Discours, Par.
[3, 30]	δύναμιν, ᾧ γε ἔνεστι καὶ	τὰ	ἀδύνατα δοκοῦντα ποιῆσαι δυνατά, {εἰ
[3, 95]	(τῶν συνευωχουμένων; οὐ γὰρ καὶ	τὰ	ἀφροδίσια ταῦτα ἥδιστα καὶ ἀνυβριστότατα
[3, 100]	κάλλιστος τῶν θεῶν. ~καὶ μὴν	τά	γε ὠφέλιμα φάρμακα τοῖς μὲν
[3, 125]	πράττοντας· τῶν τε σχολὴν ἀγόντων	τὰ	γυμνάσια μεστὰ καὶ τὰς παλαίστρας,
[3, 100]	τὰ μὲν δυσχερῆ πάντα μειοῖ,	τὰ	δὲ ἀγαθὰ πάντα αὔξει. ποία
[3, 90]	πᾶσι, τέρψιν δὲ οὐδεμίαν παρέχεται·	τὰ	δὲ ἡδέα μόνον, συμφέροντα δὲ
[3, 50]	μόνων δὲ τῶν ἀγαθῶν προσίεσθαι	τὰ	διδόμενα. τοιγαροῦν θεραπεύειν ἀφθόνως αὐτοὺς
[3, 15]	πότερον ἥδεται πλέον ἔχων ἢ	τὰ	δίκαια πράττων καὶ πότερον ἡδονῶν
[3, 105]	τῶν ὀφθαλμῶν μόλις ὁρᾶν ἔστι	τὰ	ἐμποδών, διὰ δὲ τῶν φίλων
[3, 60]	τὴν γῆν· οὐ μὴν οὐδὲ	τὰ	ἐν τῷ βυθῷ χρὴ λανθάνειν
[3, 105]	διὰ δὲ τῶν φίλων καὶ	τὰ	ἐπὶ γῆς πέρασι θεᾶσθαι. καὶ
[3, 65]	ἐὰν δὲ μὴ πάντες ἔχωσι	τὰ	ἐπιτήδεια, πολὺ μᾶλλον ἄχθεται ἢ
[3, 70]	πλεῖν} ἀνάγκη δὲ ἐν ὑπαίθρῳ	τὰ	ἔργα διαπονεῖν. ἀλλ´ οὐ διὰ
[3, 20]	πειθόμενος αὐτῷ καὶ τῆς ἀνδρείας	τὰ	ἔργα ἐπιχειρῶν. (καθόλου δὲ φωραθεὶς
[3, 10]	σῴζεται; (τίνα δὲ μᾶλλον εὐφραίνει	τὰ	ἔργα τῆς ἀρετῆς ἢ τὸν
[3, 75]	καὶ ὥστε ἐπιτελέσαι, δεῖται δὲ	τὰ	ζῷα καὶ σωτηρίας ἕνεκα τῶν
[3, 70]	δὲ καὶ τρέφοντα πάντα μὲν	τὰ	ζῷα, πάντα δὲ τὰ φυτά,
[3, 135]	ὁπότε ἐπιθυμήσειαν, ὥσπερ ἐν εἱρκτῇ	τὰ	θηρία ἔκτεινον, ὡς μήτε ζητοῦντες
[3, 50]	καὶ ἀλιτηρίους οὐ μόνον τοὺς	τὰ	ἱερὰ συλῶντας ἢ λέγοντάς τι
[3, 30]	ὁμοίως οἵ τε δελφῖνες καὶ	τὰ	κήτη κάτωθεν ὑπέπλει τὴν σχεδίαν,
[3, 30]	ὠφελοῦντα ἐν τοῖς δεινοῖς, ἀλλὰ	τὰ	μέγιστα βλάπτοντα, πῶς οὐκ ἄνανδρος
[3, 30]	μακέλλῃ τροφῆς ἕνεκεν, {οὐχ ὅπως	τὰ	μέγιστα διθρύπτειν ὄρη, καθάπερ σὺ
[3, 85]	μετ´ εὐνοίας πλείονος. ἀνάγκη γὰρ	τὰ	μέγιστα καὶ σπουδαιότατα τῶν πραγμάτων
[3, 90]	ἥδιστον. εὐθὺς οἶμαι τῶν ἀναγκαίων	τὰ	μέγιστα, ὅπλα καὶ τείχη καὶ
[3, 95]	(εἰ {μὴ} καὶ πάντα παρείη	τὰ	μέγιστα) ποῖον δὲ συμπόσιον ἡδὺ
[3, 90]	ὅτι τῶν μὲν ἄλλων κτημάτων	τὰ	μὲν ἀναγκαῖα μόνον καὶ χρήσιμα
[3, 100]	δὲ ἀδοξίαν. μόνον δὲ τοῦτο	τὰ	μὲν δυσχερῆ πάντα μειοῖ, τὰ
[3, 40]	γνώμῃ. αὐτὰ δὲ πρῶτα δηλοῖ	τὰ	ὀνόματα τὴν διαφορὰν τῶν πραγμάτων.
[3, 30]	(μὲν τὴν θάλατταν, πλεῖσθαι δὲ	τὰ	ὄρη, τοὺς δὲ ποταμοὺς ἐκλείπειν
[3, 125]	δὲ κέκτηνται γῆν, διαπονοῦντας πρότερον	τὰ	περὶ γεωργίαν, ὅσοι δὲ ἐν
[3, 90]	συμφέροντα δὲ οὔ· τοὐναντίον δὲ	τὰ	πλεῖστα τῶν ἡδέων ἀσύμφορα εὑρίσκεται.
[3, 135]	ῥωμαλεώτερον, ἡ ψυχὴ δὲ ἀνδρειοτέρα,	(τὰ	πολεμικὰ δὲ ἅπαντα ἀσκεῖται. καὶ
[3, 70]	ἀνὴρ γυναικός. ἀλλ´ ἐκείναις μὲν	τὰ	πολλὰ τῶν ἔργων κατ´ οἰκίαν
[3, 130]	δὲ μᾶλλον ἔξεστιν ἑτέρῳ πιστεύειν	τὰ	πρὸς πόλεμον; αἱ παρὰ τίνος
[3, 10]	δὲ ταῦτα οὐκ ἀγνοῶν ὅτι	τὰ	ῥηθέντα νῦν ὑπ´ ἐμοῦ ἐν
[3, 75]	μὲν γὰρ ὑπὸ τοῦ ψύχους	τὰ	σώματα συνίστασθαι, δεῖται δὲ πυκνώσεως
[3, 15]	καὶ τό γε πάντων δεινότατον,	τὰ	τῆς ἀρετῆς ἔπαθλα τῇ κακίᾳ
[3, 110]	ὁ λόγος ὁ κοινὰ ἀποφαίνων	τὰ	τῶν φίλων. {οὐκοῦν ἀγαθῶν παρόντων
[3, 45]	καὶ βασιλέως} ~τρία γὰρ εἴδη,	τὰ	φανερώτατα, πολιτειῶν {ὀνομάζεται} γιγνομένων κατὰ
[3, 75]	ἀλέας ἡ γῆ ὥστε γεννῆσαι	τὰ	φυόμενα καὶ ὥστε αὐξῆσαι καὶ
[3, 75]	σώματα συνίστασθαι, δεῖται δὲ πυκνώσεως	τὰ	φυτά, δεῖται δὲ ὄμβρων ἡ
[3, 70]	μὲν τὰ ζῷα, πάντα δὲ	τὰ	φυτά, χορηγοῦντα δὲ τὸ κάλλιστον
[3, 15]	τὴν ἀλήθειαν πρὸς ἐκείνους θαρρεῖ	τὰ	ψευδῆ λέγειν τοὺς μάλιστα εἰδότας
[3, 50]	τιμῶν, τοῖς καλοῖς ἔργοις καὶ	ταῖς	δικαίαις πράξεσιν. ἕκαστόν γε μὴν
[3, 60]	ἐποίησεν. ἐν πάσαις δὲ ταύταις	ταῖς	ἐπιμελείαις τὸ ἄρχειν οὐδαμῶς ῥᾴθυμον,
[3, 60]	πολλοὶ τὸν τρόπον τοῦτον πλέουσι	ταῖς	εὐδίαις, οἱ μὲν πεττεύοντες, οἱ
[3, 100]	ἔχει τοὺς ἐφηδομένους, (ἐν δὲ	ταῖς	εὐτυχίαις οὐδένα τὸν συνηδόμενον. {ᾧ
[3, 5]	δὲ βασιλεὺς τῶν ὑπευθύνων ἐν	ταῖς	πόλεσιν ἀρχόντων, δικαιότερος δὲ στρατηγὸς
[3, 100]	κρίνω δικαίως ὃς ἐν μὲν	ταῖς	συμφοραῖς πλείστους ἔχει τοὺς ἐφηδομένους,
[3, 105]	μόνοις τοῖς παροῦσι σημαίνει, καὶ	ταῖς	χερσίν, εἰ καὶ σφόδρα εἴη
[3, 120]	βούλησιν, τὴν δὲ καρτερίαν οὐ	ταλαιπωρίαν,	ἀλλ´ ἀσφάλειαν, καὶ τὰς μὲν
[3, 65]	οὕτω πανταχῇ ἐπιπονώτερον ψυχὴ καὶ	ταλαιπωρότερον	σώματος, ὅμως δὲ θειότερον καὶ
[3, 10]	νῦν δέ, ὅτε πᾶσιν ἔξεστι	τἀληθῆ	λέγειν, ψεύδομαι, μηδενὸς κινδύνου παρεστῶτος,
[3, 20]	τί γὰρ καὶ δοκεῖ χαρίζεσθαι	τἀληθῆ	λέγων; (πολύ γε μὴν πονηρότερός
[3, 10]	πορεύεσθαι διὰ σκότους· πάντα γὰρ	τἄλλα	ἀναφαίνων πρῶτον ἑαυτὸν ἐπιδείκνυσι. (λέγω
[3, 125]	ὅπλα, καλλίστην δὲ ἐσθῆτα, καὶ	τἄλλα	ὁμοίως, ἀλλ´ ὅτι φίλους τοὺς
[3, 75]	ἑορτήν. ἐπεὶ δὲ αὖ πάλιν	τἄλλα	τε καὶ ἡμεῖς ἐν χρείᾳ
[3, 35]	τῶν κατὰ (τὴν Εὐρώπην ξύμπαντα	τἄλλα	ὑφ´ ἑαυτῷ πεποίηται, καὶ τῆς
[3, 80]	δὲ αὖ τρυφὴν ἅπαντα τούτων	τἀναντία.	ἔτι δὲ οἱ μὲν πόνοι
[3, 115]	εἰρημένοις ἔστι συννοεῖν ὅτι πάντα	τἀναντία	τοῖς τυράννοις κακὰ πρόσεστιν ὧν
[3, 75]	ἀμελήσειε καὶ παραβαίη τῆς αὑτοῦ	τάξεως,	οὐδὲν κωλύει πάντα μὲν οὐρανόν,
[3, 45]	φορὰ πλήθους οὐδὲν εἰδότος ἁπλῶς,	ταραττομένου	δὲ ἀεὶ καὶ ἀγριαίνοντος ὑπὸ
[3, 60]	τοὺς ἐπιβουλεύοντας, ~εἰ δὲ δεῖ	τὰς	αὐτὰς μὲν φροντίδας ἔχειν ἢ
[3, 70]	ἄν τις (μακαρίσειε τῶν ἀνδρῶν	τὰς	γυναῖκας. ὅσοι δ´ αὖ δι´
[3, 80]	πόνους ἀεὶ χαλεπωτέρους ποιεῖ φαίνεσθαι,	τὰς	δὲ ἡδονὰς ἀπομαραίνει καὶ ἀσθενεῖς
[3, 80]	ἀεὶ ποιοῦσι καὶ φέρειν ἐλαφροτέρους,	τὰς	δὲ ἡδονὰς μείζους καὶ ἀβλαβεστέρας,
[3, 60]	πότερον ἀνιᾶν, καὶ πότερον θαρρύνειν	τὰς	ἐλπίδας καὶ πότερον ἐκπλήττειν; οὐκοῦν
[3, 55]	ἄχθεσθαι. {ἅτε προσηκούσας αὑτῷ νομίζων	τὰς	εὐεργεσίας} οὐδεὶς γὰρ οὕτω μαλακὸς
[3, 60]	μείζους ἀσχολίας, ὁμοίως δὲ εὐλαβεῖσθαι	τὰς	ἡδονάς, ὁμοίως δὲ τοὺς κινδύνους
[3, 0]	ἢ θωπείᾳ καὶ ἀπάτῃ. (αὐτίκα	τὰς	μὲν ἀλόγους ἡδονὰς ὑποπτεύεις, καθάπερ
[3, 120]	οὐ ταλαιπωρίαν, ἀλλ´ ἀσφάλειαν, καὶ	τὰς	μὲν ἡδονὰς αὔξει τοῖς πόνοις
[3, 125]	ἀγόντων τὰ γυμνάσια μεστὰ καὶ	τὰς	παλαίστρας, καὶ τοὺς μὲν τρέχοντας
[3, 50]	καὶ δαίμονας καὶ ἥρωας ἀγαθοὺς	τὰς	τῶν ἀγαθῶν ἀνδρῶν ψυχὰς μεταβαλούσας
[3, 65]	εὐπορεῖν σκέπης, οὐ μόνον δὲ	τὰς	τῶν ἀνθρώπων γαστέρας πληροῦν, ἀλλὰ
[3, 65]	ἀνθρώπων γαστέρας πληροῦν, ἀλλὰ καὶ	τὰς	τῶν ἵππων· ἐὰν δὲ μὴ
[3, 55]	ἀσχολίαν ἄλλως νενόμικεν, βαρυνόμενος οἶμαι	τὰς	φροντίδας, ἀλλὰ ἔργον αὑτοῦ καὶ
[3, 130]	προσέπεσε νοσήματα ἀγεννῆ καὶ λυμαινόμενα	τὰς	ψυχάς, ἔτι δὲ καθαιροῦντα τὸ
[3, 70]	δέονται; ποιοῦντα μὲν καὶ διακρίνοντα	τὰς	ὥρας, αὔξοντα δὲ καὶ τρέφοντα
[3, 35]	(οὐδένα καλέσαι τῶν βουλομένων ἀμύνειν;	ταῦτα	δὲ ἀκούσας εἶπεν, Ἐκεῖνο μέντοι
[3, 80]	τὴν ἐκείνου (δύναμιν καὶ φιλανθρωπίαν;	ταῦτα	δὴ λογιζόμενος οὐκ ἄχθεται καρτερῶν.
[3, 60]	μετὰ πονηρίας καὶ ἀδικίας πάντα	ταῦτα	ἐπιτηδεύειν, καὶ μετὰ ἐπαίνου {φαίνεσθαι
[3, 30]	καὶ παράνομος καὶ δι´ ὕβριν	ταῦτα	ἐπιχειρῶν, τοὐναντίον ἔμοιγε ἀσθενέστερος εἶναι
[3, 95]	οὐ γὰρ καὶ τὰ ἀφροδίσια	ταῦτα	ἥδιστα καὶ ἀνυβριστότατα ὅσα γίγνεται
[3, 10]	φόβον, μόνος ἀληθεύειν ἐτόλμων, καὶ	ταῦτα	κινδυνεύων ὑπὲρ τῆς ψυχῆς, νῦν
[3, 110]	ἀγαθοῖς οὐχ ἥκιστα ἂν εἴη	ταῦτα	κοινά. (ἐν μὲν οὖν τοῖς
[3, 95]	καὶ δίχα τούτων ὠφέλιμοι. ~καὶ	ταῦτα	μὲν ἐν πολέμῳ μόνον χρήσιμα,
[3, 80]	μεταβολὴν ἀθρόαν γιγνομένην, κατ´ ὀλίγον	ταῦτα	μηχανᾶται, καὶ τρόπον τινὰ λανθάνει
[3, 80]	δὲ ἀεὶ δεομένοις ἐπιφαινόμενος. καὶ	ταῦτα	μηχανώμενος δι´ αἰῶνος οὐδέποτε κάμνει.
[3, 65]	καὶ ὅπλων καὶ τροφῆς, καὶ	ταῦτα	οὐ πορίζων, ἀλλ´ ἕτοιμα ἀξιῶν
[3, 90]	ὡραῖαι καὶ παιδικὰ ὡραῖα} ξύμπαντα	ταῦτα	οὐδεμιᾶς ἕνεκα χρείας, ἀλλ´ ἡδονῆς
[3, 70]	ἀλλ´ οὐδὲ τοῦ ζῆν· καὶ	ταῦτα	οὐδέποτε κάμνει χαριζόμενος. ~ἦπού γε
[3, 10]	πρῶτον ἑαυτὸν ἐπιδείκνυσι. (λέγω δὲ	ταῦτα	οὐκ ἀγνοῶν ὅτι τὰ ῥηθέντα
[3, 30]	ἔχω εἰπεῖν, εἴτε μέγιστον ὁ	ταῦτα	ποιῶν δύναται, καθάπερ σὺ λέγεις,
[3, 120]	δὲ πόνους ἐπελαφρύνει τῷ ἔθει.	ταὐτὰ	δὲ ἡγεῖται συμφέροντα καὶ ἡδέα·
[3, 25]	ὡς ἔοικεν, ὑπὸ σοφίας οὐδέποτε	ταὐτὰ	περὶ τῶν αὐτῶν λέγεις, ἡμῖν
[3, 25]	εἰπεῖν, ἅτε σοφιστήν, Πάλιν σὺ	ταὐτά,	Σώκρατες; καὶ ὃς γελάσας ἔφη,
[3, 60]	προβουλεύειν ἐποίησεν. ἐν πάσαις δὲ	ταύταις	ταῖς ἐπιμελείαις τὸ ἄρχειν οὐδαμῶς
[3, 45]	εἴπερ ἦν δυνατόν. (τρισὶ δὲ	ταύταις,	ὥσπερ εἴρηται, πολιτείαις τρεῖς ἐναντίαι
[3, 55]	ἐνοχλεῖσθαι τῶν ἄλλων ἕνεκεν, οὐδὲ	ταύτῃ	χεῖρον πράττειν νενόμικεν, ἐὰν δέῃ
[3, 55]	ἀλλὰ ἔργον αὑτοῦ καὶ τέχνην	ταύτην.	καὶ ὅταν μὲν ἄλλο τι
[3, 15]	κολάκων οἱ φανερῶς πεποιημένοι τέχνην	ταύτην	ὁμολογοῦσιν ἁπάντων ἀηδέστερον τὸ κολακεύειν;
[3, 105]	ὅστις πολύφιλος, πολλὰ μὲν ἐν	ταὐτῷ	χρόνῳ πράττειν, περὶ πολλῶν δὲ
[3, 55]	ἅτε ὑπὸ τοῦ μεγίστου θεοῦ	ταχθεὶς	ἐπὶ τοῦτο τὸ ἔργον, ᾧ
[3, 55]	καὶ βουλομένοις τυραννεῖν, εἰ μὴ	τάχιστα	ἀπολοῦνται, ἀλλὰ καὶ μᾶλλον ἔτι
[3, 20]	χρῆται τῇ ἀνοίᾳ τοῦ κολακευομένου·	τάχιστα	γὰρ ἂν οἶμαι ἀπόλοιτο πειθόμενος
[3, 125]	προνοίας ἢ ἔφθασεν ὅπου δεῖ	τάχους	ἢ κατήνυσέν τι τῶν οὐ
[3, 45]	νόμον καὶ δίκην μετὰ δαίμονός	τε	ἀγαθοῦ καὶ τύχης ὁμοίας· μία
[3, 50]	ἀμυδρὰ τῆσδε τῆς ἀρχῆς, ἔν	τε	ἀγέλαις καὶ σμήνεσι διασημαινούσης τῆς
[3, 0]	ἄλλων ἀνθρώπων, ἑκάστῳ δὲ παρά	τε	αὑτοῦ καὶ τῆς αὑτοῦ διανοίας.
