Livre, Chap.
[2, 1]	καὶ φθοροποιὸς ἀπήρτηται βίος· εἰ	δ´	ἀγάπην τινὲς τολμῶσι καλεῖν ἀθύρῳ
[2, 4]	ὄργανον ὁ ἄνθρωπός ἐστιν, τὰ	δ´	ἄλλα ἢν πολυπραγμονῇ τις, ὄργανα
[2, 12]	τετάχαται, τίμιαι δὲ αὗται, τὰ	δ´	ἄλλα ὕλη γεώδης καταλείπονται. Συμβολικῶς
[2, 7]	ἀλλ´ οὐδ´ εἰς κακοηθείας. Ἐγὼ	δ´	ἄν μοι δοκῶ καὶ μέτρον
[2, 7]	τοὺς νέους σπανιαίτατα μέν, ἴσως	δ´	ἄν που καὶ παίξαιεν πρὸς
[2, 3]	ταῖς πλουσίαις μὴ τετυφωμένως· ηὐξάμην	δ´	ἂν αὐτοῖς παρ´ ὅλον τὸν
[2, 10]	καὶ ἡ παράλογος. Κατὰ φύσιν	δ´	ἂν ἡμῖν χωροίη ὁ βίος
[2, 1]	τοῦ θεοῦ τῷ θεῷ. Ἔχοι	δ´	ἂν καὶ ἄλλας ἐπιλύσεις οὐκ
[2, 2]	ἡ τοῦ οἴνου παρείσδυσις. Οὕτω	δ´	ἂν καὶ ἡ ψυχὴ ἡμῶν
[2, 1]	οὖν δεῖπνον οὐκ ἔστιν, ἡ	δ´	ἑστίασις ἀγάπης ἠρτήσθω. Μαθέτωσαν γάρ»
[2, 9]	τὸν Διομήδη ἐπιτηδεύειν εὕδειν, ὑπὸ	δ´	ἔστρωται ῥινὸν βοὸς ἀγραύλοιο, πλὴν
[2, 2]	ἂν ἐς ἄνδρας ἔλθῃ, κυμαίνει	δ´	οἷα Λίβυσσαν ἅλα βορέης ἠὲ
[2, 1]	τὴν τροφὴν οὐ μηρυκᾶται, τὰ	δ´	ὅτι ἄρα οὐκ ἔχει μόνα
[2, 2]	ἑνὸς φαντάζεται τὴν οὐσίαν· διαφέρει	δ´	οὐθὲν ἢ τὴν ὄψιν κινεῖν
[2, 3]	ἐστὶν χρεία καὶ ἀρότρου, μάκελλαν	δ´	οὐκ ἄν τις ἀργυρᾶν οὐδὲ
[2, 12]	βάραθρον, ἔγκυκλον, χιτώνιον. Τὰ μέγιστα	δ´	οὐκ εἴρηκα τούτων. {Β. Εἶτα
[2, 2]	ἀνακόπτοντες αὐταῖς τὰς ὀρέξεις. Ἡ	δ´	οὖν πρὸς ἐρυγὴν ἀναπλωτάζουσα τοῦ
[2, 10]	ἐξανθεῖ βαφήν τινα πτερῶν, ὀλίγῳ	δ´	ὕστερον διαπνεῖ κατὰ τὴν χειμέριον
[2, 10]	τὸν κύριον ἐσθῆτα διὰ τοῦ	Δαβὶδ	ἠμφίεσεν τὸ πνεῦμα ὧδέ πως
[2, 8]	συναλείφεται τῷ μύρῳ, ὡς διὰ	Δαβὶδ	μεμήνυται· Διὰ τοῦτο ἔχρισέν σε
[2, 1]	ἄπυστος ἦν ὁ Πλάτων τοῦ	Δαβίδ,	ὃς ἐν τῇ πόλει τῇ
[2, 10]	ὁ λόγος τοῦτο ψάλλῃ διὰ	Δαβὶδ	περὶ τοῦ κυρίου λέγων· εὔφρανάν
[2, 1]	καλουμένῳ. Ἄμεινον δὲ πολλῷ τοῦ	δαίμονα	ἔχειν σύνοικον εὐδαίμονα γενέσθαι· εὐδαιμονία
[2, 8]	χρῆσιν, ἀλλ´ εἰς τὴν τῶν	δαιμονίων	ἀχάριστον ὑπηρεσίαν κατεχρήσαντο, ἀφεκτέον αὐτῶν
[2, 1]	Οὐ γὰρ θέλω ὑμᾶς κοινωνοὺς	δαιμονίων	γίνεσθαι» ὁ ἀπόστολος λέγει, ἐπεὶ
[2, 1]	ἡμετέραν ἁγίαν οὖσαν καὶ τῶν	δαιμονίων	διὰ τὴν βδελυρίαν, οἷς ἐπικατωνόμασται,
[2, 1]	ὑστερούμεθα. Ἀλλὰ οὐκ εὔλογον τραπέζης	δαιμονίων»	μεταλαμβάνειν τοὺς θείας μετέχειν καὶ
[2, 1]	τὸν ἐντεῦθεν, καθάπερ καὶ τῶν	δαιμονίων	τὰς τραπέζας. ~Καλὸν μὲν οὖν
[2, 1]	ἂν αἰσχυνθείην κοιλιοδαίμονα» προσειπεῖν, καὶ	δαιμόνων	κάκιστον καὶ ἐξωλέστατον. Παραπλήσιος οὖν
[2, 8]	Οὐ δὴ κοινωνητέον οὐδ´ ὁπωστιοῦν	δαίμοσιν,	ἀλλ´ οὐδὲ τὴν εἰκόνα τοῦ
[2, 1]	τραπέζας, τὰ σφέτερα τιθηνουμένων πάθη,	δαίμων	καθηγεῖται λιχνότατος, ὃν ἔγωγε οὐκ
[2, 7]	ὅπως παροινίᾳ τινὶ παραπειθόμενοι εἰς	δάκρυα·	ἀπᾴδει γὰρ τοῦ λόγου καὶ
[2, 8]	ἀπαλλαττόμενος· μυρίζονται γὰρ οἱ νεκροί·	δάκρυα	δέ ἐσμεν οἱ ἁμαρτωλοὶ μετανενοηκότες,
[2, 8]	τὰ πέρατα ἧκεν τῆς γῆς.	Δάκρυα	δὲ ἡ μετάνοιά ἐστι, καὶ
[2, 8]	μύρου, ἐπισπένδουσα τῷ κυρίῳ μετανοίας	δάκρυα.	Διὰ τοῦτο ἀφέωνται αὐτῆς αἱ
[2, 10]	ἐξυγρασμένη τροφὴ εἰς κοιλίαν, τὸ	δάκρυον	δὲ εἰς ὄμμα, αἷμα εἰς
[2, 7]	καὶ γελώτων εἴργεσθαι ἐξαισίων καὶ	δακρύων»	ὑπερμέτρων· πολλάκις γὰρ οἱ οἰνωμένοι
[2, 12]	ὁ κωμικὸς Νικόστρατος· ἁλύσεις, καθετῆρας,	δακτυλίους,	βουβάλια, ὄφεις, περισκελίδας, ἐλλέβορον. Πάνυ
[2, 12]	ἀμφιδέας, ὅρμους, πέδας, σφραγῖδας, ἁλύσεις,	δακτυλίους,	καταπλάσματα, πομφόλυγας, ἀποδέσμους, ὀλίσβους, σάρδια,
[2, 10]	ἀρχικώτατον. Εἰ γὰρ οὐδὲ τὸν	δάκτυλον	ὡς ἔτυχε σαλεύειν τῷ σοφῷ
[2, 7]	συριγμοὶ καὶ οἱ διὰ τῶν	δακτύλων	ψόφοι τῶν οἰκετῶν οἱ προκλητικοί,
[2, 12]	οἰκουρίας. Ὁ γὰρ διδοὺς πτωχῷ	δανείζει	θεῷ» καὶ χεῖρες ἀνδρείων πλουτίζουσιν.
[2, 10]	χρῆσθαι. Σαφῶς γοῦν καὶ καθαρῶς	Δανιὴλ	ὁ προφήτης ἐτέθησαν» φησί, θρόνοι
[2, 12]	ματαίους ἐπιθυμίας ἀνάλωσις ἀπωλείας, οὐ	δαπάνης,	ἐπέχει λόγον. Δέδωκεν γὰρ ὁ
[2, 10]	τὸ πρῶτον, εἶτα ἐξ αὐτοῦ	δασεῖα	ἀναφαίνεται κάμπη, μεθ´ ἣν εἰς
[2, 1]	καὶ ψήττας Ἀττικὰς καὶ τὰς	Δαφνίους	κίχλας χελιδονίους τε ἰσχάδας, δι´
[2, 1]	μὲν ἀκρότητες σφαλεραί, αἱ μεσότητες	δὲ	ἀγαθαί. Μέσον δέ ἐστι πᾶν
[2, 7]	δὲ τῶν νέων γέρας, λόγος	δὲ	ἀγαθὸν ἡλικίας δεδοκιμασμένης. Λάλησον, πρεσβύτερε,
[2, 10]	ἀρτηρίαι προσαναθλίβουσι τὸ πνεῦμα, στενοχωρούμενον	δὲ	ἄγαν τοῦτο πνιγόμενον ἀποδίδωσι τὸν
[2, 1]	τὰ λάχανα ἡ ἀγάπη, μετὰ	δὲ	ἀγάπης τὰ δεῖπνα παραληπτέα. Ἀγαθὴ
[2, 10]	κακὴ πόλι, πάντ´ ἀκάθαρτε· ἔμπαλιν	δὲ	ἄγαται τοὺς σώφρονας· οὔτε ἐπ´
[2, 12]	δὲ ταύτηςὁ μαργαρίτης κυΐσκεται. Λίθοις	δὲ	ἁγίοις τὴν ἄνω Ἱερουσαλὴμ τετειχίσθαι
[2, 2]	Ἥφαιστον οὐρανόθεν ἐρρίφθαι χαμαί. Πόνος	δὲ	ἀγρυπνίας» φησί, καὶ χολέρα καὶ
[2, 1]	ὑγεία καὶ ἰσχὺς δικαία, οὐχὶ	δὲ	ἄδικος ἢ σφαλερὰ καὶ ἀθλία
[2, 8]	σύμβολον προσεκόμισαν οἱ μάγοι. Μένει	δὲ	ἀθάνατος ὁ στέφανος οὗτος κατ´
[2, 10]	βαίνουσι καὶ παιδοσπορεῖν ἐπιχειροῦσιν» τοὺς	δὲ	ἀθέους παρέδωκεν ὁ θεός» ὥς
[2, 8]	ἐκκλησίας στέφανος ὁ Χριστός. Καθάπερ	δὲ	αἱ ῥίζαι καὶ αἱ βοτάναι,
[2, 7]	κεκαλύφθων ἅπαν ἀμπεχόνῃ ἔκτοσθεν, ἔνδοθεν	δὲ	αἰδοῖ· ὅσαι δὲ μὴ ὕπανδροι,
[2, 12]	ἀπάτη ἀληθείᾳ μὴ ἐριζέτω· εἰ	δὲ	αἰσχραὶ φύσει, ἐλέγχουσιν ἐξ ὧν
[2, 8]	μεμορφωμένου ἐπὶ φλεγομένῳ βάτῳ· τὸ	δὲ	ἀκανθῶδες φυτόν ἐστιν, ὁ βάτος·
[2, 2]	τῆς ἤδη σαλευομένης ἐπιθυμίας. ~Οἱ	δὲ	ἀκμάζοντες μεθ´ ἡμέραν μὲν ἀρίστου
[2, 7]	προπετοῦς ἐγγίζει συντριβῇ» οὐ παραδέξῃ	δὲ	ἀκοὴν ματαίαν οὐδὲ συγκαταθήσῃ μετὰ
[2, 10]	τῆς καταγνώσεως ὁ κόρος. ~Ῥημάτων	δὲ	ἀκολάστων καὶ σχημάτων ἀσχημόνων ἑταιρικῶν
[2, 10]	κατέσφιγγεν ἐκ τριχῶν πεποιημένη. Ἡσαΐας	δέ,	ἄλλος οὗτος προφήτης, γυμνός τε
[2, 2]	οἷς εὐχερὲς τὸ ῥιγοῦν, τοῦ	δὲ	ἄλλου καιροῦ διὰ τὴν τῶν
[2, 10]	θεὸν καὶ πρὸς ἄνδρα, ἡ	δὲ	ἄλλως φερομένη ὅλη γίνεται τοῦ
[2, 1]	ἡ βρῶσις ἡ Χριστοῦ· κομιδῇ	δὲ	ἄλογον καὶ ἀχρεῖον καὶ οὐκ
[2, 8]	κυρίου ἡμᾶς μὲν εὐωδίας, Ἑβραίους	δὲ	ἁμαρτίας. Σαφέστατα τοῦτο ἀπέδειξεν ὁ
[2, 12]	θρυπτικὸν καὶ ἁβροδίαιτον φαίνουσα. Αἳ	δὲ	ἀμαυροῦσι τὸ κάλλος τὸ ἀληθινὸν
[2, 2]	καὶ προσηνέστερον τοῖς φίλοις, παροινηθεὶς	δὲ	ἀμείβεται τὴν ὕβριν· θερμὸς γὰρ
[2, 10]	ἡ τῶν καρπῶν συγκομιδή. Μακρῷ	δὲ	ἀμείνων γεωργὸς ὁ ἔμψυχον σπείρων
[2, 8]	αὐτῶν διὰ τὴν συνείδησιν» Ἀοχλήτου	δὲ	ἀμεριμνίας ὁ στέφανος σύμβολον· ταύτῃ
[2, 2]	ἐγκαταμικτέον καὶ τοῦ χρησίμου· οἴνῳ	δὲ	ἀμέτρῳ ἡ μὲν γλῶττα παραποδίζεται,
[2, 12]	καὶ διαφορᾶς χρώμεθα αὐτοῖς. Εἰ	δὲ	ἀμήχανον πάντας σωφρονεῖν, ἀλλὰ καὶ
[2, 10]	καὶ Κιλίκων ἐκποριζόμενοι γῆς. Τὰ	δὲ	ἀμόργινα καὶ τὰ βύσσινα σιωπῶ·
[2, 1]	τὰ εὐτελέστερα, ὡς προειρήκαμεν. Τῶν	δὲ	ἀμφὶ τὰς φλεγμαινούσας κυπταζόντων τραπέζας,
[2, 8]	οὐδὲ ἄνευ στεφάνων ὀργιάζουσιν· ἐπὰν	δὲ	ἀμφιθῶνται τὰ ἄνθη, πρὸς τὴν
[2, 2]	ἀφθαρσίαν ὁδηγεῖ, τὸ πνεῦμα, ἡ	δὲ	ἀμφοῖν αὖθις κρᾶσις ποτοῦ τε
[2, 12]	τὸ φίλους κεκτῆσθαι κοσμίους; Τίνα	δὲ	ἂν ἀγροὶ τοσοῦτον ὅσον τὸ
[2, 6]	τὰ κατὰ ταύτην ἐνεργούμενα. Τούτοις	δὲ	ἀναλόγως αἰσχρολογία εἰκότως ἂν καλοῖτο
[2, 10]	τὰ σωφροσύνης ἐξυφαίνοντες δόγματα, νυκτὸς	δὲ	ἀναλύοντες, ἐπὴν εἰς κοίτην ἴωμεν·
[2, 10]	εὐεργῶν ἔργων ὁ καιρός· ἑσπέρας	δὲ	ἀναπαύσασθαι καθήκει μετὰ τὴν ἑστίασιν
[2, 2]	ἐρυγάς τε ἀνδρώδεις ἐπισπώμεναι, μᾶλλον	δὲ	ἀνδραποδώδεις, προσεπιθρύπτονται σπαταλῶσαι· οὐδεὶς γὰρ
[2, 10]	νὺξ τῷ σώφρονι λογισμῷ· λογισμοὺς	δὲ	ἀνδρῶν ἀγαθῶν {οὓς} ἀκοιμήτους λύχνους
[2, 10]	πλούσιος, μετέχων τοῦ πυρός, ὃ	δὲ	ἀνέθαλλεν ἐν κόλποις τοῦ πατρός.
[2, 4]	μὲν οὖν ποιμέσιν ἀπονενεμήσθω, αὐλὸς	δὲ	ἀνθρώποις δεισιδαίμοσιν εἰς εἰδωλολατρείας σπεύδουσιν.
[2, 9]	ἀγγέλοις, οὓς ἐγρηγόρους καλοῦμεν. Καθεύδων	δὲ	ἄνθρωπος οὐδεὶς οὐδενὸς ἄξιος, οὐδὲν
[2, 5]	ἑταιρούσῃ μουσικῇ. ~Περὶ γέλωτος. Μιμηλοὺς	δὲ	ἀνθρώπους γελοίων, μᾶλλον δὲ καταγελάστων
[2, 2]	μὲν οἶνος τῷ ὕδατι, τῷ	δὲ	ἀνθρώπῳ τὸ πνεῦμα, καὶ τὸ
[2, 12]	φιλοκοσμίαν ἥκιστα ἀρετῆς ἐπιμελουμένην, σώματος	δὲ	ἀντιποιουμένην, ἐκτραπέντος τοῦ φιλοκάλου περὶ
[2, 10]	οὐ γὰρ ἀποκάμνει ὠφελῶν— ὁ	δὲ	ἀντοφθαλμῶν ἡδονῇ στεφανοῖ τὴν ζωὴν
[2, 10]	ἀγῶσι τῶν ἀντιπάλων περιγίνονται, τὰ	δὲ	ἀπάγεται τῆς ὀχείας περιελκόμενα, μονονουχὶ
[2, 10]	βιασθείη φύσις εἰς μεταβολήν, τὸ	δὲ	ἅπαξ πεπλασμένον εἰς αὐτὴν οὐ
[2, 4]	τοῦτον κεκλήκασιν οἱ μουσικοί. Πᾶσαν	δὲ	ἁπαξαπλῶς ἀνελεύθερον ὄψιν τε καὶ
[2, 1]	καὶ μέλι ἤσθιεν ἄγριον» Ὑῶν	δὲ	ἀπείχετο καὶ Πέτρος· ἀλλ´ ἔπεσεν
[2, 9]	εἴη, τὸ θάλπον. Ἡ κλίνη	δὲ	ἀπερίεργος ἔστω καὶ λείους ἐχέτω
[2, 7]	παραφυλάττεσθαι τοὺς ἀστείως συμβιοῦντας. Ἀπέστω	δέ,	ἀπέστω ἡμῶν καὶ τὸ σκώπτειν
[2, 10]	ἐπήγαγεν· καὶ μὴ μετεωρίζεσθε· μετεώρους	δὲ	ἀπὸ τῆς ἀληθείας ἀλαζονεία καὶ
[2, 10]	τῷ ἀνδρὶ ἀνυποκρίτως θεοσεβεῖ, φιλοκοσμοῦσα	δὲ	ἀποπέπτωκεν καὶ τοῦ θεοῦ καὶ
[2, 8]	μύρων, ἀλλὰ καλοκαγαθίας ὄζειν, γυνὴ	δὲ	ἀποπνείτω Χριστοῦ, τοῦ ἀλείμματος τοῦ
[2, 1]	σὺ μὴ κοίνου. Καὶ ἡμῖν	δὲ	ἄρα ἀδιάφορος ἡ χρῆσις. Οὐ
[2, 10]	ἧς ἀποπτύεται τὰ περιττώματα. Μόνον	δὲ	ἄρα ἐπὶ τῶν ὑαινῶν ἡ
[2, 3]	τὸ ἀπόνιμμα τοῦ ποδός; Ἀναξιοπαθήσει	δὲ	ἄρα καὶ ἡ τράπεζα ἡ
[2, 10]	ἢ εἰς ἀπευθυσμένον λέγω· μόνην	δὲ	ἄρα κοιλότητα ἔχει πολλήν, ᾗ
[2, 4]	τυμπάνῳ καὶ Ἄραβες κυμβάλῳ· ἐνὶ	δὲ	ἄρα ὀργάνῳ, τῷ λόγῳ μόνῳ
[2, 3]	περιοριστέα τῆς εὐνομίας ἡμῶν· κλιντῆρες	δὲ	ἀργυροῖ καὶ λεκάναι καὶ ὀξύβαφα
[2, 12]	ἑκάστου ἀρετῇ εἶναι συμβέβηκεν. Ἀνθρώπου	δὲ	ἀρετὴ δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη καὶ
[2, 12]	τὸ καλὸν ἀγαθὸν δογματίζεται, ἡ	δὲ	ἀρετὴ μόνη καὶ διὰ καλοῦ
[2, 2]	ἀπ´ ἀρχῆς πινόμενος αὐτάρκης. Κίρνασθαι	δὲ	ἄριστον ὕδατι ὡς πλείστῳ τὸν
[2, 3]	ἑαυτοὺς περιέπειραν ὀδύναις πολλαῖς» Πλοῦτος	δὲ	ἄριστος ἡ τῶν ἐπιθυμιῶν πενία
[2, 4]	Τυρρηνοὶ μὲν τῇ σάλπιγγι, σύριγγι	δὲ	Ἀρκάδες, Σικελοὶ δὲ πηκτίσιν καὶ
[2, 4]	στοιχείῳ τῆς δεκάδος φανερούμενον. Ὡς	δὲ	ἁρμόδιον πρὶν ἡμᾶς μεταλαβεῖν τροφῆς
[2, 8]	ἐπωφελεῖς, τὰς δὲ ἐπιβλαβεῖς, ἔστι	δὲ	ἃς καὶ ἐπισφαλεῖς. Ὁ γοῦν
[2, 1]	ἐσθίων ἐμπίμπλαται τῇ ψυχῇ, κοιλίαι	δὲ	ἀσεβῶν ἐνδεεῖς» ἀκαταπαύστου λιχνείας ὀρεγόμεναι.
[2, 9]	καλῶς εἰς ἔθος ἰόν. Μελέτη	δὲ	ἀσκήσεως ἀίδιον ἐγρήγορσιν ἐκ πόνων
[2, 7]	μελετητικοί. Καὶ τὰς ὑπ´ ὄψιν	δὲ	ἀσχημοσύνας παραιτητέον καὶ τὰς αἰσχρολογίας
[2, 1]	μαθητὰς μετὰ τὴν ἀνάστασιν. Οἳ	δέ»	ἅτε ὑπ´ αὐτοῦ εὐτέλειαν ἀσκεῖν
[2, 7]	Καὶ τὸ μὲν ἀγεννείας, τὸ	δὲ	αὐθαδείας τεκμήριον. Ἀπέστω δὲ καὶ
[2, 10]	χάριτι δροσιζόμενοι τοῦ θεοῦ, καρέντες	δὲ	αὖθις ἀνατέλλομεν, ὡς ἐν τῷ
[2, 4]	θρύψιν καὶ βωμολοχίαν ἐκδιαιτῶνται· τὰ	δὲ	αὐστηρὰ καὶ σωφρονικὰ μέλη ἀποτάσσεται
[2, 12]	πολυτελῶν αἱ χρόαι τετάχαται, τίμιαι	δὲ	αὗται, τὰ δ´ ἄλλα ὕλη
[2, 12]	Ἀριστοφάνης ἐν Θεσμοφοριαζούσαις ὑποδείκνυσιν. Παραθήσομαι	δὲ	αὐτὰς τοῦ κωμικοῦ τὰς λέξεις
[2, 1]	παιδαγωγεῖ, ἐγκρίνεται ἡ τροφή. Ἁπλῆ	δὲ	αὕτη καὶ ἀπερίεργος, ἀληθείᾳ κατάλληλος,
[2, 1]	καὶ τοῦ θεοῦ ἄξιον, ἔργον	δὲ	αὐτῆς ἡ μετάδοσις. Φροντὶς δὲ
[2, 10]	φησίν, αὐτὸ οὐ καταλαμβάνει» καταυγάζεται	δὲ	{αὐτὸ} ἡ νὺξ τῷ σώφρονι
[2, 8]	δὲ βαρύοδμόν ἐστιν ἄνθος, ἐλέγχει	δὲ	αὐτὸ ἡ προσηγορία νάρκαν ἐμποιοῦν
[2, 8]	γῆ βαστάζειν οὐ κεχώρηκεν· μόνον	δὲ	αὐτὸ καρποφορεῖν ἐπίσταται οὐρανός. Πρὸς
[2, 10]	τοῦ καλοῦ τὴν φιλοκοσμίαν, οὐχὶ	δὲ	αὐτὸ τὸ καλὸν προστρεπομένους, δι´
[2, 10]	τῆς ἀποτέξεως οἱ πόροι. Τὸ	δὲ	αὐτὸ τοῦτο ἄρρενί τε καὶ
[2, 10]	Περὶ ἐγκρατείας ἡμῖν δεδήλωται. Εἰ	δὲ	αὐτὸ τοῦτο, εἰ γαμητέον, ἐδέησε
[2, 7]	πολλῷ μᾶλλον γαστριμαργίαν ἔφευγον. Οἱ	δὲ	αὐτοὶ οὗτοι ἀπόστολοι τοῖς κατὰ
[2, 1]	εἷς ἐστιν, ὁ θεός· λείπει	δὲ	αὐτοῖς οὐδὲ ἓν ὁτιοῦν μὴ
[2, 7]	πίστεως ἐκριπίζει τὴν διάνοιαν, συνεργεῖ	δὲ	αὐτοῖς τὸ ἄστατον τῆς ἡλικίας
[2, 1]	τοῖς τοῦ πατρὸς δωρήμασιν, χρῆσθαι	δὲ	αὐτοῖς, ὡς ἄρχοντας, ἀπροσκλινῶς· καὶ
[2, 2]	μὲν τὸν λόγον αὐτόν, ἔκδοτον	δὲ	αὑτὸν συνεχώρησεν τῇ μέθῃ, ὅσα
[2, 8]	αὐτὸν αἰνίττεται τὸν λόγον, χρυσὸς	δὲ	αὐτὸς πάλιν ὁ ἀδιάφθορος λόγος,
[2, 10]	ἡ τῆς τροφῆς προμήθεια, τέλος	δὲ	αὐτῷ τῆς γεωργίας ἡ τῶν
[2, 8]	δοξάζειν τὸν δημιουργόν. Ἡ χρῆσις	δὲ	αὐτῶν ἐπιβλαβής, καὶ θᾶττον παρέρχεται
[2, 12]	πέρας ἀνελλιπῶς καὶ ἀπερίττως· μήτηρ	δὲ	αὐτῶν ἡ δικαιοσύνη, τιθηνὴ δὲ
[2, 8]	εἰς ὕπνον ἄλυπον ὑπάγετον. Πολλὰ	δὲ	αὐτῶν φύσει ψυχρὸν ὄντα τὸν
[2, 8]	αὐχμηρότεροι φαίνονται οἱ μυριζόμενοι· ὁ	δὲ	αὐχμὸς πολιωτέρους ποιεῖ— εἴτε γὰρ
[2, 8]	ἀνθρώποις εἰς πόνων ἀρωγήν. Αἱ	δὲ	ἀφραίνουσαι γυναῖκες βάπτουσαι μὲν τὰς
[2, 6]	ἀσκεῖν ἐστι λαγνείας καρτερεῖν. Διειλήφαμεν	δὲ	βαθυτέρω λόγῳ ὡς ἄρα οὔτε
[2, 8]	ἐμφαίνει καὶ τοὔνομα ἐτυμολογούμενον. Νάρκισσος	δὲ	βαρύοδμόν ἐστιν ἄνθος, ἐλέγχει δὲ
[2, 10]	τοῖς γεγαμηκόσιν ἀπολέλειπται σκοπεῖν, τοῖς	δὲ	γεγαμηκόσι σκοπὸς ἡ παιδοποιία, τέλος
[2, 10]	ὕλης ῥεύματι καὶ ἀποκαθάρματι σπέρμα	{δὲ}	γενέσεως εὐφυοῦς τῶν τῆς μήτρας
[2, 8]	ὁ θεῖος δρέπεται γεωργός. Στέφανος	δὲ	γερόντων τέκνα τέκνων, δόξα δὲ
[2, 2]	τοὺς Ἐγκρατητὰς καλουμένους παραπεπήχθω. ~Αἱ	δὲ	γυναῖκες, τὸ εὔσχημον ἐπαναιρούμεναι δῆθεν,
[2, 11]	δὲ τῷ ἀλειπτῷ χρηστέον. Ἡλωμένων	δὲ	δέονται τῶν καττυμάτων αἱ ὁδεύουσαι.
[2, 10]	καιρὸς δέχεται τὸν σπόρον. Πρὸς	δὲ	δὴ τὴν ἄλλην ἀκρασίαν ἄριστον
[2, 3]	Ἀμείνω δὴ τὰ χρήσιμα, βελτίω	δὲ	δήπουθεν τὰ εὐτελέστερα τῶν πλουσίων.
