Livre, Chap. |
[2, 10] |
καὶ
σπανιαίτατα
θήλειαν
ἔστιν
ὕαιναν
|
λαβεῖν· |
οὐ
γὰρ
συνεχεῖς
αἱ
κυήσεις |
[2, 2] |
εὐλόγησέν
γε
τὸν
οἶνον,
εἰπών·
|
Λάβετε, |
πίετε·
τοῦτό
μού
ἐστιν
τὸ |
[2, 3] |
ἢ
ἐξ
ἐλέφαντος
πεποιημένον
τὴν
|
λαβήν, |
οὐ
τέμνει;
Ἢ
ἐπὶ
τὴν |
[2, 8] |
ἄνθη,
ταῦτα
δὲ
οἱ
ἀνόητοι
|
λαβόντες |
οὐκ
εἰς
τὴν
ἰδίαν
εὐχάριστον |
[2, 8] |
φυλλοβολία,
τελευταῖον
ὁ
στέφανος,
ἐπίδοσιν
|
λαβούσης |
εἰς
τρυφὴν
τῆς
Ἑλλάδος
μετὰ |
[2, 1] |
ὑσὶν
ἢ
κυσὶν
διὰ
τὴν
|
λαβρότητα
|
μᾶλλον
ἢ
ἀνθρώποις
ὡμοιωμένους,
τοὺς |
[2, 3] |
καὶ
Ἀντιγονίδες
κάνθαροί
τε
καὶ
|
λαβρώνιοι |
καὶ
λεπασταὶ
καὶ
τῶν
ἐκπωμάτων |
[2, 1] |
δὴ
θρυλούμενον
τοῦτο,
ἵνα
πλανωμένην
|
λάβωσι |
τὴν
ἀτμίδα
διὰ
τῆς
ἀναπνοῆς; |
[2, 1] |
κολλυρίδα
ἄρτου
καὶ
ἐσχαρίτην
καὶ
|
λάγανον |
ἀπὸ
τηγάνου»
Αὐτάρκης
αὕτη
ἡ |
[2, 10] |
μέρος
τὸ
κατὰ
τὴν
ἀφροδίτην,
|
λαγνεία |
κέκληται,
τὸ
λαϊκὸν
καὶ
δημῶδες |
[2, 10] |
κοιλότητα
ἔχει
πολλήν,
ᾗ
τὴν
|
λαγνείαν |
ὑποδέχεται
τὴν
κενήν,
ὅταν
ἀποστραφῶσι |
[2, 10] |
πόλει
κατέφλεξαν,
δεῖγμα
ἐναργὲς
τοῦτο,
|
λαγνείας |
ἐπικάρπιον
τὸ
πῦρ,
ὑπογράφοντες·
τὰ |
[2, 10] |
καὶ
παιδοφθορίας
καὶ
μοιχείας
καὶ
|
λαγνείας |
ἡ
τοῦ
αἰνίγματος
τοῦδε
ἀπαγόρευσις |
[2, 6] |
τὴν
φωνὴν
σωφρονεῖν
ἀσκεῖν
ἐστι
|
λαγνείας |
καρτερεῖν.
Διειλήφαμεν
δὲ
βαθυτέρω
λόγῳ |
[2, 10] |
{ὀνόματα
πορνικὰ}
καὶ
τοιουτωνί
τινων
|
λαγνευμάτων
|
οὐδὲ
ἐπιμνηστέον,
τῷ
μακαρίῳ
πειθομένοις |
[2, 10] |
ἑαυτοῖς
ἀπολαμβάνοντες.
~Καίτοι
οὐδὲ
τοῖς
|
λαγνιστάτοις |
τῶν
ζῴων
συγκεχώρηκεν
ἡ
φύσις
|
[2, 10] |
νοήσαντες·
ἐπεὶ
γάρ
ἐστι
τοῦτο
|
λαγνίστατον
|
τὸ
ζῷον
ἡ
ὕαινα,
ὑπὸ |
[2, 10] |
ἐνδακόντες»
οἱ
ταῖς
ἡδοναῖς
ἔκδοτοι
|
λάγνοι |
τετραπόδων
νόμῳ
βαίνουσι
καὶ
παιδοσπορεῖν |
[2, 10] |
~Πάλιν
ὁ
Μωσῆς
καὶ
τὸν
|
λαγὼ |
ἐσθίειν
ἀπαγορεύει·
ὀχεύει
πᾶσαν
τὴν |
[2, 10] |
ταῦτα
ἐπτόηνται·
καὶ
τὸν
μὲν
|
λαγὼ |
κατ´
ἔτος
πλεονεκτεῖν
φασι
τὴν
|
[2, 10] |
τὴν
κώλυσιν
τῆς
ἐδωδῆς
τοῦ
|
λαγὼ |
παιδεραστίας
ἐμφαίνειν
ἀποτροπήν·
τὴν
δὲ |
[2, 10] |
σποράν,
οὐκ
ἔδεσαι»
λέγων
τὸν
|
λαγὼν |
οὐδὲ
τὴν
ὕαιναν»
Οὐ
βούλεται |
[2, 10] |
ὀχεύεται
ὑφ´
οὗ
ἂν
τύχῃ
|
λαγωοῦ· |
οὐ
γὰρ
ἑνὶ
ἀρκεῖται
γάμῳ. |
[2, 10] |
ὀχεύει
πᾶσαν
τὴν
ὥραν
ὁ
|
λαγώς, |
καὶ
ἐπιβαίνει
συγκαθεσθείσης
τῆς
θηλείας |
[2, 10] |
ἦν·
πτωχὸς
δέ
τις
ὄνομα
|
Λάζαρος |
ἐβέβλητο
εἰς
τὸν
πυλῶνα
τοῦ |
[2, 7] |
οἰκονομοῦντα
τὴν
διέξοδον,
ὡς
καὶ
|
λαθεῖν |
πειρᾶσθαι,
ἤν
τι
καὶ
συνεξάξῃ |
[2, 2] |
παρεισάγειν
παιδαγωγήσοντα
τὴν
οἰνοφλυγίαν,
μὴ
|
λάθῃ |
παραπεσοῦσα
εἰς
μέθην
ἡ
εὐωχία· |
[2, 2] |
ὀλίγον
δὲ
ἐγκρίνων
τοῦτο,
μὴ
|
λάθῃ |
τὸ
βοήθημα
διὰ
πλῆθος
ἄλλης |
[2, 10] |
δῦνόν
ποτε
πῶς
ἄν
τις
|
λάθοι; |
Μηδαμῶς
τοίνυν
ἐπικαλυπτώμεθα
τὸ
σκότος, |
[2, 8] |
ὀσφρήσεων
τὴν
ἡδυπάθειαν
ἐξορίζομεν,
μὴ
|
λάθωμεν
|
ἣν
ἐφυγαδεύσαμεν
ἀκολασίαν,
κάθοδον
αὐτῇ |
[2, 8] |
ἱματίων
σου.
Ἀλλὰ
γὰρ
μὴ
|
λάθωμεν |
ὥσπερ
οἱ
γῦπες
τὰ
μύρα |
[2, 10] |
τὴν
ἀφροδίτην,
λαγνεία
κέκληται,
τὸ
|
λαϊκὸν |
καὶ
δημῶδες
καὶ
ἄναγνον,
τὸ |
[2, 1] |
περὶ
χρῆσιν
ὄψου,
καὶ
ἡ
|
λαιμαργία |
μανία
περὶ
τὸν
λαιμόν,
καὶ |
[2, 1] |
εὖρος
ἐκτρέφει,
τῇ
αὑτῶν
ἐκποριζόμενοι
|
λαιμαργίᾳ. |
Σαγηνεύειν
ἀτεχνῶς
οἱ
πλεονέκται
καὶ |
[2, 1] |
περὶ
τὰς
καρυκείας
ἡδοναί,
λιχνείαν,
|
λαιμαργίαν, |
ὀψοφαγίαν,
ἀπληστίαν,
ἀδηφαγίαν.
Μυῖαι
τούτοις |
[2, 10] |
τὴν
καρυκείαν,
τὴν
ὀψοφαγίαν,
τὴν
|
λαιμαργίαν· |
ταῦτά
ἐστι
τὸ
τί»
Περὶ |
[2, 7] |
ἐκτείνῃς
χεῖρα.
Οὔκουν
προεκπηδητέον
ὑπὸ
|
λαιμαργίας |
ἀναπειθομένους
ποτὲ
οὐδὲ
μὴν
ἐπιγλιχομένους |
[2, 1] |
φησὶν
ὁ
ἀπόστολος,
εἰκότως
ἐπικαταρώμενος
|
λαιμάργοις |
ἐπιθυμίαις.
Τὰ
γὰρ
βρώματα
τῇ |
[2, 1] |
ἡ
λαιμαργία
μανία
περὶ
τὸν
|
λαιμόν, |
καὶ
ἡ
γαστριμαργία
ἀκρασία
περὶ |
[2, 2] |
κεραμεοῦν
ἄγγος
ἐγχεομένου,
ἠχοῦντος
τοῦ
|
λαιμοῦ |
διὰ
τὸν
ῥοώδη
καταβροχθισμόν,
αἰσχρόν, |
[2, 10] |
γὰρ
ὑπὲρ
γόνυ
καθάπερ
τὰς
|
Λακαίνας |
φασὶ
παρθένους
ἐστολίσθαι
καλόν·
οὐδὲν |
[2, 4] |
πηκτίσιν
καὶ
Κρῆτες
λύρᾳ
καὶ
|
Λακεδαιμόνιοι |
αὐλῷ
καὶ
κέρατι
Θρᾷκες
καὶ |
[2, 10] |
κόλποις
τοῦ
πατρός.
Ἄγαμαι
τῶν
|
Λακεδαιμονίων |
τὴν
πόλιν
τὴν
παλαιάν·
μόναις |
[2, 10] |
καὶ
ἡ
Σιδὼν
καὶ
τῆς
|
Λακωνικῆς |
ἡ
γείτων
τῆς
θαλάσσης
ποθεινόταται· |
[2, 7] |
τοῖς
σώφροσιν,
οἷς
γε
ἐφεῖται
|
λαλεῖν, |
τὸν
ἀντιδιαλεγόμενον.
