Ennéade, livre, chap.
[4, 3, 17]	συνεπισπασθῆναι πολλάκις τῷ τῶν νεῶν	ναυαγίῳ,	ἔρρεψαν τὸ πλέον καὶ αὗται
[4, 3, 6]	τῶν ἄνω· τῶν γὰρ ἐκεῖ	νενευκότων	ἡ δύναμις μείζων. Σῴζουσαι γὰρ
[4, 3, 23]	ἁπτικῶν ὀργάνων ἐν πρώτοις τοῖς	νεύροις	ὄντων, ἃ δὴ καὶ πρὸς
[4, 3, 23]	ἀρχομένων δὲ ἀπὸ ἐγκεφάλου τῶν	νεύρων,	τὴν τῆς αἰσθήσεως καὶ ὁρμῆς
[4, 3, 17]	κινδυνεύειν συνεπισπασθῆναι πολλάκις τῷ τῶν	νεῶν	ναυαγίῳ, ἔρρεψαν τὸ πλέον καὶ
[4, 3, 17]	πρὸς τὸ πλέον τῇ τῶν	νεῶν	φροντίδι καὶ ἀμελήσαντες αὐτῶν ἔλαθον,
[4, 3, 21]	ὡς ὁ κυβερνήτης ἐν τῇ	νηί,	πρὸς μὲν τὸ χωριστὴν δύνασθαι
[4, 3, 21]	Οὐδὲ γὰρ ἐν πάσῃ τῇ	νηί,	ὥσπερ ἡ ψυχὴ ἐν τῷ
[4, 3, 3]	αἰσθήσεις, οὐκ ἔνι ἕκαστον αὐτὸν	νοεῖν,	ἀλλ´ ἐκείνην· εἰ δ´ οἰκεία
[4, 3, 25]	τό τε μνημονεύειν παρὰ τὸ	νοεῖν	ἄλλο. Τὰς δὲ αὐτοῦ νοήσεις
[4, 3, 1]	ψυχὴ ἔρχεται, μηδὲ τὸ ὁμοίως	νοερόν,	καὶ εἰ συγχωροῖεν τὸ ὁμοίως,
[4, 3, 23]	κριτικόν πως, καὶ φανταστικὸν οἷον	νοερόν,	καὶ ὁρμὴ καὶ ὄρεξις, φαντασίᾳ
[4, 3, 5]	τῶν ὄντων· ἐπεὶ κἀκεῖ οἱ	νόες	οὐκ ἀπολοῦνται, ὅτι μή εἰσι
[4, 3, 30]	τὸ φανταστικόν. Τὸ μὲν γὰρ	νόημα	ἀμερὲς καὶ οὔπω οἷον προεληλυθὸς
[4, 3, 30]	εἰς τὸ φανταστικὸν ἔδειξε τὸ	νόημα	οἷον ἐν κατόπτρῳ, καὶ ἡ
[4, 3, 30]	εἴη τοῦ λόγου τοῦ τῷ	νοήματι	παρακολουθοῦντος ἡ παραδοχὴ εἰς τὸ
[4, 3, 30]	ἀναπτύξας καὶ ἐπάγων ἐκ τοῦ	νοήματος	εἰς τὸ φανταστικὸν ἔδειξε τὸ
[4, 3, 25]	δεῖ τίθεσθαι ἀντιλαμβάνεσθαι καὶ τῶν	νοημάτων,	ἢ ἄλλο τοῦ ἑτέρου. ~Εἰ
[4, 3, 25]	μὲν πρότερον, ἄλλο δὲ ὕστερον	νοήσει	ἐπακολουθοῦν ταῖς τοῦ τρεπομένου μεταβολαῖς,
[4, 3, 30]	φανταστικόν; Ἀλλ´ εἰ μὲν πάσῃ	νοήσει	παρακολουθεῖ φαντασία, τάχα ἂν ταύτης
[4, 3, 30]	τὸ δεχόμενον οὐ μόνον δέχεται	νοήσεις,	ἀλλὰ καὶ αἰσθήσεις κατὰ θάτερα.
