Pages
[218]	γὰρ οὖν. διὰ ταῦτα δὴ	φαῖμεν	ἂν καὶ τοὺς ἤδη σοφοὺς
[221]	(νῦν δέ γε, ὡς ἔοικε,	φαίνεται	ἄλλη τις αἰτία τοῦ φιλεῖν
[219]	ἕνεκα τοῦ ἀγαθοῦ καὶ φίλου.	φαίνεται.	ἕνεκα ἄρα τοῦ φίλου τὸ
[221]	καὶ ἐὰν ἀπόληται τὰ κακά.	φαίνεται.	οἷόν τε οὖν ἐστιν ἐπιθυμοῦντα
[220]	ὄντι φίλον πᾶν τοὐναντίον τούτου	φαίνεται	πεφυκός: φίλον γὰρ ἡμῖν ἀνεφάνη
[213]	ἄρα, ἀλλ' οὐχ ὁ μισῶν.	φαίνεται.	πολλοὶ ἄρα ὑπὸ τῶν ἐχθρῶν
[215]	φιλῶν γε οὐ φίλος. οὐ	φαίνεται.	πῶς οὖν οἱ ἀγαθοὶ τοῖς
[213]	ἂν εἴη φίλον τοῦ φιλουμένου.	φαίνεται.	τὸ μισοῦν ἄρα πάλιν ἐχθρὸν
[216]	τοιοῦτον φίλον οἷον αὐτό. οὐ	φαίνεται.	~τῷ ἀγαθῷ ἄρα (τὸ μήτε
[221]	ἡ ἐπιθυμία τυγχάνει οὖσα, ὡς	φαίνεται,	ὦ Μενέξενέ τε καὶ Λύσι.
[213]	καὶ γὰρ χαλεπή τίς μοι	φαίνεται	ὥσπερ ὁδὸς ἡ σκέψις ᾗ
[217]	λευκαὶ εἶεν ἢ φαίνοιντ' ἄν;	φαίνοιντ'	ἄν, ἦ δ' ὅς. καὶ
[217]	πότερον τότε λευκαὶ εἶεν ἢ	φαίνοιντ'	ἄν; φαίνοιντ' ἄν, ἦ δ'
[220]	ἕνεκα φίλου (τινὸς ἑτέρου, ῥήματι	φαινόμεθα	λέγοντες αὐτό: φίλον δὲ τῷ
[219]	τὸ ὅμοιον φίλον γίγνεται, ὅ	φαμεν	ἀδύνατον εἶναι: ἀλλ' ὅμως τόδε
[220]	μήτε τῶν ἄλλων, ἃ δή	φαμεν	αὐτὰ καθ' αὑτὰ οὔτε κακὰ
[218]	ἔστιν τὸ φίλον καὶ οὔ.	φαμὲν	γὰρ αὐτό, καὶ κατὰ τὴν
[219]	τὸ νῦν λεγόμενον. (ἡ ἰατρική,	φαμέν,	ἕνεκα τῆς ὑγιείας φίλον. ναί.
[219]	οὗ ἕνεκα καὶ τὰ ἄλλα	φαμὲν	πάντα φίλα εἶναι; ἀνάγκη. τοῦτο
[220]	ὁ αὐτὸς λόγος; ὅσα γάρ	φαμεν	φίλα εἶναι ἡμῖν ἕνεκα φίλου
[220]	περὶ παντὸς ποιούμεθα, ὃ ἂν	φανῇ	ὄν, ὅτου ἕνεκα καὶ χρυσίον
[220]	τἀγαθὸν ἠγαπῶμεν καὶ ἐφιλοῦμεν, ὡς	φάρμακον	ὂν τοῦ κακοῦ τὸ ἀγαθόν,
[220]	δὲ μὴ ὄντος οὐδὲν δεῖ	φαρμάκου.	ἆρ' οὕτω πέφυκέ τε καὶ
[206]	οὗτοι λέγειν τε καὶ ᾄδειν	φασί	σε. ἀλλ' οὐδέν, ἔφη, χαλεπόν.
[214]	ὄντες: ἀλλὰ τὸν θεὸν αὐτόν	φασιν	ποιεῖν φίλους αὐτούς, ἄγοντα παρ'
[207]	τις προσελθὼν ἀνέστησε τὸν Μενέξενον,	φάσκων	καλεῖν τὸν παιδοτρίβην: ἐδόκει γάρ
[204]	Δία, ἦν δ' ἐγώ, οὐ	φαῦλός	γε ἁνήρ, ἀλλ' ἱκανὸς σοφιστής.
