Pages
[208]	ἂν ἐῷέν σε ἀλλὰ διακωλύοιεν;	μὰ	Δί' οὐ μέντοι ἄν, ἔφη,
[208]	τὸν πατέρα ἢ τὴν μητέρα;	μὰ	Δί' οὐκ ἔγωγε, ἔφη. ἀλλ'
[207]	μηδὲν ἐξείη ποιεῖν ὧν ἐπιθυμοῖ;	μὰ	Δί' οὐκ ἔμοιγε, ἔφη. οὐκοῦν
[211]	ὄρτυγα ἢ ἀλεκτρυόνα, καὶ ναὶ	μὰ	Δία ἔγωγε μᾶλλον ἢ ἵππον
[207]	ποιεῖν ὧν ἂν ἐπιθυμῇς; ναὶ	μὰ	Δία ἐμέ γε, ὦ Σώκρατες,
[211]	δ' ἐγώ, καταγέλαστος γένωμαι; οὐ	μὰ	Δία, ἔφη, ἀλλ' ἵνα αὐτὸν
[211]	οἶσθα ὅτι ἐριστικός ἐστιν; ναὶ	μὰ	Δία, ἔφη, σφόδρα γε: διὰ
[208]	ὀργάνων ἅπτεσθαι. καὶ ὃς γελάσας,	μὰ	Δία, ἔφη, ὦ (Σώκρατες, οὐ
[210]	μεγαλόφρων εἶ, εἴπερ ἄφρων ἔτι.	μὰ	Δία, ἔφη, ὦ Σώκρατες, οὔ
[204]	δ' ὅς, καὶ ἐπαινέτης, Μίκκος.	μὰ	Δία, ἦν δ' ἐγώ, οὐ
[216]	ἦ δ' ὅς, λέγεις; ἀλλὰ	μὰ	Δία, ἦν δ' ἐγώ, οὐκ
[206]	ποιητής, βλαβερὸς ὢν ἑαυτῷ. οὐ	μὰ	τὸν Δία, ἔφη: πολλὴ γὰρ
[213]	εἶναι φίλους ἀλλήλοις γιγνομένους; οὐ	μὰ	τὸν Δία, ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[211]	δεινὸς γὰρ ὁ ἄνθρωπος, Κτησίππου	μαθητής.	πάρεστι δέ τοι αὐτός οὐχ
[205]	Κτήσιππος, ἀλλὰ ληρεῖ τε καὶ	μαίνεται.	καὶ ἐγὼ εἶπον: ὦ Ἱππόθαλες,
[208]	ἦν δ' ἐγώ. ~βουλόμενοί σε	μακάριον	(εἶναι διακωλύουσι τοῦτο ποιεῖν ὃ
[208]	ὅτι ἂν βούλῃ, ἵν' αὐτῇ	μακάριος	ᾖς, ἢ περὶ τὰ ἔρια
[221]	ὕθλος τις ἦν, ὥσπερ ποίημα	μακρὸν	συγκείμενον; κινδυνεύει, ἔφη. ἀλλὰ μέντοι,
[207]	ἐμέ γε, ὦ Σώκρατες, καὶ	μάλα	γε πολλὰ κωλύουσιν. πῶς λέγεις;
[208]	οὐδενὶ ἔξεστιν αὐτοὺς τύπτειν; καὶ	μάλα,	ἔφη, τῷ ὀρεοκόμῳ. δούλῳ ὄντι
[211]	καὶ ἐξανέστη. ὁ οὖν Λύσις	μάλα	παιδικῶς καὶ φιλικῶς, λάθρᾳ τοῦ
[216]	καλὸν φίλον εἶναι. ἔοικε γοῦν	μαλακῷ	τινι καὶ λείῳ καὶ λιπαρῷ:
[205]	δὲ πῶς ἔχει; ἔφη. (πάντων	μάλιστα,	εἶπον, εἰς σὲ τείνουσιν αὗται
[213]	ἐν ἐκείνῳ τῷ χρόνῳ πάντων	μάλιστά	ἐστι τοῖς γονεῦσι φίλτατα. ἔμοιγε
[206]	Μενεξένῳ μὲν γὰρ δὴ πάντων	μάλιστα	ἑταῖρος ὢν τυγχάνει. καλεσάτω οὖν
[218]	Μενέξενε, κινδυνεύομεν ὄναρ πεπλουτηκέναι. (τί	μάλιστα;	ἔφη ὁ Μενέξενος. φοβοῦμαι, ἦν
[211]	δ' ἐγώ, ἀπομνημονεῦσαι αὐτὰ ὅτι	(μάλιστα,	ἵνα τούτῳ σαφῶς πάντα εἴπῃς:
[212]	φιλοῦντες γὰρ (ὡς οἷόν τε	μάλιστα	οἱ μὲν οἴονται οὐκ ἀντιφιλεῖσθαι,
[215]	πάντα οὕτως ἔφη ἀναγκαῖον εἶναι	μάλιστα	τὰ ὁμοιότατα ἄλληλα φθόνου τε
[216]	ἄρα τὸ ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ	μάλιστα	φίλον εἶναι; πάνυ γε. εἶεν,
[215]	γὰρ ἐναντιώτατον τῷ ἐναντιωτάτῳ εἶναι	μάλιστα	φίλον. ἐπιθυμεῖν γὰρ τοῦ τοιούτου
[217]	ναί. ἀλλ' ὅμως οὐδέν τι	μᾶλλον	ἂν εἶεν λευκαί πω, ἀλλὰ
[209]	ἡ τῆς Ἀσίας ἀρχὴ γίγνεται,	μᾶλλον	ἂν ἐπιτρέψειεν ἑψομένων κρεῶν (ἐμβάλλειν)
[209]	οὐδὲν ὄφελος, ~ἀλλὰ πάντες (αὐτῶν	μᾶλλον	ἄρχουσιν ἢ σύ, οὔτε τοῦ
[213]	πολλὴ ἀλογία, ὦ φίλε ἑταῖρε,	μᾶλλον	δὲ οἶμαι καὶ ἀδύνατον, τῷ
[214]	χρήσιμος ὁ τοιοῦτος τῷ τοιούτῳ;	μᾶλλον	δὲ ὧδε: ὁτιοῦν ὅμοιον ὁτῳοῦν
[218]	ἀκολουθήσεις, οἶμαι δὲ καὶ ἐγὼ	μᾶλλον	εἴσομαι ὅτι λέγω. ὁ κάμνων,
[218]	Λύσι τε καὶ Μενέξενε, παντὸς	μᾶλλον	ἐξηυρήκαμεν ὃ ἔστιν τὸ φίλον
[208]	μισθὸν φέρων. πῶς λέγεις; μισθωτῷ	μᾶλλον	ἐπιτρέπουσιν ἢ σοὶ ποιεῖν ὅτι
[217]	ἐὰν δὲ μή, οὔ; οὕτω	μᾶλλον,	ἔφη. καὶ τὸ μήτε κακὸν
[211]	κτήσασθαι δεξαίμην πολὺ πρότερον ἑταῖρον,	μᾶλλον	ἢ αὐτὸν Δαρεῖον οὕτως ἐγὼ
[210]	τἆλλα πάντα ἡμῖν ἐπιτρέποι ἂν	μᾶλλον	ἢ ἑαυτῷ καὶ τῷ ὑεῖ,
[211]	καὶ ναὶ μὰ Δία ἔγωγε	μᾶλλον	ἢ ἵππον τε καὶ κύνα
[208]	ὑόν, καὶ ἐπιτρέπουσι τὰ ἑαυτῶν	μᾶλλον	ἢ σοί, καὶ ἐῶσιν ποιεῖν
[211]	οἶμαι δέ, νὴ τὸν κύνα,	μᾶλλον	ἢ τὸ Δαρείου χρυσίον κτήσασθαι
[211]	ἄν μοι φίλον ἀγαθὸν γενέσθαι	μᾶλλον	ἢ τὸν ἄριστον ἐν ἀνθρώποις
