Chapitre
[4]	ὑπέκκαυμα. Καὶ γὰρ ἄπληστον καὶ	ἐλπίδας	τινὰς γλυκείας παρέχει. {ἴσως δὲ
[6]	ἀλλ᾿ εἰπέ μοι πόσους ψύλλα	πόδας	ἐμοῦ ἀπέχει. Ταῦτα γάρ σέ
[4]	ὑπὸ Ομήρου ἀριθμεῖν ἕπτ᾿ ἀπύρους	τρίποδας,	δέκα δὲ χρυσοῖο τάλαντα, αἴθωνας
[4]	γὰρ ἄπληστον καὶ ἐλπίδας τινὰς	γλυκείας	παρέχει. {ἴσως δὲ καὶ διὰ
[8]	ὑπὸ τῶν ἐθιζομένων ἡδονὴν ἀντ᾿	εὐκλείας	αἱρεῖσθαι; Καίτοι Παυσανίας γε ὁ
[2]	μηκέτι γυμναζομένους τίνος ὄζειν δεήσει;	Καλοκἀγαθίας	νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης.
[4]	οἳ ἄλλοις μὲν πολλοῖς ποιοῦσιν	οἰκίας,	ἑαυτοῖς δὲ οὐ δύνανται ποιῆσαι,
[4]	καρποῦμαι καὶ τὰ ἐκ τῆς	οἰκίας	πέπραται, ἡδέως μὲν καθεύδω ἐκτεταμένος,
[8]	γεγενημένον, ἐκ δὲ τῆς ἀναιδοῦς	ὁμιλίας	πολλὰ ἤδη καὶ ἀνόσια πεπραγμένα.
[8]	ὡραῖα καρπώσεται. Ο δὲ τῆς	φιλίας	ἐφιέμενος μᾶλλον ἔοικε τῷ τὸν
[8]	τῆς ψυχῆς τε καὶ τῆς	φιλίας	καὶ τῶν καλῶν ἔργων. ὑφ᾿
[8]	τοιαῦτα ἔργα ἅμα ἐρῶντες τῆς	φιλίας	καὶ χρώμενοι αὐτῇ εἰς γῆρας
[8]	ὅτι μὲν γὰρ δὴ ἄνευ	φιλίας	συνουσία οὐδεμία ἀξιόλογος πάντες ἐπιστάμεθα.
[1]	τὸ ἀνάριστον εἶναι. Ο οὖν	Καλλίας	ἀκούσας ταῦτα εἶπεν· Αλλὰ μέντοι,
[1]	γὰρ Παναθηναίων τῶν μεγάλων ἱπποδρομία,	Καλλίας	δὲ ὁ Ιππονίκου ἐρῶν ἐτύγχανεν
[8]	κατεθεᾶτο τὸν Καλλίαν. Καὶ ὁ	Καλλίας	δὲ παρορῶν εἰς ἐκεῖνον εἶπεν·
[2]	ἀζήμιος ἂν γενέσθαι. Καὶ ὁ	Καλλίας	εἶπεν· Ω Σώκρατες, ἐμὲ μὲν
[4]	ἐστιν. Ακούοιτ᾿ ἄν, ἔφη ὁ	Καλλίας,	ἐμοῦ πρῶτον. Εγὼ γὰρ ἐν
[3]	Σὺ δὲ δή, ἔφη ὁ	Καλλίας,	ἐπὶ τίνι μέγα φρονεῖς, ὦ
[6]	πρὸς τὰ λεγόμενα. Καὶ ὁ	Καλλίας	ἔφη· Οταν οὖν ὁ Αντισθένης
[5]	τῶν λόγων ἀπετελέσθη. ~Ο δὲ	Καλλίας	ἔφη· Σὺ δὲ δή, ὦ
[4]	Καὶ τί τοῦτ᾿ ἔφη ὁ	Καλλίας,	θαυμαστόν; Οὐ καὶ τέκτονάς τε
[3]	ἅμα ἐνεκλίθη αὐτῷ. Καὶ ὁ	Καλλίας	ἰδών, Αρ᾿ οἶσθα, ἔφη, ὦ
[1]	δεῖπνον. Κατακλίνου τοίνυν, ἔφη ὁ	Καλλίας.	Καὶ γὰρ οἱ παρόντες σπουδῆς
[4]	λήψεσθαι ἐλπίζω. Οὐκοῦν, ἔφη ὁ	Καλλίας,	καὶ εὔχῃ μηδέποτε πλουτεῖν, καὶ
[2]	φιάλην. Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ	Καλλίας,	καὶ ἡμῖν γε, ἐπεὶ καὶ
[1]	τῆς φιλοσοφίας ὄντας. αὶ ὁ	Καλλίας,	Καὶ πρόσθεν μέν γε, ἔφη,
[4]	οὖν οὕτως εἶπεν. Ο δὲ	Καλλίας,	Νὴ τὴν Ηραν, ἔφη, τά
[4]	τε καὶ ἐσπούδασαν. Ο δὲ	Καλλίας,	Σὸν μέρος, ἔφη, λέγειν, ὦ
[4]	δὲ ἀφορίαν. Εἶεν, ἔφη ὁ	Καλλίας·	σὺ δὲ δή, ὦ Σώκρατες,
[1]	δείπνου συγκαλυψάμενος κατέκειτο. Καὶ ὁ	Καλλίας,	Τί τοῦτ᾿ ἔφη, ὦ Φίλιππε;
[1]	ἐλευθεριώτερον ἄγουσιν. ἃ δὴ καὶ	Καλλίας	τότε διὰ τὸν ἔρωτα πράττων
[8]	ὁ αὐτὸς δοκῶν εἶναι πολλὰς	ἐπωνυμίας	ἔχει· ὅτι γε μέντοι χωρὶς
[8]	ἡδονὴν ἀντ᾿ εὐκλείας αἱρεῖσθαι; Καίτοι	Παυσανίας	γε ὁ Αγάθωνος τοῦ ποιητοῦ
[5]	κριταί, καὶ τῷ νικήσαντι μὴ	ταινίας	ἀλλὰ φιλήματα ἀναδήματα παρὰ τῶν
[4]	ἢ ἐλεύθερος εἴην, εἴ μου	Κλεινίας	ἄρχειν ἐθέλοι. Καὶ γὰρ πονοίην
[3]	ἔφη ὁ Σωκράτης, ὅτι τὰς	ὑπονοίας	οὐκ ἐπίστανται. Σὺ δὲ Στησιμβρότῳ
[8]	παραλαμβάνοντα εἰς τὰς πρὸς τοῦτον	συνουσίας.	Οὐδὲν γὰρ τούτων ἐστὶν ἀπόκρυφον
[2]	Δί᾿ ὦ Καλλία, τελέως ἡμᾶς	ἑστιᾷς.	Οὐ γὰρ μόνον δεῖπνον ἄμεμπτον
[4]	Προδίκῳ, ὅτε ἑώρας τοῦτον μὲν	φιλοσοφίας	ἐρῶντα, ἐκεῖνον δὲ χρημάτων δεόμενον·
[1]	δ᾿ ὁρᾷς αὐτουργούς τινας τῆς	φιλοσοφίας	ὄντας. αὶ ὁ Καλλίας, Καὶ
[8]	καὶ ἔστιν οὐ ψυχῆς ἀλλ᾿	εὐμορφίας	τῆς ἐμῆς. ὅτι γε μὴν
[4]	ἐμὲ πρὸς ἐκεῖνον οὐχ οὕτω	διέθηκας	ὥστε διὰ τοὺς σοὺς λόγους
[2]	Οὐ γὰρ μόνον δεῖπνον ἄμεμπτον	παρέθηκας,	ἀλλὰ καὶ θεάματα καὶ ἀκροάματα
[9]	ἵππους ἀπήλαυνον πρὸς τὰς ἑαυτῶν	γυναῖκας,	ὅπως τούτων τύχοιεν. Σωκράτης δὲ
[2]	ἀγαθοὺς ἁρματηλάτας, θᾶττον περιελαύνοντας τὰς	κύλικας.	Οἱ μὲν δὴ οἰνοχόοι οὕτως
[6]	τις. Καὶ νῦν σύγε λοιδορουμένῳ	ἔοικας,	εἰ πάντ᾿ αὐτοῦ βελτίων φῂς
[4]	συγκαθεύδειν αὐτοῖς. Σὺ δ᾿ ὡς	ἔοικας,	εἰ τοῦτο γένοιτο, νομίζεις ἂν
[2]	Καὶ ὁ Χαρμίδης εἶπεν· Επαινοῦντι	ἔοικας	τὸν ὀρχηστοδιδάσκαλον. Ναὶ μὰ τὸν
[3]	Αναξιμάνδρῳ καὶ ἄλλοις πολλοῖς πολὺ	δέδωκας	ἀργύριον, ὥστε οὐδέν σε τῶν
[1]	μὲν Πρωταγόρᾳ τε πολὺ ἀργύριον	δέδωκας	ἐπὶ σοφίᾳ καὶ Γοργίᾳ καὶ
[4]	μοι δοκεῖ καὶ πόλεις δύνασθαι	φίλας	ποιεῖν καὶ γάμους ἐπιτηδείους συνάγειν,
[8]	Ζεὺς ὁ αὐτὸς δοκῶν εἶναι	πολλὰς	ἐπωνυμίας ἔχει· ὅτι γε μέντοι
[4]	ἔφη, συγκαθεύδεις αὐτῷ; Νὴ Δί᾿	ὅλας	γε καὶ πάσας τὰς νύκτας.
[4]	δ᾿ ἀποκτείνουσι, πολλάκις δὲ καὶ	ὅλας	πόλεις χρημάτων ἕνεκα ἐξανδραποδίζονται. Τούτους
[1]	καὶ Προδίκῳ καὶ ἄλλοις πολλοῖς,	ἡμᾶς	δ᾿ ὁρᾷς αὐτουργούς τινας τῆς
[2]	νέοις μὲν ἂν εἴη ταῦτα·	ἡμᾶς	δὲ τοὺς μηκέτι γυμναζομένους τίνος
[2]	Νὴ Δί᾿ ὦ Καλλία, τελέως	ἡμᾶς	ἑστιᾷς. Οὐ γὰρ μόνον δεῖπνον
[1]	Σωκράτης εἶπεν· Αεὶ σὺ ἐπισκώπτεις	ἡμᾶς	καταφρονῶν, ὅτι σὺ μὲν Πρωταγόρᾳ
[6]	ἔφη, ὅτι καὶ σὺ νῦν	ἡμᾶς	λυπεῖς σιωπῶν; Η καὶ ὅταν
[4]	τί δή ποτε, ὦ Σώκρατες,	ἡμᾶς	μὲν οὕτω τοὺς φίλους μορμολύττῃ
[4]	προκείμενοι λόγοι περιέλθωσι. Κρινάτω δ᾿	ἡμᾶς	μὴ Αλέξανδρος ὁ Πριάμου, ἀλλ᾿
[8]	Αρ᾿ ἔφη, ὦ ἄνδρες, εἰκὸς	ἡμᾶς	παρόντος δαίμονος μεγάλου καὶ τῷ
[3]	σῷ κάλλει ἱκανὸς εἶ βελτίους	ἡμᾶς	ποιεῖν; Εἰ δὲ μή, δῆλόν
[4]	τρωξόμεθα, ὅπως μὴ φήσῃ τις	ἡμᾶς	πρὸς Καλλίαν ἐλθόντας ἡδυπαθεῖν. Μηδαμῶς,
[8]	σεμνοτάτοις θεοῖς φίλοις χρώμενος οὐδὲν	ἡμᾶς	τοὺς ἀνθρώπους ὑπερορᾷ; Σὺ δὲ
[4]	Διὰ γὰρ τὸ ἐμπνεῖν τι	ἡμᾶς	τοὺς καλοὺς τοῖς ἐρωτικοῖς ἐλευθεριωτέρους
[3]	δή, ὦ ἄνδρες, ἱκανοὶ τέρπειν	ἡμᾶς	φαίνονται· ἡμεῖς δὲ τούτων οἶδ᾿
[4]	ἀποβήσεται σημαίνουσί μοι πέμποντες ἀγγέλους	φήμας	καὶ ἐνύπνια καὶ οἰωνοὺς ἅ
[5]	ἐμοὶ ἀναπέπτανται, ὥστε τὰς πάντοθεν	ὀσμὰς	προσδέχεσθαι. Τὸ δὲ δὴ σιμὸν
[4]	πιστεύω. Καλοὺς γὰρ καὶ ἀγαθοὺς	ὑμᾶς	ἄνδρας νομίζω. Εἰ δ᾿ εἰμί
[8]	τὸ πατέρων τε ὀνομαστῶν ἀμφοτέρους	ὑμᾶς	εἶναι καὶ αὐτοὺς ἐπιφανεῖς. Αεὶ
[1]	πρόσθεν μέν γε, ἔφη, ἀπεκρυπτόμην	ὑμᾶς	ἔχων πολλὰ καὶ σοφὰ λέγειν,
[6]	λέληθέ σε ὅτι μεταξὺ τοῦ	ὑμᾶς	λέγειν οὐδ᾿ ἂν τρίχα, μὴ
[4]	πλέον διαφέρει πρὸς ἡδονήν, ὅταν	ἀναμείνας	τὸ δεηθῆναι προσφέρωμαι ἢ ὅταν
[5]	τοῦ ὀσφραίνεσθαι ἕνεκεν ἐποίησαν ἡμῖν	ῥῖνας	οἱ θεοί. Οἱ μὲν γὰρ
[4]	καὶ φιλικῶς καὶ ἐχθρῶς πρός	τινας	βλέπειν; Πάνυ μὲν οὖν. Τί
[4]	Καὶ γὰρ ἄπληστον καὶ ἐλπίδας	τινὰς	γλυκείας παρέχει. {ἴσως δὲ καὶ
[4]	περὶ αὐτοῦ ἰσχυρῶς. Αἰσθάνομαι γάρ	τινας	ἐπιβουλεύοντας διαφθεῖραι αὐτόν. Καὶ ὁ
[4]	ἐνδεῖται· αἰσθάνομαι δὲ καὶ τυράννους	τινάς,	οἳ οὕτω πεινῶσι χρημάτων ὥστε
[1]	πολλοῖς, ἡμᾶς δ᾿ ὁρᾷς αὐτουργούς	τινας	τῆς φιλοσοφίας ὄντας. αὶ ὁ
[4]	μὲν γάρ, ὥσπερ οἱ τὰς	Γοργόνας	θεώμενοι, λιθίνως ἔβλεπε πρὸς αὐτὸν
[4]	ὁ Καλλίας, θαυμαστόν; Οὐ καὶ	τέκτονάς	τε καὶ οἰκοδόμους πολλοὺς ὁρᾷς
[4]	κρόμμυον ὑποτρώγειν, ὥσπερ ἔνιοι τοὺς	ἀλεκτρυόνας	σκόροδα σιτίσαντες συμβάλλουσιν· ἡμεῖς δὲ
[2]	τοὺς ἀνθρώπους, κοιμίζει, τὰς δὲ	φιλοφροσύνας,	ὥσπερ ἔλαιον φλόγα, ἐγείρει. Δοκεῖ
[4]	τρίποδας, δέκα δὲ χρυσοῖο τάλαντα,	αἴθωνας	δὲ λέβητας ἐείκοσι, δώδεκα δ᾿
[1]	ὀδύνη σε εἴληφε; Καὶ ὃς	ἀναστενάξας	εἶπε· Ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη,
[4]	μή τίς μου τὴν οἰκίαν	διορύξας	καὶ τὰ χρήματα λάβοι καὶ
[9]	ἀκούσασα τοιοῦτόν τι ἐποίησεν ὡς	πᾶς	ἂν ἔγνω ὅτι ἀσμένη ἤκουσε·
[2]	καὶ δοῦλος καὶ ἐλεύθερος εὐθὺς	ἅπας	ὅμοιον ὄζει· αἱ δ᾿ ἀπὸ
[4]	ἐστι μέγα φρονεῖν ἐφ᾿ ᾗ	εἶπας	οὕτως ἀδόξῳ οὔσῃ τέχνῃ; Καὶ
[3]	καὶ τῶν φθόγγων τὰς μὲν	λύπας	κοιμίζειν, τὴν δ᾿ ἀφροδίτην ἐγείρειν.
[2]	ἄρδων τὰς ψυχὰς τὰς μὲν	λύπας,	ὥσπερ ὁ μανδραγόρας τοὺς ἀνθρώπους,
[6]	ἃ μὴ δεῖ λέγειν, ἔφη,	σιωπᾷς.	Αὕτη μὲν δὴ ἡ παροινία
[4]	Καλοὺς γὰρ καὶ ἀγαθοὺς ὑμᾶς	ἄνδρας	νομίζω. Εἰ δ᾿ εἰμί τε
[8]	γε μὴν σύ, ὦ Καλλία,	ἐρᾷς	Αὐτολύκου πᾶσα μὲν ἡ πόλις
[8]	δὲ μόνος, ὦ Αντίσθενες, οὐδενὸς	ἐρᾷς;	Ναὶ μὰ τοὺς θεούς, εἶπεν
[4]	λήθω αὐτοὺς οὔτε νυκτὸς οὔθ᾿	ἡμέρας	οὔθ᾿ ὅποι ἂν ὁρμῶμαι οὔθ᾿
[4]	τε ὦμον πλεῖν ἢ πέντε	ἡμέρας	ὤδαξον καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ
[8]	φιλίας καὶ χρώμενοι αὐτῇ εἰς	γῆρας	διατελοῦσι. Τὸν δὲ ἐκ τοῦ
[7]	οὖν μοι τὸ μὲν εἰς	μαχαίρας	κυβιστᾶν κινδύνου ἐπίδειγμα εἶναι, ὃ
[2]	δημηγόρον μανθάνοντα κυβιστᾶν εἰς τὰς	μαχαίρας,	ὃς νῦν διὰ τὸ μὴ
[8]	δόξα ταχὺ ἐλέγχεται ὑπὸ τῆς	πείρας·	ἡ δ᾿ ἀληθὴς ἀνδραγαθία, ἂν
[2]	ἅμα πάντα καὶ σκέλη καὶ	χεῖρας	καὶ κεφαλήν. Επειδὴ δὲ ἀπειρήκει,
[8]	παρόντι ὄχλον πάρεχε· ὡς γὰρ	ὁρᾷς,	ἄλλα πράττω. Καὶ ὁ Αντισθένης
[1]	καὶ ἄλλοις πολλοῖς, ἡμᾶς δ᾿	ὁρᾷς	αὐτουργούς τινας τῆς φιλοσοφίας ὄντας.
[1]	οἱ παρόντες σπουδῆς μέν, ὡς	ὁρᾷς,	μεστοί, γέλωτος δὲ ἴσως ἐνδεέστεροι.
[4]	τέκτονάς τε καὶ οἰκοδόμους πολλοὺς	ὁρᾷς	οἳ ἄλλοις μὲν πολλοῖς ποιοῦσιν
[4]	αὐτόν; Αλλὰ πότε μήν; Οὐχ	ὁρᾷς	ὅτι τούτῳ μὲν παρὰ τὰ
[4]	ἡδυπαθῆσαι βουληθῶ, οὐκ ἐκ τῆς	ἀγορᾶς	τὰ τίμια ὠνοῦμαι {πολυτελῆ γὰρ
[2]	τὰς μὲν λύπας, ὥσπερ ὁ	μανδραγόρας	τοὺς ἀνθρώπους, κοιμίζει, τὰς δὲ
[4]	καὶ ἐφ᾿ οἷς ἂν αὐτοὺς	μάρτυρας	ποιήσωμαι ἑκὼν οὐδὲν ψεύδομαι. Νὴ
[8]	ἀμφότερα στέρξωσι, τὸ μὲν τῆς	ὥρας	ἄνθος ταχὺ δήπου παρακμάζει, ἀπολείποντος
[3]	κρᾶσις τῶν τε παίδων τῆς	ὥρας	καὶ τῶν φθόγγων τὰς μὲν
[4]	προαγωγεύσαντα τῷ σοφῷ Προδίκῳ, ὅτε	ἑώρας	τοῦτον μὲν φιλοσοφίας ἐρῶντα, ἐκεῖνον
[3]	νικηφόρος εἶναι. Καὶ ὁ Αὐτόλυκος	ἀνερυθριάσας	εἶπε· Μὰ Δί᾿ οὐκ ἔγωγε.
[6]	κἀνταῦθα ἐσιώπα. Καὶ ὁ Σωκράτης	ὀνομάσας	αὐτόν, Εχοις ἄν, ἔφη, ὦ
[4]	Νὴ Δί᾿ ὅλας γε καὶ	πάσας	τὰς νύκτας. Νὴ τὴν Ηραν,
[3]	Σώκρατες; Καὶ ὃς μάλα σεμνῶς	ἀνασπάσας	τὸ πρόσωπον, Επὶ μαστροπείᾳ, εἶπεν.
[2]	ταῦτα διεπράττετο. Καὶ ὁ Σωκράτης	καλέσας	τὸν Αντισθένην εἶπεν· Οὔτοι τούς
[4]	τὸν Ηρακλεώτην ξένον ἐπεί με	ἐποίησας	ἐπιθυμεῖν αὐτοῦ, συνέστησάς μοι αὐτόν.
[1]	εἰκός, κατεκλίθησαν. Εὐθὺς μὲν οὖν	ἐννοήσας	τις τὰ γιγνόμενα ἡγήσατ᾿ ἂν
[4]	ἐπεί με ἐποίησας ἐπιθυμεῖν αὐτοῦ,	συνέστησάς	μοι αὐτόν. Καὶ χάριν μέντοι
[4]	μεταμέλει· ἤδη δέ ποτε καὶ	ἀπιστήσας	ἐκολάσθην. Καὶ ὁ Σωκράτης εἶπεν·
[8]	δὲ καὶ πῶς ποτε Σόλων	φιλοσοφήσας	νόμους κρατίστους τῇ πόλει κατέθηκεν,
[1]	ἴστε πάντες· ἥκω δὲ προθύμως	νομίσας	γελοιότερον εἶναι τὸ ἄκλητον ἢ
[2]	ὀρχήσει ἅπαν τὸ σῶμα γυμνάζοι,	κελεύσας	τὴν αὐλητρίδα θάττονα ῥυθμὸν ἐπάγειν
[9]	μὴν κατεῖδεν αὐτὴν ὁ Διόνυσος,	ἐπιχορεύσας	ὥσπερ ἂν εἴ τις φιλικώτατα
[4]	διαφθεῖραι αὐτόν. Καὶ ὁ Σωκράτης	ἀκούσας,	Ηράκλεις, ἔφη, τί τοσοῦτον νομίζοντες
[4]	κεκτῆσθαι. Σὺ δὲ ὡς κακῶς	ἀκούσας	ὅτι ἀγαθόν σε ἔφην προαγωγὸν
[1]	ἀνάριστον εἶναι. Ο οὖν Καλλίας	ἀκούσας	ταῦτα εἶπεν· Αλλὰ μέντοι, ὦ
[1]	τινος. Φίλιππος δ᾿ ὁ γελωτοποιὸς	κρούσας	τὴν θύραν εἶπε τῷ ὑπακούσαντι
[4]	Πρόσθεν μὲν γάρ, ὥσπερ οἱ	τὰς	Γοργόνας θεώμενοι, λιθίνως ἔβλεπε πρὸς
[2]	ὁ μανδραγόρας τοὺς ἀνθρώπους, κοιμίζει,	τὰς	δὲ φιλοφροσύνας, ὥσπερ ἔλαιον φλόγα,
[9]	ἐπὶ τοὺς ἵππους ἀπήλαυνον πρὸς	τὰς	ἑαυτῶν γυναῖκας, ὅπως τούτων τύχοιεν.
[2]	τοὺς ἀγαθοὺς ἁρματηλάτας, θᾶττον περιελαύνοντας	τὰς	κύλικας. Οἱ μὲν δὴ οἰνοχόοι
[2]	τὸν δημηγόρον μανθάνοντα κυβιστᾶν εἰς	τὰς	μαχαίρας, ὃς νῦν διὰ τὸ
[3]	τῆς ὥρας καὶ τῶν φθόγγων	τὰς	μὲν λύπας κοιμίζειν, τὴν δ᾿
[2]	ὁ οἶνος ἄρδων τὰς ψυχὰς	τὰς	μὲν λύπας, ὥσπερ ὁ μανδραγόρας
[4]	Δί᾿ ὅλας γε καὶ πάσας	τὰς	νύκτας. Νὴ τὴν Ηραν, ἔφη
[5]	οὐκ ἀντιφράττει, ἀλλ᾿ ἐᾷ εὐθὺς	τὰς	ὄψεις ὁρᾶν ἃ ἂν βούλωνται·
[1]	Αὐτολύκου τὸ κάλλος πάντων εἷλκε	τὰς	ὄψεις πρὸς αὐτόν· ἔπειτα τῶν
[5]	οἱ δὲ ἐμοὶ ἀναπέπτανται, ὥστε	τὰς	πάντοθεν ὀσμὰς προσδέχεσθαι. Τὸ δὲ
[8]	τὸν πατέρα αὐτοῦ παραλαμβάνοντα εἰς	τὰς	πρὸς τοῦτον συνουσίας. Οὐδὲν γὰρ
[3]	γάρ, ἔφη ὁ Σωκράτης, ὅτι	τὰς	ὑπονοίας οὐκ ἐπίστανται. Σὺ δὲ
[5]	σὲ ἀντιλέγειν, ἀλλὰ διαφερόντων, ἔφη,	τὰς	ψήφους, ἵνα ὡς τάχιστα εἰδῶ
[4]	εἰς τὸ βαλάντιον διδοὺς ἀργύριον	τὰς	ψυχὰς δικαιοτέρους ποιεῖς; Μάλιστα. Πῶς;
[2]	γὰρ ὄντι ὁ οἶνος ἄρδων	τὰς	ψυχὰς τὰς μὲν λύπας, ὥσπερ
[1]	λαμπροτέραν φανῆναι εἰ ἀνδράσιν ἐκκεκαθαρμένοις	τὰς	ψυχὰς ὥσπερ ὑμῖν ὁ ἀνδρὼν
[2]	τοὺς οἰνοχόους μιμεῖσθαι τοὺς ἀγαθοὺς	ἁρματηλάτας,	θᾶττον περιελαύνοντας τὰς κύλικας. Οἱ
[4]	δὲ χρυσοῖο τάλαντα, αἴθωνας δὲ	λέβητας	ἐείκοσι, δώδεκα δ᾿ ἵππους σταθμῷ
[8]	μορφῆς ἠράσθη, συγγενόμενος εἴα αὐτὰς	θνητὰς	εἶναι· ὅσων δὲ ψυχαῖς ἀγαθαῖς
[4]	Τί δέ, ἀντὶ τοῦ ἀργυρίου	χάριτας;	Οὐ μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη,
[8]	ἢ χρήματα ἢ τέκνα ἢ	χάριτας	παρακατατίθεσθαι. Εγὼ μὲν γὰρ οἶμαι
[5]	ἱκανόν ἐστι καὶ δικαστὰς καὶ	κριτάς.	~Εκ δὲ τούτου οἱ μὲν
[4]	ὅλας γε καὶ πάσας τὰς	νύκτας.	Νὴ τὴν Ηραν, ἔφη ὁ
[2]	διδῶσιν αὐτῷ Αθηναῖοι χρήματα, ποιήσειν	πάντας	Αθηναίους τολμᾶν ὁμόσε ταῖς λόγχαις
[4]	ἐμοὶ δοκοῦντα καλὸν εἶναι, ὄμνυμι	πάντας	θεοὺς μὴ ἑλέσθαι ἂν τὴν
[9]	Διόνυσον ἀλλὰ καὶ τοὺς παρόντας	ἅπαντας	συνομόσαι ἂν ἦ μὴν τὸν
[4]	ἐργάσαιτο· ἔπειτα δὲ καὶ τοὺς	συκοφάντας	ἐθεράπευον, εἰδὼς ὅτι παθεῖν μᾶλλον
[1]	ὁρᾷς αὐτουργούς τινας τῆς φιλοσοφίας	ὄντας.	αὶ ὁ Καλλίας, Καὶ πρόσθεν
[1]	καὶ Νικήρατος. Ιδὼν δὲ ὁμοῦ	ὄντας	Σωκράτην τε καὶ Κριτόβουλον καὶ
[8]	εἶεν καὶ Θηβαῖοι καὶ Ηλεῖοι·	συγκαθεύδοντας	γοῦν αὐτοῖς ὅμως παρατάττεσθαι ἔφη
[4]	ὥστε μόνον μὴ διαφθείρειν τοὺς	συγκαθεύδοντας.	ὥστε σοί γε εἰ μὴ
[4]	φήσῃ τις ἡμᾶς πρὸς Καλλίαν	ἐλθόντας	ἡδυπαθεῖν. Μηδαμῶς, ἔφη, ὦ Σώκρατες.
[3]	ὃς ὑπερσεμνύνεται ὅτι δύναται πολλοὺς	κλαίοντας	καθίζειν. Οὐκοῦν καὶ σύ, ἔφη
[9]	ἀλλήλους καὶ ὡς εἰς εὐνὴν	ἀπιόντας,	οἱ μὲν ἄγαμοι γαμεῖν ἐπώμνυσαν,
[4]	τις καὶ ὅλῃ τῇ πόλει	ἀρέσκοντας	δύναιτο ἀποδεικνύναι, οὐχ οὗτος παντελῶς
[2]	μιμεῖσθαι τοὺς ἀγαθοὺς ἁρματηλάτας, θᾶττον	περιελαύνοντας	τὰς κύλικας. Οἱ μὲν δὴ
[6]	τοίνυν παρ᾿ οἶνον λυπεῖν τοὺς	συνόντας,	τοῦτ᾿ ἐγὼ κρίνω παροινίαν. Οἶσθ᾿
[9]	τὸν Διόνυσον ἀλλὰ καὶ τοὺς	παρόντας	ἅπαντας συνομόσαι ἂν ἦ μὴν
[8]	τῷ ἐραστῇ, ὁμοίως αἰδοῦνται τοὺς	παρόντας	ἀπολείπειν. Θεὰν γὰρ οὐ τὴν
[4]	γὰρ τῇ Αθηνᾷ τοὺς καλοὺς	γέροντας	ἐκλέγονται, ὡς συμπαρομαρτοῦντος πάσῃ ἡλικίᾳ
[9]	ὡραίαν δὲ τὴν Αριάδνην, οὐ	σκώπτοντας	δὲ ἀλλ᾿ ἀληθινῶς τοῖς στόμασι
[4]	αὐτοῦ ἰσχυρῶς. Αἰσθάνομαι γάρ τινας	ἐπιβουλεύοντας	διαφθεῖραι αὐτόν. Καὶ ὁ Σωκράτης
[7]	παράσχοι. Οὐδὲ μὴν τό γε	διαστρέφοντας	τὰ σώματα καὶ τροχοὺς μιμουμένους
[7]	τροχοὺς μιμουμένους ἥδιον ἢ ἡσυχίαν	ἔχοντας	τοὺς καλοὺς καὶ ὡραίους θεωρεῖν.
