Pages
[215]	αὐτὸ αὑτῷ; ~ἢ τί ἂν	παθεῖν,	ὃ μὴ καὶ ὑφ' (αὑτοῦ
[215]	ὃ μὴ καὶ ὑφ' (αὑτοῦ	πάθοι;	τὰ δὴ τοιαῦτα πῶς ἂν
[209]	μὴ οὐ τοῦτό σε, ὦ	παῖ	Δημοκράτους, κωλύῃ, ἐπεὶ τό γε
[207]	πρὸς τὸν Μενέξενον ἀποβλέψας, ὦ	παῖ	Δημοφῶντος, (ἦν δ' ἐγώ, πότερος
[204]	ἠρυθρίασεν. καὶ ἐγὼ εἶπον: ὦ	παῖ	Ἱερωνύμου Ἱππόθαλες, τοῦτο μὲν μηκέτι
[210]	μὲν ἄρα σοφὸς γένῃ, ὦ	παῖ,	πάντες σοι φίλοι καὶ πάντες
[203]	τῷ Ἱερωνύμου καὶ Κτησίππῳ τῷ	Παιανιεῖ	καὶ ἄλλοις μετὰ τούτων νεανίσκοις
[223]	ὥσπερ δαίμονές τινες, προσελθόντες οἱ	παιδαγωγοί,	ὅ τε τοῦ Μενεξένου καὶ
[208]	ἀλλ' ἄρχει τίς σου; ὅδε,	παιδαγωγός,	ἔφη. μῶν δοῦλος ὤν; ἀλλὰ
[208]	δὲ ποιῶν αὖ οὗτος ὁ	παιδαγωγός	σου ἄρχει; ἄγων δήπου, ἔφη,
[206]	κατελάβομεν αὐτόθι τεθυκότας τε τοὺς	παῖδας	καὶ τὰ περὶ τὰ ἱερεῖα
[222]	ἐπιθυμεῖ, ἦν δ' ἐγώ, (ὦ	παῖδες,	ἢ ἐρᾷ, οὐκ ἄν ποτε
[222]	ἄρα, ἦν δ' ἐγώ, ὦ	παῖδες,	οὓς τὸ πρῶτον λόγους ἀπεβαλόμεθα
[206]	οἵ τε νεανίσκοι καὶ οἱ	παῖδες	πρόσεισιν οὖν σοι. εἰ δὲ
[219]	ἐγώ. ἐπειδὴ ἐνταῦθα ἥκομεν, ὦ	παῖδες,	πρόσσχωμεν τὸν νοῦν μὴ ἐξαπατηθῶμεν.
[212]	ποιητής, ὃς ἔφη ὄλβιος, ᾧ	παῖδές	τε φίλοι καὶ μώνυχες ἵπποι
[217]	καλῶς, ἦν δ' ἐγώ, ὦ	παῖδες,	ὑφηγεῖται ἡμῖν τὸ νῦν λεγόμενον;
[205]	ἄλλων τὸν νοῦν προσέχοντα τῷ	παιδὶ	ἴδιον (μὲν μηδὲν ἔχειν λέγειν
[212]	οἷον καὶ τὰ νεωστὶ γεγονότα	παιδία,	τὰ μὲν οὐδέπω φιλοῦντα, ~τὰ
[205]	ἀλλὰ μὴ ποιεῖν εἰς τὰ	παιδικὰ	μηδὲ συγγράφειν. οὐχ ὑγιαίνει, ἔφη
[205]	τίνα τρόπον προσφέρῃ πρὸς τὰ	παιδικά.	ὅδε δήπου σοι, ἔφη, ἐρεῖ:
[205]	ἐὰν μὲν γὰρ ἕλῃς τὰ	παιδικὰ	τοιαῦτα ὄντα, κόσμος σοι ἔσται
[212]	οἱ ἐρασταὶ πάσχειν πρὸς τὰ	παιδικά:	φιλοῦντες γὰρ (ὡς οἷόν τε
[204]	ὅτι καὶ ᾄδει εἰς τὰ	παιδικὰ	φωνῇ θαυμασίᾳ, ἣν ἡμᾶς δεῖ
[206]	διαλεγόμενος ἢ τί πράττων προσφιλὴς	παιδικοῖς	γένοιτο. οὐ ῥᾴδιον, ἦν δ'
[210]	οὕτω χρή, ὦ Ἱππόθαλες, τοῖς	παιδικοῖς	διαλέγεσθαι, ταπεινοῦντα καὶ συστέλλοντα, ἀλλὰ
[205]	ἐγκώμια ὥσπερ νενικηκότι, ὅτι τοιούτων	παιδικῶν	ἔτυχες: ἐὰν δέ σε διαφύγῃ,
[222]	μὴ προσποιήτῳ φιλεῖσθαι ὑπὸ τῶν	παιδικῶν.	(ὁ μὲν οὖν Λύσις καὶ
[205]	ἐπίστασαι ἃ χρὴ ἐραστὴν περὶ	παιδικῶν	πρὸς αὐτὸν ἢ πρὸς ἄλλους
[205]	εἰρημένα ᾖ ἐγκώμια περὶ τῶν	παιδικῶν,	~τοσούτῳ μειζόνων δόξεις καλῶν τε
[211]	ἐξανέστη. ὁ οὖν Λύσις μάλα	παιδικῶς	καὶ φιλικῶς, λάθρᾳ τοῦ Μενεξένου,
[211]	σε ἔρωμαι. τυγχάνω γὰρ ἐκ	παιδὸς	ἐπιθυμῶν κτήματός του, ὥσπερ ἄλλος
[204]	δεῖς τὸ εἶδος ἀγνοεῖν τοῦ	παιδός:	ἱκανὸς γὰρ καὶ ἀπὸ μόνου
[205]	καὶ Λύσιδος τοῦ πάππου τοῦ	παιδὸς	καὶ πάντων πέρι τῶν προγόνων,
[207]	τὸν Μενέξενον, φάσκων καλεῖν τὸν	παιδοτρίβην:	ἐδόκει γάρ μοι ἱεροποιῶν τυγχάνειν.
[207]	Μενέξενος (ἐκ τῆς αὐλῆς μεταξὺ	παίζων	εἰσέρχεται, καὶ ὡς εἶδεν ἐμέ
[205]	ἔχειν λέγειν ὃ οὐχὶ κἂν	παῖς	εἴποι, πῶς οὐχὶ καταγέλαστον; ἃ
[207]	ἦν, ~καὶ εἱστήκει ἐν (τοῖς	παισί	τε καὶ νεανίσκοις ἐστεφανωμένος καὶ
[204]	τοῦτο, καὶ τίς ἡ διατριβή;	παλαίστρα,	ἔφη, νεωστὶ ᾠκοδομημένη: ἡ δὲ
[206]	τὸν (Κτήσιππον προσῇα εἰς τὴν	παλαίστραν:	οἱ δ' ἄλλοι ὕστεροι ἡμῶν
[222]	σφίσιν ἕκαστον ἑκάστῳ (οἰκεῖον εἶναι.	πάλιν	ἄρα, ἦν δ' ἐγώ, ὦ
[213]	φιλουμένου. φαίνεται. τὸ μισοῦν ἄρα	πάλιν	ἐχθρὸν τοῦ μισουμένου. ἀνάγκη. οὐκοῦν
[211]	καὶ ἐν τούτῳ ὁ Μενέξενος	πάλιν	ἧκεν, καὶ ἐκαθέζετο παρὰ τὸν
[206]	ἀποδυτηρίου ἐν γωνίᾳ ἠρτίαζον ἀστραγάλοις	παμπόλλοις,	ἐκ φορμίσκων τινῶν προαιρούμενοι: τούτους
[208]	ἄρχουσιν, οἱ (διδάσκαλοι; πάντως δήπου.	παμπόλλους	ἄρα σοι δεσπότας καὶ ἄρχοντας
[214]	ἥμισυ αὐτοῦ, ἴσως δὲ καὶ	πᾶν,	ἀλλ' ἡμεῖς οὐ συνίεμεν. δοκεῖ
[220]	τὸ δὲ τῷ ὄντι φίλον	πᾶν	τοὐναντίον τούτου φαίνεται πεφυκός: φίλον
[203]	κατὰ τὴν πυλίδα ᾗ ἡ	Πάνοπος	κρήνη, ἐνταῦθα συνέτυχον Ἱπποθάλει τε
[219]	ὃ λέγω, μὴ ἡμᾶς τἆλλα	πάντα	ἃ εἴπομεν ἐκείνου ἕνεκα φίλα
[209]	σου περιμένει ὁ πατὴρ ἐπιτρέπειν	πάντα,	ἀλλ' ᾗ ἂν ἡμέρᾳ ἡγήσηταί
[215]	τὸν κάμνοντα τῷ ἰατρῷ, καὶ	πάντα	δὴ τὸν μὴ εἰδότα ἀγαπᾶν
[211]	ὅτι (μάλιστα, ἵνα τούτῳ σαφῶς	πάντα	εἴπῃς: ἐὰν δέ τι αὐτῶν
[210]	λέγεις. ἆρ' οὖν καὶ τἆλλα	πάντα	ἡμῖν ἐπιτρέποι ἂν μᾶλλον ἢ
[215]	πτωχὸς πτωχῷ" καὶ τἆλλα δὴ	πάντα	οὕτως ἔφη ἀναγκαῖον εἶναι μάλιστα
[220]	ἡμῖν ἐκεῖνο, εἰς ὃ ἐτελεύτα	πάντα	τὰ ἄλλα (ἕνεκα ἑτέρου φίλου
[220]	ὅτου ἕνεκα καὶ χρυσίον καὶ	πάντα	τὰ παρασκευαζόμενα παρασκευάζεται. ἆρ' οὕτως
[220]	~ἀλλ' ἐπ' ἐκείνῳ οὗ ἕνεκα	πάντα	τὰ (τοιαῦτα παρασκευάζεται. οὐχ ὅτι
