Livre, Chap.
[2, 12]	καὶ μόνος ὁ σπουδαῖος καλὸς	κἀγαθὸς	ὄντως ἐστίν, καὶ μόνον τὸ
[2, 7]	ὑπερμέτρων· πολλάκις γὰρ οἱ οἰνωμένοι	καγχάσαντες	ἐπὶ πλεῖστον, εἶτα μέντοι ὑπήχθησαν
[2, 5]	πορνικός, εἰ δὲ ἐπὶ ἀνδρῶν,	καγχασμός,	γέλως ἐστὶν οὗτος μνηστηριώδης κἀξυβρίζων·
[2, 10]	τὸν πάνσοφον Μωσέα αἰνίττεσθαι σύμφημι	κἀγώ·	οὐ μέντοι τῇδε τῇ ἐξηγήσει
[2, 5]	ἐκλύοντας ἐκμελῶς. Ἡ μὲν γὰρ	καθ´	ἁρμονίαν τοῦ προσώπου, καθάπερ ὀργάνου,
[2, 9]	ἔτι σωματικῶς τῆς ψυχῆς, ἀλλὰ	καθ´	αὑτὴν ἐννοουμένης· ᾗ καὶ τῶν
[2, 3]	σύμβολα βίου καλοῦ, καὶ τὸν	καθ´	ἕνα τῶν ἀνθρώπων ἀδιακρίτῳ πίστει,
[2, 10]	ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον, εὐφραινόμενος	καθ´	ἡμέραν λαμπρῶς· οὗτος ὁ χόρτος
[2, 9]	φυλάσσει, ἀγρυπνῶν ἐπ´ ἐμαῖς θύραις	καθ´	ἡμέραν, τηρῶν σταθμοὺς ἐμῶν εἰσόδων.
[2, 10]	δέ, καὶ σκέπην ταύτην παραληπτέον,	καθ´	ἣν κρύπτειν ὄμματα θηλειῶν χρεών.
[2, 2]	ἐμπεριλαβοῦσα τὰ ὅλα, κατ´ ἐκεῖνο,	καθ´	ὃ ἂν ἐπισκοπῇ τὴν ἀνθρώπων
[2, 6]	καὶ τῇ κατὰ γάμον συμπλοκῇ,	καθ´	ὧν κεῖται τὰ ὀνόματα τὰ
[2, 8]	πρὸς τὰς καταψύξεις δυσαρέστησίν τε,	καθὰ	καὶ ὁ κωμικός φησί που·
[2, 3]	πολλὰ τὸ αὐτὸ εὔθετον εἴη,	καθαιροῖτο	δὲ ἡ πολυκτημοσύνη. Παγκάλως γοῦν
[2, 10]	πεπληρωμένον μέμυκεν, αὖθίς τε ἀποκενοῦται	καθαιρομένη	κυήσει, ἀποθεμένη δὲ τὸν καρπὸν
[2, 10]	διαπνεῖ κατὰ τὴν χειμέριον ἀπειλήν,	καθάπερ	ἄνθος μαραινομένης τῆς χρόας· ἡ
[2, 6]	αὐτῶν, τοὺς σώφρονας περιτίθησι λόγους	καθάπερ	ἀντωτίδας, ὡς μὴ δύνασθαι ἐξικνεῖσθαι
[2, 1]	τοῖς ἀσθενέσιν. ~Οὐ χρὴ οὖν	καθάπερ	ἀσωτευομένους ἡμᾶς κατὰ τὴν ἐν
[2, 8]	συμπάσης ἐκκλησίας στέφανος ὁ Χριστός.	Καθάπερ	δὲ αἱ ῥίζαι καὶ αἱ
[2, 8]	αἱ πολιαί, οἱ φεύγοντες πολιάς;	Καθάπερ	δὲ οἱ κύνες ῥινηλατοῦντες ἐκ
[2, 12]	πυρί, ᾧ μόνῳ τηρεῖται τρυφὴ	καθάπερ	εἴδωλον, οὐκ ἀλήθεια. Ἐντεῦθεν ὀνειδίζων
[2, 9]	τοῖς χνοώδεσι τῶν πτίλων ἐγκοίμησις,	καθάπερ	εἰς ἀχανὲς καταπιπτόντων τῶν σωμάτων
[2, 10]	ἀσελγαίνετε» λέγει οὐδὲ σφᾶς αὐτοὺς	καθάπερ	εἰς ὀχείαν γεγονότας ἐκδίδοσθαι ἡδοναῖς
[2, 1]	τὸ πρόσωπον ταῖς λοπάσιν ἐπιρριπτοῦντας,	καθάπερ	ἐκ νεοττιᾶς τῆς κλισίας προκύπτοντας,
[2, 10]	ἐξ οὗ μακρὸς τίκτεται στήμων,	καθάπερ	ἐκ τῆς ἀράχνης ὁ τῆς
[2, 3]	~Τοῦτο ὑπολείπεται μὴ γελοίως σχηματισθῆναι,	καθάπερ	ἐν ταῖς πομπαῖς ὁρῶνταί τινες
[2, 5]	καταγέλαστον. Εἰ γὰρ γελοίως σχηματισθῆναι,	καθάπερ	ἐν ταῖς πομπαῖς ὁρῶνταί τινες,
[2, 3]	ἀμίδας ὑελᾶς ἐπιφέρεσθαι τοὺς ἄνδρας,	καθάπερ	ἐπάγονται τοὺς συμβούλους τοὺς ἑαυτῶν,
[2, 10]	παντὸς μᾶλλον μή ποτε κοινωνεῖν	καθάπερ	θηλειῶν πρὸς μῖξιν ἀφροδισίων τοῖς
[2, 2]	ὕδωρ εἰς πόσιν} τὸ Χοάσπειον,	καθάπερ	καὶ τοὺς φίλους, οὕτω δὲ
[2, 10]	παιδοποιία, τέλος δὲ ἡ εὐτεκνία,	καθάπερ	καὶ τῷ γεωργῷ τῆς τῶν
[2, 1]	ὑποπτεύων τὸν μολυσμὸν τὸν ἐντεῦθεν,	καθάπερ	καὶ τῶν δαιμονίων τὰς τραπέζας.
[2, 12]	δεσμὰ ἑαυταῖς περιθεῖσαι πλούσια μυρία,	καθάπερ	καὶπαρὰ τοῖς βαρβάροις φασὶν δεδέσθαι
[2, 8]	ἀλλὰ καὶ ἐκ τῶν μυκτήρων.	Καθάπερ	οἱ βόες τοῖς κρίκοις καὶ
[2, 5]	γὰρ καθ´ ἁρμονίαν τοῦ προσώπου,	καθάπερ	ὀργάνου, κόσμιος ἄνεσις μειδίαμα κέκληται—
[2, 10]	Οὐκοῦν οὐδὲ ἐσθῆτος ἀντιποιητέον πολυτελοῦς	καθάπερ	οὐδὲ τροφῆς ποικίλης. ~Αὐτὸς γοῦν
[2, 10]	ἁγιάζονται, καὶ ταύτῃ ἐπενδύονται ἀφθαρσίαν.	Καθάπερ	οὖν ἡ ἄγαμος μόνῳ σχολάζει
[2, 10]	ἐνεδύσω, ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς ἱμάτιον.	Καθάπερ	οὖν περὶ τὴν κατασκευὴν τῶν
[2, 2]	μὴ δυναμένη. Καὶ αἱ βάσεις	καθάπερ	ῥεύματι ὑποφέρονται λυγμοί τε καὶ
[2, 10]	Ἔστι γοῦν συνιδεῖν ἐξ αὐτῆς	καθάπερ	στήμονας τὰ νεῦρα διαφορούμενα καὶ
[2, 3]	τοῦ κρέως Ἰνδικὸν σίδηρον χαλκευτέον,	καθάπερ	συμμαχικόν τι παρακαλοῦντας; Τί δέ;
[2, 7]	ἐν τῷ μεταξὺ προσκειμένους φαίνεσθαι	καθάπερ	τὰ θηρία τῇ βορᾷ οὐδὲ
[2, 10]	τὴν ἁφὴν ἐξυφαντέον, οὐχὶ δὲ	καθάπερ	τὰς γραφὰς πρὸς τὸ τερπνὸν
[2, 10]	εὐλαβητέον. Οὐδὲ γὰρ ὑπὲρ γόνυ	καθάπερ	τὰς Λακαίνας φασὶ παρθένους ἐστολίσθαι
[2, 8]	αὐτοφυεῖ καὶ εἰλικρινεῖ τινι εὐωδίᾳ	καθάπερ	τὰς μελίττας τρεφομένους· τὸ δὲ
[2, 1]	αὐτῶν κατατρίβοντες βίον οἱ παμφάγοι	καθάπερ	τὸ πῦρ τῆς ὕλης ἐξεχόμενοι.
[2, 12]	Πρῶτον μὲν γὰρ τὰ ἀναγκαῖα	καθάπερ	τὸ ὕδωρ καὶ τὸν ἀέρα
[2, 9]	τε αὖ κενοδοξίας ἐστὶ κυνικῆς	καθάπερ	τὸν Διομήδη ἐπιτηδεύειν εὕδειν, ὑπὸ
[2, 10]	σκέψεως, πῶς ἂν ἐπιτραπείη ἀνέδην	καθάπερ	τροφῇ, οὕτω δὲ καὶ συνουσίᾳ
[2, 9]	μάλιστα μὴ βλαπτώμεθα τῷ ὕπνῳ,	καθάπερ	τῶν νηχομένων οἱ ἐξηρτημένοι τὰ
[2, 7]	ἀνὴρ γλωσσώδης. Τῶν γοῦν φλυάρων	καθάπερ	τῶν παλαιῶν ὑποδημάτων, τὰ μὲν
[2, 10]	καὶ καταλέλειπται ὑπὸ τοῦ λόγου,	καθάπερ	ὑπὸ τοῦ πνεύματος, νεκρός. Βδελύττεται
[2, 2]	καὶ ἡ ψυχὴ ἡμῶν ὑπάρξαι	καθαρὰ	καὶ ξηρὰ καὶ φωτοειδής, αὐγὴ
[2, 10]	τὰ τῆς σαρκὸς ἔργα, αὐτῇ	καθαρᾷ	τῇ σαρκὶ ἐπενδυσάμενοι τὴν ἀφθαρσίαν
[2, 8]	τῶν ἐθνῶν ᾐνίξατο εὐπρεπῆ καὶ	καθαρὰν	προπαρασκευάσας τῇ ἰδίᾳ δυνάμει. Ὤζεσέ
[2, 1]	τῆς βεβαίου καὶ μονίμου καὶ	καθαρᾶς	γευομένους ἡδονῆς· ταύτην γὰρ τὴν
[2, 6]	τὸ περίοπτον τῆς ἀγνοίας παράπτωμα.	Καθαρευτέον	δὲ οὐδὲν ἧττον κἀν ταῖς
[2, 10]	ἢ γάμου εἰς τὸ παντελὲς	καθαρευτέον	ἔχεται γὰρ ζητήσεως καὶ τοῦτο—
[2, 10]	περὶ τὴν κατασκευὴν τῶν ἐσθήτων	καθαρευτέον	πάσης ἀτοπίας, οὕτως δὲ καὶ
[2, 6]	πολὺ δὲ μᾶλλον ἔργων αἰσχρῶν	καθαρευτέον,	τοῦτο μὲν ἐν ἐπιδείξεσι καὶ
[2, 10]	ἱσταμένην ἐποίησε καὶ λευχείμονα καὶ	καθάριον,	τὴν ἀρετήν, αἰδοῖ μόνῃ κεκοσμημένην—
[2, 12]	κέκληκέν που, τὸν διαυγῆ καὶ	καθαρὸν	Ἰησοῦν, τὸν ἐν σαρκὶ ἐπόπτην
[2, 1]	ἐκκλησίαν. Ἀγάπη μὲν οὖν χρῆμα	καθαρὸν	καὶ τοῦ θεοῦ ἄξιον, ἔργον
[2, 10]	οὖν εἰκός. Ἀεὶ δὲ καθαρῷ	καθαροῦ	θέμις θιγγάνειν· μὴ δὴ ἅμα
[2, 10]	ἀπαγορεύει πλησιάζειν, ἢν ταῖς ἐπιμηνίοις	καθάρσεσιν	ἐνεσχημέναι τύχωσιν. Οὐ γάρ πω
[2, 10]	ὥσπερ οὖν εἰκός. Ἀεὶ δὲ	καθαρῷ	καθαροῦ θέμις θιγγάνειν· μὴ δὴ
[2, 1]	σάρκα αὐτήν. Ὁ γὰρ ἐκείνων	καθαρῶς	ἀπολυθείς, δι´ ὧν ἔτι χοῦς
[2, 10]	ἐσθήσεσι χρῆσθαι. Σαφῶς γοῦν καὶ	καθαρῶς	Δανιὴλ ὁ προφήτης ἐτέθησαν» φησί,
[2, 7]	τοῖς ὠσίν· εἰ δὲ καὶ	καθέζοιντο,	μὴ ἐναλλὰξ τὼ πόδε ἐχόντων
[2, 9]	τροφὴ τὸ λογιστικὸν εἰς ἀναισθησίαν	καθέλκουσα.	Ὕπνος γὰρ δὴ πολὺς οὔτε
[2, 2]	καὶ τὴν ψυχὴν τυφομένην ἤδη	καθέξει	καὶ τὰ μόρια ἐφέξει διοιδοῦντα
[2, 7]	παραιτητέον καὶ τὰς αἰσχρολογίας αὐτῶν.	Καθεστὼς	δὲ καὶ τὸ βλέμμα ἔστω,
[2, 12]	γοῦν ὁ κωμικὸς Νικόστρατος· ἁλύσεις,	καθετῆρας,	δακτυλίους, βουβάλια, ὄφεις, περισκελίδας, ἐλλέβορον.
[2, 12]	καὶ ἡ πρὸς δικαιοσύνην ὁδοιπορία.	Καθετῆρες	δὲ καὶ περιδέραια αἰδὼς καὶ
[2, 12]	καὶ οἱ στρεπτοί; οἵ τε	καθετῆρες	καλούμενοι ἁλύσεων ἐπέχοντες τρόπον καὶ
[2, 9]	γε δεῖ μεθ´ ἡμέραν ἐπιτρέπειν	καθεύδειν	τοῖς καὶ τῆς νυκτὸς τὸ
[2, 9]	γραφή, καὶ νήφωμεν. Οἱ γὰρ	καθεύδοντες	νυκτὸς καθεύδουσιν, καὶ οἱ μεθύοντες
[2, 9]	εὕρῃ. Οὐδὲν γὰρ ἀνδρὸς ὄφελος	καθεύδοντος	ὥσπερ οὐδὲ τεθνεῶτος. Διὸ πολλάκις
[2, 9]	νήφωμεν. Οἱ γὰρ καθεύδοντες νυκτὸς	καθεύδουσιν,	καὶ οἱ μεθύοντες νυκτὸς μεθύσκονται»
[2, 2]	ὁ λόγος αὐτῷ, οὐδ´ ἂν	καθεύδωμεν·	καὶ γὰρ ἐπὶ τὸν ὕπνον
[2, 9]	ἐμῶν εἰσόδων. Ἄρ´ οὖν μὴ	καθεύδωμεν	ὡς οἱ λοιποί, ἀλλὰ γρηγορῶμεν»
[2, 9]	ἀπεικάζοντες ἀγγέλοις, οὓς ἐγρηγόρους καλοῦμεν.	Καθεύδων	δὲ ἄνθρωπος οὐδεὶς οὐδενὸς ἄξιος,
[2, 1]	τὰ σφέτερα τιθηνουμένων πάθη, δαίμων	καθηγεῖται	λιχνότατος, ὃν ἔγωγε οὐκ ἂν
[2, 1]	οὐδὲ ἐσθίειν ἅμα καὶ πίνειν	καθήκει·	ἀκρασίας γὰρ τῆς μεγίστης συγχεῖν
[2, 10]	ὁ καιρός· ἑσπέρας δὲ ἀναπαύσασθαι	καθήκει	μετὰ τὴν ἑστίασιν καὶ μετὰ
[2, 4]	ποιητήν, οὕτως καὶ παρὰ πότον	καθήκει	ψάλλειν αὐτῷ τῶν αὐτοῦ μεταλαμβάνοντας
[2, 2]	οὐδὲ γὰρ ὕδατος ἀνέδην ἐμφορεῖσθαι	καθήκει,	ὡς μὴ ἐκκλύζοιτο ἡ τροφή,
[2, 10]	γυναῖκες ἐργάσαιντο ἢ λαμπρόν, αἳ	καθήμεθα»	φησὶν ἡ κωμῳδία, ἐξηνθισμέναι, κροκωτοφοροῦσαι
[2, 10]	σύρειν τὰς ἐσθῆτας ἐπ´ ἄκρους	καθιέντας	τοὺς πόδας κομιδῇ ἀλαζονικόν, ἐμποδὼν
[2, 10]	ὁ ἄνθρωπος γίνεται τοῦ θεοῦ,	καθὸ	εἰς γένεσιν ἀνθρώπου ἄνθρωπος συνεργεῖ.
[2, 8]	μὴ λάθωμεν ἣν ἐφυγαδεύσαμεν ἀκολασίαν,	κάθοδον	αὐτῇ διδόντες εἰς ψυχὴν διὰ
[2, 8]	κατῆλθεν, ἀνακεφαλαιούμενος τὴν ἀρχὴν τῆς	καθόδου	τῆς παλαιᾶς, ὅπως ὁ διὰ
[2, 3]	τῆς τετυφωμένης ὕλης {ὁ ἰός}	~Καθόλου	γὰρ καὶ τὰς τροφὰς καὶ
[2, 8]	τὸ δὲ ἐκ ῥόδων ἐμψυκτικόν.	Καθόλου	γὰρ καὶ ταῦτα εἰς τὴν
[2, 7]	χειρῶν κατὰ τὰς ὁμιλίας προφορά.	Καθόλου	γὰρ ὁ Χριστιανὸς ἡρεμίας καὶ
[2, 10]	παρ´ ὅλον τὸν βίον ἀξιοπραγία.	~Καθόλου	μὲν οὖν εἰ γαμητέον ἢ
[2, 7]	ἐν τῷ μηδένα λυπῆσαι λαλήσας.	Καθόλου	μὲν οὖν νέοι μὲν καὶ
[2, 12]	τοῖς περιττοῖς τούτοις χαίρειν φράσασιν.	Καθόλου	μὲν οὖν τὰ κόσμια ὥσπερ
[2, 5]	ἄμεινον. Μάλιστα γοῦν ἐν οἴνῳ	καθορᾶσθαι	τὰ ἤθη τῶν ὑπούλων συμβέβηκεν
[2, 12]	τὰ ἐνώτια ἑαυτῆς καὶ τὰ	καθόρμια	αὐτῆς» καὶ τὴν αἰτίαν τοῦ
[2, 7]	φαίνεται· Μετὰ ὑπάνδρου γυναικὸς μὴ	κάθου	τὸ σύνολον καὶ μὴ συμμετακλιθῇς
[2, 8]	εἶναι Ἰσραήλ, ἐδίωξεν τὸν θεόν,	καθυβρίζειν	ἤλπισε τὸν λόγον, καὶ ὃν
[2, 1]	ἡγιασμένην, κυθριδίοις καὶ ζωμοῦ ῥύσει	καθυβρίζοντες	ποτῷ τε καὶ τρυφῇ καὶ
[2, 10]	μεταλαβόντας σπέρμα οὐκ ἐκριπτέον οὐδὲ	καθυβριστέον	οὐδὲ μὴν κερασβόλα σπαρτέον. ~Ὁ
[2, 10]	μὴν εἰς πέτρας σπαρτέον οὐδὲ	καθυβριστέον	τὸ σπέρμα, ἀρχηγὸν γενέσεως οὐσίαν,
[2, 10]	ὁπόταν τὴν γαμήλιον σωφροσύνην ἑταιρικαὶ	καθυβρίσωσιν	ἡδοναί· πτηναὶ γὰρ αἱ τῶν
[2, 2]	δὲ καὶ ἐποπτική, οὐδέ ἐστιν	κάθυγρος	ταῖς ἐκ τοῦ οἴνου ἀναθυμιάσεσιν
[2, 10]	γυναικῶν γεγόνασι θηλύτεροι· οὐ δὴ	καθυφεῖναι	χρὴ τοῦ τόνου. Εἰ δὲ
[2, 2]	περὶ τὰ τῆς μέθης ναυάγια·	καθωρμισμένοι	μὲν οἷον ἀγκύραις τῷ λόγῳ
[2, 11]	τε καὶ Τυρρηνικάς, προθεμένους δὲ	καθὼς	ἔθος τῇ ἀληθείᾳ ἡμῶν τὸν
[2, 10]	πλεονεξία μηδὲ ὀνομαζέσθω ἐν ὑμῖν,	καθὼς	πρέπει ἁγίοις. Εὖ γοῦν τις
[2, 6]	τις ἀγαθός» Πάλιν τε αὖ·	Καθὼς	πρέπει ἁγίοις, μὴ ὀνομαζέσθω ἐν
[2, 10]	ἅμα ἄμφω, ἄρρενος καὶ θήλεος,	καθὼς	ὑπειλήφασί τινες, ἑρμαφροδίτους τερατολογοῦντες καὶ
[2, 10]	αὐτὰς περὶ τὰς μεμωρημένας ταύτας	καὶ	ἁβρὰς ἀλυούσας πορφύρας κατὰ τὸ
[2, 12]	τὸ σοβαρὸν δὲ καὶ θρυπτικὸν	καὶ	ἁβροδίαιτον φαίνουσα. Αἳ δὲ ἀμαυροῦσι
[2, 12]	ἄνθος τοῦ πνεύματος τὸ ἀκήρατον	καὶ	ἅγιον τῆς οὐσίας νενοήκασιν· αἳ
[2, 12]	εἰς αἴσθησιν διατετρημένα θείων ἀκουστὴν	καὶ	ἁγίων ἐπόπτην παρασκευάζουσιν δεικνύντος ὡς
[2, 10]	μέντοι αὐτὰ ἀπέφυγον ὥσπερ λυττῶντα	καὶ	ἄγριον δεσπότην. Ἀλλ´ ἐγκεκρίσθω δὴ
[2, 10]	ἐστίν, πᾶς δὲ ὃς ἁμαρτάνει,	καὶ	ἀδικεῖ εὐθύς, οὐχ οὕτως τὸν
[2, 10]	ἐν γάμῳ παραληφθῇ, παράνομός ἐστι	καὶ	ἄδικος καὶ ἄλογος· ἔμπαλιν δὲ
[2, 10]	καὶ ταύτας ἠμπίσχετο, τὸ εὐτελὲς	καὶ	ἄδολον τοῦ βίου ὑποτυπούμενος. Καὶ
[2, 1]	τε χθὼν πόντου τε βένθη	καὶ	ἀέρος ἀμέτρητον εὖρος ἐκτρέφει, τῇ
[2, 2]	ἡ ἐπὶ τῇ μέθῃ δυσαρέστησις	καὶ	ἀηδία ἀπὸ τοῦ τὸ κάρα
[2, 1]	οὐχὶ δὲ ἄδικος ἢ σφαλερὰ	καὶ	ἀθλία ὡς ἡ τῶν ἀθλητῶν
[2, 2]	σάλον ἀκριβῶς ἐφικέσθαι μὴ δυναμένη.	Καὶ	αἱ βάσεις καθάπερ ῥεύματι ὑποφέρονται
[2, 8]	Χριστός. Καθάπερ δὲ αἱ ῥίζαι	καὶ	αἱ βοτάναι, οὕτως δὲ καὶ
[2, 4]	λογικῆς εὐωχίας ὁ κῶμος, ἀλλὰ	καὶ	αἱ παννυχίδες αἱ μάταιοι ἐπὶ
[2, 10]	χρόνῳ γίνεται, αἱ δὲ ῥύψεις	καὶ	αἱ στύψεις τοῖς φαρμακώδεσι τῆς
[2, 8]	πεπιστευκότες, οἷς ἀφῆκεν τὰς ἁμαρτίας,	καὶ	αἱ τρίχες αἱ λελυμέναι πενθοῦσα
[2, 4]	Λακεδαιμόνιοι αὐλῷ καὶ κέρατι Θρᾷκες	καὶ	Αἰγύπτιοι τυμπάνῳ καὶ Ἄραβες κυμβάλῳ·
[2, 7]	πλὴν τῶν ἐπάναγκες, ἀπέχεσθαι εἰδωλοθύτων	καὶ	αἵματος καὶ πνικτῶν καὶ τῆς
[2, 11]	τὸν τύπον. Τοῦτο δὲ εἰ	καὶ	αἰνίττεταί τι, ἐν ἄλλοις δηλωθήσεται.
[2, 1]	γὰρ ἔχεται βίου ψευδοῦς τε	καὶ	αἰσχροῦ. Οἳ μὲν γὰρ ἐξέχονται
[2, 10]	ἀποστόλῳ, διαρρήδην λέγοντι· Πορνεία δὲ	καὶ	ἀκαθαρσία πᾶσα ἢ πλεονεξία μηδὲ
[2, 1]	ὅτι οὐδέποτε ἔφαγον πᾶν κοινὸν	καὶ	ἀκάθαρτον. Καὶ ἡ φωνὴ πάλιν
[2, 8]	τὰς χεῖρας ἐπὶ λαὸν ἀπειθῆ	καὶ	ἄκαρπον. Ἔχοιμ´ ἄν σοι καὶ
[2, 4]	δὲ ἁπαξαπλῶς ἀνελεύθερον ὄψιν τε	καὶ	ἀκοὴν καὶ συνελόντι φάναι αἴσθησιν
[2, 10]	αὑτοῦ· πάντως δὲ ἤδη που	καὶ	ἀκολασία πρόσεστι τῷ ἡττωμένῳ αἰσχρᾶς
[2, 2]	καὶ τὸ σῶμα ἀσάλευτον οἴνῳ	καὶ	ἀκράδαντον· ἀκροθώρακα τοῦτον καλοῦσιν οἱ
[2, 1]	συνέρχησθε. ~Ἀφεκτέον οὖν δουλοπρεπείας ἁπάσης	καὶ	ἀκρασίας, τῶν παρατιθεμένων κοσμίως ἐφαπτομένοις,
[2, 10]	ὑποτυπούμενος. Καὶ γὰρ μέλι ἤσθιεν	καὶ	ἀκρίδας, γλυκεῖαν καὶ πνευματικὴν τροφήν,
[2, 1]	μὲν οὖν ὁ ἀπόστολος σπερμάτων	καὶ	ἀκροδρύων καὶ λαχάνων ἄνευ κρεῶν
[2, 3]	λέγει γραφή, πρὸς τοὺς φιλαύτους	καὶ	ἀλαζόνας ἀποτεινομένη· Ποῦ εἰσιν οἱ
[2, 10]	ἕτερον ῥοδομιγές τε καὶ κοκκοβαφὲς	καὶ	ἄλλα μυρία διὰ σπουδῆς βάμματα
[2, 1]	τῷ θεῷ. Ἔχοι δ´ ἂν	καὶ	ἄλλας ἐπιλύσεις οὐκ ἀγνοουμένας ὁ
[2, 10]	τῆς πρὸς τὰς ἐγκύους ὁμιλίας	καὶ	ἀλληλοβασίας καὶ παιδοφθορίας καὶ μοιχείας
[2, 8]	καὶ ἄκαρπον. Ἔχοιμ´ ἄν σοι	καὶ	ἄλλο μυστικὸν ἐνταῦθα εἰπεῖν. Ἐπεὶ
[2, 10]	εἶναι χρεών. Βάμμα γοῦν Σαρδιανικὸν	καὶ	ἄλλο ὀμφάκινον καὶ χλωρὸν ἕτερον
[2, 10]	ἑκάστῳ στολὴ λευκή. Εἰ δὲ	καὶ	ἄλλο τι δέοι χρῶμα ζητεῖν,
[2, 7]	τῆς ἐπιθυμίας· ἔσθ´ ὅτε δὲ	καὶ	ἄλλοις παραίτιοι γίνονται σφαλμάτων, τὸ
[2, 3]	κύτει κλισιάδες στρωμναί τε ἁλουργεῖς	καὶ	ἄλλων χρωμάτων δυσπορίστων, ἀπειροκάλου τρυφῆς
[2, 2]	τὰς ἐκκρίσεις χωρούντων. Πρέπει δὲ	καὶ	ἄλλως ταῖς θεϊκαῖς φροντίσιν μὴ
[2, 8]	καρποφορεῖν ἐπίσταται οὐρανός. Πρὸς δὲ	καὶ	ἀλόγιστον ἀκηκοότας ἡμᾶς τὸν κύριον
[2, 10]	παραληφθῇ, παράνομός ἐστι καὶ ἄδικος	καὶ	ἄλογος· ἔμπαλιν δὲ ὁ Μωυσῆς
[2, 8]	πάθει ῥυσάμενος ἡμᾶς ἀπὸ σκανδάλων	καὶ	ἁμαρτιῶν καὶ τῶν τοιούτων ἀκανθῶν
[2, 3]	καὶ γέλως πλατὺς οὐροδόχας ἀργυρᾶς	καὶ	ἀμίδας ὑελᾶς ἐπιφέρεσθαι τοὺς ἄνδρας,
[2, 1]	παραιτητέον τὴν λιχνείαν ὀλίγων τινῶν	καὶ	ἀναγκαίων μεταλαμβάνοντας· καὶ εἴ τις
[2, 7]	τῆς συμβιώσεως πειρωμένῳ. Εἰ δὲ	καὶ	ἀνάγκη τις περιτύχοι παριέναι κελεύουσα,
[2, 10]	κέκληται, τὸ λαϊκὸν καὶ δημῶδες	καὶ	ἄναγνον, τὸ περὶ τὰς ὀχείας
[2, 10]	ἀλεκτρυόνος ὀχεύειν δίκην, ὁπηνίκα εὐχῆς	καὶ	ἀναγνώσεως καὶ τῶν μεθ´ ἡμέραν
[2, 8]	τὰ ἄνθη· ἀναδιδούσης γὰρ ἄνω	καὶ	ἀναθυμιωμένης κατὰ φύσιν τῆς εὐωδίας
[2, 2]	σου τὸ ποτόν· σοὶ δέδοται	καὶ	ἀναμένει σε. Μὴ διαρραγῆναι σπουδάσῃς,
[2, 12]	δὲ ἀρετὴ δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη	καὶ	ἀνδρεία καὶ εὐσέβεια. Καλὸς ἄρα
[2, 10]	γράφει· Μοιχεῖαι παρὰ σοί τε	καὶ	ἀνδρῶν μῖξις ἄθεσμος θηλυγενὴς ἄδικός
[2, 8]	αὐτὸ λιπᾶναί τε τὴν ἐπιφάνειαν	καὶ	ἀνεῖναι τὸ νευρῶδες καί τινα
[2, 2]	Αἰγύπτιος καὶ ὁ νησιώτης Νάξιος	καὶ	ἀνθοσμίας τις ἄλλος τῆς Ἰταλῶν
[2, 2]	γὰρ ἡ σοφία θείων οὖσα	καὶ	ἀνθρωπίνων πραγμάτων ἐπιστήμη ἐμπεριλαβοῦσα τὰ
[2, 9]	ἡ σοφία, ὃς εἰσακούσεταί μου,	καὶ	ἄνθρωπος, ὃς τὰς ἐμὰς ὁδοὺς
[2, 4]	θηρίοις μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις κατάλληλα	καὶ	ἀνθρώπων τοῖς ἀλογωτέροις. Τὰς μὲν
[2, 10]	τοῦ κόσμου ζητεῖ. Οἱ ἄτακτοι	καὶ	ἀνόητοι τὰ ἔθνη εἰσίν. Τίνα
[2, 10]	καλὸν καὶ τὸ ὄντως ἀγαθόν·	καὶ	ἀντὶ τῶν ὄντων τὰ δοκοῦντα
[2, 3]	Ἐρρέτων τοίνυν Θηρίκλειοί τινες κύλικες	καὶ	Ἀντιγονίδες κάνθαροί τε καὶ λαβρώνιοι
[2, 10]	ἄλλος οὗτος προφήτης, γυμνός τε	καὶ	ἀνυπόδετος» ἦν, πολλάκις δὲ καὶ
[2, 4]	ῥᾳθυμίαις σάλοι ἄτακτοι καὶ ἀπρεπεῖς	καὶ	ἀπαίδευτοι κομιδῇ γίγνοιντο ἂν κυμβάλοις
[2, 6]	τὸν ἄνθρωπον» κοινὸν καὶ ἐθνικὸν	καὶ	ἀπαίδευτον καὶ ἀσελγῆ δείκνυσιν αὐτόν,
[2, 2]	καὶ {μὴ ὡς ὕδωρ ἐπιζητεῖσθαι	καὶ}	ἀπαμβλύνεσθαι πρὸς τὴν μέθην καὶ
[2, 10]	οὐ νόθους τὰ ἔνδον λευκαῖς	καὶ	ἀπεριέργοις ἁρμοδιώτατον ἐσθήσεσι χρῆσθαι. Σαφῶς
[2, 1]	καὶ ἀπερίεργος, ἀληθείᾳ κατάλληλος, ἁπλοῖς	καὶ	ἀπεριέργοις ἁρμόζουσα παιδίοις, ὡσὰν εἰς
[2, 1]	ἡ τροφή. Ἁπλῆ δὲ αὕτη	καὶ	ἀπερίεργος, ἀληθείᾳ κατάλληλος, ἁπλοῖς καὶ
[2, 12]	ὅλον καὶ λεῖον καὶ ἴσον	καὶ	ἀπέριττον καὶ ταύτῃ ἱκανόν ἐστιν.
[2, 12]	πρὸς τὸ οἰκεῖον πέρας ἀνελλιπῶς	καὶ	ἀπερίττως· μήτηρ δὲ αὐτῶν ἡ
[2, 12]	ἀπάτης ἐνεγέννησεν, οὔτι τὸ σεμνὸν	καὶ	ἄπλαστον καὶ νήπιον ὡς ἀληθῶς,
[2, 8]	Πάντοθεν γὰρ ἀγώγιμος ὁ ἀκόλαστος	καὶ	ἀπὸ ἐδωδῆς καὶ ἀπὸ στρωμνῆς
[2, 8]	ὁ ἀκόλαστος καὶ ἀπὸ ἐδωδῆς	καὶ	ἀπὸ στρωμνῆς καὶ ἀπὸ συναναστροφῆς
[2, 8]	ἀπὸ ἐδωδῆς καὶ ἀπὸ στρωμνῆς	καὶ	ἀπὸ συναναστροφῆς καὶ ἐκ τῶν
[2, 10]	τῶν ἐπιθυμιῶν σου μὴ πορεύου,	καὶ	ἀπὸ τῶν ὀρέξεών σου κωλύου·
[2, 10]	θερίζουσιν, οἷς οὐκ ἔστι ταμιεῖον	καὶ	ἀποθήκη, καὶ ὁ θεὸς τρέφει
[2, 4]	ὄμμασιν καὶ ἐν ὠσὶν γαργαλίζουσαν	καὶ	ἀποθηλύνουσαν ἡδονὴν εὐλαβουμένους· μελῶν γάρ
[2, 10]	τῷ ῥυπαρῷ τῆς ὕλης ῥεύματι	καὶ	ἀποκαθάρματι σπέρμα {δὲ} γενέσεως εὐφυοῦς
[2, 3]	τετρυπημένον. Οὗτός ἐστιν ὁ συνάγων	καὶ	ἀποκλείων τὸν σπόρον καὶ ἐλαττούμενος,
[2, 2]	Καὶ γὰρ τὸ συνεχὲς πτύειν	καὶ	ἀπομύσσεσθαι καὶ περὶ τὰς ἐκκρίσεις
[2, 10]	γὰρ ἐξ ἀνθρώπου ἐκφύεταί τε	καὶ	ἀποσπᾶται. Ὅρα τὸ μέγεθος τῆς
[2, 7]	γάρ» φησίν, ἀναστάσεως μὴ οὐράγει	καὶ	ἀπότρεχε εἰς οἶκόν σου. Ἔλεγον
[2, 4]	καὶ τοιαύταις ῥᾳθυμίαις σάλοι ἄτακτοι	καὶ	ἀπρεπεῖς καὶ ἀπαίδευτοι κομιδῇ γίγνοιντο
[2, 2]	διὰ τὸν ῥοώδη καταβροχθισμόν, αἰσχρόν,	καὶ	ἀπρεπὲς τὸ θέαμα τῆς ἀκρασίας,
[2, 1]	τὸν κεκληκότα κατὰ τὴν ἀβλαβῆ	καὶ	ἀπροσκορῆ τῆς συνουσίας κοινωνίαν, ἀδιάφορον
[2, 8]	τῆς τρυφῆς γεγονέναι. Εἰ δὲ	καὶ	ἄρα τι συγχωρητέον, ἀπόχρη τῆς
[2, 4]	κέρατι Θρᾷκες καὶ Αἰγύπτιοι τυμπάνῳ	καὶ	Ἄραβες κυμβάλῳ· ἐνὶ δὲ ἄρα
[2, 12]	γὰρ αὐτὴν ἐμπορευθῆναι ἢ χρυσίου	καὶ	ἀργυρίου θησαυρούς, τιμιωτέρα δέ ἐστι
[2, 3]	οἰνοχόαι· χρυσός τε γὰρ ἁπαξαπλῶς	καὶ	ἄργυρος ἰδίᾳ τε καὶ δημοσίᾳ
[2, 1]	ἐγκαταλεγόμενοι καὶ αὐτοὶ δειπνάριά τε	καὶ	ἄριστα καὶ δοχὰς εἰκότως ἂν
[2, 2]	αὐγὴ δὲ ψυχὴ ξηρὰ σοφωτάτη	καὶ	ἀρίστη» Ταύτῃ δὲ καὶ ἐποπτική,
[2, 3]	γεωργοῦσιν ἡμῖν δικέλλης ἐστὶν χρεία	καὶ	ἀρότρου, μάκελλαν δ´ οὐκ ἄν
[2, 10]	βδέλυγμα γάρ ἐστι. Πρὸς δὲ	καὶ	ἀρούρας θηλείας ἀπέχεσθαι πάσης» ὅτι
[2, 10]	καὶ τρίτην ταύτην μεταξὺ θηλείας	καὶ	ἄρρενος ἀνδρόγυνον καινοτομοῦντες φύσιν. Ἀπατῶνται
[2, 4]	κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίταις	καὶ	ἀσελγείαις» σχολάζοντας. Σῦριγξ μὲν οὖν
[2, 6]	κοινὸν καὶ ἐθνικὸν καὶ ἀπαίδευτον	καὶ	ἀσελγῆ δείκνυσιν αὐτόν, οὐχὶ δὲ
[2, 1]	ὁτιοῦν ἐσθίοντα ἅμα· ἀπρεπὴς γὰρ	καὶ	ἄσημος ἡ φωνὴ γίνεται, πλήρεσι
[2, 1]	ἱδρῶτα περιχεῖσθαι τῇ ἀπληστίᾳ συνεχομένων	καὶ	ἀσθμαινόντων ὑπὸ ἀκρασίας, ὠθουμένης κατ´
[2, 1]	ἀπογευομένων, ἀλλ´ ἀφαρπαζόντων δίκην ἀμέτρως	καὶ	ἀσχημόνως ἐμφορουμένους; Ἔστι γὰρ ὁρᾶν
[2, 10]	φιλοψία, φιλοινία, φιλογυνία, καὶ δὴ	καὶ	ἀσωτία καὶ φιληδονία πᾶσα, ὧν
[2, 7]	ὁ ἀὴρ περίττωμα. Ἀγερωχίας δὲ	καὶ	ἀταξίας σύμβολον τὸ προσθεῖναι τοῖς
[2, 10]	{ταλάντων} ὠνούμεναι σφᾶς αὐτὰς ἀχρειοτέρας	καὶ	ἀτιμοτέρας τῶν ὑφασμάτων ἐλέγχουσιν. Τί
[2, 10]	ἀλλὰ πάντως αὑτὸν χείρονα ἀποφαίνει	καὶ	ἀτιμότερον. Ὁ γὰρ ἁμαρτάνων, παρ´
[2, 10]	ἁμαρτάνων, παρ´ ὅσον ἁμαρτάνει, χείρων	καὶ	ἀτιμότερος αὐτὸς αὑτοῦ· πάντως δὲ
[2, 4]	καὶ τῇ σάλπιγγι καὶ τυμπάνῳ	καὶ	αὐλῷ, οἷς ἔθος ἦν τοὺς
[2, 10]	χόρτον σήμερον ἐν ἀγρῷ ὄντα	καὶ	αὔριον εἰς κλίβανον βαλλόμενον ὁ
[2, 10]	βαφεῖς αὐτῶν καὶ οἱ πορφυρευταὶ	καὶ	αὐτὰ τὰ κογχύλια διὰ τὸ
[2, 7]	πρόσεστιν αὐτῷ, διαβολῆς· ἐπίνοια γὰρ	καὶ	αὐτὴ διδασκαλικὴ διὰ τοῦ μὴ
[2, 10]	τῆς χρόας· ἡ φωνὴ δὲ	καὶ	αὐτὴ τὸν ὅμοιον τρόπον τῷ
[2, 9]	περὶ τὰς τοῦ σώματος συμπαθείας	καὶ	αὐτῆς αὑτῇ τὰ κράτιστα συμβουλευούσης·
[2, 1]	γάρ τις ἀπὸ τῶν ἐκτὸς	καὶ	αὐτῆς ἔτι τῆς τοῦ σώματος
[2, 1]	ἐπὶ τῇ εὐφροσύνῃ συναγωγὰς ἐγκαταλεγόμενοι	καὶ	αὐτοὶ δειπνάριά τε καὶ ἄριστα
[2, 12]	κόσμια ὥσπερ κοροκόσμια ἀποσκορακιστέον ὅλον	καὶ	αὐτὸν παραιτουμέναις τὸν κόσμον. Χρὴ
[2, 5]	χαριεντιστέον τε, οὐ γελωτοποιητέον. Ἀλλὰ	καὶ	αὐτὸν τὸν γέλωτα ἐπιστομιστέον. Καὶ
[2, 6]	μισητὸς ἀπὸ πολλῆς λαλιᾶς. Ἤδη	καὶ	αὐτὸς αὑτῷ ὁ ἀδολέσχης προσκορής·
[2, 2]	Εὖ γὰρ ἴστε, μετέλαβεν οἴνου	καὶ	αὐτός· καὶ γὰρ ἄνθρωπος καὶ
[2, 2]	καὶ αὐτός· καὶ γὰρ ἄνθρωπος	καὶ	αὐτός· καὶ εὐλόγησέν γε τὸν
[2, 1]	κυρίου ὁ Πέτρος εἷλεν, εὔκολον	καὶ	αὐτὸς καὶ θεοδώρητον καὶ σώφρονα
[2, 8]	συντιθεὶς ἀρωμάτων τὸ μύρον. Τούτῳ	καὶ	αὐτὸς ὁ κύριος συναλείφεται τῷ
[2, 8]	προδοσίαν εἰς πάθος ὁδεύοντος κυρίου.	Καὶ	αὐτὸς ὁ σωτὴρ ἀπονίπτων τοὺς
[2, 5]	γέλωτα ἐπιστομιστέον. Καὶ γὰρ αὖ	καὶ	αὐτὸς ὃν μὲν δεῖ τρόπον
[2, 8]	Ὁρᾷς τὸν συμπότην τὸν δόλιον;	Καὶ	αὐτὸς οὗτος ὁ Ἰούδας φιλήματι
[2, 9]	λίθῳ ἐπανωρθοῦτο. Τοσαύτη τις εὐτέλεια	καὶ	αὐτουργία οὐ παρὰ τοῖς ἰδιώταις
[2, 8]	ἀνθεινῶν ἐρίων τοὺς βαφεῖς ἀπελαύνειν	καὶ	αὐτούς· οὐ γὰρ θέμις δολερὰ
[2, 8]	τὰ ἀρώματα ξηραντικὰ ὄντα. Διὸ	καὶ	αὐχμηρότεροι φαίνονται οἱ μυριζόμενοι· ὁ
[2, 1]	ἡδονή, δυσπάθειαν δὲ καὶ λήθην	καὶ	ἀφροσύνην ἡ πολυτροφία ἐντίκτει τῇ
[2, 12]	ὑποδερίδας, ἑλικτῆρας. Ἐγὼ μὲν ἔκαμον	καὶ	ἄχθομαι λέγων τὸ πλῆθος τῶν
[2, 10]	τῆς ὁμιλίας διαρρηγνύμενα· ναὶ μὴν	καὶ	ἀχλὺν περισκεδάννυσι τοῖς αἰσθητηρίοις, κόπτει
[2, 1]	ἡ Χριστοῦ· κομιδῇ δὲ ἄλογον	καὶ	ἀχρεῖον καὶ οὐκ ἀνθρώπειον βοσκημάτων
[2, 8]	λέγων· κἀλειφόμην μύροισι καὶ θυμιάμασιν	καὶ	βακκάρι· καὶ γάρ τις ἔμπορος
[2, 8]	ἄπειροι διαφοραί, βρένθιον καὶ μετάλλιον	καὶ	βασίλειον πλαγγόνιόν τε καὶ ψάγδας
[2, 10]	τε καὶ παραφυκισμῶν καὶ ψιμυθισμοῦ	καὶ	βαφῆς τριχῶν καὶ τῶν περὶ
[2, 1]	δεῖν τούτων. Μιαρὰ δοκεῖ μοι	καὶ	βδελυρὰ ἐκεῖνα, ὧν ἐφίπτανται τοῖς
[2, 3]	δυσπορίστων, ἀπειροκάλου τρυφῆς τεκμήρια, φθόνου	καὶ	βλακείας ἐπήβολα πλεονεκτήματα, παραπεμπτέα ἅπαντα,
[2, 8]	χρῆσιν αὐτῶν, ἀλλ´ ὥσπερ φαρμάκῳ	καὶ	βοηθήματι χρηστέον τῷ μύρῳ πρός
[2, 10]	ἐξεργασίας πλοκάμων τε ἔτι ἐπιτεχνητῶν	καὶ	βοστρύχων ἑλικτῶν, πρὸς δὲ καὶ
[2, 10]	πλούσιος σφόδρα, ὃς ἐνεδιδύσκετο πορφύραν	καὶ	βύσσον, εὐφραινόμενος καθ´ ἡμέραν λαμπρῶς·
[2, 4]	τῶν φθόγγων κακοτεχνοῦσαι εἰς θρύψιν	καὶ	βωμολοχίαν ἐκδιαιτῶνται· τὰ δὲ αὐστηρὰ
[2, 8]	Ὕδωρ καὶ πῦρ καὶ σίδηρος	καὶ	γάλα, σεμίδαλις πυροῦ καὶ μέλι,
[2, 1]	Μυῖαι τούτοις οἰκεῖαι τοῖς ὀνόμασιν	καὶ	γαλαῖ κόλακές τε καὶ μονομάχαι
[2, 7]	ὁ Χριστιανὸς ἡρεμίας καὶ ἡσυχίας	καὶ	γαλήνης καὶ εἰρήνης οἰκεῖός ἐστιν.
[2, 10]	γὰρ τῷ αἰῶνι τούτῳ γαμοῦσι	καὶ	γαμίσκονται» καταργήσαντες δὲ τὰ τῆς
[2, 7]	σφάλλοιντο περὶ ἃ μὴ προσῆκεν·	καὶ	γὰρ ἀκούσματα ἀήθη καὶ θεάματα
[2, 2]	ἴστε, μετέλαβεν οἴνου καὶ αὐτός·	καὶ	γὰρ ἄνθρωπος καὶ αὐτός· καὶ
[2, 4]	κύριος ἐν τῷ λαῷ αὐτοῦ.	Καὶ	γὰρ ἁρμονίας παραδεκτέον τὰς σώφρονας,
[2, 5]	καὶ αὐτὸν τὸν γέλωτα ἐπιστομιστέον.	Καὶ	γὰρ αὖ καὶ αὐτὸς ὃν
[2, 7]	οὐδὲ τροχαλῶς καὶ συνδιωκομένως ὁμιλητέον.	Καὶ	γὰρ αὐτῇ τῇ φωνῇ, ὡς
[2, 8]	χρείαν αὐτοῦ» φησὶν ἡ γραφή·	καὶ	γὰρ αὐτὸν ἔκτισεν ὁ ὕψιστος,
[2, 1]	δὲ αὐτοῖς, ὡς ἄρχοντας, ἀπροσκλινῶς·	καὶ	γὰρ βασιλεύειν ἐτάχθημεν καὶ κατακυριεύειν,
[2, 1]	φυτευομένων ὑπὸ τοῦ λόγου πηγήν.	Καὶ	γὰρ εἰ πάντων μεταλαμβάνειν ἔξεστί
[2, 12]	ἔργων ἀγαθῶν σφᾶς αὐτὰς» κοσμουσῶν.	Καὶ	γὰρ εἰκότως ἀπεῖναι αὐτῶν τὸν
[2, 1]	παρὰ τοῖς ἀνθρώποις ἡ λιχνεία.	Καὶ	γὰρ εἰς τὰ πέμματα καὶ
[2, 4]	αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν ἤχῳ σάλπιγγος»	καὶ	γὰρ ἐν ἤχῳ σάλπιγγος ἀναστήσει
[2, 2]	λόγος αὐτῷ, οὐδ´ ἂν καθεύδωμεν·	καὶ	γὰρ ἐπὶ τὸν ὕπνον παρακλητέον.
[2, 1]	χρῆσθαι καλόν, ἀλλ´ οὐδὲ ἀεί.	Καὶ	γὰρ καὶ ὁ καιρὸς καὶ
[2, 10]	καὶ ἄδολον τοῦ βίου ὑποτυπούμενος.	Καὶ	γὰρ μέλι ἤσθιεν καὶ ἀκρίδας,
[2, 2]	φιάλαις τὸ πρόσωπον τὸ αὑτῶν.	Καὶ	γὰρ ὁ κελαρυσμὸς ῥαγδαίου τοῦ
[2, 4]	αὐτῷ τῶν αὐτοῦ μεταλαμβάνοντας κτισμάτων·	καὶ	γὰρ ὁ ψαλμὸς ἐμμελής ἐστιν
[2, 7]	φάτνη ἅμα καὶ ὁ κοπρών·	καὶ	γὰρ οἱ πολλοὶ ἀπομύττονται καὶ
[2, 2]	τοὺς ἑτοίμους εἰς μέθην αἰνίττεσθαι.	Καὶ	γὰρ οὖν κἀν τούτοις τὸ
[2, 8]	φθάνον τῆς εὐωδίας ἔργον πεφήμισται·	καὶ	γὰρ πεπλήρωκεν τὸ πάθος τοῦ
[2, 10]	τὴν ἔντευξιν τοῦ γάμου τελειοῦσθαι·	καὶ	γὰρ ποθεινοτέρα ἡ χρονιωτέρα συμπλοκή.
