Pages
[215]	εἴη; ἴσως. τί δέ; οὐχ	ὁ	ἀγαθός, καθ' ὅσον ἀγαθός, κατὰ
[222]	οὐδὲν ἧττον φίλος ἔσται ἢ	ὁ	ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ. ἔοικεν, ἔφη.
[222]	φῶμεν εἶναι, ἄλλο τι ἢ	ὁ	ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ μόνον φίλος;
[214]	τῷ ὁμοίῳ φίλον λέγοντες, ὡς	ὁ	ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ μόνος μόνῳ
[211]	ἐγώ. οὐ ῥᾴδιον: δεινὸς γὰρ	ὁ	ἄνθρωπος, Κτησίππου μαθητής. πάρεστι δέ
[220]	οὐκοῦν καὶ περὶ τοῦ φίλου	ὁ	αὐτὸς λόγος; ὅσα γάρ φαμεν
[209]	δέ; τῷ γείτονι ἆρ' οὐχ	ὁ	αὐτὸς ὅρος ὅσπερ τῷ πατρὶ
[222]	περὶ φιλίας, εἰς τούτους εἰσπεπτώκαμεν:	ὁ	γὰρ ἄδικος τῷ ἀδίκῳ καὶ
[214]	ἤδη τίνες εἰσὶν οἱ φίλοι:	ὁ	γὰρ λόγος ἡμῖν (σημαίνει ὅτι
[215]	ὅμοιος τῷ ὁμοίῳ οὐ φίλος:	ὁ	δὲ ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ καθ'
[215]	ἱκανὸς ἂν εἴη αὑτῷ; ναί.	ὁ	δέ γε ἱκανὸς οὐδενὸς δεόμενος
[222]	ὁ Μενέξενος μόγις πως ἐπενευσάτην,	ὁ	δὲ Ἱπποθάλης ὑπὸ τῆς ἡδονῆς
[214]	τῷ ἀγαθῷ μόνος μόνῳ φίλος,	ὁ	δὲ κακὸς οὔτε ἀγαθῷ οὔτε
[211]	γάρ τις ἵππους (ἐπιθυμεῖ κτᾶσθαι,	ὁ	δὲ κύνας, ὁ δὲ χρυσίον,
[222]	πάνυ γε, ἔφη ὁ Μενέξενος:	ὁ	δὲ Λύσις ἐσίγησεν. εἶεν, ἦν
[215]	τὴν ἱκανότητα. πῶς γὰρ οὔ;	ὁ	δὲ μή του (δεόμενος οὐδέ
[215]	οὐδ' ἂν φιλοῖ. οὐ δῆτα.	ὁ	δὲ μὴ φιλῶν γε οὐ
[211]	δὲ κύνας, ὁ δὲ χρυσίον,	ὁ	δὲ τιμάς: ἐγὼ δὲ πρὸς
[212]	δ' ἐγώ, ὁ μὲν φιλεῖ,	ὁ	δὲ φιλεῖται; ναί. πότερος οὖν
[211]	(ἐπιθυμεῖ κτᾶσθαι, ὁ δὲ κύνας,	ὁ	δὲ χρυσίον, ὁ δὲ τιμάς:
[219]	πάντων τῶν ἄλλων χρημάτων προτιμᾷ,	ὁ	δὴ τοιοῦτος ἕνεκα τοῦ τὸν
[216]	(κακῷ φίλον εἶναι, ὥσπερ οὐδ'	ὁ	ἔμπροσθεν λόγος ἐᾷ: λείπεται δή,
[212]	ἀλλήλων φίλοι γίγνονται, ἐὰν μόνος	ὁ	ἕτερος τὸν ἕτερον φιλῇ; ἔμοιγε,
[212]	ἔδοξεν. τότε μὲν γάρ, εἰ	ὁ	ἕτερος φιλοῖ, φίλω εἶναι ἄμφω:
[207]	οἱ ἄλλοι, καὶ δὴ καὶ	ὁ	Ἱπποθάλης, ἐπειδὴ πλείους ἑώρα ἐφισταμένους,
[203]	ἁθρόοις συνεστῶσι. καί με προσιόντα	ὁ	Ἱπποθάλης ἰδών, ὦ Σώκρατες, ἔφη,
[222]	γὰρ ἄδικος τῷ ἀδίκῳ καὶ	ὁ	κακὸς τῷ κακῷ οὐδὲν ἧττον
[204]	τῷ καὶ εἴσειμι καὶ τίς	ὁ	καλός. ἄλλος, ἔφη, ἄλλῳ ἡμῶν
[218]	ἐγὼ μᾶλλον εἴσομαι ὅτι λέγω.	ὁ	κάμνων, νυνδὴ ἔφαμεν, τοῦ ἰατροῦ
[217]	ὑγίειαν. ἦ γάρ; οὐδείς. ἀλλ'	ὁ	κάμνων οἶμαι διὰ τὴν νόσον.
[205]	μηδὲ συγγράφειν. οὐχ ὑγιαίνει, ἔφη	ὁ	Κτήσιππος, ἀλλὰ ληρεῖ τε καὶ
[211]	ἡμᾶς αὐτούς, τί ὑμεῖς, ἔφη	ὁ	Κτήσιππος, αὐτὼ μόνω ἑστιᾶσθον, ἡμῖν
[205]	διατεθρύληται. νὴ τοὺς θεούς, ἔφη	ὁ	Κτήσιππος, πάνυ γε. καὶ γάρ
[207]	ᾔει παρακαθιζησόμενος: ἰδὼν οὖν αὐτὸν	ὁ	Λύσις εἵπετο καὶ συμπαρεκαθέζετο μετὰ
[206]	ἄλλοι θεωροῦντες. ὧν δὴ καὶ	ὁ	Λύσις ἦν, ~καὶ εἱστήκει ἐν
[207]	τι ἀλλήλοις διελεγόμεθα. περιστρεφόμενος οὖν	ὁ	Λύσις θαμὰ ἐπεσκοπεῖτο ἡμᾶς, καὶ
[213]	ἔμοιγε δοκεῖ, ὦ Σώκρατες, ἔφη,	ὁ	Λύσις, καὶ ἅμα εἰπὼν ἠρυθρίασεν:
[204]	(ἔστιν δέ, ἦν δ' ἐγώ,	ὁ	Λύσις νέος τις, ὡς ἔοικε:
[209]	ἦν δ' ἐγώ, τί ἄρα	ὁ	μέγας βασιλεύς; πότερον τῷ πρεσβυτάτῳ
[211]	κτήματός του, ὥσπερ ἄλλος ἄλλου.	ὁ	μὲν γάρ τις ἵππους (ἐπιθυμεῖ
[215]	πῶς φίλον; οὐδαμῶς. ἀλλὰ δὴ	ὁ	μὲν ὅμοιος τῷ ὁμοίῳ οὐ
[222]	προσποιήτῳ φιλεῖσθαι ὑπὸ τῶν παιδικῶν.	(ὁ	μὲν οὖν Λύσις καὶ ὁ
[212]	τῷ τοιούτῳ, ἦν δ' ἐγώ,	ὁ	μὲν φιλεῖ, ὁ δὲ φιλεῖται;
[207]	καὶ ὤκνει μόνος προσιέναι, ἔπειτα	ὁ	Μενέξενος (ἐκ τῆς αὐλῆς μεταξὺ
[211]	μοι, ἐάν με ἐλέγχειν ἐπιχειρῇ	ὁ	Μενέξενος: ἢ οὐκ οἶσθα ὅτι
[222]	(ὁ μὲν οὖν Λύσις καὶ	ὁ	Μενέξενος μόγις πως ἐπενευσάτην, ὁ
[222]	ἢ εἶδος. πάνυ γε, ἔφη	ὁ	Μενέξενος: ὁ δὲ Λύσις ἐσίγησεν.
[211]	τοῦ λόγου. καὶ ἐν τούτῳ	ὁ	Μενέξενος πάλιν ἧκεν, καὶ ἐκαθέζετο
[218]	ὄναρ πεπλουτηκέναι. (τί μάλιστα; ἔφη	ὁ	Μενέξενος. φοβοῦμαι, ἦν δ' ἐγώ,
[216]	δοκεῖ λέγειν; εὖ γε, ἔφη	ὁ	Μενέξενος, ὥς γε οὑτωσὶ ἀκοῦσαι.
[213]	ἀλλ' ὁ φιλούμενος. ἔοικεν. καὶ	ὁ	μισούμενος ἐχθρὸς ἄρα, ἀλλ' οὐχ
[213]	μισούμενος ἐχθρὸς ἄρα, ἀλλ' οὐχ	ὁ	μισῶν. φαίνεται. πολλοὶ ἄρα ὑπὸ
[219]	καὶ τὸ ἀγγεῖον, ἐν ᾧ	ὁ	οἶνος ἐνείη; πάνυ γε. ἆρ'
[214]	Διός, ἴδωμεν τί καὶ ὑποπτεύω.	ὁ	ὅμοιος τῷ ὁμοίῳ καθ' ὅσον
[204]	ἀκούσας πολὺ ἔτι μᾶλλον ἠρυθρίασεν.	ὁ	οὖν Κτήσιππος, Ἀστεῖόν γε, ἦ
[211]	τὸν λύσιν, ὅθεν καὶ ἐξανέστη.	ὁ	οὖν Λύσις μάλα παιδικῶς καὶ
[208]	τί δὲ ποιῶν αὖ οὗτος	ὁ	παιδαγωγός σου ἄρχει; ἄγων δήπου,
[209]	ἄρα τὴν ἡλικίαν σου περιμένει	ὁ	πατὴρ ἐπιτρέπειν πάντα, ἀλλ' ᾗ
[208]	σοι δεσπότας καὶ ἄρχοντας ἑκὼν	ὁ	πατὴρ ἐφίστησιν. ἀλλ' ἆρα ἐπειδὰν
[207]	ἔφη. οὐκοῦν εἴ σε φιλεῖ	ὁ	πατὴρ καὶ ἡ μήτηρ καὶ
[210]	μόνον οἱ ἀλλότριοι, ἀλλὰ καὶ	ὁ	πατὴρ καὶ ἡ μήτηρ καὶ
[207]	ὦ Λύσι, σφόδρα φιλεῖ σε	ὁ	πατὴρ καὶ ἡ μήτηρ; πάνυ
[209]	γε τοσόνδε, ὡς ἐγᾦμαι, καὶ	ὁ	πατὴρ καὶ ἡ μήτηρ σοι
[210]	ἔφη. νῦν ἄρα οὐδὲ σὲ	ὁ	πατὴρ οὐδὲ ἄλλος ἄλλον οὐδένα
[209]	λάβῃς, οὐ διακωλύουσί σε οὔτε	ὁ	πατὴρ οὔτε ἡ μήτηρ ἐπιτεῖναί
[210]	σοὶ οὔτε ἄλλος οὐδεὶς οὔτε	ὁ	πατὴρ φίλος ἔσται οὔτε ἡ
[212]	μέντοι φίλα ὄντα, ἀλλὰ ψεύδεθ'	ὁ	ποιητής, ὃς ἔφη ὄλβιος, ᾧ
[204]	ἔστιν. Δημοκράτους, ἔφη, τοῦ Αἰξωνέως	ὁ	πρεσβύτατος ὑός. εἶεν, ἦν δ'
[205]	διὰ τὴν τοῦ Ἡρακλέους συγγένειαν	ὁ	πρόγονος αὐτῶν (ὑποδέξαιτο τὸν Ἡρακλέα,
[214]	ὅμοιος φίλος, καὶ ἔστιν χρήσιμος	ὁ	τοιοῦτος τῷ τοιούτῳ; μᾶλλον δὲ
[223]	ὅ τε τοῦ Μενεξένου καὶ	ὁ	τοῦ Λύσιδος, ἔχοντες αὐτῶν τοὺς
[210]	~τί δ' εἰ τοὺς ὀφθαλμοὺς	ὁ	ὑὸς αὐτοῦ ἀσθενοῖ, ἆρα ἐῴη
[209]	ὅτι ἡμεῖς κάλλιον φρονοῦμεν ἢ	ὁ	ὑὸς αὐτοῦ περὶ ὄψου σκευασίας;
[223]	τίθημι οὔπω δὲ ὅτι ἔστιν	ὁ	φίλος οἷοί τε ἐγενόμεθα ἐξευρεῖν.
[218]	τοῦ πράγματος, οὗ ἕνεκα φίλος	ὁ	φίλος τῷ φίλῳ, ἢ οὔτε
[213]	ἐκ τούτου τοῦ λόγου, ἀλλ'	ὁ	φιλούμενος. ἔοικεν. καὶ ὁ μισούμενος
[212]	ὁ φιλῶν τοῦ φιλουμένου ἢ	ὁ	φιλούμενος τοῦ φιλοῦντος: ἢ οὐδὲν
[212]	ἀντιφιλῆται ἐάντε καὶ μισῆται, ἢ	ὁ	φιλούμενος τοῦ φιλοῦντος; ἢ οὐδέτερος
[212]	οὖν αὐτῶν ποτέρου φίλος ἐστίν;	ὁ	φιλῶν τοῦ φιλουμένου, ἐάντε καὶ
[212]	φιλῇ, πότερος ποτέρου (φίλος γίγνεται,	ὁ	φιλῶν τοῦ φιλουμένου ἢ ὁ
[213]	ἔφη, οὕτως ἔχειν. οὐκ ἄρα	ὁ	φιλῶν φίλος ἐκ τούτου τοῦ
[214]	οὐ συνίεμεν. δοκεῖ γὰρ ἡμῖν	ὅ	γε πονηρὸς (τῷ πονηρῷ, ὅσῳ
[219]	φίλον, ἀλλ' ἥξει ἐπ' ἐκεῖνο	ὅ	ἐστιν (πρῶτον φίλον, οὗ ἕνεκα
[204]	ἐπιχειρήσῃ καταντλεῖν καὶ συγγράμματα. καὶ	ὅ	ἐστιν τούτων δεινότερον, ὅτι καὶ
[221]	τοῦ οἰκείου δή, ὡς ἔοικεν,	ὅ	τε ἔρως καὶ ἡ φιλία
[223]	δαίμονές τινες, προσελθόντες οἱ παιδαγωγοί,	ὅ	τε τοῦ Μενεξένου καὶ ὁ
[219]	γε τὸ ὅμοιον φίλον γίγνεται,	ὅ	φαμεν ἀδύνατον εἶναι: ἀλλ' ὅμως
[211]	καί μοι εἰπέ, ὦ Μενέξενε,	ὃ	ἄν σε ἔρωμαι. τυγχάνω γὰρ
[208]	μακάριον (εἶναι διακωλύουσι τοῦτο ποιεῖν	ὃ	ἂν βούλῃ; ὧδε δέ μοι
[220]	ἐστιν ὃ περὶ παντὸς ποιούμεθα,	ὃ	ἂν φανῇ ὄν, ὅτου ἕνεκα
[214]	ἀλλ' (ἐμπλήκτους τε καὶ ἀσταθμήτους:	ὃ	δὲ αὐτὸ αὑτῷ ἀνόμοιον εἴη
[215]	ἀγαπῴη ἄν. οὐ γὰρ οὖν.	ὃ	δὲ μὴ ἀγαπῴη, οὐδ' ἂν
[215]	ἔχοντα; ἔστιν ὅπως; οὐκ ἔστιν.	ὃ	δὲ μὴ ἀγαπῷτο, πῶς φίλον;
[221]	ἐπιθυμεῖ καὶ τότε ὅταν ἐπιθυμῇ,	ὃ	δὲ τὸ πρότερον ἐλέγομεν φίλον
[218]	ὥσπερ θηρευτής τις, ἔχων ἀγαπητῶς	ὃ	ἐθηρευόμην. κἄπειτ' οὐκ οἶδ' ὁπόθεν
[222]	τε καὶ Μενέξενε, περὶ φίλου,	ὃ	ἔστιν: εἰ δὲ ταὐτὸν τυγχάνει
[218]	καὶ Μενέξενε, παντὸς μᾶλλον ἐξηυρήκαμεν	ὃ	ἔστιν τὸ φίλον καὶ οὔ.
