Pages
[205]	ποιεῖς τε καὶ ᾄδεις εἰς	σαυτὸν	ἐγκώμιον; ἀλλ' οὐκ εἰς ἐμαυτόν,
[206]	ὅπως μὴ πᾶσι τούτοις ἔνοχον	σαυτὸν	ποιήσεις διὰ τὴν ποίησιν: καίτοι
[211]	αὐτὰ ὅτι (μάλιστα, ἵνα τούτῳ	σαφῶς	πάντα εἴπῃς: ἐὰν δέ τι
[207]	γὰρ οὐχί; ἔφη. ἐῶσιν ἄρα	σε	ἃ βούλει ποιεῖν, καὶ οὐδὲν
[208]	καὶ δι' ἡμέρας ὅλης τρέφουσί	σε	ἀεί τῳ δουλεύοντα καὶ ἑνὶ
[206]	λέγειν τε καὶ ᾄδειν φασί	σε.	ἀλλ' οὐδέν, ἔφη, χαλεπόν. ἂν
[208]	ὅταν ἁμιλλᾶται, οὐκ ἂν ἐῷέν	σε	ἀλλὰ διακωλύοιεν; μὰ Δί' οὐ
[208]	καί μοι ἔτι τόδε εἰπέ.	σὲ	αὐτὸν ἐῶσιν ἄρχειν σεαυτοῦ, ἢ
[211]	διὰ ταῦτά τοι καὶ βούλομαί	(σε	αὐτῷ διαλέγεσθαι. ἵνα, ἦν δ'
[209]	ἀλλ' ᾗ ἂν ἡμέρᾳ ἡγήσηταί	σε	βέλτιον αὑτοῦ φρονεῖν, ταύτῃ ἐπιτρέψει
[212]	οἶδα, ἀλλὰ ταῦτα δὴ αὐτά	σε	βούλομαι ἐρέσθαι ἅτε ἔμπειρον. καί
[208]	καὶ ἐῶσιν ποιεῖν ὅτι βούλεται,	σὲ	δὲ (διακωλύουσι; καί μοι ἔτι
[208]	ἀλλ' ἀντὶ τίνος μὴν οὕτω	σε	δεινῶς διακωλύουσιν εὐδαίμονα εἶναι καὶ
[205]	τοιούτων παιδικῶν ἔτυχες: ἐὰν δέ	σε	διαφύγῃ, ὅσῳ ἂν μείζω σοι
[208]	ἔλθῃς παρὰ τὴν μητέρα, ἐκείνη	σε	ἐᾷ ποιεῖν ὅτι ἂν βούλῃ,
[212]	καὶ σφόδρα, καὶ αὖ οὗτος	σέ:	ἐγὼ δὲ οὕτω πόρρω εἰμὶ
[206]	ποιήσει βλάπτοντα ἑαυτὸν οὐκ ἄν	σε	ἐθέλειν ὁμολογῆσαι ὡς ἀγαθός ποτ'
[207]	καὶ ἡ μήτηρ καὶ εὐδαίμονά	σε	ἐπιθυμοῦσι γενέσθαι, τοῦτο παντὶ τρόπῳ
[211]	εἰπέ, ὦ Μενέξενε, ὃ ἄν	σε	ἔρωμαι. τυγχάνω γὰρ ἐκ παιδὸς
[208]	οὔ τι γάρ που διακωλύει	σε	ἢ τῆς σπάθης ἢ τῆς
[209]	τὴν αὑτοῦ οἰκίαν οἰκονομεῖν, ὅταν	σε	ἡγήσηται βέλτιον περὶ οἰκονομίας ἑαυτοῦ
[208]	λέγεις; ἦν δ' ἐγώ. ~βουλόμενοί	σε	μακάριον (εἶναι διακωλύουσι τοῦτο ποιεῖν
[207]	ἐγώ, ὦ Λύσι, σφόδρα φιλεῖ	σε	ὁ πατὴρ καὶ ἡ μήτηρ;
[210]	δῆτα, ἔφη. νῦν ἄρα οὐδὲ	σὲ	ὁ πατὴρ οὐδὲ ἄλλος ἄλλον
[209]	τὴν λύραν λάβῃς, οὐ διακωλύουσί	σε	οὔτε ὁ πατὴρ οὔτε ἡ
