Chapitre
[9]	δὲ ὁ Συρακόσιος εἰσελθὼν εἶπεν·	Ω	ἄνδρες, Αριάδνη εἴσεισιν εἰς τὸν
[4]	πιεῖσθε. Καὶ ὁ Χαρμίδης εἶπεν·	Ω	ἄνδρες, ὁ Νικήρατος κρομμύων ὄζων
[6]	τις παρείρειε; Καὶ ὁ Σωκράτης,	Ω	Καλλία, ἔχοις ἄν τι, ἔφη,
[7]	ἔνθα δὴ εἶπεν ὁ Σωκράτης·	Ω	Συρακόσιε, κινδυνεύω ἐγώ, ὥσπερ σὺ
[2]	γενέσθαι. Καὶ ὁ Καλλίας εἶπεν·	Ω	Σώκρατες, ἐμὲ μὲν παρακάλει, ὅταν
[1]	ἀκούσας ταῦτα εἶπεν· Αλλὰ μέντοι,	ὦ	ἄνδρες, αἰσχρὸν στέγης γε φθονῆσαι·
[4]	σκαρδαμύξαντα. Καίτοι νὴ τοὺς θεούς,	ὦ	ἄνδρες, δοκεῖ μοί γ᾿ ἔφη,
[8]	καινοῦ λόγου κατῆρχεν. Αρ᾿ ἔφη,	ὦ	ἄνδρες, εἰκὸς ἡμᾶς παρόντος δαίμονος
[3]	ὁ Σωκράτης· Οὗτοι μὲν δή,	ὦ	ἄνδρες, ἱκανοὶ τέρπειν ἡμᾶς φαίνονται·
[2]	Σωκράτης εἶπεν· Εν πολλοῖς μέν,	ὦ	ἄνδρες, καὶ ἄλλοις δῆλον καὶ
[2]	Σωκράτης εἶπεν· Αλλὰ πίνειν μέν,	ὦ	ἄνδρες, καὶ ἐμοὶ πάνυ δοκεῖ·
[2]	δὲ ἀπειρήκει, κατακλινόμενος εἶπε· Τεκμήριον,	ὦ	ἄνδρες, ὅτι καλῶς γυμνάζει καὶ
[4]	φρονεῖς ἐπὶ πλούτῳ. Οτι νομίζω,	ὦ	ἄνδρες, τοὺς ἀνθρώπους οὐκ ἐν
[3]	εἶπεν· Αλλ᾿ ἐμοὶ μὲν δοκεῖ,	ὦ	ἄνδρες, ὥσπερ Σωκράτης ἔφη τὸν
[3]	εἶπεν, ἐπὶ τίνι μέγα φρονεῖς,	ὦ	Αντίσθενες; Επὶ πλούτῳ, ἔφη. Ο
[8]	Σωκράτης ἔφη· Πρὸς τῶν θεῶν,	ὦ	Αντίσθενες, μόνον μὴ συγκόψῃς με·
[8]	ἀνθρώπους ὑπερορᾷ; Σὺ δὲ μόνος,	ὦ	Αντίσθενες, οὐδενὸς ἐρᾷς; Ναὶ μὰ
[4]	Σωκράτης, σὺ αὖ λέγε ἡμῖν,	ὦ	Αντίσθενες, πῶς οὕτω βραχέα ἔχων
[8]	τὰ πολιτικὰ καὶ ἀεὶ ἀρεστὸς	ὦ	αὐτῇ; Ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη,
[3]	αὐτόν· Αλλ᾿ ἐπὶ τῷ μήν,	ὦ	Αὐτόλυκε; ὁ δ᾿ εἶπεν· Επὶ
[6]	ὀνομάσας αὐτόν, Εχοις ἄν, ἔφη,	ὦ	Ερμόγενες, εἰπεῖν ἡμῖν τί ἐστὶ
[3]	Σὺ δέ, ἔφη ὁ Νικήρατος,	ὦ	Ερμόγενες, ἐπὶ τίνι μάλιστα ἀγάλλῃ;
[4]	τούτου εἶπέ τις· Σὸν ἔργον,	ὦ	Ερμόγενες, λέγειν τε τοὺς φίλους
[8]	ἐρασμίῳ πιστεῦσαι. Σοί γε μήν,	ὦ	Καλλία, δοκεῖ μοι ἄξιον εἶναι
[8]	ἐμῆς. ὅτι γε μὴν σύ,	ὦ	Καλλία, ἐρᾷς Αὐτολύκου πᾶσα μὲν
[8]	ποιῆσαι. Επιθυμῶ δέ σοι, ἔφη,	ὦ	Καλλία, καὶ μυθολογῆσαι ὡς οὐ
[8]	ὑφ᾿ οὗ δὴ καὶ σύ,	ὦ	Καλλία, κατέχεσθαι μοι δοκεῖς ἔρωτος.
[4]	ἀκίνδυνος ζῴην. ὥστε εἰ σύ,	ὦ	Καλλία, μέγα φρονεῖς ὅτι δικαιοτέρους
[1]	εἶπε· Ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη,	ὦ	Καλλία, μεγάλη γε· ἐπεὶ γὰρ
[4]	αὐτὸν ἐπήρετο· Οἱ δὲ ἄνθρωποι,	ὦ	Καλλία, πότερον ἐν ταῖς ψυχαῖς
[2]	εἶπεν ὁ Σωκράτης· Νὴ Δί᾿	ὦ	Καλλία, τελέως ἡμᾶς ἑστιᾷς. Οὐ
[5]	Καλλίας ἔφη· Σὺ δὲ δή,	ὦ	Κριτόβουλε, εἰς τὸν περὶ τοῦ
[4]	Αλλὰ νῦν τοί σοι, ἔφη,	ὦ	Κριτόβουλε, ἐναντίον τοσούτων μαρτύρων προαγορεύω
[3]	λέληθε. Τί γὰρ σύ, ἔφη,	ὦ	Κριτόβουλε, ἐπὶ τίνι μέγιστον φρονεῖς;
[5]	ὅμοιον ἔοικε τὸ σὸν ἀργύριον,	ὦ	Κριτόβουλε, τῷ Καλλίου εἶναι. Τὸ
[3]	σύ, ἔφη ὁ Αντισθένης, λέξεις,	ὦ	Λύκων, ἐπὶ τίνι μέγα φρονεῖς;
[3]	Καλλίας ἰδών, Αρ᾿ οἶσθα, ἔφη,	ὦ	Λύκων, ὅτι πλουσιώτατος εἶ ἀνθρώπων;
[4]	ποιῶ. Καὶ ὁ Σωκράτης, Πῶς,	ὦ	λῷστε; ἔφη. Διδοὺς νὴ Δί᾿
[3]	Αλλὰ σὺ αὖ, ἔφη, λέγε,	ὦ	Νικήρατε, ἐπὶ ποίᾳ ἐπιστήμῃ μέγα
[8]	ἐν θεοῖς τετίμηται. Αλλὰ μήν,	ὦ	Νικήρατε, καὶ Αχιλλεὺς Ομήρῳ πεποίηται
[4]	μισθωταῖς οἰκοῦσι; Καὶ ἀνάσχου μέντοι,	ὦ	σοφιστά, ἐλεγχόμενος. Νὴ Δί᾿ ἔφη
[4]	δὲ δή, ἔφη ὁ Χαρμίδης,	ὦ	Συρακόσιε, ἐπὶ τῷ μέγα φρονεῖς;
[2]	μέν, ἔφη, πάνυ ἂν ἡδέως,	ὦ	Συρακόσιε, μάθοιμι τὰ σχήματα παρὰ
[8]	εἶπε· Νὴ τὴν Ηραν, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, ἄλλα τέ σου πολλὰ
[4]	παῖδα φιλῆσαί με ἢ σύ,	ὦ	Σώκρατες, εἰ καὶ πάνυ πολλὰ
[4]	μετ᾿ ἐμοῦ. ὥστε μηκέτι ἀπόρει,	ὦ	Σώκρατες, εἴ τι τοὐμὸν κάλλος
[4]	Καλλίαν ἐλθόντας ἡδυπαθεῖν. Μηδαμῶς, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες. Εἰς μὲν γὰρ μάχην
[4]	τε αὐτὸν ὅπου ὄψει; Οτι,	ὦ	Σώκρατες, ἡ μὲν αὐτοῦ ὄψις
[4]	εἶπεν· Αλλὰ τί δή ποτε,	ὦ	Σώκρατες, ἡμᾶς μὲν οὕτω τοὺς
[3]	Καλλίας, ἐπὶ τίνι μέγα φρονεῖς,	ὦ	Σώκρατες; Καὶ ὃς μάλα σεμνῶς
[9]	ἐπιστραφεὶς εἶπε· Νὴ τὴν Ηραν,	ὦ	Σώκρατες, καλός γε κἀγαθὸς δοκεῖς
[7]	ναὶ μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, καλῶς τε λέγεις καὶ
[8]	ἐκεῖνον εἶπεν· Οὐκοῦν σύ με,	ὦ	Σώκρατες, μαστροπεύσεις πρὸς τὴν πόλιν,
[6]	τῷ Σωκράτει εἶπεν· Αρα σύ,	ὦ	Σώκρατες, ὁ φροντιστὴς ἐπικαλούμενος; Οὐκοῦν
[4]	ὁ Ερμογένης εἶπεν· Αλλ᾿ ἐγώ,	ὦ	Σώκρατες, οὐδὲ πρὸς σοῦ ποιῶ
[4]	σε φιλῆσαι. Κλεινίᾳ δ᾿ ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, οὐκ ἂν ἐπιτρέψαις; Καὶ
[2]	ὁ Αντισθένης, Πῶς οὖν, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, οὕτω γιγνώσκων οὐ καὶ
[4]	ὁ Αντισθένης, Εμοί, ἔφη, παραδίδως,	ὦ	Σώκρατες, τὴν τέχνην; Ναὶ μὰ
[4]	ὁ Καλλίας· σὺ δὲ δή,	ὦ	Σώκρατες, τί ἔχεις εἰπεῖν ὡς