[2, 11]	ἀνυποδησία, πλὴν εἰ μὴ στρατεύοιτο.	Καὶ	γάρ πως ἐγγὺς τὸ ὑποδεδέσθαι
[2, 8]	μύροισι καὶ θυμιάμασιν καὶ βακκάρι·	καὶ	γάρ τις ἔμπορος παρῆν. Ἐπιτηδεύουσι
[2, 12]	ἡ σὰρξ τιμία ὕδατι ἀναγεννωμένη.	~Καὶ	γὰρ τὸ ὄστρειον ἐκεῖνο ἐν
[2, 2]	περιττὴν ὑγρότητα αὐτῶν ἀνασφογγιζομένην ξηροφαγίᾳ.	Καὶ	γὰρ τὸ συνεχὲς πτύειν καὶ
[2, 4]	ἀνθρώποις δεισιδαίμοσιν εἰς εἰδωλολατρείας σπεύδουσιν.	Καὶ	γὰρ ὡς ἀληθῶς ἀποπεμπτέα τὰ
[2, 2]	πνεύματι καὶ λόγῳ συγκιρνάντος μυστικῶς·	καὶ	γὰρ ὡς ἀληθῶς μὲν τὸ
[2, 2]	καὶ ἡμεῖς παραπλήσιον θέαμα ἄλλοις	καὶ〉	γέλως γενώμηθα. Ἀστείως ἄρα εἴρηται·
[2, 3]	ὁ μηδενὶ μεταδιδούς. Χλεύη δὲ	καὶ	γέλως πλατὺς οὐροδόχας ἀργυρᾶς καὶ
[2, 7]	ὑποσύρουσιν εἰς θάνατον. Χρὴ δὲ	καὶ	γελώτων εἴργεσθαι ἐξαισίων καὶ δακρύων»
[2, 10]	μάλα τὸ φιλότεχνον τῆς παμμήτορος	καὶ	γενεσιουργοῦ φύσεως μὴ νοήσαντες· ἐπεὶ
[2, 1]	τροφαῖς ἰσχυρότεροί εἰσι καὶ ὑγεινότεροι	καὶ	γενναιότεροι, ὡς οἰκέται δεσποτῶν καὶ
[2, 1]	καὶ γενναιότεροι, ὡς οἰκέται δεσποτῶν	καὶ	γεωργοὶ κτητόρων· καὶ οὐ μόνον
[2, 12]	Διὰ τοῦτό τοι μύρμηκες χρυσωρυχοῦσι,	καὶ	γρῦπες χρυσοφυλακοῦσι, καὶ ἡ θάλασσα
[2, 1]	καὶ πιεῖν» φησὶν ὁ ἀπόστολος,	καὶ	γυναῖκας περιάγεσθαι; Ἀλλὰ κρατοῦντες δηλονότι
[2, 10]	ὀρέξεών σου κωλύου· οἶνος γὰρ	καὶ	γυναῖκες ἀποστήσουσι συνετούς, καὶ ὁ
[2, 5]	ἐπὶ πᾶσιν. Μάλιστα γὰρ μειρακίοις	καὶ	γυναιξὶν ὄλισθος εἰς διαβολὰς ὁ
[2, 1]	οὐκ ἂν αἰσχυνθείην κοιλιοδαίμονα» προσειπεῖν,	καὶ	δαιμόνων κάκιστον καὶ ἐξωλέστατον. Παραπλήσιος
[2, 7]	δὲ καὶ γελώτων εἴργεσθαι ἐξαισίων	καὶ	δακρύων» ὑπερμέτρων· πολλάκις γὰρ οἱ
[2, 5]	τῆς ἡμεδαπῆς πολιτείας, πολλοῦ γε	καὶ	δεῖ ἡμῖν αὐτοῖς ἐπιτρέπειν γελωτοποιεῖν.
[2, 7]	πτύουσιν ἅμα ἐν τῷ αὐτῷ	καὶ	δειπνοῦσι. Πταρμὸς δὲ εἴ τῳ
[2, 3]	λέγει κύριος, καὶ πτωχοῖς δός,	καὶ	δεῦρο ἀκολούθει μοι· ἕπου τῷ
[2, 10]	πλῆθος ἐπισυμβαίνει, φιλοψία, φιλοινία, φιλογυνία,	καὶ	δὴ καὶ ἀσωτία καὶ φιληδονία
[2, 3]	ἁπαξαπλῶς καὶ ἄργυρος ἰδίᾳ τε	καὶ	δημοσίᾳ ἐστὶν ἐπίφθονον κτῆμα» τὴν
[2, 10]	ἀφροδίτην, λαγνεία κέκληται, τὸ λαϊκὸν	καὶ	δημῶδες καὶ ἄναγνον, τὸ περὶ
[2, 10]	ἁλουργὲς εἰργάσαντο ἐκφλέγουσαι τὰς ῥᾳθυμίας,	καὶ	δῆτα αὐτὰς περὶ τὰς μεμωρημένας
[2, 12]	ἕξις ἐστὶν ἀρκουμένη οἷς δεῖ	καὶ	δι´ αὑτῆς ποριστικὴ τῶν πρὸς
[2, 8]	χαίτην ἄλλως ὁ στέφανος περικείμενος	καὶ	δι´ ὑγρότητά {τε} καὶ διὰ
[2, 12]	δογματίζεται, ἡ δὲ ἀρετὴ μόνη	καὶ	διὰ καλοῦ τοῦ σώματος καταφαίνεται
[2, 12]	δὲ ἀμήχανον πάντας σωφρονεῖν, ἀλλὰ	καὶ	διὰ τὴν τῶν ἀναγκαίων χρείαν
[2, 8]	πόδες ἀλληγοροῦνται κυρίου, περὶ ὧν	καὶ	διὰ τοῦ ψαλμῳδοῦ προθεσπίζει τὸ
[2, 12]	ἁγιωσύνης προμηθεῖται ἐξισοῦσα τὰς πλεονεξίας	καὶ	διὰ τῶν τυχόντων τὴν ἀπὸ
[2, 8]	περικείμενος καὶ δι´ ὑγρότητά {τε}	καὶ	διὰ ψυχρότητα. Ταύτῃ καὶ οἱ
[2, 10]	καὶ τῆς ἀληθείας πρὸς τῷ	καὶ	διαβολὴν τοῦ ἤθους ἐξανθεῖν· οὔτε
[2, 11]	Χαίρειν οὖν ἐατέον τὰς ἐπιχρύσους	καὶ	διαλίθους τῶν σανδαλίων ματαιοτεχνίας καὶ
[2, 2]	τε ἄγριαι καὶ φλεγμαίνουσαι ἐπιθυμίαι	καὶ	διάπυρον ἦθος ἐκκαίεται, προπετεῖς τε
[2, 10]	μίτος· τὰ γὰρ περιττὰ ταῦτα	καὶ	διαφανῆ ἔλεγχός ἐστι διανοίας οὐκ
[2, 12]	φήσαιμ´ ἄν, ἐὰν χωρὶς προσπαθείας	καὶ	διαφορᾶς χρώμεθα αὐτοῖς. Εἰ δὲ
[2, 2]	μόνην, τοὺς δὲ ἐπ´ ἀνέσει	καὶ	διαχύσει. Οἶνος γὰρ πρῶτον μὲν
[2, 8]	ἰάσεως ἕνεκα, ἔσθ´ ὅπῃ δὲ	καὶ	διαχύσεως σώφρονος, οὐκ ἀποβλητέον τὴν
[2, 9]	ἀποτεμνομένοις. Ἄλυες δὲ〉 καὶ νυσταγμοὶ	καὶ	διεκτάσεις καὶ χάσμαι δυσαρεστίαι ψυχῆς
[2, 8]	μετανοίᾳ τιμωρουμένη. Αὐτίκα δὴ μάλα	καὶ	διελέγχεται τὸ ἐφήμερον αὐτῶν· ἄμφω
[2, 2]	ὑπὸ μέθης βαπτιζόμενος εἰς ὕπνον.	Καὶ	διερρωγότα, φησίν, ἐνδύσεται ὁ πάροινος,
[2, 8]	τὸν φιλάνθρωπον θεὸν ἐπιγνώσονται κύριον	καὶ	δίκαιον· ὅτι αὐτοὶ παρεπίκραναν ἐπιδείξασθαι
[2, 10]	λέγει, τοῖς φθαρτοῖς, ἔνθα δοξοκαλία	καὶ	δοξοκοπία καὶ κολακεία καὶ πλάνη·
[2, 1]	αὐτοὶ δειπνάριά τε καὶ ἄριστα	καὶ	δοχὰς εἰκότως ἂν καλοῖμεν τὴν
[2, 3]	τινες ὀρεγόμενοι ἀπεπλανήθησαν τῆς πίστεως	καὶ	ἑαυτοὺς περιέπειραν ὀδύναις πολλαῖς» Πλοῦτος
[2, 3]	κέδρου τε εὐκεάτοιο καὶ θύου	καὶ	ἐβένου καὶ ἐλέφαντος τρίποδες ἠσκημένοι
[2, 2]	μάλιστα τὴν μέθην φυλαττώμεθα, ἐμφανῆ	καὶ	ἔγγραπτον τὴν εἰκόνα τοῦ παραπτώματος
[2, 1]	πτηνὰ τοῦ οὐρανοῦ ἐν αὐτῷ·	καὶ	ἐγένετο φωνὴ πρὸς αὐτόν· ἀνάστα
[2, 10]	Ἀλλ´ ἐγκεκρίσθω δὴ ὁ γάμος	καὶ	ἐγκατατετάχθω· πληθύνεσθαι» γὰρ ὁ κύριος
[2, 10]	τῶν μεμαρτυρηκότων ὑποκάτω τοῦ θυσιαστηρίου·	καὶ	ἐδόθη ἑκάστῳ στολὴ λευκή. Εἰ
[2, 6]	στόματος κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον» κοινὸν	καὶ	ἐθνικὸν καὶ ἀπαίδευτον καὶ ἀσελγῆ
[2, 12]	οἰκεῖα προσάπτουσα μελέτην τοῦ ψεύδεσθαι	καὶ	ἔθος ἀπάτης ἐνεγέννησεν, οὔτι τὸ
[2, 7]	παρακείμενα, παῦσαι πρῶτος χάριν παιδείας,	καὶ	εἰ ἀνὰ μέσον πλειόνων ἐκάθισας,
[2, 5]	δὲ καὶ τὸ μειδίαμα παιδαγωγεῖσθαι,	καὶ	εἰ μὲν ἐπ´ αἰσχροῖς εἴη,
[2, 8]	ἐπὶ τὰ πέρατα τῆς γῆς.	Καὶ	εἰ μὴ φορτικὸς εἶναι δοκῶ,
[2, 12]	καὶ εἰ πάντα ὑμῖν συγκεχώρηται	καὶ	εἰ πάντα ἡμῖν ἔξεστι» φησὶν
[2, 12]	δὲ καὶ πάντα ὑμῖν δεδώρηται	καὶ	εἰ πάντα ὑμῖν συγκεχώρηται καὶ
[2, 5]	ἐπὶ τὸ γελοιότερον σχηματιζόμενον ἀνασχοίμεθα;	Καὶ	εἰ τὸ πρόσωπον οὐκ ἂν
[2, 1]	ὀλίγων τινῶν καὶ ἀναγκαίων μεταλαμβάνοντας·	καὶ	εἴ τις ἡμᾶς καλεῖ τῶν
[2, 7]	καὶ μεθύειν λέγων. Εἰ δὲ	καὶ	εἶέν τινες οἱ φιλοσκώμμονες, σιωπητέον
[2, 10]	ποιητέον. Μέμνησθε γὰρ τὰς τέτταρας	καὶ	εἴκοσι χιλιάδας διὰ πορνείαν ἀπωσμένας,
[2, 8]	χλοάζουσιν ἄνθεσιν, ἐνδιαιτᾶσθαι καλόν, αὐτοφυεῖ	καὶ	εἰλικρινεῖ τινι εὐωδίᾳ καθάπερ τὰς
[2, 1]	ἐφήμερον ἄριστον νοηθῇ, ἀλλὰ δικαιοσύνη	καὶ	εἰρήνη καὶ χαρὰ ἐν πνεύματι
[2, 7]	ἡρεμίας καὶ ἡσυχίας καὶ γαλήνης	καὶ	εἰρήνης οἰκεῖός ἐστιν. ~Εἰ μύροις
[2, 3]	ἐξεύρεσις τῶν ἔργων αὐτῶν· ἠφανίσθησαν	καὶ	εἰς Ἅιδου κατέβησαν. Οὗτος τῆς
[2, 3]	εἰς διακονίαν τροφῆς, τὰ δὲ	καὶ	εἰς ἄλλας τινάς, ἃς〉 αἰσχύνομαι
[2, 6]	ὀνόμασιν ἀτακτεῖν μελέτην ἐμποιεῖ τοῦ	καὶ	εἰς τὰ ἔργα ἀκοσμεῖν, τὸ
[2, 1]	καὶ τὰ μελίπηκτα, πρὸς δὲ	καὶ	εἰς τὰ τραγήματα ἐξώκειλεν, ἐπιδορπισμάτων
[2, 10]	δὲ τῶν ἀρχόντων τούτων ζῆλος	καὶ	εἰς τοὺς ἄλλους Ἴωνας διικνεῖτο,
[2, 1]	θεός, ἐξ οὗ τὰ πάντα,	καὶ	εἷς κύριος Ἰησοῦς. Ἀλλὰ ἀπόλλυται»
[2, 1]	καιρούς, ὧν αἱ χρήσεις ἀσύμφωνοι.	Καὶ	εἴτε ἐσθίετε» φησίν, εἴτε πίνετε,
[2, 7]	μόνων δὲ τῶν ἔργων, ἀλλὰ	καὶ	ἐκ λόγων ἄνθρωπος κρίνεται. Ἐν
[2, 5]	ἀποκρούσασθαι τῆς ἀσελγείας τὰς προσβολὰς	καὶ	ἐκ μόνης τῆς προσόψεως ἡ
[2, 6]	τοῦ λόγου σου δικαιωθήσῃ» φησίν,	καὶ	ἐκ τοῦ λόγου σου καταδικασθήσῃ»
[2, 8]	ὀφθαλμῶν καὶ ἐκ τῶν ὤτων	καὶ	ἐκ τῶν γνάθων, ἀλλὰ καὶ
[2, 8]	καὶ ἐκ τῶν γνάθων, ἀλλὰ	καὶ	ἐκ τῶν μυκτήρων. Καθάπερ οἱ
[2, 8]	ἀπὸ στρωμνῆς καὶ ἀπὸ συναναστροφῆς	καὶ	ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν καὶ ἐκ
[2, 8]	συναναστροφῆς καὶ ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν	καὶ	ἐκ τῶν ὤτων καὶ ἐκ
[2, 10]	ὁ προφήτης ἐτέθησαν» φησί, θρόνοι	καὶ	ἐκάθισεν ἐπ´ αὐτῶν ὡσεὶ παλαιὸς
[2, 1]	Ἄνθρωπός τις ἐποίησεν δεῖπνον μέγα	καὶ	ἐκάλεσεν πολλούς. ~Ἀλλ´ αἰσθάνομαι ὅθεν
[2, 12]	κόσμια δηλονότι· καὶ ἐναργέστατα ἐπαπειλῶν	καὶ	ἐκδικήσω» λέγει ἐπ´ αὐτὴν τὰς
[2, 10]	ἀνίατον ἡγούμενος. Ἦ γὰρ οὐχὶ	καὶ	ἐκλύσεις παρέπονται τῷ μεγέθει τῆς
[2, 8]	πυροῦ καὶ μέλι, αἷμα σταφυλῆς	καὶ	ἔλαιον καὶ ἱμάτιον, ταῦτα πάντα
[2, 3]	συνάγων καὶ ἀποκλείων τὸν σπόρον	καὶ	ἐλαττούμενος, ὁ μηδενὶ μεταδιδούς. Χλεύη
[2, 2]	εἰκόνα ταύτην τὴν γελοίαν ἅμα	καὶ	ἐλεεινὴν σφᾶς αὐτοὺς πρὸς τὸ
[2, 3]	τρίποδες ἠσκημένοι κλῖναί τε ἀργυρόποδες	καὶ	ἐλεφαντοκόλλητοι χρυσόστικτοί τε καὶ χελώνης
[2, 3]	εὐκεάτοιο καὶ θύου καὶ ἐβένου	καὶ	ἐλέφαντος τρίποδες ἠσκημένοι κλῖναί τε
[2, 2]	καθάπερ ῥεύματι ὑποφέρονται λυγμοί τε	καὶ	ἔμετοι καὶ παραφροσύναι ἐπεισεκώμασαν. ~Πᾶς
[2, 7]	γάρ σοι· ἀλλ´ ἀπαραποδίστως λάλησον	καὶ	ἐν ἀκριβείᾳ ἐπιστήμης. Νεανίσκε» καὶ
[2, 7]	Σώφρονος δὲ εὐθέως ἐν πόσει	καὶ	ἐν βρώσει τὸ ἔλαττον αἱρεῖσθαι
[2, 1]	ὀρέξεις. Μὴ γὰρ οὐκ ἔνεστι	καὶ	ἐν εὐτελείᾳ σώφρονι πολυειδία ἐδεσμάτων
[2, 4]	ἡ γλῶττα τὸ ψαλτήριον κυρίου·	καὶ	ἐν κιθάρᾳ αἰνεῖτε αὐτόν» κιθάρα
[2, 4]	φωνῇ παιανιζόντων, ἔσθ´ ὅτε δὲ	καὶ	ἐν μέρει περιελιττόντων τὰς προπόσεις
[2, 1]	πᾶσι μέν, οὐχ ἥκιστα δὲ	καὶ	ἐν τῇ ἀμφὶ τὴν ἑστίασιν
[2, 8]	τῷ θεῷ ἐν τοῖς σῳζομένοις	καὶ	ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις· οἷς μὲν
[2, 4]	εἰς τὸ σωτήριον αὐτοῦ. Ἀλλὰ	καὶ	ἐν τοῖς παλαιοῖς Ἕλλησι παρὰ
[2, 10]	Ἰδού, οἱ ἐν ἱματισμῷ ἐνδόξῳ	καὶ	ἐν τρυφῇ διάγοντες ἐν τοῖς
[2, 4]	εὖ μάλα, τὴν ἐν ὄμμασιν	καὶ	ἐν ὠσὶν γαργαλίζουσαν καὶ ἀποθηλύνουσαν
[2, 12]	ἐποίησαν τῇ Βάαλ» κόσμια δηλονότι·	καὶ	ἐναργέστατα ἐπαπειλῶν καὶ ἐκδικήσω» λέγει
[2, 2]	γὰρ μέθυσος καὶ πορνοκόπος πτωχεύσει	καὶ	ἐνδύσεται διερρηγμένα πᾶς ὑπνώδης. Ὑπνώδης
[2, 3]	περὶ τούτων πάνυ δίκαιον, ἃ	καὶ	ἐξ ἀγορᾶς τῷ βουλομένῳ ἔξεστιν
[2, 3]	δὲ χάριν ἡ χρῆσις, ἣν	καὶ	ἐξ ὀλίγων ἄν τις περιποιήσαιτο.
[2, 10]	σῆψις καὶ σκώληξ κληρονομήσουσιν αὐτόν,	καὶ	ἐξαρθήσεται ἐν παραδειγματισμῷ μείζονι» καὶ
[2, 4]	τὸν ὕπνον ἰέναι ἡμᾶς ἐνθέως.	Καὶ	ἐξομολογήσασθε αὐτῷ ἐν ᾠδαῖς χειλέων»
[2, 1]	κοιλιοδαίμονα» προσειπεῖν, καὶ δαιμόνων κάκιστον	καὶ	ἐξωλέστατον. Παραπλήσιος οὖν οὗτος ἀτεχνῶς
[2, 10]	Ἀπέχεσθαι τοίνυν σφοδρῶν τε ὀρέξεων	καὶ	ἐπαλλήλων συνουσιῶν καὶ τῆς πρὸς
[2, 7]	ὕβρεως βακτηρίαν λέγουσα, ᾗ ἐπερείδεται	καὶ	ἐπαναπαύεται ἡ ὕβρις. Ὅθεν ἄγαμαι
[2, 12]	διὰ καλοῦ τοῦ σώματος καταφαίνεται	καὶ	ἐπανθεῖ τῇ σαρκί, τὸ ὡραῖον
[2, 2]	Οἱ πίνοντες τὸν διυλισμένον οἶνον	καὶ	ἐπὶ κλίνης ἐλεφαντίνης» φησί, κατακείμενοι»
[2, 4]	ἐλάφους ταῖς σύριγξι κηλεῖσθαι παρειλήφαμεν	καὶ	ἐπὶ τὰς ποδάγρας πρὸς τῶν
[2, 2]	Τὸ ἱκανὸν ἀνθρώπῳ πεπαιδευμένῳ οἶνος,	καὶ	ἐπὶ τῆς κοίτης αὐτοῦ ἀναπαύσεται.
[2, 4]	χάριτος καὶ φιλανθρωπίας ἀπολαύσαντας, ὡς	καὶ	ἐπὶ τὸν ὕπνον ἰέναι ἡμᾶς
[2, 10]	εἰρημένον ἐπὶ τοῦ χόρτου, μὴ	καὶ	ἐπὶ τῶν ἀκόσμων φιλοκόσμων τούτων
[2, 10]	καὶ τοὺς τόνους. Σαφὲς τοῦτο	καὶ	ἐπὶ τῶν ἀλόγων ζῴων καὶ
[2, 10]	καὶ ἐπὶ τῶν ἀλόγων ζῴων	καὶ	ἐπὶ τῶν ἐν ἀσκήσει σωμάτων,
[2, 10]	πᾶσαν τὴν ὥραν ὁ λαγώς,	καὶ	ἐπιβαίνει συγκαθεσθείσης τῆς θηλείας κατόπιν
[2, 2]	θέαμα τῆς ἀκρασίας, πρὸς δὲ	καὶ	ἐπιβλαβὲς τὸ ἐπιτήδευμα τῷ μεταλαμβάνοντι,
[2, 2]	ὑγρῶν τῷ σώματι. Εἰ δὲ	καὶ	ἐπιγίνοιτο δίψα, ἀκείσθων ὕδατι τὸ
[2, 10]	τῶν δούλων σου ἐλπίδας κενάς,	καὶ	ἐπιθυμίας» φησίν, ἀπρεπεῖς ἀπόστρεψον ἀπ´
[2, 10]	ὀπισθοβατικόν· κυεῖ δὲ κατὰ μῆνα	καὶ	ἐπικυΐσκεται· ὀχεύεται δὲ καὶ τίκτει,
[2, 3]	οὐ τὴν ἀπειραγαθίαν. Ἤσθιεν δὲ	καὶ	ἔπινεν παρὰ τὰς εὐωχίας, οὐ
[2, 8]	ἀποφοραὶ ἡσυχῇ οὖσαι ψυχραὶ συστέλλουσι	καὶ	ἐπιστύφουσι τὰς καρηβαρίας· ἡμῖν δὲ
[2, 8]	δὲ ἐπιβλαβεῖς, ἔστι δὲ ἃς	καὶ	ἐπισφαλεῖς. Ὁ γοῦν κιττὸς ἐμψύχει,
[2, 7]	μηδὲ ἔσθιε μετ´ αὐτῆς. Διὸ	καὶ	ἐπιφέρει· Μηδὲ συμβολὰς ποίει μετ´
[2, 2]	σοφωτάτη καὶ ἀρίστη» Ταύτῃ δὲ	καὶ	ἐποπτική, οὐδέ ἐστιν κάθυγρος ταῖς
[2, 12]	αἰτίαν τοῦ κοσμήματος ἐπήγαγεν εἰπών·	Καὶ	ἐπορεύετο ὀπίσω τῶν ἐραστῶν αὐτῆς,
[2, 12]	ὑμῶν κόσμος ἅγιος, εὐμετάδοτος κοινωνία	καὶ	ἔργα οἰκουρίας. Ὁ γὰρ διδοὺς
[2, 10]	οἱ ἐν κρυφῇ βουλὴν ποιοῦντες,	καὶ	ἐροῦσι· τίς ἡμᾶς ὁρᾷ; Λήσεται
[2, 11]	καττύμασιν ἐγκατακρούειν ἀξιοῦσιν, πολλαὶ δὲ	καὶ	ἐρωτικοὺς ἀσπασμοὺς ἐγχαράττουσιν αὐτοῖς, ὡς
[2, 6]	ἔστι γὰρ σιωπῶν εὑρισκόμενος σοφός,	καὶ	ἔστι μισητὸς ἀπὸ πολλῆς λαλιᾶς.
[2, 8]	τὰ μύρα ἐξ αὐτῶν σκευάζεται	καὶ	ἔστι πολυωφελῆ· σούσινον μὲν ἐκ
[2, 10]	ὀνειροπολοῦντας τοῦ καλοῦ τὴν φύσιν.	Καὶ	ἔστιν αὐτοῖς ὁ τῇδε βίος
[2, 3]	ἡ ὕλη λυμαινομένη τὸ κρᾶμα	καὶ	ἔστιν ἐπιβλαβὴς ἡ πόσις ἡ
[2, 1]	ἕως γυναικός, ἑκάστῳ κολλυρίδα ἄρτου	καὶ	ἐσχαρίτην καὶ λάγανον ἀπὸ τηγάνου»
[2, 4]	ἀχρώμοις παροινίαις καὶ τῇ ἀνθοφορούσῃ	καὶ	ἑταιρούσῃ μουσικῇ. ~Περὶ γέλωτος. Μιμηλοὺς
[2, 2]	αὐχμῶντας, ὠχριῶντας, τὰ πρόσωπα πελιδνοὺς	καὶ	ἔτι ἐπὶ τῇ χθιζῇ μέθῃ
[2, 1]	χρῆσθαι ὑπάρχει δίχα πυρός, ἐπεὶ	καὶ	ἑτοιμότερα, δεύτερα δὲ τὰ εὐτελέστερα,
[2, 10]	ὁ βασιλεύς. Τί οὖν ὡραιότερον	καὶ	εὐανθέστερον ἀνθέων; Τί δὲ ἐπιτερπέστερον
[2, 2]	ὄντα ταῦτα γένη, καὶ καλὸν	καὶ	εὔδαιμον ἐπιτήδευμα ἐπιτηδεύειν νενομίκασιν· ἡμεῖς
[2, 1]	τὸ δεῖπνον ἔστω λιτὸν ἡμῖν	καὶ	εὔζωνον, ἐπιτήδειον εἰς ἐγρήγορσιν, ποικίλαις
[2, 11]	τοῖς ποσὶν καὶ πρὸς ὑγείαν	καὶ	εὐκολίαν εὔθετον, ἔνθα μὴ ἀνάγκη
[2, 8]	βλαστήσατε, ὡς λίβανος εὐωδιάσατε ὀσμήν,	καὶ	εὐλογήσατε κύριον ἐπὶ τὰ ἔργα
[2, 2]	καὶ γὰρ ἄνθρωπος καὶ αὐτός·	καὶ	εὐλόγησέν γε τὸν οἶνον, εἰπών·
[2, 1]	δεῖπνον, δεῖγμα δὲ εὐνοίας κοινωνικῆς	καὶ	εὐμεταδότου. Μὴ βλασφημείσθω οὖν ἡμῶν
[2, 11]	ἐπιδείκνυσθαι τὸν πόδα· ἄλλως τε	καὶ	εὐολίσθητον εἰς βλάβην ἡ γυνή.
[2, 10]	πνεῦμα ὧδέ πως ψάλλον· Ἐξομολόγησιν	καὶ	εὐπρέπειαν ἐνεδύσω, ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς
[2, 10]	γάμοις ὅσον οἰκεῖον καὶ χρήσιμον	καὶ	εὐπρεπὲς ἐπέτρεψεν ἡμῖν, ἐπέτρεψεν δὲ
[2, 12]	δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη καὶ ἀνδρεία	καὶ	εὐσέβεια. Καλὸς ἄρα ἄνθρωπος ὁ
[2, 1]	ὁ ἐσθίων» λέγων κυρίῳ ἐσθίει	καὶ	εὐχαριστεῖ τῷ θεῷ· καὶ ὁ
[2, 1]	μὴ ἐσθίων κυρίῳ οὐκ ἐσθίει	καὶ	εὐχαριστεῖ τῷ θεῷ» ὡς εἶναι
[2, 8]	τῷ θεῷ, μὴ θυσίαν ταύτην	καὶ	εὐωδίαν θυμιάματος νοούντων, ἀλλὰ γὰρ
[2, 7]	ἐξ ὧν ἔριδες καὶ μάχαι	καὶ	ἔχθραι διοιδαίνουσιν. Ὕβριν δὲ ἔφαμεν
[2, 1]	τὴν ἀγάπην τὴν ἡγιασμένην, κυθριδίοις	καὶ	ζωμοῦ ῥύσει καθυβρίζοντες ποτῷ τε
[2, 1]	γλώττῃ κεχρημένοι δειπνάριά τινα κνίσης	καὶ	ζωμῶν ἀποπνέοντα, τὸ καλὸν καὶ
[2, 10]	Μηλωτῇ δὲ ἐχρῆτο Ἠλίας ἐνδύματι	καὶ	ζώνῃ τὴν μηλωτὴν κατέσφιγγεν ἐκ
[2, 12]	Τὸ γὰρ ἑκάστου καὶ φυτοῦ	καὶ	ζῴου κάλλος ἐν τῇ ἑκάστου
[2, 10]	χρυσῷ πεποικιλμένα καὶ τὰ ἁλουργοβαφῆ	καὶ	ζῳωτά— προσήνεμόν γέ τι τρύφημα
[2, 10]	ἐξ ᾠδικοῦ γινόμενος· ὡσαύτως δὲ	καὶ	ἡ ἀηδὼν καὶ τὸ χρῶμα
[2, 1]	θηρίων γὰρ μᾶλλον τοῦτό γε,	καὶ	ἡ ἀπ´ αὐτῶν ἀναθυμίασις θολωδεστέρα
[2, 10]	τὸν κύριον ἐν ὁράματι θεωρεῖ·	καὶ	ἡ Ἀποκάλυψίς φησιν· Εἶδον τὰς
[2, 1]	λαιμαργία μανία περὶ τὸν λαιμόν,	καὶ	ἡ γαστριμαργία ἀκρασία περὶ τὴν
[2, 1]	γίνεται, πλήρεσι ταῖς γνάθοις στενοχωρουμένη,	καὶ	ἡ γλῶσσα τῇ τροφῇ πιεζομένη,
[2, 6]	μὴν τὰ ἐπ´ αὐτοῖς ὀνόματα	καὶ	ἡ δι´ αὐτῶν ἐνέργεια αἰσχρά
[2, 1]	πεπιστευκότες, ὧν θεὸς ἡ κοιλία	καὶ	ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ
[2, 10]	ἀληθείας ἀλαζονεία καὶ τρυφὴ ποιεῖ,	καὶ	ἡ εἰς τὰ περιττὰ ἀπασχολοῦσα
[2, 10]	ὁ λόγος φάρμακον, βοηθεῖ δὲ	καὶ	ἡ ἔνδεια τοῦ κόρου, δι´
[2, 7]	εἴ τῳ ἐπιγένοιτο, ὥσπερ ἀμέλει	καὶ	ἡ ἐρυγή, οὐκ ἐξηχεῖν δεήσει
[2, 12]	μύρμηκες χρυσωρυχοῦσι, καὶ γρῦπες χρυσοφυλακοῦσι,	καὶ	ἡ θάλασσα τὸν μαργαρίτην ἔκρυψεν
[2, 10]	ἠμφιεσμένην, ἀλλοτρίῳ δὲ χρώματι γεγανωμένην·	καὶ	ἡ κίνησις αὐτῆς καὶ ἡ
[2, 7]	καὶ ἡ τοῦ τραχήλου ἐπιστροφὴ	καὶ	ἡ κίνησις εὐσταθὴς καὶ ἡ
[2, 1]	ἢ ἀμετρία περὶ χρῆσιν ὄψου,	καὶ	ἡ λαιμαργία μανία περὶ τὸν
[2, 3]	ἄριστος ἡ τῶν ἐπιθυμιῶν πενία	καὶ	ἡ μεγαλοφροσύνη ἡ ἀληθής, οὐ
[2, 8]	καὶ τὸ ἀπὸ τῆς κύπρου,	καὶ	ἡ νάρδος εὐδοκιμεῖ παρ´ αὐτοῖς
[2, 10]	ἐν ᾗ ἀσελγαίνουσιν, {ναὶ μὴν}	καὶ	ἡ παρ´ ὑμῖν ποιητικὴ ὀνειδίζουσά
[2, 10]	σπέρματος ἄτακτος ἔκκρισις ἡ παράνομος	καὶ	ἡ παράλογος. Κατὰ φύσιν δ´
[2, 2]	κυβερνήτης ἐν πολλῷ κλύδωνι. Ἐντεῦθεν	καὶ	ἡ ποιητικὴ ὠφελημένη λέγει· οἶνός
[2, 10]	τελεστικοῖς καταλειπτέαι λήροις, πρὸς δὲ	καὶ	ἡ πορφύρα καὶ τὰ ἀργυρώματα»
[2, 7]	δὲ τῇ ἀγάπῃ ἡ βρῶσις	καὶ	ἡ πόσις, πῶς οὐ λογικῶς
[2, 12]	ἄοκνος πρὸς εὐποιίαν ἑτοιμότης ἐπιφαινέσθω	καὶ	ἡ πρὸς δικαιοσύνην ὁδοιπορία. Καθετῆρες
[2, 10]	γοῦν τὴν πορφύραν ἡ Τύρος	καὶ	ἡ Σιδὼν καὶ τῆς Λακωνικῆς
[2, 9]	δὲ τὸ φῶς ἔχων ἐγρήγορεν,	καὶ	ἡ σκοτία αὐτὸν οὐ καταλαμβάνει,
[2, 10]	τὸ γὰρ φῶς ἔνοικον ἡμῖν·	καὶ	ἡ σκοτία» φησίν, αὐτὸ οὐ
[2, 10]	γεγανωμένην· καὶ ἡ κίνησις αὐτῆς	καὶ	ἡ σχέσις πρὸς τὸ ἐπιτερπὲς
[2, 2]	ἀνδρὸς ἀπλήστου. Διὰ τοῦτό τοι	καὶ	ἡ τοῦ Νῶε παροινία ἀνάγραπτος
[2, 7]	δὲ καὶ τὸ βλέμμα ἔστω,	καὶ	ἡ τοῦ τραχήλου ἐπιστροφὴ καὶ
[2, 3]	τοῦ ποδός; Ἀναξιοπαθήσει δὲ ἄρα	καὶ	ἡ τράπεζα ἡ ἐξ ἐλέφαντος
[2, 8]	μέγιστον ὀδμὰς ἐγκεφάλῳ χρηστὰς ποιεῖν·	καὶ	ἡ τῶν ποδῶν διὰ τοῦ
[2, 7]	ἐπιστροφὴ καὶ ἡ κίνησις εὐσταθὴς	καὶ	ἡ τῶν χειρῶν κατὰ τὰς
[2, 7]	δὲ αὐθαδείας τεκμήριον. Ἀπέστω δὲ	καὶ	ἡ φιλονεικία κενῆς νίκης ἕνεκεν
[2, 10]	ἄγαμος μόνῳ σχολάζει τῷ θεῷ	καὶ	ἡ φροντὶς αὐτῆς οὐ περισχίζεται,
[2, 1]	ἔφαγον πᾶν κοινὸν καὶ ἀκάθαρτον.	Καὶ	ἡ φωνὴ πάλιν πρὸς αὐτὸν
[2, 2]	οἴνου παρείσδυσις. Οὕτω δ´ ἂν	καὶ	ἡ ψυχὴ ἡμῶν ὑπάρξαι καθαρὰ
[2, 10]	χεῖται πλατύτερον τὸ φθέγμα αὐτῶν,	καὶ	ἤδη γίνεται τῆς φωνῆς τῶν
[2, 2]	εἰς τὸ στῆθος τοὺς ὀψοφάγους	καὶ	ἡδονικοὺς καὶ τοὺς ἑτοίμους εἰς
[2, 5]	γὰρ τῶν λόγων ἀπὸ διανοίας	καὶ	ἤθους ῥεόντων οὐχ οἷόν τέ
[2, 8]	Ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον;	καὶ	ἡμεῖς μὲν ἐξ ἀκανθῶν τρυγῶμεν
[2, 2]	σχηματίζειν, ὀρρωδοῦντας μὴ ἄρα πῃ	καὶ	ἡμεῖς παραπλήσιον θέαμα ἄλλοις καὶ〉
[2, 1]	θεὸς ἐκαθάρισεν, σὺ μὴ κοίνου.	Καὶ	ἡμῖν δὲ ἄρα ἀδιάφορος ἡ
[2, 7]	ἔφασαν τῷ πνεύματι τῷ ἁγίῳ	καὶ	ἡμῖν μηδὲν πλέον ἐπιθέσθαι ὑμῖν
[2, 2]	ἀναστρεπτέον ἡμῖν, μή πῃ ἄρα	καὶ	ἡμῖν ὡς Κορινθίοις ὁ ἀπόστολος
[2, 8]	τοὺς πόδας ἤλειφεν τοῦ κυρίου	καὶ	ἦσεν αὐτόν. Οἶδα δὲ καὶ
[2, 7]	Καθόλου γὰρ ὁ Χριστιανὸς ἡρεμίας	καὶ	ἡσυχίας καὶ γαλήνης καὶ εἰρήνης
[2, 5]	εἰπεῖν, τοὺς ἀνοήτους ὁ οἶνος	καί	θ´ ἁπαλὸν γελάσαι καὶ ὀρχήσασθαι
[2, 8]	τῆς ὀδωδῆς ἀφίησι ῥεῦμα· διὸ	καὶ	θᾶττον μαραίνεται. ~Ἀλλ´ οὐδὲ παρὰ
[2, 8]	Ἡ χρῆσις δὲ αὐτῶν ἐπιβλαβής,	καὶ	θᾶττον παρέρχεται μετανοίᾳ τιμωρουμένη. Αὐτίκα
[2, 12]	πλῆθος τῶν κοσμίων, τὰς δὲ	καὶ	θαυμάζειν ἔπεισί μοι, ὡς ἄρα
[2, 7]	προσῆκεν· καὶ γὰρ ἀκούσματα ἀήθη	καὶ	θεάματα ἀπρεπῆ κυμαινομένης ἔτι ἐν
[2, 6]	τῶν αἰσχρῶν ἀκουσμάτων καὶ ῥημάτων	καὶ	θεαμάτων, πολὺ δὲ μᾶλλον ἔργων
[2, 1]	Πέτρος εἷλεν, εὔκολον καὶ αὐτὸς	καὶ	θεοδώρητον καὶ σώφρονα αἰνίττεται τροφήν·
[2, 1]	τούτων ἀμείνους, ὅσῳ καὶ κύριοι,	καὶ	θεῷ οἰκειότεροι, ὅσῳ σωφρονέστεροι. Γεγόναμεν
[2, 1]	ταῖς Πράξεσι τῶν Ἀποστόλων γέγραπται,	καὶ	θεωρεῖ τὸν οὐρανὸν ἀνεῳγμένον καί
[2, 10]	δὲ αὐτὸ τοῦτο ἄρρενί τε	καὶ	θηλείᾳ προσπέφυκεν ὑαίνῃ διὰ τὸν
[2, 10]	αὐτὸ ζῷον ἅμα ἄμφω, ἄρρενος	καὶ	θήλεος, καθὼς ὑπειλήφασί τινες, ἑρμαφροδίτους
[2, 12]	Μακάριος ἄνθρωπος, ὃς εὗρεν σοφίαν,	καὶ	θνητός, ὃς εἶδεν φρόνησιν» διὰ
[2, 2]	χρῶνται Κελτοί τε καὶ Ἴβηρες	καὶ	Θρᾷκες, πολεμικὰ ξύμπαντα ὄντα ταῦτα
[2, 12]	ὡς ἀληθῶς, τὸ σοβαρὸν δὲ	καὶ	θρυπτικὸν καὶ ἁβροδίαιτον φαίνουσα. Αἳ
[2, 8]	οὐκ αἰδεῖται λέγων· κἀλειφόμην μύροισι	καὶ	θυμιάμασιν καὶ βακκάρι· καὶ γάρ
[2, 8]	τὴν ἀπὸ τῶν μύρων τε	καὶ	θυμιαμάτων ὠφέλειαν, δεδηλώκαμεν. Εἰ δὲ
[2, 2]	τοῖς ἐντοσθιδίοις, πάθεσιν ἐπιθυμίᾳ τε	καὶ	θυμῷ δεδουλωμένον. Ὥστε ὅτῳ τρόπῳ
[2, 1]	δὲ ἐποίησαν εὐφροσύνην, σφάζοντες μόσχους	καὶ	θύοντες πρόβατα, λέγοντες· φάγωμεν καὶ
[2, 3]	λέγειν, χρείας, κέδρου τε εὐκεάτοιο	καὶ	θύου καὶ ἐβένου καὶ ἐλέφαντος
[2, 1]	ἐγένετο φωνὴ πρὸς αὐτόν· ἀνάστα	καὶ	θῦσον καὶ φάγε. Πέτρος δὲ
[2, 12]	περιδεραίοις ἐγκατακλειόμενοι ἀμέθυστοι καὶ κεραυνῖται	καὶ	ἰάσπιδες καὶ τοπάζιον ἥ τε
[2, 2]	οἱ Σκύθαι χρῶνται Κελτοί τε	καὶ	Ἴβηρες καὶ Θρᾷκες, πολεμικὰ ξύμπαντα
[2, 1]	πρόσωπον ἀγγείων προσεπαιρομένων, πρὸς δὲ	καὶ	ἱδρῶτα περιχεῖσθαι τῇ ἀπληστίᾳ συνεχομένων
[2, 10]	ἠμπίσχετο ταπεινοφροσύνης ἔνδυμα. Εἰ δὲ	καὶ	Ἱερεμίαν καλεῖς, λινοῦν οὗτος περίζωμα
[2, 8]	μέλι, αἷμα σταφυλῆς καὶ ἔλαιον	καὶ	ἱμάτιον, ταῦτα πάντα τοῖς εὐσεβέσιν
[2, 12]	ὁμαλὸν δὲ ὅλον καὶ λεῖον	καὶ	ἴσον καὶ ἀπέριττον καὶ ταύτῃ
[2, 1]	τηγάνου» Αὐτάρκης αὕτη ἡ τροφὴ	καὶ	Ἰσραηλιτική, ἡ δὲ ἐθνικὴ περιττή.
[2, 1]	τὸ ζῆν τοῦτο, ὑγείας τε	καὶ	ἰσχύος σύγκειται, οἷς μάλιστα κατάλληλον
[2, 1]	ὧν αὔξησίς τε καὶ ὑγεία	καὶ	ἰσχὺς δικαία, οὐχὶ δὲ ἄδικος
[2, 8]	εὐεργεσίας τῶν ἐθνῶν ᾐνίξατο εὐπρεπῆ	καὶ	καθαρὰν προπαρασκευάσας τῇ ἰδίᾳ δυνάμει.
[2, 1]	θέας, τῆς βεβαίου καὶ μονίμου	καὶ	καθαρᾶς γευομένους ἡδονῆς· ταύτην γὰρ
[2, 10]	ἀφελῶς ἱσταμένην ἐποίησε καὶ λευχείμονα	καὶ	καθάριον, τὴν ἀρετήν, αἰδοῖ μόνῃ
[2, 12]	γραφὴ κέκληκέν που, τὸν διαυγῆ	καὶ	καθαρὸν Ἰησοῦν, τὸν ἐν σαρκὶ
[2, 10]	ἁρμοδιώτατον ἐσθήσεσι χρῆσθαι. Σαφῶς γοῦν	καὶ	καθαρῶς Δανιὴλ ὁ προφήτης ἐτέθησαν»
[2, 7]	παρέστων τοῖς ὠσίν· εἰ δὲ	καὶ	καθέζοιντο, μὴ ἐναλλὰξ τὼ πόδε
[2, 5]	δεῖ, μᾶλλον δὲ μέτρον αὐτοῖς	καὶ	καιρὸν ἐπιτιθέναι πρέποντα. Οὐ γὰρ
[2, 10]	τὰς ἐοικυίας καὶ καταλλήλους ἀρετῆς	καὶ	κακίας εἰκόνας ὑπογράφοντα· τὴν μὲν
[2, 4]	φαρμακεῖαι διαφθείρουσιν τοὺς τρόπους ἀκολάστῳ	καὶ	κακοτέχνῳ μουσικῇ εἰς πάθος ὑποσύρουσαι.
[2, 2]	λόγου εὐχαριστία κέκληται, χάρις ἐπαινουμένη	καὶ	καλή, ἧς οἱ κατὰ πίστιν
[2, 2]	πολεμικὰ ξύμπαντα ὄντα ταῦτα γένη,	καὶ	καλὸν καὶ εὔδαιμον ἐπιτήδευμα ἐπιτηδεύειν
[2, 1]	καθυβρίζοντες ποτῷ τε καὶ τρυφῇ	καὶ	καπνῷ βλασφημοῦντες τοὔνομα, σφάλλονται τῆς
[2, 2]	γοῦν ἐκεῖνο εἴρηται· Ἀγαλλίαμα ψυχῆς	καὶ	καρδίας οἶνος ἔκτισται ἀπ´ ἀρχῆς
[2, 8]	μετόχους σου· σμύρνα καὶ στακτὴ	καὶ	κασία ἀπὸ τῶν ἱματίων σου.
[2, 10]	Πληθύνεσθε» γὰρ εἴρηκεν, καὶ ὑπακουστέον·	καὶ	κατὰ τοῦτο εἰκὼν ὁ ἄνθρωπος
[2, 9]	πράξεσι πάντα ἁρμόττων ἐστίν, εἰ	καὶ	κατὰ φύσιν ἐστίν. Λὼτ δὲ
[2, 5]	σπουδάζειν γενέσθαι, τοῦτ´ ἔστιν ἐφύβριστον	καὶ	καταγέλαστον. Εἰ γὰρ γελοίως σχηματισθῆναι,
[2, 1]	τῆς ἐκκλησίας τοῦ θεοῦ καταφρονεῖτε	καὶ	καταισχύνετε τοὺς μὴ ἔχοντας; Παρὰ
[2, 2]	καὶ τὰ μόρια ἐφέξει διοιδοῦντα	καὶ	κατακοιμίσει τὸν ἐρεθισμὸν τῆς ἤδη
[2, 1]	ἀπροσκλινῶς· καὶ γὰρ βασιλεύειν ἐτάχθημεν	καὶ	κατακυριεύειν, οὐχὶ δουλεύειν τοῖς βρώμασιν.
[2, 10]	πάντως ὁ πορνεύων ἀπέθανεν θεῷ,	καὶ	καταλέλειπται ὑπὸ τοῦ λόγου, καθάπερ
[2, 10]	Κεῖον ἀποδέχομαι σοφιστὴν τὰς ἐοικυίας	καὶ	καταλλήλους ἀρετῆς καὶ κακίας εἰκόνας
[2, 10]	οἳ ἐπιβλέπουσι πάσας ὁδοὺς ἀνθρώπων	καὶ	κατανοοῦσιν εἰς ἀπόκρυφα μέρη. Ταύτῃ
[2, 8]	καὶ τοὺς οἴκους ὑποθυμιῶσί τε	καὶ	καταρραίνουσιν, μονονουχὶ δὲ καὶ τὰς
[2, 3]	Ὁ κύριος τρυβλίῳ ἐπωψᾶτο εὐτελεῖ	καὶ	κατέκλινεν τοὺς μαθητὰς ἐπὶ τῆς
[2, 10]	πρὸς ἀπαλέξησιν κρυμῶν τε ὑπερβολῆς	καὶ	καυμάτων ἐπιτάσεως, μή τι ἡμᾶς
[2, 10]	φησὶν ἡ κωμῳδία, ἐξηνθισμέναι, κροκωτοφοροῦσαι	καὶ	κεκαλλωπισμέναι; Παραινεῖ δὲ διαρρήδην ὁ
[2, 1]	γῆν τοὺς ἐκ γῆς ἀεὶ	καὶ	κεκυφότας εἰς τραπέζας, τὴν λίχνον
[2, 4]	Κρῆτες λύρᾳ καὶ Λακεδαιμόνιοι αὐλῷ	καὶ	κέρατι Θρᾷκες καὶ Αἰγύπτιοι τυμπάνῳ
[2, 12]	καὶ τοῖς περιδεραίοις ἐγκατακλειόμενοι ἀμέθυστοι	καὶ	κεραυνῖται καὶ ἰάσπιδες καὶ τοπάζιον
[2, 7]	δὲ τραγικῶν δίκην προσωπείων διελκομένῳ	καὶ	κεχηνότι. Πταρμοῦ δὲ τὸ ταρακτικὸν
[2, 1]	εἶπεν. Πρὸς τούτοις οὐδὲ τραγημάτων	καὶ	κηρίων ἀμοίρους περιορατέον τοὺς δειπνοῦντας
[2, 7]	κατὰ τὴν Ἀντιόχειαν καὶ Συρίαν	καὶ	Κιλικίαν ἀδελφοῖς» ἐπιστέλλοντες ἔδοξεν» ἔφασαν
[2, 10]	δέ τινας ἐκ γῆς Ἑβραίων	καὶ	Κιλίκων ἐκποριζόμενοι γῆς. Τὰ δὲ
[2, 10]	ὁ πῆχυς» Ἀλλ´ οὐ δημόσιος»	καί·	Κνῆμαι καλαί» Ἀλλὰ μόνου» φάναι,
[2, 6]	προσηγορία τάττεται· οὐδὲ γὰρ γόνυ	καὶ	κνήμη τὰ μέλη ταῦτα οὐδὲ
[2, 12]	αὐτὸς τῶν ἑαυτοῦ πρότερος μεταδοὺς	καὶ	κοινὸν πᾶσιν ἀνθρώποις τὸν ἑαυτοῦ
[2, 3]	εὐκόλως ἐπαινοῦμεν καὶ φυλάττομεν ῥᾳδίως	καὶ	κοινωνοῦμεν εὐκόλως αὐτῶν, ἀμείνω〉 Ἀμείνω
[2, 10]	καὶ χλωρὸν ἕτερον ῥοδομιγές τε	καὶ	κοκκοβαφὲς καὶ ἄλλα μυρία διὰ
[2, 8]	εἰς τὸν δεδοξασμένον, αἱμάσσει δὲ	καὶ	κολάζει τοὺς ἠπιστηκότας. Ναὶ μὴν
[2, 10]	φθαρτοῖς, ἔνθα δοξοκαλία καὶ δοξοκοπία	καὶ	κολακεία καὶ πλάνη· οἱ δὲ
[2, 6]	αἴσχους καὶ ὀνείδους διὰ τοῦτο	καὶ	κολάσεως ἀξία· μόνον γὰρ τῷ
[2, 6]	δείκνυσιν αὐτόν, οὐχὶ δὲ ἴδιον	καὶ	κόσμιον καὶ σώφρονα. Πρὸς δὲ
[2, 10]	ἡμᾶς ἐπὶ τὸ ὄντως καλὸν	καὶ	κόσμιον σπεύδειν καὶ τούτου μόνου
[2, 11]	καὶ διαλίθους τῶν σανδαλίων ματαιοτεχνίας	καὶ	κρηπῖδας Ἀττικὰς καὶ τὰς Σικυωνίας
[2, 2]	εὐώδης καὶ ὁ εὔπνους Λέσβιος	καὶ	Κρής τις γλυκὺς καὶ Συρακούσσιος
[2, 4]	δὲ Ἀρκάδες, Σικελοὶ δὲ πηκτίσιν	καὶ	Κρῆτες λύρᾳ καὶ Λακεδαιμόνιοι αὐλῷ
[2, 10]	δεξιῶν σου ἐν ἱματισμῷ διαχρύσῳ	καὶ	κροσσωτοῖς χρυσοῖς περιβεβλημένη» οὐκ ἐσθῆτα
[2, 4]	ψαλτηρίοις καὶ χοροῖς καὶ ὀρχήμασιν	καὶ	κροτάλοις Αἰγυπτίων καὶ τοιαύταις ῥᾳθυμίαις
[2, 4]	ὧν ἐναρμόνιον εἴληφε τὴν τάσιν,	καὶ	κρουόμενον τῷ πνεύματι τοὺς φθόγγους
[2, 9]	ἐκ τῶν γάμων, ἵνα ἐλθόντος	καὶ	κρούσαντος ἀνοίξωσιν εὐθέως αὐτῷ. Μακάριοι
[2, 10]	χιτῶνας ἐνδυόμενοι {καὶ ποδήρεις ἠμπίσχοντο·	καὶ	κρωβύλον, ὃ ἐμπλοκῆς ἐστιν εἶδος,
[2, 3]	μιᾷ φαίνεσθαι ποιοῦντα. Ἃ δὲ	καὶ	κτώμεθα μὴ χαλεπῶς καὶ χρώμενοι
[2, 8]	καὶ συνήγαγεν. Ἀλλ´ ἵππῳ μὲν	καὶ	κυνὶ οὐδὲ εἷς λόγος τοῦ
[2, 1]	δὲ καὶ τούτων ἀμείνους, ὅσῳ	καὶ	κύριοι, καὶ θεῷ οἰκειότεροι, ὅσῳ
[2, 3]	σαβάνῳ περιζωσάμενος, ὁ ἄτυφος θεὸς	καὶ	κύριος τῶν ὅλων, οὐκ ἀργυροῦν
[2, 3]	κύλικες καὶ Ἀντιγονίδες κάνθαροί τε	καὶ	λαβρώνιοι καὶ λεπασταὶ καὶ τῶν
[2, 1]	ἑκάστῳ κολλυρίδα ἄρτου καὶ ἐσχαρίτην	καὶ	λάγανον ἀπὸ τηγάνου» Αὐτάρκης αὕτη
[2, 10]	ἀλληλοβασίας καὶ παιδοφθορίας καὶ μοιχείας	καὶ	λαγνείας ἡ τοῦ αἰνίγματος τοῦδε
[2, 7]	ἐναποσβεστέον οἰκονομοῦντα τὴν διέξοδον, ὡς	καὶ	λαθεῖν πειρᾶσθαι, ἤν τι καὶ
[2, 4]	δὲ πηκτίσιν καὶ Κρῆτες λύρᾳ	καὶ	Λακεδαιμόνιοι αὐλῷ καὶ κέρατι Θρᾷκες
[2, 1]	ὁ ἀπόστολος σπερμάτων καὶ ἀκροδρύων	καὶ	λαχάνων ἄνευ κρεῶν μετελάμβανεν, Ἰωάννης
[2, 3]	εἰς ἄλλας τινάς, ἃς〉 αἰσχύνομαι	καὶ	λέγειν, χρείας, κέδρου τε εὐκεάτοιο
[2, 8]	θυμιαμάτων ὠφέλειαν, δεδηλώκαμεν. Εἰ δὲ	καὶ	λέγοιέν τινες, τίς οὖν ἔτι
[2, 2]	φησίν, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου,	καὶ	λέγουσιν· ἰδοὺ ἄνθρωπος φάγος καὶ
[2, 12]	ἢ τυφοῦται, ὁμαλὸν δὲ ὅλον	καὶ	λεῖον καὶ ἴσον καὶ ἀπέριττον
[2, 9]	Ἡ κλίνη δὲ ἀπερίεργος ἔστω	καὶ	λείους ἐχέτω τοὺς πόδας· αἱ
[2, 8]	πολυωφελῆ· σούσινον μὲν ἐκ κρίνων	καὶ	λειρίων, ἔστι δὲ θερμαντικόν, ἀναστομωτικόν,
[2, 3]	εὐνομίας ἡμῶν· κλιντῆρες δὲ ἀργυροῖ	καὶ	λεκάναι καὶ ὀξύβαφα καὶ πινακίσκοι
[2, 8]	Δάκρυα δὲ ἡ μετάνοιά ἐστι,	καὶ	λελυμέναι τρίχες φιλοκοσμίας ἐκήρυσσον ἀπαλλαγὴν
[2, 3]	Ἀντιγονίδες κάνθαροί τε καὶ λαβρώνιοι	καὶ	λεπασταὶ καὶ τῶν ἐκπωμάτων εἴδη
[2, 10]	μὲν αὐταῖν ἀφελῶς ἱσταμένην ἐποίησε	καὶ	λευχείμονα καὶ καθάριον, τὴν ἀρετήν,
[2, 1]	λύπην ἐνεγέννησεν ἡδονή, δυσπάθειαν δὲ	καὶ	λήθην καὶ ἀφροσύνην ἡ πολυτροφία
[2, 8]	~Βασιλεῖς δὲ οἱ Ἰουδαίων χρυσῷ	καὶ	λίθοις τιμίοις συνθέτῳ καὶ ποικίλῳ
[2, 9]	λόγος; Ὁ Ἰακὼβ ἐκάθευδεν χαμαὶ	καὶ	λίθος αὐτῷ προσκεφάλαιον ἦν· τότε
[2, 10]	καὶ μὴ εἰς πέτρας τε	καὶ	λίθους σπείρειν» φησὶν ὁ ἐκ
[2, 8]	αὐτόν. Οἶδα δὲ καὶ χρυσῷ	καὶ	λίθῳ τιμίῳ τοὺς παλαιοὺς τῶν
[2, 10]	τε ἐρίων καὶ ποικιλίας χρωμάτων	καὶ	λίθων περιεργίας καὶ χρυσίου ἐξεργασίας
[2, 9]	τῷ λόγῳ ἀφελεῖ τῇ εὐνῇ	καὶ	λιτῇ σύμμετρον ἐχούσῃ τὸ παρηγοροῦν,
[2, 7]	φησί, μὴ ἐλέγξῃς τὸν πλησίον	καὶ	λόγον ὀνειδισμοῦ μὴ εἴπῃς αὐτῷ.