[220]	ἄρα φίλον ἡμῖν ἐκεῖνο, εἰς	ὃ	ἐτελεύτα πάντα τὰ ἄλλα (ἕνεκα
[217]	εἶναι. ἀδύνατον γάρ. σκέψασθε δὴ	ὃ	λέγω. λέγω γὰρ ὅτι ἔνια
[219]	εἶναι; ἀνάγκη. τοῦτο δή ἐστιν	ὃ	λέγω, μὴ ἡμᾶς τἆλλα πάντα
[214]	τίνα βλάβην ἂν ποιῆσαι δύναιτο,	ὃ	μὴ καὶ αὐτὸ αὑτῷ; ~ἢ
[215]	αὑτῷ; ~ἢ τί ἂν παθεῖν,	ὃ	μὴ καὶ ὑφ' (αὑτοῦ πάθοι;
[205]	ἴδιον (μὲν μηδὲν ἔχειν λέγειν	ὃ	οὐχὶ κἂν παῖς εἴποι, πῶς
[220]	κινδυνεύει ἐκεῖνο αὐτὸ εἶναι, εἰς	ὃ	πᾶσαι αὗται αἱ λεγόμεναι φιλίαι
[220]	ἀληθὲς ἔχῃ, ἀλλ' ἐκεῖνό ἐστιν	ὃ	περὶ παντὸς ποιούμεθα, ὃ ἂν
[219]	ᾖ δ' ἐκεῖνο τὸ πρῶτον,	ὃ	ὡς ἀληθῶς ἐστι φίλον. ἐννοήσωμεν
[211]	μήν, ἦν δ' ἐγώ, μεταδοτέον.	ὅδε	γάρ τι ὧν λέγω οὐ
[205]	τρόπον προσφέρῃ πρὸς τὰ παιδικά.	ὅδε	δήπου σοι, ἔφη, ἐρεῖ: ἀκριβῶς
[205]	ἔφη, σταθμᾷ, ὦ Σώκρατες, ὧν	ὅδε	λέγει; πότερον, ἦν δ' ἐγώ,
[205]	ἐρᾶν ἔξαρνος εἶ οὗ λέγει	ὅδε;	οὐκ ἔγωγε, ἔφη, ἀλλὰ μὴ
[208]	ἐπιτρέπουσιν; ἀλλ' ἄρχει τίς σου;	ὅδε,	παιδαγωγός, ἔφη. μῶν δοῦλος ὤν;
[213]	χαλεπή τίς μοι φαίνεται ὥσπερ	ὁδὸς	ἡ σκέψις ᾗ δὲ ἐτράπημεν,
[211]	καὶ ἐκαθέζετο παρὰ τὸν λύσιν,	ὅθεν	καὶ ἐξανέστη. ὁ οὖν Λύσις
[222]	ὅμοιοι μήτε οἱ ἀνόμοιοι μήτε	οἱ	ἀγαθοὶ μήτε οἱ οἰκεῖοι μήτε
[218]	δὲ κακοὶ οὐ φιλοσοφοῦσιν, οὐδὲ	οἱ	ἀγαθοί: οὔτε γὰρ τὸ ἐναντίον
[215]	φίλος. οὐ φαίνεται. πῶς οὖν	οἱ	ἀγαθοὶ τοῖς ἀγαθοῖς ἡμῖν φίλοι
[215]	μὲν ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ καὶ	οἱ	ἀγαθοὶ τοῖς ἀγαθοῖς πολεμιώτατοι εἶεν:
[207]	τοῦ Μενεξένου. προσῆλθον δὴ καὶ	οἱ	ἄλλοι, καὶ δὴ καὶ ὁ
[210]	ὅτι ἂν δύνωνται, οὐ μόνον	οἱ	ἀλλότριοι, ἀλλὰ καὶ ὁ πατὴρ
[222]	φιλοῦντες μήτε οἱ ὅμοιοι μήτε	οἱ	ἀνόμοιοι μήτε οἱ ἀγαθοὶ μήτε
[216]	ἐπιπηδήσονται οὗτοι οἱ πάσσοφοι ἄνδρες,	οἱ	ἀντιλογικοί, καὶ ἐρήσονται εἰ (οὐκ
[206]	(Κτήσιππον προσῇα εἰς τὴν παλαίστραν:	οἱ	δ' ἄλλοι ὕστεροι ἡμῶν ᾖσαν.
[212]	οἱ μὲν οἴονται οὐκ ἀντιφιλεῖσθαι,	οἱ	δὲ καὶ μισεῖσθαι. ἢ οὐκ
[206]	ἐν τῇ αὐλῇ ἔπαιζον ἔξω,	οἱ	δέ τινες τοῦ ἀποδυτηρίου ἐν
[208]	μὴ καὶ οὗτοί σου ἄρχουσιν,	οἱ	(διδάσκαλοι; πάντως δήπου. παμπόλλους ἄρα
[212]	οἷόν που ἐνίοτε δοκοῦσι καὶ	οἱ	ἐρασταὶ πάσχειν πρὸς τὰ παιδικά:
[218]	ἀμαθῆ οὐδένα φιλοσοφεῖν. λείπονται δὴ	οἱ	ἔχοντες μὲν τὸ κακὸν τοῦτο,
[212]	ἄρα φίλιπποί εἰσιν οὓς ἂν	οἱ	ἵπποι μὴ ἀντιφιλῶσιν, οὐδὲ φιλόρτυγες,
[206]	μέλλον ὅπῃ ἀποβήσεται. καὶ ἅμα	οἱ	καλοί, ἐπειδάν τις αὐτοὺς ἐπαινῇ
[212]	γὰρ (ὡς οἷόν τε μάλιστα	οἱ	μὲν οἴονται οὐκ ἀντιφιλεῖσθαι, οἱ
[206]	τε δὴ καὶ κεκοσμημένους ἅπαντας.	οἱ	μὲν οὖν πολλοὶ ἐν τῇ
[222]	ἀνόμοιοι μήτε οἱ ἀγαθοὶ μήτε	οἱ	οἰκεῖοι μήτε τὰ ἄλλα ὅσα
[210]	ἔσται οὔτε ἡ μήτηρ οὔτε	οἱ	οἰκεῖοι. οἷόν τε οὖν ἐπὶ
[222]	φιλούμενοι μήτε οἱ φιλοῦντες μήτε	οἱ	ὅμοιοι μήτε οἱ ἀνόμοιοι μήτε
[218]	ἴσασιν. διὸ δὴ καὶ φιλοσοφοῦσιν	οἱ	οὔτε ἀγαθοὶ οὔτε κακοί πω
[223]	κᾆτα, ὥσπερ δαίμονές τινες, προσελθόντες	οἱ	παιδαγωγοί, ὅ τε τοῦ Μενεξένου
[206]	εἰσιν οἵ τε νεανίσκοι καὶ	οἱ	παῖδες πρόσεισιν οὖν σοι. εἰ
[216]	ἡμῖν εὐθὺς ἅσμενοι ἐπιπηδήσονται οὗτοι	οἱ	πάσσοφοι ἄνδρες, οἱ ἀντιλογικοί, καὶ
[214]	εἶναι; εἰσὶν δέ που οὗτοι	οἱ	περὶ φύσεώς τε καὶ τοῦ
[223]	οὖν πρῶτον καὶ ἡμεῖς καὶ	οἱ	περιεστῶτες αὐτοὺς ἀπηλαύνομεν: ἐπειδὴ δὲ
[214]	ἥμισυ οὐκ ἀληθὲς εἴη, εἴπερ	οἱ	πονηροὶ ἀλλήλοις ὅμοιοι. ἀληθῆ λέγεις.
[222]	ὅτι οὐδέν; δέομαι οὖν, ὥσπερ	οἱ	σοφοὶ ἐν τοῖς δικαστηρίοις, τὰ
[214]	ὡς ἐμοὶ δοκοῦσιν, ὦ ἑταῖρε,	οἱ	τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ φίλον
[214]	ἔχομεν ἄρα ἤδη τίνες εἰσὶν	οἱ	φίλοι: ὁ γὰρ λόγος ἡμῖν
[222]	ἅπαντα ἀναπεμπάσασθαι. εἰ γὰρ μήτε	οἱ	φιλούμενοι μήτε οἱ φιλοῦντες μήτε
[213]	οἱ φιλοῦντες φίλοι ἔσονται μήτε	οἱ	φιλούμενοι μήτε οἱ φιλοῦντές τε
[222]	γὰρ μήτε οἱ φιλούμενοι μήτε	οἱ	φιλοῦντες μήτε οἱ ὅμοιοι μήτε
[213]	ἔσονται μήτε οἱ φιλούμενοι μήτε	οἱ	φιλοῦντές τε καὶ φιλούμενοι; ἀλλὰ
[213]	ἦν δ' ἐγώ, εἰ μήτε	οἱ	φιλοῦντες φίλοι ἔσονται μήτε οἱ
[206]	ἄγουσιν, ἀναμεμειγμένοι ἐν ταὐτῷ εἰσιν	οἵ	τε νεανίσκοι καὶ οἱ παῖδες
[214]	γὰρ λόγος ἡμῖν (σημαίνει ὅτι	οἳ	ἂν ὦσιν ἀγαθοί. πάνυ γε,
[215]	ἡμῖν φίλοι ἔσονται τὴν ἀρχήν,	οἳ	μήτε ἀπόντες ποθεινοὶ ἀλλήλοις ἱκανοὶ
[214]	φαύλως ἀποφαινόμενοι περὶ τῶν φίλων,	οἳ	τυγχάνουσιν ὄντες: ἀλλὰ τὸν θεὸν
[218]	ἀγαπητῶς ὃ ἐθηρευόμην. κἄπειτ' οὐκ	οἶδ'	ὁπόθεν μοι ἀτοπωτάτη τις ὑποψία
[204]	πατέρα γιγνώσκεσθαι αὐτοῦ. ἐπεὶ εὖ	οἶδ'	ὅτι πολλοῦ δεῖς τὸ εἶδος
[212]	τρόπον γίγνεται φίλος ἕτερος ἑτέρου	οἶδα,	ἀλλὰ ταῦτα δὴ αὐτά σε
[216]	Δία, ἦν δ' ἐγώ, οὐκ	οἶδα,	ἀλλὰ τῷ ὄντι αὐτὸς εἰλιγγιῶ
[204]	εἴτε ἐρᾷς του εἴτε μή:	οἶδα	γὰρ ὅτι οὐ μόνον ἐρᾷς,
[223]	ἀνήρ, καὶ ὑμεῖς. ἐροῦσι γὰρ	οἵδε	ἀπιόντες ὡς οἰόμεθα ἡμεῖς ἀλλήλων
[221]	ἢ μὴ ἔσται; τίς γὰρ	οἶδεν;	ἀλλ' οὖν τόδε γ' ἴσμεν,
[209]	τῷ πατρὶ περὶ σοῦ; (πότερον	οἴει	αὐτὸν ἐπιτρέψειν σοι τὴν αὑτοῦ
[205]	οὔτε ποιῶ οὔτε ᾄδω. οὐκ	οἴει	γε, ἦν δ' ἐγώ. τὸ
[206]	ἐμπίμπλανται καὶ μεγαλαυχίας: ἢ οὐκ	οἴει;	ἔγωγε, ἔφη. οὐκοῦν ὅσῳ ἂν
[216]	καλὸν εἶναι: σὺ δ' οὐκ	οἴει;	ἔγωγε. λέγω τοίνυν ἀπομαντευόμενος, τοῦ
[209]	ἐπιτρέψειν οἶμαι. τί δ' Ἀθηναίους	οἴει	σοι οὐκ ἐπιτρέψειν τὰ αὑτῶν,
[211]	λέγω οὐ μανθάνει, ἀλλά φησιν	οἴεσθαι	Μενέξενον εἰδέναι, καὶ κελεύει τοῦτον
[204]	καὶ ἐξ ὕπνου ἐγρομένοις Λύσιδος	οἴεσθαι	τοὔνομα ἀκούειν. καὶ ἃ μὲν
[223]	ἀδελφούς, παρεκάλουν καὶ ἐκέλευον αὐτοὺς	οἴκαδ'	ἀπιέναι: ἤδη γὰρ ἦν ὀψέ.
[208]	πατὴρ ἐφίστησιν. ἀλλ' ἆρα ἐπειδὰν	οἴκαδε	ἔλθῃς παρὰ τὴν μητέρα, ἐκείνη
[211]	καὶ ἐγὼ ἀκούω, ἕως ἂν	οἴκαδε	ὥρα ᾖ ἀπιέναι. ἀλλὰ χρὴ
[221]	φίλοι ἐστὸν ἀλλήλοις, φύσει πῃ	οἰκεῖοί	ἐσθ' ὑμῖν αὐτοῖς. κομιδῇ, ἐφάτην.
[210]	σοι φίλοι καὶ πάντες σοι	οἰκεῖοι	ἔσονται- χρήσιμος γὰρ καὶ ἀγαθὸς
[222]	μήτε οἱ ἀγαθοὶ μήτε οἱ	οἰκεῖοι	μήτε τὰ ἄλλα ὅσα διεληλύθαμεν
[210]	οὔτε ἡ μήτηρ οὔτε οἱ	οἰκεῖοι.	οἷόν τε οὖν ἐπὶ τούτοις,
[222]	δέ; τὸ ἀγαθὸν καὶ τὸ	οἰκεῖον	ἂν ταὐτὸν φῶμεν εἶναι, ἄλλο
[222]	ἐγώ. τὸ μὲν δὴ φύσει	οἰκεῖον	ἀναγκαῖον ἡμῖν πέφανται φιλεῖν. ἔοικεν,
[222]	ἐφάτην δοκεῖν σφίσιν ἕκαστον ἑκάστῳ	(οἰκεῖον	εἶναι. πάλιν ἄρα, ἦν δ'
[222]	γε. πότερον οὖν καὶ τἀγαθὸν	οἰκεῖον	θήσομεν παντί, τὸ δὲ κακὸν
[222]	τυγχάνει ὂν ὅμοιόν τε καὶ	οἰκεῖον,	οὐ ῥᾴδιον ἀποβαλεῖν τὸν πρόσθεν
[222]	ἐπισκέψασθαι, εἰ μέν τι τὸ	οἰκεῖον	τοῦ ὁμοίου διαφέρει, λέγοιμεν ἄν
[222]	φῶμεν ἕτερόν τι εἶναι τὸ	οἰκεῖον	τοῦ ὁμοίου; πάνυ γε. πότερον
[222]	τὸ μὲν κακὸν τῷ κακῷ	οἰκεῖον,	τῷ δὲ ἀγαθῷ τὸ ἀγαθόν,
[222]	ἤρα οὐδὲ ἐφίλει, εἰ μὴ	οἰκεῖός	πῃ τῷ ἐρωμένῳ ἐτύγχανεν ὢν
[210]	μήτηρ καὶ εἴ τι τούτων	οἰκειότερόν	ἐστιν, αὐτοί τε ἐν αὐτοῖς
[221]	ἀφαιρῆται. πῶς δ' οὔ; τοῦ	οἰκείου	δή, ὡς ἔοικεν, ὅ τε
[209]	ἐγᾦμαι, (πρῶτον τῶν ἐν τῇ	οἰκίᾳ	ἐπὶ τοῦτο τάττουσιν. ἦ γάρ;
[209]	αὐτὸν ἐπιτρέψειν σοι τὴν αὑτοῦ	οἰκίαν	οἰκονομεῖν, ὅταν σε ἡγήσηται βέλτιον
[209]	ἐπιτρέψειν σοι τὴν αὑτοῦ οἰκίαν	οἰκονομεῖν,	ὅταν σε ἡγήσηται βέλτιον περὶ
[209]	ὅταν σε ἡγήσηται βέλτιον περὶ	οἰκονομίας	ἑαυτοῦ φρονεῖν, ἢ αὐτὸν ἐπιστατήσειν;
[218]	ἐγώ: ἀλλ' ὧδε ἴσως ἀκολουθήσεις,	οἶμαι	δὲ καὶ ἐγὼ μᾶλλον εἴσομαι
[211]	ἢ ἵππον τε καὶ κύνα	οἶμαι	δέ, νὴ τὸν κύνα, μᾶλλον
[217]	γάρ; οὐδείς. ἀλλ' ὁ κάμνων	οἶμαι	διὰ τὴν νόσον. πῶς γὰρ
[206]	ποιήσεις διὰ τὴν ποίησιν: καίτοι	οἶμαι	ἐγὼ ἄνδρα ποιήσει βλάπτοντα ἑαυτὸν
[209]	καὶ αὑτὸν καὶ τὰ αὑτοῦ.	οἶμαι	ἔγωγε, ἔφη. εἶεν, ἦν δ'
[208]	ἔφη. ἀλλὰ τοῦ ὀρικοῦ ζεύγους	οἶμαι	ἐπιτρέπουσίν σοι ἄρχειν, κἂν εἰ
[209]	δὲ ἄρτι ἐλέγομεν κωλύουσι; ὅτι	οἶμαι,	ἔφη, ταῦτα μὲν ἐπίσταμαι, ἐκεῖνα
[213]	ὦ φίλε ἑταῖρε, μᾶλλον δὲ	οἶμαι	καὶ ἀδύνατον, τῷ τε φίλῳ
[206]	Κτησίππου τοῦδε καὶ καθεζόμενος διαλέγῃ,	οἶμαι	μὲν καὶ αὐτός σοι πρόσεισι
[210]	τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐμπάσαι τῆς τέφρας,	οἶμαι	οὐκ ἂν κωλύσειεν, ἡγούμενος ὀρθῶς
[209]	ἢ αὐτὸν ἐπιστατήσειν; ἐμοὶ ἐπιτρέψειν	οἶμαι.	τί δ' Ἀθηναίους οἴει σοι
[219]	ἆρα περὶ πολλοῦ ποιοῖτ' ἂν	οἶνον,	εἴπερ τοῦτο ἡγοῖτο τὸν ὑὸν
[219]	τὸ ἀγγεῖον, ἐν ᾧ ὁ	οἶνος	ἐνείη; πάνυ γε. ἆρ' οὖν
[219]	τὸν αὑτοῦ, οὐδὲ τρεῖς κοτύλας	οἴνου	ἢ τὸν ὑόν; ἢ ὧδέ
[212]	εὐδαιμονίζω ὅτι οὕτω νέοι ὄντες	οἷοι	τ' ἐστὸν τοῦτο τὸ κτῆμα
[223]	δὲ ὅτι ἔστιν ὁ φίλος	οἷοί	τε ἐγενόμεθα ἐξευρεῖν.
