Ennéade, livre, chap.
[4, 3, 2]	τῶν δέκα· ἔστω δὲ ἐπὶ	ψιλῶν	μόνων τὸ λεγόμενον· ἢ ὡς
[4, 3, 12]	κατὰ γένη διεξόδων, οὓς αἱ	ψυχαὶ	διεξοδεύουσιν ὁτὲ μὲν ἐκεῖ, ὁτὲ
[4, 3, 12]	ἢ ἐκεῖ βλεπούσης. ~Ἀνθρώπων δὲ	ψυχαὶ	εἴδωλα αὐτῶν ἰδοῦσαι οἷον Διονύσου
[4, 3, 5]	ἐστιν εἶναι. Οὕτω τοίνυν καὶ	ψυχαὶ	ἐφεξῆς καθ´ ἕκαστον νοῦν ἐξηρτημέναι,
[4, 3, 17]	εἰς τὴν οὐρανοῦ ἴασιν αἱ	ψυχαὶ	τὸ πρῶτον χώραν, λογίσαιτο ἄν
[4, 3, 8]	προβεβιωμένους φησὶ τὰς αἱρέσεις ταῖς	ψυχαῖς	γίγνεσθαι. Εἰ δέ τις φύσιν
[4, 3, 14]	κόσμος οὗτος ἔχων καὶ καταυγαζόμενος	ψυχαῖς	ἐπικοσμεῖται ἐπὶ τοῖς προτέροις ἄλλους
[4, 3, 8]	καὶ τὸ πλῆρες δὲ ταῖς	ψυχαῖς	καὶ τέλειον οὐχὶ ταὐτὸν πάσαις.
[4, 3, 25]	δὲ μνήμης, εἰ αὐταῖς ταῖς	ψυχαῖς	τῶνδε τῶν τόπων ἐξελθούσαις μνημονεύειν
[4, 3, 6]	παρ´ ἡμῖν οὐχ ὁμοίως πάσαις	ψυχαῖς	ὑπάρχει τὸ πρὸς τὰ ἐκεῖ,
[4, 3, 14]	παρά τε νῶν τῶν ἄλλων	ψυχὰς	διδόντων· οἷον εἰκὸς καὶ τὸν
[4, 3, 8]	οὕτως ἔμψυχα οὐ πλείους ἐποίησε	ψυχάς·	ἐξήρτηται γὰρ τῆς μιᾶς, ἣ
[4, 3, 10]	γὰρ θερμὰ ποιεῖν, καὶ τὸ	ψύχειν	ἄλλου· ψυχῆς δὲ τὸ μὲν
[4, 3, 12]	γίνεσθαι, οὗπερ ἡ τοῦ παντὸς	ψυχὴ	ἀεὶ οὐδὲν τὰ τῇδε ἐπιστρεφομένη.
[4, 3, 20]	Ἢ ἐπειδὴ οὐχ ὁρατὸν ἡ	ψυχή,	ἀλλὰ τὸ σῶμα. Σῶμα οὖν
[4, 3, 9]	ἔχων. Κεῖται γὰρ ἐν τῇ	ψυχῇ	ἀνεχούσῃ αὐτὸν καὶ οὐδὲν ἄμοιρόν
[4, 3, 27]	οὖν ἂν εἴποι ἡ ἑτέρα	ψυχὴ	ἀπαλλαγεῖσα μόνη; Ἡ γὰρ ἐφελκομένη
[4, 3, 5]	ἐν σώματι καὶ ἡ Σωκράτους	ψυχή·	ἀπολεῖται δέ, ὅταν μάλιστα γένηται
[4, 3, 1]	μέν, ὅταν πῶς ἐν σώματι	ψυχὴ	γίγνεται ζητῶμεν· νῦν δὲ πάλιν
[4, 3, 12]	εἰς τὰ τῇδε διὰ ψυχῆς.	Ψυχὴ	δὲ ἐκ τοῦ πλησίον μᾶλλον
[4, 3, 1]	μεταλαμβάνειν ὡς μέρη. Καὶ τὸ	ψυχὴ>	δὲ πᾶσα παντὸς ἐπιμελεῖται τοῦ
[4, 3, 29]	Εἰ δὲ καὶ ἑκατέρᾳ τῇ	ψυχῇ	δώσομεν ἄμφω, τέτταρα ἂν γένοιτο.