[204]	δ' ἐγὼ τὰ μὲν ἄλλα	φαῦλος	(καὶ ἄχρηστος, τοῦτο δέ μοί
[206]	τὴν ἄγραν ποιοῖ; (δῆλον ὅτι	φαῦλος.	καὶ μὲν δὴ λόγοις τε
[214]	ἡγεμόνες. λέγουσι δὲ δήπου οὐ	φαύλως	ἀποφαινόμενοι περὶ τῶν φίλων, οἳ
[214]	δυσχεραίνω τί γε ἐν αὐτῷ:	φέρε	οὖν, ὦ πρὸς Διός, ἴδωμεν
[208]	ἡνίοχος παρὰ τοῦ πατρὸς μισθὸν	φέρων.	πῶς λέγεις; μισθωτῷ μᾶλλον ἐπιτρέπουσιν
[211]	ὧν λέγω οὐ μανθάνει, ἀλλά	φησιν	οἴεσθαι Μενέξενον εἰδέναι, καὶ κελεύει
[213]	παρὰ ταῦτα ἄλλους τινὰς ἔτι	φήσομεν	εἶναι φίλους ἀλλήλοις γιγνομένους; οὐ
[220]	τὰ παρασκευαζόμενα παρασκευάζεται. ἆρ' οὕτως	φήσομεν;	πάνυ γε. οὐκοῦν καὶ περὶ
[216]	ἀληθῆ λέγουσιν; ἀνάγκη. ἆρ' οὖν,	φήσουσιν,	τὸ ἐχθρὸν τῷ φίλῳ φίλον
[215]	εἶναι μάλιστα τὰ ὁμοιότατα ἄλληλα	φθόνου	τε καὶ φιλονικίας καὶ ἔχθρας
[221]	τῶν κακῶν ἀπολομένων, ὡς ἔοικεν,	φίλ'	ἄττα. ναί. οὐκ ἄν, εἴ
[216]	φίλον ἐστίν, ἀνάγκη καὶ ταῦτα	φίλα	εἶναι. ἀνάγκη. οὔτε ἄρα τὸ
[219]	καὶ τὰ ἄλλα φαμὲν πάντα	φίλα	εἶναι; ἀνάγκη. τοῦτο δή ἐστιν
[220]	αὐτὸς λόγος; ὅσα γάρ φαμεν	φίλα	εἶναι ἡμῖν ἕνεκα φίλου (τινὸς
[219]	πάντα ἃ εἴπομεν ἐκείνου ἕνεκα	φίλα	εἶναι, ὥσπερ εἴδωλα ἄττα ὄντα
[220]	τὰ ἄλλα (ἕνεκα ἑτέρου φίλου	φίλα	ἔφαμεν εἶναι ἐκεῖνα οὐδὲν (δὲ)
[220]	ταῦτα μὲν γὰρ φίλου ἕνεκα	φίλα	κέκληται, τὸ δὲ τῷ ὄντι
[212]	μὲν ταῦτα (ἕκαστοι, οὐ μέντοι	φίλα	ὄντα, ἀλλὰ ψεύδεθ' ὁ ποιητής,
[213]	φιλοῦν. καίτοι πολλὴ ἀλογία, ὦ	φίλε	ἑταῖρε, μᾶλλον δὲ οἶμαι καὶ
[210]	ἔχει, ἦν δ' ἐγώ, ὦ	φίλε	Λύσι: εἰς μὲν ταῦτα, (ἃ
[206]	ὅστις οὖν τὰ ἐρωτικά, ὦ	φίλε,	σοφός, οὐκ ἐπαινεῖ τὸν ἐρώμενον
[217]	ἀληθῆ. ἀλλ' ὅταν δή, ὦ	φίλε,	τὸ γῆρας αὐταῖς ταὐτὸν τοῦτο
[210]	πατὴρ οὐδὲ ἄλλος ἄλλον οὐδένα	φιλεῖ,	καθ' ὅσον ἂν ᾖ ἄχρηστος.
[212]	ἦν δ' ἐγώ, ὁ μὲν	φιλεῖ,	ὁ δὲ φιλεῖται; ναί. πότερος
[207]	ἔμοιγε, ἔφη. οὐκοῦν εἴ σε	φιλεῖ	ὁ πατὴρ καὶ ἡ μήτηρ
[207]	δ' ἐγώ, ὦ Λύσι, σφόδρα	φιλεῖ	σε ὁ πατὴρ καὶ ἡ
[221]	ἀγαθὸν μήτε κακὸν τὸ ἀγαθὸν	φιλεῖν;	ἀληθῆ. (νῦν δέ γε, ὡς
[217]	διὰ νόσον ἰατρικὴν ἀσπάζεσθαι καὶ	φιλεῖν.	δοκεῖ μοι. τὸ μήτε κακὸν
[222]	φύσει οἰκεῖον ἀναγκαῖον ἡμῖν πέφανται	φιλεῖν.	ἔοικεν, ἔφη. ἀναγκαῖον ἄρα τῷ
[215]	εἰδότα ἀγαπᾶν τὸν εἰδότα καὶ	φιλεῖν.	(καὶ δὴ καὶ ἔτι ἐπεξῄει
[221]	οὗ ἐπιθυμεῖ καὶ ἐρᾷ μὴ	φιλεῖν;	οὐκ ἔμοιγε δοκεῖ. ἔσται ἄρα
[221]	φαίνεται ἄλλη τις αἰτία τοῦ	φιλεῖν	τε καὶ φιλεῖσθαι. ἔοικεν. ἆρ'
[221]	οὐκοῦν ὡμολόγηται ἡμῖν τὸ φίλον	φιλεῖν	τι καὶ διά τι: καὶ
[221]	αἰτία τοῦ φιλεῖν τε καὶ	φιλεῖσθαι.	ἔοικεν. ἆρ' οὖν τῷ ὄντι,
[222]	γνησίῳ ἐραστῇ καὶ μὴ προσποιήτῳ	φιλεῖσθαι	ὑπὸ τῶν παιδικῶν. (ὁ μὲν
[220]	διὰ τὸ κακὸν τὸ ἀγαθὸν	φιλεῖται,	(καὶ ἔχει ὧδε: εἰ τριῶν
[212]	ὁ μὲν φιλεῖ, ὁ δὲ	φιλεῖται;	ναί. πότερος οὖν αὐτῶν ποτέρου
[220]	ἆρ' οὕτω πέφυκέ τε καὶ	φιλεῖται	τἀγαθὸν διὰ τὸ κακὸν ὑφ'
[211]	ἢ αὐτὸν Δαρεῖον οὕτως ἐγὼ	φιλέταιρός	τίς εἰμι. ~ὑμᾶς (οὖν ὁρῶν,
[212]	ὡς ἔοικεν, ὦ Μενέξενε, ἐάντε	φιλῇ	ἐάντε καὶ μισῇ: οἷον καὶ
[212]	μόνος ὁ ἕτερος τὸν ἕτερον	φιλῇ;	ἔμοιγε, ἔφη, δοκεῖ. τί δέ;
[212]	ἀντιφιλεῖσθαι ὑπὸ τούτου ὃν ἂν	φιλῇ;	ἔστιν. τί δέ; ἆρα ἔστιν
[213]	ὅταν ἢ μὴ φιλοῦν τις	φιλῇ	ἢ καὶ μισοῦν φιλῇ: πολλάκις
[213]	τις φιλῇ ἢ καὶ μισοῦν	φιλῇ:	πολλάκις δ' ἐχθρὸν εἶναι μὴ
[212]	μοι εἰπέ: ἐπειδάν τίς τινα	φιλῇ,	πότερος ποτέρου (φίλος γίγνεται, ὁ
[206]	μὲν καὶ αὐτός σοι πρόσεισι	φιλήκοος	γάρ, ὦ Σώκρατες, διαφερόντως (ἐστίν,
[210]	φίλοι ἐσόμεθα καί τις ἡμᾶς	φιλήσει	ἐν τούτοις, ἐν οἷς ἂν
[221]	ὅ τε ἔρως καὶ ἡ	φιλία	καὶ ἡ ἐπιθυμία τυγχάνει οὖσα,
[216]	ἐρήσονται εἰ (οὐκ ἐναντιώτατον ἔχθρα	φιλίᾳ;	οἷς τί ἀποκρινούμεθα; ἢ οὐκ
[220]	ὃ πᾶσαι αὗται αἱ λεγόμεναι	φιλίαι	τελευτῶσιν. κινδυνεύει οὕτως, ἔφη, ἔχειν.