Σιγὴ
μὲν
γὰρ |
[2, 7] |
ἁμαρτίας»
ἤτοι
μετανοήσας
ἐφ´
οἷς
|
λαλήσας |
ἥμαρτεν
ἢ
ἐν
τῷ
μηδένα |
[2, 7] |
ἢ
ἐν
τῷ
μηδένα
λυπῆσαι
|
λαλήσας. |
Καθόλου
μὲν
οὖν
νέοι
μὲν |
[2, 2] |
φησί,
τὸ
στόμα
σου
τότε
|
λαλήσει |
σκολιά,
κατακείσῃ
δὲ
ὥσπερ
ἐν |
[2, 6] |
περὶ
τούτου
γέγραπται·
Ὃς
ἂν
|
λαλήσῃ |
λόγον
ἀργόν,
ἀποδώσει
λόγον
κυρίῳ |
[2, 7] |
καὶ
σοὶ
ἐπιτρέπει
ἡ
σοφία,
|
λάλησον, |
εἰ
χρεία
σου,
μόλις
δὶς |
[2, 7] |
πρέπει
γάρ
σοι·
ἀλλ´
ἀπαραποδίστως
|
λάλησον |
καὶ
ἐν
ἀκριβείᾳ
ἐπιστήμης.
Νεανίσκε» |
[2, 7] |
λόγος
δὲ
ἀγαθὸν
ἡλικίας
δεδοκιμασμένης.
|
Λάλησον, |
πρεσβύτερε,
ἐν
συμποσίῳ·
πρέπει
γάρ |
[2, 6] |
καὶ
ἔστι
μισητὸς
ἀπὸ
πολλῆς
|
λαλιᾶς. |
Ἤδη
καὶ
αὐτὸς
αὑτῷ
ὁ |
[2, 7] |
λέγω
τὸν
σιωπῶντα,
οὐ
παύεται
|
λαλῶν. |
Ἐπιτείνει
γὰρ
τοῦ
νέου
τὴν |
[2, 10] |
ἂν
φρόνιμον
γυναῖκες
ἐργάσαιντο
ἢ
|
λαμπρόν, |
αἳ
καθήμεθα»
φησὶν
ἡ
κωμῳδία, |
[2, 12] |
θεασάμενα
φέρεται
ἐπ´
αὐτὸ
τῇ
|
λαμπρότητι
|
ἀγόμενα,
τῆς
δὲ
ἐπαφήσεως
τὸ |
[2, 10] |
καὶ
βύσσον,
εὐφραινόμενος
καθ´
ἡμέραν
|
λαμπρῶς· |
οὗτος
ὁ
χόρτος
ἦν·
πτωχὸς |
[2, 10] |
γραφή.
Καίτοι
τό
γε
πειρᾶσθαι
|
λανθάνειν |
ἐφ´
οἷς
πράττει
τις
ὁμολογοῦντος
|
[2, 8] |
οὓς
ἐξεπέτασε
τὰς
χεῖρας
ἐπὶ
|
λαὸν |
ἀπειθῆ
καὶ
ἄκαρπον.
Ἔχοιμ´
ἄν |
[2, 8] |
παλαιὸν
μιμούμενος
ὑποκριτήν,
καὶ
τὸν
|
λαὸν |
ἐλέγχων
ἐκεῖνον.
Ὁ
λαὸς
οὗτος |
[2, 8] |
~Οὐκ
ἔγνω
τὸν
κύριον
ὁ
|
λαὸς |
ὁ
πεπλανημένος,
οὐ
περιτέτμηται
τὸν
|
[2, 8] |
τὸν
λαὸν
ἐλέγχων
ἐκεῖνον.
Ὁ
|
λαὸς |
οὗτος
τοῖς
χείλεσι
φιλοῦσί
με, |
[2, 2] |
κοσμίως,
ἐμοὶ
δοκεῖν,
καὶ
τὸν
|
λάρυγγα |
διατείνουσαι
περὶ
τὴν
κατάποσιν
βροχθίζουσιν, |
[2, 12] |
τοίνυν
λιτότητα
ἀσπάζεσθαι
τὰς
Χριστῷ
|
λατρευούσας. |
Τῷ
ὄντι
γὰρ
ἡ
λιτότης |
[2, 1] |
ὑμῖν»
εἶπεν
ἔσται
εἰς
βρῶσιν»
|
Λάχανα |
δὲ
μετὰ
ἀγάπης
ἢ
μόσχον |
[2, 1] |
προειρημένου
λόγου,
ὡς
οὐ
τὰ
|
λάχανα |
ἡ
ἀγάπη,
μετὰ
δὲ
ἀγάπης |
[2, 1] |
ἀπόστολος
σπερμάτων
καὶ
ἀκροδρύων
καὶ
|
λαχάνων |
ἄνευ
κρεῶν
μετελάμβανεν,
Ἰωάννης
δὲ |
[2, 1] |
πολυειδία
ἐδεσμάτων
ὑγιεινή;
βολβοί,
ἐλαῖαι,
|
λαχάνων
|
ἔνια,
γάλα,
τυρὸς
τά
τε |
[2, 4] |
Ἐπὶ
πᾶσίν
τε
πρὶν
ὕπνου
|
λαχεῖν |
εὐχαριστεῖν
ὅσιον
τῷ
θεῷ
τῆς |
[2, 4] |
ὅτι
εὐδοκεῖ
κύριος
ἐν
τῷ
|
λαῷ |
αὐτοῦ.
Καὶ
γὰρ
ἁρμονίας
παραδεκτέον |
[2, 1] |
παντὶ
τῷ
ὑπηκόῳ
εὐφροσύνην
ποιήσας
|
λαῷ, |
ἐναντίον
τοῦ
κυρίου
διεμέρισεν
εἰς
|
[2, 1] |
δὲ
παιδείας
ἀγάπη»
ἡ
σοφία
|
λέγει, |
ἀγάπη
δὲ
τήρησις
νόμων
αὐτῆς. |
[2, 6] |
χρηστὰ
ὁμιλίαι
κακαί,
ἡ
ποιητικὴ
|
λέγει. |
Γενναιότερον
δὲ
ὁ
ἀπόστολος
γίνεσθε» |
[2, 8] |
αὐτοῦ
τέχνην
τούτῳ
παρέχει
μόνῳ.
|
Λέγει |
γοῦν
ἡ
γραφή·
Ὕδωρ
καὶ |
[2, 12] |
καὶ
ὄφεις
ἀποπλαττομένας
εἰς
εὐπρέπειαν.
|
Λέγει |
γοῦν
ὁ
κωμικὸς
Νικόστρατος·
ἁλύσεις, |
[2, 1] |
ὁ
κύριος
ἀγάπας
οὐ
κέκληκεν.
|
Λέγει |
γοῦν
πῇ
μέν·
Ὅταν
κληθῇς |
[2, 3] |
Παγκάλως
γοῦν
ἡ
θεία
που
|
λέγει |
γραφή,
πρὸς
τοὺς
φιλαύτους
καὶ |
[2, 10] |
δὲ
τῆς
παρανόμου
ἡ
γραφὴ
|
λέγει· |
Γυνὴ
μισθία
ἴση
σιάλῳ
λογισθήσεται, |
[2, 10] |
ὧν
τὸ
ἀκόλαστον
κορυφοῦται
ἦθος·
|
λέγει |
δὲ
ἡ
γραφή·
Ἑτοιμάζονται
ἀκολάστοις |
[2, 1] |
μελετῶντας
ἀδικεῖν
ὁ
ἀπόστολος
ἀνακρούων
|
λέγει· |
Ἕκαστος
γὰρ
τὸ
ἴδιον
δεῖπνον
|
[2, 1] |
ἐπὶ
μικρᾷ
τρυφῇ»
ἡ
σοφία
|
λέγει. |
~Ἐνταῦθα
ὑπομνηστέον
καὶ
περὶ
τῶν |
[2, 12] |
καὶ
ἐναργέστατα
ἐπαπειλῶν
καὶ
ἐκδικήσω»
|
λέγει
|
ἐπ´
αὐτὴν
τὰς
ἡμέρας
τῶν |
[2, 1] |
κοινωνοὺς
δαιμονίων
γίνεσθαι»
ὁ
ἀπόστολος
|
λέγει, |
ἐπεὶ
δίχα
σῳζομένων
καὶ
φθιμένων |
[2, 4] |
κύμβαλον
τοῦ
στόματος
τὴν
γλῶτταν
|
λέγει, |
ἣ
τοῖς
κρουομένοις
ἐπηχεῖ
χείλεσιν. |
[2, 10] |
ἠμφιεσμένους
ἱματίοις
ἐν
τῷ
εὐαγγελίῳ
|
λέγει· |
Ἰδού,
οἱ
ἐν
ἱματισμῷ
ἐνδόξῳ |
[2, 12] |
φρόνησιν»
διὰ
Σολομῶντος
τὸ
πνεῦμα
|
λέγει〉 |
κρεῖσσον
γὰρ
αὐτὴν
ἐμπορευθῆναι
ἢ |
[2, 12] |
ἐραστῶν
αὐτῆς,
ἐμοῦ
δὲ
ἐπελάθετο,
|
λέγει |
κύριος.
Ἀποθέμεναι
τοίνυν
τοὺς
λήρους |
[2, 3] |
καί·
Πώλησόν
σου
τὰ
ὑπάρχοντα»
|
λέγει
|
κύριος,
καὶ
πτωχοῖς
δός,
καὶ |
[2, 2] |
Ἐντεῦθεν
καὶ
ἡ
ποιητικὴ
ὠφελημένη
|
λέγει· |
οἶνός
τε,
ὃς
πυρὶ
ἶσον |
[2, 10] |
τὴν
ἀνθρωπότητα,
ἀλλ´
οὐκ
ἀσελγαίνετε»
|
λέγει
|
οὐδὲ
σφᾶς
αὐτοὺς
καθάπερ
εἰς |
[2, 12] |
δεσμοὺς
μοιχευομένῃ
τῇ
Ἀφροδίτῃ
περιβεβλῆσθαι
|
λέγει, |
οὐδὲν
ἀλλ´
ἢ
μοιχείας
σύμβολον |
[2, 10] |
ἦν
τις»
ὁ
κύριος
διηγούμενος
|
λέγει, |
πλούσιος
σφόδρα,
ὃς
ἐνεδιδύσκετο
πορφύραν |
[2, 10] |
τὰ
ἔθνη
εἰσίν.
