Pages
[216]	ὥσπερ οὐδ' ὁ ἔμπροσθεν λόγος	ἐᾷ:	λείπεται δή, εἴπερ τῴ τί
[208]	παρὰ τὴν μητέρα, ἐκείνη σε	ἐᾷ	ποιεῖν ὅτι ἂν βούλῃ, ἵν'
[221]	ἀγαθαὶ μήτε κακαὶ ἐπιθυμίαι καὶ	ἐὰν	ἀπόληται τὰ κακά. φαίνεται. οἷόν
[221]	δὲ μηδέτερα; σφόδρα γε. οὐκοῦν	ἐὰν	ἀπολλύηται τὰ κακά, ἅ γε
[206]	τυγχάνει. καλεσάτω οὖν οὗτος αὐτόν,	ἐὰν	ἄρα μὴ προσίῃ αὐτός. ταῦτα,
[204]	καὶ ὀκνεῖς εἰπεῖν Σωκράτει τοὔνομα:	ἐὰν	δ' οὗτος καὶ σμικρὸν χρόνον
[217]	κατά τινα τρόπον παρῇ, ἔσται,	ἐὰν	δὲ μή, οὔ; οὕτω μᾶλλον,
[205]	νενικηκότι, ὅτι τοιούτων παιδικῶν ἔτυχες:	ἐὰν	δέ σε διαφύγῃ, ὅσῳ ἂν
[211]	ἵνα τούτῳ σαφῶς πάντα εἴπῃς:	ἐὰν	δέ τι αὐτῶν ἐπιλάθῃ, αὖθίς
[211]	ἀλλὰ ὅρα ὅπως ἐπικουρήσεις μοι,	ἐάν	με ἐλέγχειν ἐπιχειρῇ ὁ Μενέξενος:
[210]	ᾖ ἄχρηστος. οὐκ ἔοικεν, (ἔφη.	ἐὰν	μὲν ἄρα σοφὸς γένῃ, ὦ
[205]	σὲ τείνουσιν αὗται αἱ ᾠδαί.	ἐὰν	μὲν γὰρ ἕλῃς τὰ παιδικὰ
[217]	ἔχον οἷον τὸ παρόν: ἢ	ἐὰν	μὲν κατά τινα τρόπον παρῇ,
[212]	ἀμφότεροι ἄρα ἀλλήλων φίλοι γίγνονται,	ἐὰν	μόνος ὁ ἕτερος τὸν ἕτερον
[220]	ἦν δ' ἐγώ, πρὸς Διός,	ἐὰν	τὸ κακὸν ἀπόληται, ~οὐδὲ πεινῆν
[221]	τοιούτων; ἢ πείνη μὲν ἔσται,	ἐάνπερ	ἄνθρωποί τε καὶ τἆλλα ζῷα
[212]	ἐστίν; ὁ φιλῶν τοῦ φιλουμένου,	ἐάντε	καὶ ἀντιφιλῆται ἐάντε καὶ μισῆται,
[212]	ἔοικεν, ὦ Μενέξενε, ἐάντε φιλῇ	ἐάντε	καὶ μισῇ: οἷον καὶ τὰ
[212]	τοῦ φιλουμένου, ἐάντε καὶ ἀντιφιλῆται	ἐάντε	καὶ μισῆται, ἢ ὁ φιλούμενος
[212]	ἐστίν, ὡς ἔοικεν, ὦ Μενέξενε,	ἐάντε	φιλῇ ἐάντε καὶ μισῇ: οἷον
[209]	μέν γε οὐδ' ἂν σμικρὸν	ἐάσειεν	ἐμβαλεῖν: ἡμᾶς δέ, κἂν εἰ
[215]	ἀπόντες ποθεινοὶ ἀλλήλοις ἱκανοὶ γὰρ	ἑαυτοῖς	καὶ χωρὶς ὄντες μήτε παρόντες
[206]	οἶμαι ἐγὼ ἄνδρα ποιήσει βλάπτοντα	ἑαυτὸν	οὐκ ἄν σε ἐθέλειν ὁμολογῆσαι
[220]	τε καὶ τἀγαθοῦ, αὐτὸ δ'	ἑαυτοῦ	ἕνεκα οὐδεμίαν χρείαν ἔχει; ἔοικεν,
[210]	ἐῴη ἂν αὐτὸν ἅπτεσθαι τῶν	ἑαυτοῦ	(ὀφθαλμῶν, μὴ ἰατρὸν ἡγούμενος, ἢ
[209]	σε ἡγήσηται βέλτιον περὶ οἰκονομίας	ἑαυτοῦ	φρονεῖν, ἢ αὐτὸν ἐπιστατήσειν; ἐμοὶ
[215]	εἶεν μὴ περὶ πολλοῦ ποιούμενοι	ἑαυτούς.	ἀληθῆ. ἄθρει δή, ὦ Λύσι,
[210]	ἡμῖν ἐπιτρέποι ἂν μᾶλλον ἢ	ἑαυτῷ	καὶ τῷ ὑεῖ, περὶ ὅσων
[206]	ποτ' ἐστὶν ποιητής, βλαβερὸς ὢν	ἑαυτῷ.	οὐ μὰ τὸν Δία, ἔφη:
[208]	τὸν ὑόν, καὶ ἐπιτρέπουσι τὰ	ἑαυτῶν	μᾶλλον ἢ σοί, καὶ ἐῶσιν
[210]	καὶ προσεστὼς λανθάνειν τὸν λύσιν	ἐβούλετο:	~ἀνέλαβον οὖν ἐμαυτὸν καὶ (ἐπέσχον
[214]	πονηρὸς (τῷ πονηρῷ, ὅσῳ ἂν	ἐγγυτέρω	προσίῃ καὶ μᾶλλον ὁμιλῇ, τοσούτῳ
[207]	μὴν ὁπότερός γε καλλίων, ὡσαύτως.	ἐγελασάτην	οὖν ἄμφω. οὐ μὴν ὁπότερός
[223]	ἔστιν ὁ φίλος οἷοί τε	ἐγενόμεθα	ἐξευρεῖν.
[203]	αὐτὸ τὸ τεῖχος: ἐπειδὴ δ'	ἐγενόμην	κατὰ τὴν πυλίδα ᾗ ἡ
[217]	ταὐτὸν τοῦτο χρῶμα ἐπαγάγῃ, τότε	ἐγένοντο	οἷόνπερ τὸ παρόν, λευκοῦ παρουσίᾳ
[205]	ἂν μείζω σοι εἰρημένα ᾖ	ἐγκώμια	περὶ τῶν παιδικῶν, ~τοσούτῳ μειζόνων
[205]	καὶ ᾀσθέντα καὶ τῷ ὄντι	ἐγκώμια	ὥσπερ νενικηκότι, ὅτι τοιούτων παιδικῶν
[205]	τε καὶ ᾄδεις εἰς σαυτὸν	ἐγκώμιον;	ἀλλ' οὐκ εἰς ἐμαυτόν, ἔφη,
[204]	δέ, ὅτι ἀκούσας τοὔνομα οὐκ	ἔγνων.	οὐ γὰρ πάνυ, ἔφη, τὶ
[204]	ἡμῖν ἐστιν καὶ ἐξ ὕπνου	ἐγρομένοις	Λύσιδος οἴεσθαι τοὔνομα ἀκούειν. καὶ
[218]	τί δὲ ὑγίεια; ἦν δ'	ἐγώ:	ἀγαθὸν ἢ κακὸν ἢ οὐδέτερα;
[210]	Σώκρατες, οὔ μοι δοκεῖ. (καὶ	ἐγὼ	ἀκούσας αὐτοῦ ἀπέβλεψα πρὸς τὸν
[205]	ἀναγκάζει καὶ ἡμᾶς ἀκροᾶσθαι. καὶ	ἐγὼ	ἀκούσας εἶπον: ὦ καταγέλαστε Ἱππόθαλες,
[211]	ἄλλο αὐτῷ λέγε, ἵνα καὶ	ἐγὼ	ἀκούω, ἕως ἂν οἴκαδε ὥρα
[218]	ἕπομαι. εἰκότως γε, ἦν δ'	ἐγώ:	ἀλλ' ὧδε ἴσως ἀκολουθήσεις, οἶμαι
[212]	διαφέρειν. πῶς λέγεις; ἦν δ'	ἐγώ:	ἀμφότεροι ἄρα ἀλλήλων φίλοι γίγνονται,
[206]	διὰ τὴν ποίησιν: καίτοι οἶμαι	ἐγὼ	ἄνδρα ποιήσει βλάπτοντα ἑαυτὸν οὐκ
[211]	ἔφη. πειρῶ τοίνυν, ἦν δ'	ἐγώ,	ἀπομνημονεῦσαι αὐτὰ ὅτι (μάλιστα, ἵνα
[207]	κωλύουσιν. πῶς λέγεις; ἦν δ'	ἐγώ.	~βουλόμενοί σε μακάριον (εἶναι διακωλύουσι
[212]	σφόδρα, καὶ αὖ οὗτος σέ:	ἐγὼ	δὲ οὕτω πόρρω εἰμὶ τοῦ
[211]	δὲ χρυσίον, ὁ δὲ τιμάς:	ἐγὼ	δὲ πρὸς μὲν ταῦτα πρᾴως
[207]	τυγχάνειν. ἐκεῖνος μὲν οὖν ᾤχετο:	ἐγὼ	δὲ τὸν λύσιν ἠρόμην, ἦ
[213]	οὖν δὴ χρησώμεθα, ἦν δ'	ἐγώ,	εἰ μήτε οἱ φιλοῦντες φίλοι
[217]	ὅς. ἀλλ' ὧδε, ἦν δ'	ἐγώ.	εἴ τίς σου ξανθὰς οὔσας
[206]	γένοιτο. οὐ ῥᾴδιον, ἦν δ'	ἐγώ,	εἰπεῖν: ἀλλ' εἴ μοι ἐθελήσαις
[216]	ἔχειν. ἀλλὰ μέντοι, ἦν δ'	ἐγώ,	εἴπερ γε κατὰ τὴν ἐναντιότητά
[222]	ἡδονῆς παντοδαπὰ ἠφίει χρώματα. καὶ	ἐγὼ	εἶπον, βουλόμενος τὸν λόγον ἐπισκέψασθαι,
[211]	λέγεις, εἰπὲ καὶ Μενεξένῳ. καὶ	ἐγὼ	εἶπον, ταῦτα μὲν σὺ αὐτῷ
[205]	ληρεῖ τε καὶ μαίνεται. καὶ	ἐγὼ	εἶπον: ὦ Ἱππόθαλες, οὔ τι
[204]	καὶ ὃς ἐρωτηθεὶς ἠρυθρίασεν. καὶ	ἐγὼ	εἶπον: ὦ παῖ Ἱερωνύμου Ἱππόθαλες,
[208]	ἔφη. ἦ δεινόν, ἦν δ'	ἐγώ,	ἐλεύθερον ὄντα ὑπὸ δούλου ἄρχεσθαι.
[211]	χρὴ ποιεῖν ταῦτα, ἦν δ'	ἐγώ,	ἐπειδή γε καὶ σὺ κελεύεις.
[219]	ἐχθρόν. ἔοικεν. εἶεν, ἦν δ'	ἐγώ.	ἐπειδὴ ἐνταῦθα ἥκομεν, ὦ παῖδες,
[222]	πλημμελές. βούλεσθ' οὖν, ἦν δ'	ἐγώ,	ἐπειδὴ ὥσπερ μεθύομεν ὑπὸ τοῦ
[214]	λέγεις. ἆρ' οὖν, ἦν δ'	ἐγώ,	εὖ λέγουσιν; ἴσως, ἔφη. ἴσως,
[211]	ἐρωτᾷς; ἀλλ' ἐρήσομαι, ἦν δ'	ἐγώ.	καί μοι εἰπέ, ὦ Μενέξενε,
[205]	ὅδε λέγει; πότερον, ἦν δ'	ἐγώ,	καὶ τὸ ἐρᾶν ἔξαρνος εἶ
[214]	δοκεῖ. καὶ ἐμοί, ἦν δ'	ἐγώ.	καίτοι δυσχεραίνω τί γε ἐν
[211]	αὐτῷ διαλέγεσθαι. ἵνα, ἦν δ'	ἐγώ,	καταγέλαστος γένωμαι; οὐ μὰ Δία,
[203]	παραβάλλεις; ἄξιον μέντοι. ποῖ, ἔφην	ἐγώ,	λέγεις, καὶ παρὰ τίνας τοὺς
[218]	ἴσως ἀκολουθήσεις, οἶμαι δὲ καὶ	ἐγὼ	μᾶλλον εἴσομαι ὅτι λέγω. ὁ
[222]	εἰ μηδὲν τούτων φίλον ἐστίν,	ἐγὼ	μὲν οὐκέτι ἔχω τί λέγω.
[211]	λόγων; ἀλλὰ μήν, ἦν δ'	ἐγώ,	μεταδοτέον. ὅδε γάρ τι ὧν
[218]	ὁ Μενέξενος. φοβοῦμαι, ἦν δ'	ἐγώ,	μὴ ὥσπερ ἀνθρώποις ἀλαζόσιν λόγοις
[208]	εἰ ἁπτοίμην. Ἡράκλεις, ἦν δ'	ἐγώ,	μῶν μή τι ἠδίκηκας τὸν
[204]	ἐρυθριᾷ. (ἔστιν δέ, ἦν δ'	ἐγώ,	ὁ Λύσις νέος τις, ὡς
[212]	ἐν τῷ τοιούτῳ, ἦν δ'	ἐγώ,	ὁ μὲν φιλεῖ, ὁ δὲ
[211]	αὐτὸν κολάσῃς. πόθεν; ἦν δ'	ἐγώ.	οὐ ῥᾴδιον: δεινὸς γὰρ ὁ
[204]	Μίκκος. μὰ Δία, ἦν δ'	ἐγώ,	οὐ φαῦλός γε ἁνήρ, ἀλλ'
[208]	ἐῷεν; τί δέ; ἦν δ'	ἐγώ:	οὐδενὶ ἔξεστιν αὐτοὺς τύπτειν; καὶ
[216]	πάνυ γε. εἶεν, ἦν δ'	ἐγώ:	οὐκ ἀλλόκοτον, ὦ Μενέξενε; καὶ
[216]	ἀλλὰ μὰ Δία, ἦν δ'	ἐγώ,	οὐκ οἶδα, ἀλλὰ τῷ ὄντι
[213]	καὶ ὅτε ἠκροᾶτο οὕτως ἔχων.	ἐγὼ	οὖν βουλόμενος τόν τε Μενέξενον
[204]	τούτου γιγνώσκεσθαι. λεγέσθω, ἦν δ'	ἐγώ,	οὗτινος ἔστιν. Δημοκράτους, ἔφη, τοῦ
[207]	γενναιότερος, ἐρίζοιτ' ἄν, ἦν δ'	ἐγώ.	πάνυ γε, ἔφη. καὶ μὴν
[218]	ἔχειν. καὶ δὴ καὶ αὐτὸς	ἐγὼ	πάνυ ἔχαιρον, ὥσπερ θηρευτής τις,
[204]	μεταδιδοῖμεν. καλῶς γε, ἦν δ'	ἐγώ,	ποιοῦντες: διδάσκει δὲ τίς αὐτόθι;
[203]	(πόθεν; ἐξ Ἀκαδημείας, ἦν δ'	ἐγώ,	πορεύομαι εὐθὺ Λυκείου. δεῦρο δή,
[207]	ὦ παῖ Δημοφῶντος, (ἦν δ'	ἐγώ,	πότερος ὑμῶν πρεσβύτερος; ἀμφισβητοῦμεν, ἔφη.
[220]	νῦν λέγεται. πότερον, ἦν δ'	ἐγώ,	πρὸς Διός, ἐὰν τὸ κακὸν
[207]	καὶ οὕτω προσεστὼς ἠκροᾶτο. καὶ	ἐγὼ	πρὸς τὸν Μενέξενον ἀποβλέψας, ὦ
[216]	ἔλεγεν. ὑμῖν δέ, ἦν δ'	ἐγώ,	πῶς δοκεῖ λέγειν; εὖ γε,
[218]	δή; ἔφη. ὧδε, ἦν δ'	ἐγώ,	σκοπῶμεν: φίλος ὃς ἂν εἴη,
[204]	πορευόμενος τοῦ ἔρωτος. εἰμὶ δ'	ἐγὼ	τὰ μὲν ἄλλα φαῦλος (καὶ
[211]	διαλέγου αὐτῷ. διαλεκτέον, ἦν δ'	ἐγώ.	ταῦτα οὖν ἡμῶν λεγόντων πρὸς
[223]	τε καὶ Μενέξενε, καταγέλαστοι γεγόναμεν	ἐγώ	τε, γέρων ἀνήρ, καὶ ὑμεῖς.
[209]	ἔγωγε. πρὸς Διός, ἦν δ'	ἐγώ,	τί ἄρα ὁ μέγας βασιλεύς;
[209]	ἔγωγε, ἔφη. εἶεν, ἦν δ'	ἐγώ:	τί δέ; τῷ γείτονι ἆρ'
[221]	ἔφη. ἀλλὰ μέντοι, ἦν δ'	ἐγώ,	τό γε ἐπιθυμοῦν, οὗ ἂν
[205]	οὐκ οἴει γε, ἦν δ'	ἐγώ.	τὸ δὲ πῶς ἔχει; ἔφη.
[214]	ἴσως, ἔφη. ἴσως, ἦν δ'	ἐγώ,	τὸ ἥμισυ αὐτοῦ, ἴσως δὲ
[222]	Λύσις ἐσίγησεν. εἶεν, ἦν δ'	ἐγώ.	τὸ μὲν δὴ φύσει οἰκεῖον
[211]	μᾶλλον ἢ αὐτὸν Δαρεῖον οὕτως	ἐγὼ	φιλέταιρός τίς εἰμι. ~ὑμᾶς (οὖν
[206]	προσίῃ αὐτός. ταῦτα, ἦν δ'	ἐγώ,	χρὴ ποιεῖν. καὶ ἅμα λαβὼν
[209]	δ' οὔ. εἶεν, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ ἄριστε: οὐκ ἄρα τὴν
[204]	πρεσβύτατος ὑός. εἶεν, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Ἱππόθαλες, ὡς γενναῖον καὶ
[207]	ἠρόμην, ἦ που, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Λύσι, σφόδρα φιλεῖ σε
[223]	αὐτῶν, νῦν μέν, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Λύσι τε καὶ Μενέξενε,
[218]	ἐφάτην. νῦν ἄρα, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Λύσι τε καὶ Μενέξενε,
[213]	ἔγωγε. (ἆρα μή, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Μενέξενε, τὸ παράπαν οὐκ
[222]	ἕτερος ἑτέρου ἐπιθυμεῖ, ἦν δ'	ἐγώ,	(ὦ παῖδες, ἢ ἐρᾷ, οὐκ
[222]	εἶναι. πάλιν ἄρα, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ παῖδες, οὓς τὸ πρῶτον
[217]	οὖν καὶ καλῶς, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ παῖδες, ὑφηγεῖται ἡμῖν τὸ
[210]	οὕτως ἄρα ἔχει, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ φίλε Λύσι: εἰς μὲν
[214]	οὐκ ἐντετύχηκας τούτοις τοῖς ἔπεσιν;	ἔγωγ'	ἔφη. οὐκοῦν καὶ τοῖς τῶν
[213]	ὦ Σώκρατες, οὐ πάνυ εὐπορῶ	ἔγωγε.	(ἆρα μή, ἦν δ' ἐγώ,
[222]	ἄλλα ὅσα διεληλύθαμεν οὐ γὰρ	ἔγωγε	ἔτι μέμνημαι ὑπὸ τοῦ πλήθους
[208]	τὴν μητέρα; μὰ Δί' οὐκ	ἔγωγε,	ἔφη. ἀλλ' ἀντὶ τίνος μὴν
[205]	εἶ οὗ λέγει ὅδε; οὐκ	ἔγωγε,	ἔφη, ἀλλὰ μὴ ποιεῖν εἰς
[209]	αὑτὸν καὶ τὰ αὑτοῦ. οἶμαι	ἔγωγε,	ἔφη. εἶεν, ἦν δ' ἐγώ:
[206]	καὶ μεγαλαυχίας: ἢ οὐκ οἴει;	ἔγωγε,	ἔφη. οὐκοῦν ὅσῳ ἂν μεγαλαυχότεροι
[223]	διελύσαμεν τὴν συνουσίαν. ὅμως δ'	ἔγωγε	ἤδη ἀπιόντων αὐτῶν, νῦν μέν,
[216]	εἶναι: σὺ δ' οὐκ οἴει;	ἔγωγε.	λέγω τοίνυν ἀπομαντευόμενος, τοῦ καλοῦ
[211]	ἀλεκτρυόνα, καὶ ναὶ μὰ Δία	ἔγωγε	μᾶλλον ἢ ἵππον τε καὶ
[209]	ὅταν αἰσθάνωνται ὅτι ἱκανῶς φρονεῖς;	ἔγωγε.	πρὸς Διός, ἦν δ' ἐγώ,
[209]	ἐπεὶ τό γε τοσόνδε, ὡς	ἐγᾦμαι,	καὶ ὁ πατὴρ καὶ ἡ
[209]	ἀναγνωσθῆναι ἢ γραφῆναι, σέ, ὡς	ἐγᾦμαι,	(πρῶτον τῶν ἐν τῇ οἰκίᾳ
[209]	ὡσαύτως ἔξεστιν. καὶ ἐπειδάν, ὡς	ἐγᾦμαι,	τὴν λύραν λάβῃς, οὐ διακωλύουσί
[214]	λέγουσι δέ πως ταῦτα, ὡς	ἐγᾦμαι,	ὡδί αἰεί τοι τὸν ὁμοῖον
[213]	Λύσις, καὶ ἅμα εἰπὼν ἠρυθρίασεν:	ἐδόκει	γάρ μοι ἄκοντ' αὐτὸν ἐκφεύγειν
[207]	Μενέξενον, φάσκων καλεῖν τὸν παιδοτρίβην:	ἐδόκει	γάρ μοι ἱεροποιῶν τυγχάνειν. ἐκεῖνος
[216]	μέντοι, ὦ ἑταῖρε, καὶ κομψὸς	ἐδόκει	εἶναι ταῦτα λέγων: εὖ γὰρ
[223]	καὶ (οὐδὲν ἧττον ἐκάλουν, ἀλλ'	ἐδόκουν	ἡμῖν ὑποπεπωκότες ἐν τοῖς Ἑρμαίοις
[212]	νῦν ἡμῖν δοκεῖ ἢ πρότερον	ἔδοξεν.	τότε μὲν γάρ, εἰ ὁ
[213]	Μενέξενε, τὸ παράπαν οὐκ ὀρθῶς	ἐζητοῦμεν;	οὐκ ἔμοιγε δοκεῖ, ὦ Σώκρατες,
[206]	βλάπτοντα ἑαυτὸν οὐκ ἄν σε	ἐθέλειν	ὁμολογῆσαι ὡς ἀγαθός ποτ' ἐστὶν
[206]	ἐγώ, εἰπεῖν: ἀλλ' εἴ μοι	ἐθελήσαις	αὐτὸν ποιῆσαι εἰς λόγους ἐλθεῖν,
[217]	ἔνια δὲ οὔ. ὥσπερ εἰ	ἐθέλοι	τις χρώματί τῳ ὁτιοῦν (τι)
[218]	θηρευτής τις, ἔχων ἀγαπητῶς ὃ	ἐθηρευόμην.	κἄπειτ' οὐκ οἶδ' ὁπόθεν μοι
[219]	ἂν περὶ πολλοῦ ποιοῖτο; οἷον	εἰ	αἰσθάνοιτο αὐτὸν κώνειον πεπωκότα, ἆρα
[206]	ἄν σοι δοκεῖ θηρευτὴς εἶναι,	εἰ	ἀνασοβοῖ θηρεύων καὶ δυσαλωτοτέραν τὴν
[208]	διακωλύει, ἀλλὰ καὶ τυπτοίμην ἂν	εἰ	ἁπτοίμην. Ἡράκλεις, ἦν δ' ἐγώ,
[222]	ὑμῖν αὐτοῖς. κομιδῇ, ἐφάτην. ~καὶ	εἰ	ἄρα τις ἕτερος ἑτέρου ἐπιθυμεῖ,
[219]	ἡ ὑγίεια φίλον; πάνυ γε.	εἰ	ἄρα φίλον, ἕνεκά του. ναί.