[216]	καὶ τόδε σκεψώμεθα, μὴ ἔτι	μᾶλλον	ἡμᾶς λανθάνει τὸ φίλον ὡς
[204]	καὶ ὃς ἀκούσας πολὺ ἔτι	μᾶλλον	ἠρυθρίασεν. ὁ οὖν Κτήσιππος, Ἀστεῖόν
[214]	ὅσῳ ἂν ἐγγυτέρω προσίῃ καὶ	μᾶλλον	ὁμιλῇ, τοσούτῳ ἐχθίων γίγνεσθαι. ἀδικεῖ
[220]	ἀργύριον: ἀλλὰ μὴ οὐδέν τι	μᾶλλον	οὕτω τό γε ἀληθὲς ἔχῃ,
[211]	γάρ τι ὧν λέγω οὐ	μανθάνει,	ἀλλά φησιν οἴεσθαι Μενέξενον εἰδέναι,
[217]	ἀλειφθέν, οἷον τὸ ἐπόν; (οὐ	μανθάνω,	ἦ δ' ὅς. ἀλλ' ὧδε,
[216]	κακόν: πρὸς ἃ δὲ λέγων	μαντεύομαι,	ἄκουσον. δοκεῖ μοι ὡσπερεὶ τρία
[215]	δὴ καὶ τὸν Ἡσίοδον ἐπήγετο	μάρτυρα,	λέγων ὡς ἄρα καὶ κεραμεὺς
[208]	κἂν εἰ βούλοιο λαβὼν τὴν	μάστιγα	τύπτειν, ἐῷεν ἄν. πόθεν, ἦ
[211]	δέ τι αὐτῶν ἐπιλάθῃ, αὖθίς	με	ἀνερέσθαι ὅταν ἐντύχῃς πρῶτον. ἀλλὰ
[211]	ὅρα ὅπως ἐπικουρήσεις μοι, ἐάν	με	ἐλέγχειν ἐπιχειρῇ ὁ Μενέξενος: ἢ
[211]	λάθρᾳ τοῦ Μενεξένου, σμικρὸν πρός	με	λέγων ἔφη: ὦ Σώκρατες, ἅπερ
[203]	τούτων νεανίσκοις ἁθρόοις συνεστῶσι. καί	με	προσιόντα ὁ Ἱπποθάλης ἰδών, ὦ
[210]	οὖν ἐπὶ τούτοις, ὦ Λύσι,	μέγα	φρονεῖν, ἐν οἷς τις μήπω
[206]	καὶ αὔξῃ, φρονήματος ἐμπίμπλανται καὶ	μεγαλαυχίας:	ἢ οὐκ οἴει; ἔγωγε, ἔφη.
[206]	ἔγωγε, ἔφη. οὐκοῦν ὅσῳ ἂν	μεγαλαυχότεροι	ὦσιν, δυσαλωτότεροι γίγνονται; εἰκός γε.
[215]	καὶ ἔτι ἐπεξῄει τῷ λόγῳ	μεγαλοπρεπέστερον,	λέγων ὡς ἄρα παντὸς δέοι
[210]	οὔπω φρονεῖς. ἀληθῆ. οὐδ' ἄρα	μεγαλόφρων	εἶ, εἴπερ ἄφρων ἔτι. μὰ
[209]	δ' ἐγώ, τί ἄρα ὁ	μέγας	βασιλεύς; πότερον τῷ πρεσβυτάτῳ ὑεῖ,
[222]	ἦν δ' ἐγώ, ἐπειδὴ ὥσπερ	μεθύομεν	ὑπὸ τοῦ λόγου, συγχωρήσωμεν καὶ
[206]	ἐγκώμια περὶ τῶν παιδικῶν, ~τοσούτῳ	μειζόνων	δόξεις καλῶν τε καὶ ἀγαθῶν
[205]	δέ σε διαφύγῃ, ὅσῳ ἂν	μείζω	σοι εἰρημένα ᾖ ἐγκώμια περὶ
[217]	λευκότητος οὔτε τι λευκαὶ οὔτε	μέλαιναί	εἰσιν. ἀληθῆ. ἀλλ' ὅταν δή,
[211]	ὁρᾷς; Κτήσιππος. μηδενός σοι, ἔφη,	μελέτω,	ὦ Σώκρατες, ἀλλ' ἴθι διαλέγου
[206]	πρὶν ἂν ἕλῃ, δεδιὼς τὸ	μέλλον	ὅπῃ ἀποβήσεται. καὶ ἅμα οἱ
[205]	τῶν μέτρων δέομαι (ἀκοῦσαι οὐδὲ	μέλος	εἴ τι πεποίηκας εἰς τὸν
[222]	διεληλύθαμεν οὐ γὰρ ἔγωγε ἔτι	μέμνημαι	ὑπὸ τοῦ πλήθους ἀλλ' εἰ
[222]	ἡμᾶς αὐτούς: ἢ οὐ μέμνησθε;	μεμνήμεθα.	(τί οὖν ἂν ἔτι χρησαίμεθα
[222]	ἐξελέγξαι ἡμᾶς αὐτούς: ἢ οὐ	μέμνησθε;	μεμνήμεθα. (τί οὖν ἂν ἔτι
[218]	τοῖς ἔμπροσθεν λόγοις. ἢ οὐ	μέμνησθε;	πάνυ γε, ἐφάτην. νῦν ἄρα,
[205]	ἐρεῖ: ἀκριβῶς γὰρ ἐπίσταται καὶ	μέμνηται,	εἴπερ, ὡς λέγει, ὑπ' ἐμοῦ
[216]	τρία ἄττα εἶναι γένη, τὸ	μὲν	ἀγαθόν, τὸ δὲ κακόν, τὸ
[204]	ἔρωτος. εἰμὶ δ' ἐγὼ τὰ	μὲν	ἄλλα φαῦλος (καὶ ἄχρηστος, τοῦτο
[214]	ναί, ἦ δ' ὅς. ταύτῃ	μὲν	ἂν τοίνυν τοῦ λεγομένου τὸ
[210]	ἄχρηστος. οὐκ ἔοικεν, (ἔφη. ἐὰν	μὲν	ἄρα σοφὸς γένῃ, ὦ παῖ,
[206]	τὸν τούτου ἀνεψιὸν Μενέξενον: Μενεξένῳ	μὲν	γὰρ δὴ πάντων μάλιστα ἑταῖρος
[212]	δοκεῖ ἢ πρότερον ἔδοξεν. τότε	μὲν	γάρ, εἰ ὁ ἕτερος φιλοῖ,
[205]	τείνουσιν αὗται αἱ ᾠδαί. ἐὰν	μὲν	γὰρ ἕλῃς τὰ παιδικὰ τοιαῦτα
[215]	ἀλλ' οὐ τοῦ ὁμοίου: τὸ	μὲν	γὰρ ξηρὸν ὑγροῦ, τὸ δὲ
[211]	του, ὥσπερ ἄλλος ἄλλου. ὁ	μὲν	γάρ τις ἵππους (ἐπιθυμεῖ κτᾶσθαι,
[219]	τὸν νοῦν μὴ ἐξαπατηθῶμεν. ὅτι	μὲν	γὰρ φίλον τοῦ φίλου τὸ
[220]	οὐδὲν (δὲ) τούτοις ἔοικεν. ταῦτα	μὲν	γὰρ φίλου ἕνεκα φίλα κέκληται,
[209]	δῆλον ὅτι, ἔφη. καὶ τὸν	μέν	γε οὐδ' ἂν σμικρὸν ἐάσειεν
[220]	ἕνεκα φίλον ἐστίν; ἀληθῆ. τοῦτο	μὲν	δὴ ἀπήλλακται, μὴ φίλου τινὸς
[204]	(ὦτα καὶ ἐμπέπληκε Λύσιδος: ἂν	μὲν	δὴ καὶ ὑποπίῃ, εὐμαρία ἡμῖν
[217]	νόσον. πῶς γὰρ (οὔ; νόσος	μὲν	δὴ κακόν, ἰατρικὴ δὲ ὠφέλιμον
[206]	ποιοῖ; (δῆλον ὅτι φαῦλος. καὶ	μὲν	δὴ λόγοις τε καὶ ᾠδαῖς
