HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Eusèbe de Césarée, Préparation évangélique, livre XV

Liste des contextes (ordre alphabétique)

β = 77 formes différentes pour 111 occurrences

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ ς τ υ φ χ ψ ω

Livre, Chap.

[15, 2]   τάδε περὶ αὐτοῦ γράφει· ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Βʹ Περὶ τῆς κατ´ Ἀριστοτέλην φιλοσοφίας

[15, 4]   διάφορον εἶναι. Μιᾷ γὰρ ὁδῷ βαδίζοντα, ἥτις ἄγειν πέφυκεν ἐπί τι

[15, 46]   τοὺς ἑτέρους, ἐν ὕψει καὶ βάθει. Δημόκριτος τὰ μὲν ἀπλανῆ πρῶτον,

[15, 17]   ἡ ὕλη ῥοώδης καὶ ὀξύρροπος, βάθος καὶ πλάτος καὶ μῆκος ἀόριστος

[15, 62]   στήριξε κάρη καὶ ἐς ἐλπίδα βάλλει. Ἀλλὰ γὰρ καὶ τῆς τῶνδε

[15, 1]   κρίσει τὴν παρὰ τοῖς νενομισμένοις βαρβάροις ἀλήθειάν τε καὶ εὐσέβειαν τῶν

[15, 1]   ὅπως τε τὰ πάντα παρὰ βαρβάρων ὠφέληντο καὶ ὡς οὐδὲν οἴκοθεν

[15, 22]   δὲ ἀραιά, μέλανα λευκά, κοῦφα βαρέα· καίτοι ἓν ἔδει ποιεῖν κατὰ

[15, 38]   κούφοις τὴν ἄνω, τοῖς δὲ βαρέσι τὴν κάτω. Ἐμπεδοκλῆς μὴ διὰ

[15, 8]   τὸ δὲ πέμπτον σῶμα, μήτε βάρους μετέχον μήτε κουφότητος, ἀκινησίας μᾶλλον,

[15, 7]   ἀραιόν, οἷον πῦρ καὶ ἀήρ· βαρὺ δὲ καὶ πυκνόν, ὕδωρ καὶ

[15, 7]   ἢ σκληρόν, ἢ κοῦφον ἢ βαρύ, ἢ ἀραιὸν ἢ πυκνὸν καὶ

[15, 22]   καὶ παρόν, καὶ βαρυνεῖ τὸ βαρύ, καὶ μελανεῖ τὸ μέλαν, καὶ

[15, 8]   τὴν αὐτὴν σχέσιν καὶ τὸ βαρὺ καὶ τὸ κοῦφον διανείμαντος καὶ

[15, 8]   μὲν ἐπὶ τὸ μέσον φερόμενον βαρὺ λέγειν βιάζεται, τὸ δὲ ἐπὶ

[15, 7]   εἶναι τούτων ἄμοιρον, σῶμα μήτε βαρὺ μήτε κοῦφον, μήτε μαλακὸν μήτε

[15, 8]   τοῦ Πλάτωνος, εἰ ἔστι φύσει βαρὺ σῶμα ἢ φύσει κοῦφον, καὶ

[15, 22]   κοῦφον προσγενόμενον καὶ παρόν, καὶ βαρυνεῖ τὸ βαρύ, καὶ μελανεῖ τὸ

[15, 58]   πυκνωθεῖσαν δὲ τῷ χρόνῳ καὶ βαρυνθεῖσαν καταστῆναι. Τούτων καὶ περὶ γῆς

[15, 22]   καὶ ψυχούσας καὶ ὠθούσας καὶ βαρυνούσας ἐνταῦθα τάττουσι τὴν ψυχήν, οἷον

[15, 32]   μὲν ὅσα μείζονα ἦν καὶ βαρύτατα πάντων ὑπεκάθιζεν, ὅσα δὲ μικρὰ

[15, 8]   γὰρ ἐπ´ εὐθείας κινουμένοις αἱ βαρύτητες καὶ κουφότητες τὴν ἀρχὴν τῆς

[15, 11]   Εἶθ´ ἑξῆς ἐπιλέγει· Τὸ δὲ βαρύτητι ἀπεικάζειν τὴν ψυχὴν ἢ ποιότησι

[15, 11]   σώματος ἐμψυχία, ἥτις ἔοικε τῇ βαρύτητι καὶ τῇ περὶ σῶμα ποιότητι,

[15, 4]   κἂν νόσος, κἂν ἀδοξία, κἂν βάσανοι καὶ πίττα καὶ σταυρός, κἂν

[15, 2]   διά τε τὰς πρὸς τοὺς βασιλεῖς φιλίας καὶ διὰ τὴν ἐν

[15, 4]   εἰπεῖν, καὶ τὸ σκῆπτρον τὸ βασιλικόν, ὃ παρὰ τοῦ Διὸς ἔχει

[15, 61]   τοῦ ἐγκεφάλου κοιλίᾳ, ἥτις ἐστὶ βάσις. Παρμενίδης ἐν ὅλῳ τῷ θώρακι.

