Livre, Chap.
[2, 12]	εἴρηκα τούτων. {Β. Εἶτα τί;	{Α.	Διόπας, διάλιθον, πλάστρα, μολόχιον, βότρυς,
[2, 12]	τὸ φορτικὸν ὑμῶν τῆς ἀπειραγαθίας·	{Α.	Μίτρας, ἀναδήματα, νίτρον, κίσηριν, στρόφιον,
[2, 8]	ἔτι ἀγαπῷμεν τὰ μύρα, δι´	ἃ	αἱ πολιαί, οἱ φεύγοντες πολιάς;
[2, 3]	διαθέσει τῇ μιᾷ φαίνεσθαι ποιοῦντα.	Ἃ	δὲ καὶ κτώμεθα μὴ χαλεπῶς
[2, 8]	τοῦ γάμου τὰ τέκνα ἀμφοῖν,	ἃ	δὴ τῶν σαρκικῶν λειμώνων ὁ
[2, 2]	βροχθίζουσιν, οἷον ἀπογυμνούμεναι τοῖς συμπόταις	ἃ	δύνανται, ἐρυγάς τε ἀνδρώδεις ἐπισπώμεναι,
[2, 1]	μὴ ἐξὸν οἱ πάντα δρῶντες	ἃ	ἐξόν. Ὡς δὲ ἡ δικαιοσύνη
[2, 3]	ἔτι περὶ τούτων πάνυ δίκαιον,	ἃ	καὶ ἐξ ἀγορᾶς τῷ βουλομένῳ
[2, 1]	μὲν γὰρ ἐξέχονται τῶν ὄψων,	ἃ	μετ´ ὀλίγον ἐκδέχεται κοπρών, ἡμῖν
[2, 12]	λίθον· ὑμεῖς δὲ περίεργοι εἰς	ἃ	μὴ δεῖ. Ἰδοὺ ὅλος ἀναπέπταται
[2, 1]	ἐπιτήδειος. Διὸ παραφυλακτέον τῶν βρωμάτων	ἃ	μὴ πεινῶντας ἡμᾶς ἐσθίειν ἀναπείθει
[2, 7]	χρηστὰ διὰ τῆς τῶν φαύλων,	ἃ	μὴ πρόσεστιν αὐτῷ, διαβολῆς· ἐπίνοια
[2, 7]	εὐωχιῶν, ὡς μὴ σφάλλοιντο περὶ	ἃ	μὴ προσῆκεν· καὶ γὰρ ἀκούσματα
[2, 1]	πάλιν πρὸς αὐτὸν ἐκ δευτέρου·	ἃ	ὁ θεὸς ἐκαθάρισεν, σὺ μὴ
[2, 1]	μᾶλλον καὶ τῶν ταύτῃ προσφιλῶν,	ἃ	ὁ θεὸς καταργήσει» φησὶν ὁ
[2, 6]	αἰσχρότης καὶ μωρολογία ἢ εὐτραπελία,	ἃ	οὐκ ἀνῆκεν, ἀλλὰ μᾶλλον εὐχαριστία.
[2, 12]	νυκτὶ τὴν ψυχήν σου παραλαμβάνουσιν·	ἃ	οὖν ἡτοίμασας, τίνος γένηται; Ἀπελλῆς
[2, 6]	ταῖς προφοραῖς τῶν φωνῶν, αἷς	ἄβατα	εἶναι χρὴ τὰ ὦτα τῶν
[2, 10]	Μικρὰν ἐπιληψίαν» τὴν συνουσίαν ὁ	Ἀβδηρίτης	ἔλεγεν σοφιστής, νόσον ἀνίατον ἡγούμενος.
[2, 9]	καὶ χάσμαι δυσαρεστίαι ψυχῆς εἰσιν	ἀβεβαίου.	Χρὴ δὲ καὶ τοῦτο ἐπὶ
[2, 3]	κατεγνῶσθαι ὅμως τῆς εὐτελείας δι´	ἀβελτερίαν	ἀρχεκάκου τρυφῆς. Τίς ἡ τοσαύτη
[2, 1]	μὲν τὸν κεκληκότα κατὰ τὴν	ἀβλαβῆ	καὶ ἀπροσκορῆ τῆς συνουσίας κοινωνίαν,
[2, 2]	οἷον μαραινόμενον ὑπὸ χρόνου, ἀναζωπυροῦντας	ἀβλαβῶς	τῷ τῆς ἀμπέλου φαρμάκῳ· οὐδὲ
[2, 10]	περὶ τὰς μεμωρημένας ταύτας καὶ	ἁβρὰς	ἀλυούσας πορφύρας κατὰ τὸ ποιητικὸν
[2, 8]	γὰρ οἱ μνήστορες οὔθ´ οἱ	ἁβροδίαιτοι	κέχρηνται Φαίακες αὐτοῖς. Ἐν δὲ
[2, 12]	σοβαρὸν δὲ καὶ θρυπτικὸν καὶ	ἁβροδίαιτον	φαίνουσα. Αἳ δὲ ἀμαυροῦσι τὸ
[2, 10]	Οὐ γὰρ ἔτι σκέπη ἡ	ἁβροδίαιτός	ἐστιν ἐσθής, τὸ σχῆμα τῆς
[2, 8]	καὶ τὰ Ἀριστίππου τοῦ Κυρηναίου.	Ἁβροδίαιτος	ἦν ὁ Ἀρίστιππος· σοφιστικὸν οὗτος
[2, 1]	κόγχας καὶ τὰ ὄστρεια τὰ	Ἀβυδηνά,	οὐ παραλείποντες δὲ τὰς ἐν
[2, 9]	βάρη, ἔμπαλιν δὲ οἷον ἐξ	ἀβύσσου	κάτωθεν τὸ νηφάλιον ἡμᾶς ἀνακουφίσῃ
[2, 12]	καὶ πρὸς ἑαυτὸν λέγοντα· Ἔχεις	ἀγαθὰ	πολλὰ ἀποκείμενα εἰς ἔτη πολλά·
[2, 1]	τὰ ἐπίγεια φρονοῦντες» Τούτοις οὐκ	ἀγαθὰ	προεθέσπισεν ὁ ἀπόστολος, ὧν τὸ
[2, 8]	ταῦτα πάντα τοῖς εὐσεβέσιν εἰς	ἀγαθά.	~Πῶς τῷ ὕπνῳ προσενεκτέον. Ὅπως
[2, 1]	ἀκρότητες σφαλεραί, αἱ μεσότητες δὲ	ἀγαθαί.	Μέσον δέ ἐστι πᾶν τὸ
[2, 1]	ποιότησιν, οὐκ ἀπαιδαγώγητον οὐδὲ τοῦτο·	ἀγαθὴ	γὰρ κουροτρόφος {αὐτάρκεια} εἰς κοινωνίαν
[2, 1]	δὲ ἀγάπης τὰ δεῖπνα παραληπτέα.	Ἀγαθὴ	μὲν ἡ μέση κατάστασις ἐν
[2, 12]	ἐστίν, καὶ μόνον τὸ καλὸν	ἀγαθὸν	δογματίζεται, ἡ δὲ ἀρετὴ μόνη
[2, 1]	τὴν λίχνον διωκάθοντας ζωήν, τὸ	ἀγαθὸν	ἐνταῦθά που κατορύξαντας περὶ τὴν
[2, 7]	τῶν νέων γέρας, λόγος δὲ	ἀγαθὸν	ἡλικίας δεδοκιμασμένης. Λάλησον, πρεσβύτερε, ἐν
[2, 10]	ὄντως καλὸν καὶ τὸ ὄντως	ἀγαθόν·	καὶ ἀντὶ τῶν ὄντων τὰ
[2, 1]	Μὴ βλασφημείσθω οὖν ἡμῶν τὸ	ἀγαθόν.	Οὐ γάρ ἐστιν ἡ βασιλεία
[2, 3]	ἐπικήρου πομπῆς, τὸ σόν, τὸ	ἀγαθὸν	τὸ ἀναφαίρετον μόνον, τὴν εἰς
[2, 12]	καὶ σώφρων καὶ συλλήβδην ὁ	ἀγαθός,	οὐχ ὁ πλούσιος. Ἤδη δὲ
[2, 6]	μὴ ἐκπορευέσθω, ἀλλ´ εἴ τις	ἀγαθός»	Πάλιν τε αὖ· Καθὼς πρέπει
[2, 6]	ἀποστυγοῦντες τὸ πονηρὸν κολλώμενοι τῷ	ἀγαθῷ·	ὁ γὰρ μετὰ τῶν ἁγίων
[2, 10]	σώφρονι λογισμῷ· λογισμοὺς δὲ ἀνδρῶν	ἀγαθῶν	{οὓς} ἀκοιμήτους λύχνους ὠνόμασεν ἡ
[2, 12]	γυναιξὶν ἐπαγγελλομέναις θεοσέβειαν, δι´ ἔργων	ἀγαθῶν	σφᾶς αὐτὰς» κοσμουσῶν. Καὶ γὰρ
[2, 2]	χυμούς. Εὖ γοῦν ἐκεῖνο εἴρηται·	Ἀγαλλίαμα	ψυχῆς καὶ καρδίας οἶνος ἔκτισται
[2, 8]	θεός, ὁ θεός σου, ἔλαιον	ἀγαλλιάσεως	παρὰ τοὺς μετόχους σου· σμύρνα
[2, 4]	δίκαιον βασιλέα εὐχάριστον τῷ θεῷ.	Ἀγαλλιᾶσθε,	δίκαιοι, ἐν τῷ κυρίῳ, τοῖς
[2, 4]	αἴνεσις αὐτοῦ ἐν ἐκκλησίᾳ ὁσίων,	ἀγαλλιάσθωσαν	ἐπὶ τῷ βασιλεῖ αὐτῶν. Καὶ
[2, 10]	παράσιτος οὐδὲ λίχνος πόρνος πυγῇ	ἀγαλλόμενος,	οὐ δολερὰ πόρνη» ἀλλ´ οὐδὲ
[2, 10]	ἀποφαίνειν τὸ σκεπόμενον, ὡς τὸ	ἄγαλμα	τοῦ νεὼ καὶ τὴν ψυχὴν
[2, 2]	ἣν ὁ λόγος γέγονεν σάρξ»	Ἄγαμαι	τοίνυν τοὺς αὐστηρὸν ἐπανῃρημένους βίον
[2, 7]	καὶ ἐπαναπαύεται ἡ ὕβρις. Ὅθεν	ἄγαμαι	τὸν ἀπόστολον κἀνταῦθα παραινοῦντα μηδὲ
[2, 10]	ἀνέθαλλεν ἐν κόλποις τοῦ πατρός.	Ἄγαμαι	τῶν Λακεδαιμονίων τὴν πόλιν τὴν
[2, 10]	ἐπενδύονται ἀφθαρσίαν. Καθάπερ οὖν ἡ	ἄγαμος	μόνῳ σχολάζει τῷ θεῷ καὶ
[2, 10]	προσαναθλίβουσι τὸ πνεῦμα, στενοχωρούμενον δὲ	ἄγαν	τοῦτο πνιγόμενον ἀποδίδωσι τὸν ἦχον.
[2, 1]	πάλιν ἐκ δευτέρου ἔρρηξεν φωνὴν	ἀγανακτητικήν·	Ὥστε, ἀδελφοί μου, συνερχόμενοι εἰς
[2, 1]	τοιαύτας δὲ ἑστιάσεις ὁ κύριος	ἀγάπας	οὐ κέκληκεν. Λέγει γοῦν πῇ
[2, 1]	παιδείας ἀγάπη» ἡ σοφία λέγει,	ἀγάπη	δὲ τήρησις νόμων αὐτῆς. Αἱ
[2, 1]	τροφαῖς οὐδὲ ἠπάτησαν αὐτὸν ἡδοναῖς.	Ἀγάπη	δὲ τῷ ὄντι ἐπουράνιός ἐστι
[2, 1]	γὰρ κουροτρόφος {αὐτάρκεια} εἰς κοινωνίαν	ἀγάπη	ἐφόδιον ἔχουσα πλούσιον, τὴν αὐτάρκειαν,
[2, 7]	συνόντας φιλοφροσύνη, παρεπόμενα δὲ τῇ	ἀγάπῃ	ἡ βρῶσις καὶ ἡ πόσις,
[2, 1]	ἡ μετάδοσις. Φροντὶς δὲ παιδείας	ἀγάπη»	ἡ σοφία λέγει, ἀγάπη δὲ
[2, 1]	τροφῆς συνεθιζόμενον εἰς ἀίδιον τροφήν.	Ἀγάπη	μὲν οὖν δεῖπνον οὐκ ἔστιν,
[2, 1]	ἁγίαν συνήλυσιν ἀγάπης, οὐράνιον ἐκκλησίαν.	Ἀγάπη	μὲν οὖν χρῆμα καθαρὸν καὶ
[2, 1]	ὡς οὐ τὰ λάχανα ἡ	ἀγάπη,	μετὰ δὲ ἀγάπης τὰ δεῖπνα
[2, 1]	πάντα ὑπομένει, πάντα ἐλπίζει· ἡ	ἀγάπη	οὐδέποτε πίπτει. Μακάριος ὃς φάγεται
[2, 1]	γινόμενον τὸ δεῖπνον, ἀλλ´ οὐκ	ἀγάπη	τὸ δεῖπνον, δεῖγμα δὲ εὐνοίας
[2, 7]	ἡμᾶς ῥήματα. Εἰ γὰρ δι´	ἀγάπην	αἱ ἐπὶ τὰς ἑστιάσεις συνελεύσεις,
[2, 1]	δὲ πάντων πτωμάτων τὴν ἄπτωτον	ἀγάπην	ἄνωθεν ἐξ οὐρανῶν ἐπὶ τοὺς
[2, 7]	λογικῶς ἀναστρεπτέον; οὐδὲ διὰ τὴν	ἀγάπην	ἀπορητέον. Εἰ γὰρ ὡς ἐπιτείνοντες
[2, 1]	φησί, διαδῶ τὰ ὑπάρχοντά μου,	ἀγάπην	δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι.
[2, 1]	γευομένους ἡδονῆς· ταύτην γὰρ τὴν	ἀγάπην	ἐκδέχεσθαι δεῖν ἐμφαίνει ἡ βρῶσις
[2, 1]	ἐκ τῆς γραφῆς ἀποδέδεικται, δι´	ἀγάπην	μὲν γινόμενον τὸ δεῖπνον, ἀλλ´
[2, 1]	σωτήριον ἔργον τοῦ λόγου, τὴν	ἀγάπην	τὴν ἡγιασμένην, κυθριδίοις καὶ ζωμοῦ
[2, 1]	φθοροποιὸς ἀπήρτηται βίος· εἰ δ´	ἀγάπην	τινὲς τολμῶσι καλεῖν ἀθύρῳ γλώττῃ
[2, 8]	νοούντων, ἀλλὰ γὰρ τὸ τῆς	ἀγάπης	δεκτὸν ἀναφέρειν τὸν κύριον, τὴν
[2, 1]	δὲ εὐφροσύναι αὗται ἔναυσμά τι	ἀγάπης	ἔχουσιν ἐκ τῆς πανδήμου τροφῆς
[2, 1]	εἰς βρῶσιν» Λάχανα δὲ μετὰ	ἀγάπης	ἢ μόσχον μετὰ δολιότητος· εὖ
[2, 1]	οὐκ ἔστιν, ἡ δ´ ἑστίασις	ἀγάπης	ἠρτήσθω. Μαθέτωσαν γάρ» φησίν, οἱ
[2, 1]	εἰμι. Ταύτης ὅλος ἀπήρτηται τῆς	ἀγάπης	ὁ νόμος καὶ ὁ λόγος·
[2, 1]	κτήσεται, μελετήσας ἐνθένδε ἁγίαν συνήλυσιν	ἀγάπης,	οὐράνιον ἐκκλησίαν. Ἀγάπη μὲν οὖν
[2, 1]	λάχανα ἡ ἀγάπη, μετὰ δὲ	ἀγάπης	τὰ δεῖπνα παραληπτέα. Ἀγαθὴ μὲν
[2, 1]	ἅγιον πνεῦμα, ἠρέμα πως τῆς	ἀγάπης	τὸ ὄνομα ὑπεξελόμενον, ἐπεὶ μὴ
[2, 4]	κατὰ τὸν νόμον· εἰ γὰρ	ἀγαπήσεις	κύριον τὸν θεόν σου» ἔπειτα
[2, 12]	γὰρ τοιοῦτος τέλειος ὁ τὸ	ἀγαπήσεις	τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτὸν»
[2, 1]	νόμος καὶ ὁ λόγος· κἂν	ἀγαπήσῃς	κύριον τὸν θεόν σου καὶ
[2, 12]	οὐδὲ κοινωνικόν, ἐκεῖνο δὲ μᾶλλον	ἀγαπητικόν·	πάρεστί μοι, διὰ τί μὴ
[2, 10]	φαίνεται· Συνουσία ὤνησεν μὲν οὐδένα,	ἀγαπητὸν	δὲ εἰ μὴ ἔβλαψεν. Ἡ
[2, 8]	ἀποτελούσης. Πῶς ἂν εἰκότως ἔτι	ἀγαπῷμεν	τὰ μύρα, δι´ ἃ αἱ
[2, 1]	κατακυριεύειν, οὐχὶ δουλεύειν τοῖς βρώμασιν.	Ἀγαστὸν	μὲν οὖν πρὸς τὸ ἀληθὲς
[2, 10]	πόλι, πάντ´ ἀκάθαρτε· ἔμπαλιν δὲ	ἄγαται	τοὺς σώφρονας· οὔτε ἐπ´ ἀλλοτρίᾳ
[2, 1]	ἐξογκοῦσθαι τῶν περὶ τὸ πρόσωπον	ἀγγείων	προσεπαιρομένων, πρὸς δὲ καὶ ἱδρῶτα
[2, 9]	ἐγκαταλέγουσα τῷ σώματι τὴν ἐγρήγορσιν	ἀγγελικῇ	τὸν ἄνθρωπον ἐξισάζει χάριτι, τῆς
[2, 10]	οἱ εἰς τὰ Σόδομα παραγεγονότες	ἄγγελοι.	Οὗτοι τοὺς πειρᾶν ἐθελήσαντας σφᾶς
[2, 9]	εἰς αὐτόν, σφᾶς αὐτοὺς ἀπεικάζοντες	ἀγγέλοις,	οὓς ἐγρηγόρους καλοῦμεν. Καθεύδων δὲ
[2, 10]	ἀφθαρσίαν τὸ πρὸς μέτρον τῶν	ἀγγέλων	διώκομεν. ~Ταύτῃ τοι καὶ Πλάτων
[2, 2]	πνεύματι ἐπισπωμένῳ, ὥσπερ εἰς κεραμεοῦν	ἄγγος	ἐγχεομένου, ἠχοῦντος τοῦ λαιμοῦ διὰ
[2, 2]	ὃ ἂν ἐπισκοπῇ τὴν ἀνθρώπων	ἀγέλην,	τέχνη γίνεται περὶ βίον, καὶ
[2, 7]	γὰρ ἀκούσονται. Καὶ τὸ μὲν	ἀγεννείας,	τὸ δὲ αὐθαδείας τεκμήριον. Ἀπέστω
[2, 7]	τὴν χεῖρα τῷ γενείῳ ὑπερειδόντων·	ἀγεννὲς	γὰρ μὴ φέρειν αὑτόν, καὶ
[2, 4]	μέλη ἀποτάσσεται ταῖς τῆς μέθης	ἀγερωχίαις.	Καταλειπτέον οὖν τὰς χρωματικὰς ἁρμονίας
[2, 7]	συνεξάξῃ ἐκβιαζόμενος ὁ ἀὴρ περίττωμα.	Ἀγερωχίας	δὲ καὶ ἀταξίας σύμβολον τὸ
[2, 8]	τοῦτον ἱδρυμένον, οὐδ´ ὅτι κωμαστικῆς	ἀγερωχίας	σύμβολον ὁ στέφανος εἴη ἀλλὰ
[2, 4]	ποδάγρας πρὸς τῶν κυνηγῶν θηρευομένας	ἄγεσθαι	τῷ μέλει, ταῖς δὲ ἵπποις
[2, 2]	πλανωμένους. Ἔπειτα ἡ ἄμπελος ἡ	ἁγία	τὸν βότρυν ἐβλάστησεν τὸν προφητικόν.
[2, 10]	Οὐκ ἄρα ποτὲ θνητῶς βιωτέον	ἁγιαζομένους	θεῷ οὐδὲ μήν, ὥς φησιν
[2, 2]	ἧς οἱ κατὰ πίστιν μεταλαμβάνοντες	ἁγιάζονται	καὶ σῶμα καὶ ψυχήν, τὸ
[2, 10]	τῆς ψυχῆς ἐσθῆτα, τὴν σάρκα,	ἁγιάζονται,	καὶ ταύτῃ ἐπενδύονται ἀφθαρσίαν. Καθάπερ
[2, 1]	τῇ πόλει τῇ ἑαυτοῦ τὴν	ἁγίαν	ἱδρύων κιβωτὸν ἐν μέσῃ τῇ
[2, 1]	δὲ τὴν συνείδησιν τὴν ἡμετέραν	ἁγίαν	οὖσαν καὶ τῶν δαιμονίων διὰ
[2, 1]	τοῦ θεοῦ, κτήσεται, μελετήσας ἐνθένδε	ἁγίαν	συνήλυσιν ἀγάπης, οὐράνιον ἐκκλησίαν. Ἀγάπη
[2, 6]	γὰρ μετὰ τῶν ἁγίων ἀναστρεφόμενος	ἁγιασθήσεται.	Πάντῃ οὖν ἀφεκτέον τῶν αἰσχρῶν
[2, 9]	ἀπολελοιπότος ψυχὴν σώματος οὐκ εὐαγὲς»	ἁγίοις	ἀνθρώποις ἀναπαύσεως τέχνασμα βλακικόν. Οὐ
[2, 10]	ὀνομαζέσθω ἐν ὑμῖν, καθὼς πρέπει	ἁγίοις.	Εὖ γοῦν τις εἰρηκέναι φαίνεται·
[2, 6]	Πάλιν τε αὖ· Καθὼς πρέπει	ἁγίοις,	μὴ ὀνομαζέσθω ἐν ὑμῖν αἰσχρότης
[2, 7]	γὰρ καὶ τὰ μάλιστα παραγγέλλεται	ἁγίοις	συνεῖναι, σκώπτειν τὸν ἅγιον ἁμαρτία·
[2, 12]	ταύτηςὁ μαργαρίτης κυΐσκεται. Λίθοις δὲ	ἁγίοις	τὴν ἄνω Ἱερουσαλὴμ τετειχίσθαι παρειλήφαμεν,
[2, 2]	ἐκχεόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν» εὐφροσύνης	ἅγιον	ἀλληγορεῖ νᾶμα. Καὶ ὅτι μὲν
[2, 7]	παραγγέλλεται ἁγίοις συνεῖναι, σκώπτειν τὸν	ἅγιον	ἁμαρτία· ἐκ στόματος γὰρ ἀφρόνων»
[2, 8]	μύρου» παρὰ τὸ δεῖπνον τὸ	ἅγιον	κομίσασα ἡ γυνὴ τοὺς πόδας
[2, 10]	πνεύματος, νεκρός. Βδελύττεται γὰρ τὸ	ἅγιον	μολύνεσθαι, ὥσπερ οὖν εἰκός. Ἀεὶ
[2, 2]	πλουσίους εἰς τρυφὴν κἀνταῦθα τὸ	ἅγιον	πνεῦμα διὰ τοῦ Ἀμὼς ἐκφωνῆσαν·
[2, 1]	Τούτους ταλανίζει διὰ Ἡσαΐου τὸ	ἅγιον	πνεῦμα, ἠρέμα πως τῆς ἀγάπης
[2, 12]	τοῦ πνεύματος τὸ ἀκήρατον καὶ	ἅγιον	τῆς οὐσίας νενοήκασιν· αἳ δέ,
[2, 12]	καρποῖς τῶν χειρῶν ὑμῶν κόσμος	ἅγιος,	εὐμετάδοτος κοινωνία καὶ ἔργα οἰκουρίας.
[2, 8]	προφητείᾳ τῆς εὐωδίας τοῦ χρίσματος	ἁγίου	μεταλαβόντες πνεύματος. Οἱ γοῦν περινοστήσαντες
[2, 2]	ἄρα σύμβολον ἡ γραφὴ αἵματος	ἁγίου	οἶνον ὠνόμασεν, τὴν δὲ ἐκ
[2, 7]	ἔδοξεν» ἔφασαν τῷ πνεύματι τῷ	ἁγίῳ	καὶ ἡμῖν μηδὲν πλέον ἐπιθέσθαι
[2, 12]	τὴν πᾶσαν σπουδὴν πεποιημέναι, ἐξὸν	ἁγίῳ	κοσμεῖσθαι λίθῳ, τῷ λόγῳ τοῦ
[2, 8]	τῷ σωφροσύνης ἀμβροσίῳ χρίσματι συναλειφέσθω,	ἁγίῳ	τερπομένη μύρῳ τῷ πνεύματι. Τοῦτο
[2, 1]	εἰρήνη καὶ χαρὰ ἐν πνεύματι	ἁγίῳ.	Τούτου ὁ φαγὼν τοῦ ἀρίστου
[2, 6]	ἀγαθῷ· ὁ γὰρ μετὰ τῶν	ἁγίων	ἀναστρεφόμενος ἁγιασθήσεται. Πάντῃ οὖν ἀφεκτέον
[2, 12]	αἴσθησιν διατετρημένα θείων ἀκουστὴν καὶ	ἁγίων	ἐπόπτην παρασκευάζουσιν δεικνύντος ὡς ἀληθῶς
[2, 12]	Συμβολικῶς τούτοις εἰκότως τειχίζεται τῶν	ἁγίων	ἡ πόλις πνευματικῶς οἰκοδομουμένη. Πρὸς
[2, 12]	Τῷ ὄντι γὰρ ἡ λιτότης	ἁγιωσύνης	προμηθεῖται ἐξισοῦσα τὰς πλεονεξίας καὶ
[2, 2]	μέθης ναυάγια· καθωρμισμένοι μὲν οἷον	ἀγκύραις	τῷ λόγῳ καὶ τῷ χρόνῳ
[2, 7]	σύνολον καὶ μὴ συμμετακλιθῇς ἐπ´	ἀγκῶνα	μετ´ αὐτῆς. Τοῦτ´ ἔστι μὴ
[2, 7]	τὰς ὄψεις πήξαντες ἀμετασάλευτοι τοῖς	ἀγκῶσιν	ἐρηρεισμένοι μόνοις παρέστων τοῖς ὠσίν·
[2, 10]	καὶ τῆς πρὸς τοὺς πλησίον	ἁγνείας	ἡ ἐχέγγυος πίστις οἴκοθεν παραγινέσθω.
[2, 1]	τὸ ὄμμα τῆς ψυχῆς, ἐκκαθαίρειν,	ἁγνίζειν	δὲ καὶ τὴν σάρκα αὐτήν.
[2, 10]	μέσῳ καὶ τῶν εὐτελῶν; ὅτι	ἀγνοεῖτε	τὸ ὄντως καλὸν καὶ τὸ
[2, 6]	ἡ μέθη, τὸ περίοπτον τῆς	ἀγνοίας	παράπτωμα. Καθαρευτέον δὲ οὐδὲν ἧττον
[2, 9]	μεθύσκονται» τουτέστιν ἐν τῷ τῆς	ἀγνοίας	σκότῳ, ἡμεῖς δὲ ἡμέρας ὄντες
[2, 10]	ἔστιν αὐτοῖς ὁ τῇδε βίος	ἀγνοίας	ὕπνος βαθύς, οὗ χρὴ ἐξεγειρομένους
[2, 10]	διαβέβληκε· δεῖ γὰρ ὡς ἀληθῶς	ἁγνὸν	εἰδώλων τὸν τοῦ ζῶντος οἶκον
[2, 1]	ἂν καὶ ἄλλας ἐπιλύσεις οὐκ	ἀγνοουμένας	ὁ στατήρ, ἀλλ´ οὐχ ὁ
[2, 12]	φέρεται ἐπ´ αὐτὸ τῇ λαμπρότητι	ἀγόμενα,	τῆς δὲ ἐπαφήσεως τὸ ἐπισφαλὲς
[2, 3]	ὠνητὴ νομίσματι γηΐνῳ οὐδ´ ἐν	ἀγορᾷ,	ἀλλ´ ἐν οὐρανῷ πιπράσκεται καὶ
[2, 3]	μὴ ἔχοντες ὦσιν καὶ οἱ	ἀγοράζοντες	ὡς μὴ κατέχοντες. Εἰ δὲ
[2, 10]	μηδὲ ἐξ ἐκκλησίας, φέρε, ἢ	ἀγορᾶς	ἥκοντα ἑωθινὸν ἀλεκτρυόνος ὀχεύειν δίκην,
[2, 3]	πάνυ δίκαιον, ἃ καὶ ἐξ	ἀγορᾶς	τῷ βουλομένῳ ἔξεστιν ὠνήσασθαι, σοφία
[2, 2]	οἰνοπότης μηδὲ ἐκτείνου συμβολαῖς, κρεῶν	ἀγορασμοῖς,	πᾶς γὰρ μέθυσος καὶ πορνοκόπος
[2, 9]	ὑπὸ δ´ ἔστρωται ῥινὸν βοὸς	ἀγραύλοιο,	πλὴν εἰ μὴ ἄρα ἡ
[2, 1]	τε καὶ μονομάχαι καὶ τὰ	ἄγρια	τῶν παρασίτων φῦλα» γαστρὸς ἡδονῆς
[2, 2]	πυρί, ἐξ οὗ ὁρμαί τε	ἄγριαι	καὶ φλεγμαίνουσαι ἐπιθυμίαι καὶ διάπυρον
[2, 10]	αὐτὰ ἀπέφυγον ὥσπερ λυττῶντα καὶ	ἄγριον	δεσπότην. Ἀλλ´ ἐγκεκρίσθω δὴ ὁ
[2, 1]	ἐγκράτειαν ἀκρίδας καὶ μέλι ἤσθιεν	ἄγριον»	Ὑῶν δὲ ἀπείχετο καὶ Πέτρος·
[2, 12]	κεκτῆσθαι κοσμίους; Τίνα δὲ ἂν	ἀγροὶ	τοσοῦτον ὅσον τὸ χαρίζεσθαι ὠφελήσειαν;
[2, 10]	ἀκόσμων φιλοκόσμων τούτων ᾖ λελεγμένον;	Ἀγρὸς	γὰρ ὁ κόσμος» καὶ πόα
[2, 2]	οὐρανόθεν ἐρρίφθαι χαμαί. Πόνος δὲ	ἀγρυπνίας»	φησί, καὶ χολέρα καὶ στρόφος
[2, 9]	ὃς τὰς ἐμὰς ὁδοὺς φυλάσσει,	ἀγρυπνῶν	ἐπ´ ἐμαῖς θύραις καθ´ ἡμέραν,
[2, 10]	δὲ τὸν χόρτον σήμερον ἐν	ἀγρῷ	ὄντα καὶ αὔριον εἰς κλίβανον
[2, 1]	ἀποδοχῆς αὐτῶν, τὴν ἐναντίαν ἀντέθηκεν	ἀγωγήν,	μέχρις ἂν ἐκλύσῃ τὴν ἐκ
[2, 1]	αὐτῆς ἔτι τῆς τοῦ σώματος	ἀγωγῆς	ἐπὶ τὴν διάνοιαν ἀχθεὶς ὑπὸ
[2, 10]	τὴν ἀσθένειαν, τὸ ἔθος τῆς	ἀγωγῆς	τῆς κακῆς αἰτιατέον, δι´ ἣν
[2, 8]	λίχνον ἐπιθυμίαν ἐπισπωμένης. Πάντοθεν γὰρ	ἀγώγιμος	ὁ ἀκόλαστος καὶ ἀπὸ ἐδωδῆς
[2, 8]	σταδίοις ἐκτρέπει εἰς τὸ τῆς	ἀγωνίας	πάμμαχον. Μαλθακὸν δὲ ἔλαιον τὸ
[2, 8]	Φαίακες αὐτοῖς. Ἐν δὲ τοῖς	ἀγῶσι	πρῶτον ἡ τῶν ἄθλων δόσις
[2, 10]	ὧν οἱ ἀπεχόμενοι ἐν τοῖς	ἀγῶσι	τῶν ἀντιπάλων περιγίνονται, τὰ δὲ
[2, 2]	τοῦ νόμου τὸν ἐργάτην ἐξ	Ἀδάμ,	τὸν κόσμον ὅλον αἵματι πληρώσας
[2, 6]	τῶν ὀνομάτων χρῆσιν διαβέβληκεν, τὴν	ἀδεᾶ	τῆς ἀκολασίας ἐπιμιξίαν ἐκκόπτων. Τὸ
[2, 6]	οὖν κἀνταῦθα ὁ παιδαγωγὸς τὴν	ἀδεᾶ	τῶν ὀνομάτων χρῆσιν διαβέβληκεν, τὴν
[2, 4]	πρὸς κιθάραν ἐθελήσῃς ἢ λύραν	ᾄδειν	τε καὶ ψάλλειν, μῶμος οὐκ
[2, 10]	ἐπιθυμία. Μυρία δὲ τούτοις αὔξεται	ἀδελφὰ	παθήματα, ἐξ ὧν τὸ ἀκόλαστον
[2, 1]	δευτέρου ἔρρηξεν φωνὴν ἀγανακτητικήν· Ὥστε,	ἀδελφοί	μου, συνερχόμενοι εἰς τὸ φαγεῖν
[2, 7]	Ἀντιόχειαν καὶ Συρίαν καὶ Κιλικίαν	ἀδελφοῖς»	ἐπιστέλλοντες ἔδοξεν» ἔφασαν τῷ πνεύματι
[2, 6]	δὲ ὁ μωρὸν εἰπὼν τὸν	ἀδελφὸν	ἔνοχος εἰς κρίσιν, τί περὶ
[2, 1]	τὸν αἰῶνα, ἵνα μὴ τὸν	ἀδελφόν	μου σκανδαλίσω» ὀλίγης ἐγκρατείας κερδαίνων
[2, 1]	τῶν τοιούτων βρωμάτων σκανδαλίζει τὸν	ἀδελφόν,	οὐ μὴ φάγω» φησίν, τοῦτο
[2, 1]	φησί, τῇ σῇ γνώσει ὁ	ἀδελφὸς	ἀσθενῶν, δι´ ὃν Χριστὸς ἀπέθανεν.
[2, 1]	μὴ συναναμίγνυσθαι» φάσκων, εἴ τις	ἀδελφὸς	λεγόμενος εὑρίσκοιτο πόρνος ἢ μοιχὸς
[2, 1]	τὴν συνείδησιν τύπτοντες τῶν ἀσθενούντων	ἀδελφῶν	εἰς Χριστὸν ἁμαρτάνουσιν. Ταύτῃ τοι
[2, 10]	γίγνονται τούτῳ πλεοναζούσης ἐν αὐτοῖς	ἀδεῶς	τῆς παρὰ φύσιν σπορᾶς. Ταύτῃ
[2, 4]	μεθυστικὸς {αὐλὸς} ἄλυς, ἐρωτικῆς σχεδιαστὴς	ἀδημονίας,	ὁ κῶμος· ἔρως δὲ καὶ
[2, 2]	ἀδιαστρόφῳ τῷ προσώπῳ πιεῖν, μὴ	ἄδην	σπάσαντας μηδὲ πρὸ πόσεως τοὺς
[2, 1]	ἡδοναί, λιχνείαν, λαιμαργίαν, ὀψοφαγίαν, ἀπληστίαν,	ἀδηφαγίαν.	Μυῖαι τούτοις οἰκεῖαι τοῖς ὀνόμασιν
[2, 3]	τὸν καθ´ ἕνα τῶν ἀνθρώπων	ἀδιακρίτῳ	πίστει, τῇ μονοπροσώπῳ ταύτῃ ἐνστάσει,
[2, 1]	τὸ εὔσχημον τοῦ προσώπου διατηροῦσιν	ἀδιάστροφον,	οὐκ ἀσχημονοῦσιν οὐδὲ περὶ τὴν
[2, 2]	τὸ ἀπρεπὲς τῆς ὄψεως— ὡς	ἀδιαστρόφῳ	τῷ προσώπῳ πιεῖν, μὴ ἄδην
[2, 8]	χρυσὸς δὲ αὐτὸς πάλιν ὁ	ἀδιάφθορος	λόγος, ὁ τὸν ἰὸν τῆς
[2, 1]	καὶ ἀπροσκορῆ τῆς συνουσίας κοινωνίαν,	ἀδιάφορον	δὲ ἡγουμένους τῶν εἰσκομιζομένων τὴν
[2, 12]	τὸ ὄνειδος ὑπεκλύει, τὸ πάθος	ἀδιάφορον.	Ἐμοὶ γοῦν δοκοῦσιν ἑκουσίως περιπίπτουσαι
[2, 1]	τὰ ἐξιόντα» φησί, τοῦ στόματος.	Ἀδιάφορος	ἄρα ἡ φυσικὴ χρῆσις τῆς
[2, 1]	κοίνου. Καὶ ἡμῖν δὲ ἄρα	ἀδιάφορος	ἡ χρῆσις. Οὐ γὰρ τὰ
[2, 10]	πᾶς δὲ ὃς ἁμαρτάνει, καὶ	ἀδικεῖ	εὐθύς, οὐχ οὕτως τὸν πέλας,
[2, 1]	Τοὺς οὖν ἐπὶ ἑστιάσεως μελετῶντας	ἀδικεῖν	ὁ ἀπόστολος ἀνακρούων λέγει· Ἕκαστος
[2, 1]	καὶ ἰσχὺς δικαία, οὐχὶ δὲ	ἄδικος	ἢ σφαλερὰ καὶ ἀθλία ὡς
[2, 10]	γάμῳ παραληφθῇ, παράνομός ἐστι καὶ	ἄδικος	καὶ ἄλογος· ἔμπαλιν δὲ ὁ
[2, 7]	μετὰ τοῦ ἀδίκου γενέσθαι μάρτυς	ἄδικος»	οὔτε εἰς διαβολὰς οὔτε εἰς
[2, 10]	καὶ ἀνδρῶν μῖξις ἄθεσμος θηλυγενὴς	ἄδικός	τε, κακὴ πόλι, πάντ´ ἀκάθαρτε·
[2, 7]	ματαίαν οὐδὲ συγκαταθήσῃ μετὰ τοῦ	ἀδίκου	γενέσθαι μάρτυς ἄδικος» οὔτε εἰς
[2, 7]	βιωφελέστατα ἡ σοφία παραινεῖ μὴ	ἀδολεσχεῖν	ἐν πλήθει πρεσβυτέρων» ἄνωθεν δὲ
[2, 6]	Ἤδη καὶ αὐτὸς αὑτῷ ὁ	ἀδολέσχης	προσκορής· πλεονάζων γὰρ λόγον βδελύττεται
[2, 7]	μακρολογητέον ποτὲ οὔτε πολυλογητέον οὔτε	ἀδολεσχητέον,	ἀλλ´ οὐδὲ τροχαλῶς καὶ συνδιωκομένως
[2, 6]	Ναὶ μὴν καὶ τὴν φλύαρον	ἀδολεσχίαν	κατασιγαστέον. Ἐκ γάρ τοι πολυλογίας
[2, 10]	ταύτας ἠμπίσχετο, τὸ εὐτελὲς καὶ	ἄδολον	τοῦ βίου ὑποτυπούμενος. Καὶ γὰρ
[2, 10]	ἐκκλησίας δεδήλωκεν, ἐν ᾗ ὁ	ἄδολος	Ἰησοῦς ὡς χρυσὸς διαπρέπει» καὶ
[2, 4]	ᾠδαῖς πνευματικαῖς ἐν τῇ χάριτι,	ᾄδοντες	ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ
[2, 10]	φῶς τις, τὸ δὲ νοητὸν	ἀδύνατόν	ἐστιν, ἢ ὥς φησιν Ἡράκλειτος·
[2, 5]	ὠμότητος ὑπόληψιν ἐνδείκνυται. Οὔτε γὰρ	ἀεὶ	γελαστέον— ἄμετρον γάρ— οὔτε πρεσβυτέρων
[2, 10]	ἅγιον μολύνεσθαι, ὥσπερ οὖν εἰκός.	Ἀεὶ	δὲ καθαρῷ καθαροῦ θέμις θιγγάνειν·
[2, 10]	ἐπὶ ταῖς ἀπολαύσεσιν εὐχαριστίαν. Οὐκ	ἀεὶ	δὲ καιρὸν ἐνδίδωσιν ἡ φύσις
[2, 8]	βασιλικοῦ, μὴ διαπασμάτων καὶ μύρων,	ἀεὶ	δὲ τῷ σωφροσύνης ἀμβροσίῳ χρίσματι
[2, 2]	ἐφ´ ἑαυτὰς ἐπισπώμεναι τὰς ὄψεις.	Ἀεὶ	δὲ ὡς παρόντος τοῦ κυρίου
[2, 1]	τροφὴν εὐχαριστίαν· ~καὶ ὅ γε	ἀεὶ	εὐχαριστῶν οὐκ ἀσχολεῖται περὶ ἡδονάς.
[2, 1]	πᾶσι χρῆσθαι καλόν, ἀλλ´ οὐδὲ	ἀεί.	Καὶ γὰρ καὶ ὁ καιρὸς
[2, 1]	εἰς γῆν τοὺς ἐκ γῆς	ἀεὶ	καὶ κεκυφότας εἰς τραπέζας, τὴν
[2, 6]	πρὸς τὴν ἀκολασίαν. Δεινὸς γὰρ	ἀεὶ	τὰς ῥίζας τῶν ἁμαρτημάτων ἐκκόπτειν,
[2, 2]	πάντῃ συμπάρεστιν ἐφ´ ὅσον βιοῦμεν,	ἀεὶ	τὸ ἴδιον ἔργον ἐκτελοῦσα, τὴν
[2, 9]	ὄλεθρος τὸ ἀτρεμῆσαι αὐτήν· διόπερ	ἀεὶ	τὸν θεὸν ἐννοουμένη διὰ τῆς
[2, 8]	ὄνομα ἐπηρμένῳ περιάψαντες διὰ τῆς	ἀειθαλοῦς	ἀκάνθης. Τὸ διάδημα τοῦτο τοῖς
[2, 9]	ψυχῆς τὸ δεόμενον ὕπνου ἐστίν—	ἀεικίνητος	γὰρ αὕτη— ἀλλὰ τὸ σῶμα
[2, 12]	καθάπερ τὸ ὕδωρ καὶ τὸν	ἀέρα	προφανῆ πᾶσι χορηγεῖ, τὰ δὲ
[2, 7]	ἐρυγή, ἡσυχῇ σὺν τῷ ἐκπνεομένῳ	ἀέρι	σχηματιζομένῳ κοσμίως τῷ στόματι, οὐχὶ
[2, 1]	χθὼν πόντου τε βένθη καὶ	ἀέρος	ἀμέτρητον εὖρος ἐκτρέφει, τῇ αὑτῶν
[2, 2]	οὖν πρὸς ἐρυγὴν ἀναπλωτάζουσα τοῦ	ἀέρος	ἔφελξις ἡσυχῇ παραπεμπτέα. Κατ´ οὐδένα
[2, 7]	οὖλα σφίσι τε αὐτοῖς εἰσὶν	ἀηδεῖς	καὶ τοῖς πλησίον ἀπεχθεῖς. Ναὶ
[2, 2]	Τίνι θόρυβος; Τίνι κρίσις; Τίνι	ἀηδεῖς	λέσχαι; Τίνι συντρίμματα διακενῆς; Ὁρᾶτε
[2, 2]	ἐπὶ τῇ μέθῃ δυσαρέστησις καὶ	ἀηδία	ἀπὸ τοῦ τὸ κάρα πάλλειν
[2, 10]	γινόμενος· ὡσαύτως δὲ καὶ ἡ	ἀηδὼν	καὶ τὸ χρῶμα καὶ τὴν
[2, 7]	μὴ προσῆκεν· καὶ γὰρ ἀκούσματα	ἀήθη	καὶ θεάματα ἀπρεπῆ κυμαινομένης ἔτι
[2, 7]	τι καὶ συνεξάξῃ ἐκβιαζόμενος ὁ	ἀὴρ	περίττωμα. Ἀγερωχίας δὲ καὶ ἀταξίας
[2, 8]	προσεκόμισαν οἱ μάγοι. Μένει δὲ	ἀθάνατος	ὁ στέφανος οὗτος κατ´ εἰκόνα
[2, 10]	τοὺς παρὰ φύσιν καταισχύνειν πόρους	ἄθεον	κομιδῇ. Ὁρᾶτε γοῦν ὁ πάνσοφος
[2, 10]	ὁ τῆς βαρβάρου μαθητὴς φιλοσοφίας	ἀθέους	κέκληκε μυστικῶς τοὺς τὸν θεὸν
[2, 10]	καὶ παιδοσπορεῖν ἐπιχειροῦσιν» τοὺς δὲ	ἀθέους	παρέδωκεν ὁ θεός» ὥς φησιν
[2, 9]	ἐξήγησιν— οὐκ ἂν ἐπὶ τὴν	ἄθεσμον	ἐκείνην προήχθη μῖξιν μὴ οὐχὶ
[2, 10]	σοί τε καὶ ἀνδρῶν μῖξις	ἄθεσμος	θηλυγενὴς ἄδικός τε, κακὴ πόλι,
[2, 3]	χρυσίου πεποιημένων λιθοκολλήτων τε ἄλλων	ἄθετος	ἡ χρῆσις, ὄψεως ἀπάτη μόνον·
[2, 10]	μόναις ἐφεῖναι καλλωπίζεσθαι ταῖς ἑταιρούσαις.	Ἀθηναίων	δὲ ἔμπαλιν οἱ ἄρχοντες οἱ
[2, 2]	μάλιστα τῆς εὐσχημοσύνης— καὶ τὴν	Ἀθηνᾶν	φησιν ὁ μῦθος, ἥτις ποτὲ
[2, 1]	καὶ ἀθλία ὡς ἡ τῶν	ἀθλητῶν	ἐξ ἀναγκοφαγίας, περιγίνεται. Αἱ μὲν
[2, 1]	δὲ ἄδικος ἢ σφαλερὰ καὶ	ἀθλία	ὡς ἡ τῶν ἀθλητῶν ἐξ
[2, 3]	καταπληκτικῶς εἰς σεμνότητα, τὰ ἔνδον	ἄθλιοι.	Τοῦτο δὴ διασαφῶν ἀκριβέστερον ἐπήγαγεν·
[2, 8]	τοῖς ἀγῶσι πρῶτον ἡ τῶν	ἄθλων	δόσις ἦν, δεύτερον δὲ ὁ
[2, 7]	ἀναπνοάς· ταύτῃ γὰρ εὐσχημονέστατα τὴν	ἀθρόαν	τοῦ πνεύματος ἀπειλὴν ἐναποσβεστέον οἰκονομοῦντα
[2, 2]	γένειον ἢ τὴν ἐσθῆτα καταβρέχειν,	ἀθρόου	τοῦ ποτοῦ ἐπεισχεομένου, μονονουχὶ ἐμπλύνοντας
[2, 1]	δ´ ἀγάπην τινὲς τολμῶσι καλεῖν	ἀθύρῳ	γλώττῃ κεχρημένοι δειπνάριά τινα κνίσης
[2, 10]	σπέρματος τοῦ ἐκμιανθῆναι πρὸς αὐτήν.	Ἄθυτα	δὲ παλλακίδων σπέρματα καὶ νόθα.
[2, 11]	καὶ περὶ τὰς ὑποδέσεις εἰσὶν	αἱ	ἀλαζόνες τὴν πολλὴν βλακείαν κἀνταῦθα
[2, 8]	δάκρυα. Διὰ τοῦτο ἀφέωνται αὐτῆς	αἱ	ἁμαρτίαι» Δύναται δὲ τοῦτο σύμβολον
[2, 6]	λόγου σου καταδικασθήσῃ» Τίνες οὖν	αἱ	ἀντωτίδες αἱ σωτήριοι; Καὶ τίνες
[2, 10]	ἐπιμελεῖς στολισμοὶ καὶ τῶν κρασπέδων	αἱ	ἀπαιωρήσεις καὶ τῶν σχημάτων οἱ
[2, 2]	ἀκριβῶς ἐφικέσθαι μὴ δυναμένη. Καὶ	αἱ	βάσεις καθάπερ ῥεύματι ὑποφέρονται λυγμοί
[2, 8]	Καθάπερ δὲ αἱ ῥίζαι καὶ	αἱ	βοτάναι, οὕτως δὲ καὶ τὰ
[2, 1]	πᾶν τὸ ἀνενδεὲς τῶν ἀναγκαίων·	αἱ	γὰρ κατὰ φύσιν ὀρέξεις αὐταρκείᾳ
[2, 9]	καὶ λείους ἐχέτω τοὺς πόδας·	αἱ	γὰρ περίεργοι τορνεύσεις τῶν ἑρπηστικῶν
[2, 8]	ὅσα μὴ καρῶσι τὸν ἄνδρα·	αἱ	γὰρ ὑπέρμετροι χρίσεις τῶν μύρων
[2, 1]	οὓς ἠγάπησας, κύριε, ὅτι οὐχ	αἱ	γενέσεις τῶν καρπῶν τρέφουσιν ἄνθρωπον,
[2, 12]	χρυσίῳ. Τούτους ἐζηλωκέναι δοκοῦσί μοι	αἱ	γυναῖκες τοὺς δεσμώτας τοὺς πλουσίους.
[2, 8]	θεὸς ἀνθρώποις εἰς πόνων ἀρωγήν.	Αἱ	δὲ ἀφραίνουσαι γυναῖκες βάπτουσαι μὲν
[2, 2]	πρὸς τοὺς Ἐγκρατητὰς καλουμένους παραπεπήχθω.	~Αἱ	δὲ γυναῖκες, τὸ εὔσχημον ἐπαναιρούμεναι
[2, 9]	ὃ δὴ διαφθείρειν τὴν τροφήν.	{Αἱ	δὲ ἐπικυλίσεις ταῖς ὁμαλαῖς εὐναῖς,
[2, 1]	ἀγάπη δὲ τήρησις νόμων αὐτῆς.	Αἱ	δὲ εὐφροσύναι αὗται ἔναυσμά τι
[2, 10]	τὴν ἀσέλγειαν μεμυκότι τῷ στόματι.	Αἱ	δὲ ὀρέξεις αὐτῆς αἱ τέως
[2, 10]	ἡ γραφὴ τῷ χρόνῳ γίνεται,	αἱ	δὲ ῥύψεις καὶ αἱ στύψεις
[2, 10]	αὐτοφυὲς τῆς ἀληθείας ἀπόχρη βάμμα,	αἱ	δὲ τοῖς ἄνθεσιν ἐοικυῖαι ἐσθῆτες
[2, 8]	προσηγορία νάρκαν ἐμποιοῦν τοῖς νεύροις.	Αἱ	δὲ τῶν ῥόδων καὶ τῶν
[2, 2]	Πλαδώσης δὲ ὀρέξεως δι´ ἀκρασίαν	αἱ	διαπόντιοι οἰνηγίαι, παραφρονούσης καὶ πρὸ
[2, 10]	καὶ τοῖς λίχνοις ὑφάσμασιν ἐγκαταμιγνύουσαι	αἱ	δολεραὶ γυναῖκες καὶ τῶν ἀνδρῶν
[2, 7]	ῥήματα. Εἰ γὰρ δι´ ἀγάπην	αἱ	ἐπὶ τὰς ἑστιάσεις συνελεύσεις, συμποσίου
[2, 10]	τοῦ κόρου, δι´ οὗ φλεγμαίνουσαι	αἱ	ἐπιθυμίαι σκιρτῶσι περὶ τὰς ἡδονάς.
[2, 9]	ἐπεγερτέον δὲ νύκτωρ, μάλιστα ὁπότε	αἱ	ἡμέραι φθίνουσιν· καὶ τῷ μὲν
[2, 12]	ὀφθαλμὸς εὐμεγέθης. Καὶ οὐκ αἰσχύνονται	αἱ	κακοδαίμονες περὶ ὄστρειον ὀλίγον τοῦτο
[2, 10]	ὕαιναν λαβεῖν· οὐ γὰρ συνεχεῖς	αἱ	κυήσεις τῷ ζῴῳ γίγνονται τούτῳ
[2, 8]	τὰς ἁμαρτίας, καὶ αἱ τρίχες	αἱ	λελυμέναι πενθοῦσα Ἱερουσαλὴμ ἡ καταλελειμμένη,
[2, 4]	κῶμος, ἀλλὰ καὶ αἱ παννυχίδες	αἱ	μάταιοι ἐπὶ παροινίᾳ κομῶσαι· ὃ
[2, 1]	ἀμφὶ τὴν ἑστίασιν παρασκευῇ· ἐπεὶ	αἱ	μὲν ἀκρότητες σφαλεραί, αἱ μεσότητες
[2, 4]	καὶ πρὸς λύραν ᾖδον. Ἀλλ´	αἱ	μὲν ἐρωτικαὶ μακρὰν ἐρρόντων ᾠδαί,
[2, 1]	τῶν ἀθλητῶν ἐξ ἀναγκοφαγίας, περιγίνεται.	Αἱ	μὲν οὖν πολυειδεῖς ποιότητες ἀποπτυστέαι,
[2, 1]	ἐπεὶ αἱ μὲν ἀκρότητες σφαλεραί,	αἱ	μεσότητες δὲ ἀγαθαί. Μέσον δέ
[2, 6]	αἱ τῶν ὀλισθηρῶν ὀφθαλμῶν παιδαγωγήσεις;	Αἱ	μετὰ τῶν δικαίων συναναστροφαὶ προλαμβάνουσαι
[2, 12]	πλουσίαν πεποίηκας. Τοιαῦται τοίνυν Ἑλέναι	αἱ	νῦν εἰσι γυναῖκες, οὐ καλαὶ
[2, 11]	Ἡλωμένων δὲ δέονται τῶν καττυμάτων	αἱ	ὁδεύουσαι. Πλὴν τὰ πολλὰ ὑποδήμασι
[2, 2]	πλεῖστον ἐγκυμαίνονται ἔτι τῶν πρεσβυτέρων	αἱ	ὀρέξεις περὶ τὰ τῆς μέθης
[2, 9]	ἀπονυστακτέον. Ἔστωσαν» γάρ φησιν, ὑμῶν	αἱ	ὀσφύες περιεζωσμέναι καὶ οἱ λύχνοι
[2, 4]	εὐωχίας ὁ κῶμος, ἀλλὰ καὶ	αἱ	παννυχίδες αἱ μάταιοι ἐπὶ παροινίᾳ
[2, 1]	Ναὶ μὴν προστρίβονται βλασφημίας δυσανασχέτους	αἱ	περὶ τὰς καρυκείας ἡδοναί, λιχνείαν,
[2, 10]	τῆς ἐπιφανείας ἐκ τοῦ περιέχοντος	αἱ	περὶ τὸν αὐχένα πιεζόμεναί τε
[2, 4]	γοερῶν τῆς μούσης τῆς Καρικῆς	αἱ	ποικίλαι φαρμακεῖαι διαφθείρουσιν τοὺς τρόπους
[2, 8]	ἀγαπῷμεν τὰ μύρα, δι´ ἃ	αἱ	πολιαί, οἱ φεύγοντες πολιάς; Καθάπερ
[2, 8]	στέφανος ὁ Χριστός. Καθάπερ δὲ	αἱ	ῥίζαι καὶ αἱ βοτάναι, οὕτως
[2, 10]	γίνεται, αἱ δὲ ῥύψεις καὶ	αἱ	στύψεις τοῖς φαρμακώδεσι τῆς βαφῆς
[2, 6]	καταδικασθήσῃ» Τίνες οὖν αἱ ἀντωτίδες	αἱ	σωτήριοι; Καὶ τίνες αἱ τῶν
[2, 10]	στόματι. Αἱ δὲ ὀρέξεις αὐτῆς	αἱ	τέως περὶ τὰς φιλοστόργους συμπλοκὰς
[2, 12]	ἠγνοηκότων τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ	αἱ	τοιαῦται φωναί. Πρῶτον μὲν γὰρ
[2, 8]	οἷς ἀφῆκεν τὰς ἁμαρτίας, καὶ	αἱ	τρίχες αἱ λελυμέναι πενθοῦσα Ἱερουσαλὴμ
[2, 10]	δοξάζηται, κἂν ὑπὸ διφθέραις φυλάττωνται	αἱ	τρίχες, περὶ ἃς μεμήνασιν οἱ
[2, 9]	γεννᾷ. Μὴ οὖν ἡμᾶς βαρείτων	αἱ	τροφαί, ἐπικουφιζόντων δέ, ἵν´ ὅτι
[2, 10]	ἑταιρικαὶ καθυβρίσωσιν ἡδοναί· πτηναὶ γὰρ	αἱ	τῶν ἐρώντων καρδίαι καὶ σβέννυται
[2, 6]	ἀντωτίδες αἱ σωτήριοι; Καὶ τίνες	αἱ	τῶν ὀλισθηρῶν ὀφθαλμῶν παιδαγωγήσεις; Αἱ
[2, 1]	μεγίστης συγχεῖν τοὺς καιρούς, ὧν	αἱ	χρήσεις ἀσύμφωνοι. Καὶ εἴτε ἐσθίετε»
[2, 12]	γὰρ τῶν λίθων τῶν πολυτελῶν	αἱ	χρόαι τετάχαται, τίμιαι δὲ αὗται,
[2, 4]	ὕμνοι δὲ ἔστων τοῦ θεοῦ	αἱ	ᾠδαί. Αἰνεσάτωσαν» φησίν, τὸ ὄνομα
[2, 10]	ὁ ἀπόστολος, εἰς πάθη ἀτιμίας·	αἵ	τε γὰρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν
[2, 12]	καὶ θρυπτικὸν καὶ ἁβροδίαιτον φαίνουσα.	Αἳ	δὲ ἀμαυροῦσι τὸ κάλλος τὸ
[2, 8]	καὶ πολλῆς τινος ἀπειροκαλίας ἀποπνέουσιν.	Αἳ	δὲ καὶ τὰς ἐσθῆτας καὶ
[2, 12]	καὶ ἅγιον τῆς οὐσίας νενοήκασιν·	αἳ	δέ, μὴ συνιεῖσαι τὸ συμβολικὸν
[2, 10]	τῶν χρωμένων τοὺς θεατὰς ἐπιστρέφειν·	αἳ	δὲ ὀλίγον κομιδῇ τὸ λοιπὸν
[2, 2]	ἄμφω, οἳ μὲν ἐρεθιζόμενοι κατασκοπεῖν,	αἳ	δὲ τῶν ἀνδρῶν ἐφ´ ἑαυτὰς
[2, 10]	φρόνιμον γυναῖκες ἐργάσαιντο ἢ λαμπρόν,	αἳ	καθήμεθα» φησὶν ἡ κωμῳδία, ἐξηνθισμέναι,
[2, 7]	ἀνάγκη τις περιτύχοι παριέναι κελεύουσα,	αἳ	μὲν κεκαλύφθων ἅπαν ἀμπεχόνῃ ἔκτοσθεν,
[2, 4]	διανοίας τὰς ὑγρὰς ὄντως ἁρμονίας,	αἳ	περὶ τὰς καμπὰς τῶν φθόγγων
[2, 1]	συνωνοῦνται τοὺς ἀπὸ Φάσιδος, ἀτταγᾶς	Αἰγυπτίας,	Μῆδον ταῶνα. Ταῦτα τοῖς ἡδύσμασιν
[2, 4]	αὐλῷ καὶ κέρατι Θρᾷκες καὶ	Αἰγύπτιοι	τυμπάνῳ καὶ Ἄραβες κυμβάλῳ· ἐνὶ
[2, 2]	Συρακούσσιος ἡδὺς καὶ Μενδήσιός τις	Αἰγύπτιος	καὶ ὁ νησιώτης Νάξιος καὶ
[2, 8]	βασίλειον πλαγγόνιόν τε καὶ ψάγδας	Αἰγύπτιος.	Σιμωνίδης δὲ ἐν τοῖς ἰάμβοις
[2, 4]	χοροῖς καὶ ὀρχήμασιν καὶ κροτάλοις	Αἰγυπτίων	καὶ τοιαύταις ῥᾳθυμίαις σάλοι ἄτακτοι
[2, 10]	οὐκέτι τὰς ὀθόνας τὰς ἀπ´	Αἰγύπτου,	ἄλλας δέ τινας ἐκ γῆς
[2, 8]	δὲ ἐν τοῖς ἰάμβοις οὐκ	αἰδεῖται	λέγων· κἀλειφόμην μύροισι καὶ θυμιάμασιν
[2, 10]	ἀλλ´ ἐγκαθειρκτέον τῇ ψυχῇ τὸ	αἰδῆμον	οἱονεὶ φῶς τοῦ λογισμοῦ· οὐδὲν
[2, 9]	ἔθος ἰόν. Μελέτη δὲ ἀσκήσεως	ἀίδιον	ἐγρήγορσιν ἐκ πόνων γεννᾷ. Μὴ
[2, 9]	ἐξισάζει χάριτι, τῆς ζωῆς τὸ	ἀίδιον	ἐκ τῆς τοῦ ἐγρηγορέναι μελέτης
[2, 1]	τῆς πανδήμου τροφῆς συνεθιζόμενον εἰς	ἀίδιον	τροφήν. Ἀγάπη μὲν οὖν δεῖπνον
[2, 10]	παιδαγωγούμενον, ἀνέραστον γενόμενον τῆς φθορᾶς,	ἀιδίῳ	σωφροσύνῃ παραχωρήσῃ τὸν ἄνθρωπον· Ἐν
[2, 10]	λευχείμονα καὶ καθάριον, τὴν ἀρετήν,	αἰδοῖ	μόνῃ κεκοσμημένην— τοιαύτην εἶναι χρὴ
[2, 7]	ἅπαν ἀμπεχόνῃ ἔκτοσθεν, ἔνδοθεν δὲ	αἰδοῖ·	ὅσαι δὲ μὴ ὕπανδροι, ἐσχάτη
[2, 10]	φύσιν πιστευτέον ποτέ· οὐδὲ γὰρ	αἰδοῖα	ἔχει τὸ αὐτὸ ζῷον ἅμα
[2, 6]	ἐστιν— μέλη δὲ καὶ τὰ	αἰδοῖα	τοῦ ἀνθρώπου, αἰδοῦς, οὐκ αἰσχύνης
[2, 10]	ταύτῃ μοι δοκεῖ καὶ ὠνομάσθαι	αἰδοῖον,	ὅτι χρὴ παντὸς μᾶλλον τούτῳ
[2, 10]	τις σαρκικὴ παραπλησία τῷ σχήματι	αἰδοίῳ	θηλυκῷ· πόρον δὲ οὐδένα ἔχει
[2, 10]	τοσοῦτον ἐκχεόμενον πλοῦτον εἰς τὴν	αἰδοίων	σκέπην. Ὁ γάρ τοι ἀρχαῖος
[2, 3]	ἔργων αὐτῶν· ἠφανίσθησαν καὶ εἰς	Ἅιδου	κατέβησαν. Οὗτος τῆς ἀπειροκαλίας ὁ
[2, 10]	Ἀλλ´ ὃ μὲν ἐκολάζετο ἐν	Ἅιδου,	ὁ πλούσιος, μετέχων τοῦ πυρός,
[2, 10]	σώματος τῷ μέρει χρῆσθαι μετὰ	αἰδοῦς·	ἡ γὰρ φύσις ὥσπερ καὶ
[2, 10]	χρὴ τὴν πίστιν, ἐνάρετον μετ´	αἰδοῦς—	θατέραν δὲ τοὐναντίον εἰσάγει, τὴν
[2, 6]	καὶ τὰ αἰδοῖα τοῦ ἀνθρώπου,	αἰδοῦς,	οὐκ αἰσχύνης κατηξιωμένα— αἰσχρὸν δὲ
[2, 2]	ἡλικίας τὸ γλεῦκος ὑπερβάλλει τῆς	αἰδοῦς	τοὺς ὅρους. Χρὴ δέ, ὡς
[2, 10]	τε καὶ χιτῶνας, τά τ´	αἰδῶ	ἀμφικαλύπτει» Ὅμηρός φησιν. Αἰσχύνομαι γὰρ
[2, 7]	Ἐπιτείνει γὰρ τοῦ νέου τὴν	αἰδῶ	ἡ τοιαύτη ἐπίσκωψις ἐμφαίνουσα χαριέντως
[2, 10]	χιτῶνι ἀποδυομένῳ ἀποδυσώμεθα καὶ τὴν	αἰδῶ	ποτε, ἐπεὶ οὐδέποτε τῷ δικαίῳ
[2, 12]	ὁδοιπορία. Καθετῆρες δὲ καὶ περιδέραια	αἰδὼς	καὶ σωφροσύνη εἰσίν. Τοιούτους ὅρμους
[2, 2]	πίετε· τοῦτό μού ἐστιν τὸ	αἷμα·	αἷμα τῆς ἀμπέλου τὸν λόγον
[2, 2]	τοῦ λόγου, ὡς καὶ τὸ	αἷμα	αὐτοῦ σωτηρίᾳ κίρναται. Διττὸν δὲ
[2, 10]	τὸ δάκρυον δὲ εἰς ὄμμα,	αἷμα	εἰς φλέβας, ῥύπος εἰς ὦτα,
[2, 2]	τοῦ λόγου τὸ πνεῦμα, ὡς	αἷμα	σαρκός. Ἀναλόγως τοίνυν κίρναται ὁ
[2, 8]	γάλα, σεμίδαλις πυροῦ καὶ μέλι,	αἷμα	σταφυλῆς καὶ ἔλαιον καὶ ἱμάτιον,
[2, 2]	τοῦτό μού ἐστιν τὸ αἷμα·	αἷμα	τῆς ἀμπέλου τὸν λόγον τὸν
[2, 2]	ὁ ὑπὲρ ἡμῶν θλιβείς, τὸ	αἷμα	τῆς σταφυλῆς ὕδατι κίρνασθαι ἐθελήσαντος
[2, 2]	Καὶ τοῦτ´ ἔστι πιεῖν τὸ	αἷμα	τοῦ Ἰησοῦ, τῆς κυριακῆς μεταλαβεῖν
[2, 2]	σωτηρίᾳ κίρναται. Διττὸν δὲ τὸ	αἷμα	τοῦ κυρίου· τὸ μέν ἐστιν
[2, 10]	αὐτὰ τὰ κογχύλια διὰ τὸ	αἷμα	τούτων ἐξανθεῖν τὴν πορφύραν. Ἀλλὰ
[2, 1]	βδελυρὰ ἐκεῖνα, ὧν ἐφίπτανται τοῖς	αἵμασιν	ψυχαὶ ὑπὲξ ἐρέβευς νεκύων κατατεθνειώτων.
