Livre, Chap.
[15, 62]	τὰ ἀνθρώπινα. Ταύτη δὲ καὶ	χαίρειν	αὐτὸν εἰπόντα τῇ Ἀναξαγόρου καὶ
[15, 22]	γινώσκειν μόνον, τὰ δ´ ἄλλα	χαίρειν	ἐᾶν, μὴ ἐπιστάμενον ὅτι ἀλγεῖ
[15, 2]	εἰρημένα λέγοντας παντάπασιν ἐᾶν δεῖ	χαίρειν,	καὶ μάλιστα τοὺς μηδ´ ἐντετυχηκότας
[15, 62]	εἶναι τοὺς φυσικοὺς λόγους οὐ	χαλεποὺς	οὐδὲ ἀδυνάτους μόνον, ἀλλὰ καὶ
[15, 2]	εὑρεῖν ἐν τῷ πλοίῳ λοπάδια	χαλκᾶ	τέτταρα καὶ ἑβδομήκοντα. Καὶ σχεδὸν
[15, 2]	δὴ πιπράσκειν· ἡνίκα δὲ εἰς	Χαλκίδα	ἀπῄει, τοὺς τελώνας εὑρεῖν ἐν
[15, 10]	ὡμοίωται, ὡς μορφὴ ἀνδριάντος πρὸς	χαλκόν·	καὶ διαιρουμένου τοῦ σώματος συμμερίζεσθαι
[15, 4]	Φύλλα τὰ μέν τ´ ἄνεμος	χαμάδις	χέει, ἄλλα δέ θ´ ὕλη
[15, 5]	ἕτοιμος ἂν ἔλθοι πρὸς τὸ	χαρίζεσθαι	ταῖς ἐπιθυμίαις. Πίστιν γὰρ λαβεῖν
[15, 13]	καὶ παρῄνει τοῖς γνωρίμοις μηδέποτε	χάριν	ἡδονῆς δάκτυλον ἐκτείνειν. Τούτου δὲ
[15, 4]	τέλη; Τέλη μὲν ὀνομάζων ὧν	χάριν	τὰ ἄλλα, οὐ τέλη δὲ
[15, 4]	τὰ μέν τ´ ἄνεμος χαμάδις	χέει,	ἄλλα δέ θ´ ὕλη τηλεθόωσα
[15, 41]	ἀριστερὰ δὲ τὰ κατὰ τὸν	χειμερινόν.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΜΒʹ Περὶ οὐρανοῦ. Ἀναξιμένης
[15, 22]	φύσιν· καὶ αἰεὶ τὸ ὕστερον	χεῖρον,	εἴπερ πέφυκεν. Εἰ οὖν καὶ
[15, 22]	γιγνομένην. Συμβαίνει οὖν αὐτοῖς τὸ	χεῖρον	πρῶτον ποιεῖν καὶ πρὸ τούτου
[15, 6]	αὐτὴν τῶν ἄλλων αἰτίαν ἀποφαίνειν	χείρονα.	Γελοῖον γὰρ διότι μὲν γέγονέ
[15, 22]	τὰ μὲν πηγνῦσα, τὰ δὲ	χέουσα,	καὶ τὰ μὲν πυκνὰ τὰ
[15, 1]	λόγον, πεντεκαιδέκατον ὄντα τῆς ἐν	χερσὶ	πραγματείας, τὸ λεῖπον τοῖς διεξωδευμένοις
[15, 62]	Περσέως ἀρθέντες ὑπέρ τε πόντου	χεῦμ´	ὑπέρ τε Πλειάδα αὐτοῖς τοῖς
[15, 51]	τῆς γῆς ἢ τῆς ἀντί	χθονος·	οἱ δὲ νεώτεροι κατ´ ἐπινέμησιν
[15, 62]	ὕστερον οἱ περὶ Ἀρίστωνα τὸν	Χῖον	ἐπεχείρησαν λέγειν ὡς δέοι μόνα
[15, 2]	κολακεύων αὐτόν· Θεόκριτος γοῦν ὁ	Χῖος	ἐποίησεν ἐπίγραμμα τοιοῦτον· Ἑρμείου εὐνούχου
[15, 46]	ἥλιον. Ἀναξίμανδρος καὶ Μητρόδωρος ὁ	Χῖος	καὶ Κράτης ἀνωτάτω μὲν πάν