[223]	ἐροῦσι γὰρ οἵδε ἀπιόντες ὡς	οἰόμεθα	ἡμεῖς ἀλλήλων φίλοι εἶναι καὶ
[217]	λέγω γὰρ ὅτι ἔνια μέν,	οἷον	ἂν ᾖ τὸ παρόν, τοιαῦτά
[216]	τοῦ ἀγαθοῦ ἢ τοῦ τοιούτου	οἷον	αὐτό ἐστιν. οὐ γὰρ ἄν
[216]	μήτε κακῷ τὸ τοιοῦτον φίλον	οἷον	αὐτό. οὐ φαίνεται. ~τῷ ἀγαθῷ
[219]	τι ἂν περὶ πολλοῦ ποιοῖτο;	οἷον	εἰ αἰσθάνοιτο αὐτὸν κώνειον πεπωκότα,
[212]	ἐάντε φιλῇ ἐάντε καὶ μισῇ:	οἷον	καὶ τὰ νεωστὶ γεγονότα παιδία,
[212]	ἆρα ἔστιν καὶ μισεῖσθαι φιλοῦντα;	οἷόν	που ἐνίοτε δοκοῦσι καὶ οἱ
[212]	τὰ παιδικά: φιλοῦντες γὰρ (ὡς	οἷόν	τε μάλιστα οἱ μὲν οἴονται
[210]	ἡ μήτηρ οὔτε οἱ οἰκεῖοι.	οἷόν	τε οὖν ἐπὶ τούτοις, ὦ
[221]	ἐὰν ἀπόληται τὰ κακά. φαίνεται.	οἷόν	τε οὖν ἐστιν ἐπιθυμοῦντα καὶ
[217]	τοιοῦτον τὴν χρόαν τὸ ἀλειφθέν,	οἷον	τὸ ἐπόν; (οὐ μανθάνω, ἦ
[217]	παρῇ, τοιοῦτον ἔσται τὸ ἔχον	οἷον	τὸ παρόν: ἢ ἐὰν μὲν
[219]	τίς τι περὶ πολλοῦ ποιῆται,	οἷόνπερ	ἐνίοτε πατὴρ ὑὸν ἀντὶ πάντων
[217]	τοῦτο χρῶμα ἐπαγάγῃ, τότε ἐγένοντο	οἷόνπερ	τὸ παρόν, λευκοῦ παρουσίᾳ (λευκαί.
[212]	οἷόν τε μάλιστα οἱ μὲν	οἴονται	οὐκ ἀντιφιλεῖσθαι, οἱ δὲ καὶ
[210]	ἡμᾶς φιλήσει ἐν τούτοις, ἐν	οἷς	ἂν ὦμεν ἀνωφελεῖς; οὐ δῆτα,
[209]	ἐνταῦθα (μὲν οὐ διακωλύουσιν, ἐν	οἷς	δὲ ἄρτι ἐλέγομεν κωλύουσι; ὅτι
[216]	εἰ (οὐκ ἐναντιώτατον ἔχθρα φιλίᾳ;	οἷς	τί ἀποκρινούμεθα; ἢ οὐκ ἀνάγκη
[210]	ὦ Λύσι, μέγα φρονεῖν, ἐν	οἷς	τις μήπω φρονεῖ; καὶ πῶς
[211]	ἐπιχειρῇ ὁ Μενέξενος: ἢ οὐκ	οἶσθα	ὅτι ἐριστικός ἐστιν; ναὶ μὰ
[204]	πως ἐκ θεοῦ δέδοται, ταχὺ	οἵῳ	τ' εἶναι γνῶναι ἐρῶντά τε
[204]	ὅτι ἐρυθριᾷς, ὦ Ἱππόθαλες, καὶ	ὀκνεῖς	εἰπεῖν Σωκράτει τοὔνομα: ἐὰν δ'
[212]	ψεύδεθ' ὁ ποιητής, ὃς ἔφη	ὄλβιος,	ᾧ παῖδές τε φίλοι καὶ
[205]	καταγέλαστον; ἃ δὲ ἡ πόλις	ὅλη	ᾄδει περὶ Δημοκράτους καὶ Λύσιδος
[208]	ἂν βούλῃ, καὶ δι' ἡμέρας	ὅλης	τρέφουσί σε ἀεί τῳ δουλεύοντα
[210]	ἀπέβλεψα πρὸς τὸν Ἱπποθάλη, καὶ	ὀλίγου	ἐξήμαρτον: ἐπῆλθε γάρ μοι εἰπεῖν
[208]	τῳ δουλεύοντα καὶ ἑνὶ λόγῳ	ὀλίγου	ὧν ἐπιθυμεῖς οὐδὲν ποιοῦντα; ὥστε
[214]	περὶ φύσεώς τε καὶ τοῦ	ὅλου	διαλεγόμενοι καὶ γράφοντες. ἀληθῆ, ἔφη,
[215]	Λύσι, πῇ παρακρουόμεθα. ἆρά γε	ὅλῳ	τινὶ ἐξαπατώμεθα; πῶς δή; ἔφη.
[214]	ἂν ἐγγυτέρω προσίῃ καὶ μᾶλλον	ὁμιλῇ,	τοσούτῳ ἐχθίων γίγνεσθαι. ἀδικεῖ γάρ:
[214]	εἴη, εἴπερ οἱ πονηροὶ ἀλλήλοις	ὅμοιοι.	ἀληθῆ λέγεις. ἀλλά μοι δοκοῦσιν
[222]	μήτε οἱ φιλοῦντες μήτε οἱ	ὅμοιοι	μήτε οἱ ἀνόμοιοι μήτε οἱ
[214]	ἐγᾦμαι, ὡδί αἰεί τοι τὸν	ὁμοῖον	ἄγει θεὸς ὡς τὸν ὁμοῖον
[214]	ὁμοῖον ἄγει θεὸς ὡς τὸν	ὁμοῖον	(καὶ ποιεῖ γνώριμον" ἢ οὐκ
[214]	διάφορον, σχολῇ γέ τῳ ἄλλῳ	ὅμοιον	ἢ φίλον γένοιτ' ἄν. ἢ
[214]	τοιούτῳ; μᾶλλον δὲ ὧδε: ὁτιοῦν	ὅμοιον	ὁτῳοῦν ὁμοίῳ τίνα ὠφελίαν ἔχειν
[222]	εἰ δὲ ταὐτὸν τυγχάνει ὂν	ὅμοιόν	τε καὶ οἰκεῖον, οὐ ῥᾴδιον
[216]	ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ: ~τὸ γὰρ	ὅμοιον	τοῦ ὁμοίου (οὐδὲν ἂν ἀπολαῦσαι.
[218]	ἐναντίον τοῦ ἐναντίου οὔτε τὸ	ὅμοιον	τοῦ ὁμοίου φίλον ἡμῖν ἐφάνη
[214]	ταῦτα αὐτὰ λέγουσιν, ὅτι τὸ	ὅμοιον	τῷ ὁμοίῳ ἀνάγκη ἀεὶ φίλον
[216]	γένοιτο. ἀληθῆ. οὐδὲ μὴν τὸ	ὅμοιον	τῷ ὁμοίῳ ἔφαμεν ἄρτι: ἦ
[215]	ἄρτι ἀναμιμνῄσκομαι, ὅτι τὸ μὲν	ὅμοιον	τῷ ὁμοίῳ καὶ οἱ ἀγαθοὶ
[222]	πρόσθεν λόγον, ὡς οὐ τὸ	ὅμοιον	τῷ ὁμοίῳ κατὰ τὴν ὁμοιότητα
[216]	εἶναι. ἀνάγκη. οὔτε ἄρα τὸ	ὅμοιον	τῷ ὁμοίῳ οὔτε τὸ ἐναντίον
[215]	ὡς ἄρα παντὸς δέοι τὸ	ὅμοιον	τῷ ὁμοίῳ φίλον εἶναι, ἀλλ'
[214]	δοκοῦσιν, ὦ ἑταῖρε, οἱ τὸ	ὅμοιον	τῷ ὁμοίῳ φίλον λέγοντες, ὡς
[219]	καὶ τοῦ ὁμοίου γε τὸ	ὅμοιον	φίλον γίγνεται, ὅ φαμεν ἀδύνατον
[214]	ἴδωμεν τί καὶ ὑποπτεύω. ὁ	ὅμοιος	τῷ ὁμοίῳ καθ' ὅσον ὅμοιος
[215]	οὐδαμῶς. ἀλλὰ δὴ ὁ μὲν	ὅμοιος	τῷ ὁμοίῳ οὐ φίλος: ὁ
[215]	ὅσον ἀγαθός, οὐ καθ' ὅσον	ὅμοιος,	φίλος ἂν εἴη; ἴσως. τί
[214]	ὅμοιος τῷ ὁμοίῳ καθ' ὅσον	ὅμοιος	φίλος, καὶ ἔστιν χρήσιμος ὁ
[215]	ἔφη ἀναγκαῖον εἶναι μάλιστα τὰ	ὁμοιότατα	ἄλληλα φθόνου τε καὶ φιλονικίας
[222]	ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ κατὰ τὴν	ὁμοιότητα	ἄχρηστον: τὸ δὲ ἄχρηστον φίλον
[219]	γέγονεν, ἐῶ χαίρειν, καὶ τοῦ	ὁμοίου	γε τὸ ὅμοιον φίλον γίγνεται,
[222]	μέν τι τὸ οἰκεῖον τοῦ	ὁμοίου	διαφέρει, λέγοιμεν ἄν τι, ὡς
[216]	ἐναντίῳ: ~τὸ γὰρ ὅμοιον τοῦ	ὁμοίου	(οὐδὲν ἂν ἀπολαῦσαι. καὶ μέντοι,
[222]	τι εἶναι τὸ οἰκεῖον τοῦ	ὁμοίου;	πάνυ γε. πότερον οὖν καὶ
[215]	τοιούτου ἕκαστον, ἀλλ' οὐ τοῦ	ὁμοίου:	τὸ μὲν γὰρ ξηρὸν ὑγροῦ,
[218]	ἐναντίου οὔτε τὸ ὅμοιον τοῦ	ὁμοίου	φίλον ἡμῖν ἐφάνη ἐν τοῖς
[214]	μοι δοκοῦσιν λέγειν τοὺς ἀγαθοὺς	ὁμοίους	εἶναι ἀλλήλοις καὶ φίλους, τοὺς
[214]	καὶ λέγεται περὶ αὐτῶν, μηδέποτε	ὁμοίους	μηδ' αὐτοὺς αὑτοῖς εἶναι, ἀλλ'
[214]	λέγουσιν, ὅτι τὸ ὅμοιον τῷ	ὁμοίῳ	ἀνάγκη ἀεὶ φίλον εἶναι; εἰσὶν
[216]	οὐδὲ μὴν τὸ ὅμοιον τῷ	ὁμοίῳ	ἔφαμεν ἄρτι: ἦ γάρ; ναί.
[214]	καὶ ὑποπτεύω. ὁ ὅμοιος τῷ	ὁμοίῳ	καθ' ὅσον ὅμοιος φίλος, καὶ
[215]	ὅτι τὸ μὲν ὅμοιον τῷ	ὁμοίῳ	καὶ οἱ ἀγαθοὶ τοῖς ἀγαθοῖς
[222]	ὡς οὐ τὸ ὅμοιον τῷ	ὁμοίῳ	κατὰ τὴν ὁμοιότητα ἄχρηστον: τὸ
[215]	δὴ ὁ μὲν ὅμοιος τῷ	ὁμοίῳ	οὐ φίλος: ὁ δὲ ἀγαθὸς
[216]	οὔτε ἄρα τὸ ὅμοιον τῷ	ὁμοίῳ	οὔτε τὸ ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ
[214]	δὲ ὧδε: ὁτιοῦν ὅμοιον ὁτῳοῦν	ὁμοίῳ	τίνα ὠφελίαν ἔχειν ἢ τίνα
[215]	παντὸς δέοι τὸ ὅμοιον τῷ	ὁμοίῳ	φίλον εἶναι, ἀλλ' αὐτὸ τὸ
[214]	ἑταῖρε, οἱ τὸ ὅμοιον τῷ	ὁμοίῳ	φίλον λέγοντες, ὡς ὁ ἀγαθὸς
[213]	ταὐτὰ ἡμῖν συμβήσεται ἀναγκαῖον εἶναι	ὁμολογεῖν,	(ἅπερ ἐπὶ τῶν πρότερον, πολλάκις
[216]	τί ἀποκρινούμεθα; ἢ οὐκ ἀνάγκη	ὁμολογεῖν	ὅτι ἀληθῆ λέγουσιν; ἀνάγκη. ἆρ'
[222]	ἄχρηστον: τὸ δὲ ἄχρηστον φίλον	(ὁμολογεῖν	πλημμελές. βούλεσθ' οὖν, ἦν δ'
[206]	ἑαυτὸν οὐκ ἄν σε ἐθέλειν	ὁμολογῆσαι	ὡς ἀγαθός ποτ' ἐστὶν ποιητής,
[219]	δή, εἴπερ ἀκολουθήσει τῇ πρόσθεν	ὁμολογίᾳ.	πάνυ γε. οὐκοῦν καὶ ἐκεῖνο
[223]	οὖν αὐτῶν διελύσαμεν τὴν συνουσίαν.	ὅμως	δ' ἔγωγε ἤδη ἀπιόντων αὐτῶν,
[213]	μητρὸς ἢ ὑπὸ τοῦ πατρός,	ὅμως	καὶ μισοῦντα ἐν ἐκείνῳ τῷ
[217]	ἂν αὐταῖς λευκότης. ναί. ἀλλ'	ὅμως	οὐδέν τι μᾶλλον ἂν εἶεν
[219]	ὅ φαμεν ἀδύνατον εἶναι: ἀλλ'	ὅμως	τόδε σκεψώμεθα, μὴ ἡμᾶς ἐξαπατήσῃ
[216]	φίλον ὡς ἀληθῶς οὐδὲν τούτων	ὄν,	ἀλλὰ τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε
[216]	καὶ διαδύεται ἡμᾶς, ἅτε τοιοῦτον	ὄν.	λέγω γὰρ τἀγαθὸν καλὸν εἶναι:
[220]	παντὸς ποιούμεθα, ὃ ἂν φανῇ	ὄν,	ὅτου ἕνεκα καὶ χρυσίον καὶ
[220]	πεφυκός: φίλον γὰρ ἡμῖν ἀνεφάνη	ὂν	ἐχθροῦ ἕνεκα, εἰ δὲ τὸ
[222]	ἔστιν: εἰ δὲ ταὐτὸν τυγχάνει	ὂν	ὅμοιόν τε καὶ οἰκεῖον, οὐ
[220]	ἠγαπῶμεν καὶ ἐφιλοῦμεν, ὡς φάρμακον	ὂν	τοῦ κακοῦ τὸ ἀγαθόν, τὸ
[212]	φιλοῦντα μὴ ἀντιφιλεῖσθαι ὑπὸ τούτου	ὃν	ἂν φιλῇ; ἔστιν. τί δέ;
[218]	Λύσι τε καὶ Μενέξενε, κινδυνεύομεν	ὄναρ	πεπλουτηκέναι. (τί μάλιστα; ἔφη ὁ
[210]	ἄρχοντες, ἡμέτερά τε ταῦτα ἔσται	ὀνησόμεθα	γὰρ ἀπ' αὐτῶν εἰς ἃ
[210]	ἀλλότρια: οὐδὲν γὰρ ἀπ' αὐτῶν	ὀνησόμεθα.	συγχωρεῖς οὕτως ἔχειν; συγχωρῶ. ἆρ'
[212]	ταῦτα (ἕκαστοι, οὐ μέντοι φίλα	ὄντα,	ἀλλὰ ψεύδεθ' ὁ ποιητής, ὃς
[219]	φίλα εἶναι, ὥσπερ εἴδωλα ἄττα	ὄντα	αὐτοῦ, ἐξαπατᾷ, ᾖ δ' ἐκεῖνο
[205]	ὦ Σώκρατες. τὸ γὰρ ἐραστὴν	ὄντα	καὶ διαφερόντως τῶν ἄλλων τὸν
[221]	κακά, ἅ γε μὴ τυγχάνει	ὄντα	κακά, τί προσήκει τοῖς κακοῖς
[205]	γὰρ ἕλῃς τὰ παιδικὰ τοιαῦτα	ὄντα,	κόσμος σοι ἔσται τὰ λεχθέντα
[204]	ἃ μὲν καταλογάδην διηγεῖται, δεινὰ	ὄντα,	οὐ πάνυ τι δεινά ἐστιν,
[208]	δεινόν, ἦν δ' ἐγώ, ἐλεύθερον	ὄντα	ὑπὸ δούλου ἄρχεσθαι. τί δὲ
[204]	ἔφη, ἵνα καὶ ἴδῃς τοὺς	ὄντας	αὐτόθι (αὐτοῦ) (πρῶτον ἡδέως ἀκούσαιμ'
[218]	ἄγνοιαν, μήπω δὲ ὑπ' αὐτοῦ	ὄντες	ἀγνώμονες μηδὲ (ἀμαθεῖς, ἀλλ' ἔτι
[214]	περὶ τῶν φίλων, οἳ τυγχάνουσιν	ὄντες:	ἀλλὰ τὸν θεὸν αὐτόν φασιν
[215]	ἱκανοὶ γὰρ ἑαυτοῖς καὶ χωρὶς	ὄντες	μήτε παρόντες χρείαν αὑτῶν ἔχουσιν;
[212]	καὶ εὐδαιμονίζω ὅτι οὕτω νέοι	ὄντες	οἷοι τ' ἐστὸν τοῦτο τὸ
[218]	οὔτε ἀγαθοὶ οὔτε κακοί πω	ὄντες,	ὅσοι δὲ κακοὶ οὐ φιλοσοφοῦσιν,
[216]	ἐγώ, οὐκ οἶδα, ἀλλὰ τῷ	ὄντι	αὐτὸς εἰλιγγιῶ ὑπὸ τῆς τοῦ
[205]	λεχθέντα καὶ ᾀσθέντα καὶ τῷ	ὄντι	ἐγκώμια ὥσπερ νενικηκότι, ὅτι τοιούτων
[208]	μάλα, ἔφη, τῷ ὀρεοκόμῳ. δούλῳ	ὄντι	ἢ ἐλευθέρῳ; δούλῳ, ἔφη. καὶ
[220]	λέγοντες αὐτό: φίλον δὲ τῷ	ὄντι	κινδυνεύει ἐκεῖνο αὐτὸ εἶναι, εἰς
[220]	ἔχειν. οὐκοῦν τό γε τῷ	ὄντι	φίλον οὐ φίλου τινὸς ἕνεκα
[220]	φίλα κέκληται, τὸ δὲ τῷ	ὄντι	φίλον πᾶν τοὐναντίον τούτου φαίνεται
[221]	φιλεῖσθαι. ἔοικεν. ἆρ' οὖν τῷ	ὄντι,	ὥσπερ ἄρτι ἐλέγομεν, ἡ ἐπιθυμία
[212]	εἰμὶ τοῦ κτήματος, ὥστε οὐδ'	ὅντινα	τρόπον γίγνεται φίλος ἕτερος ἑτέρου
[209]	οὔτε τοῦ σώματος οὕτω γενναίου	ὄντος,	ἀλλὰ καὶ τοῦτο ἄλλος ποιμαίνει
[218]	καὶ διά τι. πότερον φίλου	ὄντος	ἐκείνου τοῦ πράγματος, οὗ ἕνεκα
[220]	κακὸν νόσημα: νοσήματος δὲ μὴ	ὄντος	οὐδὲν δεῖ φαρμάκου. ἆρ' οὕτω
[208]	ἔοικεν, οὔτε τῶν χρημάτων τοσούτων	ὄντων	οὐδὲν ὄφελος, ~ἀλλὰ πάντες (αὐτῶν
[220]	κακὸν ὑφ' ἡμῶν, τῶν μεταξὺ	ὄντων	τοῦ κακοῦ τε καὶ τἀγαθοῦ,
[220]	(καὶ ἔχει ὧδε: εἰ τριῶν	ὄντων	ὧν νυνδὴ ἐλέγομεν, ἀγαθοῦ καὶ
[215]	δὲ πικρὸν γλυκέος, τὸ δὲ	ὀξὺ	ἀμβλέος, τὸ δὲ κενὸν πληρώσεως,
[214]	καὶ φίλους, τοὺς δὲ κακούς,	ὅπερ	καὶ λέγεται περὶ αὐτῶν, μηδέποτε
[206]	ἂν ἕλῃ, δεδιὼς τὸ μέλλον	ὅπῃ	ἀποβήσεται. καὶ ἅμα οἱ καλοί,
[218]	ὃ ἐθηρευόμην. κἄπειτ' οὐκ οἶδ'	ὁπόθεν	μοι ἀτοπωτάτη τις ὑποψία εἰσῆλθεν
[207]	ἐγελασάτην οὖν ἄμφω. οὐ μὴν	ὁπότερός	γε, ἔφην, πλουσιώτερος ὑμῶν, οὐκ
[207]	πάνυ γε, ἔφη. καὶ μὴν	ὁπότερός	γε καλλίων, ὡσαύτως. ἐγελασάτην οὖν
[207]	πρεσβύτερος; ἀμφισβητοῦμεν, ἔφη. οὐκοῦν καὶ	ὁπότερος	γενναιότερος, ἐρίζοιτ' ἄν, ἦν δ'
[207]	(ἐπεχείρουν δὴ μετὰ τοῦτο ἐρωτᾶν	ὁπότερος	δικαιότερος καὶ σοφώτερος αὐτῶν εἴη.