[6]	Συρακόσιος τῶν μὲν αὑτοῦ ἐπιδειγμάτων	ἀμελοῦντας,	ἀλλήλοις δὲ ἡδομέ νους, φθονῶν
[9]	δὲ ἀλλ᾿ ἀληθινῶς τοῖς στόμασι	φιλοῦντας,	πάντες ἀνεπτερωμένοι ἐθεῶντο. Καὶ γὰρ
[4]	οὗτος δὲ οὐ τοὺς πλεῖστον	ἀριθμοῦντας	χρυσίον θαυμάζει, ἀλλ᾿ οἳ ἂν
[4]	τοὺς εὐτέλειαν μᾶλλον ἢ πολυχρηματίαν	σκοποῦντας.	Οἷς γὰρ μάλιστα τὰ παρόντα
[9]	Τέλος δὲ οἱ συμπόται ἰδόντες	περιβεβληκότας	τε ἀλλήλους καὶ ὡς εἰς
[5]	πρὸς ἰσχὺν τοὺς ὀφθαλμοὺς ἄριστα	πεφυκότας	ἔχει. Εἶεν, ἔφη, τῶν δὲ
[1]	τὸ σκῶμμα εἶναι. Ο δὲ	στὰς	ἐπὶ τῷ ἀνδρῶνι ἔνθα τὸ
[5]	πλεῖστον διαφθείρειν ἱκανόν ἐστι καὶ	δικαστὰς	καὶ κριτάς. ~Εκ δὲ τούτου
[4]	Δί᾿ ἀργύριον. Καὶ ὁ Αντισθένης	ἐπαναστὰς	μάλα ἐλεγκτικῶς αὐτὸν ἐπήρετο· Οἱ
[8]	δὲ τόνδε οἶδα πολλοὺς μὲν	ἐραστὰς	κτησάμενον, ἔστι δὲ ὧν καὶ
[8]	οὐσῶν μορφῆς ἠράσθη, συγγενόμενος εἴα	αὐτὰς	θνητὰς εἶναι· ὅσων δὲ ψυχαῖς
[4]	ψυχαῖς. Ορῶ γὰρ πολλοὺς μὲν	ἰδιώτας,	οἳ πάνυ πολλὰ ἔχοντες χρήματα
[6]	Εἰ μὲν ὅ τι ἐστὶν	ἐρωτᾷς,	οὐκ οἶδα· τὸ μέντοι μοι
[8]	Εἰκάσαις δ᾿ ἂν καὶ τοὺς	ἔρωτας	τὴν μὲν Πάνδημον τῶν σωμάτων
[4]	τὸ βαλάντιον διδοὺς ἀργύριον τὰς	ψυχὰς	δικαιοτέρους ποιεῖς; Μάλιστα. Πῶς; Οτι
[2]	ὄντι ὁ οἶνος ἄρδων τὰς	ψυχὰς	τὰς μὲν λύπας, ὥσπερ ὁ
[1]	φανῆναι εἰ ἀνδράσιν ἐκκεκαθαρμένοις τὰς	ψυχὰς	ὥσπερ ὑμῖν ὁ ἀνδρὼν κεκοσμημένος
[8]	γε σοῦ. Καὶ ὁ Σωκράτης	ἐπισκώψας	ὡς δὴ θρυπτόμενος εἶπε· Μὴ
[5]	σοῦ καλλίων εἰμί, ὅτι καὶ	Ναΐδες	θεοὶ οὖσαι τοὺς Σειληνοὺς ἐμοὶ
[2]	δυνησόμεθα· ἂν δὲ ἡμῖν οἱ	παῖδες	μικραῖς κύλιξι πυκνὰ ἐπιψακάζωσιν, ἵνα
[4]	δοκοῦσιν εἶναι, πάνυ δὲ παχεῖαι	ἐφεστρίδες	οἱ ὄροφοι, στρωμνήν γε μὴν
[2]	οὐδεὶς μύρῳ χρίεται. Αἱ μέντοι	γυναῖκες	ἄλλως τε καὶ ἂν νύμφαι
[8]	σπουδαῖαι μὲν αὐτοῦ αἱ ὀφρύες,	ἀτρεμὲς	δὲ τὸ ὄμμα, μέτριοι δὲ
[6]	αὐτόν, Εχοις ἄν, ἔφη, ὦ	Ερμόγενες,	εἰπεῖν ἡμῖν τί ἐστὶ παροινία;
[3]	δέ, ἔφη ὁ Νικήρατος, ὦ	Ερμόγενες,	ἐπὶ τίνι μάλιστα ἀγάλλῃ; Καὶ
[4]	εἶπέ τις· Σὸν ἔργον, ὦ	Ερμόγενες,	λέγειν τε τοὺς φίλους οἵτινές
[6]	Σωκράτης, Πρὸς τῶν θεῶν, ἔφη,	Ερμόγενες,	οὕτω ποίει. Οἶμαι γάρ, ὥσπερ
[3]	ἐπὶ τίνι μέγα φρονεῖς, ὦ	Αντίσθενες;	Επὶ πλούτῳ, ἔφη. Ο μὲν
[8]	ἔφη· Πρὸς τῶν θεῶν, ὦ	Αντίσθενες,	μόνον μὴ συγκόψῃς με· τὴν
[8]	ὑπερορᾷ; Σὺ δὲ μόνος, ὦ	Αντίσθενες,	οὐδενὸς ἐρᾷς; Ναὶ μὰ τοὺς
[4]	σὺ αὖ λέγε ἡμῖν, ὦ	Αντίσθενες,	πῶς οὕτω βραχέα ἔχων μέγα
[4]	φρονεῖν. Οὐκοῦν ὡς μὲν καὶ	Ελληνες	καὶ βάρβαροι τοὺς θεοὺς ἡγοῦνται
[4]	δέ, λόγοι οὐκ εἰσὶ μέν	τινες	ἀπεχθανόμενοι, εἰσὶ δέ τινες οἳ
[4]	δὲ ἀνδραποδίζονται· τύραννοι δ᾿ εἰσί	τινες	οἳ ὅλους μὲν οἴκους ἀναιροῦσιν,
[4]	μέν τινες ἀπεχθανόμενοι, εἰσὶ δέ	τινες	οἳ πρὸς φιλίαν ἄγουσι; Πάνυ
[4]	Ερμόγενες, λέγειν τε τοὺς φίλους	οἵτινές	εἰσι καὶ ἐπιδεικνύναι ὡς μέγα
[5]	τοίνυν ἤδη οἱ ἐμοὶ ὀφθαλμοὶ	καλλίονες	ἂν τῶν σῶν εἴησαν. Πῶς
[4]	ἔφη, καὶ ἐμοῦ ἃ ἔσεσθε	βελτίονες,	ἂν ἐμοὶ συνῆτε. ἴστε γὰρ
[3]	δὲ τούτων οἶδ᾿ ὅτι πολὺ	βελτίονες	οἰόμεθα εἶναι· οὐκ αἰσχρὸν οὖν
[8]	ποῖα Λακεδαιμόνιοι ἀσκοῦντες κράτιστοι δοκοῦσιν	ἡγεμόνες	εἶναι· προξενεῖς δὲ καὶ κατάγονται
[4]	οἰκίᾳ γένωμαι, πάνυ μὲν ἀλεεινοὶ	χιτῶνες	οἱ τοῖχοί μοι δοκοῦσιν εἶναι,
[1]	ταῦτα εἶπεν· Αλλὰ μέντοι, ὦ	ἄνδρες,	αἰσχρὸν στέγης γε φθονῆσαι· εἰσίτω
[9]	ὁ Συρακόσιος εἰσελθὼν εἶπεν· Ω	ἄνδρες,	Αριάδνη εἴσεισιν εἰς τὸν ἑαυτῆς
[4]	Καίτοι νὴ τοὺς θεούς, ὦ	ἄνδρες,	δοκεῖ μοί γ᾿ ἔφη, ὡς
[8]	λόγου κατῆρχεν. Αρ᾿ ἔφη, ὦ	ἄνδρες,	εἰκὸς ἡμᾶς παρόντος δαίμονος μεγάλου
[3]	Σωκράτης· Οὗτοι μὲν δή, ὦ	ἄνδρες,	ἱκανοὶ τέρπειν ἡμᾶς φαίνονται· ἡμεῖς
[2]	εἶπεν· Εν πολλοῖς μέν, ὦ	ἄνδρες,	καὶ ἄλλοις δῆλον καὶ ἐν
[2]	εἶπεν· Αλλὰ πίνειν μέν, ὦ	ἄνδρες,	καὶ ἐμοὶ πάνυ δοκεῖ· τῷ
[4]	Καὶ ὁ Χαρμίδης εἶπεν· Ω	ἄνδρες,	ὁ Νικήρατος κρομμύων ὄζων ἐπιθυμεῖ
[2]	ἀπειρήκει, κατακλινόμενος εἶπε· Τεκμήριον, ὦ	ἄνδρες,	ὅτι καλῶς γυμνάζει καὶ τὰ
[4]	ἐπὶ πλούτῳ. Οτι νομίζω, ὦ	ἄνδρες,	τοὺς ἀνθρώπους οὐκ ἐν τῷ
[3]	Αλλ᾿ ἐμοὶ μὲν δοκεῖ, ὦ	ἄνδρες,	ὥσπερ Σωκράτης ἔφη τὸν οἶνον,
[5]	θεοί. Οἱ μὲν γὰρ σοὶ	μυκτῆρες	εἰς γῆν ὁρῶσιν, οἱ δὲ
[2]	καὶ τράχηλος καὶ σκέλη καὶ	χεῖρες	ἐγυμνάζοντο, ὥσπερ χρὴ ὀρχεῖσθαι τὸν
[8]	Νὴ τὴν Ηραν, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	ἄλλα τέ σου πολλὰ ἄγαμαι
[4]	φιλῆσαί με ἢ σύ, ὦ	Σώκρατες,	εἰ καὶ πάνυ πολλὰ καὶ
[4]	ἐμοῦ. ὥστε μηκέτι ἀπόρει, ὦ	Σώκρατες,	εἴ τι τοὐμὸν κάλλος ἀνθρώπους
[4]	ἐλθόντας ἡδυπαθεῖν. Μηδαμῶς, ἔφη, ὦ	Σώκρατες.	Εἰς μὲν γὰρ μάχην ὁρμωμένῳ
[2]	Καὶ ὁ Καλλίας εἶπεν· Ω	Σώκρατες,	ἐμὲ μὲν παρακάλει, ὅταν μέλλῃς
[4]	αὐτὸν ὅπου ὄψει; Οτι, ὦ	Σώκρατες,	ἡ μὲν αὐτοῦ ὄψις εὐφραίνειν
[4]	Αλλὰ τί δή ποτε, ὦ	Σώκρατες,	ἡμᾶς μὲν οὕτω τοὺς φίλους
[3]	ἐπὶ τίνι μέγα φρονεῖς, ὦ	Σώκρατες;	Καὶ ὃς μάλα σεμνῶς ἀνασπάσας
[9]	εἶπε· Νὴ τὴν Ηραν, ὦ	Σώκρατες,	καλός γε κἀγαθὸς δοκεῖς μοι
[7]	μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	καλῶς τε λέγεις καὶ ἐγὼ
[8]	εἶπεν· Οὐκοῦν σύ με, ὦ	Σώκρατες,	μαστροπεύσεις πρὸς τὴν πόλιν, ὅπως
[6]	Σωκράτει εἶπεν· Αρα σύ, ὦ	Σώκρατες,	ὁ φροντιστὴς ἐπικαλούμενος; Οὐκοῦν κάλλιον,
[4]	Ερμογένης εἶπεν· Αλλ᾿ ἐγώ, ὦ	Σώκρατες,	οὐδὲ πρὸς σοῦ ποιῶ τὸ
[4]	φιλῆσαι. Κλεινίᾳ δ᾿ ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	οὐκ ἂν ἐπιτρέψαις; Καὶ ὃς
[2]	Αντισθένης, Πῶς οὖν, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	οὕτω γιγνώσκων οὐ καὶ σὺ
[4]	Αντισθένης, Εμοί, ἔφη, παραδίδως, ὦ	Σώκρατες,	τὴν τέχνην; Ναὶ μὰ Δί᾿
[4]	Καλλίας· σὺ δὲ δή, ὦ	Σώκρατες,	τί ἔχεις εἰπεῖν ὡς ἄξιόν
[4]	Καὶ τί μοι σύνοισθα, ὦ	Σώκρατες,	τοιοῦτον εἰργασμένῳ; Οἶδα μέν, ἔφη,
[7]	τὸν αὐλὸν σχήματα ἐν οἷς	Χάριτές	τε καὶ Ωραι καὶ Νύμφαι
[9]	γαμεῖν ἐπώμνυσαν, οἱ δὲ γεγαμηκότες	ἀναβάντες	ἐπὶ τοὺς ἵππους ἀπήλαυνον πρὸς
[9]	δὲ καὶ τῶν ἄλλων οἱ	ὑπομείναντες	πρὸς Λύκωνα καὶ τὸν υἱὸν
[9]	ἀλλ᾿ ἀληθινῶς τοῖς στόμασι φιλοῦντας,	πάντες	ἀνεπτερωμένοι ἐθεῶντο. Καὶ γὰρ ἤκουον
[4]	κακῶς ποιεῖν καὶ τοῦτο σαφές.	Πάντες	γοῦν αἰτοῦνται τοὺς θεοὺς τὰ
[4]	γὰρ ἄξιον, ἔφη, ὁπότε γε	πάντες	εἰδότες ὅτι γελωτοποιός εἰμι, ὅταν
[4]	εἴη; Σαφῶς γε νὴ Δία,	πάντες	εἶπον. Οὐκοῦν εἴ τις τοιούτους
[4]	εἶπαν Πάνυ μὲν οὖν, τοῦτο	πάντες	ἐκ τοῦ λοιποῦ ἀπεκρίναντο. Οὐκοῦν
[7]	αὖ πάλιν εἶπεν· Αρα ἐπειδὴ	πάντες	ἐπιθυμοῦμεν λέγειν, νῦν ἂν μάλιστα
[8]	ἄνευ φιλίας συνουσία οὐδεμία ἀξιόλογος	πάντες	ἐπιστάμεθα. Φιλεῖν γε μὴν τῶν
[3]	σε, ὅτι καὶ οἱ ῥαψῳδοὶ	πάντες	ἐπίστανται ταῦτα τὰ ἔπη; Καὶ
[8]	ἀμνημονῆσαι, ἄλλως τε καὶ ἐπειδὴ	πάντες	ἐσμὲν τοῦ θεοῦ τούτου θιασῶται;
[1]	ὅτι μὲν γελωτοποιός εἰμι ἴστε	πάντες·	ἥκω δὲ προθύμως νομίσας γελοιότερον
[1]	ἀντικληθησόμενος καλεῖ μέ τις, ἐπεὶ	πάντες	ἴσασιν ὅτι ἀρχὴν οὐδὲ νομίζεται
[1]	οἱ δὲ καὶ ἐσχηματίζοντό πως.	Πάντες	μὲν οὖν οἱ ἐκ θεῶν
[1]	τῇ φωνῇ σαφῶς κλαίειν ἐφαίνετο.	Πάντες	μὲν οὖν παρεμυθοῦντό τε αὐτὸν
[8]	νομίζουσι. Δοκοῦμεν δ᾿ ἄν μοι	πάντες	ὁμόλογοι γενέσθαι περὶ ὧν λέγω,
[3]	ὄντες ἐμοῦ ἐπιμέλονται. Ενταῦθα τοίνυν	πάντες	προσέβλεψαν αὐτῷ, καὶ πολλοὶ ἅμα
[4]	λαμβάνοι; ἐπεὶ δὲ καὶ ταῦτα	πάντες	συνωμολόγουν, Τοιοῦτος μέντοι, ἔφη, μοι
[3]	γε, ἔφη, ἐὰν καὶ ὑμεῖς	ἅπαντες	εἰς μέσον φέρητε ὅ τι
[3]	Δί᾿ οὐκ ἔγωγε. Επεὶ δὲ	ἅπαντες	ἡσθέντες ὅτι ἤκουσαν αὐτοῦ φωνήσαντος
[3]	Καὶ ὃς ἔφη· Οὐ γὰρ	ἅπαντες	ἴστε, ἔφη, {ὅτι} ἐπὶ τούτῳ
[2]	νὴ Δία. Ενταῦθα δὴ ἐγέλασαν	ἅπαντες.	Καὶ ὁ Σωκράτης μάλα ἐσπουδακότι
[4]	δοκῶ εἶναι. ἔνθα δὴ ἀνεγέλασαν	ἅπαντες,	νομίζοντες τὰ ὄντα εἰρηκέναι αὐτόν.
[3]	ᾖσεν. ἔνθα δὴ ἐπῄνεσαν μὲν	ἅπαντες·	ὁ δὲ Χαρμίδης καὶ εἶπεν·
[4]	ὥσπερ ἔνιοι τοὺς ἀλεκτρυόνας σκόροδα	σιτίσαντες	συμβάλλουσιν· ἡμεῖς δὲ ἴσως βουλευόμεθα
[3]	οὐκ ἔγωγε. Επεὶ δὲ ἅπαντες	ἡσθέντες	ὅτι ἤκουσαν αὐτοῦ φωνήσαντος προσέβλεψαν,
[3]	καὶ δυνάμει, καὶ ὅτι τοιοῦτοι	ὄντες	ἐμοῦ ἐπιμέλονται. Ενταῦθα τοίνυν πάντες
[9]	ἐπεθύμουν. Τέλος δὲ οἱ συμπόται	ἰδόντες	περιβεβληκότας τε ἀλλήλους καὶ ὡς
[8]	ἀνδρῶν ἔργα. Λακεδαιμόνιοι δὲ οἱ	νομίζοντες,	ἐὰν καὶ ὀρεχθῇ τις σώματος,
[4]	ἀκούσας, Ηράκλεις, ἔφη, τί τοσοῦτον	νομίζοντες	ἠδικῆσθαι ὑπὸ τοῦ σοῦ παιδὸς
[4]	εἶναι. ἔνθα δὴ ἀνεγέλασαν ἅπαντες,	νομίζοντες	τὰ ὄντα εἰρηκέναι αὐτόν. Εκ
[4]	φεύγουσιν ἀμεταστρεπτί, φοβούμενοι μὴ καὶ	ἄκοντες	γελάσωσι; Καὶ ὁ Νικήρατος εἶπε·
[8]	τότε δ᾿ εὐφραινομένους διατελεῖν, ὅταν	ὑγιαίνοντες	συνῶσιν, ἂν δὲ κάμῃ ὁπότερος
[1]	τὰ δεῖπνα, ἵνα εὐφραίνοιντο οἱ	συνόντες	δι᾿ ἐμὲ γελῶντες· νῦν δὲ
[3]	αἰσχρὸν οὖν εἰ μήδ᾿ ἐπιχειρήσομεν	συνόντες	ὠφελεῖν τι ἢ εὐφραίνειν ἀλλήλους;
[4]	ἐξ ἑκάστου ἀποβήσεται σημαίνουσί μοι	πέμποντες	ἀγγέλους φήμας καὶ ἐνύπνια καὶ
[1]	ὁ Καλλίας. Καὶ γὰρ οἱ	παρόντες	σπουδῆς μέν, ὡς ὁρᾷς, μεστοί,
[9]	καὶ τὸν υἱὸν σὺν Καλλίᾳ	περιπατήσοντες	ἀπῆλθον. Αὕτη τοῦ τότε συμποσίου
[4]	τῶν φίλων οἱ μὲν εὖ	πράττοντες	ἐκποδὼν ἀπέρχονται, οἳ δ᾿ ἂν
[6]	θεῶν ἐπιμελοίμην· ἄνωθεν μέν γε	ὕοντες	ὠφελοῦσιν, ἄνωθεν δὲ φῶς παρέχουσιν.
[4]	ὑπέχοιτε· οὐδενὸς γὰρ ὁρκίζοντος ἀεὶ	ὀμνύοντες	καλόν μέ φατε εἶναι. Κἀγὼ
[4]	καὶ ἀδελφούς, οἳ τὰ ἴσα	λαχόντες	ὁ μὲν αὐτῶν τἀρκοῦντα ἔχει
[4]	μὲν ἰδιώτας, οἳ πάνυ πολλὰ	ἔχοντες	χρήματα οὕτω πένεσθαι ἡγοῦνται ὥστε
[4]	τὰ ἐπιτήδεια ἕξουσιν οὐκ ἐθέλουσι	κακουργοῦντες	κινδυνεύειν. Η καί σοι, ἔφη,
[8]	ἐρευνητέον δὲ καὶ ποῖα Λακεδαιμόνιοι	ἀσκοῦντες	κράτιστοι δοκοῦσιν ἡγεμόνες εἶναι· προξενεῖς
[1]	πρῶτον μέν, ὥσπερ εἰκὸς ἦν,	ἐπαινοῦντες	τὴν κλῆσιν οὐχ ὑπισχνοῦντο συνδειπνήσειν·
[4]	σοὺς λόγους ἐρῶντες ἐκυνοδρομοῦμεν ἀλλήλους	ζητοῦντες;	Ταῦτα οὖν ὁρῶν δυνάμενόν σε
[1]	εὐφραίνοιντο οἱ συνόντες δι᾿ ἐμὲ	γελῶντες·	νῦν δὲ τίνος ἕνεκα καὶ
[2]	καὶ ἡμεῖς διψῶμεν ἐπὶ σοὶ	γελῶντες.	Ο δ᾿ αὖ Σωκράτης εἶπεν·
[4]	ὥστε διὰ τοὺς σοὺς λόγους	ἐρῶντες	ἐκυνοδρομοῦμεν ἀλλήλους ζητοῦντες; Ταῦτα οὖν
[8]	τοι τὰ τοιαῦτα ἔργα ἅμα	ἐρῶντες	τῆς φιλίας καὶ χρώμενοι αὐτῇ
[9]	φιλικῶς ἀντιπεριελάμβανεν. Οἱ δὲ συμπόται	ὁρῶντες	ἅμα μὲν ἐκρότουν, ἅμα δὲ
[9]	σχήματα παρῆν θεάσασθαι. Οἱ δ᾿	ὁρῶντες	ὄντως καλὸν μὲν τὸν Διόνυσον,
[4]	ἄξιον, ἔφη, ὁπότε γε πάντες	εἰδότες	ὅτι γελωτοποιός εἰμι, ὅταν μέν
[4]	Οὗτοι τοίνυν οἱ πάντα μὲν	εἰδότες	πάντα δὲ δυνάμενοι θεοὶ οὕτω
[9]	ἄγαμοι γαμεῖν ἐπώμνυσαν, οἱ δὲ	γεγαμηκότες	ἀναβάντες ἐπὶ τοὺς ἵππους ἀπήλαυνον
[8]	μαρτύρια δὲ ἐπήγετο ὡς ταῦτα	ἐγνωκότες	εἶεν καὶ Θηβαῖοι καὶ Ηλεῖοι·
[8]	ὡς σπουδαῖαι μὲν αὐτοῦ αἱ	ὀφρύες,	ἀτρεμὲς δὲ τὸ ὄμμα, μέτριοι
[4]	αὐτοῦ; Οὐκ οἶσθα ὅτι οὕτω	σαφὲς	ἔχω εἴδωλον αὐτοῦ ἐν τῇ
[4]	καὶ κακῶς ποιεῖν καὶ τοῦτο	σαφές.	Πάντες γοῦν αἰτοῦνται τοὺς θεοὺς
[8]	ἄνθρωποι ἀλλὰ καὶ θεοὶ καὶ	ἥρωες	τὴν τῆς ψυχῆς φιλίαν περὶ
[4]	πρὸς τοὺς θεοὺς ὅπου ἂν	ᾖς	διδόναι καρποῦ μὲν ἀφθονίαν, φρενῶν
[3]	φθονήσω εἰπεῖν τὴν τέχνην δι᾿	ἧς	τοῦτο ἀπεργάζομαι. Αλλὰ σὺ αὖ,
[2]	{ὄς ἔδοξεν αύτῷ κράτιστος εἴναι	παιδοτρίβης,	τοῦτον εἷλετο, νῦν δ᾿ αὖ,
[1]	Αλλὰ μέντοι, ὦ ἄνδρες, αἰσχρὸν	στέγης	γε φθονῆσαι· εἰσίτω οὖν. Καὶ
[2]	ἐσθλὰ διδάξεαι· ἢν δὲ κακοῖσι	συμμίσγῃς,	ἀπολεῖς καὶ τὸν ἐόντα νόον.
[8]	τιμωρῆσαι. Καὶ Ορέστης δὲ καὶ	Πυλάδης	καὶ Θησεὺς καὶ Πειρίθους καὶ
[8]	τούτων οὐχ ἡδυσώματος ὀνομασθεὶς ὁ	Γανυμήδης	ἀλλ᾿ ἡδυγνώμων ἐν θεοῖς τετίμηται.
[4]	καὶ ἐάν τι ὄναρ ἀγαθὸν	ἴδῃς,	τοῖς ἀποτροπαίοις θύεις; Μὰ Δία
[4]	τῷ σωφρονεῖν δυνησομένῳ. Καὶ ὁ	Χαρμίδης	εἶπεν· Αλλὰ τί δή ποτε,
[2]	ὅταν ἡσυχίαν ἔχῃ; Καὶ ὁ	Χαρμίδης	εἶπεν· Επαινοῦντι ἔοικας τὸν ὀρχηστοδιδάσκαλον.
[4]	ἥδιον γὰρ πιεῖσθε. Καὶ ὁ	Χαρμίδης	εἶπεν· Ω ἄνδρες, ὁ Νικήρατος
[3]	ἐπῄνεσαν μὲν ἅπαντες· ὁ δὲ	Χαρμίδης	καὶ εἶπεν· Αλλ᾿ ἐμοὶ μὲν
[2]	μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη ὁ	Χαρμίδης·	καὶ τὸ μέν γε πρῶτον
[2]	οὐκ ἴστε ὅτι ἔναγχος ἕωθεν	Χαρμίδης	οὑτοσὶ κατέλαβέ με ὀρχούμενον; Ναὶ
[4]	σὺ δὲ δή, ἔφη ὁ	Χαρμίδης,	ὦ Συρακόσιε, ἐπὶ τῷ μέγα
[3]	Δικαιότερόν γ᾿ ἔφη, οἴομαι, ἢ	Καλλιππίδης	ὁ ὑποκριτής, ὃς ὑπερσεμνύνεται ὅτι
[8]	Τὰ μέγιστα γάρ σοι ὑπάρχει·	εὐπατρίδης	εἶ, ἱερεὺς θεῶν τῶν ἀπ᾿
[8]	ἀρετῆς ἐπιμελούμενον. ἡ μὲν γὰρ	ψευδὴς	δόξα ταχὺ ἐλέγχεται ὑπὸ τῆς
[1]	ἐπιδείξω ὑμῖν ἐμαυτὸν πάνυ πολλῆς	σπουδῆς	ἄξιον ὄντα. Οἱ οὖν ἀμφὶ
[1]	Καλλίας. Καὶ γὰρ οἱ παρόντες	σπουδῆς	μέν, ὡς ὁρᾷς, μεστοί, γέλωτος
[1]	ἔργα οὐ μόνον τὰ μετὰ	σπουδῆς	πραττόμενα ἀξιομνημόνευτα εἶναι, ἀλλὰ καὶ
[7]	Καὶ εὐθὺς τοῦτ᾿ εἰπὼν ἦρχεν	ᾠδῆς.	Επεὶ δ᾿ ᾖσεν, εἰσεφέρετο τῇ
[8]	ὑπὸ τῆς πείρας· ἡ δ᾿	ἀληθὴς	ἀνδραγαθία, ἂν μὴ θεὸς βλάπτῃ,
[2]	ὁ Σωκράτης. ὥσπερ γάρ τοι	ἐσθὴς	ἄλλη μὲν γυναικί, ἄλλη δὲ
[4]	ἀγαθόν σε ἔφην προαγωγὸν εἶναι,	ὠργίσθης.	Αλλὰ μὰ Δί᾿ ἔφη, οὐ
[2]	ἐμοί, κἂν εἰ τοῖς ἀγορανόμοις	ἀφισταίης	ὥσπερ ἄρτους τὰ κάτω πρὸς
[5]	τοίνυν σε, ἔφη, πρῶτον τῆς	δίκης	καλοῦμαι· ἀλλ᾿ ἀποκρίνου. Σὺ δέ
[6]	ἵνα μὴ καὶ σὺ λοιδορουμένῳ	ἐοίκῃς.	Αλλ᾿ εἴπερ γε τοῖς πᾶσι
[4]	καὶ πάντα τὰ ἔθνη διὰ	μαντικῆς	ἐπερωτῶσι τοὺς θεοὺς τί τε
[4]	δύνανται καὶ σοῦ ἐπιμέλονται, ἵνα	δοκῇς	δικαίως ἐπ᾿ αὐτοῖς μέγα φρονεῖν.
[4]	ἁρματηλατοῦντα δεῖ ἐγγὺς μὲν τῆς	στήλης	κάμψαι, αὐτὸν δὲ κλινθῆναι ἐυξέστου
[8]	ἀγασθείη, ἀθανάτους τούτους ἐποίει· ὧν	Ηρακλῆς	μὲν καὶ Διόσκουροί εἰσι, λέγονται
[8]	σκεπτέον δὲ ποῖά ποτε εἰδὼς	Περικλῆς	κράτιστος ἐδόκει τῇ πατρίδι σύμβουλος
[8]	σκεπτέον μέν σοι ποῖα ἐπιστάμενος	Θεμιστοκλῆς	ἱκανὸς ἐγένετο τὴν Ελλάδα ἐλευθεροῦν,
[2]	Σώκρατες, ἐμὲ μὲν παρακάλει, ὅταν	μέλλῃς	μανθάνειν ὀρχεῖσθαι, ἵνα σοι ἀντιστοιχῶ
[1]	ἦτε, ἐπιδείξω ὑμῖν ἐμαυτὸν πάνυ	πολλῆς	σπουδῆς ἄξιον ὄντα. Οἱ οὖν
[8]	οὐ ψυχῆς ἀλλ᾿ εὐμορφίας τῆς	ἐμῆς.	ὅτι γε μὴν σύ, ὦ
[2]	τῆς τοῦ ἀνδρὸς οὖσα τυγχάνει,	γνώμης	δὲ καὶ ἰσχύος δεῖται. ὥστε
[4]	τἀρκοῦντα ἔχει καὶ περιττεύοντα τῆς	δαπάνης,	ὁ δὲ τοῦ παντὸς ἐνδεῖται·
[3]	πλούτῳ, ἔφη. Ο μὲν δὴ	Ερμογένης	ἀνήρετο εἰ πολὺ εἴη αὐτῷ
[8]	τε κἀγαθῷ ἐραστῇ. Καὶ ὁ	Ερμογένης	εἶπε· Νὴ τὴν Ηραν, ἔφη,
[4]	πόθον δὲ ἐμποιεῖ. Καὶ ὁ	Ερμογένης	εἶπεν· Αλλ᾿ ἐγώ, ὦ Σώκρατες,
[6]	φθέγγηται, παντάπασι σιωπῶμεν. Καὶ ὁ	Ερμογένης,	Η οὖν βούλεσθε, ἔφη, ὥσπερ
[4]	μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη ὁ	Ερμογένης,	καὶ μάλα εὐτελῶς. Επαινῶ τε
[6]	καὶ ἄλλα ἔσκωπτον. Ο δὲ	Ερμογένης	κἀνταῦθα ἐσιώπα. Καὶ ὁ Σωκράτης
[4]	λαβεῖν. Θαυμαστά γ᾿ ἔφη ὁ	Αντισθένης	ἅμα εἰσβλέπων ὡς ἐλέγχων αὐτόν,
[4]	Τοιοῦτος μέντοι, ἔφη, μοι δοκεῖ	Αντισθένης	εἶναι οὗτος. Καὶ ὁ Αντισθένης,
[3]	εἶναι βελτίους ποιεῖν. Καὶ ὁ	Αντισθένης	εἶπε· Πότερον τέχνην τινὰ βαναυσικὴν
[6]	σέ φασι γεωμετρεῖν. Καὶ ὁ	Αντισθένης	εἶπε· Σὺ μέντοι δεινὸς εἶ,
[6]	ἔσται τὸ αὔλημα; Καὶ ὁ	Αντισθένης	εἶπε· Τῷ μὲν ἐλεγχομένῳ οἶμαι
[2]	τὰ ξίφη ἵεται. Καὶ ὁ	Αντισθένης	εἶπεν· Αρ᾿ οὖν καὶ τῷδε
[8]	ὁρᾷς, ἄλλα πράττω. Καὶ ὁ	Αντισθένης	ἔλεξεν· Ως σαφῶς μέντοι σὺ
[4]	Αντισθένης εἶναι οὗτος. Καὶ ὁ	Αντισθένης,	Εμοί, ἔφη, παραδίδως, ὦ Σώκρατες,
[4]	νὴ Δί᾿ ἀργύριον. Καὶ ὁ	Αντισθένης	ἐπαναστὰς μάλα ἐλεγκτικῶς αὐτὸν ἐπήρετο·
[4]	Η καὶ βασιλεύειν, ἔφη ὁ	Αντισθένης,	ἐπίστασαι, ὅτι οἶσθα ἐπαινέσαντα αὐτὸν
[3]	δικαιοσύνη. Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ	Αντισθένης,	ἥ γε ἀναμφιλογωτάτη· ἐπεί τοι
[3]	εἰπεῖν. Εκεῖνο δ᾿ ἔφη ὁ	Αντισθένης,	λέληθέ σε, ὅτι καὶ οἱ
[3]	Οὐκοῦν καὶ σύ, ἔφη ὁ	Αντισθένης,	λέξεις, ὦ Λύκων, ἐπὶ τίνι
[6]	Καλλίας ἔφη· Οταν οὖν ὁ	Αντισθένης	ὅδ᾿ ἐλέγχῃ τινὰ ἐν τῷ
[2]	αὐτῇ ἐπισταμένῃ χρῆσθαι. Καὶ ὁ	Αντισθένης,	Πῶς οὖν, ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[4]	ὅτι συνῆν, νῦν δ᾿ ἐπεὶ	πένης	γεγένημαι, οὐκέτι οὐδὲν μέλει οὐδενί.
[1]	καὶ ἂν μετ᾿ αἰδοῦς καὶ	σωφροσύνης,	καθάπερ Αὐτόλυκος τότε, κεκτῆταί τις
[4]	καὶ πάνυ οἰκτίρω τῆς ἄγαν	χαλεπῆς	νόσου. ὅμοια γάρ μοι δοκοῦσι
[4]	{ὁ δὲ Σωκράτης καὶ ἐτύγχανε	προσεμφερὴς	τούτοις ὤν. Αγε νυν, ἔφη
[4]	τὸ γένειον τῇ κεφαλῇ ὁμοίως	κομήσῃς.	Καὶ οὗτοι μὲν δὴ οὕτως
[4]	οὔτε οἱ ἄνθρωποι, ἂν μὴ	δανείσῃς,	ὀργίζονται. Αλλὰ μὰ Δί᾿ ἔφη
[9]	φιλεῖ αὐτόν, τῆς δὲ οὕτως	ἐπομνυούσης	{ὥστε} μὴ μόνον τὸν Διόνυσον
[4]	οὖν ἔγωγε καὶ πάνυ οἰκτίρω	τῆς	ἄγαν χαλεπῆς νόσου. ὅμοια γάρ
[4]	ὅταν ἡδυπαθῆσαι βουληθῶ, οὐκ ἐκ	τῆς	ἀγορᾶς τὰ τίμια ὠνοῦμαι {πολυτελῆ
[8]	οὐδὲν χαλεπὸν γεγενημένον, ἐκ δὲ	τῆς	ἀναιδοῦς ὁμιλίας πολλὰ ἤδη καὶ
[8]	θαυμάζετε. Αγαθῶν γὰρ φύσει καὶ	τῆς	ἀρετῆς φιλοτίμως ἐφιεμένων ἀεί ποτε
[8]	εὐφροσυνῶν, ἀλλὰ νήφων μεθύοντα ὑπὸ	τῆς	ἀφροδίτης θεᾶται. Εξ ὧν οὐδὲν
[8]	Νικήρατος, ὡς ἐγὼ ἀκούω, ἐρῶν	τῆς	γυναικὸς ἀντερᾶται. Ερμογένη γε μὴν
[4]	αὐτῶν τἀρκοῦντα ἔχει καὶ περιττεύοντα	τῆς	δαπάνης, ὁ δὲ τοῦ παντὸς
[9]	ἐπερωτῶντος αὐτὴν εἰ φιλεῖ αὐτόν,	τῆς	δὲ οὕτως ἐπομνυούσης {ὥστε} μὴ
[5]	ἀνάκρισιν τοίνυν σε, ἔφη, πρῶτον	τῆς	δίκης καλοῦμαι· ἀλλ᾿ ἀποκρίνου. Σὺ
[8]	ἔστιν οὐ ψυχῆς ἀλλ᾿ εὐμορφίας	τῆς	ἐμῆς. ὅτι γε μὴν σύ,
[8]	Καὶ μὴν ἐν μὲν τῇ	τῆς	μορφῆς χρήσει ἔνεστί τις καὶ
[4]	οὐ καρποῦμαι καὶ τὰ ἐκ	τῆς	οἰκίας πέπραται, ἡδέως μὲν καθεύδω
[2]	τε τοῦ παιδὸς καὶ τὴν	τῆς	παιδὸς ὄρχησιν. Καὶ πρῶτον μὲν
[4]	ἢ θεραπεύειν καὶ πιστεύεσθαι ὑπὸ	τῆς	πατρίδος μᾶλλον ἢ ἀπιστεῖσθαι. Εγὼ
[8]	ψευδὴς δόξα ταχὺ ἐλέγχεται ὑπὸ	τῆς	πείρας· ἡ δ᾿ ἀληθὴς ἀνδραγαθία,
[4]	ἀεί τί μοι δαπανᾶν ὑπὸ	τῆς	πόλεως, ἀποδημῆσαι δὲ οὐδαμοῦ ἐξῆν.
[8]	καὶ σῶμα ἀξιοπρεπέστατον μὲν ἰδεῖν	τῆς	πόλεως ἔχεις, ἱκανὸν δὲ μόχθους
[4]	ἀεί τι ἀπέβαλλον ἢ ὑπὸ	τῆς	πόλεως ἢ ὑπὸ τῆς τύχης·
[5]	προσδέχεσθαι. Τὸ δὲ δὴ σιμὸν	τῆς	ῥινὸς πῶς τοῦ ὀρθοῦ κάλλιον;
[4]	ὅτι ἁρματηλατοῦντα δεῖ ἐγγὺς μὲν	τῆς	στήλης κάμψαι, αὐτὸν δὲ κλινθῆναι
[2]	ἡ γυναικεία φύσις οὐδὲν χείρων	τῆς	τοῦ ἀνδρὸς οὖσα τυγχάνει, γνώμης
[8]	δὲ τοιούτων ἐπιθυμεῖν τεκμήριόν ἐστι	τῆς	τοῦ ἐραστοῦ φύσεως. Εἰ μὲν
[4]	ὑπὸ τῆς πόλεως ἢ ὑπὸ	τῆς	τύχης· νῦν δὲ ἀποβάλλω μὲν
[8]	πλεῖστα ὡραῖα καρπώσεται. Ο δὲ	τῆς	φιλίας ἐφιέμενος μᾶλλον ἔοικε τῷ
[8]	Οὐρανίαν τῆς ψυχῆς τε καὶ	τῆς	φιλίας καὶ τῶν καλῶν ἔργων.
[8]	τὰ τοιαῦτα ἔργα ἅμα ἐρῶντες	τῆς	φιλίας καὶ χρώμενοι αὐτῇ εἰς
[1]	ἡμᾶς δ᾿ ὁρᾷς αὐτουργούς τινας	τῆς	φιλοσοφίας ὄντας. αὶ ὁ Καλλίας,
[2]	τι κινοίη τοῦ σώματος ἅπαν	τῆς	φύσεως γελοιότερον· ὅτι δ᾿ ἡ
[8]	καὶ πολὺ κρείττων ἐστὶν ὁ	τῆς	ψυχῆς ἢ ὁ τοῦ σώματος
[4]	{πολυτελῆ γὰρ γίγνεται} ἀλλ᾿ ἐκ	τῆς	ψυχῆς ταμιεύομαι. Καὶ πολὺ πλέον
[8]	σωμάτων ἐπιπέμπειν, τὴν δ᾿ Οὐρανίαν	τῆς	ψυχῆς τε καὶ τῆς φιλίας
[8]	τὰ παιδικὰ πάσχειν· ἡ δὲ	τῆς	ψυχῆς φιλία διὰ τὸ ἁγνὴ
[8]	καὶ θεοὶ καὶ ἥρωες τὴν	τῆς	ψυχῆς φιλίαν περὶ πλείονος ἢ
[8]	καὶ ἀμφότερα στέρξωσι, τὸ μὲν	τῆς	ὥρας ἄνθος ταχὺ δήπου παρακμάζει,
[3]	ἡ κρᾶσις τῶν τε παίδων	τῆς	ὥρας καὶ τῶν φθόγγων τὰς
[4]	ὡς οἴομαι, ὑμεῖς ἂν δικαίως	ἀπάτης	δίκην ὑπέχοιτε· οὐδενὸς γὰρ ὁρκίζοντος
[8]	ἐξελθὼν συνεκροτεῖτο· ὁ δὲ Σω	κράτης	πάλιν αὖ καινοῦ λόγου κατῆρχεν.
