HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Clément d'Alexandrie, Le divin Maître ou Le Pédagogue, livre II

Liste des contextes (ordre alphabétique)


λ  =  201 formes différentes pour 374 occurrences

α   β   γ   δ   ε   ζ   η   θ   ι   κ   λ   μ   ν   ξ   ο   π   ρ   ς   τ   υ   φ   χ   ψ   ω   

Livre, Chap.
[2, 10]   καὶ σπανιαίτατα θήλειαν ἔστιν ὕαιναν  λαβεῖν·   οὐ γὰρ συνεχεῖς αἱ κυήσεις
[2, 2]   εὐλόγησέν γε τὸν οἶνον, εἰπών·  Λάβετε,   πίετε· τοῦτό μού ἐστιν τὸ
[2, 3]   ἐξ ἐλέφαντος πεποιημένον τὴν  λαβήν,   οὐ τέμνει; ἐπὶ τὴν
[2, 8]   ἄνθη, ταῦτα δὲ οἱ ἀνόητοι  λαβόντες   οὐκ εἰς τὴν ἰδίαν εὐχάριστον
[2, 8]   φυλλοβολία, τελευταῖον στέφανος, ἐπίδοσιν  λαβούσης   εἰς τρυφὴν τῆς Ἑλλάδος μετὰ
[2, 1]   ὑσὶν κυσὶν διὰ τὴν  λαβρότητα   μᾶλλον ἀνθρώποις ὡμοιωμένους, τοὺς
[2, 3]   καὶ Ἀντιγονίδες κάνθαροί τε καὶ  λαβρώνιοι   καὶ λεπασταὶ καὶ τῶν ἐκπωμάτων
[2, 1]   δὴ θρυλούμενον τοῦτο, ἵνα πλανωμένην  λάβωσι   τὴν ἀτμίδα διὰ τῆς ἀναπνοῆς;
[2, 1]   κολλυρίδα ἄρτου καὶ ἐσχαρίτην καὶ  λάγανον   ἀπὸ τηγάνου» Αὐτάρκης αὕτη
[2, 10]   μέρος τὸ κατὰ τὴν ἀφροδίτην,  λαγνεία   κέκληται, τὸ λαϊκὸν καὶ δημῶδες
[2, 10]   κοιλότητα ἔχει πολλήν, τὴν  λαγνείαν   ὑποδέχεται τὴν κενήν, ὅταν ἀποστραφῶσι
[2, 10]   πόλει κατέφλεξαν, δεῖγμα ἐναργὲς τοῦτο,  λαγνείας   ἐπικάρπιον τὸ πῦρ, ὑπογράφοντες· τὰ
[2, 10]   καὶ παιδοφθορίας καὶ μοιχείας καὶ  λαγνείας   τοῦ αἰνίγματος τοῦδε ἀπαγόρευσις
[2, 6]   τὴν φωνὴν σωφρονεῖν ἀσκεῖν ἐστι  λαγνείας   καρτερεῖν. Διειλήφαμεν δὲ βαθυτέρω λόγῳ
[2, 10]   {ὀνόματα πορνικὰ} καὶ τοιουτωνί τινων  λαγνευμάτων   οὐδὲ ἐπιμνηστέον, τῷ μακαρίῳ πειθομένοις
[2, 10]   ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες. ~Καίτοι οὐδὲ τοῖς  λαγνιστάτοις   τῶν ζῴων συγκεχώρηκεν φύσις
[2, 10]   νοήσαντες· ἐπεὶ γάρ ἐστι τοῦτο  λαγνίστατον   τὸ ζῷον ὕαινα, ὑπὸ
[2, 10]   ἐνδακόντες» οἱ ταῖς ἡδοναῖς ἔκδοτοι  λάγνοι   τετραπόδων νόμῳ βαίνουσι καὶ παιδοσπορεῖν
[2, 10]   ~Πάλιν Μωσῆς καὶ τὸν  λαγὼ   ἐσθίειν ἀπαγορεύει· ὀχεύει πᾶσαν τὴν
[2, 10]   ταῦτα ἐπτόηνται· καὶ τὸν μὲν  λαγὼ   κατ´ ἔτος πλεονεκτεῖν φασι τὴν
[2, 10]   τὴν κώλυσιν τῆς ἐδωδῆς τοῦ  λαγὼ   παιδεραστίας ἐμφαίνειν ἀποτροπήν· τὴν δὲ
[2, 10]   σποράν, οὐκ ἔδεσαι» λέγων τὸν  λαγὼν   οὐδὲ τὴν ὕαιναν» Οὐ βούλεται
[2, 10]   ὀχεύεται ὑφ´ οὗ ἂν τύχῃ  λαγωοῦ·   οὐ γὰρ ἑνὶ ἀρκεῖται γάμῳ.
[2, 10]   ὀχεύει πᾶσαν τὴν ὥραν  λαγώς,   καὶ ἐπιβαίνει συγκαθεσθείσης τῆς θηλείας
[2, 10]   ἦν· πτωχὸς δέ τις ὄνομα  Λάζαρος   ἐβέβλητο εἰς τὸν πυλῶνα τοῦ
[2, 7]   οἰκονομοῦντα τὴν διέξοδον, ὡς καὶ  λαθεῖν   πειρᾶσθαι, ἤν τι καὶ συνεξάξῃ
[2, 2]   παρεισάγειν παιδαγωγήσοντα τὴν οἰνοφλυγίαν, μὴ  λάθῃ   παραπεσοῦσα εἰς μέθην εὐωχία·
[2, 2]   ὀλίγον δὲ ἐγκρίνων τοῦτο, μὴ  λάθῃ   τὸ βοήθημα διὰ πλῆθος ἄλλης
[2, 10]   δῦνόν ποτε πῶς ἄν τις  λάθοι;   Μηδαμῶς τοίνυν ἐπικαλυπτώμεθα τὸ σκότος,
[2, 8]   ὀσφρήσεων τὴν ἡδυπάθειαν ἐξορίζομεν, μὴ  λάθωμεν   ἣν ἐφυγαδεύσαμεν ἀκολασίαν, κάθοδον αὐτῇ
[2, 8]   ἱματίων σου. Ἀλλὰ γὰρ μὴ  λάθωμεν   ὥσπερ οἱ γῦπες τὰ μύρα
[2, 10]   τὴν ἀφροδίτην, λαγνεία κέκληται, τὸ  λαϊκὸν   καὶ δημῶδες καὶ ἄναγνον, τὸ
[2, 1]   περὶ χρῆσιν ὄψου, καὶ  λαιμαργία   μανία περὶ τὸν λαιμόν, καὶ
[2, 1]   εὖρος ἐκτρέφει, τῇ αὑτῶν ἐκποριζόμενοι  λαιμαργίᾳ.   Σαγηνεύειν ἀτεχνῶς οἱ πλεονέκται καὶ
[2, 1]   περὶ τὰς καρυκείας ἡδοναί, λιχνείαν,  λαιμαργίαν,   ὀψοφαγίαν, ἀπληστίαν, ἀδηφαγίαν. Μυῖαι τούτοις
[2, 10]   τὴν καρυκείαν, τὴν ὀψοφαγίαν, τὴν  λαιμαργίαν·   ταῦτά ἐστι τὸ τί» Περὶ
[2, 7]   ἐκτείνῃς χεῖρα. Οὔκουν προεκπηδητέον ὑπὸ  λαιμαργίας   ἀναπειθομένους ποτὲ οὐδὲ μὴν ἐπιγλιχομένους
[2, 1]   φησὶν ἀπόστολος, εἰκότως ἐπικαταρώμενος  λαιμάργοις   ἐπιθυμίαις. Τὰ γὰρ βρώματα τῇ
[2, 1]   λαιμαργία μανία περὶ τὸν  λαιμόν,   καὶ γαστριμαργία ἀκρασία περὶ