[207]	παντὶ τρόπῳ δῆλον ὅτι προθυμοῦνται	ὅπως	ἂν εὐδαιμονοίης. πῶς γὰρ οὐχί;
[211]	καὶ σὺ κελεύεις. ἀλλὰ ὅρα	ὅπως	ἐπικουρήσεις μοι, ἐάν με ἐλέγχειν
[206]	μοι. σκόπει δή, ὦ Ἱππόθαλες,	ὅπως	μὴ πᾶσι τούτοις ἔνοχον σαυτὸν
[215]	μηδεμίαν ἐπικουρίαν ἀλλήλοις ἔχοντα; ἔστιν	ὅπως;	οὐκ ἔστιν. ὃ δὲ μὴ
[211]	γε καὶ σὺ κελεύεις. ἀλλὰ	ὅρα	ὅπως ἐπικουρήσεις μοι, ἐάν με
[211]	πάρεστι δέ τοι αὐτός οὐχ	ὁρᾷς;	Κτήσιππος. μηδενός σοι, ἔφη, μελέτω,
[208]	ἄλλου του τῶν περὶ ταλασιουργίαν	ὀργάνων	ἅπτεσθαι. καὶ ὃς γελάσας, μὰ
[208]	τύπτειν; καὶ μάλα, ἔφη, τῷ	ὀρεοκόμῳ.	δούλῳ ὄντι ἢ ἐλευθέρῳ; δούλῳ,
[213]	ὦ Μενέξενε, τὸ παράπαν οὐκ	ὀρθῶς	ἐζητοῦμεν; οὐκ ἔμοιγε δοκεῖ, ὦ
[213]	μοι δοκεῖς λέγειν ὅτι εἰ	ὀρθῶς	ἡμεῖς ἐσκοποῦμεν, οὐκ ἄν ποτε
[221]	οὗ ἦν αὕτη ἡ αἰτία.	ὀρθῶς	λέγεις. οὐκοῦν ὡμολόγηται ἡμῖν τὸ
[210]	οἶμαι οὐκ ἂν κωλύσειεν, ἡγούμενος	ὀρθῶς	φρονεῖν. ἀληθῆ λέγεις. ἆρ' οὖν
[208]	τί μήν; ἔφη. ἀλλὰ τοῦ	ὀρικοῦ	ζεύγους οἶμαι ἐπιτρέπουσίν σοι ἄρχειν,
[209]	γείτονι ἆρ' οὐχ ὁ αὐτὸς	ὅρος	ὅσπερ τῷ πατρὶ περὶ σοῦ;
[211]	ἢ τὸν ἄριστον ἐν ἀνθρώποις	ὄρτυγα	ἢ ἀλεκτρυόνα, καὶ ναὶ μὰ
[212]	φιλέταιρός τίς εἰμι. ~ὑμᾶς (οὖν	ὁρῶν,	σέ τε καὶ λύσιν, ἐκπέπληγμαι
[212]	οὐκ ἔμοιγε δοκεῖ, ἦ δ'	ὅς.	ἀλλ' ἀληθῆ δοκεῖ λέγειν σοι;
[217]	ἐπόν; (οὐ μανθάνω, ἦ δ'	ὅς.	ἀλλ' ὧδε, ἦν δ' ἐγώ.
[203]	ἀνεῳγμένην. διατρίβομεν δέ, ἦ δ'	ὅς,	αὐτόθι ἡμεῖς τε αὐτοὶ καὶ
[203]	Λυκείου. δεῦρο δή, ἦ δ'	ὅς,	εὐθὺ ἡμῶν. οὐ παραβάλλεις; ἄξιον
[208]	ἐῷεν ἄν. πόθεν, ἦ δ'	ὅς,	ἐῷεν; τί δέ; ἦν δ'
[204]	σὸς ἑταῖρός γε, ἦ δ'	ὅς,	καὶ ἐπαινέτης, Μίκκος. μὰ Δία,
[217]	ἄν; φαίνοιντ' ἄν, ἦ δ'	ὅς.	καὶ μὴν παρείη γ' ἂν
[216]	τοῦ ἀγαθοῦ. πῶς, ἦ δ'	ὅς,	λέγεις; ἀλλὰ μὰ Δία, ἦν
[204]	Κτήσιππος, Ἀστεῖόν γε, ἦ δ'	ὅς,	ὅτι ἐρυθριᾷς, ὦ Ἱππόθαλες, καὶ
[211]	ἐρωτᾶν. τί οὖν, ἦ δ'	ὅς,	οὐκ ἐρωτᾷς; ἀλλ' ἐρήσομαι, ἦν
[207]	μήτηρ; πάνυ γε, ἦ δ'	ὅς.	οὐκοῦν βούλοιντο ἄν σε ὡς
[220]	χρείαν ἔχει; ἔοικεν, ἦ δ'	ὅς,	οὕτως ἔχειν. τὸ ἄρα φίλον
[214]	οὐχ οὕτως; ναί, ἦ δ'	ὅς.	ταύτῃ μὲν ἂν τοίνυν τοῦ
[204]	ἐρῶντά τε καὶ ἐρώμενον. καὶ	ὃς	ἀκούσας πολὺ ἔτι μᾶλλον ἠρυθρίασεν.
[218]	ἦν δ' ἐγώ, σκοπῶμεν: φίλος	ὃς	ἂν εἴη, πότερόν ἐστίν τῳ
[208]	περὶ ταλασιουργίαν ὀργάνων ἅπτεσθαι. καὶ	ὃς	γελάσας, μὰ Δία, ἔφη, ὦ
[204]	Ἱππόθαλες; τοῦτό μοι εἰπέ. καὶ	ὃς	ἐρωτηθεὶς ἠρυθρίασεν. καὶ ἐγὼ εἶπον:
[212]	ὄντα, ἀλλὰ ψεύδεθ' ὁ ποιητής,	ὃς	ἔφη ὄλβιος, ᾧ παῖδές τε
[220]	τοῦ φίλου ὁ αὐτὸς λόγος;	ὅσα	γάρ φαμεν φίλα εἶναι ἡμῖν
[222]	οἱ οἰκεῖοι μήτε τὰ ἄλλα	ὅσα	διεληλύθαμεν οὐ γὰρ ἔγωγε ἔτι
[218]	ἀγαθοὶ οὔτε κακοί πω ὄντες,	ὅσοι	δὲ κακοὶ οὐ φιλοσοφοῦσιν, οὐδὲ
[215]	δέ; οὐχ ὁ ἀγαθός, καθ'	ὅσον	ἀγαθός, κατὰ τοσοῦτον ἱκανὸς ἂν
[215]	δὲ ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ καθ'	ὅσον	ἀγαθός, οὐ καθ' ὅσον ὅμοιος,
[210]	ἄλλος ἄλλον οὐδένα φιλεῖ, καθ'	ὅσον	ἂν ᾖ ἄχρηστος. οὐκ ἔοικεν,
[215]	καθ' ὅσον ἀγαθός, οὐ καθ'	ὅσον	ὅμοιος, φίλος ἂν εἴη; ἴσως.
[214]	ὁ ὅμοιος τῷ ὁμοίῳ καθ'	ὅσον	ὅμοιος φίλος, καὶ ἔστιν χρήσιμος
[209]	ἆρ' οὐχ ὁ αὐτὸς ὅρος	ὅσπερ	τῷ πατρὶ περὶ σοῦ; (πότερον
[206]	καὶ ἀγαθῶν ἐστερημένος (καταγέλαστος εἶναι.	ὅστις	οὖν τὰ ἐρωτικά, ὦ φίλε,
[214]	ὅ γε πονηρὸς (τῷ πονηρῷ,	ὅσῳ	ἂν ἐγγυτέρω προσίῃ καὶ μᾶλλον
[206]	οὐκ οἴει; ἔγωγε, ἔφη. οὐκοῦν	ὅσῳ	ἂν μεγαλαυχότεροι ὦσιν, δυσαλωτότεροι γίγνονται;
[205]	ἔτυχες: ἐὰν δέ σε διαφύγῃ,	ὅσῳ	ἂν μείζω σοι εἰρημένα ᾖ
[210]	ἑαυτῷ καὶ τῷ ὑεῖ, περὶ	ὅσων	ἂν δόξωμεν αὐτῷ σοφώτεροι ἐκείνων
[209]	σοι οὐκ ἐπιτρέψειν τὰ αὑτῶν,	ὅταν	αἰσθάνωνται ὅτι ἱκανῶς φρονεῖς; ἔγωγε.
[208]	ἁρμάτων ὀχεῖσθαι λαβὼν τὰς ἡνίας,	ὅταν	ἁμιλλᾶται, οὐκ ἂν ἐῷέν σε
[209]	ἀναμένουσιν ἕως ἂν ἡλικίαν ἔχῃς.	ὅταν	γὰρ βούλωνται αὑτοῖς τινα ἀναγνωσθῆναι
[217]	οὔτε μέλαιναί εἰσιν. ἀληθῆ. ἀλλ'	ὅταν	δή, ὦ φίλε, τὸ γῆρας
[211]	αὐτῶν ἐπιλάθῃ, αὖθίς με ἀνερέσθαι	ὅταν	ἐντύχῃς πρῶτον. ἀλλὰ ποιήσω, ἔφη,
[221]	τούτῳ οὗ ἐπιθυμεῖ καὶ τότε	ὅταν	ἐπιθυμῇ, ὃ δὲ τὸ πρότερον
[213]	φίλου, πολλάκις δὲ καὶ ἐχθροῦ,	ὅταν	ἢ μὴ φιλοῦν τις φιλῇ
[213]	μὴ ἐχθροῦ ἢ καὶ φίλου,	ὅταν	ἢ μισοῦν τις μισῇ ἢ
[213]	φιλοῦντα, ~τὰ (δὲ καὶ μισοῦντα,	ὅταν	κολάζηται ὑπὸ τῆς μητρὸς ἢ
[217]	τοιοῦτον γέγονεν. πάνυ γε. οὐκοῦν	ὅταν	μήπω κακὸν ᾖ κακοῦ παρόντος,
[209]	σοι τὴν αὑτοῦ οἰκίαν οἰκονομεῖν,	ὅταν	σε ἡγήσηται βέλτιον περὶ οἰκονομίας
[219]	ἐστι φίλον. ἐννοήσωμεν γὰρ οὑτωσί:	ὅταν	τίς τι περὶ πολλοῦ ποιῆται,
[208]	ἔρια ἢ περὶ τὸν ἱστόν,	ὅταν	ὑφαίνῃ; οὔ τι γάρ που
[217]	οὔπω κακόν ἐστιν, ἔστιν δ'	ὅτε	ἤδη τὸ τοιοῦτον γέγονεν. πάνυ
[213]	λεγομένοις, δῆλος δ' ἦν καὶ	ὅτε	ἠκροᾶτο οὕτως ἔχων. ἐγὼ οὖν
[204]	τις, ὡς ἔοικε: τεκμαίρομαι δέ,	ὅτι	ἀκούσας τοὔνομα οὐκ ἔγνων. οὐ
[216]	ἀποκρινούμεθα; ἢ οὐκ ἀνάγκη ὁμολογεῖν	ὅτι	ἀληθῆ λέγουσιν; ἀνάγκη. ἆρ' οὖν,
[208]	μητέρα, ἐκείνη σε ἐᾷ ποιεῖν	ὅτι	ἂν βούλῃ, ἵν' αὐτῇ μακάριος
[208]	διακωλύουσιν εὐδαίμονα εἶναι καὶ ποιεῖν	ὅτι	ἂν βούλῃ, καὶ δι' ἡμέρας
[209]	ἔφη. οὐκοῦν ἔξεστί σοι ἐνταῦθ'	ὅτι	ἂν βούλῃ πρῶτον τῶν γραμμάτων
[209]	ἂν ἐπιτρέψειεν ἑψομένων κρεῶν (ἐμβάλλειν)	ὅτι	ἂν βούληται ἐμβαλεῖν (εἰς τὸν
[208]	μᾶλλον ἐπιτρέπουσιν ἢ σοὶ ποιεῖν	ὅτι	ἂν βούληται περὶ τοὺς ἵππους,
[210]	γυναῖκες, ποιήσομέν τε ἐν τούτοις	ὅτι	ἂν βουλώμεθα, καὶ οὐδεὶς ἡμᾶς
[209]	πρῶτον τῶν γραμμάτων γράφειν καὶ	ὅτι	ἂν δεύτερον: καὶ ἀναγιγνώσκειν ὡσαύτως
[210]	δοκοῦντα, ἀλλ' ἐμποδιοῦσι (πάντες καθ'	ὅτι	ἂν δύνωνται, οὐ μόνον οἱ
[208]	ἢ σοί, καὶ ἐῶσιν ποιεῖν	ὅτι	βούλεται, σὲ δὲ (διακωλύουσι; καί
[220]	δὴ ἂν τότε γένοιτο κατάδηλον	ὅτι	διὰ τὸ κακὸν τἀγαθὸν ἠγαπῶμεν
[213]	Λύσι, ἀληθῆ μοι δοκεῖς λέγειν	ὅτι	εἰ ὀρθῶς ἡμεῖς ἐσκοποῦμεν, οὐκ
[217]	δὴ ὃ λέγω. λέγω γὰρ	ὅτι	ἔνια μέν, οἷον ἂν ᾖ
[209]	εἴη, ὦ Λύσι, τὸ αἴτιον	ὅτι	ἐνταῦθα (μὲν οὐ διακωλύουσιν, ἐν
[211]	ὁ Μενέξενος: ἢ οὐκ οἶσθα	ὅτι	ἐριστικός ἐστιν; ναὶ μὰ Δία,
[204]	Ἀστεῖόν γε, ἦ δ' ὅς,	ὅτι	ἐρυθριᾷς, ὦ Ἱππόθαλες, καὶ ὀκνεῖς
[223]	ἐν ὑμῖν τίθημι οὔπω δὲ	ὅτι	ἔστιν ὁ φίλος οἷοί τε
[209]	περὶ ὄψου σκευασίας; ἡμῖν δῆλον	ὅτι,	ἔφη. καὶ τὸν μέν γε
[209]	ἀφικόμενοι παρ' ἐκεῖνον ἐνδειξαίμεθα αὐτῷ	ὅτι	ἡμεῖς κάλλιον φρονοῦμεν ἢ ὁ
[209]	ἐπιτρέψειν τὰ αὑτῶν, ὅταν αἰσθάνωνται	ὅτι	ἱκανῶς φρονεῖς; ἔγωγε. πρὸς Διός,
[204]	καὶ ὅ ἐστιν τούτων δεινότερον,	ὅτι	καὶ ᾄδει εἰς τὰ παιδικὰ
[221]	ἀλλ' οὖν τόδε γ' ἴσμεν,	ὅτι	καὶ νῦν ἔστιν πεινῶντα βλάπτεσθαι,
[210]	τεθορυβημένον ὑπὸ τῶν λεγομένων, ἀνεμνήσθην	ὅτι	καὶ προσεστὼς λανθάνειν τὸν λύσιν
[207]	εἶναι μόνον ἄξιος ἀκοῦσαι, ἀλλ'	ὅτι	καλός τε κἀγαθός. καὶ ἡμεῖς
[218]	δὲ καὶ ἐγὼ μᾶλλον εἴσομαι	ὅτι	λέγω. ὁ κάμνων, νυνδὴ ἔφαμεν,
[211]	ἦν δ' ἐγώ, ἀπομνημονεῦσαι αὐτὰ	ὅτι	(μάλιστα, ἵνα τούτῳ σαφῶς πάντα
[219]	πρόσσχωμεν τὸν νοῦν μὴ ἐξαπατηθῶμεν.	ὅτι	μὲν γὰρ φίλον τοῦ φίλου
