Livre, Chap.
[2, 1]	κατάποσιν, δι´ ἣν πολυτιμότεροι γεγόνασιν	μάγειροι	γεωργῶν. Μὴ γὰρ ἀφαιροῦμεν τὴν
[2, 8]	γεννηθέντι βασιλείας σύμβολον προσεκόμισαν οἱ	μάγοι.	Μένει δὲ ἀθάνατος ὁ στέφανος
[2, 1]	ἡ δ´ ἑστίασις ἀγάπης ἠρτήσθω.	Μαθέτωσαν	γάρ» φησίν, οἱ υἱοί σου,
[2, 2]	δοκεῖ ὁ ἀκέφαλος πρὸς τῶν	μαθηματικῶν	καλούμενος ὁ πρὸ τοῦ ἀστέρος
[2, 3]	ἐπωψᾶτο εὐτελεῖ καὶ κατέκλινεν τοὺς	μαθητὰς	ἐπὶ τῆς πόας χαμαὶ καὶ
[2, 2]	εὐλογηθέν, ἀπέδειξε πάλιν πρὸς τοὺς	μαθητὰς	λέγων· Οὐ μὴ πίω ἐκ
[2, 1]	εἶπεν ὁ κύριος πρὸς τοὺς	μαθητὰς	μετὰ τὴν ἀνάστασιν. Οἳ δέ»
[2, 1]	τοὺς ὀπτούς, οἷς κατευώχησε τοὺς	μαθητάς,	τῆς ἀπεριέργου τροφῆς καλὸν εἰσηγούμενος
[2, 8]	αὐτὸν καταμηνύειν ἔλαιον μὲν ὡς	μαθητὴν	ἠλεημένον, δολερὸν δὲ ὡς προδότην
[2, 10]	ἐν Φιλήβῳ ὁ τῆς βαρβάρου	μαθητὴς	φιλοσοφίας ἀθέους κέκληκε μυστικῶς τοὺς
[2, 8]	σωτὴρ ἀπονίπτων τοὺς πόδας τῶν	μαθητῶν	εἰς τὰς καλὰς πράξεις ἀποστέλλων
[2, 12]	ὁ ζωγράφος θεασάμενός τινα τῶν	μαθητῶν	Ἑλένην {ὀνόματι} πολύχρυσον γράψαντα· ὦ
[2, 7]	δώδεκα προσκαλεσάμενοι τὸ πλῆθος τῶν	μαθητῶν·	Οὐκ ἀρεστόν ἐστιν ἡμᾶς καταλείψαντας
[2, 1]	πολυπραγμονοῦντες καὶ τὰς ἐγχέλεις τὰς	Μαιανδρίους	καὶ τὰς ἐν Μήλῳ ἐρίφους
[2, 1]	παραλείποντες δὲ τὰς ἐν Λιπάρᾳ	μαινίδας	οὐδὲ τὴν γογγύλην τὴν Μαντινικήν,
[2, 9]	κοίτης καὶ τὸν θεὸν εὐλογητέον·	μακάριοι	γὰρ οἱ ἐγρηγορότες εἰς αὐτόν,
[2, 12]	οὗ μόνου καταφαίνεται τὸ χρυσίον.	Μακάριοι	μεντἂν ἦσαν οἱ παλαιοὶ τῶν
[2, 9]	καὶ κρούσαντος ἀνοίξωσιν εὐθέως αὐτῷ.	Μακάριοι	οἱ δοῦλοι ἐκεῖνοι, οὓς ἐλθὼν
[2, 12]	αὑτῆς ποριστικὴ τῶν πρὸς τὸν	μακάριον	συντελούντων βίον. Ἔστω οὖν ἐπὶ
[2, 12]	Τοιούτους ὅρμους χρυσοχοεῖ ὁ θεός.	Μακάριος	ἄνθρωπος, ὃς εὗρεν σοφίαν, καὶ
[2, 9]	γέγονεν ἐν αὐτῷ, ζωὴ ἦν.	Μακάριος	ἄνθρωπος» φησὶν ἡ σοφία, ὃς
[2, 12]	γοῦν θαυμασίως ὁ Πέτρος ὁ	μακάριος	Γυναῖκας» φησίν, ὡσαύτως μὴ ἐν
[2, 10]	γε οὐ σπουδαστέον. Ὁ δὲ	μακάριος	Ἰωάννης καὶ τῶν προβάτων ὑπεριδὼν
[2, 1]	ἐλπίζει· ἡ ἀγάπη οὐδέποτε πίπτει.	Μακάριος	ὃς φάγεται ἄρτον ἐν τῇ
[2, 7]	ἢ ἀντιλέγειν ἁμαρτίαν ἀμαθίᾳ προσφερομένους.	Μακάριος»	ὡς ἀληθῶς ἀνήρ, ὃς οὐκ
[2, 2]	κακοδαίμονες οἱ ἀπελαύνοντες σωφροσύνην εὐωχίας	μακαριστὸν	ἡγοῦνται βίον τὴν ἀκοσμίαν τὴν
[2, 10]	τινων λαγνευμάτων οὐδὲ ἐπιμνηστέον, τῷ	μακαρίῳ	πειθομένοις ἀποστόλῳ, διαρρήδην λέγοντι· Πορνεία
[2, 3]	δικέλλης ἐστὶν χρεία καὶ ἀρότρου,	μάκελλαν	δ´ οὐκ ἄν τις ἀργυρᾶν
[2, 1]	ὁμοίως δὲ καὶ τὰ ἐκ	μακέλλου	ἀπεριέργως ὠνεῖσθαι προσέταξεν. Οὐκ ἀφεκτέον
[2, 12]	ἀναγκαίων χρείαν τὰ εὐπόριστα μεταδιωκτέον	μακρὰ	τοῖς περιττοῖς τούτοις χαίρειν φράσασιν.
[2, 4]	καὶ μέθη, τὰ ἀλόγιστα πάθη,	μακρὰν	ἀπῴκισται τοῦ ἡμεδαποῦ χοροῦ· σύγκωμος
[2, 4]	ᾖδον. Ἀλλ´ αἱ μὲν ἐρωτικαὶ	μακρὰν	ἐρρόντων ᾠδαί, ὕμνοι δὲ ἔστων
[2, 2]	δέ τις ἐν τῷ Περὶ	μακροβιοτίας,	μέμνημαι γάρ, ἐφ´ ὅσον βρέξαι
[2, 7]	φθέγμα τὸ αὐτοῦ. Οὔτε γὰρ	μακρολογητέον	ποτὲ οὔτε πολυλογητέον οὔτε ἀδολεσχητέον,
[2, 10]	νεκύδαλλον αὐτὸ καλοῦσιν— ἐξ οὗ	μακρὸς	τίκτεται στήμων, καθάπερ ἐκ τῆς
[2, 2]	μόνον οἴεται δεῖν προσάγειν, ἵνα	μακροτέραν	κτησώμεθα τὴν ζωήν. Ἁρμόδιον τοίνυν
[2, 10]	γεωργίας ἡ τῶν καρπῶν συγκομιδή.	Μακρῷ	δὲ ἀμείνων γεωργὸς ὁ ἔμψυχον
[2, 11]	ἡ γυνή. Ἀνδρὶ δὲ εὖ	μάλα	ἁρμόδιον ἀνυποδησία, πλὴν εἰ μὴ
[2, 10]	ἀπάτας ταύτας κακοτεχνιῶν; Οὐχὶ εὖ	μάλα	ἐκεῖνο δὴ ὑποτοπητέον, τὸ μικρῷ
[2, 5]	ἀλλὰ σύννουν· ἀποδέχομαι γὰρ εὖ	μάλα	ἐκεῖνον {προσώποις μειδιῶντα} ὃς ἐφαίνετο
[2, 10]	ἁρμονίαν τοῦ σώματος. Ἀστεῖος οὖν	μάλα	ἐκεῖνος ὁ πρὸς τὸν ἐρόμενον
[2, 8]	παρέρχεται μετανοίᾳ τιμωρουμένη. Αὐτίκα δὴ	μάλα	καὶ διελέγχεται τὸ ἐφήμερον αὐτῶν·
[2, 10]	θαλάσσης ποθεινόταται· ἀνάγονται δὲ εὖ	μάλα	καὶ οἱ βαφεῖς αὐτῶν καὶ
[2, 10]	γυναικὸς εὐπρεπές. Καίτοι δυνατὸν ἀποφθέγξασθαι	μάλα	κοσμίως τὴν ἀστείαν ἐκείνην φωνὴν
[2, 4]	ὡς ἀληθῶς ἀναισθησίαν, ἐκκοπτέον εὖ	μάλα,	τὴν ἐν ὄμμασιν καὶ ἐν
[2, 10]	καινοτομοῦντες φύσιν. Ἀπατῶνται δὲ εὖ	μάλα	τὸ φιλότεχνον τῆς παμμήτορος καὶ
[2, 8]	παρεισιέναι πόλιν. Χρὴ δὲ καὶ	μάλα	τοὺς μὲν ἄνδρας τοὺς παρ´
[2, 5]	γελάσαι καὶ ὀρχήσασθαι ἀνώγει, εἰς	μαλακίαν	ἐκτρέπων τὸ ἀνδρόγυνον ἦθος. Καὶ
[2, 9]	καταπιπτόντων τῶν σωμάτων διὰ τὴν	μαλακίαν	τῶν στρωμάτων· Οὐδὲ γὰρ συνέχει
[2, 10]	οὔσῃ. Ἐπισκώπτων γοῦν τοὺς τοῖς	μαλακοῖς	ἠμφιεσμένους ἱματίοις ἐν τῷ εὐαγγελίῳ
[2, 8]	γὰρ ὥρᾳ λειμῶσιν ἐνδρόσοις καὶ	μαλακοῖς,	ποικίλοις χλοάζουσιν ἄνθεσιν, ἐνδιαιτᾶσθαι καλόν,
[2, 8]	ὑγραντικόν, σμηκτικόν, λεπτομερές, χολῆς κινητικόν,	μαλακτικόν·	ναρκίσσινον δὲ τὸ ἐκ ναρκίσσου
[2, 9]	ἐφύπερθεν οὔλας καὶ τὰς ὕπνου	μαλακωτέρας»	εὐνὰς παραπεμπομένους. Πρὸς γὰρ τῷ
[2, 10]	συμπεριφέρεσθαι χρή, ὀλίγον ἐνδοτέον αὐταῖς	μαλακωτέροις	χρῆσθαι τοῖς ὑφάσμασιν μόνον τὰς
[2, 8]	εἰς τὸ τῆς ἀγωνίας πάμμαχον.	Μαλθακὸν	δὲ ἔλαιον τὸ μύρον ὂν
[2, 9]	Μάλιστα δὲ τῆς κοίτης τὸ	μαλθακὸν	συμμέτρως ἀρρενιστέον. Οὐ γὰρ ἔκλυσιν
[2, 5]	μὴν πᾶσιν οὐδὲ ἐπὶ πᾶσιν.	Μάλιστα	γὰρ μειρακίοις καὶ γυναιξὶν ὄλισθος
[2, 8]	γὰρ εἰς ἡδονὰς καὶ ῥᾳθυμίας,	μάλιστα	γειτνιώσης τῆς νυκτός. Οἶδ´ ὅτι
[2, 5]	προέηκεν, ὅπερ τ´〉 ἄρρητον ἄμεινον.	Μάλιστα	γοῦν ἐν οἴνῳ καθορᾶσθαι τὰ
[2, 9]	περιελισσομένων αὐτῶν καὶ μὴ ἀπολισθανόντων.	Μάλιστα	δὲ τῆς κοίτης τὸ μαλθακὸν
[2, 1]	κάλει τοὺς πτωχούς» ἐφ´ ᾧ	μάλιστα	δεῖπνον ποιητέον, ἔτι τε· Ἄνθρωπός
[2, 1]	ἡ ἀμετρία περὶ τὰς τροφὰς	μάλιστα	διελέγχεται. Ἡ γοῦν ὀψοφαγία οὐδὲν
[2, 4]	παραδεκτέον τὰς σώφρονας, ἀπωτάτω ὅτι	μάλιστα	ἐλαύνοντας τῆς ἐρρωμένης ἡμῶν διανοίας
[2, 1]	ἀληθείας. Εἰ γὰρ καὶ τὰ	μάλιστα	ἕνεκεν τῶν ἀνθρώπων ἐγένετο τὰ
[2, 1]	ἰχθύι τῷ καλουμένῳ ὄνῳ τὰ	μάλιστα	ἐοικώς, ὃν δή φησιν Ἀριστοτέλης
[2, 2]	κύριος ἐχορήγει ποτόν, νήφειν δὲ	μάλιστα	ἐχρῆν τοὺς ἔτι πλανωμένους. Ἔπειτα
[2, 1]	τε καὶ ἰσχύος σύγκειται, οἷς	μάλιστα	κατάλληλον τῆς τροφῆς τὸ εὔκολον,
[2, 2]	ὅρους. Χρὴ δέ, ὡς ἔνι	μάλιστα,	κατασβεννύναι πειρᾶσθαι τὰς ὁρμὰς τῶν
[2, 9]	ἀληθινοῦ καὶ τοῦ φρονεῖν γνησίως	μάλιστα	κηδεμών, ἐγρήγορε χρόνον ὡς πλεῖστον,
[2, 8]	μυρρίνῃ. Εἰ γὰρ καὶ τὰ	μάλιστα	μὲν δι´ ἄνθρωπον γέγονε τὰ
[2, 9]	τροφαί, ἐπικουφιζόντων δέ, ἵν´ ὅτι	μάλιστα	μὴ βλαπτώμεθα τῷ ὕπνῳ, καθάπερ
[2, 2]	ἠχρείωσεν ὁ οἶνος. Μέθῃ δὲ	μάλιστα	οἱ Σκύθαι χρῶνται Κελτοί τε
[2, 9]	τὸν ἐγρήγορον· ἐπεγερτέον δὲ νύκτωρ,	μάλιστα	ὁπότε αἱ ἡμέραι φθίνουσιν· καὶ
[2, 7]	αὐτῷ. Εἰ γὰρ καὶ τὰ	μάλιστα	παραγγέλλεται ἁγίοις συνεῖναι, σκώπτειν τὸν
[2, 2]	ὦ φίλοι, καλὸν καταμαθόντας ὅτι	μάλιστα	πόρρωθεν τὴν εἰκόνα ταύτην τὴν
[2, 2]	τὸ ὕδωρ, φεύγοντας δὲ ὅτι	μάλιστα	πορρωτάτω τὸν οἶνον οἷον πυρὸς
[2, 2]	ἀνάγραπτος γεγένηται, ἵνα ὡς ὅτι	μάλιστα	τὴν μέθην φυλαττώμεθα, ἐμφανῆ καὶ
[2, 2]	ὀνείδους ἐπήγαγεν μέρει. ~Προνοητέον δὲ	μάλιστα	τῆς εὐσχημοσύνης— καὶ τὴν Ἀθηνᾶν
[2, 2]	ἕω ὑπερτίθεσθαι. Ἐγὼ δὲ τότε	μάλιστα	τὸν λόγον συνευωχησόμενον ἀξιῶ παρεισάγειν
[2, 8]	ἤθη τὰ γεννικὰ ἐκθηλύνειν δύνασθαι;	μάλιστα.	Ὥσπερ δὲ τὴν τρυφὴν καὶ
[2, 12]	ἀνθρώπινον οὐδὲ κοινωνικόν, ἐκεῖνο δὲ	μᾶλλον	ἀγαπητικόν· πάρεστί μοι, διὰ τί
[2, 7]	Εἰ δὴ τοῦτο ἐφυλάξαντο, πολλῷ	μᾶλλον	γαστριμαργίαν ἔφευγον. Οἱ δὲ αὐτοὶ
[2, 2]	οἰκεῖος ἀνδρὶ λογικῷ, ἔτι δὲ	μᾶλλον	γυναικί, ᾗ καὶ τὸ συνειδέναι
[2, 2]	δύνανται, ἐρυγάς τε ἀνδρώδεις ἐπισπώμεναι,	μᾶλλον	δὲ ἀνδραποδώδεις, προσεπιθρύπτονται σπαταλῶσαι· οὐδεὶς
[2, 5]	γέλωτος. Μιμηλοὺς δὲ ἀνθρώπους γελοίων,	μᾶλλον	δὲ καταγελάστων παθῶν τῆς ἡμετέρας
[2, 5]	οὐκ ἀναιρεῖν ἐξ αὐτῶν δεῖ,	μᾶλλον	δὲ μέτρον αὐτοῖς καὶ καιρὸν
[2, 1]	ἑαυτοῦ σώματι ἕκαστον ἡμῶν προσφέρεσθαι,	μᾶλλον	δὲ ὅπως αὐτὸ κατευθύνειν χρή,
[2, 6]	ῥημάτων καὶ θεαμάτων, πολὺ δὲ	μᾶλλον	ἔργων αἰσχρῶν καθαρευτέον, τοῦτο μὲν
[2, 6]	εὐτραπελία, ἃ οὐκ ἀνῆκεν, ἀλλὰ	μᾶλλον	εὐχαριστία. Εἰ δὲ ὁ μωρὸν
[2, 4]	ὄργανα ταῦτα νηφαλίου συμποσίου, θηρίοις	μᾶλλον	ἢ ἀνθρώποις κατάλληλα καὶ ἀνθρώπων
[2, 1]	ἢ κυσὶν διὰ τὴν λαβρότητα	μᾶλλον	ἢ ἀνθρώποις ὡμοιωμένους, τοὺς χορτάζεσθαι
[2, 5]	μὲν ἐπ´ αἰσχροῖς εἴη, ἐρυθριῶντας	μᾶλλον	ἢ μειδιῶντας φαίνεσθαι, μὴ συνήδεσθαι
[2, 10]	τὸν δὲ ἡμέτερον βίον πάντα	μᾶλλον	ἢ πομπὴν εἶναι χρεών. Βάμμα
[2, 2]	αὑτῷ ἵλεω ποιεῖ τὸν πιόντα	μᾶλλον	ἢ πρότερον καὶ τοῖς συμπόταις
[2, 10]	φιλόκοσμος καὶ φιλόδοξος καὶ πάντα	μᾶλλον	ἢ φιλαλήθης, εἰς οὐδὲν ἀλλ´
[2, 1]	τὸν οὐρανὸν γαστρὸς ἔτι τε	μᾶλλον	καὶ τῶν ταύτῃ προσφιλῶν, ἃ
[2, 10]	συνουσίας. Ἔχε γὰρ ὀρθῶς παντὸς	μᾶλλον	μή ποτε κοινωνεῖν καθάπερ θηλειῶν
[2, 9]	δὲ πέττεσθαι σιτία καὶ συγκαίει	μᾶλλον,	ὃ δὴ διαφθείρειν τὴν τροφήν.
[2, 9]	ἄνθρωπος οὐδεὶς οὐδενὸς ἄξιος, οὐδὲν	μᾶλλον	τοῦ μὴ ζῶντος· ὁ δὲ
[2, 1]	οἱ ἀπὸ Πυθαγόρου· θηρίων γὰρ	μᾶλλον	τοῦτό γε, καὶ ἡ ἀπ´
[2, 10]	ὠνομάσθαι αἰδοῖον, ὅτι χρὴ παντὸς	μᾶλλον	τούτῳ τοῦ σώματος τῷ μέρει
[2, 10]	ὁ θεὸς οὕτως ἀμφιέννυσι, πόσῳ	μᾶλλον	ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι. Καὶ ὑμεῖς μὴ
[2, 1]	ὡς δὲ καὶ τοὔνομα περιέχει,	μανία	περὶ γαστέρα, ἐπεὶ μάργος ὁ
[2, 1]	χρῆσιν ὄψου, καὶ ἡ λαιμαργία	μανία	περὶ τὸν λαιμόν, καὶ ἡ
[2, 1]	ἀπὸ τῶν φαρύγων καὶ φοιτητῆς	μανίας	ἐπὶ δεῖπνον κατὰ τὸν κωμικόν.
[2, 7]	τε γὰρ γεγωνὸς τῆς προφορᾶς	μανιωδέστατον,	τό τε ἀνήκουστον πρὸς τοὺς
[2, 1]	μαινίδας οὐδὲ τὴν γογγύλην τὴν	Μαντινικήν,	ἀλλὰ οὐδὲ τὰ παρὰ τοῖς
[2, 8]	τὸ ἐφήμερον αὐτῶν· ἄμφω γὰρ	μαραίνεσθον,	καὶ τὸ ἄνθος καὶ τὸ
[2, 8]	ἀφίησι ῥεῦμα· διὸ καὶ θᾶττον	μαραίνεται.	~Ἀλλ´ οὐδὲ παρὰ τοῖς ἀρχαίοις
[2, 8]	ἀναλύεται καὶ τὸ ἄνθος ξηραίνεται·	μαραίνεται	γὰρ ἡ δόξα τῶν τῷ
[2, 10]	ὅμοιον τρόπον τῷ κρύει πεπονημένη	μαραίνεται·	πυκνουμένης γὰρ τῆς ἐπιφανείας ἐκ
[2, 8]	λόγῳ ἔξεστιν. Ὁ δὲ πλεκτὸς	μαραίνεται	στέφανος οὗτος καὶ τὸ πλέγμα
[2, 8]	εἰκόνα τοῦ κυρίου· οὐ γὰρ	μαραίνεται	ὡς ἄνθος. Οἶδα καὶ τὰ
[2, 10]	δεικνύει, τὰς ποικίλας καὶ μὴ	μαραινομένας	γραφάς, τὰ λόγια τὰ κυρίου
[2, 10]	τὴν χειμέριον ἀπειλήν, καθάπερ ἄνθος	μαραινομένης	τῆς χρόας· ἡ φωνὴ δὲ
[2, 2]	τὸ καταψυχόμενον τῆς ἡλικίας, οἷον	μαραινόμενον	ὑπὸ χρόνου, ἀναζωπυροῦντας ἀβλαβῶς τῷ
[2, 10]	ἔσθ´ ὅτε δὲ καὶ προγηράσκει	μαρανθείσης	τῆς ἐπιθυμίας, ὁπόταν τὴν γαμήλιον
[2, 10]	οἱ γυναικώδεις τὰς δολερὰς βαφὰς	μαργαίνουσιν	περὶ τὴν ἀμετρίαν, οὐκέτι τὰς
[2, 12]	ἐν πλέγμασιν ἢ χρυσῷ ἢ	μαργαρίταις	ἢ ἱματισμῷ πολυτελεῖ, ἀλλ´ ὃ
[2, 12]	χρυσοφυλακοῦσι, καὶ ἡ θάλασσα τὸν	μαργαρίτην	ἔκρυψεν λίθον· ὑμεῖς δὲ περίεργοι
[2, 12]	τῷ λόγῳ τοῦ θεοῦ, ὃν	μαργαρίτην	ἡ γραφὴ κέκληκέν που, τὸν
[2, 8]	Λίθος γέ τοι τίμιος ἢ	μαργαρίτης	ἢ σμάραγδος αὐτὸν αἰνίττεται τὸν
[2, 12]	τὴν σάρκα, ἐκ δὲ ταύτηςὁ	μαργαρίτης	κυΐσκεται. Λίθοις δὲ ἁγίοις τὴν
[2, 12]	ἐμπόλημα τιμηέστατον. Ὁ δὲ πολυτίμητος	μαργαρίτης	ὑπερφυῶς τῇ γυναικωνίτιδι εἰσεκώμασεν· γίνεται
[2, 1]	περιέχει, μανία περὶ γαστέρα, ἐπεὶ	μάργος	ὁ μεμηνώς. Τοὺς οὖν ἐπὶ
[2, 7]	συγκαταθήσῃ μετὰ τοῦ ἀδίκου γενέσθαι	μάρτυς	ἄδικος» οὔτε εἰς διαβολὰς οὔτε
[2, 11]	πόδε. Τῆς λιτῆς ὑποδέσεως ἀπόχρη	μάρτυς	Ἰωάννης, οὐκ ἄξιος εἶναι ὁμολογῶν
[2, 10]	δὲ ἡ γραφή· Ἑτοιμάζονται ἀκολάστοις	μάστιγες	καὶ τιμωρίαι ὤμοις ἀφρόνων» τὴν
[2, 2]	ἀναιδέστερον ἀναζέοντος οἴνου καὶ οἰδοῦσι	μαστοί	τε καὶ μόρια προκηρύσσοντες ἤδη
[2, 7]	συντριβῇ» οὐ παραδέξῃ δὲ ἀκοὴν	ματαίαν	οὐδὲ συγκαταθήσῃ μετὰ τοῦ ἀδίκου
[2, 12]	τῆς κενῆς πολυπραγμοσύνης, ὢ τῆς	ματαίας	δοξομανίας· ἐκχέουσιν ἑταιρικῶς τὸν πλοῦτον
[2, 3]	ἐξ ὀλίγων ἄν τις περιποιήσαιτο.	Μάταιοι	γὰρ οἱ δι´ ἀπληστίαν ἐπ´
[2, 4]	ἀλλὰ καὶ αἱ παννυχίδες αἱ	μάταιοι	ἐπὶ παροινίᾳ κομῶσαι· ὃ μὲν
[2, 11]	ἐπιχρύσους καὶ διαλίθους τῶν σανδαλίων	ματαιοτεχνίας	καὶ κρηπῖδας Ἀττικὰς καὶ τὰς
[2, 1]	καὶ τῆς ἀμφὶ τὰ πέμματα	ματαιοτεχνίας.	Τροφὴν γὰρ τολμῶσιν καλεῖν τὴν
[2, 12]	πολυτέλεια, ἣ δὲ εἰς τὰς	ματαίους	ἐπιθυμίας ἀνάλωσις ἀπωλείας, οὐ δαπάνης,
[2, 2]	φιλεῖ τε πολλὴν γλῶτταν ἐκχέας	μάτην	ἄκων ἀκούειν ἅπερ ἑκὼν εἶπεν
[2, 1]	δὲ ἐν χρήσει ἀρετῆς ἐξετάζεται.	Ματθαῖος	μὲν οὖν ὁ ἀπόστολος σπερμάτων
[2, 7]	προκατάρχον, ἐξ ὧν ἔριδες καὶ	μάχαι	καὶ ἔχθραι διοιδαίνουσιν. Ὕβριν δὲ
[2, 3]	Τί γάρ; εἰπέ μοι· τὸ	μαχαίριον	τὸ ἐπιτραπέζιον, ἢν μὴ ἀργυρόηλον
[2, 8]	ὤνησεν, ἔστιν δὲ οὓς εἰς	μάχην	ἐξεκαλέσατο, καὶ τοὺς πρότερον φίλους
[2, 10]	πρὸς τὸ ἐπιτερπὲς ἐπιτηδευομένη ταῖς	μαχλώσαις	ἔκκειται σκιαγραφία γυναιξίν. Πρὸς οὐδεμίαν
[2, 7]	ἄκοσμά τε πολλά τε ᾔδει,	μάψ,	ἀτὰρ οὐ κατὰ κόσμον. Φοβερὸς
[2, 1]	ζωμοὺς ῥίπτεσθαι χαμαί. Κᾷτ´ οἴει	με	δεῖπνον ἡγεῖσθαι τὸ καταργούμενον; Ἐὰν
[2, 8]	λαὸς οὗτος τοῖς χείλεσι φιλοῦσί	με,	ἡ δὲ καρδία αὐτῶν πορρωτέρω
[2, 10]	λέγων ἐν τῇ ψυχῇ· Τίς	με	ὁρᾷ; Σκότος κύκλῳ μου, καὶ
[2, 8]	λέγων εἰς τὸ τρύβλιον, οὗτός	με	παραδώσει» Ὁρᾷς τὸν συμπότην τὸν
[2, 10]	ὄρεξις καὶ συνουσιασμὸς μὴ καταλαβέτωσάν	με»	Πόρρωθεν οὖν ἀπερύκειν χρὴ τὴν
[2, 1]	Ἑβραϊκῆς φιλοσοφίας ζωπυρῶν· Ἐλθόντα δέ	με»	φησίν, ὁ ταύτῃ λεγόμενος αὖ
[2, 1]	τε· Ἄνθρωπός τις ἐποίησεν δεῖπνον	μέγα	καὶ ἐκάλεσεν πολλούς. ~Ἀλλ´ αἰσθάνομαι
[2, 3]	τὸ δὲ ἐπὶ τοῖς σκεύεσι	μεγαλαυχεῖν	αἰσχρὸν κομιδῇ· οὐ γὰρ σπουδάζειν
[2, 2]	αἰσχύνην φέρει. Ὀργὴ δέ» φησίν,	μεγάλη	γυνὴ μέθυσος» οἱονεὶ χόλος θεοῦ
[2, 10]	μὴ ἐνειλούμενον ἀπειροκάλοις φλυαρίαις, τὸ	μεγαλοπρεπὲς	ἐνδείκνυται. Τὸ δὲ καὶ σύρειν
[2, 3]	ἀληθής, οὐ τὸ ἐπὶ πλούτῳ	μεγαλοφρονεῖν,	τούτου δὲ καταφρονεῖν· τὸ δὲ
[2, 3]	τῶν ἐπιθυμιῶν πενία καὶ ἡ	μεγαλοφροσύνη	ἡ ἀληθής, οὐ τὸ ἐπὶ
[2, 8]	γοῦν Σοφοκλῆς τὸν νάρκισσον ἀρχαῖον	μεγάλων	θεῶν στεφάνωμα» προσεῖπε, τῶν χθονίων
[2, 8]	τῆς εὐωδίας τὸ θυμίαμα τὸν	μέγαν	ἀρχιερέα, τὸν κύριον, ἀναφέρειν λέγοιεν
[2, 2]	ἐκ τῆς πλάνης πεπαιδαγωγημένοις, ὁ	μέγας	βότρυς, ὁ λόγος ὁ ὑπὲρ
[2, 10]	οὐχὶ καὶ ἐκλύσεις παρέπονται τῷ	μεγέθει	τῆς ἀπουσίας ἀνατιθέμεναι; Ἄνθρωπος γὰρ
[2, 12]	ὀστρείῳ τινὶ παραπλησίῳ ταῖς πίνναις,	μέγεθος	δὲ ἡλίκος ἰχθύος ὀφθαλμὸς εὐμεγέθης.