[15, 61]   θεῷ; Ἀλλ´ εἰ καὶ σὺ βασκανίᾳ καὶ φθόνῳ τὴν ἀληθῆ μαρτυρίαν

[15, 11]   νοερόν, τῇ περιψύξει καὶ οἷον βαφῇ τοῦ ἀέρος ἀναφθὲν ἢ στομωθέν,

[15, 6]   τίς ἡμῖν τῶν Περιπατητικῶν ταῦτα βεβαιοῖ; Δεῖ δὲ παραμυθήσασθαι τὸν συναγωνιστὴν

[15, 7]   Πλάτωνος γνώμης, ἢ τὰ Πλάτωνος βεβαιούμενος τῶν αὐτῷ δοκούντων ἀποστήσεται· ὥστε

[15, 1]   αὐτοῖς σεμνῶν, ἐξητασμένῃ δὲ καὶ βεβασανισμένῃ κρίσει τὴν παρὰ τοῖς νενομισμένοις

[15, 47]   τῶν σφαιρῶν, ἐφ´ ὧν ἕκαστος βέβηκε, φέρεσθαι. Ἀναξιμένης οὐχ ὑπὸ τὴν

[15, 1]   τὸν ἔλεγχον τοῖς σφῶν αὐτῶν βέλεσιν ἀπενηνεγμένα· ὥρα καὶ τὸν ἄλλον

[15, 5]   ἀπὸ θεῶν γίνεται. Τὰς γοῦν βελτίονας ἀπορροίας αὐτῶν φασι τοῖς μετασχοῦσι

[15, 2]   αὐτόν· μακρῷ γὰρ πλείους καὶ βελτίους εὑρεθεῖεν ἂν οὗτοί γε. Τὰ

[15, 8]   τὸ μέσον φερόμενον βαρὺ λέγειν βιάζεται, τὸ δὲ ἐπὶ τὸ πέριξ

[15, 6]   καὶ οὐ παραμενεῖ; Τίνος αἰτίας βιασαμένης τὴν τοῦ θεοῦ γνώμην; Πότερον

[15, 2]   Πλάτωνι μὴ παραγενέσθαι τά τε βιβλία αὐτοῦ διαφθεῖραι. Τὴν μὲν γὰρ

[15, 2]   καὶ τὰ ὀνόματα καὶ τὰ βιβλία τέθνηκε τῶν σωμάτων μᾶλλον. Τοὺς

[15, 2]   μάλιστα τοὺς μηδ´ ἐντετυχηκότας τοῖς βιβλίοις αὐτῶν, ἀλλ´ αὐτοσχεδιάζοντας, ὁποῖοί εἰσι

[15, 2]   δὴ καὶ Ἀπελλίκων, οὗ τοῖς βιβλίοις ὁ ἐντυχὼν πεπαύσεται βλασφημῶν αὐτούς.

[15, 2]   προδήλως ἐν τῷ κατ´ αὐτοῦ βιβλίῳ ψεύδεται, πρῶτον μὲν ποιήματα ψυχρὰ

[15, 62]   ὄντες καὶ ἀλλογενεῖς ταῖς αὐτῶν βίβλοις ἀποχρώμεθα, μηδὲν ἡμῖν, ὡς ἂν

[15, 62]   ἀσπαζόμενοι λόγια οὐχὶ καὶ τὸν βίον ἀκόλουθον τῷ παρ´ αὐτοῖς παρέχομεν

[15, 1]   οὐ τὸν ὅμοιον τῷ Ἰουδαίων βίον ζηλοῦντες προειλόμεθα· πρὸς ὃ μετὰ

[15, 5]   δὴ καὶ μάλιστα τὸν ἀνθρώπινον βίον ὀρθοῖ, εἴ γε μὴ μέλλομεν

[15, 1]   Ἀριστοτέλους. Ἄλλοι μὲν οὖν τὸν βίον τἀνδρὸς διαβεβλήκασι, φιλόσοφοι δὲ καὶ

[15, 13]   ἀνθρώπινον τέλος καὶ ἡ μακαριστὴ βιοτὴ παραγίνεται. Τοσαῦτα ὁ Ἀττικός. Παρῆν

[15, 8]   καὶ εἰκότως, ὅτι μηδὲ πρὸς βίου κατόρθωσιν τοῖς περὶ ταῦτα ἀσχολουμένοις

[15, 13]   δ´ οὗτοι πάντες διαφερόντως καὶ βίου στερροῦ καὶ διαλεκτικῆς ἐπιμεληθῆναι. Τά

[15, 61]   εὐσεβείας ἔχεσθαι καὶ διὰ σώφρονος βίου τῆς τε ἄλλης κατ´ ἀρετὴν

[15, 62]   πρὸς ἀνθρώπινον ἦθος καὶ κόσμον βίου τοῦ καθ´ ἡμᾶς συντείνοντας· τοὺς

[15, 62]   ἀπεδείκνυεν, ὡς περὶ ἄχρηστα τῷ βίῳ καὶ ἀκατάληπτα κατατριβομένους. Οὐδεὶς δὲ