[214]	ὁ γὰρ λόγος ἡμῖν (σημαίνει	ὅτι	οἳ ἂν ὦσιν ἀγαθοί. πάνυ
[209]	οἷς δὲ ἄρτι ἐλέγομεν κωλύουσι;	ὅτι	οἶμαι, ἔφη, ταῦτα μὲν ἐπίσταμαι,
[204]	του εἴτε μή: οἶδα γὰρ	ὅτι	οὐ μόνον ἐρᾷς, ἀλλὰ καὶ
[222]	χρησαίμεθα τῷ λόγῳ; ἢ δῆλον	ὅτι	οὐδέν; δέομαι οὖν, ὥσπερ οἱ
[212]	καὶ λύσιν, ἐκπέπληγμαι καὶ εὐδαιμονίζω	ὅτι	οὕτω νέοι ὄντες οἷοι τ'
[210]	ἐξήμαρτον: ἐπῆλθε γάρ μοι εἰπεῖν	ὅτι	οὕτω χρή, ὦ Ἱππόθαλες, τοῖς
[220]	πάντα τὰ (τοιαῦτα παρασκευάζεται. οὐχ	ὅτι	πολλάκις λέγομεν ὡς περὶ πολλοῦ
[204]	γιγνώσκεσθαι αὐτοῦ. ἐπεὶ εὖ οἶδ'	ὅτι	πολλοῦ δεῖς τὸ εἶδος ἀγνοεῖν
[221]	ἀπολωλότος; ἢ γελοῖον τὸ ἐρώτημα,	ὅτι	ποτ' ἔσται τότε ἢ μὴ
[217]	παρουσίαν. ἔοικεν. δῆλον δέ γε	ὅτι	πρὶν γενέσθαι αὐτὸ κακὸν ὑπὸ
[207]	γενέσθαι, τοῦτο παντὶ τρόπῳ δῆλον	ὅτι	προθυμοῦνται ὅπως ἂν εὐδαιμονοίης. πῶς
[215]	ἤκουσα λέγοντος, καὶ ἄρτι ἀναμιμνῄσκομαι,	ὅτι	τὸ μὲν ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ
[214]	συγγράμμασιν ἐντετύχηκας ταῦτα αὐτὰ λέγουσιν,	ὅτι	τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ ἀνάγκη
[219]	ἐλέγομεν δ' ἄρα, ὡς ἔοικεν,	ὅτι	τὸ σῶμα, οὔτε ἀγαθὸν οὔτε
[205]	τῷ ὄντι ἐγκώμια ὥσπερ νενικηκότι,	ὅτι	τοιούτων παιδικῶν ἔτυχες: ἐὰν δέ
[206]	δυσαλωτοτέραν τὴν ἄγραν ποιοῖ; (δῆλον	ὅτι	φαῦλος. καὶ μὲν δὴ λόγοις
[214]	τῷ τοιούτῳ; μᾶλλον δὲ ὧδε:	ὁτιοῦν	ὅμοιον ὁτῳοῦν ὁμοίῳ τίνα ὠφελίαν
[217]	εἰ ἐθέλοι τις χρώματί τῳ	ὁτιοῦν	(τι) ἀλεῖψαι, πάρεστίν που τῷ
[220]	ποιούμεθα, ὃ ἂν φανῇ ὄν,	ὅτου	ἕνεκα καὶ χρυσίον καὶ πάντα
[214]	μᾶλλον δὲ ὧδε: ὁτιοῦν ὅμοιον	ὁτῳοῦν	ὁμοίῳ τίνα ὠφελίαν ἔχειν ἢ
[216]	τοῦ τοιούτου οἷον αὐτό ἐστιν.	οὐ	γὰρ ἄν που τῷ κακῷ
[217]	ὑπὸ τοῦ κακοῦ οὗ ἔχει.	οὐ	γὰρ δή γε κακὸν γεγονὸς
[222]	μήτε τὰ ἄλλα ὅσα διεληλύθαμεν	οὐ	γὰρ ἔγωγε ἔτι μέμνημαι ὑπὸ
[218]	καὶ τῆς φιλίας τοῦ ἀγαθοῦ.	~οὐ	γὰρ ἔτι ἐστὶν (οὔτε κακὸν
[218]	δὲ ἀγαθῷ κακὸν οὐκ ἦν.	οὐ	γὰρ οὖν. διὰ ταῦτα δὴ
[215]	(δεόμενος οὐδέ τι ἀγαπῴη ἄν.	οὐ	γὰρ οὖν. ὃ δὲ μὴ
[204]	ὅτι ἀκούσας τοὔνομα οὐκ ἔγνων.	οὐ	γὰρ πάνυ, ἔφη, τὶ αὐτοῦ
[209]	οὐδὲ ποιεῖς οὐδὲν ὧν ἐπιθυμεῖς.	οὐ	γάρ πω, ἔφη, ἡλικίαν ἔχω,
[210]	ἐν οἷς ἂν ὦμεν ἀνωφελεῖς;	οὐ	δῆτα, ἔφη. νῦν ἄρα οὐδὲ
[215]	μὴ ἀγαπῴη, οὐδ' ἂν φιλοῖ.	οὐ	δῆτα. ὁ δὲ μὴ φιλῶν
[209]	κρούειν τῷ πλήκτρῳ. ἢ διακωλύουσιν;	οὐ	δῆτα. τί ποτ' ἂν οὖν
[209]	ὡς ἐγᾦμαι, τὴν λύραν λάβῃς,	οὐ	διακωλύουσί σε οὔτε ὁ πατὴρ
[209]	τὸ αἴτιον ὅτι ἐνταῦθα (μὲν	οὐ	διακωλύουσιν, ἐν οἷς δὲ ἄρτι
[215]	τῷ ἀγαθῷ καθ' ὅσον ἀγαθός,	οὐ	καθ' ὅσον ὅμοιος, φίλος ἂν
[214]	ἢ φίλον γένοιτ' ἄν. ἢ	οὐ	καὶ σοὶ δοκεῖ οὕτως; ἔμοιγ'
[221]	καὶ αἱ ἄλλαι ἐπιθυμίαι, ἀλλ'	οὐ	κακαί, ἅτε τοῦ κακοῦ ἀπολωλότος;
[211]	ἦν δ' ἐγώ, καταγέλαστος γένωμαι;	οὐ	μὰ Δία, ἔφη, ἀλλ' ἵνα
[206]	ἐστὶν ποιητής, βλαβερὸς ὢν ἑαυτῷ.	οὐ	μὰ τὸν Δία, ἔφη: πολλὴ
[213]	φήσομεν εἶναι φίλους ἀλλήλοις γιγνομένους;	οὐ	μὰ τὸν Δία, ἔφη, ὦ
[211]	ὅδε γάρ τι ὧν λέγω	οὐ	μανθάνει, ἀλλά φησιν οἴεσθαι Μενέξενον
[217]	τὸ ἀλειφθέν, οἷον τὸ ἐπόν;	(οὐ	μανθάνω, ἦ δ' ὅς. ἀλλ'
[222]	ᾠόμεθα ἐξελέγξαι ἡμᾶς αὐτούς: ἢ	οὐ	μέμνησθε; μεμνήμεθα. (τί οὖν ἂν
[218]	ἐν τοῖς ἔμπροσθεν λόγοις. ἢ	οὐ	μέμνησθε; πάνυ γε, ἐφάτην. νῦν
[208]	σε ἀλλὰ διακωλύοιεν; μὰ Δί'	οὐ	μέντοι ἄν, ἔφη, ἐῷεν. ἀλλὰ
[221]	τε καὶ τἆλλα ζῷα ᾖ,	οὐ	μέντοι βλαβερά γε; καὶ δίψα
[212]	ἢ φιλοῦσι μὲν ταῦτα (ἕκαστοι,	οὐ	μέντοι φίλα ὄντα, ἀλλὰ ψεύδεθ'
[211]	αὐτὼ μόνω ἑστιᾶσθον, ἡμῖν δὲ	οὐ	(μεταδίδοτον τῶν λόγων; ἀλλὰ μήν,
[207]	καλλίων, ὡσαύτως. ἐγελασάτην οὖν ἄμφω.	οὐ	μὴν ὁπότερός γε, ἔφην, πλουσιώτερος
[208]	μὰ Δία, ἔφη, ὦ (Σώκρατες,	οὐ	μόνον γε διακωλύει, ἀλλὰ καὶ
[204]	εἴτε μή: οἶδα γὰρ ὅτι	οὐ	μόνον ἐρᾷς, ἀλλὰ καὶ πόρρω
[210]	(πάντες καθ' ὅτι ἂν δύνωνται,	οὐ	μόνον οἱ ἀλλότριοι, ἀλλὰ καὶ
[213]	τὸν Δία, ἔφη, ὦ Σώκρατες,	οὐ	πάνυ εὐπορῶ ἔγωγε. (ἆρα μή,
[218]	ἢ οὔτε φίλου οὔτε ἐχθροῦ;	(οὐ	πάνυ, ἔφη, ἕπομαι. εἰκότως γε,
[204]	μὲν καταλογάδην διηγεῖται, δεινὰ ὄντα,	οὐ	πάνυ τι δεινά ἐστιν, ἀλλ'
[203]	ἦ δ' ὅς, εὐθὺ ἡμῶν.	οὐ	παραβάλλεις; ἄξιον μέντοι. ποῖ, ἔφην
[222]	ὂν ὅμοιόν τε καὶ οἰκεῖον,	οὐ	ῥᾴδιον ἀποβαλεῖν τὸν πρόσθεν λόγον,
[211]	κολάσῃς. πόθεν; ἦν δ' ἐγώ.	οὐ	ῥᾴδιον: δεινὸς γὰρ ὁ ἄνθρωπος,
[206]	τί πράττων προσφιλὴς παιδικοῖς γένοιτο.	οὐ	ῥᾴδιον, ἦν δ' ἐγώ, εἰπεῖν:
[214]	δὲ καὶ πᾶν, ἀλλ' ἡμεῖς	οὐ	συνίεμεν. δοκεῖ γὰρ ἡμῖν ὅ
[207]	ἐστεφανωμένος καὶ τὴν ὄψιν διαφέρων,	οὐ	τὸ καλὸς εἶναι μόνον ἄξιος
[222]	ἀποβαλεῖν τὸν πρόσθεν λόγον, ὡς	οὐ	τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ κατὰ
[215]	γὰρ τοῦ τοιούτου ἕκαστον, ἀλλ'	οὐ	τοῦ ὁμοίου: τὸ μὲν γὰρ
[209]	ἡλικίαν ἔχω, ὦ Σώκρατες. μὴ	οὐ	τοῦτό σε, ὦ παῖ Δημοκράτους,
[215]	μὴ φιλῶν γε οὐ φίλος.	οὐ	φαίνεται. πῶς οὖν οἱ ἀγαθοὶ
[216]	τὸ τοιοῦτον φίλον οἷον αὐτό.	οὐ	φαίνεται. ~τῷ ἀγαθῷ ἄρα (τὸ
[204]	μὰ Δία, ἦν δ' ἐγώ,	οὐ	φαῦλός γε ἁνήρ, ἀλλ' ἱκανὸς
[214]	καὶ ἡγεμόνες. λέγουσι δὲ δήπου	οὐ	φαύλως ἀποφαινόμενοι περὶ τῶν φίλων,
[219]	γάρ; ναί. φίλον δὲ ἢ	οὐ	φίλον ἡ ὑγίεια; φίλον. ἡ
[215]	ὁ μὲν ὅμοιος τῷ ὁμοίῳ	οὐ	φίλος: ὁ δὲ ἀγαθὸς τῷ
[215]	ὁ δὲ μὴ φιλῶν γε	οὐ	φίλος. οὐ φαίνεται. πῶς οὖν
[218]	πω ὄντες, ὅσοι δὲ κακοὶ	οὐ	φιλοσοφοῦσιν, οὐδὲ οἱ ἀγαθοί: οὔτε
[220]	τό γε τῷ ὄντι φίλον	οὐ	φίλου τινὸς ἕνεκα φίλον ἐστίν;
[218]	πότερόν ἐστίν τῳ φίλος ἢ	οὔ;	ἀνάγκη, ἔφη. πότερον οὖν οὐδενὸς
[207]	ὡς εὐδαιμονέστατον εἶναι; (πῶς γὰρ	οὔ;	δοκεῖ δέ σοι εὐδαίμων εἶναι
[209]	ταῦτα μὲν ἐπίσταμαι, ἐκεῖνα δ'	οὔ.	εἶεν, ἦν δ' ἐγώ, ὦ
[220]	ὡς ἔοικ' ἔσθ' ἡμῖν φίλον.	οὔ	μοι δοκεῖ, ἔφη, ὥς γε
[210]	μὰ Δία, ἔφη, ὦ Σώκρατες,	οὔ	μοι δοκεῖ. (καὶ ἐγὼ ἀκούσας
[217]	διὰ τὴν νόσον. πῶς γὰρ	(οὔ;	νόσος μὲν δὴ κακόν, ἰατρικὴ
[215]	κατὰ τὴν ἱκανότητα. πῶς γὰρ	οὔ;	ὁ δὲ μή του (δεόμενος
[217]	παρῇ, ἔσται, ἐὰν δὲ μή,	οὔ;	οὕτω μᾶλλον, ἔφη. καὶ τὸ
[208]	περὶ τὸν ἱστόν, ὅταν ὑφαίνῃ;	οὔ	τι γάρ που διακωλύει σε
[209]	ἐῴη ἂν ἐμβαλεῖν. πῶς γὰρ	οὔ;	~τί δ' εἰ τοὺς ὀφθαλμοὺς
[218]	γε νόσος κακόν; πῶς δ'	οὔ;	τί δὲ ὑγίεια; ἦν δ'
[205]	καὶ ἐγὼ εἶπον: ὦ Ἱππόθαλες,	οὔ	τι τῶν μέτρων δέομαι (ἀκοῦσαι
[221]	ἄν τι ἀφαιρῆται. πῶς δ'	οὔ;	τοῦ οἰκείου δή, ὡς ἔοικεν,
[217]	λευκοῦ παρουσίᾳ (λευκαί. πῶς γὰρ	οὔ;	τοῦτο τοίνυν ἐρωτῶ νῦν δή,
[218]	ὃ ἔστιν τὸ φίλον καὶ	οὔ.	φαμὲν γὰρ αὐτό, καὶ κατὰ
[217]	ἐστι καὶ αὐτά, ἔνια δὲ	οὔ.	ὥσπερ εἰ ἐθέλοι τις χρώματί
[221]	δοκεῖ μοι. ἐνδεὲς δὲ γίγνεται	οὗ	ἄν τι ἀφαιρῆται. πῶς δ'
[221]	δ' ἐνδεὲς ἄρα φίλον ἐκείνου	οὗ	ἂν ἐνδεὲς ᾖ; δοκεῖ μοι.
[221]	δ' ἐγώ, τό γε ἐπιθυμοῦν,	οὗ	ἂν ἐνδεὲς ᾖ, τούτου (ἐπιθυμεῖ.
[219]	ἐκεῖνο ὅ ἐστιν (πρῶτον φίλον,	οὗ	ἕνεκα καὶ τὰ ἄλλα φαμὲν
[220]	του παρασκευαζομένοις, ~ἀλλ' ἐπ' ἐκείνῳ	οὗ	ἕνεκα πάντα τὰ (τοιαῦτα παρασκευάζεται.