[15, 38]	στερεὸν ὑπάρχον. Λεύκιππος καὶ Δημόκριτος	χιτῶνα	κυκλῷ καὶ ὑμένα περιτείνουσι τῷ
[15, 62]	σύνδρομος ὄχλος· ὁ γὰρ σιγῶσι	χολωθεὶς	νοῦσον ἐπ´ ἀνέρας ὦρσε λάλην,
[15, 22]	ἁρμόσει. Οὔτε γὰρ ἐκεῖ αἱ	χορδαὶ	παρ´ αὑτῶν οὔτ´ ἐνταῦθα τὰ
[15, 22]	τὸν μουσικὸν τὸν ἐντιθέντα ταῖς	χορδαῖς	τὴν ἁρμονίαν, λόγον ἔχοντα παρ´
[15, 22]	εἶναι οἷον καὶ ἡ περὶ	χορδὰς	ἁρμονία. Ὡς γὰρ ἐνταῦθα ἐντεταμένων
[15, 22]	Ὡς γὰρ ἐνταῦθα ἐντεταμένων τῶν	χορδῶν	ἐπιγίνεταί τι οἷον πάθημα ἐπ´
[15, 3]	αὐτοῦ τὰ πάντα τοῖς θεοφιλέσι	χορηγεῖσθαι)	τοῦ τε Πλάτωνος τὰ συνῳδὰ
[15, 22]	ζωῆς, εἴτε τῇ ὕλῃ ἡ	χορηγία	εἴθ´ ὁτῳοῦν τῶν σωμάτων, ἔξω
[15, 22]	Δεῖ ἄρα τι εἶναι τὸ	χορηγὸν	ζωῆς, εἴτε τῇ ὕλῃ ἡ
[15, 6]	κηδεμόνος πρὸς τὸ γενέσθαι καλῶς	χρεία,	ἵνα μὴ ἀποστερήσῃ τὸν κόσμον
[15, 22]	Οὐ γὰρ δὴ τοῦ ὅλου	χρεία	πρὸς τὸ θιγεῖν· ἀρκεῖ γὰρ
[15, 6]	αἰνιγμάτων μηδ´ ἐπὶ τοῦ σαφοῦς	χρείᾳ	τὴν γένεσιν παρεδέξατο, δηλοῖ δι´
[15, 7]	τῶν σωμάτων φύσεις, ἧς δὴ	χρεία	τοῖς Πλατωνικοῖς, οὐ μόνον οὐκ
[15, 5]	Ταῦτα ὁ Ἀττικὸς πρὸς Ἀριστοτέλην	χρεωκοποῦντα	τὸν περὶ προνοίας λόγον. Ὁ
[15, 17]	παραλυόμενον καὶ σκιδνάμενον. Εἰ μέντοι	χρὴ	αὐτὸ ἀπηλλάχθαι τῆς τῶν σωμάτων
[15, 2]	κατηγορίαν κατὰ τῶν φιλοσόφων τί	χρὴ	λέγειν; Οὐ γὰρ Ἀριστοτέλην μόνον,
[15, 32]	παντοίων πέρι προτάσεων ἀπορησάντων· εἰ	χρὴ	τὸ πᾶν ἓν ἢ πολλὰ
[15, 4]	ὡς ἰσχυρόν τι καὶ πάγκαλον	χρῆμα	ἀρετὴ καὶ οὔ (τε) ποτὲ
[15, 5]	δυνατός ἐστιν. Ὥστε ἕτοιμόν τι	χρῆμα	πρὸς ἀδικίαν ἡ τῆς προνοίας
[15, 1]	μηδὲν τὸ παράπαν ἐν τούτοις	χρῆναι	σεμνολογεῖν τῶν δὴ θεολόγων αὐτῶν
[15, 13]	καὶ κριτῇ τῶν ὑπὲρ αὐτὸν	χρησάμενος	ἀπέγνω τινὰς εἶναι ἰδίας φύσεις,
[15, 7]	λαμπρῶς καὶ φιλοδώρως τῇ φύσει	χρησάμενος,	μὴ συνιδὼν δὲ ὅτι οὐ
[15, 4]	ἀλώπηξ, ἢ τύχῃ τινὶ δεῖ	χρησαμένους	ἐκείνους πονηρᾷ καταπεσεῖν εἰς γῆν
[15, 10]	εἰ δεῖ τῷ ὀνόματι τούτῳ	χρῆσθαι.	Οὐδ´ ἡ αἰσθητική, εἴπερ καὶ
[15, 15]	Πρόνοιαν δ´ ὅτι πρὸς τὸ	χρήσιμον	οἰκονομεῖ ἕκαστα. Ἡγεμονικὸν δὲ τοῦ