[212]	τίς εἰμι. ~ὑμᾶς (οὖν ὁρῶν,	σέ	τε καὶ λύσιν, ἐκπέπληγμαι καὶ
[205]	ἔφη. (πάντων μάλιστα, εἶπον, εἰς	σὲ	τείνουσιν αὗται αἱ ᾠδαί. ἐὰν
[208]	ἔοικεν, ἡγοῦνται περὶ πλείονος ἢ	σὲ	τὸν ὑόν, καὶ ἐπιτρέπουσι τὰ
[207]	οὐκ ἔμοιγε, ἔφη. οὐκοῦν εἴ	σε	φιλεῖ ὁ πατὴρ καὶ ἡ
[209]	ὦ Σώκρατες. μὴ οὐ τοῦτό	σε,	ὦ παῖ Δημοκράτους, κωλύῃ, ἐπεὶ
[209]	αὑτοῖς τινα ἀναγνωσθῆναι ἢ γραφῆναι,	σέ,	ὡς ἐγᾦμαι, (πρῶτον τῶν ἐν
[207]	δ' ὅς. οὐκοῦν βούλοιντο ἄν	σε	ὡς εὐδαιμονέστατον εἶναι; (πῶς γὰρ
[208]	εἰπέ. σὲ αὐτὸν ἐῶσιν ἄρχειν	σεαυτοῦ,	ἢ οὐδὲ τοῦτο ἐπιτρέπουσί σοι;
[214]	φίλοι: ὁ γὰρ λόγος ἡμῖν	(σημαίνει	ὅτι οἳ ἂν ὦσιν ἀγαθοί.
[209]	ὁ ὑὸς αὐτοῦ περὶ ὄψου	σκευασίας;	ἡμῖν δῆλον ὅτι, ἔφη. καὶ
[217]	ἀγαθῷ φίλον εἶναι. ἀδύνατον γάρ.	σκέψασθε	δὴ ὃ λέγω. λέγω γὰρ
[213]	μοι φαίνεται ὥσπερ ὁδὸς ἡ	σκέψις	ᾗ δὲ ἐτράπημεν, δοκεῖ μοι
[216]	ἔοικεν. (ἔτι δὲ καὶ τόδε	σκεψώμεθα,	μὴ ἔτι μᾶλλον ἡμᾶς λανθάνει
[219]	ἀδύνατον εἶναι: ἀλλ' ὅμως τόδε	σκεψώμεθα,	μὴ ἡμᾶς ἐξαπατήσῃ τὸ νῦν
[206]	ἀμουσία: ἦ γάρ; δοκεῖ μοι.	σκόπει	δή, ὦ Ἱππόθαλες, ὅπως μὴ
[214]	ἐτράπημεν, δοκεῖ μοι χρῆναι ἰέναι,	~σκοποῦντα	(τὰ) κατὰ (τοὺς ποιητάς: οὗτοι
[218]	ἔφη. ὧδε, ἦν δ' ἐγώ,	σκοπῶμεν:	φίλος ὃς ἂν εἴη, πότερόν
[209]	τὸν μέν γε οὐδ' ἂν	σμικρὸν	ἐάσειεν ἐμβαλεῖν: ἡμᾶς δέ, κἂν
[211]	καὶ φιλικῶς, λάθρᾳ τοῦ Μενεξένου,	σμικρὸν	πρός με λέγων ἔφη: ὦ
[204]	τοὔνομα: ἐὰν δ' οὗτος καὶ	σμικρὸν	χρόνον συνδιατρίψῃ σοι, παραταθήσεται ὑπὸ
[208]	τοῦ ὀρικοῦ ζεύγους οἶμαι ἐπιτρέπουσίν	σοι	ἄρχειν, κἂν εἰ βούλοιο λαβὼν
[204]	ἄλλῳ ἡμῶν δοκεῖ, ὦ Σώκρατες.	σοὶ	δὲ δὴ τίς, ὦ Ἱππόθαλες;
[208]	(διδάσκαλοι; πάντως δήπου. παμπόλλους ἄρα	σοι	δεσπότας καὶ ἄρχοντας ἑκὼν ὁ
[206]	γε. ποῖός τις οὖν ἄν	σοι	δοκεῖ θηρευτὴς εἶναι, εἰ ἀνασοβοῖ
[214]	γένοιτ' ἄν. ἢ οὐ καὶ	σοὶ	δοκεῖ οὕτως; ἔμοιγ' ἔφη. τοῦτο