[218]	φίλου ὄντος ἐκείνου τοῦ πράγματος,	οὗ	ἕνεκα φίλος ὁ φίλος τῷ
[221]	ἐστιν ἐπιθυμοῦντα καὶ ἐρῶντα τούτου	οὗ	ἐπιθυμεῖ καὶ ἐρᾷ μὴ φιλεῖν;
[221]	τὸ ἐπιθυμοῦν φίλον ἐστὶν τούτῳ	οὗ	ἐπιθυμεῖ καὶ τότε ὅταν ἐπιθυμῇ,
[217]	(ἔτι ἄν τι τοῦ ἀγαθοῦ	(οὗ)	ἐπιθυμοῖ καὶ φίλον εἴη: ἀδύνατον
[217]	αὐτὸ κακὸν ὑπὸ τοῦ κακοῦ	οὗ	ἔχει. οὐ γὰρ δή γε
[209]	βασιλεύς; πότερον τῷ πρεσβυτάτῳ ὑεῖ,	οὗ	ἡ τῆς Ἀσίας ἀρχὴ γίγνεται,
[221]	που ἦν ἔτ' ἐκεῖνο εἶναι,	οὗ	ἦν αὕτη ἡ αἰτία. ὀρθῶς
[205]	καὶ τὸ ἐρᾶν ἔξαρνος εἶ	οὗ	λέγει ὅδε; οὐκ ἔγωγε, ἔφη,
[209]	ἔφη. καὶ τὸν μέν γε	οὐδ'	ἂν σμικρὸν ἐάσειεν ἐμβαλεῖν: ἡμᾶς
[215]	οὖν. ὃ δὲ μὴ ἀγαπῴη,	οὐδ'	ἂν φιλοῖ. οὐ δῆτα. ὁ
[210]	διδασκάλου δέῃ, οὔπω φρονεῖς. ἀληθῆ.	οὐδ'	ἄρα μεγαλόφρων εἶ, εἴπερ ἄφρων
[212]	μὴ οὐκ ἀντιφιλοῦν. οὐκ ἔοικεν.	οὐδ'	ἄρα φίλιπποί εἰσιν οὓς ἂν
[218]	θεοὶ εἴτε ἄνθρωποί εἰσιν οὗτοι:	οὐδ'	αὖ ἐκείνους φιλοσοφεῖν τοὺς οὕτως
[212]	ἵπποι μὴ ἀντιφιλῶσιν, οὐδὲ φιλόρτυγες,	οὐδ'	αὖ φιλόκυνές γε καὶ φίλοινοι
[216]	τῷ (κακῷ φίλον εἶναι, ὥσπερ	οὐδ'	ὁ ἔμπροσθεν λόγος ἐᾷ: λείπεται
[212]	πόρρω εἰμὶ τοῦ κτήματος, ὥστε	οὐδ'	ὅντινα τρόπον γίγνεται φίλος ἕτερος
[215]	δὲ μὴ ἀγαπῷτο, πῶς φίλον;	οὐδαμῶς.	ἀλλὰ δὴ ὁ μὲν ὅμοιος
[221]	πεινῆν ἔτι ἔσται οὐδὲ (διψῆν	οὐδὲ	ἄλλο οὐδὲν τῶν τοιούτων; ἢ
[210]	ἄρα οὐδὲ σὲ ὁ πατὴρ	οὐδὲ	ἄλλος ἄλλον οὐδένα φιλεῖ, καθ'
[207]	βούλει ποιεῖν, καὶ οὐδὲν ἐπιπλήττουσιν	οὐδὲ	διακωλύουσι ποιεῖν ὧν ἂν ἐπιθυμῇς;
[221]	ἀπόληται, ~οὐδὲ πεινῆν ἔτι ἔσται	οὐδὲ	(διψῆν οὐδὲ ἄλλο οὐδὲν τῶν
[222]	ἄν ποτε ἐπεθύμει οὐδὲ ἤρα	οὐδὲ	ἐφίλει, εἰ μὴ οἰκεῖός πῃ
[222]	ἐρᾷ, οὐκ ἄν ποτε ἐπεθύμει	οὐδὲ	ἤρα οὐδὲ ἐφίλει, εἰ μὴ
[205]	τι τῶν μέτρων δέομαι (ἀκοῦσαι	οὐδὲ	μέλος εἴ τι πεποίηκας εἰς
[216]	φίλον ἄν τι γένοιτο. ἀληθῆ.	οὐδὲ	μὴν τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ
[218]	ὅσοι δὲ κακοὶ οὐ φιλοσοφοῦσιν,	οὐδὲ	οἱ ἀγαθοί: οὔτε γὰρ τὸ
[221]	Διός, ἐὰν τὸ κακὸν ἀπόληται,	~οὐδὲ	πεινῆν ἔτι ἔσται οὐδὲ (διψῆν
[209]	δὲ ἄρχεις οὐδενός, ὦ Λύσι,	οὐδὲ	ποιεῖς οὐδὲν ὧν ἐπιθυμεῖς. οὐ
[210]	οὐ δῆτα, ἔφη. νῦν ἄρα	οὐδὲ	σὲ ὁ πατὴρ οὐδὲ ἄλλος
[215]	ὁ δὲ μή του (δεόμενος	οὐδέ	τι ἀγαπῴη ἄν. οὐ γὰρ
[208]	αὐτὸν ἐῶσιν ἄρχειν σεαυτοῦ, ἢ	οὐδὲ	τοῦτο ἐπιτρέπουσί σοι; πῶς γάρ,
[219]	ἢ τὸν ὑὸν τὸν αὑτοῦ,	οὐδὲ	τρεῖς κοτύλας οἴνου ἢ τὸν
[212]	ἂν οἱ ἵπποι μὴ ἀντιφιλῶσιν,	οὐδὲ	φιλόρτυγες, οὐδ' αὖ φιλόκυνές γε
[217]	ὑγιαῖνον σῶμα, οὐδὲν ἰατρικῆς δεῖται	οὐδὲ	ὠφελίας: ἱκανῶς γὰρ ἔχει, ὥστε
[217]	διὰ τὴν ὑγίειαν. ἦ γάρ;	οὐδείς.	ἀλλ' ὁ κάμνων οἶμαι διὰ
[210]	τούτοις ὅτι ἂν βουλώμεθα, καὶ	οὐδεὶς	ἡμᾶς ἑκὼν εἶναι ἐμποδιεῖ, ἀλλ'
[217]	ἱκανῶς γὰρ ἔχει, ὥστε ὑγιαίνων	οὐδεὶς	ἰατρῷ φίλος διὰ τὴν ὑγίειαν.
[210]	δὲ μή, σοὶ οὔτε ἄλλος	οὐδεὶς	οὔτε ὁ πατὴρ φίλος ἔσται
[215]	μηχανὴ περὶ πολλοῦ ποιεῖσθαι ἀλλήλους;	οὐδεμία,	ἔφη. φίλοι (δέ γε οὐκ
[220]	τἀγαθοῦ, αὐτὸ δ' ἑαυτοῦ ἕνεκα	οὐδεμίαν	χρείαν ἔχει; ἔοικεν, ἦ δ'
[220]	ἡμᾶς ἔτι βλάπτοι, οὐδὲν ἂν	οὐδεμιᾶς	(ὠφελίας δεοίμεθα, καὶ οὕτω δὴ
[216]	~τὸ γὰρ ὅμοιον τοῦ ὁμοίου	(οὐδὲν	ἂν ἀπολαῦσαι. καὶ μέντοι, ὦ
[220]	εἶναι οὔτε ἀγαθά, ἆρα τότε	οὐδὲν	ἂν ἡμῖν χρήσιμον εἴη τὸ
[220]	γὰρ μηδὲν ἡμᾶς ἔτι βλάπτοι,	οὐδὲν	ἂν οὐδεμιᾶς (ὠφελίας δεοίμεθα, καὶ
[210]	ὑπήκοοι, καὶ ἡμῖν ἔσται ἀλλότρια:	οὐδὲν	γὰρ ἀπ' αὐτῶν ὀνησόμεθα. συγχωρεῖς
[220]	φίλου φίλα ἔφαμεν εἶναι ἐκεῖνα	οὐδὲν	(δὲ) τούτοις ἔοικεν. ταῦτα μὲν
[220]	νόσημα: νοσήματος δὲ μὴ ὄντος	οὐδὲν	δεῖ φαρμάκου. ἆρ' οὕτω πέφυκέ
[222]	τῷ λόγῳ; ἢ δῆλον ὅτι	οὐδέν;	δέομαι οὖν, ὥσπερ οἱ σοφοὶ
[212]	ὁ φιλούμενος τοῦ φιλοῦντος: ἢ	οὐδὲν	διαφέρει; οὐδέν, ἔφη, ἔμοιγε δοκεῖ
[207]	φίλων λέγεται, ὥστε τούτῳ γε	οὐδὲν	διοίσετον, εἴπερ ἀληθῆ περὶ τῆς
[207]	σε ἃ βούλει ποιεῖν, καὶ	οὐδὲν	ἐπιπλήττουσιν οὐδὲ διακωλύουσι ποιεῖν ὧν
[221]	τί προσήκει τοῖς κακοῖς συναπόλλυσθαι;	οὐδέν.	ἔσονται ἄρα αἱ μήτε ἀγαθαὶ
[212]	τοῦ φιλοῦντος: ἢ οὐδὲν διαφέρει;	οὐδέν,	ἔφη, ἔμοιγε δοκεῖ διαφέρειν. πῶς
[206]	καὶ ᾄδειν φασί σε. ἀλλ'	οὐδέν,	ἔφη, χαλεπόν. ἂν γὰρ εἰσέλθῃς
[223]	περιεστῶτες αὐτοὺς ἀπηλαύνομεν: ἐπειδὴ δὲ	οὐδὲν	ἐφρόντιζον ἡμῶν, ἀλλ' ὑποβαρβαρίζοντες ἠγανάκτουν
[218]	οὖν οὐδενὸς ἕνεκα καὶ δι'	οὐδέν,	ἢ ἕνεκά του καὶ διά
[223]	ἀλλ' ὑποβαρβαρίζοντες ἠγανάκτουν τε καὶ	(οὐδὲν	ἧττον ἐκάλουν, ἀλλ' ἐδόκουν ἡμῖν
[222]	καὶ ὁ κακὸς τῷ κακῷ	οὐδὲν	ἧττον φίλος ἔσται ἢ ὁ
[217]	θέλοιμεν ἐννοῆσαι τὸ ὑγιαῖνον σῶμα,	οὐδὲν	ἰατρικῆς δεῖται οὐδὲ ὠφελίας: ἱκανῶς
[212]	ἄρα ἐστὶν φίλον τῷ φιλοῦντι	οὐδὲν	μὴ οὐκ ἀντιφιλοῦν. οὐκ ἔοικεν.
[208]	οὔτε τῶν χρημάτων τοσούτων ὄντων	οὐδὲν	ὄφελος, ~ἀλλὰ πάντες (αὐτῶν μᾶλλον
[219]	πάνυ γε. ἆρ' οὖν τότε	οὐδὲν	περὶ πλείονος ποιεῖται, κύλικα κεραμέαν
[208]	ἑνὶ λόγῳ ὀλίγου ὧν ἐπιθυμεῖς	οὐδὲν	ποιοῦντα; ὥστε σοι, ὡς ἔοικεν,
[217]	αὐταῖς λευκότης. ναί. ἀλλ' ὅμως	οὐδέν	τι μᾶλλον ἂν εἶεν λευκαί
[220]	χρυσίον καὶ ἀργύριον: ἀλλὰ μὴ	οὐδέν	τι μᾶλλον οὕτω τό γε
[216]	λανθάνει τὸ φίλον ὡς ἀληθῶς	οὐδὲν	τούτων ὄν, ἀλλὰ τὸ μήτε
[221]	ἔσται οὐδὲ (διψῆν οὐδὲ ἄλλο	οὐδὲν	τῶν τοιούτων; ἢ πείνη μὲν
[209]	οὐδενός, ὦ Λύσι, οὐδὲ ποιεῖς	οὐδὲν	ὧν ἐπιθυμεῖς. οὐ γάρ πω,
[210]	ὁ πατὴρ οὐδὲ ἄλλος ἄλλον	οὐδένα	φιλεῖ, καθ' ὅσον ἂν ᾖ
[218]	εἶναι: κακὸν γὰρ καὶ ἀμαθῆ	οὐδένα	φιλοσοφεῖν. λείπονται δὴ οἱ ἔχοντες
[208]	τί δέ; ἦν δ' ἐγώ:	οὐδενὶ	ἔξεστιν αὐτοὺς τύπτειν; καὶ μάλα,
[215]	ναί. ὁ δέ γε ἱκανὸς	οὐδενὸς	δεόμενος κατὰ τὴν ἱκανότητα. πῶς
[218]	οὔ; ἀνάγκη, ἔφη. πότερον οὖν	οὐδενὸς	ἕνεκα καὶ δι' οὐδέν, ἢ
[209]	καὶ θεραπεύει: σὺ δὲ ἄρχεις	οὐδενός,	ὦ Λύσι, οὐδὲ ποιεῖς οὐδὲν
[214]	κακὸς οὔτε ἀγαθῷ οὔτε κακῷ	οὐδέποτε	εἰς ἀληθῆ φιλίαν ἔρχεται. συνδοκεῖ
[212]	νεωστὶ γεγονότα παιδία, τὰ μὲν	οὐδέπω	φιλοῦντα, ~τὰ (δὲ καὶ μισοῦντα,
[218]	ἐγώ: ἀγαθὸν ἢ κακὸν ἢ	οὐδέτερα;	~ἀγαθόν, (ἔφη. ἐλέγομεν δ' ἄρα,
[216]	ἢ τὸ φίλον τῷ ἐχθρῷ;	οὐδέτερα,	ἔφη. ἀλλὰ τὸ δίκαιον τῷ
[212]	ὁ φιλούμενος τοῦ φιλοῦντος; ἢ	οὐδέτερος	αὖ ἐν τῷ τοιούτῳ οὐδετέρου
[212]	δέ, ἂν μὴ ἀμφότεροι φιλῶσιν,	οὐδέτερος	φίλος. κινδυνεύει, ἔφη. οὐκ ἄρα
[212]	οὐδέτερος αὖ ἐν τῷ τοιούτῳ	οὐδετέρου	φίλος ἐστίν, ἂν μὴ ἀμφότεροι
[212]	οἱ δὲ καὶ μισεῖσθαι. ἢ	οὐκ	ἀληθὲς δοκεῖ σοι τοῦτο; σφόδρα
[214]	τοίνυν τοῦ λεγομένου τὸ ἥμισυ	οὐκ	ἀληθὲς εἴη, εἴπερ οἱ πονηροὶ
[218]	ἀτοπωτάτη τις ὑποψία εἰσῆλθεν ὡς	οὐκ	ἀληθῆ εἴη τὰ ὡμολογημένα ἡμῖν,
[216]	γε. εἶεν, ἦν δ' ἐγώ:	οὐκ	ἀλλόκοτον, ὦ Μενέξενε; καὶ ἡμῖν
[221]	ὡς ἔοικεν, φίλ' ἄττα. ναί.	οὐκ	ἄν, εἴ γε τὸ κακὸν
[216]	ἢ τὸ ἀγαθὸν τῷ κακῷ;	οὐκ	ἄν μοι δοκεῖ οὕτως ἔχειν.
[222]	ἐγώ, (ὦ παῖδες, ἢ ἐρᾷ,	οὐκ	ἄν ποτε ἐπεθύμει οὐδὲ ἤρα
[213]	ὅτι εἰ ὀρθῶς ἡμεῖς ἐσκοποῦμεν,	οὐκ	ἄν ποτε οὕτως ἐπλανώμεθα. ἀλλὰ
[206]	ἐγὼ ἄνδρα ποιήσει βλάπτοντα ἑαυτὸν	οὐκ	ἄν σε ἐθέλειν ὁμολογῆσαι ὡς
[215]	οὐδεμία, ἔφη. φίλοι (δέ γε	οὐκ	ἂν εἶεν μὴ περὶ πολλοῦ
[208]	λαβὼν τὰς ἡνίας, ὅταν ἁμιλλᾶται,	οὐκ	ἂν ἐῷέν σε ἀλλὰ διακωλύοιεν;
[221]	ἦν τοῦ φίλον τι εἶναι,	οὐκ	ἂν ἦν τούτου ἀπολομένου φίλον
[210]	ὀφθαλμοὺς ἐμπάσαι τῆς τέφρας, οἶμαι	οὐκ	ἂν κωλύσειεν, ἡγούμενος ὀρθῶς φρονεῖν.
[219]	ἕνεκα φίλου; ναί. ἆρ' οὖν	οὐκ	ἀνάγκη ἀπειπεῖν ἡμᾶς οὕτως ἰόντας
[216]	φιλίᾳ; οἷς τί ἀποκρινούμεθα; ἢ	οὐκ	ἀνάγκη ὁμολογεῖν ὅτι ἀληθῆ λέγουσιν;
[209]	ἡ μήτηρ σοι ἐπιτρέπουσιν καὶ	οὐκ	ἀναμένουσιν ἕως ἂν ἡλικίαν ἔχῃς.
[212]	τε μάλιστα οἱ μὲν οἴονται	οὐκ	ἀντιφιλεῖσθαι, οἱ δὲ καὶ μισεῖσθαι.
[212]	φίλον τῷ φιλοῦντι οὐδὲν μὴ	οὐκ	ἀντιφιλοῦν. οὐκ ἔοικεν. οὐδ' ἄρα
[216]	ἔφαμεν ἄρτι: ἦ γάρ; ναί.	οὐκ	ἄρα ἔσται τῷ μήτε ἀγαθῷ
[212]	φιλῶσιν, οὐδέτερος φίλος. κινδυνεύει, ἔφη.	οὐκ	ἄρα ἐστὶν φίλον τῷ φιλοῦντι
[213]	ἔμοιγε δοκεῖ, ἔφη, οὕτως ἔχειν.	οὐκ	ἄρα ὁ φιλῶν φίλος ἐκ
[209]	ἦν δ' ἐγώ, ὦ ἄριστε:	οὐκ	ἄρα τὴν ἡλικίαν σου περιμένει
[204]	τεκμαίρομαι δέ, ὅτι ἀκούσας τοὔνομα	οὐκ	ἔγνων. οὐ γὰρ πάνυ, ἔφη,
[208]	ἢ τὴν μητέρα; μὰ Δί'	οὐκ	ἔγωγε, ἔφη. ἀλλ' ἀντὶ τίνος
[205]	ἔξαρνος εἶ οὗ λέγει ὅδε;	οὐκ	ἔγωγε, ἔφη, ἀλλὰ μὴ ποιεῖν
[205]	ᾄδεις εἰς σαυτὸν ἐγκώμιον; ἀλλ'	οὐκ	εἰς ἐμαυτόν, ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[221]	ἐπιθυμεῖ καὶ ἐρᾷ μὴ φιλεῖν;	οὐκ	ἔμοιγε δοκεῖ. ἔσται ἄρα (καὶ
[212]	ἀγρευταὶ καὶ ξένος ἀλλοδαπός" σολον	οὐκ	ἔμοιγε δοκεῖ, ἦ δ' ὅς.