[3, 35]	εὐδαιμονίας, οὐ δίχα θεὶς τό	τε	αὑτοῦ καὶ τὸ τῶν ἀρχομένων
[3, 0]	ἐπιπόνων, ῥᾳθυμοῦντα δὲ ὡς οἷόν	τε	βιοτεύειν, συνελόντι δὲ εἰπεῖν, πράττοντα
[3, 50]	θεῶν, ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον τούς	τε	δειλοὺς καὶ ἀδίκους καὶ ἀκρατεῖς
[3, 30]	Ὅμηρος· καὶ τυχὸν ὁμοίως οἵ	τε	δελφῖνες καὶ τὰ κήτη κάτωθεν
[3, 120]	δὲ τοὺς συγγενεῖς οὐχ οἷόν	τε	διαλύσασθαι τὴν συγγένειαν, ἀλλ´ ὁποῖοί
[3, 50]	τοὺς ἐναντίον τι πράττοντας τῇ	τε	δυνάμει καὶ βουλήσει τῶν θεῶν.
[3, 40]	οἱ μετ´ αὐτόν, ὡς οἷόν	τε	ἑπόμενοι τῇ σοφωτάτῃ γνώμῃ. αὐτὰ
[3, 80]	ἀλλὰ μὴ καθ´ ὅσον οἷός	τέ	ἐστι μιμεῖσθαι τὴν ἐκείνου (δύναμιν
[3, 25]	(τοῖς δὲ ἀληθεύουσιν οὐχ οἷόν	τε	ἕτερα εἰπεῖν τῶν ἀληθῶν. ἐγὼ
[3, 75]	ἐμμελῶς, οὐδέποτε ἐξίσταται τῆς καθαρᾶς	τε	καὶ ἄκρας ἁρμονίας, μίαν ἀεὶ
[3, 90]	ἀνδριάντες καὶ γραφαὶ τῆς παλαιᾶς	τε	καὶ ἄκρας τέχνης καὶ χρυσοῖ
[3, 80]	ἰὼν γῆν, ἄλλοτε ἄλλους ἀναπαύων	τε	καὶ ἀνιστάς, ἀφιστάμενος μὲν ἀπὸ
[3, 45]	παράνομοι διαφθοραί, ἡ μὲν πρώτη	{τε	καὶ ἀρίστη καὶ μόνη δυνατή}
[3, 50]	ἡγεμονίας, ἣ ὑπὸ τῷ πρώτῳ	τε	καὶ ἀρίστῳ θεῷ. (τοιοῦτος δὲ
[3, 60]	ἥττονος ἔταξεν ὁ θεὸς προνοεῖν	τε	καὶ ἄρχειν, οἷον τέχνην μὲν
[3, 25]	βασιλέα ἢ τοὺς περὶ ἀρχῆς	τε	καὶ διοικήσεως ἀνθρώπων. ὡς δὲ
[3, 75]	θαυμαστὴν παράσχῃ τοῖς ἀνθρώποις (εὐφροσύνην	τε	καὶ ἑορτήν. ἐπεὶ δὲ αὖ
[3, 75]	ἐπεὶ δὲ αὖ πάλιν τἄλλα	τε	καὶ ἡμεῖς ἐν χρείᾳ γιγνόμεθα
[3, 50]	δυνάμενος· ~περὶ δὲ τῆς εὐδαίμονός	τε	καὶ θείας καταστάσεως τῆς νῦν
[3, 70]	ὅσοι δ´ αὖ δι´ ἀσθένειάν	τε	καὶ μαλακίαν ἐζήλωσαν τὸν ἐκείνων
[3, 85]	τοῖς δὲ βασιλεῦσιν ὅσῳ πλείω	τε	καὶ μείζω πράττειν ἀνάγκη, πλειόνων
[3, 40]	προφυλάττων, ἀλλ´ αὐτὸς πρῶτος διαρπάζων	τε	καὶ φθείρων καὶ τοῖς ἄλλοις
[3, 10]	ὥστε μήποτε πράξαντι μηδὲν οἷόν	τε	λαθεῖν, οὐ μᾶλλον ἢ τῷ
[3, 35]	καλῶς πράττοντας τοὺς ἀρχομένους, δυνάμει	τε	μέγιστός ἐστιν καὶ βασιλεὺς ἀληθῶς·
[3, 55]	εἶναι καὶ φροντιστέον, ὡς ἀμυνόμενόν	τε	μὴ ἡττᾶσθαι τῶν πολεμίων καὶ
[3, 80]	δὲ τοὺς μὲν πόνους ὑγίειάν	τε	παρέχοντας καὶ σωτηρίαν ἔτι δὲ
[3, 125]	(κατὰ πόλιν τι πράττοντας· τῶν	τε	σχολὴν ἀγόντων τὰ γυμνάσια μεστὰ
[3, 90]	ἄνευ γὰρ τούτων οὐχ οἷόν	τε	σώζεσθαι τὴν ἀρχήν· (τέρψιν δὲ
[3, 55]	οὐχ ἥκιστα χαριζόμενος αὑτῷ. ~τήν	τε	τῶν ἀνθρώπων ἐπιμέλειαν οὐ πάρεργον
[3, 90]	παντοίων καὶ ἀκουσμάτων τέρψεις διά	τε	φωνῆς καὶ ὀργάνων, {πρὸς δὲ
[3, 135]	ἀφῃροῦντο τὴν ἐπὶ τῷ εὑρεῖν	{τε}	χαρὰν καὶ τὴν ἐπὶ τῷ
[3, 90]	ἀναγκαίων τὰ μέγιστα, ὅπλα καὶ	τείχη	καὶ στρατεύματα καὶ πόλεις, ἄνευ
[3, 90]	τῶν ἡδέων ἀξύμφορα ἐξελέγχεται. αὐτίκα	τείχη	μὲν καὶ ὅπλα καὶ μηχανήματα
[3, 75]	πάντα δὲ θρέψῃ, πάντα δὲ	τελειώσῃ,	θείαν δὲ καὶ θαυμαστὴν παράσχῃ
[3, 80]	μηδέποτε δὲ ἁπτόμενος πόνου μηδενός,	τελευτῶν	πόνον μὲν οὐκ ἂν οὐδένα
[3, 100]	δυνάμενος, πῶς ὁ τοιοῦτος οὐ	τελέως	εὐδαίμων; ὁ γὰρ τοιοῦτος ἀνὴρ
[3, 20]	μᾶλλον ἢ χαρίζεσθαι τοῖς μὴ	τελέως	κούφοις. (αὐτίκα ὁ τὸν πένητα
[3, 90]	ἔχει τοῖς κεκτημένοις· ὅσα δὲ	τερπνά,	οὐκ εὐθὺς διὰ τοῦτο καὶ
[3, 95]	ἡδέων τὸ μὲν κοινωνεῖν φίλοις	τερπνότερον,	μόνον δὲ ἀπολαύειν ἐν ἐρημίᾳ
[3, 90]	καὶ θεαμάτων παντοίων καὶ ἀκουσμάτων	τέρψεις	διά τε φωνῆς καὶ ὀργάνων,
[3, 105]	πεφύκασιν εὐφραίνειν τῆς αὐτοῦ τινος	τέρψεως.	πῶς γὰρ οὐ μακαριστόν, ὅτῳ
[3, 90]	μόνον καὶ χρήσιμα δοκεῖ πᾶσι,	τέρψιν	δὲ οὐδεμίαν παρέχεται· τὰ δὲ
[3, 90]	οἷόν τε σώζεσθαι τὴν ἀρχήν·	(τέρψιν	δὲ οὐχ ὁρῶ ποίαν δίχα
[3, 120]	τροφὴν προσφέροντας, ἀλλὰ τοὺς μὲν	τέχνας	ἐργαζομένους, ἐνίας αὐτῶν καὶ πολὺν
[3, 60]	προνοεῖν τε καὶ ἄρχειν, οἷον	τέχνην	μὲν ἀτεχνίας, ἀσθενείας δὲ δύναμιν,
[3, 55]	φροντίδας, ἀλλὰ ἔργον αὑτοῦ καὶ	τέχνην	ταύτην. καὶ ὅταν μὲν ἄλλο
[3, 15]	τῶν κολάκων οἱ φανερῶς πεποιημένοι	τέχνην	ταύτην ὁμολογοῦσιν ἁπάντων ἀηδέστερον τὸ
[3, 90]	τῆς παλαιᾶς τε καὶ ἄκρας	τέχνης	καὶ χρυσοῖ κρατῆρες καὶ ποικίλαι
[3, 85]	χορηγίᾳ καὶ τοῖς στρατοπέδοις καὶ	τῇ	ἄλλῃ δυνάμει διαφυλάττειν (τὴν εὐδαιμονίαν
[3, 20]	ἀνδρεῖον θαυμάζων, οὗτος δικαιότατα χρῆται	τῇ	ἀνοίᾳ τοῦ κολακευομένου· τάχιστα γὰρ
[3, 55]	οὐδὲ φιλήδονος ὃς οὐχ ἥδεται	τῇ	αὑτοῦ πράξει, κἂν τύχῃ ἐπίπονος·
[3, 35]	τοῦ πλείονος μέρους· ἐν δὲ	τῇ	Εὐρώπῃ Θρᾴκης καὶ Μακεδονίας· ἁπάντων
[3, 15]	δεινότατον, τὰ τῆς ἀρετῆς ἔπαθλα	τῇ	κακίᾳ δίδωσιν. ὥστε πολὺ χεῖρον
[3, 105]	ὅπου (δήποτε ἀνήκοός ἐστι. καὶ	τῇ	μὲν γλώττῃ μόνοις τοῖς παροῦσι
[3, 85]	δυνάμει διαφυλάττειν (τὴν εὐδαιμονίαν ὡς	τῇ	πίστει τῶν φίλων. μόνος μὲν
[3, 40]	αὐτόν, ὡς οἷόν τε ἑπόμενοι	τῇ	σοφωτάτῃ γνώμῃ. αὐτὰ δὲ πρῶτα
[3, 50]	καθόλου τοὺς ἐναντίον τι πράττοντας	τῇ	τε δυνάμει καὶ βουλήσει τῶν
[3, 90]	ἡδονῆς εὑρημένα φαίνεται. (μόνῃ δὲ	τῇ	φιλίᾳ συμβέβηκεν ἁπάντων μὲν εἶναι
[3, 85]	ὡς φίλων, οὐδ´ ἂν οὕτως	τῇ	χορηγίᾳ καὶ τοῖς στρατοπέδοις καὶ
[3, 125]	τοὺς δὲ ἄλλο τι περὶ	τὴν	ἀγωνίαν ἀσκοῦντας οὐκ ὄντας ἀθλητάς.
[3, 75]	τὸν εὐειδῆ καὶ μακάριον κόσμον	τὴν	αἰσχίστην καὶ χαλεπωτάτην ἀκοσμίαν φανῆναι.
[3, 65]	ψυχὴ δὲ πρὶν ἢ γενέσθαι	τὴν	ἀλγηδόνα ἀνιᾶται, πολλάκις δὲ καὶ
[3, 15]	κόλαξ. μόνος γὰρ τῶν ἀφανιζόντων	τὴν	ἀλήθειαν πρὸς ἐκείνους θαρρεῖ τὰ
[3, 100]	ἐρημία καὶ πάντων φοβερώτατον, οὐ	τὴν	ἀνθρώπων ἐρημίαν χρὴ τοιοῦτον νομίζειν,
[3, 20]	τυχὸν ἁπάντων εἴη πιθανώτερος διὰ	τὴν	ἄνοιαν τοῦ ἀκούοντος καὶ τοσούτῳ
[3, 25]	Σωκράτης πειράσομαι εἰπεῖν. μετὰ γὰρ	τὴν	ἀπόκρισιν τὴν περὶ τῆς εὐδαιμονίας
[3, 15]	ποιοῦσι τὸ νόμισμα, οἱ δὲ	τὴν	ἀρετὴν ἄπιστον. (ἔπειτα δὲ οἶμαι
[3, 5]	τοῖς μὲν ἄλλοις καλὸν κτῆμα	τὴν	ἀρετὴν νενόμικεν, αὑτῷ δὲ καὶ
[3, 120]	τὴν συγγένειαν αὐτούς, ἀλλὰ διὰ	τὴν	ἀρετὴν φαίνηται προτιμῶν. καὶ τοὺς
[3, 35]	ὅλως γε, εἰ βασιλεύς ἐστι	τὴν	ἀρχὴν οὐδεμιᾶς πόλεως ἢ κώμης.
[3, 85]	τοὺς ἐγγὺς τῶν βασιλέων καὶ	τὴν	ἀρχὴν συνδιοικοῦντας. ἀπὸ δὲ τούτων
[3, 90]	τούτων οὐχ οἷόν τε σώζεσθαι	τὴν	ἀρχήν· (τέρψιν δὲ οὐχ ὁρῶ
[3, 75]	ἄκρας ἁρμονίας, μίαν ἀεὶ καὶ	τὴν	(αὐτὴν ἀπιὼν ὁδόν. ἐπεὶ δὲ
[3, 50]	δὲ τοῖς ἄλλοις ἀνθρώποις συμφέρειν	τὴν	αὑτοῦ πρόνοιαν οὕτως ὡς αὐτῷ
[3, 110]	ἦσαν ἐχθροί. δεῖ οὖν καταμέμφεσθαι	τὴν	αὑτῶν ἄγνοιαν, ἀλλὰ μὴ ψέγειν
[3, 135]	καρτερεῖν μεθ´ ἡδονῆς (οὐ μέντοι	τήν	γε Περσικὴν θήραν. ἐκεῖνοι μὲν
[3, 60]	τὸν οὐρανόν, ἀνάγκη δὲ προσκοπεῖν	τὴν	γῆν· οὐ μὴν οὐδὲ τὰ
[3, 120]	νενόμικε, πολὺ δὲ μᾶλλον καλοκἀγαθίαν,	τὴν	δὲ ἀρετὴν οὐκ ἀνάγκην, ἀλλὰ
[3, 80]	σωτηρίαν ἔτι δὲ δόξαν ἀγαθήν,	τὴν	δὲ αὖ τρυφὴν ἅπαντα τούτων
[3, 50]	δὲ τὴν μὲν ἀρετὴν ὁσιότητα,	τὴν	δὲ κακίαν πᾶσαν ἀσέβειαν. εἶναι
[3, 120]	ἀρετὴν οὐκ ἀνάγκην, ἀλλὰ βούλησιν,	τὴν	δὲ καρτερίαν οὐ ταλαιπωρίαν, ἀλλ´
[3, 0]	αὐτῷ μηδὲ γιγνώσκειν ὁποῖός ἐστι	τὴν	διάνοιαν, ὡς οὐκ ἀλλαχόθεν οἶμαι
[3, 40]	δὲ πρῶτα δηλοῖ τὰ ὀνόματα	τὴν	διαφορὰν τῶν πραγμάτων. (λέγεται γὰρ
[3, 55]	τοίνυν τὴν μὲν ἀνδρείαν καὶ	τὴν	ἐγκράτειαν καὶ τὴν φρόνησιν ἀναγκαίας
[3, 80]	ὅσον οἷός τέ ἐστι μιμεῖσθαι	τὴν	ἐκείνου (δύναμιν καὶ φιλανθρωπίαν; ταῦτα
[3, 50]	αὑτοῦ πρόνοιαν οὕτως ὡς αὐτῷ	τὴν	ἐκείνων ἀρχήν. καὶ μὴν ἐκεῖνο
[3, 65]	αὐτὸς νοσῶν· σωτηρίαν γε μὴν	τὴν	ἐκείνων οὐ περὶ ἐλάττονος ποιεῖται
[3, 130]	~ὁ δὲ ἐξ ἁπάντων ποιεῖται	τὴν	ἐκλογήν, ἄτοπον ἡγούμενος Νισαίους μὲν
[3, 135]	καὶ δεδουλωμένα· ὁμοίως δὲ ἀφῃροῦντο	τὴν	ἐπὶ τῷ εὑρεῖν {τε} χαρὰν
[3, 135]	ἐπὶ τῷ φθάσαι σπουδὴν καὶ	τὴν	ἐπὶ τῷ συμβῆναι ἀγωνίαν. (ὅμοιον
[3, 135]	τῷ εὑρεῖν {τε} χαρὰν καὶ	τὴν	ἐπὶ τῷ φθάσαι σπουδὴν καὶ
[3, 135]	καὶ δίψους πειραθῆναι, διὰ δὲ	τὴν	ἐπιθυμίαν ἐθίζοντα καρτερεῖν μεθ´ ἡδονῆς
[3, 120]	ξύμπαντος βίου συνεργόν. (μόνος δὲ	τὴν	εὐδαιμονίαν οὐχ ἡδυπάθειαν νενόμικε, πολὺ
[3, 85]	καὶ τῇ ἄλλῃ δυνάμει διαφυλάττειν	(τὴν	εὐδαιμονίαν ὡς τῇ πίστει τῶν
[3, 35]	ὀλίγων ἐθνῶν ἄλλων τῶν κατὰ	(τὴν	Εὐρώπην ξύμπαντα τἄλλα ὑφ´ ἑαυτῷ
[3, 60]	ἔξεστιν ἀμελεῖν καὶ μηδὲ ὁρᾶν	τὴν	θάλατταν, ἀλλὰ μηδὲ ὅποι γῆς
[3, 30]	δυνατά, {εἰ βούλοιτο πεζεύεσθαι (μὲν	τὴν	θάλατταν, πλεῖσθαι δὲ τὰ ὄρη,
[3, 50]	καὶ σμήνεσι διασημαινούσης τῆς φύσεως	τὴν	κατὰ φύσιν τοῦ κρείττονος τῶν
[3, 15]	κακιῶν αἰσχίστην τις ἂν εὕροι	τὴν	κολακείαν. (πρῶτον μὲν γὰρ τὸ
[3, 100]	μετὰ φίλων ἢ μόνος εὐτυχίαν	τὴν	μεγίστην. ὡς ἐκεῖνον ἀθλιώτατον ἐγὼ
[3, 55]	πλεῖστα πράγματα ἔχειν. καὶ τοίνυν	τὴν	μὲν ἀνδρείαν καὶ τὴν ἐγκράτειαν
[3, 50]	τοῦ θεοῦ} δύναμιν. (ἡγεῖται δὲ	τὴν	μὲν ἀρετὴν ὁσιότητα, τὴν δὲ
[3, 30]	Ξέρξης ὁ τῶν Περσῶν βασιλεὺς	τὴν	μὲν γῆν ἐποίησε θάλατταν, διελὼν
[3, 80]	~ἐπεὶ δὲ ἀσθενέστεροι φέρειν ἐσμὲν	τὴν	μεταβολὴν ἀθρόαν γιγνομένην, κατ´ ὀλίγον
[3, 60]	οὖν τοῖν ἀνδροῖν ἡγώμεθα εὐφραίνειν	τὴν	μνήμην καὶ πότερον ἀνιᾶν, καὶ
[3, 20]	μὲν ψεύδεται, τῷ δὲ μακαριζομένῳ	τὴν	πενίαν ὀνειδίζει. πάλιν ὁ τὸν
[3, 25]	εἰπεῖν. μετὰ γὰρ τὴν ἀπόκρισιν	τὴν	περὶ τῆς εὐδαιμονίας ἐπύθετο τοῦ
[3, 120]	συγγενεῖς οὐχ οἷόν τε διαλύσασθαι	τὴν	συγγένειαν, ἀλλ´ ὁποῖοί ποτ´ ἂν
[3, 120]	ἐξ ἅπαντος ὅπως μὴ διὰ	τὴν	συγγένειαν αὐτούς, ἀλλὰ διὰ τὴν
[3, 30]	καὶ τὰ κήτη κάτωθεν ὑπέπλει	τὴν	σχεδίαν, ὁπότε ἐκεῖνος ἤλαυνεν. (καὶ
[3, 55]	δόγμα οὐχ ἥκιστα χαριζόμενος αὑτῷ.	~τήν	τε τῶν ἀνθρώπων ἐπιμέλειαν οὐ
[3, 50]	μὴν τῶν θεῶν ἱλάσκεται κατὰ	{τὴν	τοῦ θεοῦ} δύναμιν. (ἡγεῖται δὲ
[3, 100]	ἐρημίαν χρὴ τοιοῦτον νομίζειν, ἀλλὰ	τὴν	τῶν φίλων· (ἐπεὶ τῶν γε
[3, 80]	ὥστε ἀλύπως ἀφικνεῖσθαι πρὸς ἑκατέραν	τὴν	ὑπερβολήν. (ἐπεὶ δὲ αὖ τὸ
[3, 115]	ἀπο λαῦσαι. οὕτως δὲ πάνυ	τὴν	φιλίαν ἱερὸν νενόμικεν ὥστε καὶ
[3, 110]	ἔσθ´ ὅπῃ μεῖζον ἀγαθὸν νενόμικε	τὴν	φιλίαν τῆς συγγενείας. ἄνευ μὲν
[3, 110]	ὠφέλιμοι. τοσούτου δὲ ἀξίαν κρίνει	τὴν	φιλίαν, ὥστε οὐδένα ἡγεῖται τῶν
[3, 55]	ἀνδρείαν καὶ τὴν ἐγκράτειαν καὶ	τὴν	φρόνησιν ἀναγκαίας νομίζει καὶ τοῖς
[3, 5]	καὶ ἄμικτα ἀλλήλοις ἀποβλέπῃ πρὸς	τὴν	φρόνησιν, πάντων οὗτος ἀνθρώπων γίγνεται
[3, 100]	ῥᾷον γὰρ ἄν τις συμφορὰν	τὴν	χαλεπωτάτην φέροι μετὰ φίλων ἢ
[3, 75]	δὲ πάνυ ἀσφαλῶς καὶ ἀραρότως	τηρεῖ	τοὺς ὅρους πρὸς τὸ ἡμῖν
[3, 65]	σῶμα παρούσης αὐτὸ μόνον αἰσθάνεται	τῆς	ἀλγηδόνος· ἡ ψυχὴ δὲ πρὶν
[3, 20]	οἶμαι ἀπόλοιτο πειθόμενος αὐτῷ καὶ	τῆς	ἀνδρείας τὰ ἔργα ἐπιχειρῶν. (καθόλου
[3, 35]	οἶσθα δήπου, ὦ Σώκρατες, ὅτι	τῆς	ἁπάσης οἰκουμένης τοῦ πλείστου καὶ
[3, 15]	τό γε πάντων δεινότατον, τὰ	τῆς	ἀρετῆς ἔπαθλα τῇ κακίᾳ δίδωσιν.