[2, 8]	τὴν προσηγορίαν τοῦ στεφάνου, κινδύνου	δὲ	διὰ τὴν ἄκανθαν· οὐδὲ γὰρ
[2, 8]	τὴν οὐσίαν τοῦ ξύλου, εὐφροσύνης	δὲ	διὰ τὴν προσηγορίαν τοῦ στεφάνου,
[2, 10]	ὃ μὲν δι´ ἑαυτόν, ὃ	δὲ	διὰ τὸν θεὸν φυτουργεῖ· Πληθύνεσθε»
[2, 1]	φύσιν ὀρέξεις αὐταρκείᾳ περιορίζονται. ~Ἰουδαίοις	δὲ	διὰ τοῦ νόμου οἰκονομικώτατα καταγγέλλεται
[2, 7]	ἐθέλειν, μὴ οὐχὶ ἀφαιρεῖν. Οἱ	δὲ	διαγλύφοντες τοὺς ὀδόντας αἱμάσσοντες τὰ
[2, 10]	ἐξηνθισμέναι, κροκωτοφοροῦσαι καὶ κεκαλλωπισμέναι; Παραινεῖ	δὲ	διαρρήδην ὁ παιδαγωγός· Ἐν περιβολῇ
[2, 8]	παισὶν οἱ πατέρες» φησίν· ἡμῖν	δὲ	δόξα ὁ πατὴρ τῶν ὅλων,
[2, 2]	τῶν περιττωμάτων διατήκει θερμότητι, τοὺς	δὲ	δριμεῖς καὶ φαύλους ταῖς εὐωδίαις
[2, 2]	τὸ ἐπιστῦφον βοήθημα προσφέρων, ὀλίγον	δὲ	ἐγκρίνων τοῦτο, μὴ λάθῃ τὸ
[2, 1]	ἡ τροφὴ καὶ Ἰσραηλιτική, ἡ	δὲ	ἐθνικὴ περιττή. Σώφρων οὐδ´ ἂν
[2, 11]	φιλοσοφίας ὑποδεικνύμενος τὸν τύπον. Τοῦτο	δὲ	εἰ καὶ αἰνίττεταί τι, ἐν
[2, 3]	καθάπερ συμμαχικόν τι παρακαλοῦντας; Τί	δέ;	Εἰ κεραμεοῦν εἴη τὸ χερνίβιον,
[2, 10]	Συνουσία ὤνησεν μὲν οὐδένα, ἀγαπητὸν	δὲ	εἰ μὴ ἔβλαψεν. Ἡ μὲν
[2, 7]	τῷ αὐτῷ καὶ δειπνοῦσι. Πταρμὸς	δὲ	εἴ τῳ ἐπιγένοιτο, ὥσπερ ἀμέλει
[2, 1]	καὶ θῦσον καὶ φάγε. Πέτρος	δὲ	εἶπεν· μηδαμῶς, κύριε, ὅτι οὐδέποτε
[2, 2]	πίστιν εὐωχεῖ, τὸ κρᾶμα, τὸ	δὲ	εἰς ἀφθαρσίαν ὁδηγεῖ, τὸ πνεῦμα,
[2, 12]	ἔρριψαν ἢ ἐχώνευσαν μόνον, νυνὶ	δὲ	εἰς βοῦν χρυσοχοήσαντες καὶ τούτῳ
[2, 9]	υἱοὶ μὴ ἀποκλείσωμεν θύραζε, ἔνδον	δὲ	εἰς ἡμᾶς ἀποστρέψαντες, τοῦ κεκρυμμένου
[2, 1]	νωθῆ μὲν τὴν ψυχήν, ἐπισφαλὲς	δὲ	εἰς νόσον ἐργαζομένη τὸ σῶμα.
[2, 10]	τροφὴ εἰς κοιλίαν, τὸ δάκρυον	δὲ	εἰς ὄμμα, αἷμα εἰς φλέβας,
[2, 2]	μὴ ἐκκλύζοιτο ἡ τροφή, καταλεαίνοιτο	δὲ	εἰς πέψιν καταταττομένων μὲν εἰς
[2, 11]	αὐτῶν εἰς σκέπην ποδῶν, ἣ	δὲ	εἰς προφυλακὴν τῶν προσπταισμάτων καὶ
[2, 12]	τρυφή, ἡ θησαυριζομένη πολυτέλεια, ἣ	δὲ	εἰς τὰς ματαίους ἐπιθυμίας ἀνάλωσις
[2, 4]	καὶ ψαλμῳδίας γενέσθω φιλοφροσύνη, δευτέρα	δὲ	εἰς τὸν πλησίον διὰ τῆς
[2, 8]	καὶ σῦκα ἀπὸ βάτων· οἳ	δὲ	εἰς τραύματα καταξαίνονται, ἐφ´ οὓς
[2, 1]	οὐκ εἰς τρυφὴν ἐπιτήδειος· τὸ	δὲ	ἐκ δυεῖν, τὸ ζῆν τοῦτο,
[2, 8]	ἀπὸ τοῦ σώματος ἀποφοράς· τὸ	δὲ	ἐκ ῥόδων ἐμψυκτικόν. Καθόλου γὰρ
[2, 2]	αἵματος ἁγίου οἶνον ὠνόμασεν, τὴν	δὲ	ἐκ τοῦ οἴνου ἑωλοκρασίαν διελέγχουσα
[2, 5]	πρόσωπον— σωφρονούντων ὁ γέλως· ἡ	δὲ	ἐκμελὴς τοῦ προσώπου ἔκλυσις, εἰ
[2, 5]	ψυχῇ καρηβαρήσας τῇ μέθῃ, τὰ	δὲ	ἐκτράπελα ἐπεγείρεται πάθη καταδυναστεύοντα τῆς
[2, 8]	τὸ τῆς ἀγωνίας πάμμαχον. Μαλθακὸν	δὲ	ἔλαιον τὸ μύρον ὂν οὐκ
[2, 7]	ἔστι χαριεντίσασθαι ὧδέ πως· ὁ	δὲ	ἐμὸς υἱός, ἐκεῖνον λέγω τὸν
[2, 10]	ἐφεῖναι καλλωπίζεσθαι ταῖς ἑταιρούσαις. Ἀθηναίων	δὲ	ἔμπαλιν οἱ ἄρχοντες οἱ τὸ
[2, 4]	συνουσίας ἐρεθιστική, τόλμα αἰσχροποιός. Οἱ	δὲ	ἐν αὐλοῖς καὶ ψαλτηρίοις καὶ
[2, 5]	ἐστὶν οὗτος μνηστηριώδης κἀξυβρίζων· Μωρὸς	δὲ	ἐν γέλωτι ἀνυψοῖ φωνὴν αὐτοῦ»
[2, 6]	σώματος, ὧν οὐ χρή, τοῦτο	δὲ	ἐν ταῖς ἐπιθεωρήσεσι τῶν ἀπορρητοτέρων
[2, 8]	τε καὶ ψάγδας Αἰγύπτιος. Σιμωνίδης	δὲ	ἐν τοῖς ἰάμβοις οὐκ αἰδεῖται
[2, 1]	ἔχειν σύνοικον εὐδαίμονα γενέσθαι· εὐδαιμονία	δὲ	ἐν χρήσει ἀρετῆς ἐξετάζεται. Ματθαῖος
[2, 12]	χρῆσιν κοινὴν εἶναι βεβούληται. Ἄτοπον	δὲ	ἕνα τρυφᾶν πενομένων πλειόνων. Πόσῳ
[2, 9]	~Πῶς τῷ ὕπνῳ προσενεκτέον. Ὅπως	δὲ	ἐντεῦθεν ἐπὶ τὸν ὕπνον ἴωμεν
[2, 10]	εἰς διακονίαν κνηστιώντων μορίων, ἀποτυφλοῦται	δὲ	ἐντεῦθεν ἡ κοιλότης· οὐ γὰρ
[2, 10]	ξανθὸς μὲν ἐκ μέλανος, παταγητικὸς	δὲ	ἐξ ᾠδικοῦ γινόμενος· ὡσαύτως δὲ
[2, 8]	αὐτοῖν τὸ μὲν ἐνέψυξεν, τὸ	δὲ	ἐξέκαυσεν. Ἑνὶ δὲ λόγῳ ἡ
[2, 12]	καὶ ταύτῃ ἱκανόν ἐστιν. Ἱκανότης	δὲ	ἕξις ἐστὶν ἐξικνουμένη πρὸς τὸ
[2, 10]	οὖρον εἰς κύστιν ἀποκρίνεται, ἡ	δὲ	ἐξυγρασμένη τροφὴ εἰς κοιλίαν, τὸ
[2, 1]	ἔλεος ὕπεισι τῆς νόσου, οἳ	δὲ	ἐξυμνεῖν οὐκ αἰσχύνονται τὰς σφετέρας
[2, 2]	διὰ τὴν ὑγείαν μόνην, τοὺς	δὲ	ἐπ´ ἀνέσει καὶ διαχύσει. Οἶνος
[2, 8]	φυτόν ἐστιν, ὁ βάτος· ἐπειδὴ	δὲ〉	ἐπαύσατο τῆς νομοθεσίας καὶ τῆς
[2, 12]	αὐτὸ τῇ λαμπρότητι ἀγόμενα, τῆς	δὲ	ἐπαφήσεως τὸ ἐπισφαλὲς διὰ τὴν
[2, 10]	σκέπην τῆς αἰσχύνης παρεμέτρει, νυνὶ	δὲ	ἐπεὶ τὰ πρόβατα ἡμῖν δεδημιούργηται,
[2, 12]	ὀπίσω τῶν ἐραστῶν αὐτῆς, ἐμοῦ	δὲ	ἐπελάθετο, λέγει κύριος. Ἀποθέμεναι τοίνυν
[2, 5]	γέλως δέ ἐστι πορνικός, εἰ	δὲ	ἐπὶ ἀνδρῶν, καγχασμός, γέλως ἐστὶν
[2, 3]	ἀγοράζοντες ὡς μὴ κατέχοντες. Εἰ	δὲ	ἐπὶ γάμου ταῦτα, ἐφ´ οὗ
[2, 5]	συνήδεσθαι διὰ συμπάθειαν δοκῶμεν, εἰ	δὲ	ἐπὶ λυπηροῖς, κατηφεστέρους ἁρμόζει βλέπεσθαι
[2, 1]	θάνατον σωτηρίας ἐπικρίνας. Μὴ εὐφρανθῇς	δὲ	ἐπὶ μικρᾷ τρυφῇ» ἡ σοφία
[2, 10]	περιεβάλετο ὡς ἓν τούτων. Σφόδρα	δὲ	ἐπὶ πλούτῳ ἐκόμα ὁ Σολομὼν
[2, 4]	παροινία τίς ἐστιν ἡ παννυχὶς	{δὲ}	ἐπὶ πότῳ, μέθης ἐκκλητικὴ καὶ
[2, 10]	θηλυμανεῖς ἐγενήθητέ μοι» ἀναγνούς. Τὴν	δὲ	ἐπὶ τῇ ὕβρει δίκην γνωριοῦσιν
[2, 3]	μεγαλοφρονεῖν, τούτου δὲ καταφρονεῖν· τὸ	δὲ	ἐπὶ τοῖς σκεύεσι μεγαλαυχεῖν αἰσχρὸν
[2, 8]	καὶ τὰς μὲν ἐπωφελεῖς, τὰς	δὲ	ἐπιβλαβεῖς, ἔστι δὲ ἃς καὶ
[2, 1]	αὕτη ἡ ἐπουράνιος εὐωχία, ἡ	δὲ	ἐπίγειος δεῖπνον κέκληται, ὡς ἐκ
[2, 9]	τὴν κατάταξιν τῆς τροφῆς· οἱ	δὲ	ἐπικυλίεσθαι δυνάμενοι ὁμαλαῖς εὐναῖς, οἷον
[2, 9]	δὴ διαφθείρειν τὴν τροφήν. {Αἱ	δὲ	ἐπικυλίσεις ταῖς ὁμαλαῖς εὐναῖς, οἷον
[2, 10]	ὡραιότερον καὶ εὐανθέστερον ἀνθέων; Τί	δὲ	ἐπιτερπέστερον κρίνων {ἢ μύρων} ἢ
[2, 8]	τοῦτο τοῦ ἐλαίου δεοίμεθα· ἡ	δὲ	ἐπιτήδευσις τῆς εὐωδίας δέλεάρ ἐστι
[2, 1]	λόγον ἡ ἑστίασις ἦν· Αὐτοὶ	δὲ	ἐποίησαν εὐφροσύνην, σφάζοντες μόσχους καὶ
[2, 10]	οὐκ ἄλλη μὲν ἀνδράσιν, ἄλλη	δὲ	ἐσθὴς ἀπονεμητέα γυναιξίν· κοινὸν γὰρ
[2, 8]	μυρίζονται γὰρ οἱ νεκροί· δάκρυα	δέ	ἐσμεν οἱ ἁμαρτωλοὶ μετανενοηκότες, οἱ
[2, 2]	τι δὲ οὐδὲ σωφρονεῖν. Εἰς	δὲ	ἑσπέραν τοῦ δείπνου περὶ τὴν
[2, 8]	τῷ κυρίῳ μὴ πεπιστευκότων. Ἰησοῦν	δὲ	ἐστεφάνωσαν ὑψωμένον τῆς αὑτῶν καταμαρτυροῦντες
[2, 12]	χρυσίου καὶ ἀργυρίου θησαυρούς, τιμιωτέρα	δέ	ἐστι λίθων πολυτελῶν. Αὕτη γὰρ
[2, 4]	συσχηματίζεται καιροῖς, προσώποις, τόποις, συμποτικὸς	δέ	ἐστι νῦν· ἐπιφέρει γὰρ ὁ
[2, 1]	αἱ μεσότητες δὲ ἀγαθαί. Μέσον	δέ	ἐστι πᾶν τὸ ἀνενδεὲς τῶν
[2, 1]	περὶ τὴν γαστριμαργίαν περιουσία. Οὐδεὶς	δέ	ἐστι πένης εἰς τὰ ἀναγκαῖα,
[2, 5]	γυναικῶν γίνοιτο, κιχλισμὸς προσαγορεύεται, γέλως	δέ	ἐστι πορνικός, εἰ δὲ ἐπὶ
[2, 1]	ταύτην ἑπόμενοι λόγῳ, τὰς τοιαύτας	δὲ	ἑστιάσεις ὁ κύριος ἀγάπας οὐ
[2, 1]	τὴν ἐν λόγῳ τρυφήν, πολλῷ	δέ	ἐστιν ἀνοητότερον τὰς ὄψεις τοῖς
[2, 4]	ἐρωτικαὶ μακρὰν ἐρρόντων ᾠδαί, ὕμνοι	δὲ	ἔστων τοῦ θεοῦ αἱ ᾠδαί.
[2, 5]	κεκώλυται, τούτων εὑρίσκεσθαι μιμητάς· πολλῷ	δὲ	ἔτι ἀτοπώτερον γελοῖον αὐτὸν σπουδάζειν
[2, 10]	τέως μεμυκότων {ἀρτηριῶν} οὐ μινυρίζει	δὲ	ἔτι τὸ μέλος τὸ μεμαραμμένον,
[2, 11]	εἰς βλάβην ἡ γυνή. Ἀνδρὶ	δὲ	εὖ μάλα ἁρμόδιον ἀνυποδησία, πλὴν
[2, 10]	γείτων τῆς θαλάσσης ποθεινόταται· ἀνάγονται	δὲ	εὖ μάλα καὶ οἱ βαφεῖς
[2, 10]	ἄρρενος ἀνδρόγυνον καινοτομοῦντες φύσιν. Ἀπατῶνται	δὲ	εὖ μάλα τὸ φιλότεχνον τῆς
[2, 3]	οὐδὲ ἄμην χρυσῆν χαλκεύοι, τῷ	δὲ	εὐεργῷ τῆς ὕλης, οὐ τῷ〉
[2, 7]	τὸ σχῆμα, κουφότητος σύμβολον. Σώφρονος	δὲ	εὐθέως ἐν πόσει καὶ ἐν
[2, 10]	ὀχεύεται δὲ καὶ τίκτει, τεκοῦσα	δὲ	εὐθὺς ὀχεύεται ὑφ´ οὗ ἂν
[2, 1]	οὐκ ἀγάπη τὸ δεῖπνον, δεῖγμα	δὲ	εὐνοίας κοινωνικῆς καὶ εὐμεταδότου. Μὴ
[2, 1]	δὲ τήρησις νόμων αὐτῆς. Αἱ	δὲ	εὐφροσύναι αὗται ἔναυσμά τι ἀγάπης
[2, 7]	μάχαι καὶ ἔχθραι διοιδαίνουσιν. Ὕβριν	δὲ	ἔφαμεν μέθης εἶναι διάκονον. Οὐκ
[2, 1]	τὴν τροφὴν αὐτοῖς ἐπιτήδεια. Ὧν	δὲ	ἐφῆκεν ἅπτεσθαι, πάλιν κεκώλυκεν τούτων
[2, 10]	πάσης κενοσπουδίας, ἀπειραγαθίας, μικροπρεπείας. Μηλωτῇ	δὲ	ἐχρῆτο Ἠλίας ἐνδύματι καὶ ζώνῃ
[2, 10]	τὸ ἑταιρικὸν ἀπείκασε πάθος, θάνατον	δὲ	ζητούμενον εἴρηκεν τὴν μοιχείαν ἐπὶ
[2, 5]	ὢν χρεμετίζει τὰ πάντα· ὡς	δὲ	ζῷα λογικὰ σφᾶς αὐτοὺς ἁρμοστέον
[2, 3]	μὲν περὶ τὰ κοσμικά, ὑπερηφάνως	δὲ	ζῶντες διὰ τὰς τρυφάς. Χρὴ
[2, 8]	εἷς λόγος τοῦ μύρου, οἷς	δὲ	ἡ αἴσθησις λογικωτέρα, τούτοις ἡ
[2, 3]	ἄξιον κρίνεσθαι τὸ χρυσίον. Νυνὶ	δὲ	ἡ ἀκρόπολις τῆς κακίας ἡ
[2, 12]	δὲ αὐτῶν ἡ δικαιοσύνη, τιθηνὴ	δὲ	ἡ αὐτάρκεια. Αὕτη γοῦν τοι
[2, 7]	ὑπὸ τῆς κακίας κατατέτριπται, μόνη	δὲ	ἡ γλῶττα περιλείπεται εἰς βλάβην.
[2, 10]	τὸ ἀκόλαστον κορυφοῦται ἦθος· λέγει	δὲ	ἡ γραφή· Ἑτοιμάζονται ἀκολάστοις μάστιγες
[2, 1]	πάντα δρῶντες ἃ ἐξόν. Ὡς	δὲ	ἡ δικαιοσύνη διὰ πλεονεξίας οὐ
[2, 10]	ἐπὶ τὰς ῥῖνας καταφέρονται· συνεχὴς	δὲ	ἡ ἕδρα τῷ πέρατι τοῦ
[2, 2]	ἐστιν ἀκράτου χρῆσις σφοδροτέρα, παροινία	δὲ	ἡ ἐκ τῆς χρήσεως ἀκοσμία,
[2, 2]	ἐκ τῆς χρήσεως ἀκοσμία, κραιπάλη	δὲ	ἡ ἐπὶ τῇ μέθῃ δυσαρέστησις
[2, 10]	γεγαμηκόσι σκοπὸς ἡ παιδοποιία, τέλος	δὲ	ἡ εὐτεκνία, καθάπερ καὶ τῷ
[2, 10]	οὐδ´ εἰς οἰκονομίαν εὔθετον. Ἀπειροκαλία	δὲ	ἡ μεγίστη τοσοῦτον ἐπτοῆσθαι περὶ
[2, 8]	πέρατα ἧκεν τῆς γῆς. Δάκρυα	δὲ	ἡ μετάνοιά ἐστι, καὶ λελυμέναι
[2, 10]	πλὴν οὐ πάντοτε γαμεῖν. Γάμος	δὲ	ἡ παιδοποιίας ὄρεξις, οὐχ ἡ
[2, 6]	αἰδοῦς, οὐκ αἰσχύνης κατηξιωμένα— αἰσχρὸν	δὲ	ἡ παράνομος αὐτῶν ἐνέργεια, αἴσχους
[2, 9]	μυρίων τῆς διανοίας ἐμπιμπλαμένης. Αἰτία	δὲ	ἡ περιττὴ τροφὴ τὸ λογιστικὸν
[2, 3]	τὸ αὐτὸ εὔθετον εἴη, καθαιροῖτο	δὲ	ἡ πολυκτημοσύνη. Παγκάλως γοῦν ἡ
[2, 10]	ἔτι, περιττεύοντας εἰς ὕβριν· ὕβρις	δέ,	ἡ πολυώνυμος καὶ πολυειδής, ἐπειδὰν
[2, 6]	οὖσαν ἐπιδεῖν σώφρων υἱός, ἐσκέπασε	δὲ	ἡ σωφροσύνη, ὃ ἐγύμνωσεν ἡ
[2, 10]	φροντὶς αὐτῆς οὐ περισχίζεται, γημαμένη	δὲ	ἥ γε σώφρων διαιρεῖται τὸν
[2, 8]	κύρια τῶν μερῶν γίνεσθαι. Ἡδονὴ	δέ,	ᾗ μὴ πρόσεστι τὸ χρειῶδες,
[2, 12]	γέγονεν, εἰ μὴ ἡμῖν; τελέως	δὲ	ἠγνοηκότων τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ
[2, 1]	ἀπροσκορῆ τῆς συνουσίας κοινωνίαν, ἀδιάφορον	δὲ	ἡγουμένους τῶν εἰσκομιζομένων τὴν πολυτέλειαν,
[2, 8]	ῥόδων τῶν ἐκ Πιερίας· κρίνῳ	δὲ	ἥδεσθαι τὴν Ἥραν φασὶν καὶ
[2, 10]	τὸ μέλος τὸ μεμαραμμένον, ἀνθεῖ	δὲ	ἤδη λιγυρὸν καὶ χεῖται πλατύτερον
[2, 2]	τῶν ὕβρεως προϊτέον κρατήρων. Τοῖς	δὲ	ἤδη παρηβηκόσιν ἱλαρώτερον ἐπιτρεπτέον μεταλαμβάνειν
[2, 10]	καὶ ἀτιμότερος αὐτὸς αὑτοῦ· πάντως	δὲ	ἤδη που καὶ ἀκολασία πρόσεστι
[2, 12]	τινὶ παραπλησίῳ ταῖς πίνναις, μέγεθος	δὲ	ἡλίκος ἰχθύος ὀφθαλμὸς εὐμεγέθης. Καὶ
[2, 8]	οἱ θρῆνοι οἱ προφητικοί. Διδάξει	δὲ	ἡμᾶς αὐτὸς ὁ κύριος, ὅτι
[2, 10]	γεγονότας ἐκδίδοσθαι ἡδοναῖς ἠθέλησεν. Δυσωπείτω	δὲ	ἡμᾶς ὁ παιδαγωγὸς δι´ Ἰεζεκιὴλ
[2, 9]	τῷ τῆς ἀγνοίας σκότῳ, ἡμεῖς	δὲ	ἡμέρας ὄντες νήφωμεν. Πάντες γὰρ
[2, 10]	οὐκ εἰς τὸν βίον» τὸν	δὲ	ἡμέτερον βίον πάντα μᾶλλον ἢ
[2, 10]	ἐπιδέχεται τὸν σπόρον. Οὐκ αἰσχρὸν	δὲ	ἡμῖν ἐπ´ ὠφελείᾳ τῶν ἀκουόντων
[2, 8]	μύροις καὶ στεφάνοις χρηστέον. Στεφάνων	δὲ	ἡμῖν καὶ μύρων χρῆσις οὐκ
[2, 4]	περὶ τὰς ἐστιάσεις ἀνίεσθαι. Ἀπέστω	δὲ	ἡμῖν τῆς λογικῆς εὐωχίας ὁ
[2, 8]	ὕβρις ἐστιν, οὐ τρυφή· τρυφᾶν	δὲ	ἡμῖν, ὡς ἐν παραδείσῳ, προσῆκεν
[2, 4]	τῶν τοιούτων ἐπανίστασθαι ῥυθμῶν. Ἔστω	δὲ	ἡμῶν ἡ παρὰ πότον φιλοφροσύνη
[2, 12]	τέχνης οὔτε τῆς ἐπιβολῆς, ἐδίδαξαν	δὲ	ἡμῶν τὰς γυναῖκας τυπικώτατα κοσμίων
[2, 7]	ἀδολεσχεῖν ἐν πλήθει πρεσβυτέρων» ἄνωθεν	δὲ	ἡμῶν τὴν φλυαρίαν ἐκκόπτουσα, θεόθεν
[2, 8]	ἐκ κρίνων καὶ λειρίων, ἔστι	δὲ	θερμαντικόν, ἀναστομωτικόν, ἑλκυστικόν, ὑγραντικόν, σμηκτικόν,
[2, 8]	ὠφέλειαν εἰς λοιδορίαν διαβεβληκότας. Τίμα	δὲ	ἰατρὸν πρὸς χρείαν αὐτοῦ» φησὶν
[2, 6]	καὶ ἀσελγῆ δείκνυσιν αὐτόν, οὐχὶ	δὲ	ἴδιον καὶ κόσμιον καὶ σώφρονα.
[2, 10]	αὐτοῦ τὸ ἄρρεν ἀνδρωσάσῃ. Ὁ	δὲ	Ἱερεμίας ὁπηνίκα ἂν φῇ, τοῦτ´
[2, 9]	ἡμᾶς βαρείτων αἱ τροφαί, ἐπικουφιζόντων	δέ,	ἵν´ ὅτι μάλιστα μὴ βλαπτώμεθα
[2, 4]	θηρευομένας ἄγεσθαι τῷ μέλει, ταῖς	δὲ	ἵπποις μιγνυμέναις οἷον ὑμέναιος ἐπαυλεῖται
[2, 10]	πρὸς τὴν ἁφὴν ἐξυφαντέον, οὐχὶ	δὲ	καθάπερ τὰς γραφὰς πρὸς τὸ
[2, 10]	μολύνεσθαι, ὥσπερ οὖν εἰκός. Ἀεὶ	δὲ	καθαρῷ καθαροῦ θέμις θιγγάνειν· μὴ
[2, 11]	Περσικάς τε καὶ Τυρρηνικάς, προθεμένους	δὲ	καθὼς ἔθος τῇ ἀληθείᾳ ἡμῶν
[2, 10]	πειθομένοις ἀποστόλῳ, διαρρήδην λέγοντι· Πορνεία	δὲ	καὶ ἀκαθαρσία πᾶσα ἢ πλεονεξία
[2, 10]	ἐδόθη ἑκάστῳ στολὴ λευκή. Εἰ	δὲ	καὶ ἄλλο τι δέοι χρῶμα
[2, 7]	εὐκατάφορον τῆς ἐπιθυμίας· ἔσθ´ ὅτε	δὲ	καὶ ἄλλοις παραίτιοι γίνονται σφαλμάτων,
[2, 2]	εἰς τὰς ἐκκρίσεις χωρούντων. Πρέπει	δὲ	καὶ ἄλλως ταῖς θεϊκαῖς φροντίσιν
[2, 8]	αὐτὸ καρποφορεῖν ἐπίσταται οὐρανός. Πρὸς	δὲ	καὶ ἀλόγιστον ἀκηκοότας ἡμᾶς τὸν
[2, 7]	δέσιν τῆς συμβιώσεως πειρωμένῳ. Εἰ	δὲ	καὶ ἀνάγκη τις περιτύχοι παριέναι
[2, 8]	ὕβρεις τῆς τρυφῆς γεγονέναι. Εἰ	δὲ	καὶ ἄρα τι συγχωρητέον, ἀπόχρη
[2, 10]	γυναικείαν, βδέλυγμα γάρ ἐστι. Πρὸς	δὲ	καὶ ἀρούρας θηλείας ἀπέχεσθαι πάσης»
[2, 7]	ἐκβιαζόμενος ὁ ἀὴρ περίττωμα. Ἀγερωχίας	δὲ	καὶ ἀταξίας σύμβολον τὸ προσθεῖναι
[2, 10]	μαραινομένης τῆς χρόας· ἡ φωνὴ	δὲ	καὶ αὐτὴ τὸν ὅμοιον τρόπον
[2, 3]	ἐλαττούμενος, ὁ μηδενὶ μεταδιδούς. Χλεύη	δὲ	καὶ γέλως πλατὺς οὐροδόχας ἀργυρᾶς
[2, 7]	γὰρ ὑποσύρουσιν εἰς θάνατον. Χρὴ	δὲ	καὶ γελώτων εἴργεσθαι ἐξαισίων καὶ
[2, 8]	μοίρᾳ ἰάσεως ἕνεκα, ἔσθ´ ὅπῃ	δὲ	καὶ διαχύσεως σώφρονος, οὐκ ἀποβλητέον
[2, 7]	παροινεῖν καὶ μεθύειν λέγων. Εἰ	δὲ	καὶ εἶέν τινες οἱ φιλοσκώμμονες,
[2, 3]	μὲν εἰς διακονίαν τροφῆς, τὰ	δὲ	καὶ εἰς ἄλλας τινάς, ἃς〉
[2, 1]	πέμματα καὶ τὰ μελίπηκτα, πρὸς	δὲ	καὶ εἰς τὰ τραγήματα ἐξώκειλεν,
[2, 4]	μιᾷ φωνῇ παιανιζόντων, ἔσθ´ ὅτε	δὲ	καὶ ἐν μέρει περιελιττόντων τὰς
[2, 1]	ἐν πᾶσι μέν, οὐχ ἥκιστα	δὲ	καὶ ἐν τῇ ἀμφὶ τὴν
[2, 2]	τὸ θέαμα τῆς ἀκρασίας, πρὸς	δὲ	καὶ ἐπιβλαβὲς τὸ ἐπιτήδευμα τῷ
[2, 2]	τῶν ὑγρῶν τῷ σώματι. Εἰ	δὲ	καὶ ἐπιγίνοιτο δίψα, ἀκείσθων ὕδατι
[2, 3]	ἐτίθετο, οὐ τὴν ἀπειραγαθίαν. Ἤσθιεν	δὲ	καὶ ἔπινεν παρὰ τὰς εὐωχίας,
[2, 2]	ξηρὰ σοφωτάτη καὶ ἀρίστη» Ταύτῃ	δὲ	καὶ ἐποπτική, οὐδέ ἐστιν κάθυγρος
[2, 11]	τοῖς καττύμασιν ἐγκατακρούειν ἀξιοῦσιν, πολλαὶ	δὲ	καὶ ἐρωτικοὺς ἀσπασμοὺς ἐγχαράττουσιν αὐτοῖς,
[2, 10]	δὲ ἐξ ᾠδικοῦ γινόμενος· ὡσαύτως	δὲ	καὶ ἡ ἀηδὼν καὶ τὸ
[2, 10]	μὲν ὁ λόγος φάρμακον, βοηθεῖ	δὲ	καὶ ἡ ἔνδεια τοῦ κόρου,
[2, 10]	καὶ τελεστικοῖς καταλειπτέαι λήροις, πρὸς	δὲ	καὶ ἡ πορφύρα καὶ τὰ
[2, 7]	τὸ δὲ αὐθαδείας τεκμήριον. Ἀπέστω	δὲ	καὶ ἡ φιλονεικία κενῆς νίκης
[2, 12]	τὸ πλῆθος τῶν κοσμίων, τὰς	δὲ	καὶ θαυμάζειν ἔπεισί μοι, ὡς
[2, 12]	νήπιον ὡς ἀληθῶς, τὸ σοβαρὸν	δὲ	καὶ θρυπτικὸν καὶ ἁβροδίαιτον φαίνουσα.