[2, 10]	τε καὶ ἀποσπᾶται. Ὅρα τὸ	μέγεθος	τῆς βλάβης· ὅλος ἄνθρωπος ἀποσπᾶται
[2, 7]	τὸ ἐν τῇ φωνῇ μεμετρημένον,	μεγέθους	τε ἅμα καὶ μήκους καὶ
[2, 12]	κιθῶνα, βάραθρον, ἔγκυκλον, χιτώνιον. Τὰ	μέγιστα	δ´ οὐκ εἴρηκα τούτων. {Β.
[2, 10]	οἰκονομίαν εὔθετον. Ἀπειροκαλία δὲ ἡ	μεγίστη	τοσοῦτον ἐπτοῆσθαι περὶ τοὺς πέπλους
[2, 1]	πίνειν καθήκει· ἀκρασίας γὰρ τῆς	μεγίστης	συγχεῖν τοὺς καιρούς, ὧν αἱ
[2, 8]	ὑπαλείφεται τὰς ῥῖνας· ὑγιείας μέρος	μέγιστον	ὀδμὰς ἐγκεφάλῳ χρηστὰς ποιεῖν· καὶ
[2, 2]	καὶ τὸ περιέχον παρὰ τὸ	μεθ´	ἡμέραν γίγνεται, ὡς δεῖν ὑποτρέφειν
[2, 9]	συνδιαιρεῖται χρόνον— πολλοῦ γε δεῖ	μεθ´	ἡμέραν ἐπιτρέπειν καθεύδειν τοῖς καὶ
[2, 10]	εὐχῆς καὶ ἀναγνώσεως καὶ τῶν	μεθ´	ἡμέραν εὐεργῶν ἔργων ὁ καιρός·
[2, 2]	σαλευομένης ἐπιθυμίας. ~Οἱ δὲ ἀκμάζοντες	μεθ´	ἡμέραν μὲν ἀρίστου μεταλαβόντες, οἷς
[2, 10]	γὰρ τῆς ἱστουργούσης Πηνελόπης διοίσομεν,	μεθ´	ἡμέραν μὲν τὰ σωφροσύνης ἐξυφαίνοντες
[2, 10]	τούτοις ἐδέησεν παιδαγωγοῦ, ὡς μὴ	μεθ´	ἡμέραν τὰ μυστικὰ τῆς φύσεως
[2, 10]	ἐξ αὐτοῦ δασεῖα ἀναφαίνεται κάμπη,	μεθ´	ἣν εἰς τρίτην μεταμόρφωσιν νεοχμοῦται
[2, 2]	ταύτης, μέχρις ἂν πίω αὐτὸ	μεθ´	ὑμῶν ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ
[2, 4]	εὐσχημόνως περιπατοῦντας, μὴ κώμοις καὶ	μέθαις,	μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις» σχολάζοντας.
[2, 2]	καὶ ἔτι ἐπὶ τῇ χθιζῇ	μέθῃ	ἄλλην ἕωθεν αὖθις ἀναντλοῦντας μέθην.
[2, 2]	ἀκόλαστον οἶνος» φησὶν καὶ ὑβριστικὸν	μέθη»	Ἀρέσκει τοίνυν τῷ λόγῳ τῷ
[2, 2]	πολλοὺς γὰρ ἠχρείωσεν ὁ οἶνος.	Μέθῃ	δὲ μάλιστα οἱ Σκύθαι χρῶνται
[2, 2]	σωτηρίας· Μὴ πίνετε οἶνον ἐπὶ	μέθῃ.	Διὰ τί, πεύσῃ; Ὅτι» φησί,
[2, 2]	ἐνδύσεται ὁ πάροινος, ἐπαισχυνθήσεται τῇ	μέθῃ	διὰ τοὺς κατοπτεύοντας. Ὀπαὶ γὰρ
[2, 2]	κραιπάλη δὲ ἡ ἐπὶ τῇ	μέθῃ	δυσαρέστησις καὶ ἀηδία ἀπὸ τοῦ
[2, 2]	οἶνος δὲ καρδίαν ὑπερηφάνων ἐν	μέθῃ〉	Μέθη μὲν οὖν ἐστιν ἀκράτου
[2, 2]	δὲ καρδίαν ὑπερηφάνων ἐν μέθῃ〉	Μέθη	μὲν οὖν ἐστιν ἀκράτου χρῆσις
[2, 2]	ἔκδοτον δὲ αὑτὸν συνεχώρησεν τῇ	μέθῃ,	ὅσα τούτῳ ἠπείλησεν ἡ γραφή·
[2, 4]	ὁ κῶμος· ἔρως δὲ καὶ	μέθη,	τὰ ἀλόγιστα πάθη, μακρὰν ἀπῴκισται
[2, 5]	αὐτῇ τῇ ψυχῇ καρηβαρήσας τῇ	μέθῃ,	τὰ δὲ ἐκτράπελα ἐπεγείρεται πάθη
[2, 6]	ἡ σωφροσύνη, ὃ ἐγύμνωσεν ἡ	μέθη,	τὸ περίοπτον τῆς ἀγνοίας παράπτωμα.
[2, 2]	ἡδονικοὺς καὶ τοὺς ἑτοίμους εἰς	μέθην	αἰνίττεσθαι. Καὶ γὰρ οὖν κἀν
[2, 2]	οἰνοφλυγίαν, μὴ λάθῃ παραπεσοῦσα εἰς	μέθην	ἡ εὐωχία· ὡς γὰρ ὀφθαλμοὺς
[2, 2]	ἐπιζητεῖσθαι καὶ} ἀπαμβλύνεσθαι πρὸς τὴν	μέθην	καὶ μὴ ὡς ὕδωρ ἐπεγχεῖσθαι
[2, 2]	μέθῃ ἄλλην ἕωθεν αὖθις ἀναντλοῦντας	μέθην.	Καλόν, ὦ φίλοι, καλὸν καταμαθόντας
[2, 2]	ἵνα ὡς ὅτι μάλιστα τὴν	μέθην	φυλαττώμεθα, ἐμφανῆ καὶ ἔγγραπτον τὴν
[2, 4]	σωφρονικὰ μέλη ἀποτάσσεται ταῖς τῆς	μέθης	ἀγερωχίαις. Καταλειπτέον οὖν τὰς χρωματικὰς
[2, 2]	εἰς σοφίαν ἐγρηγορῶν, ἀλλὰ ὑπὸ	μέθης	βαπτιζόμενος εἰς ὕπνον. Καὶ διερρωγότα,
[2, 2]	ἀσωτία πολλή» τὸ ἄσωστον τῆς	μέθης	διὰ τῆς ἀσωτίας αἰνιξάμενος. Εἰ
[2, 7]	ἔχθραι διοιδαίνουσιν. Ὕβριν δὲ ἔφαμεν	μέθης	εἶναι διάκονον. Οὐκ ἐκ μόνων
[2, 4]	ἡ παννυχὶς {δὲ} ἐπὶ πότῳ,	μέθης	ἐκκλητικὴ καὶ συνουσίας ἐρεθιστική, τόλμα
[2, 2]	περιφέρεται τῷ κλύδωνι ὑπερεχούσης τῆς	μέθης,	ἐνθαλαττεύων τε ἰλιγγιᾷ τῷ ζόφῳ
[2, 2]	ὁ ἐγκέφαλος ἄνωθεν ἰλιγγιάσας ὑπὸ	μέθης	ἐπὶ τὸ ἧπαρ καὶ τὴν
[2, 2]	οἱ σκεπάσαντες τὴν ἀσχημοσύνην τῆς	μέθης	εὐλογοῦνται παρὰ κυρίῳ. Συντομώτατα τοίνυν
[2, 2]	αἱ ὀρέξεις περὶ τὰ τῆς	μέθης	ναυάγια· καθωρμισμένοι μὲν οἷον ἀγκύραις
[2, 2]	Ἐλπήνωρ ἀστραγάλων ἐάγη» καταπεσὼν ὑπὸ	μέθης,	οὕτω τούτων ὁ ἐγκέφαλος ἄνωθεν
[2, 2]	οἰνηγίαι, παραφρονούσης καὶ πρὸ τῆς	μέθης	περὶ τὰς ἐπιθυμίας τῆς ψυχῆς.
[2, 2]	τῶν ἐπιθυμιῶν τὴν καταιγίζουσαν ἐκ	μέθης	ῥᾷον φέρουσιν, οἷς ἴσως καὶ
[2, 4]	γάρ, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, θέατρον	μέθης	τὸ τοιοῦτον γίνεται συμπόσιον. Ἀποθεμένους
[2, 10]	ταῖς ὑφαῖς περιέργους πλοκὰς ἐκποδὼν	μεθιστάντας,	νῆμα χρυσοῦ καὶ σῆρας Ἰνδικοὺς
[2, 1]	ὃς μὲν πεινᾷ, ὃς δὲ	μεθύει.	Μὴ γὰρ οἰκίας οὐκ ἔχετε
[2, 7]	ὑδροπότην καὶ σώφρονα παροινεῖν καὶ	μεθύειν	λέγων. Εἰ δὲ καὶ εἶέν
[2, 2]	τοῖς γάμοις πεποίηκεν, οὐκ ἐπέτρεψεν	μεθύειν,	τὸ δὲ ὑδαρὲς τοῦ φρονήματος
[2, 9]	καθεύδοντες νυκτὸς καθεύδουσιν, καὶ οἱ	μεθύοντες	νυκτὸς μεθύσκονται» τουτέστιν ἐν τῷ
[2, 2]	κεκρυμμένα πάντα φαίνει, ἁμαρτοεπής· οἶνος	μεθύουσιν	ὄλισθος, οἶνος ψυχαπάτης καὶ τὰ
[2, 2]	καὶ ὁ ἀπόστολος παραγγέλλει· Μὴ	μεθύσκεσθε	ἐν οἴνῳ, ᾧ ἐστιν ἀσωτία
[2, 9]	καθεύδουσιν, καὶ οἱ μεθύοντες νυκτὸς	μεθύσκονται»	τουτέστιν ἐν τῷ τῆς ἀγνοίας
[2, 2]	συμβολαῖς, κρεῶν ἀγορασμοῖς, πᾶς γὰρ	μέθυσος	καὶ πορνοκόπος πτωχεύσει καὶ ἐνδύσεται
[2, 2]	Ὀργὴ δέ» φησίν, μεγάλη γυνὴ	μέθυσος»	οἱονεὶ χόλος θεοῦ οἰνομάχλη γυνή.
[2, 4]	κομῶσαι· ὃ μὲν γάρ ἐστι	μεθυστικὸς	{αὐλὸς} ἄλυς, ἐρωτικῆς σχεδιαστὴς ἀδημονίας,
[2, 2]	εὐωχίας ἔδειξεν σαφῶς· οὐ γὰρ	μεθύων	ἐδίδασκεν. Ὅτι δὲ οἶνος ἦν
[2, 2]	μοι δύο μὲν ἡλίους δοκῶ,	μεθύων	ὁ Θηβαῖος ἔλεγεν γέρων· κινουμένη
[2, 5]	προσώπου, καθάπερ ὀργάνου, κόσμιος ἄνεσις	μειδίαμα	κέκληται— διάχυσις οὕτως ἀνακλᾶται κατὰ
[2, 5]	εἴη» Χρὴ δὲ καὶ τὸ	μειδίαμα	παιδαγωγεῖσθαι, καὶ εἰ μὲν ἐπ´
[2, 5]	ἀνὴρ δὲ πανοῦργος μόγις ἡσυχῇ	μειδιάσει.	Φρόνιμον λέγει τὸν πανοῦργον νῦν,
[2, 5]	ἐκεῖνον {προσώποις μειδιῶντα} ὃς ἐφαίνετο	μειδιόων	βλοσυροῖσι προσώπασι {τὸν τοῖς βλοσυροῖς}
[2, 5]	γὰρ εὖ μάλα ἐκεῖνον {προσώποις	μειδιῶντα}	ὃς ἐφαίνετο μειδιόων βλοσυροῖσι προσώπασι
[2, 5]	αἰσχροῖς εἴη, ἐρυθριῶντας μᾶλλον ἢ	μειδιῶντας	φαίνεσθαι, μὴ συνήδεσθαι διὰ συμπάθειαν
[2, 2]	καὶ τὸν θυμόν, καταπίπτει πτῶμα	μεῖζον	ἤ φασι ποιητῶν παῖδες πρὸς
[2, 10]	αὐτόν, καὶ ἐξαρθήσεται ἐν παραδειγματισμῷ	μείζονι»	καὶ πάλιν— οὐ γὰρ ἀποκάμνει
[2, 7]	δυναμένη· ὕπανδρον δὲ ὠνόμασεν, ἐπεὶ	μείζων	ὁ κίνδυνος τῷ λῦσαι τὴν
[2, 2]	ἢ πρότερον καὶ τοῖς συμπόταις	μειλίχιον	καὶ τοῖς οἰκέταις πραΰτερον καὶ
[2, 5]	οὐδὲ ἐπὶ πᾶσιν. Μάλιστα γὰρ	μειρακίοις	καὶ γυναιξὶν ὄλισθος εἰς διαβολὰς
[2, 12]	Ἑλένην {ὀνόματι} πολύχρυσον γράψαντα· ὦ	μειράκιον,	εἶπεν, μὴ δυνάμενος γράψαι καλὴν
[2, 12]	καὶ τῆς γῆς τὰ ἐκψήγματα	μειρακιῶδές	ἐστι τεθηπέναι. Ἐπὶ γὰρ τὰ
[2, 10]	ἐπ´ ἴσης τὰ λευκὰ ὡς	μέλανα	φαντάζονται. ~Περὶ ὑποδέσεως. Παραπλήσιαι δὲ
[2, 10]	ὁ κόσσυφος ξανθὸς μὲν ἐκ	μέλανος,	παταγητικὸς δὲ ἐξ ᾠδικοῦ γινόμενος·
[2, 4]	τῶν κυνηγῶν θηρευομένας ἄγεσθαι τῷ	μέλει,	ταῖς δὲ ἵπποις μιγνυμέναις οἷον
[2, 9]	πολύ, καλῶς εἰς ἔθος ἰόν.	Μελέτη	δὲ ἀσκήσεως ἀίδιον ἐγρήγορσιν ἐκ
[2, 6]	γὰρ ἐν τοῖς ὀνόμασιν ἀτακτεῖν	μελέτην	ἐμποιεῖ τοῦ καὶ εἰς τὰ
[2, 12]	τῷ σώματι ὡς οἰκεῖα προσάπτουσα	μελέτην	τοῦ ψεύδεσθαι καὶ ἔθος ἀπάτης
[2, 9]	ἀίδιον ἐκ τῆς τοῦ ἐγρηγορέναι	μελέτης	προσλαμβάνουσα. ~Τίνα διαληπτέον περὶ παιδοποιίας.
[2, 1]	τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ, κτήσεται,	μελετήσας	ἐνθένδε ἁγίαν συνήλυσιν ἀγάπης, οὐράνιον
[2, 4]	αὐτόν» τὴν ἐκκλησίαν λέγει τὴν	μελετήσασαν	τῆς σαρκὸς τὴν ἀνάστασιν ἐν
[2, 7]	ὑώδεις εἰσὶ κνησμοί, πορνείας ἀκολάστου	μελετητικοί.	Καὶ τὰς ὑπ´ ὄψιν δὲ
[2, 1]	μεμηνώς. Τοὺς οὖν ἐπὶ ἑστιάσεως	μελετῶντας	ἀδικεῖν ὁ ἀπόστολος ἀνακρούων λέγει·
[2, 4]	τὰ δὲ αὐστηρὰ καὶ σωφρονικὰ	μέλη	ἀποτάσσεται ταῖς τῆς μέθης ἀγερωχίαις.
[2, 6]	δι´ αὐτῶν ἐνέργεια αἰσχρά ἐστιν—	μέλη	δὲ καὶ τὰ αἰδοῖα τοῦ
[2, 10]	ποιεῖν μέλη τὰ τοῦ Χριστοῦ	μέλη	οὐδὲ μὴν νεὼν τῶν παθῶν
[2, 10]	Παῦλος, οὐ χρὴ πόρνης ποιεῖν	μέλη	τὰ τοῦ Χριστοῦ μέλη οὐδὲ
[2, 6]	γὰρ γόνυ καὶ κνήμη τὰ	μέλη	ταῦτα οὐδὲ μὴν τὰ ἐπ´
[2, 8]	καὶ γάλα, σεμίδαλις πυροῦ καὶ	μέλι,	αἷμα σταφυλῆς καὶ ἔλαιον καὶ
[2, 1]	ὑπερτείνας τὴν ἐγκράτειαν ἀκρίδας καὶ	μέλι	ἤσθιεν ἄγριον» Ὑῶν δὲ ἀπείχετο
[2, 10]	τοῦ βίου ὑποτυπούμενος. Καὶ γὰρ	μέλι	ἤσθιεν καὶ ἀκρίδας, γλυκεῖαν καὶ
[2, 1]	εἰς τὰ πέμματα καὶ τὰ	μελίπηκτα,	πρὸς δὲ καὶ εἰς τὰ
[2, 8]	καὶ τὸ ἔλαιον αὐτὸ ταῖς	μελίτταις	καὶ τοῖς ἐντόμοις ἐστὶ πολέμιον
[2, 8]	εἰλικρινεῖ τινι εὐωδίᾳ καθάπερ τὰς	μελίττας	τρεφομένους· τὸ δὲ πλεκτὸν στέφανον
[2, 1]	ἐθνικὴ περιττή. Σώφρων οὐδ´ ἂν	μελλήσαι	ποτὲ γενέσθαι» ὁ χρώμενος αὐτῇ,
[2, 10]	οὐ μινυρίζει δὲ ἔτι τὸ	μέλος	τὸ μεμαραμμένον, ἀνθεῖ δὲ ἤδη
[2, 4]	γαργαλίζουσαν καὶ ἀποθηλύνουσαν ἡδονὴν εὐλαβουμένους·	μελῶν	γάρ τοι κατεαγότων καὶ ῥυθμῶν
[2, 2]	ἢ προσῆκεν τῶν τῆς ἐπιθυμίας	μελῶν.	Ὀργῶσι γοῦν ἀναιδέστερον ἀναζέοντος οἴνου
[2, 1]	δείπνου χάριν. Οὐ γάρ που	μεμαθήκασι	τὸν θεὸν παρασκευάσαι τῷ δημιουργήματι,
[2, 10]	δὲ ἔτι τὸ μέλος τὸ	μεμαραμμένον,	ἀνθεῖ δὲ ἤδη λιγυρὸν καὶ
[2, 8]	τὸν κύριον, τοῦτο αὐτῷ ὑψουμένῳ	μεμαρτυρήκασι,	τὸ διάδημα τῆς δικαιοσύνης τῷ
[2, 10]	φησιν· Εἶδον τὰς ψυχὰς τῶν	μεμαρτυρηκότων	ὑποκάτω τοῦ θυσιαστηρίου· καὶ ἐδόθη
[2, 1]	ἐφεστῶσα τῇ τροφῇ δικαίᾳ ποσότητι	μεμετρημένῃ	σωτηρίως τὸ σῶμα διοικοῦσα καὶ
[2, 7]	καὶ τὸ ἐν τῇ φωνῇ	μεμετρημένον,	μεγέθους τε ἅμα καὶ μήκους
[2, 10]	φυλάττωνται αἱ τρίχες, περὶ ἃς	μεμήνασιν	οἱ πολλοί, ἀλλὰ ἡμῖν γε
[2, 10]	τοῖς ἀνοήτοις σπουδάζεται, οἳ τοῖς	μεμηνόσιν	ἐπ´ ἴσης τὰ λευκὰ ὡς
[2, 10]	περιβεβλημένη» οὐκ ἐσθῆτα τὴν τρυφητικὴν	μεμήνυκεν,	ἀλλὰ τὸν ἐκ πίστεως συνυφασμένον
[2, 10]	δὲ περιττὸν ἐκ τοῦ διαβόλου	μεμήνυκεν	ἡ γραφή. Σαφηνίζει δὲ τὴν
[2, 8]	τῷ μύρῳ, ὡς διὰ Δαβὶδ	μεμήνυται·	Διὰ τοῦτο ἔχρισέν σε ὁ
[2, 1]	περὶ γαστέρα, ἐπεὶ μάργος ὁ	μεμηνώς.	Τοὺς οὖν ἐπὶ ἑστιάσεως μελετῶντας
[2, 2]	τις ἐν τῷ Περὶ μακροβιοτίας,	μέμνημαι	γάρ, ἐφ´ ὅσον βρέξαι τὰ
[2, 9]	τὸν ὕπνον ἴωμεν τῶν σωφροσύνης	μεμνημένοι	παραγγελμάτων, τοῦτο ἤδη λεκτέον. Μετὰ
[2, 10]	τὸν νεὼν τοῦ θεοῦ ποιητέον.	Μέμνησθε	γὰρ τὰς τέτταρας καὶ εἴκοσι
[2, 10]	ἂν μοιχεύῃ, ὡς ἑαυτόν, ὅτι	μεμοίχευκεν·	ἀλλὰ πάντως αὑτὸν χείρονα ἀποφαίνει
[2, 8]	ὄψις αὐτῷ δείκνυται θεοειδὴς φωτὸς	μεμορφωμένου	ἐπὶ φλεγομένῳ βάτῳ· τὸ δὲ
[2, 10]	ᾧ προσίεται τὸ σπέρμα, πεπληρωμένον	μέμυκεν,	αὖθίς τε ἀποκενοῦται καθαιρομένη κυήσει,
[2, 10]	ἀποκλείουσα τέλεον ἤδη τὴν ἀσέλγειαν	μεμυκότι	τῷ στόματι. Αἱ δὲ ὀρέξεις
[2, 10]	φερόμενον δι´ εὐρυχώρων τῶν τέως	μεμυκότων	{ἀρτηριῶν} οὐ μινυρίζει δὲ ἔτι
[2, 8]	πόδες οἱ τοῦ κυρίου οἱ	μεμυρισμένοι	ἀπόστολοί εἰσιν προφητείᾳ τῆς εὐωδίας
[2, 10]	χρῆσθαι τοῖς ὑφάσμασιν μόνον τὰς	μεμωρημένας	λεπτουργίας καὶ τὰς ἐν ταῖς
[2, 10]	καὶ δῆτα αὐτὰς περὶ τὰς	μεμωρημένας	ταύτας καὶ ἁβρὰς ἀλυούσας πορφύρας
[2, 1]	τὰς λοπάδας ἀσχολούμενοι καὶ τὰς	μεμωρημένας	τῶν ἡδυσμάτων περιεργίας, οἱ ταπεινόφρονες,
[2, 7]	οὐ γὰρ ἀκούσονται. Καὶ τὸ	μὲν	ἀγεννείας, τὸ δὲ αὐθαδείας τεκμήριον.