[3, 0]	πόνους ὑπομένεις, ἐλέγχους ὑπολαμβάνων εἶναι	τῆς	ἀρετῆς. ἐπειδὴ δὲ ὁρῶ σε,
[3, 10]	δὲ μᾶλλον εὐφραίνει τὰ ἔργα	τῆς	ἀρετῆς ἢ τὸν σύμπαντας ἀνθρώπους
[3, 50]	καὶ παραδείγματα οὐκ ἀμυδρὰ τῆσδε	τῆς	ἀρχῆς, ἔν τε ἀγέλαις καὶ
[3, 120]	μᾶλλον ὅπως ἄξιοι δοκῶσι κοινωνεῖν	τῆς	ἀρχῆς, καὶ τοῦτο ἐσπούδακεν ἐξ
[3, 20]	λέγων πῶς ἂν χαρίζοιτο ὑπομιμνήσκων	τῆς	ἀτυχίας; ὁ δὲ αὖ τὸν
[3, 105]	εὐπάθειαι τὸν ἀγαθὸν πεφύκασιν εὐφραίνειν	τῆς	αὐτοῦ τινος τέρψεως. πῶς γὰρ
[3, 130]	ἐν τοῖς θεάτροις, ἀμελήσας δὲ	τῆς	αὑτοῦ βασιλείας, τοὺς παλαιοὺς (ὑποκρινόμενος
[3, 0]	δὲ παρά τε αὑτοῦ καὶ	τῆς	αὑτοῦ διανοίας. (ὁ μὲν οὖν
[3, 35]	καὶ τοῖς ἄλλοις μεταδιδοὺς {καὶ}	τῆς	αὑτοῦ εὐδαιμονίας, οὐ δίχα θεὶς
[3, 65]	ἐκείνων οὐ περὶ ἐλάττονος ποιεῖται	τῆς	αὑτοῦ. {καὶ γὰρ δὴ νικᾶν
[3, 75]	καὶ σμικρὸν ἀμελήσειε καὶ παραβαίη	τῆς	αὑτοῦ τάξεως, οὐδὲν κωλύει πάντα
[3, 40]	ἅπαντας ἡγούμενος δούλους καὶ ὑπηρέτας	(τῆς	αὑτοῦ τρυφῆς, οὐδὲ ποιμένος ἐπιεικοῦς
[3, 10]	ἀνθρώπους θεατὰς καὶ μάρτυρας ἔχοντα	τῆς	αὑτοῦ ψυχῆς; ὥστε μήποτε πράξαντι
[3, 130]	ἔτι δὲ καθαιροῦντα τὸ ἀξίωμα	τῆς	βασιλείας· ὁ μὲν γὰρ {ὑπὸ}
[3, 35]	δὲ καὶ αὐτῶν φασιν ὑπακούειν·	τῆς	δὲ Λιβύης τοῦ πλείονος μέρους·
[3, 65]	μόνης δὲ φροντίζει τῆς ὑγιείας	τῆς	ἑαυτοῦ, μόνης δὲ τῆς σωτηρίας.
[3, 5]	πάμπολλα δὲ ἔθνη κυβερνᾶται διὰ	τῆς	{ἐκείνου} γνώμης, ἀνήριθμα δὲ φῦλα
[3, 105]	ὡς μηδαμοῦ μηδὲν (ἔρημον ἀπολείπεσθαι	τῆς	ἐκείνου προνοίας. καὶ τοίνυν οὐχ
[3, 10]	ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ δέδωκα βάσανον	τῆς	ἐλευθερίας. εἰ δὲ ἐγὼ πρότερον
[3, 35]	ἀρίστου βασιλεύει μέρους. ἔξω γὰρ	τῆς	Ἑλλάδος καὶ τῆς Ἰταλίας καί
[3, 75]	καὶ ἡμεῖς ἐν χρείᾳ γιγνόμεθα	τῆς	ἐναντίας κράσεως· δεῖται μὲν γὰρ
[3, 0]	ψυχῆς, ἄπειρος ἡγεῖτο εἶναι καὶ	τῆς	εὐδαιμονίας αὐτοῦ. ἐγὼ δέ, ὦ
[3, 25]	γὰρ τὴν ἀπόκρισιν τὴν περὶ	τῆς	εὐδαιμονίας ἐπύθετο τοῦ Σωκράτους ὁ
[3, 50]	χρόνου δεῖξαι δυνάμενος· ~περὶ δὲ	τῆς	εὐδαίμονός τε καὶ θείας καταστάσεως
[3, 85]	τῶν νόμων ζητεῖν, ἀλλὰ παρὰ	τῆς	εὐνοίας. (καὶ γὰρ ἰσχυροτάτους μὲν
[3, 70]	δι´ αἰῶνος ἡμῖν ὑπουργῶν καὶ	τῆς	ἡμετέρας ἕνεκα σωτηρίας πράττων ἅπαντα.
[3, 75]	ἀεὶ {καὶ} μᾶλλον, ἐγγυτέρω προσιὼν	τῆς	ἡμετέρας οἰκήσεως, ἵνα πάντα μὲν
[3, 30]	τῶν ὀρῶν καὶ διαστήσας ἀπὸ	τῆς	ἠπείρου τὸν Ἄθω, διὰ δὲ
[3, 30]	ἠπείρου τὸν Ἄθω, διὰ δὲ	τῆς	θαλάττης τὸν πεζὸν στρατὸν ἄγων
[3, 50]	ἀγαθῶν ἀνδρῶν ψυχὰς μεταβαλούσας ἐκ	τῆς	θνητῆς φύσεως· τοῦτο δὲ βεβαιοῖ
[3, 35]	ἔξω γὰρ τῆς Ἑλλάδος καὶ	τῆς	Ἰταλίας καί τινων ὀλίγων ἐθνῶν
[3, 75]	φθόγγων ἁπτόμενος ἐμμελῶς, οὐδέποτε ἐξίσταται	τῆς	καθαρᾶς τε καὶ ἄκρας ἁρμονίας,
[3, 75]	ἕνεκα τῶν σωμάτων καὶ ἡδονῆς	τῆς	κατὰ φύσιν, δεόμεθα δὲ πάντων
[3, 120]	γε οὐ μόνον ὅπως μετέχωσι	τῆς	λεγομένης εὐδαιμονίας, πολὺ δὲ μᾶλλον
[3, 50]	πρῶτον μέν ἐστι θεοφιλής, ἅτε	τῆς	μεγίστης τυγχάνων παρὰ θεῶν τιμῆς
[3, 35]	τἄλλα ὑφ´ ἑαυτῷ πεποίηται, καὶ	τῆς	μὲν καλουμένης Ἀσίας ὅλης ἄρχει
[3, 65]	ἀδήλοις ἕρμασι· ~μόνῳ δὲ ἐκείνῳ	τῆς	μὲν νυκτὸς ἧττον ἔξεστι καθυπνῶσαι
[3, 65]	καὶ κοιμώμενος ἐκεῖνος μᾶλλον ἐπιμελεῖται	τῆς	νεὼς ἢ τῶν ἄλλων οἱ
[3, 65]	σωτηρίας τῶν στρατιωτῶν· ὑπὲρ δὲ	τῆς	νίκης πολλοὶ τῶν ἀγαθῶν καὶ
[3, 50]	εὐδαίμονός τε καὶ θείας καταστάσεως	τῆς	νῦν ἐπικρατούσης χρὴ διελθεῖν ἐπιμελέστερον.
[3, 90]	πολυτελεῖς καὶ ἀνδριάντες καὶ γραφαὶ	τῆς	παλαιᾶς τε καὶ ἄκρας τέχνης
[3, 0]	τυχὸν οὐδενὸς ἧττον ἔμπειρός εἰμι	τῆς	σῆς φύσεως, ὅτι τυγχάνεις χαίρων
[3, 110]	μεῖζον ἀγαθὸν νενόμικε τὴν φιλίαν	τῆς	συγγενείας. ἄνευ μὲν γὰρ συγγενείας
[3, 80]	δὲ οὐδεμιᾶς ἂν αἴσθοιτο, οὐδὲ	τῆς	σφοδροτάτης. ~ὥστε ὁ φιλόπονος καὶ
[3, 65]	ὑγιείας τῆς ἑαυτοῦ, μόνης δὲ	τῆς	σωτηρίας. (τῷ στρατηγῷ δὲ ἔργον
[3, 50]	οὐδὲ κάλλιον ἕτερον ἂν γένοιτο	τῆς	τοῦ παντὸς ἡγεμονίας, ἣ ὑπὸ
[3, 65]	ἀξιῶν ἔχειν· μόνης δὲ φροντίζει	τῆς	ὑγιείας τῆς ἑαυτοῦ, μόνης δὲ
[3, 110]	ἄγνοιαν, ἀλλὰ μὴ ψέγειν τὸ	τῆς	φιλίας ὄνομα. ~καίτοι πατέρα γε
[3, 95]	γυναικῶν; (πολλαὶ μὲν γὰρ ἐπωνυμίαι	τῆς	φιλίας, ὥσπερ ἀμέλει καὶ χρεῖαι·
[3, 50]	τε ἀγέλαις καὶ σμήνεσι διασημαινούσης	τῆς	φύσεως τὴν κατὰ φύσιν τοῦ
[3, 0]	ἐτύγχανεν ἄπειρος ὢν τοῦ Πέρσου	τῆς	ψυχῆς, ἄπειρος ἡγεῖτο εἶναι καὶ
[3, 30]	ἡδονῆς ἕνεκεν γιγνομένους, ἀδύνατος δὲ	τῆς	ψυχῆς ἀπελάσαι φόβον, οὐδὲν ὠφελοῦντα
[3, 65]	αὑτοῦ φροντίζειν πέφυκεν} ὅ γε	τῆς	ψυχῆς ἀπολιπούσης οὐδὲ ὀλίγον δύναται
[3, 10]	ἐτόλμων, καὶ ταῦτα κινδυνεύων ὑπὲρ	τῆς	ψυχῆς, νῦν δέ, ὅτε πᾶσιν
[3, 90]	οὐχ ὁρῶ ποίαν δίχα γε	τῆς	ὠφελείας ἔχει. καλὰ δὲ ἄλση
[3, 50]	ἐναργεῖς καὶ παραδείγματα οὐκ ἀμυδρὰ	τῆσδε	τῆς ἀρχῆς, ἔν τε ἀγέλαις
[3, 115]	ὁμοίως δὲ ἀδελφοὺς ἀλλήλων κακόν	τι	ἀπο λαῦσαι. οὕτως δὲ πάνυ
[3, 50]	τὰ ἱερὰ συλῶντας ἢ λέγοντάς	τι	βλάσφημον περὶ τῶν θεῶν, ἀλλὰ
[3, 0]	οὐ μόνον κωλύοντος οὐδενὸς {ὅ,	τι	βούλεται} ἀλλὰ καὶ ἐπαινούντων ἁπάντων,
[3, 0]	συνελόντι δὲ εἰπεῖν, πράττοντα ὅ,	τι	βούλεται, οὐ μόνον κωλύοντος οὐδενὸς
[3, 65]	νηχομένοις· ἡμέρας δὲ εἴ πού	τι	βραχὺ κλέψειε τοῦ ὕπνου, καὶ
[3, 70]	ἡμετέρας ἕνεκα σωτηρίας πράττων ἅπαντα.	(τί	γὰρ ἂν ἄλλο τις εἴποι
[3, 20]	οὐ μεγάλης τινὸς τυγχάνει χάριτος.	τί	γὰρ καὶ δοκεῖ χαρίζεσθαι τἀληθῆ
[3, 20]	αἴσχιστον ὡς καλὸν ἐπαινῶν ἄλλο	τι	ἢ προφέρει τὸ αἶσχος αὐτῷ;
[3, 10]	ἔστι δέος μήποτε ἐγὼ φανῶ	τι	κολακείᾳ λέγων. (οὐ γὰρ ὀλίγην
[3, 125]	αὖ παλαίοντας, τοὺς δὲ ἄλλο	τι	περὶ τὴν ἀγωνίαν ἀσκοῦντας οὐκ
[3, 55]	ταύτην. καὶ ὅταν μὲν ἄλλο	τι	ποιῇ, οὐδὲν ἡγεῖται σπουδαῖον οὐδὲ
[3, 50]	ἀνοήτους καὶ καθόλου τοὺς ἐναντίον	τι	πράττοντας τῇ τε δυνάμει καὶ
[3, 125]	ἄστει διάγουσι, τῶν (κατὰ πόλιν	τι	πράττοντας· τῶν τε σχολὴν ἀγόντων
[3, 60]	τοίνυν τὸ μὲν παρὸν βραχύ	τι	τῷ ἀνθρώπῳ καὶ ἀσυλλόγιστον, κατέχει
[3, 125]	πράξεων· ἢ γὰρ ἦλθε πρός	τι	τῶν δεομένων προνοίας ἢ ἔφθασεν
[3, 65]	παράγειν τὸ πηδάλιον ἢ ἄλλο	τι	τῶν ναυτικῶν· ὥστε καὶ κοιμώμενος
[3, 125]	ὅπου δεῖ τάχους ἢ κατήνυσέν	τι	τῶν οὐ ῥᾳδίων ἀνυσθῆναι ἢ
[3, 130]	δὲ αὖ πολεμικοὺς τὸ πράττειν	τι	τῶν πολεμικῶν, τοὺς δὲ ἐπιμελεῖς
[3, 130]	διαφερόντων καὶ τοῦτο τῶν ἄλλων	{τι}	ὥσπερ παραμύθιον ἔχειν δεῖ· ὅθεν
[3, 40]	εἰ καὶ πολλὰς μὲν ἔχοι	τιάρας,	πολλὰ δὲ σκῆπτρα ὑπακούοιεν αὐτῷ.
[3, 130]	πόλεμον; αἱ παρὰ τίνος δὲ	τιμαὶ	φανερώτεραι; ἡ παρὰ τίνι δὲ
[3, 15]	εἶναι δοκεῖ τὸ κολακεύειν, ἵνα	τιμῆς	ἕνεκεν ἢ δι´ ἀρετήν τις
[3, 50]	τῆς μεγίστης τυγχάνων παρὰ θεῶν	τιμῆς	καὶ πίστεως. καὶ πρῶτόν γε
[3, 50]	ἐκείνοις γε μὴν οὐδέποτε παύσεται	τιμῶν,	τοῖς καλοῖς ἔργοις καὶ ταῖς
[3, 10]	ἀρετὴν καὶ τὸ καλὸν αὐτὸ	τιμῶντες.	~ἐγὼ δὲ χρήματα μὲν λαβεῖν
[3, 10]	ἢ δόξης ἢ δι´ ἡδονήν	τινα	ἄλλην ἢ λοιπὸν οἶμαι δι´
[3, 5]	πολλῶν ἀνθρώπων καὶ ἰδιωτῶν {μικράν	τινα	ἀρχὴν ἐχόντων} ὀλίγος ὁ δαίμων
[3, 10]	ἢ ὑφ´ οὗ πάντα σῴζεται;	(τίνα	δὲ μᾶλλον εὐφραίνει τὰ ἔργα
[3, 120]	γὰρ φίλους ἔστι διαλύσασθαι δυσχέρειάν	τινα	ἐν αὐτοῖς ἐνιδόντα· πρὸς δὲ
[3, 115]	{ὥστε ὁ μὲν Πέρσης ἕνα	τινὰ	ἔσχεν, ὀφθαλμὸν βασιλέως λεγόμενον, καὶ
[3, 90]	τῶν κτημάτων, οὐ πάντως ἡδονήν	τινα	ἔχει τοῖς κεκτημένοις· ὅσα δὲ
[3, 80]	ὀλίγον ταῦτα μηχανᾶται, καὶ τρόπον	τινὰ	λανθάνει συνεθίζων μὲν ἡμᾶς διὰ
[3, 55]	τοσούτῳ γε μᾶλλον, εἰ σωθήσεταί	τινα	χρόνον, καὶ ἀγρυπνητέον εἶναι καὶ
[3, 25]	νῦν δὲ οὔτε ἰατρὸν ἄλλους	τινὰς	ἀκούειν {ἢ λέγειν} λόγους φαίην
[3, 60]	περιμένουσι τὸ συμβησόμενον· οἱ δέ	τινες	καθυπνώσαντες οὐδὲ ἀνέστησαν, ἕως ἐγένοντο
[3, 10]	τῷ βουλευομένῳ περὶ τῶν μεγίστων;	τίνι	δὲ ἀκριβεστέρας δικαιοσύνης ἢ τῷ
[3, 10]	ἐγκρατεστέρας ἢ ὅτῳ πάντα ἔξεστι;	τίνι	δὲ ἀνδρείας ἰσχυροτέρας ἢ ὑφ´
[3, 130]	δὲ τιμαὶ φανερώτεραι; ἡ παρὰ	τίνι	δὲ εὐδοξοτέρα τράπεζα; εἰ δὲ
[3, 130]	δὲ κύριος μειζόνων μεταδοῦναι πραγμάτων;	τίνι	δὲ μᾶλλον ἔξεστιν ἑτέρῳ πιστεύειν
[3, 10]	ἢ τῷ μείζονι τῶν νόμων;	τίνι	δὲ σωφροσύνης ἐγκρατεστέρας ἢ ὅτῳ
[3, 10]	νενόμικεν, αὑτῷ δὲ καὶ ἀναγκαῖον.	~τίνι	μὲν γὰρ δεῖ πλείονος φρονήσεως
[3, 130]	τὰ πρὸς πόλεμον; αἱ παρὰ	τίνος	δὲ τιμαὶ φανερώτεραι; ἡ παρὰ
[3, 0]	πάνυ πολλῶν ἐτῶν γενόμενον, πυθομένου	τινὸς	εἰ εὐδαίμονα νομίζοι τὸν Περσῶν
[3, 85]	ἢ οἶκον ἐπιτρέψαντες ἢ ἔργου	τινὸς	κοινωνήσαντες, ζημιοῦντες τὸν ἀδικοῦντα· τοῖς
[3, 105]	ἀγαθὸν πεφύκασιν εὐφραίνειν τῆς αὐτοῦ	τινος	τέρψεως. πῶς γὰρ οὐ μακαριστόν,
[3, 20]	ὡς ἀληθῶς λέγει οὐ μεγάλης	τινὸς	τυγχάνει χάριτος. τί γὰρ καὶ
[3, 125]	ἔχειν τῶν ἰδιωτῶν ἢ τούτων	τινός.	ᾧ γὰρ ἐξ ἁπάντων ἀνθρώπων
[3, 45]	καλουμένη, οὔτε ἑνὸς οὔτε πολλῶν	τινων,	ἀλλὰ ὀλίγων τῶν ἀρίστων ἡγουμένων,
[3, 45]	σκληρὰ καὶ ἄδικος πλεονεξία πλουσίων	τινῶν	καὶ πονηρῶν ὀλίγων ἐπὶ τοὺς
[3, 35]	Ἑλλάδος καὶ τῆς Ἰταλίας καί	τινων	ὀλίγων ἐθνῶν ἄλλων τῶν κατὰ
[3, 110]	ἀδυνάτων εἶναι κέκρικεν} (ἅμα γάρ	τις	ἀδικῶν πεφώραται καὶ δῆλον πεποίηκεν
[3, 105]	μὲν τῶν ὤτων οὐκ ἄν	τις	ἀκούσαι ἢ τῶν σφόδρα ἐγγύθεν,
[3, 15]	ἔπος εἰπεῖν, τῶν κακιῶν αἰσχίστην	τις	ἂν εὕροι τὴν κολακείαν. (πρῶτον
[3, 75]	~ἦπού γε δουλείαν δουλεύειν φαίη	τις	ἂν πάνυ ἰσχυράν. εἰ γὰρ
[3, 15]	ἡδύ, ἵν´ ἄλλον ἀδίκως ἐπαινῇ	τις,	αὐτὸν δικαίως ψέγεσθαι; (καὶ μὴν
[3, 15]	τοὺς μάλιστα εἰδότας ὅτι ψεύδεται.	τίς	γὰρ ἄπειρός ἐστι τῶν ἑαυτοῦ
[3, 130]	δὲ πλειόνων δεῖται τῶν ἐπιμελουμένων;	τίς	δὲ κύριος μειζόνων μεταδοῦναι πραγμάτων;
[3, 130]	οὖν δύναται μᾶλλον ἄρχοντας ἀποδεικνύειν;	τίς	δὲ πλειόνων δεῖται τῶν ἐπιμελουμένων;
[3, 70]	ἅπαντα. (τί γὰρ ἂν ἄλλο	τις	εἴποι τὸν ἥλιον ἐργάζεσθαι δι´
[3, 130]	εἰ δὲ ὠνητὸν ὑπῆρχε φιλία,	τίς	εὐπορώτερος χρημάτων, ὥστε μηδένα ἔχειν
[3, 25]	βασιλέως, ὁποῖον εἶναι δεῖ (καὶ	τίς	ἡ διαφορὰ τοῦ προσποιουμένου μὲν
[3, 15]	ἐστι τῶν ἑαυτοῦ πραγμάτων; ἢ	τίς	ἠλίθιος οὕτως ὅστις οὐκ οἶδεν
[3, 70]	οὐ διὰ τοῦτο μᾶλλον ἄν	τις	(μακαρίσειε τῶν ἀνδρῶν τὰς γυναῖκας.