[2, 2]   κεραμεοῦν ἄγγος ἐγχεομένου, ἠχοῦντος τοῦ  λαιμοῦ   διὰ τὸν ῥοώδη καταβροχθισμόν, αἰσχρόν,
[2, 10]   γὰρ ὑπὲρ γόνυ καθάπερ τὰς  Λακαίνας   φασὶ παρθένους ἐστολίσθαι καλόν· οὐδὲν
[2, 4]   πηκτίσιν καὶ Κρῆτες λύρᾳ καὶ  Λακεδαιμόνιοι   αὐλῷ καὶ κέρατι Θρᾷκες καὶ
[2, 10]   κόλποις τοῦ πατρός. Ἄγαμαι τῶν  Λακεδαιμονίων   τὴν πόλιν τὴν παλαιάν· μόναις
[2, 10]   καὶ Σιδὼν καὶ τῆς  Λακωνικῆς   γείτων τῆς θαλάσσης ποθεινόταται·
[2, 7]   τοῖς σώφροσιν, οἷς γε ἐφεῖται  λαλεῖν,   τὸν ἀντιδιαλεγόμενον. Σιγὴ μὲν γὰρ
[2, 7]   ἁμαρτίας» ἤτοι μετανοήσας ἐφ´ οἷς  λαλήσας   ἥμαρτεν ἐν τῷ μηδένα
[2, 7]   ἐν τῷ μηδένα λυπῆσαι  λαλήσας.   Καθόλου μὲν οὖν νέοι μὲν
[2, 2]   φησί, τὸ στόμα σου τότε  λαλήσει   σκολιά, κατακείσῃ δὲ ὥσπερ ἐν
[2, 6]   περὶ τούτου γέγραπται· Ὃς ἂν  λαλήσῃ   λόγον ἀργόν, ἀποδώσει λόγον κυρίῳ
[2, 7]   καὶ σοὶ ἐπιτρέπει σοφία,  λάλησον,   εἰ χρεία σου, μόλις δὶς
[2, 7]   πρέπει γάρ σοι· ἀλλ´ ἀπαραποδίστως  λάλησον   καὶ ἐν ἀκριβείᾳ ἐπιστήμης. Νεανίσκε»
[2, 7]   λόγος δὲ ἀγαθὸν ἡλικίας δεδοκιμασμένης.  Λάλησον,   πρεσβύτερε, ἐν συμποσίῳ· πρέπει γάρ
[2, 6]   καὶ ἔστι μισητὸς ἀπὸ πολλῆς  λαλιᾶς.   Ἤδη καὶ αὐτὸς αὑτῷ
[2, 7]   λέγω τὸν σιωπῶντα, οὐ παύεται  λαλῶν.   Ἐπιτείνει γὰρ τοῦ νέου τὴν
[2, 10]   ἂν φρόνιμον γυναῖκες ἐργάσαιντο  λαμπρόν,   αἳ καθήμεθα» φησὶν κωμῳδία,
[2, 12]   θεασάμενα φέρεται ἐπ´ αὐτὸ τῇ  λαμπρότητι   ἀγόμενα, τῆς δὲ ἐπαφήσεως τὸ
[2, 10]   καὶ βύσσον, εὐφραινόμενος καθ´ ἡμέραν  λαμπρῶς·   οὗτος χόρτος ἦν· πτωχὸς
[2, 10]   γραφή. Καίτοι τό γε πειρᾶσθαι  λανθάνειν   ἐφ´ οἷς πράττει τις ὁμολογοῦντος
[2, 8]   οὓς ἐξεπέτασε τὰς χεῖρας ἐπὶ  λαὸν   ἀπειθῆ καὶ ἄκαρπον. Ἔχοιμ´ ἄν
[2, 8]   παλαιὸν μιμούμενος ὑποκριτήν, καὶ τὸν  λαὸν   ἐλέγχων ἐκεῖνον. λαὸς οὗτος
[2, 8]   ~Οὐκ ἔγνω τὸν κύριον  λαὸς   πεπλανημένος, οὐ περιτέτμηται τὸν
[2, 8]   τὸν λαὸν ἐλέγχων ἐκεῖνον.  λαὸς   οὗτος τοῖς χείλεσι φιλοῦσί με,
[2, 2]   κοσμίως, ἐμοὶ δοκεῖν, καὶ τὸν  λάρυγγα   διατείνουσαι περὶ τὴν κατάποσιν βροχθίζουσιν,
[2, 12]   τοίνυν λιτότητα ἀσπάζεσθαι τὰς Χριστῷ  λατρευούσας.   Τῷ ὄντι γὰρ λιτότης
[2, 1]   ὑμῖν» εἶπεν ἔσται εἰς βρῶσιν»  Λάχανα   δὲ μετὰ ἀγάπης μόσχον
[2, 1]   προειρημένου λόγου, ὡς οὐ τὰ  λάχανα   ἀγάπη, μετὰ δὲ ἀγάπης
[2, 1]   ἀπόστολος σπερμάτων καὶ ἀκροδρύων καὶ  λαχάνων   ἄνευ κρεῶν μετελάμβανεν, Ἰωάννης δὲ
[2, 1]   πολυειδία ἐδεσμάτων ὑγιεινή; βολβοί, ἐλαῖαι,  λαχάνων   ἔνια, γάλα, τυρὸς τά τε
[2, 4]   Ἐπὶ πᾶσίν τε πρὶν ὕπνου  λαχεῖν   εὐχαριστεῖν ὅσιον τῷ θεῷ τῆς
[2, 4]   ὅτι εὐδοκεῖ κύριος ἐν τῷ  λαῷ   αὐτοῦ. Καὶ γὰρ ἁρμονίας παραδεκτέον
[2, 1]   παντὶ τῷ ὑπηκόῳ εὐφροσύνην ποιήσας  λαῷ,   ἐναντίον τοῦ κυρίου διεμέρισεν εἰς
[2, 1]   δὲ παιδείας ἀγάπη» σοφία  λέγει,   ἀγάπη δὲ τήρησις νόμων αὐτῆς.
[2, 6]   χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί, ποιητικὴ  λέγει.   Γενναιότερον δὲ ἀπόστολος γίνεσθε»
[2, 8]   αὐτοῦ τέχνην τούτῳ παρέχει μόνῳ.  Λέγει   γοῦν γραφή· Ὕδωρ καὶ
[2, 12]   καὶ ὄφεις ἀποπλαττομένας εἰς εὐπρέπειαν.  Λέγει   γοῦν κωμικὸς Νικόστρατος· ἁλύσεις,
[2, 1]   κύριος ἀγάπας οὐ κέκληκεν.  Λέγει   γοῦν πῇ μέν· Ὅταν κληθῇς
[2, 3]   Παγκάλως γοῦν θεία που  λέγει   γραφή, πρὸς τοὺς φιλαύτους καὶ
[2, 10]   δὲ τῆς παρανόμου γραφὴ  λέγει·   Γυνὴ μισθία ἴση σιάλῳ λογισθήσεται,
[2, 10]   ὧν τὸ ἀκόλαστον κορυφοῦται ἦθος·  λέγει   δὲ γραφή· Ἑτοιμάζονται ἀκολάστοις
[2, 1]   μελετῶντας ἀδικεῖν ἀπόστολος ἀνακρούων  λέγει·   Ἕκαστος γὰρ τὸ ἴδιον δεῖπνον
[2, 1]   ἐπὶ μικρᾷ τρυφῇ» σοφία  λέγει.   ~Ἐνταῦθα ὑπομνηστέον καὶ περὶ τῶν
[2, 12]   καὶ ἐναργέστατα ἐπαπειλῶν καὶ ἐκδικήσω»  λέγει   ἐπ´ αὐτὴν τὰς ἡμέρας τῶν
[2, 1]   κοινωνοὺς δαιμονίων γίνεσθαι» ἀπόστολος  λέγει,   ἐπεὶ δίχα σῳζομένων καὶ φθιμένων
[2, 4]   κύμβαλον τοῦ στόματος τὴν γλῶτταν  λέγει,   τοῖς κρουομένοις ἐπηχεῖ χείλεσιν.
