστηκυῖαν καὶ τροχούς τινα	αὐτῇ	προσφέροντα. Εκ τούτου δὴ ηὔλει
[4]	ἐν τῇ γελωτοποιίᾳ μέγα ἐπ᾿	αὐτῇ	φρονοίη. Οὐ γὰρ ἄξιον, ἔφη,
[4]	μὲν οὖν. Τί δέ, τῇ	αὐτῇ	φωνῇ ἔστι καὶ αἰδημόνως καὶ
[3]	ἔφη τὸν οἶνον, οὕτως καὶ	αὕτη	ἡ κρᾶσις τῶν τε παίδων
[2]	καὶ ἡ ἀνδρεία διδακτόν, ὁπότε	αὕτη	καίπερ γυνὴ οὖσα οὕτω τολμηρῶς
[6]	μὴ δεῖ λέγειν, ἔφη, σιωπᾷς.	Αὕτη	μὲν δὴ ἡ παροινία οὕτω
[4]	πλούτου τὴν ψυχὴν ἔσομαι. Καὶ	αὕτη	μὲν δὴ ἡ περίοδος τῶν
[9]	υἱὸν σὺν Καλλίᾳ περιπατήσοντες ἀπῆλθον.	Αὕτη	τοῦ τότε συμποσίου κατάλυσις ἐγένετο.
[4]	ἀνθρώπους ὠφελήσει. Αλλ᾿ οὐδὲ μέντοι	ταύτῃ	γε ἀτιμαστέον τὸ κάλλος ὡς
[4]	ἣν ἂν ἢ ὃν ἂν	μαστροπεύῃ	ἀρέσκοντα τοῦτον ἀποδεικνύναι οἷς ἂν
[4]	ἐλθεῖν, ἵν᾿ ἡ γυνὴ αὐτοῦ	πιστεύῃ	μηδὲ διανοηθῆναι μηδένα ἂν φιλῆσαι
[8]	ὦ αὐτῇ; Ναὶ μὰ Δί᾿	ἔφη,	ἂν ὁρῶσί γέ σε μὴ
[6]	Ω Καλλία, ἔχοις ἄν τι,	ἔφη,	ἀνδρὶ ἐλεγχομένῳ βοηθῆσαι; Εγωγ᾿ ἔφη.
[3]	ἐπίστασθε ἀγαθόν. Αλλ᾿ οὐδείς σοι,	ἔφη,	ἀντιλέγει τὸ μὴ οὐ λέξειν
[1]	Καλλίας, Καὶ πρόσθεν μέν γε,	ἔφη,	ἀπεκρυπτόμην ὑμᾶς ἔχων πολλὰ καὶ
[4]	κακουργοῦντες κινδυνεύειν. Η καί σοι,	ἔφη,	ἀποδιδόασιν ὅ τι ἂν λάβωσι;
[4]	ἀποκτεῖναι αὐτὸν βούλεσθαι; Αλλ᾿ οὔτοι,	ἔφη,	ἀποκτεῖναι βούλονται, ἀλλὰ πεῖσαι αὐτὸν
[3]	ἀγάλλῃ; Καὶ ὅς, Επὶ φίλων,	ἔφη,	ἀρετῇ καὶ δυνάμει, καὶ ὅτι
[3]	γῆν πολλὴν κέκτησαι; Ισως ἄν,	ἔφη,	Αὐτολύκῳ τούτῳ ἱκανὴ γένοιτο ἐγκονίσασθαι.