[2, 2]	ἀμφοῖν αὖθις κρᾶσις ποτοῦ τε	καὶ	λόγου εὐχαριστία κέκληται, χάρις ἐπαινουμένη
[2, 2]	ἄνθρωπον τοῦ πατρικοῦ βουλήματος πνεύματι	καὶ	λόγῳ συγκιρνάντος μυστικῶς· καὶ γὰρ
[2, 6]	τῷ ἀπομυκτηρισμῷ καλουμένῳ, πολλάκις δὲ	καὶ	λόγῳ τραχυτέρῳ. Τὰ γὰρ ἐξιόντα»
[2, 1]	δὲ τὰ μὲν πολλὰ βλάβην	καὶ	λύπην ἐνεγέννησεν ἡδονή, δυσπάθειαν δὲ
[2, 8]	τὸ δὲ χρίεσθαι τῷ μύρῳ	καὶ	λυσιτελεῖ ἔσθ´ ὅτε. ~Ἀρίστιππος γοῦν
[2, 8]	ἀληθείας παρεισιέναι πόλιν. Χρὴ δὲ	καὶ	μάλα τοὺς μὲν ἄνδρας τοὺς
[2, 8]	μὲν γὰρ ὥρᾳ λειμῶσιν ἐνδρόσοις	καὶ	μαλακοῖς, ποικίλοις χλοάζουσιν ἄνθεσιν, ἐνδιαιτᾶσθαι
[2, 7]	ὕβρεως προκατάρχον, ἐξ ὧν ἔριδες	καὶ	μάχαι καὶ ἔχθραι διοιδαίνουσιν. Ὕβριν
[2, 4]	ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατοῦντας, μὴ κώμοις	καὶ	μέθαις, μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις»
[2, 4]	ἀδημονίας, ὁ κῶμος· ἔρως δὲ	καὶ	μέθη, τὰ ἀλόγιστα πάθη, μακρὰν
[2, 7]	τὸν ὑδροπότην καὶ σώφρονα παροινεῖν	καὶ	μεθύειν λέγων. Εἰ δὲ καὶ
[2, 8]	σίδηρος καὶ γάλα, σεμίδαλις πυροῦ	καὶ	μέλι, αἷμα σταφυλῆς καὶ ἔλαιον
[2, 1]	δὲ ὑπερτείνας τὴν ἐγκράτειαν ἀκρίδας	καὶ	μέλι ἤσθιεν ἄγριον» Ὑῶν δὲ
[2, 2]	τις γλυκὺς καὶ Συρακούσσιος ἡδὺς	καὶ	Μενδήσιός τις Αἰγύπτιος καὶ ὁ
[2, 3]	τε καὶ τὸ χρυσίον τεκταίνοντες	καὶ	μεριμνῶντες; Οὐκ ἔστιν ἐξεύρεσις τῶν
[2, 10]	σώματος τὸ γονιμώτατον τοῦ σπέρματος	καὶ	μετ´ ὀλίγον ἄνθρωπον ὂν〉 μολύνειν
[2, 10]	διὰ Μωυσέως ὁ λόγος παρήγγειλεν.	Καὶ	μετὰ ἄρρενος οὐ κοιμηθήσῃ κοίτην
[2, 10]	ἀναπαύσασθαι καθήκει μετὰ τὴν ἑστίασιν	καὶ	μετὰ τὴν ἐπὶ ταῖς ἀπολαύσεσιν
[2, 8]	τῶν μύρων ἄπειροι διαφοραί, βρένθιον	καὶ	μετάλλιον καὶ βασίλειον πλαγγόνιόν τε
[2, 3]	μὴ μετὰ τῆς ἀναγκαίας χρήσεως	καὶ	μέτριόν ἐστιν, ὡς εἰς πολλὰ
[2, 7]	Ἐγὼ δ´ ἄν μοι δοκῶ	καὶ	μέτρον ἐπιθεῖναι φωνῆς τοῖς σώφροσιν,
[2, 10]	τι τοῦτο ἐπινενόηκεν περιττόν. Διὸ	καὶ	μέχρι τινὸς κοῖλόν ἐστιν εἰς
[2, 9]	ἐντομὰς τῆς τέχνης περιελισσομένων αὐτῶν	καὶ	μὴ ἀπολισθανόντων. Μάλιστα δὲ τῆς
[2, 10]	μῖξιν ἀφροδισίων τοῖς νέοις. Διὸ	καὶ	μὴ εἰς πέτρας τε καὶ
[2, 10]	σοφίας ἄνθη δεικνύει, τὰς ποικίλας	καὶ	μὴ μαραινομένας γραφάς, τὰ λόγια
[2, 10]	ἢ τί πίητε» εἰπών, ἐπήγαγεν·	καὶ	μὴ μετεωρίζεσθε· μετεώρους δὲ ἀπὸ
[2, 12]	πάντων. Κοινὰ οὖν τὰ πάντα	καὶ	μὴ πλεονεκτούντων οἱ πλούσιοι. Τὸ
[2, 7]	γυναικὸς μὴ κάθου τὸ σύνολον	καὶ	μὴ συμμετακλιθῇς ἐπ´ ἀγκῶνα μετ´
[2, 4]	αὐτῷ, ᾄσατε αὐτῷ ᾆσμα καινόν.	Καὶ	μή τι τὸ δεκάχορδον ψαλτήριον
[2, 2]	καὶ} ἀπαμβλύνεσθαι πρὸς τὴν μέθην	καὶ	μὴ ὡς ὕδωρ ἐπεγχεῖσθαι διὰ
[2, 2]	ὕδατι ὡς πλείστῳ τὸν οἶνον	καὶ	{μὴ ὡς ὕδωρ ἐπιζητεῖσθαι καὶ}
[2, 1]	δὶς τῆς ἡμέρας ἐμπιμπλάμενον ζῆν	καὶ	μηδέποτε μόνον κοιμώμενον νύκτωρ, καὶ
[2, 7]	φωνῇ μεμετρημένον, μεγέθους τε ἅμα	καὶ	μήκους καὶ τάχους καὶ πλήθους
[2, 2]	τὰ πόρρω ὡς ἔστι μόνα·	καὶ	μὴν ὁρᾶν μοι δύο μὲν
[2, 10]	ἔνοικον αὐτοῖς, τὸν λόγον, διαφθείροντας	καὶ	μιαίνοντας τὸ ὅσον ἐφ´ ἑαυτοῖς
[2, 1]	Ἀντιφάνης δὲ ὁ Δήλιος ἰατρὸς	καὶ	μίαν τῶν νόσου αἰτιῶν ταύτην
[2, 1]	πλῆθος εὑρίσκουσα, παντοδαπὰς θηρωμένη ποιότητας.	Καί	μοι δοκεῖ ὁ τοιοῦτος ἄνθρωπος
[2, 10]	ὁμιλίας καὶ ἀλληλοβασίας καὶ παιδοφθορίας	καὶ	μοιχείας καὶ λαγνείας ἡ τοῦ
[2, 1]	ἀπληρώτου ἐμπίμπλασθαι θέας, τῆς βεβαίου	καὶ	μονίμου καὶ καθαρᾶς γευομένους ἡδονῆς·
[2, 1]	ὀνόμασιν καὶ γαλαῖ κόλακές τε	καὶ	μονομάχαι καὶ τὰ ἄγρια τῶν
[2, 12]	σπουδαῖος καλὸς κἀγαθὸς ὄντως ἐστίν,	καὶ	μόνον τὸ καλὸν ἀγαθὸν δογματίζεται,
[2, 12]	κάλλος καὶ τὸ αἶσχος. Διὸ	καὶ	μόνος ὁ σπουδαῖος καλὸς κἀγαθὸς
[2, 2]	οἴνου καὶ οἰδοῦσι μαστοί τε	καὶ	μόρια προκηρύσσοντες ἤδη πορνείας εἰκόνα
[2, 8]	μύρῳ χρίεσθαι ἀξιοῦσι τὰ στήθη	καὶ	μυκτῆρας ἄκρους, ὡς δυνηθῆναι τὴν
[2, 8]	κυρίου ἐστὶν ἴασις. Εἶτα ἐπάγει·	καὶ	μυρεψὸς ποιήσει μίγμα» ὡς εἰς
[2, 8]	δὲ καὶ ὁ ἀκόλαστος θυμιάμασι	καὶ	μύροις καὶ ταῖς ἀπὸ τῶν
[2, 8]	μύρσινον δὲ τὸ ἐκ μύρτων	καὶ	μυρρίνης στυπτικόν, παρακατέχον τὰς ἀπὸ
[2, 8]	ἀλείμματος τοῦ βασιλικοῦ, μὴ διαπασμάτων	καὶ	μύρων, ἀεὶ δὲ τῷ σωφροσύνης
[2, 8]	στεφάνοις χρηστέον. Στεφάνων δὲ ἡμῖν	καὶ	μύρων χρῆσις οὐκ ἀναγκαία. Ἐξοκέλλει
[2, 6]	μὴ ὀνομαζέσθω ἐν ὑμῖν αἰσχρότης	καὶ	μωρολογία ἢ εὐτραπελία, ἃ οὐκ
[2, 7]	Καθόλου μὲν οὖν νέοι μὲν	καὶ	νεάνιδες ὡς ἐπίπαν τῶν τοιῶνδε
[2, 2]	ποῦ πότοι γίνονται; Ἐνταῦθα μὲν	καὶ	νεκρὸν ἤδη τῷ λόγῳ τὸν
[2, 12]	οὔτι τὸ σεμνὸν καὶ ἄπλαστον	καὶ	νήπιον ὡς ἀληθῶς, τὸ σοβαρὸν
[2, 2]	θεραπείας δεόμενον. Φυσικὸν μὲν οὖν	καὶ	νηφάλιον ποτὸν ἀναγκαῖον διψῶσίν ἐστιν
[2, 9]	ἀλλὰ γρηγορῶμεν» φησὶν ἡ γραφή,	καὶ	νήφωμεν. Οἱ γὰρ καθεύδοντες νυκτὸς
[2, 10]	αὐτήν. Ἄθυτα δὲ παλλακίδων σπέρματα	καὶ	νόθα. Μὴ σπεῖρε οὗ μὴ
[2, 4]	πάλιν· ἐν πάσῃ σοφίᾳ διδάσκοντες	καὶ	νουθετοῦντες ἑαυτοὺς ψαλμοῖς, ὕμνοις, ᾠδαῖς
[2, 9]	εἰς ἐγρήγορσιν ἀποτεμνομένοις. Ἄλυες δὲ〉	καὶ	νυσταγμοὶ καὶ διεκτάσεις καὶ χάσμαι
[2, 8]	ἔτι χρῶνται γυναῖκες, ὑγρά τε	καὶ	ξηρὰ καὶ τὰ ἐπίπαστα καὶ
[2, 2]	ἡ ψυχὴ ἡμῶν ὑπάρξαι καθαρὰ	καὶ	ξηρὰ καὶ φωτοειδής, αὐγὴ δὲ
[2, 8]	καὶ τοῖς σχοίνοις, οὕτω δὲ	καὶ	ὁ ἀκόλαστος θυμιάμασι καὶ μύροις
[2, 2]	εἰς ἡδονὰς διαφθείρῃ. ~Εἰκότως οὖν	καὶ	ὁ ἀπόστολος παραγγέλλει· Μὴ μεθύσκεσθε
[2, 10]	τὸν ὑπερβάλλοντα πασχητιασμόν· ἀλληλίζει γὰρ	καὶ	ὁ ἄρρην, ὅθεν καὶ σπανιαίτατα
[2, 9]	σκίμποδες πολλῆς ἀλαζονείας εἰσὶν κατήγοροι,	καὶ	ὁ ἐν τοῖς κλινιδίοις ἐλέφας
[2, 2]	Θάσιός τε γὰρ ὁ εὐώδης	καὶ	ὁ εὔπνους Λέσβιος καὶ Κρής
[2, 10]	οὐκ ἔστι ταμιεῖον καὶ ἀποθήκη,	καὶ	ὁ θεὸς τρέφει αὐτούς. Οὐχ
[2, 1]	ἀλλ´ οὐδὲ ἀεί. Καὶ γὰρ	καὶ	ὁ καιρὸς καὶ ὁ χρόνος
[2, 10]	γὰρ καὶ γυναῖκες ἀποστήσουσι συνετούς,	καὶ	ὁ κολλώμενος πόρναις τολμηρότερος ἐκβήσεται,
[2, 7]	τοῖς ὄνοις ἡ φάτνη ἅμα	καὶ	ὁ κοπρών· καὶ γὰρ οἱ
[2, 1]	ἀληθοῦς εὐτελείας, ἥν μοι δοκεῖ	καὶ	ὁ κύριος αἰνίξασθαι τοὺς ἄρτους
[2, 8]	τὰς καταψύξεις δυσαρέστησίν τε, καθὰ	καὶ	ὁ κωμικός φησί που· μύροις
[2, 1]	ἀπήρτηται τῆς ἀγάπης ὁ νόμος	καὶ	ὁ λόγος· κἂν ἀγαπήσῃς κύριον
[2, 1]	ἐσθίει καὶ εὐχαριστεῖ τῷ θεῷ·	καὶ	ὁ μὴ ἐσθίων κυρίῳ οὐκ
[2, 2]	ἡδὺς καὶ Μενδήσιός τις Αἰγύπτιος	καὶ	ὁ νησιώτης Νάξιος καὶ ἀνθοσμίας
[2, 10]	φύσιν σπορᾶς. Ταύτῃ μοι δοκεῖ	καὶ	ὁ Πλάτων ἐν Φαίδρῳ τὴν
[2, 12]	ἐπὶ συμφοραῖς πλουσίαις. Ἴσως δὲ	καὶ	ὁ ποιητικὸς μῦθος τοιούτους δεσμοὺς
[2, 1]	ὁ καιρὸς καὶ ὁ χρόνος	καὶ	ὁ τρόπος καὶ τὸ πρὸς
[2, 1]	Καὶ γὰρ καὶ ὁ καιρὸς	καὶ	ὁ χρόνος καὶ ὁ τρόπος
[2, 1]	εἶναι τὴν δικαίαν τροφὴν εὐχαριστίαν·	~καὶ	ὅ γε ἀεὶ εὐχαριστῶν οὐκ
[2, 10]	τοῦ παντὸς διαμονῆς προμηθούμενος γεωργεῖ,	καὶ	ὃ μὲν δι´ ἑαυτόν, ὃ
[2, 3]	γυναῖκας ὡς μὴ ἔχοντες ὦσιν	καὶ	οἱ ἀγοράζοντες ὡς μὴ κατέχοντες.
[2, 1]	οἶνον πιεῖν» αὐτός τε ὁμολογεῖ	καὶ	οἱ ἀπὸ Πυθαγόρου· θηρίων γὰρ
[2, 10]	τὴν παρὰ φύσιν, ὁμοίως δὲ	καὶ	οἱ ἄρρενες αὐτῶν ἀφέντες τὴν
[2, 10]	ποθεινόταται· ἀνάγονται δὲ εὖ μάλα	καὶ	οἱ βαφεῖς αὐτῶν καὶ οἱ
[2, 7]	σου. Ποππυσμοὶ δὲ καὶ συριγμοὶ	καὶ	οἱ διὰ τῶν δακτύλων ψόφοι
[2, 3]	ἀκριβέστερον ἐπήγαγεν· Λοιπόν ἐστιν ἵνα	καὶ	οἱ ἔχοντες γυναῖκας ὡς μὴ
[2, 8]	{τε} καὶ διὰ ψυχρότητα. Ταύτῃ	καὶ	οἱ ἰατροὶ ψυχρὸν εἶναι φυσιολογοῦντες
[2, 10]	ἄδολος Ἰησοῦς ὡς χρυσὸς διαπρέπει»	καὶ	οἱ κροσσοί, οἱ ἐκλεκτοί, οἱ
[2, 3]	εἰσιν οἱ ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν	καὶ	οἱ κυριεύοντες τῶν θηρίων τῶν
[2, 9]	φησιν, ὑμῶν αἱ ὀσφύες περιεζωσμέναι	καὶ	οἱ λύχνοι καιόμενοι· καὶ ὑμεῖς
[2, 9]	Οἱ γὰρ καθεύδοντες νυκτὸς καθεύδουσιν,	καὶ	οἱ μεθύοντες νυκτὸς μεθύσκονται» τουτέστιν
[2, 10]	μάλα καὶ οἱ βαφεῖς αὐτῶν	καὶ	οἱ πορφυρευταὶ καὶ αὐτὰ τὰ
[2, 12]	οὐχ ὁ πλούσιος. Ἤδη δὲ	καὶ	οἱ στρατιῶται χρυσίῳ κεκοσμῆσθαι βούλονται,
[2, 12]	κλοιὸς τὸ χρυσοῦν ἐστι περιδέραιον	καὶ	οἱ στρεπτοί; οἵ τε καθετῆρες
[2, 10]	με ὁρᾷ; Σκότος κύκλῳ μου,	καὶ	οἱ τοῖχοι σκέπη μου, καὶ
[2, 2]	Ὀργῶσι γοῦν ἀναιδέστερον ἀναζέοντος οἴνου	καὶ	οἰδοῦσι μαστοί τε καὶ μόρια
[2, 2]	καὶ λέγουσιν· ἰδοὺ ἄνθρωπος φάγος	καὶ	οἰνοπότης, τελωνῶν φίλος. Τουτὶ μὲν
[2, 2]	κρᾶσις ἡ ἀμφοῖν, ὕδατός τε	καὶ	οἴνου, ὅτι ἐκ τοῦ ἀναγκαίου
[2, 3]	μυρία ψυκτῆρές τε ἐπὶ τούτοις	καὶ	οἰνοχόαι· χρυσός τε γὰρ ἁπαξαπλῶς
[2, 8]	θεόν, καθυβρίζειν ἤλπισε τὸν λόγον,	καὶ	ὃν ἐσταύρωσεν ὡς κακοῦργον, ἀνέστεψεν
[2, 6]	ἡ παράνομος αὐτῶν ἐνέργεια, αἴσχους	καὶ	ὀνείδους διὰ τοῦτο καὶ κολάσεως
[2, 3]	κλιντῆρες δὲ ἀργυροῖ καὶ λεκάναι	καὶ	ὀξύβαφα καὶ πινακίσκοι καὶ τρύβλια,
[2, 1]	οὖν ἡμῖν ἀφ´ ἡμῶν αὐτῶν	καὶ	ὅπως ἁρμόττειν γε χρή. Στοχαζομένοις
[2, 10]	τῆς ὑστέρας κατέχεσθαι τῇ ἐπιθυμίᾳ	καὶ	ὀργᾶν. Διὰ τοῦτο ἐπικυήσεις γίνονται
[2, 4]	ἠχοῦντι τῷ δέρματι· ἐν χορδαῖς	καὶ	ὀργάνῳ αἰνεῖτε αὐτόν» ὄργανον τὸ
[2, 10]	περιελκόμενα, μονονουχὶ συρόμενα, ἰσχύος ἁπάσης	καὶ	ὀρούσεως τέλεον κεκενωμένα. Μικρὰν ἐπιληψίαν»
[2, 4]	αὐλοῖς καὶ ψαλτηρίοις καὶ χοροῖς	καὶ	ὀρχήμασιν καὶ κροτάλοις Αἰγυπτίων καὶ
[2, 5]	οἶνος καί θ´ ἁπαλὸν γελάσαι	καὶ	ὀρχήσασθαι ἀνώγει, εἰς μαλακίαν ἐκτρέπων
[2, 1]	δεῖπνον προλαμβάνει ἐν τῷ φαγεῖν,	καὶ	ὃς μὲν πεινᾷ, ὃς δὲ
[2, 2]	ἐπὶ κλίνης ἐλεφαντίνης» φησί, κατακείμενοι»	καὶ	ὅσα τούτοις ἀκόλουθα ἐν ὀνείδους
[2, 1]	καὶ μηδέποτε μόνον κοιμώμενον νύκτωρ,	καὶ	ὅσα τούτῳ ἐπιτηδεύματα συνέπεται τῷ
[2, 1]	καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν·	καὶ	ὅτι γε τὴν τοιαύτην τρυφὴν
[2, 2]	ἁμαρτιῶν» εὐφροσύνης ἅγιον ἀλληγορεῖ νᾶμα.	Καὶ	ὅτι μὲν σωφρονεῖν τὸν πίνοντα
[2, 12]	δεῖ. Ἰδοὺ ὅλος ἀναπέπταται οὐρανός,	καὶ	οὐ ζητεῖτε τὸν θεόν· τὸ
[2, 7]	οὐκ ὠλίσθησεν ἐν στόματι αὐτοῦ	καὶ	οὐ κατενύγη ἐν λύπῃ ἁμαρτίας»
[2, 1]	τοιαύτην τρυφὴν ἁμαρτίαν λογίζεται, ἐπιφέρει·	καὶ	οὐ μὴ ἀφεθήσεται ἡ ἁμαρτία
[2, 1]	οἰκέται δεσποτῶν καὶ γεωργοὶ κτητόρων·	καὶ	οὐ μόνον ῥωμαλεώτεροι, ἀλλὰ καὶ
[2, 10]	ὀφθαλμίαν ἐρεθίζον, τοὺς δὲ λευκοὺς	καὶ	οὐ νόθους τὰ ἔνδον λευκαῖς
[2, 10]	τῶν ἐπαίνων θηρωμένοις τὰ ἐπίψογα,	καὶ	οὐδ´ ὅτι γε παραγυμνοῦν τὸ
[2, 10]	καὶ οἱ τοῖχοι σκέπη μου,	καὶ	οὐδεὶς βλέπει τὰς ἁμαρτίας μου·
[2, 10]	τοῦ λόγου παντὶ διατηρητέον σθένει,	καὶ	οὐδὲν οὐδαμῶς παρανομητέον, οὐδὲ ἀκυρωτέον
[2, 12]	δὲ ἡλίκος ἰχθύος ὀφθαλμὸς εὐμεγέθης.	Καὶ	οὐκ αἰσχύνονται αἱ κακοδαίμονες περὶ
[2, 10]	ἑαυτοῦ γάμον ὁ ἑταιριζόμενος αὐτόν,	καὶ	οὐκ ἀκούει τοῦ παιδαγωγοῦ βοῶντος·
[2, 1]	κομιδῇ δὲ ἄλογον καὶ ἀχρεῖον	καὶ	οὐκ ἀνθρώπειον βοσκημάτων δίκην πιαινομένων
[2, 10]	κωμικός, εἰς τοὺς τραγῳδοὺς χρήσιμα	καὶ	οὐκ εἰς τὸν βίον» τὸν
[2, 3]	τε σπάνιον καὶ τηρῆσαι δύσκολον	καὶ	οὐκ ἐπιτήδειον χρήσασθαι. Ναὶ μὴν
[2, 3]	τὸ χρυσίον, ᾧ ἐπεποίθεισαν ἄνθρωποι,	καὶ	οὐκ ἔστι τέλος τῆς κτήσεως
[2, 4]	προστάγματι αὐτοῦ πᾶσα εὐδοκία γίνεται,	καὶ	οὐκ ἔστιν ἐλάττωσις εἰς τὸ
[2, 12]	κάλλος τὸ ἀληθινὸν ἐπισκιάζουσαι χρυσίῳ,	καὶ	οὐκ ἴσασι τὸ πλημμέλημα οἷόν
[2, 2]	ἐπιδῷ τὴν προαίρεσιν εἰς ἡδονάς.	Καὶ	οὐχὶ ἀλαβάστροις πίνειν κεκωλύκαμεν· ἀλλὰ
[2, 10]	ἔχει γὰρ τὴν ὑστέραν δικρόαν.	Καὶ	οὐχὶ τὸ κένωμα μόνον τῆς
[2, 12]	ἐξέμηνεν εἰς ὕβρεις, σμυραίνας τινὰς	καὶ	ὄφεις ἀποπλαττομένας εἰς εὐπρέπειαν. Λέγει
[2, 10]	καὶ βοστρύχων ἑλικτῶν, πρὸς δὲ	καὶ	ὀφθαλμῶν ὑπογραφῆς παρατίλσεών τε καὶ
[2, 6]	καὶ τοὺς χρωμένους αὐτῇ ἐπιστομιστέον	καὶ	ὄψει δριμυτέρᾳ καὶ προσώπου ἀποστροφῇ
[2, 8]	τὴν νέαν λελυμένης κενοδοξίας. Ἀλλὰ	καὶ	πάθος ἐμφαίνει δεσποτικὸν μυστικῶς ταύτῃ
[2, 10]	ἔκδοτοι λάγνοι τετραπόδων νόμῳ βαίνουσι	καὶ	παιδοσπορεῖν ἐπιχειροῦσιν» τοὺς δὲ ἀθέους
[2, 10]	τὰς ἐγκύους ὁμιλίας καὶ ἀλληλοβασίας	καὶ	παιδοφθορίας καὶ μοιχείας καὶ λαγνείας
[2, 7]	μέν, ἴσως δ´ ἄν που	καὶ	παίξαιεν πρὸς αὐτούς, εἰς τοῦτο
[2, 1]	Ὅταν ποιῇς ἄριστον ἢ δεῖπνον»	καὶ	πάλιν· Ἀλλ´ ὅταν ποιῇς δοχήν,
[2, 4]	ἀγαλλιάσθωσαν ἐπὶ τῷ βασιλεῖ αὐτῶν.	Καὶ	πάλιν ἐπιφέρει· ὅτι εὐδοκεῖ κύριος
[2, 2]	ὅσα τούτῳ ἠπείλησεν ἡ γραφή·	καὶ	πάλιν ἐπιφέρει τῇ ἀπειλῇ· Τίνος
[2, 10]	καὶ ἐξαρθήσεται ἐν παραδειγματισμῷ μείζονι»	καὶ	πάλιν— οὐ γὰρ ἀποκάμνει ὠφελῶν—
[2, 4]	τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ θεῷ·	καὶ	πᾶν ὅ τι ἂν ποιῆτε
[2, 10]	ἀνθῶν, ὁ φιλόκοσμος καὶ φιλόδοξος	καὶ	πάντα μᾶλλον ἢ φιλαλήθης, εἰς
[2, 12]	πάντα προστεθήσεται ὑμῖν. Εἰ δὲ	καὶ	πάντα ὑμῖν δεδώρηται καὶ εἰ
[2, 2]	Οἶνος πινόμενος πολὺς ἐν ἐρεθισμῷ	καὶ	παντὶ πτώματι πληθύνει. Διὸ οἱ
[2, 10]	τῷ ἡττωμένῳ αἰσχρᾶς ἡδονῆς· διὸ	καὶ	πάντως ὁ πορνεύων ἀπέθανεν θεῷ,
[2, 4]	συμπάντων εὐλογεῖν τὸν ποιητήν, οὕτως	καὶ	παρὰ πότον καθήκει ψάλλειν αὐτῷ
[2, 12]	καθετῆρες καλούμενοι ἁλύσεων ἐπέχοντες τρόπον	καὶ	παρὰ τοῖς Ἀττικοῖς αὐτῷ τούτῳ
[2, 9]	παρὰ τοῖς ἰδιώταις μόνον, ἀλλὰ	καὶ	παρὰ τοῖς ἡγουμένοις τῶν παλαιῶν
[2, 6]	καθαρευτέον, τοῦτο μὲν ἐν ἐπιδείξεσι	καὶ	παραγυμνώσεσι μερῶν τινων τοῦ σώματος,
[2, 9]	τὸν ὕπνον, ἀλλὰ ἄνεσιν. Διὸ	καὶ	παραλαμβάνεσθαί φημι δεῖν αὐτὸν οὐκ
[2, 7]	τινες οἱ φιλοσκώμμονες, σιωπητέον ἡμῖν	καὶ	παραπεμπτέον τοὺς λόγους τοὺς περιττούς,
[2, 2]	ὑποφέρονται λυγμοί τε καὶ ἔμετοι	καὶ	παραφροσύναι ἐπεισεκώμασαν. ~Πᾶς γὰρ οἰνωθεὶς
[2, 10]	καὶ ὀφθαλμῶν ὑπογραφῆς παρατίλσεών τε	καὶ	παραφυκισμῶν καὶ ψιμυθισμοῦ καὶ βαφῆς
[2, 12]	θεός, διὰ τί μὴ χρησώμεθα;	καὶ	πάρεστί μοι, διὰ τί μὴ
[2, 8]	τῶν στεφάνων ἡ χρῆσις, κωμαστικὴ	καὶ	πάροινος· ἄπερρε· μή μοι στέφανον
[2, 10]	εἰς σπερμάτων ὑποδοχήν, εἰ δὲ	καὶ	πᾶσα, ἀλλ´ οὐχὶ τῷ αὐτῷ
[2, 4]	κυρίου Ἰησοῦ, εὐχαριστοῦντες τῷ θεῷ	καὶ	πατρὶ αὐτοῦ. Οὗτος ἡμῶν ὁ
[2, 12]	ἐν Συνεφήβῳ προσεῖπεν, ἱμάτια διαφαίνοντα	καὶ	πέδην τινὰ χρυσῆν. ~Τί οὖν
[2, 1]	ἐμφανεῖς δὲ τὰς σαρκικάς, αἷς	καὶ	πεπιστεύκασι, τοῖς μὲν ὅτι οὐκ
[2, 10]	μὲν περὶ τροφῆς· ὁμοίως δὲ	καὶ	περὶ ἐσθῆτος παρεγγυᾷ, ἣ τῶν
[2, 3]	εἰς γεηπονίαν συγχρώμεθα, τί κωλύει	καὶ	περὶ τὰ σκεύη τὰ ἐνοικίδια
[2, 2]	τὸ συνεχὲς πτύειν καὶ ἀπομύσσεσθαι	καὶ	περὶ τὰς ἐκκρίσεις σπεύδειν ἀκρασίας
[2, 2]	βίον καλεῖν χρή, ῥᾴθυμον ὄντα	καὶ	περὶ τὰς ἡδυπαθείας κεκινημένον καὶ
[2, 12]	πλουτίζουσιν. Ἀνδρείους τοὺς καταφρονοῦντας χρημάτων	καὶ	περὶ τὰς μεταδόσεις εὐκόλους εἴρηκεν.
[2, 11]	φαντάζονται. ~Περὶ ὑποδέσεως. Παραπλήσιαι δὲ	καὶ	περὶ τὰς ὑποδέσεις εἰσὶν αἱ
[2, 10]	καθάπερ στήμονας τὰ νεῦρα διαφορούμενα	καὶ	περὶ τὴν ἐπίτασιν τῆς ὁμιλίας
[2, 2]	καὶ περὶ τὰς ἡδυπαθείας κεκινημένον	καὶ	περὶ τὴν οἰνοφλυγίαν ἐπτοημένον ἡ
[2, 6]	περὶ τοῦ μωρολογοῦντος ἀποφανούμεθα; Ἧι	καὶ	περὶ τούτου γέγραπται· Ὃς ἂν
[2, 1]	ἡ σοφία λέγει. ~Ἐνταῦθα ὑπομνηστέον	καὶ	περὶ τῶν εἰδωλοθύτων καλουμένων, ὅπως
[2, 12]	πρὸς δικαιοσύνην ὁδοιπορία. Καθετῆρες δὲ	καὶ	περιδέραια αἰδὼς καὶ σωφροσύνη εἰσίν.
[2, 12]	Βααλείμ, ἐν αἷς ἐπέθυσεν αὐτῇ,	καὶ	περιετίθετο τὰ ἐνώτια ἑαυτῆς καὶ
[2, 1]	ἤσθιεν ἄγριον» Ὑῶν δὲ ἀπείχετο	καὶ	Πέτρος· ἀλλ´ ἔπεσεν ἐπ´ αὐτὸν
[2, 1]	γὰρ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν φαγεῖν	καὶ	πιεῖν; Καὶ τὴν ἀλήθειαν ἐπεγνώκαμεν»
[2, 1]	γὰρ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν φαγεῖν	καὶ	πιεῖν» φησὶν ὁ ἀπόστολος, καὶ
[2, 3]	ἀργυροῖ καὶ λεκάναι καὶ ὀξύβαφα	καὶ	πινακίσκοι καὶ τρύβλια, πρὸς ἐπὶ
[2, 3]	τέχνης ἑτοιμοτέρᾳ δεδιέναι τε ἅμα	καὶ	πίνειν διδάσκουσα περιοριστέα τῆς εὐνομίας
[2, 1]	οὐκ ἔχετε εἰς τὸ ἐσθίειν	καὶ	πίνειν; Ἢ τῆς ἐκκλησίας τοῦ
[2, 1]	τεθλιμμένην. Ἀλλ´ οὐδὲ ἐσθίειν ἅμα	καὶ	πίνειν καθήκει· ἀκρασίας γὰρ τῆς
[2, 10]	κατὰ τὰ αὐτὰ τῷ ἐσθίειν	καὶ	πίνειν. Κοινῆς οὖν οὔσης τῆς
[2, 1]	Γεγόναμεν δὲ οὐχ ἵνα ἐσθίωμεν	καὶ	πίνωμεν, ἀλλ´ ἵνα ὦμεν εἰς
[2, 3]	ἀγορᾷ, ἀλλ´ ἐν οὐρανῷ πιπράσκεται	καὶ	πιπράσκεται νομίσματι δικαίῳ, τῷ λόγῳ
[2, 1]	καὶ θύοντες πρόβατα, λέγοντες· φάγωμεν	καὶ	πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν· καὶ
[2, 2]	φησὶν ὁ ἀπόστολος, παγκάλως νοσηλευομένῳ	καὶ	πλαδῶντι σώματι κατάλληλον τὸ ἐπιστῦφον
[2, 10]	δοξοκαλία καὶ δοξοκοπία καὶ κολακεία	καὶ	πλάνη· οἱ δὲ τὴν οὐράνιον
[2, 12]	μὴ τιτράσθω εἰς ἀπάρτησιν ἐλλοβίων	καὶ	πλάστρων· οὔτε γὰρ θέμις βιάζεσθαι
[2, 10]	τῶν ἀγγέλων διώκομεν. ~Ταύτῃ τοι	καὶ	Πλάτων ἐν Φιλήβῳ ὁ τῆς
[2, 3]	κεκτημένος, κτῆμα τιμαλφέστατον. Ἐγὼ δὲ	καὶ	Πλάτωνα ἀποδέχομαι ἄντικρυς νομοθετοῦντα, ὡς
[2, 12]	πλούσιοι. Τὸ οὖν πάρεστί μοι	καὶ	πλεονάζει μοι, διὰ τί μὴ
[2, 10]	ὄμματα θηλειῶν χρεών. Εἰ γὰρ	καὶ	πλεονεκτεῖ τὸ θῆλυ διὰ τὴν
[2, 7]	ἅμα καὶ μήκους καὶ τάχους	καὶ	πλήθους εἴργοντος τὸ φθέγμα τὸ
[2, 10]	μέλι ἤσθιεν καὶ ἀκρίδας, γλυκεῖαν	καὶ	πνευματικὴν τροφήν, ἀτύφους καὶ σώφρονας
[2, 1]	δαιμονίων» μεταλαμβάνειν τοὺς θείας μετέχειν	καὶ	πνευματικῆς κατηξιωμένους τροφῆς. Μὴ γὰρ
[2, 7]	ἐπάναγκες, ἀπέχεσθαι εἰδωλοθύτων καὶ αἵματος	καὶ	πνικτῶν καὶ τῆς πορνείας, ἐξ
[2, 10]	λελεγμένον; Ἀγρὸς γὰρ ὁ κόσμος»	καὶ	πόα ἡμεῖς οἱ τῇ χάριτι
[2, 10]	ἀνδρωνίτιδος ἐχρυσοφόρουν ποδήρεις χιτῶνας ἐνδυόμενοι	{καὶ	ποδήρεις ἠμπίσχοντο· καὶ κρωβύλον, ὃ
[2, 10]	ὑμενίνων τῶν περιόπτων τὰ πολυτελῆ	καὶ	ποικίλα ἱμάτια, ἔχοντα ζῴδια ἐν
[2, 10]	περὶ φιλοκοσμίας βαφῆς τε ἐρίων	καὶ	ποικιλίας χρωμάτων καὶ λίθων περιεργίας
[2, 8]	χρυσῷ καὶ λίθοις τιμίοις συνθέτῳ	καὶ	ποικίλῳ χρώμενοι στεφάνῳ, οἱ χριστοί,
[2, 10]	ἐπὶ πόρνῃ τηρουμένῃ. Οἶκον δὲ	καὶ	πόλιν, ἐν ᾗ ἀσελγαίνουσιν, {ναὶ
[2, 8]	τριχὸς ἐκπινούσης τροφὴν τὴν ὑγρὰν	καὶ	πολιοὺς ἀποτελούσης. Πῶς ἂν εἰκότως
[2, 8]	τὸ ἀκόρεστον τῆς εὐωδίας· διὸ	καὶ	πολλῆς τινος ἀπειροκαλίας ἀποπνέουσιν. Αἳ
[2, 10]	ὕβριν· ὕβρις δέ, ἡ πολυώνυμος	καὶ	πολυειδής, ἐπειδὰν ἐκτραπῇ κατὰ τοῦτο
[2, 1]	λαιμαργίᾳ. Σαγηνεύειν ἀτεχνῶς οἱ πλεονέκται	καὶ	πολυπράγμονες οὗτοι ἐοίκασιν εἰς ἡδυπάθειαν
[2, 8]	κύριον ἐπὶ τὰ ἔργα αὐτοῦ.	Καὶ	πολὺς ἂν εἴη ὁ περὶ
[2, 10]	ποτ´ οὖν διώκετε τὰ σπάνια	καὶ	πολυτελῆ πρὸ τῶν ἐν μέσῳ
[2, 1]	τις ἡμᾶς καλεῖ τῶν ἀπίστων	καὶ	πορεύεσθαι κρίνομεν— καλὸν γὰρ μὴ
[2, 2]	κρεῶν ἀγορασμοῖς, πᾶς γὰρ μέθυσος	καὶ	πορνοκόπος πτωχεύσει καὶ ἐνδύσεται διερρηγμένα
[2, 1]	ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ βρῶσις	καὶ	πόσις» φησὶν ὁ ἀπόστολος, ἵνα
[2, 1]	δημιουργήματι, τῷ ἀνθρώπῳ λέγω, σῖτα	καὶ	ποτὰ τοῦ σῴζεσθαι χάριν, οὐχὶ
[2, 2]	ἐπὶ τὸ μὴ πεινῆν, οὕτως	καὶ	ποτῷ ἐπὶ τὸ μὴ διψῆν
[2, 2]	ἀκούειν ἅπερ ἑκὼν εἶπεν κακῶς.	Καὶ	πρό γε τῆς τραγῳδίας ἡ
[2, 2]	ἀκρασίαν αἱ διαπόντιοι οἰνηγίαι, παραφρονούσης	καὶ	πρὸ τῆς μέθης περὶ τὰς
[2, 10]	τῷ σώματι, ἔσθ´ ὅτε δὲ	καὶ	προγηράσκει μαρανθείσης τῆς ἐπιθυμίας, ὁπόταν
[2, 6]	μετὰ τῶν δικαίων συναναστροφαὶ προλαμβάνουσαι	καὶ	προεμφράττουσαι τὰ ὦτα τοῖς ἀπάγειν
[2, 10]	τὸν βίον καὶ πρὸς θεὸν	καὶ	πρὸς ἄνδρα, ἡ δὲ ἄλλως
[2, 12]	τὸν θησαυρίζοντα εἰς τὰς ἀποθήκας	καὶ	πρὸς ἑαυτὸν λέγοντα· Ἔχεις ἀγαθὰ
[2, 10]	γε σώφρων διαιρεῖται τὸν βίον	καὶ	πρὸς θεὸν καὶ πρὸς ἄνδρα,
[2, 4]	ᾠδῆς· οἱ δὲ μουσικώτεροι αὐτῶν	καὶ	πρὸς λύραν ᾖδον. Ἀλλ´ αἱ
[2, 8]	δύναμιν καὶ πρὸς τοὺς κατάρρους	καὶ	πρὸς τὰς καταψύξεις δυσαρέστησίν τε,
[2, 10]	Πλάτων ἐκεῖθεν τὸ νόμιμον ἐκλαβών·	Καὶ	πρὸς τὴν γυναῖκα τοῦ πλησίον
[2, 2]	τελωνῶν φίλος. Τουτὶ μὲν ἡμῖν	καὶ	πρὸς τοὺς Ἐγκρατητὰς καλουμένους παραπεπήχθω.
[2, 8]	τὸ ἐπεγεῖραι τὴν ἀπαυδῶσαν δύναμιν	καὶ	πρὸς τοὺς κατάρρους καὶ πρὸς
[2, 8]	σώματος ὀσμὴν ἀναστεῖλαι βαρυτέραν, εἰ	καὶ	πρὸς τοῦτο τοῦ ἐλαίου δεοίμεθα·
[2, 11]	τοι γυμνοῖς χρῆσθαι τοῖς ποσὶν	καὶ	πρὸς ὑγείαν καὶ εὐκολίαν εὔθετον,
[2, 10]	τῷ σώματι προστυποῦται αὐτῷ ὑγρότερον	καὶ	προσαναπλάττεται σαρκικῶς ἐμφῦσα τῷ σχήματι,
[2, 1]	τὴν βδελυρίαν, οἷς ἐπικατωνόμασται, μυσαττομένους,	καὶ	προσέτι διὰ τὴν τῶν ὀλισθηρῶς
[2, 2]	μειλίχιον καὶ τοῖς οἰκέταις πραΰτερον	καὶ	προσηνέστερον τοῖς φίλοις, παροινηθεὶς δὲ
[2, 10]	τὰς γυναῖκας, λείαν τὴν ἐσθῆτα	καὶ	προσηνῆ πρὸς τὴν ἁφὴν ἐξυφαντέον,
[2, 10]	γὰρ τῶν παλαιῶν συμπτώματα, ὡς	καὶ	πρόσθεν εἴπομεν, εἰς τὴν ἡμετέραν
[2, 10]	φάναι, τοῦ ἀνδρὸς τοῦ ἐμοῦ»	καί·	Πρόσωπον εὐπρεπές» Ἀλλὰ μόνου τοῦ
[2, 6]	αὐτῇ ἐπιστομιστέον καὶ ὄψει δριμυτέρᾳ	καὶ	προσώπου ἀποστροφῇ καὶ τῷ ἀπομυκτηρισμῷ
[2, 1]	ἀσχολεῖται περὶ ἡδονάς. Εἰ δὲ	καὶ	προτρεποίμεθα ἐπ´ ἀρετὴν τῶν συνεστιωμένων
[2, 7]	καὶ γὰρ οἱ πολλοὶ ἀπομύττονται	καὶ	πτύουσιν ἅμα ἐν τῷ αὐτῷ
[2, 3]	σου τὰ ὑπάρχοντα» λέγει κύριος,	καὶ	πτωχοῖς δός, καὶ δεῦρο ἀκολούθει
[2, 10]	περὶ τὸν αὐχένα πιεζόμεναί τε	καὶ	πυκνούμεναι ἀρτηρίαι προσαναθλίβουσι τὸ πνεῦμα,
[2, 8]	Λέγει γοῦν ἡ γραφή· Ὕδωρ	καὶ	πῦρ καὶ σίδηρος καὶ γάλα,
[2, 3]	αὐθεντείας κυριακῆς ἐξοριστέαν; Διὰ τοῦτο	καί·	Πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα» λέγει
[2, 5]	τὸ γελοιότερον μεταστρέψαιμέν {ἄν} ποτε,	{καὶ}	πῶς ἂν κατὰ τοὺς λόγους
[2, 8]	ἀναγκαία. Ἐξοκέλλει γὰρ εἰς ἡδονὰς	καὶ	ῥᾳθυμίας, μάλιστα γειτνιώσης τῆς νυκτός.
[2, 6]	οὖν ἀφεκτέον τῶν αἰσχρῶν ἀκουσμάτων	καὶ	ῥημάτων καὶ θεαμάτων, πολὺ δὲ
[2, 4]	εὐλαβουμένους· μελῶν γάρ τοι κατεαγότων	καὶ	ῥυθμῶν γοερῶν τῆς μούσης τῆς
[2, 10]	καὶ ἀνυπόδετος» ἦν, πολλάκις δὲ	καὶ	σάκκον ἠμπίσχετο ταπεινοφροσύνης ἔνδυμα. Εἰ
[2, 10]	ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μου	καὶ	σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός μου.
[2, 10]	γὰρ αἱ τῶν ἐρώντων καρδίαι	καὶ	σβέννυται μετανοίᾳ τὰ φίλτρα, τρέπεται
[2, 10]	πλοκὰς ἐκποδὼν μεθιστάντας, νῆμα χρυσοῦ	καὶ	σῆρας Ἰνδικοὺς καὶ τοὺς περιέργους
[2, 8]	ἡ γραφή· Ὕδωρ καὶ πῦρ	καὶ	σίδηρος καὶ γάλα, σεμίδαλις πυροῦ
[2, 7]	αὐτῶν. Ἀμέλει πρὸς τὸν αἰσχυντηλὸν	καὶ	σιωπηλὸν ἔστι χαριεντίσασθαι ὧδέ πως·
[2, 10]	παραπλήσια εἶναι χρή, εἰ δέ,	καὶ	σκέπην ταύτην παραληπτέον, καθ´ ἣν
[2, 5]	μαλακίαν ἐκτρέπων τὸ ἀνδρόγυνον ἦθος.	Καὶ	σκοπεῖν δεῖ πῶς ἐντεῦθεν ἡ
[2, 10]	κολλώμενος πόρναις τολμηρότερος ἐκβήσεται, σῆψις	καὶ	σκώληξ κληρονομήσουσιν αὐτόν, καὶ ἐξαρθήσεται
[2, 7]	καὶ ἐν ἀκριβείᾳ ἐπιστήμης. Νεανίσκε»	καὶ	σοὶ ἐπιτρέπει ἡ σοφία, λάλησον,
[2, 10]	γὰρ καὶ ὁ ἄρρην, ὅθεν	καὶ	σπανιαίτατα θήλειαν ἔστιν ὕαιναν λαβεῖν·
[2, 8]	παρὰ τοὺς μετόχους σου· σμύρνα	καὶ	στακτὴ καὶ κασία ἀπὸ τῶν
[2, 8]	εἰρήνης οἰκεῖός ἐστιν. ~Εἰ μύροις	καὶ	στεφάνοις χρηστέον. Στεφάνων δὲ ἡμῖν
[2, 2]	δὲ ἀγρυπνίας» φησί, καὶ χολέρα	καὶ	στρόφος μετὰ ἀνδρὸς ἀπλήστου. Διὰ
[2, 10]	συνουσίαν ἔχειν ὁμολογοῦσα ὀλίγον ἀνθεῖ	καὶ	συγγηράσκει τῷ σώματι, ἔσθ´ ὅτε
[2, 9]	οὐδὲ ἐπιτρέπει δὲ πέττεσθαι σιτία	καὶ	συγκαίει μᾶλλον, ὃ δὴ διαφθείρειν
[2, 10]	τῆς ὕλης ὁ βρασμὸς ἐκταράττει	καὶ	συγκρούει τὴν ἁρμονίαν τοῦ σώματος.
