Livre, Chap.
[15, 5]	τοῦτο διαφερόντων φαίνονται λέγοντες. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Εʹ	Τοῦ αὐτοῦ πρὸς τὸν αὐτὸν,
[15, 22]	τῶν σωμάτων κρᾶσις οὐδὲν ἐνεργείᾳ	ἐᾷ	εἶναι τῶν κραθέντων, οὐδ´ ἂν
[15, 6]	ἡμῖν πάσης ἔσται γενέσεως; Οὔκ,	ἐάν	γε καὶ κατὰ βραχὺ θείας
[15, 2]	ὑπ´ ἐκείνων εἰρημένα λέγοντας παντάπασιν	ἐᾶν	δεῖ χαίρειν, καὶ μάλιστα τοὺς
[15, 22]	μόνον, τὰ δ´ ἄλλα χαίρειν	ἐᾶν,	μὴ ἐπιστάμενον ὅτι ἀλγεῖ ὁ
[15, 33]	μὴ ἔσεσθαι ὅμοιον τῷ παραδείγματι,	ἐὰν	μὴ μονογενὴς ᾖ· ἐκ τοῦ
[15, 33]	ἐκ τοῦ μὴ ἔσεσθαι τέλειον,	ἐὰν	μὴ πάντα ἐμπεριέχῃ· ἐκ τοῦ
[15, 33]	ἐκ τοῦ μὴ ἔσεσθαι ἄφθαρτον,	ἐάν	τι ἐξωτέρω αὐτοῦ ᾖ. Πρὸς
[15, 4]	μικρὸν καὶ ἄτολμον, ὦ ποιητά·	ἔαρος	δ´ ἐπιγίνεται ὥρη· πολὺς ὁ
[15, 22]	αὑτῶν οὔτ´ ἐνταῦθα τὰ σώματα	ἑαυτὰ	εἰς ἁρμονίαν ἄγειν δυνήσεται. Ὅλως
[15, 22]	ἑνοῦσθαι δυναμένων σωμάτων· ψυχὴ δ´	ἑαυτῇ	συμπαθής· ἐκ δὲ ἀμερῶν σῶμα
[15, 22]	ἡ ὕλη ἑαυτὴν μορφοῖ οὐδ´	ἑαυτῇ	ψυχὴν ἐντίθησι. Δεῖ ἄρα τι
[15, 19]	τέλος ἀναξηράνασα πάντα καὶ εἰς	ἑαυτὴν	ἀναλαβοῦσα ἐν τῇ πάσῃ οὐσίᾳ
[15, 22]	Οὐ γὰρ δὴ ἡ ὕλη	ἑαυτὴν	μορφοῖ οὐδ´ ἑαυτῇ ψυχὴν ἐντίθησι.
[15, 20]	ἀλλ´ ἐπιμένειν τινὰς χρόνους καθ´	ἑαυτήν,	τὴν μὲν τῶν σπουδαίων μέχρι
[15, 4]	τὴν εὐδαιμονίαν, εἰ δ´ ἐφ´	ἑαυτῆς	ληφθείη, ὡς ἀδύνατον καὶ οὐκ
[15, 22]	εἴπερ τὸ δυνάμει ἕξει, καθ´	ἑαυτὸ	εἰς ἐνέργειαν ἥξει, καὶ τοῦτο
[15, 11]	παρακείμενον ὕδωρ, ψυχρὸν ὂν καθ´	ἑαυτό,	καὶ ἡλίου ἀνατολῇ πεφώτισταί γε
[15, 32]	τε καὶ στέξαι· ἢ καθ´	ἑαυτὸ	τὸ ὕδωρ ὑποστὰν ἐκοίλανε τοὺς
[15, 62]	τοῦθ´ ὅ τι ἂν μάθωσιν	ἑαυτοῖς	τε καὶ τῶν ἄλλων ὅτῳ
[15, 2]	εἰρημένα, τοῦ λέγοντος εἶναι Πυθαγορικὸν	ἑαυτόν.	Φησὶ γὰρ θύειν Ἀριστοτέλην θυσίαν
[15, 20]	τὸ ὑγρὸν καὶ αὐξόμενον ἐξ	ἑαυτοῦ.	Καὶ μετὰ βραχέα ἐπιλέγει· Περὶ
[15, 15]	δὲ τὸν κόσμον σὺν τοῖς	ἑαυτοῦ	μέρεσι προσαγορεύουσι θεόν· τοῦτον δὲ
[15, 22]	τὸ ἡγεμονοῦν αἰσθέσθαι καὶ τῆς	ἑαυτοῦ	παρὰ ταύτας. Τὸ δὲ ἀληθές,
[15, 23]	ἡμισφαίριον ἀεὶ καταντικρὺ τῆς ἀνταυγείας	ἑαυτοῦ,	τὸν δὲ φαινόμενον ἀνταύγειαν εἶναι
[15, 59]	φυσιολογεῖν ἐπαγγειλάμενοι οὐδὲ τὰ καθ´	ἑαυτοὺς	ᾔδεσαν, μάθοις ἂν ἐξ ὧν
[15, 10]	πεπονθέναι τὸ πᾶν, οὐ διαφωνοῦν	ἑαυτῷ.	Αἰσθήσεις δὲ μόνον δυνατὸν ἴσως
[15, 26]	Δημόκριτος στερέωμα διάπυρον, ἔχον ἐν	ἑαυτῷ	πεδία καὶ ὄρη καὶ φάραγγας.
[15, 30]	πυρώδους, ὅπερ ὁ ἀὴρ ἐν	ἑαυτῷ	περιέχων ἐξανέθλιψε κατὰ τὴν πρώτην
[15, 22]	τὸ αἰσθανόμενον, οἷον πανταχοῦ αὐτὸ	ἑαυτῷ	τὸ αὐτὸ εἶναι. Τοῦτο δὲ
[15, 1]	τῇ τῶν κρειττόνων ἀσκήσει τὰς	ἑαυτῶν	ἀναθέντες ψυχάς. Τούτου δὴ οὖν
[15, 32]	πολέμους, πλέον δὲ οὐδὲν καθ´	ἑαυτῶν	ἐξῆψαν, τὰ τοῦ πέλας ἕκαστοι
[15, 2]	πλοίῳ λοπάδια χαλκᾶ τέτταρα καὶ	ἑβδομήκοντα.	Καὶ σχεδὸν οἱ μὲν πρῶτοι
[15, 2]	εἴρηκεν εὑρῆσθαι λοπάδια πέντε καὶ	ἑβδομήκοντα.	Οὐ μόνον δὲ καὶ ἐκ
[15, 46]	τὸν τοῦ Ἑρμοῦ· ἕκτον ἥλιον·	ἕβδομον	σελήνην. Τῶν μαθηματικῶν τινὲς μὲν
[15, 14]	ἀρχῶν ἀπεδίδου λόγον. ΑΠΟ ΤΟΥ	ΕΒΔΟΜΟΥ	ΠΕΡΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΑΡΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ. Στοιχεῖον εἶναί
[15, 60]	γευστικοῦ, ἁπτικοῦ, ἕκτου δὲ φωνητικοῦ,	ἑβδόμου	δὲ σπερματικοῦ, ὀγδόου δὲ αὐτοῦ
[15, 1]	τοῦ Περιπατητικοῦ, ὃς ἐν τῷ	ἐβδόμῳ	Περὶ φιλοσοφίας τάδε περὶ αὐτοῦ
[15, 32]	ἐκωλύετο δὲ ταῦτα κάτω φέρεσθαι,	ἐβιάζετο	{δὲ} πρὸς τοὺς τόπους τοὺς
[15, 3]	τῶν κατὰ Ἀριστοτέλην δογμάτων, διενεχθέντα	Ἑβραίοις	καὶ Πλάτωνι. Μωσέως καὶ τῶν
[15, 5]	Πάλιν Μωσέως καὶ τῶν παρ´	Ἑβραίοις	προφητῶν, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ
[15, 3]	Πλάτωνι. Μωσέως καὶ τῶν παρ´	Ἑβραίοις	προφητῶν τέλος εἶναι τοῦ μακαρίως
[15, 1]	Ἕλλησιν εὐδοκίμων φιλοσόφων πρὸς τὰς	Ἑβραίων	δόξας συνδρομὴν ὑπέδειξα, αὐτὰς πάλιν
[15, 13]	ἃς οὐκ ἀγνοεῖν καὶ οἱ	Ἑβραίων	ἤδη πρότερον συνέστησαν λόγοι Τὸ
[15, 25]	ἥλιος. Μωσῆς δὲ καὶ τὰ	Ἑβραίων	λόγια οὐδὲν τούτων περιεργάζονται. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[15, 62]	ἣν τὰ τῶνδε ἀποστραφέντες τὰ	Ἑβραίων	λόγια προτετιμήκαμεν, τὰ μὲν τῆς
[15, 1]	Μεταβὰς δὲ ἐκεῖθεν ἐπὶ τὰ	Ἑβραίων	λόγια, τίσι ποτὲ λογισμοῖς τὴν
[15, 8]	οἵδε. Μωσῆς δὲ καὶ τὰ	Ἑβραίων	λόγια τούτων οὐδὲν πολυπραγμονεῖ· καὶ
[15, 1]	ἐπιμεμφόμενον ἡμῖν, ὅτι δὴ τὰ	Ἑβραίων	λόγια τῶν πατρίων προτιμήσαντες οὐ
[15, 9]	διενεχθέντα τῷ Πλάτωνι καὶ τοῖς	Ἑβραίων	λόγοις. Ὑπὲρ δὲ τῆς ψυχῆς
[15, 1]	ὁ προλαβὼν ἀπήλεγξε λόγος, τοῖς	Ἑβραίων	ὁμοῦ καὶ τοῖς Πλάτωνος δόγμασιν
[15, 1]	λογισμῷ πρὸ τῆς Ἑλλήνων τὴν	Ἑβραίων	ὁμοῦ παλαιὰν καὶ ἀληθῆ φιλοσοφίαν
[15, 1]	Πλάτωνα φιλοσοφία τοτὲ μὲν τοῖς	Ἑβραίων	συμφωνοῦσα λόγοις, τοτὲ δὲ πρὸς
[15, 1]	οὓς Ἑλλήνων τε οἱ βοώμενοι	Ἑβραίων	τε οἱ προφῆται γεγόνασιν, εἰς
[15, 5]	εἶναι, ἀγαθῷ δὲ μηδένα φθόνον	ἐγγίγνεσθαι	περὶ μηδενός. Τούτου δ´ ἐκτὸς
[15, 13]	Στωϊκῶν αἵρεσιν. Σωκράτους τοίνυν ἀκουστὴς	ἐγένετο	Ἀντισθένης, Ἡρακλεωτικός τις ἀνὴρ τὸ
[15, 13]	Τοῦτον Κράτης διεδέξατο· Κράτητος δὲ	ἐγένετο	Ζήνων ὁ Κιτιεύς, ὁ τῆς
[15, 2]	ἐξ ἧς υἱὸς αὐτῷ Νικόμαχος	ἐγένετο.	Τοῦτον δέ φασιν ὀρφανὸν τραφέντα
[15, 32]	ταύτης καὶ τὴν ὑγρὰν φύσιν	ἐγέννα.	Ῥευστικῶς δ´ αὕτη διακειμένη κατεφέρετο
[15, 32]	Κἄπειτα ἐκ μὲν τῶν ὑποκαθιζόντων	ἐγεννήθη	ἡ γῆ, ἐκ δὲ τῶν
[15, 32]	κατὰ τὴν περίκλασιν τὸν οὐρανὸν	ἐγέννησε.	Τῆς δ´ αὐτῆς ἐχόμεναι φύσεως
[15, 2]	χρόνους, οἱ δὲ μικρὸν ὕστερον	ἐγένοντο·	πάντες δὲ σοφισταὶ καὶ ἐριστικοὶ
[15, 2]	διὰ τὴν πρὸς ἐκεῖνον εὔνοιαν	ἔγημεν	αὐτήν, ἄλλως μὲν σώφρονα καὶ
[15, 2]	Πυθιάδος τῆς Ἑρμείου τελευτὴν Ἀριστοτέλης	ἔγημεν	Ἑρπυλλίδα Σταγειρῖτιν, ἐξ ἧς υἱὸς
[15, 21]	γεννᾶν, ὅταν εἰς ἑτέρου πλάσιν	ἐγκαταμιχθῇ	σώματος; Οἶμαι μὲν ὡς οὐδ´
[15, 61]	Ἐρασίστρατος περὶ τὴν μήνιγγα τοῦ	ἐγκεφάλου,	ἣν ἐπικρανίδα λέγει. Ἡρόφιλος ἐν
[15, 61]	λέγει. Ἡρόφιλος ἐν τῇ τοῦ	ἐγκεφάλου	κοιλίᾳ, ἥτις ἐστὶ βάσις. Παρμενίδης
[15, 5]	καὶ αὐτὸς οὐδ´ ἐκεῖνο τὸ	ἔγκλημα	ἐκφύγοι, ὃ κατ´ Ἐπικούρου τινὲς
[15, 39]	ἡ> αἰτία τοῦ τὸν κόσμον	ἐγκλιθῆναι.	Διογένης, Ἀναξαγόρας μετὰ τὸ συστῆναι
[15, 32]	τίς ἡ αἰτία τοῦ αὐτὸν	ἐγκλιθῆναι·	περί τε τοῦ ἐκτὸς τῆς
[15, 39]	ζῷα ἐκ τῆς γῆς ἐξαγαγεῖν	ἐγκλιθῆναί	πως τὸν κόσμον ἐκ τοῦ
[15, 50]	κύκλον καὶ κατὰ ταύτας τὰς	ἐγκλίσεις	σκιάζεσθαι τὸν δίσκον. Ξενοφάνης πολλοὺς
[15, 58]	ταῖς τροπικαῖς. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΝΗʹ ΠΕΡΙ	ΕΓΚΛΙΣΕΩΣ	ΓΗΣ. Οἱ μὲν ἄλλοι μένειν
[15, 32]	σχήματος καὶ περὶ θέσεως καὶ	ἐγκλίσεως	αὐτῆς καὶ ἔτι περὶ θαλάσσης,
[15, 43]	φαύλας. Ἐπίκουρος δὲ οὐδὲν τούτων	ἐγκρίνει.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΜΔʹ Περὶ ὕλης. Ὕλη
[15, 13]	εἶναι ἰδίας φύσεις, οἵας Πλάτων	ἔγνω,	λήρους δὲ καὶ τερετίσματα καὶ
[15, 9]	τῆς ψυχῆς ἠνάγκασεν, ὅτι ἀδύνατον	ἔγνω	Πλάτων τὸ τοιοῦτο. Ταῦτα μὲν
[15, 13]	τ´αὖ τὰ τοῦ Πλάτωνος συνιστάναι	ἐγνωκότες	τὸν πλεῖστον ἀγῶνα τῶν λόγων
[15, 9]	Τίς οὖν ἐστιν ὁ πρῶτος	ἐγχειρήσας	ἀντιτάξασθαι ἀποδείξεσι καὶ τὴν ψυχὴν
[15, 21]	ἀναθυμιάσει καὶ ψυχῇ; Ποῦ δὲ	ἐγχωρεῖ	νομίσαντας τούτῳ προσεοικέναι τήν θ´
[15, 21]	σῶμα ἀπεφήναντο. Ποῦ γὰρ ὅλως	ἐγχωρεῖ	παραπλήσιον εἶναί τινι τῶν στοιχείων
[15, 22]	αἴσθησιν ἕξει, ὥσπερ ἂν εἰ	ἐγὼ	μὲν ἄλλου, σὺ δὲ ἄλλου
[15, 22]	πᾶν ἀθάνατοι, εἰ δ´ ὄργανον,	ἔδει	γε αὐτὸ εἰς χρόνον τινὰ
[15, 22]	συνεβάλετο τῇ οὐσίᾳ αὐτῆς· καίτοι	ἔδει	γε, ποσοῦ τινος ὄντος· καὶ
[15, 17]	ἆρ´ οὐχὶ τοῦ καθέξοντος αὐτοῖς	ἔδει;	Παντὸς μᾶλλον. Εἰ μὴ τύχοι
[15, 22]	λευκά, κοῦφα βαρέα· καίτοι ἓν	ἔδει	ποιεῖν κατὰ τὴν τοῦ σώματος
[15, 22]	εἰ πρὸ πάντων νοῦς, ἐφεξῆς	ἔδει	ψυχὴν ποιεῖν, εἶτα φύσιν· καὶ
[15, 15]	δὲ τῶν ἀπὸ τῆς αἱρέσεως	ἔδοξε	γῆν τὸ ἡγεμονικὸν εἶναι τοῦ
[15, 33]	οὐκ ἔστι, περιδινεῖσθαι γὰρ οὐκ	ἐδύνατο‘	Ἄφθαρτος δὲ οὐκ ἔστιν οὐδὲ
[15, 13]	τὴν ἐν τούτοις ἀλήθειαν ἰδεῖν	ἐδύνατο,	τῆς δ´ ὄντως ἀληθείας ἐποπτεῦσαι
[15, 62]	σκοποῦντες ἡγοῦνται τὰ προσήκοντα πράττειν.	Ἐθαύμαζε	δέ, εἰ μὴ φανερὸν αὐτοῖς
[15, 6]	διασῴζεσθαι· τὸ γὰρ εὖ γενόμενον	ἐθέλειν	λύειν, κακοῦ. Μείζων δὲ ἄλλος
[15, 5]	οὗτός γε καὶ συναγωνιστὴς τῶν	ἐθελόντων	ἀδικεῖν φανείη. Πᾶς γάρ τις
[15, 8]	ἀποφαινόμενος· ὁ δέ, ἅτε οὐκ	ἐθέλων	πῦρ εἶναι τὸν ἥλιον, τὸ
[15, 6]	καὶ βουλήσεως μεταλαβόντα πολλά, καὶ	ἔθνη	καὶ πόλεις καὶ ἔργα, μένει
[15, 1]	τῆς ὑποθέσεως. Τὴν πολύθεον τῶν	ἐθνῶν	ἁπάντων πλάνην ἐν ἀρχαῖς τῆς
[15, 4]	συναγωνιστὴς λόγος; Ἐκ ποίων (πραγματ(	ει)	ῶν Ἀριστοτέλους; Τίνος τῶν ἀπ´
[15, 22]	μέγεθος ἂν γένοιτο. Καὶ μὴν	εἰ	ἁπλοῦ ὄντος τοῦ σώματος τὸ
[15, 32]	διοικούμενος εἴτε καὶ τἀναντία· καὶ	εἰ	ἄφθαρτος ἢ φθαρτός· καὶ πόθεν
[15, 35]	οὐ προηγουμένως μετέχειν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΛΕʹ	Εἰ	ἄφθαρτος ὁ κόσμος. Πυθαγόρας καὶ
[15, 4]	τῆς εὐδαιμονίας δρεπόμενος. Διαίρει τοίνυν,	εἰ	βούλει, καὶ ποίκιλλε τριχῇ καὶ
[15, 10]	οὐδὲ τοῦτο φαίνεται οὕτως ἔχον.	Εἰ	γὰρ ἡ ἀρχὴ παντὸς φυτοῦ
[15, 12]	τὸ δὲ ἀναγκαῖον οὐ συνορῶν.	Εἰ	γὰρ μὴ μία τις εἴη
[15, 33]	τοῦ ἄπειρα τὰ αἴτια εἶναι.	Εἰ	γὰρ ὁ μὲν κόσμος πεπερασμένος,
[15, 22]	ὁτιοῦν εἴη, δεικτέον ἐκ τῶνδε·	εἰ	γὰρ τὸ αἰσθάνεσθαί ἐστι τὸ
[15, 8]	ἐν κύκλῳ κινήσεως (αἰτίαν ἔχει.	Εἰ	γὰρ) τοῖς ἐπ´ εὐθείας κινουμένοις
[15, 4]	τοῖς τὴν ἀρετὴν ἔχουσι μήτ´,	εἰ	γένοιτο, παραμένειν ἀεί. Φύλλα τὰ
[15, 22]	ἀπολέσασα τὸ εἶναι ψυχή, ὥσπερ,	εἰ	γλυκὺ καὶ πικρὸν κραθείη, τὸ
[15, 22]	ὄντος ἑτέρου παρ´ αὐτὸ προτέρου;	Εἰ	δ´ αὑτὸ ἄξει εἰς ἐνέργειαν,
[15, 22]	συγχυθήσεται, (καὶ) οὐκ ἔσται μνήμη·	εἰ	δ´ ἐμμενοῦσιν οἱ τύποι, ἢ
[15, 4]	μετὰ τούτων ἕλῃ τὴν εὐδαιμονίαν,	εἰ	δ´ ἐφ´ ἑαυτῆς ληφθείη, ὡς
[15, 22]	τοῦτο, οὐ τὸ πᾶν ἀθάνατοι,	εἰ	δ´ ὄργανον, ἔδει γε αὐτὸ
[15, 22]	οἷα καὶ τὰ ἐν γεωμετρίᾳ.	Εἰ	δὲ ἀϊδίων καὶ μενόντων, οὐ
[15, 17]	αὐτήν· εἰ δὲ ἀόριστος, ἄλογος·	εἰ	δὲ ἄλογος, ἄγνωστος. Ἄγνωστον δέ
[15, 17]	ἡ ὕλη, ἀόριστον εἶναι αὐτήν·	εἰ	δὲ ἀόριστος, ἄλογος· εἰ δὲ
[15, 22]	τοῦ σώματος γεγονέναι, ὅπερ ἀδύνατον.	Εἰ	δὲ ἀπείρου τῆς τομῆς οὔσης
[15, 22]	πῶς εἰσιούσης καὶ πῶς προστιθεμένης;	Εἰ	δὲ ἄψυχον τὸ προστιθέμενον, πῶς
[15, 22]	τὸ ἀντιλαμβανόμενον εἶναι ἓν ὄντως.	Εἰ	δὲ διεστὼς τοῦτο γένοιτο καὶ
[15, 22]	ἡ σύνοδος πεποίηκε ζωήν, ἄτοπον.	Εἰ	δὲ ἕκαστον ζωὴν ἔχει, καὶ
[15, 22]	μέρος ὅπερ τὸ ὅλον ὑπάρχειν.	Εἰ	δὲ ἕκαστον τῶν μερῶν οὐ
[15, 22]	ὥστε οὐδὲν ἔσται τὸ μνημονεύειν.	(Εἰ	δὲ ἔστι τὸ μνημονεύειν) καὶ
[15, 22]	ἀπὸ τοῦ περι ψυχης πλωτινου.	Εἰ	δέ ἐστιν ἀθάνατος ἕκαστος ἡμῶν
[15, 22]	τοῖς ἄλλοις σώμασιν ἡ κρᾶσις.	Εἰ	δὲ ἡ τῶν σωμάτων κρᾶσις
[15, 22]	ἀγνοίᾳ ἔσται, ὧν ἡ ἑτέρα·	εἰ	δὲ καί, ὥσπερ (ὁ) ἄλλος
[15, 22]	δρᾶν δυναμένας ὄγκους μικροὺς εἶναι.	Εἰ	δὲ μεγάλων μὲν τῶν ὄγκων
[15, 17]	εἶναι. Δοξάτω μάλιστα μὲν πᾶσιν,	εἰ	δὲ μή, ἀλλ´ ἐμοί. Οὐκοῦν
[15, 22]	αἴσθησις, νοητῶν δὲ ἡ νόησις.	Εἰ	δὲ μὴ βούλονται, ἀλλ´ οὖν
[15, 9]	μάθησιν, ἐξ ὧν ἐπιστήμη γίνεται.	Εἰ	δὲ μή ἐστιν ἡ ψυχὴ
[15, 10]	μετὰ τοῦ σώματος ἄρα ἕξει·	εἰ	δὲ μή, οὕτως ἐνέσονται ὡς
[15, 22]	σύνθετον γὰρ πᾶν γε σῶμα.	Εἰ	δὲ μὴ σῶμα εἴη, ἀλλὰ
[15, 9]	ἡ ψυχὴ ἀθάνατος, οὐδὲ ἀνάμνησις.	Εἰ	δὲ μὴ τοῦτο, οὐδὲ μάθησις.
[15, 22]	ταῦτα ἐν ψυχῆς δυνάμεσιν ἱδρῦσθαι.	Εἰ	δὲ μηδὲν παρὰ τὸ πνεῦμα
[15, 22]	ἐλέχθησαν εἶναι οὐδὲ ζωὴν ἔχοντα.	Εἰ	δὲ μηδενὸς αὐτῶν ζωὴν ἔχοντος
[15, 10]	γεννήσει) Τίς οὖν οὐσία αὐτῆς;	Εἰ	δὲ μήτε σῶμα μήτε πάθος
[15, 6]	γέγονέ τι, διὰ τοῦτο φθαρῆναι,	εἰ	δὲ ὁ θεὸς βούλεται, μὴ
[15, 22]	τῶν μορίων ἔσται; Ἀλλὰ ἀδύνατον.	Εἰ	δὲ ὁτιοῦν παντὸς αἰσθήσεται, εἰς
[15, 22]	πάλιν τὸν αὐτὸν τρόπον ἀναλύσομεν.	Εἰ	δὲ πάθημα τῆς ὕλης, ἀλλ´
[15, 7]	μὲν μαλακόν, ἀὴρ ἢ πῦρ·	εἰ	δὲ σκληρόν, ὕδωρ ἢ γῆ·
[15, 22]	ῥεῖ ἡ σώματος φύσις πᾶσα.	Εἰ	δὲ τὰς τῶν σωμάτων ποιήσεις
[15, 7]	ἀνάγκην ἔχει συμπαθεῖν ᾧ συνέζευκται.	Εἰ	δέ τι ἀπαθὲς εἴη, τοῦτο
[15, 22]	τοῦ εἶναι τὸ πρόσθεν ἠλλάξατο.	Εἰ	δέ τι τῶν μέγεθος ἐχόντων
[15, 22]	προσέλθοι λόγος ἢ παρὰ ψυχῆς.	Εἰ	δέ τις μὴ οὕτως, ἀλλὰ
[15, 22]	Ἢ μέρει τινὶ ἀμερεῖ αὐτοῦ;	Εἰ	δὲ τοῦτο, οὐ σῶμα ἔσται
[15, 22]	καθαρὸν ὂν ἢ γιγνόμενον γινώσκειν.	Εἰ	δὲ τῶν ἐν ὕλῃ εἰδῶν
[15, 22]	μιᾶς οὔσης παντὸς σώματος κινήσεως;	Εἰ	δὲ τῶν μὲν προαιρέσεις, τῶν
[15, 22]	τὰ πάντα, ἐκεῖνο δὲ μόνον.	Εἰ	δὲ τῶν ὄντων ἡ σχέσις
[15, 7]	μὲν ξηρόν, πῦρ ἢ γῆ·	εἰ	δὲ ὑγρόν, ὕδωρ ἢ ἀήρ·
[15, 7]	θερμόν, ἢ πῦρ ἢ ἀήρ·	εἰ	δὲ ψυχρόν, ὕδωρ ἢ γῆ·
[15, 10]	τοῦτον τὸν τρόπον ἀνάγκη εἶναι,	εἰ	δεῖ τῷ ὀνόματι τούτῳ χρῆσθαι.
[15, 22]	τῷ αὐτῷ παντὸς ἀντιλαμβάνεσθαι, καὶ	εἰ	διὰ πολλῶν αἰσθητηρίων πλείω τὰ
[15, 22]	ἑκατέρου αἴσθησιν ἕξει, ὥσπερ ἂν	εἰ	ἐγὼ μὲν ἄλλου, σὺ δὲ
[15, 34]	ἢ τὰ στοιχεῖα. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΛΔʹ	Εἰ	ἔμψυχος ὁ κόσμος προνοίᾳ διοικούμενος.
[15, 22]	σὺ δὲ ἄλλου αἴσθοιο. Καὶ	εἰ	ἓν εἴη τὸ αἴσθημα, οἷον
[15, 33]	πρῶτα τῶν εἰρημένων. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΛΓʹ	Εἰ	ἓν τὸ πᾶν. Οἱ μὲν
[15, 32]	ἓν ἢ πολλὰ ἡγεῖσθαι καὶ	εἰ	ἕνα τὸν κόσμον ἢ πλείους·
[15, 8]	Πλάτωνι. Ζητήσαντος γὰρ τοῦ Πλάτωνος,	εἰ	ἔστι φύσει βαρὺ σῶμα ἢ
[15, 17]	καλῶς ὁ λόγος εἴρηκε φάς,	εἰ	ἔστιν ἄπειρος ἡ ὕλη, ἀόριστον
[15, 22]	τὴν αὔξην ἐργαζομένῳ. Καὶ γὰρ	εἰ	ἡ ψυχὴ σῶμα οὖσα αὔξοι,
[15, 10]	προτέρου τοῦ ἐφεξῆς ἂν γένοιτο,	εἰ	ἦν ἐντελέχεια ἑνός; Φαίνεται δὲ
[15, 4]	χρόνος καὶ ᾧ μὴ γίνεται.	Εἰ	θέλεις ἀκριβῶς τὸ ἐπίκηρον καὶ
[15, 22]	τέμοι κατὰ πᾶν. Ἀνάγκη τοίνυν,	εἰ	καθ´ ὁτιοῦν σημεῖον καὶ μὴ
[15, 7]	Ἐπὶ μὲν οὖν τῶν ἀνδριάντων,	εἰ	καὶ μὴ καλὸν τὸ ἐκ
[15, 21]	σωμάτων ἀπογεννᾶν πεφύκασιν, ἐν οἷς	εἰ	καὶ μὴ συνεχῶς, ἀλλ´ οὖν
[15, 61]	τῷ ἐπὶ πάντων θεῷ; Ἀλλ´	εἰ	καὶ σὺ βασκανίᾳ καὶ φθόνῳ
[15, 5]	κατ´ Ἀριστοτέλην τὸ τῆς προνοίας,	εἰ	καὶ τὰ κατ´ οὐρανὸν ἐν
[15, 22]	αἴσθησιν τοῦ δευτέρου εἶναι καὶ	εἰ	κατὰ διάδοσιν ἡ αἴσθησις, καὶ
[15, 4]	ἄλλων ἕνεκεν λαμβανόμενα. Τί δ´,	εἰ	μάθοι τις ὅτι τὰ μὲν
[15, 22]	αὔξεσθαι, προσθήκῃ δηλονότι ὁμοίου σώματος,	εἰ	μέλλει εἰς ἴσον ἰέναι τῷ
[15, 7]	τούτων τινὸς παρὰ τὰ τέσσαρα	(εἰ	μὲν γὰρ θερμόν, ἢ πῦρ
[15, 22]	μηδὲ ἕτερον (ἢ) μηδὲν ἔχειν.	Εἰ	μὲν δὴ ἑνὶ αὐτῶν προσείη
[15, 17]	Τί οὖν ἐστι τὸ κατασχῆσον;	Εἰ	μὲν δὴ καὶ τοῦτο εἴη
[15, 22]	τοῦτο τὸ σῶμα, τὴν ψυχήν,	εἰ	μὲν ἐκ δύο σωμάτων ἢ
[15, 22]	σωμάτων ἄλλαι ἐν ἄλλοις. Καὶ	εἰ	μὲν θερμόν, μόνον θερμανεῖ, ψυχρὸν
[15, 7]	ὑγρόν, ὕδωρ ἢ ἀήρ· καὶ	εἰ	μὲν μαλακόν, ἀὴρ ἢ πῦρ·
[15, 22]	ταύτη φθορὰν ἂν ὑπομένοι. Ὥστε	εἰ	μὲν μέρος ἡμῶν τοῦτο, οὐ
[15, 22]	τι φήσουσιν ἢ μηδέν. Ἀλλ´	εἰ	μὲν μηδέν, πνεῦμα ἂν εἴη
[15, 7]	ψυχρόν, ὕδωρ ἢ γῆ· καὶ	εἰ	μὲν ξηρόν, πῦρ ἢ γῆ·
[15, 10]	ψυχικοῦ ὀργανικοῦ, δυνάμει ζωὴν ἔχοντος.	Εἰ	μὲν οὖν ᾗ παραβέβληται ὡμοίωται,
[15, 22]	ἀρκεῖ γὰρ καὶ ἕν τι.	Εἰ	μὲν οὖν συγχωρήσονται τὰς πρώτας
[15, 22]	εἶδος τεταγμένον ἐπιφέρειν τὴν ζωήν·	εἰ	μὲν οὐσίαν φήσουσι τὸ εἶδος
[15, 22]	προστιθέμενον ἢ ἄψυχον σῶμα. Καὶ	εἰ	μὲν ψυχή, πόθεν καὶ πῶς
[15, 22]	εἰς ἀέρα τῶν αἰσθημάτων ἐνσημαινομένων.	Εἰ	μὲν ὡς ἐν σώμασιν ὑγροῖς,
[15, 17]	δεηθῆναι αὐτὸ παραλυόμενον καὶ σκιδνάμενον.	Εἰ	μέντοι χρὴ αὐτὸ ἀπηλλάχθαι τῆς
[15, 62]	ἡμῖν ἔσεσθαι πλέον, ἀλλ´ οὐδ´	εἰ	μετεωρότεροι τοῦ Περσέως ἀρθέντες ὑπέρ
[15, 22]	εἴη ἢ δικαιότης ἢ ἀνδρεία,	εἰ	μὴ ἄρα ἡ ἀνδρεία τὸ
[15, 4]	τῆς εὐδαιμονίας δόγματος. Διαμπερὲς γάρ,	εἰ	μὴ καὶ κακὰ φρονέουσιν ἀλλήλοις,
[15, 9]	μὲν ἐπιδιαμένειν συνεχώρησαν, οἱ δ´,	εἰ	μὴ καὶ τοῦτο, δύναμίν γε
[15, 9]	αὐτὸν κοινωνεῖν Πλάτωνι· καὶ γὰρ	εἰ	μὴ πᾶσαν βούλεται τὴν ψυχὴν
[15, 13]	γὰρ ἔτι τὸ Πλατωνικὸν ἀπολείπεται,	εἰ	μὴ τὰς πρώτας καὶ ἀρχικωτάτας
[15, 13]	ἀλλ´ οὐδὲ λόγου μετέσεσθαί τισιν,	εἰ	μὴ τὴν τούτων οὐσίαν ὁμολογήσειαν·
[15, 17]	καθέξοντος αὐτοῖς ἔδει; Παντὸς μᾶλλον.	Εἰ	μὴ τύχοι δὲ τούτου, ἆρα
[15, 62]	τὰ προσήκοντα πράττειν. Ἐθαύμαζε δέ,	εἰ	μὴ φανερὸν αὐτοῖς ἐστιν ὅτι
[15, 22]	εἰ πάντα σώματα εἴη, κἂν	εἰ	ὄνομα ἑνὶ αὐτῶν ψυχήν τις
[15, 10]	φυτόν, ἐν τῷ ὀλίγῳ ὄγκῳ.	Εἰ	οὖν καὶ εἰς ὀλίγον ἔρχεται
[15, 22]	τὸ ὕστερον χεῖρον, εἴπερ πέφυκεν.	Εἰ	οὖν καὶ ὁ θεὸς αὐτοῖς
[15, 22]	παρὰ τὰ σώματα φύσιν δραστήριον;	Εἰ	οὖν οὐ πᾶν μὲν πνεῦμα
[15, 22]	ἢ ταὐτὸν ἔσται τῷ αἰσθάνεσθαι.	Εἰ	οὖν τὸ νοεῖν ἐστι τὸ
[15, 10]	εἰκόνες· ἀλλ´ ἀδύνατον ἄλλους δέχεσθαι,	εἰ	οὕτως ἐνεῖεν. Οὐκ ἄρα ὡς
[15, 62]	μήτε καταληπτοὺς εἶναι μήτε καὶ	εἰ	ὀφθεῖεν, ὄφελος ἔχειν τι. Μηδὲν
[15, 22]	ὅπερ καὶ ἄνω που ἐλέγετο,	εἰ	πᾶν σῶμα μεριζόμενον καὶ ὄγκος
[15, 22]	καὶ ἀπόλοιτο ἂν ὡς τάχιστα,	εἰ	πάντα σώματα εἴη, κἂν εἰ
[15, 6]	γάρ εἰσιν ἡμῖν συγγνώμην νέμειν,	εἰ	περὶ τῶν δοκούντων Πλάτωνι πιστεύομεν
[15, 22]	τῆς ψυχῆς δηλονότι γενόμενος, ἢ	εἰ	πρὸ πάντων νοῦς, ἐφεξῆς ἔδει
[15, 22]	καὶ οἱ λόγοι. Ὅτι δὲ	εἰ	σῶμα εἴη ἡ ψυχή, οὔτε
[15, 22]	αὐτῇ ψυχῇ χρωμένων; Καὶ μὴν	εἰ	σῶμά ἐστι, φύσις δὲ σώματος
[15, 22]	δὲ οὐδὲ νοεῖν οἷόν τε,	εἰ	σῶμα ἡ ψυχὴ ὁτιοῦν εἴη,
[15, 22]	οὔτε αἷμα, ψυχὴ δέ. Ἔτι	εἰ	σῶμα οὖσα ἡ ψυχὴ διῆλθε
[15, 22]	ὁμοίως καὶ αἱ ἄλλαι. Ἔπειτα	εἰ	σώματα ἦσαν αἱ δυνάμεις, ἀναγκαῖον
[15, 4]	ὡς αἱ θεραπεῖαι; Τί δ´,	εἰ	ταῦτα ἐλάττονι διαιρέσει διαστελλόμενος λέγοις
[15, 22]	μηδὲ νοῦν μηδὲ θεὸν εἶναι·	εἰ	τὸ δυνάμει, μὴ ὄντος πρότερον
[15, 22]	ἀλλὰ ταὐτὸν ὁμοῦ πάντων. Καὶ	εἰ	τὸ μὲν δι´ ὀμμάτων, τὸ
[15, 22]	τὸ ἡγεμονοῦν ἀφίκοιτο. Ἀνάγκη τοίνυν	εἰ	τὸ πρῶτον πόνου ᾔσθετο, ἄλλην
[15, 17]	Ναί. τοῦτο οὐδὲν εἰπεῖν ποικίλον,	εἰ	τόδε πρῶτον μὲν ἐν ἡμῖν
[15, 22]	ἐπιστάμενον ὅτι ἀλγεῖ ὁ δάκτυλος.	Εἰ	τοίνυν κατὰ διάδοσιν τὴν αἴσθησιν
[15, 22]	εἶναι τῶν μερῶν τῷ ὅλῳ,	εἰ	τοσόνδε μέγεθος ψυχή, ὃ ἂν
[15, 36]	Πόθεν τρέφεται ὁ κόσμος. Ἀριστοτέλης,	εἰ	τρέφεται ὁ κόσμος, καὶ φθαρήσεται·
[15, 4]	προσάξεις τῷ Πλάτωνι. Τί γὰρ	εἰ	τῶν ἀγαθῶν, ὡς φῄς, τὰ
[15, 21]	σώματος; Οἶμαι μὲν ὡς οὐδ´	εἰ	τῶν Ἡφαίστου τις ὢν τύχοι
[15, 21]	ἐν τοῖς σώμασιν εὑρίσκεται, κἂν	εἰ	φιλοτιμοῖτό τις ὡς Ἐπίκουρος καὶ
[15, 32]	λογομαχία, παντοίων πέρι προτάσεων ἀπορησάντων·	εἰ	χρὴ τὸ πᾶν ἓν ἢ
[15, 22]	ψυχὴ αὐτοῖς ὑπάρξει. Καὶ προσέτι,	εἰ	ψυχῆς ἑκάστης τὸ μέγεθος ὡρισμένον
[15, 17]	ἐστι καὶ γενητὰ καὶ παλινάγρετα,	εἴ	γε ἔστιν ὁρᾶν αὐτὰ ἐξ
[15, 12]	ὅτι πάντα κατὰ πρόνοιαν γίνεται,	εἴ	γε καὶ κατὰ φύσιν· πρὸς
[15, 6]	γενέσθαι τοίνυν τι δεῖ καινόν,	εἴ	γε μέλλοι τις ὅλως ποιητής,
[15, 5]	μάλιστα τὸν ἀνθρώπινον βίον ὀρθοῖ,	εἴ	γε μὴ μέλλομεν ἀγνοεῖν, Πότερον
[15, 6]	ἐν τούτοις αὐτὸν ἐλαττοῦν τινος,	εἴ	γε μὴ παντάπασι λανθάνομεν ἡμᾶς
[15, 9]	πάλιν ἀπαλλαττόμενος, αὐτὸς ἂν εἰδείη,	εἴ	γέ τι συνίησιν ὧν λέγει
[15, 6]	συναγωνιστὴν τούτων, ὅτι οὐ πάντως,	εἴ	τι γέγονε, τοῦτο ἀνάγκη φθαρῆναι,
[15, 62]	δὲ καθάπαξ μηδέν. Καὶ μὴν	εἴ	τι καὶ ἄλλο, πάντων ἄριστά
[15, 22]	καλῶν ἔσται, ἐκ τῶνδε δῆλον·	εἴ	τι μέλλει αἰσθάνεσθαί τινος, ἓν
[15, 6]	ἀνάγκη φθαρῆναι, πάλιν δ´ οὐδ´	εἴ	τι μὴ φθαρήσεται, τοῦτο ἀναγκαῖον
[15, 7]	ἐλπίσας περιττότερος φανεῖσθαι τῷ φρονεῖν,	εἴ	τι σῶμα ἐκ περιττοῦ προσθείη,
[15, 22]	δὲ καὶ τόδε τὸ ξύμπαν,	εἴ	τις αὐτὸ πιστεύσειε σώματος συνέρξει,
[15, 5]	θεῶν τὰ ἀνθρώπινα πράγματα ὑποθεὶς	εἴασεν	ἀτημέλητα καὶ ἀφρόντιστα, φύσει τινὶ
[15, 9]	ποῦ πάλιν ἀπαλλαττόμενος, αὐτὸς ἂν	εἰδείη,	εἴ γέ τι συνίησιν ὧν
[15, 32]	ἔτι περὶ θαλάσσης, ὡς ἂν	εἰδείης	ὅτι μὴ (περὶ) μόνων τῶν
[15, 62]	ἀσεβὲς οὔτε ἀνόσιον οὔτε πράττοντος	εἶδεν	οὔτε λέγοντος ἤκουσεν. Οὐδὲ γὰρ
[15, 62]	νομίσαντες ἱκανῶς ἤδη τὰ ἀνθρώπινα	εἰδέναι	ἔρχονται ἐπὶ τὸ περὶ τῶν
[15, 9]	οὐρανὸν περιπολεῖ ἄλλοτ´ ἐν ἄλλοις	εἴδεσι	γινομένη. Ἀλλὰ μὴν καὶ τὰ
[15, 45]	θεοῦ, τουτέστι τοῦ νοῦ. Ἀριστοτέλης	εἴδη	μὲν ἀπέλιπε καὶ ἰδέας, οὐ
[15, 8]	ἀνῆφθαι. Ἔτι ὁ μέν, κατ´	εἶδος	ἀφθαρσίαν ἀπονέμων τοῖς κατ´ οὐρανὸν
[15, 10]	ἄλλα ζῷα. Οὐκ ἄρα τῷ	εἶδος	εἶναί τινος τὸ εἶναι ἔχει,
[15, 22]	σωμάτων εἶναι κρεῖττον αὐτῶν ψυχῆς	εἶδος,	ἔννουν πνεῦμα καὶ πῦρ νοερὸν
[15, 10]	ἔχειν, σώματος δὲ οὐ παντὸς	εἶδος	οὐδὲ ᾗ σῶμα, ἀλλὰ ψυχικοῦ
[15, 22]	ἄποιον) τὸ δὲ κατὰ τὸ	εἶδος	τεταγμένον ἐπιφέρειν τὴν ζωήν· εἰ
[15, 22]	εἰ μὲν οὐσίαν φήσουσι τὸ	εἶδος	τοῦτο εἶναι, οὐ τὸ συναμφότερον,
[15, 22]	ὁ ἄνθρωπος, εἴπερ κατὰ τὸ	εἶδος,	ὡς πρὸς ὕλην τὸ σῶμα
[15, 1]	οὐδέν τι πλέον τῆς ἱστορίας	εἰδότες,	μόνοις δὲ τοῖς μύθοις προσανέχοντες
[15, 10]	ψυχήν φασιν ἐν τῷ συνθέτῳ	εἴδους	τάξιν ὡς πρὸς ὕλην τὸ
[15, 23]	γὰρ ταύτην προσονομάζομεν ἥλιον, οἱονεὶ	εἴδωλον	εἰδώλου. Ἐμπεδοκλῆς δύο ἡλίους, τὸν
[15, 23]	ταύτην προσονομάζομεν ἥλιον, οἱονεὶ εἴδωλον	εἰδώλου.	Ἐμπεδοκλῆς δύο ἡλίους, τὸν μὲν
[15, 44]	ἰδίᾳ φύσει, δεξαμενὴν δὲ τῶν	εἰδῶν	οἷον τιθήνην καὶ ἐκμαγεῖον καὶ
[15, 22]	Εἰ δὲ τῶν ἐν ὕλῃ	εἰδῶν	τὰς νοήσεις φήσουσιν εἶναι, ἀλλὰ
[15, 8]	τὸν ἥλιον, τὸ δὲ φῶς	εἰδὼς	πῦρ καθαρὸν ἤ τι πυρὸς
[15, 6]	ὃ προὐθέμεθα, ὡς οὐκ ἂν	εἶεν	διδάσκαλοι περὶ κόσμου γενέσεως οἱ
[15, 32]	οὐδὲ σφᾶς αὐτοὺς ἐπιγνῶναι οἵας	εἶεν	φύσεως δεδυνημένοι. Ἀλλὰ γὰρ ἀνίωμεν
[15, 22]	σῶμα. Εἰ δὲ μὴ σῶμα	εἴη,	ἀλλὰ φύσεως ἄλλης, κἀκείνην ἢ
[15, 22]	καθ´ ἕκαστον μέρος ἄλλως κραθὲν	εἴη	ἂν ψυχὴ ἑτέρα, ὥστε πολλὰς
[15, 22]	μὲν δή τι οὐκ ἂν	εἴη	ἄνθρωπος, ἀλλ´ ἔστιν ἐν αὐτῷ
[15, 22]	εἰ σῶμα ἡ ψυχὴ ὁτιοῦν	εἴη,	δεικτέον ἐκ τῶνδε· εἰ γὰρ
[15, 12]	Εἰ γὰρ μὴ μία τις	εἴη	δύναμις ἔμψυχος διήκουσα διὰ τοῦ
[15, 22]	αἷμά τι ἂν τὸ σωφρονεῖν	εἴη	ἢ δικαιότης ἢ ἀνδρεία, εἰ
[15, 22]	πολλῶν αἰσθητηρίων πλείω τὰ εἰσιόντα	εἴη	ἢ πολλαὶ περὶ ἓν ποιότητες,
[15, 22]	λόγοι. Ὅτι δὲ εἰ σῶμα	εἴη	ἡ ψυχή, οὔτε τὸ αἰσθάνεσθαι
[15, 22]	ἐκ δύο σωμάτων ἢ πλειόνων	εἴη,	ἤτοι ἑκάτερον αὐτῶν ἢ ἕκαστον
[15, 22]	ἀνδρεία τὸ δυσπαθὲς τοῦ πνεύματος	εἴη,	καὶ ἡ σωφροσύνη ἡ εὐκρασία,
[15, 22]	ὧν οὐδὲν ἂν ἡ ψυχὴ	εἴη.	Καὶ μὴν οὔτε πνεῦμα διὰ
[15, 22]	ἐν λόγῳ οὖσα, ὑγεία ἂν	εἴη·	καὶ ὅτι καθ´ ἕκαστον μέρος
[15, 22]	ἀντιλαμβάνεσθαι τῶν αἰσθητῶν, οὐκ ἂν	εἴη	καὶ τὸ νοεῖν τὸ διὰ
[15, 22]	ὡς τάχιστα, εἰ πάντα σώματα	εἴη,	κἂν εἰ ὄνομα ἑνὶ αὐτῶν
[15, 4]	ἀρετῆς ἔχων, οὐδὲν ἂν ἡμῖν	εἴη	κατὰ τοῦτο κοινόν· ἄλλων σοὶ
[15, 22]	ἂν ἡ ὕλη τὸ παράπαν	εἴη·	λυθήσεται δὲ καὶ τόδε τὸ
[15, 22]	εἰ μὲν μηδέν, πνεῦμα ἂν	εἴη	μόνον, τὸ δὲ πως ἔχον‘
[15, 10]	Λοιπὸν δὲ τὸ φυτικὸν ἂν	εἴη,	ὃ ἀμφισβήτησιν ἂν δόξειεν ἔχειν,
[15, 17]	δὲ μὴ ἕστηκεν, οὐκ ἂν	εἴη	ὄν. Τοῦτο δὲ ἦν ὅπερ
[15, 22]	διῆλθε διὰ παντός, κἂν κραθεῖσα	εἴη	ὃν τρόπον τοῖς ἄλλοις σώμασιν
[15, 6]	πῶς ἂν ἐκ μέρους ἀδύνατος	εἴη	ποιεῖν; Καὶ γενέσθαι τοίνυν τι
[15, 17]	τεταγμένα γνωσθῆναι πάνυ δήπουθεν ἂν	εἴη	ῥᾴδια· τὸ δὲ ἄτακτον οὐχ
[15, 17]	Εἰ μὲν δὴ καὶ τοῦτο	εἴη	σῶμα, Διὸς Σωτῆρος δοκεῖ ἂν
[15, 22]	σύνθετον, ἀλλ´ οὐδὲ ἁπλοῦν ἂν	εἴη	σῶμα ἐν τοῖς οὖσιν ἄνευ
[15, 22]	εἴη ψυχή. Τί ἂν οὖν	εἴη	σῶμα, ζωὴν παρ´ αὑτοῦ ἔχον;
[15, 22]	ἐστὶν ἐφ´ ἑκάστῳ, οὐκ ἂν	εἴη	σῶμα ἡ γλυκύτης, ὁμοίως καὶ
[15, 22]	σωματικῆς φύσεως, ἐπεὶ οὐδ´ ἂν	εἴη	σῶμα οὐδὲν ψυχικῆς δυνάμεως οὐκ
[15, 17]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΖʹ Ὅτι οὐκ ἂν	εἴη	σῶμα τὸ ὂν κατὰ τοὺς
[15, 62]	ὄντων τὰ μὲν ὑπὲρ ἡμᾶς	εἴη,	τὰ δὲ οὐδὲν πρὸς ἡμᾶς·
[15, 22]	ἐν τοῖς ὅλοις οὐδὲν ἂν	εἴη	ταῦτα, οὐχ ὅτι ἐν τάξει.