[3, 130]	γε μὴν φιλοστόργους ἡ συνήθεια.	τίς	οὖν δύναται μᾶλλον ἄρχοντας ἀποδεικνύειν;
[3, 100]	τὸν συνηδόμενον. ῥᾷον γὰρ ἄν	τις	συμφορὰν τὴν χαλεπωτάτην φέροι μετὰ
[3, 5]	θεῶν, πῶς οὐκ ἂν εἴποι	τις	τοῦδε τοῦ ἀνδρὸς ἀγαθὸν εἶναι
[3, 85]	μεταδιδόναι δυνάμεως, ὅσῳ δ´ ἄν	τις	τοὺς φίλους ἰσχυροτέρους ποιῇ, τοσούτῳ
[3, 15]	τιμῆς ἕνεκεν ἢ δι´ ἀρετήν	τις	τοῦτο ἐπιτηδεύῃ. πασῶν γάρ, ὡς
[3, 25]	ἀρχῆς καὶ βασιλείας. εἰ δέ	τις	φήσει με τοὺς αὐτοὺς ποιεῖσθαι
[3, 85]	οὐκ ἔστιν ἄλλη φυλακὴ πλὴν	τὸ	ἀγαπᾶσθαι· καὶ τοῖς μὲν τυχοῦσιν
[3, 20]	ἐπαινῶν ἄλλο τι ἢ προφέρει	τὸ	αἶσχος αὐτῷ; ἢ ὁ τὸν
[3, 130]	τὰς ψυχάς, ἔτι δὲ καθαιροῦντα	τὸ	ἀξίωμα τῆς βασιλείας· ὁ μὲν
[3, 60]	πάσαις δὲ ταύταις ταῖς ἐπιμελείαις	τὸ	ἄρχειν οὐδαμῶς ῥᾴθυμον, ἀλλὰ ἐπίπονον,
[3, 130]	φιλοτίμους ἔπαινος, τοὺς δὲ ἡγεμονικοὺς	τὸ	ἀρχῆς μεταλαμβάνειν, τοὺς δὲ αὖ
[3, 85]	οὐ γὰρ οὕτως αἰσχρὸν εἶναι	{τὸ	βασιλεύειν} οὐδὲ ἐπικίνδυνον χρημάτων ἀπορεῖν
[3, 60]	βασιλέως. (ὁρᾷς γὰρ ὅτι πανταχοῦ	τὸ	βέλτιον τοῦ ἥττονος ἔταξεν ὁ
[3, 15]	πιστὸν μηδὲ ἀληθῶς γιγνόμενον, καὶ	τό	γε πάντων δεινότατον, τὰ τῆς
[3, 105]	συμφέροντα καὶ λέγουσι καὶ δρῶσι.	(τὸ	δὲ δὴ πάντων παραδοξότατον, ἕνα
[3, 70]	νῦν εἰσιν ἐπὶ τοῖς αἰσχροῖς.	τὸ	δὲ μέγιστον, ὁρᾷς τὸν ἥλιον,
[3, 50]	θνητῆς φύσεως· τοῦτο δὲ βεβαιοῖ	τὸ	δόγμα οὐχ ἥκιστα χαριζόμενος αὑτῷ.
[3, 25]	τοῦτο ἂν εἴη κοινὸν ἐμοὶ	τὸ	ἔγκλημα καὶ Σωκράτει. φασὶ γάρ
[3, 55]	μεγίστου θεοῦ ταχθεὶς ἐπὶ τοῦτο	τὸ	ἔργον, ᾧ ἀπειθεῖν οὐ θέμις
[3, 25]	ἐπύθετο τοῦ Σωκράτους ὁ ἐκεῖνο	τὸ	ἐρώτημα ἐρωτήσας, ~Ὦ Σώκρατες, ἔφη,
[3, 0]	ὡς οὐκ ἀλλαχόθεν οἶμαι γιγνόμενον	τὸ	εὐδαιμονεῖν, ἀπὸ χρυσωμάτων ἢ πόλεων
[3, 100]	οὐδένα δὲ ἐφηδόμενον καὶ διὰ	τὸ	εὐτυχεῖν ἐφ´ ἅπασι καὶ διὰ
[3, 100]	παντὸς ἄξια οὐ μόνον πρὸς	τὸ	ἥδεσθαι ζῶντα, ἀλλὰ δύνασθαι ζῆν,
[3, 75]	ἀραρότως τηρεῖ τοὺς ὅρους πρὸς	τὸ	ἡμῖν συμφέρον, ὥστε εἴτε προσιὼν
[3, 50]	πρῶτόν γε καὶ μάλιστα θεραπεύσει	τὸ	θεῖον, οὐχ ὁμολογῶν μόνον, ἀλλὰ
[3, 80]	ἡμᾶς διὰ τοῦ ἦρος ὑπενεγκεῖν	τὸ	θέρος, προγυμνάζων δὲ διὰ τοῦ
[3, 65]	ἀμφίβολον, ὡς ἀναβοᾶν πολλάκις ἢ	τὸ	ἱστίον στέλλειν ἢ παράγειν τὸ
[3, 15]	τὴν κολακείαν. (πρῶτον μὲν γὰρ	τὸ	κάλλιστον καὶ δικαιότατον διαφθείρει, τὸν
[3, 70]	δὲ τὰ φυτά, χορηγοῦντα δὲ	τὸ	κάλλιστον καὶ ἥδιστον ὁραμάτων, φῶς,
[3, 10]	λοιπὸν οἶμαι δι´ ἀρετὴν καὶ	τὸ	καλὸν αὐτὸ τιμῶντες. ~ἐγὼ δὲ
[3, 55]	δὲ κυνηγεσία. (οὐ μὴν ἀπαξιοῖ	τὸ	κάμνειν καὶ ἐνοχλεῖσθαι τῶν ἄλλων
[3, 15]	ἔνδοξον οὐδὲ καλὸν εἶναι δοκεῖ	τὸ	κολακεύειν, ἵνα τιμῆς ἕνεκεν ἢ
[3, 15]	τέχνην ταύτην ὁμολογοῦσιν ἁπάντων ἀηδέστερον	τὸ	κολακεύειν; πῶς γὰρ ἡδύ, ἵν´
[3, 30]	μὲν γῆν ἐποίησε θάλατταν, διελὼν	τὸ	μέγιστον τῶν ὀρῶν καὶ διαστήσας
[3, 95]	καὶ μὴν ὧν εἶπον ἡδέων	τὸ	μὲν κοινωνεῖν φίλοις τερπνότερον, μόνον
[3, 60]	ἢ τοὐναντίον μισούμενον; καὶ τοίνυν	τὸ	μὲν παρὸν βραχύ τι τῷ
[3, 65]	(πάλιν δὲ καθ´ ἕκαστον ἡμῶν	τὸ	μὲν σῶμα, ἅτε ἀνόητον, οὐδὲ
[3, 135]	τούτῳ μάλιστα χαίρει· δι´ οὗ	τὸ	μὲν σῶμα γίγνεται ῥωμαλεώτερον, ἡ
[3, 65]	πολλὰ μὲν ἀνιᾶται λυπουμένη. (καὶ	τὸ	μὲν σῶμα παρούσης αὐτὸ μόνον
[3, 75]	πάλιν ἄπεισιν ἀφ´ ἡμῶν ἀφιστάμενος	τὸ	μέτριον. (οὕτω δὲ πάνυ ἀσφαλῶς
[3, 85]	τὸν ἀδικοῦντα· τοῖς δὲ βασιλεῦσι	τὸ	μὴ ἀδικεῖσθαι πιστεύσαντας οὐκ ἔστι
[3, 85]	μὲν ἰδιώταις οἱ νόμοι παρέχουσι	τὸ	μὴ ἀδικεῖσθαι ῥᾳδίως ὑπὸ τούτων
[3, 0]	ἔφη δὲ αὐτὸς εἰδέναι διὰ	τὸ	μὴ συγγενέσθαι αὐτῷ μηδὲ γιγνώσκειν
[3, 15]	οἱ μὲν γὰρ ὕποπτον ποιοῦσι	τὸ	νόμισμα, οἱ δὲ τὴν ἀρετὴν
[3, 15]	πολὺ χεῖρον δρῶσι τῶν διαφθειρόντων	τὸ	νόμισμα· οἱ μὲν γὰρ ὕποπτον
[3, 120]	ἂν ὦσιν, ἀνάγκη τοῦτο ἀκούειν	τὸ	ὄνομα. (γυναῖκα δὲ οὐ κοίτης
[3, 30]	σὺ λέγεις, εἴτε ἐλάχιστον ἢ	τὸ	παράπαν οὐδέν. αὐτίκα εἰ μὲν
[3, 60]	δὲ ἀνάγκη μὲν ὁρᾶν πρὸς	τὸ	πέλαγος, ἀνάγκη δὲ ἀποβλέπειν εἰς
[3, 65]	τὸ ἱστίον στέλλειν ἢ παράγειν	τὸ	πηδάλιον ἢ ἄλλο τι τῶν
[3, 60]	ἀσυλλόγιστον, κατέχει δὲ τοῦ βίου	τὸ	πλεῖστον ἡ μνήμη τῶν προγεγονότων
[3, 100]	εὐτυχεῖν ἐφ´ ἅπασι καὶ διὰ	τὸ	πολλοὺς (μὲν ἔχειν φίλους, μηδένα
[3, 70]	ἐστί, καὶ ἄπειροι μὲν ὡς	τὸ	πολὺ χειμώνων διατελοῦσιν, ἄπειροι (δὲ
[3, 130]	τῶν πολεμικῶν, τοὺς δὲ ἐπιμελεῖς	τὸ	πράγματα διοικεῖν· τούς γε μὴν
[3, 130]	μεταλαμβάνειν, τοὺς δὲ αὖ πολεμικοὺς	τὸ	πράττειν τι τῶν πολεμικῶν, τοὺς
[3, 55]	δὲ ἀνθρώπους ὠφελῇ, τότε νομίζει	τὸ	προσῆκον ἀποτελεῖν, ἅτε ὑπὸ τοῦ
[3, 5]	ῥᾳθυμεῖν παραταττόμενον ὁρῶν ᾧ μόνῳ	τὸ	προστάττειν ἔνειμεν ὁ θεός, οὐδ´
[3, 60]	δὲ καταλάβῃ χειμών, ἐγκαλυψάμενοι περιμένουσι	τὸ	συμβησόμενον· οἱ δέ τινες καθυπνώσαντες
[3, 125]	τῷ μὴ μάτην πονεῖν μηδὲ	τὸ	σῶμα μόνον αὔξειν, ἀλλ´ ἕνεκα
[3, 65]	πάσχει ῥυομένη μὲν ἐκ νόσων	τὸ	σῶμα, ῥυομένη δὲ ἐκ πολέμων,
[3, 35]	αὑτοῦ εὐδαιμονίας, οὐ δίχα θεὶς	τό	τε αὑτοῦ καὶ τὸ τῶν
[3, 110]	αὑτῶν ἄγνοιαν, ἀλλὰ μὴ ψέγειν	τὸ	τῆς φιλίας ὄνομα. ~καίτοι πατέρα
[3, 80]	θεοφιλῆ καὶ φρόνιμον χρὴ βαρύνεσθαι	τὸ	τοιοῦτον, ἀλλὰ μὴ καθ´ ὅσον
[3, 135]	εἰ πολεμικοὶ φάσκοντες εἶναι ἀφέντες	τὸ	τοῖς πολεμίοις μάχεσθαι τοὺς αἰχμαλώτους
[3, 60]	ἀλλὰ μηδὲ ὅποι γῆς εἰσι,	τὸ	τοῦ λόγου, τοῦτο εἰδέναι· καὶ
[3, 35]	θεὶς τό τε αὑτοῦ καὶ	τὸ	τῶν ἀρχομένων συμφέρον, ἀλλὰ τότε
[3, 60]	δὲ δύναμιν, τοῦ δὲ ἀνοήτου	τὸ	φρόνιμον προνοεῖν καὶ προβουλεύειν ἐποίησεν.
[3, 80]	τὴν ὑπερβολήν. (ἐπεὶ δὲ αὖ	τὸ	φῶς ὁρᾶσθαι μὲν ἥδιστον, πράττειν
[3, 40]	πολλὰ δὲ σκῆπτρα ὑπακούοιεν αὐτῷ.	(τοιαῦτα	μὲν ἐκεῖνος εἰώθει λέγειν, προτρέπων
[3, 50]	τῶν ἀγαθῶν προσίεσθαι τὰ διδόμενα.	τοιγαροῦν	θεραπεύειν ἀφθόνως αὐτοὺς σπουδάσει καὶ
[3, 60]	τῶν μελλόντων ἐλπίς. πότερον οὖν	τοῖν	ἀνδροῖν ἡγώμεθα εὐφραίνειν τὴν μνήμην
[3, 110]	φίλοις μεταδιδοὺς τῶν παρόντων. ~καὶ	τοίνυν	ἡδὺ μὲν χαρίζεσθαι τοῖς ἐλευθέροις,
[3, 20]	τῶν καλῶν πράξεων ἐραστής; ~καὶ	τοίνυν	ὃ μάλιστα οἴεται, χαρίζεσθαι τοῖς
[3, 90]	τῶν ἡδέων ἀσύμφορα εὑρίσκεται. (καὶ	τοίνυν	ὅσα μὲν ἀναγκαῖα καὶ χρήσιμα
[3, 105]	ἀπολείπεσθαι τῆς ἐκείνου προνοίας. καὶ	τοίνυν	οὐχ ἧττον αἱ τῶν φίλων
[3, 55]	καὶ πλεῖστα πράγματα ἔχειν. καὶ	τοίνυν	τὴν μὲν ἀνδρείαν καὶ τὴν
[3, 60]	θεῶν, ἢ τοὐναντίον μισούμενον; καὶ	τοίνυν	τὸ μὲν παρὸν βραχύ τι
[3, 85]	πιστεύειν ἑτέροις ἢ προΐεσθαι. (καὶ	τοίνυν	τοῖς μὲν ἰδιώταις οἱ νόμοι
[3, 110]	λαμβάνοντα καὶ δι´ ἀρετήν· ὁ	τοίνυν	τοῖς φίλοις χαριζόμενος ἥδεται ἅμα
[3, 80]	καὶ φρόνιμον χρὴ βαρύνεσθαι τὸ	τοιοῦτον,	ἀλλὰ μὴ καθ´ ὅσον οἷός
[3, 40]	οὐκ ἄν ποτε εἴποιμι τὸν	τοιοῦτον	ἄρχοντα ἢ αὐτοκράτορα ἢ βασιλέα,
[3, 35]	ἐᾷ με γιγνώσκειν ὃ λέγω	τοιοῦτόν	ἐστιν· (οὐκ οἶδα, ὦ ἄριστε,
[3, 60]	ἐπιτηδεύειν, καὶ μετὰ ἐπαίνου {φαίνεσθαι	τοιοῦτον}	ἢ μετὰ ψόγου, ἀγαπώμενον μὲν
[3, 100]	οὐ τὴν ἀνθρώπων ἐρημίαν χρὴ	τοιοῦτον	νομίζειν, ἀλλὰ τὴν τῶν φίλων·
[3, 100]	οὐ τελέως εὐδαίμων; ὁ γὰρ	τοιοῦτος	ἀνὴρ πολλοὺς μὲν ἔχει τοὺς
[3, 110]	πάντως ὑπερβάλλειν τοὺς ἰδιώτας ὁ	τοιοῦτος	βασιλεὺς βούλεται, πολλαχοῦ δὲ καὶ
[3, 5]	λαοὶ ὑπ´ αὐτοῦ. ὁ γὰρ	τοιοῦτος	βασιλεὺς τοῖς μὲν ἄλλοις καλὸν
[3, 50]	πρώτῳ τε καὶ ἀρίστῳ θεῷ.	(τοιοῦτος	δὲ ὢν πρῶτον μέν ἐστι
[3, 100]	δὲ οὐδεὶς δυνάμενος, πῶς ὁ	τοιοῦτος	οὐ τελέως εὐδαίμων; ὁ γὰρ
[3, 5]	σωτὴρ καὶ φύλαξ, ἄνπερ ᾖ	τοιοῦτος.	(τοῦ γὰρ πάντων ἄρχοντος καὶ
[3, 35]	δικαίως τούτων ἁπάντων προέστηκεν καὶ	τοιοῦτος	ὢν ὁποῖον εἴρηκα πολλάκις· εἰ
[3, 135]	δὲ ἀγαθὸς βασιλεὺς τῶν μὲν	τοιούτων	οὐδέποτε ἀκροᾶται συνεχῶς· κάλλιστον δὲ
[3, 110]	τῶν φίλων. {οὐκοῦν ἀγαθῶν παρόντων	τοῖς	ἀγαθοῖς οὐχ ἥκιστα ἂν εἴη
[3, 115]	{ὁ δὲ μισούμενος ἐχθρὸς καὶ	τοῖς	ἀδίκοις ἄδικος. οἱ μὲν γὰρ
[3, 5]	ἅπαντας. ἡ δὲ δικαιοσύνη καὶ	τοῖς	ἀδίκοις αὑτῆς μεταδίδωσιν, ἡ δὲ
[3, 70]	διαβόητοι (μέχρι νῦν εἰσιν ἐπὶ	τοῖς	αἰσχροῖς. τὸ δὲ μέγιστον, ὁρᾷς
[3, 50]	κατ´ ἀξίαν ἄρχοντας. (ἡγεῖται δὲ	τοῖς	ἄλλοις ἀνθρώποις συμφέρειν τὴν αὑτοῦ
[3, 5]	οὐκ αὐτῷ μόνον, ἀλλὰ καὶ	τοῖς	ἄλλοις ἅπασι; (τῶν μὲν γὰρ
[3, 40]	διαρπάζων τε καὶ φθείρων καὶ	τοῖς	ἄλλοις ἐπιτρέπων, καθάπερ, οἶμαι, πολεμίων
[3, 35]	φρόνιμος} ὤν, καθάπερ εἶπον, καὶ	τοῖς	ἄλλοις μεταδιδοὺς {καὶ} τῆς αὑτοῦ
[3, 110]	ταῦτα κοινά. (ἐν μὲν οὖν	τοῖς	ἄλλοις οὐ πάντως ὑπερβάλλειν τοὺς
[3, 55]	τὴν φρόνησιν ἀναγκαίας νομίζει καὶ	τοῖς	ἀμελοῦσι τοῦ δικαίου καὶ βουλομένοις
[3, 75]	θείαν δὲ καὶ θαυμαστὴν παράσχῃ	τοῖς	ἀνθρώποις (εὐφροσύνην τε καὶ ἑορτήν.