[206]	καὶ οἱ παῖδες πρόσεισιν οὖν	σοι.	εἰ δὲ μή, Κτησίππῳ συνήθης
[205]	σε διαφύγῃ, ὅσῳ ἂν μείζω	σοι	εἰρημένα ᾖ ἐγκώμια περὶ τῶν
[209]	πάνυ γ' ἔφη. οὐκοῦν ἔξεστί	σοι	ἐνταῦθ' ὅτι ἂν βούλῃ πρῶτον
[206]	λόγους ἐλθεῖν, ἴσως ἂν δυναίμην	σοι	ἐπιδεῖξαι ἃ χρὴ αὐτῷ διαλέγεσθαι
[209]	ὁ πατὴρ καὶ ἡ μήτηρ	σοι	ἐπιτρέπουσιν καὶ οὐκ ἀναμένουσιν ἕως
[205]	τὰ παιδικὰ τοιαῦτα ὄντα, κόσμος	σοι	ἔσται τὰ λεχθέντα καὶ ᾀσθέντα
[207]	(πῶς γὰρ οὔ; δοκεῖ δέ	σοι	εὐδαίμων εἶναι ἄνθρωπος δουλεύων τε
[205]	πρὸς τὰ παιδικά. ὅδε δήπου	σοι,	ἔφη, ἐρεῖ: ἀκριβῶς γὰρ ἐπίσταται
[211]	αὐτός οὐχ ὁρᾷς; Κτήσιππος. μηδενός	σοι,	ἔφη, μελέτω, ὦ Σώκρατες, ἀλλ'
[209]	βέλτιον αὑτοῦ φρονεῖν, ταύτῃ ἐπιτρέψει	σοι	καὶ αὑτὸν καὶ τὰ αὑτοῦ.
[216]	ἀγαθὸν οὔτε κακόν: τί δὲ	σοί;	καὶ ἐμοί, ἔφη. καὶ οὔτε
[208]	ἐπιτρέπουσι τὰ ἑαυτῶν μᾶλλον ἢ	σοί,	καὶ ἐῶσιν ποιεῖν ὅτι βούλεται,
[214]	εἰς ἀληθῆ φιλίαν ἔρχεται. συνδοκεῖ	σοι;	κατένευσεν. ἔχομεν ἄρα ἤδη τίνες
[204]	ἐν λόγοις, ὧν ἡδέως ἄν	σοι	μεταδιδοῖμεν. καλῶς γε, ἦν δ'
[212]	ὅς. ἀλλ' ἀληθῆ δοκεῖ λέγειν	σοι;	ναί. τὸ φιλούμενον ἄρα τῷ
[210]	πάντες σοι φίλοι καὶ πάντες	σοι	οἰκεῖοι ἔσονται- χρήσιμος γὰρ καὶ
[209]	οἶμαι. τί δ' Ἀθηναίους οἴει	σοι	οὐκ ἐπιτρέψειν τὰ αὑτῶν, ὅταν
[210]	ἀγαθὸς ἔσῃ- εἰ δὲ μή,	σοὶ	οὔτε ἄλλος οὐδεὶς οὔτε ὁ
[204]	οὗτος καὶ σμικρὸν χρόνον συνδιατρίψῃ	σοι,	παραταθήσεται ὑπὸ σοῦ ἀκούων θαμὰ
[208]	λέγεις; μισθωτῷ μᾶλλον ἐπιτρέπουσιν ἢ	σοὶ	ποιεῖν ὅτι ἂν βούληται περὶ
[206]	διαλέγῃ, οἶμαι μὲν καὶ αὐτός	σοι	πρόσεισι φιλήκοος γάρ, ὦ Σώκρατες,
[208]	σεαυτοῦ, ἢ οὐδὲ τοῦτο ἐπιτρέπουσί	σοι;	πῶς γάρ, ἔφη, ἐπιτρέπουσιν; ἀλλ'
[209]	σοῦ; (πότερον οἴει αὐτὸν ἐπιτρέψειν	σοι	τὴν αὑτοῦ οἰκίαν οἰκονομεῖν, ὅταν
[212]	μισεῖσθαι. ἢ οὐκ ἀληθὲς δοκεῖ	σοι	τοῦτο; σφόδρα γε, ἔφη, ἀληθές.