[15, 7]	εἶναι δεῖ· ὥστε χωρὶς ἂν	εἴη	τῆς ὕλης, ἧς κεχωρισμένον ἀσώματον
[15, 7]	δυνάμεων κατανοούντων ὡς οὐκ ἂν	εἴη	τι παρὰ ταῦτα σῶμα ἕτερον·
[15, 7]	εὑρισκόντων ὅτι οὐκ ἂν ἕτερον	εἴη	τι τὸ μεθέξον τούτων τινὸς
[15, 22]	συγκεῖσθαι ἐξ ὕλης, λόγος ἂν	εἴη	τις (καὶ οὐ σῶμα) καὶ
[15, 22]	ἄλλου αἴσθοιο. Καὶ εἰ ἓν	εἴη	τὸ αἴσθημα, οἷον πρόσωπον, εἰς
[15, 17]	μὲν ταυτὶ οὕτως οὐκ ἂν	εἴη	τὸ ὄν. Ἀλλ´ ἄρα ταυτὶ
[15, 7]	συνέζευκται. Εἰ δέ τι ἀπαθὲς	εἴη,	τοῦτο ἀφειμένον καὶ ἐλεύθερον ἀπὸ
[15, 22]	τὸ ζῆν, αὐτὸ τοῦτο ἂν	εἴη	ψυχή. Τί ἂν οὖν εἴη
[15, 12]	Καὶ ὃ μὲν ἂν ἔργον	εἴη	ψυχῆς λογικῆς καὶ φρονίμου τὸ
[15, 22]	εἴτε τῇ ὕλῃ ἡ χορηγία	εἴθ´	ὁτῳοῦν τῶν σωμάτων, ἔξω ὂν
[15, 11]	ψυχῆς καὶ οὐ τοῦ σώματος;	Εἶθ´	ἑξῆς ἐπιλέγει· Τὸ δὲ βαρύτητι
[15, 11]	τινος ζωτικῆς μετέσχε τὸ σῶμα.	Εἶθ´	ἑξῆς μεθ´ ἕτερα ἐπιλέγει· Τὰ
[15, 1]	αὖ πάλιν λόγων συντάξεσι παρεστησάμην.	Εἶθ´	ἑξῆς τὸν Ἑλληνικὸν ἀπελέγξας τρόπον,
[15, 2]	καταλαβούσας συμφορὰς τὸν ἀδελφὸν αὐτῆς.	Εἶθ´	ἑξῆς φησι· Μετὰ δὲ τὴν
[15, 13]	νοῆσαι τοῦτο ὃ μέλλει δημιουργήσειν,	εἶθ´	οὕτω τῷ νοηθέντι κατόπιν ἐπὶ
[15, 20]	ψυχαὶ ἀναθυμιώμεναι νοεραὶ ἀεὶ γίνονται,	εἴκασεν	αὐτὰς τοῖς ποταμοῖς, λέγων οὕτως·
[15, 22]	οὐκ ἀνόητόν τε καὶ φερόμενον	εἰκῇ	ποιήσει; Τίς γὰρ τάξις ἐν
[15, 22]	ἀπείρους ἐν τῷ ἡγεμονοῦντι ἡμῶν	εἰκόνας.	Καὶ μὴν σώματος ὄντος τοῦ
[15, 10]	οὕτως ἐνέσονται ὡς μορφαὶ καὶ	εἰκόνες·	ἀλλ´ ἀδύνατον ἄλλους δέχεσθαι, εἰ
[15, 45]	μὲν ὑφεστῶσα καὶ καθ´ αὑτήν,	εἰκονίζουσα	δὲ τὰς ἀμόρφους ὕλας καὶ
[15, 37]	τὸν ἀέρα, ἐκ δὲ τοῦ	εἰκοσαέδρου	(τὸ ὕδωρ, ἐκ δὲ τοῦ
[15, 5]	οὐ θεοῦ λογισμῷ διοικούμενα. Ὅθεν	εἰκότως	ἂν καὶ αὐτὸς οὐδ´ ἐκεῖνο
[15, 2]	παντὸς εὐφημοῦντος Ἀριστοτέλην. Καταγέλαστα δ´	εἰκότως	εἶναι φαίη τις ἂν καὶ
[15, 1]	τοῖς μύθοις προσανέχοντες ἐμαρτυρήθησαν· ὅθεν	εἰκότως	ἐν πάσαις πόλεσί τε καὶ
[15, 32]	λόγων ἀπελέγξαντες, πῶς οὐκ ἂν	εἰκότως	ἡμῖν ἀσφαλῆ τὴν περὶ τούτων
[15, 8]	λόγια τούτων οὐδὲν πολυπραγμονεῖ· καὶ	εἰκότως,	ὅτι μηδὲ πρὸς βίου κατόρθωσιν
[15, 8]	τοῦ σώματος· σφαιρικοὶ γὰρ ὄντες	εἰκότως	σφαιρικὴν ἄν τινα κίνησιν ἕκαστος
[15, 2]	διὰ τὴν ἀκρατῆ γαστρὸς φύσιν	εἵλετο	ναίειν ἀντ´ Ἀκαδημείας Βορβόρου ἐν
[15, 37]	δὲ ἥλιον ἐκ τοῦ πυρός·	εἱληθῆναι	δὲ ἐκ τῶν ἄλλων τὰ
[15, 22]	τῆς αὐτομάτου τάξεως τὴν ὑπόστασιν	εἰληφέναι.	Τοῦτο δὲ οὔτε ἐν τοῖς
[15, 15]	τὸν αἰθέρα τὸν καθαρώτατον καὶ	εἰλικρινέστατον,	ἅτε πάντων εὐκινητότατον ὄντα καὶ
[15, 15]	διοικεῖ ἀπαραβάτως ἐξ ἀϊδίου προσονομάζεσθαι	Εἱμαρμένην·	Ἀδράστειαν δὲ, ὅτι οὐδὲν ἔστιν
[15, 14]	δὲ τούτων ἐπιπλοκὴν καὶ ἀκολουθίαν	εἱμαρμένην	καὶ ἐπιστήμην καὶ ἀλήθειαν καὶ
[15, 12]	καὶ ὡσαύτως ἐχόντων αἰτίαν τὴν	εἱμαρμένην	ὑποτίθησι, τῶν δὲ ὑπὸ σελήνην
[15, 1]	παρὰ τοῖς πολλοῖς διατεθρυλημένην περὶ	εἱμαρμένης	ψευδῆ δόξαν ἐν ἑτέροις τρισὶ
[15, 14]	Ἔπειτα δὲ καὶ κατά τινας	εἱμαρμένους	χρόνους ἐκπυροῦσθαι τὸν σύμπαντα κόσμον,
[15, 5]	αὖ πάλιν φησὶν αὐτὸν ἀγαθὸν	εἶναι,	ἀγαθῷ δὲ μηδένα φθόνον ἐγγίγνεσθαι
[15, 22]	πρὸς τὸ ἄνωθεν, καὶ πολλὰς	εἶναι	ἀλγηδόνας· τό τε ἡγεμονοῦν μὴ
[15, 3]	εὐσεβείας συντελουμένην ὑποθεμένων εὐσέβειάν τε	εἶναι	ἀληθῆ διδαξάντων τὴν διὰ πάσης
[15, 22]	δό ξαν, σωματικὴν φασκόντων αὐτὴν	εἶναι.	Ἀλλ´ ἐπεὶ αὐτάρκως τά τε
[15, 22]	ὕλῃ εἰδῶν τὰς νοήσεις φήσουσιν	εἶναι,	ἀλλὰ χωριζομένων γε τῶν σωμάτων
[15, 22]	Δεῖ ἄρα μηδὲ αὐτὴν σῶμα	εἶναι.	Ἀμέγεθες δὲ οἶμαι καὶ τὸ
[15, 22]	ταύτας τὰς δυνάμεις περὶ ψυχὴν	εἶναι	ἀξιοῦμεν, ἀλλὰ τὸ νοεῖν, τὸ
[15, 11]	λόγον ἐν Νόμοις ἀσεβῶν ἀσεβῆ	εἶναι	ἀπεφήνατο. Αἰσχύνης οὖν πάντες οὗτοι
[15, 26]	ἐπιστροφὰς τοῦ τροχοῦ· ὅμοιον δὲ	εἶναι	ἁρματείῳ τροχῷ κοίλην ἔχοντι τὴν
[15, 17]	δέ γε οὖσαν αὐτὴν ἀναγκαῖον	εἶναι	ἄτακτον, ὡς τεταγμένα γνωσθῆναι πάνυ
[15, 17]	ἔστιν ἄπειρος ἡ ὕλη, ἀόριστον	εἶναι	αὐτήν· εἰ δὲ ἀόριστος, ἄλογος·
[15, 52]	τὸ ἀερομιγὲς τῆς οὐσίας μὴ	εἶναι	αὐτῆς ἀκήρατον τὸ σύγκριμα. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[15, 22]	ὕλης, ἀλλ´ οὐκ οὐσίαν φήσουσιν	εἶναι,	ἀφ´ οὗ τὸ πάθημα καὶ
[15, 62]	δέοι μόνα τὰ ἠθικὰ φιλοσοφεῖν·	εἶναι	γὰρ δὴ ταῦτα μὲν δυνατὰ
[15, 12]	ὑπὸ δὲ ψυχῆς μὴ διοικεῖσθαι.	Εἶναι	γὰρ ἐφ´ ἑκάστῳ τῶν πραγμάτων
[15, 52]	μείζοσι ζῴοις καὶ φυτοῖς καλλίοσιν.	Εἶναι	γὰρ πεντεκαιδεκαπλάσια τὰ ἐπ´ αὐτῆς
[15, 62]	τὰ δὲ οὐδὲν πρὸς ἡμᾶς·	εἶναι	γὰρ τὰ φυσικὰ μὲν ὑπὲρ
[15, 33]	οὐκ ἔστιν οὐδὲ δύνα ται	εἶναι,	γενητὸς ὤν. Μητρόδωρος δέ φησιν
[15, 22]	Δεῖ τοίνυν τοῦτο ὥσπερ κέντρον	εἶναι,	γραμμὰς δὲ συμβαλλούσας ἐκ περιφερείας
[15, 43]	Στωϊκοὶ δαίμονας ὑπάρχειν οὐσίας ψυχικάς·	εἶναι	δὲ καὶ ἥρωας τὰς κεχωρισμένας
[15, 20]	ψυχῆς ἐστι. Καὶ μεθ´ ἕτερα·	Εἶναι	δὲ ψυχὴν ἐν τῷ ὅλῳ
[15, 22]	καὶ ἐν ᾧ ἔσται, τοιοῦτον	εἶναι·	δεῖ ἄρα μὴ σῶμα εἶναι.
[15, 22]	εἶναι ὑπερβέβηκεν, ἄποσον δὲ αὐτὸ	εἶναι	δεῖ ἐξ ἀνάγκης; Οὕτω γὰρ
[15, 7]	καὶ ἐλεύθερον ἀπὸ τοῦ πάσχοντος	εἶναι	δεῖ· ὥστε χωρὶς ἂν εἴη
[15, 15]	Κλεάνθει μὲν ἤρεσε τὸν ἥλιον	εἶναι	διὰ τὸ μέγιστον τῶν ἄστρων
[15, 20]	ἀποφαίνει Ζήνων, αἰσθητικὴν δὲ αὐτὴν	εἶναι	διὰ τοῦτο λέγει ὅτι τυποῦσθαί
[15, 6]	κατὰ Πλάτωνα τὸν κόσμον ἀγένητον	εἶναι.	Δίκαιοι γάρ εἰσιν ἡμῖν συγγνώμην
[15, 13]	τοῦ ἥδεσθαι τὸ μαίνεσθαι κρεῖττον	εἶναι·	διὸ καὶ παρῄνει τοῖς γνωρίμοις
[15, 35]	ἐπὶ τῇ φύσει αἰσθητὸν γὰρ	εἶναι,	διότι σωματικόν οὐ μὴν φθαρησόμενόν
[15, 22]	μόρια μετενηνόχασι. Διό μοι ἀναγκαῖον	εἶναι	δοκεῖ καὶ τὰς περὶ τῶνδε
[15, 62]	δὲ οὐδ´ ἐξιτητέον εἰς ἀνθρώπους	εἶναι	δοκεῖν· καὶ τοὺς μὲν οὔθ´
[15, 7]	μὴ εὐκαταφρονήτου τινὸς πράγματος γεννητὴς	εἶναι	δοκῇ, περιττὸν μὲν καὶ ἴδιον
[15, 9]	οὔτε ὅ τι χρήσιμος ἂν	εἶναι	δοκοίη. Τίς οὖν ἡ βοήθεια
[15, 17]	πάντα συνενεχθῆναι τῷ ὄντι ἀθέμιστον	εἶναι.	Δοξάτω μάλιστα μὲν πᾶσιν, εἰ
[15, 12]	τὸ πᾶν οὔτε καλῶς διοικούμενον	εἶναι	δύναιτο. Τῆς δ´ αὐτῆς ἦν
[15, 33]	ἐκ τοῦ ἄπειρα τὰ αἴτια	εἶναι.	Εἰ γὰρ ὁ μὲν κόσμος
[15, 22]	ὀλίγον δρᾶν δυναμένας ὄγκους μικροὺς	εἶναι.	Εἰ δὲ μεγάλων μὲν τῶν
[15, 10]	ἢ τοῦτον τὸν τρόπον ἀνάγκη	εἶναι,	εἰ δεῖ τῷ ὀνόματι τούτῳ
[15, 22]	ψυχὴν μηδὲ νοῦν μηδὲ θεὸν	εἶναι·	εἰ τὸ δυνάμει, μὴ ὄντος
[15, 22]	δι´ ἀκοῆς, ἕν τι δεῖ	εἶναι	εἰς ὃ ἄμφω· ἢ πῶς
[15, 42]	τὴν περιφορὰν τῆς ἔξω ζώνης	εἶναι.	Ἐμπεδοκλῆς στερέμνιον εἶναι τὸν οὐρανόν,
[15, 33]	ὤν. Μητρόδωρος δέ φησιν ἄτοπον	εἶναι	ἐν μεγάλῳ πεδίῳ ἕνα στάχυν
[15, 23]	ἑαυτοῦ, τὸν δὲ φαινόμενον ἀνταύγειαν	εἶναι	ἐν τῷ ἑτέρῳ ἡμισφαιρίῳ (τῷ)
[15, 22]	περαίνειν, καὶ τοιοῦτον τὸ ἀντιλαμβανόμενον	εἶναι	ἓν ὄντως. Εἰ δὲ διεστὼς
[15, 26]	ΚϚ Περὶ σελήνης. Ἀναξίμανδρος κύκλον	εἶναι	ἐννεακαιδεκαπλασίονα τῆς γῆς, ὡς ἐπὶ
[15, 22]	μὴ σῶμα αὖ τὸ νοῆσον	εἶναι,	ἐπεὶ αἰσθητῶν μὲν ἡ αἴσθησις,
[15, 19]	γὰρ ἀρχὴν οὐχ οἷόν τε	εἶναι	ἐπὶ τῆς φύσεως ταύτης· ὃν
[15, 10]	τῷ εἶδος εἶναί τινος τὸ	εἶναι	ἔχει, ἀλλ´ ἔστιν οὐσία, οὐ
[15, 22]	πνεύματι σκεδαστοτάτῳ καὶ τὸ ἑνὶ	εἶναι	ἔχοντι οὐ παρ´ αὑτοῦ. Πῶς
[15, 17]	μὲν οὐ δοκεῖ ἄλλο τι	εἶναι	ἢ μόνον γε τὸ ἀσώματον·
[15, 22]	αὐτῷ δὲ ἀμοίρῳ τοῦ αὔξειν	εἶναι,	ἢ ὅσον παραληφθείη ἂν ἐν
[15, 5]	ἔσχεν ἢ παντάπασιν ἄθεος ὁμολογεῖν	(εἶναι)	ἢ τὴν τοῦ δοκεῖν ἀπολείπειν
[15, 22]	Στωϊκούς, ὅτι οὐ δύναται σωματικὴ	εἶναι	ἡ ψυχή ἀπὸ τοῦ περι
[15, 9]	βοήθεια τῷ τὴν ψυχὴν ἀθάνατον	εἶναι	θέλοντι παρὰ τοῦ τὴν ψυχὴν
[15, 5]	ἂν αἰδοῖ δοκοίη λέγειν ἐνταῦθα	εἶναι	θεούς. Οὐ γὰρ ἀπολιπὼν ἔξω
[15, 62]	τοὺς μὲν γὰρ ἀξιοῦν μηδ´	εἶναι	θεοὺς τὸ παράπαν, τοὺς δὲ
[15, 13]	ὑπὲρ αὐτὸν χρησάμενος ἀπέγνω τινὰς	εἶναι	ἰδίας φύσεις, οἵας Πλάτων ἔγνω,
[15, 22]	πρόσθεν, ἀδύνατον τὴν ψυχὴν σῶμα	εἶναι.	Ἴδοι δ´ ἄν τις καὶ
[15, 22]	ἂν ᾖ θάτερον, καὶ θάτερον	εἶναι,	ἴσον ὄγκον ἀμφοτέρων καὶ τὸ
[15, 14]	διακοσμεῖσθαι. Τὸ μέντοι πρῶτον πῦρ	εἶναι	καθαπερεί τι σπέρμα, τῶν ἁπάντων
[15, 22]	ἄλλην τὴν αἴσθησιν τοῦ δευτέρου	εἶναι	καὶ εἰ κατὰ διάδοσιν ἡ
[15, 22]	εἶναι καὶ πᾶν σῶμα ποσὸν	εἶναι	καὶ ἔτι οὐ πᾶν σῶμα
[15, 15]	πάσης οὐσίας ποιὸν κόσμον ἀΐδιον	εἶναι	καὶ θεόν· λέγεσθαι δὲ κόσμον
[15, 22]	πάλιν μένοι. Δεῖ ἄρα ἀϊδίων	εἶναι	καὶ μενόντων, οἷα καὶ τὰ
[15, 22]	γὰρ ἕτερον ποιότητα καὶ ποσότητα	εἶναι	καὶ πᾶν σῶμα ποσὸν εἶναι
[15, 30]	ἀνατολὰς καὶ τὰς δύσεις ἐξάψεις	εἶναι	καὶ σβέσεις. Ἡρακλείδης καὶ οἱ
[15, 50]	τὸν δίσκον. Ξενοφάνης πολλοὺς ἡλίους	εἶναι	καὶ σελήνας, κατὰ κλίματα τῆς
[15, 33]	δὴ καὶ τὸ πᾶν ἔφασαν	εἶναι	καὶ τὰ σωματικά. Ἐμπεδοκλῆς δὲ
[15, 13]	τούτων νόησιν καὶ τὴν σοφίαν	εἶναι	καὶ τὴν ἐπιστή μην, δι´
[15, 22]	ἂν ψυχὴ ἑτέρα, ὥστε πολλὰς	εἶναι·	καὶ τὸ δὴ μέγιστον, ὡς
[15, 22]	ἐν πλείοσι τὸ αὐτὸ ὅλον	εἶναι	καὶ τὸ μέρος ὅπερ τὸ
[15, 14]	Ἀλλ´ οὗτος ἄμφω σώματά φησιν	εἶναι,	καὶ τὸ ποιοῦν καὶ τὸ
[15, 55]	Μητρόδωρος τὴν μὲν γῆν ὑπόστασιν	εἶναι	καὶ τρύγα τοῦ ὕδατος, τὸν
[15, 22]	αἰσθάνεσθαί τινος, ἓν αὐτὸ δεῖ	εἶναι	καὶ τῷ αὐτῷ παντὸς ἀντιλαμβάνεσθαι,
[15, 9]	ὅσον ἐπὶ τοῦ σώματος ἀκίνητον	εἶναι	καὶ ὡς εἰπεῖν ἄψυχον. Οἷον
[15, 13]	ὡντινωνοῦν ἀποδοῦναί φησιν οἷόν τε	εἶναι	καλῶς, ἂν μὴ τούτων μεθέξει,
[15, 22]	φασί γε προτέραν φύσιν ψυχῆς	εἶναι	κατὰ συντυχίας τὰς ἔξω γιγνομένην.
[15, 30]	τὸν περικείμενον ἀέρα πύρινον μὲν	εἶναι	κατὰ τὴν οὐσίαν, τῇ δ´
[15, 49]	πλοίων φαινομένους οἷον ἀστέρας νεφέλια	εἶναι	κατὰ τὴν ποιὰν κίνησιν παραλάμποντα.
[15, 12]	ἕκαστα εἶναί φησιν, οἷον ἀρχὴν	εἶναι	κινήσεως, τοῦτο δὲ εἶναι ψυχὴν
[15, 22]	δεῖ τι πρὸ τῶν σωμάτων	εἶναι	κρεῖττον αὐτῶν ψυχῆς εἶδος, ἔννουν
[15, 7]	παρ´ ὧν δὲ τὸ ἀπαθὲς	εἶναι	λαβὼν σῶμα ἀπαθὲς ἐτεκτήνατο. Ἐπὶ
[15, 10]	τὸ ἐν σώματι ἱδρῦσθαι τὸ	εἶναι	λαμβάνουσα, ἀλλ´ οὖσα, πρὶν καὶ
[15, 62]	οὐδ´ ἐν ὄχλῳ δοκεῖν αἰσχρὸν	εἶναι	λέγειν ἢ ποιεῖν ὁτιοῦν, τοῖς
[15, 22]	συμβήσεται αὐτοῖς οὐδὲ ἄλλο οὐδὲν	εἶναι	λέγειν ἢ τὴν ὕλην, καὶ
[15, 10]	οὐκ οὐσία πᾶν τὸ σωματικὸν	εἶναι	λέγοιτ´ ἄν, γινόμενον καὶ ἀπολλύμενον,
[15, 22]	φήσουσιν οἱ τὴν ψυχὴν σῶμα	εἶναι	λέγοντες; Πρῶτον μὲν περὶ ἑκάστου
[15, 14]	τὸ πρῶτον ποιοῦν αἴτιον ἀσώματον	εἶναι	λέγοντος. Ἔπειτα δὲ καὶ κατά
[15, 22]	προσγενόμενα λόγους αὐτοὺς καὶ ἀσωμάτους	εἶναι;	Μὴ διότι πνεύματος ἢ αἵματος
[15, 38]	Ἐμπεδοκλῆς μὴ διὰ παντὸς ἑστῶτας	εἶναι	μηδὲ ὡρισμένους τοὺς τόπους τῶν
[15, 40]	μήτ´ ἐκτὸς τοῦ κόσμου διάκενον	εἶναι	μήτ´ ἐντός. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΜΑʹ Τίνα
[15, 62]	λόγους πᾶν τοὐναντίον μήτε καταληπτοὺς	εἶναι	μήτε καὶ εἰ ὀφθεῖεν, ὄφελος
[15, 4]	ἐπὶ τοῦτο ἄγουσαν φιλοσοφίαν διάφορον	εἶναι.	Μιᾷ γὰρ ὁδῷ βαδίζοντα, ἥτις
[15, 20]	δὲ σπέρμα φησὶν ὁ Ζήνων	εἶναι	ὃ μεθίησιν ἄνθρωπος πνεῦμα μεθ´
[15, 22]	τρόπον, ᾠήθησαν αὐτὸ τοιοῦτόν τι	εἶναι	οἷον καὶ ἡ περὶ χορδὰς
[15, 6]	τοὺς ἀπὸ τῆς αὐτῆς ἑστίας	εἶναι,	οἷς ἀρέσκει καὶ κατὰ Πλάτωνα
[15, 23]	Πλουτάρχου· Περὶ ἡλίου. Ἀναξίμανδρος κύκλον	εἶναι	ὀκτωκαιεικοσαπλασίονα τῆς γῆς, ἁρματείῳ τροχῷ
[15, 17]	οὔ, ἡ δ´ ὕλη δύναται	εἶναι	ὄν; Ἀλλὰ καὶ (αὐτὴ( ν)
[15, 17]	οὔτε αὐτὴν οὔτε τὰ σώματα	εἶναι	ὄν. Τί οὖν δή; Ἦ
[15, 33]	ὁ κόσμος γέγονεν, ἀνάγκη ἀπείρους	εἶναι.	Ὅπου γὰρ τὰ πάντα αἴτια,
[15, 22]	εἶναι· δεῖ ἄρα μὴ σῶμα	εἶναι.	Οὐ γὰρ μένει, ἀλλὰ ῥεῖ
[15, 22]	οὐσίαν φήσουσι τὸ εἶδος τοῦτο	εἶναι,	οὐ τὸ συναμφότερον, θάτερον δὲ
[15, 22]	Οὐ γὰρ ἔστιν ἄνευ τούτων	εἶναι	οὐδ´ ἄνευ πολλῶν ἄλλων, ὧν
[15, 22]	ἕτερα, σώματα οὐ ψυχαὶ ἐλέχθησαν	εἶναι	οὐδὲ ζωὴν ἔχοντα. Εἰ δὲ
[15, 6]	μὴ φθαρήσεται, τοῦτο ἀναγκαῖον ἀγένητον	εἶναι.	Οὔτε γὰρ μίαν αἰτίαν τῷ
[15, 2]	ἄλλ´ ἄττα τοιαῦτα λέγων αὐτὸν	εἶναι.	Πάντα δ´ ὑπερπαίει μωρίᾳ τὰ
[15, 22]	ὄντος, ἄλλου παθόντος ἄλλου γνῶσιν	εἶναι	(παντὸς γὰρ μεγέθους τὸ μὲν
[15, 26]	ἔχοντα μίαν ἐκπνοήν. Ξενοφάνης νέφος	εἶναι	πεπιλημένον. Οἱ Στωϊκοὶ μικτὸν ἐκ
[15, 38]	τάξεως τοῦ κόσμου. Παρμενίδης στεφάνας	εἶναι	περιπεπλεγμένας ἐπαλλήλους, τὴν μὲν ἐκ
[15, 22]	καὶ καλῷ ἐν τύποις πνεύματι	εἶναι	προσήκοι ἄν, σωφρονεῖν δὲ τί
[15, 2]	ὑπὸ Λύκωνος εἰρημένα, τοῦ λέγοντος	εἶναι	Πυθαγορικὸν ἑαυτόν. Φησὶ γὰρ θύειν
[15, 22]	ἕτερον οὖσαν ποσοῦ ἕτερον σώματος	εἶναι.	Πῶς γὰρ μὴ ποσὸν οὖσα
[15, 49]	ὀφθαλμῶν μετὰ δέους καὶ καταπλήξεως	εἶναι	στιλβηδόνας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Νʹ Περὶ ἐκλείψεως
[15, 22]	ἔστι· καὶ οἷς δὲ δοκεῖ	εἶναι	στοιχεῖα τούτων ἕτερα, σώματα οὐ
[15, 8]	ἣν δὴ καὶ ἄλλως καλλίστην	εἶναι	συμβέβηκε καὶ προσήκουσαν αὐτῶν τῇ
[15, 9]	φησι νοῦν ἄνευ ψυχῆς ἀδύνατον	εἶναι	συνίστασθαι, ὁ δὲ χωρίζει τῆς
[15, 21]	φαντασίας καὶ μνήμας οἵους τε	εἶναι	σῴζειν διαρκεῖς, τοῦτο δὲ ὁρμὰς
[15, 22]	φαίνεται ἀδύνατον ὂν τὴν ψυχὴν	εἶναι	σῶμα ὁτιοῦν. Ἢ γὰρ θερμόν
[15, 7]	παρ´ ὧν μὲν γὰρ τὸ	εἶναι	σῶμα, παρ´ ὧν δὲ τὸ
[15, 22]	δὲ ὕλην μὲν τὴν αὐτὴν	εἶναι,	σῶμα ὥς φασιν οὖσαν, διάφορα
[15, 36]	τοῦ ἀέρος ἀποχυθέντος· καὶ τούτων	εἶναι	τὰς ἀναθυμιάσεις τροφὰς τοῦ κόσμου.
[15, 7]	τοίνυν τὴν ἀπόδειξιν τοῦ τέσσαρας	εἶναι	τὰς πρώτας τῶν σωμάτων φύσεις,
[15, 7]	πρὸ αὐτοῦ, τέσσαρά τε ἔφησεν	εἶναι	ταῦτα ὁμολογούμενα, πῦρ καὶ γῆν
[15, 9]	σῶμα, ἀλλ´ οὐδὲ ἀσώματον οἷον	εἶναί	τε ἐφ´ αὑτοῦ καὶ κινεῖσθαι,
[15, 4]	λέγοις τῶν ἀγαθῶν τὰ μὲν	εἶναι	τέλη, τὰ δὲ οὐ τέλη;
[15, 24]	Ἀναξίμανδρος τὸν μὲν ἥλιον ἴσον	εἶναι	τῇ γῇ, τὸν δὲ κύκλον
[15, 55]	καὶ οἱ ἀπ´ αὐτοῦ μίαν	εἶναι	τὴν γῆν. Ἱκέτης ὁ Πυθαγόρειος
[15, 22]	τῆς ψυχῆς ταύτης ἄλλην ψυχὴν	εἶναι	τὴν ποιοῦσαν τὴν ἁρμονίαν ταύτην,
[15, 10]	μετὰ τοῦ ἀποκοπέντος ψυχῆς μόριον	εἶναι	τήν τε ἐν τοῖς ὕπνοις
[15, 36]	τὸ τρέφον παρέχεσθαι. Φιλόλαος διττὴν	εἶναι	τὴν φθοράν, τοτὲ μὲν ἐξ
[15, 12]	ἂν ἕκαστα, καὶ μηδὲν ἄλλο	εἶναι	τὴν φύσιν ἢ ψυχὴν καὶ
[15, 12]	ἡμῖν Ἀριστοτέλης ὁμολογεῖ. Οὐ γὰρ	εἶναι	τὴν φύσιν ψυχήν, καὶ τὰ
[15, 21]	ταὐτὸν ἄμφω τοῦ στερεοῦ σώματος	εἶναι	τὴν ψυχὴν ἀναθυμίασιν φήσασι. Τί
[15, 9]	ἕτερον τὸ βουλευόμενον, τοῦτο δὲ	εἶναι	τὴν ψυχήν. Ἐπεὶ πόθεν ἀλλαχόθεν
[15, 8]	τῶν ἀστέρων ὡς κινουμένων πάθος	εἶναι	τῆς ἡμετέρας ὄψεως ἀδυνατούσης καὶ
[15, 59]	πικρά. Ἀναξίμανδρος τὴν θάλασσάν φησιν	εἶναι	τῆς πρώτης ὑγρασίας λείψανον· ἧς
[15, 9]	ἐνεργείας ὡς οὐ σώματος, δίδομεν	εἶναί	τι ἐν ἡμῖν ἕτερον τὸ
[15, 9]	ἀφανοῦς οὔσης ἀναγκάζειν ἡμᾶς δοκοῦσιν	εἶναί	τι τὴν ψυχὴν ὁμολογεῖν. Ταῦτα
[15, 21]	Ποῦ γὰρ ὅλως ἐγχωρεῖ παραπλήσιον	εἶναί	τινι τῶν στοιχείων τὸ κατ´
[15, 10]	ζῷα. Οὐκ ἄρα τῷ εἶδος	εἶναί	τινος τὸ εἶναι ἔχει, ἀλλ´
[15, 9]	ὁμολογεῖ θεῖόν τε καὶ ἄφθαρτον	εἶναι.	Τίς μὲν οὖν τὴν οὐσίαν
[15, 10]	προσφυᾶ τὴν ἐντελέχειαν οὗ ἐστιν	εἶναι,	τὸ δ´ ἀληθὲς μηδὲ ὕπνον
[15, 22]	ποιήσαντος θερμὸν αὐτὸ ἢ ψυχρὸν	εἶναι.	Τὸ δὲ καὶ ἐν χρόνοις
[15, 22]	τινὰ δοθὲν τοιοῦτον τὴν φύσιν	εἶναι.	Τὸ δὲ κυριώτατον καὶ αὐτὸς
[15, 10]	ὅτι ἥν φαμεν ὄντως οὐσίαν	εἶναι;	Τὸ μὲν γὰρ γένεσις, ἀλλ´
[15, 22]	ὥσπερ πᾶν ποσὸν ἀφαιρέσει τοῦ	εἶναι	τὸ πρόσθεν ἠλλάξατο. Εἰ δέ
[15, 22]	ταῦτα φήσουσι γενέσθαι. Δεῖ ἄρα	εἶναι	τὸ τάξον καὶ τὸ τῆς
[15, 16]	ἀλλοῖον μὲν πῦρ οὐ λέγουσιν	εἶναι,	τὸ τοιοῦτον δ´ εἰπόντες καὶ
[15, 22]	ψυχὴν ἐντίθησι. Δεῖ ἄρα τι	εἶναι	τὸ χορηγὸν ζωῆς, εἴτε τῇ
[15, 13]	δὲ καὶ τοῖς ἄλλοις τοῦ	εἶναι	τοιαῦτα ἕκαστα, οἷά περ ἐστί,
[15, 62]	δοκεῖν ἓν μόνον τὸ ὂν	εἶναι,	τοῖς δὲ ἄπειρα τὸ πλῆθος·
[15, 9]	πᾶσαν βούλεται τὴν ψυχὴν ἀθάνατον	εἶναι,	τόν γε νοῦν ὁμολογεῖ θεῖόν
[15, 4]	δύναιτ´ ἂν εὐδαίμων καὶ μακάριος	εἶναι.	Τὸν δὲ τὴν ἀρετὴν ἔχοντα
[15, 23]	διὰ βραχέος εἰρῆσθαι συντεμόντα, πῦρ	εἶναι	τὸν ἥλιον. Ἐπίκουρος γήινον πύκνωμα
[15, 23]	διὰ πρηστῆρος αὐλοῦ· καὶ τοῦτο	εἶναι	τὸν ἥλιον. Ξενοφάνης ἐκ πυριδίων
[15, 8]	δέ, ἅτε οὐκ ἐθέλων πῦρ	εἶναι	τὸν ἥλιον, τὸ δὲ φῶς
[15, 47]	Πλάτων καὶ οἱ μαθηματικοὶ ἰσοδρόμους	εἶναι	τὸν ἥλιον, τὸν Φωσφόρον, τὸν
[15, 33]	ἕνα, οὐ μέντοι τὸ πᾶν	εἶναι	τὸν κόσμον, ἀλλ´ ὀλίγον τι
[15, 5]	αὐτὸν ἀποτεινόμενος μὴ βουλόμενον γενητὸν	εἶναι	τὸν κόσμον· ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Τοῦ αὐτοῦ
[15, 6]	ἐν τῷ μὴ συγχωρεῖν γενητὸν	εἶναι	τὸν κόσμον. Μωσέως γενητὸν εἶναι
[15, 6]	εἶναι τὸν κόσμον. Μωσέως γενητὸν	εἶναι	τὸν κόσμον ὁρισαμένου ποιητήν τε
[15, 42]	ἔξω ζώνης εἶναι. Ἐμπεδοκλῆς στερέμνιον	εἶναι	τὸν οὐρανόν, ἐξ ἀέρος συμπαγέντος
[15, 22]	κρείττονος μοίρας ἐν τοῖς οὖσιν	εἶναι,	τόπον δὲ ζητούσης εἰς τὸ
[15, 40]	Οἱ μὲν ἀπὸ Πυθαγόρου ἐκτὸς	εἶναι	τοῦ κόσμου κενόν, εἰς ὃ
[15, 15]	αἱρέσεως ἔδοξε γῆν τὸ ἡγεμονικὸν	εἶναι	τοῦ κόσμου, Χρυσίππῳ δὲ τὸν
[15, 3]	τῶν παρ´ Ἑβραίοις προφητῶν τέλος	εἶναι	τοῦ μακαρίως ζῆν τὴν τοῦ
[15, 57]	μὲν πῦρ μέσον, τοῦτο γὰρ	εἶναι	τοῦ παντὸς ἑστίαν· δευτέραν δὲ
[15, 5]	ἐνέργειαν, ἐξ ἧς μόνης τὸ	εἶναι	τοὺς θεοὺς ἔμελλε τὴν δικαίαν
[15, 62]	τε τέτυκται. Καὶ ἄλλως δὲ	εἶναι	τοὺς φυσικοὺς λόγους οὐ χαλεποὺς
[15, 22]	πανταχοῦ αὐτὸ ἑαυτῷ τὸ αὐτὸ	εἶναι.	Τοῦτο δὲ ἄλλῳ τινὶ τῶν
[15, 7]	ἀνθίσταται μόνος, φάσκων δύνασθαι σῶμα	εἶναι	τούτων ἄμοιρον, σῶμα μήτε βαρὺ
[15, 3]	τῷ θεῷ εὐαρέστησιν (ταύτην γὰρ	εἶναι	τῶν ἀγαθῶν αἰτίαν, ἐπὶ μόνῳ
[15, 22]	σωμάτων κρᾶσις οὐδὲν ἐνεργείᾳ ἐᾷ	εἶναι	τῶν κραθέντων, οὐδ´ ἂν ἡ
[15, 22]	πλείω ἕκαστον μὴ τὸ αὐτὸ	εἶναι	τῶν μερῶν τῷ ὅλῳ, εἰ
[15, 14]	ἐπιστήμην καὶ ἀλήθειαν καὶ νόμον	εἶναι	τῶν ὄντων ἀδιάδραστόν τινα καὶ
[15, 22]	πρώτας νοήσεις, ὅπερ ἀληθές ἐστιν,	εἶναι	τῶν πάντη σώματος καθαρωτάτων, αὐτοεκάστου,
[15, 22]	τῇ αὑτοῦ οὐσίᾳ τὸ ποσὸν	εἶναι	ὑπερβέβηκεν, ἄποσον δὲ αὐτὸ εἶναι
[15, 2]	εὐφημοῦντος Ἀριστοτέλην. Καταγέλαστα δ´ εἰκότως	εἶναι	φαίη τις ἂν καὶ τὰ
[15, 15]	θεόν· τοῦτον δὲ ἕνα μόνον	εἶναί	φασι καὶ πεπερασμένον καὶ ζῷον
[15, 15]	προτέραν ἀπόδοσιν ἀΐδιον τὸν κόσμον	εἶναί	φασι, κατὰ δὲ τὴν διακόσμησιν
[15, 14]	ΕΒΔΟΜΟΥ ΠΕΡΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΑΡΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ. Στοιχεῖον	εἶναί	φασι τῶν ὄντων τὸ πῦρ,
[15, 10]	πρὸς Ἀριστοτέλην ἐντελέχειαν τὴν ψυχὴν	εἶναι	φήσαντα. Τὸ δὲ τῆς ἐντελεχείας
[15, 12]	τι πρᾶγμα τὸ διοικοῦν ἕκαστα	εἶναί	φησιν, οἷον ἀρχὴν εἶναι κινήσεως,
[15, 22]	ἀλλὰ δυνάμει μόνον, ἀπολέσασα τὸ	εἶναι	ψυχή, ὥσπερ, εἰ γλυκὺ καὶ
[15, 9]	ἀπὸ τῶν αἰσθήσεων ἐνάργειαν δῴημεν	εἶναι	ψυχήν· αἱ δὲ κινήσεις αὐτῆς
[15, 12]	ἀρχὴν εἶναι κινήσεως, τοῦτο δὲ	εἶναι	ψυχὴν οὐ βούλεται, καίτοι τοῦ
[15, 28]	σχήματος σελήνης. Οἱ Στωϊκοὶ σφαιροειδῆ	εἶναι	ὡς τὸν ἥλιον. Ἡράκλειτος σκαφοειδῆ.
[15, 31]	κρυσταλλοειδεῖ. Ἔνιοι δὲ πέταλα πύρινα	εἶναι,	ὥσπερ ζωγραφήματα. Τοιαῦτα τοῖς θαυμαστοῖς
[15, 8]	ὡσπερεὶ σειομένης, ἀλήθειαν δὲ οὐκ	εἶναι·	ὥσπερ Πλάτωνος ἀπὸ ταύτης τῆς
[15, 22]	ἔτι οὐ πᾶν σῶμα ποιὸν	εἶναι,	ὥσπερ τὴν ὕλην. Ταῦτα δὲ
[15, 39]	καὶ ψῦξιν. Ἐμπεδοκλῆς τοῦ ἀέρος	εἴξαντος	τῇ τοῦ ἡλίου ὁρμῇ ἐπικλιθῆναι
[15, 62]	οἷόν τε εὐδαιμονεῖν. Ὅθεν ὀρθῶς	εἶπε	Σωκράτης καὶ λίαν καλῶς, ὅτι
[15, 9]	σώματος ἀκίνητον εἶναι καὶ ὡς	εἰπεῖν	ἄψυχον. Οἷον γὰρ τόδε ἐτόλμησεν
[15, 1]	ἐντυγχάνουσιν, ἔργοις τε, ὡς ἔπος	εἰπεῖν,	καὶ αὐτοῖς πράγμασι τὰς ἀποδείξεις
[15, 4]	Τὸ μὲν γὰρ διάδημα, ὡς	εἰπεῖν,	καὶ τὸ σκῆπτρον τὸ βασιλικόν,
[15, 13]	οἷόν τε ἦν ὑπὲρ αὐτῶν	εἰπεῖν	καὶ φρονῆσαι καὶ παρασκευάσαι τοὺς
[15, 4]	νεανικόν. Ἀλλὰ γὰρ οὔτ´ ἔχεις	εἰπεῖν	οὔτ´ ἂν ἐπιτρέψαι σοι τῶν
[15, 17]	τῶν ὅλων; Ναί. τοῦτο οὐδὲν	εἰπεῖν	ποικίλον, εἰ τόδε πρῶτον μὲν
[15, 21]	ψυχῆς δόξαν ἀντίρρησις. Συνελόντι δ´	εἰπεῖν,	πόρρω μοι δοκοῦσιν ἀφεστηκέναι τοῦ
[15, 13]	καὶ τερετίσματα καὶ φλυαρίας ἐτόλμησεν	εἰπεῖν	τὰ τῶν ὄντων ἀνώτατα. Τὸ
[15, 6]	(τὰ) Πλάτωνος ἐσπουδακότων φοβήσας οἷς	εἶπεν	ἀπέστησε τοῦ δόγματος, οὐ δυνηθέντας
[15, 33]	οἰκιῶν καὶ ζωγραφιῶν· πῶς δὲ	εἶπεν·	Ἔξωθέν τι αὐτοῦ οὐκ ἔστι,
[15, 5]	δίκαιον ἐν προνοίας ἀριθμεῖσθαι λόγῳ.	Εἴπερ	γὰρ καὶ κατ´ Ἐπίκουρον τὸ
[15, 10]	τοῖς ὕπνοις ἀναχώρησιν μὴ γίνεσθαι,	εἴπερ	δεῖ προσφυᾶ τὴν ἐντελέχειαν οὗ
[15, 2]	ἕκαστον ἴδιά τινα λέγειν, ὧν	εἴπερ	ἦν ἓν ὁτιοῦν ἀληθές, ἐχρῆν
[15, 10]	τούτῳ χρῆσθαι. Οὐδ´ ἡ αἰσθητική,	εἴπερ	καὶ αὕτη τῶν αἰσθητῶν ἀπόντων
[15, 22]	κυριώτατον καὶ αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος,	εἴπερ	κατὰ τὸ εἶδος, ὡς πρὸς
[15, 22]	ψυχῆς οὔσης ἐν τῷ παντί,	εἴπερ	λόγος προσελθὼν {ἐν} τῇ ὕλῃ
[15, 22]	μὴ ποσὸν οὖσα σῶμα ἔσται,	εἴπερ	πᾶν σῶμα ποσόν; Καὶ μήν,
[15, 22]	καὶ αἰεὶ τὸ ὕστερον χεῖρον,	εἴπερ	πέφυκεν. Εἰ οὖν καὶ ὁ
[15, 22]	τὸ ἀεὶ μένειν τὸ αὐτὸ	εἴπερ	τὸ δυνάμει ἕξει, καθ´ ἑαυτὸ
[15, 22]	ὃ ἄμφω· ἢ πῶς ἂν	εἴποι	ὅτι ἕτερα ταῦτα, μὴ εἰς
[15, 11]	δὲ τὸν ἐντελέχειαν τὴν ψυχὴν	εἰπόντα	καὶ ἀκίνητον παντελῶς οὖσαν κινεῖν
[15, 62]	Ταύτη δὲ καὶ χαίρειν αὐτὸν	εἰπόντα	τῇ Ἀναξαγόρου καὶ Ἀρχελάου φυσιολογίᾳ
[15, 16]	θεὸν οὐκ ὀκνοῦσι πῦρ νοερὸν	εἰπόντες	ἀΐδιον καταλείπειν καὶ φθείρειν μὲν
[15, 16]	λέγουσιν εἶναι, τὸ τοιοῦτον δ´	εἰπόντες	καὶ πιστεύειν αὐτοῖς ἀξιώσαντες εἰποῦσι
[15, 16]	εἰπόντες καὶ πιστεύειν αὐτοῖς ἀξιώσαντες	εἰποῦσι	τῇ ἀλόγῳ πίστει ταύτῃ ἐπισυνάπτουσιν,
[15, 4]	ἱκανά· τὴν μὲν γὰρ κακοδαιμονίαν	εἴργειν,	τὴν δὲ εὐδαιμονίαν διασῴζειν ἀσθενής.
[15, 21]	αὐτοὺς ἐπὶ ταῦτα πέφυκε, σεμνότερα	εἰρήκασι	περὶ αὐτῶν καὶ οὐκ ἀναθυμιά
[15, 11]	οὖν ἄλλα ὅσα περὶ αὐτῆς	εἰρήκασιν	ἄλλοι, αἰσχύνην ἡμῖν φέρει. Πῶς
[15, 17]	ἐπιλέγει· Ὥστε καλῶς ὁ λόγος	εἴρηκε	φάς, εἰ ἔστιν ἄπειρος ἡ
[15, 2]	ἀλλὰ καὶ τοὺς ἄλλους κακῶς	εἴρηκεν.	Ἔτι γε μὴν αὐτὰς τὰς
[15, 2]	Λύκων. Οὗτος μέντοι, καθάπερ ἔφην,	εἴρηκεν	εὑρῆσθαι λοπάδια πέντε καὶ ἑβδομήκοντα.
[15, 62]	Σίλλοις καὶ ὁ Φλιάσιος Τίμων	εἰρηκέναι	τάδε· Τίς γὰρ τούσδ´ ὀλοῇ
[15, 2]	εὑρεθείη περὶ αὐτοῦ τοιοῦτον οὐθὲν	εἰρηκὼς	τῶν τότε ὄντων ὅτι μὴ
[15, 2]	ἂν ὅτι ψευδῆ πάντα τὰ	εἰρημένα	ἐστίν, ἀλλὰ κἀκ τοῦ μὴ
[15, 10]	τοῖς Πρὸς Βόηθον περὶ ψυχῆς	εἰρημένα·	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΑʹ Πορφυρίου περὶ τοῦ
[15, 2]	εἶτα δὲ τὰ ὑπ´ ἐκείνων	εἰρημένα	λέγοντας παντάπασιν ἐᾶν δεῖ χαίρειν,
[15, 5]	Πλάτων παρακαλέσαι καὶ πιστώσαιτο τὰ	εἰρημένα;	Πᾶν γὰρ τοὐναντίον συνεργὸς ἂν
[15, 2]	ὑπερπαίει μωρίᾳ τὰ ὑπὸ Λύκωνος	εἰρημένα,	τοῦ λέγοντος εἶναι Πυθαγορικὸν ἑαυτόν.
[15, 62]	τὰς διαστάσεις ἔτι πρὸς τοῖς	εἰρημένοις	ὁ δηλωθεὶς ἀνὴρ τοῦτον ὑπογράφει
[15, 32]	ὁμολογήσειε; Θήσω δὲ ἑξῆς τοῖς	εἰρημένοις	ὅσα καὶ περὶ τῶν προσγειοτέρων
[15, 5]	αὐτὸς ἔτι καὶ ταῦτα τοῖς	εἰρημένοις	προστίθησι, πρὸς τὸν αὐτὸν ἀποτεινόμενος
[15, 32]	ἀνίωμεν ἐπὶ τὰ πρῶτα τῶν	εἰρημένων.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΛΓʹ Εἰ ἓν τὸ
[15, 61]	ματαιοπονίας ἀνακεχωρηκέναι καὶ τῶν μὲν	εἰρημένων	μηδὲν πολυπραγμονεῖν (μηδὲ γὰρ ὁρᾶν
[15, 23]	ἥλιον. Ὡς δὲ διὰ βραχέος	εἰρῆσθαι	συντεμόντα, πῦρ εἶναι τὸν ἥλιον.