[213]	τὸ παράπαν οὐκ ὀρθῶς ἐζητοῦμεν;	οὐκ	ἔμοιγε δοκεῖ, ὦ Σώκρατες, ἔφη,
[207]	ποιεῖν ὧν ἐπιθυμοῖ; μὰ Δί'	οὐκ	ἔμοιγε, ἔφη. οὐκοῦν εἴ σε
[216]	οἱ ἀντιλογικοί, καὶ ἐρήσονται εἰ	(οὐκ	ἐναντιώτατον ἔχθρα φιλίᾳ; οἷς τί
[214]	ὁμοῖον (καὶ ποιεῖ γνώριμον" ἢ	οὐκ	ἐντετύχηκας τούτοις τοῖς ἔπεσιν; ἔγωγ'
[216]	τὸ ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ φίλον.	οὐκ	ἔοικεν. (ἔτι δὲ καὶ τόδε
[210]	καθ' ὅσον ἂν ᾖ ἄχρηστος.	οὐκ	ἔοικεν, (ἔφη. ἐὰν μὲν ἄρα
[212]	φιλοῦντι οὐδὲν μὴ οὐκ ἀντιφιλοῦν.	οὐκ	ἔοικεν. οὐδ' ἄρα φίλιπποί εἰσιν
[206]	τὰ ἐρωτικά, ὦ φίλε, σοφός,	οὐκ	ἐπαινεῖ τὸν ἐρώμενον πρὶν ἂν
[219]	ἔχει: πᾶσα ἡ τοιαύτη σπουδὴ	οὐκ	ἐπὶ τούτοις ἐστὶν ἐσπουδασμένη, ἐπὶ
[209]	τί δ' Ἀθηναίους οἴει σοι	οὐκ	ἐπιτρέψειν τὰ αὑτῶν, ὅταν αἰσθάνωνται
[207]	ὁπότερός γε, ἔφην, πλουσιώτερος ὑμῶν,	οὐκ	ἐρήσομαι: φίλω γάρ ἐστον. ἦ
[211]	τί οὖν, ἦ δ' ὅς,	οὐκ	ἐρωτᾷς; ἀλλ' ἐρήσομαι, ἦν δ'
[215]	ἐπικουρίαν ἀλλήλοις ἔχοντα; ἔστιν ὅπως;	οὐκ	ἔστιν. ὃ δὲ μὴ ἀγαπῷτο,
[212]	ἔμοιγε, ἔφη, δοκεῖ. τί δέ;	οὐκ	ἔστιν φιλοῦντα μὴ ἀντιφιλεῖσθαι ὑπὸ
[218]	κακόν: φίλον δὲ ἀγαθῷ κακὸν	οὐκ	ἦν. οὐ γὰρ οὖν. διὰ
[218]	ἔχων ἀγαπητῶς ὃ ἐθηρευόμην. κἄπειτ'	οὐκ	οἶδ' ὁπόθεν μοι ἀτοπωτάτη τις
[216]	μὰ Δία, ἦν δ' ἐγώ,	οὐκ	οἶδα, ἀλλὰ τῷ ὄντι αὐτὸς
[205]	Σώκρατες, οὔτε ποιῶ οὔτε ᾄδω.	οὐκ	οἴει γε, ἦν δ' ἐγώ.
[206]	φρονήματος ἐμπίμπλανται καὶ μεγαλαυχίας: ἢ	οὐκ	οἴει; ἔγωγε, ἔφη. οὐκοῦν ὅσῳ
[216]	τἀγαθὸν καλὸν εἶναι: σὺ δ'	οὐκ	οἴει; ἔγωγε. λέγω τοίνυν ἀπομαντευόμενος,
[211]	ἐλέγχειν ἐπιχειρῇ ὁ Μενέξενος: ἢ	οὐκ	οἶσθα ὅτι ἐριστικός ἐστιν; ναὶ
[213]	ἐγώ, ὦ Μενέξενε, τὸ παράπαν	οὐκ	ὀρθῶς ἐζητοῦμεν; οὐκ ἔμοιγε δοκεῖ,
[219]	ἀφικέσθαι ἐπί τινα ἀρχήν, ἣ	οὐκέτ'	ἐπανοίσει ἐπ' ἄλλο φίλον, ἀλλ'
[222]	τούτων φίλον ἐστίν, ἐγὼ μὲν	οὐκέτι	ἔχω τί λέγω. ~(ταῦτα δ'
[220]	εἰ δὲ τὸ ἐχθρὸν ἀπέλθοι,	οὐκέτι,	ὡς ἔοικ' ἔσθ' ἡμῖν φίλον.
[207]	πάνυ γε, ἦ δ' ὅς.	οὐκοῦν	βούλοιντο ἄν σε ὡς εὐδαιμονέστατον
[218]	ἰατροῦ φίλος: οὐχ οὕτως; ναί.	οὐκοῦν	διὰ νόσον ἕνεκα ὑγιείας τοῦ
[221]	ἐνίοτε δὲ μηδέτερα; σφόδρα γε.	οὐκοῦν	ἐὰν ἀπολλύηται τὰ κακά, ἅ
[213]	ἔφη, ἔοικας λέγειν, ὦ Σώκρατες.	οὐκοῦν	εἰ τοῦτ' ἀδύνατον, τὸ φιλοῦν
[207]	μὰ Δί' οὐκ ἔμοιγε, ἔφη.	οὐκοῦν	εἴ σε φιλεῖ ὁ πατὴρ
[212]	τοῦτο; σφόδρα γε, ἔφη, ἀληθές.	οὐκοῦν	ἐν τῷ τοιούτῳ, ἦν δ'
[209]	ἦ γάρ; πάνυ γ' ἔφη.	οὐκοῦν	ἔξεστί σοι ἐνταῦθ' ὅτι ἂν
[221]	ὠφελεῖσθαι. ἦ γάρ; πάνυ γε.	οὐκοῦν	καὶ διψῶντα καὶ (τῶν ἄλλων
[219]	τῇ πρόσθεν ὁμολογίᾳ. πάνυ γε.	οὐκοῦν	καὶ ἐκεῖνο φίλον αὖ ἔσται
[219]	ἕνεκα τῆς ὑγιείας φίλον. ναί.	οὐκοῦν	καὶ ἡ ὑγίεια φίλον; πάνυ
[207]	πότερος ὑμῶν πρεσβύτερος; ἀμφισβητοῦμεν, ἔφη.	οὐκοῦν	καὶ ὁπότερος γενναιότερος, ἐρίζοιτ' ἄν,
[220]	ἆρ' οὕτως φήσομεν; πάνυ γε.	οὐκοῦν	καὶ περὶ τοῦ φίλου ὁ
[219]	ὑὸν σώσειν; τί μήν; ἔφη.	οὐκοῦν	καὶ τὸ ἀγγεῖον, ἐν ᾧ
[214]	τούτοις τοῖς ἔπεσιν; ἔγωγ' ἔφη.	οὐκοῦν	καὶ τοῖς τῶν σοφωτάτων συγγράμμασιν
[207]	ἦ γάρ; πάνυ γ' ἐφάτην.	οὐκοῦν	κοινὰ τά γε φίλων λέγεται,
[206]	ἢ οὐκ οἴει; ἔγωγε, ἔφη.	οὐκοῦν	ὅσῳ ἂν μεγαλαυχότεροι ὦσιν, δυσαλωτότεροι
[217]	τὸ τοιοῦτον γέγονεν. πάνυ γε.	οὐκοῦν	ὅταν μήπω κακὸν ᾖ κακοῦ
[213]	πάλιν ἐχθρὸν τοῦ μισουμένου. ἀνάγκη.	οὐκοῦν	ταὐτὰ ἡμῖν συμβήσεται ἀναγκαῖον εἶναι
[220]	τελευτῶσιν. κινδυνεύει οὕτως, ἔφη, ἔχειν.	οὐκοῦν	τό γε τῷ ὄντι φίλον
[221]	αὕτη ἡ αἰτία. ὀρθῶς λέγεις.	οὐκοῦν	ὡμολόγηται ἡμῖν τὸ φίλον φιλεῖν
[207]	ὁπότερός γε καλλίων, ὡσαύτως. ἐγελασάτην	οὖν	ἄμφω. οὐ μὴν ὁπότερός γε,
[206]	γίγνονται; εἰκός γε. ποῖός τις	οὖν	ἄν σοι δοκεῖ θηρευτὴς εἶναι,
[222]	ἢ οὐ μέμνησθε; μεμνήμεθα. (τί	οὖν	ἂν ἔτι χρησαίμεθα τῷ λόγῳ;
[210]	σὺ χαυνοῦντα καὶ διαθρύπτοντα. κατιδὼν	οὖν	αὐτὸν ἀγωνιῶντα καὶ τεθορυβημένον ὑπὸ
[207]	τὸν Κτήσιππον, ᾔει παρακαθιζησόμενος: ἰδὼν	οὖν	αὐτὸν ὁ Λύσις εἵπετο καὶ
[223]	Ἑρμαίοις ἄποροι εἶναι προσφέρεσθαι, ἡττηθέντες	οὖν	αὐτῶν διελύσαμεν τὴν συνουσίαν. ὅμως
[212]	ὁ δὲ φιλεῖται; ναί. πότερος	οὖν	αὐτῶν ποτέρου φίλος ἐστίν; ὁ
[213]	ὅτε ἠκροᾶτο οὕτως ἔχων. ἐγὼ	οὖν	βουλόμενος τόν τε Μενέξενον ἀναπαῦσαι
[213]	φιλοῦν μισῇ. κινδυνεύει, ἔφη. τί	οὖν	δὴ χρησώμεθα, ἦν δ' ἐγώ,
[218]	κακὸν οὐκ ἦν. οὐ γὰρ	οὖν.	διὰ ταῦτα δὴ φαῖμεν ἂν
[220]	ἐστιν φίλον; ἔμοιγε δοκεῖ. ἆρ'	οὖν	διὰ τὸ κακὸν τὸ ἀγαθὸν
[209]	οὐ δῆτα. τί ποτ' ἂν	οὖν	εἴη, ὦ Λύσι, τὸ αἴτιον
[211]	λανθάνειν τὸν λύσιν ἐβούλετο: ~ἀνέλαβον	οὖν	ἐμαυτὸν καὶ (ἐπέσχον τοῦ λόγου.
[204]	ἁνήρ, ἀλλ' ἱκανὸς σοφιστής. βούλει	οὖν	ἕπεσθαι, ἔφη, ἵνα καὶ ἴδῃς
[210]	οὔτε οἱ οἰκεῖοι. οἷόν τε	οὖν	ἐπὶ τούτοις, ὦ Λύσι, μέγα
[221]	τὰ κακά. φαίνεται. οἷόν τε	οὖν	ἐστιν ἐπιθυμοῦντα καὶ ἐρῶντα τούτου
[211]	προσεῖχες τὸν νοῦν. πάνυ μὲν	οὖν,	ἔφη. πειρῶ τοίνυν, ἦν δ'
[211]	καὶ κελεύει τοῦτον ἐρωτᾶν. τί	οὖν,	ἦ δ' ὅς, οὐκ ἐρωτᾷς;
[211]	διαλεκτέον, ἦν δ' ἐγώ. ταῦτα	οὖν	ἡμῶν λεγόντων πρὸς ἡμᾶς αὐτούς,
[222]	ἄχρηστον φίλον (ὁμολογεῖν πλημμελές. βούλεσθ'	οὖν,	ἦν δ' ἐγώ, ἐπειδὴ ὥσπερ
[214]	γράφοντες. ἀληθῆ, ἔφη, λέγεις. ἆρ'	οὖν,	ἦν δ' ἐγώ, εὖ λέγουσιν;
[207]	ἦν ἐπιθυμῶν προσελθεῖν. τέως μὲν	οὖν	ἠπόρει τε καὶ ὤκνει μόνος
[217]	τὸ ἐπαλειφθέν. πάνυ γε. ἆρ'	οὖν	καὶ ἔστιν τότε τοιοῦτον τὴν
[217]	φίλον. ἀνάγκη, ὡς ἔοικεν. ἆρ'	οὖν	καὶ καλῶς, ἦν δ' ἐγώ,
[222]	τοῦ ὁμοίου; πάνυ γε. πότερον	οὖν	καὶ τἀγαθὸν οἰκεῖον θήσομεν παντί,
[210]	ὀρθῶς φρονεῖν. ἀληθῆ λέγεις. ἆρ'	οὖν	καὶ τἆλλα πάντα ἡμῖν ἐπιτρέποι
[204]	πολὺ ἔτι μᾶλλον ἠρυθρίασεν. ὁ	οὖν	Κτήσιππος, Ἀστεῖόν γε, ἦ δ'
[222]	ὑπὸ τῶν παιδικῶν. (ὁ μὲν	οὖν	Λύσις καὶ ὁ Μενέξενος μόγις
[211]	λύσιν, ὅθεν καὶ ἐξανέστη. ὁ	οὖν	Λύσις μάλα παιδικῶς καὶ φιλικῶς,
[207]	καί τι ἀλλήλοις διελεγόμεθα. περιστρεφόμενος	οὖν	ὁ Λύσις θαμὰ ἐπεσκοπεῖτο ἡμᾶς,
[215]	τι ἀγαπῴη ἄν. οὐ γὰρ	οὖν.	ὃ δὲ μὴ ἀγαπῴη, οὐδ'
[215]	οὐ φίλος. οὐ φαίνεται. πῶς	οὖν	οἱ ἀγαθοὶ τοῖς ἀγαθοῖς ἡμῖν
[212]	ἐγὼ φιλέταιρός τίς εἰμι. ~ὑμᾶς	(οὖν	ὁρῶν, σέ τε καὶ λύσιν,
[218]	ἢ οὔ; ἀνάγκη, ἔφη. πότερον	οὖν	οὐδενὸς ἕνεκα καὶ δι' οὐδέν,
[219]	ἔσται ἕνεκα φίλου; ναί. ἆρ'	οὖν	οὐκ ἀνάγκη ἀπειπεῖν ἡμᾶς οὕτως
[206]	μάλιστα ἑταῖρος ὢν τυγχάνει. καλεσάτω	οὖν	οὗτος αὐτόν, ἐὰν ἄρα μὴ
[206]	καὶ κεκοσμημένους ἅπαντας. οἱ μὲν	οὖν	πολλοὶ ἐν τῇ αὐλῇ ἔπαιζον
[223]	γὰρ ἦν ὀψέ. τὸ μὲν	οὖν	πρῶτον καὶ ἡμεῖς καὶ οἱ
[206]	νεανίσκοι καὶ οἱ παῖδες πρόσεισιν	οὖν	σοι. εἰ δὲ μή, Κτησίππῳ
[206]	ἀγαθῶν ἐστερημένος (καταγέλαστος εἶναι. ὅστις	οὖν	τὰ ἐρωτικά, ὦ φίλε, σοφός,
[207]	καὶ σοφώτερος αὐτῶν εἴη. μεταξὺ	οὖν	τις προσελθὼν ἀνέστησε τὸν Μενέξενον,
[221]	ἔσται; τίς γὰρ οἶδεν; ἀλλ'	οὖν	τόδε γ' ἴσμεν, ὅτι καὶ
[219]	οἶνος ἐνείη; πάνυ γε. ἆρ'	οὖν	τότε οὐδὲν περὶ πλείονος ποιεῖται,
[221]	τε καὶ φιλεῖσθαι. ἔοικεν. ἆρ'	οὖν	τῷ ὄντι, ὥσπερ ἄρτι ἐλέγομεν,
[210]	συγχωρεῖς οὕτως ἔχειν; συγχωρῶ. ἆρ'	οὖν	τῳ φίλοι ἐσόμεθα καί τις
[216]	ὅτι ἀληθῆ λέγουσιν; ἀνάγκη. ἆρ'	οὖν,	φήσουσιν, τὸ ἐχθρὸν τῷ φίλῳ
[214]	τί γε ἐν αὐτῷ: φέρε	οὖν,	ὦ πρὸς Διός, ἴδωμεν τί
[222]	ἢ δῆλον ὅτι οὐδέν; δέομαι	οὖν,	ὥσπερ οἱ σοφοὶ ἐν τοῖς
[207]	μοι ἱεροποιῶν τυγχάνειν. ἐκεῖνος μὲν	οὖν	ᾤχετο: ἐγὼ δὲ τὸν λύσιν
[223]	ἐμὲ γὰρ ἐν ὑμῖν τίθημι	οὔπω	δὲ ὅτι ἔστιν ὁ φίλος
[217]	μήτ' ἀγαθὸν ἐνίοτε κακοῦ παρόντος	οὔπω	κακόν ἐστιν, ἔστιν δ' ὅτε
[210]	δ' ἄρα σὺ διδασκάλου δέῃ,	οὔπω	φρονεῖς. ἀληθῆ. οὐδ' ἄρα μεγαλόφρων
[212]	ἔοικεν. οὐδ' ἄρα φίλιπποί εἰσιν	οὓς	ἂν οἱ ἵπποι μὴ ἀντιφιλῶσιν,
[222]	ἦν δ' ἐγώ, ὦ παῖδες,	οὓς	τὸ πρῶτον λόγους ἀπεβαλόμεθα περὶ
[221]	φιλία καὶ ἡ ἐπιθυμία τυγχάνει	οὖσα,	ὡς φαίνεται, ὦ Μενέξενέ τε
[217]	ἐγώ. εἴ τίς σου ξανθὰς	οὔσας	τὰς τρίχας ψιμυθίῳ ἀλείψειεν, πότερον
[216]	τὸ δὲ κακόν, τὸ δ'	οὔτ'	ἀγαθὸν οὔτε κακόν: τί δὲ
[220]	καθ' αὑτὰ οὔτε κακὰ εἶναι	οὔτε	ἀγαθά, ἆρα τότε οὐδὲν ἂν
[218]	διὸ δὴ καὶ φιλοσοφοῦσιν οἱ	οὔτε	ἀγαθοὶ οὔτε κακοί πω ὄντες,
[218]	γὰρ ἔτι ἐστὶν (οὔτε κακὸν	οὔτε	ἀγαθόν, ἀλλὰ κακόν: φίλον δὲ
[219]	πάνυ γε. τὸ οὔτε κακὸν	οὔτε	(ἀγαθὸν ἄρα διὰ τὸ κακὸν
[219]	ὡς ἔοικεν, ὅτι τὸ σῶμα,	οὔτε	ἀγαθὸν οὔτε κακὸν διὰ τὴν
[217]	που κατὰ τὸ σῶμα εἶναι	οὔτε	ἀγαθὸν οὔτε κακόν. οὕτως. ἀναγκάζεται
[214]	μόνῳ φίλος, ὁ δὲ κακὸς	οὔτε	ἀγαθῷ οὔτε κακῷ οὐδέποτε εἰς
[205]	ἔφη, ὦ Σώκρατες, οὔτε ποιῶ	οὔτε	ᾄδω. οὐκ οἴει γε, ἦν
[210]	ἔσῃ- εἰ δὲ μή, σοὶ	οὔτε	ἄλλος οὐδεὶς οὔτε ὁ πατὴρ
[216]	καὶ ταῦτα φίλα εἶναι. ἀνάγκη.	οὔτε	ἄρα τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ
[218]	οὐ φιλοσοφοῦσιν, οὐδὲ οἱ ἀγαθοί:	οὔτε	γὰρ τὸ ἐναντίον τοῦ ἐναντίου
[218]	τῷ φίλῳ, ἢ οὔτε φίλου	οὔτε	ἐχθροῦ; (οὐ πάνυ, ἔφη, ἕπομαι.