[222]	εἶεν, ἦν δ' ἐγώ. τὸ	μὲν	δὴ φύσει οἰκεῖον ἀναγκαῖον ἡμῖν
[203]	~(Σωκράτης) ἐπορευόμην	μὲν	ἐξ Ἀκαδημείας εὐθὺ Λυκείου τὴν
[209]	κωλύουσι; ὅτι οἶμαι, ἔφη, ταῦτα	μὲν	ἐπίσταμαι, ἐκεῖνα δ' οὔ. εἶεν,
[221]	οὐδὲν τῶν τοιούτων; ἢ πείνη	μὲν	ἔσται, ἐάνπερ ἄνθρωποί τε καὶ
[213]	τῶν φίλων μισοῦνται, καὶ τοῖς	(μὲν	ἐχθροῖς φίλοι εἰσίν, τοῖς δὲ
[217]	κακὸν ᾖ κακοῦ παρόντος, αὕτη	μὲν	ἡ παρουσία ἀγαθοῦ αὐτὸ ποιεῖ
[223]	ἔγωγε ἤδη ἀπιόντων αὐτῶν, νῦν	μέν,	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Λύσι
[206]	τοῦδε καὶ καθεζόμενος διαλέγῃ, οἶμαι	μὲν	καὶ αὐτός σοι πρόσεισι φιλήκοος
[222]	κακὸν ἀλλότριον εἶναι; ἢ τὸ	μὲν	κακὸν τῷ κακῷ οἰκεῖον, τῷ
[217]	οἷον τὸ παρόν: ἢ ἐὰν	μὲν	κατά τινα τρόπον παρῇ, ἔσται,
[204]	οἴεσθαι τοὔνομα ἀκούειν. καὶ ἃ	μὲν	καταλογάδην διηγεῖται, δεινὰ ὄντα, οὐ
[205]	νοῦν προσέχοντα τῷ παιδὶ ἴδιον	(μὲν	μηδὲν ἔχειν λέγειν ὃ οὐχὶ
[204]	ὦ παῖ Ἱερωνύμου Ἱππόθαλες, τοῦτο	μὲν	μηκέτι εἴπῃς, εἴτε ἐρᾷς του
[213]	ποτε οὕτως ἐπλανώμεθα. ἀλλὰ ταύτῃ	μὲν	μηκέτι ἴωμεν καὶ γὰρ χαλεπή
[217]	λέγω. λέγω γὰρ ὅτι ἔνια	μέν,	οἷον ἂν ᾖ τὸ παρόν,
[212]	(ὡς οἷόν τε μάλιστα οἱ	μὲν	οἴονται οὐκ ἀντιφιλεῖσθαι, οἱ δὲ
[215]	καὶ ἄρτι ἀναμιμνῄσκομαι, ὅτι τὸ	μὲν	ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ καὶ οἱ
[215]	φίλον; οὐδαμῶς. ἀλλὰ δὴ ὁ	μὲν	ὅμοιος τῷ ὁμοίῳ οὐ φίλος:
[209]	Λύσι, τὸ αἴτιον ὅτι ἐνταῦθα	(μὲν	οὐ διακωλύουσιν, ἐν οἷς δὲ
[212]	τὰ νεωστὶ γεγονότα παιδία, τὰ	μὲν	οὐδέπω φιλοῦντα, ~τὰ (δὲ καὶ
[222]	μηδὲν τούτων φίλον ἐστίν, ἐγὼ	μὲν	οὐκέτι ἔχω τί λέγω. ~(ταῦτα
[211]	γὰρ προσεῖχες τὸν νοῦν. πάνυ	μὲν	οὖν, ἔφη. πειρῶ τοίνυν, ἦν
[207]	δῆλος ἦν ἐπιθυμῶν προσελθεῖν. τέως	μὲν	οὖν ἠπόρει τε καὶ ὤκνει
[222]	φιλεῖσθαι ὑπὸ τῶν παιδικῶν. (ὁ	μὲν	οὖν Λύσις καὶ ὁ Μενέξενος
[206]	δὴ καὶ κεκοσμημένους ἅπαντας. οἱ	μὲν	οὖν πολλοὶ ἐν τῇ αὐλῇ
[223]	ἤδη γὰρ ἦν ὀψέ. τὸ	μὲν	οὖν πρῶτον καὶ ἡμεῖς καὶ
[207]	γάρ μοι ἱεροποιῶν τυγχάνειν. ἐκεῖνος	μὲν	οὖν ᾤχετο: ἐγὼ δὲ τὸν
[211]	Μενεξένῳ. καὶ ἐγὼ εἶπον, ταῦτα	μὲν	σὺ αὐτῷ ἐρεῖς, ὦ Λύσι:
[210]	ἐγώ, ὦ φίλε Λύσι: εἰς	μὲν	ταῦτα, (ἃ ἂν φρόνιμοι γενώμεθα,
[212]	σοφία αὐτοὺς ἀντιφιλῇ. ἢ φιλοῦσι	μὲν	ταῦτα (ἕκαστοι, οὐ μέντοι φίλα
[211]	δὲ τιμάς: ἐγὼ δὲ πρὸς	μὲν	ταῦτα πρᾴως ἔχω, πρὸς δὲ
[222]	βουλόμενος τὸν λόγον ἐπισκέψασθαι, εἰ	μέν	τι τὸ οἰκεῖον τοῦ ὁμοίου
[218]	φιλοσοφεῖν. λείπονται δὴ οἱ ἔχοντες	μὲν	τὸ κακὸν τοῦτο, τὴν ἄγνοιαν,
[212]	τοιούτῳ, ἦν δ' ἐγώ, ὁ	μὲν	φιλεῖ, ὁ δὲ φιλεῖται; ναί.
[221]	τοιούτων πάντων ἐπιθυμοῦντα ἔστιν ἐνίοτε	μὲν	ὠφελίμως ἐπιθυμεῖν, ἐνίοτε δὲ βλαβερῶς,
[212]	φίλον ἐστίν, ὡς ἔοικεν, ὦ	Μενέξενε,	ἐάντε φιλῇ ἐάντε καὶ μισῇ:
[216]	δ' ἐγώ: οὐκ ἀλλόκοτον, ὦ	Μενέξενε;	καὶ ἡμῖν εὐθὺς ἅσμενοι ἐπιπηδήσονται
[223]	ἐγώ, ὦ Λύσι τε καὶ	Μενέξενε,	καταγέλαστοι γεγόναμεν ἐγώ τε, γέρων
[218]	βαβαῖ, ὦ Λύσι τε καὶ	Μενέξενε,	κινδυνεύομεν ὄναρ πεπλουτηκέναι. (τί μάλιστα;
[211]	ἐγώ. καί μοι εἰπέ, ὦ	Μενέξενε,	ὃ ἄν σε ἔρωμαι. τυγχάνω
[218]	ἐγώ, ὦ Λύσι τε καὶ	Μενέξενε,	παντὸς μᾶλλον ἐξηυρήκαμεν ὃ ἔστιν
[222]	δοκεῖ, ὦ Λύσι τε καὶ	Μενέξενε,	περὶ φίλου, ὃ ἔστιν: εἰ
[221]	τυγχάνει οὖσα, ὡς φαίνεται, ὦ	Μενέξενέ	τε καὶ Λύσι. συνεφάτην. ὑμεῖς
[213]	μή, ἦν δ' ἐγώ, ὦ	Μενέξενε,	τὸ παράπαν οὐκ ὀρθῶς ἐζητοῦμεν;
[213]	ἐγὼ οὖν βουλόμενος τόν τε	Μενέξενον	ἀναπαῦσαι καὶ ἐκείνου ἡσθεὶς τῇ
[207]	ἠκροᾶτο. καὶ ἐγὼ πρὸς τὸν	Μενέξενον	ἀποβλέψας, ὦ παῖ Δημοφῶντος, (ἦν
[211]	οὐ μανθάνει, ἀλλά φησιν οἴεσθαι	Μενέξενον	εἰδέναι, καὶ κελεύει τοῦτον ἐρωτᾶν.