[2, 10]   ἠμφιεσμένους ἱματίοις ἐν τῷ εὐαγγελίῳ  λέγει·   Ἰδού, οἱ ἐν ἱματισμῷ ἐνδόξῳ
[2, 12]   φρόνησιν» διὰ Σολομῶντος τὸ πνεῦμα  λέγει〉   κρεῖσσον γὰρ αὐτὴν ἐμπορευθῆναι
[2, 12]   ἐραστῶν αὐτῆς, ἐμοῦ δὲ ἐπελάθετο,  λέγει   κύριος. Ἀποθέμεναι τοίνυν τοὺς λήρους
[2, 3]   καί· Πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα»  λέγει   κύριος, καὶ πτωχοῖς δός, καὶ
[2, 2]   Ἐντεῦθεν καὶ ποιητικὴ ὠφελημένη  λέγει·   οἶνός τε, ὃς πυρὶ ἶσον
[2, 10]   τὴν ἀνθρωπότητα, ἀλλ´ οὐκ ἀσελγαίνετε»  λέγει   οὐδὲ σφᾶς αὐτοὺς καθάπερ εἰς
[2, 12]   δεσμοὺς μοιχευομένῃ τῇ Ἀφροδίτῃ περιβεβλῆσθαι  λέγει,   οὐδὲν ἀλλ´ μοιχείας σύμβολον
[2, 10]   ἦν τις» κύριος διηγούμενος  λέγει,   πλούσιος σφόδρα, ὃς ἐνεδιδύσκετο πορφύραν
[2, 10]   τὰ ἔθνη εἰσίν. Τίνα δὲ  λέγει   ταῦτα» τὴν τρυφήν, τὴν ἡδυπάθειαν,
[2, 2]   κυρίου, πάλιν αὐτὸς περὶ ἑαυτοῦ  λέγει   τὴν Ἰουδαίων ἐπονειδίζων σκληροκαρδίαν· Ἦλθεν
[2, 4]   χορῷ αἰνεῖτε αὐτόν» τὴν ἐκκλησίαν  λέγει   τὴν μελετήσασαν τῆς σαρκὸς τὴν
[2, 4]   αἰνεῖτε αὐτόν» ὄργανον τὸ σῶμα  λέγει   τὸ ἡμέτερον καὶ χορδὰς τὰ
[2, 10]   βασιλείοις εἰσί» τοῖς ἐπιγείοις βασιλείοις  λέγει,   τοῖς φθαρτοῖς, ἔνθα δοξοκαλία καὶ
[2, 5]   πανοῦργος μόγις ἡσυχῇ μειδιάσει. Φρόνιμον  λέγει   τὸν πανοῦργον νῦν, τὸν ἐναντίως
[2, 3]   ἄλλας τινάς, ἃς〉 αἰσχύνομαι καὶ  λέγειν,   χρείας, κέδρου τε εὐκεάτοιο καὶ
[2, 10]   πολλὰ μεταβάλλειν κατὰ τὰς ὥρας  λέγεται   καὶ τὸ χρῶμα καὶ τὴν
[2, 8]   ὠφέλειαν, δεδηλώκαμεν. Εἰ δὲ καὶ  λέγοιέν   τινες, τίς οὖν ἔτι χάρις
[2, 8]   μέγαν ἀρχιερέα, τὸν κύριον, ἀναφέρειν  λέγοιεν   τῷ θεῷ, μὴ θυσίαν ταύτην
[2, 1]   δέ με» φησίν, ταύτῃ  λεγόμενος   αὖ βίος εὐδαίμων, Ἰταλικῶν τε
[2, 1]   συναναμίγνυσθαι» φάσκων, εἴ τις ἀδελφὸς  λεγόμενος   εὑρίσκοιτο πόρνος μοιχὸς
[2, 2]   οἱ ἀνόητοι {Χόασπις ποταμὸς οὕτω  λεγόμενος   τῆς Ἰνδικῆς, οὗ κάλλιστον ὕδωρ
[2, 12]   τὰς ἀποθήκας καὶ πρὸς ἑαυτὸν  λέγοντα·   Ἔχεις ἀγαθὰ πολλὰ ἀποκείμενα εἰς
[2, 1]   σφάζοντες μόσχους καὶ θύοντες πρόβατα,  λέγοντες·   φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ
[2, 10]   τῷ μακαρίῳ πειθομένοις ἀποστόλῳ, διαρρήδην  λέγοντι·   Πορνεία δὲ καὶ ἀκαθαρσία πᾶσα
[2, 8]   λόγος, εἰς τὰς ἀναγκαίας ὠφελείας  λεγόντων   ἡμῶν τὰ ἄνθη καὶ τὰ
[2, 1]   κατάλυε τὸ ἔργον τοῦ θεοῦ»  λέγουσα.   Ἀνοήτου γὰρ σφόδρα θαυμάζειν καὶ
[2, 7]   βακτηρία ὕβρεως» ἐπιβάθραν ὕβρεως βακτηρίαν  λέγουσα,   ἐπερείδεται καὶ ἐπαναπαύεται
[2, 2]   υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, καὶ  λέγουσιν·   ἰδοὺ ἄνθρωπος φάγος καὶ οἰνοπότης,
[2, 8]   γὰρ ῥοδίνῳ χρισθέντας μύρῳ τελευτᾶν  λέγουσιν—   καὶ τούτων ἐγκριτέον ὀλίγα τινὰ
[2, 3]   τὰ κατὰ τὸν οἶκον, συλλήβδην  λέγω,   ἀκόλουθα εἶναι ταῖς ἐνστάσεσιν τοῦ
[2, 10]   πῶς οὔτε νήθει οὔτε ὑφαίνει,  λέγω   δὲ ὑμῖν, ὅτι οὐδὲ Σολομὼν
[2, 10]   τῇ Ἀργείᾳ ἑταίρᾳ, τῇ Ἐριφύλῃ  λέγω,   χρυσὸν φίλου ἀνδρὸς ἐδέξατο
[2, 10]   καιροῦ ἐπιτηρεῖν παιδαγωγίας, τὸ γῆρας  λέγω   καὶ τὴν παιδικὴν ἡλικίαν, παρεισάγουσαν—
[2, 10]   εἰς μήτραν εἰς ἀπευθυσμένον  λέγω·   μόνην δὲ ἄρα κοιλότητα ἔχει
[2, 1]   παρασκευάσαι τῷ δημιουργήματι, τῷ ἀνθρώπῳ  λέγω,   σῖτα καὶ ποτὰ τοῦ σῴζεσθαι
[2, 7]   δὲ ἐμὸς υἱός, ἐκεῖνον  λέγω   τὸν σιωπῶντα, οὐ παύεται λαλῶν.
[2, 7]   καὶ σώφρονα παροινεῖν καὶ μεθύειν  λέγων.   Εἰ δὲ καὶ εἶέν τινες
[2, 8]   ὃς ἂν ἐμβάψηται μετ´ ἐμοῦ»  λέγων   εἰς τὸ τρύβλιον, οὗτός με
[2, 10]   ἐπὶ τῆς κλίνης αὐτοῦ,  λέγων   ἐν τῇ ψυχῇ· Τίς με
[2, 10]   διὰ Δαβὶδ περὶ τοῦ κυρίου  λέγων·   εὔφρανάν σε θυγατέρες βασιλέων ἐν
[2, 8]   ἐν τοῖς ἰάμβοις οὐκ αἰδεῖται  λέγων·   κἀλειφόμην μύροισι καὶ θυμιάμασιν καὶ
[2, 1]   τῆς παραγγελίας ἐξηγήσεται, ἐσθίων»  λέγων   κυρίῳ ἐσθίει καὶ εὐχαριστεῖ τῷ
[2, 2]   ἀπέδειξε πάλιν πρὸς τοὺς μαθητὰς  λέγων·   Οὐ μὴ πίω ἐκ τοῦ
[2, 10]   παιδαγωγὸς αὐτοῖς ἀπειλεῖ διὰ Ἡσαΐου  λέγων·   Οὐαὶ οἱ ἐν κρυφῇ βουλὴν
[2, 8]   θεῶν στεφάνωμα» προσεῖπε, τῶν χθονίων  λέγων·   ῥόδῳ δὲ τὰς Μούσας Σαπφὼ
[2, 10]   τρίτων μετείληφε, τῶν ἐκτός, κατανοήσατε»  λέγων   τὰ κρίνα πῶς οὔτε νήθει
[2, 10]   δὲ τὴν ψυχήν, μὴ μεριμνᾶτε»  λέγων   τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε,
[2, 10]   πορνεύσεις, οὐ μοιχεύσεις, οὐ παιδοφθορήσεις»  λέγων.   Τὸ δὴ διάταγμα τοῦ λόγου
[2, 12]   Ἐγὼ μὲν ἔκαμον καὶ ἄχθομαι  λέγων   τὸ πλῆθος τῶν κοσμίων, τὰς
[2, 6]   θέαν τῶν καλῶν, ἄμεινον εἶναι  λέγων   τοῖς ποσὶν τοῖς ὀφθαλμοῖς
[2, 10]   ἄκαρπον ἀποκρούεται σποράν, οὐκ ἔδεσαι»  λέγων   τὸν λαγὼν οὐδὲ τὴν ὕαιναν»
[2, 10]   τοῦ τόνου διὰ τὰς γυναῖκας,  λείαν   τὴν ἐσθῆτα καὶ προσηνῆ πρὸς
[2, 8]   δὲ πλεκτὸν στέφανον ἐξ ἀκηράτου  λειμῶνος   κοσμήσαντας οἴκοι περιφέρειν οὐ σωφρόνων·
[2, 8]   ἀμφοῖν, δὴ τῶν σαρκικῶν  λειμώνων   θεῖος δρέπεται γεωργός. Στέφανος
[2, 8]   κάρᾳ. Ἦρος μὲν γὰρ ὥρᾳ  λειμῶσιν   ἐνδρόσοις καὶ μαλακοῖς, ποικίλοις χλοάζουσιν