[209]	(εἰς τὸν ζωμόν, ἢ ἡμῖν,	εἰ	ἀφικόμενοι παρ' ἐκεῖνον ἐνδειξαίμεθα αὐτῷ
[210]	εἰ ὑπολαμβάνοι ἰατρικοὺς εἶναι, κἂν	εἰ	βουλοίμεθα διανοίγοντες τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐμπάσαι
[209]	ἐάσειεν ἐμβαλεῖν: ἡμᾶς δέ, κἂν	εἰ	βουλοίμεθα δραξάμενοι τῶν ἁλῶν, ἐῴη
[208]	οἶμαι ἐπιτρέπουσίν σοι ἄρχειν, κἂν	εἰ	βούλοιο λαβὼν τὴν μάστιγα τύπτειν,
[220]	ἀλλ' ἄχρηστον ἂν γεγονὸς εἴη;	εἰ	γὰρ μηδὲν ἡμᾶς ἔτι βλάπτοι,
[222]	δικαστηρίοις, τὰ εἰρημένα ἅπαντα ἀναπεμπάσασθαι.	εἰ	γὰρ μήτε οἱ φιλούμενοι μήτε
[217]	ὑφηγεῖται ἡμῖν τὸ νῦν λεγόμενον;	εἰ	γοῦν θέλοιμεν ἐννοῆσαι τὸ ὑγιαῖνον
[210]	φρονεῖ; καὶ πῶς ἄν; ἔφη.	εἰ	δ' ἄρα σὺ διδασκάλου δέῃ,
[206]	οἱ παῖδες πρόσεισιν οὖν σοι.	εἰ	δὲ μή, Κτησίππῳ συνήθης ἐστὶν
[210]	χρήσιμος γὰρ καὶ ἀγαθὸς ἔσῃ-	εἰ	δὲ μή, σοὶ οὔτε ἄλλος
[222]	Μενέξενε, περὶ φίλου, ὃ ἔστιν:	εἰ	δὲ ταὐτὸν τυγχάνει ὂν ὅμοιόν
[220]	ἡμῖν ἀνεφάνη ὂν ἐχθροῦ ἕνεκα,	εἰ	δὲ τὸ ἐχθρὸν ἀπέλθοι, οὐκέτι,
[217]	αὐτά, ἔνια δὲ οὔ. ὥσπερ	εἰ	ἐθέλοι τις χρώματί τῳ ὁτιοῦν
[205]	(καὶ τοῖσδε ἐπιδείκνυσαι, ἵνα εἰδῶ	εἰ	ἐπίστασαι ἃ χρὴ ἐραστὴν περὶ
[222]	εἶπον, βουλόμενος τὸν λόγον ἐπισκέψασθαι,	εἰ	μέν τι τὸ οἰκεῖον τοῦ
[222]	ἐπεθύμει οὐδὲ ἤρα οὐδὲ ἐφίλει,	εἰ	μὴ οἰκεῖός πῃ τῷ ἐρωμένῳ
[222]	μέμνημαι ὑπὸ τοῦ πλήθους ἀλλ'	εἰ	μηδὲν τούτων φίλον ἐστίν, ἐγὼ
[213]	δὴ χρησώμεθα, ἦν δ' ἐγώ,	εἰ	μήτε οἱ φιλοῦντες φίλοι ἔσονται
[212]	πρότερον ἔδοξεν. τότε μὲν γάρ,	εἰ	ὁ ἕτερος φιλοῖ, φίλω εἶναι
[213]	ἀληθῆ μοι δοκεῖς λέγειν ὅτι	εἰ	ὀρθῶς ἡμεῖς ἐσκοποῦμεν, οὐκ ἄν
[216]	ἄνδρες, οἱ ἀντιλογικοί, καὶ ἐρήσονται	εἰ	(οὐκ ἐναντιώτατον ἔχθρα φιλίᾳ; οἷς
[213]	εἰσίν, τοῖς δὲ φίλοις ἐχθροί,	εἰ	τὸ φιλούμενον φίλον ἐστὶν ἀλλὰ
[210]	πῶς γὰρ οὔ; ~τί δ'	εἰ	τοὺς ὀφθαλμοὺς ὁ ὑὸς αὐτοῦ
[213]	ἔοικας λέγειν, ὦ Σώκρατες. οὐκοῦν	εἰ	τοῦτ' ἀδύνατον, τὸ φιλοῦν ἂν
[220]	ἀγαθὸν φιλεῖται, (καὶ ἔχει ὧδε:	εἰ	τριῶν ὄντων ὧν νυνδὴ ἐλέγομεν,
[210]	κωλύοι ἄν. ἡμᾶς δέ γε	εἰ	ὑπολαμβάνοι ἰατρικοὺς εἶναι, κἂν εἰ
[221]	καὶ Λύσι. συνεφάτην. ὑμεῖς ἄρα	εἰ	φίλοι ἐστὸν ἀλλήλοις, φύσει πῃ
[217]	τοῦτο τοίνυν ἐρωτῶ νῦν δή,	εἰ	ᾧ ἄν τι παρῇ, τοιοῦτον
[221]	φίλ' ἄττα. ναί. οὐκ ἄν,	εἴ	γε τὸ κακὸν αἴτιον ἦν
[206]	ἦν δ' ἐγώ, εἰπεῖν: ἀλλ'	εἴ	μοι ἐθελήσαις αὐτὸν ποιῆσαι εἰς
[207]	Δί' οὐκ ἔμοιγε, ἔφη. οὐκοῦν	εἴ	σε φιλεῖ ὁ πατὴρ καὶ
[206]	σοι, ὦ Σώκρατες, ἀνακοινοῦμαι, καὶ	εἴ	τι ἄλλο ἔχεις, συμβούλευε τίνα
[205]	μέτρων δέομαι (ἀκοῦσαι οὐδὲ μέλος	εἴ	τι πεποίηκας εἰς τὸν νεανίσκον,
[210]	πατὴρ καὶ ἡ μήτηρ καὶ	εἴ	τι τούτων οἰκειότερόν ἐστιν, αὐτοί
[217]	ἀλλ' ὧδε, ἦν δ' ἐγώ.	εἴ	τίς σου ξανθὰς οὔσας τὰς
[210]	φρονεῖς. ἀληθῆ. οὐδ' ἄρα μεγαλόφρων	εἶ,	εἴπερ ἄφρων ἔτι. μὰ Δία,
[205]	ἐγώ, καὶ τὸ ἐρᾶν ἔξαρνος	εἶ	οὗ λέγει ὅδε; οὐκ ἔγωγε,
[204]	ἐρᾷς, ἀλλὰ καὶ πόρρω ἤδη	εἶ	πορευόμενος τοῦ ἔρωτος. εἰμὶ δ'
[207]	μεταξὺ παίζων εἰσέρχεται, καὶ ὡς	εἶδεν	ἐμέ τε καὶ τὸν Κτήσιππον,
[218]	(ἀμαθεῖς, ἀλλ' ἔτι ἡγούμενοι μὴ	εἰδέναι	ἃ μὴ ἴσασιν. διὸ δὴ
[211]	μανθάνει, ἀλλά φησιν οἴεσθαι Μενέξενον	εἰδέναι,	καὶ κελεύει τοῦτον ἐρωτᾶν. τί
[204]	οἶδ' ὅτι πολλοῦ δεῖς τὸ	εἶδος	ἀγνοεῖν τοῦ παιδός: ἱκανὸς γὰρ
[222]	ψυχῆς ἦθος ἢ τρόπους ἢ	εἶδος.	πάνυ γε, ἔφη ὁ Μενέξενος:
[215]	καὶ πάντα δὴ τὸν μὴ	εἰδότα	ἀγαπᾶν τὸν εἰδότα καὶ φιλεῖν.
[215]	τὸν μὴ εἰδότα ἀγαπᾶν τὸν	εἰδότα	καὶ φιλεῖν. (καὶ δὴ καὶ
[205]	ἃ (καὶ τοῖσδε ἐπιδείκνυσαι, ἵνα	εἰδῶ	εἰ ἐπίστασαι ἃ χρὴ ἐραστὴν
[205]	νεανίσκον, ἀλλὰ τῆς διανοίας, ἵνα	εἰδῶ	τίνα τρόπον προσφέρῃ πρὸς τὰ
[219]	ἐκείνου ἕνεκα φίλα εἶναι, ὥσπερ	εἴδωλα	ἄττα ὄντα αὐτοῦ, ἐξαπατᾷ, ᾖ
[217]	ψιμυθίῳ ἀλείψειεν, πότερον τότε λευκαὶ	εἶεν	ἢ φαίνοιντ' ἄν; φαίνοιντ' ἄν,
[219]	φίλον διὰ τὸ ἐχθρόν. ἔοικεν.	εἶεν,	ἦν δ' ἐγώ. ἐπειδὴ ἐνταῦθα
[216]	μάλιστα φίλον εἶναι; πάνυ γε.	εἶεν,	ἦν δ' ἐγώ: οὐκ ἀλλόκοτον,
[209]	τὰ αὑτοῦ. οἶμαι ἔγωγε, ἔφη.	εἶεν,	ἦν δ' ἐγώ: τί δέ;
[222]	Μενέξενος: ὁ δὲ Λύσις ἐσίγησεν.	εἶεν,	ἦν δ' ἐγώ. τὸ μὲν
[209]	μὲν ἐπίσταμαι, ἐκεῖνα δ' οὔ.	εἶεν,	ἦν δ' ἐγώ, ὦ ἄριστε:
[204]	τοῦ Αἰξωνέως ὁ πρεσβύτατος ὑός.	εἶεν,	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Ἱππόθαλες,
[215]	οἱ ἀγαθοὶ τοῖς ἀγαθοῖς πολεμιώτατοι	εἶεν:	καὶ δὴ καὶ τὸν Ἡσίοδον
[217]	ὅμως οὐδέν τι μᾶλλον ἂν	εἶεν	λευκαί πω, ἀλλὰ παρούσης λευκότητος
[215]	φίλοι (δέ γε οὐκ ἂν	εἶεν	μὴ περὶ πολλοῦ ποιούμενοι ἑαυτούς.
[217]	ἀγαθοῦ (οὗ) ἐπιθυμοῖ καὶ φίλον	εἴη:	ἀδύνατον γὰρ ἔφαμεν κακὸν ἀγαθῷ
[206]	ἔφη: πολλὴ γὰρ ἂν ἀλογία	εἴη.	ἀλλὰ διὰ (ταῦτα δή σοι,
[215]	ἀγαθός, κατὰ τοσοῦτον ἱκανὸς ἂν	εἴη	αὑτῷ; ναί. ὁ δέ γε
[220]	ἀγαθόν, ἀλλ' ἄχρηστον ἂν γεγονὸς	εἴη;	εἰ γὰρ μηδὲν ἡμᾶς ἔτι
[214]	λεγομένου τὸ ἥμισυ οὐκ ἀληθὲς	εἴη,	εἴπερ οἱ πονηροὶ ἀλλήλοις ὅμοιοι.
[215]	καθ' ὅσον ὅμοιος, φίλος ἂν	εἴη;	ἴσως. τί δέ; οὐχ ὁ
[214]	ὃ δὲ αὐτὸ αὑτῷ ἀνόμοιον	εἴη	καὶ διάφορον, σχολῇ γέ τῳ
[207]	ὁπότερος δικαιότερος καὶ σοφώτερος αὐτῶν	εἴη.	μεταξὺ οὖν τις προσελθὼν ἀνέστησε
[218]	ἐγώ, σκοπῶμεν: φίλος ὃς ἂν	εἴη,	πότερόν ἐστίν τῳ φίλος ἢ
[218]	ὑποψία εἰσῆλθεν ὡς οὐκ ἀληθῆ	εἴη	τὰ ὡμολογημένα ἡμῖν, καὶ εὐθὺς
[220]	τότε οὐδὲν ἂν ἡμῖν χρήσιμον	εἴη	τὸ ἀγαθόν, ἀλλ' ἄχρηστον ἂν
[215]	εἶναι, ἀλλ' αὐτὸ τὸ ἐναντίον	εἴη	τούτου: τὸ γὰρ ἐναντιώτατον τῷ
[213]	τοῦτ' ἀδύνατον, τὸ φιλοῦν ἂν	εἴη	φίλον τοῦ φιλουμένου. φαίνεται. τὸ
[209]	δῆτα. τί ποτ' ἂν οὖν	εἴη,	ὦ Λύσι, τὸ αἴτιον ὅτι
[206]	ἂν μεγαλαυχότεροι ὦσιν, δυσαλωτότεροι γίγνονται;	εἰκός	γε. ποῖός τις οὖν ἄν
[218]	ἐχθροῦ; (οὐ πάνυ, ἔφη, ἕπομαι.	εἰκότως	γε, ἦν δ' ἐγώ: ἀλλ'
[216]	οἶδα, ἀλλὰ τῷ ὄντι αὐτὸς	εἰλιγγιῶ	ὑπὸ τῆς τοῦ λόγου ἀπορίας,
[204]	ἤδη εἶ πορευόμενος τοῦ ἔρωτος.	εἰμὶ	δ' ἐγὼ τὰ μὲν ἄλλα
[212]	σέ: ἐγὼ δὲ οὕτω πόρρω	εἰμὶ	τοῦ κτήματος, ὥστε οὐδ' ὅντινα
[211]	Δαρεῖον οὕτως ἐγὼ φιλέταιρός τίς	εἰμι.	~ὑμᾶς (οὖν ὁρῶν, σέ τε
[217]	γὰρ ἔφαμεν κακὸν ἀγαθῷ φίλον	εἶναι.	ἀδύνατον γάρ. σκέψασθε δὴ ὃ
[213]	ἐχθρὸν καὶ τῷ ἐχθρῷ φίλον	εἶναι.	ἀληθῆ, ἔφη, ἔοικας λέγειν, ὦ
[220]	τινὸς ἕνεκα τὸ φίλον φίλον	εἶναι:	ἀλλ' ἆρα τὸ ἀγαθόν ἐστιν
[215]	τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ φίλον	εἶναι,	ἀλλ' αὐτὸ τὸ ἐναντίον εἴη
[214]	μηδέποτε ὁμοίους μηδ' αὐτοὺς αὑτοῖς	εἶναι,	ἀλλ' (ἐμπλήκτους τε καὶ ἀσταθμήτους:
[219]	φίλον γίγνεται, ὅ φαμεν ἀδύνατον	εἶναι:	ἀλλ' ὅμως τόδε σκεψώμεθα, μὴ
[214]	δοκοῦσιν λέγειν τοὺς ἀγαθοὺς ὁμοίους	εἶναι	ἀλλήλοις καὶ φίλους, τοὺς δὲ
[222]	τὸ οἰκεῖον ἂν ταὐτὸν φῶμεν	εἶναι,	ἄλλο τι ἢ ὁ ἀγαθὸς
[212]	εἰ ὁ ἕτερος φιλοῖ, φίλω	εἶναι	ἄμφω: νῦν δέ, ἂν μὴ
[210]	ἂν δόξωμεν αὐτῷ σοφώτεροι ἐκείνων	εἶναι;	ἀνάγκη, ἔφη, ὦ Σώκρατες. οὕτως
[216]	ἐστίν, ἀνάγκη καὶ ταῦτα φίλα	εἶναι.	ἀνάγκη. οὔτε ἄρα τὸ ὅμοιον
[219]	τὰ ἄλλα φαμὲν πάντα φίλα	εἶναι;	ἀνάγκη. τοῦτο δή ἐστιν ὃ
[207]	οὔ; δοκεῖ δέ σοι εὐδαίμων	εἶναι	ἄνθρωπος δουλεύων τε καὶ ᾧ
[216]	δοκεῖ μοι ὡσπερεὶ τρία ἄττα	εἶναι	γένη, τὸ μὲν ἀγαθόν, τὸ
[204]	θεοῦ δέδοται, ταχὺ οἵῳ τ'	εἶναι	γνῶναι ἐρῶντά τε καὶ ἐρώμενον.
[208]	δ' ἐγώ. ~βουλόμενοί σε μακάριον	(εἶναι	διακωλύουσι τοῦτο ποιεῖν ὃ ἂν
[206]	οὖν ἄν σοι δοκεῖ θηρευτὴς	εἶναι,	εἰ ἀνασοβοῖ θηρεύων καὶ δυσαλωτοτέραν
[220]	τῷ ὄντι κινδυνεύει ἐκεῖνο αὐτὸ	εἶναι,	εἰς ὃ πᾶσαι αὗται αἱ
[214]	τῷ ὁμοίῳ ἀνάγκη ἀεὶ φίλον	εἶναι;	εἰσὶν δέ που οὗτοι οἱ
[220]	(ἕνεκα ἑτέρου φίλου φίλα ἔφαμεν	εἶναι	ἐκεῖνα οὐδὲν (δὲ) τούτοις ἔοικεν.
[210]	βουλώμεθα, καὶ οὐδεὶς ἡμᾶς ἑκὼν	εἶναι	ἐμποδιεῖ, ἀλλ' αὐτοί τε ἐλεύθεροι
[216]	ἀρχαίαν παροιμίαν τὸ καλὸν φίλον	εἶναι.	ἔοικε γοῦν μαλακῷ τινι καὶ
[222]	παντί, τὸ δὲ κακὸν ἀλλότριον	εἶναι;	ἢ τὸ μὲν κακὸν τῷ
[216]	μήτε ἀγαθὸν μήτε κακὸν φίλον	εἶναι	ἢ τοῦ ἀγαθοῦ ἢ τοῦ
[220]	λόγος; ὅσα γάρ φαμεν φίλα	εἶναι	ἡμῖν ἕνεκα φίλου (τινὸς ἑτέρου,
[223]	ὡς οἰόμεθα ἡμεῖς ἀλλήλων φίλοι	εἶναι	καὶ ἐμὲ γὰρ ἐν ὑμῖν
[208]	οὕτω σε δεινῶς διακωλύουσιν εὐδαίμονα	εἶναι	καὶ ποιεῖν ὅτι ἂν βούλῃ,
[215]	πένητα τῷ πλουσίῳ ἀναγκάζεσθαι φίλον	εἶναι	καὶ τὸν ἀσθενῆ τῷ ἰσχυρῷ
[218]	οὕτως ἄγνοιαν ἔχοντας ὥστε κακοὺς	εἶναι:	κακὸν γὰρ καὶ ἀμαθῆ οὐδένα
[210]	δέ γε εἰ ὑπολαμβάνοι ἰατρικοὺς	εἶναι,	κἂν εἰ βουλοίμεθα διανοίγοντες τοὺς
[215]	δὴ πάντα οὕτως ἔφη ἀναγκαῖον	εἶναι	μάλιστα τὰ ὁμοιότατα ἄλληλα φθόνου
[215]	τὸ γὰρ ἐναντιώτατον τῷ ἐναντιωτάτῳ	εἶναι	μάλιστα φίλον. ἐπιθυμεῖν γὰρ τοῦ
[213]	μισοῦν φιλῇ: πολλάκις δ' ἐχθρὸν	εἶναι	μὴ ἐχθροῦ ἢ καὶ φίλου,
[213]	ἐπὶ τῶν πρότερον, πολλάκις φίλον	εἶναι	μὴ φίλου, πολλάκις δὲ καὶ
[207]	ὄψιν διαφέρων, οὐ τὸ καλὸς	εἶναι	μόνον ἄξιος ἀκοῦσαι, ἀλλ' ὅτι
[213]	οὐκοῦν ταὐτὰ ἡμῖν συμβήσεται ἀναγκαῖον	εἶναι	ὁμολογεῖν, (ἅπερ ἐπὶ τῶν πρότερον,
[206]	τε καὶ ἀγαθῶν ἐστερημένος (καταγέλαστος	εἶναι.	ὅστις οὖν τὰ ἐρωτικά, ὦ
[221]	ἀδύνατόν που ἦν ἔτ' ἐκεῖνο	εἶναι,	οὗ ἦν αὕτη ἡ αἰτία.
[221]	αἴτιον ἦν τοῦ φίλον τι	εἶναι,	οὐκ ἂν ἦν τούτου ἀπολομένου
[220]	αὐτὰ καθ' αὑτὰ οὔτε κακὰ	εἶναι	οὔτε ἀγαθά, ἆρα τότε οὐδὲν
[217]	γέ που κατὰ τὸ σῶμα	εἶναι	οὔτε ἀγαθὸν οὔτε κακόν. οὕτως.
