Livre, Chap.
[2, 10]	χλαίνας τε καὶ χιτῶνας, τά	τ´	αἰδῶ ἀμφικαλύπτει» Ὅμηρός φησιν. Αἰσχύνομαι
[2, 5]	καί τι ἔπος προέηκεν, ὅπερ	τ´〉	ἄρρητον ἄμεινον. Μάλιστα γοῦν ἐν
[2, 1]	αὐτῶν τοῦ λίχνου θηρίου. Ἀσώτους	{τ´}	αὐτοὺς οἱ καλέσαντες πρῶτοι εὖ
[2, 1]	Πελωρίδας κόγχας καὶ τὰ ὄστρεια	τὰ	Ἀβυδηνά, οὐ παραλείποντες δὲ τὰς
[2, 1]	κόλακές τε καὶ μονομάχαι καὶ	τὰ	ἄγρια τῶν παρασίτων φῦλα» γαστρὸς
[2, 6]	αἰσχρά ἐστιν— μέλη δὲ καὶ	τὰ	αἰδοῖα τοῦ ἀνθρώπου, αἰδοῦς, οὐκ
[2, 5]	διὰ τῶν ὀνομάτων αὐτῶν ἐπὶ	τὰ	αἰσχρὰ τῶν ἔργων ἐθίζων, χαριεντιστέον
[2, 9]	καὶ ὕπνῳ καρωθείς. Ἢν οὖν	τὰ	αἴτια τῆς πολλῆς εἰς ὕπνον
[2, 8]	ἀπὸ τῶν ῥόδων ἄλειμμα καὶ	τὰ	ἄλλα, οἷς ἔτι χρῶνται γυναῖκες,
[2, 1]	τὰ νηκτὰ καὶ συνελόντι εἰπεῖν	τὰ	ἄλογα ζῷα διατρέφων εἷς ἐστιν,
[2, 1]	ἵνα ἐσθίωσιν, ὥσπερ ἀμέλει καὶ	τὰ	ἄλογα ζῷα, οἷς οὐδὲν ἀλλ´
[2, 10]	καιρὸν εὔθετον εἰς σπόρον καὶ	τὰ	ἄλογα τῶν ζῴων. Τὸ δὲ
[2, 4]	κῶμος· ἔρως δὲ καὶ μέθη,	τὰ	ἀλόγιστα πάθη, μακρὰν ἀπῴκισται τοῦ
[2, 10]	Τά τε χρυσῷ πεποικιλμένα καὶ	τὰ	ἁλουργοβαφῆ καὶ ζῳωτά— προσήνεμόν γέ
[2, 12]	τοιαῦται φωναί. Πρῶτον μὲν γὰρ	τὰ	ἀναγκαῖα καθάπερ τὸ ὕδωρ καὶ
[2, 1]	Οὐδεὶς δέ ἐστι πένης εἰς	τὰ	ἀναγκαῖα, οὐδὲ περιορᾶταί ποτε ἄνθρωπος·
[2, 8]	οἱ ἀπελαύνοντες ὑπὲρ τὰς ἀναπνοὰς	τὰ	ἄνθη· ἀναδιδούσης γὰρ ἄνω καὶ
[2, 8]	αἱ βοτάναι, οὕτως δὲ καὶ	τὰ	ἄνθη ἰδίας ἔχει ποιότητας καὶ
[2, 8]	τὰς ἀναγκαίας ὠφελείας λεγόντων ἡμῶν	τὰ	ἄνθη καὶ τὰ ἀρώματα, οὐκ
[2, 8]	στεφάνων ὀργιάζουσιν· ἐπὰν δὲ ἀμφιθῶνται	τὰ	ἄνθη, πρὸς τὴν τελετὴν ὑπερκάονται.
[2, 8]	μάλιστα μὲν δι´ ἄνθρωπον γέγονε	τὰ	ἄνθη, ταῦτα δὲ οἱ ἀνόητοι
[2, 10]	δὲ καὶ ἡ πορφύρα καὶ	τὰ	ἀργυρώματα» ὥς φησιν ὁ κωμικός,
[2, 8]	μαραίνεται ὡς ἄνθος. Οἶδα καὶ	τὰ	Ἀριστίππου τοῦ Κυρηναίου. Ἁβροδίαιτος ἦν
[2, 8]	τρίχας πολιώτεραι θᾶττον γίνονται διὰ	τὰ	ἀρώματα ξηραντικὰ ὄντα. Διὸ καὶ
[2, 8]	λεγόντων ἡμῶν τὰ ἄνθη καὶ	τὰ	ἀρώματα, οὐκ εἰς τὰς ὕβρεις
[2, 10]	τὸν κόσμον ἀντικαταλλαττομένη τἀνδρὸς κατὰ	τὰ	αὐτὰ τῇ Ἀργείᾳ ἑταίρᾳ, τῇ
[2, 7]	ἐστιν ἀκρασίας· οὐ γὰρ κατὰ	τὰ	αὐτὰ τοῖς βουσὶν καὶ τοῖς
[2, 6]	ἐχόντων ὁ θεῖος παιδαγωγὸς κατὰ	τὰ	αὐτὰ τοῖς παλαίουσι τῶν παιδίων,
[2, 10]	πρόβατα ἡμῖν δεδημιούργηται, μὴ κατὰ	τὰ	αὐτὰ τοῖς προβάτοις ἀφραίνωμεν, παιδαγωγούμενοι
[2, 10]	γὰρ ἀμφοῖν τὸ σκέπεσθαι κατὰ	τὰ	αὐτὰ τῷ ἐσθίειν καὶ πίνειν.
[2, 10]	τὸν ἐρόμενον πῶς ἔχοι πρὸς	τὰ	ἀφροδίσια, εὐφήμει» φήσας, ἄνθρωπε, ἀσμενέστατα
[2, 9]	καθάπερ τῶν νηχομένων οἱ ἐξηρτημένοι	τὰ	βάρη, ἔμπαλιν δὲ οἷον ἐξ
[2, 10]	γῆς. Τὰ δὲ ἀμόργινα καὶ	τὰ	βύσσινα σιωπῶ· ὑπερεκπέπαικεν ἡ τρυφὴ
[2, 1]	ἀπόστολος, εἰκότως ἐπικαταρώμενος λαιμάργοις ἐπιθυμίαις.	Τὰ	γὰρ βρώματα τῇ κοιλίᾳ» ἐξ
[2, 6]	πολλάκις δὲ καὶ λόγῳ τραχυτέρῳ.	Τὰ	γὰρ ἐξιόντα» φησίν, ἐκ τοῦ
[2, 12]	περὶ τὴν κενοδοξίαν, ἄρδην ἐκβλητέον.	Τὰ	γὰρ μὴ οἰκεῖα τῷ σώματι
[2, 10]	ἀράχνης ὁ τῆς ἀράχνης μίτος·	τὰ	γὰρ περιττὰ ταῦτα καὶ διαφανῆ
[2, 10]	λαγνείας ἐπικάρπιον τὸ πῦρ, ὑπογράφοντες·	τὰ	γὰρ τῶν παλαιῶν συμπτώματα, ὡς
[2, 8]	ὂν οὐκ οἴεσθε τὰ ἤθη	τὰ	γεννικὰ ἐκθηλύνειν δύνασθαι; μάλιστα. Ὥσπερ
[2, 4]	ἀληθῶς ὄργανον ὁ ἄνθρωπός ἐστιν,	τὰ	δ´ ἄλλα ἢν πολυπραγμονῇ τις,
[2, 12]	χρόαι τετάχαται, τίμιαι δὲ αὗται,	τὰ	δ´ ἄλλα ὕλη γεώδης καταλείπονται.