[210]	σοφὸς γένῃ, ὦ παῖ, πάντες	σοι	φίλοι καὶ πάντες σοι οἰκεῖοι
[206]	εἴη. ἀλλὰ διὰ (ταῦτα δή	σοι,	ὦ Σώκρατες, ἀνακοινοῦμαι, καὶ εἴ
[208]	ὧν ἐπιθυμεῖς οὐδὲν ποιοῦντα; ὥστε	σοι,	ὡς ἔοικεν, οὔτε τῶν χρημάτων
[212]	κύνες ἀγρευταὶ καὶ ξένος ἀλλοδαπός"	σολον	οὐκ ἔμοιγε δοκεῖ, ἦ δ'
[204]	ποιοῦντες: διδάσκει δὲ τίς αὐτόθι;	σὸς	ἑταῖρός γε, ἦ δ' ὅς,
[204]	χρόνον συνδιατρίψῃ σοι, παραταθήσεται ὑπὸ	σοῦ	ἀκούων θαμὰ λέγοντος. ἡμῶν γοῦν,
[208]	ποιῶν αὖ οὗτος ὁ παιδαγωγός	σου	ἄρχει; ἄγων δήπου, ἔφη, εἰς
[208]	διδασκάλου. μῶν μὴ καὶ οὗτοί	σου	ἄρχουσιν, οἱ (διδάσκαλοι; πάντως δήπου.
[204]	ἀνέχεσθαι. νῦν δὲ ἐρωτώμενος ὑπὸ	σοῦ	ἐρυθριᾷ. (ἔστιν δέ, ἦν δ'
[217]	ἦν δ' ἐγώ. εἴ τίς	σου	ξανθὰς οὔσας τὰς τρίχας ψιμυθίῳ
[208]	ἔφη, ἐπιτρέπουσιν; ἀλλ' ἄρχει τίς	σου;	ὅδε, παιδαγωγός, ἔφη. μῶν δοῦλος
[209]	ἄριστε: οὐκ ἄρα τὴν ἡλικίαν	σου	περιμένει ὁ πατὴρ ἐπιτρέπειν πάντα,
[209]	ὅρος ὅσπερ τῷ πατρὶ περὶ	σοῦ;	(πότερον οἴει αὐτὸν ἐπιτρέψειν σοι
[212]	καὶ φιλόσοφοι, ἂν μὴ ἡ	σοφία	αὐτοὺς ἀντιφιλῇ. ἢ φιλοῦσι μὲν
[214]	γὰρ ἡμῖν ὥσπερ πατέρες τῆς	σοφίας	εἰσὶν καὶ ἡγεμόνες. λέγουσι δὲ
[204]	φαῦλός γε ἁνήρ, ἀλλ' ἱκανὸς	σοφιστής.	βούλει οὖν ἕπεσθαι, ἔφη, ἵνα
[222]	οὐδέν; δέομαι οὖν, ὥσπερ οἱ	σοφοὶ	ἐν τοῖς δικαστηρίοις, τὰ εἰρημένα
[210]	ἔοικεν, (ἔφη. ἐὰν μὲν ἄρα	σοφὸς	γένῃ, ὦ παῖ, πάντες σοι
[206]	οὖν τὰ ἐρωτικά, ὦ φίλε,	σοφός,	οὐκ ἐπαινεῖ τὸν ἐρώμενον πρὶν
[218]	φαῖμεν ἂν καὶ τοὺς ἤδη	σοφοὺς	μηκέτι φιλοσοφεῖν, εἴτε θεοὶ εἴτε
[214]	ἔφη. οὐκοῦν καὶ τοῖς τῶν	σοφωτάτων	συγγράμμασιν ἐντετύχηκας ταῦτα αὐτὰ λέγουσιν,
[210]	περὶ ὅσων ἂν δόξωμεν αὐτῷ	σοφώτεροι	ἐκείνων εἶναι; ἀνάγκη, ἔφη, ὦ
[207]	τοῦτο ἐρωτᾶν ὁπότερος δικαιότερος καὶ	σοφώτερος	αὐτῶν εἴη. μεταξὺ οὖν τις
[208]	που διακωλύει σε ἢ τῆς	σπάθης	ἢ τῆς κερκίδος ἢ ἄλλου
[219]	πως ἔχει: πᾶσα ἡ τοιαύτη	σπουδὴ	οὐκ ἐπὶ τούτοις ἐστὶν ἐσπουδασμένη,
[205]	λέγειν. τούτων δέ τι, ἔφη,	σταθμᾷ,	ὦ Σώκρατες, ὧν ὅδε λέγει;
[211]	καὶ ἐγὼ εἶπον, ταῦτα μὲν	σὺ	αὐτῷ ἐρεῖς, ὦ Λύσι: πάντως
[216]	λέγω γὰρ τἀγαθὸν καλὸν εἶναι:	σὺ	δ' οὐκ οἴει; ἔγωγε. λέγω
[209]	τοῦτο ἄλλος ποιμαίνει καὶ θεραπεύει:	σὺ	δὲ ἄρχεις οὐδενός, ὦ Λύσι,
[210]	ἄν; ἔφη. εἰ δ' ἄρα	σὺ	διδασκάλου δέῃ, οὔπω φρονεῖς. ἀληθῆ.