[2, 1]	τὸ πρόσωπον ἀγγείων προσεπαιρομένων, πρὸς	δὲ	καὶ ἱδρῶτα περιχεῖσθαι τῇ ἀπληστίᾳ
[2, 10]	σάκκον ἠμπίσχετο ταπεινοφροσύνης ἔνδυμα. Εἰ	δὲ	καὶ Ἱερεμίαν καλεῖς, λινοῦν οὗτος
[2, 7]	μόνοις παρέστων τοῖς ὠσίν· εἰ	δὲ	καὶ καθέζοιντο, μὴ ἐναλλὰξ τὼ
[2, 8]	πεπιστευκότων εἰς τὸν δεδοξασμένον, αἱμάσσει	δὲ	καὶ κολάζει τοὺς ἠπιστηκότας. Ναὶ
[2, 3]	τῇ μιᾷ φαίνεσθαι ποιοῦντα. Ἃ	δὲ	καὶ κτώμεθα μὴ χαλεπῶς καὶ
[2, 8]	καὶ θυμιαμάτων ὠφέλειαν, δεδηλώκαμεν. Εἰ	δὲ	καὶ λέγοιέν τινες, τίς οὖν
[2, 1]	καὶ λύπην ἐνεγέννησεν ἡδονή, δυσπάθειαν	δὲ	καὶ λήθην καὶ ἀφροσύνην ἡ
[2, 6]	καὶ τῷ ἀπομυκτηρισμῷ καλουμένῳ, πολλάκις	δὲ	καὶ λόγῳ τραχυτέρῳ. Τὰ γὰρ
[2, 8]	τὴν ἀληθείας παρεισιέναι πόλιν. Χρὴ	δὲ	καὶ μάλα τοὺς μὲν ἄνδρας
[2, 4]	σχεδιαστὴς ἀδημονίας, ὁ κῶμος· ἔρως	δὲ	καὶ μέθη, τὰ ἀλόγιστα πάθη,
[2, 9]	πλεῖστον εἰς ἐγρήγορσιν ἀποτεμνομένοις. Ἄλυες	δὲ〉	καὶ νυσταγμοὶ καὶ διεκτάσεις καὶ
[2, 8]	κρίκοις καὶ τοῖς σχοίνοις, οὕτω	δὲ	καὶ ὁ ἀκόλαστος θυμιάμασι καὶ
[2, 12]	αὐχεῖν ἐπὶ συμφοραῖς πλουσίαις. Ἴσως	δὲ	καὶ ὁ ποιητικὸς μῦθος τοιούτους
[2, 10]	εἰς τὴν παρὰ φύσιν, ὁμοίως	δὲ	καὶ οἱ ἄρρενες αὐτῶν ἀφέντες
[2, 12]	ἀγαθός, οὐχ ὁ πλούσιος. Ἤδη	δὲ	καὶ οἱ στρατιῶται χρυσίῳ κεκοσμῆσθαι
[2, 10]	ἐπιτεχνητῶν καὶ βοστρύχων ἑλικτῶν, πρὸς	δὲ	καὶ ὀφθαλμῶν ὑπογραφῆς παρατίλσεών τε
[2, 12]	ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν. Εἰ	δὲ	καὶ πάντα ὑμῖν δεδώρηται καὶ
[2, 10]	εὔθετος εἰς σπερμάτων ὑποδοχήν, εἰ	δὲ	καὶ πᾶσα, ἀλλ´ οὐχὶ τῷ
[2, 10]	ταῦτα μὲν περὶ τροφῆς· ὁμοίως	δὲ	καὶ περὶ ἐσθῆτος παρεγγυᾷ, ἣ
[2, 11]	μέλανα φαντάζονται. ~Περὶ ὑποδέσεως. Παραπλήσιαι	δὲ	καὶ περὶ τὰς ὑποδέσεις εἰσὶν
[2, 12]	ἡ πρὸς δικαιοσύνην ὁδοιπορία. Καθετῆρες	δὲ	καὶ περιδέραια αἰδὼς καὶ σωφροσύνη
[2, 3]	εὐεργεσίαν κεκτημένος, κτῆμα τιμαλφέστατον. Ἐγὼ	δὲ	καὶ Πλάτωνα ἀποδέχομαι ἄντικρυς νομοθετοῦντα,
[2, 10]	μοιχείαν ἐπὶ πόρνῃ τηρουμένῃ. Οἶκον	δὲ	καὶ πόλιν, ἐν ᾗ ἀσελγαίνουσιν,
[2, 10]	συγγηράσκει τῷ σώματι, ἔσθ´ ὅτε	δὲ	καὶ προγηράσκει μαρανθείσης τῆς ἐπιθυμίας,
[2, 1]	οὐκ ἀσχολεῖται περὶ ἡδονάς. Εἰ	δὲ	καὶ προτρεποίμεθα ἐπ´ ἀρετὴν τῶν
[2, 10]	τε καὶ ἀνυπόδετος» ἦν, πολλάκις	δὲ	καὶ σάκκον ἠμπίσχετο ταπεινοφροσύνης ἔνδυμα.
[2, 10]	σκέποντα παραπλήσια εἶναι χρή, εἰ	δέ,	καὶ σκέπην ταύτην παραληπτέον, καθ´
[2, 10]	ἐπιτραπείη ἀνέδην καθάπερ τροφῇ, οὕτω	δὲ	καὶ συνουσίᾳ ὡς ἀναγκαίῳ κεχρῆσθαι
[2, 10]	φλυαρίαις, τὸ μεγαλοπρεπὲς ἐνδείκνυται. Τὸ	δὲ	καὶ σύρειν τὰς ἐσθῆτας ἐπ´
[2, 7]	λόγον, ἐν προσευχῇ σου. Ποππυσμοὶ	δὲ	καὶ συριγμοὶ καὶ οἱ διὰ
[2, 6]	αὐτῶν ἐνέργεια αἰσχρά ἐστιν— μέλη	δὲ	καὶ τὰ αἰδοῖα τοῦ ἀνθρώπου,
[2, 8]	ῥίζαι καὶ αἱ βοτάναι, οὕτως	δὲ	καὶ τὰ ἄνθη ἰδίας ἔχει
[2, 1]	ἀνακρίνουσιν διὰ τὴν συνείδησιν» ὁμοίως	δὲ	καὶ τὰ ἐκ μακέλλου ἀπεριέργως
[2, 12]	Εὔαν ὁ ὄφις ἠπάτησεν, οὕτω	δὲ	καὶ τὰς ἄλλας γυναῖκας ὁ
[2, 8]	ὑποθυμιῶσί τε καὶ καταρραίνουσιν, μονονουχὶ	δὲ	καὶ τὰς ἀμίδας ὄζειν ἀναγκάζει
[2, 8]	πολλῆς τινος ἀπειροκαλίας ἀποπνέουσιν. Αἳ	δὲ	καὶ τὰς ἐσθῆτας καὶ τὰς
[2, 10]	τὸ σφυρὸν κεκώλυται μόνον, ἐγκεκαλύφθαι	δὲ	καὶ τὴν κεφαλὴν καὶ τὸ
[2, 1]	ὄμμα τῆς ψυχῆς, ἐκκαθαίρειν, ἁγνίζειν	δὲ	καὶ τὴν σάρκα αὐτήν. Ὁ
[2, 10]	ἐσθήτων καθαρευτέον πάσης ἀτοπίας, οὕτως	δὲ	καὶ τῆς χρήσεως τὴν ἀμετρίαν
[2, 10]	κατὰ μῆνα καὶ ἐπικυΐσκεται· ὀχεύεται	δὲ	καὶ τίκτει, τεκοῦσα δὲ εὐθὺς
[2, 8]	γάρ τις ἔμπορος παρῆν. Ἐπιτηδεύουσι	δὲ	καὶ τὸ ἀπὸ κρίνων μύρον
[2, 7]	τοῖς διαλείμμασι, καὶ τὸ προκαταλήγειν	δὲ	καὶ τὸ ἀπροσπαθές. Φάγε» φησίν,
[2, 7]	καὶ τὰς αἰσχρολογίας αὐτῶν. Καθεστὼς	δὲ	καὶ τὸ βλέμμα ἔστω, καὶ
[2, 7]	τεθρυμμένον τῆς φωνῆς θηλυδρίου, σώφρονος	δὲ	καὶ τὸ ἐν τῇ φωνῇ
[2, 5]	ὁ γέλως αὐτῷ εἴη» Χρὴ	δὲ	καὶ τὸ μειδίαμα παιδαγωγεῖσθαι, καὶ
[2, 7]	τοῦτο κατηγόρημα τοῦ νέου. Συνεχὲς	δὲ	καὶ τὸ μετακινούμενον ἐναλλάττειν τὸ
[2, 7]	οὖσαι, λογικοῖς ἀνθρώποις ἐκκλιτέοι· παραιτητέον	δὲ	καὶ τὸ συνεχὲς ἀποπτύειν καὶ
[2, 2]	καθάπερ καὶ τοὺς φίλους, οὕτω	δὲ	καὶ τὸ ὕδωρ ἐπαγόμενοι. Ταλανίζει
[2, 10]	ὥσπερ καὶ ταῖς τροφαῖς, οὕτω	δὲ	καὶ τοῖς κατὰ νόμον γάμοις
[2, 8]	ὑποτρέφουσαι, ὁπηνίκα ἂν καχεκτῇ, ῥωννύουσαι	δὲ	καὶ τὸν στόμαχον. {Πολλοῦ τοίνυν
[2, 1]	ἀκρασία περὶ τὴν τροφήν, ὡς	δὲ	καὶ τοὔνομα περιέχει, μανία περὶ
[2, 10]	ἀχλὺν περισκεδάννυσι τοῖς αἰσθητηρίοις, κόπτει	δὲ	καὶ τοὺς τόνους. Σαφὲς τοῦτο
[2, 9]	δυσαρεστίαι ψυχῆς εἰσιν ἀβεβαίου. Χρὴ	δὲ	καὶ τοῦτο ἐπὶ πᾶσιν εἰδέναι,
[2, 1]	ὁτιοῦν μὴ μεριμνῶσι τροφῆς. Ἡμεῖς	δὲ	καὶ τούτων ἀμείνους, ὅσῳ καὶ
[2, 1]	πολυτροφία ἐντίκτει τῇ ψυχῇ. Εὐαυξῆ	δὲ	καὶ τῶν παίδων τὰ σώματα
[2, 8]	οἱ σώφρονες τοὺς ἀσελγεῖς. Τοιαύτη	δὲ	καὶ τῶν στεφάνων ἡ χρῆσις,
[2, 10]	οἱ ἐκλεκτοί, οἱ χρυσοῖ. Εἰ	δὲ	καὶ ὑφεῖναι χρὴ τοῦ τόνου
[2, 5]	διαβολὰς ὁ γέλως ἐστίν. Τὸ	δὲ	καὶ φαίνεσθαι καταπληκτικὸν πόρρωθεν τῶν
[2, 8]	κυρίου καὶ ἦσεν αὐτόν. Οἶδα	δὲ	καὶ χρυσῷ καὶ λίθῳ τιμίῳ
[2, 10]	ταῖς ἀπολαύσεσιν εὐχαριστίαν. Οὐκ ἀεὶ	δὲ	καιρὸν ἐνδίδωσιν ἡ φύσις τὴν
[2, 2]	ἔργον ἐκτελοῦσα, τὴν εὐζωΐαν. Οἱ	δὲ	κακοδαίμονες οἱ ἀπελαύνοντες σωφροσύνην εὐωχίας
[2, 1]	ἀνάδοσιν, ἀποτιθεμένων τὰ ἐδέσματα. Πανταχῇ	δὲ	κακὸν οὖσα ἡ ἀμετρία περὶ
[2, 8]	τοῖς χείλεσι φιλοῦσί με, ἡ	δὲ	καρδία αὐτῶν πορρωτέρω ἐστὶν ἀπ´
[2, 2]	δοκιμάζει στόμωμα ἐν βαφῇ, οἶνος	δὲ	καρδίαν ὑπερηφάνων ἐν μέθῃ〉 Μέθη
[2, 8]	Ὁ γοῦν κιττὸς ἐμψύχει, ἡ	δὲ	καρύα πνεῦμα ἀφίησιν καρωτικόν, ὡς
[2, 10]	ἐπιών· ἔστι γὰρ ὀπισθοβατικόν· κυεῖ	δὲ	κατὰ μῆνα καὶ ἐπικυΐσκεται· ὀχεύεται
[2, 10]	τῆς φύσεως τοὺς λογισμούς· τοὺς	δὲ	κατὰ φύσιν λογισμοὺς ἀλόγως εἰς
[2, 5]	Μιμηλοὺς δὲ ἀνθρώπους γελοίων, μᾶλλον	δὲ	καταγελάστων παθῶν τῆς ἡμετέρας ἐξελαστέον
[2, 3]	τὸ ἐπὶ πλούτῳ μεγαλοφρονεῖν, τούτου	δὲ	καταφρονεῖν· τὸ δὲ ἐπὶ τοῖς
[2, 2]	ἅλα βορέης ἠὲ νότος, τὰ	δὲ	κεκρυμμένα πάντα φαίνει, ἁμαρτοεπής· οἶνος
[2, 12]	οὐ ζητεῖτε τὸν θεόν· τὸ	δὲ	κεκρυμμένον χρυσίον καὶ τοὺς λίθους
[2, 7]	διὰ τοῦ σκώπτειν σκαλεύομεν; Σιωπᾶν	δὲ	κρεῖττον ἢ ἀντιλέγειν ἁμαρτίαν ἀμαθίᾳ
[2, 2]	τοῦ οἴνου τρικυμίαις ἐπικεχωσμένον, ὁ	δὲ	κυβερνήτης, ὁ νοῦς ὁ ἀνθρώπινος,
[2, 8]	αὐτὸν ἔκτισεν ὁ ὕψιστος, παρὰ	δὲ	κυρίου ἐστὶν ἴασις. Εἶτα ἐπάγει·
[2, 10]	ἀνόητοι τὰ ἔθνη εἰσίν. Τίνα	δὲ	λέγει ταῦτα» τὴν τρυφήν, τὴν
[2, 10]	τὴν ἀνόητον ὀφθαλμίαν ἐρεθίζον, τοὺς	δὲ	λευκοὺς καὶ οὐ νόθους τὰ
[2, 4]	πλουσίως» ὁ ἀπόστολός φησιν. Ὁ	δὲ	λόγος οὗτος συναρμόζεται καὶ συσχηματίζεται
[2, 8]	ἐνέψυξεν, τὸ δὲ ἐξέκαυσεν. Ἑνὶ	δὲ	λόγῳ ἡ παρὰ τὴν ὄψιν
[2, 10]	ἡμῖν γε οὐ σπουδαστέον. Ὁ	δὲ	μακάριος Ἰωάννης καὶ τῶν προβάτων
[2, 2]	ὁ κύριος ἐχορήγει ποτόν, νήφειν	δὲ	μάλιστα ἐχρῆν τοὺς ἔτι πλανωμένους.
[2, 2]	γὰρ ἠχρείωσεν ὁ οἶνος. Μέθῃ	δὲ	μάλιστα οἱ Σκύθαι χρῶνται Κελτοί
[2, 2]	ἐν ὀνείδους ἐπήγαγεν μέρει. ~Προνοητέον	δὲ	μάλιστα τῆς εὐσχημοσύνης— καὶ τὴν
[2, 12]	οὐκ ἀνθρώπινον οὐδὲ κοινωνικόν, ἐκεῖνο	δὲ	μᾶλλον ἀγαπητικόν· πάρεστί μοι, διὰ
[2, 2]	ψόφος οἰκεῖος ἀνδρὶ λογικῷ, ἔτι	δὲ	μᾶλλον γυναικί, ᾗ καὶ τὸ
[2, 6]	καὶ ῥημάτων καὶ θεαμάτων, πολὺ	δὲ	μᾶλλον ἔργων αἰσχρῶν καθαρευτέον, τοῦτο
[2, 1]	τῆς Ἑβραϊκῆς φιλοσοφίας ζωπυρῶν· Ἐλθόντα	δέ	με» φησίν, ὁ ταύτῃ λεγόμενος
[2, 1]	καὶ ὃς μὲν πεινᾷ, ὃς	δὲ	μεθύει. Μὴ γὰρ οἰκίας οὐκ
[2, 1]	εἶπεν ἔσται εἰς βρῶσιν» Λάχανα	δὲ	μετὰ ἀγάπης ἢ μόσχον μετὰ
[2, 8]	τῆς ἀκολάστου ἑταιρείας ἀποπνέουσαι, ὑγειναὶ	δὲ	μετὰ σωφροσύνης καὶ τὸν μὲν
[2, 5]	ἀναιρεῖν ἐξ αὐτῶν δεῖ, μᾶλλον	δὲ	μέτρον αὐτοῖς καὶ καιρὸν ἐπιτιθέναι
[2, 10]	τὰ ἄλογα τῶν ζῴων. Τὸ	δὲ	μὴ εἰς παίδων γονὴν συνιέναι
[2, 1]	μὴ ἐσθίοντα μὴ ἐξουθενείτω, ὁ	δὲ	μὴ ἐσθίων τὸν ἐσθίοντα μὴ
[2, 1]	διαδῶ τὰ ὑπάρχοντά μου, ἀγάπην	δὲ	μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι. Ταύτης
[2, 11]	μὴ ἀνάγκη τις διακωλύοι. Εἰ	δὲ	μὴ ὁδεύοιμεν, ἀλλὰ μηδὲ φέροιμεν
[2, 10]	μὴ τοῖς αὐτοῖς ἐνσχεθῆναι, φυλάξασθαι	δὲ	μὴ περιπεσεῖν τοῖς ἴσοις. ~Χρὴ
[2, 12]	ἅγιον τῆς οὐσίας νενοήκασιν· αἳ	δέ,	μὴ συνιεῖσαι τὸ συμβολικὸν τῶν
[2, 7]	ἔκτοσθεν, ἔνδοθεν δὲ αἰδοῖ· ὅσαι	δὲ	μὴ ὕπανδροι, ἐσχάτη ταύταις διαβολὴ
[2, 10]	θῆλυ παρ´ ἔτος ἕκαστον, αἰνίττεσθαι	δὲ	μὴ χρῆν ἐπὶ μοιχείας ὁρμᾶν
[2, 10]	ὀρέξεις οὐδὲ ἐπιθυμεῖν μολύνεσθαι. Σπείρειν	δὲ	μόνον ἐπιτέτραπται τῷ γήμαντι ὡς
[2, 4]	τὰς προπόσεις τῆς ᾠδῆς· οἱ	δὲ	μουσικώτεροι αὐτῶν καὶ πρὸς λύραν
[2, 8]	ἔλεος τὸ ἐφ´ ἡμᾶς· τὸ	δὲ	μύρον, δεδολωμένον ἔλαιον, ἐστὶν ὁ
[2, 10]	τρίτην μεταμόρφωσιν νεοχμοῦται βομβύλιον— οἳ	δὲ	νεκύδαλλον αὐτὸ καλοῦσιν— ἐξ οὗ
[2, 7]	συμπόσιον καὶ ταῦτα οἰνωμένων. Οἳ	δὲ	νέοι〉 ἐπὶ τὴν κλισίαν τὰς
[2, 10]	τὸ αἰσθητὸν φῶς τις, τὸ	δὲ	νοητὸν ἀδύνατόν ἐστιν, ἢ ὥς
[2, 2]	ἥσσων μὲν ὀργῆς ἐστιν, τοῦ	δὲ	νοῦ κενός, φιλεῖ τε πολλὴν
[2, 9]	τὸν λόγον τὸν ἐγρήγορον· ἐπεγερτέον	δὲ	νύκτωρ, μάλιστα ὁπότε αἱ ἡμέραι
[2, 6]	κακαί, ἡ ποιητικὴ λέγει. Γενναιότερον	δὲ	ὁ ἀπόστολος γίνεσθε» φησὶν ἀποστυγοῦντες
[2, 1]	εἰς ἡδονὰς ἐπιβλαβεῖς ὀλισθαίνουσαν. Ἀντιφάνης	δὲ	ὁ Δήλιος ἰατρὸς καὶ μίαν
[2, 9]	καὶ κατὰ φύσιν ἐστίν. Λὼτ	δὲ	ὁ δίκαιος— παραπέμπομαι γὰρ νῦν
[2, 12]	τοῦ πονηροῦ τὴν τέχνην. Σαφῶς	δὲ	ὁ κύριος ἐν τῷ εὐαγγελίῳ
[2, 6]	ἀνῆκεν, ἀλλὰ μᾶλλον εὐχαριστία. Εἰ	δὲ	ὁ μωρὸν εἰπὼν τὸν ἀδελφὸν
[2, 10]	καὶ ἄδικος καὶ ἄλογος· ἔμπαλιν	δὲ	ὁ Μωυσῆς ἀπάγει τῶν ἐγκύων
[2, 1]	γαστήρ ἐστιν ὁ βίος, ἡμῖν	δὲ	ὁ παιδαγωγὸς ἐσθίειν παραγγέλλει, ἵνα
[2, 10]	ἡμῶν τὰς ἐπιθυμίας εἰσίν. Ἡμῖν	δὲ	ὁ παιδαγωγὸς παραινεῖ σαφέστατα· Ὀπίσω
[2, 8]	τῶν ἄθλων δόσις ἦν, δεύτερον	δὲ	ὁ περιαγερμός, τρίτον ἡ φυλλοβολία,
[2, 10]	ἀναστάσεως διὰ πλειόνων δηλωθήσεται, χόρτος	δὲ	ὁ χυδαῖος ἀλληγορεῖται ὄχλος, ὁ
[2, 9]	ἄρα ἡ περίστασις ἀναγκάζοι. Ὁ	δὲ	Ὀδυσσεὺς τῆς νυμφιδίου κλίνης τὸ
[2, 8]	ἄνθρωπον γέγονε τὰ ἄνθη, ταῦτα	δὲ	οἱ ἀνόητοι λαβόντες οὐκ εἰς
[2, 7]	κεφαλαίωσον λόγον ἐν ὀλίγοις. Ἄμφω	δὲ	οἱ διαλεγόμενοι τὸ φθέγμα τὸ
[2, 7]	ἀπότρεχε εἰς οἶκόν σου. Ἔλεγον	δὲ	οἱ δώδεκα προσκαλεσάμενοι τὸ πλῆθος
[2, 8]	ἐκ ζωῆς εἰς ζωήν. ~Βασιλεῖς	δὲ	οἱ Ἰουδαίων χρυσῷ καὶ λίθοις
[2, 8]	πολιαί, οἱ φεύγοντες πολιάς; Καθάπερ	δὲ	οἱ κύνες ῥινηλατοῦντες ἐκ τῆς
[2, 9]	ἐναργῶς καὶ φρονίμως ἀποκαλυπτώμεθα. Ἐρυγαὶ	δὲ	οἰνοβαρούντων καὶ τῶν ἀποσεσαγμένων ταῖς
[2, 2]	οὐ γὰρ μεθύων ἐδίδασκεν. Ὅτι	δὲ	οἶνος ἦν τὸ εὐλογηθέν, ἀπέδειξε
[2, 9]	οἱ ἐξηρτημένοι τὰ βάρη, ἔμπαλιν	δὲ	οἷον ἐξ ἀβύσσου κάτωθεν τὸ
[2, 9]	αὑτῇ τὰ κράτιστα συμβουλευούσης· ψυχῆς	δὲ	ὄλεθρος τὸ ἀτρεμῆσαι αὐτήν· διόπερ
[2, 10]	χρωμένων τοὺς θεατὰς ἐπιστρέφειν· αἳ	δὲ	ὀλίγον κομιδῇ τὸ λοιπὸν τῆς
[2, 2]	~Πῶς τῷ ποτῷ προσενεκτέον. Οἴνῳ	δὲ	ὀλίγῳ χρῶ» τῷ Τιμοθέῳ ὑδροποτοῦντι,
[2, 10]	ἐκείναις ταῖς ὀξείαις ἡδοναῖς. Εὔνοια	δὲ	ὀλισθηρῶς εἰς συνουσίαν ἔχειν ὁμολογοῦσα
[2, 12]	τι ὀγκοῦται ἢ τυφοῦται, ὁμαλὸν	δὲ	ὅλον καὶ λεῖον καὶ ἴσον
[2, 3]	τὰ εὐτελέστερα τῶν πλουσίων. Τὸ	δὲ	ὅλον ὁ πλοῦτος οὐκ ὀρθῶς
[2, 10]	πατὴρ ὑμῶν ὅτι χρῄζετε» Εἰ	δὲ	ὅλως ζητητικοὶ γεγόναμεν, μὴ εἰς
[2, 10]	ἔκκειται σκιαγραφία γυναιξίν. Πρὸς οὐδεμίαν	δὲ	ὅλως ὁ ἑπόμενος τῷ λόγῳ
[2, 8]	διαβολὴ καὶ φάρμακον ἐρεθισμῶν. Διαφέρει	δὲ	ὅλως τὸ μυραλοιφεῖν τοῦ μύρῳ
[2, 1]	σώματι ἕκαστον ἡμῶν προσφέρεσθαι, μᾶλλον	δὲ	ὅπως αὐτὸ κατευθύνειν χρή, λεκτέον·
[2, 10]	καὶ εὐπρεπὲς ἐπέτρεψεν ἡμῖν, ἐπέτρεψεν	δὲ	ὀρέγεσθαι παιδοποιίας. Ὅσοι δὲ τὴν
[2, 10]	ἀσέλγειαν μεμυκότι τῷ στόματι. Αἱ	δὲ	ὀρέξεις αὐτῆς αἱ τέως περὶ
[2, 2]	ἀναπλήρωσιν, οὐ τετυφωμένον ποτόν. Πλαδώσης	δὲ	ὀρέξεως δι´ ἀκρασίαν αἱ διαπόντιοι
[2, 1]	ὄνειδος γίνεσθαι ἡδονῆς. Οὐκ ἔχει	δὲ	ὅρον παρὰ τοῖς ἀνθρώποις ἡ
[2, 10]	τις ὁμολογοῦντος ἁμαρτάνειν ἐστίν, πᾶς	δὲ	ὃς ἁμαρτάνει, καὶ ἀδικεῖ εὐθύς,
[2, 12]	ἀέρα προφανῆ πᾶσι χορηγεῖ, τὰ	δὲ	ὅσα μὴ ἀναγκαῖα γῇ τε
[2, 8]	ἐκ θανάτου εἰς θάνατον, οἷς	δὲ	ὀσμὴ ἐκ ζωῆς εἰς ζωήν.
[2, 10]	κενὸν πᾶν ἐπιθυμεῖ πληρώσεως· συμβαίνει	δέ,	ὅταν κυῶσι, θάτερον μέρος τῆς
[2, 1]	τὸν ἔσχατον τόπον ἀνάπιπτε» πῇ	δέ·	Ὅταν ποιῇς ἄριστον ἢ δεῖπνον»
[2, 2]	φάρμακον ἐπιποθοῦντας τὸ ὕδωρ, φεύγοντας	δὲ	ὅτι μάλιστα πορρωτάτω τὸν οἶνον
[2, 1]	ὅτι οὐκ ἔστι δίχηλα, τοῖς	δὲ	ὅτι τὴν τροφὴν οὐ μηρυκᾶται,
[2, 2]	ἡγοῦνται περιφέρεσθαι τὰ πάντα, ἀριθμεῖν	δὲ	οὐ δύνανται τὰ πόρρω ὡς
[2, 10]	γὰρ πάθος οὐ φύσις· παραχαράττειν	δέ,	οὐ μετακοσμεῖν τὸ πάθος εἴωθε
[2, 9]	μόνον φυλάττων ἐνταῦθα χρήσιμον· ἔστι	δὲ	οὐ πολύ, καλῶς εἰς ἔθος
[2, 10]	τὰς ὑφάνσεις ἀσθενεῖς ἀποτελοῦσι, τὸ	δὲ	οὐδ´ εἰς οἰκονομίαν εὔθετον. Ἀπειροκαλία
[2, 2]	ὀλίγα ἀναγκάζει φρονεῖν» μή τι	δὲ	οὐδὲ σωφρονεῖν. Εἰς δὲ ἑσπέραν
[2, 10]	Ἀλλὰ μόνου τοῦ γεγαμηκότος» ~Ἐγὼ	δὲ	οὐδὲ τὴν αἰτίαν τῶν τοιούτων
[2, 8]	τῶν στεφάνων εὐωδίαις περιέλκεται. Ἐπεὶ	δὲ	οὐδεμίαν χώραν ἀπονέμομεν ἡδονῇ πρὸς
[2, 6]	περίοπτον τῆς ἀγνοίας παράπτωμα. Καθαρευτέον	δὲ	οὐδὲν ἧττον κἀν ταῖς προφοραῖς
[2, 10]	τῷ σχήματι αἰδοίῳ θηλυκῷ· πόρον	δὲ	οὐδένα ἔχει τοῦτο τῆς σαρκὸς
[2, 1]	ἀτμίδα διὰ τῆς ἀναπνοῆς; Πῶς	δὲ	οὐκ ἄλογον τὰς χεῖρας ἐπεμφύρειν
[2, 1]	ἀκρασίας πρὸς τῶν διακόνων. Πῶς	δὲ	οὐκ ἀχρεῖον τὸ ἐπανίστασθαι ταῖς
[2, 1]	ἐνδεεῖς» ἀκαταπαύστου λιχνείας ὀρεγόμεναι. ~Πολυτέλεια	δὲ	οὐκ εἰς ἀπόλαυσιν ἔρημον, ἀλλ´
[2, 3]	τῷ βουλομένῳ ἔξεστιν ὠνήσασθαι, σοφία	δὲ	οὐκ ὠνητὴ νομίσματι γηΐνῳ οὐδ´
[2, 10]	μὲν γὰρ οὐδέπω συνεχώρησεν, τοὺς	δὲ	οὐκέτι βούλεται γαμεῖν— πλὴν οὐ
[2, 8]	δὲ τοὺς μὲν ὤνησεν, ἔστιν	δὲ	οὓς εἰς μάχην ἐξεκαλέσατο, καὶ
[2, 12]	ὑπερφυῶς τῇ γυναικωνίτιδι εἰσεκώμασεν· γίνεται	δὲ	οὗτος ἐν ὀστρείῳ τινὶ παραπλησίῳ
[2, 1]	θεῷ οἰκειότεροι, ὅσῳ σωφρονέστεροι. Γεγόναμεν	δὲ	οὐχ ἵνα ἐσθίωμεν καὶ πίνωμεν,
[2, 8]	καὶ ἐπιστύφουσι τὰς καρηβαρίας· ἡμῖν	δὲ	οὐχ ὁπωστιοῦν συμμεθύειν, ἀλλ´ οὐδὲ
[2, 6]	τὸ κροῦμα τῆς πορνείας· τοὺς	δὲ	ὀφθαλμοὺς κατευθύνει ἐπὶ τὴν θέαν
[2, 10]	χιλιάδας διὰ πορνείαν ἀπωσμένας, τὰ	δὲ	παθήματα τῶν πορνευσάντων, ὡς ἤδη
[2, 1]	δὲ αὐτῆς ἡ μετάδοσις. Φροντὶς	δὲ	παιδείας ἀγάπη» ἡ σοφία λέγει,
[2, 8]	δὲ γερόντων τέκνα τέκνων, δόξα	δὲ	παισὶν οἱ πατέρες» φησίν· ἡμῖν
[2, 10]	τοῦ ἐκμιανθῆναι πρὸς αὐτήν. Ἄθυτα	δὲ	παλλακίδων σπέρματα καὶ νόθα. Μὴ
[2, 10]	τῆς ἐσθῆτος τὸ σῶμα. Νυνὶ	δὲ	πᾶν τοὐναντίον, τὸ μὲν σῶμα
[2, 5]	αὐτοῦ» φησὶν ἡ γραφή, ἀνὴρ	δὲ	πανοῦργος μόγις ἡσυχῇ μειδιάσει. Φρόνιμον
[2, 10]	διὸ καί φησι παγκάλως· Ταῦτα	δὲ	πάντα τὰ ἔθνη τοῦ κόσμου
[2, 2]	τὸν ὄγκον τῶν σιτίων, ὀλίγων	δὲ	παντάπασιν εἰς τὰς ἐκκρίσεις χωρούντων.