Τίνα
δὲ
|
λέγει |
ταῦτα»
τὴν
τρυφήν,
τὴν
ἡδυπάθειαν, |
[2, 2] |
κυρίου,
πάλιν
αὐτὸς
περὶ
ἑαυτοῦ
|
λέγει
|
τὴν
Ἰουδαίων
ἐπονειδίζων
σκληροκαρδίαν·
Ἦλθεν |
[2, 4] |
χορῷ
αἰνεῖτε
αὐτόν»
τὴν
ἐκκλησίαν
|
λέγει |
τὴν
μελετήσασαν
τῆς
σαρκὸς
τὴν |
[2, 4] |
αἰνεῖτε
αὐτόν»
ὄργανον
τὸ
σῶμα
|
λέγει |
τὸ
ἡμέτερον
καὶ
χορδὰς
τὰ |
[2, 10] |
βασιλείοις
εἰσί»
τοῖς
ἐπιγείοις
βασιλείοις
|
λέγει, |
τοῖς
φθαρτοῖς,
ἔνθα
δοξοκαλία
καὶ |
[2, 5] |
πανοῦργος
μόγις
ἡσυχῇ
μειδιάσει.
Φρόνιμον
|
λέγει |
τὸν
πανοῦργον
νῦν,
τὸν
ἐναντίως |
[2, 3] |
ἄλλας
τινάς,
ἃς〉
αἰσχύνομαι
καὶ
|
λέγειν, |
χρείας,
κέδρου
τε
εὐκεάτοιο
καὶ |
[2, 10] |
πολλὰ
μεταβάλλειν
κατὰ
τὰς
ὥρας
|
λέγεται |
καὶ
τὸ
χρῶμα
καὶ
τὴν |
[2, 8] |
ὠφέλειαν,
δεδηλώκαμεν.
Εἰ
δὲ
καὶ
|
λέγοιέν |
τινες,
τίς
οὖν
ἔτι
χάρις |
[2, 8] |
μέγαν
ἀρχιερέα,
τὸν
κύριον,
ἀναφέρειν
|
λέγοιεν |
τῷ
θεῷ,
μὴ
θυσίαν
ταύτην |
[2, 1] |
δέ
με»
φησίν,
ὁ
ταύτῃ
|
λεγόμενος |
αὖ
βίος
εὐδαίμων,
Ἰταλικῶν
τε |
[2, 1] |
συναναμίγνυσθαι»
φάσκων,
εἴ
τις
ἀδελφὸς
|
λεγόμενος |
εὑρίσκοιτο
πόρνος
ἢ
μοιχὸς
ἢ |
[2, 2] |
οἱ
ἀνόητοι
{Χόασπις
ποταμὸς
οὕτω
|
λεγόμενος |
τῆς
Ἰνδικῆς,
οὗ
κάλλιστον
ὕδωρ |
[2, 12] |
τὰς
ἀποθήκας
καὶ
πρὸς
ἑαυτὸν
|
λέγοντα· |
Ἔχεις
ἀγαθὰ
πολλὰ
ἀποκείμενα
εἰς |
[2, 1] |
σφάζοντες
μόσχους
καὶ
θύοντες
πρόβατα,
|
λέγοντες· |
φάγωμεν
καὶ
πίωμεν,
αὔριον
γὰρ |
[2, 10] |
τῷ
μακαρίῳ
πειθομένοις
ἀποστόλῳ,
διαρρήδην
|
λέγοντι· |
Πορνεία
δὲ
καὶ
ἀκαθαρσία
πᾶσα |
[2, 8] |
λόγος,
εἰς
τὰς
ἀναγκαίας
ὠφελείας
|
λεγόντων |
ἡμῶν
τὰ
ἄνθη
καὶ
τὰ |
[2, 1] |
κατάλυε
τὸ
ἔργον
τοῦ
θεοῦ»
|
λέγουσα. |
Ἀνοήτου
γὰρ
σφόδρα
θαυμάζειν
καὶ |
[2, 7] |
βακτηρία
ὕβρεως»
ἐπιβάθραν
ὕβρεως
βακτηρίαν
|
λέγουσα, |
ᾗ
ἐπερείδεται
καὶ
ἐπαναπαύεται
ἡ |
[2, 2] |
ὁ
υἱὸς
τοῦ
ἀνθρώπου,
καὶ
|
λέγουσιν· |
ἰδοὺ
ἄνθρωπος
φάγος
καὶ
οἰνοπότης, |
[2, 8] |
γὰρ
ῥοδίνῳ
χρισθέντας
μύρῳ
τελευτᾶν
|
λέγουσιν— |
καὶ
τούτων
ἐγκριτέον
ὀλίγα
τινὰ |
[2, 3] |
τὰ
κατὰ
τὸν
οἶκον,
συλλήβδην
|
λέγω, |
ἀκόλουθα
εἶναι
ταῖς
ἐνστάσεσιν
τοῦ |
[2, 10] |
πῶς
οὔτε
νήθει
οὔτε
ὑφαίνει,
|
λέγω |
δὲ
ὑμῖν,
ὅτι
οὐδὲ
Σολομὼν |
[2, 10] |
τῇ
Ἀργείᾳ
ἑταίρᾳ,
τῇ
Ἐριφύλῃ
|
λέγω, |
ἣ
χρυσὸν
φίλου
ἀνδρὸς
ἐδέξατο |
[2, 10] |
καιροῦ
ἐπιτηρεῖν
παιδαγωγίας,
τὸ
γῆρας
|
λέγω |
καὶ
τὴν
παιδικὴν
ἡλικίαν,
παρεισάγουσαν— |
[2, 10] |
εἰς
μήτραν
ἢ
εἰς
ἀπευθυσμένον
|
λέγω· |
μόνην
δὲ
ἄρα
κοιλότητα
ἔχει |
[2, 1] |
παρασκευάσαι
τῷ
δημιουργήματι,
τῷ
ἀνθρώπῳ
|
λέγω, |
σῖτα
καὶ
ποτὰ
τοῦ
σῴζεσθαι
|
[2, 7] |
ὁ
δὲ
ἐμὸς
υἱός,
ἐκεῖνον
|
λέγω |
τὸν
σιωπῶντα,
οὐ
παύεται
λαλῶν. |
[2, 7] |
καὶ
σώφρονα
παροινεῖν
καὶ
μεθύειν
|
λέγων. |
Εἰ
δὲ
καὶ
εἶέν
τινες |
[2, 8] |
ὃς
ἂν
ἐμβάψηται
μετ´
ἐμοῦ»
|
λέγων
|
εἰς
τὸ
τρύβλιον,
οὗτός
με |
[2, 10] |
ἐπὶ
τῆς
κλίνης
αὐτοῦ,
ὁ
|
λέγων |
ἐν
τῇ
ψυχῇ·
Τίς
με |
[2, 10] |
διὰ
Δαβὶδ
περὶ
τοῦ
κυρίου
|
λέγων· |
εὔφρανάν
σε
θυγατέρες
βασιλέων
ἐν |
[2, 8] |
ἐν
τοῖς
ἰάμβοις
οὐκ
αἰδεῖται
|
λέγων· |
κἀλειφόμην
μύροισι
καὶ
θυμιάμασιν
καὶ |
[2, 1] |
τῆς
παραγγελίας
ἐξηγήσεται,
ὁ
ἐσθίων»
|
λέγων |
κυρίῳ
ἐσθίει
καὶ
εὐχαριστεῖ
τῷ |
[2, 2] |
ἀπέδειξε
πάλιν
πρὸς
τοὺς
μαθητὰς
|
λέγων· |
Οὐ
μὴ
πίω
ἐκ
τοῦ |
[2, 10] |
παιδαγωγὸς
αὐτοῖς
ἀπειλεῖ
διὰ
Ἡσαΐου
|
λέγων· |
Οὐαὶ
οἱ
ἐν
κρυφῇ
βουλὴν |
[2, 8] |
θεῶν
στεφάνωμα»
προσεῖπε,
τῶν
χθονίων
|
λέγων· |
ῥόδῳ
δὲ
τὰς
Μούσας
Σαπφὼ |
[2, 10] |
τρίτων
μετείληφε,
τῶν
ἐκτός,
κατανοήσατε»
|
λέγων |
τὰ
κρίνα
πῶς
οὔτε
νήθει |
[2, 10] |
δὲ
τὴν
ψυχήν,
μὴ
μεριμνᾶτε»
|
λέγων |
τῇ
ψυχῇ
ὑμῶν
τί
φάγητε, |
[2, 10] |
πορνεύσεις,
οὐ
μοιχεύσεις,
οὐ
παιδοφθορήσεις»
|
λέγων. |
Τὸ
δὴ
διάταγμα
τοῦ
λόγου |
[2, 12] |
Ἐγὼ
μὲν
ἔκαμον
καὶ
ἄχθομαι
|
λέγων |
τὸ
πλῆθος
τῶν
κοσμίων,
τὰς
|
[2, 6] |
θέαν
τῶν
καλῶν,
ἄμεινον
εἶναι
|
λέγων |
τοῖς
ποσὶν
ἢ
τοῖς
ὀφθαλμοῖς |
[2, 10] |
ἄκαρπον
ἀποκρούεται
σποράν,
οὐκ
ἔδεσαι»
|
λέγων |
τὸν
λαγὼν
οὐδὲ
τὴν
ὕαιναν» |
[2, 10] |
τοῦ
τόνου
διὰ
τὰς
γυναῖκας,
|
λείαν |
τὴν
ἐσθῆτα
καὶ
προσηνῆ
πρὸς |
[2, 8] |
δὲ
πλεκτὸν
στέφανον
ἐξ
ἀκηράτου
|
λειμῶνος
|
κοσμήσαντας
οἴκοι
περιφέρειν
οὐ
σωφρόνων· |
[2, 8] |
ἀμφοῖν,
ἃ
δὴ
τῶν
σαρκικῶν
|
λειμώνων |
ὁ
θεῖος
δρέπεται
γεωργός.
Στέφανος |
[2, 8] |
κάρᾳ.