[15, 22]	μὴ σῶμα, λέγοιτ´ ἄν, καὶ	εἴρηται	καὶ ἄλλοις ἕτερα, ἱκανὰ δὲ
[15, 22]	ἤδη πρὸς ταύτην τὴν δόξαν	εἴρηται.	Καὶ γὰρ ὅτι τὸ μὲν
[15, 32]	αἱ ἄτομοι, ποικίλαι οὖσαι, καθὼς	εἴρηται,	πρὸς τὸ μετέωρον ἐξωθούμεναι τὴν
[15, 15]	ἡμῖν ἐστι. Καθ´ ὅσον δὲ	εἰρομένῳ	λόγῳ πάντα διοικεῖ ἀπαραβάτως ἐξ
[15, 22]	οὖν εἰς αἷμα εἴτ´ οὖν	εἰς	ἀέρα τῶν αἰσθημάτων ἐνσημαινομένων. Εἰ
[15, 22]	ἀπὸ δακτυλίων σφραγῖδες, εἴτ´ οὖν	εἰς	αἷμα εἴτ´ οὖν εἰς ἀέρα
[15, 10]	τοῦτο ἐκ τῶν μεταβαλλόντων ζῴων	εἰς	ἄλλα ζῷα. Οὐκ ἄρα τῷ
[15, 7]	θεωρούμενα, βούλεται τρέπεσθαι μεταβάλλειν τ´	εἰς	ἄλληλα· ὁ δὲ ἐπὶ μὲν
[15, 22]	τε ἄλλου ἕτερον καὶ μεταβάλλοντος	εἰς	ἄλλο καὶ ἀπολλύντος, καὶ μάλιστα
[15, 5]	εἰς ταὐτὸν ἐλθόντας αὐτοῖς καθάπερ	εἰς	ἀλλοδαπὴν ἀπῴκισε καὶ ἔξω που
[15, 59]	περιφορᾶς καὶ τοῦ λιπαροῦ ἐξατμισθέντος,	εἰς	ἁλυκίδα καὶ πικρίαν τὸ λοιπὸν
[15, 6]	ἐναντιουμένου καὶ τό τε γενόμενον	εἰς	ἀνάγκην τοῦ ἀπολέσθαι περιιστάντος τό
[15, 21]	ὁμοίως ἐπιγείων τε καὶ οὐρανίων	εἰς	ἀναθυμίασιν καὶ καπνὸν καὶ τοιαύτην
[15, 62]	ὁτιοῦν, τοῖς δὲ οὐδ´ ἐξιτητέον	εἰς	ἀνθρώπους εἶναι δοκεῖν· καὶ τοὺς
[15, 8]	γῆν περιόδῳ, ἵν´ ὅτι μάλιστα	εἰς	ἅπαντα φαίνοι τὸν οὐρανόν, περὶ
[15, 22]	Εἰ δὲ ὁτιοῦν παντὸς αἰσθήσεται,	εἰς	ἄπειρα διαιρεῖσθαι τοῦ μεγέθους πεφυκότος,
[15, 57]	τὴν γῆν μέσην. Ξενοφάνης πρώτην,	εἰς	ἄπειρον γὰρ ἐρριζῶσθαι. Φιλόλαος ὁ
[15, 55]	Ξενοφάνης ἐκ τοῦ κατωτέρου μέρους	εἰς	ἄπειρον {μέρος} ἐρριζῶσθαι, ἐξ ἀέρος
[15, 50]	δ´ αὐτὸς τὸν ἥλιον μὲν	εἰς	ἄπειρον προϊέναι, δοκεῖν δὲ κυκλεῖσθαι
[15, 22]	οὔτ´ ἐνταῦθα τὰ σώματα ἑαυτὰ	εἰς	ἁρμονίαν ἄγειν δυνήσεται. Ὅλως δὲ
[15, 19]	καθ´ ὃν ἀπ´ αὐτῆς μόνης	εἰς	αὐτὴν πάλιν γίνεται ἡ ἀποκατάστασις.
[15, 21]	καὶ πᾶσαν ἐρευνᾶν δύναμιν σώματος	εἰς	γένεσιν τῶν περὶ ψυχῆς πράξεων.
[15, 4]	δεῖ χρησαμένους ἐκείνους πονηρᾷ καταπεσεῖν	εἰς	γῆν τῶν οἰκείων αὐτοῖς φθαρέντων
[15, 32]	κατὰ τὴν σύνοδον τῶν σωμάτων,	εἰς	δὲ τὸ μετέωρον ἀνεφέρετο. Ὡς
[15, 19]	γενομένη τέλος ἀναξηράνασα πάντα καὶ	εἰς	ἑαυτὴν ἀναλαβοῦσα ἐν τῇ πάσῃ
[15, 20]	δὲ λοιπὰς συμμίγνυσθαι ἐπὶ τελευτῇ	εἰς	ἐκείνην. Ἔχειν δὲ πᾶσαν ψυχὴν
[15, 20]	γενόμενοι τοῦ σώματος χωρισθέντες καὶ	εἰς	ἐλάττω μεταβαλόντες οὐσίαν τὴν τῆς
[15, 10]	ὅτι ἀπολιποῦσα τὰ ἄλλα μέρη	εἰς	ἕν τι συνεστάλη· οὐκ ἄρα
[15, 22]	αἱ αἰσθήσεις προσβάλοιεν, ἢ συνδραμεῖται	εἰς	ἓν καὶ τὸ αὐτὸ πάλιν,
[15, 22]	εἴη τὸ αἴσθημα, οἷον πρόσωπον,	εἰς	ἓν συναιρεθήσεται, ὅπερ καὶ φαίνεται·
[15, 22]	τὸ δυνάμει ἕξει, καθ´ ἑαυτὸ	εἰς	ἐνέργειαν ἥξει, καὶ τοῦτο κρεῖττον
[15, 22]	προτέρου; Εἰ δ´ αὑτὸ ἄξει	εἰς	ἐνέργειαν, ὅπερ ἄτοπον, ἀλλὰ βλέπον
[15, 22]	καὶ νοῦ, γένοιτο, οὐδὲ ἥξει	εἰς	ἐνέργειαν. Τί γὰρ ἔσται τὸ
[15, 13]	τῶν πραγμάτων παραπλησίου τινὸς δυνάμεως	εἰς	ἐπίγνωσιν δεῖται, τῇ δ´ αὑτοῦ
[15, 21]	τροπήν, ὥστε φρόνησιν γεννᾶν, ὅταν	εἰς	ἑτέρου πλάσιν ἐγκαταμιχθῇ σώματος; Οἶμαι
[15, 4]	ἄλλων ζητεῖ τὸ δὴ ἔκπλεων	εἰς	εὐδαιμονίαν ἀπ´ αὐτῆς τῆς ἀρετῆς
[15, 5]	ἔτι μεγίστου καὶ κυριωτάτου τῶν	εἰς	εὐδαιμονίαν συντελούντων τοῦ περὶ τῆς
[15, 5]	γένος ἀνδρῶν, ὁ μὲν Πλάτων	εἰς	θεὸν καὶ ἐκ θεοῦ πάντα
[15, 22]	δηλονότι ὁμοίου σώματος, εἰ μέλλει	εἰς	ἴσον ἰέναι τῷ αὐξομένῳ ὑπ´
[15, 22]	σώματα ὄντα, τεμνόμενά τε καὶ	εἰς	μικρὰ θραυόμενα, καὶ ταύτη φθορὰν
[15, 22]	ἄλλον σκεπτέον. (Πρῶτον δὲ σκεπτέον)	εἰς	ὅ τι δεῖ τοῦτο τὸ
[15, 22]	ἀκοῆς, ἕν τι δεῖ εἶναι	εἰς	ὃ ἄμφω· ἢ πῶς ἂν
[15, 40]	ἐκτὸς εἶναι τοῦ κόσμου κενόν,	εἰς	ὃ ἀναπνεῖ ὁ κόσμος καὶ
[15, 40]	ἐξ οὗ. Οἱ δὲ Στωϊκοί,	εἰς	ὃ καὶ τῇ ἐκπυρώσει ἀναλύεται,
[15, 22]	αὐτοῖς (πως ἔχον‘ πῶς ἔχει,	εἰς	ὃ καταφεύγουσιν, ἀναγκαζόμενοι τίθεσθαι ἄλλην
[15, 6]	συγχωρητέον οὔτε τῷ γενομένῳ τὴν	εἰς	ὄλεθρον μεταβολὴν ἀβοήθητον καταλειπτέον. Πόθεν
[15, 10]	ὀλίγῳ ὄγκῳ. Εἰ οὖν καὶ	εἰς	ὀλίγον ἔρχεται ἐκ μείζονος φυτοῦ
[15, 1]	καὶ ἀπορρήτους φυσιολογίας, ἄνω που	εἰς	οὐρανὸν καὶ τὰ κόσμου μέρη
[15, 4]	Ἀλωαδῶν φρόνημα κτήσασθαι καὶ τὴν	εἰς	οὐρανὸν ὁδὸν ζητεῖν, ἣν ἐκεῖνοι
[15, 6]	τι τῶν οὐκ ὄντων ἄγειν	εἰς	οὐσίαν, ὁ δὲ παμβασιλεὺς καὶ
[15, 22]	ἐστι, φύσις δὲ σώματος μεριζόμενον	εἰς	πλείω ἕκαστον μὴ τὸ αὐτὸ
[15, 22]	καθ´ ὅσον ἂν ἀριθμοῦ ἔχῃ	εἰς	ποικιλίαν τὸ εἰσιὸν αἴσθημα; Καὶ
[15, 22]	ἄλλοις ζῴοις, πλεῖστα, τοῦ σπέρματος	εἰς	πολλοὺς τόπους μεριζομένου, οὗ δὴ
[15, 18]	κατὰ περιόδους τινὰς τὰς μεγίστας	εἰς	πῦρ αἰθερῶδες ἀναλυο μένων πάντων.
[15, 20]	μὲν τῶν σπουδαίων μέχρι τῆς	εἰς	πῦρ ἀναλύσεως τῶν πάντων, τὴν
[15, 18]	παραλαμβάνουσι τὴν φθορὰν οἱ τὴν	εἰς	πῦρ ἀνάλυσιν τῶν ὅλων δογματίζοντες,
[15, 18]	Στωϊκοῖς φιλοσόφοις τὴν ὅλην οὐσίαν	εἰς	πῦρ μεταβάλλειν, οἷον εἰς σπέρμα,
[15, 22]	σῶμα ἔσται ὃ μὴ τέτμηται,	εἰς	σημεῖα τὴν διαίρεσιν τοῦ σώματος
[15, 22]	ἢ τὰ μὲν αὐτοῦ ἄπεισιν	εἰς	σκέδασιν καὶ φθοράν, τὰ δὲ
[15, 18]	οὐσίαν εἰς πῦρ μεταβάλλειν, οἷον	εἰς	σπέρμα, καὶ πάλιν ἐκ τούτου
[15, 21]	ὁρμὰς καὶ βουλήσεις τῶν λυσιτελούντων	εἰς	σύνεσιν πραγμάτων; Ἦ τἄρα καὶ
[15, 54]	ὁ τέλειος μὴν ἀπὸ φάσεως	εἰς	σύνοδον. Τὸν δὲ μέγαν ἐνιαυτὸν
[15, 22]	οὔσης, ὑπουργὰ ταῦτα πάντα αὐτῇ	εἰς	σύστασιν κόσμου καὶ ζῴου ἑκάστου,
[15, 6]	λύειν, κακοῦ. Μείζων δὲ ἄλλος	εἰς	σωτηρίαν τῶν γενομένων δεσμὸς οὐκ
[15, 22]	οὖν δυνάμεις τῶν ἀσωμάτων μεταβιβάσαντες	εἰς	τὰ σώματα οὐδεμίαν ἐκείνοις καταλείπουσιν.
[15, 5]	πάντα ὅτι μάλιστα ἀγαθὰ ποιεῖν,	εἰς	τάξιν ἄγοντα ἐκ τῆς ἀταξίας.
[15, 6]	πλημμελῶς δὲ καὶ ἀτάκτως κινούμενον,	εἰς	τάξιν ἤγαγεν ἐκ τῆς ἀταξίας,
[15, 6]	ἐκ τῶν Ἀριστοτέλους λάβωμεν βοήθειαν	εἰς	ταῦτα, ἀνδρὸς οὐ τηνάλλως οὐδὲ
[15, 32]	συνεχῶς τε καὶ τάχιστα κινουμένων,	εἰς	ταὐτὸ πολλὰ σώματα συνηθροίσθη, {καὶ}
[15, 4]	θηρίον ἀνελθεῖν ἀδύνατον· ἵνα δὲ	εἰς	ταὐτὸν ἔλθῃ τοῖς ἀετοῦ γεννήμασιν
[15, 5]	θεοὺς ἀποσχέσθαι τῆς ἀνθρώπων κηδεμονίας	εἰς	ταὐτὸν ἐλθόντας αὐτοῖς καθάπερ εἰς
[15, 7]	στέρνον, ἑτέρου δὲ τὴν ζώνην,	εἰς	ταὐτὸν συνθέντες ἐνίοτε μὴ προσήκοντα
[15, 9]	τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς σοφίας	εἰς	τὴν ἀθανασίαν τῆς ψυχῆς ἀνῆπται
[15, 19]	τὸν πρῶτον ῥηθέντα λόγον καὶ	εἰς	τὴν ἀνάστασιν ἐκείνην τὴν ποιοῦσαν
[15, 40]	οὐκ ἄπειρον, ἀλλ´ ὅσον αὔταρκες	εἰς	τὴν διάβασιν. Πλάτων, Ἀριστοτέλης μήτ´
[15, 32]	ἡμῖν οὐκ ἄχρηστα γενήσεσθαι παρατεθέντα	εἰς	τὴν εὔλογον αὐτῶν παραίτησιν. Ὅτε
[15, 20]	τοὺς αὐτοὺς τοῦτο, ὅταν ἀφεθῇ	εἰς	τὴν μήτραν, συλληφθὲν ὑπ´ ἄλλου
[15, 22]	τὸ πάθημα καὶ ἡ ζωὴ	εἰς	τὴν ὕλην ἐλήλυθε λεκτέον αὐτοῖς.
[15, 22]	εἴποι ὅτι ἕτερα ταῦτα, μὴ	εἰς	τὸ αὐτὸ ὁμοῦ τῶν αἰσθημάτων
[15, 21]	ἐπὶ τῶν αἰγιαλῶν προσέοικε λίθοις	εἰς	τὸ δύνασθαί τι περιττότερον ποιεῖν
[15, 22]	ταύταις ὁρῷτο; ὥστε ἔτι μᾶλλον	εἰς	τὸ ἡγεμονοῦν ἰόντα οἷον ἀμερῆ
[15, 22]	οὖσιν εἶναι, τόπον δὲ ζητούσης	εἰς	τὸ ἱδρυθῆναι, δέον ζητεῖν ὅπου
[15, 39]	τὸν κόσμον ἐκ τοῦ αὐτομάτου	εἰς	τὸ μεσημβρινὸν αὐτοῦ μέρος, ἴσως
[15, 22]	ἑκάστου, ἄλλης παρ´ ἄλλου δυνάμεως	εἰς	τὸ ὅλον συντελούσης, ταύτης δὲ
[15, 51]	συμπεριλαμπομένην ποιεῖσθαι· τὰς δὲ ἐκλείψεις,	εἰς	τὸ σκίασμα τῆς γῆς ἐμπίπτουσαν
[15, 20]	ἀναρριπιζόμενον ὑπ´ ἐκείνου, προσλαμβάνον ἀεὶ	εἰς	τὸ ὑγρὸν καὶ αὐξόμενον ἐξ
[15, 7]	δὲ τῆς φύσεως αὐτῆς ἐξιστορεῖν.	Εἰς	τοίνυν τὴν ἀπόδειξιν τοῦ τέσσαρας
[15, 21]	φησιν Ὅμηρος τοὺς μὲν αὐτομάτους	εἰς	τὸν ἀγῶνα δι´ αὑτῶν χωρεῖν,
[15, 1]	τῶν παρ´ Ἕλλησι φιλοσόφων φωναῖς	εἰς	τὸν κατ´ αὐτῶν ἔλεγχον συγκεχρημένος.
[15, 6]	θειοτάτης δυνάμεως διαλεγόμενοι. Ἀλλὰ γὰρ	εἰς	τὸν περὶ τῆς ἀληθείας λόγον
[15, 19]	τῇ πάσῃ οὐσίᾳ γίνεται, ἐπανελθοῦσα	εἰς	τὸν πρῶτον ῥηθέντα λόγον καὶ
[15, 22]	πηλίκα οὖν ἡ διαίρεσις; Ἢ	εἰς	τοσαῦτα διαιρεθήσεται, καθ´ ὅσον ἂν
[15, 5]	ἀμφοτέροις τὸ ἐκ θεῶν ἀμελὲς	εἰς	τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἴση τοῖς
[15, 2]	δὲ τοὺς εὖ φρονοῦντας μὴ	εἰς	τοὺς διαβάλλοντας ἀποβλέπειν μόνον, ἀλλὰ
[15, 2]	διαβάλλοντας ἀποβλέπειν μόνον, ἀλλὰ καὶ	εἰς	τοὺς ἐπαινοῦντας καὶ ζηλοῦντας αὐτόν·
[15, 1]	τε τοῖς ὕμνοις καὶ ταῖς	εἰς	τοὺς θεοὺς αὐτῶν πεποιημέναις ᾠδαῖς
[15, 4]	τά γε ὑπεναντία περὶ τῶν	εἰς	τοῦτο διαφερόντων φαίνονται λέγοντες. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[15, 13]	καὶ τὴν σύμπασαν αὑτοῦ φιλοσοφίαν	εἰς	τοῦτο συνταξάμενος, περὶ ταῦτά φησι
[15, 22]	ὑγροῖς, ὅπερ καὶ εὔλογον, ὥσπερ	εἰς	ὕδωρ, συγχυθήσεται, (καὶ) οὐκ ἔσται
[15, 1]	τῶν σοφιστῶν καὶ φιλοσόφων εὑρησιλογίας	εἰς	φανερὸν ἤγαγον· οὐ μὴν ἀλλὰ
[15, 62]	μὴν ἀλλὰ καὶ τῆς αἰτίας	εἰς	φανερὸν τεθείσης, δι´ ἣν τὰ
[15, 21]	λεπτότης πρὸ ἔργου γένοιτ´ ἂν	εἰς	φαντασίας καὶ λογισμούς; Τί δέ;
[15, 1]	Ἑβραίων τε οἱ προφῆται γεγόνασιν,	εἰς	φῶς ἀγαγών, αὖθις διὰ τῶν
[15, 1]	Ἑλλήνων φιλοσοφίας ἔτι καὶ νῦν	εἰς	φῶς ἕλκοντες πρὸ ὀφθαλμῶν τε
[15, 2]	τοῦτο δὴ πιπράσκειν· ἡνίκα δὲ	εἰς	Χαλκίδα ἀπῄει, τοὺς τελώνας εὑρεῖν
[15, 22]	δ´ ὄργανον, ἔδει γε αὐτὸ	εἰς	χρόνον τινὰ δοθὲν τοιοῦτον τὴν
[15, 22]	ἓν οὐκ ἔστι, λύσιν δεχόμενον	εἴς	τε μορφὴν καὶ ὕλην, ἐξ
[15, 60]	τριμερῆ· τὸ γὰρ ἄλογον διαιροῦσιν	εἴς	τε τὸ θυμικὸν καὶ τὸ
[15, 50]	δὲ καιρὸν ἐμπίπτειν τὸν δίσκον	εἴς	τινα ἀποτομὴν τῆς γῆς οὐκ
[15, 33]	δὲ τεκμαίρεται τὸ δοκοῦν, ὅτι	εἷς	ὁ κόσμος καὶ ἓν τὸ
[15, 10]	αὐτοὶ ἄλλην ψυχὴν ἢ νοῦν	εἰσάγουσιν,	ὃν ἀθάνατον τίθενται. Τὴν οὖν
[15, 22]	καὶ φθοράν, τὰ δὲ μένει	εἰσαεὶ	ἅπερ ἐστὶν αὐτός, ὧδ´ ἄν
[15, 6]	ἐποίησε τὸν κόσμον καὶ ποιήσας	εἰσαεὶ	βουλόμενός γε σῶον διαφυλάξει, καὶ
[15, 5]	ἐκποδὼν ποιούμενος καὶ τήν γε	εἰσαῦθις	ἐλπίδα τῆς ψυχῆς ἀποτέμνων τήν
[15, 1]	τῶν Ἑλληνικῶν φωνῶν παραθέσεως. Ἧς	εἰσέτι	δεῦρο τὸν ὕστατον ἐπέχοντες λόγον,
[15, 1]	προτέρων μυθικοῖς διηγήμασι παραδέδοται, ὡς	εἰσέτι	καὶ νῦν τῶν θεῶν γάμους
[15, 62]	τε λοιπῶν ἁπάντων, ἐν οἷς	εἰσέτι	νῦν ἀποσεμνύνονται φιλοσόφων παῖδες, ἀπεληλεγμένων
[15, 6]	τῶν σωμάτων πέμπτης οὐσίας, ἣν	εἰσηγήσατο	Ἀριστοτέλης, ταῦτα παραθετέον· ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζʹ
[15, 1]	Πύρρωνα καὶ τοὺς τὴν ἐποχὴν	εἰσηγουμένους	τούς τε ἄλλους ἑξῆς ἅπαντας,
[15, 34]	Ἐπίκουρος καὶ ὅσοι τὰ ἄτομα	εἰσηγοῦνται	καὶ τὸ κενόν, οὔτ´ ἔμψυχον
[15, 2]	βιβλίοις αὐτῶν, ἀλλ´ αὐτοσχεδιάζοντας, ὁποῖοί	εἰσι	καὶ οἱ λέγοντες τριακοσίας ἔχειν
[15, 20]	ταύτῃ, ὅσαι τε ἐν ζῴοις	εἰσὶ	καὶ ὅσαι ἐν τῷ περιέχοντι·
[15, 6]	κόσμον ἀγένητον εἶναι. Δίκαιοι γάρ	εἰσιν	ἡμῖν συγγνώμην νέμειν, εἰ περὶ
[15, 22]	ἀριθμοῦ ἔχῃ εἰς ποικιλίαν τὸ	εἰσιὸν	αἴσθημα; Καὶ ἕκαστον δὴ ἐκείνων
[15, 22]	διὰ πολλῶν αἰσθητηρίων πλείω τὰ	εἰσιόντα	εἴη ἢ πολλαὶ περὶ ἓν
[15, 22]	μὲν ψυχή, πόθεν καὶ πῶς	εἰσιούσης	καὶ πῶς προστιθεμένης; Εἰ δὲ
[15, 5]	τῆς σωτηρίας τῶν οἰκείων ἀγαθῶν	εἰσφερομένων,	οὕτως ἂν οἴχοιτο καὶ κατ´
[15, 8]	πρὸς ἠῶ τ´ ἠέλιόν τε	εἴτ´	ἐπ´ ἀριστερὰ εἴτε πρόσω εἴτ´
[15, 8]	τῆς ἐπί τι κλίσεως αἰτίαν,	Εἴτ´	ἐπὶ δεξί´ ἴωσι πρὸς ἠῶ
[15, 8]	εἴτ´ ἐπ´ ἀριστερὰ εἴτε πρόσω	εἴτ´	ὀπίσω. Ἔτι τοῖς μὲν ἄλλοις
[15, 22]	σφραγῖδες, εἴτ´ οὖν εἰς αἷμα	εἴτ´	οὖν εἰς ἀέρα τῶν αἰσθημάτων
[15, 22]	κηρῷ ἐνσημανθεῖσαι ἀπὸ δακτυλίων σφραγῖδες,	εἴτ´	οὖν εἰς αἷμα εἴτ´ οὖν
[15, 22]	ψυχή, ἔχει δὲ καὶ σῶμα,	εἴτ´	οὖν ὄργανον (ὂν) ἡμῖν, εἴτε
[15, 14]	χρόνους ἐκπυροῦσθαι τὸν σύμπαντα κόσμον,	εἶτ´	αὖθις πάλιν διακοσμεῖσθαι. Τὸ μέντοι
[15, 38]	δὲ ἀκίνητα. Πλάτων πῦρ πρῶτον,	εἶτα	αἰθέρα, μεθ´ ὃν ἀέρα, ἐφ´
[15, 2]	μὲν γὰρ μετὰ ταῦτα γεγονότας,	εἶτα	δὲ τὰ ὑπ´ ἐκείνων εἰρημένα
[15, 22]	νοῦς, ἐφεξῆς ἔδει ψυχὴν ποιεῖν,	εἶτα	φύσιν· καὶ αἰεὶ τὸ ὕστερον
[15, 32]	τὸν κόσμον ἢ πλείους· καὶ	εἴτε	ἔμψυχος οὗτος καὶ προνοίᾳ τυγχάνει
[15, 8]	κάτω σχέσιν ἐφαίνετο λέγεσθαι, σκεψαμένου,	εἴτε	ἔστι τι κάτω φύσει καὶ
[15, 22]	εἴτ´ οὖν ὄργανον (ὂν) ἡμῖν,	εἴτε	ἕτερον τρόπον προσηρτημένον. Ἀλλ´ οὖν
[15, 32]	καὶ προνοίᾳ τυγχάνει θεοῦ διοικούμενος	εἴτε	καὶ τἀναντία· καὶ εἰ ἄφθαρτος
[15, 8]	τι κάτω φύσει καὶ ἄνω	εἴτε	μή, καὶ ἀποδείξαντος ἀκριβῶς, ὅτι
[15, 4]	Ἕως οὗ γὰρ σὺ μὲν	εἴτε	ὁμωνύμως εἴτε ὅπως βούλει καλῶν
[15, 4]	γὰρ σὺ μὲν εἴτε ὁμωνύμως	εἴτε	ὅπως βούλει καλῶν ἀγαθὰ τὰ
[15, 8]	ἠέλιόν τε εἴτ´ ἐπ´ ἀριστερὰ	εἴτε	πρόσω εἴτ´ ὀπίσω. Ἔτι τοῖς
[15, 22]	τι εἶναι τὸ χορηγὸν ζωῆς,	εἴτε	τῇ ὕλῃ ἡ χορηγία εἴθ´
[15, 4]	κυκλῶσαι πτερὰ καὶ οὕτως ἀρθεῖσαν	ἐκ	γῆς ἀναπτέσθαι πρὸς τὸν ὑψηλὸν
[15, 22]	σωμάτων· ψυχὴ δ´ ἑαυτῇ συμπαθής·	ἐκ	δὲ ἀμερῶν σῶμα οὐδὲ μέγεθος
[15, 37]	κύβου φησὶ γεγονέναι τὴν γῆν,	ἐκ	δὲ τῆς πυραμίδος τὸ πῦρ,
[15, 37]	δὲ τοῦ εἰκοσαέδρου (τὸ ὕδωρ,	ἐκ	δὲ τοῦ δωδεκαέδρου) τὴν τοῦ
[15, 37]	δὲ τοῦ ὀκταέδρου τὸν ἀέρα,	ἐκ	δὲ τοῦ εἰκοσαέδρου (τὸ ὕδωρ,
[15, 37]	δὲ τῆς πυραμίδος τὸ πῦρ,	ἐκ	δὲ τοῦ ὀκταέδρου τὸν ἀέρα,
[15, 32]	τῶν ὑποκαθιζόντων ἐγεννήθη ἡ γῆ,	ἐκ	δὲ τῶν μετεωριζομένων οὐρανός, πῦρ,
[15, 22]	σῶμα, τὴν ψυχήν, εἰ μὲν	ἐκ	δύο σωμάτων ἢ πλειόνων εἴη,
[15, 23]	πεπυρωμένων. Οἱ Στωϊκοὶ ἄναμμα νοερὸν	ἐκ	θαλάσσης. Πλάτων πλείστου πυρός. Ἀναξαγόρας,
[15, 6]	ἀρίστην τις αἰτίαν ἐπιστήσῃ τὴν	ἐκ	θεοῦ, δεῖ ταύτην ἡγεμόνα τῶν
[15, 5]	μὲν Πλάτων εἰς θεὸν καὶ	ἐκ	θεοῦ πάντα ἀνάπτει. Φησὶ γὰρ
[15, 5]	προτείνας ὡς ἀγαθὸν καὶ τὴν	ἐκ	θεῶν ἄδειαν παρασχόμενος ἔτι μηχανὴν
[15, 5]	ἴσον γὰρ παρ´ ἀμφοτέροις τὸ	ἐκ	θεῶν ἀμελὲς εἰς τοὺς ἀνθρώπους
[15, 15]	θεῶν καὶ ἀνθρώπων (καὶ) (τὸν	ἐκ	θεῶν καὶ ἀνθρώπων) καὶ τῶν
[15, 15]	ὁ κόσμος οἱονεὶ πόλις ἐστὶν	ἐκ	θεῶν καὶ ἀνθρώπων συνεστῶσα, τῶν
[15, 10]	οὖν καὶ εἰς ὀλίγον ἔρχεται	ἐκ	μείζονος φυτοῦ καὶ ἐξ ὀλίγου
[15, 37]	στερεῶν, ἅπερ καλεῖται καὶ μαθηματικά,	ἐκ	μὲν τοῦ κύβου φησὶ γεγονέναι
[15, 30]	δὲ πλάνους ὄντας ἀνεῖσθαι. Πλάτων	ἐκ	μὲν τοῦ πλείστου μέρους πυρίνους,
[15, 32]	συμπεριφορὰν αὐτῶν μετέωρον ἐφύλαττε. Κἄπειτα	ἐκ	μὲν τῶν ὑποκαθιζόντων ἐγεννήθη ἡ
[15, 6]	ποιῆσαι δυνατός, τοῦτο πῶς ἂν	ἐκ	μέρους ἀδύνατος εἴη ποιεῖν; Καὶ
[15, 16]	ὅτι καὶ ἀΐδιόν ἐστι, καίπερ	ἐκ	μέρους καὶ τὸ αἰθέριον σβέννυσθαι
[15, 6]	περιιστάντος τό τε μὴ ἀπολούμενον	ἐκ	μόνου τοῦ μὴ γενέσθαι λέγοντος
[15, 54]	τοῖς ἑξήκοντα ἑνὸς δέουσιν. Ἡράκλειτος	ἐκ	μυρίων ὀκτακισχιλίων ἡλιακῶν, Διογένης ἐκ
[15, 30]	τῶν ἄλλων, κόλλης δίκην. Ξενοφάνης	ἐκ	νεφῶν μὲν πεπυρωμένων, σβεννυμένους δὲ
[15, 23]	ἀναθυμιάσεως, συναθροιζόντων δὲ τὸν ἥλιον	ἐκ	νεφῶν πεπυρωμένων. Οἱ Στωϊκοὶ ἄναμμα
[15, 5]	δέῃ λανθάνειν· οὐ μὴν ἀναγκαῖον	ἐκ	παντὸς λαθεῖν ζητεῖν, ὅπου γέ
[15, 4]	δὲ ἕπεται τὸ μήτε ἀκολουθεῖν	ἐκ	παντὸς τὴν εὐδαιμονίαν τοῖς τὴν
[15, 15]	ὑπάρχειν ἐν αὐτῷ. Τὸ γὰρ	ἐκ	πάσης τῆς οὐσίας ποιὸν προσαγορεύεσθαι
[15, 54]	ἐκ μυρίων ὀκτακισχιλίων ἡλιακῶν, Διογένης	ἐκ	πέντε καὶ ἑξήκοντα καὶ τριακοσίων
[15, 1]	πεποιημέναις ᾠδαῖς παραλαμβάνειν. Πλὴν ὅμως	ἐκ	περιουσίας καὶ τούτων αὐτῶν τὰς
[15, 4]	τῆς ἀρετῆς ἀφαιρούμενος, Πλάτων δ´	ἐκ	περιουσίας περὶ τῶν ἄλλων ζητεῖ
[15, 62]	Λείπει δὲ ἄρα πρὸς τοὺς	ἐκ	περιτομῆς ἐπιμεμψαμένους ἀποκρίνασθαι, τί δή
[15, 7]	τῷ φρονεῖν, εἴ τι σῶμα	ἐκ	περιττοῦ προσθείη, προσκατηρίθμησε τοῖς φαινομένοις
[15, 22]	κέντρον εἶναι, γραμμὰς δὲ συμβαλλούσας	ἐκ	περιφερείας κύκλου τὰς πανταχόθεν αἰσθήσεις
[15, 26]	ἐκ πυρὸς καὶ ἀέρος. Πλάτων	ἐκ	πλείονος τοῦ γεώδους. Ἀναξαγόρας, Δημόκριτος
[15, 24]	δὲ κύκλον ἀφ´ οὗ τὴν	(ἐκ)	πνοὴν ἔχει καὶ ὑφ´ οὗ
[15, 4]	Ἀριστοτέλους; Τίνος τῶν ἀπ´ αὐτοῦ;	Ἐκ	ποίων ἀγράφων; Δίδωμι γάρ σοι
[15, 4]	ὁ τῆς ἀρετῆς συναγωνιστὴς λόγος;	Ἐκ	ποίων (πραγματ( ει) ῶν Ἀριστοτέλους;
[15, 23]	τοῦτο εἶναι τὸν ἥλιον. Ξενοφάνης	ἐκ	πυριδίων τῶν φαινομένων συναθροιζομένων μὲν
[15, 8]	κατ´ οὐρανὸν τὴν πλείστην ἰδέαν	ἐκ	πυρὸς ἔχειν, ὁ δὲ μηδαμῇ
[15, 26]	εἶναι πεπιλημένον. Οἱ Στωϊκοὶ μικτὸν	ἐκ	πυρὸς καὶ ἀέρος. Πλάτων ἐκ
[15, 16]	τῷ Ἀριστοτέλει παραιτουμένῳ τὸν αἰθέρα	ἐκ	πυρὸς λέγειν τοιούτου. Ἀπαιτούμενοι δὲ
[15, 37]	μετὰ δὲ ταῦτα τὸ σωματοειδές,	ἐκ	πυρὸς μὲν καὶ γῆς πρώτων,
[15, 22]	ψυχὴ οὐκ ἔσται. Ὅταν τοίνυν	ἐκ	συνόδου μιᾶς καὶ ἑνὸς σπέρματος
[15, 21]	μή τί γε δὴ τῶν	ἐκ	ταὐτομάτου ψηγμάτων. Καὶ αὖ τοῖς
[15, 6]	ἀτάκτως κινούμενον, εἰς τάξιν ἤγαγεν	ἐκ	τῆς ἀταξίας, ἡγησάμενος τοῦτο ἐκείνου
[15, 5]	ἀγαθὰ ποιεῖν, εἰς τάξιν ἄγοντα	ἐκ	τῆς ἀταξίας. Πάντων δὲ ἐπιμελούμενον
[15, 31]	καὶ περὶ τοῦ παντὸς διειλήφασιν,	ἐκ	τῆς αὐτῆς μάνθανε τοῦ Πλουτάρχου
[15, 22]	ἐκ τῆς ψυχῆς, ἀλλ´ αὐτὴν	ἐκ	τῆς αὐτομάτου τάξεως τὴν ὑπόστασιν
[15, 39]	τὸν κόσμον καὶ τὰ ζῷα	ἐκ	τῆς γῆς ἐξαγαγεῖν ἐγκλιθῆναί πως
[15, 2]	ἐν πολέμῳ. Ἀλλὰ ταῦτα μὲν	ἐκ	τῆς δηλωθείσης Ἀριστοκλέους ἐκκείσθω γραφῆς·
[15, 13]	δὲ καὶ τούτων ἔτι πλείω	ἐκ	τῆς δηλωθείσης παραθέσθαι τοῦ ἀνδρὸς
[15, 48]	οἱ Στωϊκοὶ τρέφεσθαι τοὺς ἀστέρας	ἐκ	τῆς ἐπιγείου ἀναθυ μιάσεως. Ἀριστοτέλης
[15, 21]	οὐκ ἔχοντες ὅμως τὰ μὲν	ἐκ	τῆς κοινῆς ἐπινοίας τῶν ἀνθρώπων,
[15, 15]	καὶ ἐσομένας. Καὶ τὸ μὲν	ἐκ	τῆς πάσης οὐσίας ποιὸν κόσμον
[15, 22]	Ἴδοι δ´ ἄν τις καὶ	ἐκ	τῆς τοῦ ἀλγεῖν αἰσθήσεως τὸ
[15, 4]	πίττα καὶ σταυρός, κἂν τὰ	ἐκ	τῆς τραγῳδίας ἅμα πάντα ἐπιρρυῇ,
[15, 4]	καὶ ἡγησάμενος αὐτῇ προσδεῖν τῶν	ἐκ	τῆς τύχης, ἵνα μετὰ τούτων
[15, 4]	δὲ τὰ ἀπολλύντα, καὶ πάντα	ἐκ	τῆς τύχης. Καὶ γὰρ αἱ
[15, 23]	πυριδίων τῶν φαινομένων συναθροιζομένων μὲν	ἐκ	τῆς ὑγρᾶς ἀναθυμιάσεως, συναθροιζόντων δὲ
[15, 22]	τεταγμένα καὶ τὴν τάξιν οὐκ	ἐκ	τῆς ψυχῆς, ἀλλ´ αὐτὴν ἐκ
[15, 5]	πίστιν, πραγματείᾳ κρίνειν ἀσθενεῖ τὰ	ἐκ	τοσοῦδε διαστήματος, τάχ´ ἂν αἰδοῖ
[15, 6]	μίαν αἰτίαν τῷ ἀφθάρτῳ τὴν	ἐκ	τοῦ ἀγενήτου συγχωρητέον οὔτε τῷ
[15, 37]	καὶ γενέσθαι τὸν μὲν οὐρανὸν	ἐκ	τοῦ αἰθέρος, τὸν δὲ ἥλιον
[15, 33]	ἄπειρος κατὰ τὸ πλῆθος, δῆλον	ἐκ	τοῦ ἄπειρα τὰ αἴτια εἶναι.
[15, 38]	εἶναι περιπεπλεγμένας ἐπαλλήλους, τὴν μὲν	ἐκ	τοῦ ἀραιοῦ, τὴν δὲ ἐκ
[15, 39]	ἐξαγαγεῖν ἐγκλιθῆναί πως τὸν κόσμον	ἐκ	τοῦ αὐτομάτου εἰς τὸ μεσημβρινὸν
[15, 6]	τῷ προσέσθαι τὸ κοσμηθῆναι τὴν	ἐκ	τοῦ θεοῦ προσωμολόγησεν ἧτταν. Ἀλλ´
[15, 55]	γῆν μίαν καὶ πεπερασμένην. Ξενοφάνης	ἐκ	τοῦ κατωτέρου μέρους εἰς ἄπειρον
[15, 8]	Ἡ δὲ αἴσθησις τὰ μὲν	ἐκ	τοῦ λόγου μαρτυροῖτο ἂν ὡς
[15, 33]	παραδείγματι, ἐὰν μὴ μονογενὴς ᾖ·	ἐκ	τοῦ μὴ ἔσεσθαι ἄφθαρτον, ἐάν
[15, 33]	τέλειον, ἐὰν μὴ πάντα ἐμπεριέχῃ·	ἐκ	τοῦ μὴ ἔσεσθαι ὅμοιον τῷ
[15, 33]	ἓν τὸ πᾶν, ἐκ τριῶν·	ἐκ	τοῦ μὴ ἔσεσθαι τέλειον, ἐὰν
[15, 23]	ἢ πέτρον διάπυρον. Ἀριστοτέλης σφαῖραν	ἐκ	τοῦ πέμπτου σώματος. Φιλόλαος ὁ
[15, 10]	τὸν τρόπον· ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ιʹ Πλωτίνου	ἐκ	τοῦ περὶ ἀθανασίας ψυχῆς δευτέρου
[15, 38]	ἐκ τοῦ ἀραιοῦ, τὴν δὲ	ἐκ	τοῦ πυκνοῦ, μικτὰς δὲ ἄλλας
[15, 37]	τοῦ αἰθέρος, τὸν δὲ ἥλιον	ἐκ	τοῦ πυρός· εἱληθῆναι δὲ ἐκ
[15, 30]	δὲ τὰ ἄστρα. Ἐμπεδοκλῆς πύρινα,	ἐκ	τοῦ πυρώδους, ὅπερ ὁ ἀὴρ
[15, 9]	ὥσπερ αἱ σηπίαι τὸ δυσθήρευτον	ἐκ	τοῦ σκοτεινοῦ ποριζόμενος. Πάντως δὲ
[15, 36]	Πλάτων αὐτὸν αὑτῷ τὸν κόσμον	ἐκ	τοῦ φθίνοντος κατὰ μεταβολὴν τὸ
[15, 18]	οἷον εἰς σπέρμα, καὶ πάλιν	ἐκ	τούτου αὐτὴν ἀποτελεῖσθαι τὴν διακόσμησιν,
[15, 20]	τὴν γῆν καὶ θάλασσαν, καὶ	ἐκ	τούτων ἀναθυμιάσεις· τὰς δὲ λοιπὰς
[15, 18]	μένων πάντων. Καὶ ἑξῆς ἐπάγει·	Ἐκ	τούτων δὲ δῆλον ὅτι Χρύσιππος
[15, 4]	γὰρ ἔστιν ὅπως ἄν τις	ἐκ	τούτων ὁρμώμενος παραδέξαιτο τὰ Ἡράκλεια
[15, 7]	καὶ ἀέρα καὶ ὕδωρ, καὶ	ἐκ	τούτων συγκρινομένων καὶ τρεπομένων τὰ
[15, 12]	δηλονότι ψυχὴν οὐκ ἄλογον καὶ	ἐκ	τούτων συνάγοντος, ὅτι πάντα κατὰ
[15, 4]	πᾶσι κοινόν. Ὁπόταν οὖν τις	ἐκ	τούτων τῶν δογμάτων καὶ ταύτης
[15, 33]	κόσμος καὶ ἓν τὸ πᾶν,	ἐκ	τριῶν· ἐκ τοῦ μὴ ἔσεσθαι
[15, 7]	πυκνόν, ὕδωρ καὶ γῆ) καὶ	ἐκ	τῶν ἄλλων δὲ ἁπασῶν τῶν
[15, 37]	ἐκ τοῦ πυρός· εἱληθῆναι δὲ	ἐκ	τῶν ἄλλων τὰ περίγεια. Πλάτων
[15, 6]	μεταβολὴν ἀβοήθητον καταλειπτέον. Πόθεν οὖν	ἐκ	τῶν Ἀριστοτέλους λάβωμεν βοήθειαν εἰς
[15, 2]	καὶ ἐκ τῶν χρόνων καὶ	ἐκ	τῶν διαβεβληκότων τεκμήραιτό τις ἂν
[15, 7]	εἰ καὶ μὴ καλὸν τὸ	ἐκ	τῶν διαφερόντων, οὔ τι γε
[15, 12]	ἐκ τῶν ὀνομάτων, ἀλλ´ οὐκ	ἐκ	τῶν δυνάμεων τῶν πραγμάτων λαμβανομένων.
[15, 15]	τό τε οἰκητήριον καὶ τὸ	ἐκ	τῶν ἐνοικούντων σὺν τοῖς πολίταις
[15, 13]	δεσπότην καὶ κηδεμόνα καὶ γνωρίζων	ἐκ	τῶν ἔργων τὸν τεχνίτην πρότερον
[15, 10]	ἐντελέχεια ἑνός; Φαίνεται δὲ τοῦτο	ἐκ	τῶν μεταβαλλόντων ζῴων εἰς ἄλλα
[15, 12]	τῆς ψυχῆς οὐ μεταδίδωσιν, ὥσπερ	ἐκ	τῶν ὀνομάτων, ἀλλ´ οὐκ ἐκ
[15, 2]	ἑβδομήκοντα. Οὐ μόνον δὲ καὶ	ἐκ	τῶν χρόνων καὶ ἐκ τῶν
[15, 22]	οὔτε τι τῶν καλῶν ἔσται,	ἐκ	τῶνδε δῆλον· εἴ τι μέλλει
[15, 22]	ἀσωμάτοις δυνάμεσι δύναται ἃ δύναται,	ἐκ	τῶνδε δῆλον· ὁμολογήσουσι γὰρ ἕτερον
[15, 22]	ἡ ψυχὴ ὁτιοῦν εἴη, δεικτέον	ἐκ	τῶνδε· εἰ γὰρ τὸ αἰσθάνεσθαί
[15, 22]	φύσις ἑτέρα. Ἔτι δὲ καὶ	ἐκ	τῶνδε οὐχ ἧττον φαίνεται ἀδύνατον
[15, 38]	τοῦ πυκνοῦ, μικτὰς δὲ ἄλλας	ἐκ	φωτὸς καὶ σκότους μεταξὺ τούτων,
[15, 62]	γνῶναι μόνον ᾗ τῶν τοιούτων	ἕκαστα	γίγνεται; Περὶ μὲν οὖν τῶν
[15, 62]	νομίζουσιν, ἐπειδὰν γνῶσιν αἷς ἀνάγκαις	ἕκαστα	γίγνεται, ποιήσειν ὅταν βούλωνται καὶ
[15, 62]	κόσμος ἔχει καὶ τίσιν ἀνάγκαις	ἕκαστα	γίνεται τῶν οὐρανίων, ἀλλὰ καὶ
[15, 12]	μέν τι πρᾶγμα τὸ διοικοῦν	ἕκαστα	εἶναί φησιν, οἷον ἀρχὴν εἶναι
[15, 15]	ὅτι πρὸς τὸ χρήσιμον οἰκονομεῖ	ἕκαστα.	Ἡγεμονικὸν δὲ τοῦ κόσμου Κλεάνθει
[15, 12]	οἱ λοιποὶ διοικεῖσθαι συγχωροῖεν ἂν	ἕκαστα,	καὶ μηδὲν ἄλλο εἶναι τὴν
[15, 13]	τοῖς ἄλλοις τοῦ εἶναι τοιαῦτα	ἕκαστα,	οἷά περ ἐστί, κατὰ τὴν
[15, 22]	παρὰ ταύτας. Τὸ δὲ ἀληθές,	ἑκάστην	ἐκείνων μὴ τοῦ ἐν τῷ
[15, 30]	μὲν πεπυρωμένων, σβεννυμένους δὲ καθ´	ἑκάστην	ἡμέραν ἀναζωπυρεῖν νύκτωρ, καθάπερ τοὺς
[15, 22]	ὑπάρξει. Καὶ προσέτι, εἰ ψυχῆς	ἑκάστης	τὸ μέγεθος ὡρισμένον ἔσται ἐφ´
[15, 32]	ἑαυτῶν ἐξῆψαν, τὰ τοῦ πέλας	ἕκαστοι	φιλοτιμίᾳ λόγων ἀπελέγξαντες, πῶς οὐκ
[15, 8]	τόπους οἰκειότητας τὸ κάτω λέγοιτο	ἑκάστοις	ἐφ´ ὃ φέροιντο, ἄνω δὲ
[15, 8]	ἐφ´ ὃ φέροιντο, ἄνω δὲ	ἑκάστοις	τὸ ἀλλότριον ἀφ´ οὗ ἀναχωροῖεν,
[15, 22]	πεφυκότος, ἀπείρους καὶ αἰσθήσεις καθ´	ἕκαστον	αἰσθητὸν συμβήσεται γίγνεσθαι ἑκάστῳ, οἷον
[15, 22]	τοῖς ὄγκοις. Κἂν μονωθῇ δὲ	ἕκαστον	γενόμενον, ἓν οὐκ ἔστι, λύσιν
[15, 22]	ποικιλίαν τὸ εἰσιὸν αἴσθημα; Καὶ	ἕκαστον	δὴ ἐκείνων τῶν μερῶν τῆς
[15, 9]	ὁ ἄνθρωπός ἐστιν ὁ τούτων	ἕκαστον	ἐνεργῶν, ἡ ψυχὴ δὲ ἀκίνητος
[15, 22]	τόπους μεριζομένου, οὗ δὴ ὅλον	ἕκαστόν	ἐστι, πῶς οὐ διδάσκει τοῦτο
[15, 22]	πεποίηκε ζωήν, ἄτοπον. Εἰ δὲ	ἕκαστον	ζωὴν ἔχει, καὶ ἓν ἀρκεῖ·
[15, 22]	εἴη, ἤτοι ἑκάτερον αὐτῶν ἢ	ἕκαστον	ζωὴν σύμφυτον ἔχειν· ἢ τὸ
[15, 8]	τοῦ διδάσκοντος ὅτι ἀνάγκη τούτων	ἕκαστον	ζῷον ὄντα καὶ ψυχὴν ἔχοντα
[15, 2]	πάντας τὰ αὐτὰ διαβάλλειν, ἀλλ´	ἕκαστον	ἴδιά τινα λέγειν, ὧν εἴπερ
[15, 22]	ἂν εἴη· καὶ ὅτι καθ´	ἕκαστον	μέρος ἄλλως κραθὲν εἴη ἂν
[15, 22]	δὲ σώματος μεριζόμενον εἰς πλείω	ἕκαστον	μὴ τὸ αὐτὸ εἶναι τῶν
[15, 30]	ἐν τοῖς Ὀρφικοῖς ἐμφέρεται κοσμοποιοῦσιν	ἕκαστον	τῶν ἀστέρων. Ἐπίκουρος οὐδὲν ἀπογινώσκει
[15, 30]	σβέσεις. Ἡρακλείδης καὶ οἱ Πυθαγόρειοι	ἕκαστον	τῶν ἀστέρων κόσμον ὑπάρχειν, περιέχοντα
[15, 22]	τὸ ὅλον ὑπάρχειν. Εἰ δὲ	ἕκαστον	τῶν μερῶν οὐ ψυχὴν φήσουσιν,
[15, 22]	ἐν τῷ αὐτῷ σώματι, πότερον	ἕκαστον	ψυχή. Οἵα ἐστὶ καὶ ἡ
[15, 47]	καὶ τῶν σφαιρῶν, ἐφ´ ὧν	ἕκαστος	βέβηκε, φέρεσθαι. Ἀναξιμένης οὐχ ὑπὸ
[15, 22]	πλωτινου. Εἰ δέ ἐστιν ἀθάνατος	ἕκαστος	ἡμῶν ἢ φθείρεται πᾶς ἢ
[15, 8]	εἰκότως σφαιρικὴν ἄν τινα κίνησιν	ἕκαστος	κινοῖτο περιδινούμενος. Ὁ δὲ καὶ
[15, 6]	δεομένοις καὶ τῶν ἄλλων τεχνιτῶν	ἕκαστος,	ὅσοι γε τὰς ποιητικὰς μετίασι
[15, 4]	Ἀριστοτέλην, ἀλλὰ τοῦ μὲν βοῶντος	ἑκάστοτε	καὶ κηρύττοντος ὅτι εὐδαιμονέστατος ὁ
[15, 22]	εἰς σύστασιν κόσμου καὶ ζῴου	ἑκάστου,	ἄλλης παρ´ ἄλλου δυνάμεως εἰς
[15, 22]	εἶναι λέγοντες; Πρῶτον μὲν περὶ	ἑκάστου	μέρους τῆς ψυχῆς τῆς ἐν
[15, 22]	τηκόμενον καὶ παντοίους ὀλέθρους δεχόμενον,	ἑκάστου	τε τῶν ἐνόντων πρὸς τὸ
[15, 22]	κερματιζομένου δὲ τοῦ σώματος ἐφ´	ἑκάστῳ	μέρει ἡ αὐτὴ ὅλη ποιότης
[15, 22]	καθ´ ἕκαστον αἰσθητὸν συμβήσεται γίγνεσθαι	ἑκάστῳ,	οἷον τοῦ αὐτοῦ ἀπείρους ἐν
[15, 22]	οὐδὲν ἔλαττον γλυκύτης ἐστὶν ἐφ´	ἑκάστῳ,	οὐκ ἂν εἴη σῶμα ἡ
[15, 12]	μὴ διοικεῖσθαι. Εἶναι γὰρ ἐφ´	ἑκάστῳ	τῶν πραγμάτων ἄλλας καὶ τὰς
[15, 22]	τὸ μέγεθος ὡρισμένον ἔσται ἐφ´	ἑκάτερα,	ἢ ἐπὶ τὸ ἔλαττόν γε
[15, 22]	σωμάτων ἢ πλειόνων εἴη, ἤτοι	ἑκάτερον	αὐτῶν ἢ ἕκαστον ζωὴν σύμφυτον
[15, 22]	ἢ ἄλλο· τὸ δὲ ἄλλο	ἑκάτερον	ἑκατέρου αἴσθησιν ἕξει, ὥσπερ ἂν
[15, 4]	τὸν ὑψηλὸν πάγον. Ἕως δ´	ἑκάτερον	ἐπὶ τῆς οἰκείας μένει τάξεως,
[15, 22]	ἄλλο· τὸ δὲ ἄλλο ἑκάτερον	ἑκατέρου	αἴσθησιν ἕξει, ὥσπερ ἂν εἰ
[15, 22]	οὖν διῃρήσθω τε ταύτη καὶ	ἑκατέρου	τὴν φύσιν τε καὶ οὐσίαν
[15, 42]	τὸ πυρῶδες καὶ ἀερῶδες ἐν	ἑκατέρῳ	τῶν ἡμισφαιρίων περιέχοντα. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΜΓʹ
[15, 22]	τὸ χρώμενον ὡς πρὸς ὄργανον,	ἑκατέρως	δὲ ἡ ψυχὴ αὐτός. Τοῦτο
[15, 9]	ψυχὴν τοῦ σώματος οὐκ ἠξίωσεν	ἐκβαίνειν,	ὅτι Πλάτωνι τοῦτο ἤρεσε, τὸν
[15, 8]	τῷ πέμπτῳ δὲ ἐκείνῳ, μηδέποτε	ἐκβαίνοντι	τῶν αὑτοῦ τόπων, μένειν ἂν
[15, 4]	φράσον ἡμῖν, ὦ Περιπατητικέ, πῶς	ἐκδιδάξεις	ταῦτα; Πῶς ὁδηγήσεις ἐπ´ αὐτὰ
[15, 22]	καθ´ ὃν ἁρμόσει. Οὔτε γὰρ	ἐκεῖ	αἱ χορδαὶ παρ´ αὑτῶν οὔτ´
[15, 33]	Ὅπου γὰρ τὰ πάντα αἴτια,	ἐκεῖ	καὶ ἀποτελέσματα. Αἴτια δὲ ἤτοι
[15, 1]	αὐτῶν ἔλεγχον συγκεχρημένος. Μεταβὰς δὲ	ἐκεῖθεν	ἐπὶ τὰ Ἑβραίων λόγια, τίσι
[15, 4]	παραδέξαιτο τὰ Ἡράκλεια καὶ θεῖα	ἐκεῖνα	δόγματα, ὡς ἰσχυρόν τι καὶ
[15, 38]	κυκλικὴν κίνησιν, τῶν δ´ ὑπ´	ἐκεῖνα	τεταγμένων τοῖς μὲν κούφοις τὴν
[15, 57]	τῶν ἐν τῇδε τοὺς ἐν	ἐκείνῃ.	Παρμενίδης πρῶτος ἀφώρισε τῆς γῆς
[15, 20]	λοιπὰς συμμίγνυσθαι ἐπὶ τελευτῇ εἰς	ἐκείνην.	Ἔχειν δὲ πᾶσαν ψυχὴν ἡγεμονικόν
[15, 19]	λόγον καὶ εἰς τὴν ἀνάστασιν	ἐκείνην	τὴν ποιοῦσαν ἐνιαυτὸν τὸν μέγιστον,
[15, 5]	ἐπιδιαμένειν δύνασθαι τὰς ψυχὰς συγκεχωρηκότι.	Ἐκεῖνο	δ´ ἐμοὶ κριτῇ καὶ αἰσχυντηλότερον
[15, 22]	θεόν, καὶ ὄνομα τὰ πάντα,	ἐκεῖνο	δὲ μόνον. Εἰ δὲ τῶν
[15, 4]	οὐ τοῦ παρόντος δεικνύναι καιροῦ·	ἐκεῖνο	δὲ οἶμαι πρόδηλον, ὅτι τοῦ
[15, 4]	πάγον τὸ δριμὺ καὶ πανοῦργον	ἐκεῖνο	θηρίον ἀνελθεῖν ἀδύνατον· ἵνα δὲ
[15, 22]	καὶ πόθεν; Οὕτω γὰρ ἂν	ἐκεῖνο	πάλιν μένοι. Δεῖ ἄρα ἀϊδίων
[15, 5]	εἰκότως ἂν καὶ αὐτὸς οὐδ´	ἐκεῖνο	τὸ ἔγκλημα ἐκφύγοι, ὃ κατ´
[15, 4]	εἰς οὐρανὸν ὁδὸν ζητεῖν, ἣν	ἐκεῖνοι	μὲν ᾤοντο ὀρῶν ἀναθέσει δύνασθαι
[15, 22]	οὐκ ἔσονται, ἢ γιγνομένων ἄλλων	ἐκεῖνοι	οἱ πρότεροι ἀπολοῦνται, ὥστε οὐδὲν
[15, 7]	τινὲς τῶν ὕστερον γενομένων ἀνδριαντοποιῶν.	Ἐκεῖνοί	τε γὰρ ἀπομιμησάμενοι τοῦδε τοῦ
[15, 22]	μεταβιβάσαντες εἰς τὰ σώματα οὐδεμίαν	ἐκείνοις	καταλείπουσιν. Ὅτι δὲ καὶ τὰ
[15, 5]	γίνεσθαι. Ἀλλ´ οὔτε τοῦτον οὔτε	ἐκεῖνον	δίκαιον ἐν προνοίας ἀριθμεῖσθαι λόγῳ.