[2, 1]	τὴν ἑστίασιν παρασκευῇ· ἐπεὶ αἱ	μὲν	ἀκρότητες σφαλεραί, αἱ μεσότητες δὲ
[2, 7]	καθάπερ τῶν παλαιῶν ὑποδημάτων, τὰ	μὲν	ἄλλα ὑπὸ τῆς κακίας κατατέτριπται,
[2, 8]	Χρὴ δὲ καὶ μάλα τοὺς	μὲν	ἄνδρας τοὺς παρ´ ἡμῖν μὴ
[2, 10]	σκοπός, ὅρα μὴ οὐκ ἄλλη	μὲν	ἀνδράσιν, ἄλλη δὲ ἐσθὴς ἀπονεμητέα
[2, 2]	~Οἱ δὲ ἀκμάζοντες μεθ´ ἡμέραν	μὲν	ἀρίστου μεταλαβόντες, οἷς κατάλληλον τὸ
[2, 10]	καὶ κακίας εἰκόνας ὑπογράφοντα· τὴν	μὲν	αὐταῖν ἀφελῶς ἱσταμένην ἐποίησε καὶ
[2, 2]	καὶ διαχύσει. Οἶνος γὰρ πρῶτον	μὲν	αὐτὸν αὑτῷ ἵλεω ποιεῖ τὸν
[2, 11]	γὰρ χρῆσις τῶν ὑποδημάτων ἣ	μὲν	αὐτῶν εἰς σκέπην ποδῶν, ἣ
[2, 5]	βλέπεσθαι ἢ ἐφήδεσθαι δοκεῖν· τὸ	μὲν	γὰρ ἀνθρωπίνου λογισμοῦ τεκμήριον, τὸ
[2, 7]	ἐφεῖται λαλεῖν, τὸν ἀντιδιαλεγόμενον. Σιγὴ	μὲν	γὰρ ἀρετὴ γυναικῶν ἐστιν, ἀκίνδυνον
[2, 8]	αὐτοῖς τὸ εἶναι νεκροῖς. Οἱ	μὲν	γὰρ βακχεύοντες οὐδὲ ἄνευ στεφάνων
[2, 4]	καὶ ἀνθρώπων τοῖς ἀλογωτέροις. Τὰς	μὲν	γὰρ ἐλάφους ταῖς σύριγξι κηλεῖσθαι
[2, 1]	ψευδοῦς τε καὶ αἰσχροῦ. Οἳ	μὲν	γὰρ ἐξέχονται τῶν ὄψων, ἃ
[2, 1]	θεοῦ δειπναρίοις ἐξωνεῖσθαι προσδοκήσαντες. Τὰς	μὲν	γὰρ ἐπὶ τῇ εὐφροσύνῃ συναγωγὰς
[2, 10]	ὁ ἔμψυχον σπείρων ἄρουραν· ὃ	μὲν	γὰρ ἐπικαίρου τροφῆς ὀριγνώμενος, ὃ
[2, 4]	μάταιοι ἐπὶ παροινίᾳ κομῶσαι· ὃ	μὲν	γάρ ἐστι μεθυστικὸς {αὐλὸς} ἄλυς,
[2, 12]	ἕνα τρυφᾶν πενομένων πλειόνων. Πόσῳ	μὲν	γὰρ εὐκλεέστερον τοῦ πολυτελῶς οἰκεῖν
[2, 10]	τερπνὸν τῆς ὄψεως ἐξανθιστέον· ἐξίτηλος	μὲν	γὰρ ἡ γραφὴ τῷ χρόνῳ
[2, 8]	μυραλοιφεῖν τοῦ μύρῳ χρίεσθαι· τὸ	μὲν	γὰρ θηλυδριῶδες, τὸ δὲ χρίεσθαι
[2, 10]	ἐροῦσι· τίς ἡμᾶς ὁρᾷ; Λήσεται	μὲν	γὰρ ἴσως τὸ αἰσθητὸν φῶς
[2, 5]	ἐμμελῶς, οὐκ ἐκλύοντας ἐκμελῶς. Ἡ	μὲν	γὰρ καθ´ ἁρμονίαν τοῦ προσώπου,
[2, 12]	αὐτῶν τὸν καλλωπισμὸν κελεύει· εἰ	μὲν	γὰρ καλαὶ εἶεν, ἀπόχρη ἡ
[2, 10]	δὲ εἰ μὴ ἔβλαψεν. Ἡ	μὲν	γὰρ κατὰ νόμον σφαλερά, εἰ
[2, 8]	καὶ ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις· οἷς	μὲν	γὰρ ὀσμὴ ἐκ θανάτου εἰς
[2, 10]	τὴν παιδικὴν ἡλικίαν, παρεισάγουσαν— τοῖς	μὲν	γὰρ οὐδέπω συνεχώρησεν, τοὺς δὲ
[2, 10]	τῆς περιττώσεως πόρον ἐπιθοροῦν· τὸ	μὲν	γὰρ οὖρον εἰς κύστιν ἀποκρίνεται,
[2, 12]	θεοῦ αἱ τοιαῦται φωναί. Πρῶτον	μὲν	γὰρ τὰ ἀναγκαῖα καθάπερ τὸ
[2, 2]	ἐπεγχεῖσθαι διὰ τὴν φιλοινίαν· ἄμφω	μὲν	γὰρ τοῦ θεοῦ ποιήματα, καὶ
[2, 8]	πάθει ἀναδεῖσθαι τοῖς ἄνθεσιν. Ὁ	μὲν	γὰρ τοῦ κυρίου στέφανος ἡμᾶς
[2, 2]	ὁ Θηβαῖος ἔλεγεν γέρων· κινουμένη	μὲν	γὰρ ὑπὸ τῆς τοῦ οἴνου
[2, 8]	μοι στέφανον ἀμφιθῇς κάρᾳ. Ἦρος	μὲν	γὰρ ὥρᾳ λειμῶσιν ἐνδρόσοις καὶ
[2, 1]	τῆς γραφῆς ἀποδέδεικται, δι´ ἀγάπην	μὲν	γινόμενον τὸ δεῖπνον, ἀλλ´ οὐκ
[2, 2]	ἔχων ἡδεῖς, κεκραμένος ἐμμελῶς τὰ	μὲν	γλίσχρα τῶν περιττωμάτων διατήκει θερμότητι,
[2, 2]	χρησίμου· οἴνῳ δὲ ἀμέτρῳ ἡ	μὲν	γλῶττα παραποδίζεται, παρίεται δὲ τὰ
[2, 8]	ὄντι παρεπομένοις τῇ γραφῇ. Στέφανον	μὲν	γυναικὸς τὸν ἄνδρα ὑποληπτέον, ἀνδρὸς
[2, 8]	Ἑβραίων ἀναδουμένους βασιλεῖς. Ἀλλ´ ἡ	μὲν	γυνὴ μηδέπω τοῦ λόγου μεταλαβοῦσα—
[2, 5]	γὰρ αὖ καὶ αὐτὸς ὃν	μὲν	δεῖ τρόπον ἐξαγόμενος ἐμφαίνει κοσμιότητα,
[2, 1]	τὴν κατάληψιν τοῦ θεοῦ; ~Οἱ	μὲν	δὴ ἄλλοι ἄνθρωποι ζῶσιν, ἵνα
[2, 8]	Εἰ γὰρ καὶ τὰ μάλιστα	μὲν	δι´ ἄνθρωπον γέγονε τὰ ἄνθη,
[2, 10]	διαμονῆς προμηθούμενος γεωργεῖ, καὶ ὃ	μὲν	δι´ ἑαυτόν, ὃ δὲ διὰ
[2, 8]	τῆς πίστεώς ἐστιν τύπος, ζωῆς	μὲν	διὰ τὴν οὐσίαν τοῦ ξύλου,
[2, 2]	τῷ λόγῳ τῷ ὀρθῷ χειμῶνος	μὲν	διὰ τὸ κρύος πίνειν μέχρι
[2, 2]	ἄρα εἴρηται· Ὡς ἄρα κάμινος	μὲν	δοκιμάζει στόμωμα ἐν βαφῇ, οἶνος
[2, 8]	δὲ μετὰ σωφροσύνης καὶ τὸν	μὲν	ἐγκέφαλον ὑποτρέφουσαι, ὁπηνίκα ἂν καχεκτῇ,
[2, 3]	ἀργυρᾶ τε καὶ χρυσᾶ, τὰ	μὲν	εἰς διακονίαν τροφῆς, τὰ δὲ
[2, 2]	ἀνθρώπῳ τὸ πνεῦμα, καὶ τὸ	μὲν	εἰς πίστιν εὐωχεῖ, τὸ κρᾶμα,
[2, 2]	καταλεαίνοιτο δὲ εἰς πέψιν καταταττομένων	μὲν	εἰς τὸν ὄγκον τῶν σιτίων,
[2, 8]	σκευάζεται καὶ ἔστι πολυωφελῆ· σούσινον	μὲν	ἐκ κρίνων καὶ λειρίων, ἔστι
[2, 10]	φωνήν— οἷον ὁ κόσσυφος ξανθὸς	μὲν	ἐκ μέλανος, παταγητικὸς δὲ ἐξ
[2, 12]	ὀλίσβους, σάρδια, ὑποδερίδας, ἑλικτῆρας. Ἐγὼ	μὲν	ἔκαμον καὶ ἄχθομαι λέγων τὸ
[2, 10]	ἐστιν ἡ πόα. Ἀλλ´ ὃ	μὲν	ἐκολάζετο ἐν Ἅιδου, ὁ πλούσιος,
[2, 1]	τὰς διαποντίους πολυπραγμονούντων ἐδωδάς. Κἀμοὶ	μὲν	ἔλεος ὕπεισι τῆς νόσου, οἳ
[2, 6]	μᾶλλον ἔργων αἰσχρῶν καθαρευτέον, τοῦτο	μὲν	ἐν ἐπιδείξεσι καὶ παραγυμνώσεσι μερῶν
[2, 2]	Ἁρμόδιον τοίνυν τὸν οἶνον τοὺς	μὲν	ἐν θεραπείας μέρει προσφέρεσθαι διὰ
[2, 3]	σωτηρίαν σπεύδοντας ὡς ἄρα χρήσεως	μὲν	ἕνεκεν ἡ πᾶσα ἡμῖν κτῆσις,
[2, 8]	καὶ τοὺς θιγγάνοντας αὐτοῖν τὸ	μὲν	ἐνέψυξεν, τὸ δὲ ἐξέκαυσεν. Ἑνὶ
[2, 8]	θάνατε, τὸ κέντρον; καὶ ἡμεῖς	μὲν	ἐξ ἀκανθῶν τρυγῶμεν σταφυλὴν καὶ
[2, 5]	τὸ μειδίαμα παιδαγωγεῖσθαι, καὶ εἰ	μὲν	ἐπ´ αἰσχροῖς εἴη, ἐρυθριῶντας μᾶλλον
[2, 5]	ἐκμελὴς τοῦ προσώπου ἔκλυσις, εἰ	μὲν	ἐπὶ γυναικῶν γίνοιτο, κιχλισμὸς προσαγορεύεται,
[2, 8]	ἰδίας ἔχει ποιότητας καὶ τὰς	μὲν	ἐπωφελεῖς, τὰς δὲ ἐπιβλαβεῖς, ἔστι
[2, 2]	καταφαίνεσθαι, μὴ σφαλεῖεν ἄμφω, οἳ	μὲν	ἐρεθιζόμενοι κατασκοπεῖν, αἳ δὲ τῶν
[2, 4]	πρὸς λύραν ᾖδον. Ἀλλ´ αἱ	μὲν	ἐρωτικαὶ μακρὰν ἐρρόντων ᾠδαί, ὕμνοι
[2, 10]	τοὐναντίον εἰσάγει, τὴν κακίαν, περιττῇ	μὲν	ἐσθῆτι ἠμφιεσμένην, ἀλλοτρίῳ δὲ χρώματι
[2, 2]	τὸ αἷμα τοῦ κυρίου· τὸ	μέν	ἐστιν αὐτοῦ σαρκικόν, ᾧ τῆς
[2, 8]	τὸ πάθος τοῦ κυρίου ἡμᾶς	μὲν	εὐωδίας, Ἑβραίους δὲ ἁμαρτίας. Σαφέστατα
[2, 4]	ἔπειτα τὸν πλησίον σου» προτέρα	μὲν	ἡ εἰς θεὸν δι´ εὐχαριστίας
[2, 2]	τοῦ ναυαγίου τὸν κίνδυνον; Περικλύζεται	μὲν	ἡ καρδία πολυποσίᾳ, τὸ δὲ
[2, 1]	ἀγάπης τὰ δεῖπνα παραληπτέα. Ἀγαθὴ	μὲν	ἡ μέση κατάστασις ἐν πᾶσι
[2, 10]	τῆς τῶν σπερμάτων καταβολῆς αἰτία	μὲν	ἡ τῆς τροφῆς προμήθεια, τέλος
[2, 10]	τοῖς ἴσοις. ~Χρὴ δὲ υἱοὺς	μὲν	ἡγεῖσθαι τοὺς παῖδας, εἰς δὲ
[2, 2]	ὑγρότητος, καὶ ψεύδεσθαι βεβιασμένοι κύκλῳ	μὲν	ἡγοῦνται περιφέρεσθαι τὰ πάντα, ἀριθμεῖν
[2, 2]	καὶ μὴν ὁρᾶν μοι δύο	μὲν	ἡλίους δοκῶ, μεθύων ὁ Θηβαῖος
[2, 2]	καὶ οἰνοπότης, τελωνῶν φίλος. Τουτὶ	μὲν	ἡμῖν καὶ πρὸς τοὺς Ἐγκρατητὰς
[2, 7]	τέκνα ἀφορῶντες τοὺς νέους σπανιαίτατα	μέν,	ἴσως δ´ ἄν που καὶ
[2, 8]	ἐπήγαγεν καὶ συνήγαγεν. Ἀλλ´ ἵππῳ	μὲν	καὶ κυνὶ οὐδὲ εἷς λόγος
[2, 7]	λαλήσας. Καθόλου μὲν οὖν νέοι	μὲν	καὶ νεάνιδες ὡς ἐπίπαν τῶν
[2, 2]	ἰχνευόντων ποῦ πότοι γίνονται; Ἐνταῦθα	μὲν	καὶ νεκρὸν ἤδη τῷ λόγῳ
[2, 12]	συντελούντων βίον. Ἔστω οὖν ἐπὶ	μὲν	καρποῖς τῶν χειρῶν ὑμῶν κόσμος
[2, 7]	τις περιτύχοι παριέναι κελεύουσα, αἳ	μὲν	κεκαλύφθων ἅπαν ἀμπεχόνῃ ἔκτοσθεν, ἔνδοθεν
[2, 10]	ζῷα ταῦτα ἐπτόηνται· καὶ τὸν	μὲν	λαγὼ κατ´ ἔτος πλεονεκτεῖν φασι
[2, 10]	τῆς ὑαίνης ἀπεχόμενον. Ἀλλὰ τὸ	μὲν	μὴ δεῖν ἐξομοιοῦσθαι τοῖσδε τοῖς
[2, 5]	τῆς παροινίας, δι´ ἣν κατακοιμίζεται	μὲν	ὁ λόγος ἐν αὐτῇ τῇ
[2, 10]	δὴ τὴν ἄλλην ἀκρασίαν ἄριστον	μὲν	ὁ λόγος φάρμακον, βοηθεῖ δὲ
[2, 2]	σαρκός. Ἀναλόγως τοίνυν κίρναται ὁ	μὲν	οἶνος τῷ ὕδατι, τῷ δὲ
[2, 2]	τὰ τῆς μέθης ναυάγια· καθωρμισμένοι	μὲν	οἷον ἀγκύραις τῷ λόγῳ καὶ
[2, 2]	ἀνὴρ κατὰ τὴν τραγῳδίαν ἥσσων	μὲν	ὀργῆς ἐστιν, τοῦ δὲ νοῦ
[2, 1]	οὐ κέκληκεν. Λέγει γοῦν πῇ	μέν·	Ὅταν κληθῇς εἰς γάμους, μὴ
[2, 1]	σαρκικάς, αἷς καὶ πεπιστεύκασι, τοῖς	μὲν	ὅτι οὐκ ἔστι δίχηλα, τοῖς
[2, 10]	τις εἰρηκέναι φαίνεται· Συνουσία ὤνησεν	μὲν	οὐδένα, ἀγαπητὸν δὲ εἰ μὴ
[2, 12]	χρυσοχοήσαντες καὶ τούτῳ εἰδωλολατρήσαντες αὐτοὶ	μὲν	οὐκ ὤναντο οὔτε τῆς τέχνης
[2, 2]	χρησίμου ὁ βίος συνέστηκεν. Τῷ	μὲν	οὖν ἀναγκαίῳ τῷ ὕδατι ὡς
[2, 1]	συνεθιζόμενον εἰς ἀίδιον τροφήν. Ἀγάπη	μὲν	οὖν δεῖπνον οὐκ ἔστιν, ἡ
[2, 10]	ὅλον τὸν βίον ἀξιοπραγία. ~Καθόλου	μὲν	οὖν εἰ γαμητέον ἢ γάμου
[2, 8]	ἐπὶ τὸ προκείμενον ἐπάνειμι. Ὡς	μὲν	οὖν ἐν φαρμάκου μοίρᾳ ἰάσεως
[2, 5]	κτημάτων καταμωκώμενοι, τὸν λόγον; Χλεύη	μὲν	οὖν ἐπιτηδεύειν ταῦτα, ἐπεὶ μηδὲ
[2, 2]	καρδίαν ὑπερηφάνων ἐν μέθῃ〉 Μέθη	μὲν	οὖν ἐστιν ἀκράτου χρῆσις σφοδροτέρα,
[2, 2]	πλῆθος ἄλλης θεραπείας δεόμενον. Φυσικὸν	μὲν	οὖν καὶ νηφάλιον ποτὸν ἀναγκαῖον
[2, 7]	τῷ μηδένα λυπῆσαι λαλήσας. Καθόλου	μὲν	οὖν νέοι μὲν καὶ νεάνιδες
[2, 1]	ἐν χρήσει ἀρετῆς ἐξετάζεται. Ματθαῖος	μὲν	οὖν ὁ ἀπόστολος σπερμάτων καὶ
[2, 4]	κοίταις καὶ ἀσελγείαις» σχολάζοντας. Σῦριγξ	μὲν	οὖν ποιμέσιν ἀπονενεμήσθω, αὐλὸς δὲ
[2, 1]	ἀθλητῶν ἐξ ἀναγκοφαγίας, περιγίνεται. Αἱ	μὲν	οὖν πολυειδεῖς ποιότητες ἀποπτυστέαι, ποικίλας
[2, 1]	οὐχὶ δουλεύειν τοῖς βρώμασιν. Ἀγαστὸν	μὲν	οὖν πρὸς τὸ ἀληθὲς ἀναθρήσαντας
[2, 12]	περιττοῖς τούτοις χαίρειν φράσασιν. Καθόλου	μὲν	οὖν τὰ κόσμια ὥσπερ κοροκόσμια
[2, 8]	εἰς τὸ θυσιαστήριον παραδεχέσθων. Αὔταρκες	μὲν	οὖν τὸ ἔλαιον αὐτὸ λιπᾶναί
[2, 11]	τὸ πέλμα ποδὸς σῴζουσαν. Γυναιξὶ	μὲν	οὖν τὸ λευκὸν ὑπόδημα συγχωρητέον,
[2, 1]	τῶν δαιμονίων τὰς τραπέζας. ~Καλὸν	μὲν	οὖν τὸ μὴ φαγεῖν κρέα
[2, 1]	συνήλυσιν ἀγάπης, οὐράνιον ἐκκλησίαν. Ἀγάπη	μὲν	οὖν χρῆμα καθαρὸν καὶ τοῦ
[2, 10]	οἱ δὲ τούτων ἐπιεικέστεροι γνωρίζουσι	μὲν	οὔσας αὐτὰς ἁμαρτίας, ἡττῶνται δὲ
[2, 10]	Μὴ μνησθήσεται ὁ ὕψιστος. Ταλάντατος	μὲν	οὗτος, ὀφθαλμοὺς ἀνθρώπων δεδιὼς μόνους,
[2, 1]	ἡ μέση κατάστασις ἐν πᾶσι	μέν,	οὐχ ἥκιστα δὲ καὶ ἐν
[2, 7]	αὑτῶν καταμαρτυροῦντας ἀπαιδευσίας, ἀλλ´ ἣ	μὲν	παραπεμπτέα, ἡ ἐρυγή, ἡσυχῇ σὺν
[2, 1]	ἐν τῷ φαγεῖν, καὶ ὃς	μὲν	πεινᾷ, ὃς δὲ μεθύει. Μὴ
[2, 1]	ἀκριβῶς ἐκμάθῃ, εἴσεται μὴ σπουδάζειν	μὲν	περὶ τὰ ἐκτός, τό τε
[2, 3]	βασιλείαν παρεισέλθοιεν τῶν οὐρανῶν, νοσοῦντες	μὲν	περὶ τὰ κοσμικά, ὑπερηφάνως δὲ
[2, 10]	διαφέρετε τῶν πτηνῶν; Καὶ ταῦτα	μὲν	περὶ τροφῆς· ὁμοίως δὲ καὶ
[2, 2]	παντὶ πτώματι πληθύνει. Διὸ οἱ	μὲν	πλεῖστοι ἀνίεσθαί φασιν δεῖν παρὰ
[2, 1]	ἡδυπάθειαν καταδρομήν. Ἀνθρώποις δὲ τὰ	μὲν	πολλὰ βλάβην καὶ λύπην ἐνεγέννησεν
[2, 9]	ἐγρήγορε χρόνον ὡς πλεῖστον, τὸ	μὲν	πρὸς ὑγείαν αὐτοῦ μόνον φυλάττων
[2, 10]	Νυνὶ δὲ πᾶν τοὐναντίον, τὸ	μὲν	σῶμα αὐταῖς εἰ πιπράσκοιτο, οὐκ
[2, 2]	ἅγιον ἀλληγορεῖ νᾶμα. Καὶ ὅτι	μὲν	σωφρονεῖν τὸν πίνοντα δεῖ, δι´
[2, 10]	ἱστουργούσης Πηνελόπης διοίσομεν, μεθ´ ἡμέραν	μὲν	τὰ σωφροσύνης ἐξυφαίνοντες δόγματα, νυκτὸς
[2, 2]	στόμιον ἀλαβάστροις ἀσχημόνως πίνουσαι ἀνακλῶσι	μὲν	τὰς κεφαλάς, γυμνοῦσι δὲ τοὺς
[2, 1]	διὰ Μωσέως, αἰτίας προσάπτων, κεκρυμμένας	μὲν	τὰς πνευματικάς, ἐμφανεῖς δὲ τὰς
[2, 8]	Αἱ δὲ ἀφραίνουσαι γυναῖκες βάπτουσαι	μὲν	τὰς πολιάς, μυρίζουσαι δὲ τὰς
[2, 10]	ὄντι γὰρ ἡ ὑστέρα ὑποκειμένη	μὲν	τῇ κύστει, ἐπικειμένη δὲ τῷ
[2, 4]	παρὰ τοὺς πολέμους αὐτῶν Τυρρηνοὶ	μὲν	τῇ σάλπιγγι, σύριγγι δὲ Ἀρκάδες,
[2, 1]	δίαιτα τὸν ἄνθρωπον κακοῖ, νωθῆ	μὲν	τὴν ψυχήν, ἐπισφαλὲς δὲ εἰς
[2, 10]	καὶ τῷ ἦρι συγχαλώμενον ἐλευθεροῦται	μὲν	τῆς στενοχωρίας τὸ πνεῦμα φερόμενον
[2, 2]	μυστικῶς· καὶ γὰρ ὡς ἀληθῶς	μὲν	τὸ πνεῦμα ᾠκείωται τῇ ὑπ´
[2, 10]	καὶ τρίτον τὰ ἐκτός, διὰ	μὲν	τὸ σῶμα τὰ ἐκτὸς πορίζεσθαι
[2, 2]	τὰς ὁρμὰς τῶν νέων, ἀφαιροῦντας	μὲν	τὸ ὑπέκκαυμα, τὸ τῆς ἀπειλῆς
[2, 1]	παρατιθεμένων, ὡς πρέπον χριστιανῷ, τιμῶντας	μὲν	τὸν κεκληκότα κατὰ τὴν ἀβλαβῆ
[2, 2]	διερρωγότα τὸν φίλοινον, ὃς παρορᾷ	μὲν	τὸν λόγον αὐτόν, ἔκδοτον δὲ
[2, 1]	παρασίτων φῦλα» γαστρὸς ἡδονῆς οἳ	μὲν	τὸν λόγον, οἳ δὲ τὴν
[2, 1]	ἄμφω δὲ πράττουσι κακῶς, οἳ	μὲν	τοὺς μὴ ἔχοντας βεβαρηκότες, οἳ
[2, 10]	τρόπον ἡ σώφρων γυνὴ σχολάζουσα	μὲν	τῷ ἀνδρὶ ἀνυποκρίτως θεοσεβεῖ, φιλοκοσμοῦσα
[2, 10]	ἄρρενος κατὰ μετασχηματισμόν· ἀλλ´ ἡ	μὲν	τῶν πτερῶν νεοφυΐα νεαρᾶς ἐσθῆτος