[2, 8]	τῶν πεπιστευκότων εἰς τὸν δεδοξασμένον,	αἱμάσσει	δὲ καὶ κολάζει τοὺς ἠπιστηκότας.
[2, 7]	Οἱ δὲ διαγλύφοντες τοὺς ὀδόντας	αἱμάσσοντες	τὰ οὖλα σφίσι τε αὐτοῖς
[2, 2]	ἐξ Ἀδάμ, τὸν κόσμον ὅλον	αἵματι	πληρώσας ἀμπέλου, ποτὸν ἀληθείας, τὸ
[2, 7]	σου ἐπ´ αὐτήν, καὶ τῷ	αἵματί	σου ὀλισθήσῃ εἰς ἀπώλειαν· σφαλερὰ
[2, 2]	Μυστικὸν ἄρα σύμβολον ἡ γραφὴ	αἵματος	ἁγίου οἶνον ὠνόμασεν, τὴν δὲ
[2, 7]	τῶν ἐπάναγκες, ἀπέχεσθαι εἰδωλοθύτων καὶ	αἵματος	καὶ πνικτῶν καὶ τῆς πορνείας,
[2, 4]	θεϊκὴν διαχωρίζον ψάλλει τὸ πνεῦμα	αἰνεῖτε	αὐτὸν ἐν ἤχῳ σάλπιγγος» καὶ
[2, 4]	τοὺς φθόγγους ἀποδίδωσι τοὺς ἀνθρωπίνους·	αἰνεῖτε	αὐτὸν ἐν κυμβάλοις ἀλαλαγμοῦ» κύμβαλον
[2, 4]	ἤχῳ σάλπιγγος ἀναστήσει τοὺς νεκρούς·	αἰνεῖτε	αὐτὸν ἐν ψαλτηρίῳ» ὅτι ἡ
[2, 4]	ψαλτήριον κυρίου· καὶ ἐν κιθάρᾳ	αἰνεῖτε	αὐτόν» κιθάρα νοείσθω τὸ στόμα,
[2, 4]	δέρματι· ἐν χορδαῖς καὶ ὀργάνῳ	αἰνεῖτε	αὐτόν» ὄργανον τὸ σῶμα λέγει
[2, 4]	πνεύματι· ἐν τυμπάνῳ καὶ χορῷ	αἰνεῖτε	αὐτόν» τὴν ἐκκλησίαν λέγει τὴν
[2, 4]	ἐπεφώνησεν τῇ ἀνθρωπότητι πᾶσα πνοὴ	αἰνεσάτω	τὸν κύριον» ὅτι πᾶσαν, ἣν
[2, 4]	ἔστων τοῦ θεοῦ αἱ ᾠδαί.	Αἰνεσάτωσαν»	φησίν, τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐν
[2, 4]	σοι διηγήσεται τὸ πνεῦμα. Ἡ	αἴνεσις	αὐτοῦ ἐν ἐκκλησίᾳ ὁσίων, ἀγαλλιάσθωσαν
[2, 4]	τῷ κυρίῳ, τοῖς εὐθέσι πρέπει	αἴνεσις»	φησὶν ἡ προφητεία, ἐξομολογεῖσθε τῷ
[2, 10]	μοιχείας καὶ λαγνείας ἡ τοῦ	αἰνίγματος	τοῦδε ἀπαγόρευσις παρῄνεσεν. Ταύτῃ τοι
[2, 10]	Ταύτῃ τοι ἀναφανδόν, οὐ δι´	αἰνιγμάτων	ἔτι, ὁ αὐτὸς ἀπηγόρευσεν Μωυσῆς
[2, 2]	τῆς μέθης διὰ τῆς ἀσωτίας	αἰνιξάμενος.	Εἰ γὰρ καὶ τὸ ὕδωρ
[2, 1]	μοι δοκεῖ καὶ ὁ κύριος	αἰνίξασθαι	τοὺς ἄρτους εὐλογήσας καὶ τοὺς
[2, 10]	τὸ θῆλυ παρ´ ἔτος ἕκαστον,	αἰνίττεσθαι	δὲ μὴ χρῆν ἐπὶ μοιχείας
[2, 2]	καὶ τοὺς ἑτοίμους εἰς μέθην	αἰνίττεσθαι.	Καὶ γὰρ οὖν κἀν τούτοις
[2, 10]	ἀπαγορεύσεως ὁμολογουμένως τὸν πάνσοφον Μωσέα	αἰνίττεσθαι	σύμφημι κἀγώ· οὐ μέντοι τῇδε
[2, 1]	καλέσαντες πρῶτοι εὖ μοι δοκοῦσιν	αἰνίττεσθαι	τὸ τέλος αὐτῶν, ἀσώστους αὐτοὺς
[2, 12]	τὸ περίοπτον τῆς ἀποστολικῆς {φωνῆς}	αἰνίττεσθαι	χάριτος ἐκδεχόμεθα. Ἐπὶ γὰρ τῶν
[2, 11]	τύπον. Τοῦτο δὲ εἰ καὶ	αἰνίττεταί	τι, ἐν ἄλλοις δηλωθήσεται. ~Ὅτι
[2, 8]	ἢ μαργαρίτης ἢ σμάραγδος αὐτὸν	αἰνίττεται	τὸν λόγον, χρυσὸς δὲ αὐτὸς
[2, 1]	αὐτὸς καὶ θεοδώρητον καὶ σώφρονα	αἰνίττεται	τροφήν· ἀφαιρεῖν γέ τοι ὑποτίθεται
[2, 12]	οὐδὲν ἀλλ´ ἢ μοιχείας σύμβολον	αἰνιττόμενος	τὰ κόσμια· χρυσοῦς γὰρ εἶπεν
[2, 8]	εὐώδει ἀλειφόμενοι οἱ πόδες θεϊκὴν	αἰνίττονται	διδασκαλίαν ἐπὶ τὰ πέρατα τῆς
[2, 7]	καὶ ἐν βρώσει τὸ ἔλαττον	αἱρεῖσθαι	καὶ τὸ σχολαίτερον, οὐ τὸ
[2, 8]	φέρε κἀνταῦθα διαστειλώμεθα, τὸ χρειῶδες	αἱρούμενοι.	Εἰσὶ γάρ τινες εὐωδίαι οὐ
[2, 12]	τίσιν οὖν τὰ πολυτελέστερα, ἂν	αἱρῶνται	πάντες τὰ εὐτελέστερα; τοῖς ἀνθρώποις,
[2, 6]	κἀν ταῖς προφοραῖς τῶν φωνῶν,	αἷς	ἄβατα εἶναι χρὴ τὰ ὦτα
[2, 12]	τὰς ἡμέρας τῶν Βααλείμ, ἐν	αἷς	ἐπέθυσεν αὐτῇ, καὶ περιετίθετο τὰ
[2, 1]	πνευματικάς, ἐμφανεῖς δὲ τὰς σαρκικάς,	αἷς	καὶ πεπιστεύκασι, τοῖς μὲν ὅτι
[2, 1]	μέγα καὶ ἐκάλεσεν πολλούς. ~Ἀλλ´	αἰσθάνομαι	ὅθεν ἡ εὐπρόσωπος ἐρρύη τῶν
[2, 8]	διδόντες εἰς ψυχὴν διὰ τῶν	αἰσθήσεων,	οἱονεὶ διὰ θυρῶν ἀφρουρήτων. Εἰ
[2, 4]	καὶ ἀκοὴν καὶ συνελόντι φάναι	αἴσθησιν	ἀκρασίας αἰσχράν, τὴν ὡς ἀληθῶς
[2, 12]	ὑπαληλιμμένοι λόγῳ καὶ ὦτα εἰς	αἴσθησιν	διατετρημένα θείων ἀκουστὴν καὶ ἁγίων
[2, 8]	τοῦ μύρου, οἷς δὲ ἡ	αἴσθησις	λογικωτέρα, τούτοις ἡ ἀπόλαυσις ἐπιψογωτέρα
[2, 10]	φιλεῖν εἰς τὸ μισεῖν, ὁπόταν	αἴσθηται	τῆς καταγνώσεως ὁ κόρος. ~Ῥημάτων
[2, 10]	μὴν καὶ ἀχλὺν περισκεδάννυσι τοῖς	αἰσθητηρίοις,	κόπτει δὲ καὶ τοὺς τόνους.
[2, 10]	Λήσεται μὲν γὰρ ἴσως τὸ	αἰσθητὸν	φῶς τις, τὸ δὲ νοητὸν
[2, 12]	καὶ τὸ κάλλος καὶ τὸ	αἶσχος.	Διὸ καὶ μόνος ὁ σπουδαῖος
[2, 6]	δὲ ἡ παράνομος αὐτῶν ἐνέργεια,	αἴσχους	καὶ ὀνείδους διὰ τοῦτο καὶ
[2, 11]	τὴν πολλὴν βλακείαν κἀνταῦθα ἐπιδεικνύμεναι.	Αἰσχρὰ	γοῦν ἀληθῶς τὰ σανδάλια ἐκεῖνα,
[2, 6]	καὶ ἡ δι´ αὐτῶν ἐνέργεια	αἰσχρά	ἐστιν— μέλη δὲ καὶ τὰ
[2, 5]	τῶν ὀνομάτων αὐτῶν ἐπὶ τὰ	αἰσχρὰ	τῶν ἔργων ἐθίζων, χαριεντιστέον τε,
[2, 12]	ἀληθείᾳ μὴ ἐριζέτω· εἰ δὲ	αἰσχραὶ	φύσει, ἐλέγχουσιν ἐξ ὧν προσάπτουσιν
[2, 10]	ὅλως ὁ ἑπόμενος τῷ λόγῳ	αἰσχρὰν	ἡδονὴν οἰκειώσεται· διὸ καὶ τῆς
[2, 6]	ἠνέσχετο τοῦ δικαίου τὴν γύμνωσιν	αἰσχρὰν	οὖσαν ἐπιδεῖν σώφρων υἱός, ἐσκέπασε
[2, 4]	καὶ συνελόντι φάναι αἴσθησιν ἀκρασίας	αἰσχράν,	τὴν ὡς ἀληθῶς ἀναισθησίαν, ἐκκοπτέον
[2, 10]	καὶ ἀκολασία πρόσεστι τῷ ἡττωμένῳ	αἰσχρᾶς	ἡδονῆς· διὸ καὶ πάντως ὁ
[2, 5]	παιδαγωγεῖσθαι, καὶ εἰ μὲν ἐπ´	αἰσχροῖς	εἴη, ἐρυθριῶντας μᾶλλον ἢ μειδιῶντας
[2, 6]	ταύτην ἐνεργούμενα. Τούτοις δὲ ἀναλόγως	αἰσχρολογία	εἰκότως ἂν καλοῖτο ἡ περὶ
[2, 5]	ἡ παρρησία τὴν ἀκοσμίαν εἰς	αἰσχρολογίαν	αὔξει· καί τι ἔπος προέηκεν,
[2, 6]	ὀφθαλμοῖς ὀλισθαίνειν. Ταύτην ἀποκρουόμενος τὴν	αἰσχρολογίαν	ὁ ἀπόστολος πᾶς λόγος σαπρὸς
[2, 6]	τῆς ἀσθενείας τοῦ λογισμοῦ. ~Περὶ	αἰσχρολογίας.	Αἰσχρολογίας δὲ παντελῶς αὐτοῖς τε
[2, 7]	δὲ ἀσχημοσύνας παραιτητέον καὶ τὰς	αἰσχρολογίας	αὐτῶν. Καθεστὼς δὲ καὶ τὸ
[2, 6]	ἀσθενείας τοῦ λογισμοῦ. ~Περὶ αἰσχρολογίας.	Αἰσχρολογίας	δὲ παντελῶς αὐτοῖς τε ἡμῖν
[2, 6]	ἀνθρώπου, αἰδοῦς, οὐκ αἰσχύνης κατηξιωμένα—	αἰσχρὸν	δὲ ἡ παράνομος αὐτῶν ἐνέργεια,
[2, 10]	εἶτα ἐπιδέχεται τὸν σπόρον. Οὐκ	αἰσχρὸν	δὲ ἡμῖν ἐπ´ ὠφελείᾳ τῶν
[2, 10]	οὔτε ἐπ´ ἀλλοτρίᾳ κοίτῃ πόθον	αἰσχρὸν	ἔχοντας οὐδὲ ἐπ´ ἄρρενος ὕβριν
[2, 6]	ἀξία· μόνον γὰρ τῷ ὄντι	αἰσχρὸν	ἡ κακία καὶ τὰ κατὰ
[2, 2]	λαιμοῦ διὰ τὸν ῥοώδη καταβροχθισμόν,	αἰσχρόν,	καὶ ἀπρεπὲς τὸ θέαμα τῆς
[2, 3]	δὲ ἐπὶ τοῖς σκεύεσι μεγαλαυχεῖν	αἰσχρὸν	κομιδῇ· οὐ γὰρ σπουδάζειν ἔτι
[2, 4]	ἐκκλητικὴ καὶ συνουσίας ἐρεθιστική, τόλμα	αἰσχροποιός.	Οἱ δὲ ἐν αὐλοῖς καὶ
[2, 6]	ἁγίοις, μὴ ὀνομαζέσθω ἐν ὑμῖν	αἰσχρότης	καὶ μωρολογία ἢ εὐτραπελία, ἃ
[2, 1]	ἔχεται βίου ψευδοῦς τε καὶ	αἰσχροῦ.	Οἳ μὲν γὰρ ἐξέχονται τῶν
[2, 6]	οὐ τετριμμένα, ἡ τοῦ ὄντως	αἰσχροῦ	προσηγορία τάττεται· οὐδὲ γὰρ γόνυ
[2, 6]	ἁγιασθήσεται. Πάντῃ οὖν ἀφεκτέον τῶν	αἰσχρῶν	ἀκουσμάτων καὶ ῥημάτων καὶ θεαμάτων,
[2, 6]	θεαμάτων, πολὺ δὲ μᾶλλον ἔργων	αἰσχρῶν	καθαρευτέον, τοῦτο μὲν ἐν ἐπιδείξεσι
[2, 6]	Πρὸς δὲ τὴν ἀκοὴν τῶν	αἰσχρῶν	καὶ τὴν θέαν τῶν ὁμοίως
[2, 10]	μὴν νεὼν τῶν παθῶν τῶν	αἰσχρῶν	τὸν νεὼν τοῦ θεοῦ ποιητέον.
[2, 1]	καὶ ἡ δόξα ἐν τῇ	αἰσχύνῃ	αὐτῶν, οἱ τὰ ἐπίγεια φρονοῦντες»
[2, 2]	φιληδονίαις κατατετρημένα, δι´ ὧν ἡ	αἰσχύνη	ἔνδοθεν τῆς ψυχῆς ἐπιθεωρεῖται, ἡ
[2, 10]	οὐκ ἐρρωμένης, ὀλίγῳ παραπετάσματι τὴν	αἰσχύνην	τοῦ σώματος προαγωγεύοντα. Οὐ γὰρ
[2, 2]	αὐτὴν ἑαυτῇ, ἥτις εἴη, μόνον	αἰσχύνην	φέρει. Ὀργὴ δέ» φησίν, μεγάλη
[2, 6]	αἰδοῖα τοῦ ἀνθρώπου, αἰδοῦς, οὐκ	αἰσχύνης	κατηξιωμένα— αἰσχρὸν δὲ ἡ παράνομος
[2, 10]	καὶ φύλλοις τὴν σκέπην τῆς	αἰσχύνης	παρεμέτρει, νυνὶ δὲ ἐπεὶ τὰ
[2, 1]	λιχνότατος, ὃν ἔγωγε οὐκ ἂν	αἰσχυνθείην	κοιλιοδαίμονα» προσειπεῖν, καὶ δαιμόνων κάκιστον
[2, 10]	τ´ αἰδῶ ἀμφικαλύπτει» Ὅμηρός φησιν.	Αἰσχύνομαι	γὰρ ὡς ἀληθῶς ὁρῶν τοσοῦτον
[2, 3]	καὶ εἰς ἄλλας τινάς, ἃς〉	αἰσχύνομαι	καὶ λέγειν, χρείας, κέδρου τε
[2, 12]	ἰχθύος ὀφθαλμὸς εὐμεγέθης. Καὶ οὐκ	αἰσχύνονται	αἱ κακοδαίμονες περὶ ὄστρειον ὀλίγον
[2, 12]	φανερώτατα τοῦ πονηροῦ σύμβολα οὐκ	αἰσχύνονται	περικείμεναι. ὡς γὰρ τὴν Εὔαν
[2, 1]	νόσου, οἳ δὲ ἐξυμνεῖν οὐκ	αἰσχύνονται	τὰς σφετέρας ἡδυπαθείας, τὰς ἐν
[2, 7]	εὔσχημον αὐτῶν. Ἀμέλει πρὸς τὸν	αἰσχυντηλὸν	καὶ σιωπηλὸν ἔστι χαριεντίσασθαι ὧδέ
[2, 9]	φαντασιῶν μυρίων τῆς διανοίας ἐμπιμπλαμένης.	Αἰτία	δὲ ἡ περιττὴ τροφὴ τὸ
[2, 10]	γεωργῷ τῆς τῶν σπερμάτων καταβολῆς	αἰτία	μὲν ἡ τῆς τροφῆς προμήθεια,
[2, 9]	ὕπνῳ καρωθείς. Ἢν οὖν τὰ	αἴτια	τῆς πολλῆς εἰς ὕπνον περικόπτωμεν
[2, 1]	Μικρὸν δὲ ὑποβὰς καὶ τὴν	αἰτίαν	τῆς παραγγελίας ἐξηγήσεται, ὁ ἐσθίων»
[2, 12]	τὰ καθόρμια αὐτῆς» καὶ τὴν	αἰτίαν	τοῦ κοσμήματος ἐπήγαγεν εἰπών· Καὶ
[2, 10]	γεγαμηκότος» ~Ἐγὼ δὲ οὐδὲ τὴν	αἰτίαν	τῶν τοιούτων ἐπαίνων θέλω παρέχειν
[2, 1]	ὁ παιδαγωγὸς αὐτοὺς διὰ Μωσέως,	αἰτίας	προσάπτων, κεκρυμμένας μὲν τὰς πνευματικάς,
[2, 10]	ἔθος τῆς ἀγωγῆς τῆς κακῆς	αἰτιατέον,	δι´ ἣν πολλάκις φαύλοις διαίταις
[2, 1]	ἰατρὸς καὶ μίαν τῶν νόσου	αἰτιῶν	ταύτην εἴρηκεν τῶν ἐδεσμάτων τὴν
[2, 1]	φάγω» φησίν, τοῦτο εἰς τὸν	αἰῶνα,	ἵνα μὴ τὸν ἀδελφόν μου
[2, 10]	τὸν ἄνθρωπον· Ἐν γὰρ τῷ	αἰῶνι	τούτῳ γαμοῦσι καὶ γαμίσκονται» καταργήσαντες
[2, 8]	τοῦ πατρός, ἀρχὴ καὶ τέλος	αἰῶνος.	~Ἀλλ´ ἐξέβην γὰρ τοῦ παιδαγωγικοῦ
[2, 10]	διαρρήδην λέγοντι· Πορνεία δὲ καὶ	ἀκαθαρσία	πᾶσα ἢ πλεονεξία μηδὲ ὀνομαζέσθω
[2, 10]	ἄδικός τε, κακὴ πόλι, πάντ´	ἀκάθαρτε·	ἔμπαλιν δὲ ἄγαται τοὺς σώφρονας·
[2, 1]	οὐδέποτε ἔφαγον πᾶν κοινὸν καὶ	ἀκάθαρτον.	Καὶ ἡ φωνὴ πάλιν πρὸς
[2, 7]	εἰπεῖν, δικαιοσύνης μεταδοτέον τούς τε	ἀκαιροβόας	καὶ τοὺς κεκράκτας ἐπιστομιστέον. Ταύτῃ
[2, 8]	ἀλόγιστον ἀκηκοότας ἡμᾶς τὸν κύριον	ἀκάνθαις	ἐστεμμένον αὐτοὺς ἐντρυφῶντας τῷ σεμνῷ
[2, 8]	στεφάνου, κινδύνου δὲ διὰ τὴν	ἄκανθαν·	οὐδὲ γὰρ ἀναιμωτεὶ προσιέναι τῷ
[2, 8]	ὁ κύριος μυστικῶς αὖθις ἀναστέφεται	ἀκάνθῃ,	ἐνθένδε ἀπιὼν ἐκεῖσε ὅθεν κατῆλθεν,
[2, 8]	ἐπηρμένῳ περιάψαντες διὰ τῆς ἀειθαλοῦς	ἀκάνθης.	Τὸ διάδημα τοῦτο τοῖς ἐπιβουλεύουσι
[2, 8]	ὀφθείς, ὁ λόγος, διὰ τῆς	ἀκάνθης	ὕστερον ἀναληφθεὶς μιᾶς ἔργον τὰ
[2, 8]	ἐπὶ φλεγομένῳ βάτῳ· τὸ δὲ	ἀκανθῶδες	φυτόν ἐστιν, ὁ βάτος· ἐπειδὴ
[2, 8]	καὶ ἁμαρτιῶν καὶ τῶν τοιούτων	ἀκανθῶν	καὶ τὸν διάβολον καταργήσας εἰκότως
[2, 8]	κέντρον; καὶ ἡμεῖς μὲν ἐξ	ἀκανθῶν	τρυγῶμεν σταφυλὴν καὶ σῦκα ἀπὸ
[2, 10]	Μωσῆς ὅπως ποτὲ συμβολικῶς τὴν	ἄκαρπον	ἀποκρούεται σποράν, οὐκ ἔδεσαι» λέγων
[2, 8]	χεῖρας ἐπὶ λαὸν ἀπειθῆ καὶ	ἄκαρπον.	Ἔχοιμ´ ἄν σοι καὶ ἄλλο
[2, 10]	δεῖν τὰς ἀρρενομιξίας καὶ τὰς	ἀκάρπους	σπορὰς καὶ τὰς κατόπιν εὐνὰς
[2, 8]	ἡμᾶς ᾐνίττετο προφητικῶς τούς ποτε	ἀκάρπους,	τοὺς περικειμένους αὐτῷ διὰ τῆς
[2, 1]	ψυχῇ, κοιλίαι δὲ ἀσεβῶν ἐνδεεῖς»	ἀκαταπαύστου	λιχνείας ὀρεγόμεναι. ~Πολυτέλεια δὲ οὐκ
[2, 2]	Εἰ δὲ καὶ ἐπιγίνοιτο δίψα,	ἀκείσθων	ὕδατι τὸ πάθος οὐ πολλῷ·
[2, 2]	δεῖπνον φαγεῖν. Ἐμοὶ δοκεῖ ὁ	ἀκέφαλος	πρὸς τῶν μαθηματικῶν καλούμενος ὁ
[2, 8]	οὐρανός. Πρὸς δὲ καὶ ἀλόγιστον	ἀκηκοότας	ἡμᾶς τὸν κύριον ἀκάνθαις ἐστεμμένον
[2, 12]	τὸ ἄνθος τοῦ πνεύματος τὸ	ἀκήρατον	καὶ ἅγιον τῆς οὐσίας νενοήκασιν·
[2, 10]	περὶ τὸν πάντων βασιλέα τὴν	ἀκήρατον	τῆς ψυχῆς ἐσθῆτα, τὴν σάρκα,
[2, 10]	ἀλλὰ τὸν ἐκ πίστεως συνυφασμένον	ἀκήρατον	τῶν ἠλεημένων κόσμον τῆς ἐκκλησίας
[2, 8]	τὸ δὲ πλεκτὸν στέφανον ἐξ	ἀκηράτου	λειμῶνος κοσμήσαντας οἴκοι περιφέρειν οὐ
[2, 7]	μὲν γὰρ ἀρετὴ γυναικῶν ἐστιν,	ἀκίνδυνον	δὲ τῶν νέων γέρας, λόγος
[2, 2]	ἤδη σαλευομένης ἐπιθυμίας. ~Οἱ δὲ	ἀκμάζοντες	μεθ´ ἡμέραν μὲν ἀρίστου μεταλαβόντες,
[2, 10]	σωμάτων γυμνούμενα φανερωτέραν δείκνυσι τὴν	ἀκμήν,	οὕτως καὶ τῶν ἠθῶν τὸ
[2, 4]	ἁπαξαπλῶς ἀνελεύθερον ὄψιν τε καὶ	ἀκοὴν	καὶ συνελόντι φάναι αἴσθησιν ἀκρασίας
[2, 7]	ἐγγίζει συντριβῇ» οὐ παραδέξῃ δὲ	ἀκοὴν	ματαίαν οὐδὲ συγκαταθήσῃ μετὰ τοῦ
[2, 6]	καὶ σώφρονα. Πρὸς δὲ τὴν	ἀκοὴν	τῶν αἰσχρῶν καὶ τὴν θέαν
[2, 12]	εἰς τοὺς κατὰ φύσιν τῆς	ἀκοῆς	καταβαίνων πόρους κατηχήσεως ἀληθοῦς. Ὀφθαλμοὶ
[2, 10]	λογισμοὺς δὲ ἀνδρῶν ἀγαθῶν {οὓς}	ἀκοιμήτους	λύχνους ὠνόμασεν ἡ γραφή. Καίτοι
[2, 1]	ὑπὸ ἀκρασίας, ὠθουμένης κατ´ ἔπειξιν	ἀκοινώνητον	εἰς κοιλίαν τῆς τροφῆς, ὥσπερ
[2, 10]	πάντως δὲ ἤδη που καὶ	ἀκολασία	πρόσεστι τῷ ἡττωμένῳ αἰσχρᾶς ἡδονῆς·
[2, 6]	ἡμῖν, πόρρωθεν διαβάλλων πρὸς τὴν	ἀκολασίαν.	Δεινὸς γὰρ ἀεὶ τὰς ῥίζας
[2, 5]	κοσμιότητα, μὴ ταύτῃ δὲ χωρῶν	ἀκολασίαν	ἐνδείκνυται. Ἁπλῶς γὰρ ὁπόσα φυσικὰ
[2, 8]	ἐξορίζομεν, μὴ λάθωμεν ἣν ἐφυγαδεύσαμεν	ἀκολασίαν,	κάθοδον αὐτῇ διδόντες εἰς ψυχὴν
[2, 6]	χρῆσιν διαβέβληκεν, τὴν ἀδεᾶ τῆς	ἀκολασίας	ἐπιμιξίαν ἐκκόπτων. Τὸ γὰρ ἐν
[2, 10]	ὤμοις ἀφρόνων» τὴν ἰσχὺν τῆς	ἀκολασίας	καὶ τὴν εὔτονον ὑπομονὴν ὤμους
[2, 1]	περιγίνεται οὐδὲ ἡ σωφροσύνη δι´	ἀκολασίας,	οὕτως οὐδὲ ἡ τοῦ χριστιανοῦ
[2, 10]	οὐδ´ ὡς ἐν σκότῳ νύκτωρ	ἀκολαστητέον,	ἀλλ´ ἐγκαθειρκτέον τῇ ψυχῇ τὸ
[2, 10]	λέγει δὲ ἡ γραφή· Ἑτοιμάζονται	ἀκολάστοις	μάστιγες καὶ τιμωρίαι ὤμοις ἀφρόνων»
[2, 10]	ἀδελφὰ παθήματα, ἐξ ὧν τὸ	ἀκόλαστον	κορυφοῦται ἦθος· λέγει δὲ ἡ
[2, 2]	ἐκ τοῦ οἴνου ἑωλοκρασίαν διελέγχουσα	ἀκόλαστον	οἶνος» φησὶν καὶ ὑβριστικὸν μέθη»
[2, 8]	σχοίνοις, οὕτω δὲ καὶ ὁ	ἀκόλαστος	θυμιάμασι καὶ μύροις καὶ ταῖς
[2, 8]	ἐπισπωμένης. Πάντοθεν γὰρ ἀγώγιμος ὁ	ἀκόλαστος	καὶ ἀπὸ ἐδωδῆς καὶ ἀπὸ
[2, 8]	ἐρωτικαί, οὔκουν συμπλοκῆς καὶ τῆς	ἀκολάστου	ἑταιρείας ἀποπνέουσαι, ὑγειναὶ δὲ μετὰ
[2, 7]	ἐρεθισμοὶ ὑώδεις εἰσὶ κνησμοί, πορνείας	ἀκολάστου	μελετητικοί. Καὶ τὰς ὑπ´ ὄψιν
[2, 4]	ποικίλαι φαρμακεῖαι διαφθείρουσιν τοὺς τρόπους	ἀκολάστῳ	καὶ κακοτέχνῳ μουσικῇ εἰς πάθος
[2, 10]	καταγνώσεως ὁ κόρος. ~Ῥημάτων δὲ	ἀκολάστων	καὶ σχημάτων ἀσχημόνων ἑταιρικῶν τε
[2, 3]	κατὰ τὸν οἶκον, συλλήβδην λέγω,	ἀκόλουθα	εἶναι ταῖς ἐνστάσεσιν τοῦ Χριστιανοῦ
[2, 2]	φησί, κατακείμενοι» καὶ ὅσα τούτοις	ἀκόλουθα	ἐν ὀνείδους ἐπήγαγεν μέρει. ~Προνοητέον
[2, 3]	μονοπροσώπῳ ταύτῃ ἐνστάσει, τὰ ἑξῆς	ἀκόλουθα	καὶ σύμφωνα τῇ διαθέσει τῇ
[2, 3]	καὶ πτωχοῖς δός, καὶ δεῦρο	ἀκολούθει	μοι· ἕπου τῷ θεῷ γυμνὸς
[2, 9]	ἰδεῖν κατηξίωται. Ἡμῖν δὲ χρηστέον	ἀκολούθως	τῷ λόγῳ ἀφελεῖ τῇ εὐνῇ
[2, 10]	ἐπενδύσεται ἀφθαρσίαν, ὁπηνίκα ἂν τὸ	ἀκόρεστον	τῆς ἐπιθυμίας, τὸ εἰς ἀσέλγειαν
[2, 8]	τὸ ἄπληστον τῆς ἐπιθυμίας τὸ	ἀκόρεστον	τῆς εὐωδίας· διὸ καὶ πολλῆς
[2, 1]	τοῖς δείπνοις ἀφειδέστερον παραχρωμένους, τοὺς	ἀκορέστους,	οἷς μηδὲν ἱκανόν, ἀποταθεὶς ὁ
[2, 7]	ὅς ῥ´ ἔπεα φρεσὶν ᾗσιν	ἄκοσμά	τε πολλά τε ᾔδει, μάψ,
[2, 6]	τοῦ καὶ εἰς τὰ ἔργα	ἀκοσμεῖν,	τὸ δὲ περὶ τὴν φωνὴν
[2, 2]	δὲ ἡ ἐκ τῆς χρήσεως	ἀκοσμία,	κραιπάλη δὲ ἡ ἐπὶ τῇ
[2, 5]	πῶς ἐντεῦθεν ἡ παρρησία τὴν	ἀκοσμίαν	εἰς αἰσχρολογίαν αὔξει· καί τι
[2, 7]	ἀποστέρξωσιν ἀπὸ ναυτίας τὴν τοιάνδε	ἀκοσμίαν,	ἣ κατήγορός ἐστιν ἀκρασίας· οὐ
[2, 2]	εὐωχίας μακαριστὸν ἡγοῦνται βίον τὴν	ἀκοσμίαν	τὴν περὶ τὰ συμπόσια, ὧν
[2, 12]	περισφυρίους τὴν περὶ τοὺς πόδας	ἀκοσμίαν	τῶν γυναικῶν φιλήμων ἐν Συνεφήβῳ
[2, 2]	ὥσπερ ναῦς δέδυκεν εἰς βυθὸν	ἀκοσμίας	ταῖς τοῦ οἴνου τρικυμίαις ἐπικεχωσμένον,
[2, 10]	χόρτου, μὴ καὶ ἐπὶ τῶν	ἀκόσμων	φιλοκόσμων τούτων ᾖ λελεγμένον; Ἀγρὸς
[2, 10]	ὁ ἑταιριζόμενος αὐτόν, καὶ οὐκ	ἀκούει	τοῦ παιδαγωγοῦ βοῶντος· Ὁ ἄνθρωπος
[2, 2]	πολλὴν γλῶτταν ἐκχέας μάτην ἄκων	ἀκούειν	ἅπερ ἑκὼν εἶπεν κακῶς. Καὶ
[2, 10]	δὲ ἡμῖν ἐπ´ ὠφελείᾳ τῶν	ἀκουόντων	τὰ κυητικὰ ὀνομάζειν ὄργανα, ὧν
[2, 7]	τὸ εἰρήνη σοι» πρίν τε	ἀκοῦσαί	σε μὴ ἀποκρίνου ῥῆμα. Ἀλλὰ
[2, 7]	ἃ μὴ προσῆκεν· καὶ γὰρ	ἀκούσματα	ἀήθη καὶ θεάματα ἀπρεπῆ κυμαινομένης
[2, 6]	Πάντῃ οὖν ἀφεκτέον τῶν αἰσχρῶν	ἀκουσμάτων	καὶ ῥημάτων καὶ θεαμάτων, πολὺ
[2, 7]	πέλας φθέγγεσθαι ἀναισθήτου· οὐ γὰρ	ἀκούσονται.	Καὶ τὸ μὲν ἀγεννείας, τὸ
[2, 12]	ὦτα εἰς αἴσθησιν διατετρημένα θείων	ἀκουστὴν	καὶ ἁγίων ἐπόπτην παρασκευάζουσιν δεικνύντος
[2, 2]	τὸ σῶμα ἀσάλευτον οἴνῳ καὶ	ἀκράδαντον·	ἀκροθώρακα τοῦτον καλοῦσιν οἱ περὶ
[2, 2]	τῷ χρόνῳ ὃ προαρπάζει ἡ	ἀκρασία.	Ἐν οἴνῳ δέ» φησί, μὴ
[2, 1]	τὸν λαιμόν, καὶ ἡ γαστριμαργία	ἀκρασία	περὶ τὴν τροφήν, ὡς δὲ
[2, 2]	ποτόν. Πλαδώσης δὲ ὀρέξεως δι´	ἀκρασίαν	αἱ διαπόντιοι οἰνηγίαι, παραφρονούσης καὶ
[2, 10]	Πρὸς δὲ δὴ τὴν ἄλλην	ἀκρασίαν	ἄριστον μὲν ὁ λόγος φάρμακον,
[2, 7]	πολλοῦ χρή, τῇ ἐφυστερήσει τὴν	ἀκρασίαν	ὁμολογοῦντας, ἀλλ´ οὐδὲ ἐν τῷ
[2, 1]	ἔχοντας βεβαρηκότες, οἳ δὲ τὴν	ἀκρασίαν	τὴν σφῶν παρὰ τοῖς ἔχουσιν
[2, 4]	ἀκοὴν καὶ συνελόντι φάναι αἴσθησιν	ἀκρασίας	αἰσχράν, τὴν ὡς ἀληθῶς ἀναισθησίαν,
[2, 1]	ἐσθίειν ἅμα καὶ πίνειν καθήκει·	ἀκρασίας	γὰρ τῆς μεγίστης συγχεῖν τοὺς
[2, 1]	ἄνθρωπον» ἀλλὰ ἡ περὶ τῆς	ἀκρασίας	διάληψις κενή. Ὁ γάρ τοι
[2, 2]	ἀσχημονεῖν ἀναγκάζοντας, ἀμυστὶ ἕλκοντας ὑπὸ	ἀκρασίας,	μηδὲ περιχεῖν τὸ γένειον ἢ
[2, 7]	τοιάνδε ἀκοσμίαν, ἣ κατήγορός ἐστιν	ἀκρασίας·	οὐ γὰρ κατὰ τὰ αὐτὰ
[2, 2]	καὶ ἀπρεπὲς τὸ θέαμα τῆς	ἀκρασίας,	πρὸς δὲ καὶ ἐπιβλαβὲς τὸ
[2, 1]	συμμεταφερομένης αὐτοῖς, ὡς εἰπεῖν, τῆς	ἀκρασίας	πρὸς τῶν διακόνων. Πῶς δὲ
[2, 2]	καὶ περὶ τὰς ἐκκρίσεις σπεύδειν	ἀκρασίας	τεκμήριον ἐκ τῆς ἀμέτρου προσφορᾶς
[2, 1]	~Ἀφεκτέον οὖν δουλοπρεπείας ἁπάσης καὶ	ἀκρασίας,	τῶν παρατιθεμένων κοσμίως ἐφαπτομένοις, ἀμόλυντον
[2, 1]	ἀπληστίᾳ συνεχομένων καὶ ἀσθμαινόντων ὑπὸ	ἀκρασίας,	ὠθουμένης κατ´ ἔπειξιν ἀκοινώνητον εἰς
[2, 2]	τοὺς ἀμφορεῖς, διαπυτίζοντας ἀλλήλοις τὸν	ἄκρατον	φιλοτησίας ὀνόματι, ἄλλους δὲ πλήρεις
[2, 2]	ἀλλ´ ἢ κῶμος, κραιπάλη, βαλανεῖα,	ἄκρατος,	ἀμίδες, ἀργία, πότος. Ὁρᾶν γοῦν
[2, 2]	φροντίσιν μὴ οἰνοβαρεῖν· ὁ γὰρ	ἄκρατος»	κατὰ τὸν κωμικὸν ὀλίγα ἀναγκάζει
[2, 2]	μέθῃ〉 Μέθη μὲν οὖν ἐστιν	ἀκράτου	χρῆσις σφοδροτέρα, παροινία δὲ ἡ
[2, 7]	ἀλλ´ ἀπαραποδίστως λάλησον καὶ ἐν	ἀκριβείᾳ	ἐπιστήμης. Νεανίσκε» καὶ σοὶ ἐπιτρέπει
[2, 3]	ἔνδον ἄθλιοι. Τοῦτο δὴ διασαφῶν	ἀκριβέστερον	ἐπήγαγεν· Λοιπόν ἐστιν ἵνα καὶ
[2, 2]	διψῆν χρηστέον, παραφυλάττοντας τὸν ὄλισθον	ἀκριβῶς·	ἀκροσφαλὴς γὰρ ἡ τοῦ οἴνου
[2, 1]	τὸν ἄνθρωπον συμβαινόντων κατὰ φύσιν	ἀκριβῶς	ἐκμάθῃ, εἴσεται μὴ σπουδάζειν μὲν
[2, 2]	ὑποκειμένου καταλήψεως διὰ τὸν σάλον	ἀκριβῶς	ἐφικέσθαι μὴ δυναμένη. Καὶ αἱ
[2, 12]	τοῦ κωμικοῦ τὰς λέξεις διελεγχούσας	ἀκριβῶς	τὸ φορτικὸν ὑμῶν τῆς ἀπειραγαθίας·
[2, 10]	Καὶ γὰρ μέλι ἤσθιεν καὶ	ἀκρίδας,	γλυκεῖαν καὶ πνευματικὴν τροφήν, ἀτύφους
[2, 1]	Ἰωάννης δὲ ὑπερτείνας τὴν ἐγκράτειαν	ἀκρίδας	καὶ μέλι ἤσθιεν ἄγριον» Ὑῶν
[2, 5]	ὁ τῶν γελοίων λόγος {τοῖος}	ἀκροάσεως	ἄξιος, διὰ τῶν ὀνομάτων αὐτῶν
[2, 5]	ἐπιτρέπειν γελωτοποιεῖν. Ἄτοπον γάρ, ὧν	ἀκροατὰς	γενέσθαι κεκώλυται, τούτων εὑρίσκεσθαι μιμητάς·
[2, 1]	οὖν ὁ ἀπόστολος σπερμάτων καὶ	ἀκροδρύων	καὶ λαχάνων ἄνευ κρεῶν μετελάμβανεν,
[2, 2]	σῶμα ἀσάλευτον οἴνῳ καὶ ἀκράδαντον·	ἀκροθώρακα	τοῦτον καλοῦσιν οἱ περὶ ταῦτα
[2, 3]	ὁ πλοῦτος οὐκ ὀρθῶς κυβερνώμενος	ἀκρόπολίς	ἐστι κακίας, περὶ ὃν ὀφθαλμιῶντες
[2, 3]	τὸ χρυσίον. Νυνὶ δὲ ἡ	ἀκρόπολις	τῆς κακίας ἡ φιλαργυρία εὕρηται,
[2, 2]	χρηστέον, παραφυλάττοντας τὸν ὄλισθον ἀκριβῶς·	ἀκροσφαλὴς	γὰρ ἡ τοῦ οἴνου παρείσδυσις.
[2, 1]	ἑστίασιν παρασκευῇ· ἐπεὶ αἱ μὲν	ἀκρότητες	σφαλεραί, αἱ μεσότητες δὲ ἀγαθαί.
[2, 2]	ἐστιν ὕδωρ. Τοῦτο ἐκ τῆς	ἀκροτόμου	πέτρας κατειβόμενον τοῖς παλαιοῖς τῶν
[2, 10]	καὶ σύρειν τὰς ἐσθῆτας ἐπ´	ἄκρους	καθιέντας τοὺς πόδας κομιδῇ ἀλαζονικόν,
[2, 8]	ἀξιοῦσι τὰ στήθη καὶ μυκτῆρας	ἄκρους,	ὡς δυνηθῆναι τὴν πυρώδη ἀναθυμίασιν
[2, 10]	καὶ οὐδὲν οὐδαμῶς παρανομητέον, οὐδὲ	ἀκυρωτέον	τὰς ἐντολάς· ἐπιθυμίᾳ γὰρ κακῇ
[2, 2]	τε πολλὴν γλῶτταν ἐκχέας μάτην	ἄκων	ἀκούειν ἅπερ ἑκὼν εἶπεν κακῶς.
[2, 2]	ἔλθῃ, κυμαίνει δ´ οἷα Λίβυσσαν	ἅλα	βορέης ἠὲ νότος, τὰ δὲ
[2, 2]	στεναῖς κομιδῇ κατὰ τὸ στόμιον	ἀλαβάστροις	ἀσχημόνως πίνουσαι ἀνακλῶσι μὲν τὰς
[2, 2]	προαίρεσιν εἰς ἡδονάς. Καὶ οὐχὶ	ἀλαβάστροις	πίνειν κεκωλύκαμεν· ἀλλὰ τὸ ἐπιτηδεύειν
[2, 8]	γειτνιώσης τῆς νυκτός. Οἶδ´ ὅτι	ἀλάβαστρον	μύρου» παρὰ τὸ δεῖπνον τὸ
[2, 3]	γραφή, πρὸς τοὺς φιλαύτους καὶ	ἀλαζόνας	ἀποτεινομένη· Ποῦ εἰσιν οἱ ἄρχοντες
[2, 10]	μετεώρους δὲ ἀπὸ τῆς ἀληθείας	ἀλαζονεία	καὶ τρυφὴ ποιεῖ, καὶ ἡ
[2, 10]	ἁλουργὴν χλανίδα περιεβάλετο ὁ τὴν	ἀλαζονείαν	τὴν πολιτικὴν ἐκτραπείς, εἰς δὲ
[2, 3]	μοι· ἕπου τῷ θεῷ γυμνὸς	ἀλαζονείας,	γυμνὸς ἐπικήρου πομπῆς, τὸ σόν,
[2, 9]	μὴν οἱ ἀργυρόποδες σκίμποδες πολλῆς	ἀλαζονείας	εἰσὶν κατήγοροι, καὶ ὁ ἐν
[2, 11]	περὶ τὰς ὑποδέσεις εἰσὶν αἱ	ἀλαζόνες	τὴν πολλὴν βλακείαν κἀνταῦθα ἐπιδεικνύμεναι.
[2, 10]	ἄκρους καθιέντας τοὺς πόδας κομιδῇ	ἀλαζονικόν,	ἐμποδὼν τῇ ἐνεργείᾳ τοῦ περιπατεῖν
[2, 2]	ἐν τούτοις μόνον πίνειν ὡς	ἀλαζονικὸν	περικόπτομεν, τοῖς παρατυχοῦσιν ἀπροσπαθῶς χρῆσθαι
[2, 4]	ἀνθρωπίνους· αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν κυμβάλοις	ἀλαλαγμοῦ»	κύμβαλον τοῦ στόματος τὴν γλῶτταν
[2, 8]	τοῖς ἄνθεσιν ἐπιψύχειν αὐτόν, ὁπότε	ἀλεαίνεσθαι	ἐθέλει τὸ νευρῶδες〉 Ναὶ μὴν
[2, 8]	τοῖς ἄνθεσιν ἐπιψύχειν αὐτόν, ὁπότε	ἀλεαίνεσθαι	ἐθέλει τὸ νευρῶδες· οὐ γὰρ
[2, 2]	δεῖν ὑποτρέφειν τὴν ἐκλείπουσαν ἔμφυτον	ἀλέαν	ἐπεισάκτῳ θερμότητι, ὀλίγῳ δὲ τῷ
[2, 8]	σκευάζει Χριστὸς ἀνθρώποις γνωρίμοις, εὐωδίας	ἄλειμμα,	ἐκ τῶν οὐρανίων συντιθεὶς ἀρωμάτων
[2, 8]	καὶ τὸ ἀπὸ τῶν ῥόδων	ἄλειμμα	καὶ τὰ ἄλλα, οἷς ἔτι
[2, 8]	γυνὴ δὲ ἀποπνείτω Χριστοῦ, τοῦ	ἀλείμματος	τοῦ βασιλικοῦ, μὴ διαπασμάτων καὶ
[2, 11]	μὴ ὁδεύοιεν, τότε δὲ τῷ	ἀλειπτῷ	χρηστέον. Ἡλωμένων δὲ δέονται τῶν
[2, 8]	πάθους αὐτοῦ· μύρῳ γὰρ εὐώδει	ἀλειφόμενοι	οἱ πόδες θεϊκὴν αἰνίττονται διδασκαλίαν
[2, 10]	φέρε, ἢ ἀγορᾶς ἥκοντα ἑωθινὸν	ἀλεκτρυόνος	ὀχεύειν δίκην, ὁπηνίκα εὐχῆς καὶ
[2, 1]	ἀμφὶ τὴν ἴγδιν καὶ τὸν	ἀλετρίβανον	τὸν πάντα αὐτῶν κατατρίβοντες βίον
[2, 12]	τηρεῖται τρυφὴ καθάπερ εἴδωλον, οὐκ	ἀλήθεια.	Ἐντεῦθεν ὀνειδίζων ὁ λόγος διὰ
[2, 11]	προθεμένους δὲ καθὼς ἔθος τῇ	ἀληθείᾳ	ἡμῶν τὸν σκοπὸν τὸν ὀρθὸν
[2, 1]	Ἁπλῆ δὲ αὕτη καὶ ἀπερίεργος,	ἀληθείᾳ	κατάλληλος, ἁπλοῖς καὶ ἀπεριέργοις ἁρμόζουσα
[2, 12]	πρὸς τὴν φύσιν, τουτέστιν ἀπάτη	ἀληθείᾳ	μὴ ἐριζέτω· εἰ δὲ αἰσχραὶ
[2, 9]	ὄψεις ἀνθρώπου φωτίσαντες τήν τε	ἀλήθειαν	αὐτὴν ἐποπτεύσαντες καὶ τῶν ταύτης
[2, 1]	τὴν πολυειδίαν, τῶν περὶ τὴν	ἀλήθειαν	δυσαρεστούντων κενοδοξίᾳ ποικίλῃ τὸ σῶφρον
[2, 1]	τοῦ τρυφῶντος βίου ὁ τὴν	ἀλήθειαν	ἐζηλωκὼς τῶν φιλοσόφων Πλάτων τὸ
[2, 1]	φαγεῖν καὶ πιεῖν; Καὶ τὴν	ἀλήθειαν	ἐπεγνώκαμεν» φησίν, ὅτι οὐδὲν εἴδωλον
[2, 9]	οὐδ´ αὐταῖς ταῖς περὶ τὴν	ἀλήθειαν	πράξεσι πάντα ἁρμόττων ἐστίν, εἰ
[2, 10]	μετεωρίζεσθε· μετεώρους δὲ ἀπὸ τῆς	ἀληθείας	ἀλαζονεία καὶ τρυφὴ ποιεῖ, καὶ
[2, 10]	ἀλλὰ εἰς τὴν εὕρεσιν τῆς	ἀληθείας	ἀναζωπυρήσωμεν. Ζητεῖτε γάρ» φησί, τὴν
[2, 10]	λόγια τὰ κυρίου ταῖς τῆς	ἀληθείας	ἀπαστράπτοντα αὐγαῖς. Τοιαύτην ἄλλην τὸν
[2, 10]	ὡραίου πάλιν εἰδωλολατροῦντας, πόρρω τῆς	ἀληθείας	ἀποικιστέον, δόξῃ, οὐκ ἐπιστήμῃ, ὀνειροπολοῦντας
[2, 10]	χρῶμα ζητεῖν, τὸ αὐτοφυὲς τῆς	ἀληθείας	ἀπόχρη βάμμα, αἱ δὲ τοῖς
[2, 2]	ζόφῳ τῆς καταιγίδος, τοῦ τῆς	ἀληθείας	ἀστοχήσας λιμένος, ἕως ἂν περιπεσὼν
[2, 6]	τὰ ὦτα τοῖς ἀπάγειν τῆς	ἀληθείας	βουλομένοις. Φθείρουσιν ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι
[2, 10]	περιττὰ ἀπασχολοῦσα ἡδυπάθεια ἀπάγει τῆς	ἀληθείας·	διὸ καί φησι παγκάλως· Ταῦτα
[2, 1]	πασχητιώντων ἐδεσμάτων» ἡ τράπεζα τῆς	ἀληθείας.	Εἰ γὰρ καὶ τὰ μάλιστα
[2, 8]	εἵματα καὶ χρίσματα εἰς τὴν	ἀληθείας	παρεισιέναι πόλιν. Χρὴ δὲ καὶ
[2, 10]	καὶ τῆς χρείας καὶ τῆς	ἀληθείας	πρὸς τῷ καὶ διαβολὴν τοῦ
[2, 2]	ὅλον αἵματι πληρώσας ἀμπέλου, ποτὸν	ἀληθείας,	τὸ κρᾶμα τοῦ νόμου τοῦ
[2, 9]	ᾗ καὶ τῶν ὀνείρων οἱ	ἀληθεῖς	ὀρθῶς λογιζομένῳ νηφούσης εἰσὶ ψυχῆς
[2, 9]	τῶν ταύτης ῥευμάτων μεταλαμβάνοντες, τοὺς	ἀληθεῖς	τῶν ὀνείρων ἐναργῶς καὶ φρονίμως
[2, 1]	Ἀγαστὸν μὲν οὖν πρὸς τὸ	ἀληθὲς	ἀναθρήσαντας τῆς ἄνω τροφῆς ἐξέχεσθαι
[2, 2]	γὰρ ἀμνηστία τῶν εἰς τὴν	ἀληθῆ	συντεινόντων ζωὴν ἐπὶ τὴν φθορὰν
[2, 3]	πενία καὶ ἡ μεγαλοφροσύνη ἡ	ἀληθής,	οὐ τὸ ἐπὶ πλούτῳ μεγαλοφρονεῖν,
[2, 12]	σεαυτὸν» πληρώσας. Αὕτη γὰρ ἡ	ἀληθὴς	τρυφή, ἡ θησαυριζομένη πολυτέλεια, ἣ
[2, 12]	λίθων πολυτελῶν. Αὕτη γὰρ ἡ	ἀληθινὴ	εὐκοσμία. Τὰ δὲ ὦτα αὐταῖς
[2, 12]	δὲ ἀμαυροῦσι τὸ κάλλος τὸ	ἀληθινὸν	ἐπισκιάζουσαι χρυσίῳ, καὶ οὐκ ἴσασι
[2, 12]	τοῦ λόγου τὸ κάλλος τὸ	ἀληθινόν,	ὃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν οὐδὲ
[2, 9]	ἐστιν ἡμῖν τοῦ ζῆν τοῦ	ἀληθινοῦ	καὶ τοῦ φρονεῖν γνησίως μάλιστα
[2, 9]	τοῦτο οἱ τοῦ φωτὸς τοῦ	ἀληθινοῦ	υἱοὶ μὴ ἀποκλείσωμεν θύραζε, ἔνδον
[2, 11]	τῶν περιέργων ὑπεδέδετο ὁ τῆς	ἀληθοῦς	Ἑβραίοις φιλοσοφίας ὑποδεικνύμενος τὸν τύπον.
[2, 1]	δόξαν θεοῦ ποιεῖτε» στοχαζόμενοι τῆς	ἀληθοῦς	εὐτελείας, ἥν μοι δοκεῖ καὶ
[2, 12]	τῆς ἀκοῆς καταβαίνων πόρους κατηχήσεως	ἀληθοῦς.	Ὀφθαλμοὶ δὲ ὑπαληλιμμένοι λόγῳ καὶ
[2, 10]	εἰδωλολατρείαν διαβέβληκε· δεῖ γὰρ ὡς	ἀληθῶς	ἁγνὸν εἰδώλων τὸν τοῦ ζῶντος
[2, 4]	αἴσθησιν ἀκρασίας αἰσχράν, τὴν ὡς	ἀληθῶς	ἀναισθησίαν, ἐκκοπτέον εὖ μάλα, τὴν
[2, 7]	ἁμαρτίαν ἀμαθίᾳ προσφερομένους. Μακάριος» ὡς	ἀληθῶς	ἀνήρ, ὃς οὐκ ὠλίσθησεν ἐν
[2, 10]	τεττίγων κοσμούμενοι, τὸ γηγενὲς ὡς	ἀληθῶς	ἀπειροκαλίᾳ κιναιδίας ἐνδεικνύμενοι. Ὁ δὲ
[2, 4]	εἰδωλολατρείας σπεύδουσιν. Καὶ γὰρ ὡς	ἀληθῶς	ἀποπεμπτέα τὰ ὄργανα ταῦτα νηφαλίου
[2, 2]	συγκιρνάντος μυστικῶς· καὶ γὰρ ὡς	ἀληθῶς	μὲν τὸ πνεῦμα ᾠκείωται τῇ
[2, 4]	ἐπεσκέψατο πνοήν. Εἰρηνικὸν γὰρ ὡς	ἀληθῶς	ὄργανον ὁ ἄνθρωπός ἐστιν, τὰ
[2, 10]	Ὅμηρός φησιν. Αἰσχύνομαι γὰρ ὡς	ἀληθῶς	ὁρῶν τοσοῦτον ἐκχεόμενον πλοῦτον εἰς
[2, 1]	τὸν κωμικόν. Ἔστι γὰρ» ὡς	ἀληθῶς	τὰ πολλὰ τοῖς πολλοῖς τοῦ
[2, 11]	βλακείαν κἀνταῦθα ἐπιδεικνύμεναι. Αἰσχρὰ γοῦν	ἀληθῶς	τὰ σανδάλια ἐκεῖνα, ἐφ´ οἷς
[2, 12]	καὶ ἄπλαστον καὶ νήπιον ὡς	ἀληθῶς,	τὸ σοβαρὸν δὲ καὶ θρυπτικὸν
[2, 12]	ἁγίων ἐπόπτην παρασκευάζουσιν δεικνύντος ὡς	ἀληθῶς	τοῦ λόγου τὸ κάλλος τὸ
[2, 8]	ἐξεκαλέσατο, καὶ τοὺς πρότερον φίλους	ἀληλιμμένους	τοῦτο ἐν τοῖς σταδίοις ἐκτρέπει
[2, 4]	αὐτῶν καὶ πρὸς λύραν ᾖδον.	Ἀλλ´	αἱ μὲν ἐρωτικαὶ μακρὰν ἐρρόντων
[2, 1]	δεῖπνον μέγα καὶ ἐκάλεσεν πολλούς.	~Ἀλλ´	αἰσθάνομαι ὅθεν ἡ εὐπρόσωπος ἐρρύη
[2, 7]	ἐν συμποσίῳ· πρέπει γάρ σοι·	ἀλλ´	ἀπαραποδίστως λάλησον καὶ ἐν ἀκριβείᾳ
[2, 1]	ἐπὶ τοὔψον ἐκτείνειν οὐκ ἀπογευομένων,	ἀλλ´	ἀφαρπαζόντων δίκην ἀμέτρως καὶ ἀσχημόνως
[2, 10]	ὡς ἐν σκότῳ νύκτωρ ἀκολαστητέον,	ἀλλ´	ἐγκαθειρκτέον τῇ ψυχῇ τὸ αἰδῆμον
[2, 10]	ὥσπερ λυττῶντα καὶ ἄγριον δεσπότην.	Ἀλλ´	ἐγκεκρίσθω δὴ ὁ γάμος καὶ
[2, 6]	στόματος ὑμῶν» φησὶν μὴ ἐκπορευέσθω,	ἀλλ´	εἴ τις ἀγαθός» Πάλιν τε
[2, 1]	δὲ οὐκ εἰς ἀπόλαυσιν ἔρημον,	ἀλλ´	εἰς μετάδοσιν κοινωνικὴν ἐπιτήδειος. Διὸ
[2, 8]	εἰς τὴν ἰδίαν εὐχάριστον χρῆσιν,	ἀλλ´	εἰς τὴν τῶν δαιμονίων ἀχάριστον
[2, 3]	νομίσματι γηΐνῳ οὐδ´ ἐν ἀγορᾷ,	ἀλλ´	ἐν οὐρανῷ πιπράσκεται καὶ πιπράσκεται
[2, 2]	ἵδρυται οὐκ ἐν τῇ κεφαλῇ,	ἀλλ´	ἐν τοῖς ἐντοσθιδίοις, πάθεσιν ἐπιθυμίᾳ
[2, 8]	πατρός, ἀρχὴ καὶ τέλος αἰῶνος.	~Ἀλλ´	ἐξέβην γὰρ τοῦ παιδαγωγικοῦ τύπου
[2, 1]	Ὑῶν δὲ ἀπείχετο καὶ Πέτρος·	ἀλλ´	ἔπεσεν ἐπ´ αὐτὸν ἔκστασις» ἐν
[2, 9]	δεῖν αὐτὸν οὐκ ἐπὶ ῥᾳθυμίᾳ,	ἀλλ´	ἐπὶ τῇ τῶν πράξεων ἀναπαύλῃ.