[3]	ἀπολάβοιμι παρὰ Καλλίου τὴν ὑπόσχεσιν.	ἔφη	γὰρ δήπου, εἰ συνδειπνοῖμεν, ἐπιδείξειν
[4]	ὁ Σωκράτης, Πῶς, ὦ λῷστε;	ἔφη.	Διδοὺς νὴ Δί᾿ ἀργύριον. Καὶ
[6]	πράγματά μοι παρέχων. Ταῦτα μέν,	ἔφη,	ἔα· ἀλλ᾿ εἰπέ μοι πόσους
[3]	αὑτοῦ σοφίαν. Καὶ ἐπιδείξω γε,	ἔφη,	ἐὰν καὶ ὑμεῖς ἅπαντες εἰς
[3]	ἐπ᾿ αὐτῷ, Υμεῖς μὲν γελᾶτε,	ἔφη,	ἐγὼ δὲ οἶδ᾿ ὅτι καὶ
[4]	τῶν καλῶν, αὐτὸν δέ σε,	ἔφη,	ἐγὼ εἶδον ναὶ μὰ τὸν
[5]	σου ἔχειν τὸ φίλημα; Εοικα,	ἔφη,	ἐγὼ κατὰ τὸν σὸν λόγον
[4]	θύεις; Μὰ Δία τοῦτο μέντοι,	ἔφη,	ἐγὼ οὐ ποιῶ, ἀλλὰ μάλα
[4]	Σωκράτης, Φεῦ, ἔφη, ταῦτ᾿ {ἄρα{	ἔφη,	ἐγὼ ὥσπερ ὑπὸ θηρίου τινὸς
[4]	αἰχμητής; Καὶ ναὶ μὰ Δί᾿	ἔφη,	ἔγωγε ὅτι ἁρματηλατοῦντα δεῖ ἐγγὺς
[4]	εἰπὼν ὅτι καὶ τοῦτο ὁμολογεῖται	ἔφη·	Εἰ δέ τις καὶ ὅλῃ
[4]	Κριτόβουλος, Οὐκοῦν αὖ ἐγὼ λέξω,	ἔφη,	ἐξ ὧν ἐπὶ τῷ κάλλει
[2]	μάλα ἐσπουδακότι τῷ προσώπῳ, Γελᾶτε,	ἔφη,	ἐπ᾿ ἐμοί; Πότερον ἐπὶ τούτῳ
[5]	εἶναι τῶν ζῴων; Πάντως δήπου,	ἔφη·	ἐπεὶ καὶ πρὸς ἰσχὺν τοὺς
[3]	τίνι μέγα φρονεῖς; Εγὼ αὖ,	ἔφη,	ἐπὶ πενίᾳ μέγα φρονῶ. Νὴ
[6]	ὁ Σωκράτης, Πρὸς τῶν θεῶν,	ἔφη,	Ερμόγενες, οὕτω ποίει. Οἶμαι γάρ,
[2]	πόθεν δή; Ο μὲν Θέογνις	ἔφη·	Εσθλῶν μὲν γὰρ ἀπ᾿ ἐσθλὰ
[5]	σοί; Καὶ ὁ Κριτόβουλος, Οὐκέτι,	ἔφη,	ἔχω πρὸς σὲ ἀντιλέγειν, ἀλλὰ
[3]	τίνι μέγιστον φρονεῖς; Επὶ κάλλει,	ἔφη.	Η οὖν καὶ σύ, ἔφη
[6]	ὁ φροντιστὴς ἐπικαλούμενος; Οὐκοῦν κάλλιον,	ἔφη,	ἢ εἰ ἀφρόντιστος ἐκαλούμην. Εἰ
[3]	ταῦτα ποιοῖμεν. Εγὼ μὲν τοίνυν,	ἔφη,	ἥδιστ᾿ ἂν ἀπολάβοιμι παρὰ Καλλίου
[3]	ἡμέραν; Οἶσθά τι οὖν ἔθνος,	ἔφη,	ἠλιθιώτερον ῥαψῳδῶν; Οὐ μὰ τὸν
[6]	ἀνωφελεστάτων. Οὐκοῦν καὶ οὕτως ἄν,	ἔφη,	θεῶν ἐπιμελοίμην· ἄνωθεν μέν γε
[6]	ἐοικέναι; Ναὶ μὰ τὸν Δί᾿	ἔφη,	καὶ ἄλλοις γε πολλοῖς. Αλλ᾿
[4]	δὲ ὁ Νικήρατος, Ακούοιτ᾿ ἄν,	ἔφη,	καὶ ἐμοῦ ἃ ἔσεσθε βελτίονες,
[5]	Εγὼ μὲν ναὶ μὰ Δί᾿	ἔφη,	καὶ ἐν ἵππῳ καὶ βοὶ※
[2]	Καὶ ὁ Φίλιππος, Νὴ Δί᾿	ἔφη,	καὶ μὴν ἔγωγε ἡδέως ἂν
[4]	ἐξειργασμένον. Τίνα ταύτην; Τὴν προαγωγείαν,	ἔφη.	Καὶ ὃς μάλα ἀχθεσθεὶς ἐπήρετο·
[4]	δοκοῦσιν ἔχειν; Εν ταῖς ψυχαῖς,	ἔφη.	Κἄπειτα σὺ εἰς τὸ βαλάντιον