[206]	ἐστὶν διὰ τὸν τούτου ἀνεψιὸν	Μενέξενον:	Μενεξένῳ μὲν γὰρ δὴ πάντων
[207]	οὖν τις προσελθὼν ἀνέστησε τὸν	Μενέξενον,	φάσκων καλεῖν τὸν παιδοτρίβην: ἐδόκει
[207]	ὤκνει μόνος προσιέναι, ἔπειτα ὁ	Μενέξενος	(ἐκ τῆς αὐλῆς μεταξὺ παίζων
[211]	ἐάν με ἐλέγχειν ἐπιχειρῇ ὁ	Μενέξενος:	ἢ οὐκ οἶσθα ὅτι ἐριστικός
[222]	μὲν οὖν Λύσις καὶ ὁ	Μενέξενος	μόγις πως ἐπενευσάτην, ὁ δὲ
[222]	εἶδος. πάνυ γε, ἔφη ὁ	Μενέξενος:	ὁ δὲ Λύσις ἐσίγησεν. εἶεν,
[211]	λόγου. καὶ ἐν τούτῳ ὁ	Μενέξενος	πάλιν ἧκεν, καὶ ἐκαθέζετο παρὰ
[218]	πεπλουτηκέναι. (τί μάλιστα; ἔφη ὁ	Μενέξενος.	φοβοῦμαι, ἦν δ' ἐγώ, μὴ
[216]	λέγειν; εὖ γε, ἔφη ὁ	Μενέξενος,	ὥς γε οὑτωσὶ ἀκοῦσαι. φῶμεν
[223]	οἱ παιδαγωγοί, ὅ τε τοῦ	Μενεξένου	καὶ ὁ τοῦ Λύσιδος, ἔχοντες
[207]	εἵπετο καὶ συμπαρεκαθέζετο μετὰ τοῦ	Μενεξένου.	προσῆλθον δὴ καὶ οἱ ἄλλοι,
[211]	παιδικῶς καὶ φιλικῶς, λάθρᾳ τοῦ	Μενεξένου,	σμικρὸν πρός με λέγων ἔφη:
[211]	καὶ ἐμοὶ λέγεις, εἰπὲ καὶ	Μενεξένῳ.	καὶ ἐγὼ εἶπον, ταῦτα μὲν
[206]	διὰ τὸν τούτου ἀνεψιὸν Μενέξενον:	Μενεξένῳ	μὲν γὰρ δὴ πάντων μάλιστα
[208]	ἀλλὰ διακωλύοιεν; μὰ Δί' οὐ	μέντοι	ἄν, ἔφη, ἐῷεν. ἀλλὰ τίνα
[221]	καὶ τἆλλα ζῷα ᾖ, οὐ	μέντοι	βλαβερά γε; καὶ δίψα δὴ
[216]	μοι δοκεῖ οὕτως ἔχειν. ἀλλὰ	μέντοι,	ἦν δ' ἐγώ, εἴπερ γε
[221]	μακρὸν συγκείμενον; κινδυνεύει, ἔφη. ἀλλὰ	μέντοι,	ἦν δ' ἐγώ, τό γε
[203]	εὐθὺ ἡμῶν. οὐ παραβάλλεις; ἄξιον	μέντοι.	ποῖ, ἔφην ἐγώ, λέγεις, καὶ
[212]	φιλοῦσι μὲν ταῦτα (ἕκαστοι, οὐ	μέντοι	φίλα ὄντα, ἀλλὰ ψεύδεθ' ὁ
[216]	ὁμοίου (οὐδὲν ἂν ἀπολαῦσαι. καὶ	μέντοι,	ὦ ἑταῖρε, καὶ κομψὸς ἐδόκει
[206]	ἔφη, χαλεπόν. ἂν γὰρ εἰσέλθῃς	μετὰ	Κτησίππου τοῦδε καὶ καθεζόμενος διαλέγῃ,
[207]	ὁ Λύσις εἵπετο καὶ συμπαρεκαθέζετο	μετὰ	τοῦ Μενεξένου. προσῆλθον δὴ καὶ
[207]	φιλίας λέγετον. συνεφάτην. (ἐπεχείρουν δὴ	μετὰ	τοῦτο ἐρωτᾶν ὁπότερος δικαιότερος καὶ
[203]	Κτησίππῳ τῷ Παιανιεῖ καὶ ἄλλοις	μετὰ	τούτων νεανίσκοις ἁθρόοις συνεστῶσι. καί
[213]	ἐκείνου ἡσθεὶς τῇ φιλοσοφίᾳ, οὕτω	μεταβαλὼν	πρὸς τὸν (λύσιν ἐποιούμην τοὺς
[204]	λόγοις, ὧν ἡδέως ἄν σοι	μεταδιδοῖμεν.	καλῶς γε, ἦν δ' ἐγώ,
[211]	μόνω ἑστιᾶσθον, ἡμῖν δὲ οὐ	(μεταδίδοτον	τῶν λόγων; ἀλλὰ μήν, ἦν
[211]	ἀλλὰ μήν, ἦν δ' ἐγώ,	μεταδοτέον.	ὅδε γάρ τι ὧν λέγω
[220]	τὸ κακὸν ὑφ' ἡμῶν, τῶν	μεταξὺ	ὄντων τοῦ κακοῦ τε καὶ
[207]	δικαιότερος καὶ σοφώτερος αὐτῶν εἴη.	μεταξὺ	οὖν τις προσελθὼν ἀνέστησε τὸν
[207]	ὁ Μενέξενος (ἐκ τῆς αὐλῆς	μεταξὺ	παίζων εἰσέρχεται, καὶ ὡς εἶδεν
[205]	ὦ Ἱππόθαλες, οὔ τι τῶν	μέτρων	δέομαι (ἀκοῦσαι οὐδὲ μέλος εἴ
[215]	οὐ γὰρ οὖν. ὃ δὲ	μὴ	ἀγαπῴη, οὐδ' ἂν φιλοῖ. οὐ
[215]	ὅπως; οὐκ ἔστιν. ὃ δὲ	μὴ	ἀγαπῷτο, πῶς φίλον; οὐδαμῶς. ἀλλὰ
[212]	τοιούτῳ οὐδετέρου φίλος ἐστίν, ἂν	μὴ	ἀμφότεροι ἀλλήλους φιλῶσιν; ἔοικε γοῦν
[212]	εἶναι ἄμφω: νῦν δέ, ἂν	μὴ	ἀμφότεροι φιλῶσιν, οὐδέτερος φίλος. κινδυνεύει,
[212]	τί δέ; οὐκ ἔστιν φιλοῦντα	μὴ	ἀντιφιλεῖσθαι ὑπὸ τούτου ὃν ἂν
[212]	εἰσιν οὓς ἂν οἱ ἵπποι	μὴ	ἀντιφιλῶσιν, οὐδὲ φιλόρτυγες, οὐδ' αὖ
[207]	ᾤετο κατόψεσθαι τὸν λύσιν, δεδιὼς	μὴ	αὐτῷ ἀπεχθάνοιτο: καὶ οὕτω προσεστὼς
[218]	μηδὲ (ἀμαθεῖς, ἀλλ' ἔτι ἡγούμενοι	μὴ	εἰδέναι ἃ μὴ ἴσασιν. διὸ
[215]	ἰατρῷ, καὶ πάντα δὴ τὸν	μὴ	εἰδότα ἀγαπᾶν τὸν εἰδότα καὶ
[219]	ὦ παῖδες, πρόσσχωμεν τὸν νοῦν	μὴ	ἐξαπατηθῶμεν. ὅτι μὲν γὰρ φίλον
[221]	ὅτι ποτ' ἔσται τότε ἢ	μὴ	ἔσται; τίς γὰρ οἶδεν; ἀλλ'
[216]	(ἔτι δὲ καὶ τόδε σκεψώμεθα,	μὴ	ἔτι μᾶλλον ἡμᾶς λανθάνει τὸ
[213]	φιλῇ: πολλάκις δ' ἐχθρὸν εἶναι	μὴ	ἐχθροῦ ἢ καὶ φίλου, ὅταν
[212]	καὶ φιλογυμνασταὶ καὶ φιλόσοφοι, ἂν	μὴ	ἡ σοφία αὐτοὺς ἀντιφιλῇ. ἢ
[219]	εἶναι: ἀλλ' ὅμως τόδε σκεψώμεθα,	μὴ	ἡμᾶς ἐξαπατήσῃ τὸ νῦν λεγόμενον.