[2, 12]	κούρη νηπίη. Ἀλλὰ γὰρ τὴν	μὲν	φιλοκοσμίαν ἥκιστα ἀρετῆς ἐπιμελουμένην, σώματος
[2, 9]	αἱ ἡμέραι φθίνουσιν· καὶ τῷ	μὲν	φιλολογητέον, τῷ δὲ τῆς αὑτοῦ
[2, 1]	περὶ τὴν κατάποσιν, ἀλλὰ τὴν	μὲν	χεῖρα μετὰ τάξεως ἐκ διαστημάτων
[2, 8]	πολέμιον ζῴοις, ἀνθρώπων δὲ τοὺς	μὲν	ὤνησεν, ἔστιν δὲ οὓς εἰς
[2, 8]	ἀπεικὸς οὖν αὐτὸν καταμηνύειν ἔλαιον	μὲν	ὡς μαθητὴν ἠλεημένον, δολερὸν δὲ
[2, 2]	γλυκὺς καὶ Συρακούσσιος ἡδὺς καὶ	Μενδήσιός	τις Αἰγύπτιος καὶ ὁ νησιώτης
[2, 8]	βασιλείας σύμβολον προσεκόμισαν οἱ μάγοι.	Μένει	δὲ ἀθάνατος ὁ στέφανος οὗτος
[2, 2]	τε, ὃς πυρὶ ἶσον ἔχει	μένος,	εὖτ´ ἂν ἐς ἄνδρας ἔλθῃ,
[2, 12]	μόνου καταφαίνεται τὸ χρυσίον. Μακάριοι	μεντἂν	ἦσαν οἱ παλαιοὶ τῶν Ἑβραίων,
[2, 10]	ἀφροδίσια, εὐφήμει» φήσας, ἄνθρωπε, ἀσμενέστατα	μέντοι	αὐτὰ ἀπέφυγον ὥσπερ λυττῶντα καὶ
[2, 10]	Μωσέα αἰνίττεσθαι σύμφημι κἀγώ· οὐ	μέντοι	τῇδε τῇ ἐξηγήσει τῶν συμβολικῶς
[2, 7]	οἰνωμένοι καγχάσαντες ἐπὶ πλεῖστον, εἶτα	μέντοι	ὑπήχθησαν οὐκ οἶδ´ ὅπως παροινίᾳ
[2, 4]	ἔσθ´ ὅτε δὲ καὶ ἐν	μέρει	περιελιττόντων τὰς προπόσεις τῆς ᾠδῆς·
[2, 2]	τούτοις ἀκόλουθα ἐν ὀνείδους ἐπήγαγεν	μέρει.	~Προνοητέον δὲ μάλιστα τῆς εὐσχημοσύνης—
[2, 2]	οἶνον τοὺς μὲν ἐν θεραπείας	μέρει	προσφέρεσθαι διὰ τὴν ὑγείαν μόνην,
[2, 10]	μᾶλλον τούτῳ τοῦ σώματος τῷ	μέρει	χρῆσθαι μετὰ αἰδοῦς· ἡ γὰρ
[2, 10]	ἀνθρώπων καὶ κατανοοῦσιν εἰς ἀπόκρυφα	μέρη.	Ταύτῃ τε πάλιν ὁ παιδαγωγὸς
[2, 10]	πίητε· πλεονεξία γὰρ καὶ τρυφὴ	μεριμνᾶν	ταῦτα· τὸ δὲ φαγεῖν μόνον
[2, 10]	ὡς οὐκ ἀναγκαίαν ἀφαιρεῖται τὴν	μέριμναν,	τί χρὴ νοεῖν ἐρεῖν αὐτὸν
[2, 10]	παιδαγωγεῖ δὲ τὴν ψυχήν, μὴ	μεριμνᾶτε»	λέγων τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί
[2, 10]	ἐκ τῆς γραφῆς τοῦτο· μὴ	μεριμνᾶτε	ποῖα φάγητε ἢ ποῖα πίητε·
[2, 3]	καὶ τὸ χρυσίον τεκταίνοντες καὶ	μεριμνῶντες;	Οὐκ ἔστιν ἐξεύρεσις τῶν ἔργων
[2, 1]	αὐτοῖς οὐδὲ ἓν ὁτιοῦν μὴ	μεριμνῶσι	τροφῆς. Ἡμεῖς δὲ καὶ τούτων
[2, 1]	δεδιδαγμένοι— ἐπέδωκαν αὐτῷ ἰχθύος ὀπτοῦ	μέρος·	καὶ φαγὼν ἐνώπιον αὐτῶν εἶπεν
[2, 8]	μύροις ὑπαλείφεται τὰς ῥῖνας· ὑγιείας	μέρος	μέγιστον ὀδμὰς ἐγκεφάλῳ χρηστὰς ποιεῖν·
[2, 10]	παρθένους ἐστολίσθαι καλόν· οὐδὲν γὰρ	μέρος	ὁτιοῦν ἀπογυμνοῦσθαι γυναικὸς εὐπρεπές. Καίτοι
[2, 10]	συμβαίνει δέ, ὅταν κυῶσι, θάτερον	μέρος	τῆς ὑστέρας κατέχεσθαι τῇ ἐπιθυμίᾳ
[2, 10]	κατὰ τοῦτο τῆς ἀταξίας τὸ	μέρος	τὸ κατὰ τὴν ἀφροδίτην, λαγνεία
[2, 8]	ἐπὶ τὰ μὴ κύρια τῶν	μερῶν	γίνεσθαι. Ἡδονὴ δέ, ᾗ μὴ
[2, 6]	ἐν ταῖς ἐπιθεωρήσεσι τῶν ἀπορρητοτέρων	μερῶν·	οὐδὲ γὰρ ἠνέσχετο τοῦ δικαίου
[2, 6]	μὲν ἐν ἐπιδείξεσι καὶ παραγυμνώσεσι	μερῶν	τινων τοῦ σώματος, ὧν οὐ
[2, 1]	δεῖπνα παραληπτέα. Ἀγαθὴ μὲν ἡ	μέση	κατάστασις ἐν πᾶσι μέν, οὐχ
[2, 1]	τὴν ἁγίαν ἱδρύων κιβωτὸν ἐν	μέσῃ	τῇ σκηνῇ, παντὶ τῷ ὑπηκόῳ
[2, 1]	σφαλεραί, αἱ μεσότητες δὲ ἀγαθαί.	Μέσον	δέ ἐστι πᾶν τὸ ἀνενδεὲς
[2, 7]	χάριν παιδείας, καὶ εἰ ἀνὰ	μέσον	πλειόνων ἐκάθισας, πρότερος αὐτῶν μὴ
[2, 1]	αἱ μὲν ἀκρότητες σφαλεραί, αἱ	μεσότητες	δὲ ἀγαθαί. Μέσον δέ ἐστι
[2, 10]	καὶ πολυτελῆ πρὸ τῶν ἐν	μέσῳ	καὶ τῶν εὐτελῶν; ὅτι ἀγνοεῖτε
[2, 10]	εἶναι χρὴ τὴν πίστιν, ἐνάρετον	μετ´	αἰδοῦς— θατέραν δὲ τοὐναντίον εἰσάγει,
[2, 7]	μὴ συνδείπνει πυκνότερον, μηδὲ ἔσθιε	μετ´	αὐτῆς. Διὸ καὶ ἐπιφέρει· Μηδὲ
[2, 7]	καὶ ἐπιφέρει· Μηδὲ συμβολὰς ποίει	μετ´	αὐτῆς ἐν οἴνῳ, μή ποτε
[2, 7]	καὶ μὴ συμμετακλιθῇς ἐπ´ ἀγκῶνα	μετ´	αὐτῆς. Τοῦτ´ ἔστι μὴ συνδείπνει
[2, 8]	Ἰούδας ἐστίν, ὃς ἂν ἐμβάψηται	μετ´	ἐμοῦ» λέγων εἰς τὸ τρύβλιον,
[2, 8]	ἐπὶ τὰ πέρατα τῆς γῆς	μετ´	εὐκλείας ὁδεύουσαν· ἐξῆλθεν γὰρ ὁ
[2, 10]	τὸ γονιμώτατον τοῦ σπέρματος καὶ	μετ´	ὀλίγον ἄνθρωπον ὂν〉 μολύνειν οὐδὲ
[2, 1]	γὰρ ἐξέχονται τῶν ὄψων, ἃ	μετ´	ὀλίγον ἐκδέχεται κοπρών, ἡμῖν δὲ
[2, 1]	πολυτέλειαν, καταφρονοῦντας τῶν ὄψων ὡς	μετ´	ὀλίγον οὐκ ὄντων. Ὁ ἐσθίων
[2, 1]	ἔσται εἰς βρῶσιν» Λάχανα δὲ	μετὰ	ἀγάπης ἢ μόσχον μετὰ δολιότητος·
[2, 10]	τοῦ σώματος τῷ μέρει χρῆσθαι	μετὰ	αἰδοῦς· ἡ γὰρ φύσις ὥσπερ
[2, 2]	φησί, καὶ χολέρα καὶ στρόφος	μετὰ	ἀνδρὸς ἀπλήστου. Διὰ τοῦτό τοι
[2, 10]	Μωυσέως ὁ λόγος παρήγγειλεν. Καὶ	μετὰ	ἄρρενος οὐ κοιμηθήσῃ κοίτην γυναικείαν,
[2, 9]	μεμνημένοι παραγγελμάτων, τοῦτο ἤδη λεκτέον.	Μετὰ	γὰρ τὴν εὐωχίαν εὐλογήσαντας τὸν
[2, 1]	οὐ τὰ λάχανα ἡ ἀγάπη,	μετὰ	δὲ ἀγάπης τὰ δεῖπνα παραληπτέα.
[2, 1]	δὲ μετὰ ἀγάπης ἢ μόσχον	μετὰ	δολιότητος· εὖ τοῦτο ὑπομιμνῄσκει τοῦ
[2, 8]	ἀκολάστου ἑταιρείας ἀποπνέουσαι, ὑγειναὶ δὲ	μετὰ	σωφροσύνης καὶ τὸν μὲν ἐγκέφαλον
[2, 8]	λαβούσης εἰς τρυφὴν τῆς Ἑλλάδος	μετὰ	τὰ Μηδικά. Εἴργονται τοίνυν στεφάνων
[2, 1]	κατάποσιν, ἀλλὰ τὴν μὲν χεῖρα	μετὰ	τάξεως ἐκ διαστημάτων ἐκτατέον. Παραφυλακτέον
[2, 1]	ὁ κύριος πρὸς τοὺς μαθητὰς	μετὰ	τὴν ἀνάστασιν. Οἳ δέ» ἅτε
[2, 1]	τὰ παρατιθέμενα ταῖς δημώδεσιν ἑστιάσεσιν	μετὰ	τὴν ἐν λόγῳ τρυφήν, πολλῷ
[2, 10]	καθήκει μετὰ τὴν ἑστίασιν καὶ	μετὰ	τὴν ἐπὶ ταῖς ἀπολαύσεσιν εὐχαριστίαν.
[2, 10]	καιρός· ἑσπέρας δὲ ἀναπαύσασθαι καθήκει	μετὰ	τὴν ἑστίασιν καὶ μετὰ τὴν
[2, 10]	τὸ ἐπίψογον τῆς συνουσίας ἀρνεῖται,	μετὰ	τὴν σπορὰν ἀποκλείουσα τέλεον ἤδη
[2, 3]	μητὲ σκεῦος ἀχρεῖον, ὃ μὴ	μετὰ	τῆς ἀναγκαίας χρήσεως καὶ μέτριόν
[2, 7]	δὲ ἀκοὴν ματαίαν οὐδὲ συγκαταθήσῃ	μετὰ	τοῦ ἀδίκου γενέσθαι μάρτυς ἄδικος»
[2, 8]	φιλοκοσμίας ἐκήρυσσον ἀπαλλαγὴν καὶ τὴν	μετὰ	τοῦ κηρύγματος διὰ τὸν κύριον
[2, 6]	κολλώμενοι τῷ ἀγαθῷ· ὁ γὰρ	μετὰ	τῶν ἁγίων ἀναστρεφόμενος ἁγιασθήσεται. Πάντῃ
[2, 6]	τῶν ὀλισθηρῶν ὀφθαλμῶν παιδαγωγήσεις; Αἱ	μετὰ	τῶν δικαίων συναναστροφαὶ προλαμβάνουσαι καὶ
[2, 7]	τοι παραγγέλλειν ἡ σοφία φαίνεται·	Μετὰ	ὑπάνδρου γυναικὸς μὴ κάθου τὸ
[2, 10]	γὰρ καὶ τῶν ὀρνέων πολλὰ	μεταβάλλειν	κατὰ τὰς ὥρας λέγεται καὶ
[2, 10]	ᾠδή. ~Οὔκουν οὐδὲ τὴν ὕαιναν	μεταβάλλειν	τὴν φύσιν πιστευτέον ποτέ· οὐδὲ
[2, 10]	ἄν ποτε βιασθείη φύσις εἰς	μεταβολήν,	τὸ δὲ ἅπαξ πεπλασμένον εἰς
[2, 3]	σπόρον καὶ ἐλαττούμενος, ὁ μηδενὶ	μεταδιδούς.	Χλεύη δὲ καὶ γέλως πλατὺς
[2, 3]	εἴτε αὖ ψυχρὸν πάλιν ἐγχέαι,	μεταδίδωσι	τῆς ποιότητος ἡ ὕλη λυμαινομένη
[2, 12]	τῶν ἀναγκαίων χρείαν τὰ εὐπόριστα	μεταδιωκτέον	μακρὰ τοῖς περιττοῖς τούτοις χαίρειν
[2, 9]	εὐλογήσαντας τὸν θεὸν ἐπὶ τῇ	μεταδόσει	τῶν ἀπολαύσεων καὶ τῇ διεκδρομῇ
[2, 12]	καταφρονοῦντας χρημάτων καὶ περὶ τὰς	μεταδόσεις	εὐκόλους εἴρηκεν. Ἐπὶ δὲ τῶν
[2, 1]	εἰς ἀπόλαυσιν ἔρημον, ἀλλ´ εἰς	μετάδοσιν	κοινωνικὴν ἐπιτήδειος. Διὸ παραφυλακτέον τῶν
[2, 1]	ἄξιον, ἔργον δὲ αὐτῆς ἡ	μετάδοσις.	Φροντὶς δὲ παιδείας ἀγάπη» ἡ
[2, 1]	ὀπτοῦ δέῃ κρέως ἢ ἑφθοῦ,	μεταδοτέον.	Ἔχετέ τι βρώσιμον ἐνθάδε; εἶπεν
[2, 7]	φωνῇ, ὡς ἔπος εἰπεῖν, δικαιοσύνης	μεταδοτέον	τούς τε ἀκαιροβόας καὶ τοὺς
[2, 12]	θεὸς αὐτὸς τῶν ἑαυτοῦ πρότερος	μεταδοὺς	καὶ κοινὸν πᾶσιν ἀνθρώποις τὸν
[2, 12]	πάρεστί μοι, διὰ τί μὴ	μεταδῶ	τοῖς δεομένοις; Ὁ γὰρ τοιοῦτος
[2, 7]	νέου. Συνεχὲς δὲ καὶ τὸ	μετακινούμενον	ἐναλλάττειν τὸ σχῆμα, κουφότητος σύμβολον.
[2, 10]	οὐ φύσις· παραχαράττειν δέ, οὐ	μετακοσμεῖν	τὸ πάθος εἴωθε τὴν πλάσιν·
[2, 2]	αἷμα τοῦ Ἰησοῦ, τῆς κυριακῆς	μεταλαβεῖν	ἀφθαρσίας· ἰσχὺς δὲ τοῦ λόγου
[2, 4]	Ὡς δὲ ἁρμόδιον πρὶν ἡμᾶς	μεταλαβεῖν	τροφῆς τῶν συμπάντων εὐλογεῖν τὸν
[2, 10]	γέ τοι μοίρας τῆς δημιουργικῆς	μεταλαβόντας	σπέρμα οὐκ ἐκριπτέον οὐδὲ καθυβριστέον
[2, 2]	ἀκμάζοντες μεθ´ ἡμέραν μὲν ἀρίστου	μεταλαβόντες,	οἷς κατάλληλον τὸ ἄριστον, ἄρτου
[2, 8]	τῆς εὐωδίας τοῦ χρίσματος ἁγίου	μεταλαβόντες	πνεύματος. Οἱ γοῦν περινοστήσαντες τὴν
[2, 8]	μὲν γυνὴ μηδέπω τοῦ λόγου	μεταλαβοῦσα—	ἔτι γὰρ ἦν ἁμαρτωλός— ὅπερ
[2, 1]	Εἰ δέ τις καὶ τούτων	μεταλαμβάνει,	οὐχ ἁμαρτάνει, μόνον ἐγχρατῶς μετεχέτω,
[2, 1]	πηγήν. Καὶ γὰρ εἰ πάντων	μεταλαμβάνειν	ἔξεστί μοι, ἀλλ´ οὐ πάντα
[2, 9]	τοῦ ζῆν διὰ τὴν ἐγρήγορσιν	μεταλαμβάνειν—	ὁ γὰρ ὕπνος ὥσπερ τελώνης
[2, 10]	Οὐ βούλεται τῆς ποιότητος αὐτῶν	μεταλαμβάνειν	τὸν ἄνθρωπον οὐδὲ μὴν τῆς
[2, 2]	δὲ ἤδη παρηβηκόσιν ἱλαρώτερον ἐπιτρεπτέον	μεταλαμβάνειν	τοῦ ποτοῦ, τὸ καταψυχόμενον τῆς
[2, 1]	Ἀλλὰ οὐκ εὔλογον τραπέζης δαιμονίων»	μεταλαμβάνειν	τοὺς θείας μετέχειν καὶ πνευματικῆς
[2, 1]	λιχνείαν ὀλίγων τινῶν καὶ ἀναγκαίων	μεταλαμβάνοντας·	καὶ εἴ τις ἡμᾶς καλεῖ
[2, 4]	καθήκει ψάλλειν αὐτῷ τῶν αὐτοῦ	μεταλαμβάνοντας	κτισμάτων· καὶ γὰρ ὁ ψαλμὸς
[2, 2]	καλή, ἧς οἱ κατὰ πίστιν	μεταλαμβάνοντες	ἁγιάζονται καὶ σῶμα καὶ ψυχήν,
[2, 9]	ἐποπτεύσαντες καὶ τῶν ταύτης ῥευμάτων	μεταλαμβάνοντες,	τοὺς ἀληθεῖς τῶν ὀνείρων ἐναργῶς
[2, 2]	καὶ ἐπιβλαβὲς τὸ ἐπιτήδευμα τῷ	μεταλαμβάνοντι,	ἡ φιλοποσία. Μὴ σπεύσῃς εἰς
[2, 1]	ἀλλ´ οὐ περὶ αὐτὰ σπουδαστέον·	μεταληπτέον	δὲ τῶν παρατιθεμένων, ὡς πρέπον
[2, 3]	τὰς εὐωχίας, οὐ γῆς ἐξορύττων	μέταλλα,	οὐδὲ ἀργύρου καὶ χρυσοῦ, τοῦτ´
[2, 8]	μύρων ἄπειροι διαφοραί, βρένθιον καὶ	μετάλλιον	καὶ βασίλειον πλαγγόνιόν τε καὶ
[2, 10]	κάμπη, μεθ´ ἣν εἰς τρίτην	μεταμόρφωσιν	νεοχμοῦται βομβύλιον— οἳ δὲ νεκύδαλλον
[2, 8]	δάκρυα δέ ἐσμεν οἱ ἁμαρτωλοὶ	μετανενοηκότες,	οἱ εἰς αὐτὸν πεπιστευκότες, οἷς
[2, 7]	κατενύγη ἐν λύπῃ ἁμαρτίας» ἤτοι	μετανοήσας	ἐφ´ οἷς λαλήσας ἥμαρτεν ἢ
[2, 8]	τῆς γῆς. Δάκρυα δὲ ἡ	μετάνοιά	ἐστι, καὶ λελυμέναι τρίχες φιλοκοσμίας
[2, 10]	τῶν ἐρώντων καρδίαι καὶ σβέννυται	μετανοίᾳ	τὰ φίλτρα, τρέπεται δὲ πολλάκις
[2, 8]	αὐτῶν ἐπιβλαβής, καὶ θᾶττον παρέρχεται	μετανοίᾳ	τιμωρουμένη. Αὐτίκα δὴ μάλα καὶ
[2, 8]	τοῦ μύρου, ἐπισπένδουσα τῷ κυρίῳ	μετανοίας	δάκρυα. Διὰ τοῦτο ἀφέωνται αὐτῆς
[2, 10]	ἑρμαφροδίτους τερατολογοῦντες καὶ τρίτην ταύτην	μεταξὺ	θηλείας καὶ ἄρρενος ἀνδρόγυνον καινοτομοῦντες
[2, 7]	ὁμολογοῦντας, ἀλλ´ οὐδὲ ἐν τῷ	μεταξὺ	προσκειμένους φαίνεσθαι καθάπερ τὰ θηρία
[2, 10]	καλουμένῳ ἀρχῷ ἐκτείνει τὸν τράχηλον	μεταξὺ	τῶν ὤμων ἐν τῇ κύστει,
[2, 5]	ἂν ἑκόντες ἐπὶ τὸ γελοιότερον	μεταστρέψαιμέν	{ἄν} ποτε, {καὶ} πῶς ἂν
[2, 10]	γίγνεσθαι ἐκ τοῦ ἄρρενος κατὰ	μετασχηματισμόν·	ἀλλ´ ἡ μὲν τῶν πτερῶν
[2, 10]	ἐσθῆτος παρεγγυᾷ, ἣ τῶν τρίτων	μετείληφε,	τῶν ἐκτός, κατανοήσατε» λέγων τὰ
[2, 2]	οὐκ ἐπιλελογισμένως; Εὖ γὰρ ἴστε,	μετέλαβεν	οἴνου καὶ αὐτός· καὶ γὰρ
[2, 1]	ἀκροδρύων καὶ λαχάνων ἄνευ κρεῶν	μετελάμβανεν,	Ἰωάννης δὲ ὑπερτείνας τὴν ἐγκράτειαν
[2, 1]	τραπέζης δαιμονίων» μεταλαμβάνειν τοὺς θείας	μετέχειν	καὶ πνευματικῆς κατηξιωμένους τροφῆς. Μὴ
[2, 1]	μεταλαμβάνει, οὐχ ἁμαρτάνει, μόνον ἐγχρατῶς	μετεχέτω,	μὴ ἐξεχόμενος μηδὲ ἀπηρτημένος αὐτῶν
[2, 12]	σοφιστῇ τοῦ ἑταιρικοῦ τούτου μὴ	μετεχόντων	καλλωπισμοῦ μηδὲ εἰδωλολατρούντων διὰ παραπετάσματος
[2, 10]	ἐκολάζετο ἐν Ἅιδου, ὁ πλούσιος,	μετέχων	τοῦ πυρός, ὃ δὲ ἀνέθαλλεν
[2, 10]	πίητε» εἰπών, ἐπήγαγεν· καὶ μὴ	μετεωρίζεσθε·	μετεώρους δὲ ἀπὸ τῆς ἀληθείας
[2, 10]	εἰπών, ἐπήγαγεν· καὶ μὴ μετεωρίζεσθε·	μετεώρους	δὲ ἀπὸ τῆς ἀληθείας ἀλαζονεία
[2, 10]	αἵ τε γὰρ θήλειαι αὐτῶν	μετήλλαξαν	τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν
[2, 10]	τὴν ἄφωνον ἐπὶ ταῖς σκηναῖς	μετιόντων	ὀρχηστῶν ἀπορρέουσαν εἰς τοσοῦτον ὕβρεως
[2, 8]	σου, ἔλαιον ἀγαλλιάσεως παρὰ τοὺς	μετόχους	σου· σμύρνα καὶ στακτὴ καὶ
[2, 7]	τὴν φλυαρίαν ἐκκόπτουσα, θεόθεν ἄρχουσα,	μετριάζειν	νομοθετοῦσα ὧδέ πως· Μὴ δευτερώσῃς
[2, 3]	μετὰ τῆς ἀναγκαίας χρήσεως καὶ	μέτριόν	ἐστιν, ὡς εἰς πολλὰ τὸ
[2, 5]	ἐξ αὐτῶν δεῖ, μᾶλλον δὲ	μέτρον	αὐτοῖς καὶ καιρὸν ἐπιτιθέναι πρέποντα.