[2, 6]	τοῦ λογισμοῦ. ~Περὶ αἰσχρολογίας. Αἰσχρολογίας	δὲ	παντελῶς αὐτοῖς τε ἡμῖν ἀφεκτέον
[2, 1]	τῇ βασιλείᾳ τοῦ θεοῦ. Χαλεπώτατον	δὲ	πάντων πτωμάτων τὴν ἄπτωτον ἀγάπην
[2, 2]	παρίεται δὲ τὰ χείλη, ὀφθαλμοὶ	δὲ	παρατρέπονται, οἷον κολυμβώσης τῆς ὄψεως
[2, 4]	ἀπῴκισται τοῦ ἡμεδαποῦ χοροῦ· σύγκωμος	δὲ	παροινία τίς ἐστιν ἡ παννυχὶς
[2, 12]	τὸν χρυσοῦν τοῆσθαι κόσμον. Λίθους	δὲ	πελίους ἢ χλωροὺς καὶ τῆς
[2, 6]	εἰς τὰ ἔργα ἀκοσμεῖν, τὸ	δὲ	περὶ τὴν φωνὴν σωφρονεῖν ἀσκεῖν
[2, 12]	τὸν μαργαρίτην ἔκρυψεν λίθον· ὑμεῖς	δὲ	περίεργοι εἰς ἃ μὴ δεῖ.
[2, 12]	τῷ ὀνόματι ἁλύσεις κέκληνται. Πέδας	δὲ	περισφυρίους τὴν περὶ τοὺς πόδας
[2, 10]	δὲ τί» ἐκ περισσοῦ, τὸ	δὲ	περιττὸν ἐκ τοῦ διαβόλου μεμήνυκεν
[2, 9]	τῆς εὐνῆς ἐπανάστασιν· οὐδὲ ἐπιτρέπει	δὲ	πέττεσθαι σιτία καὶ συγκαίει μᾶλλον,
[2, 4]	σάλπιγγι, σύριγγι δὲ Ἀρκάδες, Σικελοὶ	δὲ	πηκτίσιν καὶ Κρῆτες λύρᾳ καὶ
[2, 8]	καθάπερ τὰς μελίττας τρεφομένους· τὸ	δὲ	πλεκτὸν στέφανον ἐξ ἀκηράτου λειμῶνος
[2, 8]	προσιέναι τῷ λόγῳ ἔξεστιν. Ὁ	δὲ	πλεκτὸς μαραίνεται στέφανος οὗτος καὶ
[2, 2]	μὲν ἡ καρδία πολυποσίᾳ, τὸ	δὲ	πλῆθος τῆς οἰνοφλυγίας θαλάττης εἴκασεν
[2, 2]	τὸν ἄκρατον φιλοτησίας ὀνόματι, ἄλλους	δὲ	πλήρεις κραιπάλης, αὐχμῶντας, ὠχριῶντας, τὰ
[2, 12]	γυναῖκες, οὐ καλαὶ γνησίως, πεπλασμέναι	δὲ	πλουσίως. Ταύταις προφητεύει διὰ τοῦ
[2, 2]	ᾧ τῆς φθορᾶς λελυτρώμεθα, τὸ	δὲ	πνευματικόν, τοῦτ´ ἔστιν ᾧ κεχρίσμεθα.
[2, 10]	σβέννυται μετανοίᾳ τὰ φίλτρα, τρέπεται	δὲ	πολλάκις τὸ φιλεῖν εἰς τὸ
[2, 1]	ἀτεχνῶς τῷ ἐγγαστριμύθῳ καλουμένῳ. Ἄμεινον	δὲ	πολλῷ τοῦ δαίμονα ἔχειν σύνοικον
[2, 12]	Μιλησία σμάραγδος ἐμπόλημα τιμηέστατον. Ὁ	δὲ	πολυτίμητος μαργαρίτης ὑπερφυῶς τῇ γυναικωνίτιδι
[2, 8]	αὐτοῖς τῶν ἀνθῶν, μὴ καταστεφέτωσαν	δέ·	πολυωρεῖ γὰρ τὸν ἄνθρωπον ὁ
[2, 10]	ποτε χιλίας εὕροι Ἀττικάς, μίαν	δέ	που ἐσθῆτα μυρίων {ταλάντων} ὠνούμεναι
[2, 1]	οἱ ἄπληστοι, ἑαυτοὺς καταισχύνουσιν· ἄμφω	δὲ	πράττουσι κακῶς, οἳ μὲν τοὺς
[2, 3]	ζῶντες διὰ τὰς τρυφάς. Χρὴ	δὲ	προειληφέναι τοὺς ἐπὶ σωτηρίαν σπεύδοντας
[2, 7]	γὰρ ἡ τοιαύτη παιδιά· στόμα	δὲ	προπετοῦς ἐγγίζει συντριβῇ» οὐ παραδέξῃ
[2, 10]	μισθία ἴση σιάλῳ λογισθήσεται, ὕπανδρος	δὲ	πύργος θανάτου τοῖς χρωμένοις. Κάπρῳ
[2, 10]	γραφὴ τῷ χρόνῳ γίνεται, αἱ	δὲ	ῥύψεις καὶ αἱ στύψεις τοῖς
[2, 2]	ὑπ´ αὐτοῦ φερομένῃ ψυχῇ, ἡ	δὲ	σὰρξ τῷ λόγῳ, δι´ ἣν
[2, 3]	κατάκλισιν τῆς ἐλεφαντίνης κλίνης, τῆς	δὲ	σισύρας ἱκανωτάτης οὔσης ὑπεστρῶσθαι, ὥστε
[2, 10]	καθυφεῖναι χρὴ τοῦ τόνου. Εἰ	δὲ	συμπεριφέρεσθαι χρή, ὀλίγον ἐνδοτέον αὐταῖς
[2, 3]	ἐπ´ αὐτοῖς χαίροντες κειμηλίοις· Ὁ	δὲ	συνάγων τοὺς μισθούς» φησίν, συνήγαγεν
[2, 12]	οἰκεῖν τὸ πολλοὺς εὐεργετεῖν; Πόσῳ	δὲ	συνετώτερον τοῦ εἰς λίθους καὶ
[2, 1]	πυρός, ἐπεὶ καὶ ἑτοιμότερα, δεύτερα	δὲ	τὰ εὐτελέστερα, ὡς προειρήκαμεν. Τῶν
[2, 10]	οὗτος περίζωμα εἶχε μόνον. ὡς	δὲ	τὰ εὐτραφῆ τῶν σωμάτων γυμνούμενα
[2, 1]	ἐπὶ τὴν ἡδυπάθειαν καταδρομήν. Ἀνθρώποις	δὲ	τὰ μὲν πολλὰ βλάβην καὶ
[2, 10]	τούτῳ γαμοῦσι καὶ γαμίσκονται» καταργήσαντες	δὲ	τὰ τῆς σαρκὸς ἔργα, αὐτῇ
[2, 12]	κἀκείνους Ὅμηρος τοὺς δεσμούς. Ἤδη	δὲ	τὰ φανερώτατα τοῦ πονηροῦ σύμβολα
[2, 2]	ἡ μὲν γλῶττα παραποδίζεται, παρίεται	δὲ	τὰ χείλη, ὀφθαλμοὶ δὲ παρατρέπονται,
[2, 9]	τῆς αὑτοῦ τέχνης ἀπαρκτέον, γυναιξὶ	δὲ	ταλασίας ἐφαπτέον, πᾶσι δὲ ὡς
[2, 10]	μὲν ἡγεῖσθαι τοὺς παῖδας, εἰς	δὲ	τὰς γυναῖκας τὰς ἀλλοτρίας ὡς
[2, 1]	ὄστρεια τὰ Ἀβυδηνά, οὐ παραλείποντες	δὲ	τὰς ἐν Λιπάρᾳ μαινίδας οὐδὲ
[2, 8]	προσεῖπε, τῶν χθονίων λέγων· ῥόδῳ	δὲ	τὰς Μούσας Σαπφὼ καταστέφει· οὐ
[2, 7]	διατηροῦντες ἑαυτοὺς εὖ πράξετε» Φυλάττεσθαι	δὲ	τὰς παροινίας ὥσπερ καὶ τὸ
[2, 1]	κεκρυμμένας μὲν τὰς πνευματικάς, ἐμφανεῖς	δὲ	τὰς σαρκικάς, αἷς καὶ πεπιστεύκασι,
[2, 8]	βάπτουσαι μὲν τὰς πολιάς, μυρίζουσαι	δὲ	τὰς τρίχας πολιώτεραι θᾶττον γίνονται
[2, 12]	γιγνόμενον περιστέγει τὴν σάρκα, ἐκ	δὲ	ταύτηςὁ μαργαρίτης κυΐσκεται. Λίθοις δὲ
[2, 7]	πρὸς τοὺς συνόντας φιλοφροσύνη, παρεπόμενα	δὲ	τῇ ἀγάπῃ ἡ βρῶσις καὶ
[2, 6]	καὶ κόσμιον καὶ σώφρονα. Πρὸς	δὲ	τὴν ἀκοὴν τῶν αἰσχρῶν καὶ
[2, 1]	τοὺς μὴ ἔχοντας βεβαρηκότες, οἳ	δὲ	τὴν ἀκρασίαν τὴν σφῶν παρὰ
[2, 10]	διαβόλου μεμήνυκεν ἡ γραφή. Σαφηνίζει	δὲ	τὴν διάνοιαν ἡ ἐπιφερομένη λέξις.
[2, 10]	ἀλαζονείαν τὴν πολιτικὴν ἐκτραπείς, εἰς	δὲ	τὴν ἔρημον τῆς ἐρημίας γαλήνην
[2, 10]	καὶ κολακεία καὶ πλάνη· οἱ	δὲ	τὴν οὐράνιον θεραπεύοντες αὐλὴν περὶ
[2, 10]	οὐκ εἰς παραδοχὴν σπέρματος, εἰς	δὲ	τὴν πρόεσιν αὐτοῦ τὸ ἄρρεν
[2, 10]	τρυφὴ καὶ τὴν ὀνομασίαν. Δεῖ	δὲ	τὴν σκέπην, οἶμαι, αὐτὸ αὑτῆς
[2, 1]	τις ἐν αὐτοῖς δύναμις— διὰ	δὲ	τὴν συνείδησιν τὴν ἡμετέραν ἁγίαν
[2, 1]	δι´ ὃν Χριστὸς ἀπέθανεν. Οἱ	δὲ	τὴν συνείδησιν τύπτοντες τῶν ἀσθενούντων
[2, 8]	γεννικὰ ἐκθηλύνειν δύνασθαι; μάλιστα. Ὥσπερ	δὲ	τὴν τρυφὴν καὶ τῆς γεύσεως
[2, 10]	ἐπέτρεψεν δὲ ὀρέγεσθαι παιδοποιίας. Ὅσοι	δὲ	τὴν ὑπερβολὴν διώκουσι, πταίουσι περὶ
[2, 1]	οἳ μὲν τὸν λόγον, οἳ	δὲ	τὴν φιλίαν, οἳ δὲ τὸ
[2, 10]	τὸ σῶμα τῇ ψυχῇ, παιδαγωγεῖ	δὲ	τὴν ψυχήν, μὴ μεριμνᾶτε» λέγων
[2, 1]	ἀγάπη» ἡ σοφία λέγει, ἀγάπη	δὲ	τήρησις νόμων αὐτῆς. Αἱ δὲ
[2, 9]	καὶ τῷ μὲν φιλολογητέον, τῷ	δὲ	τῆς αὑτοῦ τέχνης ἀπαρκτέον, γυναιξὶ
[2, 1]	τροφὴ οὔτε σκοπὸς ἡδονή, ὑπὲρ	δὲ	τῆς ἐνταῦθα διαμονῆς, ἣν ὁ
[2, 10]	σώματος εἶναι φανερὰν διάθεσιν. ~Παραιτητέον	δὲ	τῆς ἐσθῆτος καὶ τὰς βαφάς·
[2, 9]	αὐτῶν καὶ μὴ ἀπολισθανόντων. Μάλιστα	δὲ	τῆς κοίτης τὸ μαλθακὸν συμμέτρως
[2, 10]	ὅσον αὐτῆς ἐπὶ παιδοποιίᾳ, περὶ	δὲ	τῆς παρανόμου ἡ γραφὴ λέγει·
[2, 10]	γὰρ ἐπικαίρου τροφῆς ὀριγνώμενος, ὃ	δὲ	τῆς τοῦ παντὸς διαμονῆς προμηθούμενος
[2, 10]	ὡς ἔφαμεν, τῆς ἐνδείας· τὸ	δὲ	τί» ἐκ περισσοῦ, τὸ δὲ
[2, 10]	ὀθόνας τὰς ἀπ´ Αἰγύπτου, ἄλλας	δέ	τινας ἐκ γῆς Ἑβραίων καὶ
[2, 2]	προκαταλήγειν διὰ τὸν ὄλισθον. ~Ἀρτώριος	δέ	τις ἐν τῷ Περὶ μακροβιοτίας,
[2, 1]	οὖσα ἐπισκοτεῖ τῇ ψυχῇ. Εἰ	δέ	τις καὶ τούτων μεταλαμβάνει, οὐχ
[2, 10]	οὗτος ὁ χόρτος ἦν· πτωχὸς	δέ	τις ὄνομα Λάζαρος ἐβέβλητο εἰς
[2, 1]	τὸ φαγεῖν ἀλλήλους ἐκδέχεσθε. Εἰ	δέ	τις πεινᾷ, ἐν οἴκῳ ἐσθιέτω,
[2, 2]	αἷμα αὐτοῦ σωτηρίᾳ κίρναται. Διττὸν	δὲ	τὸ αἷμα τοῦ κυρίου· τὸ
[2, 2]	τὸ τῆς ἀπειλῆς βακχικόν, ἐπεισχέοντας	δὲ	τὸ ἀντιφάρμακον τῆς ἐκζέσεως, ὃ
[2, 12]	ἀλλ´ οὐ πάντα συμφέρει» ~Παρήγαγεν	δὲ	τὸ γένος ἡμῶν ἐπὶ κοινωνίᾳ
[2, 3]	ἐπιζητῶν τὸ βασιλικὸν χρυσίον, σβεννύναι	δὲ	τὸ δίψος εὐκόλως διδάσκων· σκοπὸν
[2, 2]	εὔδαιμον ἐπιτήδευμα ἐπιτηδεύειν νενομίκασιν· ἡμεῖς	δὲ	τὸ εἰρηνικὸν γένος εἰς ἀπόλαυσιν,
[2, 8]	ἴσης ὀνίνησι τῷ σουσίνῳ· μύρσινον	δὲ	τὸ ἐκ μύρτων καὶ μυρρίνης
[2, 8]	λεπτομερές, χολῆς κινητικόν, μαλακτικόν· ναρκίσσινον	δὲ	τὸ ἐκ ναρκίσσου ἐπ´ ἴσης
[2, 1]	οἳ δὲ τὴν φιλίαν, οἳ	δὲ	τὸ ζῆν ἀποδόμενοι, ἐπὶ γαστέρας
[2, 10]	τὰ ἐκτὸς πορίζεσθαι συμβουλεύει, διοικεῖν	δὲ	τὸ σῶμα τῇ ψυχῇ, παιδαγωγεῖ
[2, 7]	προσωπείων διελκομένῳ καὶ κεχηνότι. Πταρμοῦ	δὲ	τὸ ταρακτικὸν ἀφαιρετέον ἀπολαβομένοις πράως
[2, 7]	ἐπὶ τὰς ἑστιάσεις συνελεύσεις, συμποσίου	δὲ	τὸ τέλος ἡ πρὸς τοὺς
[2, 9]	μᾶλλον τοῦ μὴ ζῶντος· ὁ	δὲ	τὸ φῶς ἔχων ἐγρήγορεν, καὶ
[2, 9]	τὸν θεὸν ὁ πεφωτισμένος, ὁ	δὲ	τοιοῦτος ζῇ· ὃ γὰρ γέγονεν
[2, 8]	ἁβροδίαιτοι κέχρηνται Φαίακες αὐτοῖς. Ἐν	δὲ	τοῖς ἀγῶσι πρῶτον ἡ τῶν
[2, 10]	τῆς ἀληθείας ἀπόχρη βάμμα, αἱ	δὲ	τοῖς ἄνθεσιν ἐοικυῖαι ἐσθῆτες βακχικοῖς
[2, 1]	καταισχύνετε τοὺς μὴ ἔχοντας; Παρὰ	δὲ	τοῖς ἔχουσιν οἱ ἀνέδην ἐσθίοντες,
[2, 1]	μετ´ ὀλίγον ἐκδέχεται κοπρών, ἡμῖν	δὲ	τοῖς θηρωμένοις τὴν βρῶσιν τὴν
[2, 8]	γυναικὸς τὸν ἄνδρα ὑποληπτέον, ἀνδρὸς	δὲ	τὸν γάμον, ἄνθη δὲ τοῦ
[2, 10]	ὀφθαλμοὺς ἀνθρώπων δεδιὼς μόνους, λήσειν	δὲ	τὸν θεὸν ὑπονοῶν. Οὐ γὰρ
[2, 10]	~Τίνα διαληπτέον περὶ παιδοποιίας. Συνουσίας	δὲ	τὸν καιρὸν μόνοις τοῖς γεγαμηκόσιν
[2, 10]	τε ἀποκενοῦται καθαιρομένη κυήσει, ἀποθεμένη	δὲ	τὸν καρπὸν εἶτα ἐπιδέχεται τὸν
[2, 10]	{ἢ μύρων} ἢ ῥόδων; Εἰ	δὲ	τὸν χόρτον σήμερον ἐν ἀγρῷ
[2, 2]	σπουδαῖα εἰς ἕω ὑπερτίθεσθαι. Ἐγὼ	δὲ	τότε μάλιστα τὸν λόγον συνευωχησόμενον
[2, 8]	ἀνδρὸς δὲ τὸν γάμον, ἄνθη	δὲ	τοῦ γάμου τὰ τέκνα ἀμφοῖν,
[2, 1]	ποτὰ τοῦ σῴζεσθαι χάριν, οὐχὶ	δὲ	τοῦ ἥδεσθαι· ἐπεὶ μηδὲ ὠφελεῖσθαι
[2, 2]	τῆς κυριακῆς μεταλαβεῖν ἀφθαρσίας· ἰσχὺς	δὲ	τοῦ λόγου τὸ πνεῦμα, ὡς
[2, 10]	πίστιν, ἐνάρετον μετ´ αἰδοῦς— θατέραν	δὲ	τοὐναντίον εἰσάγει, τὴν κακίαν, περιττῇ
[2, 8]	ἐντόμοις ἐστὶ πολέμιον ζῴοις, ἀνθρώπων	δὲ	τοὺς μὲν ὤνησεν, ἔστιν δὲ
[2, 2]	ἀνακλῶσι μὲν τὰς κεφαλάς, γυμνοῦσι	δὲ	τοὺς τραχήλους, οὐ κοσμίως, ἐμοὶ
[2, 8]	ἀφέωνται αὐτῆς αἱ ἁμαρτίαι» Δύναται	δὲ	τοῦτο σύμβολον εἶναι τῆς διδασκαλίας
[2, 10]	πᾶσα, ὧν τυραννεύει ἐπιθυμία. Μυρία	δὲ	τούτοις αὔξεται ἀδελφὰ παθήματα, ἐξ
[2, 10]	τρυφάς, τὰς ἑαυτῶν ἁμαρτίας, οἱ	δὲ	τούτων ἐπιεικέστεροι γνωρίζουσι μὲν οὔσας
[2, 7]	σχηματιζομένῳ κοσμίως τῷ στόματι, οὐχὶ	δὲ	τραγικῶν δίκην προσωπείων διελκομένῳ καὶ
[2, 2]	ἔφελξις ἡσυχῇ παραπεμπτέα. Κατ´ οὐδένα	δὲ	τρόπον ταῖς γυναιξὶν ἐπιτρεπτέον παραγυμνούσας
[2, 11]	πλὴν εἰ μὴ ὁδεύοιεν, τότε	δὲ	τῷ ἀλειπτῷ χρηστέον. Ἡλωμένων δὲ
[2, 10]	ὑποκειμένη μὲν τῇ κύστει, ἐπικειμένη	δὲ	τῷ ἐντέρῳ τῷ καλουμένῳ ἀρχῷ
[2, 10]	αὐτὰ τοῖς προβάτοις ἀφραίνωμεν, παιδαγωγούμενοι	δὲ	τῷ λόγῳ τὸ πολυτελὲς τῆς
[2, 2]	ἔμφυτον ἀλέαν ἐπεισάκτῳ θερμότητι, ὀλίγῳ	δὲ	τῷ οἴνῳ κἀνταῦθα· οὐ γὰρ
[2, 1]	οὐδὲ ἠπάτησαν αὐτὸν ἡδοναῖς. Ἀγάπη	δὲ	τῷ ὄντι ἐπουράνιός ἐστι τροφή,
[2, 8]	μὴ διαπασμάτων καὶ μύρων, ἀεὶ	δὲ	τῷ σωφροσύνης ἀμβροσίῳ χρίσματι συναλειφέσθω,
[2, 2]	οἳ μὲν ἐρεθιζόμενοι κατασκοπεῖν, αἳ	δὲ	τῶν ἀνδρῶν ἐφ´ ἑαυτὰς ἐπισπώμεναι
[2, 10]	ἀληθῶς ἀπειροκαλίᾳ κιναιδίας ἐνδεικνύμενοι. Ὁ	δὲ	τῶν ἀρχόντων τούτων ζῆλος καὶ
[2, 7]	εἶναι διάκονον. Οὐκ ἐκ μόνων	δὲ	τῶν ἔργων, ἀλλὰ καὶ ἐκ
[2, 10]	μὲν οὔσας αὐτὰς ἁμαρτίας, ἡττῶνται	δὲ	τῶν ἡδονῶν. Καὶ τὸ σκότος
[2, 8]	ἐπιψογωτέρα κορασιώδεις ὀδμὰς ἐπιφερομένοις. Τούτων	δὲ	τῶν μύρων ἄπειροι διαφοραί, βρένθιον
[2, 7]	γὰρ ἀρετὴ γυναικῶν ἐστιν, ἀκίνδυνον	δὲ	τῶν νέων γέρας, λόγος δὲ
[2, 1]	οὐ περὶ αὐτὰ σπουδαστέον· μεταληπτέον	δὲ	τῶν παρατιθεμένων, ὡς πρέπον χριστιανῷ,
[2, 12]	τὰς μεταδόσεις εὐκόλους εἴρηκεν. Ἐπὶ	δὲ	τῶν ποδῶν ἡ ἄοκνος πρὸς
[2, 7]	φύσει, ἀλλὰ σιτοφάγος ἄνθρωπος. Προανίστασθαι	δὲ	τῶν πολλῶν καὶ τοῦ συμποσίου
[2, 8]	νάρκαν ἐμποιοῦν τοῖς νεύροις. Αἱ	δὲ	τῶν ῥόδων καὶ τῶν ἴων
[2, 10]	λαγὼ παιδεραστίας ἐμφαίνειν ἀποτροπήν· τὴν	δὲ	ὕαιναν ἐναλλὰξ ἀμείβειν τὸ ἄρρεν
[2, 2]	πεποίηκεν, οὐκ ἐπέτρεψεν μεθύειν, τὸ	δὲ	ὑδαρὲς τοῦ φρονήματος ἐζωοποίησεν, τοῦ
[2, 10]	μὴ περιπεσεῖν τοῖς ἴσοις. ~Χρὴ	δὲ	υἱοὺς μὲν ἡγεῖσθαι τοὺς παῖδας,
[2, 10]	οὔτε νήθει οὔτε ὑφαίνει, λέγω	δὲ	ὑμῖν, ὅτι οὐδὲ Σολομὼν περιεβάλετο
[2, 12]	καταβαίνων πόρους κατηχήσεως ἀληθοῦς. Ὀφθαλμοὶ	δὲ	ὑπαληλιμμένοι λόγῳ καὶ ὦτα εἰς
[2, 1]	ἀπένειμέν τι ἐξ αὑτῆς, ἡ	δὲ	ὑπερβλύζουσα τὴν αὐτάρκειαν δίαιτα τὸν
[2, 1]	λαχάνων ἄνευ κρεῶν μετελάμβανεν, Ἰωάννης	δὲ	ὑπερτείνας τὴν ἐγκράτειαν ἀκρίδας καὶ
[2, 12]	ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς κυρίου. ~Ταῖς	δὲ	ὑπὸ Χριστοῦ παιδαγωγουμέναις οὐ χρυσίῳ
[2, 1]	τὸν ἐσθίοντα μὴ κρινέτω. Μικρὸν	δὲ	ὑποβὰς καὶ τὴν αἰτίαν τῆς
[2, 1]	ἐπιτήδειος τῆς ἐξεργασίας καιρός. Ἀπόχρη	δὲ	ὑπόμνησις συγχρωμένων ἡμῶν εἰς τὸ
[2, 10]	καὶ τρυφὴ μεριμνᾶν ταῦτα· τὸ	δὲ	φαγεῖν μόνον ψιλῶς νοούμενον ἀνάγκης
[2, 3]	οὐ χρυσοχόου ἔργον ἐστίν. Ἐγὼ	δέ	φημι καὶ τοῦ σκίμποδος οὐδὲν
[2, 2]	προαρπάζει ἡ ἀκρασία. Ἐν οἴνῳ	δέ»	φησί, μὴ ἀνδρίζου, πολλοὺς γὰρ
[2, 7]	λόγων ἄνθρωπος κρίνεται. Ἐν συμποσίῳ	δέ»	φησί, μὴ ἐλέγξῃς τὸν πλησίον
[2, 2]	εἴη, μόνον αἰσχύνην φέρει. Ὀργὴ	δέ»	φησίν, μεγάλη γυνὴ μέθυσος» οἱονεὶ
[2, 3]	ἡ πᾶσα ἡμῖν κτῆσις, αὐταρκείας	δὲ	χάριν ἡ χρῆσις, ἣν καὶ
[2, 9]	ὑπὲρ ἄνθρωπον ἰδεῖν κατηξίωται. Ἡμῖν	δὲ	χρηστέον ἀκολούθως τῷ λόγῳ ἀφελεῖ
[2, 8]	τὸ μὲν γὰρ θηλυδριῶδες, τὸ	δὲ	χρίεσθαι τῷ μύρῳ καὶ λυσιτελεῖ
[2, 10]	περιττῇ μὲν ἐσθῆτι ἠμφιεσμένην, ἀλλοτρίῳ	δὲ	χρώματι γεγανωμένην· καὶ ἡ κίνησις
[2, 5]	ἐξαγόμενος ἐμφαίνει κοσμιότητα, μὴ ταύτῃ	δὲ	χωρῶν ἀκολασίαν ἐνδείκνυται. Ἁπλῶς γὰρ
[2, 10]	ταῦτά ἐστι τὸ τί» Περὶ	δὲ	ψιλῆς τῆς τροφῆς, τῆς τε
[2, 2]	καὶ ξηρὰ καὶ φωτοειδής, αὐγὴ	δὲ	ψυχὴ ξηρὰ σοφωτάτη καὶ ἀρίστη»
[2, 2]	σχολάζωμεν τοῖς νηφαλιωτέροις. Τὸ τηνίκα	δὲ	ψυχρότερον καὶ τὸ περιέχον παρὰ
[2, 5]	γὰρ ἀνθρωπίνου λογισμοῦ τεκμήριον, τὸ	δὲ	ὠμότητος ὑπόληψιν ἐνδείκνυται. Οὔτε γὰρ
[2, 7]	πάροινος ἐλευθερία παρανοεῖν δυναμένη· ὕπανδρον	δὲ	ὠνόμασεν, ἐπεὶ μείζων ὁ κίνδυνος
[2, 2]	τῆς αἰδοῦς τοὺς ὅρους. Χρὴ	δέ,	ὡς ἔνι μάλιστα, κατασβεννύναι πειρᾶσθαι
[2, 9]	γυναιξὶ δὲ ταλασίας ἐφαπτέον, πᾶσι	δὲ	ὡς ἔπος εἰπεῖν διαμαχητέον ἡμῖν
[2, 5]	τῆς προσόψεως ἡ σεμνότης· πάντας	δέ,	ὡς ἔπος εἰπεῖν, τοὺς ἀνοήτους
[2, 2]	ἑαυτὰς ἐπισπώμεναι τὰς ὄψεις. Ἀεὶ	δὲ	ὡς παρόντος τοῦ κυρίου κοσμίως
[2, 8]	μὲν ὡς μαθητὴν ἠλεημένον, δολερὸν	δὲ	ὡς προδότην ἔλαιον πεφαρμαγμένον. Τοῦτο
[2, 7]	ἐχθηλύνεσθαι καὶ τὸ ἐξυβρίζειν. Πρεσβῦται	δὲ	ὡς τέκνα ἀφορῶντες τοὺς νέους
[2, 2]	σου τότε λαλήσει σκολιά, κατακείσῃ	δὲ	ὥσπερ ἐν καρδίᾳ θαλάσσης καὶ
[2, 12]	γὰρ ἡ ἀληθινὴ εὐκοσμία. Τὰ	δὲ	ὦτα αὐταῖς παρὰ φύσιν μὴ
[2, 12]	τὸ εἰς ἀνθρώπους ἀναλίσκειν; Πόσῳ	δὲ	ὠφελιμώτερον τῶν ἀψύχων κοσμίων τὸ
[2, 11]	πως ἐγγὺς τὸ ὑποδεδέσθαι τῷ	δεδέσθαι.	Ἀσκητικώτατόν γέ τοι γυμνοῖς χρῆσθαι
[2, 12]	καθάπερ καὶπαρὰ τοῖς βαρβάροις φασὶν	δεδέσθαι	τοὺς κακούργους χρυσίῳ. Τούτους ἐζηλωκέναι
[2, 8]	μύρων τε καὶ θυμιαμάτων ὠφέλειαν,	δεδηλώκαμεν.	Εἰ δὲ καὶ λέγοιέν τινες,
[2, 10]	τῶν ἠλεημένων κόσμον τῆς ἐκκλησίας	δεδήλωκεν,	ἐν ᾗ ὁ ἄδολος Ἰησοῦς
[2, 10]	ἐν τῷ Περὶ ἐγκρατείας ἡμῖν	δεδήλωται.	Εἰ δὲ αὐτὸ τοῦτο, εἰ
[2, 8]	ταῦτα εἰς τὴν ἡμετέραν εὐχρηστίαν	δεδημιούργηται.	Εἰσακούσατέ μου» φησί, καὶ ὡς
[2, 10]	κοιλότης· οὐ γὰρ εἰς γένεσιν	δεδημιούργηται.	Ἐντεῦθεν συμφανὲς ἡμῖν ὁμολογουμένως παραιτεῖσθαι
[2, 10]	δὲ ἐπεὶ τὰ πρόβατα ἡμῖν	δεδημιούργηται,	μὴ κατὰ τὰ αὐτὰ τοῖς
[2, 1]	ἅτε ὑπ´ αὐτοῦ εὐτέλειαν ἀσκεῖν	δεδιδαγμένοι—	ἐπέδωκαν αὐτῷ ἰχθύος ὀπτοῦ μέρος·
[2, 3]	εἰς θραῦσιν διὰ τέχνης ἑτοιμοτέρᾳ	δεδιέναι	τε ἅμα καὶ πίνειν διδάσκουσα
[2, 1]	τροφαί. Ἀφεκτέον τοίνυν τούτων, οὐ	δεδιότας—	οὐ γάρ ἐστί τις ἐν
[2, 10]	Ταλάντατος μὲν οὗτος, ὀφθαλμοὺς ἀνθρώπων	δεδιὼς	μόνους, λήσειν δὲ τὸν θεὸν
[2, 7]	γέρας, λόγος δὲ ἀγαθὸν ἡλικίας	δεδοκιμασμένης.	Λάλησον, πρεσβύτερε, ἐν συμποσίῳ· πρέπει
[2, 8]	ἐφ´ ἡμᾶς· τὸ δὲ μύρον,	δεδολωμένον	ἔλαιον, ἐστὶν ὁ Ἰούδας ὁ
[2, 8]	ὁ αὐτὸς ὑποκριτὴς καὶ φίλημα	δεδολωμένον	ἔχων, ἄλλον παλαιὸν μιμούμενος ὑποκριτήν,
[2, 8]	ἡμᾶς αὐτὸς ὁ κύριος, ὅτι	δεδολωμένος	ὁ Ἰούδας ἐστίν, ὃς ἂν
[2, 8]	ὠφέλειαν δηλονότι, οὐκ εἰς ἡδυπάθειαν	δεδομένων	τῶν μύρων. Οὐ γὰρ περὶ
[2, 10]	τέως περὶ τὰς φιλοστόργους συμπλοκὰς	δεδονημέναι,	ἀποστραφεῖσαι, ἔνδον περὶ τὴν παιδοποιίαν
[2, 8]	ἐστὶ τῶν πεπιστευκότων εἰς τὸν	δεδοξασμένον,	αἱμάσσει δὲ καὶ κολάζει τοὺς
[2, 2]	ἁρπάζεταί σου τὸ ποτόν· σοὶ	δέδοται	καὶ ἀναμένει σε. Μὴ διαρραγῆναι
[2, 1]	ἀνοητότερον τὰς ὄψεις τοῖς προσοψήμασι	δεδουλωκέναι	συμμεταφερομένης αὐτοῖς, ὡς εἰπεῖν, τῆς
[2, 2]	πάθεσιν ἐπιθυμίᾳ τε καὶ θυμῷ	δεδουλωμένον.	Ὥστε ὅτῳ τρόπῳ Ἐλπήνωρ ἀστραγάλων
[2, 2]	βεβυθισμένον τὸ σῶμα ὥσπερ ναῦς	δέδυκεν	εἰς βυθὸν ἀκοσμίας ταῖς τοῦ
[2, 12]	ἀπωλείας, οὐ δαπάνης, ἐπέχει λόγον.	Δέδωκεν	γὰρ ὁ θεὸς οἶδ´ ὅτι
[2, 12]	Εἰ δὲ καὶ πάντα ὑμῖν	δεδώρηται	καὶ εἰ πάντα ὑμῖν συγκεχώρηται
[2, 1]	παντοδαπὰ ζωμῶν ἄνευ. Κἂν ὀπτοῦ	δέῃ	κρέως ἢ ἑφθοῦ, μεταδοτέον. Ἔχετέ
[2, 10]	τοίνυν οὐκ ἄλλου τινὸς ἕνεκα	δεηθῆναι	ὑφασμάτων τὸν ἄνθρωπον ἢ σκέπης
[2, 7]	καὶ ἡ ἐρυγή, οὐκ ἐξηχεῖν	δεήσει	τοὺς πλησίον τῷ ψόφῳ τῆς
[2, 7]	παροινίας ὥσπερ καὶ τὸ κώνειον	δεῖ·	ἄμφω γὰρ ὑποσύρουσιν εἰς θάνατον.