[214]	οὔτε κακῷ οὐδέποτε εἰς ἀληθῆ	φιλίαν	ἔρχεται. συνδοκεῖ σοι; κατένευσεν. ἔχομεν
[219]	ἕνεκα δὲ τῆς ὑγιείας τὴν	φιλίαν	ἡ ἰατρικὴ ἀνῄρηται, ἡ δὲ
[221]	ἄρτι ἐλέγομεν, ἡ ἐπιθυμία τῆς	φιλίας	αἰτία, καὶ τὸ ἐπιθυμοῦν φίλον
[222]	τὸ πρῶτον λόγους ἀπεβαλόμεθα περὶ	φιλίας,	εἰς τούτους εἰσπεπτώκαμεν: ὁ γὰρ
[207]	διοίσετον, εἴπερ ἀληθῆ περὶ τῆς	φιλίας	λέγετον. συνεφάτην. (ἐπεχείρουν δὴ μετὰ
[215]	ἔχθρας ἐμπίμπλασθαι, τὰ δ' ἀνομοιότατα	φιλίας:	τὸν γὰρ πένητα τῷ πλουσίῳ
[217]	τε ἐπιθυμίας ἅμα καὶ τῆς	φιλίας	τοῦ ἀγαθοῦ. ~οὐ γὰρ ἔτι
[211]	οὖν Λύσις μάλα παιδικῶς καὶ	φιλικῶς,	λάθρᾳ τοῦ Μενεξένου, σμικρὸν πρός
[212]	ἀντιφιλοῦν. οὐκ ἔοικεν. οὐδ' ἄρα	φίλιπποί	εἰσιν οὓς ἂν οἱ ἵπποι
[212]	φιλόκυνές γε καὶ φίλοινοι καὶ	φιλογυμνασταὶ	καὶ φιλόσοφοι, ἂν μὴ ἡ
[212]	δ' ἐγώ: ἀμφότεροι ἄρα ἀλλήλων	φίλοι	γίγνονται, ἐὰν μόνος ὁ ἕτερος
[215]	πολλοῦ ποιεῖσθαι ἀλλήλους; οὐδεμία, ἔφη.	φίλοι	(δέ γε οὐκ ἂν εἶεν
[223]	ἀπιόντες ὡς οἰόμεθα ἡμεῖς ἀλλήλων	φίλοι	εἶναι καὶ ἐμὲ γὰρ ἐν
[213]	μισοῦνται, καὶ τοῖς (μὲν ἐχθροῖς	φίλοι	εἰσίν, τοῖς δὲ φίλοις ἐχθροί,
[210]	ἔχειν; συγχωρῶ. ἆρ' οὖν τῳ	φίλοι	ἐσόμεθα καί τις ἡμᾶς φιλήσει
[213]	ἐγώ, εἰ μήτε οἱ φιλοῦντες	φίλοι	ἔσονται μήτε οἱ φιλούμενοι μήτε
[215]	οἱ ἀγαθοὶ τοῖς ἀγαθοῖς ἡμῖν	φίλοι	ἔσονται τὴν ἀρχήν, οἳ μήτε
[221]	Λύσι. συνεφάτην. ὑμεῖς ἄρα εἰ	φίλοι	ἐστὸν ἀλλήλοις, φύσει πῃ οἰκεῖοί
[212]	ἔφη ὄλβιος, ᾧ παῖδές τε	φίλοι	καὶ μώνυχες ἵπποι καὶ κύνες
[210]	γένῃ, ὦ παῖ, πάντες σοι	φίλοι	καὶ πάντες σοι οἰκεῖοι ἔσονται-
[214]	ἄρα ἤδη τίνες εἰσὶν οἱ	φίλοι:	ὁ γὰρ λόγος ἡμῖν (σημαίνει
[215]	δὲ μὴ ἀγαπῴη, οὐδ' ἂν	φιλοῖ.	οὐ δῆτα. ὁ δὲ μὴ
[212]	μὲν γάρ, εἰ ὁ ἕτερος	φιλοῖ,	φίλω εἶναι ἄμφω: νῦν δέ,
[212]	οὐδ' αὖ φιλόκυνές γε καὶ	φίλοινοι	καὶ φιλογυμνασταὶ καὶ φιλόσοφοι, ἂν
[213]	ἐχθροῖς φίλοι εἰσίν, τοῖς δὲ	φίλοις	ἐχθροί, εἰ τὸ φιλούμενον φίλον
[212]	ἀντιφιλῶσιν, οὐδὲ φιλόρτυγες, οὐδ' αὖ	φιλόκυνές	γε καὶ φίλοινοι καὶ φιλογυμνασταὶ
[211]	ἐρωτικῶς, καὶ βουλοίμην ἄν μοι	φίλον	ἀγαθὸν γενέσθαι μᾶλλον ἢ τὸν
[219]	ἣ οὐκέτ' ἐπανοίσει ἐπ' ἄλλο	φίλον,	ἀλλ' ἥξει ἐπ' ἐκεῖνο ὅ
[216]	γὰρ ἄν που τῷ κακῷ	φίλον	ἄν τι γένοιτο. ἀληθῆ. οὐδὲ
[217]	κακὸν μόνῳ μόνον συμβαίνει γίγνεσθαι	φίλον.	ἀνάγκη, ὡς ἔοικεν. ἆρ' οὖν
[219]	πάνυ γε. οὐκοῦν καὶ ἐκεῖνο	φίλον	αὖ ἔσται ἕνεκα φίλου; ναί.