[2, 12]	ὑέλους τε ἵεσθαι ποικίλας οὐδὲν	ἀλλ´	ἢ ἀνοήτων ἐστὶν ἀνθρώπων ὑπὸ
[2, 1]	τὰ ἄλογα ζῷα, οἷς οὐδὲν	ἀλλ´	ἢ γαστήρ ἐστιν ὁ βίος,
[2, 1]	δοκεῖ ὁ τοιοῦτος ἄνθρωπος οὐδὲν	ἀλλ´	ἢ γνάθος εἶναι. ~Μηδὲ ἐπιθύμει»
[2, 10]	μᾶλλον ἢ φιλαλήθης, εἰς οὐδὲν	ἀλλ´	ἢ εἰς ὑπέκκαυμα εὔθετος πυρός.
[2, 2]	ὧν ἐστι τὸ ζῆν οὐδὲν	ἀλλ´	ἢ κῶμος, κραιπάλη, βαλανεῖα, ἄκρατος,
[2, 12]	τῇ Ἀφροδίτῃ περιβεβλῆσθαι λέγει, οὐδὲν	ἀλλ´	ἢ μοιχείας σύμβολον αἰνιττόμενος τὰ
[2, 8]	παλαιοὺς τῶν Ἑβραίων ἀναδουμένους βασιλεῖς.	Ἀλλ´	ἡ μὲν γυνὴ μηδέπω τοῦ
[2, 10]	ἐκ τοῦ ἄρρενος κατὰ μετασχηματισμόν·	ἀλλ´	ἡ μὲν τῶν πτερῶν νεοφυΐα
[2, 9]	ἀπείρηται τοῖς κεκτημένοις ἡ χρῆσις,	ἀλλ´	ἡ περὶ αὐτὰ ἐπιτήδευσις κεκώλυται·
[2, 1]	ἐστιν ἐκκλητικός, οὐ βλέπων ὀξύ,	ἀλλ´	ἡ τυφλώττουσα περὶ τὴν γαστριμαργίαν
[2, 7]	ψόφῳ τῆς αὑτῶν καταμαρτυροῦντας ἀπαιδευσίας,	ἀλλ´	ἣ μὲν παραπεμπτέα, ἡ ἐρυγή,
[2, 1]	οὐχ ἵνα ἐσθίωμεν καὶ πίνωμεν,	ἀλλ´	ἵνα ὦμεν εἰς ἐπίγνωσιν γεγονότες
[2, 8]	ἄνθρωπος ἄρα, ἐπήγαγεν καὶ συνήγαγεν.	Ἀλλ´	ἵππῳ μὲν καὶ κυνὶ οὐδὲ
[2, 10]	πλουσίου· οὗτός ἐστιν ἡ πόα.	Ἀλλ´	ὃ μὲν ἐκολάζετο ἐν Ἅιδου,
[2, 12]	ἢ μαργαρίταις ἢ ἱματισμῷ πολυτελεῖ,	ἀλλ´	ὃ πρέπει γυναιξὶν ἐπαγγελλομέναις θεοσέβειαν,
[2, 10]	ἅμα τῷ ἐμβρύῳ τὴν φιλανθρωπίαν.	Ἀλλ´	οἷς γε συγκεχώρηται γῆμαι, τούτοις
[2, 9]	οὐκ ἐσμὲν νυκτὸς οὐδὲ σκότους.	Ἀλλ´	ὅς ἐστιν ἡμῖν τοῦ ζῆν
[2, 1]	μὴ κατάκεισο εἰς τὴν πρωτοκλισίαν,	ἀλλ´	ὅταν κληθῇς, εἰς τὸν ἔσχατον
[2, 1]	ἄριστον ἢ δεῖπνον» καὶ πάλιν·	Ἀλλ´	ὅταν ποιῇς δοχήν, κάλει τοὺς
[2, 2]	τῇ βασιλείᾳ τοῦ πατρός μου.	Ἀλλ´	ὅτι γε οἶνος ἦν τὸ
[2, 10]	τὸν εἰπόντα· Καλὸς ὁ πῆχυς»	Ἀλλ´	οὐ δημόσιος» καί· Κνῆμαι καλαί»
[2, 12]	ἡμῖν ἔξεστι» φησὶν ὁ ἀπόστολος,	ἀλλ´	οὐ πάντα συμφέρει» ~Παρήγαγεν δὲ
[2, 1]	εἰ πάντων μεταλαμβάνειν ἔξεστί μοι,	ἀλλ´	οὐ πάντα συμφέρει» ταχὺ γὰρ
[2, 1]	τῶν ἀνθρώπων ἐγένετο τὰ πάντα,	ἀλλ´	οὐ πᾶσι χρῆσθαι καλόν, ἀλλ´
[2, 1]	οὖν παντελῶς τῶν ποικίλων βρωμάτων,	ἀλλ´	οὐ περὶ αὐτὰ σπουδαστέον· μεταληπτέον
[2, 7]	εἰς διαβολὰς οὔτε εἰς βλασφημίας,	ἀλλ´	οὐδ´ εἰς κακοηθείας. Ἐγὼ δ´
[2, 5]	τὸν ἐναντίως τῷ μωρῷ διακείμενον.	Ἀλλ´	οὐδ´ ἔμπαλιν εἶναι δεῖ σκυθρωπόν,
[2, 1]	ἀλλ´ οὐ πᾶσι χρῆσθαι καλόν,	ἀλλ´	οὐδὲ ἀεί. Καὶ γὰρ καὶ
[2, 10]	πυγῇ ἀγαλλόμενος, οὐ δολερὰ πόρνη»	ἀλλ´	οὐδὲ ἄλλο τι τοιοῦτον ἡδονῆς
[2, 2]	τῶν πράξεων ἐπιτηδεύσαι ἂν καλῶς.	Ἀλλ´	οὐδὲ ἀφίστασθαί ποτε δυνήσεται τῶν
[2, 10]	εἰς τὴν Κράτητος πήραν μόνον,	ἀλλ´	οὐδὲ εἰς τὴν ἡμετέραν πόλιν
[2, 10]	μὴν κεχηνέναι περὶ τὰς ἐπιθυμίας,	ἀλλ´	οὐδὲ ἐκπαθαίνεσθαι περὶ τὰς ἀλόγους
[2, 7]	τῇ ἐφυστερήσει τὴν ἀκρασίαν ὁμολογοῦντας,	ἀλλ´	οὐδὲ ἐν τῷ μεταξὺ προσκειμένους
[2, 1]	παραποδισθεῖσα τὴν προφορὰν ἐκδίδωσι τεθλιμμένην.	Ἀλλ´	οὐδὲ ἐσθίειν ἅμα καὶ πίνειν
[2, 8]	ἡμῖν δὲ οὐχ ὁπωστιοῦν συμμεθύειν,	ἀλλ´	οὐδὲ οἰνοῦσθαι ἐπιτέτραπται. Ναὶ μὴν
[2, 8]	ῥεῦμα· διὸ καὶ θᾶττον μαραίνεται.	~Ἀλλ´	οὐδὲ παρὰ τοῖς ἀρχαίοις τῶν
[2, 8]	δὴ κοινωνητέον οὐδ´ ὁπωστιοῦν δαίμοσιν,	ἀλλ´	οὐδὲ τὴν εἰκόνα τοῦ θεοῦ
[2, 7]	ποτὲ οὔτε πολυλογητέον οὔτε ἀδολεσχητέον,	ἀλλ´	οὐδὲ τροχαλῶς καὶ συνδιωκομένως ὁμιλητέον.
[2, 1]	ἀγάπην μὲν γινόμενον τὸ δεῖπνον,	ἀλλ´	οὐκ ἀγάπη τὸ δεῖπνον, δεῖγμα
[2, 10]	ὁ κύριος βούλεται τὴν ἀνθρωπότητα,	ἀλλ´	οὐκ ἀσελγαίνετε» λέγει οὐδὲ σφᾶς
[2, 10]	τὴν ᾠδὴν συμμεταβάλλει ταῖς τροπαῖς—	ἀλλ´	οὔτι γε τὴν φύσιν αὐτὴν
[2, 1]	ἐπιλύσεις οὐκ ἀγνοουμένας ὁ στατήρ,	ἀλλ´	οὐχ ὁ παρὼν ἐπιτήδειος τῆς
[2, 10]	ὑποδοχήν, εἰ δὲ καὶ πᾶσα,	ἀλλ´	οὐχὶ τῷ αὐτῷ γεωργῷ· οὐδὲ
[2, 8]	πάντα ἀποσκορακιστέον τὴν χρῆσιν αὐτῶν,	ἀλλ´	ὥσπερ φαρμάκῳ καὶ βοηθήματι χρηστέον
[2, 9]	σώματος εἶναι παντελῆ τὸν ὕπνον,	ἀλλὰ	ἄνεσιν. Διὸ καὶ παραλαμβάνεσθαί φημι
[2, 1]	ἄφεσιν τῆς ἁμαρτίας θάνατον ἀναίσθητον,	ἀλλὰ	ἀνταπόδοσιν ἁμαρτίας θάνατον σωτηρίας ἐπικρίνας.
[2, 1]	πάντα, καὶ εἷς κύριος Ἰησοῦς.	Ἀλλὰ	ἀπόλλυται» φησί, τῇ σῇ γνώσει
[2, 8]	κασία ἀπὸ τῶν ἱματίων σου.	Ἀλλὰ	γὰρ μὴ λάθωμεν ὥσπερ οἱ
[2, 8]	ἀγερωχίας σύμβολον ὁ στέφανος εἴη	ἀλλὰ	γὰρ ὅτι τοῖς εἰδώλοις κατωνόμασται.
[2, 12]	πόλεμον κίεν ἠύτε κούρη νηπίη.	Ἀλλὰ	γὰρ τὴν μὲν φιλοκοσμίαν ἥκιστα
[2, 1]	ἐπ´ ἄρτῳ ζήσεται ὁ δίκαιος»	Ἀλλὰ	γὰρ τὸ δεῖπνον ἔστω λιτὸν
[2, 8]	ταύτην καὶ εὐωδίαν θυμιάματος νοούντων,	ἀλλὰ	γὰρ τὸ τῆς ἀγάπης δεκτὸν
[2, 9]	μὴ καθεύδωμεν ὡς οἱ λοιποί,	ἀλλὰ	γρηγορῶμεν» φησὶν ἡ γραφή, καὶ
[2, 1]	ἵνα τὸ ἐφήμερον ἄριστον νοηθῇ,	ἀλλὰ	δικαιοσύνη καὶ εἰρήνη καὶ χαρὰ
[2, 10]	εἰς τρυφὴν τὸ ζητητικὸν ἀπολλύωμεν,	ἀλλὰ	εἰς τὴν εὕρεσιν τῆς ἀληθείας
[2, 1]	τὸ στόμα κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον»	ἀλλὰ	ἡ περὶ τῆς ἀκρασίας διάληψις
[2, 10]	περὶ ἃς μεμήνασιν οἱ πολλοί,	ἀλλὰ	ἡμῖν γε οὐ σπουδαστέον. Ὁ
[2, 9]	ἐνεργούσης ἔτι σωματικῶς τῆς ψυχῆς,	ἀλλὰ	καθ´ αὑτὴν ἐννοουμένης· ᾗ καὶ
[2, 4]	τῆς λογικῆς εὐωχίας ὁ κῶμος,	ἀλλὰ	καὶ αἱ παννυχίδες αἱ μάταιοι
[2, 5]	ἐθίζων, χαριεντιστέον τε, οὐ γελωτοποιητέον.	Ἀλλὰ	καὶ αὐτὸν τὸν γέλωτα ἐπιστομιστέον.
[2, 12]	Εἰ δὲ ἀμήχανον πάντας σωφρονεῖν,	ἀλλὰ	καὶ διὰ τὴν τῶν ἀναγκαίων
[2, 7]	ἐκ μόνων δὲ τῶν ἔργων,	ἀλλὰ	καὶ ἐκ λόγων ἄνθρωπος κρίνεται.
[2, 8]	ὤτων καὶ ἐκ τῶν γνάθων,	ἀλλὰ	καὶ ἐκ τῶν μυκτήρων. Καθάπερ
[2, 4]	ἐλάττωσις εἰς τὸ σωτήριον αὐτοῦ.	Ἀλλὰ	καὶ ἐν τοῖς παλαιοῖς Ἕλλησι
[2, 8]	πίστιν τὴν νέαν λελυμένης κενοδοξίας.	Ἀλλὰ	καὶ πάθος ἐμφαίνει δεσποτικὸν μυστικῶς
[2, 9]	οὐ παρὰ τοῖς ἰδιώταις μόνον,	ἀλλὰ	καὶ παρὰ τοῖς ἡγουμένοις τῶν
[2, 12]	θανάτῳ κεκριμένοι γεωρυχοῦσι παρ´ ἡμῖν.	Ἀλλὰ	καὶ τῇ γραφῇ ἀντᾴδετε, βοώσης
[2, 1]	τὸ πῦρ τῆς ὕλης ἐξεχόμενοι.	Ἀλλὰ	καὶ τὴν εὔκολον βρῶσιν τὸν
[2, 8]	τῆς ἐκκλησίας, ἧς ἐστιν κεφαλή·	ἀλλὰ	καὶ τῆς πίστεώς ἐστιν τύπος,
[2, 10]	ἀρχὴ γὰρ γενέσεως τὸ ἀπαλλαττόμενον.	Ἀλλὰ	καὶ τῆς ὕλης ὁ βρασμὸς
[2, 7]	ἀκοῦσαί σε μὴ ἀποκρίνου ῥῆμα.	Ἀλλὰ	καὶ τὸ τεθρυμμένον τῆς φωνῆς
[2, 10]	αἷμα τούτων ἐξανθεῖν τὴν πορφύραν.	Ἀλλὰ	καὶ τοῖς λίχνοις ὑφάσμασιν ἐγκαταμιγνύουσαι
[2, 11]	οἷς ἐστι τὰ χρυσᾶ ἄνθεμα»	ἀλλὰ	καὶ τοὺς ἥλους ἑλικοειδῶς τοῖς
[2, 8]	τὸ ἄνθος καὶ τὸ κάλλος.	Ἀλλὰ	καὶ τοὺς θιγγάνοντας αὐτοῖν τὸ
[2, 2]	τι ἔξεστι παρὰ τὰς εὐωχίας.	Ἀλλὰ	καὶ τούτοις ὅρος ἔστω τοῦ
[2, 1]	κτητόρων· καὶ οὐ μόνον ῥωμαλεώτεροι,	ἀλλὰ	καὶ φρονιμώτεροι, ὡς φιλόσοφοι πλουσίων·
[2, 8]	τοὺς παρ´ ἡμῖν μὴ μύρων,	ἀλλὰ	καλοκαγαθίας ὄζειν, γυνὴ δὲ ἀποπνείτω
[2, 1]	ὁ ἀπόστολος, καὶ γυναῖκας περιάγεσθαι;	Ἀλλὰ	κρατοῦντες δηλονότι τῶν ἡδονῶν κωλύομεν
[2, 6]	ἢ εὐτραπελία, ἃ οὐκ ἀνῆκεν,	ἀλλὰ	μᾶλλον εὐχαριστία. Εἰ δὲ ὁ
[2, 12]	τῆς χρήσεως ἡμῖν τὴν ἐξουσίαν,	ἀλλὰ	μέχρι τοῦ ἀναγκαίου, καὶ τὴν
[2, 11]	διακωλύοι. Εἰ δὲ μὴ ὁδεύοιμεν,	ἀλλὰ	μηδὲ φέροιμεν τὴν ἀνυποδησίαν, βλαύταις
[2, 3]	πλοῦτον οὔτε χρυσοῦν» ἀσκεῖν ἔχειν,	ἀλλὰ	μητὲ σκεῦος ἀχρεῖον, ὃ μὴ
[2, 1]	ὅτι οὐδὲν εἴδωλον ἐν κόσμῳ,	ἀλλὰ	μόνος ὄντως ἐστὶν εἷς ἡμῶν
[2, 10]	τοῦ ἐμοῦ» καί· Πρόσωπον εὐπρεπές»	Ἀλλὰ	μόνου τοῦ γεγαμηκότος» ~Ἐγὼ δὲ
[2, 10]	οὐ δημόσιος» καί· Κνῆμαι καλαί»	Ἀλλὰ	μόνου» φάναι, τοῦ ἀνδρὸς τοῦ
[2, 1]	οὐδὲ τὴν γογγύλην τὴν Μαντινικήν,	ἀλλὰ	οὐδὲ τὰ παρὰ τοῖς Ἀσκραίοις
[2, 1]	οὔτε ἐὰν μὴ φάγωμεν, ὑστερούμεθα.	Ἀλλὰ	οὐκ εὔλογον τραπέζης δαιμονίων» μεταλαμβάνειν
[2, 10]	μοιχεύῃ, ὡς ἑαυτόν, ὅτι μεμοίχευκεν·	ἀλλὰ	πάντως αὑτὸν χείρονα ἀποφαίνει καὶ
[2, 7]	προσφέρεσθαι· οὐ γὰρ ὀψοφάγος φύσει,	ἀλλὰ	σιτοφάγος ἄνθρωπος. Προανίστασθαι δὲ τῶν
[2, 5]	οὐδ´ ἔμπαλιν εἶναι δεῖ σκυθρωπόν,	ἀλλὰ	σύννουν· ἀποδέχομαι γὰρ εὖ μάλα
[2, 1]	τὰ εἰσιόντα κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον,	ἀλλὰ	τὰ ἐξιόντα» φησί, τοῦ στόματος.
[2, 1]	ἀσχημονοῦσιν οὐδὲ περὶ τὴν κατάποσιν,	ἀλλὰ	τὴν μὲν χεῖρα μετὰ τάξεως
[2, 2]	Καὶ οὐχὶ ἀλαβάστροις πίνειν κεκωλύκαμεν·	ἀλλὰ	τὸ ἐπιτηδεύειν ἐν τούτοις μόνον
[2, 10]	ὁρμᾶν τὸν τῆς ὑαίνης ἀπεχόμενον.	Ἀλλὰ	τὸ μὲν μὴ δεῖν ἐξομοιοῦσθαι
[2, 1]	γενέσεις τῶν καρπῶν τρέφουσιν ἄνθρωπον,	ἀλλὰ	τὸ ῥῆμά σου τοὺς σοὶ
[2, 9]	ὕπνου ἐστίν— ἀεικίνητος γὰρ αὕτη—	ἀλλὰ	τὸ σῶμα ἀναπαύλαις διαβασταζόμενον παρίεται,
[2, 8]	ἐρεθιστικὸν τῶν μύρων σπουδαστέον οὐδαμῶς,	ἀλλὰ	τὸ ὠφέλιμον ἐκλεκτέον, ὅπου γε
[2, 10]	οὐκ ἐσθῆτα τὴν τρυφητικὴν μεμήνυκεν,	ἀλλὰ	τὸν ἐκ πίστεως συνυφασμένον ἀκήρατον
[2, 1]	Μὴ γὰρ ἀφαιροῦμεν τὴν συμπεριφοράν,	ἀλλὰ	τὸν ὄλισθον τῆς συνηθείας ὡς
[2, 12]	παιδαγωγουμέναις οὐ χρυσίῳ κοσμεῖσθαι προσήκει,	ἀλλὰ	τῷ λόγῳ, δι´ οὗ μόνου
[2, 2]	ὁ μὴ εἰς σοφίαν ἐγρηγορῶν,	ἀλλὰ	ὑπὸ μέθης βαπτιζόμενος εἰς ὕπνον.
[2, 4]	ὁ ἄνθρωπός ἐστιν, τὰ δ´	ἄλλα	ἢν πολυπραγμονῇ τις, ὄργανα εὑρήσει
[2, 10]	ῥοδομιγές τε καὶ κοκκοβαφὲς καὶ	ἄλλα	μυρία διὰ σπουδῆς βάμματα ἐπινενόηται
[2, 8]	τῶν ῥόδων ἄλειμμα καὶ τὰ	ἄλλα,	οἷς ἔτι χρῶνται γυναῖκες, ὑγρά
[2, 12]	τίμιαι δὲ αὗται, τὰ δ´	ἄλλα	ὕλη γεώδης καταλείπονται. Συμβολικῶς τούτοις
[2, 7]	τῶν παλαιῶν ὑποδημάτων, τὰ μὲν	ἄλλα	ὑπὸ τῆς κακίας κατατέτριπται, μόνη
[2, 12]	ἠπάτησεν, οὕτω δὲ καὶ τὰς	ἄλλας	γυναῖκας ὁ κόσμος ὁ χρυσοῦς
[2, 10]	τὰς ὀθόνας τὰς ἀπ´ Αἰγύπτου,	ἄλλας	δέ τινας ἐκ γῆς Ἑβραίων
[2, 1]	θεῷ. Ἔχοι δ´ ἂν καὶ	ἄλλας	ἐπιλύσεις οὐκ ἀγνοουμένας ὁ στατήρ,
[2, 3]	τροφῆς, τὰ δὲ καὶ εἰς	ἄλλας	τινάς, ἃς〉 αἰσχύνομαι καὶ λέγειν,
[2, 10]	μὴ οὐκ ἄλλη μὲν ἀνδράσιν,	ἄλλη	δὲ ἐσθὴς ἀπονεμητέα γυναιξίν· κοινὸν
[2, 10]	ὁ σκοπός, ὅρα μὴ οὐκ	ἄλλη	μὲν ἀνδράσιν, ἄλλη δὲ ἐσθὴς
[2, 2]	εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν» εὐφροσύνης ἅγιον	ἀλληγορεῖ	νᾶμα. Καὶ ὅτι μὲν σωφρονεῖν
[2, 10]	δηλωθήσεται, χόρτος δὲ ὁ χυδαῖος	ἀλληγορεῖται	ὄχλος, ὁ τῆς ἐφημέρου εὐφροσύνης
[2, 10]	τῶν νεκρῶν σωμάτων μυσαττόμενος τροφὴν	ἀλληγορίᾳ	σοφῇ τὴν εἰδωλολατρείαν διαβέβληκε· δεῖ
[2, 8]	καὶ τὸ εὐαγγέλιον κηρύξαντες πόδες	ἀλληγοροῦνται	κυρίου, περὶ ὧν καὶ διὰ
[2, 10]	ὑαίνῃ διὰ τὸν ὑπερβάλλοντα πασχητιασμόν·	ἀλληλίζει	γὰρ καὶ ὁ ἄρρην, ὅθεν
[2, 10]	πρὸς τὰς ἐγκύους ὁμιλίας καὶ	ἀλληλοβασίας	καὶ παιδοφθορίας καὶ μοιχείας καὶ
[2, 2]	στεφάνους ὥσπερ τοὺς ἀμφορεῖς, διαπυτίζοντας	ἀλλήλοις	τὸν ἄκρατον φιλοτησίας ὀνόματι, ἄλλους
[2, 10]	ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς	ἀλλήλους,	ἄρρενες ἐν ἄρρεσι τὴν ἀσχημοσύνην
[2, 1]	μου, συνερχόμενοι εἰς τὸ φαγεῖν	ἀλλήλους	ἐκδέχεσθε. Εἰ δέ τις πεινᾷ,
[2, 7]	γὰρ ὡς ἐπιτείνοντες τὴν πρὸς	ἀλλήλους	εὔνοιαν σύνιμεν, πῶς ἔχθρας διὰ
[2, 10]	σπόρον. Πρὸς δὲ δὴ τὴν	ἄλλην	ἀκρασίαν ἄριστον μὲν ὁ λόγος
[2, 10]	ἔχει τι περιττὸν παρὰ τὴν	ἄλλην	ἐσθῆτα ἢ τὸν ψόγον μόνον,
[2, 2]	ἔτι ἐπὶ τῇ χθιζῇ μέθῃ	ἄλλην	ἕωθεν αὖθις ἀναντλοῦντας μέθην. Καλόν,
[2, 10]	τῆς ἀληθείας ἀπαστράπτοντα αὐγαῖς. Τοιαύτην	ἄλλην	τὸν κύριον ἐσθῆτα διὰ τοῦ
[2, 2]	λάθῃ τὸ βοήθημα διὰ πλῆθος	ἄλλης	θεραπείας δεόμενον. Φυσικὸν μὲν οὖν
[2, 8]	ἄκαρπον. Ἔχοιμ´ ἄν σοι καὶ	ἄλλο	μυστικὸν ἐνταῦθα εἰπεῖν. Ἐπεὶ γὰρ
[2, 10]	χρεών. Βάμμα γοῦν Σαρδιανικὸν καὶ	ἄλλο	ὀμφάκινον καὶ χλωρὸν ἕτερον ῥοδομιγές
[2, 1]	ἔτι χοῦς ἐστιν, τί ἂν	ἄλλο	προὐργιαίτερον ἑαυτοῦ ἔχοι πρὸς τὸ
[2, 10]	στολὴ λευκή. Εἰ δὲ καὶ	ἄλλο	τι δέοι χρῶμα ζητεῖν, τὸ
[2, 10]	οὐ δολερὰ πόρνη» ἀλλ´ οὐδὲ	ἄλλο	τι τοιοῦτον ἡδονῆς θηρίον. Πολλὴ
[2, 1]	τοῦ θεοῦ; ~Οἱ μὲν δὴ	ἄλλοι	ἄνθρωποι ζῶσιν, ἵνα ἐσθίωσιν, ὥσπερ
[2, 11]	εἰ καὶ αἰνίττεταί τι, ἐν	ἄλλοις	δηλωθήσεται. ~Ὅτι οὐ χρὴ περὶ
[2, 2]	πῃ καὶ ἡμεῖς παραπλήσιον θέαμα	ἄλλοις	καὶ〉 γέλως γενώμηθα. Ἀστείως ἄρα
[2, 7]	ἐπιθυμίας· ἔσθ´ ὅτε δὲ καὶ	ἄλλοις	παραίτιοι γίνονται σφαλμάτων, τὸ ἐπικίνδυνον
[2, 8]	ἢ ἴοις ἢ κρίνοις ἢ	ἄλλοις	τισὶ τοιούτοις ἄνθεσι χαίτην πυκάζεσθαι
[2, 8]	ὑποκριτὴς καὶ φίλημα δεδολωμένον ἔχων,	ἄλλον	παλαιὸν μιμούμενος ὑποκριτήν, καὶ τὸν
[2, 12]	παρ´ ὃ βεβούληται, οὔτε μὴν	ἄλλος	ἀμείνων ἂν εἴη τῶν ὤτων
[2, 10]	ἐκ τριχῶν πεποιημένη. Ἡσαΐας δέ,	ἄλλος	οὗτος προφήτης, γυμνός τε καὶ
[2, 2]	νησιώτης Νάξιος καὶ ἀνθοσμίας τις	ἄλλος	τῆς Ἰταλῶν γῆς, πολλὰ ταῦτα
[2, 10]	ἄγαται τοὺς σώφρονας· οὔτε ἐπ´	ἀλλοτρίᾳ	κοίτῃ πόθον αἰσχρὸν ἔχοντας οὐδὲ
[2, 10]	εἰς δὲ τὰς γυναῖκας τὰς	ἀλλοτρίας	ὡς ἰδίας ἀφορᾶν θυγατέρας κρατεῖν
[2, 10]	κακίαν, περιττῇ μὲν ἐσθῆτι ἠμφιεσμένην,	ἀλλοτρίῳ	δὲ χρώματι γεγανωμένην· καὶ ἡ
[2, 2]	εὐχερὲς τὸ ῥιγοῦν, τοῦ δὲ	ἄλλου	καιροῦ διὰ τὴν τῶν ἐντοσθιδίων
[2, 10]	τέλεον καταδαρθεῖν. Φημὶ τοίνυν οὐκ	ἄλλου	τινὸς ἕνεκα δεηθῆναι ὑφασμάτων τὸν
[2, 2]	ἀλλήλοις τὸν ἄκρατον φιλοτησίας ὀνόματι,	ἄλλους	δὲ πλήρεις κραιπάλης, αὐχμῶντας, ὠχριῶντας,
[2, 10]	τούτων ζῆλος καὶ εἰς τοὺς	ἄλλους	Ἴωνας διικνεῖτο, οὓς Ὅμηρος ἐκθηλύνων
[2, 3]	καὶ χρυσίου πεποιημένων λιθοκολλήτων τε	ἄλλων	ἄθετος ἡ χρῆσις, ὄψεως ἀπάτη
[2, 1]	δή φησιν Ἀριστοτέλης μόνον τῶν	ἄλλων	ζῴων ἐν τῇ γαστρὶ τὴν
[2, 3]	κλισιάδες στρωμναί τε ἁλουργεῖς καὶ	ἄλλων	χρωμάτων δυσπορίστων, ἀπειροκάλου τρυφῆς τεκμήρια,
[2, 8]	τὴν χλόην. Ἐμψύχει γὰρ χαίτην	ἄλλως	ὁ στέφανος περικείμενος καὶ δι´
[2, 2]	ἐκκρίσεις χωρούντων. Πρέπει δὲ καὶ	ἄλλως	ταῖς θεϊκαῖς φροντίσιν μὴ οἰνοβαρεῖν·
[2, 11]	ἁρμόζει γυμνὸν ἐπιδείκνυσθαι τὸν πόδα·	ἄλλως	τε καὶ εὐολίσθητον εἰς βλάβην
[2, 10]	καὶ πρὸς ἄνδρα, ἡ δὲ	ἄλλως	φερομένη ὅλη γίνεται τοῦ γάμου,
[2, 1]	νηκτὰ καὶ συνελόντι εἰπεῖν τὰ	ἄλογα	ζῷα διατρέφων εἷς ἐστιν, ὁ
[2, 1]	ἐσθίωσιν, ὥσπερ ἀμέλει καὶ τὰ	ἄλογα	ζῷα, οἷς οὐδὲν ἀλλ´ ἢ
[2, 10]	εὔθετον εἰς σπόρον καὶ τὰ	ἄλογα	τῶν ζῴων. Τὸ δὲ μὴ
[2, 4]	ἔρως δὲ καὶ μέθη, τὰ	ἀλόγιστα	πάθη, μακρὰν ἀπῴκισται τοῦ ἡμεδαποῦ
[2, 8]	ἐπίσταται οὐρανός. Πρὸς δὲ καὶ	ἀλόγιστον	ἀκηκοότας ἡμᾶς τὸν κύριον ἀκάνθαις
[2, 7]	ψόφοι τῶν οἰκετῶν οἱ προκλητικοί,	ἄλογοι	σημασίαι οὖσαι, λογικοῖς ἀνθρώποις ἐκκλιτέοι·
[2, 1]	βρῶσις ἡ Χριστοῦ· κομιδῇ δὲ	ἄλογον	καὶ ἀχρεῖον καὶ οὐκ ἀνθρώπειον
[2, 1]	τῆς ἀναπνοῆς; Πῶς δὲ οὐκ	ἄλογον	τὰς χεῖρας ἐπεμφύρειν τοῖς ἡδύσμασιν
[2, 10]	παράνομός ἐστι καὶ ἄδικος καὶ	ἄλογος·	ἔμπαλιν δὲ ὁ Μωυσῆς ἀπάγει
[2, 10]	ἀλλ´ οὐδὲ ἐκπαθαίνεσθαι περὶ τὰς	ἀλόγους	ὀρέξεις οὐδὲ ἐπιθυμεῖν μολύνεσθαι. Σπείρειν
[2, 10]	Σαφὲς τοῦτο καὶ ἐπὶ τῶν	ἀλόγων	ζῴων καὶ ἐπὶ τῶν ἐν
[2, 3]	ἑαυτῶν, καὶ τὰς πλουτούσας ταύτας	ἀλόγως	γυναῖκας χρυσοῦ ποιεῖσθαι τῶν ἐκκρίσεων
[2, 10]	τοὺς δὲ κατὰ φύσιν λογισμοὺς	ἀλόγως	εἰς τοὺς παρὰ φύσιν καταισχύνειν
[2, 4]	ἀνθρώποις κατάλληλα καὶ ἀνθρώπων τοῖς	ἀλογωτέροις.	Τὰς μὲν γὰρ ἐλάφους ταῖς
[2, 9]	καὶ χρυσοποικίλτους ψιλοτάπιδας ξυστίδας τε	ἁλουργὰς	καὶ τοὺς γαυνάκας τοὺς πολυτιμήτους
[2, 3]	πεποικιλμέναι κύτει κλισιάδες στρωμναί τε	ἁλουργεῖς	καὶ ἄλλων χρωμάτων δυσπορίστων, ἀπειροκάλου
[2, 10]	τῆς ἀμπεχόνης ὑφαίνουσαι τὸ πᾶν	ἁλουργὲς	εἰργάσαντο ἐκφλέγουσαι τὰς ῥᾳθυμίας, καὶ
[2, 10]	παρασκευάζων. Ἦ που γὰρ ἂν	ἁλουργὴν	χλανίδα περιεβάλετο ὁ τὴν ἀλαζονείαν
[2, 10]	τε χρυσῷ πεποικιλμένα καὶ τὰ	ἁλουργοβαφῆ	καὶ ζῳωτά— προσήνεμόν γέ τι
[2, 10]	τὸ κάλλος τοῦ σώματος· οὐδὲ	ἁλουργῷ	παραπετάσματι χρωμένην περίβλεπτον ἐθέλειν γίνεσθαι
[2, 9]	τὸ πλεῖστον εἰς ἐγρήγορσιν ἀποτεμνομένοις.	Ἄλυες	δὲ〉 καὶ νυσταγμοὶ καὶ διεκτάσεις
[2, 10]	τὰς μεμωρημένας ταύτας καὶ ἁβρὰς	ἀλυούσας	πορφύρας κατὰ τὸ ποιητικὸν δὴ
[2, 8]	κύπρου τὸ ἄνθος εἰς ὕπνον	ἄλυπον	ὑπάγετον. Πολλὰ δὲ αὐτῶν φύσει
[2, 4]	μὲν γάρ ἐστι μεθυστικὸς {αὐλὸς}	ἄλυς,	ἐρωτικῆς σχεδιαστὴς ἀδημονίας, ὁ κῶμος·
[2, 12]	περόνας, ἀμφιδέας, ὅρμους, πέδας, σφραγῖδας,	ἁλύσεις,	δακτυλίους, καταπλάσματα, πομφόλυγας, ἀποδέσμους, ὀλίσβους,
[2, 12]	Λέγει γοῦν ὁ κωμικὸς Νικόστρατος·	ἁλύσεις,	καθετῆρας, δακτυλίους, βουβάλια, ὄφεις, περισκελίδας,
[2, 12]	Ἀττικοῖς αὐτῷ τούτῳ τῷ ὀνόματι	ἁλύσεις	κέκληνται. Πέδας δὲ περισφυρίους τὴν
[2, 12]	στρεπτοί; οἵ τε καθετῆρες καλούμενοι	ἁλύσεων	ἐπέχοντες τρόπον καὶ παρὰ τοῖς
[2, 10]	αἰδοῖα ἔχει τὸ αὐτὸ ζῷον	ἅμα	ἄμφω, ἄρρενος καὶ θήλεος, καθὼς
[2, 1]	σπεύδοντας, ὡς καὶ τὰς γνάθους	ἅμα	ἄμφω ἐξογκοῦσθαι τῶν περὶ τὸ
[2, 1]	καὶ τὸ φθέγγεσθαι ὁτιοῦν ἐσθίοντα	ἅμα·	ἀπρεπὴς γὰρ καὶ ἄσημος ἡ
[2, 7]	οἱ πολλοὶ ἀπομύττονται καὶ πτύουσιν	ἅμα	ἐν τῷ αὐτῷ καὶ δειπνοῦσι.
[2, 2]	τὴν εἰκόνα ταύτην τὴν γελοίαν	ἅμα	καὶ ἐλεεινὴν σφᾶς αὐτοὺς πρὸς
[2, 7]	τῇ φωνῇ μεμετρημένον, μεγέθους τε	ἅμα	καὶ μήκους καὶ τάχους καὶ
[2, 7]	καὶ τοῖς ὄνοις ἡ φάτνη	ἅμα	καὶ ὁ κοπρών· καὶ γὰρ
[2, 3]	διὰ τέχνης ἑτοιμοτέρᾳ δεδιέναι τε	ἅμα	καὶ πίνειν διδάσκουσα περιοριστέα τῆς
[2, 1]	ἐκδίδωσι τεθλιμμένην. Ἀλλ´ οὐδὲ ἐσθίειν	ἅμα	καὶ πίνειν καθήκει· ἀκρασίας γὰρ
[2, 1]	δι´ ἃς εἰς Ἑλλάδα πεντακοσίαις	ἅμα	μυριάσιν ὁ κακοδαίμων ἐστείλατο Πέρσης.
[2, 10]	φθορὰν φθορίοις συγχρώμεναι φαρμάκοις ἐξαμβλίσκουσιν	ἅμα	τῷ ἐμβρύῳ τὴν φιλανθρωπίαν. Ἀλλ´
[2, 10]	καθαροῦ θέμις θιγγάνειν· μὴ δὴ	ἅμα	χιτῶνι ἀποδυομένῳ ἀποδυσώμεθα καὶ τὴν
[2, 7]	δὲ κρεῖττον ἢ ἀντιλέγειν ἁμαρτίαν	ἀμαθίᾳ	προσφερομένους. Μακάριος» ὡς ἀληθῶς ἀνήρ,
[2, 8]	ἐστεφάνωσαν ὑψωμένον τῆς αὑτῶν καταμαρτυροῦντες	ἀμαθίας·	τοῦτ´ αὐτὸ γὰρ οἱ σκληροκάρδιοι
[2, 8]	καταστεπτέον. Ὁ γὰρ καλὸς τοῦ	ἀμαράντου	στέφανος ἀπόκειται τῷ καλῶς πεπολιτευμένῳ·
[2, 10]	ἁμαρτάνειν ἐστίν, πᾶς δὲ ὃς	ἁμαρτάνει,	καὶ ἀδικεῖ εὐθύς, οὐχ οὕτως
[2, 1]	τις καὶ τούτων μεταλαμβάνει, οὐχ	ἁμαρτάνει,	μόνον ἐγχρατῶς μετεχέτω, μὴ ἐξεχόμενος
[2, 10]	Ὁ γὰρ ἁμαρτάνων, παρ´ ὅσον	ἁμαρτάνει,	χείρων καὶ ἀτιμότερος αὐτὸς αὑτοῦ·
[2, 10]	ἐφ´ οἷς πράττει τις ὁμολογοῦντος	ἁμαρτάνειν	ἐστίν, πᾶς δὲ ὃς ἁμαρτάνει,
[2, 1]	τῶν ἀσθενούντων ἀδελφῶν εἰς Χριστὸν	ἁμαρτάνουσιν.	Ταύτῃ τοι ὁ ἀπόστολος εὐλαβούμενος
[2, 10]	ἀποφαίνει καὶ ἀτιμότερον. Ὁ γὰρ	ἁμαρτάνων,	παρ´ ὅσον ἁμαρτάνει, χείρων καὶ
[2, 6]	γὰρ ἀεὶ τὰς ῥίζας τῶν	ἁμαρτημάτων	ἐκκόπτειν, τὸ οὐ μοιχεύσεις» διὰ
[2, 2]	ἔνδοθεν τῆς ψυχῆς ἐπιθεωρεῖται, ἡ	ἁμαρτία,	δι´ ἣν οὐδὲ σωθήσεται ῥᾳδίως
[2, 7]	ἁγίοις συνεῖναι, σκώπτειν τὸν ἅγιον	ἁμαρτία·	ἐκ στόματος γὰρ ἀφρόνων» φησὶν
[2, 1]	καὶ οὐ μὴ ἀφεθήσεται ἡ	ἁμαρτία	ὑμῶν αὕτη, ἕως ἂν ἀποθάνητε»
[2, 8]	Διὰ τοῦτο ἀφέωνται αὐτῆς αἱ	ἁμαρτίαι»	Δύναται δὲ τοῦτο σύμβολον εἶναι
[2, 7]	Σιωπᾶν δὲ κρεῖττον ἢ ἀντιλέγειν	ἁμαρτίαν	ἀμαθίᾳ προσφερομένους. Μακάριος» ὡς ἀληθῶς
[2, 6]	τοι πολυλογίας οὐκ ἐκφεύξῃ» φησίν,	ἁμαρτίαν·	δίκην ἄρα ὑφέξει ἡ γλωσσαργία·
[2, 1]	ὅτι γε τὴν τοιαύτην τρυφὴν	ἁμαρτίαν	λογίζεται, ἐπιφέρει· καὶ οὐ μὴ
[2, 7]	καὶ οὐ κατενύγη ἐν λύπῃ	ἁμαρτίας»	ἤτοι μετανοήσας ἐφ´ οἷς λαλήσας
[2, 10]	ἐπιεικέστεροι γνωρίζουσι μὲν οὔσας αὐτὰς	ἁμαρτίας,	ἡττῶνται δὲ τῶν ἡδονῶν. Καὶ
[2, 1]	ἂν ἀποθάνητε» οὐχὶ ἄφεσιν τῆς	ἁμαρτίας	θάνατον ἀναίσθητον, ἀλλὰ ἀνταπόδοσιν ἁμαρτίας
[2, 1]	ἁμαρτίας θάνατον ἀναίσθητον, ἀλλὰ ἀνταπόδοσιν	ἁμαρτίας	θάνατον σωτηρίας ἐπικρίνας. Μὴ εὐφρανθῇς
[2, 8]	αὐτὸν πεπιστευκότες, οἷς ἀφῆκεν τὰς	ἁμαρτίας,	καὶ αἱ τρίχες αἱ λελυμέναι
[2, 10]	μου, καὶ οὐδεὶς βλέπει τὰς	ἁμαρτίας	μου· τί εὐλαβοῦμαι; Μὴ μνησθήσεται
[2, 10]	οἱ πολλοὶ τρυφάς, τὰς ἑαυτῶν	ἁμαρτίας,	οἱ δὲ τούτων ἐπιεικέστεροι γνωρίζουσι
[2, 8]	ἡμᾶς μὲν εὐωδίας, Ἑβραίους δὲ	ἁμαρτίας.	Σαφέστατα τοῦτο ἀπέδειξεν ὁ ἀπόστολος
[2, 2]	περὶ πολλῶν ἐκχεόμενον εἰς ἄφεσιν	ἁμαρτιῶν»	εὐφροσύνης ἅγιον ἀλληγορεῖ νᾶμα. Καὶ
[2, 8]	ῥυσάμενος ἡμᾶς ἀπὸ σκανδάλων καὶ	ἁμαρτιῶν	καὶ τῶν τοιούτων ἀκανθῶν καὶ
[2, 2]	τὰ δὲ κεκρυμμένα πάντα φαίνει,	ἁμαρτοεπής·	οἶνος μεθύουσιν ὄλισθος, οἶνος ψυχαπάτης
[2, 8]	νεκροί· δάκρυα δέ ἐσμεν οἱ	ἁμαρτωλοὶ	μετανενοηκότες, οἱ εἰς αὐτὸν πεπιστευκότες,
[2, 8]	λόγου μεταλαβοῦσα— ἔτι γὰρ ἦν	ἁμαρτωλός—	ὅπερ ἡγεῖτο τὸ κάλλιστον εἶναι
[2, 2]	διὰ τοὺς κατοπτεύοντας. Ὀπαὶ γὰρ	ἁμαρτωλοῦ	τὰ διερρωγότα τοῦ ὕφους τοῦ
[2, 12]	καὶ ἁβροδίαιτον φαίνουσα. Αἳ δὲ	ἀμαυροῦσι	τὸ κάλλος τὸ ἀληθινὸν ἐπισκιάζουσαι
[2, 8]	μύρων, ἀεὶ δὲ τῷ σωφροσύνης	ἀμβροσίῳ	χρίσματι συναλειφέσθω, ἁγίῳ τερπομένη μύρῳ
[2, 12]	ὅρμοις καὶ τοῖς περιδεραίοις ἐγκατακλειόμενοι	ἀμέθυστοι	καὶ κεραυνῖται καὶ ἰάσπιδες καὶ
[2, 10]	ἀποτροπήν· τὴν δὲ ὕαιναν ἐναλλὰξ	ἀμείβειν	τὸ ἄρρεν εἰς τὸ θῆλυ
[2, 2]	προσηνέστερον τοῖς φίλοις, παροινηθεὶς δὲ	ἀμείβεται	τὴν ὕβριν· θερμὸς γὰρ ὢν
[2, 10]	οὔτι γε τὴν φύσιν αὐτὴν	ἀμείβουσιν,	ὡς θῆλυ γίγνεσθαι ἐκ τοῦ
[2, 1]	οὗτος ἀτεχνῶς τῷ ἐγγαστριμύθῳ καλουμένῳ.	Ἄμεινον	δὲ πολλῷ τοῦ δαίμονα ἔχειν
[2, 6]	ἐπὶ τὴν θέαν τῶν καλῶν,	ἄμεινον	εἶναι λέγων τοῖς ποσὶν ἢ
[2, 5]	ἔπος προέηκεν, ὅπερ τ´〉 ἄρρητον	ἄμεινον.	Μάλιστα γοῦν ἐν οἴνῳ καθορᾶσθαι
[2, 2]	ἐλεεινὴν σφᾶς αὐτοὺς πρὸς τὸ	ἄμεινον	σχηματίζειν, ὀρρωδοῦντας μὴ ἄρα πῃ
[2, 1]	τροφῆς. Ἡμεῖς δὲ καὶ τούτων	ἀμείνους,	ὅσῳ καὶ κύριοι, καὶ θεῷ
[2, 3]	ῥᾳδίως καὶ κοινωνοῦμεν εὐκόλως αὐτῶν,	ἀμείνω〉	Ἀμείνω δὴ τὰ χρήσιμα, βελτίω
[2, 3]	καὶ κοινωνοῦμεν εὐκόλως αὐτῶν, ἀμείνω〉	Ἀμείνω	δὴ τὰ χρήσιμα, βελτίω δὲ
[2, 12]	ὃ βεβούληται, οὔτε μὴν ἄλλος	ἀμείνων	ἂν εἴη τῶν ὤτων κόσμος
[2, 10]	τῶν καρπῶν συγκομιδή. Μακρῷ δὲ	ἀμείνων	γεωργὸς ὁ ἔμψυχον σπείρων ἄρουραν·
[2, 7]	δὲ εἴ τῳ ἐπιγένοιτο, ὥσπερ	ἀμέλει	καὶ ἡ ἐρυγή, οὐκ ἐξηχεῖν
[2, 1]	ἄνθρωποι ζῶσιν, ἵνα ἐσθίωσιν, ὥσπερ	ἀμέλει	καὶ τὰ ἄλογα ζῷα, οἷς
[2, 8]	μύρον, τούτῳ τετίμηκε τὸν δεσπότην·	ἀμέλει	καὶ τῷ κόσμῳ τοῦ σώματος,
[2, 8]	καὶ τῆς γεύσεως ἀποκεκλείκαμεν, οὕτως	ἀμέλει	καὶ τῶν ὄψεων καὶ τῶν
[2, 7]	ὃ παιδαγωγήσει τὸ εὔσχημον αὐτῶν.	Ἀμέλει	πρὸς τὸν αἰσχυντηλὸν καὶ σιωπηλὸν
[2, 7]	μὴ προσόντος κυροῦσα τὸ προσόν.	Ἀμέλει	τοιοῦτόν τι ἐπικρίνει ὁ τὸν
[2, 8]	διὰ τὴν συνείδησιν» Ἀοχλήτου δὲ	ἀμεριμνίας	ὁ στέφανος σύμβολον· ταύτῃ καὶ
[2, 7]	τὴν κλισίαν τὰς ὄψεις πήξαντες	ἀμετασάλευτοι	τοῖς ἀγκῶσιν ἐρηρεισμένοι μόνοις παρέστων
[2, 1]	πόντου τε βένθη καὶ ἀέρος	ἀμέτρητον	εὖρος ἐκτρέφει, τῇ αὑτῶν ἐκποριζόμενοι
[2, 10]	ἡμᾶς παραλυποίη τοῦ περιέχοντος ἡ	ἀμετρία.	Εἰ δὴ οὗτός ἐστι τῆς
[2, 1]	Πανταχῇ δὲ κακὸν οὖσα ἡ	ἀμετρία	περὶ τὰς τροφὰς μάλιστα διελέγχεται.
[2, 1]	ὀψοφαγία οὐδὲν ἕτερόν ἐστιν ἢ	ἀμετρία	περὶ χρῆσιν ὄψου, καὶ ἡ
[2, 10]	δὲ καὶ τῆς χρήσεως τὴν	ἀμετρίαν	εὐλαβητέον. Οὐδὲ γὰρ ὑπὲρ γόνυ
[2, 10]	δολερὰς βαφὰς μαργαίνουσιν περὶ τὴν	ἀμετρίαν,	οὐκέτι τὰς ὀθόνας τὰς ἀπ´
[2, 7]	ὁ σώφρων Ὀδυσσεύς, ὅτι μόνος	ἀμετροεπὴς	ἐκολῴα, ὅς ῥ´ ἔπεα φρεσὶν
[2, 5]	ἐνδείκνυται. Οὔτε γὰρ ἀεὶ γελαστέον—	ἄμετρον	γάρ— οὔτε πρεσβυτέρων ἤ τινων
[2, 2]	σπεύδειν ἀκρασίας τεκμήριον ἐκ τῆς	ἀμέτρου	προσφορᾶς ὑπερχεομένων τῶν ὑγρῶν τῷ
[2, 2]	καὶ τοῦ χρησίμου· οἴνῳ δὲ	ἀμέτρῳ	ἡ μὲν γλῶττα παραποδίζεται, παρίεται
[2, 1]	οὐκ ἀπογευομένων, ἀλλ´ ἀφαρπαζόντων δίκην	ἀμέτρως	καὶ ἀσχημόνως ἐμφορουμένους; Ἔστι γὰρ
[2, 7]	ἀπομύττεσθαι παρὰ πότον· στοχαστέον γὰρ	ἁμῇ	γέ πῃ τῶν συνευωχουμένων, μὴ
[2, 3]	οὐκ ἄν τις ἀργυρᾶν οὐδὲ	ἄμην	χρυσῆν χαλκεύοι, τῷ δὲ εὐεργῷ
[2, 12]	διαφορᾶς χρώμεθα αὐτοῖς. Εἰ δὲ	ἀμήχανον	πάντας σωφρονεῖν, ἀλλὰ καὶ διὰ
[2, 1]	τούτων ψαύειν θέμις. Ἐπεὶ γὰρ	ἀμήχανον	χρώμενον τοῖς ἡδέσιν ἀποστῆναι τῆς
[2, 8]	καταρραίνουσιν, μονονουχὶ δὲ καὶ τὰς	ἀμίδας	ὄζειν ἀναγκάζει τοῦ μύρου ἡ
[2, 3]	γέλως πλατὺς οὐροδόχας ἀργυρᾶς καὶ	ἀμίδας	ὑελᾶς ἐπιφέρεσθαι τοὺς ἄνδρας, καθάπερ
[2, 2]	ἢ κῶμος, κραιπάλη, βαλανεῖα, ἄκρατος,	ἀμίδες,	ἀργία, πότος. Ὁρᾶν γοῦν ἔστιν
[2, 12]	τὸ ἄνθος τῶν λίθων τὸ	ἀμίμητον	τὸ ἄνθος τοῦ πνεύματος τὸ
[2, 2]	θάνατον αὐτῷ καταγγείλασα· ἡ γὰρ	ἀμνηστία	τῶν εἰς τὴν ἀληθῆ συντεινόντων
[2, 1]	τούτοις οὐδὲ τραγημάτων καὶ κηρίων	ἀμοίρους	περιορατέον τοὺς δειπνοῦντας κατὰ λόγον.