[5]	τὸ ἐπιπόλαιοι εἶναι. Λέγεις σύ,	ἔφη,	καρκίνον εὐοφθαλμότατον εἶναι τῶν ζῴων;
[5]	χρὴ παθεῖν ἢ ἀποτεῖσαι. Μόνον,	ἔφη,	κρυφῇ φερόντων· δέδοικα γὰρ τὸν
[3]	τοῦτο ἀπεργάζομαι. Αλλὰ σὺ αὖ,	ἔφη,	λέγε, ὦ Νικήρατε, ἐπὶ ποίᾳ
[4]	Ο δὲ Καλλίας, Σὸν μέρος,	ἔφη,	λέγειν, ὦ Χαρμίδη, δι᾿ ὅ
[3]	ἄξιον ἐπίστασθαι. Εγὼ μὲν τοίνυν,	ἔφη,	λέγω ὑμῖν ἐφ᾿ ᾧ μέγιστον
[3]	τὰ ἔπη; Καὶ πῶς ἄν,	ἔφη,	λελήθοι ἀκροώμενόν γε αὐτῶν ὀλίγου
[4]	ταῦτα πάντες συνωμολόγουν, Τοιοῦτος μέντοι,	ἔφη,	μοι δοκεῖ Αντισθένης εἶναι οὗτος.
[3]	φρονεῖς, ὦ Αντίσθενες; Επὶ πλούτῳ,	ἔφη.	Ο μὲν δὴ Ερμογένης ἀνήρετο
[4]	ἢ πρὶν λαβεῖν. Θαυμαστά γ᾿	ἔφη	ὁ Αντισθένης ἅμα εἰσβλέπων ὡς
[4]	πάντα ἐπίσταμαι. Η καὶ βασιλεύειν,	ἔφη	ὁ Αντισθένης, ἐπίστασαι, ὅτι οἶσθα
[3]	ἐστὶν ἡ δικαιοσύνη. Νὴ Δί᾿	ἔφη	ὁ Αντισθένης, ἥ γε ἀναμφιλογωτάτη·
[3]	ἀπὸ στόματος εἰπεῖν. Εκεῖνο δ᾿	ἔφη	ὁ Αντισθένης, λέληθέ σε, ὅτι
[3]	κλαίοντας καθίζειν. Οὐκοῦν καὶ σύ,	ἔφη	ὁ Αντισθένης, λέξεις, ὦ Λύκων,
[4]	οὖν. Αμείνων δ᾿ ἂν εἴη,	ἔφη,	ὁ ἑνὶ δυνάμενος ἀρεστοὺς ποιεῖν
[4]	ἔχεις. Ναὶ μὰ τὸν Δί᾿	ἔφη	ὁ Ερμογένης, καὶ μάλα εὐτελῶς.
[4]	πολλοῦ ἄξιά ἐστιν. Ακούοιτ᾿ ἄν,	ἔφη	ὁ Καλλίας, ἐμοῦ πρῶτον. Εγὼ
[3]	ἰσχυρότερον γίγνεται. Σὺ δὲ δή,	ἔφη	ὁ Καλλίας, ἐπὶ τίνι μέγα
[4]	σαυτὸν οὔ. Καὶ τί τοῦτ᾿	ἔφη	ὁ Καλλίας, θαυμαστόν; Οὐ καὶ
[1]	ἐπὶ τὸ δεῖπνον. Κατακλίνου τοίνυν,	ἔφη	ὁ Καλλίας. Καὶ γὰρ οἱ
[4]	δέ τι λήψεσθαι ἐλπίζω. Οὐκοῦν,	ἔφη	ὁ Καλλίας, καὶ εὔχῃ μηδέποτε
[2]	τὴν μεγάλην φιάλην. Νὴ Δί᾿	ἔφη	ὁ Καλλίας, καὶ ἡμῖν γε,
[4]	ἀφθονίαν, φρενῶν δὲ ἀφορίαν. Εἶεν,	ἔφη	ὁ Καλλίας· σὺ δὲ δή,
[4]	ὢν ταῦτα κομπάζεις. Νὴ Δί᾿	ἔφη	ὁ Κριτόβουλος, ἢ πάντων Σειληνῶν
[5]	ἃ ἂν δεώμεθα, καὶ ταῦτ᾿	ἔφη	ὁ Κριτόβουλος, καλά. Οἶσθα οὖν,
[5]	τοῖς κριταῖς ὁρᾷ. Αλλ᾿ ὅμως,	ἔφη	ὁ Κριτόβουλος, οὐκ ἀναδύομαι· ἀλλὰ
[5]	ὄμματα. Τοῦ γε μὴν στόματος,	ἔφη	ὁ Κριτόβουλος, ὑφίεμαι. Εἰ γὰρ
[3]	τέχνῃ. Σύ γε μὴν δῆλον,	ἔφη	ὁ Λύκων τὸν Φίλιππον {προσειπών,
[4]	δανείσῃς, ὀργίζονται. Αλλὰ μὰ Δί᾿	ἔφη	ὁ Νικήρατος, μὴ ζήλου· ἐγὼ
[3]	ῥαψῳδῶν; Οὐ μὰ τὸν Δί᾿	ἔφη	ὁ Νικήρατος, οὔκουν ἔμοιγε δοκῶ.