[4]	ἐπιβουλεύοντας διαφθεῖραι αὐτόν. Καὶ ὁ	Σωκράτης	ἀκούσας, Ηράκλεις, ἔφη, τί τοσοῦτον
[4]	αὐτόν. Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ	Σωκράτης,	ἀλλ᾿ ἄλλην που δόξαν γελοίαν
[4]	ἐλεγχόμενος. Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ	Σωκράτης,	ἀνεχέσθω μέντοι· ἐπεὶ καὶ οἱ
[7]	ἐκώλυον. Θορύβου δὲ ὄντος ὁ	Σωκράτης	αὖ πάλιν εἶπεν· Αρα ἐπειδὴ
[9]	ἑαυτῶν γυναῖκας, ὅπως τούτων τύχοιεν.	Σωκράτης	δὲ καὶ τῶν ἄλλων οἱ
[4]	ψεύδομαι. Νὴ Δί᾿ ἔφη, ὁ	Σωκράτης	εἰ ἄρα τοιοῦτος ὢν φίλους
[1]	ἱππάρχοις καὶ σπουδαρχίαις. Καὶ ὁ	Σωκράτης	εἶπεν· Αεὶ σὺ ἐπισκώπτεις ἡμᾶς
[2]	σοὶ γελῶντες. Ο δ᾿ αὖ	Σωκράτης	εἶπεν· Αλλὰ πίνειν μέν, ὦ
[4]	καὶ ἀπιστήσας ἐκολάσθην. Καὶ ὁ	Σωκράτης	εἶπεν· Αλλὰ τούτων μὲν οὐδὲν
[2]	ὁ παῖς ὠρχήσατο. Καὶ ὁ	Σωκράτης	εἶπεν· Εἴδετ᾿ ἔφη, ὡς καλὸς
[2]	ῥυθμῷ δέχεσθαι αὐτούς. Καὶ ὁ	Σωκράτης	εἶπεν· Εν πολλοῖς μέν, ὦ
[5]	παῖς κρύφα ἀνέφερον. Ο δὲ	Σωκράτης	ἐν τούτῳ διέπραττε τόν τε
[4]	ἐκπλαγέντα. Δοκεῖς γάρ, ἔφη ὁ	Σωκράτης,	ἐξ οὗ ἐμοὶ σύνεστιν οὕτω
[3]	οὖν καὶ σύ, ἔφη ὁ	Σωκράτης,	ἕξεις λέγειν ὅτι τῷ σῷ
[3]	φρονῶ. Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ	Σωκράτης,	ἐπ᾿ εὐχαρίτῳ γε πράγματι. Τοῦτο
[8]	σφόδρα γε σοῦ. Καὶ ὁ	Σωκράτης	ἐπισκώψας ὡς δὴ θρυπτόμενος εἶπε·
[4]	Νὴ τὴν Ηραν, ἔφη ὁ	Σωκράτης,	εὐτύχημά γέ σου μέγα τὸ
[8]	ἄλλου του ἐφιέμενος. Καὶ ὁ	Σωκράτης	ἔφη· Πρὸς τῶν θεῶν, ὦ
[3]	μὲν δοκεῖ, ὦ ἄνδρες, ὥσπερ	Σωκράτης	ἔφη τὸν οἶνον, οὕτως καὶ
[2]	καὶ τοῦτο μαθητόν. Ο δὲ	Σωκράτης	ἔφη· Τοῦτο μὲν ἐπειδὴ ἀμφίλογόν
[5]	ἀνθίστασαι; Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ	Σωκράτης,	ἴσως γὰρ εὐδοκιμοῦντα τὸν μαστροπὸν
[2]	μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη ὁ	Σωκράτης·	καὶ γὰρ ἄλλο τι προσενενόησα,
[4]	αἴσχιστος ἂν εἴην. {ὁ δὲ	Σωκράτης	καὶ ἐτύγχανε προσεμφερὴς τούτοις ὤν.
[2]	Καλοκἀγαθίας νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ	Σωκράτης.	Καὶ πόθεν ἄν τις τοῦτο
[2]	Ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη ὁ	Σωκράτης,	καὶ χρῆταί γε. Επεὶ γοῦν
[2]	ἀσφαλῶς ταῦτα διεπράττετο. Καὶ ὁ	Σωκράτης	καλέσας τὸν Αντισθένην εἶπεν· Οὔτοι
[2]	δὴ ἐγέλασαν ἅπαντες. Καὶ ὁ	Σωκράτης	μάλα ἐσπουδακότι τῷ προσώπῳ, Γελᾶτε,
[6]	εἶναι. Οἶσθα οὖν, ἔφη ὁ	Σωκράτης,	μετεωρότερόν τι τῶν θεῶν; Αλλ᾿
[2]	ἀμφότεροι ἱκανῶς εὐφραίνειν, εἶπεν ὁ	Σωκράτης·	Νὴ Δί᾿ ὦ Καλλία, τελέως
[6]	Ερμογένης κἀνταῦθα ἐσιώπα. Καὶ ὁ	Σωκράτης	ὀνομάσας αὐτόν, Εχοις ἄν, ἔφη,
[4]	ὤν. Αγε νυν, ἔφη ὁ	Σωκράτης,	ὅπως μεμνήσῃ διακριθῆναι περὶ τοῦ
[3]	δοκῶ. Δῆλον γάρ, ἔφη ὁ	Σωκράτης,	ὅτι τὰς ὑπονοίας οὐκ ἐπίστανται.
[4]	φθονήσει. ~Εκ τούτου ἔλεξεν ὁ	Σωκράτης·	Οὐκοῦν λοιπὸν ἂν εἴη ἡμῖν
[3]	τούτου δὲ πάλιν εἶπεν ὁ	Σωκράτης·	Οὗτοι μὲν δή, ὦ ἄνδρες,
[5]	σὺν Κριτοβούλῳ, Παπαῖ, ἔφη ὁ	Σωκράτης,	οὐχ ὅμοιον ἔοικε τὸ σὸν
[6]	αὐλοῦ ὑμῖν διαλέγωμαι; Καὶ ὁ	Σωκράτης,	Πρὸς τῶν θεῶν, ἔφη, Ερμόγενες,
[4]	τοὺς ἀνθρώπους ποιῶ. Καὶ ὁ	Σωκράτης,	Πῶς, ὦ λῷστε; ἔφη. Διδοὺς
[4]	Αλλ᾿ ἄγε δή, ἔφη ὁ	Σωκράτης,	σὺ αὖ λέγε ἡμῖν, ὦ
[6]	πολλοῖς. Αλλ᾿ ὅμως, ἔφη ὁ	Σωκράτης,	σὺ αὐτὸν μὴ εἴκαζε, ἵνα
[4]	ἐλευθερίους ὁ τοιοῦτος πλοῦτος παρέχεται.	Σωκράτης	τε γὰρ οὗτος παρ᾿ οὗ
[4]	ὅμοιον αὐτῷ ἀπειργασάμην; Καὶ ὁ	Σωκράτης	ὑπέλαβε· Τί δῆτα οὕτως ὅμοιον
[4]	Κριτοβούλου ὤμῳ ἔχοντα. Καὶ ὁ	Σωκράτης,	Φεῦ, ἔφη, ταῦτ᾿ {ἄρα{ ἔφη,
[6]	ἄν τις παρείρειε; Καὶ ὁ	Σωκράτης,	Ω Καλλία, ἔχοις ἄν τι,
[7]	θαυματουργήσειν. ἔνθα δὴ εἶπεν ὁ	Σωκράτης·	Ω Συρακόσιε, κινδυνεύω ἐγώ, ὥσπερ
[4]	λέγοις. Τί τοῦτο; ἔφη ὁ	Σωκράτης·	ὡς γὰρ καὶ ἐμοῦ καλλίων
[2]	εὐωδίᾳ ἑστιώμεθα; Μηδαμῶς, ἔφη ὁ	Σωκράτης.	ὥσπερ γάρ τοι ἐσθὴς ἄλλη
[8]	τὴν φιλίαν, τοῦτον προσήκει μᾶλλον	ἀρετῆς	ἐπιμελεῖσθαι. Μέγιστον δ᾿ ἀγαθὸν τῷ
[8]	τῷ δοκεῖν ἀλλὰ τῷ ὄντι	ἀρετῆς	ἐπιμελούμενον. ἡ μὲν γὰρ ψευδὴς
[8]	Αγαθῶν γὰρ φύσει καὶ τῆς	ἀρετῆς	φιλοτίμως ἐφιεμένων ἀεί ποτε τῇ
[4]	τε εἴη ἀγαθὸς κρατερός τ᾿	αἰχμητής;	Καὶ ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη,
[8]	ἀλλὰ νήφων μεθύοντα ὑπὸ τῆς	ἀφροδίτης	θεᾶται. Εξ ὧν οὐδὲν θαυμαστὸν
[3]	ἔφη, οἴομαι, ἢ Καλλιππίδης ὁ	ὑποκριτής,	ὃς ὑπερσεμνύνεται ὅτι δύναται πολλοὺς
[6]	βούλεσθε, ἔφη, ὥσπερ Νικόστρατος ὁ	ὑποκριτὴς	τετράμετρα πρὸς τὸν αὐλὸν κατέλεγεν,
[8]	γε ὁ Αγάθωνος τοῦ ποιητοῦ	ἐραστὴς	ἀπολογούμενος ὑπὲρ τῶν ἀκρασίᾳ ἐγκαλινδουμένων
[8]	ἐφιεμένων ἀεί ποτε τῇ πόλει	συνεραστὴς	ὢν διατελῶ. Οἱ μὲν δὴ
[8]	ἑταίρῳ ἀποθανόντι ἐκπρεπέστατα τιμωρῆσαι. Καὶ	Ορέστης	δὲ καὶ Πυλάδης καὶ Θησεὺς
[7]	ὥσπερ σὺ λέγεις, τῷ ὄντι	φροντιστὴς	εἶναι· νῦν γοῦν σκοπῶ ὅπως
[6]	μή γε ἐδόκεις τῶν μετεώρων	φροντιστὴς	εἶναι. Οἶσθα οὖν, ἔφη ὁ
[6]	Αρα σύ, ὦ Σώκρατες, ὁ	φροντιστὴς	ἐπικαλούμενος; Οὐκοῦν κάλλιον, ἔφη, ἢ
[9]	ἄνδρες, Αριάδνη εἴσεισιν εἰς τὸν	ἑαυτῆς	τε καὶ Διονύσου θάλαμον· μετὰ
[8]	ποτ᾿ ἐστὶν ἡ καλοκἀγαθία, τῷ	ταύτης	ἔρωτι κατατήκεται; Οὐχ ὁρᾶτε ὡς
[4]	γάρ σε καὶ τὴν ἀκόλουθον	ταύτης	πάνυ ἐξειργασμένον. Τίνα ταύτην; Τὴν
[4]	καὶ μειράκιον καὶ ἀνὴρ καὶ	πρεσβύτης.	Τεκμήριον δέ· θαλλοφόρους γὰρ τῇ
[6]	ἔοικας, εἰ πάντ᾿ αὐτοῦ βελτίων	φῂς	εἶναι. Αλλὰ βούλει πονηροτέροις εἰκάζω
[8]	γὰρ ὅσων μὲν θνητῶν οὐσῶν	μορφῆς	ἠράσθη, συγγενόμενος εἴα αὐτὰς θνητὰς
[8]	μὴν ἐν μὲν τῇ τῆς	μορφῆς	χρήσει ἔνεστί τις καὶ κόρος,
[4]	τῆς πόλεως ἢ ὑπὸ τῆς	τύχης·	νῦν δὲ ἀποβάλλω μὲν οὐδέν
[8]	κρύπτωμεν, ἐπειδὴ καὶ ἔστιν οὐ	ψυχῆς	ἀλλ᾿ εὐμορφίας τῆς ἐμῆς. ὅτι
[8]	καὶ Γανυμήδην οὐ σώματος ἀλλὰ	ψυχῆς	ἕνεκα ὑπὸ Διὸς εἰς Ολυμπον
[8]	πολὺ κρείττων ἐστὶν ὁ τῆς	ψυχῆς	ἢ ὁ τοῦ σώματος ἔρως.
[4]	γὰρ γίγνεται} ἀλλ᾿ ἐκ τῆς	ψυχῆς	ταμιεύομαι. Καὶ πολὺ πλέον διαφέρει
[8]	ἐπιπέμπειν, τὴν δ᾿ Οὐρανίαν τῆς	ψυχῆς	τε καὶ τῆς φιλίας καὶ
[8]	παιδικὰ πάσχειν· ἡ δὲ τῆς	ψυχῆς	φιλία διὰ τὸ ἁγνὴ εἶναι
[8]	θεοὶ καὶ ἥρωες τὴν τῆς	ψυχῆς	φιλίαν περὶ πλείονος ἢ τὴν
[8]	θεῶν, ὦ Αντίσθενες, μόνον μὴ	συγκόψῃς	με· τὴν δ᾿ ἄλλην χαλεπότητα
[4]	μοι τὸ παρὸν ἀρκεῖ ὥστε	αἷς	ἂν προσέλθω ὑπερασπάζονταί με διὰ
[8]	θνητὰς εἶναι· ὅσων δὲ ψυχαῖς	ἀγαθαῖς	ἀγασθείη, ἀθανάτους τούτους ἐποίει· ὧν
[1]	ἀλλὰ καὶ τὰ ἐν ταῖς	παιδιαῖς.	Οἷς δὲ παραγενόμενος ταῦτα γιγνώσκω
[1]	εἰ στρατηγοῖς καὶ ἱππάρχοις καὶ	σπουδαρχίαις.	Καὶ ὁ Σωκράτης εἶπεν· Αεὶ
[8]	ἀλλήλων, συνήδεσθαι δ᾿ ἐπὶ ταῖς	καλαῖς	πράξεσι, συνάχθεσθαι δὲ ἄν τι
[8]	κράτιστον, τοῦτον ταῖς μεγίσταις ἂν	τιμαῖς	περιέπειν; Εἰ οὖν βούλει τούτῳ
[4]	ταχὺ παρακμάζον, ἐπεὶ ὥσπερ γε	παῖς	γίγνεται καλός, οὕτω καὶ μειράκιον
[2]	Εγὼ γοῦν διψῶ· καὶ ὁ	παῖς	ἐγχεάτω μοι τὴν μεγάλην φιάλην.
[2]	φύσεως γελοιότερον· ὅτι δ᾿ ἡ	παῖς	εἰς τοὔπισθεν καμπτομένη τροχοὺς ἐμιμεῖτο,
[2]	αὐλητρὶς μὲν ηὔλησεν, ὁ δὲ	παῖς	ἐκιθάρισε, καὶ ἐδόκουν μάλα ἀμφότεροι
[7]	ὅδε ὁ σὸς καὶ ἡ	παῖς	ἥδε ὡς ῥᾷστα διάγοιεν, ἡμεῖς
[3]	πρὸς τὸν αὐλὸν ἐκιθάρισεν ὁ	παῖς	καὶ ᾖσεν. ἔνθα δὴ ἐπῄνεσαν
[5]	με καταδυναστεύσῃ. ἡ μὲν δὴ	παῖς	καὶ ὁ παῖς κρύφα ἀνέφερον.
[5]	μὲν δὴ παῖς καὶ ὁ	παῖς	κρύφα ἀνέφερον. Ο δὲ Σωκράτης
[7]	σκοπῶ ὅπως ἂν ὁ μὲν	παῖς	ὅδε ὁ σὸς καὶ ἡ
[2]	καὶ ἐν οἷς δ᾿ ἡ	παῖς	ποιεῖ ὅτι ἡ γυναικεία φύσις
[8]	διὰ τί ἀντιφιλήσειεν ἂν ὁ	παῖς;	Πότερον ὅτι ἑαυτῷ μὲν νέμει
[2]	μὲν ὅτι ἐπῄνεσαν ὡς ὁ	παῖς	σὺν τοῖς σχήμασιν ἔτι καλλίων
[8]	φιλήσει αὐτόν. Οὐδὲ γὰρ ὁ	παῖς	τῷ ἀνδρὶ ὥσπερ γυνὴ κοινωνεῖ
[2]	Εἴδετ᾿ ἔφη, ὡς καλὸς {ὁ}	παῖς	ὢν ὅμως σὺν τοῖς σχήμασιν
[2]	συστρατεύεσθαι ἐθέλει. ἐκ τούτου ὁ	παῖς	ὠρχήσατο. Καὶ ὁ Σωκράτης εἶπεν·
[2]	ἂν δὲ ἡμῖν οἱ παῖδες	μικραῖς	κύλιξι πυκνὰ ἐπιψακάζωσιν, ἵνα καὶ
[2]	οὐ δύναται ὀρθοῦσθαι οὐδὲ ταῖς	αὔραις	διαπνεῖσθαι· ὅταν δ᾿ ὅσῳ ἥδεται
[8]	τῇ δὲ Οὐρανίᾳ ἁγνότεραι, οἶδα.	Εἰκάσαις	δ᾿ ἂν καὶ τοὺς ἔρωτας
[2]	ποτίζῃ, οὐ δύναται ὀρθοῦσθαι οὐδὲ	ταῖς	αὔραις διαπνεῖσθαι· ὅταν δ᾿ ὅσῳ
[8]	μὲν ἀλλήλων, συνήδεσθαι δ᾿ ἐπὶ	ταῖς	καλαῖς πράξεσι, συνάχθεσθαι δὲ ἄν
[2]	ποιήσειν πάντας Αθηναίους τολμᾶν ὁμόσε	ταῖς	λόγχαις ἰέναι; Καὶ ὁ Φίλιππος,
[8]	ταῦτα συνεργὸν εἶναι κράτιστον, τοῦτον	ταῖς	μεγίσταις ἂν τιμαῖς περιέπειν; Εἰ
[1]	εἶναι, ἀλλὰ καὶ τὰ ἐν	ταῖς	παιδιαῖς. Οἷς δὲ παραγενόμενος ταῦτα
[8]	μὴ θεὸς βλάπτῃ, ἀεὶ ἐν	ταῖς	πράξεσι λαμπροτέραν τὴν εὔκλειαν συμπαρέχεται.
[4]	δίκαιόν σοι δοκοῦσιν ἔχειν; Εν	ταῖς	ψυχαῖς, ἔφη. Κἄπειτα σὺ εἰς
[4]	ἄνθρωποι, ὦ Καλλία, πότερον ἐν	ταῖς	ψυχαῖς ἢ ἐν τῷ βαλαντίῳ
[4]	τὴν πενίαν ἔχειν ἀλλ᾿ ἐν	ταῖς	ψυχαῖς. Ορῶ γὰρ πολλοὺς μὲν
[4]	σώμασι συμψαύειν ὁμώνυμον εἶναι τῷ	ταῖς	ψυχαῖς φιλεῖσθαι ἐντιμότερόν ἐστιν. οὗ
[5]	εὐδοκιμοῦντα τὸν μαστροπὸν παρὰ τοῖς	κριταῖς	ὁρᾷ. Αλλ᾿ ὅμως, ἔφη ὁ
[8]	συνεργὸν εἶναι κράτιστον, τοῦτον ταῖς	μεγίσταις	ἂν τιμαῖς περιέπειν; Εἰ οὖν
[4]	με διὰ τὸ μηδένα ἄλλον	αὐταῖς	ἐθέλειν προσιέναι. Καὶ πάντα τοίνυν
[4]	οὐ δύνανται ποιῆσαι, ἀλλ᾿ ἐν	μισθωταῖς	οἰκοῦσι; Καὶ ἀνάσχου μέντοι, ὦ
[2]	νῦν διὰ τὸ μὴ δύνασθαι	λόγχαις	ἀντιβλέπειν οὐδὲ συστρατεύεσθαι ἐθέλει. ἐκ
[2]	πάντας Αθηναίους τολμᾶν ὁμόσε ταῖς	λόγχαις	ἰέναι; Καὶ ὁ Φίλιππος, Νὴ
[8]	αὐτὰς θνητὰς εἶναι· ὅσων δὲ	ψυχαῖς	ἀγαθαῖς ἀγασθείη, ἀθανάτους τούτους ἐποίει·
[4]	σοι δοκοῦσιν ἔχειν; Εν ταῖς	ψυχαῖς,	ἔφη. Κἄπειτα σὺ εἰς τὸ
[4]	ὦ Καλλία, πότερον ἐν ταῖς	ψυχαῖς	ἢ ἐν τῷ βαλαντίῳ τὸ
[4]	πενίαν ἔχειν ἀλλ᾿ ἐν ταῖς	ψυχαῖς.	Ορῶ γὰρ πολλοὺς μὲν ἰδιώτας,
[4]	συμψαύειν ὁμώνυμον εἶναι τῷ ταῖς	ψυχαῖς	φιλεῖσθαι ἐντιμότερόν ἐστιν. οὗ ἕνεκα
[4]	ἔφη, ὦ Σώκρατες, οὐκ ἂν	ἐπιτρέψαις;	Καὶ ὃς εἶπεν· Οὐ γὰρ
[5]	ἔφη, τὸν λαμπτῆρα ἐγγὺς προσενεγκάτω.	Εἰς	ἀνάκρισιν τοίνυν σε, ἔφη, πρῶτον
[2]	Τοῦτο μὲν ἐπειδὴ ἀμφίλογόν ἐστιν,	εἰς	αὖθις ἀποθώμεθα· νυνὶ δὲ τὰ
[5]	Οἱ μὲν γὰρ σοὶ μυκτῆρες	εἰς	γῆν ὁρῶσιν, οἱ δὲ ἐμοὶ
[8]	τῆς φιλίας καὶ χρώμενοι αὐτῇ	εἰς	γῆρας διατελοῦσι. Τὸν δὲ ἐκ
[8]	Καὶ ὁ Καλλίας δὲ παρορῶν	εἰς	ἐκεῖνον εἶπεν· Οὐκοῦν σύ με,
[9]	περιβεβληκότας τε ἀλλήλους καὶ ὡς	εἰς	εὐνὴν ἀπιόντας, οἱ μὲν ἄγαμοι
[1]	τοῖς ἀμφὶ Σωκράτην, καὶ εἶπεν·	Εἰς	καλόν γε ὑμῖν συντετύχηκα· ἑστιᾶν
[7]	Δοκεῖ οὖν μοι τὸ μὲν	εἰς	μαχαίρας κυβιστᾶν κινδύνου ἐπίδειγμα εἶναι,
[4]	ἡδυπαθεῖν. Μηδαμῶς, ἔφη, ὦ Σώκρατες.	Εἰς	μὲν γὰρ μάχην ὁρμωμένῳ καλῶς
[3]	ἔφη, ἐὰν καὶ ὑμεῖς ἅπαντες	εἰς	μέσον φέρητε ὅ τι ἕκαστος
[8]	ἀλλὰ ψυχῆς ἕνεκα ὑπὸ Διὸς	εἰς	Ολυμπον ἀνενεχθῆναι. Μαρτυρεῖ δὲ καὶ
[2]	κύκλος εἰσηνέχθη περίμεστος ξιφῶν ὀρθῶν.	Εἰς	οὖν ταῦτα ἡ ὀρχηστρὶς ἐκυβίστα
[9]	γὰρ ὥρα ἦν αὐτῷ) ἐξανίστατο	εἰς	περίπατον· καὶ ὁ Λύκων ὁ
[2]	καίπερ γυνὴ οὖσα οὕτω τολμηρῶς	εἰς	τὰ ξίφη ἵεται. Καὶ ὁ
[2]	Πείσανδρον τὸν δημηγόρον μανθάνοντα κυβιστᾶν	εἰς	τὰς μαχαίρας, ὃς νῦν διὰ
[8]	ὁρῶ τὸν πατέρα αὐτοῦ παραλαμβάνοντα	εἰς	τὰς πρὸς τοῦτον συνουσίας. Οὐδὲν
[8]	οὐκ οἴει αὐτόν, ὅντιν᾿ ἡγοῖτο	εἰς	ταῦτα συνεργὸν εἶναι κράτιστον, τοῦτον
[4]	ἤδη ἀναβαίνει; Οὗτος οὖν συμφοιτῶν	εἰς	ταὐτὸ διδασκαλεῖον ἐκείνῳ τότε ἰσχυρῶς
[7]	γὰρ καὶ ταῦτα μὲν οὐκ	εἰς	ταὐτὸν τῷ οἴνῳ ἐπισπεύδει· εἰ
[1]	ἴσασιν ὅτι ἀρχὴν οὐδὲ νομίζεται	εἰς	τὴν ἐμὴν οἰκίαν δεῖπνον προσφέρεσθαι.
[1]	καὶ τὸν πατέρα αὐτοῦ ἀπῄει	εἰς	τὴν ἐν Πειραιεῖ οἰκίαν· συνείπετο
[2]	τε αὔξεται καὶ θάλλοντα ἀφικνεῖται	εἰς	τὴν καρπογονίαν. Οὕτω δὲ καὶ
[4]	ὁ ἀγαθὸς μαστροπὸς τὰ συμφέροντα	εἰς	τὸ ἀρέσκειν διδάσκοι ἄν; Πάνυ
[4]	Οὐκοῦν ἓν μέν τί ἐστιν	εἰς	τὸ ἀρέσκειν ἐκ τοῦ πρέπουσαν
[4]	ταῖς ψυχαῖς, ἔφη. Κἄπειτα σὺ	εἰς	τὸ βαλάντιον διδοὺς ἀργύριον τὰς
[1]	πρᾳοτέραν ποιοῦνται καὶ τὰ σχήματα	εἰς	τὸ ἐλευθεριώτερον ἄγουσιν. ἃ δὴ
[2]	καμπτομένη τροχοὺς ἐμιμεῖτο, ἐκεῖνος ταὐτὰ	εἰς	τὸ ἔμπροσθεν ἐπικύπτων μιμεῖσθαι τροχοὺς
[2]	ἂν δοκῇ αὐτῷ ἱκανώτατος εἶναι	εἰς	{τὸ} ταῦτα ἐπιτηδεῦσαι, τούτῳ συνέσται.
[8]	ὅμως παρατάττεσθαι ἔφη τὰ παιδικὰ	εἰς	τὸν ἀγῶνα, οὐδὲν τοῦτο σημεῖον
[8]	ἀεὶ σύνοικος ἐμοὶ ἔρως κεντρίζει	εἰς	τὸν ἀντίπαλον ἔρωτα αὐτῷ παρρησιάζεσθαι.
[1]	εἰσίτω οὖν. Καὶ ἅμα ἀπέβλεψεν	εἰς	τὸν Αὐτόλυκον, δῆλον ὅτι ἐπισκοπῶν
[9]	εἶπεν· Ω ἄνδρες, Αριάδνη εἴσεισιν	εἰς	τὸν ἑαυτῆς τε καὶ Διονύσου
[5]	Σὺ δὲ δή, ὦ Κριτόβουλε,	εἰς	τὸν περὶ τοῦ κάλλους ἀγῶνα
[4]	λόγος οὕτως ἐσπουδαιολογήθη. Επειδὴ δὲ	εἰς	τὸν Φίλιππον ἧκον, ἠρώτων αὐτὸν
[2]	γελοιότερον· ὅτι δ᾿ ἡ παῖς	εἰς	τοὔπισθεν καμπτομένη τροχοὺς ἐμιμεῖτο, ἐκεῖνος
[4]	ἐρωτικοῖς ἐλευθεριωτέρους μὲν αὐτοὺς ποιοῦμεν	εἰς	χρήματα, φιλοπονωτέρους δὲ καὶ φιλοκαλωτέρους
[4]	εἴδωλον ἔχων πράγματά μοι παρέχεις	ἄγεις	τε αὐτὸν ὅπου ὄψει; Οτι,
[2]	σου ἤκουσα ὅμοια οἷς νῦν	λέγεις,	καὶ αὐτὸς ἐλθὼν οἴκαδε ὠρχούμην
[7]	ἔφη, ὦ Σώκρατες, καλῶς τε	λέγεις	καὶ ἐγὼ εἰσάξω θεάματα ἐφ᾿
[5]	πλαγίου διὰ τὸ ἐπιπόλαιοι εἶναι.	Λέγεις	σύ, ἔφη, καρκίνον εὐοφθαλμότατον εἶναι
[7]	Συρακόσιε, κινδυνεύω ἐγώ, ὥσπερ σὺ	λέγεις,	τῷ ὄντι φροντιστὴς εἶναι· νῦν
[2]	οὐ τοὺς εὐπειθεστάτους ἀλλὰ τοὺς	θυμοειδεῖς	ἵππους κτωμένους. Νομίζουσι γάρ, ἂν
[4]	γε. Οὐδ᾿ αὐτὸς ἄρ᾿ ἔφη,	συγκαθεύδεις	αὐτῷ; Νὴ Δί᾿ ὅλας γε
[2]	ἀνδρὸς μὲν δήπου ἕνεκα ἀνὴρ	οὐδεὶς	μύρῳ χρίεται. Αἱ μέντοι γυναῖκες
[1]	πρὸς αὐτόν· ἔπειτα τῶν ὁρώντων	οὐδεὶς	οὐκ ἔπασχέ τι τὴν ψυχὴν
[3]	τι ἕκαστος ἐπίστασθε ἀγαθόν. Αλλ᾿	οὐδείς	σοι, ἔφη, ἀντιλέγει τὸ μὴ
[4]	καὶ ἐμοῦ καλλίων ὢν ταῦτα	κομπάζεις.	Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ Κριτόβουλος,
[4]	ὡς ἔοικας, εἰ τοῦτο γένοιτο,	νομίζεις	ἂν διαφθαρῆναι αὐτόν; Ναὶ μὰ
[5]	Πότερον οὖν ἐν ἀνθρώπῳ μόνον	νομίζεις	τὸ καλὸν εἶναι ἢ καὶ
[8]	οὖν συναμφοτέρων τούτων οὐχ ἡδυσώματος	ὀνομασθεὶς	ὁ Γανυμήδης ἀλλ᾿ ἡδυγνώμων ἐν
[4]	προαγωγείαν, ἔφη. Καὶ ὃς μάλα	ἀχθεσθεὶς	ἐπήρετο· Καὶ τί μοι σύνοισθα,
[1]	οὐκ ἐκίνησε γέλωτα, τότε μὲν	ἀχθεσθεὶς	φανερὸς ἐγένετο. Αὖθις δ᾿ ὀλίγον
[4]	διδοὺς ἀργύριον τὰς ψυχὰς δικαιοτέρους	ποιεῖς;	Μάλιστα. Πῶς; Οτι διὰ τὸ
[8]	σὺ μαστροπὲ σαυτοῦ ἀεὶ τοιαῦτα	ποιεῖς·	τοτὲ μὲν τὸ δαιμόνιον προφασιζόμενος
[4]	οὕτως ὑπὸ τοῦ ἔρωτος ἐκπλαγέντα.	Δοκεῖς	γάρ, ἔφη ὁ Σωκράτης, ἐξ
[8]	νῦν ἐν τῇ ἑορτῇ ἱεροπρεπέστατος	δοκεῖς	εἶναι τῶν μένων, καὶ σῶμα
[2]	ὤμοις φαίνει ἰσοφόρα ἔχειν ὥστε	δοκεῖς	ἐμοί, κἂν εἰ τοῖς ἀγορανόμοις
[8]	σύ, ὦ Καλλία, κατέχεσθαι μοι	δοκεῖς	ἔρωτος. Τεκμαίρομαι δὲ τῇ τοῦ
[9]	ὦ Σώκρατες, καλός γε κἀγαθὸς	δοκεῖς	μοι ἄνθρωπος εἶναι. Εκ δὲ
[6]	ἀφρόντιστος ἐκαλούμην. Εἰ μή γε	ἐδόκεις	τῶν μετεώρων φροντιστὴς εἶναι. Οἶσθα
[4]	αὐτόν. Καὶ ὁ Σωκράτης ἀκούσας,	Ηράκλεις,	ἔφη, τί τοσοῦτον νομίζοντες ἠδικῆσθαι
[4]	οὗτος ἄν μοι δοκεῖ καὶ	πόλεις	δύνασθαι φίλας ποιεῖν καὶ γάμους
[4]	μέλλοντα εὔδηλον. Πᾶσαι γοῦν αἱ	πόλεις	καὶ πάντα τὰ ἔθνη διὰ
[4]	ἀποκτείνουσι, πολλάκις δὲ καὶ ὅλας	πόλεις	χρημάτων ἕνεκα ἐξανδραποδίζονται. Τούτους μὲν
[2]	διδάξεαι· ἢν δὲ κακοῖσι συμμίσγῃς,	ἀπολεῖς	καὶ τὸν ἐόντα νόον. Καὶ
[2]	τὴν καρπογονίαν. Οὕτω δὲ καὶ	ἡμεῖς	ἂν μὲν ἁθρόον τὸ ποτὸν
[7]	παῖς ἥδε ὡς ῥᾷστα διάγοιεν,	ἡμεῖς	δ᾿ ἂν μάλιστα εὐφραινοίμεθα θεώμενοι
[4]	τοὺς ἀλεκτρυόνας σκόροδα σιτίσαντες συμβάλλουσιν·	ἡμεῖς	δὲ ἴσως βουλευόμεθα ὅπως φιλήσομέν
[3]	ἄνδρες, ἱκανοὶ τέρπειν ἡμᾶς φαίνονται·	ἡμεῖς	δὲ τούτων οἶδ᾿ ὅτι πολὺ
[2]	καὶ ἡμῖν γε, ἐπεὶ καὶ	ἡμεῖς	διψῶμεν ἐπὶ σοὶ γελῶντες. Ο
[3]	Επεὶ δὲ ἐγέλασαν ἐπ᾿ αὐτῷ,	Υμεῖς	μὲν γελᾶτε, ἔφη, ἐγὼ δὲ
[4]	μὴ καλός εἰμι, ὡς οἴομαι,	ὑμεῖς	ἂν δικαίως ἀπάτης δίκην ὑπέχοιτε·
[3]	ἐπιδείξω γε, ἔφη, ἐὰν καὶ	ὑμεῖς	ἅπαντες εἰς μέσον φέρητε ὅ
[7]	ἐγὼ εἰσάξω θεάματα ἐφ᾿ οἷς	ὑμεῖς	εὐφρανεῖσθε. ~Ο μὲν δὴ Συρακόσιος
[4]	ἰοίην· οἶδα δ᾿ ὅτι καὶ	ὑμεῖς	μετ᾿ ἐμοῦ. ὥστε μηκέτι ἀπόρει,
[4]	τε τῷ ὄντι καλὸς καὶ	ὑμεῖς	τὰ αὐτὰ πρὸς ἐμὲ πάσχετε
[8]	ἀμφοτέρους ὑμᾶς εἶναι καὶ αὐτοὺς	ἐπιφανεῖς.	Αεὶ μὲν οὖν ἔγωγε ἠγάμην
[8]	ἀσκοῦντες κράτιστοι δοκοῦσιν ἡγεμόνες εἶναι·	προξενεῖς	δὲ καὶ κατάγονται ἀεὶ παρὰ
[3]	ὅτι} ἐπὶ τῷ γελωτοποιεῖν μέγα	φρονεῖς.	Δικαιότερόν γ᾿ ἔφη, οἴομαι, ἢ
[3]	ὦ Χαρμίδη, ἐπὶ τίνι μέγα	φρονεῖς;	Εγὼ αὖ, ἔφη, ἐπὶ πενίᾳ
[4]	Δία, σὺ τοίνυν δικαίως μέγα	φρονεῖς.	Εμοὶ γὰρ αὖ τῶν φίλων
[3]	ὦ Κριτόβουλε, ἐπὶ τίνι μέγιστον	φρονεῖς;	Επὶ κάλλει, ἔφη. Η οὖν
[4]	πῶς οὕτω βραχέα ἔχων μέγα	φρονεῖς	ἐπὶ πλούτῳ. Οτι νομίζω, ὦ
[4]	ὦ Συρακόσιε, ἐπὶ τῷ μέγα	φρονεῖς;	ἢ δῆλον ὅτι ἐπὶ τῷ
[3]	Νικήρατε, ἐπὶ ποίᾳ ἐπιστήμῃ μέγα	φρονεῖς.	Καὶ ὃς εἶπεν· Ο πατὴρ
[3]	ὦ Λύκων, ἐπὶ τίνι μέγα	φρονεῖς;	Καὶ ὃς ἔφη· Οὐ γὰρ
[4]	εἰ σύ, ὦ Καλλία, μέγα	φρονεῖς	ὅτι δικαιοτέρους δύνασαι ποιεῖν, ἐγὼ
[4]	ὅ τι ἐπὶ πενίᾳ μέγα	φρονεῖς.	Οὐκοῦν τόδε μέν, ἔφη, ὁμολογεῖται,
[3]	σύ, εἶπεν, ἐπὶ τίνι μέγα	φρονεῖς,	ὦ Αντίσθενες; Επὶ πλούτῳ, ἔφη.