[4]	ἐπήρετο· Καὶ τί μοι σύνοισθα,	ὦ	Σώκρατες, τοιοῦτον εἰργασμένῳ; Οἶδα μέν,
[2]	ὁ Λύκων εἶπεν· Ακούεις ταῦτα,	ὦ	υἵε; Ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη
[1]	ὁ Καλλίας, Τί τοῦτ᾿ ἔφη,	ὦ	Φίλιππε; ἀλλ᾿ ἢ ὀδύνη σε
[6]	εἶπε· Σὺ μέντοι δεινὸς εἶ,	ὦ	Φίλιππε, εἰκάζειν· οὐ δοκεῖ σοι
[4]	Καλλίας, Σὸν μέρος, ἔφη, λέγειν,	ὦ	Χαρμίδη, δι᾿ ὅ τι ἐπὶ
[3]	σοῦ. Τί γὰρ σύ, ἔφη,	ὦ	Χαρμίδη, ἐπὶ τίνι μέγα φρονεῖς;
[3]	τοίνυν, ἔφη, λέγω ὑμῖν ἐφ᾿	ᾧ	μέγιστον φρονῶ. Ανθρώπους γὰρ οἶμαι
[8]	οὐκ ἔχω χρόνον εἰπεῖν ἐν	ᾧ	οὐκ ἐρῶν τινος διατελῶ, Χαρμίδην
[4]	πάντα δὲ κίνδυνον ὑποδύονται, ἐφ᾿	ᾧ	πλείω κτήσονται, οἶδα δὲ καὶ
[4]	Εγὼ γὰρ ἐν τῷ χρόνῳ	ᾧ	ὑμῶν ἀκούω ἀπορούντων τί τὸ
[2]	τοῖς γε ἄλλοις ἵπποις χρήσεσθαι.	Κἀγὼ	δὴ βουλόμενος ἀνθρώποις χρῆσθαι καὶ
[4]	ὀμνύοντες καλόν μέ φατε εἶναι.	Κἀγὼ	μέντοι πιστεύω. Καλοὺς γὰρ καὶ
[3]	ὅ τι ὠφέλιμον ἔχει, τότε	κἀγὼ	οὐ φθονήσω εἰπεῖν τὴν τέχνην
[3]	Χαρμίδη, ἐπὶ τίνι μέγα φρονεῖς;	Εγὼ	αὖ, ἔφη, ἐπὶ πενίᾳ μέγα
[4]	ἔφη ὁ Καλλίας, ἐμοῦ πρῶτον.	Εγὼ	γὰρ ἐν τῷ χρόνῳ ᾧ
[4]	Νέστορι ἢ Οδυσσεῖ, ἐμὲ θεραπευέτω.	Εγὼ	γὰρ ταῦτα πάντα ἐπίσταμαι. Η
[2]	γυμνάζει καὶ τὰ ἐμὰ ὀρχήματα.	Εγὼ	γοῦν διψῶ· καὶ ὁ παῖς
[4]	ἡσυχίαν ἔχων πάντ᾿ ἂν διαπράξαιτο.	Εγὼ	γοῦν καίπερ εἰδὼς ὅτι χρήματα
[4]	μὴ τοὺς καλοὺς στρατηγοὺς αἱρούμενοι.	Εγὼ	γοῦν μετὰ Κλεινίου κἂν διὰ
[4]	καὶ πολλὰ ἐσθίων μηδέποτε ἐμπίμπλαιτο.	Εγὼ	δὲ οὕτω μὲν πολλὰ ἔχω
[8]	ἢ τέκνα ἢ χάριτας παρακατατίθεσθαι.	Εγὼ	μὲν γὰρ οἶμαι καὶ αὐτὸν
[5]	ἡ σὴ ἢ ἡ ἐμή;	Εγὼ	μέν, ἔφη, οἶμαι τὴν ἐμήν,
[5]	ἢ καὶ ἐν ἄλλῳ τινί;	Εγὼ	μὲν ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη,
[3]	ἁπτόμενοι μάλιστ᾿ ἂν ταῦτα ποιοῖμεν.	Εγὼ	μὲν τοίνυν, ἔφη, ἥδιστ᾿ ἂν
[3]	ἕκαστος ἡγεῖται πλείστου ἄξιον ἐπίστασθαι.	Εγὼ	μὲν τοίνυν, ἔφη, λέγω ὑμῖν
[4]	τῆς πατρίδος μᾶλλον ἢ ἀπιστεῖσθαι.	Εγὼ	τοίνυν ἐν τῇδε τῇ πόλει
[8]	μὴν καὶ ὁ Νικήρατος, ὡς	ἐγὼ	ἀκούω, ἐρῶν τῆς γυναικὸς ἀντερᾶται.
[4]	ἔχω ὡς μόλις αὐτὰ καὶ	{ἐγὼ	ἂν} αὐτὸς εὑρίσκω· ὅμως δὲ
[5]	πολὺ ἂν σὺ μεῖζον ἢ	ἐγὼ	ἀποδάκοις. Διὰ δὲ τὸ παχέα
[4]	ἔφη ὁ Νικήρατος, μὴ ζήλου·	ἐγὼ	γὰρ ἥξω παρ᾿ αὐτοῦ δανεισάμενος
[3]	αὐτῷ, Υμεῖς μὲν γελᾶτε, ἔφη,	ἐγὼ	δὲ οἶδ᾿ ὅτι καὶ πάνυ
[8]	λέγονται δὲ καὶ ἄλλοι· καὶ	ἐγὼ	δέ φημι καὶ Γανυμήδην οὐ
[4]	καλῶν, αὐτὸν δέ σε, ἔφη,	ἐγὼ	εἶδον ναὶ μὰ τὸν Απόλλω,
[7]	Σώκρατες, καλῶς τε λέγεις καὶ	ἐγὼ	εἰσάξω θεάματα ἐφ᾿ οἷς ὑμεῖς
[2]	κύλιξι πυκνὰ ἐπιψακάζωσιν, ἵνα καὶ	ἐγὼ	ἐν Γοργιείοις ῥήμασιν εἴπω, οὕτως
[4]	ὅτι καὶ νυνὶ θᾶττον ἂν	ἐγὼ	καὶ σιωπῶν πείσαιμι τὸν παῖδα
[5]	ἔχειν τὸ φίλημα; Εοικα, ἔφη,	ἐγὼ	κατὰ τὸν σὸν λόγον καὶ
[4]	τοῦ καλὸς εἶναι. Νῦν γὰρ	ἐγὼ	Κλεινίαν ἥδιον μὲν θεῶμαι ἢ
[6]	οἶνον λυπεῖν τοὺς συνόντας, τοῦτ᾿	ἐγὼ	κρίνω παροινίαν. Οἶσθ᾿ οὖν, ἔφη,
[4]	Ο δὲ Κριτόβουλος, Οὐκοῦν αὖ	ἐγὼ	λέξω, ἔφη, ἐξ ὧν ἐπὶ
[2]	εὐφορώτερον τὸ σῶμα ἕξειν. Καὶ	ἐγὼ	μέν, ἔφη, πάνυ ἂν ἡδέως,
[2]	καὶ ἐμοὶ αὐλησάτω, ἵνα καὶ	ἐγὼ	ὀρχήσωμαι. Επειδὴ δ᾿ ἀνέστη, διῆλθε
[4]	ἃ οὐ χρὴ ποιεῖν, οἷς	ἐγὼ	ὅταν μὲν πείθωμαι, οὐδέποτέ μοι
[4]	Μὰ Δία τοῦτο μέντοι, ἔφη,	ἐγὼ	οὐ ποιῶ, ἀλλὰ μάλα φιλοκινδύνως
[3]	Μὰ Δί᾿ ἔφη, τοῦτο μέντοι	ἐγὼ	οὐκ οἶδα. Αλλὰ λανθάνει σε
[4]	φρονεῖς ὅτι δικαιοτέρους δύνασαι ποιεῖν,	ἐγὼ	πρὸς πᾶσαν ἀρετὴν δικαιότερος σοῦ
[4]	αὐτὰ πρὸς ἐμὲ πάσχετε οἷάπερ	ἐγὼ	πρὸς τὸν ἐμοὶ δοκοῦντα καλὸν
[4]	ἔφη ὁ Φίλιππος, καὶ πρῴην	ἐγώ	σου ἤκουον εὐχομένου πρὸς τοὺς
[8]	με· τὴν δ᾿ ἄλλην χαλεπότητα	ἐγώ	σου καὶ φέρω καὶ οἴσω
[5]	δὲ οὐδὲν τεκμήριον λογίζῃ, ὡς	ἐγὼ	σοῦ καλλίων εἰμί, ὅτι καὶ
[8]	ἐσμὲν τοῦ θεοῦ τούτου θιασῶται;	ἐγώ	τε γὰρ οὐκ ἔχω χρόνον
[4]	ἐδυνάμην φέρεσθαι, τοσοῦτόν μοι παρεδίδου·	ἐγώ	τε νῦν οὐδενὶ φθονῶ, ἀλλὰ
[4]	τὰ ἀξιάκουστα καὶ ὃ πλείστου	ἐγὼ	τιμῶμαι, Σωκράτει σχολάζων συνδιημερεύειν. Καὶ
[4]	τε γὰρ οὗτος παρ᾿ οὗ	ἐγὼ	τοῦτον ἐκτησάμην οὔτ᾿ ἀριθμῷ οὔτε
[4]	ἐντιμότερόν ἐστιν. οὗ ἕνεκα ἀφεκτέον	ἐγώ	φημι εἶναι φιλημάτων {τῶν} ὡραίων
[4]	δοῦλος ἦν· καὶ τότε μὲν	ἐγὼ	φόρον ἀπέφερον τῷ δήμῳ, νῦν
[4]	Καὶ ὁ Ερμογένης εἶπεν· Αλλ᾿	ἐγώ,	ὦ Σώκρατες, οὐδὲ πρὸς σοῦ
[7]	ὁ Σωκράτης· Ω Συρακόσιε, κινδυνεύω	ἐγώ,	ὥσπερ σὺ λέγεις, τῷ ὄντι
[4]	Φεῦ, ἔφη, ταῦτ᾿ {ἄρα{ ἔφη,	ἐγὼ	ὥσπερ ὑπὸ θηρίου τινὸς δεδηγμένος
[8]	πάντες ὁμόλογοι γενέσθαι περὶ ὧν	λέγω,	εἰ ὧδε ἐπισκοποῖμεν, τῷ ποτέρως
[8]	ψηλαφήματος παρακολουθεῖ. Εἰ δὲ λαμυρώτερον	λέγω,	μὴ θαυμάζετε· ὅ τε γὰρ
[6]	φῶς παρέχουσιν. Εἰ δὲ ψυχρὰ	λέγω,	σὺ αἴτιος, ἔφη, πράγματά μοι
[3]	ἐπίστασθαι. Εγὼ μὲν τοίνυν, ἔφη,	λέγω	ὑμῖν ἐφ᾿ ᾧ μέγιστον φρονῶ.