[3]	ἔοικεν, ἀνθρώπων ὤν. Σὺ δέ,	ἔφη	ὁ Νικήρατος, ὦ Ερμόγενες, ἐπὶ
[4]	ἂν φιλῆσαι αὐτόν. Νὴ Δί᾿	ἔφη	ὁ Σωκράτης, ἀλλ᾿ ἄλλην που
[4]	ὦ σοφιστά, ἐλεγχόμενος. Νὴ Δί᾿	ἔφη	ὁ Σωκράτης, ἀνεχέσθω μέντοι· ἐπεὶ
[4]	ἑκὼν οὐδὲν ψεύδομαι. Νὴ Δί᾿	ἔφη,	ὁ Σωκράτης εἰ ἄρα τοιοῦτος
[4]	τοῦ ἔρωτος ἐκπλαγέντα. Δοκεῖς γάρ,	ἔφη	ὁ Σωκράτης, ἐξ οὗ ἐμοὶ
[3]	ἔφη. Η οὖν καὶ σύ,	ἔφη	ὁ Σωκράτης, ἕξεις λέγειν ὅτι
[3]	πενίᾳ μέγα φρονῶ. Νὴ Δί᾿	ἔφη	ὁ Σωκράτης, ἐπ᾿ εὐχαρίτῳ γε
[4]	τὰς νύκτας. Νὴ τὴν Ηραν,	ἔφη	ὁ Σωκράτης, εὐτύχημά γέ σου
[5]	Σωκράτην οὐκ ἀνθίστασαι; Νὴ Δί᾿	ἔφη	ὁ Σωκράτης, ἴσως γὰρ εὐδοκιμοῦντα
[2]	ὀρχηστοδιδάσκαλον. Ναὶ μὰ τὸν Δί᾿	ἔφη	ὁ Σωκράτης· καὶ γὰρ ἄλλο
[2]	ὄζειν δεήσει; Καλοκἀγαθίας νὴ Δί᾿	ἔφη	ὁ Σωκράτης. Καὶ πόθεν ἄν
[2]	ὦ υἵε; Ναὶ μὰ Δί᾿	ἔφη	ὁ Σωκράτης, καὶ χρῆταί γε.