[219]	ἕνεκα καὶ τὰ ἄλλα φαμὲν	πάντα	φίλα εἶναι; ἀνάγκη. τοῦτο δή
[218]	παρουσίαν τοῦ ἀγαθοῦ φίλον εἶναι.	παντάπασιν	ἐφάτην τε καὶ συνεχωρείτην οὕτω
[204]	καὶ νεανικὸν τοῦτον τὸν ἔρωτα	πανταχῇ	ἀνηῦρες: ~καί μοι ἴθι ἐπίδειξαι
[218]	καὶ κατὰ τὸ (σῶμα καὶ	πανταχοῦ,	τὸ μήτε κακὸν μήτε ἀγαθὸν
[209]	τοσούτων ὄντων οὐδὲν ὄφελος, ~ἀλλὰ	πάντες	(αὐτῶν μᾶλλον ἄρχουσιν ἢ σύ,
[210]	τὰ ἡμῖν δοκοῦντα, ἀλλ' ἐμποδιοῦσι	(πάντες	καθ' ὅτι ἂν δύνωνται, οὐ
[210]	παῖ, πάντες σοι φίλοι καὶ	πάντες	σοι οἰκεῖοι ἔσονται- χρήσιμος γὰρ
[210]	ἄρα σοφὸς γένῃ, ὦ παῖ,	πάντες	σοι φίλοι καὶ πάντες σοι
[222]	οὖν καὶ τἀγαθὸν οἰκεῖον θήσομεν	παντί,	τὸ δὲ κακὸν ἀλλότριον εἶναι;
[207]	εὐδαίμονά σε ἐπιθυμοῦσι γενέσθαι, τοῦτο	παντὶ	τρόπῳ δῆλον ὅτι προθυμοῦνται ὅπως
[222]	δὲ Ἱπποθάλης ὑπὸ τῆς ἡδονῆς	παντοδαπὰ	ἠφίει χρώματα. καὶ ἐγὼ εἶπον,
[215]	λόγῳ μεγαλοπρεπέστερον, λέγων ὡς ἄρα	παντὸς	δέοι τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ
[219]	ἕνεκα τοῦ τὸν (ὑὸν περὶ	παντὸς	ἡγεῖσθαι ἆρα καὶ ἄλλο τι
[218]	ὦ Λύσι τε καὶ Μενέξενε,	παντὸς	μᾶλλον ἐξηυρήκαμεν ὃ ἔστιν τὸ
[220]	ἀλλ' ἐκεῖνό ἐστιν ὃ περὶ	παντὸς	ποιούμεθα, ὃ ἂν φανῇ ὄν,
[221]	καὶ (τῶν ἄλλων τῶν τοιούτων	πάντων	ἐπιθυμοῦντα ἔστιν ἐνίοτε μὲν ὠφελίμως
[205]	τὸ δὲ πῶς ἔχει; ἔφη.	(πάντων	μάλιστα, εἶπον, εἰς σὲ τείνουσιν
[213]	μισοῦντα ἐν ἐκείνῳ τῷ χρόνῳ	πάντων	μάλιστά ἐστι τοῖς γονεῦσι φίλτατα.
[206]	Μενέξενον: Μενεξένῳ μὲν γὰρ δὴ	πάντων	μάλιστα ἑταῖρος ὢν τυγχάνει. καλεσάτω
[205]	τοῦ πάππου τοῦ παιδὸς καὶ	πάντων	πέρι τῶν προγόνων, πλούτους τε
[219]	οἷόνπερ ἐνίοτε πατὴρ ὑὸν ἀντὶ	πάντων	τῶν ἄλλων χρημάτων προτιμᾷ, ὁ
[211]	σὺ αὐτῷ ἐρεῖς, ὦ Λύσι:	πάντως	γὰρ προσεῖχες τὸν νοῦν. πάνυ
[208]	οὗτοί σου ἄρχουσιν, οἱ (διδάσκαλοι;	πάντως	δήπου. παμπόλλους ἄρα σοι δεσπότας
[207]	φίλω γάρ ἐστον. ἦ γάρ;	πάνυ	γ' ἐφάτην. οὐκοῦν κοινὰ τά
[209]	ἐπὶ τοῦτο τάττουσιν. ἦ γάρ;	πάνυ	γ' ἔφη. οὐκοῦν ἔξεστί σοι
[222]	ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ μόνον φίλος;	πάνυ	γε. ἀλλὰ μὴν καὶ τοῦτό
[217]	που τῷ ἀλειφθέντι τὸ ἐπαλειφθέν.	πάνυ	γε. ἆρ' οὖν καὶ ἔστιν
[219]	ἐν ᾧ ὁ οἶνος ἐνείη;	πάνυ	γε. ἆρ' οὖν τότε οὐδὲν
[219]	οὐκοῦν καὶ ἡ ὑγίεια φίλον;	πάνυ	γε. εἰ ἄρα φίλον, ἕνεκά
[216]	τῷ ἐναντίῳ μάλιστα φίλον εἶναι;	πάνυ	γε. εἶεν, ἦν δ' ἐγώ:
[218]	ἔμπροσθεν λόγοις. ἢ οὐ μέμνησθε;	πάνυ	γε, ἐφάτην. νῦν ἄρα, ἦν
[214]	ὅτι οἳ ἂν ὦσιν ἀγαθοί.	πάνυ	γε, ἔφη, δοκεῖ. καὶ ἐμοί,
[207]	ἐρίζοιτ' ἄν, ἦν δ' ἐγώ.	πάνυ	γε, ἔφη. καὶ μὴν ὁπότερός
[222]	ἦθος ἢ τρόπους ἢ εἶδος.	πάνυ	γε, ἔφη ὁ Μενέξενος: ὁ
[207]	ὁ πατὴρ καὶ ἡ μήτηρ;	πάνυ	γε, ἦ δ' ὅς. οὐκοῦν
[205]	τοὺς θεούς, ἔφη ὁ Κτήσιππος,	πάνυ	γε. καὶ γάρ ἐστι καταγέλαστα,
[221]	δὲ καὶ ὠφελεῖσθαι. ἦ γάρ;	πάνυ	γε. οὐκοῦν καὶ διψῶντα καὶ
[219]	εἴπερ ἀκολουθήσει τῇ πρόσθεν ὁμολογίᾳ.	πάνυ	γε. οὐκοῦν καὶ ἐκεῖνο φίλον
[220]	παρασκευαζόμενα παρασκευάζεται. ἆρ' οὕτως φήσομεν;	πάνυ	γε. οὐκοῦν καὶ περὶ τοῦ
[217]	ὅτε ἤδη τὸ τοιοῦτον γέγονεν.	πάνυ	γε. οὐκοῦν ὅταν μήπω κακὸν
[222]	εἶναι τὸ οἰκεῖον τοῦ ὁμοίου;	πάνυ	γε. πότερον οὖν καὶ τἀγαθὸν
[219]	φίλον. ἡ δὲ νόσος ἐχθρόν.	πάνυ	γε. τὸ οὔτε κακὸν οὔτε
[211]	δὲ τὴν τῶν φίλων κτῆσιν	πάνυ	ἐρωτικῶς, καὶ βουλοίμην ἄν μοι
[213]	Δία, ἔφη, ὦ Σώκρατες, οὐ	πάνυ	εὐπορῶ ἔγωγε. (ἆρα μή, ἦν
[218]	οὔτε φίλου οὔτε ἐχθροῦ; (οὐ	πάνυ,	ἔφη, ἕπομαι. εἰκότως γε, ἦν
[204]	τοὔνομα οὐκ ἔγνων. οὐ γὰρ	πάνυ,	ἔφη, τὶ αὐτοῦ τοὔνομα λέγουσιν,
[218]	καὶ δὴ καὶ αὐτὸς ἐγὼ	πάνυ	ἔχαιρον, ὥσπερ θηρευτής τις, ἔχων
[211]	πάντως γὰρ προσεῖχες τὸν νοῦν.	πάνυ	μὲν οὖν, ἔφη. πειρῶ τοίνυν,
[203]	ἡμεῖς τε αὐτοὶ καὶ ἄλλοι	πάνυ	πολλοὶ καὶ καλοί. ~(ἔστιν δὲ
[211]	ποιήσω, ἔφη, ταῦτα, ὦ Σώκρατες,	πάνυ	σφόδρα, εὖ ἴσθι. ἀλλά τι
[204]	καταλογάδην διηγεῖται, δεινὰ ὄντα, οὐ	πάνυ	τι δεινά ἐστιν, ἀλλ' ἐπειδὰν
[205]	περὶ Δημοκράτους καὶ Λύσιδος τοῦ	πάππου	τοῦ παιδὸς καὶ πάντων πέρι
[214]	φασιν ποιεῖν φίλους αὐτούς, ἄγοντα	παρ'	ἀλλήλους. λέγουσι δέ πως ταῦτα,
[209]	ζωμόν, ἢ ἡμῖν, εἰ ἀφικόμενοι	παρ'	ἐκεῖνον ἐνδειξαίμεθα αὐτῷ ὅτι ἡμεῖς
[213]	τε καὶ φιλούμενοι; ἀλλὰ καὶ	παρὰ	ταῦτα ἄλλους τινὰς ἔτι φήσομεν
[208]	ἀλλ' ἆρα ἐπειδὰν οἴκαδε ἔλθῃς	παρὰ	τὴν μητέρα, ἐκείνη σε ἐᾷ
[203]	ποῖ, ἔφην ἐγώ, λέγεις, καὶ	παρὰ	τίνας τοὺς ὑμᾶς; δεῦρο, ἔφη,
[211]	Μενέξενος πάλιν ἧκεν, καὶ ἐκαθέζετο	παρὰ	τὸν λύσιν, ὅθεν καὶ ἐξανέστη.
