Livre, Chap.
[15, 46]	ἐννοήματα ἡμέτερα τὰς ἰδέας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΜϚ	Περὶ τάξεως ἀστέρων. Ξενοκράτης κατὰ
[15, 40]	καὶ τὸν ὅλον κόσμον. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Μʹ	Περὶ τοῦ ἐκτός. Οἱ μὲν
[15, 41]	διάκενον εἶναι μήτ´ ἐντός. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΜΑʹ	Τίνα δεξιὰ τοῦ κόσμου καὶ
[15, 3]	ἀπελέγχοντες οἱ Πλάτωνος γνώριμοι, πάρεστι	μαθεῖν	διὰ τούτων· ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δʹ Ἀττικοῦ
[15, 4]	δέκα δὲ κατηγορίας παρὰ σοῦ	μάθῃ	τις δεκαχῇ διανέμειν τἀγαθόν, τί
[15, 1]	ὡς οὐδὲν οἴκοθεν σεμνὸν ἐπάγονται	μάθημα,	καὶ τήν γε τῶν χρόνων
[15, 37]	ὄντων στερεῶν, ἅπερ καλεῖται καὶ	μαθηματικά,	ἐκ μὲν τοῦ κύβου φησὶ
[15, 47]	τοὺς ἀστέρας. Πλάτων καὶ οἱ	μαθηματικοὶ	ἰσοδρόμους εἶναι τὸν ἥλιον, τὸν
[15, 51]	Ἀριστοτέλης, οἱ Στωϊκοὶ καὶ οἱ	μαθηματικοὶ	συμφωνοῦσι τὰς μὲν μηνιαίους ἀποκρύψεις
[15, 47]	τοὺς ἀστέρας. Ἀλκμαίων καὶ οἱ	μαθηματικοὶ	τοὺς πλανήτας τοῖς ἀπλανέσιν ἀπὸ
[15, 53]	τῆς γῆς. Οἱ ἀπὸ τῶν	μαθηματικῶν	ὀκτωκαιδεκαπλάσιον. Ἐρατοσθένης τὸν ἥλιον ἀπέχειν
[15, 46]	ἕκτον ἥλιον· ἕβδομον σελήνην. Τῶν	μαθηματικῶν	τινὲς μὲν ὡς Πλάτων, τινὲς
[15, 9]	τῷ Πλάτωνι. Πᾶσαι γὰρ αἱ	μαθήσεις	ἀναμνήσεις, καὶ οὐκ ἄλλως οἴεται
[15, 62]	καὶ ψευδοῦς) παιδείας τε καὶ	μαθήσεως	τῶν τε λοιπῶν ἁπάντων, ἐν
[15, 9]	δύνασθαι σῴζεσθαι καὶ ζήτησιν καὶ	μάθησιν,	ἐξ ὧν ἐπιστήμη γίνεται. Εἰ
[15, 9]	Εἰ δὲ μὴ τοῦτο, οὐδὲ	μάθησις.	Πάντων οὖν τῶν Πλάτωνος δογμάτων
[15, 18]	Χρύσιππος. Τὸν μὲν γὰρ τούτου	μαθητὴν	καὶ διάδοχον τῆς σχολῆς Ζήνωνά
[15, 2]	αὐτὸν καὶ Κηφισόδωρος, ὁ Ἰσοκράτους	μαθητής,	τρυφερὸν καὶ τένθην καὶ ἄλλ´
[15, 22]	ἐστὶν αὐτός, ὧδ´ ἄν τις	μάθοι	κατὰ φύσιν ἐπισκοπούμενος. Ἁπλοῦν μὲν
[15, 4]	ἕνεκεν λαμβανόμενα. Τί δ´, εἰ	μάθοι	τις ὅτι τὰ μὲν ἁπλῶς
[15, 1]	ὀφρῦς ἀνατεινομένων συνιδεῖν, ὡς ἂν	μάθοιμεν	καὶ τὰ παρὰ τοῖσδε σεμνολογούμενα
[15, 59]	οὐδὲ τὰ καθ´ ἑαυτοὺς ᾔδεσαν,	μάθοις	ἂν ἐξ ὧν καὶ περὶ
[15, 62]	ἡγοῦνται τοῦθ´ ὅ τι ἂν	μάθωσιν	ἑαυτοῖς τε καὶ τῶν ἄλλων
[15, 13]	ὃς ἔφη τοῦ ἥδεσθαι τὸ	μαίνεσθαι	κρεῖττον εἶναι· διὸ καὶ παρῄνει
[15, 62]	δοξάζειν ἀλλήλοις, ἀλλὰ καὶ τοῖς	μαινομένοις	ὁμοίως διακεῖσθαι πρὸς ἀλλήλους. Τῶν
[15, 61]	ἐκείνους μωραίνοντας ἀπεδείκνυε καὶ μηθὲν	μαινομένων	διαφέρειν ἔλεγεν, ἀπελέγχων αὐτοὺς διαρρήδην
[15, 62]	πρὸς ἀλλήλους. Τῶν τε γὰρ	μαινομένων	τοὺς μὲν οὐδὲ τὰ δεινὰ
[15, 4]	συνεχόμενος δύναιτ´ ἂν εὐδαίμων καὶ	μακάριος	εἶναι. Τὸν δὲ τὴν ἀρετὴν
[15, 4]	ἔτι ὁ δίκαιος εὐδαίμων καὶ	μακάριος.	Ὑπὸ κήρυκι γοῦν αὐτῷ τῷ
[15, 13]	τὸ ἀνθρώπινον τέλος καὶ ἡ	μακαριστὴ	βιοτὴ παραγίνεται. Τοσαῦτα ὁ Ἀττικός.
[15, 3]	Ἑβραίοις προφητῶν τέλος εἶναι τοῦ	μακαρίως	ζῆν τὴν τοῦ τῶν ὅλων
[15, 2]	καὶ Στάγειρα τὴν πατρίδα προδοῦναι	Μακεδόσιν	αὐτόν, ἔτι δὲ κατασκαφείσης Ὀλύνθου
[15, 2]	τοὺς ἐπαινοῦντας καὶ ζηλοῦντας αὐτόν·	μακρῷ	γὰρ πλείους καὶ βελτίους εὑρεθεῖεν
[15, 22]	ἢ συμμέτρως ψύχεος ἱμερεῖ ἢ	μαλακοῖς	τισι καὶ ἁπαλοῖς καὶ λείοις
[15, 7]	ἢ ἀήρ· καὶ εἰ μὲν	μαλακόν,	ἀὴρ ἢ πῦρ· εἰ δὲ
[15, 7]	ἢ ξηρὸν ἢ ὑγρόν, ἢ	μαλακὸν	ἢ σκληρόν, ἢ κοῦφον ἢ
[15, 7]	μήτε βαρὺ μήτε κοῦφον, μήτε	μαλακὸν	μήτε σκληρόν, μήτε ὑγρόν, ἀλλὰ
[15, 22]	ἢ ψυχρόν, ἢ σκληρὸν ἢ	μαλακόν,	ὑγρόν τε ἢ πεπηγός, μέλαν
[15, 5]	δ´ ἐκτὸς ὄντα πάντα ὅτι	μάλιστα	ἀγαθὰ ποιεῖν, εἰς τάξιν ἄγοντα
[15, 8]	πρὸς γῆν περιόδῳ, ἵν´ ὅτι	μάλιστα	εἰς ἅπαντα φαίνοι τὸν οὐρανόν,
[15, 4]	πλειόνων ὄντων οἳ διαφέρονται Πλάτωνι,	μάλιστα	ἐναντιούμενος αὐτὸς φανεῖται. Καὶ πρῶτόν
[15, 22]	τὰς θαυμαστὰς ἐπισκέψασθαι φυσιολογίας, ὅτε	μάλιστα	κοινῶς πάντες Ἕλληνες θεοὺς ὁρατοὺς
[15, 13]	αὐτὰ καὶ ὡσαύτως ἔχοντα ἀεί,	μάλιστα	μὲν καὶ πρώτως αὐτὰ ὄντα,
[15, 5]	καὶ ἡμᾶς τι χρηστὸν ἀπολαύειν	μάλιστα	μὲν κοινὸν καὶ ἀλόγων καὶ
[15, 17]	τῷ ὄντι ἀθέμιστον εἶναι. Δοξάτω	μάλιστα	μὲν πᾶσιν, εἰ δὲ μή,
[15, 1]	ἀποφηναμένων. Τηρητέον γοῦν, ὡς ὅτι	μάλιστα	οἱ πρεσβύτατοι τῶν παρ´ αὐτοῖς
[15, 22]	εἰς ἄλλο καὶ ἀπολλύντος, καὶ	μάλιστα	ὅταν ψυχὴ ἡ φίλα ποιοῦσα
[15, 5]	προνοίας πείσματος, ὃ δὴ καὶ	μάλιστα	τὸν ἀνθρώπινον βίον ὀρθοῖ, εἴ
[15, 2]	παντάπασιν ἐᾶν δεῖ χαίρειν, καὶ	μάλιστα	τοὺς μηδ´ ἐντετυχηκότας τοῖς βιβλίοις
[15, 13]	Πλάτωνος. Ταῦτα γάρ ἐστιν οἷς	μάλιστα	τῶν ἄλλων ὑπερέχει. Νοήσας γὰρ
[15, 1]	ἐπιχειρήμασιν, ἀλλὰ καὶ ταῖς αὐτῶν	μάλιστα	τῶν παρ´ Ἕλλησι φιλοσόφων φωναῖς
[15, 9]	Ἂν οὖν τις ἐξ ὧν	μάλιστα	ψυχὴ φαίνεται ταῦτα ἀφελόμενος ἑτέρῳ
[15, 17]	Ἀλλὰ καὶ (αὐτὴ( ν) παντὸς	μᾶλλον	ἀδύνατον, ἀρρωστίᾳ τοῦ μένειν· ποταμὸς
[15, 8]	βάρους μετέχον μήτε κουφότητος, ἀκινησίας	μᾶλλον,	ἀλλ´ οὐ τῆς ἐν κύκλῳ
[15, 22]	ζωὴν ἔχει, καὶ ἓν ἀρκεῖ·	μᾶλλον	δὲ ἀδύνατον συμφόρησιν σωμάτων ζωὴν
[15, 22]	σώμασιν, ὕλης μιᾶς οὔσης αὐτοῖς.	Μᾶλλον	δὲ οὐδ´ ἂν γένοιτο, ἀλλὰ
[15, 51]	μεταξὺ ἀμφοτέρων τῶν ἀστέρων γινομένης,	μᾶλλον	δὲ τῆς σελήνης ἀντιφραττομένης. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[15, 17]	τοῦ καθέξοντος αὐτοῖς ἔδει; Παντὸς	μᾶλλον.	Εἰ μὴ τύχοι δὲ τούτου,
[15, 22]	δὴ ταύταις ὁρῷτο; ὥστε ἔτι	μᾶλλον	εἰς τὸ ἡγεμονοῦν ἰόντα οἷον
[15, 1]	ἀγορευόμενον. Διόπερ τὰς ὑπὲρ αὐτοῦ	μᾶλλον	ἐκθήσομαι ἀπολογίας ἀπὸ τῶν Ἀριστοκλέους
[15, 62]	ἢ τὸ ἕν, καὶ πάντα	μᾶλλον	ἢ τοὺς νομιζομένους· τήν τ´
[15, 6]	πάντως ἄμεινον. Ἔτι δὲ καὶ	μᾶλλον,	ὅτι μὴ δι´ αἰνιγμάτων μηδ´
[15, 2]	τὰ βιβλία τέθνηκε τῶν σωμάτων	μᾶλλον.	Τοὺς μὲν γὰρ μετὰ ταῦτα
[15, 31]	παντὸς διειλήφασιν, ἐκ τῆς αὐτῆς	μάνθανε	τοῦ Πλουτάρχου φωνῆς· ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΛΒʹ
[15, 22]	οὐ διδάσκει τοῦτο τοὺς βουλομένους	μανθάνειν,	ὡς ὅπου τὸ μέρος ταὐτόν
[15, 62]	τάδε· ἆρ´ ὥσπερ οἱ τἀνθρώπινα	μανθάνοντες	ἡγοῦνται τοῦθ´ ὅ τι ἂν
[15, 62]	τί ἄδικον· τί σωφροσύνη, τί	μανία.	Ταῦτα μὲν οὖν ὁ Σωκράτης.
[15, 5]	ἐκφύγοι, ὃ κατ´ Ἐπικούρου τινὲς	μαντεύονται,	ὡς ἄρα μὴ κατὰ γνώμην,
[15, 1]	τὰς οἰκείας τῶν ἀνδρῶν φωνὰς	μάρτυρας	ποιησάμενος. Οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ
[15, 61]	δέ σοι καὶ ὁ πρόσθεν	μαρτυρήσει	Ξενοφῶν, Σωκράτους ἑταίρων γνωριμώτατος, ὧδέ
[15, 61]	βασκανίᾳ καὶ φθόνῳ τὴν ἀληθῆ	μαρτυρίαν	ἡμῖν προσέσθαι δι´ ὄκνου φέρεις,
[15, 8]	τὰ μὲν ἐκ τοῦ λόγου	μαρτυροῖτο	ἂν ὡς ἀληθεύουσα, οὐ μὴν
[15, 22]	ταῦτα, οὐχ ὅτι ἐν τάξει.	Μαρτυροῦσι	δὲ καὶ αὐτοὶ ὑπὸ τῆς
[15, 22]	αὐτῶν καὶ τοῦ τύφου τὸ	μάταιον	ἐπιθεωρῆσαι. Θήσω δὲ καὶ ταῦτα
[15, 61]	τούτων ἁπάντων ἀνωφελοῦς καὶ πολυπλανοῦς	ματαιοπονίας	ἀνακεχωρηκέναι καὶ τῶν μὲν εἰρημένων
[15, 12]	λογικῆς καὶ φρονίμου τὸ μηδὲν	μάτην	ποιεῖν, τοῦτο ἀνατίθησι τῇ φύσει,
[15, 62]	ἀλλήλους φιλονεικίαν αὐτῶν τάς τε	μάχας	καὶ τὰς διαστάσεις ἔτι πρὸς
[15, 32]	αὐτοὺς ἐναντίοι κατὰ διάμετρον ἔστησαν	μάχας	τε καὶ πολέμους, πλέον δὲ
[15, 62]	γὰρ τούσδ´ ὀλοῇ ἔριδι ξυνέηκε	μάχεσθαι;	Ἠχοῦς σύνδρομος ὄχλος· ὁ γὰρ
[15, 22]	καὶ ἐπιστατεῖ τῷ σώματι καὶ	μάχεται	πολλαχῇ, ἁρμονία δὲ οὐκ ἂν
[15, 4]	ἐν τῷ κάθηται σὴν ἐλαφρίζων	μάχην;	ἐπὶ τοῦτον τὸν ὑψηλὸν πάγον
[15, 62]	αὐτοὺς ἀποδεδειγμένης στάσεώς τε καὶ	μάχης	τῆς τε μηδὲν ἡμῖν προσηκούσης,
[15, 42]	τὰ κατὰ τὸν χειμερινόν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΜΒʹ	Περὶ οὐρανοῦ. Ἀναξιμένης τὴν περιφορὰν
[15, 43]	ἑκατέρῳ τῶν ἡμισφαιρίων περιέχοντα. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΜΓʹ	Περὶ δαιμόνων καὶ ἡρώων. Παρακειμένως
[15, 44]	δὲ οὐδὲν τούτων ἐγκρίνει. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΜΔʹ	Περὶ ὕλης. Ὕλη ἐστὶ τὸ
[15, 45]	καὶ τὰς ἀτόμους, ἄμορφον. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΜΕʹ	Περὶ ἰδέας. Ἰδέα δέ ἐστιν
[15, 9]	τῇ τῆς ψυχῆς ἀθανασίᾳ, τὸ	μέγα	καὶ λαμπρὸν καὶ νεανικὸν τῆς
[15, 6]	καὶ τὸ τῆς προνοίας τὸ	μέγα	τοῦτο καὶ πολυωφελὲς δόγμα πάντα
[15, 13]	γὰρ δυνάμενος ἐννοῆσαι διότι τὰ	μεγάλα	καὶ θεῖα καὶ περιττὰ τῶν
[15, 22]	μὴ τέμῃ. Οὐ γὰρ κατὰ	μεγάλα	μέρη παραλλὰξ ἡ κρᾶσις (οὕτω
[15, 62]	ἐπὶ τῇ τῶν προειρημένων φυσιολογίᾳ	μεγάλα	φυσῶντας μωραίνοντας ἀπεδείκνυεν, ὡς περὶ
[15, 22]	τὰς μὲν ἰσχυρὰς τῶν δυνάμεων	μεγάλους	ὄγκους, τὰς δὲ ὀλίγον δρᾶν
[15, 4]	Ὑπὸ κήρυκι γοῦν αὐτῷ τῷ	μεγαλοφωνοτάτῳ	κηρύττει, καθάπερ ἀθλητήν τινα νικηφόρον,
[15, 33]	δέ φησιν ἄτοπον εἶναι ἐν	μεγάλῳ	πεδίῳ ἕνα στάχυν γεννηθῆναι καὶ
[15, 5]	ἀπορροίας αὐτῶν φασι τοῖς μετασχοῦσι	μεγάλων	ἀγαθῶν παραιτίας γίνεσθαι. Ἀλλ´ οὔτε
[15, 4]	Εὐδήμειοί τε καὶ Νικομάχειοι καὶ	Μεγάλων	Ἠθικῶν ἐπιγραφόμεναι, μικρόν τι καὶ
[15, 22]	ὄγκους μικροὺς εἶναι. Εἰ δὲ	μεγάλων	μὲν τῶν ὄγκων μικραί, ὀλίγοι
[15, 54]	φάσεως εἰς σύνοδον. Τὸν δὲ	μέγαν	ἐνιαυτὸν οἱ μὲν ἐν τῇ
[15, 62]	φυσιολογίᾳ ζητεῖν ὅττι οἱ ἐν	μεγάροισι	κακόν (τ´) ἀγαθόν τε τέτυκται.
[15, 25]	πάντα. Τοιοῦτος μὲν αὐτοῖς ὁ	μέγας	τῶν κατ´ οὐρανὸν φαινομένων θεὸς
[15, 22]	Καὶ ἔσται ἀμερὲς τοῦτο, ἢ	μεγέθει	ὄντι τούτῳ συμμερίζοιτο ἄν, ὥστε
[15, 22]	τὰς δυνάμεις, ἄλλῳ τινὶ ἢ	μεγέθει	τὸ ποιεῖν ἀναθετέον· ἀμεγέθει ἄρα.
[15, 22]	ἐκ δὲ ἀμερῶν σῶμα οὐδὲ	μέγεθος	ἂν γένοιτο. Καὶ μὴν εἰ
[15, 22]	συστάσεις ἔχειν. Καὶ μὴν καὶ	μέγεθος	ἔχοντα, ἅτε σώματα ὄντα, τεμνόμενά
[15, 22]	ἠλλάξατο. Εἰ δέ τι τῶν	μέγεθος	ἐχόντων τὸν ὄγκον ἐλαττωθὲν τῇ
[15, 22]	οὖν μέγεθος ὂν τὸ μὴ	μέγεθος	νοήσει καὶ τῷ μεριστῷ τὸ
[15, 22]	καὶ ἀμεγέθων ἀντιλήψεις. Πῶς οὖν	μέγεθος	ὂν τὸ μὴ μέγεθος νοήσει
[15, 22]	τὸ μέρος; Οὐδὲν ἄρα τὸ	μέγεθος	συνεβάλετο τῇ οὐσίᾳ αὐτῆς· καίτοι
[15, 22]	μερῶν τῷ ὅλῳ, εἰ τοσόνδε	μέγεθος	ψυχή, ὃ ἂν ἔλαττον ᾖ
[15, 22]	προσέτι, εἰ ψυχῆς ἑκάστης τὸ	μέγεθος	ὡρισμένον ἔσται ἐφ´ ἑκάτερα, ἢ
[15, 8]	δὲ προσκρίσεις ἡ ἴση τοῦ	μεγέθους	αὐτοῦ φαῦσις· οὐ γὰρ ἂν
[15, 24]	πυρὸς ἀνημμένον. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΔʹ Περὶ	μεγέθους	ἡλίου. Ἀναξίμανδρος τὸν μὲν ἥλιον
[15, 22]	αἰσθήσεται, εἰς ἄπειρα διαιρεῖσθαι τοῦ	μεγέθους	πεφυκότος, ἀπείρους καὶ αἰσθήσεις καθ´
[15, 27]	πυροειδὲς σχῆμα. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΖʹ Περὶ	μεγέθους	σελήνης. Οἱ Στωϊκοὶ μείζονα (τῆς
[15, 22]	ἄλλου γνῶσιν εἶναι (παντὸς γὰρ	μεγέθους	τὸ μὲν ἄλλο, τὸ δὲ
[15, 32]	ποικιλίαν ἔχοντα (καὶ) σχημάτων καὶ	μεγεθῶν.	Ἀθροιζομένων δὲ ἐν ταὐτῷ τούτων
[15, 22]	κόραις (ἢ πῶς ἂν τὰ	μέγιστα	δὴ ταύταις ὁρῷτο; ὥστε ἔτι
[15, 62]	ἀνθρώποις εὑρεῖν, ἐπεὶ καὶ τοὺς	μέγιστα	φρονοῦντας ἐπὶ τῷ περὶ τούτων
[15, 18]	τοῦ κόσμου κατὰ περιόδους τὰς	μεγίστας	γινομένης φθορᾶς κυρίως παραλαμβάνουσι τὴν
[15, 18]	πάντα, κατὰ περιόδους τινὰς τὰς	μεγίστας	εἰς πῦρ αἰθερῶδες ἀναλυο μένων
[15, 22]	δὲ καὶ μικρότατοι τῶν ὄγκων	μεγίστας	ἔχουσι τὰς δυνάμεις, ἄλλῳ τινὶ
[15, 6]	λανθάνομεν ἡμᾶς αὐτοὺς περὶ τῆς	μεγίστης	καὶ θειοτάτης δυνάμεως διαλεγόμενοι. Ἀλλὰ
[15, 19]	ἐκείνην τὴν ποιοῦσαν ἐνιαυτὸν τὸν	μέγιστον,	καθ´ ὃν ἀπ´ αὐτῆς μόνης
[15, 15]	τὸν ἥλιον εἶναι διὰ τὸ	μέγιστον	τῶν ἄστρων ὑπάρχειν καὶ πλεῖστα
[15, 22]	πολλὰς εἶναι· καὶ τὸ δὴ	μέγιστον,	ὡς ἀνάγκη πρὸ τῆς ψυχῆς
[15, 4]	γε ἀπὸ τοῦ κοινοῦ καὶ	μεγίστου	καὶ κυριωτάτου τὴν πρὸς Πλάτωνα
[15, 5]	πη διεξιόντος· Ὄντος δ´ ἔτι	μεγίστου	καὶ κυριωτάτου τῶν εἰς εὐδαιμονίαν
[15, 20]	γὰρ ἴδια ψυχῆς ἐστι. Καὶ	μεθ´	ἕτερα· Εἶναι δὲ ψυχὴν ἐν
[15, 11]	μετέσχε τὸ σῶμα. Εἶθ´ ἑξῆς	μεθ´	ἕτερα ἐπιλέγει· Τὰ μὲν οὖν
[15, 4]	πρὸς τὰ οὐρανοῦ θρέμματα. Καὶ	μεθ´	ἕτερα ἐπιλέγει· Τούτων τοίνυν οὕτως
[15, 6]	φίλους ὄντας, φιλίως τε καὶ	μεθ´	ἡσυχίας πραέσιν ἐλέγχοις διακριθεῖμεν ἄν.