[3, 40]	ἦθος, σκέπης καὶ νομῆς προνοούμενος	τοῖς	αὑτοῦ κτήνεσιν, ἔτι δὲ θῆρας
[3, 95]	μὲν ἐν πολέμῳ μόνον χρήσιμα,	τοῖς	δὲ ἀεὶ βιωσομένοις ἐν εἰρήνῃ,
[3, 80]	ἀπὸ τῶν μηκέτι δεομένων φωτός,	τοῖς	δὲ ἀεὶ δεομένοις ἐπιφαινόμενος. καὶ
[3, 25]	οἴδαμεν πολλὰ καὶ ἀνόμοια λέγοντας·	(τοῖς	δὲ ἀληθεύουσιν οὐχ οἷόν τε
[3, 70]	(δὲ πολέμων, ἄπειροι δὲ κινδύνων.	τοῖς	δὲ ἀνδράσι προσήκει μὲν στρατεύεσθαι,
[3, 85]	τινὸς κοινωνήσαντες, ζημιοῦντες τὸν ἀδικοῦντα·	τοῖς	δὲ βασιλεῦσι τὸ μὴ ἀδικεῖσθαι
[3, 85]	οὐδὲ τῶν ἰδίων ἱκανός ἐστι·	τοῖς	δὲ βασιλεῦσιν ὅσῳ πλείω τε
[3, 100]	φάρμακα τοῖς μὲν νοσοῦσιν ὠφέλιμα,	τοῖς	δὲ ὑγιαίνουσι περιττά. φιλίας δὲ
[3, 30]	ἀπελάσαι φόβον, οὐδὲν ὠφελοῦντα ἐν	τοῖς	δεινοῖς, ἀλλὰ τὰ μέγιστα βλάπτοντα,
[3, 125]	καὶ τοὺς μὲν τρέχοντας ἐν	τοῖς	δρόμοις, τοὺς δὲ αὖ παλαίοντας,
[3, 130]	Ἰνδικάς, ἀνθρώποις δὲ μόνοις χρῆσθαι	τοῖς	ἐγγύς. πάντα γὰρ ὑπάρχει τούτῳ,
[3, 115]	φίλους. {ἐν ἅπασι μὲν οὖν	τοῖς	εἰρημένοις ἔστι συννοεῖν ὅτι πάντα
[3, 110]	~καὶ τοίνυν ἡδὺ μὲν χαρίζεσθαι	τοῖς	ἐλευθέροις, ἀφθόνων ὄντων, ἡδὺ δὲ
[3, 55]	ἥκιστα μὲν κυβερνήτης ἂν ἀχθεσθείη	τοῖς	ἐν θαλάττῃ πόνοις, ἥκιστα δὲ
[3, 20]	τοίνυν ὃ μάλιστα οἴεται, χαρίζεσθαι	τοῖς	ἐπαινουμένοις, ἐμοὶ δοκεῖ τούτου καὶ
[3, 5]	στρατιωτῶν, φιλοπονώτερος δὲ ἐν ἅπασι	τοῖς	ἔργοις τῶν ὑπ´ ἀνάγκης πονούντων,
[3, 130]	μινυρίζων διετέλει καὶ θρηνῶν ἐν	τοῖς	θεάτροις, ἀμελήσας δὲ τῆς αὑτοῦ
[3, 25]	μήτε ἐγὼ κολακείας αἰτίαν ἔχω	τοῖς	θέλουσι διαβάλλειν μήτε σὺ τοῦ
[3, 105]	ἅμα εἶναι τόποις, ὃ καὶ	τοῖς	θεοῖς χαλεπόν, ὡς μηδαμοῦ μηδὲν
[3, 50]	γε μὴν οὐδέποτε παύσεται τιμῶν,	τοῖς	καλοῖς ἔργοις καὶ ταῖς δικαίαις
[3, 90]	οὐ πάντως ἡδονήν τινα ἔχει	τοῖς	κεκτημένοις· ὅσα δὲ τερπνά, οὐκ
[3, 90]	στρατόπεδα τῶν ἀναγκαίων ἐστὶ κτημάτων	τοῖς	κρατοῦσιν· ἄνευ γὰρ τούτων οὐχ
[3, 5]	αὐτοῦ. ὁ γὰρ τοιοῦτος βασιλεὺς	τοῖς	μὲν ἄλλοις καλὸν κτῆμα τὴν
[3, 85]	ἑτέροις ἢ προΐεσθαι. (καὶ τοίνυν	τοῖς	μὲν ἰδιώταις οἱ νόμοι παρέχουσι
[3, 100]	μὴν τά γε ὠφέλιμα φάρμακα	τοῖς	μὲν νοσοῦσιν ὠφέλιμα, τοῖς δὲ
[3, 85]	ἐναντίων. {ἐγρηγόρσεως δὲ καὶ ὕπνου	τοῖς	μὲν στρατιώταις ἐξ ἴσου μέτεστι,
[3, 85]	φυλακὴ πλὴν τὸ ἀγαπᾶσθαι· καὶ	τοῖς	μὲν τυχοῦσιν οὐκ ἀσφαλὲς εἰκῇ
[3, 95]	δὲ λυπηρότερον, εἰ δεήσειε κοινωνεῖν	τοῖς	μὴ ἀγαπῶσιν. (ποία μὲν γὰρ
[3, 20]	γὰρ ἀπεχθάνεσθαι μᾶλλον ἢ χαρίζεσθαι	τοῖς	μὴ τελέως κούφοις. (αὐτίκα ὁ
[3, 65]	νυκτὸς ἧττον ἔξεστι καθυπνῶσαι ἢ	τοῖς	νηχομένοις· ἡμέρας δὲ εἴ πού
[3, 100]	ὑγιαίνουσιν ἀεὶ σφόδρα δεῖ καὶ	τοῖς	νοσοῦσιν· ἣ συμφυλάττει μὲν πλοῦτον,
[3, 0]	δὲ ὁρῶ σε, αὐτοκράτορ, ἐντυγχάνοντα	τοῖς	παλαιοῖς ἀνδράσι καὶ συνιέντα φρονίμων
[3, 105]	καὶ τῇ μὲν γλώττῃ μόνοις	τοῖς	παροῦσι σημαίνει, καὶ ταῖς χερσίν,
[3, 55]	θαλάττῃ πόνοις, ἥκιστα δὲ γεωργὸς	τοῖς	περὶ γεωργίαν ἔργοις, ἥκιστα δὲ
[3, 135]	πολεμικοὶ φάσκοντες εἶναι ἀφέντες τὸ	τοῖς	πολεμίοις μάχεσθαι τοὺς αἰχμαλώτους οἴκοι
[3, 5]	τῶν φιλοτέκνων πατέρων, φοβερώτερος δὲ	τοῖς	πολεμίοις τῶν ἀνικήτων καὶ ἀμάχων
[3, 120]	καὶ τὰς μὲν ἡδονὰς αὔξει	τοῖς	πόνοις καὶ μείζους διὰ τοῦτο
[3, 125]	οὐ καταγέλαστον τοῦτον μὴ χρῆσθαι	τοῖς	σπουδαιοτάτοις; οἱ μὲν γὰρ πολλοὶ
[3, 85]	ἂν οὕτως τῇ χορηγίᾳ καὶ	τοῖς	στρατοπέδοις καὶ τῇ ἄλλῃ δυνάμει
[3, 115]	ἔστι συννοεῖν ὅτι πάντα τἀναντία	τοῖς	τυράννοις κακὰ πρόσεστιν ὧν ἐμνήσθημεν
[3, 100]	ὑγιαίνουσι περιττά. φιλίας δὲ καὶ	τοῖς	ὑγιαίνουσιν ἀεὶ σφόδρα δεῖ καὶ
[3, 5]	μηδεμιᾶς εὐπορούντων τρυφῆς, εὐνούστερος δὲ	τοῖς	ὑπηκόοις τῶν φιλοτέκνων πατέρων, φοβερώτερος
[3, 105]	πολλάκις ἂν εἴη πλούσιος ὁ	τοῖς	φίλοις μεταδιδοὺς τῶν παρόντων. ~καὶ
[3, 110]	καὶ δι´ ἀρετήν· ὁ τοίνυν	τοῖς	φίλοις χαριζόμενος ἥδεται ἅμα μὲν
[3, 105]	εὐτυχοῦντα χαίρειν; (εἰ δὲ δόξα	τοῖς	φιλοτίμοις περισπούδαστον, πολλάκις ἂν εὐδοξεῖν
[3, 20]	ὑπὲρ ἑαυτοῦ βουλεύεσθαι καὶ μὴ	τοῖς	φρονίμοις ἐπιτρέπειν. {ὁ μὲν γὰρ
[3, 105]	ἧττον αἱ τῶν φίλων εὐπάθειαι	τὸν	ἀγαθὸν πεφύκασιν εὐφραίνειν τῆς αὐτοῦ
[3, 85]	ἢ ἔργου τινὸς κοινωνήσαντες, ζημιοῦντες	τὸν	ἀδικοῦντα· τοῖς δὲ βασιλεῦσι τὸ
[3, 30]	καὶ διαστήσας ἀπὸ τῆς ἠπείρου	τὸν	Ἄθω, διὰ δὲ τῆς θαλάττης
[3, 20]	τὴν πενίαν ὀνειδίζει. πάλιν ὁ	τὸν	αἴσχιστον ὡς καλὸν ἐπαινῶν ἄλλο
[3, 20]	τὸ αἶσχος αὐτῷ; ἢ ὁ	τὸν	ἀνάπηρον ὁλόκληρον εἶναι λέγων πῶς
[3, 20]	τῆς ἀτυχίας; ὁ δὲ αὖ	τὸν	ἀνόητον ὡς φρόνιμον ὑμνῶν, οὗτος
[3, 130]	εὐπορώτερος χρημάτων, ὥστε μηδένα ἔχειν	τὸν	ἀντιποιησόμενον; (ἐπειδὴ ἄνθρωπον ὄντα φύσει
[3, 80]	κάλλιστος καὶ φανερώτατος οὐχ ὑπερορᾷ	τὸν	ἅπαντα χρόνον ἀνθρώπων ἐπιμελούμενος, ἦπού
[3, 60]	ἐκπλήττειν; οὐκοῦν καὶ ἡδίονα ἀνάγκη	τὸν	βίον εἶναι τοῦ ἀγαθοῦ βασιλέως.
[3, 5]	τοῦδε τοῦ ἀνδρὸς ἀγαθὸν εἶναι	τὸν	δαίμονα, οὐκ αὐτῷ μόνον, ἀλλὰ
[3, 20]	φρονίμοις ἐπιτρέπειν. {ὁ μὲν γὰρ	τὸν	δειλὸν ὡς ἀνδρεῖον θαυμάζων, οὗτος
[3, 20]	οἱ μὲν γὰρ οὐ διαφθείρουσι	τὸν	δικαστήν, ἀλλὰ μόνον ἐξαπατῶσιν· ὁ
[3, 70]	ἀσθένειάν τε καὶ μαλακίαν ἐζήλωσαν	τὸν	ἐκείνων βίον, ὥσπερ Σαρδανάπαλλος, διαβόητοι
[3, 15]	τὸ κάλλιστον καὶ δικαιότατον διαφθείρει,	τὸν	ἔπαινον, ὥστε μηκέτι δοκεῖν πιστὸν
[3, 75]	θάλατταν οἴχεσθαι, πάντα δὲ τοῦτον	τὸν	εὐειδῆ καὶ μακάριον κόσμον τὴν
[3, 25]	Σωκράτει. φασὶ γάρ ποτε Ἱππίαν	τὸν	Ἠλεῖον, διὰ χρόνου πλείονος ἀκούοντα
[3, 30]	παντὸς μᾶλλον, ὅτι τῶν ὑπὸ	τὸν	ἥλιον ἀνθρώπων ἐκεῖνός ἐστιν ἰσχυρότατος
[3, 70]	γὰρ ἂν ἄλλο τις εἴποι	τὸν	ἥλιον ἐργάζεσθαι δι´ αἰῶνος ἢ
[3, 70]	αἰσχροῖς. τὸ δὲ μέγιστον, ὁρᾷς	τὸν	ἥλιον, πόσῳ μὲν τῶν ἀνθρώπων
[3, 35]	ἡττώμενος δὲ εὐνούχων; ~ἢ σὺ	{τὸν}	ἰσχυρὸν εἶναι λέγεις τὸν καὶ
[3, 35]	σὺ {τὸν} ἰσχυρὸν εἶναι λέγεις	τὸν	καὶ τοῦ μαλακωτάτου πάντων ἀσθενέστερον,
[3, 120]	ἐνίας αὐτῶν καὶ πολὺν ἐχούσας	τὸν	κάματον, τοὺς μὲν χαλκέας, τοὺς
[3, 0]	δὴ σαφῶς ἄνδρα εἶναι μακάριον,	τὸν	μεγίστην μὲν ἔχοντα δύναμιν μετὰ
[3, 60]	πέλαγος, ἀνάγκη δὲ ἀποβλέπειν εἰς	τὸν	οὐρανόν, ἀνάγκη δὲ προσκοπεῖν τὴν
[3, 30]	Ἄθω, διὰ δὲ τῆς θαλάττης	τὸν	πεζὸν στρατὸν ἄγων ἤλαυνεν ἐφ´
[3, 20]	μὴ τελέως κούφοις. (αὐτίκα ὁ	τὸν	πένητα μακαρίζων ὡς πλούσιον αὐτὸς
[3, 0]	πυθομένου τινὸς εἰ εὐδαίμονα νομίζοι	τὸν	Περσῶν βασιλέα, Τυχόν, εἶπεν, εὐδαίμων·
[3, 30]	ἤλαυνεν ἐφ´ ἅρματος; ὥσπερ οἶμαι	τὸν	Ποσειδῶνά φησιν Ὅμηρος· καὶ τυχὸν
[3, 40]	ὥς ποτε προσεῖπεν ὁ Ἀπόλλων	τὸν	Σικυώνιον τύραννον, εἰ καὶ πολλὰς
[3, 10]	τὰ ἔργα τῆς ἀρετῆς ἢ	τὸν	σύμπαντας ἀνθρώπους θεατὰς καὶ μάρτυρας
[3, 100]	ἐκείνην νενόμικα, ἣ μηδένα ἔχει	τὸν	συνηδόμενον. ῥᾷον γὰρ ἄν τις
[3, 100]	(ἐν δὲ ταῖς εὐτυχίαις οὐδένα	τὸν	συνηδόμενον. {ᾧ γὰρ πλεῖστοι μὲν
[3, 40]	λείαν, οὐκ ἄν ποτε εἴποιμι	τὸν	τοιοῦτον ἄρχοντα ἢ αὐτοκράτορα ἢ
[3, 60]	λόγου, τοῦτο εἰδέναι· καὶ πολλοὶ	τὸν	τρόπον τοῦτον πλέουσι ταῖς εὐδίαις,
[3, 105]	ἐν πολλοῖς δὲ ἅμα εἶναι	τόποις,	ὃ καὶ τοῖς θεοῖς χαλεπόν,
[3, 5]	οὗ νικᾶν ἕτοιμον, οὔτε ἐπὶ	τοσοῦτον	ἀνειμένος ὥστε ῥᾳθυμεῖν παραταττόμενον ὁρῶν
[3, 110]	οὐδὲ οἱ σφόδρα ἐγγὺς ὠφέλιμοι.	τοσούτου	δὲ ἀξίαν κρίνει τὴν φιλίαν,
[3, 55]	οὐδένα δὲ πιστὸν οὐδὲ κηδόμενον,	τοσούτῳ	γε μᾶλλον, εἰ σωθήσεταί τινα
[3, 20]	τὴν ἄνοιαν τοῦ ἀκούοντος καὶ	τοσούτῳ	γε μείζονα ἐργάζεται βλάβην· ἀναπείθει
[3, 85]	τις τοὺς φίλους ἰσχυροτέρους ποιῇ,	τοσούτῳ	ἰσχυρότερος αὐτὸς γίγνεται. ~{ὅρα δὲ
[3, 55]	πράττειν· ὅταν δὲ ἀνθρώπους ὠφελῇ,	τότε	νομίζει τὸ προσῆκον ἀποτελεῖν, ἅτε
[3, 35]	ἀλλὰ τότε χαίρων μάλιστα καὶ	τότε	νομίζων ἄριστα πράττειν, ὅταν ὁρᾷ
[3, 35]	τὸ τῶν ἀρχομένων συμφέρον, ἀλλὰ	τότε	χαίρων μάλιστα καὶ τότε νομίζων
[3, 115]	ἐκ τῶν ἐπιτυχόντων, ἀγνοῶν ὅτι	τοῦ	ἀγαθοῦ βασιλέως οἱ φίλοι πάντες
[3, 60]	ἡδίονα ἀνάγκη τὸν βίον εἶναι	τοῦ	ἀγαθοῦ βασιλέως. (ὁρᾷς γὰρ ὅτι
[3, 20]	εἴη πιθανώτερος διὰ τὴν ἄνοιαν	τοῦ	ἀκούοντος καὶ τοσούτῳ γε μείζονα
[3, 5]	οὐκ ἂν εἴποι τις τοῦδε	τοῦ	ἀνδρὸς ἀγαθὸν εἶναι τὸν δαίμονα,
[3, 60]	ἀνθρώπῳ καὶ ἀσυλλόγιστον, κατέχει δὲ	τοῦ	βίου τὸ πλεῖστον ἡ μνήμη
[3, 5]	καὶ φύλαξ, ἄνπερ ᾖ τοιοῦτος.	(τοῦ	γὰρ πάντων ἄρχοντος καὶ κρατοῦντος
[3, 60]	μὲν ἀτεχνίας, ἀσθενείας δὲ δύναμιν,	τοῦ	δὲ ἀνοήτου τὸ φρόνιμον προνοεῖν
[3, 55]	ἀναγκαίας νομίζει καὶ τοῖς ἀμελοῦσι	τοῦ	δικαίου καὶ βουλομένοις τυραννεῖν, εἰ
[3, 40]	βίαιος καὶ παράνομος χρῆσις ἀνθρώπων	τοῦ	δοκοῦντος ἰσχύειν πλέον. {οὕτω δὲ
[3, 45]	ἀρίστων ἡγουμένων, πλεῖον ἀπέχουσα ἤδη	τοῦ	δυνατοῦ καὶ τοῦ συμφέροντος· {τοῦτο
[3, 5]	ὀλίγος ὁ δαίμων καὶ μόνου	τοῦ	ἔχοντος· ὅτου δ´ ἂν παμπληθεῖς
[3, 70]	οὐρανίων οὔτε ἐπιγείων, ἀλλ´ οὐδὲ	τοῦ	ζῆν· καὶ ταῦτα οὐδέποτε κάμνει
[3, 80]	λανθάνει συνεθίζων μὲν ἡμᾶς διὰ	τοῦ	ἦρος ὑπενεγκεῖν τὸ θέρος, προγυμνάζων
[3, 60]	γὰρ ὅτι πανταχοῦ τὸ βέλτιον	τοῦ	ἥττονος ἔταξεν ὁ θεὸς προνοεῖν
[3, 40]	ἡμεῖς διανοούμεθα καὶ φαμὲν περὶ	τοῦ	θείου καὶ θεοφιλοῦς αὐτοκράτορος καὶ
[3, 50]	τῶν θεῶν ἱλάσκεται κατὰ {τὴν	τοῦ	θεοῦ} δύναμιν. (ἡγεῖται δὲ τὴν
[3, 80]	θάλπων κατ´ ὀλίγον, ἐκ δὲ	τοῦ	θέρους ἀναψύχων, ὥστε ἀλύπως ἀφικνεῖσθαι
[3, 45]	τυραννίς, ἑνὸς ὕβρει καὶ βίᾳ	τοῦ	κακίστου τῶν ἄλλων ἀπολλυμένων· ἡ
[3, 25]	τοῖς θέλουσι διαβάλλειν μήτε σὺ	τοῦ	κατ´ ὀφθαλμοὺς ἐθέλειν ἐπαινεῖσθαι, ποιήσομαι
[3, 20]	οὗτος δικαιότατα χρῆται τῇ ἀνοίᾳ	τοῦ	κολακευομένου· τάχιστα γὰρ ἂν οἶμαι
[3, 50]	τῆς φύσεως τὴν κατὰ φύσιν	τοῦ	κρείττονος τῶν ἐλαττόνων ἀρχὴν καὶ
[3, 60]	μηδὲ ὅποι γῆς εἰσι, τὸ	τοῦ	λόγου, τοῦτο εἰδέναι· καὶ πολλοὶ
[3, 35]	ἰσχυρὸν εἶναι λέγεις τὸν καὶ	τοῦ	μαλακωτάτου πάντων ἀσθενέστερον, ὕπνου; ὑφ´
[3, 55]	τὸ προσῆκον ἀποτελεῖν, ἅτε ὑπὸ	τοῦ	μεγίστου θεοῦ ταχθεὶς ἐπὶ τοῦτο
[3, 80]	τὸ θέρος, προγυμνάζων δὲ διὰ	τοῦ	μετοπώρου χειμῶνα ἀνέχεσθαι, ἐκ μὲν
[3, 120]	βουλῆς δὲ καὶ ἔργων καὶ	τοῦ	ξύμπαντος βίου συνεργόν. (μόνος δὲ
[3, 100]	καὶ γλῶττα καὶ χεῖρες ἀνθρώπῳ	τοῦ	παντὸς ἄξια οὐ μόνον πρὸς
[3, 50]	κάλλιον ἕτερον ἂν γένοιτο τῆς	τοῦ	παντὸς ἡγεμονίας, ἣ ὑπὸ τῷ
[3, 0]	Σωκράτης, ὅτι ἐτύγχανεν ἄπειρος ὢν	τοῦ	Πέρσου τῆς ψυχῆς, ἄπειρος ἡγεῖτο
[3, 35]	φασιν ὑπακούειν· τῆς δὲ Λιβύης	τοῦ	πλείονος μέρους· ἐν δὲ τῇ
[3, 35]	Σώκρατες, ὅτι τῆς ἁπάσης οἰκουμένης	τοῦ	πλείστου καὶ ἀρίστου βασιλεύει μέρους.