[2, 1]	ὅτι τὴν τροφὴν οὐ μηρυκᾶται,	τὰ	δ´ ὅτι ἄρα οὐκ ἔχει
[2, 10]	Ἑβραίων καὶ Κιλίκων ἐκποριζόμενοι γῆς.	Τὰ	δὲ ἀμόργινα καὶ τὰ βύσσινα
[2, 10]	τοῖς ἀγῶσι τῶν ἀντιπάλων περιγίνονται,	τὰ	δὲ ἀπάγεται τῆς ὀχείας περιελκόμενα,
[2, 4]	εἰς θρύψιν καὶ βωμολοχίαν ἐκδιαιτῶνται·	τὰ	δὲ αὐστηρὰ καὶ σωφρονικὰ μέλη
[2, 5]	τῇ ψυχῇ καρηβαρήσας τῇ μέθῃ,	τὰ	δὲ ἐκτράπελα ἐπεγείρεται πάθη καταδυναστεύοντα
[2, 3]	τὰ μὲν εἰς διακονίαν τροφῆς,	τὰ	δὲ καὶ εἰς ἄλλας τινάς,
[2, 2]	Λίβυσσαν ἅλα βορέης ἠὲ νότος,	τὰ	δὲ κεκρυμμένα πάντα φαίνει, ἁμαρτοεπής·
[2, 12]	τὸν ἀέρα προφανῆ πᾶσι χορηγεῖ,	τὰ	δὲ ὅσα μὴ ἀναγκαῖα γῇ
[2, 10]	εἴκοσι χιλιάδας διὰ πορνείαν ἀπωσμένας,	τὰ	δὲ παθήματα τῶν πορνευσάντων, ὡς
[2, 12]	Αὕτη γὰρ ἡ ἀληθινὴ εὐκοσμία.	Τὰ	δὲ ὦτα αὐταῖς παρὰ φύσιν
[2, 1]	ὁ ἀπόστολος εὐλαβούμενος περὶ ἡμῶν	τὰ	δεῖπνα διακρίνει μὴ συναναμίγνυσθαι» φάσκων,
[2, 1]	ἡ ἀγάπη, μετὰ δὲ ἀγάπης	τὰ	δεῖπνα παραληπτέα. Ἀγαθὴ μὲν ἡ
[2, 12]	μειρακιῶδές ἐστι τεθηπέναι. Ἐπὶ γὰρ	τὰ	διαυγῆ τῶν λιθιδίων καὶ τὰς
[2, 2]	τοὺς κατοπτεύοντας. Ὀπαὶ γὰρ ἁμαρτωλοῦ	τὰ	διερρωγότα τοῦ ὕφους τοῦ σαρκικοῦ
[2, 10]	ἀγαθόν· καὶ ἀντὶ τῶν ὄντων	τὰ	δοκοῦντα παρὰ τοῖς ἀνοήτοις σπουδάζεται,
[2, 12]	εἰς ὄνειδος, καὶ τοῦ θεοῦ	τὰ	δωρήματα ἀπειροκαλίᾳ παραχαράττουσι ζηλοῦσαι τοῦ
[2, 1]	ἐφόδιον, οὐκ εἰς ἀνάδοσιν, ἀποτιθεμένων	τὰ	ἐδέσματα. Πανταχῇ δὲ κακὸν οὖσα
[2, 10]	ζητεῖ. Οἱ ἄτακτοι καὶ ἀνόητοι	τὰ	ἔθνη εἰσίν. Τίνα δὲ λέγει
[2, 10]	φησι παγκάλως· Ταῦτα δὲ πάντα	τὰ	ἔθνη τοῦ κόσμου ζητεῖ. Οἱ
[2, 8]	νεκροὺς καταστεφανοῦσιν, ᾧ λόγῳ καὶ	τὰ	εἴδωλα, ἔργῳ προσμαρτυροῦντες αὐτοῖς τὸ
[2, 1]	ἀδιάφορος ἡ χρῆσις. Οὐ γὰρ	τὰ	εἰσερχόμενα εἰς τὸ στόμα κοινοῖ
[2, 1]	οὐ παραστήσει τῷ θεῷ· οὐδὲ	τὰ	εἰσιόντα κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ
[2, 1]	τὴν συνείδησιν» ὁμοίως δὲ καὶ	τὰ	ἐκ μακέλλου ἀπεριέργως ὠνεῖσθαι προσέταξεν.
[2, 12]	χλωροὺς καὶ τῆς ἀπεξενωμένης θαλάττης	τὰ	ἐκβράσματα καὶ τῆς γῆς τὰ
[2, 3]	γυναῖκας χρυσοῦ ποιεῖσθαι τῶν ἐκκρίσεων	τὰ	ἐκδοχεῖα, ὡς μηδὲ ἀποτρίψασθαι ἐξὸν
[2, 10]	ψυχὴν καὶ σῶμα καὶ τρίτον	τὰ	ἐκτός, διὰ μὲν τὸ σῶμα
[2, 10]	ἐκτός, διὰ μὲν τὸ σῶμα	τὰ	ἐκτὸς πορίζεσθαι συμβουλεύει, διοικεῖν δὲ
[2, 1]	εἴσεται μὴ σπουδάζειν μὲν περὶ	τὰ	ἐκτός, τό τε ἴδιον τοῦ
[2, 12]	τὰ ἐκβράσματα καὶ τῆς γῆς	τὰ	ἐκψήγματα μειρακιῶδές ἐστι τεθηπέναι. Ἐπὶ
[2, 3]	ἔξωθεν κεχρισμέναι καταπληκτικῶς εἰς σεμνότητα,	τὰ	ἔνδον ἄθλιοι. Τοῦτο δὴ διασαφῶν
[2, 10]	δὲ λευκοὺς καὶ οὐ νόθους	τὰ	ἔνδον λευκαῖς καὶ ἀπεριέργοις ἁρμοδιώτατον
[2, 3]	κωλύει καὶ περὶ τὰ σκεύη	τὰ	ἐνοικίδια τὴν αὐτὴν ἔχειν διάνοιαν
[2, 12]	αἷς ἐπέθυσεν αὐτῇ, καὶ περιετίθετο	τὰ	ἐνώτια ἑαυτῆς καὶ τὰ καθόρμια
[2, 3]	πίστει, τῇ μονοπροσώπῳ ταύτῃ ἐνστάσει,	τὰ	ἑξῆς ἀκόλουθα καὶ σύμφωνα τῇ
[2, 2]	μεθύουσιν ὄλισθος, οἶνος ψυχαπάτης καὶ	τὰ	ἑξῆς. Ὁρᾶτε τοῦ ναυαγίου τὸν
[2, 1]	εἰσιόντα κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ	τὰ	ἐξιόντα» φησί, τοῦ στόματος. Ἀδιάφορος
[2, 3]	χρὴ καὶ τὰ κτήματα καὶ	τὰ	ἐπ´ αὐτοῖς ἔπιπλα ἑνὸς ἐπιδείκνυσθαι
[2, 6]	τὰ μέλη ταῦτα οὐδὲ μὴν	τὰ	ἐπ´ αὐτοῖς ὀνόματα καὶ ἡ
[2, 1]	ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν, οἱ	τὰ	ἐπίγεια φρονοῦντες» Τούτοις οὐκ ἀγαθὰ