[6]	μετεώρων φροντιστὴς εἶναι. Οἶσθα οὖν,	ἔφη	ὁ Σωκράτης, μετεωρότερόν τι τῶν
[4]	προσεμφερὴς τούτοις ὤν. Αγε νυν,	ἔφη	ὁ Σωκράτης, ὅπως μεμνήσῃ διακριθῆναι
[3]	οὔκουν ἔμοιγε δοκῶ. Δῆλον γάρ,	ἔφη	ὁ Σωκράτης, ὅτι τὰς ὑπονοίας
[5]	ἐγένοντο πᾶσαι σὺν Κριτοβούλῳ, Παπαῖ,	ἔφη	ὁ Σωκράτης, οὐχ ὅμοιον ἔοικε
[4]	ἐλπίζω λήψεσθαι. Αλλ᾿ ἄγε δή,	ἔφη	ὁ Σωκράτης, σὺ αὖ λέγε
[6]	ἄλλοις γε πολλοῖς. Αλλ᾿ ὅμως,	ἔφη	ὁ Σωκράτης, σὺ αὐτὸν μὴ
[4]	καὶ σοφὰ λέγοις. Τί τοῦτο;	ἔφη	ὁ Σωκράτης· ὡς γὰρ καὶ
[2]	ἵνα καὶ εὐωδίᾳ ἑστιώμεθα; Μηδαμῶς,	ἔφη	ὁ Σωκράτης. ὥσπερ γάρ τοι
[2]	ταῦτα γὰρ ἠπιστάμην. Νὴ Δί᾿	ἔφη	ὁ Φίλιππος, καὶ γὰρ οὖν
[2]	τε καὶ συμμανθάνω. Αγε δή,	ἔφη	ὁ Φίλιππος, καὶ ἐμοὶ αὐλησάτω,
[4]	θεώμενοι τρέφουσί με. Ταῦτ᾿ ἄρ᾿	ἔφη	ὁ Φίλιππος, καὶ πρῴην ἐγώ
[2]	ὀρχούμενον; Ναὶ μὰ τὸν Δί᾿	ἔφη	ὁ Χαρμίδης· καὶ τὸ μέν
[4]	ἀπολείπονται. Εἶεν· σὺ δὲ δή,	ἔφη	ὁ Χαρμίδης, ὦ Συρακόσιε, ἐπὶ
[8]	καὶ ἐραστῶν. Τούτους γὰρ ἂν	ἔφη	οἴεσθαι μάλιστα αἰδεῖσθαι ἀλλήλους ἀπολείπειν,
[5]	ἢ ἡ ἐμή; Εγὼ μέν,	ἔφη,	οἶμαι τὴν ἐμήν, εἴπερ γε
[3]	γελωτοποιεῖν μέγα φρονεῖς. Δικαιότερόν γ᾿	ἔφη,	οἴομαι, ἢ Καλλιππίδης ὁ ὑποκριτής,
[5]	ξίφος καὶ δόρυ. Καὶ πῶς,	ἔφη,	οἷόν τε ταῦτα μηδὲν ὅμοια
[4]	μέγα φρονεῖς. Οὐκοῦν τόδε μέν,	ἔφη,	ὁμολογεῖται, κρεῖττον εἶναι θαρρεῖν ἢ
[4]	αὐτῇ φρονοίη. Οὐ γὰρ ἄξιον,	ἔφη,	ὁπότε γε πάντες εἰδότες ὅτι
[8]	οἷόνπερ χρὴ εἶναι. Νὴ Δί᾿	ἔφη,	ὅπως δὲ καὶ ἔτι μᾶλλον
[2]	ὅς, Τί οὖν χρήσῃ αὐτοῖς;	ἔφη.	Ορχήσομαι νὴ Δία. Ενταῦθα δὴ
[4]	τὴν τέχνην; Ναὶ μὰ Δί᾿	ἔφη.	Ορῶ γάρ σε καὶ τὴν
[2]	καὶ τῶν ἐσομένων χαλεπωτάτῃ; ὅτι,	ἔφη,	ὁρῶ καὶ τοὺς ἱππικοὺς βουλομένους
[6]	τὰ λεγόμενα. Καὶ ὁ Καλλίας	ἔφη·	Οταν οὖν ὁ Αντισθένης ὅδ᾿
[6]	ἔφη, ἀνδρὶ ἐλεγχομένῳ βοηθῆσαι; Εγωγ᾿	ἔφη.	ὅταν γὰρ ὁ αὐλὸς φθέγγηται,
[3]	ἔφη· Οὐ γὰρ ἅπαντες ἴστε,	ἔφη,	{ὅτι} ἐπὶ τούτῳ τῷ υἱεῖ;
[6]	ἐγὼ κρίνω παροινίαν. Οἶσθ᾿ οὖν,	ἔφη,	ὅτι καὶ σὺ νῦν ἡμᾶς