Ἦρος
μὲν
γὰρ
ὥρᾳ
|
λειμῶσιν |
ἐνδρόσοις
καὶ
μαλακοῖς,
ποικίλοις
χλοάζουσιν |
[2, 12] |
τυφοῦται,
ὁμαλὸν
δὲ
ὅλον
καὶ
|
λεῖον |
καὶ
ἴσον
καὶ
ἀπέριττον
καὶ |
[2, 9] |
κλίνη
δὲ
ἀπερίεργος
ἔστω
καὶ
|
λείους |
ἐχέτω
τοὺς
πόδας·
αἱ
γὰρ |
[2, 1] |
διατρέφων
εἷς
ἐστιν,
ὁ
θεός·
|
λείπει |
δὲ
αὐτοῖς
οὐδὲ
ἓν
ὁτιοῦν |
[2, 12] |
τοσοῦτον
ὅσον
τὸ
χαρίζεσθαι
ὠφελήσειαν;
|
~Λείπεται |
τοίνυν
ἡμῖν
κἀκεῖνο
ἐπιλῦσαι
τὸ |
[2, 8] |
σούσινον
μὲν
ἐκ
κρίνων
καὶ
|
λειρίων, |
ἔστι
δὲ
θερμαντικόν,
ἀναστομωτικόν,
ἑλκυστικόν, |
[2, 4] |
ὑποσύρουσαι.
Τοῦ
κώμου
τούτου
τὴν
|
λειτουργίαν |
τὴν
θεϊκὴν
διαχωρίζον
ψάλλει
τὸ |
[2, 3] |
ἡμῶν·
κλιντῆρες
δὲ
ἀργυροῖ
καὶ
|
λεκάναι |
καὶ
ὀξύβαφα
καὶ
πινακίσκοι
καὶ |
[2, 9] |
σωφροσύνης
μεμνημένοι
παραγγελμάτων,
τοῦτο
ἤδη
|
λεκτέον. |
Μετὰ
γὰρ
τὴν
εὐωχίαν
εὐλογήσαντας |
[2, 1] |
δὲ
ὅπως
αὐτὸ
κατευθύνειν
χρή,
|
λεκτέον· |
ὁπόταν
γάρ
τις
ἀπὸ
τῶν
|
[2, 10] |
τῶν
ἀκόσμων
φιλοκόσμων
τούτων
ᾖ
|
λελεγμένον; |
Ἀγρὸς
γὰρ
ὁ
κόσμος»
καὶ |
[2, 10] |
τῶν
πορνευσάντων,
ὡς
ἤδη
μοι
|
λέλεκται, |
τύποι»
παιδαγωγοῦντες
ἡμῶν
τὰς
ἐπιθυμίας |
[2, 8] |
ἐπὶ
τῆς
κεφαλῆς
συμβολικῶς
ἐπιφερόμενοι
|
λελήθεσαν |
κεφαλὴν
κοσμούμενοι
κυρίῳ.
Λίθος
γέ |
[2, 8] |
ἁμαρτίας,
καὶ
αἱ
τρίχες
αἱ
|
λελυμέναι |
πενθοῦσα
Ἱερουσαλὴμ
ἡ
καταλελειμμένη,
δι´ |
[2, 8] |
δὲ
ἡ
μετάνοιά
ἐστι,
καὶ
|
λελυμέναι |
τρίχες
φιλοκοσμίας
ἐκήρυσσον
ἀπαλλαγὴν
καὶ |
[2, 8] |
διὰ
τὴν
πίστιν
τὴν
νέαν
|
λελυμένης
|
κενοδοξίας.
Ἀλλὰ
καὶ
πάθος
ἐμφαίνει |
[2, 2] |
αὐτοῦ
σαρκικόν,
ᾧ
τῆς
φθορᾶς
|
λελυτρώμεθα, |
τὸ
δὲ
πνευματικόν,
τοῦτ´
ἔστιν |
[2, 12] |
δὲ
αὐτὰς
τοῦ
κωμικοῦ
τὰς
|
λέξεις |
διελεγχούσας
ἀκριβῶς
τὸ
φορτικὸν
ὑμῶν |
[2, 10] |
δὲ
τὴν
διάνοιαν
ἡ
ἐπιφερομένη
|
λέξις. |
Μὴ
γὰρ
ζητεῖτε
τί
φάγητε |
[2, 3] |
κάνθαροί
τε
καὶ
λαβρώνιοι
καὶ
|
λεπασταὶ |
καὶ
τῶν
ἐκπωμάτων
εἴδη
τὰ |
[2, 1] |
οὐκ
ἔχει
μόνα
τῶν
ἐνύδρων
|
λεπίδας, |
ὡς
ὀλίγα
παντελῶς
ἀπολείπεσθαι
πρὸς |
[2, 8] |
θερμαντικόν,
ἀναστομωτικόν,
ἑλκυστικόν,
ὑγραντικόν,
σμηκτικόν,
|
λεπτομερές, |
χολῆς
κινητικόν,
μαλακτικόν·
ναρκίσσινον
δὲ |
[2, 10] |
τοῖς
ὑφάσμασιν
μόνον
τὰς
μεμωρημένας
|
λεπτουργίας |
καὶ
τὰς
ἐν
ταῖς
ὑφαῖς |
[2, 8] |
τὸν
ἐγκέφαλον
ἀναθάλπει
ταῖς
ἀποφοραῖς
|
λεπτύνοντα |
τῆς
κεφαλῆς
τὰ
περιττεύματα.
Ἐντεῦθεν |
[2, 2] |
ὁ
εὐώδης
καὶ
ὁ
εὔπνους
|
Λέσβιος |
καὶ
Κρής
τις
γλυκὺς
καὶ |
[2, 2] |
θόρυβος;
Τίνι
κρίσις;
Τίνι
ἀηδεῖς
|
λέσχαι; |
Τίνι
συντρίμματα
διακενῆς;
Ὁρᾶτε
ὅλον |
[2, 10] |
τοῖς
μεμηνόσιν
ἐπ´
ἴσης
τὰ
|
λευκὰ |
ὡς
μέλανα
φαντάζονται.
~Περὶ
ὑποδέσεως. |
[2, 10] |
καὶ
οὐ
νόθους
τὰ
ἔνδον
|
λευκαῖς |
καὶ
ἀπεριέργοις
ἁρμοδιώτατον
ἐσθήσεσι
χρῆσθαι. |
[2, 10] |
θυσιαστηρίου·
καὶ
ἐδόθη
ἑκάστῳ
στολὴ
|
λευκή. |
Εἰ
δὲ
καὶ
ἄλλο
τι |
[2, 10] |
τὸ
ἔνδυμα
αὐτοῦ
ὡσεὶ
χιὼν
|
λευκόν» |
Τοιαύτῃ
χρώμενον
στολῇ
τὸν
κύριον |
[2, 11] |
σῴζουσαν.
Γυναιξὶ
μὲν
οὖν
τὸ
|
λευκὸν |
ὑπόδημα
συγχωρητέον,
πλὴν
εἰ
μὴ
|
[2, 10] |
ἀνόητον
ὀφθαλμίαν
ἐρεθίζον,
τοὺς
δὲ
|
λευκοὺς |
καὶ
οὐ
νόθους
τὰ
ἔνδον |
[2, 10] |
αὐταῖν
ἀφελῶς
ἱσταμένην
ἐποίησε
καὶ
|
λευχείμονα |
καὶ
καθάριον,
τὴν
ἀρετήν,
αἰδοῖ |
[2, 1] |
ἐνεγέννησεν
ἡδονή,
δυσπάθειαν
δὲ
καὶ
|
λήθην
|
καὶ
ἀφροσύνην
ἡ
πολυτροφία
ἐντίκτει |
[2, 10] |
ἐσθῆτες
βακχικοῖς
καὶ
τελεστικοῖς
καταλειπτέαι
|
λήροις, |
πρὸς
δὲ
καὶ
ἡ
πορφύρα |
[2, 12] |
λέγει
κύριος.
Ἀποθέμεναι
τοίνυν
τοὺς
|
λήρους |
αὐτῷ
πονηρῷ
σοφιστῇ
τοῦ
ἑταιρικοῦ |
[2, 10] |
οὗτος,
ὀφθαλμοὺς
ἀνθρώπων
δεδιὼς
μόνους,
|
λήσειν |
δὲ
τὸν
θεὸν
ὑπονοῶν.
Οὐ |
[2, 10] |
καὶ
ἐροῦσι·
τίς
ἡμᾶς
ὁρᾷ;
|
Λήσεται |
μὲν
γὰρ
ἴσως
τὸ
αἰσθητὸν |
[2, 10] |
μήποτε
φύσιν
τὴν
αὑτοῦ
ῥιζωθὲν
|
λήψεται |
γόνιμον»
Πάνυ
γοῦν
ἐμφανέστατα
διὰ |
[2, 3] |
διαπυρουμένων
τῶν
σκευῶν
ἐπώδυνος
ἡ
|
λῆψις, |
εἴτε
αὖ
ψυχρὸν
πάλιν
ἐγχέαι, |
[2, 8] |
ἐπὶ
ῥευμάτων
ὑδάτων
βλαστήσατε,
ὡς
|
λίβανος
|
εὐωδιάσατε
ὀσμήν,
καὶ
εὐλογήσατε
κύριον |
[2, 2] |
ἄνδρας
ἔλθῃ,
κυμαίνει
δ´
οἷα
|
Λίβυσσαν |
ἅλα
βορέης
ἠὲ
νότος,
τὰ |
[2, 10] |
τὸ
μεμαραμμένον,
ἀνθεῖ
δὲ
ἤδη
|
λιγυρὸν
|
καὶ
χεῖται
πλατύτερον
τὸ
φθέγμα |
[2, 12] |
Ἐπὶ
γὰρ
τὰ
διαυγῆ
τῶν
|
λιθιδίων |
καὶ
τὰς
ἰδιαζούσας
χρόας
ὑέλους |
[2, 12] |
κατανενοηκότα.