[4, 3, 25]	νοεῖν ἄλλο. Τὰς δὲ αὐτοῦ	νοήσεις	οὐ μνημονεύειν λεκτέον· οὐ γὰρ
[4, 3, 26]	τῶν αἰσθητῶν. Ἐπὶ δὲ τῶν	νοήσεων	τίς ἡ ἀντέρεισις λέγοιτο ἄν;
[4, 3, 30]	νόησις, καὶ ἄλλο ἡ τῆς	νοήσεως	ἀντίληψις, καὶ νοοῦμεν μὲν ἀεί,
[4, 3, 25]	μεθ´ ἣν εἶχε πρότερον, ἢ	νόησιν	ἄλλην μετ´ ἄλλην, ἵνα ἐν
[4, 3, 30]	Διὸ καὶ ἀεὶ κινουμένης πρὸς	νόησιν	τῆς ψυχῆς, ὅταν ἐν τούτῳ
[4, 3, 3]	εἰ δ´ οἰκεία ἦν ἡ	νόησις,	ἐφ´ ἑαυτῆς ἑκάστη. Ὅταν δὲ
[4, 3, 30]	ἡ ἀντίληψις. Ἄλλο γὰρ ἡ	νόησις,	καὶ ἄλλο ἡ τῆς νοήσεως
[4, 3, 26]	κηρῷ, ἀλλ´ ὁ τρόπος οἷον	νόησις	καὶ ἐπὶ τῶν αἰσθητῶν. Ἐπὶ
[4, 3, 8]	ὄντα, καὶ τὰ αὐτὰ τὰ	νοητὰ	εἶναι, καὶ ἕκαστον ἓν ἀριθμῷ
[4, 3, 15]	λεγομένοις. ~Ἴασι δὲ ἐκκύψασαι τοῦ	νοητοῦ	εἰς οὐρανὸν μὲν πρῶτον καὶ
[4, 3, 17]	αἰτίας. ~Ὅτι δὲ ἐκ τοῦ	νοητοῦ	εἰς τὴν οὐρανοῦ ἴασιν αἱ
[4, 3, 32]	ἁγιώτερον τόπον καὶ ἐν τῷ	νοητῷ	γεγενημένος καὶ ὑπὲρ τὸν Ἡρακλέα
[4, 3, 14]	σημαίνοι ἢ τὴν τοῦ ἐν	νοητῷ	μᾶλλον αἵρεσιν ἀμείνω εἶναι; Δέδεται
[4, 3, 18]	χρῆσθαι νομιστέον ἐν μὲν τῷ	νοητῷ	οὔσας, καὶ πάμπαν σώματα δ´
[4, 3, 29]	τὸ ἀντιλαμβανόμενον αἰσθητῶν τε καὶ	νοητῶν,	τάχα ἄν τι λέγοιτο· εἰ
[4, 3, 31]	τὸ μὲν τῆς ἑτέρας τῶν	νοητῶν,	τὸ δὲ τῶν αἰσθητῶν· οὕτω
[4, 3, 17]	ἀμείνων, εἴη ἂν προσεχὴς τῶν	νοητῶν	τοῖς ἐσχάτοις. Ἐκεῖθεν τοίνυν ψυχοῦται
[4, 3, 16]	εἰς τὴν τοῦ προσήκοντος ἀπόδοσιν	νομίζειν,	ἀδήλους δὲ ἔχειν τὰς αἰτίας
[4, 3, 9]	καὶ τοῦ σαφοῦς χάριν γίγνεσθαι	νομίζειν.	Ἐπεὶ οὐκ ἦν ὅτε οὐκ
[4, 3, 27]	καὶ τὸ εἴδωλον, οἶμαι, χρὴ	νομίζειν	ἡμᾶς μνημονεύειν τῶν πεπραγμένων πάντων
[4, 3, 16]	σμικρότερα δεῖ συντετάχθαι καὶ συνυφάνθαι	νομίζειν.	Καὶ τὸ ἄδικον δὴ τὸ
[4, 3, 16]	Οὐ γὰρ τὰ μὲν δεῖ	νομίζειν	συντετάχθαι, τὰ δὲ κεχαλάσθαι εἰς
[4, 3, 9]	ἀλλὰ πανταχοῦ πᾶς ἄξιος ἐπιμελείας	νομισθεὶς	ὠφελίμου μὲν ἑαυτῷ τῷ εἶναι