[208]	τίνα μήν; ἔστιν τις ἡνίοχος	παρὰ	τοῦ πατρὸς μισθὸν φέρων. πῶς
[203]	δ' ὅς, εὐθὺ ἡμῶν. οὐ	παραβάλλεις;	ἄξιον μέντοι. ποῖ, ἔφην ἐγώ,
[207]	τε καὶ τὸν Κτήσιππον, ᾔει	παρακαθιζησόμενος:	ἰδὼν οὖν αὐτὸν ὁ Λύσις
[215]	ἄθρει δή, ὦ Λύσι, πῇ	παρακρουόμεθα.	ἆρά γε ὅλῳ τινὶ ἐξαπατώμεθα;
[213]	δ' ἐγώ, ὦ Μενέξενε, τὸ	παράπαν	οὐκ ὀρθῶς ἐζητοῦμεν; οὐκ ἔμοιγε
[220]	χρυσίον καὶ πάντα τὰ παρασκευαζόμενα	παρασκευάζεται.	ἆρ' οὕτως φήσομεν; πάνυ γε.
[220]	οὗ ἕνεκα πάντα τὰ (τοιαῦτα	παρασκευάζεται.	οὐχ ὅτι πολλάκις λέγομεν ὡς
[220]	καὶ χρυσίον καὶ πάντα τὰ	παρασκευαζόμενα	παρασκευάζεται. ἆρ' οὕτως φήσομεν; πάνυ
[219]	ἐσπουδασμένη, ἐπὶ τοῖς ἕνεκά του	παρασκευαζομένοις,	~ἀλλ' ἐπ' ἐκείνῳ οὗ ἕνεκα
[204]	καὶ σμικρὸν χρόνον συνδιατρίψῃ σοι,	παραταθήσεται	ὑπὸ σοῦ ἀκούων θαμὰ λέγοντος.
[217]	ἦ δ' ὅς. καὶ μὴν	παρείη	γ' ἂν αὐταῖς λευκότης. ναί.
[223]	Λύσιδος, ἔχοντες αὐτῶν τοὺς ἀδελφούς,	παρεκάλουν	καὶ ἐκέλευον αὐτοὺς οἴκαδ' ἀπιέναι:
[211]	γὰρ ὁ ἄνθρωπος, Κτησίππου μαθητής.	πάρεστι	δέ τοι αὐτός οὐχ ὁρᾷς;
[217]	χρώματί τῳ ὁτιοῦν (τι) ἀλεῖψαι,	πάρεστίν	που τῷ ἀλειφθέντι τὸ ἐπαλειφθέν.
[217]	ἐὰν μὲν κατά τινα τρόπον	παρῇ,	ἔσται, ἐὰν δὲ μή, οὔ;
[217]	δή, εἰ ᾧ ἄν τι	παρῇ,	τοιοῦτον ἔσται τὸ ἔχον οἷον
[216]	καὶ κινδυνεύει κατὰ τὴν ἀρχαίαν	παροιμίαν	τὸ καλὸν φίλον εἶναι. ἔοικε
[217]	ἔσται τὸ ἔχον οἷον τὸ	παρόν:	ἢ ἐὰν μὲν κατά τινα
[217]	ἐπαγάγῃ, τότε ἐγένοντο οἷόνπερ τὸ	παρόν,	λευκοῦ παρουσίᾳ (λευκαί. πῶς γὰρ
[217]	μέν, οἷον ἂν ᾖ τὸ	παρόν,	τοιαῦτά ἐστι καὶ αὐτά, ἔνια
[215]	ἑαυτοῖς καὶ χωρὶς ὄντες μήτε	παρόντες	χρείαν αὑτῶν ἔχουσιν; τοὺς δὴ
[217]	ὅταν μήπω κακὸν ᾖ κακοῦ	παρόντος,	αὕτη μὲν ἡ παρουσία ἀγαθοῦ
[217]	ἄρα μήτ' ἀγαθὸν ἐνίοτε κακοῦ	παρόντος	οὔπω κακόν ἐστιν, ἔστιν δ'
[217]	ἂν εἶεν λευκαί πω, ἀλλὰ	παρούσης	λευκότητος οὔτε τι λευκαὶ οὔτε
[217]	κακοῦ παρόντος, αὕτη μὲν ἡ	παρουσία	ἀγαθοῦ αὐτὸ ποιεῖ ἐπιθυμεῖν: ἡ
[217]	ἐγένοντο οἷόνπερ τὸ παρόν, λευκοῦ	παρουσίᾳ	(λευκαί. πῶς γὰρ οὔ; τοῦτο
[217]	γίγνεται τοῦ ἀγαθοῦ διὰ κακοῦ	παρουσίαν.	ἔοικεν. δῆλον δέ γε ὅτι
[218]	κακὸν μήτε ἀγαθὸν διὰ κακοῦ	παρουσίαν	τοῦ ἀγαθοῦ φίλον εἶναι. παντάπασιν
[219]	ὑόν; ἢ ὧδέ πως ἔχει:	πᾶσα	ἡ τοιαύτη σπουδὴ οὐκ ἐπὶ
[220]	ἐκεῖνο αὐτὸ εἶναι, εἰς ὃ	πᾶσαι	αὗται αἱ λεγόμεναι φιλίαι τελευτῶσιν.
[206]	δή, ὦ Ἱππόθαλες, ὅπως μὴ	πᾶσι	τούτοις ἔνοχον σαυτὸν ποιήσεις διὰ
[216]	εὐθὺς ἅσμενοι ἐπιπηδήσονται οὗτοι οἱ	πάσσοφοι	ἄνδρες, οἱ ἀντιλογικοί, καὶ ἐρήσονται
[212]	ἐνίοτε δοκοῦσι καὶ οἱ ἐρασταὶ	πάσχειν	πρὸς τὰ παιδικά: φιλοῦντες γὰρ
[204]	ἐπονομάζεται διὰ τὸ σφόδρα τὸν	πατέρα	γιγνώσκεσθαι αὐτοῦ. ἐπεὶ εὖ οἶδ'
[208]	μῶν μή τι ἠδίκηκας τὸν	πατέρα	ἢ τὴν μητέρα; μὰ Δί'
[214]	ποιητάς: οὗτοι γὰρ ἡμῖν ὥσπερ	πατέρες	τῆς σοφίας εἰσὶν καὶ ἡγεμόνες.
[209]	τὴν ἡλικίαν σου περιμένει ὁ	πατὴρ	ἐπιτρέπειν πάντα, ἀλλ' ᾗ ἂν
[208]	δεσπότας καὶ ἄρχοντας ἑκὼν ὁ	πατὴρ	ἐφίστησιν. ἀλλ' ἆρα ἐπειδὰν οἴκαδε
[210]	οἱ ἀλλότριοι, ἀλλὰ καὶ ὁ	πατὴρ	καὶ ἡ μήτηρ καὶ εἴ
[207]	οὐκοῦν εἴ σε φιλεῖ ὁ	πατὴρ	καὶ ἡ μήτηρ καὶ εὐδαίμονά
[207]	Λύσι, σφόδρα φιλεῖ σε ὁ	πατὴρ	καὶ ἡ μήτηρ; πάνυ γε,
[209]	τοσόνδε, ὡς ἐγᾦμαι, καὶ ὁ	πατὴρ	καὶ ἡ μήτηρ σοι ἐπιτρέπουσιν
[210]	νῦν ἄρα οὐδὲ σὲ ὁ	πατὴρ	οὐδὲ ἄλλος ἄλλον οὐδένα φιλεῖ,
[209]	οὐ διακωλύουσί σε οὔτε ὁ	πατὴρ	οὔτε ἡ μήτηρ ἐπιτεῖναί τε
[219]	περὶ πολλοῦ ποιῆται, οἷόνπερ ἐνίοτε	πατὴρ	ὑὸν ἀντὶ πάντων τῶν ἄλλων
[210]	οὔτε ἄλλος οὐδεὶς οὔτε ὁ	πατὴρ	φίλος ἔσται οὔτε ἡ μήτηρ
[209]	ὁ αὐτὸς ὅρος ὅσπερ τῷ	πατρὶ	περὶ σοῦ; (πότερον οἴει αὐτὸν
[204]	αὐτοῦ τοὔνομα λέγουσιν, ἀλλ' ἔτι	πατρόθεν	ἐπονομάζεται διὰ τὸ σφόδρα τὸν
[208]	ἐπιθυμήσῃς ἐπί τινος τῶν τοῦ	πατρὸς	ἁρμάτων ὀχεῖσθαι λαβὼν τὰς ἡνίας,
[208]	ἔστιν τις ἡνίοχος παρὰ τοῦ	πατρὸς	μισθὸν φέρων. πῶς λέγεις; μισθωτῷ
[213]	τῆς μητρὸς ἢ ὑπὸ τοῦ	πατρός,	ὅμως καὶ μισοῦντα ἐν ἐκείνῳ
[221]	ἄλλο οὐδὲν τῶν τοιούτων; ἢ	πείνη	μὲν ἔσται, ἐάνπερ ἄνθρωποί τε
[221]	ἐὰν τὸ κακὸν ἀπόληται, ~οὐδὲ	πεινῆν	ἔτι ἔσται οὐδὲ (διψῆν οὐδὲ
[221]	ἴσμεν, ὅτι καὶ νῦν ἔστιν	πεινῶντα	βλάπτεσθαι, ἔστιν δὲ καὶ ὠφελεῖσθαι.