[2, 1]	ἀκρασίας, τῶν παρατιθεμένων κοσμίως ἐφαπτομένοις,	ἀμόλυντον	καὶ τὴν χεῖρα καὶ τὴν
[2, 10]	Κιλίκων ἐκποριζόμενοι γῆς. Τὰ δὲ	ἀμόργινα	καὶ τὰ βύσσινα σιωπῶ· ὑπερεκπέπαικεν
[2, 2]	τοὺς ἔτι πλανωμένους. Ἔπειτα ἡ	ἄμπελος	ἡ ἁγία τὸν βότρυν ἐβλάστησεν
[2, 2]	τὸν κόσμον ὅλον αἵματι πληρώσας	ἀμπέλου,	ποτὸν ἀληθείας, τὸ κρᾶμα τοῦ
[2, 2]	πίω ἐκ τοῦ γενήματος τῆς	ἀμπέλου	ταύτης, μέχρις ἂν πίω αὐτὸ
[2, 2]	ἐστιν τὸ αἷμα· αἷμα τῆς	ἀμπέλου	τὸν λόγον τὸν περὶ πολλῶν
[2, 2]	χρόνου, ἀναζωπυροῦντας ἀβλαβῶς τῷ τῆς	ἀμπέλου	φαρμάκῳ· οὐδὲ γὰρ ὡς ἐπὶ
[2, 7]	κελεύουσα, αἳ μὲν κεκαλύφθων ἅπαν	ἀμπεχόνῃ	ἔκτοσθεν, ἔνδοθεν δὲ αἰδοῖ· ὅσαι
[2, 10]	ὀλίγον κομιδῇ τὸ λοιπὸν τῆς	ἀμπεχόνης	ὑφαίνουσαι τὸ πᾶν ἁλουργὲς εἰργάσαντο
[2, 12]	ὑπογράμματα, τρυφοκαλάσιριν, ἐλλέβορον, κεκρύφαλον, ζῶμα,	ἀμπέχονον,	τρύφημα, παρυφές, ξυστίδα, κιθῶνα, βάραθρον,
[2, 10]	χυμοῖς ἐκτήκουσαι τὰ ἔρια τῶν	ἀμπεχονῶν	τὰς ὑφάνσεις ἀσθενεῖς ἀποτελοῦσι, τὸ
[2, 2]	πόσεως τοὺς ὀφθαλμοὺς ἀσχημονεῖν ἀναγκάζοντας,	ἀμυστὶ	ἕλκοντας ὑπὸ ἀκρασίας, μηδὲ περιχεῖν
[2, 1]	τέχνης τῆς ὀψαρτυτικῆς καὶ τῆς	ἀμφὶ	τὰ πέμματα ματαιοτεχνίας. Τροφὴν γὰρ
[2, 1]	εὐτελέστερα, ὡς προειρήκαμεν. Τῶν δὲ	ἀμφὶ	τὰς φλεγμαινούσας κυπταζόντων τραπέζας, τὰ
[2, 1]	ἥκιστα δὲ καὶ ἐν τῇ	ἀμφὶ	τὴν ἑστίασιν παρασκευῇ· ἐπεὶ αἱ
[2, 1]	τὸν κόσμον, ταγήνοις σίζουσιν» περιηχούμενοι,	ἀμφὶ	τὴν ἴγδιν καὶ τὸν ἀλετρίβανον
[2, 12]	πλάστρα, μολόχιον, βότρυς, χλίδωνα, περόνας,	ἀμφιδέας,	ὅρμους, πέδας, σφραγῖδας, ἁλύσεις, δακτυλίους,
[2, 10]	κλίβανον βαλλόμενον ὁ θεὸς οὕτως	ἀμφιέννυσι,	πόσῳ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι. Καὶ
[2, 8]	πάροινος· ἄπερρε· μή μοι στέφανον	ἀμφιθῇς	κάρᾳ. Ἦρος μὲν γὰρ ὥρᾳ
[2, 8]	ἄνευ στεφάνων ὀργιάζουσιν· ἐπὰν δὲ	ἀμφιθῶνται	τὰ ἄνθη, πρὸς τὴν τελετὴν
[2, 10]	καὶ χιτῶνας, τά τ´ αἰδῶ	ἀμφικαλύπτει»	Ὅμηρός φησιν. Αἰσχύνομαι γὰρ ὡς
[2, 8]	δὲ τοῦ γάμου τὰ τέκνα	ἀμφοῖν,	ἃ δὴ τῶν σαρκικῶν λειμώνων
[2, 2]	ὁδηγεῖ, τὸ πνεῦμα, ἡ δὲ	ἀμφοῖν	αὖθις κρᾶσις ποτοῦ τε καὶ
[2, 2]	τὸ ὁρώμενον· ταὐτὸν γὰρ ἐξ	ἀμφοῖν	ἡ ὄψις πέπονθεν τῆς τοῦ
[2, 10]	ἐσθὴς ἀπονεμητέα γυναιξίν· κοινὸν γὰρ	ἀμφοῖν	τὸ σκέπεσθαι κατὰ τὰ αὐτὰ
[2, 2]	ὑγείαν συνεργεῖ ἡ κρᾶσις ἡ	ἀμφοῖν,	ὕδατός τε καὶ οἴνου, ὅτι
[2, 2]	τραχήλοις ἔχοντας στεφάνους ὥσπερ τοὺς	ἀμφορεῖς,	διαπυτίζοντας ἀλλήλοις τὸν ἄκρατον φιλοτησίας
[2, 10]	ἔχει τὸ αὐτὸ ζῷον ἅμα	ἄμφω,	ἄρρενος καὶ θήλεος, καθὼς ὑπειλήφασί
[2, 8]	καὶ διελέγχεται τὸ ἐφήμερον αὐτῶν·	ἄμφω	γὰρ μαραίνεσθον, καὶ τὸ ἄνθος
[2, 7]	ὥσπερ καὶ τὸ κώνειον δεῖ·	ἄμφω	γὰρ ὑποσύρουσιν εἰς θάνατον. Χρὴ
[2, 7]	ἐπερωτηθεὶς κεφαλαίωσον λόγον ἐν ὀλίγοις.	Ἄμφω	δὲ οἱ διαλεγόμενοι τὸ φθέγμα
[2, 1]	ἐσθίοντες, οἱ ἄπληστοι, ἑαυτοὺς καταισχύνουσιν·	ἄμφω	δὲ πράττουσι κακῶς, οἳ μὲν
[2, 1]	ὡς καὶ τὰς γνάθους ἅμα	ἄμφω	ἐξογκοῦσθαι τῶν περὶ τὸ πρόσωπον
[2, 2]	ὕδωρ ἐπεγχεῖσθαι διὰ τὴν φιλοινίαν·	ἄμφω	μὲν γὰρ τοῦ θεοῦ ποιήματα,
[2, 2]	τοῦ σώματος καταφαίνεσθαι, μὴ σφαλεῖεν	ἄμφω,	οἳ μὲν ἐρεθιζόμενοι κατασκοπεῖν, αἳ
[2, 2]	τὸ ἅγιον πνεῦμα διὰ τοῦ	Ἀμὼς	ἐκφωνῆσαν· Οἱ πίνοντες τὸν διυλισμένον
[2, 12]	τὰ εὐτελέστερα; τοῖς ἀνθρώποις, φήσαιμ´	ἄν,	ἐὰν χωρὶς προσπαθείας καὶ διαφορᾶς
[2, 7]	οὐδ´ εἰς κακοηθείας. Ἐγὼ δ´	ἄν	μοι δοκῶ καὶ μέτρον ἐπιθεῖναι
[2, 10]	συμβολικῶς εἰρημένων συγκατατίθεμαι. ~Οὐ γὰρ	ἄν	ποτε βιασθείη φύσις εἰς μεταβολήν,
[2, 3]	ὃν ὀφθαλμιῶντες οἱ πολλοὶ οὐκ	ἄν	ποτε εἰς τὴν βασιλείαν παρεισέλθοιεν
[2, 5]	ἑκόντες ἐπὶ τὸ γελοιότερον μεταστρέψαιμέν	{ἄν}	ποτε, {καὶ} πῶς ἂν κατὰ
[2, 10]	σῶμα αὐταῖς εἰ πιπράσκοιτο, οὐκ	ἄν	ποτε χιλίας εὕροι Ἀττικάς, μίαν
[2, 7]	νέους σπανιαίτατα μέν, ἴσως δ´	ἄν	που καὶ παίξαιεν πρὸς αὐτούς,
[2, 8]	λαὸν ἀπειθῆ καὶ ἄκαρπον. Ἔχοιμ´	ἄν	σοι καὶ ἄλλο μυστικὸν ἐνταῦθα
[2, 10]	Μὴ σπεῖρε οὗ μὴ βούλοιο	ἄν	σοι φύεσθαι τὸ σπαρέν» μηδὲ
[2, 3]	καὶ ἀρότρου, μάκελλαν δ´ οὐκ	ἄν	τις ἀργυρᾶν οὐδὲ ἄμην χρυσῆν
[2, 2]	λόγον ἀπεῖναι τοῦ συμποσίου ὀρθῶς	ἄν	τις βουληθείη οὐδὲ προκατακοιμίζειν αὐτὸν
[2, 2]	εὐωχία· ὡς γὰρ ὀφθαλμοὺς οὐκ	ἄν	τις εὖ φρονῶν πρὶν ἢ
[2, 10]	Τὸ μὴ δῦνόν ποτε πῶς	ἄν	τις λάθοι; Μηδαμῶς τοίνυν ἐπικαλυπτώμεθα
[2, 3]	χρῆσις, ἣν καὶ ἐξ ὀλίγων	ἄν	τις περιποιήσαιτο. Μάταιοι γὰρ οἱ
[2, 12]	φίλους κεκτῆσθαι κοσμίους; Τίνα δὲ	ἂν	ἀγροὶ τοσοῦτον ὅσον τὸ χαρίζεσθαι
[2, 12]	ἐπιφερόμενον· τίσιν οὖν τὰ πολυτελέστερα,	ἂν	αἱρῶνται πάντες τὰ εὐτελέστερα; τοῖς
[2, 1]	καθηγεῖται λιχνότατος, ὃν ἔγωγε οὐκ	ἂν	αἰσχυνθείην κοιλιοδαίμονα» προσειπεῖν, καὶ δαιμόνων
[2, 1]	ὧν ἔτι χοῦς ἐστιν, τί	ἂν	ἄλλο προὐργιαίτερον ἑαυτοῦ ἔχοι πρὸς
[2, 10]	κυρίου παρασκευάζων. Ἦ που γὰρ	ἂν	ἁλουργὴν χλανίδα περιεβάλετο ὁ τὴν
[2, 2]	τοίνυν τὸν οἶνον τὸν Χῖον,	ἂν	ἀπῇ, οὐδὲ τὸν Ἀριούσιον, ὅταν
[2, 1]	ἡ ἁμαρτία ὑμῶν αὕτη, ἕως	ἂν	ἀποθάνητε» οὐχὶ ἄφεσιν τῆς ἁμαρτίας
[2, 10]	τῶν ἐγκύων τοὺς ἄνδρας ἄχρις	ἂν	ἀποκυήσωσιν· τῷ ὄντι γὰρ ἡ
[2, 5]	σαπρὸν ποιοῦν καρπὸν καλόν» κἀνταῦθ´	ἂν〉	ἁρμόσαι· καρπὸς διανοίας ὁ λόγος
[2, 3]	πλουσίαις μὴ τετυφωμένως· ηὐξάμην δ´	ἂν	αὐτοῖς παρ´ ὅλον τὸν βίον
[2, 1]	οὔτ´ ἂν φρόνιμος οὐδείς ποτ´	ἂν	γενέσθαι τῶν ὑπὸ τὸν οὐρανὸν
[2, 8]	τὰ ἔργα αὐτοῦ. Καὶ πολὺς	ἂν	εἴη ὁ περὶ τούτων λόγος,
[2, 12]	βεβούληται, οὔτε μὴν ἄλλος ἀμείνων	ἂν	εἴη τῶν ὤτων κόσμος εἰς
[2, 8]	ὑγρὰν καὶ πολιοὺς ἀποτελούσης. Πῶς	ἂν	εἰκότως ἔτι ἀγαπῷμεν τὰ μύρα,
[2, 5]	τινες, οὐκ ἂν ὑπομείναιμεν, πῶς	ἂν	εἰκότως τὸν ἐντὸς ἄνθρωπον ἐπὶ
[2, 11]	ἐρωτικοὺς ἀσπασμοὺς ἐγχαράττουσιν αὐτοῖς, ὡς	ἂν	ἐκ τῆς ἐπιβάσεως ῥυθμίζουσαι τὴν
[2, 1]	τὴν ἐναντίαν ἀντέθηκεν ἀγωγήν, μέχρις	ἂν	ἐκλύσῃ τὴν ἐκ τοῦ ἔθους
[2, 5]	Καὶ εἰ τὸ πρόσωπον οὐκ	ἂν	ἑκόντες ἐπὶ τὸ γελοιότερον μεταστρέψαιμέν
[2, 8]	δεδολωμένος ὁ Ἰούδας ἐστίν, ὃς	ἂν	ἐμβάψηται μετ´ ἐμοῦ» λέγων εἰς
[2, 9]	παλιγγενεσίου οἰκονομίας τὴν ἐξήγησιν— οὐκ	ἂν	ἐπὶ τὴν ἄθεσμον ἐκείνην προήχθη
[2, 2]	ὅλα, κατ´ ἐκεῖνο, καθ´ ὃ	ἂν	ἐπισκοπῇ τὴν ἀνθρώπων ἀγέλην, τέχνη
[2, 10]	εἰ γαμητέον, ἐδέησε σκέψεως, πῶς	ἂν	ἐπιτραπείη ἀνέδην καθάπερ τροφῇ, οὕτω
[2, 2]	πυρὶ ἶσον ἔχει μένος, εὖτ´	ἂν	ἐς ἄνδρας ἔλθῃ, κυμαίνει δ´
[2, 10]	ἡ παράλογος. Κατὰ φύσιν δ´	ἂν	ἡμῖν χωροίη ὁ βίος ἅπας
[2, 2]	οἰκείων ὁ λόγος αὐτῷ, οὐδ´	ἂν	καθεύδωμεν· καὶ γὰρ ἐπὶ τὸν
[2, 1]	θεοῦ τῷ θεῷ. Ἔχοι δ´	ἂν	καὶ ἄλλας ἐπιλύσεις οὐκ ἀγνοουμένας
[2, 2]	τοῦ οἴνου παρείσδυσις. Οὕτω δ´	ἂν	καὶ ἡ ψυχὴ ἡμῶν ὑπάρξαι
[2, 1]	καὶ ἄριστα καὶ δοχὰς εἰκότως	ἂν	καλοῖμεν τὴν συνήλυσιν ταύτην ἑπόμενοι
[2, 6]	Τούτοις δὲ ἀναλόγως αἰσχρολογία εἰκότως	ἂν	καλοῖτο ἡ περὶ τῶν τῆς
[2, 2]	προκατακοιμίζειν αὐτὸν τῶν πράξεων ἐπιτηδεύσαι	ἂν	καλῶς. Ἀλλ´ οὐδὲ ἀφίστασθαί ποτε
[2, 5]	μεταστρέψαιμέν {ἄν} ποτε, {καὶ} πῶς	ἂν	κατὰ τοὺς λόγους ἐπιτηδεύσαιμεν εἶναί
[2, 5]	{τὸν τοῖς βλοσυροῖς} ἧττον» γὰρ	ἂν	καταγέλαστος ὁ γέλως αὐτῷ εἴη»
[2, 8]	τὸν μὲν ἐγκέφαλον ὑποτρέφουσαι, ὁπηνίκα	ἂν	καχεκτῇ, ῥωννύουσαι δὲ καὶ τὸν
[2, 4]	ἀπρεπεῖς καὶ ἀπαίδευτοι κομιδῇ γίγνοιντο	ἂν	κυμβάλοις καὶ τυμπάνοις ἐξηχούμενοι καὶ
[2, 6]	καὶ περὶ τούτου γέγραπται· Ὃς	ἂν	λαλήσῃ λόγον ἀργόν, ἀποδώσει λόγον
[2, 1]	δὲ ἐθνικὴ περιττή. Σώφρων οὐδ´	ἂν	μελλήσαι ποτὲ γενέσθαι» ὁ χρώμενος
[2, 10]	εὐθύς, οὐχ οὕτως τὸν πέλας,	ἂν	μοιχεύῃ, ὡς ἑαυτόν, ὅτι μεμοίχευκεν·
[2, 2]	τῆς ἀληθείας ἀστοχήσας λιμένος, ἕως	ἂν	περιπεσὼν ὑφάλοις πέτραις αὐτὸς αὑτὸν
[2, 2]	γενήματος τῆς ἀμπέλου ταύτης, μέχρις	ἂν	πίω αὐτὸ μεθ´ ὑμῶν ἐν
[2, 4]	θεῷ· καὶ πᾶν ὅ τι	ἂν	ποιῆτε ἢ ἐν λόγῳ ἢ
[2, 10]	φθαρτὸν τοῦτο ἐπενδύσεται ἀφθαρσίαν, ὁπηνίκα	ἂν	τὸ ἀκόρεστον τῆς ἐπιθυμίας, τὸ
[2, 10]	δὲ εὐθὺς ὀχεύεται ὑφ´ οὗ	ἂν	τύχῃ λαγωοῦ· οὐ γὰρ ἑνὶ
[2, 5]	ταῖς πομπαῖς ὁρῶνταί τινες, οὐκ	ἂν	ὑπομείναιμεν, πῶς ἂν εἰκότως τὸν
[2, 10]	ἀνδρωσάσῃ. Ὁ δὲ Ἱερεμίας ὁπηνίκα	ἂν	φῇ, τοῦτ´ ἔστι δι´ αὐτοῦ
[2, 10]	τέχνῃ χαίρειν ἐατέον. Τί γὰρ	ἂν	φρόνιμον γυναῖκες ἐργάσαιντο ἢ λαμπρόν,
[2, 1]	βίῳ· ἐκ γὰρ τούτων οὔτ´	ἂν	φρόνιμος οὐδείς ποτ´ ἂν γενέσθαι
[2, 7]	πρῶτος χάριν παιδείας, καὶ εἰ	ἀνὰ	μέσον πλειόνων ἐκάθισας, πρότερος αὐτῶν
[2, 4]	καὶ τοῦ θείου καταπεφρονηκότας φόβου	ἀνὰ	τὰς πανηγύρεις {χορδαῖς} συγχρῆσθαι, ὡς
[2, 10]	παιδαγωγοῦ βοῶντος· Ὁ ἄνθρωπος ὁ	ἀναβαίνων	ἐπὶ τῆς κλίνης αὐτοῦ, ὁ
[2, 10]	ψάλλον· Ἐξομολόγησιν καὶ εὐπρέπειαν ἐνεδύσω,	ἀναβαλλόμενος	φῶς ὡς ἱμάτιον. Καθάπερ οὖν
[2, 10]	πρόσθεν εἴπομεν, εἰς τὴν ἡμετέραν	ἀναγεγράφαται	νουθεσίαν, ὡς μὴ τοῖς αὐτοῖς
[2, 12]	ὃν ἡ σὰρξ τιμία ὕδατι	ἀναγεννωμένη.	~Καὶ γὰρ τὸ ὄστρειον ἐκεῖνο
[2, 2]	τῆς ψυχῆς τὸ τραῦμα φλεγμαίνειν	ἀναγκάζει	τὸ σῶμα σφυγμοί τε ἀναιδεῖς
[2, 8]	δὲ καὶ τὰς ἀμίδας ὄζειν	ἀναγκάζει	τοῦ μύρου ἡ τρυφή. Εὖ
[2, 2]	ἄκρατος» κατὰ τὸν κωμικὸν ὀλίγα	ἀναγκάζει	φρονεῖν» μή τι δὲ οὐδὲ
[2, 9]	εἰ μὴ ἄρα ἡ περίστασις	ἀναγκάζοι.	Ὁ δὲ Ὀδυσσεὺς τῆς νυμφιδίου
[2, 2]	πρὸ πόσεως τοὺς ὀφθαλμοὺς ἀσχημονεῖν	ἀναγκάζοντας,	ἀμυστὶ ἕλκοντας ὑπὸ ἀκρασίας, μηδὲ
[2, 12]	χορηγεῖ, τὰ δὲ ὅσα μὴ	ἀναγκαῖα	γῇ τε καὶ ὕδατι ἔκρυψεν.
[2, 8]	ἡμῖν καὶ μύρων χρῆσις οὐκ	ἀναγκαία.	Ἐξοκέλλει γὰρ εἰς ἡδονὰς καὶ
[2, 12]	φωναί. Πρῶτον μὲν γὰρ τὰ	ἀναγκαῖα	καθάπερ τὸ ὕδωρ καὶ τὸν
[2, 1]	δέ ἐστι πένης εἰς τὰ	ἀναγκαῖα,	οὐδὲ περιορᾶταί ποτε ἄνθρωπος· ὁ
[2, 10]	τῶν περιττῶν ἁπαξαπλῶς ὡς οὐκ	ἀναγκαίαν	ἀφαιρεῖται τὴν μέριμναν, τί χρὴ
[2, 3]	ἀχρεῖον, ὃ μὴ μετὰ τῆς	ἀναγκαίας	χρήσεως καὶ μέτριόν ἐστιν, ὡς
[2, 8]	περὶ τούτων λόγος, εἰς τὰς	ἀναγκαίας	ὠφελείας λεγόντων ἡμῶν τὰ ἄνθη
[2, 2]	μὲν οὖν καὶ νηφάλιον ποτὸν	ἀναγκαῖον	διψῶσίν ἐστιν ὕδωρ. Τοῦτο ἐκ
[2, 1]	πυροῦ τὸ τρόφιμον, ὡς τὸ	ἀναγκαῖον	τῆς τροφῆς ὄνειδος γίνεσθαι ἡδονῆς.
[2, 12]	τὴν ἐξουσίαν, ἀλλὰ μέχρι τοῦ	ἀναγκαίου,	καὶ τὴν χρῆσιν κοινὴν εἶναι
[2, 2]	καὶ οἴνου, ὅτι ἐκ τοῦ	ἀναγκαίου	καὶ τοῦ χρησίμου ὁ βίος
[2, 10]	οὕτω δὲ καὶ συνουσίᾳ ὡς	ἀναγκαίῳ	κεχρῆσθαι ἑκάστοτε; Ἔστι γοῦν συνιδεῖν
[2, 2]	βίος συνέστηκεν. Τῷ μὲν οὖν	ἀναγκαίῳ	τῷ ὕδατι ὡς ὅτι πλείστῳ
[2, 1]	ἐστι πᾶν τὸ ἀνενδεὲς τῶν	ἀναγκαίων·	αἱ γὰρ κατὰ φύσιν ὀρέξεις
[2, 1]	τὴν λιχνείαν ὀλίγων τινῶν καὶ	ἀναγκαίων	μεταλαμβάνοντας· καὶ εἴ τις ἡμᾶς
[2, 10]	ξηρᾶς καὶ τῆς ὑγρᾶς, ὡς	ἀναγκαίων	οὐσῶν, οἶδε» φησίν, ὁ πατὴρ
[2, 12]	ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν τῶν	ἀναγκαίων	χρείαν τὰ εὐπόριστα μεταδιωκτέον μακρὰ
[2, 1]	σφῶν παρὰ τοῖς ἔχουσιν γεγυμνωκότες.	Ἀναγκαίως	ἄρα πρὸς τοὺς ἀπηρυθριακότας καὶ
[2, 1]	τὴν βρῶσιν τὴν ἐπουράνιον ἄρχειν	ἀνάγκη	τῆς ὑπὸ τὸν οὐρανὸν γαστρὸς
[2, 11]	καὶ εὐκολίαν εὔθετον, ἔνθα μὴ	ἀνάγκη	τις διακωλύοι. Εἰ δὲ μὴ
[2, 7]	συμβιώσεως πειρωμένῳ. Εἰ δὲ καὶ	ἀνάγκη	τις περιτύχοι παριέναι κελεύουσα, αἳ
[2, 10]	δὲ φαγεῖν μόνον ψιλῶς νοούμενον	ἀνάγκης	ἐστὶ τεκμήριον, τὸ πλήρωμα, ὡς
[2, 1]	ὡς ἡ τῶν ἀθλητῶν ἐξ	ἀναγκοφαγίας,	περιγίνεται. Αἱ μὲν οὖν πολυειδεῖς
[2, 10]	τὸ λαϊκὸν καὶ δημῶδες καὶ	ἄναγνον,	τὸ περὶ τὰς ὀχείας {τὸ}
[2, 10]	προσεῖπεν, ἵπποι θηλυμανεῖς ἐγενήθητέ μοι»	ἀναγνούς.	Τὴν δὲ ἐπὶ τῇ ὕβρει
[2, 10]	ὀχεύειν δίκην, ὁπηνίκα εὐχῆς καὶ	ἀναγνώσεως	καὶ τῶν μεθ´ ἡμέραν εὐεργῶν
[2, 2]	οἴνῳ χρηστέον, ἐπειδὰν μηκέτι τοῖς	ἀναγνώσμασιν	σχολάζωμεν τοῖς νηφαλιωτέροις. Τὸ τηνίκα
[2, 10]	ἡ γείτων τῆς θαλάσσης ποθεινόταται·	ἀνάγονται	δὲ εὖ μάλα καὶ οἱ
[2, 2]	καὶ ἡ τοῦ Νῶε παροινία	ἀνάγραπτος	γεγένηται, ἵνα ὡς ὅτι μάλιστα
[2, 8]	τῷ σεμνῷ τοῦ κυρίου πάθει	ἀναδεῖσθαι	τοῖς ἄνθεσιν. Ὁ μὲν γὰρ
[2, 12]	ὑμῶν τῆς ἀπειραγαθίας· {Α. Μίτρας,	ἀναδήματα,	νίτρον, κίσηριν, στρόφιον, ὀπισθοσφενδόνην, κάλυμμα,
[2, 8]	ὑπὲρ τὰς ἀναπνοὰς τὰ ἄνθη·	ἀναδιδούσης	γὰρ ἄνω καὶ ἀναθυμιωμένης κατὰ
[2, 1]	τὸ εὔκολον, εἴς τε τὰς	ἀναδόσεις	καὶ τοῦ σώματος τὴν κουφότητα
[2, 1]	ὥσπερ εἰς ἐφόδιον, οὐκ εἰς	ἀνάδοσιν,	ἀποτιθεμένων τὰ ἐδέσματα. Πανταχῇ δὲ
[2, 8]	γὰρ ἀπολαύουσι τῆς ὄψεως οἱ	ἀναδούμενοι	τὸν στέφανον ὑπὲρ τὰς ὄψεις
[2, 8]	τιμίῳ τοὺς παλαιοὺς τῶν Ἑβραίων	ἀναδουμένους	βασιλεῖς. Ἀλλ´ ἡ μὲν γυνὴ
[2, 2]	ἐπιθυμίας μελῶν. Ὀργῶσι γοῦν ἀναιδέστερον	ἀναζέοντος	οἴνου καὶ οἰδοῦσι μαστοί τε
[2, 10]	εἰς τὴν εὕρεσιν τῆς ἀληθείας	ἀναζωπυρήσωμεν.	Ζητεῖτε γάρ» φησί, τὴν βασιλείαν
[2, 2]	ἡλικίας, οἷον μαραινόμενον ὑπὸ χρόνου,	ἀναζωπυροῦντας	ἀβλαβῶς τῷ τῆς ἀμπέλου φαρμάκῳ·
[2, 8]	φύσει ψυχρὸν ὄντα τὸν ἐγκέφαλον	ἀναθάλπει	ταῖς ἀποφοραῖς λεπτύνοντα τῆς κεφαλῆς
[2, 8]	πυρώδη ἀναθυμίασιν ἡσυχῇ διοδεύουσαν εὐρώστως	ἀναθάλπειν	τὴν ψυχρότητα. Πολλοῦ τοίνυν δεῖ
[2, 8]	ποδῶν διὰ τοῦ λίπους τῶν	ἀναθερμαινόντων	ἢ ἐμψυχόντων μύρων ἀνάτριψις ὠφελείας
[2, 1]	μὲν οὖν πρὸς τὸ ἀληθὲς	ἀναθρήσαντας	τῆς ἄνω τροφῆς ἐξέχεσθαι τῆς
[2, 2]	κάθυγρος ταῖς ἐκ τοῦ οἴνου	ἀναθυμιάσεσιν	νεφέλης δίκην σωματοποιουμένη. Οὐ πολυπραγμονητέον
[2, 8]	ἄκρους, ὡς δυνηθῆναι τὴν πυρώδη	ἀναθυμίασιν	ἡσυχῇ διοδεύουσαν εὐρώστως ἀναθάλπειν τὴν
[2, 1]	γε, καὶ ἡ ἀπ´ αὐτῶν	ἀναθυμίασις	θολωδεστέρα οὖσα ἐπισκοτεῖ τῇ ψυχῇ.
[2, 8]	ἄνθη· ἀναδιδούσης γὰρ ἄνω καὶ	ἀναθυμιωμένης	κατὰ φύσιν τῆς εὐωδίας ὑπὲρ
[2, 2]	ἀναγκάζει τὸ σῶμα σφυγμοί τε	ἀναιδεῖς	περιεργίαν διώκουσιν εἰς παρανομίας ἐκκαλούμενοι
[2, 2]	τῆς ἐπιθυμίας μελῶν. Ὀργῶσι γοῦν	ἀναιδέστερον	ἀναζέοντος οἴνου καὶ οἰδοῦσι μαστοί
[2, 8]	διὰ τὴν ἄκανθαν· οὐδὲ γὰρ	ἀναιμωτεὶ	προσιέναι τῷ λόγῳ ἔξεστιν. Ὁ
[2, 5]	τοῖς ἀνθρώποις ἐστίν, ταῦτα οὐκ	ἀναιρεῖν	ἐξ αὐτῶν δεῖ, μᾶλλον δὲ
[2, 4]	ἀκρασίας αἰσχράν, τὴν ὡς ἀληθῶς	ἀναισθησίαν,	ἐκκοπτέον εὖ μάλα, τὴν ἐν
[2, 9]	περιττὴ τροφὴ τὸ λογιστικὸν εἰς	ἀναισθησίαν	καθέλκουσα. Ὕπνος γὰρ δὴ πολὺς
[2, 9]	καταφορὰ θανάτῳ, δι´ ἄνοιαν εἰς	ἀναισθησίαν	ὑποφερομένη, τῶν βλεφάρων τῇ ἐπιμύσει
[2, 1]	οὐχὶ ἄφεσιν τῆς ἁμαρτίας θάνατον	ἀναίσθητον,	ἀλλὰ ἀνταπόδοσιν ἁμαρτίας θάνατον σωτηρίας
[2, 7]	ἀνήκουστον πρὸς τοὺς πέλας φθέγγεσθαι	ἀναισθήτου·	οὐ γὰρ ἀκούσονται. Καὶ τὸ
[2, 2]	δι´ ἡμᾶς ἄνθρωπος ἐγένετο; οὕτως	ἀναισχύντως	ὡς ἡμεῖς; οὐχὶ ἀστείως; οὐχὶ
[2, 8]	ἐνθένδε ἀπιὼν ἐκεῖσε ὅθεν κατῆλθεν,	ἀνακεφαλαιούμενος	τὴν ἀρχὴν τῆς καθόδου τῆς
[2, 5]	ἄνεσις μειδίαμα κέκληται— διάχυσις οὕτως	ἀνακλᾶται	κατὰ πρόσωπον— σωφρονούντων ὁ γέλως·
[2, 2]	τὸ στόμιον ἀλαβάστροις ἀσχημόνως πίνουσαι	ἀνακλῶσι	μὲν τὰς κεφαλάς, γυμνοῦσι δὲ
[2, 2]	χρῆσθαι συμβουλεύοντες, πόρρωθεν ἄνωθεν ὀλισθανούσας	ἀνακόπτοντες	αὐταῖς τὰς ὀρέξεις. Ἡ δ´
[2, 9]	ἀβύσσου κάτωθεν τὸ νηφάλιον ἡμᾶς	ἀνακουφίσῃ	εἰς τὰς ἐπιπολὰς τῆς ἐγρηγόρσεως.
[2, 1]	παρατιθέμενον κελεύει ἡμῖν ἐσθίειν μηδὲν	ἀνακρίνουσιν	διὰ τὴν συνείδησιν» ὁμοίως δὲ
[2, 1]	ἑστιάσεως μελετῶντας ἀδικεῖν ὁ ἀπόστολος	ἀνακρούων	λέγει· Ἕκαστος γὰρ τὸ ἴδιον
[2, 10]	ὁ καλὸς ἐκ τῶν θείων	ἀναλεγόμενος	γραφῶν συνεβούλευσεν Πλάτων ἐκεῖθεν τὸ
[2, 8]	λόγος, διὰ τῆς ἀκάνθης ὕστερον	ἀναληφθεὶς	μιᾶς ἔργον τὰ πάντα δείξῃ
[2, 12]	καὶ χρυσίον τὸ εἰς ἀνθρώπους	ἀναλίσκειν;	Πόσῳ δὲ ὠφελιμώτερον τῶν ἀψύχων
[2, 6]	κατὰ ταύτην ἐνεργούμενα. Τούτοις δὲ	ἀναλόγως	αἰσχρολογία εἰκότως ἂν καλοῖτο ἡ
[2, 2]	τὸ πνεῦμα, ὡς αἷμα σαρκός.	Ἀναλόγως	τοίνυν κίρναται ὁ μὲν οἶνος
[2, 8]	καὶ τὸ πλέγμα τῆς σκολιότητος	ἀναλύεται	καὶ τὸ ἄνθος ξηραίνεται· μαραίνεται
[2, 10]	σωφροσύνης ἐξυφαίνοντες δόγματα, νυκτὸς δὲ	ἀναλύοντες,	ἐπὴν εἰς κοίτην ἴωμεν· εἰ
[2, 9]	προσδεχομένοις τὸν κύριον αὐτῶν, πότε	ἀναλύσει	ἐκ τῶν γάμων, ἵνα ἐλθόντος
[2, 12]	δὲ εἰς τὰς ματαίους ἐπιθυμίας	ἀνάλωσις	ἀπωλείας, οὐ δαπάνης, ἐπέχει λόγον.
[2, 2]	τὸ ποτόν· σοὶ δέδοται καὶ	ἀναμένει	σε. Μὴ διαρραγῆναι σπουδάσῃς, χανδὸν
[2, 2]	χθιζῇ μέθῃ ἄλλην ἕωθεν αὖθις	ἀναντλοῦντας	μέθην. Καλόν, ὦ φίλοι, καλὸν
[2, 3]	ποδονιπτὴρ τὸ ἀπόνιμμα τοῦ ποδός;	Ἀναξιοπαθήσει	δὲ ἄρα καὶ ἡ τράπεζα
[2, 9]	γὰρ αὕτη— ἀλλὰ τὸ σῶμα	ἀναπαύλαις	διαβασταζόμενον παρίεται, μὴ ἐνεργούσης ἔτι
[2, 9]	ἀλλ´ ἐπὶ τῇ τῶν πράξεων	ἀναπαύλῃ.	Ἐπεγερτικῶς οὖν ἀπονυστακτέον. Ἔστωσαν» γάρ
[2, 10]	ἔργων ὁ καιρός· ἑσπέρας δὲ	ἀναπαύσασθαι	καθήκει μετὰ τὴν ἑστίασιν καὶ
[2, 2]	καὶ ἐπὶ τῆς κοίτης αὐτοῦ	ἀναπαύσεται.	~Ὅτι οὐ χρὴ περὶ τὴν
[2, 9]	σώματος οὐκ εὐαγὲς» ἁγίοις ἀνθρώποις	ἀναπαύσεως	τέχνασμα βλακικόν. Οὐ σπουδαστέον ἄρα
[2, 2]	προφητικόν. Τοῦτο σημεῖον τοῖς εἰς	ἀνάπαυσιν	ἐκ τῆς πλάνης πεπαιδαγωγημένοις, ὁ
[2, 1]	ἃ μὴ πεινῶντας ἡμᾶς ἐσθίειν	ἀναπείθει	γοητεύοντα τὰς ὀρέξεις. Μὴ γὰρ
[2, 7]	χεῖρα. Οὔκουν προεκπηδητέον ὑπὸ λαιμαργίας	ἀναπειθομένους	ποτὲ οὐδὲ μὴν ἐπιγλιχομένους παρεκτείνειν
[2, 12]	ἃ μὴ δεῖ. Ἰδοὺ ὅλος	ἀναπέπταται	οὐρανός, καὶ οὐ ζητεῖτε τὸν
[2, 2]	πάμπαν τοῦ ποτοῦ πρὸς τὸ	ἀναπίνεσθαι	τὴν περιττὴν ὑγρότητα αὐτῶν ἀνασφογγιζομένην
[2, 1]	κληθῇς, εἰς τὸν ἔσχατον τόπον	ἀνάπιπτε»	πῇ δέ· Ὅταν ποιῇς ἄριστον
[2, 2]	τὸ κατάλληλον ἐπιζητεῖ βοήθημα πρὸς	ἀναπλήρωσιν,	οὐ τετυφωμένον ποτόν. Πλαδώσης δὲ
[2, 2]	Ἡ δ´ οὖν πρὸς ἐρυγὴν	ἀναπλωτάζουσα	τοῦ ἀέρος ἔφελξις ἡσυχῇ παραπεμπτέα.
[2, 3]	ἰοῦ, προσόζουσιν σκευαρίοις χρώμενος, οἷον	ἀναπνεῖ	τῆς τετυφωμένης ὕλης {ὁ ἰός}
[2, 8]	εὐωδίας οἱ ἀπελαύνοντες ὑπὲρ τὰς	ἀναπνοὰς	τὰ ἄνθη· ἀναδιδούσης γὰρ ἄνω
[2, 7]	ταρακτικὸν ἀφαιρετέον ἀπολαβομένοις πράως τὰς	ἀναπνοάς·	ταύτῃ γὰρ εὐσχημονέστατα τὴν ἀθρόαν
[2, 8]	κεφαλὴν ἔρημος τῆς ἀπολαύσεως ἡ	ἀναπνοὴ	καταλείπεται, ἀφαρπαζομένης τῆς εὐωδίας. Ὥσπερ
[2, 1]	λάβωσι τὴν ἀτμίδα διὰ τῆς	ἀναπνοῆς;	Πῶς δὲ οὐκ ἄλογον τὰς
[2, 1]	καὶ ἐγένετο φωνὴ πρὸς αὐτόν·	ἀνάστα	καὶ θῦσον καὶ φάγε. Πέτρος
[2, 10]	ἀνατέλλομεν, ὡς ἐν τῷ Περὶ	ἀναστάσεως	διὰ πλειόνων δηλωθήσεται, χόρτος δὲ
[2, 7]	σώφρονος· Ἐν ὥρᾳ γάρ» φησίν,	ἀναστάσεως	μὴ οὐράγει καὶ ἀπότρεχε εἰς
[2, 4]	τὴν μελετήσασαν τῆς σαρκὸς τὴν	ἀνάστασιν	ἐν ἠχοῦντι τῷ δέρματι· ἐν
[2, 1]	πρὸς τοὺς μαθητὰς μετὰ τὴν	ἀνάστασιν.	Οἳ δέ» ἅτε ὑπ´ αὐτοῦ
[2, 8]	καί τινα τοῦ σώματος ὀσμὴν	ἀναστεῖλαι	βαρυτέραν, εἰ καὶ πρὸς τοῦτο
[2, 8]	λόγος, ὁ κύριος μυστικῶς αὖθις	ἀναστέφεται	ἀκάνθῃ, ἐνθένδε ἀπιὼν ἐκεῖσε ὅθεν
[2, 4]	καὶ γὰρ ἐν ἤχῳ σάλπιγγος	ἀναστήσει	τοὺς νεκρούς· αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν
[2, 8]	καὶ λειρίων, ἔστι δὲ θερμαντικόν,	ἀναστομωτικόν,	ἑλκυστικόν, ὑγραντικόν, σμηκτικόν, λεπτομερές, χολῆς
[2, 1]	~Πῶς περὶ τὰς τροφὰς	ἀναστρεπτέον.	Ἐχομένοις τοίνυν τοῦ σκοποῦ καὶ
[2, 2]	ὡς παρόντος τοῦ κυρίου κοσμίως	ἀναστρεπτέον	ἡμῖν, μή πῃ ἄρα καὶ
[2, 7]	ἡ πόσις, πῶς οὐ λογικῶς	ἀναστρεπτέον;	οὐδὲ διὰ τὴν ἀγάπην ἀπορητέον.
[2, 6]	ὁ γὰρ μετὰ τῶν ἁγίων	ἀναστρεφόμενος	ἁγιασθήσεται. Πάντῃ οὖν ἀφεκτέον τῶν
[2, 8]	ἐχρίσθη κύριος τῆς ἐν κόσμῳ	ἀναστροφῆς	ἀπαλλαττόμενος· μυρίζονται γὰρ οἱ νεκροί·
[2, 2]	ἀναπίνεσθαι τὴν περιττὴν ὑγρότητα αὐτῶν	ἀνασφογγιζομένην	ξηροφαγίᾳ. Καὶ γὰρ τὸ συνεχὲς
[2, 5]	ἄνθρωπον ἐπὶ τὸ γελοιότερον σχηματιζόμενον	ἀνασχοίμεθα;	Καὶ εἰ τὸ πρόσωπον οὐκ
[2, 10]	τοῦ θεοῦ, καρέντες δὲ αὖθις	ἀνατέλλομεν,	ὡς ἐν τῷ Περὶ ἀναστάσεως
[2, 10]	παρέπονται τῷ μεγέθει τῆς ἀπουσίας	ἀνατιθέμεναι;	Ἄνθρωπος γὰρ ἐξ ἀνθρώπου ἐκφύεταί
[2, 1]	τροφῆς· οὐ γὰρ κωλύεται τὸ	ἀνατρέχον	εἰς αὔξην πνεῦμα τῆς πολλῆς
[2, 8]	τῶν ἀναθερμαινόντων ἢ ἐμψυχόντων μύρων	ἀνάτριψις	ὠφελείας ἕνεκεν ἐπιτηδεύεται, ὡς δὴ
[2, 1]	ποικίλας ἐντίκτουσαι βλάβας, καχεξίας σωμάτων,	ἀνατροπὰς	στομάχων, ἐκπορνευούσης τῆς γεύσεως διά
[2, 10]	πρῶτον, εἶτα ἐξ αὐτοῦ δασεῖα	ἀναφαίνεται	κάμπη, μεθ´ ἣν εἰς τρίτην
[2, 3]	τὸ σόν, τὸ ἀγαθὸν τὸ	ἀναφαίρετον	μόνον, τὴν εἰς τὸν θεὸν
[2, 10]	τοῦδε ἀπαγόρευσις παρῄνεσεν. Ταύτῃ τοι	ἀναφανδόν,	οὐ δι´ αἰνιγμάτων ἔτι, ὁ
[2, 8]	τὸν μέγαν ἀρχιερέα, τὸν κύριον,	ἀναφέρειν	λέγοιεν τῷ θεῷ, μὴ θυσίαν
[2, 8]	γὰρ τὸ τῆς ἀγάπης δεκτὸν	ἀναφέρειν	τὸν κύριον, τὴν πνευματικὴν εὐωδίαν,
[2, 8]	γυναιξίν, ὅσα μὴ καρῶσι τὸν	ἄνδρα·	αἱ γὰρ ὑπέρμετροι χρίσεις τῶν
[2, 10]	καὶ πρὸς θεὸν καὶ πρὸς	ἄνδρα,	ἡ δὲ ἄλλως φερομένη ὅλη
[2, 8]	γραφῇ. Στέφανον μὲν γυναικὸς τὸν	ἄνδρα	ὑποληπτέον, ἀνδρὸς δὲ τὸν γάμον,
[2, 2]	τε ἀνδρώδεις ἐπισπώμεναι, μᾶλλον δὲ	ἀνδραποδώδεις,	προσεπιθρύπτονται σπαταλῶσαι· οὐδεὶς γὰρ ψόφος
[2, 10]	Μωυσῆς ἀπάγει τῶν ἐγκύων τοὺς	ἄνδρας	ἄχρις ἂν ἀποκυήσωσιν· τῷ ὄντι
[2, 2]	ἔχει μένος, εὖτ´ ἂν ἐς	ἄνδρας	ἔλθῃ, κυμαίνει δ´ οἷα Λίβυσσαν
[2, 3]	καὶ ἀμίδας ὑελᾶς ἐπιφέρεσθαι τοὺς	ἄνδρας,	καθάπερ ἐπάγονται τοὺς συμβούλους τοὺς
[2, 8]	δὲ καὶ μάλα τοὺς μὲν	ἄνδρας	τοὺς παρ´ ἡμῖν μὴ μύρων,
[2, 10]	ὅρα μὴ οὐκ ἄλλη μὲν	ἀνδράσιν,	ἄλλη δὲ ἐσθὴς ἀπονεμητέα γυναιξίν·
[2, 12]	ἀρετὴ δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη καὶ	ἀνδρεία	καὶ εὐσέβεια. Καλὸς ἄρα ἄνθρωπος
[2, 1]	ἀποδόμενοι, ἐπὶ γαστέρας ἕρποντες, θηρία	ἀνδρείκελα,	κατ´ εἰκόνα τοῦ πατρὸς αὐτῶν
[2, 12]	θεῷ» καὶ χεῖρες ἀνδρείων πλουτίζουσιν.	Ἀνδρείους	τοὺς καταφρονοῦντας χρημάτων καὶ περὶ
[2, 12]	πτωχῷ δανείζει θεῷ» καὶ χεῖρες	ἀνδρείων	πλουτίζουσιν. Ἀνδρείους τοὺς καταφρονοῦντας χρημάτων
[2, 10]	ἣν πολλάκις φαύλοις διαίταις ἐντρεφόμενοι	ἄνδρες	γυναικῶν γεγόνασι θηλύτεροι· οὐ δὴ
[2, 10]	σώφρων γυνὴ σχολάζουσα μὲν τῷ	ἀνδρὶ	ἀνυποκρίτως θεοσεβεῖ, φιλοκοσμοῦσα δὲ ἀποπέπτωκεν
[2, 11]	εὐολίσθητον εἰς βλάβην ἡ γυνή.	Ἀνδρὶ	δὲ εὖ μάλα ἁρμόδιον ἀνυποδησία,
[2, 2]	σπαταλῶσαι· οὐδεὶς γὰρ ψόφος οἰκεῖος	ἀνδρὶ	λογικῷ, ἔτι δὲ μᾶλλον γυναικί,
[2, 2]	Ἐν οἴνῳ δέ» φησί, μὴ	ἀνδρίζου,	πολλοὺς γὰρ ἠχρείωσεν ὁ οἶνος.
[2, 5]	ἀνώγει, εἰς μαλακίαν ἐκτρέπων τὸ	ἀνδρόγυνον	ἦθος. Καὶ σκοπεῖν δεῖ πῶς
[2, 10]	ταύτην μεταξὺ θηλείας καὶ ἄρρενος	ἀνδρόγυνον	καινοτομοῦντες φύσιν. Ἀπατῶνται δὲ εὖ
[2, 10]	κατόπιν εὐνὰς καὶ τὰς ἀσυμφυεῖς	ἀνδρογύνους	κοινωνίας, ἑπομένους τῇ φύσει αὐτῇ
[2, 2]	καὶ χολέρα καὶ στρόφος μετὰ	ἀνδρὸς	ἀπλήστου. Διὰ τοῦτό τοι καὶ
[2, 8]	μὲν γυναικὸς τὸν ἄνδρα ὑποληπτέον,	ἀνδρὸς	δὲ τὸν γάμον, ἄνθη δὲ
[2, 10]	Ἐριφύλῃ λέγω, ἣ χρυσὸν φίλου	ἀνδρὸς	ἐδέξατο τιμήεντα. ~Ταύτῃ καὶ τὸν
[2, 1]	τὴν δύναμιν τοῦ Ἰσραὴλ ἀπὸ	ἀνδρὸς	ἕως γυναικός, ἑκάστῳ κολλυρίδα ἄρτου
[2, 9]	κύριος ἐγρηγορότας εὕρῃ. Οὐδὲν γὰρ	ἀνδρὸς	ὄφελος καθεύδοντος ὥσπερ οὐδὲ τεθνεῶτος.
[2, 7]	καὶ τοῦ συμποσίου ὑπεξιέναι ἐπιεικῶς	ἀνδρὸς	σώφρονος· Ἐν ὥρᾳ γάρ» φησίν,
[2, 10]	καλαί» Ἀλλὰ μόνου» φάναι, τοῦ	ἀνδρὸς	τοῦ ἐμοῦ» καί· Πρόσωπον εὐπρεπές»
[2, 2]	συμπόταις ἃ δύνανται, ἐρυγάς τε	ἀνδρώδεις	ἐπισπώμεναι, μᾶλλον δὲ ἀνδραποδώδεις, προσεπιθρύπτονται
[2, 10]	τῷ σώφρονι λογισμῷ· λογισμοὺς δὲ	ἀνδρῶν	ἀγαθῶν {οὓς} ἀκοιμήτους λύχνους ὠνόμασεν
[2, 2]	ἐρεθιζόμενοι κατασκοπεῖν, αἳ δὲ τῶν	ἀνδρῶν	ἐφ´ ἑαυτὰς ἐπισπώμεναι τὰς ὄψεις.
[2, 5]	ἐστι πορνικός, εἰ δὲ ἐπὶ	ἀνδρῶν,	καγχασμός, γέλως ἐστὶν οὗτος μνηστηριώδης
[2, 10]	Μοιχεῖαι παρὰ σοί τε καὶ	ἀνδρῶν	μῖξις ἄθεσμος θηλυγενὴς ἄδικός τε,
[2, 10]	αἱ δολεραὶ γυναῖκες καὶ τῶν	ἀνδρῶν	οἱ γυναικώδεις τὰς δολερὰς βαφὰς
[2, 7]	ὕπανδροι, ἐσχάτη ταύταις διαβολὴ εἰς	ἀνδρῶν	παρεῖναι συμπόσιον καὶ ταῦτα οἰνωμένων.
[2, 10]	ἀστικὸν πολίτευμα ἐζηλωκότες ἐκλαθόμενοι τῆς	ἀνδρωνίτιδος	ἐχρυσοφόρουν ποδήρεις χιτῶνας ἐνδυόμενοι {καὶ
[2, 8]	τοῖς μύροις ἀποδιακεῖσθαί τινες τὴν	ἀνδρωνῖτιν	ἐκθηλύνουσιν, ὡς καὶ τοὺς τεχνίτας
[2, 10]	τὴν πρόεσιν αὐτοῦ τὸ ἄρρεν	ἀνδρωσάσῃ.	Ὁ δὲ Ἱερεμίας ὁπηνίκα ἂν
[2, 9]	Διὸ πολλάκις καὶ τῆς νυκτὸς	ἀνεγερτέον	τῆς κοίτης καὶ τὸν θεὸν
[2, 12]	χρυσίῳ κεκοσμῆσθαι βούλονται, οὐδὲ ἐκεῖνο	ἀνεγνωκότες	τὸ ποιητικόν, ὃς καὶ χρυσὸν
[2, 2]	οὐ πολλῷ· οὐδὲ γὰρ ὕδατος	ἀνέδην	ἐμφορεῖσθαι καθήκει, ὡς μὴ ἐκκλύζοιτο
[2, 1]	Παρὰ δὲ τοῖς ἔχουσιν οἱ	ἀνέδην	ἐσθίοντες, οἱ ἄπληστοι, ἑαυτοὺς καταισχύνουσιν·
[2, 10]	ἐδέησε σκέψεως, πῶς ἂν ἐπιτραπείη	ἀνέδην	καθάπερ τροφῇ, οὕτω δὲ καὶ
[2, 10]	κρωβύλον, ὃ ἐμπλοκῆς ἐστιν εἶδος,	ἀνεδοῦντο	χρυσῶν ἐνέρσει τεττίγων κοσμούμενοι, τὸ
[2, 10]	μετέχων τοῦ πυρός, ὃ δὲ	ἀνέθαλλεν	ἐν κόλποις τοῦ πατρός. Ἄγαμαι
[2, 8]	λιπᾶναί τε τὴν ἐπιφάνειαν καὶ	ἀνεῖναι	τὸ νευρῶδες καί τινα τοῦ
[2, 4]	οἱ μουσικοί. Πᾶσαν δὲ ἁπαξαπλῶς	ἀνελεύθερον	ὄψιν τε καὶ ἀκοὴν καὶ
[2, 5]	τῆς ὑποκρίσεως ἀπογυμνούμενα διὰ τὴν	ἀνελεύθερον	παρρησίαν τῆς παροινίας, δι´ ἣν
[2, 12]	ἐξικνουμένη πρὸς τὸ οἰκεῖον πέρας	ἀνελλιπῶς	καὶ ἀπερίττως· μήτηρ δὲ αὐτῶν
[2, 1]	Μέσον δέ ἐστι πᾶν τὸ	ἀνενδεὲς	τῶν ἀναγκαίων· αἱ γὰρ κατὰ
[2, 1]	εὔζωνον, ἐπιτήδειον εἰς ἐγρήγορσιν, ποικίλαις	ἀνεπίμικτον	ποιότησιν, οὐκ ἀπαιδαγώγητον οὐδὲ τοῦτο·
[2, 10]	εἰς ἀσέλγειαν ῥέον, ἐγκρατείᾳ παιδαγωγούμενον,	ἀνέραστον	γενόμενον τῆς φθορᾶς, ἀιδίῳ σωφροσύνῃ
[2, 2]	ὑγείαν μόνην, τοὺς δὲ ἐπ´	ἀνέσει	καὶ διαχύσει. Οἶνος γὰρ πρῶτον
[2, 9]	εἶναι παντελῆ τὸν ὕπνον, ἀλλὰ	ἄνεσιν.	Διὸ καὶ παραλαμβάνεσθαί φημι δεῖν
[2, 5]	τοῦ προσώπου, καθάπερ ὀργάνου, κόσμιος	ἄνεσις	μειδίαμα κέκληται— διάχυσις οὕτως ἀνακλᾶται
[2, 8]	καὶ ὃν ἐσταύρωσεν ὡς κακοῦργον,	ἀνέστεψεν	ὡς βασιλέα. Διὰ τοῦτό τοι
[2, 1]	ὡραῖα ἑψήματά τε παντοδαπὰ ζωμῶν	ἄνευ.	Κἂν ὀπτοῦ δέῃ κρέως ἢ
[2, 1]	σπερμάτων καὶ ἀκροδρύων καὶ λαχάνων	ἄνευ	κρεῶν μετελάμβανεν, Ἰωάννης δὲ ὑπερτείνας
[2, 8]	Οἱ μὲν γὰρ βακχεύοντες οὐδὲ	ἄνευ	στεφάνων ὀργιάζουσιν· ἐπὰν δὲ ἀμφιθῶνται
[2, 1]	γέγραπται, καὶ θεωρεῖ τὸν οὐρανὸν	ἀνεῳγμένον	καί τι σκεῦος τέτταρσιν ἀρχαῖς
[2, 6]	μωρολογία ἢ εὐτραπελία, ἃ οὐκ	ἀνῆκεν,	ἀλλὰ μᾶλλον εὐχαριστία. Εἰ δὲ
[2, 8]	καὶ τοῦ ἐλαίου τὴν γένεσιν	ἀνῆκεν	ὁ θεὸς ἀνθρώποις εἰς πόνων
[2, 7]	τὰ εὐτράπελα μηδὲ τὰ μὴ	ἀνήκοντα	προΐεσθαι ἡμᾶς ῥήματα. Εἰ γὰρ
[2, 7]	τῆς προφορᾶς μανιωδέστατον, τό τε	ἀνήκουστον	πρὸς τοὺς πέλας φθέγγεσθαι ἀναισθήτου·
[2, 7]	κόσμον. Φοβερὸς ἐν πόλει αὐτοῦ	ἀνὴρ	γλωσσώδης. Τῶν γοῦν φλυάρων καθάπερ
[2, 5]	φωνὴν αὐτοῦ» φησὶν ἡ γραφή,	ἀνὴρ	δὲ πανοῦργος μόγις ἡσυχῇ μειδιάσει.
[2, 2]	παραφροσύναι ἐπεισεκώμασαν. ~Πᾶς γὰρ οἰνωθεὶς	ἀνὴρ	κατὰ τὴν τραγῳδίαν ἥσσων μὲν
[2, 7]	ἀμαθίᾳ προσφερομένους. Μακάριος» ὡς ἀληθῶς	ἀνήρ,	ὃς οὐκ ὠλίσθησεν ἐν στόματι
[2, 10]	ἔτι τὸ μέλος τὸ μεμαραμμένον,	ἀνθεῖ	δὲ ἤδη λιγυρὸν καὶ χεῖται
[2, 10]	εἰς συνουσίαν ἔχειν ὁμολογοῦσα ὀλίγον	ἀνθεῖ	καὶ συγγηράσκει τῷ σώματι, ἔσθ´
[2, 8]	εὐνομουμένων ἀπελαύνειν πόλεων καὶ τῶν	ἀνθεινῶν	ἐρίων τοὺς βαφεῖς ἀπελαύνειν καὶ
[2, 11]	ἐφ´ οἷς ἐστι τὰ χρυσᾶ	ἄνθεμα»	ἀλλὰ καὶ τοὺς ἥλους ἑλικοειδῶς
[2, 8]	κρίνοις ἢ ἄλλοις τισὶ τοιούτοις	ἄνθεσι	χαίτην πυκάζεσθαι κωμαστικήν, διανθιζομένους τὴν
[2, 8]	ἐνδρόσοις καὶ μαλακοῖς, ποικίλοις χλοάζουσιν	ἄνθεσιν,	ἐνδιαιτᾶσθαι καλόν, αὐτοφυεῖ καὶ εἰλικρινεῖ
[2, 10]	ἀπόχρη βάμμα, αἱ δὲ τοῖς	ἄνθεσιν	ἐοικυῖαι ἐσθῆτες βακχικοῖς καὶ τελεστικοῖς
[2, 8]	ψυχρότητα. Πολλοῦ τοίνυν δεῖ τοῖς	ἄνθεσιν	ἐπιψύχειν αὐτόν, ὁπότε ἀλεαίνεσθαι ἐθέλει
[2, 8]	στόμαχον. {Πολλοῦ τοίνυν δεῖ τοῖς	ἄνθεσιν	ἐπιψύχειν αὐτόν, ὁπότε ἀλεαίνεσθαι ἐθέλει
[2, 8]	τοῦ κυρίου πάθει ἀναδεῖσθαι τοῖς	ἄνθεσιν.	Ὁ μὲν γὰρ τοῦ κυρίου
[2, 1]	οὐκ ἀπᾴδουσιν τοῦ λόγου τοῖς	ἄνθεσιν,	ὅπερ ἤδη πολλάκις πεποιήκαμεν, πρὸς
[2, 10]	Τί οὖν ὡραιότερον καὶ εὐανθέστερον	ἀνθέων;	Τί δὲ ἐπιτερπέστερον κρίνων {ἢ
[2, 8]	ἀπελαύνοντες ὑπὲρ τὰς ἀναπνοὰς τὰ	ἄνθη·	ἀναδιδούσης γὰρ ἄνω καὶ ἀναθυμιωμένης
[2, 8]	ὑποληπτέον, ἀνδρὸς δὲ τὸν γάμον,	ἄνθη	δὲ τοῦ γάμου τὰ τέκνα
[2, 10]	ἐκεῖνος χιτὼν τὰ τῆς σοφίας	ἄνθη	δεικνύει, τὰς ποικίλας καὶ μὴ
[2, 8]	βοτάναι, οὕτως δὲ καὶ τὰ	ἄνθη	ἰδίας ἔχει ποιότητας καὶ τὰς
[2, 8]	ἀναγκαίας ὠφελείας λεγόντων ἡμῶν τὰ	ἄνθη	καὶ τὰ ἀρώματα, οὐκ εἰς
[2, 8]	ὀργιάζουσιν· ἐπὰν δὲ ἀμφιθῶνται τὰ	ἄνθη,	πρὸς τὴν τελετὴν ὑπερκάονται. Οὐ
[2, 8]	μὲν δι´ ἄνθρωπον γέγονε τὰ	ἄνθη,	ταῦτα δὲ οἱ ἀνόητοι λαβόντες
[2, 8]	μὴν καὶ τὸ τερπνὸν τῆς	ἀνθήσεως	οἱ καταστεφθέντες ἀπολλύουσιν. Οὔτε γὰρ
[2, 10]	τὴν παλαιάν· μόναις ταῖς ἑταίραις	ἀνθίνας	ἐσθῆτας καὶ χρυσοῦν κόσμον ἐπέτρεψεν
[2, 8]	κρόκος καὶ τῆς κύπρου τὸ	ἄνθος	εἰς ὕπνον ἄλυπον ὑπάγετον. Πολλὰ
[2, 8]	ἐτυμολογούμενον. Νάρκισσος δὲ βαρύοδμόν ἐστιν	ἄνθος,	ἐλέγχει δὲ αὐτὸ ἡ προσηγορία
[2, 8]	ἐθρίγκωσεν αὐτούς· ὁ στέφανος οὗτος	ἄνθος	ἐστὶ τῶν πεπιστευκότων εἰς τὸν
[2, 8]	ἄμφω γὰρ μαραίνεσθον, καὶ τὸ	ἄνθος	καὶ τὸ κάλλος. Ἀλλὰ καὶ
[2, 10]	κατὰ τὴν χειμέριον ἀπειλήν, καθάπερ	ἄνθος	μαραινομένης τῆς χρόας· ἡ φωνὴ
[2, 8]	τῆς σκολιότητος ἀναλύεται καὶ τὸ	ἄνθος	ξηραίνεται· μαραίνεται γὰρ ἡ δόξα
[2, 8]	κυρίου· οὐ γὰρ μαραίνεται ὡς	ἄνθος.	Οἶδα καὶ τὰ Ἀριστίππου τοῦ
[2, 8]	τὸ κάλλος, οὕτως καὶ τὸ	ἄνθος	τέρπει βλεπόμενον, καὶ χρὴ δι´
[2, 12]	τῶν λίθων τὸ ἀμίμητον τὸ	ἄνθος	τοῦ πνεύματος τὸ ἀκήρατον καὶ
[2, 8]	ἀπόκειται τῷ καλῶς πεπολιτευμένῳ· τὸ	ἄνθος	τοῦτο γῆ βαστάζειν οὐ κεχώρηκεν·
[2, 12]	πόλις πνευματικῶς οἰκοδομουμένη. Πρὸς τὸ	ἄνθος	τῶν λίθων τὸ ἀμίμητον τὸ
[2, 2]	καὶ ὁ νησιώτης Νάξιος καὶ	ἀνθοσμίας	τις ἄλλος τῆς Ἰταλῶν γῆς,
[2, 4]	ταῖς ἀχρώμοις παροινίαις καὶ τῇ	ἀνθοφορούσῃ	καὶ ἑταιρούσῃ μουσικῇ. ~Περὶ γέλωτος.
[2, 10]	πρὸς τὰ ἀφροδίσια, εὐφήμει» φήσας,	ἄνθρωπε,	ἀσμενέστατα μέντοι αὐτὰ ἀπέφυγον ὥσπερ
[2, 1]	ἄλογον καὶ ἀχρεῖον καὶ οὐκ	ἀνθρώπειον	βοσκημάτων δίκην πιαινομένων θανάτῳ τρέφεσθαι,
[2, 12]	διὰ τί μὴ τρυφήσω; οὐκ	ἀνθρώπινον	οὐδὲ κοινωνικόν, ἐκεῖνο δὲ μᾶλλον
[2, 2]	δὲ κυβερνήτης, ὁ νοῦς ὁ	ἀνθρώπινος,	περιφέρεται τῷ κλύδωνι ὑπερεχούσης τῆς
[2, 5]	ἐφήδεσθαι δοκεῖν· τὸ μὲν γὰρ	ἀνθρωπίνου	λογισμοῦ τεκμήριον, τὸ δὲ ὠμότητος
[2, 4]	πνεύματι τοὺς φθόγγους ἀποδίδωσι τοὺς	ἀνθρωπίνους·	αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν κυμβάλοις ἀλαλαγμοῦ»
[2, 2]	ἡ σοφία θείων οὖσα καὶ	ἀνθρωπίνων	πραγμάτων ἐπιστήμη ἐμπεριλαβοῦσα τὰ ὅλα,
[2, 1]	θεοῦ; ~Οἱ μὲν δὴ ἄλλοι	ἄνθρωποι	ζῶσιν, ἵνα ἐσθίωσιν, ὥσπερ ἀμέλει
[2, 3]	καὶ τὸ χρυσίον, ᾧ ἐπεποίθεισαν	ἄνθρωποι,	καὶ οὐκ ἔστι τέλος τῆς
[2, 9]	ψυχὴν σώματος οὐκ εὐαγὲς» ἁγίοις	ἀνθρώποις	ἀναπαύσεως τέχνασμα βλακικόν. Οὐ σπουδαστέον
[2, 8]	τῷ πνεύματι. Τοῦτο σκευάζει Χριστὸς	ἀνθρώποις	γνωρίμοις, εὐωδίας ἄλειμμα, ἐκ τῶν
[2, 1]	ἔθους ἐπὶ τὴν ἡδυπάθειαν καταδρομήν.	Ἀνθρώποις	δὲ τὰ μὲν πολλὰ βλάβην
[2, 4]	οὖν ποιμέσιν ἀπονενεμήσθω, αὐλὸς δὲ	ἀνθρώποις	δεισιδαίμοσιν εἰς εἰδωλολατρείας σπεύδουσιν. Καὶ
[2, 8]	τὴν γένεσιν ἀνῆκεν ὁ θεὸς	ἀνθρώποις	εἰς πόνων ἀρωγήν. Αἱ δὲ
[2, 7]	προκλητικοί, ἄλογοι σημασίαι οὖσαι, λογικοῖς	ἀνθρώποις	ἐκκλιτέοι· παραιτητέον δὲ καὶ τὸ
[2, 5]	Ἁπλῶς γὰρ ὁπόσα φυσικὰ τοῖς	ἀνθρώποις	ἐστίν, ταῦτα οὐκ ἀναιρεῖν ἐξ
[2, 1]	ἔχει δὲ ὅρον παρὰ τοῖς	ἀνθρώποις	ἡ λιχνεία. Καὶ γὰρ εἰς
[2, 4]	νηφαλίου συμποσίου, θηρίοις μᾶλλον ἢ	ἀνθρώποις	κατάλληλα καὶ ἀνθρώπων τοῖς ἀλογωτέροις.