[15, 61]   περὶ ἄχρηστα καὶ ἀνωφελῆ τῷ βίῳ κατατριβομένους. Ταῦτα δέ σοι καὶ

[15, 2]   τοῦ μουσικοῦ λεγομένοις ἐν τῷ βίῳ τῷ Πλάτωνος; Ἐν γὰρ τῇ

[15, 2]   τοῖς βιβλίοις ὁ ἐντυχὼν πεπαύσεται βλασφημῶν αὐτούς. Περὶ δὲ τοῦ γάμου

[15, 50]   κατὰ κάθετον, οὔσης φύσει γεώδους· βλέπεσθαι δὲ τοῦτο κατοπτρικῶς, ὑποτιθεμένην τῷ

[15, 22]   εἰς ἐνέργειαν, ὅπερ ἄτοπον, ἀλλὰ βλέπον γε πρός τι ἄξει, ὃ

[15, 11]   τὸ μέλλον καὶ μὴ ἐνεστὼς βλεπούσης καὶ κατὰ ταὐτὸ κινουμένης, πόθεν

[15, 4]   σοῦ πρὸς ταῦτα τοῖς νέοις βοήθεια; Καὶ πόθεν τίς ὁ τῆς

[15, 9]   εἶναι δοκοίη. Τίς οὖν ἡ βοήθεια τῷ τὴν ψυχὴν ἀθάνατον εἶναι

[15, 6]   οὖν ἐκ τῶν Ἀριστοτέλους λάβωμεν βοήθειαν εἰς ταῦτα, ἀνδρὸς οὐ τηνάλλως

[15, 4]   τὰ τῆς φίλης ἀρετῆς, πρὸς βοήθειαν οὐχ ἱκανά· τὴν μὲν γὰρ

[15, 5]   μὲν ἔτι ζῶντος τοῦ κάμνοντος βοήθειαν παρέντι, μετὰ θάνατον δὲ πλέκειν

[15, 6]   ταῖς ὑπὸ χρόνου διαφθειρομέναις ἱκανοὶ βοηθεῖν, ἕτερα τῶν πεπονημένων ἀντικαθιστάντες αὐταῖς·

[15, 6]   δὲ ἀποδεῖ τοῦ διὰ τούτων βοηθεῖν τῷ Πλάτωνος λόγῳ, ὥστε ἤδη

[15, 15]   Πορφυρίου λέξεις ἐν τοῖς πρὸς Βόηθον ἀντιγραφεῖσιν αὐτῷ Περὶ ψυχῆς τοῦτον

[15, 10]   τὰ Πορφυρίῳ ἐν τοῖς Πρὸς Βόηθον περὶ ψυχῆς εἰρημένα· ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΑʹ

[15, 11]   τοῦ αὐτοῦ. Ἀπὸ τῶν πρὸς Βόηθον περὶ ψυχῆς. Πρὸς δὲ τὸν

[15, 2]   φύσιν εἵλετο ναίειν ἀντ´ Ἀκαδημείας Βορβόρου ἐν προχοαῖς· ἕτερον δέ, ὅτι

[15, 39]   ἐπικλιθῆναι τὰς ἄρκτους καὶ τὰ βόρεια ὑψωθῆναι, τὰ δὲ νότια ταπεινωθῆναι,

[15, 11]   αἱ τῆς ὡς ζῴου ψυχῆς βουλαί τε καὶ σκέψεις καὶ θελήσεις,

[15, 4]   εὐδαιμονίας δρεπόμενος. Διαίρει τοίνυν, εἰ βούλει, καὶ ποίκιλλε τριχῇ καὶ τετραχῇ

[15, 4]   μὲν εἴτε ὁμωνύμως εἴτε ὅπως βούλει καλῶν ἀγαθὰ τὰ τῆς ἀρετῆς,

[15, 12]   τοῦτο δὲ εἶναι ψυχὴν οὐ βούλεται, καίτοι τοῦ Πλάτωνος αὖ δεικνύντος

[15, 6]   φθαρῆναι, εἰ δὲ ὁ θεὸς βούλεται, μὴ φθαρῆναι, καὶ διότι μέν

[15, 8]   ἐπὶ τῆς αὐτῆς οὐσίας αὐτὰ βούλεται, μήτε τινὸς αὐτοῖς ἀποχωροῦντος μήτε

[15, 5]   Ἢ πῶς ἂν ἐφ´ ἃ βούλεται Πλάτων παρακαλέσαι καὶ πιστώσαιτο τὰ

[15, 9]   καὶ γὰρ εἰ μὴ πᾶσαν βούλεται τὴν ψυχὴν ἀθάνατον εἶναι, τόν

[15, 7]   ἐπὶ μιᾶς ὁμοίας ὕλης θεωρούμενα, βούλεται τρέπεσθαι μεταβάλλειν τ´ εἰς ἄλληλα·

[15, 9]   δοκεῖ τῆς ψυχῆς ὄντα, τὸ βουλεύεσθαι καὶ σκοπεῖσθαι καὶ καθ´ ὃν

[15, 9]   τι ἐν ἡμῖν ἕτερον τὸ βουλευόμενον, τοῦτο δὲ εἶναι τὴν ψυχήν.