[2, 7]	δ´ ἄν μοι δοκῶ καὶ	μέτρον	ἐπιθεῖναι φωνῆς τοῖς σώφροσιν, οἷς
[2, 3]	τοὺς τοῦ ὁμοίου θεωρητικούς; ὧν	μέτρον	ἡ χρεία, μὴ ἡ πολυτέλεια
[2, 10]	ἐπενδυσάμενοι τὴν ἀφθαρσίαν τὸ πρὸς	μέτρον	τῶν ἀγγέλων διώκομεν. ~Ταύτῃ τοι
[2, 7]	ποτὲ οὐδὲ μὴν ἐπιγλιχομένους παρεκτείνειν	μέχρι	πολλοῦ χρή, τῇ ἐφυστερήσει τὴν
[2, 10]	τοῦτο ἐπινενόηκεν περιττόν. Διὸ καὶ	μέχρι	τινὸς κοῖλόν ἐστιν εἰς διακονίαν
[2, 12]	χρήσεως ἡμῖν τὴν ἐξουσίαν, ἀλλὰ	μέχρι	τοῦ ἀναγκαίου, καὶ τὴν χρῆσιν
[2, 2]	μὲν διὰ τὸ κρύος πίνειν	μέχρι	τοῦ μὴ ῥιγοῦν, οἷς εὐχερὲς
[2, 2]	τῷ οἴνῳ κἀνταῦθα· οὐ γὰρ	μέχρι	τῶν ὕβρεως προϊτέον κρατήρων. Τοῖς
[2, 1]	αὐτῶν, τὴν ἐναντίαν ἀντέθηκεν ἀγωγήν,	μέχρις	ἂν ἐκλύσῃ τὴν ἐκ τοῦ
[2, 2]	τοῦ γενήματος τῆς ἀμπέλου ταύτης,	μέχρις	ἂν πίω αὐτὸ μεθ´ ὑμῶν
[2, 2]	τούτοις ὅρος ἔστω τοῦ ποτοῦ	μέχρις	οὗ τὸν λογισμὸν ἄσειστον διατηρήσωσιν
[2, 2]	ὡς ἀδιαστρόφῳ τῷ προσώπῳ πιεῖν,	μὴ	ἄδην σπάσαντας μηδὲ πρὸ πόσεως
[2, 7]	τοι βιωφελέστατα ἡ σοφία παραινεῖ	μὴ	ἀδολεσχεῖν ἐν πλήθει πρεσβυτέρων» ἄνωθεν
[2, 12]	πᾶσι χορηγεῖ, τὰ δὲ ὅσα	μὴ	ἀναγκαῖα γῇ τε καὶ ὕδατι
[2, 11]	ὑγείαν καὶ εὐκολίαν εὔθετον, ἔνθα	μὴ	ἀνάγκη τις διακωλύοι. Εἰ δὲ
[2, 2]	ἀκρασία. Ἐν οἴνῳ δέ» φησί,	μὴ	ἀνδρίζου, πολλοὺς γὰρ ἠχρείωσεν ὁ
[2, 7]	μηδὲ τὰ εὐτράπελα μηδὲ τὰ	μὴ	ἀνήκοντα προΐεσθαι ἡμᾶς ῥήματα. Εἰ
[2, 9]	τοῦ φωτὸς τοῦ ἀληθινοῦ υἱοὶ	μὴ	ἀποκλείσωμεν θύραζε, ἔνδον δὲ εἰς
[2, 7]	σοι» πρίν τε ἀκοῦσαί σε	μὴ	ἀποκρίνου ῥῆμα. Ἀλλὰ καὶ τὸ
[2, 9]	τῆς τέχνης περιελισσομένων αὐτῶν καὶ	μὴ	ἀπολισθανόντων. Μάλιστα δὲ τῆς κοίτης
[2, 7]	ἁμῇ γέ πῃ τῶν συνευωχουμένων,	μὴ	ἀποστέρξωσιν ἀπὸ ναυτίας τὴν τοιάνδε
[2, 9]	ῥινὸν βοὸς ἀγραύλοιο, πλὴν εἰ	μὴ	ἄρα ἡ περίστασις ἀναγκάζοι. Ὁ
[2, 2]	πρὸς τὸ ἄμεινον σχηματίζειν, ὀρρωδοῦντας	μὴ	ἄρα πῃ καὶ ἡμεῖς παραπλήσιον
[2, 5]	ἑτέρων ἐντροπῆς ἀξίων παρόντων, εἰ	μὴ	ἄρα τι αὐτοὶ εἰς τὸ
[2, 3]	τὸ μαχαίριον τὸ ἐπιτραπέζιον, ἢν	μὴ	ἀργυρόηλον ᾖ ἢ ἐξ ἐλέφαντος
[2, 1]	ἁμαρτίαν λογίζεται, ἐπιφέρει· καὶ οὐ	μὴ	ἀφεθήσεται ἡ ἁμαρτία ὑμῶν αὕτη,
[2, 9]	ἐπικουφιζόντων δέ, ἵν´ ὅτι μάλιστα	μὴ	βλαπτώμεθα τῷ ὕπνῳ, καθάπερ τῶν
[2, 1]	δὲ εὐνοίας κοινωνικῆς καὶ εὐμεταδότου.	Μὴ	βλασφημείσθω οὖν ἡμῶν τὸ ἀγαθόν.
[2, 10]	καὶ νόθα. Μὴ σπεῖρε οὗ	μὴ	βούλοιο ἄν σοι φύεσθαι τὸ
[2, 1]	ἣν πολυτιμότεροι γεγόνασιν μάγειροι γεωργῶν.	Μὴ	γὰρ ἀφαιροῦμεν τὴν συμπεριφοράν, ἀλλὰ
[2, 10]	τὴν διάνοιαν ἡ ἐπιφερομένη λέξις.	Μὴ	γὰρ ζητεῖτε τί φάγητε ἢ
[2, 1]	μὲν πεινᾷ, ὃς δὲ μεθύει.	Μὴ	γὰρ οἰκίας οὐκ ἔχετε εἰς
[2, 1]	ἐσθίειν ἀναπείθει γοητεύοντα τὰς ὀρέξεις.	Μὴ	γὰρ οὐκ ἔνεστι καὶ ἐν
[2, 1]	ὀλίγης ἐγκρατείας κερδαίνων τὸν ἄνθρωπον.	Μὴ	γὰρ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν φαγεῖν
[2, 1]	μετέχειν καὶ πνευματικῆς κατηξιωμένους τροφῆς.	Μὴ	γὰρ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν φαγεῖν
[2, 3]	φησιν ὁ ἀπόστολος. ~Τοῦτο ὑπολείπεται	μὴ	γελοίως σχηματισθῆναι, καθάπερ ἐν ταῖς
[2, 12]	ὑμεῖς δὲ περίεργοι εἰς ἃ	μὴ	δεῖ. Ἰδοὺ ὅλος ἀναπέπταται οὐρανός,
[2, 10]	ὑαίνης ἀπεχόμενον. Ἀλλὰ τὸ μὲν	μὴ	δεῖν ἐξομοιοῦσθαι τοῖσδε τοῖς ζῴοις
[2, 3]	σισύρας ἱκανωτάτης οὔσης ὑπεστρῶσθαι, ὥστε	μὴ	δεῖσθαι πορφυρίδων ἢ φοινικίδων, κατεγνῶσθαι
[2, 7]	ἄρχουσα, μετριάζειν νομοθετοῦσα ὧδέ πως·	Μὴ	δευτερώσῃς λόγον, ἐν προσευχῇ σου.
[2, 10]	δὲ καθαρῷ καθαροῦ θέμις θιγγάνειν·	μὴ	δὴ ἅμα χιτῶνι ἀποδυομένῳ ἀποδυσώμεθα
[2, 8]	Χριστοῦ, τοῦ ἀλείμματος τοῦ βασιλικοῦ,	μὴ	διαπασμάτων καὶ μύρων, ἀεὶ δὲ
[2, 2]	σοὶ δέδοται καὶ ἀναμένει σε.	Μὴ	διαρραγῆναι σπουδάσῃς, χανδὸν ἑλκύσας· πίμπλαταί
[2, 2]	οὕτως καὶ ποτῷ ἐπὶ τὸ	μὴ	διψῆν χρηστέον, παραφυλάττοντας τὸν ὄλισθον
[2, 2]	διὰ τὸν σάλον ἀκριβῶς ἐφικέσθαι	μὴ	δυναμένη. Καὶ αἱ βάσεις καθάπερ
[2, 10]	τὸ σχῆμα τῆς γυμνότητος κρύπτειν	μὴ	δυναμένη· προσπίπτουσα γὰρ ἡ τοιαύτη
[2, 12]	πολύχρυσον γράψαντα· ὦ μειράκιον, εἶπεν,	μὴ	δυνάμενος γράψαι καλὴν πλουσίαν πεποίηκας.
[2, 6]	περιτίθησι λόγους καθάπερ ἀντωτίδας, ὡς	μὴ	δύνασθαι ἐξικνεῖσθαι εἰς θραῦσιν τῆς
[2, 12]	καὶ τὸ χρυσίον αὐτῶν οὐ	μὴ	δύνηται ἐξελέσθαι αὐτοὺς ἐν ἡμέρᾳ
[2, 10]	ἢ ὥς φησιν Ἡράκλειτος· Τὸ	μὴ	δῦνόν ποτε πῶς ἄν τις
[2, 10]	μὲν οὐδένα, ἀγαπητὸν δὲ εἰ	μὴ	ἔβλαψεν. Ἡ μὲν γὰρ κατὰ
[2, 7]	τὸν πλησίον καὶ λόγον ὀνειδισμοῦ	μὴ	εἴπῃς αὐτῷ. Εἰ γὰρ καὶ
[2, 1]	πεινᾷ, ἐν οἴκῳ ἐσθιέτω, ἵνα	μὴ	εἰς κρίμα συνέρχησθε. ~Ἀφεκτέον οὖν
[2, 10]	ἄλογα τῶν ζῴων. Τὸ δὲ	μὴ	εἰς παίδων γονὴν συνιέναι ἐνυβρίζειν
[2, 10]	ἀφροδισίων τοῖς νέοις. Διὸ καὶ	μὴ	εἰς πέτρας τε καὶ λίθους
[2, 2]	ὑπνώδης. Ὑπνώδης γὰρ πᾶς ὁ	μὴ	εἰς σοφίαν ἐγρηγορῶν, ἀλλὰ ὑπὸ
[2, 10]	Εἰ δὲ ὅλως ζητητικοὶ γεγόναμεν,	μὴ	εἰς τρυφὴν τὸ ζητητικὸν ἀπολλύωμεν,
[2, 2]	ὕδατος ἀνέδην ἐμφορεῖσθαι καθήκει, ὡς	μὴ	ἐκκλύζοιτο ἡ τροφή, καταλεαίνοιτο δὲ
[2, 6]	ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν» φησὶν	μὴ	ἐκπορευέσθω, ἀλλ´ εἴ τις ἀγαθός»
[2, 7]	μέσον πλειόνων ἐκάθισας, πρότερος αὐτῶν	μὴ	ἐκτείνῃς χεῖρα. Οὔκουν προεκπηδητέον ὑπὸ
[2, 7]	κρίνεται. Ἐν συμποσίῳ δέ» φησί,	μὴ	ἐλέγξῃς τὸν πλησίον καὶ λόγον
[2, 12]	ὁ μακάριος Γυναῖκας» φησίν, ὡσαύτως	μὴ	ἐν πλέγμασιν ἢ χρυσῷ ἢ
[2, 7]	ὠσίν· εἰ δὲ καὶ καθέζοιντο,	μὴ	ἐναλλὰξ τὼ πόδε ἐχόντων μηδὲ
[2, 10]	καὶ τῶν ἠθῶν τὸ κάλλος,	μὴ	ἐνειλούμενον ἀπειροκάλοις φλυαρίαις, τὸ μεγαλοπρεπὲς
[2, 1]	ὄψῳ· ὑπηχήσει γὰρ αὐτῷ φωνή,	μὴ	ἕνεκεν βρώματος κατάλυε τὸ ἔργον
[2, 9]	τὸ σῶμα ἀναπαύλαις διαβασταζόμενον παρίεται,	μὴ	ἐνεργούσης ἔτι σωματικῶς τῆς ψυχῆς,
[2, 1]	οὐχ ἁμαρτάνει, μόνον ἐγχρατῶς μετεχέτω,	μὴ	ἐξεχόμενος μηδὲ ἀπηρτημένος αὐτῶν μηδὲ
[2, 1]	καταπίπτουσιν ἐπὶ τὸ δρᾶν τὸ	μὴ	ἐξὸν οἱ πάντα δρῶντες ἃ
[2, 1]	Ὁ ἐσθίων τὸν μὴ ἐσθίοντα	μὴ	ἐξουθενείτω, ὁ δὲ μὴ ἐσθίων
[2, 10]	ἦν ἐξελεῖν τὴν πορφύραν, ὡς	μὴ	ἐπὶ τὸ πρόσωπον τῶν χρωμένων
[2, 12]	τὴν φύσιν, τουτέστιν ἀπάτη ἀληθείᾳ	μὴ	ἐριζέτω· εἰ δὲ αἰσχραὶ φύσει,
[2, 1]	οὐκ ὄντων. Ὁ ἐσθίων τὸν	μὴ	ἐσθίοντα μὴ ἐξουθενείτω, ὁ δὲ
[2, 1]	εὐχαριστεῖ τῷ θεῷ· καὶ ὁ	μὴ	ἐσθίων κυρίῳ οὐκ ἐσθίει καὶ
[2, 1]	ἐσθίοντα μὴ ἐξουθενείτω, ὁ δὲ	μὴ	ἐσθίων τὸν ἐσθίοντα μὴ κρινέτω.
[2, 1]	ἀνταπόδοσιν ἁμαρτίας θάνατον σωτηρίας ἐπικρίνας.	Μὴ	εὐφρανθῇς δὲ ἐπὶ μικρᾷ τρυφῇ»
[2, 1]	πράττουσι κακῶς, οἳ μὲν τοὺς	μὴ	ἔχοντας βεβαρηκότες, οἳ δὲ τὴν
[2, 1]	θεοῦ καταφρονεῖτε καὶ καταισχύνετε τοὺς	μὴ	ἔχοντας; Παρὰ δὲ τοῖς ἔχουσιν
[2, 3]	καὶ οἱ ἔχοντες γυναῖκας ὡς	μὴ	ἔχοντες ὦσιν καὶ οἱ ἀγοράζοντες
[2, 12]	ἐλέγχουσιν ἐξ ὧν προσάπτουσιν ὃ	μὴ	ἔχουσιν. Προσήκει τοίνυν λιτότητα ἀσπάζεσθαι
[2, 1]	τὰ ὑπάρχοντά μου, ἀγάπην δὲ	μὴ	ἔχω, οὐδέν εἰμι. Ταύτης ὅλος
[2, 10]	μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι. Καὶ ὑμεῖς	μὴ	ζητεῖτε τί φάγητε ἢ τί
[2, 9]	οὐδενὸς ἄξιος, οὐδὲν μᾶλλον τοῦ	μὴ	ζῶντος· ὁ δὲ τὸ φῶς
[2, 3]	θεωρητικούς; ὧν μέτρον ἡ χρεία,	μὴ	ἡ πολυτέλεια γινέσθω. Τί γάρ;
[2, 12]	τίσιν οὖν ταῦτα γέγονεν, εἰ	μὴ	ἡμῖν; τελέως δὲ ἠγνοηκότων τὸ
[2, 8]	κύριον, ἀναφέρειν λέγοιεν τῷ θεῷ,	μὴ	θυσίαν ταύτην καὶ εὐωδίαν θυμιάματος
[2, 2]	ὑφορωμένη παραγγέλλει τοῖς αὑτῆς τέκνοις·	Μὴ	ἴσθι οἰνοπότης μηδὲ ἐκτείνου συμβολαῖς,
[2, 9]	σταθμοὺς ἐμῶν εἰσόδων. Ἄρ´ οὖν	μὴ	καθεύδωμεν ὡς οἱ λοιποί, ἀλλὰ
[2, 7]	σοφία φαίνεται· Μετὰ ὑπάνδρου γυναικὸς	μὴ	κάθου τὸ σύνολον καὶ μὴ
[2, 10]	πρόσθεν εἰρημένον ἐπὶ τοῦ χόρτου,	μὴ	καὶ ἐπὶ τῶν ἀκόσμων φιλοκόσμων
[2, 8]	τῶν μύρων ταῖς γυναιξίν, ὅσα	μὴ	καρῶσι τὸν ἄνδρα· αἱ γὰρ
[2, 1]	ἀγάπης τὸ ὄνομα ὑπεξελόμενον, ἐπεὶ	μὴ	κατὰ λόγον ἡ ἑστίασις ἦν·
[2, 10]	ἐπεὶ τὰ πρόβατα ἡμῖν δεδημιούργηται,	μὴ	κατὰ τὰ αὐτὰ τοῖς προβάτοις
[2, 1]	μέν· Ὅταν κληθῇς εἰς γάμους,	μὴ	κατάκεισο εἰς τὴν πρωτοκλισίαν, ἀλλ´
[2, 10]	ἐμοῦ, κοιλίας ὄρεξις καὶ συνουσιασμὸς	μὴ	καταλαβέτωσάν με» Πόρρωθεν οὖν ἀπερύκειν
[2, 8]	ὀδμῆς ἀπολαύειν αὐτοῖς τῶν ἀνθῶν,	μὴ	καταστεφέτωσαν δέ· πολυωρεῖ γὰρ τὸν
[2, 3]	ὦσιν καὶ οἱ ἀγοράζοντες ὡς	μὴ	κατέχοντες. Εἰ δὲ ἐπὶ γάμου
[2, 10]	παιδαγωγός· Ἐν περιβολῇ ἱματίου οὐ	μὴ	καυχήσῃ, μηδὲ ἐπαίρου ἐν δόξῃ
[2, 1]	ἃ ὁ θεὸς ἐκαθάρισεν, σὺ	μὴ	κοίνου. Καὶ ἡμῖν δὲ ἄρα
[2, 4]	περιπατοῦντας, μὴ κώμοις καὶ μέθαις,	μὴ	κοίταις καὶ ἀσελγείαις» σχολάζοντας. Σῦριγξ
[2, 1]	δὲ μὴ ἐσθίων τὸν ἐσθίοντα	μὴ	κρινέτω. Μικρὸν δὲ ὑποβὰς καὶ
[2, 10]	ἅπας κρατοῦσι τῶν ἐπιθυμιῶν ἄνωθεν	μὴ	κτείνουσί τε τὸ ἐκ προνοίας
[2, 8]	τινα καὶ ὑποχώρησιν ἐπὶ τὰ	μὴ	κύρια τῶν μερῶν γίνεσθαι. Ἡδονὴ
[2, 4]	ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατοῦντας,	μὴ	κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίταις
[2, 2]	ἀξιῶ παρεισάγειν παιδαγωγήσοντα τὴν οἰνοφλυγίαν,	μὴ	λάθῃ παραπεσοῦσα εἰς μέθην ἡ
[2, 2]	προσφέρων, ὀλίγον δὲ ἐγκρίνων τοῦτο,	μὴ	λάθῃ τὸ βοήθημα διὰ πλῆθος
[2, 8]	τῶν ὀσφρήσεων τὴν ἡδυπάθειαν ἐξορίζομεν,	μὴ	λάθωμεν ἣν ἐφυγαδεύσαμεν ἀκολασίαν, κάθοδον
[2, 8]	τῶν ἱματίων σου. Ἀλλὰ γὰρ	μὴ	λάθωμεν ὥσπερ οἱ γῦπες τὰ
[2, 10]	ἄνθη δεικνύει, τὰς ποικίλας καὶ	μὴ	μαραινομένας γραφάς, τὰ λόγια τὰ
[2, 10]	γῆμαι, τούτοις ἐδέησεν παιδαγωγοῦ, ὡς	μὴ	μεθ´ ἡμέραν τὰ μυστικὰ τῆς
[2, 2]	οὖν καὶ ὁ ἀπόστολος παραγγέλλει·	Μὴ	μεθύσκεσθε ἐν οἴνῳ, ᾧ ἐστιν
[2, 10]	ψυχῇ, παιδαγωγεῖ δὲ τὴν ψυχήν,	μὴ	μεριμνᾶτε» λέγων τῇ ψυχῇ ὑμῶν
[2, 10]	γὰρ ἐκ τῆς γραφῆς τοῦτο·	μὴ	μεριμνᾶτε ποῖα φάγητε ἢ ποῖα
[2, 1]	δὲ αὐτοῖς οὐδὲ ἓν ὁτιοῦν	μὴ	μεριμνῶσι τροφῆς. Ἡμεῖς δὲ καὶ
[2, 3]	ἀλλὰ μητὲ σκεῦος ἀχρεῖον, ὃ	μὴ	μετὰ τῆς ἀναγκαίας χρήσεως καὶ
[2, 12]	ἀγαπητικόν· πάρεστί μοι, διὰ τί	μὴ	μεταδῶ τοῖς δεομένοις; Ὁ γὰρ
[2, 12]	πονηρῷ σοφιστῇ τοῦ ἑταιρικοῦ τούτου	μὴ	μετεχόντων καλλωπισμοῦ μηδὲ εἰδωλολατρούντων διὰ
[2, 10]	τί πίητε» εἰπών, ἐπήγαγεν· καὶ	μὴ	μετεωρίζεσθε· μετεώρους δὲ ἀπὸ τῆς
[2, 10]	τὰς ἁμαρτίας μου· τί εὐλαβοῦμαι;	Μὴ	μνησθήσεται ὁ ὕψιστος. Ταλάντατος μὲν
[2, 8]	χρῆσις, κωμαστικὴ καὶ πάροινος· ἄπερρε·	μή	μοι στέφανον ἀμφιθῇς κάρᾳ. Ἦρος
[2, 8]	μὲν ἄνδρας τοὺς παρ´ ἡμῖν	μὴ	μύρων, ἀλλὰ καλοκαγαθίας ὄζειν, γυνὴ
[2, 10]	τῆς παμμήτορος καὶ γενεσιουργοῦ φύσεως	μὴ	νοήσαντες· ἐπεὶ γάρ ἐστι τοῦτο
[2, 11]	λευκὸν ὑπόδημα συγχωρητέον, πλὴν εἰ	μὴ	ὁδεύοιεν, τότε δὲ τῷ ἀλειπτῷ
[2, 11]	ἀνάγκη τις διακωλύοι. Εἰ δὲ	μὴ	ὁδεύοιμεν, ἀλλὰ μηδὲ φέροιμεν τὴν
[2, 12]	κενοδοξίαν, ἄρδην ἐκβλητέον. Τὰ γὰρ	μὴ	οἰκεῖα τῷ σώματι ὡς οἰκεῖα
[2, 2]	καὶ ἄλλως ταῖς θεϊκαῖς φροντίσιν	μὴ	οἰνοβαρεῖν· ὁ γὰρ ἄκρατος» κατὰ
[2, 6]	τε αὖ· Καθὼς πρέπει ἁγίοις,	μὴ	ὀνομαζέσθω ἐν ὑμῖν αἰσχρότης καὶ
[2, 10]	γὰρ κατὰ νόμον σφαλερά, εἰ	μὴ	ὅσον αὐτῆς ἐπὶ παιδοποιίᾳ, περὶ
[2, 10]	τῆς ἐσθῆτος ὁ σκοπός, ὅρα	μὴ	οὐκ ἄλλη μὲν ἀνδράσιν, ἄλλη
[2, 9]	ἀίδιον ἐγρήγορσιν ἐκ πόνων γεννᾷ.	Μὴ	οὖν ἡμᾶς βαρείτων αἱ τροφαί,
[2, 7]	Ἐν ὥρᾳ γάρ» φησίν, ἀναστάσεως	μὴ	οὐράγει καὶ ἀπότρεχε εἰς οἶκόν
[2, 5]	ἐστι γελοίους τινὰς προέσθαι λόγους,	μὴ	οὐχὶ ἀπὸ γελοίου ἤθους φερομένους.