[15, 38]	Πλάτων πῦρ πρῶτον, εἶτα αἰθέρα,	μεθ´	ὃν ἀέρα, ἐφ´ ᾧ ὕδωρ,
[15, 38]	αἰθέρα ἀπαθῆ, πέμπτον δὴ σῶμα·	μεθ´	ὃν παθητὰ πῦρ, ἀέρα, ὕδωρ,
[15, 20]	εἶναι ὃ μεθίησιν ἄνθρωπος πνεῦμα	μεθ´	ὑγροῦ, ψυχῆς μέρος (καὶ) ἀπόσπασμα
[15, 1]	καὶ παιδοποιίας θρήνους τε καὶ	μέθας	καὶ τῶν μὲν πλάνας, τῶν
[15, 6]	οὐδ´ ὅσον ἀνθρωπίνου τεχνίτου δυνάμεως	μεθέξει,	ἄμοιρος δ´ ἡμῖν πάσης ἔσται
[15, 13]	εἶναι καλῶς, ἂν μὴ τούτων	μεθέξει,	οὔτε γνῶσίν τινος ἀληθοῦς, ἂν
[15, 7]	ἂν ἕτερον εἴη τι τὸ	μεθέξον	τούτων τινὸς παρὰ τὰ τέσσαρα
[15, 20]	φησὶν ὁ Ζήνων εἶναι ὃ	μεθίησιν	ἄνθρωπος πνεῦμα μεθ´ ὑγροῦ, ψυχῆς
[15, 22]	ἔλαττόν γε (ἢ ἐπὶ τὸ	μεῖζον)	ψυχὴ οὐκ ἔσται. Ὅταν τοίνυν
[15, 32]	ταὐτῷ τούτων τὰ μὲν ὅσα	μείζονα	ἦν καὶ βαρύτατα πάντων ὑπεκάθιζεν,
[15, 27]	Περὶ μεγέθους σελήνης. Οἱ Στωϊκοὶ	μείζονα	(τῆς γῆς) ἀποφαίνονται, ὡς καὶ
[15, 22]	τὸ ἔλαττον ἴσον γενέσθαι τῷ	μείζονι)	ἀλλ´ οὖν διεληλυθὸς πᾶν τέμοι
[15, 10]	καὶ εἰς ὀλίγον ἔρχεται ἐκ	μείζονος	φυτοῦ καὶ ἐξ ὀλίγου ἐπὶ
[15, 52]	καθάπερ τὴν παρ´ ἡμῖν γῆν	μείζοσι	ζῴοις καὶ φυτοῖς καλλίοσιν. Εἶναι
[15, 24]	ὁποῖος φαίνεται, ἢ μικρῷ τι	μείζω	ἢ ἐλάττω. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΕʹ Περὶ
[15, 4]	οὐκ ἔστιν ἐλθεῖν ἐπὶ τὰ	μείζω	καὶ ἐν ὕψει κείμενα. Ὁρᾷς
[15, 6]	εὖ γενόμενον ἐθέλειν λύειν, κακοῦ.	Μείζων	δὲ ἄλλος εἰς σωτηρίαν τῶν
[15, 19]	κοινὸς λόγος καὶ κοινὴ φύσις	μείζων	καὶ πλείων γενομένη τέλος ἀναξηράνασα
[15, 17]	μὴ τύχοι δὲ τούτου, ἆρα	μείνειεν	ἄν; Παντὸς ἧττον. Τί οὖν
[15, 51]	πανσέληνον ἀποδῷ, καὶ πάλιν ἀναλόγως	μειουμένης	μέχρι τῆς συνόδου, καθ´ ἣν
[15, 4]	καὶ ἰδιώτης καὶ ἀπαίδευτος καὶ	μειράκιον	καὶ γυνή. Τὸ μὲν γὰρ
[15, 2]	τραφέντα παρὰ Θεοφράστῳ καὶ δὴ	μειρακίσκον	ὄντα ἀπο θανεῖν ἐν πολέμῳ.
[15, 22]	τὸ βαρύ, καὶ μελανεῖ τὸ	μέλαν,	καὶ τὸ λευκὸν λευκὸν ποιήσει.
[15, 22]	μαλακόν, ὑγρόν τε ἢ πεπηγός,	μέλαν	τε ἢ λευκόν, καὶ πάντα
[15, 22]	μὲν πυκνὰ τὰ δὲ ἀραιά,	μέλανα	λευκά, κοῦφα βαρέα· καίτοι ἓν
[15, 22]	καὶ βαρυνεῖ τὸ βαρύ, καὶ	μελανεῖ	τὸ μέλαν, καὶ τὸ λευκὸν
[15, 22]	οἷον (ἡ) γλυκύτης ἡ τοῦ	μέλιτος	οὐδὲν ἔλαττον γλυκύτης ἐστὶν ἐφ´
[15, 22]	ἐκ τῶνδε δῆλον· εἴ τι	μέλλει	αἰσθάνεσθαί τινος, ἓν αὐτὸ δεῖ
[15, 13]	τεχνίτην πρότερον νοῆσαι τοῦτο ὃ	μέλλει	δημιουργήσειν, εἶθ´ οὕτω τῷ νοηθέντι
[15, 22]	προσθήκῃ δηλονότι ὁμοίου σώματος, εἰ	μέλλει	εἰς ἴσον ἰέναι τῷ αὐξομένῳ
[15, 6]	τι δεῖ καινόν, εἴ γε	μέλλοι	τις ὅλως ποιητής, καὶ τὸ
[15, 5]	βίον ὀρθοῖ, εἴ γε μὴ	μέλλομεν	ἀγνοεῖν, Πότερον δίκᾳ τεῖχος ὕψιον
[15, 11]	τῆς δὲ ψυχῆς καὶ τὸ	μέλλον	καὶ μὴ ἐνεστὼς βλεπούσης καὶ
[15, 13]	καὶ φρονῆσαι καὶ παρασκευάσαι τοὺς	μέλλοντας	ἐπακολουθήσειν πραγματευσάμενος ταῦτα καὶ τὴν
[15, 22]	ἀξίαν νεῖμαι τί ἂν αὐτῷ	μέλοι;	Πότερον δὲ ἀϊδίων ὄντων τῶν
[15, 22]	τοῦ ποσοῦ κλεπτομένου, ἅτε μὴ	μέλον	αὐτῷ ποσότητος καὶ ὄγκου, ὡς
[15, 1]	ἅπασαν καὶ πρὸς αὐτῶν Ἑλλήνων	μεμαρτυρημένην	(παρεδεξάμεθα) ἐν ἰσαρίθμοις αὖ πάλιν
[15, 4]	καὶ οὐκ ἐφικτὸν τῆς εὐδαιμονίας	μεμψάμενος.	Τὸ μὲν οὖν ἀγεννὲς καὶ
[15, 22]	δραστηρίῳ τόπῳ ἱδρύοντες αὐτήν, πρῶτον	μὲν	ἀγνοοῦσιν ὡς καὶ ἐνταῦθα τὰ
[15, 2]	ὅτι τὴν Ἑρμείου γήμειε φύσει	μὲν	ἀδελφήν, θετὴν δὲ θυγατέρα Πυθιάδα,
[15, 62]	ἄπειρα τὸ πλῆθος· καὶ τοῖς	μὲν	ἀεὶ πάντα κινεῖσθαι, τοῖς δὲ
[15, 9]	τοῖς ἰδιώταις ἅπασιν, ὅτι Πλάτων	μὲν	ἀθάνατον τὴν ψυχὴν ἀπολείπει καὶ
[15, 38]	συνάπτει τῷ πυρί. Ἀριστοτέλης πρῶτον	μὲν	αἰθέρα ἀπαθῆ, πέμπτον δὴ σῶμα·
[15, 37]	τοῦ πέμπτου στοιχείου. Ἐμπεδοκλῆς τὸν	μὲν	αἰθέρα πρῶτον διακριθῆναι, δεύτερον (δὲ)
[15, 22]	εἶναι (παντὸς γὰρ μεγέθους τὸ	μὲν	ἄλλο, τὸ δὲ ἄλλο ἐστί)
[15, 58]	ΝΗʹ ΠΕΡΙ ΕΓΚΛΙΣΕΩΣ ΓΗΣ. Οἱ	μὲν	ἄλλοι μένειν τὴν γῆν. Φιλόλαος
[15, 8]	πρόσω εἴτ´ ὀπίσω. Ἔτι τοῖς	μὲν	ἄλλοις σώμασιν ἐξωσθεῖσι τῶν οἰκείων
[15, 22]	ἕξει, ὥσπερ ἂν εἰ ἐγὼ	μὲν	ἄλλου, σὺ δὲ ἄλλου αἴσθοιο.
[15, 21]	κατὰ πολλοὺς γιγνόμεναι τρόπους ἄλλων	μὲν	ἀμυθήτων ἰδέας σωμάτων ἀπογεννᾶν πεφύκασιν,
[15, 12]	κινήσεως ἡ ψυχή. Καὶ ὃ	μὲν	ἂν ἔργον εἴη ψυχῆς λογικῆς
[15, 62]	τῶν τοιούτων φροντίζειν ἢ τὰ	μὲν	ἀνθρώπινα παρέντες, τὰ δαιμόνια δὲ
[15, 62]	τοὺς δὲ πεπερασμένον, καὶ τοὺς	μὲν	ἀξιοῦν ἅπαντα κινεῖσθαι, τοὺς δὲ
[15, 39]	ἴσως ὑπὸ προνοίας, ἵνα τὰ	μὲν	ἀοίκητα γένηται, τὰ δὲ οἰκητὰ
[15, 62]	ἄν ποτε κινηθῆναι· καὶ τοῖς	μὲν	ἅπαντα γίγνεσθαί τε καὶ ἀπόλλυσθαι,
[15, 45]	τουτέστι τοῦ νοῦ. Ἀριστοτέλης εἴδη	μὲν	ἀπέλιπε καὶ ἰδέας, οὐ μὴν
[15, 30]	κατενεχθέντα ἀστέρα πέτρινον. Ἐμπεδοκλῆς τοὺς	μὲν	ἀπλανεῖς ἀστέρας συνδεδέσθαι τῷ κρυστάλλῳ,
[15, 46]	ὕψει καὶ βάθει. Δημόκριτος τὰ	μὲν	ἀπλανῆ πρῶτον, μετὰ δὲ ταῦτα
[15, 4]	εἰ μάθοι τις ὅτι τὰ	μὲν	ἁπλῶς ἀγαθά, τὰ δὲ οὐ
[15, 40]	Μʹ Περὶ τοῦ ἐκτός. Οἱ	μὲν	ἀπὸ Πυθαγόρου ἐκτὸς εἶναι τοῦ
[15, 22]	ἄρα ἡ ψυχὴ ἁρμονία. Ταῦτα	μὲν	ἀπὸ τῶν Πλωτίνου πρὸς τὴν
[15, 8]	δὲ αὐτὸν λέγειν ταῦτα, τὰς	μὲν	ἀποκρίσεις αἵ τε ἀκτῖνες τοῦ
[15, 22]	ἁρμονία ὕστερον, καὶ ὡς τὸ	μὲν	ἄρχει καὶ ἐπιστατεῖ τῷ σώματι
[15, 23]	εἰδώλου. Ἐμπεδοκλῆς δύο ἡλίους, τὸν	μὲν	ἀρχέτυπον πῦρ ἐν τῷ ἑτέρῳ
[15, 22]	καὶ τὴν ὕλην, ἐν ὕλῃ	μέν,	ἄϋλον δὲ αὐτὸ τῷ μὴ
[15, 22]	τῷ σώματι αὐτῷ γένοιτο; προσήκει	μὲν	αὔξεσθαι, αὐτῷ δὲ ἀμοίρῳ τοῦ
[15, 25]	ἐνδέχεσθαι τὰ προειρημένα πάντα. Τοιοῦτος	μὲν	αὐτοῖς ὁ μέγας τῶν κατ´
[15, 21]	θεραπαινῶν (ὧν φησιν Ὅμηρος τοὺς	μὲν	αὐτομάτους εἰς τὸν ἀγῶνα δι´
[15, 22]	ἢ φθείρεται πᾶς ἢ τὰ	μὲν	αὐτοῦ ἄπεισιν εἰς σκέδασιν καὶ
[15, 5]	νομίσῃ πρὸς αὑτόν, ἅτε πόρρω	μὲν	αὐτῶν ἀπῳκισμένος ἐν τῷ ζῆν,
[15, 62]	τοιαῦτα μωραίνοντας ἀπεδείκνυε. Καὶ πρῶτον	μὲν	αὐτῶν ἐσκόπει πότερά ποτε νομίσαντες
[15, 4]	καὶ κατὰ Ἀριστοτέλην, ἀλλὰ τοῦ	μὲν	βοῶντος ἑκάστοτε καὶ κηρύττοντος ὅτι
[15, 9]	δ´ ἕτερος πρὸ Ἀριστοτέλους; Τῶν	μὲν	γὰρ ἄλλων οἱ μὲν ἐπιδιαμένειν
[15, 62]	τοῦ καθ´ ἡμᾶς συντείνοντας· τοὺς	μὲν	γὰρ ἀξιοῦν μηδ´ εἶναι θεοὺς
[15, 9]	ὅλην ὑπόστασιν τῆς ψυχῆς. Ὅτι	μὲν	γὰρ ἀόρατόν τι καὶ ἀφανές
[15, 62]	αὖ διαφωνίαν παμπόλλην ὅσην· τοὺς	μὲν	γὰρ ἄπειρον ἀποφαίνειν τὸ πᾶν,
[15, 10]	φαμεν ὄντως οὐσίαν εἶναι; Τὸ	μὲν	γὰρ γένεσις, ἀλλ´ οὐκ οὐσία
[15, 2]	τε βιβλία αὐτοῦ διαφθεῖραι. Τὴν	μὲν	γὰρ Δημοχάρους κατηγορίαν κατὰ τῶν
[15, 4]	καὶ μειράκιον καὶ γυνή. Τὸ	μὲν	γὰρ διάδημα, ὡς εἰπεῖν, καὶ
[15, 8]	σώματι, παντευκόλως αὑτὸν ἐξαπατήσας. Τοῖς	μὲν	γὰρ ἐπ´ εὐθείας κινουμένοις αἱ
[15, 60]	λόγον διμερῆ τὴν ψυχήν· τὸ	μὲν	γὰρ ἔχειν λογικόν, τὸ δὲ
[15, 7]	τινὸς παρὰ τὰ τέσσαρα (εἰ	μὲν	γὰρ θερμόν, ἢ πῦρ ἢ
[15, 21]	περιττότερον ποιεῖν πρὸς αἴσθησιν. Ζήνωνι	μὲν	γὰρ καὶ Κλεάνθει νεμεσήσειέ τις
[15, 5]	ἡ τῆς προνοίας ἀπόγνωσις. Ἐκεῖνος	μὲν	γὰρ καὶ πάνυ χρηστός ἐστιν,
[15, 4]	πρὸς βοήθειαν οὐχ ἱκανά· τὴν	μὲν	γὰρ κακοδαιμονίαν εἴργειν, τὴν δὲ
[15, 2]	τέθνηκε τῶν σωμάτων μᾶλλον. Τοὺς	μὲν	γὰρ μετὰ ταῦτα γεγονότας, εἶτα
[15, 13]	ἀγὼν ἔσχατος ψυχῇ πρόκειται. Ὁ	μὲν	γὰρ μετασχὼν καὶ ἐφικόμενος αὐτῆς
[15, 7]	λέγων σῶμα οὐ σῶμα. Τὸ	μὲν	γὰρ ὄνομα καταλέλοιπεν αὐτῷ, τὰς
[15, 34]	νοερὸν οὔτε προνοίᾳ διοικούμενον. Τὰ	μὲν	γὰρ οὐράνια τούτων πάντων κοινωνεῖν
[15, 12]	ἄλλας καὶ τὰς αἰτίας. Τῶν	μὲν	γὰρ οὐρανίων ἀεὶ κατὰ τὰ
[15, 8]	τοῦτο εὕρημα τοῦ σώματος. Ὁ	μὲν	γὰρ Πλάτων, ἅτε ὄντων τεσσάρων
[15, 7]	πράγματα μὴ συνᾴδοντα· παρ´ ὧν	μὲν	γὰρ τὸ εἶναι σῶμα, παρ´
[15, 18]	καὶ Κλεάνθης καὶ Χρύσιππος. Τὸν	μὲν	γὰρ τούτου μαθητὴν καὶ διάδοχον
[15, 9]	ἐν τούτοις διαφέρεται Πλάτωνι. Ὁ	μὲν	γάρ φησι νοῦν ἄνευ ψυχῆς
[15, 8]	πολλὰ ἐν οἷς διαφέρονται. Ὁ	μὲν	γάρ φησι τὰ κατ´ οὐρανὸν
[15, 6]	ἀποφαίνειν χείρονα. Γελοῖον γὰρ διότι	μὲν	γέγονέ τι, διὰ τοῦτο φθαρῆναι,
[15, 55]	καὶ πυρὸς παγῆναι. Μητρόδωρος τὴν	μὲν	γῆν ὑπόστασιν εἶναι καὶ τρύγα
[15, 12]	καὶ πρόνοιαν καὶ ψυχήν, τὸ	μὲν	γλαφυρὸν ἐν ταῖς τοιαύταις διαιρέσεσι
[15, 22]	ἕτερον (ἢ) μηδὲν ἔχειν. Εἰ	μὲν	δὴ ἑνὶ αὐτῶν προσείη τὸ
[15, 61]	νοερὸν περὶ τὴν κεφαλήν. Τοσαῦτα	μὲν	δὴ καὶ τὰ περὶ τῶνδε.