Τοιοῦτο
ταῖς
ἠλιθίαις
οἱ
|
λίθοι |
γυναιξὶν
περιδούμενοι
τοῖς
ὅρμοις
καὶ |
[2, 12] |
ἐκ
δὲ
ταύτηςὁ
μαργαρίτης
κυΐσκεται.
|
Λίθοις |
δὲ
ἁγίοις
τὴν
ἄνω
Ἱερουσαλὴμ |
[2, 8] |
δὲ
οἱ
Ἰουδαίων
χρυσῷ
καὶ
|
λίθοις |
τιμίοις
συνθέτῳ
καὶ
ποικίλῳ
χρώμενοι |
[2, 12] |
τῆς
οὐρανοπόλεως
πύλας
τιμίοις
ἀπεικασμένας
|
λίθοις |
τὸ
περίοπτον
τῆς
ἀποστολικῆς
{φωνῆς} |
[2, 12] |
τῶν
γραφῶν,
ὅλαι
περικεχήνασι
τοῖς
|
λίθοις, |
τὸν
θαυμάσιον
ἐκεῖνον
ἀπολογισμὸν
προφερόμεναι· |
[2, 3] |
τοίνυν
ἀργυρίου
καὶ
χρυσίου
πεποιημένων
|
λιθοκολλήτων |
τε
ἄλλων
ἄθετος
ἡ
χρῆσις, |
[2, 12] |
ἡ
θάλασσα
τὸν
μαργαρίτην
ἔκρυψεν
|
λίθον· |
ὑμεῖς
δὲ
περίεργοι
εἰς
ἃ |
[2, 9] |
Ὁ
Ἰακὼβ
ἐκάθευδεν
χαμαὶ
καὶ
|
λίθος |
αὐτῷ
προσκεφάλαιον
ἦν·
τότε
καὶ |
[2, 8] |
ἐπιφερόμενοι
λελήθεσαν
κεφαλὴν
κοσμούμενοι
κυρίῳ.
|
Λίθος |
γέ
τοι
τίμιος
ἢ
μαργαρίτης |
[2, 12] |
καὶ
τὸν
χρυσοῦν
τοῆσθαι
κόσμον.
|
Λίθους |
δὲ
πελίους
ἢ
χλωροὺς
καὶ |
[2, 12] |
~Ὅτι
οὐ
χρὴ
περὶ
τοὺς
|
λίθους |
καὶ
τὸν
χρυσοῦν
τοῆσθαι
κόσμον. |
[2, 12] |
Πόσῳ
δὲ
συνετώτερον
τοῦ
εἰς
|
λίθους |
καὶ
χρυσίον
τὸ
εἰς
ἀνθρώπους |
[2, 12] |
δὲ
κεκρυμμένον
χρυσίον
καὶ
τοὺς
|
λίθους |
οἱ
τὴν
ἐπὶ
θανάτῳ
κεκριμένοι |
[2, 10] |
μὴ
εἰς
πέτρας
τε
καὶ
|
λίθους |
σπείρειν»
φησὶν
ὁ
ἐκ
Μωυσέως |
[2, 9] |
τῆς
νυμφιδίου
κλίνης
τὸ
σκάζον
|
λίθῳ |
ἐπανωρθοῦτο.
Τοσαύτη
τις
εὐτέλεια
καὶ |
[2, 8] |
Οἶδα
δὲ
καὶ
χρυσῷ
καὶ
|
λίθῳ |
τιμίῳ
τοὺς
παλαιοὺς
τῶν
Ἑβραίων |
[2, 12] |
σπουδὴν
πεποιημέναι,
ἐξὸν
ἁγίῳ
κοσμεῖσθαι
|
λίθῳ, |
τῷ
λόγῳ
τοῦ
θεοῦ,
ὃν
|
[2, 10] |
ἐρίων
καὶ
ποικιλίας
χρωμάτων
καὶ
|
λίθων |
περιεργίας
καὶ
χρυσίου
ἐξεργασίας
πλοκάμων |
[2, 12] |
ἀργυρίου
θησαυρούς,
τιμιωτέρα
δέ
ἐστι
|
λίθων
|
πολυτελῶν.
Αὕτη
γὰρ
ἡ
ἀληθινὴ |
[2, 12] |
οἰκοδομουμένη.
Πρὸς
τὸ
ἄνθος
τῶν
|
λίθων |
τὸ
ἀμίμητον
τὸ
ἄνθος
τοῦ
|
[2, 12] |
χάριτος
ἐκδεχόμεθα.
Ἐπὶ
γὰρ
τῶν
|
λίθων |
τῶν
πολυτελῶν
αἱ
χρόαι
τετάχαται, |
[2, 2] |
καταιγίδος,
τοῦ
τῆς
ἀληθείας
ἀστοχήσας
|
λιμένος, |
ἕως
ἂν
περιπεσὼν
ὑφάλοις
πέτραις |
[2, 10] |
Εἰ
δὲ
καὶ
Ἱερεμίαν
καλεῖς,
|
λινοῦν |
οὗτος
περίζωμα
εἶχε
μόνον.
ὡς |
[2, 8] |
μὲν
οὖν
τὸ
ἔλαιον
αὐτὸ
|
λιπᾶναί |
τε
τὴν
ἐπιφάνειαν
καὶ
ἀνεῖναι |
[2, 1] |
οὐ
παραλείποντες
δὲ
τὰς
ἐν
|
Λιπάρᾳ |
μαινίδας
οὐδὲ
τὴν
γογγύλην
τὴν |
[2, 8] |
ἡ
τῶν
ποδῶν
διὰ
τοῦ
|
λίπους |
τῶν
ἀναθερμαινόντων
ἢ
ἐμψυχόντων
μύρων |
[2, 9] |
λόγῳ
ἀφελεῖ
τῇ
εὐνῇ
καὶ
|
λιτῇ |
σύμμετρον
ἐχούσῃ
τὸ
παρηγοροῦν,
εἰ |
[2, 11] |
τῇ
κόνει
τὼ
πόδε.
Τῆς
|
λιτῆς
|
ὑποδέσεως
ἀπόχρη
μάρτυς
Ἰωάννης,
οὐκ |
[2, 12] |
περιττῶν
κομιζομένη
χρείαν.
Τὸ
γὰρ
|
λιτόν, |
ᾗ
καὶ
τοὔνομα
ἐμφαίνει,
οὐκ |
[2, 1] |
Ἀλλὰ
γὰρ
τὸ
δεῖπνον
ἔστω
|
λιτὸν |
ἡμῖν
καὶ
εὔζωνον,
ἐπιτήδειον
εἰς |
[2, 12] |
λατρευούσας.
Τῷ
ὄντι
γὰρ
ἡ
|
λιτότης |
ἁγιωσύνης
προμηθεῖται
ἐξισοῦσα
τὰς
πλεονεξίας |
[2, 12] |
ὃ
μὴ
ἔχουσιν.
Προσήκει
τοίνυν
|
λιτότητα |
ἀσπάζεσθαι
τὰς
Χριστῷ
λατρευούσας.
Τῷ |
[2, 1] |
ὅρον
παρὰ
τοῖς
ἀνθρώποις
ἡ
|
λιχνεία. |
Καὶ
γὰρ
εἰς
τὰ
πέμματα |
[2, 1] |
αἱ
περὶ
τὰς
καρυκείας
ἡδοναί,
|
λιχνείαν, |
λαιμαργίαν,
ὀψοφαγίαν,
ἀπληστίαν,
ἀδηφαγίαν.
Μυῖαι |
[2, 1] |
συμφορὰν
ὑποπτεύομεν.
Διὸ
παραιτητέον
τὴν
|
λιχνείαν |
ὀλίγων
τινῶν
καὶ
ἀναγκαίων
μεταλαμβάνοντας· |
[2, 1] |
κοιλίαι
δὲ
ἀσεβῶν
ἐνδεεῖς»
ἀκαταπαύστου
|
λιχνείας |
ὀρεγόμεναι.
~Πολυτέλεια
δὲ
οὐκ
εἰς |
[2, 10] |
τὴν
πορφύραν.
Ἀλλὰ
καὶ
τοῖς
|
λίχνοις
|
ὑφάσμασιν
ἐγκαταμιγνύουσαι
αἱ
δολεραὶ
γυναῖκες |
[2, 1] |
καὶ
κεκυφότας
εἰς
τραπέζας,
τὴν
|
λίχνον |
διωκάθοντας
ζωήν,
τὸ
ἀγαθὸν
ἐνταῦθά |
[2, 8] |
δέλεάρ
ἐστι
ῥᾳθυμίας,
πόρρωθεν
εἰς
|
λίχνον |
ἐπιθυμίαν
ἐπισπωμένης.
Πάντοθεν
γὰρ
ἀγώγιμος |
[2, 10] |
εἰσπλεῖ
οὐ
μωρὸς
παράσιτος
οὐδὲ
|
λίχνος |
πόρνος
πυγῇ
ἀγαλλόμενος,
οὐ
δολερὰ |
[2, 1] |
σφέτερα
τιθηνουμένων
πάθη,
δαίμων
καθηγεῖται
|
λιχνότατος, |
ὃν
ἔγωγε
οὐκ
ἂν
αἰσχυνθείην |
[2, 1] |
εἰκόνα
τοῦ
πατρὸς
αὐτῶν
τοῦ
|
λίχνου |
θηρίου.
Ἀσώτους
{τ´}
αὐτοὺς
οἱ |
[2, 10] |
τὸ
ἐπιτερπὲς
τῆς
χροιᾶς
τοὺς
|
λίχνους |
ἀνιᾷ
εἰς
τὴν
ἀνόητον
ὀφθαλμίαν |
[2, 1] |
τινάς,
ταύτῃ
πλέον
ἀφεκτέον
τῶν
|
λίχνων |
τούτων
βρωμάτων,
ἐναργὲς
ὑπόδειγμα
ἀρετῆς
|
[2, 10] |
καὶ
μὴ
μαραινομένας
γραφάς,
τὰ
|
λόγια |
τὰ
κυρίου
ταῖς
τῆς
ἀληθείας |
[2, 1] |
γε
τὴν
τοιαύτην
τρυφὴν
ἁμαρτίαν
|
λογίζεται, |
ἐπιφέρει·
καὶ
οὐ
μὴ
ἀφεθήσεται |
[2, 9] |
τῶν
ὀνείρων
οἱ
ἀληθεῖς
ὀρθῶς
|
λογιζομένῳ |
νηφούσης
εἰσὶ
ψυχῆς
λογισμοὶ
ἀπερισπάστου
|
[2, 5] |
τὰ
πάντα·
ὡς
δὲ
ζῷα
|
λογικὰ |
σφᾶς
αὐτοὺς
ἁρμοστέον
εὐκράτως,
τὸ |
[2, 1] |
ὄντι
ἐπουράνιός
ἐστι
τροφή,
ἑστίασις
|
λογική· |
Πάντα
στέγει,
πάντα
ὑπομένει,
πάντα |
[2, 4] |
ἀνίεσθαι.