[2, 8]	ὑγρά τε καὶ ξηρὰ καὶ	τὰ	ἐπίπαστα καὶ ὑποθυμιώμενα μύρα· ἐπινοεῖται
[2, 10]	τοῖς διὰ τῶν ἐπαίνων θηρωμένοις	τὰ	ἐπίψογα, καὶ οὐδ´ ὅτι γε
[2, 6]	μελέτην ἐμποιεῖ τοῦ καὶ εἰς	τὰ	ἔργα ἀκοσμεῖν, τὸ δὲ περὶ
[2, 8]	ὀσμήν, καὶ εὐλογήσατε κύριον ἐπὶ	τὰ	ἔργα αὐτοῦ. Καὶ πολὺς ἂν
[2, 4]	γίνεται συμπόσιον. Ἀποθεμένους γὰρ ἡμᾶς	τὰ	ἔργα τοῦ σκότους ἐνδύσασθαι τὰ
[2, 10]	φαρμακώδεσι τῆς βαφῆς χυμοῖς ἐκτήκουσαι	τὰ	ἔρια τῶν ἀμπεχονῶν τὰς ὑφάνσεις
[2, 1]	γῆς· πάντα τὰ τετράποδα καὶ	τὰ	ἑρπετὰ τῆς γῆς καὶ τὰ
[2, 12]	διὰ τὴν τῶν ἀναγκαίων χρείαν	τὰ	εὐπόριστα μεταδιωκτέον μακρὰ τοῖς περιττοῖς
[2, 12]	τὰ πολυτελέστερα, ἂν αἱρῶνται πάντες	τὰ	εὐτελέστερα; τοῖς ἀνθρώποις, φήσαιμ´ ἄν,
[2, 3]	τὰ χρήσιμα, βελτίω δὲ δήπουθεν	τὰ	εὐτελέστερα τῶν πλουσίων. Τὸ δὲ
[2, 1]	ἐπεὶ καὶ ἑτοιμότερα, δεύτερα δὲ	τὰ	εὐτελέστερα, ὡς προειρήκαμεν. Τῶν δὲ
[2, 7]	τὸν ἀπόστολον κἀνταῦθα παραινοῦντα μηδὲ	τὰ	εὐτράπελα μηδὲ τὰ μὴ ἀνήκοντα
[2, 10]	περίζωμα εἶχε μόνον. ὡς δὲ	τὰ	εὐτραφῆ τῶν σωμάτων γυμνούμενα φανερωτέραν
[2, 10]	γάρ τοι περὶ τὰς μίξεις	τὰ	ζῷα ταῦτα ἐπτόηνται· καὶ τὸν
[2, 8]	τὸ μύρον ὂν οὐκ οἴεσθε	τὰ	ἤθη τὰ γεννικὰ ἐκθηλύνειν δύνασθαι;
[2, 5]	Μάλιστα γοῦν ἐν οἴνῳ καθορᾶσθαι	τὰ	ἤθη τῶν ὑπούλων συμβέβηκεν τῆς
[2, 8]	ῥινηλατοῦντες ἐκ τῆς ὀδμῆς ἀνιχνεύουσι	τὰ	θηρία, οὕτως ἐκ τῆς περιέργου
[2, 7]	τῷ μεταξὺ προσκειμένους φαίνεσθαι καθάπερ	τὰ	θηρία τῇ βορᾷ οὐδὲ μὴν
[2, 1]	ἐφῆκεν ἅπτεσθαι, πάλιν κεκώλυκεν τούτων	τὰ	θνηξιμαῖα τά τε εἰδωλόθυτα τά
[2, 12]	περιετίθετο τὰ ἐνώτια ἑαυτῆς καὶ	τὰ	καθόρμια αὐτῆς» καὶ τὴν αἰτίαν
[2, 1]	τὸν στατῆρα τοῖς τελώναις δούς,	τὰ	Καίσαρος ἀποδοὺς τῷ Καίσαρι, φυλάξῃ
[2, 6]	ὄντι αἰσχρὸν ἡ κακία καὶ	τὰ	κατὰ ταύτην ἐνεργούμενα. Τούτοις δὲ
[2, 3]	τὰ σκεύη καὶ τἄλλα πάντα	τὰ	κατὰ τὸν οἶκον, συλλήβδην λέγω,
[2, 10]	καὶ οἱ πορφυρευταὶ καὶ αὐτὰ	τὰ	κογχύλια διὰ τὸ αἷμα τούτων
[2, 12]	ἀλλ´ ἢ μοιχείας σύμβολον αἰνιττόμενος	τὰ	κόσμια· χρυσοῦς γὰρ εἶπεν κἀκείνους
[2, 12]	χαίρειν φράσασιν. Καθόλου μὲν οὖν	τὰ	κόσμια ὥσπερ κοροκόσμια ἀποσκορακιστέον ὅλον
[2, 3]	τῶν οὐρανῶν, νοσοῦντες μὲν περὶ	τὰ	κοσμικά, ὑπερηφάνως δὲ ζῶντες διὰ
[2, 9]	σώματος συμπαθείας καὶ αὐτῆς αὑτῇ	τὰ	κράτιστα συμβουλευούσης· ψυχῆς δὲ ὄλεθρος
[2, 10]	μετείληφε, τῶν ἐκτός, κατανοήσατε» λέγων	τὰ	κρίνα πῶς οὔτε νήθει οὔτε
[2, 3]	ὄντας θεράποντας θεοῦ χρὴ καὶ	τὰ	κτήματα καὶ τὰ ἐπ´ αὐτοῖς
[2, 10]	ἡμῖν ἐπ´ ὠφελείᾳ τῶν ἀκουόντων	τὰ	κυητικὰ ὀνομάζειν ὄργανα, ὧν οὐκ
[2, 10]	μὴ μαραινομένας γραφάς, τὰ λόγια	τὰ	κυρίου ταῖς τῆς ἀληθείας ἀπαστράπτοντα
[2, 1]	τοῦ προειρημένου λόγου, ὡς οὐ	τὰ	λάχανα ἡ ἀγάπη, μετὰ δὲ
[2, 10]	οἳ τοῖς μεμηνόσιν ἐπ´ ἴσης	τὰ	λευκὰ ὡς μέλανα φαντάζονται. ~Περὶ
[2, 10]	ποικίλας καὶ μὴ μαραινομένας γραφάς,	τὰ	λόγια τὰ κυρίου ταῖς τῆς
[2, 1]	τῆς ἀληθείας. Εἰ γὰρ καὶ	τὰ	μάλιστα ἕνεκεν τῶν ἀνθρώπων ἐγένετο
[2, 1]	τῷ ἰχθύι τῷ καλουμένῳ ὄνῳ	τὰ	μάλιστα ἐοικώς, ὃν δή φησιν
[2, 8]	Ἄρτεμιν μυρρίνῃ. Εἰ γὰρ καὶ	τὰ	μάλιστα μὲν δι´ ἄνθρωπον γέγονε
[2, 7]	εἴπῃς αὐτῷ. Εἰ γὰρ καὶ	τὰ	μάλιστα παραγγέλλεται ἁγίοις συνεῖναι, σκώπτειν
[2, 12]	ξυστίδα, κιθῶνα, βάραθρον, ἔγκυκλον, χιτώνιον.	Τὰ	μέγιστα δ´ οὐκ εἴρηκα τούτων.