[15, 9]	ἐμφαίνεται καταλέλοιπεν οὔτε ὅ τι	χρήσιμος	ἂν εἶναι δοκοίη. Τίς οὖν
[15, 7]	αὐτῷ δοκούντων ἀποστήσεται· ὥστε οὐδαμῇ	χρήσιμος	πρὸς τὰ τοῦ Πλάτωνος. Ἔτι
[15, 1]	καὶ τὸν περὶ τῶν βοωμένων	χρηστηρίων	λόγον τήν τε παρὰ τοῖς
[15, 5]	κατ´ οὐρανὸν καὶ ἡμᾶς τι	χρηστὸν	ἀπολαύειν μάλιστα μὲν κοινὸν καὶ
[15, 15]	διοικοῦντα θεόν, εὐεργετικὸν ὄντα καὶ	χρηστὸν	καὶ φιλάνθρωπον δίκαιόν τε καὶ
[15, 5]	Ἐκεῖνος μὲν γὰρ καὶ πάνυ	χρηστός	ἐστιν, ὅστις τὴν ἡδονὴν ἡμῖν
[15, 22]	ποιότητά τε τὴν ἄλλην καὶ	χρόαν,	νῦν δὲ πολλά. Τὰς δὲ
[15, 22]	εἶναι. Τὸ δὲ καὶ ἐν	χρόνοις	αὔξειν καὶ μέχρι τοσούτου μέτρου,
[15, 6]	καὶ πόλεις καὶ ἔργα, μένει	χρόνον	ἀμήχανον ὅσον γενόμενα μηκέτ´ ὄντος
[15, 22]	ὄργανον, ἔδει γε αὐτὸ εἰς	χρόνον	τινὰ δοθὲν τοιοῦτον τὴν φύσιν
[15, 4]	ἐπιγίνεται ὥρη· πολὺς ὁ μεταξὺ	χρόνος	καὶ ᾧ μὴ γίνεται. Εἰ
[15, 6]	οἰκίας, ἀλλὰ καὶ ταῖς ὑπὸ	χρόνου	διαφθειρομέναις ἱκανοὶ βοηθεῖν, ἕτερα τῶν
[15, 14]	δὲ καὶ κατά τινας εἱμαρμένους	χρόνους	ἐκπυροῦσθαι τὸν σύμπαντα κόσμον, εἶτ´
[15, 20]	ἀπαλλαγεῖσαν φθείρεσθαι, ἀλλ´ ἐπιμένειν τινὰς	χρόνους	καθ´ ἑαυτήν, τὴν μὲν τῶν
[15, 2]	μὲν κατὰ τοὺς αὐτοὺς ἦσαν	χρόνους,	οἱ δὲ μικρὸν ὕστερον ἐγένοντο·
[15, 20]	τῶν ἀφρόνων πρὸς ποσούς τινας	χρόνους.	Τὸ δὲ διαμένειν τὰς ψυχὰς
[15, 58]	καὶ κουφότητα, πυκνωθεῖσαν δὲ τῷ	χρόνῳ	καὶ βαρυνθεῖσαν καταστῆναι. Τούτων καὶ
[15, 1]	μάθημα, καὶ τήν γε τῶν	χρόνων	ἀντιπαράθεσιν, καθ´ οὓς Ἑλλήνων τε
[15, 2]	μόνον δὲ καὶ ἐκ τῶν	χρόνων	καὶ ἐκ τῶν διαβεβληκότων τεκμήραιτό
[15, 21]	φιλοτιμοῖτό τις ὡς Ἐπίκουρος καὶ	Χρύσιππος	ἅπαντα λίθον κινεῖν καὶ πᾶσαν
[15, 18]	Ἐκ τούτων δὲ δῆλον ὅτι	Χρύσιππος	ἐπὶ τῆς οὐσίας οὐ ταύτην
[15, 18]	Ζήνων τε καὶ Κλεάνθης καὶ	Χρύσιππος.	Τὸν μὲν γὰρ τούτου μαθητὴν
[15, 13]	δὲ Κλεάνθης διεδέξατο, Κλεάνθην δὲ	Χρύσιππος,	τοῦτον δὲ Ζήνων ἕτερος καὶ
[15, 15]	τὸ ἡγεμονικὸν εἶναι τοῦ κόσμου,	Χρυσίππῳ	δὲ τὸν αἰθέρα τὸν καθαρώτατον