Ἀπέστω
δὲ
ἡμῖν
τῆς
|
λογικῆς |
εὐωχίας
ὁ
κῶμος,
ἀλλὰ
καὶ |
[2, 7] |
οἱ
προκλητικοί,
ἄλογοι
σημασίαι
οὖσαι,
|
λογικοῖς
|
ἀνθρώποις
ἐκκλιτέοι·
παραιτητέον
δὲ
καὶ |
[2, 2] |
οὐδεὶς
γὰρ
ψόφος
οἰκεῖος
ἀνδρὶ
|
λογικῷ, |
ἔτι
δὲ
μᾶλλον
γυναικί,
ᾗ |
[2, 7] |
καὶ
ἡ
πόσις,
πῶς
οὐ
|
λογικῶς |
ἀναστρεπτέον;
οὐδὲ
διὰ
τὴν
ἀγάπην |
[2, 8] |
μύρου,
οἷς
δὲ
ἡ
αἴσθησις
|
λογικωτέρα, |
τούτοις
ἡ
ἀπόλαυσις
ἐπιψογωτέρα
κορασιώδεις |
[2, 10] |
λέγει·
Γυνὴ
μισθία
ἴση
σιάλῳ
|
λογισθήσεται, |
ὕπανδρος
δὲ
πύργος
θανάτου
τοῖς |
[2, 9] |
ὀρθῶς
λογιζομένῳ
νηφούσης
εἰσὶ
ψυχῆς
|
λογισμοὶ |
ἀπερισπάστου
τὸ
τηνικάδε
οὔσης
περὶ |
[2, 2] |
τοῦ
ποτοῦ
μέχρις
οὗ
τὸν
|
λογισμὸν |
ἄσειστον
διατηρήσωσιν
καὶ
τὴν
μνήμην
|
[2, 8] |
ὁ
πεπλανημένος,
οὐ
περιτέτμηται
τὸν
|
λογισμόν, |
οὐ
πεφώτισται
τὸν
σκοτισμόν,
οὐκ |
[2, 10] |
τὸ
αἰδῆμον
οἱονεὶ
φῶς
τοῦ
|
λογισμοῦ· |
οὐδὲν
γὰρ
τῆς
ἱστουργούσης
Πηνελόπης |
[2, 5] |
πάθη
καταδυναστεύοντα
τῆς
ἀσθενείας
τοῦ
|
λογισμοῦ. |
~Περὶ
αἰσχρολογίας.
Αἰσχρολογίας
δὲ
παντελῶς |
[2, 5] |
δοκεῖν·
τὸ
μὲν
γὰρ
ἀνθρωπίνου
|
λογισμοῦ
|
τεκμήριον,
τὸ
δὲ
ὠμότητος
ὑπόληψιν |
[2, 10] |
λογισμούς·
τοὺς
δὲ
κατὰ
φύσιν
|
λογισμοὺς |
ἀλόγως
εἰς
τοὺς
παρὰ
φύσιν |
[2, 10] |
ἡ
νὺξ
τῷ
σώφρονι
λογισμῷ·
|
λογισμοὺς |
δὲ
ἀνδρῶν
ἀγαθῶν
{οὓς}
ἀκοιμήτους |
[2, 10] |
συνεσπαρμένους
ἔχουσαν
τῆς
φύσεως
τοὺς
|
λογισμούς· |
τοὺς
δὲ
κατὰ
φύσιν
λογισμοὺς |
[2, 10] |
{αὐτὸ}
ἡ
νὺξ
τῷ
σώφρονι
|
λογισμῷ· |
λογισμοὺς
δὲ
ἀνδρῶν
ἀγαθῶν
{οὓς} |
[2, 9] |
δὲ
ἡ
περιττὴ
τροφὴ
τὸ
|
λογιστικὸν |
εἰς
ἀναισθησίαν
καθέλκουσα.
Ὕπνος
γὰρ |
[2, 2] |
γὰρ
οὖν
κἀν
τούτοις
τὸ
|
λογιστικὸν |
ἵδρυται
οὐκ
ἐν
τῇ
κεφαλῇ, |
[2, 2] |
ἀξιώσειε
μύειν,
οὕτως
οὐδὲ
τὸν
|
λόγον |
ἀπεῖναι
τοῦ
συμποσίου
ὀρθῶς
ἄν |
[2, 6] |
τούτου
γέγραπται·
Ὃς
ἂν
λαλήσῃ
|
λόγον |
ἀργόν,
ἀποδώσει
λόγον
κυρίῳ
ἐν |
[2, 2] |
φίλοινον,
ὃς
παρορᾷ
μὲν
τὸν
|
λόγον |
αὐτόν,
ἔκδοτον
δὲ
αὑτὸν
συνεχώρησεν |
[2, 6] |
ὁ
ἀδολέσχης
προσκορής·
πλεονάζων
γὰρ
|
λόγον |
βδελύττεται
τὴν
ψυχὴν
αὐτοῦ.
~Τίνα |
[2, 12] |
ἀνάλωσις
ἀπωλείας,
οὐ
δαπάνης,
ἐπέχει
|
λόγον. |
Δέδωκεν
γὰρ
ὁ
θεὸς
οἶδ´ |
[2, 10] |
θεὸν
τὸν
ἔνοικον
αὐτοῖς,
τὸν
|
λόγον, |
διαφθείροντας
καὶ
μιαίνοντας
τὸ
ὅσον |
[2, 8] |
οὐκ
ἐπεὶ
καταδεῖν
δοκοῦσιν
τὸν
|
λόγον |
ἐν
ἐγκεφάλῳ
τοῦτον
ἱδρυμένον,
οὐδ´ |
[2, 7] |
σου,
μόλις
δὶς
ἐπερωτηθεὶς
κεφαλαίωσον
|
λόγον |
ἐν
ὀλίγοις.
Ἄμφω
δὲ
οἱ |
[2, 7] |
νομοθετοῦσα
ὧδέ
πως·
Μὴ
δευτερώσῃς
|
λόγον, |
ἐν
προσευχῇ
σου.
Ποππυσμοὶ
δὲ |
[2, 1] |
τούτῳ
μηδὲ
συνεσθίειν»
ἢ
τὸν
|
λόγον |
ἢ
τὸ
ὄψον,
ὑποπτεύων
τὸν
|
[2, 1] |
ὄνομα
ὑπεξελόμενον,
ἐπεὶ
μὴ
κατὰ
|
λόγον |
ἡ
ἑστίασις
ἦν·
Αὐτοὶ
δὲ |
[2, 8] |
σοφιστικὸν
οὗτος
ἐρωτᾷ
τινα
τοιοῦτον
|
λόγον· |
ἵππος
μύρῳ
χριόμενος
εἰς
τὴν |
[2, 8] |
τὸν
θεόν,
καθυβρίζειν
ἤλπισε
τὸν
|
λόγον, |
καὶ
ὃν
ἐσταύρωσεν
ὡς
κακοῦργον, |
[2, 6] |
ἂν
λαλήσῃ
λόγον
ἀργόν,
ἀποδώσει
|
λόγον |
κυρίῳ
ἐν
ἡμέρᾳ
κρίσεως.
Αὖθίς |
[2, 1] |
γαστρὸς
ἡδονῆς
οἳ
μὲν
τὸν
|
λόγον, |
οἳ
δὲ
τὴν
φιλίαν,
οἳ |
[2, 7] |
μὴ
ἐλέγξῃς
τὸν
πλησίον
καὶ
|
λόγον |
ὀνειδισμοῦ
μὴ
εἴπῃς
αὐτῷ.
Εἰ |
[2, 12] |
πᾶσιν
ἀνθρώποις
τὸν
ἑαυτοῦ
ἐπικουρήσας
|
λόγον, |
πάντα
ποιήσας
ὑπὲρ
πάντων.
Κοινὰ |
[2, 2] |
Ἐγὼ
δὲ
τότε
μάλιστα
τὸν
|
λόγον
|
συνευωχησόμενον
ἀξιῶ
παρεισάγειν
παιδαγωγήσοντα
τὴν |
[2, 9] |
ἐπὶ
τὸν
ὕπνον
παρακλητέον
τὸν
|
λόγον, |
τὴν
πολυτέλειαν
τῶν
ὑποστορνυμένων,
τὰς |
[2, 12] |
ἐν
σαρκὶ
ἐπόπτην
ὀφθαλμόν,
τὸν
|
λόγον |
τὸν
διαφανῆ,
δι´
ὃν
ἡ |
[2, 9] |
εὕδειν»
τοὺς
ἔνοικον
ἔχοντας
τὸν
|
λόγον |
τὸν
ἐγρήγορον·
ἐπεγερτέον
δὲ
νύκτωρ, |
[2, 4] |
τι
τὸ
δεκάχορδον
ψαλτήριον
τὸν
|
λόγον |
τὸν
Ἰησοῦν
μηνύει,
τῷ
στοιχείῳ |
[2, 2] |
αἷμα·
αἷμα
τῆς
ἀμπέλου
τὸν
|
λόγον |
τὸν
περὶ
πολλῶν
ἐκχεόμενον
εἰς |
[2, 7] |
ἀρεστόν
ἐστιν
ἡμᾶς
καταλείψαντας
τὸν
|
λόγον |
τοῦ
θεοῦ
διακονεῖν
τραπέζαις.
Εἰ |
[2, 1] |
ἀμοίρους
περιορατέον
τοὺς
δειπνοῦντας
κατὰ
|
λόγον. |
Τῶν
γάρ
τοι
βρωμάτων
ἐπιτηδειότατα |
[2, 5] |
ἐν
ἀνθρώποις
κτημάτων
καταμωκώμενοι,
τὸν
|
λόγον; |
Χλεύη
μὲν
οὖν
ἐπιτηδεύειν
ταῦτα, |
[2, 8] |
ἢ
σμάραγδος
αὐτὸν
αἰνίττεται
τὸν
|
λόγον, |
χρυσὸς
δὲ
αὐτὸς
πάλιν
ὁ |
[2, 6] |
περὶ
τῶν
τῆς
κακίας
ἔργων
|
λογοποιία· |
οἷον
τὸ
περὶ
μοιχείας
διαλέγεσθαι |
[2, 2] |
ποτε
δυνήσεται
τῶν
οἰκείων
ὁ
|
λόγος |
αὐτῷ,
οὐδ´
ἂν
καθεύδωμεν·
καὶ |
[2, 2] |
τῷ
λόγῳ,
δι´
ἣν
ὁ
|
λόγος |
γέγονεν
σάρξ»
Ἄγαμαι
τοίνυν
τοὺς
|
[2, 7] |
ἀκίνδυνον
δὲ
τῶν
νέων
γέρας,
|
λόγος |
δὲ
ἀγαθὸν
ἡλικίας
δεδοκιμασμένης.