[214]	καὶ ἀδικουμένους ἀδύνατόν που φίλους	εἶναι.	οὐχ οὕτως; ναί, ἦ δ'
[222]	δοκεῖν σφίσιν ἕκαστον ἑκάστῳ (οἰκεῖον	εἶναι.	πάλιν ἄρα, ἦν δ' ἐγώ,
[218]	κακοῦ παρουσίαν τοῦ ἀγαθοῦ φίλον	εἶναι.	παντάπασιν ἐφάτην τε καὶ συνεχωρείτην
[216]	ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ μάλιστα φίλον	εἶναι;	πάνυ γε. εἶεν, ἦν δ'
[223]	ὑποπεπωκότες ἐν τοῖς Ἑρμαίοις ἄποροι	εἶναι	προσφέρεσθαι, ἡττηθέντες οὖν αὐτῶν διελύσαμεν
[207]	βούλοιντο ἄν σε ὡς εὐδαιμονέστατον	εἶναι;	(πῶς γὰρ οὔ; δοκεῖ δέ
[216]	ὄν. λέγω γὰρ τἀγαθὸν καλὸν	εἶναι:	σὺ δ' οὐκ οἴει; ἔγωγε.
[216]	ὦ ἑταῖρε, καὶ κομψὸς ἐδόκει	εἶναι	ταῦτα λέγων: εὖ γὰρ ἔλεγεν.
[215]	τὸν αὐτὸν λόγον. τροφὴν γὰρ	εἶναι	τὸ ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ: ~τὸ
[216]	καλοῦ τε καὶ ἀγαθοῦ φίλον	εἶναι	τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε κακόν:
[222]	συγχωρήσωμεν καὶ φῶμεν ἕτερόν τι	εἶναι	τὸ οἰκεῖον τοῦ ὁμοίου; πάνυ
[221]	δὲ τὸ πρότερον ἐλέγομεν φίλον	εἶναι,	ὕθλος τις ἦν, ὥσπερ ποίημα
[213]	ταῦτα ἄλλους τινὰς ἔτι φήσομεν	εἶναι	φίλους ἀλλήλοις γιγνομένους; οὐ μὰ
[219]	ἃ εἴπομεν ἐκείνου ἕνεκα φίλα	εἶναι,	ὥσπερ εἴδωλα ἄττα ὄντα αὐτοῦ,
[216]	οὔτε τἀγαθὸν τῷ (κακῷ φίλον	εἶναι,	ὥσπερ οὐδ' ὁ ἔμπροσθεν λόγος
[212]	ἐρέσθαι ἅτε ἔμπειρον. καί μοι	εἰπέ:	ἐπειδάν τίς τινα φιλῇ, πότερος
[211]	Σώκρατες, ἅπερ καὶ ἐμοὶ λέγεις,	εἰπὲ	καὶ Μενεξένῳ. καὶ ἐγὼ εἶπον,
[204]	τίς, ὦ Ἱππόθαλες; τοῦτό μοι	εἰπέ.	καὶ ὃς ἐρωτηθεὶς ἠρυθρίασεν. καὶ
[208]	(διακωλύουσι; καί μοι ἔτι τόδε	εἰπέ.	σὲ αὐτὸν ἐῶσιν ἄρχειν σεαυτοῦ,
[211]	ἦν δ' ἐγώ. καί μοι	εἰπέ,	ὦ Μενέξενε, ὃ ἄν σε
[206]	οὐ ῥᾴδιον, ἦν δ' ἐγώ,	εἰπεῖν:	ἀλλ' εἴ μοι ἐθελήσαις αὐτὸν
[210]	ὀλίγου ἐξήμαρτον: ἐπῆλθε γάρ μοι	εἰπεῖν	ὅτι οὕτω χρή, ὦ Ἱππόθαλες,
[204]	ἐρυθριᾷς, ὦ Ἱππόθαλες, καὶ ὀκνεῖς	εἰπεῖν	Σωκράτει τοὔνομα: ἐὰν δ' οὗτος
[219]	ναί. φίλου γέ τινος δή,	εἴπερ	ἀκολουθήσει τῇ πρόσθεν ὁμολογίᾳ. πάνυ
[207]	ὥστε τούτῳ γε οὐδὲν διοίσετον,	εἴπερ	ἀληθῆ περὶ τῆς φιλίας λέγετον.
[210]	ἀληθῆ. οὐδ' ἄρα μεγαλόφρων εἶ,	εἴπερ	ἄφρων ἔτι. μὰ Δία, ἔφη,
[216]	ἀλλὰ μέντοι, ἦν δ' ἐγώ,	εἴπερ	γε κατὰ τὴν ἐναντιότητά τί
[214]	τὸ ἥμισυ οὐκ ἀληθὲς εἴη,	εἴπερ	οἱ πονηροὶ ἀλλήλοις ὅμοιοι. ἀληθῆ
[219]	περὶ πολλοῦ ποιοῖτ' ἂν οἶνον,	εἴπερ	τοῦτο ἡγοῖτο τὸν ὑὸν σώσειν;
[216]	ἔμπροσθεν λόγος ἐᾷ: λείπεται δή,	εἴπερ	τῴ τί ἐστιν φίλον, τὸ
[205]	ἀκριβῶς γὰρ ἐπίσταται καὶ μέμνηται,	εἴπερ,	ὡς λέγει, ὑπ' ἐμοῦ ἀεὶ
[207]	ἰδὼν οὖν αὐτὸν ὁ Λύσις	εἵπετο	καὶ συμπαρεκαθέζετο μετὰ τοῦ Μενεξένου.
[211]	(μάλιστα, ἵνα τούτῳ σαφῶς πάντα	εἴπῃς:	ἐὰν δέ τι αὐτῶν ἐπιλάθῃ,
[204]	Ἱερωνύμου Ἱππόθαλες, τοῦτο μὲν μηκέτι	εἴπῃς,	εἴτε ἐρᾷς του εἴτε μή:
[205]	λέγειν ὃ οὐχὶ κἂν παῖς	εἴποι,	πῶς οὐχὶ καταγέλαστον; ἃ δὲ
[219]	μὴ ἡμᾶς τἆλλα πάντα ἃ	εἴπομεν	ἐκείνου ἕνεκα φίλα εἶναι, ὥσπερ
[218]	ὡμολογημένα ἡμῖν, καὶ εὐθὺς ἀχθεσθεὶς	εἶπον:	βαβαῖ, ὦ Λύσι τε καὶ
[222]	παντοδαπὰ ἠφίει χρώματα. καὶ ἐγὼ	εἶπον,	βουλόμενος τὸν λόγον ἐπισκέψασθαι, εἰ
[205]	πῶς ἔχει; ἔφη. (πάντων μάλιστα,	εἶπον,	εἰς σὲ τείνουσιν αὗται αἱ
[211]	εἰπὲ καὶ Μενεξένῳ. καὶ ἐγὼ	εἶπον,	ταῦτα μὲν σὺ αὐτῷ ἐρεῖς,
[205]	τε καὶ μαίνεται. καὶ ἐγὼ	εἶπον:	ὦ Ἱππόθαλες, οὔ τι τῶν
[205]	ἡμᾶς ἀκροᾶσθαι. καὶ ἐγὼ ἀκούσας	εἶπον:	ὦ καταγέλαστε Ἱππόθαλες, πρὶν νενικηκέναι
[213]	(λύσιν ἐποιούμην τοὺς λόγους, καὶ	εἶπον:	ὦ Λύσι, ἀληθῆ μοι δοκεῖς
[204]	ὃς ἐρωτηθεὶς ἠρυθρίασεν. καὶ ἐγὼ	εἶπον:	ὦ παῖ Ἱερωνύμου Ἱππόθαλες, τοῦτο
[223]	ἔχω τί λέγω. ~(ταῦτα δ'	εἰπὼν	ἐν νῷ εἶχον ἄλλον ἤδη
[213]	ἔφη, ὁ Λύσις, καὶ ἅμα	εἰπὼν	ἠρυθρίασεν: ἐδόκει γάρ μοι ἄκοντ'
[222]	σοφοὶ ἐν τοῖς δικαστηρίοις, τὰ	εἰρημένα	ἅπαντα ἀναπεμπάσασθαι. εἰ γὰρ μήτε
[205]	διαφύγῃ, ὅσῳ ἂν μείζω σοι	εἰρημένα	ᾖ ἐγκώμια περὶ τῶν παιδικῶν,
[210]	ἔσται ὀνησόμεθα γὰρ ἀπ' αὐτῶν	εἰς	ἃ δ' ἂν νοῦν μὴ
[214]	οὔτε ἀγαθῷ οὔτε κακῷ οὐδέποτε	εἰς	ἀληθῆ φιλίαν ἔρχεται. συνδοκεῖ σοι;
[208]	σου ἄρχει; ἄγων δήπου, ἔφη,	εἰς	διδασκάλου. μῶν μὴ καὶ οὗτοί
[205]	εἰς σαυτὸν ἐγκώμιον; ἀλλ' οὐκ	εἰς	ἐμαυτόν, ἔφη, ὦ Σώκρατες, οὔτε
[206]	εἴ μοι ἐθελήσαις αὐτὸν ποιῆσαι	εἰς	λόγους ἐλθεῖν, ἴσως ἂν δυναίμην
[210]	δ' ἐγώ, ὦ φίλε Λύσι:	εἰς	μὲν ταῦτα, (ἃ ἂν φρόνιμοι
[220]	τὸ ἄρα φίλον ἡμῖν ἐκεῖνο,	εἰς	ὃ ἐτελεύτα πάντα τὰ ἄλλα
[220]	ὄντι κινδυνεύει ἐκεῖνο αὐτὸ εἶναι,	εἰς	ὃ πᾶσαι αὗται αἱ λεγόμεναι
[205]	νενικηκέναι ποιεῖς τε καὶ ᾄδεις	εἰς	σαυτὸν ἐγκώμιον; ἀλλ' οὐκ εἰς
[205]	ἔχει; ἔφη. (πάντων μάλιστα, εἶπον,	εἰς	σὲ τείνουσιν αὗται αἱ ᾠδαί.
[205]	ἔγωγε, ἔφη, ἀλλὰ μὴ ποιεῖν	εἰς	τὰ παιδικὰ μηδὲ συγγράφειν. οὐχ
[204]	τούτων δεινότερον, ὅτι καὶ ᾄδει	εἰς	τὰ παιδικὰ φωνῇ θαυμασίᾳ, ἣν
[206]	ἅμα λαβὼν τὸν (Κτήσιππον προσῇα	εἰς	τὴν παλαίστραν: οἱ δ' ἄλλοι
[207]	καλός τε κἀγαθός. καὶ ἡμεῖς	εἰς	τὸ καταντικρὺ ἀποχωρήσαντες ἐκαθεζόμεθα- ἦν
[209]	(ἐμβάλλειν) ὅτι ἂν βούληται ἐμβαλεῖν	(εἰς	τὸν ζωμόν, ἢ ἡμῖν, εἰ
[205]	οὐδὲ μέλος εἴ τι πεποίηκας	εἰς	τὸν νεανίσκον, ἀλλὰ τῆς διανοίας,
[222]	πρῶτον λόγους ἀπεβαλόμεθα περὶ φιλίας,	εἰς	τούτους εἰσπεπτώκαμεν: ὁ γὰρ ἄδικος
[204]	ἀκούσαιμ' ἂν ἐπὶ τῷ καὶ	εἴσειμι	καὶ τίς ὁ καλός. ἄλλος,
[206]	οὐδέν, ἔφη, χαλεπόν. ἂν γὰρ	εἰσέλθῃς	μετὰ Κτησίππου τοῦδε καὶ καθεζόμενος
[206]	δ' ἄλλοι ὕστεροι ἡμῶν ᾖσαν.	εἰσελθόντες	δὲ κατελάβομεν αὐτόθι τεθυκότας τε
[207]	(ἐκ τῆς αὐλῆς μεταξὺ παίζων	εἰσέρχεται,	καὶ ὡς εἶδεν ἐμέ τε
[218]	ὁπόθεν μοι ἀτοπωτάτη τις ὑποψία	εἰσῆλθεν	ὡς οὐκ ἀληθῆ εἴη τὰ
[217]	οὔτε τι λευκαὶ οὔτε μέλαιναί	εἰσιν.	ἀληθῆ. ἀλλ' ὅταν δή, ὦ
[214]	ὁμοίῳ ἀνάγκη ἀεὶ φίλον εἶναι;	εἰσὶν	δέ που οὗτοι οἱ περὶ
[214]	ἡμῖν ὥσπερ πατέρες τῆς σοφίας	εἰσὶν	καὶ ἡγεμόνες. λέγουσι δὲ δήπου
[214]	κατένευσεν. ἔχομεν ἄρα ἤδη τίνες	εἰσὶν	οἱ φίλοι: ὁ γὰρ λόγος
[206]	Ἑρμαῖα ἄγουσιν, ἀναμεμειγμένοι ἐν ταὐτῷ	εἰσιν	οἵ τε νεανίσκοι καὶ οἱ
[212]	οὐκ ἔοικεν. οὐδ' ἄρα φίλιπποί	εἰσιν	οὓς ἂν οἱ ἵπποι μὴ
[218]	φιλοσοφεῖν, εἴτε θεοὶ εἴτε ἄνθρωποί	εἰσιν	οὗτοι: οὐδ' αὖ ἐκείνους φιλοσοφεῖν
[213]	καὶ τοῖς (μὲν ἐχθροῖς φίλοι	εἰσίν,	τοῖς δὲ φίλοις ἐχθροί, εἰ
[218]	οἶμαι δὲ καὶ ἐγὼ μᾶλλον	εἴσομαι	ὅτι λέγω. ὁ κάμνων, νυνδὴ
[222]	ἀπεβαλόμεθα περὶ φιλίας, εἰς τούτους	εἰσπεπτώκαμεν:	ὁ γὰρ ἄδικος τῷ ἀδίκῳ
[207]	καὶ ὁ Λύσις ἦν, ~καὶ	εἱστήκει	ἐν (τοῖς παισί τε καὶ
[218]	σοφοὺς μηκέτι φιλοσοφεῖν, εἴτε θεοὶ	εἴτε	ἄνθρωποί εἰσιν οὗτοι: οὐδ' αὖ
[204]	Ἱππόθαλες, τοῦτο μὲν μηκέτι εἴπῃς,	εἴτε	ἐρᾷς του εἴτε μή: οἶδα
[218]	τοὺς ἤδη σοφοὺς μηκέτι φιλοσοφεῖν,	εἴτε	θεοὶ εἴτε ἄνθρωποί εἰσιν οὗτοι:
[204]	μηκέτι εἴπῃς, εἴτε ἐρᾷς του	εἴτε	μή: οἶδα γὰρ ὅτι οὐ
[223]	~(ταῦτα δ' εἰπὼν ἐν νῷ	εἶχον	ἄλλον ἤδη τινὰ τῶν πρεσβυτέρων
[205]	(ὑποδέξαιτο τὸν Ἡρακλέα, γεγονὼς αὐτὸς	ἐκ	Διός τε καὶ τῆς τοῦ
[204]	ἄχρηστος, τοῦτο δέ μοί πως	ἐκ	θεοῦ δέδοται, ταχὺ οἵῳ τ'
[211]	ἄν σε ἔρωμαι. τυγχάνω γὰρ	ἐκ	παιδὸς ἐπιθυμῶν κτήματός του, ὥσπερ
[207]	μόνος προσιέναι, ἔπειτα ὁ Μενέξενος	(ἐκ	τῆς αὐλῆς μεταξὺ παίζων εἰσέρχεται,
[213]	οὐκ ἄρα ὁ φιλῶν φίλος	ἐκ	τούτου τοῦ λόγου, ἀλλ' ὁ
[206]	ἐν γωνίᾳ ἠρτίαζον ἀστραγάλοις παμπόλλοις,	ἐκ	φορμίσκων τινῶν προαιρούμενοι: τούτους δὲ
[211]	ὁ Μενέξενος πάλιν ἧκεν, καὶ	ἐκαθέζετο	παρὰ τὸν λύσιν, ὅθεν καὶ
[207]	ἡμεῖς εἰς τὸ καταντικρὺ ἀποχωρήσαντες	ἐκαθεζόμεθα-	ἦν γὰρ αὐτόθι ἡσυχία- καί
[223]	ἠγανάκτουν τε καὶ (οὐδὲν ἧττον	ἐκάλουν,	ἀλλ' ἐδόκουν ἡμῖν ὑποπεπωκότες ἐν
[212]	ἀντιφιλῇ. ἢ φιλοῦσι μὲν ταῦτα	(ἕκαστοι,	οὐ μέντοι φίλα ὄντα, ἀλλὰ
[215]	φίλον. ἐπιθυμεῖν γὰρ τοῦ τοιούτου	ἕκαστον,	ἀλλ' οὐ τοῦ ὁμοίου: τὸ
[222]	κακόν; οὕτως ἐφάτην δοκεῖν σφίσιν	ἕκαστον	ἑκάστῳ (οἰκεῖον εἶναι. πάλιν ἄρα,
[222]	οὕτως ἐφάτην δοκεῖν σφίσιν ἕκαστον	ἑκάστῳ	(οἰκεῖον εἶναι. πάλιν ἄρα, ἦν
[209]	οἶμαι, ἔφη, ταῦτα μὲν ἐπίσταμαι,	ἐκεῖνα	δ' οὔ. εἶεν, ἦν δ'
[220]	ἑτέρου φίλου φίλα ἔφαμεν εἶναι	ἐκεῖνα	οὐδὲν (δὲ) τούτοις ἔοικεν. ταῦτα
[208]	οἴκαδε ἔλθῃς παρὰ τὴν μητέρα,	ἐκείνη	σε ἐᾷ ποιεῖν ὅτι ἂν
[220]	φίλον δὲ τῷ ὄντι κινδυνεύει	ἐκεῖνο	αὐτὸ εἶναι, εἰς ὃ πᾶσαι
[221]	ἀπολομένης ἀδύνατόν που ἦν ἔτ'	ἐκεῖνο	εἶναι, οὗ ἦν αὕτη ἡ
[220]	ἔχειν. τὸ ἄρα φίλον ἡμῖν	ἐκεῖνο,	εἰς ὃ ἐτελεύτα πάντα τὰ
[220]	τό γε ἀληθὲς ἔχῃ, ἀλλ'	ἐκεῖνό	ἐστιν ὃ περὶ παντὸς ποιούμεθα,
[219]	ἄλλο φίλον, ἀλλ' ἥξει ἐπ'	ἐκεῖνο	ὅ ἐστιν (πρῶτον φίλον, οὗ
[219]	ὄντα αὐτοῦ, ἐξαπατᾷ, ᾖ δ'	ἐκεῖνο	τὸ πρῶτον, ὃ ὡς ἀληθῶς
[219]	ὁμολογίᾳ. πάνυ γε. οὐκοῦν καὶ	ἐκεῖνο	φίλον αὖ ἔσται ἕνεκα φίλου;
[209]	ἢ ἡμῖν, εἰ ἀφικόμενοι παρ'	ἐκεῖνον	ἐνδειξαίμεθα αὐτῷ ὅτι ἡμεῖς κάλλιον
[207]	ἐδόκει γάρ μοι ἱεροποιῶν τυγχάνειν.	ἐκεῖνος	μὲν οὖν ᾤχετο: ἐγὼ δὲ
[219]	ἡμᾶς τἆλλα πάντα ἃ εἴπομεν	ἐκείνου	ἕνεκα φίλα εἶναι, ὥσπερ εἴδωλα
[213]	τόν τε Μενέξενον ἀναπαῦσαι καὶ	ἐκείνου	ἡσθεὶς τῇ φιλοσοφίᾳ, οὕτω μεταβαλὼν
[221]	τὸ δ' ἐνδεὲς ἄρα φίλον	ἐκείνου	οὗ ἂν ἐνδεὲς ᾖ; δοκεῖ
[218]	διά τι. πότερον φίλου ὄντος	ἐκείνου	τοῦ πράγματος, οὗ ἕνεκα φίλος
[218]	ἄνθρωποί εἰσιν οὗτοι: οὐδ' αὖ	ἐκείνους	φιλοσοφεῖν τοὺς οὕτως ἄγνοιαν ἔχοντας
[220]	ἕνεκά του παρασκευαζομένοις, ~ἀλλ' ἐπ'	ἐκείνῳ	οὗ ἕνεκα πάντα τὰ (τοιαῦτα
[213]	πατρός, ὅμως καὶ μισοῦντα ἐν	ἐκείνῳ	τῷ χρόνῳ πάντων μάλιστά ἐστι
[210]	ὅσων ἂν δόξωμεν αὐτῷ σοφώτεροι	ἐκείνων	εἶναι; ἀνάγκη, ἔφη, ὦ Σώκρατες.