[15, 17]	οὖν ἐστι τὸ κατασχῆσον; Εἰ	μὲν	δὴ καὶ τοῦτο εἴη σῶμα,
[15, 6]	οὐδ´ ἄλυτοι τὸ πάμπαν, οὔτι	μὲν	δὴ λυθήσεσθε τῆς ἐμῆς βουλήσεως
[15, 22]	τε καὶ οὐσίαν καταθεατέον. Τὸ	μὲν	δὴ σῶμα, καὶ αὐτὸ συγκείμενον,
[15, 22]	μάθοι κατὰ φύσιν ἐπισκοπούμενος. Ἁπλοῦν	μὲν	δή τι οὐκ ἂν εἴη
[15, 22]	ὁμοῦ πάντων. Καὶ εἰ τὸ	μὲν	δι´ ὀμμάτων, τὸ δὲ δι´
[15, 62]	τῶν πάντων φύσεως μεριμνώντων τοῖς	μὲν	δοκεῖν ἓν μόνον τὸ ὂν
[15, 4]	πάλιν ὅτι τῶν ἀγαθῶν τὰ	μὲν	δυνάμεις, τὰ δὲ διαθέσεις καὶ
[15, 62]	φιλοσοφεῖν· εἶναι γὰρ δὴ ταῦτα	μὲν	δυνατὰ καὶ ὠφέλιμα, τοὺς μέντοι
[15, 30]	Ἀναξαγόρας τὸν περικείμενον ἀέρα πύρινον	μὲν	εἶναι κατὰ τὴν οὐσίαν, τῇ
[15, 4]	διαστελλόμενος λέγοις τῶν ἀγαθῶν τὰ	μὲν	εἶναι τέλη, τὰ δὲ οὐ
[15, 61]	πολυπλανοῦς ματαιοπονίας ἀνακεχωρηκέναι καὶ τῶν	μὲν	εἰρημένων μηδὲν πολυπραγμονεῖν (μηδὲ γὰρ
[15, 50]	Ὁ δ´ αὐτὸς τὸν ἥλιον	μὲν	εἰς ἄπειρον προϊέναι, δοκεῖν δὲ
[15, 4]	διδάγματα; Ἕως οὗ γὰρ σὺ	μὲν	εἴτε ὁμωνύμως εἴτε ὅπως βούλει
[15, 22]	τὸ σῶμα, τὴν ψυχήν, εἰ	μὲν	ἐκ δύο σωμάτων ἢ πλειόνων
[15, 2]	θανεῖν ἐν πολέμῳ. Ἀλλὰ ταῦτα	μὲν	ἐκ τῆς δηλωθείσης Ἀριστοκλέους ἐκκείσθω
[15, 21]	θεῶν οὐκ ἔχοντες ὅμως τὰ	μὲν	ἐκ τῆς κοινῆς ἐπινοίας τῶν
[15, 15]	τε καὶ ἐσομένας. Καὶ τὸ	μὲν	ἐκ τῆς πάσης οὐσίας ποιὸν
[15, 23]	ἐκ πυριδίων τῶν φαινομένων συναθροιζομένων	μὲν	ἐκ τῆς ὑγρᾶς ἀναθυμιάσεως, συναθροιζόντων
[15, 38]	στεφάνας εἶναι περιπεπλεγμένας ἐπαλλήλους, τὴν	μὲν	ἐκ τοῦ ἀραιοῦ, τὴν δὲ
[15, 8]	κινεῖσθαι. Ἡ δὲ αἴσθησις τὰ	μὲν	ἐκ τοῦ λόγου μαρτυροῖτο ἂν
[15, 30]	πλανήτων καὶ ἀπλανῶν. Θαλῆς γεώδη	μέν,	ἔμπυρα δὲ τὰ ἄστρα. Ἐμπεδοκλῆς
[15, 17]	εἰπεῖν ποικίλον, εἰ τόδε πρῶτον	μὲν	ἐν ἡμῖν αὐτοῖς ἅμα πειραθείημεν
[15, 54]	Τὸν δὲ μέγαν ἐνιαυτὸν οἱ	μὲν	ἐν τῇ ὀκταετηρίδι τίθενται, οἱ
[15, 33]	τὰ σωματικά. Ἐμπεδοκλῆς δὲ κόσμον	μὲν	ἕνα, οὐ μέντοι τὸ πᾶν
[15, 54]	Περὶ ἐνιαυτῶν. Ἐνιαυτός ἐστι Κρόνου	μὲν	ἐνιαυτῶν περίοδος λʹ Διὸς (δὲ)
[15, 59]	Πλάτωνος τοῦ στοιχειώδους ὕδατος τὸ	μὲν	ἐξ ἀέρος κατὰ περίψυξιν συνιστάμενον
[15, 36]	διττὴν εἶναι τὴν φθοράν, τοτὲ	μὲν	ἐξ οὐρανοῦ πυρὸς ῥυέντος, τοτὲ
[15, 8]	κίνησιν (Πᾶν γὰρ σῶμα ᾧ	μὲν	ἔξωθεν τὸ κινεῖσθαι, ἄψυχον, ᾧ
[15, 8]	ἁπλῆν καὶ εὐθεῖαν κίνησιν, πυρὸς	μὲν	ἐπὶ τὰ ἐκτός, γῆς δ´
[15, 8]	ἡγούμενος τὰ ἐκείνου, καὶ τὸ	μὲν	ἐπὶ τὸ μέσον φερόμενον βαρὺ
[15, 9]	Τῶν μὲν γὰρ ἄλλων οἱ	μὲν	ἐπιδιαμένειν συνεχώρησαν, οἱ δ´, εἰ
[15, 7]	λοιπὰ πάντα σώματα) συνέστηκε, Πλάτων	μὲν	ἑπόμενος τῇ περὶ αὐτὰ ἐναργείᾳ,
[15, 5]	ὅμοιόν τι ποιῶν ἰατρῷ τὴν	μὲν	ἔτι ζῶντος τοῦ κάμνοντος βοήθειαν
[15, 22]	τῷ δακτύλῳ ἀλγήματος, (ἀλλὰ τὴν	μὲν	ἐφεξῆς τῷ δακτύλῳ, ὅτι ὁ
[15, 22]	ζωὴν σύμφυτον ἔχειν· ἢ τὸ	μὲν	ἔχειν, τὸ δὲ μή, ἢ
[15, 22]	γε ψυχὴ καὶ ἐν ἄλλοις	μὲν	ζῴοις ἄλλα, τὰ δὲ ἄλλα
[15, 61]	μέχρι τοῦ διαφράγματος. Πυθαγόρας τὸ	μὲν	ζωτικὸν περὶ τὴν καρδίαν, τὸ
[15, 22]	τὸ νοῆσον εἶναι, ἐπεὶ αἰσθητῶν	μὲν	ἡ αἴσθησις, νοητῶν δὲ ἡ
[15, 24]	Περὶ μεγέθους ἡλίου. Ἀναξίμανδρος τὸν	μὲν	ἥλιον ἴσον εἶναι τῇ γῇ,
[15, 15]	περιάγοντα τοῦ κόσμου φοράν. Ταῦτα	μὲν	ἡμῖν ἀπὸ τῆς Ἐπιτομῆς Ἀρείου
[15, 15]	Ἡγεμονικὸν δὲ τοῦ κόσμου Κλεάνθει	μὲν	ἤρεσε τὸν ἥλιον εἶναι διὰ
[15, 22]	ἄλλαι ἐν ἄλλοις. Καὶ εἰ	μὲν	θερμόν, μόνον θερμανεῖ, ψυχρὸν δὲ
[15, 15]	θεῶν καὶ ἀνθρώπων συνεστῶσα, τῶν	μὲν	θεῶν τὴν ἡγεμονίαν ἐχόντων, τῶν
[15, 6]	τε ὦμεν λαβεῖν. Ἀλλὰ ποιῆσαι	μὲν	ἱκανὸς καὶ βουληθῆναι τὰ καλά
[15, 22]	αἱ δυνάμεις, ἀναγκαῖον ἦν τὰς	μὲν	ἰσχυρὰς τῶν δυνάμεων μεγάλους ὄγκους,
[15, 7]	ὕδωρ ἢ γῆ· καὶ κοῦφον	μὲν	καὶ ἀραιόν, οἷον πῦρ καὶ
[15, 37]	ταῦτα τὸ σωματοειδές, ἐκ πυρὸς	μὲν	καὶ γῆς πρώτων, ὕδατος δὲ
[15, 7]	πράγματος γεννητὴς εἶναι δοκῇ, περιττὸν	μὲν	καὶ ἴδιον παντάπασι λέγων οὐδέν,
[15, 6]	ἐοίκαμεν ὑπὸ προθυμίας ἐκφέρεσθαι. Δῆλον	μὲν	καὶ ὃ προὐθέμεθα, ὡς οὐκ
[15, 13]	καὶ ὡσαύτως ἔχοντα ἀεί, μάλιστα	μὲν	καὶ πρώτως αὐτὰ ὄντα, παραίτια
[15, 8]	περὶ αὐτὸν ἀνῆφθαι. Ἔτι ὁ	μέν,	κατ´ εἶδος ἀφθαρσίαν ἀπονέμων τοῖς
[15, 2]	Ἀριστοτέλην τοσοῦτοι γεγόνασιν· ὧν οἱ	μὲν	κατὰ τοὺς αὐτοὺς ἦσαν χρόνους,
[15, 6]	καὶ τούτους Ἀριστοτέλης μεταθεῖναι, τῇ	μὲν	κατηγορίᾳ τοῦ δόγματος ἀντισχεῖν ἀδυνατήσαντας,
[15, 50]	τοῦ σκαφοειδοῦς στροφήν, ὥστε τὸ	μὲν	κοῖλον ἄνω γίνεσθαι, τὸ δὲ
[15, 5]	ἡμᾶς τι χρηστὸν ἀπολαύειν μάλιστα	μὲν	κοινὸν καὶ ἀλόγων καὶ ἀψύχων,
[15, 33]	αἴτια εἶναι. Εἰ γὰρ ὁ	μὲν	κόσμος πεπερασμένος, τὰ δὲ αἴτια
[15, 8]	δὲ πέριξ ἄνω. Ἀλλὰ περὶ	μὲν	κόσμου καὶ ἐξ ὧν οὗτος
[15, 38]	περιτείνουσι τῷ κόσμῳ. (Ἐπίκουρος ἐνίων	μὲν	κόσμων) ἀραιὸν τὸ πέρας, ἔνια
[15, 38]	δ´ ὑπ´ ἐκεῖνα τεταγμένων τοῖς	μὲν	κούφοις τὴν ἄνω, τοῖς δὲ
[15, 7]	σώμασι τὴν πέμπτην οὐσίαν, πάνυ	μὲν	λαμπρῶς καὶ φιλοδώρως τῇ φύσει
[15, 30]	κόσμου. Πάλιν ὁ αὐτὸς ἀφανεῖς	μὲν	λίθους, πίπτοντας δὲ πολλάκις ἐπὶ
[15, 60]	Ἐπίκουρος διμερῆ τὴν ψυχήν, τὸ	μὲν	λογικὸν ἔχουσαν ἐν τῷ θώρακι
[15, 7]	ὕδωρ ἢ ἀήρ· καὶ εἰ	μὲν	μαλακόν, ἀὴρ ἢ πῦρ· εἰ
[15, 22]	φθορὰν ἂν ὑπομένοι. Ὥστε εἰ	μὲν	μέρος ἡμῶν τοῦτο, οὐ τὸ
[15, 9]	Καὶ τὸ τῆς ἀθανασίας ὁ	μὲν	μετὰ τῆς ψυχῆς αὐτῷ δίδωσιν,
[15, 22]	οὐδ´ ὡς σῶμα. Ἀλλ´ ὅτι	μὲν	μὴ σῶμα, λέγοιτ´ ἄν, καὶ
[15, 22]	φήσουσιν ἢ μηδέν. Ἀλλ´ εἰ	μὲν	μηδέν, πνεῦμα ἂν εἴη μόνον,
[15, 51]	καὶ οἱ μαθηματικοὶ συμφωνοῦσι τὰς	μὲν	μηνιαίους ἀποκρύψεις συνοδεύουσαν αὐτὴν ἡλίῳ
[15, 7]	ὕδωρ ἢ γῆ· καὶ εἰ	μὲν	ξηρόν, πῦρ ἢ γῆ· εἰ
[15, 11]	οἱ ἐνθουσιασμοὶ τοῦ ζῴου μηδὲν	μὲν	ξυνιέντος ὧν ὁρᾷ τε καὶ
[15, 9]	ἔγνω Πλάτων τὸ τοιοῦτο. Ταῦτα	μὲν	ὁ Ἀττικός. Συνάψω δὲ αὐτοῖς
[15, 22]	δάκτυλον λέγηται ἀλγεῖν ἄνθρωπος, ἡ	μὲν	ὀδύνη περὶ τὸν δάκτυλον δήπουθεν,
[15, 8]	οὐρανόν, τοσοῦτον ἀλλήλων ἀφεστήκατον. Ταῦτα	μὲν	οἵδε. Μωσῆς δὲ καὶ τὰ
[15, 6]	τι τῶν γενομένων. Καὶ ὁ	μὲν	οἰκοδόμος ἱκανὸς οὐκ οὖσαν οἰκίαν
[15, 7]	πεποιηκότες ἴδιον· καὶ ὄντως τὸ	μὲν	ὅλον, ὃ δή τις ἂν
[15, 22]	τίνα φύσιν ἔχει; Ἢ σῶμα	μὲν	ὂν πάντως ἀναλυτέον· σύνθετον γὰρ
[15, 4]	τὰ δὲ οὐ τέλη; Τέλη	μὲν	ὀνομάζων ὧν χάριν τὰ ἄλλα,
[15, 2]	Περὶ τῶν ἐπιτηδευμάτων ἐπιστολῇ, νέον	μὲν	ὄντα καταφαγεῖν αὐτὸν τὴν πατρῴαν
[15, 32]	δὲ ἐν ταὐτῷ τούτων τὰ	μὲν	ὅσα μείζονα ἦν καὶ βαρύτατα
[15, 35]	θεοῦ τὸν κόσμον καὶ φθαρτὸν	μέν,	ὅσον ἐπὶ τῇ φύσει αἰσθητὸν
[15, 22]	ἁπλοῦ ὄντος τοῦ σώματος τὸ	μὲν	ὅσον ὑλικὸν παρ´ αὑτοῦ ζωὴν
[15, 2]	ἃ ψέγουσί τινες αὐτόν· ἓν	μέν,	ὅτι τὴν Ἑρμείου γήμειε φύσει
[15, 17]	ἀμύνειν δύνηται καὶ κατέχῃ, ἐμοὶ	μὲν	οὐ δοκεῖ ἄλλο τι εἶναι
[15, 17]	τὸ ὄν. Ἀλλ´ ἄρα ταυτὶ	μὲν	οὔ, ἡ δ´ ὕλη δύναται
[15, 62]	μὴ φοβερὰ φοβεῖσθαι· καὶ τοῖς	μὲν	οὐδ´ ἐν ὄχλῳ δοκεῖν αἰσχρὸν
[15, 62]	Τῶν τε γὰρ μαινομένων τοὺς	μὲν	οὐδὲ τὰ δεινὰ δεδιέναι, τοὺς
[15, 62]	δέωνται τῶν τοιούτων; Ἢ τοιοῦτο	μὲν	οὐδὲν οὐδ´ ἐλπίζουσιν, ἀρκεῖ δ´
[15, 62]	ἀνθρώπους εἶναι δοκεῖν· καὶ τοὺς	μὲν	οὔθ´ ἱερὸν οὔτε βωμὸν οὔτ´
[15, 8]	τῆς τοῦ παντὸς κινήσεως ὡς	μὲν	οὐκ ἐν κύκλῳ τινὶ γίνεται,
[15, 6]	δὲ πρὸς τοὺς θεούς) ἀθάνατοι	μὲν	οὐκ ἐστὲ οὐδ´ ἄλυτοι τὸ
[15, 4]	ἐφικτὸν τῆς εὐδαιμονίας μεμψάμενος. Τὸ	μὲν	οὖν ἀγεννὲς καὶ διημαρτημένον τῆς
[15, 13]	τὰ τῶν ὄντων ἀνώτατα. Τὸ	μὲν	οὖν ἄκρον τε καὶ ἔσχατον
[15, 11]	ἑξῆς μεθ´ ἕτερα ἐπιλέγει· Τὰ	μὲν	οὖν ἄλλα ὅσα περὶ αὐτῆς
[15, 2]	εὑρεθεῖεν ἂν οὗτοί γε. Τὰ	μὲν	οὖν ἄλλα προδήλως πέπλασται. Δύο
[15, 33]	Εἰ ἓν τὸ πᾶν. Οἱ	μὲν	οὖν ἀπὸ τῆς Στοᾶς ἕνα
[15, 2]	δέ, ὅτι ἠχαρίστησε Πλάτωνι. Περὶ	μὲν	οὖν Ἑρμείου καὶ τῆς Ἀριστοτέλους
[15, 10]	ὀργανικοῦ, δυνάμει ζωὴν ἔχοντος. Εἰ	μὲν	οὖν ᾗ παραβέβληται ὡμοίωται, ὡς
[15, 22]	καὶ καλοὺς τὰ σώματα. Ἰσχυρῷ	μὲν	οὖν καὶ καλῷ ἐν τύποις
[15, 59]	καὶ ἐκπύρωσιν ἀναθυμιώμενον ἁλμυρόν. Ταῦτα	μὲν	οὖν καὶ περὶ θαλάσσης. Ὅπως
[15, 62]	τί σωφροσύνη, τί μανία. Ταῦτα	μὲν	οὖν ὁ Σωκράτης. Μετὰ δὲ
[15, 20]	ἀπὸ τῶν ὑγρῶν ἀναθυμιῶνται. Ἀναθυμίασιν	μὲν	οὖν ὁμοίως τῷ Ἡρακλείτῳ τὴν
[15, 22]	γὰρ καὶ ἕν τι. Εἰ	μὲν	οὖν συγχωρήσονται τὰς πρώτας νοήσεις,
[15, 9]	τε καὶ ἄφθαρτον εἶναι. Τίς	μὲν	οὖν τὴν οὐσίαν καὶ τὴν
[15, 1]	δὲ ἀπὸ τῶν Ἀριστοτέλους. Ἄλλοι	μὲν	οὖν τὸν βίον τἀνδρὸς διαβεβλήκασι,
[15, 7]	λαβὼν σῶμα ἀπαθὲς ἐτεκτήνατο. Ἐπὶ	μὲν	οὖν τῶν ἀνδριάντων, εἰ καὶ
[15, 62]	τῶν τοιούτων ἕκαστα γίγνεται; Περὶ	μὲν	οὖν τῶν ταῦτα πραγματευομένων τοιαῦτα
[15, 5]	τάττεις Ἀριστοτέλην καὶ Ἐπίκουρον; Πάνυ	μὲν	οὖν, ὥς γε πρὸς τὸ
[15, 38]	δὲ γῆν. Τούτων δὲ τοῖς	μὲν	οὐρανίοις ἀποδεδόσθαι τὴν κυκλικὴν κίνησιν,
[15, 37]	τὸν ἀέρα· καὶ γενέσθαι τὸν	μὲν	οὐρανὸν ἐκ τοῦ αἰθέρος, τὸν
[15, 22]	λόγος ἢ νοῦς; Ἀλλὰ ψυχῆς	μὲν	οὔσης, ὑπουργὰ ταῦτα πάντα αὐτῇ
[15, 22]	ταῦτα ποιοῖ· καὶ ὡς τὸ	μὲν	οὐσία, ἡ δὲ ἁρμονία οὐκ
[15, 22]	τεταγμένον ἐπιφέρειν τὴν ζωήν· εἰ	μὲν	οὐσίαν φήσουσι τὸ εἶδος τοῦτο
[15, 46]	ὁ Χῖος καὶ Κράτης ἀνωτάτω	μὲν	πάν των τὸν ἥλιον τετάχθαι·
[15, 16]	εἰπόντες ἀΐδιον καταλείπειν καὶ φθείρειν	μὲν	πάντα λέγειν καὶ ἐπινέμεσθαι, ὡς
[15, 17]	ὄντι ἀθέμιστον εἶναι. Δοξάτω μάλιστα	μὲν	πᾶσιν, εἰ δὲ μή, ἀλλ´
[15, 30]	κόλλης δίκην. Ξενοφάνης ἐκ νεφῶν	μὲν	πεπυρωμένων, σβεννυμένους δὲ καθ´ ἑκάστην
[15, 22]	ψυχὴν σῶμα εἶναι λέγοντες; Πρῶτον	μὲν	περὶ ἑκάστου μέρους τῆς ψυχῆς
[15, 22]	δὲ αὐτῷ τὰ ἐναντία, τὰ	μὲν	πηγνῦσα, τὰ δὲ χέουσα, καὶ
[15, 58]	αὐτῆς κέντρον. Δημόκριτος κατ´ ἀρχὰς	μὲν	πλάζεσθαι τὴν γῆν διά τε
[15, 1]	τε καὶ μέθας καὶ τῶν	μὲν	πλάνας, τῶν δὲ ἔρωτας, τῶν
[15, 5]	ἀναβαίνει ἐπιχθονίων γένος ἀνδρῶν, ὁ	μὲν	Πλάτων εἰς θεὸν καὶ ἐκ
[15, 5]	Καὶ μετὰ βραχέα· Καὶ ὁ	μὲν	Πλάτων οὕτως. Ὁ δὲ τὴν
[15, 7]	τὰ τοῦ Πλάτωνος. Ἔτι ὁ	μὲν	Πλάτων πάντα τὰ σώματα, ἅτε
[15, 59]	πρώτης ὑγρασίας λείψανον· ἧς τὸ	μὲν	πλεῖον μέρος ἀνεξήρανε τὸ πῦρ,
[15, 22]	δραστήριον; Εἰ οὖν οὐ πᾶν	μὲν	πνεῦμα ψυχή, ὅτι μυρία πνεύματα
[15, 2]	κατ´ αὐτοῦ βιβλίῳ ψεύδεται, πρῶτον	μὲν	ποιήματα ψυχρὰ προσφερόμενος ὡς γεγραφότων
[15, 22]	σώματος κινήσεως; Εἰ δὲ τῶν	μὲν	προαιρέσεις, τῶν δὲ λόγους αἰτιάσονται,
[15, 8]	ἀποχωροῦντος μήτε προσιόντος. Ἔτι ὁ	μὲν	πρὸς τῇ κοινῇ κινήσει τῶν
[15, 22]	ἄρα. Τὸ δὲ καὶ φύσιν	μὲν	προτέραν τὸ αὐτὸ πνεῦμα λέγειν,
[15, 22]	εἴρηται. Καὶ γὰρ ὅτι τὸ	μὲν	πρότερον, ἡ ψυχή, ἡ δ´
[15, 2]	καὶ ἑβδομήκοντα. Καὶ σχεδὸν οἱ	μὲν	πρῶτοι διαβαλόντες Ἀριστοτέλην τοσοῦτοι γεγόνασιν·
[15, 22]	τοῦτο συμβαίνει; Διαδόσει, φήσουσι, παθόντος	μὲν	πρώτως τοῦ περὶ τὸν δάκτυλον
[15, 22]	τὰ δὲ χέουσα, καὶ τὰ	μὲν	πυκνὰ τὰ δὲ ἀραιά, μέλανα
[15, 57]	ἐρριζῶσθαι. Φιλόλαος ὁ Πυθαγόρειος τὸ	μὲν	πῦρ μέσον, τοῦτο γὰρ εἶναι
[15, 16]	τὸ τοιοῦτον ἐπιδιαμένει πῦρ, ἀλλοῖον	μὲν	πῦρ οὐ λέγουσιν εἶναι, τὸ
[15, 22]	οἷον πρόσωπον. Οὐ γὰρ ἄλλο	μὲν	ῥινός, ἄλλο δὲ ὀφθαλμοῦ, ἀλλὰ
[15, 6]	τοῦ θεοῦ βουλήσεως. Ἢ ἀνθρωπίνης	μὲν	σπουδῆς καὶ βουλήσεως μεταλαβόντα πολλά,
[15, 22]	τῇ ποιότητι ταὐτὸν μένοι, ᾗ	μὲν	σῶμα, ἕτερόν ἐστι καὶ ᾗ
[15, 22]	τίς αὕτη. Ἆρ´ οὖν ἕτερον	μὲν	σώματος, σώματος δέ τι, οἷον
[15, 2]	ἐκεῖνον εὔνοιαν ἔγημεν αὐτήν, ἄλλως	μὲν	σώφρονα καὶ ἀγαθὴν οὖσαν, ἀτυχοῦσαν
[15, 4]	γένοιτο, παραμένειν ἀεί. Φύλλα τὰ	μέν	τ´ ἄνεμος χαμάδις χέει, ἄλλα
[15, 16]	τιθέντες. Ἀλλὰ τὴν τούτων πρὸς	μὲν	τὰ αὑτῶν ἀβλεψίαν, πρὸς δὲ
[15, 20]	ἐπιλέγει· Περὶ δὲ ψυχῆς Κλεάνθης	μὲν	τὰ Ζήνωνος δόγματα παρατιθέμενος πρὸς
[15, 41]	δὲ τὰ δυτικά. Ἐμπεδοκλῆς δεξιὰ	μὲν	τὰ κατὰ τὸν θερινὸν τροπικόν,
[15, 43]	ψυχὰς τῶν σωμάτων, καὶ ἀγαθοὺς	μὲν	τὰς ἀγαθάς, κακοὺς δὲ τὰς
[15, 8]	καὶ ἀποδείξαντος ἀκριβῶς, ὅτι κατὰ	μὲν	τὰς τῶν σωμάτων πρὸς τοὺς
[15, 17]	στοιχεῖα ὑπάρχοντα μήτε συλλαβάς; Σῶμα	μὲν	ταυτὶ οὕτως οὐκ ἂν εἴη
[15, 4]	καὶ τοῦτον τὸν τρόπον προσοικειοῦντος	μὲν	τῇ ἀρετῇ καὶ τῷ καλῷ,
[15, 22]	ἀμεγέθει ἄρα. Τὸ δὲ ὕλην	μὲν	τὴν αὐτὴν εἶναι, σῶμα ὥς
[15, 6]	οὐ δυνηθέντας συνιδεῖν ὅτι κατὰ	μὲν	τὴν αὐτῶν φύσιν τῶν πραγμάτων
[15, 58]	καὶ Ἔκφαντος ὁ Πυθαγόρειος κινοῦσι	μὲν	τὴν γῆν, οὐ μὴν μεταβατικῶς,
[15, 15]	καὶ διάταξιν ἔχον. Διὸ κατὰ	μὲν	τὴν προτέραν ἀπόδοσιν ἀΐδιον τὸν
[15, 37]	κόσμου· τοῦ δὲ ὁρατοῦ προτέραν	μὲν	τὴν ψυχήν, μετὰ δὲ ταῦτα
[15, 62]	τὰ Ἑβραίων λόγια προτετιμήκαμεν, τὰ	μὲν	τῆς Εὐαγγελικῆς Προπαρασκευῆς ἐν τούτοις
[15, 1]	αὐτῆς ἀληθείας ἡμῖν ἐπισφραγισθέντος, τὰ	μὲν	τῆς Προπαρασκευῆς ἐνταῦθά μοι περιγραφήσεται·
[15, 11]	καὶ οὐδαμῶς καθεωρακότος ὡς παρουσίᾳ	μὲν	τῆς ψυχῆς ζωτικὸν γέγονε τὸ
[15, 6]	βούλεται, μὴ φθαρῆναι, καὶ διότι	μέν	τι ἀγένητόν ἐστιν, ἔχειν ἰσχὺν
[15, 22]	(ὁ) ἄλλος ὄγκος ἡμῶν τὸ	μέν	τι ἀπορρεύσεται αὐτοῦ, τὸ δέ
[15, 12]	τινος ὁμοίου κοινωνίᾳ. Καὶ τοιοῦτον	μέν	τι πρᾶγμα τὸ διοικοῦν ἕκαστα
[15, 4]	τῶν ἀγαθῶν, ὡς φῄς, τὰ	μὲν	τίμια, καθάπερ οἱ θεοί, τὰ
[15, 38]	δὲ πυκνά· καὶ τούτων τὰ	μέν	τινα κινούμενα, τὰ δὲ ἀκίνητα.