[2, 5]	τὸ τιμιώτερον πάντων τῶν ἐν	ἀνθρώποις	κτημάτων καταμωκώμενοι, τὸν λόγον; Χλεύη
[2, 9]	λύχνοι καιόμενοι· καὶ ὑμεῖς ὅμοιοι	ἀνθρώποις	προσδεχομένοις τὸν κύριον αὐτῶν, πότε
[2, 12]	πρότερος μεταδοὺς καὶ κοινὸν πᾶσιν	ἀνθρώποις	τὸν ἑαυτοῦ ἐπικουρήσας λόγον, πάντα
[2, 12]	αἱρῶνται πάντες τὰ εὐτελέστερα; τοῖς	ἀνθρώποις,	φήσαιμ´ ἄν, ἐὰν χωρὶς προσπαθείας
[2, 1]	διὰ τὴν λαβρότητα μᾶλλον ἢ	ἀνθρώποις	ὡμοιωμένους, τοὺς χορτάζεσθαι σπεύδοντας, ὡς
[2, 1]	εἰς τὸ στόμα κοινοῖ τὸν	ἄνθρωπον»	ἀλλὰ ἡ περὶ τῆς ἀκρασίας
[2, 1]	οὐδὲ τὰ εἰσιόντα κοινοῖ τὸν	ἄνθρωπον,	ἀλλὰ τὰ ἐξιόντα» φησί, τοῦ
[2, 1]	αἱ γενέσεις τῶν καρπῶν τρέφουσιν	ἄνθρωπον,	ἀλλὰ τὸ ῥῆμά σου τοὺς
[2, 8]	καὶ τὰ μάλιστα μὲν δι´	ἄνθρωπον	γέγονε τὰ ἄνθη, ταῦτα δὲ
[2, 10]	φθορᾶς, ἀιδίῳ σωφροσύνῃ παραχωρήσῃ τὸν	ἄνθρωπον·	Ἐν γὰρ τῷ αἰῶνι τούτῳ
[2, 9]	σώματι τὴν ἐγρήγορσιν ἀγγελικῇ τὸν	ἄνθρωπον	ἐξισάζει χάριτι, τῆς ζωῆς τὸ
[2, 5]	πῶς ἂν εἰκότως τὸν ἐντὸς	ἄνθρωπον	ἐπὶ τὸ γελοιότερον σχηματιζόμενον ἀνασχοίμεθα;
[2, 10]	τινὸς ἕνεκα δεηθῆναι ὑφασμάτων τὸν	ἄνθρωπον	ἢ σκέπης σώματος, πρὸς ἀπαλέξησιν
[2, 9]	καὶ τὴν ὄψιν τὴν ὑπὲρ	ἄνθρωπον	ἰδεῖν κατηξίωται. Ἡμῖν δὲ χρηστέον
[2, 1]	ὑπερβλύζουσα τὴν αὐτάρκειαν δίαιτα τὸν	ἄνθρωπον	κακοῖ, νωθῆ μὲν τὴν ψυχήν,
[2, 6]	ἐκ τοῦ στόματος κοινοῖ τὸν	ἄνθρωπον»	κοινὸν καὶ ἐθνικὸν καὶ ἀπαίδευτον
[2, 1]	σκανδαλίσω» ὀλίγης ἐγκρατείας κερδαίνων τὸν	ἄνθρωπον.	Μὴ γὰρ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν
[2, 8]	καταστεφέτωσαν δέ· πολυωρεῖ γὰρ τὸν	ἄνθρωπον	ὁ πατὴρ καὶ τὴν ἰδίαν
[2, 10]	τοῦ σπέρματος καὶ μετ´ ὀλίγον	ἄνθρωπον	ὂν〉 μολύνειν οὐδὲ μὴν ἀποκλύζειν
[2, 10]	τῆς ποιότητος αὐτῶν μεταλαμβάνειν τὸν	ἄνθρωπον	οὐδὲ μὴν τῆς ἴσης ἀσελγείας
[2, 1]	Ὁ γάρ τοι θεὸς τὸν	ἄνθρωπον	πλάσας πάντα ὑμῖν» εἶπεν ἔσται
[2, 1]	τὴν θεωρίαν τῶν κατὰ τὸν	ἄνθρωπον	συμβαινόντων κατὰ φύσιν ἀκριβῶς ἐκμάθῃ,
[2, 8]	τοι εἰς ὃν οὐκ ἐπίστευσαν	ἄνθρωπον,	τὸν φιλάνθρωπον θεὸν ἐπιγνώσονται κύριον
[2, 2]	ψυχήν, τὸ θεῖον κρᾶμα τὸν	ἄνθρωπον	τοῦ πατρικοῦ βουλήματος πνεύματι καὶ
[2, 10]	τὸ μέγεθος τῆς βλάβης· ὅλος	ἄνθρωπος	ἀποσπᾶται κατὰ συνουσίας ἀπουσίαν· φησὶ
[2, 8]	εἰς τὴν κυνὸς ἀρετήν· οὐδὲ	ἄνθρωπος	ἄρα, ἐπήγαγεν καὶ συνήγαγεν. Ἀλλ´
[2, 10]	τῷ μεγέθει τῆς ἀπουσίας ἀνατιθέμεναι;	Ἄνθρωπος	γὰρ ἐξ ἀνθρώπου ἐκφύεταί τε
[2, 5]	γὰρ ἐπειδὴ γελαστικὸν ζῷον ὁ	ἄνθρωπος,	γελαστέον τὰ πάντα, ἐπειδὴ οὐδὲ
[2, 10]	καὶ κατὰ τοῦτο εἰκὼν ὁ	ἄνθρωπος	γίνεται τοῦ θεοῦ, καθὸ εἰς
[2, 10]	ἢ εἰς ὑπέκκαυμα εὔθετος πυρός.	Ἄνθρωπος	γοῦν ἦν τις» ὁ κύριος
[2, 2]	τὸν κύριον, ὁπηνίκα δι´ ἡμᾶς	ἄνθρωπος	ἐγένετο; οὕτως ἀναισχύντως ὡς ἡμεῖς;
[2, 4]	γὰρ ὡς ἀληθῶς ὄργανον ὁ	ἄνθρωπός	ἐστιν, τὰ δ´ ἄλλα ἢν
[2, 2]	οἴνου καὶ αὐτός· καὶ γὰρ	ἄνθρωπος	καὶ αὐτός· καὶ εὐλόγησέν γε
[2, 10]	σαρκός μου. Τοσοῦτον ἄρα ὁ	ἄνθρωπος	κενοῦται τῷ σπέρματι, ὅσος ὁρᾶται
[2, 7]	ἔργων, ἀλλὰ καὶ ἐκ λόγων	ἄνθρωπος	κρίνεται. Ἐν συμποσίῳ δέ» φησί,
[2, 10]	ἀκούει τοῦ παιδαγωγοῦ βοῶντος· Ὁ	ἄνθρωπος	ὁ ἀναβαίνων ἐπὶ τῆς κλίνης
[2, 1]	τὰ ἀναγκαῖα, οὐδὲ περιορᾶταί ποτε	ἄνθρωπος·	ὁ γὰρ καὶ τὰ πτηνὰ
[2, 12]	ἀνδρεία καὶ εὐσέβεια. Καλὸς ἄρα	ἄνθρωπος	ὁ δίκαιος καὶ σώφρων καὶ
[2, 10]	σκέπην. Ὁ γάρ τοι ἀρχαῖος	ἄνθρωπος	ὁ ἐν τῷ παραδείσῳ κλάδοις
[2, 12]	ὅρμους χρυσοχοεῖ ὁ θεός. Μακάριος	ἄνθρωπος,	ὃς εὗρεν σοφίαν, καὶ θνητός,
[2, 9]	σοφία, ὃς εἰσακούσεταί μου, καὶ	ἄνθρωπος,	ὃς τὰς ἐμὰς ὁδοὺς φυλάσσει,
[2, 9]	οὓς ἐγρηγόρους καλοῦμεν. Καθεύδων δὲ	ἄνθρωπος	οὐδεὶς οὐδενὸς ἄξιος, οὐδὲν μᾶλλον
[2, 1]	Καί μοι δοκεῖ ὁ τοιοῦτος	ἄνθρωπος	οὐδὲν ἀλλ´ ἢ γνάθος εἶναι.
[2, 7]	γὰρ ὀψοφάγος φύσει, ἀλλὰ σιτοφάγος	ἄνθρωπος.	Προανίστασθαι δὲ τῶν πολλῶν καὶ
[2, 10]	θεοῦ, καθὸ εἰς γένεσιν ἀνθρώπου	ἄνθρωπος	συνεργεῖ. Οὐ πᾶσα οὖν γῆ
[2, 7]	τὸ ἀπροσπαθές. Φάγε» φησίν, ὡς	ἄνθρωπος	τὰ παρακείμενα, παῦσαι πρῶτος χάριν
[2, 1]	μάλιστα δεῖπνον ποιητέον, ἔτι τε·	Ἄνθρωπός	τις ἐποίησεν δεῖπνον μέγα καὶ
[2, 2]	τοῦ ἀνθρώπου, καὶ λέγουσιν· ἰδοὺ	ἄνθρωπος	φάγος καὶ οἰνοπότης, τελωνῶν φίλος.
[2, 9]	ἐν αὐτῷ, ζωὴ ἦν. Μακάριος	ἄνθρωπος»	φησὶν ἡ σοφία, ὃς εἰσακούσεταί
[2, 10]	γὰρ ὁ κύριος βούλεται τὴν	ἀνθρωπότητα,	ἀλλ´ οὐκ ἀσελγαίνετε» λέγει οὐδὲ
[2, 4]	χείλεσιν. Διὰ τοῦτο ἐπεφώνησεν τῇ	ἀνθρωπότητι	πᾶσα πνοὴ αἰνεσάτω τὸν κύριον»
[2, 6]	δὲ καὶ τὰ αἰδοῖα τοῦ	ἀνθρώπου,	αἰδοῦς, οὐκ αἰσχύνης κατηξιωμένα— αἰσχρὸν
[2, 10]	τοῦ θεοῦ, καθὸ εἰς γένεσιν	ἀνθρώπου	ἄνθρωπος συνεργεῖ. Οὐ πᾶσα οὖν
[2, 12]	τῇ ἑκάστου ἀρετῇ εἶναι συμβέβηκεν.	Ἀνθρώπου	δὲ ἀρετὴ δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη
[2, 10]	ἀπουσίας ἀνατιθέμεναι; Ἄνθρωπος γὰρ ἐξ	ἀνθρώπου	ἐκφύεταί τε καὶ ἀποσπᾶται. Ὅρα
[2, 2]	γάρ» φησίν, ὁ υἱὸς τοῦ	ἀνθρώπου,	καὶ λέγουσιν· ἰδοὺ ἄνθρωπος φάγος
[2, 1]	ἐκτός, τό τε ἴδιον τοῦ	ἀνθρώπου,	τὸ ὄμμα τῆς ψυχῆς, ἐκκαθαίρειν,
[2, 9]	ἀποστρέψαντες, τοῦ κεκρυμμένου τὰς ὄψεις	ἀνθρώπου	φωτίσαντες τήν τε ἀλήθειαν αὐτὴν
[2, 12]	λίθους καὶ χρυσίον τὸ εἰς	ἀνθρώπους	ἀναλίσκειν; Πόσῳ δὲ ὠφελιμώτερον τῶν
[2, 5]	μουσικῇ. ~Περὶ γέλωτος. Μιμηλοὺς δὲ	ἀνθρώπους	γελοίων, μᾶλλον δὲ καταγελάστων παθῶν
[2, 8]	τῆς νομοθεσίας καὶ τῆς εἰς	ἀνθρώπους	ἐπιδημίας ὁ λόγος, ὁ κύριος
[2, 3]	τὸν παθόντα ὁμολογίαν, τὴν εἰς	ἀνθρώπους	εὐεργεσίαν κεκτημένος, κτῆμα τιμαλφέστατον. Ἐγὼ
[2, 1]	θεὸν παρασκευάσαι τῷ δημιουργήματι, τῷ	ἀνθρώπῳ	λέγω, σῖτα καὶ ποτὰ τοῦ
[2, 2]	ἑνὶ λόγῳ εἴρηκεν· Τὸ ἱκανὸν	ἀνθρώπῳ	πεπαιδευμένῳ οἶνος, καὶ ἐπὶ τῆς
[2, 2]	οἶνος τῷ ὕδατι, τῷ δὲ	ἀνθρώπῳ	τὸ πνεῦμα, καὶ τὸ μὲν
[2, 2]	καθ´ ὃ ἂν ἐπισκοπῇ τὴν	ἀνθρώπων	ἀγέλην, τέχνη γίνεται περὶ βίον,
[2, 3]	καὶ τὸν καθ´ ἕνα τῶν	ἀνθρώπων	ἀδιακρίτῳ πίστει, τῇ μονοπροσώπῳ ταύτῃ
[2, 10]	ἐκ προνοίας θεϊκῆς φυόμενον τῶν	ἀνθρώπων	γένος κακοτέχνοις μηχαναῖς· αὗται γὰρ
[2, 8]	τοῖς ἐντόμοις ἐστὶ πολέμιον ζῴοις,	ἀνθρώπων	δὲ τοὺς μὲν ὤνησεν, ἔστιν
[2, 10]	ὕψιστος. Ταλάντατος μὲν οὗτος, ὀφθαλμοὺς	ἀνθρώπων	δεδιὼς μόνους, λήσειν δὲ τὸν
[2, 1]	γενέσθαι τῶν ὑπὸ τὸν οὐρανὸν	ἀνθρώπων	δύναιτο ἐκ νέου ἐπιτηδεύων τοιαῦτα,
[2, 1]	καὶ τὰ μάλιστα ἕνεκεν τῶν	ἀνθρώπων	ἐγένετο τὰ πάντα, ἀλλ´ οὐ
[2, 10]	εἰσιν, οἳ ἐπιβλέπουσι πάσας ὁδοὺς	ἀνθρώπων	καὶ κατανοοῦσιν εἰς ἀπόκρυφα μέρη.
[2, 1]	καλεῖ ὁ κωμικός. Τοιοῦτοι τῶν	ἀνθρώπων	οἱ εἰς γαστέρα πεπιστευκότες, ὧν
[2, 10]	Οὐ γὰρ ὅσιον εἶναι θήρατρον	ἀνθρώπων	τὸ κάλλος τοῦ σώματος· οὐδὲ
[2, 4]	μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις κατάλληλα καὶ	ἀνθρώπων	τοῖς ἀλογωτέροις. Τὰς μὲν γὰρ
[2, 12]	οὐδὲν ἀλλ´ ἢ ἀνοήτων ἐστὶν	ἀνθρώπων	ὑπὸ τῶν πληκτικὴν ἐχόντων φαντασίαν
[2, 8]	τῆς ὀδμῆς ἀπολαύειν αὐτοῖς τῶν	ἀνθῶν,	μὴ καταστεφέτωσαν δέ· πολυωρεῖ γὰρ
[2, 10]	εὐφροσύνης οἰκεῖος, ὁ πρὸς ὀλίγον	ἀνθῶν,	ὁ φιλόκοσμος καὶ φιλόδοξος καὶ
[2, 8]	οὐκ ἀποβλητέον τὴν ἀπὸ τῶν	ἀνθῶν	τέρψιν καὶ τὴν ἀπὸ τῶν
[2, 8]	τινες, τίς οὖν ἔτι χάρις	ἀνθῶν	τοῖς μὴ χρωμένοις αὐτοῖς, ἴστων
[2, 10]	ἐπιτερπὲς τῆς χροιᾶς τοὺς λίχνους	ἀνιᾷ	εἰς τὴν ἀνόητον ὀφθαλμίαν ἐρεθίζον,
[2, 10]	ὁ Ἀβδηρίτης ἔλεγεν σοφιστής, νόσον	ἀνίατον	ἡγούμενος. Ἦ γὰρ οὐχὶ καὶ
[2, 4]	~Πῶς χρὴ περὶ τὰς ἐστιάσεις	ἀνίεσθαι.	Ἀπέστω δὲ ἡμῖν τῆς λογικῆς
[2, 2]	πληθύνει. Διὸ οἱ μὲν πλεῖστοι	ἀνίεσθαί	φασιν δεῖν παρὰ τοὺς πότους
[2, 3]	πιεῖν σκεύει κεραμεῷ τοῦ φρέατος	ἀνιμῶσαν,	οὐκ ἐπιζητῶν τὸ βασιλικὸν χρυσίον,
[2, 1]	τοι ὑποτίθεται τῶν ἐξ ὕδατος	ἀνιόντων	ἐπὶ τὸ τῆς δικαιοσύνης δέλεαρ
[2, 8]	κύνες ῥινηλατοῦντες ἐκ τῆς ὀδμῆς	ἀνιχνεύουσι	τὰ θηρία, οὕτως ἐκ τῆς
[2, 8]	τὰ ἄνθη, ταῦτα δὲ οἱ	ἀνόητοι	λαβόντες οὐκ εἰς τὴν ἰδίαν
[2, 10]	κόσμου ζητεῖ. Οἱ ἄτακτοι καὶ	ἀνόητοι	τὰ ἔθνη εἰσίν. Τίνα δὲ
[2, 2]	ἐποίσονται, ὡς οἱ βασιλεῖς οἱ	ἀνόητοι	{Χόασπις ποταμὸς οὕτω λεγόμενος τῆς
[2, 10]	ὄντων τὰ δοκοῦντα παρὰ τοῖς	ἀνοήτοις	σπουδάζεται, οἳ τοῖς μεμηνόσιν ἐπ´
[2, 10]	τοὺς λίχνους ἀνιᾷ εἰς τὴν	ἀνόητον	ὀφθαλμίαν ἐρεθίζον, τοὺς δὲ λευκοὺς
[2, 1]	λόγῳ τρυφήν, πολλῷ δέ ἐστιν	ἀνοητότερον	τὰς ὄψεις τοῖς προσοψήμασι δεδουλωκέναι
[2, 1]	τὸ ἔργον τοῦ θεοῦ» λέγουσα.	Ἀνοήτου	γὰρ σφόδρα θαυμάζειν καὶ τεθηπέναι
[2, 5]	δέ, ὡς ἔπος εἰπεῖν, τοὺς	ἀνοήτους	ὁ οἶνος καί θ´ ἁπαλὸν
[2, 12]	ἵεσθαι ποικίλας οὐδὲν ἀλλ´ ἢ	ἀνοήτων	ἐστὶν ἀνθρώπων ὑπὸ τῶν πληκτικὴν
[2, 9]	τοῦ ὕπνου καταφορὰ θανάτῳ, δι´	ἄνοιαν	εἰς ἀναισθησίαν ὑποφερομένη, τῶν βλεφάρων
[2, 12]	ἐπαφήσεως τὸ ἐπισφαλὲς διὰ τὴν	ἄνοιαν	οὐ κατανενοηκότα. Τοιοῦτο ταῖς ἠλιθίαις
[2, 9]	γάμων, ἵνα ἐλθόντος καὶ κρούσαντος	ἀνοίξωσιν	εὐθέως αὐτῷ. Μακάριοι οἱ δοῦλοι
[2, 12]	ἡμῖν. Ἀλλὰ καὶ τῇ γραφῇ	ἀντᾴδετε,	βοώσης ἐκείνης διαρρήδην· Ζητεῖτε πρῶτον
[2, 1]	τῆς ἁμαρτίας θάνατον ἀναίσθητον, ἀλλὰ	ἀνταπόδοσιν	ἁμαρτίας θάνατον σωτηρίας ἐπικρίνας. Μὴ
[2, 1]	τῆς ἀποδοχῆς αὐτῶν, τὴν ἐναντίαν	ἀντέθηκεν	ἀγωγήν, μέχρις ἂν ἐκλύσῃ τὴν
[2, 10]	καὶ τὸ ὄντως ἀγαθόν· καὶ	ἀντὶ	τῶν ὄντων τὰ δοκοῦντα παρὰ
[2, 3]	τοίνυν Θηρίκλειοί τινες κύλικες καὶ	Ἀντιγονίδες	κάνθαροί τε καὶ λαβρώνιοι καὶ
[2, 7]	οἷς γε ἐφεῖται λαλεῖν, τὸν	ἀντιδιαλεγόμενον.	Σιγὴ μὲν γὰρ ἀρετὴ γυναικῶν
[2, 10]	γάμου τοῦ σώφρονος, τὸν κόσμον	ἀντικαταλλαττομένη	τἀνδρὸς κατὰ τὰ αὐτὰ τῇ
[2, 3]	Ἐγὼ δὲ καὶ Πλάτωνα ἀποδέχομαι	ἄντικρυς	νομοθετοῦντα, ὡς οὔτε ἀργυροῦν δεῖ
[2, 7]	σκαλεύομεν; Σιωπᾶν δὲ κρεῖττον ἢ	ἀντιλέγειν	ἁμαρτίαν ἀμαθίᾳ προσφερομένους. Μακάριος» ὡς
[2, 10]	τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι καὶ τὴν	ἀντιμισθίαν,	ἣν ἔδει, τῆς πλάνης αὐτῶν
[2, 7]	οὗτοι ἀπόστολοι τοῖς κατὰ τὴν	Ἀντιόχειαν	καὶ Συρίαν καὶ Κιλικίαν ἀδελφοῖς»
[2, 10]	ἀπεχόμενοι ἐν τοῖς ἀγῶσι τῶν	ἀντιπάλων	περιγίνονται, τὰ δὲ ἀπάγεται τῆς
[2, 10]	πεπλασμένον εἰς αὐτὴν οὐ θέμις	ἀντιπλασθῆναι	πάθει· τὸ γὰρ πάθος οὐ
[2, 10]	τὰς ἡδονάς. Οὐκοῦν οὐδὲ ἐσθῆτος	ἀντιποιητέον	πολυτελοῦς καθάπερ οὐδὲ τροφῆς ποικίλης.
[2, 12]	ἥκιστα ἀρετῆς ἐπιμελουμένην, σώματος δὲ	ἀντιποιουμένην,	ἐκτραπέντος τοῦ φιλοκάλου περὶ τὴν
[2, 1]	ἐπιτήδευσιν εἰς ἡδονὰς ἐπιβλαβεῖς ὀλισθαίνουσαν.	Ἀντιφάνης	δὲ ὁ Δήλιος ἰατρὸς καὶ
[2, 2]	ἀπειλῆς βακχικόν, ἐπεισχέοντας δὲ τὸ	ἀντιφάρμακον	τῆς ἐκζέσεως, ὃ καὶ τὴν
[2, 1]	αὔξην πνεῦμα τῆς πολλῆς τροφῆς	ἀντιφραττούσης	τὸ εὔπνουν τοῦ δρόμου. Ὅθεν
[2, 10]	γὰρ ἀποκάμνει ὠφελῶν— ὁ δὲ	ἀντοφθαλμῶν	ἡδονῇ στεφανοῖ τὴν ζωὴν αὐτοῦ.
[2, 6]	τοὺς σώφρονας περιτίθησι λόγους καθάπερ	ἀντωτίδας,	ὡς μὴ δύνασθαι ἐξικνεῖσθαι εἰς
[2, 6]	σου καταδικασθήσῃ» Τίνες οὖν αἱ	ἀντωτίδες	αἱ σωτήριοι; Καὶ τίνες αἱ
[2, 10]	οὗτος προφήτης, γυμνός τε καὶ	ἀνυπόδετος»	ἦν, πολλάκις δὲ καὶ σάκκον
[2, 11]	Ἀνδρὶ δὲ εὖ μάλα ἁρμόδιον	ἀνυποδησία,	πλὴν εἰ μὴ στρατεύοιτο. Καὶ
[2, 11]	ὁδεύοιμεν, ἀλλὰ μηδὲ φέροιμεν τὴν	ἀνυποδησίαν,	βλαύταις ἢ φαικασίοις χρηστέον· κονίποδας
[2, 10]	γυνὴ σχολάζουσα μὲν τῷ ἀνδρὶ	ἀνυποκρίτως	θεοσεβεῖ, φιλοκοσμοῦσα δὲ ἀποπέπτωκεν καὶ
[2, 5]	κἀξυβρίζων· Μωρὸς δὲ ἐν γέλωτι	ἀνυψοῖ	φωνὴν αὐτοῦ» φησὶν ἡ γραφή,
[2, 12]	κυΐσκεται. Λίθοις δὲ ἁγίοις τὴν	ἄνω	Ἱερουσαλὴμ τετειχίσθαι παρειλήφαμεν, καὶ τὰς
[2, 8]	ἀναπνοὰς τὰ ἄνθη· ἀναδιδούσης γὰρ	ἄνω	καὶ ἀναθυμιωμένης κατὰ φύσιν τῆς
[2, 1]	πρὸς τὸ ἀληθὲς ἀναθρήσαντας τῆς	ἄνω	τροφῆς ἐξέχεσθαι τῆς θείας καὶ
[2, 5]	θ´ ἁπαλὸν γελάσαι καὶ ὀρχήσασθαι	ἀνώγει,	εἰς μαλακίαν ἐκτρέπων τὸ ἀνδρόγυνον
[2, 7]	μὴ ἀδολεσχεῖν ἐν πλήθει πρεσβυτέρων»	ἄνωθεν	δὲ ἡμῶν τὴν φλυαρίαν ἐκκόπτουσα,
[2, 1]	πάντων πτωμάτων τὴν ἄπτωτον ἀγάπην	ἄνωθεν	ἐξ οὐρανῶν ἐπὶ τοὺς ζωμοὺς
[2, 2]	μέθης, οὕτω τούτων ὁ ἐγκέφαλος	ἄνωθεν	ἰλιγγιάσας ὑπὸ μέθης ἐπὶ τὸ
[2, 10]	βίος ἅπας κρατοῦσι τῶν ἐπιθυμιῶν	ἄνωθεν	μὴ κτείνουσί τε τὸ ἐκ
[2, 2]	παρατυχοῦσιν ἀπροσπαθῶς χρῆσθαι συμβουλεύοντες, πόρρωθεν	ἄνωθεν	ὀλισθανούσας ἀνακόπτοντες αὐταῖς τὰς ὀρέξεις.
[2, 6]	ὀνείδους διὰ τοῦτο καὶ κολάσεως	ἀξία·	μόνον γὰρ τῷ ὄντι αἰσχρὸν
[2, 12]	σαρκί, τὸ ὡραῖον τῆς σωφροσύνης	ἀξιέραστον	δεικνύουσα, ὅταν οἱονεὶ φέγγος ἐπιλάμπῃ
[2, 4]	ἐνδύσασθαι τὰ ὅπλα τοῦ φωτὸς»	ἀξιοῖ	ὁ ἀπόστολος, ὡς ἐν ἡμέρᾳ
[2, 3]	πλεονεκτήματα, παραπεμπτέα ἅπαντα, οὐδ´ ἡντινοῦν	ἀξιόλογον	ἔχοντα σπουδήν. Ὁ γὰρ καιρὸς
[2, 1]	χρῆμα καθαρὸν καὶ τοῦ θεοῦ	ἄξιον,	ἔργον δὲ αὐτῆς ἡ μετάδοσις.
[2, 3]	παρ´ ὅλον τὸν βίον σκυβάλων	ἄξιον	κρίνεσθαι τὸ χρυσίον. Νυνὶ δὲ
[2, 10]	ἐγκατεσπάρθω παρ´ ὅλον τὸν βίον	ἀξιοπραγία.	~Καθόλου μὲν οὖν εἰ γαμητέον
[2, 5]	τῶν γελοίων λόγος {τοῖος} ἀκροάσεως	ἄξιος,	διὰ τῶν ὀνομάτων αὐτῶν ἐπὶ
[2, 11]	ὑποδέσεως ἀπόχρη μάρτυς Ἰωάννης, οὐκ	ἄξιος	εἶναι ὁμολογῶν τὸν ἱμάντα τῶν
[2, 9]	Καθεύδων δὲ ἄνθρωπος οὐδεὶς οὐδενὸς	ἄξιος,	οὐδὲν μᾶλλον τοῦ μὴ ζῶντος·
[2, 8]	φυσιολογοῦντες τὸν ἐγκέφαλον μύρῳ χρίεσθαι	ἀξιοῦσι	τὰ στήθη καὶ μυκτῆρας ἄκρους,
[2, 11]	ἥλους ἑλικοειδῶς τοῖς καττύμασιν ἐγκατακρούειν	ἀξιοῦσιν,	πολλαὶ δὲ καὶ ἐρωτικοὺς ἀσπασμοὺς
[2, 2]	τότε μάλιστα τὸν λόγον συνευωχησόμενον	ἀξιῶ	παρεισάγειν παιδαγωγήσοντα τὴν οἰνοφλυγίαν, μὴ
[2, 5]	πρεσβυτέρων ἤ τινων ἑτέρων ἐντροπῆς	ἀξίων	παρόντων, εἰ μὴ ἄρα τι
[2, 2]	ἢ ἐπὶ τὸν ὕπνον ἰέναι	ἀξιώσειε	μύειν, οὕτως οὐδὲ τὸν λόγον
[2, 12]	Ἐπὶ δὲ τῶν ποδῶν ἡ	ἄοκνος	πρὸς εὐποιίαν ἑτοιμότης ἐπιφαινέσθω καὶ
[2, 8]	ἀφεκτέον αὐτῶν διὰ τὴν συνείδησιν»	Ἀοχλήτου	δὲ ἀμεριμνίας ὁ στέφανος σύμβολον·
[2, 10]	ἀμετρίαν, οὐκέτι τὰς ὀθόνας τὰς	ἀπ´	Αἰγύπτου, ἄλλας δέ τινας ἐκ
[2, 2]	ψυχῆς καὶ καρδίας οἶνος ἔκτισται	ἀπ´	ἀρχῆς πινόμενος αὐτάρκης. Κίρνασθαι δὲ
[2, 8]	Μούσας Σαπφὼ καταστέφει· οὐ γὰρ	ἀπ´	ἀρχῆς ῥόδων τῶν ἐκ Πιερίας·
[2, 1]	μᾶλλον τοῦτό γε, καὶ ἡ	ἀπ´	αὐτῶν ἀναθυμίασις θολωδεστέρα οὖσα ἐπισκοτεῖ
[2, 10]	καὶ ἐπιθυμίας» φησίν, ἀπρεπεῖς ἀπόστρεψον	ἀπ´	ἐμοῦ, κοιλίας ὄρεξις καὶ συνουσιασμὸς
[2, 8]	δὲ καρδία αὐτῶν πορρωτέρω ἐστὶν	ἀπ´	ἐμοῦ. Οὐκ ἀπεικὸς οὖν αὐτὸν
[2, 3]	οὐκ ἀργυροῦν δὴ ποδονιπτῆρα περιφέρων	ἀπ´	οὐρανοῦ. Καὶ τὴν Σαμαρῖτιν ᾔτει
[2, 10]	εἰς τὰ περιττὰ ἀπασχολοῦσα ἡδυπάθεια	ἀπάγει	τῆς ἀληθείας· διὸ καί φησι
[2, 10]	ἄλογος· ἔμπαλιν δὲ ὁ Μωυσῆς	ἀπάγει	τῶν ἐγκύων τοὺς ἄνδρας ἄχρις
[2, 6]	καὶ προεμφράττουσαι τὰ ὦτα τοῖς	ἀπάγειν	τῆς ἀληθείας βουλομένοις. Φθείρουσιν ἤθη
[2, 10]	τῶν ἀντιπάλων περιγίνονται, τὰ δὲ	ἀπάγεται	τῆς ὀχείας περιελκόμενα, μονονουχὶ συρόμενα,
[2, 10]	Μωσῆς καὶ τὸν λαγὼ ἐσθίειν	ἀπαγορεύει·	ὀχεύει πᾶσαν τὴν ὥραν ὁ
[2, 10]	Μωυσῆς καὶ ταῖς γαμεταῖς αὐταῖς	ἀπαγορεύει	πλησιάζειν, ἢν ταῖς ἐπιμηνίοις καθάρσεσιν
[2, 2]	Εἰκότως οὖν στερρότατα ὁ παιδαγωγὸς	ἀπαγορεύει	τῆς ἡμετέρας κηδόμενος σωτηρίας· Μὴ
[2, 10]	κοινωνίας, ἑπομένους τῇ φύσει αὐτῇ	ἀπαγορευούσῃ	διὰ τῆς τῶν μορίων κατασκευῆς,
[2, 10]	τοῖς ζῴοις διὰ τῆς προκειμένης	ἀπαγορεύσεως	ὁμολογουμένως τὸν πάνσοφον Μωσέα αἰνίττεσθαι
[2, 10]	λαγνείας ἡ τοῦ αἰνίγματος τοῦδε	ἀπαγόρευσις	παρῄνεσεν. Ταύτῃ τοι ἀναφανδόν, οὐ
[2, 7]	παροινίᾳ τινὶ παραπειθόμενοι εἰς δάκρυα·	ἀπᾴδει	γὰρ τοῦ λόγου καὶ τὸ
[2, 1]	ἡμῶν εἰς τὸ προκείμενον οὐκ	ἀπᾴδουσιν	τοῦ λόγου τοῖς ἄνθεσιν, ὅπερ
[2, 1]	ἐγρήγορσιν, ποικίλαις ἀνεπίμικτον ποιότησιν, οὐκ	ἀπαιδαγώγητον	οὐδὲ τοῦτο· ἀγαθὴ γὰρ κουροτρόφος
[2, 7]	τῷ ψόφῳ τῆς αὑτῶν καταμαρτυροῦντας	ἀπαιδευσίας,	ἀλλ´ ἣ μὲν παραπεμπτέα, ἡ
[2, 4]	σάλοι ἄτακτοι καὶ ἀπρεπεῖς καὶ	ἀπαίδευτοι	κομιδῇ γίγνοιντο ἂν κυμβάλοις καὶ
[2, 6]	ἄνθρωπον» κοινὸν καὶ ἐθνικὸν καὶ	ἀπαίδευτον	καὶ ἀσελγῆ δείκνυσιν αὐτόν, οὐχὶ
[2, 10]	στολισμοὶ καὶ τῶν κρασπέδων αἱ	ἀπαιωρήσεις	καὶ τῶν σχημάτων οἱ περίεργοι
[2, 10]	ἄνθρωπον ἢ σκέπης σώματος, πρὸς	ἀπαλέξησιν	κρυμῶν τε ὑπερβολῆς καὶ καυμάτων
[2, 8]	καὶ λελυμέναι τρίχες φιλοκοσμίας ἐκήρυσσον	ἀπαλλαγὴν	καὶ τὴν μετὰ τοῦ κηρύγματος
[2, 10]	σώματι· ἀρχὴ γὰρ γενέσεως τὸ	ἀπαλλαττόμενον.	Ἀλλὰ καὶ τῆς ὕλης ὁ
[2, 8]	κύριος τῆς ἐν κόσμῳ ἀναστροφῆς	ἀπαλλαττόμενος·	μυρίζονται γὰρ οἱ νεκροί· δάκρυα
[2, 5]	ἀνοήτους ὁ οἶνος καί θ´	ἁπαλὸν	γελάσαι καὶ ὀρχήσασθαι ἀνώγει, εἰς
[2, 2]	{μὴ ὡς ὕδωρ ἐπιζητεῖσθαι καὶ}	ἀπαμβλύνεσθαι	πρὸς τὴν μέθην καὶ μὴ
[2, 7]	παριέναι κελεύουσα, αἳ μὲν κεκαλύφθων	ἅπαν	ἀμπεχόνῃ ἔκτοσθεν, ἔνδοθεν δὲ αἰδοῖ·
[2, 2]	Συντομώτατα τοίνυν ἐμπεριλαβοῦσα ἡ γραφὴ	ἅπαντα	ἐν ἑνὶ λόγῳ εἴρηκεν· Τὸ
[2, 3]	καὶ βλακείας ἐπήβολα πλεονεκτήματα, παραπεμπτέα	ἅπαντα,	οὐδ´ ἡντινοῦν ἀξιόλογον ἔχοντα σπουδήν.
[2, 3]	εὕρηται, ἣν ὁ ἀπόστολος ῥίζαν	ἁπάντων	εἶναι τῶν κακῶν φησίν, ἧς
[2, 4]	τὸ καλούμενον σκολιὸν ᾔδετο, κοινῶς	ἁπάντων	μιᾷ φωνῇ παιανιζόντων, ἔσθ´ ὅτε
[2, 10]	φύσις εἰς μεταβολήν, τὸ δὲ	ἅπαξ	πεπλασμένον εἰς αὐτὴν οὐ θέμις
[2, 4]	κεκλήκασιν οἱ μουσικοί. Πᾶσαν δὲ	ἁπαξαπλῶς	ἀνελεύθερον ὄψιν τε καὶ ἀκοὴν
[2, 3]	καὶ οἰνοχόαι· χρυσός τε γὰρ	ἁπαξαπλῶς	καὶ ἄργυρος ἰδίᾳ τε καὶ
[2, 10]	καὶ τροφῆς καὶ τῶν περιττῶν	ἁπαξαπλῶς	ὡς οὐκ ἀναγκαίαν ἀφαιρεῖται τὴν
[2, 10]	μηδὲ ἐπαίρου ἐν δόξῃ πάσῃ	ἀπαραμόνῳ	οὔσῃ. Ἐπισκώπτων γοῦν τοὺς τοῖς
[2, 7]	συμποσίῳ· πρέπει γάρ σοι· ἀλλ´	ἀπαραποδίστως	λάλησον καὶ ἐν ἀκριβείᾳ ἐπιστήμης.
[2, 9]	τῷ δὲ τῆς αὑτοῦ τέχνης	ἀπαρκτέον,	γυναιξὶ δὲ ταλασίας ἐφαπτέον, πᾶσι
[2, 12]	παρὰ φύσιν μὴ τιτράσθω εἰς	ἀπάρτησιν	ἐλλοβίων καὶ πλάστρων· οὔτε γὰρ
[2, 10]	ἂν ἡμῖν χωροίη ὁ βίος	ἅπας	κρατοῦσι τῶν ἐπιθυμιῶν ἄνωθεν μὴ
[2, 1]	κρίμα συνέρχησθε. ~Ἀφεκτέον οὖν δουλοπρεπείας	ἁπάσης	καὶ ἀκρασίας, τῶν παρατιθεμένων κοσμίως
[2, 10]	ὀχείας περιελκόμενα, μονονουχὶ συρόμενα, ἰσχύος	ἁπάσης	καὶ ὀρούσεως τέλεον κεκενωμένα. Μικρὰν
[2, 10]	τὰ κυρίου ταῖς τῆς ἀληθείας	ἀπαστράπτοντα	αὐγαῖς. Τοιαύτην ἄλλην τὸν κύριον
[2, 10]	καὶ ἡ εἰς τὰ περιττὰ	ἀπασχολοῦσα	ἡδυπάθεια ἀπάγει τῆς ἀληθείας· διὸ
[2, 10]	τριχῶν καὶ τῶν περὶ τὰς	ἀπάτας	ταύτας κακοτεχνιῶν; Οὐχὶ εὖ μάλα
[2, 12]	τέχνη πρὸς τὴν φύσιν, τουτέστιν	ἀπάτη	ἀληθείᾳ μὴ ἐριζέτω· εἰ δὲ
[2, 3]	ἄλλων ἄθετος ἡ χρῆσις, ὄψεως	ἀπάτη	μόνον· εἴτε γὰρ αὐτοῖς ἐγχέαι
[2, 12]	μελέτην τοῦ ψεύδεσθαι καὶ ἔθος	ἀπάτης	ἐνεγέννησεν, οὔτι τὸ σεμνὸν καὶ
[2, 4]	τυμπάνοις ἐξηχούμενοι καὶ τοῖς τῆς	ἀπάτης	ὀργάνοις περιψοφούμενοι· ἀτεχνῶς γάρ, ὡς
[2, 10]	καὶ ἄρρενος ἀνδρόγυνον καινοτομοῦντες φύσιν.	Ἀπατῶνται	δὲ εὖ μάλα τὸ φιλότεχνον
[2, 8]	πρός τε τὸ ἐπεγεῖραι τὴν	ἀπαυδῶσαν	δύναμιν καὶ πρὸς τοὺς κατάρρους
[2, 2]	δὲ οἶνος ἦν τὸ εὐλογηθέν,	ἀπέδειξε	πάλιν πρὸς τοὺς μαθητὰς λέγων·
[2, 8]	Ἑβραίους δὲ ἁμαρτίας. Σαφέστατα τοῦτο	ἀπέδειξεν	ὁ ἀπόστολος εἰπών· Τῷ θεῷ
[2, 10]	διὸ καὶ πάντως ὁ πορνεύων	ἀπέθανεν	θεῷ, καὶ καταλέλειπται ὑπὸ τοῦ
[2, 1]	ἀδελφὸς ἀσθενῶν, δι´ ὃν Χριστὸς	ἀπέθανεν.	Οἱ δὲ τὴν συνείδησιν τύπτοντες
[2, 8]	ἐξεπέτασε τὰς χεῖρας ἐπὶ λαὸν	ἀπειθῆ	καὶ ἄκαρπον. Ἔχοιμ´ ἄν σοι
[2, 9]	ἐγρηγορότες εἰς αὐτόν, σφᾶς αὐτοὺς	ἀπεικάζοντες	ἀγγέλοις, οὓς ἐγρηγόρους καλοῦμεν. Καθεύδων
[2, 10]	Κάπρῳ ἢ συῒ τὸ ἑταιρικὸν	ἀπείκασε	πάθος, θάνατον δὲ ζητούμενον εἴρηκεν
[2, 12]	δώδεκα τῆς οὐρανοπόλεως πύλας τιμίοις	ἀπεικασμένας	λίθοις τὸ περίοπτον τῆς ἀποστολικῆς
[2, 8]	πορρωτέρω ἐστὶν ἀπ´ ἐμοῦ. Οὐκ	ἀπεικὸς	οὖν αὐτὸν καταμηνύειν ἔλαιον μὲν
[2, 10]	τε πάλιν ὁ παιδαγωγὸς αὐτοῖς	ἀπειλεῖ	διὰ Ἡσαΐου λέγων· Οὐαὶ οἱ
[2, 2]	πλῆθος τῆς οἰνοφλυγίας θαλάττης εἴκασεν	ἀπειλῇ,	ἐν ᾗ βεβυθισμένον τὸ σῶμα
[2, 2]	γραφή· καὶ πάλιν ἐπιφέρει τῇ	ἀπειλῇ·	Τίνος πελιδνοὶ οἱ ὀφθαλμοί; Οὐ
[2, 2]	πορρωτάτω τὸν οἶνον οἷον πυρὸς	ἀπειλήν.	~Ἀρέσκει οὖν τοὺς παῖδας καὶ
[2, 7]	εὐσχημονέστατα τὴν ἀθρόαν τοῦ πνεύματος	ἀπειλὴν	ἐναποσβεστέον οἰκονομοῦντα τὴν διέξοδον, ὡς
[2, 10]	ὕστερον διαπνεῖ κατὰ τὴν χειμέριον	ἀπειλήν,	καθάπερ ἄνθος μαραινομένης τῆς χρόας·
[2, 2]	μὲν τὸ ὑπέκκαυμα, τὸ τῆς	ἀπειλῆς	βακχικόν, ἐπεισχέοντας δὲ τὸ ἀντιφάρμακον
[2, 12]	αὐτὰς» κοσμουσῶν. Καὶ γὰρ εἰκότως	ἀπεῖναι	αὐτῶν τὸν καλλωπισμὸν κελεύει· εἰ
[2, 2]	μύειν, οὕτως οὐδὲ τὸν λόγον	ἀπεῖναι	τοῦ συμποσίου ὀρθῶς ἄν τις
[2, 3]	τὴν χρείαν ἐτίθετο, οὐ τὴν	ἀπειραγαθίαν.	Ἤσθιεν δὲ καὶ ἔπινεν παρὰ
[2, 12]	ἀκριβῶς τὸ φορτικὸν ὑμῶν τῆς	ἀπειραγαθίας·	{Α. Μίτρας, ἀναδήματα, νίτρον, κίσηριν,
[2, 10]	θεῷ πεπολιτευμένος ἐκτὸς πάσης κενοσπουδίας,	ἀπειραγαθίας,	μικροπρεπείας. Μηλωτῇ δὲ ἐχρῆτο Ἠλίας
[2, 9]	ἄρα περὶ αὐτά. Οὐ γὰρ	ἀπείρηται	τοῖς κεκτημένοις ἡ χρῆσις, ἀλλ´
[2, 8]	ἐπιφερομένοις. Τούτων δὲ τῶν μύρων	ἄπειροι	διαφοραί, βρένθιον καὶ μετάλλιον καὶ
[2, 10]	δὲ οὐδ´ εἰς οἰκονομίαν εὔθετον.	Ἀπειροκαλία	δὲ ἡ μεγίστη τοσοῦτον ἐπτοῆσθαι
[2, 10]	κοσμούμενοι, τὸ γηγενὲς ὡς ἀληθῶς	ἀπειροκαλίᾳ	κιναιδίας ἐνδεικνύμενοι. Ὁ δὲ τῶν
[2, 12]	καὶ τοῦ θεοῦ τὰ δωρήματα	ἀπειροκαλίᾳ	παραχαράττουσι ζηλοῦσαι τοῦ πονηροῦ τὴν
[2, 3]	θεὸς πληθύνεσθε» πῶς οἴεσθε τὴν	ἀπειροκαλίαν	ἐξ αὐθεντείας κυριακῆς ἐξοριστέαν; Διὰ
[2, 8]	εὐωδίας· διὸ καὶ πολλῆς τινος	ἀπειροκαλίας	ἀποπνέουσιν. Αἳ δὲ καὶ τὰς
[2, 3]	εἰς Ἅιδου κατέβησαν. Οὗτος τῆς	ἀπειροκαλίας	ὁ μισθός. ~Εἰ γάρ τοι
[2, 10]	ἠθῶν τὸ κάλλος, μὴ ἐνειλούμενον	ἀπειροκάλοις	φλυαρίαις, τὸ μεγαλοπρεπὲς ἐνδείκνυται. Τὸ
[2, 3]	ἁλουργεῖς καὶ ἄλλων χρωμάτων δυσπορίστων,	ἀπειροκάλου	τρυφῆς τεκμήρια, φθόνου καὶ βλακείας
[2, 1]	μέλι ἤσθιεν ἄγριον» Ὑῶν δὲ	ἀπείχετο	καὶ Πέτρος· ἀλλ´ ἔπεσεν ἐπ´
[2, 8]	τῶν ἀνθεινῶν ἐρίων τοὺς βαφεῖς	ἀπελαύνειν	καὶ αὐτούς· οὐ γὰρ θέμις
[2, 8]	αὐτῶν, τοὺς μυρεψούς, τῶν εὐνομουμένων	ἀπελαύνειν	πόλεων καὶ τῶν ἀνθεινῶν ἐρίων
[2, 2]	εὐζωΐαν. Οἱ δὲ κακοδαίμονες οἱ	ἀπελαύνοντες	σωφροσύνην εὐωχίας μακαριστὸν ἡγοῦνται βίον
[2, 8]	οὐδὲ μὴν τῆς εὐωδίας οἱ	ἀπελαύνοντες	ὑπὲρ τὰς ἀναπνοὰς τὰ ἄνθη·
[2, 12]	ἃ οὖν ἡτοίμασας, τίνος γένηται;	Ἀπελλῆς	ὁ ζωγράφος θεασάμενός τινα τῶν
[2, 1]	σῶμα διοικοῦσα καὶ τοῖς πλησίον	ἀπένειμέν	τι ἐξ αὑτῆς, ἡ δὲ
[2, 12]	πελίους ἢ χλωροὺς καὶ τῆς	ἀπεξενωμένης	θαλάττης τὰ ἐκβράσματα καὶ τῆς
[2, 3]	κακῶν φησίν, ἧς τινες ὀρεγόμενοι	ἀπεπλανήθησαν	τῆς πίστεως καὶ ἑαυτοὺς περιέπειραν
[2, 2]	γλῶτταν ἐκχέας μάτην ἄκων ἀκούειν	ἅπερ	ἑκὼν εἶπεν κακῶς. Καὶ πρό
[2, 10]	νόθους τὰ ἔνδον λευκαῖς καὶ	ἀπεριέργοις	ἁρμοδιώτατον ἐσθήσεσι χρῆσθαι. Σαφῶς γοῦν
[2, 1]	ἀπερίεργος, ἀληθείᾳ κατάλληλος, ἁπλοῖς καὶ	ἀπεριέργοις	ἁρμόζουσα παιδίοις, ὡσὰν εἰς τὸ
[2, 1]	τροφή. Ἁπλῆ δὲ αὕτη καὶ	ἀπερίεργος,	ἀληθείᾳ κατάλληλος, ἁπλοῖς καὶ ἀπεριέργοις
[2, 9]	τὸ θάλπον. Ἡ κλίνη δὲ	ἀπερίεργος	ἔστω καὶ λείους ἐχέτω τοὺς
[2, 1]	οἷς κατευώχησε τοὺς μαθητάς, τῆς	ἀπεριέργου	τροφῆς καλὸν εἰσηγούμενος ὑπόδειγμα. Ὁ
[2, 1]	δὲ καὶ τὰ ἐκ μακέλλου	ἀπεριέργως	ὠνεῖσθαι προσέταξεν. Οὐκ ἀφεκτέον οὖν
[2, 9]	λογιζομένῳ νηφούσης εἰσὶ ψυχῆς λογισμοὶ	ἀπερισπάστου	τὸ τηνικάδε οὔσης περὶ τὰς
[2, 12]	καὶ λεῖον καὶ ἴσον καὶ	ἀπέριττον	καὶ ταύτῃ ἱκανόν ἐστιν. Ἱκανότης
[2, 12]	τὸ οἰκεῖον πέρας ἀνελλιπῶς καὶ	ἀπερίττως·	μήτηρ δὲ αὐτῶν ἡ δικαιοσύνη,
[2, 8]	ἡ χρῆσις, κωμαστικὴ καὶ πάροινος·	ἄπερρε·	μή μοι στέφανον ἀμφιθῇς κάρᾳ.
[2, 10]	μὴ καταλαβέτωσάν με» Πόρρωθεν οὖν	ἀπερύκειν	χρὴ τὴν πολλὴν τῶν ἐπιβούλων
[2, 2]	σωθήσεται ῥᾳδίως τὸ ὕφος τὸ	ἀπεσπασμένον	πάντοθεν εἰς πολλὰς κατασηπόμενον ἐπιθυμίας,
[2, 7]	χρὴ παραφυλάττεσθαι τοὺς ἀστείως συμβιοῦντας.	Ἀπέστω	δέ, ἀπέστω ἡμῶν καὶ τὸ
[2, 4]	χρὴ περὶ τὰς ἐστιάσεις ἀνίεσθαι.	Ἀπέστω	δὲ ἡμῖν τῆς λογικῆς εὐωχίας
[2, 7]	ἀγεννείας, τὸ δὲ αὐθαδείας τεκμήριον.	Ἀπέστω	δὲ καὶ ἡ φιλονεικία κενῆς
[2, 7]	τοὺς ἀστείως συμβιοῦντας. Ἀπέστω δέ,	ἀπέστω	ἡμῶν καὶ τὸ σκώπτειν ὕβρεως
[2, 2]	εἰς πολλὰς κατασηπόμενον ἐπιθυμίας, τὸ	ἀπεσχισμένον	τῆς σωτηρίας. Ταύτῃ νουθετικώτατα ἐπιφέρει·
[2, 10]	ἢ εἰς μήτραν ἢ εἰς	ἀπευθυσμένον	λέγω· μόνην δὲ ἄρα κοιλότητα
[2, 10]	ἡ ἕδρα τῷ πέρατι τοῦ	ἀπευθυσμένου,	δι´ ἧς ἀποπτύεται τὰ περιττώματα.
[2, 10]	φήσας, ἄνθρωπε, ἀσμενέστατα μέντοι αὐτὰ	ἀπέφυγον	ὥσπερ λυττῶντα καὶ ἄγριον δεσπότην.
[2, 7]	ὑμῖν βάρος πλὴν τῶν ἐπάναγκες,	ἀπέχεσθαι	εἰδωλοθύτων καὶ αἵματος καὶ πνικτῶν
[2, 10]	Πρὸς δὲ καὶ ἀρούρας θηλείας	ἀπέχεσθαι	πάσης» ὅτι μὴ τῆς ἰδίας,
[2, 10]	Διὰ τοῦτο ἐπικυήσεις γίνονται αὐτοῖς.	Ἀπέχεσθαι	τοίνυν σφοδρῶν τε ὀρέξεων καὶ
[2, 2]	κόρας ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον	ἀπέχεσθαι	τοῦ φαρμάκου τούτου· οὐ γὰρ
[2, 7]	νεάνιδες ὡς ἐπίπαν τῶν τοιῶνδε	ἀπεχέσθων	εὐωχιῶν, ὡς μὴ σφάλλοιντο περὶ
[2, 2]	τὸ ἄριστον, ἄρτου μόνον ἀπογευσάμενοι	ἀπεχέσθων	πάμπαν τοῦ ποτοῦ πρὸς τὸ
[2, 10]	ἔχοντας οὐδὲ ἐπ´ ἄρρενος ὕβριν	ἀπεχθέα	τε στυγερήν τε ὁρμωμένους, ὅτι
[2, 7]	εἰσὶν ἀηδεῖς καὶ τοῖς πλησίον	ἀπεχθεῖς.	Ναὶ μὴν καὶ τῶν ὤτων
[2, 10]	ἐν ἀσκήσει σωμάτων, ὧν οἱ	ἀπεχόμενοι	ἐν τοῖς ἀγῶσι τῶν ἀντιπάλων
[2, 10]	μοιχείας ὁρμᾶν τὸν τῆς ὑαίνης	ἀπεχόμενον.	Ἀλλὰ τὸ μὲν μὴ δεῖν
[2, 8]	σώματος, ταῖς θριξὶ ταῖς ἑαυτῆς,	ἀπεψᾶτο	τὸ περιττὸν τοῦ μύρου, ἐπισπένδουσα
[2, 2]	τὸν οἶνον τὸν Χῖον, ἂν	ἀπῇ,	οὐδὲ τὸν Ἀριούσιον, ὅταν μὴ
[2, 10]	δι´ αἰνιγμάτων ἔτι, ὁ αὐτὸς	ἀπηγόρευσεν	Μωυσῆς γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, οὐ
[2, 1]	ἐγχρατῶς μετεχέτω, μὴ ἐξεχόμενος μηδὲ	ἀπηρτημένος	αὐτῶν μηδὲ ἐπιλαιμαργῶν τῷ ὄψῳ·
[2, 1]	σαρκικὸς ὄντως οὑτοσὶ καὶ φθοροποιὸς	ἀπήρτηται	βίος· εἰ δ´ ἀγάπην τινὲς
[2, 1]	ἔχω, οὐδέν εἰμι. Ταύτης ὅλος	ἀπήρτηται	τῆς ἀγάπης ὁ νόμος καὶ
[2, 1]	γεγυμνωκότες. Ἀναγκαίως ἄρα πρὸς τοὺς	ἀπηρυθριακότας	καὶ τοῖς δείπνοις ἀφειδέστερον παραχρωμένους,
[2, 1]	εἴ τις ἡμᾶς καλεῖ τῶν	ἀπίστων	καὶ πορεύεσθαι κρίνομεν— καλὸν γὰρ
[2, 8]	μυστικῶς αὖθις ἀναστέφεται ἀκάνθῃ, ἐνθένδε	ἀπιὼν	ἐκεῖσε ὅθεν κατῆλθεν, ἀνακεφαλαιούμενος τὴν
[2, 12]	ἐνεγέννησεν, οὔτι τὸ σεμνὸν καὶ	ἄπλαστον	καὶ νήπιον ὡς ἀληθῶς, τὸ
[2, 1]	ἀφθαρσίαν παιδαγωγεῖ, ἐγκρίνεται ἡ τροφή.	Ἁπλῆ	δὲ αὕτη καὶ ἀπερίεργος, ἀληθείᾳ
[2, 1]	καὶ τῆς τοῦ ὄντως ὄντος	ἀπληρώτου	ἐμπίμπλασθαι θέας, τῆς βεβαίου καὶ
[2, 1]	δὲ καὶ ἱδρῶτα περιχεῖσθαι τῇ	ἀπληστίᾳ	συνεχομένων καὶ ἀσθμαινόντων ὑπὸ ἀκρασίας,
[2, 1]	καρυκείας ἡδοναί, λιχνείαν, λαιμαργίαν, ὀψοφαγίαν,	ἀπληστίαν,	ἀδηφαγίαν. Μυῖαι τούτοις οἰκεῖαι τοῖς
[2, 3]	περιποιήσαιτο. Μάταιοι γὰρ οἱ δι´	ἀπληστίαν	ἐπ´ αὐτοῖς χαίροντες κειμηλίοις· Ὁ
[2, 1]	ἔχουσιν οἱ ἀνέδην ἐσθίοντες, οἱ	ἄπληστοι,	ἑαυτοὺς καταισχύνουσιν· ἄμφω δὲ πράττουσι
[2, 8]	γὰρ αὐτοῖς ὁσημέραι πρὸς τὸ	ἄπληστον	τῆς ἐπιθυμίας τὸ ἀκόρεστον τῆς
[2, 2]	χολέρα καὶ στρόφος μετὰ ἀνδρὸς	ἀπλήστου.	Διὰ τοῦτό τοι καὶ ἡ
[2, 1]	αὕτη καὶ ἀπερίεργος, ἀληθείᾳ κατάλληλος,	ἁπλοῖς	καὶ ἀπεριέργοις ἁρμόζουσα παιδίοις, ὡσὰν
[2, 5]	ταύτῃ δὲ χωρῶν ἀκολασίαν ἐνδείκνυται.	Ἁπλῶς	γὰρ ὁπόσα φυσικὰ τοῖς ἀνθρώποις
[2, 1]	πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ Ἰσραὴλ	ἀπὸ	ἀνδρὸς ἕως γυναικός, ἑκάστῳ κολλυρίδα
[2, 8]	ἀκανθῶν τρυγῶμεν σταφυλὴν καὶ σῦκα	ἀπὸ	βάτων· οἳ δὲ εἰς τραύματα
[2, 5]	τινὰς προέσθαι λόγους, μὴ οὐχὶ	ἀπὸ	γελοίου ἤθους φερομένους. Τὸ γὰρ
[2, 5]	πολιτείας. Πάντων γὰρ τῶν λόγων	ἀπὸ	διανοίας καὶ ἤθους ῥεόντων οὐχ
[2, 8]	γὰρ ἀγώγιμος ὁ ἀκόλαστος καὶ	ἀπὸ	ἐδωδῆς καὶ ἀπὸ στρωμνῆς καὶ
[2, 8]	παρῆν. Ἐπιτηδεύουσι δὲ καὶ τὸ	ἀπὸ	κρίνων μύρον καὶ τὸ ἀπὸ
[2, 7]	πῃ τῶν συνευωχουμένων, μὴ ἀποστέρξωσιν	ἀπὸ	ναυτίας τὴν τοιάνδε ἀκοσμίαν, ἣ
[2, 6]	εὑρισκόμενος σοφός, καὶ ἔστι μισητὸς	ἀπὸ	πολλῆς λαλιᾶς. Ἤδη καὶ αὐτὸς
[2, 1]	αὐτός τε ὁμολογεῖ καὶ οἱ	ἀπὸ	Πυθαγόρου· θηρίων γὰρ μᾶλλον τοῦτό
[2, 8]	τῷ ἰδίῳ πάθει ῥυσάμενος ἡμᾶς	ἀπὸ	σκανδάλων καὶ ἁμαρτιῶν καὶ τῶν
[2, 8]	ἀκόλαστος καὶ ἀπὸ ἐδωδῆς καὶ	ἀπὸ	στρωμνῆς καὶ ἀπὸ συναναστροφῆς καὶ
[2, 8]	ἐδωδῆς καὶ ἀπὸ στρωμνῆς καὶ	ἀπὸ	συναναστροφῆς καὶ ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν
[2, 1]	ἄρτου καὶ ἐσχαρίτην καὶ λάγανον	ἀπὸ	τηγάνου» Αὐτάρκης αὕτη ἡ τροφὴ
[2, 10]	καὶ μὴ μετεωρίζεσθε· μετεώρους δὲ	ἀπὸ	τῆς ἀληθείας ἀλαζονεία καὶ τρυφὴ
[2, 1]	γίνεσθαί φασιν εἰς μῆκος ἐπιδιδόντων	ἀπὸ	τῆς ἐλλειπούσης τροφῆς· οὐ γὰρ
[2, 8]	ὠφελείας ἕνεκεν ἐπιτηδεύεται, ὡς δὴ	ἀπὸ	τῆς κεφαλῆς τοῖς πεπληρωμένοις ὁλκήν
[2, 8]	ἀπὸ κρίνων μύρον καὶ τὸ	ἀπὸ	τῆς κύπρου, καὶ ἡ νάρδος
[2, 8]	καὶ μυρρίνης στυπτικόν, παρακατέχον τὰς	ἀπὸ	τοῦ σώματος ἀποφοράς· τὸ δὲ
[2, 2]	τῇ μέθῃ δυσαρέστησις καὶ ἀηδία	ἀπὸ	τοῦ τὸ κάρα πάλλειν ὠνομασμένη.
[2, 8]	διαχύσεως σώφρονος, οὐκ ἀποβλητέον τὴν	ἀπὸ	τῶν ἀνθῶν τέρψιν καὶ τὴν
[2, 10]	καλοῦσα. Διὰ τοῦτό τοι ἀπόστησον	ἀπὸ	τῶν δούλων σου ἐλπίδας κενάς,
[2, 1]	χρή, λεκτέον· ὁπόταν γάρ τις	ἀπὸ	τῶν ἐκτὸς καὶ αὐτῆς ἔτι
[2, 8]	σμύρνα καὶ στακτὴ καὶ κασία	ἀπὸ	τῶν ἱματίων σου. Ἀλλὰ γὰρ
[2, 8]	τῶν ἀνθῶν τέρψιν καὶ τὴν	ἀπὸ	τῶν μύρων τε καὶ θυμιαμάτων
[2, 10]	ἐπιθυμιῶν σου μὴ πορεύου, καὶ	ἀπὸ	τῶν ὀρέξεών σου κωλύου· οἶνος
[2, 12]	καὶ διὰ τῶν τυχόντων τὴν	ἀπὸ	τῶν περιττῶν κομιζομένη χρείαν. Τὸ
[2, 8]	εὐδοκιμεῖ παρ´ αὐτοῖς καὶ τὸ	ἀπὸ	τῶν ῥόδων ἄλειμμα καὶ τὰ
[2, 8]	θυμιάμασι καὶ μύροις καὶ ταῖς	ἀπὸ	τῶν στεφάνων εὐωδίαις περιέλκεται. Ἐπεὶ
[2, 1]	εὐπρόσωπος ἐρρύη τῶν δείπνων προσηγορία,	ἀπὸ	τῶν φαρύγων καὶ φοιτητῆς μανίας
[2, 1]	Ὄρνεις ἐπὶ τούτοις συνωνοῦνται τοὺς	ἀπὸ	Φάσιδος, ἀτταγᾶς Αἰγυπτίας, Μῆδον ταῶνα.