[3]	ὁ Καλλίας, ἐπὶ τίνι μέγα	φρονεῖς,	ὦ Σώκρατες; Καὶ ὃς μάλα
[3]	καὶ σύ, ἔφη ὁ Σωκράτης,	ἕξεις	λέγειν ὅτι τῷ σῷ κάλλει
[3]	καὶ σύ, ἔφη ὁ Αντισθένης,	λέξεις,	ὦ Λύκων, ἐπὶ τίνι μέγα
[6]	ὅτι καὶ σὺ νῦν ἡμᾶς	λυπεῖς	σιωπῶν; Η καὶ ὅταν λέγητ᾿
[8]	Οὐκοῦν σύ με, ὦ Σώκρατες,	μαστροπεύσεις	πρὸς τὴν πόλιν, ὅπως πράττω
[4]	ἀνεχέσθω μέντοι· ἐπεὶ καὶ οἱ	μάντεις	λέγονται δήπου ἄλλοις μὲν προαγορεύειν
[1]	ὁ Σωκράτης εἶπεν· Αεὶ σὺ	ἐπισκώπτεις	ἡμᾶς καταφρονῶν, ὅτι σὺ μὲν
[8]	νῦν ἅμα χαριζόμενος Καλλίᾳ καὶ	παιδεύεις	αὐτὸν οἷόνπερ χρὴ εἶναι. Νὴ
[2]	οὕτω γιγνώσκων οὐ καὶ σὺ	παιδεύεις	Ξανθίππην, ἀλλὰ χρῇ γυναικὶ τῶν
[4]	ὄναρ ἀγαθὸν ἴδῃς, τοῖς ἀποτροπαίοις	θύεις;	Μὰ Δία τοῦτο μέντοι, ἔφη,
[2]	νόον. Καὶ ὁ Λύκων εἶπεν·	Ακούεις	ταῦτα, ὦ υἵε; Ναὶ μὰ
[9]	Λύκων ὁ πατὴρ αὐτῷ συνεξιὼν	ἐπιστραφεὶς	εἶπε· Νὴ τὴν Ηραν, ὦ
[4]	δὲ δή, ὦ Σώκρατες, τί	ἔχεις	εἰπεῖν ὡς ἄξιόν σοί ἐστι
[8]	ἀξιοπρεπέστατον μὲν ἰδεῖν τῆς πόλεως	ἔχεις,	ἱκανὸν δὲ μόχθους ὑποφέρειν. Εἰ
[4]	ἄρα τοιοῦτος ὢν φίλους αὐτοὺς	ἔχεις,	καὶ οἱ θεοί, ὡς ἔοικε,
[4]	πῶς αὐτοὺς θεραπεύων οὕτω φίλους	ἔχεις.	Ναὶ μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη
[5]	ἀναδύομαι· ἀλλὰ δίδασκε, εἴ τι	ἔχεις	σοφόν, ὡς καλλίων εἶ ἐμοῦ.
[4]	ὅμοιον εἴδωλον ἔχων πράγματά μοι	παρέχεις	ἄγεις τε αὐτὸν ὅπου ὄψει;
[2]	καὶ θεάματα καὶ ἀκροάματα ἥδιστα	παρέχεις.	Καὶ ὃς ἔφη· Τί οὖν
[5]	ἀντιφράττει, ἀλλ᾿ ἐᾷ εὐθὺς τὰς	ὄψεις	ὁρᾶν ἃ ἂν βούλωνται· ἡ
[1]	τὸ κάλλος πάντων εἷλκε τὰς	ὄψεις	πρὸς αὐτόν· ἔπειτα τῶν ὁρώντων
[2]	μὲν ἐπειδὴ ἀμφίλογόν ἐστιν, εἰς	αὖθις	ἀποθώμεθα· νυνὶ δὲ τὰ προκείμενα
[1]	οὖν παρεμυθοῦντό τε αὐτὸν ὡς	αὖθις	γελασόμενοι καὶ δειπνεῖν ἐκέλευον, Κριτόβουλος
[1]	τότε μὲν ἀχθεσθεὶς φανερὸς ἐγένετο.	Αὖθις	δ᾿ ὀλίγον ὕστερον ἄλλο τι
[9]	μὲν ἐκρότουν, ἅμα δὲ ἐβόων	αὖθις.	ὡς δὲ ὁ Διόνυσος ἀνιστάμενος
[4]	οἴκους ἀναιροῦσιν, ἁθρόους δ᾿ ἀποκτείνουσι,	πολλάκις	δὲ καὶ ὅλας πόλεις χρημάτων
[4]	οὕτω μὲν πολλὰ ἔχω ὡς	μόλις	αὐτὰ καὶ {ἐγὼ ἂν} αὐτὸς
[9]	οὐδὲ ἀνέστη, δήλη δ᾿ ἦν	μόλις	ἠρεμοῦσα. Επεί γε μὴν κατεῖδεν
[8]	ἐρᾷς Αὐτολύκου πᾶσα μὲν ἡ	πόλις	οἶδε, πολλοὺς δ᾿ οἶμαι καὶ
[4]	πλούτου καὶ ὅτι οὔτε ἡ	πόλις	σοι ἐπιτάττουσα ὡς δούλῳ χρῆται
[8]	ὡς μὲν οὖν σοι ἡ	πόλις	ταχὺ ἂν ἐπιτρέψειεν αὑτήν, εἰ
[4]	τῷ δήμῳ, νῦν δὲ ἡ	πόλις	τέλος φέρουσα τρέφει με. Αλλὰ
[2]	Αλλὰ πόθεν δή; Ο μὲν	Θέογνις	ἔφη· Εσθλῶν μὲν γὰρ ἀπ᾿
[4]	ὅσα ἂν δύνωμαι καὶ ἐφ᾿	οἷς	ἂν αὐτοὺς μάρτυρας ποιήσωμαι ἑκὼν
[4]	ἂν μαστροπεύῃ ἀρέσκοντα τοῦτον ἀποδεικνύναι	οἷς	ἂν συνῇ; Πάνυ μὲν οὖν,
[4]	εὐτέλειαν μᾶλλον ἢ πολυχρηματίαν σκοποῦντας.	Οἷς	γὰρ μάλιστα τὰ παρόντα ἀρκεῖ
[8]	γένηται, μειωθῆναι ἂν τὴν φιλίαν;	Οἷς	γε μὴν κοινὸν τὸ φιλεῖσθαι,
[2]	καὶ ἄλλοις δῆλον καὶ ἐν	οἷς	δ᾿ ἡ παῖς ποιεῖ ὅτι
[1]	καὶ τὰ ἐν ταῖς παιδιαῖς.	Οἷς	δὲ παραγενόμενος ταῦτα γιγνώσκω δηλῶσαι
[4]	καὶ ἃ οὐ χρὴ ποιεῖν,	οἷς	ἐγὼ ὅταν μὲν πείθωμαι, οὐδέποτέ
[2]	ἐπεὶ δέ σου ἤκουσα ὅμοια	οἷς	νῦν λέγεις, καὶ αὐτὸς ἐλθὼν
[7]	καὶ ἐγὼ εἰσάξω θεάματα ἐφ᾿	οἷς	ὑμεῖς εὐφρανεῖσθε. ~Ο μὲν δὴ
[7]	πρὸς τὸν αὐλὸν σχήματα ἐν	οἷς	Χάριτές τε καὶ Ωραι καὶ
[4]	καὶ πάνυ πολλὰ καὶ σοφὰ	λέγοις.	Τί τοῦτο; ἔφη ὁ Σωκράτης·
[1]	κεκοσμημένος εἴη μᾶλλον ἢ εἰ	στρατηγοῖς	καὶ ἱππάρχοις καὶ σπουδαρχίαις. Καὶ
[9]	τοῦθ᾿ ἥξει Διόνυσος ὑποπεπωκὼς παρὰ	θεοῖς	καὶ εἴσεισι πρὸς αὐτήν, ἔπειτα
[8]	ὁ Γανυμήδης ἀλλ᾿ ἡδυγνώμων ἐν	θεοῖς	τετίμηται. Αλλὰ μήν, ὦ Νικήρατε,
[8]	μὲν χρόνῳ ἰσήλικος τοῖς ἀειγενέσι	θεοῖς,	τῇ δὲ μορφῇ νεωτάτου, καὶ
[8]	τὸ ἦθος; Τοῖς δὲ σεμνοτάτοις	θεοῖς	φίλοις χρώμενος οὐδὲν ἡμᾶς τοὺς
[8]	δοκεῖ μοι ἄξιον εἶναι καὶ	θεοῖς	χάριν εἰδέναι ὅτι σοι Αὐτολύκου
[2]	Καὶ ὁ Λύκων εἶπεν· Οὐκοῦν	νέοις	μὲν ἂν εἴη ταῦτα· ἡμᾶς
[6]	φθόγγων, ἄλλως τε καὶ εἰ	μορφάζοις,	ὥσπερ ἡ αὐλητρίς, καὶ σὺ
[4]	τι ὄναρ ἀγαθὸν ἴδῃς, τοῖς	ἀποτροπαίοις	θύεις; Μὰ Δία τοῦτο μέντοι,
[2]	ἐπιψακάζωσιν, ἵνα καὶ ἐγὼ ἐν	Γοργιείοις	ῥήμασιν εἴπω, οὕτως οὐ βιαζόμενοι
[7]	πάνυ τι σπάνιον τό γε	θαυμασίοις	ἐντυχεῖν, εἴ τις τούτου δεῖται,
[2]	ὄζουσιν· ἐλαίου δὲ τοῦ ἐν	γυμνασίοις	ὀσμὴ καὶ παροῦσα ἡδίων ἢ
[8]	γυνὴ κοινωνεῖ τῶν ἐν τοῖς	ἀφροδισίοις	εὐφροσυνῶν, ἀλλὰ νήφων μεθύοντα ὑπὸ
[5]	ἂν σὺ μεῖζον ἢ ἐγὼ	ἀποδάκοις.	Διὰ δὲ τὸ παχέα ἔχειν
[8]	Αχιλλεὺς Ομήρῳ πεποίηται οὐχ ὡς	παιδικοῖς	Πατρόκλῳ ἀλλ᾿ ὡς ἑταίρῳ ἀποθανόντι
[4]	πάντων Σειληνῶν τῶν ἐν τοῖς	σατυρικοῖς	αἴσχιστος ἂν εἴην. {ὁ δὲ
[4]	τι ἡμᾶς τοὺς καλοὺς τοῖς	ἐρωτικοῖς	ἐλευθεριωτέρους μὲν αὐτοὺς ποιοῦμεν εἰς
[4]	ἄξιόν γε μὴν ἡμῖν τοῖς	καλοῖς	καὶ ἐπὶ τοῖσδε μέγα φρονεῖν,
[6]	Αλλ᾿ εἴπερ γε τοῖς πᾶσι	καλοῖς	καὶ τοῖς βελτίστοις εἰκάζω αὐτόν,
[6]	τῶν μὲν αὑτοῦ ἐπιδειγμάτων ἀμελοῦντας,	ἀλλήλοις	δὲ ἡδομέ νους, φθονῶν τῷ
[5]	τε ταῦτα μηδὲν ὅμοια ὄντα	ἀλλήλοις	πάντα καλὰ εἶναι; Αν νὴ
[4]	οὐδενὶ φθονῶ, ἀλλὰ πᾶσι τοῖς	φίλοις	καὶ ἐπιδεικνύω τὴν ἀφθονίαν καὶ
[3]	σοφία ἔστιν ὅτε βλαβερὰ καὶ	φίλοις	καὶ πόλει δοκεῖ εἶναι, ἡ
[4]	ἄξιος εἶναι καὶ πόλεσι καὶ	φίλοις	καὶ συμμάχοισ κεκτῆσθαι. Σὺ δὲ
[8]	ἦθος; Τοῖς δὲ σεμνοτάτοις θεοῖς	φίλοις	χρώμενος οὐδὲν ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους
[2]	ταύτην ὑποίσω, ῥᾳδίως τοῖς γε	ἄλλοις	ἅπασιν ἀνθρώποις συνέσομαι. Καὶ οὗτος
[6]	μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη, καὶ	ἄλλοις	γε πολλοῖς. Αλλ᾿ ὅμως, ἔφη
[2]	πολλοῖς μέν, ὦ ἄνδρες, καὶ	ἄλλοις	δῆλον καὶ ἐν οἷς δ᾿
[2]	δύνωνται κατέχειν, ῥᾳδίως τοῖς γε	ἄλλοις	ἵπποις χρήσεσθαι. Κἀγὼ δὴ βουλόμενος
[4]	καὶ οἰκοδόμους πολλοὺς ὁρᾷς οἳ	ἄλλοις	μὲν πολλοῖς ποιοῦσιν οἰκίας, ἑαυτοῖς
[4]	καὶ οἱ μάντεις λέγονται δήπου	ἄλλοις	μὲν προαγορεύειν τὸ μέλλον, ἑαυτοῖς
[1]	καὶ Γοργίᾳ καὶ Προδίκῳ καὶ	ἄλλοις	πολλοῖς, ἡμᾶς δ᾿ ὁρᾷς αὐτουργούς
[3]	Στησιμβρότῳ τε καὶ Αναξιμάνδρῳ καὶ	ἄλλοις	πολλοῖς πολὺ δέδωκας ἀργύριον, ὥστε
[4]	δὲ ἀπειλοῦμαι, ἀλλ᾿ ἤδη ἀπειλῶ	ἄλλοις,	ὡς ἐλευθέρῳ τε ἔξεστί μοι
[6]	Δί᾿ ἔφη, καὶ ἄλλοις γε	πολλοῖς.	Αλλ᾿ ὅμως, ἔφη ὁ Σωκράτης,
[4]	ἀρεστοὺς ποιεῖν ἢ ὅστις καὶ	πολλοῖς;	ἐνταῦθα μέντοι ἐσχίσθησαν, καὶ οἱ
[1]	Γοργίᾳ καὶ Προδίκῳ καὶ ἄλλοις	πολλοῖς,	ἡμᾶς δ᾿ ὁρᾷς αὐτουργούς τινας
[2]	Καὶ ὁ Σωκράτης εἶπεν· Εν	πολλοῖς	μέν, ὦ ἄνδρες, καὶ ἄλλοις
[5]	καὶ βοὶ※ καὶ ἐν ἀψύχοις	πολλοῖς.	Οἶδα γοῦν οὖσαν καὶ ἀσπίδα
[4]	πολλοὺς ὁρᾷς οἳ ἄλλοις μὲν	πολλοῖς	ποιοῦσιν οἰκίας, ἑαυτοῖς δὲ οὐ
[3]	τε καὶ Αναξιμάνδρῳ καὶ ἄλλοις	πολλοῖς	πολὺ δέδωκας ἀργύριον, ὥστε οὐδέν
[2]	δοκεῖς ἐμοί, κἂν εἰ τοῖς	ἀγορανόμοις	ἀφισταίης ὥσπερ ἄρτους τὰ κάτω
[2]	οὖν οὕτω τὰ σκέλη τοῖς	ὤμοις	φαίνει ἰσοφόρα ἔχειν ὥστε δοκεῖς
[9]	ἀλλήλων φιλεῖσθαι. Εῴκεσαν γὰρ οὐ	δεδιδαγμένοις	τὰ σχήματα ἀλλ᾿ ἐφειμένοις πράττειν
[9]	οὐ δεδιδαγμένοις τὰ σχήματα ἀλλ᾿	ἐφειμένοις	πράττειν ἃ πάλαι ἐπεθύμουν. Τέλος
[1]	μοι λαμπροτέραν φανῆναι εἰ ἀνδράσιν	ἐκκεκαθαρμένοις	τὰς ψυχὰς ὥσπερ ὑμῖν ὁ
[1]	ἔρωτα πράττων ἀξιοθέατος ἦν τοῖς	τετελεσμένοις	τούτῳ τῷ θεῷ. Εκεῖνοι μὲν
[8]	οὐδὲν τοῦτο σημεῖον λέγων ὅμοιον.	Εκείνοις	μὲν γὰρ ταῦτα νόμιμα, ἡμῖν
[4]	δὲ καὶ φιλοκαλωτέρους ἐν τοῖς	κινδύνοις,	καὶ μὴν αἰδημονεστέρους τε καὶ
[2]	κατέχειν, ῥᾳδίως τοῖς γε ἄλλοις	ἵπποις	χρήσεσθαι. Κἀγὼ δὴ βουλόμενος ἀνθρώποις
[4]	ἢ τἆλλα πάντα τὰ ἐν	ἀνθρώποις	καλά· τυφλὸς δὲ τῶν ἄλλων
[2]	ῥᾳδίως τοῖς γε ἄλλοις ἅπασιν	ἀνθρώποις	συνέσομαι. Καὶ οὗτος μὲν δὴ
[2]	ἵπποις χρήσεσθαι. Κἀγὼ δὴ βουλόμενος	ἀνθρώποις	χρῆσθαι καὶ ὁμιλεῖν ταύτην κέκτημαι,
[8]	καὶ ἐν Ελλησι καὶ ἐν	βαρβάροις,	πῶς οὐκ οἴει αὐτόν, ὅντιν᾿
[6]	βούλει πονηροτέροις εἰκάζω αὐτόν; Μηδὲ	πονηροτέροις.	Αλλὰ μηδενί; Μηδενὶ μηδὲ τούτων
[6]	βελτίων φῂς εἶναι. Αλλὰ βούλει	πονηροτέροις	εἰκάζω αὐτόν; Μηδὲ πονηροτέροις. Αλλὰ
[2]	ὥστε δοκεῖς ἐμοί, κἂν εἰ	τοῖς	ἀγορανόμοις ἀφισταίης ὥσπερ ἄρτους τὰ
[8]	καὶ τῷ μὲν χρόνῳ ἰσήλικος	τοῖς	ἀειγενέσι θεοῖς, τῇ δὲ μορφῇ
[1]	τινα ἔταξεν, αὐτὸς δὲ προσῆλθε	τοῖς	ἀμφὶ Σωκράτην, καὶ εἶπεν· Εἰς
[4]	ἐάν τι ὄναρ ἀγαθὸν ἴδῃς,	τοῖς	ἀποτροπαίοις θύεις; Μὰ Δία τοῦτο
[4]	τόδε ἐπιστάμεθα, ὅτι ἔστιν ἀνθρώπῳ	τοῖς	αὐτοῖς ὄμμασι καὶ φιλικῶς καὶ
[8]	ὥσπερ γυνὴ κοινωνεῖ τῶν ἐν	τοῖς	ἀφροδισίοις εὐφροσυνῶν, ἀλλὰ νήφων μεθύοντα
[4]	τῷ μήν; Επὶ νὴ Δία	τοῖς	ἄφροσιν. Οὗτοι γὰρ τὰ ἐμὰ
[6]	γε τοῖς πᾶσι καλοῖς καὶ	τοῖς	βελτίστοις εἰκάζω αὐτόν, ἐπαινοῦντι μᾶλλον
[2]	ὅτι εἰ ταύτην ὑποίσω, ῥᾳδίως	τοῖς	γε ἄλλοις ἅπασιν ἀνθρώποις συνέσομαι.
[2]	τοὺς τοιούτους δύνωνται κατέχειν, ῥᾳδίως	τοῖς	γε ἄλλοις ἵπποις χρήσεσθαι. Κἀγὼ
[8]	φωνή, ἱλαρὸν δὲ τὸ ἦθος;	Τοῖς	δὲ σεμνοτάτοις θεοῖς φίλοις χρώμενος
[4]	ἐμπνεῖν τι ἡμᾶς τοὺς καλοὺς	τοῖς	ἐρωτικοῖς ἐλευθεριωτέρους μὲν αὐτοὺς ποιοῦμεν
[8]	καὶ γενναίῳ ψυχὴ εὐθὺς ἐν	τοῖς	ἥλιξιν ἡγεμονική τε ἅμα καὶ
[4]	ἀναφαίνουσιν. ἄξιόν γε μὴν ἡμῖν	τοῖς	καλοῖς καὶ ἐπὶ τοῖσδε μέγα
[4]	φιλοπονωτέρους δὲ καὶ φιλοκαλωτέρους ἐν	τοῖς	κινδύνοις, καὶ μὴν αἰδημονεστέρους τε
[5]	γὰρ εὐδοκιμοῦντα τὸν μαστροπὸν παρὰ	τοῖς	κριταῖς ὁρᾷ. Αλλ᾿ ὅμως, ἔφη
[1]	Ερμογένην καὶ Αντισθένην καὶ Χαρμίδην,	τοῖς	μὲν ἀμφ᾿ Αὐτόλυκον ἡγεῖσθαί τινα
[6]	λοιδορουμένῳ ἐοίκῃς. Αλλ᾿ εἴπερ γε	τοῖς	πᾶσι καλοῖς καὶ τοῖς βελτίστοις
[4]	ἢ πάντων Σειληνῶν τῶν ἐν	τοῖς	σατυρικοῖς αἴσχιστος ἂν εἴην. {ὁ
[9]	οὐ σκώπτοντας δὲ ἀλλ᾿ ἀληθινῶς	τοῖς	στόμασι φιλοῦντας, πάντες ἀνεπτερωμένοι ἐθεῶντο.
[2]	ἐπῄνεσαν ὡς ὁ παῖς σὺν	τοῖς	σχήμασιν ἔτι καλλίων ἐφαίνετο, ἀνταπέδειξεν
[2]	{ὁ} παῖς ὢν ὅμως σὺν	τοῖς	σχήμασιν ἔτι καλλίων φαίνεται ἢ
[4]	τὸ μόνον πάντων ἔργων τὸ	τοῖς	σώμασι συμψαύειν ὁμώνυμον εἶναι τῷ
[1]	τὸν ἔρωτα πράττων ἀξιοθέατος ἦν	τοῖς	τετελεσμένοις τούτῳ τῷ θεῷ. Εκεῖνοι
[4]	νῦν οὐδενὶ φθονῶ, ἀλλὰ πᾶσι	τοῖς	φίλοις καὶ ἐπιδεικνύω τὴν ἀφθονίαν
[2]	γὰρ οὖν οὕτω τὰ σκέλη	τοῖς	ὤμοις φαίνει ἰσοφόρα ἔχειν ὥστε
[8]	δὲ τὸ ἦθος; Τοῖς δὲ	σεμνοτάτοις	θεοῖς φίλοις χρώμενος οὐδὲν ἡμᾶς
[4]	μὲν εἶπον Δῆλον ὅτι ὅστις	πλείστοις,	οἱ δὲ Πάνυ μὲν οὖν.
[6]	τοῖς πᾶσι καλοῖς καὶ τοῖς	βελτίστοις	εἰκάζω αὐτόν, ἐπαινοῦντι μᾶλλον ἢ
[4]	γ᾿ ἔφη, ὡς ἐν ἡμῖν	αὐτοῖς	εἰρῆσθαι, οὗτος καὶ πεφιληκέναι τὸν
[2]	ἔσπεισάν τε καὶ ἐπαιάνισαν, ἔρχεται	αὐτοῖς	ἐπὶ κῶμον Συρακόσιός τις ἄνθρωπος,
[2]	Καὶ ὅς, Τί οὖν χρήσῃ	αὐτοῖς;	ἔφη. Ορχήσομαι νὴ Δία. Ενταῦθα
[2]	θαύματι ἀργύριον ἐλάμβανεν. Επεὶ δὲ	αὐτοῖς	ἡ αὐλητρὶς μὲν ηὔλησεν, ὁ
[4]	ἐπιμέλονται, ἵνα δοκῇς δικαίως ἐπ᾿	αὐτοῖς	μέγα φρονεῖν. Οὐκοῦν ὡς μὲν
[4]	ἐπιστάμεθα, ὅτι ἔστιν ἀνθρώπῳ τοῖς	αὐτοῖς	ὄμμασι καὶ φιλικῶς καὶ ἐχθρῶς
[8]	Θηβαῖοι καὶ Ηλεῖοι· συγκαθεύδοντας γοῦν	αὐτοῖς	ὅμως παρατάττεσθαι ἔφη τὰ παιδικὰ
[4]	βούλονται, ἀλλὰ πεῖσαι αὐτὸν συγκαθεύδειν	αὐτοῖς.	Σὺ δ᾿ ὡς ἔοικας, εἰ
[1]	σιωπῇ ἐδείπνουν, ὥσπερ τοῦτο ἐπιτεταγμένον	αὐτοῖς	ὑπὸ κρείττονός τινος. Φίλιππος δ᾿
[4]	ὢν γιγνώσκειν τε τοὺς ὠφελίμους	αὑτοῖς	καὶ τούτους δυνάμενος ποιεῖν ἐπιθυμεῖν
[4]	ἄλλοις μὲν προαγορεύειν τὸ μέλλον,	ἑαυτοῖς	δὲ μὴ προορᾶν τὸ ἐπιόν.
[4]	ἄλλοις μὲν πολλοῖς ποιοῦσιν οἰκίας,	ἑαυτοῖς	δὲ οὐ δύνανται ποιῆσαι, ἀλλ᾿
[4]	οἱ ἡνία χερσί. Καὶ πρὸς	τούτοις	γε ἄλλο οἶδα, καὶ ὑμῖν
[8]	ἑαυτοῦ ἡδέα σπουδάζοντα; Πρὸς δὲ	τούτοις	πιστεύοι μήτ᾿ ἂν παρά τι
[4]	ἀλλ᾿ οἳ ἂν αὐτῷ ἀρέσκωσι	τούτοις	συνὼν διατελεῖ. Οὗτος μὲν οὖν
[4]	δὲ Σωκράτης καὶ ἐτύγχανε προσεμφερὴς	τούτοις	ὤν. Αγε νυν, ἔφη ὁ
[4]	καὶ πόλεσι καὶ φίλοις καὶ	συμμάχοισ	κεκτῆσθαι. Σὺ δὲ ὡς κακῶς
[6]	Καὶ ὁ Σωκράτης ὀνομάσας αὐτόν,	Εχοις	ἄν, ἔφη, ὦ Ερμόγενες, εἰπεῖν
[6]	Καὶ ὁ Σωκράτης, Ω Καλλία,	ἔχοις	ἄν τι, ἔφη, ἀνδρὶ ἐλεγχομένῳ
[1]	μᾶλλον ἢ εἰ στρατηγοῖς καὶ	ἱππάρχοις	καὶ σπουδαρχίαις. Καὶ ὁ Σωκράτης
[5]	ἵππῳ καὶ βοὶ※ καὶ ἐν	ἀψύχοις	πολλοῖς. Οἶδα γοῦν οὖσαν καὶ
[5]	ἂν βούλωνται· ἡ δὲ ὑψηλὴ	ῥὶς	ὥσπερ ἐπηρεάζουσα διατετείχικε τὰ ὄμματα.
[6]	καὶ εἰ μορφάζοις, ὥσπερ ἡ	αὐλητρίς,	καὶ σὺ πρὸς τὰ λεγόμενα.
[2]	ἐλάμβανεν. Επεὶ δὲ αὐτοῖς ἡ	αὐλητρὶς	μὲν ηὔλησεν, ὁ δὲ παῖς
[2]	ὀρθῶν. Εἰς οὖν ταῦτα ἡ	ὀρχηστρὶς	ἐκυβίστα τε καὶ ἐξεκυβίστα ὑπὲρ
[8]	μὲν παραταττόμενοι ἀπιστοῦσιν ἐοικέναι μὴ	χωρὶς	γενόμενοι οἱ ἐρώμενοι οὐκ ἀποτελῶσι
[8]	ἐπωνυμίας ἔχει· ὅτι γε μέντοι	χωρὶς	ἑκατέρᾳ βωμοί τε καὶ ναοί
[3]	οἶνον, οὕτως καὶ αὕτη ἡ	κρᾶσις	τῶν τε παίδων τῆς ὥρας
[9]	ἀπῆλθον. Αὕτη τοῦ τότε συμποσίου	κατάλυσις	ἐγένετο.
[2]	παῖς ποιεῖ ὅτι ἡ γυναικεία	φύσις	οὐδὲν χείρων τῆς τοῦ ἀνδρὸς
[2]	ἔρχεται αὐτοῖς ἐπὶ κῶμον Συρακόσιός	τις	ἄνθρωπος, ἔχων τε αὐλητρίδα ἀγαθὴν
[1]	σωφροσύνης, καθάπερ Αὐτόλυκος τότε, κεκτῆταί	τις	αὐτό. Πρῶτον μὲν γάρ, ὥσπερ
[3]	ἤκουσαν αὐτοῦ φωνήσαντος προσέβλεψαν, ἤρετό	τις	αὐτόν· Αλλ᾿ ἐπὶ τῷ μήν,
[2]	πολλοὶ ἐφθέγξαντο· καὶ ὁ μέν	τις	αὐτῶν εἶπε· Ποῦ οὖν εὑρήσει
[4]	τὸ παρ᾿ ἑκόντων διαπράττεσθαι ὧν	τις	δέοιτο, εὖ οἶδ᾿ ὅτι καὶ
[3]	υἱεῖ; Οὗτός γε μήν, ἔφη	τις,	δῆλον ὅτι ἐπὶ τῷ νικηφόρος
[9]	δὲ τούτου πρῶτον μὲν θρόνος	τις	ἔνδον κατετέθη, ἔπειτα δὲ ὁ
[8]	ἔργα οὐ πάντ᾿ ἂν εὕροι	τις	ἕνεκα ἐπαίνου ὑπὸ τῶν καὶ
[1]	μὴν ὡς ἀντικληθησόμενος καλεῖ μέ	τις,	ἐπεὶ πάντες ἴσασιν ὅτι ἀρχὴν
[8]	ἐραστοῦ. Καὶ σκοπῶν δ᾿ ἄν	τις	εὕροι ἐκ μὲν τῶν διὰ
[4]	δεῖπνον τρωξόμεθα, ὅπως μὴ φήσῃ	τις	ἡμᾶς πρὸς Καλλίαν ἐλθόντας ἡδυπαθεῖν.
[2]	Τί οὖν εἰ καὶ μύρον	τις	ἡμῖν ἐνέγκαι, ἵνα καὶ εὐωδίᾳ
[8]	γυναικὸς ἀντερᾶται. Ερμογένη γε μὴν	τίς	ἡμῶν οὐκ οἶδεν ὡς, ὅ
[8]	τῇ τῆς μορφῆς χρήσει ἔνεστί	τις	καὶ κόρος, ὥστε ἅπερ καὶ
[6]	λοιδορουμένῳ δικαίως ἂν εἰκάζοι μέ	τις.	Καὶ νῦν σύγε λοιδορουμένῳ ἔοικας,
[4]	τοῦτο ὁμολογεῖται ἔφη· Εἰ δέ	τις	καὶ ὅλῃ τῇ πόλει ἀρέσκοντας
[4]	εἶναι ἐκεῖνο, ὅτι εἴ μού	τις	καὶ τὰ νῦν ὄντα παρέλοιτο,
[4]	ποτῷ ὄψον. Εὰν οὖν ἐνέγκῃ	τις	κρόμμυον, αὐτίκα μάλα τοῦτό γε
[8]	τοῦτο διδάξω. Πρῶτον μὲν γὰρ	τίς	μισεῖν δύναιτ᾿ ἂν ὑφ᾿ οὗ
[4]	ἦν πρῶτον μὲν ἐφοβούμην μή	τίς	μου τὴν οἰκίαν διορύξας καὶ
[8]	οὐ μέντοι, ὥς γ᾿ ἄν	τις	οἰηθείη, διὰ τοῦτο καὶ ἀνεπαφροδιτοτέρα,
[1]	τίνος ἕνεκα καὶ καλεῖ μέ	τις;	Οὔτε γὰρ ἔγωγε σπουδάσαι ἂν
[6]	τρίχα, μὴ ὅτι λόγον ἄν	τις	παρείρειε; Καὶ ὁ Σωκράτης, Ω
[8]	ποτέρως παιδὶ φιληθέντι μᾶλλον ἄν	τις	πιστεύσειεν ἢ χρήματα ἢ τέκνα
[4]	μοι δοκοῦσι πάσχειν ὥσπερ εἴ	τις	πολλὰ ἔχοι καὶ πολλὰ ἐσθίων
[4]	εἰρηκέναι αὐτόν. Εκ τούτου εἶπέ	τις·	Σὸν ἔργον, ὦ Ερμόγενες, λέγειν
[8]	οἱ νομίζοντες, ἐὰν καὶ ὀρεχθῇ	τις	σώματος, μηδενὸς ἂν ἔτι καλοῦ
[1]	κατεκλίθησαν. Εὐθὺς μὲν οὖν ἐννοήσας	τις	τὰ γιγνόμενα ἡγήσατ᾿ ἂν φύσει
[2]	αὐτῇ ἡ ἑτέρα, παρεστηκὼς δέ	τις	τῇ ὀρχηστρίδι ἀνεδίδου τοὺς τροχοὺς
[4]	Δία, πάντες εἶπον. Οὐκοῦν εἴ	τις	τοιούτους δύναιτο ἐξεργάζεσθαι ὧν προστατοίη,
[2]	ὁ Σωκράτης. Καὶ πόθεν ἄν	τις	τοῦτο τὸ χρῖμα λάβοι; Οὐ
[7]	τό γε θαυμασίοις ἐντυχεῖν, εἴ	τις	τούτου δεῖται, ἀλλ᾿ ἔξεστιν αὐτίκα
[2]	καὶ ἰσχύος δεῖται. ὥστε εἴ	τις	ὑμῶν γυναῖκα ἔχει, θαρρῶν διδασκέτω
[9]	Διόνυσος, ἐπιχορεύσας ὥσπερ ἂν εἴ	τις	φιλικώτατα ἐκαθέζετο ἐπὶ τῶν γονάτων,
[2]	διδακτὸν τοῦτο εἴη, ἕτερος δέ	τις	ὡς εἴπερ τι καὶ ἄλλο
[2]	εὑρήσει τούτου διδάσκαλον; ὁ δέ	τις	ὡς οὐδὲ διδακτὸν τοῦτο εἴη,
[4]	σχεδὸν περὶ πάντων τῶν ἀνθρωπίνων.	ὅστις	ἂν οὖν ὑμῶν βούληται ἢ
[4]	ἑνὶ δυνάμενος ἀρεστοὺς ποιεῖν ἢ	ὅστις	καὶ πολλοῖς; ἐνταῦθα μέντοι ἐσχίσθησαν,
[4]	οἱ μὲν εἶπον Δῆλον ὅτι	ὅστις	πλείστοις, οἱ δὲ Πάνυ μὲν
[1]	θύραν εἶπε τῷ ὑπακούσαντι εἰσαγγεῖλαι	ὅστις	τε εἴη καὶ δι᾿ ὅ
[4]	ὦ Σώκρατες, ἡ μὲν αὐτοῦ	ὄψις	εὐφραίνειν δύναται, ἡ δὲ τοῦ
[2]	παγκρατίου γενέσθαι, σὺν σοὶ σκεψάμενος,	{ὄς	ἔδοξεν αύτῷ κράτιστος εἴναι παιδοτρίβης,
[3]	ἐπὶ τίνι μάλιστα ἀγάλλῃ; Καὶ	ὅς,	Επὶ φίλων, ἔφη, ἀρετῇ καὶ
[2]	τὰ σχήματα παρὰ σοῦ. Καὶ	ὅς,	Τί οὖν χρήσῃ αὐτοῖς; ἔφη.