[3, 25]	δεῖ (καὶ τίς ἡ διαφορὰ	τοῦ	προσποιουμένου μὲν ἄρχοντος εἶναι, πλεῖστον
[3, 45]	καὶ συμφορὰς ἑκάστης αὐτῶν ἐκ	τοῦ	πρότερον χρόνου δεῖξαι δυνάμενος· ~περὶ
[3, 45]	ἀπέχουσα ἤδη τοῦ δυνατοῦ καὶ	τοῦ	συμφέροντος· {τοῦτο ἔμοιγε δοκεῖ καὶ
[3, 25]	τὴν περὶ τῆς εὐδαιμονίας ἐπύθετο	τοῦ	Σωκράτους ὁ ἐκεῖνο τὸ ἐρώτημα
[3, 25]	Ἠλεῖον, διὰ χρόνου πλείονος ἀκούοντα	τοῦ	Σωκράτους περὶ δικαιοσύνης καὶ ἀρετῆς
[3, 65]	εἴ πού τι βραχὺ κλέψειε	τοῦ	ὕπνου, καὶ τοῦτο μετέωρον καὶ
[3, 80]	μετοπώρου χειμῶνα ἀνέχεσθαι, ἐκ μὲν	τοῦ	χειμῶνος θάλπων κατ´ ὀλίγον, ἐκ
[3, 5]	αὐτὸ τοῦτο φράζειν· μνησθεὶς γὰρ	τοῦ	χρηστοῦ βασιλέως ἐπὶ πᾶσιν εἴρηκεν,
[3, 25]	ἐπαινεῖσθαι, ποιήσομαι τοὺς λόγους ὑπὲρ	τοῦ	χρηστοῦ βασιλέως, ὁποῖον εἶναι δεῖ
[3, 75]	κράσεως· δεῖται μὲν γὰρ ὑπὸ	τοῦ	ψύχους τὰ σώματα συνίστασθαι, δεῖται
[3, 5]	πῶς οὐκ ἂν εἴποι τις	τοῦδε	τοῦ ἀνδρὸς ἀγαθὸν εἶναι τὸν
[3, 20]	δοκεῖ τούτου καὶ μάλιστα ἀποτυγχάνειν·	τοὐναντίον	γὰρ ἀπεχθάνεσθαι μᾶλλον ἢ χαρίζεσθαι
[3, 90]	εὐθὺς διὰ τοῦτο καὶ συμφέροντα·	τοὐναντίον	γὰρ (πολλὰ τῶν ἡδέων ἀξύμφορα
[3, 90]	ἡδέα μόνον, συμφέροντα δὲ οὔ·	τοὐναντίον	δὲ τὰ πλεῖστα τῶν ἡδέων
[3, 30]	καὶ δι´ ὕβριν ταῦτα ἐπιχειρῶν,	τοὐναντίον	ἔμοιγε ἀσθενέστερος εἶναι δοκεῖ τῶν
[3, 60]	ἀγαπώμενον δὲ ὑπὸ θεῶν, ἢ	τοὐναντίον	μισούμενον; καὶ τοίνυν τὸ μὲν
[3, 135]	ἀφέντες τὸ τοῖς πολεμίοις μάχεσθαι	τοὺς	αἰχμαλώτους οἴκοι λαβόντες ἔκτεινον.
[3, 5]	πάντων. ἡ δὲ σωφροσύνη καὶ	τοὺς	ἀκολαστοτέρους σωφρονεστέρους ποιεῖ· ἐφορᾷ γὰρ
[3, 35]	πράττειν, ὅταν ὁρᾷ καλῶς πράττοντας	τοὺς	ἀρχομένους, δυνάμει τε μέγιστός ἐστιν
[3, 25]	εἰ δέ τις φήσει με	τοὺς	αὐτοὺς ποιεῖσθαι λόγους, τοῦτο ἂν
[3, 5]	ἡ μὲν φρόνησις ἱκανὴ καὶ	τοὺς	ἄφρονας ὠφελεῖν· βουλεύεται γὰρ ὁμοίως
[3, 125]	δὲ ἄλλους πάντας ἀπελαύνουσι, καὶ	τούς	γε βελτίστους ἔτι μᾶλλον. ~ὁ
[3, 130]	δὲ ἐπιμελεῖς τὸ πράγματα διοικεῖν·	τούς	γε μὴν φιλοστόργους ἡ συνήθεια.
[3, 115]	υἱὸν ἀδικῆσαι καὶ παῖδα περὶ	τοὺς	γονέας ἐξαμαρτεῖν· ὁμοίως δὲ ἀδελφοὺς
[3, 125]	δρόμοις, τοὺς δὲ αὖ παλαίοντας,	τοὺς	δὲ ἄλλο τι περὶ τὴν
[3, 125]	κολακεύειν ἐθέλοντας, τούτους μόνους ὁρῶσι,	τοὺς	δὲ ἄλλους πάντας ἀπελαύνουσι, καὶ
[3, 125]	μὲν τρέχοντας ἐν τοῖς δρόμοις,	τοὺς	δὲ αὖ παλαίοντας, τοὺς δὲ
[3, 130]	δὲ ἡγεμονικοὺς τὸ ἀρχῆς μεταλαμβάνειν,	τοὺς	δὲ αὖ πολεμικοὺς τὸ πράττειν
[3, 130]	τὸ πράττειν τι τῶν πολεμικῶν,	τοὺς	δὲ ἐπιμελεῖς τὸ πράγματα διοικεῖν·
[3, 130]	εὔνοιαν τοὺς μὲν φιλοτίμους ἔπαινος,	τοὺς	δὲ ἡγεμονικοὺς τὸ ἀρχῆς μεταλαμβάνειν,
[3, 120]	τὸν κάματον, τοὺς μὲν χαλκέας,	τοὺς	δὲ ναυπηγούς, τοὺς δὲ οἰκοδόμους·
[3, 120]	μὲν χαλκέας, τοὺς δὲ ναυπηγούς,	τοὺς	δὲ οἰκοδόμους· ~ὅσοι δὲ κέκτηνται
[3, 120]	καὶ μείζους διὰ τοῦτο καρποῦται,	(τοὺς	δὲ πόνους ἐπελαφρύνει τῷ ἔθει.
[3, 0]	ἡδονὰς ὑποπτεύεις, καθάπερ ἀνθρώπους κόλακας,	τοὺς	δὲ πόνους ὑπομένεις, ἐλέγχους ὑπολαμβάνων
[3, 30]	θάλατταν, πλεῖσθαι δὲ τὰ ὄρη,	τοὺς	δὲ ποταμοὺς ἐκλείπειν ὑπὸ ἀνθρώπων
[3, 40]	ῥᾳθύμως δὲ διάγων καὶ ἀπόνως·	τοὺς	δὲ ὑπηκόους ἅπαντας ἡγούμενος δούλους
[3, 85]	ἰσχυροτάτους μὲν εἰκὸς ἁπάντων εἶναι	τοὺς	ἐγγὺς τῶν βασιλέων καὶ τὴν
[3, 50]	ἀκρατεῖς καὶ ἀνοήτους καὶ καθόλου	τοὺς	ἐναντίον τι πράττοντας τῇ τε
[3, 110]	δὲ ὑπὸ τῶν συνόντων ἢ	τοὺς	ἐξ ἴσου συνόντας ἀγαπῶσι, μᾶλλον
[3, 55]	πολεμίων καὶ ἐπιβουλευόμενον μὴ ἀγνοεῖν	τοὺς	ἐπιβουλεύοντας, ~εἰ δὲ δεῖ τὰς
[3, 55]	ἔχει τοὺς μισοῦντας, πλείους δὲ	τοὺς	ἐπιβουλεύοντας, οὐδένα δὲ πιστὸν οὐδὲ
[3, 100]	μὲν ταῖς συμφοραῖς πλείστους ἔχει	τοὺς	ἐφηδομένους, (ἐν δὲ ταῖς εὐτυχίαις
[3, 30]	δυνάμενος δὲ ὑπομεῖναι πόνους, οὐδὲ	τοὺς	ἡδονῆς ἕνεκεν γιγνομένους, ἀδύνατος δὲ
[3, 5]	μεταδίδωσιν, ἡ δὲ ἀνδρεία καὶ	τοὺς	ἧττον εὐψύχους οὐ μόνον σῴζειν,
[3, 50]	δέξεται παρὰ κακῶν ἀνδρῶν, οὐδὲ	τοὺς	θεοὺς ἀναθήμασιν οὐδὲ θυσίαις οἴεται
[3, 115]	φιλίαν ἱερὸν νενόμικεν ὥστε καὶ	τοὺς	θεοὺς αὑτῷ πειρᾶται ποιεῖν φίλους.
[3, 0]	μεγίστην μὲν ἔχοντα δύναμιν μετὰ	τοὺς	θεούς, κάλλιστα δὲ τῷ δύνασθαι
[3, 110]	τοῖς ἄλλοις οὐ πάντως ὑπερβάλλειν	τοὺς	ἰδιώτας ὁ τοιοῦτος βασιλεὺς βούλεται,
[3, 125]	τἄλλα ὁμοίως, ἀλλ´ ὅτι φίλους	τοὺς	καλλίστους, καὶ πολύ γε αἴσχιον
[3, 50]	ἵνα δὴ καὶ αὐτὸς ἔχῃ	τοὺς	κατ´ ἀξίαν ἄρχοντας. (ἡγεῖται δὲ
[3, 60]	εὐλαβεῖσθαι τὰς ἡδονάς, ὁμοίως δὲ	τοὺς	κινδύνους ὑπομένειν, πόσῳ γε κρεῖττον
[3, 125]	ὅπως δήποτε πλησίον γενομένους καὶ	τοὺς	κολακεύειν ἐθέλοντας, τούτους μόνους ὁρῶσι,
[3, 105]	εἰ δὲ πλοῦτος πέφυκεν εὐφραίνειν	τοὺς	κτωμένους, πολλάκις ἂν εἴη πλούσιος
[3, 25]	λέγοντος, (καὶ παραβάλλοντος, ὥσπερ εἰώθει,	τοὺς	κυβερνήτας καὶ ἰατροὺς καὶ σκυτοτόμους
[3, 25]	κατ´ ὀφθαλμοὺς ἐθέλειν ἐπαινεῖσθαι, ποιήσομαι	τοὺς	λόγους ὑπὲρ τοῦ χρηστοῦ βασιλέως,
[3, 15]	ἐκείνους θαρρεῖ τὰ ψευδῆ λέγειν	τοὺς	μάλιστα εἰδότας ὅτι ψεύδεται. τίς
[3, 115]	οὐδὲ γὰρ (δύναται ποιεῖσθαι φίλους.	τοὺς	μὲν γὰρ ὁμοίους αὑτῷ, πονηροὺς
[3, 120]	ἀγαπᾷ καὶ φίλους ἀναγκαίους νενόμικεν.	(τοὺς	μὲν γὰρ φίλους ἔστι διαλύσασθαι
[3, 25]	τοῦτο δοκεῖ τῶν καλλίστων εἶναι.	τοὺς	μὲν γὰρ ψευδομένους οἴδαμεν πολλὰ
[3, 120]	τὴν ἀρετὴν φαίνηται προτιμῶν. καὶ	τοὺς	μὲν ζῶντας μάλιστα πάντων ἀγαπᾷ
[3, 120]	συμφέροντα καὶ ἡδέα· ὁρᾷ γὰρ	τοὺς	μὲν ἰδιώτας, εἰ μέλλουσιν ὑγιαίνειν
[3, 80]	πόνους. ἡ δέ γε τρυφὴ	τοὺς	μὲν πόνους ἀεὶ χαλεπωτέρους ποιεῖ
[3, 80]	οὐκ ἄχθεται καρτερῶν. κατανοεῖ δὲ	τοὺς	μὲν πόνους ὑγίειάν τε παρέχοντας
[3, 120]	τῷ σώματι τροφὴν προσφέροντας, ἀλλὰ	τοὺς	μὲν τέχνας ἐργαζομένους, ἐνίας αὐτῶν
[3, 125]	μεστὰ καὶ τὰς παλαίστρας, καὶ	τοὺς	μὲν τρέχοντας ἐν τοῖς δρόμοις,
[3, 130]	κτητόν. προσάγεται γὰρ εἰς εὔνοιαν	τοὺς	μὲν φιλοτίμους ἔπαινος, τοὺς δὲ
[3, 120]	καὶ πολὺν ἐχούσας τὸν κάματον,	τοὺς	μὲν χαλκέας, τοὺς δὲ ναυπηγούς,
[3, 55]	ὅσῳ δὲ πλείους μὲν ἔχει	τοὺς	μισοῦντας, πλείους δὲ τοὺς ἐπιβουλεύοντας,
[3, 115]	ἂν εἴη διαφερόντως; ὅς γε	τοὺς	οἰκείους καὶ τοὺς συγγενεῖς μέρος
[3, 125]	μὲν γὰρ πολλοὶ τῶν δυναστῶν	τοὺς	ὅπως δήποτε πλησίον γενομένους καὶ
[3, 75]	πάνυ ἀσφαλῶς καὶ ἀραρότως τηρεῖ	τοὺς	ὅρους πρὸς τὸ ἡμῖν συμφέρον,
[3, 110]	δὲ ὑπὸ τῶν πρεσβυτέρων ἢ	τοὺς	παῖδας ἀγαπῶσι, μᾶλλον δὲ ὑπὸ
[3, 130]	ἀμελήσας δὲ τῆς αὑτοῦ βασιλείας,	τοὺς	παλαιοὺς (ὑποκρινόμενος ἠγάπα βασιλέας· ~ὁ
[3, 25]	(οὔτε ἄρχοντα καὶ βασιλέα ἢ	τοὺς	περὶ ἀρχῆς τε καὶ διοικήσεως
[3, 25]	λόγους φαίην ἂν ὀρθῶς ἢ	τοὺς	περὶ ὑγιείας σώματος καὶ νόσου·
[3, 25]	καλοῦνται ἰατροῖς· οὔτε κυβερνήτην ἢ	τοὺς	περὶ ὡρῶν καὶ ἀνέμων καὶ
[3, 125]	γὰρ ἐξ ἁπάντων ἀνθρώπων ἐκλέξασθαι	τοὺς	πιστοτάτους ὑπάρχει, καὶ σχεδὸν οὐδείς
[3, 45]	τινῶν καὶ πονηρῶν ὀλίγων ἐπὶ	τοὺς	πολλοὺς καὶ ἀπόρους συστᾶσα· (ἡ
[3, 80]	καὶ ἀβλαβεστέρας, ὅταν γίγνωνται μετὰ	τοὺς	πόνους. ἡ δέ γε τρυφὴ
[3, 115]	ὅς γε τοὺς οἰκείους καὶ	τοὺς	συγγενεῖς μέρος νενόμικετῆς αὑτοῦ ψυχῆς;
[3, 120]	ἐν αὐτοῖς ἐνιδόντα· πρὸς δὲ	τοὺς	συγγενεῖς οὐχ οἷόν τε διαλύσασθαι
[3, 100]	τοιοῦτος ἀνὴρ πολλοὺς μὲν ἔχει	τοὺς	συνηδομένους, οὐδένα δὲ ἐφηδόμενον καὶ
[3, 50]	ἐναγεῖς καὶ ἀλιτηρίους οὐ μόνον	τοὺς	τὰ ἱερὰ συλῶντας ἢ λέγοντάς
[3, 50]	τῶν θεῶν, ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον	τούς	τε δειλοὺς καὶ ἀδίκους καὶ
[3, 85]	δυνάμεως, ὅσῳ δ´ ἄν τις	τοὺς	φίλους ἰσχυροτέρους ποιῇ, τοσούτῳ ἰσχυρότερος
[3, 120]	ὁποῖοί ποτ´ ἂν ὦσιν, ἀνάγκη	τοῦτο	ἀκούειν τὸ ὄνομα. (γυναῖκα δὲ
[3, 25]	με τοὺς αὐτοὺς ποιεῖσθαι λόγους,	τοῦτο	ἂν εἴη κοινὸν ἐμοὶ τὸ
[3, 50]	μεταβαλούσας ἐκ τῆς θνητῆς φύσεως·	τοῦτο	δὲ βεβαιοῖ τὸ δόγμα οὐχ
[3, 110]	πώποτε ἠδικῆσθαι ὑπὸ φίλου, ἀλλὰ	τοῦτο	δὴ ἓν τῶν λεγομένων ἀδυνάτων
[3, 25]	αὐτῶν λέγεις, ἡμῖν δὲ ἓν	τοῦτο	δοκεῖ τῶν καλλίστων εἶναι. τοὺς
[3, 60]	γῆς εἰσι, τὸ τοῦ λόγου,	τοῦτο	εἰδέναι· καὶ πολλοὶ τὸν τρόπον
[3, 45]	τοῦ δυνατοῦ καὶ τοῦ συμφέροντος·	{τοῦτο	ἔμοιγε δοκεῖ καὶ Ὅμηρος εἰπεῖν
[3, 15]	ἕνεκεν ἢ δι´ ἀρετήν τις	τοῦτο	ἐπιτηδεύῃ. πασῶν γάρ, ὡς ἔπος
[3, 120]	δοκῶσι κοινωνεῖν τῆς ἀρχῆς, καὶ	τοῦτο	ἐσπούδακεν ἐξ ἅπαντος ὅπως μὴ
[3, 90]	δὲ τερπνά, οὐκ εὐθὺς διὰ	τοῦτο	καὶ συμφέροντα· τοὐναντίον γὰρ (πολλὰ
[3, 120]	τοῖς πόνοις καὶ μείζους διὰ	τοῦτο	καρποῦται, (τοὺς δὲ πόνους ἐπελαφρύνει
[3, 70]	ἔργα διαπονεῖν. ἀλλ´ οὐ διὰ	τοῦτο	μᾶλλον ἄν τις (μακαρίσειε τῶν
[3, 30]	ἐρώτημα ἐρωτήσας, ~Ὦ Σώκρατες, ἔφη,	τοῦτο	μὲν ἐπίστασαι παντὸς μᾶλλον, ὅτι
[3, 65]	βραχὺ κλέψειε τοῦ ὕπνου, καὶ	τοῦτο	μετέωρον καὶ ἀμφίβολον, ὡς ἀναβοᾶν
[3, 35]	ὁ Σωκράτης εἶπεν, Ἀλλ´ οὐδὲ	τοῦτο	οἶδα ὅλως γε, εἰ βασιλεύς
[3, 30]	ἤλαυνεν. (καὶ ὁ Σωκράτης, Οὐδὲ	τοῦτό	σοι ἔχω εἰπεῖν, εἴτε μέγιστον
[3, 100]	ἀμαυροῖ δὲ ἀδοξίαν. μόνον δὲ	τοῦτο	τὰ μὲν δυσχερῆ πάντα μειοῖ,
[3, 55]	τοῦ μεγίστου θεοῦ ταχθεὶς ἐπὶ	τοῦτο	τὸ ἔργον, ᾧ ἀπειθεῖν οὐ
[3, 130]	ἐν τῷ βίῳ διαφερόντων καὶ	τοῦτο	τῶν ἄλλων {τι} ὥσπερ παραμύθιον
[3, 5]	δέ μοι καὶ Ὅμηρος αὐτὸ	τοῦτο	φράζειν· μνησθεὶς γὰρ τοῦ χρηστοῦ
[3, 40]	τύραννος καὶ ἡ τυραννὶς ἐναντίον	τούτοις	βίαιος καὶ παράνομος χρῆσις ἀνθρώπων
[3, 90]	καὶ ὀργάνων, {πρὸς δὲ αὖ	τούτοις	γυναῖκες ὡραῖαι καὶ παιδικὰ ὡραῖα}
[3, 50]	θεραπεύειν ἀφθόνως αὐτοὺς σπουδάσει καὶ	τούτοις·	ἐκείνοις γε μὴν οὐδέποτε παύσεται
[3, 125]	βουλομένῳ χρῆσθαι, πῶς οὐ καταγέλαστον	τοῦτον	μὴ χρῆσθαι τοῖς σπουδαιοτάτοις; οἱ
[3, 115]	ἔσχεν, ὀφθαλμὸν βασιλέως λεγόμενον, καὶ	τοῦτον	οὐ σπουδαῖον ἄνθρωπον, ἀλλὰ ἐκ
[3, 60]	εἰδέναι· καὶ πολλοὶ τὸν τρόπον	τοῦτον	πλέουσι ταῖς εὐδίαις, οἱ μὲν
[3, 75]	δὲ θάλατταν οἴχεσθαι, πάντα δὲ	τοῦτον	τὸν εὐειδῆ καὶ μακάριον κόσμον
[3, 20]	χαρίζεσθαι τοῖς ἐπαινουμένοις, ἐμοὶ δοκεῖ	τούτου	καὶ μάλιστα ἀποτυγχάνειν· τοὐναντίον γὰρ
[3, 65]	οὐδέποτε ᾔσθετο· ψυχὴ δὲ καὶ	τούτου	συνίησι, καὶ πολλὰ πάσχει ῥυομένη
[3, 125]	γενομένους καὶ τοὺς κολακεύειν ἐθέλοντας,	τούτους	μόνους ὁρῶσι, τοὺς δὲ ἄλλους
[3, 5]	ὥστε περὶ ἑτέρου πονεῖν ἀναγκαῖον,	τούτῳ	δὲ μὴ συμπονεῖν ἐθέλειν. (δοκεῖ
[3, 130]	τοῖς ἐγγύς. πάντα γὰρ ὑπάρχει	τούτῳ,	δι´ ὧν ἐστι φιλία κτητόν.