[220]	πᾶν τοὐναντίον τούτου φαίνεται πεφυκός:	φίλον	γὰρ ἡμῖν ἀνεφάνη ὂν ἐχθροῦ
[219]	γὰρ φίλον τοῦ φίλου τὸ	φίλον	γέγονεν, ἐῶ χαίρειν, καὶ τοῦ
[214]	γέ τῳ ἄλλῳ ὅμοιον ἢ	φίλον	γένοιτ' ἄν. ἢ οὐ καὶ
[219]	τοῦ ὁμοίου γε τὸ ὅμοιον	φίλον	γίγνεται, ὅ φαμεν ἀδύνατον εἶναι:
[217]	μήτε κακὸν ἄρα μήτ' ἀγαθὸν	φίλον	γίγνεται τοῦ ἀγαθοῦ διὰ κακοῦ
[218]	κακὸν οὔτε ἀγαθόν, ἀλλὰ κακόν:	φίλον	δὲ ἀγαθῷ κακὸν οὐκ ἦν.
[219]	ὑγίεια ἀγαθόν. ἦ γάρ; ναί.	φίλον	δὲ ἢ οὐ φίλον ἡ
[220]	ἑτέρου, ῥήματι φαινόμεθα λέγοντες αὐτό:	φίλον	δὲ τῷ ὄντι κινδυνεύει ἐκεῖνο
[219]	ἄρα τοῦ φίλου τὸ φίλον	φίλον	διὰ τὸ ἐχθρόν. ἔοικεν. εἶεν,
[217]	τοῦ ἀγαθοῦ (οὗ) ἐπιθυμοῖ καὶ	φίλον	εἴη: ἀδύνατον γὰρ ἔφαμεν κακὸν
[217]	ἀδύνατον γὰρ ἔφαμεν κακὸν ἀγαθῷ	φίλον	εἶναι. ἀδύνατον γάρ. σκέψασθε δὴ
[213]	φίλῳ ἐχθρὸν καὶ τῷ ἐχθρῷ	φίλον	εἶναι. ἀληθῆ, ἔφη, ἔοικας λέγειν,
[220]	φίλου τινὸς ἕνεκα τὸ φίλον	φίλον	εἶναι: ἀλλ' ἆρα τὸ ἀγαθόν
[215]	δέοι τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ	φίλον	εἶναι, ἀλλ' αὐτὸ τὸ ἐναντίον
[214]	ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ ἀνάγκη ἀεὶ	φίλον	εἶναι; εἰσὶν δέ που οὗτοι
[216]	τὴν ἀρχαίαν παροιμίαν τὸ καλὸν	φίλον	εἶναι. ἔοικε γοῦν μαλακῷ τινι
[216]	τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε κακὸν	φίλον	εἶναι ἢ τοῦ ἀγαθοῦ ἢ
[215]	γὰρ πένητα τῷ πλουσίῳ ἀναγκάζεσθαι	φίλον	εἶναι καὶ τὸν ἀσθενῆ τῷ
[213]	(ἅπερ ἐπὶ τῶν πρότερον, πολλάκις	φίλον	εἶναι μὴ φίλου, πολλάκις δὲ
[218]	διὰ κακοῦ παρουσίαν τοῦ ἀγαθοῦ	φίλον	εἶναι. παντάπασιν ἐφάτην τε καὶ
[216]	τὸ ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ μάλιστα	φίλον	εἶναι; πάνυ γε. εἶεν, ἦν
[216]	τοῦ καλοῦ τε καὶ ἀγαθοῦ	φίλον	εἶναι τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε
[221]	ὃ δὲ τὸ πρότερον ἐλέγομεν	φίλον	εἶναι, ὕθλος τις ἦν, ὥσπερ
[216]	κακῷ οὔτε τἀγαθὸν τῷ (κακῷ	φίλον	εἶναι, ὥσπερ οὐδ' ὁ ἔμπροσθεν
[221]	ναί. τὸ δ' ἐνδεὲς ἄρα	φίλον	ἐκείνου οὗ ἂν ἐνδεὲς ᾖ;
[212]	καὶ σύ τε τοῦτον οὕτω	φίλον	ἐκτήσω ταχύ τε καὶ σφόδρα,
[220]	ἀλλ' ἆρα τὸ ἀγαθόν ἐστιν	φίλον;	ἔμοιγε δοκεῖ. ἆρ' οὖν διὰ
[219]	φίλον; πάνυ γε. εἰ ἄρα	φίλον,	ἕνεκά του. ναί. φίλου γέ
[219]	πρῶτον, ὃ ὡς ἀληθῶς ἐστι	φίλον.	ἐννοήσωμεν γὰρ οὑτωσί: ὅταν τίς
[215]	ἐναντιώτατον τῷ ἐναντιωτάτῳ εἶναι μάλιστα	φίλον.	ἐπιθυμεῖν γὰρ τοῦ τοιούτου ἕκαστον,
[219]	διὰ τὸ κακόν, τῆς ἰατρικῆς	φίλον	ἐστίν, ἀγαθὸν δὲ ἰατρική: ἕνεκα
[220]	φίλον οὐ φίλου τινὸς ἕνεκα	φίλον	ἐστίν; ἀληθῆ. τοῦτο μὲν δὴ
[213]	φίλοις ἐχθροί, εἰ τὸ φιλούμενον	φίλον	ἐστὶν ἀλλὰ μὴ τὸ φιλοῦν.