[2]	ἐαν βούληται τῇ ἀρετῇ διαφέρειν}	ὃς	ἂν δοκῇ αὐτῷ ἱκανώτατος εἶναι
[1]	ἢ ὀδύνη σε εἴληφε; Καὶ	ὃς	ἀναστενάξας εἶπε· Ναὶ μὰ Δί᾿
[6]	ἡμῖν τί ἐστὶ παροινία; Καὶ	ὃς	ἀπεκρίνατο· Εἰ μὲν ὅ τι
[8]	ἐραστοῦ, εἰκὸς αὐτὸν τἆλλα ῥᾳδιουργεῖν·	ὃς	δ᾿ ἂν γιγνώσκῃ ὅτι ἂν
[3]	ποίᾳ ἐπιστήμῃ μέγα φρονεῖς. Καὶ	ὃς	εἶπεν· Ο πατὴρ ὁ ἐπιμελούμενος
[4]	οὕτως ἀδόξῳ οὔσῃ τέχνῃ; Καὶ	ὃς	εἶπεν· Ομολογησώμεθα πρῶτον ποῖά ἐστιν
[4]	Σώκρατες, οὐκ ἂν ἐπιτρέψαις; Καὶ	ὃς	εἶπεν· Οὐ γὰρ παύσῃ σὺ
[3]	ἐπὶ τίνι μέγα φρονεῖς; Καὶ	ὃς	ἔφη· Οὐ γὰρ ἅπαντες ἴστε,
[2]	καὶ ἀκροάματα ἥδιστα παρέχεις. Καὶ	ὃς	ἔφη· Τί οὖν εἰ καὶ
[4]	ταύτην; Τὴν προαγωγείαν, ἔφη. Καὶ	ὃς	μάλα ἀχθεσθεὶς ἐπήρετο· Καὶ τί
[3]	μέγα φρονεῖς, ὦ Σώκρατες; Καὶ	ὃς	μάλα σεμνῶς ἀνασπάσας τὸ πρόσωπον,
[8]	Καὶ μὴν καὶ τῶν παιδικῶν	ὃς	μὲν ἂν εἰδῇ ὅτι ὁ
[2]	μανθάνοντα κυβιστᾶν εἰς τὰς μαχαίρας,	ὃς	νῦν διὰ τὸ μὴ δύνασθαι
[8]	μὲν γὰρ φιλότιμός ἐστιν εὔδηλον,	ὃς	τοῦ κηρυχθῆναι ἕνεκα νικῶν παγκράτιον
[3]	οἴομαι, ἢ Καλλιππίδης ὁ ὑποκριτής,	ὃς	ὑπερσεμνύνεται ὅτι δύναται πολλοὺς κλαίοντας
[1]	Πρῶτον μὲν γάρ, ὥσπερ ὅταν	φέγγος	τι ἐν νυκτὶ φανῇ, πάντων
[9]	συμπαρέχεται. ~Οὗτος μὲν δὴ ὁ	λόγος	ἐνταῦθα ἔληξεν. Αὐτόλυκος δὲ (ἤδη
[4]	ἐπιόν. Οὗτος μὲν δὴ ὁ	λόγος	ἐνταῦθα ἔληξεν. Εκ τούτου δὲ
[2]	Καὶ οὗτος μὲν δὴ ὁ	λόγος	οὐκ ἄπο τοῦ σκοποῦ ἔδοξεν
[4]	Καὶ οὗτος μὲν δὴ ὁ	λόγος	οὕτω πως ἐπαύσατο. Ο δὲ
[4]	ἥδονται. Οὗτος μὲν δὴ ὁ	λόγος	οὕτως ἐσπουδαιολογήθη. Επειδὴ δὲ εἰς
[8]	δὴ ἄνευ φιλίας συνουσία οὐδεμία	ἀξιόλογος	πάντες ἐπιστάμεθα. Φιλεῖν γε μὴν
[2]	διῆλθε μιμούμενος τήν τε τοῦ	παιδὸς	καὶ τὴν τῆς παιδὸς ὄρχησιν.
[8]	δὲ ὁρῴη αὐτὸν τὰ τοῦ	παιδὸς	καλὰ μᾶλλον ἢ τὰ ἑαυτοῦ
[1]	ὁ Ιππονίκου ἐρῶν ἐτύγχανεν Αὐτολύκου	παιδὸς	ὄντος, καὶ νενικηκότα αὐτὸν παγκράτιον
[2]	τοῦ παιδὸς καὶ τὴν τῆς	παιδὸς	ὄρχησιν. Καὶ πρῶτον μὲν ὅτι
[4]	νομίζοντες ἠδικῆσθαι ὑπὸ τοῦ σοῦ	παιδὸς	ὥστε ἀποκτεῖναι αὐτὸν βούλεσθαι; Αλλ᾿
[4]	θεραπεύειν καὶ πιστεύεσθαι ὑπὸ τῆς	πατρίδος	μᾶλλον ἢ ἀπιστεῖσθαι. Εγὼ τοίνυν
[4]	Καὶ αὕτη μὲν δὴ ἡ	περίοδος	τῶν λόγων ἀπετελέσθη. ~Ο δὲ
[2]	γὰρ ἐκεῖνα, ὅταν μὲν ὁ	θεὸς	αὐτὰ ἄγαν ἁθρόως ποτίζῃ, οὐ
[8]	δ᾿ ἀληθὴς ἀνδραγαθία, ἂν μὴ	θεὸς	βλάπτῃ, ἀεὶ ἐν ταῖς πράξεσι
[8]	ἀλλὰ πείθει, διὰ τοῦτο μᾶλλον	μισητέος.	Ο μὲν γὰρ βιαζόμενος ἑαυτὸν
[3]	πατὴρ ὁ ἐπιμελούμενος ὅπως ἀνὴρ	ἀγαθὸς	γενοίμην ἠνάγκασέ με πάντα τὰ
[4]	Αγαμέμνονα ὡς βασιλεύς τε εἴη	ἀγαθὸς	κρατερός τ᾿ αἰχμητής; Καὶ ναὶ
[4]	οὐχ οὗτος παντελῶς ἂν ἤδη	ἀγαθὸς	μαστροπὸς εἴη; Σαφῶς γε νὴ
[4]	μὲν οὖν. Οὐκοῦν τούτων ὁ	ἀγαθὸς	μαστροπὸς τὰ συμφέροντα εἰς τὸ
[8]	οὗ εἰδείη καλός τε καὶ	ἀγαθὸς	νομιζόμενος; ἔπειτα δὲ ὁρῴη αὐτὸν
[4]	σοι ἔχω· πάνυ γὰρ καλὸς	κἀγαθὸς	δοκεῖ μοι εἶναι. Αἰσχύλον δὲ
[9]	Ηραν, ὦ Σώκρατες, καλός γε	κἀγαθὸς	δοκεῖς μοι ἄνθρωπος εἶναι. Εκ
[8]	γιγνώσκῃ ὅτι ἂν μὴ καλὸς	κἀγαθὸς	ᾖ, οὐ καθέξει τὴν φιλίαν,
[8]	γε μὴν τῶν μὲν τὸ	ἦθος	ἀγαμένων ἀνάγκη ἡδεῖα καὶ ἐθελουσία
[8]	ἡ φωνή, ἱλαρὸν δὲ τὸ	ἦθος;	Τοῖς δὲ σεμνοτάτοις θεοῖς φίλοις
[8]	στέρξωσι, τὸ μὲν τῆς ὥρας	ἄνθος	ταχὺ δήπου παρακμάζει, ἀπολείποντος δὲ
[8]	ἀποδιδόμενος; Οὐ μὴν ὅτι γε	ὡραῖος	ἀώρῳ, οὐδὲ ὅτι γε καλὸς
[8]	σώματος ἀλλὰ ψυχῆς ἕνεκα ὑπὸ	Διὸς	εἰς Ολυμπον ἀνενεχθῆναι. Μαρτυρεῖ δὲ
[9]	φαινομένου τοῦ Διονύσου ηὐλεῖτο ὁ	βακχεῖος	ῥυθμός. ἔνθα δὴ ἠγάσθησαν τὸν
[2]	τὰ κάτω πρὸς τὰ ἄνω,	ἀζήμιος	ἂν γενέσθαι. Καὶ ὁ Καλλίας
[8]	ἐοικέναι. Οὐ γὰρ ὅπως πλείονος	ἄξιος	γένηται ἐπιμελεῖται, ἀλλ᾿ ὅπως αὐτὸς
[4]	ἐπιτηδείους συνάγειν, καὶ πολλοῦ ἂν	ἄξιος	εἶναι καὶ πόλεσι καὶ φίλοις
[4]	νομίζω προαγωγὸν εἶναι. Ο γὰρ	οἷός	τε ὢν γιγνώσκειν τε τοὺς
[4]	δημηγορικὸς ἢ στρατηγικὸς γενέσθαι ἢ	ὅμοιος	Αχιλλεῖ ἢ Αἴαντι ἢ Νέστορι
[1]	δεῖπνον ἦν εἶπεν· ὅτι μὲν	γελωτοποιός	εἰμι ἴστε πάντες· ἥκω δὲ
[4]	ὁπότε γε πάντες εἰδότες ὅτι	γελωτοποιός	εἰμι, ὅταν μέν τι ἀγαθὸν
[1]	κρείττονός τινος. Φίλιππος δ᾿ ὁ	γελωτοποιὸς	κρούσας τὴν θύραν εἶπε τῷ
[7]	πολὺ ἐπιχαριτώτερον εἶναι. Ο οὖν	Συρακόσιος,	Αλλὰ ναὶ μὰ τὸν Δί᾿
[9]	ἔνδον κατετέθη, ἔπειτα δὲ ὁ	Συρακόσιος	εἰσελθὼν εἶπεν· Ω ἄνδρες, Αριάδνη
[8]	ὑμεῖς εὐφρανεῖσθε. ~Ο μὲν δὴ	Συρακόσιος	ἐξελθὼν συνεκροτεῖτο· ὁ δὲ Σω
[2]	ἐπαιάνισαν, ἔρχεται αὐτοῖς ἐπὶ κῶμον	Συρακόσιός	τις ἄνθρωπος, ἔχων τε αὐλητρίδα
[6]	λόγων ὄντων ὡς ἑώρα ὁ	Συρακόσιος	τῶν μὲν αὑτοῦ ἐπιδειγμάτων ἀμελοῦντας,
[4]	Αλλὰ καὶ Σωκράτει, ὅτε μὲν	πλούσιος	ἦν, ἐλοιδόρουν με ὅτι συνῆν,
[4]	τῇδε τῇ πόλει ὅτε μὲν	πλούσιος	ἦν πρῶτον μὲν ἐφοβούμην μή
[6]	Εἰ δὲ ψυχρὰ λέγω, σὺ	αἴτιος,	ἔφη, πράγματά μοι παρέχων. Ταῦτα
[8]	ὡς ἐγὼ ἀκούω, ἐρῶν τῆς	γυναικὸς	ἀντερᾶται. Ερμογένη γε μὴν τίς
[4]	ἢ οἰκονομικὸς ἢ δημηγορικὸς ἢ	στρατηγικὸς	γενέσθαι ἢ ὅμοιος Αχιλλεῖ ἢ
[8]	εἴδους ἐπαρκῶν ἄρξει τοῦ ἐραστοῦ,	εἰκὸς	αὐτὸν τἆλλα ῥᾳδιουργεῖν· ὃς δ᾿
[4]	μὴν καὶ πολὺ δικαιοτέρους γε	εἰκὸς	εἶναι τοὺς εὐτέλειαν μᾶλλον ἢ
[8]	κατῆρχεν. Αρ᾿ ἔφη, ὦ ἄνδρες,	εἰκὸς	ἡμᾶς παρόντος δαίμονος μεγάλου καὶ
[1]	τὸν Σωκράτην πρῶτον μέν, ὥσπερ	εἰκὸς	ἦν, ἐπαινοῦντες τὴν κλῆσιν οὐχ
[8]	οὐδὲν ἐπιδεῖται λόγου· ὅτι δὲ	εἰκὸς	καὶ ὑπὸ τῶν παιδικῶν τὸν
[1]	ἐκαθέζετο, οἱ δ᾿ ἄλλοι, ὥσπερ	εἰκός,	κατεκλίθησαν. Εὐθὺς μὲν οὖν ἐννοήσας
[8]	μεγάλου καὶ τῷ μὲν χρόνῳ	ἰσήλικος	τοῖς ἀειγενέσι θεοῖς, τῇ δὲ
[4]	ἂν οὖν ὑμῶν βούληται ἢ	οἰκονομικὸς	ἢ δημηγορικὸς ἢ στρατηγικὸς γενέσθαι
[2]	ὄντα ἀποδύεσθαι, ἀλλ᾿ ἀρκέσει μοι	οἶκος	ἑπτάκλινος, ὥσπερ καὶ νῦν τῷδε
[8]	οἶνος συνεπαίρει καὶ ὁ ἀεὶ	σύνοικος	ἐμοὶ ἔρως κεντρίζει εἰς τὸν
[4]	ὑμῶν βούληται ἢ οἰκονομικὸς ἢ	δημηγορικὸς	ἢ στρατηγικὸς γενέσθαι ἢ ὅμοιος
[4]	ἐν τῇ ψυχῇ ὡς εἰ	πλαστικὸς	ἢ ζωγραφικὸς ἦν, οὐδὲν ἂν
[4]	ψυχῇ ὡς εἰ πλαστικὸς ἢ	ζωγραφικὸς	ἦν, οὐδὲν ἂν ἧττον ἐκ
[3]	τῷ νικηφόρος εἶναι. Καὶ ὁ	Αὐτόλυκος	ἀνερυθριάσας εἶπε· Μὰ Δί᾿ οὐκ
[9]	δὴ ὁ λόγος ἐνταῦθα ἔληξεν.	Αὐτόλυκος	δὲ (ἤδη γὰρ ὥρα ἦν
[8]	τῶν ῥηθέντων διελέγοντο, ὁ δ᾿	Αὐτόλυκος	κατεθεᾶτο τὸν Καλλίαν. Καὶ ὁ
[1]	οἱ δὲ καὶ λουσάμενοι παρῆλθον.	Αὐτόλυκος	μὲν οὖν παρὰ τὸν πατέρα
[1]	μετ᾿ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης, καθάπερ	Αὐτόλυκος	τότε, κεκτῆταί τις αὐτό. Πρῶτον
[9]	Νὴ τὴν Ηραν, ὦ Σώκρατες,	καλός	γε κἀγαθὸς δοκεῖς μοι ἄνθρωπος
[4]	ἔφασαν. Εἰ μὲν τοίνυν μὴ	καλός	εἰμι, ὡς οἴομαι, ὑμεῖς ἂν
[4]	τὴν βασιλέως ἀρχὴν ἀντὶ τοῦ	καλὸς	εἶναι. Νῦν γὰρ ἐγὼ Κλεινίαν
[4]	μέντοι σοι ἔχω· πάνυ γὰρ	καλὸς	κἀγαθὸς δοκεῖ μοι εἶναι. Αἰσχύλον
[8]	ἂν γιγνώσκῃ ὅτι ἂν μὴ	καλὸς	κἀγαθὸς ᾖ, οὐ καθέξει τὴν
[4]	γε σοφὸν λέγοντα· ὁ δὲ	καλὸς	καὶ ἡσυχίαν ἔχων πάντ᾿ ἂν
[4]	δ᾿ εἰμί τε τῷ ὄντι	καλὸς	καὶ ὑμεῖς τὰ αὐτὰ πρὸς
[2]	Σωκράτης εἶπεν· Εἴδετ᾿ ἔφη, ὡς	καλὸς	{ὁ} παῖς ὢν ὅμως σὺν
[8]	ὡραῖος ἀώρῳ, οὐδὲ ὅτι γε	καλὸς	οὐκέτι καλῷ καὶ ἐρῶντι οὐκ
[4]	ἐπεὶ ὥσπερ γε παῖς γίγνεται	καλός,	οὕτω καὶ μειράκιον καὶ ἀνὴρ
[8]	δύναιτ᾿ ἂν ὑφ᾿ οὗ εἰδείη	καλός	τε καὶ ἀγαθὸς νομιζόμενος; ἔπειτα
[2]	ἔμπροσθεν ἐπικύπτων μιμεῖσθαι τροχοὺς ἐπειρᾶτο.	Τέλος	δ᾿ ὅτι τὸν παῖδ᾿ ἐπῄνουν
[9]	ἐφειμένοις πράττειν ἃ πάλαι ἐπεθύμουν.	Τέλος	δὲ οἱ συμπόται ἰδόντες περιβεβληκότας
[4]	δήμῳ, νῦν δὲ ἡ πόλις	τέλος	φέρουσα τρέφει με. Αλλὰ καὶ
[2]	ὀρχήσει ἦν, ἀλλ᾿ ἅμα καὶ	τράχηλος	καὶ σκέλη καὶ χεῖρες ἐγυμνάζοντο,
[2]	ἔδοξεν εἰρῆσθαι. Μετὰ δὲ τοῦτο	κύκλος	εἰσηνέχθη περίμεστος ξιφῶν ὀρθῶν. Εἰς
[4]	ὦ Σώκρατες, εἴ τι τοὐμὸν	κάλλος	ἀνθρώπους ὠφελήσει. Αλλ᾿ οὐδὲ μέντοι
[1]	ἡγήσατ᾿ ἂν φύσει βασιλικόν τι	κάλλος	εἶναι, ἄλλως τε καὶ ἂν
[1]	καὶ τότε τοῦ Αὐτολύκου τὸ	κάλλος	πάντων εἷλκε τὰς ὄψεις πρὸς
[4]	μέντοι ταύτῃ γε ἀτιμαστέον τὸ	κάλλος	ὡς ταχὺ παρακμάζον, ἐπεὶ ὥσπερ
[6]	Εγωγ᾿ ἔφη. ὅταν γὰρ ὁ	αὐλὸς	φθέγγηται, παντάπασι σιωπῶμεν. Καὶ ὁ
[3]	δὲ μή, δῆλόν γε ὅτι	φαῦλος	φανοῦμαι. Τί γὰρ σύ, εἶπεν,
[8]	Περικλῆς κράτιστος ἐδόκει τῇ πατρίδι	σύμβουλος	εἶναι, ἀθρητέον δὲ καὶ πῶς
[8]	δὲ ὧν καὶ αὐτὸν ἐπιθυμήσαντα·	Κριτόβουλός	γε μὴν ἔτι καὶ νῦν
[1]	αὖθις γελασόμενοι καὶ δειπνεῖν ἐκέλευον,	Κριτόβουλος	δὲ καὶ ἐξεκάγχασεν ἐπὶ τῷ
[4]	κομπάζεις. Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ	Κριτόβουλος,	ἢ πάντων Σειληνῶν τῶν ἐν
[5]	δεώμεθα, καὶ ταῦτ᾿ ἔφη ὁ	Κριτόβουλος,	καλά. Οἶσθα οὖν, ἔφη, ὀφθαλμῶν
[5]	ὁρᾷ. Αλλ᾿ ὅμως, ἔφη ὁ	Κριτόβουλος,	οὐκ ἀναδύομαι· ἀλλὰ δίδασκε, εἴ
[5]	τίκτουσιν ἢ σοί; Καὶ ὁ	Κριτόβουλος,	Οὐκέτι, ἔφη, ἔχω πρὸς σὲ
[4]	οὕτω πως ἐπαύσατο. Ο δὲ	Κριτόβουλος,	Οὐκοῦν αὖ ἐγὼ λέξω, ἔφη,
[5]	γε μὴν στόματος, ἔφη ὁ	Κριτόβουλος,	ὑφίεμαι. Εἰ γὰρ τοῦ ἀποδάκνειν
[4]	τυράννῳ ἐοικώς, τότε δὲ σαφῶς	δοῦλος	ἦν· καὶ τότε μὲν ἐγὼ
[2]	μύρῳ μὲν ὁ ἀλειψάμενος καὶ	δοῦλος	καὶ ἐλεύθερος εὐθὺς ἅπας ὅμοιον
[4]	μὲν παρὰ τὰ ὦτα ἄρτι	ἴουλος	καθέρπει, Κλεινίᾳ δὲ πρὸς τὸ
[4]	πάντα τὰ ἐν ἀνθρώποις καλά·	τυφλὸς	δὲ τῶν ἄλλων ἁπάντων μᾶλλον
[8]	ἢ διτταί, Οὐρανία τε καὶ	Πάνδημος,	οὐκ οἶδα· καὶ γὰρ Ζεὺς
[9]	τοῦ Διονύσου ηὐλεῖτο ὁ βακχεῖος	ῥυθμός.	ἔνθα δὴ ἠγάσθησαν τὸν ὀρχηστοδιδάσκαλον.
[8]	ἔρωτα ἐνέβαλον. ὡς μὲν γὰρ	φιλότιμός	ἐστιν εὔδηλον, ὃς τοῦ κηρυχθῆναι
[8]	καὶ τὸν πατέρα κοσμήσειν, ἀλλ᾿	ἱκανὸς	γενήσεσθαι δι᾿ ἀνδραγαθίαν καὶ φίλους
[8]	μέν σοι ποῖα ἐπιστάμενος Θεμιστοκλῆς	ἱκανὸς	ἐγένετο τὴν Ελλάδα ἐλευθεροῦν, σκεπτέον
[3]	λέγειν ὅτι τῷ σῷ κάλλει	ἱκανὸς	εἶ βελτίους ἡμᾶς ποιεῖν; Εἰ
[4]	εἰδὼς ὅτι παθεῖν μᾶλλον κακῶς	ἱκανὸς	εἴην ἢ ποιῆσαι ἐκείνους. Καὶ
[3]	μέγιστον φρονῶ. Ανθρώπους γὰρ οἶμαι	ἱκανὸς	εἶναι βελτίους ποιεῖν. Καὶ ὁ
[4]	δεξαίμην ἂν εἶναι ἢ Κλεινίου	ἑνὸς	ὄντος· ἄχθομαι δὲ καὶ νυκτὶ
[8]	ἐὰν καὶ ὀρεχθῇ τις σώματος,	μηδενὸς	ἂν ἔτι καλοῦ κἀγαθοῦ τοῦτον
[4]	ἥξω παρ᾿ αὐτοῦ δανεισάμενος τὸ	μηδενὸς	προσδεῖσθαι, οὕτω πεπαιδευμένος ὑπὸ Ομήρου
[4]	ἂν δικαίως ἀπάτης δίκην ὑπέχοιτε·	οὐδενὸς	γὰρ ὁρκίζοντος ἀεὶ ὀμνύοντες καλόν
[8]	Σὺ δὲ μόνος, ὦ Αντίσθενες,	οὐδενὸς	ἐρᾷς; Ναὶ μὰ τοὺς θεούς,
[4]	ἂν εἴη, ἔφη, ὁ ἑνὶ	δυνάμενος	ἀρεστοὺς ποιεῖν ἢ ὅστις καὶ
[4]	τοὺς ὠφελίμους αὑτοῖς καὶ τούτους	δυνάμενος	ποιεῖν ἐπιθυμεῖν ἀλλήλων, οὗτος ἄν
[4]	ἐγὼ γὰρ ἥξω παρ᾿ αὐτοῦ	δανεισάμενος	τὸ μηδενὸς προσδεῖσθαι, οὕτω πεπαιδευμένος
[1]	ἐπ᾿ αὐτῷ, ἐν τῷ μεταξὺ	παυσάμενος	τοῦ δείπνου συγκαλυψάμενος κατέκειτο. Καὶ
[1]	ἀνεκαλύψατό τε καὶ τῇ ψυχῇ	παρακελευσάμενος	θαρρεῖν, ὅτι ἔσονται συμβολαί, πάλιν
[4]	οἰκίας πέπραται, ἡδέως μὲν καθεύδω	ἐκτεταμένος,	πιστὸς δὲ τῇ πόλει γεγένημαι,
[8]	πατρίδα αὔξειν τροπαῖα τῶν πολεμίων	ἱστάμενος,	καὶ διὰ ταῦτα περίβλεπτός τε
[9]	αὖθις. ὡς δὲ ὁ Διόνυσος	ἀνιστάμενος	συνανέστησε μεθ᾿ ἑαυτοῦ τὴν Αριάδνην,
[8]	ἀρέσκειν, σκεπτέον μέν σοι ποῖα	ἐπιστάμενος	Θεμιστοκλῆς ἱκανὸς ἐγένετο τὴν Ελλάδα
[2]	τοῦ παγκρατίου γενέσθαι, σὺν σοὶ	σκεψάμενος,	{ὄς ἔδοξεν αύτῷ κράτιστος εἴναι
[2]	γὰρ δὴ μύρῳ μὲν ὁ	ἀλειψάμενος	καὶ δοῦλος καὶ ἐλεύθερος εὐθὺς
[1]	τῷ μεταξὺ παυσάμενος τοῦ δείπνου	συγκαλυψάμενος	κατέκειτο. Καὶ ὁ Καλλίας, Τί
[4]	νῦν. Εὰν γὰρ ταῦτα δύνωμαι,	σεσαγμένος	δὴ παντάπασι πλούτου τὴν ψυχὴν
[4]	ἐγὼ ὥσπερ ὑπὸ θηρίου τινὸς	δεδηγμένος	τόν τε ὦμον πλεῖν ἢ
[8]	μοι, τοτὲ δ᾿ ἄλλου του	ἐφιέμενος.	Καὶ ὁ Σωκράτης ἔφη· Πρὸς
[8]	καρπώσεται. Ο δὲ τῆς φιλίας	ἐφιέμενος	μᾶλλον ἔοικε τῷ τὸν οἰκεῖον
[1]	ψυχὰς ὥσπερ ὑμῖν ὁ ἀνδρὼν	κεκοσμημένος	εἴη μᾶλλον ἢ εἰ στρατηγοῖς
[4]	Οὐ γὰρ παύσῃ σὺ Κλεινίου	μεμνημένος;	Αν δὲ μὴ ὀνομάζω, ἧττόν
[8]	τιμῷτο, ὁ δὲ τοῦ σώματος	ὀρεγόμενος	εἰκότως ἂν ὥσπερ πτωχὸς περιέποιτο.
[8]	ὁ ἐν ἀγορᾷ πωλῶν καὶ	ἀποδιδόμενος;	Οὐ μὴν ὅτι γε ὡραῖος
[8]	Αεὶ γάρ τοι προσαιτῶν καὶ	προσδεόμενος	ἢ φιλήματος ἢ ἄλλου τινὸς
[8]	μᾶλλον μισητέος. Ο μὲν γὰρ	βιαζόμενος	ἑαυτὸν πονηρὸν ἀποδεικνύει, ὁ δὲ
[2]	Πότερον ἐπὶ τούτῳ εἰ βούλομαι	γυμναζόμενος	μᾶλλον ὑγιαίνειν ἢ εἰ ἥδιον
[8]	εἰδείη καλός τε καὶ ἀγαθὸς	νομιζόμενος;	ἔπειτα δὲ ὁρῴη αὐτὸν τὰ
[8]	ἄγαμαι καὶ ὅτι νῦν ἅμα	χαριζόμενος	Καλλίᾳ καὶ παιδεύεις αὐτὸν οἷόνπερ
[8]	ποιεῖς· τοτὲ μὲν τὸ δαιμόνιον	προφασιζόμενος	οὐ διαλέγῃ μοι, τοτὲ δ᾿
[4]	τότε ἰσχυρῶς προσεκαύθη. ἃ δὴ	αἰσθόμενος	ὁ πατὴρ παρέδωκέ μοι αὐτόν,
[1]	ὑπισχνοῦντο συνδειπνήσειν· ὡς δὲ πάνυ	ἀχθόμενος	φανερὸς ἦν, εἰ μὴ ἕψοιντο,
[2]	ἄλλοις ἵπποις χρήσεσθαι. Κἀγὼ δὴ	βουλόμενος	ἀνθρώποις χρῆσθαι καὶ ὁμιλεῖν ταύτην
[1]	ἐν ταῖς παιδιαῖς. Οἷς δὲ	παραγενόμενος	ταῦτα γιγνώσκω δηλῶσαι βούλομαι. ἦν
[8]	μὲν θνητῶν οὐσῶν μορφῆς ἠράσθη,	συγγενόμενος	εἴα αὐτὰς θνητὰς εἶναι· ὅσων
[2]	καὶ κεφαλήν. Επειδὴ δὲ ἀπειρήκει,	κατακλινόμενος	εἶπε· Τεκμήριον, ὦ ἄνδρες, ὅτι
[1]	ἀθάνατος γενέσθαι, οὔτε μὴν ὡς	ἀντικληθησόμενος	καλεῖ μέ τις, ἐπεὶ πάντες
[8]	ὁ Σωκράτης ἐπισκώψας ὡς δὴ	θρυπτόμενος	εἶπε· Μὴ νῦν μοι ἐν
[4]	Καὶ ἀνάσχου μέντοι, ὦ σοφιστά,	ἐλεγχόμενος.	Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης,
[1]	δι᾿ ὅ τι κατάγεσθαι βούλοιτο,	συνεσκευασμένος	τε παρεῖναι ἔφη πάντα τὰ
[4]	δανεισάμενος τὸ μηδενὸς προσδεῖσθαι, οὕτω	πεπαιδευμένος	ὑπὸ Ομήρου ἀριθμεῖν ἕπτ᾿ ἀπύρους
[8]	ὁ Αγάθωνος τοῦ ποιητοῦ ἐραστὴς	ἀπολογούμενος	ὑπὲρ τῶν ἀκρασίᾳ ἐγκαλινδουμένων εἴρηκεν
[6]	σύ, ὦ Σώκρατες, ὁ φροντιστὴς	ἐπικαλούμενος;	Οὐκοῦν κάλλιον, ἔφη, ἢ εἰ
[3]	ὃς εἶπεν· Ο πατὴρ ὁ	ἐπιμελούμενος	ὅπως ἀνὴρ ἀγαθὸς γενοίμην ἠνάγκασέ
[2]	ὀρχήσωμαι. Επειδὴ δ᾿ ἀνέστη, διῆλθε	μιμούμενος	τήν τε τοῦ παιδὸς καὶ
[8]	γε μὴν ἔτι καὶ νῦν	ἐρώμενος	ὢν ἤδη ἄλλων ἐπιθυμεῖ. Αλλὰ
[8]	Τοῖς δὲ σεμνοτάτοις θεοῖς φίλοις	χρώμενος	οὐδὲν ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους ὑπερορᾷ;
[3]	ἑκάστην ἡμέραν; Οἶσθά τι οὖν	ἔθνος,	ἔφη, ἠλιθιώτερον ῥαψῳδῶν; Οὐ μὰ
[6]	ὁ Αντισθένης εἶπε· Σὺ μέντοι	δεινὸς	εἶ, ὦ Φίλιππε, εἰκάζειν· οὐ
[8]	Ναὶ μὰ τοὺς θεούς, εἶπεν	ἐκεῖνος,	καὶ σφόδρα γε σοῦ. Καὶ
[2]	εἰς τοὔπισθεν καμπτομένη τροχοὺς ἐμιμεῖτο,	ἐκεῖνος	ταὐτὰ εἰς τὸ ἔμπροσθεν ἐπικύπτων
[2]	ἀποδύεσθαι, ἀλλ᾿ ἀρκέσει μοι οἶκος	ἑπτάκλινος,	ὥσπερ καὶ νῦν τῷδε τῷ
[2]	δοκεῖ· τῷ γὰρ ὄντι ὁ	οἶνος	ἄρδων τὰς ψυχὰς τὰς μὲν
[8]	μὴ θαυμάζετε· ὅ τε γὰρ	οἶνος	συνεπαίρει καὶ ὁ ἀεὶ σύνοικος
[5]	Τὸ δὲ δὴ σιμὸν τῆς	ῥινὸς	πῶς τοῦ ὀρθοῦ κάλλιον; Οτι,
[4]	ἔφη, ἐγὼ ὥσπερ ὑπὸ θηρίου	τινὸς	δεδηγμένος τόν τε ὦμον πλεῖν
[8]	εἰπεῖν ἐν ᾧ οὐκ ἐρῶν	τινος	διατελῶ, Χαρμίδην δὲ τόνδε οἶδα
[5]	καλά. Οἶσθα οὖν, ἔφη, ὀφθαλμῶν	τίνος	ἕνεκα δεόμεθα; Δῆλον, ἔφη, ὅτι
[1]	δι᾿ ἐμὲ γελῶντες· νῦν δὲ	τίνος	ἕνεκα καὶ καλεῖ μέ τις;
[2]	ἡμᾶς δὲ τοὺς μηκέτι γυμναζομένους	τίνος	ὄζειν δεήσει; Καλοκἀγαθίας νὴ Δί᾿
[1]	τοῦτο ἐπιτεταγμένον αὐτοῖς ὑπὸ κρείττονός	τινος.	Φίλιππος δ᾿ ὁ γελωτοποιὸς κρούσας
[8]	προσδεόμενος ἢ φιλήματος ἢ ἄλλου	τινὸς	ψηλαφήματος παρακολουθεῖ. Εἰ δὲ λαμυρώτερον
[8]	φέρων ὅ τι ἂν δύνηται	πλείονος	ἄξιον ποιεῖ τὸν ἐρώμενον. Καὶ
[8]	χῶρον ἐοικέναι. Οὐ γὰρ ὅπως	πλείονος	ἄξιος γένηται ἐπιμελεῖται, ἀλλ᾿ ὅπως
[8]	τὴν τῆς ψυχῆς φιλίαν περὶ	πλείονος	ἢ τὴν τοῦ σώματος χρῆσιν
[8]	τοὺς ἀνθρώπους ὑπερορᾷ; Σὺ δὲ	μόνος,	ὦ Αντίσθενες, οὐδενὸς ἐρᾷς; Ναὶ
[8]	ὦ ἄνδρες, εἰκὸς ἡμᾶς παρόντος	δαίμονος	μεγάλου καὶ τῷ μὲν χρόνῳ
[9]	Εκ δὲ τούτου πρῶτον μὲν	θρόνος	τις ἔνδον κατετέθη, ἔπειτα δὲ
[1]	φέρονται, οἱ δ᾿ ὑπὸ τοῦ	σώφρονος	ἔρωτος ἔνθεοι τά τε ὄμματα
[1]	ὥσπερ τοῦτο ἐπιτεταγμένον αὐτοῖς ὑπὸ	κρείττονός	τινος. Φίλιππος δ᾿ ὁ γελωτοποιὸς
[4]	ἀλλ᾿ ἄλλην που δόξαν γελοίαν	κίνδυνος	ἡμῖν προσλαβεῖν. ὄψον μὲν γὰρ
[4]	ἂν πρὸ ἐκείνου ἥδιον ἢ	ἀκίνδυνος	ζῴην. ὥστε εἰ σύ, ὦ
[7]	θαυμάζειν, τί ποτε ὁ μὲν	λύχνος	διὰ τὸ λαμπρὰν φλόγα ἔχειν
[8]	αἱρεῖσθαι; Καίτοι Παυσανίας γε ὁ	Αγάθωνος	τοῦ ποιητοῦ ἐραστὴς ἀπολογούμενος ὑπὲρ
[2]	τόδε τὸ οἴκημα ἐνιδρῶσαι, καὶ	χειμῶνος	μὲν ἐν στέγῃ γυμνάσομαι, ὅταν
[4]	οὗτος παντελῶς ἂν ἤδη ἀγαθὸς	μαστροπὸς	εἴη; Σαφῶς γε νὴ Δία,
[4]	οὖν. Οὐκοῦν τούτων ὁ ἀγαθὸς	μαστροπὸς	τὰ συμφέροντα εἰς τὸ ἀρέσκειν
[1]	ἐνδεέστεροι. Δειπνούντων δὲ αὐτῶν ὁ	Φίλιππος	γελοῖόν τι εὐθὺς ἐπεχείρει λέγειν,
[1]	ἐπιτεταγμένον αὐτοῖς ὑπὸ κρείττονός τινος.	Φίλιππος	δ᾿ ὁ γελωτοποιὸς κρούσας τὴν
[2]	ἠπιστάμην. Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ	Φίλιππος,	καὶ γὰρ οὖν οὕτω τὰ
[2]	συμμανθάνω. Αγε δή, ἔφη ὁ	Φίλιππος,	καὶ ἐμοὶ αὐλησάτω, ἵνα καὶ
[4]	με. Ταῦτ᾿ ἄρ᾿ ἔφη ὁ	Φίλιππος,	καὶ πρῴην ἐγώ σου ἤκουον
[2]	ταῖς λόγχαις ἰέναι; Καὶ ὁ	Φίλιππος,	Νὴ Δί᾿ ἔφη, καὶ μὴν
[2]	ταῦτα πᾶσι· προσέθηκε δὲ ὁ	Φίλιππος	ὡς χρὴ τοὺς οἰνοχόους μιμεῖσθαι
[9]	καλός γε κἀγαθὸς δοκεῖς μοι	ἄνθρωπος	εἶναι. Εκ δὲ τούτου πρῶτον
[2]	αὐτοῖς ἐπὶ κῶμον Συρακόσιός τις	ἄνθρωπος,	ἔχων τε αὐλητρίδα ἀγαθὴν καὶ
[2]	δὲ γυναικὶ πρέπει. Καὶ γὰρ	ἀνδρὸς	μὲν δήπου ἕνεκα ἀνὴρ οὐδεὶς
[2]	φύσις οὐδὲν χείρων τῆς τοῦ	ἀνδρὸς	οὖσα τυγχάνει, γνώμης δὲ καὶ
[4]	περιέλθωσι. Κρινάτω δ᾿ ἡμᾶς μὴ	Αλέξανδρος	ὁ Πριάμου, ἀλλ᾿ αὐτοὶ οὗτοι
[4]	ἥδιον δ᾿ ἂν δουλεύοιμι ἢ	ἐλεύθερος	εἴην, εἴ μου Κλεινίας ἄρχειν
[2]	ὁ ἀλειψάμενος καὶ δοῦλος καὶ	ἐλεύθερος	εὐθὺς ἅπας ὅμοιον ὄζει· αἱ
[8]	ἀνόσια πεπραγμένα. ὡς δὲ καὶ	ἀνελεύθερος	ἡ συνουσία τῷ τὸ σῶμα
[4]	ἐσπούδασαν. Ο δὲ Καλλίας, Σὸν	μέρος,	ἔφη, λέγειν, ὦ Χαρμίδη, δι᾿
[1]	ἐκίνησε γέλωτα, τότε μὲν ἀχθεσθεὶς	φανερὸς	ἐγένετο. Αὖθις δ᾿ ὀλίγον ὕστερον
[1]	συνδειπνήσειν· ὡς δὲ πάνυ ἀχθόμενος	φανερὸς	ἦν, εἰ μὴ ἕψοιντο, συνηκολούθησαν.