[15, 9]   κινήσεις ἀφελέσθαι τῆς ψυχῆς, τὸ βουλεύσασθαι, τὸ διανοηθῆναι, τὸ προσδοκῆσαι, τὸ

[15, 6]   ἁλῶναι δόξαν ὡς ψεῦδος οὐ βουληθέντας ἀναθεῖναι Πλάτωνι. Κατὰ δὲ τὴν

[15, 6]   Ἀλλὰ ποιῆσαι μὲν ἱκανὸς καὶ βουληθῆναι τὰ καλά (ἀγαθὸς γάρ, ἀγαθῷ

[15, 21]   διαρκεῖς, τοῦτο δὲ ὁρμὰς καὶ βουλήσεις τῶν λυσιτελούντων εἰς σύνεσιν πραγμάτων;

[15, 6]   οὐκ ἔστι τῆς τοῦ θεοῦ βουλήσεως. Ἢ ἀνθρωπίνης μὲν σπουδῆς καὶ

[15, 6]   ἦν (ἄν τις ἄνευ θεοῦ βουλήσεως καὶ δυνάμεως ἐπινοήσαι) οὔτε τὸ

[15, 6]   Ἢ ἀνθρωπίνης μὲν σπουδῆς καὶ βουλήσεως μεταλαβόντα πολλά, καὶ ἔθνη καὶ

[15, 6]   μὲν δὴ λυθήσεσθε τῆς ἐμῆς βουλήσεως τυχόντες. Ἀλλ´, ὅπερ ἔφην, πρὸς

[15, 6]   τὴν δὲ παρὰ τοῦ θεοῦ βούλησιν ἐνδεῖν πρὸς τὸ ἄφθαρτον τηρῆσαί

[15, 5]   πρὸς τὸν αὐτὸν ἀποτεινόμενος μὴ βουλόμενον γενητὸν εἶναι τὸν κόσμον· ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ

[15, 20]   λέγει αἰσθητικὴν ἀναθυμίασιν, καθάπερ Ἡράκλειτος. Βουλόμενος γὰρ ἐμφανίσαι ὅτι αἱ ψυχαὶ

[15, 6]   τὸν κόσμον καὶ ποιήσας εἰσαεὶ βουλόμενός γε σῶον διαφυλάξει, καὶ ταύτη

[15, 22]   πῶς οὐ διδάσκει τοῦτο τοὺς βουλομένους μανθάνειν, ὡς ὅπου τὸ μέρος

[15, 22]   ἡ νόησις. Εἰ δὲ μὴ βούλονται, ἀλλ´ οὖν ἔσονταί γε καὶ

[15, 62]   ἀνάγκαις ἕκαστα γίγνεται, ποιήσειν ὅταν βούλωνται καὶ ἀνέμους καὶ ὕδατα καὶ

[15, 62]   καὶ τῶν ἄλλων ὅτῳ ἂν βούλωνται ποιήσειν, οὕτω καὶ οἱ τὰ

[15, 1]   καθ´ οὓς Ἑλλήνων τε οἱ βοώμενοι Ἑβραίων τε οἱ προφῆται γεγόνασιν,

[15, 1]   ἀλλὰ καὶ τὸν περὶ τῶν βοωμένων χρηστηρίων λόγον τήν τε παρὰ

[15, 4]   κατὰ Ἀριστοτέλην, ἀλλὰ τοῦ μὲν βοῶντος ἑκάστοτε καὶ κηρύττοντος ὅτι εὐδαιμονέστατος

[15, 20]   αὐξόμενον ἐξ ἑαυτοῦ. Καὶ μετὰ βραχέα ἐπιλέγει· Περὶ δὲ ψυχῆς Κλεάνθης

[15, 17]   ἀόριστος καὶ ἀνήνυτος. Καὶ μετὰ βραχέα ἐπιλέγει· Ὥστε καλῶς ὁ λόγος

[15, 5]   καὶ τῶν ἀνθρώπων. Καὶ μετὰ βραχέα· Καὶ ὁ μὲν Πλάτων οὕτως.

[15, 23]   γιγνόμενον ἥλιον. Ὡς δὲ διὰ βραχέος εἰρῆσθαι συντεμόντα, πῦρ εἶναι τὸν

[15, 6]   Οὔκ, ἐάν γε καὶ κατὰ βραχὺ θείας αἰτίας ἐπιλογισμὸν οἷοί τε

[15, 62]   ὑπογράφει τὸν τρόπον· Φοιτᾷ δὲ βροτολοιγὸς ἔρις κενεὸν λελακυῖα, νείκης ἀνδροφόνοιο