[2, 7]	τὸ προσθεῖναι τοῖς ἤχοις ἐθέλειν,	μὴ	οὐχὶ ἀφαιρεῖν. Οἱ δὲ διαγλύφοντες
[2, 9]	τὴν ἄθεσμον ἐκείνην προήχθη μῖξιν	μὴ	οὐχὶ καταμεθυσθεὶς πρὸς τῶν θυγατέρων
[2, 2]	ἀπῇ, οὐδὲ τὸν Ἀριούσιον, ὅταν	μὴ	παρῇ. Δίψα γὰρ ἐνδείας τινός
[2, 2]	Ὡς γὰρ τροφαῖς ἐπὶ τὸ	μὴ	πεινῆν, οὕτως καὶ ποτῷ ἐπὶ
[2, 1]	Διὸ παραφυλακτέον τῶν βρωμάτων ἃ	μὴ	πεινῶντας ἡμᾶς ἐσθίειν ἀναπείθει γοητεύοντα
[2, 8]	ἡ δόξα τῶν τῷ κυρίῳ	μὴ	πεπιστευκότων. Ἰησοῦν δὲ ἐστεφάνωσαν ὑψωμένον
[2, 10]	τοῖς αὐτοῖς ἐνσχεθῆναι, φυλάξασθαι δὲ	μὴ	περιπεσεῖν τοῖς ἴσοις. ~Χρὴ δὲ
[2, 2]	τοῦ κυρίου κοσμίως ἀναστρεπτέον ἡμῖν,	μή	πῃ ἄρα καὶ ἡμῖν ὡς
[2, 2]	ἀπαγορεύει τῆς ἡμετέρας κηδόμενος σωτηρίας·	Μὴ	πίνετε οἶνον ἐπὶ μέθῃ. Διὰ
[2, 2]	πρὸς τοὺς μαθητὰς λέγων· Οὐ	μὴ	πίω ἐκ τοῦ γενήματος τῆς
[2, 12]	Κοινὰ οὖν τὰ πάντα καὶ	μὴ	πλεονεκτούντων οἱ πλούσιοι. Τὸ οὖν
[2, 10]	σαφέστατα· Ὀπίσω τῶν ἐπιθυμιῶν σου	μὴ	πορεύου, καὶ ἀπὸ τῶν ὀρέξεών
[2, 7]	ποίει μετ´ αὐτῆς ἐν οἴνῳ,	μή	ποτε ἐκκλίνῃ ἡ καρδία σου
[2, 1]	κωλύομεν τὰς ἐπιθυμίας. Βλέπετε οὖν	μή	ποτε ἡ ἐξουσία ὑμῶν αὕτη
[2, 10]	Ἔχε γὰρ ὀρθῶς παντὸς μᾶλλον	μή	ποτε κοινωνεῖν καθάπερ θηλειῶν πρὸς
[2, 8]	μερῶν γίνεσθαι. Ἡδονὴ δέ, ᾗ	μὴ	πρόσεστι τὸ χρειῶδες, ἤθους ἐστὶν
[2, 7]	διὰ τῆς τῶν φαύλων, ἃ	μὴ	πρόσεστιν αὐτῷ, διαβολῆς· ἐπίνοια γὰρ
[2, 7]	ὡς μὴ σφάλλοιντο περὶ ἃ	μὴ	προσῆκεν· καὶ γὰρ ἀκούσματα ἀήθη
[2, 7]	καὶ αὐτὴ διδασκαλικὴ διὰ τοῦ	μὴ	προσόντος κυροῦσα τὸ προσόν. Ἀμέλει
[2, 2]	τὸ κρύος πίνειν μέχρι τοῦ	μὴ	ῥιγοῦν, οἷς εὐχερὲς τὸ ῥιγοῦν,
[2, 9]	καταλαμβάνει, οὐδὲ μὴν ὕπνος, ἐπεὶ	μὴ	σκότος. Ἐγρήγορεν ἄρα πρὸς τὸν
[2, 10]	δὲ παλλακίδων σπέρματα καὶ νόθα.	Μὴ	σπεῖρε οὗ μὴ βούλοιο ἄν
[2, 2]	ἐπιτήδευμα τῷ μεταλαμβάνοντι, ἡ φιλοποσία.	Μὴ	σπεύσῃς εἰς βλάβην, ὦ οὗτος.
[2, 1]	κατὰ φύσιν ἀκριβῶς ἐκμάθῃ, εἴσεται	μὴ	σπουδάζειν μὲν περὶ τὰ ἐκτός,
[2, 11]	μάλα ἁρμόδιον ἀνυποδησία, πλὴν εἰ	μὴ	στρατεύοιτο. Καὶ γάρ πως ἐγγὺς
[2, 7]	μὴ κάθου τὸ σύνολον καὶ	μὴ	συμμετακλιθῇς ἐπ´ ἀγκῶνα μετ´ αὐτῆς.
[2, 1]	καὶ πορεύεσθαι κρίνομεν— καλὸν γὰρ	μὴ	συναναμίγνυσθαι τοῖς ἀτάκτοις— πᾶν τὸ
[2, 1]	περὶ ἡμῶν τὰ δεῖπνα διακρίνει	μὴ	συναναμίγνυσθαι» φάσκων, εἴ τις ἀδελφὸς
[2, 7]	ἀγκῶνα μετ´ αὐτῆς. Τοῦτ´ ἔστι	μὴ	συνδείπνει πυκνότερον, μηδὲ ἔσθιε μετ´
[2, 5]	ἐρυθριῶντας μᾶλλον ἢ μειδιῶντας φαίνεσθαι,	μὴ	συνήδεσθαι διὰ συμπάθειαν δοκῶμεν, εἰ
[2, 12]	τῆς οὐσίας νενοήκασιν· αἳ δέ,	μὴ	συνιεῖσαι τὸ συμβολικὸν τῶν γραφῶν,
[2, 2]	παραγυμνούσας τι τοῦ σώματος καταφαίνεσθαι,	μὴ	σφαλεῖεν ἄμφω, οἳ μὲν ἐρεθιζόμενοι
[2, 7]	τῶν τοιῶνδε ἀπεχέσθων εὐωχιῶν, ὡς	μὴ	σφάλλοιντο περὶ ἃ μὴ προσῆκεν·
[2, 6]	τοῖς παλαίουσι τῶν παιδίων, ὡς	μὴ	τὰ ὦτα θραύοιτο αὐτῶν, τοὺς
[2, 2]	τὸ εὔσχημον ἐπαναιρούμεναι δῆθεν, ὡς	μὴ	ταῖς πλατείαις κύλιξιν διαχέουσαι τὰ
[2, 5]	δεῖ τρόπον ἐξαγόμενος ἐμφαίνει κοσμιότητα,	μὴ	ταύτῃ δὲ χωρῶν ἀκολασίαν ἐνδείκνυται.
[2, 3]	μηδὲ ἀποτρίψασθαι ἐξὸν ταῖς πλουσίαις	μὴ	τετυφωμένως· ηὐξάμην δ´ ἂν αὐτοῖς
[2, 10]	ἀρούρας θηλείας ἀπέχεσθαι πάσης» ὅτι	μὴ	τῆς ἰδίας, ὁ καλὸς ἐκ
[2, 2]	τὸν κωμικὸν ὀλίγα ἀναγκάζει φρονεῖν»	μή	τι δὲ οὐδὲ σωφρονεῖν. Εἰς
[2, 10]	τε ὑπερβολῆς καὶ καυμάτων ἐπιτάσεως,	μή	τι ἡμᾶς παραλυποίη τοῦ περιέχοντος
[2, 2]	ἐπιχώριος ἀποπληρῶσαι τὴν ἐπιθυμίαν; Εἰ	μή	τι καὶ τὸ ὕδωρ ἐποίσονται,
[2, 4]	ᾄσατε αὐτῷ ᾆσμα καινόν. Καὶ	μή	τι τὸ δεκάχορδον ψαλτήριον τὸν
[2, 12]	δὲ ὦτα αὐταῖς παρὰ φύσιν	μὴ	τιτράσθω εἰς ἀπάρτησιν ἐλλοβίων καὶ
[2, 10]	τὴν ἡμετέραν ἀναγεγράφαται νουθεσίαν, ὡς	μὴ	τοῖς αὐτοῖς ἐνσχεθῆναι, φυλάξασθαι δὲ
[2, 1]	τοῦτο εἰς τὸν αἰῶνα, ἵνα	μὴ	τὸν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω» ὀλίγης
[2, 12]	καὶ πάρεστί μοι, διὰ τί	μὴ	τρυφήσω; καὶ τίσιν οὖν ταῦτα
[2, 12]	καὶ πλεονάζει μοι, διὰ τί	μὴ	τρυφήσω; οὐκ ἀνθρώπινον οὐδὲ κοινωνικόν,
[2, 7]	ἔνδοθεν δὲ αἰδοῖ· ὅσαι δὲ	μὴ	ὕπανδροι, ἐσχάτη ταύταις διαβολὴ εἰς
[2, 1]	τραπέζας. ~Καλὸν μὲν οὖν τὸ	μὴ	φαγεῖν κρέα μηδὲ οἶνον πιεῖν»
[2, 1]	βρωμάτων σκανδαλίζει τὸν ἀδελφόν, οὐ	μὴ	φάγω» φησίν, τοῦτο εἰς τὸν
[2, 1]	φάγωμεν, περισσεύομεν» φησίν, οὔτε ἐὰν	μὴ	φάγωμεν, ὑστερούμεθα. Ἀλλὰ οὐκ εὔλογον
[2, 7]	τῷ γενείῳ ὑπερειδόντων· ἀγεννὲς γὰρ	μὴ	φέρειν αὑτόν, καὶ τοῦτο κατηγόρημα
[2, 12]	καλαὶ εἶεν, ἀπόχρη ἡ φύσις·	μὴ	φιλονικείτω ἡ τέχνη πρὸς τὴν
[2, 8]	πέρατα τῆς γῆς. Καὶ εἰ	μὴ	φορτικὸς εἶναι δοκῶ, οἱ πόδες
[2, 3]	ποιοῦντα. Ἃ δὲ καὶ κτώμεθα	μὴ	χαλεπῶς καὶ χρώμενοι εὐκόλως ἐπαινοῦμεν
[2, 10]	παρ´ ἔτος ἕκαστον, αἰνίττεσθαι δὲ	μὴ	χρῆν ἐπὶ μοιχείας ὁρμᾶν τὸν
[2, 12]	κατέδειξεν ὁ θεός, διὰ τί	μὴ	χρησώμεθα; καὶ πάρεστί μοι, διὰ
[2, 8]	οὖν ἔτι χάρις ἀνθῶν τοῖς	μὴ	χρωμένοις αὐτοῖς, ἴστων ὡς ἄρα
[2, 2]	ἀπαμβλύνεσθαι πρὸς τὴν μέθην καὶ	μὴ	ὡς ὕδωρ ἐπεγχεῖσθαι διὰ τὴν
[2, 2]	ὡς πλείστῳ τὸν οἶνον καὶ	{μὴ	ὡς ὕδωρ ἐπιζητεῖσθαι καὶ} ἀπαμβλύνεσθαι
[2, 1]	καὶ φάγε. Πέτρος δὲ εἶπεν·	μηδαμῶς,	κύριε, ὅτι οὐδέποτε ἔφαγον πᾶν
[2, 10]	ποτε πῶς ἄν τις λάθοι;	Μηδαμῶς	τοίνυν ἐπικαλυπτώμεθα τὸ σκότος, τὸ
[2, 1]	μόνον ἐγχρατῶς μετεχέτω, μὴ ἐξεχόμενος	μηδὲ	ἀπηρτημένος αὐτῶν μηδὲ ἐπιλαιμαργῶν τῷ
[2, 7]	ἀποπτύειν καὶ τὸ χρέμπτεσθαι βιαιότερον.	Μηδὲ	ἀπομύττεσθαι παρὰ πότον· στοχαστέον γὰρ
[2, 3]	τῶν ἐκκρίσεων τὰ ἐκδοχεῖα, ὡς	μηδὲ	ἀποτρίψασθαι ἐξὸν ταῖς πλουσίαις μὴ
[2, 12]	ἑταιρικοῦ τούτου μὴ μετεχόντων καλλωπισμοῦ	μηδὲ	εἰδωλολατρούντων διὰ παραπετάσματος εὐπρεποῦς. Πάνυ
[2, 2]	αὑτῆς τέκνοις· Μὴ ἴσθι οἰνοπότης	μηδὲ	ἐκτείνου συμβολαῖς, κρεῶν ἀγορασμοῖς, πᾶς
[2, 10]	μυστικὰ τῆς φύσεως ἐκτελεῖσθαι ὄργια	μηδὲ	ἐξ ἐκκλησίας, φέρε, ἢ ἀγορᾶς
[2, 10]	περιβολῇ ἱματίου οὐ μὴ καυχήσῃ,	μηδὲ	ἐπαίρου ἐν δόξῃ πάσῃ ἀπαραμόνῳ
[2, 1]	οὐδὲν ἀλλ´ ἢ γνάθος εἶναι.	~Μηδὲ	ἐπιθύμει» φησὶν ἡ γραφή, τῶν
[2, 1]	μὴ ἐξεχόμενος μηδὲ ἀπηρτημένος αὐτῶν	μηδὲ	ἐπιλαιμαργῶν τῷ ὄψῳ· ὑπηχήσει γὰρ
[2, 7]	Τοῦτ´ ἔστι μὴ συνδείπνει πυκνότερον,	μηδὲ	ἔσθιε μετ´ αὐτῆς. Διὸ καὶ
[2, 10]	ἄν σοι φύεσθαι τὸ σπαρέν»	μηδὲ	μὴν ἅπτεσθαί τινος πλὴν γαμετῆς
[2, 7]	μὴ ἐναλλὰξ τὼ πόδε ἐχόντων	μηδὲ	μὴν θάτερον τοῖν μηροῖν θατέρῳ
[2, 5]	μὲν οὖν ἐπιτηδεύειν ταῦτα, ἐπεὶ	μηδὲ	ὁ τῶν γελοίων λόγος {τοῖος}
[2, 1]	οὖν τὸ μὴ φαγεῖν κρέα	μηδὲ	οἶνον πιεῖν» αὐτός τε ὁμολογεῖ
[2, 10]	καὶ ἀκαθαρσία πᾶσα ἢ πλεονεξία	μηδὲ	ὀνομαζέσθω ἐν ὑμῖν, καθὼς πρέπει
[2, 2]	ἀναγκάζοντας, ἀμυστὶ ἕλκοντας ὑπὸ ἀκρασίας,	μηδὲ	περιχεῖν τὸ γένειον ἢ τὴν
[2, 2]	προσώπῳ πιεῖν, μὴ ἄδην σπάσαντας	μηδὲ	πρὸ πόσεως τοὺς ὀφθαλμοὺς ἀσχημονεῖν
[2, 7]	μετ´ αὐτῆς. Διὸ καὶ ἐπιφέρει·	Μηδὲ	συμβολὰς ποίει μετ´ αὐτῆς ἐν
[2, 1]	ἢ μοιχὸς ἢ εἰδωλολάτρης, τούτῳ	μηδὲ	συνεσθίειν» ἢ τὸν λόγον ἢ
[2, 7]	ἄγαμαι τὸν ἀπόστολον κἀνταῦθα παραινοῦντα	μηδὲ	τὰ εὐτράπελα μηδὲ τὰ μὴ
[2, 7]	κἀνταῦθα παραινοῦντα μηδὲ τὰ εὐτράπελα	μηδὲ	τὰ μὴ ἀνήκοντα προΐεσθαι ἡμᾶς
[2, 10]	τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε,	μηδὲ	τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε·
[2, 11]	Εἰ δὲ μὴ ὁδεύοιμεν, ἀλλὰ	μηδὲ	φέροιμεν τὴν ἀνυποδησίαν, βλαύταις ἢ
[2, 6]	Ταύτῃ μοι δοκεῖ ὁ παιδαγωγὸς	μηδὲ	φθέγξασθαί τι τῶν τῆς ἀσχημοσύνης
[2, 1]	οὐχὶ δὲ τοῦ ἥδεσθαι· ἐπεὶ	μηδὲ	ὠφελεῖσθαι πέφυκεν τὰ σώματα ἐκ
[2, 1]	τὸ παρατιθέμενον κελεύει ἡμῖν ἐσθίειν	μηδὲν	ἀνακρίνουσιν διὰ τὴν συνείδησιν» ὁμοίως
[2, 1]	ἀφειδέστερον παραχρωμένους, τοὺς ἀκορέστους, οἷς	μηδὲν	ἱκανόν, ἀποταθεὶς ὁ ἀπόστολος, πάλιν
[2, 7]	πνεύματι τῷ ἁγίῳ καὶ ἡμῖν	μηδὲν	πλέον ἐπιθέσθαι ὑμῖν βάρος πλὴν
[2, 7]	λαλήσας ἥμαρτεν ἢ ἐν τῷ	μηδένα	λυπῆσαι λαλήσας. Καθόλου μὲν οὖν
[2, 3]	τὸν σπόρον καὶ ἐλαττούμενος, ὁ	μηδενὶ	μεταδιδούς. Χλεύη δὲ καὶ γέλως
[2, 1]	τῆς ἡμέρας ἐμπιμπλάμενον ζῆν καὶ	μηδέποτε	μόνον κοιμώμενον νύκτωρ, καὶ ὅσα
[2, 8]	βασιλεῖς. Ἀλλ´ ἡ μὲν γυνὴ	μηδέπω	τοῦ λόγου μεταλαβοῦσα— ἔτι γὰρ
[2, 8]	τρυφὴν τῆς Ἑλλάδος μετὰ τὰ	Μηδικά.	Εἴργονται τοίνυν στεφάνων οἱ τῷ
[2, 1]	τοὺς ἀπὸ Φάσιδος, ἀτταγᾶς Αἰγυπτίας,	Μῆδον	ταῶνα. Ταῦτα τοῖς ἡδύσμασιν ἐξαλλάσσοντες
[2, 1]	Ἀσκραίοις τεῦτλα, κτένας τε ἐκζητοῦσιν	Μηθυμναίους	καὶ ψήττας Ἀττικὰς καὶ τὰς
[2, 2]	τὴν ὥραν οἴνῳ χρηστέον, ἐπειδὰν	μηκέτι	τοῖς ἀναγνώσμασιν σχολάζωμεν τοῖς νηφαλιωτέροις.
[2, 1]	τὰ σώματα γίνεσθαί φασιν εἰς	μῆκος	ἐπιδιδόντων ἀπὸ τῆς ἐλλειπούσης τροφῆς·
[2, 7]	μεμετρημένον, μεγέθους τε ἅμα καὶ	μήκους	καὶ τάχους καὶ πλήθους εἴργοντος
[2, 1]	τὰς Μαιανδρίους καὶ τὰς ἐν	Μήλῳ	ἐρίφους καὶ τοὺς ἐν Σκιάθῳ
[2, 10]	ἐκτὸς πάσης κενοσπουδίας, ἀπειραγαθίας, μικροπρεπείας.	Μηλωτῇ	δὲ ἐχρῆτο Ἠλίας ἐνδύματι καὶ
[2, 10]	Ἠλίας ἐνδύματι καὶ ζώνῃ τὴν	μηλωτὴν	κατέσφιγγεν ἐκ τριχῶν πεποιημένη. Ἡσαΐας
[2, 12]	φύσιν, παρ´ ὃ βεβούληται, οὔτε	μὴν	ἄλλος ἀμείνων ἂν εἴη τῶν
[2, 10]	ὀλίγον ἄνθρωπον ὂν〉 μολύνειν οὐδὲ	μὴν	ἀποκλύζειν τῷ ῥυπαρῷ τῆς ὕλης
[2, 10]	σοι φύεσθαι τὸ σπαρέν» μηδὲ	μὴν	ἅπτεσθαί τινος πλὴν γαμετῆς τὸ
[2, 5]	καλὸν ποιοῦν καρπὸν σαπρὸν οὐδὲ	μὴν	δένδρον σαπρὸν ποιοῦν καρπὸν καλόν»
[2, 10]	οὐχὶ τῷ αὐτῷ γεωργῷ· οὐδὲ	μὴν	εἰς πέτρας σπαρτέον οὐδὲ καθυβριστέον
[2, 6]	οὔτε ἐν τοῖς ὀνόμασιν οὐδὲ	μὴν	ἐν τοῖς συνουσιαστικοῖς μορίοις καὶ
[2, 7]	ὑπὸ λαιμαργίας ἀναπειθομένους ποτὲ οὐδὲ	μὴν	ἐπιγλιχομένους παρεκτείνειν μέχρι πολλοῦ χρή,
[2, 7]	ἐναλλὰξ τὼ πόδε ἐχόντων μηδὲ	μὴν	θάτερον τοῖν μηροῖν θατέρῳ ἐπιφερόντων
[2, 10]	ἐπίτασιν τῆς ὁμιλίας διαρρηγνύμενα· ναὶ	μὴν	καὶ ἀχλὺν περισκεδάννυσι τοῖς αἰσθητηρίοις,
[2, 10]	πόλιν, ἐν ᾗ ἀσελγαίνουσιν, {ναὶ	μὴν}	καὶ ἡ παρ´ ὑμῖν ποιητικὴ
[2, 8]	καὶ κολάζει τοὺς ἠπιστηκότας. Ναὶ	μὴν	καὶ σύμβολόν ἐστι δεσποτικοῦ κατορθώματος,
[2, 6]	παιδεραστίας καὶ τὰ παραπλήσια. Ναὶ	μὴν	καὶ τὴν φλύαρον ἀδολεσχίαν κατασιγαστέον.
[2, 8]	ἀλεαίνεσθαι ἐθέλει τὸ νευρῶδες〉 Ναὶ	μὴν	καὶ τὸ τερπνὸν τῆς ἀνθήσεως
[2, 3]	καὶ οὐκ ἐπιτήδειον χρήσασθαι. Ναὶ	μὴν	καὶ τορευτῶν περίεργος ἐφ´ ὑέλῳ
[2, 7]	καὶ τοῖς πλησίον ἀπεχθεῖς. Ναὶ	μὴν	καὶ τῶν ὤτων οἱ γαργαλισμοὶ
[2, 10]	οὐκ ἐκριπτέον οὐδὲ καθυβριστέον οὐδὲ	μὴν	κερασβόλα σπαρτέον. ~Ὁ γοῦν αὐτὸς
[2, 10]	Οὔκουν ἀφροδισίων ἡττᾶσθαι δίκαιον οὐδὲ	μὴν	κεχηνέναι περὶ τὰς ἐπιθυμίας, ἀλλ´
[2, 10]	τὰ τοῦ Χριστοῦ μέλη οὐδὲ	μὴν	νεὼν τῶν παθῶν τῶν αἰσχρῶν
[2, 8]	ἀλλ´ οὐδὲ οἰνοῦσθαι ἐπιτέτραπται. Ναὶ	μὴν	ὁ κρόκος καὶ τῆς κύπρου
[2, 3]	ἐσκευασμένη ὀβολιαῖον ἄρτον βαστάσασα, οὐδὲ	μὴν	ὁ λύχνος διακονήσει τὸ φῶς,
[2, 9]	τὰς περιστάσεις παρασκευάζουσιν. Ἔτι γε	μὴν	οἱ ἀργυρόποδες σκίμποδες πολλῆς ἀλαζονείας
[2, 2]	πόρρω ὡς ἔστι μόνα· καὶ	μὴν	ὁρᾶν μοι δύο μὲν ἡλίους
[2, 10]	ποθεινοτέρα ἡ χρονιωτέρα συμπλοκή. Οὐ	μὴν	οὐδ´ ὡς ἐν σκότῳ νύκτωρ
[2, 5]	οὐδ´ ἐν παντὶ τόπῳ οὐδὲ	μὴν	πᾶσιν οὐδὲ ἐπὶ πᾶσιν. Μάλιστα
[2, 7]	τὰ θηρία τῇ βορᾷ οὐδὲ	μὴν	πλείονος ὄψου προσφέρεσθαι· οὐ γὰρ
[2, 5]	τὸ διαχέαι ἡμᾶς χαριεντίσαιντο, οὔτε	μὴν	πρὸς τοὺς τυχόντας γελαστέον οὐδ´
[2, 1]	νόσον ἐργαζομένη τὸ σῶμα. Ναὶ	μὴν	προστρίβονται βλασφημίας δυσανασχέτους αἱ περὶ
[2, 6]	κνήμη τὰ μέλη ταῦτα οὐδὲ	μὴν	τὰ ἐπ´ αὐτοῖς ὀνόματα καὶ
[2, 8]	στέφανον ὑπὲρ τὰς ὄψεις οὐδὲ	μὴν	τῆς εὐωδίας οἱ ἀπελαύνοντες ὑπὲρ
[2, 10]	αὐτῶν μεταλαμβάνειν τὸν ἄνθρωπον οὐδὲ	μὴν	τῆς ἴσης ἀσελγείας ἀπογεύσασθαι· κατακόρως
[2, 9]	σκοτία αὐτὸν οὐ καταλαμβάνει, οὐδὲ	μὴν	ὕπνος, ἐπεὶ μὴ σκότος. Ἐγρήγορεν
[2, 10]	θνητῶς βιωτέον ἁγιαζομένους θεῷ οὐδὲ	μήν,	ὥς φησιν ὁ Παῦλος, οὐ
[2, 10]	γὰρ ὀπισθοβατικόν· κυεῖ δὲ κατὰ	μῆνα	καὶ ἐπικυΐσκεται· ὀχεύεται δὲ καὶ
[2, 4]	ψαλτήριον τὸν λόγον τὸν Ἰησοῦν	μηνύει,	τῷ στοιχείῳ τῆς δεκάδος φανερούμενον.