[2, 12]   τυφοῦται, ὁμαλὸν δὲ ὅλον καὶ  λεῖον   καὶ ἴσον καὶ ἀπέριττον καὶ
[2, 9]   κλίνη δὲ ἀπερίεργος ἔστω καὶ  λείους   ἐχέτω τοὺς πόδας· αἱ γὰρ
[2, 1]   διατρέφων εἷς ἐστιν, θεός·  λείπει   δὲ αὐτοῖς οὐδὲ ἓν ὁτιοῦν
[2, 12]   τοσοῦτον ὅσον τὸ χαρίζεσθαι ὠφελήσειαν;  ~Λείπεται   τοίνυν ἡμῖν κἀκεῖνο ἐπιλῦσαι τὸ
[2, 8]   σούσινον μὲν ἐκ κρίνων καὶ  λειρίων,   ἔστι δὲ θερμαντικόν, ἀναστομωτικόν, ἑλκυστικόν,
[2, 4]   ὑποσύρουσαι. Τοῦ κώμου τούτου τὴν  λειτουργίαν   τὴν θεϊκὴν διαχωρίζον ψάλλει τὸ
[2, 3]   ἡμῶν· κλιντῆρες δὲ ἀργυροῖ καὶ  λεκάναι   καὶ ὀξύβαφα καὶ πινακίσκοι καὶ
[2, 9]   σωφροσύνης μεμνημένοι παραγγελμάτων, τοῦτο ἤδη  λεκτέον.   Μετὰ γὰρ τὴν εὐωχίαν εὐλογήσαντας
[2, 1]   δὲ ὅπως αὐτὸ κατευθύνειν χρή,  λεκτέον·   ὁπόταν γάρ τις ἀπὸ τῶν
[2, 10]   τῶν ἀκόσμων φιλοκόσμων τούτων  λελεγμένον;   Ἀγρὸς γὰρ κόσμος» καὶ
[2, 10]   τῶν πορνευσάντων, ὡς ἤδη μοι  λέλεκται,   τύποι» παιδαγωγοῦντες ἡμῶν τὰς ἐπιθυμίας
[2, 8]   ἐπὶ τῆς κεφαλῆς συμβολικῶς ἐπιφερόμενοι  λελήθεσαν   κεφαλὴν κοσμούμενοι κυρίῳ. Λίθος γέ
[2, 8]   ἁμαρτίας, καὶ αἱ τρίχες αἱ  λελυμέναι   πενθοῦσα Ἱερουσαλὴμ καταλελειμμένη, δι´
[2, 8]   δὲ μετάνοιά ἐστι, καὶ  λελυμέναι   τρίχες φιλοκοσμίας ἐκήρυσσον ἀπαλλαγὴν καὶ
[2, 8]   διὰ τὴν πίστιν τὴν νέαν  λελυμένης   κενοδοξίας. Ἀλλὰ καὶ πάθος ἐμφαίνει
[2, 2]   αὐτοῦ σαρκικόν, τῆς φθορᾶς  λελυτρώμεθα,   τὸ δὲ πνευματικόν, τοῦτ´ ἔστιν
[2, 12]   δὲ αὐτὰς τοῦ κωμικοῦ τὰς  λέξεις   διελεγχούσας ἀκριβῶς τὸ φορτικὸν ὑμῶν
[2, 10]   δὲ τὴν διάνοιαν ἐπιφερομένη  λέξις.   Μὴ γὰρ ζητεῖτε τί φάγητε
[2, 3]   κάνθαροί τε καὶ λαβρώνιοι καὶ  λεπασταὶ   καὶ τῶν ἐκπωμάτων εἴδη τὰ
[2, 1]   οὐκ ἔχει μόνα τῶν ἐνύδρων  λεπίδας,   ὡς ὀλίγα παντελῶς ἀπολείπεσθαι πρὸς
[2, 8]   θερμαντικόν, ἀναστομωτικόν, ἑλκυστικόν, ὑγραντικόν, σμηκτικόν,  λεπτομερές,   χολῆς κινητικόν, μαλακτικόν· ναρκίσσινον δὲ
[2, 10]   τοῖς ὑφάσμασιν μόνον τὰς μεμωρημένας  λεπτουργίας   καὶ τὰς ἐν ταῖς ὑφαῖς
[2, 8]   τὸν ἐγκέφαλον ἀναθάλπει ταῖς ἀποφοραῖς  λεπτύνοντα   τῆς κεφαλῆς τὰ περιττεύματα. Ἐντεῦθεν
[2, 2]   εὐώδης καὶ εὔπνους  Λέσβιος   καὶ Κρής τις γλυκὺς καὶ
[2, 2]   θόρυβος; Τίνι κρίσις; Τίνι ἀηδεῖς  λέσχαι;   Τίνι συντρίμματα διακενῆς; Ὁρᾶτε ὅλον
[2, 10]   τοῖς μεμηνόσιν ἐπ´ ἴσης τὰ  λευκὰ   ὡς μέλανα φαντάζονται. ~Περὶ ὑποδέσεως.
[2, 10]   καὶ οὐ νόθους τὰ ἔνδον  λευκαῖς   καὶ ἀπεριέργοις ἁρμοδιώτατον ἐσθήσεσι χρῆσθαι.
[2, 10]   θυσιαστηρίου· καὶ ἐδόθη ἑκάστῳ στολὴ  λευκή.   Εἰ δὲ καὶ ἄλλο τι
[2, 10]   τὸ ἔνδυμα αὐτοῦ ὡσεὶ χιὼν  λευκόν»   Τοιαύτῃ χρώμενον στολῇ τὸν κύριον
[2, 11]   σῴζουσαν. Γυναιξὶ μὲν οὖν τὸ  λευκὸν   ὑπόδημα συγχωρητέον, πλὴν εἰ μὴ
[2, 10]   ἀνόητον ὀφθαλμίαν ἐρεθίζον, τοὺς δὲ  λευκοὺς   καὶ οὐ νόθους τὰ ἔνδον
[2, 10]   αὐταῖν ἀφελῶς ἱσταμένην ἐποίησε καὶ  λευχείμονα   καὶ καθάριον, τὴν ἀρετήν, αἰδοῖ
[2, 1]   ἐνεγέννησεν ἡδονή, δυσπάθειαν δὲ καὶ  λήθην   καὶ ἀφροσύνην πολυτροφία ἐντίκτει
[2, 10]   ἐσθῆτες βακχικοῖς καὶ τελεστικοῖς καταλειπτέαι  λήροις,   πρὸς δὲ καὶ πορφύρα
[2, 12]   λέγει κύριος. Ἀποθέμεναι τοίνυν τοὺς  λήρους   αὐτῷ πονηρῷ σοφιστῇ τοῦ ἑταιρικοῦ
[2, 10]   οὗτος, ὀφθαλμοὺς ἀνθρώπων δεδιὼς μόνους,  λήσειν   δὲ τὸν θεὸν ὑπονοῶν. Οὐ
[2, 10]   καὶ ἐροῦσι· τίς ἡμᾶς ὁρᾷ;  Λήσεται   μὲν γὰρ ἴσως τὸ αἰσθητὸν
[2, 10]   μήποτε φύσιν τὴν αὑτοῦ ῥιζωθὲν  λήψεται   γόνιμον» Πάνυ γοῦν ἐμφανέστατα διὰ
[2, 3]   διαπυρουμένων τῶν σκευῶν ἐπώδυνος  λῆψις,   εἴτε αὖ ψυχρὸν πάλιν ἐγχέαι,
[2, 8]   ἐπὶ ῥευμάτων ὑδάτων βλαστήσατε, ὡς  λίβανος   εὐωδιάσατε ὀσμήν, καὶ εὐλογήσατε κύριον
[2, 2]   ἄνδρας ἔλθῃ, κυμαίνει δ´ οἷα  Λίβυσσαν   ἅλα βορέης ἠὲ νότος, τὰ
[2, 10]   τὸ μεμαραμμένον, ἀνθεῖ δὲ ἤδη  λιγυρὸν   καὶ χεῖται πλατύτερον τὸ φθέγμα
[2, 12]   Ἐπὶ γὰρ τὰ διαυγῆ τῶν  λιθιδίων   καὶ τὰς ἰδιαζούσας χρόας ὑέλους
[2, 12]   κατανενοηκότα. Τοιοῦτο ταῖς ἠλιθίαις οἱ  λίθοι   γυναιξὶν περιδούμενοι τοῖς ὅρμοις καὶ
[2, 12]   ἐκ δὲ ταύτηςὁ μαργαρίτης κυΐσκεται.  Λίθοις   δὲ ἁγίοις τὴν ἄνω Ἱερουσαλὴμ
[2, 8]   δὲ οἱ Ἰουδαίων χρυσῷ καὶ  λίθοις   τιμίοις συνθέτῳ καὶ ποικίλῳ χρώμενοι
[2, 12]   τῆς οὐρανοπόλεως πύλας τιμίοις ἀπεικασμένας  λίθοις   τὸ περίοπτον τῆς ἀποστολικῆς {φωνῆς}
[2, 12]   τῶν γραφῶν, ὅλαι περικεχήνασι τοῖς  λίθοις,   τὸν θαυμάσιον ἐκεῖνον ἀπολογισμὸν προφερόμεναι·
[2, 3]   τοίνυν ἀργυρίου καὶ χρυσίου πεποιημένων  λιθοκολλήτων   τε ἄλλων ἄθετος χρῆσις,
[2, 12]   θάλασσα τὸν μαργαρίτην ἔκρυψεν  λίθον·   ὑμεῖς δὲ περίεργοι εἰς
[2, 9]   Ἰακὼβ ἐκάθευδεν χαμαὶ καὶ  λίθος   αὐτῷ προσκεφάλαιον ἦν· τότε καὶ
[2, 8]   ἐπιφερόμενοι λελήθεσαν κεφαλὴν κοσμούμενοι κυρίῳ.  Λίθος   γέ τοι τίμιος μαργαρίτης
[2, 12]   καὶ τὸν χρυσοῦν τοῆσθαι κόσμον.  Λίθους   δὲ πελίους χλωροὺς καὶ
[2, 12]   ~Ὅτι οὐ χρὴ περὶ τοὺς  λίθους   καὶ τὸν χρυσοῦν τοῆσθαι κόσμον.