[4]	ὡς βασιλεύς τε εἴη ἀγαθὸς	κρατερός	τ᾿ αἰχμητής; Καὶ ναὶ μὰ
[2]	ὡς οὐδὲ διδακτὸν τοῦτο εἴη,	ἕτερος	δέ τις ὡς εἴπερ τι
[4]	ποιεῖν, ἐγὼ πρὸς πᾶσαν ἀρετὴν	δικαιότερος	σοῦ εἰμι ἄγων ἀνθρώπους. Διὰ
[8]	ὑγιαίνοντες συνῶσιν, ἂν δὲ κάμῃ	ὁπότερος	οὖν, πολὺ συνεχεστέραν τὴν συνουσίαν
[8]	τι ποιήσῃ μήτ᾿ ἂν καμὼν	ἀμορφότερος	γένηται, μειωθῆναι ἂν τὴν φιλίαν;
[4]	ἔμαθεν· ἀφ᾿ οὗ δὴ καὶ	ἐρωτικώτερος	γεγένηται διὰ τὸ ὅ τι
[4]	παύομαι· ἐξ ὧν ἴσως καὶ	φιλοχρηματώτερός	τισι δοκῶ εἶναι. ἔνθα δὴ
[4]	ἔξεστι πειρᾶσθαι. Εἶπε γάρ που	Ομηρος·	Επὶ δὲ κρόμυον ποτῷ ὄψον.
[4]	συνῆτε. ἴστε γὰρ δήπου ὅτι	Ομηρος	ὁ σοφώτατος πεποίηκε σχεδὸν περὶ
[8]	μορφῆς χρήσει ἔνεστί τις καὶ	κόρος,	ὥστε ἅπερ καὶ πρὸς τὰ
[2]	καὶ χρῆταί γε. Επεὶ γοῦν	νικηφόρος	ἐβούλετο τοῦ παγκρατίου γενέσθαι, σὺν
[3]	τις, δῆλον ὅτι ἐπὶ τῷ	νικηφόρος	εἶναι. Καὶ ὁ Αὐτόλυκος ἀνερυθριάσας
[5]	εἰργασμένα ᾖ ἢ εὖ πεφυκότα	πρὸς	ἃ ἂν δεώμεθα, καὶ ταῦτ᾿
[8]	ψόγου τε ἀφροντιστεῖν καὶ ἀναισχυντεῖν	πρὸς	ἀλλήλους ἐθιζόμενοι, οὗτοι μάλιστα αἰσχυνοῦνται
[9]	εἴσεισι πρὸς αὐτήν, ἔπειτα παιξοῦνται	πρὸς	ἀλλήλους. Εκ τούτου πρῶτον μὲν
[9]	ὑποπεπωκὼς παρὰ θεοῖς καὶ εἴσεισι	πρὸς	αὐτήν, ἔπειτα παιξοῦνται πρὸς ἀλλήλους.
[1]	κάλλος πάντων εἷλκε τὰς ὄψεις	πρὸς	αὐτόν· ἔπειτα τῶν ὁρώντων οὐδεὶς
[4]	τὰς Γοργόνας θεώμενοι, λιθίνως ἔβλεπε	πρὸς	αὐτὸν καὶ {λιθίνως} οὐδαμοῦ ἀπῄει
[4]	ἧττον ἐκ τοῦ εἰδώλου ἢ	πρὸς	αὐτὸν ὁρῶν ὅμοιον αὐτῷ ἀπειργασάμην;
[4]	κεφαλῇ καὶ τὸν ὦμον γυμνὸν	πρὸς	γυμνῷ τῷ Κριτοβούλου ὤμῳ ἔχοντα.
[4]	δύνασαι δικαίους {ἂν} ποιεῖν αὐτούς,	πρὸς	δὲ σαυτὸν οὔ. Καὶ τί
[8]	ἢ τὰ ἑαυτοῦ ἡδέα σπουδάζοντα;	Πρὸς	δὲ τούτοις πιστεύοι μήτ᾿ ἂν
[4]	πρὸς ἐμὲ ἐπαινῶν καὶ ἐμὲ	πρὸς	ἐκεῖνον οὐχ οὕτω διέθηκας ὥστε
[4]	εἶναι. Αἰσχύλον δὲ τὸν Φλειάσιον	πρὸς	ἐμὲ ἐπαινῶν καὶ ἐμὲ πρὸς
[4]	ἐπιλανθάνεσθαι. ἔναγχος δὲ δήπου καὶ	πρὸς	ἐμὲ ἐπαινῶν τὸν Ηρακλεώτην ξένον
[4]	καλὸς καὶ ὑμεῖς τὰ αὐτὰ	πρὸς	ἐμὲ πάσχετε οἷάπερ ἐγὼ πρὸς
[4]	ταμιεύομαι. Καὶ πολὺ πλέον διαφέρει	πρὸς	ἡδονήν, ὅταν ἀναμείνας τὸ δεηθῆναι
[5]	Πάντως δήπου, ἔφη· ἐπεὶ καὶ	πρὸς	ἰσχὺν τοὺς ὀφθαλμοὺς ἄριστα πεφυκότας
[4]	ὅπως μὴ φήσῃ τις ἡμᾶς	πρὸς	Καλλίαν ἐλθόντας ἡδυπαθεῖν. Μηδαμῶς, ἔφη,
[9]	καὶ τῶν ἄλλων οἱ ὑπομείναντες	πρὸς	Λύκωνα καὶ τὸν υἱὸν σὺν
[4]	εἰσβλέπων ὡς ἐλέγχων αὐτόν, εἰ	πρὸς	μὲν τοὺς ἄλλους δύνασαι δικαίους
[4]	ὅτι δικαιοτέρους δύνασαι ποιεῖν, ἐγὼ	πρὸς	πᾶσαν ἀρετὴν δικαιότερος σοῦ εἰμι
[5]	ὁ Κριτόβουλος, Οὐκέτι, ἔφη, ἔχω	πρὸς	σὲ ἀντιλέγειν, ἀλλὰ διαφερόντων, ἔφη,
[4]	Αλλ᾿ ἐγώ, ὦ Σώκρατες, οὐδὲ	πρὸς	σοῦ ποιῶ τὸ περιιδεῖν Κριτόβουλον
[5]	τὸν περὶ τοῦ κάλλους ἀγῶνα	πρὸς	Σωκράτην οὐκ ἀνθίστασαι; Νὴ Δί᾿
[2]	ἀφισταίης ὥσπερ ἄρτους τὰ κάτω	πρὸς	τὰ ἄνω, ἀζήμιος ἂν γενέσθαι.
[5]	εἶναι; Αν νὴ Δί᾿ ἔφη,	πρὸς	τὰ ἔργα ὧν ἕνεκα ἕκαστα
[6]	ὥσπερ ἡ αὐλητρίς, καὶ σὺ	πρὸς	τὰ λεγόμενα. Καὶ ὁ Καλλίας
[8]	διὰ πλησμονήν, ταῦτα ἀνάγκη καὶ	πρὸς	τὰ παιδικὰ πάσχειν· ἡ δὲ
[8]	καὶ κόρος, ὥστε ἅπερ καὶ	πρὸς	τὰ σιτία διὰ πλησμονήν, ταῦτα
[9]	ἀναβάντες ἐπὶ τοὺς ἵππους ἀπήλαυνον	πρὸς	τὰς ἑαυτῶν γυναῖκας, ὅπως τούτων
[4]	ἀμφότεροι ἐμαστεύετέ τι, τὴν κεφαλὴν	πρὸς	τῇ κεφαλῇ καὶ τὸν ὦμον
[8]	σύ με, ὦ Σώκρατες, μαστροπεύσεις	πρὸς	τὴν πόλιν, ὅπως πράττω τὰ
[4]	ὄμμασι καὶ φιλικῶς καὶ ἐχθρῶς	πρός	τινας βλέπειν; Πάνυ μὲν οὖν.
[1]	ἀλλ᾿ οἱ μὲν ἐξ ἄλλων	πρὸς	τὸ γοργότεροί τε ὁρᾶσθαι καὶ
[4]	ἄρτι ἴουλος καθέρπει, Κλεινίᾳ δὲ	πρὸς	τὸ ὄπισθεν ἤδη ἀναβαίνει; Οὗτος
[2]	ὑπὸ τοῦ οἴνου ἀλλ᾿ ἀναπειθόμενοι	πρὸς	τὸ παιγνιωδέστερον ἀφιξόμεθα. Εδόκει μὲν
[3]	δὲ τούτου συνηρμοσμένῃ τῇ λύρᾳ	πρὸς	τὸν αὐλὸν ἐκιθάρισεν ὁ παῖς
[6]	ὥσπερ Νικόστρατος ὁ ὑποκριτὴς τετράμετρα	πρὸς	τὸν αὐλὸν κατέλεγεν, οὕτω καὶ
[6]	γάρ, ὥσπερ ἡ ᾠδὴ ἡδίων	πρὸς	τὸν αὐλόν, οὕτω καὶ τοὺς
[7]	οἴνῳ ἐπισπεύδει· εἰ δὲ ὀρχοῖντο	πρὸς	τὸν αὐλὸν σχήματα ἐν οἷς
[4]	πρὸς ἐμὲ πάσχετε οἷάπερ ἐγὼ	πρὸς	τὸν ἐμοὶ δοκοῦντα καλὸν εἶναι,
[4]	πρῴην ἐγώ σου ἤκουον εὐχομένου	πρὸς	τοὺς θεοὺς ὅπου ἂν ᾖς
[4]	τέ οἱ ἡνία χερσί. Καὶ	πρὸς	τούτοις γε ἄλλο οἶδα, καὶ
[8]	πατέρα αὐτοῦ παραλαμβάνοντα εἰς τὰς	πρὸς	τοῦτον συνουσίας. Οὐδὲν γὰρ τούτων
[6]	ὑμῖν διαλέγωμαι; Καὶ ὁ Σωκράτης,	Πρὸς	τῶν θεῶν, ἔφη, Ερμόγενες, οὕτω
[8]	ἐφιέμενος. Καὶ ὁ Σωκράτης ἔφη·	Πρὸς	τῶν θεῶν, ὦ Αντίσθενες, μόνον
[4]	ἀπεχθανόμενοι, εἰσὶ δέ τινες οἳ	πρὸς	φιλίαν ἄγουσι; Πάνυ μὲν οὖν.
[8]	Οὐδὲν γὰρ τούτων ἐστὶν ἀπόκρυφον	πατρὸς	τῷ καλῷ τε κἀγαθῷ ἐραστῇ.
[4]	γοῦν μετὰ Κλεινίου κἂν διὰ	πυρὸς	ἰοίην· οἶδα δ᾿ ὅτι καὶ
[7]	ὁ μὲν παῖς ὅδε ὁ	σὸς	καὶ ἡ παῖς ἥδε ὡς
[9]	ἐβόων αὖθις. ὡς δὲ ὁ	Διόνυσος	ἀνιστάμενος συνανέστησε μεθ᾿ ἑαυτοῦ τὴν
[9]	γε μὴν κατεῖδεν αὐτὴν ὁ	Διόνυσος,	ἐπιχορεύσας ὥσπερ ἂν εἴ τις
[9]	θάλαμον· μετὰ δὲ τοῦθ᾿ ἥξει	Διόνυσος	ὑποπεπωκὼς παρὰ θεοῖς καὶ εἴσεισι
[1]	τότε διὰ τὸν ἔρωτα πράττων	ἀξιοθέατος	ἦν τοῖς τετελεσμένοις τούτῳ τῷ
[8]	τοι προσαιτῶν καὶ προσδεόμενος ἢ	φιλήματος	ἢ ἄλλου τινὸς ψηλαφήματος παρακολουθεῖ.
[8]	ἢ φιλήματος ἢ ἄλλου τινὸς	ψηλαφήματος	παρακολουθεῖ. Εἰ δὲ λαμυρώτερον λέγω,
[3]	Ιλιάδα ὅλην καὶ Οδύσσειαν ἀπὸ	στόματος	εἰπεῖν. Εκεῖνο δ᾿ ἔφη ὁ
[5]	τὰ ὄμματα. Τοῦ γε μὴν	στόματος,	ἔφη ὁ Κριτόβουλος, ὑφίεμαι. Εἰ
[8]	δέ φημι καὶ Γανυμήδην οὐ	σώματος	ἀλλὰ ψυχῆς ἕνεκα ὑπὸ Διὸς
[2]	ἀνταπέδειξεν ὅ τι κινοίη τοῦ	σώματος	ἅπαν τῆς φύσεως γελοιότερον· ὅτι
[2]	προσενενόησα, ὅτι οὐδὲν ἀργὸν τοῦ	σώματος	ἐν τῇ ὀρχήσει ἦν, ἀλλ᾿
[8]	ἐθελουσία καλεῖται· τῶν δὲ τοῦ	σώματος	ἐπιθυμούντων πολλοὶ μὲν τοὺς τρόπους
[8]	τῆς ψυχῆς ἢ ὁ τοῦ	σώματος	ἔρως. ὅτι μὲν γὰρ δὴ
[8]	διατελοῦσι. Τὸν δὲ ἐκ τοῦ	σώματος	κρεμάμενον διὰ τί ἀντιφιλήσειεν ἂν
[8]	νομίζοντες, ἐὰν καὶ ὀρεχθῇ τις	σώματος,	μηδενὸς ἂν ἔτι καλοῦ κἀγαθοῦ
[8]	Αχιλλέως τιμῷτο, ὁ δὲ τοῦ	σώματος	ὀρεγόμενος εἰκότως ἂν ὥσπερ πτωχὸς
[8]	περὶ πλείονος ἢ τὴν τοῦ	σώματος	χρῆσιν ποιοῦνται. Ζεύς τε γὰρ
[8]	Εξ οὖν συναμφοτέρων τούτων οὐχ	ἡδυσώματος	ὀνομασθεὶς ὁ Γανυμήδης ἀλλ᾿ ἡδυγνώμων
[1]	σπουδάσαι ἂν δυναίμην μᾶλλον ἤπερ	ἀθάνατος	γενέσθαι, οὔτε μὴν ὡς ἀντικληθησόμενος
[4]	ἔληξεν. Εκ τούτου δὲ ὁ	Νικήρατος,	Ακούοιτ᾿ ἄν, ἔφη, καὶ ἐμοῦ
[4]	καὶ ἄκοντες γελάσωσι; Καὶ ὁ	Νικήρατος	εἶπε· Νὴ Δία, σὺ τοίνυν
[1]	οἰκίαν· συνείπετο δὲ αὐτῷ καὶ	Νικήρατος.	Ιδὼν δὲ ὁμοῦ ὄντας Σωκράτην
[4]	Χαρμίδης εἶπεν· Ω ἄνδρες, ὁ	Νικήρατος	κρομμύων ὄζων ἐπιθυμεῖ οἴκαδε ἐλθεῖν,
[4]	Αλλὰ μὰ Δί᾿ ἔφη ὁ	Νικήρατος,	μὴ ζήλου· ἐγὼ γὰρ ἥξω
[3]	μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη ὁ	Νικήρατος,	οὔκουν ἔμοιγε δοκῶ. Δῆλον γάρ,
[3]	ὤν. Σὺ δέ, ἔφη ὁ	Νικήρατος,	ὦ Ερμόγενες, ἐπὶ τίνι μάλιστα
[8]	ἐπιθυμεῖ. Αλλὰ μὴν καὶ ὁ	Νικήρατος,	ὡς ἐγὼ ἀκούω, ἐρῶν τῆς
[6]	Η οὖν βούλεσθε, ἔφη, ὥσπερ	Νικόστρατος	ὁ ὑποκριτὴς τετράμετρα πρὸς τὸν
[8]	καὶ νῦν ἐν τῇ ἑορτῇ	ἱεροπρεπέστατος	δοκεῖς εἶναι τῶν μένων, καὶ
[3]	οἶσθα, ἔφη, ὦ Λύκων, ὅτι	πλουσιώτατος	εἶ ἀνθρώπων; Μὰ Δί᾿ ἔφη,
[3]	υἱοῦ; Επ᾿ αὐτοφώρῳ εἴλημμαι, ἔφη,	πλουσιώτατος,	ὡς ἔοικεν, ἀνθρώπων ὤν. Σὺ
[2]	διαφέρειν} ὃς ἂν δοκῇ αὐτῷ	ἱκανώτατος	εἶναι εἰς {τὸ} ταῦτα ἐπιτηδεῦσαι,
[4]	γὰρ δήπου ὅτι Ομηρος ὁ	σοφώτατος	πεποίηκε σχεδὸν περὶ πάντων τῶν
[4]	ἔχειν σχέσιν καὶ τριχῶν καὶ	ἐσθῆτος;	Πάνυ μὲν οὖν, ἔφασαν. Οὐκοῦν
[4]	μου οὔποτε λήθω αὐτοὺς οὔτε	νυκτὸς	οὔθ᾿ ἡμέρας οὔθ᾿ ὅποι ἂν
[4]	τῆς δαπάνης, ὁ δὲ τοῦ	παντὸς	ἐνδεῖται· αἰσθάνομαι δὲ καὶ τυράννους
[3]	ἅπαντες ἡσθέντες ὅτι ἤκουσαν αὐτοῦ	φωνήσαντος	προσέβλεψαν, ἤρετό τις αὐτόν· Αλλ᾿
[4]	ἂν εἶναι ἢ Κλεινίου ἑνὸς	ὄντος·	ἄχθομαι δὲ καὶ νυκτὶ καὶ
[1]	Ιππονίκου ἐρῶν ἐτύγχανεν Αὐτολύκου παιδὸς	ὄντος,	καὶ νενικηκότα αὐτὸν παγκράτιον ἧκεν
[7]	οἱ δὲ ἐκώλυον. Θορύβου δὲ	ὄντος	ὁ Σωκράτης αὖ πάλιν εἶπεν·
[4]	ἀπάτης δίκην ὑπέχοιτε· οὐδενὸς γὰρ	ὁρκίζοντος	ἀεὶ ὀμνύοντες καλόν μέ φατε
[8]	ὥρας ἄνθος ταχὺ δήπου παρακμάζει,	ἀπολείποντος	δὲ τούτου ἀνάγκη καὶ τὴν
[8]	ἔφη, ὦ ἄνδρες, εἰκὸς ἡμᾶς	παρόντος	δαίμονος μεγάλου καὶ τῷ μὲν
[4]	ἔνια αὐτῶν ἡδίω εἶναι τοῦ	συμφέροντος.	Πλείστου δ᾿ ἄξιον κτῆμα ἐν
[8]	μορφῇ νεωτάτου, καὶ μεγέθει πάντα	ἐπέχοντος,	ψυχῇ δὲ ἀνθρώπου ἱδρυμένου, Ερωτος,
[4]	τοὺς καλοὺς γέροντας ἐκλέγονται, ὡς	συμπαρομαρτοῦντος	πάσῃ ἡλικίᾳ τοῦ κάλλους. Εἰ
[9]	γὰρ ἤκουον τοῦ Διονύσου μὲν	ἐπερωτῶντος	αὐτὴν εἰ φιλεῖ αὐτόν, τῆς
[8]	πολεμίων ἱστάμενος, καὶ διὰ ταῦτα	περίβλεπτός	τε καὶ ὀνομαστὸς ἔσεσθαι καὶ
[3]	ἀδικίᾳ. Επειδὰν τοίνυν καὶ ὑμῶν	ἕκαστος	εἴπῃ ὅ τι ὠφέλιμον ἔχει,
[3]	εἰς μέσον φέρητε ὅ τι	ἕκαστος	ἐπίστασθε ἀγαθόν. Αλλ᾿ οὐδείς σοι,
[3]	μὴ οὐ λέξειν ὅ τι	ἕκαστος	ἡγεῖται πλείστου ἄξιον ἐπίστασθαι. Εγὼ
[4]	λοιπὸν ἂν εἴη ἡμῖν ἃ	ἕκαστος	ὑπέσχετο ἀποδεικνύναι ὡς πολλοῦ ἄξιά
[8]	διὰ ταῦτα περίβλεπτός τε καὶ	ὀνομαστὸς	ἔσεσθαι καὶ ἐν Ελλησι καὶ
[2]	Μετὰ δὲ τοῦτο κύκλος εἰσηνέχθη	περίμεστος	ξιφῶν ὀρθῶν. Εἰς οὖν ταῦτα
[8]	πράττω τὰ πολιτικὰ καὶ ἀεὶ	ἀρεστὸς	ὦ αὐτῇ; Ναὶ μὰ Δί᾿
[4]	πέπραται, ἡδέως μὲν καθεύδω ἐκτεταμένος,	πιστὸς	δὲ τῇ πόλει γεγένημαι, οὐκέτι
[8]	δὲ ποῖά ποτε εἰδὼς Περικλῆς	κράτιστος	ἐδόκει τῇ πατρίδι σύμβουλος εἶναι,
[2]	σοὶ σκεψάμενος, {ὄς ἔδοξεν αύτῷ	κράτιστος	εἴναι παιδοτρίβης, τοῦτον εἷλετο, νῦν
[6]	Οὐκοῦν κάλλιον, ἔφη, ἢ εἰ	ἀφρόντιστος	ἐκαλούμην. Εἰ μή γε ἐδόκεις
[4]	Σειληνῶν τῶν ἐν τοῖς σατυρικοῖς	αἴσχιστος	ἂν εἴην. {ὁ δὲ Σωκράτης
[4]	Δί᾿ ἔφη, παντάπασί γε. Οὐδ᾿	αὐτὸς	ἄρ᾿ ἔφη, συγκαθεύδεις αὐτῷ; Νὴ
[1]	ἀμφ᾿ Αὐτόλυκον ἡγεῖσθαί τινα ἔταξεν,	αὐτὸς	δὲ προσῆλθε τοῖς ἀμφὶ Σωκράτην,
[8]	οἶδα· καὶ γὰρ Ζεὺς ὁ	αὐτὸς	δοκῶν εἶναι πολλὰς ἐπωνυμίας ἔχει·
[2]	ὅμοια οἷς νῦν λέγεις, καὶ	αὐτὸς	ἐλθὼν οἴκαδε ὠρχούμην μὲν οὔ,
[4]	μόλις αὐτὰ καὶ {ἐγὼ ἂν}	αὐτὸς	εὑρίσκω· ὅμως δὲ περίεστί μοι
[8]	ἄξιος γένηται ἐπιμελεῖται, ἀλλ᾿ ὅπως	αὐτὸς	ὅτι πλεῖστα ὡραῖα καρπώσεται. Ο
[4]	τούτους δυνάμενος ποιεῖν ἐπιθυμεῖν ἀλλήλων,	οὗτος	ἄν μοι δοκεῖ καὶ πόλεις
[3]	{ὅτι} ἐπὶ τούτῳ τῷ υἱεῖ;	Οὗτός	γε μήν, ἔφη τις, δῆλον
[4]	τιμῶμαι, Σωκράτει σχολάζων συνδιημερεύειν. Καὶ	οὗτος	δὲ οὐ τοὺς πλεῖστον ἀριθμοῦντας
[4]	ἔφη, μοι δοκεῖ Αντισθένης εἶναι	οὗτος.	Καὶ ὁ Αντισθένης, Εμοί, ἔφη,
[4]	ὡς ἐν ἡμῖν αὐτοῖς εἰρῆσθαι,	οὗτος	καὶ πεφιληκέναι τὸν Κλεινίαν· οὗ
[4]	Ιππίᾳ τῷ Ηλείῳ, παρ᾿ οὗ	οὗτος	καὶ τὸ μνημονικὸν ἔμαθεν· ἀφ᾿
[6]	οὐ δοκεῖ σοι ὁ ἀνὴρ	οὗτος	λοιδορεῖσθαι βουλομένῳ ἐοικέναι; Ναὶ μὰ
[9]	πράξεσι λαμπροτέραν τὴν εὔκλειαν συμπαρέχεται.	~Οὗτος	μὲν δὴ ὁ λόγος ἐνταῦθα
[4]	δὲ μὴ προορᾶν τὸ ἐπιόν.	Οὗτος	μὲν δὴ ὁ λόγος ἐνταῦθα
[2]	ἄλλοις ἅπασιν ἀνθρώποις συνέσομαι. Καὶ	οὗτος	μὲν δὴ ὁ λόγος οὐκ
[4]	τινα μᾶλλον ἢ μαχούμεθα. Καὶ	οὗτος	μὲν δὴ ὁ λόγος οὕτω
[4]	θεοί, ὡς ἔοικε, καλοκἀγαθίᾳ ἥδονται.	Οὗτος	μὲν δὴ ὁ λόγος οὕτως
[4]	αὐτῷ ἀρέσκωσι τούτοις συνὼν διατελεῖ.	Οὗτος	μὲν οὖν οὕτως εἶπεν. Ο
[4]	πρὸς τὸ ὄπισθεν ἤδη ἀναβαίνει;	Οὗτος	οὖν συμφοιτῶν εἰς ταὐτὸ διδασκαλεῖον
[4]	πόλει ἀρέσκοντας δύναιτο ἀποδεικνύναι, οὐχ	οὗτος	παντελῶς ἂν ἤδη ἀγαθὸς μαστροπὸς
[4]	πλοῦτος παρέχεται. Σωκράτης τε γὰρ	οὗτος	παρ᾿ οὗ ἐγὼ τοῦτον ἐκτησάμην
[4]	δὲ καὶ ταῦτα πάντες συνωμολόγουν,	Τοιοῦτος	μέντοι, ἔφη, μοι δοκεῖ Αντισθένης
[4]	ἐννοῆσαι ὡς καὶ ἐλευθερίους ὁ	τοιοῦτος	πλοῦτος παρέχεται. Σωκράτης τε γὰρ
[4]	ἔφη, ὁ Σωκράτης εἰ ἄρα	τοιοῦτος	ὢν φίλους αὐτοὺς ἔχεις, καὶ
[4]	ὡς καὶ ἐλευθερίους ὁ τοιοῦτος	πλοῦτος	παρέχεται. Σωκράτης τε γὰρ οὗτος
[1]	Ο δ᾿ ὡς ᾔσθετο τοῦ	γέλωτος,	ἀνεκαλύψατό τε καὶ τῇ ψυχῇ
[1]	σπουδῆς μέν, ὡς ὁρᾷς, μεστοί,	γέλωτος	δὲ ἴσως ἐνδεέστεροι. Δειπνούντων δὲ
[8]	ἐπέχοντος, ψυχῇ δὲ ἀνθρώπου ἱδρυμένου,	Ερωτος,	μὴ {ἂν} ἀμνημονῆσαι, ἄλλως τε
[4]	περιιδεῖν Κριτόβουλον οὕτως ὑπὸ τοῦ	ἔρωτος	ἐκπλαγέντα. Δοκεῖς γάρ, ἔφη ὁ
[1]	οἱ δ᾿ ὑπὸ τοῦ σώφρονος	ἔρωτος	ἔνθεοι τά τε ὄμματα φιλοφρονεστέρως
[4]	καὶ πεφιληκέναι τὸν Κλεινίαν· οὗ	ἔρωτος	οὐδέν ἐστι δεινότερον ὑπέκκαυμα. Καὶ
[8]	ὦ Καλλία, κατέχεσθαι μοι δοκεῖς	ἔρωτος.	Τεκμαίρομαι δὲ τῇ τοῦ ἐρωμένου
[2]	οὖσα τυγχάνει, γνώμης δὲ καὶ	ἰσχύος	δεῖται. ὥστε εἴ τις ὑμῶν
[5]	οὖσαν καὶ ἀσπίδα καλὴν καὶ	ξίφος	καὶ δόρυ. Καὶ πῶς, ἔφη,
[4]	ἂν καλὸν ἴδῃ μηδέποτε ἐπιλανθάνεσθαι.	ἔναγχος	δὲ δήπου καὶ πρὸς ἐμὲ
[2]	αὐτήν; ἢ οὐκ ἴστε ὅτι	ἔναγχος	ἕωθεν Χαρμίδης οὑτοσὶ κατέλαβέ με
[7]	δ᾿ ᾖσεν, εἰσεφέρετο τῇ ὀρχηστρίδι	τροχὸς	τῶν κεραμεικῶν, ἐφ᾿ οὗ ἔμελλε
[8]	σώματος ὀρεγόμενος εἰκότως ἂν ὥσπερ	πτωχὸς	περιέποιτο. Αεὶ γάρ τοι προσαιτῶν
[2]	δονουμένους συντεκμαιρομένη ὅσον ἔδει ῥιπτεῖν	ὕψος	ὡς ἐν ῥυθμῷ δέχεσθαι αὐτούς.
[4]	ἔφη, ἔγωγε ὅτι ἁρματηλατοῦντα δεῖ	ἐγγὺς	μὲν τῆς στήλης κάμψαι, αὐτὸν
[5]	ἐμοῦ. Μόνον, ἔφη, τὸν λαμπτῆρα	ἐγγὺς	προσενεγκάτω. Εἰς ἀνάκρισιν τοίνυν σε,
[8]	Πάνδημος, οὐκ οἶδα· καὶ γὰρ	Ζεὺς	ὁ αὐτὸς δοκῶν εἶναι πολλὰς
[8]	τὴν τοῦ σώματος χρῆσιν ποιοῦνται.	Ζεύς	τε γὰρ ὅσων μὲν θνητῶν
[4]	ἐπαινέσαντα αὐτὸν τὸν Αγαμέμνονα ὡς	βασιλεύς	τε εἴη ἀγαθὸς κρατερός τ᾿
[8]	Αλλὰ μήν, ὦ Νικήρατε, καὶ	Αχιλλεὺς	Ομήρῳ πεποίηται οὐχ ὡς παιδικοῖς
[8]	γάρ σοι ὑπάρχει· εὐπατρίδης εἶ,	ἱερεὺς	θεῶν τῶν ἀπ᾿ Ερεχθέως, οἳ
[8]	Ορέστης δὲ καὶ Πυλάδης καὶ	Θησεὺς	καὶ Πειρίθους καὶ ἄλλοι δὲ
[2]	ἀλειψάμενος καὶ δοῦλος καὶ ἐλεύθερος	εὐθὺς	ἅπας ὅμοιον ὄζει· αἱ δ᾿
[8]	αἰδήμονί τε καὶ γενναίῳ ψυχὴ	εὐθὺς	ἐν τοῖς ἥλιξιν ἡγεμονική τε
[1]	αὐτῶν ὁ Φίλιππος γελοῖόν τι	εὐθὺς	ἐπεχείρει λέγειν, ἵνα δὴ ἐπιτελοίη
[9]	ἔνθα δὴ ἠγάσθησαν τὸν ὀρχηστοδιδάσκαλον.	Εὐθὺς	μὲν γὰρ ἡ Αριάδνη ἀκούσασα
[1]	δ᾿ ἄλλοι, ὥσπερ εἰκός, κατεκλίθησαν.	Εὐθὺς	μὲν οὖν ἐννοήσας τις τὰ
[5]	ἔφη, οὐκ ἀντιφράττει, ἀλλ᾿ ἐᾷ	εὐθὺς	τὰς ὄψεις ὁρᾶν ἃ ἂν
[7]	μάλιστα καὶ ἅμα ᾄσαιμεν; Καὶ	εὐθὺς	τοῦτ᾿ εἰπὼν ἦρχεν ᾠδῆς. Επεὶ
[2]	καὶ ὀρχούμενον. Ταῦτα δὲ καὶ	ἐπιδεικνὺς	ὡς ἐν θαύματι ἀργύριον ἐλάμβανεν.