[3, 135]	δὲ εὕρεμα ἡγεῖται κυνηγεσίαν, καὶ	τούτῳ	μάλιστα χαίρει· δι´ οὗ τὸ
[3, 35]	ἄρα, εἶπε, μόνος ἀνήκοος εἶ	τούτων	ἃ πάντες ἴσασιν; Ἀκούω, ἔφη,
[3, 35]	ἄριστε, εἰ νομίμως καὶ δικαίως	τούτων	ἁπάντων προέστηκεν καὶ τοιοῦτος ὢν
[3, 125]	καὶ πάντων, (ὁ ἄρχων ἁπάντων	τούτων	διαφέρει τῷ μὴ μάτην πονεῖν
[3, 25]	ἀνθρώπων. ὡς δὲ καὶ περὶ	τούτων	ἐνόμιζε Σωκράτης πειράσομαι εἰπεῖν. μετὰ
[3, 35]	Εὐρώπῃ Θρᾴκης καὶ Μακεδονίας· ἁπάντων	τούτων	κρατεῖ· ὅθεν δὴ καὶ μέγας
[3, 45]	χαλεποῦ ὑπὸ ἀνέμων σκληρῶν μεταβαλλομένου.	τούτων	μὲν οὖν ὁ λόγος ἄλλως
[3, 85]	τὸ μὴ ἀδικεῖσθαι ῥᾳδίως ὑπὸ	τούτων	οἷς ἂν συμβάλωσιν ἢ χρήματα
[3, 55]	ἀπολοῦνται, ἀλλὰ καὶ μᾶλλον ἔτι	τούτων	ὁρᾷ δεομένους αὐτούς, ὅσῳ δὲ
[3, 100]	ἥδεσθαι ζῶντα, ἀλλὰ δύνασθαι ζῆν,	τούτων	οὐκ ἔλαττον, ἀλλὰ καὶ μᾶλλον
[3, 85]	τὴν ἀρχὴν συνδιοικοῦντας. ἀπὸ δὲ	τούτων	οὐκ ἔστιν ἄλλη φυλακὴ πλὴν
[3, 90]	κτημάτων τοῖς κρατοῦσιν· ἄνευ γὰρ	τούτων	οὐχ οἷόν τε σώζεσθαι τὴν
[3, 80]	τὴν δὲ αὖ τρυφὴν ἅπαντα	τούτων	τἀναντία. ἔτι δὲ οἱ μὲν
[3, 125]	ἐνδεέστερον ἔχειν τῶν ἰδιωτῶν ἢ	τούτων	τινός. ᾧ γὰρ ἐξ ἁπάντων
[3, 90]	δέ γε φίλοι καὶ δίχα	τούτων	ὠφέλιμοι. ~καὶ ταῦτα μὲν ἐν
[3, 130]	ἡ παρὰ τίνι δὲ εὐδοξοτέρα	τράπεζα;	εἰ δὲ ὠνητὸν ὑπῆρχε φιλία,
[3, 90]	καὶ χρυσοῖ κρατῆρες καὶ ποικίλαι	τράπεζαι	καὶ πορφύρα καὶ ἐλέφας καὶ
[3, 45]	δὲ ταύταις, ὥσπερ εἴρηται, πολιτείαις	τρεῖς	ἐναντίαι {καὶ} παράνομοι διαφθοραί, ἡ
[3, 70]	τὰς ὥρας, αὔξοντα δὲ καὶ	τρέφοντα	πάντα μὲν τὰ ζῷα, πάντα
[3, 125]	τὰς παλαίστρας, καὶ τοὺς μὲν	τρέχοντας	ἐν τοῖς δρόμοις, τοὺς δὲ
[3, 45]	καὶ θεοφιλοῦς αὐτοκράτορος καὶ βασιλέως}	~τρία	γὰρ εἴδη, τὰ φανερώτατα, πολιτειῶν
[3, 45]	καὶ πρᾷον, εἴπερ ἦν δυνατόν.	(τρισὶ	δὲ ταύταις, ὥσπερ εἴρηται, πολιτείαις
[3, 45]	ᾧ ἔδωκε Κρόνου παῖς ἀγκυλομήτεω.	(τρίτη	δὲ πασῶν ἀδυνατωτάτη σχεδὸν ἡ
[3, 80]	κατ´ ὀλίγον ταῦτα μηχανᾶται, καὶ	τρόπον	τινὰ λανθάνει συνεθίζων μὲν ἡμᾶς
[3, 60]	τοῦτο εἰδέναι· καὶ πολλοὶ τὸν	τρόπον	τοῦτον πλέουσι ταῖς εὐδίαις, οἱ
[3, 120]	ἀργῷ καὶ ἀπόνῳ τῷ σώματι	τροφὴν	προσφέροντας, ἀλλὰ τοὺς μὲν τέχνας
[3, 30]	κεκτημένων βῶλον, ὥστε διαθρύψαι μακέλλῃ	τροφῆς	ἕνεκεν, {οὐχ ὅπως τὰ μέγιστα
[3, 65]	μόνῳ ἐπιμελεῖται καὶ ὅπλων καὶ	τροφῆς,	καὶ ταῦτα οὐ πορίζων, ἀλλ´
[3, 5]	ἀνάγκης πονούντων, ἔλαττον δὲ βουλόμενος	τρυφᾶν	τῶν μηδεμιᾶς εὐπορούντων τρυφῆς, εὐνούστερος
[3, 80]	τοὺς πόνους. ἡ δέ γε	τρυφὴ	τοὺς μὲν πόνους ἀεὶ χαλεπωτέρους
[3, 80]	δόξαν ἀγαθήν, τὴν δὲ αὖ	τρυφὴν	ἅπαντα τούτων τἀναντία. ἔτι δὲ
[3, 5]	βουλόμενος τρυφᾶν τῶν μηδεμιᾶς εὐπορούντων	τρυφῆς,	εὐνούστερος δὲ τοῖς ὑπηκόοις τῶν
[3, 40]	δούλους καὶ ὑπηρέτας (τῆς αὑτοῦ	τρυφῆς,	οὐδὲ ποιμένος ἐπιεικοῦς ἔχων ἦθος,
[3, 80]	ἀσθενεῖς ἀποδείκνυσιν. (ὁ γὰρ ἀεὶ	τρυφῶν	ἄνθρωπος, μηδέποτε δὲ ἁπτόμενος πόνου
[3, 20]	ἀληθῶς λέγει οὐ μεγάλης τινὸς	τυγχάνει	χάριτος. τί γὰρ καὶ δοκεῖ
[3, 0]	εἰμι τῆς σῆς φύσεως, ὅτι	τυγχάνεις	χαίρων ἀληθείᾳ καὶ παρρησίᾳ μᾶλλον
[3, 50]	ἐστι θεοφιλής, ἅτε τῆς μεγίστης	τυγχάνων	παρὰ θεῶν τιμῆς καὶ πίστεως.
[3, 55]	ἀμελοῦσι τοῦ δικαίου καὶ βουλομένοις	τυραννεῖν,	εἰ μὴ τάχιστα ἀπολοῦνται, ἀλλὰ
[3, 40]	ὁ δὲ τύραννος καὶ ἡ	τυραννὶς	ἐναντίον τούτοις βίαιος καὶ παράνομος
[3, 45]	καὶ ἀρίστη καὶ μόνη δυνατή}	τυραννίς,	ἑνὸς ὕβρει καὶ βίᾳ τοῦ
[3, 115]	συννοεῖν ὅτι πάντα τἀναντία τοῖς	τυράννοις	κακὰ πρόσεστιν ὧν ἐμνήσθημεν ἀγαθῶν,
[3, 40]	προσεῖπεν ὁ Ἀπόλλων τὸν Σικυώνιον	τύραννον,	εἰ καὶ πολλὰς μὲν ἔχοι
[3, 40]	ἢ βασιλέα, πολὺ δὲ μᾶλλον	τύραννον	καὶ λευστῆρα, ὥς ποτε προσεῖπεν
[3, 40]	νόμος βασιλέως δόγμα. ὁ δὲ	τύραννος	καὶ ἡ τυραννὶς ἐναντίον τούτοις
[3, 115]	πάντων γὰρ ἀπορώτατός ἐστι φιλίας	τύραννος·	οὐδὲ γὰρ (δύναται ποιεῖσθαι φίλους.
[3, 55]	ἥδεται τῇ αὑτοῦ πράξει, κἂν	τύχῃ	ἐπίπονος· ὡς ἥκιστα μὲν κυβερνήτης
[3, 45]	μετὰ δαίμονός τε ἀγαθοῦ καὶ	τύχης	ὁμοίας· μία μὲν ἡ πρώτη
[3, 20]	ὡς φρόνιμον ὑμνῶν, οὗτος ἂν	τυχὸν	ἁπάντων εἴη πιθανώτερος διὰ τὴν
[3, 0]	εὐδαίμονα νομίζοι τὸν Περσῶν βασιλέα,	Τυχόν,	εἶπεν, εὐδαίμων· οὐκ ἔφη δὲ
[3, 30]	τὸν Ποσειδῶνά φησιν Ὅμηρος· καὶ	τυχὸν	ὁμοίως οἵ τε δελφῖνες καὶ
[3, 0]	γενναῖε αὐτοκράτορ, παραγέγονά σοι, καὶ	τυχὸν	οὐδενὸς ἧττον ἔμπειρός εἰμι τῆς
[3, 85]	τὸ ἀγαπᾶσθαι· καὶ τοῖς μὲν	τυχοῦσιν	οὐκ ἀσφαλὲς εἰκῇ μεταδιδόναι δυνάμεως,
[3, 60]	τὸ μὲν παρὸν βραχύ τι	τῷ	ἀνθρώπῳ καὶ ἀσυλλόγιστον, κατέχει δὲ
[3, 130]	ἄνθρωπον ὄντα φύσει τῶν ἐν	τῷ	βίῳ διαφερόντων καὶ τοῦτο τῶν
[3, 10]	γὰρ δεῖ πλείονος φρονήσεως ἢ	τῷ	βουλευομένῳ περὶ τῶν μεγίστων; τίνι
[3, 60]	οὐ μὴν οὐδὲ τὰ ἐν	τῷ	βυθῷ χρὴ λανθάνειν αὐτόν, ἢ
[3, 15]	ἀνόητος λέγεται καὶ ἔστιν ὄντως,	τῷ	δὲ ἄφρονι πάντας ὑπερβέβληκεν ὁ
[3, 20]	ὡς πλούσιον αὐτὸς μὲν ψεύδεται,	τῷ	δὲ μακαριζομένῳ τὴν πενίαν ὀνειδίζει.
[3, 0]	μετὰ τοὺς θεούς, κάλλιστα δὲ	τῷ	δύνασθαι χρώμενον. (ᾧ γὰρ ἐξὸν
[3, 120]	καρποῦται, (τοὺς δὲ πόνους ἐπελαφρύνει	τῷ	ἔθει. ταὐτὰ δὲ ἡγεῖται συμφέροντα
[3, 20]	ὁ δὲ κολακεύων ἅμα δεκάζει	τῷ	ἐπαίνῳ. ~ἵνα δὲ μήτε ἐγὼ
[3, 135]	ὁμοίως δὲ ἀφῃροῦντο τὴν ἐπὶ	τῷ	εὑρεῖν {τε} χαρὰν καὶ τὴν
[3, 10]	τε λαθεῖν, οὐ μᾶλλον ἢ	τῷ	ἡλίῳ πορεύεσθαι διὰ σκότους· πάντα
[3, 75]	μικρὸν ὑπερβάλοι, πάντα ἂν ἀποψυγείη	τῷ	κρύει. ~ἐπεὶ δὲ ἀσθενέστεροι φέρειν
[3, 60]	ἕως ἐγένοντο ἐν τῷ λιμένι.	(τῷ	κυβερνήτῃ δὲ ἀνάγκη μὲν ὁρᾶν
[3, 60]	οὐδὲ ἀνέστησαν, ἕως ἐγένοντο ἐν	τῷ	λιμένι. (τῷ κυβερνήτῃ δὲ ἀνάγκη
[3, 10]	τίνι δὲ ἀκριβεστέρας δικαιοσύνης ἢ	τῷ	μείζονι τῶν νόμων; τίνι δὲ
[3, 125]	(ὁ ἄρχων ἁπάντων τούτων διαφέρει	τῷ	μὴ μάτην πονεῖν μηδὲ τὸ
[3, 115]	ἀγαθῶν, οὐχ ἥκιστα δὲ ἐν	τῷ	νῦν λεγομένῳ. πάντων γὰρ ἀπορώτατός
[3, 30]	αὐτὸν ἡγοῦμαι καὶ μεγίστην ἔχειν	τῷ	ὄντι δύναμιν· (εἰ δὲ αὖ
[3, 50]	τοῦ παντὸς ἡγεμονίας, ἣ ὑπὸ	τῷ	πρώτῳ τε καὶ ἀρίστῳ θεῷ.
[3, 65]	σφόδρα ἐγρηγορότες. (ἔν γε μὴν	τῷ	στρατεύεσθαι τῶν μὲν στρατιωτῶν ἕκαστος
[3, 65]	ἑαυτοῦ, μόνης δὲ τῆς σωτηρίας.	(τῷ	στρατηγῷ δὲ ἔργον ἐστὶν ἅπαντας
[3, 135]	φθάσαι σπουδὴν καὶ τὴν ἐπὶ	τῷ	συμβῆναι ἀγωνίαν. (ὅμοιον γὰρ ἐποίουν
[3, 35]	νόμιμος ὢν ἐπὶ σωτηρίᾳ καὶ	τῷ	συμφέροντι τῶν ἀρχομένων ἐπιμελεῖται, αὐτὸς
[3, 120]	γῆρας, οὔποτε ἀργῷ καὶ ἀπόνῳ	τῷ	σώματι τροφὴν προσφέροντας, ἀλλὰ τοὺς
[3, 135]	{τε} χαρὰν καὶ τὴν ἐπὶ	τῷ	φθάσαι σπουδὴν καὶ τὴν ἐπὶ
[3, 85]	καὶ ἀφροδισίοις ἐλάχιστα προσεκτέον, {ἢ	τῷ	φιλουμένῳ μὲν ὑπὸ πάντων, μηδένα
[3, 80]	ἡσυχίαν ἄγομεν, οὐδὲν δὲ χρώμεθα	τῷ	φωτί, ὅσον μὲν ἱκανὸν ἐγρηγορέναι
[3, 50]	δαίμονας καὶ ἥρωας ἀγαθοὺς τὰς	τῶν	ἀγαθῶν ἀνδρῶν ψυχὰς μεταβαλούσας ἐκ
[3, 65]	ὑπὲρ δὲ τῆς νίκης πολλοὶ	τῶν	ἀγαθῶν καὶ ἀποθνήσκειν αἱροῦνται. (πάλιν
[3, 50]	ἀδίκων {ἀνδρῶν} παρὰ μόνων δὲ	τῶν	ἀγαθῶν προσίεσθαι τὰ διδόμενα. τοιγαροῦν
[3, 50]	ἀναθήμασιν οὐδὲ θυσίαις οἴεται χαίρειν	τῶν	ἀδίκων {ἀνδρῶν} παρὰ μόνων δὲ
[3, 110]	καὶ παθεῖν ὑπὸ φίλου κακῶς	τῶν	ἀδυνάτων εἶναι κέκρικεν} (ἅμα γάρ
[3, 85]	ὁ δὲ στρατηγὸς ἀγρυπνότερός ἐστι	τῶν	ἀεὶ φυλαττόντων. {καὶ τῶν ἡδονῶν
[3, 30]	γιγνομένην, ἀδύνατος δὲ ἐπιθυμίαν παῦσαι	τῶν	αἰσχίστων, ἀδύνατος δὲ ἀπώσασθαι λύπην,
[3, 110]	συνόντας ἀγαπῶσι, μᾶλλον δὲ ὑπὸ	τῶν	ἀκοῇ μόνον ἀκουόντων ἢ οἱ
[3, 25]	οὐχ οἷόν τε ἕτερα εἰπεῖν	τῶν	ἀληθῶν. ἐγὼ δὲ εἰ μὲν
[3, 135]	δραμεῖν ἀναγκαῖον καὶ ὑφίστασθαι πολλὰ	τῶν	ἀλκίμων θηρίων καὶ καῦμα ἀνέχεσθαι
[3, 45]	ὕβρει καὶ βίᾳ τοῦ κακίστου	τῶν	ἄλλων ἀπολλυμένων· ἡ δὲ μετ´
[3, 55]	ἀπαξιοῖ τὸ κάμνειν καὶ ἐνοχλεῖσθαι	τῶν	ἄλλων ἕνεκεν, οὐδὲ ταύτῃ χεῖρον
[3, 65]	μᾶλλον ἐπιμελεῖται τῆς νεὼς ἢ	τῶν	ἄλλων οἱ σφόδρα ἐγρηγορότες. (ἔν
[3, 70]	ὁραμάτων, φῶς, οὗ χωρὶς οὐδὲ	τῶν	ἄλλων ὄφελος οὐδὲν τῶν καλῶν,
[3, 130]	τῷ βίῳ διαφερόντων καὶ τοῦτο	τῶν	ἄλλων {τι} ὥσπερ παραμύθιον ἔχειν
[3, 90]	ὅπλα καὶ μηχανήματα καὶ στρατόπεδα	τῶν	ἀναγκαίων ἐστὶ κτημάτων τοῖς κρατοῦσιν·
[3, 105]	διὰ δὲ τῶν εὐνοούντων οὐδενὸς	τῶν	ἀναγκαίων ὅπου (δήποτε ἀνήκοός ἐστι.