[2, 8]	δὲ καὶ διαχύσεως σώφρονος, οὐκ	ἀποβλητέον	τὴν ἀπὸ τῶν ἀνθῶν τέρψιν
[2, 1]	συνεχὲς ἐπὶ τοὔψον ἐκτείνειν οὐκ	ἀπογευομένων,	ἀλλ´ ἀφαρπαζόντων δίκην ἀμέτρως καὶ
[2, 2]	κατάλληλον τὸ ἄριστον, ἄρτου μόνον	ἀπογευσάμενοι	ἀπεχέσθων πάμπαν τοῦ ποτοῦ πρὸς
[2, 10]	οὐδὲ μὴν τῆς ἴσης ἀσελγείας	ἀπογεύσασθαι·	κατακόρως γάρ τοι περὶ τὰς
[2, 5]	τῶν ὑπούλων συμβέβηκεν τῆς ὑποκρίσεως	ἀπογυμνούμενα	διὰ τὴν ἀνελεύθερον παρρησίαν τῆς
[2, 2]	περὶ τὴν κατάποσιν βροχθίζουσιν, οἷον	ἀπογυμνούμεναι	τοῖς συμπόταις ἃ δύνανται, ἐρυγάς
[2, 10]	καλόν· οὐδὲν γὰρ μέρος ὁτιοῦν	ἀπογυμνοῦσθαι	γυναικὸς εὐπρεπές. Καίτοι δυνατὸν ἀποφθέγξασθαι
[2, 1]	κέκληται, ὡς ἐκ τῆς γραφῆς	ἀποδέδεικται,	δι´ ἀγάπην μὲν γινόμενον τὸ
[2, 12]	σφραγῖδας, ἁλύσεις, δακτυλίους, καταπλάσματα, πομφόλυγας,	ἀποδέσμους,	ὀλίσβους, σάρδια, ὑποδερίδας, ἑλικτῆρας. Ἐγὼ
[2, 3]	τιμαλφέστατον. Ἐγὼ δὲ καὶ Πλάτωνα	ἀποδέχομαι	ἄντικρυς νομοθετοῦντα, ὡς οὔτε ἀργυροῦν
[2, 5]	εἶναι δεῖ σκυθρωπόν, ἀλλὰ σύννουν·	ἀποδέχομαι	γὰρ εὖ μάλα ἐκεῖνον {προσώποις
[2, 10]	τιμήεντα. ~Ταύτῃ καὶ τὸν Κεῖον	ἀποδέχομαι	σοφιστὴν τὰς ἐοικυίας καὶ καταλλήλους
[2, 8]	τοῦτο σπουδῇ τοσοῦτο τοῖς μύροις	ἀποδιακεῖσθαί	τινες τὴν ἀνδρωνῖτιν ἐκθηλύνουσιν, ὡς
[2, 10]	στενοχωρούμενον δὲ ἄγαν τοῦτο πνιγόμενον	ἀποδίδωσι	τὸν ἦχον. Αὖθις οὖν συνεξομοιούμενον
[2, 4]	κρουόμενον τῷ πνεύματι τοὺς φθόγγους	ἀποδίδωσι	τοὺς ἀνθρωπίνους· αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν
[2, 1]	φιλίαν, οἳ δὲ τὸ ζῆν	ἀποδόμενοι,	ἐπὶ γαστέρας ἕρποντες, θηρία ἀνδρείκελα,
[2, 1]	τοῖς τελώναις δούς, τὰ Καίσαρος	ἀποδοὺς	τῷ Καίσαρι, φυλάξῃ τὰ τοῦ
[2, 1]	χρώμενον τοῖς ἡδέσιν ἀποστῆναι τῆς	ἀποδοχῆς	αὐτῶν, τὴν ἐναντίαν ἀντέθηκεν ἀγωγήν,
[2, 10]	θιγγάνειν· μὴ δὴ ἅμα χιτῶνι	ἀποδυομένῳ	ἀποδυσώμεθα καὶ τὴν αἰδῶ ποτε,
[2, 10]	ἐπεὶ οὐδέποτε τῷ δικαίῳ σωφροσύνην	ἀποδύσασθαι	θέμις. Ἰδοὺ γὰρ τὸ φθαρτὸν
[2, 10]	μὴ δὴ ἅμα χιτῶνι ἀποδυομένῳ	ἀποδυσώμεθα	καὶ τὴν αἰδῶ ποτε, ἐπεὶ
[2, 6]	Ὃς ἂν λαλήσῃ λόγον ἀργόν,	ἀποδώσει	λόγον κυρίῳ ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως.
[2, 1]	ἁμαρτία ὑμῶν αὕτη, ἕως ἂν	ἀποθάνητε»	οὐχὶ ἄφεσιν τῆς ἁμαρτίας θάνατον
[2, 12]	ἐμοῦ δὲ ἐπελάθετο, λέγει κύριος.	Ἀποθέμεναι	τοίνυν τοὺς λήρους αὐτῷ πονηρῷ
[2, 10]	αὖθίς τε ἀποκενοῦται καθαιρομένη κυήσει,	ἀποθεμένη	δὲ τὸν καρπὸν εἶτα ἐπιδέχεται
[2, 4]	μέθης τὸ τοιοῦτον γίνεται συμπόσιον.	Ἀποθεμένους	γὰρ ἡμᾶς τὰ ἔργα τοῦ
[2, 12]	πλούσιον τὸν θησαυρίζοντα εἰς τὰς	ἀποθήκας	καὶ πρὸς ἑαυτὸν λέγοντα· Ἔχεις
[2, 10]	οἷς οὐκ ἔστι ταμιεῖον καὶ	ἀποθήκη,	καὶ ὁ θεὸς τρέφει αὐτούς.
[2, 4]	καὶ ἐν ὠσὶν γαργαλίζουσαν καὶ	ἀποθηλύνουσαν	ἡδονὴν εὐλαβουμένους· μελῶν γάρ τοι
[2, 1]	φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ	ἀποθνῄσκομεν·	καὶ ὅτι γε τὴν τοιαύτην
[2, 10]	πάλιν εἰδωλολατροῦντας, πόρρω τῆς ἀληθείας	ἀποικιστέον,	δόξῃ, οὐκ ἐπιστήμῃ, ὀνειροπολοῦντας τοῦ
[2, 10]	ῥυπαρῷ τῆς ὕλης ῥεύματι καὶ	ἀποκαθάρματι	σπέρμα {δὲ} γενέσεως εὐφυοῦς τῶν
[2, 10]	Οὐ γάρ πω εὔλογον τῷ	ἀποκαθάρματι	τοῦ σώματος τὸ γονιμώτατον τοῦ
[2, 9]	τῶν ὀνείρων ἐναργῶς καὶ φρονίμως	ἀποκαλυπτώμεθα.	Ἐρυγαὶ δὲ οἰνοβαρούντων καὶ τῶν
[2, 10]	ἐν ὁράματι θεωρεῖ· καὶ ἡ	Ἀποκάλυψίς	φησιν· Εἶδον τὰς ψυχὰς τῶν
[2, 10]	μείζονι» καὶ πάλιν— οὐ γὰρ	ἀποκάμνει	ὠφελῶν— ὁ δὲ ἀντοφθαλμῶν ἡδονῇ
[2, 12]	ἑαυτὸν λέγοντα· Ἔχεις ἀγαθὰ πολλὰ	ἀποκείμενα	εἰς ἔτη πολλά· φάγε, πίε,
[2, 8]	γὰρ καλὸς τοῦ ἀμαράντου στέφανος	ἀπόκειται	τῷ καλῶς πεπολιτευμένῳ· τὸ ἄνθος
[2, 8]	τὴν τρυφὴν καὶ τῆς γεύσεως	ἀποκεκλείκαμεν,	οὕτως ἀμέλει καὶ τῶν ὄψεων
[2, 10]	σπέρμα, πεπληρωμένον μέμυκεν, αὖθίς τε	ἀποκενοῦται	καθαιρομένη κυήσει, ἀποθεμένη δὲ τὸν
[2, 10]	συνουσίας ἀρνεῖται, μετὰ τὴν σπορὰν	ἀποκλείουσα	τέλεον ἤδη τὴν ἀσέλγειαν μεμυκότι
[2, 9]	φωτὸς τοῦ ἀληθινοῦ υἱοὶ μὴ	ἀποκλείσωμεν	θύραζε, ἔνδον δὲ εἰς ἡμᾶς
[2, 3]	Οὗτός ἐστιν ὁ συνάγων καὶ	ἀποκλείων	τὸν σπόρον καὶ ἐλαττούμενος, ὁ
[2, 10]	ἄνθρωπον ὂν〉 μολύνειν οὐδὲ μὴν	ἀποκλύζειν	τῷ ῥυπαρῷ τῆς ὕλης ῥεύματι
[2, 12]	ἔπεισί μοι, ὡς ἄρα οὐκ	ἀποκναίονται	τοσοῦτον ἄχθος βαστάζουσαι. Ὢ τῆς
[2, 10]	μὲν γὰρ οὖρον εἰς κύστιν	ἀποκρίνεται,	ἡ δὲ ἐξυγρασμένη τροφὴ εἰς
[2, 7]	πρίν τε ἀκοῦσαί σε μὴ	ἀποκρίνου	ῥῆμα. Ἀλλὰ καὶ τὸ τεθρυμμένον
[2, 10]	ὅπως ποτὲ συμβολικῶς τὴν ἄκαρπον	ἀποκρούεται	σποράν, οὐκ ἔδεσαι» λέγων τὸν
[2, 10]	Πλάτων ἐν Φαίδρῳ τὴν παιδεραστίαν	ἀποκρουόμενος	θηρίον αὐτὴν προσειπεῖν, ὅτι τὸν
[2, 6]	ἢ τοῖς ὀφθαλμοῖς ὀλισθαίνειν. Ταύτην	ἀποκρουόμενος	τὴν αἰσχρολογίαν ὁ ἀπόστολος πᾶς
[2, 5]	πειρώντων ἐστὶ φυγαδευτικόν· δυνατὴ γὰρ	ἀποκρούσασθαι	τῆς ἀσελγείας τὰς προσβολὰς καὶ
[2, 10]	ὁδοὺς ἀνθρώπων καὶ κατανοοῦσιν εἰς	ἀπόκρυφα	μέρη. Ταύτῃ τε πάλιν ὁ
[2, 10]	κενήν, ὅταν ἀποστραφῶσι περὶ τὴν	ἀποκύησιν	ἀσχολούμενοι τῆς ἀποτέξεως οἱ πόροι.
[2, 10]	ἐγκύων τοὺς ἄνδρας ἄχρις ἂν	ἀποκυήσωσιν·	τῷ ὄντι γὰρ ἡ ὑστέρα
[2, 7]	Πταρμοῦ δὲ τὸ ταρακτικὸν ἀφαιρετέον	ἀπολαβομένοις	πράως τὰς ἀναπνοάς· ταύτῃ γὰρ
[2, 10]	τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς	ἀπολαμβάνοντες.	~Καίτοι οὐδὲ τοῖς λαγνιστάτοις τῶν
[2, 8]	τι συγχωρητέον, ἀπόχρη τῆς ὀδμῆς	ἀπολαύειν	αὐτοῖς τῶν ἀνθῶν, μὴ καταστεφέτωσαν
[2, 8]	βλεπόμενον, καὶ χρὴ δι´ ὄψεως	ἀπολαύοντας	τῶν καλῶν δοξάζειν τὸν δημιουργόν.
[2, 8]	οἱ καταστεφθέντες ἀπολλύουσιν. Οὔτε γὰρ	ἀπολαύουσι	τῆς ὄψεως οἱ ἀναδούμενοι τὸν
[2, 4]	τῆς αὐτοῦ χάριτος καὶ φιλανθρωπίας	ἀπολαύσαντας,	ὡς καὶ ἐπὶ τὸν ὕπνον
[2, 10]	καὶ μετὰ τὴν ἐπὶ ταῖς	ἀπολαύσεσιν	εὐχαριστίαν. Οὐκ ἀεὶ δὲ καιρὸν
[2, 9]	θεὸν ἐπὶ τῇ μεταδόσει τῶν	ἀπολαύσεων	καὶ τῇ διεκδρομῇ τῆς ἡμέρας
[2, 8]	ὑπὲρ τὴν κεφαλὴν ἔρημος τῆς	ἀπολαύσεως	ἡ ἀναπνοὴ καταλείπεται, ἀφαρπαζομένης τῆς
[2, 1]	ὀρεγόμεναι. ~Πολυτέλεια δὲ οὐκ εἰς	ἀπόλαυσιν	ἔρημον, ἀλλ´ εἰς μετάδοσιν κοινωνικὴν
[2, 2]	δὲ τὸ εἰρηνικὸν γένος εἰς	ἀπόλαυσιν,	οὐκ εἰς ὕβριν ἑστιώμενοι νηφαλίους
[2, 8]	λόγῳ ἡ παρὰ τὴν ὄψιν	ἀπόλαυσις	αὐτοῖν ὕβρις ἐστιν, οὐ τρυφή·
[2, 8]	ἡ αἴσθησις λογικωτέρα, τούτοις ἡ	ἀπόλαυσις	ἐπιψογωτέρα κορασιώδεις ὀδμὰς ἐπιφερομένοις. Τούτων
[2, 1]	ἐνύδρων λεπίδας, ὡς ὀλίγα παντελῶς	ἀπολείπεσθαι	πρὸς τὴν τροφὴν αὐτοῖς ἐπιτήδεια.
[2, 10]	τὸν καιρὸν μόνοις τοῖς γεγαμηκόσιν	ἀπολέλειπται	σκοπεῖν, τοῖς δὲ γεγαμηκόσι σκοπὸς
[2, 9]	ὁ ἐν τοῖς κλινιδίοις ἐλέφας	ἀπολελοιπότος	ψυχὴν σώματος οὐκ εὐαγὲς» ἁγίοις
[2, 10]	τὸ σχῆμα, εἴς τι χρειῶδες	ἀπολήγοντα	ἢ εἰς μήτραν ἢ εἰς
[2, 9]	τέχνης περιελισσομένων αὐτῶν καὶ μὴ	ἀπολισθανόντων.	Μάλιστα δὲ τῆς κοίτης τὸ
[2, 8]	τοῖς σῳζομένοις καὶ ἐν τοῖς	ἀπολλυμένοις·	οἷς μὲν γὰρ ὀσμὴ ἐκ
[2, 8]	τερπνὸν τῆς ἀνθήσεως οἱ καταστεφθέντες	ἀπολλύουσιν.	Οὔτε γὰρ ἀπολαύουσι τῆς ὄψεως
[2, 1]	καὶ εἷς κύριος Ἰησοῦς. Ἀλλὰ	ἀπόλλυται»	φησί, τῇ σῇ γνώσει ὁ
[2, 10]	μὴ εἰς τρυφὴν τὸ ζητητικὸν	ἀπολλύωμεν,	ἀλλὰ εἰς τὴν εὕρεσιν τῆς
[2, 12]	τοῖς λίθοις, τὸν θαυμάσιον ἐκεῖνον	ἀπολογισμὸν	προφερόμεναι· ὅ τι κατέδειξεν ὁ
[2, 1]	αὐτήν. Ὁ γὰρ ἐκείνων καθαρῶς	ἀπολυθείς,	δι´ ὧν ἔτι χοῦς ἐστιν,
[2, 8]	τὸν θεόν, τὸν κύριον ἠρνήσατο,	ἀπολώλεκεν	τὸ εἶναι Ἰσραήλ, ἐδίωξεν τὸν
[2, 8]	φιλόσοφος χρισάμενος μύρῳ κακοὺς κακῶς	ἀπολωλέναι	χρῆναι τοὺς κιναίδους ἔφασκεν τοῦ
[2, 6]	καὶ προσώπου ἀποστροφῇ καὶ τῷ	ἀπομυκτηρισμῷ	καλουμένῳ, πολλάκις δὲ καὶ λόγῳ
[2, 2]	γὰρ τὸ συνεχὲς πτύειν καὶ	ἀπομύσσεσθαι	καὶ περὶ τὰς ἐκκρίσεις σπεύδειν
[2, 7]	καὶ τὸ χρέμπτεσθαι βιαιότερον. Μηδὲ	ἀπομύττεσθαι	παρὰ πότον· στοχαστέον γὰρ ἁμῇ
[2, 7]	κοπρών· καὶ γὰρ οἱ πολλοὶ	ἀπομύττονται	καὶ πτύουσιν ἅμα ἐν τῷ
[2, 10]	μὲν ἀνδράσιν, ἄλλη δὲ ἐσθὴς	ἀπονεμητέα	γυναιξίν· κοινὸν γὰρ ἀμφοῖν τὸ
[2, 8]	περιέλκεται. Ἐπεὶ δὲ οὐδεμίαν χώραν	ἀπονέμομεν	ἡδονῇ πρὸς οὐδεμίαν συμπεπλεγμένῃ λυσιτελῆ
[2, 4]	σχολάζοντας. Σῦριγξ μὲν οὖν ποιμέσιν	ἀπονενεμήσθω,	αὐλὸς δὲ ἀνθρώποις δεισιδαίμοσιν εἰς
[2, 3]	τὸ χερνίβιον, οὐ δέξεται τὸ	ἀπόνιμμα	τῆς χειρός; οὐδὲ ὁ ποδονιπτὴρ
[2, 3]	χειρός; οὐδὲ ὁ ποδονιπτὴρ τὸ	ἀπόνιμμα	τοῦ ποδός; Ἀναξιοπαθήσει δὲ ἄρα
[2, 8]	κυρίου. Καὶ αὐτὸς ὁ σωτὴρ	ἀπονίπτων	τοὺς πόδας τῶν μαθητῶν εἰς
[2, 9]	τῶν πράξεων ἀναπαύλῃ. Ἐπεγερτικῶς οὖν	ἀπονυστακτέον.	Ἔστωσαν» γάρ φησιν, ὑμῶν αἱ
[2, 4]	σπεύδουσιν. Καὶ γὰρ ὡς ἀληθῶς	ἀποπεμπτέα	τὰ ὄργανα ταῦτα νηφαλίου συμποσίου,
[2, 1]	τά τε εἰδωλόθυτα τά τε	ἀποπεπνιγμένα·	οὐδὲ γὰρ τούτων ψαύειν θέμις.
[2, 10]	ἀνδρὶ ἀνυποκρίτως θεοσεβεῖ, φιλοκοσμοῦσα δὲ	ἀποπέπτωκεν	καὶ τοῦ θεοῦ καὶ τοῦ
[2, 12]	ὕβρεις, σμυραίνας τινὰς καὶ ὄφεις	ἀποπλαττομένας	εἰς εὐπρέπειαν. Λέγει γοῦν ὁ
[2, 2]	γὰρ οὐκ ἀπόχρη ὁ ἐπιχώριος	ἀποπληρῶσαι	τὴν ἐπιθυμίαν; Εἰ μή τι
[2, 8]	ἀλλὰ καλοκαγαθίας ὄζειν, γυνὴ δὲ	ἀποπνείτω	Χριστοῦ, τοῦ ἀλείμματος τοῦ βασιλικοῦ,
[2, 1]	δειπνάριά τινα κνίσης καὶ ζωμῶν	ἀποπνέοντα,	τὸ καλὸν καὶ σωτήριον ἔργον
[2, 8]	συμπλοκῆς καὶ τῆς ἀκολάστου ἑταιρείας	ἀποπνέουσαι,	ὑγειναὶ δὲ μετὰ σωφροσύνης καὶ
[2, 8]	διὸ καὶ πολλῆς τινος ἀπειροκαλίας	ἀποπνέουσιν.	Αἳ δὲ καὶ τὰς ἐσθῆτας
[2, 8]	τῶν μύρων κηδείας, οὐ συμβιώσεως	ἀποπνέουσιν.	Καίτοι καὶ τὸ ἔλαιον αὐτὸ
[2, 7]	παραιτητέον δὲ καὶ τὸ συνεχὲς	ἀποπτύειν	καὶ τὸ χρέμπτεσθαι βιαιότερον. Μηδὲ
[2, 10]	πέρατι τοῦ ἀπευθυσμένου, δι´ ἧς	ἀποπτύεται	τὰ περιττώματα. Μόνον δὲ ἄρα
[2, 1]	Αἱ μὲν οὖν πολυειδεῖς ποιότητες	ἀποπτυστέαι,	ποικίλας ἐντίκτουσαι βλάβας, καχεξίας σωμάτων,
[2, 7]	ἀναστρεπτέον; οὐδὲ διὰ τὴν ἀγάπην	ἀπορητέον.	Εἰ γὰρ ὡς ἐπιτείνοντες τὴν
[2, 10]	ἐπὶ ταῖς σκηναῖς μετιόντων ὀρχηστῶν	ἀπορρέουσαν	εἰς τοσοῦτον ὕβρεως τὴν ἐσθῆτα
[2, 6]	δὲ ἐν ταῖς ἐπιθεωρήσεσι τῶν	ἀπορρητοτέρων	μερῶν· οὐδὲ γὰρ ἠνέσχετο τοῦ
[2, 2]	ἦν, προμηθουμένην αὑτῆς τῶν αὐλῶν	ἀπορρῖψαι	τὸ ἐπιτερπὲς διὰ τὸ ἀπρεπὲς
[2, 9]	Ἐρυγαὶ δὲ οἰνοβαρούντων καὶ τῶν	ἀποσεσαγμένων	ταῖς τροφαῖς οἱ ῥωχμοὶ καὶ
[2, 1]	εὔκολον βρῶσιν τὸν ἄρτον ἐκθηλύνουσιν	ἀποσήθοντες	τοῦ πυροῦ τὸ τρόφιμον, ὡς
[2, 12]	οὖν τὰ κόσμια ὥσπερ κοροκόσμια	ἀποσκορακιστέον	ὅλον καὶ αὐτὸν παραιτουμέναις τὸν
[2, 8]	νευρῶδες· οὐ γὰρ κατὰ πάντα	ἀποσκορακιστέον	τὴν χρῆσιν αὐτῶν, ἀλλ´ ὥσπερ
[2, 10]	μέγεθος τῆς βλάβης· ὅλος ἄνθρωπος	ἀποσπᾶται	κατὰ συνουσίας ἀπουσίαν· φησὶ γάρ·
[2, 10]	ἐξ ἀνθρώπου ἐκφύεταί τε καὶ	ἀποσπᾶται.	Ὅρα τὸ μέγεθος τῆς βλάβης·
[2, 8]	μαθητῶν εἰς τὰς καλὰς πράξεις	ἀποστέλλων	αὐτούς, τὴν ὁδοιπορίαν αὐτῶν τὴν
[2, 7]	γέ πῃ τῶν συνευωχουμένων, μὴ	ἀποστέρξωσιν	ἀπὸ ναυτίας τὴν τοιάνδε ἀκοσμίαν,
[2, 10]	γενέσεως εὐφυοῦς τῶν τῆς μήτρας	ἀποστερούμενον	αὐλάκων. Οὐδέ τινα τῶν παλαιῶν
[2, 1]	γὰρ ἀμήχανον χρώμενον τοῖς ἡδέσιν	ἀποστῆναι	τῆς ἀποδοχῆς αὐτῶν, τὴν ἐναντίαν
[2, 10]	ἀφρόνων» καλοῦσα. Διὰ τοῦτό τοι	ἀπόστησον	ἀπὸ τῶν δούλων σου ἐλπίδας
[2, 10]	κωλύου· οἶνος γὰρ καὶ γυναῖκες	ἀποστήσουσι	συνετούς, καὶ ὁ κολλώμενος πόρναις
[2, 12]	ἀπεικασμένας λίθοις τὸ περίοπτον τῆς	ἀποστολικῆς	{φωνῆς} αἰνίττεσθαι χάριτος ἐκδεχόμεθα. Ἐπὶ
[2, 8]	ἔφθασαν οἱ πόδες αὐτοῦ οἱ	ἀπόστολοι,	δι´ ὧν κηρυσσόμενος ἐπὶ τὰ
[2, 8]	οἱ τοῦ κυρίου οἱ μεμυρισμένοι	ἀπόστολοί	εἰσιν προφητείᾳ τῆς εὐωδίας τοῦ
[2, 8]	Οἱ γοῦν περινοστήσαντες τὴν οἰκουμένην	ἀπόστολοι	καὶ τὸ εὐαγγέλιον κηρύξαντες πόδες
[2, 7]	ἔφευγον. Οἱ δὲ αὐτοὶ οὗτοι	ἀπόστολοι	τοῖς κατὰ τὴν Ἀντιόχειαν καὶ
[2, 7]	ἡ ὕβρις. Ὅθεν ἄγαμαι τὸν	ἀπόστολον	κἀνταῦθα παραινοῦντα μηδὲ τὰ εὐτράπελα
[2, 12]	πάντα ἡμῖν ἔξεστι» φησὶν ὁ	ἀπόστολος,	ἀλλ´ οὐ πάντα συμφέρει» ~Παρήγαγεν
[2, 1]	ἐπὶ ἑστιάσεως μελετῶντας ἀδικεῖν ὁ	ἀπόστολος	ἀνακρούων λέγει· Ἕκαστος γὰρ τὸ
[2, 6]	ποιητικὴ λέγει. Γενναιότερον δὲ ὁ	ἀπόστολος	γίνεσθε» φησὶν ἀποστυγοῦντες τὸ πονηρὸν
[2, 1]	ὁ θεὸς καταργήσει» φησὶν ὁ	ἀπόστολος,	εἰκότως ἐπικαταρώμενος λαιμάργοις ἐπιθυμίαις. Τὰ
[2, 8]	ἁμαρτίας. Σαφέστατα τοῦτο ἀπέδειξεν ὁ	ἀπόστολος	εἰπών· Τῷ θεῷ χάρις τῷ
[2, 4]	καὶ σώφρων· ᾠδὴν πνευματικὴν» ὁ	ἀπόστολος	εἴρηκε τὸν ψαλμόν. Ἐπὶ πᾶσίν
[2, 10]	ὁ θεός» ὥς φησιν ὁ	ἀπόστολος,	εἰς πάθη ἀτιμίας· αἵ τε
[2, 1]	Χριστὸν ἁμαρτάνουσιν. Ταύτῃ τοι ὁ	ἀπόστολος	εὐλαβούμενος περὶ ἡμῶν τὰ δεῖπνα
[2, 1]	βρῶσις καὶ πόσις» φησὶν ὁ	ἀπόστολος,	ἵνα τὸ ἐφήμερον ἄριστον νοηθῇ,
[2, 1]	φαγεῖν καὶ πιεῖν» φησὶν ὁ	ἀπόστολος,	καὶ γυναῖκας περιάγεσθαι; Ἀλλὰ κρατοῦντες
[2, 1]	ὑμᾶς κοινωνοὺς δαιμονίων γίνεσθαι» ὁ	ἀπόστολος	λέγει, ἐπεὶ δίχα σῳζομένων καὶ
[2, 2]	τὸν στόμαχόν σου» φησὶν ὁ	ἀπόστολος,	παγκάλως νοσηλευομένῳ καὶ πλαδῶντι σώματι
[2, 1]	οἷς μηδὲν ἱκανόν, ἀποταθεὶς ὁ	ἀπόστολος,	πάλιν ἐκ δευτέρου ἔρρηξεν φωνὴν
[2, 4]	ἐστι νῦν· ἐπιφέρει γὰρ ὁ	ἀπόστολος	πάλιν· ἐν πάσῃ σοφίᾳ διδάσκοντες
[2, 2]	διαφθείρῃ. ~Εἰκότως οὖν καὶ ὁ	ἀπόστολος	παραγγέλλει· Μὴ μεθύσκεσθε ἐν οἴνῳ,
[2, 6]	Ταύτην ἀποκρουόμενος τὴν αἰσχρολογίαν ὁ	ἀπόστολος	πᾶς λόγος σαπρὸς ἐκ τοῦ
[2, 3]	ἡ φιλαργυρία εὕρηται, ἣν ὁ	ἀπόστολος	ῥίζαν ἁπάντων εἶναι τῶν κακῶν
[2, 1]	ἐξετάζεται. Ματθαῖος μὲν οὖν ὁ	ἀπόστολος	σπερμάτων καὶ ἀκροδρύων καὶ λαχάνων
[2, 3]	συνεσταλμένος ἐστίν» ὥς φησιν ὁ	ἀπόστολος.	~Τοῦτο ὑπολείπεται μὴ γελοίως σχηματισθῆναι,
[2, 4]	ἐνοικείτω ἐν ὑμῖν πλουσίως» ὁ	ἀπόστολός	φησιν. Ὁ δὲ λόγος οὗτος
[2, 2]	καὶ ἡμῖν ὡς Κορινθίοις ὁ	ἀπόστολος	χαλεπήνας εἴπῃ· Συνερχομένων ὑμῶν οὐκ
[2, 1]	Τούτοις οὐκ ἀγαθὰ προεθέσπισεν ὁ	ἀπόστολος,	ὧν τὸ τέλος» εἰπὼν ἡ
[2, 4]	ὅπλα τοῦ φωτὸς» ἀξιοῖ ὁ	ἀπόστολος,	ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατοῦντας,
[2, 10]	οὐδὲ ἐπιμνηστέον, τῷ μακαρίῳ πειθομένοις	ἀποστόλῳ,	διαρρήδην λέγοντι· Πορνεία δὲ καὶ
[2, 1]	ἔκστασις» ἐν ταῖς Πράξεσι τῶν	Ἀποστόλων	γέγραπται, καὶ θεωρεῖ τὸν οὐρανὸν
[2, 10]	περὶ τὰς φιλοστόργους συμπλοκὰς δεδονημέναι,	ἀποστραφεῖσαι,	ἔνδον περὶ τὴν παιδοποιίαν ἀσχολούμεναι
[2, 10]	λαγνείαν ὑποδέχεται τὴν κενήν, ὅταν	ἀποστραφῶσι	περὶ τὴν ἀποκύησιν ἀσχολούμενοι τῆς
[2, 9]	θύραζε, ἔνδον δὲ εἰς ἡμᾶς	ἀποστρέψαντες,	τοῦ κεκρυμμένου τὰς ὄψεις ἀνθρώπου
[2, 10]	κενάς, καὶ ἐπιθυμίας» φησίν, ἀπρεπεῖς	ἀπόστρεψον	ἀπ´ ἐμοῦ, κοιλίας ὄρεξις καὶ
[2, 6]	καὶ ὄψει δριμυτέρᾳ καὶ προσώπου	ἀποστροφῇ	καὶ τῷ ἀπομυκτηρισμῷ καλουμένῳ, πολλάκις
[2, 6]	δὲ ὁ ἀπόστολος γίνεσθε» φησὶν	ἀποστυγοῦντες	τὸ πονηρὸν κολλώμενοι τῷ ἀγαθῷ·
[2, 1]	καλουμένων, ὅπως ποτὲ ἄρα παραγγέλλεται	ἀποσχέσθαι	δεῖν τούτων. Μιαρὰ δοκεῖ μοι
[2, 12]	ἡμῶν τὰς γυναῖκας τυπικώτατα κοσμίων	ἀποσχέσθαι.	Τὸ γοῦν ἐκπορνεῦσαν τῆς ἐπιθυμίας
[2, 1]	τοὺς ἀκορέστους, οἷς μηδὲν ἱκανόν,	ἀποταθεὶς	ὁ ἀπόστολος, πάλιν ἐκ δευτέρου
[2, 4]	δὲ αὐστηρὰ καὶ σωφρονικὰ μέλη	ἀποτάσσεται	ταῖς τῆς μέθης ἀγερωχίαις. Καταλειπτέον
[2, 3]	πρὸς τοὺς φιλαύτους καὶ ἀλαζόνας	ἀποτεινομένη·	Ποῦ εἰσιν οἱ ἄρχοντες τῶν
[2, 8]	τροφὴν τὴν ὑγρὰν καὶ πολιοὺς	ἀποτελούσης.	Πῶς ἂν εἰκότως ἔτι ἀγαπῷμεν
[2, 10]	τῶν ἀμπεχονῶν τὰς ὑφάνσεις ἀσθενεῖς	ἀποτελοῦσι,	τὸ δὲ οὐδ´ εἰς οἰκονομίαν
[2, 9]	βλεφάρων τῇ ἐπιμύσει τὸ φῶς	ἀποτεμνομένη.	Τὸ οὖν φῶς τοῦτο οἱ
[2, 9]	νυκτὸς τὸ πλεῖστον εἰς ἐγρήγορσιν	ἀποτεμνομένοις.	Ἄλυες δὲ〉 καὶ νυσταγμοὶ καὶ
[2, 10]	περὶ τὴν ἀποκύησιν ἀσχολούμενοι τῆς	ἀποτέξεως	οἱ πόροι. Τὸ δὲ αὐτὸ
[2, 1]	εἰς ἐφόδιον, οὐκ εἰς ἀνάδοσιν,	ἀποτιθεμένων	τὰ ἐδέσματα. Πανταχῇ δὲ κακὸν
[2, 7]	φησίν, ἀναστάσεως μὴ οὐράγει καὶ	ἀπότρεχε	εἰς οἶκόν σου. Ἔλεγον δὲ
[2, 3]	ἐκκρίσεων τὰ ἐκδοχεῖα, ὡς μηδὲ	ἀποτρίψασθαι	ἐξὸν ταῖς πλουσίαις μὴ τετυφωμένως·
[2, 10]	ἐδωδῆς τοῦ λαγὼ παιδεραστίας ἐμφαίνειν	ἀποτροπήν·	τὴν δὲ ὕαιναν ἐναλλὰξ ἀμείβειν
[2, 10]	ἐστιν εἰς διακονίαν κνηστιώντων μορίων,	ἀποτυφλοῦται	δὲ ἐντεῦθεν ἡ κοιλότης· οὐ
[2, 10]	ὅλος ἄνθρωπος ἀποσπᾶται κατὰ συνουσίας	ἀπουσίαν·	φησὶ γάρ· Τοῦτο νῦν ὀστοῦν
[2, 10]	ἐκλύσεις παρέπονται τῷ μεγέθει τῆς	ἀπουσίας	ἀνατιθέμεναι; Ἄνθρωπος γὰρ ἐξ ἀνθρώπου
[2, 10]	μεμοίχευκεν· ἀλλὰ πάντως αὑτὸν χείρονα	ἀποφαίνει	καὶ ἀτιμότερον. Ὁ γὰρ ἁμαρτάνων,
[2, 10]	σκέπην, οἶμαι, αὐτὸ αὑτῆς κρεῖττον	ἀποφαίνειν	τὸ σκεπόμενον, ὡς τὸ ἄγαλμα
[2, 2]	ἤδη τῷ λόγῳ τὸν φιλοπότην	ἀποφαίνεται,	διὰ τῶν ὀφθαλμῶν τῶν πελιδνῶν,
[2, 6]	κρίσιν, τί περὶ τοῦ μωρολογοῦντος	ἀποφανούμεθα;	Ἧι καὶ περὶ τούτου γέγραπται·
[2, 10]	ἀπογυμνοῦσθαι γυναικὸς εὐπρεπές. Καίτοι δυνατὸν	ἀποφθέγξασθαι	μάλα κοσμίως τὴν ἀστείαν ἐκείνην
[2, 8]	τῶν ῥόδων καὶ τῶν ἴων	ἀποφοραὶ	ἡσυχῇ οὖσαι ψυχραὶ συστέλλουσι καὶ
[2, 8]	ὄντα τὸν ἐγκέφαλον ἀναθάλπει ταῖς	ἀποφοραῖς	λεπτύνοντα τῆς κεφαλῆς τὰ περιττεύματα.
[2, 8]	παρακατέχον τὰς ἀπὸ τοῦ σώματος	ἀποφοράς·	τὸ δὲ ἐκ ῥόδων ἐμψυκτικόν.
[2, 10]	ζητεῖν, τὸ αὐτοφυὲς τῆς ἀληθείας	ἀπόχρη	βάμμα, αἱ δὲ τοῖς ἄνθεσιν
[2, 1]	παρὼν ἐπιτήδειος τῆς ἐξεργασίας καιρός.	Ἀπόχρη	δὲ ὑπόμνησις συγχρωμένων ἡμῶν εἰς
[2, 12]	εἰ μὲν γὰρ καλαὶ εἶεν,	ἀπόχρη	ἡ φύσις· μὴ φιλονικείτω ἡ
[2, 11]	τὼ πόδε. Τῆς λιτῆς ὑποδέσεως	ἀπόχρη	μάρτυς Ἰωάννης, οὐκ ἄξιος εἶναι
[2, 2]	γεώργιον θεοῦ. Τί γὰρ οὐκ	ἀπόχρη	ὁ ἐπιχώριος ἀποπληρῶσαι τὴν ἐπιθυμίαν;
[2, 8]	δὲ καὶ ἄρα τι συγχωρητέον,	ἀπόχρη	τῆς ὀδμῆς ἀπολαύειν αὐτοῖς τῶν
[2, 10]	ἐλπίδας κενάς, καὶ ἐπιθυμίας» φησίν,	ἀπρεπεῖς	ἀπόστρεψον ἀπ´ ἐμοῦ, κοιλίας ὄρεξις
[2, 4]	τοιαύταις ῥᾳθυμίαις σάλοι ἄτακτοι καὶ	ἀπρεπεῖς	καὶ ἀπαίδευτοι κομιδῇ γίγνοιντο ἂν
[2, 2]	ἀπορρῖψαι τὸ ἐπιτερπὲς διὰ τὸ	ἀπρεπὲς	τῆς ὄψεως— ὡς ἀδιαστρόφῳ τῷ
[2, 2]	τὸν ῥοώδη καταβροχθισμόν, αἰσχρόν, καὶ	ἀπρεπὲς	τὸ θέαμα τῆς ἀκρασίας, πρὸς
[2, 7]	γὰρ ἀκούσματα ἀήθη καὶ θεάματα	ἀπρεπῆ	κυμαινομένης ἔτι ἐν αὐτοῖς τῆς
[2, 1]	τὸ φθέγγεσθαι ὁτιοῦν ἐσθίοντα ἅμα·	ἀπρεπὴς	γὰρ καὶ ἄσημος ἡ φωνὴ
[2, 1]	χρῆσθαι δὲ αὐτοῖς, ὡς ἄρχοντας,	ἀπροσκλινῶς·	καὶ γὰρ βασιλεύειν ἐτάχθημεν καὶ
[2, 1]	κεκληκότα κατὰ τὴν ἀβλαβῆ καὶ	ἀπροσκορῆ	τῆς συνουσίας κοινωνίαν, ἀδιάφορον δὲ
[2, 7]	τὸ προκαταλήγειν δὲ καὶ τὸ	ἀπροσπαθές.	Φάγε» φησίν, ὡς ἄνθρωπος τὰ
[2, 2]	ὡς ἀλαζονικὸν περικόπτομεν, τοῖς παρατυχοῦσιν	ἀπροσπαθῶς	χρῆσθαι συμβουλεύοντες, πόρρωθεν ἄνωθεν ὀλισθανούσας
[2, 1]	αὐτοῖς ἐπιτήδεια. Ὧν δὲ ἐφῆκεν	ἅπτεσθαι,	πάλιν κεκώλυκεν τούτων τὰ θνηξιμαῖα
[2, 10]	φύεσθαι τὸ σπαρέν» μηδὲ μὴν	ἅπτεσθαί	τινος πλὴν γαμετῆς τὸ παράπαν
[2, 1]	Χαλεπώτατον δὲ πάντων πτωμάτων τὴν	ἄπτωτον	ἀγάπην ἄνωθεν ἐξ οὐρανῶν ἐπὶ
[2, 1]	θαυμαστῇ φύσει κραθήσεται. Οὐ γὰρ	ἄπυστος	ἦν ὁ Πλάτων τοῦ Δαβίδ,
[2, 4]	μέθη, τὰ ἀλόγιστα πάθη, μακρὰν	ἀπῴκισται	τοῦ ἡμεδαποῦ χοροῦ· σύγκωμος δὲ
[2, 1]	ὧν τὸ τέλος» εἰπὼν ἡ	ἀπώλεια»	~Πῶς τῷ ποτῷ προσενεκτέον. Οἴνῳ
[2, 7]	τῷ αἵματί σου ὀλισθήσῃ εἰς	ἀπώλειαν·	σφαλερὰ γὰρ ἡ πάροινος ἐλευθερία
[2, 12]	εἰς τὰς ματαίους ἐπιθυμίας ἀνάλωσις	ἀπωλείας,	οὐ δαπάνης, ἐπέχει λόγον. Δέδωκεν
[2, 10]	καὶ εἴκοσι χιλιάδας διὰ πορνείαν	ἀπωσμένας,	τὰ δὲ παθήματα τῶν πορνευσάντων,
[2, 4]	γὰρ ἁρμονίας παραδεκτέον τὰς σώφρονας,	ἀπωτάτω	ὅτι μάλιστα ἐλαύνοντας τῆς ἐρρωμένης
[2, 9]	ἡμέραν, τηρῶν σταθμοὺς ἐμῶν εἰσόδων.	Ἄρ´	οὖν μὴ καθεύδωμεν ὡς οἱ
[2, 1]	μὴ κοίνου. Καὶ ἡμῖν δὲ	ἄρα	ἀδιάφορος ἡ χρῆσις. Οὐ γὰρ
[2, 12]	καὶ ἀνδρεία καὶ εὐσέβεια. Καλὸς	ἄρα	ἄνθρωπος ὁ δίκαιος καὶ σώφρων
[2, 2]	ἄλλοις καὶ〉 γέλως γενώμηθα. Ἀστείως	ἄρα	εἴρηται· Ὡς ἄρα κάμινος μὲν
[2, 8]	τὴν κυνὸς ἀρετήν· οὐδὲ ἄνθρωπος	ἄρα,	ἐπήγαγεν καὶ συνήγαγεν. Ἀλλ´ ἵππῳ
[2, 10]	ἀποπτύεται τὰ περιττώματα. Μόνον δὲ	ἄρα	ἐπὶ τῶν ὑαινῶν ἡ ποικίλη
[2, 7]	ἡμῖν ἡ ἀταραξία, καὶ τοῦτο	ἄρα	ἐστὶν τὸ εἰρήνη σοι» πρίν
[2, 9]	βοὸς ἀγραύλοιο, πλὴν εἰ μὴ	ἄρα	ἡ περίστασις ἀναγκάζοι. Ὁ δὲ
[2, 1]	ἐξιόντα» φησί, τοῦ στόματος. Ἀδιάφορος	ἄρα	ἡ φυσικὴ χρῆσις τῆς τροφῆς·
[2, 8]	ὡς προδότην ἔλαιον πεφαρμαγμένον. Τοῦτο	ἄρα	ἦν ὃ προεφήτευον οἱ μυριζόμενοι
[2, 3]	ἀπόνιμμα τοῦ ποδός; Ἀναξιοπαθήσει δὲ	ἄρα	καὶ ἡ τράπεζα ἡ ἐξ
[2, 2]	κοσμίως ἀναστρεπτέον ἡμῖν, μή πῃ	ἄρα	καὶ ἡμῖν ὡς Κορινθίοις ὁ
[2, 8]	μὴ χρωμένοις αὐτοῖς, ἴστων ὡς	ἄρα	καὶ τὰ μύρα ἐξ αὐτῶν
[2, 2]	γενώμηθα. Ἀστείως ἄρα εἴρηται· Ὡς	ἄρα	κάμινος μὲν δοκιμάζει στόμωμα ἐν
[2, 10]	εἰς ἀπευθυσμένον λέγω· μόνην δὲ	ἄρα	κοιλότητα ἔχει πολλήν, ᾗ τὴν
[2, 10]	ἐκ τῆς σαρκός μου. Τοσοῦτον	ἄρα	ὁ ἄνθρωπος κενοῦται τῷ σπέρματι,
[2, 4]	καὶ Ἄραβες κυμβάλῳ· ἐνὶ δὲ	ἄρα	ὀργάνῳ, τῷ λόγῳ μόνῳ τῷ
[2, 12]	καὶ θαυμάζειν ἔπεισί μοι, ὡς	ἄρα	οὐκ ἀποκναίονται τοσοῦτον ἄχθος βαστάζουσαι.
[2, 1]	οὐ μηρυκᾶται, τὰ δ´ ὅτι	ἄρα	οὐκ ἔχει μόνα τῶν ἐνύδρων
[2, 6]	Διειλήφαμεν δὲ βαθυτέρω λόγῳ ὡς	ἄρα	οὔτε ἐν τοῖς ὀνόμασιν οὐδὲ
[2, 1]	τῶν εἰδωλοθύτων καλουμένων, ὅπως ποτὲ	ἄρα	παραγγέλλεται ἀποσχέσθαι δεῖν τούτων. Μιαρὰ
[2, 9]	ἀναπαύσεως τέχνασμα βλακικόν. Οὐ σπουδαστέον	ἄρα	περὶ αὐτά. Οὐ γὰρ ἀπείρηται
[2, 2]	τὸ ἄμεινον σχηματίζειν, ὀρρωδοῦντας μὴ	ἄρα	πῃ καὶ ἡμεῖς παραπλήσιον θέαμα
[2, 10]	τῇ τῶν παθῶν οἰκειώσει. Οὐκ	ἄρα	ποτὲ θνητῶς βιωτέον ἁγιαζομένους θεῷ
[2, 9]	ὕπνος, ἐπεὶ μὴ σκότος. Ἐγρήγορεν	ἄρα	πρὸς τὸν θεὸν ὁ πεφωτισμένος,
[2, 1]	παρὰ τοῖς ἔχουσιν γεγυμνωκότες. Ἀναγκαίως	ἄρα	πρὸς τοὺς ἀπηρυθριακότας καὶ τοῖς
[2, 2]	τοῦ προκατηγγελμένου θεοσεβείᾳ παρασχών. Μυστικὸν	ἄρα	σύμβολον ἡ γραφὴ αἵματος ἁγίου
[2, 10]	βεβίωκεν ἔτεσιν ἴσχοντα τρύπας· ταύτῃ	ἄρα	τὴν κώλυσιν τῆς ἐδωδῆς τοῦ
[2, 5]	ἐντροπῆς ἀξίων παρόντων, εἰ μὴ	ἄρα	τι αὐτοὶ εἰς τὸ διαχέαι
[2, 8]	τρυφῆς γεγονέναι. Εἰ δὲ καὶ	ἄρα	τι συγχωρητέον, ἀπόχρη τῆς ὀδμῆς
[2, 6]	οὐκ ἐκφεύξῃ» φησίν, ἁμαρτίαν· δίκην	ἄρα	ὑφέξει ἡ γλωσσαργία· ἔστι γὰρ
[2, 3]	τοὺς ἐπὶ σωτηρίαν σπεύδοντας ὡς	ἄρα	χρήσεως μὲν ἕνεκεν ἡ πᾶσα
[2, 4]	Θρᾷκες καὶ Αἰγύπτιοι τυμπάνῳ καὶ	Ἄραβες	κυμβάλῳ· ἐνὶ δὲ ἄρα ὀργάνῳ,
[2, 10]	ἐκ τῆς ἀράχνης ὁ τῆς	ἀράχνης	μίτος· τὰ γὰρ περιττὰ ταῦτα
[2, 10]	τίκτεται στήμων, καθάπερ ἐκ τῆς	ἀράχνης	ὁ τῆς ἀράχνης μίτος· τὰ
[2, 10]	τἀνδρὸς κατὰ τὰ αὐτὰ τῇ	Ἀργείᾳ	ἑταίρᾳ, τῇ Ἐριφύλῃ λέγω, ἣ
[2, 2]	κῶμος, κραιπάλη, βαλανεῖα, ἄκρατος, ἀμίδες,	ἀργία,	πότος. Ὁρᾶν γοῦν ἔστιν αὐτῶν
[2, 6]	γέγραπται· Ὃς ἂν λαλήσῃ λόγον	ἀργόν,	ἀποδώσει λόγον κυρίῳ ἐν ἡμέρᾳ
[2, 12]	διὰ τοῦ προφήτου τοὺς Ἑβραίους·	Ἀργυρᾶ	καὶ χρυσᾶ» φησίν, ἐποίησαν τῇ
[2, 3]	τρύβλια, πρὸς ἐπὶ τούτοις σκεύη	ἀργυρᾶ	τε καὶ χρυσᾶ, τὰ μὲν
[2, 3]	μάκελλαν δ´ οὐκ ἄν τις	ἀργυρᾶν	οὐδὲ ἄμην χρυσῆν χαλκεύοι, τῷ
[2, 3]	δὲ καὶ γέλως πλατὺς οὐροδόχας	ἀργυρᾶς	καὶ ἀμίδας ὑελᾶς ἐπιφέρεσθαι τοὺς
[2, 12]	Σοφονίου τὸ πνεῦμα· Καὶ τὸ	ἀργύριον	αὐτῶν καὶ τὸ χρυσίον αὐτῶν
[2, 3]	τοῦ οὐρανοῦ ἐμπαίζοντες, οἱ τὸ	ἀργύριον	θησαυρίζοντες καὶ τὸ χρυσίον, ᾧ
[2, 3]	τῆς κτήσεως αὐτῶν, οἱ τὸ	ἀργύριόν	τε καὶ τὸ χρυσίον τεκταίνοντες
[2, 12]	αὐτὴν ἐμπορευθῆναι ἢ χρυσίου καὶ	ἀργυρίου	θησαυρούς, τιμιωτέρα δέ ἐστι λίθων
[2, 3]	τῶν σκευῶν ἐσπουδακέναι. Ἐκπωμάτων τοίνυν	ἀργυρίου	καὶ χρυσίου πεποιημένων λιθοκολλήτων τε
[2, 3]	μαχαίριον τὸ ἐπιτραπέζιον, ἢν μὴ	ἀργυρόηλον	ᾖ ἢ ἐξ ἐλέφαντος πεποιημένον
[2, 3]	τῆς εὐνομίας ἡμῶν· κλιντῆρες δὲ	ἀργυροῖ	καὶ λεκάναι καὶ ὀξύβαφα καὶ
[2, 3]	ἐλέφαντος τρίποδες ἠσκημένοι κλῖναί τε	ἀργυρόποδες	καὶ ἐλεφαντοκόλλητοι χρυσόστικτοί τε καὶ
[2, 9]	παρασκευάζουσιν. Ἔτι γε μὴν οἱ	ἀργυρόποδες	σκίμποδες πολλῆς ἀλαζονείας εἰσὶν κατήγοροι,
[2, 3]	χρυσός τε γὰρ ἁπαξαπλῶς καὶ	ἄργυρος	ἰδίᾳ τε καὶ δημοσίᾳ ἐστὶν
[2, 3]	οὐ γῆς ἐξορύττων μέταλλα, οὐδὲ	ἀργύρου	καὶ χρυσοῦ, τοῦτ´ ἔστιν ἰοῦ,
[2, 3]	ἀποδέχομαι ἄντικρυς νομοθετοῦντα, ὡς οὔτε	ἀργυροῦν	δεῖ πλοῦτον οὔτε χρυσοῦν» ἀσκεῖν
[2, 3]	καὶ κύριος τῶν ὅλων, οὐκ	ἀργυροῦν	δὴ ποδονιπτῆρα περιφέρων ἀπ´ οὐρανοῦ.
[2, 10]	καὶ ἡ πορφύρα καὶ τὰ	ἀργυρώματα»	ὥς φησιν ὁ κωμικός, εἰς
[2, 1]	ζητήματος τὴν πολυωφελῆ περιέλκοντες εἰς	ἀρδείαν	τῶν φυτευομένων ὑπὸ τοῦ λόγου
[2, 12]	τοῦ φιλοκάλου περὶ τὴν κενοδοξίαν,	ἄρδην	ἐκβλητέον. Τὰ γὰρ μὴ οἰκεῖα
[2, 2]	τὸν οἶνον οἷον πυρὸς ἀπειλήν.	~Ἀρέσκει	οὖν τοὺς παῖδας καὶ τὰς
[2, 2]	οἶνος» φησὶν καὶ ὑβριστικὸν μέθη»	Ἀρέσκει	τοίνυν τῷ λόγῳ τῷ ὀρθῷ
[2, 7]	τὸ πλῆθος τῶν μαθητῶν· Οὐκ	ἀρεστόν	ἐστιν ἡμᾶς καταλείψαντας τὸν λόγον
[2, 7]	τὸν ἀντιδιαλεγόμενον. Σιγὴ μὲν γὰρ	ἀρετὴ	γυναικῶν ἐστιν, ἀκίνδυνον δὲ τῶν
[2, 12]	ἀρετῇ εἶναι συμβέβηκεν. Ἀνθρώπου δὲ	ἀρετὴ	δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη καὶ ἀνδρεία
[2, 12]	ζῴου κάλλος ἐν τῇ ἑκάστου	ἀρετῇ	εἶναι συμβέβηκεν. Ἀνθρώπου δὲ ἀρετὴ
[2, 12]	καλὸν ἀγαθὸν δογματίζεται, ἡ δὲ	ἀρετὴ	μόνη καὶ διὰ καλοῦ τοῦ
[2, 10]	καὶ λευχείμονα καὶ καθάριον, τὴν	ἀρετήν,	αἰδοῖ μόνῃ κεκοσμημένην— τοιαύτην εἶναι
[2, 8]	μύρῳ χριόμενος εἰς τὴν ἵππου	ἀρετὴν	οὐ βλάπτεται οὐδὲ κύων μυρισθεὶς
[2, 8]	κύων μυρισθεὶς εἰς τὴν κυνὸς	ἀρετήν·	οὐδὲ ἄνθρωπος ἄρα, ἐπήγαγεν καὶ
[2, 1]	Εἰ δὲ καὶ προτρεποίμεθα ἐπ´	ἀρετὴν	τῶν συνεστιωμένων τινάς, ταύτῃ πλέον
[2, 1]	γενέσθαι· εὐδαιμονία δὲ ἐν χρήσει	ἀρετῆς	ἐξετάζεται. Ματθαῖος μὲν οὖν ὁ
[2, 12]	γὰρ τὴν μὲν φιλοκοσμίαν ἥκιστα	ἀρετῆς	ἐπιμελουμένην, σώματος δὲ ἀντιποιουμένην, ἐκτραπέντος
[2, 10]	σοφιστὴν τὰς ἐοικυίας καὶ καταλλήλους	ἀρετῆς	καὶ κακίας εἰκόνας ὑπογράφοντα· τὴν
[2, 1]	λίχνων τούτων βρωμάτων, ἐναργὲς ὑπόδειγμα	ἀρετῆς	σφᾶς αὐτοὺς παριστάντας, ὡς Χριστὸν
[2, 2]	μὲν ἡγοῦνται περιφέρεσθαι τὰ πάντα,	ἀριθμεῖν	δὲ οὐ δύνανται τὰ πόρρω
[2, 2]	Χῖον, ἂν ἀπῇ, οὐδὲ τὸν	Ἀριούσιον,	ὅταν μὴ παρῇ. Δίψα γὰρ
[2, 1]	καὶ αὐτοὶ δειπνάριά τε καὶ	ἄριστα	καὶ δοχὰς εἰκότως ἂν καλοῖμεν
[2, 2]	δὲ ψυχὴ ξηρὰ σοφωτάτη καὶ	ἀρίστη»	Ταύτῃ δὲ καὶ ἐποπτική, οὐδέ
[2, 8]	μύρῳ καὶ λυσιτελεῖ ἔσθ´ ὅτε.	~Ἀρίστιππος	γοῦν ὁ φιλόσοφος χρισάμενος μύρῳ
[2, 8]	τοῦ Κυρηναίου. Ἁβροδίαιτος ἦν ὁ	Ἀρίστιππος·	σοφιστικὸν οὗτος ἐρωτᾷ τινα τοιοῦτον
[2, 8]	ὡς ἄνθος. Οἶδα καὶ τὰ	Ἀριστίππου	τοῦ Κυρηναίου. Ἁβροδίαιτος ἦν ὁ
[2, 2]	ἀρίστου μεταλαβόντες, οἷς κατάλληλον τὸ	ἄριστον,	ἄρτου μόνον ἀπογευσάμενοι ἀπεχέσθων πάμπαν
[2, 1]	ἀνάπιπτε» πῇ δέ· Ὅταν ποιῇς	ἄριστον	ἢ δεῖπνον» καὶ πάλιν· Ἀλλ´
[2, 10]	δὲ δὴ τὴν ἄλλην ἀκρασίαν	ἄριστον	μὲν ὁ λόγος φάρμακον, βοηθεῖ
[2, 1]	ὁ ἀπόστολος, ἵνα τὸ ἐφήμερον	ἄριστον	νοηθῇ, ἀλλὰ δικαιοσύνη καὶ εἰρήνη
[2, 1]	ὁ φαγὼν τοῦ ἀρίστου τὸ	ἄριστον	τῶν ὄντων, τὴν βασιλείαν τοῦ
[2, 2]	ἀρχῆς πινόμενος αὐτάρκης. Κίρνασθαι δὲ	ἄριστον	ὕδατι ὡς πλείστῳ τὸν οἶνον
[2, 3]	περιέπειραν ὀδύναις πολλαῖς» Πλοῦτος δὲ	ἄριστος	ἡ τῶν ἐπιθυμιῶν πενία καὶ
[2, 1]	μάλιστα ἐοικώς, ὃν δή φησιν	Ἀριστοτέλης	μόνον τῶν ἄλλων ζῴων ἐν
[2, 2]	δὲ ἀκμάζοντες μεθ´ ἡμέραν μὲν	ἀρίστου	μεταλαβόντες, οἷς κατάλληλον τὸ ἄριστον,
[2, 1]	ἁγίῳ. Τούτου ὁ φαγὼν τοῦ	ἀρίστου	τὸ ἄριστον τῶν ὄντων, τὴν
[2, 12]	πάντα τὸν γυναικεῖον καταλεγόμενος κόσμον	Ἀριστοφάνης	ἐν Θεσμοφοριαζούσαις ὑποδείκνυσιν. Παραθήσομαι δὲ
[2, 4]	μὲν τῇ σάλπιγγι, σύριγγι δὲ	Ἀρκάδες,	Σικελοὶ δὲ πηκτίσιν καὶ Κρῆτες
[2, 10]	τύχῃ λαγωοῦ· οὐ γὰρ ἑνὶ	ἀρκεῖται	γάμῳ. Καὶ συλλαμβάνει πάλιν ἔτι
[2, 12]	Αὕτη γοῦν τοι ἕξις ἐστὶν	ἀρκουμένη	οἷς δεῖ καὶ δι´ αὑτῆς
[2, 1]	τὸν Χριστιανὸν καλούμενον, κεφαλαιωδῶς ὑπογραπτέον.	Ἀρκτέον	οὖν ἡμῖν ἀφ´ ἡμῶν αὐτῶν
[2, 11]	γυνή. Ἀνδρὶ δὲ εὖ μάλα	ἁρμόδιον	ἀνυποδησία, πλὴν εἰ μὴ στρατεύοιτο.
[2, 4]	τῆς δεκάδος φανερούμενον. Ὡς δὲ	ἁρμόδιον	πρὶν ἡμᾶς μεταλαβεῖν τροφῆς τῶν
[2, 8]	περιφέρειν οὐ σωφρόνων· οὐ γὰρ	ἁρμόδιον	ῥόδων κάλυξιν ἢ ἴοις ἢ
[2, 2]	ἵνα μακροτέραν κτησώμεθα τὴν ζωήν.	Ἁρμόδιον	τοίνυν τὸν οἶνον τοὺς μὲν
[2, 10]	τὰ ἔνδον λευκαῖς καὶ ἀπεριέργοις	ἁρμοδιώτατον	ἐσθήσεσι χρῆσθαι. Σαφῶς γοῦν καὶ
[2, 5]	εἰ δὲ ἐπὶ λυπηροῖς, κατηφεστέρους	ἁρμόζει	βλέπεσθαι ἢ ἐφήδεσθαι δοκεῖν· τὸ
[2, 11]	ὑποδήμασι χρηστέον αὐταῖς· οὐ γὰρ	ἁρμόζει	γυμνὸν ἐπιδείκνυσθαι τὸν πόδα· ἄλλως
[2, 1]	ἀληθείᾳ κατάλληλος, ἁπλοῖς καὶ ἀπεριέργοις	ἁρμόζουσα	παιδίοις, ὡσὰν εἰς τὸ ζῆν,
[2, 5]	ἐκμελῶς. Ἡ μὲν γὰρ καθ´	ἁρμονίαν	τοῦ προσώπου, καθάπερ ὀργάνου, κόσμιος
[2, 10]	βρασμὸς ἐκταράττει καὶ συγκρούει τὴν	ἁρμονίαν	τοῦ σώματος. Ἀστεῖος οὖν μάλα
[2, 4]	ἡμῶν διανοίας τὰς ὑγρὰς ὄντως	ἁρμονίας,	αἳ περὶ τὰς καμπὰς τῶν
[2, 4]	τῷ λαῷ αὐτοῦ. Καὶ γὰρ	ἁρμονίας	παραδεκτέον τὰς σώφρονας, ἀπωτάτω ὅτι
[2, 4]	ἀγερωχίαις. Καταλειπτέον οὖν τὰς χρωματικὰς	ἁρμονίας	ταῖς ἀχρώμοις παροινίαις καὶ τῇ
[2, 5]	ποιοῦν καρπὸν καλόν» κἀνταῦθ´ ἂν〉	ἁρμόσαι·	καρπὸς διανοίας ὁ λόγος ἐστίν.