[219]	τοῦτο δή ἐστιν ὃ λέγω,	μὴ	ἡμᾶς τἆλλα πάντα ἃ εἴπομεν
[213]	οὐ πάνυ εὐπορῶ ἔγωγε. (ἆρα	μή,	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Μενέξενε,
[210]	αὐτὸν ἅπτεσθαι τῶν ἑαυτοῦ (ὀφθαλμῶν,	μὴ	ἰατρὸν ἡγούμενος, ἢ κωλύοι ἄν;
[218]	ἔτι ἡγούμενοι μὴ εἰδέναι ἃ	μὴ	ἴσασιν. διὸ δὴ καὶ φιλοσοφοῦσιν
[214]	βλάβην ἂν ποιῆσαι δύναιτο, ὃ	μὴ	καὶ αὐτὸ αὑτῷ; ~ἢ τί
[208]	δήπου, ἔφη, εἰς διδασκάλου. μῶν	μὴ	καὶ οὗτοί σου ἄρχουσιν, οἱ
[215]	~ἢ τί ἂν παθεῖν, ὃ	μὴ	καὶ ὑφ' (αὑτοῦ πάθοι; τὰ
[206]	δὴ λόγοις τε καὶ ᾠδαῖς	μὴ	κηλεῖν ἀλλ' ἐξαγριαίνειν πολλὴ ἀμουσία:
[206]	πρόσεισιν οὖν σοι. εἰ δὲ	μή,	Κτησίππῳ συνήθης ἐστὶν διὰ τὸν
[210]	εἰς ἃ δ' ἂν νοῦν	μὴ	κτησώμεθα, οὔτε τις ἡμῖν ἐπιτρέψει
[204]	εἴπῃς, εἴτε ἐρᾷς του εἴτε	μή:	οἶδα γὰρ ὅτι οὐ μόνον
[222]	οὐδὲ ἤρα οὐδὲ ἐφίλει, εἰ	μὴ	οἰκεῖός πῃ τῷ ἐρωμένῳ ἐτύγχανεν
[220]	δὲ κακὸν νόσημα: νοσήματος δὲ	μὴ	ὄντος οὐδὲν δεῖ φαρμάκου. ἆρ'
[209]	ἔφη, ἡλικίαν ἔχω, ὦ Σώκρατες.	μὴ	οὐ τοῦτό σε, ὦ παῖ
[217]	τρόπον παρῇ, ἔσται, ἐὰν δὲ	μή,	οὔ; οὕτω μᾶλλον, ἔφη. καὶ
[220]	ποιούμεθα χρυσίον καὶ ἀργύριον: ἀλλὰ	μὴ	οὐδέν τι μᾶλλον οὕτω τό
[212]	ἐστὶν φίλον τῷ φιλοῦντι οὐδὲν	μὴ	οὐκ ἀντιφιλοῦν. οὐκ ἔοικεν. οὐδ'
[206]	σκόπει δή, ὦ Ἱππόθαλες, ὅπως	μὴ	πᾶσι τούτοις ἔνοχον σαυτὸν ποιήσεις
[215]	(δέ γε οὐκ ἂν εἶεν	μὴ	περὶ πολλοῦ ποιούμενοι ἑαυτούς. ἀληθῆ.
[205]	ὅδε; οὐκ ἔγωγε, ἔφη, ἀλλὰ	μὴ	ποιεῖν εἰς τὰ παιδικὰ μηδὲ
[206]	οὖν οὗτος αὐτόν, ἐὰν ἄρα	μὴ	προσίῃ αὐτός. ταῦτα, ἦν δ'
[222]	ἄρα τῷ γνησίῳ ἐραστῇ καὶ	μὴ	προσποιήτῳ φιλεῖσθαι ὑπὸ τῶν παιδικῶν.
[210]	καὶ ἀγαθὸς ἔσῃ- εἰ δὲ	μή,	σοὶ οὔτε ἄλλος οὐδεὶς οὔτε
[208]	Ἡράκλεις, ἦν δ' ἐγώ, μῶν	μή	τι ἠδίκηκας τὸν πατέρα ἢ
[213]	τὸ φιλούμενον φίλον ἐστὶν ἀλλὰ	μὴ	τὸ φιλοῦν. καίτοι πολλὴ ἀλογία,
[215]	πῶς γὰρ οὔ; ὁ δὲ	μή	του (δεόμενος οὐδέ τι ἀγαπῴη
[221]	ἀπολλύηται τὰ κακά, ἅ γε	μὴ	τυγχάνει ὄντα κακά, τί προσήκει
[221]	τούτου οὗ ἐπιθυμεῖ καὶ ἐρᾷ	μὴ	φιλεῖν; οὐκ ἔμοιγε δοκεῖ. ἔσται
[213]	τῶν πρότερον, πολλάκις φίλον εἶναι	μὴ	φίλου, πολλάκις δὲ καὶ ἐχθροῦ,
[220]	ἀληθῆ. τοῦτο μὲν δὴ ἀπήλλακται,	μὴ	φίλου τινὸς ἕνεκα τὸ φίλον
[213]	δὲ καὶ ἐχθροῦ, ὅταν ἢ	μὴ	φιλοῦν τις φιλῇ ἢ καὶ
[215]	φιλοῖ. οὐ δῆτα. ὁ δὲ	μὴ	φιλῶν γε οὐ φίλος. οὐ
[207]	ἐφισταμένους, τούτους ἐπηλυγισάμενος προσέστη ᾗ	μὴ	ᾤετο κατόψεσθαι τὸν λύσιν, δεδιὼς
[218]	Μενέξενος. φοβοῦμαι, ἦν δ' ἐγώ,	μὴ	ὥσπερ ἀνθρώποις ἀλαζόσιν λόγοις τισὶν
[210]	διαλέγεσθαι, ταπεινοῦντα καὶ συστέλλοντα, ἀλλὰ	μὴ	ὥσπερ σὺ χαυνοῦντα καὶ διαθρύπτοντα.