[223]	αὐτῶν τοὺς ἀδελφούς, παρεκάλουν καὶ	ἐκέλευον	αὐτοὺς οἴκαδ' ἀπιέναι: ἤδη γὰρ
[204]	λέγοντος. ἡμῶν γοῦν, ὦ Σώκρατες,	ἐκκεκώφωκε	τὰ (ὦτα καὶ ἐμπέπληκε Λύσιδος:
[212]	ὁρῶν, σέ τε καὶ λύσιν,	ἐκπέπληγμαι	καὶ εὐδαιμονίζω ὅτι οὕτω νέοι
[220]	δύο λειφθείη, τὸ δὲ κακὸν	ἐκποδὼν	ἀπέλθοι καὶ μηδενὸς ἐφάπτοιτο μήτε
[212]	σύ τε τοῦτον οὕτω φίλον	ἐκτήσω	ταχύ τε καὶ σφόδρα, καὶ
[213]	ἐδόκει γάρ μοι ἄκοντ' αὐτὸν	ἐκφεύγειν	τὸ λεχθὲν διὰ τὸ σφόδρα
[210]	ἂν βουλώμεθα, καὶ οὐδεὶς ἡμᾶς	ἑκὼν	εἶναι ἐμποδιεῖ, ἀλλ' αὐτοί τε
[208]	ἄρα σοι δεσπότας καὶ ἄρχοντας	ἑκὼν	ὁ πατὴρ ἐφίστησιν. ἀλλ' ἆρα
[216]	εἶναι ταῦτα λέγων: εὖ γὰρ	ἔλεγεν.	ὑμῖν δέ, ἦν δ' ἐγώ,
[220]	εἰ τριῶν ὄντων ὧν νυνδὴ	ἐλέγομεν,	ἀγαθοῦ καὶ κακοῦ καὶ μήτε
[219]	κακὸν ἢ οὐδέτερα; ~ἀγαθόν, (ἔφη.	ἐλέγομεν	δ' ἄρα, ὡς ἔοικεν, ὅτι
[221]	οὖν τῷ ὄντι, ὥσπερ ἄρτι	ἐλέγομεν,	ἡ ἐπιθυμία τῆς φιλίας αἰτία,
[209]	διακωλύουσιν, ἐν οἷς δὲ ἄρτι	ἐλέγομεν	κωλύουσι; ὅτι οἶμαι, ἔφη, ταῦτα
[221]	ἐπιθυμῇ, ὃ δὲ τὸ πρότερον	ἐλέγομεν	φίλον εἶναι, ὕθλος τις ἦν,
[211]	ὅπως ἐπικουρήσεις μοι, ἐάν με	ἐλέγχειν	ἐπιχειρῇ ὁ Μενέξενος: ἢ οὐκ
[210]	εἶναι ἐμποδιεῖ, ἀλλ' αὐτοί τε	ἐλεύθεροι	ἐσόμεθα ἐν αὐτοῖς καὶ ἄλλων
[208]	ἦ δεινόν, ἦν δ' ἐγώ,	ἐλεύθερον	ὄντα ὑπὸ δούλου ἄρχεσθαι. τί
[208]	τῷ ὀρεοκόμῳ. δούλῳ ὄντι ἢ	ἐλευθέρῳ;	δούλῳ, ἔφη. καὶ δοῦλον, ὡς
[206]	ἐπαινεῖ τὸν ἐρώμενον πρὶν ἂν	ἕλῃ,	δεδιὼς τὸ μέλλον ὅπῃ ἀποβήσεται.
[205]	αἱ ᾠδαί. ἐὰν μὲν γὰρ	ἕλῃς	τὰ παιδικὰ τοιαῦτα ὄντα, κόσμος
[206]	ἐθελήσαις αὐτὸν ποιῆσαι εἰς λόγους	ἐλθεῖν,	ἴσως ἂν δυναίμην σοι ἐπιδεῖξαι
[208]	ἐφίστησιν. ἀλλ' ἆρα ἐπειδὰν οἴκαδε	ἔλθῃς	παρὰ τὴν μητέρα, ἐκείνη σε
[210]	φρόνιμοι γενώμεθα, ἅπαντες ἡμῖν ἐπιτρέψουσιν,	Ἕλληνές	τε καὶ βάρβαροι καὶ ἄνδρες
[205]	σαυτὸν ἐγκώμιον; ἀλλ' οὐκ εἰς	ἐμαυτόν,	ἔφη, ὦ Σώκρατες, οὔτε ποιῶ
[211]	τὸν λύσιν ἐβούλετο: ~ἀνέλαβον οὖν	ἐμαυτὸν	καὶ (ἐπέσχον τοῦ λόγου. καὶ
[209]	κρεῶν (ἐμβάλλειν) ὅτι ἂν βούληται	ἐμβαλεῖν	(εἰς τὸν ζωμόν, ἢ ἡμῖν,
[209]	γε οὐδ' ἂν σμικρὸν ἐάσειεν	ἐμβαλεῖν:	ἡμᾶς δέ, κἂν εἰ βουλοίμεθα
[209]	δραξάμενοι τῶν ἁλῶν, ἐῴη ἂν	ἐμβαλεῖν.	πῶς γὰρ οὔ; ~τί δ'
[209]	μᾶλλον ἂν ἐπιτρέψειεν ἑψομένων κρεῶν	(ἐμβάλλειν)	ὅτι ἂν βούληται ἐμβαλεῖν (εἰς
[223]	ἡμεῖς ἀλλήλων φίλοι εἶναι καὶ	ἐμὲ	γὰρ ἐν ὑμῖν τίθημι οὔπω
[207]	ἂν ἐπιθυμῇς; ναὶ μὰ Δία	ἐμέ	γε, ὦ Σώκρατες, καὶ μάλα
[207]	παίζων εἰσέρχεται, καὶ ὡς εἶδεν	ἐμέ	τε καὶ τὸν Κτήσιππον, ᾔει
[222]	διαφέρει, λέγοιμεν ἄν τι, ὡς	ἐμοὶ	δοκεῖ, ὦ Λύσι τε καὶ
[214]	ἔφη. τοῦτο τοίνυν αἰνίττονται, ὡς	ἐμοὶ	δοκοῦσιν, ὦ ἑταῖρε, οἱ τὸ
[209]	ἑαυτοῦ φρονεῖν, ἢ αὐτὸν ἐπιστατήσειν;	ἐμοὶ	ἐπιτρέψειν οἶμαι. τί δ' Ἀθηναίους
[216]	κακόν: τί δὲ σοί; καὶ	ἐμοί,	ἔφη. καὶ οὔτε τἀγαθὸν τἀγαθῷ
[214]	πάνυ γε, ἔφη, δοκεῖ. καὶ	ἐμοί,	ἦν δ' ἐγώ. καίτοι δυσχεραίνω
[211]	ἔφη: ὦ Σώκρατες, ἅπερ καὶ	ἐμοὶ	λέγεις, εἰπὲ καὶ Μενεξένῳ. καὶ
[214]	οὐ καὶ σοὶ δοκεῖ οὕτως;	ἔμοιγ'	ἔφη. τοῦτο τοίνυν αἰνίττονται, ὡς
[220]	ἆρα τὸ ἀγαθόν ἐστιν φίλον;	ἔμοιγε	δοκεῖ. ἆρ' οὖν διὰ τὸ
[212]	ἢ οὐδὲν διαφέρει; οὐδέν, ἔφη,	ἔμοιγε	δοκεῖ διαφέρειν. πῶς λέγεις; ἦν
[221]	καὶ ἐρᾷ μὴ φιλεῖν; οὐκ	ἔμοιγε	δοκεῖ. ἔσται ἄρα (καὶ τῶν
[213]	μάλιστά ἐστι τοῖς γονεῦσι φίλτατα.	ἔμοιγε	δοκεῖ, ἔφη, οὕτως ἔχειν. οὐκ
[212]	καὶ ξένος ἀλλοδαπός" σολον οὐκ	ἔμοιγε	δοκεῖ, ἦ δ' ὅς. ἀλλ'
[213]	παράπαν οὐκ ὀρθῶς ἐζητοῦμεν; οὐκ	ἔμοιγε	δοκεῖ, ὦ Σώκρατες, ἔφη, ὁ
[212]	ὁ ἕτερος τὸν ἕτερον φιλῇ;	ἔμοιγε,	ἔφη, δοκεῖ. τί δέ; οὐκ
[207]	ὧν ἐπιθυμοῖ; μὰ Δί' οὐκ	ἔμοιγε,	ἔφη. οὐκοῦν εἴ σε φιλεῖ
[205]	μέμνηται, εἴπερ, ὡς λέγει, ὑπ'	ἐμοῦ	ἀεὶ ἀκούων διατεθρύληται. νὴ τοὺς
[210]	εἰ βουλοίμεθα διανοίγοντες τοὺς ὀφθαλμοὺς	ἐμπάσαι	τῆς τέφρας, οἶμαι οὐκ ἂν
[212]	αὐτά σε βούλομαι ἐρέσθαι ἅτε	ἔμπειρον.	καί μοι εἰπέ: ἐπειδάν τίς
[204]	Σώκρατες, ἐκκεκώφωκε τὰ (ὦτα καὶ	ἐμπέπληκε	Λύσιδος: ἂν μὲν δὴ καὶ
[206]	αὐτοὺς ἐπαινῇ καὶ αὔξῃ, φρονήματος	ἐμπίμπλανται	καὶ μεγαλαυχίας: ἢ οὐκ οἴει;
[215]	τε καὶ φιλονικίας καὶ ἔχθρας	ἐμπίμπλασθαι,	τὰ δ' ἀνομοιότατα φιλίας: τὸν
[214]	μηδ' αὐτοὺς αὑτοῖς εἶναι, ἀλλ'	(ἐμπλήκτους	τε καὶ ἀσταθμήτους: ὃ δὲ
[210]	καὶ οὐδεὶς ἡμᾶς ἑκὼν εἶναι	ἐμποδιεῖ,	ἀλλ' αὐτοί τε ἐλεύθεροι ἐσόμεθα
[210]	ποιεῖν τὰ ἡμῖν δοκοῦντα, ἀλλ'	ἐμποδιοῦσι	(πάντες καθ' ὅτι ἂν δύνωνται,
[218]	φίλον ἡμῖν ἐφάνη ἐν τοῖς	ἔμπροσθεν	λόγοις. ἢ οὐ μέμνησθε; πάνυ
[216]	φίλον εἶναι, ὥσπερ οὐδ' ὁ	ἔμπροσθεν	λόγος ἐᾷ: λείπεται δή, εἴπερ
[211]	γενέσθαι μᾶλλον ἢ τὸν ἄριστον	ἐν	ἀνθρώποις ὄρτυγα ἢ ἀλεκτρυόνα, καὶ
[210]	τούτων οἰκειότερόν ἐστιν, αὐτοί τε	ἐν	αὐτοῖς ἐσόμεθα ἄλλων ὑπήκοοι, καὶ
[210]	ἀλλ' αὐτοί τε ἐλεύθεροι ἐσόμεθα	ἐν	αὐτοῖς καὶ ἄλλων ἄρχοντες, ἡμέτερά
[214]	ἐγώ. καίτοι δυσχεραίνω τί γε	ἐν	αὐτῷ: φέρε οὖν, ὦ πρὸς
[206]	οἱ δέ τινες τοῦ ἀποδυτηρίου	ἐν	γωνίᾳ ἠρτίαζον ἀστραγάλοις παμπόλλοις, ἐκ
[213]	τοῦ πατρός, ὅμως καὶ μισοῦντα	ἐν	ἐκείνῳ τῷ χρόνῳ πάντων μάλιστά
[204]	ἡ δὲ διατριβὴ τὰ πολλὰ	ἐν	λόγοις, ὧν ἡδέως ἄν σοι
[223]	τί λέγω. ~(ταῦτα δ' εἰπὼν	ἐν	νῷ εἶχον ἄλλον ἤδη τινὰ
[210]	τις ἡμᾶς φιλήσει ἐν τούτοις,	ἐν	οἷς ἂν ὦμεν ἀνωφελεῖς; οὐ
[209]	ὅτι ἐνταῦθα (μὲν οὐ διακωλύουσιν,	ἐν	οἷς δὲ ἄρτι ἐλέγομεν κωλύουσι;
[210]	τούτοις, ὦ Λύσι, μέγα φρονεῖν,	ἐν	οἷς τις μήπω φρονεῖ; καὶ
[205]	τοῦ Ἡρακλέους ξενισμὸν πρῴην ἡμῖν	ἐν	ποιήματί τινι διῄει, ὡς διὰ
[206]	ἅμα, ὡς Ἑρμαῖα ἄγουσιν, ἀναμεμειγμένοι	ἐν	ταὐτῷ εἰσιν οἵ τε νεανίσκοι
[206]	ἅπαντας. οἱ μὲν οὖν πολλοὶ	ἐν	τῇ αὐλῇ ἔπαιζον ἔξω, οἱ
[209]	σέ, ὡς ἐγᾦμαι, (πρῶτον τῶν	ἐν	τῇ οἰκίᾳ ἐπὶ τοῦτο τάττουσιν.
[222]	δέομαι οὖν, ὥσπερ οἱ σοφοὶ	ἐν	τοῖς δικαστηρίοις, τὰ εἰρημένα ἅπαντα
[218]	τοῦ ὁμοίου φίλον ἡμῖν ἐφάνη	ἐν	τοῖς ἔμπροσθεν λόγοις. ἢ οὐ
[223]	ἐκάλουν, ἀλλ' ἐδόκουν ἡμῖν ὑποπεπωκότες	ἐν	τοῖς Ἑρμαίοις ἄποροι εἶναι προσφέρεσθαι,
[207]	ὁ Λύσις ἦν, ~καὶ εἱστήκει	ἐν	(τοῖς παισί τε καὶ νεανίσκοις
[210]	ἐσόμεθα καί τις ἡμᾶς φιλήσει	ἐν	τούτοις, ἐν οἷς ἂν ὦμεν
[210]	ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ποιήσομέν τε	ἐν	τούτοις ὅτι ἂν βουλώμεθα, καὶ
[211]	καὶ (ἐπέσχον τοῦ λόγου. καὶ	ἐν	τούτῳ ὁ Μενέξενος πάλιν ἧκεν,
[203]	ὑμᾶς; δεῦρο, ἔφη, δείξας μοι	ἐν	τῷ καταντικρὺ τοῦ τείχους περίβολόν
[212]	σφόδρα γε, ἔφη, ἀληθές. οὐκοῦν	ἐν	τῷ τοιούτῳ, ἦν δ' ἐγώ,
[212]	τοῦ φιλοῦντος; ἢ οὐδέτερος αὖ	ἐν	τῷ τοιούτῳ οὐδετέρου φίλος ἐστίν,
[223]	φίλοι εἶναι καὶ ἐμὲ γὰρ	ἐν	ὑμῖν τίθημι οὔπω δὲ ὅτι
[219]	ἔφη. οὐκοῦν καὶ τὸ ἀγγεῖον,	ἐν	ᾧ ὁ οἶνος ἐνείη; πάνυ
[215]	φίλον εἶναι, ἀλλ' αὐτὸ τὸ	ἐναντίον	εἴη τούτου: τὸ γὰρ ἐναντιώτατον
[218]	οἱ ἀγαθοί: οὔτε γὰρ τὸ	ἐναντίον	τοῦ ἐναντίου οὔτε τὸ ὅμοιον
[216]	οὑτωσὶ ἀκοῦσαι. φῶμεν ἄρα τὸ	ἐναντίον	τῷ ἐναντίῳ μάλιστα φίλον εἶναι;
[215]	λόγον. τροφὴν γὰρ εἶναι τὸ	ἐναντίον	τῷ ἐναντίῳ: ~τὸ γὰρ ὅμοιον
[216]	ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ οὔτε τὸ	ἐναντίον	τῷ ἐναντίῳ φίλον. οὐκ ἔοικεν.
[216]	ἐγώ, εἴπερ γε κατὰ τὴν	ἐναντιότητά	τί τῳ (φίλῳ) φίλον ἐστίν,
[218]	οὔτε γὰρ τὸ ἐναντίον τοῦ	ἐναντίου	οὔτε τὸ ὅμοιον τοῦ ὁμοίου
[216]	φῶμεν ἄρα τὸ ἐναντίον τῷ	ἐναντίῳ	μάλιστα φίλον εἶναι; πάνυ γε.
[215]	γὰρ εἶναι τὸ ἐναντίον τῷ	ἐναντίῳ:	~τὸ γὰρ ὅμοιον τοῦ ὁμοίου
[216]	ὁμοίῳ οὔτε τὸ ἐναντίον τῷ	ἐναντίῳ	φίλον. οὐκ ἔοικεν. (ἔτι δὲ
[216]	ἀντιλογικοί, καὶ ἐρήσονται εἰ (οὐκ	ἐναντιώτατον	ἔχθρα φιλίᾳ; οἷς τί ἀποκρινούμεθα;
[215]	ἐναντίον εἴη τούτου: τὸ γὰρ	ἐναντιώτατον	τῷ ἐναντιωτάτῳ εἶναι μάλιστα φίλον.
[215]	τούτου: τὸ γὰρ ἐναντιώτατον τῷ	ἐναντιωτάτῳ	εἶναι μάλιστα φίλον. ἐπιθυμεῖν γὰρ
[221]	ἦ γάρ; ναί. τὸ δ'	ἐνδεὲς	ἄρα φίλον ἐκείνου οὗ ἂν
[221]	ἂν ἐνδεὲς ᾖ; δοκεῖ μοι.	ἐνδεὲς	δὲ γίγνεται οὗ ἄν τι
[221]	ἄρα φίλον ἐκείνου οὗ ἂν	ἐνδεὲς	ᾖ; δοκεῖ μοι. ἐνδεὲς δὲ
[221]	τό γε ἐπιθυμοῦν, οὗ ἂν	ἐνδεὲς	ᾖ, τούτου (ἐπιθυμεῖ. ἦ γάρ;
[209]	ἡμῖν, εἰ ἀφικόμενοι παρ' ἐκεῖνον	ἐνδειξαίμεθα	αὐτῷ ὅτι ἡμεῖς κάλλιον φρονοῦμεν
[219]	ἀγγεῖον, ἐν ᾧ ὁ οἶνος	ἐνείη;	πάνυ γε. ἆρ' οὖν τότε
[219]	τοῦ ἀγαθοῦ καὶ φίλου. φαίνεται.	ἕνεκα	ἄρα τοῦ φίλου τὸ φίλον
[219]	φίλον ἐστίν, ἀγαθὸν δὲ ἰατρική:	ἕνεκα	δὲ τῆς ὑγιείας τὴν φιλίαν
[220]	γὰρ ἡμῖν ἀνεφάνη ὂν ἐχθροῦ	ἕνεκα,	εἰ δὲ τὸ ἐχθρὸν ἀπέλθοι,
[220]	ὃ ἐτελεύτα πάντα τὰ ἄλλα	(ἕνεκα	ἑτέρου φίλου φίλα ἔφαμεν εἶναι
[218]	ἀνάγκη, ἔφη. πότερον οὖν οὐδενὸς	ἕνεκα	καὶ δι' οὐδέν, ἢ ἕνεκά
[219]	ὅ ἐστιν (πρῶτον φίλον, οὗ	ἕνεκα	καὶ τὰ ἄλλα φαμὲν πάντα
[215]	ἀσθενῆ τῷ ἰσχυρῷ τῆς ἐπικουρίας	ἕνεκα,	καὶ τὸν κάμνοντα τῷ ἰατρῷ,
[220]	ὃ ἂν φανῇ ὄν, ὅτου	ἕνεκα	καὶ χρυσίον καὶ πάντα τὰ
[220]	καὶ τἀγαθοῦ, αὐτὸ δ' ἑαυτοῦ	ἕνεκα	οὐδεμίαν χρείαν ἔχει; ἔοικεν, ἦ
[220]	παρασκευαζομένοις, ~ἀλλ' ἐπ' ἐκείνῳ οὗ	ἕνεκα	πάντα τὰ (τοιαῦτα παρασκευάζεται. οὐχ
[219]	νῦν λεγόμενον. (ἡ ἰατρική, φαμέν,	ἕνεκα	τῆς ὑγιείας φίλον. ναί. οὐκοῦν
[220]	δὴ ἀπήλλακται, μὴ φίλου τινὸς	ἕνεκα	τὸ φίλον φίλον εἶναι: ἀλλ'
[219]	ἐχθρὸν τοῦ ἀγαθοῦ φίλον ἐστὶν	ἕνεκα	τοῦ ἀγαθοῦ καὶ φίλου. φαίνεται.
[218]	ἕνεκα καὶ δι' οὐδέν, ἢ	ἕνεκά	του καὶ διά τι; ἕνεκά
[218]	ἕνεκά του καὶ διά τι;	ἕνεκά	του καὶ διά τι. πότερον
[219]	πάνυ γε. εἰ ἄρα φίλον,	ἕνεκά	του. ναί. φίλου γέ τινος
[219]	τούτοις ἐστὶν ἐσπουδασμένη, ἐπὶ τοῖς	ἕνεκά	του παρασκευαζομένοις, ~ἀλλ' ἐπ' ἐκείνῳ
[219]	χρημάτων προτιμᾷ, ὁ δὴ τοιοῦτος	ἕνεκα	τοῦ τὸν (ὑὸν περὶ παντὸς
[218]	οὕτως; ναί. οὐκοῦν διὰ νόσον	ἕνεκα	ὑγιείας τοῦ ἰατροῦ φίλος; ναί.
[219]	τἆλλα πάντα ἃ εἴπομεν ἐκείνου	ἕνεκα	φίλα εἶναι, ὥσπερ εἴδωλα ἄττα
[220]	ἔοικεν. ταῦτα μὲν γὰρ φίλου	ἕνεκα	φίλα κέκληται, τὸ δὲ τῷ
[220]	ὄντι φίλον οὐ φίλου τινὸς	ἕνεκα	φίλον ἐστίν; ἀληθῆ. τοῦτο μὲν
[218]	ὄντος ἐκείνου τοῦ πράγματος, οὗ	ἕνεκα	φίλος ὁ φίλος τῷ φίλῳ,
[219]	καὶ ἐκεῖνο φίλον αὖ ἔσται	ἕνεκα	φίλου; ναί. ἆρ' οὖν οὐκ
[220]	γάρ φαμεν φίλα εἶναι ἡμῖν	ἕνεκα	φίλου (τινὸς ἑτέρου, ῥήματι φαινόμεθα
[208]	σε ἀεί τῳ δουλεύοντα καὶ	ἑνὶ	λόγῳ ὀλίγου ὧν ἐπιθυμεῖς οὐδὲν
[217]	παρόν, τοιαῦτά ἐστι καὶ αὐτά,	ἔνια	δὲ οὔ. ὥσπερ εἰ ἐθέλοι
[217]	ὃ λέγω. λέγω γὰρ ὅτι	ἔνια	μέν, οἷον ἂν ᾖ τὸ
[221]	ἔστιν ἐνίοτε μὲν ὠφελίμως ἐπιθυμεῖν,	ἐνίοτε	δὲ βλαβερῶς, ἐνίοτε δὲ μηδέτερα;
[221]	ὠφελίμως ἐπιθυμεῖν, ἐνίοτε δὲ βλαβερῶς,	ἐνίοτε	δὲ μηδέτερα; σφόδρα γε. οὐκοῦν
[212]	καὶ μισεῖσθαι φιλοῦντα; οἷόν που	ἐνίοτε	δοκοῦσι καὶ οἱ ἐρασταὶ πάσχειν
[217]	μήτε κακὸν ἄρα μήτ' ἀγαθὸν	ἐνίοτε	κακοῦ παρόντος οὔπω κακόν ἐστιν,
[221]	τῶν τοιούτων πάντων ἐπιθυμοῦντα ἔστιν	ἐνίοτε	μὲν ὠφελίμως ἐπιθυμεῖν, ἐνίοτε δὲ
[219]	τι περὶ πολλοῦ ποιῆται, οἷόνπερ	ἐνίοτε	πατὴρ ὑὸν ἀντὶ πάντων τῶν
[217]	νῦν λεγόμενον; εἰ γοῦν θέλοιμεν	ἐννοῆσαι	τὸ ὑγιαῖνον σῶμα, οὐδὲν ἰατρικῆς
[219]	ὃ ὡς ἀληθῶς ἐστι φίλον.	ἐννοήσωμεν	γὰρ οὑτωσί: ὅταν τίς τι
[206]	Ἱππόθαλες, ὅπως μὴ πᾶσι τούτοις	ἔνοχον	σαυτὸν ποιήσεις διὰ τὴν ποίησιν:
[209]	γ' ἔφη. οὐκοῦν ἔξεστί σοι	ἐνταῦθ'	ὅτι ἂν βούλῃ πρῶτον τῶν
[219]	εἶεν, ἦν δ' ἐγώ. ἐπειδὴ	ἐνταῦθα	ἥκομεν, ὦ παῖδες, πρόσσχωμεν τὸν
[209]	ὦ Λύσι, τὸ αἴτιον ὅτι	ἐνταῦθα	(μὲν οὐ διακωλύουσιν, ἐν οἷς
[203]	πυλίδα ᾗ ἡ Πάνοπος κρήνη,	ἐνταῦθα	συνέτυχον Ἱπποθάλει τε τῷ Ἱερωνύμου
[218]	ἀλαζόσιν λόγοις τισὶν τοιούτοις (ψευδέσιν)	ἐντετυχήκαμεν	περὶ τοῦ φίλου. πῶς δή;
[214]	καὶ τοῖς τῶν σοφωτάτων συγγράμμασιν	ἐντετύχηκας	ταῦτα αὐτὰ λέγουσιν, ὅτι τὸ
[214]	(καὶ ποιεῖ γνώριμον" ἢ οὐκ	ἐντετύχηκας	τούτοις τοῖς ἔπεσιν; ἔγωγ' ἔφη.