[4, 3, 9]	εἰσόδου ἡ μὲν γὰρ γίνεται	ψυχῇ	ἐν σώματι οὔσῃ τῇ τε
[4, 3, 21]	πάσῃ τῇ νηί, ὥσπερ ἡ	ψυχὴ	ἐν τῷ σώματι. Ἀλλὰ ἆρα
[4, 3, 8]	ἐστὶν ἡ τοῦ παντὸς ζῴου	ψυχὴ	ἐν τῷ σώματι· οὐ γὰρ
[4, 3, 11]	τοῦ λόγου ἐφεξῆς δὲ τούτῳ	ψυχὴ	ἐξηρτημένη μένοντος νοῦ μένουσα. Δίδωσι
[4, 3, 9]	μὴ ὄντος οὐδ´ ἂν προέλθοι	ψυχή,	ἐπεὶ οὐδὲ τόπος ἄλλος ἐστίν,
[4, 3, 9]	σκότος ἐγίνετο, ὅπερ ἰδοῦσα ἡ	ψυχή,	ἐπείπερ ὑπέστη, ἐμόρφωσεν αὐτό. Οὐ
[4, 3, 1]	ὧν καὶ ἡ τοῦ παντὸς	ψυχὴ	ἔρχεται, μηδὲ τὸ ὁμοίως νοερόν,
[4, 3, 24]	καὶ ἐν τούτῳ ἡ τοιαύτη	ψυχὴ	ἔσται. Εἰ δ´ ἔτι ζητεῖς
[4, 3, 2]	ἑκάστη αὐτῶν τῶν μονάδων ἢ	ψυχὴ	ἔσται, ἢ ἐξ ἀψύχων ἁπάντων
[4, 3, 9]	~Ἀλλὰ καὶ πῶς ἐγγίγνεται σώματι	ψυχή,	ζητητέον. Τίς ὁ τρόπος {καὶ
[4, 3, 26]	κατὰ μὲν τὸν τεχνίτην ἡ	ψυχὴ	ᾖ ἐν τῷ αἰσθάνεσθαι, κατὰ
[4, 3, 26]	τὸ κοινόν, ἀλλ´ οὐχ ἡ	ψυχὴ	ἡ μνημονεύουσα ἔσται; Εἰ δὲ
[4, 3, 25]	ἐζητοῦμεν· καὶ εἰ μὲν ἡ	ψυχὴ	ἡ μνημονεύουσα, τίς δύναμις ἢ
[4, 3, 4]	ἐοικυίας τῇ ἐν φυτῷ μεγάλῳ	ψυχῇ,	ἣ ἀπόνως τὸ φυτὸν καὶ
[4, 3, 9]	τὸ γινόμενον πάθος τότε, ὅτε	ψυχὴ	καθαρὰ οὖσα σώματος πάντη ἴσχει
[4, 3, 20]	Εἰ δέ γε ὁρατὸν ἡ	ψυχὴ	καὶ αἰσθητὸν ἦν περιειλημμένον πάντη
[4, 3, 11]	καὶ εἰς ὃν εἶδεν ἡ	ψυχή,	καὶ εἶχε ποιοῦσα. Καὶ δὴ
[4, 3, 2]	ἢ ἐξ ἀψύχων ἁπάντων ἡ	ψυχή,	καὶ ὅτι καὶ τὸ μέρος
[4, 3, 3]	Ὅταν δὲ καὶ λογικὴ ᾖ	ψυχή,	καὶ οὕτω λογικὴ ὡς ἡ
[4, 3, 7]	ἢ τάττει ἢ ποιεῖ ἢ	ψυχή;	Καὶ οὐχ ἡ μὲν πέφυκε
[4, 3, 7]	τὰς ἡμετέρας εἶναι. Ἱκανὴ γὰρ	ψυχὴ	καὶ παρὰ φύσεως τόπων πολλὰ
[4, 3, 22]	ἀλλὰ τὸ σῶμα ἐν τῇ	ψυχῇ,	{καί} φησὶ τὸ μέν τι
[4, 3, 9]	δὴ καὶ πρώτη ἂν εἴη	ψυχῇ	κοινωνία σώματι ὀρθῶς ἂν ἔχοι
[4, 3, 20]	οὖν ἐν τῷ σώματι ἡ	ψυχὴ	λέγεται πρὸς πάντων; Ἢ ἐπειδὴ
[4, 3, 31]	ἡ μνήμη, ἑκατέρα δὲ ἡ	ψυχὴ	μνημονεύειν εἴρηται, δύο τὰ φανταστικά.