[2, 6]	οὐδὲ γὰρ γόνυ καὶ κνήμη	τὰ	μέλη ταῦτα οὐδὲ μὴν τὰ
[2, 1]	γὰρ εἰς τὰ πέμματα καὶ	τὰ	μελίπηκτα, πρὸς δὲ καὶ εἰς
[2, 7]	φλυάρων καθάπερ τῶν παλαιῶν ὑποδημάτων,	τὰ	μὲν ἄλλα ὑπὸ τῆς κακίας
[2, 2]	χυμοὺς ἔχων ἡδεῖς, κεκραμένος ἐμμελῶς	τὰ	μὲν γλίσχρα τῶν περιττωμάτων διατήκει
[2, 3]	σκεύη ἀργυρᾶ τε καὶ χρυσᾶ,	τὰ	μὲν εἰς διακονίαν τροφῆς, τὰ
[2, 1]	τὴν ἡδυπάθειαν καταδρομήν. Ἀνθρώποις δὲ	τὰ	μὲν πολλὰ βλάβην καὶ λύπην
[2, 7]	παραινοῦντα μηδὲ τὰ εὐτράπελα μηδὲ	τὰ	μὴ ἀνήκοντα προΐεσθαι ἡμᾶς ῥήματα.
[2, 8]	ὁλκήν τινα καὶ ὑποχώρησιν ἐπὶ	τὰ	μὴ κύρια τῶν μερῶν γίνεσθαι.
[2, 8]	εἰς τρυφὴν τῆς Ἑλλάδος μετὰ	τὰ	Μηδικά. Εἴργονται τοίνυν στεφάνων οἱ
[2, 2]	ψυχὴν τυφομένην ἤδη καθέξει καὶ	τὰ	μόρια ἐφέξει διοιδοῦντα καὶ κατακοιμίσει
[2, 8]	μὴ λάθωμεν ὥσπερ οἱ γῦπες	τὰ	μύρα βδελυττόμενοι ἢ οἱ κάνθαροι—
[2, 8]	Πῶς ἂν εἰκότως ἔτι ἀγαπῷμεν	τὰ	μύρα, δι´ ἃ αἱ πολιαί,
[2, 8]	αὐτοῖς, ἴστων ὡς ἄρα καὶ	τὰ	μύρα ἐξ αὐτῶν σκευάζεται καὶ
[2, 3]	λεπασταὶ καὶ τῶν ἐκπωμάτων εἴδη	τὰ	μυρία ψυκτῆρές τε ἐπὶ τούτοις
[2, 10]	παιδαγωγοῦ, ὡς μὴ μεθ´ ἡμέραν	τὰ	μυστικὰ τῆς φύσεως ἐκτελεῖσθαι ὄργια
[2, 4]	λέγει τὸ ἡμέτερον καὶ χορδὰς	τὰ	νεῦρα αὐτοῦ, δι´ ὧν ἐναρμόνιον
[2, 10]	συνιδεῖν ἐξ αὐτῆς καθάπερ στήμονας	τὰ	νεῦρα διαφορούμενα καὶ περὶ τὴν
[2, 1]	γὰρ καὶ τὰ πτηνὰ καὶ	τὰ	νηκτὰ καὶ συνελόντι εἰπεῖν τὰ
[2, 2]	καὶ ἀνθρωπίνων πραγμάτων ἐπιστήμη ἐμπεριλαβοῦσα	τὰ	ὅλα, κατ´ ἐκεῖνο, καθ´ ὃ
[2, 6]	γάμον συμπλοκῇ, καθ´ ὧν κεῖται	τὰ	ὀνόματα τὰ περὶ τὴν συνήθειαν
[2, 4]	τὰ ἔργα τοῦ σκότους ἐνδύσασθαι	τὰ	ὅπλα τοῦ φωτὸς» ἀξιοῖ ὁ
[2, 4]	Καὶ γὰρ ὡς ἀληθῶς ἀποπεμπτέα	τὰ	ὄργανα ταῦτα νηφαλίου συμποσίου, θηρίοις
[2, 1]	καὶ τὰς Πελωρίδας κόγχας καὶ	τὰ	ὄστρεια τὰ Ἀβυδηνά, οὐ παραλείποντες
[2, 7]	δὲ διαγλύφοντες τοὺς ὀδόντας αἱμάσσοντες	τὰ	οὖλα σφίσι τε αὐτοῖς εἰσὶν
[2, 12]	ἑλκομένων. Ταύτῃ καὶ τὸ πῦρ	τὰ	παιδία θεασάμενα φέρεται ἐπ´ αὐτὸ
[2, 1]	μάλιστα ἕνεκεν τῶν ἀνθρώπων ἐγένετο	τὰ	πάντα, ἀλλ´ οὐ πᾶσι χρῆσθαι
[2, 2]	βεβιασμένοι κύκλῳ μὲν ἡγοῦνται περιφέρεσθαι	τὰ	πάντα, ἀριθμεῖν δὲ οὐ δύνανται
[2, 8]	ἀκάνθης ὕστερον ἀναληφθεὶς μιᾶς ἔργον	τὰ	πάντα δείξῃ δυνάμεως, εἷς ὢν
[2, 5]	γελαστικὸν ζῷον ὁ ἄνθρωπος, γελαστέον	τὰ	πάντα, ἐπειδὴ οὐδὲ ὁ ἵππος
[2, 1]	εἷς ἡμῶν θεός, ἐξ οὗ	τὰ	πάντα, καὶ εἷς κύριος Ἰησοῦς.