[211]	νοῦν. πάνυ μὲν οὖν, ἔφη.	πειρῶ	τοίνυν, ἦν δ' ἐγώ, ἀπομνημονεῦσαι
[215]	δ' ἀνομοιότατα φιλίας: τὸν γὰρ	πένητα	τῷ πλουσίῳ ἀναγκάζεσθαι φίλον εἶναι
[218]	τε καὶ Μενέξενε, κινδυνεύομεν ὄναρ	πεπλουτηκέναι.	(τί μάλιστα; ἔφη ὁ Μενέξενος.
[205]	(ἀκοῦσαι οὐδὲ μέλος εἴ τι	πεποίηκας	εἰς τὸν νεανίσκον, ἀλλὰ τῆς
[206]	τὰ ἱερεῖα σχεδόν τι ἤδη	πεποιημένα,	ἀστραγαλίζοντάς τε δὴ καὶ κεκοσμημένους
[219]	οἷον εἰ αἰσθάνοιτο αὐτὸν κώνειον	πεπωκότα,	ἆρα περὶ πολλοῦ ποιοῖτ' ἂν
[210]	κτησώμεθα, οὔτε τις ἡμῖν ἐπιτρέψει	περὶ	αὐτὰ ποιεῖν τὰ ἡμῖν δοκοῦντα,
[214]	δὲ κακούς, ὅπερ καὶ λέγεται	περὶ	αὐτῶν, μηδέποτε ὁμοίους μηδ' αὐτοὺς
[205]	δὲ ἡ πόλις ὅλη ᾄδει	περὶ	Δημοκράτους καὶ Λύσιδος τοῦ πάππου
[209]	οἰκονομεῖν, ὅταν σε ἡγήσηται βέλτιον	περὶ	οἰκονομίας ἑαυτοῦ φρονεῖν, ἢ αὐτὸν
[210]	ἢ ἑαυτῷ καὶ τῷ ὑεῖ,	περὶ	ὅσων ἂν δόξωμεν αὐτῷ σοφώτεροι
[209]	φρονοῦμεν ἢ ὁ ὑὸς αὐτοῦ	περὶ	ὄψου σκευασίας; ἡμῖν δῆλον ὅτι,
[205]	εἰ ἐπίστασαι ἃ χρὴ ἐραστὴν	περὶ	παιδικῶν πρὸς αὐτὸν ἢ πρὸς
[219]	τοιοῦτος ἕνεκα τοῦ τὸν (ὑὸν	περὶ	παντὸς ἡγεῖσθαι ἆρα καὶ ἄλλο
[220]	ἔχῃ, ἀλλ' ἐκεῖνό ἐστιν ὃ	περὶ	παντὸς ποιούμεθα, ὃ ἂν φανῇ
[208]	καὶ δοῦλον, ὡς ἔοικεν, ἡγοῦνται	περὶ	πλείονος ἢ σὲ τὸν ὑόν,
[219]	γε. ἆρ' οὖν τότε οὐδὲν	περὶ	πλείονος ποιεῖται, κύλικα κεραμέαν ἢ
[215]	τοὺς δὴ τοιούτους τίς μηχανὴ	περὶ	πολλοῦ ποιεῖσθαι ἀλλήλους; οὐδεμία, ἔφη.
[219]	γὰρ οὑτωσί: ὅταν τίς τι	περὶ	πολλοῦ ποιῆται, οἷόνπερ ἐνίοτε πατὴρ
[219]	αἰσθάνοιτο αὐτὸν κώνειον πεπωκότα, ἆρα	περὶ	πολλοῦ ποιοῖτ' ἂν οἶνον, εἴπερ
[219]	ἆρα καὶ ἄλλο τι ἂν	περὶ	πολλοῦ ποιοῖτο; οἷον εἰ αἰσθάνοιτο
[220]	οὐχ ὅτι πολλάκις λέγομεν ὡς	περὶ	πολλοῦ ποιούμεθα χρυσίον καὶ ἀργύριον:
[215]	γε οὐκ ἂν εἶεν μὴ	περὶ	πολλοῦ ποιούμενοι ἑαυτούς. ἀληθῆ. ἄθρει
[209]	αὐτὸς ὅρος ὅσπερ τῷ πατρὶ	περὶ	σοῦ; (πότερον οἴει αὐτὸν ἐπιτρέψειν
[208]	ἵν' αὐτῇ μακάριος ᾖς, ἢ	περὶ	τὰ ἔρια ἢ περὶ τὸν
[206]	τε τοὺς παῖδας καὶ τὰ	περὶ	τὰ ἱερεῖα σχεδόν τι ἤδη
[208]	κερκίδος ἢ ἄλλου του τῶν	περὶ	ταλασιουργίαν ὀργάνων ἅπτεσθαι. καὶ ὃς
[207]	γε οὐδὲν διοίσετον, εἴπερ ἀληθῆ	περὶ	τῆς φιλίας λέγετον. συνεφάτην. (ἐπεχείρουν
[208]	ἢ περὶ τὰ ἔρια ἢ	περὶ	τὸν ἱστόν, ὅταν ὑφαίνῃ; οὔ
[220]	φήσομεν; πάνυ γε. οὐκοῦν καὶ	περὶ	τοῦ φίλου ὁ αὐτὸς λόγος;
[218]	λόγοις τισὶν τοιούτοις (ψευδέσιν) ἐντετυχήκαμεν	περὶ	τοῦ φίλου. πῶς δή; ἔφη.
[208]	σοὶ ποιεῖν ὅτι ἂν βούληται	περὶ	τοὺς ἵππους, καὶ προσέτι (αὐτοῦ
[205]	μείζω σοι εἰρημένα ᾖ ἐγκώμια	περὶ	τῶν παιδικῶν, ~τοσούτῳ μειζόνων δόξεις
[205]	πάππου τοῦ παιδὸς καὶ πάντων	πέρι	τῶν προγόνων, πλούτους τε καὶ
[214]	δὲ δήπου οὐ φαύλως ἀποφαινόμενοι	περὶ	τῶν φίλων, οἳ τυγχάνουσιν ὄντες:
[222]	οὓς τὸ πρῶτον λόγους ἀπεβαλόμεθα	περὶ	φιλίας, εἰς τούτους εἰσπεπτώκαμεν: ὁ
[222]	ὦ Λύσι τε καὶ Μενέξενε,	περὶ	φίλου, ὃ ἔστιν: εἰ δὲ
[214]	εἰσὶν δέ που οὗτοι οἱ	περὶ	φύσεώς τε καὶ τοῦ ὅλου
[203]	ἐν τῷ καταντικρὺ τοῦ τείχους	περίβολόν	τέ τινα καὶ θύραν ἀνεῳγμένην.
[206]	φορμίσκων τινῶν προαιρούμενοι: τούτους δὲ	περιέστασαν	ἄλλοι θεωροῦντες. ὧν δὴ καὶ
[223]	πρῶτον καὶ ἡμεῖς καὶ οἱ	περιεστῶτες	αὐτοὺς ἀπηλαύνομεν: ἐπειδὴ δὲ οὐδὲν
[209]	οὐκ ἄρα τὴν ἡλικίαν σου	περιμένει	ὁ πατὴρ ἐπιτρέπειν πάντα, ἀλλ'
[207]	ἡσυχία- καί τι ἀλλήλοις διελεγόμεθα.	περιστρεφόμενος	οὖν ὁ Λύσις θαμὰ ἐπεσκοπεῖτο
[222]	δὴ φύσει οἰκεῖον ἀναγκαῖον ἡμῖν	πέφανται	φιλεῖν. ἔοικεν, ἔφη. ἀναγκαῖον ἄρα
[220]	οὐδὲν δεῖ φαρμάκου. ἆρ' οὕτω	πέφυκέ	τε καὶ φιλεῖται τἀγαθὸν διὰ
[220]	φίλον πᾶν τοὐναντίον τούτου φαίνεται	πεφυκός:	φίλον γὰρ ἡμῖν ἀνεφάνη ὂν
[221]	εἰ φίλοι ἐστὸν ἀλλήλοις, φύσει	πῃ	οἰκεῖοί ἐσθ' ὑμῖν αὐτοῖς. κομιδῇ,
[215]	ἀληθῆ. ἄθρει δή, ὦ Λύσι,	πῇ	παρακρουόμεθα. ἆρά γε ὅλῳ τινὶ
[222]	οὐδὲ ἐφίλει, εἰ μὴ οἰκεῖός	πῃ	τῷ ἐρωμένῳ ἐτύγχανεν ὢν ἢ
[215]	δὲ ψυχρὸν θερμοῦ, τὸ δὲ	πικρὸν	γλυκέος, τὸ δὲ ὀξὺ ἀμβλέος,
[208]	δοῦλον, ὡς ἔοικεν, ἡγοῦνται περὶ	πλείονος	ἢ σὲ τὸν ὑόν, καὶ
[219]	ἆρ' οὖν τότε οὐδὲν περὶ	πλείονος	ποιεῖται, κύλικα κεραμέαν ἢ τὸν
[207]	δὴ καὶ ὁ Ἱπποθάλης, ἐπειδὴ	πλείους	ἑώρα ἐφισταμένους, τούτους ἐπηλυγισάμενος προσέστη
[222]	ἔγωγε ἔτι μέμνημαι ὑπὸ τοῦ	πλήθους	ἀλλ' εἰ μηδὲν τούτων φίλον
[209]	καὶ ψῆλαι καὶ κρούειν τῷ	πλήκτρῳ.	ἢ διακωλύουσιν; οὐ δῆτα. τί
[222]	τὸ δὲ ἄχρηστον φίλον (ὁμολογεῖν	πλημμελές.	βούλεσθ' οὖν, ἦν δ' ἐγώ,
[215]	δὲ κενὸν πληρώσεως, καὶ τὸ	πλῆρες	δὲ κενώσεως, καὶ τἆλλα οὕτω
[215]	ὀξὺ ἀμβλέος, τὸ δὲ κενὸν	πληρώσεως,	καὶ τὸ πλῆρες δὲ κενώσεως,
[215]	φιλίας: τὸν γὰρ πένητα τῷ	πλουσίῳ	ἀναγκάζεσθαι φίλον εἶναι καὶ τὸν
[207]	οὐ μὴν ὁπότερός γε, ἔφην,	πλουσιώτερος	ὑμῶν, οὐκ ἐρήσομαι: φίλω γάρ
[205]	καὶ πάντων πέρι τῶν προγόνων,	πλούτους	τε καὶ ἱπποτροφίας καὶ νίκας
[215]	τὴν ἀρχήν, οἳ μήτε ἀπόντες	ποθεινοὶ	ἀλλήλοις ἱκανοὶ γὰρ ἑαυτοῖς καὶ
[203]	ἔφη, ποῖ δὴ πορεύῃ καὶ	(πόθεν;	ἐξ Ἀκαδημείας, ἦν δ' ἐγώ,
[208]	τὴν μάστιγα τύπτειν, ἐῷεν ἄν.	πόθεν,	ἦ δ' ὅς, ἐῷεν; τί
[211]	ἔφη, ἀλλ' ἵνα αὐτὸν κολάσῃς.	πόθεν;	ἦν δ' ἐγώ. οὐ ῥᾴδιον:
[203]	Ἱπποθάλης ἰδών, ὦ Σώκρατες, ἔφη,	ποῖ	δὴ πορεύῃ καὶ (πόθεν; ἐξ
[203]	ἡμῶν. οὐ παραβάλλεις; ἄξιον μέντοι.	ποῖ,	ἔφην ἐγώ, λέγεις, καὶ παρὰ
[214]	θεὸς ὡς τὸν ὁμοῖον (καὶ	ποιεῖ	γνώριμον" ἢ οὐκ ἐντετύχηκας τούτοις
[217]	μὲν ἡ παρουσία ἀγαθοῦ αὐτὸ	ποιεῖ	ἐπιθυμεῖν: ἡ δὲ κακὸν ποιοῦσα
[205]	τεθρίπποις τε καὶ κέλησι, ταῦτα	ποιεῖ	τε καὶ λέγει, πρὸς δὲ
[205]	οὐκ ἔγωγε, ἔφη, ἀλλὰ μὴ	ποιεῖν	εἰς τὰ παιδικὰ μηδὲ συγγράφειν.