[4, 3, 6]	δὲ ἡ μὲν τοῦ παντὸς	ψυχὴ	ὁμοειδὴς οὖσα πεποίηκε κόσμον, ἡ
[4, 3, 20]	καὶ σχῆμα, καὶ χωριστὸν ἡ	ψυχή.	Οὐ μὴν οὐδ´ ὡς μέρος
[4, 3, 20]	ἐν ὁτῳοῦν εἶναι· ἡ δὲ	ψυχὴ	οὐ σῶμα, καὶ οὐ περιεχόμενον
[4, 3, 17]	ἀκίνδυνον παθεῖν, καὶ παρεῖναι λεγομένη	ψυχὴ	οὐκ ἂν παρῆν αὐτῷ, καὶ
[4, 3, 20]	τῷ πέρατι αὐτοῦ πλησιάσει τῇ	ψυχῇ,	οὐχ αὑτῷ. Πολλὰ δὲ καὶ
[4, 3, 23]	πᾶν τὸ σῶμα ὄργανον τῇ	ψυχῇ	{παρ} εἶναι. Τῶν δὲ ἁπτικῶν
[4, 3, 2]	σῶμα τὴν διαφορὰν λαμβάνουσα καθὸ	ψυχὴ	παρὰ τοῦ ποσοῦ· ἀλλὰ ὑπέκειντο
[4, 3, 7]	Τὸ δὲ ἐν τῷ Φαίδρῳ	ψυχὴ	πᾶσα παντὸς ἐπιμελεῖται τοῦ ἀψύχου>
[4, 3, 11]	ἐκείνων, καὶ τῇ μὲν ἐξαρχῆς	ψυχῇ	προσηρτῆσθαι τῇ οἷον ἀπελθούσῃ ψυχῇ,
[4, 3, 20]	οὔπω φανερόν {καὶ χωριστὸν ἡ	ψυχή}	Πῶς οὖν ἐν τῷ σώματι
[4, 3, 22]	~Ἆρ´ οὖν οὕτω φατέον, ὅταν	ψυχὴ	σώματι παρῇ, παρεῖναι αὐτὴν ὡς
[4, 3, 11]	ψυχῇ προσηρτῆσθαι τῇ οἷον ἀπελθούσῃ	ψυχῇ,	ταύτῃ δέ, ᾗπερ καί εἰσι
[4, 3, 20]	ὕστερον τὸ εἶδος. Ἡ δὲ	ψυχὴ	τὸ εἶδος ποιεῖ ἐν τῇ
[4, 3, 8]	καὶ ἔλαττον· κεῖται δὲ ἡ	ψυχὴ	τοιοῦτον. Πῶς οὖν ἄπειρον, εἰ
[4, 3, 8]	φυομένων, τῶν μὲν ἀπέστη ἡ	ψυχή,	τοῖς δὲ προσεγένετο, ἕως ἡ
[4, 3, 20]	ὅλῳ· οὐ γὰρ μέρος ἡ	ψυχὴ	τοῦ σώματος. Εἰ δέ τις
[4, 3, 18]	τῷ ἄνω. ~Πότερα δὲ λογισμῷ	ψυχὴ	χρῆται πρὶν ἐλθεῖν καὶ πάλιν
[4, 3, 21]	ἐν τῷ σώματι εἶναι ἡ	ψυχή,	ὡς ὁ κυβερνήτης ἐν τῇ
[4, 3, 10]	καὶ τρίτων ἔχοντα, καὶ ἐνταῦθα	ψυχὴν	ἀεὶ ἑστῶσαν ἢ τὰ πρῶτα
[4, 3, 20]	κινεῖται καὶ αἰσθάνεται, ἔχειν φαμὲν	ψυχὴν	αὐτό. Ἐν αὐτῷ ἄρα τῷ
[4, 3, 20]	αὐτῷ ἄρα τῷ σώματι τὴν	ψυχὴν	εἶναι ἀκολούθως ἂν λέγοιμεν. Εἰ
[4, 3, 26]	εἶναι μόνης, εἰ δεῖ τὴν	ψυχὴν	εἶναί τι καὶ φύσιν τινὰ
[4, 3, 20]	ὥστε μὴ πᾶσαν ἡμῶν τὴν	ψυχὴν	ἐν ἡμῖν εἶναι. Ὅλως μὲν
[4, 3, 26]	αὖ κραθέντων, ὡς δυνάμει τὴν	ψυχὴν	ἐν τῷ ζῴῳ εἶναι· ἔπειτα