[2, 12]	ποιήσας ὑπὲρ πάντων. Κοινὰ οὖν	τὰ	πάντα καὶ μὴ πλεονεκτούντων οἱ
[2, 5]	ὁ ἵππος χρεμετιστικὸς ὢν χρεμετίζει	τὰ	πάντα· ὡς δὲ ζῷα λογικὰ
[2, 1]	γογγύλην τὴν Μαντινικήν, ἀλλὰ οὐδὲ	τὰ	παρὰ τοῖς Ἀσκραίοις τεῦτλα, κτένας
[2, 7]	ἀπροσπαθές. Φάγε» φησίν, ὡς ἄνθρωπος	τὰ	παρακείμενα, παῦσαι πρῶτος χάριν παιδείας,
[2, 6]	μοιχείας διαλέγεσθαι ἢ παιδεραστίας καὶ	τὰ	παραπλήσια. Ναὶ μὴν καὶ τὴν
[2, 1]	γὰρ σφόδρα θαυμάζειν καὶ τεθηπέναι	τὰ	παρατιθέμενα ταῖς δημώδεσιν ἑστιάσεσιν μετὰ
[2, 1]	ἡ λιχνεία. Καὶ γὰρ εἰς	τὰ	πέμματα καὶ τὰ μελίπηκτα, πρὸς
[2, 1]	τῆς ὀψαρτυτικῆς καὶ τῆς ἀμφὶ	τὰ	πέμματα ματαιοτεχνίας. Τροφὴν γὰρ τολμῶσιν
[2, 8]	ἀπόστολοι, δι´ ὧν κηρυσσόμενος ἐπὶ	τὰ	πέρατα ἧκεν τῆς γῆς. Δάκρυα
[2, 8]	γὰρ ὁ φθόγγος αὐτῶν ἐπὶ	τὰ	πέρατα τῆς γῆς. Καὶ εἰ
[2, 8]	πόδες θεϊκὴν αἰνίττονται διδασκαλίαν ἐπὶ	τὰ	πέρατα τῆς γῆς μετ´ εὐκλείας
[2, 6]	καθ´ ὧν κεῖται τὰ ὀνόματα	τὰ	περὶ τὴν συνήθειαν οὐ τετριμμένα,
[2, 10]	τρυφὴ ποιεῖ, καὶ ἡ εἰς	τὰ	περιττὰ ἀπασχολοῦσα ἡδυπάθεια ἀπάγει τῆς
[2, 8]	ταῖς ἀποφοραῖς λεπτύνοντα τῆς κεφαλῆς	τὰ	περιττεύματα. Ἐντεῦθεν καὶ τὸ ῥόδον
[2, 10]	τοῦ ἀπευθυσμένου, δι´ ἧς ἀποπτύεται	τὰ	περιττώματα. Μόνον δὲ ἄρα ἐπὶ
[2, 1]	κωμικόν. Ἔστι γὰρ» ὡς ἀληθῶς	τὰ	πολλὰ τοῖς πολλοῖς τοῦ δείπνου
[2, 11]	τῶν καττυμάτων αἱ ὁδεύουσαι. Πλὴν	τὰ	πολλὰ ὑποδήμασι χρηστέον αὐταῖς· οὐ
[2, 1]	προσέτι διὰ τὴν τῶν ὀλισθηρῶς	τὰ	πολλὰ ὑπολαμβανόντων ὑδαρότητα, οἷς ἡ
[2, 12]	ἐπιλῦσαι τὸ ἐπιφερόμενον· τίσιν οὖν	τὰ	πολυτελέστερα, ἂν αἱρῶνται πάντες τὰ
[2, 10]	καὶ τῶν ὑμενίνων τῶν περιόπτων	τὰ	πολυτελῆ καὶ ποικίλα ἱμάτια, ἔχοντα
[2, 8]	ἡγεμονικῷ τοῦ σώματος πάντα ἡμῶν	τὰ	πονηρά, δι´ ὧν ἐκεντούμεθα· αὐτὸς
[2, 2]	πάντα, ἀριθμεῖν δὲ οὐ δύνανται	τὰ	πόρρω ὡς ἔστι μόνα· καὶ
[2, 9]	πολυτιμήτους τά τε ποιητικὰ ῥήγεα	τὰ	πορφυρᾶ χλαίνας τε ἐφύπερθεν οὔλας
[2, 10]	αἰσχύνης παρεμέτρει, νυνὶ δὲ ἐπεὶ	τὰ	πρόβατα ἡμῖν δεδημιούργηται, μὴ κατὰ
[2, 7]	ἡ τοιαύτη ἐπίσκωψις ἐμφαίνουσα χαριέντως	τὰ	προσόντα αὐτῷ χρηστὰ διὰ τῆς
[2, 2]	δὲ πλήρεις κραιπάλης, αὐχμῶντας, ὠχριῶντας,	τὰ	πρόσωπα πελιδνοὺς καὶ ἔτι ἐπὶ
[2, 1]	ποτε ἄνθρωπος· ὁ γὰρ καὶ	τὰ	πτηνὰ καὶ τὰ νηκτὰ καὶ
[2, 1]	τὰ ἑρπετὰ τῆς γῆς καὶ	τὰ	πτηνὰ τοῦ οὐρανοῦ ἐν αὐτῷ·
[2, 11]	κἀνταῦθα ἐπιδεικνύμεναι. Αἰσχρὰ γοῦν ἀληθῶς	τὰ	σανδάλια ἐκεῖνα, ἐφ´ οἷς ἐστι
[2, 2]	μέμνημαι γάρ, ἐφ´ ὅσον βρέξαι	τὰ	σιτία μόνον οἴεται δεῖν προσάγειν,
[2, 10]	σκεπόντων κοινὸν ἑκατέροις, οὕτως καὶ	τὰ	σκέποντα παραπλήσια εἶναι χρή, εἰ
[2, 3]	τροφὰς καὶ τὰς ἐσθῆτας καὶ	τὰ	σκεύη καὶ τἄλλα πάντα τὰ
[2, 3]	συγχρώμεθα, τί κωλύει καὶ περὶ	τὰ	σκεύη τὰ ἐνοικίδια τὴν αὐτὴν
[2, 10]	δίκην γνωριοῦσιν ὑμῖν οἱ εἰς	τὰ	Σόδομα παραγεγονότες ἄγγελοι. Οὗτοι τοὺς
[2, 10]	ἐλέγχουσιν. Τί ποτ´ οὖν διώκετε	τὰ	σπάνια καὶ πολυτελῆ πρὸ τῶν
[2, 2]	δεῖν παρὰ τοὺς πότους καὶ	τὰ	σπουδαῖα εἰς ἕω ὑπερτίθεσθαι. Ἐγὼ
[2, 8]	τὸν ἐγκέφαλον μύρῳ χρίεσθαι ἀξιοῦσι	τὰ	στήθη καὶ μυκτῆρας ἄκρους, ὡς
[2, 2]	βίον τὴν ἀκοσμίαν τὴν περὶ	τὰ	συμπόσια, ὧν ἐστι τὸ ζῆν
[2, 1]	ἀμφὶ τὰς φλεγμαινούσας κυπταζόντων τραπέζας,	τὰ	σφέτερα τιθηνουμένων πάθη, δαίμων καθηγεῖται
[2, 1]	Εὐαυξῆ δὲ καὶ τῶν παίδων	τὰ	σώματα γίνεσθαί φασιν εἰς μῆκος
[2, 1]	ἥδεσθαι· ἐπεὶ μηδὲ ὠφελεῖσθαι πέφυκεν	τὰ	σώματα ἐκ τῆς πολυτελείας τῶν
[2, 10]	Πηνελόπης διοίσομεν, μεθ´ ἡμέραν μὲν	τὰ	σωφροσύνης ἐξυφαίνοντες δόγματα, νυκτὸς δὲ
[2, 10]	ἐφαπτίδας χλαίνας τε καὶ χιτῶνας,	τά	τ´ αἰδῶ ἀμφικαλύπτει» Ὅμηρός φησιν.