[2, 8]	μὲν ἐξ ἀκανθῶν τρυγῶμεν σταφυλὴν	καὶ	σῦκα ἀπὸ βάτων· οἳ δὲ
[2, 10]	οὐ γὰρ ἑνὶ ἀρκεῖται γάμῳ.	Καὶ	συλλαμβάνει πάλιν ἔτι θηλαζομένη· ἔχει
[2, 12]	ἄνθρωπος ὁ δίκαιος καὶ σώφρων	καὶ	συλλήβδην ὁ ἀγαθός, οὐχ ὁ
[2, 8]	κολάζει τοὺς ἠπιστηκότας. Ναὶ μὴν	καὶ	σύμβολόν ἐστι δεσποτικοῦ κατορθώματος, βαστάσαντος
[2, 3]	ταύτῃ ἐνστάσει, τὰ ἑξῆς ἀκόλουθα	καὶ	σύμφωνα τῇ διαθέσει τῇ μιᾷ
[2, 7]	οὔτε ἀδολεσχητέον, ἀλλ´ οὐδὲ τροχαλῶς	καὶ	συνδιωκομένως ὁμιλητέον. Καὶ γὰρ αὐτῇ
[2, 1]	τὰ πτηνὰ καὶ τὰ νηκτὰ	καὶ	συνελόντι εἰπεῖν τὰ ἄλογα ζῷα
[2, 4]	ἀνελεύθερον ὄψιν τε καὶ ἀκοὴν	καὶ	συνελόντι φάναι αἴσθησιν ἀκρασίας αἰσχράν,
[2, 7]	καὶ λαθεῖν πειρᾶσθαι, ἤν τι	καὶ	συνεξάξῃ ἐκβιαζόμενος ὁ ἀὴρ περίττωμα.
[2, 8]	ἀρετήν· οὐδὲ ἄνθρωπος ἄρα, ἐπήγαγεν	καὶ	συνήγαγεν. Ἀλλ´ ἵππῳ μὲν καὶ
[2, 10]	ἀνέδην καθάπερ τροφῇ, οὕτω δὲ	καὶ	συνουσίᾳ ὡς ἀναγκαίῳ κεχρῆσθαι ἑκάστοτε;
[2, 4]	{δὲ} ἐπὶ πότῳ, μέθης ἐκκλητικὴ	καὶ	συνουσίας ἐρεθιστική, τόλμα αἰσχροποιός. Οἱ
[2, 10]	ἀπόστρεψον ἀπ´ ἐμοῦ, κοιλίας ὄρεξις	καὶ	συνουσιασμὸς μὴ καταλαβέτωσάν με» Πόρρωθεν
[2, 2]	Λέσβιος καὶ Κρής τις γλυκὺς	καὶ	Συρακούσσιος ἡδὺς καὶ Μενδήσιός τις
[2, 1]	αὖ βίος εὐδαίμων, Ἰταλικῶν τε	καὶ	Συρακουσσίων τραπεζῶν πλήρης, οὐδαμῶς ἤρεσεν,
[2, 10]	τὸ μεγαλοπρεπὲς ἐνδείκνυται. Τὸ δὲ	καὶ	σύρειν τὰς ἐσθῆτας ἐπ´ ἄκρους
[2, 7]	ἀπόστολοι τοῖς κατὰ τὴν Ἀντιόχειαν	καὶ	Συρίαν καὶ Κιλικίαν ἀδελφοῖς» ἐπιστέλλοντες
[2, 7]	ἐν προσευχῇ σου. Ποππυσμοὶ δὲ	καὶ	συριγμοὶ καὶ οἱ διὰ τῶν
[2, 4]	Ὁ δὲ λόγος οὗτος συναρμόζεται	καὶ	συσχηματίζεται καιροῖς, προσώποις, τόποις, συμποτικὸς
[2, 9]	φυσικόν, ῥᾷον κατατάττουσι τὰς τροφὰς	καὶ	σφᾶς ἐπιτηδειοτέρους πρὸς τὰς περιστάσεις
[2, 10]	ὁ κόρος. ~Ῥημάτων δὲ ἀκολάστων	καὶ	σχημάτων ἀσχημόνων ἑταιρικῶν τε φιλημάτων
[2, 10]	τὰς ὑποθήκας εἴς τε ψυχὴν	καὶ	σῶμα καὶ τρίτον τὰ ἐκτός,
[2, 2]	οἱ κατὰ πίστιν μεταλαμβάνοντες ἁγιάζονται	καὶ	σῶμα καὶ ψυχήν, τὸ θεῖον
[2, 1]	καὶ ζωμῶν ἀποπνέοντα, τὸ καλὸν	καὶ	σωτήριον ἔργον τοῦ λόγου, τὴν
[2, 1]	εὔκολον καὶ αὐτὸς καὶ θεοδώρητον	καὶ	σώφρονα αἰνίττεται τροφήν· ἀφαιρεῖν γέ
[2, 7]	τι ἐπικρίνει ὁ τὸν ὑδροπότην	καὶ	σώφρονα παροινεῖν καὶ μεθύειν λέγων.
[2, 6]	οὐχὶ δὲ ἴδιον καὶ κόσμιον	καὶ	σώφρονα. Πρὸς δὲ τὴν ἀκοὴν
[2, 10]	γλυκεῖαν καὶ πνευματικὴν τροφήν, ἀτύφους	καὶ	σώφρονας τὰς ὁδοὺς τοῦ κυρίου
[2, 4]	βωμολοχίαν ἐκδιαιτῶνται· τὰ δὲ αὐστηρὰ	καὶ	σωφρονικὰ μέλη ἀποτάσσεται ταῖς τῆς
[2, 12]	Καθετῆρες δὲ καὶ περιδέραια αἰδὼς	καὶ	σωφροσύνη εἰσίν. Τοιούτους ὅρμους χρυσοχοεῖ
[2, 12]	συμβέβηκεν. Ἀνθρώπου δὲ ἀρετὴ δικαιοσύνη	καὶ	σωφροσύνη καὶ ἀνδρεία καὶ εὐσέβεια.
[2, 12]	Καλὸς ἄρα ἄνθρωπος ὁ δίκαιος	καὶ	σώφρων καὶ συλλήβδην ὁ ἀγαθός,
[2, 4]	ὁ ψαλμὸς ἐμμελής ἐστιν εὐλογία	καὶ	σώφρων· ᾠδὴν πνευματικὴν» ὁ ἀπόστολος
[2, 1]	γαλαῖ κόλακές τε καὶ μονομάχαι	καὶ	τὰ ἄγρια τῶν παρασίτων φῦλα»
[2, 6]	ἐνέργεια αἰσχρά ἐστιν— μέλη δὲ	καὶ	τὰ αἰδοῖα τοῦ ἀνθρώπου, αἰδοῦς,
[2, 8]	τὸ ἀπὸ τῶν ῥόδων ἄλειμμα	καὶ	τὰ ἄλλα, οἷς ἔτι χρῶνται
[2, 1]	ζῶσιν, ἵνα ἐσθίωσιν, ὥσπερ ἀμέλει	καὶ	τὰ ἄλογα ζῷα, οἷς οὐδὲν
[2, 10]	τινὰ καιρὸν εὔθετον εἰς σπόρον	καὶ	τὰ ἄλογα τῶν ζῴων. Τὸ
[2, 10]	αὕτη. Τά τε χρυσῷ πεποικιλμένα	καὶ	τὰ ἁλουργοβαφῆ καὶ ζῳωτά— προσήνεμόν
[2, 8]	καὶ αἱ βοτάναι, οὕτως δὲ	καὶ	τὰ ἄνθη ἰδίας ἔχει ποιότητας
[2, 10]	πρὸς δὲ καὶ ἡ πορφύρα	καὶ	τὰ ἀργυρώματα» ὥς φησιν ὁ
[2, 8]	γὰρ μαραίνεται ὡς ἄνθος. Οἶδα	καὶ	τὰ Ἀριστίππου τοῦ Κυρηναίου. Ἁβροδίαιτος
[2, 8]	ὠφελείας λεγόντων ἡμῶν τὰ ἄνθη	καὶ	τὰ ἀρώματα, οὐκ εἰς τὰς
[2, 10]	ἐκποριζόμενοι γῆς. Τὰ δὲ ἀμόργινα	καὶ	τὰ βύσσινα σιωπῶ· ὑπερεκπέπαικεν ἡ
[2, 8]	τοὺς νεκροὺς καταστεφανοῦσιν, ᾧ λόγῳ	καὶ	τὰ εἴδωλα, ἔργῳ προσμαρτυροῦντες αὐτοῖς
[2, 1]	διὰ τὴν συνείδησιν» ὁμοίως δὲ	καὶ	τὰ ἐκ μακέλλου ἀπεριέργως ὠνεῖσθαι
[2, 2]	οἶνος μεθύουσιν ὄλισθος, οἶνος ψυχαπάτης	καὶ	τὰ ἑξῆς. Ὁρᾶτε τοῦ ναυαγίου
[2, 3]	θεοῦ χρὴ καὶ τὰ κτήματα	καὶ	τὰ ἐπ´ αὐτοῖς ἔπιπλα ἑνὸς
[2, 8]	γυναῖκες, ὑγρά τε καὶ ξηρὰ	καὶ	τὰ ἐπίπαστα καὶ ὑποθυμιώμενα μύρα·
[2, 1]	τῆς γῆς· πάντα τὰ τετράποδα	καὶ	τὰ ἑρπετὰ τῆς γῆς καὶ
[2, 12]	καὶ περιετίθετο τὰ ἐνώτια ἑαυτῆς	καὶ	τὰ καθόρμια αὐτῆς» καὶ τὴν
[2, 6]	τῷ ὄντι αἰσχρὸν ἡ κακία	καὶ	τὰ κατὰ ταύτην ἐνεργούμενα. Τούτοις
[2, 3]	γὰρ ὄντας θεράποντας θεοῦ χρὴ	καὶ	τὰ κτήματα καὶ τὰ ἐπ´
[2, 1]	τράπεζα τῆς ἀληθείας. Εἰ γὰρ	καὶ	τὰ μάλιστα ἕνεκεν τῶν ἀνθρώπων
[2, 8]	τὴν Ἄρτεμιν μυρρίνῃ. Εἰ γὰρ	καὶ	τὰ μάλιστα μὲν δι´ ἄνθρωπον
[2, 7]	μὴ εἴπῃς αὐτῷ. Εἰ γὰρ	καὶ	τὰ μάλιστα παραγγέλλεται ἁγίοις συνεῖναι,
[2, 1]	Καὶ γὰρ εἰς τὰ πέμματα	καὶ	τὰ μελίπηκτα, πρὸς δὲ καὶ
[2, 2]	τὴν ψυχὴν τυφομένην ἤδη καθέξει	καὶ	τὰ μόρια ἐφέξει διοιδοῦντα καὶ
[2, 8]	χρωμένοις αὐτοῖς, ἴστων ὡς ἄρα	καὶ	τὰ μύρα ἐξ αὐτῶν σκευάζεται
[2, 1]	ὁ γὰρ καὶ τὰ πτηνὰ	καὶ	τὰ νηκτὰ καὶ συνελόντι εἰπεῖν
[2, 1]	κεστρεῖς καὶ τὰς Πελωρίδας κόγχας	καὶ	τὰ ὄστρεια τὰ Ἀβυδηνά, οὐ
[2, 6]	περὶ μοιχείας διαλέγεσθαι ἢ παιδεραστίας	καὶ	τὰ παραπλήσια. Ναὶ μὴν καὶ
[2, 1]	περιορᾶταί ποτε ἄνθρωπος· ὁ γὰρ	καὶ	τὰ πτηνὰ καὶ τὰ νηκτὰ
[2, 1]	καὶ τὰ ἑρπετὰ τῆς γῆς	καὶ	τὰ πτηνὰ τοῦ οὐρανοῦ ἐν
[2, 10]	τῶν σκεπόντων κοινὸν ἑκατέροις, οὕτως	καὶ	τὰ σκέποντα παραπλήσια εἶναι χρή,
[2, 3]	τὰς τροφὰς καὶ τὰς ἐσθῆτας	καὶ	τὰ σκεύη καὶ τἄλλα πάντα
[2, 2]	φασιν δεῖν παρὰ τοὺς πότους	καὶ	τὰ σπουδαῖα εἰς ἕω ὑπερτίθεσθαι.
[2, 10]	φησί, τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ,	καὶ	τὰ τῆς τροφῆς προστεθήσεται ὑμῖν.
[2, 8]	ὁ ἀκόλαστος θυμιάμασι καὶ μύροις	καὶ	ταῖς ἀπὸ τῶν στεφάνων εὐωδίαις
[2, 10]	~Ὁ γοῦν αὐτὸς οὗτος Μωυσῆς	καὶ	ταῖς γαμεταῖς αὐταῖς ἀπαγορεύει πλησιάζειν,
[2, 10]	αἰδοῦς· ἡ γὰρ φύσις ὥσπερ	καὶ	ταῖς τροφαῖς, οὕτω δὲ καὶ
[2, 3]	τὰς ἐσθῆτας καὶ τὰ σκεύη	καὶ	τἄλλα πάντα τὰ κατὰ τὸν
[2, 7]	ὑπ´ ὄψιν δὲ ἀσχημοσύνας παραιτητέον	καὶ	τὰς αἰσχρολογίας αὐτῶν. Καθεστὼς δὲ
[2, 10]	ὁμολογουμένως παραιτεῖσθαι δεῖν τὰς ἀρρενομιξίας	καὶ	τὰς ἀκάρπους σπορὰς καὶ τὰς
[2, 12]	ὁ ὄφις ἠπάτησεν, οὕτω δὲ	καὶ	τὰς ἄλλας γυναῖκας ὁ κόσμος
[2, 8]	τε καὶ καταρραίνουσιν, μονονουχὶ δὲ	καὶ	τὰς ἀμίδας ὄζειν ἀναγκάζει τοῦ
[2, 10]	σπορὰς καὶ τὰς κατόπιν εὐνὰς	καὶ	τὰς ἀσυμφυεῖς ἀνδρογύνους κοινωνίας, ἑπομένους
[2, 10]	διάθεσιν. ~Παραιτητέον δὲ τῆς ἐσθῆτος	καὶ	τὰς βαφάς· αὗται γὰρ πόρρω
[2, 1]	ὡμοιωμένους, τοὺς χορτάζεσθαι σπεύδοντας, ὡς	καὶ	τὰς γνάθους ἅμα ἄμφω ἐξογκοῦσθαι
[2, 1]	ἀναστρεπτέον. Ἐχομένοις τοίνυν τοῦ σκοποῦ	καὶ	τὰς γραφὰς πρὸς τὸ βιωφελὲς
[2, 1]	ἐκζητοῦσιν Μηθυμναίους καὶ ψήττας Ἀττικὰς	καὶ	τὰς Δαφνίους κίχλας χελιδονίους τε
[2, 1]	τὸ σῶφρον τῆς διαίτης ἐξομνυμένων	καὶ	τὰς διαποντίους πολυπραγμονούντων ἐδωδάς. Κἀμοὶ
[2, 12]	τὴν ἄνω Ἱερουσαλὴμ τετειχίσθαι παρειλήφαμεν,	καὶ	τὰς δώδεκα τῆς οὐρανοπόλεως πύλας
[2, 1]	πορθμῷ τῷ Σικελικῷ σμυραίνας πολυπραγμονοῦντες	καὶ	τὰς ἐγχέλεις τὰς Μαιανδρίους καὶ
[2, 1]	καὶ τὰς ἐγχέλεις τὰς Μαιανδρίους	καὶ	τὰς ἐν Μήλῳ ἐρίφους καὶ
[2, 10]	ὑφάσμασιν μόνον τὰς μεμωρημένας λεπτουργίας	καὶ	τὰς ἐν ταῖς ὑφαῖς περιέργους
[2, 4]	Ἕλλησι παρὰ τὰς συμποτικὰς εὐωχίας	καὶ	τὰς ἐπιψεκαζούσας κύλικας Ἑβραϊκῶν κατ´
[2, 3]	~Καθόλου γὰρ καὶ τὰς τροφὰς	καὶ	τὰς ἐσθῆτας καὶ τὰ σκεύη
[2, 8]	τινος ἀπειροκαλίας ἀποπνέουσιν. Αἳ δὲ	καὶ	τὰς ἐσθῆτας καὶ τὰς στρωμνὰς
[2, 10]	τοὺς πέπλους καὶ τὰς ξυστίδας	καὶ	τὰς ἐφαπτίδας χλαίνας τε καὶ
[2, 12]	γὰρ τὰ διαυγῆ τῶν λιθιδίων	καὶ	τὰς ἰδιαζούσας χρόας ὑέλους τε
[2, 10]	ἀρρενομιξίας καὶ τὰς ἀκάρπους σπορὰς	καὶ	τὰς κατόπιν εὐνὰς καὶ τὰς
[2, 2]	ἀπειλήν. ~Ἀρέσκει οὖν τοὺς παῖδας	καὶ	τὰς κόρας ὡς ἐπὶ τὸ
[2, 1]	οἱ περὶ τὰς λοπάδας ἀσχολούμενοι	καὶ	τὰς μεμωρημένας τῶν ἡδυσμάτων περιεργίας,
[2, 8]	τὰ ἄνθη ἰδίας ἔχει ποιότητας	καὶ	τὰς μὲν ἐπωφελεῖς, τὰς δὲ
[2, 10]	τοσοῦτον ἐπτοῆσθαι περὶ τοὺς πέπλους	καὶ	τὰς ξυστίδας καὶ τὰς ἐφαπτίδας
[2, 1]	καὶ τοὺς ἐν Σκιάθῳ κεστρεῖς	καὶ	τὰς Πελωρίδας κόγχας καὶ τὰ
[2, 3]	ἐπάγονται τοὺς συμβούλους τοὺς ἑαυτῶν,	καὶ	τὰς πλουτούσας ταύτας ἀλόγως γυναῖκας
[2, 11]	σανδαλίων ματαιοτεχνίας καὶ κρηπῖδας Ἀττικὰς	καὶ	τὰς Σικυωνίας καὶ τοὺς κοθόρνους,
[2, 8]	Αἳ δὲ καὶ τὰς ἐσθῆτας	καὶ	τὰς στρωμνὰς καὶ τοὺς οἴκους
[2, 3]	ὕλης {ὁ ἰός} ~Καθόλου γὰρ	καὶ	τὰς τροφὰς καὶ τὰς ἐσθῆτας
[2, 7]	εἰσὶ κνησμοί, πορνείας ἀκολάστου μελετητικοί.	Καὶ	τὰς ὑπ´ ὄψιν δὲ ἀσχημοσύνας
[2, 9]	πορφυρᾶ χλαίνας τε ἐφύπερθεν οὔλας	καὶ	τὰς ὕπνου μαλακωτέρας» εὐνὰς παραπεμπομένους.
[2, 8]	ἐκ ῥόδων ἐμψυκτικόν. Καθόλου γὰρ	καὶ	ταῦτα εἰς τὴν ἡμετέραν εὐχρηστίαν
[2, 10]	Οὐχ ὑμεῖς διαφέρετε τῶν πτηνῶν;	Καὶ	ταῦτα μὲν περὶ τροφῆς· ὁμοίως
[2, 7]	διαβολὴ εἰς ἀνδρῶν παρεῖναι συμπόσιον	καὶ	ταῦτα οἰνωμένων. Οἳ δὲ νέοι〉
[2, 12]	πρῶτον τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν,	καὶ	ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν. Εἰ
[2, 10]	τὰς τῶν καμήλων εἵλατο τρίχας	καὶ	ταύτας ἠμπίσχετο, τὸ εὐτελὲς καὶ
[2, 10]	ψυχῆς ἐσθῆτα, τὴν σάρκα, ἁγιάζονται,	καὶ	ταύτῃ ἐπενδύονται ἀφθαρσίαν. Καθάπερ οὖν
[2, 12]	λεῖον καὶ ἴσον καὶ ἀπέριττον	καὶ	ταύτῃ ἱκανόν ἐστιν. Ἱκανότης δὲ
[2, 2]	ἀγέλην, τέχνη γίνεται περὶ βίον,	καὶ	ταύτῃ πάντῃ συμπάρεστιν ἐφ´ ὅσον
[2, 2]	μὲν γὰρ τοῦ θεοῦ ποιήματα,	καὶ	ταύτῃ πρὸς ὑγείαν συνεργεῖ ἡ
[2, 7]	μεγέθους τε ἅμα καὶ μήκους	καὶ	τάχους καὶ πλήθους εἴργοντος τὸ
[2, 1]	λέγουσα. Ἀνοήτου γὰρ σφόδρα θαυμάζειν	καὶ	τεθηπέναι τὰ παρατιθέμενα ταῖς δημώδεσιν
[2, 10]	τοῖς ἄνθεσιν ἐοικυῖαι ἐσθῆτες βακχικοῖς	καὶ	τελεστικοῖς καταλειπτέαι λήροις, πρὸς δὲ
[2, 8]	ἑνὸς ὄντος τοῦ πατρός, ἀρχὴ	καὶ	τέλος αἰῶνος. ~Ἀλλ´ ἐξέβην γὰρ
[2, 4]	χρωματικὰς ἁρμονίας ταῖς ἀχρώμοις παροινίαις	καὶ	τῇ ἀνθοφορούσῃ καὶ ἑταιρούσῃ μουσικῇ.
[2, 12]	κεκριμένοι γεωρυχοῦσι παρ´ ἡμῖν. Ἀλλὰ	καὶ	τῇ γραφῇ ἀντᾴδετε, βοώσης ἐκείνης
[2, 9]	ἐπὶ τῇ μεταδόσει τῶν ἀπολαύσεων	καὶ	τῇ διεκδρομῇ τῆς ἡμέρας ἐπὶ
[2, 6]	μὴν ἐν τοῖς συνουσιαστικοῖς μορίοις	καὶ	τῇ κατὰ γάμον συμπλοκῇ, καθ´
[2, 4]	οὐκέτι τῷ ψαλτηρίῳ τῷ παλαιῷ	καὶ	τῇ σάλπιγγι καὶ τυμπάνῳ καὶ
[2, 2]	~Προνοητέον δὲ μάλιστα τῆς εὐσχημοσύνης—	καὶ	τὴν Ἀθηνᾶν φησιν ὁ μῦθος,
[2, 10]	δὴ ἅμα χιτῶνι ἀποδυομένῳ ἀποδυσώμεθα	καὶ	τὴν αἰδῶ ποτε, ἐπεὶ οὐδέποτε
[2, 1]	μὴ κρινέτω. Μικρὸν δὲ ὑποβὰς	καὶ	τὴν αἰτίαν τῆς παραγγελίας ἐξηγήσεται,
[2, 12]	ἑαυτῆς καὶ τὰ καθόρμια αὐτῆς»	καὶ	τὴν αἰτίαν τοῦ κοσμήματος ἐπήγαγεν
[2, 1]	ἔχομεν ἐξουσίαν φαγεῖν καὶ πιεῖν;	Καὶ	τὴν ἀλήθειαν ἐπεγνώκαμεν» φησίν, ὅτι
[2, 10]	ἐν ἄρρεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι	καὶ	τὴν ἀντιμισθίαν, ἣν ἔδει, τῆς
[2, 8]	τὴν ἀπὸ τῶν ἀνθῶν τέρψιν	καὶ	τὴν ἀπὸ τῶν μύρων τε
[2, 8]	δὲ ἥδεσθαι τὴν Ἥραν φασὶν	καὶ	τὴν Ἄρτεμιν μυρρίνῃ. Εἰ γὰρ
[2, 12]	Χρὴ γὰρ εἶναι κοσμίας ἔνδοθεν	καὶ	τὴν ἔσω γυναῖκα δεικνύναι καλήν·
[2, 1]	πῦρ τῆς ὕλης ἐξεχόμενοι. Ἀλλὰ	καὶ	τὴν εὔκολον βρῶσιν τὸν ἄρτον
[2, 10]	ἀφρόνων» τὴν ἰσχὺν τῆς ἀκολασίας	καὶ	τὴν εὔτονον ὑπομονὴν ὤμους ἀφρόνων»
[2, 6]	δὲ τὴν ἀκοὴν τῶν αἰσχρῶν	καὶ	τὴν θέαν τῶν ὁμοίως ἐχόντων
[2, 8]	γὰρ τὸν ἄνθρωπον ὁ πατὴρ	καὶ	τὴν ἰδίαν αὐτοῦ τέχνην τούτῳ
[2, 2]	ὑπὸ μέθης ἐπὶ τὸ ἧπαρ	καὶ	τὴν καρδίαν, τουτέστιν ἐπὶ τὴν
[2, 10]	σφυρὸν κεκώλυται μόνον, ἐγκεκαλύφθαι δὲ	καὶ	τὴν κεφαλὴν καὶ τὸ πρόσωπον
[2, 8]	λελυμέναι τρίχες φιλοκοσμίας ἐκήρυσσον ἀπαλλαγὴν	καὶ	τὴν μετὰ τοῦ κηρύγματος διὰ
[2, 2]	οὗ τὸν λογισμὸν ἄσειστον διατηρήσωσιν	καὶ	τὴν μνήμην ἐνεργὸν καὶ τὸ
[2, 10]	βύσσινα σιωπῶ· ὑπερεκπέπαικεν ἡ τρυφὴ	καὶ	τὴν ὀνομασίαν. Δεῖ δὲ τὴν
[2, 8]	θριαμβεύοντι ἡμᾶς ἐν τῷ Χριστῷ	καὶ	τὴν ὀσμὴν τῆς γνώσεως αὐτοῦ
[2, 9]	λίθος αὐτῷ προσκεφάλαιον ἦν· τότε	καὶ	τὴν ὄψιν τὴν ὑπὲρ ἄνθρωπον
[2, 10]	ἐπιτηρεῖν παιδαγωγίας, τὸ γῆρας λέγω	καὶ	τὴν παιδικὴν ἡλικίαν, παρεισάγουσαν— τοῖς
[2, 3]	δὴ ποδονιπτῆρα περιφέρων ἀπ´ οὐρανοῦ.	Καὶ	τὴν Σαμαρῖτιν ᾔτει πιεῖν σκεύει
[2, 1]	τῆς ψυχῆς, ἐκκαθαίρειν, ἁγνίζειν δὲ	καὶ	τὴν σάρκα αὐτήν. Ὁ γὰρ
[2, 1]	ἐφαπτομένοις, ἀμόλυντον καὶ τὴν χεῖρα	καὶ	τὴν στρωμνὴν καὶ τὸ γένειον
[2, 1]	τῆς δικαιοσύνης δέλεαρ τὴν ἀσωτίαν	καὶ	τὴν φιλαργυρίαν, ὡς τὸ νόμισμα
[2, 6]	καὶ τὰ παραπλήσια. Ναὶ μὴν	καὶ	τὴν φλύαρον ἀδολεσχίαν κατασιγαστέον. Ἐκ
[2, 10]	ὥρας λέγεται καὶ τὸ χρῶμα	καὶ	τὴν φωνήν— οἷον ὁ κόσσυφος
[2, 1]	τῶν παρατιθεμένων κοσμίως ἐφαπτομένοις, ἀμόλυντον	καὶ	τὴν χεῖρα καὶ τὴν στρωμνὴν
[2, 12]	ἐξουσίαν, ἀλλὰ μέχρι τοῦ ἀναγκαίου,	καὶ	τὴν χρῆσιν κοινὴν εἶναι βεβούληται.
[2, 10]	ὡς τὸ ἄγαλμα τοῦ νεὼ	καὶ	τὴν ψυχὴν τοῦ σώματος καὶ
[2, 2]	τὸ ἀντιφάρμακον τῆς ἐκζέσεως, ὃ	καὶ	τὴν ψυχὴν τυφομένην ἤδη καθέξει
[2, 10]	ἡ ἀηδὼν καὶ τὸ χρῶμα	καὶ	τὴν ᾠδὴν συμμεταβάλλει ταῖς τροπαῖς—
[2, 3]	χρείαν ὑπερβεβηκὸς κτήσασθαί τε σπάνιον	καὶ	τηρῆσαι δύσκολον καὶ οὐκ ἐπιτήδειον
[2, 8]	καρωτικαὶ οὐδὲ ἐρωτικαί, οὔκουν συμπλοκῆς	καὶ	τῆς ἀκολάστου ἑταιρείας ἀποπνέουσαι, ὑγειναὶ
[2, 10]	γὰρ πόρρω καὶ τῆς χρείας	καὶ	τῆς ἀληθείας πρὸς τῷ καὶ
[2, 1]	τινος κακοδαίμονος τέχνης τῆς ὀψαρτυτικῆς	καὶ	τῆς ἀμφὶ τὰ πέμματα ματαιοτεχνίας.
[2, 12]	Λίθους δὲ πελίους ἢ χλωροὺς	καὶ	τῆς ἀπεξενωμένης θαλάττης τὰ ἐκβράσματα
[2, 8]	μάλιστα. Ὥσπερ δὲ τὴν τρυφὴν	καὶ	τῆς γεύσεως ἀποκεκλείκαμεν, οὕτως ἀμέλει
[2, 12]	τῆς ἀπεξενωμένης θαλάττης τὰ ἐκβράσματα	καὶ	τῆς γῆς τὰ ἐκψήγματα μειρακιῶδές
[2, 10]	καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματος.	Καὶ	τῆς διδασκαλίας ἐναργὲς ὑπόδειγμα ἐπιφέρει.
[2, 8]	ἐπειδὴ δὲ〉 ἐπαύσατο τῆς νομοθεσίας	καὶ	τῆς εἰς ἀνθρώπους ἐπιδημίας ὁ
[2, 10]	τὴν γυναῖκα εὔλογον. Εἴθε γὰρ	καὶ	τῆς ἐσθῆτος οἷόν τε ἦν
[2, 10]	καὶ τὴν ψυχὴν τοῦ σώματος	καὶ	τῆς ἐσθῆτος τὸ σῶμα. Νυνὶ
[2, 10]	λόγῳ αἰσχρὰν ἡδονὴν οἰκειώσεται· διὸ	καὶ	τῆς ἐσθῆτος τὸ χρειῶδες προκριτέον.
[2, 8]	ἐπιτέτραπται. Ναὶ μὴν ὁ κρόκος	καὶ	τῆς κύπρου τὸ ἄνθος εἰς
[2, 10]	ἡ Τύρος καὶ ἡ Σιδὼν	καὶ	τῆς Λακωνικῆς ἡ γείτων τῆς
[2, 9]	ὥσπερ οὐδὲ τεθνεῶτος. Διὸ πολλάκις	καὶ	τῆς νυκτὸς ἀνεγερτέον τῆς κοίτης
[2, 9]	μεθ´ ἡμέραν ἐπιτρέπειν καθεύδειν τοῖς	καὶ	τῆς νυκτὸς τὸ πλεῖστον εἰς
[2, 8]	ἐκκλησίας, ἧς ἐστιν κεφαλή· ἀλλὰ	καὶ	τῆς πίστεώς ἐστιν τύπος, ζωῆς
[2, 7]	εἰδωλοθύτων καὶ αἵματος καὶ πνικτῶν	καὶ	τῆς πορνείας, ἐξ ὧν διατηροῦντες
[2, 10]	τε ὀρέξεων καὶ ἐπαλλήλων συνουσιῶν	καὶ	τῆς πρὸς τὰς ἐγκύους ὁμιλίας
[2, 10]	ἐπιδεικτέον τὰς ἀσχήμονας συμπλοκὰς παραιτούμενον	καὶ	τῆς πρὸς τοὺς πλησίον ἁγνείας
[2, 8]	δόξα ὁ πατὴρ τῶν ὅλων,	καὶ	τῆς συμπάσης ἐκκλησίας στέφανος ὁ
[2, 2]	τοίνυν τοὺς αὐστηρὸν ἐπανῃρημένους βίον	καὶ	τῆς σωφροσύνης τὸ φάρμακον ἐπιποθοῦντας
[2, 1]	ἄνω τροφῆς ἐξέχεσθαι τῆς θείας	καὶ	τῆς τοῦ ὄντως ὄντος ἀπληρώτου
[2, 10]	τῆς τροφῆς, τῆς τε ξηρᾶς	καὶ	τῆς ὑγρᾶς, ὡς ἀναγκαίων οὐσῶν,
[2, 10]	γὰρ γενέσεως τὸ ἀπαλλαττόμενον. Ἀλλὰ	καὶ	τῆς ὕλης ὁ βρασμὸς ἐκταράττει
[2, 10]	τὰς βαφάς· αὗται γὰρ πόρρω	καὶ	τῆς χρείας καὶ τῆς ἀληθείας
[2, 10]	καθαρευτέον πάσης ἀτοπίας, οὕτως δὲ	καὶ	τῆς χρήσεως τὴν ἀμετρίαν εὐλαβητέον.
[2, 2]	μόρια προκηρύσσοντες ἤδη πορνείας εἰκόνα	καὶ	τῆς ψυχῆς τὸ τραῦμα φλεγμαίνειν
[2, 5]	τὴν ἀκοσμίαν εἰς αἰσχρολογίαν αὔξει·	καί	τι ἔπος προέηκεν, ὅπερ τ´〉
[2, 9]	ἡγουμένοις τῶν παλαιῶν Ἑλλήνων ἠσκεῖτο.	Καὶ	τί μοι τούτων λόγος; Ὁ
[2, 1]	καὶ θεωρεῖ τὸν οὐρανὸν ἀνεῳγμένον	καί	τι σκεῦος τέτταρσιν ἀρχαῖς ἐκδεδεμένον
[2, 10]	μῆνα καὶ ἐπικυΐσκεται· ὀχεύεται δὲ	καὶ	τίκτει, τεκοῦσα δὲ εὐθὺς ὀχεύεται
[2, 10]	ἡ γραφή· Ἑτοιμάζονται ἀκολάστοις μάστιγες	καὶ	τιμωρίαι ὤμοις ἀφρόνων» τὴν ἰσχὺν
[2, 8]	ἐπιφάνειαν καὶ ἀνεῖναι τὸ νευρῶδες	καί	τινα τοῦ σώματος ὀσμὴν ἀναστεῖλαι
[2, 6]	οὖν αἱ ἀντωτίδες αἱ σωτήριοι;	Καὶ	τίνες αἱ τῶν ὀλισθηρῶν ὀφθαλμῶν
[2, 4]	τυμπάνῳ καὶ ψαλτηρίῳ ψαλάτωσαν αὐτῷ.	Καὶ	τίς ὁ ψάλλων χορός, αὐτό
[2, 12]	μοι, διὰ τί μὴ τρυφήσω;	καὶ	τίσιν οὖν ταῦτα γέγονεν, εἰ
[2, 2]	κίρνασθαι ἐθελήσαντος τοῦ λόγου, ὡς	καὶ	τὸ αἷμα αὐτοῦ σωτηρίᾳ κίρναται.
[2, 12]	ψυχῇ καταφαίνεται καὶ τὸ κάλλος	καὶ	τὸ αἶσχος. Διὸ καὶ μόνος
[2, 8]	ἐφήμερον αὐτῶν· ἄμφω γὰρ μαραίνεσθον,	καὶ	τὸ ἄνθος καὶ τὸ κάλλος.
[2, 8]	τὸ πλέγμα τῆς σκολιότητος ἀναλύεται	καὶ	τὸ ἄνθος ξηραίνεται· μαραίνεται γὰρ
[2, 8]	Ὥσπερ οὖν τὸ κάλλος, οὕτως	καὶ	τὸ ἄνθος τέρπει βλεπόμενον, καὶ
[2, 8]	τις ἔμπορος παρῆν. Ἐπιτηδεύουσι δὲ	καὶ	τὸ ἀπὸ κρίνων μύρον καὶ
[2, 8]	καὶ τὸ ἀπὸ κρίνων μύρον	καὶ	τὸ ἀπὸ τῆς κύπρου, καὶ
[2, 8]	ἡ νάρδος εὐδοκιμεῖ παρ´ αὐτοῖς	καὶ	τὸ ἀπὸ τῶν ῥόδων ἄλειμμα
[2, 7]	διαλείμμασι, καὶ τὸ προκαταλήγειν δὲ	καὶ	τὸ ἀπροσπαθές. Φάγε» φησίν, ὡς
[2, 12]	διὰ τοῦ Σοφονίου τὸ πνεῦμα·	Καὶ	τὸ ἀργύριον αὐτῶν καὶ τὸ
[2, 7]	τὰς αἰσχρολογίας αὐτῶν. Καθεστὼς δὲ	καὶ	τὸ βλέμμα ἔστω, καὶ ἡ
[2, 1]	πρὸς τὸ λυσιτελὲς ἐνδίδωσι ῥοπήν,	καὶ	τό γε {ἔστιν} ἐπιτήδειον ἰσχὺν
[2, 1]	τὴν χεῖρα καὶ τὴν στρωμνὴν	καὶ	τὸ γένειον φυλάττουσιν, τὸ εὔσχημον
[2, 8]	κηδείας, οὐ συμβιώσεως ἀποπνέουσιν. Καίτοι	καὶ	τὸ ἔλαιον αὐτὸ ταῖς μελίτταις
[2, 7]	τῆς φωνῆς θηλυδρίου, σώφρονος δὲ	καὶ	τὸ ἐν τῇ φωνῇ μεμετρημένον,
[2, 10]	ἐπ´ αὐτῶν ὡσεὶ παλαιὸς ἡμερῶν,	καὶ	τὸ ἔνδυμα αὐτοῦ ὡσεὶ χιὼν
[2, 7]	τοῦ λόγου καὶ τὸ ἐχθηλύνεσθαι	καὶ	τὸ ἐξυβρίζειν. Πρεσβῦται δὲ ὡς
[2, 8]	Ὤζεσέ τε τούτοις τὸ μύρον	καὶ	τὸ ἐπὶ πάντας φθάνον τῆς
[2, 10]	ἐσθῆτα ἢ τὸν ψόγον μόνον,	καὶ	τὸ ἐπιτερπὲς τῆς χροιᾶς τοὺς
[2, 10]	ὑστέρα παιδοποιίας προσίεται τὴν σποράν,	καὶ	τὸ ἐπίψογον τῆς συνουσίας ἀρνεῖται,
[2, 8]	γοῦν περινοστήσαντες τὴν οἰκουμένην ἀπόστολοι	καὶ	τὸ εὐαγγέλιον κηρύξαντες πόδες ἀλληγοροῦνται
[2, 7]	δάκρυα· ἀπᾴδει γὰρ τοῦ λόγου	καὶ	τὸ ἐχθηλύνεσθαι καὶ τὸ ἐξυβρίζειν.
[2, 8]	γὰρ μαραίνεσθον, καὶ τὸ ἄνθος	καὶ	τὸ κάλλος. Ἀλλὰ καὶ τοὺς
[2, 12]	μόνῃ γὰρ τῇ ψυχῇ καταφαίνεται	καὶ	τὸ κάλλος καὶ τὸ αἶσχος.
[2, 2]	γὰρ ἐνδείας τινός ἐστι πάθος	καὶ	τὸ κατάλληλον ἐπιζητεῖ βοήθημα πρὸς
[2, 7]	Φυλάττεσθαι δὲ τὰς παροινίας ὥσπερ	καὶ	τὸ κώνειον δεῖ· ἄμφω γὰρ
[2, 5]	γέλως αὐτῷ εἴη» Χρὴ δὲ	καὶ	τὸ μειδίαμα παιδαγωγεῖσθαι, καὶ εἰ
[2, 7]	φθέγγεσθαι ἀναισθήτου· οὐ γὰρ ἀκούσονται.	Καὶ	τὸ μὲν ἀγεννείας, τὸ δὲ
[2, 2]	τῷ δὲ ἀνθρώπῳ τὸ πνεῦμα,	καὶ	τὸ μὲν εἰς πίστιν εὐωχεῖ,
[2, 7]	κατηγόρημα τοῦ νέου. Συνεχὲς δὲ	καὶ	τὸ μετακινούμενον ἐναλλάττειν τὸ σχῆμα,
[2, 10]	ὅτι ἀγνοεῖτε τὸ ὄντως καλὸν	καὶ	τὸ ὄντως ἀγαθόν· καὶ ἀντὶ
[2, 2]	νηφαλιωτέροις. Τὸ τηνίκα δὲ ψυχρότερον	καὶ	τὸ περιέχον παρὰ τὸ μεθ´
[2, 8]	δὲ πλεκτὸς μαραίνεται στέφανος οὗτος	καὶ	τὸ πλέγμα τῆς σκολιότητος ἀναλύεται
[2, 7]	τῷ κατάρχεσθαι κἀν τοῖς διαλείμμασι,	καὶ	τὸ προκαταλήγειν δὲ καὶ τὸ
[2, 1]	ὁ χρόνος καὶ ὁ τρόπος	καὶ	τὸ πρὸς τί οὐκ ὀλίγην
[2, 10]	ἐγκεκαλύφθαι δὲ καὶ τὴν κεφαλὴν	καὶ	τὸ πρόσωπον ἐπεσκιάσθαι προστέτακται. Οὐ
[2, 12]	πληκτικὴν ἐχόντων φαντασίαν ἑλκομένων. Ταύτῃ	καὶ	τὸ πῦρ τὰ παιδία θεασάμενα
[2, 9]	ἀποσεσαγμένων ταῖς τροφαῖς οἱ ῥωχμοὶ	καὶ	τὸ ῥέγχειν τοῖς στρώμασιν ἐνειλημένον
[2, 8]	τῆς κεφαλῆς τὰ περιττεύματα. Ἐντεῦθεν	καὶ	τὸ ῥόδον ἐπωνόμασται, φασίν, ὅτι
[2, 10]	ἁμαρτίας, ἡττῶνται δὲ τῶν ἡδονῶν.	Καὶ	τὸ σκότος αὐτοῖς ἐστι προκάλυμμα
[2, 7]	συμβιοῦντας. Ἀπέστω δέ, ἀπέστω ἡμῶν	καὶ	τὸ σκώπτειν ὕβρεως προκατάρχον, ἐξ
[2, 10]	τῶν ὤμων ἐν τῇ κύστει,	καὶ	τὸ στόμιον τοῦ τραχήλου, ᾧ
[2, 2]	ἔτι δὲ μᾶλλον γυναικί, ᾗ	καὶ	τὸ συνειδέναι αὐτὴν ἑαυτῇ, ἥτις
[2, 7]	λογικοῖς ἀνθρώποις ἐκκλιτέοι· παραιτητέον δὲ	καὶ	τὸ συνεχὲς ἀποπτύειν καὶ τὸ
[2, 7]	ἐν βρώσει τὸ ἔλαττον αἱρεῖσθαι	καὶ	τὸ σχολαίτερον, οὐ τὸ προπετέστερον,
[2, 2]	διατηρήσωσιν καὶ τὴν μνήμην ἐνεργὸν	καὶ	τὸ σῶμα ἀσάλευτον οἴνῳ καὶ
[2, 10]	ψυχὴ πλείων ἐστὶ τῆς τροφῆς	καὶ	τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματος. Καὶ
[2, 7]	σε μὴ ἀποκρίνου ῥῆμα. Ἀλλὰ	καὶ	τὸ τεθρυμμένον τῆς φωνῆς θηλυδρίου,
[2, 8]	ἐθέλει τὸ νευρῶδες〉 Ναὶ μὴν	καὶ	τὸ τερπνὸν τῆς ἀνθήσεως οἱ
[2, 2]	καὶ τοὺς φίλους, οὕτω δὲ	καὶ	τὸ ὕδωρ ἐπαγόμενοι. Ταλανίζει τοὺς
[2, 2]	τὴν ἐπιθυμίαν; Εἰ μή τι	καὶ	τὸ ὕδωρ ἐποίσονται, ὡς οἱ
[2, 2]	τῆς ἀσωτίας αἰνιξάμενος. Εἰ γὰρ	καὶ	τὸ ὕδωρ οἶνον ἐν τοῖς
[2, 5]	τὸ αὐστηρὸν τῆς σπουδῆς ἡμῶν	καὶ	τὸ ὑπέρτονον χαλῶντας ἐμμελῶς, οὐκ
[2, 1]	ἐκ διαστημάτων ἐκτατέον. Παραφυλακτέον γὰρ	καὶ	τὸ φθέγγεσθαι ὁτιοῦν ἐσθίοντα ἅμα·
[2, 7]	δὲ καὶ τὸ συνεχὲς ἀποπτύειν	καὶ	τὸ χρέμπτεσθαι βιαιότερον. Μηδὲ ἀπομύττεσθαι
[2, 12]	πνεῦμα· Καὶ τὸ ἀργύριον αὐτῶν	καὶ	τὸ χρυσίον αὐτῶν οὐ μὴ
[2, 3]	αὐτῶν, οἱ τὸ ἀργύριόν τε	καὶ	τὸ χρυσίον τεκταίνοντες καὶ μεριμνῶντες;
[2, 3]	ἐμπαίζοντες, οἱ τὸ ἀργύριον θησαυρίζοντες	καὶ	τὸ χρυσίον, ᾧ ἐπεποίθεισαν ἄνθρωποι,
[2, 10]	μεταβάλλειν κατὰ τὰς ὥρας λέγεται	καὶ	τὸ χρῶμα καὶ τὴν φωνήν—
[2, 10]	ὡσαύτως δὲ καὶ ἡ ἀηδὼν	καὶ	τὸ χρῶμα καὶ τὴν ᾠδὴν
[2, 4]	καὶ ὀρχήμασιν καὶ κροτάλοις Αἰγυπτίων	καὶ	τοιαύταις ῥᾳθυμίαις σάλοι ἄτακτοι καὶ
[2, 10]	ἑταιρικῶν τε φιλημάτων {ὀνόματα πορνικὰ}	καὶ	τοιουτωνί τινων λαγνευμάτων οὐδὲ ἐπιμνηστέον,
[2, 1]	Ἀναγκαίως ἄρα πρὸς τοὺς ἀπηρυθριακότας	καὶ	τοῖς δείπνοις ἀφειδέστερον παραχρωμένους, τοὺς
[2, 8]	τὸ ἔλαιον αὐτὸ ταῖς μελίτταις	καὶ	τοῖς ἐντόμοις ἐστὶ πολέμιον ζῴοις,
[2, 10]	καὶ ταῖς τροφαῖς, οὕτω δὲ	καὶ	τοῖς κατὰ νόμον γάμοις ὅσον
[2, 10]	τούτων ἐξανθεῖν τὴν πορφύραν. Ἀλλὰ	καὶ	τοῖς λίχνοις ὑφάσμασιν ἐγκαταμιγνύουσαι αἱ
[2, 2]	πρότερον καὶ τοῖς συμπόταις μειλίχιον	καὶ	τοῖς οἰκέταις πραΰτερον καὶ προσηνέστερον
[2, 7]	κατὰ τὰ αὐτὰ τοῖς βουσὶν	καὶ	τοῖς ὄνοις ἡ φάτνη ἅμα
[2, 12]	λίθοι γυναιξὶν περιδούμενοι τοῖς ὅρμοις	καὶ	τοῖς περιδεραίοις ἐγκατακλειόμενοι ἀμέθυστοι καὶ
[2, 1]	μεμετρημένῃ σωτηρίως τὸ σῶμα διοικοῦσα	καὶ	τοῖς πλησίον ἀπένειμέν τι ἐξ
[2, 7]	σφίσι τε αὐτοῖς εἰσὶν ἀηδεῖς	καὶ	τοῖς πλησίον ἀπεχθεῖς. Ναὶ μὴν
[2, 2]	τὸν πιόντα μᾶλλον ἢ πρότερον	καὶ	τοῖς συμπόταις μειλίχιον καὶ τοῖς
[2, 8]	Καθάπερ οἱ βόες τοῖς κρίκοις	καὶ	τοῖς σχοίνοις, οὕτω δὲ καὶ
[2, 4]	ἂν κυμβάλοις καὶ τυμπάνοις ἐξηχούμενοι	καὶ	τοῖς τῆς ἀπάτης ὀργάνοις περιψοφούμενοι·
[2, 12]	τὰ ἀναγκαῖα καθάπερ τὸ ὕδωρ	καὶ	τὸν ἀέρα προφανῆ πᾶσι χορηγεῖ,
[2, 1]	σίζουσιν» περιηχούμενοι, ἀμφὶ τὴν ἴγδιν	καὶ	τὸν ἀλετρίβανον τὸν πάντα αὐτῶν
[2, 8]	ἁμαρτιῶν καὶ τῶν τοιούτων ἀκανθῶν	καὶ	τὸν διάβολον καταργήσας εἰκότως ἐπευχόμενος
[2, 9]	τῆς νυκτὸς ἀνεγερτέον τῆς κοίτης	καὶ	τὸν θεὸν εὐλογητέον· μακάριοι γὰρ
[2, 2]	καρδίαν, τουτέστιν ἐπὶ τὴν φιληδονίαν	καὶ	τὸν θυμόν, καταπίπτει πτῶμα μεῖζον
[2, 3]	ἑνὸς ἐπιδείκνυσθαι σύμβολα βίου καλοῦ,	καὶ	τὸν καθ´ ἕνα τῶν ἀνθρώπων
[2, 10]	φίλου ἀνδρὸς ἐδέξατο τιμήεντα. ~Ταύτῃ	καὶ	τὸν Κεῖον ἀποδέχομαι σοφιστὴν τὰς
[2, 10]	εἶναι θεοῦ. ~Πάλιν ὁ Μωσῆς	καὶ	τὸν λαγὼ ἐσθίειν ἀπαγορεύει· ὀχεύει
[2, 8]	ἔχων, ἄλλον παλαιὸν μιμούμενος ὑποκριτήν,	καὶ	τὸν λαὸν ἐλέγχων ἐκεῖνον. Ὁ
[2, 2]	τραχήλους, οὐ κοσμίως, ἐμοὶ δοκεῖν,	καὶ	τὸν λάρυγγα διατείνουσαι περὶ τὴν
[2, 8]	ἀποπνέουσαι, ὑγειναὶ δὲ μετὰ σωφροσύνης	καὶ	τὸν μὲν ἐγκέφαλον ὑποτρέφουσαι, ὁπηνίκα
[2, 10]	μίξεις τὰ ζῷα ταῦτα ἐπτόηνται·	καὶ	τὸν μὲν λαγὼ κατ´ ἔτος
[2, 1]	ἀγαπήσῃς κύριον τὸν θεόν σου	καὶ	τὸν πλησίον σου, ἐν οὐρανοῖς
[2, 1]	ἰχθύος, ἵνα χωρίσῃ τὴν κενοδοξίαν,	καὶ	τὸν στατῆρα τοῖς τελώναις δούς,
[2, 8]	ὁπηνίκα ἂν καχεκτῇ, ῥωννύουσαι δὲ	καὶ	τὸν στόμαχον. {Πολλοῦ τοίνυν δεῖ
[2, 10]	ἐπιθυμίᾳ γὰρ κακῇ ὄνομα ὕβρις,	καὶ	τὸν τῆς ἐπιθυμίας ἵππον ὑβριστὴν»
[2, 10]	προσαναπλάττεται σαρκικῶς ἐμφῦσα τῷ σχήματι,	καὶ	τὸν τύπον ἐκμάττεται τῆς γυναικός,
[2, 12]	οὐ χρὴ περὶ τοὺς λίθους	καὶ	τὸν χρυσοῦν τοῆσθαι κόσμον. Λίθους
[2, 12]	ἀμέθυστοι καὶ κεραυνῖται καὶ ἰάσπιδες	καὶ	τοπάζιον ἥ τε Μιλησία σμάραγδος
[2, 3]	οὐκ ἐπιτήδειον χρήσασθαι. Ναὶ μὴν	καὶ	τορευτῶν περίεργος ἐφ´ ὑέλῳ κενοδοξία
[2, 10]	δὲ ἀποπέπτωκεν καὶ τοῦ θεοῦ	καὶ	τοῦ γάμου τοῦ σώφρονος, τὸν
[2, 8]	τὸ ὠφέλιμον ἐκλεκτέον, ὅπου γε	καὶ	τοῦ ἐλαίου τὴν γένεσιν ἀνῆκεν
[2, 4]	ἦν τοὺς ἐν πολέμῳ ἀσκητὰς	καὶ	τοῦ θείου καταπεφρονηκότας φόβου ἀνὰ
[2, 1]	Ἀγάπη μὲν οὖν χρῆμα καθαρὸν	καὶ	τοῦ θεοῦ ἄξιον, ἔργον δὲ
[2, 10]	ἀνυποκρίτως θεοσεβεῖ, φιλοκοσμοῦσα δὲ ἀποπέπτωκεν	καὶ	τοῦ θεοῦ καὶ τοῦ γάμου
[2, 12]	ἑταιρικῶς τὸν πλοῦτον εἰς ὄνειδος,	καὶ	τοῦ θεοῦ τὰ δωρήματα ἀπειροκαλίᾳ
[2, 2]	κρᾶμα τοῦ νόμου τοῦ παλαιοῦ	καὶ	τοῦ λόγου τοῦ νέου, εἰς
[2, 8]	εἶναι τῆς διδασκαλίας τῆς κυριακῆς	καὶ	τοῦ πάθους αὐτοῦ· μύρῳ γὰρ
[2, 3]	ἔργον ἐστίν. Ἐγὼ δέ φημι	καὶ	τοῦ σκίμποδος οὐδὲν κακίω παρεχομένου
[2, 7]	ἄνθρωπος. Προανίστασθαι δὲ τῶν πολλῶν	καὶ	τοῦ συμποσίου ὑπεξιέναι ἐπιεικῶς ἀνδρὸς
[2, 1]	εὔκολον, εἴς τε τὰς ἀναδόσεις	καὶ	τοῦ σώματος τὴν κουφότητα χρησιμεῦον,
[2, 9]	ἡμῖν τοῦ ζῆν τοῦ ἀληθινοῦ	καὶ	τοῦ φρονεῖν γνησίως μάλιστα κηδεμών,
[2, 2]	οἴνου, ὅτι ἐκ τοῦ ἀναγκαίου	καὶ	τοῦ χρησίμου ὁ βίος συνέστηκεν.