[4, 3, 20]	ἴσον, οὐκ ἂν ἔφαμεν τὴν	ψυχὴν	ἐν τῷ σώματι εἶναι, ἀλλ´
[4, 3, 21]	πρὸς τὸν οἴακα θείμεθα τὴν	ψυχὴν	ἐν τῷ σώματι εἶναι ὡς
[4, 3, 3]	ὁ λόγος ἢ οὐδεμίαν ποιεῖ	ψυχὴν	ἔξω σώματος γίγνεσθαι, ἢ πᾶσαν
[4, 3, 7]	μέρος σώματος ἔχομεν τοῦ παντός,	ψυχὴν	ἐχόντων. Πῶς γὰρ ἂν τὸ
[4, 3, 21]	τὸ χωριστὴν δύνασθαι εἶναι τὴν	ψυχὴν	καλῶς εἴρηται, τὸν μέντοι τρόπον,
[4, 3, 1]	ἐκ τοῦ περιέχοντος ἡμᾶς τὴν	ψυχὴν	λαμβάνειν. Καὶ ὅπερ ἐπὶ ἡμῶν
[4, 3, 26]	Ἀλλὰ τὰ μὲν λεκτέον εἰς	ψυχὴν	λήγειν, ὅσα διὰ σώματος, τὰ
[4, 3, 3]	εἴποι τὴν ἐν τῷ δακτυλίῳ	ψυχὴν	μέρος τῆς ἐν τῷ παντὶ
[4, 3, 20]	μέρεσι· γελοῖον γὰρ τὴν μὲν	ψυχὴν	ὅλον λέγειν, τὸ δὲ σῶμα
[4, 3, 2]	τρίγωνα, ἀλλὰ παραλλάσσοντα· τὴν δὲ	ψυχὴν	ὁμοειδῆ τίθενται εἶναι. Καὶ ἐπὶ
[4, 3, 22]	Διὸ καὶ Πλάτων καλῶς τὴν	ψυχὴν	οὐ θεὶς ἐν τῷ σώματι
[4, 3, 8]	τῶνδε, τὰ δὲ τῶνδε, ἴσχει	ψυχὴν	οὐδενὸς ὄντος ὅτου ἀποστατεῖ, ὄντος
[4, 3, 9]	ἔμψυχος τῷ τοιούτῳ τρόπῳ, ἔχων	ψυχὴν	οὐχ αὑτοῦ, ἀλλ´ αὑτῷ, κρατούμενος
[4, 3, 7]	τὸ πάσχειν, ἀλλ´ ἀντετίθεμεν ἄλλην	ψυχὴν	πρὸς ταῦτα καὶ μάλιστα τῇ
[4, 3, 1]	παντὸς τὸ ἡμέτερον, οὕτω καὶ	ψυχὴν	τὴν ἡμετέραν μέρος τῆς τοῦ
[4, 3, 2]	ὀρθῶς ἔχει μὴ πᾶσαν τὴν	ψυχήν	τινος εἶναι οὐσίαν γε οὖσαν,
[4, 3, 26]	μὲν ἄτοπον μήτε σῶμα μήτε	ψυχὴν	τὸ ζῷον λέγειν· οὐ γὰρ
[4, 3, 25]	ἀπ´ αὐτοῦ. Οὐ τοίνυν οὐδὲ	ψυχὴν	φατέον μνημονεύειν τὸν αὐτὸν τρόπον
[4, 3, 23]	πεφωτισμένου τοῦ ἐμψύχου ὑπὸ τῆς	ψυχῆς	ἄλλο ἄλλως μεταλαμβάνειν αὐτοῦ μέρος·
[4, 3, 9]	οὐδὲ ἦν ὅτε σῶμα ὑφειστήκει	ψυχῆς	ἀπούσης, οὐδὲ ὕλη ποτὲ ὅτε
[4, 3, 6]	δὲ ἤδη ὄντος οἷον ἀδελφῆς	ψυχῆς	ἀρχούσης μοίρας διέλαχον, οἷον προπαρασκευασάσης
[4, 3, 11]	λέγονται, πρὸς νοῦν βλέπειν οὐδαμοῦ	ψυχῆς	αὐτοῖς ἢ ἐκεῖ βλεπούσης. ~Ἀνθρώπων