[211]	ἐπιλάθῃ, αὖθίς με ἀνερέσθαι ὅταν	ἐντύχῃς	πρῶτον. ἀλλὰ ποιήσω, ἔφη, ταῦτα,
[203]	~(Σωκράτης) ἐπορευόμην μὲν	ἐξ	Ἀκαδημείας εὐθὺ Λυκείου τὴν ἔξω
[203]	ποῖ δὴ πορεύῃ καὶ (πόθεν;	ἐξ	Ἀκαδημείας, ἦν δ' ἐγώ, πορεύομαι
[204]	ὑποπίῃ, εὐμαρία ἡμῖν ἐστιν καὶ	ἐξ	ὕπνου ἐγρομένοις Λύσιδος οἴεσθαι τοὔνομα
[206]	καὶ ᾠδαῖς μὴ κηλεῖν ἀλλ'	ἐξαγριαίνειν	πολλὴ ἀμουσία: ἦ γάρ; δοκεῖ
[211]	παρὰ τὸν λύσιν, ὅθεν καὶ	ἐξανέστη.	ὁ οὖν Λύσις μάλα παιδικῶς
[219]	ὥσπερ εἴδωλα ἄττα ὄντα αὐτοῦ,	ἐξαπατᾷ,	ᾖ δ' ἐκεῖνο τὸ πρῶτον,
[219]	παῖδες, πρόσσχωμεν τὸν νοῦν μὴ	ἐξαπατηθῶμεν.	ὅτι μὲν γὰρ φίλον τοῦ
[219]	ὅμως τόδε σκεψώμεθα, μὴ ἡμᾶς	ἐξαπατήσῃ	τὸ νῦν λεγόμενον. (ἡ ἰατρική,
[215]	παρακρουόμεθα. ἆρά γε ὅλῳ τινὶ	ἐξαπατώμεθα;	πῶς δή; ἔφη. ἤδη ποτέ
[205]	δ' ἐγώ, καὶ τὸ ἐρᾶν	ἔξαρνος	εἶ οὗ λέγει ὅδε; οὐκ
[207]	δουλεύων τε καὶ ᾧ μηδὲν	ἐξείη	ποιεῖν ὧν ἐπιθυμοῖ; μὰ Δί'
[222]	μὴν καὶ τοῦτό γε ᾠόμεθα	ἐξελέγξαι	ἡμᾶς αὐτούς: ἢ οὐ μέμνησθε;
[209]	γάρ; πάνυ γ' ἔφη. οὐκοῦν	ἔξεστί	σοι ἐνταῦθ' ὅτι ἂν βούλῃ
[208]	δέ; ἦν δ' ἐγώ: οὐδενὶ	ἔξεστιν	αὐτοὺς τύπτειν; καὶ μάλα, ἔφη,
[209]	ἂν δεύτερον: καὶ ἀναγιγνώσκειν ὡσαύτως	ἔξεστιν.	καὶ ἐπειδάν, ὡς ἐγᾦμαι, τὴν
[223]	ὁ φίλος οἷοί τε ἐγενόμεθα	ἐξευρεῖν.
[210]	πρὸς τὸν Ἱπποθάλη, καὶ ὀλίγου	ἐξήμαρτον:	ἐπῆλθε γάρ μοι εἰπεῖν ὅτι
[218]	τε καὶ Μενέξενε, παντὸς μᾶλλον	ἐξηυρήκαμεν	ὃ ἔστιν τὸ φίλον καὶ
[206]	πολλοὶ ἐν τῇ αὐλῇ ἔπαιζον	ἔξω,	οἱ δέ τινες τοῦ ἀποδυτηρίου
[203]	ἐξ Ἀκαδημείας εὐθὺ Λυκείου τὴν	ἔξω	τείχους ὑπ' αὐτὸ τὸ τεῖχος:
[220]	τὸ ἐχθρὸν ἀπέλθοι, οὐκέτι, ὡς	ἔοικ'	ἔσθ' ἡμῖν φίλον. οὔ μοι
[213]	ἐχθρῷ φίλον εἶναι. ἀληθῆ, ἔφη,	ἔοικας	λέγειν, ὦ Σώκρατες. οὐκοῦν εἰ
[216]	παροιμίαν τὸ καλὸν φίλον εἶναι.	ἔοικε	γοῦν μαλακῷ τινι καὶ λείῳ
[212]	ἂν μὴ ἀμφότεροι ἀλλήλους φιλῶσιν;	ἔοικε	γοῦν (οὕτως ἔχειν. ἀλλοίως ἄρα
[204]	ὁ Λύσις νέος τις, ὡς	ἔοικε:	τεκμαίρομαι δέ, ὅτι ἀκούσας τοὔνομα
[221]	ἀληθῆ. (νῦν δέ γε, ὡς	ἔοικε,	φαίνεται ἄλλη τις αἰτία τοῦ
[217]	συμβαίνει γίγνεσθαι φίλον. ἀνάγκη, ὡς	ἔοικεν.	ἆρ' οὖν καὶ καλῶς, ἦν
[221]	τοῦ φιλεῖν τε καὶ φιλεῖσθαι.	ἔοικεν.	ἆρ' οὖν τῷ ὄντι, ὥσπερ
[217]	τοῦ ἀγαθοῦ διὰ κακοῦ παρουσίαν.	ἔοικεν.	δῆλον δέ γε ὅτι πρὶν
[219]	φίλον φίλον διὰ τὸ ἐχθρόν.	ἔοικεν.	εἶεν, ἦν δ' ἐγώ. ἐπειδὴ
[216]	ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ φίλον. οὐκ	ἔοικεν.	(ἔτι δὲ καὶ τόδε σκεψώμεθα,
[222]	οἰκεῖον ἀναγκαῖον ἡμῖν πέφανται φιλεῖν.	ἔοικεν,	ἔφη. ἀναγκαῖον ἄρα τῷ γνησίῳ
[210]	ὅσον ἂν ᾖ ἄχρηστος. οὐκ	ἔοικεν,	(ἔφη. ἐὰν μὲν ἄρα σοφὸς
[222]	ἢ ὁ ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ.	ἔοικεν,	ἔφη. τί δέ; τὸ ἀγαθὸν
[220]	ἑαυτοῦ ἕνεκα οὐδεμίαν χρείαν ἔχει;	ἔοικεν,	ἦ δ' ὅς, οὕτως ἔχειν.
[208]	δούλῳ, ἔφη. καὶ δοῦλον, ὡς	ἔοικεν,	ἡγοῦνται περὶ πλείονος ἢ σὲ
[213]	τοῦ λόγου, ἀλλ' ὁ φιλούμενος.	ἔοικεν.	καὶ ὁ μισούμενος ἐχθρὸς ἄρα,
[221]	οὔ; τοῦ οἰκείου δή, ὡς	ἔοικεν,	ὅ τε ἔρως καὶ ἡ
[219]	(ἔφη. ἐλέγομεν δ' ἄρα, ὡς	ἔοικεν,	ὅτι τὸ σῶμα, οὔτε ἀγαθὸν
[212]	οὐδὲν μὴ οὐκ ἀντιφιλοῦν. οὐκ	ἔοικεν.	οὐδ' ἄρα φίλιπποί εἰσιν οὓς
[208]	οὐδὲν ποιοῦντα; ὥστε σοι, ὡς	ἔοικεν,	οὔτε τῶν χρημάτων τοσούτων ὄντων
[220]	εἶναι ἐκεῖνα οὐδὲν (δὲ) τούτοις	ἔοικεν.	ταῦτα μὲν γὰρ φίλου ἕνεκα
[221]	(καὶ τῶν κακῶν ἀπολομένων, ὡς	ἔοικεν,	φίλ' ἄττα. ναί. οὐκ ἄν,
[212]	τῷ φιλοῦντι φίλον ἐστίν, ὡς	ἔοικεν,	ὦ Μενέξενε, ἐάντε φιλῇ ἐάντε
[219]	τινα ἀρχήν, ἣ οὐκέτ' ἐπανοίσει	ἐπ'	ἄλλο φίλον, ἀλλ' ἥξει ἐπ'
[219]	ἐπ' ἄλλο φίλον, ἀλλ' ἥξει	ἐπ'	ἐκεῖνο ὅ ἐστιν (πρῶτον φίλον,
[220]	τοῖς ἕνεκά του παρασκευαζομένοις, ~ἀλλ'	ἐπ'	ἐκείνῳ οὗ ἕνεκα πάντα τὰ
[217]	γῆρας αὐταῖς ταὐτὸν τοῦτο χρῶμα	ἐπαγάγῃ,	τότε ἐγένοντο οἷόνπερ τὸ παρόν,
[206]	οὖν πολλοὶ ἐν τῇ αὐλῇ	ἔπαιζον	ἔξω, οἱ δέ τινες τοῦ
[206]	ἐρωτικά, ὦ φίλε, σοφός, οὐκ	ἐπαινεῖ	τὸν ἐρώμενον πρὶν ἂν ἕλῃ,
[204]	γε, ἦ δ' ὅς, καὶ	ἐπαινέτης,	Μίκκος. μὰ Δία, ἦν δ'
[206]	οἱ καλοί, ἐπειδάν τις αὐτοὺς	ἐπαινῇ	καὶ αὔξῃ, φρονήματος ἐμπίμπλανται καὶ
[217]	πάρεστίν που τῷ ἀλειφθέντι τὸ	ἐπαλειφθέν.	πάνυ γε. ἆρ' οὖν καὶ
[219]	ἐπί τινα ἀρχήν, ἣ οὐκέτ'	ἐπανοίσει	ἐπ' ἄλλο φίλον, ἀλλ' ἥξει
[222]	ἢ ἐρᾷ, οὐκ ἄν ποτε	ἐπεθύμει	οὐδὲ ἤρα οὐδὲ ἐφίλει, εἰ
[204]	σφόδρα τὸν πατέρα γιγνώσκεσθαι αὐτοῦ.	ἐπεὶ	εὖ οἶδ' ὅτι πολλοῦ δεῖς
[209]	σε, ὦ παῖ Δημοκράτους, κωλύῃ,	ἐπεὶ	τό γε τοσόνδε, ὡς ἐγᾦμαι,
[208]	ὁ πατὴρ ἐφίστησιν. ἀλλ' ἆρα	ἐπειδὰν	οἴκαδε ἔλθῃς παρὰ τὴν μητέρα,
[204]	πάνυ τι δεινά ἐστιν, ἀλλ'	ἐπειδὰν	τὰ ποιήματα ἡμῶν ἐπιχειρήσῃ καταντλεῖν
[206]	ἀποβήσεται. καὶ ἅμα οἱ καλοί,	ἐπειδάν	τις αὐτοὺς ἐπαινῇ καὶ αὔξῃ,
[212]	ἅτε ἔμπειρον. καί μοι εἰπέ:	ἐπειδάν	τίς τινα φιλῇ, πότερος ποτέρου
[209]	καὶ ἀναγιγνώσκειν ὡσαύτως ἔξεστιν. καὶ	ἐπειδάν,	ὡς ἐγᾦμαι, τὴν λύραν λάβῃς,
[211]	ποιεῖν ταῦτα, ἦν δ' ἐγώ,	ἐπειδή	γε καὶ σὺ κελεύεις. ἀλλὰ
[203]	τείχους ὑπ' αὐτὸ τὸ τεῖχος:	ἐπειδὴ	δ' ἐγενόμην κατὰ τὴν πυλίδα
[223]	καὶ οἱ περιεστῶτες αὐτοὺς ἀπηλαύνομεν:	ἐπειδὴ	δὲ οὐδὲν ἐφρόντιζον ἡμῶν, ἀλλ'
[219]	ἔοικεν. εἶεν, ἦν δ' ἐγώ.	ἐπειδὴ	ἐνταῦθα ἥκομεν, ὦ παῖδες, πρόσσχωμεν
[207]	καὶ δὴ καὶ ὁ Ἱπποθάλης,	ἐπειδὴ	πλείους ἑώρα ἐφισταμένους, τούτους ἐπηλυγισάμενος
[222]	βούλεσθ' οὖν, ἦν δ' ἐγώ,	ἐπειδὴ	ὥσπερ μεθύομεν ὑπὸ τοῦ λόγου,
[207]	τε καὶ ὤκνει μόνος προσιέναι,	ἔπειτα	ὁ Μενέξενος (ἐκ τῆς αὐλῆς
[222]	καὶ ὁ Μενέξενος μόγις πως	ἐπενευσάτην,	ὁ δὲ Ἱπποθάλης ὑπὸ τῆς
[215]	φιλεῖν. (καὶ δὴ καὶ ἔτι	ἐπεξῄει	τῷ λόγῳ μεγαλοπρεπέστερον, λέγων ὡς
[204]	ἀλλ' ἱκανὸς σοφιστής. βούλει οὖν	ἕπεσθαι,	ἔφη, ἵνα καὶ ἴδῃς τοὺς
[214]	ἢ οὐκ ἐντετύχηκας τούτοις τοῖς	ἔπεσιν;	ἔγωγ' ἔφη. οὐκοῦν καὶ τοῖς
[207]	περιστρεφόμενος οὖν ὁ Λύσις θαμὰ	ἐπεσκοπεῖτο	ἡμᾶς, καὶ δῆλος ἦν ἐπιθυμῶν
[211]	ἐβούλετο: ~ἀνέλαβον οὖν ἐμαυτὸν καὶ	(ἐπέσχον	τοῦ λόγου. καὶ ἐν τούτῳ
[207]	περὶ τῆς φιλίας λέγετον. συνεφάτην.	(ἐπεχείρουν	δὴ μετὰ τοῦτο ἐρωτᾶν ὁπότερος
[215]	καὶ δὴ καὶ τὸν Ἡσίοδον	ἐπήγετο	μάρτυρα, λέγων ὡς ἄρα καὶ
[210]	τὸν Ἱπποθάλη, καὶ ὀλίγου ἐξήμαρτον:	ἐπῆλθε	γάρ μοι εἰπεῖν ὅτι οὕτω
[207]	ἐπειδὴ πλείους ἑώρα ἐφισταμένους, τούτους	ἐπηλυγισάμενος	προσέστη ᾗ μὴ ᾤετο κατόψεσθαι
[219]	ἡμᾶς οὕτως ἰόντας ἢ ἀφικέσθαι	ἐπί	τινα ἀρχήν, ἣ οὐκέτ' ἐπανοίσει
[208]	δέ μοι λέγε. ἢν ἐπιθυμήσῃς	ἐπί	τινος τῶν τοῦ πατρὸς ἁρμάτων
[219]	οὐκ ἐπὶ τούτοις ἐστὶν ἐσπουδασμένη,	ἐπὶ	τοῖς ἕνεκά του παρασκευαζομένοις, ~ἀλλ'
[209]	(πρῶτον τῶν ἐν τῇ οἰκίᾳ	ἐπὶ	τοῦτο τάττουσιν. ἦ γάρ; πάνυ
[219]	πᾶσα ἡ τοιαύτη σπουδὴ οὐκ	ἐπὶ	τούτοις ἐστὶν ἐσπουδασμένη, ἐπὶ τοῖς
[210]	οἱ οἰκεῖοι. οἷόν τε οὖν	ἐπὶ	τούτοις, ὦ Λύσι, μέγα φρονεῖν,
[204]	(αὐτοῦ) (πρῶτον ἡδέως ἀκούσαιμ' ἂν	ἐπὶ	τῷ καὶ εἴσειμι καὶ τίς
[213]	συμβήσεται ἀναγκαῖον εἶναι ὁμολογεῖν, (ἅπερ	ἐπὶ	τῶν πρότερον, πολλάκις φίλον εἶναι
[205]	ἴθι ἐπίδειξαι ἃ (καὶ τοῖσδε	ἐπιδείκνυσαι,	ἵνα εἰδῶ εἰ ἐπίστασαι ἃ
[205]	πανταχῇ ἀνηῦρες: ~καί μοι ἴθι	ἐπίδειξαι	ἃ (καὶ τοῖσδε ἐπιδείκνυσαι, ἵνα
[206]	ἐλθεῖν, ἴσως ἂν δυναίμην σοι	ἐπιδεῖξαι	ἃ χρὴ αὐτῷ διαλέγεσθαι ἀντὶ
[221]	οὗ ἂν ἐνδεὲς ᾖ, τούτου	(ἐπιθυμεῖ.	ἦ γάρ; ναί. τὸ δ'
[222]	εἰ ἄρα τις ἕτερος ἑτέρου	ἐπιθυμεῖ,	ἦν δ' ἐγώ, (ὦ παῖδες,
[221]	ἐπιθυμοῦντα καὶ ἐρῶντα τούτου οὗ	ἐπιθυμεῖ	καὶ ἐρᾷ μὴ φιλεῖν; οὐκ
[221]	ἐπιθυμοῦν φίλον ἐστὶν τούτῳ οὗ	ἐπιθυμεῖ	καὶ τότε ὅταν ἐπιθυμῇ, ὃ
[211]	ὁ μὲν γάρ τις ἵππους	(ἐπιθυμεῖ	κτᾶσθαι, ὁ δὲ κύνας, ὁ
[215]	τῷ ἐναντιωτάτῳ εἶναι μάλιστα φίλον.	ἐπιθυμεῖν	γὰρ τοῦ τοιούτου ἕκαστον, ἀλλ'
[221]	ἐπιθυμοῦντα ἔστιν ἐνίοτε μὲν ὠφελίμως	ἐπιθυμεῖν,	ἐνίοτε δὲ βλαβερῶς, ἐνίοτε δὲ
[217]	ἡ παρουσία ἀγαθοῦ αὐτὸ ποιεῖ	ἐπιθυμεῖν:	ἡ δὲ κακὸν ποιοῦσα ἀποστερεῖ
[209]	Λύσι, οὐδὲ ποιεῖς οὐδὲν ὧν	ἐπιθυμεῖς.	οὐ γάρ πω, ἔφη, ἡλικίαν
[208]	καὶ ἑνὶ λόγῳ ὀλίγου ὧν	ἐπιθυμεῖς	οὐδὲν ποιοῦντα; ὥστε σοι, ὡς
[221]	οὗ ἐπιθυμεῖ καὶ τότε ὅταν	ἐπιθυμῇ,	ὃ δὲ τὸ πρότερον ἐλέγομεν
[207]	οὐδὲ διακωλύουσι ποιεῖν ὧν ἂν	ἐπιθυμῇς;	ναὶ μὰ Δία ἐμέ γε,
[208]	ὧδε δέ μοι λέγε. ἢν	ἐπιθυμήσῃς	ἐπί τινος τῶν τοῦ πατρὸς
[221]	ὄντι, ὥσπερ ἄρτι ἐλέγομεν, ἡ	ἐπιθυμία	τῆς φιλίας αἰτία, καὶ τὸ
[221]	καὶ ἡ φιλία καὶ ἡ	ἐπιθυμία	τυγχάνει οὖσα, ὡς φαίνεται, ὦ
[221]	δίψα δὴ καὶ αἱ ἄλλαι	ἐπιθυμίαι,	ἀλλ' οὐ κακαί, ἅτε τοῦ
[221]	αἱ μήτε ἀγαθαὶ μήτε κακαὶ	ἐπιθυμίαι	καὶ ἐὰν ἀπόληται τὰ κακά.
[217]	ποιοῦσα ἀποστερεῖ αὐτὸ τῆς τε	ἐπιθυμίας	ἅμα καὶ τῆς φιλίας τοῦ
[217]	ἄν τι τοῦ ἀγαθοῦ (οὗ)	ἐπιθυμοῖ	καὶ φίλον εἴη: ἀδύνατον γὰρ
[207]	ᾧ μηδὲν ἐξείη ποιεῖν ὧν	ἐπιθυμοῖ;	μὰ Δί' οὐκ ἔμοιγε, ἔφη.
[221]	ἦν δ' ἐγώ, τό γε	ἐπιθυμοῦν,	οὗ ἂν ἐνδεὲς ᾖ, τούτου
[221]	τῆς φιλίας αἰτία, καὶ τὸ	ἐπιθυμοῦν	φίλον ἐστὶν τούτῳ οὗ ἐπιθυμεῖ
[221]	(τῶν ἄλλων τῶν τοιούτων πάντων	ἐπιθυμοῦντα	ἔστιν ἐνίοτε μὲν ὠφελίμως ἐπιθυμεῖν,
[221]	φαίνεται. οἷόν τε οὖν ἐστιν	ἐπιθυμοῦντα	καὶ ἐρῶντα τούτου οὗ ἐπιθυμεῖ
[207]	ἡ μήτηρ καὶ εὐδαίμονά σε	ἐπιθυμοῦσι	γενέσθαι, τοῦτο παντὶ τρόπῳ δῆλον
[211]	ἔρωμαι. τυγχάνω γὰρ ἐκ παιδὸς	ἐπιθυμῶν	κτήματός του, ὥσπερ ἄλλος ἄλλου.