[206]	ταῦτα, ἦν δ' ἐγώ, χρὴ	ποιεῖν.	καὶ ἅμα λαβὼν τὸν (Κτήσιππον
[207]	ἐῶσιν ἄρα σε ἃ βούλει	ποιεῖν,	καὶ οὐδὲν ἐπιπλήττουσιν οὐδὲ διακωλύουσι
[208]	σε μακάριον (εἶναι διακωλύουσι τοῦτο	ποιεῖν	ὃ ἂν βούλῃ; ὧδε δέ
[208]	τὴν μητέρα, ἐκείνη σε ἐᾷ	ποιεῖν	ὅτι ἂν βούλῃ, ἵν' αὐτῇ
[208]	δεινῶς διακωλύουσιν εὐδαίμονα εἶναι καὶ	ποιεῖν	ὅτι ἂν βούλῃ, καὶ δι'
[208]	μισθωτῷ μᾶλλον ἐπιτρέπουσιν ἢ σοὶ	ποιεῖν	ὅτι ἂν βούληται περὶ τοὺς
[208]	μᾶλλον ἢ σοί, καὶ ἐῶσιν	ποιεῖν	ὅτι βούλεται, σὲ δὲ (διακωλύουσι;
[210]	τις ἡμῖν ἐπιτρέψει περὶ αὐτὰ	ποιεῖν	τὰ ἡμῖν δοκοῦντα, ἀλλ' ἐμποδιοῦσι
[211]	ὥρα ᾖ ἀπιέναι. ἀλλὰ χρὴ	ποιεῖν	ταῦτα, ἦν δ' ἐγώ, ἐπειδή
[214]	ἀλλὰ τὸν θεὸν αὐτόν φασιν	ποιεῖν	φίλους αὐτούς, ἄγοντα παρ' ἀλλήλους.
[207]	καὶ οὐδὲν ἐπιπλήττουσιν οὐδὲ διακωλύουσι	ποιεῖν	ὧν ἂν ἐπιθυμῇς; ναὶ μὰ
[207]	τε καὶ ᾧ μηδὲν ἐξείη	ποιεῖν	ὧν ἐπιθυμοῖ; μὰ Δί' οὐκ
[209]	ἄρχεις οὐδενός, ὦ Λύσι, οὐδὲ	ποιεῖς	οὐδὲν ὧν ἐπιθυμεῖς. οὐ γάρ
[205]	ὦ καταγέλαστε Ἱππόθαλες, πρὶν νενικηκέναι	ποιεῖς	τε καὶ ᾄδεις εἰς σαυτὸν
[215]	τοιούτους τίς μηχανὴ περὶ πολλοῦ	ποιεῖσθαι	ἀλλήλους; οὐδεμία, ἔφη. φίλοι (δέ
[219]	οὖν τότε οὐδὲν περὶ πλείονος	ποιεῖται,	κύλικα κεραμέαν ἢ τὸν ὑὸν
[221]	εἶναι, ὕθλος τις ἦν, ὥσπερ	ποίημα	μακρὸν συγκείμενον; κινδυνεύει, ἔφη. ἀλλὰ
[204]	δεινά ἐστιν, ἀλλ' ἐπειδὰν τὰ	ποιήματα	ἡμῶν ἐπιχειρήσῃ καταντλεῖν καὶ συγγράμματα.
[205]	Ἡρακλέους ξενισμὸν πρῴην ἡμῖν ἐν	ποιήματί	τινι διῄει, ὡς διὰ τὴν
[214]	ἔχειν ἢ τίνα βλάβην ἂν	ποιῆσαι	δύναιτο, ὃ μὴ καὶ αὐτὸ
[206]	ἀλλ' εἴ μοι ἐθελήσαις αὐτὸν	ποιῆσαι	εἰς λόγους ἐλθεῖν, ἴσως ἂν
[206]	ποίησιν: καίτοι οἶμαι ἐγὼ ἄνδρα	ποιήσει	βλάπτοντα ἑαυτὸν οὐκ ἄν σε
[206]	μὴ πᾶσι τούτοις ἔνοχον σαυτὸν	ποιήσεις	διὰ τὴν ποίησιν: καίτοι οἶμαι
[206]	ἔνοχον σαυτὸν ποιήσεις διὰ τὴν	ποίησιν:	καίτοι οἶμαι ἐγὼ ἄνδρα ποιήσει
[210]	βάρβαροι καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες,	ποιήσομέν	τε ἐν τούτοις ὅτι ἂν
[211]	ἀνερέσθαι ὅταν ἐντύχῃς πρῶτον. ἀλλὰ	ποιήσω,	ἔφη, ταῦτα, ὦ Σώκρατες, πάνυ
[219]	ὅταν τίς τι περὶ πολλοῦ	ποιῆται,	οἷόνπερ ἐνίοτε πατὴρ ὑὸν ἀντὶ
[214]	ἰέναι, ~σκοποῦντα (τὰ) κατὰ (τοὺς	ποιητάς:	οὗτοι γὰρ ἡμῖν ὥσπερ πατέρες
[206]	ὁμολογῆσαι ὡς ἀγαθός ποτ' ἐστὶν	ποιητής,	βλαβερὸς ὢν ἑαυτῷ. οὐ μὰ
[212]	φίλα ὄντα, ἀλλὰ ψεύδεθ' ὁ	ποιητής,	ὃς ἔφη ὄλβιος, ᾧ παῖδές
[209]	ὄντος, ἀλλὰ καὶ τοῦτο ἄλλος	ποιμαίνει	καὶ θεραπεύει: σὺ δὲ ἄρχεις
[206]	θηρεύων καὶ δυσαλωτοτέραν τὴν ἄγραν	ποιοῖ;	(δῆλον ὅτι φαῦλος. καὶ μὲν
[219]	κώνειον πεπωκότα, ἆρα περὶ πολλοῦ	ποιοῖτ'	ἂν οἶνον, εἴπερ τοῦτο ἡγοῖτο
[219]	ἄλλο τι ἂν περὶ πολλοῦ	ποιοῖτο;	οἷον εἰ αἰσθάνοιτο αὐτὸν κώνειον
[206]	ὦσιν, δυσαλωτότεροι γίγνονται; εἰκός γε.	ποῖός	τις οὖν ἄν σοι δοκεῖ
[220]	ἐκεῖνό ἐστιν ὃ περὶ παντὸς	ποιούμεθα,	ὃ ἂν φανῇ ὄν, ὅτου
[220]	πολλάκις λέγομεν ὡς περὶ πολλοῦ	ποιούμεθα	χρυσίον καὶ ἀργύριον: ἀλλὰ μὴ
[215]	ἂν εἶεν μὴ περὶ πολλοῦ	ποιούμενοι	ἑαυτούς. ἀληθῆ. ἄθρει δή, ὦ
[208]	λόγῳ ὀλίγου ὧν ἐπιθυμεῖς οὐδὲν	ποιοῦντα;	ὥστε σοι, ὡς ἔοικεν, οὔτε
[204]	καλῶς γε, ἦν δ' ἐγώ,	ποιοῦντες:	διδάσκει δὲ τίς αὐτόθι; σὸς
[217]	ποιεῖ ἐπιθυμεῖν: ἡ δὲ κακὸν	ποιοῦσα	ἀποστερεῖ αὐτὸ τῆς τε ἐπιθυμίας
[205]	ἐμαυτόν, ἔφη, ὦ Σώκρατες, οὔτε	ποιῶ	οὔτε ᾄδω. οὐκ οἴει γε,
[208]	ὑπὸ δούλου ἄρχεσθαι. τί δὲ	ποιῶν	αὖ οὗτος ὁ παιδαγωγός σου
[215]	καὶ οἱ ἀγαθοὶ τοῖς ἀγαθοῖς	πολεμιώτατοι	εἶεν: καὶ δὴ καὶ τὸν
[205]	οὐχὶ καταγέλαστον; ἃ δὲ ἡ	πόλις	ὅλη ᾄδει περὶ Δημοκράτους καὶ
[204]	ᾠκοδομημένη: ἡ δὲ διατριβὴ τὰ	πολλὰ	ἐν λόγοις, ὧν ἡδέως ἄν
[207]	ὦ Σώκρατες, καὶ μάλα γε	πολλὰ	κωλύουσιν. πῶς λέγεις; ἦν δ'
[205]	αἱ γραῖαι ᾄδουσι, καὶ ἄλλα	πολλὰ	τοιαῦτα, ὦ Σώκρατες: ταῦτ' ἐστὶν
[213]	φιλῇ ἢ καὶ μισοῦν φιλῇ:	πολλάκις	δ' ἐχθρὸν εἶναι μὴ ἐχθροῦ
[213]	πολλάκις φίλον εἶναι μὴ φίλου,	πολλάκις	δὲ καὶ ἐχθροῦ, ὅταν ἢ
[220]	τὰ (τοιαῦτα παρασκευάζεται. οὐχ ὅτι	πολλάκις	λέγομεν ὡς περὶ πολλοῦ ποιούμεθα
[213]	ὁμολογεῖν, (ἅπερ ἐπὶ τῶν πρότερον,	πολλάκις	φίλον εἶναι μὴ φίλου, πολλάκις
[213]	ἀλλὰ μὴ τὸ φιλοῦν. καίτοι	πολλὴ	ἀλογία, ὦ φίλε ἑταῖρε, μᾶλλον
[206]	ᾠδαῖς μὴ κηλεῖν ἀλλ' ἐξαγριαίνειν	πολλὴ	ἀμουσία: ἦ γάρ; δοκεῖ μοι.