[2, 12]   Πόσῳ δὲ συνετώτερον τοῦ εἰς  λίθους   καὶ χρυσίον τὸ εἰς ἀνθρώπους
[2, 12]   δὲ κεκρυμμένον χρυσίον καὶ τοὺς  λίθους   οἱ τὴν ἐπὶ θανάτῳ κεκριμένοι
[2, 10]   μὴ εἰς πέτρας τε καὶ  λίθους   σπείρειν» φησὶν ἐκ Μωυσέως
[2, 9]   τῆς νυμφιδίου κλίνης τὸ σκάζον  λίθῳ   ἐπανωρθοῦτο. Τοσαύτη τις εὐτέλεια καὶ
[2, 8]   Οἶδα δὲ καὶ χρυσῷ καὶ  λίθῳ   τιμίῳ τοὺς παλαιοὺς τῶν Ἑβραίων
[2, 12]   σπουδὴν πεποιημέναι, ἐξὸν ἁγίῳ κοσμεῖσθαι  λίθῳ,   τῷ λόγῳ τοῦ θεοῦ, ὃν
[2, 10]   ἐρίων καὶ ποικιλίας χρωμάτων καὶ  λίθων   περιεργίας καὶ χρυσίου ἐξεργασίας πλοκάμων
[2, 12]   ἀργυρίου θησαυρούς, τιμιωτέρα δέ ἐστι  λίθων   πολυτελῶν. Αὕτη γὰρ ἀληθινὴ
[2, 12]   οἰκοδομουμένη. Πρὸς τὸ ἄνθος τῶν  λίθων   τὸ ἀμίμητον τὸ ἄνθος τοῦ
[2, 12]   χάριτος ἐκδεχόμεθα. Ἐπὶ γὰρ τῶν  λίθων   τῶν πολυτελῶν αἱ χρόαι τετάχαται,
[2, 2]   καταιγίδος, τοῦ τῆς ἀληθείας ἀστοχήσας  λιμένος,   ἕως ἂν περιπεσὼν ὑφάλοις πέτραις
[2, 10]   Εἰ δὲ καὶ Ἱερεμίαν καλεῖς,  λινοῦν   οὗτος περίζωμα εἶχε μόνον. ὡς
[2, 8]   μὲν οὖν τὸ ἔλαιον αὐτὸ  λιπᾶναί   τε τὴν ἐπιφάνειαν καὶ ἀνεῖναι
[2, 1]   οὐ παραλείποντες δὲ τὰς ἐν  Λιπάρᾳ   μαινίδας οὐδὲ τὴν γογγύλην τὴν
[2, 8]   τῶν ποδῶν διὰ τοῦ  λίπους   τῶν ἀναθερμαινόντων ἐμψυχόντων μύρων
[2, 9]   λόγῳ ἀφελεῖ τῇ εὐνῇ καὶ  λιτῇ   σύμμετρον ἐχούσῃ τὸ παρηγοροῦν, εἰ
[2, 11]   τῇ κόνει τὼ πόδε. Τῆς  λιτῆς   ὑποδέσεως ἀπόχρη μάρτυς Ἰωάννης, οὐκ
[2, 12]   περιττῶν κομιζομένη χρείαν. Τὸ γὰρ  λιτόν,   καὶ τοὔνομα ἐμφαίνει, οὐκ
[2, 1]   Ἀλλὰ γὰρ τὸ δεῖπνον ἔστω  λιτὸν   ἡμῖν καὶ εὔζωνον, ἐπιτήδειον εἰς
[2, 12]   λατρευούσας. Τῷ ὄντι γὰρ  λιτότης   ἁγιωσύνης προμηθεῖται ἐξισοῦσα τὰς πλεονεξίας
[2, 12]   μὴ ἔχουσιν. Προσήκει τοίνυν  λιτότητα   ἀσπάζεσθαι τὰς Χριστῷ λατρευούσας. Τῷ
[2, 1]   ὅρον παρὰ τοῖς ἀνθρώποις  λιχνεία.   Καὶ γὰρ εἰς τὰ πέμματα
[2, 1]   αἱ περὶ τὰς καρυκείας ἡδοναί,  λιχνείαν,   λαιμαργίαν, ὀψοφαγίαν, ἀπληστίαν, ἀδηφαγίαν. Μυῖαι
[2, 1]   συμφορὰν ὑποπτεύομεν. Διὸ παραιτητέον τὴν  λιχνείαν   ὀλίγων τινῶν καὶ ἀναγκαίων μεταλαμβάνοντας·
[2, 1]   κοιλίαι δὲ ἀσεβῶν ἐνδεεῖς» ἀκαταπαύστου  λιχνείας   ὀρεγόμεναι. ~Πολυτέλεια δὲ οὐκ εἰς
[2, 10]   τὴν πορφύραν. Ἀλλὰ καὶ τοῖς  λίχνοις   ὑφάσμασιν ἐγκαταμιγνύουσαι αἱ δολεραὶ γυναῖκες
[2, 1]   καὶ κεκυφότας εἰς τραπέζας, τὴν  λίχνον   διωκάθοντας ζωήν, τὸ ἀγαθὸν ἐνταῦθά
[2, 8]   δέλεάρ ἐστι ῥᾳθυμίας, πόρρωθεν εἰς  λίχνον   ἐπιθυμίαν ἐπισπωμένης. Πάντοθεν γὰρ ἀγώγιμος
[2, 10]   εἰσπλεῖ οὐ μωρὸς παράσιτος οὐδὲ  λίχνος   πόρνος πυγῇ ἀγαλλόμενος, οὐ δολερὰ
[2, 1]   σφέτερα τιθηνουμένων πάθη, δαίμων καθηγεῖται  λιχνότατος,   ὃν ἔγωγε οὐκ ἂν αἰσχυνθείην
[2, 1]   εἰκόνα τοῦ πατρὸς αὐτῶν τοῦ  λίχνου   θηρίου. Ἀσώτους {τ´} αὐτοὺς οἱ
[2, 10]   τὸ ἐπιτερπὲς τῆς χροιᾶς τοὺς  λίχνους   ἀνιᾷ εἰς τὴν ἀνόητον ὀφθαλμίαν
[2, 1]   τινάς, ταύτῃ πλέον ἀφεκτέον τῶν  λίχνων   τούτων βρωμάτων, ἐναργὲς ὑπόδειγμα ἀρετῆς
[2, 10]   καὶ μὴ μαραινομένας γραφάς, τὰ  λόγια   τὰ κυρίου ταῖς τῆς ἀληθείας
[2, 1]   γε τὴν τοιαύτην τρυφὴν ἁμαρτίαν  λογίζεται,   ἐπιφέρει· καὶ οὐ μὴ ἀφεθήσεται
[2, 9]   τῶν ὀνείρων οἱ ἀληθεῖς ὀρθῶς  λογιζομένῳ   νηφούσης εἰσὶ ψυχῆς λογισμοὶ ἀπερισπάστου
[2, 5]   τὰ πάντα· ὡς δὲ ζῷα  λογικὰ   σφᾶς αὐτοὺς ἁρμοστέον εὐκράτως, τὸ
[2, 1]   ὄντι ἐπουράνιός ἐστι τροφή, ἑστίασις  λογική·   Πάντα στέγει, πάντα ὑπομένει, πάντα
[2, 4]   ἀνίεσθαι. Ἀπέστω δὲ ἡμῖν τῆς  λογικῆς   εὐωχίας κῶμος, ἀλλὰ καὶ
[2, 7]   οἱ προκλητικοί, ἄλογοι σημασίαι οὖσαι,  λογικοῖς   ἀνθρώποις ἐκκλιτέοι· παραιτητέον δὲ καὶ
[2, 2]   οὐδεὶς γὰρ ψόφος οἰκεῖος ἀνδρὶ  λογικῷ,   ἔτι δὲ μᾶλλον γυναικί,
[2, 7]   καὶ πόσις, πῶς οὐ  λογικῶς   ἀναστρεπτέον; οὐδὲ διὰ τὴν ἀγάπην
[2, 8]   μύρου, οἷς δὲ αἴσθησις  λογικωτέρα,   τούτοις ἀπόλαυσις ἐπιψογωτέρα κορασιώδεις
[2, 10]   λέγει· Γυνὴ μισθία ἴση σιάλῳ  λογισθήσεται,   ὕπανδρος δὲ πύργος θανάτου τοῖς