[214]	λέγεται περὶ αὐτῶν, μηδέποτε ὁμοίους	μηδ'	αὐτοὺς αὑτοῖς εἶναι, ἀλλ' (ἐμπλήκτους
[218]	δὲ ὑπ' αὐτοῦ ὄντες ἀγνώμονες	μηδὲ	(ἀμαθεῖς, ἀλλ' ἔτι ἡγούμενοι μὴ
[205]	μὴ ποιεῖν εἰς τὰ παιδικὰ	μηδὲ	συγγράφειν. οὐχ ὑγιαίνει, ἔφη ὁ
[215]	πῶς ἂν ὑπ' ἀλλήλων ἀγαπηθείη,	μηδεμίαν	ἐπικουρίαν ἀλλήλοις ἔχοντα; ἔστιν ὅπως;
[207]	ἄνθρωπος δουλεύων τε καὶ ᾧ	μηδὲν	ἐξείη ποιεῖν ὧν ἐπιθυμοῖ; μὰ
[205]	προσέχοντα τῷ παιδὶ ἴδιον (μὲν	μηδὲν	ἔχειν λέγειν ὃ οὐχὶ κἂν
[220]	ἂν γεγονὸς εἴη; εἰ γὰρ	μηδὲν	ἡμᾶς ἔτι βλάπτοι, οὐδὲν ἂν
[222]	ὑπὸ τοῦ πλήθους ἀλλ' εἰ	μηδὲν	τούτων φίλον ἐστίν, ἐγὼ μὲν
[220]	δὲ κακὸν ἐκποδὼν ἀπέλθοι καὶ	μηδενὸς	ἐφάπτοιτο μήτε σώματος μήτε ψυχῆς
[211]	τοι αὐτός οὐχ ὁρᾷς; Κτήσιππος.	μηδενός	σοι, ἔφη, μελέτω, ὦ Σώκρατες,
[214]	ὅπερ καὶ λέγεται περὶ αὐτῶν,	μηδέποτε	ὁμοίους μηδ' αὐτοὺς αὑτοῖς εἶναι,
[221]	ἐνίοτε δὲ βλαβερῶς, ἐνίοτε δὲ	μηδέτερα;	σφόδρα γε. οὐκοῦν ἐὰν ἀπολλύηται
[204]	παῖ Ἱερωνύμου Ἱππόθαλες, τοῦτο μὲν	μηκέτι	εἴπῃς, εἴτε ἐρᾷς του εἴτε
[213]	οὕτως ἐπλανώμεθα. ἀλλὰ ταύτῃ μὲν	μηκέτι	ἴωμεν καὶ γὰρ χαλεπή τίς
[218]	ἂν καὶ τοὺς ἤδη σοφοὺς	μηκέτι	φιλοσοφεῖν, εἴτε θεοὶ εἴτε ἄνθρωποί
[208]	ἄν, ἔφη, ἐῷεν. ἀλλὰ τίνα	μήν;	ἔστιν τις ἡνίοχος παρὰ τοῦ
[208]	τούτου ἀργύριον τελοῦσιν; ἀλλὰ τί	μήν;	ἔφη. ἀλλὰ τοῦ ὀρικοῦ ζεύγους
[219]	ἡγοῖτο τὸν ὑὸν σώσειν; τί	μήν;	ἔφη. οὐκοῦν καὶ τὸ ἀγγεῖον,
[208]	μῶν δοῦλος ὤν; ἀλλὰ τί	μήν;	ἡμέτερός γε, ἔφη. ἦ δεινόν,
[211]	οὐ (μεταδίδοτον τῶν λόγων; ἀλλὰ	μήν,	ἦν δ' ἐγώ, μεταδοτέον. ὅδε
[222]	μόνον φίλος; πάνυ γε. ἀλλὰ	μὴν	καὶ τοῦτό γε ᾠόμεθα ἐξελέγξαι
[207]	ὡσαύτως. ἐγελασάτην οὖν ἄμφω. οὐ	μὴν	ὁπότερός γε, ἔφην, πλουσιώτερος ὑμῶν,
[207]	ἐγώ. πάνυ γε, ἔφη. καὶ	μὴν	ὁπότερός γε καλλίων, ὡσαύτως. ἐγελασάτην
[208]	ἔγωγε, ἔφη. ἀλλ' ἀντὶ τίνος	μὴν	οὕτω σε δεινῶς διακωλύουσιν εὐδαίμονα
[217]	ἄν, ἦ δ' ὅς. καὶ	μὴν	παρείη γ' ἂν αὐταῖς λευκότης.
[216]	ἄν τι γένοιτο. ἀληθῆ. οὐδὲ	μὴν	τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ ἔφαμεν
[218]	τὸ κακὸν τοῦτο, τὴν ἄγνοιαν,	μήπω	δὲ ὑπ' αὐτοῦ ὄντες ἀγνώμονες
[217]	γέγονεν. πάνυ γε. οὐκοῦν ὅταν	μήπω	κακὸν ᾖ κακοῦ παρόντος, αὕτη
[210]	μέγα φρονεῖν, ἐν οἷς τις	μήπω	φρονεῖ; καὶ πῶς ἄν; ἔφη.
[217]	καὶ τὸ μήτε κακὸν ἄρα	μήτ'	ἀγαθὸν ἐνίοτε κακοῦ παρόντος οὔπω
[217]	μοι. τὸ μήτε κακὸν ἄρα	μήτ'	ἀγαθὸν φίλον γίγνεται τοῦ ἀγαθοῦ
[221]	συναπόλλυσθαι; οὐδέν. ἔσονται ἄρα αἱ	μήτε	ἀγαθαὶ μήτε κακαὶ ἐπιθυμίαι καὶ
[218]	καὶ πανταχοῦ, τὸ μήτε κακὸν	μήτε	ἀγαθὸν διὰ κακοῦ παρουσίαν τοῦ
[217]	φαίνεται. ~τῷ ἀγαθῷ ἄρα (τὸ	μήτε	ἀγαθὸν μήτε κακὸν μόνῳ μόνον
[222]	μήτε ἀγαθῷ μήτε κακῷ τὸ	μήτε	ἀγαθὸν μήτε κακόν; οὕτως ἐφάτην
[216]	καὶ ἀγαθοῦ φίλον εἶναι τὸ	μήτε	ἀγαθὸν μήτε κακόν: πρὸς ἃ
[221]	γε διὰ τὸ κακὸν τὸ	μήτε	ἀγαθὸν μήτε κακὸν τὸ ἀγαθὸν
[216]	τῴ τί ἐστιν φίλον, τὸ	μήτε	ἀγαθὸν μήτε κακὸν φίλον εἶναι
[216]	οὐδὲν τούτων ὄν, ἀλλὰ τὸ	μήτε	ἀγαθὸν μήτε κακὸν φίλον οὕτω
[220]	ἐλέγομεν, ἀγαθοῦ καὶ κακοῦ καὶ	μήτε	ἀγαθοῦ μήτε κακοῦ, τὰ δύο
[222]	ἀγαθῷ τὸ ἀγαθόν, τῷ δὲ	μήτε	ἀγαθῷ μήτε κακῷ τὸ μήτε
[216]	ναί. οὐκ ἄρα ἔσται τῷ	μήτε	ἀγαθῷ μήτε κακῷ τὸ τοιοῦτον
[215]	φίλοι ἔσονται τὴν ἀρχήν, οἳ	μήτε	ἀπόντες ποθεινοὶ ἀλλήλοις ἱκανοὶ γὰρ
[221]	ἔσονται ἄρα αἱ μήτε ἀγαθαὶ	μήτε	κακαὶ ἐπιθυμίαι καὶ ἐὰν ἀπόληται
[217]	οὕτω μᾶλλον, ἔφη. καὶ τὸ	μήτε	κακὸν ἄρα μήτ' ἀγαθὸν ἐνίοτε
[217]	καὶ φιλεῖν. δοκεῖ μοι. τὸ	μήτε	κακὸν ἄρα μήτ' ἀγαθὸν φίλον
[218]	τὸ (σῶμα καὶ πανταχοῦ, τὸ	μήτε	κακὸν μήτε ἀγαθὸν διὰ κακοῦ
[217]	ἀγαθῷ ἄρα (τὸ μήτε ἀγαθὸν	μήτε	κακὸν μόνῳ μόνον συμβαίνει γίγνεσθαι
[222]	μήτε κακῷ τὸ μήτε ἀγαθὸν	μήτε	κακόν; οὕτως ἐφάτην δοκεῖν σφίσιν
[216]	φίλον εἶναι τὸ μήτε ἀγαθὸν	μήτε	κακόν: πρὸς ἃ δὲ λέγων
[221]	τὸ κακὸν τὸ μήτε ἀγαθὸν	μήτε	κακὸν τὸ ἀγαθὸν φιλεῖν; ἀληθῆ.