[2, 2]	ὕδατι ὡς ὅτι πλείστῳ ἐγκαταμικτέον	καὶ	τοῦ χρησίμου· οἴνῳ δὲ ἀμέτρῳ
[2, 12]	χρείαν. Τὸ γὰρ λιτόν, ᾗ	καὶ	τοὔνομα ἐμφαίνει, οὐκ ἐξέχει οὐδὲ
[2, 8]	πνεῦμα ἀφίησιν καρωτικόν, ὡς ἐμφαίνει	καὶ	τοὔνομα ἐτυμολογούμενον. Νάρκισσος δὲ βαρύοδμόν
[2, 1]	περὶ τὴν τροφήν, ὡς δὲ	καὶ	τοὔνομα περιέχει, μανία περὶ γαστέρα,
[2, 9]	χρυσοποικίλτους ψιλοτάπιδας ξυστίδας τε ἁλουργὰς	καὶ	τοὺς γαυνάκας τοὺς πολυτιμήτους τά
[2, 1]	καὶ τὰς ἐν Μήλῳ ἐρίφους	καὶ	τοὺς ἐν Σκιάθῳ κεστρεῖς καὶ
[2, 2]	στῆθος τοὺς ὀψοφάγους καὶ ἡδονικοὺς	καὶ	τοὺς ἑτοίμους εἰς μέθην αἰνίττεσθαι.
[2, 11]	ἐστι τὰ χρυσᾶ ἄνθεμα» ἀλλὰ	καὶ	τοὺς ἥλους ἑλικοειδῶς τοῖς καττύμασιν
[2, 8]	ἄνθος καὶ τὸ κάλλος. Ἀλλὰ	καὶ	τοὺς θιγγάνοντας αὐτοῖν τὸ μὲν
[2, 1]	κύριος αἰνίξασθαι τοὺς ἄρτους εὐλογήσας	καὶ	τοὺς ἰχθύας τοὺς ὀπτούς, οἷς
[2, 7]	δικαιοσύνης μεταδοτέον τούς τε ἀκαιροβόας	καὶ	τοὺς κεκράκτας ἐπιστομιστέον. Ταύτῃ γὰρ
[2, 11]	κρηπῖδας Ἀττικὰς καὶ τὰς Σικυωνίας	καὶ	τοὺς κοθόρνους, Περσικάς τε καὶ
[2, 12]	θεόν· τὸ δὲ κεκρυμμένον χρυσίον	καὶ	τοὺς λίθους οἱ τὴν ἐπὶ
[2, 8]	ἀμεριμνίας ὁ στέφανος σύμβολον· ταύτῃ	καὶ	τοὺς νεκροὺς καταστεφανοῦσιν, ᾧ λόγῳ
[2, 8]	τὰς ἐσθῆτας καὶ τὰς στρωμνὰς	καὶ	τοὺς οἴκους ὑποθυμιῶσί τε καὶ
[2, 10]	νῆμα χρυσοῦ καὶ σῆρας Ἰνδικοὺς	καὶ	τοὺς περιέργους βόμβυκας χαίρειν ἐῶντας.
[2, 3]	μαθητὰς ἐπὶ τῆς πόας χαμαὶ	καὶ	τοὺς πόδας ἔνιπτεν αὐτῶν σαβάνῳ
[2, 8]	δὲ οὓς εἰς μάχην ἐξεκαλέσατο,	καὶ	τοὺς πρότερον φίλους ἀληλιμμένους τοῦτο
[2, 8]	τινες τὴν ἀνδρωνῖτιν ἐκθηλύνουσιν, ὡς	καὶ	τοὺς τεχνίτας αὐτῶν, τοὺς μυρεψούς,
[2, 10]	περισκεδάννυσι τοῖς αἰσθητηρίοις, κόπτει δὲ	καὶ	τοὺς τόνους. Σαφὲς τοῦτο καὶ
[2, 2]	εἰς πόσιν} τὸ Χοάσπειον, καθάπερ	καὶ	τοὺς φίλους, οὕτω δὲ καὶ
[2, 6]	παντελῶς αὐτοῖς τε ἡμῖν ἀφεκτέον	καὶ	τοὺς χρωμένους αὐτῇ ἐπιστομιστέον καὶ
[2, 2]	πνευματικόν, τοῦτ´ ἔστιν ᾧ κεχρίσμεθα.	Καὶ	τοῦτ´ ἔστι πιεῖν τὸ αἷμα
[2, 7]	ἐπεὶ τέλος ἡμῖν ἡ ἀταραξία,	καὶ	τοῦτο ἄρα ἐστὶν τὸ εἰρήνη
[2, 10]	παντελὲς καθαρευτέον ἔχεται γὰρ ζητήσεως	καὶ	τοῦτο— ἐν τῷ Περὶ ἐγκρατείας
[2, 9]	ψυχῆς εἰσιν ἀβεβαίου. Χρὴ δὲ	καὶ	τοῦτο ἐπὶ πᾶσιν εἰδέναι, ὡς
[2, 7]	ἀγεννὲς γὰρ μὴ φέρειν αὑτόν,	καὶ	τοῦτο κατηγόρημα τοῦ νέου. Συνεχὲς
[2, 2]	ἔξεστι παρὰ τὰς εὐωχίας. Ἀλλὰ	καὶ	τούτοις ὅρος ἔστω τοῦ ποτοῦ
[2, 10]	ὄντως καλὸν καὶ κόσμιον σπεύδειν	καὶ	τούτου μόνου ἐφάπτεσθαι γλίχεσθαι καταλείποντας
[2, 12]	νυνὶ δὲ εἰς βοῦν χρυσοχοήσαντες	καὶ	τούτῳ εἰδωλολατρήσαντες αὐτοὶ μὲν οὐκ
[2, 1]	μὴ μεριμνῶσι τροφῆς. Ἡμεῖς δὲ	καὶ	τούτων ἀμείνους, ὅσῳ καὶ κύριοι,
[2, 8]	ῥοδίνῳ χρισθέντας μύρῳ τελευτᾶν λέγουσιν—	καὶ	τούτων ἐγκριτέον ὀλίγα τινὰ τῶν
[2, 1]	τῇ ψυχῇ. Εἰ δέ τις	καὶ	τούτων μεταλαμβάνει, οὐχ ἁμαρτάνει, μόνον
[2, 10]	καθὼς ὑπειλήφασί τινες, ἑρμαφροδίτους τερατολογοῦντες	καὶ	τρίτην ταύτην μεταξὺ θηλείας καὶ
[2, 10]	εἴς τε ψυχὴν καὶ σῶμα	καὶ	τρίτον τὰ ἐκτός, διὰ μὲν
[2, 10]	προστεθήσεται ὑμῖν. ~Εἰ τοίνυν ἐσθῆτος	καὶ	τροφῆς καὶ τῶν περιττῶν ἁπαξαπλῶς
[2, 3]	λεκάναι καὶ ὀξύβαφα καὶ πινακίσκοι	καὶ	τρύβλια, πρὸς ἐπὶ τούτοις σκεύη
[2, 1]	ζωμοῦ ῥύσει καθυβρίζοντες ποτῷ τε	καὶ	τρυφῇ καὶ καπνῷ βλασφημοῦντες τοὔνομα,
[2, 10]	ἢ ποῖα πίητε· πλεονεξία γὰρ	καὶ	τρυφὴ μεριμνᾶν ταῦτα· τὸ δὲ
[2, 10]	δὲ ἀπὸ τῆς ἀληθείας ἀλαζονεία	καὶ	τρυφὴ ποιεῖ, καὶ ἡ εἰς
[2, 4]	ἀπαίδευτοι κομιδῇ γίγνοιντο ἂν κυμβάλοις	καὶ	τυμπάνοις ἐξηχούμενοι καὶ τοῖς τῆς
[2, 4]	τῷ παλαιῷ καὶ τῇ σάλπιγγι	καὶ	τυμπάνῳ καὶ αὐλῷ, οἷς ἔθος
[2, 11]	καὶ τοὺς κοθόρνους, Περσικάς τε	καὶ	Τυρρηνικάς, προθεμένους δὲ καθὼς ἔθος
[2, 7]	ἡ καρδία σου ἐπ´ αὐτήν,	καὶ	τῷ αἵματί σου ὀλισθήσῃ εἰς
[2, 6]	ὄψει δριμυτέρᾳ καὶ προσώπου ἀποστροφῇ	καὶ	τῷ ἀπομυκτηρισμῷ καλουμένῳ, πολλάκις δὲ
[2, 10]	τέλος δὲ ἡ εὐτεκνία, καθάπερ	καὶ	τῷ γεωργῷ τῆς τῶν σπερμάτων
[2, 8]	κατορθώματος, βαστάσαντος αὐτοῦ τῇ κεφαλῇ	καὶ	τῷ ἡγεμονικῷ τοῦ σώματος πάντα
[2, 10]	Αὖθις οὖν συνεξομοιούμενον τῷ περιέχοντι	καὶ	τῷ ἦρι συγχαλώμενον ἐλευθεροῦται μὲν
[2, 8]	τούτῳ τετίμηκε τὸν δεσπότην· ἀμέλει	καὶ	τῷ κόσμῳ τοῦ σώματος, ταῖς
[2, 9]	μάλιστα ὁπότε αἱ ἡμέραι φθίνουσιν·	καὶ	τῷ μὲν φιλολογητέον, τῷ δὲ
[2, 8]	ὁπηνίκα νομοθετεῖν ἤρχετο τῷ λόγῳ,	{καὶ}	τῷ Μωσεῖ καταφανῆ ἐβούλετο γενέσθαι
[2, 2]	μὲν οἷον ἀγκύραις τῷ λόγῳ	καὶ	τῷ χρόνῳ τὴν ζάλην τῶν
[2, 10]	ὑφάσμασιν ἐγκαταμιγνύουσαι αἱ δολεραὶ γυναῖκες	καὶ	τῶν ἀνδρῶν οἱ γυναικώδεις τὰς
[2, 8]	μυρεψούς, τῶν εὐνομουμένων ἀπελαύνειν πόλεων	καὶ	τῶν ἀνθεινῶν ἐρίων τοὺς βαφεῖς
[2, 9]	φρονίμως ἀποκαλυπτώμεθα. Ἐρυγαὶ δὲ οἰνοβαρούντων	καὶ	τῶν ἀποσεσαγμένων ταῖς τροφαῖς οἱ
[2, 1]	συνείδησιν τὴν ἡμετέραν ἁγίαν οὖσαν	καὶ	τῶν δαιμονίων διὰ τὴν βδελυρίαν,
[2, 1]	τὸν μολυσμὸν τὸν ἐντεῦθεν, καθάπερ	καὶ	τῶν δαιμονίων τὰς τραπέζας. ~Καλὸν
[2, 3]	τε καὶ λαβρώνιοι καὶ λεπασταὶ	καὶ	τῶν ἐκπωμάτων εἴδη τὰ μυρία
[2, 10]	πολυτελῆ πρὸ τῶν ἐν μέσῳ	καὶ	τῶν εὐτελῶν; ὅτι ἀγνοεῖτε τὸ
[2, 10]	φανερωτέραν δείκνυσι τὴν ἀκμήν, οὕτως	καὶ	τῶν ἠθῶν τὸ κάλλος, μὴ
[2, 8]	νεύροις. Αἱ δὲ τῶν ῥόδων	καὶ	τῶν ἴων ἀποφοραὶ ἡσυχῇ οὖσαι
[2, 10]	περιορώντων, οἷς οἱ ἐπιμελεῖς στολισμοὶ	καὶ	τῶν κρασπέδων αἱ ἀπαιωρήσεις καὶ
[2, 10]	δίκην, ὁπηνίκα εὐχῆς καὶ ἀναγνώσεως	καὶ	τῶν μεθ´ ἡμέραν εὐεργῶν ἔργων
[2, 9]	ἀλλὰ καθ´ αὑτὴν ἐννοουμένης· ᾗ	καὶ	τῶν ὀνείρων οἱ ἀληθεῖς ὀρθῶς
[2, 11]	δὲ εἰς προφυλακὴν τῶν προσπταισμάτων	καὶ	τῶν ὀρειβατικῶν τραχυτήτων τὸ πέλμα
[2, 10]	εἴωθε τὴν πλάσιν· εἰ γὰρ	καὶ	τῶν ὀρνέων πολλὰ μεταβάλλειν κατὰ
[2, 8]	οὕτως ἀμέλει καὶ τῶν ὄψεων	καὶ	τῶν ὀσφρήσεων τὴν ἡδυπάθειαν ἐξορίζομεν,
[2, 8]	τῆς γεύσεως ἀποκεκλείκαμεν, οὕτως ἀμέλει	καὶ	τῶν ὄψεων καὶ τῶν ὀσφρήσεων
[2, 1]	ἐντίκτει τῇ ψυχῇ. Εὐαυξῆ δὲ	καὶ	τῶν παίδων τὰ σώματα γίνεσθαί
[2, 10]	καὶ ψιμυθισμοῦ καὶ βαφῆς τριχῶν	καὶ	τῶν περὶ τὰς ἀπάτας ταύτας
[2, 10]	~Εἰ τοίνυν ἐσθῆτος καὶ τροφῆς	καὶ	τῶν περιττῶν ἁπαξαπλῶς ὡς οὐκ
[2, 10]	σπουδαστέον. Ὁ δὲ μακάριος Ἰωάννης	καὶ	τῶν προβάτων ὑπεριδὼν τὰς τρίχας
[2, 7]	καὶ τῶν ὤτων οἱ γαργαλισμοὶ	καὶ	τῶν πταρμῶν οἱ ἐρεθισμοὶ ὑώδεις
[2, 8]	σώφρονες τοὺς ἀσελγεῖς. Τοιαύτη δὲ	καὶ	τῶν στεφάνων ἡ χρῆσις, κωμαστικὴ
[2, 10]	καὶ τῶν κρασπέδων αἱ ἀπαιωρήσεις	καὶ	τῶν σχημάτων οἱ περίεργοι ῥυθμοὶ
[2, 1]	οὐρανὸν γαστρὸς ἔτι τε μᾶλλον	καὶ	τῶν ταύτῃ προσφιλῶν, ἃ ὁ
[2, 9]	τήν τε ἀλήθειαν αὐτὴν ἐποπτεύσαντες	καὶ	τῶν ταύτης ῥευμάτων μεταλαμβάνοντες, τοὺς
[2, 8]	ἡμᾶς ἀπὸ σκανδάλων καὶ ἁμαρτιῶν	καὶ	τῶν τοιούτων ἀκανθῶν καὶ τὸν
[2, 10]	τόν τε μυροβαφῆ ἐκεῖνον κροκωτὸν	καὶ	τῶν ὑμενίνων τῶν περιόπτων τὰ
[2, 10]	τε ἡδονῶν γαστρός τε ἔτι	καὶ	τῶν ὑπὸ γαστέρα δεσπόζειν ἀρχικώτατον.
[2, 7]	τοῖς πλησίον ἀπεχθεῖς. Ναὶ μὴν	καὶ	τῶν ὤτων οἱ γαργαλισμοὶ καὶ
[2, 2]	ἑωλοκρασίαν διελέγχουσα ἀκόλαστον οἶνος» φησὶν	καὶ	ὑβριστικὸν μέθη» Ἀρέσκει τοίνυν τῷ
[2, 1]	χρησιμεῦον, ἐξ ὧν αὔξησίς τε	καὶ	ὑγεία καὶ ἰσχὺς δικαία, οὐχὶ
[2, 1]	εὐτελεστάταις χρώμενοι τροφαῖς ἰσχυρότεροί εἰσι	καὶ	ὑγεινότεροι καὶ γενναιότεροι, ὡς οἰκέται
[2, 12]	ὅσα μὴ ἀναγκαῖα γῇ τε	καὶ	ὕδατι ἔκρυψεν. Διὰ τοῦτό τοι
[2, 9]	γὰρ ὑμεῖς υἱοὶ φωτός ἐστε	καὶ	υἱοὶ ἡμέρας· οὐκ ἐσμὲν νυκτὸς
[2, 10]	ἀμφιέννυσι, πόσῳ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι.	Καὶ	ὑμεῖς μὴ ζητεῖτε τί φάγητε
[2, 9]	περιεζωσμέναι καὶ οἱ λύχνοι καιόμενοι·	καὶ	ὑμεῖς ὅμοιοι ἀνθρώποις προσδεχομένοις τὸν
[2, 10]	θεὸν φυτουργεῖ· Πληθύνεσθε» γὰρ εἴρηκεν,	καὶ	ὑπακουστέον· καὶ κατὰ τοῦτο εἰκὼν
[2, 9]	οὐχὶ καταμεθυσθεὶς πρὸς τῶν θυγατέρων	καὶ	ὕπνῳ καρωθείς. Ἢν οὖν τὰ
[2, 8]	καὶ ξηρὰ καὶ τὰ ἐπίπαστα	καὶ	ὑποθυμιώμενα μύρα· ἐπινοεῖται γὰρ αὐτοῖς
[2, 8]	κεφαλῆς τοῖς πεπληρωμένοις ὁλκήν τινα	καὶ	ὑποχώρησιν ἐπὶ τὰ μὴ κύρια
[2, 10]	ἐκλεκτοί, οἱ χρυσοῖ. Εἰ δὲ	καὶ	ὑφεῖναι χρὴ τοῦ τόνου διὰ
[2, 1]	πρὸς αὐτόν· ἀνάστα καὶ θῦσον	καὶ	φάγε. Πέτρος δὲ εἶπεν· μηδαμῶς,
[2, 1]	ἐπέδωκαν αὐτῷ ἰχθύος ὀπτοῦ μέρος·	καὶ	φαγὼν ἐνώπιον αὐτῶν εἶπεν αὐτοῖς»
[2, 5]	τοὺς λόγους ἐπιτηδεύσαιμεν εἶναί τε	καὶ	φαίνεσθαι γελοῖοι, τὸ τιμιώτερον πάντων
[2, 5]	ὁ γέλως ἐστίν. Τὸ δὲ	καὶ	φαίνεσθαι καταπληκτικὸν πόρρωθεν τῶν πειρώντων
[2, 8]	χρειῶδες, ἤθους ἐστὶν ἑταιρικοῦ διαβολὴ	καὶ	φάρμακον ἐρεθισμῶν. Διαφέρει δὲ ὅλως
[2, 2]	διατήκει θερμότητι, τοὺς δὲ δριμεῖς	καὶ	φαύλους ταῖς εὐωδίαις κεράννυσι χυμούς.
[2, 10]	ἡδυπάθεια ἀπάγει τῆς ἀληθείας· διὸ	καί	φησι παγκάλως· Ταῦτα δὲ πάντα
[2, 1]	ἀπόστολος λέγει, ἐπεὶ δίχα σῳζομένων	καὶ	φθιμένων τροφαί. Ἀφεκτέον τοίνυν τούτων,
[2, 1]	ὧν ὁ σαρκικὸς ὄντως οὑτοσὶ	καὶ	φθοροποιὸς ἀπήρτηται βίος· εἰ δ´
[2, 4]	τῷ θεῷ τῆς αὐτοῦ χάριτος	καὶ	φιλανθρωπίας ἀπολαύσαντας, ὡς καὶ ἐπὶ
[2, 10]	φιλογυνία, καὶ δὴ καὶ ἀσωτία	καὶ	φιληδονία πᾶσα, ὧν τυραννεύει ἐπιθυμία.
[2, 8]	διδάσκαλον· γέγονεν ὁ αὐτὸς ὑποκριτὴς	καὶ	φίλημα δεδολωμένον ἔχων, ἄλλον παλαιὸν
[2, 10]	πρὸς ὀλίγον ἀνθῶν, ὁ φιλόκοσμος	καὶ	φιλόδοξος καὶ πάντα μᾶλλον ἢ
[2, 2]	ἐξ οὗ ὁρμαί τε ἄγριαι	καὶ	φλεγμαίνουσαι ἐπιθυμίαι καὶ διάπυρον ἦθος
[2, 1]	δείπνων προσηγορία, ἀπὸ τῶν φαρύγων	καὶ	φοιτητῆς μανίας ἐπὶ δεῖπνον κατὰ
[2, 9]	τοὺς ἀληθεῖς τῶν ὀνείρων ἐναργῶς	καὶ	φρονίμως ἀποκαλυπτώμεθα. Ἐρυγαὶ δὲ οἰνοβαρούντων
[2, 1]	καὶ οὐ μόνον ῥωμαλεώτεροι, ἀλλὰ	καὶ	φρονιμώτεροι, ὡς φιλόσοφοι πλουσίων· οὐ
[2, 3]	χαλεπῶς καὶ χρώμενοι εὐκόλως ἐπαινοῦμεν	καὶ	φυλάττομεν ῥᾳδίως καὶ κοινωνοῦμεν εὐκόλως
[2, 10]	ὁ ἐν τῷ παραδείσῳ κλάδοις	καὶ	φύλλοις τὴν σκέπην τῆς αἰσχύνης
[2, 12]	τὸ ἦθος. Τὸ γὰρ ἑκάστου	καὶ	φυτοῦ καὶ ζῴου κάλλος ἐν
[2, 2]	ἡμῶν ὑπάρξαι καθαρὰ καὶ ξηρὰ	καὶ	φωτοειδής, αὐγὴ δὲ ψυχὴ ξηρὰ
[2, 1]	νοηθῇ, ἀλλὰ δικαιοσύνη καὶ εἰρήνη	καὶ	χαρὰ ἐν πνεύματι ἁγίῳ. Τούτου
[2, 2]	μέθης ῥᾷον φέρουσιν, οἷς ἴσως	καὶ	χαριεντίσασθαί τι ἔξεστι παρὰ τὰς
[2, 9]	δὲ〉 καὶ νυσταγμοὶ καὶ διεκτάσεις	καὶ	χάσμαι δυσαρεστίαι ψυχῆς εἰσιν ἀβεβαίου.
[2, 12]	γὰρ διδοὺς πτωχῷ δανείζει θεῷ»	καὶ	χεῖρες ἀνδρείων πλουτίζουσιν. Ἀνδρείους τοὺς
[2, 10]	μεμαραμμένον, ἀνθεῖ δὲ ἤδη λιγυρὸν	καὶ	χεῖται πλατύτερον τὸ φθέγμα αὐτῶν,
[2, 3]	ἀργυρόποδες καὶ ἐλεφαντοκόλλητοι χρυσόστικτοί τε	καὶ	χελώνης πεποικιλμέναι κύτει κλισιάδες στρωμναί
[2, 10]	καὶ τὰς ἐφαπτίδας χλαίνας τε	καὶ	χιτῶνας, τά τ´ αἰδῶ ἀμφικαλύπτει»
[2, 10]	γοῦν Σαρδιανικὸν καὶ ἄλλο ὀμφάκινον	καὶ	χλωρὸν ἕτερον ῥοδομιγές τε καὶ
[2, 2]	χαμαί. Πόνος δὲ ἀγρυπνίας» φησί,	καὶ	χολέρα καὶ στρόφος μετὰ ἀνδρὸς
[2, 4]	τὸ σῶμα λέγει τὸ ἡμέτερον	καὶ	χορδὰς τὰ νεῦρα αὐτοῦ, δι´
[2, 4]	δὲ ἐν αὐλοῖς καὶ ψαλτηρίοις	καὶ	χοροῖς καὶ ὀρχήμασιν καὶ κροτάλοις
[2, 4]	κρουόμενον τῷ πνεύματι· ἐν τυμπάνῳ	καὶ	χορῷ αἰνεῖτε αὐτόν» τὴν ἐκκλησίαν
[2, 8]	καὶ τὸ ἄνθος τέρπει βλεπόμενον,	καὶ	χρὴ δι´ ὄψεως ἀπολαύοντας τῶν
[2, 10]	κατὰ νόμον γάμοις ὅσον οἰκεῖον	καὶ	χρήσιμον καὶ εὐπρεπὲς ἐπέτρεψεν ἡμῖν,
[2, 8]	οὐ γὰρ θέμις δολερὰ εἵματα	καὶ	χρίσματα εἰς τὴν ἀληθείας παρεισιέναι
[2, 3]	ἐπὶ τούτοις σκεύη ἀργυρᾶ τε	καὶ	χρυσᾶ, τὰ μὲν εἰς διακονίαν
[2, 12]	τοῦ προφήτου τοὺς Ἑβραίους· Ἀργυρᾶ	καὶ	χρυσᾶ» φησίν, ἐποίησαν τῇ Βάαλ»
[2, 12]	δὲ συνετώτερον τοῦ εἰς λίθους	καὶ	χρυσίον τὸ εἰς ἀνθρώπους ἀναλίσκειν;
[2, 10]	ποικιλίας χρωμάτων καὶ λίθων περιεργίας	καὶ	χρυσίου ἐξεργασίας πλοκάμων τε ἔτι
[2, 3]	σκευῶν ἐσπουδακέναι. Ἐκπωμάτων τοίνυν ἀργυρίου	καὶ	χρυσίου πεποιημένων λιθοκολλήτων τε ἄλλων
[2, 12]	ἐκεῖνο ἀνεγνωκότες τὸ ποιητικόν, ὃς	καὶ	χρυσὸν ἔχων πόλεμον κίεν ἠύτε
[2, 9]	τῶν ὑποστορνυμένων, τὰς χρυσοπάστους τάπιδας	καὶ	χρυσοποικίλτους ψιλοτάπιδας ξυστίδας τε ἁλουργὰς
[2, 3]	γῆς ἐξορύττων μέταλλα, οὐδὲ ἀργύρου	καὶ	χρυσοῦ, τοῦτ´ ἔστιν ἰοῦ, προσόζουσιν
[2, 10]	μόναις ταῖς ἑταίραις ἀνθίνας ἐσθῆτας	καὶ	χρυσοῦν κόσμον ἐπέτρεψεν φορεῖν, ἀφαιρουμένη
[2, 8]	καὶ ἦσεν αὐτόν. Οἶδα δὲ	καὶ	χρυσῷ καὶ λίθῳ τιμίῳ τοὺς
[2, 3]	δὲ καὶ κτώμεθα μὴ χαλεπῶς	καὶ	χρώμενοι εὐκόλως ἐπαινοῦμεν καὶ φυλάττομεν
[2, 2]	τὴν ὕβριν· θερμὸς γὰρ ὢν	καὶ	χυμοὺς ἔχων ἡδεῖς, κεκραμένος ἐμμελῶς
[2, 8]	μετάλλιον καὶ βασίλειον πλαγγόνιόν τε	καὶ	ψάγδας Αἰγύπτιος. Σιμωνίδης δὲ ἐν
[2, 4]	ἐθελήσῃς ἢ λύραν ᾄδειν τε	καὶ	ψάλλειν, μῶμος οὐκ ἔστιν, Ἑβραῖον
[2, 4]	ἡ εἰς θεὸν δι´ εὐχαριστίας	καὶ	ψαλμῳδίας γενέσθω φιλοφροσύνη, δευτέρα δὲ
[2, 4]	αἰσχροποιός. Οἱ δὲ ἐν αὐλοῖς	καὶ	ψαλτηρίοις καὶ χοροῖς καὶ ὀρχήμασιν
[2, 4]	αὐτοῦ ἐν χορῷ, ἐν τυμπάνῳ	καὶ	ψαλτηρίῳ ψαλάτωσαν αὐτῷ. Καὶ τίς
[2, 2]	ὑπὸ τοῦ πλήθους τῆς ὑγρότητος,	καὶ	ψεύδεσθαι βεβιασμένοι κύκλῳ μὲν ἡγοῦνται
[2, 1]	τεῦτλα, κτένας τε ἐκζητοῦσιν Μηθυμναίους	καὶ	ψήττας Ἀττικὰς καὶ τὰς Δαφνίους
[2, 10]	ὑπογραφῆς παρατίλσεών τε καὶ παραφυκισμῶν	καὶ	ψιμυθισμοῦ καὶ βαφῆς τριχῶν καὶ
[2, 2]	πίστιν μεταλαμβάνοντες ἁγιάζονται καὶ σῶμα	καὶ	ψυχήν, τὸ θεῖον κρᾶμα τὸν
[2, 10]	σοφίαν διώκουσιν; ταύτῃ μοι δοκεῖ	καὶ	ὠνομάσθαι αἰδοῖον, ὅτι χρὴ παντὸς
[2, 8]	εὐχρηστίαν δεδημιούργηται. Εἰσακούσατέ μου» φησί,	καὶ	ὡς ῥόδον πεφυτευμένον ἐπὶ ῥευμάτων
[2, 2]	δὲ ὥσπερ ἐν καρδίᾳ θαλάσσης	καὶ	ὥσπερ κυβερνήτης ἐν πολλῷ κλύδωνι.
[2, 12]	ἀληθοῦς. Ὀφθαλμοὶ δὲ ὑπαληλιμμένοι λόγῳ	καὶ	ὦτα εἰς αἴσθησιν διατετρημένα θείων
[2, 4]	ψάλατε αὐτῷ, ᾄσατε αὐτῷ ᾆσμα	καινόν.	Καὶ μή τι τὸ δεκάχορδον
[2, 10]	μεταξὺ θηλείας καὶ ἄρρενος ἀνδρόγυνον	καινοτομοῦντες	φύσιν. Ἀπατῶνται δὲ εὖ μάλα
[2, 9]	ὀσφύες περιεζωσμέναι καὶ οἱ λύχνοι	καιόμενοι·	καὶ ὑμεῖς ὅμοιοι ἀνθρώποις προσδεχομένοις
[2, 12]	ἑαυταῖς περιθεῖσαι πλούσια μυρία, καθάπερ	καὶπαρὰ	τοῖς βαρβάροις φασὶν δεδέσθαι τοὺς
[2, 4]	λόγος οὗτος συναρμόζεται καὶ συσχηματίζεται	καιροῖς,	προσώποις, τόποις, συμποτικὸς δέ ἐστι
[2, 10]	ἀπολαύσεσιν εὐχαριστίαν. Οὐκ ἀεὶ δὲ	καιρὸν	ἐνδίδωσιν ἡ φύσις τὴν ἔντευξιν
[2, 5]	μᾶλλον δὲ μέτρον αὐτοῖς καὶ	καιρὸν	ἐπιτιθέναι πρέποντα. Οὐ γὰρ ἐπειδὴ
[2, 10]	τὴν πορνείαν ὑμῶν» Ἔχει τινὰ	καιρὸν	εὔθετον εἰς σπόρον καὶ τὰ
[2, 10]	περὶ παιδοποιίας. Συνουσίας δὲ τὸν	καιρὸν	μόνοις τοῖς γεγαμηκόσιν ἀπολέλειπται σκοπεῖν,
[2, 1]	ὁ παρὼν ἐπιτήδειος τῆς ἐξεργασίας	καιρός.	Ἀπόχρη δὲ ὑπόμνησις συγχρωμένων ἡμῶν
[2, 10]	γεωργῷ τὸ τηνικάδε, ὁπηνίκα ὁ	καιρὸς	δέχεται τὸν σπόρον. Πρὸς δὲ
[2, 10]	μεθ´ ἡμέραν εὐεργῶν ἔργων ὁ	καιρός·	ἑσπέρας δὲ ἀναπαύσασθαι καθήκει μετὰ
[2, 1]	ἀεί. Καὶ γὰρ καὶ ὁ	καιρὸς	καὶ ὁ χρόνος καὶ ὁ
[2, 3]	ἀξιόλογον ἔχοντα σπουδήν. Ὁ γὰρ	καιρὸς	συνεσταλμένος ἐστίν» ὥς φησιν ὁ
[2, 2]	τὸ ῥιγοῦν, τοῦ δὲ ἄλλου	καιροῦ	διὰ τὴν τῶν ἐντοσθιδίων θεραπείαν.
[2, 10]	διδάσκαλον ἐπιγραφομένους τὰς σοφὰς τοῦ	καιροῦ	ἐπιτηρεῖν παιδαγωγίας, τὸ γῆρας λέγω
[2, 1]	γὰρ τῆς μεγίστης συγχεῖν τοὺς	καιρούς,	ὧν αἱ χρήσεις ἀσύμφωνοι. Καὶ
[2, 3]	τῇ ἡλικίᾳ, τῇ ἐπιτηδεύσει, τῷ	καιρῷ.	Ἑνὸς γὰρ ὄντας θεράποντας θεοῦ
[2, 1]	δούς, τὰ Καίσαρος ἀποδοὺς τῷ	Καίσαρι,	φυλάξῃ τὰ τοῦ θεοῦ τῷ
[2, 1]	στατῆρα τοῖς τελώναις δούς, τὰ	Καίσαρος	ἀποδοὺς τῷ Καίσαρι, φυλάξῃ τὰ
[2, 10]	μέρος ὁτιοῦν ἀπογυμνοῦσθαι γυναικὸς εὐπρεπές.	Καίτοι	δυνατὸν ἀποφθέγξασθαι μάλα κοσμίως τὴν
[2, 8]	μύρων κηδείας, οὐ συμβιώσεως ἀποπνέουσιν.	Καίτοι	καὶ τὸ ἔλαιον αὐτὸ ταῖς
[2, 10]	πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες.	~Καίτοι	οὐδὲ τοῖς λαγνιστάτοις τῶν ζῴων
[2, 10]	ἀκοιμήτους λύχνους ὠνόμασεν ἡ γραφή.	Καίτοι	τό γε πειρᾶσθαι λανθάνειν ἐφ´
[2, 6]	βουλομένοις. Φθείρουσιν ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι	κακαί,	ἡ ποιητικὴ λέγει. Γενναιότερον δὲ
[2, 12]	χαρίζεσθαι ὠφελήσειαν; ~Λείπεται τοίνυν ἡμῖν	κἀκεῖνο	ἐπιλῦσαι τὸ ἐπιφερόμενον· τίσιν οὖν
[2, 12]	τὰ κόσμια· χρυσοῦς γὰρ εἶπεν	κἀκείνους	Ὅμηρος τοὺς δεσμούς. Ἤδη δὲ
[2, 10]	ἀκυρωτέον τὰς ἐντολάς· ἐπιθυμίᾳ γὰρ	κακῇ	ὄνομα ὕβρις, καὶ τὸν τῆς
[2, 10]	μῖξις ἄθεσμος θηλυγενὴς ἄδικός τε,	κακὴ	πόλι, πάντ´ ἀκάθαρτε· ἔμπαλιν δὲ
[2, 10]	τὸ ἔθος τῆς ἀγωγῆς τῆς	κακῆς	αἰτιατέον, δι´ ἣν πολλάκις φαύλοις
[2, 6]	ἡ μοιχεία τῆς ῥίζης τῆς	κακῆς.	Ὁμοίως οὖν κἀνταῦθα ὁ παιδαγωγὸς
[2, 6]	γὰρ τῷ ὄντι αἰσχρὸν ἡ	κακία	καὶ τὰ κατὰ ταύτην ἐνεργούμενα.
[2, 10]	θατέραν δὲ τοὐναντίον εἰσάγει, τὴν	κακίαν,	περιττῇ μὲν ἐσθῆτι ἠμφιεσμένην, ἀλλοτρίῳ
[2, 10]	ἐοικυίας καὶ καταλλήλους ἀρετῆς καὶ	κακίας	εἰκόνας ὑπογράφοντα· τὴν μὲν αὐταῖν
[2, 6]	καλοῖτο ἡ περὶ τῶν τῆς	κακίας	ἔργων λογοποιία· οἷον τὸ περὶ
[2, 3]	Νυνὶ δὲ ἡ ἀκρόπολις τῆς	κακίας	ἡ φιλαργυρία εὕρηται, ἣν ὁ
[2, 7]	τὰ μὲν ἄλλα ὑπὸ τῆς	κακίας	κατατέτριπται, μόνη δὲ ἡ γλῶττα
[2, 3]	οὐκ ὀρθῶς κυβερνώμενος ἀκρόπολίς ἐστι	κακίας,	περὶ ὃν ὀφθαλμιῶντες οἱ πολλοὶ
[2, 1]	αἰσχυνθείην κοιλιοδαίμονα» προσειπεῖν, καὶ δαιμόνων	κάκιστον	καὶ ἐξωλέστατον. Παραπλήσιος οὖν οὗτος
[2, 3]	φημι καὶ τοῦ σκίμποδος οὐδὲν	κακίω	παρεχομένου κατάκλισιν τῆς ἐλεφαντίνης κλίνης,
[2, 2]	ἐκτελοῦσα, τὴν εὐζωΐαν. Οἱ δὲ	κακοδαίμονες	οἱ ἀπελαύνοντες σωφροσύνην εὐωχίας μακαριστὸν
[2, 12]	εὐμεγέθης. Καὶ οὐκ αἰσχύνονται αἱ	κακοδαίμονες	περὶ ὄστρειον ὀλίγον τοῦτο τὴν
[2, 1]	ἐκπορνευούσης τῆς γεύσεως διά τινος	κακοδαίμονος	τέχνης τῆς ὀψαρτυτικῆς καὶ τῆς
[2, 1]	Ἑλλάδα πεντακοσίαις ἅμα μυριάσιν ὁ	κακοδαίμων	ἐστείλατο Πέρσης. Ὄρνεις ἐπὶ τούτοις
[2, 7]	εἰς βλασφημίας, ἀλλ´ οὐδ´ εἰς	κακοηθείας.	Ἐγὼ δ´ ἄν μοι δοκῶ
[2, 1]	τὴν αὐτάρκειαν δίαιτα τὸν ἄνθρωπον	κακοῖ,	νωθῆ μὲν τὴν ψυχήν, ἐπισφαλὲς
[2, 1]	ἀποτιθεμένων τὰ ἐδέσματα. Πανταχῇ δὲ	κακὸν	οὖσα ἡ ἀμετρία περὶ τὰς
[2, 10]	τῶν περὶ τὰς ἀπάτας ταύτας	κακοτεχνιῶν;	Οὐχὶ εὖ μάλα ἐκεῖνο δὴ
[2, 10]	θεϊκῆς φυόμενον τῶν ἀνθρώπων γένος	κακοτέχνοις	μηχαναῖς· αὗται γὰρ πορνείας ἐπικαλύμματι
[2, 4]	περὶ τὰς καμπὰς τῶν φθόγγων	κακοτεχνοῦσαι	εἰς θρύψιν καὶ βωμολοχίαν ἐκδιαιτῶνται·
[2, 4]	διαφθείρουσιν τοὺς τρόπους ἀκολάστῳ καὶ	κακοτέχνῳ	μουσικῇ εἰς πάθος ὑποσύρουσαι. Τοῦ
[2, 10]	χρὴ τὴν πολλὴν τῶν ἐπιβούλων	κακουργίαν·	οὐ γὰρ εἰς τὴν Κράτητος
[2, 8]	λόγον, καὶ ὃν ἐσταύρωσεν ὡς	κακοῦργον,	ἀνέστεψεν ὡς βασιλέα. Διὰ τοῦτό
[2, 12]	τοῖς βαρβάροις φασὶν δεδέσθαι τοὺς	κακούργους	χρυσίῳ. Τούτους ἐζηλωκέναι δοκοῦσί μοι
[2, 8]	γοῦν ὁ φιλόσοφος χρισάμενος μύρῳ	κακοὺς	κακῶς ἀπολωλέναι χρῆναι τοὺς κιναίδους
[2, 3]	ἀπόστολος ῥίζαν ἁπάντων εἶναι τῶν	κακῶν	φησίν, ἧς τινες ὀρεγόμενοι ἀπεπλανήθησαν
[2, 8]	ὁ φιλόσοφος χρισάμενος μύρῳ κακοὺς	κακῶς	ἀπολωλέναι χρῆναι τοὺς κιναίδους ἔφασκεν
[2, 2]	ἄκων ἀκούειν ἅπερ ἑκὼν εἶπεν	κακῶς.	Καὶ πρό γε τῆς τραγῳδίας
[2, 1]	ἑαυτοὺς καταισχύνουσιν· ἄμφω δὲ πράττουσι	κακῶς,	οἳ μὲν τοὺς μὴ ἔχοντας
[2, 10]	Ἀλλ´ οὐ δημόσιος» καί· Κνῆμαι	καλαί»	Ἀλλὰ μόνου» φάναι, τοῦ ἀνδρὸς
[2, 12]	αἱ νῦν εἰσι γυναῖκες, οὐ	καλαὶ	γνησίως, πεπλασμέναι δὲ πλουσίως. Ταύταις
[2, 12]	καλλωπισμὸν κελεύει· εἰ μὲν γὰρ	καλαὶ	εἶεν, ἀπόχρη ἡ φύσις· μὴ
[2, 8]	πόδας τῶν μαθητῶν εἰς τὰς	καλὰς	πράξεις ἀποστέλλων αὐτούς, τὴν ὁδοιπορίαν
[2, 10]	διικνεῖτο, οὓς Ὅμηρος ἐκθηλύνων ἑλκεσιπέπλους»	καλεῖ.	~Εἴδωλον οὖν τοῦ καλοῦ τὴν
[2, 1]	καρδίαν ἔχειν. Τοῦτον ἐκτραπελόγαστρον Ἐπίχαρμος	καλεῖ	ὁ κωμικός. Τοιοῦτοι τῶν ἀνθρώπων
[2, 1]	πάλιν· Ἀλλ´ ὅταν ποιῇς δοχήν,	κάλει	τοὺς πτωχούς» ἐφ´ ᾧ μάλιστα
[2, 1]	μεταλαμβάνοντας· καὶ εἴ τις ἡμᾶς	καλεῖ	τῶν ἀπίστων καὶ πορεύεσθαι κρίνομεν—
[2, 1]	εἰ δ´ ἀγάπην τινὲς τολμῶσι	καλεῖν	ἀθύρῳ γλώττῃ κεχρημένοι δειπνάριά τινα
[2, 1]	πέμματα ματαιοτεχνίας. Τροφὴν γὰρ τολμῶσιν	καλεῖν	τὴν ἐν τρυφαῖς ἐπιτήδευσιν εἰς
[2, 2]	~Τοῦτον τὸν βίον, εἰ βίον	καλεῖν	χρή, ῥᾴθυμον ὄντα καὶ περὶ
[2, 10]	ἔνδυμα. Εἰ δὲ καὶ Ἱερεμίαν	καλεῖς,	λινοῦν οὗτος περίζωμα εἶχε μόνον.
[2, 8]	τοῖς ἰάμβοις οὐκ αἰδεῖται λέγων·	κἀλειφόμην	μύροισι καὶ θυμιάμασιν καὶ βακκάρι·
[2, 1]	θηρίου. Ἀσώτους {τ´} αὐτοὺς οἱ	καλέσαντες	πρῶτοι εὖ μοι δοκοῦσιν αἰνίττεσθαι
[2, 2]	εὐχαριστία κέκληται, χάρις ἐπαινουμένη καὶ	καλή,	ἧς οἱ κατὰ πίστιν μεταλαμβάνοντες
[2, 12]	καὶ τὴν ἔσω γυναῖκα δεικνύναι	καλήν·	ἐν μόνῃ γὰρ τῇ ψυχῇ
[2, 12]	μειράκιον, εἶπεν, μὴ δυνάμενος γράψαι	καλὴν	πλουσίαν πεποίηκας. Τοιαῦται τοίνυν Ἑλέναι
[2, 8]	ἦν ἁμαρτωλός— ὅπερ ἡγεῖτο τὸ	κάλλιστον	εἶναι παρ´ αὐτῇ, τὸ μύρον,
[2, 2]	οὕτω λεγόμενος τῆς Ἰνδικῆς, οὗ	κάλλιστον	ὕδωρ εἰς πόσιν} τὸ Χοάσπειον,
[2, 8]	καὶ τὸ ἄνθος καὶ τὸ	κάλλος.	Ἀλλὰ καὶ τοὺς θιγγάνοντας αὐτοῖν
[2, 12]	ἑκάστου καὶ φυτοῦ καὶ ζῴου	κάλλος	ἐν τῇ ἑκάστου ἀρετῇ εἶναι
[2, 12]	τῇ ψυχῇ καταφαίνεται καὶ τὸ	κάλλος	καὶ τὸ αἶσχος. Διὸ καὶ
[2, 10]	οὕτως καὶ τῶν ἠθῶν τὸ	κάλλος,	μὴ ἐνειλούμενον ἀπειροκάλοις φλυαρίαις, τὸ
[2, 8]	τῆς εὐωδίας. Ὥσπερ οὖν τὸ	κάλλος,	οὕτως καὶ τὸ ἄνθος τέρπει
[2, 12]	φαίνουσα. Αἳ δὲ ἀμαυροῦσι τὸ	κάλλος	τὸ ἀληθινὸν ἐπισκιάζουσαι χρυσίῳ, καὶ
[2, 12]	ὡς ἀληθῶς τοῦ λόγου τὸ	κάλλος	τὸ ἀληθινόν, ὃ ὀφθαλμὸς οὐκ
[2, 10]	ὅσιον εἶναι θήρατρον ἀνθρώπων τὸ	κάλλος	τοῦ σώματος· οὐδὲ ἁλουργῷ παραπετάσματι
[2, 10]	τῇ ἐνεργείᾳ τοῦ περιπατεῖν γινόμενον,	καλλύντρου	δίκην ἐπισυρομένης τῆς ἐσθῆτος τὰς
[2, 10]	τὴν φιλοκοσμίαν τῷ μόναις ἐφεῖναι	καλλωπίζεσθαι	ταῖς ἑταιρούσαις. Ἀθηναίων δὲ ἔμπαλιν
[2, 12]	γὰρ εἰκότως ἀπεῖναι αὐτῶν τὸν	καλλωπισμὸν	κελεύει· εἰ μὲν γὰρ καλαὶ
[2, 12]	χρυσῆν. ~Τί οὖν ἔτι ὁ	καλλωπισμὸς	ὁ ζηλωτὸς ἢ ἐθέλειν ὑμᾶς,
[2, 12]	τοῦ ἑταιρικοῦ τούτου μὴ μετεχόντων	καλλωπισμοῦ	μηδὲ εἰδωλολατρούντων διὰ παραπετάσματος εὐπρεποῦς.
[2, 1]	ἄριστα καὶ δοχὰς εἰκότως ἂν	καλοῖμεν	τὴν συνήλυσιν ταύτην ἑπόμενοι λόγῳ,
[2, 6]	δὲ ἀναλόγως αἰσχρολογία εἰκότως ἂν	καλοῖτο	ἡ περὶ τῶν τῆς κακίας
[2, 8]	παρ´ ἡμῖν μὴ μύρων, ἀλλὰ	καλοκαγαθίας	ὄζειν, γυνὴ δὲ ἀποπνείτω Χριστοῦ,
[2, 12]	ὄντως ἐστίν, καὶ μόνον τὸ	καλὸν	ἀγαθὸν δογματίζεται, ἡ δὲ ἀρετὴ
[2, 1]	πάντα, ἀλλ´ οὐ πᾶσι χρῆσθαι	καλόν,	ἀλλ´ οὐδὲ ἀεί. Καὶ γὰρ
[2, 8]	μαλακοῖς, ποικίλοις χλοάζουσιν ἄνθεσιν, ἐνδιαιτᾶσθαι	καλόν,	αὐτοφυεῖ καὶ εἰλικρινεῖ τινι εὐωδίᾳ
[2, 1]	τῶν ἀπίστων καὶ πορεύεσθαι κρίνομεν—	καλὸν	γὰρ μὴ συναναμίγνυσθαι τοῖς ἀτάκτοις—
[2, 1]	τοὺς μαθητάς, τῆς ἀπεριέργου τροφῆς	καλὸν	εἰσηγούμενος ὑπόδειγμα. Ὁ γοῦν ἰχθὺς
[2, 2]	ξύμπαντα ὄντα ταῦτα γένη, καὶ	καλὸν	καὶ εὔδαιμον ἐπιτήδευμα ἐπιτηδεύειν νενομίκασιν·
[2, 10]	ἐξεγειρομένους ἡμᾶς ἐπὶ τὸ ὄντως	καλὸν	καὶ κόσμιον σπεύδειν καὶ τούτου
[2, 1]	κνίσης καὶ ζωμῶν ἀποπνέοντα, τὸ	καλὸν	καὶ σωτήριον ἔργον τοῦ λόγου,
[2, 10]	εὐτελῶν; ὅτι ἀγνοεῖτε τὸ ὄντως	καλὸν	καὶ τὸ ὄντως ἀγαθόν· καὶ
[2, 5]	μὴν δένδρον σαπρὸν ποιοῦν καρπὸν	καλόν»	κἀνταῦθ´ ἂν〉 ἁρμόσαι· καρπὸς διανοίας
[2, 2]	ἀναντλοῦντας μέθην. Καλόν, ὦ φίλοι,	καλὸν	καταμαθόντας ὅτι μάλιστα πόρρωθεν τὴν
[2, 1]	καὶ τῶν δαιμονίων τὰς τραπέζας.	~Καλὸν	μὲν οὖν τὸ μὴ φαγεῖν
[2, 10]	τὰς Λακαίνας φασὶ παρθένους ἐστολίσθαι	καλόν·	οὐδὲν γὰρ μέρος ὁτιοῦν ἀπογυμνοῦσθαι
[2, 2]	καλοῦσιν οἱ περὶ ταῦτα δεινοί.	Καλὸν	οὖν τὸ προκαταλήγειν διὰ τὸν
[2, 5]	Τὸ γὰρ οὐκ ἔστι δένδρον	καλὸν	ποιοῦν καρπὸν σαπρὸν οὐδὲ μὴν
[2, 10]	φιλοκοσμίαν, οὐχὶ δὲ αὐτὸ τὸ	καλὸν	προστρεπομένους, δι´ ὀνόματος ὡραίου πάλιν
[2, 2]	ἄλλην ἕωθεν αὖθις ἀναντλοῦντας μέθην.	Καλόν,	ὦ φίλοι, καλὸν καταμαθόντας ὅτι
[2, 12]	σωφροσύνη καὶ ἀνδρεία καὶ εὐσέβεια.	Καλὸς	ἄρα ἄνθρωπος ὁ δίκαιος καὶ
[2, 10]	ὅτι μὴ τῆς ἰδίας, ὁ	καλὸς	ἐκ τῶν θείων ἀναλεγόμενος γραφῶν
[2, 12]	Διὸ καὶ μόνος ὁ σπουδαῖος	καλὸς	κἀγαθὸς ὄντως ἐστίν, καὶ μόνον
[2, 10]	ἐκείνην φωνὴν πρὸς τὸν εἰπόντα·	Καλὸς	ὁ πῆχυς» Ἀλλ´ οὐ δημόσιος»
[2, 8]	τῶν νεκρῶν καταστεπτέον. Ὁ γὰρ	καλὸς	τοῦ ἀμαράντου στέφανος ἀπόκειται τῷ
[2, 3]	ἔπιπλα ἑνὸς ἐπιδείκνυσθαι σύμβολα βίου	καλοῦ,	καὶ τὸν καθ´ ἕνα τῶν
[2, 10]	ἑλκεσιπέπλους» καλεῖ. ~Εἴδωλον οὖν τοῦ	καλοῦ	τὴν φιλοκοσμίαν, οὐχὶ δὲ αὐτὸ
[2, 10]	δόξῃ, οὐκ ἐπιστήμῃ, ὀνειροπολοῦντας τοῦ	καλοῦ	τὴν φύσιν. Καὶ ἔστιν αὐτοῖς
[2, 12]	δὲ ἀρετὴ μόνη καὶ διὰ	καλοῦ	τοῦ σώματος καταφαίνεται καὶ ἐπανθεῖ
[2, 9]	αὐτοὺς ἀπεικάζοντες ἀγγέλοις, οὓς ἐγρηγόρους	καλοῦμεν.	Καθεύδων δὲ ἄνθρωπος οὐδεὶς οὐδενὸς
[2, 12]	οἱ στρεπτοί; οἵ τε καθετῆρες	καλούμενοι	ἁλύσεων ἐπέχοντες τρόπον καὶ παρὰ
[2, 1]	ὅλον τὸν βίον τὸν Χριστιανὸν	καλούμενον,	κεφαλαιωδῶς ὑπογραπτέον. Ἀρκτέον οὖν ἡμῖν
[2, 4]	κατ´ εἰκόνα ψαλμῶν ᾆσμα τὸ	καλούμενον	σκολιὸν ᾔδετο, κοινῶς ἁπάντων μιᾷ
[2, 2]	ὁ ἀκέφαλος πρὸς τῶν μαθηματικῶν	καλούμενος	ὁ πρὸ τοῦ ἀστέρος τοῦ
[2, 2]	ἡμῖν καὶ πρὸς τοὺς Ἐγκρατητὰς	καλουμένους	παραπεπήχθω. ~Αἱ δὲ γυναῖκες, τὸ
[2, 1]	οὖν οὗτος ἀτεχνῶς τῷ ἐγγαστριμύθῳ	καλουμένῳ.	Ἄμεινον δὲ πολλῷ τοῦ δαίμονα
[2, 10]	ἐπικειμένη δὲ τῷ ἐντέρῳ τῷ	καλουμένῳ	ἀρχῷ ἐκτείνει τὸν τράχηλον μεταξὺ
[2, 1]	τῇ κοιλίᾳ, τῷ ἰχθύι τῷ	καλουμένῳ	ὄνῳ τὰ μάλιστα ἐοικώς, ὃν
[2, 6]	προσώπου ἀποστροφῇ καὶ τῷ ἀπομυκτηρισμῷ	καλουμένῳ,	πολλάκις δὲ καὶ λόγῳ τραχυτέρῳ.