[8]	οὐ τὴν Αναίδειαν ἀλλὰ τὴν	Αἰδῶ	νομίζουσι. Δοκοῦμεν δ᾿ ἄν μοι
[5]	τὰς ψήφους, ἵνα ὡς τάχιστα	εἰδῶ	ὅ τι με χρὴ παθεῖν
[4]	τῆς οἰκίας πέπραται, ἡδέως μὲν	καθεύδω	ἐκτεταμένος, πιστὸς δὲ τῇ πόλει
[1]	ἦν τοῖς τετελεσμένοις τούτῳ τῷ	θεῷ.	Εκεῖνοι μὲν οὖν σιωπῇ ἐδείπνουν,
[6]	πᾶσι καλοῖς καὶ τοῖς βελτίστοις	εἰκάζω	αὐτόν, ἐπαινοῦντι μᾶλλον ἢ λοιδορουμένῳ
[6]	φῂς εἶναι. Αλλὰ βούλει πονηροτέροις	εἰκάζω	αὐτόν; Μηδὲ πονηροτέροις. Αλλὰ μηδενί;
[4]	Κλεινίου μεμνημένος; Αν δὲ μὴ	ὀνομάζω,	ἧττόν τί με οἴει μεμνῆσθαι
[2]	σκιᾷ; ἢ τόδε γελᾶτε, εἰ	μείζω	τοῦ καιροῦ τὴν γαστέρα ἔχων
[4]	γὰρ καὶ ἀγαθοὺς ὑμᾶς ἄνδρας	νομίζω.	Εἰ δ᾿ εἰμί τε τῷ
[4]	ὁρῶν δυνάμενόν σε ποιεῖν ἀγαθὸν	νομίζω	προαγωγὸν εἶναι. Ο γὰρ οἷός
[4]	μέγα φρονεῖς ἐπὶ πλούτῳ. Οτι	νομίζω,	ὦ ἄνδρες, τοὺς ἀνθρώπους οὐκ
[4]	φιλοκινδύνως ὑπομένω, ἄν ποθέν τι	ἐλπίζω	λήψεσθαι. Αλλ᾿ ἄγε δή, ἔφη
[4]	ἔχω} ἀεὶ δέ τι λήψεσθαι	ἐλπίζω.	Οὐκοῦν, ἔφη ὁ Καλλίας, καὶ
[8]	ἀπόκρυφον πατρὸς τῷ καλῷ τε	κἀγαθῷ	ἐραστῇ. Καὶ ὁ Ερμογένης εἶπε·
[4]	διὰ τὸ ἐπιμελεῖσθαί μου οὔποτε	λήθω	αὐτοὺς οὔτε νυκτὸς οὔθ᾿ ἡμέρας
[4]	παρέχοι. Καὶ γὰρ ὅταν ἡδυπαθῆσαι	βουληθῶ,	οὐκ ἐκ τῆς ἀγορᾶς τὰ
[4]	παρὸν ἀρκεῖ ὥστε αἷς ἂν	προσέλθω	ὑπερασπάζονταί με διὰ τὸ μηδένα
[4]	Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης,	ἀνεχέσθω	μέντοι· ἐπεὶ καὶ οἱ μάντεις
[8]	καὶ ἤθει αἰδήμονί τε καὶ	γενναίῳ	ψυχὴ εὐθὺς ἐν τοῖς ἥλιξιν
[4]	οὕτω μοι δοκεῖ ἔνια αὐτῶν	ἡδίω	εἶναι τοῦ συμφέροντος. Πλείστου δ᾿
[4]	οἶδα δέ σε Ιππίᾳ τῷ	Ηλείῳ,	παρ᾿ οὗ οὗτος καὶ τὸ
[4]	δὲ κίνδυνον ὑποδύονται, ἐφ᾿ ᾧ	πλείω	κτήσονται, οἶδα δὲ καὶ ἀδελφούς,
[4]	τῷ γραμματιστῇ ἐν τῷ αὐτῷ	βιβλίῳ	ἀμφότεροι ἐμαστεύετέ τι, τὴν κεφαλὴν
[4]	οὐχ ὁρῶ, ἡμέρᾳ δὲ καὶ	ἡλίῳ	τὴν μεγίστην χάριν οἶδα ὅτι
[8]	ταῦτα πάντα τῷ τὴν ψυχὴν	ἐρασμίῳ	πιστεῦσαι. Σοί γε μήν, ὦ
[4]	τοῦτο μέντοι, ἔφη, ἐγὼ οὐ	ποιῶ,	ἀλλὰ μάλα φιλοκινδύνως ὑπομένω, ἄν
[4]	ἐν τούτῳ δικαιοτέρους τοὺς ἀνθρώπους	ποιῶ.	Καὶ ὁ Σωκράτης, Πῶς, ὦ
[4]	ὦ Σώκρατες, οὐδὲ πρὸς σοῦ	ποιῶ	τὸ περιιδεῖν Κριτόβουλον οὕτως ὑπὸ
[4]	ὥσπερ καὶ νῦν τῷδε τῷ	Θασίῳ	οἴνῳ ἐντυχὼν οὐ διψῶν πίνω
[2]	Αρ᾿ οὖν καὶ τῷδε τῷ	Συρακοσίῳ	κράτιστον ἐπιδείξαντι τῇ πόλει τὴν
[7]	κυβιστᾶν κινδύνου ἐπίδειγμα εἶναι, ὃ	συμποσίῳ	οὐδὲν προσήκει. Καὶ μὴν τό
[6]	ὅδ᾿ ἐλέγχῃ τινὰ ἐν τῷ	συμποσίῳ,	τί ἔσται τὸ αὔλημα; Καὶ
[4]	ταῖς ψυχαῖς ἢ ἐν τῷ	βαλαντίῳ	τὸ δίκαιόν σοι δοκοῦσιν ἔχειν;
[1]	μὲν γελωτοποιός εἰμι ἴστε πάντες·	ἥκω	δὲ προθύμως νομίσας γελοιότερον εἶναι
[1]	ἐπὶ σοφίᾳ καὶ Γοργίᾳ καὶ	Προδίκῳ	καὶ ἄλλοις πολλοῖς, ἡμᾶς δ᾿
[4]	Καλλίαν τουτονὶ προαγωγεύσαντα τῷ σοφῷ	Προδίκῳ,	ὅτε ἑώρας τοῦτον μὲν φιλοσοφίας
[4]	τοὺς ἀνθρώπους οὐκ ἐν τῷ	οἴκῳ	τὸν πλοῦτον καὶ τὴν πενίαν
[3]	ἔφη ὁ Νικήρατος, οὔκουν ἔμοιγε	δοκῶ.	Δῆλον γάρ, ἔφη ὁ Σωκράτης,
[4]	ὧν ἴσως καὶ φιλοχρηματώτερός τισι	δοκῶ	εἶναι. ἔνθα δὴ ἀνεγέλασαν ἅπαντες,
[8]	μόχθους ὑποφέρειν. Εἰ δ᾿ ὑμῖν	δοκῶ	σπουδαιολογῆσαι μᾶλλον ἢ παρὰ πότον
[4]	αὐτὰ καὶ {ἐγὼ ἂν} αὐτὸς	εὑρίσκω·	ὅμως δὲ περίεστί μοι καὶ
[1]	παιδιαῖς. Οἷς δὲ παραγενόμενος ταῦτα	γιγνώσκω	δηλῶσαι βούλομαι. ἦν μὲν γὰρ
[3]	πολλὴν κέκτησαι; Ισως ἄν, ἔφη,	Αὐτολύκῳ	τούτῳ ἱκανὴ γένοιτο ἐγκονίσασθαι. Ακουστέον
[8]	οὐδὲ ὅτι γε καλὸς οὐκέτι	καλῷ	καὶ ἐρῶντι οὐκ ἐρῶν ὁμιλεῖ,
[8]	τούτων ἐστὶν ἀπόκρυφον πατρὸς τῷ	καλῷ	τε κἀγαθῷ ἐραστῇ. Καὶ ὁ
[8]	ποτε τῇ πόλει συνεραστὴς ὢν	διατελῶ.	Οἱ μὲν δὴ ἄλλοι περὶ
[8]	ἐν ᾧ οὐκ ἐρῶν τινος	διατελῶ,	Χαρμίδην δὲ τόνδε οἶδα πολλοὺς
[4]	Ηραν, ἔφη, τά τε ἄλλα	ζηλῶ	σε τοῦ πλούτου καὶ ὅτι
[4]	οὐκέτι δὲ ἀπειλοῦμαι, ἀλλ᾿ ἤδη	ἀπειλῶ	ἄλλοις, ὡς ἐλευθέρῳ τε ἔξεστί
[8]	Ομήρῳ πεποίηται οὐχ ὡς παιδικοῖς	Πατρόκλῳ	ἀλλ᾿ ὡς ἑταίρῳ ἀποθανόντι ἐκπρεπέστατα
[4]	σοί γε εἰ μὴ ἐπ᾿	ἄλλῳ	ἀλλ᾿ ἐπὶ τῷ χρωτὶ ἄξιον
[5]	καλὸν εἶναι ἢ καὶ ἐν	ἄλλῳ	τινί; Εγὼ μὲν ναὶ μὰ
[4]	ὑπὸ τῆς τύχης· νῦν δὲ	ἀποβάλλω	μὲν οὐδέν {οὐδὲ γὰρ ἔχω}
[1]	γε ὑμῖν συντετύχηκα· ἑστιᾶν γὰρ	μέλλω	Αὐτόλυκον καὶ τὸν πατέρα αὐτοῦ.