[4, 3, 10]	ὄντι εἰς ὁμοίωσιν ἑαυτῷ ἄγειν.	Ψυχῆς	δὲ ἔργον καὶ τὸ ἐν
[4, 3, 10]	ποιεῖν, καὶ τὸ ψύχειν ἄλλου·	ψυχῆς	δὲ τὸ μὲν ἐν αὐτῇ
[4, 3, 10]	ἀμυδρῷ. Ἐκοσμεῖτο δὲ κατὰ λόγον	ψυχῆς	δυνάμει ἐχούσης ἐν αὐτῇ δι´
[4, 3, 23]	ὃ ψυχῆς εἶδος ἦν καὶ	ψυχῆς	δυναμένης τὰς παρὰ τοῦ λόγου
[4, 3, 13]	ἀρχετύπου, καὶ ἔστιν ἐκεῖνο πᾶν	ψυχῆς	εἶδος ἐκείνου πλησίον, πρὸς ὃ
[4, 3, 23]	πάντως ἐκείνῳ κοινωνεῖν ἔδει, ὃ	ψυχῆς	εἶδος ἦν καὶ ψυχῆς δυναμένης
[4, 3, 1]	ἡμετέραν μέρος τῆς τοῦ παντὸς	ψυχῆς	εἶναι. Καὶ τὸ συνέπεσθαι δὲ
[4, 3, 26]	ὅσα διὰ σώματος, τὰ δὲ	ψυχῆς	εἶναι μόνης, εἰ δεῖ τὴν
[4, 3, 22]	παρουσίαν τῷ σώματι λεκτέον τῆς	ψυχῆς	εἶναι, ὧν δὲ δεῖται, ταῦτα
[4, 3, 11]	τούτου εἰς ἐκεῖνον, ὅσον διὰ	ψυχῆς	εἰς ἐκεῖνον φθάνει. Οὐ γὰρ
[4, 3, 9]	ὁ τρόπος τῆς εἰς σῶμα	ψυχῆς	εἰσόδου ἡ μὲν γὰρ γίνεται
[4, 3, 22]	τὸ μέν τι εἶναι τῆς	ψυχῆς	ἐν ᾧ τὸ σῶμα, τὸ
[4, 3, 10]	Τί γὰρ ἔδει γίνεσθαι παρὰ	ψυχῆς,	ἢ ὧν τὴν δύναμιν εἰς
[4, 3, 25]	τις ἀπορήσειε, μήποτε οὐ τῆς	ψυχῆς	ᾖ ἐκείνης ἡ λεγομένη τοιαύτη
[4, 3, 2]	διαφέρει καὶ ἐνταῦθα. Ἐπὶ δὲ	ψυχῆς	ἡ διαφορὰ τῷ μεγέθει εἰ
[4, 3, 10]	οὕτω ποιεῖται ὡς ἔχει φύσεως	ψυχῆς	ἡ οὐσία· ἡ δὲ ποιεῖ
[4, 3, 26]	ἀναγκάζοιτο τοῦ κοινοῦ εἶναι τῆς	ψυχῆς	ἤδη παραδεξαμένης τὸν τύπον καὶ
[4, 3, 17]	δὲ γεηρὸν ὕστατόν τε καὶ	ψυχῆς	ἥττονος πεφυκὸς μεταλαμβάνειν καὶ τῆς
[4, 3, 8]	δὲ καὶ ὅλως περὶ διαφορᾶς	ψυχῆς	καὶ νῦν συντόμως λεγέσθω, ὅτι
[4, 3, 7]	παντὶ ὄντες τῆς τοῦ ὅλου	ψυχῆς,	καὶ παρὰ τῆς περιφορᾶς συνεχωροῦμεν
[4, 3, 1]	λέγοντας ἐκ τῆς τοῦ παντὸς	ψυχῆς	καὶ τὰς ἡμετέρας εἶναι. Οὐδὲ
[4, 3, 20]	σῶμα· ὥστε τί ἂν δέοιτο	ψυχῆς;	Καὶ τὸ σῶμα τῷ πέρατι
[4, 3, 1]	καὶ οὐκ ἄλλο τι ἔξωθεν	ψυχῆς	καταλείποντος μετὰ τὴν τοῦ ὅλου·