[5]	ὀφθαλμῶν τίνος ἕνεκα δεόμεθα; Δῆλον,	ἔφη,	ὅτι τοῦ ὁρᾶν. Οὕτω μὲν
[3]	τίνι μέγα φρονεῖς; Καὶ ὃς	ἔφη·	Οὐ γὰρ ἅπαντες ἴστε, ἔφη,
[4]	τῷ παιδί; Μὰ τὸν Δί᾿	ἔφη,	οὐ μὲν δή· ἀλλὰ καὶ
[4]	ἂν λάβωσι; Μὰ τὸν Δί᾿	ἔφη,	οὐ μὲν δή. Τί δέ,
[4]	εἶναι, ὠργίσθης. Αλλὰ μὰ Δί᾿	ἔφη,	οὐ νῦν. Εὰν γὰρ ταῦτα
[2]	χρῖμα λάβοι; Οὐ μὰ Δί᾿	ἔφη,	οὐ παρὰ τῶν μυροπωλῶν. Αλλὰ
[6]	θεῶν; Αλλ᾿ οὐ μὰ Δί᾿	ἔφη,	οὐ τούτων σε λέγουσιν ἐπιμελεῖσθαι,
[4]	χάριτας; Οὐ μὰ τὸν Δί᾿	ἔφη,	οὐδὲ τοῦτο, ἀλλ᾿ ἔνιοι καὶ
[6]	σιωπῶν; Η καὶ ὅταν λέγητ᾿	ἔφη.	Οὐκ ἀλλ᾿ ὅταν διαλίπωμεν. Η
[5]	πῶς τοῦ ὀρθοῦ κάλλιον; Οτι,	ἔφη,	οὐκ ἀντιφράττει, ἀλλ᾿ ἐᾷ εὐθὺς
[4]	μέγα φρονεῖν. Αλλὰ μὰ Δί᾿	ἔφη,	οὐκ ἐπὶ τούτῳ μέγα φρονῶ.
[5]	ὁ Κριτόβουλος, καλά. Οἶσθα οὖν,	ἔφη,	ὀφθαλμῶν τίνος ἕνεκα δεόμεθα; Δῆλον,
[1]	κατάγεσθαι βούλοιτο, συνεσκευασμένος τε παρεῖναι	ἔφη	πάντα τὰ ἐπιτήδεια ὥστε δειπνεῖν
[4]	διαφθαρῆναι αὐτόν; Ναὶ μὰ Δί᾿	ἔφη,	παντάπασί γε. Οὐδ᾿ αὐτὸς ἄρ᾿
[2]	σῶμα ἕξειν. Καὶ ἐγὼ μέν,	ἔφη,	πάνυ ἂν ἡδέως, ὦ Συρακόσιε,
[4]	συνομολογῶμεν. Καὶ ὑμῖν οὕτω δοκεῖ;	ἔφη.	Πάνυ μὲν οὖν, ἔφασαν. ὡς
[1]	τἀλλότρια, καὶ τὸν παῖδα δὲ	ἔφη	πάνυ πιέζεσθαι διά τε τὸ
[4]	οὗτος. Καὶ ὁ Αντισθένης, Εμοί,	ἔφη,	παραδίδως, ὦ Σώκρατες, τὴν τέχνην;
[3]	τοῦ υἱοῦ; Επ᾿ αὐτοφώρῳ εἴλημμαι,	ἔφη,	πλουσιώτατος, ὡς ἔοικεν, ἀνθρώπων ὤν.
[6]	δὲ ψυχρὰ λέγω, σὺ αἴτιος,	ἔφη,	πράγματά μοι παρέχων. Ταῦτα μέν,
[6]	Τῷ μὲν ἐλεγχομένῳ οἶμαι ἄν,	ἔφη,	πρέπειν συριγμόν. Τοιούτων δὲ λόγων
[5]	καλὰ εἶναι; Αν νὴ Δί᾿	ἔφη,	πρὸς τὰ ἔργα ὧν ἕνεκα
[8]	του ἐφιέμενος. Καὶ ὁ Σωκράτης	ἔφη·	Πρὸς τῶν θεῶν, ὦ Αντίσθενες,
[5]	προσενεγκάτω. Εἰς ἀνάκρισιν τοίνυν σε,	ἔφη,	πρῶτον τῆς δίκης καλοῦμαι· ἀλλ᾿
[4]	Σώκρατες, τοιοῦτον εἰργασμένῳ; Οἶδα μέν,	ἔφη,	σε Καλλίαν τουτονὶ προαγωγεύσαντα τῷ
[6]	ἂν ἃ μὴ δεῖ λέγειν,	ἔφη,	σιωπᾷς. Αὕτη μὲν δὴ ἡ
[5]	λόγων ἀπετελέσθη. ~Ο δὲ Καλλίας	ἔφη·	Σὺ δὲ δή, ὦ Κριτόβουλε,