[2, 1]	τὰ θνηξιμαῖα τά τε εἰδωλόθυτα	τά	τε ἀποπεπνιγμένα· οὐδὲ γὰρ τούτων
[2, 1]	πάλιν κεκώλυκεν τούτων τὰ θνηξιμαῖα	τά	τε εἰδωλόθυτα τά τε ἀποπεπνιγμένα·
[2, 9]	καὶ τοὺς γαυνάκας τοὺς πολυτιμήτους	τά	τε ποιητικὰ ῥήγεα τὰ πορφυρᾶ
[2, 10]	οὐ σκέπης ἡ ἐσθὴς αὕτη.	Τά	τε χρυσῷ πεποικιλμένα καὶ τὰ
[2, 1]	ἐλαῖαι, λαχάνων ἔνια, γάλα, τυρὸς	τά	τε ὡραῖα ἑψήματά τε παντοδαπὰ
[2, 8]	γάμον, ἄνθη δὲ τοῦ γάμου	τὰ	τέκνα ἀμφοῖν, ἃ δὴ τῶν
[2, 1]	ἐκδεδεμένον ἐπὶ τῆς γῆς· πάντα	τὰ	τετράποδα καὶ τὰ ἑρπετὰ τῆς
[2, 10]	τούτου μόνου ἐφάπτεσθαι γλίχεσθαι καταλείποντας	τὰ	τῇδε κόσμια αὐτῷ κόσμῳ χαίρειν
[2, 2]	τῶν πρεσβυτέρων αἱ ὀρέξεις περὶ	τὰ	τῆς μέθης ναυάγια· καθωρμισμένοι μὲν
[2, 10]	γαμοῦσι καὶ γαμίσκονται» καταργήσαντες δὲ	τὰ	τῆς σαρκὸς ἔργα, αὐτῇ καθαρᾷ
[2, 10]	κυρίου, ὁ ποικιλανθὴς ἐκεῖνος χιτὼν	τὰ	τῆς σοφίας ἄνθη δεικνύει, τὰς
[2, 10]	τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ, καὶ	τὰ	τῆς τροφῆς προστεθήσεται ὑμῖν. ~Εἰ
[2, 1]	Καίσαρος ἀποδοὺς τῷ Καίσαρι, φυλάξῃ	τὰ	τοῦ θεοῦ τῷ θεῷ. Ἔχοι
[2, 10]	οὐ χρὴ πόρνης ποιεῖν μέλη	τὰ	τοῦ Χριστοῦ μέλη οὐδὲ μὴν
[2, 1]	μελίπηκτα, πρὸς δὲ καὶ εἰς	τὰ	τραγήματα ἐξώκειλεν, ἐπιδορπισμάτων πλῆθος εὑρίσκουσα,
[2, 3]	Διὰ τοῦτο καί· Πώλησόν σου	τὰ	ὑπάρχοντα» λέγει κύριος, καὶ πτωχοῖς
[2, 1]	καταργούμενον; Ἐὰν γάρ» φησί, διαδῶ	τὰ	ὑπάρχοντά μου, ἀγάπην δὲ μὴ
[2, 12]	Ὅμηρος τοὺς δεσμούς. Ἤδη δὲ	τὰ	φανερώτατα τοῦ πονηροῦ σύμβολα οὐκ
[2, 10]	ἐρώντων καρδίαι καὶ σβέννυται μετανοίᾳ	τὰ	φίλτρα, τρέπεται δὲ πολλάκις τὸ
[2, 2]	μὲν γλῶττα παραποδίζεται, παρίεται δὲ	τὰ	χείλη, ὀφθαλμοὶ δὲ παρατρέπονται, οἷον
[2, 2]	μὴ ταῖς πλατείαις κύλιξιν διαχέουσαι	τὰ	χείλη περιρραγεῖς γένωνται πλατυνομένου τοῦ
[2, 3]	εὐκόλως αὐτῶν, ἀμείνω〉 Ἀμείνω δὴ	τὰ	χρήσιμα, βελτίω δὲ δήπουθεν τὰ
[2, 11]	σανδάλια ἐκεῖνα, ἐφ´ οἷς ἐστι	τὰ	χρυσᾶ ἄνθεμα» ἀλλὰ καὶ τοὺς
[2, 6]	παλαίουσι τῶν παιδίων, ὡς μὴ	τὰ	ὦτα θραύοιτο αὐτῶν, τοὺς σώφρονας
[2, 6]	δικαίων συναναστροφαὶ προλαμβάνουσαι καὶ προεμφράττουσαι	τὰ	ὦτα τοῖς ἀπάγειν τῆς ἀληθείας
[2, 6]	φωνῶν, αἷς ἄβατα εἶναι χρὴ	τὰ	ὦτα τῶν ἐν Χριστῷ πεπιστευκότων.
[2, 1]	ἐοίκασιν εἰς ἡδυπάθειαν τὸν κόσμον,	ταγήνοις	σίζουσιν» περιηχούμενοι, ἀμφὶ τὴν ἴγδιν
[2, 8]	ἀκόλαστος θυμιάμασι καὶ μύροις καὶ	ταῖς	ἀπὸ τῶν στεφάνων εὐωδίαις περιέλκεται.