[211]	δ' ἐγώ, ἐπειδή γε καὶ	σὺ	κελεύεις. ἀλλὰ ὅρα ὅπως ἐπικουρήσεις
[209]	πάντες (αὐτῶν μᾶλλον ἄρχουσιν ἢ	σύ,	οὔτε τοῦ σώματος οὕτω γενναίου
[212]	ταχὺ καὶ ῥᾳδίως κτᾶσθαι, καὶ	σύ	τε τοῦτον οὕτω φίλον ἐκτήσω
[210]	καὶ συστέλλοντα, ἀλλὰ μὴ ὥσπερ	σὺ	χαυνοῦντα καὶ διαθρύπτοντα. κατιδὼν οὖν
[205]	ὡς διὰ τὴν τοῦ Ἡρακλέους	συγγένειαν	ὁ πρόγονος αὐτῶν (ὑποδέξαιτο τὸν
[214]	οὐκοῦν καὶ τοῖς τῶν σοφωτάτων	συγγράμμασιν	ἐντετύχηκας ταῦτα αὐτὰ λέγουσιν, ὅτι
[204]	ποιήματα ἡμῶν ἐπιχειρήσῃ καταντλεῖν καὶ	συγγράμματα.	καὶ ὅ ἐστιν τούτων δεινότερον,
[205]	ποιεῖν εἰς τὰ παιδικὰ μηδὲ	συγγράφειν.	οὐχ ὑγιαίνει, ἔφη ὁ Κτήσιππος,
[221]	τις ἦν, ὥσπερ ποίημα μακρὸν	συγκείμενον;	κινδυνεύει, ἔφη. ἀλλὰ μέντοι, ἦν
[210]	οὐδὲν γὰρ ἀπ' αὐτῶν ὀνησόμεθα.	συγχωρεῖς	οὕτως ἔχειν; συγχωρῶ. ἆρ' οὖν
[222]	ὥσπερ μεθύομεν ὑπὸ τοῦ λόγου,	συγχωρήσωμεν	καὶ φῶμεν ἕτερόν τι εἶναι
[210]	αὐτῶν ὀνησόμεθα. συγχωρεῖς οὕτως ἔχειν;	συγχωρῶ.	ἆρ' οὖν τῳ φίλοι ἐσόμεθα
[217]	ἀγαθὸν μήτε κακὸν μόνῳ μόνον	συμβαίνει	γίγνεσθαι φίλον. ἀνάγκη, ὡς ἔοικεν.