[15, 1]	ἡ κατὰ Πλάτωνα φιλοσοφία τοτὲ	μὲν	τοῖς Ἑβραίων συμφωνοῦσα λόγοις, τοτὲ
[15, 60]	τῆς ψυχῆς. Πυθαγόρας, Πλάτων κατὰ	μὲν	τὸν ἀνωτάτω λόγον διμερῆ τὴν
[15, 29]	φωτίζεσθαι πρὸς τὴν φαντασίαν· λαμπρότερον	μὲν	τὸν ἥλιον, ἐν καθαρωτέρῳ γὰρ
[15, 8]	τὸ πέριξ κοῦφον, καὶ τὸν	μὲν	τόπον τὸν ἐν μέσῳ κάτω
[15, 23]	ὁ Πυθαγόρειος δίσκον ὑαλοειδῆ, δεχόμενον	μὲν	τοῦ ἐν τῷ κόσμῳ πυρὸς
[15, 37]	ἅπερ καλεῖται καὶ μαθηματικά, ἐκ	μὲν	τοῦ κύβου φησὶ γεγονέναι τὴν
[15, 20]	ἀποθανόντων ψυχάς. Ἔνιοι δὲ τὴν	μὲν	τοῦ ὅλου ἀΐδιον, τὰς δὲ
[15, 30]	πλάνους ὄντας ἀνεῖσθαι. Πλάτων ἐκ	μὲν	τοῦ πλείστου μέρους πυρίνους, μετέχοντας
[15, 6]	τυχόντες. Ἀλλ´, ὅπερ ἔφην, πρὸς	μὲν	τοὺς ἔνδον ἡμῖν ὑποφθεγγομένους, ἅτε
[15, 2]	Φιλίππῳ τῷ πατρὶ καὶ διαπτύοντα	μὲν	τοὺς τοῦ Ἀριστοτέλους λόγους, ἀποδεχόμενον
[15, 22]	τῶν δὲ λόγους αἰτιάσονται, ὀρθῶς	μὲν	τοῦτο, ἀλλ´ οὐ σώματος ἡ
[15, 60]	ἐξ ὀκτὼ μερῶν συνεστάναι, πέντε	μὲν	τῶν αἰσθητικῶν, ὁρατικοῦ, ὀσφραντικοῦ, ἀκουστικοῦ,
[15, 7]	εἰς ἄλληλα· ὁ δὲ ἐπὶ	μὲν	τῶν ἄλλων οὐσίαν ἀπαθῆ τε
[15, 13]	ταπεινῇ δριμύτητι πιστεύων, ἥτις διαδῦναι	μὲν	τῶν ἐπὶ γῆς πραγμάτων καὶ
[15, 22]	μικροὺς εἶναι. Εἰ δὲ μεγάλων	μὲν	τῶν ὄγκων μικραί, ὀλίγοι δὲ
[15, 54]	Ἡράκλειτον ὁ ἐνιαυτός. Καὶ περὶ	μὲν	τῶν οὐρανίων καὶ μεταρσίων τοσαῦτα
[15, 20]	τινὰς χρόνους καθ´ ἑαυτήν, τὴν	μὲν	τῶν σπουδαίων μέχρι τῆς εἰς
[15, 32]	αὐτῶν μετέωρον ἐφύλαττε. Κἄπειτα ἐκ	μὲν	τῶν ὑποκαθιζόντων ἐγεννήθη ἡ γῆ,
[15, 62]	καλῶς, ὅτι τῶν ὄντων τὰ	μὲν	ὑπὲρ ἡμᾶς εἴη, τὰ δὲ
[15, 62]	ἡμᾶς· εἶναι γὰρ τὰ φυσικὰ	μὲν	ὑπὲρ ἡμᾶς, τὰ δὲ μετὰ
[15, 45]	δέ ἐστιν οὐσία ἀσώματος, αὐτὴ	μὲν	ὑφεστῶσα καὶ καθ´ αὑτήν, εἰκονίζουσα
[15, 21]	τῶν ἄλλων ζῴων οὐσίαν τοῦτο	μὲν	φαντασίας καὶ μνήμας οἵους τε
[15, 8]	τοῖς οὐρανίοις πυρός. Καὶ ὁ	μέν	φησιν ἀνάψαι τὸν θεὸν φῶς
[15, 4]	φύει· ὣς ἀνδρῶν γενεὴ ἡ	μὲν	φύει, ἡ δ´ ἀπολήγει. Ἔτι
[15, 12]	καὶ τὰ περὶ γῆν ὑπὸ	μὲν	φύσεως διοικεῖσθαι, ὑπὸ δὲ ψυχῆς
[15, 22]	ἢ ἄψυχον σῶμα. Καὶ εἰ	μὲν	ψυχή, πόθεν καὶ πῶς εἰσιούσης
[15, 9]	ψυχῆς τοῦτο περιγίνεσθαι. Καὶ τὴν	μὲν	ψυχὴν τοῦ σώματος οὐκ ἠξίωσεν
[15, 4]	οὐ πᾶσιν; Ἢ ὅτι τὰ	μὲν	ψυχῆς ἀγαθά, τὰ δὲ σώματος,
[15, 4]	οὐρανὸν ὁδὸν ζητεῖν, ἣν ἐκεῖνοι	μὲν	ᾤοντο ὀρῶν ἀναθέσει δύνασθαι γίνεσθαι,
[15, 22]	ἀέρα τῶν αἰσθημάτων ἐνσημαινομένων. Εἰ	μὲν	ὡς ἐν σώμασιν ὑγροῖς, ὅπερ
[15, 21]	ἑτέρου πλάσιν ἐγκαταμιχθῇ σώματος; Οἶμαι	μὲν	ὡς οὐδ´ εἰ τῶν Ἡφαίστου
[15, 46]	ἕβδομον σελήνην. Τῶν μαθηματικῶν τινὲς	μὲν	ὡς Πλάτων, τινὲς δὲ μέσον
[15, 22]	μὴ σῶμα εἶναι. Οὐ γὰρ	μένει,	ἀλλὰ ῥεῖ ἡ σώματος φύσις
[15, 22]	σκέδασιν καὶ φθοράν, τὰ δὲ	μένει	εἰσαεὶ ἅπερ ἐστὶν αὐτός, ὧδ´
[15, 22]	μέρει ἡ αὐτὴ ὅλη ποιότης	μένει,	οἷον (ἡ) γλυκύτης ἡ τοῦ
[15, 4]	δ´ ἑκάτερον ἐπὶ τῆς οἰκείας	μένει	τάξεως, οὐκ ἔνι κοινωνία τοῖς
[15, 6]	ἔθνη καὶ πόλεις καὶ ἔργα,	μένει	χρόνον ἀμήχανον ὅσον γενόμενα μηκέτ´
[15, 8]	μηδέποτε ἐκβαίνοντι τῶν αὑτοῦ τόπων,	μένειν	ἂν προσήκοι. Καὶ περὶ τῶν
[15, 8]	λαμβάνοντα. Ὁ δὲ Ἀριστοτέλης πάντη	μένειν	ἐπὶ τῆς αὐτῆς οὐσίας αὐτὰ
[15, 22]	οὔτε παρὰ τοῦ λόγου δύναται	μένειν	ἥ τε αἴσθησις ὁρᾷ λυόμενόν
[15, 17]	παντὸς μᾶλλον ἀδύνατον, ἀρρωστίᾳ τοῦ	μένειν·	ποταμὸς γὰρ ἡ ὕλη ῥοώδης
[15, 58]	ΕΓΚΛΙΣΕΩΣ ΓΗΣ. Οἱ μὲν ἄλλοι	μένειν	τὴν γῆν. Φιλόλαος δὲ ὁ
[15, 22]	δὲ ἔσται. Καίτοι τὸ ἀεὶ	μένειν	τὸ αὐτὸ εἴπερ τὸ δυνάμει
[15, 22]	Οὕτω γὰρ ἂν ἐκεῖνο πάλιν	μένοι.	Δεῖ ἄρα ἀϊδίων εἶναι καὶ
[15, 22]	ὄγκον ἐλαττωθὲν τῇ ποιότητι ταὐτὸν	μένοι,	ᾗ μὲν σῶμα, ἕτερόν ἐστι
[15, 22]	ἐξ ἀνάγκης; Οὕτω γὰρ ἂν	μένοι	τὸ αὐτό, τοῦ ποσοῦ κλεπτομένου,
[15, 17]	πεφορημένα καὶ οὐδ´ ἐν ταὐτῷ	μένοντα,	ἆρ´ οὐχὶ τοῦ καθέξοντος αὐτοῖς
[15, 5]	θεῶν ἄδεια. Τὸ δ´ ἐκείνων	μενόντων	κατ´ οὐρανὸν καὶ ἡμᾶς τι
[15, 22]	Δεῖ ἄρα ἀϊδίων εἶναι καὶ	μενόντων,	οἷα καὶ τὰ ἐν γεωμετρίᾳ.
[15, 22]	γεωμετρίᾳ. Εἰ δὲ ἀϊδίων καὶ	μενόντων,	οὐ σωμάτων. Δεῖ ἄρα καὶ
[15, 2]	σώφρονα καὶ ἀγαθὴν οὖσαν, ἀτυχοῦσαν	μέντοι	διὰ τὰς καταλαβούσας συμφορὰς τὸν
[15, 2]	ὄντων ὅτι μὴ Λύκων. Οὗτος	μέντοι,	καθάπερ ἔφην, εἴρηκεν εὑρῆσθαι λοπάδια
[15, 62]	μὲν δυνατὰ καὶ ὠφέλιμα, τοὺς	μέντοι	περὶ τῆς φύσεως λόγους πᾶν
[15, 14]	εἶτ´ αὖθις πάλιν διακοσμεῖσθαι. Τὸ	μέντοι	πρῶτον πῦρ εἶναι καθαπερεί τι
[15, 33]	δὲ κόσμον μὲν ἕνα, οὐ	μέντοι	τὸ πᾶν εἶναι τὸν κόσμον,
[15, 17]	αὐτὸ παραλυόμενον καὶ σκιδνάμενον. Εἰ	μέντοι	χρὴ αὐτὸ ἀπηλλάχθαι τῆς τῶν
[15, 18]	μεγίστας εἰς πῦρ αἰθερῶδες ἀναλυο	μένων	πάντων. Καὶ ἑξῆς ἐπάγει· Ἐκ
[15, 51]	φωτὸς κατὰ μικρὸν ἐξαπτομένης τεταγ	μένως,	ἕως ἂν τὴν τελείαν πανσέληνον
[15, 22]	δὲ τοῦ σώματος ἐφ´ ἑκάστῳ	μέρει	ἡ αὐτὴ ὅλη ποιότης μένει,
[15, 22]	τὸ μὴ μεριστὸν νοήσει; Ἢ	μέρει	τινὶ ἀμερεῖ αὐτοῦ; Εἰ δὲ
[15, 15]	τὸν κόσμον σὺν τοῖς ἑαυτοῦ	μέρεσι	προσαγορεύουσι θεόν· τοῦτον δὲ ἕνα
[15, 22]	νόησις, ὥστε καὶ προσιόντα τὰ	μέρη	αὐτῆς ὑποδέξεται καὶ ἐν αὐτῇ
[15, 41]	δεξιὰ τοῦ κόσμου τὰ ἀνατολικὰ	μέρη,	ἀφ´ ὧν ἡ ἀρχὴ τῆς
[15, 10]	δῆλον ὅτι ἀπολιποῦσα τὰ ἄλλα	μέρη	εἰς ἕν τι συνεστάλη· οὐκ
[15, 22]	τέμῃ. Οὐ γὰρ κατὰ μεγάλα	μέρη	παραλλὰξ ἡ κρᾶσις (οὕτω γάρ
[15, 5]	θεῖον τὰ λοιπὰ τοῦ κόσμου	μέρη	περιγράφει τῆς τοῦ θεοῦ διοικήσεως·
[15, 1]	εἰς οὐρανὸν καὶ τὰ κόσμου	μέρη	πρὸς τῆς γενναίας φιλοσοφίας μετενηνεγμένας,
[15, 22]	λοιποὺς ἀστέρας τά τε ἄλλα	μέρη	τοῦ κόσμου ἡγήσαντό τε καὶ
[15, 39]	ἀοίκητα γένηται, τὰ δὲ οἰκητὰ	μέρη	τοῦ κόσμου, κατὰ ἐκπύρωσιν καὶ
[15, 22]	αὐτοῦ αἰσθήσεται, ἢ ἀναίσθητα τὰ	μέρη	τῶν μορίων ἔσται; Ἀλλὰ ἀδύνατον.
[15, 22]	σῶμά ἐστι, φύσις δὲ σώματος	μεριζόμενον	εἰς πλείω ἕκαστον μὴ τὸ
[15, 22]	που ἐλέγετο, εἰ πᾶν σῶμα	μεριζόμενον	καὶ ὄγκος πᾶς ἀφαιρεῖται ὅπερ
[15, 22]	τοῦ σπέρματος εἰς πολλοὺς τόπους	μεριζομένου,	οὗ δὴ ὅλον ἕκαστόν ἐστι,
[15, 62]	περὶ τῆς τῶν πάντων φύσεως	μεριμνώντων	τοῖς μὲν δοκεῖν ἓν μόνον
[15, 22]	καὶ τῷ μεριστῷ τὸ μὴ	μεριστὸν	νοήσει; Ἢ μέρει τινὶ ἀμερεῖ
[15, 10]	δ´ ἂν καὶ ἀμερὴς οὖσα	μεριστοῦ	τοῦ σώματος ἐντελέχεια γένοιτο; Ἥ
[15, 22]	μὴ μέγεθος νοήσει καὶ τῷ	μεριστῷ	τὸ μὴ μεριστὸν νοήσει; Ἢ
[15, 22]	εἴη· καὶ ὅτι καθ´ ἕκαστον	μέρος	ἄλλως κραθὲν εἴη ἂν ψυχὴ
[15, 59]	λείψανον· ἧς τὸ μὲν πλεῖον	μέρος	ἀνεξήρανε τὸ πῦρ, τὸ δὲ
[15, 23]	κοῖλον, πλήρη πυρός, κατά τι	μέρος	ἐκφαίνοντα διὰ στομίου τὸ πῦρ,
[15, 55]	τοῦ κατωτέρου μέρους εἰς ἄπειρον	{μέρος}	ἐρριζῶσθαι, ἐξ ἀέρος δὲ καὶ
[15, 22]	ἂν ὑπομένοι. Ὥστε εἰ μὲν	μέρος	ἡμῶν τοῦτο, οὐ τὸ πᾶν
[15, 39]	αὐτομάτου εἰς τὸ μεσημβρινὸν αὐτοῦ	μέρος,	ἴσως ὑπὸ προνοίας, ἵνα τὰ
[15, 20]	ἄνθρωπος πνεῦμα μεθ´ ὑγροῦ, ψυχῆς	μέρος	(καὶ) ἀπόσπασμα καὶ τοῦ σπέρματος
[15, 22]	ἄν, ὥστε ἄλλο ἄλλου μέρους	μέρος	καὶ μηδέν´ (ἂ( ν) ἡμῶν
[15, 22]	αὐτὸ ὅλον εἶναι καὶ τὸ	μέρος	ὅπερ τὸ ὅλον ὑπάρχειν. Εἰ
[15, 22]	Καὶ πάλιν τοῦ μέρους τὸ	μέρος;	Οὐδὲν ἄρα τὸ μέγεθος συνεβάλετο
[15, 22]	δὲ οὔτε ἐν τοῖς κατὰ	μέρος	οὔτε ἐν τοῖς ἄλλοις δυνατὸν
[15, 35]	ὑπὸ τὴν σελήνην τοῦ κόσμου	μέρος	παθητόν, ἐν ᾧ καὶ τὰ
[15, 22]	βουλομένους μανθάνειν, ὡς ὅπου τὸ	μέρος	ταὐτόν ἐστι τῷ ὅλῳ, τοῦτο
[15, 33]	ἀλλ´ ὀλίγον τι τοῦ παντὸς	μέρος,	τὸ δὲ λοιπὸν ἀργὴν ὕλην.