[2, 10]	ὁ ἐκ Μωυσέως φιλόσοφος, ὅτι	μήποτε	φύσιν τὴν αὑτοῦ ῥιζωθὲν λήψεται
[2, 7]	ἐχόντων μηδὲ μὴν θάτερον τοῖν	μηροῖν	θατέρῳ ἐπιφερόντων ἢ τὴν χεῖρα
[2, 1]	δὲ ὅτι τὴν τροφὴν οὐ	μηρυκᾶται,	τὰ δ´ ὅτι ἄρα οὐκ
[2, 3]	οὔτε χρυσοῦν» ἀσκεῖν ἔχειν, ἀλλὰ	μητὲ	σκεῦος ἀχρεῖον, ὃ μὴ μετὰ
[2, 12]	οἰκεῖον πέρας ἀνελλιπῶς καὶ ἀπερίττως·	μήτηρ	δὲ αὐτῶν ἡ δικαιοσύνη, τιθηνὴ
[2, 10]	τι χρειῶδες ἀπολήγοντα ἢ εἰς	μήτραν	ἢ εἰς ἀπευθυσμένον λέγω· μόνην
[2, 10]	{δὲ} γενέσεως εὐφυοῦς τῶν τῆς	μήτρας	ἀποστερούμενον αὐλάκων. Οὐδέ τινα τῶν
[2, 10]	φυόμενον τῶν ἀνθρώπων γένος κακοτέχνοις	μηχαναῖς·	αὗται γὰρ πορνείας ἐπικαλύμματι τοῖς
[2, 3]	καὶ σύμφωνα τῇ διαθέσει τῇ	μιᾷ	φαίνεσθαι ποιοῦντα. Ἃ δὲ καὶ
[2, 4]	καλούμενον σκολιὸν ᾔδετο, κοινῶς ἁπάντων	μιᾷ	φωνῇ παιανιζόντων, ἔσθ´ ὅτε δὲ
[2, 10]	αὐτοῖς, τὸν λόγον, διαφθείροντας καὶ	μιαίνοντας	τὸ ὅσον ἐφ´ ἑαυτοῖς ἐν
[2, 10]	ἄν ποτε χιλίας εὕροι Ἀττικάς,	μίαν	δέ που ἐσθῆτα μυρίων {ταλάντων}
[2, 1]	δὲ ὁ Δήλιος ἰατρὸς καὶ	μίαν	τῶν νόσου αἰτιῶν ταύτην εἴρηκεν
[2, 1]	ἄρα παραγγέλλεται ἀποσχέσθαι δεῖν τούτων.	Μιαρὰ	δοκεῖ μοι καὶ βδελυρὰ ἐκεῖνα,
[2, 8]	διὰ τῆς ἀκάνθης ὕστερον ἀναληφθεὶς	μιᾶς	ἔργον τὰ πάντα δείξῃ δυνάμεως,
[2, 8]	Εἶτα ἐπάγει· καὶ μυρεψὸς ποιήσει	μίγμα»	ὡς εἰς ὠφέλειαν δηλονότι, οὐκ
[2, 4]	τῷ μέλει, ταῖς δὲ ἵπποις	μιγνυμέναις	οἷον ὑμέναιος ἐπαυλεῖται νόμος αὐλῳδίας·
[2, 1]	ἐπικρίνας. Μὴ εὐφρανθῇς δὲ ἐπὶ	μικρᾷ	τρυφῇ» ἡ σοφία λέγει. ~Ἐνταῦθα
[2, 10]	ἁπάσης καὶ ὀρούσεως τέλεον κεκενωμένα.	Μικρὰν	ἐπιληψίαν» τὴν συνουσίαν ὁ Ἀβδηρίτης
[2, 10]	σχημάτων οἱ περίεργοι ῥυθμοὶ βλακείας	μικρολόγου	ἐπισυρμὸν ἐμφαίνουσιν. Κἂν τὸν ποδήρη
[2, 1]	ἐσθίων τὸν ἐσθίοντα μὴ κρινέτω.	Μικρὸν	δὲ ὑποβὰς καὶ τὴν αἰτίαν
[2, 10]	πεπολιτευμένος ἐκτὸς πάσης κενοσπουδίας, ἀπειραγαθίας,	μικροπρεπείας.	Μηλωτῇ δὲ ἐχρῆτο Ἠλίας ἐνδύματι
[2, 10]	μάλα ἐκεῖνο δὴ ὑποτοπητέον, τὸ	μικρῷ	πρόσθεν εἰρημένον ἐπὶ τοῦ χόρτου,
[2, 12]	ἰάσπιδες καὶ τοπάζιον ἥ τε	Μιλησία	σμάραγδος ἐμπόλημα τιμηέστατον. Ὁ δὲ
[2, 10]	ἐπιλέγοντες, τρίχες ἐστὲ προβάτων, κἂν	Μίλητος	αὐχῇ, κἂν Ἰταλία δοξάζηται, κἂν
[2, 5]	καὶ ἑταιρούσῃ μουσικῇ. ~Περὶ γέλωτος.	Μιμηλοὺς	δὲ ἀνθρώπους γελοίων, μᾶλλον δὲ
[2, 4]	ψάλλειν, μῶμος οὐκ ἔστιν, Ἑβραῖον	μιμήσῃ	δίκαιον βασιλέα εὐχάριστον τῷ θεῷ.
[2, 5]	ἀκροατὰς γενέσθαι κεκώλυται, τούτων εὑρίσκεσθαι	μιμητάς·	πολλῷ δὲ ἔτι ἀτοπώτερον γελοῖον
[2, 8]	φίλημα δεδολωμένον ἔχων, ἄλλον παλαιὸν	μιμούμενος	ὑποκριτήν, καὶ τὸν λαὸν ἐλέγχων
[2, 10]	τῶν τέως μεμυκότων {ἀρτηριῶν} οὐ	μινυρίζει	δὲ ἔτι τὸ μέλος τὸ
[2, 10]	κατακόρως γάρ τοι περὶ τὰς	μίξεις	τὰ ζῷα ταῦτα ἐπτόηνται· καὶ
[2, 10]	ποτε κοινωνεῖν καθάπερ θηλειῶν πρὸς	μῖξιν	ἀφροδισίων τοῖς νέοις. Διὸ καὶ
[2, 9]	ἐπὶ τὴν ἄθεσμον ἐκείνην προήχθη	μῖξιν	μὴ οὐχὶ καταμεθυσθεὶς πρὸς τῶν
[2, 10]	παρὰ σοί τε καὶ ἀνδρῶν	μῖξις	ἄθεσμος θηλυγενὴς ἄδικός τε, κακὴ
[2, 10]	πολλάκις τὸ φιλεῖν εἰς τὸ	μισεῖν,	ὁπόταν αἴσθηται τῆς καταγνώσεως ὁ
[2, 6]	σιωπῶν εὑρισκόμενος σοφός, καὶ ἔστι	μισητὸς	ἀπὸ πολλῆς λαλιᾶς. Ἤδη καὶ
[2, 10]	παρανόμου ἡ γραφὴ λέγει· Γυνὴ	μισθία	ἴση σιάλῳ λογισθήσεται, ὕπανδρος δὲ
[2, 3]	κατέβησαν. Οὗτος τῆς ἀπειροκαλίας ὁ	μισθός.	~Εἰ γάρ τοι γεωργοῦσιν ἡμῖν
[2, 3]	κειμηλίοις· Ὁ δὲ συνάγων τοὺς	μισθούς»	φησίν, συνήγαγεν εἰς δεσμὸν τετρυπημένον.
[2, 10]	τῆς ἀράχνης ὁ τῆς ἀράχνης	μίτος·	τὰ γὰρ περιττὰ ταῦτα καὶ
[2, 12]	φορτικὸν ὑμῶν τῆς ἀπειραγαθίας· {Α.	Μίτρας,	ἀναδήματα, νίτρον, κίσηριν, στρόφιον, ὀπισθοσφενδόνην,
[2, 2]	λογισμὸν ἄσειστον διατηρήσωσιν καὶ τὴν	μνήμην	ἐνεργὸν καὶ τὸ σῶμα ἀσάλευτον
[2, 10]	ἁμαρτίας μου· τί εὐλαβοῦμαι; Μὴ	μνησθήσεται	ὁ ὕψιστος. Ταλάντατος μὲν οὗτος,
[2, 5]	ἀνδρῶν, καγχασμός, γέλως ἐστὶν οὗτος	μνηστηριώδης	κἀξυβρίζων· Μωρὸς δὲ ἐν γέλωτι
[2, 8]	στεφάνων ἦν. Οὔτε γὰρ οἱ	μνήστορες	οὔθ´ οἱ ἁβροδίαιτοι κέχρηνται Φαίακες
[2, 5]	ἡ γραφή, ἀνὴρ δὲ πανοῦργος	μόγις	ἡσυχῇ μειδιάσει. Φρόνιμον λέγει τὸν
[2, 12]	κακούργους χρυσίῳ. Τούτους ἐζηλωκέναι δοκοῦσί	μοι	αἱ γυναῖκες τοὺς δεσμώτας τοὺς
[2, 1]	γὰρ εἰ πάντων μεταλαμβάνειν ἔξεστί	μοι,	ἀλλ´ οὐ πάντα συμφέρει» ταχὺ
[2, 10]	Πλάτων προσεῖπεν, ἵπποι θηλυμανεῖς ἐγενήθητέ	μοι»	ἀναγνούς. Τὴν δὲ ἐπὶ τῇ
[2, 12]	ἐκεῖνο δὲ μᾶλλον ἀγαπητικόν· πάρεστί	μοι,	διὰ τί μὴ μεταδῶ τοῖς
[2, 12]	τί μὴ χρησώμεθα; καὶ πάρεστί	μοι,	διὰ τί μὴ τρυφήσω; καὶ
[2, 12]	οὖν πάρεστί μοι καὶ πλεονάζει	μοι,	διὰ τί μὴ τρυφήσω; οὐκ
[2, 1]	στοχαζόμενοι τῆς ἀληθοῦς εὐτελείας, ἥν	μοι	δοκεῖ καὶ ὁ κύριος αἰνίξασθαι
[2, 10]	τῆς παρὰ φύσιν σπορᾶς. Ταύτῃ	μοι	δοκεῖ καὶ ὁ Πλάτων ἐν
[2, 10]	μορίου τοῖς σοφίαν διώκουσιν; ταύτῃ	μοι	δοκεῖ καὶ ὠνομάσθαι αἰδοῖον, ὅτι
[2, 6]	τῶν ἐν Χριστῷ πεπιστευκότων. Ταύτῃ	μοι	δοκεῖ ὁ παιδαγωγὸς μηδὲ φθέγξασθαί
[2, 1]	εὑρίσκουσα, παντοδαπὰς θηρωμένη ποιότητας. Καί	μοι	δοκεῖ ὁ τοιοῦτος ἄνθρωπος οὐδὲν
[2, 11]	οἱ Ἀττικοί, διὰ τὸ πελάζειν	μοι	δοκεῖν τῇ κόνει τὼ πόδε.
[2, 8]	τοῦ μύρου ἡ τρυφή. Εὖ	μοι	δοκοῦσι σχετλιάσαντες τῇ περὶ τοῦτο
[2, 1]	αὐτοὺς οἱ καλέσαντες πρῶτοι εὖ	μοι	δοκοῦσιν αἰνίττεσθαι τὸ τέλος αὐτῶν,
[2, 7]	εἰς κακοηθείας. Ἐγὼ δ´ ἄν	μοι	δοκῶ καὶ μέτρον ἐπιθεῖναι φωνῆς
[2, 2]	ἔστι μόνα· καὶ μὴν ὁρᾶν	μοι	δύο μὲν ἡλίους δοκῶ, μεθύων
[2, 3]	πτωχοῖς δός, καὶ δεῦρο ἀκολούθει	μοι·	ἕπου τῷ θεῷ γυμνὸς ἀλαζονείας,
[2, 1]	ἀποσχέσθαι δεῖν τούτων. Μιαρὰ δοκεῖ	μοι	καὶ βδελυρὰ ἐκεῖνα, ὧν ἐφίπτανται
[2, 12]	οἱ πλούσιοι. Τὸ οὖν πάρεστί	μοι	καὶ πλεονάζει μοι, διὰ τί
[2, 10]	παθήματα τῶν πορνευσάντων, ὡς ἤδη	μοι	λέλεκται, τύποι» παιδαγωγοῦντες ἡμῶν τὰς
[2, 8]	κωμαστικὴ καὶ πάροινος· ἄπερρε· μή	μοι	στέφανον ἀμφιθῇς κάρᾳ. Ἦρος μὲν
[2, 3]	πολυτέλεια γινέσθω. Τί γάρ; εἰπέ	μοι·	τὸ μαχαίριον τὸ ἐπιτραπέζιον, ἢν
[2, 9]	παλαιῶν Ἑλλήνων ἠσκεῖτο. Καὶ τί	μοι	τούτων λόγος; Ὁ Ἰακὼβ ἐκάθευδεν
[2, 12]	τὰς δὲ καὶ θαυμάζειν ἔπεισί	μοι,	ὡς ἄρα οὐκ ἀποκναίονται τοσοῦτον
[2, 8]	Ὡς μὲν οὖν ἐν φαρμάκου	μοίρᾳ	ἰάσεως ἕνεκα, ἔσθ´ ὅπῃ δὲ
[2, 3]	οὐ τέμνει; Ἢ ἐπὶ τὴν	μοῖραν	τοῦ κρέως Ἰνδικὸν σίδηρον χαλκευτέον,
[2, 10]	τῷ λόγῳ. Θείας γέ τοι	μοίρας	τῆς δημιουργικῆς μεταλαβόντας σπέρμα οὐκ
[2, 6]	καρπὸς γὰρ τῆς ἐπιθυμίας ἡ	μοιχεία	τῆς ῥίζης τῆς κακῆς. Ὁμοίως
[2, 10]	ὑμῖν ποιητικὴ ὀνειδίζουσά πως γράφει·	Μοιχεῖαι	παρὰ σοί τε καὶ ἀνδρῶν
[2, 10]	θάνατον δὲ ζητούμενον εἴρηκεν τὴν	μοιχείαν	ἐπὶ πόρνῃ τηρουμένῃ. Οἶκον δὲ
[2, 6]	ἔργων λογοποιία· οἷον τὸ περὶ	μοιχείας	διαλέγεσθαι ἢ παιδεραστίας καὶ τὰ
[2, 10]	καὶ ἀλληλοβασίας καὶ παιδοφθορίας καὶ	μοιχείας	καὶ λαγνείας ἡ τοῦ αἰνίγματος
[2, 10]	αἰνίττεσθαι δὲ μὴ χρῆν ἐπὶ	μοιχείας	ὁρμᾶν τὸν τῆς ὑαίνης ἀπεχόμενον.
[2, 12]	περιβεβλῆσθαι λέγει, οὐδὲν ἀλλ´ ἢ	μοιχείας	σύμβολον αἰνιττόμενος τὰ κόσμια· χρυσοῦς
[2, 10]	αὐτοῖς ἐστι προκάλυμμα τῶν παθῶν·	μοιχεύει	γὰρ τὸν ἑαυτοῦ γάμον ὁ
[2, 10]	οὐχ οὕτως τὸν πέλας, ἂν	μοιχεύῃ,	ὡς ἑαυτόν, ὅτι μεμοίχευκεν· ἀλλὰ
[2, 12]	ὁ ποιητικὸς μῦθος τοιούτους δεσμοὺς	μοιχευομένῃ	τῇ Ἀφροδίτῃ περιβεβλῆσθαι λέγει, οὐδὲν
[2, 6]	τῶν ἁμαρτημάτων ἐκκόπτειν, τὸ οὐ	μοιχεύσεις»	διὰ τοῦ οὐκ ἐπιθυμήσεις» καρπὸς
[2, 10]	τῇ κεφαλῇ, οὐ πορνεύσεις, οὐ	μοιχεύσεις,	οὐ παιδοφθορήσεις» λέγων. Τὸ δὴ
[2, 1]	ἀδελφὸς λεγόμενος εὑρίσκοιτο πόρνος ἢ	μοιχὸς	ἢ εἰδωλολάτρης, τούτῳ μηδὲ συνεσθίειν»
[2, 7]	σοφία, λάλησον, εἰ χρεία σου,	μόλις	δὶς ἐπερωτηθεὶς κεφαλαίωσον λόγον ἐν
[2, 12]	τί; {Α. Διόπας, διάλιθον, πλάστρα,	μολόχιον,	βότρυς, χλίδωνα, περόνας, ἀμφιδέας, ὅρμους,
[2, 10]	καὶ μετ´ ὀλίγον ἄνθρωπον ὂν〉	μολύνειν	οὐδὲ μὴν ἀποκλύζειν τῷ ῥυπαρῷ
[2, 10]	τὰς ἀλόγους ὀρέξεις οὐδὲ ἐπιθυμεῖν	μολύνεσθαι.	Σπείρειν δὲ μόνον ἐπιτέτραπται τῷ
[2, 10]	νεκρός. Βδελύττεται γὰρ τὸ ἅγιον	μολύνεσθαι,	ὥσπερ οὖν εἰκός. Ἀεὶ δὲ
[2, 1]	ὑδαρότητα, οἷς ἡ συνείδησις ἀσθενοῦσα	μολύνεται.	Βρῶμα γὰρ ἡμᾶς οὐ παραστήσει
[2, 1]	ἢ τὸ ὄψον, ὑποπτεύων τὸν	μολυσμὸν	τὸν ἐντεῦθεν, καθάπερ καὶ τῶν
[2, 2]	δύνανται τὰ πόρρω ὡς ἔστι	μόνα·	καὶ μὴν ὁρᾶν μοι δύο
[2, 10]	διαδοχὰς γνησίας. Νόμιμα γὰρ ταῦτα	μόνα	τῷ λόγῳ. Θείας γέ τοι
[2, 1]	δ´ ὅτι ἄρα οὐκ ἔχει	μόνα	τῶν ἐνύδρων λεπίδας, ὡς ὀλίγα
[2, 10]	δοκίμων γυναικῶν τὴν φιλοκοσμίαν τῷ	μόναις	ἐφεῖναι καλλωπίζεσθαι ταῖς ἑταιρούσαις. Ἀθηναίων
[2, 10]	Λακεδαιμονίων τὴν πόλιν τὴν παλαιάν·	μόναις	ταῖς ἑταίραις ἀνθίνας ἐσθῆτας καὶ
[2, 12]	ἔσω γυναῖκα δεικνύναι καλήν· ἐν	μόνῃ	γὰρ τῇ ψυχῇ καταφαίνεται καὶ
[2, 7]	ἄλλα ὑπὸ τῆς κακίας κατατέτριπται,	μόνη	δὲ ἡ γλῶττα περιλείπεται εἰς
[2, 12]	ἀγαθὸν δογματίζεται, ἡ δὲ ἀρετὴ	μόνη	καὶ διὰ καλοῦ τοῦ σώματος
[2, 10]	καὶ καθάριον, τὴν ἀρετήν, αἰδοῖ	μόνῃ	κεκοσμημένην— τοιαύτην εἶναι χρὴ τὴν
[2, 10]	μήτραν ἢ εἰς ἀπευθυσμένον λέγω·	μόνην	δὲ ἄρα κοιλότητα ἔχει πολλήν,
[2, 1]	περὶ τὴν οὐκ ἐσομένην ζωήν,	μόνην	κολακεύοντας τὴν κατάποσιν, δι´ ἣν
[2, 2]	μέρει προσφέρεσθαι διὰ τὴν ὑγείαν	μόνην,	τοὺς δὲ ἐπ´ ἀνέσει καὶ
[2, 10]	τῆς ἑαυτοῦ γυναικός» ἐξ ἧς	μόνης	καρποῦσθαι τὰς σαρκὸς ἡδονὰς δίκαιον
[2, 5]	ἀσελγείας τὰς προσβολὰς καὶ ἐκ	μόνης	τῆς προσόψεως ἡ σεμνότης· πάντας
[2, 1]	ἐμπίμπλασθαι θέας, τῆς βεβαίου καὶ	μονίμου	καὶ καθαρᾶς γευομένους ἡδονῆς· ταύτην
[2, 7]	πήξαντες ἀμετασάλευτοι τοῖς ἀγκῶσιν ἐρηρεισμένοι	μόνοις	παρέστων τοῖς ὠσίν· εἰ δὲ
[2, 10]	παιδοποιίας. Συνουσίας δὲ τὸν καιρὸν	μόνοις	τοῖς γεγαμηκόσιν ἀπολέλειπται σκοπεῖν, τοῖς
[2, 1]	καὶ γαλαῖ κόλακές τε καὶ	μονομάχαι	καὶ τὰ ἄγρια τῶν παρασίτων
[2, 2]	συνειδέναι αὐτὴν ἑαυτῇ, ἥτις εἴη,	μόνον	αἰσχύνην φέρει. Ὀργὴ δέ» φησίν,
[2, 10]	γὰρ εἰς τὴν Κράτητος πήραν	μόνον,	ἀλλ´ οὐδὲ εἰς τὴν ἡμετέραν
[2, 9]	αὐτουργία οὐ παρὰ τοῖς ἰδιώταις	μόνον,	ἀλλὰ καὶ παρὰ τοῖς ἡγουμένοις
[2, 2]	οἷς κατάλληλον τὸ ἄριστον, ἄρτου	μόνον	ἀπογευσάμενοι ἀπεχέσθων πάμπαν τοῦ ποτοῦ
[2, 6]	διὰ τοῦτο καὶ κολάσεως ἀξία·	μόνον	γὰρ τῷ ὄντι αἰσχρὸν ἡ
[2, 10]	δι´ ἧς ἀποπτύεται τὰ περιττώματα.	Μόνον	δὲ ἄρα ἐπὶ τῶν ὑαινῶν
[2, 8]	τοῦτο γῆ βαστάζειν οὐ κεχώρηκεν·	μόνον	δὲ αὐτὸ καρποφορεῖν ἐπίσταται οὐρανός.
[2, 10]	γε παραγυμνοῦν τὸ σφυρὸν κεκώλυται	μόνον,	ἐγκεκαλύφθαι δὲ καὶ τὴν κεφαλὴν
[2, 1]	καὶ τούτων μεταλαμβάνει, οὐχ ἁμαρτάνει,	μόνον	ἐγχρατῶς μετεχέτω, μὴ ἐξεχόμενος μηδὲ
[2, 3]	ἄθετος ἡ χρῆσις, ὄψεως ἀπάτη	μόνον·	εἴτε γὰρ αὐτοῖς ἐγχέαι τις
[2, 2]	εἰς ἀταξίαν ὑποσύρεται γυνή, κἂν	μόνον	ἐπιδῷ τὴν προαίρεσιν εἰς ἡδονάς.
[2, 10]	οὐδὲ ἐπιθυμεῖν μολύνεσθαι. Σπείρειν δὲ	μόνον	ἐπιτέτραπται τῷ γήμαντι ὡς γεωργῷ
[2, 10]	ἄλλην ἐσθῆτα ἢ τὸν ψόγον	μόνον,	καὶ τὸ ἐπιτερπὲς τῆς χροιᾶς
[2, 1]	ἡμέρας ἐμπιμπλάμενον ζῆν καὶ μηδέποτε	μόνον	κοιμώμενον νύκτωρ, καὶ ὅσα τούτῳ
[2, 12]	τῶν γυναικῶν ἔρριψαν ἢ ἐχώνευσαν	μόνον,	νυνὶ δὲ εἰς βοῦν χρυσοχοήσαντες
[2, 2]	ἐφ´ ὅσον βρέξαι τὰ σιτία	μόνον	οἴεται δεῖν προσάγειν, ἵνα μακροτέραν
[2, 2]	ἀλλὰ τὸ ἐπιτηδεύειν ἐν τούτοις	μόνον	πίνειν ὡς ἀλαζονικὸν περικόπτομεν, τοῖς
[2, 1]	καὶ γεωργοὶ κτητόρων· καὶ οὐ	μόνον	ῥωμαλεώτεροι, ἀλλὰ καὶ φρονιμώτεροι, ὡς
[2, 10]	αὐταῖς μαλακωτέροις χρῆσθαι τοῖς ὑφάσμασιν	μόνον	τὰς μεμωρημένας λεπτουργίας καὶ τὰς
[2, 3]	σόν, τὸ ἀγαθὸν τὸ ἀναφαίρετον	μόνον,	τὴν εἰς τὸν θεὸν πίστιν,
[2, 10]	δικρόαν. Καὶ οὐχὶ τὸ κένωμα	μόνον	τῆς ὑστέρας ἱκανὸν αὐτῇ γίνεται
[2, 12]	καλὸς κἀγαθὸς ὄντως ἐστίν, καὶ	μόνον	τὸ καλὸν ἀγαθὸν δογματίζεται, ἡ
[2, 1]	ἐοικώς, ὃν δή φησιν Ἀριστοτέλης	μόνον	τῶν ἄλλων ζῴων ἐν τῇ
[2, 9]	τὸ μὲν πρὸς ὑγείαν αὐτοῦ	μόνον	φυλάττων ἐνταῦθα χρήσιμον· ἔστι δὲ
[2, 10]	μεριμνᾶν ταῦτα· τὸ δὲ φαγεῖν	μόνον	ψιλῶς νοούμενον ἀνάγκης ἐστὶ τεκμήριον,
[2, 10]	καλεῖς, λινοῦν οὗτος περίζωμα εἶχε	μόνον.	ὡς δὲ τὰ εὐτραφῆ τῶν
[2, 8]	οἴκους ὑποθυμιῶσί τε καὶ καταρραίνουσιν,	μονονουχὶ	δὲ καὶ τὰς ἀμίδας ὄζειν
[2, 2]	καταβρέχειν, ἀθρόου τοῦ ποτοῦ ἐπεισχεομένου,	μονονουχὶ	ἐμπλύνοντας ἐναποκλυζόμενον ταῖς φιάλαις τὸ
[2, 10]	δὲ ἀπάγεται τῆς ὀχείας περιελκόμενα,	μονονουχὶ	συρόμενα, ἰσχύος ἁπάσης καὶ ὀρούσεως
[2, 1]	ἀχρεῖον τὸ ἐπανίστασθαι ταῖς κλισίαις,	μονονουχὶ	τὸ πρόσωπον ταῖς λοπάσιν ἐπιρριπτοῦντας,
[2, 3]	τῶν ἀνθρώπων ἀδιακρίτῳ πίστει, τῇ	μονοπροσώπῳ	ταύτῃ ἐνστάσει, τὰ ἑξῆς ἀκόλουθα
[2, 7]	ᾐκίσατο ὁ σώφρων Ὀδυσσεύς, ὅτι	μόνος	ἀμετροεπὴς ἐκολῴα, ὅς ῥ´ ἔπεα
[2, 12]	καὶ τὸ αἶσχος. Διὸ καὶ	μόνος	ὁ σπουδαῖος καλὸς κἀγαθὸς ὄντως
[2, 1]	οὐδὲν εἴδωλον ἐν κόσμῳ, ἀλλὰ	μόνος	ὄντως ἐστὶν εἷς ἡμῶν θεός,
[2, 2]	κατειβόμενον τοῖς παλαιοῖς τῶν Ἑβραίων	μονότροπον	σωφροσύνης ὁ κύριος ἐχορήγει ποτόν,
[2, 10]	καὶ κόσμιον σπεύδειν καὶ τούτου	μόνου	ἐφάπτεσθαι γλίχεσθαι καταλείποντας τὰ τῇδε
[2, 12]	ἀλλὰ τῷ λόγῳ, δι´ οὗ	μόνου	καταφαίνεται τὸ χρυσίον. Μακάριοι μεντἂν
[2, 10]	ἐμοῦ» καί· Πρόσωπον εὐπρεπές» Ἀλλὰ	μόνου	τοῦ γεγαμηκότος» ~Ἐγὼ δὲ οὐδὲ
[2, 10]	δημόσιος» καί· Κνῆμαι καλαί» Ἀλλὰ	μόνου»	φάναι, τοῦ ἀνδρὸς τοῦ ἐμοῦ»
[2, 10]	μὲν οὗτος, ὀφθαλμοὺς ἀνθρώπων δεδιὼς	μόνους,	λήσειν δὲ τὸν θεὸν ὑπονοῶν.