[207]	ἐπεσκοπεῖτο ἡμᾶς, καὶ δῆλος ἦν	ἐπιθυμῶν	προσελθεῖν. τέως μὲν οὖν ἠπόρει
[211]	σὺ κελεύεις. ἀλλὰ ὅρα ὅπως	ἐπικουρήσεις	μοι, ἐάν με ἐλέγχειν ἐπιχειρῇ
[215]	ἂν ὑπ' ἀλλήλων ἀγαπηθείη, μηδεμίαν	ἐπικουρίαν	ἀλλήλοις ἔχοντα; ἔστιν ὅπως; οὐκ
[215]	τὸν ἀσθενῆ τῷ ἰσχυρῷ τῆς	ἐπικουρίας	ἕνεκα, καὶ τὸν κάμνοντα τῷ
[211]	εἴπῃς: ἐὰν δέ τι αὐτῶν	ἐπιλάθῃ,	αὖθίς με ἀνερέσθαι ὅταν ἐντύχῃς
[216]	Μενέξενε; καὶ ἡμῖν εὐθὺς ἅσμενοι	ἐπιπηδήσονται	οὗτοι οἱ πάσσοφοι ἄνδρες, οἱ
[207]	ἃ βούλει ποιεῖν, καὶ οὐδὲν	ἐπιπλήττουσιν	οὐδὲ διακωλύουσι ποιεῖν ὧν ἂν
[222]	ἐγὼ εἶπον, βουλόμενος τὸν λόγον	ἐπισκέψασθαι,	εἰ μέν τι τὸ οἰκεῖον
[209]	ὅτι οἶμαι, ἔφη, ταῦτα μὲν	ἐπίσταμαι,	ἐκεῖνα δ' οὔ. εἶεν, ἦν
[205]	τοῖσδε ἐπιδείκνυσαι, ἵνα εἰδῶ εἰ	ἐπίστασαι	ἃ χρὴ ἐραστὴν περὶ παιδικῶν
[205]	σοι, ἔφη, ἐρεῖ: ἀκριβῶς γὰρ	ἐπίσταται	καὶ μέμνηται, εἴπερ, ὡς λέγει,
[209]	οἰκονομίας ἑαυτοῦ φρονεῖν, ἢ αὐτὸν	ἐπιστατήσειν;	ἐμοὶ ἐπιτρέψειν οἶμαι. τί δ'
[209]	ὁ πατὴρ οὔτε ἡ μήτηρ	ἐπιτεῖναί	τε καὶ ἀνεῖναι ἣν ἂν
[209]	ἡλικίαν σου περιμένει ὁ πατὴρ	ἐπιτρέπειν	πάντα, ἀλλ' ᾗ ἂν ἡμέρᾳ
[210]	οὖν καὶ τἆλλα πάντα ἡμῖν	ἐπιτρέποι	ἂν μᾶλλον ἢ ἑαυτῷ καὶ
[208]	ἄρχειν σεαυτοῦ, ἢ οὐδὲ τοῦτο	ἐπιτρέπουσί	σοι; πῶς γάρ, ἔφη, ἐπιτρέπουσιν;
[208]	ἢ σὲ τὸν ὑόν, καὶ	ἐπιτρέπουσι	τὰ ἑαυτῶν μᾶλλον ἢ σοί,
[208]	ἐπιτρέπουσί σοι; πῶς γάρ, ἔφη,	ἐπιτρέπουσιν;	ἀλλ' ἄρχει τίς σου; ὅδε,
[208]	φέρων. πῶς λέγεις; μισθωτῷ μᾶλλον	ἐπιτρέπουσιν	ἢ σοὶ ποιεῖν ὅτι ἂν
[209]	πατὴρ καὶ ἡ μήτηρ σοι	ἐπιτρέπουσιν	καὶ οὐκ ἀναμένουσιν ἕως ἂν
[208]	ἀλλὰ τοῦ ὀρικοῦ ζεύγους οἶμαι	ἐπιτρέπουσίν	σοι ἄρχειν, κἂν εἰ βούλοιο
[210]	μὴ κτησώμεθα, οὔτε τις ἡμῖν	ἐπιτρέψει	περὶ αὐτὰ ποιεῖν τὰ ἡμῖν
[209]	σε βέλτιον αὑτοῦ φρονεῖν, ταύτῃ	ἐπιτρέψει	σοι καὶ αὑτὸν καὶ τὰ
[209]	Ἀσίας ἀρχὴ γίγνεται, μᾶλλον ἂν	ἐπιτρέψειεν	ἑψομένων κρεῶν (ἐμβάλλειν) ὅτι ἂν
[209]	φρονεῖν, ἢ αὐτὸν ἐπιστατήσειν; ἐμοὶ	ἐπιτρέψειν	οἶμαι. τί δ' Ἀθηναίους οἴει
[209]	περὶ σοῦ; (πότερον οἴει αὐτὸν	ἐπιτρέψειν	σοι τὴν αὑτοῦ οἰκίαν οἰκονομεῖν,
[209]	δ' Ἀθηναίους οἴει σοι οὐκ	ἐπιτρέψειν	τὰ αὑτῶν, ὅταν αἰσθάνωνται ὅτι
[210]	ἂν φρόνιμοι γενώμεθα, ἅπαντες ἡμῖν	ἐπιτρέψουσιν,	Ἕλληνές τε καὶ βάρβαροι καὶ
[211]	ἐπικουρήσεις μοι, ἐάν με ἐλέγχειν	ἐπιχειρῇ	ὁ Μενέξενος: ἢ οὐκ οἶσθα
[204]	ἀλλ' ἐπειδὰν τὰ ποιήματα ἡμῶν	ἐπιχειρήσῃ	καταντλεῖν καὶ συγγράμματα. καὶ ὅ
[213]	ἐσκοποῦμεν, οὐκ ἄν ποτε οὕτως	ἐπλανώμεθα.	ἀλλὰ ταύτῃ μὲν μηκέτι ἴωμεν
[213]	οὕτω μεταβαλὼν πρὸς τὸν (λύσιν	ἐποιούμην	τοὺς λόγους, καὶ εἶπον: ὦ
[218]	οὔτε ἐχθροῦ; (οὐ πάνυ, ἔφη,	ἕπομαι.	εἰκότως γε, ἦν δ' ἐγώ:
[217]	χρόαν τὸ ἀλειφθέν, οἷον τὸ	ἐπόν;	(οὐ μανθάνω, ἦ δ' ὅς.
[204]	τοὔνομα λέγουσιν, ἀλλ' ἔτι πατρόθεν	ἐπονομάζεται	διὰ τὸ σφόδρα τὸν πατέρα
[203]	~(Σωκράτης)	ἐπορευόμην	μὲν ἐξ Ἀκαδημείας εὐθὺ Λυκείου
[221]	ἐρῶντα τούτου οὗ ἐπιθυμεῖ καὶ	ἐρᾷ	μὴ φιλεῖν; οὐκ ἔμοιγε δοκεῖ.
[222]	δ' ἐγώ, (ὦ παῖδες, ἢ	ἐρᾷ,	οὐκ ἄν ποτε ἐπεθύμει οὐδὲ
[205]	ἦν δ' ἐγώ, καὶ τὸ	ἐρᾶν	ἔξαρνος εἶ οὗ λέγει ὅδε;
[204]	οἶδα γὰρ ὅτι οὐ μόνον	ἐρᾷς,	ἀλλὰ καὶ πόρρω ἤδη εἶ
[204]	τοῦτο μὲν μηκέτι εἴπῃς, εἴτε	ἐρᾷς	του εἴτε μή: οἶδα γὰρ
[212]	που ἐνίοτε δοκοῦσι καὶ οἱ	ἐρασταὶ	πάσχειν πρὸς τὰ παιδικά: φιλοῦντες
[222]	ἔφη. ἀναγκαῖον ἄρα τῷ γνησίῳ	ἐραστῇ	καὶ μὴ προσποιήτῳ φιλεῖσθαι ὑπὸ
[205]	καταγέλαστα, ὦ Σώκρατες. τὸ γὰρ	ἐραστὴν	ὄντα καὶ διαφερόντως τῶν ἄλλων
[205]	εἰδῶ εἰ ἐπίστασαι ἃ χρὴ	ἐραστὴν	περὶ παιδικῶν πρὸς αὐτὸν ἢ
[205]	παιδικά. ὅδε δήπου σοι, ἔφη,	ἐρεῖ:	ἀκριβῶς γὰρ ἐπίσταται καὶ μέμνηται,
[211]	εἶπον, ταῦτα μὲν σὺ αὐτῷ	ἐρεῖς,	ὦ Λύσι: πάντως γὰρ προσεῖχες
[212]	ταῦτα δὴ αὐτά σε βούλομαι	ἐρέσθαι	ἅτε ἔμπειρον. καί μοι εἰπέ:
[211]	δ' ὅς, οὐκ ἐρωτᾷς; ἀλλ'	ἐρήσομαι,	ἦν δ' ἐγώ. καί μοι
[207]	γε, ἔφην, πλουσιώτερος ὑμῶν, οὐκ	ἐρήσομαι:	φίλω γάρ ἐστον. ἦ γάρ;
[216]	πάσσοφοι ἄνδρες, οἱ ἀντιλογικοί, καὶ	ἐρήσονται	εἰ (οὐκ ἐναντιώτατον ἔχθρα φιλίᾳ;
[208]	μακάριος ᾖς, ἢ περὶ τὰ	ἔρια	ἢ περὶ τὸν ἱστόν, ὅταν
[207]	ἔφη. οὐκοῦν καὶ ὁπότερος γενναιότερος,	ἐρίζοιτ'	ἄν, ἦν δ' ἐγώ. πάνυ
[211]	Μενέξενος: ἢ οὐκ οἶσθα ὅτι	ἐριστικός	ἐστιν; ναὶ μὰ Δία, ἔφη,
[206]	διαφερόντως (ἐστίν, καὶ ἅμα, ὡς	Ἑρμαῖα	ἄγουσιν, ἀναμεμειγμένοι ἐν ταὐτῷ εἰσιν
[223]	ἐδόκουν ἡμῖν ὑποπεπωκότες ἐν τοῖς	Ἑρμαίοις	ἄποροι εἶναι προσφέρεσθαι, ἡττηθέντες οὖν
[223]	τε, γέρων ἀνήρ, καὶ ὑμεῖς.	ἐροῦσι	γὰρ οἵδε ἀπιόντες ὡς οἰόμεθα
[204]	νῦν δὲ ἐρωτώμενος ὑπὸ σοῦ	ἐρυθριᾷ.	(ἔστιν δέ, ἦν δ' ἐγώ,
[204]	γε, ἦ δ' ὅς, ὅτι	ἐρυθριᾷς,	ὦ Ἱππόθαλες, καὶ ὀκνεῖς εἰπεῖν
[214]	κακῷ οὐδέποτε εἰς ἀληθῆ φιλίαν	ἔρχεται.	συνδοκεῖ σοι; κατένευσεν. ἔχομεν ἄρα
[211]	ὦ Μενέξενε, ὃ ἄν σε	ἔρωμαι.	τυγχάνω γὰρ ἐκ παιδὸς ἐπιθυμῶν
[204]	εἶναι γνῶναι ἐρῶντά τε καὶ	ἐρώμενον.	καὶ ὃς ἀκούσας πολὺ ἔτι
[206]	φίλε, σοφός, οὐκ ἐπαινεῖ τὸν	ἐρώμενον	πρὶν ἂν ἕλῃ, δεδιὼς τὸ
[222]	εἰ μὴ οἰκεῖός πῃ τῷ	ἐρωμένῳ	ἐτύγχανεν ὢν ἢ κατὰ τὴν
[204]	ταχὺ οἵῳ τ' εἶναι γνῶναι	ἐρῶντά	τε καὶ ἐρώμενον. καὶ ὃς
[221]	τε οὖν ἐστιν ἐπιθυμοῦντα καὶ	ἐρῶντα	τούτου οὗ ἐπιθυμεῖ καὶ ἐρᾷ
[221]	δή, ὡς ἔοικεν, ὅ τε	ἔρως	καὶ ἡ φιλία καὶ ἡ
[204]	γενναῖον καὶ νεανικὸν τοῦτον τὸν	ἔρωτα	πανταχῇ ἀνηῦρες: ~καί μοι ἴθι
[207]	συνεφάτην. (ἐπεχείρουν δὴ μετὰ τοῦτο	ἐρωτᾶν	ὁπότερος δικαιότερος καὶ σοφώτερος αὐτῶν
[211]	Μενέξενον εἰδέναι, καὶ κελεύει τοῦτον	ἐρωτᾶν.	τί οὖν, ἦ δ' ὅς,
[211]	οὖν, ἦ δ' ὅς, οὐκ	ἐρωτᾷς;	ἀλλ' ἐρήσομαι, ἦν δ' ἐγώ.
[204]	τοῦτό μοι εἰπέ. καὶ ὃς	ἐρωτηθεὶς	ἠρυθρίασεν. καὶ ἐγὼ εἶπον: ὦ
[221]	κακοῦ ἀπολωλότος; ἢ γελοῖον τὸ	ἐρώτημα,	ὅτι ποτ' ἔσται τότε ἢ
[206]	(καταγέλαστος εἶναι. ὅστις οὖν τὰ	ἐρωτικά,	ὦ φίλε, σοφός, οὐκ ἐπαινεῖ
[211]	τὴν τῶν φίλων κτῆσιν πάνυ	ἐρωτικῶς,	καὶ βουλοίμην ἄν μοι φίλον
[204]	πόρρω ἤδη εἶ πορευόμενος τοῦ	ἔρωτος.	εἰμὶ δ' ἐγὼ τὰ μὲν
[217]	πῶς γὰρ οὔ; τοῦτο τοίνυν	ἐρωτῶ	νῦν δή, εἰ ᾧ ἄν
[204]	δεῖ ἀκούοντας ἀνέχεσθαι. νῦν δὲ	ἐρωτώμενος	ὑπὸ σοῦ ἐρυθριᾷ. (ἔστιν δέ,
[210]	ἔσονται- χρήσιμος γὰρ καὶ ἀγαθὸς	ἔσῃ-	εἰ δὲ μή, σοὶ οὔτε
[221]	ἐστὸν ἀλλήλοις, φύσει πῃ οἰκεῖοί	ἐσθ'	ὑμῖν αὐτοῖς. κομιδῇ, ἐφάτην. ~καὶ
[220]	ἐχθρὸν ἀπέλθοι, οὐκέτι, ὡς ἔοικ'	ἔσθ'	ἡμῖν φίλον. οὔ μοι δοκεῖ,
[222]	ὁ Μενέξενος: ὁ δὲ Λύσις	ἐσίγησεν.	εἶεν, ἦν δ' ἐγώ. τὸ
[213]	λέγειν ὅτι εἰ ὀρθῶς ἡμεῖς	ἐσκοποῦμεν,	οὐκ ἄν ποτε οὕτως ἐπλανώμεθα.
[210]	ἐστιν, αὐτοί τε ἐν αὐτοῖς	ἐσόμεθα	ἄλλων ὑπήκοοι, καὶ ἡμῖν ἔσται
[210]	ἐμποδιεῖ, ἀλλ' αὐτοί τε ἐλεύθεροι	ἐσόμεθα	ἐν αὐτοῖς καὶ ἄλλων ἄρχοντες,
[210]	συγχωρῶ. ἆρ' οὖν τῳ φίλοι	ἐσόμεθα	καί τις ἡμᾶς φιλήσει ἐν
[221]	προσήκει τοῖς κακοῖς συναπόλλυσθαι; οὐδέν.	ἔσονται	ἄρα αἱ μήτε ἀγαθαὶ μήτε
[213]	εἰ μήτε οἱ φιλοῦντες φίλοι	ἔσονται	μήτε οἱ φιλούμενοι μήτε οἱ
[215]	ἀγαθοὶ τοῖς ἀγαθοῖς ἡμῖν φίλοι	ἔσονται	τὴν ἀρχήν, οἳ μήτε ἀπόντες
[210]	φίλοι καὶ πάντες σοι οἰκεῖοι	ἔσονται-	χρήσιμος γὰρ καὶ ἀγαθὸς ἔσῃ-
[219]	σπουδὴ οὐκ ἐπὶ τούτοις ἐστὶν	ἐσπουδασμένη,	ἐπὶ τοῖς ἕνεκά του παρασκευαζομένοις,
[210]	ἐσόμεθα ἄλλων ὑπήκοοι, καὶ ἡμῖν	ἔσται	ἀλλότρια: οὐδὲν γὰρ ἀπ' αὐτῶν
[221]	μὴ φιλεῖν; οὐκ ἔμοιγε δοκεῖ.	ἔσται	ἄρα (καὶ τῶν κακῶν ἀπολομένων,
[217]	μὲν κατά τινα τρόπον παρῇ,	ἔσται,	ἐὰν δὲ μή, οὔ; οὕτω
[221]	τῶν τοιούτων; ἢ πείνη μὲν	ἔσται,	ἐάνπερ ἄνθρωποί τε καὶ τἆλλα
[219]	οὐκοῦν καὶ ἐκεῖνο φίλον αὖ	ἔσται	ἕνεκα φίλου; ναί. ἆρ' οὖν
[222]	τῷ κακῷ οὐδὲν ἧττον φίλος	ἔσται	ἢ ὁ ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ.
[210]	ἄλλων ἄρχοντες, ἡμέτερά τε ταῦτα	ἔσται	ὀνησόμεθα γὰρ ἀπ' αὐτῶν εἰς
[221]	κακὸν ἀπόληται, ~οὐδὲ πεινῆν ἔτι	ἔσται	οὐδὲ (διψῆν οὐδὲ ἄλλο οὐδὲν
[210]	οὐδεὶς οὔτε ὁ πατὴρ φίλος	ἔσται	οὔτε ἡ μήτηρ οὔτε οἱ
[205]	παιδικὰ τοιαῦτα ὄντα, κόσμος σοι	ἔσται	τὰ λεχθέντα καὶ ᾀσθέντα καὶ
[221]	ποτ' ἔσται τότε ἢ μὴ	ἔσται;	τίς γὰρ οἶδεν; ἀλλ' οὖν
[217]	ᾧ ἄν τι παρῇ, τοιοῦτον	ἔσται	τὸ ἔχον οἷον τὸ παρόν:
[221]	γελοῖον τὸ ἐρώτημα, ὅτι ποτ'	ἔσται	τότε ἢ μὴ ἔσται; τίς
[216]	ἦ γάρ; ναί. οὐκ ἄρα	ἔσται	τῷ μήτε ἀγαθῷ μήτε κακῷ
[206]	δόξεις καλῶν τε καὶ ἀγαθῶν	ἐστερημένος	(καταγέλαστος εἶναι. ὅστις οὖν τὰ
[207]	(τοῖς παισί τε καὶ νεανίσκοις	ἐστεφανωμένος	καὶ τὴν ὄψιν διαφέρων, οὐ
[217]	ἂν ᾖ τὸ παρόν, τοιαῦτά	ἐστι	καὶ αὐτά, ἔνια δὲ οὔ.
[205]	Κτήσιππος, πάνυ γε. καὶ γάρ	ἐστι	καταγέλαστα, ὦ Σώκρατες. τὸ γὰρ
[213]	ἐκείνῳ τῷ χρόνῳ πάντων μάλιστά	ἐστι	τοῖς γονεῦσι φίλτατα. ἔμοιγε δοκεῖ,
[219]	τὸ πρῶτον, ὃ ὡς ἀληθῶς	ἐστι	φίλον. ἐννοήσωμεν γὰρ οὑτωσί: ὅταν
[211]	ἔφη ὁ Κτήσιππος, αὐτὼ μόνω	ἑστιᾶσθον,	ἡμῖν δὲ οὐ (μεταδίδοτον τῶν
[205]	πολλὰ τοιαῦτα, ὦ Σώκρατες: ταῦτ'	ἐστὶν	ἃ οὗτος λέγων τε καὶ
[219]	τὸ κακόν, τῆς ἰατρικῆς φίλον	ἐστίν,	ἀγαθὸν δὲ ἰατρική: ἕνεκα δὲ
[220]	οὐ φίλου τινὸς ἕνεκα φίλον	ἐστίν;	ἀληθῆ. τοῦτο μὲν δὴ ἀπήλλακται,
[204]	ὄντα, οὐ πάνυ τι δεινά	ἐστιν,	ἀλλ' ἐπειδὰν τὰ ποιήματα ἡμῶν
[213]	ἐχθροί, εἰ τὸ φιλούμενον φίλον	ἐστὶν	ἀλλὰ μὴ τὸ φιλοῦν. καίτοι
[212]	ἐν τῷ τοιούτῳ οὐδετέρου φίλος	ἐστίν,	ἂν μὴ ἀμφότεροι ἀλλήλους φιλῶσιν;
[216]	ἐναντιότητά τί τῳ (φίλῳ) φίλον	ἐστίν,	ἀνάγκη καὶ ταῦτα φίλα εἶναι.
[210]	καὶ εἴ τι τούτων οἰκειότερόν	ἐστιν,	αὐτοί τε ἐν αὐτοῖς ἐσόμεθα
[206]	εἰ δὲ μή, Κτησίππῳ συνήθης	ἐστὶν	διὰ τὸν τούτου ἀνεψιὸν Μενέξενον:
[222]	ἀλλ' εἰ μηδὲν τούτων φίλον	ἐστίν,	ἐγὼ μὲν οὐκέτι ἔχω τί
[219]	τὸ ἐχθρὸν τοῦ ἀγαθοῦ φίλον	ἐστὶν	ἕνεκα τοῦ ἀγαθοῦ καὶ φίλου.