[216]	τὴν ἐναντιότητά τί τῳ (φίλῳ)	φίλον	ἐστίν, ἀνάγκη καὶ ταῦτα φίλα
[222]	πλήθους ἀλλ' εἰ μηδὲν τούτων	φίλον	ἐστίν, ἐγὼ μὲν οὐκέτι ἔχω
[219]	καὶ τὸ ἐχθρὸν τοῦ ἀγαθοῦ	φίλον	ἐστὶν ἕνεκα τοῦ ἀγαθοῦ καὶ
[221]	φιλίας αἰτία, καὶ τὸ ἐπιθυμοῦν	φίλον	ἐστὶν τούτῳ οὗ ἐπιθυμεῖ καὶ
[212]	τὸ φιλούμενον ἄρα τῷ φιλοῦντι	φίλον	ἐστίν, ὡς ἔοικεν, ὦ Μενέξενε,
[221]	οὐκ ἂν ἦν τούτου ἀπολομένου	φίλον	ἕτερον ἑτέρῳ. αἰτίας γὰρ ἀπολομένης
[216]	φήσουσιν, τὸ ἐχθρὸν τῷ φίλῳ	φίλον	ἢ τὸ φίλον τῷ ἐχθρῷ;
[219]	ἢ οὐ φίλον ἡ ὑγίεια;	φίλον.	ἡ δὲ νόσος ἐχθρόν. πάνυ
[219]	ναί. φίλον δὲ ἢ οὐ	φίλον	ἡ ὑγίεια; φίλον. ἡ δὲ
[220]	ὅς, οὕτως ἔχειν. τὸ ἄρα	φίλον	ἡμῖν ἐκεῖνο, εἰς ὃ ἐτελεύτα
[218]	οὔτε τὸ ὅμοιον τοῦ ὁμοίου	φίλον	ἡμῖν ἐφάνη ἐν τοῖς ἔμπροσθεν
[218]	μᾶλλον ἐξηυρήκαμεν ὃ ἔστιν τὸ	φίλον	καὶ οὔ. φαμὲν γὰρ αὐτό,
[214]	οἱ τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ	φίλον	λέγοντες, ὡς ὁ ἀγαθὸς τῷ
[219]	ἰατρική, φαμέν, ἕνεκα τῆς ὑγιείας	φίλον.	ναί. οὐκοῦν καὶ ἡ ὑγίεια
[216]	ἀγαθῷ μήτε κακῷ τὸ τοιοῦτον	φίλον	οἷον αὐτό. οὐ φαίνεται. ~τῷ
[222]	ὁμοιότητα ἄχρηστον: τὸ δὲ ἄχρηστον	φίλον	(ὁμολογεῖν πλημμελές. βούλεσθ' οὖν, ἦν
[220]	οὐκοῦν τό γε τῷ ὄντι	φίλον	οὐ φίλου τινὸς ἕνεκα φίλον
[220]	οὐκέτι, ὡς ἔοικ' ἔσθ' ἡμῖν	φίλον.	οὔ μοι δοκεῖ, ἔφη, ὥς
[219]	ἐπ' ἐκεῖνο ὅ ἐστιν (πρῶτον	φίλον,	οὗ ἕνεκα καὶ τὰ ἄλλα
[215]	ὃ δὲ μὴ ἀγαπῷτο, πῶς	φίλον;	οὐδαμῶς. ἀλλὰ δὴ ὁ μὲν
[216]	οὔτε τὸ ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ	φίλον.	οὐκ ἔοικεν. (ἔτι δὲ καὶ
[216]	τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε κακὸν	φίλον	οὕτω ποτὲ γιγνόμενον τοῦ ἀγαθοῦ.
[220]	κέκληται, τὸ δὲ τῷ ὄντι	φίλον	πᾶν τοὐναντίον τούτου φαίνεται πεφυκός:
[219]	ναί. οὐκοῦν καὶ ἡ ὑγίεια	φίλον;	πάνυ γε. εἰ ἄρα φίλον,
[221]	τὸ κακὸν αἴτιον ἦν τοῦ	φίλον	τι εἶναι, οὐκ ἂν ἦν
[216]	δή, εἴπερ τῴ τί ἐστιν	φίλον,	τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε κακὸν
[219]	μὴ ἐξαπατηθῶμεν. ὅτι μὲν γὰρ	φίλον	τοῦ φίλου τὸ φίλον γέγονεν,
[213]	ἀδύνατον, τὸ φιλοῦν ἂν εἴη	φίλον	τοῦ φιλουμένου. φαίνεται. τὸ μισοῦν
[216]	τῷ φίλῳ φίλον ἢ τὸ	φίλον	τῷ ἐχθρῷ; οὐδέτερα, ἔφη. ἀλλὰ
[212]	κινδυνεύει, ἔφη. οὐκ ἄρα ἐστὶν	φίλον	τῷ φιλοῦντι οὐδὲν μὴ οὐκ
[221]	λέγεις. οὐκοῦν ὡμολόγηται ἡμῖν τὸ	φίλον	φιλεῖν τι καὶ διά τι:
[219]	ἕνεκα ἄρα τοῦ φίλου τὸ	φίλον	φίλον διὰ τὸ ἐχθρόν. ἔοικεν.