Λάλησον, |
[2, 8] |
βάτου
τὸ
πρῶτον
ὀφθείς,
ὁ
|
λόγος, |
διὰ
τῆς
ἀκάνθης
ὕστερον
ἀναληφθεὶς |
[2, 12] |
οὐκ
ἀλήθεια.
Ἐντεῦθεν
ὀνειδίζων
ὁ
|
λόγος |
διὰ
τοῦ
προφήτου
τοὺς
Ἑβραίους· |
[2, 1] |
τῆς
ἐνταῦθα
διαμονῆς,
ἣν
ὁ
|
λόγος |
εἰς
ἀφθαρσίαν
παιδαγωγεῖ,
ἐγκρίνεται
ἡ |
[2, 8] |
ἂν
εἴη
ὁ
περὶ
τούτων
|
λόγος, |
εἰς
τὰς
ἀναγκαίας
ὠφελείας
λεγόντων |
[2, 5] |
δι´
ἣν
κατακοιμίζεται
μὲν
ὁ
|
λόγος |
ἐν
αὐτῇ
τῇ
ψυχῇ
καρηβαρήσας |
[2, 10] |
ἔτυχε
σαλεύειν
τῷ
σοφῷ
ὁ
|
λόγος |
ἐπιτρέπει,
ὡς
ὁμολογοῦσιν
οἱ
Στωϊκοί, |
[2, 5] |
ἂν〉
ἁρμόσαι·
καρπὸς
διανοίας
ὁ
|
λόγος |
ἐστίν.
Εἰ
τοίνυν
τοὺς
γελωτοποιοὺς |
[2, 1] |
ἀγάπης
ὁ
νόμος
καὶ
ὁ
|
λόγος· |
κἂν
ἀγαπήσῃς
κύριον
τὸν
θεόν |
[2, 9] |
ἠσκεῖτο.
Καὶ
τί
μοι
τούτων
|
λόγος; |
Ὁ
Ἰακὼβ
ἐκάθευδεν
χαμαὶ
καὶ |
[2, 8] |
τῆς
εἰς
ἀνθρώπους
ἐπιδημίας
ὁ
|
λόγος, |
ὁ
κύριος
μυστικῶς
αὖθις
ἀναστέφεται |
[2, 8] |
δὲ
αὐτὸς
πάλιν
ὁ
ἀδιάφθορος
|
λόγος, |
ὁ
τὸν
ἰὸν
τῆς
φθορᾶς |
[2, 4] |
ὁμιλίας
τῆς
σεμνῆς·
Ὁ
γὰρ
|
λόγος |
ὁ
τοῦ
κυρίου
ἐνοικείτω
ἐν |
[2, 2] |
πεπαιδαγωγημένοις,
ὁ
μέγας
βότρυς,
ὁ
|
λόγος |
ὁ
ὑπὲρ
ἡμῶν
θλιβείς,
τὸ |
[2, 4] |
ὁ
ἀπόστολός
φησιν.
Ὁ
δὲ
|
λόγος |
οὗτος
συναρμόζεται
καὶ
συσχηματίζεται
καιροῖς, |
[2, 10] |
γοῦν
ἐμφανέστατα
διὰ
Μωυσέως
ὁ
|
λόγος |
παρήγγειλεν.
Καὶ
μετὰ
ἄρρενος
οὐ |
[2, 6] |
τὴν
αἰσχρολογίαν
ὁ
ἀπόστολος
πᾶς
|
λόγος |
σαπρὸς
ἐκ
τοῦ
στόματος
ὑμῶν» |
[2, 5] |
ἐπεὶ
μηδὲ
ὁ
τῶν
γελοίων
|
λόγος |
{τοῖος}
ἀκροάσεως
ἄξιος,
διὰ
τῶν |
[2, 8] |
μὲν
καὶ
κυνὶ
οὐδὲ
εἷς
|
λόγος |
τοῦ
μύρου,
οἷς
δὲ
ἡ |
[2, 10] |
τὸ
χρειῶδες
προκριτέον.
Κἂν
ὁ
|
λόγος
|
τοῦτο
ψάλλῃ
διὰ
Δαβὶδ
περὶ |
[2, 10] |
ἄλλην
ἀκρασίαν
ἄριστον
μὲν
ὁ
|
λόγος |
φάρμακον,
βοηθεῖ
δὲ
καὶ
ἡ |
[2, 2] |
αὖθις
κρᾶσις
ποτοῦ
τε
καὶ
|
λόγου |
εὐχαριστία
κέκληται,
χάρις
ἐπαινουμένη
καὶ |
[2, 10] |
θεῷ,
καὶ
καταλέλειπται
ὑπὸ
τοῦ
|
λόγου, |
καθάπερ
ὑπὸ
τοῦ
πνεύματος,
νεκρός. |
[2, 7] |
εἰς
δάκρυα·
ἀπᾴδει
γὰρ
τοῦ
|
λόγου |
καὶ
τὸ
ἐχθηλύνεσθαι
καὶ
τὸ |
[2, 8] |
ἡ
μὲν
γυνὴ
μηδέπω
τοῦ
|
λόγου |
μεταλαβοῦσα—
ἔτι
γὰρ
ἦν
ἁμαρτωλός— |
[2, 10] |
λέγων.
Τὸ
δὴ
διάταγμα
τοῦ
|
λόγου |
παντὶ
διατηρητέον
σθένει,
καὶ
οὐδὲν |
[2, 1] |
ἀρδείαν
τῶν
φυτευομένων
ὑπὸ
τοῦ
|
λόγου |
πηγήν.
Καὶ
γὰρ
εἰ
πάντων |
[2, 6] |
κρίσεως.
Αὖθίς
τε
ἐκ
τοῦ
|
λόγου |
σου
δικαιωθήσῃ»
φησίν,
καὶ
ἐκ |
[2, 6] |
δικαιωθήσῃ»
φησίν,
καὶ
ἐκ
τοῦ
|
λόγου |
σου
καταδικασθήσῃ»
Τίνες
οὖν
αἱ |
[2, 1] |
καλὸν
καὶ
σωτήριον
ἔργον
τοῦ
|
λόγου, |
τὴν
ἀγάπην
τὴν
ἡγιασμένην,
κυθριδίοις |
[2, 1] |
τὴν
διάνοιαν
ἀχθεὶς
ὑπὸ
τοῦ
|
λόγου |
τὴν
θεωρίαν
τῶν
κατὰ
τὸν |
[2, 12] |
παρασκευάζουσιν
δεικνύντος
ὡς
ἀληθῶς
τοῦ
|
λόγου |
τὸ
κάλλος
τὸ
ἀληθινόν,
ὃ |
[2, 2] |
μεταλαβεῖν
ἀφθαρσίας·
ἰσχὺς
δὲ
τοῦ
|
λόγου |
τὸ
πνεῦμα,
ὡς
αἷμα
σαρκός. |
[2, 1] |
τὸ
προκείμενον
οὐκ
ἀπᾴδουσιν
τοῦ
|
λόγου |
τοῖς
ἄνθεσιν,
ὅπερ
ἤδη
πολλάκις |
[2, 2] |
νόμου
τοῦ
παλαιοῦ
καὶ
τοῦ
|
λόγου |
τοῦ
νέου,
εἰς
συμπλήρωσιν
τοῦ |
[2, 2] |
σταφυλῆς
ὕδατι
κίρνασθαι
ἐθελήσαντος
τοῦ
|
λόγου, |
ὡς
καὶ
τὸ
αἷμα
αὐτοῦ
|
[2, 1] |
εὖ
τοῦτο
ὑπομιμνῄσκει
τοῦ
προειρημένου
|
λόγου, |
ὡς
οὐ
τὰ
λάχανα
ἡ |
[2, 5] |
{καὶ}
πῶς
ἂν
κατὰ
τοὺς
|
λόγους |
ἐπιτηδεύσαιμεν
εἶναί
τε
καὶ
φαίνεσθαι |
[2, 6] |
θραύοιτο
αὐτῶν,
τοὺς
σώφρονας
περιτίθησι
|
λόγους
|
καθάπερ
ἀντωτίδας,
ὡς
μὴ
δύνασθαι |
[2, 5] |
τέ
ἐστι
γελοίους
τινὰς
προέσθαι
|
λόγους, |
μὴ
οὐχὶ
ἀπὸ
γελοίου
ἤθους |
[2, 7] |
σιωπητέον
ἡμῖν
καὶ
παραπεμπτέον
τοὺς
|
λόγους |
τοὺς
περιττούς,
ὥσπερ
τὰς
κύλικας |
[2, 10] |
δὲ
ὅλως
ὁ
ἑπόμενος
τῷ
|
λόγῳ |
αἰσχρὰν
ἡδονὴν
οἰκειώσεται·
διὸ
καὶ |
[2, 9] |
Ἡμῖν
δὲ
χρηστέον
ἀκολούθως
τῷ
|
λόγῳ |
ἀφελεῖ
τῇ
εὐνῇ
καὶ
λιτῇ |
[2, 2] |
ψυχῇ,
ἡ
δὲ
σὰρξ
τῷ
|
λόγῳ, |
δι´
ἣν
ὁ
λόγος
γέγονεν |
[2, 12] |
χρυσίῳ
κοσμεῖσθαι
προσήκει,
ἀλλὰ
τῷ
|
λόγῳ, |
δι´
οὗ
μόνου
καταφαίνεται
τὸ |
[2, 2] |
ἡ
γραφὴ
ἅπαντα
ἐν
ἑνὶ
|
λόγῳ |
εἴρηκεν·
Τὸ
ἱκανὸν
ἀνθρώπῳ
πεπαιδευμένῳ
|
[2, 8] |
οὐδὲ
γὰρ
ἀναιμωτεὶ
προσιέναι
τῷ
|
λόγῳ |
ἔξεστιν.
Ὁ
δὲ
πλεκτὸς
μαραίνεται
|
[2, 4] |
τι
ἂν
ποιῆτε
ἢ
ἐν
|
λόγῳ |
ἢ
ἐν
ἔργῳ,
πάντα
ἐν |
[2, 8] |
τὸ
δὲ
ἐξέκαυσεν.