[4]	ὁρμῶμαι οὔθ᾿ ὅ τι ἂν	μέλλω	πράττειν. Διὰ δὲ τὸ προειδέναι
[4]	ἐγὼ εἶδον ναὶ μὰ τὸν	Απόλλω,	ὅτε παρὰ τῷ γραμματιστῇ ἐν
[5]	ψῆφοι καὶ ἐγένοντο πᾶσαι σὺν	Κριτοβούλῳ,	Παπαῖ, ἔφη ὁ Σωκράτης, οὐχ
[5]	τόν τε λύχνον ἀντιπροσενεγκεῖν τῷ	Κριτοβούλῳ,	ὡς μὴ ἐξαπατηθείησαν οἱ κριταί,
[4]	ἡ πόλις σοι ἐπιτάττουσα ὡς	δούλῳ	χρῆται οὔτε οἱ ἄνθρωποι, ἂν
[2]	με συγγυμναστὴν ζητεῖν, οὐδ᾿ ἐν	ὄχλῳ	πρεσβύτην ὄντα ἀποδύεσθαι, ἀλλ᾿ ἀρκέσει
[4]	δ᾿ ἄξιον κτῆμα ἐν τῷ	ἐμῷ	πλούτῳ λογίζομαι εἶναι ἐκεῖνο, ὅτι
[4]	μὲν ἐγὼ φόρον ἀπέφερον τῷ	δήμῳ,	νῦν δὲ ἡ πόλις τέλος
[8]	εἰσι καὶ θυσίαι τῇ μὲν	Πανδήμῳ	ῥᾳδιουργότεραι, τῇ δὲ Οὐρανίᾳ ἁγνότεραι,
[4]	τε διδόασιν ἀεὶ αὖ παρέχομαι,	εὐφημῶ	τε ὅσα ἂν δύνωμαι καὶ
[4]	τοῦτον ἐκτησάμην οὔτ᾿ ἀριθμῷ οὔτε	σταθμῷ	ἐπήρκει μοι, ἀλλ᾿ ὁπόσον ἐδυνάμην
[4]	λέβητας ἐείκοσι, δώδεκα δ᾿ ἵππους	σταθμῷ	καὶ ἀριθμῷ, ὡς πλείστου πλούτου
[4]	οὗ ἐγὼ τοῦτον ἐκτησάμην οὔτ᾿	ἀριθμῷ	οὔτε σταθμῷ ἐπήρκει μοι, ἀλλ᾿
[4]	δώδεκα δ᾿ ἵππους σταθμῷ καὶ	ἀριθμῷ,	ὡς πλείστου πλούτου ἐπιθυμῶν οὐ
[2]	ἔδει ῥιπτεῖν ὕψος ὡς ἐν	ῥυθμῷ	δέχεσθαι αὐτούς. Καὶ ὁ Σωκράτης
[1]	δὲ καὶ ἐξεκάγχασεν ἐπὶ τῷ	οἰκτισμῷ	αὐτοῦ. Ο δ᾿ ὡς ᾔσθετο
[8]	καὶ αἰδούμενον τὸν ἐρώμενον ποιῆσαι.	Επιθυμῶ	δέ σοι, ἔφη, ὦ Καλλία,
[2]	ἢ εἰ {διὰ} τοιούτων γυμνασίων	ἐπιθυμῶ,	μὴ ὥσπερ οἱ δολιχοδρόμοι τὰ
[4]	γυμνὸν πρὸς γυμνῷ τῷ Κριτοβούλου	ὤμῳ	ἔχοντα. Καὶ ὁ Σωκράτης, Φεῦ,
[2]	ἄρτους τὰ κάτω πρὸς τὰ	ἄνω,	ἀζήμιος ἂν γενέσθαι. Καὶ ὁ
[2]	ἵνα σοι ἀντιστοιχῶ τε καὶ	συμμανθάνω.	Αγε δή, ἔφη ὁ Φίλιππος,
[9]	τι ἐποίησεν ὡς πᾶς ἂν	ἔγνω	ὅτι ἀσμένη ἤκουσε· καὶ ὑπήντησε
[8]	ἔοικε τῷ τὸν οἰκεῖον ἀγρὸν	κεκτημένῳ·	πάντοθεν γοῦν φέρων ὅ τι
[8]	ἐπιμελεῖσθαι. Μέγιστον δ᾿ ἀγαθὸν τῷ	ὀρεγομένῳ	ἐκ παιδικῶν φίλον ἀγαθὸν ποιήσασθαι
[6]	σοι ὁ ἀνὴρ οὗτος λοιδορεῖσθαι	βουλομένῳ	ἐοικέναι; Ναὶ μὰ τὸν Δί᾿
[4]	τὴν ἀφθονίαν καὶ μεταδίδωμι τῷ	βουλομένῳ	τοῦ ἐν τῇ ἐμῇ ψυχῇ
[4]	οὐ ποιῶ, ἀλλὰ μάλα φιλοκινδύνως	ὑπομένω,	ἄν ποθέν τι ἐλπίζω λήψεσθαι.
[4]	φιλημάτων {τῶν} ὡραίων τῷ σωφρονεῖν	δυνησομένῳ.	Καὶ ὁ Χαρμίδης εἶπεν· Αλλὰ
[6]	ἔχοις ἄν τι, ἔφη, ἀνδρὶ	ἐλεγχομένῳ	βοηθῆσαι; Εγωγ᾿ ἔφη. ὅταν γὰρ
[6]	ὁ Αντισθένης εἶπε· Τῷ μὲν	ἐλεγχομένῳ	οἶμαι ἄν, ἔφη, πρέπειν συριγμόν.
[4]	μοι σύνοισθα, ὦ Σώκρατες, τοιοῦτον	εἰργασμένῳ;	Οἶδα μέν, ἔφη, σε Καλλίαν
[6]	εἰκάζω αὐτόν, ἐπαινοῦντι μᾶλλον ἢ	λοιδορουμένῳ	δικαίως ἂν εἰκάζοι μέ τις.
[6]	μέ τις. Καὶ νῦν σύγε	λοιδορουμένῳ	ἔοικας, εἰ πάντ᾿ αὐτοῦ βελτίων
[6]	εἴκαζε, ἵνα μὴ καὶ σὺ	λοιδορουμένῳ	ἐοίκῃς. Αλλ᾿ εἴπερ γε τοῖς
[8]	τῷ εἴδει τὸν νοῦν προσέχων	μεμισθωμένῳ	χῶρον ἐοικέναι. Οὐ γὰρ ὅπως
[4]	Σώκρατες. Εἰς μὲν γὰρ μάχην	ὁρμωμένῳ	καλῶς ἔχει κρόμμυον ὑποτρώγειν, ὥσπερ
[4]	ὁ Ερμογένης, καὶ μάλα εὐτελῶς.	Επαινῶ	τε γὰρ αὐτοὺς οὐδὲν δαπανῶν,
[2]	πᾶν ἰσόρροπον ποιεῖν; ἢ ἐπ᾿	ἐκείνῳ	γελᾶτε, ὅτι οὐ δεήσει με
[1]	Αὐτόλυκον, δῆλον ὅτι ἐπισκοπῶν τί	ἐκείνῳ	δόξειε τὸ σκῶμμα εἶναι. Ο
[4]	Καὶ γὰρ πονοίην ἂν ῥᾷον	ἐκείνῳ	ἢ ἀναπαυοίμην, καὶ κινδυνεύοιμ᾿ ἂν
[4]	οὖν συμφοιτῶν εἰς ταὐτὸ διδασκαλεῖον	ἐκείνῳ	τότε ἰσχυρῶς προσεκαύθη. ἃ δὴ
[4]	καὶ νῦν τῷδε τῷ Θασίῳ	οἴνῳ	ἐντυχὼν οὐ διψῶν πίνω αὐτόν.