[4]	παντάπασί γε. Οὐδ᾿ αὐτὸς ἄρ᾿	ἔφη,	συγκαθεύδεις αὐτῷ; Νὴ Δί᾿ ὅλας
[8]	συγκαθεύδοντας γοῦν αὐτοῖς ὅμως παρατάττεσθαι	ἔφη	τὰ παιδικὰ εἰς τὸν ἀγῶνα,
[4]	δὲ Καλλίας, Νὴ τὴν Ηραν,	ἔφη,	τά τε ἄλλα ζηλῶ σε
[5]	πρὸς σὲ ἀντιλέγειν, ἀλλὰ διαφερόντων,	ἔφη,	τὰς ψήφους, ἵνα ὡς τάχιστα
[4]	ἔχοντα. Καὶ ὁ Σωκράτης, Φεῦ,	ἔφη,	ταῦτ᾿ {ἄρα{ ἔφη, ἐγὼ ὥσπερ
[2]	ἀκροάματα ἥδιστα παρέχεις. Καὶ ὃς	ἔφη·	Τί οὖν εἰ καὶ μύρον
[4]	Καὶ ὁ Σωκράτης ἀκούσας, Ηράκλεις,	ἔφη,	τί τοσοῦτον νομίζοντες ἠδικῆσθαι ὑπὸ
[3]	τῷ υἱεῖ; Οὗτός γε μήν,	ἔφη	τις, δῆλον ὅτι ἐπὶ τῷ
[6]	ἄν. Αλλ᾿ ὃ δοκεῖ, τοῦτ᾿	ἔφη.	Τὸ τοίνυν παρ᾿ οἶνον λυπεῖν
[5]	ὡς καλλίων εἶ ἐμοῦ. Μόνον,	ἔφη,	τὸν λαμπτῆρα ἐγγὺς προσενεγκάτω. Εἰς
[8]	καὶ οἴσω φιλικῶς. Αλλὰ γάρ,	ἔφη,	τὸν μὲν σὸν ἔρωτα κρύπτωμεν,
[3]	δοκεῖ, ὦ ἄνδρες, ὥσπερ Σωκράτης	ἔφη	τὸν οἶνον, οὕτως καὶ αὕτη
[2]	τοῦτο μαθητόν. Ο δὲ Σωκράτης	ἔφη·	Τοῦτο μὲν ἐπειδὴ ἀμφίλογόν ἐστιν,
[3]	πλουσιώτατος εἶ ἀνθρώπων; Μὰ Δί᾿	ἔφη,	τοῦτο μέντοι ἐγὼ οὐκ οἶδα.
[5]	ὀφθαλμοὺς ἄριστα πεφυκότας ἔχει. Εἶεν,	ἔφη,	τῶν δὲ ῥινῶν ποτέρα καλλίων,
[4]	λοιποῦ ἀπεκρίναντο. Οὐκοῦν ἀγαθοῦ μέν,	ἔφη,	ὑμῖν δοκεῖ μαστροποῦ ἔργον εἶναι
[8]	αὖ καινοῦ λόγου κατῆρχεν. Αρ᾿	ἔφη,	ὦ ἄνδρες, εἰκὸς ἡμᾶς παρόντος
[6]	Σωκράτης ὀνομάσας αὐτόν, Εχοις ἄν,	ἔφη,	ὦ Ερμόγενες, εἰπεῖν ἡμῖν τί
[8]	ἐρώμενον ποιῆσαι. Επιθυμῶ δέ σοι,	ἔφη,	ὦ Καλλία, καὶ μυθολογῆσαι ὡς
[1]	ἀναστενάξας εἶπε· Ναὶ μὰ Δί᾿	ἔφη,	ὦ Καλλία, μεγάλη γε· ἐπεὶ
[4]	ἔχειν. Αλλὰ νῦν τοί σοι,	ἔφη,	ὦ Κριτόβουλε, ἐναντίον τοσούτων μαρτύρων
[3]	ἀξίων λέληθε. Τί γὰρ σύ,	ἔφη,	ὦ Κριτόβουλε, ἐπὶ τίνι μέγιστον
[3]	ὁ Καλλίας ἰδών, Αρ᾿ οἶσθα,	ἔφη,	ὦ Λύκων, ὅτι πλουσιώτατος εἶ
[8]	Ερμογένης εἶπε· Νὴ τὴν Ηραν,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, ἄλλα τέ σου
[4]	πρὸς Καλλίαν ἐλθόντας ἡδυπαθεῖν. Μηδαμῶς,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες. Εἰς μὲν γὰρ