[2, 9]   ὀρθῶς λογιζομένῳ νηφούσης εἰσὶ ψυχῆς  λογισμοὶ   ἀπερισπάστου τὸ τηνικάδε οὔσης περὶ
[2, 2]   τοῦ ποτοῦ μέχρις οὗ τὸν  λογισμὸν   ἄσειστον διατηρήσωσιν καὶ τὴν μνήμην
[2, 8]   πεπλανημένος, οὐ περιτέτμηται τὸν  λογισμόν,   οὐ πεφώτισται τὸν σκοτισμόν, οὐκ
[2, 10]   τὸ αἰδῆμον οἱονεὶ φῶς τοῦ  λογισμοῦ·   οὐδὲν γὰρ τῆς ἱστουργούσης Πηνελόπης
[2, 5]   πάθη καταδυναστεύοντα τῆς ἀσθενείας τοῦ  λογισμοῦ.   ~Περὶ αἰσχρολογίας. Αἰσχρολογίας δὲ παντελῶς
[2, 5]   δοκεῖν· τὸ μὲν γὰρ ἀνθρωπίνου  λογισμοῦ   τεκμήριον, τὸ δὲ ὠμότητος ὑπόληψιν
[2, 10]   λογισμούς· τοὺς δὲ κατὰ φύσιν  λογισμοὺς   ἀλόγως εἰς τοὺς παρὰ φύσιν
[2, 10]   νὺξ τῷ σώφρονι λογισμῷ·  λογισμοὺς   δὲ ἀνδρῶν ἀγαθῶν {οὓς} ἀκοιμήτους
[2, 10]   συνεσπαρμένους ἔχουσαν τῆς φύσεως τοὺς  λογισμούς·   τοὺς δὲ κατὰ φύσιν λογισμοὺς
[2, 10]   {αὐτὸ} νὺξ τῷ σώφρονι  λογισμῷ·   λογισμοὺς δὲ ἀνδρῶν ἀγαθῶν {οὓς}
[2, 9]   δὲ περιττὴ τροφὴ τὸ  λογιστικὸν   εἰς ἀναισθησίαν καθέλκουσα. Ὕπνος γὰρ
[2, 2]   γὰρ οὖν κἀν τούτοις τὸ  λογιστικὸν   ἵδρυται οὐκ ἐν τῇ κεφαλῇ,
[2, 2]   ἀξιώσειε μύειν, οὕτως οὐδὲ τὸν  λόγον   ἀπεῖναι τοῦ συμποσίου ὀρθῶς ἄν
[2, 6]   τούτου γέγραπται· Ὃς ἂν λαλήσῃ  λόγον   ἀργόν, ἀποδώσει λόγον κυρίῳ ἐν
[2, 2]   φίλοινον, ὃς παρορᾷ μὲν τὸν  λόγον   αὐτόν, ἔκδοτον δὲ αὑτὸν συνεχώρησεν
[2, 6]   ἀδολέσχης προσκορής· πλεονάζων γὰρ  λόγον   βδελύττεται τὴν ψυχὴν αὐτοῦ. ~Τίνα
[2, 12]   ἀνάλωσις ἀπωλείας, οὐ δαπάνης, ἐπέχει  λόγον.   Δέδωκεν γὰρ θεὸς οἶδ´
[2, 10]   θεὸν τὸν ἔνοικον αὐτοῖς, τὸν  λόγον,   διαφθείροντας καὶ μιαίνοντας τὸ ὅσον
[2, 8]   οὐκ ἐπεὶ καταδεῖν δοκοῦσιν τὸν  λόγον   ἐν ἐγκεφάλῳ τοῦτον ἱδρυμένον, οὐδ´
[2, 7]   σου, μόλις δὶς ἐπερωτηθεὶς κεφαλαίωσον  λόγον   ἐν ὀλίγοις. Ἄμφω δὲ οἱ
[2, 7]   νομοθετοῦσα ὧδέ πως· Μὴ δευτερώσῃς  λόγον,   ἐν προσευχῇ σου. Ποππυσμοὶ δὲ
[2, 1]   τούτῳ μηδὲ συνεσθίειν» τὸν  λόγον   τὸ ὄψον, ὑποπτεύων τὸν
[2, 1]   ὄνομα ὑπεξελόμενον, ἐπεὶ μὴ κατὰ  λόγον   ἑστίασις ἦν· Αὐτοὶ δὲ
[2, 8]   σοφιστικὸν οὗτος ἐρωτᾷ τινα τοιοῦτον  λόγον·   ἵππος μύρῳ χριόμενος εἰς τὴν
[2, 8]   τὸν θεόν, καθυβρίζειν ἤλπισε τὸν  λόγον,   καὶ ὃν ἐσταύρωσεν ὡς κακοῦργον,
[2, 6]   ἂν λαλήσῃ λόγον ἀργόν, ἀποδώσει  λόγον   κυρίῳ ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως. Αὖθίς
[2, 1]   γαστρὸς ἡδονῆς οἳ μὲν τὸν  λόγον,   οἳ δὲ τὴν φιλίαν, οἳ
[2, 7]   μὴ ἐλέγξῃς τὸν πλησίον καὶ  λόγον   ὀνειδισμοῦ μὴ εἴπῃς αὐτῷ. Εἰ
[2, 12]   πᾶσιν ἀνθρώποις τὸν ἑαυτοῦ ἐπικουρήσας  λόγον,   πάντα ποιήσας ὑπὲρ πάντων. Κοινὰ
[2, 2]   Ἐγὼ δὲ τότε μάλιστα τὸν  λόγον   συνευωχησόμενον ἀξιῶ παρεισάγειν παιδαγωγήσοντα τὴν
[2, 9]   ἐπὶ τὸν ὕπνον παρακλητέον τὸν  λόγον,   τὴν πολυτέλειαν τῶν ὑποστορνυμένων, τὰς
[2, 12]   ἐν σαρκὶ ἐπόπτην ὀφθαλμόν, τὸν  λόγον   τὸν διαφανῆ, δι´ ὃν
[2, 9]   εὕδειν» τοὺς ἔνοικον ἔχοντας τὸν  λόγον   τὸν ἐγρήγορον· ἐπεγερτέον δὲ νύκτωρ,
[2, 4]   τι τὸ δεκάχορδον ψαλτήριον τὸν  λόγον   τὸν Ἰησοῦν μηνύει, τῷ στοιχείῳ
[2, 2]   αἷμα· αἷμα τῆς ἀμπέλου τὸν  λόγον   τὸν περὶ πολλῶν ἐκχεόμενον εἰς
[2, 7]   ἀρεστόν ἐστιν ἡμᾶς καταλείψαντας τὸν  λόγον   τοῦ θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις. Εἰ
[2, 1]   ἀμοίρους περιορατέον τοὺς δειπνοῦντας κατὰ  λόγον.   Τῶν γάρ τοι βρωμάτων ἐπιτηδειότατα
[2, 5]   ἐν ἀνθρώποις κτημάτων καταμωκώμενοι, τὸν  λόγον;   Χλεύη μὲν οὖν ἐπιτηδεύειν ταῦτα,
[2, 8]   σμάραγδος αὐτὸν αἰνίττεται τὸν  λόγον,   χρυσὸς δὲ αὐτὸς πάλιν
[2, 6]   περὶ τῶν τῆς κακίας ἔργων  λογοποιία·   οἷον τὸ περὶ μοιχείας διαλέγεσθαι
[2, 2]   ποτε δυνήσεται τῶν οἰκείων  λόγος   αὐτῷ, οὐδ´ ἂν καθεύδωμεν· καὶ
[2, 2]   τῷ λόγῳ, δι´ ἣν  λόγος   γέγονεν σάρξ» Ἄγαμαι τοίνυν τοὺς
[2, 7]   ἀκίνδυνον δὲ τῶν νέων γέρας,  λόγος   δὲ ἀγαθὸν ἡλικίας δεδοκιμασμένης. Λάλησον,
[2, 8]   βάτου τὸ πρῶτον ὀφθείς,  λόγος,   διὰ τῆς ἀκάνθης ὕστερον ἀναληφθεὶς
[2, 12]   οὐκ ἀλήθεια. Ἐντεῦθεν ὀνειδίζων  λόγος   διὰ τοῦ προφήτου τοὺς Ἑβραίους·