[4, 3, 1]	ἕκαστον ἡμῶν παρὰ τῆς ἡμετέρας	ψυχῆς	λαμβάνει, οὕτω καὶ ἡμᾶς ἀνὰ
[4, 3, 20]	τε καὶ τὰ ἄλλα τῆς	ψυχῆς	λεγόμενα μέρη, ἢ ταῦτα μὲν
[4, 3, 26]	Λήθης ποταμὸς> οὗτος ἂν ὑπονοοῖτο.	Ψυχῆς	μὲν δὴ ἔστω τὸ πάθημα
[4, 3, 20]	μὲν οὖν οὐδὲν τῶν τῆς	ψυχῆς	μερῶν οὐδὲ πᾶσαν φατέον ὡς
[4, 3, 1]	ὅλον ὄντας παρὰ τῆς ὅλης	ψυχῆς	μεταλαμβάνειν ὡς μέρη. Καὶ τὸ
[4, 3, 23]	ἡ τοῦ ἐπιθυμητικοῦ μοῖρα τῆς	ψυχῆς	οἰκεῖν ἀπεδόθη. Ὃ γάρ τοι
[4, 3, 8]	γίγνεσθαι. Εἰ δέ τις φύσιν	ψυχῆς	ὅλως λαμβάνοι, καὶ ἐν ταύταις
[4, 3, 3]	καὶ ὠσίν, οὐ μόριον ἄλλο	ψυχῆς	ὁράσει, ἄλλο δὲ ὠσὶ λεκτέον
[4, 3, 1]	~Περὶ	ψυχῆς,	ὅσα ἀπορήσαντας δεῖ εἰς εὐπορίαν
[4, 3, 30]	ἀεὶ κινουμένης πρὸς νόησιν τῆς	ψυχῆς,	ὅταν ἐν τούτῳ γένηται, ἡμῖν
[4, 3, 23]	δύναμις καὶ ἡ τοῦ ὁρμᾶν	ψυχῆς	οὔσης αἰσθητικῆς καὶ φανταστικῆς {φύσις}
[4, 3, 10]	Ὅ τι γὰρ ἂν ἐφάψηται	ψυχῆς,	οὕτω ποιεῖται ὡς ἔχει φύσεως
[4, 3, 19]	καὶ ὅ τι δεῖ τῆς	ψυχῆς	πανταχοῦ τῷ σώματι καὶ ὅλῳ
[4, 3, 26]	πάσχοντος καὶ ὑπηρετοῦντος, τῆς δὲ	ψυχῆς	παραδεχομένης τὴν τύπωσιν τὴν τοῦ
[4, 3, 21]	τινι οὐδεὶς φαίνεται ἐπὶ τῆς	ψυχῆς	πρὸς τὸ σῶμα ἁρμόττων, λέγεται
[4, 3, 19]	δεῖ πρὸς τὸ ζῆν οἵας	ψυχῆς	προσδεῖται, καὶ ὅ τι δεῖ
[4, 3, 2]	καὶ τὸ μέρος τῆς ὅλης	ψυχῆς	συγκεχώρηται ὁμοειδὲς εἶναι. Τὸ δὲ
[4, 3, 4]	ἀπορία κατέχοι· ἐπὶ δὲ τῆς	ψυχῆς	τῆς λεγομένης μεριστῆς> εἶναι κατὰ
[4, 3, 27]	τὸ πάθημα τοῦτο. ~Ἀλλὰ τίνος	ψυχῆς,	τῆς μὲν λεγομένης ὑφ´ ἡμῶν
[4, 3, 4]	τῷ παντί. Τῆς δὲ ἄλλης	ψυχῆς	τῆς ὁμοειδοῦς τῷ ἄνω τῆς
[4, 3, 2]	ὅλη. Εἰ δὴ οὕτως ἐπὶ	ψυχῆς	τῆς τε ὅλης καὶ τῶν
[4, 3, 2]	δὴ ταῦτα οὐκ ἐνδέχεται ἐπὶ	ψυχῆς	τὸ μέρος λέγεσθαι. Οὔτε γὰρ
[4, 3, 26]	καὶ οὕτως οὐδὲν ἧττον τῆς	ψυχῆς	τὸ μνημονεύειν ἔσται, ὥσπερ ἐν
[4, 3, 26]	τὸ σῶμα γίνεσθαι, τῆς δὲ	ψυχῆς	τὸ μνημονεύειν οὐχ ἧττον εἴη.