[206]	οὐ μὰ τὸν Δία, ἔφη:	πολλὴ	γὰρ ἂν ἀλογία εἴη. ἀλλὰ
[213]	ἀλλ' οὐχ ὁ μισῶν. φαίνεται.	πολλοὶ	ἄρα ὑπὸ τῶν ἐχθρῶν φιλοῦνται,
[206]	κεκοσμημένους ἅπαντας. οἱ μὲν οὖν	πολλοὶ	ἐν τῇ αὐλῇ ἔπαιζον ἔξω,
[203]	τε αὐτοὶ καὶ ἄλλοι πάνυ	πολλοὶ	καὶ καλοί. ~(ἔστιν δὲ δὴ
[204]	αὐτοῦ. ἐπεὶ εὖ οἶδ' ὅτι	πολλοῦ	δεῖς τὸ εἶδος ἀγνοεῖν τοῦ
[215]	δὴ τοιούτους τίς μηχανὴ περὶ	πολλοῦ	ποιεῖσθαι ἀλλήλους; οὐδεμία, ἔφη. φίλοι
[219]	οὑτωσί: ὅταν τίς τι περὶ	πολλοῦ	ποιῆται, οἷόνπερ ἐνίοτε πατὴρ ὑὸν
[219]	αὐτὸν κώνειον πεπωκότα, ἆρα περὶ	πολλοῦ	ποιοῖτ' ἂν οἶνον, εἴπερ τοῦτο
[219]	καὶ ἄλλο τι ἂν περὶ	πολλοῦ	ποιοῖτο; οἷον εἰ αἰσθάνοιτο αὐτὸν
[220]	ὅτι πολλάκις λέγομεν ὡς περὶ	πολλοῦ	ποιούμεθα χρυσίον καὶ ἀργύριον: ἀλλὰ
[215]	οὐκ ἂν εἶεν μὴ περὶ	πολλοῦ	ποιούμενοι ἑαυτούς. ἀληθῆ. ἄθρει δή,
[204]	καὶ ἐρώμενον. καὶ ὃς ἀκούσας	πολὺ	ἔτι μᾶλλον ἠρυθρίασεν. ὁ οὖν
[211]	τὸ Δαρείου χρυσίον κτήσασθαι δεξαίμην	πολὺ	πρότερον ἑταῖρον, μᾶλλον ἢ αὐτὸν
[214]	οὐκ ἀληθὲς εἴη, εἴπερ οἱ	πονηροὶ	ἀλλήλοις ὅμοιοι. ἀληθῆ λέγεις. ἀλλά
[214]	δοκεῖ γὰρ ἡμῖν ὅ γε	πονηρὸς	(τῷ πονηρῷ, ὅσῳ ἂν ἐγγυτέρω
[214]	ἡμῖν ὅ γε πονηρὸς (τῷ	πονηρῷ,	ὅσῳ ἂν ἐγγυτέρω προσίῃ καὶ
[203]	ὦ Σώκρατες, ἔφη, ποῖ δὴ	πορεύῃ	καὶ (πόθεν; ἐξ Ἀκαδημείας, ἦν
[203]	ἐξ Ἀκαδημείας, ἦν δ' ἐγώ,	πορεύομαι	εὐθὺ Λυκείου. δεῦρο δή, ἦ
[204]	ἀλλὰ καὶ πόρρω ἤδη εἶ	πορευόμενος	τοῦ ἔρωτος. εἰμὶ δ' ἐγὼ
[212]	οὗτος σέ: ἐγὼ δὲ οὕτω	πόρρω	εἰμὶ τοῦ κτήματος, ὥστε οὐδ'
[204]	οὐ μόνον ἐρᾷς, ἀλλὰ καὶ	πόρρω	ἤδη εἶ πορευόμενος τοῦ ἔρωτος.
[209]	ἢ διακωλύουσιν; οὐ δῆτα. τί	ποτ'	ἂν οὖν εἴη, ὦ Λύσι,
[221]	ἢ γελοῖον τὸ ἐρώτημα, ὅτι	ποτ'	ἔσται τότε ἢ μὴ ἔσται;
[206]	σε ἐθέλειν ὁμολογῆσαι ὡς ἀγαθός	ποτ'	ἐστὶν ποιητής, βλαβερὸς ὢν ἑαυτῷ.