[216]	ἐστιν φίλον, τὸ μήτε ἀγαθὸν	μήτε	κακὸν φίλον εἶναι ἢ τοῦ
[216]	ὄν, ἀλλὰ τὸ μήτε ἀγαθὸν	μήτε	κακὸν φίλον οὕτω ποτὲ γιγνόμενον
[220]	καὶ κακοῦ καὶ μήτε ἀγαθοῦ	μήτε	κακοῦ, τὰ δύο λειφθείη, τὸ
[222]	ἀγαθόν, τῷ δὲ μήτε ἀγαθῷ	μήτε	κακῷ τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε
[216]	ἄρα ἔσται τῷ μήτε ἀγαθῷ	μήτε	κακῷ τὸ τοιοῦτον φίλον οἷον
[222]	οἱ ὅμοιοι μήτε οἱ ἀνόμοιοι	μήτε	οἱ ἀγαθοὶ μήτε οἱ οἰκεῖοι
[222]	οἱ φιλοῦντες μήτε οἱ ὅμοιοι	μήτε	οἱ ἀνόμοιοι μήτε οἱ ἀγαθοὶ
[222]	οἱ ἀνόμοιοι μήτε οἱ ἀγαθοὶ	μήτε	οἱ οἰκεῖοι μήτε τὰ ἄλλα
[222]	οἱ φιλούμενοι μήτε οἱ φιλοῦντες	μήτε	οἱ ὅμοιοι μήτε οἱ ἀνόμοιοι
[222]	εἰρημένα ἅπαντα ἀναπεμπάσασθαι. εἰ γὰρ	μήτε	οἱ φιλούμενοι μήτε οἱ φιλοῦντες
[213]	μήτε οἱ φιλοῦντες φίλοι ἔσονται	μήτε	οἱ φιλούμενοι μήτε οἱ φιλοῦντές
[222]	εἰ γὰρ μήτε οἱ φιλούμενοι	μήτε	οἱ φιλοῦντες μήτε οἱ ὅμοιοι
[213]	φίλοι ἔσονται μήτε οἱ φιλούμενοι	μήτε	οἱ φιλοῦντές τε καὶ φιλούμενοι;
[213]	χρησώμεθα, ἦν δ' ἐγώ, εἰ	μήτε	οἱ φιλοῦντες φίλοι ἔσονται μήτε
[215]	γὰρ ἑαυτοῖς καὶ χωρὶς ὄντες	μήτε	παρόντες χρείαν αὑτῶν ἔχουσιν; τοὺς
[220]	ἐκποδὼν ἀπέλθοι καὶ μηδενὸς ἐφάπτοιτο	μήτε	σώματος μήτε ψυχῆς μήτε τῶν
[222]	οἱ ἀγαθοὶ μήτε οἱ οἰκεῖοι	μήτε	τὰ ἄλλα ὅσα διεληλύθαμεν οὐ
[220]	ἐφάπτοιτο μήτε σώματος μήτε ψυχῆς	μήτε	τῶν ἄλλων, ἃ δή φαμεν
[220]	καὶ μηδενὸς ἐφάπτοιτο μήτε σώματος	μήτε	ψυχῆς μήτε τῶν ἄλλων, ἃ
[208]	ἐπειδὰν οἴκαδε ἔλθῃς παρὰ τὴν	μητέρα,	ἐκείνη σε ἐᾷ ποιεῖν ὅτι
[208]	ἠδίκηκας τὸν πατέρα ἢ τὴν	μητέρα;	μὰ Δί' οὐκ ἔγωγε, ἔφη.
[209]	οὔτε ὁ πατὴρ οὔτε ἡ	μήτηρ	ἐπιτεῖναί τε καὶ ἀνεῖναι ἣν
[210]	καὶ ὁ πατὴρ καὶ ἡ	μήτηρ	καὶ εἴ τι τούτων οἰκειότερόν
[207]	φιλεῖ ὁ πατὴρ καὶ ἡ	μήτηρ	καὶ εὐδαίμονά σε ἐπιθυμοῦσι γενέσθαι,
[210]	πατὴρ φίλος ἔσται οὔτε ἡ	μήτηρ	οὔτε οἱ οἰκεῖοι. οἷόν τε
[207]	σε ὁ πατὴρ καὶ ἡ	μήτηρ;	πάνυ γε, ἦ δ' ὅς.
[209]	καὶ ὁ πατὴρ καὶ ἡ	μήτηρ	σοι ἐπιτρέπουσιν καὶ οὐκ ἀναμένουσιν
[213]	μισοῦντα, ὅταν κολάζηται ὑπὸ τῆς	μητρὸς	ἢ ὑπὸ τοῦ πατρός, ὅμως
[215]	ἔχουσιν; τοὺς δὴ τοιούτους τίς	μηχανὴ	περὶ πολλοῦ ποιεῖσθαι ἀλλήλους; οὐδεμία,
[204]	ἦ δ' ὅς, καὶ ἐπαινέτης,	Μίκκος.	μὰ Δία, ἦν δ' ἐγώ,
[212]	οὐκ ἀντιφιλεῖσθαι, οἱ δὲ καὶ	μισεῖσθαι.	ἢ οὐκ ἀληθὲς δοκεῖ σοι
[212]	τί δέ; ἆρα ἔστιν καὶ	μισεῖσθαι	φιλοῦντα; οἷόν που ἐνίοτε δοκοῦσι
[213]	φίλου, ὅταν ἢ μισοῦν τις	μισῇ	ἢ καὶ φιλοῦν μισῇ. κινδυνεύει,
[213]	τις μισῇ ἢ καὶ φιλοῦν	μισῇ.	κινδυνεύει, ἔφη. τί οὖν δὴ
[212]	Μενέξενε, ἐάντε φιλῇ ἐάντε καὶ	μισῇ:	οἷον καὶ τὰ νεωστὶ γεγονότα
[212]	ἐάντε καὶ ἀντιφιλῆται ἐάντε καὶ	μισῆται,	ἢ ὁ φιλούμενος τοῦ φιλοῦντος;
[208]	τις ἡνίοχος παρὰ τοῦ πατρὸς	μισθὸν	φέρων. πῶς λέγεις; μισθωτῷ μᾶλλον
[208]	πατρὸς μισθὸν φέρων. πῶς λέγεις;	μισθωτῷ	μᾶλλον ἐπιτρέπουσιν ἢ σοὶ ποιεῖν
[213]	ὁ φιλούμενος. ἔοικεν. καὶ ὁ	μισούμενος	ἐχθρὸς ἄρα, ἀλλ' οὐχ ὁ
[213]	μισοῦν ἄρα πάλιν ἐχθρὸν τοῦ	μισουμένου.	ἀνάγκη. οὐκοῦν ταὐτὰ ἡμῖν συμβήσεται
[213]	φίλον τοῦ φιλουμένου. φαίνεται. τὸ	μισοῦν	ἄρα πάλιν ἐχθρὸν τοῦ μισουμένου.