[2, 1]	ὑπομνηστέον καὶ περὶ τῶν εἰδωλοθύτων	καλουμένων,	ὅπως ποτὲ ἄρα παραγγέλλεται ἀποσχέσθαι
[2, 10]	τὴν εὔτονον ὑπομονὴν ὤμους ἀφρόνων»	καλοῦσα.	Διὰ τοῦτό τοι ἀπόστησον ἀπὸ
[2, 10]	βομβύλιον— οἳ δὲ νεκύδαλλον αὐτὸ	καλοῦσιν—	ἐξ οὗ μακρὸς τίκτεται στήμων,
[2, 8]	οὐ νοοῦσιν, ἣν αὐτοὶ ὕβριν	καλοῦσιν	κυρίου. ~Οὐκ ἔγνω τὸν κύριον
[2, 2]	οἴνῳ καὶ ἀκράδαντον· ἀκροθώρακα τοῦτον	καλοῦσιν	οἱ περὶ ταῦτα δεινοί. Καλὸν
[2, 12]	ἀναδήματα, νίτρον, κίσηριν, στρόφιον, ὀπισθοσφενδόνην,	κάλυμμα,	φῦκος, περιδέραια, ὑπογράμματα, τρυφοκαλάσιριν, ἐλλέβορον,
[2, 8]	σωφρόνων· οὐ γὰρ ἁρμόδιον ῥόδων	κάλυξιν	ἢ ἴοις ἢ κρίνοις ἢ
[2, 6]	κατευθύνει ἐπὶ τὴν θέαν τῶν	καλῶν,	ἄμεινον εἶναι λέγων τοῖς ποσὶν
[2, 8]	χρὴ δι´ ὄψεως ἀπολαύοντας τῶν	καλῶν	δοξάζειν τὸν δημιουργόν. Ἡ χρῆσις
[2, 2]	αὐτὸν τῶν πράξεων ἐπιτηδεύσαι ἂν	καλῶς.	Ἀλλ´ οὐδὲ ἀφίστασθαί ποτε δυνήσεται
[2, 9]	χρήσιμον· ἔστι δὲ οὐ πολύ,	καλῶς	εἰς ἔθος ἰόν. Μελέτη δὲ
[2, 8]	τοῦ ἀμαράντου στέφανος ἀπόκειται τῷ	καλῶς	πεπολιτευμένῳ· τὸ ἄνθος τοῦτο γῆ
[2, 10]	τρίχας ὀζούσας τρυφῆς τὰς τῶν	καμήλων	εἵλατο τρίχας καὶ ταύτας ἠμπίσχετο,
[2, 2]	Ἀστείως ἄρα εἴρηται· Ὡς ἄρα	κάμινος	μὲν δοκιμάζει στόμωμα ἐν βαφῇ,
[2, 1]	καὶ τὰς διαποντίους πολυπραγμονούντων ἐδωδάς.	Κἀμοὶ	μὲν ἔλεος ὕπεισι τῆς νόσου,
[2, 4]	ὄντως ἁρμονίας, αἳ περὶ τὰς	καμπὰς	τῶν φθόγγων κακοτεχνοῦσαι εἰς θρύψιν
[2, 10]	εἶτα ἐξ αὐτοῦ δασεῖα ἀναφαίνεται	κάμπη,	μεθ´ ἣν εἰς τρίτην μεταμόρφωσιν
[2, 6]	παράπτωμα. Καθαρευτέον δὲ οὐδὲν ἧττον	κἀν	ταῖς προφοραῖς τῶν φωνῶν, αἷς
[2, 7]	τὸ προπετέστερον, κἀν τῷ κατάρχεσθαι	κἀν	τοῖς διαλείμμασι, καὶ τὸ προκαταλήγειν
[2, 2]	μέθην αἰνίττεσθαι. Καὶ γὰρ οὖν	κἀν	τούτοις τὸ λογιστικὸν ἵδρυται οὐκ
[2, 7]	τὸ σχολαίτερον, οὐ τὸ προπετέστερον,	κἀν	τῷ κατάρχεσθαι κἀν τοῖς διαλείμμασι,
[2, 1]	ὁ νόμος καὶ ὁ λόγος·	κἂν	ἀγαπήσῃς κύριον τὸν θεόν σου
[2, 2]	ἑλκύσας· πίμπλαταί σου ἡ δίψα,	κἂν	βράδιον πίῃς, τὸ κόσμιον προσλαβοῦσα,
[2, 10]	συνιόντα παρήγαγεν· ψιλὴ γὰρ ἡδονή,	κἂν	ἐν γάμῳ παραληφθῇ, παράνομός ἐστι
[2, 10]	ἐστὲ προβάτων, κἂν Μίλητος αὐχῇ,	κἂν	Ἰταλία δοξάζηται, κἂν ὑπὸ διφθέραις
[2, 10]	διελέγχωμεν ἐπιλέγοντες, τρίχες ἐστὲ προβάτων,	κἂν	Μίλητος αὐχῇ, κἂν Ἰταλία δοξάζηται,
[2, 2]	γὰρ εἰς ἀταξίαν ὑποσύρεται γυνή,	κἂν	μόνον ἐπιδῷ τὴν προαίρεσιν εἰς
[2, 10]	τῆς ἐσθῆτος τὸ χρειῶδες προκριτέον.	Κἂν	ὁ λόγος τοῦτο ψάλλῃ διὰ
[2, 1]	ἑψήματά τε παντοδαπὰ ζωμῶν ἄνευ.	Κἂν	ὀπτοῦ δέῃ κρέως ἢ ἑφθοῦ,
[2, 4]	ἡμῶν ὁ κῶμος ὁ εὐχάριστος,	κἂν	πρὸς κιθάραν ἐθελήσῃς ἢ λύραν
[2, 10]	ῥυθμοὶ βλακείας μικρολόγου ἐπισυρμὸν ἐμφαίνουσιν.	Κἂν	τὸν ποδήρη τις παραφέρῃ τὸν
[2, 10]	Μίλητος αὐχῇ, κἂν Ἰταλία δοξάζηται,	κἂν	ὑπὸ διφθέραις φυλάττωνται αἱ τρίχες,
[2, 3]	Θηρίκλειοί τινες κύλικες καὶ Ἀντιγονίδες	κάνθαροί	τε καὶ λαβρώνιοι καὶ λεπασταὶ
[2, 8]	τὰ μύρα βδελυττόμενοι ἢ οἱ	κάνθαροι—	τούτους γὰρ ῥοδίνῳ χρισθέντας μύρῳ
[2, 5]	δένδρον σαπρὸν ποιοῦν καρπὸν καλόν»	κἀνταῦθ´	ἂν〉 ἁρμόσαι· καρπὸς διανοίας ὁ
[2, 8]	λυσιτελῆ τῷ βίῳ χρείαν, φέρε	κἀνταῦθα	διαστειλώμεθα, τὸ χρειῶδες αἱρούμενοι. Εἰσὶ
[2, 11]	αἱ ἀλαζόνες τὴν πολλὴν βλακείαν	κἀνταῦθα	ἐπιδεικνύμεναι. Αἰσχρὰ γοῦν ἀληθῶς τὰ
[2, 6]	ῥίζης τῆς κακῆς. Ὁμοίως οὖν	κἀνταῦθα	ὁ παιδαγωγὸς τὴν ἀδεᾶ τῶν
[2, 2]	θερμότητι, ὀλίγῳ δὲ τῷ οἴνῳ	κἀνταῦθα·	οὐ γὰρ μέχρι τῶν ὕβρεως
[2, 7]	ὕβρις. Ὅθεν ἄγαμαι τὸν ἀπόστολον	κἀνταῦθα	παραινοῦντα μηδὲ τὰ εὐτράπελα μηδὲ
[2, 2]	Ταλανίζει τοὺς πλουσίους εἰς τρυφὴν	κἀνταῦθα	τὸ ἅγιον πνεῦμα διὰ τοῦ
[2, 5]	καγχασμός, γέλως ἐστὶν οὗτος μνηστηριώδης	κἀξυβρίζων·	Μωρὸς δὲ ἐν γέλωτι ἀνυψοῖ
[2, 1]	ποτῷ τε καὶ τρυφῇ καὶ	καπνῷ	βλασφημοῦντες τοὔνομα, σφάλλονται τῆς ὑπολήψεως,
[2, 10]	δὲ πύργος θανάτου τοῖς χρωμένοις.	Κάπρῳ	ἢ συῒ τὸ ἑταιρικὸν ἀπείκασε
[2, 8]	ἄπερρε· μή μοι στέφανον ἀμφιθῇς	κάρᾳ.	Ἦρος μὲν γὰρ ὥρᾳ λειμῶσιν
[2, 2]	καὶ ἀηδία ἀπὸ τοῦ τὸ	κάρα	πάλλειν ὠνομασμένη. ~Τοῦτον τὸν βίον,
[2, 8]	χείλεσι φιλοῦσί με, ἡ δὲ	καρδία	αὐτῶν πορρωτέρω ἐστὶν ἀπ´ ἐμοῦ.
[2, 2]	σκολιά, κατακείσῃ δὲ ὥσπερ ἐν	καρδίᾳ	θαλάσσης καὶ ὥσπερ κυβερνήτης ἐν
[2, 2]	τὸν κίνδυνον; Περικλύζεται μὲν ἡ	καρδία	πολυποσίᾳ, τὸ δὲ πλῆθος τῆς
[2, 7]	οἴνῳ, μή ποτε ἐκκλίνῃ ἡ	καρδία	σου ἐπ´ αὐτήν, καὶ τῷ
[2, 4]	τῇ χάριτι, ᾄδοντες ἐν τῇ	καρδίᾳ	ὑμῶν τῷ θεῷ· καὶ πᾶν
[2, 10]	πτηναὶ γὰρ αἱ τῶν ἐρώντων	καρδίαι	καὶ σβέννυται μετανοίᾳ τὰ φίλτρα,
[2, 1]	ζῴων ἐν τῇ γαστρὶ τὴν	καρδίαν	ἔχειν. Τοῦτον ἐκτραπελόγαστρον Ἐπίχαρμος καλεῖ
[2, 2]	ἐπὶ τὸ ἧπαρ καὶ τὴν	καρδίαν,	τουτέστιν ἐπὶ τὴν φιληδονίαν καὶ
[2, 2]	στόμωμα ἐν βαφῇ, οἶνος δὲ	καρδίαν	ὑπερηφάνων ἐν μέθῃ〉 Μέθη μὲν
[2, 2]	ἐκεῖνο εἴρηται· Ἀγαλλίαμα ψυχῆς καὶ	καρδίας	οἶνος ἔκτισται ἀπ´ ἀρχῆς πινόμενος
[2, 10]	τῇ χάριτι δροσιζόμενοι τοῦ θεοῦ,	καρέντες	δὲ αὖθις ἀνατέλλομεν, ὡς ἐν
[2, 5]	λόγος ἐν αὐτῇ τῇ ψυχῇ	καρηβαρήσας	τῇ μέθῃ, τὰ δὲ ἐκτράπελα
[2, 8]	ψυχραὶ συστέλλουσι καὶ ἐπιστύφουσι τὰς	καρηβαρίας·	ἡμῖν δὲ οὐχ ὁπωστιοῦν συμμεθύειν,
[2, 4]	ῥυθμῶν γοερῶν τῆς μούσης τῆς	Καρικῆς	αἱ ποικίλαι φαρμακεῖαι διαφθείρουσιν τοὺς
[2, 12]	βίον. Ἔστω οὖν ἐπὶ μὲν	καρποῖς	τῶν χειρῶν ὑμῶν κόσμος ἅγιος,
[2, 10]	καθαιρομένη κυήσει, ἀποθεμένη δὲ τὸν	καρπὸν	εἶτα ἐπιδέχεται τὸν σπόρον. Οὐκ
[2, 5]	οὐδὲ μὴν δένδρον σαπρὸν ποιοῦν	καρπὸν	καλόν» κἀνταῦθ´ ἂν〉 ἁρμόσαι· καρπὸς
[2, 5]	οὐκ ἔστι δένδρον καλὸν ποιοῦν	καρπὸν	σαπρὸν οὐδὲ μὴν δένδρον σαπρὸν
[2, 6]	μοιχεύσεις» διὰ τοῦ οὐκ ἐπιθυμήσεις»	καρπὸς	γὰρ τῆς ἐπιθυμίας ἡ μοιχεία
[2, 5]	καρπὸν καλόν» κἀνταῦθ´ ἂν〉 ἁρμόσαι·	καρπὸς	διανοίας ὁ λόγος ἐστίν. Εἰ
[2, 10]	ἑαυτοῦ γυναικός» ἐξ ἧς μόνης	καρποῦσθαι	τὰς σαρκὸς ἡδονὰς δίκαιον εἰς
[2, 8]	οὐ κεχώρηκεν· μόνον δὲ αὐτὸ	καρποφορεῖν	ἐπίσταται οὐρανός. Πρὸς δὲ καὶ
[2, 10]	αὐτῷ τῆς γεωργίας ἡ τῶν	καρπῶν	συγκομιδή. Μακρῷ δὲ ἀμείνων γεωργὸς
[2, 1]	ὅτι οὐχ αἱ γενέσεις τῶν	καρπῶν	τρέφουσιν ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὸ ῥῆμά
[2, 6]	φωνὴν σωφρονεῖν ἀσκεῖν ἐστι λαγνείας	καρτερεῖν.	Διειλήφαμεν δὲ βαθυτέρω λόγῳ ὡς
[2, 8]	γοῦν κιττὸς ἐμψύχει, ἡ δὲ	καρύα	πνεῦμα ἀφίησιν καρωτικόν, ὡς ἐμφαίνει
[2, 10]	τὴν τρυφήν, τὴν ἡδυπάθειαν, τὴν	καρυκείαν,	τὴν ὀψοφαγίαν, τὴν λαιμαργίαν· ταῦτά
[2, 1]	βλασφημίας δυσανασχέτους αἱ περὶ τὰς	καρυκείας	ἡδοναί, λιχνείαν, λαιμαργίαν, ὀψοφαγίαν, ἀπληστίαν,
[2, 9]	πρὸς τῶν θυγατέρων καὶ ὕπνῳ	καρωθείς.	Ἢν οὖν τὰ αἴτια τῆς
[2, 8]	μύρων ταῖς γυναιξίν, ὅσα μὴ	καρῶσι	τὸν ἄνδρα· αἱ γὰρ ὑπέρμετροι
[2, 8]	Εἰσὶ γάρ τινες εὐωδίαι οὐ	καρωτικαὶ	οὐδὲ ἐρωτικαί, οὔκουν συμπλοκῆς καὶ
[2, 8]	ἡ δὲ καρύα πνεῦμα ἀφίησιν	καρωτικόν,	ὡς ἐμφαίνει καὶ τοὔνομα ἐτυμολογούμενον.
[2, 8]	σου· σμύρνα καὶ στακτὴ καὶ	κασία	ἀπὸ τῶν ἱματίων σου. Ἀλλὰ
[2, 8]	δὲ ἀθάνατος ὁ στέφανος οὗτος	κατ´	εἰκόνα τοῦ κυρίου· οὐ γὰρ
[2, 1]	ἐπὶ γαστέρας ἕρποντες, θηρία ἀνδρείκελα,	κατ´	εἰκόνα τοῦ πατρὸς αὐτῶν τοῦ
[2, 4]	καὶ τὰς ἐπιψεκαζούσας κύλικας Ἑβραϊκῶν	κατ´	εἰκόνα ψαλμῶν ᾆσμα τὸ καλούμενον
[2, 2]	πραγμάτων ἐπιστήμη ἐμπεριλαβοῦσα τὰ ὅλα,	κατ´	ἐκεῖνο, καθ´ ὃ ἂν ἐπισκοπῇ
[2, 1]	καὶ ἀσθμαινόντων ὑπὸ ἀκρασίας, ὠθουμένης	κατ´	ἔπειξιν ἀκοινώνητον εἰς κοιλίαν τῆς
[2, 10]	ἐπτόηνται· καὶ τὸν μὲν λαγὼ	κατ´	ἔτος πλεονεκτεῖν φασι τὴν ἀφόδευσιν,
[2, 1]	ἐπὶ τοὺς ζωμοὺς ῥίπτεσθαι χαμαί.	Κᾷτ´	οἴει με δεῖπνον ἡγεῖσθαι τὸ
[2, 2]	τοῦ ἀέρος ἔφελξις ἡσυχῇ παραπεμπτέα.	Κατ´	οὐδένα δὲ τρόπον ταῖς γυναιξὶν
[2, 6]	τοῖς συνουσιαστικοῖς μορίοις καὶ τῇ	κατὰ	γάμον συμπλοκῇ, καθ´ ὧν κεῖται
[2, 1]	τὸ τέλος αὐτῶν, ἀσώστους αὐτοὺς	κατὰ	ἔκθλιψιν τοῦ σίγμα στοιχείου νενοηκότες.
[2, 7]	τε ᾔδει, μάψ, ἀτὰρ οὐ	κατὰ	κόσμον. Φοβερὸς ἐν πόλει αὐτοῦ
[2, 1]	τὸ ὄνομα ὑπεξελόμενον, ἐπεὶ μὴ	κατὰ	λόγον ἡ ἑστίασις ἦν· Αὐτοὶ
[2, 1]	κηρίων ἀμοίρους περιορατέον τοὺς δειπνοῦντας	κατὰ	λόγον. Τῶν γάρ τοι βρωμάτων
[2, 10]	θῆλυ γίγνεσθαι ἐκ τοῦ ἄρρενος	κατὰ	μετασχηματισμόν· ἀλλ´ ἡ μὲν τῶν
[2, 10]	ἔστι γὰρ ὀπισθοβατικόν· κυεῖ δὲ	κατὰ	μῆνα καὶ ἐπικυΐσκεται· ὀχεύεται δὲ
[2, 10]	τροφαῖς, οὕτω δὲ καὶ τοῖς	κατὰ	νόμον γάμοις ὅσον οἰκεῖον καὶ
[2, 10]	μὴ ἔβλαψεν. Ἡ μὲν γὰρ	κατὰ	νόμον σφαλερά, εἰ μὴ ὅσον
[2, 8]	ἐθέλει τὸ νευρῶδες· οὐ γὰρ	κατὰ	πάντα ἀποσκορακιστέον τὴν χρῆσιν αὐτῶν,
[2, 2]	ἐπαινουμένη καὶ καλή, ἧς οἱ	κατὰ	πίστιν μεταλαμβάνοντες ἁγιάζονται καὶ σῶμα
[2, 5]	μειδίαμα κέκληται— διάχυσις οὕτως ἀνακλᾶται	κατὰ	πρόσωπον— σωφρονούντων ὁ γέλως· ἡ
[2, 10]	τῆς βλάβης· ὅλος ἄνθρωπος ἀποσπᾶται	κατὰ	συνουσίας ἀπουσίαν· φησὶ γάρ· Τοῦτο
[2, 10]	σώφρονος, τὸν κόσμον ἀντικαταλλαττομένη τἀνδρὸς	κατὰ	τὰ αὐτὰ τῇ Ἀργείᾳ ἑταίρᾳ,
[2, 7]	κατήγορός ἐστιν ἀκρασίας· οὐ γὰρ	κατὰ	τὰ αὐτὰ τοῖς βουσὶν καὶ
[2, 6]	ὁμοίως ἐχόντων ὁ θεῖος παιδαγωγὸς	κατὰ	τὰ αὐτὰ τοῖς παλαίουσι τῶν
[2, 10]	τὰ πρόβατα ἡμῖν δεδημιούργηται, μὴ	κατὰ	τὰ αὐτὰ τοῖς προβάτοις ἀφραίνωμεν,
[2, 10]	κοινὸν γὰρ ἀμφοῖν τὸ σκέπεσθαι	κατὰ	τὰ αὐτὰ τῷ ἐσθίειν καὶ
[2, 7]	εὐσταθὴς καὶ ἡ τῶν χειρῶν	κατὰ	τὰς ὁμιλίας προφορά. Καθόλου γὰρ
[2, 10]	κατὰ φύσιν, σφᾶς αὐτοὺς βλάπτοντες	κατὰ	τὰς παρανόμους συνουσίας. Ἔχε γὰρ
[2, 10]	καὶ τῶν ὀρνέων πολλὰ μεταβάλλειν	κατὰ	τὰς ὥρας λέγεται καὶ τὸ
[2, 6]	αἰσχρὸν ἡ κακία καὶ τὰ	κατὰ	ταύτην ἐνεργούμενα. Τούτοις δὲ ἀναλόγως
[2, 1]	χριστιανῷ, τιμῶντας μὲν τὸν κεκληκότα	κατὰ	τὴν ἀβλαβῆ καὶ ἀπροσκορῆ τῆς
[2, 7]	δὲ αὐτοὶ οὗτοι ἀπόστολοι τοῖς	κατὰ	τὴν Ἀντιόχειαν καὶ Συρίαν καὶ
[2, 10]	τῆς ἀταξίας τὸ μέρος τὸ	κατὰ	τὴν ἀφροδίτην, λαγνεία κέκληται, τὸ
[2, 1]	χρὴ οὖν καθάπερ ἀσωτευομένους ἡμᾶς	κατὰ	τὴν ἐν τῷ εὐαγγελίῳ τοῦ
[2, 2]	ἐπεισεκώμασαν. ~Πᾶς γὰρ οἰνωθεὶς ἀνὴρ	κατὰ	τὴν τραγῳδίαν ἥσσων μὲν ὀργῆς
[2, 10]	πτερῶν, ὀλίγῳ δ´ ὕστερον διαπνεῖ	κατὰ	τὴν χειμέριον ἀπειλήν, καθάπερ ἄνθος
[2, 12]	τοὔνομα ἐμφαίνει, οὐκ ἐξέχει οὐδὲ	κατά	τι ὀγκοῦται ἢ τυφοῦται, ὁμαλὸν
[2, 10]	ταύτας καὶ ἁβρὰς ἀλυούσας πορφύρας	κατὰ	τὸ ποιητικὸν δὴ ἐκεῖνο ἔλλαβε
[2, 3]	ταῖς ἐνστάσεσιν τοῦ Χριστιανοῦ δεῖ,	κατὰ	τὸ πρόσφορον οἰκειούμενα τῷ προσώπῳ,
[2, 2]	πλατυνομένου τοῦ στόματος, στεναῖς κομιδῇ	κατὰ	τὸ στόμιον ἀλαβάστροις ἀσχημόνως πίνουσαι
[2, 1]	τοῦ λόγου τὴν θεωρίαν τῶν	κατὰ	τὸν ἄνθρωπον συμβαινόντων κατὰ φύσιν
[2, 1]	καὶ φοιτητῆς μανίας ἐπὶ δεῖπνον	κατὰ	τὸν κωμικόν. Ἔστι γὰρ» ὡς
[2, 2]	μὴ οἰνοβαρεῖν· ὁ γὰρ ἄκρατος»	κατὰ	τὸν κωμικὸν ὀλίγα ἀναγκάζει φρονεῖν»
[2, 4]	ἡ παρὰ πότον φιλοφροσύνη διττὴ	κατὰ	τὸν νόμον· εἰ γὰρ ἀγαπήσεις
[2, 3]	σκεύη καὶ τἄλλα πάντα τὰ	κατὰ	τὸν οἶκον, συλλήβδην λέγω, ἀκόλουθα
[2, 5]	{ἄν} ποτε, {καὶ} πῶς ἂν	κατὰ	τοὺς λόγους ἐπιτηδεύσαιμεν εἶναί τε
[2, 10]	γὰρ εἴρηκεν, καὶ ὑπακουστέον· καὶ	κατὰ	τοῦτο εἰκὼν ὁ ἄνθρωπος γίνεται
[2, 10]	πολυώνυμος καὶ πολυειδής, ἐπειδὰν ἐκτραπῇ	κατὰ	τοῦτο τῆς ἀταξίας τὸ μέρος
[2, 1]	τῶν κατὰ τὸν ἄνθρωπον συμβαινόντων	κατὰ	φύσιν ἀκριβῶς ἐκμάθῃ, εἴσεται μὴ
[2, 10]	ἡ παράνομος καὶ ἡ παράλογος.	Κατὰ	φύσιν δ´ ἂν ἡμῖν χωροίη
[2, 11]	τὸν σκοπὸν τὸν ὀρθὸν τὸ	κατὰ	φύσιν ἐκλέγειν χρή. Ἡ γὰρ
[2, 1]	γλῶσσα τῇ τροφῇ πιεζομένη, τῆς	κατὰ	φύσιν ἐνεργείας παραποδισθεῖσα τὴν προφορὰν
[2, 9]	πάντα ἁρμόττων ἐστίν, εἰ καὶ	κατὰ	φύσιν ἐστίν. Λὼτ δὲ ὁ
[2, 10]	φύσεως τοὺς λογισμούς· τοὺς δὲ	κατὰ	φύσιν λογισμοὺς ἀλόγως εἰς τοὺς
[2, 1]	ἀνενδεὲς τῶν ἀναγκαίων· αἱ γὰρ	κατὰ	φύσιν ὀρέξεις αὐταρκείᾳ περιορίζονται. ~Ἰουδαίοις
[2, 10]	ὑπερβολὴν διώκουσι, πταίουσι περὶ τὸ	κατὰ	φύσιν, σφᾶς αὐτοὺς βλάπτοντες κατὰ
[2, 12]	τῶν ὤτων κόσμος εἰς τοὺς	κατὰ	φύσιν τῆς ἀκοῆς καταβαίνων πόρους
[2, 8]	ἀναδιδούσης γὰρ ἄνω καὶ ἀναθυμιωμένης	κατὰ	φύσιν τῆς εὐωδίας ὑπὲρ τὴν
[2, 12]	τοὺς κατὰ φύσιν τῆς ἀκοῆς	καταβαίνων	πόρους κατηχήσεως ἀληθοῦς. Ὀφθαλμοὶ δὲ
[2, 10]	τῷ γεωργῷ τῆς τῶν σπερμάτων	καταβολῆς	αἰτία μὲν ἡ τῆς τροφῆς
[2, 2]	τὸ γένειον ἢ τὴν ἐσθῆτα	καταβρέχειν,	ἀθρόου τοῦ ποτοῦ ἐπεισχεομένου, μονονουχὶ
[2, 2]	τοῦ λαιμοῦ διὰ τὸν ῥοώδη	καταβροχθισμόν,	αἰσχρόν, καὶ ἀπρεπὲς τὸ θέαμα
[2, 2]	τὸν ἐν κυρίῳ θάνατον αὐτῷ	καταγγείλασα·	ἡ γὰρ ἀμνηστία τῶν εἰς
[2, 1]	δὲ διὰ τοῦ νόμου οἰκονομικώτατα	καταγγέλλεται	ἡ εὐτέλεια· μυρίων γὰρ ὅσων
[2, 5]	γενέσθαι, τοῦτ´ ἔστιν ἐφύβριστον καὶ	καταγέλαστον.	Εἰ γὰρ γελοίως σχηματισθῆναι, καθάπερ
[2, 5]	τοῖς βλοσυροῖς} ἧττον» γὰρ ἂν	καταγέλαστος	ὁ γέλως αὐτῷ εἴη» Χρὴ
[2, 5]	δὲ ἀνθρώπους γελοίων, μᾶλλον δὲ	καταγελάστων	παθῶν τῆς ἡμετέρας ἐξελαστέον πολιτείας.
[2, 10]	τὸ μισεῖν, ὁπόταν αἴσθηται τῆς	καταγνώσεως	ὁ κόρος. ~Ῥημάτων δὲ ἀκολάστων
[2, 10]	κόσμῳ χαίρειν πρὶν ἢ τέλεον	καταδαρθεῖν.	Φημὶ τοίνυν οὐκ ἄλλου τινὸς
[2, 8]	τῷ λόγῳ παιδαγωγούμενοι, οὐκ ἐπεὶ	καταδεῖν	δοκοῦσιν τὸν λόγον ἐν ἐγκεφάλῳ
[2, 6]	καὶ ἐκ τοῦ λόγου σου	καταδικασθήσῃ»	Τίνες οὖν αἱ ἀντωτίδες αἱ
[2, 1]	τοῦ ἔθους ἐπὶ τὴν ἡδυπάθειαν	καταδρομήν.	Ἀνθρώποις δὲ τὰ μὲν πολλὰ
[2, 5]	τὰ δὲ ἐκτράπελα ἐπεγείρεται πάθη	καταδυναστεύοντα	τῆς ἀσθενείας τοῦ λογισμοῦ. ~Περὶ
[2, 2]	τε ἰλιγγιᾷ τῷ ζόφῳ τῆς	καταιγίδος,	τοῦ τῆς ἀληθείας ἀστοχήσας λιμένος,
[2, 2]	τὴν ζάλην τῶν ἐπιθυμιῶν τὴν	καταιγίζουσαν	ἐκ μέθης ῥᾷον φέρουσιν, οἷς
[2, 10]	ἀλόγως εἰς τοὺς παρὰ φύσιν	καταισχύνειν	πόρους ἄθεον κομιδῇ. Ὁρᾶτε γοῦν
[2, 1]	ἐκκλησίας τοῦ θεοῦ καταφρονεῖτε καὶ	καταισχύνετε	τοὺς μὴ ἔχοντας; Παρὰ δὲ
[2, 1]	ἀνέδην ἐσθίοντες, οἱ ἄπληστοι, ἑαυτοὺς	καταισχύνουσιν·	ἄμφω δὲ πράττουσι κακῶς, οἳ
[2, 2]	καὶ ἐπὶ κλίνης ἐλεφαντίνης» φησί,	κατακείμενοι»	καὶ ὅσα τούτοις ἀκόλουθα ἐν
[2, 2]	στόμα σου τότε λαλήσει σκολιά,	κατακείσῃ	δὲ ὥσπερ ἐν καρδίᾳ θαλάσσης
[2, 1]	Ὅταν κληθῇς εἰς γάμους, μὴ	κατάκεισο	εἰς τὴν πρωτοκλισίαν, ἀλλ´ ὅταν
[2, 3]	τοῦ σκίμποδος οὐδὲν κακίω παρεχομένου	κατάκλισιν	τῆς ἐλεφαντίνης κλίνης, τῆς δὲ
[2, 5]	παρρησίαν τῆς παροινίας, δι´ ἣν	κατακοιμίζεται	μὲν ὁ λόγος ἐν αὐτῇ
[2, 2]	τὰ μόρια ἐφέξει διοιδοῦντα καὶ	κατακοιμίσει	τὸν ἐρεθισμὸν τῆς ἤδη σαλευομένης
[2, 10]	μὴν τῆς ἴσης ἀσελγείας ἀπογεύσασθαι·	κατακόρως	γάρ τοι περὶ τὰς μίξεις
[2, 1]	καὶ γὰρ βασιλεύειν ἐτάχθημεν καὶ	κατακυριεύειν,	οὐχὶ δουλεύειν τοῖς βρώμασιν. Ἀγαστὸν
[2, 10]	κοιλίας ὄρεξις καὶ συνουσιασμὸς μὴ	καταλαβέτωσάν	με» Πόρρωθεν οὖν ἀπερύκειν χρὴ
[2, 10]	ἡ σκοτία» φησίν, αὐτὸ οὐ	καταλαμβάνει»	καταυγάζεται δὲ {αὐτὸ} ἡ νὺξ
[2, 9]	καὶ ἡ σκοτία αὐτὸν οὐ	καταλαμβάνει,	οὐδὲ μὴν ὕπνος, ἐπεὶ μὴ
[2, 2]	ὡς μὴ ἐκκλύζοιτο ἡ τροφή,	καταλεαίνοιτο	δὲ εἰς πέψιν καταταττομένων μὲν
[2, 12]	γοῦν ἐπιψόγως πάντα τὸν γυναικεῖον	καταλεγόμενος	κόσμον Ἀριστοφάνης ἐν Θεσμοφοριαζούσαις ὑποδείκνυσιν.
[2, 8]	ἔρημος τῆς ἀπολαύσεως ἡ ἀναπνοὴ	καταλείπεται,	ἀφαρπαζομένης τῆς εὐωδίας. Ὥσπερ οὖν
[2, 12]	τὰ δ´ ἄλλα ὕλη γεώδης	καταλείπονται.	Συμβολικῶς τούτοις εἰκότως τειχίζεται τῶν
[2, 10]	καὶ τούτου μόνου ἐφάπτεσθαι γλίχεσθαι	καταλείποντας	τὰ τῇδε κόσμια αὐτῷ κόσμῳ
[2, 10]	ἐοικυῖαι ἐσθῆτες βακχικοῖς καὶ τελεστικοῖς	καταλειπτέαι	λήροις, πρὸς δὲ καὶ ἡ
[2, 4]	ἀποτάσσεται ταῖς τῆς μέθης ἀγερωχίαις.	Καταλειπτέον	οὖν τὰς χρωματικὰς ἁρμονίας ταῖς
[2, 7]	μαθητῶν· Οὐκ ἀρεστόν ἐστιν ἡμᾶς	καταλείψαντας	τὸν λόγον τοῦ θεοῦ διακονεῖν
[2, 8]	αἱ λελυμέναι πενθοῦσα Ἱερουσαλὴμ ἡ	καταλελειμμένη,	δι´ ἣν οἱ θρῆνοι οἱ
[2, 10]	ὁ πορνεύων ἀπέθανεν θεῷ, καὶ	καταλέλειπται	ὑπὸ τοῦ λόγου, καθάπερ ὑπὸ
[2, 2]	ὄψις πέπονθεν τῆς τοῦ ὑποκειμένου	καταλήψεως	διὰ τὸν σάλον ἀκριβῶς ἐφικέσθαι
[2, 1]	τὸ ὁδῷ ἐλθεῖν ἐπὶ τὴν	κατάληψιν	τοῦ θεοῦ; ~Οἱ μὲν δὴ
[2, 4]	συμποσίου, θηρίοις μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις	κατάλληλα	καὶ ἀνθρώπων τοῖς ἀλογωτέροις. Τὰς
[2, 2]	τινός ἐστι πάθος καὶ τὸ	κατάλληλον	ἐπιζητεῖ βοήθημα πρὸς ἀναπλήρωσιν, οὐ
[2, 2]	τοῦ φαρμάκου τούτου· οὐ γὰρ	κατάλληλον	ζεούσῃ ἡλικίᾳ τῶν ὑγρῶν τὸ
[2, 1]	καὶ ἰσχύος σύγκειται, οἷς μάλιστα	κατάλληλον	τῆς τροφῆς τὸ εὔκολον, εἴς
[2, 2]	ἡμέραν μὲν ἀρίστου μεταλαβόντες, οἷς	κατάλληλον	τὸ ἄριστον, ἄρτου μόνον ἀπογευσάμενοι
[2, 2]	παγκάλως νοσηλευομένῳ καὶ πλαδῶντι σώματι	κατάλληλον	τὸ ἐπιστῦφον βοήθημα προσφέρων, ὀλίγον
[2, 1]	δὲ αὕτη καὶ ἀπερίεργος, ἀληθείᾳ	κατάλληλος,	ἁπλοῖς καὶ ἀπεριέργοις ἁρμόζουσα παιδίοις,
[2, 10]	ἀποδέχομαι σοφιστὴν τὰς ἐοικυίας καὶ	καταλλήλους	ἀρετῆς καὶ κακίας εἰκόνας ὑπογράφοντα·
[2, 1]	αὐτῷ φωνή, μὴ ἕνεκεν βρώματος	κατάλυε	τὸ ἔργον τοῦ θεοῦ» λέγουσα.
[2, 2]	μέθην. Καλόν, ὦ φίλοι, καλὸν	καταμαθόντας	ὅτι μάλιστα πόρρωθεν τὴν εἰκόνα
[2, 7]	πλησίον τῷ ψόφῳ τῆς αὑτῶν	καταμαρτυροῦντας	ἀπαιδευσίας, ἀλλ´ ἣ μὲν παραπεμπτέα,
[2, 8]	δὲ ἐστεφάνωσαν ὑψωμένον τῆς αὑτῶν	καταμαρτυροῦντες	ἀμαθίας· τοῦτ´ αὐτὸ γὰρ οἱ
[2, 9]	ἐκείνην προήχθη μῖξιν μὴ οὐχὶ	καταμεθυσθεὶς	πρὸς τῶν θυγατέρων καὶ ὕπνῳ
[2, 2]	πίῃς, τὸ κόσμιον προσλαβοῦσα, κοσμίως	καταμεριζομένου	τοῦ ποτοῦ· οὐ γὰρ ἀφαιρεῖται
[2, 8]	ἐμοῦ. Οὐκ ἀπεικὸς οὖν αὐτὸν	καταμηνύειν	ἔλαιον μὲν ὡς μαθητὴν ἠλεημένον,
[2, 5]	πάντων τῶν ἐν ἀνθρώποις κτημάτων	καταμωκώμενοι,	τὸν λόγον; Χλεύη μὲν οὖν
[2, 12]	ἐπισφαλὲς διὰ τὴν ἄνοιαν οὐ	κατανενοηκότα.	Τοιοῦτο ταῖς ἠλιθίαις οἱ λίθοι
[2, 10]	τῶν τρίτων μετείληφε, τῶν ἐκτός,	κατανοήσατε»	λέγων τὰ κρίνα πῶς οὔτε
[2, 10]	τῆς διδασκαλίας ἐναργὲς ὑπόδειγμα ἐπιφέρει.	Κατανοήσατε	τοὺς κόρακας, ὅτι οὐ σπείρουσιν
[2, 10]	ἐπιβλέπουσι πάσας ὁδοὺς ἀνθρώπων καὶ	κατανοοῦσιν	εἰς ἀπόκρυφα μέρη. Ταύτῃ τε
[2, 8]	βάτων· οἳ δὲ εἰς τραύματα	καταξαίνονται,	ἐφ´ οὓς ἐξεπέτασε τὰς χεῖρας
[2, 2]	ὅτῳ τρόπῳ Ἐλπήνωρ ἀστραγάλων ἐάγη»	καταπεσὼν	ὑπὸ μέθης, οὕτω τούτων ὁ
[2, 4]	πολέμῳ ἀσκητὰς καὶ τοῦ θείου	καταπεφρονηκότας	φόβου ἀνὰ τὰς πανηγύρεις {χορδαῖς}
[2, 2]	τὴν φιληδονίαν καὶ τὸν θυμόν,	καταπίπτει	πτῶμα μεῖζον ἤ φασι ποιητῶν
[2, 9]	πτίλων ἐγκοίμησις, καθάπερ εἰς ἀχανὲς	καταπιπτόντων	τῶν σωμάτων διὰ τὴν μαλακίαν
[2, 1]	οὐ πάντα συμφέρει» ταχὺ γὰρ	καταπίπτουσιν	ἐπὶ τὸ δρᾶν τὸ μὴ
[2, 12]	ὅρμους, πέδας, σφραγῖδας, ἁλύσεις, δακτυλίους,	καταπλάσματα,	πομφόλυγας, ἀποδέσμους, ὀλίσβους, σάρδια, ὑποδερίδας,
[2, 5]	ἐστίν. Τὸ δὲ καὶ φαίνεσθαι	καταπληκτικὸν	πόρρωθεν τῶν πειρώντων ἐστὶ φυγαδευτικόν·
[2, 3]	πομπαῖς ὁρῶνταί τινες ἔξωθεν κεχρισμέναι	καταπληκτικῶς	εἰς σεμνότητα, τὰ ἔνδον ἄθλιοι.
[2, 1]	οὐκ ἀσχημονοῦσιν οὐδὲ περὶ τὴν	κατάποσιν,	ἀλλὰ τὴν μὲν χεῖρα μετὰ
[2, 2]	τὸν λάρυγγα διατείνουσαι περὶ τὴν	κατάποσιν	βροχθίζουσιν, οἷον ἀπογυμνούμεναι τοῖς συμπόταις
[2, 1]	ἐσομένην ζωήν, μόνην κολακεύοντας τὴν	κατάποσιν,	δι´ ἣν πολυτιμότεροι γεγόνασιν μάγειροι
[2, 1]	γε {ἔστιν} ἐπιτήδειον ἰσχὺν ἔχει	καταργῆσαι	τὸν ἐπιγάστριον βίον, οὗ πλοῦτός
[2, 10]	αἰῶνι τούτῳ γαμοῦσι καὶ γαμίσκονται»	καταργήσαντες	δὲ τὰ τῆς σαρκὸς ἔργα,
[2, 8]	τοιούτων ἀκανθῶν καὶ τὸν διάβολον	καταργήσας	εἰκότως ἐπευχόμενος εἴρηκεν· Ποῦ σου,
[2, 1]	ταύτῃ προσφιλῶν, ἃ ὁ θεὸς	καταργήσει»	φησὶν ὁ ἀπόστολος, εἰκότως ἐπικαταρώμενος
[2, 1]	οἴει με δεῖπνον ἡγεῖσθαι τὸ	καταργούμενον;	Ἐὰν γάρ» φησί, διαδῶ τὰ
[2, 2]	πρὸ τοῦ ἀστέρος τοῦ πλανωμένου	καταριθμούμενος	συνιζηκυίας τῆς κεφαλῆς εἰς τὸ
[2, 8]	τοὺς οἴκους ὑποθυμιῶσί τε καὶ	καταρραίνουσιν,	μονονουχὶ δὲ καὶ τὰς ἀμίδας
[2, 8]	ἀπαυδῶσαν δύναμιν καὶ πρὸς τοὺς	κατάρρους	καὶ πρὸς τὰς καταψύξεις δυσαρέστησίν
[2, 7]	οὐ τὸ προπετέστερον, κἀν τῷ	κατάρχεσθαι	κἀν τοῖς διαλείμμασι, καὶ τὸ
[2, 2]	Χρὴ δέ, ὡς ἔνι μάλιστα,	κατασβεννύναι	πειρᾶσθαι τὰς ὁρμὰς τῶν νέων,
[2, 2]	τὸ ἀπεσπασμένον πάντοθεν εἰς πολλὰς	κατασηπόμενον	ἐπιθυμίας, τὸ ἀπεσχισμένον τῆς σωτηρίας.
[2, 6]	μὴν καὶ τὴν φλύαρον ἀδολεσχίαν	κατασιγαστέον.	Ἐκ γάρ τοι πολυλογίας οὐκ
[2, 10]	οὔσης τῆς χρείας τὴν ὁμοίαν	κατασκευὴν	δοκιμάζομεν. ὡς γὰρ τὸ δεῖσθαι
[2, 10]	ἱμάτιον. Καθάπερ οὖν περὶ τὴν	κατασκευὴν	τῶν ἐσθήτων καθαρευτέον πάσης ἀτοπίας,
[2, 10]	ἀπαγορευούσῃ διὰ τῆς τῶν μορίων	κατασκευῆς,	οὐκ εἰς παραδοχὴν σπέρματος, εἰς
[2, 2]	σφαλεῖεν ἄμφω, οἳ μὲν ἐρεθιζόμενοι	κατασκοπεῖν,	αἳ δὲ τῶν ἀνδρῶν ἐφ´
[2, 10]	πορνείας ἐπικαλύμματι τοῖς ἐς παντελῆ	κατασπῶσι	φθορὰν φθορίοις συγχρώμεναι φαρμάκοις ἐξαμβλίσκουσιν
[2, 1]	παραληπτέα. Ἀγαθὴ μὲν ἡ μέση	κατάστασις	ἐν πᾶσι μέν, οὐχ ἥκιστα
[2, 8]	ζῶσαν δίκην εἰδώλων τῶν νεκρῶν	καταστεπτέον.	Ὁ γὰρ καλὸς τοῦ ἀμαράντου
[2, 8]	σύμβολον· ταύτῃ καὶ τοὺς νεκροὺς	καταστεφανοῦσιν,	ᾧ λόγῳ καὶ τὰ εἴδωλα,
[2, 8]	ῥόδῳ δὲ τὰς Μούσας Σαπφὼ	καταστέφει·	οὐ γὰρ ἀπ´ ἀρχῆς ῥόδων
[2, 8]	ἀπολαύειν αὐτοῖς τῶν ἀνθῶν, μὴ	καταστεφέτωσαν	δέ· πολυωρεῖ γὰρ τὸν ἄνθρωπον
[2, 8]	τὸ τερπνὸν τῆς ἀνθήσεως οἱ	καταστεφθέντες	ἀπολλύουσιν. Οὔτε γὰρ ἀπολαύουσι τῆς
[2, 9]	ὑπάρχουσαι φυσικόν, συνεργοῦσι πρὸς τὴν	κατάταξιν	τῆς τροφῆς· οἱ δὲ ἐπικυλίεσθαι
[2, 2]	τροφή, καταλεαίνοιτο δὲ εἰς πέψιν	καταταττομένων	μὲν εἰς τὸν ὄγκον τῶν
[2, 9]	γυμνάσιον τοῦτο ἔχοντες φυσικόν, ῥᾷον	κατατάττουσι	τὰς τροφὰς καὶ σφᾶς ἐπιτηδειοτέρους
[2, 1]	αἵμασιν ψυχαὶ ὑπὲξ ἐρέβευς νεκύων	κατατεθνειώτων.	Οὐ γὰρ θέλω ὑμᾶς κοινωνοὺς
[2, 2]	τοῦ ὕφους τοῦ σαρκικοῦ φιληδονίαις	κατατετρημένα,	δι´ ὧν ἡ αἰσχύνη ἔνδοθεν
[2, 7]	μὲν ἄλλα ὑπὸ τῆς κακίας	κατατέτριπται,	μόνη δὲ ἡ γλῶττα περιλείπεται
[2, 1]	τὸν ἀλετρίβανον τὸν πάντα αὐτῶν	κατατρίβοντες	βίον οἱ παμφάγοι καθάπερ τὸ
[2, 10]	σκοτία» φησίν, αὐτὸ οὐ καταλαμβάνει»	καταυγάζεται	δὲ {αὐτὸ} ἡ νὺξ τῷ
[2, 2]	ἐπιτρεπτέον παραγυμνούσας τι τοῦ σώματος	καταφαίνεσθαι,	μὴ σφαλεῖεν ἄμφω, οἳ μὲν
[2, 12]	καὶ διὰ καλοῦ τοῦ σώματος	καταφαίνεται	καὶ ἐπανθεῖ τῇ σαρκί, τὸ
[2, 12]	ἐν μόνῃ γὰρ τῇ ψυχῇ	καταφαίνεται	καὶ τὸ κάλλος καὶ τὸ
[2, 12]	τῷ λόγῳ, δι´ οὗ μόνου	καταφαίνεται	τὸ χρυσίον. Μακάριοι μεντἂν ἦσαν
[2, 8]	τῷ λόγῳ, {καὶ} τῷ Μωσεῖ	καταφανῆ	ἐβούλετο γενέσθαι τὴν αὑτοῦ δύναμιν,
[2, 10]	τὸ περὶ τὰς ὀχείας {τὸ}	καταφερές,	ἐμφαίνοντος τοῦ ὀνόματος, ἐξ ὧν
[2, 10]	ὦτα, μύξαι ἐπὶ τὰς ῥῖνας	καταφέρονται·	συνεχὴς δὲ ἡ ἕδρα τῷ
[2, 9]	Ἔοικεν γὰρ ἡ τοῦ ὕπνου	καταφορὰ	θανάτῳ, δι´ ἄνοιαν εἰς ἀναισθησίαν
[2, 9]	τῆς πολλῆς εἰς ὕπνον περικόπτωμεν	καταφορᾶς,	νηφαλιώτερον κοιμηθησόμεθα· οὐ» γὰρ χρὴ
[2, 3]	ἐπὶ πλούτῳ μεγαλοφρονεῖν, τούτου δὲ	καταφρονεῖν·	τὸ δὲ ἐπὶ τοῖς σκεύεσι
[2, 1]	Ἢ τῆς ἐκκλησίας τοῦ θεοῦ	καταφρονεῖτε	καὶ καταισχύνετε τοὺς μὴ ἔχοντας;
[2, 1]	ἡγουμένους τῶν εἰσκομιζομένων τὴν πολυτέλειαν,	καταφρονοῦντας	τῶν ὄψων ὡς μετ´ ὀλίγον
[2, 12]	χεῖρες ἀνδρείων πλουτίζουσιν. Ἀνδρείους τοὺς	καταφρονοῦντας	χρημάτων καὶ περὶ τὰς μεταδόσεις
[2, 8]	τοὺς κατάρρους καὶ πρὸς τὰς	καταψύξεις	δυσαρέστησίν τε, καθὰ καὶ ὁ
[2, 2]	ἐπιτρεπτέον μεταλαμβάνειν τοῦ ποτοῦ, τὸ	καταψυχόμενον	τῆς ἡλικίας, οἷον μαραινόμενον ὑπὸ
[2, 4]	ἡδονὴν εὐλαβουμένους· μελῶν γάρ τοι	κατεαγότων	καὶ ῥυθμῶν γοερῶν τῆς μούσης
[2, 10]	τῆς γῆς ἀχυρμιάς, οὐδὲ τῶν	κατεαγότων	τούτων δὴ τῶν τὴν κιναιδίαν
[2, 3]	αὐτῶν· ἠφανίσθησαν καὶ εἰς Ἅιδου	κατέβησαν.	Οὗτος τῆς ἀπειροκαλίας ὁ μισθός.