[15, 2]	γὰρ Ἑρμείου διὰ τὴν πρὸς	ἐκεῖνον	εὔνοιαν ἔγημεν αὐτήν, ἄλλως μὲν
[15, 5]	ἀδικίαν ἡ τῆς προνοίας ἀπόγνωσις.	Ἐκεῖνος	μὲν γὰρ καὶ πάνυ χρηστός
[15, 4]	ὕψει κείμενα. Ὁρᾷς ἵν´ ἔστ´	ἐκεῖνος	ὑψηλὸς πάγος, τρηχύς τε καὶ
[15, 8]	πανταχόθεν καταβάλλειν δεῖν ἡγούμενος τὰ	ἐκείνου,	καὶ τὸ μὲν ἐπὶ τὸ
[15, 6]	ἐκ τῆς ἀταξίας, ἡγησάμενος τοῦτο	ἐκείνου	πάντως ἄμεινον. Ἔτι δὲ καὶ
[15, 20]	φύει κινούμενον καὶ ἀναρριπιζόμενον ὑπ´	ἐκείνου,	προσλαμβάνον ἀεὶ εἰς τὸ ὑγρὸν
[15, 22]	τοῦ δυναμένου, οἷον ὀρεκτὸν ὂν	ἐκείνου.	Πρότερον ἄρα τὸ κρεῖττον καὶ
[15, 14]	τὸ ποιοῦν καὶ τὸ πάσχον,	ἐκείνου	τὸ πρῶτον ποιοῦν αἴτιον ἀσώματον
[15, 61]	φιλαλήθως ἐξενηνεγμένος. Τοὺς γοῦν μετεωρολέσχας	ἐκείνους	μωραίνοντας ἀπεδείκνυε καὶ μηθὲν μαινομένων
[15, 4]	ἢ τύχῃ τινὶ δεῖ χρησαμένους	ἐκείνους	πονηρᾷ καταπεσεῖν εἰς γῆν τῶν
[15, 8]	τούτους ἀναφορά· τῷ πέμπτῳ δὲ	ἐκείνῳ,	μηδέποτε ἐκβαίνοντι τῶν αὑτοῦ τόπων,
[15, 2]	γεγονότας, εἶτα δὲ τὰ ὑπ´	ἐκείνων	εἰρημένα λέγοντας παντάπασιν ἐᾶν δεῖ
[15, 22]	ἢ οὐκ ἔστιν ἄλλους ἐνσημαίνεσθαι	ἐκείνων	κατεχόντων, ὥστε ἄλλαι αἰσθήσεις οὐκ
[15, 5]	τῶν θεῶν ἄδεια. Τὸ δ´	ἐκείνων	μενόντων κατ´ οὐρανὸν καὶ ἡμᾶς
[15, 22]	ταύτας. Τὸ δὲ ἀληθές, ἑκάστην	ἐκείνων	μὴ τοῦ ἐν τῷ δακτύλῳ
[15, 22]	εἰσιὸν αἴσθημα; Καὶ ἕκαστον δὴ	ἐκείνων	τῶν μερῶν τῆς ψυχῆς ἄρα
[15, 1]	Διόπερ τὰς ὑπὲρ αὐτοῦ μᾶλλον	ἐκθήσομαι	ἀπολογίας ἀπὸ τῶν Ἀριστοκλέους τοῦ
[15, 59]	ὑποστῆναι. Ἐμπεδοκλῆς ἱδρῶτα τῆς γῆς	ἐκκαιομένης	ὑπὸ τοῦ ἡλίου διὰ τὴν
[15, 59]	τὸ δὲ ὑπολειφθὲν διὰ τὴν	ἔκκαυσιν	μετέβαλεν. Ἀναξαγόρας τοῦ κατ´ ἀρχὰς
[15, 2]	μὲν ἐκ τῆς δηλωθείσης Ἀριστοκλέους	ἐκκείσθω	γραφῆς· ἤδη δὲ καὶ τὴν
[15, 9]	Πλάτωνος δογμάτων ἀτεχνῶς ἐξηρτημένων καὶ	ἐκκρεμαμένων	τῆς κατὰ τὴν ψυχὴν θειότητός
[15, 11]	σκοτεινὸς ὢν ἄνευ τῆς τούτου	ἐκλάμψεως.	Ἀλλ´ οὔτε ἡ θέρμη τοῦ
[15, 26]	ἐπὶ τοῦ ἡλίου πλήρη πυρός,	ἐκλείπειν	δὲ κατὰ τὰς ἐπιστροφὰς τοῦ
[15, 50]	ἐκλείψεως ἡλίου. Θαλῆς πρῶτος ἔφη	ἐκλείπειν	τὸν ἥλιον τῆς σελήνης αὐτὸν
[15, 51]	καὶ συμπεριλαμπομένην ποιεῖσθαι· τὰς δὲ	ἐκλείψεις,	εἰς τὸ σκίασμα τῆς γῆς
[15, 50]	εἶναι στιλβηδόνας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Νʹ Περὶ	ἐκλείψεως	ἡλίου. Θαλῆς πρῶτος ἔφη ἐκλείπειν
[15, 32]	τῶν καλουμένων Διοσκούρων· περί τε	ἐκλείψεως	ἡλίου καὶ σελήνης· καὶ περὶ
[15, 51]	τὴν ἀπόστασιν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΝΑʹ Περὶ	ἐκλείψεως	σελήνης. Ἀναξίμανδρος τοῦ στομίου τοῦ
[15, 50]	ὅλον τὸν μῆνα καὶ πάλιν	ἔκλειψιν	ἐντελῆ, ὥστε τὴν ἡμέραν νύκτα
[15, 50]	ἀνατολαῖς γίνεσθαι. Παριστόρηκε δὲ καὶ	ἔκλειψιν	ἡλίου ἐφ´ ὅλον τὸν μῆνα
[15, 50]	ἡμῶν καὶ οὕτως ὥσπερ κενεμβατοῦντος	ἔκλειψιν	ὑποφαίνειν. Ὁ δ´ αὐτὸς τὸν
[15, 44]	τῶν εἰδῶν οἷον τιθήνην καὶ	ἐκμαγεῖον	καὶ μητέρα γενέσθαι. Οἱ δὲ
[15, 32]	καθ´ ἑαυτὸ τὸ ὕδωρ ὑποστὰν	ἐκοίλανε	τοὺς ὑποκειμένους τόπους. Τοιαύτη καὶ
[15, 11]	ὑποκείμενον, ἐκπεπτωκότος ἦν τέλεον ἢ	ἑκόντος	ἢ ἄκοντος τῆς ψυχικῆς ἀξίας
[15, 11]	ἢ ποιόν ἐστι τὸ ὑποκείμενον,	ἐκπεπτωκότος	ἦν τέλεον ἢ ἑκόντος ἢ
[15, 4]	τῶν ἄλλων ζητεῖ τὸ δὴ	ἔκπλεων	εἰς εὐδαιμονίαν ἀπ´ αὐτῆς τῆς
[15, 26]	καὶ πυρὸς πλήρη, ἔχοντα μίαν	ἐκπνοήν.	Ξενοφάνης νέφος εἶναι πεπιλημένον. Οἱ
[15, 5]	δὲ τὴν δαιμονίαν ταύτην φύσιν	ἐκποδὼν	ποιούμενος καὶ τήν γε εἰσαῦθις
[15, 14]	καὶ κατά τινας εἱμαρμένους χρόνους	ἐκπυροῦσθαι	τὸν σύμπαντα κόσμον, εἶτ´ αὖθις
[15, 40]	Στωϊκοί, εἰς ὃ καὶ τῇ	ἐκπυρώσει	ἀναλύεται, ἄπειρον. Ποσειδώνιος οὐκ ἄπειρον,
[15, 18]	Στωϊκοὶ περὶ τῆς τοῦ παντὸς	ἐκπυρώσεως	δοξάζουσιν. Ἀρέσκει δὲ τοῖς πρεσβυτάτοις
[15, 18]	Ζήνωνά φασιν ἐπισχεῖν περὶ τῆς	ἐκπυρώσεως	τῶν ὅλων. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΘʹ Ὅπως
[15, 18]	ὅλων δογματίζοντες, ἣν δὴ καλοῦσιν	ἐκπύρωσιν,	ἀλλ´ ἀντὶ τῆς κατὰ φύσιν
[15, 59]	ἀπὸ γῆς κατὰ περίκαυσιν καὶ	ἐκπύρωσιν	ἀναθυμιώμενον ἁλμυρόν. Ταῦτα μὲν οὖν
[15, 39]	οἰκητὰ μέρη τοῦ κόσμου, κατὰ	ἐκπύρωσιν	καὶ εὐκρασίαν καὶ ψῦξιν. Ἐμπεδοκλῆς
[15, 13]	ἀνδρὸς γραφῆς· πλὴν ἀλλὰ τοῖς	ἐκτεθεῖσιν	ἀρκεσθέντες μεταβησόμεθα καὶ ἐπὶ τὴν
[15, 13]	γνωρίμοις μηδέποτε χάριν ἡδονῆς δάκτυλον	ἐκτείνειν.	Τούτου δὲ ἀκουστὴς γέγονε Διογένης
[15, 46]	πέμπτον Στίλβοντα, τὸν τοῦ Ἑρμοῦ·	ἕκτον	ἥλιον· ἕβδομον σελήνην. Τῶν μαθηματικῶν
[15, 8]	κίνησιν, πυρὸς μὲν ἐπὶ τὰ	ἐκτός,	γῆς δ´ ἐπὶ τὸ μέσον,
[15, 40]	ἐκτός. Οἱ μὲν ἀπὸ Πυθαγόρου	ἐκτὸς	εἶναι τοῦ κόσμου κενόν, εἰς
[15, 4]	τὰ δὲ σώματος, τὰ δ´	ἐκτός;	Ἢ πάλιν ὅτι τῶν ἀγαθῶν
[15, 9]	πιστὸς συνεικέναι τι περὶ τῶν	ἐκτὸς	ὁ τῆς αὑτοῦ ψυχῆς τοσοῦτον
[15, 40]	κόσμον. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Μʹ Περὶ τοῦ	ἐκτός.	Οἱ μὲν ἀπὸ Πυθαγόρου ἐκτὸς
[15, 5]	ἐγγίγνεσθαι περὶ μηδενός. Τούτου δ´	ἐκτὸς	ὄντα πάντα ὅτι μάλιστα ἀγαθὰ
[15, 3]	σώματος εὐπαθείας καὶ τῆς τῶν	ἐκτὸς	περιουσίας, ὧν ἄνευ μηδὲ τὴν
[15, 32]	αὐτὸν ἐγκλιθῆναι· περί τε τοῦ	ἐκτὸς	τῆς τοῦ κόσμου περιφερείας· καὶ
[15, 40]	τὴν διάβασιν. Πλάτων, Ἀριστοτέλης μήτ´	ἐκτὸς	τοῦ κόσμου διάκενον εἶναι μήτ´
[15, 60]	ὁρατικοῦ, ὀσφραντικοῦ, ἀκουστικοῦ, γευστικοῦ, ἁπτικοῦ,	ἕκτου	δὲ φωνητικοῦ, ἑβδόμου δὲ σπερματικοῦ,
[15, 23]	πλήρη πυρός, κατά τι μέρος	ἐκφαίνοντα	διὰ στομίου τὸ πῦρ, ὥσπερ
[15, 58]	σελήνῃ. Ἡρακλείδης ὁ Ποντικὸς καὶ	Ἔκφαντος	ὁ Πυθαγόρειος κινοῦσι μὲν τὴν
[15, 6]	ἀληθείας λόγον ἐοίκαμεν ὑπὸ προθυμίας	ἐκφέρεσθαι.	Δῆλον μὲν καὶ ὃ προὐθέμεθα,
[15, 5]	αὐτὸς οὐδ´ ἐκεῖνο τὸ ἔγκλημα	ἐκφύγοι,	ὃ κατ´ Ἐπικούρου τινὲς μαντεύονται,
[15, 32]	ἡ πληγὴ πρὸς τὸ μετέωρον,	ἐκωλύετο	δὲ ταῦτα κάτω φέρεσθαι, ἐβιάζετο
[15, 2]	Ἀθηναῖοι τῇ Δήμητρι καὶ ἐν	ἐλαίῳ	θερμῷ λουόμενον τοῦτο δὴ πιπράσκειν·
[15, 22]	ἐφ´ ἑκάτερα, ἢ ἐπὶ τὸ	ἔλαττόν	γε (ἢ ἐπὶ τὸ μεῖζον)
[15, 22]	γλυκύτης ἡ τοῦ μέλιτος οὐδὲν	ἔλαττον	γλυκύτης ἐστὶν ἐφ´ ἑκάστῳ, οὐκ
[15, 22]	τοσόνδε μέγεθος ψυχή, ὃ ἂν	ἔλαττον	ᾖ ψυχὴ οὐκ ἔσται, ὥσπερ
[15, 22]	ποιεῖν καὶ πρὸ τούτου ἄλλο	ἔλαττον,	ἣν λέγουσιν ἕξιν. Ὁ δὲ
[15, 22]	ἐπὶ σμικρότερον (ὅπερ ἀδύνατον, τὸ	ἔλαττον	ἴσον γενέσθαι τῷ μείζονι) ἀλλ´
[15, 4]	θεραπεῖαι; Τί δ´, εἰ ταῦτα	ἐλάττονι	διαιρέσει διαστελλόμενος λέγοις τῶν ἀγαθῶν
[15, 6]	ἔτι ἄξιον ἐν τούτοις αὐτὸν	ἐλαττοῦν	τινος, εἴ γε μὴ παντάπασι
[15, 24]	ἢ μικρῷ τι μείζω ἢ	ἐλάττω.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΕʹ Περὶ σχήματος ἡλίου.
[15, 20]	τοῦ σώματος χωρισθέντες καὶ εἰς	ἐλάττω	μεταβαλόντες οὐσίαν τὴν τῆς ψυχῆς.
[15, 22]	τῶν μέγεθος ἐχόντων τὸν ὄγκον	ἐλαττωθὲν	τῇ ποιότητι ταὐτὸν μένοι, ᾗ
[15, 4]	παλίγκοτος ἐν τῷ κάθηται σὴν	ἐλαφρίζων	μάχην; ἐπὶ τοῦτον τὸν ὑψηλὸν
[15, 61]	ἀπεδείκνυε καὶ μηθὲν μαινομένων διαφέρειν	ἔλεγεν,	ἀπελέγχων αὐτοὺς διαρρήδην οὐ μόνον
[15, 62]	οὖν τῶν ταῦτα πραγματευομένων τοιαῦτα	ἔλεγεν·	αὐτὸς δὲ περὶ τῶν ἀνθρωπείων
[15, 22]	μήν, ὅπερ καὶ ἄνω που	ἐλέγετο,	εἰ πᾶν σῶμα μεριζόμενον καὶ
[15, 1]	τὰ πρῶτα συγγράμμασι λευκοῖς τοῖς	ἐλέγχοις	ἀπεγύμνωσα, οὐ μόνοις τοῖς οἴκοθεν
[15, 6]	τε καὶ μεθ´ ἡσυχίας πραέσιν	ἐλέγχοις	διακριθεῖμεν ἄν. Ἔοικε γὰρ καὶ
[15, 22]	λέγοι, τῇ ἑνώσει καὶ ὁμοιοπαθείᾳ	ἐλέγχοιτ´	ἂν καὶ τῇ παραθέσει, μὴ
[15, 1]	φωναῖς εἰς τὸν κατ´ αὐτῶν	ἔλεγχον	συγκεχρημένος. Μεταβὰς δὲ ἐκεῖθεν ἐπὶ
[15, 1]	οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τὸν	ἔλεγχον	τοῖς σφῶν αὐτῶν βέλεσιν ἀπενηνεγμένα·
[15, 9]	τοῦ λόγου περιστέλλων ἐξίσταται τὸν	ἔλεγχον,	ὥσπερ αἱ σηπίαι τὸ δυσθήρευτον
[15, 7]	ἀπαθὲς εἴη, τοῦτο ἀφειμένον καὶ	ἐλεύθερον	ἀπὸ τοῦ πάσχοντος εἶναι δεῖ·
[15, 22]	τούτων ἕτερα, σώματα οὐ ψυχαὶ	ἐλέχθησαν	εἶναι οὐδὲ ζωὴν ἔχοντα. Εἰ
[15, 4]	τῆς τύχης, ἵνα μετὰ τούτων	ἕλῃ	τὴν εὐδαιμονίαν, εἰ δ´ ἐφ´
[15, 1]	πρὸς αὐτοὺς διεστῶσα, ἐν οἷς	ἐλήλεγκται	καὶ πρὸς τὰ αὐτῇ ἀρέσκοντα
[15, 22]	ἡ ζωὴ εἰς τὴν ὕλην	ἐλήλυθε	λεκτέον αὐτοῖς. Οὐ γὰρ δὴ
[15, 2]	ἐν τούτοις ἐπὶ τὸ φαρμακοπωλεῖν	ἐλθεῖν,	ἔπειτα ἀναπεπταμένου τοῦ Πλάτωνος περιπάτου
[15, 4]	μικρῶν καὶ ταπεινῶν, οὐκ ἔστιν	ἐλθεῖν	ἐπὶ τὰ μείζω καὶ ἐν
[15, 4]	ἀδύνατον· ἵνα δὲ εἰς ταὐτὸν	ἔλθῃ	τοῖς ἀετοῦ γεννήμασιν ἀλώπηξ, ἢ
[15, 5]	οὐδὲ ἔτι ὤν, ἕτοιμος ἂν	ἔλθοι	πρὸς τὸ χαρίζεσθαι ταῖς ἐπιθυμίαις.
[15, 5]	τῆς ἀνθρώπων κηδεμονίας εἰς ταὐτὸν	ἐλθόντας	αὐτοῖς καθάπερ εἰς ἀλλοδαπὴν ἀπῴκισε
[15, 22]	τὸ αὐτὸ ὁμοῦ τῶν αἰσθημάτων	ἐλθόντων;	Δεῖ τοίνυν τοῦτο ὥσπερ κέντρον
[15, 4]	ἐχόντων καὶ πειρωμένου τοῦ Πλάτωνος	ἕλκειν	τὰς τῶν νέων ψυχὰς ἄνω
[15, 1]	ἔτι καὶ νῦν εἰς φῶς	ἕλκοντες	πρὸ ὀφθαλμῶν τε τοῖς πᾶσι
[15, 6]	δοκούντων Πλάτωνι πιστεύομεν οἷς αὐτὸς	Ἕλλην	ὢν πρὸς Ἕλληνας ἡμᾶς σαφεῖ
[15, 6]	οἷς αὐτὸς Ἕλλην ὢν πρὸς	Ἕλληνας	ἡμᾶς σαφεῖ καὶ τρανῷ τῷ
[15, 22]	φυσιολογίας, ὅτε μάλιστα κοινῶς πάντες	Ἕλληνες	θεοὺς ὁρατοὺς ἥλιον καὶ σελήνην
[15, 1]	συντάξεσι παρεστησάμην. Εἶθ´ ἑξῆς τὸν	Ἑλληνικὸν	ἀπελέγξας τρόπον, ὅπως τε τὰ
[15, 1]	ἀλήθειάν τε καὶ εὐσέβειαν τῶν	Ἑλληνικῶν	ἁπάντων προτετιμήκαμεν. Ἄρξομαι δὲ ἀπὸ
[15, 1]	καὶ συνέστη διὰ τῆς τῶν	Ἑλληνικῶν	φωνῶν παραθέσεως. Ἧς εἰσέτι δεῦρο
[15, 1]	ἱστορίαν ἅπασαν καὶ πρὸς αὐτῶν	Ἑλλήνων	μεμαρτυρημένην (παρεδεξάμεθα) ἐν ἰσαρίθμοις αὖ
[15, 62]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΞΒʹ Ὅτι καὶ τῶν	Ἑλλήνων	ὁ σοφώτατος Σωκράτης τοὺς ἐπὶ
[15, 61]	γέ σε πάλιν ὁ πάντων	Ἑλλήνων	σοφώτατος Σωκράτης τὰς ὑπὲρ ἡμῶν
[15, 1]	τῶν χρόνων ἀντιπαράθεσιν, καθ´ οὓς	Ἑλλήνων	τε οἱ βοώμενοι Ἑβραίων τε
[15, 1]	καὶ σώφρονι λογισμῷ πρὸ τῆς	Ἑλλήνων	τὴν Ἑβραίων ὁμοῦ παλαιὰν καὶ
[15, 1]	τὰ σεμνὰ τῆς γενναίας τῶν	Ἑλλήνων	φιλοσοφίας ἔτι καὶ νῦν εἰς
[15, 1]	τοὺς ἑτεροδοξοῦντας ἡμῖν τῶν παρ´	Ἕλλησι	φιλοσόφων οὐ πρὸς ἡμᾶς μόνους,
[15, 1]	ταῖς αὐτῶν μάλιστα τῶν παρ´	Ἕλλησι	φιλοσόφων φωναῖς εἰς τὸν κατ´
[15, 1]	ταῦτα τριῶν τὴν τῶν παρ´	Ἕλλησιν	εὐδοκίμων φιλοσόφων πρὸς τὰς Ἑβραίων
[15, 62]	βροτοὺς στήριξε κάρη καὶ ἐς	ἐλπίδα	βάλλει. Ἀλλὰ γὰρ καὶ τῆς
[15, 5]	ποιούμενος καὶ τήν γε εἰσαῦθις	ἐλπίδα	τῆς ψυχῆς ἀποτέμνων τήν τε
[15, 62]	Ἢ τοιοῦτο μὲν οὐδὲν οὐδ´	ἐλπίζουσιν,	ἀρκεῖ δ´ αὐτοῖς γνῶναι μόνον
[15, 12]	ἦν ἄρ´ ἀβλεψίας καὶ πόλιν	ἐλπίσαι	ποτὲ καλῶς χωρὶς ἑνώσεως διαγενέσθαι
[15, 7]	γεννᾶσθαι· Ἀριστοτέλης δέ, ὡς ἔοικεν,	ἐλπίσας	περιττότερος φανεῖσθαι τῷ φρονεῖν, εἴ
[15, 1]	μόνοις δὲ τοῖς μύθοις προσανέχοντες	ἐμαρτυρήθησαν·	ὅθεν εἰκότως ἐν πάσαις πόλεσί
[15, 20]	λέγων οὕτως· Ποταμοῖσι τοῖσιν αὐτοῖσιν	ἐμβαίνουσιν	ἕτερα καὶ ἕτερα ὕδατα ἐπιρρεῖ·
[15, 5]	μόνης τὸ εἶναι τοὺς θεοὺς	ἔμελλε	τὴν δικαίαν πίστιν ἕξειν. Τὸ
[15, 6]	οὔτι μὲν δὴ λυθήσεσθε τῆς	ἐμῆς	βουλήσεως τυχόντες. Ἀλλ´, ὅπερ ἔφην,
[15, 22]	οὐκ ἔσται μνήμη· εἰ δ´	ἐμμενοῦσιν	οἱ τύποι, ἢ οὐκ ἔστιν
[15, 1]	ἀφανεῖς τινες ἦσαν καὶ οὗτοι.	Ἐμοὶ	δ´ οὐ φίλον τὸν ἄνδρα
[15, 17]	σῶμα, Διὸς Σωτῆρος δοκεῖ ἂν	ἐμοὶ	δεηθῆναι αὐτὸ παραλυόμενον καὶ σκιδνάμενον.
[15, 5]	τὰς ψυχὰς συγκεχωρηκότι. Ἐκεῖνο δ´	ἐμοὶ	κριτῇ καὶ αἰσχυντηλότερον ὁ Ἐπίκουρος
[15, 17]	φθορὰν ἀμύνειν δύνηται καὶ κατέχῃ,	ἐμοὶ	μὲν οὐ δοκεῖ ἄλλο τι
[15, 17]	πᾶσιν, εἰ δὲ μή, ἀλλ´	ἐμοί.	Οὐκοῦν φημι τὴν ὕλην οὔτε
[15, 61]	τῆς καρδίας, ἥτις ἐστὶ πνευματική.	Ἐμπεδοκλῆς	δὲ ἐν τῇ τοῦ αἵματος
[15, 33]	ἔφασαν εἶναι καὶ τὰ σωματικά.	Ἐμπεδοκλῆς	δὲ κόσμον μὲν ἕνα, οὐ
[15, 41]	κινήσεως, ἀριστερὰ δὲ τὰ δυτικά.	Ἐμπεδοκλῆς	δεξιὰ μὲν τὰ κατὰ τὸν
[15, 53]	Περὶ τῶν ἀποστημάτων τῆς σελήνης.	Ἐμπεδοκλῆς	διπλάσιον ἀπέχειν τὴν σελήνην ἀπὸ
[15, 28]	ὡς τὸν ἥλιον. Ἡράκλειτος σκαφοειδῆ.	Ἐμπεδοκλῆς	δισκοειδῆ. Ἄλλοι κυλινδροειδῆ. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΘʹ
[15, 23]	προσονομάζομεν ἥλιον, οἱονεὶ εἴδωλον εἰδώλου.	Ἐμπεδοκλῆς	δύο ἡλίους, τὸν μὲν ἀρχέτυπον
[15, 59]	καὶ πικρίαν τὸ λοιπὸν ὑποστῆναι.	Ἐμπεδοκλῆς	ἱδρῶτα τῆς γῆς ἐκκαιομένης ὑπὸ
[15, 38]	τοῖς δὲ βαρέσι τὴν κάτω.	Ἐμπεδοκλῆς	μὴ διὰ παντὸς ἑστῶτας εἶναι
[15, 30]	μέν, ἔμπυρα δὲ τὰ ἄστρα.	Ἐμπεδοκλῆς	πύρινα, ἐκ τοῦ πυρώδους, ὅπερ
[15, 42]	περιφορὰν τῆς ἔξω ζώνης εἶναι.	Ἐμπεδοκλῆς	στερέμνιον εἶναι τὸν οὐρανόν, ἐξ
[15, 37]	πυρὸς καὶ τοῦ πέμπτου στοιχείου.	Ἐμπεδοκλῆς	τὸν μὲν αἰθέρα πρῶτον διακριθῆναι,
[15, 39]	ἐκπύρωσιν καὶ εὐκρασίαν καὶ ψῦξιν.	Ἐμπεδοκλῆς	τοῦ ἀέρος εἴξαντος τῇ τοῦ
[15, 30]	Ποταμοῖς πυροειδῶς κατενεχθέντα ἀστέρα πέτρινον.	Ἐμπεδοκλῆς	τοὺς μὲν ἀπλανεῖς ἀστέρας συνδεδέσθαι
[15, 33]	ἔσεσθαι τέλειον, ἐὰν μὴ πάντα	ἐμπεριέχῃ·	ἐκ τοῦ μὴ ἔσεσθαι ὅμοιον
[15, 50]	ζώνας· κατά τινα δὲ καιρὸν	ἐμπίπτειν	τὸν δίσκον εἴς τινα ἀποτομὴν
[15, 51]	εἰς τὸ σκίασμα τῆς γῆς	ἐμπίπτουσαν	μεταξὺ ἀμφοτέρων τῶν ἀστέρων γινομένης,
[15, 22]	ἄλλων αἰσθάνεσθαι ἐπ´ ἄλλοις, οὐκ	ἐμποδιζόντων	τῶν πρόσθεν, ἀδύνατον τὴν ψυχὴν
[15, 6]	αὐτοῦ. Παραιτούμεθα δὲ νῦν μὴ	ἐμποδὼν	ἡμῖν τοὺς ἀπὸ τῆς αὐτῆς
[15, 17]	ἡμῖν αὐτοῖς ὡμολογησάμεθα ἐν τοῖς	ἔμπροσθεν,	ταυτὶ πάντα συνενεχθῆναι τῷ ὄντι
[15, 30]	καὶ ἀπλανῶν. Θαλῆς γεώδη μέν,	ἔμπυρα	δὲ τὰ ἄστρα. Ἐμπεδοκλῆς πύρινα,
[15, 9]	προσάψῃ πράγματι, οὔτε ὅθεν οὖσα	ἐμφαίνεται	καταλέλοιπεν οὔτε ὅ τι χρήσιμος
[15, 20]	ἀναθυμίασιν, καθάπερ Ἡράκλειτος. Βουλόμενος γὰρ	ἐμφανίσαι	ὅτι αἱ ψυχαὶ ἀναθυμιώμεναι νοεραὶ
[15, 32]	ἡλίου καὶ σελήνης· καὶ περὶ	ἐμφάσεως	αὐτῆς καὶ διὰ τί γεώδης
[15, 52]	σελήνης ἀντιφραττομένης. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΝΒʹ Περὶ	ἐμφάσεως	αὐτῆς, καὶ διὰ τί γεώδης
[15, 23]	ἀπὸ κυκλοτεροῦς τῆς γῆς κατ´	ἔμφασιν	γιγνόμενον ἥλιον. Ὡς δὲ διὰ
[15, 30]	τὰ δόγματα ἐν τοῖς Ὀρφικοῖς	ἐμφέρεται	κοσμοποιοῦσιν ἕκαστον τῶν ἀστέρων. Ἐπίκουρος
[15, 22]	τὸ αἰσθάνεσθαι, λογίζεσθαι, ἐπιθυμεῖν, ἐπιμελεῖσθαι	ἐμφρόνως	(καὶ) καλῶς, ἃ πάντα ἄλλην
[15, 22]	δὲ καὶ οὗτοι ἐξ ἀψύχου	ἔμψυχα	ποιοῦσι καὶ τὰ ἐξ ἀτάκτων
[15, 11]	δὲ οὐδὲ ἡ τοῦ σώματος	ἐμψυχία,	ἥτις ἔοικε τῇ βαρύτητι καὶ
[15, 8]	τῆς κινήσεως αὐτούς, ἣν ὡς	ἔμψυχοι	κινοῦνται, μόνην δὲ ἀπολείπει τὴν
[15, 10]	ὡς πρὸς ὕλην τὸ σῶμα	ἔμψυχον	ἔχειν, σώματος δὲ οὐ παντὸς
[15, 8]	δὲ ἔνδοθεν αὐτῷ ἐξ αὑτοῦ,	ἔμψυχον	κινούμενον δὲ ἅτε θεῖον ὄντα
[15, 34]	δέ τινι ἀλόγῳ. Ἀριστοτέλης οὔτ´	ἔμψυχον	ὅλον δι´ ὅλων οὔτε λογικὸν
[15, 34]	εἰσηγοῦνται καὶ τὸ κενόν, οὔτ´	ἔμψυχον	οὔτε προνοίᾳ διοικεῖσθαι, φύσει δέ
[15, 12]	μὴ μία τις εἴη δύναμις	ἔμψυχος	διήκουσα διὰ τοῦ παντὸς καὶ
[15, 34]	τὰ στοιχεῖα. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΛΔʹ Εἰ	ἔμψυχος	ὁ κόσμος προνοίᾳ διοικούμενος. Δημόκριτος
[15, 32]	κόσμον ἢ πλείους· καὶ εἴτε	ἔμψυχος	οὗτος καὶ προνοίᾳ τυγχάνει θεοῦ
[15, 34]	πάντων κοινωνεῖν σφαίρας γὰρ περιέχειν	ἐμψύχους	καὶ ζωτικάς τὰ δὲ περίγεια
[15, 22]	οὐχ ὥσπερ ξένη ψυχὴ αὕτη	ἐν	ἀγνοίᾳ ἔσται, ὧν ἡ ἑτέρα·
[15, 30]	τὴν γῆν σβέννυσθαι, καθάπερ τὸν	ἐν	Αἰγὸς Ποταμοῖς πυροειδῶς κατενεχθέντα ἀστέρα
[15, 9]	πάντα δὲ οὐρανὸν περιπολεῖ ἄλλοτ´	ἐν	ἄλλοις εἴδεσι γινομένη. Ἀλλὰ μὴν
[15, 22]	πάντα ὅσα ποιότητες σωμάτων ἄλλαι	ἐν	ἄλλοις. Καὶ εἰ μὲν θερμόν,
[15, 22]	Ἀλλ´ ἥ γε ψυχὴ καὶ	ἐν	ἄλλοις μὲν ζῴοις ἄλλα, τὰ
[15, 58]	μεταβατικῶς, ἀλλὰ τρεπτικῶς, τροχοῦ δίκην	ἐν	ἄξονι στρεφομένην ἀπὸ δυσμῶν ἐπ´
[15, 61]	ἑταίρων γνωριμώτατος, ὧδέ πη γράφων	ἐν	Ἀπομνημονεύμασιν· ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΞΒʹ Ὅτι καὶ
[15, 1]	πολύθεον τῶν ἐθνῶν ἁπάντων πλάνην	ἐν	ἀρχαῖς τῆς Εὐαγγελικῆς Προπαρασκευῆς ἀπελέγξαι
[15, 22]	καὶ φαίνεται· συναιρεῖται γὰρ καὶ	ἐν	αὐταῖς ταῖς κόραις (ἢ πῶς
[15, 22]	τὰ μέρη αὐτῆς ὑποδέξεται καὶ	ἐν	αὐτῇ ἀμερῆ κείσεται. Πῶς δ´
[15, 10]	καὶ ποίησις, καὶ πολλὰ καὶ	ἐν	αὐτῇ καὶ ἐξ αὐτῆς, οὐσία
[15, 4]	ταύτης τῆς αἱρέσεως διδάξειε τὸν	ἐν	αὐτῇ τῇ ψυχῇ τὸ πᾶν
[15, 20]	δὲ πᾶσαν ψυχὴν ἡγεμονικόν τι	ἐν	αὑτῇ, ὃ δὴ ζωὴ καὶ
[15, 1]	αὐτοῖς θαυμαζομένων, ὀλιγωρίᾳ δὲ τῆς	ἐν	αὐτοῖς ἀνωφελοῦς σχολῆς ἥκιστα αὐτῶν
[15, 22]	ἐνταῦθα τὰ σώματα δυνάμεσι ταῖς	ἐν	αὐτοῖς ἀσωμάτοις ταῦτα ἐργάζεται· ἔπειτα
[15, 1]	ὀφθαλμῶν τε τοῖς πᾶσι τὴν	ἐν	αὐτοῖς ἀχρηστομάθειαν ἀπογυμνοῦντες καὶ πάντων
[15, 15]	γῆς καὶ θαλάττης καὶ τῶν	ἐν	αὐτοῖς φύσεων· λέγεσθαι δὲ κόσμον
[15, 32]	ὅσα περὶ ψυχῆς καὶ τοῦ	ἐν	αὑτοῖς ἡγεμονικοῦ διεμαχέσαντο, οὐδὲ σφᾶς
[15, 7]	αἰτιάσαιτο, ἐστὶν αὐτῶν, τὰ δ´	ἐν	αὐτῷ συνηρανισμένα καί τι καλὸν
[15, 15]	σώματα, κενὸν δὲ μηδὲν ὑπάρχειν	ἐν	αὐτῷ. Τὸ γὰρ ἐκ πάσης
[15, 22]	ἂν εἴη ἄνθρωπος, ἀλλ´ ἔστιν	ἐν	αὐτῷ ψυχή, ἔχει δὲ καὶ
[15, 2]	ἐν τῷ βίῳ τῷ Πλάτωνος;	Ἐν	γὰρ τῇ πλάνῃ καὶ τῇ
[15, 15]	ζῷον καὶ ἀΐδιον καὶ θεόν.	Ἐν	γὰρ τούτῳ πάντα περιέχεσθαι τὰ
[15, 22]	καὶ μενόντων, οἷα καὶ τὰ	ἐν	γεωμετρίᾳ. Εἰ δὲ ἀϊδίων καὶ
[15, 22]	προτέραν τὸ αὐτὸ πνεῦμα λέγειν,	ἐν	δὲ ψυχρῷ γενομένην καὶ στομωθεῖσαν
[15, 61]	περὶ τῶνδε. Ἆρ´ οὖν οὐκ	ἐν	δίκῃ σοι δοκοῦμεν κρίσει καὶ
[15, 22]	ἐνταῦθα τάττουσι τὴν ψυχήν, οἷον	ἐν	δραστηρίῳ τόπῳ ἱδρύοντες αὐτήν, πρῶτον
[15, 26]	Ἀναξαγόρας, Δημόκριτος στερέωμα διάπυρον, ἔχον	ἐν	ἑαυτῷ πεδία καὶ ὄρη καὶ
[15, 30]	τοῦ πυρώδους, ὅπερ ὁ ἀὴρ	ἐν	ἑαυτῷ περιέχων ἐξανέθλιψε κατὰ τὴν
[15, 42]	κρυσταλλοειδῶς, τὸ πυρῶδες καὶ ἀερῶδες	ἐν	ἑκατέρῳ τῶν ἡμισφαιρίων περιέχοντα. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[15, 57]	ὑπὸ τῶν ἐν τῇδε τοὺς	ἐν	ἐκείνῃ. Παρμενίδης πρῶτος ἀφώρισε τῆς
[15, 2]	ὁποίαν Ἀθηναῖοι τῇ Δήμητρι καὶ	ἐν	ἐλαίῳ θερμῷ λουόμενον τοῦτο δὴ
[15, 22]	τὴν τῶν Στωϊκῶν αἵρεσιν, ὡς	ἐν	ἐπιτομῇ, παρατέθειμαι, ὥρα πάλιν ἐπανελθόντα
[15, 1]	διατεθρυλημένην περὶ εἱμαρμένης ψευδῆ δόξαν	ἐν	ἑτέροις τρισὶ τοῖς ἑξῆς μετὰ
[15, 14]	κατὰ τὸν κόσμον ὑπέρευ, καθάπερ	ἐν	εὐνομωτάτῃ τινὶ πολιτείᾳ. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΕʹ
[15, 20]	ψυχὰς προσπεφυκέναι ταύτῃ, ὅσαι τε	ἐν	ζῴοις εἰσὶ καὶ ὅσαι ἐν
[15, 22]	ταῦτα ἀπὸ τῆς Πλουτάρχου γραφῆς,	ἐν	ᾗ τὰς περὶ τούτων ἁπάντων
[15, 17]	ποικίλον, εἰ τόδε πρῶτον μὲν	ἐν	ἡμῖν αὐτοῖς ἅμα πειραθείημεν διαλεγόμενοι·
[15, 9]	οὐ σώματος, δίδομεν εἶναί τι	ἐν	ἡμῖν ἕτερον τὸ βουλευόμενον, τοῦτο
[15, 5]	ἐν τῷ παντὶ χώραν ὥσπερ	ἐν	θεάτρῳ θέαν. Τεκμήριον δὲ ποιοῦνται
[15, 22]	αὐτὸ ἄτοπον· πολλὰ γὰρ ζῷα	ἐν	θερμῷ γίγνεται καὶ ψυχὴν ἔχει
[15, 29]	ἀέρι φέρεσθαι, τὴν δὲ σελήνην	ἐν	θολερῷ, διὰ τοῦτο καὶ ἀμαυροτέραν
[15, 1]	πρὸς αὐτῶν Ἑλλήνων μεμαρτυρημένην (παρεδεξάμεθα)	ἐν	ἰσαρίθμοις αὖ πάλιν λόγων συντάξεσι
[15, 29]	φαντασίαν· λαμπρότερον μὲν τὸν ἥλιον,	ἐν	καθαρωτέρῳ γὰρ ἀέρι φέρεσθαι, τὴν
[15, 22]	γένοιτο τὸ αἰσθάνεσθαι ἢ οἷον	ἐν	κηρῷ ἐνσημανθεῖσαι ἀπὸ δακτυλίων σφραγῖδες,
[15, 5]	πρὸς αὐτὸ κοινωνίαν ἀπολιπεῖν, ἢ	ἐν	κόσμῳ τοὺς θεοὺς καθείρξαντα τῶν
[15, 22]	τρόπον καὶ τοῦ ἡμετέρου σώματος,	ἐν	κράσει ἀνομοίων γινομένου, τὴν ποιὰν
[15, 8]	ἄλλην, οὕτω δὲ καὶ τὴν	ἐν	κύκλῳ, καθάπερ σωματικήν τινα, τῷ
[15, 8]	ἀκινησίας μᾶλλον, ἀλλ´ οὐ τῆς	ἐν	κύκλῳ κινήσεως (αἰτίαν ἔχει. Εἰ
[15, 8]	κίνησιν· καλλίστης δ´ οὔσης τῆς	ἐν	κύκλῳ κινήσεως, ταύτη αὐτὸν κινεῖσθαι.
[15, 8]	ἄλλων ἐπὶ τὰ μεταξύ, τὴν	ἐν	κύκλῳ κίνησιν ἀπέδωκε τῇ ψυχῇ·
[15, 8]	οὐχ ἕξει πῇ κλιθῇ, ἀλλ´	ἐν	κύκλῳ περιτεθὲν ὁποίῳ τινὶ οὐχ
[15, 8]	παντὸς κινήσεως ὡς μὲν οὐκ	ἐν	κύκλῳ τινὶ γίνεται, νικώμενος ὑπὸ
[15, 22]	τῶν σωμάτων, ἐξ ὧν συνέσταμεν,	ἐν	λόγῳ οὖσα, ὑγεία ἂν εἴη·
[15, 33]	Μητρόδωρος δέ φησιν ἄτοπον εἶναι	ἐν	μεγάλῳ πεδίῳ ἕνα στάχυν γεννηθῆναι
[15, 62]	Ἀρχελάου φυσιολογίᾳ ζητεῖν ὅττι οἱ	ἐν	μεγάροισι κακόν (τ´) ἀγαθόν τε
[15, 61]	ἐν ὅλῃ τῇ κεφαλῇ. Στράτων	ἐν	μεσοφρύῳ. Ἐρασίστρατος περὶ τὴν μήνιγγα
[15, 8]	καὶ τὸν μὲν τόπον τὸν	ἐν	μέσῳ κάτω φησί, τὸν δὲ
[15, 8]	ἡ ῥοπή, σῶμα οὐ μόνον	ἐν	μέσῳ τεθὲν ὁμοίου τινὸς οὐχ
[15, 11]	γεννᾶσθαι ἀποφαινόμενος; Ὃν δὴ λόγον	ἐν	Νόμοις ἀσεβῶν ἀσεβῆ εἶναι ἀπεφήνατο.
[15, 8]	πολυπραγμονεῖ. Ἔπειτα τούτοις ἑπόμενα πολλὰ	ἐν	οἷς διαφέρονται. Ὁ μὲν γάρ
[15, 21]	ἀμυθήτων ἰδέας σωμάτων ἀπογεννᾶν πεφύκασιν,	ἐν	οἷς εἰ καὶ μὴ συνεχῶς,
[15, 62]	μαθήσεως τῶν τε λοιπῶν ἁπάντων,	ἐν	οἷς εἰσέτι νῦν ἀποσεμνύνονται φιλοσόφων
[15, 1]	τοτὲ δὲ πρὸς αὐτοὺς διεστῶσα,	ἐν	οἷς ἐλήλεγκται καὶ πρὸς τὰ
[15, 6]	θεῷ; Ἀλλ´ οὔτε ἔστιν οὔτε	ἐν	οἷς ἔφθη κρατήσας καὶ κοσμήσας
[15, 61]	θώρακι. Ἐπίκουρος, οἱ Στωϊκοὶ πάντες	ἐν	ὅλῃ τῇ καρδίᾳ. Διογένης ἐν
[15, 61]	ΞΑʹ Περὶ ἡγεμονικοῦ. Πλάτων, Δημόκριτος	ἐν	ὅλῃ τῇ κεφαλῇ. Στράτων ἐν
[15, 32]	κατεσκευασμένα ἐπειδὴ τεμὼν ὁ Πλούταρχος	ἐν	ὀλίγοις συνεῖλεν, ἐπὶ ταὐτὸν ὁμοῦ
[15, 61]	κοιλίᾳ, ἥτις ἐστὶ βάσις. Παρμενίδης	ἐν	ὅλῳ τῷ θώρακι. Ἐπίκουρος, οἱ
[15, 7]	καὶ τούτοις πρόσσχωμεν τὸν νοῦν	ἐν	ὅσοις ἄλλοις διαφέρεσθαι τῷ Πλάτωνι
[15, 23]	ὥστε προσεοι κέναι ἡλίου τὸ	ἐν	οὐρανῷ πυρῶδες τῇ ἀπὸ τοῦ
[15, 62]	φοβεῖσθαι· καὶ τοῖς μὲν οὐδ´	ἐν	ὄχλῳ δοκεῖν αἰσχρὸν εἶναι λέγειν
[15, 1]	μύθοις προσανέχοντες ἐμαρτυρήθησαν· ὅθεν εἰκότως	ἐν	πάσαις πόλεσί τε καὶ κώμαις
[15, 22]	δεῖ πνεύματι; Ἀλλ´ οὐ τοὐναντίον	ἐν	περιπτύξεσι καὶ ἁφαῖς εὖ παθεῖν,
[15, 22]	πολλαχῇ, ὅπερ σώματι παρεῖναι ἀδύνατον,	ἐν	πλείοσι τὸ αὐτὸ ὅλον εἶναι
[15, 22]	εἰκῇ ποιήσει; Τίς γὰρ τάξις	ἐν	πνεύματι δεομένῳ παρὰ ψυχῆς τάξεως
[15, 2]	δὴ μειρακίσκον ὄντα ἀπο θανεῖν	ἐν	πολέμῳ. Ἀλλὰ ταῦτα μὲν ἐκ
[15, 10]	τὴν ῥίζαν καὶ τὰ κάτω	ἐν	πολλοῖς τῶν φυτῶν ἡ ψυχή,
[15, 5]	οὔτε τοῦτον οὔτε ἐκεῖνον δίκαιον	ἐν	προνοίας ἀριθμεῖσθαι λόγῳ. Εἴπερ γὰρ
[15, 2]	εἵλετο ναίειν ἀντ´ Ἀκαδημείας Βορβόρου	ἐν	προχοαῖς· ἕτερον δέ, ὅτι ἠχαρίστησε
[15, 22]	αἰσθημάτων ἐνσημαινομένων. Εἰ μὲν ὡς	ἐν	σώμασιν ὑγροῖς, ὅπερ καὶ εὔλογον,
[15, 10]	ἔστιν οὐσία, οὐ παρὰ τὸ	ἐν	σώματι ἱδρῦσθαι τὸ εἶναι λαμβάνουσα,
[15, 2]	ἀποδέξαιτο Τιμαίου τοῦ Ταυρομενίτου λέγοντος	ἐν	ταῖς Ἱστορίαις ἀδόξου θύρας αὐτὸν
[15, 2]	γάμου τοῦ Πυθιάδος ἀποχρώντως αὐτὸς	ἐν	ταῖς πρὸς Ἀντίπατρον ἐπιστολαῖς ἀπολελόγηται.