[7]	μὲν οὐκ εἰς ταὐτὸν τῷ	οἴνῳ	ἐπισπεύδει· εἰ δὲ ὀρχοῖντο πρὸς
[4]	Θασίῳ οἴνῳ ἐντυχὼν οὐ διψῶν	πίνω	αὐτόν. Αλλὰ μὴν καὶ πολὺ
[6]	λυπεῖν τοὺς συνόντας, τοῦτ᾿ ἐγὼ	κρίνω	παροινίαν. Οἶσθ᾿ οὖν, ἔφη, ὅτι
[4]	καὶ τὸν ὦμον γυμνὸν πρὸς	γυμνῷ	τῷ Κριτοβούλου ὤμῳ ἔχοντα. Καὶ
[4]	πλούσιοι. Καὶ εἰμὶ νῦν μὲν	τυράννῳ	ἐοικώς, τότε δὲ σαφῶς δοῦλος
[4]	παρεδίδου· ἐγώ τε νῦν οὐδενὶ	φθονῶ,	ἀλλὰ πᾶσι τοῖς φίλοις καὶ
[4]	ἔφη, οὐκ ἐπὶ τούτῳ μέγα	φρονῶ.	Αλλ᾿ ἐπὶ τῷ μήν; Επὶ
[3]	λέγω ὑμῖν ἐφ᾿ ᾧ μέγιστον	φρονῶ.	Ανθρώπους γὰρ οἶμαι ἱκανὸς εἶναι
[4]	ὧν ἐπὶ τῷ κάλλει μέγα	φρονῶ.	Λέγε, ἔφασαν. Εἰ μὲν τοίνυν
[3]	αὖ, ἔφη, ἐπὶ πενίᾳ μέγα	φρονῶ.	Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης,
[8]	δαίμονος μεγάλου καὶ τῷ μὲν	χρόνῳ	ἰσήλικος τοῖς ἀειγενέσι θεοῖς, τῇ
[4]	πρῶτον. Εγὼ γὰρ ἐν τῷ	χρόνῳ	ᾧ ὑμῶν ἀκούω ἀπορούντων τί
[4]	ἄχθομαι δὲ καὶ νυκτὶ καὶ	ὕπνῳ	ὅτι ἐκεῖνον οὐχ ὁρῶ, ἡμέρᾳ
[8]	τοιοῦτον ἐραστὴν ἀντιφιλεῖσθαι, καὶ τοῦτο	διδάξω.	Πρῶτον μὲν γὰρ τίς μισεῖν
[7]	καλῶς τε λέγεις καὶ ἐγὼ	εἰσάξω	θεάματα ἐφ᾿ οἷς ὑμεῖς εὐφρανεῖσθε.
[4]	μὴ διψῆν καὶ ἀμφιέννυσθαι ὥστε	ἔξω	μὲν μηδὲν μᾶλλον Καλλίου τούτου
[4]	δὲ Κριτόβουλος, Οὐκοῦν αὖ ἐγὼ	λέξω,	ἔφη, ἐξ ὧν ἐπὶ τῷ
[4]	Νικήρατος, μὴ ζήλου· ἐγὼ γὰρ	ἥξω	παρ᾿ αὐτοῦ δανεισάμενος τὸ μηδενὸς
[3]	ἐπιδείξειν τὴν αὑτοῦ σοφίαν. Καὶ	ἐπιδείξω	γε, ἔφη, ἐὰν καὶ ὑμεῖς
[1]	δέ, ἐὰν παρ᾿ ἐμοὶ ἦτε,	ἐπιδείξω	ὑμῖν ἐμαυτὸν πάνυ πολλῆς σπουδῆς
[4]	φρονεῖν ἐφ᾿ ᾗ εἶπας οὕτως	ἀδόξῳ	οὔσῃ τέχνῃ; Καὶ ὃς εἶπεν·
[2]	καὶ ἐγὼ ἐν Γοργιείοις ῥήμασιν	εἴπω,	οὕτως οὐ βιαζόμενοι μεθύειν ὑπὸ
[7]	ὄντι φροντιστὴς εἶναι· νῦν γοῦν	σκοπῶ	ὅπως ἂν ὁ μὲν παῖς
[5]	μὰ Δί᾿ ἔφη, καὶ ἐν	ἵππῳ	καὶ βοὶ※ καὶ ἐν ἀψύχοις
[9]	καὶ ἐκαθέζετο ἐπὶ τοῦ θρόνου.	Οὔπω	δὲ φαινομένου τοῦ Διονύσου ηὐλεῖτο
[5]	γε βερώτα. Πότερον οὖν ἐν	ἀνθρώπῳ	μόνον νομίζεις τὸ καλὸν εἶναι
[4]	καὶ τόδε ἐπιστάμεθα, ὅτι ἔστιν	ἀνθρώπῳ	τοῖς αὐτοῖς ὄμμασι καὶ φιλικῶς
[2]	ὁ Σωκράτης μάλα ἐσπουδακότι τῷ	προσώπῳ,	Γελᾶτε, ἔφη, ἐπ᾿ ἐμοί; Πότερον
[3]	Σὺ δὲ Στησιμβρότῳ τε καὶ	Αναξιμάνδρῳ	καὶ ἄλλοις πολλοῖς πολὺ δέδωκας
[4]	ἀλλ᾿ ἤδη ἀπειλῶ ἄλλοις, ὡς	ἐλευθέρῳ	τε ἔξεστί μοι καὶ ἀποδημεῖν
[8]	ἄλλην χαλεπότητα ἐγώ σου καὶ	φέρω	καὶ οἴσω φιλικῶς. Αλλὰ γάρ,
[8]	ἔστι μὲν γὰρ δήπου καὶ	Ομήρῳ	γάνυται δέ τ᾿ ἀκούων. Τοῦτο
[8]	μήν, ὦ Νικήρατε, καὶ Αχιλλεὺς	Ομήρῳ	πεποίηται οὐχ ὡς παιδικοῖς Πατρόκλῳ
[8]	ὡς παιδικοῖς Πατρόκλῳ ἀλλ᾿ ὡς	ἑταίρῳ	ἀποθανόντι ἐκπρεπέστατα τιμωρῆσαι. Καὶ Ορέστης
[4]	μὲν οὖν ἔγωγε καὶ πάνυ	οἰκτίρω	τῆς ἄγαν χαλεπῆς νόσου. ὅμοια
[2]	νυνὶ δὲ τὰ προκείμενα ἀποτελῶμεν.	Ορῶ	γὰρ ἔγωγε τήνδε τὴν ὀρχηστρίδα
[4]	ἔχειν ἀλλ᾿ ἐν ταῖς ψυχαῖς.	Ορῶ	γὰρ πολλοὺς μὲν ἰδιώτας, οἳ
[4]	τέχνην; Ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη.	Ορῶ	γάρ σε καὶ τὴν ἀκόλουθον
[4]	καὶ ὕπνῳ ὅτι ἐκεῖνον οὐχ	ὁρῶ,	ἡμέρᾳ δὲ καὶ ἡλίῳ τὴν
[2]	τῶν ἐσομένων χαλεπωτάτῃ; ὅτι, ἔφη,	ὁρῶ	καὶ τοὺς ἱππικοὺς βουλομένους γενέσθαι
[8]	δὲ καὶ πολὺ μᾶλλον, ἐπεὶ	ὁρῶ	σε ἐρῶντα οὐχ ἁβρότητι χλιδαινομένου
[8]	ἐρωμένου καλοκἀγαθίᾳ καὶ ὅτι σε	ὁρῶ	τὸν πατέρα αὐτοῦ παραλαμβάνοντα εἰς
[4]	νῦν ὄντα παρέλοιτο, οὐδὲν οὕτως	ὁρῶ	φαῦλον ἔργον ὁποῖον οὐκ ἀρκοῦσαν
[2]	ἀποῦσα ποθεινοτέρα. Καὶ γὰρ δὴ	μύρῳ	μὲν ὁ ἀλειψάμενος καὶ δοῦλος
[2]	μὲν δήπου ἕνεκα ἀνὴρ οὐδεὶς	μύρῳ	χρίεται. Αἱ μέντοι γυναῖκες ἄλλως
[8]	Οὐ μὴν ὅτι γε ὡραῖος	ἀώρῳ,	οὐδὲ ὅτι γε καλὸς οὐκέτι
[3]	χρήματα ἀντὶ τοῦ υἱοῦ; Επ᾿	αὐτοφώρῳ	εἴλημμαι, ἔφη, πλουσιώτατος, ὡς ἔοικεν,
[3]	Σωκράτης, ἕξεις λέγειν ὅτι τῷ	σῷ	κάλλει ἱκανὸς εἶ βελτίους ἡμᾶς
[8]	Συρακόσιος ἐξελθὼν συνεκροτεῖτο· ὁ δὲ	Σω	κράτης πάλιν αὖ καινοῦ λόγου
[3]	ὠφέλιμον ἔχει, τότε κἀγὼ οὐ	φθονήσω	εἰπεῖν τὴν τέχνην δι᾿ ἧς
[8]	ἐγώ σου καὶ φέρω καὶ	οἴσω	φιλικῶς. Αλλὰ γάρ, ἔφη, τὸν
[2]	εὖ εἰδὼς ὅτι εἰ ταύτην	ὑποίσω,	ῥᾳδίως τοῖς γε ἄλλοις ἅπασιν