[2, 3]	μὴ δεῖσθαι πορφυρίδων ἢ φοινικίδων,	κατεγνῶσθαι	ὅμως τῆς εὐτελείας δι´ ἀβελτερίαν
[2, 12]	ἐκεῖνον ἀπολογισμὸν προφερόμεναι· ὅ τι	κατέδειξεν	ὁ θεός, διὰ τί μὴ
[2, 2]	Τοῦτο ἐκ τῆς ἀκροτόμου πέτρας	κατειβόμενον	τοῖς παλαιοῖς τῶν Ἑβραίων μονότροπον
[2, 3]	κύριος τρυβλίῳ ἐπωψᾶτο εὐτελεῖ καὶ	κατέκλινεν	τοὺς μαθητὰς ἐπὶ τῆς πόας
[2, 7]	ἐν στόματι αὐτοῦ καὶ οὐ	κατενύγη	ἐν λύπῃ ἁμαρτίας» ἤτοι μετανοήσας
[2, 1]	ἤδη πολλάκις πεποιήκαμεν, πρὸς τὸ	κατεπεῖγον	τοῦ ζητήματος τὴν πολυωφελῆ περιέλκοντες
[2, 10]	ἄρρενες ἐν ἄρρεσι τὴν ἀσχημοσύνην	κατεργαζόμενοι	καὶ τὴν ἀντιμισθίαν, ἣν ἔδει,
[2, 10]	ἐνδύματι καὶ ζώνῃ τὴν μηλωτὴν	κατέσφιγγεν	ἐκ τριχῶν πεποιημένη. Ἡσαΐας δέ,
[2, 6]	τῆς πορνείας· τοὺς δὲ ὀφθαλμοὺς	κατευθύνει	ἐπὶ τὴν θέαν τῶν καλῶν,
[2, 1]	προσφέρεσθαι, μᾶλλον δὲ ὅπως αὐτὸ	κατευθύνειν	χρή, λεκτέον· ὁπόταν γάρ τις
[2, 1]	τοὺς ἰχθύας τοὺς ὀπτούς, οἷς	κατευώχησε	τοὺς μαθητάς, τῆς ἀπεριέργου τροφῆς
[2, 10]	ἐθελήσαντας σφᾶς ἐπαισχῦναι αὐτῇ πόλει	κατέφλεξαν,	δεῖγμα ἐναργὲς τοῦτο, λαγνείας ἐπικάρπιον
[2, 10]	κυῶσι, θάτερον μέρος τῆς ὑστέρας	κατέχεσθαι	τῇ ἐπιθυμίᾳ καὶ ὀργᾶν. Διὰ
[2, 3]	καὶ οἱ ἀγοράζοντες ὡς μὴ	κατέχοντες.	Εἰ δὲ ἐπὶ γάμου ταῦτα,
[2, 8]	τὴν τῶν δαιμονίων ἀχάριστον ὑπηρεσίαν	κατεχρήσαντο,	ἀφεκτέον αὐτῶν διὰ τὴν συνείδησιν»
[2, 9]	βορβορυγμοὶ τὸ διορατικὸν τῆς ψυχῆς	κατέχωσαν	ὄμμα φαντασιῶν μυρίων τῆς διανοίας
[2, 7]	μὴ φέρειν αὑτόν, καὶ τοῦτο	κατηγόρημα	τοῦ νέου. Συνεχὲς δὲ καὶ
[2, 9]	ἀργυρόποδες σκίμποδες πολλῆς ἀλαζονείας εἰσὶν	κατήγοροι,	καὶ ὁ ἐν τοῖς κλινιδίοις
[2, 7]	ναυτίας τὴν τοιάνδε ἀκοσμίαν, ἣ	κατήγορός	ἐστιν ἀκρασίας· οὐ γὰρ κατὰ
[2, 1]	τὸ εὔπνουν τοῦ δρόμου. Ὅθεν	κατηγορῶν	τοῦ τρυφῶντος βίου ὁ τὴν
[2, 8]	ἀκάνθῃ, ἐνθένδε ἀπιὼν ἐκεῖσε ὅθεν	κατῆλθεν,	ἀνακεφαλαιούμενος τὴν ἀρχὴν τῆς καθόδου
[2, 6]	τοῦ ἀνθρώπου, αἰδοῦς, οὐκ αἰσχύνης	κατηξιωμένα—	αἰσχρὸν δὲ ἡ παράνομος αὐτῶν
[2, 1]	τοὺς θείας μετέχειν καὶ πνευματικῆς	κατηξιωμένους	τροφῆς. Μὴ γὰρ οὐκ ἔχομεν
[2, 9]	ὄψιν τὴν ὑπὲρ ἄνθρωπον ἰδεῖν	κατηξίωται.	Ἡμῖν δὲ χρηστέον ἀκολούθως τῷ
[2, 5]	δοκῶμεν, εἰ δὲ ἐπὶ λυπηροῖς,	κατηφεστέρους	ἁρμόζει βλέπεσθαι ἢ ἐφήδεσθαι δοκεῖν·
[2, 12]	φύσιν τῆς ἀκοῆς καταβαίνων πόρους	κατηχήσεως	ἀληθοῦς. Ὀφθαλμοὶ δὲ ὑπαληλιμμένοι λόγῳ
[2, 10]	καὶ ἐπιβαίνει συγκαθεσθείσης τῆς θηλείας	κατόπιν	ἐπιών· ἔστι γὰρ ὀπισθοβατικόν· κυεῖ
[2, 10]	τὰς ἀκάρπους σπορὰς καὶ τὰς	κατόπιν	εὐνὰς καὶ τὰς ἀσυμφυεῖς ἀνδρογύνους
[2, 2]	ἐπαισχυνθήσεται τῇ μέθῃ διὰ τοὺς	κατοπτεύοντας.	Ὀπαὶ γὰρ ἁμαρτωλοῦ τὰ διερρωγότα
[2, 8]	μὴν καὶ σύμβολόν ἐστι δεσποτικοῦ	κατορθώματος,	βαστάσαντος αὐτοῦ τῇ κεφαλῇ καὶ
[2, 1]	ζωήν, τὸ ἀγαθὸν ἐνταῦθά που	κατορύξαντας	περὶ τὴν οὐκ ἐσομένην ζωήν,
[2, 11]	καὶ τοὺς ἥλους ἑλικοειδῶς τοῖς	καττύμασιν	ἐγκατακρούειν ἀξιοῦσιν, πολλαὶ δὲ καὶ
[2, 11]	χρηστέον. Ἡλωμένων δὲ δέονται τῶν	καττυμάτων	αἱ ὁδεύουσαι. Πλὴν τὰ πολλὰ
[2, 1]	βοσκημάτων δίκην πιαινομένων θανάτῳ τρέφεσθαι,	κάτω	βλέποντας εἰς γῆν τοὺς ἐκ
[2, 9]	ἔμπαλιν δὲ οἷον ἐξ ἀβύσσου	κάτωθεν	τὸ νηφάλιον ἡμᾶς ἀνακουφίσῃ εἰς
[2, 8]	ἀλλὰ γὰρ ὅτι τοῖς εἰδώλοις	κατωνόμασται.	Ὁ γοῦν Σοφοκλῆς τὸν νάρκισσον
[2, 10]	ἀπαλέξησιν κρυμῶν τε ὑπερβολῆς καὶ	καυμάτων	ἐπιτάσεως, μή τι ἡμᾶς παραλυποίη
[2, 10]	Ἐν περιβολῇ ἱματίου οὐ μὴ	καυχήσῃ,	μηδὲ ἐπαίρου ἐν δόξῃ πάσῃ
[2, 8]	μὲν ἐγκέφαλον ὑποτρέφουσαι, ὁπηνίκα ἂν	καχεκτῇ,	ῥωννύουσαι δὲ καὶ τὸν στόμαχον.
[2, 1]	ποιότητες ἀποπτυστέαι, ποικίλας ἐντίκτουσαι βλάβας,	καχεξίας	σωμάτων, ἀνατροπὰς στομάχων, ἐκπορνευούσης τῆς
[2, 3]	ἃς〉 αἰσχύνομαι καὶ λέγειν, χρείας,	κέδρου	τε εὐκεάτοιο καὶ θύου καὶ
[2, 3]	δι´ ἀπληστίαν ἐπ´ αὐτοῖς χαίροντες	κειμηλίοις·	Ὁ δὲ συνάγων τοὺς μισθούς»
[2, 10]	ἐδέξατο τιμήεντα. ~Ταύτῃ καὶ τὸν	Κεῖον	ἀποδέχομαι σοφιστὴν τὰς ἐοικυίας καὶ
[2, 6]	κατὰ γάμον συμπλοκῇ, καθ´ ὧν	κεῖται	τὰ ὀνόματα τὰ περὶ τὴν
[2, 10]	ἡ κωμῳδία, ἐξηνθισμέναι, κροκωτοφοροῦσαι καὶ	κεκαλλωπισμέναι;	Παραινεῖ δὲ διαρρήδην ὁ παιδαγωγός·
[2, 7]	περιτύχοι παριέναι κελεύουσα, αἳ μὲν	κεκαλύφθων	ἅπαν ἀμπεχόνῃ ἔκτοσθεν, ἔνδοθεν δὲ
[2, 10]	ἰσχύος ἁπάσης καὶ ὀρούσεως τέλεον	κεκενωμένα.	Μικρὰν ἐπιληψίαν» τὴν συνουσίαν ὁ
[2, 2]	ὄντα καὶ περὶ τὰς ἡδυπαθείας	κεκινημένον	καὶ περὶ τὴν οἰνοφλυγίαν ἐπτοημένον
[2, 4]	ἐπαυλεῖται νόμος αὐλῳδίας· ἱππόθορον τοῦτον	κεκλήκασιν	οἱ μουσικοί. Πᾶσαν δὲ ἁπαξαπλῶς
[2, 10]	τῆς βαρβάρου μαθητὴς φιλοσοφίας ἀθέους	κέκληκε	μυστικῶς τοὺς τὸν θεὸν τὸν
[2, 1]	ἑστιάσεις ὁ κύριος ἀγάπας οὐ	κέκληκεν.	Λέγει γοῦν πῇ μέν· Ὅταν
[2, 12]	θεοῦ, ὃν μαργαρίτην ἡ γραφὴ	κέκληκέν	που, τὸν διαυγῆ καὶ καθαρὸν
[2, 12]	πολλά· φάγε, πίε, εὐφραίνου» ἄφρονα	κέκληκεν,	ταύτῃ γὰρ τῇ νυκτὶ τὴν
[2, 1]	πρέπον χριστιανῷ, τιμῶντας μὲν τὸν	κεκληκότα	κατὰ τὴν ἀβλαβῆ καὶ ἀπροσκορῆ
[2, 12]	αὐτῷ τούτῳ τῷ ὀνόματι ἁλύσεις	κέκληνται.	Πέδας δὲ περισφυρίους τὴν περὶ
[2, 5]	καθάπερ ὀργάνου, κόσμιος ἄνεσις μειδίαμα	κέκληται—	διάχυσις οὕτως ἀνακλᾶται κατὰ πρόσωπον—
[2, 10]	τὸ κατὰ τὴν ἀφροδίτην, λαγνεία	κέκληται,	τὸ λαϊκὸν καὶ δημῶδες καὶ
[2, 2]	ποτοῦ τε καὶ λόγου εὐχαριστία	κέκληται,	χάρις ἐπαινουμένη καὶ καλή, ἧς
[2, 1]	εὐωχία, ἡ δὲ ἐπίγειος δεῖπνον	κέκληται,	ὡς ἐκ τῆς γραφῆς ἀποδέδεικται,
[2, 10]	καθάριον, τὴν ἀρετήν, αἰδοῖ μόνῃ	κεκοσμημένην—	τοιαύτην εἶναι χρὴ τὴν πίστιν,
[2, 12]	δὲ καὶ οἱ στρατιῶται χρυσίῳ	κεκοσμῆσθαι	βούλονται, οὐδὲ ἐκεῖνο ἀνεγνωκότες τὸ
[2, 2]	γε τῆς τραγῳδίας ἡ σοφία	κέκραγεν·	Οἶνος πινόμενος πολὺς ἐν ἐρεθισμῷ
[2, 7]	τούς τε ἀκαιροβόας καὶ τοὺς	κεκράκτας	ἐπιστομιστέον. Ταύτῃ γὰρ αὖ τὸν
[2, 2]	ὢν καὶ χυμοὺς ἔχων ἡδεῖς,	κεκραμένος	ἐμμελῶς τὰ μὲν γλίσχρα τῶν
[2, 12]	λίθους οἱ τὴν ἐπὶ θανάτῳ	κεκριμένοι	γεωρυχοῦσι παρ´ ἡμῖν. Ἀλλὰ καὶ
[2, 2]	βορέης ἠὲ νότος, τὰ δὲ	κεκρυμμένα	πάντα φαίνει, ἁμαρτοεπής· οἶνος μεθύουσιν
[2, 1]	αὐτοὺς διὰ Μωσέως, αἰτίας προσάπτων,	κεκρυμμένας	μὲν τὰς πνευματικάς, ἐμφανεῖς δὲ
[2, 12]	ζητεῖτε τὸν θεόν· τὸ δὲ	κεκρυμμένον	χρυσίον καὶ τοὺς λίθους οἱ
[2, 9]	δὲ εἰς ἡμᾶς ἀποστρέψαντες, τοῦ	κεκρυμμένου	τὰς ὄψεις ἀνθρώπου φωτίσαντες τήν
[2, 12]	φῦκος, περιδέραια, ὑπογράμματα, τρυφοκαλάσιριν, ἐλλέβορον,	κεκρύφαλον,	ζῶμα, ἀμπέχονον, τρύφημα, παρυφές, ξυστίδα,
[2, 9]	αὐτά. Οὐ γὰρ ἀπείρηται τοῖς	κεκτημένοις	ἡ χρῆσις, ἀλλ´ ἡ περὶ
[2, 3]	ὁμολογίαν, τὴν εἰς ἀνθρώπους εὐεργεσίαν	κεκτημένος,	κτῆμα τιμαλφέστατον. Ἐγὼ δὲ καὶ
[2, 12]	τῶν ἀψύχων κοσμίων τὸ φίλους	κεκτῆσθαι	κοσμίους; Τίνα δὲ ἂν ἀγροὶ
[2, 1]	τοὺς ἐκ γῆς ἀεὶ καὶ	κεκυφότας	εἰς τραπέζας, τὴν λίχνον διωκάθοντας
[2, 2]	ἡδονάς. Καὶ οὐχὶ ἀλαβάστροις πίνειν	κεκωλύκαμεν·	ἀλλὰ τὸ ἐπιτηδεύειν ἐν τούτοις
[2, 1]	Ὧν δὲ ἐφῆκεν ἅπτεσθαι, πάλιν	κεκώλυκεν	τούτων τὰ θνηξιμαῖα τά τε
[2, 10]	ὅτι γε παραγυμνοῦν τὸ σφυρὸν	κεκώλυται	μόνον, ἐγκεκαλύφθαι δὲ καὶ τὴν
[2, 9]	ἀλλ´ ἡ περὶ αὐτὰ ἐπιτήδευσις	κεκώλυται·	οὐ γὰρ ἐν τούτοις τὸ
[2, 5]	Ἄτοπον γάρ, ὧν ἀκροατὰς γενέσθαι	κεκώλυται,	τούτων εὑρίσκεσθαι μιμητάς· πολλῷ δὲ
[2, 2]	τὸ αὑτῶν. Καὶ γὰρ ὁ	κελαρυσμὸς	ῥαγδαίου τοῦ ποτοῦ φερομένου σὺν
[2, 12]	εἰκότως ἀπεῖναι αὐτῶν τὸν καλλωπισμὸν	κελεύει·	εἰ μὲν γὰρ καλαὶ εἶεν,
[2, 1]	τοῖς ἀτάκτοις— πᾶν τὸ παρατιθέμενον	κελεύει	ἡμῖν ἐσθίειν μηδὲν ἀνακρίνουσιν διὰ
[2, 7]	καὶ ἀνάγκη τις περιτύχοι παριέναι	κελεύουσα,	αἳ μὲν κεκαλύφθων ἅπαν ἀμπεχόνῃ
[2, 1]	Ὁ γοῦν ἰχθὺς ἐκεῖνος, ὃν	κελεύσαντος	τοῦ κυρίου ὁ Πέτρος εἷλεν,
[2, 2]	δὲ μάλιστα οἱ Σκύθαι χρῶνται	Κελτοί	τε καὶ Ἴβηρες καὶ Θρᾷκες,
[2, 10]	ἀπὸ τῶν δούλων σου ἐλπίδας	κενάς,	καὶ ἐπιθυμίας» φησίν, ἀπρεπεῖς ἀπόστρεψον
[2, 1]	ἡ περὶ τῆς ἀκρασίας διάληψις	κενή.	Ὁ γάρ τοι θεὸς τὸν
[2, 10]	ᾗ τὴν λαγνείαν ὑποδέχεται τὴν	κενήν,	ὅταν ἀποστραφῶσι περὶ τὴν ἀποκύησιν
[2, 7]	Ἀπέστω δὲ καὶ ἡ φιλονεικία	κενῆς	νίκης ἕνεκεν λόγων, ἐπεὶ τέλος
[2, 12]	τοσοῦτον ἄχθος βαστάζουσαι. Ὢ τῆς	κενῆς	πολυπραγμοσύνης, ὢ τῆς ματαίας δοξομανίας·
[2, 3]	καὶ τορευτῶν περίεργος ἐφ´ ὑέλῳ	κενοδοξία	εἰς θραῦσιν διὰ τέχνης ἑτοιμοτέρᾳ
[2, 1]	τῶν περὶ τὴν ἀλήθειαν δυσαρεστούντων	κενοδοξίᾳ	ποικίλῃ τὸ σῶφρον τῆς διαίτης
[2, 12]	ἐκτραπέντος τοῦ φιλοκάλου περὶ τὴν	κενοδοξίαν,	ἄρδην ἐκβλητέον. Τὰ γὰρ μὴ
[2, 1]	τοῦ ἰχθύος, ἵνα χωρίσῃ τὴν	κενοδοξίαν,	καὶ τὸν στατῆρα τοῖς τελώναις
[2, 8]	τὴν πίστιν τὴν νέαν λελυμένης	κενοδοξίας.	Ἀλλὰ καὶ πάθος ἐμφαίνει δεσποτικὸν
[2, 9]	τὸ εὔδαιμον. Πάλιν τε αὖ	κενοδοξίας	ἐστὶ κυνικῆς καθάπερ τὸν Διομήδη
[2, 10]	γίνεται συνουσίας ὁρμητήριον· τὸ γὰρ	κενὸν	πᾶν ἐπιθυμεῖ πληρώσεως· συμβαίνει δέ,
[2, 2]	ὀργῆς ἐστιν, τοῦ δὲ νοῦ	κενός,	φιλεῖ τε πολλὴν γλῶτταν ἐκχέας
[2, 10]	γαλήνην θεῷ πεπολιτευμένος ἐκτὸς πάσης	κενοσπουδίας,	ἀπειραγαθίας, μικροπρεπείας. Μηλωτῇ δὲ ἐχρῆτο
[2, 10]	μου. Τοσοῦτον ἄρα ὁ ἄνθρωπος	κενοῦται	τῷ σπέρματι, ὅσος ὁρᾶται τῷ
[2, 8]	εἴρηκεν· Ποῦ σου, θάνατε, τὸ	κέντρον;	καὶ ἡμεῖς μὲν ἐξ ἀκανθῶν
[2, 10]	ὑστέραν δικρόαν. Καὶ οὐχὶ τὸ	κένωμα	μόνον τῆς ὑστέρας ἱκανὸν αὐτῇ
[2, 2]	τῷ πνεύματι ἐπισπωμένῳ, ὥσπερ εἰς	κεραμεοῦν	ἄγγος ἐγχεομένου, ἠχοῦντος τοῦ λαιμοῦ
[2, 3]	τι παρακαλοῦντας; Τί δέ; Εἰ	κεραμεοῦν	εἴη τὸ χερνίβιον, οὐ δέξεται
[2, 3]	τὴν Σαμαρῖτιν ᾔτει πιεῖν σκεύει	κεραμεῷ	τοῦ φρέατος ἀνιμῶσαν, οὐκ ἐπιζητῶν
[2, 3]	λύχνος διακονήσει τὸ φῶς, ὅτι	κεραμέως,	οὐ χρυσοχόου ἔργον ἐστίν. Ἐγὼ
[2, 2]	δριμεῖς καὶ φαύλους ταῖς εὐωδίαις	κεράννυσι	χυμούς. Εὖ γοῦν ἐκεῖνο εἴρηται·
[2, 10]	ἐκριπτέον οὐδὲ καθυβριστέον οὐδὲ μὴν	κερασβόλα	σπαρτέον. ~Ὁ γοῦν αὐτὸς οὗτος
[2, 4]	λύρᾳ καὶ Λακεδαιμόνιοι αὐλῷ καὶ	κέρατι	Θρᾷκες καὶ Αἰγύπτιοι τυμπάνῳ καὶ
[2, 12]	τοῖς περιδεραίοις ἐγκατακλειόμενοι ἀμέθυστοι καὶ	κεραυνῖται	καὶ ἰάσπιδες καὶ τοπάζιον ἥ
[2, 1]	ἀδελφόν μου σκανδαλίσω» ὀλίγης ἐγκρατείας	κερδαίνων	τὸν ἄνθρωπον. Μὴ γὰρ οὐκ
[2, 10]	ζῷον ἡ ὕαινα, ὑπὸ τὴν	κέρκον	πρὸ τοῦ πόρου τῆς περιττώσεως
[2, 1]	ἐρίφους καὶ τοὺς ἐν Σκιάθῳ	κεστρεῖς	καὶ τὰς Πελωρίδας κόγχας καὶ
[2, 1]	τὸν βίον τὸν Χριστιανὸν καλούμενον,	κεφαλαιωδῶς	ὑπογραπτέον. Ἀρκτέον οὖν ἡμῖν ἀφ´
[2, 7]	χρεία σου, μόλις δὶς ἐπερωτηθεὶς	κεφαλαίωσον	λόγον ἐν ὀλίγοις. Ἄμφω δὲ
[2, 2]	ἀσχημόνως πίνουσαι ἀνακλῶσι μὲν τὰς	κεφαλάς,	γυμνοῦσι δὲ τοὺς τραχήλους, οὐ
[2, 2]	λογιστικὸν ἵδρυται οὐκ ἐν τῇ	κεφαλῇ,	ἀλλ´ ἐν τοῖς ἐντοσθιδίοις, πάθεσιν
[2, 8]	διὰ τῆς ἐκκλησίας, ἧς ἐστιν	κεφαλή·	ἀλλὰ καὶ τῆς πίστεώς ἐστιν
[2, 8]	δεσποτικοῦ κατορθώματος, βαστάσαντος αὐτοῦ τῇ	κεφαλῇ	καὶ τῷ ἡγεμονικῷ τοῦ σώματος
[2, 10]	αὐτὸς ἀπηγόρευσεν Μωυσῆς γυμνῇ τῇ	κεφαλῇ,	οὐ πορνεύσεις, οὐ μοιχεύσεις, οὐ
[2, 8]	φύσιν τῆς εὐωδίας ὑπὲρ τὴν	κεφαλὴν	ἔρημος τῆς ἀπολαύσεως ἡ ἀναπνοὴ
[2, 10]	μόνον, ἐγκεκαλύφθαι δὲ καὶ τὴν	κεφαλὴν	καὶ τὸ πρόσωπον ἐπεσκιάσθαι προστέτακται.
[2, 8]	τῆς κεφαλῆς συμβολικῶς ἐπιφερόμενοι λελήθεσαν	κεφαλὴν	κοσμούμενοι κυρίῳ. Λίθος γέ τοι
[2, 2]	τοῦ πλανωμένου καταριθμούμενος συνιζηκυίας τῆς	κεφαλῆς	εἰς τὸ στῆθος τοὺς ὀψοφάγους
[2, 8]	χριστοί, τὸν Χριστὸν ἐπὶ τῆς	κεφαλῆς	συμβολικῶς ἐπιφερόμενοι λελήθεσαν κεφαλὴν κοσμούμενοι
[2, 8]	ἀναθάλπει ταῖς ἀποφοραῖς λεπτύνοντα τῆς	κεφαλῆς	τὰ περιττεύματα. Ἐντεῦθεν καὶ τὸ
[2, 8]	ἐπιτηδεύεται, ὡς δὴ ἀπὸ τῆς	κεφαλῆς	τοῖς πεπληρωμένοις ὁλκήν τινα καὶ
[2, 10]	ἀφροδισίων ἡττᾶσθαι δίκαιον οὐδὲ μὴν	κεχηνέναι	περὶ τὰς ἐπιθυμίας, ἀλλ´ οὐδὲ
[2, 7]	τραγικῶν δίκην προσωπείων διελκομένῳ καὶ	κεχηνότι.	Πταρμοῦ δὲ τὸ ταρακτικὸν ἀφαιρετέον
[2, 4]	λόγῳ μόνῳ τῷ εἰρηνικῷ, ἡμεῖς	κεχρήμεθα,	ᾧ γεραίρομεν τὸν θεόν, οὐκέτι
[2, 1]	τινὲς τολμῶσι καλεῖν ἀθύρῳ γλώττῃ	κεχρημένοι	δειπνάριά τινα κνίσης καὶ ζωμῶν
[2, 8]	οἱ μνήστορες οὔθ´ οἱ ἁβροδίαιτοι	κέχρηνται	Φαίακες αὐτοῖς. Ἐν δὲ τοῖς
[2, 10]	δὲ καὶ συνουσίᾳ ὡς ἀναγκαίῳ	κεχρῆσθαι	ἑκάστοτε; Ἔστι γοῦν συνιδεῖν ἐξ
[2, 2]	δὲ πνευματικόν, τοῦτ´ ἔστιν ᾧ	κεχρίσμεθα.	Καὶ τοῦτ´ ἔστι πιεῖν τὸ
[2, 3]	ταῖς πομπαῖς ὁρῶνταί τινες ἔξωθεν	κεχρισμέναι	καταπληκτικῶς εἰς σεμνότητα, τὰ ἔνδον
[2, 8]	ἄνθος τοῦτο γῆ βαστάζειν οὐ	κεχώρηκεν·	μόνον δὲ αὐτὸ καρποφορεῖν ἐπίσταται
[2, 8]	γὰρ ὑπέρμετροι χρίσεις τῶν μύρων	κηδείας,	οὐ συμβιώσεως ἀποπνέουσιν. Καίτοι καὶ
[2, 9]	καὶ τοῦ φρονεῖν γνησίως μάλιστα	κηδεμών,	ἐγρήγορε χρόνον ὡς πλεῖστον, τὸ
[2, 2]	ὁ παιδαγωγὸς ἀπαγορεύει τῆς ἡμετέρας	κηδόμενος	σωτηρίας· Μὴ πίνετε οἶνον ἐπὶ
[2, 4]	μὲν γὰρ ἐλάφους ταῖς σύριγξι	κηλεῖσθαι	παρειλήφαμεν καὶ ἐπὶ τὰς ποδάγρας
[2, 1]	Πρὸς τούτοις οὐδὲ τραγημάτων καὶ	κηρίων	ἀμοίρους περιορατέον τοὺς δειπνοῦντας κατὰ
[2, 8]	ἀπαλλαγὴν καὶ τὴν μετὰ τοῦ	κηρύγματος	διὰ τὸν κύριον θλῖψιν ἐν
[2, 8]	οἰκουμένην ἀπόστολοι καὶ τὸ εὐαγγέλιον	κηρύξαντες	πόδες ἀλληγοροῦνται κυρίου, περὶ ὧν
[2, 8]	αὐτοῦ οἱ ἀπόστολοι, δι´ ὧν	κηρυσσόμενος	ἐπὶ τὰ πέρατα ἧκεν τῆς
[2, 1]	τῇ ἑαυτοῦ τὴν ἁγίαν ἱδρύων	κιβωτὸν	ἐν μέσῃ τῇ σκηνῇ, παντὶ
[2, 12]	ὃς καὶ χρυσὸν ἔχων πόλεμον	κίεν	ἠύτε κούρη νηπίη. Ἀλλὰ γὰρ
[2, 4]	τὸ ψαλτήριον κυρίου· καὶ ἐν	κιθάρᾳ	αἰνεῖτε αὐτόν» κιθάρα νοείσθω τὸ
[2, 4]	προφητεία, ἐξομολογεῖσθε τῷ κυρίῳ ἐν	κιθάρᾳ,	ἐν ψαλτηρίῳ δεκαχόρδῳ ψάλατε αὐτῷ,
[2, 4]	καὶ ἐν κιθάρᾳ αἰνεῖτε αὐτόν»	κιθάρα	νοείσθω τὸ στόμα, οἱονεὶ πλήκτρῳ
[2, 4]	κῶμος ὁ εὐχάριστος, κἂν πρὸς	κιθάραν	ἐθελήσῃς ἢ λύραν ᾄδειν τε
[2, 12]	ζῶμα, ἀμπέχονον, τρύφημα, παρυφές, ξυστίδα,	κιθῶνα,	βάραθρον, ἔγκυκλον, χιτώνιον. Τὰ μέγιστα
[2, 7]	τὴν Ἀντιόχειαν καὶ Συρίαν καὶ	Κιλικίαν	ἀδελφοῖς» ἐπιστέλλοντες ἔδοξεν» ἔφασαν τῷ
[2, 10]	τινας ἐκ γῆς Ἑβραίων καὶ	Κιλίκων	ἐκποριζόμενοι γῆς. Τὰ δὲ ἀμόργινα
[2, 10]	κατεαγότων τούτων δὴ τῶν τὴν	κιναιδίαν	τὴν ἄφωνον ἐπὶ ταῖς σκηναῖς
[2, 10]	τὸ γηγενὲς ὡς ἀληθῶς ἀπειροκαλίᾳ	κιναιδίας	ἐνδεικνύμενοι. Ὁ δὲ τῶν ἀρχόντων
[2, 8]	κακοὺς κακῶς ἀπολωλέναι χρῆναι τοὺς	κιναίδους	ἔφασκεν τοῦ μύρου τὴν ὠφέλειαν
[2, 2]	ἑξῆς. Ὁρᾶτε τοῦ ναυαγίου τὸν	κίνδυνον;	Περικλύζεται μὲν ἡ καρδία πολυποσίᾳ,
[2, 7]	δὲ ὠνόμασεν, ἐπεὶ μείζων ὁ	κίνδυνος	τῷ λῦσαι τὴν δέσιν τῆς
[2, 8]	διὰ τὴν προσηγορίαν τοῦ στεφάνου,	κινδύνου	δὲ διὰ τὴν ἄκανθαν· οὐδὲ
[2, 2]	δ´ οὐθὲν ἢ τὴν ὄψιν	κινεῖν	ἢ τὸ ὁρώμενον· ταὐτὸν γὰρ
[2, 10]	δὲ χρώματι γεγανωμένην· καὶ ἡ	κίνησις	αὐτῆς καὶ ἡ σχέσις πρὸς
[2, 7]	τοῦ τραχήλου ἐπιστροφὴ καὶ ἡ	κίνησις	εὐσταθὴς καὶ ἡ τῶν χειρῶν
[2, 8]	ἑλκυστικόν, ὑγραντικόν, σμηκτικόν, λεπτομερές, χολῆς	κινητικόν,	μαλακτικόν· ναρκίσσινον δὲ τὸ ἐκ
[2, 2]	μεθύων ὁ Θηβαῖος ἔλεγεν γέρων·	κινουμένη	μὲν γὰρ ὑπὸ τῆς τοῦ
[2, 2]	ἔκτισται ἀπ´ ἀρχῆς πινόμενος αὐτάρκης.	Κίρνασθαι	δὲ ἄριστον ὕδατι ὡς πλείστῳ
[2, 2]	τὸ αἷμα τῆς σταφυλῆς ὕδατι	κίρνασθαι	ἐθελήσαντος τοῦ λόγου, ὡς καὶ
[2, 2]	καὶ τὸ αἷμα αὐτοῦ σωτηρίᾳ	κίρναται.	Διττὸν δὲ τὸ αἷμα τοῦ
[2, 2]	ὡς αἷμα σαρκός. Ἀναλόγως τοίνυν	κίρναται	ὁ μὲν οἶνος τῷ ὕδατι,
[2, 12]	ἀπειραγαθίας· {Α. Μίτρας, ἀναδήματα, νίτρον,	κίσηριν,	στρόφιον, ὀπισθοσφενδόνην, κάλυμμα, φῦκος, περιδέραια,
[2, 8]	ἃς καὶ ἐπισφαλεῖς. Ὁ γοῦν	κιττὸς	ἐμψύχει, ἡ δὲ καρύα πνεῦμα
[2, 1]	ψήττας Ἀττικὰς καὶ τὰς Δαφνίους	κίχλας	χελιδονίους τε ἰσχάδας, δι´ ἃς
[2, 5]	εἰ μὲν ἐπὶ γυναικῶν γίνοιτο,	κιχλισμὸς	προσαγορεύεται, γέλως δέ ἐστι πορνικός,
[2, 10]	ἄνθρωπος ὁ ἐν τῷ παραδείσῳ	κλάδοις	καὶ φύλλοις τὴν σκέπην τῆς
[2, 1]	Λέγει γοῦν πῇ μέν· Ὅταν	κληθῇς	εἰς γάμους, μὴ κατάκεισο εἰς
[2, 1]	εἰς τὴν πρωτοκλισίαν, ἀλλ´ ὅταν	κληθῇς,	εἰς τὸν ἔσχατον τόπον ἀνάπιπτε»
[2, 10]	τολμηρότερος ἐκβήσεται, σῆψις καὶ σκώληξ	κληρονομήσουσιν	αὐτόν, καὶ ἐξαρθήσεται ἐν παραδειγματισμῷ
[2, 10]	ἀγρῷ ὄντα καὶ αὔριον εἰς	κλίβανον	βαλλόμενον ὁ θεὸς οὕτως ἀμφιέννυσι,
[2, 3]	ἐβένου καὶ ἐλέφαντος τρίποδες ἠσκημένοι	κλῖναί	τε ἀργυρόποδες καὶ ἐλεφαντοκόλλητοι χρυσόστικτοί
[2, 9]	κρύος εἴη, τὸ θάλπον. Ἡ	κλίνη	δὲ ἀπερίεργος ἔστω καὶ λείους
[2, 10]	ἄνθρωπος ὁ ἀναβαίνων ἐπὶ τῆς	κλίνης	αὐτοῦ, ὁ λέγων ἐν τῇ
[2, 2]	τὸν διυλισμένον οἶνον καὶ ἐπὶ	κλίνης	ἐλεφαντίνης» φησί, κατακείμενοι» καὶ ὅσα
[2, 3]	κακίω παρεχομένου κατάκλισιν τῆς ἐλεφαντίνης	κλίνης,	τῆς δὲ σισύρας ἱκανωτάτης οὔσης
[2, 9]	Ὁ δὲ Ὀδυσσεὺς τῆς νυμφιδίου	κλίνης	τὸ σκάζον λίθῳ ἐπανωρθοῦτο. Τοσαύτη
[2, 9]	κατήγοροι, καὶ ὁ ἐν τοῖς	κλινιδίοις	ἐλέφας ἀπολελοιπότος ψυχὴν σώματος οὐκ
[2, 3]	διδάσκουσα περιοριστέα τῆς εὐνομίας ἡμῶν·	κλιντῆρες	δὲ ἀργυροῖ καὶ λεκάναι καὶ
[2, 3]	τε καὶ χελώνης πεποικιλμέναι κύτει	κλισιάδες	στρωμναί τε ἁλουργεῖς καὶ ἄλλων
[2, 1]	οὐκ ἀχρεῖον τὸ ἐπανίστασθαι ταῖς	κλισίαις,	μονονουχὶ τὸ πρόσωπον ταῖς λοπάσιν
[2, 7]	Οἳ δὲ νέοι〉 ἐπὶ τὴν	κλισίαν	τὰς ὄψεις πήξαντες ἀμετασάλευτοι τοῖς
[2, 1]	ἐπιρριπτοῦντας, καθάπερ ἐκ νεοττιᾶς τῆς	κλισίας	προκύπτοντας, τὸ δὴ θρυλούμενον τοῦτο,
[2, 12]	τοὺς πλουσίους. Ἦ γὰρ οὐχὶ	κλοιὸς	τὸ χρυσοῦν ἐστι περιδέραιον καὶ
[2, 2]	καὶ ὥσπερ κυβερνήτης ἐν πολλῷ	κλύδωνι.	Ἐντεῦθεν καὶ ἡ ποιητικὴ ὠφελημένη
[2, 2]	νοῦς ὁ ἀνθρώπινος, περιφέρεται τῷ	κλύδωνι	ὑπερεχούσης τῆς μέθης, ἐνθαλαττεύων τε
[2, 10]	πῆχυς» Ἀλλ´ οὐ δημόσιος» καί·	Κνῆμαι	καλαί» Ἀλλὰ μόνου» φάναι, τοῦ
[2, 6]	τάττεται· οὐδὲ γὰρ γόνυ καὶ	κνήμη	τὰ μέλη ταῦτα οὐδὲ μὴν
[2, 7]	πταρμῶν οἱ ἐρεθισμοὶ ὑώδεις εἰσὶ	κνησμοί,	πορνείας ἀκολάστου μελετητικοί. Καὶ τὰς
[2, 10]	τινὸς κοῖλόν ἐστιν εἰς διακονίαν	κνηστιώντων	μορίων, ἀποτυφλοῦται δὲ ἐντεῦθεν ἡ
[2, 1]	ἀθύρῳ γλώττῃ κεχρημένοι δειπνάριά τινα	κνίσης	καὶ ζωμῶν ἀποπνέοντα, τὸ καλὸν
[2, 1]	Σκιάθῳ κεστρεῖς καὶ τὰς Πελωρίδας	κόγχας	καὶ τὰ ὄστρεια τὰ Ἀβυδηνά,
[2, 10]	οἱ πορφυρευταὶ καὶ αὐτὰ τὰ	κογχύλια	διὰ τὸ αἷμα τούτων ἐξανθεῖν
[2, 11]	καὶ τὰς Σικυωνίας καὶ τοὺς	κοθόρνους,	Περσικάς τε καὶ Τυρρηνικάς, προθεμένους
[2, 1]	ἐπιθυμίαις. Τὰ γὰρ βρώματα τῇ	κοιλίᾳ»	ἐξ ὧν ὁ σαρκικὸς ὄντως
[2, 1]	γαστέρα πεπιστευκότες, ὧν θεὸς ἡ	κοιλία	καὶ ἡ δόξα ἐν τῇ
[2, 1]	αὐτῇ, τὸν νοῦν ἐγκατορύξας τῇ	κοιλίᾳ,	τῷ ἰχθύι τῷ καλουμένῳ ὄνῳ
[2, 1]	φησίν, ἐσθίων ἐμπίμπλαται τῇ ψυχῇ,	κοιλίαι	δὲ ἀσεβῶν ἐνδεεῖς» ἀκαταπαύστου λιχνείας
[2, 1]	ὠθουμένης κατ´ ἔπειξιν ἀκοινώνητον εἰς	κοιλίαν	τῆς τροφῆς, ὥσπερ εἰς ἐφόδιον,
[2, 10]	ἡ δὲ ἐξυγρασμένη τροφὴ εἰς	κοιλίαν,	τὸ δάκρυον δὲ εἰς ὄμμα,
[2, 10]	φησίν, ἀπρεπεῖς ἀπόστρεψον ἀπ´ ἐμοῦ,	κοιλίας	ὄρεξις καὶ συνουσιασμὸς μὴ καταλαβέτωσάν
[2, 1]	ὃν ἔγωγε οὐκ ἂν αἰσχυνθείην	κοιλιοδαίμονα»	προσειπεῖν, καὶ δαιμόνων κάκιστον καὶ
[2, 10]	περιττόν. Διὸ καὶ μέχρι τινὸς	κοῖλόν	ἐστιν εἰς διακονίαν κνηστιώντων μορίων,
[2, 10]	μορίων, ἀποτυφλοῦται δὲ ἐντεῦθεν ἡ	κοιλότης·	οὐ γὰρ εἰς γένεσιν δεδημιούργηται.
[2, 10]	ἀπευθυσμένον λέγω· μόνην δὲ ἄρα	κοιλότητα	ἔχει πολλήν, ᾗ τὴν λαγνείαν
[2, 10]	παρήγγειλεν. Καὶ μετὰ ἄρρενος οὐ	κοιμηθήσῃ	κοίτην γυναικείαν, βδέλυγμα γάρ ἐστι.
[2, 9]	εἰς ὕπνον περικόπτωμεν καταφορᾶς, νηφαλιώτερον	κοιμηθησόμεθα·	οὐ» γὰρ χρὴ παννύχιον εὕδειν»
[2, 1]	ἐμπιμπλάμενον ζῆν καὶ μηδέποτε μόνον	κοιμώμενον	νύκτωρ, καὶ ὅσα τούτῳ ἐπιτηδεύματα
[2, 12]	λόγον, πάντα ποιήσας ὑπὲρ πάντων.	Κοινὰ	οὖν τὰ πάντα καὶ μὴ
[2, 12]	τοῦ ἀναγκαίου, καὶ τὴν χρῆσιν	κοινὴν	εἶναι βεβούληται. Ἄτοπον δὲ ἕνα
[2, 10]	αὐτὰ τῷ ἐσθίειν καὶ πίνειν.	Κοινῆς	οὖν οὔσης τῆς χρείας τὴν
[2, 1]	τὰ εἰσερχόμενα εἰς τὸ στόμα	κοινοῖ	τὸν ἄνθρωπον» ἀλλὰ ἡ περὶ
[2, 1]	τῷ θεῷ· οὐδὲ τὰ εἰσιόντα	κοινοῖ	τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὰ ἐξιόντα»
[2, 6]	ἐξιόντα» φησίν, ἐκ τοῦ στόματος	κοινοῖ	τὸν ἄνθρωπον» κοινὸν καὶ ἐθνικὸν
[2, 10]	ἄλλη δὲ ἐσθὴς ἀπονεμητέα γυναιξίν·	κοινὸν	γὰρ ἀμφοῖν τὸ σκέπεσθαι κατὰ
[2, 10]	γὰρ τὸ δεῖσθαι τῶν σκεπόντων	κοινὸν	ἑκατέροις, οὕτως καὶ τὰ σκέποντα
[2, 1]	κύριε, ὅτι οὐδέποτε ἔφαγον πᾶν	κοινὸν	καὶ ἀκάθαρτον. Καὶ ἡ φωνὴ
[2, 6]	τοῦ στόματος κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον»	κοινὸν	καὶ ἐθνικὸν καὶ ἀπαίδευτον καὶ
[2, 12]	τῶν ἑαυτοῦ πρότερος μεταδοὺς καὶ	κοινὸν	πᾶσιν ἀνθρώποις τὸν ἑαυτοῦ ἐπικουρήσας
[2, 1]	ὁ θεὸς ἐκαθάρισεν, σὺ μὴ	κοίνου.	Καὶ ἡμῖν δὲ ἄρα ἀδιάφορος
[2, 10]	ὀρθῶς παντὸς μᾶλλον μή ποτε	κοινωνεῖν	καθάπερ θηλειῶν πρὸς μῖξιν ἀφροδισίων
[2, 8]	τὴν τελετὴν ὑπερκάονται. Οὐ δὴ	κοινωνητέον	οὐδ´ ὁπωστιοῦν δαίμοσιν, ἀλλ´ οὐδὲ
[2, 12]	χειρῶν ὑμῶν κόσμος ἅγιος, εὐμετάδοτος	κοινωνία	καὶ ἔργα οἰκουρίας. Ὁ γὰρ
[2, 12]	δὲ τὸ γένος ἡμῶν ἐπὶ	κοινωνίᾳ	ὁ θεὸς αὐτὸς τῶν ἑαυτοῦ
[2, 1]	ἀγαθὴ γὰρ κουροτρόφος {αὐτάρκεια} εἰς	κοινωνίαν	ἀγάπη ἐφόδιον ἔχουσα πλούσιον, τὴν
[2, 1]	ἀβλαβῆ καὶ ἀπροσκορῆ τῆς συνουσίας	κοινωνίαν,	ἀδιάφορον δὲ ἡγουμένους τῶν εἰσκομιζομένων
[2, 10]	εὐνὰς καὶ τὰς ἀσυμφυεῖς ἀνδρογύνους	κοινωνίας,	ἑπομένους τῇ φύσει αὐτῇ ἀπαγορευούσῃ
[2, 1]	ἀπόλαυσιν ἔρημον, ἀλλ´ εἰς μετάδοσιν	κοινωνικὴν	ἐπιτήδειος. Διὸ παραφυλακτέον τῶν βρωμάτων
[2, 1]	τὸ δεῖπνον, δεῖγμα δὲ εὐνοίας	κοινωνικῆς	καὶ εὐμεταδότου. Μὴ βλασφημείσθω οὖν
[2, 12]	μὴ τρυφήσω; οὐκ ἀνθρώπινον οὐδὲ	κοινωνικόν,	ἐκεῖνο δὲ μᾶλλον ἀγαπητικόν· πάρεστί
[2, 3]	ἐπαινοῦμεν καὶ φυλάττομεν ῥᾳδίως καὶ	κοινωνοῦμεν	εὐκόλως αὐτῶν, ἀμείνω〉 Ἀμείνω δὴ
[2, 1]	κατατεθνειώτων. Οὐ γὰρ θέλω ὑμᾶς	κοινωνοὺς	δαιμονίων γίνεσθαι» ὁ ἀπόστολος λέγει,
[2, 4]	ᾆσμα τὸ καλούμενον σκολιὸν ᾔδετο,	κοινῶς	ἁπάντων μιᾷ φωνῇ παιανιζόντων, ἔσθ´
[2, 4]	μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ	κοίταις	καὶ ἀσελγείαις» σχολάζοντας. Σῦριγξ μὲν
[2, 10]	τοὺς σώφρονας· οὔτε ἐπ´ ἀλλοτρίᾳ	κοίτῃ	πόθον αἰσχρὸν ἔχοντας οὐδὲ ἐπ´
[2, 10]	Καὶ μετὰ ἄρρενος οὐ κοιμηθήσῃ	κοίτην	γυναικείαν, βδέλυγμα γάρ ἐστι. Πρὸς
[2, 10]	νυκτὸς δὲ ἀναλύοντες, ἐπὴν εἰς	κοίτην	ἴωμεν· εἰ γὰρ σεμνότητα ἀσκητέον,
[2, 10]	τοῦ πλησίον σου οὐ δώσεις	κοίτην	σοῦ σπέρματος τοῦ ἐκμιανθῆναι πρὸς
[2, 2]	πεπαιδευμένῳ οἶνος, καὶ ἐπὶ τῆς	κοίτης	αὐτοῦ ἀναπαύσεται. ~Ὅτι οὐ χρὴ
[2, 9]	καὶ τῆς νυκτὸς ἀνεγερτέον τῆς	κοίτης	καὶ τὸν θεὸν εὐλογητέον· μακάριοι
[2, 9]	μὴ ἀπολισθανόντων. Μάλιστα δὲ τῆς	κοίτης	τὸ μαλθακὸν συμμέτρως ἀρρενιστέον. Οὐ
[2, 10]	χλωρὸν ἕτερον ῥοδομιγές τε καὶ	κοκκοβαφὲς	καὶ ἄλλα μυρία διὰ σπουδῆς
[2, 8]	τὸν δεδοξασμένον, αἱμάσσει δὲ καὶ	κολάζει	τοὺς ἠπιστηκότας. Ναὶ μὴν καὶ
[2, 10]	ἔνθα δοξοκαλία καὶ δοξοκοπία καὶ	κολακεία	καὶ πλάνη· οἱ δὲ τὴν
[2, 1]	οἰκεῖαι τοῖς ὀνόμασιν καὶ γαλαῖ	κόλακές	τε καὶ μονομάχαι καὶ τὰ
[2, 1]	τὴν οὐκ ἐσομένην ζωήν, μόνην	κολακεύοντας	τὴν κατάποσιν, δι´ ἣν πολυτιμότεροι
[2, 6]	καὶ ὀνείδους διὰ τοῦτο καὶ	κολάσεως	ἀξία· μόνον γὰρ τῷ ὄντι
[2, 1]	ἀπὸ ἀνδρὸς ἕως γυναικός, ἑκάστῳ	κολλυρίδα	ἄρτου καὶ ἐσχαρίτην καὶ λάγανον
[2, 6]	γίνεσθε» φησὶν ἀποστυγοῦντες τὸ πονηρὸν	κολλώμενοι	τῷ ἀγαθῷ· ὁ γὰρ μετὰ
[2, 10]	γυναῖκες ἀποστήσουσι συνετούς, καὶ ὁ	κολλώμενος	πόρναις τολμηρότερος ἐκβήσεται, σῆψις καὶ
[2, 10]	πυρός, ὃ δὲ ἀνέθαλλεν ἐν	κόλποις	τοῦ πατρός. Ἄγαμαι τῶν Λακεδαιμονίων
[2, 2]	χείλη, ὀφθαλμοὶ δὲ παρατρέπονται, οἷον	κολυμβώσης	τῆς ὄψεως ὑπὸ τοῦ πλήθους
[2, 10]	ἐπ´ ἄκρους καθιέντας τοὺς πόδας	κομιδῇ	ἀλαζονικόν, ἐμποδὼν τῇ ἐνεργείᾳ τοῦ
[2, 4]	ἄτακτοι καὶ ἀπρεπεῖς καὶ ἀπαίδευτοι	κομιδῇ	γίγνοιντο ἂν κυμβάλοις καὶ τυμπάνοις
[2, 1]	ἐμφαίνει ἡ βρῶσις ἡ Χριστοῦ·	κομιδῇ	δὲ ἄλογον καὶ ἀχρεῖον καὶ
[2, 2]	γένωνται πλατυνομένου τοῦ στόματος, στεναῖς	κομιδῇ	κατὰ τὸ στόμιον ἀλαβάστροις ἀσχημόνως
[2, 10]	παρὰ φύσιν καταισχύνειν πόρους ἄθεον	κομιδῇ.	Ὁρᾶτε γοῦν ὁ πάνσοφος Μωσῆς
[2, 3]	ἐπὶ τοῖς σκεύεσι μεγαλαυχεῖν αἰσχρὸν	κομιδῇ·	οὐ γὰρ σπουδάζειν ἔτι περὶ
[2, 10]	θεατὰς ἐπιστρέφειν· αἳ δὲ ὀλίγον	κομιδῇ	τὸ λοιπὸν τῆς ἀμπεχόνης ὑφαίνουσαι
[2, 12]	τυχόντων τὴν ἀπὸ τῶν περιττῶν	κομιζομένη	χρείαν. Τὸ γὰρ λιτόν, ᾗ
[2, 8]	παρὰ τὸ δεῖπνον τὸ ἅγιον	κομίσασα	ἡ γυνὴ τοὺς πόδας ἤλειφεν
[2, 4]	παννυχίδες αἱ μάταιοι ἐπὶ παροινίᾳ	κομῶσαι·	ὃ μὲν γάρ ἐστι μεθυστικὸς
[2, 11]	τὸ πελάζειν μοι δοκεῖν τῇ	κόνει	τὼ πόδε. Τῆς λιτῆς ὑποδέσεως
[2, 11]	ἀνυποδησίαν, βλαύταις ἢ φαικασίοις χρηστέον·	κονίποδας	αὐτὰ ἐκάλουν οἱ Ἀττικοί, διὰ
[2, 1]	ὄψων, ἃ μετ´ ὀλίγον ἐκδέχεται	κοπρών,	ἡμῖν δὲ τοῖς θηρωμένοις τὴν
[2, 7]	ἡ φάτνη ἅμα καὶ ὁ	κοπρών·	καὶ γὰρ οἱ πολλοὶ ἀπομύττονται
[2, 10]	καὶ ἀχλὺν περισκεδάννυσι τοῖς αἰσθητηρίοις,	κόπτει	δὲ καὶ τοὺς τόνους. Σαφὲς
[2, 10]	ἐναργὲς ὑπόδειγμα ἐπιφέρει. Κατανοήσατε τοὺς	κόρακας,	ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν,
[2, 2]	οὖν τοὺς παῖδας καὶ τὰς	κόρας	ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἀπέχεσθαι
[2, 8]	λογικωτέρα, τούτοις ἡ ἀπόλαυσις ἐπιψογωτέρα	κορασιώδεις	ὀδμὰς ἐπιφερομένοις. Τούτων δὲ τῶν
[2, 2]	πῃ ἄρα καὶ ἡμῖν ὡς	Κορινθίοις	ὁ ἀπόστολος χαλεπήνας εἴπῃ· Συνερχομένων
[2, 12]	μὲν οὖν τὰ κόσμια ὥσπερ	κοροκόσμια	ἀποσκορακιστέον ὅλον καὶ αὐτὸν παραιτουμέναις
[2, 10]	ὁπόταν αἴσθηται τῆς καταγνώσεως ὁ	κόρος.	~Ῥημάτων δὲ ἀκολάστων καὶ σχημάτων
[2, 10]	δὲ καὶ ἡ ἔνδεια τοῦ	κόρου,	δι´ οὗ φλεγμαίνουσαι αἱ ἐπιθυμίαι
[2, 10]	παθήματα, ἐξ ὧν τὸ ἀκόλαστον	κορυφοῦται	ἦθος· λέγει δὲ ἡ γραφή·
[2, 12]	πᾶσαν σπουδὴν πεποιημέναι, ἐξὸν ἁγίῳ	κοσμεῖσθαι	λίθῳ, τῷ λόγῳ τοῦ θεοῦ,
[2, 12]	ὑπὸ Χριστοῦ παιδαγωγουμέναις οὐ χρυσίῳ	κοσμεῖσθαι	προσήκει, ἀλλὰ τῷ λόγῳ, δι´
[2, 12]	αὐτῆς» καὶ τὴν αἰτίαν τοῦ	κοσμήματος	ἐπήγαγεν εἰπών· Καὶ ἐπορεύετο ὀπίσω
[2, 8]	πλεκτὸν στέφανον ἐξ ἀκηράτου λειμῶνος	κοσμήσαντας	οἴκοι περιφέρειν οὐ σωφρόνων· οὐ
[2, 10]	ἐφάπτεσθαι γλίχεσθαι καταλείποντας τὰ τῇδε	κόσμια	αὐτῷ κόσμῳ χαίρειν πρὶν ἢ
[2, 12]	χρυσᾶ» φησίν, ἐποίησαν τῇ Βάαλ»	κόσμια	δηλονότι· καὶ ἐναργέστατα ἐπαπειλῶν καὶ
[2, 12]	ἢ μοιχείας σύμβολον αἰνιττόμενος τὰ	κόσμια·	χρυσοῦς γὰρ εἶπεν κἀκείνους Ὅμηρος
[2, 12]	φράσασιν. Καθόλου μὲν οὖν τὰ	κόσμια	ὥσπερ κοροκόσμια ἀποσκορακιστέον ὅλον καὶ
[2, 12]	τὸν κόσμον. Χρὴ γὰρ εἶναι	κοσμίας	ἔνδοθεν καὶ τὴν ἔσω γυναῖκα
[2, 3]	οὐρανῶν, νοσοῦντες μὲν περὶ τὰ	κοσμικά,	ὑπερηφάνως δὲ ζῶντες διὰ τὰς
[2, 2]	διώκουσιν εἰς παρανομίας ἐκκαλούμενοι τὸν	κόσμιον.	Ἐνθένδε ἤδη τῆς ἡλικίας τὸ
[2, 6]	αὐτόν, οὐχὶ δὲ ἴδιον καὶ	κόσμιον	καὶ σώφρονα. Πρὸς δὲ τὴν
[2, 2]	δίψα, κἂν βράδιον πίῃς, τὸ	κόσμιον	προσλαβοῦσα, κοσμίως καταμεριζομένου τοῦ ποτοῦ·
[2, 10]	ἐπὶ τὸ ὄντως καλὸν καὶ	κόσμιον	σπεύδειν καὶ τούτου μόνου ἐφάπτεσθαι
[2, 5]	ἁρμονίαν τοῦ προσώπου, καθάπερ ὀργάνου,	κόσμιος	ἄνεσις μειδίαμα κέκληται— διάχυσις οὕτως
[2, 5]	μὲν δεῖ τρόπον ἐξαγόμενος ἐμφαίνει	κοσμιότητα,	μὴ ταύτῃ δὲ χωρῶν ἀκολασίαν
[2, 12]	ἀψύχων κοσμίων τὸ φίλους κεκτῆσθαι	κοσμίους;	Τίνα δὲ ἂν ἀγροὶ τοσοῦτον
[2, 12]	δὲ ἡμῶν τὰς γυναῖκας τυπικώτατα	κοσμίων	ἀποσχέσθαι. Τὸ γοῦν ἐκπορνεῦσαν τῆς
[2, 12]	ἄχθομαι λέγων τὸ πλῆθος τῶν	κοσμίων,	τὰς δὲ καὶ θαυμάζειν ἔπεισί
[2, 12]	Πόσῳ δὲ ὠφελιμώτερον τῶν ἀψύχων	κοσμίων	τὸ φίλους κεκτῆσθαι κοσμίους; Τίνα
[2, 2]	δὲ ὡς παρόντος τοῦ κυρίου	κοσμίως	ἀναστρεπτέον ἡμῖν, μή πῃ ἄρα
[2, 2]	γυμνοῦσι δὲ τοὺς τραχήλους, οὐ	κοσμίως,	ἐμοὶ δοκεῖν, καὶ τὸν λάρυγγα
[2, 1]	ἁπάσης καὶ ἀκρασίας, τῶν παρατιθεμένων	κοσμίως	ἐφαπτομένοις, ἀμόλυντον καὶ τὴν χεῖρα
[2, 2]	βράδιον πίῃς, τὸ κόσμιον προσλαβοῦσα,	κοσμίως	καταμεριζομένου τοῦ ποτοῦ· οὐ γὰρ
[2, 2]	ὡς ἡμεῖς; οὐχὶ ἀστείως; οὐχὶ	κοσμίως;	οὐκ ἐπιλελογισμένως; Εὖ γὰρ ἴστε,
[2, 10]	εὐπρεπές. Καίτοι δυνατὸν ἀποφθέγξασθαι μάλα	κοσμίως	τὴν ἀστείαν ἐκείνην φωνὴν πρὸς
[2, 7]	σὺν τῷ ἐκπνεομένῳ ἀέρι σχηματιζομένῳ	κοσμίως	τῷ στόματι, οὐχὶ δὲ τραγικῶν
[2, 10]	τοῦ γάμου τοῦ σώφρονος, τὸν	κόσμον	ἀντικαταλλαττομένη τἀνδρὸς κατὰ τὰ αὐτὰ
[2, 12]	ἐπιψόγως πάντα τὸν γυναικεῖον καταλεγόμενος	κόσμον	Ἀριστοφάνης ἐν Θεσμοφοριαζούσαις ὑποδείκνυσιν. Παραθήσομαι
[2, 10]	ἑταίραις ἀνθίνας ἐσθῆτας καὶ χρυσοῦν	κόσμον	ἐπέτρεψεν φορεῖν, ἀφαιρουμένη τῶν δοκίμων
[2, 12]	λίθους καὶ τὸν χρυσοῦν τοῆσθαι	κόσμον.	Λίθους δὲ πελίους ἢ χλωροὺς
[2, 2]	τὸν ἐργάτην ἐξ Ἀδάμ, τὸν	κόσμον	ὅλον αἵματι πληρώσας ἀμπέλου, ποτὸν
[2, 1]	οὗτοι ἐοίκασιν εἰς ἡδυπάθειαν τὸν	κόσμον,	ταγήνοις σίζουσιν» περιηχούμενοι, ἀμφὶ τὴν
[2, 10]	πίστεως συνυφασμένον ἀκήρατον τῶν ἠλεημένων	κόσμον	τῆς ἐκκλησίας δεδήλωκεν, ἐν ᾗ
[2, 12]	τῶν Ἑβραίων, εἰ περιελόμενοι τὸν	κόσμον	τῶν γυναικῶν ἔρριψαν ἢ ἐχώνευσαν
[2, 7]	ᾔδει, μάψ, ἀτὰρ οὐ κατὰ	κόσμον.	Φοβερὸς ἐν πόλει αὐτοῦ ἀνὴρ
[2, 12]	ὅλον καὶ αὐτὸν παραιτουμέναις τὸν	κόσμον.	Χρὴ γὰρ εἶναι κοσμίας ἔνδοθεν
[2, 12]	μὲν καρποῖς τῶν χειρῶν ὑμῶν	κόσμος	ἅγιος, εὐμετάδοτος κοινωνία καὶ ἔργα
[2, 12]	ἀμείνων ἂν εἴη τῶν ὤτων	κόσμος	εἰς τοὺς κατὰ φύσιν τῆς
[2, 10]	ᾖ λελεγμένον; Ἀγρὸς γὰρ ὁ	κόσμος»	καὶ πόα ἡμεῖς οἱ τῇ
[2, 12]	καὶ τὰς ἄλλας γυναῖκας ὁ	κόσμος	ὁ χρυσοῦς δελέατι προσχρώμενος τοῦ
[2, 10]	δὲ πάντα τὰ ἔθνη τοῦ	κόσμου	ζητεῖ. Οἱ ἄτακτοι καὶ ἀνόητοι
[2, 8]	κεφαλῆς συμβολικῶς ἐπιφερόμενοι λελήθεσαν κεφαλὴν	κοσμούμενοι	κυρίῳ. Λίθος γέ τοι τίμιος
[2, 10]	εἶδος, ἀνεδοῦντο χρυσῶν ἐνέρσει τεττίγων	κοσμούμενοι,	τὸ γηγενὲς ὡς ἀληθῶς ἀπειροκαλίᾳ
[2, 12]	δι´ ἔργων ἀγαθῶν σφᾶς αὐτὰς»	κοσμουσῶν.	Καὶ γὰρ εἰκότως ἀπεῖναι αὐτῶν
[2, 1]	φησίν, ὅτι οὐδὲν εἴδωλον ἐν	κόσμῳ,	ἀλλὰ μόνος ὄντως ἐστὶν εἷς
[2, 8]	πόδας ἐχρίσθη κύριος τῆς ἐν	κόσμῳ	ἀναστροφῆς ἀπαλλαττόμενος· μυρίζονται γὰρ οἱ
[2, 8]	τὸν δεσπότην· ἀμέλει καὶ τῷ	κόσμῳ	τοῦ σώματος, ταῖς θριξὶ ταῖς
[2, 10]	καταλείποντας τὰ τῇδε κόσμια αὐτῷ	κόσμῳ	χαίρειν πρὶν ἢ τέλεον καταδαρθεῖν.