[15, 20]	ὅτι τυποῦσθαί τε δύναται τὸ	μέρος	τὸ ἡγούμενον αὐτῆς ἀπὸ τῶν
[15, 20]	μήτραν, συλληφθὲν ὑπ´ ἄλλου πνεύματος	μέρος	ψυχῆς τῆς τοῦ θήλεος καὶ
[15, 6]	δυνατός, τοῦτο πῶς ἂν ἐκ	μέρους	ἀδύνατος εἴη ποιεῖν; Καὶ γενέσθαι
[15, 55]	πεπερασμένην. Ξενοφάνης ἐκ τοῦ κατωτέρου	μέρους	εἰς ἄπειρον {μέρος} ἐρριζῶσθαι, ἐξ
[15, 51]	πρὸς ἡμᾶς ἐπιστροφὴν τοῦ πυρώδους	μέρους.	Ἡράκλειτος κατὰ τὴν τοῦ σκαφοειδοῦς
[15, 16]	καὶ ἀΐδιόν ἐστι, καίπερ ἐκ	μέρους	καὶ τὸ αἰθέριον σβέννυσθαι καὶ
[15, 22]	συμμερίζοιτο ἄν, ὥστε ἄλλο ἄλλου	μέρους	μέρος καὶ μηδέν´ (ἂ( ν)
[15, 10]	τὴν ψυχὴν καὶ ἀποκοπτομένου τινὸς	μέρους	μετὰ τοῦ ἀποκοπέντος ψυχῆς μόριον
[15, 30]	Πλάτων ἐκ μὲν τοῦ πλείστου	μέρους	πυρίνους, μετέχοντας δὲ καὶ τῶν
[15, 22]	λέγοντες; Πρῶτον μὲν περὶ ἑκάστου	μέρους	τῆς ψυχῆς τῆς ἐν τῷ
[15, 22]	ἡ ὅλη; Καὶ πάλιν τοῦ	μέρους	τὸ μέρος; Οὐδὲν ἄρα τὸ
[15, 22]	Ἄλλου δὴ ὄντος τοῦ πονοῦντος	μέρους,	τοῦ πνεύματος τὸ ἡγεμονοῦν αἰσθάνεται,
[15, 22]	ὑπάρχειν. Εἰ δὲ ἕκαστον τῶν	μερῶν	οὐ ψυχὴν φήσουσιν, ἐξ ἀψύχων
[15, 20]	καὶ μίγμα τῶν τῆς ψυχῆς	μερῶν	συνεληλυθός· ἔχον γὰρ τοὺς λόγους
[15, 60]	ἐπιθυμητικόν. Οἱ Στωϊκοὶ ἐξ ὀκτὼ	μερῶν	συνεστάναι, πέντε μὲν τῶν αἰσθητικῶν,
[15, 22]	Καὶ ἕκαστον δὴ ἐκείνων τῶν	μερῶν	τῆς ψυχῆς ἄρα καὶ τοῖς
[15, 60]	πως διαπεφωνήκασιν· ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ξʹ Περὶ	μερῶν	τῆς ψυχῆς. Πυθαγόρας, Πλάτων κατὰ
[15, 22]	μὴ τὸ αὐτὸ εἶναι τῶν	μερῶν	τῷ ὅλῳ, εἰ τοσόνδε μέγεθος
[15, 5]	γὰρ αὐτὸν ἀρχήν τε καὶ	μέσα	καὶ τελευτὴν τῶν ὄντων ἁπάντων
[15, 39]	ἐκ τοῦ αὐτομάτου εἰς τὸ	μεσημβρινὸν	αὐτοῦ μέρος, ἴσως ὑπὸ προνοίας,
[15, 57]	Οἱ ἀπὸ Θάλεω τὴν γῆν	μέσην.	Ξενοφάνης πρώτην, εἰς ἄπειρον γὰρ
[15, 22]	τὸ αὐτὸ πάλιν, οἷον τὸ	μέσον,	ἢ ἄλλο· τὸ δὲ ἄλλο
[15, 8]	τούτων ἀποδείξαντος ὅτι μήτε τὸ	μέσον	μήτε τὸ πέριξ εὔλογον ἄνω
[15, 46]	μὲν ὡς Πλάτων, τινὲς δὲ	μέσον	πάντων τὸν ἥλιον. Ἀναξίμανδρος καὶ
[15, 57]	ὁ Πυθαγόρειος τὸ μὲν πῦρ	μέσον,	τοῦτο γὰρ εἶναι τοῦ παντὸς
[15, 8]	ἐκτός, γῆς δ´ ἐπὶ τὸ	μέσον,	τῶν δὲ ἄλλων ἐπὶ τὰ
[15, 8]	καὶ τὸ μὲν ἐπὶ τὸ	μέσον	φερόμενον βαρὺ λέγειν βιάζεται, τὸ
[15, 61]	ὅλῃ τῇ κεφαλῇ. Στράτων ἐν	μεσοφρύῳ.	Ἐρασίστρατος περὶ τὴν μήνιγγα τοῦ
[15, 8]	τὸν μὲν τόπον τὸν ἐν	μέσῳ	κάτω φησί, τὸν δὲ πέριξ
[15, 56]	τῷ πλάτει, κοίλην δὲ τῷ	μέσῳ.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΝΖʹ Περὶ θέσεως τῆς
[15, 8]	ῥοπή, σῶμα οὐ μόνον ἐν	μέσῳ	τεθὲν ὁμοίου τινὸς οὐχ ἕξει
[15, 46]	πάν των τὸν ἥλιον τετάχθαι·	μετ´	αὐτὸν τὴν σελήνην, ὑπὸ δὲ
[15, 1]	τῆς ἐξ αὐτῶν ἀναχωρήσεως, ἣν	μετ´	εὐλόγου κρίσεως πεποιήμεθα, οὐ μόνον
[15, 20]	ἐστι καὶ ὁρμή. Καὶ ἔτι	μετ´	ὀλίγα· Τὴν δὲ ψυχὴν γενητήν
[15, 20]	καὶ αὐξόμενον ἐξ ἑαυτοῦ. Καὶ	μετὰ	βραχέα ἐπιλέγει· Περὶ δὲ ψυχῆς
[15, 17]	μῆκος ἀόριστος καὶ ἀνήνυτος. Καὶ	μετὰ	βραχέα ἐπιλέγει· Ὥστε καλῶς ὁ
[15, 5]	πεφροντικέναι καὶ τῶν ἀνθρώπων. Καὶ	μετὰ	βραχέα· Καὶ ὁ μὲν Πλάτων
[15, 62]	Ταῦτα μὲν οὖν ὁ Σωκράτης.	Μετὰ	δὲ αὐτὸν οἱ περὶ Ἀρίστιππον
[15, 37]	ὁρατοῦ προτέραν μὲν τὴν ψυχήν,	μετὰ	δὲ ταῦτα τὸ σωματοειδές, ἐκ
[15, 46]	Δημόκριτος τὰ μὲν ἀπλανῆ πρῶτον,	μετὰ	δὲ ταῦτα τοὺς πλανήτας, ἐφ´
[15, 2]	ἀδελφὸν αὐτῆς. Εἶθ´ ἑξῆς φησι·	Μετὰ	δὲ τὴν Πυθιάδος τῆς Ἑρμείου
[15, 49]	παραλάμποντα. Μητρόδωρος τῶν ὁρώντων ὀφθαλμῶν	μετὰ	δέους καὶ καταπλήξεως εἶναι στιλβηδόνας.
[15, 5]	ζῶντος τοῦ κάμνοντος βοήθειαν παρέντι,	μετὰ	θάνατον δὲ πλέκειν τινὰς μηχανὰς
[15, 22]	νοῦ χωρίζοντος. Οὐ γὰρ δὴ	μετὰ	σαρκῶν ἢ ὅλως ὕλης ὁ
[15, 1]	ἐν ἑτέροις τρισὶ τοῖς ἑξῆς	μετὰ	τὰ πρῶτα συγγράμμασι λευκοῖς τοῖς
[15, 2]	σωμάτων μᾶλλον. Τοὺς μὲν γὰρ	μετὰ	ταῦτα γεγονότας, εἶτα δὲ τὰ
[15, 1]	φῶς ἀγαγών, αὖθις διὰ τῶν	μετὰ	ταῦτα τριῶν τὴν τῶν παρ´
[15, 1]	βίον ζηλοῦντες προειλόμεθα· πρὸς ὃ	μετὰ	τὴν τοῦ παρόντος λόγου συμπλήρωσιν,
[15, 46]	οἷς ἥλιον, Φωσφόρον, σελήνην. Πλάτων	μετὰ	τὴν τῶν ἀπλανῶν θέσιν Φαίνωνα
[15, 6]	τῶν πάντων διείλεκται περὶ τούτου	μετὰ	τὴν τῶν ὅλων δημιουργίαν. Ἐπεὶ
[15, 9]	τὸ τῆς ἀθανασίας ὁ μὲν	μετὰ	τῆς ψυχῆς αὐτῷ δίδωσιν, ὡς
[15, 39]	τὸν κόσμον ἐγκλιθῆναι. Διογένης, Ἀναξαγόρας	μετὰ	τὸ συστῆναι τὸν κόσμον καὶ
[15, 62]	μὲν ὑπὲρ ἡμᾶς, τὰ δὲ	μετὰ	τὸν θάνατον οὐδὲν πρὸς ἡμᾶς,
[15, 10]	ψυχὴν καὶ ἀποκοπτομένου τινὸς μέρους	μετὰ	τοῦ ἀποκοπέντος ψυχῆς μόριον εἶναι
[15, 10]	τοὺς τύπους ἔχει, αὐτοὺς οὐ	μετὰ	τοῦ σώματος ἄρα ἕξει· εἰ
[15, 4]	τῶν ἐκ τῆς τύχης, ἵνα	μετὰ	τούτων ἕλῃ τὴν εὐδαιμονίαν, εἰ
[15, 50]	νεφῶν. Ἀρίσταρχος τὸν ἥλιον ἵστησι	μετὰ	τῶν ἀπλανῶν, τὴν δὲ σελήνην
[15, 18]	τὴν ὅλην οὐσίαν εἰς πῦρ	μεταβάλλειν,	οἷον εἰς σπέρμα, καὶ πάλιν
[15, 7]	ὁμοίας ὕλης θεωρούμενα, βούλεται τρέπεσθαι	μεταβάλλειν	τ´ εἰς ἄλληλα· ὁ δὲ
[15, 7]	οὔτε φθειρομένη οὔτε τρεπομένη οὔτε	μεταβαλλομένη,	ἀεὶ δὲ κατὰ τὰ αὐτὰ
[15, 22]	φθείροντός τε ἄλλου ἕτερον καὶ	μεταβάλλοντος	εἰς ἄλλο καὶ ἀπολλύντος, καὶ
[15, 10]	Φαίνεται δὲ τοῦτο ἐκ τῶν	μεταβαλλόντων	ζῴων εἰς ἄλλα ζῷα. Οὐκ
[15, 20]	σώματος χωρισθέντες καὶ εἰς ἐλάττω	μεταβαλόντες	οὐσίαν τὴν τῆς ψυχῆς. Τὰς
[15, 1]	τὸν κατ´ αὐτῶν ἔλεγχον συγκεχρημένος.	Μεταβὰς	δὲ ἐκεῖθεν ἐπὶ τὰ Ἑβραίων
[15, 1]	τῆς Προπαρασκευῆς ἐνταῦθά μοι περιγραφήσεται·	μεταβὰς	δὲ ἐπὶ τὴν ἐντελεστέραν ὑπόθεσιν
[15, 58]	μὲν τὴν γῆν, οὐ μὴν	μεταβατικῶς,	ἀλλὰ τρεπτικῶς, τροχοῦ δίκην ἐν
[15, 13]	πλὴν ἀλλὰ τοῖς ἐκτεθεῖσιν ἀρκεσθέντες	μεταβησόμεθα	καὶ ἐπὶ τὴν τῶν Στωϊκῶν
[15, 22]	Τὰς οὖν δυνάμεις τῶν ἀσωμάτων	μεταβιβάσαντες	εἰς τὰ σώματα οὐδεμίαν ἐκείνοις
[15, 15]	δὲ τὴν διακόσμησιν γενητὸν καὶ	μεταβλητὸν	κατὰ περιόδους ἀπείρους γεγονυίας τε
[15, 44]	καὶ φθορᾷ καὶ ταῖς ἄλλαις	μεταβολαῖς.	Οἱ ἀπὸ Θάλεω καὶ Πυθαγόρα
[15, 19]	ὑφεστάναι δεῖ, πεφυκυῖαν ἀναδέχεσθαι τὰς	μεταβολὰς	πάσας, καὶ τὸ δημιουργῆσον ἐξ
[15, 6]	τῷ γενομένῳ τὴν εἰς ὄλεθρον	μεταβολὴν	ἀβοήθητον καταλειπτέον. Πόθεν οὖν ἐκ
[15, 36]	κόσμον ἐκ τοῦ φθίνοντος κατὰ	μεταβολὴν	τὸ τρέφον παρέχεσθαι. Φιλόλαος διττὴν
[15, 18]	γάρ· ἀλλὰ τὴν ἀντὶ τῆς	μεταβολῆς	λεγομένην. Οὐ γὰρ ἐπὶ τῆς
[15, 18]	ἀλλ´ ἀντὶ τῆς κατὰ φύσιν	μεταβολῆς	χρῶνται τῇ προσηγορίᾳ τῆς φθορᾶς.
[15, 12]	ὀνόματος αὐτῇ τῆς ψυχῆς οὐ	μεταδίδωσιν,	ὥσπερ ἐκ τῶν ὀνομάτων, ἀλλ´
[15, 22]	περὶ τὸν δάκτυλον ψυχικοῦ πνεύματος,	μεταδόντος	δὲ τῷ ἐφεξῆς καὶ τούτου
[15, 6]	Ἔοικε γὰρ καὶ τούτους Ἀριστοτέλης	μεταθεῖναι,	τῇ μὲν κατηγορίᾳ τοῦ δόγματος
[15, 6]	ἀνθρωπίνης μὲν σπουδῆς καὶ βουλήσεως	μεταλαβόντα	πολλά, καὶ ἔθνη καὶ πόλεις
[15, 38]	{πάντα{ ς του} τοὺς ἀλλήλων	μεταλαμβάνειν.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΛΘʹ Τίς ἡ> αἰτία
[15, 10]	σῳζόμενον, καθ´ ὅσον ἂν αὐτοῦ	μεταλαμβάνῃ.	Ἐπειδὴ δὲ καὶ τὰ Πλωτίνου
[15, 10]	ἀπολλύμενον, ὄντως δὲ οὐδέποτε ὄν,	μεταλήψει	δὲ τοῦ ὄντος σῳζόμενον, καθ´
[15, 22]	τῶν αὐτῶν δοξῶν τῇ πρώτῃ	μεταλήψεται;	Ἀλλ´ οὐχ ὥσπερ ξένη ψυχὴ
[15, 51]	τὸ σκίασμα τῆς γῆς ἐμπίπτουσαν	μεταξὺ	ἀμφοτέρων τῶν ἀστέρων γινομένης, μᾶλλον
[15, 22]	καθ´ ὁτιοῦν σημεῖον καὶ μὴ	μεταξὺ	σῶμα ἔσται ὃ μὴ τέτμηται,
[15, 8]	τῶν δὲ ἄλλων ἐπὶ τὰ	μεταξύ,	τὴν ἐν κύκλῳ κίνησιν ἀπέδωκε
[15, 38]	ἄλλας ἐκ φωτὸς καὶ σκότους	μεταξὺ	τούτων, καὶ τὸ περιέχον δὲ
[15, 17]	πῦρ καὶ αἱ ἄλλαι δύο	μεταξὺ	φύσεις; Ἆρα οὖν δὴ τὰ
[15, 4]	δ´ ἐπιγίνεται ὥρη· πολὺς ὁ	μεταξὺ	χρόνος καὶ ᾧ μὴ γίνεται.
[15, 32]	(περὶ) μόνων τῶν μετεώρων καὶ	μεταρσίων	οἱ γενναῖοι διέστησαν, ἀλλ´ ὅτι
[15, 54]	περὶ μὲν τῶν οὐρανίων καὶ	μεταρσίων	τοσαῦτα τοῖς δεδηλωμένοις πρὸς ἀλλήλους
[15, 6]	τὰ δὲ τῆς τοῦ θεοῦ	μετασχόντα	γνώμης καὶ δι´ αὐτὸν καὶ
[15, 5]	βελτίονας ἀπορροίας αὐτῶν φασι τοῖς	μετασχοῦσι	μεγάλων ἀγαθῶν παραιτίας γίνεσθαι. Ἀλλ´
[15, 13]	ψυχῇ πρόκειται. Ὁ μὲν γὰρ	μετασχὼν	καὶ ἐφικόμενος αὐτῆς πάντως εὐδαίμων,
[15, 7]	Πλάτωνος ἐπ´ ἄλλων ἑωραμένα καλῶς	μεταφέρων	ἐπὶ τὰ μὴ προσήκοντα, καθάπερ
[15, 59]	δὲ ὑπολειφθὲν διὰ τὴν ἔκκαυσιν	μετέβαλεν.	Ἀναξαγόρας τοῦ κατ´ ἀρχὰς λιμνάζοντος
[15, 59]	τὸ διηθεῖσθαι διὰ τῆς γῆς	μετειληφέναι	τοῦ περὶ αὐτὴν πάχους, καθάπερ
[15, 8]	πυρὸς ἔχειν, ὁ δὲ μηδαμῇ	μετεῖναι	τοῖς οὐρανίοις πυρός. Καὶ ὁ
[15, 1]	μέρη πρὸς τῆς γενναίας φιλοσοφίας	μετενηνεγμένας,	πρώτιστα πάντων ἐν τρισὶ τοῖς
[15, 22]	τὰ τοῦ παντὸς κόσμου μόρια	μετενηνόχασι.	Διό μοι ἀναγκαῖον εἶναι δοκεῖ
[15, 13]	ταῦτα ἀναφορᾷ, ἀλλ´ οὐδὲ λόγου	μετέσεσθαί	τισιν, εἰ μὴ τὴν τούτων
[15, 5]	ζητοῦμεν ἡμῖν διαφέρουσαν, ἧς οὐ	μέτεστι	τῷ μήτε δαίμονας μήτε ἥρωας
[15, 11]	ἣν καὶ πνοῆς τινος ζωτικῆς	μετέσχε	τὸ σῶμα. Εἶθ´ ἑξῆς μεθ´
[15, 60]	ἀφανῶς τινος θερμοῦ καὶ αἰσθητικοῦ	μετέχει,	τοῦ πλείονος διαπνεομένου. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΞΑʹ
[15, 34]	εὐταξίας κατὰ συμβεβηκός, οὐ προηγουμένως	μετέχειν.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΛΕʹ Εἰ ἄφθαρτος ὁ
[15, 15]	πρὸς ἀλλήλους διὰ τὸ λόγου	μετέχειν,	ὅς ἐστι φύσει νόμος· τὰ
[15, 60]	διεσπαρμένον. Ὁ δὲ Δημόκριτος πάντα	μετέχειν	φύσει ψυχῆς ποιᾶς, καὶ τὰ
[15, 8]	δὲ πέμπτον σῶμα, μήτε βάρους	μετέχον	μήτε κουφότητος, ἀκινησίας μᾶλλον, ἀλλ´
[15, 30]	μὲν τοῦ πλείστου μέρους πυρίνους,	μετέχοντας	δὲ καὶ τῶν ἄλλων, κόλλης
[15, 32]	ἡ γῆ, ἐκ δὲ τῶν	μετεωριζομένων	οὐρανός, πῦρ, ἀήρ. Πολλῆς δὲ
[15, 32]	οὖν ἐξέλιπεν ἡ πληκτικὴ δύναμις	μετεωρίζουσα,	οὐκέτι δὲ ἦγεν ἡ πληγὴ
[15, 61]	ψήφους φιλαλήθως ἐξενηνεγμένος. Τοὺς γοῦν	μετεωρολέσχας	ἐκείνους μωραίνοντας ἀπεδείκνυε καὶ μηθὲν
[15, 32]	τῶν σωμάτων, εἰς δὲ τὸ	μετέωρον	ἀνεφέρετο. Ὡς οὖν ἐξέλιπεν ἡ
[15, 32]	ἦγεν ἡ πληγὴ πρὸς τὸ	μετέωρον,	ἐκωλύετο δὲ ταῦτα κάτω φέρεσθαι,
[15, 32]	οὖσαι, καθὼς εἴρηται, πρὸς τὸ	μετέωρον	ἐξωθούμεναι τὴν τῶν ἄστρων φύσιν
[15, 32]	αὐτὰ καὶ τὴν συμπεριφορὰν αὐτῶν	μετέωρον	ἐφύλαττε. Κἄπειτα ἐκ μὲν τῶν
[15, 62]	ἔσεσθαι πλέον, ἀλλ´ οὐδ´ εἰ	μετεωρότεροι	τοῦ Περσέως ἀρθέντες ὑπέρ τε
[15, 32]	ὅτι μὴ (περὶ) μόνων τῶν	μετεώρων	καὶ μεταρσίων οἱ γενναῖοι διέστησαν,
[15, 6]	ἕκαστος, ὅσοι γε τὰς ποιητικὰς	μετίασι	τέχνας, δύναμιν ταύτην ἔχουσιν, ὥς
[15, 22]	ἁπλοῦ τοῦ σώματος καὶ οὐ	μετὸν	αὐτῷ τοιούτου γε λόγου, ἢ
[15, 4]	παραλλαγὴν ἐποιήσατο, μὴ τηρήσας τὸ	μέτρον	τῆς εὐδαιμονίας μηδὲ τὴν ἀρετὴν
[15, 22]	χρόνοις αὔξειν καὶ μέχρι τοσούτου	μέτρου,	πόθεν ἂν τῷ σώματι αὐτῷ
[15, 5]	λόγον εὐκρινῶς διατεθειμένων, ὁ Ἀριστοτέλης	μέχρι	σελήνης στήσας τὸ θεῖον τὰ
[15, 20]	ἑαυτήν, τὴν μὲν τῶν σπουδαίων	μέχρι	τῆς εἰς πῦρ ἀναλύσεως τῶν
[15, 51]	ἀποδῷ, καὶ πάλιν ἀναλόγως μειουμένης	μέχρι	τῆς συνόδου, καθ´ ἣν τελέως
[15, 22]	καὶ ἐν χρόνοις αὔξειν καὶ	μέχρι	τοσούτου μέτρου, πόθεν ἂν τῷ
[15, 61]	νεωτέρων τινὲς διήκειν ἀπὸ κεφαλῆς	μέχρι	τοῦ διαφράγματος. Πυθαγόρας τὸ μὲν
[15, 22]	συνέρξει, διδοὺς αὐτῷ ψυχῆς τάξιν	μέχρι	τῶν ὀνομάτων, ἀέρι καὶ πνεύματι
[15, 47]	ἄστρων καὶ τοὺς πλανήτας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΜΖʹ	Περὶ τῆς τῶν ἄστρων φορᾶς
[15, 1]	πάντων γε πρότερον παριστῶντες, ὅτι	μὴ	ἀγνοίᾳ τῶν παρ´ αὐτοῖς θαυμαζομένων,
[15, 1]	ἀπολύοιτ´ ἂν κατηγορίας, ὅτι δὴ	μὴ	ἀγνοίᾳ τῶν παρ´ αὐτοῖς σεμνῶν,
[15, 5]	παρασχόμενος ἔτι μηχανὴν πρὸς τὸ	μὴ	ἀδικεῖν πορίζειν οἴεται, ὅμοιόν τι
[15, 17]	μάλιστα μὲν πᾶσιν, εἰ δὲ	μή,	ἀλλ´ ἐμοί. Οὐκοῦν φημι τὴν
[15, 6]	τοῦ ἀπολέσθαι περιιστάντος τό τε	μὴ	ἀπολούμενον ἐκ μόνου τοῦ μὴ
[15, 6]	τὸ γενέσθαι καλῶς χρεία, ἵνα	μὴ	ἀποστερήσῃ τὸν κόσμον τῆς προνοίας
[15, 22]	ἢ δικαιότης ἢ ἀνδρεία, εἰ	μὴ	ἄρα ἡ ἀνδρεία τὸ δυσπαθὲς
[15, 4]	ἀλλὰ τό γε χωρὶς ἀλλήλων	μὴ	ἀρκεῖν πρὸς εὐδαιμονίαν πᾶσι κοινόν.