[2, 5]	δὲ ζῷα λογικὰ σφᾶς αὐτοὺς	ἁρμοστέον	εὐκράτως, τὸ αὐστηρὸν τῆς σπουδῆς
[2, 1]	ἀφ´ ἡμῶν αὐτῶν καὶ ὅπως	ἁρμόττειν	γε χρή. Στοχαζομένοις τοίνυν τῆς
[2, 9]	περὶ τὴν ἀλήθειαν πράξεσι πάντα	ἁρμόττων	ἐστίν, εἰ καὶ κατὰ φύσιν
[2, 10]	καὶ τὸ ἐπίψογον τῆς συνουσίας	ἀρνεῖται,	μετὰ τὴν σπορὰν ἀποκλείουσα τέλεον
[2, 3]	ἡμῖν δικέλλης ἐστὶν χρεία καὶ	ἀρότρου,	μάκελλαν δ´ οὐκ ἄν τις
[2, 10]	ἀμείνων γεωργὸς ὁ ἔμψυχον σπείρων	ἄρουραν·	ὃ μὲν γὰρ ἐπικαίρου τροφῆς
[2, 10]	γάρ ἐστι. Πρὸς δὲ καὶ	ἀρούρας	θηλείας ἀπέχεσθαι πάσης» ὅτι μὴ
[2, 2]	εἰς βλάβην, ὦ οὗτος. Οὐχ	ἁρπάζεταί	σου τὸ ποτόν· σοὶ δέδοται
[2, 10]	δὲ τὴν πρόεσιν αὐτοῦ τὸ	ἄρρεν	ἀνδρωσάσῃ. Ὁ δὲ Ἱερεμίας ὁπηνίκα
[2, 10]	δὲ ὕαιναν ἐναλλὰξ ἀμείβειν τὸ	ἄρρεν	εἰς τὸ θῆλυ παρ´ ἔτος
[2, 10]	φύσιν, ὁμοίως δὲ καὶ οἱ	ἄρρενες	αὐτῶν ἀφέντες τὴν φυσικὴν χρῆσιν
[2, 10]	τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους,	ἄρρενες	ἐν ἄρρεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι
[2, 10]	πόροι. Τὸ δὲ αὐτὸ τοῦτο	ἄρρενί	τε καὶ θηλείᾳ προσπέφυκεν ὑαίνῃ
[2, 9]	τῆς κοίτης τὸ μαλθακὸν συμμέτρως	ἀρρενιστέον.	Οὐ γὰρ ἔκλυσιν χρὴ τοῦ
[2, 10]	ἡμῖν ὁμολογουμένως παραιτεῖσθαι δεῖν τὰς	ἀρρενομιξίας	καὶ τὰς ἀκάρπους σπορὰς καὶ
[2, 10]	τρίτην ταύτην μεταξὺ θηλείας καὶ	ἄρρενος	ἀνδρόγυνον καινοτομοῦντες φύσιν. Ἀπατῶνται δὲ
[2, 10]	τὸ αὐτὸ ζῷον ἅμα ἄμφω,	ἄρρενος	καὶ θήλεος, καθὼς ὑπειλήφασί τινες,
[2, 10]	ὡς θῆλυ γίγνεσθαι ἐκ τοῦ	ἄρρενος	κατὰ μετασχηματισμόν· ἀλλ´ ἡ μὲν
[2, 10]	ὁ λόγος παρήγγειλεν. Καὶ μετὰ	ἄρρενος	οὐ κοιμηθήσῃ κοίτην γυναικείαν, βδέλυγμα
[2, 10]	πόθον αἰσχρὸν ἔχοντας οὐδὲ ἐπ´	ἄρρενος	ὕβριν ἀπεχθέα τε στυγερήν τε
[2, 10]	αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρρενες ἐν	ἄρρεσι	τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι καὶ τὴν
[2, 10]	πασχητιασμόν· ἀλληλίζει γὰρ καὶ ὁ	ἄρρην,	ὅθεν καὶ σπανιαίτατα θήλειαν ἔστιν
[2, 5]	τι ἔπος προέηκεν, ὅπερ τ´〉	ἄρρητον	ἄμεινον. Μάλιστα γοῦν ἐν οἴνῳ
[2, 8]	τὴν Ἥραν φασὶν καὶ τὴν	Ἄρτεμιν	μυρρίνῃ. Εἰ γὰρ καὶ τὰ
[2, 10]	αὐχένα πιεζόμεναί τε καὶ πυκνούμεναι	ἀρτηρίαι	προσαναθλίβουσι τὸ πνεῦμα, στενοχωρούμενον δὲ
[2, 10]	δι´ εὐρυχώρων τῶν τέως μεμυκότων	{ἀρτηριῶν}	οὐ μινυρίζει δὲ ἔτι τὸ
[2, 3]	ἐλέφαντος τοὺς πόδας ἐσκευασμένη ὀβολιαῖον	ἄρτον	βαστάσασα, οὐδὲ μὴν ὁ λύχνος
[2, 1]	καὶ τὴν εὔκολον βρῶσιν τὸν	ἄρτον	ἐκθηλύνουσιν ἀποσήθοντες τοῦ πυροῦ τὸ
[2, 1]	οὐδέποτε πίπτει. Μακάριος ὃς φάγεται	ἄρτον	ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ θεοῦ.
[2, 1]	ἀνδρὸς ἕως γυναικός, ἑκάστῳ κολλυρίδα	ἄρτου	καὶ ἐσχαρίτην καὶ λάγανον ἀπὸ
[2, 2]	μεταλαβόντες, οἷς κατάλληλον τὸ ἄριστον,	ἄρτου	μόνον ἀπογευσάμενοι ἀπεχέσθων πάμπαν τοῦ
[2, 1]	καὶ ὁ κύριος αἰνίξασθαι τοὺς	ἄρτους	εὐλογήσας καὶ τοὺς ἰχθύας τοὺς
[2, 1]	πιστεύοντας διατηρεῖ· οὐ γὰρ ἐπ´	ἄρτῳ	ζήσεται ὁ δίκαιος» Ἀλλὰ γὰρ
[2, 2]	τὸ προκαταλήγειν διὰ τὸν ὄλισθον.	~Ἀρτώριος	δέ τις ἐν τῷ Περὶ
[2, 8]	μαραίνεται. ~Ἀλλ´ οὐδὲ παρὰ τοῖς	ἀρχαίοις	τῶν Ἑλλήνων ἡ χρῆσίς πω
[2, 8]	Ὁ γοῦν Σοφοκλῆς τὸν νάρκισσον	ἀρχαῖον	μεγάλων θεῶν στεφάνωμα» προσεῖπε, τῶν
[2, 10]	αἰδοίων σκέπην. Ὁ γάρ τοι	ἀρχαῖος	ἄνθρωπος ὁ ἐν τῷ παραδείσῳ
[2, 1]	ἀνεῳγμένον καί τι σκεῦος τέτταρσιν	ἀρχαῖς	ἐκδεδεμένον ἐπὶ τῆς γῆς· πάντα
[2, 1]	θηρωμένοις τὴν βρῶσιν τὴν ἐπουράνιον	ἄρχειν	ἀνάγκη τῆς ὑπὸ τὸν οὐρανὸν
[2, 3]	ὅμως τῆς εὐτελείας δι´ ἀβελτερίαν	ἀρχεκάκου	τρυφῆς. Τίς ἡ τοσαύτη πλάνη,
[2, 10]	σπέρματι, ὅσος ὁρᾶται τῷ σώματι·	ἀρχὴ	γὰρ γενέσεως τὸ ἀπαλλαττόμενον. Ἀλλὰ
[2, 8]	ὢν ἑνὸς ὄντος τοῦ πατρός,	ἀρχὴ	καὶ τέλος αἰῶνος. ~Ἀλλ´ ἐξέβην
[2, 10]	σπαρτέον οὐδὲ καθυβριστέον τὸ σπέρμα,	ἀρχηγὸν	γενέσεως οὐσίαν, συνεσπαρμένους ἔχουσαν τῆς
[2, 8]	ἐκεῖσε ὅθεν κατῆλθεν, ἀνακεφαλαιούμενος τὴν	ἀρχὴν	τῆς καθόδου τῆς παλαιᾶς, ὅπως
[2, 2]	καὶ καρδίας οἶνος ἔκτισται ἀπ´	ἀρχῆς	πινόμενος αὐτάρκης. Κίρνασθαι δὲ ἄριστον
[2, 8]	Σαπφὼ καταστέφει· οὐ γὰρ ἀπ´	ἀρχῆς	ῥόδων τῶν ἐκ Πιερίας· κρίνῳ
[2, 8]	εὐωδίας τὸ θυμίαμα τὸν μέγαν	ἀρχιερέα,	τὸν κύριον, ἀναφέρειν λέγοιεν τῷ
[2, 10]	καὶ τῶν ὑπὸ γαστέρα δεσπόζειν	ἀρχικώτατον.	Εἰ γὰρ οὐδὲ τὸν δάκτυλον
[2, 1]	δωρήμασιν, χρῆσθαι δὲ αὐτοῖς, ὡς	ἄρχοντας,	ἀπροσκλινῶς· καὶ γὰρ βασιλεύειν ἐτάχθημεν
[2, 10]	ἑταιρούσαις. Ἀθηναίων δὲ ἔμπαλιν οἱ	ἄρχοντες	οἱ τὸ ἀστικὸν πολίτευμα ἐζηλωκότες
[2, 3]	ἀλαζόνας ἀποτεινομένη· Ποῦ εἰσιν οἱ	ἄρχοντες	τῶν ἐθνῶν καὶ οἱ κυριεύοντες
[2, 10]	κιναιδίας ἐνδεικνύμενοι. Ὁ δὲ τῶν	ἀρχόντων	τούτων ζῆλος καὶ εἰς τοὺς
[2, 7]	ἡμῶν τὴν φλυαρίαν ἐκκόπτουσα, θεόθεν	ἄρχουσα,	μετριάζειν νομοθετοῦσα ὧδέ πως· Μὴ
[2, 10]	δὲ τῷ ἐντέρῳ τῷ καλουμένῳ	ἀρχῷ	ἐκτείνει τὸν τράχηλον μεταξὺ τῶν
[2, 8]	ὁ θεὸς ἀνθρώποις εἰς πόνων	ἀρωγήν.	Αἱ δὲ ἀφραίνουσαι γυναῖκες βάπτουσαι
[2, 8]	πολιώτεραι θᾶττον γίνονται διὰ τὰ	ἀρώματα	ξηραντικὰ ὄντα. Διὸ καὶ αὐχμηρότεροι
[2, 8]	ἡμῶν τὰ ἄνθη καὶ τὰ	ἀρώματα,	οὐκ εἰς τὰς ὕβρεις τῆς
[2, 8]	ἄλειμμα, ἐκ τῶν οὐρανίων συντιθεὶς	ἀρωμάτων	τὸ μύρον. Τούτῳ καὶ αὐτὸς
[2, 3]	δὲ καὶ εἰς ἄλλας τινάς,	ἃς〉	αἰσχύνομαι καὶ λέγειν, χρείας, κέδρου
[2, 1]	κίχλας χελιδονίους τε ἰσχάδας, δι´	ἃς	εἰς Ἑλλάδα πεντακοσίαις ἅμα μυριάσιν
[2, 8]	τὰς δὲ ἐπιβλαβεῖς, ἔστι δὲ	ἃς	καὶ ἐπισφαλεῖς. Ὁ γοῦν κιττὸς
[2, 10]	διφθέραις φυλάττωνται αἱ τρίχες, περὶ	ἃς	μεμήνασιν οἱ πολλοί, ἀλλὰ ἡμῖν
[2, 2]	μνήμην ἐνεργὸν καὶ τὸ σῶμα	ἀσάλευτον	οἴνῳ καὶ ἀκράδαντον· ἀκροθώρακα τοῦτον
[2, 4]	ἐν ψαλτηρίῳ δεκαχόρδῳ ψάλατε αὐτῷ,	ᾄσατε	αὐτῷ ᾆσμα καινόν. Καὶ μή
[2, 1]	ἐμπίμπλαται τῇ ψυχῇ, κοιλίαι δὲ	ἀσεβῶν	ἐνδεεῖς» ἀκαταπαύστου λιχνείας ὀρεγόμεναι. ~Πολυτέλεια
[2, 2]	ποτοῦ μέχρις οὗ τὸν λογισμὸν	ἄσειστον	διατηρήσωσιν καὶ τὴν μνήμην ἐνεργὸν
[2, 10]	βούλεται τὴν ἀνθρωπότητα, ἀλλ´ οὐκ	ἀσελγαίνετε»	λέγει οὐδὲ σφᾶς αὐτοὺς καθάπερ
[2, 10]	δὲ καὶ πόλιν, ἐν ᾗ	ἀσελγαίνουσιν,	{ναὶ μὴν} καὶ ἡ παρ´
[2, 4]	καὶ μέθαις, μὴ κοίταις καὶ	ἀσελγείαις»	σχολάζοντας. Σῦριγξ μὲν οὖν ποιμέσιν
[2, 10]	σπορὰν ἀποκλείουσα τέλεον ἤδη τὴν	ἀσέλγειαν	μεμυκότι τῷ στόματι. Αἱ δὲ
[2, 10]	ἀκόρεστον τῆς ἐπιθυμίας, τὸ εἰς	ἀσέλγειαν	ῥέον, ἐγκρατείᾳ παιδαγωγούμενον, ἀνέραστον γενόμενον
[2, 10]	ἄνθρωπον οὐδὲ μὴν τῆς ἴσης	ἀσελγείας	ἀπογεύσασθαι· κατακόρως γάρ τοι περὶ
[2, 5]	φυγαδευτικόν· δυνατὴ γὰρ ἀποκρούσασθαι τῆς	ἀσελγείας	τὰς προσβολὰς καὶ ἐκ μόνης
[2, 8]	εὐωδίας θηρῶσιν οἱ σώφρονες τοὺς	ἀσελγεῖς.	Τοιαύτη δὲ καὶ τῶν στεφάνων
[2, 6]	καὶ ἐθνικὸν καὶ ἀπαίδευτον καὶ	ἀσελγῆ	δείκνυσιν αὐτόν, οὐχὶ δὲ ἴδιον
[2, 1]	ἐσθίοντα ἅμα· ἀπρεπὴς γὰρ καὶ	ἄσημος	ἡ φωνὴ γίνεται, πλήρεσι ταῖς
[2, 10]	πλεονεκτεῖ τὸ θῆλυ διὰ τὴν	ἀσθένειαν,	τὸ ἔθος τῆς ἀγωγῆς τῆς
[2, 5]	ἐκτράπελα ἐπεγείρεται πάθη καταδυναστεύοντα τῆς	ἀσθενείας	τοῦ λογισμοῦ. ~Περὶ αἰσχρολογίας. Αἰσχρολογίας
[2, 10]	ἔρια τῶν ἀμπεχονῶν τὰς ὑφάνσεις	ἀσθενεῖς	ἀποτελοῦσι, τὸ δὲ οὐδ´ εἰς
[2, 1]	ὑμῶν αὕτη πρόσκομμα γένηται τοῖς	ἀσθενέσιν.	~Οὐ χρὴ οὖν καθάπερ ἀσωτευομένους
[2, 1]	δὲ τὴν συνείδησιν τύπτοντες τῶν	ἀσθενούντων	ἀδελφῶν εἰς Χριστὸν ἁμαρτάνουσιν. Ταύτῃ
[2, 1]	ὑπολαμβανόντων ὑδαρότητα, οἷς ἡ συνείδησις	ἀσθενοῦσα	μολύνεται. Βρῶμα γὰρ ἡμᾶς οὐ
[2, 1]	τῇ σῇ γνώσει ὁ ἀδελφὸς	ἀσθενῶν,	δι´ ὃν Χριστὸς ἀπέθανεν. Οἱ
[2, 1]	περιχεῖσθαι τῇ ἀπληστίᾳ συνεχομένων καὶ	ἀσθμαινόντων	ὑπὸ ἀκρασίας, ὠθουμένης κατ´ ἔπειξιν
[2, 1]	δέ» ἅτε ὑπ´ αὐτοῦ εὐτέλειαν	ἀσκεῖν	δεδιδαγμένοι— ἐπέδωκαν αὐτῷ ἰχθύος ὀπτοῦ
[2, 6]	δὲ περὶ τὴν φωνὴν σωφρονεῖν	ἀσκεῖν	ἐστι λαγνείας καρτερεῖν. Διειλήφαμεν δὲ
[2, 3]	ἀργυροῦν δεῖ πλοῦτον οὔτε χρυσοῦν»	ἀσκεῖν	ἔχειν, ἀλλὰ μητὲ σκεῦος ἀχρεῖον,
[2, 10]	ζῴων καὶ ἐπὶ τῶν ἐν	ἀσκήσει	σωμάτων, ὧν οἱ ἀπεχόμενοι ἐν
[2, 9]	εἰς ἔθος ἰόν. Μελέτη δὲ	ἀσκήσεως	ἀίδιον ἐγρήγορσιν ἐκ πόνων γεννᾷ.
[2, 4]	ἔθος ἦν τοὺς ἐν πολέμῳ	ἀσκητὰς	καὶ τοῦ θείου καταπεφρονηκότας φόβου
[2, 10]	κοίτην ἴωμεν· εἰ γὰρ σεμνότητα	ἀσκητέον,	ὥσπερ οὖν, πολὺ πλέον τῇ
[2, 11]	ἐγγὺς τὸ ὑποδεδέσθαι τῷ δεδέσθαι.	Ἀσκητικώτατόν	γέ τοι γυμνοῖς χρῆσθαι τοῖς
[2, 1]	ἀλλὰ οὐδὲ τὰ παρὰ τοῖς	Ἀσκραίοις	τεῦτλα, κτένας τε ἐκζητοῦσιν Μηθυμναίους
[2, 4]	δεκαχόρδῳ ψάλατε αὐτῷ, ᾄσατε αὐτῷ	ᾆσμα	καινόν. Καὶ μή τι τὸ
[2, 4]	κύλικας Ἑβραϊκῶν κατ´ εἰκόνα ψαλμῶν	ᾆσμα	τὸ καλούμενον σκολιὸν ᾔδετο, κοινῶς
[2, 10]	τὰ ἀφροδίσια, εὐφήμει» φήσας, ἄνθρωπε,	ἀσμενέστατα	μέντοι αὐτὰ ἀπέφυγον ὥσπερ λυττῶντα
[2, 12]	μὴ ἔχουσιν. Προσήκει τοίνυν λιτότητα	ἀσπάζεσθαι	τὰς Χριστῷ λατρευούσας. Τῷ ὄντι
[2, 11]	ἀξιοῦσιν, πολλαὶ δὲ καὶ ἐρωτικοὺς	ἀσπασμοὺς	ἐγχαράττουσιν αὐτοῖς, ὡς ἂν ἐκ
[2, 7]	διάνοιαν, συνεργεῖ δὲ αὐτοῖς τὸ	ἄστατον	τῆς ἡλικίας πρὸς τὸ εὐκατάφορον
[2, 10]	δυνατὸν ἀποφθέγξασθαι μάλα κοσμίως τὴν	ἀστείαν	ἐκείνην φωνὴν πρὸς τὸν εἰπόντα·
[2, 10]	συγκρούει τὴν ἁρμονίαν τοῦ σώματος.	Ἀστεῖος	οὖν μάλα ἐκεῖνος ὁ πρὸς
[2, 2]	θέαμα ἄλλοις καὶ〉 γέλως γενώμηθα.	Ἀστείως	ἄρα εἴρηται· Ὡς ἄρα κάμινος
[2, 2]	οὕτως ἀναισχύντως ὡς ἡμεῖς; οὐχὶ	ἀστείως;	οὐχὶ κοσμίως; οὐκ ἐπιλελογισμένως; Εὖ
[2, 7]	αὐτοῦ. ~Τίνα χρὴ παραφυλάττεσθαι τοὺς	ἀστείως	συμβιοῦντας. Ἀπέστω δέ, ἀπέστω ἡμῶν
[2, 2]	μαθηματικῶν καλούμενος ὁ πρὸ τοῦ	ἀστέρος	τοῦ πλανωμένου καταριθμούμενος συνιζηκυίας τῆς
[2, 10]	ἔμπαλιν οἱ ἄρχοντες οἱ τὸ	ἀστικὸν	πολίτευμα ἐζηλωκότες ἐκλαθόμενοι τῆς ἀνδρωνίτιδος
[2, 2]	τῆς καταιγίδος, τοῦ τῆς ἀληθείας	ἀστοχήσας	λιμένος, ἕως ἂν περιπεσὼν ὑφάλοις
[2, 2]	δεδουλωμένον. Ὥστε ὅτῳ τρόπῳ Ἐλπήνωρ	ἀστραγάλων	ἐάγη» καταπεσὼν ὑπὸ μέθης, οὕτω
[2, 10]	τὰς κατόπιν εὐνὰς καὶ τὰς	ἀσυμφυεῖς	ἀνδρογύνους κοινωνίας, ἑπομένους τῇ φύσει
[2, 1]	τοὺς καιρούς, ὧν αἱ χρήσεις	ἀσύμφωνοι.	Καὶ εἴτε ἐσθίετε» φησίν, εἴτε
[2, 10]	ἑαυτοῦ τὴν σεμνότητα ἐπιδεικτέον τὰς	ἀσχήμονας	συμπλοκὰς παραιτούμενον καὶ τῆς πρὸς
[2, 2]	μηδὲ πρὸ πόσεως τοὺς ὀφθαλμοὺς	ἀσχημονεῖν	ἀναγκάζοντας, ἀμυστὶ ἕλκοντας ὑπὸ ἀκρασίας,
[2, 1]	τοῦ προσώπου διατηροῦσιν ἀδιάστροφον, οὐκ	ἀσχημονοῦσιν	οὐδὲ περὶ τὴν κατάποσιν, ἀλλὰ
[2, 10]	~Ῥημάτων δὲ ἀκολάστων καὶ σχημάτων	ἀσχημόνων	ἑταιρικῶν τε φιλημάτων {ὀνόματα πορνικὰ}
[2, 1]	ἀλλ´ ἀφαρπαζόντων δίκην ἀμέτρως καὶ	ἀσχημόνως	ἐμφορουμένους; Ἔστι γὰρ ὁρᾶν τοὺς
[2, 2]	κομιδῇ κατὰ τὸ στόμιον ἀλαβάστροις	ἀσχημόνως	πίνουσαι ἀνακλῶσι μὲν τὰς κεφαλάς,
[2, 7]	Καὶ τὰς ὑπ´ ὄψιν δὲ	ἀσχημοσύνας	παραιτητέον καὶ τὰς αἰσχρολογίας αὐτῶν.
[2, 2]	οἰνομάχλη γυνή. Διὰ τί; Ὅτι	ἀσχημοσύνην	αὐτῆς οὐ συγκαλύπτει» Ταχὺ γὰρ
[2, 10]	ἀλλήλους, ἄρρενες ἐν ἄρρεσι τὴν	ἀσχημοσύνην	κατεργαζόμενοι καὶ τὴν ἀντιμισθίαν, ἣν
[2, 2]	δι´ ἣν οἱ σκεπάσαντες τὴν	ἀσχημοσύνην	τῆς μέθης εὐλογοῦνται παρὰ κυρίῳ.
[2, 6]	μηδὲ φθέγξασθαί τι τῶν τῆς	ἀσχημοσύνης	ἐφιέναι ἡμῖν, πόρρωθεν διαβάλλων πρὸς
[2, 1]	ὅ γε ἀεὶ εὐχαριστῶν οὐκ	ἀσχολεῖται	περὶ ἡδονάς. Εἰ δὲ καὶ
[2, 10]	ἀποστραφεῖσαι, ἔνδον περὶ τὴν παιδοποιίαν	ἀσχολούμεναι	συνεργοῦσι τῷ δημιουργῷ. Οὐ δὴ
[2, 1]	οὗτοι οἱ περὶ τὰς λοπάδας	ἀσχολούμενοι	καὶ τὰς μεμωρημένας τῶν ἡδυσμάτων
[2, 10]	ὅταν ἀποστραφῶσι περὶ τὴν ἀποκύησιν	ἀσχολούμενοι	τῆς ἀποτέξεως οἱ πόροι. Τὸ
[2, 2]	ᾧ ἐστιν ἀσωτία πολλή» τὸ	ἄσωστον	τῆς μέθης διὰ τῆς ἀσωτίας
[2, 1]	δοκοῦσιν αἰνίττεσθαι τὸ τέλος αὐτῶν,	ἀσώστους	αὐτοὺς κατὰ ἔκθλιψιν τοῦ σίγμα
[2, 1]	ἀσθενέσιν. ~Οὐ χρὴ οὖν καθάπερ	ἀσωτευομένους	ἡμᾶς κατὰ τὴν ἐν τῷ
[2, 10]	φιλοινία, φιλογυνία, καὶ δὴ καὶ	ἀσωτία	καὶ φιληδονία πᾶσα, ὧν τυραννεύει
[2, 2]	μεθύσκεσθε ἐν οἴνῳ, ᾧ ἐστιν	ἀσωτία	πολλή» τὸ ἄσωστον τῆς μέθης
[2, 1]	τὸ τῆς δικαιοσύνης δέλεαρ τὴν	ἀσωτίαν	καὶ τὴν φιλαργυρίαν, ὡς τὸ
[2, 2]	ἄσωστον τῆς μέθης διὰ τῆς	ἀσωτίας	αἰνιξάμενος. Εἰ γὰρ καὶ τὸ
[2, 1]	πατρὸς αὐτῶν τοῦ λίχνου θηρίου.	Ἀσώτους	{τ´} αὐτοὺς οἱ καλέσαντες πρῶτοι
[2, 6]	Τὸ γὰρ ἐν τοῖς ὀνόμασιν	ἀτακτεῖν	μελέτην ἐμποιεῖ τοῦ καὶ εἰς
[2, 10]	ἔθνη τοῦ κόσμου ζητεῖ. Οἱ	ἄτακτοι	καὶ ἀνόητοι τὰ ἔθνη εἰσίν.
[2, 4]	Αἰγυπτίων καὶ τοιαύταις ῥᾳθυμίαις σάλοι	ἄτακτοι	καὶ ἀπρεπεῖς καὶ ἀπαίδευτοι κομιδῇ
[2, 1]	καλὸν γὰρ μὴ συναναμίγνυσθαι τοῖς	ἀτάκτοις—	πᾶν τὸ παρατιθέμενον κελεύει ἡμῖν
[2, 10]	ὄρεξις, οὐχ ἡ τοῦ σπέρματος	ἄτακτος	ἔκκρισις ἡ παράνομος καὶ ἡ
[2, 2]	οὐ συγκαλύπτει» Ταχὺ γὰρ εἰς	ἀταξίαν	ὑποσύρεται γυνή, κἂν μόνον ἐπιδῷ
[2, 7]	ἀὴρ περίττωμα. Ἀγερωχίας δὲ καὶ	ἀταξίας	σύμβολον τὸ προσθεῖναι τοῖς ἤχοις
[2, 10]	ἐπειδὰν ἐκτραπῇ κατὰ τοῦτο τῆς	ἀταξίας	τὸ μέρος τὸ κατὰ τὴν
[2, 7]	τε πολλά τε ᾔδει, μάψ,	ἀτὰρ	οὐ κατὰ κόσμον. Φοβερὸς ἐν
[2, 7]	λόγων, ἐπεὶ τέλος ἡμῖν ἡ	ἀταραξία,	καὶ τοῦτο ἄρα ἐστὶν τὸ
[2, 1]	μετὰ τὴν ἀνάστασιν. Οἳ δέ»	ἅτε	ὑπ´ αὐτοῦ εὐτέλειαν ἀσκεῖν δεδιδαγμένοι—
[2, 4]	τοῖς τῆς ἀπάτης ὀργάνοις περιψοφούμενοι·	ἀτεχνῶς	γάρ, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, θέατρον
[2, 1]	τῇ αὑτῶν ἐκποριζόμενοι λαιμαργίᾳ. Σαγηνεύειν	ἀτεχνῶς	οἱ πλεονέκται καὶ πολυπράγμονες οὗτοι
[2, 1]	καὶ ἐξωλέστατον. Παραπλήσιος οὖν οὗτος	ἀτεχνῶς	τῷ ἐγγαστριμύθῳ καλουμένῳ. Ἄμεινον δὲ
[2, 10]	φησιν ὁ ἀπόστολος, εἰς πάθη	ἀτιμίας·	αἵ τε γὰρ θήλειαι αὐτῶν
[2, 10]	ὠνούμεναι σφᾶς αὐτὰς ἀχρειοτέρας καὶ	ἀτιμοτέρας	τῶν ὑφασμάτων ἐλέγχουσιν. Τί ποτ´
[2, 10]	πάντως αὑτὸν χείρονα ἀποφαίνει καὶ	ἀτιμότερον.	Ὁ γὰρ ἁμαρτάνων, παρ´ ὅσον
[2, 10]	παρ´ ὅσον ἁμαρτάνει, χείρων καὶ	ἀτιμότερος	αὐτὸς αὑτοῦ· πάντως δὲ ἤδη
[2, 1]	τοῦτο, ἵνα πλανωμένην λάβωσι τὴν	ἀτμίδα	διὰ τῆς ἀναπνοῆς; Πῶς δὲ
[2, 10]	κατασκευὴν τῶν ἐσθήτων καθαρευτέον πάσης	ἀτοπίας,	οὕτως δὲ καὶ τῆς χρήσεως
[2, 5]	δεῖ ἡμῖν αὐτοῖς ἐπιτρέπειν γελωτοποιεῖν.	Ἄτοπον	γάρ, ὧν ἀκροατὰς γενέσθαι κεκώλυται,
[2, 12]	τὴν χρῆσιν κοινὴν εἶναι βεβούληται.	Ἄτοπον	δὲ ἕνα τρυφᾶν πενομένων πλειόνων.
[2, 5]	εὑρίσκεσθαι μιμητάς· πολλῷ δὲ ἔτι	ἀτοπώτερον	γελοῖον αὐτὸν σπουδάζειν γενέσθαι, τοῦτ´
[2, 9]	συμβουλευούσης· ψυχῆς δὲ ὄλεθρος τὸ	ἀτρεμῆσαι	αὐτήν· διόπερ ἀεὶ τὸν θεὸν
[2, 1]	τούτοις συνωνοῦνται τοὺς ἀπὸ Φάσιδος,	ἀτταγᾶς	Αἰγυπτίας, Μῆδον ταῶνα. Ταῦτα τοῖς
[2, 1]	τε ἐκζητοῦσιν Μηθυμναίους καὶ ψήττας	Ἀττικὰς	καὶ τὰς Δαφνίους κίχλας χελιδονίους
[2, 11]	τῶν σανδαλίων ματαιοτεχνίας καὶ κρηπῖδας	Ἀττικὰς	καὶ τὰς Σικυωνίας καὶ τοὺς
[2, 10]	οὐκ ἄν ποτε χιλίας εὕροι	Ἀττικάς,	μίαν δέ που ἐσθῆτα μυρίων
[2, 11]	χρηστέον· κονίποδας αὐτὰ ἐκάλουν οἱ	Ἀττικοί,	διὰ τὸ πελάζειν μοι δοκεῖν
[2, 12]	ἐπέχοντες τρόπον καὶ παρὰ τοῖς	Ἀττικοῖς	αὐτῷ τούτῳ τῷ ὀνόματι ἁλύσεις
[2, 3]	ἔνιπτεν αὐτῶν σαβάνῳ περιζωσάμενος, ὁ	ἄτυφος	θεὸς καὶ κύριος τῶν ὅλων,
[2, 10]	ἀκρίδας, γλυκεῖαν καὶ πνευματικὴν τροφήν,	ἀτύφους	καὶ σώφρονας τὰς ὁδοὺς τοῦ
[2, 1]	με» φησίν, ὁ ταύτῃ λεγόμενος	αὖ	βίος εὐδαίμων, Ἰταλικῶν τε καὶ
[2, 6]	εἴ τις ἀγαθός» Πάλιν τε	αὖ·	Καθὼς πρέπει ἁγίοις, μὴ ὀνομαζέσθω
[2, 5]	τὸν γέλωτα ἐπιστομιστέον. Καὶ γὰρ	αὖ	καὶ αὐτὸς ὃν μὲν δεῖ
[2, 9]	τούτοις τὸ εὔδαιμον. Πάλιν τε	αὖ	κενοδοξίας ἐστὶ κυνικῆς καθάπερ τὸν
[2, 7]	τοὺς κεκράκτας ἐπιστομιστέον. Ταύτῃ γὰρ	αὖ	τὸν Θερσίτην πληγαῖς ᾐκίσατο ὁ
[2, 3]	σκευῶν ἐπώδυνος ἡ λῆψις, εἴτε	αὖ	ψυχρὸν πάλιν ἐγχέαι, μεταδίδωσι τῆς
[2, 8]	αὐχμὸς πολιωτέρους ποιεῖ— εἴτε γὰρ	αὔανσις	τριχὸς ἡ πολιὰ εἴτε ἔνδεια
[2, 10]	κυρίου ταῖς τῆς ἀληθείας ἀπαστράπτοντα	αὐγαῖς.	Τοιαύτην ἄλλην τὸν κύριον ἐσθῆτα
[2, 2]	καθαρὰ καὶ ξηρὰ καὶ φωτοειδής,	αὐγὴ	δὲ ψυχὴ ξηρὰ σοφωτάτη καὶ
[2, 7]	τὸ μὲν ἀγεννείας, τὸ δὲ	αὐθαδείας	τεκμήριον. Ἀπέστω δὲ καὶ ἡ
[2, 3]	πῶς οἴεσθε τὴν ἀπειροκαλίαν ἐξ	αὐθεντείας	κυριακῆς ἐξοριστέαν; Διὰ τοῦτο καί·
[2, 2]	τῇ χθιζῇ μέθῃ ἄλλην ἕωθεν	αὖθις	ἀναντλοῦντας μέθην. Καλόν, ὦ φίλοι,
[2, 8]	ὁ λόγος, ὁ κύριος μυστικῶς	αὖθις	ἀναστέφεται ἀκάνθῃ, ἐνθένδε ἀπιὼν ἐκεῖσε
[2, 10]	δροσιζόμενοι τοῦ θεοῦ, καρέντες δὲ	αὖθις	ἀνατέλλομεν, ὡς ἐν τῷ Περὶ
[2, 2]	τὸ πνεῦμα, ἡ δὲ ἀμφοῖν	αὖθις	κρᾶσις ποτοῦ τε καὶ λόγου
[2, 8]	τύπου τὸ διδασκαλικὸν εἶδος παρεισάγων,	αὖθις	οὖν ἐπὶ τὸ προκείμενον ἐπάνειμι.
[2, 10]	τοῦτο πνιγόμενον ἀποδίδωσι τὸν ἦχον.	Αὖθις	οὖν συνεξομοιούμενον τῷ περιέχοντι καὶ
[2, 10]	προσίεται τὸ σπέρμα, πεπληρωμένον μέμυκεν,	αὖθίς	τε ἀποκενοῦται καθαιρομένη κυήσει, ἀποθεμένη
[2, 6]	λόγον κυρίῳ ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως.	Αὖθίς	τε ἐκ τοῦ λόγου σου
[2, 10]	εὐφυοῦς τῶν τῆς μήτρας ἀποστερούμενον	αὐλάκων.	Οὐδέ τινα τῶν παλαιῶν Ἑβραίων
[2, 10]	οἱ δὲ τὴν οὐράνιον θεραπεύοντες	αὐλὴν	περὶ τὸν πάντων βασιλέα τὴν
[2, 4]	τόλμα αἰσχροποιός. Οἱ δὲ ἐν	αὐλοῖς	καὶ ψαλτηρίοις καὶ χοροῖς καὶ
[2, 4]	ὃ μὲν γάρ ἐστι μεθυστικὸς	{αὐλὸς}	ἄλυς, ἐρωτικῆς σχεδιαστὴς ἀδημονίας, ὁ
[2, 4]	Σῦριγξ μὲν οὖν ποιμέσιν ἀπονενεμήσθω,	αὐλὸς	δὲ ἀνθρώποις δεισιδαίμοσιν εἰς εἰδωλολατρείας
[2, 4]	καὶ Κρῆτες λύρᾳ καὶ Λακεδαιμόνιοι	αὐλῷ	καὶ κέρατι Θρᾷκες καὶ Αἰγύπτιοι
[2, 4]	τῇ σάλπιγγι καὶ τυμπάνῳ καὶ	αὐλῷ,	οἷς ἔθος ἦν τοὺς ἐν
[2, 4]	μιγνυμέναις οἷον ὑμέναιος ἐπαυλεῖται νόμος	αὐλῳδίας·	ἱππόθορον τοῦτον κεκλήκασιν οἱ μουσικοί.
[2, 2]	ποτὲ ἦν, προμηθουμένην αὑτῆς τῶν	αὐλῶν	ἀπορρῖψαι τὸ ἐπιτερπὲς διὰ τὸ
[2, 5]	παρρησία τὴν ἀκοσμίαν εἰς αἰσχρολογίαν	αὔξει·	καί τι ἔπος προέηκεν, ὅπερ
[2, 10]	τυραννεύει ἐπιθυμία. Μυρία δὲ τούτοις	αὔξεται	ἀδελφὰ παθήματα, ἐξ ὧν τὸ
[2, 10]	ἐμφαίνοντος τοῦ ὀνόματος, ἐξ ὧν	αὐξηθέντων	τὸ πολὺ τῶν νοσημάτων πλῆθος
[2, 1]	γὰρ κωλύεται τὸ ἀνατρέχον εἰς	αὔξην	πνεῦμα τῆς πολλῆς τροφῆς ἀντιφραττούσης
[2, 1]	τὴν κουφότητα χρησιμεῦον, ἐξ ὧν	αὔξησίς	τε καὶ ὑγεία καὶ ἰσχὺς
[2, 1]	πρόβατα, λέγοντες· φάγωμεν καὶ πίωμεν,	αὔριον	γὰρ ἀποθνῄσκομεν· καὶ ὅτι γε
[2, 10]	σήμερον ἐν ἀγρῷ ὄντα καὶ	αὔριον	εἰς κλίβανον βαλλόμενον ὁ θεὸς
[2, 4]	καὶ βωμολοχίαν ἐκδιαιτῶνται· τὰ δὲ	αὐστηρὰ	καὶ σωφρονικὰ μέλη ἀποτάσσεται ταῖς
[2, 2]	γέγονεν σάρξ» Ἄγαμαι τοίνυν τοὺς	αὐστηρὸν	ἐπανῃρημένους βίον καὶ τῆς σωφροσύνης
[2, 5]	σφᾶς αὐτοὺς ἁρμοστέον εὐκράτως, τὸ	αὐστηρὸν	τῆς σπουδῆς ἡμῶν καὶ τὸ
[2, 10]	εὐφήμει» φήσας, ἄνθρωπε, ἀσμενέστατα μέντοι	αὐτὰ	ἀπέφυγον ὥσπερ λυττῶντα καὶ ἄγριον
[2, 11]	βλαύταις ἢ φαικασίοις χρηστέον· κονίποδας	αὐτὰ	ἐκάλουν οἱ Ἀττικοί, διὰ τὸ
[2, 9]	ἡ χρῆσις, ἀλλ´ ἡ περὶ	αὐτὰ	ἐπιτήδευσις κεκώλυται· οὐ γὰρ ἐν
[2, 9]	βλακικόν. Οὐ σπουδαστέον ἄρα περὶ	αὐτά.	Οὐ γὰρ ἀπείρηται τοῖς κεκτημένοις
[2, 1]	ποικίλων βρωμάτων, ἀλλ´ οὐ περὶ	αὐτὰ	σπουδαστέον· μεταληπτέον δὲ τῶν παρατιθεμένων,
[2, 10]	αὐτῶν καὶ οἱ πορφυρευταὶ καὶ	αὐτὰ	τὰ κογχύλια διὰ τὸ αἷμα
[2, 10]	κόσμον ἀντικαταλλαττομένη τἀνδρὸς κατὰ τὰ	αὐτὰ	τῇ Ἀργείᾳ ἑταίρᾳ, τῇ Ἐριφύλῃ
[2, 7]	ἀκρασίας· οὐ γὰρ κατὰ τὰ	αὐτὰ	τοῖς βουσὶν καὶ τοῖς ὄνοις
[2, 6]	ὁ θεῖος παιδαγωγὸς κατὰ τὰ	αὐτὰ	τοῖς παλαίουσι τῶν παιδίων, ὡς
[2, 10]	ἡμῖν δεδημιούργηται, μὴ κατὰ τὰ	αὐτὰ	τοῖς προβάτοις ἀφραίνωμεν, παιδαγωγούμενοι δὲ
[2, 10]	ἀμφοῖν τὸ σκέπεσθαι κατὰ τὰ	αὐτὰ	τῷ ἐσθίειν καὶ πίνειν. Κοινῆς
[2, 10]	τῶν ἀνθρώπων γένος κακοτέχνοις μηχαναῖς·	αὗται	γὰρ πορνείας ἐπικαλύμματι τοῖς ἐς
[2, 10]	τῆς ἐσθῆτος καὶ τὰς βαφάς·	αὗται	γὰρ πόρρω καὶ τῆς χρείας
[2, 1]	νόμων αὐτῆς. Αἱ δὲ εὐφροσύναι	αὗται	ἔναυσμά τι ἀγάπης ἔχουσιν ἐκ
[2, 12]	αἱ χρόαι τετάχαται, τίμιαι δὲ	αὗται,	τὰ δ´ ἄλλα ὕλη γεώδης
[2, 10]	κακίας εἰκόνας ὑπογράφοντα· τὴν μὲν	αὐταῖν	ἀφελῶς ἱσταμένην ἐποίησε καὶ λευχείμονα
[2, 10]	οὗτος Μωυσῆς καὶ ταῖς γαμεταῖς	αὐταῖς	ἀπαγορεύει πλησιάζειν, ἢν ταῖς ἐπιμηνίοις
[2, 10]	πᾶν τοὐναντίον, τὸ μὲν σῶμα	αὐταῖς	εἰ πιπράσκοιτο, οὐκ ἄν ποτε
[2, 10]	σεμνὸν οὐκ ἐμμάρτυρον δείκνυται ἐν	αὐταῖς	ἐκείναις ταῖς ὀξείαις ἡδοναῖς. Εὔνοια
[2, 10]	δὲ συμπεριφέρεσθαι χρή, ὀλίγον ἐνδοτέον	αὐταῖς	μαλακωτέροις χρῆσθαι τοῖς ὑφάσμασιν μόνον
[2, 11]	Πλὴν τὰ πολλὰ ὑποδήμασι χρηστέον	αὐταῖς·	οὐ γὰρ ἁρμόζει γυμνὸν ἐπιδείκνυσθαι
[2, 12]	ἀληθινὴ εὐκοσμία. Τὰ δὲ ὦτα	αὐταῖς	παρὰ φύσιν μὴ τιτράσθω εἰς
[2, 9]	ψυχαῖς ἡμῶν ὠφέλειαν ἐπιφέρων οὐδ´	αὐταῖς	ταῖς περὶ τὴν ἀλήθειαν πράξεσι
[2, 2]	συμβουλεύοντες, πόρρωθεν ἄνωθεν ὀλισθανούσας ἀνακόπτοντες	αὐταῖς	τὰς ὀρέξεις. Ἡ δ´ οὖν
[2, 12]	ἡ δικαιοσύνη, τιθηνὴ δὲ ἡ	αὐτάρκεια.	Αὕτη γοῦν τοι ἕξις ἐστὶν
[2, 1]	οὐδὲ τοῦτο· ἀγαθὴ γὰρ κουροτρόφος	{αὐτάρκεια}	εἰς κοινωνίαν ἀγάπη ἐφόδιον ἔχουσα
[2, 1]	αἱ γὰρ κατὰ φύσιν ὀρέξεις	αὐταρκείᾳ	περιορίζονται. ~Ἰουδαίοις δὲ διὰ τοῦ
[2, 1]	αὑτῆς, ἡ δὲ ὑπερβλύζουσα τὴν	αὐτάρκειαν	δίαιτα τὸν ἄνθρωπον κακοῖ, νωθῆ
[2, 1]	ἀγάπη ἐφόδιον ἔχουσα πλούσιον, τὴν	αὐτάρκειαν,	ἣ δὴ ἐφεστῶσα τῇ τροφῇ
[2, 3]	ἕνεκεν ἡ πᾶσα ἡμῖν κτῆσις,	αὐταρκείας	δὲ χάριν ἡ χρῆσις, ἣν
[2, 8]	εὐωδίαν, εἰς τὸ θυσιαστήριον παραδεχέσθων.	Αὔταρκες	μὲν οὖν τὸ ἔλαιον αὐτὸ
[2, 1]	ἐσχαρίτην καὶ λάγανον ἀπὸ τηγάνου»	Αὐτάρκης	αὕτη ἡ τροφὴ καὶ Ἰσραηλιτική,
[2, 2]	οἶνος ἔκτισται ἀπ´ ἀρχῆς πινόμενος	αὐτάρκης.	Κίρνασθαι δὲ ἄριστον ὕδατι ὡς
[2, 10]	τούτων ἐπιεικέστεροι γνωρίζουσι μὲν οὔσας	αὐτὰς	ἁμαρτίας, ἡττῶνται δὲ τῶν ἡδονῶν.
[2, 10]	ἐσθῆτα μυρίων {ταλάντων} ὠνούμεναι σφᾶς	αὐτὰς	ἀχρειοτέρας καὶ ἀτιμοτέρας τῶν ὑφασμάτων
[2, 12]	θεοσέβειαν, δι´ ἔργων ἀγαθῶν σφᾶς	αὐτὰς»	κοσμουσῶν. Καὶ γὰρ εἰκότως ἀπεῖναι
[2, 10]	ἐκφλέγουσαι τὰς ῥᾳθυμίας, καὶ δῆτα	αὐτὰς	περὶ τὰς μεμωρημένας ταύτας καὶ
[2, 12]	ἐν Θεσμοφοριαζούσαις ὑποδείκνυσιν. Παραθήσομαι δὲ	αὐτὰς	τοῦ κωμικοῦ τὰς λέξεις διελεγχούσας
[2, 12]	ἐθέλειν ὑμᾶς, ὦ γυναῖκες, σφᾶς	αὐτὰς	φαίνεσθαι πεπεδημένας; εἰ γὰρ ἡ
[2, 10]	ἀνδρογύνους κοινωνίας, ἑπομένους τῇ φύσει	αὐτῇ	ἀπαγορευούσῃ διὰ τῆς τῶν μορίων
[2, 10]	κένωμα μόνον τῆς ὑστέρας ἱκανὸν	αὐτῇ	γίνεται συνουσίας ὁρμητήριον· τὸ γὰρ
[2, 7]	αὐτῷ, διαβολῆς· ἐπίνοια γὰρ καὶ	αὐτὴ	διδασκαλικὴ διὰ τοῦ μὴ προσόντος
[2, 8]	λάθωμεν ἣν ἐφυγαδεύσαμεν ἀκολασίαν, κάθοδον	αὐτῇ	διδόντες εἰς ψυχὴν διὰ τῶν
[2, 10]	τοῦ πόρου τῆς περιττώσεως πέφυκεν	αὐτῇ	ἐξοχή τις σαρκικὴ παραπλησία τῷ
[2, 6]	ἡμῖν ἀφεκτέον καὶ τοὺς χρωμένους	αὐτῇ	ἐπιστομιστέον καὶ ὄψει δριμυτέρᾳ καὶ
[2, 10]	δὲ τὰ τῆς σαρκὸς ἔργα,	αὐτῇ	καθαρᾷ τῇ σαρκὶ ἐπενδυσάμενοι τὴν
[2, 12]	τῶν Βααλείμ, ἐν αἷς ἐπέθυσεν	αὐτῇ,	καὶ περιετίθετο τὰ ἐνώτια ἑαυτῆς
[2, 10]	τοὺς πειρᾶν ἐθελήσαντας σφᾶς ἐπαισχῦναι	αὐτῇ	πόλει κατέφλεξαν, δεῖγμα ἐναργὲς τοῦτο,
[2, 10]	ἔχοντα ζῴδια ἐν τῇ πορφύρᾳ,	αὐτῇ	τέχνῃ χαίρειν ἐατέον. Τί γὰρ
[2, 7]	καὶ συνδιωκομένως ὁμιλητέον. Καὶ γὰρ	αὐτῇ	τῇ φωνῇ, ὡς ἔπος εἰπεῖν,
[2, 5]	κατακοιμίζεται μὲν ὁ λόγος ἐν	αὐτῇ	τῇ ψυχῇ καρηβαρήσας τῇ μέθῃ,
[2, 8]	ἡγεῖτο τὸ κάλλιστον εἶναι παρ´	αὐτῇ,	τὸ μύρον, τούτῳ τετίμηκε τὸν
[2, 1]	μελλήσαι ποτὲ γενέσθαι» ὁ χρώμενος	αὐτῇ,	τὸν νοῦν ἐγκατορύξας τῇ κοιλίᾳ,
[2, 10]	χρόας· ἡ φωνὴ δὲ καὶ	αὐτὴ	τὸν ὅμοιον τρόπον τῷ κρύει
[2, 9]	τοῦ σώματος συμπαθείας καὶ αὐτῆς	αὑτῇ	τὰ κράτιστα συμβουλευούσης· ψυχῆς δὲ
[2, 9]	δεόμενον ὕπνου ἐστίν— ἀεικίνητος γὰρ	αὕτη—	ἀλλὰ τὸ σῶμα ἀναπαύλαις διαβασταζόμενον
[2, 12]	πλησίον σου ὡς σεαυτὸν» πληρώσας.	Αὕτη	γὰρ ἡ ἀληθὴς τρυφή, ἡ
[2, 12]	τιμιωτέρα δέ ἐστι λίθων πολυτελῶν.	Αὕτη	γὰρ ἡ ἀληθινὴ εὐκοσμία. Τὰ
[2, 12]	δικαιοσύνη, τιθηνὴ δὲ ἡ αὐτάρκεια.	Αὕτη	γοῦν τοι ἕξις ἐστὶν ἀρκουμένη
[2, 1]	μὴ ἀφεθήσεται ἡ ἁμαρτία ὑμῶν	αὕτη,	ἕως ἂν ἀποθάνητε» οὐχὶ ἄφεσιν
[2, 1]	πλησίον σου, ἐν οὐρανοῖς ἐστιν	αὕτη	ἡ ἐπουράνιος εὐωχία, ἡ δὲ
[2, 1]	καὶ λάγανον ἀπὸ τηγάνου» Αὐτάρκης	αὕτη	ἡ τροφὴ καὶ Ἰσραηλιτική, ἡ
[2, 1]	ἐγκρίνεται ἡ τροφή. Ἁπλῆ δὲ	αὕτη	καὶ ἀπερίεργος, ἀληθείᾳ κατάλληλος, ἁπλοῖς
[2, 1]	μή ποτε ἡ ἐξουσία ὑμῶν	αὕτη	πρόσκομμα γένηται τοῖς ἀσθενέσιν. ~Οὐ
[2, 10]	Ὄψεως, οὐ σκέπης ἡ ἐσθὴς	αὕτη.	Τά τε χρυσῷ πεποικιλμένα καὶ
[2, 10]	σοῦ σπέρματος τοῦ ἐκμιανθῆναι πρὸς	αὐτήν.	Ἄθυτα δὲ παλλακίδων σπέρματα καὶ
[2, 10]	ἀλλ´ οὔτι γε τὴν φύσιν	αὐτὴν	ἀμείβουσιν, ὡς θῆλυ γίγνεσθαι ἐκ
[2, 9]	ψυχῆς δὲ ὄλεθρος τὸ ἀτρεμῆσαι	αὐτήν·	διόπερ ἀεὶ τὸν θεὸν ἐννοουμένη
[2, 2]	γυναικί, ᾗ καὶ τὸ συνειδέναι	αὐτὴν	ἑαυτῇ, ἥτις εἴη, μόνον αἰσχύνην
[2, 12]	τὸ πνεῦμα λέγει〉 κρεῖσσον γὰρ	αὐτὴν	ἐμπορευθῆναι ἢ χρυσίου καὶ ἀργυρίου
[2, 9]	ἀνθρώπου φωτίσαντες τήν τε ἀλήθειαν	αὐτὴν	ἐποπτεύσαντες καὶ τῶν ταύτης ῥευμάτων
[2, 3]	τὰ σκεύη τὰ ἐνοικίδια τὴν	αὐτὴν	ἔχειν διάνοιαν τοὺς τοῦ ὁμοίου
[2, 7]	ἐκκλίνῃ ἡ καρδία σου ἐπ´	αὐτήν,	καὶ τῷ αἵματί σου ὀλισθήσῃ
[2, 1]	ἁγνίζειν δὲ καὶ τὴν σάρκα	αὐτήν.	Ὁ γὰρ ἐκείνων καθαρῶς ἀπολυθείς,
[2, 10]	τὸ δὲ ἅπαξ πεπλασμένον εἰς	αὐτὴν	οὐ θέμις ἀντιπλασθῆναι πάθει· τὸ
[2, 10]	Φαίδρῳ τὴν παιδεραστίαν ἀποκρουόμενος θηρίον	αὐτὴν	προσειπεῖν, ὅτι τὸν χαλινὸν ἐνδακόντες»
[2, 12]	ἐπαπειλῶν καὶ ἐκδικήσω» λέγει ἐπ´	αὐτὴν	τὰς ἡμέρας τῶν Βααλείμ, ἐν
[2, 9]	σωματικῶς τῆς ψυχῆς, ἀλλὰ καθ´	αὑτὴν	ἐννοουμένης· ᾗ καὶ τῶν ὀνείρων
[2, 8]	μετανοίας δάκρυα. Διὰ τοῦτο ἀφέωνται	αὐτῆς	αἱ ἁμαρτίαι» Δύναται δὲ τοῦτο
[2, 1]	λέγει, ἀγάπη δὲ τήρησις νόμων	αὐτῆς.	Αἱ δὲ εὐφροσύναι αὗται ἔναυσμά
[2, 10]	τῷ στόματι. Αἱ δὲ ὀρέξεις	αὐτῆς	αἱ τέως περὶ τὰς φιλοστόργους
[2, 9]	τὰς τοῦ σώματος συμπαθείας καὶ	αὐτῆς	αὑτῇ τὰ κράτιστα συμβουλευούσης· ψυχῆς
[2, 7]	συνδείπνει πυκνότερον, μηδὲ ἔσθιε μετ´	αὐτῆς.	Διὸ καὶ ἐπιφέρει· Μηδὲ συμβολὰς
[2, 12]	Καὶ ἐπορεύετο ὀπίσω τῶν ἐραστῶν	αὐτῆς,	ἐμοῦ δὲ ἐπελάθετο, λέγει κύριος.
[2, 7]	ἐπιφέρει· Μηδὲ συμβολὰς ποίει μετ´	αὐτῆς	ἐν οἴνῳ, μή ποτε ἐκκλίνῃ
[2, 10]	νόμον σφαλερά, εἰ μὴ ὅσον	αὐτῆς	ἐπὶ παιδοποιίᾳ, περὶ δὲ τῆς
[2, 1]	τις ἀπὸ τῶν ἐκτὸς καὶ	αὐτῆς	ἔτι τῆς τοῦ σώματος ἀγωγῆς
[2, 1]	τοῦ θεοῦ ἄξιον, ἔργον δὲ	αὐτῆς	ἡ μετάδοσις. Φροντὶς δὲ παιδείας
[2, 10]	ἑκάστοτε; Ἔστι γοῦν συνιδεῖν ἐξ	αὐτῆς	καθάπερ στήμονας τὰ νεῦρα διαφορούμενα
[2, 10]	χρώματι γεγανωμένην· καὶ ἡ κίνησις	αὐτῆς	καὶ ἡ σχέσις πρὸς τὸ
[2, 12]	ἐνώτια ἑαυτῆς καὶ τὰ καθόρμια	αὐτῆς»	καὶ τὴν αἰτίαν τοῦ κοσμήματος
[2, 10]	τῷ θεῷ καὶ ἡ φροντὶς	αὐτῆς	οὐ περισχίζεται, γημαμένη δὲ ἥ
[2, 2]	γυνή. Διὰ τί; Ὅτι ἀσχημοσύνην	αὐτῆς	οὐ συγκαλύπτει» Ταχὺ γὰρ εἰς
[2, 7]	μὴ συμμετακλιθῇς ἐπ´ ἀγκῶνα μετ´	αὐτῆς.	Τοῦτ´ ἔστι μὴ συνδείπνει πυκνότερον,
[2, 1]	τοῖς πλησίον ἀπένειμέν τι ἐξ	αὑτῆς,	ἡ δὲ ὑπερβλύζουσα τὴν αὐτάρκειαν
[2, 10]	δὲ τὴν σκέπην, οἶμαι, αὐτὸ	αὑτῆς	κρεῖττον ἀποφαίνειν τὸ σκεπόμενον, ὡς
[2, 12]	ἀρκουμένη οἷς δεῖ καὶ δι´	αὑτῆς	ποριστικὴ τῶν πρὸς τὸν μακάριον
[2, 2]	θεία σοφία ὑφορωμένη παραγγέλλει τοῖς	αὑτῆς	τέκνοις· Μὴ ἴσθι οἰνοπότης μηδὲ
[2, 2]	μῦθος, ἥτις ποτὲ ἦν, προμηθουμένην	αὑτῆς	τῶν αὐλῶν ἀπορρῖψαι τὸ ἐπιτερπὲς
[2, 8]	καὶ θᾶττον παρέρχεται μετανοίᾳ τιμωρουμένη.	Αὐτίκα	δὴ μάλα καὶ διελέγχεται τὸ
[2, 10]	Δεῖ δὲ τὴν σκέπην, οἶμαι,	αὐτὸ	αὑτῆς κρεῖττον ἀποφαίνειν τὸ σκεπόμενον,
[2, 8]	τῆς αὑτῶν καταμαρτυροῦντες ἀμαθίας· τοῦτ´	αὐτὸ	γὰρ οἱ σκληροκάρδιοι προφητείαν οὖσαν
[2, 3]	ἐστιν, ὡς εἰς πολλὰ τὸ	αὐτὸ	εὔθετον εἴη, καθαιροῖτο δὲ ἡ
[2, 10]	οὐδὲ γὰρ αἰδοῖα ἔχει τὸ	αὐτὸ	ζῷον ἅμα ἄμφω, ἄρρενος καὶ
[2, 10]	αὐτὸ οὐ καταλαμβάνει» καταυγάζεται δὲ	{αὐτὸ}	ἡ νὺξ τῷ σώφρονι λογισμῷ·
[2, 8]	βαρύοδμόν ἐστιν ἄνθος, ἐλέγχει δὲ	αὐτὸ	ἡ προσηγορία νάρκαν ἐμποιοῦν τοῖς
[2, 10]	νεοχμοῦται βομβύλιον— οἳ δὲ νεκύδαλλον	αὐτὸ	καλοῦσιν— ἐξ οὗ μακρὸς τίκτεται
[2, 8]	βαστάζειν οὐ κεχώρηκεν· μόνον δὲ	αὐτὸ	καρποφορεῖν ἐπίσταται οὐρανός. Πρὸς δὲ
[2, 1]	ἡμῶν προσφέρεσθαι, μᾶλλον δὲ ὅπως	αὐτὸ	κατευθύνειν χρή, λεκτέον· ὁπόταν γάρ
[2, 8]	Αὔταρκες μὲν οὖν τὸ ἔλαιον	αὐτὸ	λιπᾶναί τε τὴν ἐπιφάνειαν καὶ
[2, 2]	ἀμπέλου ταύτης, μέχρις ἂν πίω	αὐτὸ	μεθ´ ὑμῶν ἐν τῇ βασιλείᾳ
[2, 10]	ἡμῖν· καὶ ἡ σκοτία» φησίν,	αὐτὸ	οὐ καταλαμβάνει» καταυγάζεται δὲ {αὐτὸ}
[2, 4]	Καὶ τίς ὁ ψάλλων χορός,	αὐτό	σοι διηγήσεται τὸ πνεῦμα. Ἡ
[2, 8]	ἀποπνέουσιν. Καίτοι καὶ τὸ ἔλαιον	αὐτὸ	ταῖς μελίτταις καὶ τοῖς ἐντόμοις
[2, 12]	τὰ παιδία θεασάμενα φέρεται ἐπ´	αὐτὸ	τῇ λαμπρότητι ἀγόμενα, τῆς δὲ
[2, 10]	καλοῦ τὴν φιλοκοσμίαν, οὐχὶ δὲ	αὐτὸ	τὸ καλὸν προστρεπομένους, δι´ ὀνόματος
[2, 10]	ἀποτέξεως οἱ πόροι. Τὸ δὲ	αὐτὸ	τοῦτο ἄρρενί τε καὶ θηλείᾳ
[2, 10]	ἐγκρατείας ἡμῖν δεδήλωται. Εἰ δὲ	αὐτὸ	τοῦτο, εἰ γαμητέον, ἐδέησε σκέψεως,
[2, 1]	γάρ τοι βρωμάτων ἐπιτηδειότατα οἷς	αὐτόθεν	χρῆσθαι ὑπάρχει δίχα πυρός, ἐπεὶ
[2, 1]	κατὰ λόγον ἡ ἑστίασις ἦν·	Αὐτοὶ	δὲ ἐποίησαν εὐφροσύνην, σφάζοντες μόσχους
[2, 1]	τῇ εὐφροσύνῃ συναγωγὰς ἐγκαταλεγόμενοι καὶ	αὐτοὶ	δειπνάριά τε καὶ ἄριστα καὶ
[2, 1]	αὐτοὺς παριστάντας, ὡς Χριστὸν ἐσχήκαμεν	αὐτοί.	Εἰ γάρ τι τῶν τοιούτων
[2, 5]	παρόντων, εἰ μὴ ἄρα τι	αὐτοὶ	εἰς τὸ διαχέαι ἡμᾶς χαριεντίσαιντο,
[2, 12]	βοῦν χρυσοχοήσαντες καὶ τούτῳ εἰδωλολατρήσαντες	αὐτοὶ	μὲν οὐκ ὤναντο οὔτε τῆς
[2, 7]	μᾶλλον γαστριμαργίαν ἔφευγον. Οἱ δὲ	αὐτοὶ	οὗτοι ἀπόστολοι τοῖς κατὰ τὴν
[2, 8]	ἐπιγνώσονται κύριον καὶ δίκαιον· ὅτι	αὐτοὶ	παρεπίκραναν ἐπιδείξασθαι τὸν κύριον, τοῦτο
[2, 8]	οὖσαν σεσοφισμένην οὐ νοοῦσιν, ἣν	αὐτοὶ	ὕβριν καλοῦσιν κυρίου. ~Οὐκ ἔγνω
[2, 8]	κάλλος. Ἀλλὰ καὶ τοὺς θιγγάνοντας	αὐτοῖν	τὸ μὲν ἐνέψυξεν, τὸ δὲ
[2, 8]	ἡ παρὰ τὴν ὄψιν ἀπόλαυσις	αὐτοῖν	ὕβρις ἐστιν, οὐ τρυφή· τρυφᾶν
[2, 10]	ζῴῳ γίγνονται τούτῳ πλεοναζούσης ἐν	αὐτοῖς	ἀδεῶς τῆς παρὰ φύσιν σπορᾶς.