[4, 3, 18]	Οὐδὲ δὴ φωναῖς, οἶμαι, χρῆσθαι	νομιστέον	ἐν μὲν τῷ νοητῷ οὔσας,
[4, 3, 15]	τὴν τῶν συμπάντων τῶν ὄντων	νομοθεσίαν	ἄλλῳ ἑαυτὰς θεσμῷ δοῦσαι. Πέπλεκται
[4, 3, 24]	προσήκει· ἀναπόδραστος γὰρ ὁ θεῖος	νόμος	ὁμοῦ ἔχων ἐν ἑαυτῷ τὸ
[4, 3, 13]	ἑκάστῳ τὸ καθόλου, καὶ ὁ	νόμος	οὐκ ἔξωθεν τὴν ἰσχὺν εἰς
[4, 3, 24]	ἔχων. Εἴρηται δὲ ἐν τῷ	νόμῳ	καὶ ὅσον καὶ ἐφ´ ὅσον
[4, 3, 13]	τὸ καθέκαστον τῷ καθόλου ὑποπῖπτον	νόμῳ	πέμπεται· ἔγκειται γὰρ ἑκάστῳ τὸ
[4, 3, 15]	πάντων καὶ ψυχικῶν κινήσεων καὶ	νόμων	τῶν ἐκεῖθεν, συμφωνοῦσα ἐκείνοις καὶ
[4, 3, 30]	ἡ τῆς νοήσεως ἀντίληψις, καὶ	νοοῦμεν	μὲν ἀεί, ἀντιλαμβανόμεθα δὲ οὐκ
[4, 3, 10]	τοῦ πρώτου ἐκ τοῦ ἐσχάτου	νοουμένου	πυρὸς σκιᾶς, εἶτα ἐπιφωτιζομένου ἅμα
[4, 3, 4]	πράττων ἢ θεωρίαις ἑαυτὸν παρέχων,	νοσήσαντος	δὲ καὶ πρὸς ταῖς τοῦ
[4, 3, 16]	οἷον κολάσεις ἢ πενίαι ἢ	νόσοι,	ἆρα διὰ προτέρας ἁμαρτίας λεκτέον
[4, 3, 18]	τις λογισμὸν λαμβάνει τὴν ἐκ	νοῦ	ἀεὶ γινομένην καὶ οὖσαν ἐν
[4, 3, 18]	καὶ μᾶλλον ἀσθενούσης· ἐλάττωσις γὰρ	νοῦ	εἰς αὐτάρκειαν τὸ λογισμοῦ δεῖσθαι·
[4, 3, 4]	οὖσα; Ἐπὶ μὲν οὖν τοῦ	νοῦ	ἑτερότητι χωριζομένου ἑαυτοῦ κατὰ μέρη
[4, 3, 5]	μερισθεῖσαι, καὶ λόγος εἷς τοῦ	νοῦ	ἡ μένουσα καὶ ἀπ´ αὐτῆς
[4, 3, 12]	νοῦ. Οὐ γὰρ μετὰ τοῦ	νοῦ	ἦλθον, ἀλλ´ ἔφθασαν μὲν μέχρι
[4, 3, 1]	ἐραστὸν ποθοῦντες λαβεῖν θέαμα τοῦ	νοῦ.	Ἦν γὰρ καὶ ἐν τῷ
[4, 3, 11]	δὲ τούτῳ ψυχὴ ἐξηρτημένη μένοντος	νοῦ	μένουσα. Δίδωσι δὴ αὕτη τὰ
[4, 3, 12]	τῆς ἑαυτῶν ἀρχῆς τε καὶ	νοῦ.	Οὐ γὰρ μετὰ τοῦ νοῦ
[4, 3, 11]	εἰσι καὶ ὃ λέγονται, πρὸς	νοῦν	βλέπειν οὐδαμοῦ ψυχῆς αὐτοῖς ἢ
[4, 3, 5]	καὶ ψυχαὶ ἐφεξῆς καθ´ ἕκαστον	νοῦν	ἐξηρτημέναι, λόγοι νῶν οὖσαι καὶ
[4, 3, 25]	οὐδὲ περὶ τὸ ὂν καὶ	νοῦν	θετέον· οὐδὲν γὰρ εἰς αὐτοὺς