[220]	μὴ φίλου τινὸς ἕνεκα τὸ	φίλον	φίλον εἶναι: ἀλλ' ἆρα τὸ
[216]	ἔτι μᾶλλον ἡμᾶς λανθάνει τὸ	φίλον	ὡς ἀληθῶς οὐδὲν τούτων ὄν,
[215]	ὁμοιότατα ἄλληλα φθόνου τε καὶ	φιλονικίας	καὶ ἔχθρας ἐμπίμπλασθαι, τὰ δ'
[212]	οἱ ἵπποι μὴ ἀντιφιλῶσιν, οὐδὲ	φιλόρτυγες,	οὐδ' αὖ φιλόκυνές γε καὶ
[215]	ἀγαθός, οὐ καθ' ὅσον ὅμοιος,	φίλος	ἂν εἴη; ἴσως. τί δέ;
[212]	τίς τινα φιλῇ, πότερος ποτέρου	(φίλος	γίγνεται, ὁ φιλῶν τοῦ φιλουμένου
[217]	ἔχει, ὥστε ὑγιαίνων οὐδεὶς ἰατρῷ	φίλος	διὰ τὴν ὑγίειαν. ἦ γάρ;
[213]	ἔχειν. οὐκ ἄρα ὁ φιλῶν	φίλος	ἐκ τούτου τοῦ λόγου, ἀλλ'
[222]	κακὸς τῷ κακῷ οὐδὲν ἧττον	φίλος	ἔσται ἢ ὁ ἀγαθὸς τῷ
[210]	ἄλλος οὐδεὶς οὔτε ὁ πατὴρ	φίλος	ἔσται οὔτε ἡ μήτηρ οὔτε
[212]	αὖ ἐν τῷ τοιούτῳ οὐδετέρου	φίλος	ἐστίν, ἂν μὴ ἀμφότεροι ἀλλήλους
[212]	ναί. πότερος οὖν αὐτῶν ποτέρου	φίλος	ἐστίν; ὁ φιλῶν τοῦ φιλουμένου,
[212]	ὥστε οὐδ' ὅντινα τρόπον γίγνεται	φίλος	ἕτερος ἑτέρου οἶδα, ἀλλὰ ταῦτα
[218]	ἂν εἴη, πότερόν ἐστίν τῳ	φίλος	ἢ οὔ; ἀνάγκη, ἔφη. πότερον
[214]	τῷ ὁμοίῳ καθ' ὅσον ὅμοιος	φίλος,	καὶ ἔστιν χρήσιμος ὁ τοιοῦτος
[212]	ἂν μὴ ἀμφότεροι φιλῶσιν, οὐδέτερος	φίλος.	κινδυνεύει, ἔφη. οὐκ ἄρα ἐστὶν
[218]	νόσον ἕνεκα ὑγιείας τοῦ ἰατροῦ	φίλος;	ναί. ἡ δέ γε νόσος
[215]	μὲν ὅμοιος τῷ ὁμοίῳ οὐ	φίλος:	ὁ δὲ ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ
[214]	ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ μόνος μόνῳ	φίλος,	ὁ δὲ κακὸς οὔτε ἀγαθῷ
[218]	ἐκείνου τοῦ πράγματος, οὗ ἕνεκα	φίλος	ὁ φίλος τῷ φίλῳ, ἢ
[223]	οὔπω δὲ ὅτι ἔστιν ὁ	φίλος	οἷοί τε ἐγενόμεθα ἐξευρεῖν.
[218]	ὧδε, ἦν δ' ἐγώ, σκοπῶμεν:	φίλος	ὃς ἂν εἴη, πότερόν ἐστίν
[215]	δὲ μὴ φιλῶν γε οὐ	φίλος.	οὐ φαίνεται. πῶς οὖν οἱ
[218]	κάμνων, νυνδὴ ἔφαμεν, τοῦ ἰατροῦ	φίλος:	οὐχ οὕτως; ναί. οὐκοῦν διὰ
[222]	ὁ ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ μόνον	φίλος;	πάνυ γε. ἀλλὰ μὴν καὶ
[218]	πράγματος, οὗ ἕνεκα φίλος ὁ	φίλος	τῷ φίλῳ, ἢ οὔτε φίλου
[218]	καὶ τοὺς ἤδη σοφοὺς μηκέτι	φιλοσοφεῖν,	εἴτε θεοὶ εἴτε ἄνθρωποί εἰσιν
[218]	κακὸν γὰρ καὶ ἀμαθῆ οὐδένα	φιλοσοφεῖν.	λείπονται δὴ οἱ ἔχοντες μὲν
[218]	εἰσιν οὗτοι: οὐδ' αὖ ἐκείνους	φιλοσοφεῖν	τοὺς οὕτως ἄγνοιαν ἔχοντας ὥστε
[213]	ἀναπαῦσαι καὶ ἐκείνου ἡσθεὶς τῇ	φιλοσοφίᾳ,	οὕτω μεταβαλὼν πρὸς τὸν (λύσιν
[212]	καὶ φίλοινοι καὶ φιλογυμνασταὶ καὶ	φιλόσοφοι,	ἂν μὴ ἡ σοφία αὐτοὺς
[218]	μὴ ἴσασιν. διὸ δὴ καὶ	φιλοσοφοῦσιν	οἱ οὔτε ἀγαθοὶ οὔτε κακοί
[218]	ὄντες, ὅσοι δὲ κακοὶ οὐ	φιλοσοφοῦσιν,	οὐδὲ οἱ ἀγαθοί: οὔτε γὰρ
[219]	ἄρα φίλον, ἕνεκά του. ναί.	φίλου	γέ τινος δή, εἴπερ ἀκολουθήσει
[220]	τούτοις ἔοικεν. ταῦτα μὲν γὰρ	φίλου	ἕνεκα φίλα κέκληται, τὸ δὲ
[219]	ἐκεῖνο φίλον αὖ ἔσται ἕνεκα	φίλου;	ναί. ἆρ' οὖν οὐκ ἀνάγκη
[220]	γε. οὐκοῦν καὶ περὶ τοῦ	φίλου	ὁ αὐτὸς λόγος; ὅσα γάρ
[222]	Λύσι τε καὶ Μενέξενε, περὶ	φίλου,	ὃ ἔστιν: εἰ δὲ ταὐτὸν
[218]	του καὶ διά τι. πότερον	φίλου	ὄντος ἐκείνου τοῦ πράγματος, οὗ
[213]	εἶναι μὴ ἐχθροῦ ἢ καὶ	φίλου,	ὅταν ἢ μισοῦν τις μισῇ
[218]	φίλος τῷ φίλῳ, ἢ οὔτε	φίλου	οὔτε ἐχθροῦ; (οὐ πάνυ, ἔφη,
[213]	πρότερον, πολλάκις φίλον εἶναι μὴ	φίλου,	πολλάκις δὲ καὶ ἐχθροῦ, ὅταν
[218]	τοιούτοις (ψευδέσιν) ἐντετυχήκαμεν περὶ τοῦ	φίλου.	πῶς δή; ἔφη. ὧδε, ἦν
[220]	τοῦτο μὲν δὴ ἀπήλλακται, μὴ	φίλου	τινὸς ἕνεκα τὸ φίλον φίλον
[220]	γε τῷ ὄντι φίλον οὐ	φίλου	τινὸς ἕνεκα φίλον ἐστίν; ἀληθῆ.