[2, 10]	Ταύτῃ τε πάλιν ὁ παιδαγωγὸς	αὐτοῖς	ἀπειλεῖ διὰ Ἡσαΐου λέγων· Οὐαὶ
[2, 10]	ὀργᾶν. Διὰ τοῦτο ἐπικυήσεις γίνονται	αὐτοῖς.	Ἀπέχεσθαι τοίνυν σφοδρῶν τε ὀρέξεων
[2, 9]	συνέχει ἐπιστρεφομένοις τοῖς εὐναζομένοις ἐν	αὐτοῖς	διὰ τὴν παρ´ ἑκάτερα τοῦ
[2, 1]	οὐ γάρ ἐστί τις ἐν	αὐτοῖς	δύναμις— διὰ δὲ τὴν συνείδησιν
[2, 3]	ὄψεως ἀπάτη μόνον· εἴτε γὰρ	αὐτοῖς	ἐγχέαι τις θερμοῦ κράματος, διαπυρουμένων
[2, 12]	χωρὶς προσπαθείας καὶ διαφορᾶς χρώμεθα	αὐτοῖς.	Εἰ δὲ ἀμήχανον πάντας σωφρονεῖν,
[2, 7]	αἱμάσσοντες τὰ οὖλα σφίσι τε	αὐτοῖς	εἰσὶν ἀηδεῖς καὶ τοῖς πλησίον
[2, 8]	οὔθ´ οἱ ἁβροδίαιτοι κέχρηνται Φαίακες	αὐτοῖς.	Ἐν δὲ τοῖς ἀγῶσι πρῶτον
[2, 10]	ἀναγεγράφαται νουθεσίαν, ὡς μὴ τοῖς	αὐτοῖς	ἐνσχεθῆναι, φυλάξασθαι δὲ μὴ περιπεσεῖν
[2, 3]	τὰ κτήματα καὶ τὰ ἐπ´	αὐτοῖς	ἔπιπλα ἑνὸς ἐπιδείκνυσθαι σύμβολα βίου
[2, 1]	παντελῶς ἀπολείπεσθαι πρὸς τὴν τροφὴν	αὐτοῖς	ἐπιτήδεια. Ὧν δὲ ἐφῆκεν ἅπτεσθαι,
[2, 5]	πολλοῦ γε καὶ δεῖ ἡμῖν	αὐτοῖς	ἐπιτρέπειν γελωτοποιεῖν. Ἄτοπον γάρ, ὧν
[2, 10]	τῶν ἡδονῶν. Καὶ τὸ σκότος	αὐτοῖς	ἐστι προκάλυμμα τῶν παθῶν· μοιχεύει
[2, 8]	χάρις ἀνθῶν τοῖς μὴ χρωμένοις	αὐτοῖς,	ἴστων ὡς ἄρα καὶ τὰ
[2, 5]	αὐτῶν δεῖ, μᾶλλον δὲ μέτρον	αὐτοῖς	καὶ καιρὸν ἐπιτιθέναι πρέποντα. Οὐ
[2, 8]	καὶ ἡ νάρδος εὐδοκιμεῖ παρ´	αὐτοῖς	καὶ τὸ ἀπὸ τῶν ῥόδων
[2, 10]	καλοῦ τὴν φύσιν. Καὶ ἔστιν	αὐτοῖς	ὁ τῇδε βίος ἀγνοίας ὕπνος
[2, 6]	ταῦτα οὐδὲ μὴν τὰ ἐπ´	αὐτοῖς	ὀνόματα καὶ ἡ δι´ αὐτῶν
[2, 8]	καὶ ὑποθυμιώμενα μύρα· ἐπινοεῖται γὰρ	αὐτοῖς	ὁσημέραι πρὸς τὸ ἄπληστον τῆς
[2, 1]	ἐστιν, ὁ θεός· λείπει δὲ	αὐτοῖς	οὐδὲ ἓν ὁτιοῦν μὴ μεριμνῶσι
[2, 3]	μὴ τετυφωμένως· ηὐξάμην δ´ ἂν	αὐτοῖς	παρ´ ὅλον τὸν βίον σκυβάλων
[2, 6]	~Περὶ αἰσχρολογίας. Αἰσχρολογίας δὲ παντελῶς	αὐτοῖς	τε ἡμῖν ἀφεκτέον καὶ τοὺς
[2, 7]	θεάματα ἀπρεπῆ κυμαινομένης ἔτι ἐν	αὐτοῖς	τῆς πίστεως ἐκριπίζει τὴν διάνοιαν,
[2, 7]	ἐκριπίζει τὴν διάνοιαν, συνεργεῖ δὲ	αὐτοῖς	τὸ ἄστατον τῆς ἡλικίας πρὸς
[2, 8]	καὶ τὰ εἴδωλα, ἔργῳ προσμαρτυροῦντες	αὐτοῖς	τὸ εἶναι νεκροῖς. Οἱ μὲν
[2, 10]	τοὺς τὸν θεὸν τὸν ἔνοικον	αὐτοῖς,	τὸν λόγον, διαφθείροντας καὶ μιαίνοντας
[2, 8]	συγχωρητέον, ἀπόχρη τῆς ὀδμῆς ἀπολαύειν	αὐτοῖς	τῶν ἀνθῶν, μὴ καταστεφέτωσαν δέ·
[2, 1]	καὶ φαγὼν ἐνώπιον αὐτῶν εἶπεν	αὐτοῖς»	φησὶν ὁ Λουκᾶς, ὅσα εἶπεν.
[2, 3]	γὰρ οἱ δι´ ἀπληστίαν ἐπ´	αὐτοῖς	χαίροντες κειμηλίοις· Ὁ δὲ συνάγων
[2, 11]	δὲ καὶ ἐρωτικοὺς ἀσπασμοὺς ἐγχαράττουσιν	αὐτοῖς,	ὡς ἂν ἐκ τῆς ἐπιβάσεως
[2, 1]	τοῦ πατρὸς δωρήμασιν, χρῆσθαι δὲ	αὐτοῖς,	ὡς ἄρχοντας, ἀπροσκλινῶς· καὶ γὰρ
[2, 1]	ὄψεις τοῖς προσοψήμασι δεδουλωκέναι συμμεταφερομένης	αὐτοῖς,	ὡς εἰπεῖν, τῆς ἀκρασίας πρὸς
[2, 8]	τίμιος ἢ μαργαρίτης ἢ σμάραγδος	αὐτὸν	αἰνίττεται τὸν λόγον, χρυσὸς δὲ
[2, 1]	αὐτῷ· καὶ ἐγένετο φωνὴ πρὸς	αὐτόν·	ἀνάστα καὶ θῦσον καὶ φάγε.
[2, 2]	διαχύσει. Οἶνος γὰρ πρῶτον μὲν	αὐτὸν	αὑτῷ ἵλεω ποιεῖ τὸν πιόντα
[2, 1]	Καὶ ἡ φωνὴ πάλιν πρὸς	αὐτὸν	ἐκ δευτέρου· ἃ ὁ θεὸς
[2, 2]	ὃς παρορᾷ μὲν τὸν λόγον	αὐτόν,	ἔκδοτον δὲ αὑτὸν συνεχώρησεν τῇ
[2, 1]	καὶ Πέτρος· ἀλλ´ ἔπεσεν ἐπ´	αὐτὸν	ἔκστασις» ἐν ταῖς Πράξεσι τῶν
[2, 8]	φησὶν ἡ γραφή· καὶ γὰρ	αὐτὸν	ἔκτισεν ὁ ὕψιστος, παρὰ δὲ
[2, 4]	διαχωρίζον ψάλλει τὸ πνεῦμα αἰνεῖτε	αὐτὸν	ἐν ἤχῳ σάλπιγγος» καὶ γὰρ
[2, 4]	φθόγγους ἀποδίδωσι τοὺς ἀνθρωπίνους· αἰνεῖτε	αὐτὸν	ἐν κυμβάλοις ἀλαλαγμοῦ» κύμβαλον τοῦ
[2, 4]	σάλπιγγος ἀναστήσει τοὺς νεκρούς· αἰνεῖτε	αὐτὸν	ἐν ψαλτηρίῳ» ὅτι ἡ γλῶττα
[2, 1]	νοῦν ταῖς τροφαῖς οὐδὲ ἠπάτησαν	αὐτὸν	ἡδοναῖς. Ἀγάπη δὲ τῷ ὄντι
[2, 10]	ἐκβήσεται, σῆψις καὶ σκώληξ κληρονομήσουσιν	αὐτόν,	καὶ ἐξαρθήσεται ἐν παραδειγματισμῷ μείζονι»
[2, 10]	τὸν ἑαυτοῦ γάμον ὁ ἑταιριζόμενος	αὐτόν,	καὶ οὐκ ἀκούει τοῦ παιδαγωγοῦ
[2, 8]	ἀπ´ ἐμοῦ. Οὐκ ἀπεικὸς οὖν	αὐτὸν	καταμηνύειν ἔλαιον μὲν ὡς μαθητὴν
[2, 4]	κυρίου· καὶ ἐν κιθάρᾳ αἰνεῖτε	αὐτόν»	κιθάρα νοείσθω τὸ στόμα, οἱονεὶ
[2, 8]	ἤλειφεν τοῦ κυρίου καὶ ἦσεν	αὐτόν.	Οἶδα δὲ καὶ χρυσῷ καὶ
[2, 10]	τοῦτ´ ἔστι τοῦ πάθους, τὸν	αὐτόν,	οἶμαι, τρόπον ἡ σώφρων γυνὴ
[2, 8]	τοίνυν δεῖ τοῖς ἄνθεσιν ἐπιψύχειν	αὐτόν,	ὁπότε ἀλεαίνεσθαι ἐθέλει τὸ νευρῶδες·
[2, 8]	τοίνυν δεῖ τοῖς ἄνθεσιν ἐπιψύχειν	αὐτόν,	ὁπότε ἀλεαίνεσθαι ἐθέλει τὸ νευρῶδες〉
[2, 4]	ἐν χορδαῖς καὶ ὀργάνῳ αἰνεῖτε	αὐτόν»	ὄργανον τὸ σῶμα λέγει τὸ
[2, 9]	ἔχων ἐγρήγορεν, καὶ ἡ σκοτία	αὐτὸν	οὐ καταλαμβάνει, οὐδὲ μὴν ὕπνος,
[2, 9]	Διὸ καὶ παραλαμβάνεσθαί φημι δεῖν	αὐτὸν	οὐκ ἐπὶ ῥᾳθυμίᾳ, ἀλλ´ ἐπὶ
[2, 6]	καὶ ἀπαίδευτον καὶ ἀσελγῆ δείκνυσιν	αὐτόν,	οὐχὶ δὲ ἴδιον καὶ κόσμιον
[2, 12]	ὥσπερ κοροκόσμια ἀποσκορακιστέον ὅλον καὶ	αὐτὸν	παραιτουμέναις τὸν κόσμον. Χρὴ γὰρ
[2, 8]	οἱ ἁμαρτωλοὶ μετανενοηκότες, οἱ εἰς	αὐτὸν	πεπιστευκότες, οἷς ἀφῆκεν τὰς ἁμαρτίας,
[2, 10]	μέριμναν, τί χρὴ νοεῖν ἐρεῖν	αὐτὸν	περὶ φιλοκοσμίας βαφῆς τε ἐρίων
[2, 5]	πολλῷ δὲ ἔτι ἀτοπώτερον γελοῖον	αὐτὸν	σπουδάζειν γενέσθαι, τοῦτ´ ἔστιν ἐφύβριστον
[2, 9]	μακάριοι γὰρ οἱ ἐγρηγορότες εἰς	αὐτόν,	σφᾶς αὐτοὺς ἀπεικάζοντες ἀγγέλοις, οὓς
[2, 4]	ἐν τυμπάνῳ καὶ χορῷ αἰνεῖτε	αὐτόν»	τὴν ἐκκλησίαν λέγει τὴν μελετήσασαν
[2, 5]	τε, οὐ γελωτοποιητέον. Ἀλλὰ καὶ	αὐτὸν	τὸν γέλωτα ἐπιστομιστέον. Καὶ γὰρ
[2, 2]	ἄν τις βουληθείη οὐδὲ προκατακοιμίζειν	αὐτὸν	τῶν πράξεων ἐπιτηδεύσαι ἂν καλῶς.
[2, 2]	ἂν περιπεσὼν ὑφάλοις πέτραις αὐτὸς	αὑτὸν	ἐξοκείλας εἰς ἡδονὰς διαφθείρῃ. ~Εἰκότως
[2, 7]	ὑπερειδόντων· ἀγεννὲς γὰρ μὴ φέρειν	αὑτόν,	καὶ τοῦτο κατηγόρημα τοῦ νέου.
[2, 2]	τὸν λόγον αὐτόν, ἔκδοτον δὲ	αὑτὸν	συνεχώρησεν τῇ μέθῃ, ὅσα τούτῳ
[2, 10]	ἑαυτόν, ὅτι μεμοίχευκεν· ἀλλὰ πάντως	αὑτὸν	χείρονα ἀποφαίνει καὶ ἀτιμότερον. Ὁ
[2, 10]	οὐ δι´ αἰνιγμάτων ἔτι, ὁ	αὐτὸς	ἀπηγόρευσεν Μωυσῆς γυμνῇ τῇ κεφαλῇ,
[2, 2]	ἕως ἂν περιπεσὼν ὑφάλοις πέτραις	αὐτὸς	αὑτὸν ἐξοκείλας εἰς ἡδονὰς διαφθείρῃ.
[2, 10]	ὅσον ἁμαρτάνει, χείρων καὶ ἀτιμότερος	αὐτὸς	αὑτοῦ· πάντως δὲ ἤδη που
[2, 6]	ἀπὸ πολλῆς λαλιᾶς. Ἤδη καὶ	αὐτὸς	αὑτῷ ὁ ἀδολέσχης προσκορής· πλεονάζων
[2, 8]	τὰ πονηρά, δι´ ὧν ἐκεντούμεθα·	αὐτὸς	γὰρ τῷ ἰδίῳ πάθει ῥυσάμενος
[2, 10]	πολυτελοῦς καθάπερ οὐδὲ τροφῆς ποικίλης.	~Αὐτὸς	γοῦν ὁ κύριος διαιρῶν τὰς
[2, 8]	μυστικῶς ταύτῃ νοοῦσι· ~τὸ ἔλαιον	αὐτός	ἐστιν ὁ κύριος, ἀφ´ οὗ
[2, 2]	γὰρ ἴστε, μετέλαβεν οἴνου καὶ	αὐτός·	καὶ γὰρ ἄνθρωπος καὶ αὐτός·
[2, 2]	αὐτός· καὶ γὰρ ἄνθρωπος καὶ	αὐτός·	καὶ εὐλόγησέν γε τὸν οἶνον,
[2, 1]	ὁ Πέτρος εἷλεν, εὔκολον καὶ	αὐτὸς	καὶ θεοδώρητον καὶ σώφρονα αἰνίττεται
[2, 8]	οἱ προφητικοί. Διδάξει δὲ ἡμᾶς	αὐτὸς	ὁ κύριος, ὅτι δεδολωμένος ὁ
[2, 8]	ἀρωμάτων τὸ μύρον. Τούτῳ καὶ	αὐτὸς	ὁ κύριος συναλείφεται τῷ μύρῳ,
[2, 8]	εἰς πάθος ὁδεύοντος κυρίου. Καὶ	αὐτὸς	ὁ σωτὴρ ἀπονίπτων τοὺς πόδας
[2, 5]	ἐπιστομιστέον. Καὶ γὰρ αὖ καὶ	αὐτὸς	ὃν μὲν δεῖ τρόπον ἐξαγόμενος
[2, 10]	μὴν κερασβόλα σπαρτέον. ~Ὁ γοῦν	αὐτὸς	οὗτος Μωυσῆς καὶ ταῖς γαμεταῖς
[2, 8]	τὸν συμπότην τὸν δόλιον; Καὶ	αὐτὸς	οὗτος ὁ Ἰούδας φιλήματι προὔδωκε
[2, 8]	αἰνίττεται τὸν λόγον, χρυσὸς δὲ	αὐτὸς	πάλιν ὁ ἀδιάφθορος λόγος, ὁ
[2, 2]	πινόμενον πρὸς τοῦ κυρίου, πάλιν	αὐτὸς	περὶ ἑαυτοῦ λέγει τὴν Ἰουδαίων
[2, 1]	φαγεῖν κρέα μηδὲ οἶνον πιεῖν»	αὐτός	τε ὁμολογεῖ καὶ οἱ ἀπὸ
[2, 12]	ἡμῶν ἐπὶ κοινωνίᾳ ὁ θεὸς	αὐτὸς	τῶν ἑαυτοῦ πρότερος μεταδοὺς καὶ
[2, 8]	προὔδωκε τὸν διδάσκαλον· γέγονεν ὁ	αὐτὸς	ὑποκριτὴς καὶ φίλημα δεδολωμένον ἔχων,
[2, 4]	ἔστιν ἐλάττωσις εἰς τὸ σωτήριον	αὐτοῦ.	Ἀλλὰ καὶ ἐν τοῖς παλαιοῖς
[2, 2]	οἶνος, καὶ ἐπὶ τῆς κοίτης	αὐτοῦ	ἀναπαύσεται. ~Ὅτι οὐ χρὴ περὶ
[2, 7]	κατὰ κόσμον. Φοβερὸς ἐν πόλει	αὐτοῦ	ἀνὴρ γλωσσώδης. Τῶν γοῦν φλυάρων
[2, 10]	φύεται τὸ πρῶτον, εἶτα ἐξ	αὐτοῦ	δασεῖα ἀναφαίνεται κάμπη, μεθ´ ἣν
[2, 4]	ἡμέτερον καὶ χορδὰς τὰ νεῦρα	αὐτοῦ,	δι´ ὧν ἐναρμόνιον εἴληφε τὴν
[2, 4]	διηγήσεται τὸ πνεῦμα. Ἡ αἴνεσις	αὐτοῦ	ἐν ἐκκλησίᾳ ὁσίων, ἀγαλλιάσθωσαν ἐπὶ
[2, 4]	ᾠδαί. Αἰνεσάτωσαν» φησίν, τὸ ὄνομα	αὐτοῦ	ἐν χορῷ, ἐν τυμπάνῳ καὶ
[2, 1]	ἀνάστασιν. Οἳ δέ» ἅτε ὑπ´	αὐτοῦ	εὐτέλειαν ἀσκεῖν δεδιδαγμένοι— ἐπέδωκαν αὐτῷ
[2, 4]	εὐδοκεῖ κύριος ἐν τῷ λαῷ	αὐτοῦ.	Καὶ γὰρ ἁρμονίας παραδεκτέον τὰς
[2, 7]	ὃς οὐκ ὠλίσθησεν ἐν στόματι	αὐτοῦ	καὶ οὐ κατενύγη ἐν λύπῃ
[2, 8]	εὐλογήσατε κύριον ἐπὶ τὰ ἔργα	αὐτοῦ.	Καὶ πολὺς ἂν εἴη ὁ
[2, 4]	πότον καθήκει ψάλλειν αὐτῷ τῶν	αὐτοῦ	μεταλαμβάνοντας κτισμάτων· καὶ γὰρ ὁ
[2, 9]	πλεῖστον, τὸ μὲν πρὸς ὑγείαν	αὐτοῦ	μόνον φυλάττων ἐνταῦθα χρήσιμον· ἔστι
[2, 8]	τῆς κυριακῆς καὶ τοῦ πάθους	αὐτοῦ·	μύρῳ γὰρ εὐώδει ἀλειφόμενοι οἱ
[2, 10]	ὁ ἀναβαίνων ἐπὶ τῆς κλίνης	αὐτοῦ,	ὁ λέγων ἐν τῇ ψυχῇ·
[2, 8]	ἔστιν, οὗ ἔφθασαν οἱ πόδες	αὐτοῦ	οἱ ἀπόστολοι, δι´ ὧν κηρυσσόμενος
[2, 10]	ἀντοφθαλμῶν ἡδονῇ στεφανοῖ τὴν ζωὴν	αὐτοῦ.	Οὔκουν ἀφροδισίων ἡττᾶσθαι δίκαιον οὐδὲ
[2, 7]	πλήθους εἴργοντος τὸ φθέγμα τὸ	αὐτοῦ.	Οὔτε γὰρ μακρολογητέον ποτὲ οὔτε
[2, 4]	εὐχαριστοῦντες τῷ θεῷ καὶ πατρὶ	αὐτοῦ.	Οὗτος ἡμῶν ὁ κῶμος ὁ
[2, 4]	χειλέων» φησίν, ὅτι ἐν προστάγματι	αὐτοῦ	πᾶσα εὐδοκία γίνεται, καὶ οὐκ
[2, 2]	τοῦ κυρίου· τὸ μέν ἐστιν	αὐτοῦ	σαρκικόν, ᾧ τῆς φθορᾶς λελυτρώμεθα,
[2, 2]	λόγου, ὡς καὶ τὸ αἷμα	αὐτοῦ	σωτηρίᾳ κίρναται. Διττὸν δὲ τὸ
[2, 8]	ὁ πατὴρ καὶ τὴν ἰδίαν	αὐτοῦ	τέχνην τούτῳ παρέχει μόνῳ. Λέγει
[2, 8]	σύμβολόν ἐστι δεσποτικοῦ κατορθώματος, βαστάσαντος	αὐτοῦ	τῇ κεφαλῇ καὶ τῷ ἡγεμονικῷ
[2, 6]	γὰρ λόγον βδελύττεται τὴν ψυχὴν	αὐτοῦ.	~Τίνα χρὴ παραφυλάττεσθαι τοὺς ἀστείως
[2, 10]	σπέρματος, εἰς δὲ τὴν πρόεσιν	αὐτοῦ	τὸ ἄρρεν ἀνδρωσάσῃ. Ὁ δὲ
[2, 10]	ἂν φῇ, τοῦτ´ ἔστι δι´	αὐτοῦ	τὸ πνεῦμα, σπήλαιον ὑαίνης γέγονεν
[2, 8]	τόπον, οὗ ἔστησαν οἱ πόδες	αὐτοῦ»	τοῦτ´ ἔστιν, οὗ ἔφθασαν οἱ
[2, 8]	καὶ τὴν ὀσμὴν τῆς γνώσεως	αὐτοῦ	φανεροῦντι δι´ ἡμῶν ἐν παντὶ
[2, 2]	τὸ πνεῦμα ᾠκείωται τῇ ὑπ´	αὐτοῦ	φερομένῃ ψυχῇ, ἡ δὲ σὰρξ
[2, 5]	δὲ ἐν γέλωτι ἀνυψοῖ φωνὴν	αὐτοῦ»	φησὶν ἡ γραφή, ἀνὴρ δὲ
[2, 8]	Τίμα δὲ ἰατρὸν πρὸς χρείαν	αὐτοῦ»	φησὶν ἡ γραφή· καὶ γὰρ
[2, 4]	εὐχαριστεῖν ὅσιον τῷ θεῷ τῆς	αὐτοῦ	χάριτος καὶ φιλανθρωπίας ἀπολαύσαντας, ὡς
[2, 10]	παλαιὸς ἡμερῶν, καὶ τὸ ἔνδυμα	αὐτοῦ	ὡσεὶ χιὼν λευκόν» Τοιαύτῃ χρώμενον
[2, 10]	τῶν παλαιῶν Ἑβραίων ἐγκύμονι τῇ	αὑτοῦ	γυναικὶ συνιόντα παρήγαγεν· ψιλὴ γὰρ
[2, 8]	Μωσεῖ καταφανῆ ἐβούλετο γενέσθαι τὴν	αὑτοῦ	δύναμιν, ὄψις αὐτῷ δείκνυται θεοειδὴς
[2, 10]	ἁμαρτάνει, χείρων καὶ ἀτιμότερος αὐτὸς	αὑτοῦ·	πάντως δὲ ἤδη που καὶ
[2, 10]	φιλόσοφος, ὅτι μήποτε φύσιν τὴν	αὑτοῦ	ῥιζωθὲν λήψεται γόνιμον» Πάνυ γοῦν
[2, 9]	μὲν φιλολογητέον, τῷ δὲ τῆς	αὑτοῦ	τέχνης ἀπαρκτέον, γυναιξὶ δὲ ταλασίας
[2, 9]	ἐπανωρθοῦτο. Τοσαύτη τις εὐτέλεια καὶ	αὐτουργία	οὐ παρὰ τοῖς ἰδιώταις μόνον,
[2, 9]	οἱ ἐγρηγορότες εἰς αὐτόν, σφᾶς	αὐτοὺς	ἀπεικάζοντες ἀγγέλοις, οὓς ἐγρηγόρους καλοῦμεν.
[2, 5]	ὡς δὲ ζῷα λογικὰ σφᾶς	αὐτοὺς	ἁρμοστέον εὐκράτως, τὸ αὐστηρὸν τῆς
[2, 10]	περὶ τὸ κατὰ φύσιν, σφᾶς	αὐτοὺς	βλάπτοντες κατὰ τὰς παρανόμους συνουσίας.
[2, 1]	ἀφείλατο τὴν χρῆσιν ὁ παιδαγωγὸς	αὐτοὺς	διὰ Μωσέως, αἰτίας προσάπτων, κεκρυμμένας
[2, 7]	ἄν που καὶ παίξαιεν πρὸς	αὐτούς,	εἰς τοῦτο ἐπισκώπτοντες, ὃ παιδαγωγήσει
[2, 12]	αὐτῶν οὐ μὴ δύνηται ἐξελέσθαι	αὐτοὺς	ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς κυρίου. ~Ταῖς
[2, 8]	ἡμᾶς τὸν κύριον ἀκάνθαις ἐστεμμένον	αὐτοὺς	ἐντρυφῶντας τῷ σεμνῷ τοῦ κυρίου
[2, 10]	οὐκ ἀσελγαίνετε» λέγει οὐδὲ σφᾶς	αὐτοὺς	καθάπερ εἰς ὀχείαν γεγονότας ἐκδίδοσθαι
[2, 1]	αἰνίττεσθαι τὸ τέλος αὐτῶν, ἀσώστους	αὐτοὺς	κατὰ ἔκθλιψιν τοῦ σίγμα στοιχείου
[2, 8]	αὐτούς, τοῖς συνεκκλησιάζουσιν φίλον ἐθρίγκωσεν	αὐτούς·	ὁ στέφανος οὗτος ἄνθος ἐστὶ
[2, 1]	τοῦ λίχνου θηρίου. Ἀσώτους {τ´}	αὐτοὺς	οἱ καλέσαντες πρῶτοι εὖ μοι
[2, 8]	ἐρίων τοὺς βαφεῖς ἀπελαύνειν καὶ	αὐτούς·	οὐ γὰρ θέμις δολερὰ εἵματα
[2, 10]	ἀποθήκη, καὶ ὁ θεὸς τρέφει	αὐτούς.	Οὐχ ὑμεῖς διαφέρετε τῶν πτηνῶν;
[2, 1]	βρωμάτων, ἐναργὲς ὑπόδειγμα ἀρετῆς σφᾶς	αὐτοὺς	παριστάντας, ὡς Χριστὸν ἐσχήκαμεν αὐτοί.
[2, 2]	γελοίαν ἅμα καὶ ἐλεεινὴν σφᾶς	αὐτοὺς	πρὸς τὸ ἄμεινον σχηματίζειν, ὀρρωδοῦντας
[2, 8]	εἰς τὰς καλὰς πράξεις ἀποστέλλων	αὐτούς,	τὴν ὁδοιπορίαν αὐτῶν τὴν εἰς
[2, 8]	τοῦτο τοῖς ἐπιβουλεύουσι πολέμιον ἐκώλυσεν	αὐτούς,	τοῖς συνεκκλησιάζουσιν φίλον ἐθρίγκωσεν αὐτούς·
[2, 8]	ποικίλοις χλοάζουσιν ἄνθεσιν, ἐνδιαιτᾶσθαι καλόν,	αὐτοφυεῖ	καὶ εἰλικρινεῖ τινι εὐωδίᾳ καθάπερ
[2, 10]	τι δέοι χρῶμα ζητεῖν, τὸ	αὐτοφυὲς	τῆς ἀληθείας ἀπόχρη βάμμα, αἱ
[2, 4]	κιθάρᾳ, ἐν ψαλτηρίῳ δεκαχόρδῳ ψάλατε	αὐτῷ,	ᾄσατε αὐτῷ ᾆσμα καινόν. Καὶ
[2, 4]	ψαλτηρίῳ δεκαχόρδῳ ψάλατε αὐτῷ, ᾄσατε	αὐτῷ	ᾆσμα καινόν. Καὶ μή τι
[2, 8]	τῆς φθορᾶς οὐκ ἐπιδεχόμενος. Χρυσὸν	αὐτῷ	γεννηθέντι βασιλείας σύμβολον προσεκόμισαν οἱ
[2, 10]	καὶ πᾶσα, ἀλλ´ οὐχὶ τῷ	αὐτῷ	γεωργῷ· οὐδὲ μὴν εἰς πέτρας
[2, 8]	γενέσθαι τὴν αὑτοῦ δύναμιν, ὄψις	αὐτῷ	δείκνυται θεοειδὴς φωτὸς μεμορφωμένου ἐπὶ
[2, 8]	τούς ποτε ἀκάρπους, τοὺς περικειμένους	αὐτῷ	διὰ τῆς ἐκκλησίας, ἧς ἐστιν
[2, 7]	τῶν φαύλων, ἃ μὴ πρόσεστιν	αὐτῷ,	διαβολῆς· ἐπίνοια γὰρ καὶ αὐτὴ
[2, 7]	καὶ λόγον ὀνειδισμοῦ μὴ εἴπῃς	αὐτῷ.	Εἰ γὰρ καὶ τὰ μάλιστα
[2, 5]	γὰρ ἂν καταγέλαστος ὁ γέλως	αὐτῷ	εἴη» Χρὴ δὲ καὶ τὸ
[2, 4]	ἰέναι ἡμᾶς ἐνθέως. Καὶ ἐξομολογήσασθε	αὐτῷ	ἐν ᾠδαῖς χειλέων» φησίν, ὅτι
[2, 9]	ζῇ· ὃ γὰρ γέγονεν ἐν	αὐτῷ,	ζωὴ ἦν. Μακάριος ἄνθρωπος» φησὶν
[2, 1]	αὐτοῦ εὐτέλειαν ἀσκεῖν δεδιδαγμένοι— ἐπέδωκαν	αὐτῷ	ἰχθύος ὀπτοῦ μέρος· καὶ φαγὼν
[2, 7]	καὶ πτύουσιν ἅμα ἐν τῷ	αὐτῷ	καὶ δειπνοῦσι. Πταρμὸς δὲ εἴ
[2, 1]	τὰ πτηνὰ τοῦ οὐρανοῦ ἐν	αὐτῷ·	καὶ ἐγένετο φωνὴ πρὸς αὐτόν·
[2, 4]	ἐν τυμπάνῳ καὶ ψαλτηρίῳ ψαλάτωσαν	αὐτῷ.	Καὶ τίς ὁ ψάλλων χορός,
[2, 2]	ἐπιφαίνεται, τὸν ἐν κυρίῳ θάνατον	αὐτῷ	καταγγείλασα· ἡ γὰρ ἀμνηστία τῶν
[2, 10]	γλίχεσθαι καταλείποντας τὰ τῇδε κόσμια	αὐτῷ	κόσμῳ χαίρειν πρὶν ἢ τέλεον
[2, 9]	ἐλθόντος καὶ κρούσαντος ἀνοίξωσιν εὐθέως	αὐτῷ.	Μακάριοι οἱ δοῦλοι ἐκεῖνοι, οὓς
[2, 2]	δυνήσεται τῶν οἰκείων ὁ λόγος	αὐτῷ,	οὐδ´ ἂν καθεύδωμεν· καὶ γὰρ
[2, 12]	κύριος. Ἀποθέμεναι τοίνυν τοὺς λήρους	αὐτῷ	πονηρῷ σοφιστῇ τοῦ ἑταιρικοῦ τούτου
[2, 9]	Ἰακὼβ ἐκάθευδεν χαμαὶ καὶ λίθος	αὐτῷ	προσκεφάλαιον ἦν· τότε καὶ τὴν
[2, 10]	τῆς τροφῆς προμήθεια, τέλος δὲ	αὐτῷ	τῆς γεωργίας ἡ τῶν καρπῶν
[2, 12]	τρόπον καὶ παρὰ τοῖς Ἀττικοῖς	αὐτῷ	τούτῳ τῷ ὀνόματι ἁλύσεις κέκληνται.
[2, 4]	καὶ παρὰ πότον καθήκει ψάλλειν	αὐτῷ	τῶν αὐτοῦ μεταλαμβάνοντας κτισμάτων· καὶ
[2, 10]	τοιαύτη ἐσθὴς τῷ σώματι προστυποῦται	αὐτῷ	ὑγρότερον καὶ προσαναπλάττεται σαρκικῶς ἐμφῦσα
[2, 8]	παρεπίκραναν ἐπιδείξασθαι τὸν κύριον, τοῦτο	αὐτῷ	ὑψουμένῳ μεμαρτυρήκασι, τὸ διάδημα τῆς
[2, 1]	ἐπιλαιμαργῶν τῷ ὄψῳ· ὑπηχήσει γὰρ	αὐτῷ	φωνή, μὴ ἕνεκεν βρώματος κατάλυε
[2, 7]	ἐπίσκωψις ἐμφαίνουσα χαριέντως τὰ προσόντα	αὐτῷ	χρηστὰ διὰ τῆς τῶν φαύλων,
[2, 2]	Οἶνος γὰρ πρῶτον μὲν αὐτὸν	αὑτῷ	ἵλεω ποιεῖ τὸν πιόντα μᾶλλον
[2, 6]	πολλῆς λαλιᾶς. Ἤδη καὶ αὐτὸς	αὑτῷ	ὁ ἀδολέσχης προσκορής· πλεονάζων γὰρ
[2, 8]	κατὰ πάντα ἀποσκορακιστέον τὴν χρῆσιν	αὐτῶν,	ἀλλ´ ὥσπερ φαρμάκῳ καὶ βοηθήματι
[2, 3]	φυλάττομεν ῥᾳδίως καὶ κοινωνοῦμεν εὐκόλως	αὐτῶν,	ἀμείνω〉 Ἀμείνω δὴ τὰ χρήσιμα,
[2, 7]	ἐπισκώπτοντες, ὃ παιδαγωγήσει τὸ εὔσχημον	αὐτῶν.	Ἀμέλει πρὸς τὸν αἰσχυντηλὸν καὶ
[2, 8]	μάλα καὶ διελέγχεται τὸ ἐφήμερον	αὐτῶν·	ἄμφω γὰρ μαραίνεσθον, καὶ τὸ
[2, 1]	τοῦτό γε, καὶ ἡ ἀπ´	αὐτῶν	ἀναθυμίασις θολωδεστέρα οὖσα ἐπισκοτεῖ τῇ
[2, 2]	τὸ ἀναπίνεσθαι τὴν περιττὴν ὑγρότητα	αὐτῶν	ἀνασφογγιζομένην ξηροφαγίᾳ. Καὶ γὰρ τὸ
[2, 1]	μοι δοκοῦσιν αἰνίττεσθαι τὸ τέλος	αὐτῶν,	ἀσώστους αὐτοὺς κατὰ ἔκθλιψιν τοῦ
[2, 10]	ὁμοίως δὲ καὶ οἱ ἄρρενες	αὐτῶν	ἀφέντες τὴν φυσικὴν χρῆσιν ἐξεκαύθησαν
[2, 5]	ἐστίν, ταῦτα οὐκ ἀναιρεῖν ἐξ	αὐτῶν	δεῖ, μᾶλλον δὲ μέτρον αὐτοῖς
[2, 8]	δαιμονίων ἀχάριστον ὑπηρεσίαν κατεχρήσαντο, ἀφεκτέον	αὐτῶν	διὰ τὴν συνείδησιν» Ἀοχλήτου δὲ
[2, 1]	ὀπτοῦ μέρος· καὶ φαγὼν ἐνώπιον	αὐτῶν	εἶπεν αὐτοῖς» φησὶν ὁ Λουκᾶς,
[2, 10]	χρῆσιν ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει	αὐτῶν	εἰς ἀλλήλους, ἄρρενες ἐν ἄρρεσι
[2, 11]	χρῆσις τῶν ὑποδημάτων ἣ μὲν	αὐτῶν	εἰς σκέπην ποδῶν, ἣ δὲ
[2, 10]	ἀντιμισθίαν, ἣν ἔδει, τῆς πλάνης	αὐτῶν	ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες. ~Καίτοι οὐδὲ
[2, 6]	κατηξιωμένα— αἰσχρὸν δὲ ἡ παράνομος	αὐτῶν	ἐνέργεια, αἴσχους καὶ ὀνείδους διὰ
[2, 6]	αὐτοῖς ὀνόματα καὶ ἡ δι´	αὐτῶν	ἐνέργεια αἰσχρά ἐστιν— μέλη δὲ
[2, 5]	ἀκροάσεως ἄξιος, διὰ τῶν ὀνομάτων	αὐτῶν	ἐπὶ τὰ αἰσχρὰ τῶν ἔργων
[2, 8]	ὁδεύουσαν· ἐξῆλθεν γὰρ ὁ φθόγγος	αὐτῶν	ἐπὶ τὰ πέρατα τῆς γῆς.
[2, 8]	τὸν δημιουργόν. Ἡ χρῆσις δὲ	αὐτῶν	ἐπιβλαβής, καὶ θᾶττον παρέρχεται μετανοίᾳ
[2, 12]	ἀνελλιπῶς καὶ ἀπερίττως· μήτηρ δὲ	αὐτῶν	ἡ δικαιοσύνη, τιθηνὴ δὲ ἡ
[2, 3]	Οὐκ ἔστιν ἐξεύρεσις τῶν ἔργων	αὐτῶν·	ἠφανίσθησαν καὶ εἰς Ἅιδου κατέβησαν.
[2, 7]	ἀσχημοσύνας παραιτητέον καὶ τὰς αἰσχρολογίας	αὐτῶν.	Καθεστὼς δὲ καὶ τὸ βλέμμα
[2, 10]	καὶ χεῖται πλατύτερον τὸ φθέγμα	αὐτῶν,	καὶ ἤδη γίνεται τῆς φωνῆς
[2, 9]	τὰς ἐντομὰς τῆς τέχνης περιελισσομένων	αὐτῶν	καὶ μὴ ἀπολισθανόντων. Μάλιστα δὲ
[2, 10]	εὖ μάλα καὶ οἱ βαφεῖς	αὐτῶν	καὶ οἱ πορφυρευταὶ καὶ αὐτὰ
[2, 1]	Ἀρκτέον οὖν ἡμῖν ἀφ´ ἡμῶν	αὐτῶν	καὶ ὅπως ἁρμόττειν γε χρή.
[2, 4]	ὁσίων, ἀγαλλιάσθωσαν ἐπὶ τῷ βασιλεῖ	αὐτῶν.	Καὶ πάλιν ἐπιφέρει· ὅτι εὐδοκεῖ
[2, 4]	τῆς ᾠδῆς· οἱ δὲ μουσικώτεροι	αὐτῶν	καὶ πρὸς λύραν ᾖδον. Ἀλλ´
[2, 12]	τὸ πνεῦμα· Καὶ τὸ ἀργύριον	αὐτῶν	καὶ τὸ χρυσίον αὐτῶν οὐ
[2, 1]	καὶ τὸν ἀλετρίβανον τὸν πάντα	αὐτῶν	κατατρίβοντες βίον οἱ παμφάγοι καθάπερ
[2, 10]	ὕαιναν» Οὐ βούλεται τῆς ποιότητος	αὐτῶν	μεταλαμβάνειν τὸν ἄνθρωπον οὐδὲ μὴν
[2, 10]	ἀτιμίας· αἵ τε γὰρ θήλειαι	αὐτῶν	μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς
[2, 7]	ἀνὰ μέσον πλειόνων ἐκάθισας, πρότερος	αὐτῶν	μὴ ἐκτείνῃς χεῖρα. Οὔκουν προεκπηδητέον
[2, 1]	μετεχέτω, μὴ ἐξεχόμενος μηδὲ ἀπηρτημένος	αὐτῶν	μηδὲ ἐπιλαιμαργῶν τῷ ὄψῳ· ὑπηχήσει
[2, 1]	ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ	αὐτῶν,	οἱ τὰ ἐπίγεια φρονοῦντες» Τούτοις
[2, 3]	οὐκ ἔστι τέλος τῆς κτήσεως	αὐτῶν,	οἱ τὸ ἀργύριόν τε καὶ
[2, 12]	ἀργύριον αὐτῶν καὶ τὸ χρυσίον	αὐτῶν	οὐ μὴ δύνηται ἐξελέσθαι αὐτοὺς
[2, 8]	φιλοῦσί με, ἡ δὲ καρδία	αὐτῶν	πορρωτέρω ἐστὶν ἀπ´ ἐμοῦ. Οὐκ
[2, 9]	ὅμοιοι ἀνθρώποις προσδεχομένοις τὸν κύριον	αὐτῶν,	πότε ἀναλύσει ἐκ τῶν γάμων,
[2, 3]	χαμαὶ καὶ τοὺς πόδας ἔνιπτεν	αὐτῶν	σαβάνῳ περιζωσάμενος, ὁ ἄτυφος θεὸς
[2, 8]	ἄρα καὶ τὰ μύρα ἐξ	αὐτῶν	σκευάζεται καὶ ἔστι πολυωφελῆ· σούσινον
[2, 2]	ὀρέξεις γίνονται, ὡς δὴ προὖπτον	αὐτῶν	τὴν βλάβην ἐλέγχεσθαι διὰ τοῦ
[2, 8]	πράξεις ἀποστέλλων αὐτούς, τὴν ὁδοιπορίαν	αὐτῶν	τὴν εἰς τὰς εὐεργεσίας τῶν
[2, 1]	τοῖς ἡδέσιν ἀποστῆναι τῆς ἀποδοχῆς	αὐτῶν,	τὴν ἐναντίαν ἀντέθηκεν ἀγωγήν, μέχρις
[2, 2]	ἀργία, πότος. Ὁρᾶν γοῦν ἔστιν	αὐτῶν	τινας ἡμιμεθεῖς, σφαλλομένους, περὶ τοῖς
[2, 12]	κοσμουσῶν. Καὶ γὰρ εἰκότως ἀπεῖναι	αὐτῶν	τὸν καλλωπισμὸν κελεύει· εἰ μὲν
[2, 1]	ἀνδρείκελα, κατ´ εἰκόνα τοῦ πατρὸς	αὐτῶν	τοῦ λίχνου θηρίου. Ἀσώτους {τ´}
[2, 4]	συγχρῆσθαι, ὡς δὴ τὸ ἔκλυτον	αὐτῶν	τοῦ φρονήματος διὰ τῶν τοιούτων
[2, 8]	ἐκθηλύνουσιν, ὡς καὶ τοὺς τεχνίτας	αὐτῶν,	τοὺς μυρεψούς, τῶν εὐνομουμένων ἀπελαύνειν
[2, 6]	ὡς μὴ τὰ ὦτα θραύοιτο	αὐτῶν,	τοὺς σώφρονας περιτίθησι λόγους καθάπερ
[2, 4]	Χρῶνται γοῦν παρὰ τοὺς πολέμους	αὐτῶν	Τυρρηνοὶ μὲν τῇ σάλπιγγι, σύριγγι
[2, 8]	ὕπνον ἄλυπον ὑπάγετον. Πολλὰ δὲ	αὐτῶν	φύσει ψυχρὸν ὄντα τὸν ἐγκέφαλον
[2, 10]	φησί, θρόνοι καὶ ἐκάθισεν ἐπ´	αὐτῶν	ὡσεὶ παλαιὸς ἡμερῶν, καὶ τὸ
[2, 1]	ἀέρος ἀμέτρητον εὖρος ἐκτρέφει, τῇ	αὑτῶν	ἐκποριζόμενοι λαιμαργίᾳ. Σαγηνεύειν ἀτεχνῶς οἱ
[2, 2]	ταῖς φιάλαις τὸ πρόσωπον τὸ	αὑτῶν.	Καὶ γὰρ ὁ κελαρυσμὸς ῥαγδαίου
[2, 7]	τοὺς πλησίον τῷ ψόφῳ τῆς	αὑτῶν	καταμαρτυροῦντας ἀπαιδευσίας, ἀλλ´ ἣ μὲν
[2, 8]	Ἰησοῦν δὲ ἐστεφάνωσαν ὑψωμένον τῆς	αὑτῶν	καταμαρτυροῦντες ἀμαθίας· τοῦτ´ αὐτὸ γὰρ
[2, 12]	γοῦν δοκοῦσιν ἑκουσίως περιπίπτουσαι δεσμοῖς	αὐχεῖν	ἐπὶ συμφοραῖς πλουσίαις. Ἴσως δὲ
[2, 10]	τοῦ περιέχοντος αἱ περὶ τὸν	αὐχένα	πιεζόμεναί τε καὶ πυκνούμεναι ἀρτηρίαι
[2, 10]	τρίχες ἐστὲ προβάτων, κἂν Μίλητος	αὐχῇ,	κἂν Ἰταλία δοξάζηται, κἂν ὑπὸ
[2, 8]	ἀρώματα ξηραντικὰ ὄντα. Διὸ καὶ	αὐχμηρότεροι	φαίνονται οἱ μυριζόμενοι· ὁ δὲ
[2, 8]	φαίνονται οἱ μυριζόμενοι· ὁ δὲ	αὐχμὸς	πολιωτέρους ποιεῖ— εἴτε γὰρ αὔανσις
[2, 2]	ὀνόματι, ἄλλους δὲ πλήρεις κραιπάλης,	αὐχμῶντας,	ὠχριῶντας, τὰ πρόσωπα πελιδνοὺς καὶ
[2, 1]	κεφαλαιωδῶς ὑπογραπτέον. Ἀρκτέον οὖν ἡμῖν	ἀφ´	ἡμῶν αὐτῶν καὶ ὅπως ἁρμόττειν
[2, 8]	ἔλαιον αὐτός ἐστιν ὁ κύριος,	ἀφ´	οὗ τὸ ἔλεος τὸ ἐφ´
[2, 1]	θεοδώρητον καὶ σώφρονα αἰνίττεται τροφήν·	ἀφαιρεῖν	γέ τοι ὑποτίθεται τῶν ἐξ
[2, 7]	τοῖς ἤχοις ἐθέλειν, μὴ οὐχὶ	ἀφαιρεῖν.	Οἱ δὲ διαγλύφοντες τοὺς ὀδόντας
[2, 10]	περιττῶν ἁπαξαπλῶς ὡς οὐκ ἀναγκαίαν	ἀφαιρεῖται	τὴν μέριμναν, τί χρὴ νοεῖν
[2, 2]	καταμεριζομένου τοῦ ποτοῦ· οὐ γὰρ	ἀφαιρεῖται	τῷ χρόνῳ ὃ προαρπάζει ἡ
[2, 7]	κεχηνότι. Πταρμοῦ δὲ τὸ ταρακτικὸν	ἀφαιρετέον	ἀπολαβομένοις πράως τὰς ἀναπνοάς· ταύτῃ
[2, 1]	γεγόνασιν μάγειροι γεωργῶν. Μὴ γὰρ	ἀφαιροῦμεν	τὴν συμπεριφοράν, ἀλλὰ τὸν ὄλισθον
[2, 10]	καὶ χρυσοῦν κόσμον ἐπέτρεψεν φορεῖν,	ἀφαιρουμένη	τῶν δοκίμων γυναικῶν τὴν φιλοκοσμίαν
[2, 2]	πειρᾶσθαι τὰς ὁρμὰς τῶν νέων,	ἀφαιροῦντας	μὲν τὸ ὑπέκκαυμα, τὸ τῆς
[2, 8]	τῆς ἀπολαύσεως ἡ ἀναπνοὴ καταλείπεται,	ἀφαρπαζομένης	τῆς εὐωδίας. Ὥσπερ οὖν τὸ
[2, 1]	τοὔψον ἐκτείνειν οὐκ ἀπογευομένων, ἀλλ´	ἀφαρπαζόντων	δίκην ἀμέτρως καὶ ἀσχημόνως ἐμφορουμένους;
[2, 1]	λογίζεται, ἐπιφέρει· καὶ οὐ μὴ	ἀφεθήσεται	ἡ ἁμαρτία ὑμῶν αὕτη, ἕως
[2, 1]	τοὺς ἀπηρυθριακότας καὶ τοῖς δείπνοις	ἀφειδέστερον	παραχρωμένους, τοὺς ἀκορέστους, οἷς μηδὲν
[2, 1]	ἡ εὐτέλεια· μυρίων γὰρ ὅσων	ἀφείλατο	τὴν χρῆσιν ὁ παιδαγωγὸς αὐτοὺς
[2, 8]	τῶν δαιμονίων ἀχάριστον ὑπηρεσίαν κατεχρήσαντο,	ἀφεκτέον	αὐτῶν διὰ τὴν συνείδησιν» Ἀοχλήτου
[2, 6]	δὲ παντελῶς αὐτοῖς τε ἡμῖν	ἀφεκτέον	καὶ τοὺς χρωμένους αὐτῇ ἐπιστομιστέον
[2, 1]	ἵνα μὴ εἰς κρίμα συνέρχησθε.	~Ἀφεκτέον	οὖν δουλοπρεπείας ἁπάσης καὶ ἀκρασίας,
[2, 1]	μακέλλου ἀπεριέργως ὠνεῖσθαι προσέταξεν. Οὐκ	ἀφεκτέον	οὖν παντελῶς τῶν ποικίλων βρωμάτων,
[2, 1]	δίχα σῳζομένων καὶ φθιμένων τροφαί.	Ἀφεκτέον	τοίνυν τούτων, οὐ δεδιότας— οὐ
[2, 6]	ἁγίων ἀναστρεφόμενος ἁγιασθήσεται. Πάντῃ οὖν	ἀφεκτέον	τῶν αἰσχρῶν ἀκουσμάτων καὶ ῥημάτων
[2, 1]	τῶν συνεστιωμένων τινάς, ταύτῃ πλέον	ἀφεκτέον	τῶν λίχνων τούτων βρωμάτων, ἐναργὲς
[2, 9]	δὲ χρηστέον ἀκολούθως τῷ λόγῳ	ἀφελεῖ	τῇ εὐνῇ καὶ λιτῇ σύμμετρον
[2, 10]	εἰκόνας ὑπογράφοντα· τὴν μὲν αὐταῖν	ἀφελῶς	ἱσταμένην ἐποίησε καὶ λευχείμονα καὶ
[2, 10]	δὲ καὶ οἱ ἄρρενες αὐτῶν	ἀφέντες	τὴν φυσικὴν χρῆσιν ἐξεκαύθησαν ἐν
[2, 2]	τὸν περὶ πολλῶν ἐκχεόμενον εἰς	ἄφεσιν	ἁμαρτιῶν» εὐφροσύνης ἅγιον ἀλληγορεῖ νᾶμα.
[2, 1]	αὕτη, ἕως ἂν ἀποθάνητε» οὐχὶ	ἄφεσιν	τῆς ἁμαρτίας θάνατον ἀναίσθητον, ἀλλὰ
[2, 8]	κυρίῳ μετανοίας δάκρυα. Διὰ τοῦτο	ἀφέωνται	αὐτῆς αἱ ἁμαρτίαι» Δύναται δὲ
[2, 8]	οἱ εἰς αὐτὸν πεπιστευκότες, οἷς	ἀφῆκεν	τὰς ἁμαρτίας, καὶ αἱ τρίχες
[2, 10]	ἐσθῆτα καὶ προσηνῆ πρὸς τὴν	ἁφὴν	ἐξυφαντέον, οὐχὶ δὲ καθάπερ τὰς
[2, 10]	σάρκα, ἁγιάζονται, καὶ ταύτῃ ἐπενδύονται	ἀφθαρσίαν.	Καθάπερ οὖν ἡ ἄγαμος μόνῳ
[2, 2]	τὸ κρᾶμα, τὸ δὲ εἰς	ἀφθαρσίαν	ὁδηγεῖ, τὸ πνεῦμα, ἡ δὲ
[2, 10]	γὰρ τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐπενδύσεται	ἀφθαρσίαν,	ὁπηνίκα ἂν τὸ ἀκόρεστον τῆς
[2, 1]	διαμονῆς, ἣν ὁ λόγος εἰς	ἀφθαρσίαν	παιδαγωγεῖ, ἐγκρίνεται ἡ τροφή. Ἁπλῆ
[2, 10]	καθαρᾷ τῇ σαρκὶ ἐπενδυσάμενοι τὴν	ἀφθαρσίαν	τὸ πρὸς μέτρον τῶν ἀγγέλων
[2, 2]	τοῦ Ἰησοῦ, τῆς κυριακῆς μεταλαβεῖν	ἀφθαρσίας·	ἰσχὺς δὲ τοῦ λόγου τὸ
[2, 3]	νομίσματι δικαίῳ, τῷ λόγῳ τῷ	ἀφθάρτῳ,	τῷ βασιλικῷ χρυσίῳ. ~Πῶς χρὴ
[2, 8]	φασίν, ὅτι πάμπολυ τῆς ὀδωδῆς	ἀφίησι	ῥεῦμα· διὸ καὶ θᾶττον μαραίνεται.
[2, 8]	ἐμψύχει, ἡ δὲ καρύα πνεῦμα	ἀφίησιν	καρωτικόν, ὡς ἐμφαίνει καὶ τοὔνομα
[2, 2]	ἐπιτηδεύσαι ἂν καλῶς. Ἀλλ´ οὐδὲ	ἀφίστασθαί	ποτε δυνήσεται τῶν οἰκείων ὁ
[2, 10]	κατ´ ἔτος πλεονεκτεῖν φασι τὴν	ἀφόδευσιν,	ἰσαρίθμους οἷς βεβίωκεν ἔτεσιν ἴσχοντα
[2, 10]	γυναῖκας τὰς ἀλλοτρίας ὡς ἰδίας	ἀφορᾶν	θυγατέρας κρατεῖν τε ἡδονῶν γαστρός
[2, 7]	ἐξυβρίζειν. Πρεσβῦται δὲ ὡς τέκνα	ἀφορῶντες	τοὺς νέους σπανιαίτατα μέν, ἴσως
[2, 8]	εἰς πόνων ἀρωγήν. Αἱ δὲ	ἀφραίνουσαι	γυναῖκες βάπτουσαι μὲν τὰς πολιάς,
[2, 10]	κατὰ τὰ αὐτὰ τοῖς προβάτοις	ἀφραίνωμεν,	παιδαγωγούμενοι δὲ τῷ λόγῳ τὸ
[2, 10]	ἐρόμενον πῶς ἔχοι πρὸς τὰ	ἀφροδίσια,	εὐφήμει» φήσας, ἄνθρωπε, ἀσμενέστατα μέντοι
[2, 10]	στεφανοῖ τὴν ζωὴν αὐτοῦ. Οὔκουν	ἀφροδισίων	ἡττᾶσθαι δίκαιον οὐδὲ μὴν κεχηνέναι
[2, 10]	κοινωνεῖν καθάπερ θηλειῶν πρὸς μῖξιν	ἀφροδισίων	τοῖς νέοις. Διὸ καὶ μὴ
[2, 12]	μῦθος τοιούτους δεσμοὺς μοιχευομένῃ τῇ	Ἀφροδίτῃ	περιβεβλῆσθαι λέγει, οὐδὲν ἀλλ´ ἢ
[2, 10]	τὸ μέρος τὸ κατὰ τὴν	ἀφροδίτην,	λαγνεία κέκληται, τὸ λαϊκὸν καὶ
[2, 12]	ἔτη πολλά· φάγε, πίε, εὐφραίνου»	ἄφρονα	κέκληκεν, ταύτῃ γὰρ τῇ νυκτὶ
[2, 10]	καὶ τὴν εὔτονον ὑπομονὴν ὤμους	ἀφρόνων»	καλοῦσα. Διὰ τοῦτό τοι ἀπόστησον
[2, 10]	ἀκολάστοις μάστιγες καὶ τιμωρίαι ὤμοις	ἀφρόνων»	τὴν ἰσχὺν τῆς ἀκολασίας καὶ
[2, 7]	ἅγιον ἁμαρτία· ἐκ στόματος γὰρ	ἀφρόνων»	φησὶν ἡ γραφή, βακτηρία ὕβρεως»
[2, 1]	δυσπάθειαν δὲ καὶ λήθην καὶ	ἀφροσύνην	ἡ πολυτροφία ἐντίκτει τῇ ψυχῇ.
[2, 8]	τῶν αἰσθήσεων, οἱονεὶ διὰ θυρῶν	ἀφρουρήτων.	Εἰ γοῦν τῆς εὐωδίας τὸ
[2, 10]	δὴ τῶν τὴν κιναιδίαν τὴν	ἄφωνον	ἐπὶ ταῖς σκηναῖς μετιόντων ὀρχηστῶν
[2, 9]	τῶν πτίλων ἐγκοίμησις, καθάπερ εἰς	ἀχανὲς	καταπιπτόντων τῶν σωμάτων διὰ τὴν
[2, 8]	ἀλλ´ εἰς τὴν τῶν δαιμονίων	ἀχάριστον	ὑπηρεσίαν κατεχρήσαντο, ἀφεκτέον αὐτῶν διὰ
[2, 1]	σώματος ἀγωγῆς ἐπὶ τὴν διάνοιαν	ἀχθεὶς	ὑπὸ τοῦ λόγου τὴν θεωρίαν
[2, 12]	ἑλικτῆρας. Ἐγὼ μὲν ἔκαμον καὶ	ἄχθομαι	λέγων τὸ πλῆθος τῶν κοσμίων,
[2, 12]	ὡς ἄρα οὐκ ἀποκναίονται τοσοῦτον	ἄχθος	βαστάζουσαι. Ὢ τῆς κενῆς πολυπραγμοσύνης,
[2, 10]	ὁμιλίας διαρρηγνύμενα· ναὶ μὴν καὶ	ἀχλὺν	περισκεδάννυσι τοῖς αἰσθητηρίοις, κόπτει δὲ
[2, 1]	Χριστοῦ· κομιδῇ δὲ ἄλογον καὶ	ἀχρεῖον	καὶ οὐκ ἀνθρώπειον βοσκημάτων δίκην
[2, 3]	ἀσκεῖν ἔχειν, ἀλλὰ μητὲ σκεῦος	ἀχρεῖον,	ὃ μὴ μετὰ τῆς ἀναγκαίας
[2, 1]	τῶν διακόνων. Πῶς δὲ οὐκ	ἀχρεῖον	τὸ ἐπανίστασθαι ταῖς κλισίαις, μονονουχὶ
[2, 10]	μυρίων {ταλάντων} ὠνούμεναι σφᾶς αὐτὰς	ἀχρειοτέρας	καὶ ἀτιμοτέρας τῶν ὑφασμάτων ἐλέγχουσιν.
[2, 10]	ἀπάγει τῶν ἐγκύων τοὺς ἄνδρας	ἄχρις	ἂν ἀποκυήσωσιν· τῷ ὄντι γὰρ
[2, 4]	οὖν τὰς χρωματικὰς ἁρμονίας ταῖς	ἀχρώμοις	παροινίαις καὶ τῇ ἀνθοφορούσῃ καὶ
[2, 10]	ἐσθῆτος τὰς ἐπιπολαίους τῆς γῆς	ἀχυρμιάς,	οὐδὲ τῶν κατεαγότων τούτων δὴ
[2, 12]	ἀναλίσκειν; Πόσῳ δὲ ὠφελιμώτερον τῶν	ἀψύχων	κοσμίων τὸ φίλους κεκτῆσθαι κοσμίους;