[2, 1]   τῆς ἐνταῦθα διαμονῆς, ἣν  λόγος   εἰς ἀφθαρσίαν παιδαγωγεῖ, ἐγκρίνεται
[2, 8]   ἂν εἴη περὶ τούτων  λόγος,   εἰς τὰς ἀναγκαίας ὠφελείας λεγόντων
[2, 5]   δι´ ἣν κατακοιμίζεται μὲν  λόγος   ἐν αὐτῇ τῇ ψυχῇ καρηβαρήσας
[2, 10]   ἔτυχε σαλεύειν τῷ σοφῷ  λόγος   ἐπιτρέπει, ὡς ὁμολογοῦσιν οἱ Στωϊκοί,
[2, 5]   ἂν〉 ἁρμόσαι· καρπὸς διανοίας  λόγος   ἐστίν. Εἰ τοίνυν τοὺς γελωτοποιοὺς
[2, 1]   ἀγάπης νόμος καὶ  λόγος·   κἂν ἀγαπήσῃς κύριον τὸν θεόν
[2, 9]   ἠσκεῖτο. Καὶ τί μοι τούτων  λόγος;   Ἰακὼβ ἐκάθευδεν χαμαὶ καὶ
[2, 8]   τῆς εἰς ἀνθρώπους ἐπιδημίας  λόγος,   κύριος μυστικῶς αὖθις ἀναστέφεται
[2, 8]   δὲ αὐτὸς πάλιν ἀδιάφθορος  λόγος,   τὸν ἰὸν τῆς φθορᾶς
[2, 4]   ὁμιλίας τῆς σεμνῆς· γὰρ  λόγος   τοῦ κυρίου ἐνοικείτω ἐν
[2, 2]   πεπαιδαγωγημένοις, μέγας βότρυς,  λόγος   ὑπὲρ ἡμῶν θλιβείς, τὸ
[2, 4]   ἀπόστολός φησιν. δὲ  λόγος   οὗτος συναρμόζεται καὶ συσχηματίζεται καιροῖς,
[2, 10]   γοῦν ἐμφανέστατα διὰ Μωυσέως  λόγος   παρήγγειλεν. Καὶ μετὰ ἄρρενος οὐ
[2, 6]   τὴν αἰσχρολογίαν ἀπόστολος πᾶς  λόγος   σαπρὸς ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν»
[2, 5]   ἐπεὶ μηδὲ τῶν γελοίων  λόγος   {τοῖος} ἀκροάσεως ἄξιος, διὰ τῶν
[2, 8]   μὲν καὶ κυνὶ οὐδὲ εἷς  λόγος   τοῦ μύρου, οἷς δὲ
[2, 10]   τὸ χρειῶδες προκριτέον. Κἂν  λόγος   τοῦτο ψάλλῃ διὰ Δαβὶδ περὶ
[2, 10]   ἄλλην ἀκρασίαν ἄριστον μὲν  λόγος   φάρμακον, βοηθεῖ δὲ καὶ
[2, 2]   αὖθις κρᾶσις ποτοῦ τε καὶ  λόγου   εὐχαριστία κέκληται, χάρις ἐπαινουμένη καὶ
[2, 10]   θεῷ, καὶ καταλέλειπται ὑπὸ τοῦ  λόγου,   καθάπερ ὑπὸ τοῦ πνεύματος, νεκρός.
[2, 7]   εἰς δάκρυα· ἀπᾴδει γὰρ τοῦ  λόγου   καὶ τὸ ἐχθηλύνεσθαι καὶ τὸ
[2, 8]   μὲν γυνὴ μηδέπω τοῦ  λόγου   μεταλαβοῦσα— ἔτι γὰρ ἦν ἁμαρτωλός—
[2, 10]   λέγων. Τὸ δὴ διάταγμα τοῦ  λόγου   παντὶ διατηρητέον σθένει, καὶ οὐδὲν
[2, 1]   ἀρδείαν τῶν φυτευομένων ὑπὸ τοῦ  λόγου   πηγήν. Καὶ γὰρ εἰ πάντων
[2, 6]   κρίσεως. Αὖθίς τε ἐκ τοῦ  λόγου   σου δικαιωθήσῃ» φησίν, καὶ ἐκ
[2, 6]   δικαιωθήσῃ» φησίν, καὶ ἐκ τοῦ  λόγου   σου καταδικασθήσῃ» Τίνες οὖν αἱ
[2, 1]   καλὸν καὶ σωτήριον ἔργον τοῦ  λόγου,   τὴν ἀγάπην τὴν ἡγιασμένην, κυθριδίοις
[2, 1]   τὴν διάνοιαν ἀχθεὶς ὑπὸ τοῦ  λόγου   τὴν θεωρίαν τῶν κατὰ τὸν
[2, 12]   παρασκευάζουσιν δεικνύντος ὡς ἀληθῶς τοῦ  λόγου   τὸ κάλλος τὸ ἀληθινόν,
[2, 2]   μεταλαβεῖν ἀφθαρσίας· ἰσχὺς δὲ τοῦ  λόγου   τὸ πνεῦμα, ὡς αἷμα σαρκός.
[2, 1]   τὸ προκείμενον οὐκ ἀπᾴδουσιν τοῦ  λόγου   τοῖς ἄνθεσιν, ὅπερ ἤδη πολλάκις
[2, 2]   νόμου τοῦ παλαιοῦ καὶ τοῦ  λόγου   τοῦ νέου, εἰς συμπλήρωσιν τοῦ
[2, 2]   σταφυλῆς ὕδατι κίρνασθαι ἐθελήσαντος τοῦ  λόγου,   ὡς καὶ τὸ αἷμα αὐτοῦ
[2, 1]   εὖ τοῦτο ὑπομιμνῄσκει τοῦ προειρημένου  λόγου,   ὡς οὐ τὰ λάχανα
[2, 5]   {καὶ} πῶς ἂν κατὰ τοὺς  λόγους   ἐπιτηδεύσαιμεν εἶναί τε καὶ φαίνεσθαι
[2, 6]   θραύοιτο αὐτῶν, τοὺς σώφρονας περιτίθησι  λόγους   καθάπερ ἀντωτίδας, ὡς μὴ δύνασθαι
[2, 5]   τέ ἐστι γελοίους τινὰς προέσθαι  λόγους,   μὴ οὐχὶ ἀπὸ γελοίου ἤθους
[2, 7]   σιωπητέον ἡμῖν καὶ παραπεμπτέον τοὺς  λόγους   τοὺς περιττούς, ὥσπερ τὰς κύλικας
[2, 10]   δὲ ὅλως ἑπόμενος τῷ  λόγῳ   αἰσχρὰν ἡδονὴν οἰκειώσεται· διὸ καὶ
[2, 9]   Ἡμῖν δὲ χρηστέον ἀκολούθως τῷ  λόγῳ   ἀφελεῖ τῇ εὐνῇ καὶ λιτῇ
[2, 2]   ψυχῇ, δὲ σὰρξ τῷ  λόγῳ,   δι´ ἣν λόγος γέγονεν
[2, 12]   χρυσίῳ κοσμεῖσθαι προσήκει, ἀλλὰ τῷ  λόγῳ,   δι´ οὗ μόνου καταφαίνεται τὸ
[2, 2]   γραφὴ ἅπαντα ἐν ἑνὶ  λόγῳ   εἴρηκεν· Τὸ ἱκανὸν ἀνθρώπῳ πεπαιδευμένῳ
[2, 8]   οὐδὲ γὰρ ἀναιμωτεὶ προσιέναι τῷ  λόγῳ   ἔξεστιν. δὲ πλεκτὸς μαραίνεται
[2, 4]   τι ἂν ποιῆτε ἐν  λόγῳ   ἐν ἔργῳ, πάντα ἐν
[2, 8]   τὸ δὲ ἐξέκαυσεν. Ἑνὶ δὲ  λόγῳ   παρὰ τὴν ὄψιν ἀπόλαυσις
[2, 10]   Νόμιμα γὰρ ταῦτα μόνα τῷ  λόγῳ.   Θείας γέ τοι μοίρας τῆς
[2, 8]   καὶ τοὺς νεκροὺς καταστεφανοῦσιν,  λόγῳ   καὶ τὰ εἴδωλα, ἔργῳ προσμαρτυροῦντες
[2, 8]   ὅλων, ὁπηνίκα νομοθετεῖν ἤρχετο τῷ  λόγῳ,   {καὶ} τῷ Μωσεῖ καταφανῆ ἐβούλετο