[2, 10]	ἑστίασιν καὶ μετὰ τὴν ἐπὶ	ταῖς	ἀπολαύσεσιν εὐχαριστίαν. Οὐκ ἀεὶ δὲ
[2, 8]	ψυχρὸν ὄντα τὸν ἐγκέφαλον ἀναθάλπει	ταῖς	ἀποφοραῖς λεπτύνοντα τῆς κεφαλῆς τὰ
[2, 4]	Καταλειπτέον οὖν τὰς χρωματικὰς ἁρμονίας	ταῖς	ἀχρώμοις παροινίαις καὶ τῇ ἀνθοφορούσῃ
[2, 10]	γοῦν αὐτὸς οὗτος Μωυσῆς καὶ	ταῖς	γαμεταῖς αὐταῖς ἀπαγορεύει πλησιάζειν, ἢν
[2, 1]	ἄσημος ἡ φωνὴ γίνεται, πλήρεσι	ταῖς	γνάθοις στενοχωρουμένη, καὶ ἡ γλῶσσα
[2, 2]	παραπεμπτέα. Κατ´ οὐδένα δὲ τρόπον	ταῖς	γυναιξὶν ἐπιτρεπτέον παραγυμνούσας τι τοῦ
[2, 8]	ἐγκριτέον ὀλίγα τινὰ τῶν μύρων	ταῖς	γυναιξίν, ὅσα μὴ καρῶσι τὸν
[2, 4]	κυνηγῶν θηρευομένας ἄγεσθαι τῷ μέλει,	ταῖς	δὲ ἵπποις μιγνυμέναις οἷον ὑμέναιος
[2, 12]	αὐτοὺς ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς κυρίου.	~Ταῖς	δὲ ὑπὸ Χριστοῦ παιδαγωγουμέναις οὐ
[2, 1]	θαυμάζειν καὶ τεθηπέναι τὰ παρατιθέμενα	ταῖς	δημώδεσιν ἑστιάσεσιν μετὰ τὴν ἐν
[2, 8]	κόσμῳ τοῦ σώματος, ταῖς θριξὶ	ταῖς	ἑαυτῆς, ἀπεψᾶτο τὸ περιττὸν τοῦ
[2, 2]	καὶ ἐποπτική, οὐδέ ἐστιν κάθυγρος	ταῖς	ἐκ τοῦ οἴνου ἀναθυμιάσεσιν νεφέλης
[2, 3]	οἶκον, συλλήβδην λέγω, ἀκόλουθα εἶναι	ταῖς	ἐνστάσεσιν τοῦ Χριστιανοῦ δεῖ, κατὰ
[2, 10]	μυρία διὰ σπουδῆς βάμματα ἐπινενόηται	ταῖς	ἐξώλοις ἡδυπαθείαις. Ὄψεως, οὐ σκέπης
[2, 6]	οὐ χρή, τοῦτο δὲ ἐν	ταῖς	ἐπιθεωρήσεσι τῶν ἀπορρητοτέρων μερῶν· οὐδὲ
[2, 10]	γαμεταῖς αὐταῖς ἀπαγορεύει πλησιάζειν, ἢν	ταῖς	ἐπιμηνίοις καθάρσεσιν ἐνεσχημέναι τύχωσιν. Οὐ
[2, 10]	τὴν πόλιν τὴν παλαιάν· μόναις	ταῖς	ἑταίραις ἀνθίνας ἐσθῆτας καὶ χρυσοῦν
[2, 10]	φιλοκοσμίαν τῷ μόναις ἐφεῖναι καλλωπίζεσθαι	ταῖς	ἑταιρούσαις. Ἀθηναίων δὲ ἔμπαλιν οἱ
[2, 1]	βρωμάτων· πᾶν γὰρ τοὐναντίον οἱ	ταῖς	εὐτελεστάταις χρώμενοι τροφαῖς ἰσχυρότεροί εἰσι
[2, 2]	τοὺς δὲ δριμεῖς καὶ φαύλους	ταῖς	εὐωδίαις κεράννυσι χυμούς. Εὖ γοῦν
[2, 10]	ὅτι τὸν χαλινὸν ἐνδακόντες» οἱ	ταῖς	ἡδοναῖς ἔκδοτοι λάγνοι τετραπόδων νόμῳ
[2, 12]	τὴν ἄνοιαν οὐ κατανενοηκότα. Τοιοῦτο	ταῖς	ἠλιθίαις οἱ λίθοι γυναιξὶν περιδούμενοι
[2, 2]	χωρούντων. Πρέπει δὲ καὶ ἄλλως	ταῖς	θεϊκαῖς φροντίσιν μὴ οἰνοβαρεῖν· ὁ
[2, 8]	καὶ τῷ κόσμῳ τοῦ σώματος,	ταῖς	θριξὶ ταῖς ἑαυτῆς, ἀπεψᾶτο τὸ
[2, 1]	δὲ οὐκ ἀχρεῖον τὸ ἐπανίστασθαι	ταῖς	κλισίαις, μονονουχὶ τὸ πρόσωπον ταῖς
[2, 1]	ταῖς κλισίαις, μονονουχὶ τὸ πρόσωπον	ταῖς	λοπάσιν ἐπιρριπτοῦντας, καθάπερ ἐκ νεοττιᾶς
[2, 10]	σχέσις πρὸς τὸ ἐπιτερπὲς ἐπιτηδευομένη	ταῖς	μαχλώσαις ἔκκειται σκιαγραφία γυναιξίν. Πρὸς
[2, 8]	Καίτοι καὶ τὸ ἔλαιον αὐτὸ	ταῖς	μελίτταις καὶ τοῖς ἐντόμοις ἐστὶ
[2, 9]	τὴν τροφήν. {Αἱ δὲ ἐπικυλίσεις	ταῖς	ὁμαλαῖς εὐναῖς, οἷον ὕπνου γυμνάσιον
[2, 10]	ἐμμάρτυρον δείκνυται ἐν αὐταῖς ἐκείναις	ταῖς	ὀξείαις ἡδοναῖς. Εὔνοια δὲ ὀλισθηρῶς
[2, 10]	τῶν ὑαινῶν ἡ ποικίλη φύσις	ταῖς	ὀχείαις ταῖς περιτταῖς μόριόν τι
[2, 9]	ἡμῶν ὠφέλειαν ἐπιφέρων οὐδ´ αὐταῖς	ταῖς	περὶ τὴν ἀλήθειαν πράξεσι πάντα
[2, 10]	ἡ ποικίλη φύσις ταῖς ὀχείαις	ταῖς	περιτταῖς μόριόν τι τοῦτο ἐπινενόηκεν
[2, 12]	οὗτος ἐν ὀστρείῳ τινὶ παραπλησίῳ	ταῖς	πίνναις, μέγεθος δὲ ἡλίκος ἰχθύος
[2, 2]	εὔσχημον ἐπαναιρούμεναι δῆθεν, ὡς μὴ	ταῖς	πλατείαις κύλιξιν διαχέουσαι τὰ χείλη
[2, 3]	ἐκδοχεῖα, ὡς μηδὲ ἀποτρίψασθαι ἐξὸν	ταῖς	πλουσίαις μὴ τετυφωμένως· ηὐξάμην δ´
[2, 3]	μὴ γελοίως σχηματισθῆναι, καθάπερ ἐν	ταῖς	πομπαῖς ὁρῶνταί τινες ἔξωθεν κεχρισμέναι
[2, 5]	γὰρ γελοίως σχηματισθῆναι, καθάπερ ἐν	ταῖς	πομπαῖς ὁρῶνταί τινες, οὐκ ἂν
[2, 1]	ἔπεσεν ἐπ´ αὐτὸν ἔκστασις» ἐν	ταῖς	Πράξεσι τῶν Ἀποστόλων γέγραπται, καὶ
[2, 6]	Καθαρευτέον δὲ οὐδὲν ἧττον κἀν	ταῖς	προφοραῖς τῶν φωνῶν, αἷς ἄβατα
[2, 10]	τὴν κιναιδίαν τὴν ἄφωνον ἐπὶ	ταῖς	σκηναῖς μετιόντων ὀρχηστῶν ἀπορρέουσαν εἰς
[2, 4]	ἀλογωτέροις. Τὰς μὲν γὰρ ἐλάφους	ταῖς	σύριγξι κηλεῖσθαι παρειλήφαμεν καὶ ἐπὶ
[2, 10]	γραφάς, τὰ λόγια τὰ κυρίου	ταῖς	τῆς ἀληθείας ἀπαστράπτοντα αὐγαῖς. Τοιαύτην
[2, 4]	αὐστηρὰ καὶ σωφρονικὰ μέλη ἀποτάσσεται	ταῖς	τῆς μέθης ἀγερωχίαις. Καταλειπτέον οὖν
[2, 2]	ναῦς δέδυκεν εἰς βυθὸν ἀκοσμίας	ταῖς	τοῦ οἴνου τρικυμίαις ἐπικεχωσμένον, ὁ
[2, 10]	χρῶμα καὶ τὴν ᾠδὴν συμμεταβάλλει	ταῖς	τροπαῖς— ἀλλ´ οὔτι γε τὴν
[2, 9]	δὲ οἰνοβαρούντων καὶ τῶν ἀποσεσαγμένων	ταῖς	τροφαῖς οἱ ῥωχμοὶ καὶ τὸ
[2, 1]	οὐ γὰρ ἐπέχωσαν τὸν νοῦν	ταῖς	τροφαῖς οὐδὲ ἠπάτησαν αὐτὸν ἡδοναῖς.