[209]	διακωλύουσί σε οὔτε ὁ πατὴρ	οὔτε	ἡ μήτηρ ἐπιτεῖναί τε καὶ
[210]	οὔτε ὁ πατὴρ φίλος ἔσται	οὔτε	ἡ μήτηρ οὔτε οἱ οἰκεῖοι.
[220]	δή φαμεν αὐτὰ καθ' αὑτὰ	οὔτε	κακὰ εἶναι οὔτε ἀγαθά, ἆρα
[218]	καὶ φιλοσοφοῦσιν οἱ οὔτε ἀγαθοὶ	οὔτε	κακοί πω ὄντες, ὅσοι δὲ
[219]	ὅτι τὸ σῶμα, οὔτε ἀγαθὸν	οὔτε	κακὸν διὰ τὴν νόσον, τοῦτο
[218]	ἀγαθοῦ. ~οὐ γὰρ ἔτι ἐστὶν	(οὔτε	κακὸν οὔτε ἀγαθόν, ἀλλὰ κακόν:
[219]	νόσος ἐχθρόν. πάνυ γε. τὸ	οὔτε	κακὸν οὔτε (ἀγαθὸν ἄρα διὰ
[217]	τὸ σῶμα εἶναι οὔτε ἀγαθὸν	οὔτε	κακόν. οὕτως. ἀναγκάζεται δέ γε
[216]	κακόν, τὸ δ' οὔτ' ἀγαθὸν	οὔτε	κακόν: τί δὲ σοί; καὶ
[214]	ὁ δὲ κακὸς οὔτε ἀγαθῷ	οὔτε	κακῷ οὐδέποτε εἰς ἀληθῆ φιλίαν
[217]	παρούσης λευκότητος οὔτε τι λευκαὶ	οὔτε	μέλαιναί εἰσιν. ἀληθῆ. ἀλλ' ὅταν
[209]	λύραν λάβῃς, οὐ διακωλύουσί σε	οὔτε	ὁ πατὴρ οὔτε ἡ μήτηρ
[210]	μή, σοὶ οὔτε ἄλλος οὐδεὶς	οὔτε	ὁ πατὴρ φίλος ἔσται οὔτε
[210]	φίλος ἔσται οὔτε ἡ μήτηρ	οὔτε	οἱ οἰκεῖοι. οἷόν τε οὖν
[205]	εἰς ἐμαυτόν, ἔφη, ὦ Σώκρατες,	οὔτε	ποιῶ οὔτε ᾄδω. οὐκ οἴει
[216]	σοί; καὶ ἐμοί, ἔφη. καὶ	οὔτε	τἀγαθὸν τἀγαθῷ οὔτε τὸ κακὸν
[216]	οὔτε τὸ κακὸν τῷ κακῷ	οὔτε	τἀγαθὸν τῷ (κακῷ φίλον εἶναι,
[217]	λευκαί πω, ἀλλὰ παρούσης λευκότητος	οὔτε	τι λευκαὶ οὔτε μέλαιναί εἰσιν.
[210]	δ' ἂν νοῦν μὴ κτησώμεθα,	οὔτε	τις ἡμῖν ἐπιτρέψει περὶ αὐτὰ
[216]	ἄρα τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ	οὔτε	τὸ ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ φίλον.
[216]	ἔφη. καὶ οὔτε τἀγαθὸν τἀγαθῷ	οὔτε	τὸ κακὸν τῷ κακῷ οὔτε
[218]	γὰρ τὸ ἐναντίον τοῦ ἐναντίου	οὔτε	τὸ ὅμοιον τοῦ ὁμοίου φίλον
[209]	(αὐτῶν μᾶλλον ἄρχουσιν ἢ σύ,	οὔτε	τοῦ σώματος οὕτω γενναίου ὄντος,
[208]	ποιοῦντα; ὥστε σοι, ὡς ἔοικεν,	οὔτε	τῶν χρημάτων τοσούτων ὄντων οὐδὲν
[218]	ὁ φίλος τῷ φίλῳ, ἢ	οὔτε	φίλου οὔτε ἐχθροῦ; (οὐ πάνυ,
[204]	γιγνώσκεσθαι. λεγέσθω, ἦν δ' ἐγώ,	οὗτινος	ἔστιν. Δημοκράτους, ἔφη, τοῦ Αἰξωνέως
[214]	~σκοποῦντα (τὰ) κατὰ (τοὺς ποιητάς:	οὗτοι	γὰρ ἡμῖν ὥσπερ πατέρες τῆς
[206]	αὐτῷ διαλέγεσθαι ἀντὶ τούτων ὧν	οὗτοι	λέγειν τε καὶ ᾄδειν φασί
[216]	καὶ ἡμῖν εὐθὺς ἅσμενοι ἐπιπηδήσονται	οὗτοι	οἱ πάσσοφοι ἄνδρες, οἱ ἀντιλογικοί,
[214]	φίλον εἶναι; εἰσὶν δέ που	οὗτοι	οἱ περὶ φύσεώς τε καὶ
[218]	εἴτε θεοὶ εἴτε ἄνθρωποί εἰσιν	οὗτοι:	οὐδ' αὖ ἐκείνους φιλοσοφεῖν τοὺς
[208]	εἰς διδασκάλου. μῶν μὴ καὶ	οὗτοί	σου ἄρχουσιν, οἱ (διδάσκαλοι; πάντως
[206]	ἑταῖρος ὢν τυγχάνει. καλεσάτω οὖν	οὗτος	αὐτόν, ἐὰν ἄρα μὴ προσίῃ
[204]	εἰπεῖν Σωκράτει τοὔνομα: ἐὰν δ'	οὗτος	καὶ σμικρὸν χρόνον συνδιατρίψῃ σοι,
[205]	ὦ Σώκρατες: ταῦτ' ἐστὶν ἃ	οὗτος	λέγων τε καὶ ᾄδων ἀναγκάζει
[208]	ἄρχεσθαι. τί δὲ ποιῶν αὖ	οὗτος	ὁ παιδαγωγός σου ἄρχει; ἄγων
[212]	τε καὶ σφόδρα, καὶ αὖ	οὗτος	σέ: ἐγὼ δὲ οὕτω πόρρω
[209]	ἢ σύ, οὔτε τοῦ σώματος	οὕτω	γενναίου ὄντος, ἀλλὰ καὶ τοῦτο
[220]	ἂν οὐδεμιᾶς (ὠφελίας δεοίμεθα, καὶ	οὕτω	δὴ ἂν τότε γένοιτο κατάδηλον
[215]	πλῆρες δὲ κενώσεως, καὶ τἆλλα	οὕτω	κατὰ τὸν αὐτὸν λόγον. τροφὴν
[217]	ἔσται, ἐὰν δὲ μή, οὔ;	οὕτω	μᾶλλον, ἔφη. καὶ τὸ μήτε
[213]	καὶ ἐκείνου ἡσθεὶς τῇ φιλοσοφίᾳ,	οὕτω	μεταβαλὼν πρὸς τὸν (λύσιν ἐποιούμην
[212]	λύσιν, ἐκπέπληγμαι καὶ εὐδαιμονίζω ὅτι	οὕτω	νέοι ὄντες οἷοι τ' ἐστὸν
[220]	ὄντος οὐδὲν δεῖ φαρμάκου. ἆρ'	οὕτω	πέφυκέ τε καὶ φιλεῖται τἀγαθὸν
[212]	αὖ οὗτος σέ: ἐγὼ δὲ	οὕτω	πόρρω εἰμὶ τοῦ κτήματος, ὥστε
[216]	μήτε ἀγαθὸν μήτε κακὸν φίλον	οὕτω	ποτὲ γιγνόμενον τοῦ ἀγαθοῦ. πῶς,
[207]	δεδιὼς μὴ αὐτῷ ἀπεχθάνοιτο: καὶ	οὕτω	προσεστὼς ἠκροᾶτο. καὶ ἐγὼ πρὸς
[208]	ἔφη. ἀλλ' ἀντὶ τίνος μὴν	οὕτω	σε δεινῶς διακωλύουσιν εὐδαίμονα εἶναι
[220]	ἀλλὰ μὴ οὐδέν τι μᾶλλον	οὕτω	τό γε ἀληθὲς ἔχῃ, ἀλλ'
[218]	παντάπασιν ἐφάτην τε καὶ συνεχωρείτην	οὕτω	τοῦτ' ἔχειν. καὶ δὴ καὶ
[212]	κτᾶσθαι, καὶ σύ τε τοῦτον	οὕτω	φίλον ἐκτήσω ταχύ τε καὶ
[210]	ἐπῆλθε γάρ μοι εἰπεῖν ὅτι	οὕτω	χρή, ὦ Ἱππόθαλες, τοῖς παιδικοῖς
[218]	οὐδ' αὖ ἐκείνους φιλοσοφεῖν τοὺς	οὕτως	ἄγνοιαν ἔχοντας ὥστε κακοὺς εἶναι:
[217]	εἶναι οὔτε ἀγαθὸν οὔτε κακόν.	οὕτως.	ἀναγκάζεται δέ γε σῶμα διὰ
[210]	εἶναι; ἀνάγκη, ἔφη, ὦ Σώκρατες.	οὕτως	ἄρα ἔχει, ἦν δ' ἐγώ,
[211]	ἑταῖρον, μᾶλλον ἢ αὐτὸν Δαρεῖον	οὕτως	ἐγὼ φιλέταιρός τίς εἰμι. ~ὑμᾶς
[214]	ἢ οὐ καὶ σοὶ δοκεῖ	οὕτως;	ἔμοιγ' ἔφη. τοῦτο τοίνυν αἰνίττονται,
[213]	ἡμεῖς ἐσκοποῦμεν, οὐκ ἄν ποτε	οὕτως	ἐπλανώμεθα. ἀλλὰ ταύτῃ μὲν μηκέτι
[222]	τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε κακόν;	οὕτως	ἐφάτην δοκεῖν σφίσιν ἕκαστον ἑκάστῳ
[215]	πτωχῷ" καὶ τἆλλα δὴ πάντα	οὕτως	ἔφη ἀναγκαῖον εἶναι μάλιστα τὰ
[220]	αἱ λεγόμεναι φιλίαι τελευτῶσιν. κινδυνεύει	οὕτως,	ἔφη, ἔχειν. οὐκοῦν τό γε
[216]	κακῷ; οὐκ ἄν μοι δοκεῖ	οὕτως	ἔχειν. ἀλλὰ μέντοι, ἦν δ'
[212]	ἀμφότεροι ἀλλήλους φιλῶσιν; ἔοικε γοῦν	(οὕτως	ἔχειν. ἀλλοίως ἄρα νῦν ἡμῖν
[213]	γονεῦσι φίλτατα. ἔμοιγε δοκεῖ, ἔφη,	οὕτως	ἔχειν. οὐκ ἄρα ὁ φιλῶν
[210]	γὰρ ἀπ' αὐτῶν ὀνησόμεθα. συγχωρεῖς	οὕτως	ἔχειν; συγχωρῶ. ἆρ' οὖν τῳ
[220]	ἔχει; ἔοικεν, ἦ δ' ὅς,	οὕτως	ἔχειν. τὸ ἄρα φίλον ἡμῖν
[213]	δ' ἦν καὶ ὅτε ἠκροᾶτο	οὕτως	ἔχων. ἐγὼ οὖν βουλόμενος τόν
[219]	οὖν οὐκ ἀνάγκη ἀπειπεῖν ἡμᾶς	οὕτως	ἰόντας ἢ ἀφικέσθαι ἐπί τινα
[214]	ἀδύνατόν που φίλους εἶναι. οὐχ	οὕτως;	ναί, ἦ δ' ὅς. ταύτῃ
[218]	ἔφαμεν, τοῦ ἰατροῦ φίλος: οὐχ	οὕτως;	ναί. οὐκοῦν διὰ νόσον ἕνεκα
[220]	πάντα τὰ παρασκευαζόμενα παρασκευάζεται. ἆρ'	οὕτως	φήσομεν; πάνυ γε. οὐκοῦν καὶ
[216]	ἔφη ὁ Μενέξενος, ὥς γε	οὑτωσὶ	ἀκοῦσαι. φῶμεν ἄρα τὸ ἐναντίον
[219]	ἀληθῶς ἐστι φίλον. ἐννοήσωμεν γὰρ	οὑτωσί:	ὅταν τίς τι περὶ πολλοῦ
[215]	ἂν εἴη; ἴσως. τί δέ;	οὐχ	ὁ ἀγαθός, καθ' ὅσον ἀγαθός,
[209]	τί δέ; τῷ γείτονι ἆρ'	οὐχ	ὁ αὐτὸς ὅρος ὅσπερ τῷ
[213]	ὁ μισούμενος ἐχθρὸς ἄρα, ἀλλ'	οὐχ	ὁ μισῶν. φαίνεται. πολλοὶ ἄρα
[211]	μαθητής. πάρεστι δέ τοι αὐτός	οὐχ	ὁρᾷς; Κτήσιππος. μηδενός σοι, ἔφη,
[220]	ἕνεκα πάντα τὰ (τοιαῦτα παρασκευάζεται.	οὐχ	ὅτι πολλάκις λέγομεν ὡς περὶ
[214]	ἀδικουμένους ἀδύνατόν που φίλους εἶναι.	οὐχ	οὕτως; ναί, ἦ δ' ὅς.
[218]	νυνδὴ ἔφαμεν, τοῦ ἰατροῦ φίλος:	οὐχ	οὕτως; ναί. οὐκοῦν διὰ νόσον
[205]	εἰς τὰ παιδικὰ μηδὲ συγγράφειν.	οὐχ	ὑγιαίνει, ἔφη ὁ Κτήσιππος, ἀλλὰ
[207]	ὅπως ἂν εὐδαιμονοίης. πῶς γὰρ	οὐχί;	ἔφη. ἐῶσιν ἄρα σε ἃ
[205]	(μὲν μηδὲν ἔχειν λέγειν ὃ	οὐχὶ	κἂν παῖς εἴποι, πῶς οὐχὶ
[205]	οὐχὶ κἂν παῖς εἴποι, πῶς	οὐχὶ	καταγέλαστον; ἃ δὲ ἡ πόλις
[208]	τῶν χρημάτων τοσούτων ὄντων οὐδὲν	ὄφελος,	~ἀλλὰ πάντες (αὐτῶν μᾶλλον ἄρχουσιν
[210]	κἂν εἰ βουλοίμεθα διανοίγοντες τοὺς	ὀφθαλμοὺς	ἐμπάσαι τῆς τέφρας, οἶμαι οὐκ
[210]	οὔ; ~τί δ' εἰ τοὺς	ὀφθαλμοὺς	ὁ ὑὸς αὐτοῦ ἀσθενοῖ, ἆρα
[210]	ἂν αὐτὸν ἅπτεσθαι τῶν ἑαυτοῦ	(ὀφθαλμῶν,	μὴ ἰατρὸν ἡγούμενος, ἢ κωλύοι
[208]	τινος τῶν τοῦ πατρὸς ἁρμάτων	ὀχεῖσθαι	λαβὼν τὰς ἡνίας, ὅταν ἁμιλλᾶται,
[223]	οἴκαδ' ἀπιέναι: ἤδη γὰρ ἦν	ὀψέ.	τὸ μὲν οὖν πρῶτον καὶ
[207]	καὶ νεανίσκοις ἐστεφανωμένος καὶ τὴν	ὄψιν	διαφέρων, οὐ τὸ καλὸς εἶναι
[209]	ἢ ὁ ὑὸς αὐτοῦ περὶ	ὄψου	σκευασίας; ἡμῖν δῆλον ὅτι, ἔφη.