[15, 62]   κυλίνδεται, αὐτὰρ ἔπειτα ἔς (τε) βροτοὺς στήριξε κάρη καὶ ἐς ἐλπίδα

[15, 62]   τοὺς μὲν οὔθ´ ἱερὸν οὔτε βωμὸν οὔτ´ ἄλλο τῶν θείων οὐδὲν

Livre, Chap.
[15, 2]	τάδε περὶ αὐτοῦ γράφει· ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Βʹ	Περὶ τῆς κατ´ Ἀριστοτέλην φιλοσοφίας
[15, 4]	διάφορον εἶναι. Μιᾷ γὰρ ὁδῷ	βαδίζοντα,	ἥτις ἄγειν πέφυκεν ἐπί τι
[15, 46]	τοὺς ἑτέρους, ἐν ὕψει καὶ	βάθει.	Δημόκριτος τὰ μὲν ἀπλανῆ πρῶτον,
[15, 17]	ἡ ὕλη ῥοώδης καὶ ὀξύρροπος,	βάθος	καὶ πλάτος καὶ μῆκος ἀόριστος
[15, 62]	στήριξε κάρη καὶ ἐς ἐλπίδα	βάλλει.	Ἀλλὰ γὰρ καὶ τῆς τῶνδε
[15, 1]	κρίσει τὴν παρὰ τοῖς νενομισμένοις	βαρβάροις	ἀλήθειάν τε καὶ εὐσέβειαν τῶν
[15, 1]	ὅπως τε τὰ πάντα παρὰ	βαρβάρων	ὠφέληντο καὶ ὡς οὐδὲν οἴκοθεν
[15, 22]	δὲ ἀραιά, μέλανα λευκά, κοῦφα	βαρέα·	καίτοι ἓν ἔδει ποιεῖν κατὰ
[15, 38]	κούφοις τὴν ἄνω, τοῖς δὲ	βαρέσι	τὴν κάτω. Ἐμπεδοκλῆς μὴ διὰ
[15, 8]	τὸ δὲ πέμπτον σῶμα, μήτε	βάρους	μετέχον μήτε κουφότητος, ἀκινησίας μᾶλλον,
[15, 7]	ἀραιόν, οἷον πῦρ καὶ ἀήρ·	βαρὺ	δὲ καὶ πυκνόν, ὕδωρ καὶ
[15, 7]	ἢ σκληρόν, ἢ κοῦφον ἢ	βαρύ,	ἢ ἀραιὸν ἢ πυκνὸν καὶ
[15, 22]	καὶ παρόν, καὶ βαρυνεῖ τὸ	βαρύ,	καὶ μελανεῖ τὸ μέλαν, καὶ
[15, 8]	τὴν αὐτὴν σχέσιν καὶ τὸ	βαρὺ	καὶ τὸ κοῦφον διανείμαντος καὶ
[15, 8]	μὲν ἐπὶ τὸ μέσον φερόμενον	βαρὺ	λέγειν βιάζεται, τὸ δὲ ἐπὶ
[15, 7]	εἶναι τούτων ἄμοιρον, σῶμα μήτε	βαρὺ	μήτε κοῦφον, μήτε μαλακὸν μήτε
[15, 8]	τοῦ Πλάτωνος, εἰ ἔστι φύσει	βαρὺ	σῶμα ἢ φύσει κοῦφον, καὶ
[15, 22]	κοῦφον προσγενόμενον καὶ παρόν, καὶ	βαρυνεῖ	τὸ βαρύ, καὶ μελανεῖ τὸ
[15, 58]	πυκνωθεῖσαν δὲ τῷ χρόνῳ καὶ	βαρυνθεῖσαν	καταστῆναι. Τούτων καὶ περὶ γῆς
[15, 22]	καὶ ψυχούσας καὶ ὠθούσας καὶ	βαρυνούσας	ἐνταῦθα τάττουσι τὴν ψυχήν, οἷον
[15, 32]	μὲν ὅσα μείζονα ἦν καὶ	βαρύτατα	πάντων ὑπεκάθιζεν, ὅσα δὲ μικρὰ
[15, 8]	γὰρ ἐπ´ εὐθείας κινουμένοις αἱ	βαρύτητες	καὶ κουφότητες τὴν ἀρχὴν τῆς
[15, 11]	Εἶθ´ ἑξῆς ἐπιλέγει· Τὸ δὲ	βαρύτητι	ἀπεικάζειν τὴν ψυχὴν ἢ ποιότησι
[15, 11]	σώματος ἐμψυχία, ἥτις ἔοικε τῇ	βαρύτητι	καὶ τῇ περὶ σῶμα ποιότητι,
[15, 4]	κἂν νόσος, κἂν ἀδοξία, κἂν	βάσανοι	καὶ πίττα καὶ σταυρός, κἂν
[15, 2]	διά τε τὰς πρὸς τοὺς	βασιλεῖς	φιλίας καὶ διὰ τὴν ἐν
[15, 4]	εἰπεῖν, καὶ τὸ σκῆπτρον τὸ	βασιλικόν,	ὃ παρὰ τοῦ Διὸς ἔχει
[15, 61]	τοῦ ἐγκεφάλου κοιλίᾳ, ἥτις ἐστὶ	βάσις.	Παρμενίδης ἐν ὅλῳ τῷ θώρακι.