[2, 10]	ἀλληγορίᾳ σοφῇ τὴν εἰδωλολατρείαν διαβέβληκε·	δεῖ	γὰρ ὡς ἀληθῶς ἁγνὸν εἰδώλων
[2, 10]	ἡ τρυφὴ καὶ τὴν ὀνομασίαν.	Δεῖ	δὲ τὴν σκέπην, οἶμαι, αὐτὸ
[2, 2]	ὅτι μὲν σωφρονεῖν τὸν πίνοντα	δεῖ,	δι´ ὧν ἐδίδασκεν παρὰ τὰς
[2, 5]	ἡμεδαπῆς πολιτείας, πολλοῦ γε καὶ	δεῖ	ἡμῖν αὐτοῖς ἐπιτρέπειν γελωτοποιεῖν. Ἄτοπον
[2, 12]	δὲ περίεργοι εἰς ἃ μὴ	δεῖ.	Ἰδοὺ ὅλος ἀναπέπταται οὐρανός, καὶ
[2, 12]	τοι ἕξις ἐστὶν ἀρκουμένη οἷς	δεῖ	καὶ δι´ αὑτῆς ποριστικὴ τῶν
[2, 3]	εἶναι ταῖς ἐνστάσεσιν τοῦ Χριστιανοῦ	δεῖ,	κατὰ τὸ πρόσφορον οἰκειούμενα τῷ
[2, 5]	ταῦτα οὐκ ἀναιρεῖν ἐξ αὐτῶν	δεῖ,	μᾶλλον δὲ μέτρον αὐτοῖς καὶ
[2, 9]	βίου συνδιαιρεῖται χρόνον— πολλοῦ γε	δεῖ	μεθ´ ἡμέραν ἐπιτρέπειν καθεύδειν τοῖς
[2, 3]	ἄντικρυς νομοθετοῦντα, ὡς οὔτε ἀργυροῦν	δεῖ	πλοῦτον οὔτε χρυσοῦν» ἀσκεῖν ἔχειν,
[2, 5]	τὸ ἀνδρόγυνον ἦθος. Καὶ σκοπεῖν	δεῖ	πῶς ἐντεῦθεν ἡ παρρησία τὴν
[2, 5]	διακείμενον. Ἀλλ´ οὐδ´ ἔμπαλιν εἶναι	δεῖ	σκυθρωπόν, ἀλλὰ σύννουν· ἀποδέχομαι γὰρ
[2, 8]	καὶ τὸν στόμαχον. {Πολλοῦ τοίνυν	δεῖ	τοῖς ἄνθεσιν ἐπιψύχειν αὐτόν, ὁπότε
[2, 8]	ἀναθάλπειν τὴν ψυχρότητα. Πολλοῦ τοίνυν	δεῖ	τοῖς ἄνθεσιν ἐπιψύχειν αὐτόν, ὁπότε
[2, 5]	αὖ καὶ αὐτὸς ὃν μὲν	δεῖ	τρόπον ἐξαγόμενος ἐμφαίνει κοσμιότητα, μὴ
[2, 1]	ἀλλ´ οὐκ ἀγάπη τὸ δεῖπνον,	δεῖγμα	δὲ εὐνοίας κοινωνικῆς καὶ εὐμεταδότου.
[2, 10]	σφᾶς ἐπαισχῦναι αὐτῇ πόλει κατέφλεξαν,	δεῖγμα	ἐναργὲς τοῦτο, λαγνείας ἐπικάρπιον τὸ
[2, 10]	χιτὼν τὰ τῆς σοφίας ἄνθη	δεικνύει,	τὰς ποικίλας καὶ μὴ μαραινομένας
[2, 12]	ἔνδοθεν καὶ τὴν ἔσω γυναῖκα	δεικνύναι	καλήν· ἐν μόνῃ γὰρ τῇ
[2, 12]	ἀκουστὴν καὶ ἁγίων ἐπόπτην παρασκευάζουσιν	δεικνύντος	ὡς ἀληθῶς τοῦ λόγου τὸ
[2, 12]	τὸ ὡραῖον τῆς σωφροσύνης ἀξιέραστον	δεικνύουσα,	ὅταν οἱονεὶ φέγγος ἐπιλάμπῃ τῇ
[2, 10]	εὐτραφῆ τῶν σωμάτων γυμνούμενα φανερωτέραν	δείκνυσι	τὴν ἀκμήν, οὕτως καὶ τῶν
[2, 6]	ἐθνικὸν καὶ ἀπαίδευτον καὶ ἀσελγῆ	δείκνυσιν	αὐτόν, οὐχὶ δὲ ἴδιον καὶ
[2, 10]	ᾗ τὸ σεμνὸν οὐκ ἐμμάρτυρον	δείκνυται	ἐν αὐταῖς ἐκείναις ταῖς ὀξείαις
[2, 8]	τὴν αὑτοῦ δύναμιν, ὄψις αὐτῷ	δείκνυται	θεοειδὴς φωτὸς μεμορφωμένου ἐπὶ φλεγομένῳ
[2, 9]	ἄνεσιν. Διὸ καὶ παραλαμβάνεσθαί φημι	δεῖν	αὐτὸν οὐκ ἐπὶ ῥᾳθυμίᾳ, ἀλλ´
[2, 1]	ταύτην γὰρ τὴν ἀγάπην ἐκδέχεσθαι	δεῖν	ἐμφαίνει ἡ βρῶσις ἡ Χριστοῦ·
[2, 10]	ἀπεχόμενον. Ἀλλὰ τὸ μὲν μὴ	δεῖν	ἐξομοιοῦσθαι τοῖσδε τοῖς ζῴοις διὰ
[2, 2]	οἱ μὲν πλεῖστοι ἀνίεσθαί φασιν	δεῖν	παρὰ τοὺς πότους καὶ τὰ
[2, 2]	βρέξαι τὰ σιτία μόνον οἴεται	δεῖν	προσάγειν, ἵνα μακροτέραν κτησώμεθα τὴν
[2, 10]	Ἐντεῦθεν συμφανὲς ἡμῖν ὁμολογουμένως παραιτεῖσθαι	δεῖν	τὰς ἀρρενομιξίας καὶ τὰς ἀκάρπους
[2, 1]	ὅπως ποτὲ ἄρα παραγγέλλεται ἀποσχέσθαι	δεῖν	τούτων. Μιαρὰ δοκεῖ μοι καὶ
[2, 2]	τὸ μεθ´ ἡμέραν γίγνεται, ὡς	δεῖν	ὑποτρέφειν τὴν ἐκλείπουσαν ἔμφυτον ἀλέαν
[2, 2]	τοῦτον καλοῦσιν οἱ περὶ ταῦτα	δεινοί.	Καλὸν οὖν τὸ προκαταλήγειν διὰ
[2, 6]	πόρρωθεν διαβάλλων πρὸς τὴν ἀκολασίαν.	Δεινὸς	γὰρ ἀεὶ τὰς ῥίζας τῶν
[2, 8]	ἀναληφθεὶς μιᾶς ἔργον τὰ πάντα	δείξῃ	δυνάμεως, εἷς ὢν ἑνὸς ὄντος
[2, 1]	ἀπόστολος εὐλαβούμενος περὶ ἡμῶν τὰ	δεῖπνα	διακρίνει μὴ συναναμίγνυσθαι» φάσκων, εἴ
[2, 1]	ἀγάπη, μετὰ δὲ ἀγάπης τὰ	δεῖπνα	παραληπτέα. Ἀγαθὴ μὲν ἡ μέση
[2, 1]	εὐφροσύνῃ συναγωγὰς ἐγκαταλεγόμενοι καὶ αὐτοὶ	δειπνάριά	τε καὶ ἄριστα καὶ δοχὰς
[2, 1]	τολμῶσι καλεῖν ἀθύρῳ γλώττῃ κεχρημένοι	δειπνάριά	τινα κνίσης καὶ ζωμῶν ἀποπνέοντα,
[2, 1]	ὑπολήψεως, τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ θεοῦ	δειπναρίοις	ἐξωνεῖσθαι προσδοκήσαντες. Τὰς μὲν γὰρ
[2, 1]	πρὸς τοὺς ἀπηρυθριακότας καὶ τοῖς	δείπνοις	ἀφειδέστερον παραχρωμένους, τοὺς ἀκορέστους, οἷς
[2, 1]	δι´ ἀγάπην μὲν γινόμενον τὸ	δεῖπνον,	ἀλλ´ οὐκ ἀγάπη τὸ δεῖπνον,
[2, 1]	δεῖπνον, ἀλλ´ οὐκ ἀγάπη τὸ	δεῖπνον,	δεῖγμα δὲ εὐνοίας κοινωνικῆς καὶ
[2, 1]	ὁ δίκαιος» Ἀλλὰ γὰρ τὸ	δεῖπνον	ἔστω λιτὸν ἡμῖν καὶ εὔζωνον,
[2, 1]	ῥίπτεσθαι χαμαί. Κᾷτ´ οἴει με	δεῖπνον	ἡγεῖσθαι τὸ καταργούμενον; Ἐὰν γάρ»
[2, 1]	δέ· Ὅταν ποιῇς ἄριστον ἢ	δεῖπνον»	καὶ πάλιν· Ἀλλ´ ὅταν ποιῇς
[2, 1]	φαρύγων καὶ φοιτητῆς μανίας ἐπὶ	δεῖπνον	κατὰ τὸν κωμικόν. Ἔστι γὰρ»
[2, 1]	ἐπουράνιος εὐωχία, ἡ δὲ ἐπίγειος	δεῖπνον	κέκληται, ὡς ἐκ τῆς γραφῆς
[2, 1]	ἔτι τε· Ἄνθρωπός τις ἐποίησεν	δεῖπνον	μέγα καὶ ἐκάλεσεν πολλούς. ~Ἀλλ´
[2, 1]	ἀίδιον τροφήν. Ἀγάπη μὲν οὖν	δεῖπνον	οὐκ ἔστιν, ἡ δ´ ἑστίασις
[2, 1]	τοὺς πτωχούς» ἐφ´ ᾧ μάλιστα	δεῖπνον	ποιητέον, ἔτι τε· Ἄνθρωπός τις
[2, 1]	λέγει· Ἕκαστος γὰρ τὸ ἴδιον	δεῖπνον	προλαμβάνει ἐν τῷ φαγεῖν, καὶ
[2, 8]	ὅτι ἀλάβαστρον μύρου» παρὰ τὸ	δεῖπνον	τὸ ἅγιον κομίσασα ἡ γυνὴ
[2, 2]	Συνερχομένων ὑμῶν οὐκ ἔστι κυριακὸν	δεῖπνον	φαγεῖν. Ἐμοὶ δοκεῖ ὁ ἀκέφαλος
[2, 2]	σωφρονεῖν. Εἰς δὲ ἑσπέραν τοῦ	δείπνου	περὶ τὴν ὥραν οἴνῳ χρηστέον,
[2, 1]	τὰ πολλὰ τοῖς πολλοῖς τοῦ	δείπνου	χάριν. Οὐ γάρ που μεμαθήκασι
[2, 1]	καὶ κηρίων ἀμοίρους περιορατέον τοὺς	δειπνοῦντας	κατὰ λόγον. Τῶν γάρ τοι
[2, 7]	ἅμα ἐν τῷ αὐτῷ καὶ	δειπνοῦσι.	Πταρμὸς δὲ εἴ τῳ ἐπιγένοιτο,
[2, 1]	ὅθεν ἡ εὐπρόσωπος ἐρρύη τῶν	δείπνων	προσηγορία, ἀπὸ τῶν φαρύγων καὶ
[2, 3]	ἱκανωτάτης οὔσης ὑπεστρῶσθαι, ὥστε μὴ	δεῖσθαι	πορφυρίδων ἢ φοινικίδων, κατεγνῶσθαι ὅμως
[2, 10]	κατασκευὴν δοκιμάζομεν. ὡς γὰρ τὸ	δεῖσθαι	τῶν σκεπόντων κοινὸν ἑκατέροις, οὕτως
[2, 4]	ποιμέσιν ἀπονενεμήσθω, αὐλὸς δὲ ἀνθρώποις	δεισιδαίμοσιν	εἰς εἰδωλολατρείας σπεύδουσιν. Καὶ γὰρ
[2, 2]	τῷ ὄντι οἰκείως τῷ ὀνόματι	δειχθῶσιν	φιλότητες. Πῶς οἵεσθε πεπωκέναι τὸν
[2, 4]	Ἰησοῦν μηνύει, τῷ στοιχείῳ τῆς	δεκάδος	φανερούμενον. Ὡς δὲ ἁρμόδιον πρὶν
[2, 4]	καινόν. Καὶ μή τι τὸ	δεκάχορδον	ψαλτήριον τὸν λόγον τὸν Ἰησοῦν
[2, 4]	κυρίῳ ἐν κιθάρᾳ, ἐν ψαλτηρίῳ	δεκαχόρδῳ	ψάλατε αὐτῷ, ᾄσατε αὐτῷ ᾆσμα
[2, 8]	ἀλλὰ γὰρ τὸ τῆς ἀγάπης	δεκτὸν	ἀναφέρειν τὸν κύριον, τὴν πνευματικὴν
[2, 8]	ἡ δὲ ἐπιτήδευσις τῆς εὐωδίας	δέλεάρ	ἐστι ῥᾳθυμίας, πόρρωθεν εἰς λίχνον
[2, 1]	ἀνιόντων ἐπὶ τὸ τῆς δικαιοσύνης	δέλεαρ	τὴν ἀσωτίαν καὶ τὴν φιλαργυρίαν,
[2, 12]	γυναῖκας ὁ κόσμος ὁ χρυσοῦς	δελέατι	προσχρώμενος τοῦ ὄφεως τῷ σχήματι
[2, 5]	φερομένους. Τὸ γὰρ οὐκ ἔστι	δένδρον	καλὸν ποιοῦν καρπὸν σαπρὸν οὐδὲ
[2, 5]	ποιοῦν καρπὸν σαπρὸν οὐδὲ μὴν	δένδρον	σαπρὸν ποιοῦν καρπὸν καλόν» κἀνταῦθ´
[2, 3]	κεραμεοῦν εἴη τὸ χερνίβιον, οὐ	δέξεται	τὸ ἀπόνιμμα τῆς χειρός; οὐδὲ
[2, 10]	σου· παρέστη ἡ βασίλισσα ἐκ	δεξιῶν	σου ἐν ἱματισμῷ διαχρύσῳ καὶ
[2, 10]	Εἰ δὲ καὶ ἄλλο τι	δέοι	χρῶμα ζητεῖν, τὸ αὐτοφυὲς τῆς
[2, 8]	καὶ πρὸς τοῦτο τοῦ ἐλαίου	δεοίμεθα·	ἡ δὲ ἐπιτήδευσις τῆς εὐωδίας
[2, 12]	διὰ τί μὴ μεταδῶ τοῖς	δεομένοις;	Ὁ γὰρ τοιοῦτος τέλειος ὁ
[2, 9]	εἰδέναι, ὡς οὐ ψυχῆς τὸ	δεόμενον	ὕπνου ἐστίν— ἀεικίνητος γὰρ αὕτη—
[2, 2]	βοήθημα διὰ πλῆθος ἄλλης θεραπείας	δεόμενον.	Φυσικὸν μὲν οὖν καὶ νηφάλιον
[2, 11]	τῷ ἀλειπτῷ χρηστέον. Ἡλωμένων δὲ	δέονται	τῶν καττυμάτων αἱ ὁδεύουσαι. Πλὴν
[2, 4]	τὴν ἀνάστασιν ἐν ἠχοῦντι τῷ	δέρματι·	ἐν χορδαῖς καὶ ὀργάνῳ αἰνεῖτε
[2, 7]	ὁ κίνδυνος τῷ λῦσαι τὴν	δέσιν	τῆς συμβιώσεως πειρωμένῳ. Εἰ δὲ
[2, 12]	ἴσασι τὸ πλημμέλημα οἷόν ἐστι,	δεσμὰ	ἑαυταῖς περιθεῖσαι πλούσια μυρία, καθάπερ
[2, 12]	Ἐμοὶ γοῦν δοκοῦσιν ἑκουσίως περιπίπτουσαι	δεσμοῖς	αὐχεῖν ἐπὶ συμφοραῖς πλουσίαις. Ἴσως
[2, 3]	τοὺς μισθούς» φησίν, συνήγαγεν εἰς	δεσμὸν	τετρυπημένον. Οὗτός ἐστιν ὁ συνάγων
[2, 12]	γὰρ εἶπεν κἀκείνους Ὅμηρος τοὺς	δεσμούς.	Ἤδη δὲ τὰ φανερώτατα τοῦ
[2, 12]	καὶ ὁ ποιητικὸς μῦθος τοιούτους	δεσμοὺς	μοιχευομένῃ τῇ Ἀφροδίτῃ περιβεβλῆσθαι λέγει,
[2, 12]	δοκοῦσί μοι αἱ γυναῖκες τοὺς	δεσμώτας	τοὺς πλουσίους. Ἦ γὰρ οὐχὶ
[2, 10]	ἔτι καὶ τῶν ὑπὸ γαστέρα	δεσπόζειν	ἀρχικώτατον. Εἰ γὰρ οὐδὲ τὸν
[2, 10]	ἀπέφυγον ὥσπερ λυττῶντα καὶ ἄγριον	δεσπότην.	Ἀλλ´ ἐγκεκρίσθω δὴ ὁ γάμος
[2, 8]	τὸ μύρον, τούτῳ τετίμηκε τὸν	δεσπότην·	ἀμέλει καὶ τῷ κόσμῳ τοῦ
[2, 8]	κενοδοξίας. Ἀλλὰ καὶ πάθος ἐμφαίνει	δεσποτικὸν	μυστικῶς ταύτῃ νοοῦσι· ~τὸ ἔλαιον
[2, 8]	Ναὶ μὴν καὶ σύμβολόν ἐστι	δεσποτικοῦ	κατορθώματος, βαστάσαντος αὐτοῦ τῇ κεφαλῇ
[2, 1]	ὑγεινότεροι καὶ γενναιότεροι, ὡς οἰκέται	δεσποτῶν	καὶ γεωργοὶ κτητόρων· καὶ οὐ
[2, 3]	κύριος, καὶ πτωχοῖς δός, καὶ	δεῦρο	ἀκολούθει μοι· ἕπου τῷ θεῷ
[2, 4]	εὐχαριστίας καὶ ψαλμῳδίας γενέσθω φιλοφροσύνη,	δευτέρα	δὲ εἰς τὸν πλησίον διὰ
[2, 1]	δίχα πυρός, ἐπεὶ καὶ ἑτοιμότερα,	δεύτερα	δὲ τὰ εὐτελέστερα, ὡς προειρήκαμεν.
[2, 8]	ἡ τῶν ἄθλων δόσις ἦν,	δεύτερον	δὲ ὁ περιαγερμός, τρίτον ἡ
[2, 1]	φωνὴ πάλιν πρὸς αὐτὸν ἐκ	δευτέρου·	ἃ ὁ θεὸς ἐκαθάρισεν, σὺ
[2, 1]	ἀποταθεὶς ὁ ἀπόστολος, πάλιν ἐκ	δευτέρου	ἔρρηξεν φωνὴν ἀγανακτητικήν· Ὥστε, ἀδελφοί
[2, 7]	μετριάζειν νομοθετοῦσα ὧδέ πως· Μὴ	δευτερώσῃς	λόγον, ἐν προσευχῇ σου. Ποππυσμοὶ
[2, 10]	τὸ τηνικάδε, ὁπηνίκα ὁ καιρὸς	δέχεται	τὸν σπόρον. Πρὸς δὲ δὴ
[2, 1]	κατάληψιν τοῦ θεοῦ; ~Οἱ μὲν	δὴ	ἄλλοι ἄνθρωποι ζῶσιν, ἵνα ἐσθίωσιν,
[2, 10]	καθαρῷ καθαροῦ θέμις θιγγάνειν· μὴ	δὴ	ἅμα χιτῶνι ἀποδυομένῳ ἀποδυσώμεθα καὶ
[2, 8]	ἀνάτριψις ὠφελείας ἕνεκεν ἐπιτηδεύεται, ὡς	δὴ	ἀπὸ τῆς κεφαλῆς τοῖς πεπληρωμένοις
[2, 3]	σεμνότητα, τὰ ἔνδον ἄθλιοι. Τοῦτο	δὴ	διασαφῶν ἀκριβέστερον ἐπήγαγεν· Λοιπόν ἐστιν
[2, 10]	μοιχεύσεις, οὐ παιδοφθορήσεις» λέγων. Τὸ	δὴ	διάταγμα τοῦ λόγου παντὶ διατηρητέον
[2, 9]	σιτία καὶ συγκαίει μᾶλλον, ὃ	δὴ	διαφθείρειν τὴν τροφήν. {Αἱ δὲ
[2, 10]	ἀλυούσας πορφύρας κατὰ τὸ ποιητικὸν	δὴ	ἐκεῖνο ἔλλαβε πορφύρεος θάνατος» Διὰ
[2, 1]	ἔχουσα πλούσιον, τὴν αὐτάρκειαν, ἣ	δὴ	ἐφεστῶσα τῇ τροφῇ δικαίᾳ ποσότητι
[2, 10]	ἀσχολούμεναι συνεργοῦσι τῷ δημιουργῷ. Οὐ	δὴ	θέμις ἐργαζομένην τὴν φύσιν ἤδη
[2, 1]	νεοττιᾶς τῆς κλισίας προκύπτοντας, τὸ	δὴ	θρυλούμενον τοῦτο, ἵνα πλανωμένην λάβωσι
[2, 10]	ἄνδρες γυναικῶν γεγόνασι θηλύτεροι· οὐ	δὴ	καθυφεῖναι χρὴ τοῦ τόνου. Εἰ
[2, 10]	ἐπισυμβαίνει, φιλοψία, φιλοινία, φιλογυνία, καὶ	δὴ	καὶ ἀσωτία καὶ φιληδονία πᾶσα,
[2, 8]	πρὸς τὴν τελετὴν ὑπερκάονται. Οὐ	δὴ	κοινωνητέον οὐδ´ ὁπωστιοῦν δαίμοσιν, ἀλλ´
[2, 8]	θᾶττον παρέρχεται μετανοίᾳ τιμωρουμένη. Αὐτίκα	δὴ	μάλα καὶ διελέγχεται τὸ ἐφήμερον
[2, 10]	καὶ ἄγριον δεσπότην. Ἀλλ´ ἐγκεκρίσθω	δὴ	ὁ γάμος καὶ ἐγκατατετάχθω· πληθύνεσθαι»
[2, 10]	τοῦ περιέχοντος ἡ ἀμετρία. Εἰ	δὴ	οὗτός ἐστι τῆς ἐσθῆτος ὁ
[2, 3]	κύριος τῶν ὅλων, οὐκ ἀργυροῦν	δὴ	ποδονιπτῆρα περιφέρων ἀπ´ οὐρανοῦ. Καὶ
[2, 9]	εἰς ἀναισθησίαν καθέλκουσα. Ὕπνος γὰρ	δὴ	πολὺς οὔτε τοῖς σώμασιν οὔτε
[2, 2]	ἐπὶ τὰς ὀρέξεις γίνονται, ὡς	δὴ	προὖπτον αὐτῶν τὴν βλάβην ἐλέγχεσθαι
[2, 3]	κοινωνοῦμεν εὐκόλως αὐτῶν, ἀμείνω〉 Ἀμείνω	δὴ	τὰ χρήσιμα, βελτίω δὲ δήπουθεν
[2, 10]	δέχεται τὸν σπόρον. Πρὸς δὲ	δὴ	τὴν ἄλλην ἀκρασίαν ἄριστον μὲν
[2, 4]	τὰς πανηγύρεις {χορδαῖς} συγχρῆσθαι, ὡς	δὴ	τὸ ἔκλυτον αὐτῶν τοῦ φρονήματος
[2, 7]	τοῦ θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις. Εἰ	δὴ	τοῦτο ἐφυλάξαντο, πολλῷ μᾶλλον γαστριμαργίαν
[2, 2]	ἑστιώμενοι νηφαλίους πίνομεν φιλοτησίας, ἵνα	δὴ	τῷ ὄντι οἰκείως τῷ ὀνόματι
[2, 8]	γάμου τὰ τέκνα ἀμφοῖν, ἃ	δὴ	τῶν σαρκικῶν λειμώνων ὁ θεῖος
[2, 10]	ἀχυρμιάς, οὐδὲ τῶν κατεαγότων τούτων	δὴ	τῶν τὴν κιναιδίαν τὴν ἄφωνον
[2, 10]	κακοτεχνιῶν; Οὐχὶ εὖ μάλα ἐκεῖνο	δὴ	ὑποτοπητέον, τὸ μικρῷ πρόσθεν εἰρημένον
[2, 1]	ὄνῳ τὰ μάλιστα ἐοικώς, ὃν	δή	φησιν Ἀριστοτέλης μόνον τῶν ἄλλων
[2, 2]	δὲ γυναῖκες, τὸ εὔσχημον ἐπαναιρούμεναι	δῆθεν,	ὡς μὴ ταῖς πλατείαις κύλιξιν
[2, 1]	ἐπιβλαβεῖς ὀλισθαίνουσαν. Ἀντιφάνης δὲ ὁ	Δήλιος	ἰατρὸς καὶ μίαν τῶν νόσου
[2, 12]	φησίν, ἐποίησαν τῇ Βάαλ» κόσμια	δηλονότι·	καὶ ἐναργέστατα ἐπαπειλῶν καὶ ἐκδικήσω»
[2, 8]	ποιήσει μίγμα» ὡς εἰς ὠφέλειαν	δηλονότι,	οὐκ εἰς ἡδυπάθειαν δεδομένων τῶν
[2, 1]	καὶ γυναῖκας περιάγεσθαι; Ἀλλὰ κρατοῦντες	δηλονότι	τῶν ἡδονῶν κωλύομεν τὰς ἐπιθυμίας.