[213]	μισουμένου. ἀνάγκη. οὐκοῦν ταὐτὰ ἡμῖν	συμβήσεται	ἀναγκαῖον εἶναι ὁμολογεῖν, (ἅπερ ἐπὶ
[206]	καὶ εἴ τι ἄλλο ἔχεις,	συμβούλευε	τίνα ἄν τις λόγον διαλεγόμενος
[207]	αὐτὸν ὁ Λύσις εἵπετο καὶ	συμπαρεκαθέζετο	μετὰ τοῦ Μενεξένου. προσῆλθον δὴ
[221]	κακά, τί προσήκει τοῖς κακοῖς	συναπόλλυσθαι;	οὐδέν. ἔσονται ἄρα αἱ μήτε
[204]	δ' οὗτος καὶ σμικρὸν χρόνον	συνδιατρίψῃ	σοι, παραταθήσεται ὑπὸ σοῦ ἀκούων
[214]	οὐδέποτε εἰς ἀληθῆ φιλίαν ἔρχεται.	συνδοκεῖ	σοι; κατένευσεν. ἔχομεν ἄρα ἤδη
[203]	ἄλλοις μετὰ τούτων νεανίσκοις ἁθρόοις	συνεστῶσι.	καί με προσιόντα ὁ Ἱπποθάλης
[203]	ᾗ ἡ Πάνοπος κρήνη, ἐνταῦθα	συνέτυχον	Ἱπποθάλει τε τῷ Ἱερωνύμου καὶ
[207]	ἀληθῆ περὶ τῆς φιλίας λέγετον.	συνεφάτην.	(ἐπεχείρουν δὴ μετὰ τοῦτο ἐρωτᾶν
[221]	ὦ Μενέξενέ τε καὶ Λύσι.	συνεφάτην.	ὑμεῖς ἄρα εἰ φίλοι ἐστὸν
[218]	εἶναι. παντάπασιν ἐφάτην τε καὶ	συνεχωρείτην	οὕτω τοῦτ' ἔχειν. καὶ δὴ
[206]	σοι. εἰ δὲ μή, Κτησίππῳ	συνήθης	ἐστὶν διὰ τὸν τούτου ἀνεψιὸν
[214]	καὶ πᾶν, ἀλλ' ἡμεῖς οὐ	συνίεμεν.	δοκεῖ γὰρ ἡμῖν ὅ γε
[223]	ἡττηθέντες οὖν αὐτῶν διελύσαμεν τὴν	συνουσίαν.	ὅμως δ' ἔγωγε ἤδη ἀπιόντων
[210]	τοῖς παιδικοῖς διαλέγεσθαι, ταπεινοῦντα καὶ	συστέλλοντα,	ἀλλὰ μὴ ὥσπερ σὺ χαυνοῦντα
[222]	μήτε κακόν; οὕτως ἐφάτην δοκεῖν	σφίσιν	ἕκαστον ἑκάστῳ (οἰκεῖον εἶναι. πάλιν
[211]	ἐστιν; ναὶ μὰ Δία, ἔφη,	σφόδρα	γε: διὰ ταῦτά τοι καὶ
[212]	οὐκ ἀληθὲς δοκεῖ σοι τοῦτο;	σφόδρα	γε, ἔφη, ἀληθές. οὐκοῦν ἐν
[221]	δὲ βλαβερῶς, ἐνίοτε δὲ μηδέτερα;	σφόδρα	γε. οὐκοῦν ἐὰν ἀπολλύηται τὰ
[211]	ἔφη, ταῦτα, ὦ Σώκρατες, πάνυ	σφόδρα,	εὖ ἴσθι. ἀλλά τι ἄλλο
[212]	φίλον ἐκτήσω ταχύ τε καὶ	σφόδρα,	καὶ αὖ οὗτος σέ: ἐγὼ
[213]	ἐκφεύγειν τὸ λεχθὲν διὰ τὸ	σφόδρα	προσέχειν τὸν νοῦν τοῖς λεγομένοις,
[204]	ἔτι πατρόθεν ἐπονομάζεται διὰ τὸ	σφόδρα	τὸν πατέρα γιγνώσκεσθαι αὐτοῦ. ἐπεὶ
[207]	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Λύσι,	σφόδρα	φιλεῖ σε ὁ πατὴρ καὶ
[206]	καὶ τὰ περὶ τὰ ἱερεῖα	σχεδόν	τι ἤδη πεποιημένα, ἀστραγαλίζοντάς τε
[214]	αὑτῷ ἀνόμοιον εἴη καὶ διάφορον,	σχολῇ	γέ τῳ ἄλλῳ ὅμοιον ἢ
[204]	ὦ Ἱππόθαλες, καὶ ὀκνεῖς εἰπεῖν	Σωκράτει	τοὔνομα: ἐὰν δ' οὗτος καὶ
[211]	μηδενός σοι, ἔφη, μελέτω, ὦ	Σώκρατες,	ἀλλ' ἴθι διαλέγου αὐτῷ. διαλεκτέον,
[206]	διὰ (ταῦτα δή σοι, ὦ	Σώκρατες,	ἀνακοινοῦμαι, καὶ εἴ τι ἄλλο
[211]	πρός με λέγων ἔφη: ὦ	Σώκρατες,	ἅπερ καὶ ἐμοὶ λέγεις, εἰπὲ
[206]	σοι πρόσεισι φιλήκοος γάρ, ὦ	Σώκρατες,	διαφερόντως (ἐστίν, καὶ ἅμα, ὡς
[204]	θαμὰ λέγοντος. ἡμῶν γοῦν, ὦ	Σώκρατες,	ἐκκεκώφωκε τὰ (ὦτα καὶ ἐμπέπληκε
[213]	ἐζητοῦμεν; οὐκ ἔμοιγε δοκεῖ, ὦ	Σώκρατες,	ἔφη, ὁ Λύσις, καὶ ἅμα
[203]	προσιόντα ὁ Ἱπποθάλης ἰδών, ὦ	Σώκρατες,	ἔφη, ποῖ δὴ πορεύῃ καὶ
[207]	μὰ Δία ἐμέ γε, ὦ	Σώκρατες,	καὶ μάλα γε πολλὰ κωλύουσιν.