[2]	ταῖς αὔραις διαπνεῖσθαι· ὅταν δ᾿	ὅσῳ	ἥδεται τοσοῦτον πίνῃ, καὶ μάλα
[8]	τὴν ψυχὴν ἀγαπῶντι, νῦν τοῦτο	δηλώσω.	Ο μὲν γὰρ παιδεύων λέγειν
[8]	αὐτόν. Οὐδὲ γὰρ ὁ παῖς	τῷ	ἀνδρὶ ὥσπερ γυνὴ κοινωνεῖ τῶν
[1]	εἶναι. Ο δὲ στὰς ἐπὶ	τῷ	ἀνδρῶνι ἔνθα τὸ δεῖπνον ἦν
[4]	ὅτε παρὰ τῷ γραμματιστῇ ἐν	τῷ	αὐτῷ βιβλίῳ ἀμφότεροι ἐμαστεύετέ τι,
[4]	ἐν ταῖς ψυχαῖς ἢ ἐν	τῷ	βαλαντίῳ τὸ δίκαιόν σοι δοκοῦσιν
[4]	ἐπιδεικνύω τὴν ἀφθονίαν καὶ μεταδίδωμι	τῷ	βουλομένῳ τοῦ ἐν τῇ ἐμῇ
[2]	ἄνδρες, καὶ ἐμοὶ πάνυ δοκεῖ·	τῷ	γὰρ ὄντι ὁ οἶνος ἄρδων
[3]	τὸν Φίλιππον {προσειπών, ὅτι} ἐπὶ	τῷ	γελωτοποιεῖν μέγα φρονεῖς. Δικαιότερόν γ᾿
[4]	μὰ τὸν Απόλλω, ὅτε παρὰ	τῷ	γραμματιστῇ ἐν τῷ αὐτῷ βιβλίῳ
[8]	ἑαυτῷ μὲν νέμει ὧν ἐπιθυμεῖ,	τῷ	δὲ παιδὶ τὰ ἐπονειδιστότατα; ἢ
[4]	τότε μὲν ἐγὼ φόρον ἀπέφερον	τῷ	δήμῳ, νῦν δὲ ἡ πόλις
[8]	ἂν ὁρῶσί γέ σε μὴ	τῷ	δοκεῖν ἀλλὰ τῷ ὄντι ἀρετῆς
[8]	δὴ δοκεῖ μοι ὁ μὲν	τῷ	εἴδει τὸν νοῦν προσέχων μεμισθωμένῳ
[8]	γὰρ οἶμαι καὶ αὐτὸν τὸν	τῷ	εἴδει τοῦ ἐρωμένου χρώμενον μᾶλλον
[4]	Πλείστου δ᾿ ἄξιον κτῆμα ἐν	τῷ	ἐμῷ πλούτῳ λογίζομαι εἶναι ἐκεῖνο,
[8]	ἐν τῇ αὐτῇ {πόλει} ταχθῶσι	τῷ	ἐραστῇ, ὁμοίως αἰδοῦνται τοὺς παρόντας
[4]	δεόμενον· οἶδα δέ σε Ιππίᾳ	τῷ	Ηλείῳ, παρ᾿ οὗ οὗτος καὶ
[4]	χρῶμαι, ὥσπερ καὶ νῦν τῷδε	τῷ	Θασίῳ οἴνῳ ἐντυχὼν οὐ διψῶν
[1]	ἀξιοθέατος ἦν τοῖς τετελεσμένοις τούτῳ	τῷ	θεῷ. Εκεῖνοι μὲν οὖν σιωπῇ
[4]	λέξω, ἔφη, ἐξ ὧν ἐπὶ	τῷ	κάλλει μέγα φρονῶ. Λέγε, ἔφασαν.
[5]	τὸ σὸν ἀργύριον, ὦ Κριτόβουλε,	τῷ	Καλλίου εἶναι. Τὸ μὲν γὰρ
[8]	γὰρ τούτων ἐστὶν ἀπόκρυφον πατρὸς	τῷ	καλῷ τε κἀγαθῷ ἐραστῇ. Καὶ
[4]	τὸν ὦμον γυμνὸν πρὸς γυμνῷ	τῷ	Κριτοβούλου ὤμῳ ἔχοντα. Καὶ ὁ
[5]	διέπραττε τόν τε λύχνον ἀντιπροσενεγκεῖν	τῷ	Κριτοβούλῳ, ὡς μὴ ἐξαπατηθείησαν οἱ
[4]	ὁ Χαρμίδης, ὦ Συρακόσιε, ἐπὶ	τῷ	μέγα φρονεῖς; ἢ δῆλον ὅτι
[6]	αὔλημα; Καὶ ὁ Αντισθένης εἶπε·	Τῷ	μὲν ἐλεγχομένῳ οἶμαι ἄν, ἔφη,
[8]	ἡμᾶς παρόντος δαίμονος μεγάλου καὶ	τῷ	μὲν χρόνῳ ἰσήλικος τοῖς ἀειγενέσι
[1]	τότε ἐγέλασαν ἐπ᾿ αὐτῷ, ἐν	τῷ	μεταξὺ παυσάμενος τοῦ δείπνου συγκαλυψάμενος
[4]	τούτῳ μέγα φρονῶ. Αλλ᾿ ἐπὶ	τῷ	μήν; Επὶ νὴ Δία τοῖς
[3]	ἤρετό τις αὐτόν· Αλλ᾿ ἐπὶ	τῷ	μήν, ὦ Αὐτόλυκε; ὁ δ᾿
[5]	μὴ ἐξαπατηθείησαν οἱ κριταί, καὶ	τῷ	νικήσαντι μὴ ταινίας ἀλλὰ φιλήματα
[3]	ἔφη τις, δῆλον ὅτι ἐπὶ	τῷ	νικηφόρος εἶναι. Καὶ ὁ Αὐτόλυκος
[1]	Κριτόβουλος δὲ καὶ ἐξεκάγχασεν ἐπὶ	τῷ	οἰκτισμῷ αὐτοῦ. Ο δ᾿ ὡς
[4]	ἄνδρες, τοὺς ἀνθρώπους οὐκ ἐν	τῷ	οἴκῳ τὸν πλοῦτον καὶ τὴν
[7]	ταῦτα μὲν οὐκ εἰς ταὐτὸν	τῷ	οἴνῳ ἐπισπεύδει· εἰ δὲ ὀρχοῖντο
[8]	σε μὴ τῷ δοκεῖν ἀλλὰ	τῷ	ὄντι ἀρετῆς ἐπιμελούμενον. ἡ μὲν
[4]	νομίζω. Εἰ δ᾿ εἰμί τε	τῷ	ὄντι καλὸς καὶ ὑμεῖς τὰ
[7]	κινδυνεύω ἐγώ, ὥσπερ σὺ λέγεις,	τῷ	ὄντι φροντιστὴς εἶναι· νῦν γοῦν
[8]	ἀρετῆς ἐπιμελεῖσθαι. Μέγιστον δ᾿ ἀγαθὸν	τῷ	ὀρεγομένῳ ἐκ παιδικῶν φίλον ἀγαθὸν
[2]	ἑπτάκλινος, ὥσπερ καὶ νῦν τῷδε	τῷ	παιδὶ ἤρκεσε τόδε τὸ οἴκημα
[4]	φρονεῖς; ἢ δῆλον ὅτι ἐπὶ	τῷ	παιδί; Μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη,
[8]	εἶπε· Μὴ νῦν μοι ἐν	τῷ	παρόντι ὄχλον πάρεχε· ὡς γὰρ
[3]	Αὐτόλυκε; ὁ δ᾿ εἶπεν· Επὶ	τῷ	πατρί, καὶ ἅμα ἐνεκλίθη αὐτῷ.
[8]	ὧν λέγω, εἰ ὧδε ἐπισκοποῖμεν,	τῷ	ποτέρως παιδὶ φιληθέντι μᾶλλον ἄν
[2]	Καὶ ὁ Σωκράτης μάλα ἐσπουδακότι	τῷ	προσώπῳ, Γελᾶτε, ἔφη, ἐπ᾿ ἐμοί;
[4]	ἔφη, σε Καλλίαν τουτονὶ προαγωγεύσαντα	τῷ	σοφῷ Προδίκῳ, ὅτε ἑώρας τοῦτον
[6]	Αντισθένης ὅδ᾿ ἐλέγχῃ τινὰ ἐν	τῷ	συμποσίῳ, τί ἔσται τὸ αὔλημα;
[2]	εἶπεν· Αρ᾿ οὖν καὶ τῷδε	τῷ	Συρακοσίῳ κράτιστον ἐπιδείξαντι τῇ πόλει
[3]	ὁ Σωκράτης, ἕξεις λέγειν ὅτι	τῷ	σῷ κάλλει ἱκανὸς εἶ βελτίους
[6]	ἀλλήλοις δὲ ἡδομέ νους, φθονῶν	τῷ	Σωκράτει εἶπεν· Αρα σύ, ὦ
[2]	σκέλη λεπτύνονται, ἀλλὰ παντὶ διαπονῶν	τῷ	σώματι πᾶν ἰσόρροπον ποιεῖν; ἢ
[4]	φημι εἶναι φιλημάτων {τῶν} ὡραίων	τῷ	σωφρονεῖν δυνησομένῳ. Καὶ ὁ Χαρμίδης
[4]	τοῖς σώμασι συμψαύειν ὁμώνυμον εἶναι	τῷ	ταῖς ψυχαῖς φιλεῖσθαι ἐντιμότερόν ἐστιν.