[15, 61]	θεῷ; Ἀλλ´ εἰ καὶ σὺ	βασκανίᾳ	καὶ φθόνῳ τὴν ἀληθῆ μαρτυρίαν
[15, 11]	νοερόν, τῇ περιψύξει καὶ οἷον	βαφῇ	τοῦ ἀέρος ἀναφθὲν ἢ στομωθέν,
[15, 6]	τίς ἡμῖν τῶν Περιπατητικῶν ταῦτα	βεβαιοῖ;	Δεῖ δὲ παραμυθήσασθαι τὸν συναγωνιστὴν
[15, 7]	Πλάτωνος γνώμης, ἢ τὰ Πλάτωνος	βεβαιούμενος	τῶν αὐτῷ δοκούντων ἀποστήσεται· ὥστε
[15, 1]	αὐτοῖς σεμνῶν, ἐξητασμένῃ δὲ καὶ	βεβασανισμένῃ	κρίσει τὴν παρὰ τοῖς νενομισμένοις
[15, 47]	τῶν σφαιρῶν, ἐφ´ ὧν ἕκαστος	βέβηκε,	φέρεσθαι. Ἀναξιμένης οὐχ ὑπὸ τὴν
[15, 1]	τὸν ἔλεγχον τοῖς σφῶν αὐτῶν	βέλεσιν	ἀπενηνεγμένα· ὥρα καὶ τὸν ἄλλον
[15, 5]	ἀπὸ θεῶν γίνεται. Τὰς γοῦν	βελτίονας	ἀπορροίας αὐτῶν φασι τοῖς μετασχοῦσι
[15, 2]	αὐτόν· μακρῷ γὰρ πλείους καὶ	βελτίους	εὑρεθεῖεν ἂν οὗτοί γε. Τὰ
[15, 8]	τὸ μέσον φερόμενον βαρὺ λέγειν	βιάζεται,	τὸ δὲ ἐπὶ τὸ πέριξ
[15, 6]	καὶ οὐ παραμενεῖ; Τίνος αἰτίας	βιασαμένης	τὴν τοῦ θεοῦ γνώμην; Πότερον
[15, 2]	Πλάτωνι μὴ παραγενέσθαι τά τε	βιβλία	αὐτοῦ διαφθεῖραι. Τὴν μὲν γὰρ
[15, 2]	καὶ τὰ ὀνόματα καὶ τὰ	βιβλία	τέθνηκε τῶν σωμάτων μᾶλλον. Τοὺς
[15, 2]	μάλιστα τοὺς μηδ´ ἐντετυχηκότας τοῖς	βιβλίοις	αὐτῶν, ἀλλ´ αὐτοσχεδιάζοντας, ὁποῖοί εἰσι
[15, 2]	δὴ καὶ Ἀπελλίκων, οὗ τοῖς	βιβλίοις	ὁ ἐντυχὼν πεπαύσεται βλασφημῶν αὐτούς.
[15, 2]	προδήλως ἐν τῷ κατ´ αὐτοῦ	βιβλίῳ	ψεύδεται, πρῶτον μὲν ποιήματα ψυχρὰ
[15, 62]	ὄντες καὶ ἀλλογενεῖς ταῖς αὐτῶν	βίβλοις	ἀποχρώμεθα, μηδὲν ἡμῖν, ὡς ἂν
[15, 62]	ἀσπαζόμενοι λόγια οὐχὶ καὶ τὸν	βίον	ἀκόλουθον τῷ παρ´ αὐτοῖς παρέχομεν
[15, 1]	οὐ τὸν ὅμοιον τῷ Ἰουδαίων	βίον	ζηλοῦντες προειλόμεθα· πρὸς ὃ μετὰ
[15, 5]	δὴ καὶ μάλιστα τὸν ἀνθρώπινον	βίον	ὀρθοῖ, εἴ γε μὴ μέλλομεν
[15, 1]	Ἀριστοτέλους. Ἄλλοι μὲν οὖν τὸν	βίον	τἀνδρὸς διαβεβλήκασι, φιλόσοφοι δὲ καὶ
[15, 13]	ἀνθρώπινον τέλος καὶ ἡ μακαριστὴ	βιοτὴ	παραγίνεται. Τοσαῦτα ὁ Ἀττικός. Παρῆν
[15, 8]	καὶ εἰκότως, ὅτι μηδὲ πρὸς	βίου	κατόρθωσιν τοῖς περὶ ταῦτα ἀσχολουμένοις
[15, 13]	δ´ οὗτοι πάντες διαφερόντως καὶ	βίου	στερροῦ καὶ διαλεκτικῆς ἐπιμεληθῆναι. Τά
[15, 61]	εὐσεβείας ἔχεσθαι καὶ διὰ σώφρονος	βίου	τῆς τε ἄλλης κατ´ ἀρετὴν
[15, 62]	πρὸς ἀνθρώπινον ἦθος καὶ κόσμον	βίου	τοῦ καθ´ ἡμᾶς συντείνοντας· τοὺς
[15, 62]	ἀπεδείκνυεν, ὡς περὶ ἄχρηστα τῷ	βίῳ	καὶ ἀκατάληπτα κατατριβομένους. Οὐδεὶς δὲ