[7]	Αλλὰ ναὶ μὰ τὸν Δί᾿	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, καλῶς τε λέγεις
[4]	ἐπιθυμεῖν σε φιλῆσαι. Κλεινίᾳ δ᾿	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, οὐκ ἂν ἐπιτρέψαις;
[2]	Καὶ ὁ Αντισθένης, Πῶς οὖν,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, οὕτω γιγνώσκων οὐ
[1]	Καὶ ὁ Καλλίας, Τί τοῦτ᾿	ἔφη,	ὦ Φίλιππε; ἀλλ᾿ ἢ ὀδύνη
[3]	καὶ σοῦ. Τί γὰρ σύ,	ἔφη,	ὦ Χαρμίδη, ἐπὶ τίνι μέγα
[4]	ὦ ἄνδρες, δοκεῖ μοί γ᾿	ἔφη,	ὡς ἐν ἡμῖν αὐτοῖς εἰρῆσθαι,
[2]	Καὶ ὁ Σωκράτης εἶπεν· Εἴδετ᾿	ἔφη,	ὡς καλὸς {ὁ} παῖς ὢν
[6]	ὁ Ερμογένης, Η οὖν βούλεσθε,	ἔφη,	ὥσπερ Νικόστρατος ὁ ὑποκριτὴς τετράμετρα
[2]	οὖσα οὕτω τολμηρῶς εἰς τὰ	ξίφη	ἵεται. Καὶ ὁ Αντισθένης εἶπεν·
[9]	πρῶτον μὲν ἡ Αριάδνη ὡς	νύμφη	κεκοσμημένη παρῆλθε καὶ ἐκαθέζετο ἐπὶ
[8]	τοῖς ἀειγενέσι θεοῖς, τῇ δὲ	μορφῇ	νεωτάτου, καὶ μεγέθει πάντα ἐπέχοντος,
[8]	καὶ φιλεῖ τὸν ἐρώμενον θάλλουσα	μορφῇ	τε ἐλευθερίᾳ καὶ ἤθει αἰδήμονί
[5]	παθεῖν ἢ ἀποτεῖσαι. Μόνον, ἔφη,	κρυφῇ	φερόντων· δέδοικα γὰρ τὸν σὸν
[6]	Οταν οὖν ὁ Αντισθένης ὅδ᾿	ἐλέγχῃ	τινὰ ἐν τῷ συμποσίῳ, τί
[2]	καλλίων φαίνεται ἢ ὅταν ἡσυχίαν	ἔχῃ;	Καὶ ὁ Χαρμίδης εἶπεν· Επαινοῦντι
[8]	ἀλλὰ σαφῶς καὶ ἀποτελεῖται ἡ	εὐχὴ	ἐν ᾗ αἰτούμεθα τὴν θεὸν
[4]	Οὐκοῦν, ἔφη ὁ Καλλίας, καὶ	εὔχῃ	μηδέποτε πλουτεῖν, καὶ ἐάν τι
[8]	νεωτάτου, καὶ μεγέθει πάντα ἐπέχοντος,	ψυχῇ	δὲ ἀνθρώπου ἱδρυμένου, Ερωτος, μὴ
[8]	ἤθει αἰδήμονί τε καὶ γενναίῳ	ψυχὴ	εὐθὺς ἐν τοῖς ἥλιξιν ἡγεμονική
[8]	τὴν φιλίαν συναπομαραίνεσθαι, ἡ δὲ	ψυχὴ	ὅσονπερ ἂν χρόνον ἴῃ ἐπὶ
[1]	γέλωτος, ἀνεκαλύψατό τε καὶ τῇ	ψυχῇ	παρακελευσάμενος θαρρεῖν, ὅτι ἔσονται συμβολαί,
[4]	βουλομένῳ τοῦ ἐν τῇ ἐμῇ	ψυχῇ	πλούτου. Καὶ μὴν καὶ τὸ
[4]	ἔχω εἴδωλον αὐτοῦ ἐν τῇ	ψυχῇ	ὡς εἰ πλαστικὸς ἢ ζωγραφικὸς
[8]	καὶ ἀγαθὸς νομιζόμενος; ἔπειτα δὲ	ὁρῴη	αὐτὸν τὰ τοῦ παιδὸς καλὰ