[15, 1]	αὐτοῖς πράγμασι τὰς ἀποδείξεις τοῦ	μὴ	ἀσκόπως ἡμᾶς, κεκριμένῳ δὲ καὶ
[15, 5]	προστίθησι, πρὸς τὸν αὐτὸν ἀποτεινόμενος	μὴ	βουλόμενον γενητὸν εἶναι τὸν κόσμον·
[15, 22]	δὲ ἡ νόησις. Εἰ δὲ	μὴ	βούλονται, ἀλλ´ οὖν ἔσονταί γε
[15, 6]	μὴ ἀπολούμενον ἐκ μόνου τοῦ	μὴ	γενέσθαι λέγοντος κρατύνεσθαι τὸ ἄφθαρτον,
[15, 6]	ἡγούμενος καὶ λογισάμενος, ὅτι τῷ	μὴ	γενομένῳ οὔτε τινὸς ποιητοῦ οὔτε
[15, 10]	τε ἐν τοῖς ὕπνοις ἀναχώρησιν	μὴ	γίνεσθαι, εἴπερ δεῖ προσφυᾶ τὴν
[15, 4]	ὁ μεταξὺ χρόνος καὶ ᾧ	μὴ	γίνεται. Εἰ θέλεις ἀκριβῶς τὸ
[15, 48]	τῆς ἐπιγείου ἀναθυ μιάσεως. Ἀριστοτέλης	μὴ	δεῖσθαι τὰ οὐράνια τροφῆς· οὐ
[15, 6]	Ἔτι δὲ καὶ μᾶλλον, ὅτι	μὴ	δι´ αἰνιγμάτων μηδ´ ἐπὶ τοῦ
[15, 22]	ἐλέγχοιτ´ ἂν καὶ τῇ παραθέσει,	μὴ	δι´ ὅλου οὐ γινομένου ἑνὸς
[15, 38]	δὲ βαρέσι τὴν κάτω. Ἐμπεδοκλῆς	μὴ	διὰ παντὸς ἑστῶτας εἶναι μηδὲ
[15, 12]	φύσεως διοικεῖσθαι, ὑπὸ δὲ ψυχῆς	μὴ	διοικεῖσθαι. Εἶναι γὰρ ἐφ´ ἑκάστῳ
[15, 22]	λόγους αὐτοὺς καὶ ἀσωμάτους εἶναι;	Μὴ	διότι πνεύματος ἢ αἵματος ἀποστάντων
[15, 52]	διὰ τὸ ἀερομιγὲς τῆς οὐσίας	μὴ	εἶναι αὐτῆς ἀκήρατον τὸ σύγκριμα.
[15, 22]	ἂν εἴποι ὅτι ἕτερα ταῦτα,	μὴ	εἰς τὸ αὐτὸ ὁμοῦ τῶν
[15, 2]	Δεῖ δὲ τοὺς εὖ φρονοῦντας	μὴ	εἰς τοὺς διαβάλλοντας ἀποβλέπειν μόνον,
[15, 6]	ἀγένητον αὐτοῦ. Παραιτούμεθα δὲ νῦν	μὴ	ἐμποδὼν ἡμῖν τοὺς ἀπὸ τῆς
[15, 11]	ψυχῆς καὶ τὸ μέλλον καὶ	μὴ	ἐνεστὼς βλεπούσης καὶ κατὰ ταὐτὸ
[15, 22]	οὐδὲ συμπαθοῦς ἐξ ἀπαθῶν καὶ	μὴ	ἑνοῦσθαι δυναμένων σωμάτων· ψυχὴ δ´
[15, 22]	τὰ δ´ ἄλλα χαίρειν ἐᾶν,	μὴ	ἐπιστάμενον ὅτι ἀλγεῖ ὁ δάκτυλος.
[15, 4]	εὐδαιμονέστατος ὁ δικαιότατος, τοῦ δὲ	μὴ	ἐπιτρέποντος ἕπεσθαι τῇ ἀρετῇ τὴν
[15, 33]	μὴ μονογενὴς ᾖ· ἐκ τοῦ	μὴ	ἔσεσθαι ἄφθαρτον, ἐάν τι ἐξωτέρω
[15, 33]	μὴ πάντα ἐμπεριέχῃ· ἐκ τοῦ	μὴ	ἔσεσθαι ὅμοιον τῷ παραδείγματι, ἐὰν
[15, 33]	πᾶν, ἐκ τριῶν· ἐκ τοῦ	μὴ	ἔσεσθαι τέλειον, ἐὰν μὴ πάντα
[15, 17]	οὐχ ἕστηκεν, ὅ τι δὲ	μὴ	ἕστηκεν, οὐκ ἂν εἴη ὄν.
[15, 9]	ὧν ἐπιστήμη γίνεται. Εἰ δὲ	μή	ἐστιν ἡ ψυχὴ ἀθάνατος, οὐδὲ
[15, 7]	ἄτρεπτον πάντως ἀξιοῖ, ἵνα δὴ	μὴ	εὐκαταφρονήτου τινὸς πράγματος γεννητὴς εἶναι
[15, 22]	τὸ μὲν ἔχειν, τὸ δὲ	μή,	ἢ μηδὲ ἕτερον (ἢ) μηδὲν
[15, 8]	κάτω φύσει καὶ ἄνω εἴτε	μή,	καὶ ἀποδείξαντος ἀκριβῶς, ὅτι κατὰ
[15, 4]	τῇ ἀρετῇ τὴν εὐδαιμονίαν, ἂν	μὴ	καὶ γένος εὐτυχήσῃ καὶ κάλλος,
[15, 4]	εὐδαιμονίας δόγματος. Διαμπερὲς γάρ, εἰ	μὴ	καὶ κακὰ φρονέουσιν ἀλλήλοις, τά
[15, 9]	ἐπιδιαμένειν συνεχώρησαν, οἱ δ´, εἰ	μὴ	καὶ τοῦτο, δύναμίν γε ἐν
[15, 7]	οὖν τῶν ἀνδριάντων, εἰ καὶ	μὴ	καλὸν τὸ ἐκ τῶν διαφερόντων,
[15, 5]	Ἐπικούρου τινὲς μαντεύονται, ὡς ἄρα	μὴ	κατὰ γνώμην, ἀλλὰ διὰ τὸ
[15, 2]	εἰρηκὼς τῶν τότε ὄντων ὅτι	μὴ	Λύκων. Οὗτος μέντοι, καθάπερ ἔφην,
[15, 22]	Πῶς οὖν μέγεθος ὂν τὸ	μὴ	μέγεθος νοήσει καὶ τῷ μεριστῷ
[15, 5]	ἀνθρώπινον βίον ὀρθοῖ, εἴ γε	μὴ	μέλλομεν ἀγνοεῖν, Πότερον δίκᾳ τεῖχος
[15, 22]	αὐτό, τοῦ ποσοῦ κλεπτομένου, ἅτε	μὴ	μέλον αὐτῷ ποσότητος καὶ ὄγκου,
[15, 22]	νοήσει καὶ τῷ μεριστῷ τὸ	μὴ	μεριστὸν νοήσει; Ἢ μέρει τινὶ
[15, 22]	εἰ καθ´ ὁτιοῦν σημεῖον καὶ	μὴ	μεταξὺ σῶμα ἔσται ὃ μὴ
[15, 12]	ἀναγκαῖον οὐ συνορῶν. Εἰ γὰρ	μὴ	μία τις εἴη δύναμις ἔμψυχος
[15, 33]	ἔσεσθαι ὅμοιον τῷ παραδείγματι, ἐὰν	μὴ	μονογενὴς ᾖ· ἐκ τοῦ μὴ
[15, 6]	ἱκανὸς δέ τις καὶ ἀνδριάντα,	μὴ	ὄντα πρότερον, ὄντα ποιῆσαι καὶ
[15, 22]	Τί γὰρ ἔσται τὸ ἄγον,	μὴ	ὄντος ἑτέρου παρ´ αὐτὸ προτέρου;
[15, 22]	θεὸν εἶναι· εἰ τὸ δυνάμει,	μὴ	ὄντος πρότερον τοῦ ἐνεργείᾳ καὶ
[15, 22]	στήσεται ἐν ὕλῃ τὰ πάντα,	μὴ	ὄντος τοῦ μορφοῦντος αὐτήν. Τάχα
[15, 57]	τῇ ἀντίχθονι, παρ´ ὃ καὶ	μὴ	ὁρᾶσθαι ὑπὸ τῶν ἐν τῇδε
[15, 22]	παρὰ ψυχῆς. Εἰ δέ τις	μὴ	οὕτως, ἀλλὰ ἀτόμους ἢ ἀμερῆ
[15, 10]	σώματος ἄρα ἕξει· εἰ δὲ	μή,	οὕτως ἐνέσονται ὡς μορφαὶ καὶ
[15, 22]	μέν, ἄϋλον δὲ αὐτὸ τῷ	μὴ	πάλιν αὖ συγκεῖσθαι ἐξ ὕλης,
[15, 33]	τοῦ μὴ ἔσεσθαι τέλειον, ἐὰν	μὴ	πάντα ἐμπεριέχῃ· ἐκ τοῦ μὴ
[15, 6]	αὐτὸν ἐλαττοῦν τινος, εἴ γε	μὴ	παντάπασι λανθάνομεν ἡμᾶς αὐτοὺς περὶ
[15, 2]	εἰρημένα ἐστίν, ἀλλὰ κἀκ τοῦ	μὴ	πάντας τὰ αὐτὰ διαβάλλειν, ἀλλ´
[15, 2]	αὐτὸν προσκόψαι καὶ τελευτῶντι Πλάτωνι	μὴ	παραγενέσθαι τά τε βιβλία αὐτοῦ
[15, 22]	ὅταν ψυχὴ ἡ φίλα ποιοῦσα	μὴ	παρῇ τοῖς ὄγκοις. Κἂν μονωθῇ
[15, 22]	τὸ ὅλον συντελούσης, ταύτης δὲ	μὴ	παρούσης ἐν τοῖς ὅλοις οὐδὲν
[15, 9]	κοινωνεῖν Πλάτωνι· καὶ γὰρ εἰ	μὴ	πᾶσαν βούλεται τὴν ψυχὴν ἀθάνατον
[15, 32]	θαλάσσης, ὡς ἂν εἰδείης ὅτι	μὴ	(περὶ) μόνων τῶν μετεώρων καὶ
[15, 4]	φθαρέντων ἢ φύσασαν αὐτήν, ἃ	μὴ	πέφυκε φύειν, λαιψηρὰ κυκλῶσαι πτερὰ
[15, 48]	τὸν Φωσφόρον, τὸν Στίλβοντα. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΜΗʹ	Πόθεν φωτίζονται οἱ ἀστέρες. Μητρόδωρος
[15, 22]	ἕτερον σώματος εἶναι. Πῶς γὰρ	μὴ	ποσὸν οὖσα σῶμα ἔσται, εἴπερ
[15, 7]	ἑωραμένα καλῶς μεταφέρων ἐπὶ τὰ	μὴ	προσήκοντα, καθάπερ τινὲς τῶν ὕστερον
[15, 7]	ζώνην, εἰς ταὐτὸν συνθέντες ἐνίοτε	μὴ	προσήκοντα πράγματα ἀλλήλοις ἔπεισαν αὑτοὺς
[15, 10]	Καὶ μὴν οὐδὲ τὸ ἐπιθυμοῦν	μὴ	σιτίων μηδὲ ποτῶν, ἀλλ´ ἄλλων
[15, 6]	Μωσεῖ καὶ Πλάτωνι ἐν τῷ	μὴ	συγχωρεῖν γενητὸν εἶναι τὸν κόσμον.
[15, 9]	θειότητός τε καὶ ἀθανασίας, ὁ	μὴ	συγχωρῶν τοῦτο τὴν πᾶσαν ἀνατρέπει
[15, 7]	καὶ συνεκόλλησεν ἐξ ἀμφοῖν πράγματα	μὴ	συνᾴδοντα· παρ´ ὧν μὲν γὰρ
[15, 12]	λόγῳ διαφυλάξειν, οἷόν περ φαίνεται,	μὴ	συνδήσαντα καὶ συναρμόσαντα ἑνός τινος
[15, 21]	πεφύκασιν, ἐν οἷς εἰ καὶ	μὴ	συνεχῶς, ἀλλ´ οὖν πόρρωθεν ἰδεῖν
[15, 7]	καὶ φιλοδώρως τῇ φύσει χρησάμενος,	μὴ	συνιδὼν δὲ ὅτι οὐ νομοθετεῖν
[15, 22]	σώματος ἀντιλαμβάνεσθαι, πολὺ πρότερον δεῖ	μὴ	σῶμα αὖ τὸ νοῆσον εἶναι,
[15, 22]	πᾶν γε σῶμα. Εἰ δὲ	μὴ	σῶμα εἴη, ἀλλὰ φύσεως ἄλλης,
[15, 22]	ἔσται, τοιοῦτον εἶναι· δεῖ ἄρα	μὴ	σῶμα εἶναι. Οὐ γὰρ μένει,
[15, 22]	ὡς σῶμα. Ἀλλ´ ὅτι μὲν	μὴ	σῶμα, λέγοιτ´ ἄν, καὶ εἴρηται
[15, 8]	τοῦ πέμπτου, φαίνεται φιλονεικῶν Ἀριστοτέλης	μὴ	τὰ αὐτὰ λέγειν Πλάτωνι. Ζητήσαντος
[15, 13]	ἔτι τὸ Πλατωνικὸν ἀπολείπεται, εἰ	μὴ	τὰς πρώτας καὶ ἀρχικωτάτας φύσεις
[15, 22]	τοῦ ἑτέρου οὐδὲν ἀπολείψει ὃ	μὴ	τέμῃ. Οὐ γὰρ κατὰ μεγάλα
[15, 22]	μὴ μεταξὺ σῶμα ἔσται ὃ	μὴ	τέτμηται, εἰς σημεῖα τὴν διαίρεσιν
[15, 13]	οὔτε γνῶσίν τινος ἀληθοῦς, ἂν	μὴ	τῇ πρὸς ταῦτα ἀναφορᾷ, ἀλλ´
[15, 13]	οὐδὲ λόγου μετέσεσθαί τισιν, εἰ	μὴ	τὴν τούτων οὐσίαν ὁμολογήσειαν· οἵ
[15, 4]	τὴν πρὸς Πλάτωνα παραλλαγὴν ἐποιήσατο,	μὴ	τηρήσας τὸ μέτρον τῆς εὐδαιμονίας
[15, 21]	οἱ ζῶντες ἔχουσι πλεονεκτημάτων ἀπολείπεσθαι)	μή	τί γε δὴ τῶν ἐκ
[15, 10]	ὃ ἀμφισβήτησιν ἂν δόξειεν ἔχειν,	μή	τι τοῦτον τὸν τρόπον ἐντελέχεια
[15, 9]	λέγει περὶ τοῦ νοῦ καὶ	μὴ	τὸ ἄπορον τοῦ πράγματος τῷ
[15, 22]	σώματος μεριζόμενον εἰς πλείω ἕκαστον	μὴ	τὸ αὐτὸ εἶναι τῶν μερῶν
[15, 22]	Τὸ δὲ ἀληθές, ἑκάστην ἐκείνων	μὴ	τοῦ ἐν τῷ δακτύλῳ ἀλγήματος,
[15, 22]	εἶναι ἀλγηδόνας· τό τε ἡγεμονοῦν	μὴ	τοῦ πρὸς τῷ δακτύλῳ ἀλγήματος)
[15, 9]	ἀθάνατος, οὐδὲ ἀνάμνησις. Εἰ δὲ	μὴ	τοῦτο, οὐδὲ μάθησις. Πάντων οὖν
[15, 13]	οἷόν τε εἶναι καλῶς, ἂν	μὴ	τούτων μεθέξει, οὔτε γνῶσίν τινος
[15, 17]	αὐτοῖς ἔδει; Παντὸς μᾶλλον. Εἰ	μὴ	τύχοι δὲ τούτου, ἆρα μείνειεν
[15, 62]	προσήκοντα πράττειν. Ἐθαύμαζε δέ, εἰ	μὴ	φανερὸν αὐτοῖς ἐστιν ὅτι ταῦτα
[15, 6]	εἰ δὲ ὁ θεὸς βούλεται,	μὴ	φθαρῆναι, καὶ διότι μέν τι
[15, 6]	ἀγένητόν ἐστιν, ἔχειν ἰσχὺν τοῦ	μὴ	φθαρῆναι, τὴν δὲ παρὰ τοῦ
[15, 6]	πάλιν δ´ οὐδ´ εἴ τι	μὴ	φθαρήσεται, τοῦτο ἀναγκαῖον ἀγένητον εἶναι.
[15, 6]	τὸ γενόμενον ἄφθαρτον οὔτε τὸ	μὴ	φθαρησόμενον γενητόν) Ὅταν δὲ τὴν
[15, 62]	δεινὰ δεδιέναι, τοὺς δὲ τὰ	μὴ	φοβερὰ φοβεῖσθαι· καὶ τοῖς μὲν
[15, 62]	συντείνοντας· τοὺς μὲν γὰρ ἀξιοῦν	μηδ´	εἶναι θεοὺς τὸ παράπαν, τοὺς
[15, 2]	δεῖ χαίρειν, καὶ μάλιστα τοὺς	μηδ´	ἐντετυχηκότας τοῖς βιβλίοις αὐτῶν, ἀλλ´
[15, 6]	μᾶλλον, ὅτι μὴ δι´ αἰνιγμάτων	μηδ´	ἐπὶ τοῦ σαφοῦς χρείᾳ τὴν
[15, 9]	αὑτοῦ ψυχῆς τοσοῦτον διημαρτηκὼς ὡς	μηδ´	ὅτι διανοεῖται παρακολουθεῖν. Οὐ γὰρ
[15, 8]	ἐκ πυρὸς ἔχειν, ὁ δὲ	μηδαμῇ	μετεῖναι τοῖς οὐρανίοις πυρός. Καὶ
[15, 22]	τῷ τοιούτῳ χωρίσαι. Δεῖ ἄρα	μηδὲ	αὐτὴν σῶμα εἶναι. Ἀμέγεθες δὲ
[15, 61]	τῶν μὲν εἰρημένων μηδὲν πολυπραγμονεῖν	(μηδὲ	γὰρ ὁρᾶν ἐξ αὐτῶν τὸ
[15, 22]	ἔχειν, τὸ δὲ μή, ἢ	μηδὲ	ἕτερον (ἢ) μηδὲν ἔχειν. Εἰ
[15, 22]	ἂν μηδὲ ψυχὴν μηδὲ νοῦν	μηδὲ	θεὸν εἶναι· εἰ τὸ δυνάμει,
[15, 22]	ἔχων, ἐνδέχοιτο ἂν μηδὲ ψυχὴν	μηδὲ	νοῦν μηδὲ θεὸν εἶναι· εἰ
[15, 10]	οὐδὲ τὸ ἐπιθυμοῦν μὴ σιτίων	μηδὲ	ποτῶν, ἀλλ´ ἄλλων παρὰ τὰ
[15, 8]	οὐδὲν πολυπραγμονεῖ· καὶ εἰκότως, ὅτι	μηδὲ	πρὸς βίου κατόρθωσιν τοῖς περὶ
[15, 22]	οἷόν τε τοῦ τοιούτου γίνεσθαι	μηδὲ	σώματος, ὄγκου ὄντος, ἄλλου παθόντος
[15, 4]	τηρήσας τὸ μέτρον τῆς εὐδαιμονίας	μηδὲ	τὴν ἀρετὴν αὐτάρκη πρὸς τοῦτο
[15, 3]	τῶν ἐκτὸς περιουσίας, ὧν ἄνευ	μηδὲ	τὴν ἀρετὴν ὠφελεῖν. Πρὸς ὃν
[15, 6]	διδάσκαλοι περὶ κόσμου γενέσεως οἱ	μηδὲ	τὴν ἀρχὴν γένεσιν ἀπολιπόντες αὐτῷ.