[15, 61]	περὶ ἄχρηστα καὶ ἀνωφελῆ τῷ	βίῳ	κατατριβομένους. Ταῦτα δέ σοι καὶ
[15, 2]	τοῦ μουσικοῦ λεγομένοις ἐν τῷ	βίῳ	τῷ Πλάτωνος; Ἐν γὰρ τῇ
[15, 2]	τοῖς βιβλίοις ὁ ἐντυχὼν πεπαύσεται	βλασφημῶν	αὐτούς. Περὶ δὲ τοῦ γάμου
[15, 50]	κατὰ κάθετον, οὔσης φύσει γεώδους·	βλέπεσθαι	δὲ τοῦτο κατοπτρικῶς, ὑποτιθεμένην τῷ
[15, 22]	εἰς ἐνέργειαν, ὅπερ ἄτοπον, ἀλλὰ	βλέπον	γε πρός τι ἄξει, ὃ
[15, 11]	τὸ μέλλον καὶ μὴ ἐνεστὼς	βλεπούσης	καὶ κατὰ ταὐτὸ κινουμένης, πόθεν
[15, 4]	σοῦ πρὸς ταῦτα τοῖς νέοις	βοήθεια;	Καὶ πόθεν τίς ὁ τῆς
[15, 9]	εἶναι δοκοίη. Τίς οὖν ἡ	βοήθεια	τῷ τὴν ψυχὴν ἀθάνατον εἶναι
[15, 6]	οὖν ἐκ τῶν Ἀριστοτέλους λάβωμεν	βοήθειαν	εἰς ταῦτα, ἀνδρὸς οὐ τηνάλλως
[15, 4]	τὰ τῆς φίλης ἀρετῆς, πρὸς	βοήθειαν	οὐχ ἱκανά· τὴν μὲν γὰρ
[15, 5]	μὲν ἔτι ζῶντος τοῦ κάμνοντος	βοήθειαν	παρέντι, μετὰ θάνατον δὲ πλέκειν
[15, 6]	ταῖς ὑπὸ χρόνου διαφθειρομέναις ἱκανοὶ	βοηθεῖν,	ἕτερα τῶν πεπονημένων ἀντικαθιστάντες αὐταῖς·
[15, 6]	δὲ ἀποδεῖ τοῦ διὰ τούτων	βοηθεῖν	τῷ Πλάτωνος λόγῳ, ὥστε ἤδη
[15, 15]	Πορφυρίου λέξεις ἐν τοῖς πρὸς	Βόηθον	ἀντιγραφεῖσιν αὐτῷ Περὶ ψυχῆς τοῦτον
[15, 10]	τὰ Πορφυρίῳ ἐν τοῖς Πρὸς	Βόηθον	περὶ ψυχῆς εἰρημένα· ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΑʹ
[15, 11]	τοῦ αὐτοῦ. Ἀπὸ τῶν πρὸς	Βόηθον	περὶ ψυχῆς. Πρὸς δὲ τὸν
[15, 2]	φύσιν εἵλετο ναίειν ἀντ´ Ἀκαδημείας	Βορβόρου	ἐν προχοαῖς· ἕτερον δέ, ὅτι
[15, 39]	ἐπικλιθῆναι τὰς ἄρκτους καὶ τὰ	βόρεια	ὑψωθῆναι, τὰ δὲ νότια ταπεινωθῆναι,
[15, 11]	αἱ τῆς ὡς ζῴου ψυχῆς	βουλαί	τε καὶ σκέψεις καὶ θελήσεις,
[15, 4]	εὐδαιμονίας δρεπόμενος. Διαίρει τοίνυν, εἰ	βούλει,	καὶ ποίκιλλε τριχῇ καὶ τετραχῇ
[15, 4]	μὲν εἴτε ὁμωνύμως εἴτε ὅπως	βούλει	καλῶν ἀγαθὰ τὰ τῆς ἀρετῆς,
[15, 12]	τοῦτο δὲ εἶναι ψυχὴν οὐ	βούλεται,	καίτοι τοῦ Πλάτωνος αὖ δεικνύντος
[15, 6]	φθαρῆναι, εἰ δὲ ὁ θεὸς	βούλεται,	μὴ φθαρῆναι, καὶ διότι μέν
[15, 8]	ἐπὶ τῆς αὐτῆς οὐσίας αὐτὰ	βούλεται,	μήτε τινὸς αὐτοῖς ἀποχωροῦντος μήτε
[15, 5]	Ἢ πῶς ἂν ἐφ´ ἃ	βούλεται	Πλάτων παρακαλέσαι καὶ πιστώσαιτο τὰ
[15, 9]	καὶ γὰρ εἰ μὴ πᾶσαν	βούλεται	τὴν ψυχὴν ἀθάνατον εἶναι, τόν
[15, 7]	ἐπὶ μιᾶς ὁμοίας ὕλης θεωρούμενα,	βούλεται	τρέπεσθαι μεταβάλλειν τ´ εἰς ἄλληλα·
[15, 9]	δοκεῖ τῆς ψυχῆς ὄντα, τὸ	βουλεύεσθαι	καὶ σκοπεῖσθαι καὶ καθ´ ὃν
[15, 9]	τι ἐν ἡμῖν ἕτερον τὸ	βουλευόμενον,	τοῦτο δὲ εἶναι τὴν ψυχήν.