[2, 8]	ἰδίαν αὐτοῦ τέχνην τούτῳ παρέχει	μόνῳ.	Λέγει γοῦν ἡ γραφή· Ὕδωρ
[2, 10]	ἀφθαρσίαν. Καθάπερ οὖν ἡ ἄγαμος	μόνῳ	σχολάζει τῷ θεῷ καὶ ἡ
[2, 12]	εἴδωλον γίνεται βασανιζόμενον πυρί, ᾧ	μόνῳ	τηρεῖται τρυφὴ καθάπερ εἴδωλον, οὐκ
[2, 4]	δὲ ἄρα ὀργάνῳ, τῷ λόγῳ	μόνῳ	τῷ εἰρηνικῷ, ἡμεῖς κεχρήμεθα, ᾧ
[2, 7]	μέθης εἶναι διάκονον. Οὐκ ἐκ	μόνων	δὲ τῶν ἔργων, ἀλλὰ καὶ
[2, 2]	τυφομένην ἤδη καθέξει καὶ τὰ	μόρια	ἐφέξει διοιδοῦντα καὶ κατακοιμίσει τὸν
[2, 2]	καὶ οἰδοῦσι μαστοί τε καὶ	μόρια	προκηρύσσοντες ἤδη πορνείας εἰκόνα καὶ
[2, 6]	οὐδὲ μὴν ἐν τοῖς συνουσιαστικοῖς	μορίοις	καὶ τῇ κατὰ γάμον συμπλοκῇ,
[2, 10]	τί πίητε. Ἐνταῦθα τὸ τί»	μόριον	τὴν ποικιλίαν τῆς τροφῆς ἐκβέβληκε,
[2, 10]	φύσις ταῖς ὀχείαις ταῖς περιτταῖς	μόριόν	τι τοῦτο ἐπινενόηκεν περιττόν. Διὸ
[2, 10]	πολὺ πλέον τοῦ συνουσιαστικοῦ ἐπικρατητέον	μορίου	τοῖς σοφίαν διώκουσιν; ταύτῃ μοι
[2, 10]	κοῖλόν ἐστιν εἰς διακονίαν κνηστιώντων	μορίων,	ἀποτυφλοῦται δὲ ἐντεῦθεν ἡ κοιλότης·
[2, 10]	αὐτῇ ἀπαγορευούσῃ διὰ τῆς τῶν	μορίων	κατασκευῆς, οὐκ εἰς παραδοχὴν σπέρματος,
[2, 12]	ὅταν οἱονεὶ φέγγος ἐπιλάμπῃ τῇ	μορφῇ	τὸ ἦθος. Τὸ γὰρ ἑκάστου
[2, 1]	Λάχανα δὲ μετὰ ἀγάπης ἢ	μόσχον	μετὰ δολιότητος· εὖ τοῦτο ὑπομιμνῄσκει
[2, 1]	Αὐτοὶ δὲ ἐποίησαν εὐφροσύνην, σφάζοντες	μόσχους	καὶ θύοντες πρόβατα, λέγοντες· φάγωμεν
[2, 1]	γάρ» φησί, διαδῶ τὰ ὑπάρχοντά	μου,	ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν
[2, 2]	ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ πατρός	μου.	Ἀλλ´ ὅτι γε οἶνος ἦν
[2, 2]	οἶνον, εἰπών· Λάβετε, πίετε· τοῦτό	μού	ἐστιν τὸ αἷμα· αἷμα τῆς
[2, 9]	φησὶν ἡ σοφία, ὃς εἰσακούσεταί	μου,	καὶ ἄνθρωπος, ὃς τὰς ἐμὰς
[2, 10]	Τίς με ὁρᾷ; Σκότος κύκλῳ	μου,	καὶ οἱ τοῖχοι σκέπη μου,
[2, 10]	μου, καὶ οἱ τοῖχοι σκέπη	μου,	καὶ οὐδεὶς βλέπει τὰς ἁμαρτίας
[2, 10]	νῦν ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων	μου	καὶ σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός
[2, 1]	αἰῶνα, ἵνα μὴ τὸν ἀδελφόν	μου	σκανδαλίσω» ὀλίγης ἐγκρατείας κερδαίνων τὸν
[2, 1]	ἔρρηξεν φωνὴν ἀγανακτητικήν· Ὥστε, ἀδελφοί	μου,	συνερχόμενοι εἰς τὸ φαγεῖν ἀλλήλους
[2, 10]	σπήλαιον ὑαίνης γέγονεν ὁ οἶκός	μου»	τὴν ἐκ τῶν νεκρῶν σωμάτων
[2, 10]	καὶ οὐδεὶς βλέπει τὰς ἁμαρτίας	μου·	τί εὐλαβοῦμαι; Μὴ μνησθήσεται ὁ
[2, 10]	καὶ σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός	μου.	Τοσοῦτον ἄρα ὁ ἄνθρωπος κενοῦται
[2, 8]	τὴν ἡμετέραν εὐχρηστίαν δεδημιούργηται. Εἰσακούσατέ	μου»	φησί, καὶ ὡς ῥόδον πεφυτευμένον
[2, 8]	χθονίων λέγων· ῥόδῳ δὲ τὰς	Μούσας	Σαπφὼ καταστέφει· οὐ γὰρ ἀπ´
[2, 4]	κατεαγότων καὶ ῥυθμῶν γοερῶν τῆς	μούσης	τῆς Καρικῆς αἱ ποικίλαι φαρμακεῖαι
[2, 4]	τοὺς τρόπους ἀκολάστῳ καὶ κακοτέχνῳ	μουσικῇ	εἰς πάθος ὑποσύρουσαι. Τοῦ κώμου
[2, 4]	καὶ τῇ ἀνθοφορούσῃ καὶ ἑταιρούσῃ	μουσικῇ.	~Περὶ γέλωτος. Μιμηλοὺς δὲ ἀνθρώπους
[2, 4]	αὐλῳδίας· ἱππόθορον τοῦτον κεκλήκασιν οἱ	μουσικοί.	Πᾶσαν δὲ ἁπαξαπλῶς ἀνελεύθερον ὄψιν
[2, 4]	προπόσεις τῆς ᾠδῆς· οἱ δὲ	μουσικώτεροι	αὐτῶν καὶ πρὸς λύραν ᾖδον.
[2, 2]	ἐπὶ τὸν ὕπνον ἰέναι ἀξιώσειε	μύειν,	οὕτως οὐδὲ τὸν λόγον ἀπεῖναι
[2, 2]	καὶ τὴν Ἀθηνᾶν φησιν ὁ	μῦθος,	ἥτις ποτὲ ἦν, προμηθουμένην αὑτῆς
[2, 12]	Ἴσως δὲ καὶ ὁ ποιητικὸς	μῦθος	τοιούτους δεσμοὺς μοιχευομένῃ τῇ Ἀφροδίτῃ
[2, 1]	λιχνείαν, λαιμαργίαν, ὀψοφαγίαν, ἀπληστίαν, ἀδηφαγίαν.	Μυῖαι	τούτοις οἰκεῖαι τοῖς ὀνόμασιν καὶ
[2, 8]	χρίεσθαι ἀξιοῦσι τὰ στήθη καὶ	μυκτῆρας	ἄκρους, ὡς δυνηθῆναι τὴν πυρώδη
[2, 8]	γνάθων, ἀλλὰ καὶ ἐκ τῶν	μυκτήρων.	Καθάπερ οἱ βόες τοῖς κρίκοις
[2, 10]	εἰς φλέβας, ῥύπος εἰς ὦτα,	μύξαι	ἐπὶ τὰς ῥῖνας καταφέρονται· συνεχὴς
[2, 8]	λάθωμεν ὥσπερ οἱ γῦπες τὰ	μύρα	βδελυττόμενοι ἢ οἱ κάνθαροι— τούτους
[2, 8]	ἂν εἰκότως ἔτι ἀγαπῷμεν τὰ	μύρα,	δι´ ἃ αἱ πολιαί, οἱ
[2, 8]	ἴστων ὡς ἄρα καὶ τὰ	μύρα	ἐξ αὐτῶν σκευάζεται καὶ ἔστι
[2, 8]	καὶ τὰ ἐπίπαστα καὶ ὑποθυμιώμενα	μύρα·	ἐπινοεῖται γὰρ αὐτοῖς ὁσημέραι πρὸς
[2, 8]	ἐρεθισμῶν. Διαφέρει δὲ ὅλως τὸ	μυραλοιφεῖν	τοῦ μύρῳ χρίεσθαι· τὸ μὲν
[2, 8]	ἐστὶν ἴασις. Εἶτα ἐπάγει· καὶ	μυρεψὸς	ποιήσει μίγμα» ὡς εἰς ὠφέλειαν
[2, 8]	καὶ τοὺς τεχνίτας αὐτῶν, τοὺς	μυρεψούς,	τῶν εὐνομουμένων ἀπελαύνειν πόλεων καὶ
[2, 10]	φιληδονία πᾶσα, ὧν τυραννεύει ἐπιθυμία.	Μυρία	δὲ τούτοις αὔξεται ἀδελφὰ παθήματα,
[2, 10]	τε καὶ κοκκοβαφὲς καὶ ἄλλα	μυρία	διὰ σπουδῆς βάμματα ἐπινενόηται ταῖς
[2, 12]	ἐστι, δεσμὰ ἑαυταῖς περιθεῖσαι πλούσια	μυρία,	καθάπερ καὶπαρὰ τοῖς βαρβάροις φασὶν
[2, 3]	καὶ τῶν ἐκπωμάτων εἴδη τὰ	μυρία	ψυκτῆρές τε ἐπὶ τούτοις καὶ
[2, 1]	ἃς εἰς Ἑλλάδα πεντακοσίαις ἅμα	μυριάσιν	ὁ κακοδαίμων ἐστείλατο Πέρσης. Ὄρνεις
[2, 8]	Διὸ καὶ αὐχμηρότεροι φαίνονται οἱ	μυριζόμενοι·	ὁ δὲ αὐχμὸς πολιωτέρους ποιεῖ—
[2, 8]	ἄρα ἦν ὃ προεφήτευον οἱ	μυριζόμενοι	πόδες, τὴν Ἰούδα προδοσίαν εἰς
[2, 8]	τῆς ἐν κόσμῳ ἀναστροφῆς ἀπαλλαττόμενος·	μυρίζονται	γὰρ οἱ νεκροί· δάκρυα δέ
[2, 8]	γυναῖκες βάπτουσαι μὲν τὰς πολιάς,	μυρίζουσαι	δὲ τὰς τρίχας πολιώτεραι θᾶττον
[2, 10]	γραφή, ὅτι ὀφθαλμοὶ κυρίου ὑψίστου	μυριοπλασίως	ἡλίου φωτεινότεροί εἰσιν, οἳ ἐπιβλέπουσι
[2, 8]	ἀρετὴν οὐ βλάπτεται οὐδὲ κύων	μυρισθεὶς	εἰς τὴν κυνὸς ἀρετήν· οὐδὲ
[2, 1]	νόμου οἰκονομικώτατα καταγγέλλεται ἡ εὐτέλεια·	μυρίων	γὰρ ὅσων ἀφείλατο τὴν χρῆσιν
[2, 10]	Ἀττικάς, μίαν δέ που ἐσθῆτα	μυρίων	{ταλάντων} ὠνούμεναι σφᾶς αὐτὰς ἀχρειοτέρας
[2, 9]	τῆς ψυχῆς κατέχωσαν ὄμμα φαντασιῶν	μυρίων	τῆς διανοίας ἐμπιμπλαμένης. Αἰτία δὲ
[2, 12]	ὕδατι ἔκρυψεν. Διὰ τοῦτό τοι	μύρμηκες	χρυσωρυχοῦσι, καὶ γρῦπες χρυσοφυλακοῦσι, καὶ
[2, 10]	τι τρύφημα τουτοΐ— τόν τε	μυροβαφῆ	ἐκεῖνον κροκωτὸν καὶ τῶν ὑμενίνων
[2, 8]	περὶ τοῦτο σπουδῇ τοσοῦτο τοῖς	μύροις	ἀποδιακεῖσθαί τινες τὴν ἀνδρωνῖτιν ἐκθηλύνουσιν,
[2, 8]	καὶ εἰρήνης οἰκεῖός ἐστιν. ~Εἰ	μύροις	καὶ στεφάνοις χρηστέον. Στεφάνων δὲ
[2, 8]	καὶ ὁ ἀκόλαστος θυμιάμασι καὶ	μύροις	καὶ ταῖς ἀπὸ τῶν στεφάνων
[2, 8]	καὶ ὁ κωμικός φησί που·	μύροις	ὑπαλείφεται τὰς ῥῖνας· ὑγιείας μέρος
[2, 8]	ἰάμβοις οὐκ αἰδεῖται λέγων· κἀλειφόμην	μύροισι	καὶ θυμιάμασιν καὶ βακκάρι· καὶ
[2, 8]	τὸ ἐφ´ ἡμᾶς· τὸ δὲ	μύρον,	δεδολωμένον ἔλαιον, ἐστὶν ὁ Ἰούδας
[2, 8]	δὲ καὶ τὸ ἀπὸ κρίνων	μύρον	καὶ τὸ ἀπὸ τῆς κύπρου,
[2, 8]	δυνάμει. Ὤζεσέ τε τούτοις τὸ	μύρον	καὶ τὸ ἐπὶ πάντας φθάνον
[2, 8]	πάμμαχον. Μαλθακὸν δὲ ἔλαιον τὸ	μύρον	ὂν οὐκ οἴεσθε τὰ ἤθη
[2, 8]	τῶν οὐρανίων συντιθεὶς ἀρωμάτων τὸ	μύρον.	Τούτῳ καὶ αὐτὸς ὁ κύριος
[2, 8]	κάλλιστον εἶναι παρ´ αὐτῇ, τὸ	μύρον,	τούτῳ τετίμηκε τὸν δεσπότην· ἀμέλει
[2, 8]	ἑαυτῆς, ἀπεψᾶτο τὸ περιττὸν τοῦ	μύρου,	ἐπισπένδουσα τῷ κυρίῳ μετανοίας δάκρυα.
[2, 8]	τὰς ἀμίδας ὄζειν ἀναγκάζει τοῦ	μύρου	ἡ τρυφή. Εὖ μοι δοκοῦσι
[2, 8]	κυνὶ οὐδὲ εἷς λόγος τοῦ	μύρου,	οἷς δὲ ἡ αἴσθησις λογικωτέρα,
[2, 8]	τῆς νυκτός. Οἶδ´ ὅτι ἀλάβαστρον	μύρου»	παρὰ τὸ δεῖπνον τὸ ἅγιον
[2, 8]	χρῆναι τοὺς κιναίδους ἔφασκεν τοῦ	μύρου	τὴν ὠφέλειαν εἰς λοιδορίαν διαβεβληκότας.
[2, 8]	Ἥραν φασὶν καὶ τὴν Ἄρτεμιν	μυρρίνῃ.	Εἰ γὰρ καὶ τὰ μάλιστα
[2, 8]	δὲ τὸ ἐκ μύρτων καὶ	μυρρίνης	στυπτικόν, παρακατέχον τὰς ἀπὸ τοῦ
[2, 8]	ἐπ´ ἴσης ὀνίνησι τῷ σουσίνῳ·	μύρσινον	δὲ τὸ ἐκ μύρτων καὶ
[2, 8]	σουσίνῳ· μύρσινον δὲ τὸ ἐκ	μύρτων	καὶ μυρρίνης στυπτικόν, παρακατέχον τὰς
[2, 8]	κυριακῆς καὶ τοῦ πάθους αὐτοῦ·	μύρῳ	γὰρ εὐώδει ἀλειφόμενοι οἱ πόδες
[2, 8]	θηλυδριῶδες, τὸ δὲ χρίεσθαι τῷ	μύρῳ	καὶ λυσιτελεῖ ἔσθ´ ὅτε. ~Ἀρίστιππος
[2, 8]	~Ἀρίστιππος γοῦν ὁ φιλόσοφος χρισάμενος	μύρῳ	κακοὺς κακῶς ἀπολωλέναι χρῆναι τοὺς
[2, 8]	φαρμάκῳ καὶ βοηθήματι χρηστέον τῷ	μύρῳ	πρός τε τὸ ἐπεγεῖραι τὴν
[2, 8]	κάνθαροι— τούτους γὰρ ῥοδίνῳ χρισθέντας	μύρῳ	τελευτᾶν λέγουσιν— καὶ τούτων ἐγκριτέον
[2, 8]	ἀμβροσίῳ χρίσματι συναλειφέσθω, ἁγίῳ τερπομένη	μύρῳ	τῷ πνεύματι. Τοῦτο σκευάζει Χριστὸς
[2, 8]	ψυχρὸν εἶναι φυσιολογοῦντες τὸν ἐγκέφαλον	μύρῳ	χρίεσθαι ἀξιοῦσι τὰ στήθη καὶ
[2, 8]	δὲ ὅλως τὸ μυραλοιφεῖν τοῦ	μύρῳ	χρίεσθαι· τὸ μὲν γὰρ θηλυδριῶδες,
[2, 8]	ἐρωτᾷ τινα τοιοῦτον λόγον· ἵππος	μύρῳ	χριόμενος εἰς τὴν ἵππου ἀρετὴν
[2, 8]	αὐτὸς ὁ κύριος συναλείφεται τῷ	μύρῳ,	ὡς διὰ Δαβὶδ μεμήνυται· Διὰ
[2, 8]	τοῦ βασιλικοῦ, μὴ διαπασμάτων καὶ	μύρων,	ἀεὶ δὲ τῷ σωφροσύνης ἀμβροσίῳ
[2, 8]	ἄνδρας τοὺς παρ´ ἡμῖν μὴ	μύρων,	ἀλλὰ καλοκαγαθίας ὄζειν, γυνὴ δὲ
[2, 8]	λίπους τῶν ἀναθερμαινόντων ἢ ἐμψυχόντων	μύρων	ἀνάτριψις ὠφελείας ἕνεκεν ἐπιτηδεύεται, ὡς
[2, 8]	ὀδμὰς ἐπιφερομένοις. Τούτων δὲ τῶν	μύρων	ἄπειροι διαφοραί, βρένθιον καὶ μετάλλιον
[2, 8]	οὕτως ἐκ τῆς περιέργου τῶν	μύρων	εὐωδίας θηρῶσιν οἱ σώφρονες τοὺς
[2, 10]	Τί δὲ ἐπιτερπέστερον κρίνων {ἢ	μύρων}	ἢ ῥόδων; Εἰ δὲ τὸν
[2, 8]	αἱ γὰρ ὑπέρμετροι χρίσεις τῶν	μύρων	κηδείας, οὐ συμβιώσεως ἀποπνέουσιν. Καίτοι
[2, 8]	οὐκ εἰς ἡδυπάθειαν δεδομένων τῶν	μύρων.	Οὐ γὰρ περὶ τὸ ἐρεθιστικὸν
[2, 8]	γὰρ περὶ τὸ ἐρεθιστικὸν τῶν	μύρων	σπουδαστέον οὐδαμῶς, ἀλλὰ τὸ ὠφέλιμον
[2, 8]	τούτων ἐγκριτέον ὀλίγα τινὰ τῶν	μύρων	ταῖς γυναιξίν, ὅσα μὴ καρῶσι
[2, 8]	τέρψιν καὶ τὴν ἀπὸ τῶν	μύρων	τε καὶ θυμιαμάτων ὠφέλειαν, δεδηλώκαμεν.
[2, 8]	χρηστέον. Στεφάνων δὲ ἡμῖν καὶ	μύρων	χρῆσις οὐκ ἀναγκαία. Ἐξοκέλλει γὰρ
[2, 10]	τὴν ἐκ τῶν νεκρῶν σωμάτων	μυσαττόμενος	τροφὴν ἀλληγορίᾳ σοφῇ τὴν εἰδωλολατρείαν
[2, 1]	διὰ τὴν βδελυρίαν, οἷς ἐπικατωνόμασται,	μυσαττομένους,	καὶ προσέτι διὰ τὴν τῶν
[2, 10]	ὡς μὴ μεθ´ ἡμέραν τὰ	μυστικὰ	τῆς φύσεως ἐκτελεῖσθαι ὄργια μηδὲ
[2, 2]	χρόνου τοῦ προκατηγγελμένου θεοσεβείᾳ παρασχών.	Μυστικὸν	ἄρα σύμβολον ἡ γραφὴ αἵματος
[2, 8]	Ἔχοιμ´ ἄν σοι καὶ ἄλλο	μυστικὸν	ἐνταῦθα εἰπεῖν. Ἐπεὶ γὰρ ὁ
[2, 8]	ἐπιδημίας ὁ λόγος, ὁ κύριος	μυστικῶς	αὖθις ἀναστέφεται ἀκάνθῃ, ἐνθένδε ἀπιὼν
[2, 2]	βουλήματος πνεύματι καὶ λόγῳ συγκιρνάντος	μυστικῶς·	καὶ γὰρ ὡς ἀληθῶς μὲν
[2, 8]	Ἀλλὰ καὶ πάθος ἐμφαίνει δεσποτικὸν	μυστικῶς	ταύτῃ νοοῦσι· ~τὸ ἔλαιον αὐτός
[2, 10]	βαρβάρου μαθητὴς φιλοσοφίας ἀθέους κέκληκε	μυστικῶς	τοὺς τὸν θεὸν τὸν ἔνοικον
[2, 4]	λύραν ᾄδειν τε καὶ ψάλλειν,	μῶμος	οὐκ ἔστιν, Ἑβραῖον μιμήσῃ δίκαιον
[2, 6]	ὀνομαζέσθω ἐν ὑμῖν αἰσχρότης καὶ	μωρολογία	ἢ εὐτραπελία, ἃ οὐκ ἀνῆκεν,
[2, 6]	εἰς κρίσιν, τί περὶ τοῦ	μωρολογοῦντος	ἀποφανούμεθα; Ἧι καὶ περὶ τούτου
[2, 6]	μᾶλλον εὐχαριστία. Εἰ δὲ ὁ	μωρὸν	εἰπὼν τὸν ἀδελφὸν ἔνοχος εἰς
[2, 5]	γέλως ἐστὶν οὗτος μνηστηριώδης κἀξυβρίζων·	Μωρὸς	δὲ ἐν γέλωτι ἀνυψοῖ φωνὴν
[2, 10]	τὴν ἡμετέραν πόλιν εἰσπλεῖ οὐ	μωρὸς	παράσιτος οὐδὲ λίχνος πόρνος πυγῇ
[2, 5]	πανοῦργον νῦν, τὸν ἐναντίως τῷ	μωρῷ	διακείμενον. Ἀλλ´ οὐδ´ ἔμπαλιν εἶναι
[2, 10]	προκειμένης ἀπαγορεύσεως ὁμολογουμένως τὸν πάνσοφον	Μωσέα	αἰνίττεσθαι σύμφημι κἀγώ· οὐ μέντοι
[2, 8]	ἤρχετο τῷ λόγῳ, {καὶ} τῷ	Μωσεῖ	καταφανῆ ἐβούλετο γενέσθαι τὴν αὑτοῦ
[2, 1]	χρῆσιν ὁ παιδαγωγὸς αὐτοὺς διὰ	Μωσέως,	αἰτίας προσάπτων, κεκρυμμένας μὲν τὰς
[2, 10]	οἶκον εἶναι θεοῦ. ~Πάλιν ὁ	Μωσῆς	καὶ τὸν λαγὼ ἐσθίειν ἀπαγορεύει·
[2, 10]	κομιδῇ. Ὁρᾶτε γοῦν ὁ πάνσοφος	Μωσῆς	ὅπως ποτὲ συμβολικῶς τὴν ἄκαρπον
[2, 10]	γόνιμον» Πάνυ γοῦν ἐμφανέστατα διὰ	Μωυσέως	ὁ λόγος παρήγγειλεν. Καὶ μετὰ
[2, 10]	λίθους σπείρειν» φησὶν ὁ ἐκ	Μωυσέως	φιλόσοφος, ὅτι μήποτε φύσιν τὴν
[2, 10]	καὶ ἄλογος· ἔμπαλιν δὲ ὁ	Μωυσῆς	ἀπάγει τῶν ἐγκύων τοὺς ἄνδρας
[2, 10]	αἰνιγμάτων ἔτι, ὁ αὐτὸς ἀπηγόρευσεν	Μωυσῆς	γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, οὐ πορνεύσεις,
[2, 10]	σπαρτέον. ~Ὁ γοῦν αὐτὸς οὗτος	Μωυσῆς	καὶ ταῖς γαμεταῖς αὐταῖς ἀπαγορεύει