[15, 9]	αὐτοκίνητον αὐτήν φαμεν, παρὰ τῶν	μηδὲ	τὸ παράπαν αὐτῇ κίνησιν νεμόντων;
[15, 10]	ἐστιν εἶναι, τὸ δ´ ἀληθὲς	μηδὲ	ὕπνον γίνεσθαι. Καὶ μὴν ἐντελεχείας
[15, 22]	τὸ νοεῖν ἔχων, ἐνδέχοιτο ἂν	μηδὲ	ψυχὴν μηδὲ νοῦν μηδὲ θεὸν
[15, 38]	μὴ διὰ παντὸς ἑστῶτας εἶναι	μηδὲ	ὡρισμένους τοὺς τόπους τῶν στοιχείων,
[15, 22]	καὶ τὸ πᾶν κατεχόντων, καὶ	μηδεμίαν	αὔξην γεγονέναι ἐπεμβληθέντος τοῦ ἑτέρου
[15, 5]	κόσμου τὸ θεῖον ἐξοικίσασθαι καὶ	μηδεμίαν	ἡμῖν πρὸς αὐτὸ κοινωνίαν ἀπολιπεῖν,
[15, 22]	τῶν ὄντων τι φήσουσιν ἢ	μηδέν.	Ἀλλ´ εἰ μὲν μηδέν, πνεῦμα
[15, 12]	διοικεῖσθαι συγχωροῖεν ἂν ἕκαστα, καὶ	μηδὲν	ἄλλο εἶναι τὴν φύσιν ἢ
[15, 8]	γὰρ ἂν ἤθελεν ἴσα φαίνεσθαι	μηδὲν	ἀνθ´ ὧν ἀφίησι λαμβάνοντα. Ὁ
[15, 9]	καὶ ἀτιμάσαι καὶ μικροῦ δεῖν	μηδὲν	ἀποφῆναι τὴν ψυχήν· οὔτε γὰρ
[15, 6]	ταύτην ἡγεμόνα τῶν πάντων λαβόντα	μηδὲν	αὐτὴν τῶν ἄλλων αἰτίαν ἀποφαίνειν
[15, 62]	εἰ ὀφθεῖεν, ὄφελος ἔχειν τι.	Μηδὲν	γὰρ ἡμῖν ἔσεσθαι πλέον, ἀλλ´
[15, 22]	μή, ἢ μηδὲ ἕτερον (ἢ)	μηδὲν	ἔχειν. Εἰ μὲν δὴ ἑνὶ
[15, 62]	τε καὶ μάχης τῆς τε	μηδὲν	ἡμῖν προσηκούσης, περιττῆς δὲ ἄλλως
[15, 62]	ἀλλογενεῖς ταῖς αὐτῶν βίβλοις ἀποχρώμεθα,	μηδὲν	ἡμῖν, ὡς ἂν αὐτοὶ φαῖεν,
[15, 62]	ἅπαντα κινεῖσθαι, τοὺς δὲ καθάπαξ	μηδέν.	Καὶ μὴν εἴ τι καὶ
[15, 12]	ψυχῆς λογικῆς καὶ φρονίμου τὸ	μηδὲν	μάτην ποιεῖν, τοῦτο ἀνατίθησι τῇ
[15, 11]	πόθεν οἱ ἐνθουσιασμοὶ τοῦ ζῴου	μηδὲν	μὲν ξυνιέντος ὧν ὁρᾷ τε
[15, 5]	ἂν καταφρονήσῃ τῶν θεῶν καὶ	μηδὲν	νομίσῃ πρὸς αὑτόν, ἅτε πόρρω
[15, 22]	ψυχῆς δυνάμεσιν ἱδρῦσθαι. Εἰ δὲ	μηδὲν	παρὰ τὸ πνεῦμα τὴν ζωὴν
[15, 22]	ἢ μηδέν. Ἀλλ´ εἰ μὲν	μηδέν,	πνεῦμα ἂν εἴη μόνον, τὸ
[15, 61]	ἀνακεχωρηκέναι καὶ τῶν μὲν εἰρημένων	μηδὲν	πολυπραγμονεῖν (μηδὲ γὰρ ὁρᾶν ἐξ
[15, 62]	καὶ τοῖς νόμοις ὑπεναντίους καὶ	μηδὲν	πρὸς ἀνθρώπινον ἦθος καὶ κόσμον
[15, 52]	πεντεκαιδεκαπλάσια τὰ ἐπ´ αὐτῆς ζῷα,	μηδὲν	σωματικὸν ἀποκρίνοντα· καὶ τὴν ἡμέραν
[15, 1]	τοῖς πρώτοις συγγράμμασι διηρευνησάμην, καίτοι	μηδὲν	τὸ παράπαν ἐν τούτοις χρῆναι
[15, 15]	περιέχεσθαι τὰ σώματα, κενὸν δὲ	μηδὲν	ὑπάρχειν ἐν αὐτῷ. Τὸ γὰρ
[15, 22]	ἄλλο ἄλλου μέρους μέρος καὶ	μηδέν´	(ἂ( ν) ἡμῶν ὅλου τοῦ
[15, 5]	αὐτὸν ἀγαθὸν εἶναι, ἀγαθῷ δὲ	μηδένα	φθόνον ἐγγίγνεσθαι περὶ μηδενός. Τούτου
[15, 22]	οὐδὲ ζωὴν ἔχοντα. Εἰ δὲ	μηδενὸς	αὐτῶν ζωὴν ἔχοντος ἡ σύνοδος
[15, 34]	καὶ ζωτικάς τὰ δὲ περίγεια	μηδενὸς	αὐτῶν· τῆς δὲ εὐταξίας κατὰ
[15, 21]	δὲ συνεργάζεσθαι τῷ δεσπότῃ καὶ	μηδενὸς	οἵων οἱ ζῶντες ἔχουσι πλεονεκτημάτων
[15, 5]	δὲ μηδένα φθόνον ἐγγίγνεσθαι περὶ	μηδενός.	Τούτου δ´ ἐκτὸς ὄντα πάντα
[15, 8]	ἀναφορά· τῷ πέμπτῳ δὲ ἐκείνῳ,	μηδέποτε	ἐκβαίνοντι τῶν αὑτοῦ τόπων, μένειν
[15, 13]	διὸ καὶ παρῄνει τοῖς γνωρίμοις	μηδέποτε	χάριν ἡδονῆς δάκτυλον ἐκτείνειν. Τούτου
[15, 61]	μετεωρολέσχας ἐκείνους μωραίνοντας ἀπεδείκνυε καὶ	μηθὲν	μαινομένων διαφέρειν ἔλεγεν, ἀπελέγχων αὐτοὺς
[15, 52]	καὶ τὴν ἡμέραν τοσαύτην τῷ	μήκει.	Ἀναξαγόρας ἀνωμαλότητα {διὰ} τοῦ συγκρίματος
[15, 6]	μένει χρόνον ἀμήχανον ὅσον γενόμενα	μηκέτ´	ὄντος τοῦ θελήσαντος, τὰ δὲ
[15, 17]	ὀξύρροπος, βάθος καὶ πλάτος καὶ	μῆκος	ἀόριστος καὶ ἀνήνυτος. Καὶ μετὰ
[15, 16]	ἄν τις ἐπιὼν ἐπὶ πλέον	μηκύνοι;	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΖʹ Ὅτι οὐκ ἂν
[15, 5]	τῶν παρ´ Ἑβραίοις προφητῶν, οὐ	μὴν	ἀλλὰ καὶ Πλάτωνος ἐν τούτοις
[15, 62]	δ´ οἰκείαις αὐτῶν ἀποδείξεσιν, οὐ	μὴν	ἀλλὰ καὶ τῆς αἰτίας εἰς
[15, 1]	ἀληθείᾳ ἐξ ἐναντίας ἱστάμενα, οὐ	μὴν	ἀλλὰ καὶ τὸν ἔλεγχον τοῖς
[15, 1]	εὑρησιλογίας εἰς φανερὸν ἤγαγον· οὐ	μὴν	ἀλλὰ καὶ τὸν περὶ τῶν
[15, 1]	ἀνδρῶν φωνὰς μάρτυρας ποιησάμενος. Οὐ	μὴν	ἀλλὰ καὶ τοὺς ἑτεροδοξοῦντας ἡμῖν
[15, 5]	γε ἀνθρώπους δέῃ λανθάνειν· οὐ	μὴν	ἀναγκαῖον ἐκ παντὸς λαθεῖν ζητεῖν,
[15, 54]	τριάκοντα· οὗτος γὰρ ὁ τέλειος	μὴν	ἀπὸ φάσεως εἰς σύνοδον. Τὸν
[15, 2]	ἄλλους κακῶς εἴρηκεν. Ἔτι γε	μὴν	αὐτὰς τὰς διαβολὰς σκοπῶν ἄν
[15, 8]	μαρτυροῖτο ἂν ὡς ἀληθεύουσα, οὐ	μὴν	αὐτὴ παρέσχε τὴν πίστιν τῆς
[15, 13]	σοφίαν εἶναι καὶ τὴν ἐπιστή	μην,	δι´ ἧς τὸ ἀνθρώπινον τέλος
[15, 22]	οὐδὲ μέγεθος ἂν γένοιτο. Καὶ	μὴν	εἰ ἁπλοῦ ὄντος τοῦ σώματος
[15, 22]	τῇ αὐτῇ ψυχῇ χρωμένων; Καὶ	μὴν	εἰ σῶμά ἐστι, φύσις δὲ
[15, 62]	τοὺς δὲ καθάπαξ μηδέν. Καὶ	μὴν	εἴ τι καὶ ἄλλο, πάντων
[15, 10]	ἀληθὲς μηδὲ ὕπνον γίνεσθαι. Καὶ	μὴν	ἐντελεχείας οὔσης, οὐδὲ ἐναντίωσιν λόγου
[15, 22]	σωμάτων τὰς συστάσεις ἔχειν. Καὶ	μὴν	καὶ μέγεθος ἔχοντα, ἅτε σώματα
[15, 6]	τὰ γενόμενα οὐ δυνατός; Καὶ	μὴν	καὶ οἱ λοιποὶ τεχνῖται πρὸς
[15, 6]	ἀρχὴν γένεσιν ἀπολιπόντες αὐτῷ. Καὶ	μὴν	καὶ περὶ τῆς τῶν σωμάτων
[15, 9]	ἐν ἄλλοις εἴδεσι γινομένη. Ἀλλὰ	μὴν	καὶ τὰ τῆς ἐπιστήμης καὶ
[15, 45]	μὲν ἀπέλιπε καὶ ἰδέας, οὐ	μὴν	κεχωρισμένας τῆς ὕλης, ἔξω γεγονὼς
[15, 58]	κινοῦσι μὲν τὴν γῆν, οὐ	μὴν	μεταβατικῶς, ἀλλὰ τρεπτικῶς, τροχοῦ δίκην
[15, 22]	εἴπερ πᾶν σῶμα ποσόν; Καὶ	μήν,	ὅπερ καὶ ἄνω που ἐλέγετο,
[15, 6]	λέγοντος κρατύνεσθαι τὸ ἄφθαρτον, οὐ	μὴν	οὐδὲ δύναμιν ἀπολείποντος αὐτοῦ περὶ
[15, 62]	ἢ σωφρονεστέρους ἡμᾶς ἔσεσθαι καὶ	μὴν	οὐδὲ ἰσχυροὺς ἢ καλοὺς ἢ
[15, 13]	ὄντα οὐ ῥᾷστα ὀφθῆναι, οὐ	μὴν	οὐδὲ λόγῳ σαφῶς δηλωθῆναι δυνάμενα,
[15, 10]	ἄρα ὡς ἀχώριστος ἐντελέχεια. Καὶ	μὴν	οὐδὲ τὸ ἐπιθυμοῦν μὴ σιτίων
[15, 36]	ὁ κόσμος, καὶ φθαρήσεται· ἀλλὰ	μὴν	οὐδεμιᾶς ἐπιδέεται τροφῆς· διὰ τοῦτο
[15, 22]	ἂν ἡ ψυχὴ εἴη. Καὶ	μὴν	οὔτε πνεῦμα διὰ πάντων οὔτε
[15, 1]	παντὸς ἀποτελέσειν λόγου. Τό γε	μὴν	παρόν, ἐπειδὴ πέφηνεν ἐν τοῖς
[15, 32]	τῆς τοῦ παντὸς τάξεως· ἔτι	μὴν	περὶ τῆς τῶν ἄστρων φορᾶς
[15, 22]	τῷ ἡγεμονοῦντι ἡμῶν εἰκόνας. Καὶ	μὴν	σώματος ὄντος τοῦ αἰσθανομένου, οὐκ
[15, 35]	γὰρ εἶναι, διότι σωματικόν οὐ	μὴν	φθαρησόμενόν γε, προνοίᾳ καὶ συνοχῇ
[15, 50]	ἔκλειψιν ἡλίου ἐφ´ ὅλον τὸν	μῆνα	καὶ πάλιν ἔκλειψιν ἐντελῆ, ὥστε
[15, 54]	δώδεκα, Ἄρεως δυοῖν, ἡλίου δώδεκα	μῆνες.	Οἱ δ´ αὐτοὶ Ἑρμοῦ καὶ
[15, 51]	οἱ μαθηματικοὶ συμφωνοῦσι τὰς μὲν	μηνιαίους	ἀποκρύψεις συνοδεύουσαν αὐτὴν ἡλίῳ καὶ
[15, 61]	ἐν μεσοφρύῳ. Ἐρασίστρατος περὶ τὴν	μήνιγγα	τοῦ ἐγκεφάλου, ἣν ἐπικρανίδα λέγει.
[15, 2]	αὐτόν, ἔτι δὲ κατασκαφείσης Ὀλύνθου	μηνύειν	ἐπὶ τοῦ λαφυροπωλείου Φιλίππῳ τοὺς
[15, 4]	εὐδαιμονίαν τοῖς τὴν ἀρετὴν ἔχουσι	μήτ´,	εἰ γένοιτο, παραμένειν ἀεί. Φύλλα
[15, 40]	εἰς τὴν διάβασιν. Πλάτων, Ἀριστοτέλης	μήτ´	ἐκτὸς τοῦ κόσμου διάκενον εἶναι
[15, 40]	ἐκτὸς τοῦ κόσμου διάκενον εἶναι	μήτ´	ἐντός. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΜΑʹ Τίνα δεξιὰ
[15, 4]	ἀπεικός. Τούτοις δὲ ἕπεται τὸ	μήτε	ἀκολουθεῖν ἐκ παντὸς τὴν εὐδαιμονίαν
[15, 8]	παρείχοντο, τὸ δὲ πέμπτον σῶμα,	μήτε	βάρους μετέχον μήτε κουφότητος, ἀκινησίας
[15, 7]	σῶμα εἶναι τούτων ἄμοιρον, σῶμα	μήτε	βαρὺ μήτε κοῦφον, μήτε μαλακὸν
[15, 5]	διαφέρουσαν, ἧς οὐ μέτεστι τῷ	μήτε	δαίμονας μήτε ἥρωας μήτε ὅλως
[15, 5]	οὐ μέτεστι τῷ μήτε δαίμονας	μήτε	ἥρωας μήτε ὅλως ἐπιδιαμένειν δύνασθαι
[15, 62]	πᾶν τοὐναντίον μήτε καταληπτοὺς εἶναι	μήτε	καὶ εἰ ὀφθεῖεν, ὄφελος ἔχειν
[15, 62]	τῆς φύσεως λόγους πᾶν τοὐναντίον	μήτε	καταληπτοὺς εἶναι μήτε καὶ εἰ
[15, 7]	τούτων ἄμοιρον, σῶμα μήτε βαρὺ	μήτε	κοῦφον, μήτε μαλακὸν μήτε σκληρόν,
[15, 8]	πέμπτον σῶμα, μήτε βάρους μετέχον	μήτε	κουφότητος, ἀκινησίας μᾶλλον, ἀλλ´ οὐ
[15, 7]	σῶμα μήτε βαρὺ μήτε κοῦφον,	μήτε	μαλακὸν μήτε σκληρόν, μήτε ὑγρόν,
[15, 7]	μήτε σκληρόν, μήτε ὑγρόν, ἀλλὰ	μήτε	ξηρόν, μονονουχὶ λέγων σῶμα οὐ
[15, 5]	τῷ μήτε δαίμονας μήτε ἥρωας	μήτε	ὅλως ἐπιδιαμένειν δύνασθαι τὰς ψυχὰς
[15, 10]	αὐτῆς; Εἰ δὲ μήτε σῶμα	μήτε	πάθος σώματος, πρᾶξις δὲ καὶ
[15, 8]	βούλεται, μήτε τινὸς αὐτοῖς ἀποχωροῦντος	μήτε	προσιόντος. Ἔτι ὁ μὲν πρὸς
[15, 7]	βαρὺ μήτε κοῦφον, μήτε μαλακὸν	μήτε	σκληρόν, μήτε ὑγρόν, ἀλλὰ μήτε
[15, 17]	ἀλλήλων γινόμενα καὶ ἐπαλλασσόμενα καὶ	μήτε	στοιχεῖα ὑπάρχοντα μήτε συλλαβάς; Σῶμα
[15, 17]	ἐπαλλασσόμενα καὶ μήτε στοιχεῖα ὑπάρχοντα	μήτε	συλλαβάς; Σῶμα μὲν ταυτὶ οὕτως
[15, 10]	οὖν οὐσία αὐτῆς; Εἰ δὲ	μήτε	σῶμα μήτε πάθος σώματος, πρᾶξις
[15, 8]	τῆς αὐτῆς οὐσίας αὐτὰ βούλεται,	μήτε	τινὸς αὐτοῖς ἀποχωροῦντος μήτε προσιόντος.
[15, 8]	καὶ πρόσω τούτων ἀποδείξαντος ὅτι	μήτε	τὸ μέσον μήτε τὸ πέριξ
[15, 8]	ἀποδείξαντος ὅτι μήτε τὸ μέσον	μήτε	τὸ πέριξ εὔλογον ἄνω τι
[15, 7]	κοῦφον, μήτε μαλακὸν μήτε σκληρόν,	μήτε	ὑγρόν, ἀλλὰ μήτε ξηρόν, μονονουχὶ
[15, 44]	οἷον τιθήνην καὶ ἐκμαγεῖον καὶ	μητέρα	γενέσθαι. Οἱ δὲ ὕδωρ λέγοντες
[15, 20]	τοῦτο, ὅταν ἀφεθῇ εἰς τὴν	μήτραν,	συλληφθὲν ὑπ´ ἄλλου πνεύματος μέρος
[15, 48]	ΜΗʹ Πόθεν φωτίζονται οἱ ἀστέρες.	Μητρόδωρος	ἅπαντας τοὺς ἀπλανεῖς ἀστέρας ὑπὸ
[15, 33]	δύνα ται εἶναι, γενητὸς ὤν.	Μητρόδωρος	δέ φησιν ἄτοπον εἶναι ἐν
[15, 59]	ὅπερ ἐπὶ παντὸς ἱδρῶτος συμβαίνει.	Μητρόδωρος	διὰ τὸ διηθεῖσθαι διὰ τῆς
[15, 23]	Πλάτων πλείστου πυρός. Ἀναξαγόρας, Δημόκριτος,	Μητρόδωρος	μύδρον ἢ πέτρον διάπυρον. Ἀριστοτέλης
[15, 46]	πάντων τὸν ἥλιον. Ἀναξίμανδρος καὶ	Μητρόδωρος	ὁ Χῖος καὶ Κράτης ἀνωτάτω
[15, 55]	ἀέρος δὲ καὶ πυρὸς παγῆναι.	Μητρόδωρος	τὴν μὲν γῆν ὑπόστασιν εἶναι
[15, 49]	κατὰ τὴν ποιὰν κίνησιν παραλάμποντα.	Μητρόδωρος	τῶν ὁρώντων ὀφθαλμῶν μετὰ δέους
[15, 5]	μετὰ θάνατον δὲ πλέκειν τινὰς	μηχανὰς	πειρωμένῳ πρὸς σωτηρίαν τοῦ τεθνεῶτος.
[15, 5]	ἐκ θεῶν ἄδειαν παρασχόμενος ἔτι	μηχανὴν	πρὸς τὸ μὴ ἀδικεῖν πορίζειν
[15, 49]	ἄστρα ἐξ αὐτοῦ τρέφεσθαι. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΜΘʹ	Περὶ τῶν καλουμένων Διοσκούρων. Ξενοφάνης
[15, 4]	τοῦτο ἄγουσαν φιλοσοφίαν διάφορον εἶναι.	Μιᾷ	γὰρ ὁδῷ βαδίζοντα, ἥτις ἄγειν
[15, 12]	οὐ συνορῶν. Εἰ γὰρ μὴ	μία	τις εἴη δύναμις ἔμψυχος διήκουσα
[15, 6]	ἀναγκαῖον ἀγένητον εἶναι. Οὔτε γὰρ	μίαν	αἰτίαν τῷ ἀφθάρτῳ τὴν ἐκ
[15, 55]	Θαλῆς καὶ οἱ ἀπ´ αὐτοῦ	μίαν	εἶναι τὴν γῆν. Ἱκέτης ὁ
[15, 26]	ἁψῖδα καὶ πυρὸς πλήρη, ἔχοντα	μίαν	ἐκπνοήν. Ξενοφάνης νέφος εἶναι πεπιλημένον.
[15, 46]	Περὶ τάξεως ἀστέρων. Ξενοκράτης κατὰ	μίαν	ἐπιφάνειαν οἴεται κινεῖσθαι τοὺς ἀστέρας.