[4, 3, 6]	τὴν μὲν πρὸς τὸν ὅλον	νοῦν	ἰδεῖν, τὰς δὲ μᾶλλον πρὸς
[4, 3, 12]	εἰς τούσδε τοὺς τόπους ἐπιστρεφόμεναι.	Νοῦς	δὲ πᾶς ἀεὶ ἄνω καὶ
[4, 3, 13]	Καὶ ὁ μὲν πρὸ κόσμου	νοῦς	εἱμαρμένην ἔχει τὴν τοῦ μένειν
[4, 3, 11]	κατελθεῖν εἰς τοῦτον. Ἦν δὴ	νοῦς	ἐκεῖνος ὁ ἐκεῖ ἥλιος οὗτος
[4, 3, 19]	παραληφθέντων ταῦτα. Λογισμὸς δὲ καὶ	νοῦς;	οὐκέτι ταῦτα σώματι δίδωσιν αὑτά·
[4, 3, 8]	ἢ ἔλαττον. Καὶ διὰ τί	νῦν,	ἀλλ´ οὐκ ἀεὶ οὕτως; Καὶ
[4, 3, 6]	γίνεσθαι ἅμα καὶ εἶναι εἴρηται.	Νῦν	δὲ λεκτέον τάχα γὰρ καὶ
[4, 3, 1]	ἐν σώματι ψυχὴ γίγνεται ζητῶμεν·	νῦν	δὲ πάλιν ἐπανίωμεν ἐπὶ τοὺς
[4, 3, 21]	εἶναι ἔνδον τὴν κινοῦσαν τεχνικῶς;	Νῦν	δὲ τοῦτο διαλλάττειν, ὅτι ἔξωθεν
[4, 3, 3]	παντὸς λεγομένην. Τοῦτο δὲ σκεπτέον·	νῦν	δὲ ὡς λέγοιτο ἂν κατὰ
[4, 3, 21]	εἴρηται, τὸν μέντοι τρόπον, ὡς	νῦν	ἡμεῖς ζητοῦμεν, οὐκ ἂν πάνυ
[4, 3, 21]	δ´ ἄλλως; Ἐπεὶ τοίνυν τῶν	νῦν	λεγομένων τρόπων τοῦ ἔν τινι
[4, 3, 8]	περὶ αὐτὸ ἐκεῖνο ἔσται, εἰ	νῦν	πλέον ποιεῖ ἢ ἔλαττον. Καὶ
[4, 3, 13]	γενειάσεις καὶ ἐκφύσεις κεράτων καὶ	νῦν	πρὸς τάδε ὁρμὰς καὶ ἐπανθήσεις
[4, 3, 26]	σῶμα ἐμπόδιον ἔχει· ἐπεὶ καὶ	νῦν	προστιθεμένων τινῶν λήθη, ἐν δ´
[4, 3, 8]	ὅλως περὶ διαφορᾶς ψυχῆς καὶ	νῦν	συντόμως λεγέσθω, ὅτι καὶ παρὰ
[4, 3, 13]	τοιόνδε, καὶ τῷ τοιῷδε τὸ	νῦν,	τῷ δὲ τὸ αὖθις. Καὶ
[4, 3, 5]	πολλαὶ κατὰ τὰ αὐτὰ τῷ	νῷ,	κατὰ τὰ αὐτὰ μερισθεῖσαι καὶ
[4, 3, 11]	τοῦ παντὸς φύσιν ἀπιδόντες, ἐν	νῷ	λαβεῖν ὡς πανταχοῦ μὲν εὐάγωγον
[4, 3, 1]	γὰρ καὶ ἐν τῷ παντὶ	νῷ	τὸ διττόν· ὥστε εὐλόγως ἐν
[4, 3, 5]	καθ´ ἕκαστον νοῦν ἐξηρτημέναι, λόγοι	νῶν	οὖσαι καὶ ἐξειλιγμέναι μᾶλλον ἢ
[4, 3, 14]	τε θεῶν ἐκείνων παρά τε	νῶν	τῶν ἄλλων ψυχὰς διδόντων· οἷον

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 6/05/2010