[2, 10]	καὶ τὴν φωνήν— οἷον ὁ	κόσσυφος	ξανθὸς μὲν ἐκ μέλανος, παταγητικὸς
[2, 12]	χρυσὸν ἔχων πόλεμον κίεν ἠύτε	κούρη	νηπίη. Ἀλλὰ γὰρ τὴν μὲν
[2, 1]	ἀπαιδαγώγητον οὐδὲ τοῦτο· ἀγαθὴ γὰρ	κουροτρόφος	{αὐτάρκεια} εἰς κοινωνίαν ἀγάπη ἐφόδιον
[2, 1]	ἀναδόσεις καὶ τοῦ σώματος τὴν	κουφότητα	χρησιμεῦον, ἐξ ὧν αὔξησίς τε
[2, 7]	τὸ μετακινούμενον ἐναλλάττειν τὸ σχῆμα,	κουφότητος	σύμβολον. Σώφρονος δὲ εὐθέως ἐν
[2, 1]	τοιαῦτα, οὔθ´ οὕτω θαυμαστῇ φύσει	κραθήσεται.	Οὐ γὰρ ἄπυστος ἦν ὁ
[2, 2]	ζῆν οὐδὲν ἀλλ´ ἢ κῶμος,	κραιπάλη,	βαλανεῖα, ἄκρατος, ἀμίδες, ἀργία, πότος.
[2, 2]	ἡ ἐκ τῆς χρήσεως ἀκοσμία,	κραιπάλη	δὲ ἡ ἐπὶ τῇ μέθῃ
[2, 2]	φιλοτησίας ὀνόματι, ἄλλους δὲ πλήρεις	κραιπάλης,	αὐχμῶντας, ὠχριῶντας, τὰ πρόσωπα πελιδνοὺς
[2, 3]	ποιότητος ἡ ὕλη λυμαινομένη τὸ	κρᾶμα	καὶ ἔστιν ἐπιβλαβὴς ἡ πόσις
[2, 2]	μὲν εἰς πίστιν εὐωχεῖ, τὸ	κρᾶμα,	τὸ δὲ εἰς ἀφθαρσίαν ὁδηγεῖ,
[2, 2]	σῶμα καὶ ψυχήν, τὸ θεῖον	κρᾶμα	τὸν ἄνθρωπον τοῦ πατρικοῦ βουλήματος
[2, 2]	πληρώσας ἀμπέλου, ποτὸν ἀληθείας, τὸ	κρᾶμα	τοῦ νόμου τοῦ παλαιοῦ καὶ
[2, 3]	γὰρ αὐτοῖς ἐγχέαι τις θερμοῦ	κράματος,	διαπυρουμένων τῶν σκευῶν ἐπώδυνος ἡ
[2, 2]	ταύτῃ πρὸς ὑγείαν συνεργεῖ ἡ	κρᾶσις	ἡ ἀμφοῖν, ὕδατός τε καὶ
[2, 2]	πνεῦμα, ἡ δὲ ἀμφοῖν αὖθις	κρᾶσις	ποτοῦ τε καὶ λόγου εὐχαριστία
[2, 10]	οἱ ἐπιμελεῖς στολισμοὶ καὶ τῶν	κρασπέδων	αἱ ἀπαιωρήσεις καὶ τῶν σχημάτων
[2, 10]	ἀλλοτρίας ὡς ἰδίας ἀφορᾶν θυγατέρας	κρατεῖν	τε ἡδονῶν γαστρός τε ἔτι
[2, 2]	γὰρ μέχρι τῶν ὕβρεως προϊτέον	κρατήρων.	Τοῖς δὲ ἤδη παρηβηκόσιν ἱλαρώτερον
[2, 10]	κακουργίαν· οὐ γὰρ εἰς τὴν	Κράτητος	πήραν μόνον, ἀλλ´ οὐδὲ εἰς
[2, 9]	συμπαθείας καὶ αὐτῆς αὑτῇ τὰ	κράτιστα	συμβουλευούσης· ψυχῆς δὲ ὄλεθρος τὸ
[2, 1]	ἀπόστολος, καὶ γυναῖκας περιάγεσθαι; Ἀλλὰ	κρατοῦντες	δηλονότι τῶν ἡδονῶν κωλύομεν τὰς
[2, 10]	ἡμῖν χωροίη ὁ βίος ἅπας	κρατοῦσι	τῶν ἐπιθυμιῶν ἄνωθεν μὴ κτείνουσί
[2, 1]	μὲν οὖν τὸ μὴ φαγεῖν	κρέα	μηδὲ οἶνον πιεῖν» αὐτός τε
[2, 12]	διὰ Σολομῶντος τὸ πνεῦμα λέγει〉	κρεῖσσον	γὰρ αὐτὴν ἐμπορευθῆναι ἢ χρυσίου
[2, 10]	τὴν σκέπην, οἶμαι, αὐτὸ αὑτῆς	κρεῖττον	ἀποφαίνειν τὸ σκεπόμενον, ὡς τὸ
[2, 7]	τοῦ σκώπτειν σκαλεύομεν; Σιωπᾶν δὲ	κρεῖττον	ἢ ἀντιλέγειν ἁμαρτίαν ἀμαθίᾳ προσφερομένους.
[2, 2]	ἴσθι οἰνοπότης μηδὲ ἐκτείνου συμβολαῖς,	κρεῶν	ἀγορασμοῖς, πᾶς γὰρ μέθυσος καὶ
[2, 1]	καὶ ἀκροδρύων καὶ λαχάνων ἄνευ	κρεῶν	μετελάμβανεν, Ἰωάννης δὲ ὑπερτείνας τὴν
[2, 1]	ζωμῶν ἄνευ. Κἂν ὀπτοῦ δέῃ	κρέως	ἢ ἑφθοῦ, μεταδοτέον. Ἔχετέ τι
[2, 3]	Ἢ ἐπὶ τὴν μοῖραν τοῦ	κρέως	Ἰνδικὸν σίδηρον χαλκευτέον, καθάπερ συμμαχικόν
[2, 11]	διαλίθους τῶν σανδαλίων ματαιοτεχνίας καὶ	κρηπῖδας	Ἀττικὰς καὶ τὰς Σικυωνίας καὶ
[2, 2]	καὶ ὁ εὔπνους Λέσβιος καὶ	Κρής	τις γλυκὺς καὶ Συρακούσσιος ἡδὺς
[2, 4]	Ἀρκάδες, Σικελοὶ δὲ πηκτίσιν καὶ	Κρῆτες	λύρᾳ καὶ Λακεδαιμόνιοι αὐλῷ καὶ
[2, 8]	μυκτήρων. Καθάπερ οἱ βόες τοῖς	κρίκοις	καὶ τοῖς σχοίνοις, οὕτω δὲ
[2, 1]	οἴκῳ ἐσθιέτω, ἵνα μὴ εἰς	κρίμα	συνέρχησθε. ~Ἀφεκτέον οὖν δουλοπρεπείας ἁπάσης
[2, 10]	τῶν ἐκτός, κατανοήσατε» λέγων τὰ	κρίνα	πῶς οὔτε νήθει οὔτε ὑφαίνει,
[2, 3]	ὅλον τὸν βίον σκυβάλων ἄξιον	κρίνεσθαι	τὸ χρυσίον. Νυνὶ δὲ ἡ
[2, 7]	ἀλλὰ καὶ ἐκ λόγων ἄνθρωπος	κρίνεται.	Ἐν συμποσίῳ δέ» φησί, μὴ
[2, 1]	μὴ ἐσθίων τὸν ἐσθίοντα μὴ	κρινέτω.	Μικρὸν δὲ ὑποβὰς καὶ τὴν
[2, 8]	ῥόδων κάλυξιν ἢ ἴοις ἢ	κρίνοις	ἢ ἄλλοις τισὶ τοιούτοις ἄνθεσι
[2, 1]	καλεῖ τῶν ἀπίστων καὶ πορεύεσθαι	κρίνομεν—	καλὸν γὰρ μὴ συναναμίγνυσθαι τοῖς
[2, 8]	ἀρχῆς ῥόδων τῶν ἐκ Πιερίας·	κρίνῳ	δὲ ἥδεσθαι τὴν Ἥραν φασὶν
[2, 10]	εὐανθέστερον ἀνθέων; Τί δὲ ἐπιτερπέστερον	κρίνων	{ἢ μύρων} ἢ ῥόδων; Εἰ
[2, 8]	ἔστι πολυωφελῆ· σούσινον μὲν ἐκ	κρίνων	καὶ λειρίων, ἔστι δὲ θερμαντικόν,
[2, 8]	Ἐπιτηδεύουσι δὲ καὶ τὸ ἀπὸ	κρίνων	μύρον καὶ τὸ ἀπὸ τῆς
[2, 6]	ἀποδώσει λόγον κυρίῳ ἐν ἡμέρᾳ	κρίσεως.	Αὖθίς τε ἐκ τοῦ λόγου
[2, 6]	εἰπὼν τὸν ἀδελφὸν ἔνοχος εἰς	κρίσιν,	τί περὶ τοῦ μωρολογοῦντος ἀποφανούμεθα;
[2, 2]	Τίνι οὐαί; Τίνι θόρυβος; Τίνι	κρίσις;	Τίνι ἀηδεῖς λέσχαι; Τίνι συντρίμματα
[2, 8]	οἰνοῦσθαι ἐπιτέτραπται. Ναὶ μὴν ὁ	κρόκος	καὶ τῆς κύπρου τὸ ἄνθος
[2, 10]	τουτοΐ— τόν τε μυροβαφῆ ἐκεῖνον	κροκωτὸν	καὶ τῶν ὑμενίνων τῶν περιόπτων
[2, 10]	καθήμεθα» φησὶν ἡ κωμῳδία, ἐξηνθισμέναι,	κροκωτοφοροῦσαι	καὶ κεκαλλωπισμέναι; Παραινεῖ δὲ διαρρήδην
[2, 10]	ὡς χρυσὸς διαπρέπει» καὶ οἱ	κροσσοί,	οἱ ἐκλεκτοί, οἱ χρυσοῖ. Εἰ
[2, 10]	σου ἐν ἱματισμῷ διαχρύσῳ καὶ	κροσσωτοῖς	χρυσοῖς περιβεβλημένη» οὐκ ἐσθῆτα τὴν
[2, 4]	καὶ χοροῖς καὶ ὀρχήμασιν καὶ	κροτάλοις	Αἰγυπτίων καὶ τοιαύταις ῥᾳθυμίαις σάλοι
[2, 6]	εἰς θραῦσιν τῆς ψυχῆς τὸ	κροῦμα	τῆς πορνείας· τοὺς δὲ ὀφθαλμοὺς
[2, 4]	τὴν γλῶτταν λέγει, ἣ τοῖς	κρουομένοις	ἐπηχεῖ χείλεσιν. Διὰ τοῦτο ἐπεφώνησεν
[2, 4]	νοείσθω τὸ στόμα, οἱονεὶ πλήκτρῳ	κρουόμενον	τῷ πνεύματι· ἐν τυμπάνῳ καὶ
[2, 4]	ἐναρμόνιον εἴληφε τὴν τάσιν, καὶ	κρουόμενον	τῷ πνεύματι τοὺς φθόγγους ἀποδίδωσι
[2, 9]	τῶν γάμων, ἵνα ἐλθόντος καὶ	κρούσαντος	ἀνοίξωσιν εὐθέως αὐτῷ. Μακάριοι οἱ
[2, 10]	αὐτὴ τὸν ὅμοιον τρόπον τῷ	κρύει	πεπονημένη μαραίνεται· πυκνουμένης γὰρ τῆς
[2, 10]	ἢ σκέπης σώματος, πρὸς ἀπαλέξησιν	κρυμῶν	τε ὑπερβολῆς καὶ καυμάτων ἐπιτάσεως,
[2, 9]	θέρος εἴη, τὸ σκέπον, εἰ	κρύος	εἴη, τὸ θάλπον. Ἡ κλίνη
[2, 10]	ὠφέλιμος— οὐ γὰρ πρὸς τὸ	κρύος	εὔθετος— οὔτε πρὸς σκέπην ἔχει
[2, 2]	ὀρθῷ χειμῶνος μὲν διὰ τὸ	κρύος	πίνειν μέχρι τοῦ μὴ ῥιγοῦν,
[2, 10]	ἐσθής, τὸ σχῆμα τῆς γυμνότητος	κρύπτειν	μὴ δυναμένη· προσπίπτουσα γὰρ ἡ
[2, 10]	σκέπην ταύτην παραληπτέον, καθ´ ἣν	κρύπτειν	ὄμματα θηλειῶν χρεών. Εἰ γὰρ
[2, 10]	Ἡσαΐου λέγων· Οὐαὶ οἱ ἐν	κρυφῇ	βουλὴν ποιοῦντες, καὶ ἐροῦσι· τίς
[2, 10]	ἐνδυόμενοι {καὶ ποδήρεις ἠμπίσχοντο· καὶ	κρωβύλον,	ὃ ἐμπλοκῆς ἐστιν εἶδος, ἀνεδοῦντο
[2, 10]	κρατοῦσι τῶν ἐπιθυμιῶν ἄνωθεν μὴ	κτείνουσί	τε τὸ ἐκ προνοίας θεϊκῆς
[2, 1]	τὰ παρὰ τοῖς Ἀσκραίοις τεῦτλα,	κτένας	τε ἐκζητοῦσιν Μηθυμναίους καὶ ψήττας
[2, 3]	τε καὶ δημοσίᾳ ἐστὶν ἐπίφθονον	κτῆμα»	τὴν χρείαν ὑπερβεβηκὸς κτήσασθαί τε
[2, 3]	τὴν εἰς ἀνθρώπους εὐεργεσίαν κεκτημένος,	κτῆμα	τιμαλφέστατον. Ἐγὼ δὲ καὶ Πλάτωνα
[2, 3]	θεράποντας θεοῦ χρὴ καὶ τὰ	κτήματα	καὶ τὰ ἐπ´ αὐτοῖς ἔπιπλα
[2, 5]	τιμιώτερον πάντων τῶν ἐν ἀνθρώποις	κτημάτων	καταμωκώμενοι, τὸν λόγον; Χλεύη μὲν
[2, 3]	ἐπίφθονον κτῆμα» τὴν χρείαν ὑπερβεβηκὸς	κτήσασθαί	τε σπάνιον καὶ τηρῆσαι δύσκολον
[2, 1]	ὄντων, τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ,	κτήσεται,	μελετήσας ἐνθένδε ἁγίαν συνήλυσιν ἀγάπης,
[2, 3]	καὶ οὐκ ἔστι τέλος τῆς	κτήσεως	αὐτῶν, οἱ τὸ ἀργύριόν τε
[2, 3]	μὲν ἕνεκεν ἡ πᾶσα ἡμῖν	κτῆσις,	αὐταρκείας δὲ χάριν ἡ χρῆσις,
[2, 2]	οἴεται δεῖν προσάγειν, ἵνα μακροτέραν	κτησώμεθα	τὴν ζωήν. Ἁρμόδιον τοίνυν τὸν
[2, 1]	ὡς οἰκέται δεσποτῶν καὶ γεωργοὶ	κτητόρων·	καὶ οὐ μόνον ῥωμαλεώτεροι, ἀλλὰ
[2, 4]	ψάλλειν αὐτῷ τῶν αὐτοῦ μεταλαμβάνοντας	κτισμάτων·	καὶ γὰρ ὁ ψαλμὸς ἐμμελής
[2, 3]	φαίνεσθαι ποιοῦντα. Ἃ δὲ καὶ	κτώμεθα	μὴ χαλεπῶς καὶ χρώμενοι εὐκόλως
[2, 2]	ἐν καρδίᾳ θαλάσσης καὶ ὥσπερ	κυβερνήτης	ἐν πολλῷ κλύδωνι. Ἐντεῦθεν καὶ
[2, 2]	οἴνου τρικυμίαις ἐπικεχωσμένον, ὁ δὲ	κυβερνήτης,	ὁ νοῦς ὁ ἀνθρώπινος, περιφέρεται
[2, 3]	ὅλον ὁ πλοῦτος οὐκ ὀρθῶς	κυβερνώμενος	ἀκρόπολίς ἐστι κακίας, περὶ ὃν
[2, 10]	κατόπιν ἐπιών· ἔστι γὰρ ὀπισθοβατικόν·	κυεῖ	δὲ κατὰ μῆνα καὶ ἐπικυΐσκεται·
[2, 10]	μέμυκεν, αὖθίς τε ἀποκενοῦται καθαιρομένη	κυήσει,	ἀποθεμένη δὲ τὸν καρπὸν εἶτα
[2, 10]	λαβεῖν· οὐ γὰρ συνεχεῖς αἱ	κυήσεις	τῷ ζῴῳ γίγνονται τούτῳ πλεοναζούσης
[2, 10]	ἐπ´ ὠφελείᾳ τῶν ἀκουόντων τὰ	κυητικὰ	ὀνομάζειν ὄργανα, ὧν οὐκ ἐπῃσχύνθη
[2, 1]	λόγου, τὴν ἀγάπην τὴν ἡγιασμένην,	κυθριδίοις	καὶ ζωμοῦ ῥύσει καθυβρίζοντες ποτῷ
[2, 12]	σάρκα, ἐκ δὲ ταύτηςὁ μαργαρίτης	κυΐσκεται.	Λίθοις δὲ ἁγίοις τὴν ἄνω
[2, 2]	τῆς ὑγρότητος, καὶ ψεύδεσθαι βεβιασμένοι	κύκλῳ	μὲν ἡγοῦνται περιφέρεσθαι τὰ πάντα,
[2, 10]	ψυχῇ· Τίς με ὁρᾷ; Σκότος	κύκλῳ	μου, καὶ οἱ τοῖχοι σκέπη
[2, 4]	συμποτικὰς εὐωχίας καὶ τὰς ἐπιψεκαζούσας	κύλικας	Ἑβραϊκῶν κατ´ εἰκόνα ψαλμῶν ᾆσμα
[2, 7]	λόγους τοὺς περιττούς, ὥσπερ τὰς	κύλικας	τὰς πεπληρωμένας· ἐπισφαλὴς γὰρ ἡ
[2, 3]	πλουσία. Ἐρρέτων τοίνυν Θηρίκλειοί τινες	κύλικες	καὶ Ἀντιγονίδες κάνθαροί τε καὶ
[2, 2]	δῆθεν, ὡς μὴ ταῖς πλατείαις	κύλιξιν	διαχέουσαι τὰ χείλη περιρραγεῖς γένωνται
[2, 2]	εὖτ´ ἂν ἐς ἄνδρας ἔλθῃ,	κυμαίνει	δ´ οἷα Λίβυσσαν ἅλα βορέης
[2, 7]	ἀκούσματα ἀήθη καὶ θεάματα ἀπρεπῆ	κυμαινομένης	ἔτι ἐν αὐτοῖς τῆς πίστεως
[2, 4]	τοὺς ἀνθρωπίνους· αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν	κυμβάλοις	ἀλαλαγμοῦ» κύμβαλον τοῦ στόματος τὴν
[2, 4]	καὶ ἀπαίδευτοι κομιδῇ γίγνοιντο ἂν	κυμβάλοις	καὶ τυμπάνοις ἐξηχούμενοι καὶ τοῖς
[2, 4]	αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν κυμβάλοις ἀλαλαγμοῦ»	κύμβαλον	τοῦ στόματος τὴν γλῶτταν λέγει,
[2, 4]	καὶ Αἰγύπτιοι τυμπάνῳ καὶ Ἄραβες	κυμβάλῳ·	ἐνὶ δὲ ἄρα ὀργάνῳ, τῷ
[2, 8]	φεύγοντες πολιάς; Καθάπερ δὲ οἱ	κύνες	ῥινηλατοῦντες ἐκ τῆς ὀδμῆς ἀνιχνεύουσι
[2, 4]	ἐπὶ τὰς ποδάγρας πρὸς τῶν	κυνηγῶν	θηρευομένας ἄγεσθαι τῷ μέλει, ταῖς
[2, 8]	συνήγαγεν. Ἀλλ´ ἵππῳ μὲν καὶ	κυνὶ	οὐδὲ εἷς λόγος τοῦ μύρου,
[2, 9]	Πάλιν τε αὖ κενοδοξίας ἐστὶ	κυνικῆς	καθάπερ τὸν Διομήδη ἐπιτηδεύειν εὕδειν,
[2, 8]	οὐδὲ κύων μυρισθεὶς εἰς τὴν	κυνὸς	ἀρετήν· οὐδὲ ἄνθρωπος ἄρα, ἐπήγαγεν
[2, 8]	μύρον καὶ τὸ ἀπὸ τῆς	κύπρου,	καὶ ἡ νάρδος εὐδοκιμεῖ παρ´
[2, 8]	μὴν ὁ κρόκος καὶ τῆς	κύπρου	τὸ ἄνθος εἰς ὕπνον ἄλυπον
[2, 1]	Τῶν δὲ ἀμφὶ τὰς φλεγμαινούσας	κυπταζόντων	τραπέζας, τὰ σφέτερα τιθηνουμένων πάθη,
[2, 8]	Οἶδα καὶ τὰ Ἀριστίππου τοῦ	Κυρηναίου.	Ἁβροδίαιτος ἦν ὁ Ἀρίστιππος· σοφιστικὸν
[2, 8]	καὶ ὑποχώρησιν ἐπὶ τὰ μὴ	κύρια	τῶν μερῶν γίνεσθαι. Ἡδονὴ δέ,
[2, 3]	οἴεσθε τὴν ἀπειροκαλίαν ἐξ αὐθεντείας	κυριακῆς	ἐξοριστέαν; Διὰ τοῦτο καί· Πώλησόν
[2, 8]	σύμβολον εἶναι τῆς διδασκαλίας τῆς	κυριακῆς	καὶ τοῦ πάθους αὐτοῦ· μύρῳ
[2, 2]	τὸ αἷμα τοῦ Ἰησοῦ, τῆς	κυριακῆς	μεταλαβεῖν ἀφθαρσίας· ἰσχὺς δὲ τοῦ
[2, 2]	εἴπῃ· Συνερχομένων ὑμῶν οὐκ ἔστι	κυριακὸν	δεῖπνον φαγεῖν. Ἐμοὶ δοκεῖ ὁ
[2, 1]	φάγε. Πέτρος δὲ εἶπεν· μηδαμῶς,	κύριε,	ὅτι οὐδέποτε ἔφαγον πᾶν κοινὸν
[2, 1]	οἱ υἱοί σου, οὓς ἠγάπησας,	κύριε,	ὅτι οὐχ αἱ γενέσεις τῶν
[2, 3]	ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν καὶ οἱ	κυριεύοντες	τῶν θηρίων τῶν ἐπὶ τῆς
[2, 1]	καὶ τούτων ἀμείνους, ὅσῳ καὶ	κύριοι,	καὶ θεῷ οἰκειότεροι, ὅσῳ σωφρονέστεροι.
[2, 8]	καὶ ἀλόγιστον ἀκηκοότας ἡμᾶς τὸν	κύριον	ἀκάνθαις ἐστεμμένον αὐτοὺς ἐντρυφῶντας τῷ
[2, 8]	θυμίαμα τὸν μέγαν ἀρχιερέα, τὸν	κύριον,	ἀναφέρειν λέγοιεν τῷ θεῷ, μὴ
[2, 9]	ὑμεῖς ὅμοιοι ἀνθρώποις προσδεχομένοις τὸν	κύριον	αὐτῶν, πότε ἀναλύσει ἐκ τῶν
[2, 10]	λευκόν» Τοιαύτῃ χρώμενον στολῇ τὸν	κύριον	ἐν ὁράματι θεωρεῖ· καὶ ἡ
[2, 8]	λίβανος εὐωδιάσατε ὀσμήν, καὶ εὐλογήσατε	κύριον	ἐπὶ τὰ ἔργα αὐτοῦ. Καὶ
[2, 10]	ἀπαστράπτοντα αὐγαῖς. Τοιαύτην ἄλλην τὸν	κύριον	ἐσθῆτα διὰ τοῦ Δαβὶδ ἠμφίεσεν
[2, 8]	οὐκ εἶδεν τὸν θεόν, τὸν	κύριον	ἠρνήσατο, ἀπολώλεκεν τὸ εἶναι Ἰσραήλ,
[2, 8]	μετὰ τοῦ κηρύγματος διὰ τὸν	κύριον	θλῖψιν ἐν ὑπομοναῖς, τῆς παλαιᾶς
[2, 8]	ἄνθρωπον, τὸν φιλάνθρωπον θεὸν ἐπιγνώσονται	κύριον	καὶ δίκαιον· ὅτι αὐτοὶ παρεπίκραναν
[2, 8]	καλοῦσιν κυρίου. ~Οὐκ ἔγνω τὸν	κύριον	ὁ λαὸς ὁ πεπλανημένος, οὐ
[2, 2]	φιλότητες. Πῶς οἵεσθε πεπωκέναι τὸν	κύριον,	ὁπηνίκα δι´ ἡμᾶς ἄνθρωπος ἐγένετο;
[2, 4]	ἀνθρωπότητι πᾶσα πνοὴ αἰνεσάτω τὸν	κύριον»	ὅτι πᾶσαν, ἣν ἐποίησεν, ἐπεσκέψατο
[2, 8]	τῆς ἀγάπης δεκτὸν ἀναφέρειν τὸν	κύριον,	τὴν πνευματικὴν εὐωδίαν, εἰς τὸ
[2, 4]	τὸν νόμον· εἰ γὰρ ἀγαπήσεις	κύριον	τὸν θεόν σου» ἔπειτα τὸν
[2, 1]	καὶ ὁ λόγος· κἂν ἀγαπήσῃς	κύριον	τὸν θεόν σου καὶ τὸν
[2, 8]	ὅτι αὐτοὶ παρεπίκραναν ἐπιδείξασθαι τὸν	κύριον,	τοῦτο αὐτῷ ὑψουμένῳ μεμαρτυρήκασι, τὸ
[2, 1]	τὰς τοιαύτας δὲ ἑστιάσεις ὁ	κύριος	ἀγάπας οὐ κέκληκεν. Λέγει γοῦν
[2, 1]	ἥν μοι δοκεῖ καὶ ὁ	κύριος	αἰνίξασθαι τοὺς ἄρτους εὐλογήσας καὶ
[2, 12]	αὐτῆς, ἐμοῦ δὲ ἐπελάθετο, λέγει	κύριος.	Ἀποθέμεναι τοίνυν τοὺς λήρους αὐτῷ
[2, 8]	~τὸ ἔλαιον αὐτός ἐστιν ὁ	κύριος,	ἀφ´ οὗ τὸ ἔλεος τὸ
[2, 10]	καὶ ἐγκατατετάχθω· πληθύνεσθαι» γὰρ ὁ	κύριος	βούλεται τὴν ἀνθρωπότητα, ἀλλ´ οὐκ
[2, 10]	τροφῆς ποικίλης. ~Αὐτὸς γοῦν ὁ	κύριος	διαιρῶν τὰς ὑποθήκας εἴς τε
[2, 10]	Ἄνθρωπος γοῦν ἦν τις» ὁ	κύριος	διηγούμενος λέγει, πλούσιος σφόδρα, ὃς
[2, 9]	δοῦλοι ἐκεῖνοι, οὓς ἐλθὼν ὁ	κύριος	ἐγρηγορότας εὕρῃ. Οὐδὲν γὰρ ἀνδρὸς
[2, 12]	τὴν τέχνην. Σαφῶς δὲ ὁ	κύριος	ἐν τῷ εὐαγγελίῳ τὸν πλούσιον
[2, 4]	Καὶ πάλιν ἐπιφέρει· ὅτι εὐδοκεῖ	κύριος	ἐν τῷ λαῷ αὐτοῦ. Καὶ
[2, 2]	τῶν Ἑβραίων μονότροπον σωφροσύνης ὁ	κύριος	ἐχορήγει ποτόν, νήφειν δὲ μάλιστα
[2, 1]	οὗ τὰ πάντα, καὶ εἷς	κύριος	Ἰησοῦς. Ἀλλὰ ἀπόλλυται» φησί, τῇ
[2, 3]	Πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα» λέγει	κύριος,	καὶ πτωχοῖς δός, καὶ δεῦρο
[2, 8]	ἀνθρώπους ἐπιδημίας ὁ λόγος, ὁ	κύριος	μυστικῶς αὖθις ἀναστέφεται ἀκάνθῃ, ἐνθένδε
[2, 8]	Διδάξει δὲ ἡμᾶς αὐτὸς ὁ	κύριος,	ὅτι δεδολωμένος ὁ Ἰούδας ἐστίν,
[2, 1]	τι βρώσιμον ἐνθάδε; εἶπεν ὁ	κύριος	πρὸς τοὺς μαθητὰς μετὰ τὴν
[2, 8]	μύρον. Τούτῳ καὶ αὐτὸς ὁ	κύριος	συναλείφεται τῷ μύρῳ, ὡς διὰ
[2, 8]	προδότης, ᾧ τοὺς πόδας ἐχρίσθη	κύριος	τῆς ἐν κόσμῳ ἀναστροφῆς ἀπαλλαττόμενος·
[2, 3]	τίς ἡ δοξοκαλία, ὁρᾶτε. Ὁ	κύριος	τρυβλίῳ ἐπωψᾶτο εὐτελεῖ καὶ κατέκλινεν
[2, 8]	εἰπεῖν. Ἐπεὶ γὰρ ὁ παγκρατὴς	κύριος	τῶν ὅλων, ὁπηνίκα νομοθετεῖν ἤρχετο
[2, 3]	περιζωσάμενος, ὁ ἄτυφος θεὸς καὶ	κύριος	τῶν ὅλων, οὐκ ἀργυροῦν δὴ
[2, 1]	εὐφροσύνην ποιήσας λαῷ, ἐναντίον τοῦ	κυρίου	διεμέρισεν εἰς πᾶσαν τὴν δύναμιν
[2, 4]	Ὁ γὰρ λόγος ὁ τοῦ	κυρίου	ἐνοικείτω ἐν ὑμῖν πλουσίως» ὁ
[2, 8]	ἔκτισεν ὁ ὕψιστος, παρὰ δὲ	κυρίου	ἐστὶν ἴασις. Εἶτα ἐπάγει· καὶ
[2, 8]	ἡμῶν ἐν παντὶ τόπῳ· ὅτι	κυρίου	εὐωδία ἐσμὲν τῷ θεῷ ἐν
[2, 8]	γὰρ πεπλήρωκεν τὸ πάθος τοῦ	κυρίου	ἡμᾶς μὲν εὐωδίας, Ἑβραίους δὲ
[2, 4]	ἐν ἔργῳ, πάντα ἐν ὀνόματι	κυρίου	Ἰησοῦ, εὐχαριστοῦντες τῷ θεῷ καὶ
[2, 8]	Ἰούδα προδοσίαν εἰς πάθος ὁδεύοντος	κυρίου.	Καὶ αὐτὸς ὁ σωτὴρ ἀπονίπτων
[2, 4]	ὅτι ἡ γλῶττα τὸ ψαλτήριον	κυρίου·	καὶ ἐν κιθάρᾳ αἰνεῖτε αὐτόν»
[2, 8]	γυνὴ τοὺς πόδας ἤλειφεν τοῦ	κυρίου	καὶ ἦσεν αὐτόν. Οἶδα δὲ
[2, 2]	Ἀεὶ δὲ ὡς παρόντος τοῦ	κυρίου	κοσμίως ἀναστρεπτέον ἡμῖν, μή πῃ
[2, 10]	ψάλλῃ διὰ Δαβὶδ περὶ τοῦ	κυρίου	λέγων· εὔφρανάν σε θυγατέρες βασιλέων
[2, 1]	ἰχθὺς ἐκεῖνος, ὃν κελεύσαντος τοῦ	κυρίου	ὁ Πέτρος εἷλεν, εὔκολον καὶ
[2, 10]	τὸν ποδήρη τις παραφέρῃ τὸν	κυρίου,	ὁ ποικιλανθὴς ἐκεῖνος χιτὼν τὰ
[2, 8]	δοκῶ, οἱ πόδες οἱ τοῦ	κυρίου	οἱ μεμυρισμένοι ἀπόστολοί εἰσιν προφητείᾳ
[2, 8]	στέφανος οὗτος κατ´ εἰκόνα τοῦ	κυρίου·	οὐ γὰρ μαραίνεται ὡς ἄνθος.
[2, 11]	ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων λύειν τοῦ	κυρίου.	Οὐ γάρ τι τῶν περιέργων
[2, 8]	νοοῦσιν, ἣν αὐτοὶ ὕβριν καλοῦσιν	κυρίου.	~Οὐκ ἔγνω τὸν κύριον ὁ
[2, 8]	αὐτοὺς ἐντρυφῶντας τῷ σεμνῷ τοῦ	κυρίου	πάθει ἀναδεῖσθαι τοῖς ἄνθεσιν. Ὁ
[2, 2]	ἦν τὸ πινόμενον πρὸς τοῦ	κυρίου,	πάλιν αὐτὸς περὶ ἑαυτοῦ λέγει
[2, 10]	καὶ σώφρονας τὰς ὁδοὺς τοῦ	κυρίου	παρασκευάζων. Ἦ που γὰρ ἂν
[2, 8]	τὸ εὐαγγέλιον κηρύξαντες πόδες ἀλληγοροῦνται	κυρίου,	περὶ ὧν καὶ διὰ τοῦ
[2, 8]	ἄνθεσιν. Ὁ μὲν γὰρ τοῦ	κυρίου	στέφανος ἡμᾶς ᾐνίττετο προφητικῶς τούς
[2, 12]	ἐξελέσθαι αὐτοὺς ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς	κυρίου.	~Ταῖς δὲ ὑπὸ Χριστοῦ παιδαγωγουμέναις
[2, 10]	μαραινομένας γραφάς, τὰ λόγια τὰ	κυρίου	ταῖς τῆς ἀληθείας ἀπαστράπτοντα αὐγαῖς.
[2, 2]	Διττὸν δὲ τὸ αἷμα τοῦ	κυρίου·	τὸ μέν ἐστιν αὐτοῦ σαρκικόν,
[2, 10]	φησὶν ἡ γραφή, ὅτι ὀφθαλμοὶ	κυρίου	ὑψίστου μυριοπλασίως ἡλίου φωτεινότεροί εἰσιν,
[2, 6]	λαλήσῃ λόγον ἀργόν, ἀποδώσει λόγον	κυρίῳ	ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως. Αὖθίς τε
[2, 4]	φησὶν ἡ προφητεία, ἐξομολογεῖσθε τῷ	κυρίῳ	ἐν κιθάρᾳ, ἐν ψαλτηρίῳ δεκαχόρδῳ
[2, 1]	παραγγελίας ἐξηγήσεται, ὁ ἐσθίων» λέγων	κυρίῳ	ἐσθίει καὶ εὐχαριστεῖ τῷ θεῷ·
[2, 2]	νεκροῖς σημεῖον ἐπιφαίνεται, τὸν ἐν	κυρίῳ	θάνατον αὐτῷ καταγγείλασα· ἡ γὰρ
[2, 8]	συμβολικῶς ἐπιφερόμενοι λελήθεσαν κεφαλὴν κοσμούμενοι	κυρίῳ.	Λίθος γέ τοι τίμιος ἢ
[2, 8]	περιττὸν τοῦ μύρου, ἐπισπένδουσα τῷ	κυρίῳ	μετανοίας δάκρυα. Διὰ τοῦτο ἀφέωνται
[2, 8]	γὰρ ἡ δόξα τῶν τῷ	κυρίῳ	μὴ πεπιστευκότων. Ἰησοῦν δὲ ἐστεφάνωσαν
[2, 1]	θεῷ· καὶ ὁ μὴ ἐσθίων	κυρίῳ	οὐκ ἐσθίει καὶ εὐχαριστεῖ τῷ
[2, 2]	ἀσχημοσύνην τῆς μέθης εὐλογοῦνται παρὰ	κυρίῳ.	Συντομώτατα τοίνυν ἐμπεριλαβοῦσα ἡ γραφὴ
[2, 4]	θεῷ. Ἀγαλλιᾶσθε, δίκαιοι, ἐν τῷ	κυρίῳ,	τοῖς εὐθέσι πρέπει αἴνεσις» φησὶν
[2, 7]	διδασκαλικὴ διὰ τοῦ μὴ προσόντος	κυροῦσα	τὸ προσόν. Ἀμέλει τοιοῦτόν τι
[2, 1]	ὁρᾶν τοὺς τοιούτους ὑσὶν ἢ	κυσὶν	διὰ τὴν λαβρότητα μᾶλλον ἢ
[2, 10]	ἡ ὑστέρα ὑποκειμένη μὲν τῇ	κύστει,	ἐπικειμένη δὲ τῷ ἐντέρῳ τῷ
[2, 10]	μεταξὺ τῶν ὤμων ἐν τῇ	κύστει,	καὶ τὸ στόμιον τοῦ τραχήλου,
[2, 10]	τὸ μὲν γὰρ οὖρον εἰς	κύστιν	ἀποκρίνεται, ἡ δὲ ἐξυγρασμένη τροφὴ
[2, 3]	χρυσόστικτοί τε καὶ χελώνης πεποικιλμέναι	κύτει	κλισιάδες στρωμναί τε ἁλουργεῖς καὶ
[2, 8]	ἵππου ἀρετὴν οὐ βλάπτεται οὐδὲ	κύων	μυρισθεὶς εἰς τὴν κυνὸς ἀρετήν·
[2, 10]	ἐπιθυμεῖ πληρώσεως· συμβαίνει δέ, ὅταν	κυῶσι,	θάτερον μέρος τῆς ὑστέρας κατέχεσθαι
[2, 3]	πλουσίῳ, εἰς γεηπονίαν συγχρώμεθα, τί	κωλύει	καὶ περὶ τὰ σκεύη τὰ
[2, 1]	τῆς ἐλλειπούσης τροφῆς· οὐ γὰρ	κωλύεται	τὸ ἀνατρέχον εἰς αὔξην πνεῦμα
[2, 1]	Ἀλλὰ κρατοῦντες δηλονότι τῶν ἡδονῶν	κωλύομεν	τὰς ἐπιθυμίας. Βλέπετε οὖν μή
[2, 10]	καὶ ἀπὸ τῶν ὀρέξεών σου	κωλύου·	οἶνος γὰρ καὶ γυναῖκες ἀποστήσουσι
[2, 10]	ἴσχοντα τρύπας· ταύτῃ ἄρα τὴν	κώλυσιν	τῆς ἐδωδῆς τοῦ λαγὼ παιδεραστίας
[2, 8]	καὶ τῶν στεφάνων ἡ χρῆσις,	κωμαστικὴ	καὶ πάροινος· ἄπερρε· μή μοι
[2, 8]	τισὶ τοιούτοις ἄνθεσι χαίτην πυκάζεσθαι	κωμαστικήν,	διανθιζομένους τὴν χλόην. Ἐμψύχει γὰρ
[2, 8]	ἐγκεφάλῳ τοῦτον ἱδρυμένον, οὐδ´ ὅτι	κωμαστικῆς	ἀγερωχίας σύμβολον ὁ στέφανος εἴη
[2, 1]	μανίας ἐπὶ δεῖπνον κατὰ τὸν	κωμικόν.	Ἔστι γὰρ» ὡς ἀληθῶς τὰ
[2, 2]	ὁ γὰρ ἄκρατος» κατὰ τὸν	κωμικὸν	ὀλίγα ἀναγκάζει φρονεῖν» μή τι
[2, 10]	τὰ ἀργυρώματα» ὥς φησιν ὁ	κωμικός,	εἰς τοὺς τραγῳδοὺς χρήσιμα καὶ
[2, 12]	εἰς εὐπρέπειαν. Λέγει γοῦν ὁ	κωμικὸς	Νικόστρατος· ἁλύσεις, καθετῆρας, δακτυλίους, βουβάλια,
[2, 1]	Τοῦτον ἐκτραπελόγαστρον Ἐπίχαρμος καλεῖ ὁ	κωμικός.	Τοιοῦτοι τῶν ἀνθρώπων οἱ εἰς
[2, 8]	δυσαρέστησίν τε, καθὰ καὶ ὁ	κωμικός	φησί που· μύροις ὑπαλείφεται τὰς
[2, 12]	ὑποδείκνυσιν. Παραθήσομαι δὲ αὐτὰς τοῦ	κωμικοῦ	τὰς λέξεις διελεγχούσας ἀκριβῶς τὸ
[2, 4]	ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατοῦντας, μὴ	κώμοις	καὶ μέθαις, μὴ κοίταις καὶ
[2, 4]	ἡμῖν τῆς λογικῆς εὐωχίας ὁ	κῶμος,	ἀλλὰ καὶ αἱ παννυχίδες αἱ
[2, 4]	ἄλυς, ἐρωτικῆς σχεδιαστὴς ἀδημονίας, ὁ	κῶμος·	ἔρως δὲ καὶ μέθη, τὰ
[2, 2]	τὸ ζῆν οὐδὲν ἀλλ´ ἢ	κῶμος,	κραιπάλη, βαλανεῖα, ἄκρατος, ἀμίδες, ἀργία,
[2, 4]	πατρὶ αὐτοῦ. Οὗτος ἡμῶν ὁ	κῶμος	ὁ εὐχάριστος, κἂν πρὸς κιθάραν
[2, 4]	μουσικῇ εἰς πάθος ὑποσύρουσαι. Τοῦ	κώμου	τούτου τὴν λειτουργίαν τὴν θεϊκὴν
[2, 10]	λαμπρόν, αἳ καθήμεθα» φησὶν ἡ	κωμῳδία,	ἐξηνθισμέναι, κροκωτοφοροῦσαι καὶ κεκαλλωπισμέναι; Παραινεῖ
[2, 7]	τὰς παροινίας ὥσπερ καὶ τὸ	κώνειον	δεῖ· ἄμφω γὰρ ὑποσύρουσιν εἰς