[2, 11]	καὶ αἰνίττεταί τι, ἐν ἄλλοις	δηλωθήσεται.	~Ὅτι οὐ χρὴ περὶ τοὺς
[2, 10]	τῷ Περὶ ἀναστάσεως διὰ πλειόνων	δηλωθήσεται,	χόρτος δὲ ὁ χυδαῖος ἀλληγορεῖται
[2, 1]	μεμαθήκασι τὸν θεὸν παρασκευάσαι τῷ	δημιουργήματι,	τῷ ἀνθρώπῳ λέγω, σῖτα καὶ
[2, 10]	ὄργανα, ὧν οὐκ ἐπῃσχύνθη τὴν	δημιουργίαν	ὁ θεός. Διψῶσα τοίνυν ἡ
[2, 10]	Θείας γέ τοι μοίρας τῆς	δημιουργικῆς	μεταλαβόντας σπέρμα οὐκ ἐκριπτέον οὐδὲ
[2, 8]	ἀπολαύοντας τῶν καλῶν δοξάζειν τὸν	δημιουργόν.	Ἡ χρῆσις δὲ αὐτῶν ἐπιβλαβής,
[2, 10]	τὴν παιδοποιίαν ἀσχολούμεναι συνεργοῦσι τῷ	δημιουργῷ.	Οὐ δὴ θέμις ἐργαζομένην τὴν
[2, 3]	καὶ ἄργυρος ἰδίᾳ τε καὶ	δημοσίᾳ	ἐστὶν ἐπίφθονον κτῆμα» τὴν χρείαν
[2, 10]	Καλὸς ὁ πῆχυς» Ἀλλ´ οὐ	δημόσιος»	καί· Κνῆμαι καλαί» Ἀλλὰ μόνου»
[2, 10]	λαγνεία κέκληται, τὸ λαϊκὸν καὶ	δημῶδες	καὶ ἄναγνον, τὸ περὶ τὰς
[2, 1]	καὶ τεθηπέναι τὰ παρατιθέμενα ταῖς	δημώδεσιν	ἑστιάσεσιν μετὰ τὴν ἐν λόγῳ
[2, 3]	δὴ τὰ χρήσιμα, βελτίω δὲ	δήπουθεν	τὰ εὐτελέστερα τῶν πλουσίων. Τὸ
[2, 10]	εἰργάσαντο ἐκφλέγουσαι τὰς ῥᾳθυμίας, καὶ	δῆτα	αὐτὰς περὶ τὰς μεμωρημένας ταύτας
[2, 8]	εἰκότως ἔτι ἀγαπῷμεν τὰ μύρα,	δι´	ἃ αἱ πολιαί, οἱ φεύγοντες
[2, 3]	φοινικίδων, κατεγνῶσθαι ὅμως τῆς εὐτελείας	δι´	ἀβελτερίαν ἀρχεκάκου τρυφῆς. Τίς ἡ
[2, 7]	προΐεσθαι ἡμᾶς ῥήματα. Εἰ γὰρ	δι´	ἀγάπην αἱ ἐπὶ τὰς ἑστιάσεις
[2, 1]	ὡς ἐκ τῆς γραφῆς ἀποδέδεικται,	δι´	ἀγάπην μὲν γινόμενον τὸ δεῖπνον,
[2, 10]	παρῄνεσεν. Ταύτῃ τοι ἀναφανδόν, οὐ	δι´	αἰνιγμάτων ἔτι, ὁ αὐτὸς ἀπηγόρευσεν
[2, 1]	οὐ περιγίνεται οὐδὲ ἡ σωφροσύνη	δι´	ἀκολασίας, οὕτως οὐδὲ ἡ τοῦ
[2, 2]	τετυφωμένον ποτόν. Πλαδώσης δὲ ὀρέξεως	δι´	ἀκρασίαν αἱ διαπόντιοι οἰνηγίαι, παραφρονούσης
[2, 8]	γὰρ καὶ τὰ μάλιστα μὲν	δι´	ἄνθρωπον γέγονε τὰ ἄνθη, ταῦτα
[2, 9]	ἡ τοῦ ὕπνου καταφορὰ θανάτῳ,	δι´	ἄνοιαν εἰς ἀναισθησίαν ὑποφερομένη, τῶν
[2, 3]	τις περιποιήσαιτο. Μάταιοι γὰρ οἱ	δι´	ἀπληστίαν ἐπ´ αὐτοῖς χαίροντες κειμηλίοις·
[2, 1]	Δαφνίους κίχλας χελιδονίους τε ἰσχάδας,	δι´	ἃς εἰς Ἑλλάδα πεντακοσίαις ἅμα
[2, 12]	ἐστὶν ἀρκουμένη οἷς δεῖ καὶ	δι´	αὑτῆς ποριστικὴ τῶν πρὸς τὸν
[2, 10]	ὁπηνίκα ἂν φῇ, τοῦτ´ ἔστι	δι´	αὐτοῦ τὸ πνεῦμα, σπήλαιον ὑαίνης
[2, 6]	ἐπ´ αὐτοῖς ὀνόματα καὶ ἡ	δι´	αὐτῶν ἐνέργεια αἰσχρά ἐστιν— μέλη
[2, 10]	προμηθούμενος γεωργεῖ, καὶ ὃ μὲν	δι´	ἑαυτόν, ὃ δὲ διὰ τὸν
[2, 12]	ὃ πρέπει γυναιξὶν ἐπαγγελλομέναις θεοσέβειαν,	δι´	ἔργων ἀγαθῶν σφᾶς αὐτὰς» κοσμουσῶν.
[2, 10]	τῆς στενοχωρίας τὸ πνεῦμα φερόμενον	δι´	εὐρυχώρων τῶν τέως μεμυκότων {ἀρτηριῶν}
[2, 4]	προτέρα μὲν ἡ εἰς θεὸν	δι´	εὐχαριστίας καὶ ψαλμῳδίας γενέσθω φιλοφροσύνη,
[2, 2]	οἵεσθε πεπωκέναι τὸν κύριον, ὁπηνίκα	δι´	ἡμᾶς ἄνθρωπος ἐγένετο; οὕτως ἀναισχύντως
[2, 8]	ὀσμὴν τῆς γνώσεως αὐτοῦ φανεροῦντι	δι´	ἡμῶν ἐν παντὶ τόπῳ· ὅτι
[2, 5]	τὴν ἀνελεύθερον παρρησίαν τῆς παροινίας,	δι´	ἣν κατακοιμίζεται μὲν ὁ λόγος
[2, 2]	ἡ δὲ σὰρξ τῷ λόγῳ,	δι´	ἣν ὁ λόγος γέγονεν σάρξ»
[2, 8]	λελυμέναι πενθοῦσα Ἱερουσαλὴμ ἡ καταλελειμμένη,	δι´	ἣν οἱ θρῆνοι οἱ προφητικοί.
[2, 2]	τὴν εἰκόνα τοῦ παραπτώματος ἔχοντες,	δι´	ἣν οἱ σκεπάσαντες τὴν ἀσχημοσύνην
[2, 2]	τῆς ψυχῆς ἐπιθεωρεῖται, ἡ ἁμαρτία,	δι´	ἣν οὐδὲ σωθήσεται ῥᾳδίως τὸ
[2, 10]	τῆς ἀγωγῆς τῆς κακῆς αἰτιατέον,	δι´	ἣν πολλάκις φαύλοις διαίταις ἐντρεφόμενοι
[2, 1]	ζωήν, μόνην κολακεύοντας τὴν κατάποσιν,	δι´	ἣν πολυτιμότεροι γεγόνασιν μάγειροι γεωργῶν.
[2, 10]	ἕδρα τῷ πέρατι τοῦ ἀπευθυσμένου,	δι´	ἧς ἀποπτύεται τὰ περιττώματα. Μόνον
[2, 10]	Δυσωπείτω δὲ ἡμᾶς ὁ παιδαγωγὸς	δι´	Ἰεζεκιὴλ βοῶν περιτέμνεσθε τὴν πορνείαν
[2, 12]	ὀφθαλμόν, τὸν λόγον τὸν διαφανῆ,	δι´	ὃν ἡ σὰρξ τιμία ὕδατι
[2, 1]	σῇ γνώσει ὁ ἀδελφὸς ἀσθενῶν,	δι´	ὃν Χριστὸς ἀπέθανεν. Οἱ δὲ
[2, 10]	δὲ αὐτὸ τὸ καλὸν προστρεπομένους,	δι´	ὀνόματος ὡραίου πάλιν εἰδωλολατροῦντας, πόρρω
[2, 12]	κοσμεῖσθαι προσήκει, ἀλλὰ τῷ λόγῳ,	δι´	οὗ μόνου καταφαίνεται τὸ χρυσίον.
[2, 10]	καὶ ἡ ἔνδεια τοῦ κόρου,	δι´	οὗ φλεγμαίνουσαι αἱ ἐπιθυμίαι σκιρτῶσι
[2, 8]	ἄνθος τέρπει βλεπόμενον, καὶ χρὴ	δι´	ὄψεως ἀπολαύοντας τῶν καλῶν δοξάζειν
[2, 8]	ἄλλως ὁ στέφανος περικείμενος καὶ	δι´	ὑγρότητά {τε} καὶ διὰ ψυχρότητα.
[2, 2]	μὲν σωφρονεῖν τὸν πίνοντα δεῖ,	δι´	ὧν ἐδίδασκεν παρὰ τὰς εὐωχίας
[2, 8]	σώματος πάντα ἡμῶν τὰ πονηρά,	δι´	ὧν ἐκεντούμεθα· αὐτὸς γὰρ τῷ
[2, 4]	καὶ χορδὰς τὰ νεῦρα αὐτοῦ,	δι´	ὧν ἐναρμόνιον εἴληφε τὴν τάσιν,
[2, 1]	Ὁ γὰρ ἐκείνων καθαρῶς ἀπολυθείς,	δι´	ὧν ἔτι χοῦς ἐστιν, τί
[2, 2]	ὕφους τοῦ σαρκικοῦ φιληδονίαις κατατετρημένα,	δι´	ὧν ἡ αἰσχύνη ἔνδοθεν τῆς
[2, 8]	οἱ πόδες αὐτοῦ οἱ ἀπόστολοι,	δι´	ὧν κηρυσσόμενος ἐπὶ τὰ πέρατα
[2, 8]	καθόδου τῆς παλαιᾶς, ὅπως ὁ	διὰ	βάτου τὸ πρῶτον ὀφθείς, ὁ
[2, 8]	κύριος συναλείφεται τῷ μύρῳ, ὡς	διὰ	Δαβὶδ μεμήνυται· Διὰ τοῦτο ἔχρισέν
[2, 10]	Κἂν ὁ λόγος τοῦτο ψάλλῃ	διὰ	Δαβὶδ περὶ τοῦ κυρίου λέγων·
[2, 1]	ἐστί τις ἐν αὐτοῖς δύναμις—	διὰ	δὲ τὴν συνείδησιν τὴν ἡμετέραν
[2, 10]	πάλιν ὁ παιδαγωγὸς αὐτοῖς ἀπειλεῖ	διὰ	Ἡσαΐου λέγων· Οὐαὶ οἱ ἐν
[2, 1]	ὡς οὐ ζησόμενοι; Τούτους ταλανίζει	διὰ	Ἡσαΐου τὸ ἅγιον πνεῦμα, ἠρέμα
[2, 8]	ψυχὴν διὰ τῶν αἰσθήσεων, οἱονεὶ	διὰ	θυρῶν ἀφρουρήτων. Εἰ γοῦν τῆς
[2, 12]	ἡ δὲ ἀρετὴ μόνη καὶ	διὰ	καλοῦ τοῦ σώματος καταφαίνεται καὶ
[2, 10]	σῶμα καὶ τρίτον τὰ ἐκτός,	διὰ	μὲν τὸ σῶμα τὰ ἐκτὸς
[2, 1]	τὴν χρῆσιν ὁ παιδαγωγὸς αὐτοὺς	διὰ	Μωσέως, αἰτίας προσάπτων, κεκρυμμένας μὲν
[2, 10]	λήψεται γόνιμον» Πάνυ γοῦν ἐμφανέστατα	διὰ	Μωυσέως ὁ λόγος παρήγγειλεν. Καὶ
[2, 12]	μὴ μετεχόντων καλλωπισμοῦ μηδὲ εἰδωλολατρούντων	διὰ	παραπετάσματος εὐπρεποῦς. Πάνυ γοῦν θαυμασίως
[2, 10]	ὡς ἐν τῷ Περὶ ἀναστάσεως	διὰ	πλειόνων δηλωθήσεται, χόρτος δὲ ὁ
[2, 1]	ἐξόν. Ὡς δὲ ἡ δικαιοσύνη	διὰ	πλεονεξίας οὐ περιγίνεται οὐδὲ ἡ
[2, 2]	τοῦτο, μὴ λάθῃ τὸ βοήθημα	διὰ	πλῆθος ἄλλης θεραπείας δεόμενον. Φυσικὸν
[2, 10]	τὰς τέτταρας καὶ εἴκοσι χιλιάδας	διὰ	πορνείαν ἀπωσμένας, τὰ δὲ παθήματα
[2, 12]	καὶ θνητός, ὃς εἶδεν φρόνησιν»	διὰ	Σολομῶντος τὸ πνεῦμα λέγει〉 κρεῖσσον
[2, 10]	καὶ κοκκοβαφὲς καὶ ἄλλα μυρία	διὰ	σπουδῆς βάμματα ἐπινενόηται ταῖς ἐξώλοις
[2, 5]	ἢ μειδιῶντας φαίνεσθαι, μὴ συνήδεσθαι	διὰ	συμπάθειαν δοκῶμεν, εἰ δὲ ἐπὶ
[2, 8]	τὰς τρίχας πολιώτεραι θᾶττον γίνονται	διὰ	τὰ ἀρώματα ξηραντικὰ ὄντα. Διὸ
[2, 10]	καὶ ὑφεῖναι χρὴ τοῦ τόνου	διὰ	τὰς γυναῖκας, λείαν τὴν ἐσθῆτα
[2, 3]	τὰ κοσμικά, ὑπερηφάνως δὲ ζῶντες	διὰ	τὰς τρυφάς. Χρὴ δὲ προειληφέναι
[2, 10]	δὴ ἐκεῖνο ἔλλαβε πορφύρεος θάνατος»	Διὰ	ταύτην γοῦν τὴν πορφύραν ἡ
[2, 3]	ἐφ´ ὑέλῳ κενοδοξία εἰς θραῦσιν	διὰ	τέχνης ἑτοιμοτέρᾳ δεδιέναι τε ἅμα
[2, 7]	πῶς οὐ λογικῶς ἀναστρεπτέον; οὐδὲ	διὰ	τὴν ἀγάπην ἀπορητέον. Εἰ γὰρ
[2, 8]	προσηγορίαν τοῦ στεφάνου, κινδύνου δὲ	διὰ	τὴν ἄκανθαν· οὐδὲ γὰρ ἀναιμωτεὶ
[2, 5]	ὑπούλων συμβέβηκεν τῆς ὑποκρίσεως ἀπογυμνούμενα	διὰ	τὴν ἀνελεύθερον παρρησίαν τῆς παροινίας,
[2, 12]	τῆς δὲ ἐπαφήσεως τὸ ἐπισφαλὲς	διὰ	τὴν ἄνοιαν οὐ κατανενοηκότα. Τοιοῦτο
[2, 10]	γὰρ καὶ πλεονεκτεῖ τὸ θῆλυ	διὰ	τὴν ἀσθένειαν, τὸ ἔθος τῆς
[2, 1]	ἁγίαν οὖσαν καὶ τῶν δαιμονίων	διὰ	τὴν βδελυρίαν, οἷς ἐπικατωνόμασται, μυσαττομένους,
[2, 9]	ὡς πλείονα χρόνον τοῦ ζῆν	διὰ	τὴν ἐγρήγορσιν μεταλαμβάνειν— ὁ γὰρ
[2, 1]	τοὺς τοιούτους ὑσὶν ἢ κυσὶν	διὰ	τὴν λαβρότητα μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις
[2, 9]	εἰς ἀχανὲς καταπιπτόντων τῶν σωμάτων	διὰ	τὴν μαλακίαν τῶν στρωμάτων· Οὐδὲ
[2, 8]	πίστεώς ἐστιν τύπος, ζωῆς μὲν	διὰ	τὴν οὐσίαν τοῦ ξύλου, εὐφροσύνης
[2, 9]	ἐπιστρεφομένοις τοῖς εὐναζομένοις ἐν αὐτοῖς	διὰ	τὴν παρ´ ἑκάτερα τοῦ σώματος
[2, 8]	ἐν ὑπομοναῖς, τῆς παλαιᾶς ἐκείνης	διὰ	τὴν πίστιν τὴν νέαν λελυμένης
[2, 8]	οὐσίαν τοῦ ξύλου, εὐφροσύνης δὲ	διὰ	τὴν προσηγορίαν τοῦ στεφάνου, κινδύνου
[2, 8]	ἀχάριστον ὑπηρεσίαν κατεχρήσαντο, ἀφεκτέον αὐτῶν	διὰ	τὴν συνείδησιν» Ἀοχλήτου δὲ ἀμεριμνίας
[2, 1]	κελεύει ἡμῖν ἐσθίειν μηδὲν ἀνακρίνουσιν	διὰ	τὴν συνείδησιν» ὁμοίως δὲ καὶ
[2, 12]	ἀμήχανον πάντας σωφρονεῖν, ἀλλὰ καὶ	διὰ	τὴν τῶν ἀναγκαίων χρείαν τὰ
[2, 2]	ῥιγοῦν, τοῦ δὲ ἄλλου καιροῦ	διὰ	τὴν τῶν ἐντοσθιδίων θεραπείαν. Ὡς
[2, 1]	οἷς ἐπικατωνόμασται, μυσαττομένους, καὶ προσέτι	διὰ	τὴν τῶν ὀλισθηρῶς τὰ πολλὰ
[2, 2]	μὲν ἐν θεραπείας μέρει προσφέρεσθαι	διὰ	τὴν ὑγείαν μόνην, τοὺς δὲ
[2, 2]	καὶ μὴ ὡς ὕδωρ ἐπεγχεῖσθαι	διὰ	τὴν φιλοινίαν· ἄμφω μὲν γὰρ
[2, 8]	ὑπὲρ πᾶν ὄνομα ἐπηρμένῳ περιάψαντες	διὰ	τῆς ἀειθαλοῦς ἀκάνθης. Τὸ διάδημα
[2, 8]	τὸ πρῶτον ὀφθείς, ὁ λόγος,	διὰ	τῆς ἀκάνθης ὕστερον ἀναληφθεὶς μιᾶς
[2, 1]	ἵνα πλανωμένην λάβωσι τὴν ἀτμίδα	διὰ	τῆς ἀναπνοῆς; Πῶς δὲ οὐκ
[2, 2]	πολλή» τὸ ἄσωστον τῆς μέθης	διὰ	τῆς ἀσωτίας αἰνιξάμενος. Εἰ γὰρ
[2, 8]	ποτε ἀκάρπους, τοὺς περικειμένους αὐτῷ	διὰ	τῆς ἐκκλησίας, ἧς ἐστιν κεφαλή·
[2, 4]	δευτέρα δὲ εἰς τὸν πλησίον	διὰ	τῆς ὁμιλίας τῆς σεμνῆς· Ὁ
[2, 10]	δεῖν ἐξομοιοῦσθαι τοῖσδε τοῖς ζῴοις	διὰ	τῆς προκειμένης ἀπαγορεύσεως ὁμολογουμένως τὸν
[2, 9]	διόπερ ἀεὶ τὸν θεὸν ἐννοουμένη	διὰ	τῆς συνεχοῦς προσομιλήσεως ἐγκαταλέγουσα τῷ
[2, 10]	ἑπομένους τῇ φύσει αὐτῇ ἀπαγορευούσῃ	διὰ	τῆς τῶν μορίων κατασκευῆς, οὐκ
[2, 7]	χαριέντως τὰ προσόντα αὐτῷ χρηστὰ	διὰ	τῆς τῶν φαύλων, ἃ μὴ
[2, 12]	δὲ μᾶλλον ἀγαπητικόν· πάρεστί μοι,	διὰ	τί μὴ μεταδῶ τοῖς δεομένοις;
[2, 12]	μὴ χρησώμεθα; καὶ πάρεστί μοι,	διὰ	τί μὴ τρυφήσω; καὶ τίσιν
[2, 12]	πάρεστί μοι καὶ πλεονάζει μοι,	διὰ	τί μὴ τρυφήσω; οὐκ ἀνθρώπινον
[2, 12]	ὅ τι κατέδειξεν ὁ θεός,	διὰ	τί μὴ χρησώμεθα; καὶ πάρεστί
[2, 2]	οἱονεὶ χόλος θεοῦ οἰνομάχλη γυνή.	Διὰ	τί; Ὅτι ἀσχημοσύνην αὐτῆς οὐ
[2, 2]	Μὴ πίνετε οἶνον ἐπὶ μέθῃ.	Διὰ	τί, πεύσῃ; Ὅτι» φησί, τὸ
[2, 1]	ἀνατροπὰς στομάχων, ἐκπορνευούσης τῆς γεύσεως	διά	τινος κακοδαίμονος τέχνης τῆς ὀψαρτυτικῆς
[2, 10]	πορφυρευταὶ καὶ αὐτὰ τὰ κογχύλια	διὰ	τὸ αἷμα τούτων ἐξανθεῖν τὴν
[2, 2]	τῶν αὐλῶν ἀπορρῖψαι τὸ ἐπιτερπὲς	διὰ	τὸ ἀπρεπὲς τῆς ὄψεως— ὡς
[2, 2]	λόγῳ τῷ ὀρθῷ χειμῶνος μὲν	διὰ	τὸ κρύος πίνειν μέχρι τοῦ
[2, 11]	κονίποδας αὐτὰ ἐκάλουν οἱ Ἀττικοί,	διὰ	τὸ πελάζειν μοι δοκεῖν τῇ
[2, 10]	μὲν δι´ ἑαυτόν, ὃ δὲ	διὰ	τὸν θεὸν φυτουργεῖ· Πληθύνεσθε» γὰρ
[2, 8]	καὶ τὴν μετὰ τοῦ κηρύγματος	διὰ	τὸν κύριον θλῖψιν ἐν ὑπομοναῖς,
[2, 2]	δεινοί. Καλὸν οὖν τὸ προκαταλήγειν	διὰ	τὸν ὄλισθον. ~Ἀρτώριος δέ τις
[2, 2]	ἄγγος ἐγχεομένου, ἠχοῦντος τοῦ λαιμοῦ	διὰ	τὸν ῥοώδη καταβροχθισμόν, αἰσχρόν, καὶ
[2, 2]	πέπονθεν τῆς τοῦ ὑποκειμένου καταλήψεως	διὰ	τὸν σάλον ἀκριβῶς ἐφικέσθαι μὴ
[2, 2]	ὀλίγῳ χρῶ» τῷ Τιμοθέῳ ὑδροποτοῦντι,	διὰ	τὸν στόμαχόν σου» φησὶν ὁ
[2, 10]	τε καὶ θηλείᾳ προσπέφυκεν ὑαίνῃ	διὰ	τὸν ὑπερβάλλοντα πασχητιασμόν· ἀλληλίζει γὰρ
[2, 2]	τρυφὴν κἀνταῦθα τὸ ἅγιον πνεῦμα	διὰ	τοῦ Ἀμὼς ἐκφωνῆσαν· Οἱ πίνοντες
[2, 10]	Τοιαύτην ἄλλην τὸν κύριον ἐσθῆτα	διὰ	τοῦ Δαβὶδ ἠμφίεσεν τὸ πνεῦμα
[2, 8]	ποιεῖν· καὶ ἡ τῶν ποδῶν	διὰ	τοῦ λίπους τῶν ἀναθερμαινόντων ἢ
[2, 7]	ἐπίνοια γὰρ καὶ αὐτὴ διδασκαλικὴ	διὰ	τοῦ μὴ προσόντος κυροῦσα τὸ
[2, 1]	ὀρέξεις αὐταρκείᾳ περιορίζονται. ~Ἰουδαίοις δὲ	διὰ	τοῦ νόμου οἰκονομικώτατα καταγγέλλεται ἡ
[2, 6]	ἁμαρτημάτων ἐκκόπτειν, τὸ οὐ μοιχεύσεις»	διὰ	τοῦ οὐκ ἐπιθυμήσεις» καρπὸς γὰρ
[2, 12]	ἀλήθεια. Ἐντεῦθεν ὀνειδίζων ὁ λόγος	διὰ	τοῦ προφήτου τοὺς Ἑβραίους· Ἀργυρᾶ
[2, 7]	ἀλλήλους εὔνοιαν σύνιμεν, πῶς ἔχθρας	διὰ	τοῦ σκώπτειν σκαλεύομεν; Σιωπᾶν δὲ
[2, 12]	πεπλασμέναι δὲ πλουσίως. Ταύταις προφητεύει	διὰ	τοῦ Σοφονίου τὸ πνεῦμα· Καὶ
[2, 2]	προὖπτον αὐτῶν τὴν βλάβην ἐλέγχεσθαι	διὰ	τοῦ σώματος, πεπαινομένων θᾶττον ἢ
[2, 8]	ἀλληγοροῦνται κυρίου, περὶ ὧν καὶ	διὰ	τοῦ ψαλμῳδοῦ προθεσπίζει τὸ πνεῦμα·
[2, 2]	ὁ πάροινος, ἐπαισχυνθήσεται τῇ μέθῃ	διὰ	τοὺς κατοπτεύοντας. Ὀπαὶ γὰρ ἁμαρτωλοῦ
[2, 8]	ἐπισπένδουσα τῷ κυρίῳ μετανοίας δάκρυα.	Διὰ	τοῦτο ἀφέωνται αὐτῆς αἱ ἁμαρτίαι»
[2, 4]	ἣ τοῖς κρουομένοις ἐπηχεῖ χείλεσιν.	Διὰ	τοῦτο ἐπεφώνησεν τῇ ἀνθρωπότητι πᾶσα
[2, 10]	κατέχεσθαι τῇ ἐπιθυμίᾳ καὶ ὀργᾶν.	Διὰ	τοῦτο ἐπικυήσεις γίνονται αὐτοῖς. Ἀπέχεσθαι
[2, 8]	μύρῳ, ὡς διὰ Δαβὶδ μεμήνυται·	Διὰ	τοῦτο ἔχρισέν σε ὁ θεός,
[2, 6]	αὐτῶν ἐνέργεια, αἴσχους καὶ ὀνείδους	διὰ	τοῦτο καὶ κολάσεως ἀξία· μόνον
[2, 3]	ἀπειροκαλίαν ἐξ αὐθεντείας κυριακῆς ἐξοριστέαν;	Διὰ	τοῦτο καί· Πώλησόν σου τὰ
[2, 10]	εὔτονον ὑπομονὴν ὤμους ἀφρόνων» καλοῦσα.	Διὰ	τοῦτό τοι ἀπόστησον ἀπὸ τῶν
[2, 8]	ὡς κακοῦργον, ἀνέστεψεν ὡς βασιλέα.	Διὰ	τοῦτό τοι εἰς ὃν οὐκ
[2, 2]	καὶ στρόφος μετὰ ἀνδρὸς ἀπλήστου.	Διὰ	τοῦτό τοι καὶ ἡ τοῦ
[2, 12]	γῇ τε καὶ ὕδατι ἔκρυψεν.	Διὰ	τοῦτό τοι μύρμηκες χρυσωρυχοῦσι, καὶ
[2, 8]	κάθοδον αὐτῇ διδόντες εἰς ψυχὴν	διὰ	τῶν αἰσθήσεων, οἱονεὶ διὰ θυρῶν
[2, 7]	δὲ καὶ συριγμοὶ καὶ οἱ	διὰ	τῶν δακτύλων ψόφοι τῶν οἰκετῶν
[2, 10]	θέλω παρέχειν τὰς σώφρονας τοῖς	διὰ	τῶν ἐπαίνων θηρωμένοις τὰ ἐπίψογα,
[2, 5]	γελοίων λόγος {τοῖος} ἀκροάσεως ἄξιος,	διὰ	τῶν ὀνομάτων αὐτῶν ἐπὶ τὰ
[2, 2]	τῷ λόγῳ τὸν φιλοπότην ἀποφαίνεται,	διὰ	τῶν ὀφθαλμῶν τῶν πελιδνῶν, ὃ
[2, 4]	τὸ ἔκλυτον αὐτῶν τοῦ φρονήματος	διὰ	τῶν τοιούτων ἐπανίστασθαι ῥυθμῶν. Ἔστω
[2, 12]	προμηθεῖται ἐξισοῦσα τὰς πλεονεξίας καὶ	διὰ	τῶν τυχόντων τὴν ἀπὸ τῶν
[2, 8]	καὶ δι´ ὑγρότητά {τε} καὶ	διὰ	ψυχρότητα. Ταύτῃ καὶ οἱ ἰατροὶ
[2, 6]	τῆς ἀσχημοσύνης ἐφιέναι ἡμῖν, πόρρωθεν	διαβάλλων	πρὸς τὴν ἀκολασίαν. Δεινὸς γὰρ
[2, 9]	αὕτη— ἀλλὰ τὸ σῶμα ἀναπαύλαις	διαβασταζόμενον	παρίεται, μὴ ἐνεργούσης ἔτι σωματικῶς
[2, 10]	τροφὴν ἀλληγορίᾳ σοφῇ τὴν εἰδωλολατρείαν	διαβέβληκε·	δεῖ γὰρ ὡς ἀληθῶς ἁγνὸν
[2, 6]	τὴν ἀδεᾶ τῶν ὀνομάτων χρῆσιν	διαβέβληκεν,	τὴν ἀδεᾶ τῆς ἀκολασίας ἐπιμιξίαν
[2, 8]	μύρου τὴν ὠφέλειαν εἰς λοιδορίαν	διαβεβληκότας.	Τίμα δὲ ἰατρὸν πρὸς χρείαν
[2, 5]	μειρακίοις καὶ γυναιξὶν ὄλισθος εἰς	διαβολὰς	ὁ γέλως ἐστίν. Τὸ δὲ
[2, 7]	γενέσθαι μάρτυς ἄδικος» οὔτε εἰς	διαβολὰς	οὔτε εἰς βλασφημίας, ἀλλ´ οὐδ´
[2, 7]	δὲ μὴ ὕπανδροι, ἐσχάτη ταύταις	διαβολὴ	εἰς ἀνδρῶν παρεῖναι συμπόσιον καὶ
[2, 8]	τὸ χρειῶδες, ἤθους ἐστὶν ἑταιρικοῦ	διαβολὴ	καὶ φάρμακον ἐρεθισμῶν. Διαφέρει δὲ
[2, 10]	τῆς ἀληθείας πρὸς τῷ καὶ	διαβολὴν	τοῦ ἤθους ἐξανθεῖν· οὔτε γὰρ
[2, 7]	φαύλων, ἃ μὴ πρόσεστιν αὐτῷ,	διαβολῆς·	ἐπίνοια γὰρ καὶ αὐτὴ διδασκαλικὴ
[2, 8]	τῶν τοιούτων ἀκανθῶν καὶ τὸν	διάβολον	καταργήσας εἰκότως ἐπευχόμενος εἴρηκεν· Ποῦ
[2, 10]	τὸ δὲ περιττὸν ἐκ τοῦ	διαβόλου	μεμήνυκεν ἡ γραφή. Σαφηνίζει δὲ
[2, 7]	μὴ οὐχὶ ἀφαιρεῖν. Οἱ δὲ	διαγλύφοντες	τοὺς ὀδόντας αἱμάσσοντες τὰ οὖλα
[2, 10]	ἱματισμῷ ἐνδόξῳ καὶ ἐν τρυφῇ	διάγοντες	ἐν τοῖς βασιλείοις εἰσί» τοῖς
[2, 8]	τοῦτο αὐτῷ ὑψουμένῳ μεμαρτυρήκασι, τὸ	διάδημα	τῆς δικαιοσύνης τῷ ὑπὲρ πᾶν
[2, 8]	διὰ τῆς ἀειθαλοῦς ἀκάνθης. Τὸ	διάδημα	τοῦτο τοῖς ἐπιβουλεύουσι πολέμιον ἐκώλυσεν
[2, 10]	τὰς σαρκὸς ἡδονὰς δίκαιον εἰς	διαδοχὰς	γνησίας. Νόμιμα γὰρ ταῦτα μόνα
[2, 1]	τὸ καταργούμενον; Ἐὰν γάρ» φησί,	διαδῶ	τὰ ὑπάρχοντά μου, ἀγάπην δὲ
[2, 3]	ἑξῆς ἀκόλουθα καὶ σύμφωνα τῇ	διαθέσει	τῇ μιᾷ φαίνεσθαι ποιοῦντα. Ἃ
[2, 10]	ὅλην τοῦ σώματος εἶναι φανερὰν	διάθεσιν.	~Παραιτητέον δὲ τῆς ἐσθῆτος καὶ
[2, 10]	γημαμένη δὲ ἥ γε σώφρων	διαιρεῖται	τὸν βίον καὶ πρὸς θεὸν
[2, 10]	ποικίλης. ~Αὐτὸς γοῦν ὁ κύριος	διαιρῶν	τὰς ὑποθήκας εἴς τε ψυχὴν
[2, 1]	οὕτως οὐδὲ ἡ τοῦ χριστιανοῦ	δίαιτα	ἡδυπαθείᾳ περικτᾶται· πόρρω γάρ ἐστι
[2, 1]	ἡ δὲ ὑπερβλύζουσα τὴν αὐτάρκειαν	δίαιτα	τὸν ἄνθρωπον κακοῖ, νωθῆ μὲν
[2, 10]	αἰτιατέον, δι´ ἣν πολλάκις φαύλοις	διαίταις	ἐντρεφόμενοι ἄνδρες γυναικῶν γεγόνασι θηλύτεροι·
[2, 1]	κενοδοξίᾳ ποικίλῃ τὸ σῶφρον τῆς	διαίτης	ἐξομνυμένων καὶ τὰς διαποντίους πολυπραγμονούντων
[2, 5]	νῦν, τὸν ἐναντίως τῷ μωρῷ	διακείμενον.	Ἀλλ´ οὐδ´ ἔμπαλιν εἶναι δεῖ
[2, 2]	Τίνι ἀηδεῖς λέσχαι; Τίνι συντρίμματα	διακενῆς;	Ὁρᾶτε ὅλον διερρωγότα τὸν φίλοινον,
[2, 7]	καταλείψαντας τὸν λόγον τοῦ θεοῦ	διακονεῖν	τραπέζαις. Εἰ δὴ τοῦτο ἐφυλάξαντο,
[2, 3]	βαστάσασα, οὐδὲ μὴν ὁ λύχνος	διακονήσει	τὸ φῶς, ὅτι κεραμέως, οὐ
[2, 10]	μέχρι τινὸς κοῖλόν ἐστιν εἰς	διακονίαν	κνηστιώντων μορίων, ἀποτυφλοῦται δὲ ἐντεῦθεν
[2, 3]	καὶ χρυσᾶ, τὰ μὲν εἰς	διακονίαν	τροφῆς, τὰ δὲ καὶ εἰς
[2, 7]	Ὕβριν δὲ ἔφαμεν μέθης εἶναι	διάκονον.	Οὐκ ἐκ μόνων δὲ τῶν
[2, 1]	εἰπεῖν, τῆς ἀκρασίας πρὸς τῶν	διακόνων.	Πῶς δὲ οὐκ ἀχρεῖον τὸ
[2, 1]	εὐλαβούμενος περὶ ἡμῶν τὰ δεῖπνα	διακρίνει	μὴ συναναμίγνυσθαι» φάσκων, εἴ τις
[2, 11]	εὔθετον, ἔνθα μὴ ἀνάγκη τις	διακωλύοι.	Εἰ δὲ μὴ ὁδεύοιμεν, ἀλλὰ
[2, 6]	λογοποιία· οἷον τὸ περὶ μοιχείας	διαλέγεσθαι	ἢ παιδεραστίας καὶ τὰ παραπλήσια.