[4]	καὶ οἱ μὴ τοὺς καλοὺς	στρατηγοὺς	αἱρούμενοι. Εγὼ γοῦν μετὰ Κλεινίου
[4]	διέθηκας ὥστε διὰ τοὺς σοὺς	λόγους	ἐρῶντες ἐκυνοδρομοῦμεν ἀλλήλους ζητοῦντες; Ταῦτα
[6]	αὐλόν, οὕτω καὶ τοὺς σοὺς	λόγους	ἡδύνεσθαι ἄν τι ὑπὸ τῶν
[1]	ἄλλοις πολλοῖς, ἡμᾶς δ᾿ ὁρᾷς	αὐτουργούς	τινας τῆς φιλοσοφίας ὄντας. αὶ
[1]	ἄλλως τε καὶ ἂν μετ᾿	αἰδοῦς	καὶ σωφροσύνης, καθάπερ Αὐτόλυκος τότε,
[8]	χαλεπὸν γεγενημένον, ἐκ δὲ τῆς	ἀναιδοῦς	ὁμιλίας πολλὰ ἤδη καὶ ἀνόσια
[4]	Κἄπειτα σὺ εἰς τὸ βαλάντιον	διδοὺς	ἀργύριον τὰς ψυχὰς δικαιοτέρους ποιεῖς;
[4]	Σωκράτης, Πῶς, ὦ λῷστε; ἔφη.	Διδοὺς	νὴ Δί᾿ ἀργύριον. Καὶ ὁ
[8]	ἂν εἰδῇ ὅτι ὁ τοῦ	εἴδους	ἐπαρκῶν ἄρξει τοῦ ἐραστοῦ, εἰκὸς
[8]	οὐδενὸς ἐρᾷς; Ναὶ μὰ τοὺς	θεούς,	εἶπεν ἐκεῖνος, καὶ σφόδρα γε
[4]	καὶ Ελληνες καὶ βάρβαροι τοὺς	θεοὺς	ἡγοῦνται πάντα εἰδέναι τά τε
[4]	δοκοῦντα καλὸν εἶναι, ὄμνυμι πάντας	θεοὺς	μὴ ἑλέσθαι ἂν τὴν βασιλέως
[4]	σου ἤκουον εὐχομένου πρὸς τοὺς	θεοὺς	ὅπου ἂν ᾖς διδόναι καρποῦ
[4]	σαφές. Πάντες γοῦν αἰτοῦνται τοὺς	θεοὺς	τὰ μὲν φαῦλα ἀποτρέπειν, τἀγαθὰ
[4]	ἔθνη διὰ μαντικῆς ἐπερωτῶσι τοὺς	θεοὺς	τί τε χρὴ καὶ τί
[4]	καὶ σκαρδαμύξαντα. Καίτοι νὴ τοὺς	θεούς,	ὦ ἄνδρες, δοκεῖ μοί γ᾿
[8]	τυχεῖν, οὕτω τελέως τοὺς ἐρωμένους	ἀγαθοὺς	ἀπεργάζονται ὡς καὶ μετὰ ξένων
[2]	χρὴ τοὺς οἰνοχόους μιμεῖσθαι τοὺς	ἀγαθοὺς	ἁρματηλάτας, θᾶττον περιελαύνοντας τὰς κύλικας.
[4]	μέντοι πιστεύω. Καλοὺς γὰρ καὶ	ἀγαθοὺς	ὑμᾶς ἄνδρας νομίζω. Εἰ δ᾿
[8]	καὶ Πυλάδης καὶ Θησεὺς καὶ	Πειρίθους	καὶ ἄλλοι δὲ πολλοὶ τῶν
[8]	τῆς πόλεως ἔχεις, ἱκανὸν δὲ	μόχθους	ὑποφέρειν. Εἰ δ᾿ ὑμῖν δοκῶ
[4]	πρὸς μὲν τοὺς ἄλλους δύνασαι	δικαίους	{ἂν} ποιεῖν αὐτούς, πρὸς δὲ
[2]	αὐτῷ Αθηναῖοι χρήματα, ποιήσειν πάντας	Αθηναίους	τολμᾶν ὁμόσε ταῖς λόγχαις ἰέναι;
[7]	ἡσυχίαν ἔχοντας τοὺς καλοὺς καὶ	ὡραίους	θεωρεῖν. Καὶ γὰρ δὴ οὐδὲ
[4]	δύνασθαι φίλας ποιεῖν καὶ γάμους	ἐπιτηδείους	συνάγειν, καὶ πολλοῦ ἂν ἄξιος
[8]	τῶν παιδικῶν, εἴργει μάλιστα τοὺς	οἰκείους	ἀπὸ τούτων; Καὶ μὴν ὅτι
[4]	ἄξιον δ᾿ ἐννοῆσαι ὡς καὶ	ἐλευθερίους	ὁ τοιοῦτος πλοῦτος παρέχεται. Σωκράτης
[3]	τῷ σῷ κάλλει ἱκανὸς εἶ	βελτίους	ἡμᾶς ποιεῖν; Εἰ δὲ μή,
[3]	Ανθρώπους γὰρ οἶμαι ἱκανὸς εἶναι	βελτίους	ποιεῖν. Καὶ ὁ Αντισθένης εἶπε·
[4]	εἰσί τινες οἳ ὅλους μὲν	οἴκους	ἀναιροῦσιν, ἁθρόους δ᾿ ἀποκτείνουσι, πολλάκις
[2]	ὅτι, ἔφη, ὁρῶ καὶ τοὺς	ἱππικοὺς	βουλομένους γενέσθαι οὐ τοὺς εὐπειθεστάτους
[4]	φατε εἶναι. Κἀγὼ μέντοι πιστεύω.	Καλοὺς	γὰρ καὶ ἀγαθοὺς ὑμᾶς ἄνδρας
[4]	θαλλοφόρους γὰρ τῇ Αθηνᾷ τοὺς	καλοὺς	γέροντας ἐκλέγονται, ὡς συμπαρομαρτοῦντος πάσῃ
[7]	ἥδιον ἢ ἡσυχίαν ἔχοντας τοὺς	καλοὺς	καὶ ὡραίους θεωρεῖν. Καὶ γὰρ
[4]	δὲ καὶ οἱ μὴ τοὺς	καλοὺς	στρατηγοὺς αἱρούμενοι. Εγὼ γοῦν μετὰ
[4]	τὸ ἐμπνεῖν τι ἡμᾶς τοὺς	καλοὺς	τοῖς ἐρωτικοῖς ἐλευθεριωτέρους μὲν αὐτοὺς
[4]	ἑκάστου ἀποβήσεται σημαίνουσί μοι πέμποντες	ἀγγέλους	φήμας καὶ ἐνύπνια καὶ οἰωνοὺς
[8]	ἂν ἔφη οἴεσθαι μάλιστα αἰδεῖσθαι	ἀλλήλους	ἀπολείπειν, θαυμαστὰ λέγων, εἴ γε
[8]	τε ἀφροντιστεῖν καὶ ἀναισχυντεῖν πρὸς	ἀλλήλους	ἐθιζόμενοι, οὗτοι μάλιστα αἰσχυνοῦνται αἰσχρόν
[9]	πρὸς αὐτήν, ἔπειτα παιξοῦνται πρὸς	ἀλλήλους.	Εκ τούτου πρῶτον μὲν ἡ
[3]	συνόντες ὠφελεῖν τι ἢ εὐφραίνειν	ἀλλήλους;	Εντεῦθεν εἶπαν πολλοί· Σὺ τοίνυν
[8]	ἀνάγκη τούτους ἡδέως μὲν προσορᾶν	ἀλλήλους,	εὐνοϊκῶς δὲ διαλέγεσθαι, πιστεύειν δὲ
[4]	τοὺς σοὺς λόγους ἐρῶντες ἐκυνοδρομοῦμεν	ἀλλήλους	ζητοῦντες; Ταῦτα οὖν ὁρῶν δυνάμενόν
[9]	οἱ συμπόται ἰδόντες περιβεβληκότας τε	ἀλλήλους	καὶ ὡς εἰς εὐνὴν ἀπιόντας,
[9]	δὴ φιλούντων τε καὶ ἀσπαζομένων	ἀλλήλους	σχήματα παρῆν θεάσασθαι. Οἱ δ᾿
[8]	συγκαθεύδειν ἀλλὰ διὰ τὸ ἄγασθαι	ἀλλήλους	τὰ μέγιστα καὶ κάλλιστα κοινῇ
[4]	Σωκράτης εἰ ἄρα τοιοῦτος ὢν	φίλους	αὐτοὺς ἔχεις, καὶ οἱ θεοί,
[8]	ἱκανὸς γενήσεσθαι δι᾿ ἀνδραγαθίαν καὶ	φίλους	εὖ ποιεῖν καὶ τὴν πατρίδα
[4]	πυθοίμην, πῶς αὐτοὺς θεραπεύων οὕτω	φίλους	ἔχεις. Ναὶ μὰ τὸν Δί᾿
[4]	Σώκρατες, ἡμᾶς μὲν οὕτω τοὺς	φίλους	μορμολύττῃ ἀπὸ τῶν καλῶν, αὐτὸν
[4]	ὦ Ερμόγενες, λέγειν τε τοὺς	φίλους	οἵτινές εἰσι καὶ ἐπιδεικνύναι ὡς
[4]	αὐτόν, εἰ πρὸς μὲν τοὺς	ἄλλους	δύνασαι δικαίους {ἂν} ποιεῖν αὐτούς,
[5]	Κριτόβουλε, εἰς τὸν περὶ τοῦ	κάλλους	ἀγῶνα πρὸς Σωκράτην οὐκ ἀνθίστασαι;
[4]	ὡς συμπαρομαρτοῦντος πάσῃ ἡλικίᾳ τοῦ	κάλλους.	Εἰ δὲ ἡδὺ τὸ παρ᾿
[4]	ὅπως μεμνήσῃ διακριθῆναι περὶ τοῦ	κάλλους,	ἐπειδὰν οἱ προκείμενοι λόγοι περιέλθωσι.
[8]	πᾶσα μὲν ἡ πόλις οἶδε,	πολλοὺς	δ᾿ οἶμαι καὶ τῶν ξένων.
[3]	ὑποκριτής, ὃς ὑπερσεμνύνεται ὅτι δύναται	πολλοὺς	κλαίοντας καθίζειν. Οὐκοῦν καὶ σύ,
[8]	διατελῶ, Χαρμίδην δὲ τόνδε οἶδα	πολλοὺς	μὲν ἐραστὰς κτησάμενον, ἔστι δὲ
[4]	ἐν ταῖς ψυχαῖς. Ορῶ γὰρ	πολλοὺς	μὲν ἰδιώτας, οἳ πάνυ πολλὰ
[8]	τοῦ κηρυχθῆναι ἕνεκα νικῶν παγκράτιον	πολλοὺς	μὲν πόνους, πολλὰ δ᾿ ἄλγη
[4]	καὶ τέκτονάς τε καὶ οἰκοδόμους	πολλοὺς	ὁρᾷς οἳ ἄλλοις μὲν πολλοῖς
[4]	τύραννοι δ᾿ εἰσί τινες οἳ	ὅλους	μὲν οἴκους ἀναιροῦσιν, ἁθρόους δ᾿
[4]	πόλεις δύνασθαι φίλας ποιεῖν καὶ	γάμους	ἐπιτηδείους συνάγειν, καὶ πολλοῦ ἂν
[4]	τε ὢν γιγνώσκειν τε τοὺς	ὠφελίμους	αὑτοῖς καὶ τούτους δυνάμενος ποιεῖν
[5]	ἐπεὶ καὶ πρὸς ἰσχὺν τοὺς	ὀφθαλμοὺς	ἄριστα πεφυκότας ἔχει. Εἶεν, ἔφη,
[4]	Οὐ καὶ τέκτονάς τε καὶ	οἰκοδόμους	πολλοὺς ὁρᾷς οἳ ἄλλοις μὲν
[8]	καὶ πῶς ποτε Σόλων φιλοσοφήσας	νόμους	κρατίστους τῇ πόλει κατέθηκεν, ἐρευνητέον
[2]	τὰ σκέλη μὲν παχύνονται, τοὺς	ὤμους	δὲ λεπτύνονται, μηδ᾿ ὥσπερ οἱ
[2]	ὥσπερ οἱ πύκται τοὺς μὲν	ὤμους	παχύνονται, τὰ δὲ σκέλη λεπτύνονται,
[6]	ἐπιδειγμάτων ἀμελοῦντας, ἀλλήλοις δὲ ἡδομέ	νους,	φθονῶν τῷ Σωκράτει εἶπεν· Αρα
[5]	δέδοικα γὰρ τὸν σὸν καὶ	Αντισθένους	πλοῦτον μή με καταδυναστεύσῃ. ἡ
[2]	ταῦτα· ἡμᾶς δὲ τοὺς μηκέτι	γυμναζομένους	τίνος ὄζειν δεήσει; Καλοκἀγαθίας νὴ
[2]	ἔφη, ὁρῶ καὶ τοὺς ἱππικοὺς	βουλομένους	γενέσθαι οὐ τοὺς εὐπειθεστάτους ἀλλὰ
[8]	τι σφάλμα προσπίπτῃ, τότε δ᾿	εὐφραινομένους	διατελεῖν, ὅταν ὑγιαίνοντες συνῶσιν, ἂν
[7]	διαστρέφοντας τὰ σώματα καὶ τροχοὺς	μιμουμένους	ἥδιον ἢ ἡσυχίαν ἔχοντας τοὺς
[2]	ἅμα τε ὠρχεῖτο καὶ ἀνερρίπτει	δονουμένους	συντεκμαιρομένη ὅσον ἔδει ῥιπτεῖν ὕψος
[2]	Αντισθένην εἶπεν· Οὔτοι τούς γε	θεωμένους	τάδε ἀντιλέξειν ἔτι οἴομαι, ὡς
[8]	τοῦτον τυχεῖν, οὕτω τελέως τοὺς	ἐρωμένους	ἀγαθοὺς ἀπεργάζονται ὡς καὶ μετὰ
[2]	εὐπειθεστάτους ἀλλὰ τοὺς θυμοειδεῖς ἵππους	κτωμένους.	Νομίζουσι γάρ, ἂν τοὺς τοιούτους
[5]	καὶ Ναΐδες θεοὶ οὖσαι τοὺς	Σειληνοὺς	ἐμοὶ ὁμοιοτέρους τίκτουσιν ἢ σοί;
[4]	κακῶς ἱκανὸς εἴην ἢ ποιῆσαι	ἐκείνους.	Καὶ γὰρ δὴ καὶ προσετάττετο
[4]	παντὸς ἐνδεῖται· αἰσθάνομαι δὲ καὶ	τυράννους	τινάς, οἳ οὕτω πεινῶσι χρημάτων
[8]	ἕνεκα νικῶν παγκράτιον πολλοὺς μὲν	πόνους,	πολλὰ δ᾿ ἄλγη ἀνέχεται. Εἰ
[4]	ἀγγέλους φήμας καὶ ἐνύπνια καὶ	οἰωνοὺς	ἅ τε δεῖ καὶ ἃ
[4]	οἳ ὅλους μὲν οἴκους ἀναιροῦσιν,	ἁθρόους	δ᾿ ἀποκτείνουσι, πολλάκις δὲ καὶ
[2]	ὁ Φίλιππος ὡς χρὴ τοὺς	οἰνοχόους	μιμεῖσθαι τοὺς ἀγαθοὺς ἁρματηλάτας, θᾶττον
[8]	σώματος ἐπιθυμούντων πολλοὶ μὲν τοὺς	τρόπους	μέμφονται καὶ μισοῦσι τῶν ἐρωμένων·
[8]	ἐκ μὲν τῶν διὰ τοὺς	τρόπους	φιλουμένων οὐδὲν χαλεπὸν γεγενημένον, ἐκ
[9]	δὲ γεγαμηκότες ἀναβάντες ἐπὶ τοὺς	ἵππους	ἀπήλαυνον πρὸς τὰς ἑαυτῶν γυναῖκας,
[2]	τοὺς εὐπειθεστάτους ἀλλὰ τοὺς θυμοειδεῖς	ἵππους	κτωμένους. Νομίζουσι γάρ, ἂν τοὺς
[4]	δὲ λέβητας ἐείκοσι, δώδεκα δ᾿	ἵππους	σταθμῷ καὶ ἀριθμῷ, ὡς πλείστου
[3]	ὑμῖν ἐφ᾿ ᾧ μέγιστον φρονῶ.	Ανθρώπους	γὰρ οἶμαι ἱκανὸς εἶναι βελτίους
[4]	ἀρετὴν δικαιότερος σοῦ εἰμι ἄγων	ἀνθρώπους.	Διὰ γὰρ τὸ ἐμπνεῖν τι
[2]	λύπας, ὥσπερ ὁ μανδραγόρας τοὺς	ἀνθρώπους,	κοιμίζει, τὰς δὲ φιλοφροσύνας, ὥσπερ
[4]	Οτι νομίζω, ὦ ἄνδρες, τοὺς	ἀνθρώπους	οὐκ ἐν τῷ οἴκῳ τὸν
[4]	δίκαιον, ἐν τούτῳ δικαιοτέρους τοὺς	ἀνθρώπους	ποιῶ. Καὶ ὁ Σωκράτης, Πῶς,
[8]	φίλοις χρώμενος οὐδὲν ἡμᾶς τοὺς	ἀνθρώπους	ὑπερορᾷ; Σὺ δὲ μόνος, ὦ
[4]	Σώκρατες, εἴ τι τοὐμὸν κάλλος	ἀνθρώπους	ὠφελήσει. Αλλ᾿ οὐδὲ μέντοι ταύτῃ
[4]	αὐτόν. Αλλὰ μὴν καὶ πολὺ	δικαιοτέρους	γε εἰκὸς εἶναι τοὺς εὐτέλειαν
[4]	ὦ Καλλία, μέγα φρονεῖς ὅτι	δικαιοτέρους	δύνασαι ποιεῖν, ἐγὼ πρὸς πᾶσαν
[5]	εἶναι. Τὸ μὲν γὰρ τούτου	δικαιοτέρους	ποιεῖ, τὸ δὲ σὸν ὥσπερ
[4]	βαλάντιον διδοὺς ἀργύριον τὰς ψυχὰς	δικαιοτέρους	ποιεῖς; Μάλιστα. Πῶς; Οτι διὰ
[4]	τί τὸ δίκαιον, ἐν τούτῳ	δικαιοτέρους	τοὺς ἀνθρώπους ποιῶ. Καὶ ὁ
[5]	θεοὶ οὖσαι τοὺς Σειληνοὺς ἐμοὶ	ὁμοιοτέρους	τίκτουσιν ἢ σοί; Καὶ ὁ
[8]	αἴτιον τὸ πατέρων τε ὀνομαστῶν	ἀμφοτέρους	ὑμᾶς εἶναι καὶ αὐτοὺς ἐπιφανεῖς.
[4]	ἐν τοῖς κινδύνοις, καὶ μὴν	αἰδημονεστέρους	τε καὶ ἐγκρατεστέρους, οἵ γε
[4]	καὶ μὴν αἰδημονεστέρους τε καὶ	ἐγκρατεστέρους,	οἵ γε καὶ ὧν δέονται
[4]	ἡμᾶς τοὺς καλοὺς τοῖς ἐρωτικοῖς	ἐλευθεριωτέρους	μὲν αὐτοὺς ποιοῦμεν εἰς χρήματα,
[4]	εἰς χρήματα, φιλοπονωτέρους δὲ καὶ	φιλοκαλωτέρους	ἐν τοῖς κινδύνοις, καὶ μὴν
[4]	μὲν αὐτοὺς ποιοῦμεν εἰς χρήματα,	φιλοπονωτέρους	δὲ καὶ φιλοκαλωτέρους ἐν τοῖς
[4]	ἀνὴρ καὶ πρεσβύτης. Τεκμήριον δέ·	θαλλοφόρους	γὰρ τῇ Αθηνᾷ τοὺς καλοὺς
[4]	πεπαιδευμένος ὑπὸ Ομήρου ἀριθμεῖν ἕπτ᾿	ἀπύρους	τρίποδας, δέκα δὲ χρυσοῖο τάλαντα,
[4]	οὕτω διέθηκας ὥστε διὰ τοὺς	σοὺς	λόγους ἐρῶντες ἐκυνοδρομοῦμεν ἀλλήλους ζητοῦντες;
[6]	τὸν αὐλόν, οὕτω καὶ τοὺς	σοὺς	λόγους ἡδύνεσθαι ἄν τι ὑπὸ
[6]	ἔφη, ἔα· ἀλλ᾿ εἰπέ μοι	πόσους	ψύλλα πόδας ἐμοῦ ἀπέχει. Ταῦτα
[2]	ὡς χρὴ τοὺς οἰνοχόους μιμεῖσθαι	τοὺς	ἀγαθοὺς ἁρματηλάτας, θᾶττον περιελαύνοντας τὰς
[4]	ἔχει κρόμμυον ὑποτρώγειν, ὥσπερ ἔνιοι	τοὺς	ἀλεκτρυόνας σκόροδα σιτίσαντες συμβάλλουσιν· ἡμεῖς
[4]	ἐλέγχων αὐτόν, εἰ πρὸς μὲν	τοὺς	ἄλλους δύνασαι δικαίους {ἂν} ποιεῖν
[2]	μὲν λύπας, ὥσπερ ὁ μανδραγόρας	τοὺς	ἀνθρώπους, κοιμίζει, τὰς δὲ φιλοφροσύνας,
[4]	πλούτῳ. Οτι νομίζω, ὦ ἄνδρες,	τοὺς	ἀνθρώπους οὐκ ἐν τῷ οἴκῳ
[4]	τὸ δίκαιον, ἐν τούτῳ δικαιοτέρους	τοὺς	ἀνθρώπους ποιῶ. Καὶ ὁ Σωκράτης,
[8]	θεοῖς φίλοις χρώμενος οὐδὲν ἡμᾶς	τοὺς	ἀνθρώπους ὑπερορᾷ; Σὺ δὲ μόνος,
[2]	καλέσας τὸν Αντισθένην εἶπεν· Οὔτοι	τούς	γε θεωμένους τάδε ἀντιλέξειν ἔτι
[8]	κἀγαθοῦ τοῦτον τυχεῖν, οὕτω τελέως	τοὺς	ἐρωμένους ἀγαθοὺς ἀπεργάζονται ὡς καὶ
[8]	οἶδα. Εἰκάσαις δ᾿ ἂν καὶ	τοὺς	ἔρωτας τὴν μὲν Πάνδημον τῶν
[2]	τοὺς ἱππικοὺς βουλομένους γενέσθαι οὐ	τοὺς	εὐπειθεστάτους ἀλλὰ τοὺς θυμοειδεῖς ἵππους
[4]	πολὺ δικαιοτέρους γε εἰκὸς εἶναι	τοὺς	εὐτέλειαν μᾶλλον ἢ πολυχρηματίαν σκοποῦντας.
[8]	Αντίσθενες, οὐδενὸς ἐρᾷς; Ναὶ μὰ	τοὺς	θεούς, εἶπεν ἐκεῖνος, καὶ σφόδρα
[4]	μὲν καὶ Ελληνες καὶ βάρβαροι	τοὺς	θεοὺς ἡγοῦνται πάντα εἰδέναι τά
[4]	ἐγώ σου ἤκουον εὐχομένου πρὸς	τοὺς	θεοὺς ὅπου ἂν ᾖς διδόναι
[4]	τοῦτο σαφές. Πάντες γοῦν αἰτοῦνται	τοὺς	θεοὺς τὰ μὲν φαῦλα ἀποτρέπειν,
[4]	τὰ ἔθνη διὰ μαντικῆς ἐπερωτῶσι	τοὺς	θεοὺς τί τε χρὴ καὶ
[4]	αὐτὸν καὶ σκαρδαμύξαντα. Καίτοι νὴ	τοὺς	θεούς, ὦ ἄνδρες, δοκεῖ μοί
[2]	γενέσθαι οὐ τοὺς εὐπειθεστάτους ἀλλὰ	τοὺς	θυμοειδεῖς ἵππους κτωμένους. Νομίζουσι γάρ,
[2]	χαλεπωτάτῃ; ὅτι, ἔφη, ὁρῶ καὶ	τοὺς	ἱππικοὺς βουλομένους γενέσθαι οὐ τοὺς
[9]	οἱ δὲ γεγαμηκότες ἀναβάντες ἐπὶ	τοὺς	ἵππους ἀπήλαυνον πρὸς τὰς ἑαυτῶν
[4]	δέ· θαλλοφόρους γὰρ τῇ Αθηνᾷ	τοὺς	καλοὺς γέροντας ἐκλέγονται, ὡς συμπαρομαρτοῦντος
[7]	μιμουμένους ἥδιον ἢ ἡσυχίαν ἔχοντας	τοὺς	καλοὺς καὶ ὡραίους θεωρεῖν. Καὶ
[4]	Μαίνονται δὲ καὶ οἱ μὴ	τοὺς	καλοὺς στρατηγοὺς αἱρούμενοι. Εγὼ γοῦν
[4]	γὰρ τὸ ἐμπνεῖν τι ἡμᾶς	τοὺς	καλοὺς τοῖς ἐρωτικοῖς ἐλευθεριωτέρους μὲν
[2]	λεπτύνονται, μηδ᾿ ὥσπερ οἱ πύκται	τοὺς	μὲν ὤμους παχύνονται, τὰ δὲ
[2]	ἂν εἴη ταῦτα· ἡμᾶς δὲ	τοὺς	μηκέτι γυμναζομένους τίνος ὄζειν δεήσει;
[8]	παρὰ τῶν παιδικῶν, εἴργει μάλιστα	τοὺς	οἰκείους ἀπὸ τούτων; Καὶ μὴν
[2]	δὲ ὁ Φίλιππος ὡς χρὴ	τοὺς	οἰνοχόους μιμεῖσθαι τοὺς ἀγαθοὺς ἁρματηλάτας,
[5]	ἔφη· ἐπεὶ καὶ πρὸς ἰσχὺν	τοὺς	ὀφθαλμοὺς ἄριστα πεφυκότας ἔχει. Εἶεν,
[9]	μόνον τὸν Διόνυσον ἀλλὰ καὶ	τοὺς	παρόντας ἅπαντας συνομόσαι ἂν ἦ
[8]	ταχθῶσι τῷ ἐραστῇ, ὁμοίως αἰδοῦνται	τοὺς	παρόντας ἀπολείπειν. Θεὰν γὰρ οὐ
[4]	συνδιημερεύειν. Καὶ οὗτος δὲ οὐ	τοὺς	πλεῖστον ἀριθμοῦντας χρυσίον θαυμάζει, ἀλλ᾿
[5]	ὅτι καὶ Ναΐδες θεοὶ οὖσαι	τοὺς	Σειληνοὺς ἐμοὶ ὁμοιοτέρους τίκτουσιν ἢ
[4]	οὐχ οὕτω διέθηκας ὥστε διὰ	τοὺς	σοὺς λόγους ἐρῶντες ἐκυνοδρομοῦμεν ἀλλήλους
[6]	πρὸς τὸν αὐλόν, οὕτω καὶ	τοὺς	σοὺς λόγους ἡδύνεσθαι ἄν τι
[4]	ἔχοντα ὥστε μόνον μὴ διαφθείρειν	τοὺς	συγκαθεύδοντας. ὥστε σοί γε εἰ
[4]	κακὸν ἐργάσαιτο· ἔπειτα δὲ καὶ	τοὺς	συκοφάντας ἐθεράπευον, εἰδὼς ὅτι παθεῖν
[6]	Τὸ τοίνυν παρ᾿ οἶνον λυπεῖν	τοὺς	συνόντας, τοῦτ᾿ ἐγὼ κρίνω παροινίαν.
[2]	ἵππους κτωμένους. Νομίζουσι γάρ, ἂν	τοὺς	τοιούτους δύνωνται κατέχειν, ῥᾳδίως τοῖς
[8]	τοῦ σώματος ἐπιθυμούντων πολλοὶ μὲν	τοὺς	τρόπους μέμφονται καὶ μισοῦσι τῶν
[8]	εὕροι ἐκ μὲν τῶν διὰ	τοὺς	τρόπους φιλουμένων οὐδὲν χαλεπὸν γεγενημένον,
[2]	δέ τις τῇ ὀρχηστρίδι ἀνεδίδου	τοὺς	τροχοὺς μέχρι δώδεκα. ἡ δὲ
[4]	ὦ Σώκρατες, ἡμᾶς μὲν οὕτω	τοὺς	φίλους μορμολύττῃ ἀπὸ τῶν καλῶν,
[4]	ἔργον, ὦ Ερμόγενες, λέγειν τε	τοὺς	φίλους οἵτινές εἰσι καὶ ἐπιδεικνύναι
[2]	δολιχοδρόμοι τὰ σκέλη μὲν παχύνονται,	τοὺς	ὤμους δὲ λεπτύνονται, μηδ᾿ ὥσπερ
[4]	οἷός τε ὢν γιγνώσκειν τε	τοὺς	ὠφελίμους αὑτοῖς καὶ τούτους δυνάμενος
[8]	ὅσων δὲ ψυχαῖς ἀγαθαῖς ἀγασθείη,	ἀθανάτους	τούτους ἐποίει· ὧν Ηρακλῆς μὲν
[2]	ἱππικοὺς βουλομένους γενέσθαι οὐ τοὺς	εὐπειθεστάτους	ἀλλὰ τοὺς θυμοειδεῖς ἵππους κτωμένους.
[2]	εἰ τοῖς ἀγορανόμοις ἀφισταίης ὥσπερ	ἄρτους	τὰ κάτω πρὸς τὰ ἄνω,
[4]	εἴη, ἔφη, ὁ ἑνὶ δυνάμενος	ἀρεστοὺς	ποιεῖν ἢ ὅστις καὶ πολλοῖς;
[8]	πῶς ποτε Σόλων φιλοσοφήσας νόμους	κρατίστους	τῇ πόλει κατέθηκεν, ἐρευνητέον δὲ
[7]	Νύμφαι γράφονται, πολὺ ἂν οἶμαι	αὐτούς	γε ῥᾷον διάγειν καὶ τὸ
[8]	ὀνομαστῶν ἀμφοτέρους ὑμᾶς εἶναι καὶ	αὐτοὺς	ἐπιφανεῖς. Αεὶ μὲν οὖν ἔγωγε
[4]	εἰ ἄρα τοιοῦτος ὢν φίλους	αὐτοὺς	ἔχεις, καὶ οἱ θεοί, ὡς
[4]	ἔγωγε ἡδέως ἂν πυθοίμην, πῶς	αὐτοὺς	θεραπεύων οὕτω φίλους ἔχεις. Ναὶ
[4]	μὴν ὅτι νομίζομέν γε δύνασθαι	αὐτοὺς	καὶ εὖ καὶ κακῶς ποιεῖν
[2]	ὕψος ὡς ἐν ῥυθμῷ δέχεσθαι	αὐτούς.	Καὶ ὁ Σωκράτης εἶπεν· Εν
[4]	δύνωμαι καὶ ἐφ᾿ οἷς ἂν	αὐτοὺς	μάρτυρας ποιήσωμαι ἑκὼν οὐδὲν ψεύδομαι.
