Ennéade, livre, chap. |
[4, 7, 10] |
ὡς
περὶ
θείου
οὔτε
ὡς
|
περὶ |
ἀθανάτου
χρήματος
διανοοῦνται.
Δεῖ
δὲ |
[4, 7, 5] |
σῶμα
εἶναι
λέγοντες;
Πρῶτον
μὲν
|
περὶ |
ἑκάστου
μέρους
τῆς
ψυχῆς
τῆς |
[4, 7, 6] |
τὰ
εἰσιόντα
εἴη
ἢ
πολλαὶ
|
περὶ |
ἓν
ποιότητες,
κἂν
δι´
ἑνὸς |
[4, 7, 7] |
καὶ
πολλὰς
αἰσθήσεις
καὶ
ἀπείρους
|
περὶ |
ἑνὸς
ἀλγήματος
γίγνεσθαι,
καὶ
τούτων |
[4, 7, 10] |
πλείστοις
ψυχὴν
ὁρῶντες
οὔτε
ὡς
|
περὶ |
θείου
οὔτε
ὡς
περὶ
ἀθανάτου |
[4, 7, 15] |
κεκρατημένης,
ἐκ
τῆς
ἱστορίας
τῆς
|
περὶ |
τὰ
τοιαῦτα
πολλῆς
οὔσης
ἐκλεκτέον, |
[4, 7, 10] |
γὰρ
ἡ
ἀρχὴ
παντὸς
φυτοῦ
|
περὶ |
τὴν
ῥίζαν
καὶ
αὐαινομένου
τοῦ |
[4, 7, 10] |
καὶ
αὐαινομένου
τοῦ
ἄλλου
σώματος
|
περὶ |
τὴν
ῥίζαν
καὶ
τὰ
κάτω |
[4, 7, 13] |
δημιουργεῖ.
Καὶ
τῇ
σπουδῇ
ταύτῃ
|
περὶ |
τὸ
αἰσθητὸν
τεταμένη,
μετὰ
μὲν |
[4, 7, 7] |
ἀλγεῖν
δῆλον
ὅτι
ὁμολογήσουσιν,
ὡς
|
περὶ |
τὸ
ἡγεμονοῦν
γίγνεται.
Ἄλλου
δὴ |
[4, 7, 7] |
ἀλγεῖν
ἄνθρωπος,
ἡ
μὲν
ὀδύνη
|
περὶ |
τὸν
δάκτυλον
δήπουθεν,
ἡ
δ´ |
[4, 7, 7] |
φήσουσι,
παθόντος
μὲν
πρώτως
τοῦ
|
περὶ |
τὸν
δάκτυλον
ψυχικοῦ
πνεύματος,
μεταδόντος |
[4, 7, 15] |
καὶ
δεικνύουσι
δι´
αὐτῶν
καὶ
|
περὶ |
τῶν
ἄλλων
ψυχῶν,
ὅτι
μή |
[4, 7, 10] |
τι
εἶναι
οἷον
καὶ
ἡ
|
περὶ |
χορδὰς
ἁρμονία.
Ὡς
γὰρ
ἐνταῦθα |
[4, 7, 8] |
ὅτι
οὐ
ταύτας
τὰς
δυνάμεις
|
περὶ |
ψυχὴν
εἶναι
ἀξιοῦμεν,
ἀλλὰ
τὸ |
[4, 7, 10] |
ὧδ´
ἄν
τις
ἐπισκέψαιτο,
πῶς
|
περὶ |
ψυχῆς
λέγεται·
τὴν
ψυχήν
φασιν |