[15, 9]	κινήσεις ἀφελέσθαι τῆς ψυχῆς, τὸ	βουλεύσασθαι,	τὸ διανοηθῆναι, τὸ προσδοκῆσαι, τὸ
[15, 6]	ἁλῶναι δόξαν ὡς ψεῦδος οὐ	βουληθέντας	ἀναθεῖναι Πλάτωνι. Κατὰ δὲ τὴν
[15, 6]	Ἀλλὰ ποιῆσαι μὲν ἱκανὸς καὶ	βουληθῆναι	τὰ καλά (ἀγαθὸς γάρ, ἀγαθῷ
[15, 21]	διαρκεῖς, τοῦτο δὲ ὁρμὰς καὶ	βουλήσεις	τῶν λυσιτελούντων εἰς σύνεσιν πραγμάτων;
[15, 6]	οὐκ ἔστι τῆς τοῦ θεοῦ	βουλήσεως.	Ἢ ἀνθρωπίνης μὲν σπουδῆς καὶ
[15, 6]	ἦν (ἄν τις ἄνευ θεοῦ	βουλήσεως	καὶ δυνάμεως ἐπινοήσαι) οὔτε τὸ
[15, 6]	Ἢ ἀνθρωπίνης μὲν σπουδῆς καὶ	βουλήσεως	μεταλαβόντα πολλά, καὶ ἔθνη καὶ
[15, 6]	μὲν δὴ λυθήσεσθε τῆς ἐμῆς	βουλήσεως	τυχόντες. Ἀλλ´, ὅπερ ἔφην, πρὸς
[15, 6]	τὴν δὲ παρὰ τοῦ θεοῦ	βούλησιν	ἐνδεῖν πρὸς τὸ ἄφθαρτον τηρῆσαί
[15, 5]	πρὸς τὸν αὐτὸν ἀποτεινόμενος μὴ	βουλόμενον	γενητὸν εἶναι τὸν κόσμον· ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[15, 20]	λέγει αἰσθητικὴν ἀναθυμίασιν, καθάπερ Ἡράκλειτος.	Βουλόμενος	γὰρ ἐμφανίσαι ὅτι αἱ ψυχαὶ
[15, 6]	τὸν κόσμον καὶ ποιήσας εἰσαεὶ	βουλόμενός	γε σῶον διαφυλάξει, καὶ ταύτη
[15, 22]	πῶς οὐ διδάσκει τοῦτο τοὺς	βουλομένους	μανθάνειν, ὡς ὅπου τὸ μέρος
[15, 22]	ἡ νόησις. Εἰ δὲ μὴ	βούλονται,	ἀλλ´ οὖν ἔσονταί γε καὶ
[15, 62]	ἀνάγκαις ἕκαστα γίγνεται, ποιήσειν ὅταν	βούλωνται	καὶ ἀνέμους καὶ ὕδατα καὶ
[15, 62]	καὶ τῶν ἄλλων ὅτῳ ἂν	βούλωνται	ποιήσειν, οὕτω καὶ οἱ τὰ
[15, 1]	καθ´ οὓς Ἑλλήνων τε οἱ	βοώμενοι	Ἑβραίων τε οἱ προφῆται γεγόνασιν,
[15, 1]	ἀλλὰ καὶ τὸν περὶ τῶν	βοωμένων	χρηστηρίων λόγον τήν τε παρὰ
[15, 4]	κατὰ Ἀριστοτέλην, ἀλλὰ τοῦ μὲν	βοῶντος	ἑκάστοτε καὶ κηρύττοντος ὅτι εὐδαιμονέστατος
[15, 20]	αὐξόμενον ἐξ ἑαυτοῦ. Καὶ μετὰ	βραχέα	ἐπιλέγει· Περὶ δὲ ψυχῆς Κλεάνθης
[15, 17]	ἀόριστος καὶ ἀνήνυτος. Καὶ μετὰ	βραχέα	ἐπιλέγει· Ὥστε καλῶς ὁ λόγος
[15, 5]	καὶ τῶν ἀνθρώπων. Καὶ μετὰ	βραχέα·	Καὶ ὁ μὲν Πλάτων οὕτως.
[15, 23]	γιγνόμενον ἥλιον. Ὡς δὲ διὰ	βραχέος	εἰρῆσθαι συντεμόντα, πῦρ εἶναι τὸν
[15, 6]	Οὔκ, ἐάν γε καὶ κατὰ	βραχὺ	θείας αἰτίας ἐπιλογισμὸν οἷοί τε
[15, 62]	ὑπογράφει τὸν τρόπον· Φοιτᾷ δὲ	βροτολοιγὸς	ἔρις κενεὸν λελακυῖα, νείκης ἀνδροφόνοιο
[15, 62]	κυλίνδεται, αὐτὰρ ἔπειτα ἔς (τε)	βροτοὺς	στήριξε κάρη καὶ ἐς ἐλπίδα
[15, 62]	τοὺς μὲν οὔθ´ ἱερὸν οὔτε	βωμὸν	οὔτ´ ἄλλο τῶν θείων οὐδὲν

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 23/10/2008