[3]	ἤροντο εἰ καὶ σφίσι δηλώσοι	αὐτούς.	Ο δὲ εἶπεν ὅτι οὐ
[7]	δ᾿ ἂν μάλιστα εὐφραινοίμεθα θεώμενοι	αὐτούς·	ὅπερ εὖ οἶδα ὅτι καὶ
[4]	μάλα εὐτελῶς. Επαινῶ τε γὰρ	αὐτοὺς	οὐδὲν δαπανῶν, ὧν τε διδόασιν
[4]	τὸ ἐπιμελεῖσθαί μου οὔποτε λήθω	αὐτοὺς	οὔτε νυκτὸς οὔθ᾿ ἡμέρας οὔθ᾿
[4]	καλοὺς τοῖς ἐρωτικοῖς ἐλευθεριωτέρους μὲν	αὐτοὺς	ποιοῦμεν εἰς χρήματα, φιλοπονωτέρους δὲ
[4]	ἄλλους δύνασαι δικαίους {ἂν} ποιεῖν	αὐτούς,	πρὸς δὲ σαυτὸν οὔ. Καὶ
[4]	πάντες εἶπον. Οὐκοῦν εἴ τις	τοιούτους	δύναιτο ἐξεργάζεσθαι ὧν προστατοίη, δικαίως
[2]	κτωμένους. Νομίζουσι γάρ, ἂν τοὺς	τοιούτους	δύνωνται κατέχειν, ῥᾳδίως τοῖς γε
[8]	ἐκ παιδικῶν τε καὶ ἐραστῶν.	Τούτους	γὰρ ἂν ἔφη οἴεσθαι μάλιστα
[4]	τε τοὺς ὠφελίμους αὑτοῖς καὶ	τούτους	δυνάμενος ποιεῖν ἐπιθυμεῖν ἀλλήλων, οὗτος
[8]	δὲ ψυχαῖς ἀγαθαῖς ἀγασθείη, ἀθανάτους	τούτους	ἐποίει· ὧν Ηρακλῆς μὲν καὶ
[8]	τὸ φιλεῖσθαι, πῶς οὐκ ἀνάγκη	τούτους	ἡδέως μὲν προσορᾶν ἀλλήλους, εὐνοϊκῶς
[4]	ὅλας πόλεις χρημάτων ἕνεκα ἐξανδραποδίζονται.	Τούτους	μὲν οὖν ἔγωγε καὶ πάνυ
[5]	ἀντιλέγειν, ἀλλὰ διαφερόντων, ἔφη, τὰς	ψήφους,	ἵνα ὡς τάχιστα εἰδῶ ὅ
[4]	πλείω κτήσονται, οἶδα δὲ καὶ	ἀδελφούς,	οἳ τὰ ἴσα λαχόντες ὁ
[2]	ἡ παῖς εἰς τοὔπισθεν καμπτομένη	τροχοὺς	ἐμιμεῖτο, ἐκεῖνος ταὐτὰ εἰς τὸ
[2]	εἰς τὸ ἔμπροσθεν ἐπικύπτων μιμεῖσθαι	τροχοὺς	ἐπειρᾶτο. Τέλος δ᾿ ὅτι τὸν
[2]	τις τῇ ὀρχηστρίδι ἀνεδίδου τοὺς	τροχοὺς	μέχρι δώδεκα. ἡ δὲ λαμβάνουσα
[7]	γε διαστρέφοντας τὰ σώματα καὶ	τροχοὺς	μιμουμένους ἥδιον ἢ ἡσυχίαν ἔχοντας
[2]	τήνδε τὴν ὀρχηστρίδα ἐφεστηκυῖαν καὶ	τροχούς	τινα αὐτῇ προσφέροντα. Εκ τούτου
[2]	ὅτι ἔσονται συμβολαί, πάλιν ἐδείπνει.	~Ως	δ᾿ ἀφῃρέθησαν αἱ τράπεζαι καὶ
[1]	ἧκεν ἄγων ἐπὶ τὴν θέαν.	Ως	δὲ ἡ ἱπποδρομία ἔληξεν, ἔχων
[8]	πράττω. Καὶ ὁ Αντισθένης ἔλεξεν·	Ως	σαφῶς μέντοι σὺ μαστροπὲ σαυτοῦ
[1]	ἤπερ ἀθάνατος γενέσθαι, οὔτε μὴν	ὡς	ἀντικληθησόμενος καλεῖ μέ τις, ἐπεὶ
[4]	ὦ Σώκρατες, τί ἔχεις εἰπεῖν	ὡς	ἄξιόν σοί ἐστι μέγα φρονεῖν
[1]	μὲν οὖν παρεμυθοῦντό τε αὐτὸν	ὡς	αὖθις γελασόμενοι καὶ δειπνεῖν ἐκέλευον,
[4]	οἶσθα ἐπαινέσαντα αὐτὸν τὸν Αγαμέμνονα	ὡς	βασιλεύς τε εἴη ἀγαθὸς κρατερός
[4]	Τί τοῦτο; ἔφη ὁ Σωκράτης·	ὡς	γὰρ καὶ ἐμοῦ καλλίων ὢν
[8]	ἐν τῷ παρόντι ὄχλον πάρεχε·	ὡς	γὰρ ὁρᾷς, ἄλλα πράττω. Καὶ
[4]	ἔφη. Πάνυ μὲν οὖν, ἔφασαν.	ὡς	δ᾿ ἅπαξ εἶπαν Πάνυ μὲν
[1]	ἐκαλεῖτο ἑκάστοτε ἐπὶ τὰ δεῖπνα.	ὡς	δ᾿ οὐκ ἐκίνησε γέλωτα, τότε
[8]	πολλὰ ἤδη καὶ ἀνόσια πεπραγμένα.	ὡς	δὲ καὶ ἀνελεύθερος ἡ συνουσία
[9]	ἐκρότουν, ἅμα δὲ ἐβόων αὖθις.	ὡς	δὲ ὁ Διόνυσος ἀνιστάμενος συνανέστησε
[1]	ἄλλο τι γελοῖον ἐβούλετο λέγειν.	ὡς	δὲ οὐδὲ τότε ἐγέλασαν ἐπ᾿
[1]	τὴν κλῆσιν οὐχ ὑπισχνοῦντο συνδειπνήσειν·	ὡς	δὲ πάνυ ἀχθόμενος φανερὸς ἦν,
[8]	σοῦ. Καὶ ὁ Σωκράτης ἐπισκώψας	ὡς	δὴ θρυπτόμενος εἶπε· Μὴ νῦν
[4]	οὔτε ἡ πόλις σοι ἐπιτάττουσα	ὡς	δούλῳ χρῆται οὔτε οἱ ἄνθρωποι,
[8]	Αλλὰ μὴν καὶ ὁ Νικήρατος,	ὡς	ἐγὼ ἀκούω, ἐρῶν τῆς γυναικὸς
[5]	Εκεῖνο δὲ οὐδὲν τεκμήριον λογίζῃ,	ὡς	ἐγὼ σοῦ καλλίων εἰμί, ὅτι
[4]	εἴδωλον αὐτοῦ ἐν τῇ ψυχῇ	ὡς	εἰ πλαστικὸς ἢ ζωγραφικὸς ἦν,
[2]	τοῦτο εἴη, ἕτερος δέ τις	ὡς	εἴπερ τι καὶ ἄλλο καὶ
[9]	ἰδόντες περιβεβληκότας τε ἀλλήλους καὶ	ὡς	εἰς εὐνὴν ἀπιόντας, οἱ μὲν
[4]	ἔφη ὁ Αντισθένης ἅμα εἰσβλέπων	ὡς	ἐλέγχων αὐτόν, εἰ πρὸς μὲν
[4]	ἀπειλοῦμαι, ἀλλ᾿ ἤδη ἀπειλῶ ἄλλοις,	ὡς	ἐλευθέρῳ τε ἔξεστί μοι καὶ
[4]	ἄνδρες, δοκεῖ μοί γ᾿ ἔφη,	ὡς	ἐν ἡμῖν αὐτοῖς εἰρῆσθαι, οὗτος
[2]	ὀρχούμενον. Ταῦτα δὲ καὶ ἐπιδεικνὺς	ὡς	ἐν θαύματι ἀργύριον ἐλάμβανεν. Επεὶ
[2]	συντεκμαιρομένη ὅσον ἔδει ῥιπτεῖν ὕψος	ὡς	ἐν ῥυθμῷ δέχεσθαι αὐτούς. Καὶ
[2]	δ᾿ ὅτι τὸν παῖδ᾿ ἐπῄνουν	ὡς	ἐν τῇ ὀρχήσει ἅπαν τὸ
[4]	αὐτὸν συγκαθεύδειν αὐτοῖς. Σὺ δ᾿	ὡς	ἔοικας, εἰ τοῦτο γένοιτο, νομίζεις
[4]	αὐτοὺς ἔχεις, καὶ οἱ θεοί,	ὡς	ἔοικε, καλοκἀγαθίᾳ ἥδονται. Οὗτος μὲν
[3]	Επ᾿ αὐτοφώρῳ εἴλημμαι, ἔφη, πλουσιώτατος,	ὡς	ἔοικεν, ἀνθρώπων ὤν. Σὺ δέ,
[4]	Πῶς; Οτι διὰ τὸ εἰδέναι	ὡς	ἔστιν ὅτου πριάμενοι τὰ ἐπιτήδεια
[8]	οὐχ ὡς παιδικοῖς Πατρόκλῳ ἀλλ᾿	ὡς	ἑταίρῳ ἀποθανόντι ἐκπρεπέστατα τιμωρῆσαι. Καὶ
[6]	συριγμόν. Τοιούτων δὲ λόγων ὄντων	ὡς	ἑώρα ὁ Συρακόσιος τῶν μὲν
[1]	τῷ οἰκτισμῷ αὐτοῦ. Ο δ᾿	ὡς	ᾔσθετο τοῦ γέλωτος, ἀνεκαλύψατό τε
[4]	ἀλλοτρίων ὀρέγονται. ἄξιον δ᾿ ἐννοῆσαι	ὡς	καὶ ἐλευθερίους ὁ τοιοῦτος πλοῦτος
[8]	τελέως τοὺς ἐρωμένους ἀγαθοὺς ἀπεργάζονται	ὡς	καὶ μετὰ ξένων κἂν μὴ
[8]	μᾶλλον εὐφραίνηται, βούλομαι αὐτῷ μαρτυρῆσαι	ὡς	καὶ πολὺ κρείττων ἐστὶν ὁ
[8]	ὑπὲρ τῶν ἀκρασίᾳ ἐγκαλινδουμένων εἴρηκεν	ὡς	καὶ στράτευμα ἀλκιμώτατον ἂν γένοιτο
[4]	καὶ συμμάχοισ κεκτῆσθαι. Σὺ δὲ	ὡς	κακῶς ἀκούσας ὅτι ἀγαθόν σε
[5]	δίδασκε, εἴ τι ἔχεις σοφόν,	ὡς	καλλίων εἶ ἐμοῦ. Μόνον, ἔφη,
[2]	ὁ Σωκράτης εἶπεν· Εἴδετ᾿ ἔφη,	ὡς	καλὸς {ὁ} παῖς ὢν ὅμως
[4]	γὰρ δὴ ὄντως ἔοικεν εἶναι,	ὡς	κρόμμυόν γε οὐ μόνον σῖτον
[4]	οὕτως ἡδέα μοι δοκεῖ εἶναι	ὡς	μᾶλλον μὲν ἥδεσθαι ποιῶν ἕκαστα
[4]	φίλους οἵτινές εἰσι καὶ ἐπιδεικνύναι	ὡς	μέγα τε δύνανται καὶ σοῦ
[8]	καὶ ἔπη καὶ ἔργα διδόναι.	ὡς	μὲν γὰρ ἄγαταί τε καὶ
[8]	ὅτι σοι Αὐτολύκου ἔρωτα ἐνέβαλον.	ὡς	μὲν γὰρ φιλότιμός ἐστιν εὔδηλον,
[4]	ἐπ᾿ αὐτοῖς μέγα φρονεῖν. Οὐκοῦν	ὡς	μὲν καὶ Ελληνες καὶ βάρβαροι
[8]	παρὰ σοὶ οἱ κράτιστοι αὐτῶν.	ὡς	μὲν οὖν σοι ἡ πόλις
[5]	τε λύχνον ἀντιπροσενεγκεῖν τῷ Κριτοβούλῳ,	ὡς	μὴ ἐξαπατηθείησαν οἱ κριταί, καὶ
[4]	δὲ οὕτω μὲν πολλὰ ἔχω	ὡς	μόλις αὐτὰ καὶ {ἐγὼ ἂν}
[9]	τούτου πρῶτον μὲν ἡ Αριάδνη	ὡς	νύμφη κεκοσμημένη παρῆλθε καὶ ἐκαθέζετο
[2]	Καὶ πρῶτον μὲν ὅτι ἐπῄνεσαν	ὡς	ὁ παῖς σὺν τοῖς σχήμασιν
[8]	μὴν τίς ἡμῶν οὐκ οἶδεν	ὡς,	ὅ τι ποτ᾿ ἐστὶν ἡ
[4]	μὲν τοίνυν μὴ καλός εἰμι,	ὡς	οἴομαι, ὑμεῖς ἂν δικαίως ἀπάτης
[1]	γὰρ οἱ παρόντες σπουδῆς μέν,	ὡς	ὁρᾷς, μεστοί, γέλωτος δὲ ἴσως
[8]	ἔφη, ὦ Καλλία, καὶ μυθολογῆσαι	ὡς	οὐ μόνον ἄνθρωποι ἀλλὰ καὶ
[2]	τούτου διδάσκαλον; ὁ δέ τις	ὡς	οὐδὲ διδακτὸν τοῦτο εἴη, ἕτερος
[2]	θεωμένους τάδε ἀντιλέξειν ἔτι οἴομαι,	ὡς	οὐχὶ καὶ ἡ ἀνδρεία διδακτόν,
[8]	καὶ Αχιλλεὺς Ομήρῳ πεποίηται οὐχ	ὡς	παιδικοῖς Πατρόκλῳ ἀλλ᾿ ὡς ἑταίρῳ
[9]	Αριάδνη ἀκούσασα τοιοῦτόν τι ἐποίησεν	ὡς	πᾶς ἂν ἔγνω ὅτι ἀσμένη
[4]	δ᾿ ἵππους σταθμῷ καὶ ἀριθμῷ,	ὡς	πλείστου πλούτου ἐπιθυμῶν οὐ παύομαι·
[4]	ἡμῖν ἃ ἕκαστος ὑπέσχετο ἀποδεικνύναι	ὡς	πολλοῦ ἄξιά ἐστιν. Ακούοιτ᾿ ἄν,
[7]	σὸς καὶ ἡ παῖς ἥδε	ὡς	ῥᾷστα διάγοιεν, ἡμεῖς δ᾿ ἂν
[8]	ταύτης ἔρωτι κατατήκεται; Οὐχ ὁρᾶτε	ὡς	σπουδαῖαι μὲν αὐτοῦ αἱ ὀφρύες,
[4]	Αθηνᾷ τοὺς καλοὺς γέροντας ἐκλέγονται,	ὡς	συμπαρομαρτοῦντος πάσῃ ἡλικίᾳ τοῦ κάλλους.
[8]	ποιεῖν. Καὶ μαρτύρια δὲ ἐπήγετο	ὡς	ταῦτα ἐγνωκότες εἶεν καὶ Θηβαῖοι
[5]	διαφερόντων, ἔφη, τὰς ψήφους, ἵνα	ὡς	τάχιστα εἰδῶ ὅ τι με
[4]	ταύτῃ γε ἀτιμαστέον τὸ κάλλος	ὡς	ταχὺ παρακμάζον, ἐπεὶ ὥσπερ γε
[2]	πᾶσι· προσέθηκε δὲ ὁ Φίλιππος	ὡς	χρὴ τοὺς οἰνοχόους μιμεῖσθαι τοὺς
[8]	καὶ ἀκορεστοτέρα ἐστίν, οὐ μέντοι,	ὥς	γ᾿ ἄν τις οἰηθείη, διὰ
[4]	Καὶ ὁ Αντισθένης, Εμοί, ἔφη,	παραδίδως,	ὦ Σώκρατες, τὴν τέχνην; Ναὶ
[8]	αὖ λέγει σοφὰ φρεσὶ βουλεύματα	εἰδώς.	Εξ οὖν συναμφοτέρων τούτων οὐχ
[2]	καὶ ὁμιλεῖν ταύτην κέκτημαι, εὖ	εἰδὼς	ὅτι εἰ ταύτην ὑποίσω, ῥᾳδίως
[4]	δὲ καὶ τοὺς συκοφάντας ἐθεράπευον,	εἰδὼς	ὅτι παθεῖν μᾶλλον κακῶς ἱκανὸς
[4]	ἂν διαπράξαιτο. Εγὼ γοῦν καίπερ	εἰδὼς	ὅτι χρήματα ἡδὺ κτῆμα ἥδιον
[8]	ἐλευθεροῦν, σκεπτέον δὲ ποῖά ποτε	εἰδὼς	Περικλῆς κράτιστος ἐδόκει τῇ πατρίδι
[8]	ἄλλοθί που πυκινὰ φρεσὶ μήδεα	εἰδώς.	Τοῦτο δ᾿ αὖ λέγει σοφὰ
[2]	Δί᾿ ἔφη, καὶ μὴν ἔγωγε	ἡδέως	ἂν θεῴμην Πείσανδρον τὸν δημηγόρον
[4]	οὐδὲν ἄπιστον. Εκεῖνο μέντοι ἔγωγε	ἡδέως	ἂν πυθοίμην, πῶς αὐτοὺς θεραπεύων
[4]	τὰ ἐκ τῆς οἰκίας πέπραται,	ἡδέως	μὲν καθεύδω ἐκτεταμένος, πιστὸς δὲ
[8]	φιλεῖσθαι, πῶς οὐκ ἀνάγκη τούτους	ἡδέως	μὲν προσορᾶν ἀλλήλους, εὐνοϊκῶς δὲ
[2]	ἐγὼ μέν, ἔφη, πάνυ ἂν	ἡδέως,	ὦ Συρακόσιε, μάθοιμι τὰ σχήματα
[8]	εἶ, ἱερεὺς θεῶν τῶν ἀπ᾿	Ερεχθέως,	οἳ καὶ ἐπὶ τὸν βάρβαρον
[2]	Σωκράτης· Νὴ Δί᾿ ὦ Καλλία,	τελέως	ἡμᾶς ἑστιᾷς. Οὐ γὰρ μόνον
[8]	καλοῦ κἀγαθοῦ τοῦτον τυχεῖν, οὕτω	τελέως	τοὺς ἐρωμένους ἀγαθοὺς ἀπεργάζονται ὡς
[4]	θεοὺς μὴ ἑλέσθαι ἂν τὴν	βασιλέως	ἀρχὴν ἀντὶ τοῦ καλὸς εἶναι.
[3]	ὅτι οὐκ ἂν δέξαιο τὰ	βασιλέως	χρήματα ἀντὶ τοῦ υἱοῦ; Επ᾿
[8]	ὥσπερ Χείρων καὶ Φοῖνιξ ὑπ᾿	Αχιλλέως	τιμῷτο, ὁ δὲ τοῦ σώματος
[4]	τί μοι δαπανᾶν ὑπὸ τῆς	πόλεως,	ἀποδημῆσαι δὲ οὐδαμοῦ ἐξῆν. Νῦν
[8]	σῶμα ἀξιοπρεπέστατον μὲν ἰδεῖν τῆς	πόλεως	ἔχεις, ἱκανὸν δὲ μόχθους ὑποφέρειν.
[4]	τι ἀπέβαλλον ἢ ὑπὸ τῆς	πόλεως	ἢ ὑπὸ τῆς τύχης· νῦν
[4]	φωνῇ ἔστι καὶ αἰδημόνως καὶ	θρασέως	φθέγγεσθαι; Πάνυ μὲν οὖν. Τί
[2]	κινοίη τοῦ σώματος ἅπαν τῆς	φύσεως	γελοιότερον· ὅτι δ᾿ ἡ παῖς
[8]	τεκμήριόν ἐστι τῆς τοῦ ἐραστοῦ	φύσεως.	Εἰ μὲν οὖν μία ἐστὶν
[6]	αὐτόν, ἐπαινοῦντι μᾶλλον ἢ λοιδορουμένῳ	δικαίως	ἂν εἰκάζοι μέ τις. Καὶ
[4]	τοιούτους δύναιτο ἐξεργάζεσθαι ὧν προστατοίη,	δικαίως	ἂν μέγα φρονοίη ἐπὶ τῇ
[4]	φρονοίη ἐπὶ τῇ τέχνῃ καὶ	δικαίως	ἂν πολὺν μισθὸν λαμβάνοι; ἐπεὶ
[8]	τε ἃ δεῖ καὶ πράττειν	δικαίως	ἂν ὥσπερ Χείρων καὶ Φοῖνιξ
[4]	εἰμι, ὡς οἴομαι, ὑμεῖς ἂν	δικαίως	ἀπάτης δίκην ὑπέχοιτε· οὐδενὸς γὰρ
[4]	καὶ σοῦ ἐπιμέλονται, ἵνα δοκῇς	δικαίως	ἐπ᾿ αὐτοῖς μέγα φρονεῖν. Οὐκοῦν
[4]	εἶπε· Νὴ Δία, σὺ τοίνυν	δικαίως	μέγα φρονεῖς. Εμοὶ γὰρ αὖ
[6]	ἄξια τοῦ δείπνου ἐργάσομαι. Καὶ	ῥᾳδίως	γ᾿ ἂν ἃ μὴ δεῖ
[2]	εἰδὼς ὅτι εἰ ταύτην ὑποίσω,	ῥᾳδίως	τοῖς γε ἄλλοις ἅπασιν ἀνθρώποις
[2]	ἂν τοὺς τοιούτους δύνωνται κατέχειν,	ῥᾳδίως	τοῖς γε ἄλλοις ἵπποις χρήσεσθαι.
[8]	αὐτῇ {πόλει} ταχθῶσι τῷ ἐραστῇ,	ὁμοίως	αἰδοῦνται τοὺς παρόντας ἀπολείπειν. Θεὰν
[4]	ἂν τὸ γένειον τῇ κεφαλῇ	ὁμοίως	κομήσῃς. Καὶ οὗτοι μὲν δὴ
[4]	συμμάχοισ κεκτῆσθαι. Σὺ δὲ ὡς	κακῶς	ἀκούσας ὅτι ἀγαθόν σε ἔφην
[4]	ἐθεράπευον, εἰδὼς ὅτι παθεῖν μᾶλλον	κακῶς	ἱκανὸς εἴην ἢ ποιῆσαι ἐκείνους.
[4]	δύνασθαι αὐτοὺς καὶ εὖ καὶ	κακῶς	ποιεῖν καὶ τοῦτο σαφές. Πάντες
[2]	ηὔλει μὲν αὐτῇ ἡ ἑτέρα,	παρεστηκὼς	δέ τις τῇ ὀρχηστρίδι ἀνεδίδου
[8]	σου καὶ φέρω καὶ οἴσω	φιλικῶς.	Αλλὰ γάρ, ἔφη, τὸν μὲν
[9]	αἰδουμένῃ μὲν ἐῴκει, ὅμως δὲ	φιλικῶς	ἀντιπεριελάμβανεν. Οἱ δὲ συμπόται ὁρῶντες
[4]	ἀνθρώπῳ τοῖς αὐτοῖς ὄμμασι καὶ	φιλικῶς	καὶ ἐχθρῶς πρός τινας βλέπειν;
[4]	Καὶ εἰμὶ νῦν μὲν τυράννῳ	ἐοικώς,	τότε δὲ σαφῶς δοῦλος ἦν·
[8]	τούτους ἡδέως μὲν προσορᾶν ἀλλήλους,	εὐνοϊκῶς	δὲ διαλέγεσθαι, πιστεύειν δὲ καὶ
[4]	Καὶ ὁ Αντισθένης ἐπαναστὰς μάλα	ἐλεγκτικῶς	αὐτὸν ἐπήρετο· Οἱ δὲ ἄνθρωποι,
[9]	μετὰ δὲ τοῦθ᾿ ἥξει Διόνυσος	ὑποπεπωκὼς	παρὰ θεοῖς καὶ εἴσεισι πρὸς
[2]	εἶπε· Τεκμήριον, ὦ ἄνδρες, ὅτι	καλῶς	γυμνάζει καὶ τὰ ἐμὰ ὀρχήματα.
[4]	Εἰς μὲν γὰρ μάχην ὁρμωμένῳ	καλῶς	ἔχει κρόμμυον ὑποτρώγειν, ὥσπερ ἔνιοι
[2]	πάνυ γε ὡραῖον καὶ πάνυ	καλῶς	κιθαρίζοντα καὶ ὀρχούμενον. Ταῦτα δὲ
[7]	τὸν Δί᾿ ἔφη, ὦ Σώκρατες,	καλῶς	τε λέγεις καὶ ἐγὼ εἰσάξω
[2]	ἡ δὲ θαρρούντως τε καὶ	ἀσφαλῶς	ταῦτα διεπράττετο. Καὶ ὁ Σωκράτης
[1]	Καλλία, μεγάλη γε· ἐπεὶ γὰρ	γέλως	ἐξ ἀνθρώπων ἀπόλωλεν, ἔρρει τὰ
[4]	ἀρέσκοντας δύναιτο ἀποδεικνύναι, οὐχ οὗτος	παντελῶς	ἂν ἤδη ἀγαθὸς μαστροπὸς εἴη;
[4]	ἔφη ὁ Ερμογένης, καὶ μάλα	εὐτελῶς.	Επαινῶ τε γὰρ αὐτοὺς οὐδὲν
[1]	φύσει βασιλικόν τι κάλλος εἶναι,	ἄλλως	τε καὶ ἂν μετ᾿ αἰδοῦς
[2]	μύρῳ χρίεται. Αἱ μέντοι γυναῖκες	ἄλλως	τε καὶ ἂν νύμφαι τύχωσιν
[6]	ἄν τι ὑπὸ τῶν φθόγγων,	ἄλλως	τε καὶ εἰ μορφάζοις, ὥσπερ
[8]	ἱδρυμένου, Ερωτος, μὴ {ἂν} ἀμνημονῆσαι,	ἄλλως	τε καὶ ἐπειδὴ πάντες ἐσμὲν
[2]	ἐνέγκαι, ἵνα καὶ εὐωδίᾳ ἑστιώμεθα;	Μηδαμῶς,	ἔφη ὁ Σωκράτης. ὥσπερ γάρ
[4]	ἡμᾶς πρὸς Καλλίαν ἐλθόντας ἡδυπαθεῖν.	Μηδαμῶς,	ἔφη, ὦ Σώκρατες. Εἰς μὲν
[8]	γὰρ φύσει καὶ τῆς ἀρετῆς	φιλοτίμως	ἐφιεμένων ἀεί ποτε τῇ πόλει
[4]	καὶ {ἐγὼ ἂν} αὐτὸς εὑρίσκω·	ὅμως	δὲ περίεστί μοι καὶ ἐσθίοντι
[9]	ἡ δ᾿ αἰδουμένῃ μὲν ἐῴκει,	ὅμως	δὲ φιλικῶς ἀντιπεριελάμβανεν. Οἱ δὲ
[5]	παρὰ τοῖς κριταῖς ὁρᾷ. Αλλ᾿	ὅμως,	ἔφη ὁ Κριτόβουλος, οὐκ ἀναδύομαι·
[6]	καὶ ἄλλοις γε πολλοῖς. Αλλ᾿	ὅμως,	ἔφη ὁ Σωκράτης, σὺ αὐτὸν
[8]	καὶ Ηλεῖοι· συγκαθεύδοντας γοῦν αὐτοῖς	ὅμως	παρατάττεσθαι ἔφη τὰ παιδικὰ εἰς
[2]	ὡς καλὸς {ὁ} παῖς ὢν	ὅμως	σὺν τοῖς σχήμασιν ἔτι καλλίων
[1]	εἰμι ἴστε πάντες· ἥκω δὲ	προθύμως	νομίσας γελοιότερον εἶναι τὸ ἄκλητον
[4]	ἔχωσι, παρακαλοῦσί με ἐπὶ ταῦτα	προθύμωσ,	ὅταν δέ τι κακὸν λάβωσι,
[2]	ἐκιθάρισε, καὶ ἐδόκουν μάλα ἀμφότεροι	ἱκανῶς	εὐφραίνειν, εἶπεν ὁ Σωκράτης· Νὴ
[9]	Αριάδνην, οὐ σκώπτοντας δὲ ἀλλ᾿	ἀληθινῶς	τοῖς στόμασι φιλοῦντας, πάντες ἀνεπτερωμένοι
[4]	ὥσπερ οἱ τὰς Γοργόνας θεώμενοι,	λιθίνως	ἔβλεπε πρὸς αὐτὸν καὶ {λιθίνως}
[4]	λιθίνως ἔβλεπε πρὸς αὐτὸν καὶ	{λιθίνως}	οὐδαμοῦ ἀπῄει ἀπ᾿ αὐτοῦ· νῦν
[3]	ὦ Σώκρατες; Καὶ ὃς μάλα	σεμνῶς	ἀνασπάσας τὸ πρόσωπον, Επὶ μαστροπείᾳ,
[4]	οὐδὲ τοῦτο, ἀλλ᾿ ἔνιοι καὶ	ἐχθιόνως	ἔχουσιν ἢ πρὶν λαβεῖν. Θαυμαστά
[4]	τῇ αὐτῇ φωνῇ ἔστι καὶ	αἰδημόνως	καὶ θρασέως φθέγγεσθαι; Πάνυ μὲν
[4]	ἐγὼ οὐ ποιῶ, ἀλλὰ μάλα	φιλοκινδύνως	ὑπομένω, ἄν ποθέν τι ἐλπίζω
[2]	μὲν ὁ θεὸς αὐτὰ ἄγαν	ἁθρόως	ποτίζῃ, οὐ δύναται ὀρθοῦσθαι οὐδὲ
[3]	ἐπίστανται ταῦτα τὰ ἔπη; Καὶ	πῶς	ἄν, ἔφη, λελήθοι ἀκροώμενόν γε
[4]	μέντοι ἔγωγε ἡδέως ἂν πυθοίμην,	πῶς	αὐτοὺς θεραπεύων οὕτω φίλους ἔχεις.
[5]	καλλίονες ἂν τῶν σῶν εἴησαν.	Πῶς	δή; Οτι οἱ μὲν σοὶ
[4]	μὲν δὴ ὁ λόγος οὕτω	πως	ἐπαύσατο. Ο δὲ Κριτόβουλος, Οὐκοῦν
[5]	καὶ ξίφος καὶ δόρυ. Καὶ	πῶς,	ἔφη, οἷόν τε ταῦτα μηδὲν
[4]	τὰς ψυχὰς δικαιοτέρους ποιεῖς; Μάλιστα.	Πῶς;	Οτι διὰ τὸ εἰδέναι ὡς
[8]	γε μὴν κοινὸν τὸ φιλεῖσθαι,	πῶς	οὐκ ἀνάγκη τούτους ἡδέως μὲν
[8]	ἐν Ελλησι καὶ ἐν βαρβάροις,	πῶς	οὐκ οἴει αὐτόν, ὅντιν᾿ ἡγοῖτο
[2]	ἐπισταμένῃ χρῆσθαι. Καὶ ὁ Αντισθένης,	Πῶς	οὖν, ἔφη, ὦ Σώκρατες, οὕτω
[4]	αὖ λέγε ἡμῖν, ὦ Αντίσθενες,	πῶς	οὕτω βραχέα ἔχων μέγα φρονεῖς
[1]	ἐγίγνοντο, οἱ δὲ καὶ ἐσχηματίζοντό	πως.	Πάντες μὲν οὖν οἱ ἐκ
[8]	σύμβουλος εἶναι, ἀθρητέον δὲ καὶ	πῶς	ποτε Σόλων φιλοσοφήσας νόμους κρατίστους
[7]	δὲ ἄλλα ἐμφαινόμενα παρέχεται· καὶ	πῶς	τὸ μὲν ἔλαιον ὑγρὸν ὂν
[5]	δὲ δὴ σιμὸν τῆς ῥινὸς	πῶς	τοῦ ὀρθοῦ κάλλιον; Οτι, ἔφη,
[4]	ἀνθρώπους ποιῶ. Καὶ ὁ Σωκράτης,	Πῶς,	ὦ λῷστε; ἔφη. Διδοὺς νὴ
[7]	φροντιστὴς εἶναι· νῦν γοῦν σκοπῶ	ὅπως	ἂν ὁ μὲν παῖς ὅδε
[3]	εἶπεν· Ο πατὴρ ὁ ἐπιμελούμενος	ὅπως	ἀνὴρ ἀγαθὸς γενοίμην ἠνάγκασέ με
[6]	οὐ μέντοι γε σιωπῶν οἶδα	ὅπως	ἄξια τοῦ δείπνου ἐργάσομαι. Καὶ
[8]	πλείονος ἄξιος γένηται ἐπιμελεῖται, ἀλλ᾿	ὅπως	αὐτὸς ὅτι πλεῖστα ὡραῖα καρπώσεται.
[8]	χρὴ εἶναι. Νὴ Δί᾿ ἔφη,	ὅπως	δὲ καὶ ἔτι μᾶλλον εὐφραίνηται,
[4]	Αγε νυν, ἔφη ὁ Σωκράτης,	ὅπως	μεμνήσῃ διακριθῆναι περὶ τοῦ κάλλους,
[4]	τοῦτο καὶ μετὰ δεῖπνον τρωξόμεθα,	ὅπως	μὴ φήσῃ τις ἡμᾶς πρὸς
[8]	μεμισθωμένῳ χῶρον ἐοικέναι. Οὐ γὰρ	ὅπως	πλείονος ἄξιος γένηται ἐπιμελεῖται, ἀλλ᾿
[8]	Σώκρατες, μαστροπεύσεις πρὸς τὴν πόλιν,	ὅπως	πράττω τὰ πολιτικὰ καὶ ἀεὶ
[9]	ἀπήλαυνον πρὸς τὰς ἑαυτῶν γυναῖκας,	ὅπως	τούτων τύχοιεν. Σωκράτης δὲ καὶ
[4]	συμβάλλουσιν· ἡμεῖς δὲ ἴσως βουλευόμεθα	ὅπως	φιλήσομέν τινα μᾶλλον ἢ μαχούμεθα.
[8]	καὶ ὁ ἀεὶ σύνοικος ἐμοὶ	ἔρως	κεντρίζει εἰς τὸν ἀντίπαλον ἔρωτα
[8]	ψυχῆς ἢ ὁ τοῦ σώματος	ἔρως.	ὅτι μὲν γὰρ δὴ ἄνευ
[8]	λέγω, εἰ ὧδε ἐπισκοποῖμεν, τῷ	ποτέρως	παιδὶ φιληθέντι μᾶλλον ἄν τις
[1]	ἔρωτος ἔνθεοι τά τε ὄμματα	φιλοφρονεστέρως	ἔχουσι καὶ τὴν φωνὴν πρᾳοτέραν
[2]	αὕτη καίπερ γυνὴ οὖσα οὕτω	τολμηρῶς	εἰς τὰ ξίφη ἵεται. Καὶ
[4]	αὐτοῖς ὄμμασι καὶ φιλικῶς καὶ	ἐχθρῶς	πρός τινας βλέπειν; Πάνυ μὲν
[4]	ἀλλὰ καὶ δέδοικα περὶ αὐτοῦ	ἰσχυρῶς.	Αἰσθάνομαι γάρ τινας ἐπιβουλεύοντας διαφθεῖραι
[4]	εἰς ταὐτὸ διδασκαλεῖον ἐκείνῳ τότε	ἰσχυρῶς	προσεκαύθη. ἃ δὴ αἰσθόμενος ὁ
[3]	ὀβολόν. Αλλὰ γῆν πολλὴν κέκτησαι;	Ισως	ἄν, ἔφη, Αὐτολύκῳ τούτῳ ἱκανὴ
[4]	σκόροδα σιτίσαντες συμβάλλουσιν· ἡμεῖς δὲ	ἴσως	βουλευόμεθα ὅπως φιλήσομέν τινα μᾶλλον
[5]	Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης,	ἴσως	γὰρ εὐδοκιμοῦντα τὸν μαστροπὸν παρὰ
[4]	καὶ ἐλπίδας τινὰς γλυκείας παρέχει.	{ἴσως	δὲ καὶ διὰ τὸ μόνον
[1]	ὡς ὁρᾷς, μεστοί, γέλωτος δὲ	ἴσως	ἐνδεέστεροι. Δειπνούντων δὲ αὐτῶν ὁ
[4]	ἐπιθυμῶν οὐ παύομαι· ἐξ ὧν	ἴσως	καὶ φιλοχρηματώτερός τισι δοκῶ εἶναι.
[7]	τε καὶ ἀναγιγνώσκειν θαῦμα μὲν	ἴσως	τί ἐστιν, ἡδονὴν δὲ οὐδὲ
[5]	καρκίνον εὐοφθαλμότατον εἶναι τῶν ζῴων;	Πάντως	δήπου, ἔφη· ἐπεὶ καὶ πρὸς
[4]	προσλαβεῖν. ὄψον μὲν γὰρ δὴ	ὄντως	ἔοικεν εἶναι, ὡς κρόμμυόν γε
[9]	παρῆν θεάσασθαι. Οἱ δ᾿ ὁρῶντες	ὄντως	καλὸν μὲν τὸν Διόνυσον, ὡραίαν
[2]	μή τι πάθῃ, ἡ δὲ	θαρρούντως	τε καὶ ἀσφαλῶς ταῦτα διεπράττετο.
[8]	ὁ δὲ τοῦ σώματος ὀρεγόμενος	εἰκότως	ἂν ὥσπερ πτωχὸς περιέποιτο. Αεὶ
[4]	μέγα φρονεῖν ἐφ᾿ ᾗ εἶπας	οὕτως	ἀδόξῳ οὔσῃ τέχνῃ; Καὶ ὃς
[6]	ἀλλὰ τῶν ἀνωφελεστάτων. Οὐκοῦν καὶ	οὕτως	ἄν, ἔφη, θεῶν ἐπιμελοίμην· ἄνωθεν
[4]	κομήσῃς. Καὶ οὗτοι μὲν δὴ	οὕτως	ἀναμὶξ ἔσκωψάν τε καὶ ἐσπούδασαν.
[4]	οἱ ὄροφοι, στρωμνήν γε μὴν	οὕτως	ἀρκοῦσαν ἔχω ὥστ᾿ ἔργον μέγ᾿
[4]	συνὼν διατελεῖ. Οὗτος μὲν οὖν	οὕτως	εἶπεν. Ο δὲ Καλλίας, Νὴ
[2]	κύλικας. Οἱ μὲν δὴ οἰνοχόοι	οὕτως	ἐποίουν. ~Εκ δὲ τούτου συνηρμοσμένῃ
[9]	εἰ φιλεῖ αὐτόν, τῆς δὲ	οὕτως	ἐπομνυούσης {ὥστε} μὴ μόνον τὸν
[4]	Οὗτος μὲν δὴ ὁ λόγος	οὕτως	ἐσπουδαιολογήθη. Επειδὴ δὲ εἰς τὸν
[4]	προσιέναι. Καὶ πάντα τοίνυν ταῦτα	οὕτως	ἡδέα μοι δοκεῖ εἶναι ὡς
[3]	ὥσπερ Σωκράτης ἔφη τὸν οἶνον,	οὕτως	καὶ αὕτη ἡ κρᾶσις τῶν
[4]	ὁ Σωκράτης ὑπέλαβε· Τί δῆτα	οὕτως	ὅμοιον εἴδωλον ἔχων πράγματά μοι
[4]	τὰ νῦν ὄντα παρέλοιτο, οὐδὲν	οὕτως	ὁρῶ φαῦλον ἔργον ὁποῖον οὐκ
[2]	ἐγὼ ἐν Γοργιείοις ῥήμασιν εἴπω,	οὕτως	οὐ βιαζόμενοι μεθύειν ὑπὸ τοῦ
[4]	σοῦ ποιῶ τὸ περιιδεῖν Κριτόβουλον	οὕτως	ὑπὸ τοῦ ἔρωτος ἐκπλαγέντα. Δοκεῖς
[7]	τὸ δὲ χαλκεῖον λαμπρὸν ὂν	φῶς	μὲν οὐ ποιεῖ, ἐν αὑτῷ
[7]	διὰ τὸ λαμπρὰν φλόγα ἔχειν	φῶς	παρέχει, τὸ δὲ χαλκεῖον λαμπρὸν
[6]	γε ὕοντες ὠφελοῦσιν, ἄνωθεν δὲ	φῶς	παρέχουσιν. Εἰ δὲ ψυχρὰ λέγω,
[4]	ἂν ἤδη ἀγαθὸς μαστροπὸς εἴη;	Σαφῶς	γε νὴ Δία, πάντες εἶπον.
[4]	μὲν τυράννῳ ἐοικώς, τότε δὲ	σαφῶς	δοῦλος ἦν· καὶ τότε μὲν
[8]	διὰ τοῦτο καὶ ἀνεπαφροδιτοτέρα, ἀλλὰ	σαφῶς	καὶ ἀποτελεῖται ἡ εὐχὴ ἐν
[1]	ἀπεμύττετό τε καὶ τῇ φωνῇ	σαφῶς	κλαίειν ἐφαίνετο. Πάντες μὲν οὖν
[8]	Καὶ ὁ Αντισθένης ἔλεξεν· Ως	σαφῶς	μέντοι σὺ μαστροπὲ σαυτοῦ ἀεὶ