Ἑνὶ
δὲ
|
λόγῳ |
ἡ
παρὰ
τὴν
ὄψιν
ἀπόλαυσις |
[2, 10] |
Νόμιμα
γὰρ
ταῦτα
μόνα
τῷ
|
λόγῳ. |
Θείας
γέ
τοι
μοίρας
τῆς |
[2, 8] |
καὶ
τοὺς
νεκροὺς
καταστεφανοῦσιν,
ᾧ
|
λόγῳ |
καὶ
τὰ
εἴδωλα,
ἔργῳ
προσμαρτυροῦντες |
[2, 8] |
ὅλων,
ὁπηνίκα
νομοθετεῖν
ἤρχετο
τῷ
|
λόγῳ, |
{καὶ}
τῷ
Μωσεῖ
καταφανῆ
ἐβούλετο |
[2, 2] |
καθωρμισμένοι
μὲν
οἷον
ἀγκύραις
τῷ
|
λόγῳ |
καὶ
τῷ
χρόνῳ
τὴν
ζάλην |
[2, 12] |
κατηχήσεως
ἀληθοῦς.
Ὀφθαλμοὶ
δὲ
ὑπαληλιμμένοι
|
λόγῳ |
καὶ
ὦτα
εἰς
αἴσθησιν
διατετρημένα |
[2, 4] |
ἐνὶ
δὲ
ἄρα
ὀργάνῳ,
τῷ
|
λόγῳ |
μόνῳ
τῷ
εἰρηνικῷ,
ἡμεῖς
κεχρήμεθα, |
[2, 8] |
Εἴργονται
τοίνυν
στεφάνων
οἱ
τῷ
|
λόγῳ |
παιδαγωγούμενοι,
οὐκ
ἐπεὶ
καταδεῖν
δοκοῦσιν |
[2, 2] |
τοῦ
πατρικοῦ
βουλήματος
πνεύματι
καὶ
|
λόγῳ |
συγκιρνάντος
μυστικῶς·
καὶ
γὰρ
ὡς |
[2, 1] |
καλοῖμεν
τὴν
συνήλυσιν
ταύτην
ἑπόμενοι
|
λόγῳ, |
τὰς
τοιαύτας
δὲ
ἑστιάσεις
ὁ |
[2, 10] |
προβάτοις
ἀφραίνωμεν,
παιδαγωγούμενοι
δὲ
τῷ
|
λόγῳ |
τὸ
πολυτελὲς
τῆς
ἐσθῆτος
διελέγχωμεν |
[2, 2] |
μὲν
καὶ
νεκρὸν
ἤδη
τῷ
|
λόγῳ |
τὸν
φιλοπότην
ἀποφαίνεται,
διὰ
τῶν |
[2, 12] |
ἐξὸν
ἁγίῳ
κοσμεῖσθαι
λίθῳ,
τῷ
|
λόγῳ |
τοῦ
θεοῦ,
ὃν
μαργαρίτην
ἡ |
[2, 6] |
ἀπομυκτηρισμῷ
καλουμένῳ,
πολλάκις
δὲ
καὶ
|
λόγῳ |
τραχυτέρῳ.
Τὰ
γὰρ
ἐξιόντα»
φησίν, |
[2, 1] |
δημώδεσιν
ἑστιάσεσιν
μετὰ
τὴν
ἐν
|
λόγῳ |
τρυφήν,
πολλῷ
δέ
ἐστιν
ἀνοητότερον
|
[2, 3] |
καὶ
πιπράσκεται
νομίσματι
δικαίῳ,
τῷ
|
λόγῳ |
τῷ
ἀφθάρτῳ,
τῷ
βασιλικῷ
χρυσίῳ. |
[2, 2] |
ὑβριστικὸν
μέθη»
Ἀρέσκει
τοίνυν
τῷ
|
λόγῳ |
τῷ
ὀρθῷ
χειμῶνος
μὲν
διὰ |
[2, 6] |
λαγνείας
καρτερεῖν.
Διειλήφαμεν
δὲ
βαθυτέρω
|
λόγῳ |
ὡς
ἄρα
οὔτε
ἐν
τοῖς |
[2, 7] |
τῶν
ἔργων,
ἀλλὰ
καὶ
ἐκ
|
λόγων
|
ἄνθρωπος
κρίνεται.
Ἐν
συμποσίῳ
δέ» |
[2, 5] |
ἐξελαστέον
πολιτείας.
Πάντων
γὰρ
τῶν
|
λόγων
|
ἀπὸ
διανοίας
καὶ
ἤθους
ῥεόντων |
[2, 7] |
ἡ
φιλονεικία
κενῆς
νίκης
ἕνεκεν
|
λόγων, |
ἐπεὶ
τέλος
ἡμῖν
ἡ
ἀταραξία, |
[2, 8] |
τοῦ
μύρου
τὴν
ὠφέλειαν
εἰς
|
λοιδορίαν |
διαβεβληκότας.
Τίμα
δὲ
ἰατρὸν
πρὸς |
[2, 9] |
οὖν
μὴ
καθεύδωμεν
ὡς
οἱ
|
λοιποί, |
ἀλλὰ
γρηγορῶμεν»
φησὶν
ἡ
γραφή, |
[2, 3] |
Τοῦτο
δὴ
διασαφῶν
ἀκριβέστερον
ἐπήγαγεν·
|
Λοιπόν |
ἐστιν
ἵνα
καὶ
οἱ
ἔχοντες |
[2, 10] |
αἳ
δὲ
ὀλίγον
κομιδῇ
τὸ
|
λοιπὸν |
τῆς
ἀμπεχόνης
ὑφαίνουσαι
τὸ
πᾶν |
[2, 1] |
οὐχ
οὗτοι
οἱ
περὶ
τὰς
|
λοπάδας |
ἀσχολούμενοι
καὶ
τὰς
μεμωρημένας
τῶν
|
[2, 1] |
κλισίαις,
μονονουχὶ
τὸ
πρόσωπον
ταῖς
|
λοπάσιν
|
ἐπιρριπτοῦντας,
καθάπερ
ἐκ
νεοττιᾶς
τῆς |
[2, 1] |
αὐτῶν
εἶπεν
αὐτοῖς»
φησὶν
ὁ
|
Λουκᾶς, |
ὅσα
εἶπεν.
Πρὸς
τούτοις
οὐδὲ |
[2, 2] |
αἱ
βάσεις
καθάπερ
ῥεύματι
ὑποφέρονται
|
λυγμοί |
τε
καὶ
ἔμετοι
καὶ
παραφροσύναι |
[2, 11] |
ὁμολογῶν
τὸν
ἱμάντα
τῶν
ὑποδημάτων
|
λύειν |
τοῦ
κυρίου.
Οὐ
γάρ
τι |
[2, 3] |
μεταδίδωσι
τῆς
ποιότητος
ἡ
ὕλη
|
λυμαινομένη |
τὸ
κρᾶμα
καὶ
ἔστιν
ἐπιβλαβὴς |
[2, 7] |
αὐτοῦ
καὶ
οὐ
κατενύγη
ἐν
|
λύπῃ |
ἁμαρτίας»
ἤτοι
μετανοήσας
ἐφ´
οἷς |
[2, 1] |
τὰ
μὲν
πολλὰ
βλάβην
καὶ
|
λύπην |
ἐνεγέννησεν
ἡδονή,
δυσπάθειαν
δὲ
καὶ |
[2, 5] |
συμπάθειαν
δοκῶμεν,
εἰ
δὲ
ἐπὶ
|
λυπηροῖς, |
κατηφεστέρους
ἁρμόζει
βλέπεσθαι
ἢ
ἐφήδεσθαι |
[2, 7] |
ἥμαρτεν
ἢ
ἐν
τῷ
μηδένα
|
λυπῆσαι
|
λαλήσας.
Καθόλου
μὲν
οὖν
νέοι |
[2, 4] |
Σικελοὶ
δὲ
πηκτίσιν
καὶ
Κρῆτες
|
λύρᾳ |
καὶ
Λακεδαιμόνιοι
αὐλῷ
καὶ
κέρατι
|
[2, 4] |
κἂν
πρὸς
κιθάραν
ἐθελήσῃς
ἢ
|
λύραν |
ᾄδειν
τε
καὶ
ψάλλειν,
μῶμος |
[2, 4] |
δὲ
μουσικώτεροι
αὐτῶν
καὶ
πρὸς
|
λύραν
|
ᾖδον.
Ἀλλ´
αἱ
μὲν
ἐρωτικαὶ |
[2, 7] |
ἐπεὶ
μείζων
ὁ
κίνδυνος
τῷ
|
λῦσαι
|
τὴν
δέσιν
τῆς
συμβιώσεως
πειρωμένῳ. |
[2, 8] |
δὲ
χρίεσθαι
τῷ
μύρῳ
καὶ
|
λυσιτελεῖ |
ἔσθ´
ὅτε.
~Ἀρίστιππος
γοῦν
ὁ |
[2, 1] |
ὀλίγην
τῷ
παιδαγωγουμένῳ
πρὸς
τὸ
|
λυσιτελὲς
|
ἐνδίδωσι
ῥοπήν,
καὶ
τό
γε |
[2, 8] |
ἀπονέμομεν
ἡδονῇ
πρὸς
οὐδεμίαν
συμπεπλεγμένῃ
|
λυσιτελῆ |
τῷ
βίῳ
χρείαν,
φέρε
κἀνταῦθα |
[2, 10] |
ἀσμενέστατα
μέντοι
αὐτὰ
ἀπέφυγον
ὥσπερ
|
λυττῶντα |
καὶ
ἄγριον
δεσπότην.
Ἀλλ´
ἐγκεκρίσθω |
[2, 9] |
αἱ
ὀσφύες
περιεζωσμέναι
καὶ
οἱ
|
λύχνοι |
καιόμενοι·
καὶ
ὑμεῖς
ὅμοιοι
ἀνθρώποις |
[2, 3] |
ἄρτον
βαστάσασα,
οὐδὲ
μὴν
ὁ
|
λύχνος |
διακονήσει
τὸ
φῶς,
ὅτι
κεραμέως, |
[2, 10] |
δὲ
ἀνδρῶν
ἀγαθῶν
{οὓς}
ἀκοιμήτους
|
λύχνους |
ὠνόμασεν
ἡ
γραφή.
Καίτοι
τό |
[2, 9] |
εἰ
καὶ
κατὰ
φύσιν
ἐστίν.
|
Λὼτ |
δὲ
ὁ
δίκαιος—
παραπέμπομαι
γὰρ |