[15, 8]	κινήσει τῶν ἄστρων, καθ´ ἣν	ἐν	ταῖς σφαίραις ἐνδεδεμένοι κινοῦνται πάντες
[15, 12]	καὶ ψυχήν, τὸ μὲν γλαφυρὸν	ἐν	ταῖς τοιαύταις διαιρέσεσι παρεχόμενος, τὸ
[15, 22]	ἂν εἴη ταῦτα, οὐχ ὅτι	ἐν	τάξει. Μαρτυροῦσι δὲ καὶ αὐτοὶ
[15, 5]	εἰ καὶ τὰ κατ´ οὐρανὸν	ἐν	τάξει τινὶ καὶ κόσμῳ διοικεῖται.
[15, 17]	νεκρὰ καὶ πεφορημένα καὶ οὐδ´	ἐν	ταὐτῷ μένοντα, ἆρ´ οὐχὶ τοῦ
[15, 5]	Τί οὖν, φήσαι τις ἄν,	ἐν	ταὐτῷ τάττεις Ἀριστοτέλην καὶ Ἐπίκουρον;
[15, 32]	σχημάτων καὶ μεγεθῶν. Ἀθροιζομένων δὲ	ἐν	ταὐτῷ τούτων τὰ μὲν ὅσα
[15, 61]	ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ. Διογένης	ἐν	τῇ ἀρτηριακῇ κοιλίᾳ τῆς καρδίας,
[15, 22]	ταὐτόν ἐστι τῷ ὅλῳ, τοῦτο	ἐν	τῇ αὑτοῦ οὐσίᾳ τὸ ποσὸν
[15, 32]	Πολλῆς δὲ ὕλης ἔτι περιειλημμένης	ἐν	τῇ γῇ, πυκνουμένης δὲ ταύτης
[15, 8]	φησιν ἀνάψαι τὸν θεὸν φῶς	ἐν	τῇ δευτέρᾳ πρὸς γῆν περιόδῳ,
[15, 54]	τῇ ὀκταετηρίδι τίθενται, οἱ δὲ	ἐν	τῇ ἐννεακαιδεκαετηρίδι, οἱ δὲ ἐν
[15, 54]	δὲ μέγαν ἐνιαυτὸν οἱ μὲν	ἐν	τῇ ὀκταετηρίδι τίθενται, οἱ δὲ
[15, 19]	πάντα καὶ εἰς ἑαυτὴν ἀναλαβοῦσα	ἐν	τῇ πάσῃ οὐσίᾳ γίνεται, ἐπανελθοῦσα
[15, 2]	οἷόν τε, καθάπερ φησὶν Ἐπίκουρος	ἐν	τῇ Περὶ τῶν ἐπιτηδευμάτων ἐπιστολῇ,
[15, 61]	ἥτις ἐστὶ πνευματική. Ἐμπεδοκλῆς δὲ	ἐν	τῇ τοῦ αἵματος (συστάσει) Οἱ
[15, 61]	ἐγκεφάλου, ἣν ἐπικρανίδα λέγει. Ἡρόφιλος	ἐν	τῇ τοῦ ἐγκεφάλου κοιλίᾳ, ἥτις
[15, 22]	τῷ παντί, εἴπερ λόγος προσελθὼν	{ἐν}	τῇ ὕλῃ σῶμα ποιεῖ, οὐδαμόθεν
[15, 17]	ἔχομεν παρὰ ταῦτα ἄλλο τι	ἐν	τῇ φύσει τῇ τῶν ὅλων;
[15, 57]	καὶ μὴ ὁρᾶσθαι ὑπὸ τῶν	ἐν	τῇδε τοὺς ἐν ἐκείνῃ. Παρμενίδης
[15, 22]	ἐν τοῖς κατὰ μέρος οὔτε	ἐν	τοῖς ἄλλοις δυνατὸν γενέσθαι. Οὐκ
[15, 22]	γένηται γεννήματα ἢ καί, ὥσπερ	ἐν	τοῖς ἄλλοις ζῴοις, πλεῖστα, τοῦ
[15, 17]	ἦν ὅπερ ἡμῖν αὐτοῖς ὡμολογησάμεθα	ἐν	τοῖς ἔμπροσθεν, ταυτὶ πάντα συνενεχθῆναι
[15, 54]	ἐν τῇ ἐννεακαιδεκαετηρίδι, οἱ δὲ	ἐν	τοῖς ἑξήκοντα ἑνὸς δέουσιν. Ἡράκλειτος
[15, 8]	αὐτοῦ πρὸς τὸν αὐτὸν καὶ	ἐν	τοῖς κατ´ οὐρανὸν θεωρήμασι διενεχθέντα
[15, 22]	ὑπόστασιν εἰληφέναι. Τοῦτο δὲ οὔτε	ἐν	τοῖς κατὰ μέρος οὔτε ἐν
[15, 2]	βασιλεῖς φιλίας καὶ διὰ τὴν	ἐν	τοῖς λόγοις ὑπεροχὴν ὑπὸ τῶν
[15, 45]	ὕλης δείξεις τὰς {δὲ} ἰδέας	ἐν	τοῖς νοήμασι καὶ ταῖς φαντασίαις
[15, 22]	συντελούσης, ταύτης δὲ μὴ παρούσης	ἐν	τοῖς ὅλοις οὐδὲν ἂν εἴη
[15, 30]	τῷ ἀπείρῳ. Ταῦτα τὰ δόγματα	ἐν	τοῖς Ὀρφικοῖς ἐμφέρεται κοσμοποιοῦσιν ἕκαστον
[15, 22]	οὐδὲ ἁπλοῦν ἂν εἴη σῶμα	ἐν	τοῖς οὖσιν ἄνευ ψυχῆς οὔσης
[15, 22]	οὐ δυναμένης τῆς κρείττονος μοίρας	ἐν	τοῖς οὖσιν εἶναι, τόπον δὲ
[15, 9]	αὐτοῦ πρὸς τὸν αὐτὸν καὶ	ἐν	τοῖς περὶ ἀθανασίας ψυχῆς διενεχθέντα
[15, 32]	γενναῖοι διέστησαν, ἀλλ´ ὅτι καὶ	ἐν	τοῖς περιγείοις διαπεφωνήκασιν. Ἵνα δὲ
[15, 1]	γε μὴν παρόν, ἐπειδὴ πέφηνεν	ἐν	τοῖς πρὸ τούτου συγγράμμασιν ἡ
[15, 15]	ἀπαρκεῖ παραθέσθαι τὰς Πορφυρίου λέξεις	ἐν	τοῖς πρὸς Βόηθον ἀντιγραφεῖσιν αὐτῷ
[15, 10]	οὐκ ἄτοπον καὶ τὰ Πορφυρίῳ	ἐν	τοῖς Πρὸς Βόηθον περὶ ψυχῆς
[15, 62]	μοι δοκεῖ περὶ τούτων αὐτῶν	ἐν	τοῖς Σίλλοις καὶ ὁ Φλιάσιος
[15, 21]	ψυχὴν ἴχνος οὐδὲν οὐδὲ τεκμήριον	ἐν	τοῖς σώμασιν εὑρίσκεται, κἂν εἰ
[15, 10]	ψυχῆς μόριον εἶναι τήν τε	ἐν	τοῖς ὕπνοις ἀναχώρησιν μὴ γίνεσθαι,
[15, 13]	ἐπὶ γῆς πραγμάτων καὶ τὴν	ἐν	τούτοις ἀλήθειαν ἰδεῖν ἐδύνατο, τῆς
[15, 6]	κοσμήσας ὁ θεὸς ἔτι ἄξιον	ἐν	τούτοις αὐτὸν ἐλαττοῦν τινος, εἴ
[15, 9]	σκοτεινοῦ ποριζόμενος. Πάντως δὲ καὶ	ἐν	τούτοις διαφέρεται Πλάτωνι. Ὁ μὲν
[15, 2]	στρατεύεσθαι συνῶσαι, κακῶς δὲ πράττοντα	ἐν	τούτοις ἐπὶ τὸ φαρμακοπωλεῖν ἐλθεῖν,
[15, 62]	τὰ μὲν τῆς Εὐαγγελικῆς Προπαρασκευῆς	ἐν	τούτοις ἡμῖν περιγεγράφθω· τὰ δὲ
[15, 1]	λόγια, τίσι ποτὲ λογισμοῖς τὴν	ἐν	τούτοις περιεχομένην δογματικὴν θεολογίαν τήν
[15, 37]	παντὸς σφαῖραν. Πλάτων δὲ καὶ	ἐν	τούτοις πυθαγορίζει. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΛΗʹ Περὶ
[15, 5]	οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ Πλάτωνος	ἐν	τούτοις συμφώνως τὸν περὶ τῆς
[15, 4]	ὅλων ποιητικὴν διανέμησιν, τοσοῦτον ἀποδέων	ἐν	τούτοις τοῦ διδάσκειν τι τῶν
[15, 1]	διηρευνησάμην, καίτοι μηδὲν τὸ παράπαν	ἐν	τούτοις χρῆναι σεμνολογεῖν τῶν δὴ
[15, 4]	ἀγεννὲς καὶ διημαρτημένον τῆς γνώμης	ἐν	τούτῳ τε κἀν τοῖς ἄλλοις
[15, 13]	τὸν πλεῖστον ἀγῶνα τῶν λόγων	ἐν	τούτῳ τίθενται πάνυ ἀναγκαίως. Οὐδὲν
[15, 1]	γενναίας φιλοσοφίας μετενηνεγμένας, πρώτιστα πάντων	ἐν	τρισὶ τοῖς πρώτοις συγγράμμασι διηρευνησάμην,
[15, 22]	τὸ δὲ κάλλος εὐμορφία τις	ἐν	τύποις, καθ´ ἣν λέγομεν ἰδόντες
[15, 22]	Ἰσχυρῷ μὲν οὖν καὶ καλῷ	ἐν	τύποις πνεύματι εἶναι προσήκοι ἄν,
[15, 33]	στάχυν γεννηθῆναι καὶ ἕνα κόσμον	ἐν	τῷ ἀπείρῳ. Ὅτι δὲ ἄπειρος
[15, 30]	ἀστέρων κόσμον ὑπάρχειν, περιέχοντα αἰθέρα	ἐν	τῷ ἀπείρῳ. Ταῦτα τὰ δόγματα
[15, 22]	ἑκάστου μέρους τῆς ψυχῆς τῆς	ἐν	τῷ αὐτῷ σώματι, πότερον ἕκαστον
[15, 2]	ὑπ´ Ἀριστοξένου τοῦ μουσικοῦ λεγομένοις	ἐν	τῷ βίῳ τῷ Πλάτωνος; Ἐν
[15, 22]	ἀληθές, ἑκάστην ἐκείνων μὴ τοῦ	ἐν	τῷ δακτύλῳ ἀλγήματος, (ἀλλὰ τὴν
[15, 22]	τὰ δὲ ἄλλα ποιεῖ, καὶ	ἐν	τῷ δὲ αὐτῷ τὰ ἐναντία,
[15, 61]	τῷ περικαρδίῳ ὑμένι· οἱ δ´	ἐν	τῷ διαφράγματι τῶν φρενῶν. Τῶν
[15, 1]	τῶν Ἀριστοκλέους τοῦ Περιπατητικοῦ, ὃς	ἐν	τῷ ἐβδόμῳ Περὶ φιλοσοφίας τάδε
[15, 23]	ἡλίους, τὸν μὲν ἀρχέτυπον πῦρ	ἐν	τῷ ἑτέρῳ ἡμισφαιρίῳ τοῦ κόσμου
[15, 23]	τὸν δὲ φαινόμενον ἀνταύγειαν εἶναι	ἐν	τῷ ἑτέρῳ ἡμισφαιρίῳ (τῷ) τοῦ
[15, 5]	ἅτε πόρρω μὲν αὐτῶν ἀπῳκισμένος	ἐν	τῷ ζῆν, ἀποθανὼν δὲ οὐδὲ
[15, 22]	ἑκάστῳ, οἷον τοῦ αὐτοῦ ἀπείρους	ἐν	τῷ ἡγεμονοῦντι ἡμῶν εἰκόνας. Καὶ
[15, 60]	ψυχήν, τὸ μὲν λογικὸν ἔχουσαν	ἐν	τῷ θώρακι καθιδρυμένον, τὸ δὲ
[15, 4]	πάγος, τρηχύς τε καὶ παλίγκοτος	ἐν	τῷ κάθηται σὴν ἐλαφρίζων μάχην;
[15, 2]	ἐπικληθέντα. Καὶ Εὐβουλίδης δὲ προδήλως	ἐν	τῷ κατ´ αὐτοῦ βιβλίῳ ψεύδεται,
[15, 19]	τινὸς κατ´ ἀνάγκην ὄντος καὶ	ἐν	τῷ κόσμῳ ἀγενήτου. Γενέσεως γὰρ
[15, 23]	δίσκον ὑαλοειδῆ, δεχόμενον μὲν τοῦ	ἐν	τῷ κόσμῳ πυρὸς τὴν ἀνταύγειαν,
[15, 6]	αὐτὸν, διενεχθέντα Μωσεῖ καὶ Πλάτωνι	ἐν	τῷ μὴ συγχωρεῖν γενητὸν εἶναι
[15, 10]	ἔστι, πρὶν αὐξηθῆναι τὸ φυτόν,	ἐν	τῷ ὀλίγῳ ὄγκῳ. Εἰ οὖν
[15, 20]	μεθ´ ἕτερα· Εἶναι δὲ ψυχὴν	ἐν	τῷ ὅλῳ φασίν, ὃ καλοῦσιν
[15, 10]	τι συνεστάλη· οὐκ ἄρα ἦν	ἐν	τῷ ὅλῳ ὡς ἀχώριστος ἐντελέχεια.
[15, 22]	τοῖς οὖσιν ἄνευ ψυχῆς οὔσης	ἐν	τῷ παντί, εἴπερ λόγος προσελθὼν
[15, 5]	ἀνθρώπων δέος τοῖς θεοῖς κατένειμεν	ἐν	τῷ παντὶ χώραν ὥσπερ ἐν
[15, 5]	τῆς ψυχῆς ἀποτέμνων τήν τε	ἐν	τῷ παρόντι πρὸς τῶν κρειττόνων
[15, 12]	αὐτὸν διενεχθέντα τῷ Πλάτωνι καὶ	ἐν	τῷ περὶ καθόλου ψυχῆς λόγῳ.
[15, 5]	αὐτὸν, διενεχθέντα Μωσεῖ καὶ Πλάτωνι	ἐν	τῷ περὶ προνοίας λόγῳ. Πάλιν
[15, 4]	Ἀριστοτέλην, διενεχθέντα Μωσεῖ καὶ Πλάτωνι	ἐν	τῷ περὶ τοῦ τέλους λόγῳ.
[15, 20]	ἐν ζῴοις εἰσὶ καὶ ὅσαι	ἐν	τῷ περιέχοντι· διαμένειν γὰρ ἔτι
[15, 61]	τοῦ αἵματος (συστάσει) Οἱ δ´	ἐν	τῷ περικαρδίῳ ὑμένι· οἱ δ´
[15, 2]	Χαλκίδα ἀπῄει, τοὺς τελώνας εὑρεῖν	ἐν	τῷ πλοίῳ λοπάδια χαλκᾶ τέτταρα
[15, 1]	ὑπό τε τῶν γνωρίμων ἀνατετραμμένους	ἐν	τῷ πρὸ τούτου συγγράμματι κατεφώρασα,
[15, 10]	ψυχῆς λέγεται. Τὴν ψυχήν φασιν	ἐν	τῷ συνθέτῳ εἴδους τάξιν ὡς
[15, 9]	μὴ καὶ τοῦτο, δύναμίν γε	ἐν	τῷ σώματι καὶ κίνησίν τινα
[15, 11]	σῶμα ποιότητι, ἡ ψυχὴ ἡ	ἐν	τῷ σώματι καταταχθεῖσα, δι´ ἣν
[15, 22]	καὶ τὴν ψυχὴν σώματος αὐτὴν	ἐν	τῷ τοιούτῳ χωρίσαι. Δεῖ ἄρα
[15, 22]	γιγνόμενον γινώσκειν. Εἰ δὲ τῶν	ἐν	ὕλῃ εἰδῶν τὰς νοήσεις φήσουσιν
[15, 22]	τὸ ὑποκείμενον καὶ τὴν ὕλην,	ἐν	ὕλῃ μέν, ἄϋλον δὲ αὐτὸ
[15, 22]	οὐδ´ ἂν γένοιτο, ἀλλὰ στήσεται	ἐν	ὕλῃ τὰ πάντα, μὴ ὄντος
[15, 22]	εἶναι, ἢ ὅσον παραληφθείη ἂν	ἐν	ὕλης ὄγκῳ ὑπηρετοῦν τῷ δι´
[15, 46]	πρὸ τῶν ἑτέρων τοὺς ἑτέρους,	ἐν	ὕψει καὶ βάθει. Δημόκριτος τὰ
[15, 4]	ἐλθεῖν ἐπὶ τὰ μείζω καὶ	ἐν	ὕψει κείμενα. Ὁρᾷς ἵν´ ἔστ´
[15, 22]	οὐκ οὔσης. Ῥεῖ γὰρ καὶ	ἐν	φορᾷ αὐτοῦ ἡ φύσις καὶ
[15, 1]	καὶ τούτων αὐτῶν τὰς τετραγῳδημένας	ἐν	φυσικαῖς ἀποδόσεσι (κομπ( ωδ) ίας
[15, 1]	ἐπέχοντες λόγον, πεντεκαιδέκατον ὄντα τῆς	ἐν	χερσὶ πραγματείας, τὸ λεῖπον τοῖς
[15, 22]	ψυχρὸν εἶναι. Τὸ δὲ καὶ	ἐν	χρόνοις αὔξειν καὶ μέχρι τοσούτου
[15, 22]	ἱδρύσουσιν, ὡς ἄρα δεῖ ταῦτα	ἐν	ψυχῆς δυνάμεσιν ἱδρῦσθαι. Εἰ δὲ
[15, 22]	καὶ στομωθεῖσαν ψυχὴν γίγνεσθαι, λεπτοτέραν	ἐν	ψυχρῷ γιγνομένην (ὃ δὴ καὶ
[15, 22]	οὐ σωμάτων. Δεῖ ἄρα καὶ	ἐν	ᾧ ἔσται, τοιοῦτον εἶναι· δεῖ
[15, 35]	σελήνην τοῦ κόσμου μέρος παθητόν,	ἐν	ᾧ καὶ τὰ περίγεια κηραίνεται.
[15, 1]	μνημονευομένοις, κατά τε τὰς τελετὰς	ἔν	τε τοῖς ὕμνοις καὶ ταῖς
[15, 17]	ἐστιν, ἤτοι ξυλλήβδην ἢ καθ´	ἕν	γέ τι αὐτῶν; Καὶ πῶς,
[15, 22]	τὴν ἀντίληψιν ἴσχειν. Ἀλλὰ γὰρ	ἕν	ἐστι τὸ πᾶν· πῶς γὰρ
[15, 62]	ἢ τὸ ὂν ἢ τὸ	ἕν,	καὶ πάντα μᾶλλον ἢ τοὺς
[15, 22]	ὀμμάτων, τὸ δὲ δι´ ἀκοῆς,	ἕν	τι δεῖ εἶναι εἰς ὃ
[15, 22]	τὸ θιγεῖν· ἀρκεῖ γὰρ καὶ	ἕν	τι. Εἰ μὲν οὖν συγχωρήσονται
[15, 10]	ἀπολιποῦσα τὰ ἄλλα μέρη εἰς	ἕν	τι συνεστάλη· οὐκ ἄρα ἦν
[15, 22]	δὲ ἕκαστον ζωὴν ἔχει, καὶ	ἓν	ἀρκεῖ· μᾶλλον δὲ ἀδύνατον συμφόρησιν
[15, 22]	εἴ τι μέλλει αἰσθάνεσθαί τινος,	ἓν	αὐτὸ δεῖ εἶναι καὶ τῷ
[15, 10]	οὐδὲ ἐναντίωσιν λόγου πρὸς ἐπιθυμίας·	ἓν	δὲ καὶ ταὐτὸν δι´ ὅλου
[15, 22]	μέλανα λευκά, κοῦφα βαρέα· καίτοι	ἓν	ἔδει ποιεῖν κατὰ τὴν τοῦ
[15, 22]	δὲ ἄλλου αἴσθοιο. Καὶ εἰ	ἓν	εἴη τὸ αἴσθημα, οἷον πρόσωπον,
[15, 22]	καὶ τῷ πρόσθεν ὁμογνωμονήσει καὶ	ἓν	ἔσται καὶ τῶν αὐτῶν δοξῶν
[15, 32]	ἀπορησάντων· εἰ χρὴ τὸ πᾶν	ἓν	ἢ πολλὰ ἡγεῖσθαι καὶ εἰ
[15, 22]	αἰσθήσεις προσβάλοιεν, ἢ συνδραμεῖται εἰς	ἓν	καὶ τὸ αὐτὸ πάλιν, οἷον
[15, 2]	δι´ ἃ ψέγουσί τινες αὐτόν·	ἓν	μέν, ὅτι τὴν Ἑρμείου γήμειε
[15, 62]	φύσεως μεριμνώντων τοῖς μὲν δοκεῖν	ἓν	μόνον τὸ ὂν εἶναι, τοῖς
[15, 22]	καὶ τοιοῦτον τὸ ἀντιλαμβανόμενον εἶναι	ἓν	ὄντως. Εἰ δὲ διεστὼς τοῦτο
[15, 2]	τινα λέγειν, ὧν εἴπερ ἦν	ἓν	ὁτιοῦν ἀληθές, ἐχρῆν δήπου μυριάκις,
[15, 22]	Κἂν μονωθῇ δὲ ἕκαστον γενόμενον,	ἓν	οὐκ ἔστι, λύσιν δεχόμενον εἴς
[15, 22]	εἰσιόντα εἴη ἢ πολλαὶ περὶ	ἓν	ποιότητες, κἂν δι´ ἑνὸς ποικίλον,
[15, 22]	τὸ αἴσθημα, οἷον πρόσωπον, εἰς	ἓν	συναιρεθήσεται, ὅπερ καὶ φαίνεται· συναιρεῖται
[15, 33]	ὅτι εἷς ὁ κόσμος καὶ	ἓν	τὸ πᾶν, ἐκ τριῶν· ἐκ
[15, 33]	τῶν εἰρημένων. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΛΓʹ Εἰ	ἓν	τὸ πᾶν. Οἱ μὲν οὖν
[15, 33]	μὲν οὖν ἀπὸ τῆς Στοᾶς	ἕνα	κόσμον ἀπεφήναντο, ὃν δὴ καὶ
[15, 33]	πεδίῳ ἕνα στάχυν γεννηθῆναι καὶ	ἕνα	κόσμον ἐν τῷ ἀπείρῳ. Ὅτι
[15, 15]	μέρεσι προσαγορεύουσι θεόν· τοῦτον δὲ	ἕνα	μόνον εἶναί φασι καὶ πεπερασμένον
[15, 33]	σωματικά. Ἐμπεδοκλῆς δὲ κόσμον μὲν	ἕνα,	οὐ μέντοι τὸ πᾶν εἶναι
[15, 33]	ἄτοπον εἶναι ἐν μεγάλῳ πεδίῳ	ἕνα	στάχυν γεννηθῆναι καὶ ἕνα κόσμον
[15, 32]	ἢ πολλὰ ἡγεῖσθαι καὶ εἰ	ἕνα	τὸν κόσμον ἢ πλείους· καὶ
[15, 11]	οὔτε τὸ πῦρ, οὔτε τὸ	ἐναέριον	φῶς τὸ σύμφυτον τῷ ἡλίῳ
[15, 22]	ἐν τῷ δὲ αὐτῷ τὰ	ἐναντία,	τὰ μὲν πηγνῦσα, τὰ δὲ
[15, 6]	τὰ ἴσα Μωσεῖ φιλοσοφοῦντος, τὴν	ἐναντίαν	κἀν τούτῳ ὁ Ἀριστοτέλης ὁδεύσας
[15, 57]	δὲ τὴν οἰκουμένην γῆν, ἐξ	ἐναντίας	δὲ κειμένην τε καὶ περιφερομένην
[15, 1]	δόγμασιν αὐτῇ τε ἀληθείᾳ ἐξ	ἐναντίας	ἱστάμενα, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ
[15, 32]	γὰρ αὐτοὶ πρὸς σφᾶς αὐτοὺς	ἐναντίοι	κατὰ διάμετρον ἔστησαν μάχας τε
[15, 7]	Περιπατητικός, ἀλλὰ σχεδὸν καὶ μόνος	ἐναντιοῖτ´	ἄν. Λεγόντων γοῦν ἡμῶν ὅτι
[15, 4]	ὄντων οἳ διαφέρονται Πλάτωνι, μάλιστα	ἐναντιούμενος	αὐτὸς φανεῖται. Καὶ πρῶτόν γε
[15, 6]	ἀλλ´ ἐξ ὀρθοῦ πρὸς Πλάτωνα	ἐναντιουμένου	καὶ τό τε γενόμενον εἰς
[15, 10]	Καὶ μὴν ἐντελεχείας οὔσης, οὐδὲ	ἐναντίωσιν	λόγου πρὸς ἐπιθυμίας· ἓν δὲ
[15, 7]	μὲν ἑπόμενος τῇ περὶ αὐτὰ	ἐναργείᾳ,	καθάπερ καὶ οἱ πρὸ αὐτοῦ,
[15, 9]	γε τὴν ἀπὸ τῶν αἰσθήσεων	ἐνάργειαν	δῴημεν εἶναι ψυχήν· αἱ δὲ
[15, 8]	τινὶ γίνεται, νικώμενος ὑπὸ τῆς	ἐναργείας	οὐκ ἔσχεν ἀντειπεῖν Πλάτωνι, παρεῖχε
[15, 8]	καθ´ ἣν ἐν ταῖς σφαίραις	ἐνδεδεμένοι	κινοῦνται πάντες οἱ ἀστέρες, οἵ
[15, 6]	δὲ παρὰ τοῦ θεοῦ βούλησιν	ἐνδεῖν	πρὸς τὸ ἄφθαρτον τηρῆσαί τι
[15, 4]	ἀρετὴ καὶ οὔ (τε) ποτὲ	ἐνδέουσα	πρὸς εὐδαιμονίαν οὔτε ποτὲ αὐτῆς
[15, 25]	κόσμον καὶ τὰ ἄστρα. Ἐπίκουρος	ἐνδέχεσθαι	τὰ προειρημένα πάντα. Τοιοῦτος μὲν
[15, 22]	καὶ ἐπακτὸν τὸ νοεῖν ἔχων,	ἐνδέχοιτο	ἂν μηδὲ ψυχὴν μηδὲ νοῦν
[15, 9]	αὐτῷ δίδωσιν, ὡς ἄλλως οὐκ	ἐνδεχόμενον,	ὁ δέ φησιν αὐτῷ μόνῳ
[15, 30]	οὐδὲν ἀπογινώσκει τούτων, ἐχόμενος τοῦ	ἐνδεχομένου.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΛΑʹ Περὶ σχημάτων ἀστέρων
[15, 8]	τὸ κινεῖσθαι, ἄψυχον, ᾧ δὲ	ἔνδοθεν	αὐτῷ ἐξ αὑτοῦ, ἔμψυχον κινούμενον
[15, 6]	ὅπερ ἔφην, πρὸς μὲν τοὺς	ἔνδον	ἡμῖν ὑποφθεγγομένους, ἅτε φίλους ὄντας,
[15, 10]	ἀδύνατον ἄλλους δέχεσθαι, εἰ οὕτως	ἐνεῖεν.	Οὐκ ἄρα ὡς ἀχώριστος ἐντελέχεια.
[15, 22]	ἂν ἡ ψυχὴ ἔτι ἐνεργείᾳ	ἐνείη	τοῖς σώμασιν, ἀλλὰ δυνάμει μόνον,
[15, 15]	δ´ ἄλλα πάντα γεγονέναι τούτων	ἕνεκα.	Οἷς ἀκολούθως νομιστέον προνοεῖν τῶν
[15, 15]	θεῶν καὶ ἀνθρώπων) καὶ τῶν	ἕνεκα	τούτων γενομένων συνεστῶτα. Ὃν γὰρ
[15, 4]	τέλη δὲ τὰ τῶν ἄλλων	ἕνεκεν	λαμβανόμενα. Τί δ´, εἰ μάθοι
[15, 22]	τι ἄξει, ὃ οὐ δυνάμει,	ἐνεργείᾳ	δὲ ἔσται. Καίτοι τὸ ἀεὶ
[15, 22]	διαίρετόν ἐστιν) οὐ δυνάμει μόνον,	ἐνεργείᾳ	δὲ τὰ ἄπειρα ἔσται. Οὐ
[15, 22]	ἡ τῶν σωμάτων κρᾶσις οὐδὲν	ἐνεργείᾳ	ἐᾷ εἶναι τῶν κραθέντων, οὐδ´
[15, 22]	οὐδ´ ἂν ἡ ψυχὴ ἔτι	ἐνεργείᾳ	ἐνείη τοῖς σώμασιν, ἀλλὰ δυνάμει
[15, 22]	δυνάμει, μὴ ὄντος πρότερον τοῦ	ἐνεργείᾳ	καὶ νοῦ, γένοιτο, οὐδὲ ἥξει
[15, 22]	ἑτέραν φύσιν ἔχον σώματος καὶ	ἐνεργείᾳ	ὂν ἀεί· πρότερον ἄρα καὶ
[15, 4]	διαθέσεις καὶ ἕξεις, ἄλλα δὲ	ἐνέργειαι,	τὰ δὲ τέλη, τὰ δὲ
[15, 5]	αὐτῶν ἀφεῖλε τὴν πρὸς ἡμᾶς	ἐνέργειαν,	ἐξ ἧς μόνης τὸ εἶναι
[15, 22]	δυνάμει ἕξει, καθ´ ἑαυτὸ εἰς	ἐνέργειαν	ἥξει, καὶ τοῦτο κρεῖττον ἔσται
[15, 22]	Εἰ δ´ αὑτὸ ἄξει εἰς	ἐνέργειαν,	ὅπερ ἄτοπον, ἀλλὰ βλέπον γε
[15, 22]	νοῦ, γένοιτο, οὐδὲ ἥξει εἰς	ἐνέργειαν.	Τί γὰρ ἔσται τὸ ἄγον,
[15, 9]	καὶ ἐνθυμηθῶμεν δὲ τὰς τοιαύτας	ἐνεργείας	ὡς οὐ σώματος, δίδομεν εἶναί
[15, 9]	ἄνθρωπός ἐστιν ὁ τούτων ἕκαστον	ἐνεργῶν,	ἡ ψυχὴ δὲ ἀκίνητος οὕτως.
[15, 10]	ἕξει· εἰ δὲ μή, οὕτως	ἐνέσονται	ὡς μορφαὶ καὶ εἰκόνες· ἀλλ´
[15, 11]	καὶ τὸ μέλλον καὶ μὴ	ἐνεστὼς	βλεπούσης καὶ κατὰ ταὐτὸ κινουμένης,
[15, 13]	ἀΐδιον οὐσίαν τὴν τῶν ἰδεῶν,	ἔνθα	δὴ πόνος τε καὶ ἀγὼν
[15, 11]	κινεῖν ὑπειληφότα ῥητέον, πόθεν οἱ	ἐνθουσιασμοὶ	τοῦ ζῴου μηδὲν μὲν ξυνιέντος
[15, 9]	καὶ τὰς τούτου δυνάμεις καὶ	ἐνθυμηθῶμεν	δὲ τὰς τοιαύτας ἐνεργείας ὡς
[15, 4]	τῆς οἰκείας μένει τάξεως, οὐκ	ἔνι	κοινωνία τοῖς γῆς πρὸς τὰ
[15, 21]	συνεχῶς, ἀλλ´ οὖν πόρρωθεν ἰδεῖν	ἔνι	τὴν τῶν στοιχείων αἰτίαν καὶ
[15, 22]	μηδὲν ἔχειν. Εἰ μὲν δὴ	ἑνὶ	αὐτῶν προσείη τὸ ζῆν, αὐτὸ
[15, 22]	σώματα εἴη, κἂν εἰ ὄνομα	ἑνὶ	αὐτῶν ψυχήν τις θεῖτο. Τὰ
[15, 1]	πρώτοις τὰ δεύτερα ὥσπερ ὑφ´	ἑνὶ	δεσμῷ συμπλακέντα μίαν τὴν καθόλου
[15, 22]	καὶ πνεύματι σκεδαστοτάτῳ καὶ τὸ	ἑνὶ	εἶναι ἔχοντι οὐ παρ´ αὑτοῦ.
[15, 38]	μὲν κόσμων) ἀραιὸν τὸ πέρας,	ἔνια	δὲ πυκνά· καὶ τούτων τὰ
[15, 54]	εἰς σύνοδον. Τὸν δὲ μέγαν	ἐνιαυτὸν	οἱ μὲν ἐν τῇ ὀκταετηρίδι
[15, 4]	ἀπολείπει, οὐκ ἀναμένουσα περιτελλόμενον τὸν	ἐνιαυτὸν	οὐδ´ αὐτοετεὶ οὐδ´ αὐτομηνί, ἀλλ´
[15, 15]	τῶν ὅλων διοίκησιν, ἡμέραν καὶ	ἐνιαυτὸν	ποιοῦντα καὶ τὰς ἄλλας ὥρας.
[15, 19]	τὴν ἀνάστασιν ἐκείνην τὴν ποιοῦσαν	ἐνιαυτὸν	τὸν μέγιστον, καθ´ ὃν ἀπ´
[15, 54]	σταδίων. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΝΔʹ Περὶ ἐνιαυτῶν.	Ἐνιαυτός	ἐστι Κρόνου μὲν ἐνιαυτῶν περίοδος
[15, 54]	τοσούτων, ὅσων κατὰ Ἡράκλειτον ὁ	ἐνιαυτός.	Καὶ περὶ μὲν τῶν οὐρανίων
[15, 54]	οηʹ σταδίων. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΝΔʹ Περὶ	ἐνιαυτῶν.	Ἐνιαυτός ἐστι Κρόνου μὲν ἐνιαυτῶν
[15, 54]	ἐνιαυτῶν. Ἐνιαυτός ἐστι Κρόνου μὲν	ἐνιαυτῶν	περίοδος λʹ Διὸς (δὲ) δώδεκα,
[15, 32]	ἀποστημάτων αὐτῆς· καὶ ἔτι περὶ	ἐνιαυτῶν.	Ταῦτα δὲ πάντα διὰ μυρίων
[15, 54]	πέντε καὶ ἑξήκοντα καὶ τριακοσίων	ἐνιαυτῶν	τοσούτων, ὅσων κατὰ Ἡράκλειτον ὁ
[15, 31]	ἥλων δίκην καταπεπηγμένους τῷ κρυσταλλοειδεῖ.	Ἔνιοι	δὲ πέταλα πύρινα εἶναι, ὥσπερ
[15, 20]	ἔτι τὰς τῶν ἀποθανόντων ψυχάς.	Ἔνιοι	δὲ τὴν μὲν τοῦ ὅλου
[15, 50]	ὥστε τὴν ἡμέραν νύκτα φανῆναι.	Ἔνιοι	πύκνωμα τῶν ἀοράτων ἐπερχομένων τῷ
[15, 2]	Περίπατον ξένους ὄντας. Οἴονται οὖν	ἔνιοι	ταῦτα περὶ Ἀριστοτέλους λέγειν αὐτόν,
[15, 38]	ᾧ ὕδωρ, τελευταίαν δὲ γῆν·	ἐνίοτε	δὲ τὸν αἰθέρα συνάπτει τῷ
[15, 7]	τὴν ζώνην, εἰς ταὐτὸν συνθέντες	ἐνίοτε	μὴ προσήκοντα πράγματα ἀλλήλοις ἔπεισαν
[15, 38]	ὑμένα περιτείνουσι τῷ κόσμῳ. (Ἐπίκουρος	ἐνίων	μὲν κόσμων) ἀραιὸν τὸ πέρας,
[15, 54]	τίθενται, οἱ δὲ ἐν τῇ	ἐννεακαιδεκαετηρίδι,	οἱ δὲ ἐν τοῖς ἑξήκοντα
[15, 26]	Περὶ σελήνης. Ἀναξίμανδρος κύκλον εἶναι	ἐννεακαιδεκαπλασίονα	τῆς γῆς, ὡς ἐπὶ τοῦ
[15, 45]	θεοῦ. Οἱ ἀπὸ Ζήνωνος Στωϊκοὶ	ἐννοήματα	ἡμέτερα τὰς ἰδέας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΜϚ
[15, 13]	Ἀριστοτέλει, περιύβρισται. Οὐ γὰρ δυνάμενος	ἐννοῆσαι	διότι τὰ μεγάλα καὶ θεῖα
[15, 22]	εἶναι κρεῖττον αὐτῶν ψυχῆς εἶδος,	ἔννουν	πνεῦμα καὶ πῦρ νοερὸν τιθέμενοι,
[15, 15]	οἰκητήριον καὶ τὸ ἐκ τῶν	ἐνοικούντων	σὺν τοῖς πολίταις σύστημα, οὕτως
[15, 8]	τοῖς περὶ ταῦτα ἀσχολουμένοις λυσιτελεῖν	ἐνομίσθη.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θʹ Τοῦ αὐτοῦ πρὸς
[15, 22]	ὀλέθρους δεχόμενον, ἑκάστου τε τῶν	ἐνόντων	πρὸς τὸ αὑτοῦ φερομένου φθείροντός
[15, 23]	οὐρανῷ πυρῶδες τῇ ἀπὸ τοῦ	ἐνόπτρου	κατὰ ἀνάκλασιν διασπειρομένῃ πρὸς ἡμᾶς
[15, 22]	αἰσθήσεις καὶ ἀπείρους τὴν περὶ	ἑνὸς	ἀλγήματος γίγνεσθαι, καὶ τούτων ἁπασῶν
[15, 54]	οἱ δὲ ἐν τοῖς ἑξήκοντα	ἑνὸς	δέουσιν. Ἡράκλειτος ἐκ μυρίων ὀκτακισχιλίων
[15, 22]	οἱ λόγοι διάφοροί γε ὄντες,	ἑνὸς	ὄντος καὶ ἁπλοῦ τοῦ σώματος
[15, 22]	μὴ δι´ ὅλου οὐ γινομένου	ἑνὸς	οὐδὲ συμπαθοῦς ἐξ ἀπαθῶν καὶ
[15, 22]	περὶ ἓν ποιότητες, κἂν δι´	ἑνὸς	ποικίλον, οἷον πρόσωπον. Οὐ γὰρ
[15, 22]	τοίνυν ἐκ συνόδου μιᾶς καὶ	ἑνὸς	σπέρματος δίδυμα γένηται γεννήματα ἢ
[15, 12]	φαίνεται, μὴ συνδήσαντα καὶ συναρμόσαντα	ἑνός	τινος ὁμοίου κοινωνίᾳ. Καὶ τοιοῦτον
[15, 10]	ἂν γένοιτο, εἰ ἦν ἐντελέχεια	ἑνός;	Φαίνεται δὲ τοῦτο ἐκ τῶν
[15, 22]	συμπαθοῦς ἐξ ἀπαθῶν καὶ μὴ	ἑνοῦσθαι	δυναμένων σωμάτων· ψυχὴ δ´ ἑαυτῇ
[15, 22]	τύποι, ἢ οὐκ ἔστιν ἄλλους	ἐνσημαίνεσθαι	ἐκείνων κατεχόντων, ὥστε ἄλλαι αἰσθήσεις
[15, 22]	οὖν εἰς ἀέρα τῶν αἰσθημάτων	ἐνσημαινομένων.	Εἰ μὲν ὡς ἐν σώμασιν
[15, 22]	αἰσθάνεσθαι ἢ οἷον ἐν κηρῷ	ἐνσημανθεῖσαι	ἀπὸ δακτυλίων σφραγῖδες, εἴτ´ οὖν
[15, 5]	τάχ´ ἂν αἰδοῖ δοκοίη λέγειν	ἐνταῦθα	εἶναι θεούς. Οὐ γὰρ ἀπολιπὼν
[15, 22]	περὶ χορδὰς ἁρμονία. Ὡς γὰρ	ἐνταῦθα	ἐντεταμένων τῶν χορδῶν ἐπιγίνεταί τι
[15, 1]	ἐπισφραγισθέντος, τὰ μὲν τῆς Προπαρασκευῆς	ἐνταῦθά	μοι περιγραφήσεται· μεταβὰς δὲ ἐπὶ
[15, 5]	δοκεῖν ἀπολείπειν θεοὺς δόξαν ἀνασῴζειν,	ἐνταῦθά	που τοὺς θεοὺς ἀποικίσας. Ὁ
[15, 22]	πρῶτον μὲν ἀγνοοῦσιν ὡς καὶ	ἐνταῦθα	τὰ σώματα δυνάμεσι ταῖς ἐν
[15, 22]	αἱ χορδαὶ παρ´ αὑτῶν οὔτ´	ἐνταῦθα	τὰ σώματα ἑαυτὰ εἰς ἁρμονίαν
[15, 22]	ψυχούσας καὶ ὠθούσας καὶ βαρυνούσας	ἐνταῦθα	τάττουσι τὴν ψυχήν, οἷον ἐν
[15, 1]	περιγραφήσεται· μεταβὰς δὲ ἐπὶ τὴν	ἐντελεστέραν	ὑπόθεσιν τῆς Εὐαγγελικῆς Ἀποδείξεως, ἀπὸ
[15, 62]	ἡμῖν περιγεγράφθω· τὰ δὲ τῆς	ἐντελεστέρας	πραγματείας, τῆς κατὰ τὴν Εὐαγγελικὴν
[15, 10]	μή τι τοῦτον τὸν τρόπον	ἐντελέχεια	ἀχώριστος ᾖ. Ἀλλ´ οὐδὲ τοῦτο
[15, 10]	ἀμερὴς οὖσα μεριστοῦ τοῦ σώματος	ἐντελέχεια	γένοιτο; Ἥ τε αὐτὴ ψυχὴ
[15, 10]	ἐφεξῆς ἂν γένοιτο, εἰ ἦν	ἐντελέχεια	ἑνός; Φαίνεται δὲ τοῦτο ἐκ
[15, 10]	ἐν τῷ ὅλῳ ὡς ἀχώριστος	ἐντελέχεια.	Καὶ γὰρ αὖ ἔστι, πρὶν
[15, 10]	ἐνεῖεν. Οὐκ ἄρα ὡς ἀχώριστος	ἐντελέχεια.	Καὶ μὴν οὐδὲ τὸ ἐπιθυμοῦν
[15, 10]	τοῦ σώματος, οὐδ´ αὐτὸ ἀχώριστος	ἐντελέχεια.	Λοιπὸν δὲ τὸ φυτικὸν ἂν
[15, 10]	Τὴν οὖν λογιζομένην ψυχὴν ἄλλως	ἐντελέχειαν	ἢ τοῦτον τὸν τρόπον ἀνάγκη
[15, 10]	γίνεσθαι, εἴπερ δεῖ προσφυᾶ τὴν	ἐντελέχειαν	οὗ ἐστιν εἶναι, τὸ δ´
[15, 10]	ἀθανασίας ψυχῆς δευτέρου πρὸς Ἀριστοτέλην	ἐντελέχειαν	τὴν ψυχὴν εἶναι φήσαντα. Τὸ
[15, 11]	περὶ ψυχῆς. Πρὸς δὲ τὸν	ἐντελέχειαν	τὴν ψυχὴν εἰπόντα καὶ ἀκίνητον
[15, 11]	Πῶς γὰρ οὐκ αἰσχρὸς ὁ	ἐντελέχειαν	τιθεὶς τὴν ψυχὴν λόγος σώματος
[15, 10]	μηδὲ ὕπνον γίνεσθαι. Καὶ μὴν	ἐντελεχείας	οὔσης, οὐδὲ ἐναντίωσιν λόγου πρὸς
[15, 10]	εἶναι φήσαντα. Τὸ δὲ τῆς	ἐντελεχείας	ὧδ´ ἄν τις ἐπισκέψαιτο πῶς
[15, 50]	τὸν μῆνα καὶ πάλιν ἔκλειψιν	ἐντελῆ,	ὥστε τὴν ἡμέραν νύκτα φανῆναι.
[15, 22]	χορδὰς ἁρμονία. Ὡς γὰρ ἐνταῦθα	ἐντεταμένων	τῶν χορδῶν ἐπιγίνεταί τι οἷον
[15, 2]	χαίρειν, καὶ μάλιστα τοὺς μηδ´	ἐντετυχηκότας	τοῖς βιβλίοις αὐτῶν, ἀλλ´ αὐτοσχεδιάζοντας,
[15, 22]	τῶν ὀργάνων τὸν μουσικὸν τὸν	ἐντιθέντα	ταῖς χορδαῖς τὴν ἁρμονίαν, λόγον
[15, 22]	ἑαυτὴν μορφοῖ οὐδ´ ἑαυτῇ ψυχὴν	ἐντίθησι.	Δεῖ ἄρα τι εἶναι τὸ
[15, 40]	τοῦ κόσμου διάκενον εἶναι μήτ´	ἐντός.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΜΑʹ Τίνα δεξιὰ τοῦ
[15, 4]	διασῴζειν ἀσθενής. Τούτοις οὖν τις	ἐντραφεὶς	καὶ τούτοις ἀρεσκόμενος τοῖς λόγοις
[15, 1]	τὸ κριτήριον ἀδέκαστον ἐπιδεικνὺς τοῖς	ἐντυγχάνουσιν,	ἔργοις τε, ὡς ἔπος εἰπεῖν,
[15, 2]	Ἀπελλίκων, οὗ τοῖς βιβλίοις ὁ	ἐντυχὼν	πεπαύσεται βλασφημῶν αὐτούς. Περὶ δὲ
[15, 22]	συνελθόντα ψυχὴν ποιεῖν λέγοι, τῇ	ἑνώσει	καὶ ὁμοιοπαθείᾳ ἐλέγχοιτ´ ἂν καὶ
[15, 12]	πόλιν ἐλπίσαι ποτὲ καλῶς χωρὶς	ἑνώσεως	διαγενέσθαι καὶ τὸ πᾶν τόδε
[15, 55]	μέρους εἰς ἄπειρον {μέρος} ἐρριζῶσθαι,	ἐξ	ἀέρος δὲ καὶ πυρὸς παγῆναι.
[15, 59]	τοῦ στοιχειώδους ὕδατος τὸ μὲν	ἐξ	ἀέρος κατὰ περίψυξιν συνιστάμενον γλυκὺ
[15, 42]	Ἐμπεδοκλῆς στερέμνιον εἶναι τὸν οὐρανόν,	ἐξ	ἀέρος συμπαγέντος ὑπὸ τοῦ πυρὸς
[15, 19]	διεξαγωγὴν ποιεῖται, τῶν τοιούτων περιόδων	ἐξ	ἀϊδίου γινομένων ἀκαταπαύστως. Οὔτε γὰρ
[15, 15]	εἰρομένῳ λόγῳ πάντα διοικεῖ ἀπαραβάτως	ἐξ	ἀϊδίου προσονομάζεσθαι Εἱμαρμένην· Ἀδράστειαν δὲ,
[15, 17]	εἴ γε ἔστιν ὁρᾶν αὐτὰ	ἐξ	ἀλλήλων γινόμενα καὶ ἐπαλλασσόμενα καὶ
[15, 10]	γένοιτο; Ἥ τε αὐτὴ ψυχὴ	ἐξ	ἄλλου ζῴου ἄλλο γίνεται· πῶς
[15, 7]	ἐστι σώματα, συνέθηκε καὶ συνεκόλλησεν	ἐξ	ἀμφοῖν πράγματα μὴ συνᾴδοντα· παρ´
[15, 22]	Ἐπεὶ γὰρ ζωὴ ψυχῇ πάρεστιν	ἐξ	ἀνάγκης, ἀνάγκη τοῦτο τὸ σῶμα,
[15, 22]	ἄποσον δὲ αὐτὸ εἶναι δεῖ	ἐξ	ἀνάγκης; Οὕτω γὰρ ἂν μένοι
[15, 22]	οὐ γινομένου ἑνὸς οὐδὲ συμπαθοῦς	ἐξ	ἀπαθῶν καὶ μὴ ἑνοῦσθαι δυναμένων
[15, 22]	ἀψύχου ἔμψυχα ποιοῦσι καὶ τὰ	ἐξ	ἀτάκτων κατὰ συντυχίαν τεταγμένα καὶ
[15, 19]	μεταβολὰς πάσας, καὶ τὸ δημιουργῆσον	ἐξ	αὐτῆς, οἵα γὰρ ἐφ´ ἡμῶν
[15, 10]	πολλὰ καὶ ἐν αὐτῇ καὶ	ἐξ	αὐτῆς, οὐσία παρὰ τὰ σώματα
[15, 4]	ὅτι οὗτός ἐστιν εὐδαιμονέστατος (ὁ)	ἐξ	αὐτῆς τῆς δικαιοσύνης τὸν καρπὸν
[15, 19]	ἀδύνατον αὐτήν ἐστιν, οὔτε αὐτῆς	ἐξ	αὑτῆς οὔτε ἔξωθέν τινος ἀναιρήσοντος
[15, 48]	κόσμον ὅλον καὶ τὰ ἄστρα	ἐξ	αὐτοῦ τρέφεσθαι. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΜΘʹ Περὶ
[15, 8]	ἄψυχον, ᾧ δὲ ἔνδοθεν αὐτῷ	ἐξ	αὑτοῦ, ἔμψυχον κινούμενον δὲ ἅτε
[15, 1]	ἐπὶ συστάσει καὶ ἀπολογίᾳ τῆς	ἐξ	αὐτῶν ἀναχωρήσεως, ἣν μετ´ εὐλόγου
[15, 61]	μηδὲν πολυπραγμονεῖν (μηδὲ γὰρ ὁρᾶν	ἐξ	αὐτῶν τὸ λυσιτελὲς καὶ αὐτόθεν
[15, 6]	τοῦ θεοῦ γνώμην; Πότερον τῆς	ἐξ	αὐτῶν τῶν γενομένων ἀνάγκης; Ἀλλ´
[15, 22]	δυνήσεται. Ὅλως δὲ καὶ οὗτοι	ἐξ	ἀψύχου ἔμψυχα ποιοῦσι καὶ τὰ
[15, 22]	τῶν μερῶν οὐ ψυχὴν φήσουσιν,	ἐξ	ἀψύχων ψυχὴ αὐτοῖς ὑπάρξει. Καὶ
[15, 20]	εἰς τὸ ὑγρὸν καὶ αὐξόμενον	ἐξ	ἑαυτοῦ. Καὶ μετὰ βραχέα ἐπιλέγει·
[15, 57]	τρίτην δὲ τὴν οἰκουμένην γῆν,	ἐξ	ἐναντίας δὲ κειμένην τε καὶ
[15, 1]	Πλάτωνος δόγμασιν αὐτῇ τε ἀληθείᾳ	ἐξ	ἐναντίας ἱστάμενα, οὐ μὴν ἀλλὰ
[15, 21]	ἐπινοίας τῶν ἀνθρώπων, τὰ δ´	ἐξ	(ἐπι( π) νοίας τῶν Μουσῶν,
[15, 37]	πῦρ, ἐφ´ ᾧ τὴν γῆν,	ἐξ	ἧς ἄγαν περισφιγγομένης τῇ ῥύμῃ
[15, 5]	ἀφεῖλε τὴν πρὸς ἡμᾶς ἐνέργειαν,	ἐξ	ἧς μόνης τὸ εἶναι τοὺς
[15, 2]	τελευτὴν Ἀριστοτέλης ἔγημεν Ἑρπυλλίδα Σταγειρῖτιν,	ἐξ	ἧς υἱὸς αὐτῷ Νικόμαχος ἐγένετο.