[221]	κακά. φαίνεται. οἷόν τε οὖν	ἐστιν	ἐπιθυμοῦντα καὶ ἐρῶντα τούτου οὗ
[219]	τοιαύτη σπουδὴ οὐκ ἐπὶ τούτοις	ἐστὶν	ἐσπουδασμένη, ἐπὶ τοῖς ἕνεκά του
[217]	ἐνίοτε κακοῦ παρόντος οὔπω κακόν	ἐστιν,	ἔστιν δ' ὅτε ἤδη τὸ
[206]	φιλήκοος γάρ, ὦ Σώκρατες, διαφερόντως	(ἐστίν,	καὶ ἅμα, ὡς Ἑρμαῖα ἄγουσιν,
[204]	δὴ καὶ ὑποπίῃ, εὐμαρία ἡμῖν	ἐστιν	καὶ ἐξ ὕπνου ἐγρομένοις Λύσιδος
[211]	ἢ οὐκ οἶσθα ὅτι ἐριστικός	ἐστιν;	ναὶ μὰ Δία, ἔφη, σφόδρα
[212]	πότερος οὖν αὐτῶν ποτέρου φίλος	ἐστίν;	ὁ φιλῶν τοῦ φιλουμένου, ἐάντε
[219]	φίλα εἶναι; ἀνάγκη. τοῦτο δή	ἐστιν	ὃ λέγω, μὴ ἡμᾶς τἆλλα
[220]	γε ἀληθὲς ἔχῃ, ἀλλ' ἐκεῖνό	ἐστιν	ὃ περὶ παντὸς ποιούμεθα, ὃ
[216]	ἢ τοῦ τοιούτου οἷον αὐτό	ἐστιν.	οὐ γὰρ ἄν που τῷ
[218]	τοῦ ἀγαθοῦ. ~οὐ γὰρ ἔτι	ἐστὶν	(οὔτε κακὸν οὔτε ἀγαθόν, ἀλλὰ
[206]	ἐθέλειν ὁμολογῆσαι ὡς ἀγαθός ποτ'	ἐστὶν	ποιητής, βλαβερὸς ὢν ἑαυτῷ. οὐ
[219]	ἀλλ' ἥξει ἐπ' ἐκεῖνο ὅ	ἐστιν	(πρῶτον φίλον, οὗ ἕνεκα καὶ
[221]	αἰτία, καὶ τὸ ἐπιθυμοῦν φίλον	ἐστὶν	τούτῳ οὗ ἐπιθυμεῖ καὶ τότε
[204]	καταντλεῖν καὶ συγγράμματα. καὶ ὅ	ἐστιν	τούτων δεινότερον, ὅτι καὶ ᾄδει
[218]	φίλος ὃς ἂν εἴη, πότερόν	ἐστίν	τῳ φίλος ἢ οὔ; ἀνάγκη,
[220]	εἶναι: ἀλλ' ἆρα τὸ ἀγαθόν	ἐστιν	φίλον; ἔμοιγε δοκεῖ. ἆρ' οὖν
[216]	λείπεται δή, εἴπερ τῴ τί	ἐστιν	φίλον, τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε
[212]	φίλος. κινδυνεύει, ἔφη. οὐκ ἄρα	ἐστὶν	φίλον τῷ φιλοῦντι οὐδὲν μὴ
[212]	φιλούμενον ἄρα τῷ φιλοῦντι φίλον	ἐστίν,	ὡς ἔοικεν, ὦ Μενέξενε, ἐάντε
[217]	κακοῦ παρόντος οὔπω κακόν ἐστιν,	ἔστιν	δ' ὅτε ἤδη τὸ τοιοῦτον
[204]	ἄλλοι πάνυ πολλοὶ καὶ καλοί.	~(ἔστιν	δὲ δὴ τί τοῦτο, καὶ
[204]	δὲ ἐρωτώμενος ὑπὸ σοῦ ἐρυθριᾷ.	(ἔστιν	δέ, ἦν δ' ἐγώ, ὁ
[221]	καὶ νῦν ἔστιν πεινῶντα βλάπτεσθαι,	ἔστιν	δὲ καὶ ὠφελεῖσθαι. ἦ γάρ;
[204]	λεγέσθω, ἦν δ' ἐγώ, οὗτινος	ἔστιν.	Δημοκράτους, ἔφη, τοῦ Αἰξωνέως ὁ
[222]	καὶ Μενέξενε, περὶ φίλου, ὃ	ἔστιν:	εἰ δὲ ταὐτὸν τυγχάνει ὂν
[221]	ἄλλων τῶν τοιούτων πάντων ἐπιθυμοῦντα	ἔστιν	ἐνίοτε μὲν ὠφελίμως ἐπιθυμεῖν, ἐνίοτε
[212]	φιλῇ; ἔστιν. τί δέ; ἆρα	ἔστιν	καὶ μισεῖσθαι φιλοῦντα; οἷόν που
[223]	ὑμῖν τίθημι οὔπω δὲ ὅτι	ἔστιν	ὁ φίλος οἷοί τε ἐγενόμεθα
[215]	ἀλλήλοις ἔχοντα; ἔστιν ὅπως; οὐκ	ἔστιν.	ὃ δὲ μὴ ἀγαπῷτο, πῶς
[215]	ἀγαπηθείη, μηδεμίαν ἐπικουρίαν ἀλλήλοις ἔχοντα;	ἔστιν	ὅπως; οὐκ ἔστιν. ὃ δὲ
[221]	γ' ἴσμεν, ὅτι καὶ νῦν	ἔστιν	πεινῶντα βλάπτεσθαι, ἔστιν δὲ καὶ
[212]	ὑπὸ τούτου ὃν ἂν φιλῇ;	ἔστιν.	τί δέ; ἆρα ἔστιν καὶ
[208]	ἔφη, ἐῷεν. ἀλλὰ τίνα μήν;	ἔστιν	τις ἡνίοχος παρὰ τοῦ πατρὸς
[218]	Μενέξενε, παντὸς μᾶλλον ἐξηυρήκαμεν ὃ	ἔστιν	τὸ φίλον καὶ οὔ. φαμὲν
[217]	πάνυ γε. ἆρ' οὖν καὶ	ἔστιν	τότε τοιοῦτον τὴν χρόαν τὸ
[212]	ἔφη, δοκεῖ. τί δέ; οὐκ	ἔστιν	φιλοῦντα μὴ ἀντιφιλεῖσθαι ὑπὸ τούτου
[214]	καθ' ὅσον ὅμοιος φίλος, καὶ	ἔστιν	χρήσιμος ὁ τοιοῦτος τῷ τοιούτῳ;
[221]	συνεφάτην. ὑμεῖς ἄρα εἰ φίλοι	ἐστὸν	ἀλλήλοις, φύσει πῃ οἰκεῖοί ἐσθ'
[207]	ὑμῶν, οὐκ ἐρήσομαι: φίλω γάρ	ἐστον.	ἦ γάρ; πάνυ γ' ἐφάτην.
[212]	οὕτω νέοι ὄντες οἷοι τ'	ἐστὸν	τοῦτο τὸ κτῆμα ταχὺ καὶ
[221]	γὰρ ἀπολομένης ἀδύνατόν που ἦν	ἔτ'	ἐκεῖνο εἶναι, οὗ ἦν αὕτη
[216]	ἂν ἀπολαῦσαι. καὶ μέντοι, ὦ	ἑταῖρε,	καὶ κομψὸς ἐδόκει εἶναι ταῦτα
[213]	καίτοι πολλὴ ἀλογία, ὦ φίλε	ἑταῖρε,	μᾶλλον δὲ οἶμαι καὶ ἀδύνατον,
[214]	αἰνίττονται, ὡς ἐμοὶ δοκοῦσιν, ὦ	ἑταῖρε,	οἱ τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ
[211]	χρυσίον κτήσασθαι δεξαίμην πολὺ πρότερον	ἑταῖρον,	μᾶλλον ἢ αὐτὸν Δαρεῖον οὕτως
[204]	διδάσκει δὲ τίς αὐτόθι; σὸς	ἑταῖρός	γε, ἦ δ' ὅς, καὶ
[206]	μὲν γὰρ δὴ πάντων μάλιστα	ἑταῖρος	ὢν τυγχάνει. καλεσάτω οὖν οὗτος
[220]	φίλον ἡμῖν ἐκεῖνο, εἰς ὃ	ἐτελεύτα	πάντα τὰ ἄλλα (ἕνεκα ἑτέρου
[221]	ἂν ἦν τούτου ἀπολομένου φίλον	ἕτερον	ἑτέρῳ. αἰτίας γὰρ ἀπολομένης ἀδύνατόν
[222]	τοῦ λόγου, συγχωρήσωμεν καὶ φῶμεν	ἕτερόν	τι εἶναι τὸ οἰκεῖον τοῦ
[212]	ἐὰν μόνος ὁ ἕτερος τὸν	ἕτερον	φιλῇ; ἔμοιγε, ἔφη, δοκεῖ. τί
[222]	ἐφάτην. ~καὶ εἰ ἄρα τις	ἕτερος	ἑτέρου ἐπιθυμεῖ, ἦν δ' ἐγώ,
[212]	οὐδ' ὅντινα τρόπον γίγνεται φίλος	ἕτερος	ἑτέρου οἶδα, ἀλλὰ ταῦτα δὴ
[212]	φίλοι γίγνονται, ἐὰν μόνος ὁ	ἕτερος	τὸν ἕτερον φιλῇ; ἔμοιγε, ἔφη,
[212]	τότε μὲν γάρ, εἰ ὁ	ἕτερος	φιλοῖ, φίλω εἶναι ἄμφω: νῦν
[222]	~καὶ εἰ ἄρα τις ἕτερος	ἑτέρου	ἐπιθυμεῖ, ἦν δ' ἐγώ, (ὦ
[212]	ὅντινα τρόπον γίγνεται φίλος ἕτερος	ἑτέρου	οἶδα, ἀλλὰ ταῦτα δὴ αὐτά
[220]	εἶναι ἡμῖν ἕνεκα φίλου (τινὸς	ἑτέρου,	ῥήματι φαινόμεθα λέγοντες αὐτό: φίλον
[220]	ἐτελεύτα πάντα τὰ ἄλλα (ἕνεκα	ἑτέρου	φίλου φίλα ἔφαμεν εἶναι ἐκεῖνα
[221]	ἦν τούτου ἀπολομένου φίλον ἕτερον	ἑτέρῳ.	αἰτίας γὰρ ἀπολομένης ἀδύνατόν που
[217]	γὰρ δή γε κακὸν γεγονὸς	(ἔτι	ἄν τι τοῦ ἀγαθοῦ (οὗ)
[220]	εἴη; εἰ γὰρ μηδὲν ἡμᾶς	ἔτι	βλάπτοι, οὐδὲν ἂν οὐδεμιᾶς (ὠφελίας
[216]	τῷ ἐναντίῳ φίλον. οὐκ ἔοικεν.	(ἔτι	δὲ καὶ τόδε σκεψώμεθα, μὴ
[215]	καὶ φιλεῖν. (καὶ δὴ καὶ	ἔτι	ἐπεξῄει τῷ λόγῳ μεγαλοπρεπέστερον, λέγων
[221]	τὸ κακὸν ἀπόληται, ~οὐδὲ πεινῆν	ἔτι	ἔσται οὐδὲ (διψῆν οὐδὲ ἄλλο
[218]	φιλίας τοῦ ἀγαθοῦ. ~οὐ γὰρ	ἔτι	ἐστὶν (οὔτε κακὸν οὔτε ἀγαθόν,
[218]	ὄντες ἀγνώμονες μηδὲ (ἀμαθεῖς, ἀλλ'	ἔτι	ἡγούμενοι μὴ εἰδέναι ἃ μὴ
[210]	ἄρα μεγαλόφρων εἶ, εἴπερ ἄφρων	ἔτι.	μὰ Δία, ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[216]	δὲ καὶ τόδε σκεψώμεθα, μὴ	ἔτι	μᾶλλον ἡμᾶς λανθάνει τὸ φίλον
[204]	ἐρώμενον. καὶ ὃς ἀκούσας πολὺ	ἔτι	μᾶλλον ἠρυθρίασεν. ὁ οὖν Κτήσιππος,
[222]	ὅσα διεληλύθαμεν οὐ γὰρ ἔγωγε	ἔτι	μέμνημαι ὑπὸ τοῦ πλήθους ἀλλ'
[204]	τὶ αὐτοῦ τοὔνομα λέγουσιν, ἀλλ'	ἔτι	πατρόθεν ἐπονομάζεται διὰ τὸ σφόδρα
[208]	σὲ δὲ (διακωλύουσι; καί μοι	ἔτι	τόδε εἰπέ. σὲ αὐτὸν ἐῶσιν
[205]	καὶ λέγει, πρὸς δὲ τούτοις	ἔτι	τούτων κρονικώτερα. τὸν γὰρ τοῦ
[213]	καὶ παρὰ ταῦτα ἄλλους τινὰς	ἔτι	φήσομεν εἶναι φίλους ἀλλήλοις γιγνομένους;
[222]	μέμνησθε; μεμνήμεθα. (τί οὖν ἂν	ἔτι	χρησαίμεθα τῷ λόγῳ; ἢ δῆλον
[213]	ὁδὸς ἡ σκέψις ᾗ δὲ	ἐτράπημεν,	δοκεῖ μοι χρῆναι ἰέναι, ~σκοποῦντα
[222]	μὴ οἰκεῖός πῃ τῷ ἐρωμένῳ	ἐτύγχανεν	ὢν ἢ κατὰ τὴν ψυχὴν
[205]	ὥσπερ νενικηκότι, ὅτι τοιούτων παιδικῶν	ἔτυχες:	ἐὰν δέ σε διαφύγῃ, ὅσῳ
[216]	κομψὸς ἐδόκει εἶναι ταῦτα λέγων:	εὖ	γὰρ ἔλεγεν. ὑμῖν δέ, ἦν
[216]	δ' ἐγώ, πῶς δοκεῖ λέγειν;	εὖ	γε, ἔφη ὁ Μενέξενος, ὥς
[211]	ταῦτα, ὦ Σώκρατες, πάνυ σφόδρα,	εὖ	ἴσθι. ἀλλά τι ἄλλο αὐτῷ
[214]	ἆρ' οὖν, ἦν δ' ἐγώ,	εὖ	λέγουσιν; ἴσως, ἔφη. ἴσως, ἦν
[204]	τὸν πατέρα γιγνώσκεσθαι αὐτοῦ. ἐπεὶ	εὖ	οἶδ' ὅτι πολλοῦ δεῖς τὸ
[208]	μὴν οὕτω σε δεινῶς διακωλύουσιν	εὐδαίμονα	εἶναι καὶ ποιεῖν ὅτι ἂν
[207]	πατὴρ καὶ ἡ μήτηρ καὶ	εὐδαίμονά	σε ἐπιθυμοῦσι γενέσθαι, τοῦτο παντὶ
[207]	οὐκοῦν βούλοιντο ἄν σε ὡς	εὐδαιμονέστατον	εἶναι; (πῶς γὰρ οὔ; δοκεῖ
[212]	τε καὶ λύσιν, ἐκπέπληγμαι καὶ	εὐδαιμονίζω	ὅτι οὕτω νέοι ὄντες οἷοι
[207]	δῆλον ὅτι προθυμοῦνται ὅπως ἂν	εὐδαιμονοίης.	πῶς γὰρ οὐχί; ἔφη. ἐῶσιν
[207]	γὰρ οὔ; δοκεῖ δέ σοι	εὐδαίμων	εἶναι ἄνθρωπος δουλεύων τε καὶ
[203]	δεῦρο δή, ἦ δ' ὅς,	εὐθὺ	ἡμῶν. οὐ παραβάλλεις; ἄξιον μέντοι.
[203]	Ἀκαδημείας, ἦν δ' ἐγώ, πορεύομαι	εὐθὺ	Λυκείου. δεῦρο δή, ἦ δ'
[203]	~(Σωκράτης) ἐπορευόμην μὲν ἐξ Ἀκαδημείας	εὐθὺ	Λυκείου τὴν ἔξω τείχους ὑπ'
[216]	ἀλλόκοτον, ὦ Μενέξενε; καὶ ἡμῖν	εὐθὺς	ἅσμενοι ἐπιπηδήσονται οὗτοι οἱ πάσσοφοι
[218]	εἴη τὰ ὡμολογημένα ἡμῖν, καὶ	εὐθὺς	ἀχθεσθεὶς εἶπον: βαβαῖ, ὦ Λύσι
[204]	ἂν μὲν δὴ καὶ ὑποπίῃ,	εὐμαρία	ἡμῖν ἐστιν καὶ ἐξ ὕπνου
[213]	ἔφη, ὦ Σώκρατες, οὐ πάνυ	εὐπορῶ	ἔγωγε. (ἆρα μή, ἦν δ'
[216]	μὴν τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ	ἔφαμεν	ἄρτι: ἦ γάρ; ναί. οὐκ
[220]	ἄλλα (ἕνεκα ἑτέρου φίλου φίλα	ἔφαμεν	εἶναι ἐκεῖνα οὐδὲν (δὲ) τούτοις
[217]	καὶ φίλον εἴη: ἀδύνατον γὰρ	ἔφαμεν	κακὸν ἀγαθῷ φίλον εἶναι. ἀδύνατον
[218]	ὅτι λέγω. ὁ κάμνων, νυνδὴ	ἔφαμεν,	τοῦ ἰατροῦ φίλος: οὐχ οὕτως;
[218]	ὅμοιον τοῦ ὁμοίου φίλον ἡμῖν	ἐφάνη	ἐν τοῖς ἔμπροσθεν λόγοις. ἢ
[220]	κακὸν ἐκποδὼν ἀπέλθοι καὶ μηδενὸς	ἐφάπτοιτο	μήτε σώματος μήτε ψυχῆς μήτε
[222]	μήτε ἀγαθὸν μήτε κακόν; οὕτως	ἐφάτην	δοκεῖν σφίσιν ἕκαστον ἑκάστῳ (οἰκεῖον
[221]	οἰκεῖοί ἐσθ' ὑμῖν αὐτοῖς. κομιδῇ,	ἐφάτην.	~καὶ εἰ ἄρα τις ἕτερος
[218]	ἢ οὐ μέμνησθε; πάνυ γε,	ἐφάτην.	νῦν ἄρα, ἦν δ' ἐγώ,
[207]	ἐστον. ἦ γάρ; πάνυ γ'	ἐφάτην.	οὐκοῦν κοινὰ τά γε φίλων
[218]	τοῦ ἀγαθοῦ φίλον εἶναι. παντάπασιν	ἐφάτην	τε καὶ συνεχωρείτην οὕτω τοῦτ'
[212]	δοκεῖ σοι τοῦτο; σφόδρα γε,	ἔφη,	ἀληθές. οὐκοῦν ἐν τῷ τοιούτῳ,
[208]	μητέρα; μὰ Δί' οὐκ ἔγωγε,	ἔφη.	ἀλλ' ἀντὶ τίνος μὴν οὕτω
[211]	καταγέλαστος γένωμαι; οὐ μὰ Δία,	ἔφη,	ἀλλ' ἵνα αὐτὸν κολάσῃς. πόθεν;
[221]	ὥσπερ ποίημα μακρὸν συγκείμενον; κινδυνεύει,	ἔφη.	ἀλλὰ μέντοι, ἦν δ' ἐγώ,
[205]	οὗ λέγει ὅδε; οὐκ ἔγωγε,	ἔφη,	ἀλλὰ μὴ ποιεῖν εἰς τὰ
[216]	τὸ φίλον τῷ ἐχθρῷ; οὐδέτερα,	ἔφη.	ἀλλὰ τὸ δίκαιον τῷ ἀδίκῳ,
[208]	ἀργύριον τελοῦσιν; ἀλλὰ τί μήν;	ἔφη.	ἀλλὰ τοῦ ὀρικοῦ ζεύγους οἶμαι
[204]	καὶ τίς ὁ καλός. ἄλλος,	ἔφη,	ἄλλῳ ἡμῶν δοκεῖ, ὦ Σώκρατες.