[213]	ἢ καὶ φίλου, ὅταν ἢ	μισοῦν	τις μισῇ ἢ καὶ φιλοῦν
[213]	φιλοῦν τις φιλῇ ἢ καὶ	μισοῦν	φιλῇ: πολλάκις δ' ἐχθρὸν εἶναι
[213]	ὑπὸ τοῦ πατρός, ὅμως καὶ	μισοῦντα	ἐν ἐκείνῳ τῷ χρόνῳ πάντων
[213]	οὐδέπω φιλοῦντα, ~τὰ (δὲ καὶ	μισοῦντα,	ὅταν κολάζηται ὑπὸ τῆς μητρὸς
[213]	φιλοῦνται, ὑπὸ δὲ τῶν φίλων	μισοῦνται,	καὶ τοῖς (μὲν ἐχθροῖς φίλοι
[213]	ἐχθρὸς ἄρα, ἀλλ' οὐχ ὁ	μισῶν.	φαίνεται. πολλοὶ ἄρα ὑπὸ τῶν
[222]	οὖν Λύσις καὶ ὁ Μενέξενος	μόγις	πως ἐπενευσάτην, ὁ δὲ Ἱπποθάλης
[213]	ἅμα εἰπὼν ἠρυθρίασεν: ἐδόκει γάρ	μοι	ἄκοντ' αὐτὸν ἐκφεύγειν τὸ λεχθὲν
[218]	ἐθηρευόμην. κἄπειτ' οὐκ οἶδ' ὁπόθεν	μοι	ἀτοπωτάτη τις ὑποψία εἰσῆλθεν ὡς
[220]	ἔοικ' ἔσθ' ἡμῖν φίλον. οὔ	μοι	δοκεῖ, ἔφη, ὥς γε νῦν
[210]	Δία, ἔφη, ὦ Σώκρατες, οὔ	μοι	δοκεῖ. (καὶ ἐγὼ ἀκούσας αὐτοῦ
[216]	ἀγαθὸν τῷ κακῷ; οὐκ ἄν	μοι	δοκεῖ οὕτως ἔχειν. ἀλλὰ μέντοι,
[213]	καὶ εἶπον: ὦ Λύσι, ἀληθῆ	μοι	δοκεῖς λέγειν ὅτι εἰ ὀρθῶς
[214]	ἀλλήλοις ὅμοιοι. ἀληθῆ λέγεις. ἀλλά	μοι	δοκοῦσιν λέγειν τοὺς ἀγαθοὺς ὁμοίους
[211]	κελεύεις. ἀλλὰ ὅρα ὅπως ἐπικουρήσεις	μοι,	ἐάν με ἐλέγχειν ἐπιχειρῇ ὁ
[206]	δ' ἐγώ, εἰπεῖν: ἀλλ' εἴ	μοι	ἐθελήσαις αὐτὸν ποιῆσαι εἰς λόγους
[212]	βούλομαι ἐρέσθαι ἅτε ἔμπειρον. καί	μοι	εἰπέ: ἐπειδάν τίς τινα φιλῇ,
[204]	δὴ τίς, ὦ Ἱππόθαλες; τοῦτό	μοι	εἰπέ. καὶ ὃς ἐρωτηθεὶς ἠρυθρίασεν.
[211]	ἐρήσομαι, ἦν δ' ἐγώ. καί	μοι	εἰπέ, ὦ Μενέξενε, ὃ ἄν
[210]	καὶ ὀλίγου ἐξήμαρτον: ἐπῆλθε γάρ	μοι	εἰπεῖν ὅτι οὕτω χρή, ὦ
[203]	τοὺς ὑμᾶς; δεῦρο, ἔφη, δείξας	μοι	ἐν τῷ καταντικρὺ τοῦ τείχους
[221]	οὗ ἂν ἐνδεὲς ᾖ; δοκεῖ	μοι.	ἐνδεὲς δὲ γίγνεται οὗ ἄν
[208]	βούλεται, σὲ δὲ (διακωλύουσι; καί	μοι	ἔτι τόδε εἰπέ. σὲ αὐτὸν
[207]	καλεῖν τὸν παιδοτρίβην: ἐδόκει γάρ	μοι	ἱεροποιῶν τυγχάνειν. ἐκεῖνος μὲν οὖν
[205]	τὸν ἔρωτα πανταχῇ ἀνηῦρες: ~καί	μοι	ἴθι ἐπίδειξαι ἃ (καὶ τοῖσδε
[208]	ὃ ἂν βούλῃ; ὧδε δέ	μοι	λέγε. ἢν ἐπιθυμήσῃς ἐπί τινος
[204]	φαῦλος (καὶ ἄχρηστος, τοῦτο δέ	μοί	πως ἐκ θεοῦ δέδοται, ταχὺ
[206]	πολλὴ ἀμουσία: ἦ γάρ; δοκεῖ	μοι.	σκόπει δή, ὦ Ἱππόθαλες, ὅπως
[217]	ἰατρικὴν ἀσπάζεσθαι καὶ φιλεῖν. δοκεῖ	μοι.	τὸ μήτε κακὸν ἄρα μήτ'
[213]	ἴωμεν καὶ γὰρ χαλεπή τίς	μοι	φαίνεται ὥσπερ ὁδὸς ἡ σκέψις
[211]	πάνυ ἐρωτικῶς, καὶ βουλοίμην ἄν	μοι	φίλον ἀγαθὸν γενέσθαι μᾶλλον ἢ
[213]	σκέψις ᾗ δὲ ἐτράπημεν, δοκεῖ	μοι	χρῆναι ἰέναι, ~σκοποῦντα (τὰ) κατὰ
[216]	δὲ λέγων μαντεύομαι, ἄκουσον. δοκεῖ	μοι	ὡσπερεὶ τρία ἄττα εἶναι γένη,
[207]	διαφέρων, οὐ τὸ καλὸς εἶναι	μόνον	ἄξιος ἀκοῦσαι, ἀλλ' ὅτι καλός
[208]	Δία, ἔφη, ὦ (Σώκρατες, οὐ	μόνον	γε διακωλύει, ἀλλὰ καὶ τυπτοίμην
[204]	μή: οἶδα γὰρ ὅτι οὐ	μόνον	ἐρᾷς, ἀλλὰ καὶ πόρρω ἤδη
[210]	καθ' ὅτι ἂν δύνωνται, οὐ	μόνον	οἱ ἀλλότριοι, ἀλλὰ καὶ ὁ
[217]	μήτε ἀγαθὸν μήτε κακὸν μόνῳ	μόνον	συμβαίνει γίγνεσθαι φίλον. ἀνάγκη, ὡς
[222]	ἢ ὁ ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ	μόνον	φίλος; πάνυ γε. ἀλλὰ μὴν
[214]	ὡς ὁ ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ	μόνος	μόνῳ φίλος, ὁ δὲ κακὸς
[212]	ἄρα ἀλλήλων φίλοι γίγνονται, ἐὰν	μόνος	ὁ ἕτερος τὸν ἕτερον φιλῇ;
[207]	οὖν ἠπόρει τε καὶ ὤκνει	μόνος	προσιέναι, ἔπειτα ὁ Μενέξενος (ἐκ
[204]	παιδός: ἱκανὸς γὰρ καὶ ἀπὸ	μόνου	τούτου γιγνώσκεσθαι. λεγέσθω, ἦν δ'
[211]	ὑμεῖς, ἔφη ὁ Κτήσιππος, αὐτὼ	μόνω	ἑστιᾶσθον, ἡμῖν δὲ οὐ (μεταδίδοτον
[217]	(τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε κακὸν	μόνῳ	μόνον συμβαίνει γίγνεσθαι φίλον. ἀνάγκη,
[214]	ὁ ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ μόνος	μόνῳ	φίλος, ὁ δὲ κακὸς οὔτε
[208]	τίς σου; ὅδε, παιδαγωγός, ἔφη.	μῶν	δοῦλος ὤν; ἀλλὰ τί μήν;
[208]	ἄγων δήπου, ἔφη, εἰς διδασκάλου.	μῶν	μὴ καὶ οὗτοί σου ἄρχουσιν,
[208]	ἁπτοίμην. Ἡράκλεις, ἦν δ' ἐγώ,	μῶν	μή τι ἠδίκηκας τὸν πατέρα
[212]	ᾧ παῖδές τε φίλοι καὶ	μώνυχες	ἵπποι καὶ κύνες ἀγρευταὶ καὶ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 14/06/2007