[3, 90]	ἁπάντων δὲ ἥδιστον. εὐθὺς οἶμαι	τῶν	ἀναγκαίων τὰ μέγιστα, ὅπλα καὶ
[3, 70]	τοῦτο μᾶλλον ἄν τις (μακαρίσειε	τῶν	ἀνδρῶν τὰς γυναῖκας. ὅσοι δ´
[3, 65]	σκέπης, οὐ μόνον δὲ τὰς	τῶν	ἀνθρώπων γαστέρας πληροῦν, ἀλλὰ καὶ
[3, 55]	ἥκιστα χαριζόμενος αὑτῷ. ~τήν τε	τῶν	ἀνθρώπων ἐπιμέλειαν οὐ πάρεργον οὐδὲ
[3, 70]	ὁρᾷς τὸν ἥλιον, πόσῳ μὲν	τῶν	ἀνθρώπων ὑπερέχει μακαριότητι θεὸς ὤν·
[3, 5]	πατέρων, φοβερώτερος δὲ τοῖς πολεμίοις	τῶν	ἀνικήτων καὶ ἀμάχων θεῶν, πῶς
[3, 115]	πονηροὺς ὄντας, ὑφορᾶται, ὑπὸ δὲ	τῶν	ἀνομοίων καὶ ἀγαθῶν μισεῖται. {ὁ
[3, 45]	οὔτε πολλῶν τινων, ἀλλὰ ὀλίγων	τῶν	ἀρίστων ἡγουμένων, πλεῖον ἀπέχουσα ἤδη
[3, 35]	ἐπὶ σωτηρίᾳ καὶ τῷ συμφέροντι	τῶν	ἀρχομένων ἐπιμελεῖται, αὐτὸς πρῶτος εὐδαίμων
[3, 35]	τό τε αὑτοῦ καὶ τὸ	τῶν	ἀρχομένων συμφέρον, ἀλλὰ τότε χαίρων
[3, 85]	(φιλίαν γε μὴν ἁπάντων νενόμικε	τῶν	αὑτοῦ κτημάτων κάλλιστον καὶ ἱερώτατον.
[3, 55]	ποιῇ, οὐδὲν ἡγεῖται σπουδαῖον οὐδὲ	τῶν	αὑτοῦ πράττειν· ὅταν δὲ ἀνθρώπους
[3, 115]	δικαίως μισοῦσιν αὐτόν, οἱ δὲ	τῶν	αὐτῶν ἐπιθυμοῦντες ἐπιβουλεύουσιν. {ὥστε ὁ
[3, 25]	ὑπὸ σοφίας οὐδέποτε ταὐτὰ περὶ	τῶν	αὐτῶν λέγεις, ἡμῖν δὲ ἓν
[3, 25]	ὃς γελάσας ἔφη, Καὶ περὶ	τῶν	αὐτῶν. σὺ μὲν γάρ, ὡς
[3, 15]	ὑπερβέβληκεν ὁ κόλαξ. μόνος γὰρ	τῶν	ἀφανιζόντων τὴν ἀλήθειαν πρὸς ἐκείνους
[3, 85]	εἰκὸς ἁπάντων εἶναι τοὺς ἐγγὺς	τῶν	βασιλέων καὶ τὴν ἀρχὴν συνδιοικοῦντας.
[3, 35]	βοηθεῖν οὐδὲ ἐπίκουρον (οὐδένα καλέσαι	τῶν	βουλομένων ἀμύνειν; ταῦτα δὲ ἀκούσας
[3, 70]	θειότερον καὶ βασιλικώτερον. ~καὶ μὴν	τῶν	γε ἀνθρώπων πᾶς ἂν ὁμολογήσειεν
[3, 100]	ἀλλὰ τὴν τῶν φίλων· (ἐπεὶ	τῶν	γε μὴ εὐνοούντων πολλάκις ἡ
[3, 85]	τῶν μὲν φυλαττόντων ἐν μέρει,	τῶν	δὲ ἀναπαυομένων· ὁ δὲ στρατηγὸς
[3, 125]	ἢ γὰρ ἦλθε πρός τι	τῶν	δεομένων προνοίας ἢ ἔφθασεν ὅπου
[3, 15]	δίδωσιν. ὥστε πολὺ χεῖρον δρῶσι	τῶν	διαφθειρόντων τὸ νόμισμα· οἱ μὲν
[3, 90]	καὶ στρατεύματα καὶ πόλεις, ἄνευ	τῶν	διοικούντων φίλων οὔτε χρήσιμα οὔτε
[3, 125]	σπουδαιοτάτοις; οἱ μὲν γὰρ πολλοὶ	τῶν	δυναστῶν τοὺς ὅπως δήποτε πλησίον
[3, 15]	ψεύδεται. τίς γὰρ ἄπειρός ἐστι	τῶν	ἑαυτοῦ πραγμάτων; ἢ τίς ἠλίθιος
[3, 50]	τὴν κατὰ φύσιν τοῦ κρείττονος	τῶν	ἐλαττόνων ἀρχὴν καὶ πρόνοιαν· οὐ
[3, 15]	πώποτε ἠξίωσα, πολλῶν δοῦναι βουλομένων,	τῶν	ἐμαυτοῦ δὲ ὀλίγων ὑπαρχόντων οὐ
[3, 130]	ἀντιποιησόμενον; (ἐπειδὴ ἄνθρωπον ὄντα φύσει	τῶν	ἐν τῷ βίῳ διαφερόντων καὶ
[3, 85]	ἀλλὰ καὶ ἥδιον βιοτεύει πολὺ	τῶν	ἐναντίων. {ἐγρηγόρσεως δὲ καὶ ὕπνου
[3, 130]	ἀποδεικνύειν; τίς δὲ πλειόνων δεῖται	τῶν	ἐπιμελουμένων; τίς δὲ κύριος μειζόνων
[3, 0]	τῶν ἡδέων, μηδενὸς δὲ πειρᾶσθαι	τῶν	ἐπιπόνων, ῥᾳθυμοῦντα δὲ ὡς οἷόν
[3, 115]	οὐ σπουδαῖον ἄνθρωπον, ἀλλὰ ἐκ	τῶν	ἐπιτυχόντων, ἀγνοῶν ὅτι τοῦ ἀγαθοῦ
[3, 5]	πόλεσιν ἀρχόντων, δικαιότερος δὲ στρατηγὸς	τῶν	ἑπομένων στρατιωτῶν, φιλοπονώτερος δὲ ἐν
[3, 70]	ἀλλ´ ἐκείναις μὲν τὰ πολλὰ	τῶν	ἔργων κατ´ οἰκίαν ἐστί, καὶ
[3, 105]	τῶν σφόδρα ἐγγύθεν, διὰ δὲ	τῶν	εὐνοούντων οὐδενὸς τῶν ἀναγκαίων ὅπου
[3, 90]	καὶ συμφέροντα· τοὐναντίον γὰρ (πολλὰ	τῶν	ἡδέων ἀξύμφορα ἐξελέγχεται. αὐτίκα τείχη
[3, 90]	οὔ· τοὐναντίον δὲ τὰ πλεῖστα	τῶν	ἡδέων ἀσύμφορα εὑρίσκεται. (καὶ τοίνυν
[3, 0]	γὰρ ἐξὸν ἁπάντων μὲν ἀπολαύειν	τῶν	ἡδέων, μηδενὸς δὲ πειρᾶσθαι τῶν
[3, 85]	ἐστι τῶν ἀεὶ φυλαττόντων. {καὶ	τῶν	ἡδονῶν ἀφεκτέον καὶ γαστρὶ καὶ
[3, 130]	ἵππους μεταπέμπεσθαι, ὅτι βελτίους εἰσὶ	τῶν	Θετταλῶν, καὶ κύνας Ἰνδικάς, ἀνθρώποις
[3, 50]	ἢ λέγοντάς τι βλάσφημον περὶ	τῶν	θεῶν, ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον τούς
[3, 30]	ἐκεῖνός ἐστιν ἰσχυρότατος καὶ μηδὲ	τῶν	θεῶν αὐτῶν ἥττονα ἔχων δύναμιν,
[3, 50]	δικαίαις πράξεσιν. ἕκαστόν γε μὴν	τῶν	θεῶν ἱλάσκεται κατὰ {τὴν τοῦ
[3, 95]	ἔρως ὠνόμασται, καὶ δοκεῖ κάλλιστος	τῶν	θεῶν. ~καὶ μὴν τά γε
[3, 50]	τῇ τε δυνάμει καὶ βουλήσει	τῶν	θεῶν. (οὐ μόνον δὲ ἡγεῖται
[3, 85]	γὰρ οὐδεὶς πρὸς οὐδὲν οὐδὲ	τῶν	ἰδίων ἱκανός ἐστι· τοῖς δὲ
[3, 125]	γε αἴσχιον φιλίας ἐνδεέστερον ἔχειν	τῶν	ἰδιωτῶν ἢ τούτων τινός. ᾧ
[3, 65]	γαστέρας πληροῦν, ἀλλὰ καὶ τὰς	τῶν	ἵππων· ἐὰν δὲ μὴ πάντες
[3, 15]	πασῶν γάρ, ὡς ἔπος εἰπεῖν,	τῶν	κακιῶν αἰσχίστην τις ἂν εὕροι
[3, 25]	ἡμῖν δὲ ἓν τοῦτο δοκεῖ	τῶν	καλλίστων εἶναι. τοὺς μὲν γὰρ
[3, 70]	οὐδὲ τῶν ἄλλων ὄφελος οὐδὲν	τῶν	καλῶν, οὔτε οὐρανίων οὔτε ἐπιγείων,
[3, 15]	πότερον ἡδονῶν ἥττων ἐστὶν ἢ	τῶν	καλῶν πράξεων ἐραστής; ~καὶ τοίνυν
[3, 5]	ὅταν ᾖ νομιμώτερος μὲν δικαστὴς	τῶν	κατὰ κλῆρον δικαζόντων, ἐπιεικέστερος δὲ
[3, 125]	ὅσοι δὲ ἐν ἄστει διάγουσι,	τῶν	(κατὰ πόλιν τι πράττοντας· τῶν
[3, 35]	καί τινων ὀλίγων ἐθνῶν ἄλλων	τῶν	κατὰ (τὴν Εὐρώπην ξύμπαντα τἄλλα
[3, 15]	δὲ ποίαν ἐθηρώμην, ὁπότε καὶ	τῶν	κολάκων οἱ φανερῶς πεποιημένοι τέχνην
[3, 90]	ὅσα μὲν ἀναγκαῖα καὶ χρήσιμα	τῶν	κτημάτων, οὐ πάντως ἡδονήν τινα
[3, 110]	φίλου, ἀλλὰ τοῦτο δὴ ἓν	τῶν	λεγομένων ἀδυνάτων εἶναι {ὥστε καὶ
[3, 10]	φρονήσεως ἢ τῷ βουλευομένῳ περὶ	τῶν	μεγίστων; τίνι δὲ ἀκριβεστέρας δικαιοσύνης
[3, 60]	μνήμη τῶν προγεγονότων καὶ ἡ	τῶν	μελλόντων ἐλπίς. πότερον οὖν τοῖν
[3, 90]	αὐτὸς γίγνεται. ~{ὅρα δὲ ὅτι	τῶν	μὲν ἄλλων κτημάτων τὰ μὲν
[3, 5]	ἀλλὰ καὶ τοῖς ἄλλοις ἅπασι;	(τῶν	μὲν γὰρ πολλῶν ἀνθρώπων καὶ
[3, 65]	(ἔν γε μὴν τῷ στρατεύεσθαι	τῶν	μὲν στρατιωτῶν ἕκαστος αὑτῷ μόνῳ
[3, 135]	ἐγένετο· ὁ δὲ ἀγαθὸς βασιλεὺς	τῶν	μὲν τοιούτων οὐδέποτε ἀκροᾶται συνεχῶς·
[3, 85]	μὲν στρατιώταις ἐξ ἴσου μέτεστι,	τῶν	μὲν φυλαττόντων ἐν μέρει, τῶν
[3, 125]	ἀθλητάς. ἁπλῶς δὲ εἰπεῖν, ἑκάστων	τῶν	μὴ σφόδρα ἀνοήτων καὶ σίτων
[3, 5]	πονούντων, ἔλαττον δὲ βουλόμενος τρυφᾶν	τῶν	μηδεμιᾶς εὐπορούντων τρυφῆς, εὐνούστερος δὲ
[3, 80]	καὶ ἀνιστάς, ἀφιστάμενος μὲν ἀπὸ	τῶν	μηκέτι δεομένων φωτός, τοῖς δὲ
[3, 65]	τὸ πηδάλιον ἢ ἄλλο τι	τῶν	ναυτικῶν· ὥστε καὶ κοιμώμενος ἐκεῖνος
[3, 110]	καὶ ἀγάλλεται μᾶλλον μὲν ὑπὸ	τῶν	νεωτέρων ἀγαπώμενος ἢ οἱ γονεῖς,
[3, 85]	ἀδικεῖσθαι πιστεύσαντας οὐκ ἔστι παρὰ	τῶν	νόμων ζητεῖν, ἀλλὰ παρὰ τῆς
[3, 10]	ἀκριβεστέρας δικαιοσύνης ἢ τῷ μείζονι	τῶν	νόμων; τίνι δὲ σωφροσύνης ἐγκρατεστέρας
[3, 30]	ἐποίησε θάλατταν, διελὼν τὸ μέγιστον	τῶν	ὀρῶν καὶ διαστήσας ἀπὸ τῆς
[3, 125]	δεῖ τάχους ἢ κατήνυσέν τι	τῶν	οὐ ῥᾳδίων ἀνυσθῆναι ἢ στρατιὰν
[3, 105]	φίλοι χρήσιμοι. ~διὰ μὲν γὰρ	τῶν	ὀφθαλμῶν μόλις ὁρᾶν ἔστι τὰ
[3, 105]	πλούσιος ὁ τοῖς φίλοις μεταδιδοὺς	τῶν	παρόντων. ~καὶ τοίνυν ἡδὺ μὲν
[3, 95]	δὲ συμπόσιον ἡδὺ χωρὶς εὐνοίας	τῶν	παρόντων; {ποία δὲ θυσία κεχαρισμένη
[3, 30]	οὐκ ἀκήκοας ὅτι Ξέρξης ὁ	τῶν	Περσῶν βασιλεὺς τὴν μὲν γῆν
[3, 130]	αὖ πολεμικοὺς τὸ πράττειν τι	τῶν	πολεμικῶν, τοὺς δὲ ἐπιμελεῖς τὸ
[3, 55]	ὡς ἀμυνόμενόν τε μὴ ἡττᾶσθαι	τῶν	πολεμίων καὶ ἐπιβουλευόμενον μὴ ἀγνοεῖν
[3, 85]	γὰρ τὰ μέγιστα καὶ σπουδαιότατα	τῶν	πραγμάτων ἢ πιστεύειν ἑτέροις ἢ
[3, 40]	δηλοῖ τὰ ὀνόματα τὴν διαφορὰν	τῶν	πραγμάτων. (λέγεται γὰρ ἡ μὲν
[3, 110]	οἱ γονεῖς, μᾶλλον δὲ ὑπὸ	τῶν	πρεσβυτέρων ἢ τοὺς παῖδας ἀγαπῶσι,
[3, 60]	βίου τὸ πλεῖστον ἡ μνήμη	τῶν	προγεγονότων καὶ ἡ τῶν μελλόντων
[3, 110]	τὴν φιλίαν, ὥστε οὐδένα ἡγεῖται	τῶν	πώποτε ἠδικῆσθαι ὑπὸ φίλου, ἀλλὰ
[3, 65]	νικᾶν μὲν ἀδύνατον ἄνευ σωτηρίας	τῶν	στρατιωτῶν· ὑπὲρ δὲ τῆς νίκης
[3, 85]	πράττειν ἀνάγκη, πλειόνων δεῖ καὶ	τῶν	συνεργούντων καὶ μετ´ εὐνοίας πλείονος.
[3, 95]	δὲ θυσία κεχαρισμένη θεοῖς ἄνευ	(τῶν	συνευωχουμένων; οὐ γὰρ καὶ τὰ
[3, 110]	παῖδας ἀγαπῶσι, μᾶλλον δὲ ὑπὸ	τῶν	συνόντων ἢ τοὺς ἐξ ἴσου
[3, 95]	ἀνυβριστότατα ὅσα γίγνεται μετὰ φιλίας	τῶν	συνόντων καὶ ὅσα μαστεύουσιν εὔνοιαν
[3, 105]	οὐκ ἄν τις ἀκούσαι ἢ	τῶν	σφόδρα ἐγγύθεν, διὰ δὲ τῶν
[3, 30]	τοὐναντίον ἔμοιγε ἀσθενέστερος εἶναι δοκεῖ	τῶν	σφόδρα πενήτων καὶ μηδὲ ἕνα
[3, 75]	τὰ ζῷα καὶ σωτηρίας ἕνεκα	τῶν	σωμάτων καὶ ἡδονῆς τῆς κατὰ
[3, 125]	τῶν (κατὰ πόλιν τι πράττοντας·	τῶν	τε σχολὴν ἀγόντων τὰ γυμνάσια
[3, 5]	δὲ ἐν ἅπασι τοῖς ἔργοις	τῶν	ὑπ´ ἀνάγκης πονούντων, ἔλαττον δὲ
[3, 5]	κλῆρον δικαζόντων, ἐπιεικέστερος δὲ βασιλεὺς	τῶν	ὑπευθύνων ἐν ταῖς πόλεσιν ἀρχόντων,
[3, 30]	μὲν ἐπίστασαι παντὸς μᾶλλον, ὅτι	τῶν	ὑπὸ τὸν ἥλιον ἀνθρώπων ἐκεῖνός
[3, 5]	τρυφῆς, εὐνούστερος δὲ τοῖς ὑπηκόοις	τῶν	φιλοτέκνων πατέρων, φοβερώτερος δὲ τοῖς
[3, 105]	ἢ δύ´ ἀνδρῶν· διὰ δὲ	τῶν	φίλων δύναται καὶ πᾶσιν ἀνθρώποις
[3, 105]	περισπούδαστον, πολλάκις ἂν εὐδοξεῖν εἴη	τῶν	φίλων ἐπαινουμένων. εἰ δὲ πλοῦτος
[3, 100]	χρὴ τοιοῦτον νομίζειν, ἀλλὰ τὴν	τῶν	φίλων· (ἐπεὶ τῶν γε μὴ
[3, 105]	καὶ τοίνυν οὐχ ἧττον αἱ	τῶν	φίλων εὐπάθειαι τὸν ἀγαθὸν πεφύκασιν
[3, 105]	ἔστι τὰ ἐμποδών, διὰ δὲ	τῶν	φίλων καὶ τὰ ἐπὶ γῆς
[3, 85]	(τὴν εὐδαιμονίαν ὡς τῇ πίστει	τῶν	φίλων. μόνος μὲν γὰρ οὐδεὶς
[3, 110]	λόγος ὁ κοινὰ ἀποφαίνων τὰ	τῶν	φίλων. {οὐκοῦν ἀγαθῶν παρόντων τοῖς
[3, 20]	(πολύ γε μὴν πονηρότερός ἐστι	τῶν	ψευδομένων μαρτύρων. οἱ μὲν γὰρ
[3, 105]	πέρασι θεᾶσθαι. καὶ διὰ μὲν	τῶν	ὤτων οὐκ ἄν τις ἀκούσαι