[222]	ἀναγκαῖον ἡμῖν πέφανται φιλεῖν. ἔοικεν,	ἔφη.	ἀναγκαῖον ἄρα τῷ γνησίῳ ἐραστῇ
[215]	καὶ τἆλλα δὴ πάντα οὕτως	ἔφη	ἀναγκαῖον εἶναι μάλιστα τὰ ὁμοιότατα
[203]	παρὰ τίνας τοὺς ὑμᾶς; δεῦρο,	ἔφη,	δείξας μοι ἐν τῷ καταντικρὺ
[214]	ἂν ὦσιν ἀγαθοί. πάνυ γε,	ἔφη,	δοκεῖ. καὶ ἐμοί, ἦν δ'
[212]	ἕτερος τὸν ἕτερον φιλῇ; ἔμοιγε,	ἔφη,	δοκεῖ. τί δέ; οὐκ ἔστιν
[210]	ἂν ᾖ ἄχρηστος. οὐκ ἔοικεν,	(ἔφη.	ἐὰν μὲν ἄρα σοφὸς γένῃ,
[210]	μήπω φρονεῖ; καὶ πῶς ἄν;	ἔφη.	εἰ δ' ἄρα σὺ διδασκάλου
[209]	καὶ τὰ αὑτοῦ. οἶμαι ἔγωγε,	ἔφη.	εἶεν, ἦν δ' ἐγώ: τί
[208]	παιδαγωγός σου ἄρχει; ἄγων δήπου,	ἔφη,	εἰς διδασκάλου. μῶν μὴ καὶ
[219]	ἢ κακὸν ἢ οὐδέτερα; ~ἀγαθόν,	(ἔφη.	ἐλέγομεν δ' ἄρα, ὡς ἔοικεν,
[212]	φιλοῦντος: ἢ οὐδὲν διαφέρει; οὐδέν,	ἔφη,	ἔμοιγε δοκεῖ διαφέρειν. πῶς λέγεις;
[213]	τῷ ἐχθρῷ φίλον εἶναι. ἀληθῆ,	ἔφη,	ἔοικας λέγειν, ὦ Σώκρατες. οὐκοῦν
[208]	τοῦτο ἐπιτρέπουσί σοι; πῶς γάρ,	ἔφη,	ἐπιτρέπουσιν; ἀλλ' ἄρχει τίς σου;
[218]	φίλου οὔτε ἐχθροῦ; (οὐ πάνυ,	ἔφη,	ἕπομαι. εἰκότως γε, ἦν δ'
[205]	τὰ παιδικά. ὅδε δήπου σοι,	ἔφη,	ἐρεῖ: ἀκριβῶς γὰρ ἐπίσταται καὶ
[220]	λεγόμεναι φιλίαι τελευτῶσιν. κινδυνεύει οὕτως,	ἔφη,	ἔχειν. οὐκοῦν τό γε τῷ
[208]	μὰ Δί' οὐ μέντοι ἄν,	ἔφη,	ἐῷεν. ἀλλὰ τίνα μήν; ἔστιν
[207]	ἂν εὐδαιμονοίης. πῶς γὰρ οὐχί;	ἔφη.	ἐῶσιν ἄρα σε ἃ βούλει
[208]	ἀλλὰ τί μήν; ἡμέτερός γε,	ἔφη.	ἦ δεινόν, ἦν δ' ἐγώ,
[215]	ὅλῳ τινὶ ἐξαπατώμεθα; πῶς δή;	ἔφη.	ἤδη ποτέ του ἤκουσα λέγοντος,
[209]	ὧν ἐπιθυμεῖς. οὐ γάρ πω,	ἔφη,	ἡλικίαν ἔχω, ὦ Σώκρατες. μὴ
[204]	ἱκανὸς σοφιστής. βούλει οὖν ἕπεσθαι,	ἔφη,	ἵνα καὶ ἴδῃς τοὺς ὄντας
[214]	δ' ἐγώ, εὖ λέγουσιν; ἴσως,	ἔφη.	ἴσως, ἦν δ' ἐγώ, τὸ
[208]	δούλῳ ὄντι ἢ ἐλευθέρῳ; δούλῳ,	ἔφη.	καὶ δοῦλον, ὡς ἔοικεν, ἡγοῦνται
[207]	ἦν δ' ἐγώ. πάνυ γε,	ἔφη.	καὶ μὴν ὁπότερός γε καλλίων,
[216]	τί δὲ σοί; καὶ ἐμοί,	ἔφη.	καὶ οὔτε τἀγαθὸν τἀγαθῷ οὔτε
[217]	δὲ μή, οὔ; οὕτω μᾶλλον,	ἔφη.	καὶ τὸ μήτε κακὸν ἄρα
[209]	ὄψου σκευασίας; ἡμῖν δῆλον ὅτι,	ἔφη.	καὶ τὸν μέν γε οὐδ'
[214]	ὅλου διαλεγόμενοι καὶ γράφοντες. ἀληθῆ,	ἔφη,	λέγεις. ἆρ' οὖν, ἦν δ'
[211]	οὐχ ὁρᾷς; Κτήσιππος. μηδενός σοι,	ἔφη,	μελέτω, ὦ Σώκρατες, ἀλλ' ἴθι
[208]	ἄρχει τίς σου; ὅδε, παιδαγωγός,	ἔφη.	μῶν δοῦλος ὤν; ἀλλὰ τί
[204]	καὶ τίς ἡ διατριβή; παλαίστρα,	ἔφη,	νεωστὶ ᾠκοδομημένη: ἡ δὲ διατριβὴ
[210]	ἂν ὦμεν ἀνωφελεῖς; οὐ δῆτα,	ἔφη.	νῦν ἄρα οὐδὲ σὲ ὁ
[205]	παιδικὰ μηδὲ συγγράφειν. οὐχ ὑγιαίνει,	ἔφη	ὁ Κτήσιππος, ἀλλὰ ληρεῖ τε
[211]	πρὸς ἡμᾶς αὐτούς, τί ὑμεῖς,	ἔφη	ὁ Κτήσιππος, αὐτὼ μόνω ἑστιᾶσθον,
[205]	ἀκούων διατεθρύληται. νὴ τοὺς θεούς,	ἔφη	ὁ Κτήσιππος, πάνυ γε. καὶ
[213]	οὐκ ἔμοιγε δοκεῖ, ὦ Σώκρατες,	ἔφη,	ὁ Λύσις, καὶ ἅμα εἰπὼν
[222]	τρόπους ἢ εἶδος. πάνυ γε,	ἔφη	ὁ Μενέξενος: ὁ δὲ Λύσις
[218]	κινδυνεύομεν ὄναρ πεπλουτηκέναι. (τί μάλιστα;	ἔφη	ὁ Μενέξενος. φοβοῦμαι, ἦν δ'
[216]	πῶς δοκεῖ λέγειν; εὖ γε,	ἔφη	ὁ Μενέξενος, ὥς γε οὑτωσὶ
[212]	ἀλλὰ ψεύδεθ' ὁ ποιητής, ὃς	ἔφη	ὄλβιος, ᾧ παῖδές τε φίλοι
[212]	ἀμφότεροι φιλῶσιν, οὐδέτερος φίλος. κινδυνεύει,	ἔφη.	οὐκ ἄρα ἐστὶν φίλον τῷ
[207]	ἐπιθυμοῖ; μὰ Δί' οὐκ ἔμοιγε,	ἔφη.	οὐκοῦν εἴ σε φιλεῖ ὁ
[209]	τάττουσιν. ἦ γάρ; πάνυ γ'	ἔφη.	οὐκοῦν ἔξεστί σοι ἐνταῦθ' ὅτι
[207]	ἐγώ, πότερος ὑμῶν πρεσβύτερος; ἀμφισβητοῦμεν,	ἔφη.	οὐκοῦν καὶ ὁπότερος γενναιότερος, ἐρίζοιτ'
[219]	τὸν ὑὸν σώσειν; τί μήν;	ἔφη.	οὐκοῦν καὶ τὸ ἀγγεῖον, ἐν
[214]	ἐντετύχηκας τούτοις τοῖς ἔπεσιν; ἔγωγ'	ἔφη.	οὐκοῦν καὶ τοῖς τῶν σοφωτάτων
[206]	μεγαλαυχίας: ἢ οὐκ οἴει; ἔγωγε,	ἔφη.	οὐκοῦν ὅσῳ ἂν μεγαλαυχότεροι ὦσιν,
[213]	τοῖς γονεῦσι φίλτατα. ἔμοιγε δοκεῖ,	ἔφη,	οὕτως ἔχειν. οὐκ ἄρα ὁ
[205]	ἐγώ. τὸ δὲ πῶς ἔχει;	ἔφη.	(πάντων μάλιστα, εἶπον, εἰς σὲ
[211]	τὸν νοῦν. πάνυ μὲν οὖν,	ἔφη.	πειρῶ τοίνυν, ἦν δ' ἐγώ,
[203]	ὁ Ἱπποθάλης ἰδών, ὦ Σώκρατες,	ἔφη,	ποῖ δὴ πορεύῃ καὶ (πόθεν;
[206]	ἑαυτῷ. οὐ μὰ τὸν Δία,	ἔφη:	πολλὴ γὰρ ἂν ἀλογία εἴη.
[218]	τῳ φίλος ἢ οὔ; ἀνάγκη,	ἔφη.	πότερον οὖν οὐδενὸς ἕνεκα καὶ
[205]	ἄλλους λέγειν. τούτων δέ τι,	ἔφη,	σταθμᾷ, ὦ Σώκρατες, ὧν ὅδε
[211]	ἐριστικός ἐστιν; ναὶ μὰ Δία,	ἔφη,	σφόδρα γε: διὰ ταῦτά τοι
[209]	ἄρτι ἐλέγομεν κωλύουσι; ὅτι οἶμαι,	ἔφη,	ταῦτα μὲν ἐπίσταμαι, ἐκεῖνα δ'
[211]	ὅταν ἐντύχῃς πρῶτον. ἀλλὰ ποιήσω,	ἔφη,	ταῦτα, ὦ Σώκρατες, πάνυ σφόδρα,
[204]	οὐκ ἔγνων. οὐ γὰρ πάνυ,	ἔφη,	τὶ αὐτοῦ τοὔνομα λέγουσιν, ἀλλ'
[222]	ὁ ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ. ἔοικεν,	ἔφη.	τί δέ; τὸ ἀγαθὸν καὶ
[213]	ἢ καὶ φιλοῦν μισῇ. κινδυνεύει,	ἔφη.	τί οὖν δὴ χρησώμεθα, ἦν
[204]	δ' ἐγώ, οὗτινος ἔστιν. Δημοκράτους,	ἔφη,	τοῦ Αἰξωνέως ὁ πρεσβύτατος ὑός.
[214]	καὶ σοὶ δοκεῖ οὕτως; ἔμοιγ'	ἔφη.	τοῦτο τοίνυν αἰνίττονται, ὡς ἐμοὶ
[208]	ἔξεστιν αὐτοὺς τύπτειν; καὶ μάλα,	ἔφη,	τῷ ὀρεοκόμῳ. δούλῳ ὄντι ἢ
[215]	περὶ πολλοῦ ποιεῖσθαι ἀλλήλους; οὐδεμία,	ἔφη.	φίλοι (δέ γε οὐκ ἂν
[206]	ᾄδειν φασί σε. ἀλλ' οὐδέν,	ἔφη,	χαλεπόν. ἂν γὰρ εἰσέλθῃς μετὰ
[211]	Μενεξένου, σμικρὸν πρός με λέγων	ἔφη:	ὦ Σώκρατες, ἅπερ καὶ ἐμοὶ
[208]	καὶ ὃς γελάσας, μὰ Δία,	ἔφη,	ὦ (Σώκρατες, οὐ μόνον γε
[213]	γιγνομένους; οὐ μὰ τὸν Δία,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, οὐ πάνυ εὐπορῶ
[210]	εἴπερ ἄφρων ἔτι. μὰ Δία,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, οὔ μοι δοκεῖ.
[205]	ἐγκώμιον; ἀλλ' οὐκ εἰς ἐμαυτόν,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, οὔτε ποιῶ οὔτε
[210]	αὐτῷ σοφώτεροι ἐκείνων εἶναι; ἀνάγκη,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες. οὕτως ἄρα ἔχει,
[218]	περὶ τοῦ φίλου. πῶς δή;	ἔφη.	ὧδε, ἦν δ' ἐγώ, σκοπῶμεν:
[220]	ἡμῖν φίλον. οὔ μοι δοκεῖ,	ἔφη,	ὥς γε νῦν λέγεται. πότερον,
[203]	οὐ παραβάλλεις; ἄξιον μέντοι. ποῖ,	ἔφην	ἐγώ, λέγεις, καὶ παρὰ τίνας
[207]	ἄμφω. οὐ μὴν ὁπότερός γε,	ἔφην,	πλουσιώτερος ὑμῶν, οὐκ ἐρήσομαι: φίλω
[222]	ποτε ἐπεθύμει οὐδὲ ἤρα οὐδὲ	ἐφίλει,	εἰ μὴ οἰκεῖός πῃ τῷ
[220]	τὸ κακὸν τἀγαθὸν ἠγαπῶμεν καὶ	ἐφιλοῦμεν,	ὡς φάρμακον ὂν τοῦ κακοῦ
[207]	ὁ Ἱπποθάλης, ἐπειδὴ πλείους ἑώρα	ἐφισταμένους,	τούτους ἐπηλυγισάμενος προσέστη ᾗ μὴ
[208]	καὶ ἄρχοντας ἑκὼν ὁ πατὴρ	ἐφίστησιν.	ἀλλ' ἆρα ἐπειδὰν οἴκαδε ἔλθῃς
[223]	αὐτοὺς ἀπηλαύνομεν: ἐπειδὴ δὲ οὐδὲν	ἐφρόντιζον	ἡμῶν, ἀλλ' ὑποβαρβαρίζοντες ἠγανάκτουν τε
[218]	δὴ καὶ αὐτὸς ἐγὼ πάνυ	ἔχαιρον,	ὥσπερ θηρευτής τις, ἔχων ἀγαπητῶς
[220]	δ' ἑαυτοῦ ἕνεκα οὐδεμίαν χρείαν	ἔχει;	ἔοικεν, ἦ δ' ὅς, οὕτως
[205]	δ' ἐγώ. τὸ δὲ πῶς	ἔχει;	ἔφη. (πάντων μάλιστα, εἶπον, εἰς
[210]	ἔφη, ὦ Σώκρατες. οὕτως ἄρα	ἔχει,	ἦν δ' ἐγώ, ὦ φίλε
[217]	κακὸν ὑπὸ τοῦ κακοῦ οὗ	ἔχει.	οὐ γὰρ δή γε κακὸν
[219]	τὸν ὑόν; ἢ ὧδέ πως	ἔχει:	πᾶσα ἡ τοιαύτη σπουδὴ οὐκ
[220]	κακὸν τὸ ἀγαθὸν φιλεῖται, (καὶ	ἔχει	ὧδε: εἰ τριῶν ὄντων ὧν
[217]	δεῖται οὐδὲ ὠφελίας: ἱκανῶς γὰρ	ἔχει,	ὥστε ὑγιαίνων οὐδεὶς ἰατρῷ φίλος
[216]	οὐκ ἄν μοι δοκεῖ οὕτως	ἔχειν.	ἀλλὰ μέντοι, ἦν δ' ἐγώ,
[212]	ἀλλήλους φιλῶσιν; ἔοικε γοῦν (οὕτως	ἔχειν.	ἀλλοίως ἄρα νῦν ἡμῖν δοκεῖ
[214]	ὅμοιον ὁτῳοῦν ὁμοίῳ τίνα ὠφελίαν	ἔχειν	ἢ τίνα βλάβην ἂν ποιῆσαι
[218]	τε καὶ συνεχωρείτην οὕτω τοῦτ'	ἔχειν.	καὶ δὴ καὶ αὐτὸς ἐγὼ
[205]	τῷ παιδὶ ἴδιον (μὲν μηδὲν	ἔχειν	λέγειν ὃ οὐχὶ κἂν παῖς
[213]	φίλτατα. ἔμοιγε δοκεῖ, ἔφη, οὕτως	ἔχειν.	οὐκ ἄρα ὁ φιλῶν φίλος
[220]	φιλίαι τελευτῶσιν. κινδυνεύει οὕτως, ἔφη,	ἔχειν.	οὐκοῦν τό γε τῷ ὄντι
[210]	ἀπ' αὐτῶν ὀνησόμεθα. συγχωρεῖς οὕτως	ἔχειν;	συγχωρῶ. ἆρ' οὖν τῳ φίλοι
[220]	ἔοικεν, ἦ δ' ὅς, οὕτως	ἔχειν.	τὸ ἄρα φίλον ἡμῖν ἐκεῖνο,
[206]	ἀνακοινοῦμαι, καὶ εἴ τι ἄλλο	ἔχεις,	συμβούλευε τίνα ἄν τις λόγον
[220]	μᾶλλον οὕτω τό γε ἀληθὲς	ἔχῃ,	ἀλλ' ἐκεῖνό ἐστιν ὃ περὶ
[209]	οὐκ ἀναμένουσιν ἕως ἂν ἡλικίαν	ἔχῃς.	ὅταν γὰρ βούλωνται αὑτοῖς τινα
[214]	προσίῃ καὶ μᾶλλον ὁμιλῇ, τοσούτῳ	ἐχθίων	γίγνεσθαι. ἀδικεῖ γάρ: ἀδικοῦντας δὲ
[216]	καὶ ἐρήσονται εἰ (οὐκ ἐναντιώτατον	ἔχθρα	φιλίᾳ; οἷς τί ἀποκρινούμεθα; ἢ
[215]	φθόνου τε καὶ φιλονικίας καὶ	ἔχθρας	ἐμπίμπλασθαι, τὰ δ' ἀνομοιότατα φιλίας:
[213]	φίλοι εἰσίν, τοῖς δὲ φίλοις	ἐχθροί,	εἰ τὸ φιλούμενον φίλον ἐστὶν
[213]	φίλων μισοῦνται, καὶ τοῖς (μὲν	ἐχθροῖς	φίλοι εἰσίν, τοῖς δὲ φίλοις
[220]	ἐχθροῦ ἕνεκα, εἰ δὲ τὸ	ἐχθρὸν	ἀπέλθοι, οὐκέτι, ὡς ἔοικ' ἔσθ'
[213]	καὶ μισοῦν φιλῇ: πολλάκις δ'	ἐχθρὸν	εἶναι μὴ ἐχθροῦ ἢ καὶ
[219]	τὸ φίλον φίλον διὰ τὸ	ἐχθρόν.	ἔοικεν. εἶεν, ἦν δ' ἐγώ.
[213]	καὶ ἀδύνατον, τῷ τε φίλῳ	ἐχθρὸν	καὶ τῷ ἐχθρῷ φίλον εἶναι.
[219]	ὑγίεια; φίλον. ἡ δὲ νόσος	ἐχθρόν.	πάνυ γε. τὸ οὔτε κακὸν
[219]	διὰ τὸ κακὸν καὶ τὸ	ἐχθρὸν	τοῦ ἀγαθοῦ φίλον ἐστὶν ἕνεκα
[213]	φαίνεται. τὸ μισοῦν ἄρα πάλιν	ἐχθρὸν	τοῦ μισουμένου. ἀνάγκη. οὐκοῦν ταὐτὰ
[216]	ἀνάγκη. ἆρ' οὖν, φήσουσιν, τὸ	ἐχθρὸν	τῷ φίλῳ φίλον ἢ τὸ
[213]	φιλούμενος. ἔοικεν. καὶ ὁ μισούμενος	ἐχθρὸς	ἄρα, ἀλλ' οὐχ ὁ μισῶν.
[220]	φίλον γὰρ ἡμῖν ἀνεφάνη ὂν	ἐχθροῦ	ἕνεκα, εἰ δὲ τὸ ἐχθρὸν
[213]	πολλάκις δ' ἐχθρὸν εἶναι μὴ	ἐχθροῦ	ἢ καὶ φίλου, ὅταν ἢ
[213]	μὴ φίλου, πολλάκις δὲ καὶ	ἐχθροῦ,	ὅταν ἢ μὴ φιλοῦν τις
[218]	φίλῳ, ἢ οὔτε φίλου οὔτε	ἐχθροῦ;	(οὐ πάνυ, ἔφη, ἕπομαι. εἰκότως
[216]	φίλον ἢ τὸ φίλον τῷ	ἐχθρῷ;	οὐδέτερα, ἔφη. ἀλλὰ τὸ δίκαιον
[213]	τε φίλῳ ἐχθρὸν καὶ τῷ	ἐχθρῷ	φίλον εἶναι. ἀληθῆ, ἔφη, ἔοικας
[213]	φαίνεται. πολλοὶ ἄρα ὑπὸ τῶν	ἐχθρῶν	φιλοῦνται, ὑπὸ δὲ τῶν φίλων
[214]	φιλίαν ἔρχεται. συνδοκεῖ σοι; κατένευσεν.	ἔχομεν	ἄρα ἤδη τίνες εἰσὶν οἱ
[217]	τι παρῇ, τοιοῦτον ἔσται τὸ	ἔχον	οἷον τὸ παρόν: ἢ ἐὰν
[215]	ἀλλήλων ἀγαπηθείη, μηδεμίαν ἐπικουρίαν ἀλλήλοις	ἔχοντα;	ἔστιν ὅπως; οὐκ ἔστιν. ὃ
[218]	ἐκείνους φιλοσοφεῖν τοὺς οὕτως ἄγνοιαν	ἔχοντας	ὥστε κακοὺς εἶναι: κακὸν γὰρ
[223]	Μενεξένου καὶ ὁ τοῦ Λύσιδος,	ἔχοντες	αὐτῶν τοὺς ἀδελφούς, παρεκάλουν καὶ
[218]	οὐδένα φιλοσοφεῖν. λείπονται δὴ οἱ	ἔχοντες	μὲν τὸ κακὸν τοῦτο, τὴν
[215]	ὄντες μήτε παρόντες χρείαν αὑτῶν	ἔχουσιν;	τοὺς δὴ τοιούτους τίς μηχανὴ
[211]	δὲ πρὸς μὲν ταῦτα πρᾴως	ἔχω,	πρὸς δὲ τὴν τῶν φίλων
[222]	φίλον ἐστίν, ἐγὼ μὲν οὐκέτι	ἔχω	τί λέγω. ~(ταῦτα δ' εἰπὼν
[209]	οὐ γάρ πω, ἔφη, ἡλικίαν	ἔχω,	ὦ Σώκρατες. μὴ οὐ τοῦτό
[218]	πάνυ ἔχαιρον, ὥσπερ θηρευτής τις,	ἔχων	ἀγαπητῶς ὃ ἐθηρευόμην. κἄπειτ' οὐκ
[213]	ἦν καὶ ὅτε ἠκροᾶτο οὕτως	ἔχων.	ἐγὼ οὖν βουλόμενος τόν τε
[209]	ἀρχὴ γίγνεται, μᾶλλον ἂν ἐπιτρέψειεν	ἑψομένων	κρεῶν (ἐμβάλλειν) ὅτι ἂν βούληται
[219]	τοῦ φίλου τὸ φίλον γέγονεν,	ἐῶ	χαίρειν, καὶ τοῦ ὁμοίου γε
[208]	Δί' οὐ μέντοι ἄν, ἔφη,	ἐῷεν.	ἀλλὰ τίνα μήν; ἔστιν τις
[208]	βούλοιο λαβὼν τὴν μάστιγα τύπτειν,	ἐῷεν	ἄν. πόθεν, ἦ δ' ὅς,
[208]	ἡνίας, ὅταν ἁμιλλᾶται, οὐκ ἂν	ἐῷέν	σε ἀλλὰ διακωλύοιεν; μὰ Δί'
[208]	ἄν. πόθεν, ἦ δ' ὅς,	ἐῷεν;	τί δέ; ἦν δ' ἐγώ:
[210]	ὁ ὑὸς αὐτοῦ ἀσθενοῖ, ἆρα	ἐῴη	ἂν αὐτὸν ἅπτεσθαι τῶν ἑαυτοῦ
[209]	εἰ βουλοίμεθα δραξάμενοι τῶν ἁλῶν,	ἐῴη	ἂν ἐμβαλεῖν. πῶς γὰρ οὔ;
[207]	καὶ ὁ Ἱπποθάλης, ἐπειδὴ πλείους	ἑώρα	ἐφισταμένους, τούτους ἐπηλυγισάμενος προσέστη ᾗ
[209]	σοι ἐπιτρέπουσιν καὶ οὐκ ἀναμένουσιν	ἕως	ἂν ἡλικίαν ἔχῃς. ὅταν γὰρ
[211]	λέγε, ἵνα καὶ ἐγὼ ἀκούω,	ἕως	ἂν οἴκαδε ὥρα ᾖ ἀπιέναι.
[207]	εὐδαιμονοίης. πῶς γὰρ οὐχί; ἔφη.	ἐῶσιν	ἄρα σε ἃ βούλει ποιεῖν,
[208]	ἔτι τόδε εἰπέ. σὲ αὐτὸν	ἐῶσιν	ἄρχειν σεαυτοῦ, ἢ οὐδὲ τοῦτο
[208]	ἑαυτῶν μᾶλλον ἢ σοί, καὶ	ἐῶσιν	ποιεῖν ὅτι βούλεται, σὲ δὲ