[2, 7]	ἐν ὀλίγοις. Ἄμφω δὲ οἱ	διαλεγόμενοι	τὸ φθέγμα τὸ σφῶν τῇ
[2, 7]	κἀν τῷ κατάρχεσθαι κἀν τοῖς	διαλείμμασι,	καὶ τὸ προκαταλήγειν δὲ καὶ
[2, 10]	τοῦ ἐγρηγορέναι μελέτης προσλαμβάνουσα. ~Τίνα	διαληπτέον	περὶ παιδοποιίας. Συνουσίας δὲ τὸν
[2, 1]	ἀλλὰ ἡ περὶ τῆς ἀκρασίας	διάληψις	κενή. Ὁ γάρ τοι θεὸς
[2, 12]	{Β. Εἶτα τί; {Α. Διόπας,	διάλιθον,	πλάστρα, μολόχιον, βότρυς, χλίδωνα, περόνας,
[2, 11]	οὖν ἐατέον τὰς ἐπιχρύσους καὶ	διαλίθους	τῶν σανδαλίων ματαιοτεχνίας καὶ κρηπῖδας
[2, 9]	πᾶσι δὲ ὡς ἔπος εἰπεῖν	διαμαχητέον	ἡμῖν πρὸς τὸν ὕπνον ἠρέμα
[2, 1]	ἡδονή, ὑπὲρ δὲ τῆς ἐνταῦθα	διαμονῆς,	ἣν ὁ λόγος εἰς ἀφθαρσίαν
[2, 10]	ὃ δὲ τῆς τοῦ παντὸς	διαμονῆς	προμηθούμενος γεωργεῖ, καὶ ὃ μὲν
[2, 8]	τοιούτοις ἄνθεσι χαίτην πυκάζεσθαι κωμαστικήν,	διανθιζομένους	τὴν χλόην. Ἐμψύχει γὰρ χαίτην
[2, 1]	τοῦ σώματος ἀγωγῆς ἐπὶ τὴν	διάνοιαν	ἀχθεὶς ὑπὸ τοῦ λόγου τὴν
[2, 10]	ἡ γραφή. Σαφηνίζει δὲ τὴν	διάνοιαν	ἡ ἐπιφερομένη λέξις. Μὴ γὰρ
[2, 7]	αὐτοῖς τῆς πίστεως ἐκριπίζει τὴν	διάνοιαν,	συνεργεῖ δὲ αὐτοῖς τὸ ἄστατον
[2, 3]	τὰ ἐνοικίδια τὴν αὐτὴν ἔχειν	διάνοιαν	τοὺς τοῦ ὁμοίου θεωρητικούς; ὧν
[2, 9]	κατέχωσαν ὄμμα φαντασιῶν μυρίων τῆς	διανοίας	ἐμπιμπλαμένης. Αἰτία δὲ ἡ περιττὴ
[2, 5]	Πάντων γὰρ τῶν λόγων ἀπὸ	διανοίας	καὶ ἤθους ῥεόντων οὐχ οἷόν
[2, 5]	καλόν» κἀνταῦθ´ ἂν〉 ἁρμόσαι· καρπὸς	διανοίας	ὁ λόγος ἐστίν. Εἰ τοίνυν
[2, 10]	ταῦτα καὶ διαφανῆ ἔλεγχός ἐστι	διανοίας	οὐκ ἐρρωμένης, ὀλίγῳ παραπετάσματι τὴν
[2, 4]	μάλιστα ἐλαύνοντας τῆς ἐρρωμένης ἡμῶν	διανοίας	τὰς ὑγρὰς ὄντως ἁρμονίας, αἳ
[2, 8]	τοῦ ἀλείμματος τοῦ βασιλικοῦ, μὴ	διαπασμάτων	καὶ μύρων, ἀεὶ δὲ τῷ
[2, 10]	τινα πτερῶν, ὀλίγῳ δ´ ὕστερον	διαπνεῖ	κατὰ τὴν χειμέριον ἀπειλήν, καθάπερ
[2, 2]	δὲ ὀρέξεως δι´ ἀκρασίαν αἱ	διαπόντιοι	οἰνηγίαι, παραφρονούσης καὶ πρὸ τῆς
[2, 1]	τῆς διαίτης ἐξομνυμένων καὶ τὰς	διαποντίους	πολυπραγμονούντων ἐδωδάς. Κἀμοὶ μὲν ἔλεος
[2, 10]	ὁ ἄδολος Ἰησοῦς ὡς χρυσὸς	διαπρέπει»	καὶ οἱ κροσσοί, οἱ ἐκλεκτοί,
[2, 2]	ἄγριαι καὶ φλεγμαίνουσαι ἐπιθυμίαι καὶ	διάπυρον	ἦθος ἐκκαίεται, προπετεῖς τε οἱ
[2, 3]	αὐτοῖς ἐγχέαι τις θερμοῦ κράματος,	διαπυρουμένων	τῶν σκευῶν ἐπώδυνος ἡ λῆψις,
[2, 2]	ἔχοντας στεφάνους ὥσπερ τοὺς ἀμφορεῖς,	διαπυτίζοντας	ἀλλήλοις τὸν ἄκρατον φιλοτησίας ὀνόματι,
[2, 2]	δέδοται καὶ ἀναμένει σε. Μὴ	διαρραγῆναι	σπουδάσῃς, χανδὸν ἑλκύσας· πίμπλαταί σου
[2, 10]	περὶ τὴν ἐπίτασιν τῆς ὁμιλίας	διαρρηγνύμενα·	ναὶ μὴν καὶ ἀχλὺν περισκεδάννυσι
[2, 12]	τῇ γραφῇ ἀντᾴδετε, βοώσης ἐκείνης	διαρρήδην·	Ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τῶν
[2, 10]	ἐπιμνηστέον, τῷ μακαρίῳ πειθομένοις ἀποστόλῳ,	διαρρήδην	λέγοντι· Πορνεία δὲ καὶ ἀκαθαρσία
[2, 10]	κροκωτοφοροῦσαι καὶ κεκαλλωπισμέναι; Παραινεῖ δὲ	διαρρήδην	ὁ παιδαγωγός· Ἐν περιβολῇ ἱματίου
[2, 3]	τὰ ἔνδον ἄθλιοι. Τοῦτο δὴ	διασαφῶν	ἀκριβέστερον ἐπήγαγεν· Λοιπόν ἐστιν ἵνα
[2, 8]	τῷ βίῳ χρείαν, φέρε κἀνταῦθα	διαστειλώμεθα,	τὸ χρειῶδες αἱρούμενοι. Εἰσὶ γάρ
[2, 1]	μὲν χεῖρα μετὰ τάξεως ἐκ	διαστημάτων	ἐκτατέον. Παραφυλακτέον γὰρ καὶ τὸ
[2, 10]	οὐ παιδοφθορήσεις» λέγων. Τὸ δὴ	διάταγμα	τοῦ λόγου παντὶ διατηρητέον σθένει,
[2, 2]	ἐμοὶ δοκεῖν, καὶ τὸν λάρυγγα	διατείνουσαι	περὶ τὴν κατάποσιν βροχθίζουσιν, οἷον
[2, 12]	λόγῳ καὶ ὦτα εἰς αἴσθησιν	διατετρημένα	θείων ἀκουστὴν καὶ ἁγίων ἐπόπτην
[2, 2]	τὰ μὲν γλίσχρα τῶν περιττωμάτων	διατήκει	θερμότητι, τοὺς δὲ δριμεῖς καὶ
[2, 1]	ῥῆμά σου τοὺς σοὶ πιστεύοντας	διατηρεῖ·	οὐ γὰρ ἐπ´ ἄρτῳ ζήσεται
[2, 2]	μέχρις οὗ τὸν λογισμὸν ἄσειστον	διατηρήσωσιν	καὶ τὴν μνήμην ἐνεργὸν καὶ
[2, 10]	δὴ διάταγμα τοῦ λόγου παντὶ	διατηρητέον	σθένει, καὶ οὐδὲν οὐδαμῶς παρανομητέον,
[2, 7]	καὶ τῆς πορνείας, ἐξ ὧν	διατηροῦντες	ἑαυτοὺς εὖ πράξετε» Φυλάττεσθαι δὲ
[2, 1]	φυλάττουσιν, τὸ εὔσχημον τοῦ προσώπου	διατηροῦσιν	ἀδιάστροφον, οὐκ ἀσχημονοῦσιν οὐδὲ περὶ
[2, 1]	συνελόντι εἰπεῖν τὰ ἄλογα ζῷα	διατρέφων	εἷς ἐστιν, ὁ θεός· λείπει
[2, 12]	ἡ γραφὴ κέκληκέν που, τὸν	διαυγῆ	καὶ καθαρὸν Ἰησοῦν, τὸν ἐν
[2, 12]	ἐστι τεθηπέναι. Ἐπὶ γὰρ τὰ	διαυγῆ	τῶν λιθιδίων καὶ τὰς ἰδιαζούσας
[2, 12]	φιλήμων ἐν Συνεφήβῳ προσεῖπεν, ἱμάτια	διαφαίνοντα	καὶ πέδην τινὰ χρυσῆν. ~Τί
[2, 12]	ἐπόπτην ὀφθαλμόν, τὸν λόγον τὸν	διαφανῆ,	δι´ ὃν ἡ σὰρξ τιμία
[2, 10]	τὰ γὰρ περιττὰ ταῦτα καὶ	διαφανῆ	ἔλεγχός ἐστι διανοίας οὐκ ἐρρωμένης,
[2, 2]	τοῦ ἑνὸς φαντάζεται τὴν οὐσίαν·	διαφέρει	δ´ οὐθὲν ἢ τὴν ὄψιν
[2, 8]	ἑταιρικοῦ διαβολὴ καὶ φάρμακον ἐρεθισμῶν.	Διαφέρει	δὲ ὅλως τὸ μυραλοιφεῖν τοῦ
[2, 10]	θεὸς τρέφει αὐτούς. Οὐχ ὑμεῖς	διαφέρετε	τῶν πτηνῶν; Καὶ ταῦτα μὲν
[2, 9]	καὶ συγκαίει μᾶλλον, ὃ δὴ	διαφθείρειν	τὴν τροφήν. {Αἱ δὲ ἐπικυλίσεις
[2, 2]	αὐτὸς αὑτὸν ἐξοκείλας εἰς ἡδονὰς	διαφθείρῃ.	~Εἰκότως οὖν καὶ ὁ ἀπόστολος
[2, 10]	τὸν ἔνοικον αὐτοῖς, τὸν λόγον,	διαφθείροντας	καὶ μιαίνοντας τὸ ὅσον ἐφ´
[2, 4]	τῆς Καρικῆς αἱ ποικίλαι φαρμακεῖαι	διαφθείρουσιν	τοὺς τρόπους ἀκολάστῳ καὶ κακοτέχνῳ
[2, 8]	Τούτων δὲ τῶν μύρων ἄπειροι	διαφοραί,	βρένθιον καὶ μετάλλιον καὶ βασίλειον
[2, 12]	ἄν, ἐὰν χωρὶς προσπαθείας καὶ	διαφορᾶς	χρώμεθα αὐτοῖς. Εἰ δὲ ἀμήχανον
[2, 10]	αὐτῆς καθάπερ στήμονας τὰ νεῦρα	διαφορούμενα	καὶ περὶ τὴν ἐπίτασιν τῆς
[2, 5]	ἄρα τι αὐτοὶ εἰς τὸ	διαχέαι	ἡμᾶς χαριεντίσαιντο, οὔτε μὴν πρὸς
[2, 2]	ὡς μὴ ταῖς πλατείαις κύλιξιν	διαχέουσαι	τὰ χείλη περιρραγεῖς γένωνται πλατυνομένου
[2, 10]	ἐκ δεξιῶν σου ἐν ἱματισμῷ	διαχρύσῳ	καὶ κροσσωτοῖς χρυσοῖς περιβεβλημένη» οὐκ
[2, 2]	τοὺς δὲ ἐπ´ ἀνέσει καὶ	διαχύσει.	Οἶνος γὰρ πρῶτον μὲν αὐτὸν
[2, 8]	ἕνεκα, ἔσθ´ ὅπῃ δὲ καὶ	διαχύσεως	σώφρονος, οὐκ ἀποβλητέον τὴν ἀπὸ
[2, 5]	ὀργάνου, κόσμιος ἄνεσις μειδίαμα κέκληται—	διάχυσις	οὕτως ἀνακλᾶται κατὰ πρόσωπον— σωφρονούντων
[2, 4]	τούτου τὴν λειτουργίαν τὴν θεϊκὴν	διαχωρίζον	ψάλλει τὸ πνεῦμα αἰνεῖτε αὐτὸν
[2, 8]	ἣν οἱ θρῆνοι οἱ προφητικοί.	Διδάξει	δὲ ἡμᾶς αὐτὸς ὁ κύριος,
[2, 8]	ἀλειφόμενοι οἱ πόδες θεϊκὴν αἰνίττονται	διδασκαλίαν	ἐπὶ τὰ πέρατα τῆς γῆς
[2, 10]	σῶμα τοῦ ἐνδύματος. Καὶ τῆς	διδασκαλίας	ἐναργὲς ὑπόδειγμα ἐπιφέρει. Κατανοήσατε τοὺς
[2, 8]	δὲ τοῦτο σύμβολον εἶναι τῆς	διδασκαλίας	τῆς κυριακῆς καὶ τοῦ πάθους
[2, 7]	διαβολῆς· ἐπίνοια γὰρ καὶ αὐτὴ	διδασκαλικὴ	διὰ τοῦ μὴ προσόντος κυροῦσα
[2, 8]	γὰρ τοῦ παιδαγωγικοῦ τύπου τὸ	διδασκαλικὸν	εἶδος παρεισάγων, αὖθις οὖν ἐπὶ
[2, 8]	ὁ Ἰούδας φιλήματι προὔδωκε τὸν	διδάσκαλον·	γέγονεν ὁ αὐτὸς ὑποκριτὴς καὶ
[2, 10]	ἐστὶ τῇ φύσει, ἣν χρὴ	διδάσκαλον	ἐπιγραφομένους τὰς σοφὰς τοῦ καιροῦ
[2, 4]	ἀπόστολος πάλιν· ἐν πάσῃ σοφίᾳ	διδάσκοντες	καὶ νουθετοῦντες ἑαυτοὺς ψαλμοῖς, ὕμνοις,
[2, 3]	δεδιέναι τε ἅμα καὶ πίνειν	διδάσκουσα	περιοριστέα τῆς εὐνομίας ἡμῶν· κλιντῆρες
[2, 3]	σβεννύναι δὲ τὸ δίψος εὐκόλως	διδάσκων·	σκοπὸν γὰρ τὴν χρείαν ἐτίθετο,
[2, 8]	ἣν ἐφυγαδεύσαμεν ἀκολασίαν, κάθοδον αὐτῇ	διδόντες	εἰς ψυχὴν διὰ τῶν αἰσθήσεων,
[2, 12]	καὶ ἔργα οἰκουρίας. Ὁ γὰρ	διδοὺς	πτωχῷ δανείζει θεῷ» καὶ χεῖρες
[2, 6]	σωφρονεῖν ἀσκεῖν ἐστι λαγνείας καρτερεῖν.	Διειλήφαμεν	δὲ βαθυτέρω λόγῳ ὡς ἄρα
[2, 9]	μεταδόσει τῶν ἀπολαύσεων καὶ τῇ	διεκδρομῇ	τῆς ἡμέρας ἐπὶ τὸν ὕπνον
[2, 9]	Ἄλυες δὲ〉 καὶ νυσταγμοὶ καὶ	διεκτάσεις	καὶ χάσμαι δυσαρεστίαι ψυχῆς εἰσιν
[2, 1]	ἀμετρία περὶ τὰς τροφὰς μάλιστα	διελέγχεται.	Ἡ γοῦν ὀψοφαγία οὐδὲν ἕτερόν
[2, 8]	τιμωρουμένη. Αὐτίκα δὴ μάλα καὶ	διελέγχεται	τὸ ἐφήμερον αὐτῶν· ἄμφω γὰρ
[2, 2]	δὲ ἐκ τοῦ οἴνου ἑωλοκρασίαν	διελέγχουσα	ἀκόλαστον οἶνος» φησὶν καὶ ὑβριστικὸν
[2, 12]	αὐτὰς τοῦ κωμικοῦ τὰς λέξεις	διελεγχούσας	ἀκριβῶς τὸ φορτικὸν ὑμῶν τῆς
[2, 10]	λόγῳ τὸ πολυτελὲς τῆς ἐσθῆτος	διελέγχωμεν	ἐπιλέγοντες, τρίχες ἐστὲ προβάτων, κἂν
[2, 7]	οὐχὶ δὲ τραγικῶν δίκην προσωπείων	διελκομένῳ	καὶ κεχηνότι. Πταρμοῦ δὲ τὸ
[2, 1]	ποιήσας λαῷ, ἐναντίον τοῦ κυρίου	διεμέρισεν	εἰς πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ
[2, 7]	πνεύματος ἀπειλὴν ἐναποσβεστέον οἰκονομοῦντα τὴν	διέξοδον,	ὡς καὶ λαθεῖν πειρᾶσθαι, ἤν
[2, 2]	καὶ πορνοκόπος πτωχεύσει καὶ ἐνδύσεται	διερρηγμένα	πᾶς ὑπνώδης. Ὑπνώδης γὰρ πᾶς
[2, 2]	Τίνι συντρίμματα διακενῆς; Ὁρᾶτε ὅλον	διερρωγότα	τὸν φίλοινον, ὃς παρορᾷ μὲν
[2, 2]	κατοπτεύοντας. Ὀπαὶ γὰρ ἁμαρτωλοῦ τὰ	διερρωγότα	τοῦ ὕφους τοῦ σαρκικοῦ φιληδονίαις
[2, 2]	μέθης βαπτιζόμενος εἰς ὕπνον. Καὶ	διερρωγότα,	φησίν, ἐνδύσεται ὁ πάροινος, ἐπαισχυνθήσεται
[2, 4]	ὁ ψάλλων χορός, αὐτό σοι	διηγήσεται	τὸ πνεῦμα. Ἡ αἴνεσις αὐτοῦ
[2, 10]	γοῦν ἦν τις» ὁ κύριος	διηγούμενος	λέγει, πλούσιος σφόδρα, ὃς ἐνεδιδύσκετο
[2, 10]	καὶ εἰς τοὺς ἄλλους Ἴωνας	διικνεῖτο,	οὓς Ὅμηρος ἐκθηλύνων ἑλκεσιπέπλους» καλεῖ.
[2, 1]	τε καὶ ὑγεία καὶ ἰσχὺς	δικαία,	οὐχὶ δὲ ἄδικος ἢ σφαλερὰ
[2, 1]	ἣ δὴ ἐφεστῶσα τῇ τροφῇ	δικαίᾳ	ποσότητι μεμετρημένῃ σωτηρίως τὸ σῶμα
[2, 1]	τῷ θεῷ» ὡς εἶναι τὴν	δικαίαν	τροφὴν εὐχαριστίαν· ~καὶ ὅ γε
[2, 4]	βασιλέα εὐχάριστον τῷ θεῷ. Ἀγαλλιᾶσθε,	δίκαιοι,	ἐν τῷ κυρίῳ, τοῖς εὐθέσι
[2, 3]	σπουδάζειν ἔτι περὶ τούτων πάνυ	δίκαιον,	ἃ καὶ ἐξ ἀγορᾶς τῷ
[2, 4]	μῶμος οὐκ ἔστιν, Ἑβραῖον μιμήσῃ	δίκαιον	βασιλέα εὐχάριστον τῷ θεῷ. Ἀγαλλιᾶσθε,
[2, 10]	μόνης καρποῦσθαι τὰς σαρκὸς ἡδονὰς	δίκαιον	εἰς διαδοχὰς γνησίας. Νόμιμα γὰρ
[2, 8]	φιλάνθρωπον θεὸν ἐπιγνώσονται κύριον καὶ	δίκαιον·	ὅτι αὐτοὶ παρεπίκραναν ἐπιδείξασθαι τὸν
[2, 10]	ζωὴν αὐτοῦ. Οὔκουν ἀφροδισίων ἡττᾶσθαι	δίκαιον	οὐδὲ μὴν κεχηνέναι περὶ τὰς
[2, 1]	γὰρ ἐπ´ ἄρτῳ ζήσεται ὁ	δίκαιος»	Ἀλλὰ γὰρ τὸ δεῖπνον ἔστω
[2, 1]	εἰς ἐπίγνωσιν γεγονότες τοῦ θεοῦ.	Δίκαιος	γάρ» φησίν, ἐσθίων ἐμπίμπλαται τῇ
[2, 12]	εὐσέβεια. Καλὸς ἄρα ἄνθρωπος ὁ	δίκαιος	καὶ σώφρων καὶ συλλήβδην ὁ
[2, 9]	φύσιν ἐστίν. Λὼτ δὲ ὁ	δίκαιος—	παραπέμπομαι γὰρ νῦν τῆς παλιγγενεσίου
[2, 1]	ἃ ἐξόν. Ὡς δὲ ἡ	δικαιοσύνη	διὰ πλεονεξίας οὐ περιγίνεται οὐδὲ
[2, 1]	τὸ ἐφήμερον ἄριστον νοηθῇ, ἀλλὰ	δικαιοσύνη	καὶ εἰρήνη καὶ χαρὰ ἐν
[2, 12]	εἶναι συμβέβηκεν. Ἀνθρώπου δὲ ἀρετὴ	δικαιοσύνη	καὶ σωφροσύνη καὶ ἀνδρεία καὶ
[2, 12]	ἀπερίττως· μήτηρ δὲ αὐτῶν ἡ	δικαιοσύνη,	τιθηνὴ δὲ ἡ αὐτάρκεια. Αὕτη
[2, 12]	ἑτοιμότης ἐπιφαινέσθω καὶ ἡ πρὸς	δικαιοσύνην	ὁδοιπορία. Καθετῆρες δὲ καὶ περιδέραια
[2, 1]	ὕδατος ἀνιόντων ἐπὶ τὸ τῆς	δικαιοσύνης	δέλεαρ τὴν ἀσωτίαν καὶ τὴν
[2, 7]	τῇ φωνῇ, ὡς ἔπος εἰπεῖν,	δικαιοσύνης	μεταδοτέον τούς τε ἀκαιροβόας καὶ
[2, 8]	ὑψουμένῳ μεμαρτυρήκασι, τὸ διάδημα τῆς	δικαιοσύνης	τῷ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα ἐπηρμένῳ
[2, 6]	μερῶν· οὐδὲ γὰρ ἠνέσχετο τοῦ	δικαίου	τὴν γύμνωσιν αἰσχρὰν οὖσαν ἐπιδεῖν
[2, 10]	αἰδῶ ποτε, ἐπεὶ οὐδέποτε τῷ	δικαίῳ	σωφροσύνην ἀποδύσασθαι θέμις. Ἰδοὺ γὰρ
[2, 3]	οὐρανῷ πιπράσκεται καὶ πιπράσκεται νομίσματι	δικαίῳ,	τῷ λόγῳ τῷ ἀφθάρτῳ, τῷ
[2, 6]	τε ἐκ τοῦ λόγου σου	δικαιωθήσῃ»	φησίν, καὶ ἐκ τοῦ λόγου
[2, 6]	ὀφθαλμῶν παιδαγωγήσεις; Αἱ μετὰ τῶν	δικαίων	συναναστροφαὶ προλαμβάνουσαι καὶ προεμφράττουσαι τὰ
[2, 3]	~Εἰ γάρ τοι γεωργοῦσιν ἡμῖν	δικέλλης	ἐστὶν χρεία καὶ ἀρότρου, μάκελλαν
[2, 1]	ἐκτείνειν οὐκ ἀπογευομένων, ἀλλ´ ἀφαρπαζόντων	δίκην	ἀμέτρως καὶ ἀσχημόνως ἐμφορουμένους; Ἔστι
[2, 6]	πολυλογίας οὐκ ἐκφεύξῃ» φησίν, ἁμαρτίαν·	δίκην	ἄρα ὑφέξει ἡ γλωσσαργία· ἔστι
[2, 10]	Τὴν δὲ ἐπὶ τῇ ὕβρει	δίκην	γνωριοῦσιν ὑμῖν οἱ εἰς τὰ
[2, 8]	εἰκόνα τοῦ θεοῦ τὴν ζῶσαν	δίκην	εἰδώλων τῶν νεκρῶν καταστεπτέον. Ὁ
[2, 10]	τῶν πτερῶν νεοφυΐα νεαρᾶς ἐσθῆτος	δίκην	ἐξανθεῖ βαφήν τινα πτερῶν, ὀλίγῳ
[2, 10]	ἐνεργείᾳ τοῦ περιπατεῖν γινόμενον, καλλύντρου	δίκην	ἐπισυρομένης τῆς ἐσθῆτος τὰς ἐπιπολαίους
[2, 10]	ἀγορᾶς ἥκοντα ἑωθινὸν ἀλεκτρυόνος ὀχεύειν	δίκην,	ὁπηνίκα εὐχῆς καὶ ἀναγνώσεως καὶ
[2, 1]	ἀχρεῖον καὶ οὐκ ἀνθρώπειον βοσκημάτων	δίκην	πιαινομένων θανάτῳ τρέφεσθαι, κάτω βλέποντας
[2, 7]	τῷ στόματι, οὐχὶ δὲ τραγικῶν	δίκην	προσωπείων διελκομένῳ καὶ κεχηνότι. Πταρμοῦ
[2, 2]	ἐκ τοῦ οἴνου ἀναθυμιάσεσιν νεφέλης	δίκην	σωματοποιουμένη. Οὐ πολυπραγμονητέον τοίνυν τὸν
[2, 10]	θηλαζομένη· ἔχει γὰρ τὴν ὑστέραν	δικρόαν.	Καὶ οὐχὶ τὸ κένωμα μόνον
[2, 8]	διὰ τὰ ἀρώματα ξηραντικὰ ὄντα.	Διὸ	καὶ αὐχμηρότεροι φαίνονται οἱ μυριζόμενοι·
[2, 7]	πυκνότερον, μηδὲ ἔσθιε μετ´ αὐτῆς.	Διὸ	καὶ ἐπιφέρει· Μηδὲ συμβολὰς ποίει
[2, 8]	πάμπολυ τῆς ὀδωδῆς ἀφίησι ῥεῦμα·	διὸ	καὶ θᾶττον μαραίνεται. ~Ἀλλ´ οὐδὲ
[2, 10]	μόριόν τι τοῦτο ἐπινενόηκεν περιττόν.	Διὸ	καὶ μέχρι τινὸς κοῖλόν ἐστιν
[2, 10]	πρὸς μῖξιν ἀφροδισίων τοῖς νέοις.	Διὸ	καὶ μὴ εἰς πέτρας τε
[2, 12]	τὸ κάλλος καὶ τὸ αἶσχος.	Διὸ	καὶ μόνος ὁ σπουδαῖος καλὸς
[2, 10]	πρόσεστι τῷ ἡττωμένῳ αἰσχρᾶς ἡδονῆς·	διὸ	καὶ πάντως ὁ πορνεύων ἀπέθανεν
[2, 9]	παντελῆ τὸν ὕπνον, ἀλλὰ ἄνεσιν.	Διὸ	καὶ παραλαμβάνεσθαί φημι δεῖν αὐτὸν
[2, 8]	ἐπιθυμίας τὸ ἀκόρεστον τῆς εὐωδίας·	διὸ	καὶ πολλῆς τινος ἀπειροκαλίας ἀποπνέουσιν.