[2, 2]   καθωρμισμένοι μὲν οἷον ἀγκύραις τῷ  λόγῳ   καὶ τῷ χρόνῳ τὴν ζάλην
[2, 12]   κατηχήσεως ἀληθοῦς. Ὀφθαλμοὶ δὲ ὑπαληλιμμένοι  λόγῳ   καὶ ὦτα εἰς αἴσθησιν διατετρημένα
[2, 4]   ἐνὶ δὲ ἄρα ὀργάνῳ, τῷ  λόγῳ   μόνῳ τῷ εἰρηνικῷ, ἡμεῖς κεχρήμεθα,
[2, 8]   Εἴργονται τοίνυν στεφάνων οἱ τῷ  λόγῳ   παιδαγωγούμενοι, οὐκ ἐπεὶ καταδεῖν δοκοῦσιν
[2, 2]   τοῦ πατρικοῦ βουλήματος πνεύματι καὶ  λόγῳ   συγκιρνάντος μυστικῶς· καὶ γὰρ ὡς
[2, 1]   καλοῖμεν τὴν συνήλυσιν ταύτην ἑπόμενοι  λόγῳ,   τὰς τοιαύτας δὲ ἑστιάσεις
[2, 10]   προβάτοις ἀφραίνωμεν, παιδαγωγούμενοι δὲ τῷ  λόγῳ   τὸ πολυτελὲς τῆς ἐσθῆτος διελέγχωμεν
[2, 2]   μὲν καὶ νεκρὸν ἤδη τῷ  λόγῳ   τὸν φιλοπότην ἀποφαίνεται, διὰ τῶν
[2, 12]   ἐξὸν ἁγίῳ κοσμεῖσθαι λίθῳ, τῷ  λόγῳ   τοῦ θεοῦ, ὃν μαργαρίτην
[2, 6]   ἀπομυκτηρισμῷ καλουμένῳ, πολλάκις δὲ καὶ  λόγῳ   τραχυτέρῳ. Τὰ γὰρ ἐξιόντα» φησίν,
[2, 1]   δημώδεσιν ἑστιάσεσιν μετὰ τὴν ἐν  λόγῳ   τρυφήν, πολλῷ δέ ἐστιν ἀνοητότερον
[2, 3]   καὶ πιπράσκεται νομίσματι δικαίῳ, τῷ  λόγῳ   τῷ ἀφθάρτῳ, τῷ βασιλικῷ χρυσίῳ.
[2, 2]   ὑβριστικὸν μέθη» Ἀρέσκει τοίνυν τῷ  λόγῳ   τῷ ὀρθῷ χειμῶνος μὲν διὰ
[2, 6]   λαγνείας καρτερεῖν. Διειλήφαμεν δὲ βαθυτέρω  λόγῳ   ὡς ἄρα οὔτε ἐν τοῖς
[2, 7]   τῶν ἔργων, ἀλλὰ καὶ ἐκ  λόγων   ἄνθρωπος κρίνεται. Ἐν συμποσίῳ δέ»
[2, 5]   ἐξελαστέον πολιτείας. Πάντων γὰρ τῶν  λόγων   ἀπὸ διανοίας καὶ ἤθους ῥεόντων
[2, 7]   φιλονεικία κενῆς νίκης ἕνεκεν  λόγων,   ἐπεὶ τέλος ἡμῖν ἀταραξία,
[2, 8]   τοῦ μύρου τὴν ὠφέλειαν εἰς  λοιδορίαν   διαβεβληκότας. Τίμα δὲ ἰατρὸν πρὸς
[2, 9]   οὖν μὴ καθεύδωμεν ὡς οἱ  λοιποί,   ἀλλὰ γρηγορῶμεν» φησὶν γραφή,
[2, 3]   Τοῦτο δὴ διασαφῶν ἀκριβέστερον ἐπήγαγεν·  Λοιπόν   ἐστιν ἵνα καὶ οἱ ἔχοντες
[2, 10]   αἳ δὲ ὀλίγον κομιδῇ τὸ  λοιπὸν   τῆς ἀμπεχόνης ὑφαίνουσαι τὸ πᾶν
[2, 1]   οὐχ οὗτοι οἱ περὶ τὰς  λοπάδας   ἀσχολούμενοι καὶ τὰς μεμωρημένας τῶν
[2, 1]   κλισίαις, μονονουχὶ τὸ πρόσωπον ταῖς  λοπάσιν   ἐπιρριπτοῦντας, καθάπερ ἐκ νεοττιᾶς τῆς
[2, 1]   αὐτῶν εἶπεν αὐτοῖς» φησὶν  Λουκᾶς,   ὅσα εἶπεν. Πρὸς τούτοις οὐδὲ
[2, 2]   αἱ βάσεις καθάπερ ῥεύματι ὑποφέρονται  λυγμοί   τε καὶ ἔμετοι καὶ παραφροσύναι
[2, 11]   ὁμολογῶν τὸν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων  λύειν   τοῦ κυρίου. Οὐ γάρ τι
[2, 3]   μεταδίδωσι τῆς ποιότητος ὕλη  λυμαινομένη   τὸ κρᾶμα καὶ ἔστιν ἐπιβλαβὴς
[2, 7]   αὐτοῦ καὶ οὐ κατενύγη ἐν  λύπῃ   ἁμαρτίας» ἤτοι μετανοήσας ἐφ´ οἷς
[2, 1]   τὰ μὲν πολλὰ βλάβην καὶ  λύπην   ἐνεγέννησεν ἡδονή, δυσπάθειαν δὲ καὶ
[2, 5]   συμπάθειαν δοκῶμεν, εἰ δὲ ἐπὶ  λυπηροῖς,   κατηφεστέρους ἁρμόζει βλέπεσθαι ἐφήδεσθαι
[2, 7]   ἥμαρτεν ἐν τῷ μηδένα  λυπῆσαι   λαλήσας. Καθόλου μὲν οὖν νέοι
[2, 4]   Σικελοὶ δὲ πηκτίσιν καὶ Κρῆτες  λύρᾳ   καὶ Λακεδαιμόνιοι αὐλῷ καὶ κέρατι
[2, 4]   κἂν πρὸς κιθάραν ἐθελήσῃς  λύραν   ᾄδειν τε καὶ ψάλλειν, μῶμος
[2, 4]   δὲ μουσικώτεροι αὐτῶν καὶ πρὸς  λύραν   ᾖδον. Ἀλλ´ αἱ μὲν ἐρωτικαὶ
[2, 7]   ἐπεὶ μείζων κίνδυνος τῷ  λῦσαι   τὴν δέσιν τῆς συμβιώσεως πειρωμένῳ.
[2, 8]   δὲ χρίεσθαι τῷ μύρῳ καὶ  λυσιτελεῖ   ἔσθ´ ὅτε. ~Ἀρίστιππος γοῦν
[2, 1]   ὀλίγην τῷ παιδαγωγουμένῳ πρὸς τὸ  λυσιτελὲς   ἐνδίδωσι ῥοπήν, καὶ τό γε
[2, 8]   ἀπονέμομεν ἡδονῇ πρὸς οὐδεμίαν συμπεπλεγμένῃ  λυσιτελῆ   τῷ βίῳ χρείαν, φέρε κἀνταῦθα
[2, 10]   ἀσμενέστατα μέντοι αὐτὰ ἀπέφυγον ὥσπερ  λυττῶντα   καὶ ἄγριον δεσπότην. Ἀλλ´ ἐγκεκρίσθω
[2, 9]   αἱ ὀσφύες περιεζωσμέναι καὶ οἱ  λύχνοι   καιόμενοι· καὶ ὑμεῖς ὅμοιοι ἀνθρώποις
[2, 3]   ἄρτον βαστάσασα, οὐδὲ μὴν  λύχνος   διακονήσει τὸ φῶς, ὅτι κεραμέως,
[2, 10]   δὲ ἀνδρῶν ἀγαθῶν {οὓς} ἀκοιμήτους  λύχνους   ὠνόμασεν γραφή. Καίτοι τό
[2, 9]   εἰ καὶ κατὰ φύσιν ἐστίν.  Λὼτ   δὲ δίκαιος— παραπέμπομαι γὰρ




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site de Philippe Remacle

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 17/12/2009