[209]	πω, ἔφη, ἡλικίαν ἔχω, ὦ	Σώκρατες.	μὴ οὐ τοῦτό σε, ὦ
[208]	γελάσας, μὰ Δία, ἔφη, ὦ	(Σώκρατες,	οὐ μόνον γε διακωλύει, ἀλλὰ
[213]	μὰ τὸν Δία, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	οὐ πάνυ εὐπορῶ ἔγωγε. (ἆρα
[210]	ἔτι. μὰ Δία, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	οὔ μοι δοκεῖ. (καὶ ἐγὼ
[213]	ἀληθῆ, ἔφη, ἔοικας λέγειν, ὦ	Σώκρατες.	οὐκοῦν εἰ τοῦτ' ἀδύνατον, τὸ
[205]	οὐκ εἰς ἐμαυτόν, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	οὔτε ποιῶ οὔτε ᾄδω. οὐκ
[210]	ἐκείνων εἶναι; ἀνάγκη, ἔφη, ὦ	Σώκρατες.	οὕτως ἄρα ἔχει, ἦν δ'
[211]	ἀλλὰ ποιήσω, ἔφη, ταῦτα, ὦ	Σώκρατες,	πάνυ σφόδρα, εὖ ἴσθι. ἀλλά
[204]	ἔφη, ἄλλῳ ἡμῶν δοκεῖ, ὦ	Σώκρατες.	σοὶ δὲ δὴ τίς, ὦ
[205]	καὶ ἄλλα πολλὰ τοιαῦτα, ὦ	Σώκρατες:	ταῦτ' ἐστὶν ἃ οὗτος λέγων
[205]	καὶ γάρ ἐστι καταγέλαστα, ὦ	Σώκρατες.	τὸ γὰρ ἐραστὴν ὄντα καὶ
[205]	δέ τι, ἔφη, σταθμᾷ, ὦ	Σώκρατες,	ὧν ὅδε λέγει; πότερον, ἦν
[203]		~(Σωκράτης)	ἐπορευόμην μὲν ἐξ Ἀκαδημείας εὐθὺ
[217]	δὲ ὠφέλιμον καὶ ἀγαθόν. ναί.	σῶμα	δέ γέ που κατὰ τὸ
[217]	κακόν. οὕτως. ἀναγκάζεται δέ γε	σῶμα	διὰ νόσον ἰατρικὴν ἀσπάζεσθαι καὶ
[217]	δέ γέ που κατὰ τὸ	σῶμα	εἶναι οὔτε ἀγαθὸν οὔτε κακόν.
[218]	τὴν ψυχὴν καὶ κατὰ τὸ	(σῶμα	καὶ πανταχοῦ, τὸ μήτε κακὸν
[217]	γοῦν θέλοιμεν ἐννοῆσαι τὸ ὑγιαῖνον	σῶμα,	οὐδὲν ἰατρικῆς δεῖται οὐδὲ ὠφελίας:
[219]	ἄρα, ὡς ἔοικεν, ὅτι τὸ	σῶμα,	οὔτε ἀγαθὸν οὔτε κακὸν διὰ
[220]	ἀπέλθοι καὶ μηδενὸς ἐφάπτοιτο μήτε	σώματος	μήτε ψυχῆς μήτε τῶν ἄλλων,
[209]	ἄρχουσιν ἢ σύ, οὔτε τοῦ	σώματος	οὕτω γενναίου ὄντος, ἀλλὰ καὶ
[219]	εἴπερ τοῦτο ἡγοῖτο τὸν ὑὸν	σώσειν;	τί μήν; ἔφη. οὐκοῦν καὶ
[216]	δίκαιον τῷ ἀδίκῳ, ἢ τὸ	σῶφρον	τῷ ἀκολάστῳ, ἢ τὸ ἀγαθὸν

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 14/06/2007