[220]	φαμεν φίλα εἶναι ἡμῖν ἕνεκα	φίλου	(τινὸς ἑτέρου, ῥήματι φαινόμεθα λέγοντες
[219]	ὅτι μὲν γὰρ φίλον τοῦ	φίλου	τὸ φίλον γέγονεν, ἐῶ χαίρειν,
[219]	φίλου. φαίνεται. ἕνεκα ἄρα τοῦ	φίλου	τὸ φίλον φίλον διὰ τὸ
[219]	ἐστὶν ἕνεκα τοῦ ἀγαθοῦ καὶ	φίλου.	φαίνεται. ἕνεκα ἄρα τοῦ φίλου
[220]	πάντα τὰ ἄλλα (ἕνεκα ἑτέρου	φίλου	φίλα ἔφαμεν εἶναι ἐκεῖνα οὐδὲν
[213]	μήτε οἱ φιλοῦντές τε καὶ	φιλούμενοι;	ἀλλὰ καὶ παρὰ ταῦτα ἄλλους
[222]	ἀναπεμπάσασθαι. εἰ γὰρ μήτε οἱ	φιλούμενοι	μήτε οἱ φιλοῦντες μήτε οἱ
[213]	φιλοῦντες φίλοι ἔσονται μήτε οἱ	φιλούμενοι	μήτε οἱ φιλοῦντές τε καὶ
[212]	δοκεῖ λέγειν σοι; ναί. τὸ	φιλούμενον	ἄρα τῷ φιλοῦντι φίλον ἐστίν,
[213]	δὲ φίλοις ἐχθροί, εἰ τὸ	φιλούμενον	φίλον ἐστὶν ἀλλὰ μὴ τὸ
[213]	τούτου τοῦ λόγου, ἀλλ' ὁ	φιλούμενος.	ἔοικεν. καὶ ὁ μισούμενος ἐχθρὸς
[212]	φιλῶν τοῦ φιλουμένου ἢ ὁ	φιλούμενος	τοῦ φιλοῦντος: ἢ οὐδὲν διαφέρει;
[212]	ἐάντε καὶ μισῆται, ἢ ὁ	φιλούμενος	τοῦ φιλοῦντος; ἢ οὐδέτερος αὖ
[212]	φίλος ἐστίν; ὁ φιλῶν τοῦ	φιλουμένου,	ἐάντε καὶ ἀντιφιλῆται ἐάντε καὶ
[212]	(φίλος γίγνεται, ὁ φιλῶν τοῦ	φιλουμένου	ἢ ὁ φιλούμενος τοῦ φιλοῦντος:
[213]	φιλοῦν ἂν εἴη φίλον τοῦ	φιλουμένου.	φαίνεται. τὸ μισοῦν ἄρα πάλιν
[213]	οὐκοῦν εἰ τοῦτ' ἀδύνατον, τὸ	φιλοῦν	ἂν εἴη φίλον τοῦ φιλουμένου.
[213]	φίλον ἐστὶν ἀλλὰ μὴ τὸ	φιλοῦν.	καίτοι πολλὴ ἀλογία, ὦ φίλε
[213]	μισοῦν τις μισῇ ἢ καὶ	φιλοῦν	μισῇ. κινδυνεύει, ἔφη. τί οὖν
[213]	καὶ ἐχθροῦ, ὅταν ἢ μὴ	φιλοῦν	τις φιλῇ ἢ καὶ μισοῦν
[212]	δοκεῖ. τί δέ; οὐκ ἔστιν	φιλοῦντα	μὴ ἀντιφιλεῖσθαι ὑπὸ τούτου ὃν
[212]	δέ; ἆρα ἔστιν καὶ μισεῖσθαι	φιλοῦντα;	οἷόν που ἐνίοτε δοκοῦσι καὶ
[212]	γεγονότα παιδία, τὰ μὲν οὐδέπω	φιλοῦντα,	~τὰ (δὲ καὶ μισοῦντα, ὅταν
[213]	πολλοὶ ἄρα ὑπὸ τῶν ἐχθρῶν	φιλοῦνται,	ὑπὸ δὲ τῶν φίλων μισοῦνται,
[212]	ἐρασταὶ πάσχειν πρὸς τὰ παιδικά:	φιλοῦντες	γὰρ (ὡς οἷόν τε μάλιστα
[222]	μήτε οἱ φιλούμενοι μήτε οἱ	φιλοῦντες	μήτε οἱ ὅμοιοι μήτε οἱ
[213]	μήτε οἱ φιλούμενοι μήτε οἱ	φιλοῦντές	τε καὶ φιλούμενοι; ἀλλὰ καὶ
[213]	δ' ἐγώ, εἰ μήτε οἱ	φιλοῦντες	φίλοι ἔσονται μήτε οἱ φιλούμενοι
[212]	οὐκ ἄρα ἐστὶν φίλον τῷ	φιλοῦντι	οὐδὲν μὴ οὐκ ἀντιφιλοῦν. οὐκ
[212]	ναί. τὸ φιλούμενον ἄρα τῷ	φιλοῦντι	φίλον ἐστίν, ὡς ἔοικεν, ὦ
[212]	φιλουμένου ἢ ὁ φιλούμενος τοῦ	φιλοῦντος:	ἢ οὐδὲν διαφέρει; οὐδέν, ἔφη,
[212]	μισῆται, ἢ ὁ φιλούμενος τοῦ	φιλοῦντος;	ἢ οὐδέτερος αὖ ἐν τῷ
[213]	ἄλλους τινὰς ἔτι φήσομεν εἶναι	φίλους	ἀλλήλοις γιγνομένους; οὐ μὰ τὸν
[214]	τὸν θεὸν αὐτόν φασιν ποιεῖν	φίλους	αὐτούς, ἄγοντα παρ' ἀλλήλους. λέγουσι
[214]	δὲ καὶ ἀδικουμένους ἀδύνατόν που	φίλους	εἶναι. οὐχ οὕτως; ναί, ἦ
[214]	ἀγαθοὺς ὁμοίους εἶναι ἀλλήλοις καὶ	φίλους,	τοὺς δὲ κακούς, ὅπερ καὶ
[212]	ἡ σοφία αὐτοὺς ἀντιφιλῇ. ἢ	φιλοῦσι	μὲν ταῦτα (ἕκαστοι, οὐ μέντοι
[213]	πάντων μάλιστά ἐστι τοῖς γονεῦσι	φίλτατα.	ἔμοιγε δοκεῖ, ἔφη, οὕτως ἔχειν.