[216]	ἀγαθὸν μήτε κακὸν φίλον οὕτω	ποτὲ	γιγνόμενον τοῦ ἀγαθοῦ. πῶς, ἦ
[222]	παῖδες, ἢ ἐρᾷ, οὐκ ἄν	ποτε	ἐπεθύμει οὐδὲ ἤρα οὐδὲ ἐφίλει,
[213]	ὀρθῶς ἡμεῖς ἐσκοποῦμεν, οὐκ ἄν	ποτε	οὕτως ἐπλανώμεθα. ἀλλὰ ταύτῃ μὲν
[215]	ἐξαπατώμεθα; πῶς δή; ἔφη. ἤδη	ποτέ	του ἤκουσα λέγοντος, καὶ ἄρτι
[218]	σκοπῶμεν: φίλος ὃς ἂν εἴη,	πότερόν	ἐστίν τῳ φίλος ἢ οὔ;
[205]	ὦ Σώκρατες, ὧν ὅδε λέγει;	πότερον,	ἦν δ' ἐγώ, καὶ τὸ
[220]	ἔφη, ὥς γε νῦν λέγεται.	πότερον,	ἦν δ' ἐγώ, πρὸς Διός,
[209]	ὅσπερ τῷ πατρὶ περὶ σοῦ;	(πότερον	οἴει αὐτὸν ἐπιτρέψειν σοι τὴν
[222]	οἰκεῖον τοῦ ὁμοίου; πάνυ γε.	πότερον	οὖν καὶ τἀγαθὸν οἰκεῖον θήσομεν
[218]	φίλος ἢ οὔ; ἀνάγκη, ἔφη.	πότερον	οὖν οὐδενὸς ἕνεκα καὶ δι'
[217]	οὔσας τὰς τρίχας ψιμυθίῳ ἀλείψειεν,	πότερον	τότε λευκαὶ εἶεν ἢ φαίνοιντ'
[209]	τί ἄρα ὁ μέγας βασιλεύς;	πότερον	τῷ πρεσβυτάτῳ ὑεῖ, οὗ ἡ
[218]	ἕνεκά του καὶ διά τι.	πότερον	φίλου ὄντος ἐκείνου τοῦ πράγματος,
[212]	φιλεῖ, ὁ δὲ φιλεῖται; ναί.	πότερος	οὖν αὐτῶν ποτέρου φίλος ἐστίν;
[212]	εἰπέ: ἐπειδάν τίς τινα φιλῇ,	πότερος	ποτέρου (φίλος γίγνεται, ὁ φιλῶν
[207]	παῖ Δημοφῶντος, (ἦν δ' ἐγώ,	πότερος	ὑμῶν πρεσβύτερος; ἀμφισβητοῦμεν, ἔφη. οὐκοῦν
[212]	ἐπειδάν τίς τινα φιλῇ, πότερος	ποτέρου	(φίλος γίγνεται, ὁ φιλῶν τοῦ
[212]	φιλεῖται; ναί. πότερος οὖν αὐτῶν	ποτέρου	φίλος ἐστίν; ὁ φιλῶν τοῦ
[208]	ὅταν ὑφαίνῃ; οὔ τι γάρ	που	διακωλύει σε ἢ τῆς σπάθης
[212]	ἔστιν καὶ μισεῖσθαι φιλοῦντα; οἷόν	που	ἐνίοτε δοκοῦσι καὶ οἱ ἐρασταὶ
[207]	δὲ τὸν λύσιν ἠρόμην, ἦ	που,	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Λύσι,
[221]	ἑτέρῳ. αἰτίας γὰρ ἀπολομένης ἀδύνατόν	που	ἦν ἔτ' ἐκεῖνο εἶναι, οὗ
[217]	ἀγαθόν. ναί. σῶμα δέ γέ	που	κατὰ τὸ σῶμα εἶναι οὔτε
[214]	ἀεὶ φίλον εἶναι; εἰσὶν δέ	που	οὗτοι οἱ περὶ φύσεώς τε
[217]	τῳ ὁτιοῦν (τι) ἀλεῖψαι, πάρεστίν	που	τῷ ἀλειφθέντι τὸ ἐπαλειφθέν. πάνυ
[216]	αὐτό ἐστιν. οὐ γὰρ ἄν	που	τῷ κακῷ φίλον ἄν τι
[214]	ἀδικοῦντας δὲ καὶ ἀδικουμένους ἀδύνατόν	που	φίλους εἶναι. οὐχ οὕτως; ναί,
[218]	πότερον φίλου ὄντος ἐκείνου τοῦ	πράγματος,	οὗ ἕνεκα φίλος ὁ φίλος
[206]	τις λόγον διαλεγόμενος ἢ τί	πράττων	προσφιλὴς παιδικοῖς γένοιτο. οὐ ῥᾴδιον,
[211]	ἐγὼ δὲ πρὸς μὲν ταῦτα	πρᾴως	ἔχω, πρὸς δὲ τὴν τῶν
[204]	Δημοκράτους, ἔφη, τοῦ Αἰξωνέως ὁ	πρεσβύτατος	ὑός. εἶεν, ἦν δ' ἐγώ,
[209]	ὁ μέγας βασιλεύς; πότερον τῷ	πρεσβυτάτῳ	ὑεῖ, οὗ ἡ τῆς Ἀσίας
[207]	(ἦν δ' ἐγώ, πότερος ὑμῶν	πρεσβύτερος;	ἀμφισβητοῦμεν, ἔφη. οὐκοῦν καὶ ὁπότερος
[223]	εἶχον ἄλλον ἤδη τινὰ τῶν	πρεσβυτέρων	κινεῖν: κᾆτα, ὥσπερ δαίμονές τινες,
[206]	σοφός, οὐκ ἐπαινεῖ τὸν ἐρώμενον	πρὶν	ἂν ἕλῃ, δεδιὼς τὸ μέλλον
[217]	ἔοικεν. δῆλον δέ γε ὅτι	πρὶν	γενέσθαι αὐτὸ κακὸν ὑπὸ τοῦ
[205]	ἀκούσας εἶπον: ὦ καταγέλαστε Ἱππόθαλες,	πρὶν	νενικηκέναι ποιεῖς τε καὶ ᾄδεις
[206]	ἀστραγάλοις παμπόλλοις, ἐκ φορμίσκων τινῶν	προαιρούμενοι:	τούτους δὲ περιέστασαν ἄλλοι θεωροῦντες.
[205]	τὴν τοῦ Ἡρακλέους συγγένειαν ὁ	πρόγονος	αὐτῶν (ὑποδέξαιτο τὸν Ἡρακλέα, γεγονὼς
[205]	παιδὸς καὶ πάντων πέρι τῶν	προγόνων,	πλούτους τε καὶ ἱπποτροφίας καὶ
[207]	τοῦτο παντὶ τρόπῳ δῆλον ὅτι	προθυμοῦνται	ὅπως ἂν εὐδαιμονοίης. πῶς γὰρ
[216]	τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε κακόν:	πρὸς	ἃ δὲ λέγων μαντεύομαι, ἄκουσον.
[205]	περὶ παιδικῶν πρὸς αὐτὸν ἢ	πρὸς	ἄλλους λέγειν. τούτων δέ τι,
[205]	ἃ χρὴ ἐραστὴν περὶ παιδικῶν	πρὸς	αὐτὸν ἢ πρὸς ἄλλους λέγειν.
[211]	πρὸς μὲν ταῦτα πρᾴως ἔχω,	πρὸς	δὲ τὴν τῶν φίλων κτῆσιν
[205]	ταῦτα ποιεῖ τε καὶ λέγει,	πρὸς	δὲ τούτοις ἔτι τούτων κρονικώτερα.
[220]	λέγεται. πότερον, ἦν δ' ἐγώ,	πρὸς	Διός, ἐὰν τὸ κακὸν ἀπόληται,
[209]	αἰσθάνωνται ὅτι ἱκανῶς φρονεῖς; ἔγωγε.	πρὸς	Διός, ἦν δ' ἐγώ, τί
[214]	ἐν αὐτῷ: φέρε οὖν, ὦ	πρὸς	Διός, ἴδωμεν τί καὶ ὑποπτεύω.
[211]	ἐγώ. ταῦτα οὖν ἡμῶν λεγόντων	πρὸς	ἡμᾶς αὐτούς, τί ὑμεῖς, ἔφη
[211]	φιλικῶς, λάθρᾳ τοῦ Μενεξένου, σμικρὸν	πρός	με λέγων ἔφη: ὦ Σώκρατες,
[211]	ὁ δὲ τιμάς: ἐγὼ δὲ	πρὸς	μὲν ταῦτα πρᾴως ἔχω, πρὸς
[205]	ἵνα εἰδῶ τίνα τρόπον προσφέρῃ	πρὸς	τὰ παιδικά. ὅδε δήπου σοι,
[212]	δοκοῦσι καὶ οἱ ἐρασταὶ πάσχειν	πρὸς	τὰ παιδικά: φιλοῦντες γὰρ (ὡς
[210]	(καὶ ἐγὼ ἀκούσας αὐτοῦ ἀπέβλεψα	πρὸς	τὸν Ἱπποθάλη, καὶ ὀλίγου ἐξήμαρτον:
[213]	ἡσθεὶς τῇ φιλοσοφίᾳ, οὕτω μεταβαλὼν	πρὸς	τὸν (λύσιν ἐποιούμην τοὺς λόγους,
[207]	οὕτω προσεστὼς ἠκροᾶτο. καὶ ἐγὼ	πρὸς	τὸν Μενέξενον ἀποβλέψας, ὦ παῖ
[206]	οἶμαι μὲν καὶ αὐτός σοι	πρόσεισι	φιλήκοος γάρ, ὦ Σώκρατες, διαφερόντως
[206]	τε νεανίσκοι καὶ οἱ παῖδες	πρόσεισιν	οὖν σοι. εἰ δὲ μή,
[211]	ἐρεῖς, ὦ Λύσι: πάντως γὰρ	προσεῖχες	τὸν νοῦν. πάνυ μὲν οὖν,
[207]	ἡμᾶς, καὶ δῆλος ἦν ἐπιθυμῶν	προσελθεῖν.	τέως μὲν οὖν ἠπόρει τε
[223]	κινεῖν: κᾆτα, ὥσπερ δαίμονές τινες,	προσελθόντες	οἱ παιδαγωγοί, ὅ τε τοῦ
[207]	αὐτῶν εἴη. μεταξὺ οὖν τις	προσελθὼν	ἀνέστησε τὸν Μενέξενον, φάσκων καλεῖν
[207]	πλείους ἑώρα ἐφισταμένους, τούτους ἐπηλυγισάμενος	προσέστη	ᾗ μὴ ᾤετο κατόψεσθαι τὸν