[15, 60]	καὶ τὸ ἐπιθυμητικόν. Οἱ Στωϊκοὶ	ἐξ	ὀκτὼ μερῶν συνεστάναι, πέντε μὲν
[15, 10]	ἔρχεται ἐκ μείζονος φυτοῦ καὶ	ἐξ	ὀλίγου ἐπὶ πᾶν, τί κωλύει
[15, 6]	τὸν περὶ τούτων λόγον, ἀλλ´	ἐξ	ὀρθοῦ πρὸς Πλάτωνα ἐναντιουμένου καὶ
[15, 37]	τῆς σφαίρας ἀναβλύσαι τὸ ὕδωρ,	ἐξ	οὗ θυμιαθῆναι τὸν ἀέρα· καὶ
[15, 40]	ὃ ἀναπνεῖ ὁ κόσμος καὶ	ἐξ	οὗ. Οἱ δὲ Στωϊκοί, εἰς
[15, 59]	πίλησιν. Ἀντιφῶν ἱδρῶτα τοῦ θερμοῦ,	ἐξ	οὗ τὸ περιληφθὲν ὑγρὸν ἀπεκρίθη,
[15, 15]	θεόν· λέγεσθαι δὲ κόσμον σύστημα	ἐξ	οὐρανοῦ καὶ ἀέρος καὶ γῆς
[15, 36]	εἶναι τὴν φθοράν, τοτὲ μὲν	ἐξ	οὐρανοῦ πυρὸς ῥυέντος, τοτὲ δὲ
[15, 36]	οὐρανοῦ πυρὸς ῥυέντος, τοτὲ δὲ	ἐξ	ὕδατος σεληνιακοῦ περιστροφῇ τοῦ ἀέρος
[15, 6]	ὄντα ποιῆσαι καὶ ναῦν ἄλλος	ἐξ	ὕλης ἀργοῦ τεκτηνάμενος παρέσχε τοῖς
[15, 22]	οὐκ ἔσται σῶμα, οὐ γὰρ	ἐξ	ὕλης καὶ αὐτό, ἢ πάλιν
[15, 22]	τῷ μὴ πάλιν αὖ συγκεῖσθαι	ἐξ	ὕλης, λόγος ἂν εἴη τις
[15, 22]	εἴς τε μορφὴν καὶ ὕλην,	ἐξ	ὧν ἀνάγκη καὶ τὰ ἁπλᾶ
[15, 9]	σῴζεσθαι καὶ ζήτησιν καὶ μάθησιν,	ἐξ	ὧν ἐπιστήμη γίνεται. Εἰ δὲ
[15, 59]	καθ´ ἑαυτοὺς ᾔδεσαν, μάθοις ἂν	ἐξ	ὧν καὶ περὶ τούτων ὧδέ
[15, 9]	ὑπὲρ ψυχῆς; Ἂν οὖν τις	ἐξ	ὧν μάλιστα ψυχὴ φαίνεται ταῦτα
[15, 33]	τὰ δὲ αἴτια πάντα ἄπειρα,	ἐξ	ὧν ὁ κόσμος γέγονεν, ἀνάγκη
[15, 8]	Ἀλλὰ περὶ μὲν κόσμου καὶ	ἐξ	ὧν οὗτος καὶ τῶν κατ´
[15, 22]	ὅτι ἡ κρᾶσις τῶν σωμάτων,	ἐξ	ὧν συνέσταμεν, ἐν λόγῳ οὖσα,
[15, 7]	καλουμένων στοιχείων, τῶν πρώτων σωμάτων,	(ἐξ	ὧν τὰ λοιπὰ πάντα σώματα)
[15, 39]	τὰ ζῷα ἐκ τῆς γῆς	ἐξαγαγεῖν	ἐγκλιθῆναί πως τὸν κόσμον ἐκ
[15, 18]	τῶν ἀπὸ τῆς αἱρέσεως ταύτης	ἐξαιθεροῦσθαι	πάντα, κατὰ περιόδους τινὰς τὰς
[15, 30]	ὁ ἀὴρ ἐν ἑαυτῷ περιέχων	ἐξανέθλιψε	κατὰ τὴν πρώτην διάκρισιν. Ἀναξαγόρας
[15, 8]	πέμπτῳ προσένειμε σώματι, παντευκόλως αὑτὸν	ἐξαπατήσας.	Τοῖς μὲν γὰρ ἐπ´ εὐθείας
[15, 51]	κατ´ ἐπινέμησιν φωτὸς κατὰ μικρὸν	ἐξαπτομένης	τεταγ μένως, ἕως ἂν τὴν
[15, 59]	ἡλιακῆς περιφορᾶς καὶ τοῦ λιπαροῦ	ἐξατμισθέντος,	εἰς ἁλυκίδα καὶ πικρίαν τὸ
[15, 30]	γὰρ ἀνατολὰς καὶ τὰς δύσεις	ἐξάψεις	εἶναι καὶ σβέσεις. Ἡρακλείδης καὶ
[15, 32]	ἔπληττε τὸν ἀέρα καὶ τοῦτον	ἐξέθλιβε.	Πνευματούμενος δὲ οὗτος κατὰ τὴν
[15, 32]	καὶ λεῖα καὶ εὐολίσθητα, ταῦτα	ἐξεθλίβετο	κατὰ τὴν σύνοδον τῶν σωμάτων,
[15, 10]	οὐ μετὰ τοῦ σώματος ἄρα	ἕξει·	εἰ δὲ μή, οὕτως ἐνέσονται
[15, 22]	τὸ αὐτὸ εἴπερ τὸ δυνάμει	ἕξει,	καθ´ ἑαυτὸ εἰς ἐνέργειαν ἥξει,
[15, 8]	μέσῳ τεθὲν ὁμοίου τινὸς οὐχ	ἕξει	πῇ κλιθῇ, ἀλλ´ ἐν κύκλῳ
[15, 8]	κύκλῳ περιτεθὲν ὁποίῳ τινὶ οὐχ	ἕξει	τῆς ἐπί τι κλίσεως αἰτίαν,
[15, 22]	δὲ ἄλλο ἑκάτερον ἑκατέρου αἴσθησιν	ἕξει,	ὥσπερ ἂν εἰ ἐγὼ μὲν
[15, 5]	θεοὺς ἔμελλε τὴν δικαίαν πίστιν	ἕξειν.	Τὸ γὰρ αὐτὸ τοῦτο καὶ
[15, 4]	δυνάμεις, τὰ δὲ διαθέσεις καὶ	ἕξεις,	ἄλλα δὲ ἐνέργειαι, τὰ δὲ
[15, 32]	τὸ μετέωρον ἀνεφέρετο. Ὡς οὖν	ἐξέλιπεν	ἡ πληκτικὴ δύναμις μετεωρίζουσα, οὐκέτι
[15, 61]	τὰς ὑπὲρ ἡμῶν ψήφους φιλαλήθως	ἐξενηνεγμένος.	Τοὺς γοῦν μετεωρολέσχας ἐκείνους μωραίνοντας
[15, 31]	περὶ ὧν φασι φαινομένων θεῶν	ἐξευρέματα.	Οἷα δὲ καὶ περὶ τοῦ
[15, 54]	ἐννεακαιδεκαετηρίδι, οἱ δὲ ἐν τοῖς	ἑξήκοντα	ἑνὸς δέουσιν. Ἡράκλειτος ἐκ μυρίων
[15, 54]	ἡλιακῶν, Διογένης ἐκ πέντε καὶ	ἑξήκοντα	καὶ τριακοσίων ἐνιαυτῶν τοσούτων, ὅσων
[15, 9]	οὖν τῶν Πλάτωνος δογμάτων ἀτεχνῶς	ἐξηρτημένων	καὶ ἐκκρεμαμένων τῆς κατὰ τὴν
[15, 1]	ἐποχὴν εἰσηγουμένους τούς τε ἄλλους	ἑξῆς	ἅπαντας, ὧν τὰς δόξας ὁ
[15, 18]	αἰθερῶδες ἀναλυο μένων πάντων. Καὶ	ἑξῆς	ἐπάγει· Ἐκ τούτων δὲ δῆλον
[15, 11]	καὶ οὐ τοῦ σώματος; Εἶθ´	ἑξῆς	ἐπιλέγει· Τὸ δὲ βαρύτητι ἀπεικάζειν
[15, 11]	ζωτικῆς μετέσχε τὸ σῶμα. Εἶθ´	ἑξῆς	μεθ´ ἕτερα ἐπιλέγει· Τὰ μὲν
[15, 1]	δόξαν ἐν ἑτέροις τρισὶ τοῖς	ἑξῆς	μετὰ τὰ πρῶτα συγγράμμασι λευκοῖς
[15, 32]	πᾶς ὁστισοῦν ὁμολογήσειε; Θήσω δὲ	ἑξῆς	τοῖς εἰρημένοις ὅσα καὶ περὶ
[15, 1]	πάλιν λόγων συντάξεσι παρεστησάμην. Εἶθ´	ἑξῆς	τὸν Ἑλληνικὸν ἀπελέγξας τρόπον, ὅπως
[15, 2]	συμφορὰς τὸν ἀδελφὸν αὐτῆς. Εἶθ´	ἑξῆς	φησι· Μετὰ δὲ τὴν Πυθιάδος
[15, 1]	ἀγνοίᾳ τῶν παρ´ αὐτοῖς σεμνῶν,	ἐξητασμένῃ	δὲ καὶ βεβασανισμένῃ κρίσει τὴν
[15, 32]	πλέον δὲ οὐδὲν καθ´ ἑαυτῶν	ἐξῆψαν,	τὰ τοῦ πέλας ἕκαστοι φιλοτιμίᾳ
[15, 22]	τούτου ἄλλο ἔλαττον, ἣν λέγουσιν	ἕξιν.	Ὁ δὲ νοῦς ὕστατος, ἀπὸ
[15, 9]	τῷ ἀσαφεῖ τοῦ λόγου περιστέλλων	ἐξίσταται	τὸν ἔλεγχον, ὥσπερ αἱ σηπίαι
[15, 7]	τὰ δὲ τῆς φύσεως αὐτῆς	ἐξιστορεῖν.	Εἰς τοίνυν τὴν ἀπόδειξιν τοῦ
[15, 62]	ποιεῖν ὁτιοῦν, τοῖς δὲ οὐδ´	ἐξιτητέον	εἰς ἀνθρώπους εἶναι δοκεῖν· καὶ
[15, 5]	ἢ τοῦ κόσμου τὸ θεῖον	ἐξοικίσασθαι	καὶ μηδεμίαν ἡμῖν πρὸς αὐτὸ
[15, 13]	προπεπηλάκισται καὶ παντοίως, τό γε	ἐξὸν	ἐπ´ Ἀριστοτέλει, περιύβρισται. Οὐ γὰρ
[15, 45]	οὐ μὴν κεχωρισμένας τῆς ὕλης,	ἔξω	γεγονὼς τοῦ ὑπὸ τοῦ θεοῦ.
[15, 22]	ψυχῆς εἶναι κατὰ συντυχίας τὰς	ἔξω	γιγνομένην. Συμβαίνει οὖν αὐτοῖς τὸ
[15, 42]	οὐρανοῦ. Ἀναξιμένης τὴν περιφορὰν τῆς	ἔξω	ζώνης εἶναι. Ἐμπεδοκλῆς στερέμνιον εἶναι
[15, 22]	χορηγία εἴθ´ ὁτῳοῦν τῶν σωμάτων,	ἔξω	ὂν καὶ ἐπέκεινα σωματικῆς φύσεως,
[15, 5]	καθάπερ εἰς ἀλλοδαπὴν ἀπῴκισε καὶ	ἔξω	που τοῦ κόσμου καθίδρυσε, τὸ
[15, 5]	εἶναι θεούς. Οὐ γὰρ ἀπολιπὼν	ἔξω	τι τοῦ κόσμου, ἀλλ´ οὐδὲ
[15, 33]	καὶ ζωγραφιῶν· πῶς δὲ εἶπεν·	Ἔξωθέν	τι αὐτοῦ οὐκ ἔστι, περιδινεῖσθαι
[15, 6]	τοῦ θεοῦ προσωμολόγησεν ἧτταν. Ἀλλ´	ἔξωθέν	τινος αἰτίας ἀνταγωνιζομένης τῷ θεῷ;
[15, 19]	οὔτε αὐτῆς ἐξ αὑτῆς οὔτε	ἔξωθέν	τινος ἀναιρήσοντος αὐτήν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Κʹ
[15, 8]	(Πᾶν γὰρ σῶμα ᾧ μὲν	ἔξωθεν	τὸ κινεῖσθαι, ἄψυχον, ᾧ δὲ
[15, 32]	καθὼς εἴρηται, πρὸς τὸ μετέωρον	ἐξωθούμεναι	τὴν τῶν ἄστρων φύσιν ἀπετέλουν.
[15, 8]	Ἔτι τοῖς μὲν ἄλλοις σώμασιν	ἐξωσθεῖσι	τῶν οἰκείων τόπων παρέχει τὸ
[15, 33]	μὴ ἔσεσθαι ἄφθαρτον, ἐάν τι	ἐξωτέρω	αὐτοῦ ᾖ. Πρὸς δὲ τὸν
[15, 6]	τὸν περὶ τῆς ἀληθείας λόγον	ἐοίκαμεν	ὑπὸ προθυμίας ἐκφέρεσθαι. Δῆλον μὲν
[15, 6]	ἡσυχίας πραέσιν ἐλέγχοις διακριθεῖμεν ἄν.	Ἔοικε	γὰρ καὶ τούτους Ἀριστοτέλης μεταθεῖναι,
[15, 11]	ἡ τοῦ σώματος ἐμψυχία, ἥτις	ἔοικε	τῇ βαρύτητι καὶ τῇ περὶ
[15, 7]	πάντα γεννᾶσθαι· Ἀριστοτέλης δέ, ὡς	ἔοικεν,	ἐλπίσας περιττότερος φανεῖσθαι τῷ φρονεῖν,
[15, 5]	κρειττόνων ἀκρίβειαν παραιτησάμενος τῇ ἀμιξίᾳ	ἔοικεν	εὐσχημόνως ἀπιστεῖν τοῖς θεοῖς. Ταῦτα
[15, 22]	τὸ μνημονεύειν) καὶ ἄλλων αἰσθάνεσθαι	ἐπ´	ἄλλοις, οὐκ ἐμποδιζόντων τῶν πρόσθεν,
[15, 7]	οὐδέν, τὰ δὲ ὑπὸ Πλάτωνος	ἐπ´	ἄλλων ἑωραμένα καλῶς μεταφέρων ἐπὶ
[15, 22]	τοῦτο γένοιτο καὶ οἷον γραμμῆς	ἐπ´	ἄμφω τὰ πέρατα αἱ αἰσθήσεις
[15, 47]	πλανήτας τοῖς ἀπλανέσιν ἀπὸ δυσμῶν	ἐπ´	ἀνατολὰς ἀντιφέρεσθαι. Ἀναξίμανδρος ὑπὸ τῶν
[15, 58]	ἐν ἄξονι στρεφομένην ἀπὸ δυσμῶν	ἐπ´	ἀνατολὰς περὶ τὸ ἴδιον αὐτῆς
[15, 33]	καὶ πολλὰ παραδείγματά ἐστιν ὥσπερ	ἐπ´	ἀνδριάντων καὶ οἰκιῶν καὶ ζωγραφιῶν·
[15, 62]	ὁ γὰρ σιγῶσι χολωθεὶς νοῦσον	ἐπ´	ἀνέρας ὦρσε λάλην, ὀλέκοντο δὲ
[15, 8]	ἠῶ τ´ ἠέλιόν τε εἴτ´	ἐπ´	ἀριστερὰ εἴτε πρόσω εἴτ´ ὀπίσω.
[15, 13]	καὶ παντοίως, τό γε ἐξὸν	ἐπ´	Ἀριστοτέλει, περιύβρισται. Οὐ γὰρ δυνάμενος
[15, 4]	πῶς ἐκδιδάξεις ταῦτα; Πῶς ὁδηγήσεις	ἐπ´	αὐτὰ τοὺς φιλοπλάτωνας; Ποῦ σοι
[15, 22]	χορδῶν ἐπιγίνεταί τι οἷον πάθημα	ἐπ´	αὐταῖς, ὃ λέγεται ἁρμονία, τὸν
[15, 52]	καλλίοσιν. Εἶναι γὰρ πεντεκαιδεκαπλάσια τὰ	ἐπ´	αὐτῆς ζῷα, μηδὲν σωματικὸν ἀποκρίνοντα·
[15, 8]	αὑτὸν ἐξαπατήσας. Τοῖς μὲν γὰρ	ἐπ´	εὐθείας κινουμένοις αἱ βαρύτητες καὶ
[15, 8]	(αἰτίαν ἔχει. Εἰ γὰρ) τοῖς	ἐπ´	εὐθείας κινουμένοις (οὐ) τὸ σχῆμα
[15, 59]	τῆς τῶν ὅλων καταλήψεως φυσιολογεῖν	ἐπαγγειλάμενοι	οὐδὲ τὰ καθ´ ἑαυτοὺς ᾔδεσαν,
[15, 18]	ἀναλυο μένων πάντων. Καὶ ἑξῆς	ἐπάγει·	Ἐκ τούτων δὲ δῆλον ὅτι
[15, 15]	πολιτείᾳ. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΕʹ Ὁποίαν δόξαν	ἐπάγοντα	οἱ Στωϊκοὶ περὶ θεοῦ καὶ
[15, 1]	καὶ ὡς οὐδὲν οἴκοθεν σεμνὸν	ἐπάγονται	μάθημα, καὶ τήν γε τῶν
[15, 4]	καθάπερ οἱ θεοί, τὰ δὲ	ἐπαινετά,	ὡς αἱ ἀρεταί, τὰ δὲ
[15, 2]	μόνον, ἀλλὰ καὶ εἰς τοὺς	ἐπαινοῦντας	καὶ ζηλοῦντας αὐτόν· μακρῷ γὰρ
[15, 13]	φρονῆσαι καὶ παρασκευάσαι τοὺς μέλλοντας	ἐπακολουθήσειν	πραγματευσάμενος ταῦτα καὶ τὴν σύμπασαν
[15, 21]	Ταῦτά σοι καὶ ὁ Λογγῖνος,	ἐπάκουσον	δὲ καὶ Πλωτίνου τὰ τοιάδε
[15, 22]	νοῦν ὕστερος καὶ γενητὸς καὶ	ἐπακτὸν	τὸ νοεῖν ἔχων, ἐνδέχοιτο ἂν
[15, 22]	ὅτῳ πάρεστι τούτων ψυχή, τοῦτο	ἐπακτῷ	κέχρηται τῇ ζωῇ. Ἄλλα δὲ
[15, 17]	αὐτὰ ἐξ ἀλλήλων γινόμενα καὶ	ἐπαλλασσόμενα	καὶ μήτε στοιχεῖα ὑπάρχοντα μήτε
[15, 38]	κόσμου. Παρμενίδης στεφάνας εἶναι περιπεπλεγμένας	ἐπαλλήλους,	τὴν μὲν ἐκ τοῦ ἀραιοῦ,
[15, 22]	ἐν ἐπιτομῇ, παρατέθειμαι, ὥρα πάλιν	ἐπανελθόντα	τῶν γενναίων φιλοσόφων ὁμοῦ πάντων
[15, 19]	αὐτὴν πάλιν γίνεται ἡ ἀποκατάστασις.	Ἐπανελθοῦσα	δὲ διὰ τάξιν, ἀφ´ οἵας
[15, 19]	ἐν τῇ πάσῃ οὐσίᾳ γίνεται,	ἐπανελθοῦσα	εἰς τὸν πρῶτον ῥηθέντα λόγον
[15, 1]	ἀληθῆ φιλοσοφίαν τε καὶ εὐσέβειαν	ἐπανῃρῆσθαι	παρασχόμενος· ὃ καὶ συνέστη διὰ
[15, 2]	πλάνῃ καὶ τῇ ἀποδημίᾳ φησὶν	ἐπανίστασθαι	καὶ ἀντοικοδομεῖν αὐτῷ τινας Περίπατον
[15, 22]	σῶμα αὖ τὸ νοῆσον εἶναι,	ἐπεὶ	αἰσθητῶν μὲν ἡ αἴσθησις, νοητῶν
[15, 22]	σωματικὴν φασκόντων αὐτὴν εἶναι. Ἀλλ´	ἐπεὶ	αὐτάρκως τά τε πρὸς Ἀριστοτέλην
[15, 22]	σῶμα, ὃ λέγουσι ψυχήν, ἀναλύειν.	Ἐπεὶ	γὰρ ζωὴ ψυχῇ πάρεστιν ἐξ
[15, 6]	μετὰ τὴν τῶν ὅλων δημιουργίαν.	Ἐπεὶ	γάρ, φησί, γεγένησθε (λέγει δὲ
[15, 22]	ἕτερα, ἱκανὰ δὲ καὶ ταῦτα.	Ἐπεὶ	δὲ ἄλλης φύσεως, δεῖ ζητεῖν
[15, 62]	οὐ δυνατόν ἐστιν ἀνθρώποις εὑρεῖν,	ἐπεὶ	καὶ τοὺς μέγιστα φρονοῦντας ἐπὶ
[15, 4]	ἔχει λαβοῦσα ἀναφαίρετον ἡ ἀρετή	(ἐπεὶ	οὐ παλινάγρετον, ὅττι κεν οὗτος
[15, 22]	ὂν καὶ ἐπέκεινα σωματικῆς φύσεως,	ἐπεὶ	οὐδ´ ἂν εἴη σῶμα οὐδὲν
[15, 9]	τοῦτο δὲ εἶναι τὴν ψυχήν.	Ἐπεὶ	πόθεν ἀλλαχόθεν ἐπιστεύσαμεν ὑπὲρ ψυχῆς;
[15, 62]	οἱ τὰ θεῖα ζητοῦντες νομίζουσιν,	ἐπειδὰν	γνῶσιν αἷς ἀνάγκαις ἕκαστα γίγνεται,
[15, 10]	καθ´ ὅσον ἂν αὐτοῦ μεταλαμβάνῃ.	Ἐπειδὴ	δὲ καὶ τὰ Πλωτίνου διήλθομεν,
[15, 1]	λόγου. Τό γε μὴν παρόν,	ἐπειδὴ	πέφηνεν ἐν τοῖς πρὸ τούτου
[15, 17]	ἡμῖν αὐτοῖς ἅμα πειραθείημεν διαλεγόμενοι·	ἐπειδὴ	τὰ σώματά ἐστι φύσει τεθνηκότα
[15, 8]	σῶμα ἢ φύσει κοῦφον, καὶ	ἐπειδὴ	ταῦτα κατὰ τὴν πρὸς τὸ
[15, 32]	περὶ ὧν ὁ λόγος κατεσκευασμένα	ἐπειδὴ	τεμὼν ὁ Πλούταρχος ἐν ὀλίγοις
[15, 15]	καὶ Ζεὺς λέγεται ὁ κόσμος,	ἐπειδὴ	τοῦ ζῆν αἴτιος ἡμῖν ἐστι.
[15, 62]	οἱ περὶ Ἀρίστιππον τὸν Κυρηναῖον,	ἔπειθ´	ὕστερον οἱ περὶ Ἀρίστωνα τὸν
[15, 7]	ἐνίοτε μὴ προσήκοντα πράγματα ἀλλήλοις	ἔπεισαν	αὑτοὺς ὥς τι πεποιηκότες ἴδιον·
[15, 9]	νοῦς, ὅθεν ὢν καὶ πόθεν	ἐπεισκρινόμενος	τοῖς ἀνθρώποις καὶ ποῦ πάλιν
[15, 2]	τούτοις ἐπὶ τὸ φαρμακοπωλεῖν ἐλθεῖν,	ἔπειτα	ἀναπεπταμένου τοῦ Πλάτωνος περιπάτου πᾶσι
[15, 2]	καταφαγεῖν αὐτὸν τὴν πατρῴαν οὐσίαν,	ἔπειτα	δὲ ἐπὶ τὸ στρατεύεσθαι συνῶσαι,
[15, 14]	ποιοῦν αἴτιον ἀσώματον εἶναι λέγοντος.	Ἔπειτα	δὲ καὶ κατά τινας εἱμαρμένους
[15, 22]	γλυκύτης, ὁμοίως καὶ αἱ ἄλλαι.	Ἔπειτα	εἰ σώματα ἦσαν αἱ δυνάμεις,
[15, 62]	ἀλαὴ περὶ πάντα κυλίνδεται, αὐτὰρ	ἔπειτα	ἔς (τε) βροτοὺς στήριξε κάρη
[15, 22]	ἐν αὐτοῖς ἀσωμάτοις ταῦτα ἐργάζεται·	ἔπειτα	ὅτι οὐ ταύτας τὰς δυνάμεις
[15, 8]	Πλάτωνι ἅτινα Μωσῆς οὐ πολυπραγμονεῖ.	Ἔπειτα	τούτοις ἑπόμενα πολλὰ ἐν οἷς
[15, 2]	πρὸς Ἑρμείαν οἰκειόητος αὐτῷ γεγονυίας,	ἔπειτα	Φιλίππῳ φάσκων αὐτὸν προσκόψαι καὶ
[15, 22]	τῶν σωμάτων, ἔξω ὂν καὶ	ἐπέκεινα	σωματικῆς φύσεως, ἐπεὶ οὐδ´ ἂν
[15, 22]	διεληλυθὸς δὲ διὰ παντός, τὸ	ἐπεμβληθὲν	ἐπὶ σμικρότερον (ὅπερ ἀδύνατον, τὸ
[15, 22]	κατεχόντων, καὶ μηδεμίαν αὔξην γεγονέναι	ἐπεμβληθέντος	τοῦ ἑτέρου οὐδὲν ἀπολείψει ὃ
[15, 50]	φανῆναι. Ἔνιοι πύκνωμα τῶν ἀοράτων	ἐπερχομένων	τῷ δίσκῳ νεφῶν. Ἀρίσταρχος τὸν
[15, 4]	δικαιότατος, τοῦ δὲ μὴ ἐπιτρέποντος	ἕπεσθαι	τῇ ἀρετῇ τὴν εὐδαιμονίαν, ἂν
[15, 4]	περιπεσεῖν οὐκ ἀπεικός. Τούτοις δὲ	ἕπεται	τὸ μήτε ἀκολουθεῖν ἐκ παντὸς
[15, 62]	οἱ περὶ Ἀρίστωνα τὸν Χῖον	ἐπεχείρησαν	λέγειν ὡς δέοι μόνα τὰ
[15, 1]	Ἧς εἰσέτι δεῦρο τὸν ὕστατον	ἐπέχοντες	λόγον, πεντεκαιδέκατον ὄντα τῆς ἐν
[15, 13]	αὐτὸς θηριωδέστατα φρονεῖν δόξας πολλοὺς	ἐπηγάγετο.	Τοῦτον Κράτης διεδέξατο· Κράτητος δὲ
[15, 9]	γὰρ τῶν ἠθικῶν δογμάτων ὑπόθεσις	ἐπηκολούθησε	τῇ τῆς ψυχῆς ἀθανασίᾳ, τὸ
[15, 32]	ὅσα καὶ περὶ τῶν προσγειοτέρων	ἐπηπόρησαν,	περὶ γῆς σχήματος καὶ περὶ
[15, 5]	κόσμῳ τοὺς θεοὺς καθείρξαντα τῶν	ἐπὶ	γῆς πραγμάτων ἀποστῆσαι; Κατ´ ἴσον
[15, 13]	πιστεύων, ἥτις διαδῦναι μὲν τῶν	ἐπὶ	γῆς πραγμάτων καὶ τὴν ἐν
[15, 5]	τοῦ κόσμου, ἀλλ´ οὐδὲ τοῖς	ἐπὶ	γῆς προσαγαγὼν τοὺς θεοὺς ἀνάγκην
[15, 11]	οὖν πάντες οὗτοι πλήρεις λόγοι.	Ἐπὶ	δὲ τῷ λέγοντι αὐτοκίνητον οὐσίαν
[15, 8]	ἐπί τι κλίσεως αἰτίαν, Εἴτ´	ἐπὶ	δεξί´ ἴωσι πρὸς ἠῶ τ´
[15, 47]	Ἀναξαγόρας, Δημόκριτος, Κλεάνθης ἀπ´ ἀνατολῶν	ἐπὶ	δυσμὰς φέρεσθαι πάντας τοὺς ἀστέρας.
[15, 7]	εἶναι λαβὼν σῶμα ἀπαθὲς ἐτεκτήνατο.	Ἐπὶ	μὲν οὖν τῶν ἀνδριάντων, εἰ
[15, 7]	τ´ εἰς ἄλληλα· ὁ δὲ	ἐπὶ	μὲν τῶν ἄλλων οὐσίαν ἀπαθῆ
[15, 7]	Πλάτων πάντα τὰ σώματα, ἅτε	ἐπὶ	μιᾶς ὁμοίας ὕλης θεωρούμενα, βούλεται
[15, 3]	γὰρ εἶναι τῶν ἀγαθῶν αἰτίαν,	ἐπὶ	μόνῳ γὰρ τῷ θεῷ τὰ
[15, 21]	τῶν ἀνθρώπων, τὰ δ´ ἐξ	(ἐπι(	π) νοίας τῶν Μουσῶν, ἣ
[15, 10]	μείζονος φυτοῦ καὶ ἐξ ὀλίγου	ἐπὶ	πᾶν, τί κωλύει καὶ ὅλως
[15, 59]	ἀπεκρίθη, τῷ καθεψηθῆναι παραλυκίσασα, ὅπερ	ἐπὶ	παντὸς ἱδρῶτος συμβαίνει. Μητρόδωρος διὰ
[15, 61]	πολιτείας ἀρεσκόντως ζῆν σπουδάζειν τῷ	ἐπὶ	πάντων θεῷ; Ἀλλ´ εἰ καὶ
[15, 56]	Ἀναξίμανδρος λίθῳ κίονι προσφερῆ τῶν	ἐπὶ	πέδων. Ἀναξιμένης τραπεζοειδῆ. Λεύκιππος τυμπανοειδῆ.
[15, 16]	καταφρόνησιν τί ἄν τις ἐπιὼν	ἐπὶ	πλέον μηκύνοι; ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΖʹ Ὅτι
[15, 22]	δὲ διὰ παντός, τὸ ἐπεμβληθὲν	ἐπὶ	σμικρότερον (ὅπερ ἀδύνατον, τὸ ἔλαττον
[15, 1]	Προπαρασκευῆς ἀπελέγξαι πρὸ πολλοῦ θέμενος	ἐπὶ	συστάσει καὶ ἀπολογίᾳ τῆς ἐξ
[15, 1]	ἔλεγχον συγκεχρημένος. Μεταβὰς δὲ ἐκεῖθεν	ἐπὶ	τὰ Ἑβραίων λόγια, τίσι ποτὲ
[15, 8]	καὶ εὐθεῖαν κίνησιν, πυρὸς μὲν	ἐπὶ	τὰ ἐκτός, γῆς δ´ ἐπὶ
[15, 4]	καὶ ταπεινῶν, οὐκ ἔστιν ἐλθεῖν	ἐπὶ	τὰ μείζω καὶ ἐν ὕψει
[15, 8]	τὸ μέσον, τῶν δὲ ἄλλων	ἐπὶ	τὰ μεταξύ, τὴν ἐν κύκλῳ
[15, 7]	ἐπ´ ἄλλων ἑωραμένα καλῶς μεταφέρων	ἐπὶ	τὰ μὴ προσήκοντα, καθάπερ τινὲς
[15, 32]	φύσεως δεδυνημένοι. Ἀλλὰ γὰρ ἀνίωμεν	ἐπὶ	τὰ πρῶτα τῶν εἰρημένων. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[15, 22]	σεμνοτέραις δὴ καὶ φυσικαῖς ἀποδόσεσιν	ἐπὶ	τὰ στοιχεῖα καὶ τὰ τοῦ
[15, 21]	κατ´ αὐτὴν θεῖναι, ποῦ δὲ	ἐπὶ	τὰς κράσεις καὶ μίξεις ἀνενεγκεῖν;
[15, 21]	τῶν Μουσῶν, ἣ κινεῖν αὐτοὺς	ἐπὶ	ταῦτα πέφυκε, σεμνότερα εἰρήκασι περὶ
[15, 32]	ὁ Πλούταρχος ἐν ὀλίγοις συνεῖλεν,	ἐπὶ	ταὐτὸν ὁμοῦ συναγαγὼν τὰς ἁπάντων
[15, 20]	ἀΐδιον, τὰς δὲ λοιπὰς συμμίγνυσθαι	ἐπὶ	τελευτῇ εἰς ἐκείνην. Ἔχειν δὲ
[15, 44]	ἄμορφον, ἀνείδεον, ἀσχημάτιστον, ἄποιον ὅσον	ἐπὶ	τῇ ἰδίᾳ φύσει, δεξαμενὴν δὲ
[15, 22]	ἐργάζεσθαι καὶ ψυχήν, οὖσαν τὸ	ἐπὶ	τῇ κράσει πάθημα. Ὅτι δὲ
[15, 62]	Ἑλλήνων ὁ σοφώτατος Σωκράτης τοὺς	ἐπὶ	τῇ τῶν προειρημένων φυσιολογίᾳ μεγάλα
[15, 35]	κόσμον καὶ φθαρτὸν μέν, ὅσον	ἐπὶ	τῇ φύσει αἰσθητὸν γὰρ εἶναι,
[15, 30]	μὲν λίθους, πίπτοντας δὲ πολλάκις	ἐπὶ	τὴν γῆν σβέννυσθαι, καθάπερ τὸν
[15, 1]	ἐνταῦθά μοι περιγραφήσεται· μεταβὰς δὲ	ἐπὶ	τὴν ἐντελεστέραν ὑπόθεσιν τῆς Εὐαγγελικῆς
[15, 13]	τοῖς ἐκτεθεῖσιν ἀρκεσθέντες μεταβησόμεθα καὶ	ἐπὶ	τὴν τῶν Στωϊκῶν αἵρεσιν. Σωκράτους
[15, 8]	Ὁ δὲ Ἀριστοτέλης πάντη μένειν	ἐπὶ	τῆς αὐτῆς οὐσίας αὐτὰ βούλεται,
[15, 4]	ὑψηλὸν πάγον. Ἕως δ´ ἑκάτερον	ἐπὶ	τῆς οἰκείας μένει τάξεως, οὐκ
[15, 18]	τούτων δὲ δῆλον ὅτι Χρύσιππος	ἐπὶ	τῆς οὐσίας οὐ ταύτην παρείληφε
[15, 11]	ταὐτὸ κινουμένης, πόθεν δὲ καὶ	ἐπὶ	τῆς τοῦ ζῴου συστάσεως αἱ
[15, 18]	τῆς μεταβολῆς λεγομένην. Οὐ γὰρ	ἐπὶ	τῆς τοῦ κόσμου κατὰ περιόδους
[15, 19]	ἀρχὴν οὐχ οἷόν τε εἶναι	ἐπὶ	τῆς φύσεως ταύτης· ὃν τρόπον
[15, 8]	ὁποίῳ τινὶ οὐχ ἕξει τῆς	ἐπί	τι κλίσεως αἰτίαν, Εἴτ´ ἐπὶ
[15, 4]	ὁδῷ βαδίζοντα, ἥτις ἄγειν πέφυκεν	ἐπί	τι τῶν μικρῶν καὶ ταπεινῶν,
[15, 22]	ὡρισμένον ἔσται ἐφ´ ἑκάτερα, ἢ	ἐπὶ	τὸ ἔλαττόν γε (ἢ ἐπὶ
[15, 22]	ἐπὶ τὸ ἔλαττόν γε (ἢ	ἐπὶ	τὸ μεῖζον) ψυχὴ οὐκ ἔσται.
[15, 8]	ἐπὶ τὰ ἐκτός, γῆς δ´	ἐπὶ	τὸ μέσον, τῶν δὲ ἄλλων
[15, 8]	τὰ ἐκείνου, καὶ τὸ μὲν	ἐπὶ	τὸ μέσον φερόμενον βαρὺ λέγειν
[15, 62]	ἤδη τὰ ἀνθρώπινα εἰδέναι ἔρχονται	ἐπὶ	τὸ περὶ τῶν τοιούτων φροντίζειν
[15, 8]	βαρὺ λέγειν βιάζεται, τὸ δὲ	ἐπὶ	τὸ πέριξ κοῦφον, καὶ τὸν
[15, 59]	ὑπὸ τοῦ ἡλίου διὰ τὴν	ἐπὶ	τὸ πλεῖον πίλησιν. Ἀντιφῶν ἱδρῶτα
[15, 2]	τὴν πατρῴαν οὐσίαν, ἔπειτα δὲ	ἐπὶ	τὸ στρατεύεσθαι συνῶσαι, κακῶς δὲ
[15, 2]	κακῶς δὲ πράττοντα ἐν τούτοις	ἐπὶ	τὸ φαρμακοπωλεῖν ἐλθεῖν, ἔπειτα ἀναπεπταμένου
[15, 19]	περὶ τῆς παλιγγενεσίας τῶν ὅλων.	Ἐπὶ	τοσοῦτον δὲ προελθὼν ὁ κοινὸς
[15, 26]	εἶναι ἐννεακαιδεκαπλασίονα τῆς γῆς, ὡς	ἐπὶ	τοῦ ἡλίου πλήρη πυρός, ἐκλείπειν
[15, 2]	ἔτι δὲ κατασκαφείσης Ὀλύνθου μηνύειν	ἐπὶ	τοῦ λαφυροπωλείου Φιλίππῳ τοὺς πλουσιωτάτους
[15, 6]	ὅτι μὴ δι´ αἰνιγμάτων μηδ´	ἐπὶ	τοῦ σαφοῦς χρείᾳ τὴν γένεσιν
[15, 9]	καὶ κινεῖσθαι, ἀλλ´ οὐδ´ ὅσον	ἐπὶ	τοῦ σώματος ἀκίνητον εἶναι καὶ
[15, 4]	διαφορὰν τοῦ τέλους καὶ τὴν	ἐπὶ	τοῦτο ἄγουσαν φιλοσοφίαν διάφορον εἶναι.
[15, 4]	τῷ κάθηται σὴν ἐλαφρίζων μάχην;	ἐπὶ	τοῦτον τὸν ὑψηλὸν πάγον τὸ
[15, 4]	ἀνθρώπινον ἀγαθὸν ζητοῦντα, Εὐδαιμονία, φησίν,	ἐπὶ	τροχὸν οὐκ ἀναβαίνει οὐδὲ ὁ
[15, 62]	ἐπεὶ καὶ τοὺς μέγιστα φρονοῦντας	ἐπὶ	τῷ περὶ τούτων λέγειν οὐ
[15, 21]	ταὐτομάτου ψηγμάτων. Καὶ αὖ τοῖς	ἐπὶ	τῶν αἰγιαλῶν προσέοικε λίθοις εἰς
[15, 22]	ποιοῦσαν τὴν ἁρμονίαν ταύτην, οἷον	ἐπὶ	τῶν ὀργάνων τὸν μουσικὸν τὸν
[15, 49]	τῶν καλουμένων Διοσκούρων. Ξενοφάνης τοὺς	ἐπὶ	τῶν πλοίων φαινομένους οἷον ἀστέρας
[15, 13]	εἶθ´ οὕτω τῷ νοηθέντι κατόπιν	ἐπὶ	τῶν πραγμάτων προσάγειν τὴν ὁμοιότητα,
[15, 48]	τρέφεσθαι τοὺς ἀστέρας ἐκ τῆς	ἐπιγείου	ἀναθυ μιάσεως. Ἀριστοτέλης μὴ δεῖσθαι
[15, 21]	τὸν διὰ πάντων παρήκοντα ὁμοίως	ἐπιγείων	τε καὶ οὐρανίων εἰς ἀναθυμίασιν
[15, 22]	γὰρ ἐνταῦθα ἐντεταμένων τῶν χορδῶν	ἐπιγίνεταί	τι οἷον πάθημα ἐπ´ αὐταῖς,
[15, 4]	ἄτολμον, ὦ ποιητά· ἔαρος δ´	ἐπιγίνεται	ὥρη· πολὺς ὁ μεταξὺ χρόνος
[15, 5]	εὑρετὴς καὶ τῶν θείων πραγμάτων	ἐπιγνώμων	ἀκριβὴς ὑπ´ αὐτὴν τὴν ὄψιν
[15, 32]	ἡγεμονικοῦ διεμαχέσαντο, οὐδὲ σφᾶς αὐτοὺς	ἐπιγνῶναι	οἵας εἶεν φύσεως δεδυνημένοι. Ἀλλὰ
[15, 13]	πραγμάτων παραπλησίου τινὸς δυνάμεως εἰς	ἐπίγνωσιν	δεῖται, τῇ δ´ αὑτοῦ λεπτῇ
[15, 2]	Θεόκριτος γοῦν ὁ Χῖος ἐποίησεν	ἐπίγραμμα	τοιοῦτον· Ἑρμείου εὐνούχου τε καὶ
[15, 4]	καὶ Νικομάχειοι καὶ Μεγάλων Ἠθικῶν	ἐπιγραφόμεναι,	μικρόν τι καὶ ταπεινὸν καὶ
[15, 36]	καὶ φθαρήσεται· ἀλλὰ μὴν οὐδεμιᾶς	ἐπιδέεται	τροφῆς· διὰ τοῦτο καὶ ἀΐδιος.