[207]	ἔφην, πλουσιώτερος ὑμῶν, οὐκ ἐρήσομαι:	φίλω	γάρ ἐστον. ἦ γάρ; πάνυ
[212]	γάρ, εἰ ὁ ἕτερος φιλοῖ,	φίλω	εἶναι ἄμφω: νῦν δέ, ἂν
[213]	οἶμαι καὶ ἀδύνατον, τῷ τε	φίλῳ	ἐχθρὸν καὶ τῷ ἐχθρῷ φίλον
[218]	ἕνεκα φίλος ὁ φίλος τῷ	φίλῳ,	ἢ οὔτε φίλου οὔτε ἐχθροῦ;
[216]	κατὰ τὴν ἐναντιότητά τί τῳ	(φίλῳ)	φίλον ἐστίν, ἀνάγκη καὶ ταῦτα
[216]	οὖν, φήσουσιν, τὸ ἐχθρὸν τῷ	φίλῳ	φίλον ἢ τὸ φίλον τῷ
[215]	οὐ δῆτα. ὁ δὲ μὴ	φιλῶν	γε οὐ φίλος. οὐ φαίνεται.
[211]	ἔχω, πρὸς δὲ τὴν τῶν	φίλων	κτῆσιν πάνυ ἐρωτικῶς, καὶ βουλοίμην
[207]	ἐφάτην. οὐκοῦν κοινὰ τά γε	φίλων	λέγεται, ὥστε τούτῳ γε οὐδὲν
[213]	ἐχθρῶν φιλοῦνται, ὑπὸ δὲ τῶν	φίλων	μισοῦνται, καὶ τοῖς (μὲν ἐχθροῖς
[214]	οὐ φαύλως ἀποφαινόμενοι περὶ τῶν	φίλων,	οἳ τυγχάνουσιν ὄντες: ἀλλὰ τὸν
[212]	αὐτῶν ποτέρου φίλος ἐστίν; ὁ	φιλῶν	τοῦ φιλουμένου, ἐάντε καὶ ἀντιφιλῆται
[212]	πότερος ποτέρου (φίλος γίγνεται, ὁ	φιλῶν	τοῦ φιλουμένου ἢ ὁ φιλούμενος
[213]	οὕτως ἔχειν. οὐκ ἄρα ὁ	φιλῶν	φίλος ἐκ τούτου τοῦ λόγου,
[212]	ἐστίν, ἂν μὴ ἀμφότεροι ἀλλήλους	φιλῶσιν;	ἔοικε γοῦν (οὕτως ἔχειν. ἀλλοίως
[212]	νῦν δέ, ἂν μὴ ἀμφότεροι	φιλῶσιν,	οὐδέτερος φίλος. κινδυνεύει, ἔφη. οὐκ
[218]	(τί μάλιστα; ἔφη ὁ Μενέξενος.	φοβοῦμαι,	ἦν δ' ἐγώ, μὴ ὥσπερ
[206]	γωνίᾳ ἠρτίαζον ἀστραγάλοις παμπόλλοις, ἐκ	φορμίσκων	τινῶν προαιρούμενοι: τούτους δὲ περιέστασαν
[210]	φρονεῖν, ἐν οἷς τις μήπω	φρονεῖ;	καὶ πῶς ἄν; ἔφη. εἰ
[210]	οὐκ ἂν κωλύσειεν, ἡγούμενος ὀρθῶς	φρονεῖν.	ἀληθῆ λέγεις. ἆρ' οὖν καὶ
[210]	ἐπὶ τούτοις, ὦ Λύσι, μέγα	φρονεῖν,	ἐν οἷς τις μήπω φρονεῖ;
[209]	ἡγήσηται βέλτιον περὶ οἰκονομίας ἑαυτοῦ	φρονεῖν,	ἢ αὐτὸν ἐπιστατήσειν; ἐμοὶ ἐπιτρέψειν
[209]	ἡμέρᾳ ἡγήσηταί σε βέλτιον αὑτοῦ	φρονεῖν,	ταύτῃ ἐπιτρέψει σοι καὶ αὑτὸν
[210]	ἄρα σὺ διδασκάλου δέῃ, οὔπω	φρονεῖς.	ἀληθῆ. οὐδ' ἄρα μεγαλόφρων εἶ,
[209]	αὑτῶν, ὅταν αἰσθάνωνται ὅτι ἱκανῶς	φρονεῖς;	ἔγωγε. πρὸς Διός, ἦν δ'
[206]	τις αὐτοὺς ἐπαινῇ καὶ αὔξῃ,	φρονήματος	ἐμπίμπλανται καὶ μεγαλαυχίας: ἢ οὐκ
[210]	εἰς μὲν ταῦτα, (ἃ ἂν	φρόνιμοι	γενώμεθα, ἅπαντες ἡμῖν ἐπιτρέψουσιν, Ἕλληνές
[209]	ἐνδειξαίμεθα αὐτῷ ὅτι ἡμεῖς κάλλιον	φρονοῦμεν	ἢ ὁ ὑὸς αὐτοῦ περὶ
[222]	δ' ἐγώ. τὸ μὲν δὴ	φύσει	οἰκεῖον ἀναγκαῖον ἡμῖν πέφανται φιλεῖν.
[221]	ἄρα εἰ φίλοι ἐστὸν ἀλλήλοις,	φύσει	πῃ οἰκεῖοί ἐσθ' ὑμῖν αὐτοῖς.
[214]	δέ που οὗτοι οἱ περὶ	φύσεώς	τε καὶ τοῦ ὅλου διαλεγόμενοι
[216]	Μενέξενος, ὥς γε οὑτωσὶ ἀκοῦσαι.	φῶμεν	ἄρα τὸ ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ
[222]	καὶ τὸ οἰκεῖον ἂν ταὐτὸν	φῶμεν	εἶναι, ἄλλο τι ἢ ὁ
[222]	ὑπὸ τοῦ λόγου, συγχωρήσωμεν καὶ	φῶμεν	ἕτερόν τι εἶναι τὸ οἰκεῖον
[204]	καὶ ᾄδει εἰς τὰ παιδικὰ	φωνῇ	θαυμασίᾳ, ἣν ἡμᾶς δεῖ ἀκούοντας

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 14/06/2007