[8]	τι ποτ᾿ ἐστὶν ἡ καλοκἀγαθία,	τῷ	ταύτης ἔρωτι κατατήκεται; Οὐχ ὁρᾶτε
[8]	τῷ τὸ σῶμα μᾶλλον ἢ	τῷ	τὴν ψυχὴν ἀγαπῶντι, νῦν τοῦτο
[8]	χρώμενον μᾶλλον ἂν ταῦτα πάντα	τῷ	τὴν ψυχὴν ἐρασμίῳ πιστεῦσαι. Σοί
[8]	δὲ καὶ ἀνελεύθερος ἡ συνουσία	τῷ	τὸ σῶμα μᾶλλον ἢ τῷ
[8]	τῆς φιλίας ἐφιέμενος μᾶλλον ἔοικε	τῷ	τὸν οἰκεῖον ἀγρὸν κεκτημένῳ· πάντοθεν
[3]	ἴστε, ἔφη, {ὅτι} ἐπὶ τούτῳ	τῷ	υἱεῖ; Οὗτός γε μήν, ἔφη
[1]	γελωτοποιὸς κρούσας τὴν θύραν εἶπε	τῷ	ὑπακούσαντι εἰσαγγεῖλαι ὅστις τε εἴη
[4]	ἐμοῦ πρῶτον. Εγὼ γὰρ ἐν	τῷ	χρόνῳ ᾧ ὑμῶν ἀκούω ἀπορούντων
[4]	μὴ ἐπ᾿ ἄλλῳ ἀλλ᾿ ἐπὶ	τῷ	χρωτὶ ἄξιον μέγα φρονεῖν. Αλλὰ
[2]	γοῦν διψῶ· καὶ ὁ παῖς	ἐγχεάτω	μοι τὴν μεγάλην φιάλην. Νὴ
[2]	ἀγορανόμοις ἀφισταίης ὥσπερ ἄρτους τὰ	κάτω	πρὸς τὰ ἄνω, ἀζήμιος ἂν
[5]	Μόνον, ἔφη, τὸν λαμπτῆρα ἐγγὺς	προσενεγκάτω.	Εἰς ἀνάκρισιν τοίνυν σε, ἔφη,
[4]	ἐπειδὰν οἱ προκείμενοι λόγοι περιέλθωσι.	Κρινάτω	δ᾿ ἡμᾶς μὴ Αλέξανδρος ὁ
[2]	ἔφη ὁ Φίλιππος, καὶ ἐμοὶ	αὐλησάτω,	ἵνα καὶ ἐγὼ ὀρχήσωμαι. Επειδὴ
[2]	τις ὑμῶν γυναῖκα ἔχει, θαρρῶν	διδασκέτω	ὅ τι βούλοιτ᾿ ἂν αὐτῇ
[4]	ἢ Νέστορι ἢ Οδυσσεῖ, ἐμὲ	θεραπευέτω.	Εγὼ γὰρ ταῦτα πάντα ἐπίσταμαι.
[3]	Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης, ἐπ᾿	εὐχαρίτῳ	γε πράγματι. Τοῦτο γὰρ δὴ
[1]	ἄνδρες, αἰσχρὸν στέγης γε φθονῆσαι·	εἰσίτω	οὖν. Καὶ ἅμα ἀπέβλεψεν εἰς
[4]	που Ομηρος· Επὶ δὲ κρόμυον	ποτῷ	ὄψον. Εὰν οὖν ἐνέγκῃ τις
[3]	ὑπονοίας οὐκ ἐπίστανται. Σὺ δὲ	Στησιμβρότῳ	τε καὶ Αναξιμάνδρῳ καὶ ἄλλοις
[8]	πάρεχε· ὡς γὰρ ὁρᾷς, ἄλλα	πράττω.	Καὶ ὁ Αντισθένης ἔλεξεν· Ως
[8]	μαστροπεύσεις πρὸς τὴν πόλιν, ὅπως	πράττω	τὰ πολιτικὰ καὶ ἀεὶ ἀρεστὸς
[2]	σὺν σοὶ σκεψάμενος, {ὄς ἔδοξεν	αύτῷ	κράτιστος εἴναι παιδοτρίβης, τοῦτον εἷλετο,
[2]	τὴν ὀρχηστρίδα εἰπεῖν, ἐὰν διδῶσιν	αὐτῷ	Αθηναῖοι χρήματα, ποιήσειν πάντας Αθηναίους
[4]	ἢ πρὸς αὐτὸν ὁρῶν ὅμοιον	αὐτῷ	ἀπειργασάμην; Καὶ ὁ Σωκράτης ὑπέλαβε·
[3]	Ερμογένης ἀνήρετο εἰ πολὺ εἴη	αὐτῷ	ἀργύριον. Ο δὲ ἀπώμοσε μηδὲ
[4]	χρυσίον θαυμάζει, ἀλλ᾿ οἳ ἂν	αὐτῷ	ἀρέσκωσι τούτοις συνὼν διατελεῖ. Οὗτος
[4]	παρὰ τῷ γραμματιστῇ ἐν τῷ	αὐτῷ	βιβλίῳ ἀμφότεροι ἐμαστεύετέ τι, τὴν
[1]	δὲ οὐδὲ τότε ἐγέλασαν ἐπ᾿	αὐτῷ,	ἐν τῷ μεταξὺ παυσάμενος τοῦ
[9]	δὲ (ἤδη γὰρ ὥρα ἦν	αὐτῷ)	ἐξανίστατο εἰς περίπατον· καὶ ὁ
[2]	ἀρετῇ διαφέρειν} ὃς ἂν δοκῇ	αὐτῷ	ἱκανώτατος εἶναι εἰς {τὸ} ταῦτα
[1]	ἐν Πειραιεῖ οἰκίαν· συνείπετο δὲ	αὐτῷ	καὶ Νικήρατος. Ιδὼν δὲ ὁμοῦ
[3]	τῷ πατρί, καὶ ἅμα ἐνεκλίθη	αὐτῷ.	Καὶ ὁ Καλλίας ἰδών, Αρ᾿
[3]	ἐπιμέλονται. Ενταῦθα τοίνυν πάντες προσέβλεψαν	αὐτῷ,	καὶ πολλοὶ ἅμα ἤροντο εἰ
[8]	καὶ ἔτι μᾶλλον εὐφραίνηται, βούλομαι	αὐτῷ	μαρτυρῆσαι ὡς καὶ πολὺ κρείττων
[4]	Οὐδ᾿ αὐτὸς ἄρ᾿ ἔφη, συγκαθεύδεις	αὐτῷ;	Νὴ Δί᾿ ὅλας γε καὶ
[1]	μὴ ἕψοιντο, συνηκολούθησαν. Επειτα δὲ	αὐτῷ	οἱ μὲν γυμνασάμενοι καὶ χρισάμενοι,
[8]	κεντρίζει εἰς τὸν ἀντίπαλον ἔρωτα	αὐτῷ	παρρησιάζεσθαι. Καὶ γὰρ δὴ δοκεῖ
[9]	καὶ ὁ Λύκων ὁ πατὴρ	αὐτῷ	συνεξιὼν ἐπιστραφεὶς εἶπε· Νὴ τὴν
[8]	εἰ καὶ τὸ ὑπερορᾶν ἐγγίγνεται	αὐτῷ	τοῦ ἐραστοῦ. Καὶ σκοπῶν δ᾿
[3]	εἶπεν. Επεὶ δὲ ἐγέλασαν ἐπ᾿	αὐτῷ,	Υμεῖς μὲν γελᾶτε, ἔφη, ἐγὼ
[7]	φῶς μὲν οὐ ποιεῖ, ἐν	αὑτῷ	δὲ ἄλλα ἐμφαινόμενα παρέχεται· καὶ
[8]	ἂν ὁ παῖς; Πότερον ὅτι	ἑαυτῷ	μὲν νέμει ὧν ἐπιθυμεῖ, τῷ
[4]	λέγε ἡμῖν, ὦ Αντίσθενες, πῶς	οὕτω	βραχέα ἔχων μέγα φρονεῖς ἐπὶ
[2]	Πῶς οὖν, ἔφη, ὦ Σώκρατες,	οὕτω	γιγνώσκων οὐ καὶ σὺ παιδεύεις
[2]	θάλλοντα ἀφικνεῖται εἰς τὴν καρπογονίαν.	Οὕτω	δὲ καὶ ἡμεῖς ἂν μὲν
[4]	Σωκράτης, ἐξ οὗ ἐμοὶ σύνεστιν	οὕτω	διατεθῆναι αὐτόν; Αλλὰ πότε μήν;
[4]	καὶ ἐμὲ πρὸς ἐκεῖνον οὐχ	οὕτω	διέθηκας ὥστε διὰ τοὺς σοὺς
[4]	ὅσα ἂν συνομολογῶμεν. Καὶ ὑμῖν	οὕτω	δοκεῖ; ἔφη. Πάνυ μὲν οὖν,
[4]	ὥσπερ γε παῖς γίγνεται καλός,	οὕτω	καὶ μειράκιον καὶ ἀνὴρ καὶ