[207]	μὴ αὐτῷ ἀπεχθάνοιτο: καὶ οὕτω	προσεστὼς	ἠκροᾶτο. καὶ ἐγὼ πρὸς τὸν
[210]	τῶν λεγομένων, ἀνεμνήσθην ὅτι καὶ	προσεστὼς	λανθάνειν τὸν λύσιν ἐβούλετο: ~ἀνέλαβον
[208]	βούληται περὶ τοὺς ἵππους, καὶ	προσέτι	(αὐτοῦ τούτου ἀργύριον τελοῦσιν; ἀλλὰ
[213]	τὸ λεχθὲν διὰ τὸ σφόδρα	προσέχειν	τὸν νοῦν τοῖς λεγομένοις, δῆλος
[205]	διαφερόντως τῶν ἄλλων τὸν νοῦν	προσέχοντα	τῷ παιδὶ ἴδιον (μὲν μηδὲν
[206]	καὶ ἅμα λαβὼν τὸν (Κτήσιππον	προσῇα	εἰς τὴν παλαίστραν: οἱ δ'
[221]	μὴ τυγχάνει ὄντα κακά, τί	προσήκει	τοῖς κακοῖς συναπόλλυσθαι; οὐδέν. ἔσονται
[207]	καὶ συμπαρεκαθέζετο μετὰ τοῦ Μενεξένου.	προσῆλθον	δὴ καὶ οἱ ἄλλοι, καὶ
[222]	οἰκεῖον, οὐ ῥᾴδιον ἀποβαλεῖν τὸν	πρόσθεν	λόγον, ὡς οὐ τὸ ὅμοιον
[219]	τινος δή, εἴπερ ἀκολουθήσει τῇ	πρόσθεν	ὁμολογίᾳ. πάνυ γε. οὐκοῦν καὶ
[207]	ἠπόρει τε καὶ ὤκνει μόνος	προσιέναι,	ἔπειτα ὁ Μενέξενος (ἐκ τῆς
[206]	οὗτος αὐτόν, ἐὰν ἄρα μὴ	προσίῃ	αὐτός. ταῦτα, ἦν δ' ἐγώ,
[214]	(τῷ πονηρῷ, ὅσῳ ἂν ἐγγυτέρω	προσίῃ	καὶ μᾶλλον ὁμιλῇ, τοσούτῳ ἐχθίων
[203]	νεανίσκοις ἁθρόοις συνεστῶσι. καί με	προσιόντα	ὁ Ἱπποθάλης ἰδών, ὦ Σώκρατες,
[222]	τῷ γνησίῳ ἐραστῇ καὶ μὴ	προσποιήτῳ	φιλεῖσθαι ὑπὸ τῶν παιδικῶν. (ὁ
[219]	ἐπειδὴ ἐνταῦθα ἥκομεν, ὦ παῖδες,	πρόσσχωμεν	τὸν νοῦν μὴ ἐξαπατηθῶμεν. ὅτι
[223]	ἐν τοῖς Ἑρμαίοις ἄποροι εἶναι	προσφέρεσθαι,	ἡττηθέντες οὖν αὐτῶν διελύσαμεν τὴν
[205]	διανοίας, ἵνα εἰδῶ τίνα τρόπον	προσφέρῃ	πρὸς τὰ παιδικά. ὅδε δήπου
[206]	λόγον διαλεγόμενος ἢ τί πράττων	προσφιλὴς	παιδικοῖς γένοιτο. οὐ ῥᾴδιον, ἦν
[212]	ἄρα νῦν ἡμῖν δοκεῖ ἢ	πρότερον	ἔδοξεν. τότε μὲν γάρ, εἰ
[221]	ὅταν ἐπιθυμῇ, ὃ δὲ τὸ	πρότερον	ἐλέγομεν φίλον εἶναι, ὕθλος τις
[211]	Δαρείου χρυσίον κτήσασθαι δεξαίμην πολὺ	πρότερον	ἑταῖρον, μᾶλλον ἢ αὐτὸν Δαρεῖον
[213]	εἶναι ὁμολογεῖν, (ἅπερ ἐπὶ τῶν	πρότερον,	πολλάκις φίλον εἶναι μὴ φίλου,
[219]	ἀντὶ πάντων τῶν ἄλλων χρημάτων	προτιμᾷ,	ὁ δὴ τοιοῦτος ἕνεκα τοῦ
[205]	τὸν γὰρ τοῦ Ἡρακλέους ξενισμὸν	πρῴην	ἡμῖν ἐν ποιήματί τινι διῄει,
[211]	αὖθίς με ἀνερέσθαι ὅταν ἐντύχῃς	πρῶτον.	ἀλλὰ ποιήσω, ἔφη, ταῦτα, ὦ
[204]	ἴδῃς τοὺς ὄντας αὐτόθι (αὐτοῦ)	(πρῶτον	ἡδέως ἀκούσαιμ' ἂν ἐπὶ τῷ
[223]	ἦν ὀψέ. τὸ μὲν οὖν	πρῶτον	καὶ ἡμεῖς καὶ οἱ περιεστῶτες
[222]	ἐγώ, ὦ παῖδες, οὓς τὸ	πρῶτον	λόγους ἀπεβαλόμεθα περὶ φιλίας, εἰς
[219]	ἐξαπατᾷ, ᾖ δ' ἐκεῖνο τὸ	πρῶτον,	ὃ ὡς ἀληθῶς ἐστι φίλον.
[209]	σοι ἐνταῦθ' ὅτι ἂν βούλῃ	πρῶτον	τῶν γραμμάτων γράφειν καὶ ὅτι
[209]	ἢ γραφῆναι, σέ, ὡς ἐγᾦμαι,	(πρῶτον	τῶν ἐν τῇ οἰκίᾳ ἐπὶ
[219]	ἥξει ἐπ' ἐκεῖνο ὅ ἐστιν	(πρῶτον	φίλον, οὗ ἕνεκα καὶ τὰ
[215]	κοτέει καὶ ἀοιδὸς ἀοιδῷ (καὶ	πτωχὸς	πτωχῷ" καὶ τἆλλα δὴ πάντα
[215]	καὶ ἀοιδὸς ἀοιδῷ (καὶ πτωχὸς	πτωχῷ"	καὶ τἆλλα δὴ πάντα οὕτως
[205]	τε καὶ ἱπποτροφίας καὶ νίκας	Πυθοῖ	καὶ Ἰσθμοῖ καὶ Νεμέᾳ τεθρίπποις
[203]	ἐπειδὴ δ' ἐγενόμην κατὰ τὴν	πυλίδα	ᾗ ἡ Πάνοπος κρήνη, ἐνταῦθα
[217]	τι μᾶλλον ἂν εἶεν λευκαί	πω,	ἀλλὰ παρούσης λευκότητος οὔτε τι
[209]	οὐδὲν ὧν ἐπιθυμεῖς. οὐ γάρ	πω,	ἔφη, ἡλικίαν ἔχω, ὦ Σώκρατες.
[218]	οἱ οὔτε ἀγαθοὶ οὔτε κακοί	πω	ὄντες, ὅσοι δὲ κακοὶ οὐ
[210]	οἷς τις μήπω φρονεῖ; καὶ	πῶς	ἄν; ἔφη. εἰ δ' ἄρα
[215]	(αὑτοῦ πάθοι; τὰ δὴ τοιαῦτα	πῶς	ἂν ὑπ' ἀλλήλων ἀγαπηθείη, μηδεμίαν
[208]	ἢ οὐδὲ τοῦτο ἐπιτρέπουσί σοι;	πῶς	γάρ, ἔφη, ἐπιτρέπουσιν; ἀλλ' ἄρχει
[207]	ἄν σε ὡς εὐδαιμονέστατον εἶναι;	(πῶς	γὰρ οὔ; δοκεῖ δέ σοι
[217]	κάμνων οἶμαι διὰ τὴν νόσον.	πῶς	γὰρ (οὔ; νόσος μὲν δὴ
[215]	οὐδενὸς δεόμενος κατὰ τὴν ἱκανότητα.	πῶς	γὰρ οὔ; ὁ δὲ μή
[209]	τῶν ἁλῶν, ἐῴη ἂν ἐμβαλεῖν.	πῶς	γὰρ οὔ; ~τί δ' εἰ
[217]	τὸ παρόν, λευκοῦ παρουσίᾳ (λευκαί.	πῶς	γὰρ οὔ; τοῦτο τοίνυν ἐρωτῶ
[207]	ὅτι προθυμοῦνται ὅπως ἂν εὐδαιμονοίης.	πῶς	γὰρ οὐχί; ἔφη. ἐῶσιν ἄρα
[218]	ἡ δέ γε νόσος κακόν;	πῶς	δ' οὔ; τί δὲ ὑγίεια;
[221]	γίγνεται οὗ ἄν τι ἀφαιρῆται.	πῶς	δ' οὔ; τοῦ οἰκείου δή,
[215]	ἆρά γε ὅλῳ τινὶ ἐξαπατώμεθα;	πῶς	δή; ἔφη. ἤδη ποτέ του
[218]	(ψευδέσιν) ἐντετυχήκαμεν περὶ τοῦ φίλου.	πῶς	δή; ἔφη. ὧδε, ἦν δ'
[216]	ὑμῖν δέ, ἦν δ' ἐγώ,	πῶς	δοκεῖ λέγειν; εὖ γε, ἔφη
[204]	(καὶ ἄχρηστος, τοῦτο δέ μοί	πως	ἐκ θεοῦ δέδοται, ταχὺ οἵῳ
[222]	Λύσις καὶ ὁ Μενέξενος μόγις	πως	ἐπενευσάτην, ὁ δὲ Ἱπποθάλης ὑπὸ
[205]	ἦν δ' ἐγώ. τὸ δὲ	πῶς	ἔχει; ἔφη. (πάντων μάλιστα, εἶπον,
[219]	ἢ τὸν ὑόν; ἢ ὧδέ	πως	ἔχει: πᾶσα ἡ τοιαύτη σπουδὴ
[216]	οὕτω ποτὲ γιγνόμενον τοῦ ἀγαθοῦ.	πῶς,	ἦ δ' ὅς, λέγεις; ἀλλὰ
[212]	οὐδέν, ἔφη, ἔμοιγε δοκεῖ διαφέρειν.	πῶς	λέγεις; ἦν δ' ἐγώ: ἀμφότεροι
[207]	καὶ μάλα γε πολλὰ κωλύουσιν.	πῶς	λέγεις; ἦν δ' ἐγώ. ~βουλόμενοί
[208]	παρὰ τοῦ πατρὸς μισθὸν φέρων.	πῶς	λέγεις; μισθωτῷ μᾶλλον ἐπιτρέπουσιν ἢ
[215]	γε οὐ φίλος. οὐ φαίνεται.	πῶς	οὖν οἱ ἀγαθοὶ τοῖς ἀγαθοῖς
[205]	ὃ οὐχὶ κἂν παῖς εἴποι,	πῶς	οὐχὶ καταγέλαστον; ἃ δὲ ἡ
[214]	ἄγοντα παρ' ἀλλήλους. λέγουσι δέ	πως	ταῦτα, ὡς ἐγᾦμαι, ὡδί αἰεί
[215]	ἔστιν. ὃ δὲ μὴ ἀγαπῷτο,	πῶς	φίλον; οὐδαμῶς. ἀλλὰ δὴ ὁ