[4, 3, 27]	Ἢ πρότερον σκεπτέον τίνι δυνάμει	ψυχῆς	τὸ μνημονεύειν παραγίνεται. ~Ἆρά γε
[4, 3, 22]	δηλονότι δυνάμεων οὐ δεῖται τῆς	ψυχῆς	τὸ σῶμα. Καὶ δὴ καὶ
[4, 3, 20]	μὴ ἀφοριοῦμεν ἑκάστοις τῶν τῆς	ψυχῆς,	τόπον τινὰ οὐδαμοῦ οὐδὲν θέντες,
[4, 3, 4]	ἀψόφως διοικεῖ, τοῦ κατωτάτω τῆς	ψυχῆς	τοῦ παντός, τοῦ δὲ ἡμῶν
[4, 3, 7]	Τιμαίῳ ποιεῖ, οὗ γενομένης τῆς	ψυχῆς	τοῦ παντὸς ὕστερον τὰς ἄλλας
[4, 3, 11]	λαβεῖν ὡς πανταχοῦ μὲν εὐάγωγον	ψυχῆς	φύσις, δέξασθαί γε μὴν ῥᾷστον
[4, 3, 12]	πέμπει εἰς τὰ τῇδε διὰ	ψυχῆς.	Ψυχὴ δὲ ἐκ τοῦ πλησίον
[4, 3, 8]	πολὺς καὶ ποικίλος, ὥσπερ ζῷον	ψυχικὸν	πολλὰς μορφὰς ἔχον εἰ δὴ
[4, 3, 15]	τε καὶ αἰτίων πάντων καὶ	ψυχικῶν	κινήσεων καὶ νόμων τῶν ἐκεῖθεν,
[4, 3, 8]	τὰ δὲ ἀποτίθεται, τῶν αὐτῶν	ψυχικῶν	μενόντων. ~Ἀλλὰ καὶ πῶς ἐγγίγνεται
[4, 3, 17]	νοητῶν τοῖς ἐσχάτοις. Ἐκεῖθεν τοίνυν	ψυχοῦται	ταῦτα πρῶτα καὶ μεταλαμβάνει ὡς
[4, 3, 6]	ἔστιν, εἴποι τις ἄν, καὶ	ψυχῶν	διαφορά, ἢ μᾶλλον, καθὸ ἡ
[4, 3, 18]	ἔγνω. Περὶ δὲ δαιμόνων καὶ	ψυχῶν	ἐν ἀέρι φωνῇ χρῆσθαι οὐκ
[4, 3, 24]	κολάσεων ἔχουσι· ταῖς δὲ τῶν	ψυχῶν	καθαραῖς οὔσαις καὶ μηδὲν μηδαμῇ
[4, 3, 12]	πάντων τεταγμένων ἔν τε καθόδοις	ψυχῶν	καὶ ἀνόδοις καὶ εἰς τὰ
[4, 3, 31]	Καὶ ὅλως τὸ διττὸν τῶν	ψυχῶν	λανθάνει. Εἰς ἓν γὰρ ἦλθον
[4, 3, 22]	δὴ καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων	ψυχῶν	ὁ αὐτὸς λόγος. Τῶν μὲν
[4, 3, 12]	καὶ τὸ τῆς συμφωνίας τῶν	ψυχῶν	πρὸς τὴν τοῦδε τοῦ παντὸς

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 6/05/2010