[2]	γυναικί, ἄλλη δὲ ἀνδρὶ καλή,	οὕτω	καὶ ὀσμὴ ἄλλη μὲν ἀνδρί,
[1]	φανῇ, πάντων προσάγεται τὰ ὄμματα,	οὕτω	καὶ τότε τοῦ Αὐτολύκου τὸ
[6]	ᾠδὴ ἡδίων πρὸς τὸν αὐλόν,	οὕτω	καὶ τοὺς σοὺς λόγους ἡδύνεσθαι
[6]	τετράμετρα πρὸς τὸν αὐλὸν κατέλεγεν,	οὕτω	καὶ ὑπὸ τοῦ αὐλοῦ ὑμῖν
[6]	Αὕτη μὲν δὴ ἡ παροινία	οὕτω	κατεσβέσθη. ~Εκ τούτου δὲ τῶν
[4]	ἐσθίων μηδέποτε ἐμπίμπλαιτο. Εγὼ δὲ	οὕτω	μὲν πολλὰ ἔχω ὡς μόλις
[5]	Δῆλον, ἔφη, ὅτι τοῦ ὁρᾶν.	Οὕτω	μὲν τοίνυν ἤδη οἱ ἐμοὶ
[4]	οὐκ ἂν εὐξαίμην, ἧττον δέ·	οὕτω	μοι δοκεῖ ἔνια αὐτῶν ἡδίω
[4]	ἀφροδισιάσαι τὸ σῶμά μου δεηθῇ,	οὕτω	μοι τὸ παρὸν ἀρκεῖ ὥστε
[4]	εἰδότες πάντα δὲ δυνάμενοι θεοὶ	οὕτω	μοι φίλοι εἰσὶν ὥστε διὰ
[4]	δὲ καὶ τυράννους τινάς, οἳ	οὕτω	πεινῶσι χρημάτων ὥστε ποιοῦσι πολὺ
[4]	οἳ πάνυ πολλὰ ἔχοντες χρήματα	οὕτω	πένεσθαι ἡγοῦνται ὥστε πάντα μὲν
[4]	αὐτοῦ δανεισάμενος τὸ μηδενὸς προσδεῖσθαι,	οὕτω	πεπαιδευμένος ὑπὸ Ομήρου ἀριθμεῖν ἕπτ᾿
[6]	Πρὸς τῶν θεῶν, ἔφη, Ερμόγενες,	οὕτω	ποίει. Οἶμαι γάρ, ὥσπερ ἡ
[4]	οὗτος μὲν δὴ ὁ λόγος	οὕτω	πως ἐπαύσατο. Ο δὲ Κριτόβουλος,
[4]	μεμνῆσθαι αὐτοῦ; Οὐκ οἶσθα ὅτι	οὕτω	σαφὲς ἔχω εἴδωλον αὐτοῦ ἐν
[2]	ὁ Φίλιππος, καὶ γὰρ οὖν	οὕτω	τὰ σκέλη τοῖς ὤμοις φαίνει
[8]	ἔτι καλοῦ κἀγαθοῦ τοῦτον τυχεῖν,	οὕτω	τελέως τοὺς ἐρωμένους ἀγαθοὺς ἀπεργάζονται
[2]	ὁπότε αὕτη καίπερ γυνὴ οὖσα	οὕτω	τολμηρῶς εἰς τὰ ξίφη ἵεται.
[4]	ποτε, ὦ Σώκρατες, ἡμᾶς μὲν	οὕτω	τοὺς φίλους μορμολύττῃ ἀπὸ τῶν
[4]	ἂν πυθοίμην, πῶς αὐτοὺς θεραπεύων	οὕτω	φίλους ἔχεις. Ναὶ μὰ τὸν
[3]	μέγα φρονεῖς, ὦ Αντίσθενες; Επὶ	πλούτῳ,	ἔφη. Ο μὲν δὴ Ερμογένης
[4]	ἄξιον κτῆμα ἐν τῷ ἐμῷ	πλούτῳ	λογίζομαι εἶναι ἐκεῖνο, ὅτι εἴ
[4]	βραχέα ἔχων μέγα φρονεῖς ἐπὶ	πλούτῳ.	Οτι νομίζω, ὦ ἄνδρες, τοὺς
[8]	τιμαῖς περιέπειν; Εἰ οὖν βούλει	τούτῳ	ἀρέσκειν, σκεπτέον μέν σοι ποῖα
[5]	ἀνέφερον. Ο δὲ Σωκράτης ἐν	τούτῳ	διέπραττε τόν τε λύχνον ἀντιπροσενεγκεῖν
[4]	ἀπορούντων τί τὸ δίκαιον, ἐν	τούτῳ	δικαιοτέρους τοὺς ἀνθρώπους ποιῶ. Καὶ
[2]	ἔφη, ἐπ᾿ ἐμοί; Πότερον ἐπὶ	τούτῳ	εἰ βούλομαι γυμναζόμενος μᾶλλον ὑγιαίνειν
[3]	κέκτησαι; Ισως ἄν, ἔφη, Αὐτολύκῳ	τούτῳ	ἱκανὴ γένοιτο ἐγκονίσασθαι. Ακουστέον ἂν
[4]	μὰ Δί᾿ ἔφη, οὐκ ἐπὶ	τούτῳ	μέγα φρονῶ. Αλλ᾿ ἐπὶ τῷ
[4]	πότε μήν; Οὐχ ὁρᾷς ὅτι	τούτῳ	μὲν παρὰ τὰ ὦτα ἄρτι
[2]	εἶναι εἰς {τὸ} ταῦτα ἐπιτηδεῦσαι,	τούτῳ	συνέσται. Ενταῦθα δὴ πολλοὶ ἐφθέγξαντο·
[1]	πράττων ἀξιοθέατος ἦν τοῖς τετελεσμένοις	τούτῳ	τῷ θεῷ. Εκεῖνοι μὲν οὖν
[3]	ἅπαντες ἴστε, ἔφη, {ὅτι} ἐπὶ	τούτῳ	τῷ υἱεῖ; Οὗτός γε μήν,
[4]	τοῦ μαστροποῦ· καὶ ὅσα ἂν	ἐρωτῶ,	μὴ ὀκνεῖτε ἀποκρίνεσθαι, ἵνα εἰδῶμεν
[7]	εἶπεν ὁ Σωκράτης· Ω Συρακόσιε,	κινδυνεύω	ἐγώ, ὥσπερ σὺ λέγεις, τῷ
[4]	ὦ Κριτόβουλε, ἐναντίον τοσούτων μαρτύρων	προαγορεύω	μὴ ἅπτεσθαί μου πρὶν ἂν
[4]	μέ φατε εἶναι. Κἀγὼ μέντοι	πιστεύω.	Καλοὺς γὰρ καὶ ἀγαθοὺς ὑμᾶς
[4]	ἀλλὰ πᾶσι τοῖς φίλοις καὶ	ἐπιδεικνύω	τὴν ἀφθονίαν καὶ μεταδίδωμι τῷ
[4]	ἐν τῷ χρόνῳ ᾧ ὑμῶν	ἀκούω	ἀπορούντων τί τὸ δίκαιον, ἐν
[8]	καὶ ὁ Νικήρατος, ὡς ἐγὼ	ἀκούω,	ἐρῶν τῆς γυναικὸς ἀντερᾶται. Ερμογένη
[4]	σε Καλλίαν τουτονὶ προαγωγεύσαντα τῷ	σοφῷ	Προδίκῳ, ὅτε ἑώρας τοῦτον μὲν
[4]	ἀποβάλλω μὲν οὐδέν {οὐδὲ γὰρ	ἔχω}	ἀεὶ δέ τι λήψεσθαι ἐλπίζω.
[4]	Οὐκ οἶσθα ὅτι οὕτω σαφὲς	ἔχω	εἴδωλον αὐτοῦ ἐν τῇ ψυχῇ
[4]	αὐτόν. Καὶ χάριν μέντοι σοι	ἔχω·	πάνυ γὰρ καλὸς κἀγαθὸς δοκεῖ
[5]	Καὶ ὁ Κριτόβουλος, Οὐκέτι, ἔφη,	ἔχω	πρὸς σὲ ἀντιλέγειν, ἀλλὰ διαφερόντων,
[8]	θιασῶται; ἐγώ τε γὰρ οὐκ	ἔχω	χρόνον εἰπεῖν ἐν ᾧ οὐκ
[4]	Εγὼ δὲ οὕτω μὲν πολλὰ	ἔχω	ὡς μόλις αὐτὰ καὶ {ἐγὼ
[4]	στρωμνήν γε μὴν οὕτως ἀρκοῦσαν	ἔχω	ὥστ᾿ ἔργον μέγ᾿ ἐστὶ καὶ
[2]	μέλλῃς μανθάνειν ὀρχεῖσθαι, ἵνα σοι	ἀντιστοιχῶ	τε καὶ συμμανθάνω. Αγε δή,
[8]	καὶ ἐπὶ τὸν βάρβαρον σὺν	Ιάκχῳ	ἐστράτευσαν, καὶ νῦν ἐν τῇ
[2]	τὰ ἐμὰ ὀρχήματα. Εγὼ γοῦν	διψῶ·	καὶ ὁ παῖς ἐγχεάτω μοι