[15, 1]	ἡμετέρας γνώμης τὸ κριτήριον ἀδέκαστον	ἐπιδεικνὺς	τοῖς ἐντυγχάνουσιν, ἔργοις τε, ὡς
[15, 16]	Ἀπαιτούμενοι δὲ πῶς τὸ τοιοῦτον	ἐπιδιαμένει	πῦρ, ἀλλοῖον μὲν πῦρ οὐ
[15, 5]	δαίμονας μήτε ἥρωας μήτε ὅλως	ἐπιδιαμένειν	δύνασθαι τὰς ψυχὰς συγκεχωρηκότι. Ἐκεῖνο
[15, 9]	μὲν γὰρ ἄλλων οἱ μὲν	ἐπιδιαμένειν	συνεχώρησαν, οἱ δ´, εἰ μὴ
[15, 22]	καὶ τοῦ τύφου τὸ μάταιον	ἐπιθεωρῆσαι.	Θήσω δὲ καὶ ταῦτα ἀπὸ
[15, 22]	τὸ νοεῖν, τὸ αἰσθάνεσθαι, λογίζεσθαι,	ἐπιθυμεῖν,	ἐπιμελεῖσθαι ἐμφρόνως (καὶ) καλῶς, ἃ
[15, 60]	τε τὸ θυμικὸν καὶ τὸ	ἐπιθυμητικόν.	Οἱ Στωϊκοὶ ἐξ ὀκτὼ μερῶν
[15, 5]	ἔλθοι πρὸς τὸ χαρίζεσθαι ταῖς	ἐπιθυμίαις.	Πίστιν γὰρ λαβεῖν περὶ τοῦ
[15, 10]	οὔσης, οὐδὲ ἐναντίωσιν λόγου πρὸς	ἐπιθυμίας·	ἓν δὲ καὶ ταὐτὸν δι´
[15, 10]	ἐντελέχεια. Καὶ μὴν οὐδὲ τὸ	ἐπιθυμοῦν	μὴ σιτίων μηδὲ ποτῶν, ἀλλ´
[15, 4]	γίνεται. Εἰ θέλεις ἀκριβῶς τὸ	ἐπίκηρον	καὶ σαθρὸν τῆς ἀνθρωπίνης γενεᾶς
[15, 2]	ἀποδεχόμενον δὲ Νικαγόραν, τὸν Ἑρμῆν	ἐπικληθέντα.	Καὶ Εὐβουλίδης δὲ προδήλως ἐν
[15, 1]	τοὺς ἄλλους τοὺς δὴ φυσικοὺς	ἐπικληθέντας	φιλοσόφους τά τε τῆς Πλάτωνος
[15, 39]	εἴξαντος τῇ τοῦ ἡλίου ὁρμῇ	ἐπικλιθῆναι	τὰς ἄρκτους καὶ τὰ βόρεια
[15, 5]	δὲ ταύτη γε καὶ κατ´	Ἐπίκουρον	ὄνησις τοῖς ἀνθρώποις ἀπὸ θεῶν
[15, 5]	ἐν ταὐτῷ τάττεις Ἀριστοτέλην καὶ	Ἐπίκουρον;	Πάνυ μὲν οὖν, ὥς γε
[15, 5]	λόγῳ. Εἴπερ γὰρ καὶ κατ´	Ἐπίκουρον	τὸ τῆς προνοίας οἴχεται, καίτοι
[15, 23]	συντεμόντα, πῦρ εἶναι τὸν ἥλιον.	Ἐπίκουρος	γήινον πύκνωμα κισσηροειδὲς καὶ σπογγοειδὲς
[15, 43]	ἀγαθάς, κακοὺς δὲ τὰς φαύλας.	Ἐπίκουρος	δὲ οὐδὲν τούτων ἐγκρίνει. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[15, 60]	προσφερῶς ταῖς πολύποδος πλεκτάναις. Δημόκριτος,	Ἐπίκουρος	διμερῆ τὴν ψυχήν, τὸ μὲν
[15, 5]	ἐμοὶ κριτῇ καὶ αἰσχυντηλότερον ὁ	Ἐπίκουρος	δοκεῖ πεποιηκέναι· ὥσπερ γὰρ ἀπογνοὺς
[15, 2]	γὰρ οἷόν τε, καθάπερ φησὶν	Ἐπίκουρος	ἐν τῇ Περὶ τῶν ἐπιτηδευμάτων
[15, 25]	τὸν κόσμον καὶ τὰ ἄστρα.	Ἐπίκουρος	ἐνδέχεσθαι τὰ προειρημένα πάντα. Τοιοῦτος
[15, 38]	καὶ ὑμένα περιτείνουσι τῷ κόσμῳ.	(Ἐπίκουρος	ἐνίων μὲν κόσμων) ἀραιὸν τὸ
[15, 34]	κόσμος προνοίᾳ διοικούμενος. Δημόκριτος καὶ	Ἐπίκουρος	καὶ ὅσοι τὰ ἄτομα εἰσηγοῦνται
[15, 21]	κἂν εἰ φιλοτιμοῖτό τις ὡς	Ἐπίκουρος	καὶ Χρύσιππος ἅπαντα λίθον κινεῖν
[15, 61]	Παρμενίδης ἐν ὅλῳ τῷ θώρακι.	Ἐπίκουρος,	οἱ Στωϊκοὶ πάντες ἐν ὅλῃ
[15, 30]	ἐμφέρεται κοσμοποιοῦσιν ἕκαστον τῶν ἀστέρων.	Ἐπίκουρος	οὐδὲν ἀπογινώσκει τούτων, ἐχόμενος τοῦ
[15, 24]	Πελοποννήσου. Ἡράκλειτος εὖρος ποδὸς ἀνθρωπείου.	Ἐπίκουρος	τηλικοῦτον ἡλίκος καὶ ὁποῖος φαίνεται,
[15, 35]	γε, προνοίᾳ καὶ συνοχῇ θεοῦ.	Ἐπίκουρος	φθαρτόν, ὅτι γενητόν, ὡς ζῷον,
[15, 5]	τὸ ἔγκλημα ἐκφύγοι, ὃ κατ´	Ἐπικούρου	τινὲς μαντεύονται, ὡς ἄρα μὴ
[15, 61]	τὴν μήνιγγα τοῦ ἐγκεφάλου, ἣν	ἐπικρανίδα	λέγει. Ἡρόφιλος ἐν τῇ τοῦ
[15, 20]	ἐξ ἑαυτοῦ. Καὶ μετὰ βραχέα	ἐπιλέγει·	Περὶ δὲ ψυχῆς Κλεάνθης μὲν
[15, 11]	σῶμα. Εἶθ´ ἑξῆς μεθ´ ἕτερα	ἐπιλέγει·	Τὰ μὲν οὖν ἄλλα ὅσα
[15, 11]	οὐ τοῦ σώματος; Εἶθ´ ἑξῆς	ἐπιλέγει·	Τὸ δὲ βαρύτητι ἀπεικάζειν τὴν
[15, 4]	οὐρανοῦ θρέμματα. Καὶ μεθ´ ἕτερα	ἐπιλέγει·	Τούτων τοίνυν οὕτως ἐχόντων καὶ
[15, 17]	καὶ ἀνήνυτος. Καὶ μετὰ βραχέα	ἐπιλέγει·	Ὥστε καλῶς ὁ λόγος εἴρηκε
[15, 6]	καὶ κατὰ βραχὺ θείας αἰτίας	ἐπιλογισμὸν	οἷοί τε ὦμεν λαβεῖν. Ἀλλὰ
[15, 22]	νοεῖν, τὸ αἰσθάνεσθαι, λογίζεσθαι, ἐπιθυμεῖν,	ἐπιμελεῖσθαι	ἐμφρόνως (καὶ) καλῶς, ἃ πάντα
[15, 9]	Ψυχὴ γὰρ πᾶσα, φησί, παντὸς	ἐπιμελεῖται	τοῦ ἀψύχου, πάντα δὲ οὐρανὸν
[15, 13]	καὶ βίου στερροῦ καὶ διαλεκτικῆς	ἐπιμεληθῆναι.	Τά γέ τοι τῆς κατ´
[15, 5]	ἐκ τῆς ἀταξίας. Πάντων δὲ	ἐπιμελούμενον	καὶ πάντα κατὰ δύναμιν κοσμοῦντα
[15, 1]	ἐπισυνάψω πραγματείας. Ἦν δὲ τοῦτο	ἐπιμεμφόμενον	ἡμῖν, ὅτι δὴ τὰ Ἑβραίων
[15, 62]	ἄρα πρὸς τοὺς ἐκ περιτομῆς	ἐπιμεμψαμένους	ἀποκρίνασθαι, τί δή ποτε ἀλλόφυλοι
[15, 20]	τοῦ σώματος ἀπαλλαγεῖσαν φθείρεσθαι, ἀλλ´	ἐπιμένειν	τινὰς χρόνους καθ´ ἑαυτήν, τὴν
[15, 16]	φθείρειν μὲν πάντα λέγειν καὶ	ἐπινέμεσθαι,	ὡς τοιοῦτον ὂν πῦρ οἷον
[15, 51]	χθονος· οἱ δὲ νεώτεροι κατ´	ἐπινέμησιν	φωτὸς κατὰ μικρὸν ἐξαπτομένης τεταγ
[15, 4]	ὅττι κεν οὗτος τῇ κεφαλῇ	ἐπινεύσει	τοῦτο αὐτὴν ἀφαιρεῖσθαι τολμῶσιν. Οὐ
[15, 6]	ἄνευ θεοῦ βουλήσεως καὶ δυνάμεως	ἐπινοήσαι)	οὔτε τὸ γενόμενον ἄφθαρτον οὔτε
[15, 21]	τὰ μὲν ἐκ τῆς κοινῆς	ἐπινοίας	τῶν ἀνθρώπων, τὰ δ´ ἐξ
[15, 14]	τῶν ἐσομένων· τὴν δὲ τούτων	ἐπιπλοκὴν	καὶ ἀκολουθίαν εἱμαρμένην καὶ ἐπιστήμην
[15, 20]	ἐμβαίνουσιν ἕτερα καὶ ἕτερα ὕδατα	ἐπιρρεῖ·	καὶ ψυχαὶ δὲ ἀπὸ τῶν
[15, 4]	ἐκ τῆς τραγῳδίας ἅμα πάντα	ἐπιρρυῇ,	ἔτι ὁ δίκαιος εὐδαίμων καὶ
[15, 5]	ὅτι κήδοιτο ἀπιστία τὴν ἀδικίαν	ἐπιρρώννυσι.	Τί οὖν, φήσαι τις ἄν,
[15, 4]	Πλάτωνος ἢ ἄλλους πρὸς αὐτὰ	ἐπιρρώσει	ποτέ; Οὐ γὰρ ἔστιν ὅπως
[15, 62]	τὴν Εὐαγγελικὴν Ἀπόδειξιν, ἤδη λοιπὸν	ἐπισκεπτέον	ἀφ´ ἑτέρας λόγων ἀρχῆς, τῆς
[15, 10]	τῆς ἐντελεχείας ὧδ´ ἄν τις	ἐπισκέψαιτο	πῶς περὶ ψυχῆς λέγεται. Τὴν
[15, 22]	φιλοσόφων ὁμοῦ πάντων τὰς θαυμαστὰς	ἐπισκέψασθαι	φυσιολογίας, ὅτε μάλιστα κοινῶς πάντες
[15, 22]	ἄν τις μάθοι κατὰ φύσιν	ἐπισκοπούμενος.	Ἁπλοῦν μὲν δή τι οὐκ
[15, 22]	δ´ ἄλλα χαίρειν ἐᾶν, μὴ	ἐπιστάμενον	ὅτι ἀλγεῖ ὁ δάκτυλος. Εἰ
[15, 22]	οὔτε τὸ νοεῖν οὔτε τὸ	ἐπίστασθαι	οὔτε ἀρεταὶ οὔτε τι τῶν
[15, 22]	ὡς τὸ μὲν ἄρχει καὶ	ἐπιστατεῖ	τῷ σώματι καὶ μάχεται πολλαχῇ,
[15, 9]	τὴν ψυχήν. Ἐπεὶ πόθεν ἀλλαχόθεν	ἐπιστεύσαμεν	ὑπὲρ ψυχῆς; Ἂν οὖν τις
[15, 13]	τὴν σοφίαν εἶναι καὶ τὴν	ἐπιστή	μην, δι´ ἧς τὸ ἀνθρώπινον
[15, 9]	ζήτησιν καὶ μάθησιν, ἐξ ὧν	ἐπιστήμη	γίνεται. Εἰ δὲ μή ἐστιν
[15, 14]	ἐπιπλοκὴν καὶ ἀκολουθίαν εἱμαρμένην καὶ	ἐπιστήμην	καὶ ἀλήθειαν καὶ νόμον εἶναι
[15, 9]	Ἀλλὰ μὴν καὶ τὰ τῆς	ἐπιστήμης	καὶ τῆς σοφίας εἰς τὴν
[15, 6]	δημιουργὸν τοῖς ὅλοις τὸν θεὸν	ἐπιστήσαντος	τοῦ τε Πλάτωνος τὰ ἴσα
[15, 6]	δὲ τὴν ἀρίστην τις αἰτίαν	ἐπιστήσῃ	τὴν ἐκ θεοῦ, δεῖ ταύτην
[15, 2]	αὐτὸς ἐν ταῖς πρὸς Ἀντίπατρον	ἐπιστολαῖς	ἀπολελόγηται. Τεθνεῶτος γὰρ Ἑρμείου διὰ
[15, 2]	ληρεῖν αὐτὸν φαίη. Λέγει γὰρ	ἐπιστολὰς	Ἀριστοτέλους ἁλῶναι κατὰ τῆς πόλεως
[15, 2]	ἐν τῇ Περὶ τῶν ἐπιτηδευμάτων	ἐπιστολῇ,	νέον μὲν ὄντα καταφαγεῖν αὐτὸν
[15, 26]	πυρός, ἐκλείπειν δὲ κατὰ τὰς	ἐπιστροφὰς	τοῦ τροχοῦ· ὅμοιον δὲ εἶναι
[15, 51]	ἐπιφραττομένου κατὰ τὴν πρὸς ἡμᾶς	ἐπιστροφὴν	τοῦ πυρώδους μέρους. Ἡράκλειτος κατὰ
[15, 16]	εἰποῦσι τῇ ἀλόγῳ πίστει ταύτῃ	ἐπισυνάπτουσιν,	ὅτι καὶ ἀΐδιόν ἐστι, καίπερ
[15, 1]	σκέμματος τὴν καταρχὴν τῆς δευτέρας	ἐπισυνάψω	πραγματείας. Ἦν δὲ τοῦτο ἐπιμεμφόμενον
[15, 1]	θεῷ δι´ αὐτῆς ἀληθείας ἡμῖν	ἐπισφραγισθέντος,	τὰ μὲν τῆς Προπαρασκευῆς ἐνταῦθά
[15, 18]	διάδοχον τῆς σχολῆς Ζήνωνά φασιν	ἐπισχεῖν	περὶ τῆς ἐκπυρώσεως τῶν ὅλων.
[15, 2]	Ἐπίκουρος ἐν τῇ Περὶ τῶν	ἐπιτηδευμάτων	ἐπιστολῇ, νέον μὲν ὄντα καταφαγεῖν
[15, 22]	τῶν Στωϊκῶν αἵρεσιν, ὡς ἐν	ἐπιτομῇ,	παρατέθειμαι, ὥρα πάλιν ἐπανελθόντα τῶν
[15, 15]	συστάσεως τοῦ παντός. ΑΠΟ ΤΗΣ	ΕΠΙΤΟΜΗΣ	ΑΡΕΙΟΥ ΔΙΔΥΜΟΥ. Ὅλον δὲ τὸν
[15, 15]	Ταῦτα μὲν ἡμῖν ἀπὸ τῆς	Ἐπιτομῆς	Ἀρείου Διδύμου προκείσθω· πρὸς δὲ
[15, 20]	Στωϊκῆς φιλοσοφίας δόγματα ἀπὸ τῶν	Ἐπιτομῶν	Ἀρείου Διδύμου συνειλεγμένα. Πρὸς δὲ
[15, 8]	ἤ τι πυρὸς ὄν, οὐκ	ἐπιτρέπει	φῶς περὶ αὐτὸν ἀνῆφθαι. Ἔτι
[15, 4]	ὁ δικαιότατος, τοῦ δὲ μὴ	ἐπιτρέποντος	ἕπεσθαι τῇ ἀρετῇ τὴν εὐδαιμονίαν,
[15, 4]	αὐτὴν ἀφαιρεῖσθαι τολμῶσιν. Οὐ γὰρ	ἐπιτρέπουσιν	αὐτὴν ποιεῖν εὐδαίμονας, ὁμοίαν δὲ
[15, 4]	οὔτ´ ἔχεις εἰπεῖν οὔτ´ ἂν	ἐπιτρέψαι	σοι τῶν ἡγεμόνων τῆς αἱρέσεως
[15, 46]	τάξεως ἀστέρων. Ξενοκράτης κατὰ μίαν	ἐπιφάνειαν	οἴεται κινεῖσθαι τοὺς ἀστέρας. Οἱ
[15, 22]	δὲ κατὰ τὸ εἶδος τεταγμένον	ἐπιφέρειν	τὴν ζωήν· εἰ μὲν οὐσίαν
[15, 51]	Τῶν Πυθαγορείων τινὲς ἀνταύγειαν καὶ	ἐπίφραξιν	τῆς γῆς ἢ τῆς ἀντί
[15, 51]	στομίου τοῦ περὶ τὸν τροχὸν	ἐπιφραττομένου	κατὰ τὴν πρὸς ἡμᾶς ἐπιστροφὴν
[15, 1]	ἀπεγύμνωσα, οὐ μόνοις τοῖς οἴκοθεν	ἐπιχειρήμασιν,	ἀλλὰ καὶ ταῖς αὐτῶν μάλιστα
[15, 5]	ὕψιον ἢ σκολιαῖς ἀπάταις ἀναβαίνει	ἐπιχθονίων	γένος ἀνδρῶν, ὁ μὲν Πλάτων
[15, 16]	καὶ καταφρόνησιν τί ἄν τις	ἐπιὼν	ἐπὶ πλέον μηκύνοι; ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΖʹ
[15, 32]	δὲ πλῆθος τῶν ἀναθυμιωμένων σωμάτων	ἔπληττε	τὸν ἀέρα καὶ τοῦτον ἐξέθλιβε.
[15, 4]	κυριωτάτου τὴν πρὸς Πλάτωνα παραλλαγὴν	ἐποιήσατο,	μὴ τηρήσας τὸ μέτρον τῆς
[15, 6]	ἧς καὶ οὐκ ὄντα πρότερον	ἐποίησε	τὸν κόσμον καὶ ποιήσας εἰσαεὶ
[15, 2]	αὐτόν· Θεόκριτος γοῦν ὁ Χῖος	ἐποίησεν	ἐπίγραμμα τοιοῦτον· Ἑρμείου εὐνούχου τε
[15, 8]	Μωσῆς οὐ πολυπραγμονεῖ. Ἔπειτα τούτοις	ἑπόμενα	πολλὰ ἐν οἷς διαφέρονται. Ὁ
[15, 9]	δὲ ἀκίνητος οὕτως. (Τούτῳ) τοιγαροῦν	ἑπόμενος	Δικαίαρχος καὶ τἀκόλουθον ἱκανὸς ὢν
[15, 7]	πάντα σώματα) συνέστηκε, Πλάτων μὲν	ἑπόμενος	τῇ περὶ αὐτὰ ἐναργείᾳ, καθάπερ
[15, 13]	ἐδύνατο, τῆς δ´ ὄντως ἀληθείας	ἐποπτεῦσαι	τὸ πεδίον οὐχ οἵα τε
[15, 1]	τοῖς ἐντυγχάνουσιν, ἔργοις τε, ὡς	ἔπος	εἰπεῖν, καὶ αὐτοῖς πράγμασι τὰς
[15, 32]	ἡμῖν ἀσφαλῆ τὴν περὶ τούτων	ἐποχὴν	γεγονέναι πᾶς ὁστισοῦν ὁμολογήσειε; Θήσω
[15, 1]	ἔτι Πύρρωνα καὶ τοὺς τὴν	ἐποχὴν	εἰσηγουμένους τούς τε ἄλλους ἑξῆς
[15, 24]	ἔχει καὶ ὑφ´ οὗ φέρεται,	ἑπτακαιεικοσαπλασίω	τῆς γῆς. Ἀναξαγόρας πολλαπλάσιον Πελοποννήσου.
[15, 61]	τῇ κεφαλῇ. Στράτων ἐν μεσοφρύῳ.	Ἐρασίστρατος	περὶ τὴν μήνιγγα τοῦ ἐγκεφάλου,
[15, 53]	Οἱ ἀπὸ τῶν μαθηματικῶν ὀκτωκαιδεκαπλάσιον.	Ἐρατοσθένης	τὸν ἥλιον ἀπέχειν ἀπὸ τῆς
[15, 9]	σώματι καὶ κίνησίν τινα καὶ	ἔργα	καὶ πράξεις ἀπένειμαν τῇ ψυχῇ·
[15, 6]	καὶ ἔθνη καὶ πόλεις καὶ	ἔργα,	μένει χρόνον ἀμήχανον ὅσον γενόμενα
[15, 22]	δὲ ἀδύνατον συμφόρησιν σωμάτων ζωὴν	ἐργάζεσθαι	καὶ νοῦν γεννᾶν τὰ ἀνόητα.
[15, 22]	τὴν ποιὰν κρᾶσιν ζωήν τε	ἐργάζεσθαι	καὶ ψυχήν, οὖσαν τὸ ἐπὶ
[15, 22]	ταῖς ἐν αὐτοῖς ἀσωμάτοις ταῦτα	ἐργάζεται·	ἔπειτα ὅτι οὐ ταύτας τὰς
[15, 22]	τῷ δι´ αὐτοῦ τὴν αὔξην	ἐργαζομένῳ.	Καὶ γὰρ εἰ ἡ ψυχὴ
[15, 1]	κριτήριον ἀδέκαστον ἐπιδεικνὺς τοῖς ἐντυγχάνουσιν,	ἔργοις	τε, ὡς ἔπος εἰπεῖν, καὶ
[15, 12]	ψυχή. Καὶ ὃ μὲν ἂν	ἔργον	εἴη ψυχῆς λογικῆς καὶ φρονίμου
[15, 6]	ὅλως ποιητής, καὶ τὸ καλὸν	ἔργον	πρὸς ἅπαν διασῴζεσθαι· τὸ γὰρ
[15, 6]	Πλάτωνος τὸν κόσμον γεγονέναι κάλλιστον	ἔργον	ὑπὸ τοῦ καλλίστου τῶν δημιουργῶν
[15, 21]	τοῦ πνεύματος ἡμῖν λεπτότης πρὸ	ἔργου	γένοιτ´ ἂν εἰς φαντασίας καὶ
[15, 13]	κηδεμόνα καὶ γνωρίζων ἐκ τῶν	ἔργων	τὸν τεχνίτην πρότερον νοῆσαι τοῦτο
[15, 21]	ἅπαντα λίθον κινεῖν καὶ πᾶσαν	ἐρευνᾶν	δύναμιν σώματος εἰς γένεσιν τῶν
[15, 62]	τάδε· Τίς γὰρ τούσδ´ ὀλοῇ	ἔριδι	ξυνέηκε μάχεσθαι; Ἠχοῦς σύνδρομος ὄχλος·
[15, 62]	λελακυῖα, νείκης ἀνδροφόνοιο κασιγνήτη καὶ	ἔριθος,	ἥ τ´ ἀλαὴ περὶ πάντα
[15, 62]	τὸν τρόπον· Φοιτᾷ δὲ βροτολοιγὸς	ἔρις	κενεὸν λελακυῖα, νείκης ἀνδροφόνοιο κασιγνήτη
[15, 2]	ἐγένοντο· πάντες δὲ σοφισταὶ καὶ	ἐριστικοὶ	καὶ ῥήτορες, ὧν καὶ τὰ
[15, 2]	καὶ τὰ Ἀπομνημονεύματα Ἀλεξίνου τοῦ	Ἐριστικοῦ.	Ποιεῖ γὰρ Ἀλέξανδρον παῖδα διαλεγόμενον
[15, 2]	τοῦ γάμου καὶ τῆς πρὸς	Ἑρμείαν	οἰκειόητος αὐτῷ γεγονυίας, ἔπειτα Φιλίππῳ
[15, 2]	αὐτόν· ἓν μέν, ὅτι τὴν	Ἑρμείου	γήμειε φύσει μὲν ἀδελφήν, θετὴν
[15, 2]	Ἀντίπατρον ἐπιστολαῖς ἀπολελόγηται. Τεθνεῶτος γὰρ	Ἑρμείου	διὰ τὴν πρὸς ἐκεῖνον εὔνοιαν
[15, 2]	ὁ Χῖος ἐποίησεν ἐπίγραμμα τοιοῦτον·	Ἑρμείου	εὐνούχου τε καὶ Εὐβούλου τόδε
[15, 2]	ἠχαρίστησε Πλάτωνι. Περὶ μὲν οὖν	Ἑρμείου	καὶ τῆς Ἀριστοτέλους πρὸς αὐτὸν
[15, 2]	Μετὰ δὲ τὴν Πυθιάδος τῆς	Ἑρμείου	τελευτὴν Ἀριστοτέλης ἔγημεν Ἑρπυλλίδα Σταγειρῖτιν,
[15, 2]	λόγους, ἀποδεχόμενον δὲ Νικαγόραν, τὸν	Ἑρμῆν	ἐπικληθέντα. Καὶ Εὐβουλίδης δὲ προδήλως
[15, 46]	Ἀφροδίτης· πέμπτον Στίλβοντα, τὸν τοῦ	Ἑρμοῦ·	ἕκτον ἥλιον· ἕβδομον σελήνην. Τῶν
[15, 54]	δώδεκα μῆνες. Οἱ δ´ αὐτοὶ	Ἑρμοῦ	καὶ Ἀφροδίτης· ἰσόδρομοι γάρ. Σελήνης
[15, 2]	τῆς Ἑρμείου τελευτὴν Ἀριστοτέλης ἔγημεν	Ἑρπυλλίδα	Σταγειρῖτιν, ἐξ ἧς υἱὸς αὐτῷ
[15, 55]	κατωτέρου μέρους εἰς ἄπειρον {μέρος}	ἐρριζῶσθαι,	ἐξ ἀέρος δὲ καὶ πυρὸς
[15, 57]	Ξενοφάνης πρώτην, εἰς ἄπειρον γὰρ	ἐρριζῶσθαι.	Φιλόλαος ὁ Πυθαγόρειος τὸ μὲν
[15, 10]	Εἰ οὖν καὶ εἰς ὀλίγον	ἔρχεται	ἐκ μείζονος φυτοῦ καὶ ἐξ
[15, 62]	ἱκανῶς ἤδη τὰ ἀνθρώπινα εἰδέναι	ἔρχονται	ἐπὶ τὸ περὶ τῶν τοιούτων
[15, 1]	τῶν μὲν πλάνας, τῶν δὲ	ἔρωτας,	τῶν δὲ ὀργάς, τῶν δὲ
[15, 62]	(τε) βροτοὺς στήριξε κάρη καὶ	ἐς	ἐλπίδα βάλλει. Ἀλλὰ γὰρ καὶ
[15, 62]	περὶ πάντα κυλίνδεται, αὐτὰρ ἔπειτα	ἔς	(τε) βροτοὺς στήριξε κάρη καὶ
[15, 33]	μονογενὴς ᾖ· ἐκ τοῦ μὴ	ἔσεσθαι	ἄφθαρτον, ἐάν τι ἐξωτέρω αὐτοῦ
[15, 22]	κρᾶσις (οὕτω γάρ φασι παράθεσιν	ἔσεσθαι)	διεληλυθὸς δὲ διὰ παντός, τὸ
[15, 3]	οὐκ ἄλλως εὐδαίμονά τινά φησιν	ἔσεσθαι	ἢ καὶ διὰ τῆς τοῦ
[15, 62]	ἢ ἀνδρειοτέρους ἢ σωφρονεστέρους ἡμᾶς	ἔσεσθαι	καὶ μὴν οὐδὲ ἰσχυροὺς ἢ
[15, 33]	πάντα ἐμπεριέχῃ· ἐκ τοῦ μὴ	ἔσεσθαι	ὅμοιον τῷ παραδείγματι, ἐὰν μὴ
[15, 62]	ἔχειν τι. Μηδὲν γὰρ ἡμῖν	ἔσεσθαι	πλέον, ἀλλ´ οὐδ´ εἰ μετεωρότεροι
[15, 33]	ἐκ τριῶν· ἐκ τοῦ μὴ	ἔσεσθαι	τέλειον, ἐὰν μὴ πάντα ἐμπεριέχῃ·
[15, 22]	τοῦ κόσμου ἡγήσαντό τε καὶ	ἐσέφθησαν,	καὶ τάς γε μυθικὰς καὶ
[15, 62]	γενέσθαι ποτὲ οὐδὲν οὔτε ἀπολέσθαι.	Ἐσκόπει	δὲ περὶ αὐτῶν καὶ τάδε·
[15, 62]	ἀπεδείκνυε. Καὶ πρῶτον μὲν αὐτῶν	ἐσκόπει	πότερά ποτε νομίσαντες ἱκανῶς ἤδη
[15, 15]	περιόδους ἀπείρους γεγονυίας τε καὶ	ἐσομένας.	Καὶ τὸ μὲν ἐκ τῆς
[15, 14]	καὶ τῶν γιγνομένων καὶ τῶν	ἐσομένων·	τὴν δὲ τούτων ἐπιπλοκὴν καὶ
[15, 22]	δὲ μὴ βούλονται, ἀλλ´ οὖν	ἔσονταί	γε καὶ νοητῶν τινων νοήσεις
[15, 22]	κατεχόντων, ὥστε ἄλλαι αἰσθήσεις οὐκ	ἔσονται,	ἢ γιγνομένων ἄλλων ἐκεῖνοι οἱ
[15, 9]	ψυχή. Πολλὴ δὲ καὶ τοῖς	ἐσπουδακόσι	περὶ τὰ Πλάτωνος ἡ φιλοτιμία
[15, 6]	καὶ τῶν περὶ (τὰ) Πλάτωνος	ἐσπουδακότων	φοβήσας οἷς εἶπεν ἀπέστησε τοῦ
[15, 4]	ἐν ὕψει κείμενα. Ὁρᾷς ἵν´	ἔστ´	ἐκεῖνος ὑψηλὸς πάγος, τρηχύς τε
[15, 22]	ἀναίσθητα τὰ μέρη τῶν μορίων	ἔσται;	Ἀλλὰ ἀδύνατον. Εἰ δὲ ὁτιοῦν
[15, 22]	οἷον ἀμερῆ νοήματα γίνεσθαι. Καὶ	ἔσται	ἀμερὲς τοῦτο, ἢ μεγέθει ὄντι
[15, 6]	μεθέξει, ἄμοιρος δ´ ἡμῖν πάσης	ἔσται	γενέσεως; Οὔκ, ἐάν γε καὶ
[15, 22]	γὰρ μὴ ποσὸν οὖσα σῶμα	ἔσται,	εἴπερ πᾶν σῶμα ποσόν; Καὶ
[15, 22]	ἀρεταὶ οὔτε τι τῶν καλῶν	ἔσται,	ἐκ τῶνδε δῆλον· εἴ τι
[15, 22]	ψυχῆς ἑκάστης τὸ μέγεθος ὡρισμένον	ἔσται	ἐφ´ ἑκάτερα, ἢ ἐπὶ τὸ
[15, 22]	τὸ συναμφότερον, θάτερον δὲ τούτων	ἔσται	ἡ ψυχή· ὃ οὐκ ἔσται
[15, 22]	τῷ πρόσθεν ὁμογνωμονήσει καὶ ἓν	ἔσται	καὶ τῶν αὐτῶν δοξῶν τῇ
[15, 22]	ὃ οὐ δυνάμει, ἐνεργείᾳ δὲ	ἔσται.	Καίτοι τὸ ἀεὶ μένειν τὸ
[15, 22]	εἰς ὕδωρ, συγχυθήσεται, (καὶ) οὐκ	ἔσται	μνήμη· εἰ δ´ ἐμμενοῦσιν οἱ
[15, 22]	σημεῖον καὶ μὴ μεταξὺ σῶμα	ἔσται	ὃ μὴ τέτμηται, εἰς σημεῖα
[15, 22]	ἐπὶ τὸ μεῖζον) ψυχὴ οὐκ	ἔσται.	Ὅταν τοίνυν ἐκ συνόδου μιᾶς
[15, 22]	μόνον, ἐνεργείᾳ δὲ τὰ ἄπειρα	ἔσται.	Οὐ τοίνυν ὅλον δι´ ὅλου
[15, 22]	ἔσται ἡ ψυχή· ὃ οὐκ	ἔσται	σῶμα, οὐ γὰρ ἐξ ὕλης
[15, 22]	ἥξει εἰς ἐνέργειαν. Τί γὰρ	ἔσται	τὸ ἄγον, μὴ ὄντος ἑτέρου
[15, 22]	δέ τι προσελεύσεται, οὐδὲν δὲ	ἔσται	τὸ αὐτό. Πῶς οὖν ἡμῖν
[15, 22]	οἱ πρότεροι ἀπολοῦνται, ὥστε οὐδὲν	ἔσται	τὸ μνημονεύειν. (Εἰ δὲ ἔστι
[15, 22]	Εἰ δὲ τοῦτο, οὐ σῶμα	ἔσται	τὸ νοῆσον. Οὐ γὰρ δὴ
[15, 22]	ὑπ´ αὐτῆς. Καὶ ἢ ψυχὴ	ἔσται	τὸ προστιθέμενον ἢ ἄψυχον σῶμα.
[15, 22]	Δεῖ ἄρα καὶ ἐν ᾧ	ἔσται,	τοιοῦτον εἶναι· δεῖ ἄρα μὴ
[15, 22]	ἐνέργειαν ἥξει, καὶ τοῦτο κρεῖττον	ἔσται	τοῦ δυναμένου, οἷον ὀρεκτὸν ὂν
[15, 22]	διὰ σώματος καταλαμβάνειν, ἢ ταὐτὸν	ἔσται	τῷ αἰσθάνεσθαι. Εἰ οὖν τὸ
[15, 22]	ξένη ψυχὴ αὕτη ἐν ἀγνοίᾳ	ἔσται,	ὧν ἡ ἑτέρα· εἰ δὲ
[15, 22]	ἂν ἔλαττον ᾖ ψυχὴ οὐκ	ἔσται,	ὥσπερ πᾶν ποσὸν ἀφαιρέσει τοῦ
[15, 6]	τοὺς θεούς) ἀθάνατοι μὲν οὐκ	ἐστὲ	οὐδ´ ἄλυτοι τὸ πάμπαν, οὔτι
[15, 17]	γὰρ δὴ φύσεων πασῶν μόνη	ἕστηκε	καὶ ἔστιν ἀραρυῖα καὶ οὐδὲν
[15, 17]	ῥᾴδια· τὸ δὲ ἄτακτον οὐχ	ἕστηκεν,	ὅ τι δὲ μὴ ἕστηκεν,
[15, 17]	ἕστηκεν, ὅ τι δὲ μὴ	ἕστηκεν,	οὐκ ἂν εἴη ὄν. Τοῦτο
[15, 3]	ἀρετὴν ὠφελεῖν. Πρὸς ὃν ὅπως	ἔστησαν	διεψευσμένην αὐτοῦ τὴν ὑπόληψιν ἀπελέγχοντες
[15, 32]	σφᾶς αὐτοὺς ἐναντίοι κατὰ διάμετρον	ἔστησαν	μάχας τε καὶ πολέμους, πλέον
[15, 61]	τῇ τοῦ ἐγκεφάλου κοιλίᾳ, ἥτις	ἐστὶ	βάσις. Παρμενίδης ἐν ὅλῳ τῷ
[15, 22]	μὲν ἄλλο, τὸ δὲ ἄλλο	ἐστί)	δεῖ τοιοῦτον τίθεσθαι τὸ αἰσθανόμενον,
[15, 15]	ἐπειδὴ τοῦ ζῆν αἴτιος ἡμῖν	ἐστι.	Καθ´ ὅσον δὲ εἰρομένῳ λόγῳ
[15, 19]	ταύτης· ὃν τρόπον δ´ ἀγένητός	ἐστι	καὶ ἀναιρεθῆναι ἀδύνατον αὐτήν ἐστιν,
[15, 17]	αὐτῶν; Καὶ πῶς, ἅ γέ	ἐστι	καὶ γενητὰ καὶ παλινάγρετα, εἴ
[15, 22]	σώματι, πότερον ἕκαστον ψυχή. Οἵα	ἐστὶ	καὶ ἡ ὅλη; Καὶ πάλιν
[15, 22]	μένοι, ᾗ μὲν σῶμα, ἕτερόν	ἐστι	καὶ ᾗ ποσόν, τῇ δὲ
[15, 20]	τυπώσεις. Ταῦτα γὰρ ἴδια ψυχῆς	ἐστι.	Καὶ μεθ´ ἕτερα· Εἶναι δὲ
[15, 20]	ὃ δὴ ζωὴ καὶ αἴσθησίς	ἐστι	καὶ ὁρμή. Καὶ ἔτι μετ´
[15, 16]	ταύτῃ ἐπισυνάπτουσιν, ὅτι καὶ ἀΐδιόν	ἐστι,	καίπερ ἐκ μέρους καὶ τὸ
[15, 13]	εἶναι τοιαῦτα ἕκαστα, οἷά περ	ἐστί,	κατὰ τὴν πρὸς αὐτὰ ὁμοιότητα
[15, 54]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΝΔʹ Περὶ ἐνιαυτῶν. Ἐνιαυτός	ἐστι	Κρόνου μὲν ἐνιαυτῶν περίοδος λʹ
[15, 59]	θαλάσσης, πῶς συνέστη καὶ πῶς	ἐστι	πικρά. Ἀναξίμανδρος τὴν θάλασσάν φησιν
[15, 9]	φασι, γραμματεύς. Πάνυ γοῦν οὗτός	ἐστι	πιστὸς συνεικέναι τι περὶ τῶν
[15, 61]	ἀρτηριακῇ κοιλίᾳ τῆς καρδίας, ἥτις	ἐστὶ	πνευματική. Ἐμπεδοκλῆς δὲ ἐν τῇ
[15, 22]	μεριζομένου, οὗ δὴ ὅλον ἕκαστόν	ἐστι,	πῶς οὐ διδάσκει τοῦτο τοὺς
[15, 7]	ὄντα θεῖα καὶ ἄφθαρτα {ἀπαθῆ}	ἐστι	σώματα, συνέθηκε καὶ συνεκόλλησεν ἐξ
[15, 22]	αἰσθάνεσθαι. Εἰ οὖν τὸ νοεῖν	ἐστι	τὸ ἄνευ σώματος ἀντιλαμβάνεσθαι, πολὺ
[15, 17]	ἄν; Παντὸς ἧττον. Τί οὖν	ἐστι	τὸ κατασχῆσον; Εἰ μὲν δὴ
[15, 17]	ΤΑΓΑΘΟΥ ΝΟΥΜΗΝΙΟΥ. Ἀλλὰ τί δή	ἐστι	τὸ ὄν; Ἆρα ταυτὶ τὰ
[15, 22]	ἀντίληψιν ἴσχειν. Ἀλλὰ γὰρ ἕν	ἐστι	τὸ πᾶν· πῶς γὰρ ἂν
[15, 13]	καὶ ἔσχατον τῶν Πλάτωνος φιλοσοφημάτων	ἐστὶ	τὸ περὶ τὴν νοητὴν ταύτην
[15, 22]	τῶνδε· εἰ γὰρ τὸ αἰσθάνεσθαί	ἐστι	τὸ σώματι προσχρωμένην τὴν ψυχὴν
[15, 44]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΜΔʹ Περὶ ὕλης. Ὕλη	ἐστὶ	τὸ ὑποκείμενον γενέσει καὶ φθορᾷ
[15, 11]	ἃς ἢ κινεῖται ἢ ποιόν	ἐστι	τὸ ὑποκείμενον, ἐκπεπτωκότος ἦν τέλεον
[15, 22]	ὡς ὅπου τὸ μέρος ταὐτόν	ἐστι	τῷ ὅλῳ, τοῦτο ἐν τῇ
[15, 15]	διὰ τὸ λόγου μετέχειν, ὅς	ἐστι	φύσει νόμος· τὰ δ´ ἄλλα
[15, 17]	πειραθείημεν διαλεγόμενοι· ἐπειδὴ τὰ σώματά	ἐστι	φύσει τεθνηκότα καὶ νεκρὰ καὶ
[15, 22]	χρωμένων; Καὶ μὴν εἰ σῶμά	ἐστι,	φύσις δὲ σώματος μεριζόμενον εἰς
[15, 19]	οἵα γὰρ ἐφ´ ἡμῶν τίς	ἐστι	φύσις δημιουργοῦσα, τοιούτου τινὸς κατ´
[15, 22]	δὲ παρὰ ταῦτα σώματα οὐκ	ἔστι·	καὶ οἷς δὲ δοκεῖ εἶναι
[15, 4]	τοῖς Πλάτωνος. Ὡς γὰρ οὐκ	ἔστι	λέουσι καὶ ἀνδράσιν ὅρκια πιστὰ
[15, 22]	δὲ ἕκαστον γενόμενον, ἓν οὐκ	ἔστι,	λύσιν δεχόμενον εἴς τε μορφὴν
[15, 33]	εἶπεν· Ἔξωθέν τι αὐτοῦ οὐκ	ἔστι,	περιδινεῖσθαι γὰρ οὐκ ἐδύνατο‘ Ἄφθαρτος
[15, 4]	ὁμόφρονα θυμὸν ἔχουσιν, οὕτως οὐκ	ἔστι	Πλάτωνι καὶ Ἀριστοτέλει φιλία περὶ
[15, 10]	ἀχώριστος ἐντελέχεια. Καὶ γὰρ αὖ	ἔστι,	πρὶν αὐξηθῆναι τὸ φυτόν, ἐν
[15, 6]	σωτηρίαν τῶν γενομένων δεσμὸς οὐκ	ἔστι	τῆς τοῦ θεοῦ βουλήσεως. Ἢ
[15, 8]	σχέσιν ἐφαίνετο λέγεσθαι, σκεψαμένου, εἴτε	ἔστι	τι κάτω φύσει καὶ ἄνω
[15, 7]	καὶ Ἀριστοτέλης ἀκούων Πλάτωνος ὅτι	ἔστι	τις οὐσία νοητὴ καθ´ αὑτὴν
[15, 22]	ἔσται τὸ μνημονεύειν. (Εἰ δὲ	ἔστι	τὸ μνημονεύειν) καὶ ἄλλων αἰσθάνεσθαι
[15, 8]	Ζητήσαντος γὰρ τοῦ Πλάτωνος, εἰ	ἔστι	φύσει βαρὺ σῶμα ἢ φύσει
[15, 57]	τοῦτο γὰρ εἶναι τοῦ παντὸς	ἑστίαν·	δευτέραν δὲ τὴν ἀντίχθονα· τρίτην
[15, 6]	ἡμῖν τοὺς ἀπὸ τῆς αὐτῆς	ἑστίας	εἶναι, οἷς ἀρέσκει καὶ κατὰ
[15, 22]	περι ψυχης πλωτινου. Εἰ δέ	ἐστιν	ἀθάνατος ἕκαστος ἡμῶν ἢ φθείρεται
[15, 9]	ποικίλως καὶ παντοίως ἀποδεικνὺς ὅτι	ἐστὶν	ἀθάνατος ἡ ψυχή. Πολλὴ δὲ
[15, 2]	ὅτι ψευδῆ πάντα τὰ εἰρημένα	ἐστίν,	ἀλλὰ κἀκ τοῦ μὴ πάντας
[15, 62]	ἐστιν ὅτι ταῦτα οὐ δυνατόν	ἐστιν	ἀνθρώποις εὑρεῖν, ἐπεὶ καὶ τοὺς
[15, 22]	τὰ δὲ μένει εἰσαεὶ ἅπερ	ἐστὶν	αὐτός, ὧδ´ ἄν τις μάθοι
[15, 7]	τις ἂν ἀσυμμέτρως ἔχειν αἰτιάσαιτο,	ἐστὶν	αὐτῶν, τὰ δ´ ἐν αὐτῷ
[15, 10]	δεῖ προσφυᾶ τὴν ἐντελέχειαν οὗ	ἐστιν	εἶναι, τὸ δ´ ἀληθὲς μηδὲ
[15, 22]	τὰς πρώτας νοήσεις, ὅπερ ἀληθές	ἐστιν,	εἶναι τῶν πάντη σώματος καθαρωτάτων,
[15, 15]	καὶ ὁ κόσμος οἱονεὶ πόλις	ἐστὶν	ἐκ θεῶν καὶ ἀνθρώπων συνεστῶσα,
[15, 4]	νικηφόρον, τὸν δικαιότατον, ὅτι οὗτός	ἐστιν	εὐδαιμονέστατος (ὁ) ἐξ αὐτῆς τῆς
[15, 22]	τοῦ μέλιτος οὐδὲν ἔλαττον γλυκύτης	ἐστὶν	ἐφ´ ἑκάστῳ, οὐκ ἂν εἴη
[15, 6]	καὶ διότι μέν τι ἀγένητόν	ἐστιν,	ἔχειν ἰσχὺν τοῦ μὴ φθαρῆναι,
[15, 10]	τὰ σώματα οὖσα, ποία τίς	ἐστιν;	Ἢ δῆλον ὅτι ἥν φαμεν
[15, 22]	σῶμα ὁτιοῦν. Ἢ γὰρ θερμόν	ἐστιν	ἢ ψυχρόν, ἢ σκληρὸν ἢ
[15, 9]	ἐπιστήμη γίνεται. Εἰ δὲ μή	ἐστιν	ἡ ψυχὴ ἀθάνατος, οὐδὲ ἀνάμνησις.
[15, 9]	γὰρ ἀόρατόν τι καὶ ἀφανές	ἐστιν	ἡ ψυχὴ δῆλον, ὥστε οὐκ
[15, 17]	οὖν δὴ τὰ ὄντα ταῦτά	ἐστιν,	ἤτοι ξυλλήβδην ἢ καθ´ ἕν
[15, 9]	ἀνατρέπει φιλοσοφίαν Πλάτωνος. Τίς οὖν	ἐστιν	ὁ πρῶτος ἐγχειρήσας ἀντιτάξασθαι ἀποδείξεσι
[15, 9]	ψυχή, φησίν, ἀλλ´ ὁ ἄνθρωπός	ἐστιν	ὁ τούτων ἕκαστον ἐνεργῶν, ἡ
[15, 13]	αὐτοῖς ὑπὲρ Πλάτωνος. Ταῦτα γάρ	ἐστιν	οἷς μάλιστα τῶν ἄλλων ὑπερέχει.
[15, 5]	μὲν γὰρ καὶ πάνυ χρηστός	ἐστιν,	ὅστις τὴν ἡδονὴν ἡμῖν προτείνας
[15, 62]	δέ, εἰ μὴ φανερὸν αὐτοῖς	ἐστιν	ὅτι ταῦτα οὐ δυνατόν ἐστιν
[15, 62]	ὄντων φύσιν, ἥτις δή ποτέ	ἐστιν·	οὐ γὰρ δὴ διά γε
[15, 22]	γὰρ ἂν λάβῃς σῶμα διαίρετόν	ἐστιν)	οὐ δυνάμει μόνον, ἐνεργείᾳ δὲ
[15, 45]	ΜΕʹ Περὶ ἰδέας. Ἰδέα δέ	ἐστιν	οὐσία ἀσώματος, αὐτὴ μὲν ὑφεστῶσα
[15, 19]	ἐστι καὶ ἀναιρεθῆναι ἀδύνατον αὐτήν	ἐστιν,	οὔτε αὐτῆς ἐξ αὑτῆς οὔτε
[15, 33]	πάντα περιέχει, καὶ πολλὰ παραδείγματά	ἐστιν	ὥσπερ ἐπ´ ἀνδριάντων καὶ οἰκιῶν
[15, 5]	τις τῶν πεφωρακότων κρατεῖν δυνατός	ἐστιν.	Ὥστε ἕτοιμόν τι χρῆμα πρὸς
[15, 22]	ἐμμενοῦσιν οἱ τύποι, ἢ οὐκ	ἔστιν	ἄλλους ἐνσημαίνεσθαι ἐκείνων κατεχόντων, ὥστε
[15, 22]	τὰ ζῷα, λεγόντων. Οὐ γὰρ	ἔστιν	ἄνευ τούτων εἶναι οὐδ´ ἄνευ
[15, 17]	ὁ λόγος εἴρηκε φάς, εἰ	ἔστιν	ἄπειρος ἡ ὕλη, ἀόριστον εἶναι
[15, 17]	φύσεων πασῶν μόνη ἕστηκε καὶ	ἔστιν	ἀραρυῖα καὶ οὐδὲν σωματική. Οὔτε
[15, 15]	Εἱμαρμένην· Ἀδράστειαν δὲ, ὅτι οὐδὲν	ἔστιν	αὐτὸν ἀποδιδράσκειν· Πρόνοιαν δ´ ὅτι
[15, 4]	τῶν μικρῶν καὶ ταπεινῶν, οὐκ	ἔστιν	ἐλθεῖν ἐπὶ τὰ μείζω καὶ
[15, 22]	οὐκ ἂν εἴη ἄνθρωπος, ἀλλ´	ἔστιν	ἐν αὐτῷ ψυχή, ἔχει δὲ
[15, 9]	τὴν πᾶσαν αἵρεσιν τἀνδρὸς τοῦτ´	ἔστιν.	Ἥ τε γὰρ τῶν ἠθικῶν
[15, 4]	αὐτὰ ἐπιρρώσει ποτέ; Οὐ γὰρ	ἔστιν	ὅπως ἄν τις ἐκ τούτων
[15, 17]	γενητὰ καὶ παλινάγρετα, εἴ γε	ἔστιν	ὁρᾶν αὐτὰ ἐξ ἀλλήλων γινόμενα
[15, 33]	οὐκ ἐδύνατο‘ Ἄφθαρτος δὲ οὐκ	ἔστιν	οὐδὲ δύνα ται εἶναι, γενητὸς
[15, 22]	πικρὸν κραθείη, τὸ γλυκὺ οὐκ	ἔστιν·	οὐκ ἄρα ἔχομεν ψυχήν. Τὸ
[15, 10]	τινος τὸ εἶναι ἔχει, ἀλλ´	ἔστιν	οὐσία, οὐ παρὰ τὸ ἐν
[15, 6]	ἀνταγωνιζομένης τῷ θεῷ; Ἀλλ´ οὔτε	ἔστιν	οὔτε ἐν οἷς ἔφθη κρατήσας
[15, 38]	κάτω. Ἐμπεδοκλῆς μὴ διὰ παντὸς	ἑστῶτας	εἶναι μηδὲ ὡρισμένους τοὺς τόπους
[15, 13]	μὲν οὖν ἄκρον τε καὶ	ἔσχατον	τῶν Πλάτωνος φιλοσοφημάτων ἐστὶ τὸ
[15, 13]	δὴ πόνος τε καὶ ἀγὼν	ἔσχατος	ψυχῇ πρόκειται. Ὁ μὲν γὰρ
[15, 9]	κατὰ τὴν τῆς ψυχῆς διοίκησιν	ἔσχε	τὸ καλῶς διοικεῖσθαι δύνασθαι. Ψυχὴ
[15, 8]	νικώμενος ὑπὸ τῆς ἐναργείας οὐκ	ἔσχεν	ἀντειπεῖν Πλάτωνι, παρεῖχε δὲ κἀνταῦθα
[15, 5]	γῆς προσαγαγὼν τοὺς θεοὺς ἀνάγκην	ἔσχεν	ἢ παντάπασιν ἄθεος ὁμολογεῖν (εἶναι)
[15, 32]	Ὁ τοίνυν κόσμος περικεκλασμένῳ σχήματι	ἐσχημάτισται	τὸν τρόπον τοῦτον· τῶν ἀτόμων
[15, 61]	ὁ πρόσθεν μαρτυρήσει Ξενοφῶν, Σωκράτους	ἑταίρων	γνωριμώτατος, ὧδέ πη γράφων ἐν
[15, 7]	ἀπαθὲς εἶναι λαβὼν σῶμα ἀπαθὲς	ἐτεκτήνατο.	Ἐπὶ μὲν οὖν τῶν ἀνδριάντων,
[15, 22]	ἐν ἀγνοίᾳ ἔσται, ὧν ἡ	ἑτέρα·	εἰ δὲ καί, ὥσπερ (ὁ)
[15, 22]	(καὶ οὐ σῶμα) καὶ φύσις	ἑτέρα.	Ἔτι δὲ καὶ ἐκ τῶνδε
[15, 22]	ᾗ ποσόν, τῇ δὲ ποιότητι	ἑτέρᾳ	τῆς ποσότητος οὔσῃ τὸ ταὐτὸν
[15, 22]	ἄλλως κραθὲν εἴη ἂν ψυχὴ	ἑτέρα,	ὥστε πολλὰς εἶναι· καὶ τὸ
[15, 20]	ἴδια ψυχῆς ἐστι. Καὶ μεθ´	ἕτερα·	Εἶναι δὲ ψυχὴν ἐν τῷ
[15, 11]	τὸ σῶμα. Εἶθ´ ἑξῆς μεθ´	ἕτερα	ἐπιλέγει· Τὰ μὲν οὖν ἄλλα
[15, 4]	τὰ οὐρανοῦ θρέμματα. Καὶ μεθ´	ἕτερα	ἐπιλέγει· Τούτων τοίνυν οὕτως ἐχόντων
[15, 22]	ἄν, καὶ εἴρηται καὶ ἄλλοις	ἕτερα,	ἱκανὰ δὲ καὶ ταῦτα. Ἐπεὶ
[15, 20]	οὕτως· Ποταμοῖσι τοῖσιν αὐτοῖσιν ἐμβαίνουσιν	ἕτερα	καὶ ἕτερα ὕδατα ἐπιρρεῖ· καὶ
[15, 22]	δὲ δοκεῖ εἶναι στοιχεῖα τούτων	ἕτερα,	σώματα οὐ ψυχαὶ ἐλέχθησαν εἶναι
[15, 22]	ἢ πῶς ἂν εἴποι ὅτι	ἕτερα	ταῦτα, μὴ εἰς τὸ αὐτὸ
[15, 6]	ὑπὸ χρόνου διαφθειρομέναις ἱκανοὶ βοηθεῖν,	ἕτερα	τῶν πεπονημένων ἀντικαθιστάντες αὐταῖς· ὥστε
[15, 20]	τοῖσιν αὐτοῖσιν ἐμβαίνουσιν ἕτερα καὶ	ἕτερα	ὕδατα ἐπιρρεῖ· καὶ ψυχαὶ δὲ
[15, 8]	ἀπλανεῖς καὶ οἱ πλανώμενοι, καὶ	ἑτέραν	αὐτοῖς κίνησιν ἀποδίδωσιν, ἣν δὴ
[15, 3]	εὐδαιμονίας τὴν ἀρετὴν ἀποφαινομένου, τὴν	ἑτέραν	ὁδεύσας ὁ Ἀριστοτέλης οὐκ ἄλλως
[15, 22]	Πρότερον ἄρα τὸ κρεῖττον καὶ	ἑτέραν	φύσιν ἔχον σώματος καὶ ἐνεργείᾳ
[15, 62]	Ἀπόδειξιν, ἤδη λοιπὸν ἐπισκεπτέον ἀφ´	ἑτέρας	λόγων ἀρχῆς, τῆς δὴ λειπούσης
[15, 1]	τῶν δὲ ὀργάς, τῶν δὲ	ἑτέρας	παντοίας συμφοράς τε καὶ περιστάσεις,
[15, 1]	Οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τοὺς	ἑτεροδοξοῦντας	ἡμῖν τῶν παρ´ Ἕλλησι φιλοσόφων
[15, 1]	περὶ εἱμαρμένης ψευδῆ δόξαν ἐν	ἑτέροις	τρισὶ τοῖς ἑξῆς μετὰ τὰ
[15, 2]	ἀντ´ Ἀκαδημείας Βορβόρου ἐν προχοαῖς·	ἕτερον	δέ, ὅτι ἠχαρίστησε Πλάτωνι. Περὶ
[15, 50]	ἡμετέραν ὄψιν. Ξενοφάνης κατὰ σβέσιν·	ἕτερον	δὲ πάλιν πρὸς ταῖς ἀνατολαῖς
[15, 7]	καὶ εὑρισκόντων ὅτι οὐκ ἂν	ἕτερον	εἴη τι τὸ μεθέξον τούτων
[15, 22]	ταὐτὸν μένοι, ᾗ μὲν σῶμα,	ἕτερόν	ἐστι καὶ ᾗ ποσόν, τῇ
[15, 22]	τὸ δὲ μή, ἢ μηδὲ	ἕτερον	(ἢ) μηδὲν ἔχειν. Εἰ μὲν
[15, 22]	αὑτοῦ φερομένου φθείροντός τε ἄλλου	ἕτερον	καὶ μεταβάλλοντος εἰς ἄλλο καὶ
[15, 22]	ζητεῖν τίς αὕτη. Ἆρ´ οὖν	ἕτερον	μὲν σώματος, σώματος δέ τι,
[15, 22]	δὲ ὁμολογοῦντες, τὴν ποιότητα ὁμολογήσουσιν	ἕτερον	οὖσαν ποσοῦ ἕτερον σώματος εἶναι.