[15, 4]	ἀλλὰ καὶ χρυσόν Ὃς καὶ	χρυσὸν	ἔχων πόλεμόνδ´ ἴεν ἠΰτε κούρη
[15, 4]	εὐτυχήσῃ καὶ κάλλος, ἀλλὰ καὶ	χρυσόν	Ὃς καὶ χρυσὸν ἔχων πόλεμόνδ´
[15, 22]	τὸ σῶμα ἢ κατὰ τὸ	χρώμενον	ὡς πρὸς ὄργανον, ἑκατέρως δὲ
[15, 6]	αὐτοῦ περὶ τὸν θεόν, ᾗ	χρώμενος	ἀγαθὸν ἄν τι ποιήσαι; Ὃ
[15, 22]	οἰκείων, οὐδέποτε τῇ αὐτῇ ψυχῇ	χρωμένων;	Καὶ μὴν εἰ σῶμά ἐστι,
[15, 18]	ἀντὶ τῆς κατὰ φύσιν μεταβολῆς	χρῶνται	τῇ προσηγορίᾳ τῆς φθορᾶς. Ἀρέσκει
[15, 5]	θεοῖς κατένειμεν ἐν τῷ παντὶ	χώραν	ὥσπερ ἐν θεάτρῳ θέαν. Τεκμήριον
[15, 22]	Οὐ τοίνυν ὅλον δι´ ὅλου	χωρεῖν	δυνατὸν τὸ σῶμα, ἡ δὲ
[15, 21]	εἰς τὸν ἀγῶνα δι´ αὑτῶν	χωρεῖν,	τὰς δὲ συνεργάζεσθαι τῷ δεσπότῃ
[15, 32]	τοὺς κοίλους τόπους καὶ δυναμένους	χωρῆσαί	τε καὶ στέξαι· ἢ καθ´
[15, 9]	ἀδύνατον εἶναι συνίστασθαι, ὁ δὲ	χωρίζει	τῆς ψυχῆς τὸν νοῦν. Καὶ
[15, 10]	πᾶν, τί κωλύει καὶ ὅλως	χωρίζεσθαι;	Πῶς δ´ ἂν καὶ ἀμερὴς
[15, 9]	ὁ δέ φησιν αὐτῷ μόνῳ	χωριζομένῳ	τῆς ψυχῆς τοῦτο περιγίνεσθαι. Καὶ
[15, 22]	τὰς νοήσεις φήσουσιν εἶναι, ἀλλὰ	χωριζομένων	γε τῶν σωμάτων γίγνονται, τοῦ
[15, 22]	τῶν σωμάτων γίγνονται, τοῦ νοῦ	χωρίζοντος.	Οὐ γὰρ δὴ μετὰ σαρκῶν
[15, 4]	τοῦ πλούτου· ἀλλὰ τό γε	χωρὶς	ἀλλήλων μὴ ἀρκεῖν πρὸς εὐδαιμονίαν
[15, 7]	τοῦ πάσχοντος εἶναι δεῖ· ὥστε	χωρὶς	ἂν εἴη τῆς ὕλης, ἧς
[15, 4]	Ὡς γὰρ τούτων ὁτιοῦν παρὸν	χωρὶς	ἀρετῆς οὐκ αὔταρκες εὐδαίμονα τὸν
[15, 12]	καὶ πόλιν ἐλπίσαι ποτὲ καλῶς	χωρὶς	ἑνώσεως διαγενέσθαι καὶ τὸ πᾶν
[15, 62]	ἢ καλοὺς ἢ πλουσίους, ὧν	χωρὶς	οὐχ οἷόν τε εὐδαιμονεῖν. Ὅθεν
[15, 4]	καὶ ἡ ἀρετὴ κατὰ ταὐτὰ	χωρὶς	τούτων οὐχ ἱκανὴ ποιῆσαι τὸν
[15, 22]	σώματος αὐτὴν ἐν τῷ τοιούτῳ	χωρίσαι.	Δεῖ ἄρα μηδὲ αὐτὴν σῶμα
[15, 20]	ἡμεῖς ψυχαὶ γενόμενοι τοῦ σώματος	χωρισθέντες	καὶ εἰς ἐλάττω μεταβαλόντες οὐσίαν
[15, 22]	σαρκῶν ἢ ὅλως ὕλης ὁ	χωρισμὸς	κύκλου καὶ τριγώνου καὶ γραμμῆς
[15, 45]	τούτων δείξεως. Σωκράτης καὶ Πλάτων	χωριστὰς	τῆς ὕλης δείξεις τὰς {δὲ}

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 23/10/2008