[2, 10]	τῷ λόγῳ αἰσχρὰν ἡδονὴν οἰκειώσεται·	διὸ	καὶ τῆς ἐσθῆτος τὸ χρειῶδες
[2, 10]	ἀπασχολοῦσα ἡδυπάθεια ἀπάγει τῆς ἀληθείας·	διὸ	καί φησι παγκάλως· Ταῦτα δὲ
[2, 2]	ἐρεθισμῷ καὶ παντὶ πτώματι πληθύνει.	Διὸ	οἱ μὲν πλεῖστοι ἀνίεσθαί φασιν
[2, 1]	τῆς συνηθείας ὡς συμφορὰν ὑποπτεύομεν.	Διὸ	παραιτητέον τὴν λιχνείαν ὀλίγων τινῶν
[2, 1]	ἀλλ´ εἰς μετάδοσιν κοινωνικὴν ἐπιτήδειος.	Διὸ	παραφυλακτέον τῶν βρωμάτων ἃ μὴ
[2, 9]	ὄφελος καθεύδοντος ὥσπερ οὐδὲ τεθνεῶτος.	Διὸ	πολλάκις καὶ τῆς νυκτὸς ἀνεγερτέον
[2, 8]	δυνηθῆναι τὴν πυρώδη ἀναθυμίασιν ἡσυχῇ	διοδεύουσαν	εὐρώστως ἀναθάλπειν τὴν ψυχρότητα. Πολλοῦ
[2, 7]	ἔριδες καὶ μάχαι καὶ ἔχθραι	διοιδαίνουσιν.	Ὕβριν δὲ ἔφαμεν μέθης εἶναι
[2, 2]	καθέξει καὶ τὰ μόρια ἐφέξει	διοιδοῦντα	καὶ κατακοιμίσει τὸν ἐρεθισμὸν τῆς
[2, 10]	σῶμα τὰ ἐκτὸς πορίζεσθαι συμβουλεύει,	διοικεῖν	δὲ τὸ σῶμα τῇ ψυχῇ,
[2, 1]	ποσότητι μεμετρημένῃ σωτηρίως τὸ σῶμα	διοικοῦσα	καὶ τοῖς πλησίον ἀπένειμέν τι
[2, 10]	οὐδὲν γὰρ τῆς ἱστουργούσης Πηνελόπης	διοίσομεν,	μεθ´ ἡμέραν μὲν τὰ σωφροσύνης
[2, 9]	κενοδοξίας ἐστὶ κυνικῆς καθάπερ τὸν	Διομήδη	ἐπιτηδεύειν εὕδειν, ὑπὸ δ´ ἔστρωται
[2, 12]	τούτων. {Β. Εἶτα τί; {Α.	Διόπας,	διάλιθον, πλάστρα, μολόχιον, βότρυς, χλίδωνα,
[2, 9]	δὲ ὄλεθρος τὸ ἀτρεμῆσαι αὐτήν·	διόπερ	ἀεὶ τὸν θεὸν ἐννοουμένη διὰ
[2, 9]	γαστέρων τε στενοχωρουμένων βορβορυγμοὶ τὸ	διορατικὸν	τῆς ψυχῆς κατέχωσαν ὄμμα φαντασιῶν
[2, 2]	φασι ποιητῶν παῖδες πρὸς τοῦ	Διὸς	τὸν Ἥφαιστον οὐρανόθεν ἐρρίφθαι χαμαί.
[2, 7]	λάλησον, εἰ χρεία σου, μόλις	δὶς	ἐπερωτηθεὶς κεφαλαίωσον λόγον ἐν ὀλίγοις.
[2, 1]	Συρακουσσίων τραπεζῶν πλήρης, οὐδαμῶς ἤρεσεν,	δὶς	τῆς ἡμέρας ἐμπιμπλάμενον ζῆν καὶ
[2, 4]	ἡμῶν ἡ παρὰ πότον φιλοφροσύνη	διττὴ	κατὰ τὸν νόμον· εἰ γὰρ
[2, 2]	τὸ αἷμα αὐτοῦ σωτηρίᾳ κίρναται.	Διττὸν	δὲ τὸ αἷμα τοῦ κυρίου·
[2, 2]	Ἀμὼς ἐκφωνῆσαν· Οἱ πίνοντες τὸν	διυλισμένον	οἶνον καὶ ἐπὶ κλίνης ἐλεφαντίνης»
[2, 10]	κἂν Ἰταλία δοξάζηται, κἂν ὑπὸ	διφθέραις	φυλάττωνται αἱ τρίχες, περὶ ἃς
[2, 1]	ἐπιτηδειότατα οἷς αὐτόθεν χρῆσθαι ὑπάρχει	δίχα	πυρός, ἐπεὶ καὶ ἑτοιμότερα, δεύτερα
[2, 1]	γίνεσθαι» ὁ ἀπόστολος λέγει, ἐπεὶ	δίχα	σῳζομένων καὶ φθιμένων τροφαί. Ἀφεκτέον
[2, 1]	τοῖς μὲν ὅτι οὐκ ἔστι	δίχηλα,	τοῖς δὲ ὅτι τὴν τροφὴν
[2, 2]	σώματι. Εἰ δὲ καὶ ἐπιγίνοιτο	δίψα,	ἀκείσθων ὕδατι τὸ πάθος οὐ
[2, 2]	τὸν Ἀριούσιον, ὅταν μὴ παρῇ.	Δίψα	γὰρ ἐνδείας τινός ἐστι πάθος
[2, 2]	χανδὸν ἑλκύσας· πίμπλαταί σου ἡ	δίψα,	κἂν βράδιον πίῃς, τὸ κόσμιον
[2, 2]	καὶ ποτῷ ἐπὶ τὸ μὴ	διψῆν	χρηστέον, παραφυλάττοντας τὸν ὄλισθον ἀκριβῶς·
[2, 3]	βασιλικὸν χρυσίον, σβεννύναι δὲ τὸ	δίψος	εὐκόλως διδάσκων· σκοπὸν γὰρ τὴν
[2, 10]	ἐπῃσχύνθη τὴν δημιουργίαν ὁ θεός.	Διψῶσα	τοίνυν ἡ ὑστέρα παιδοποιίας προσίεται
[2, 2]	οὖν καὶ νηφάλιον ποτὸν ἀναγκαῖον	διψῶσίν	ἐστιν ὕδωρ. Τοῦτο ἐκ τῆς
[2, 1]	κεκυφότας εἰς τραπέζας, τὴν λίχνον	διωκάθοντας	ζωήν, τὸ ἀγαθὸν ἐνταῦθά που
[2, 10]	ὑφασμάτων ἐλέγχουσιν. Τί ποτ´ οὖν	διώκετε	τὰ σπάνια καὶ πολυτελῆ πρὸ
[2, 10]	τὸ πρὸς μέτρον τῶν ἀγγέλων	διώκομεν.	~Ταύτῃ τοι καὶ Πλάτων ἐν
[2, 1]	οἱ ταπεινόφρονες, χαμαιγενεῖς, τὸν ἐφήμερον	διώκοντες	βίον ὡς οὐ ζησόμενοι; Τούτους
[2, 10]	παιδοποιίας. Ὅσοι δὲ τὴν ὑπερβολὴν	διώκουσι,	πταίουσι περὶ τὸ κατὰ φύσιν,
[2, 2]	σῶμα σφυγμοί τε ἀναιδεῖς περιεργίαν	διώκουσιν	εἰς παρανομίας ἐκκαλούμενοι τὸν κόσμιον.
[2, 10]	συνουσιαστικοῦ ἐπικρατητέον μορίου τοῖς σοφίαν	διώκουσιν;	ταύτῃ μοι δοκεῖ καὶ ὠνομάσθαι
[2, 10]	ἡμέραν μὲν τὰ σωφροσύνης ἐξυφαίνοντες	δόγματα,	νυκτὸς δὲ ἀναλύοντες, ἐπὴν εἰς
[2, 12]	καὶ μόνον τὸ καλὸν ἀγαθὸν	δογματίζεται,	ἡ δὲ ἀρετὴ μόνη καὶ
[2, 4]	περιψοφούμενοι· ἀτεχνῶς γάρ, ὡς ἐμοὶ	δοκεῖ,	θέατρον μέθης τὸ τοιοῦτον γίνεται
[2, 1]	τῆς ἀληθοῦς εὐτελείας, ἥν μοι	δοκεῖ	καὶ ὁ κύριος αἰνίξασθαι τοὺς
[2, 10]	παρὰ φύσιν σπορᾶς. Ταύτῃ μοι	δοκεῖ	καὶ ὁ Πλάτων ἐν Φαίδρῳ
[2, 10]	τοῖς σοφίαν διώκουσιν; ταύτῃ μοι	δοκεῖ	καὶ ὠνομάσθαι αἰδοῖον, ὅτι χρὴ
[2, 1]	παραγγέλλεται ἀποσχέσθαι δεῖν τούτων. Μιαρὰ	δοκεῖ	μοι καὶ βδελυρὰ ἐκεῖνα, ὧν
[2, 2]	ἔστι κυριακὸν δεῖπνον φαγεῖν. Ἐμοὶ	δοκεῖ	ὁ ἀκέφαλος πρὸς τῶν μαθηματικῶν
[2, 6]	ἐν Χριστῷ πεπιστευκότων. Ταύτῃ μοι	δοκεῖ	ὁ παιδαγωγὸς μηδὲ φθέγξασθαί τι
[2, 1]	παντοδαπὰς θηρωμένη ποιότητας. Καί μοι	δοκεῖ	ὁ τοιοῦτος ἄνθρωπος οὐδὲν ἀλλ´
[2, 2]	τοὺς τραχήλους, οὐ κοσμίως, ἐμοὶ	δοκεῖν,	καὶ τὸν λάρυγγα διατείνουσαι περὶ
[2, 11]	Ἀττικοί, διὰ τὸ πελάζειν μοι	δοκεῖν	τῇ κόνει τὼ πόδε. Τῆς
[2, 5]	κατηφεστέρους ἁρμόζει βλέπεσθαι ἢ ἐφήδεσθαι	δοκεῖν·	τὸ μὲν γὰρ ἀνθρωπίνου λογισμοῦ
[2, 2]	εἴρηται· Ὡς ἄρα κάμινος μὲν	δοκιμάζει	στόμωμα ἐν βαφῇ, οἶνος δὲ
[2, 10]	τῆς χρείας τὴν ὁμοίαν κατασκευὴν	δοκιμάζομεν.	ὡς γὰρ τὸ δεῖσθαι τῶν
[2, 10]	κόσμον ἐπέτρεψεν φορεῖν, ἀφαιρουμένη τῶν	δοκίμων	γυναικῶν τὴν φιλοκοσμίαν τῷ μόναις
[2, 10]	καὶ ἀντὶ τῶν ὄντων τὰ	δοκοῦντα	παρὰ τοῖς ἀνοήτοις σπουδάζεται, οἳ
[2, 12]	τοὺς κακούργους χρυσίῳ. Τούτους ἐζηλωκέναι	δοκοῦσί	μοι αἱ γυναῖκες τοὺς δεσμώτας
[2, 8]	μύρου ἡ τρυφή. Εὖ μοι	δοκοῦσι	σχετλιάσαντες τῇ περὶ τοῦτο σπουδῇ
[2, 1]	οἱ καλέσαντες πρῶτοι εὖ μοι	δοκοῦσιν	αἰνίττεσθαι τὸ τέλος αὐτῶν, ἀσώστους
[2, 12]	τὸ πάθος ἀδιάφορον. Ἐμοὶ γοῦν	δοκοῦσιν	ἑκουσίως περιπίπτουσαι δεσμοῖς αὐχεῖν ἐπὶ
[2, 8]	λόγῳ παιδαγωγούμενοι, οὐκ ἐπεὶ καταδεῖν	δοκοῦσιν	τὸν λόγον ἐν ἐγκεφάλῳ τοῦτον
[2, 7]	κακοηθείας. Ἐγὼ δ´ ἄν μοι	δοκῶ	καὶ μέτρον ἐπιθεῖναι φωνῆς τοῖς
[2, 2]	ὁρᾶν μοι δύο μὲν ἡλίους	δοκῶ,	μεθύων ὁ Θηβαῖος ἔλεγεν γέρων·
[2, 8]	Καὶ εἰ μὴ φορτικὸς εἶναι	δοκῶ,	οἱ πόδες οἱ τοῦ κυρίου
[2, 5]	φαίνεσθαι, μὴ συνήδεσθαι διὰ συμπάθειαν	δοκῶμεν,	εἰ δὲ ἐπὶ λυπηροῖς, κατηφεστέρους
[2, 8]	καὶ αὐτούς· οὐ γὰρ θέμις	δολερὰ	εἵματα καὶ χρίσματα εἰς τὴν
[2, 10]	λίχνος πόρνος πυγῇ ἀγαλλόμενος, οὐ	δολερὰ	πόρνη» ἀλλ´ οὐδὲ ἄλλο τι
[2, 10]	τοῖς λίχνοις ὑφάσμασιν ἐγκαταμιγνύουσαι αἱ	δολεραὶ	γυναῖκες καὶ τῶν ἀνδρῶν οἱ
[2, 10]	τῶν ἀνδρῶν οἱ γυναικώδεις τὰς	δολερὰς	βαφὰς μαργαίνουσιν περὶ τὴν ἀμετρίαν,
[2, 8]	ἔλαιον μὲν ὡς μαθητὴν ἠλεημένον,	δολερὸν	δὲ ὡς προδότην ἔλαιον πεφαρμαγμένον.
[2, 8]	παραδώσει» Ὁρᾷς τὸν συμπότην τὸν	δόλιον;	Καὶ αὐτὸς οὗτος ὁ Ἰούδας
[2, 1]	μετὰ ἀγάπης ἢ μόσχον μετὰ	δολιότητος·	εὖ τοῦτο ὑπομιμνῄσκει τοῦ προειρημένου
[2, 8]	Στέφανος δὲ γερόντων τέκνα τέκνων,	δόξα	δὲ παισὶν οἱ πατέρες» φησίν·
[2, 1]	θεὸς ἡ κοιλία καὶ ἡ	δόξα	ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν, οἱ
[2, 8]	οἱ πατέρες» φησίν· ἡμῖν δὲ	δόξα	ὁ πατὴρ τῶν ὅλων, καὶ
[2, 8]	ἄνθος ξηραίνεται· μαραίνεται γὰρ ἡ	δόξα	τῶν τῷ κυρίῳ μὴ πεπιστευκότων.
[2, 8]	δι´ ὄψεως ἀπολαύοντας τῶν καλῶν	δοξάζειν	τὸν δημιουργόν. Ἡ χρῆσις δὲ
[2, 10]	κἂν Μίλητος αὐχῇ, κἂν Ἰταλία	δοξάζηται,	κἂν ὑπὸ διφθέραις φυλάττωνται αἱ
[2, 1]	φησίν, εἴτε πίνετε, πάντα εἰς	δόξαν	θεοῦ ποιεῖτε» στοχαζόμενοι τῆς ἀληθοῦς
[2, 10]	εἰδωλολατροῦντας, πόρρω τῆς ἀληθείας ἀποικιστέον,	δόξῃ,	οὐκ ἐπιστήμῃ, ὀνειροπολοῦντας τοῦ καλοῦ
[2, 10]	μὴ καυχήσῃ, μηδὲ ἐπαίρου ἐν	δόξῃ	πάσῃ ἀπαραμόνῳ οὔσῃ. Ἐπισκώπτων γοῦν
[2, 10]	βασιλείοις λέγει, τοῖς φθαρτοῖς, ἔνθα	δοξοκαλία	καὶ δοξοκοπία καὶ κολακεία καὶ
[2, 3]	ἡ τοσαύτη πλάνη, τίς ἡ	δοξοκαλία,	ὁρᾶτε. Ὁ κύριος τρυβλίῳ ἐπωψᾶτο
[2, 10]	τοῖς φθαρτοῖς, ἔνθα δοξοκαλία καὶ	δοξοκοπία	καὶ κολακεία καὶ πλάνη· οἱ
[2, 12]	κενῆς πολυπραγμοσύνης, ὢ τῆς ματαίας	δοξομανίας·	ἐκχέουσιν ἑταιρικῶς τὸν πλοῦτον εἰς
[2, 3]	ὑπάρχοντα» λέγει κύριος, καὶ πτωχοῖς	δός,	καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι· ἕπου
[2, 8]	ἀγῶσι πρῶτον ἡ τῶν ἄθλων	δόσις	ἦν, δεύτερον δὲ ὁ περιαγερμός,
[2, 1]	βασιλεύειν ἐτάχθημεν καὶ κατακυριεύειν, οὐχὶ	δουλεύειν	τοῖς βρώμασιν. Ἀγαστὸν μὲν οὖν
[2, 9]	ἀνοίξωσιν εὐθέως αὐτῷ. Μακάριοι οἱ	δοῦλοι	ἐκεῖνοι, οὓς ἐλθὼν ὁ κύριος
[2, 1]	εἰς κρίμα συνέρχησθε. ~Ἀφεκτέον οὖν	δουλοπρεπείας	ἁπάσης καὶ ἀκρασίας, τῶν παρατιθεμένων
[2, 10]	τοῦτό τοι ἀπόστησον ἀπὸ τῶν	δούλων	σου ἐλπίδας κενάς, καὶ ἐπιθυμίας»
[2, 1]	καὶ τὸν στατῆρα τοῖς τελώναις	δούς,	τὰ Καίσαρος ἀποδοὺς τῷ Καίσαρι,
[2, 1]	δειπνάριά τε καὶ ἄριστα καὶ	δοχὰς	εἰκότως ἂν καλοῖμεν τὴν συνήλυσιν
[2, 1]	καὶ πάλιν· Ἀλλ´ ὅταν ποιῇς	δοχήν,	κάλει τοὺς πτωχούς» ἐφ´ ᾧ
[2, 1]	ταχὺ γὰρ καταπίπτουσιν ἐπὶ τὸ	δρᾶν	τὸ μὴ ἐξὸν οἱ πάντα
[2, 8]	τῶν σαρκικῶν λειμώνων ὁ θεῖος	δρέπεται	γεωργός. Στέφανος δὲ γερόντων τέκνα
[2, 2]	περιττωμάτων διατήκει θερμότητι, τοὺς δὲ	δριμεῖς	καὶ φαύλους ταῖς εὐωδίαις κεράννυσι
[2, 6]	χρωμένους αὐτῇ ἐπιστομιστέον καὶ ὄψει	δριμυτέρᾳ	καὶ προσώπου ἀποστροφῇ καὶ τῷ
[2, 1]	τροφῆς ἀντιφραττούσης τὸ εὔπνουν τοῦ	δρόμου.	Ὅθεν κατηγορῶν τοῦ τρυφῶντος βίου
[2, 10]	πόα ἡμεῖς οἱ τῇ χάριτι	δροσιζόμενοι	τοῦ θεοῦ, καρέντες δὲ αὖθις
[2, 1]	τὸ μὴ ἐξὸν οἱ πάντα	δρῶντες	ἃ ἐξόν. Ὡς δὲ ἡ
[2, 1]	τρυφὴν ἐπιτήδειος· τὸ δὲ ἐκ	δυεῖν,	τὸ ζῆν τοῦτο, ὑγείας τε
[2, 1]	τῶν ὑπὸ τὸν οὐρανὸν ἀνθρώπων	δύναιτο	ἐκ νέου ἐπιτηδεύων τοιαῦτα, οὔθ´
[2, 8]	καὶ καθαρὰν προπαρασκευάσας τῇ ἰδίᾳ	δυνάμει.	Ὤζεσέ τε τούτοις τὸ μύρον
[2, 2]	τὸν σάλον ἀκριβῶς ἐφικέσθαι μὴ	δυναμένη.	Καὶ αἱ βάσεις καθάπερ ῥεύματι
[2, 10]	σχῆμα τῆς γυμνότητος κρύπτειν μὴ	δυναμένη·	προσπίπτουσα γὰρ ἡ τοιαύτη ἐσθὴς
[2, 7]	γὰρ ἡ πάροινος ἐλευθερία παρανοεῖν	δυναμένη·	ὕπανδρον δὲ ὠνόμασεν, ἐπεὶ μείζων
[2, 9]	τῆς τροφῆς· οἱ δὲ ἐπικυλίεσθαι	δυνάμενοι	ὁμαλαῖς εὐναῖς, οἷον ὕπνου γυμνάσιον
[2, 12]	γράψαντα· ὦ μειράκιον, εἶπεν, μὴ	δυνάμενος	γράψαι καλὴν πλουσίαν πεποίηκας. Τοιαῦται
[2, 8]	μιᾶς ἔργον τὰ πάντα δείξῃ	δυνάμεως,	εἷς ὢν ἑνὸς ὄντος τοῦ
[2, 8]	τε τὸ ἐπεγεῖραι τὴν ἀπαυδῶσαν	δύναμιν	καὶ πρὸς τοὺς κατάρρους καὶ
[2, 8]	καταφανῆ ἐβούλετο γενέσθαι τὴν αὑτοῦ	δύναμιν,	ὄψις αὐτῷ δείκνυται θεοειδὴς φωτὸς
[2, 1]	κυρίου διεμέρισεν εἰς πᾶσαν τὴν	δύναμιν	τοῦ Ἰσραὴλ ἀπὸ ἀνδρὸς ἕως
[2, 1]	γάρ ἐστί τις ἐν αὐτοῖς	δύναμις—	διὰ δὲ τὴν συνείδησιν τὴν
[2, 2]	οἷον ἀπογυμνούμεναι τοῖς συμπόταις ἃ	δύνανται,	ἐρυγάς τε ἀνδρώδεις ἐπισπώμεναι, μᾶλλον
[2, 2]	τὰ πάντα, ἀριθμεῖν δὲ οὐ	δύνανται	τὰ πόρρω ὡς ἔστι μόνα·
[2, 6]	λόγους καθάπερ ἀντωτίδας, ὡς μὴ	δύνασθαι	ἐξικνεῖσθαι εἰς θραῦσιν τῆς ψυχῆς
[2, 8]	τὰ ἤθη τὰ γεννικὰ ἐκθηλύνειν	δύνασθαι;	μάλιστα. Ὥσπερ δὲ τὴν τρυφὴν
[2, 8]	τοῦτο ἀφέωνται αὐτῆς αἱ ἁμαρτίαι»	Δύναται	δὲ τοῦτο σύμβολον εἶναι τῆς
[2, 5]	πόρρωθεν τῶν πειρώντων ἐστὶ φυγαδευτικόν·	δυνατὴ	γὰρ ἀποκρούσασθαι τῆς ἀσελγείας τὰς
[2, 10]	ὁτιοῦν ἀπογυμνοῦσθαι γυναικὸς εὐπρεπές. Καίτοι	δυνατὸν	ἀποφθέγξασθαι μάλα κοσμίως τὴν ἀστείαν
[2, 8]	στήθη καὶ μυκτῆρας ἄκρους, ὡς	δυνηθῆναι	τὴν πυρώδη ἀναθυμίασιν ἡσυχῇ διοδεύουσαν
[2, 2]	καλῶς. Ἀλλ´ οὐδὲ ἀφίστασθαί ποτε	δυνήσεται	τῶν οἰκείων ὁ λόγος αὐτῷ,
[2, 12]	τὸ χρυσίον αὐτῶν οὐ μὴ	δύνηται	ἐξελέσθαι αὐτοὺς ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς
[2, 10]	ὥς φησιν Ἡράκλειτος· Τὸ μὴ	δῦνόν	ποτε πῶς ἄν τις λάθοι;
[2, 2]	μόνα· καὶ μὴν ὁρᾶν μοι	δύο	μὲν ἡλίους δοκῶ, μεθύων ὁ
[2, 1]	σῶμα. Ναὶ μὴν προστρίβονται βλασφημίας	δυσανασχέτους	αἱ περὶ τὰς καρυκείας ἡδοναί,
[2, 8]	κατάρρους καὶ πρὸς τὰς καταψύξεις	δυσαρέστησίν	τε, καθὰ καὶ ὁ κωμικός
[2, 2]	δὲ ἡ ἐπὶ τῇ μέθῃ	δυσαρέστησις	καὶ ἀηδία ἀπὸ τοῦ τὸ
[2, 9]	νυσταγμοὶ καὶ διεκτάσεις καὶ χάσμαι	δυσαρεστίαι	ψυχῆς εἰσιν ἀβεβαίου. Χρὴ δὲ
[2, 1]	πολυειδίαν, τῶν περὶ τὴν ἀλήθειαν	δυσαρεστούντων	κενοδοξίᾳ ποικίλῃ τὸ σῶφρον τῆς
[2, 3]	κτήσασθαί τε σπάνιον καὶ τηρῆσαι	δύσκολον	καὶ οὐκ ἐπιτήδειον χρήσασθαι. Ναὶ
[2, 1]	βλάβην καὶ λύπην ἐνεγέννησεν ἡδονή,	δυσπάθειαν	δὲ καὶ λήθην καὶ ἀφροσύνην
[2, 3]	τε ἁλουργεῖς καὶ ἄλλων χρωμάτων	δυσπορίστων,	ἀπειροκάλου τρυφῆς τεκμήρια, φθόνου καὶ
[2, 10]	ὀχείαν γεγονότας ἐκδίδοσθαι ἡδοναῖς ἠθέλησεν.	Δυσωπείτω	δὲ ἡμᾶς ὁ παιδαγωγὸς δι´
[2, 7]	οἶκόν σου. Ἔλεγον δὲ οἱ	δώδεκα	προσκαλεσάμενοι τὸ πλῆθος τῶν μαθητῶν·
[2, 12]	Ἱερουσαλὴμ τετειχίσθαι παρειλήφαμεν, καὶ τὰς	δώδεκα	τῆς οὐρανοπόλεως πύλας τιμίοις ἀπεικασμένας
[2, 1]	εἰκόνα παραχρῆσθαι τοῖς τοῦ πατρὸς	δωρήμασιν,	χρῆσθαι δὲ αὐτοῖς, ὡς ἄρχοντας,
[2, 12]	ὄνειδος, καὶ τοῦ θεοῦ τὰ	δωρήματα	ἀπειροκαλίᾳ παραχαράττουσι ζηλοῦσαι τοῦ πονηροῦ
[2, 10]	γυναῖκα τοῦ πλησίον σου οὐ	δώσεις	κοίτην σοῦ σπέρματος τοῦ ἐκμιανθῆναι