[15, 7]	εἴη τι παρὰ ταῦτα σῶμα	ἕτερον·	οὗτος ἀνθίσταται μόνος, φάσκων δύνασθαι
[15, 22]	ἐκ τῶνδε δῆλον· ὁμολογήσουσι γὰρ	ἕτερον	ποιότητα καὶ ποσότητα εἶναι καὶ
[15, 22]	ποιότητα ὁμολογήσουσιν ἕτερον οὖσαν ποσοῦ	ἕτερον	σώματος εἶναι. Πῶς γὰρ μὴ
[15, 22]	ὡς ἂν τῆς οὐσίας αὐτοῦ	ἕτερόν	τι οὔσης. Ἄποσον ἄρα ἡ
[15, 9]	δίδομεν εἶναί τι ἐν ἡμῖν	ἕτερον	τὸ βουλευόμενον, τοῦτο δὲ εἶναι
[15, 22]	οὖν ὄργανον (ὂν) ἡμῖν, εἴτε	ἕτερον	τρόπον προσηρτημένον. Ἀλλ´ οὖν διῃρήσθω
[15, 22]	ἁρμονίαν τῶν ἀμφὶ Πυθαγόραν λεγόντων	ἕτερον	τρόπον, ᾠήθησαν αὐτὸ τοιοῦτόν τι
[15, 13]	δὲ Χρύσιππος, τοῦτον δὲ Ζήνων	ἕτερος	καὶ οἱ καθεξῆς. Λέγονται δ´
[15, 9]	ἄλλης πάσης δυνάμεως; Τίς δ´	ἕτερος	πρὸ Ἀριστοτέλους; Τῶν μὲν γὰρ
[15, 7]	κεφαλήν, ἄλλου δὲ τὸ στέρνον,	ἑτέρου	δὲ τὴν ζώνην, εἰς ταὐτὸν
[15, 22]	μηδεμίαν αὔξην γεγονέναι ἐπεμβληθέντος τοῦ	ἑτέρου	οὐδὲν ἀπολείψει ὃ μὴ τέμῃ.
[15, 22]	ἔσται τὸ ἄγον, μὴ ὄντος	ἑτέρου	παρ´ αὐτὸ προτέρου; Εἰ δ´
[15, 21]	ὥστε φρόνησιν γεννᾶν, ὅταν εἰς	ἑτέρου	πλάσιν ἐγκαταμιχθῇ σώματος; Οἶμαι μὲν
[15, 46]	Στωϊκοὶ πρὸ τῶν ἑτέρων τοὺς	ἑτέρους,	ἐν ὕψει καὶ βάθει. Δημόκριτος
[15, 23]	μὲν ἀρχέτυπον πῦρ ἐν τῷ	ἑτέρῳ	ἡμισφαιρίῳ τοῦ κόσμου πεπληρωκὸς τὸ
[15, 23]	φαινόμενον ἀνταύγειαν εἶναι ἐν τῷ	ἑτέρῳ	ἡμισφαιρίῳ (τῷ) τοῦ ἀέρος τοῦ
[15, 9]	μάλιστα ψυχὴ φαίνεται ταῦτα ἀφελόμενος	ἑτέρῳ	τινὶ προσάψῃ πράγματι, οὔτε ὅθεν
[15, 46]	Οἱ ἄλλοι Στωϊκοὶ πρὸ τῶν	ἑτέρων	τοὺς ἑτέρους, ἐν ὕψει καὶ
[15, 6]	κρατήσας καὶ κοσμήσας ὁ θεὸς	ἔτι	ἄξιον ἐν τούτοις αὐτὸν ἐλαττοῦν
[15, 2]	καὶ τοὺς ἄλλους κακῶς εἴρηκεν.	Ἔτι	γε μὴν αὐτὰς τὰς διαβολὰς
[15, 22]	οὐ σῶμα) καὶ φύσις ἑτέρα.	Ἔτι	δὲ καὶ ἐκ τῶνδε οὐχ
[15, 6]	ἡγησάμενος τοῦτο ἐκείνου πάντως ἄμεινον.	Ἔτι	δὲ καὶ μᾶλλον, ὅτι μὴ
[15, 2]	τὴν πατρίδα προδοῦναι Μακεδόσιν αὐτόν,	ἔτι	δὲ κατασκαφείσης Ὀλύνθου μηνύειν ἐπὶ
[15, 22]	πάντων οὔτε αἷμα, ψυχὴ δέ.	Ἔτι	εἰ σῶμα οὖσα ἡ ψυχὴ
[15, 22]	κραθέντων, οὐδ´ ἂν ἡ ψυχὴ	ἔτι	ἐνεργείᾳ ἐνείη τοῖς σώμασιν, ἀλλὰ
[15, 5]	τι ποιῶν ἰατρῷ τὴν μὲν	ἔτι	ζῶντος τοῦ κάμνοντος βοήθειαν παρέντι,
[15, 1]	τῆς γενναίας τῶν Ἑλλήνων φιλοσοφίας	ἔτι	καὶ νῦν εἰς φῶς ἕλκοντες
[15, 5]	προνοίας λόγον. Ὁ δ´ αὐτὸς	ἔτι	καὶ ταῦτα τοῖς εἰρημένοις προστίθησι,
[15, 7]	κεχωρισμένον ἀσώματον ἀναγκαίως ὁμολογοῖτ´ ἄν.	Ἔτι	καὶ τούτοις πρόσσχωμεν τὸν νοῦν
[15, 22]	μέγιστα δὴ ταύταις ὁρῷτο; ὥστε	ἔτι	μᾶλλον εἰς τὸ ἡγεμονοῦν ἰόντα
[15, 5]	ὧδέ πη διεξιόντος· Ὄντος δ´	ἔτι	μεγίστου καὶ κυριωτάτου τῶν εἰς
[15, 20]	αἴσθησίς ἐστι καὶ ὁρμή. Καὶ	ἔτι	μετ´ ὀλίγα· Τὴν δὲ ψυχὴν
[15, 32]	περὶ τῆς τοῦ παντὸς τάξεως·	ἔτι	μὴν περὶ τῆς τῶν ἄστρων
[15, 5]	τὴν ἐκ θεῶν ἄδειαν παρασχόμενος	ἔτι	μηχανὴν πρὸς τὸ μὴ ἀδικεῖν
[15, 4]	τῆς τραγῳδίας ἅμα πάντα ἐπιρρυῇ,	ἔτι	ὁ δίκαιος εὐδαίμων καὶ μακάριος.
[15, 8]	ἐπιτρέπει φῶς περὶ αὐτὸν ἀνῆφθαι.	Ἔτι	ὁ μέν, κατ´ εἶδος ἀφθαρσίαν
[15, 7]	χρήσιμος πρὸς τὰ τοῦ Πλάτωνος.	Ἔτι	ὁ μὲν Πλάτων πάντα τὰ
[15, 8]	τινὸς αὐτοῖς ἀποχωροῦντος μήτε προσιόντος.	Ἔτι	ὁ μὲν πρὸς τῇ κοινῇ
[15, 22]	πᾶν σῶμα ποσὸν εἶναι καὶ	ἔτι	οὐ πᾶν σῶμα ποιὸν εἶναι,
[15, 32]	περὶ τῶν ἀποστημάτων αὐτῆς· καὶ	ἔτι	περὶ ἐνιαυτῶν. Ταῦτα δὲ πάντα
[15, 32]	θέσεως καὶ ἐγκλίσεως αὐτῆς καὶ	ἔτι	περὶ θαλάσσης, ὡς ἂν εἰδείης
[15, 32]	πῦρ, ἀήρ. Πολλῆς δὲ ὕλης	ἔτι	περιειλημμένης ἐν τῇ γῇ, πυκνουμένης
[15, 13]	Ἀττικός. Παρῆν δὲ καὶ τούτων	ἔτι	πλείω ἐκ τῆς δηλωθείσης παραθέσθαι
[15, 62]	τε μάχας καὶ τὰς διαστάσεις	ἔτι	πρὸς τοῖς εἰρημένοις ὁ δηλωθεὶς
[15, 1]	Ξενοφάνην τε καὶ Παρμενίδην καὶ	ἔτι	Πύρρωνα καὶ τοὺς τὴν ἐποχὴν
[15, 4]	μὲν φύει, ἡ δ´ ἀπολήγει.	Ἔτι	σοι τὸ παράδειγμα μικρὸν καὶ
[15, 20]	ἐν τῷ περιέχοντι· διαμένειν γὰρ	ἔτι	τὰς τῶν ἀποθανόντων ψυχάς. Ἔνιοι
[15, 32]	διαπεφωνήκασιν. Ἵνα δὲ τῶν σοφῶν	ἔτι	τὴν σοφίαν ἀποθαυμάσῃς, προσθήσω καὶ
[15, 13]	τίθενται πάνυ ἀναγκαίως. Οὐδὲν γὰρ	ἔτι	τὸ Πλατωνικὸν ἀπολείπεται, εἰ μὴ
[15, 8]	ἀριστερὰ εἴτε πρόσω εἴτ´ ὀπίσω.	Ἔτι	τοῖς μὲν ἄλλοις σώμασιν ἐξωσθεῖσι
[15, 12]	τῷ περὶ καθόλου ψυχῆς λόγῳ.	Ἔτι	τοῦ Πλάτωνος λέγοντος τὴν ψυχὴν
[15, 5]	τῷ ζῆν, ἀποθανὼν δὲ οὐδὲ	ἔτι	ὤν, ἕτοιμος ἂν ἔλθοι πρὸς
[15, 5]	πεφωρακότων κρατεῖν δυνατός ἐστιν. Ὥστε	ἕτοιμόν	τι χρῆμα πρὸς ἀδικίαν ἡ
[15, 5]	ἀποθανὼν δὲ οὐδὲ ἔτι ὤν,	ἕτοιμος	ἂν ἔλθοι πρὸς τὸ χαρίζεσθαι
[15, 13]	δὲ καὶ τερετίσματα καὶ φλυαρίας	ἐτόλμησεν	εἰπεῖν τὰ τῶν ὄντων ἀνώτατα.
[15, 9]	εἰπεῖν ἄψυχον. Οἷον γὰρ τόδε	ἐτόλμησεν	ἢ καὶ ἀπηναγκάσθη, ὡς καὶ
[15, 6]	πρὸς ἅπαν διασῴζεσθαι· τὸ γὰρ	εὖ	γενόμενον ἐθέλειν λύειν, κακοῦ. Μείζων
[15, 22]	τοὐναντίον ἐν περιπτύξεσι καὶ ἁφαῖς	εὖ	παθεῖν, ὅπου ἢ θερμανθήσεται ἢ
[15, 2]	σοφιστῶν φθονεῖσθαι. Δεῖ δὲ τοὺς	εὖ	φρονοῦντας μὴ εἰς τοὺς διαβάλλοντας
[15, 62]	ἐντελεστέρας πραγματείας, τῆς κατὰ τὴν	Εὐαγγελικὴν	Ἀπόδειξιν, ἤδη λοιπὸν ἐπισκεπτέον ἀφ´
[15, 0]	ΤΟ ΠΕΝΤΕΚΑΙΔΕΚΑΤΟΝ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ	ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ	ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Αʹ Προοίμιον περὶ
[15, 1]	ἐπὶ τὴν ἐντελεστέραν ὑπόθεσιν τῆς	Εὐαγγελικῆς	Ἀποδείξεως, ἀπὸ τοῦ λείποντος ταῖς
[15, 1]	ἁπάντων πλάνην ἐν ἀρχαῖς τῆς	Εὐαγγελικῆς	Προπαρασκευῆς ἀπελέγξαι πρὸ πολλοῦ θέμενος
[15, 62]	λόγια προτετιμήκαμεν, τὰ μὲν τῆς	Εὐαγγελικῆς	Προπαρασκευῆς ἐν τούτοις ἡμῖν περιγεγράφθω·
[15, 3]	διὰ πάσης ἀρετῆς τῷ θεῷ	εὐαρέστησιν	(ταύτην γὰρ εἶναι τῶν ἀγαθῶν
[15, 2]	Νικαγόραν, τὸν Ἑρμῆν ἐπικληθέντα. Καὶ	Εὐβουλίδης	δὲ προδήλως ἐν τῷ κατ´
[15, 2]	τοιοῦτον· Ἑρμείου εὐνούχου τε καὶ	Εὐβούλου	τόδε δούλου μνῆμα κενὸν κενόφρων
[15, 4]	ἱκανὴ ποιῆσαι τὸν ἔχοντ´ αὐτὴν	εὐδαίμονα.	Πῶς οὖν οὐ καθῄρηται καὶ
[15, 3]	ὁδεύσας ὁ Ἀριστοτέλης οὐκ ἄλλως	εὐδαίμονά	τινά φησιν ἔσεσθαι ἢ καὶ
[15, 4]	παρὸν χωρὶς ἀρετῆς οὐκ αὔταρκες	εὐδαίμονα	τὸν κεκτημένον ἀποφῆναι, καὶ ἡ
[15, 4]	Οὐ γὰρ ἐπιτρέπουσιν αὐτὴν ποιεῖν	εὐδαίμονας,	ὁμοίαν δὲ αὐτὴν καθιστᾶσι πλούτῳ
[15, 62]	ὧν χωρὶς οὐχ οἷόν τε	εὐδαιμονεῖν.	Ὅθεν ὀρθῶς εἶπε Σωκράτης καὶ
[15, 4]	βοῶντος ἑκάστοτε καὶ κηρύττοντος ὅτι	εὐδαιμονέστατος	ὁ δικαιότατος, τοῦ δὲ μὴ
[15, 4]	τὸν δικαιότατον, ὅτι οὗτός ἐστιν	εὐδαιμονέστατος	(ὁ) ἐξ αὐτῆς τῆς δικαιοσύνης
[15, 4]	τὸ πᾶν ἀνθρώπινον ἀγαθὸν ζητοῦντα,	Εὐδαιμονία,	φησίν, ἐπὶ τροχὸν οὐκ ἀναβαίνει
[15, 4]	ἐπιτρέποντος ἕπεσθαι τῇ ἀρετῇ τὴν	εὐδαιμονίαν,	ἂν μὴ καὶ γένος εὐτυχήσῃ
[15, 4]	ζητεῖ τὸ δὴ ἔκπλεων εἰς	εὐδαιμονίαν	ἀπ´ αὐτῆς τῆς ἀρετῆς ἔχων,
[15, 4]	γὰρ κακοδαιμονίαν εἴργειν, τὴν δὲ	εὐδαιμονίαν	διασῴζειν ἀσθενής. Τούτοις οὖν τις
[15, 4]	ἵνα μετὰ τούτων ἕλῃ τὴν	εὐδαιμονίαν,	εἰ δ´ ἐφ´ ἑαυτῆς ληφθείη,
[15, 4]	οὔ (τε) ποτὲ ἐνδέουσα πρὸς	εὐδαιμονίαν	οὔτε ποτὲ αὐτῆς ἀφαιρουμένη, ἀλλὰ
[15, 4]	χωρὶς ἀλλήλων μὴ ἀρκεῖν πρὸς	εὐδαιμονίαν	πᾶσι κοινόν. Ὁπόταν οὖν τις
[15, 4]	γενεᾶς ἀπεικάσαι, παράβαλλε τὴν Ἀριστοτέλους	εὐδαιμονίαν.	Ῥᾷον τῶν φύλλων αὕτη καὶ
[15, 5]	μεγίστου καὶ κυριωτάτου τῶν εἰς	εὐδαιμονίαν	συντελούντων τοῦ περὶ τῆς προνοίας
[15, 4]	μήτε ἀκολουθεῖν ἐκ παντὸς τὴν	εὐδαιμονίαν	τοῖς τὴν ἀρετὴν ἔχουσι μήτ´,
[15, 4]	γνώμῃ τῶν φιλοσοφησάντων τὴν ἀνθρωπίνην	εὐδαιμονίαν	ὑπισχνουμένης, τριχῆ δὲ διαιρουμένης κατὰ
[15, 4]	τῆς ἀρετῆς, ἄλλα πρὸς τὴν	εὐδαιμονίαν	ὡς ἀναγκαῖα παραλαμβάνεις, τὸ ἱκανὸν
[15, 4]	τοῦ κορυφαιοτάτου καὶ κυριωτάτου τῆς	εὐδαιμονίας	δόγματος. Διαμπερὲς γάρ, εἰ μὴ
[15, 4]	τῆς δικαιοσύνης τὸν καρπὸν τῆς	εὐδαιμονίας	δρεπόμενος. Διαίρει τοίνυν, εἰ βούλει,
[15, 13]	ἀδυνατήσας θεωρὸς γενέσθαι πάντως ἄμοιρος	εὐδαιμονίας	καταλείπεται. Καὶ διὰ τοῦτο Πλάτων
[15, 4]	ἀδύνατον καὶ οὐκ ἐφικτὸν τῆς	εὐδαιμονίας	μεμψάμενος. Τὸ μὲν οὖν ἀγεννὲς
[15, 4]	μὴ τηρήσας τὸ μέτρον τῆς	εὐδαιμονίας	μηδὲ τὴν ἀρετὴν αὐτάρκη πρὸς
[15, 4]	ὅτι τοῦ σκοποῦ καὶ τῆς	εὐδαιμονίας	οὐκ ἴσων ὄντων οὐδὲ τῶν
[15, 3]	συνῳδὰ τούτοις ὁριζομένου καὶ τέλος	εὐδαιμονίας	τὴν ἀρετὴν ἀποφαινομένου, τὴν ἑτέραν
[15, 4]	Πριαμικαῖς τύχαις συνεχόμενος δύναιτ´ ἂν	εὐδαίμων	καὶ μακάριος εἶναι. Τὸν δὲ
[15, 4]	πάντα ἐπιρρυῇ, ἔτι ὁ δίκαιος	εὐδαίμων	καὶ μακάριος. Ὑπὸ κήρυκι γοῦν
[15, 13]	μετασχὼν καὶ ἐφικόμενος αὐτῆς πάντως	εὐδαίμων,	ὁ δὲ ἀπολειφθεὶς καὶ ἀδυνατήσας
[15, 4]	γοῦν Ἀριστοτέλους περὶ ταῦτα πραγματεῖαι,	Εὐδήμειοί	τε καὶ Νικομάχειοι καὶ Μεγάλων
[15, 1]	τριῶν τὴν τῶν παρ´ Ἕλλησιν	εὐδοκίμων	φιλοσόφων πρὸς τὰς Ἑβραίων δόξας
[15, 15]	τὸν τὰ ὅλα διοικοῦντα θεόν,	εὐεργετικὸν	ὄντα καὶ χρηστὸν καὶ φιλάνθρωπον
[15, 5]	τελευτὴν τῶν ὄντων ἁπάντων ἔχοντα	εὐθείᾳ	περαίνειν περιπορευ όμενον. Καὶ αὖ
[15, 8]	πάντων φύσει κινουμένων ἁπλῆν καὶ	εὐθεῖαν	κίνησιν, πυρὸς μὲν ἐπὶ τὰ
[15, 8]	ἐξαπατήσας. Τοῖς μὲν γὰρ ἐπ´	εὐθείας	κινουμένοις αἱ βαρύτητες καὶ κουφότητες
[15, 8]	ἔχει. Εἰ γὰρ) τοῖς ἐπ´	εὐθείας	κινουμένοις (οὐ) τὸ σχῆμα τὴν
[15, 20]	τε καὶ φθαρτὴν λέγουσιν· οὐκ	εὐθὺς	δὲ τοῦ σώματος ἀπαλλαγεῖσαν φθείρεσθαι,
[15, 7]	πάντως ἀξιοῖ, ἵνα δὴ μὴ	εὐκαταφρονήτου	τινὸς πράγματος γεννητὴς εἶναι δοκῇ,
[15, 15]	καθαρώτατον καὶ εἰλικρινέστατον, ἅτε πάντων	εὐκινητότατον	ὄντα καὶ τὴν ὅλην περιάγοντα
[15, 22]	εἴη, καὶ ἡ σωφροσύνη ἡ	εὐκρασία,	τὸ δὲ κάλλος εὐμορφία τις
[15, 39]	τοῦ κόσμου, κατὰ ἐκπύρωσιν καὶ	εὐκρασίαν	καὶ ψῦξιν. Ἐμπεδοκλῆς τοῦ ἀέρος
[15, 5]	τῆς τῶν ὅλων προνοίας λόγον	εὐκρινῶς	διατεθειμένων, ὁ Ἀριστοτέλης μέχρι σελήνης
[15, 5]	τῷ παρόντι πρὸς τῶν κρειττόνων	εὐλάβειαν	ἀφαιρούμενος τίνα πρὸς Πλάτωνα ἔχει
[15, 8]	τὸ μέσον μήτε τὸ πέριξ	εὔλογον	ἄνω τι αὐτῶν ἢ κάτω
[15, 32]	ἄχρηστα γενήσεσθαι παρατεθέντα εἰς τὴν	εὔλογον	αὐτῶν παραίτησιν. Ὅτε γὰρ αὐτοὶ
[15, 22]	ἐν σώμασιν ὑγροῖς, ὅπερ καὶ	εὔλογον,	ὥσπερ εἰς ὕδωρ, συγχυθήσεται, (καὶ)
[15, 1]	ἐξ αὐτῶν ἀναχωρήσεως, ἣν μετ´	εὐλόγου	κρίσεως πεποιήμεθα, οὐ μόνον τοὺς
[15, 1]	ἀναχωρήσεως τὸ παρ´ ἡμῖν κεκριμένον	εὐλόγου	πάσης ἀπολύοιτ´ ἂν κατηγορίας, ὅτι
[15, 12]	συνδοῦσα καὶ συνέχουσα, οὔτ´ ἂν	εὐλόγως	τὸ πᾶν οὔτε καλῶς διοικούμενον
[15, 22]	ἡ εὐκρασία, τὸ δὲ κάλλος	εὐμορφία	τις ἐν τύποις, καθ´ ἣν
[15, 2]	Ἑρμείου διὰ τὴν πρὸς ἐκεῖνον	εὔνοιαν	ἔγημεν αὐτήν, ἄλλως μὲν σώφρονα
[15, 14]	τὸν κόσμον ὑπέρευ, καθάπερ ἐν	εὐνομωτάτῃ	τινὶ πολιτείᾳ. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΕʹ Ὁποίαν
[15, 2]	Χῖος ἐποίησεν ἐπίγραμμα τοιοῦτον· Ἑρμείου	εὐνούχου	τε καὶ Εὐβούλου τόδε δούλου
[15, 32]	καὶ περιφερῆ καὶ λεῖα καὶ	εὐολίσθητα,	ταῦτα ἐξεθλίβετο κατὰ τὴν σύνοδον
[15, 3]	καὶ διὰ τῆς τοῦ σώματος	εὐπαθείας	καὶ τῆς τῶν ἐκτὸς περιουσίας,
[15, 2]	μακρῷ γὰρ πλείους καὶ βελτίους	εὑρεθεῖεν	ἂν οὗτοί γε. Τὰ μὲν
[15, 2]	λοπάδας αὐτόν. Οὐδεὶς γὰρ ἂν	εὑρεθείη	περὶ αὐτοῦ τοιοῦτον οὐθὲν εἰρηκὼς
[15, 2]	εἰς Χαλκίδα ἀπῄει, τοὺς τελώνας	εὑρεῖν	ἐν τῷ πλοίῳ λοπάδια χαλκᾶ
[15, 62]	ταῦτα οὐ δυνατόν ἐστιν ἀνθρώποις	εὑρεῖν,	ἐπεὶ καὶ τοὺς μέγιστα φρονοῦντας
[15, 5]	περιττὸς ἡμῖν οὗτος τῆς φύσεως	εὑρετὴς	καὶ τῶν θείων πραγμάτων ἐπιγνώμων
[15, 8]	διαφορὰν αὐτῷ τὸ καλὸν τοῦτο	εὕρημα	τοῦ σώματος. Ὁ μὲν γὰρ
[15, 2]	Οὗτος μέντοι, καθάπερ ἔφην, εἴρηκεν	εὑρῆσθαι	λοπάδια πέντε καὶ ἑβδομήκοντα. Οὐ
[15, 1]	τε τῶν σοφιστῶν καὶ φιλοσόφων	εὑρησιλογίας	εἰς φανερὸν ἤγαγον· οὐ μὴν
[15, 21]	οὐδὲ τεκμήριον ἐν τοῖς σώμασιν	εὑρίσκεται,	κἂν εἰ φιλοτιμοῖτό τις ὡς
[15, 7]	ἢ ἀραιὸν ἢ πυκνὸν καὶ	εὑρισκόντων	ὅτι οὐκ ἂν ἕτερον εἴη
[15, 24]	γῆς. Ἀναξαγόρας πολλαπλάσιον Πελοποννήσου. Ἡράκλειτος	εὖρος	ποδὸς ἀνθρωπείου. Ἐπίκουρος τηλικοῦτον ἡλίκος
[15, 1]	καὶ ἀληθῆ φιλοσοφίαν τε καὶ	εὐσέβειαν	ἐπανῃρῆσθαι παρασχόμενος· ὃ καὶ συνέστη
[15, 3]	φιλίαν δι´ εὐσεβείας συντελουμένην ὑποθεμένων	εὐσέβειάν	τε εἶναι ἀληθῆ διδαξάντων τὴν
[15, 1]	νενομισμένοις βαρβάροις ἀλήθειάν τε καὶ	εὐσέβειαν	τῶν Ἑλληνικῶν ἁπάντων προτετιμήκαμεν. Ἄρξομαι
[15, 61]	ἀμφὶ τὸν πάντων δημιουργὸν θεὸν	εὐσεβείας	ἔχεσθαι καὶ διὰ σώφρονος βίου
[15, 3]	γνῶσίν τε καὶ φιλίαν δι´	εὐσεβείας	συντελουμένην ὑποθεμένων εὐσέβειάν τε εἶναι
[15, 62]	ἀνθρωπείων ἀεὶ διελέγετο, σκοπῶν τί	εὐσεβές,	τί ἀσεβές· τί καλόν, τί
[15, 5]	ἀκρίβειαν παραιτησάμενος τῇ ἀμιξίᾳ ἔοικεν	εὐσχημόνως	ἀπιστεῖν τοῖς θεοῖς. Ταῦτα ὁ
[15, 34]	περίγεια μηδενὸς αὐτῶν· τῆς δὲ	εὐταξίας	κατὰ συμβεβηκός, οὐ προηγουμένως μετέχειν.
[15, 30]	κατὰ τὴν οὐσίαν, τῇ δ´	εὐτονίᾳ	τῆς περιδινήσεως ἀναρπάσαντα πέτρους ἀπὸ
[15, 4]	εὐδαιμονίαν, ἂν μὴ καὶ γένος	εὐτυχήσῃ	καὶ κάλλος, ἀλλὰ καὶ χρυσόν
[15, 2]	λέγειν αὐτόν, Ἀριστοξένου διὰ παντὸς	εὐφημοῦντος	Ἀριστοτέλην. Καταγέλαστα δ´ εἰκότως εἶναι
[15, 5]	ἔχει κοινωνίαν; Ἢ πῶς ἂν	ἐφ´	ἃ βούλεται Πλάτων παρακαλέσαι καὶ
[15, 9]	οὐδὲ ἀσώματον οἷον εἶναί τε	ἐφ´	αὑτοῦ καὶ κινεῖσθαι, ἀλλ´ οὐδ´
[15, 4]	ἕλῃ τὴν εὐδαιμονίαν, εἰ δ´	ἐφ´	ἑαυτῆς ληφθείη, ὡς ἀδύνατον καὶ
[15, 22]	ἦν, κερματιζομένου δὲ τοῦ σώματος	ἐφ´	ἑκάστῳ μέρει ἡ αὐτὴ ὅλη
[15, 22]	μέλιτος οὐδὲν ἔλαττον γλυκύτης ἐστὶν	ἐφ´	ἑκάστῳ, οὐκ ἂν εἴη σῶμα
[15, 12]	ψυχῆς μὴ διοικεῖσθαι. Εἶναι γὰρ	ἐφ´	ἑκάστῳ τῶν πραγμάτων ἄλλας καὶ
[15, 22]	ἑκάστης τὸ μέγεθος ὡρισμένον ἔσται	ἐφ´	ἑκάτερα, ἢ ἐπὶ τὸ ἔλαττόν
[15, 19]	δημιουργῆσον ἐξ αὐτῆς, οἵα γὰρ	ἐφ´	ἡμῶν τίς ἐστι φύσις δημιουργοῦσα,
[15, 8]	οἰκειότητας τὸ κάτω λέγοιτο ἑκάστοις	ἐφ´	ὃ φέροιντο, ἄνω δὲ ἑκάστοις
[15, 46]	μετὰ δὲ ταῦτα τοὺς πλανήτας,	ἐφ´	οἷς ἥλιον, Φωσφόρον, σελήνην. Πλάτων
[15, 5]	περιγράφει τῆς τοῦ θεοῦ διοικήσεως·	ἐφ´	οἷς καὶ ἀπελέγχεται πρὸς τοῦ
[15, 50]	Παριστόρηκε δὲ καὶ ἔκλειψιν ἡλίου	ἐφ´	ὅλον τὸν μῆνα καὶ πάλιν
[15, 37]	διακριθῆναι, δεύτερον (δὲ) τὸ πῦρ,	ἐφ´	ᾧ τὴν γῆν, ἐξ ἧς
[15, 38]	εἶτα αἰθέρα, μεθ´ ὃν ἀέρα,	ἐφ´	ᾧ ὕδωρ, τελευταίαν δὲ γῆν·
[15, 47]	τῶν κύκλων καὶ τῶν σφαιρῶν,	ἐφ´	ὧν ἕκαστος βέβηκε, φέρεσθαι. Ἀναξιμένης
[15, 8]	τὸ ἄνω καὶ κάτω σχέσιν	ἐφαίνετο	λέγεσθαι, σκεψαμένου, εἴτε ἔστι τι
[15, 17]	καὶ διὰ ταῦτα καλῶς δίκαιον	ἐφάνη	πρεσβεῦσαι τὸ ἀσώματον. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΗʹ
[15, 22]	ἄλλων τῶν νοητῶν ἡ ψυχὴ	ἐφάπτεται,	ἢ γίνεταί τῳ ἡ ἀρετὴ
[15, 22]	δὴ τὸ ἴσον τῷ ἴσῳ	ἐφαρμόσει,	ὅτι οὐκ ἴσον τὸ ἡγεμονοῦν
[15, 33]	ὃν δὴ καὶ τὸ πᾶν	ἔφασαν	εἶναι καὶ τὰ σωματικά. Ἐμπεδοκλῆς
[15, 10]	οὖν ἡ τοῦ προτέρου τοῦ	ἐφεξῆς	ἂν γένοιτο, εἰ ἦν ἐντελέχεια
[15, 22]	ἢ εἰ πρὸ πάντων νοῦς,	ἐφεξῆς	ἔδει ψυχὴν ποιεῖν, εἶτα φύσιν·
[15, 22]	ψυχικοῦ πνεύματος, μεταδόντος δὲ τῷ	ἐφεξῆς	καὶ τούτου ἄλλῳ, ἕως πρὸς
[15, 21]	τοῦ τὰ δέοντα λογίζεσθαι πάντες	ἐφεξῆς	ὁπόσοι τὴν ψυχὴν σῶμα ἀπεφήναντο.
[15, 22]	δακτύλῳ ἀλγήματος, (ἀλλὰ τὴν μὲν	ἐφεξῆς	τῷ δακτύλῳ, ὅτι ὁ ταρσὸς
[15, 50]	Περὶ ἐκλείψεως ἡλίου. Θαλῆς πρῶτος	ἔφη	ἐκλείπειν τὸν ἥλιον τῆς σελήνης
[15, 13]	τις ἀνὴρ τὸ φρόνημα, ὃς	ἔφη	τοῦ ἥδεσθαι τὸ μαίνεσθαι κρεῖττον
[15, 2]	μὴ Λύκων. Οὗτος μέντοι, καθάπερ	ἔφην,	εἴρηκεν εὑρῆσθαι λοπάδια πέντε καὶ
[15, 6]	ἐμῆς βουλήσεως τυχόντες. Ἀλλ´, ὅπερ	ἔφην,	πρὸς μὲν τοὺς ἔνδον ἡμῖν
[15, 7]	οἱ πρὸ αὐτοῦ, τέσσαρά τε	ἔφησεν	εἶναι ταῦτα ὁμολογούμενα, πῦρ καὶ
[15, 6]	οὔτε ἔστιν οὔτε ἐν οἷς	ἔφθη	κρατήσας καὶ κοσμήσας ὁ θεὸς
[15, 13]	Ὁ μὲν γὰρ μετασχὼν καὶ	ἐφικόμενος	αὐτῆς πάντως εὐδαίμων, ὁ δὲ
[15, 4]	ληφθείη, ὡς ἀδύνατον καὶ οὐκ	ἐφικτὸν	τῆς εὐδαιμονίας μεμψάμενος. Τὸ μὲν
[15, 9]	τῶν ἁπάντων προστάτιν ἀποφηνάμενος, τοσῷδε	ἐφιλονείκησε	καθελεῖν καὶ ἀτιμάσαι καὶ μικροῦ
[15, 32]	καὶ τὴν συμπεριφορὰν αὐτῶν μετέωρον	ἐφύλαττε.	Κἄπειτα ἐκ μὲν τῶν ὑποκαθιζόντων
[15, 10]	εἶδος εἶναί τινος τὸ εἶναι	ἔχει,	ἀλλ´ ἔστιν οὐσία, οὐ παρὰ
[15, 10]	τῶν αἰσθητῶν ἀπόντων τοὺς τύπους	ἔχει,	αὐτοὺς οὐ μετὰ τοῦ σώματος
[15, 22]	ἀλλ´ ἔστιν ἐν αὐτῷ ψυχή,	ἔχει	δὲ καὶ σῶμα, εἴτ´ οὖν
[15, 8]	τῆς ἐν κύκλῳ κινήσεως (αἰτίαν	ἔχει.	Εἰ γὰρ) τοῖς ἐπ´ εὐθείας
[15, 22]	πολυθρύλητον αὐτοῖς (πως ἔχον‘ πῶς	ἔχει,	εἰς ὃ καταφεύγουσιν, ἀναγκαζόμενοι τίθεσθαι
[15, 22]	αὐτός. Τοῦτο οὖν τίνα φύσιν	ἔχει;	Ἢ σῶμα μὲν ὂν πάντως
[15, 22]	ἄτοπον. Εἰ δὲ ἕκαστον ζωὴν	ἔχει,	καὶ ἓν ἀρκεῖ· μᾶλλον δὲ
[15, 62]	καλούμενος ὑπὸ τῶν σοφιστῶν κόσμος	ἔχει	καὶ τίσιν ἀνάγκαις ἕκαστα γίνεται
[15, 24]	ἀφ´ οὗ τὴν (ἐκ) πνοὴν	ἔχει	καὶ ὑφ´ οὗ φέρεται, ἑπτακαιεικοσαπλασίω
[15, 13]	αὐτοὺς φιλοσοφίας δόγματα ὧδέ πως	ἔχει·	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΔʹ Περὶ τῆς τῶν
[15, 5]	εὐλάβειαν ἀφαιρούμενος τίνα πρὸς Πλάτωνα	ἔχει	κοινωνίαν; Ἢ πῶς ἂν ἐφ´
[15, 4]	βασιλικόν, ὃ παρὰ τοῦ Διὸς	ἔχει	λαβοῦσα ἀναφαίρετον ἡ ἀρετή (ἐπεὶ
[15, 22]	ἐν θερμῷ γίγνεται καὶ ψυχὴν	ἔχει	οὐ ψυχθεῖσαν) ἀλλ´ οὖν φασί
[15, 7]	καὶ τρεπτῇ συνδεδεμένον φύσει ἀνάγκην	ἔχει	συμπαθεῖν ᾧ συνέζευκται. Εἰ δέ
[15, 8]	(οὐ) τὸ σχῆμα τὴν αἰτίαν	ἔχει	τῆς κινήσεως, ἀλλ´ ἡ ῥοπή,
[15, 7]	ὃ δή τις ἂν ἀσυμμέτρως	ἔχειν	αἰτιάσαιτο, ἐστὶν αὐτῶν, τὰ δ´
[15, 20]	συμμίγνυσθαι ἐπὶ τελευτῇ εἰς ἐκείνην.	Ἔχειν	δὲ πᾶσαν ψυχὴν ἡγεμονικόν τι
[15, 21]	ἀτόμων σχῆμα τοσαύτην παρὰ τἄλλα	ἔχειν	δύναμιν καὶ τροπήν, ὥστε φρόνησιν
[15, 22]	ἢ μηδὲ ἕτερον (ἢ) μηδὲν	ἔχειν.	Εἰ μὲν δὴ ἑνὶ αὐτῶν
[15, 22]	αὐτῶν ἢ ἕκαστον ζωὴν σύμφυτον	ἔχειν·	ἢ τὸ μὲν ἔχειν, τὸ
[15, 6]	διότι μέν τι ἀγένητόν ἐστιν,	ἔχειν	ἰσχὺν τοῦ μὴ φθαρῆναι, τὴν
[15, 22]	ἁπλᾶ τῶν σωμάτων τὰς συστάσεις	ἔχειν.	Καὶ μὴν καὶ μέγεθος ἔχοντα,
[15, 60]	τὴν ψυχήν· τὸ μὲν γὰρ	ἔχειν	λογικόν, τὸ δὲ ἄλογον. Κατὰ
[15, 2]	εἰσι καὶ οἱ λέγοντες τριακοσίας	ἔχειν	λοπάδας αὐτόν. Οὐδεὶς γὰρ ἂν
[15, 10]	εἴη, ὃ ἀμφισβήτησιν ἂν δόξειεν	ἔχειν,	μή τι τοῦτον τὸν τρόπον
[15, 8]	τὴν πλείστην ἰδέαν ἐκ πυρὸς	ἔχειν,	ὁ δὲ μηδαμῇ μετεῖναι τοῖς
[15, 22]	ὅσον ὑλικὸν παρ´ αὑτοῦ ζωὴν	ἔχειν	οὐ φήσουσιν (ὕλη γὰρ ἄποιον)
[15, 10]	πρὸς ὕλην τὸ σῶμα ἔμψυχον	ἔχειν,	σώματος δὲ οὐ παντὸς εἶδος
[15, 62]	μήτε καὶ εἰ ὀφθεῖεν, ὄφελος	ἔχειν	τι. Μηδὲν γὰρ ἡμῖν ἔσεσθαι
[15, 22]	σύμφυτον ἔχειν· ἢ τὸ μὲν	ἔχειν,	τὸ δὲ μή, ἢ μηδὲ
[15, 29]	φωτισμῶν σελήνης. Ἀναξίμανδρος ἴδιον αὐτὴν	ἔχειν	φῶς, ἀραιότερον δέ πως. Ἀντιφῶν
[15, 4]	τι νεανικόν. Ἀλλὰ γὰρ οὔτ´	ἔχεις	εἰπεῖν οὔτ´ ἂν ἐπιτρέψαι σοι
[15, 61]	τὸν πάντων δημιουργὸν θεὸν εὐσεβείας	ἔχεσθαι	καὶ διὰ σώφρονος βίου τῆς
[15, 22]	διαιρεθήσεται, καθ´ ὅσον ἂν ἀριθμοῦ	ἔχῃ	εἰς ποικιλίαν τὸ εἰσιὸν αἴσθημα;
[15, 22]	αἴτιον· ὥστε τοῦτο τάξιν ἂν	ἔχοι	ψυχῆς. Οὐ γὰρ ὅτι σύνθετον,
[15, 17]	ὄν. Τί οὖν δή; Ἦ	ἔχομεν	παρὰ ταῦτα ἄλλο τι ἐν
[15, 22]	γλυκὺ οὐκ ἔστιν· οὐκ ἄρα	ἔχομεν	ψυχήν. Τὸ δὲ δὴ σῶμα
[15, 32]	οὐρανὸν ἐγέννησε. Τῆς δ´ αὐτῆς	ἐχόμεναι	φύσεως αἱ ἄτομοι, ποικίλαι οὖσαι,
[15, 30]	ἀστέρων. Ἐπίκουρος οὐδὲν ἀπογινώσκει τούτων,	ἐχόμενος	τοῦ ἐνδεχομένου. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΛΑʹ Περὶ
[15, 11]	αἰσχύνης γέμων ὁ πνεῦμά πως	ἔχον	αὐτὴν ἀποδι δοὺς ἢ πῦρ
[15, 20]	τῶν τῆς ψυχῆς μερῶν συνεληλυθός·	ἔχον	γὰρ τοὺς λόγους τῷ ὅλῳ
[15, 15]	διακόσμησιν τὴν τοιαύτην καὶ διάταξιν	ἔχον.	Διὸ κατὰ μὲν τὴν προτέραν
[15, 10]	Ἀλλ´ οὐδὲ τοῦτο φαίνεται οὕτως	ἔχον.	Εἰ γὰρ ἡ ἀρχὴ παντὸς
[15, 26]	γεώδους. Ἀναξαγόρας, Δημόκριτος στερέωμα διάπυρον,	ἔχον	ἐν ἑαυτῷ πεδία καὶ ὄρη
[15, 22]	εἴη μόνον, τὸ δὲ πως	ἔχον‘	ὄνομα· καὶ οὕτω συμβήσεται αὐτοῖς
[15, 22]	πνεύματα ἄψυχα, τὸ δὲ πως	ἔχον‘	πνεῦμα φήσουσι, τὸ πως ἔχον‘
[15, 22]	εἴη σῶμα, ζωὴν παρ´ αὑτοῦ	ἔχον;	Πῦρ γὰρ καὶ ἀὴρ καὶ
[15, 22]	τὸ δὴ πολυθρύλητον αὐτοῖς (πως	ἔχον‘	πῶς ἔχει, εἰς ὃ καταφεύγουσιν,
[15, 22]	τὸ κρεῖττον καὶ ἑτέραν φύσιν	ἔχον	σώματος καὶ ἐνεργείᾳ ὂν ἀεί·
[15, 14]	καθαπερεί τι σπέρμα, τῶν ἁπάντων	ἔχον	τοὺς λόγους καὶ τὰς αἰτίας
[15, 22]	ἔχον‘ πνεῦμα φήσουσι, τὸ πως	ἔχον‘	τοῦτο καὶ ταύτην τὴν σχέσιν
[15, 4]	τούτων οὐχ ἱκανὴ ποιῆσαι τὸν	ἔχοντ´	αὐτὴν εὐδαίμονα. Πῶς οὖν οὐ
[15, 13]	κατὰ τὰ αὐτὰ καὶ ὡσαύτως	ἔχοντα	ἀεί, μάλιστα μὲν καὶ πρώτως
[15, 22]	ἔχειν. Καὶ μὴν καὶ μέγεθος	ἔχοντα,	ἅτε σώματα ὄντα, τεμνόμενά τε
[15, 22]	ψυχαὶ ἐλέχθησαν εἶναι οὐδὲ ζωὴν	ἔχοντα.	Εἰ δὲ μηδενὸς αὐτῶν ζωὴν
[15, 5]	καὶ τελευτὴν τῶν ὄντων ἁπάντων	ἔχοντα	εὐθείᾳ περαίνειν περιπορευ όμενον. Καὶ
[15, 32]	συνηθροίσθη, {καὶ} διὰ τοῦτο ποικιλίαν	ἔχοντα	(καὶ) σχημάτων καὶ μεγεθῶν. Ἀθροιζομένων
[15, 8]	ἕκαστον ζῷον ὄντα καὶ ψυχὴν	ἔχοντα	καὶ σῶμα κινεῖσθαι τὴν ἰδίαν
[15, 23]	ἁρματείῳ τροχῷ τὴν ἁψῖδα παραπλήσιον	ἔχοντα,	κοῖλον, πλήρη πυρός, κατά τι
[15, 26]	τὴν ἁψῖδα καὶ πυρὸς πλήρη,	ἔχοντα	μίαν ἐκπνοήν. Ξενοφάνης νέφος εἶναι
[15, 7]	αὐτῷ συνηρανισμένα καί τι καλὸν	ἔχοντα	οὐκ αὐτῶν. Ὡσαύτως δὲ καὶ
[15, 22]	ταῖς χορδαῖς τὴν ἁρμονίαν, λόγον	ἔχοντα	παρ´ αὑτῷ, καθ´ ὃν ἁρμόσει.
[15, 15]	φιλάνθρωπον δίκαιόν τε καὶ πάσας	ἔχοντα	τὰς ἀρετάς. Διὸ δὴ καὶ
[15, 4]	εἶναι. Τὸν δὲ τὴν ἀρετὴν	ἔχοντα	τοιούτοις τισὶ περιπεσεῖν οὐκ ἀπεικός.
[15, 9]	αὐτοῖς καὶ τὰ Πλωτίνου τόνδ´	ἔχοντα	τὸν τρόπον· ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ιʹ Πλωτίνου
[15, 21]	ἀκριβῆ σύνεσιν τῶν θεῶν οὐκ	ἔχοντες	ὅμως τὰ μὲν ἐκ τῆς
[15, 22]	σκεδαστοτάτῳ καὶ τὸ ἑνὶ εἶναι	ἔχοντι	οὐ παρ´ αὑτοῦ. Πῶς γὰρ
[15, 26]	δὲ εἶναι ἁρματείῳ τροχῷ κοίλην	ἔχοντι	τὴν ἁψῖδα καὶ πυρὸς πλήρη,
[15, 10]	ἀλλὰ ψυχικοῦ ὀργανικοῦ, δυνάμει ζωὴν	ἔχοντος.	Εἰ μὲν οὖν ᾗ παραβέβληται
[15, 22]	Εἰ δὲ μηδενὸς αὐτῶν ζωὴν	ἔχοντος	ἡ σύνοδος πεποίηκε ζωήν, ἄτοπον.
[15, 12]	κατὰ τὰ αὐτὰ καὶ ὡσαύτως	ἐχόντων	αἰτίαν τὴν εἱμαρμένην ὑποτίθησι, τῶν
[15, 4]	ἕτερα ἐπιλέγει· Τούτων τοίνυν οὕτως	ἐχόντων	καὶ πειρωμένου τοῦ Πλάτωνος ἕλκειν
[15, 32]	ἀτόμων σωμάτων ἀπρονόητον καὶ τυχαίαν	ἐχόντων	τὴν κίνησιν συνεχῶς τε καὶ
[15, 22]	Εἰ δέ τι τῶν μέγεθος	ἐχόντων	τὸν ὄγκον ἐλαττωθὲν τῇ ποιότητι
[15, 15]	τῶν μὲν θεῶν τὴν ἡγεμονίαν	ἐχόντων,	τῶν δὲ ἀνθρώπων ὑποτεταγμένων. Κοινωνίαν
[15, 7]	κατὰ τὰ αὐτὰ καὶ ὡσαύτως	ἔχουσα,	πάλιν δ´ αὖ περὶ τῶν
[15, 60]	τὴν ψυχήν, τὸ μὲν λογικὸν	ἔχουσαν	ἐν τῷ θώρακι καθιδρυμένον, τὸ
[15, 15]	ἀντιγραφεῖσιν αὐτῷ Περὶ ψυχῆς τοῦτον	ἐχούσας	τὸν τρόπον· ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙϚ Πορφυρίου
[15, 4]	τὴν εὐδαιμονίαν τοῖς τὴν ἀρετὴν	ἔχουσι	μήτ´, εἰ γένοιτο, παραμένειν ἀεί.
[15, 21]	καὶ μηδενὸς οἵων οἱ ζῶντες	ἔχουσι	πλεονεκτημάτων ἀπολείπεσθαι) μή τί γε
[15, 22]	καὶ μικρότατοι τῶν ὄγκων μεγίστας	ἔχουσι	τὰς δυνάμεις, ἄλλῳ τινὶ ἢ
[15, 4]	τε καὶ ἄρνες ὁμόφρονα θυμὸν	ἔχουσιν,	οὕτως οὐκ ἔστι Πλάτωνι καὶ
[15, 6]	ποιητικὰς μετίασι τέχνας, δύναμιν ταύτην	ἔχουσιν,	ὥς τι τῶν οὐκ ὄντων
[15, 2]	εἴπερ ἦν ἓν ὁτιοῦν ἀληθές,	ἐχρῆν	δήπου μυριάκις, ἀλλ´ οὐχ ἅπαξ
[15, 22]	γενητὸς καὶ ἐπακτὸν τὸ νοεῖν	ἔχων,	ἐνδέχοιτο ἂν μηδὲ ψυχὴν μηδὲ
[15, 4]	εὐδαιμονίαν ἀπ´ αὐτῆς τῆς ἀρετῆς	ἔχων,	οὐδὲν ἂν ἡμῖν εἴη κατὰ
[15, 4]	καὶ χρυσόν Ὃς καὶ χρυσὸν	ἔχων	πόλεμόνδ´ ἴεν ἠΰτε κούρη ἀνάγκη
[15, 22]	ἄψυχον τὸ προστιθέμενον, πῶς τοῦτ´	ἐψυχώσεται	καὶ τῷ πρόσθεν ὁμογνωμονήσει καὶ
[15, 7]	δὲ ὑπὸ Πλάτωνος ἐπ´ ἄλλων	ἑωραμένα	καλῶς μεταφέρων ἐπὶ τὰ μὴ
[15, 51]	κατὰ μικρὸν ἐξαπτομένης τεταγ μένως,	ἕως	ἂν τὴν τελείαν πανσέληνον ἀποδῷ,
[15, 4]	ἀναπτέσθαι πρὸς τὸν ὑψηλὸν πάγον.	Ἕως	δ´ ἑκάτερον ἐπὶ τῆς οἰκείας
[15, 4]	τὴν Πλάτωνος γνώμην τὰ διδάγματα;	Ἕως	οὗ γὰρ σὺ μὲν εἴτε
[15, 22]	τῷ ἐφεξῆς καὶ τούτου ἄλλῳ,	ἕως	πρὸς τὸ ἡγεμονοῦν ἀφίκοιτο. Ἀνάγκη
[15, 46]	Πυρόεντα, τὸν τοῦ Ἄρεως· τέταρτον	Ἑωσφόρον,	τὸν τῆς Ἀφροδίτης· πέμπτον Στίλβοντα,