[15, 55]	ἀντίχθονα. Οἱ Στωϊκοὶ τὴν γῆν	μίαν	καὶ πεπερασμένην. Ξενοφάνης ἐκ τοῦ
[15, 22]	κινήσεις πῶς διαφόρους, ἀλλ´ οὐ	μίαν,	μιᾶς οὔσης παντὸς σώματος κινήσεως;
[15, 1]	ὥσπερ ὑφ´ ἑνὶ δεσμῷ συμπλακέντα	μίαν	τὴν καθόλου διάνοιαν τοῦ παντὸς
[15, 22]	ἔσται. Ὅταν τοίνυν ἐκ συνόδου	μιᾶς	καὶ ἑνὸς σπέρματος δίδυμα γένηται
[15, 7]	πάντα τὰ σώματα, ἅτε ἐπὶ	μιᾶς	ὁμοίας ὕλης θεωρούμενα, βούλεται τρέπεσθαι
[15, 22]	πάθοι τοῖς ἄλλοις σώμασιν, ὕλης	μιᾶς	οὔσης αὐτοῖς. Μᾶλλον δὲ οὐδ´
[15, 22]	πῶς διαφόρους, ἀλλ´ οὐ μίαν,	μιᾶς	οὔσης παντὸς σώματος κινήσεως; Εἰ
[15, 48]	ἀστέρας ἐκ τῆς ἐπιγείου ἀναθυ	μιάσεως.	Ἀριστοτέλης μὴ δεῖσθαι τὰ οὐράνια
[15, 20]	τοῦ τῶν προγόνων κέρασμα καὶ	μίγμα	τῶν τῆς ψυχῆς μερῶν συνεληλυθός·
[15, 22]	ὄντα, τεμνόμενά τε καὶ εἰς	μικρὰ	θραυόμενα, καὶ ταύτη φθορὰν ἂν
[15, 32]	βαρύτατα πάντων ὑπεκάθιζεν, ὅσα δὲ	μικρὰ	καὶ περιφερῆ καὶ λεῖα καὶ
[15, 22]	δὲ μεγάλων μὲν τῶν ὄγκων	μικραί,	ὀλίγοι δὲ καὶ μικρότατοι τῶν
[15, 32]	ἀστέρων αὐγάς, προσεθλίβετο πᾶς ὁ	μικρομερὴς	σχηματισμὸς ταύτης καὶ τὴν ὑγρὰν
[15, 51]	νεώτεροι κατ´ ἐπινέμησιν φωτὸς κατὰ	μικρὸν	ἐξαπτομένης τεταγ μένως, ἕως ἂν
[15, 4]	ἀπολήγει. Ἔτι σοι τὸ παράδειγμα	μικρὸν	καὶ ἄτολμον, ὦ ποιητά· ἔαρος
[15, 4]	Νικομάχειοι καὶ Μεγάλων Ἠθικῶν ἐπιγραφόμεναι,	μικρόν	τι καὶ ταπεινὸν καὶ δημῶδες
[15, 2]	αὐτοὺς ἦσαν χρόνους, οἱ δὲ	μικρὸν	ὕστερον ἐγένοντο· πάντες δὲ σοφισταὶ
[15, 22]	ὄγκων μικραί, ὀλίγοι δὲ καὶ	μικρότατοι	τῶν ὄγκων μεγίστας ἔχουσι τὰς
[15, 9]	ἐφιλονείκησε καθελεῖν καὶ ἀτιμάσαι καὶ	μικροῦ	δεῖν μηδὲν ἀποφῆναι τὴν ψυχήν·
[15, 22]	δὲ ὀλίγον δρᾶν δυναμένας ὄγκους	μικροὺς	εἶναι. Εἰ δὲ μεγάλων μὲν
[15, 24]	ἡλίκος καὶ ὁποῖος φαίνεται, ἢ	μικρῷ	τι μείζω ἢ ἐλάττω. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[15, 4]	ἄγειν πέφυκεν ἐπί τι τῶν	μικρῶν	καὶ ταπεινῶν, οὐκ ἔστιν ἐλθεῖν
[15, 38]	τὴν δὲ ἐκ τοῦ πυκνοῦ,	μικτὰς	δὲ ἄλλας ἐκ φωτὸς καὶ
[15, 26]	νέφος εἶναι πεπιλημένον. Οἱ Στωϊκοὶ	μικτὸν	ἐκ πυρὸς καὶ ἀέρος. Πλάτων
[15, 21]	δὲ ἐπὶ τὰς κράσεις καὶ	μίξεις	ἀνενεγκεῖν; Αἳ κατὰ πολλοὺς γιγνόμεναι
[15, 2]	τε καὶ Εὐβούλου τόδε δούλου	μνῆμα	κενὸν κενόφρων θῆκεν Ἀριστοτέλης· ὃς
[15, 22]	αὐτό. Πῶς οὖν ἡμῖν αἱ	μνῆμαι;	Πῶς δὲ ἡ γνῶσις οἰκείων,
[15, 21]	οὐσίαν τοῦτο μὲν φαντασίας καὶ	μνήμας	οἵους τε εἶναι σῴζειν διαρκεῖς,
[15, 22]	ὕδωρ, συγχυθήσεται, (καὶ) οὐκ ἔσται	μνήμη·	εἰ δ´ ἐμμενοῦσιν οἱ τύποι,
[15, 22]	ἀπολοῦνται, ὥστε οὐδὲν ἔσται τὸ	μνημονεύειν.	(Εἰ δὲ ἔστι τὸ μνημονεύειν)
[15, 22]	μνημονεύειν. (Εἰ δὲ ἔστι τὸ	μνημονεύειν)	καὶ ἄλλων αἰσθάνεσθαι ἐπ´ ἄλλοις,
[15, 1]	ἀκολούθως τοῖς ὑπὸ τῶν παλαιοτάτων	μνημονευομένοις,	κατά τε τὰς τελετὰς ἔν
[15, 9]	τὸ διανοηθῆναι, τὸ προσδοκῆσαι, τὸ	μνημονεῦσαι,	τὸ λογίσασθαι. Οὐ γὰρ ψυχῆς
[15, 22]	παντὸς κόσμου μόρια μετενηνόχασι. Διό	μοι	ἀναγκαῖον εἶναι δοκεῖ καὶ τὰς
[15, 62]	τι καὶ ἄλλο, πάντων ἄριστά	μοι	δοκεῖ περὶ τούτων αὐτῶν ἐν
[15, 21]	ἀντίρρησις. Συνελόντι δ´ εἰπεῖν, πόρρω	μοι	δοκοῦσιν ἀφεστηκέναι τοῦ τὰ δέοντα
[15, 1]	τὰ μὲν τῆς Προπαρασκευῆς ἐνταῦθά	μοι	περιγραφήσεται· μεταβὰς δὲ ἐπὶ τὴν
[15, 22]	πνεύματος οὐ δυναμένης τῆς κρείττονος	μοίρας	ἐν τοῖς οὖσιν εἶναι, τόπον
[15, 62]	τὸν θάνατον οὐδὲν πρὸς ἡμᾶς,	μόνα	δὲ πρὸς ἡμᾶς τὰ ἀνθρώπινα.
[15, 62]	Χῖον ἐπεχείρησαν λέγειν ὡς δέοι	μόνα	τὰ ἠθικὰ φιλοσοφεῖν· εἶναι γὰρ
[15, 17]	αὕτη γὰρ δὴ φύσεων πασῶν	μόνη	ἕστηκε καὶ ἔστιν ἀραρυῖα καὶ
[15, 5]	ποιεῖ· ἀποστήσας καὶ παραδοὺς ὄψει	μόνῃ	τὴν πίστιν, πραγματείᾳ κρίνειν ἀσθενεῖ
[15, 8]	αὐτούς, ἣν ὡς ἔμψυχοι κινοῦνται,	μόνην	δὲ ἀπολείπει τὴν ὑπ´ ἀλλήλων
[15, 61]	ὠφέλειαν καὶ ἀγαθοῦ κτῆσιν ἀνθρώποις)	μόνης	δὲ τῆς ἀμφὶ τὸν πάντων
[15, 19]	μέγιστον, καθ´ ὃν ἀπ´ αὐτῆς	μόνης	εἰς αὐτὴν πάλιν γίνεται ἡ
[15, 5]	πρὸς ἡμᾶς ἐνέργειαν, ἐξ ἧς	μόνης	τὸ εἶναι τοὺς θεοὺς ἔμελλε
[15, 33]	ὅμοιον τῷ παραδείγματι, ἐὰν μὴ	μονογενὴς	ᾖ· ἐκ τοῦ μὴ ἔσεσθαι
[15, 11]	ἀπεικάζειν τὴν ψυχὴν ἢ ποιότησι	μονοειδέσι	καὶ ἀκινήτοις σωματικαῖς, καθ´ ἃς
[15, 1]	τι πλέον τῆς ἱστορίας εἰδότες,	μόνοις	δὲ τοῖς μύθοις προσανέχοντες ἐμαρτυρήθησαν·
[15, 1]	λευκοῖς τοῖς ἐλέγχοις ἀπεγύμνωσα, οὐ	μόνοις	τοῖς οἴκοθεν ἐπιχειρήμασιν, ἀλλὰ καὶ
[15, 62]	λόγους οὐ χαλεποὺς οὐδὲ ἀδυνάτους	μόνον,	ἀλλὰ καὶ ἀσεβεῖς καὶ τοῖς
[15, 2]	μὴ εἰς τοὺς διαβάλλοντας ἀποβλέπειν	μόνον,	ἀλλὰ καὶ εἰς τοὺς ἐπαινοῦντας
[15, 2]	χρὴ λέγειν; Οὐ γὰρ Ἀριστοτέλην	μόνον,	ἀλλὰ καὶ τοὺς ἄλλους κακῶς
[15, 22]	ἐνείη τοῖς σώμασιν, ἀλλὰ δυνάμει	μόνον,	ἀπολέσασα τὸ εἶναι ψυχή, ὥσπερ,
[15, 17]	δοκεῖ ἄλλο τι εἶναι ἢ	μόνον	γε τὸ ἀσώματον· αὕτη γὰρ
[15, 2]	λοπάδια πέντε καὶ ἑβδομήκοντα. Οὐ	μόνον	δὲ καὶ ἐκ τῶν χρόνων
[15, 10]	οὐ διαφωνοῦν ἑαυτῷ. Αἰσθήσεις δὲ	μόνον	δυνατὸν ἴσως γίνεσθαι, τὰς δὲ
[15, 22]	ὄνομα τὰ πάντα, ἐκεῖνο δὲ	μόνον.	Εἰ δὲ τῶν ὄντων ἡ
[15, 15]	προσαγορεύουσι θεόν· τοῦτον δὲ ἕνα	μόνον	εἶναί φασι καὶ πεπερασμένον καὶ
[15, 8]	ἀλλ´ ἡ ῥοπή, σῶμα οὐ	μόνον	ἐν μέσῳ τεθὲν ὁμοίου τινὸς
[15, 22]	σῶμα διαίρετόν ἐστιν) οὐ δυνάμει	μόνον,	ἐνεργείᾳ δὲ τὰ ἄπειρα ἔσται.
[15, 62]	ἐλπίζουσιν, ἀρκεῖ δ´ αὐτοῖς γνῶναι	μόνον	ᾗ τῶν τοιούτων ἕκαστα γίγνεται;
[15, 22]	ἄλλοις. Καὶ εἰ μὲν θερμόν,	μόνον	θερμανεῖ, ψυχρὸν δὲ μόνον ψύξει,
[15, 6]	οἰκοδόμος καὶ ὁ ναυπηγὸς οὐ	μόνον	καινὰς κατασκευάζονται ναῦς καὶ οἰκίας,
[15, 7]	δὴ χρεία τοῖς Πλατωνικοῖς, οὐ	μόνον	οὐκ ἂν συντελοῖ τι ὁ
[15, 22]	πρὸς αὑτῷ καὶ τοῦτο γινώσκειν	μόνον,	τὰ δ´ ἄλλα χαίρειν ἐᾶν,
[15, 4]	γάρ σοι κἂν ψεύδεσθαι θέλῃς,	μόνον	τι νεανικόν. Ἀλλὰ γὰρ οὔτ´
[15, 22]	μὲν μηδέν, πνεῦμα ἂν εἴη	μόνον,	τὸ δὲ πως ἔχον‘ ὄνομα·
[15, 62]	μεριμνώντων τοῖς μὲν δοκεῖν ἓν	μόνον	τὸ ὂν εἶναι, τοῖς δὲ
[15, 9]	ἄν; Δῆλα γὰρ ταῦτα οὐ	μόνον	τοῖς φιλοσοφοῦσιν, ἀλλ´ ἤδη σχεδὸν
[15, 1]	μετ´ εὐλόγου κρίσεως πεποιήμεθα, οὐ	μόνον	τοὺς μύθους, οὓς δὴ περὶ
[15, 22]	θερμόν, μόνον θερμανεῖ, ψυχρὸν δὲ	μόνον	ψύξει, καὶ κοῦφα ποιήσει τὸ
[15, 61]	ἔλεγεν, ἀπελέγχων αὐτοὺς διαρρήδην οὐ	μόνον	ὡς ἀνεφίκτων ὀρεγομένους, ἀλλὰ καὶ
[15, 7]	μήτε ὑγρόν, ἀλλὰ μήτε ξηρόν,	μονονουχὶ	λέγων σῶμα οὐ σῶμα. Τὸ
[15, 7]	ὁ Περιπατητικός, ἀλλὰ σχεδὸν καὶ	μόνος	ἐναντιοῖτ´ ἄν. Λεγόντων γοῦν ἡμῶν
[15, 7]	ταῦτα σῶμα ἕτερον· οὗτος ἀνθίσταται	μόνος,	φάσκων δύνασθαι σῶμα εἶναι τούτων
[15, 6]	τό τε μὴ ἀπολούμενον ἐκ	μόνου	τοῦ μὴ γενέσθαι λέγοντος κρατύνεσθαι
[15, 1]	Ἕλλησι φιλοσόφων οὐ πρὸς ἡμᾶς	μόνους,	ἀλλὰ καὶ πρὸς τοὺς σφῶν
[15, 3]	εἶναι τῶν ἀγαθῶν αἰτίαν, ἐπὶ	μόνῳ	γὰρ τῷ θεῷ τὰ πάντα
[15, 9]	ἐνδεχόμενον, ὁ δέ φησιν αὐτῷ	μόνῳ	χωριζομένῳ τῆς ψυχῆς τοῦτο περιγίνεσθαι.
[15, 22]	μὴ παρῇ τοῖς ὄγκοις. Κἂν	μονωθῇ	δὲ ἕκαστον γενόμενον, ἓν οὐκ
[15, 32]	ἂν εἰδείης ὅτι μὴ (περὶ)	μόνων	τῶν μετεώρων καὶ μεταρσίων οἱ
[15, 22]	καὶ τὰ τοῦ παντὸς κόσμου	μόρια	μετενηνόχασι. Διό μοι ἀναγκαῖον εἶναι
[15, 22]	τῆς ψυχῆς ἄρα καὶ τοῖς	μορίοις	αὐτοῦ αἰσθήσεται, ἢ ἀναίσθητα τὰ
[15, 10]	μέρους μετὰ τοῦ ἀποκοπέντος ψυχῆς	μόριον	εἶναι τήν τε ἐν τοῖς
[15, 22]	ἢ ἀναίσθητα τὰ μέρη τῶν	μορίων	ἔσται; Ἀλλὰ ἀδύνατον. Εἰ δὲ
[15, 10]	δὲ μή, οὕτως ἐνέσονται ὡς	μορφαὶ	καὶ εἰκόνες· ἀλλ´ ἀδύνατον ἄλλους
[15, 10]	οὖν ᾗ παραβέβληται ὡμοίωται, ὡς	μορφὴ	ἀνδριάντος πρὸς χαλκόν· καὶ διαιρουμένου
[15, 22]	ἔστι, λύσιν δεχόμενον εἴς τε	μορφὴν	καὶ ὕλην, ἐξ ὧν ἀνάγκη
[15, 22]	γὰρ δὴ ἡ ὕλη ἑαυτὴν	μορφοῖ	οὐδ´ ἑαυτῇ ψυχὴν ἐντίθησι. Δεῖ
[15, 22]	τὰ πάντα, μὴ ὄντος τοῦ	μορφοῦντος	αὐτήν. Τάχα δ´ ἂν οὐδ´
[15, 22]	οἷον ἐπὶ τῶν ὀργάνων τὸν	μουσικὸν	τὸν ἐντιθέντα ταῖς χορδαῖς τὴν
[15, 2]	πεισθείη τοῖς ὑπ´ Ἀριστοξένου τοῦ	μουσικοῦ	λεγομένοις ἐν τῷ βίῳ τῷ
[15, 21]	ἐξ (ἐπι( π) νοίας τῶν	Μουσῶν,	ἣ κινεῖν αὐτοὺς ἐπὶ ταῦτα
[15, 23]	πλείστου πυρός. Ἀναξαγόρας, Δημόκριτος, Μητρόδωρος	μύδρον	ἢ πέτρον διάπυρον. Ἀριστοτέλης σφαῖραν
[15, 22]	καὶ ἐσέφθησαν, καὶ τάς γε	μυθικὰς	καὶ ληρώδεις αὐτῶν περὶ τῆς
[15, 1]	μυστήρια σύμφωνα τοῖς τῶν προτέρων	μυθικοῖς	διηγήμασι παραδέδοται, ὡς εἰσέτι καὶ
[15, 1]	ἱστορίας εἰδότες, μόνοις δὲ τοῖς	μύθοις	προσανέχοντες ἐμαρτυρήθησαν· ὅθεν εἰκότως ἐν
[15, 1]	κρίσεως πεποιήμεθα, οὐ μόνον τοὺς	μύθους,	οὓς δὴ περὶ τῶν οἰκείων
[15, 22]	πᾶν μὲν πνεῦμα ψυχή, ὅτι	μυρία	πνεύματα ἄψυχα, τὸ δὲ πως
[15, 53]	δὲ σελήνην ἀπέχειν τῆς γῆς	μυριάδας	οηʹ σταδίων. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΝΔʹ Περὶ
[15, 53]	ἀπέχειν ἀπὸ τῆς γῆς σταδίων	μυριάδας	τετρακοσίας καὶ ὀκτακισμυρίας, τὴν δὲ
[15, 4]	γὰρ αἱ τοῦ σώματος κῆρες,	μυρίαι	δὲ αὗται, καὶ πενία καὶ
[15, 2]	ἓν ὁτιοῦν ἀληθές, ἐχρῆν δήπου	μυριάκις,	ἀλλ´ οὐχ ἅπαξ αὐτὸν ὑπὸ
[15, 54]	ἑξήκοντα ἑνὸς δέουσιν. Ἡράκλειτος ἐκ	μυρίων	ὀκτακισχιλίων ἡλιακῶν, Διογένης ἐκ πέντε
[15, 32]	ἐνιαυτῶν. Ταῦτα δὲ πάντα διὰ	μυρίων	τοῖς περὶ ὧν ὁ λόγος
[15, 1]	παλαιῶν διηγήσεις θεῶν τελεταὶ καὶ	μυστήρια	σύμφωνα τοῖς τῶν προτέρων μυθικοῖς
[15, 61]	ἐξενηνεγμένος. Τοὺς γοῦν μετεωρολέσχας ἐκείνους	μωραίνοντας	ἀπεδείκνυε καὶ μηθὲν μαινομένων διαφέρειν
[15, 62]	καὶ τοὺς φροντίζοντας τὰ τοιαῦτα	μωραίνοντας	ἀπεδείκνυε. Καὶ πρῶτον μὲν αὐτῶν
[15, 62]	τῶν προειρημένων φυσιολογίᾳ μεγάλα φυσῶντας	μωραίνοντας	ἀπεδείκνυεν, ὡς περὶ ἄχρηστα τῷ
[15, 2]	αὐτὸν εἶναι. Πάντα δ´ ὑπερπαίει	μωρίᾳ	τὰ ὑπὸ Λύκωνος εἰρημένα, τοῦ
[15, 6]	αὐτοῦ πρὸς τὸν αὐτὸν, διενεχθέντα	Μωσεῖ	καὶ Πλάτωνι ἐν τῷ μὴ
[15, 5]	αὐτοῦ πρὸς τὸν αὐτὸν, διενεχθέντα	Μωσεῖ	καὶ Πλάτωνι ἐν τῷ περὶ
[15, 4]	Ἀττικοῦ Πλατωνικοῦ πρὸς Ἀριστοτέλην, διενεχθέντα	Μωσεῖ	καὶ Πλάτωνι ἐν τῷ περὶ
[15, 6]	τοῦ τε Πλάτωνος τὰ ἴσα	Μωσεῖ	φιλοσοφοῦντος, τὴν ἐναντίαν κἀν τούτῳ
[15, 6]	συγχωρεῖν γενητὸν εἶναι τὸν κόσμον.	Μωσέως	γενητὸν εἶναι τὸν κόσμον ὁρισαμένου
[15, 5]	τῷ περὶ προνοίας λόγῳ. Πάλιν	Μωσέως	καὶ τῶν παρ´ Ἑβραίοις προφητῶν,
[15, 3]	δογμάτων, διενεχθέντα Ἑβραίοις καὶ Πλάτωνι.	Μωσέως	καὶ τῶν παρ´ Ἑβραίοις προφητῶν
[15, 25]	κατ´ οὐρανὸν φαινομένων θεὸς ἥλιος.	Μωσῆς	δὲ καὶ τὰ Ἑβραίων λόγια
[15, 8]	ἀλλήλων ἀφεστήκατον. Ταῦτα μὲν οἵδε.	Μωσῆς	δὲ καὶ τὰ Ἑβραίων λόγια
[15, 8]	θεωρήμασι διενεχθέντα τῷ Πλάτωνι ἅτινα	Μωσῆς	οὐ πολυπραγμονεῖ. Ἔπειτα τούτοις ἑπόμενα
[15, 7]	σωμάτων ὑποτιθέμενον οὐσίαν, ἣν οὔτε	Μωσῆς	οὔτε Πλάτων γινώσκει. Περὶ γοῦν