[2, 10]	ἡ γὰρ φύσις ὥσπερ καὶ	ταῖς	τροφαῖς, οὕτω δὲ καὶ τοῖς
[2, 10]	μεμωρημένας λεπτουργίας καὶ τὰς ἐν	ταῖς	ὑφαῖς περιέργους πλοκὰς ἐκποδὼν μεθιστάντας,
[2, 2]	ποτοῦ ἐπεισχεομένου, μονονουχὶ ἐμπλύνοντας ἐναποκλυζόμενον	ταῖς	φιάλαις τὸ πρόσωπον τὸ αὑτῶν.
[2, 9]	πολὺς οὔτε τοῖς σώμασιν οὔτε	ταῖς	ψυχαῖς ἡμῶν ὠφέλειαν ἐπιφέρων οὐδ´
[2, 1]	βίον ὡς οὐ ζησόμενοι; Τούτους	ταλανίζει	διὰ Ἡσαΐου τὸ ἅγιον πνεῦμα,
[2, 2]	δὲ καὶ τὸ ὕδωρ ἐπαγόμενοι.	Ταλανίζει	τοὺς πλουσίους εἰς τρυφὴν κἀνταῦθα
[2, 10]	εὐλαβοῦμαι; Μὴ μνησθήσεται ὁ ὕψιστος.	Ταλάντατος	μὲν οὗτος, ὀφθαλμοὺς ἀνθρώπων δεδιὼς
[2, 10]	μίαν δέ που ἐσθῆτα μυρίων	{ταλάντων}	ὠνούμεναι σφᾶς αὐτὰς ἀχρειοτέρας καὶ
[2, 9]	αὑτοῦ τέχνης ἀπαρκτέον, γυναιξὶ δὲ	ταλασίας	ἐφαπτέον, πᾶσι δὲ ὡς ἔπος
[2, 3]	ἐσθῆτας καὶ τὰ σκεύη καὶ	τἄλλα	πάντα τὰ κατὰ τὸν οἶκον,
[2, 10]	οὐδὲ θερίζουσιν, οἷς οὐκ ἔστι	ταμιεῖον	καὶ ἀποθήκη, καὶ ὁ θεὸς
[2, 10]	τοῦ σώφρονος, τὸν κόσμον ἀντικαταλλαττομένη	τἀνδρὸς	κατὰ τὰ αὐτὰ τῇ Ἀργείᾳ
[2, 1]	ἀλλὰ τὴν μὲν χεῖρα μετὰ	τάξεως	ἐκ διαστημάτων ἐκτατέον. Παραφυλακτέον γὰρ
[2, 1]	μεμωρημένας τῶν ἡδυσμάτων περιεργίας, οἱ	ταπεινόφρονες,	χαμαιγενεῖς, τὸν ἐφήμερον διώκοντες βίον
[2, 10]	πολλάκις δὲ καὶ σάκκον ἠμπίσχετο	ταπεινοφροσύνης	ἔνδυμα. Εἰ δὲ καὶ Ἱερεμίαν
[2, 9]	πολυτέλειαν τῶν ὑποστορνυμένων, τὰς χρυσοπάστους	τάπιδας	καὶ χρυσοποικίλτους ψιλοτάπιδας ξυστίδας τε
[2, 7]	καὶ κεχηνότι. Πταρμοῦ δὲ τὸ	ταρακτικὸν	ἀφαιρετέον ἀπολαβομένοις πράως τὰς ἀναπνοάς·
[2, 7]	ὄψιν δὲ ἀσχημοσύνας παραιτητέον καὶ	τὰς	αἰσχρολογίας αὐτῶν. Καθεστὼς δὲ καὶ
[2, 10]	παραιτεῖσθαι δεῖν τὰς ἀρρενομιξίας καὶ	τὰς	ἀκάρπους σπορὰς καὶ τὰς κατόπιν
[2, 12]	ὄφις ἠπάτησεν, οὕτω δὲ καὶ	τὰς	ἄλλας γυναῖκας ὁ κόσμος ὁ
[2, 10]	παῖδας, εἰς δὲ τὰς γυναῖκας	τὰς	ἀλλοτρίας ὡς ἰδίας ἀφορᾶν θυγατέρας
[2, 10]	ἐπιθυμίας, ἀλλ´ οὐδὲ ἐκπαθαίνεσθαι περὶ	τὰς	ἀλόγους ὀρέξεις οὐδὲ ἐπιθυμεῖν μολύνεσθαι.
[2, 8]	εἰς αὐτὸν πεπιστευκότες, οἷς ἀφῆκεν	τὰς	ἁμαρτίας, καὶ αἱ τρίχες αἱ
[2, 10]	σκέπη μου, καὶ οὐδεὶς βλέπει	τὰς	ἁμαρτίας μου· τί εὐλαβοῦμαι; Μὴ
[2, 8]	καὶ καταρραίνουσιν, μονονουχὶ δὲ καὶ	τὰς	ἀμίδας ὄζειν ἀναγκάζει τοῦ μύρου
[2, 8]	ὁ περὶ τούτων λόγος, εἰς	τὰς	ἀναγκαίας ὠφελείας λεγόντων ἡμῶν τὰ
[2, 1]	τροφῆς τὸ εὔκολον, εἴς τε	τὰς	ἀναδόσεις καὶ τοῦ σώματος τὴν
[2, 8]	τῆς εὐωδίας οἱ ἀπελαύνοντες ὑπὲρ	τὰς	ἀναπνοὰς τὰ ἄνθη· ἀναδιδούσης γὰρ
[2, 7]	τὸ ταρακτικὸν ἀφαιρετέον ἀπολαβομένοις πράως	τὰς	ἀναπνοάς· ταύτῃ γὰρ εὐσχημονέστατα τὴν
[2, 10]	τὴν ἀμετρίαν, οὐκέτι τὰς ὀθόνας	τὰς	ἀπ´ Αἰγύπτου, ἄλλας δέ τινας
[2, 10]	βαφῆς τριχῶν καὶ τῶν περὶ	τὰς	ἀπάτας ταύτας κακοτεχνιῶν; Οὐχὶ εὖ
[2, 8]	μύρτων καὶ μυρρίνης στυπτικόν, παρακατέχον	τὰς	ἀπὸ τοῦ σώματος ἀποφοράς· τὸ
[2, 12]	τὸν πλούσιον τὸν θησαυρίζοντα εἰς	τὰς	ἀποθήκας καὶ πρὸς ἑαυτὸν λέγοντα·
[2, 10]	συμφανὲς ἡμῖν ὁμολογουμένως παραιτεῖσθαι δεῖν	τὰς	ἀρρενομιξίας καὶ τὰς ἀκάρπους σπορὰς
[2, 10]	καὶ τὰς κατόπιν εὐνὰς καὶ	τὰς	ἀσυμφυεῖς ἀνδρογύνους κοινωνίας, ἑπομένους τῇ
[2, 10]	τῇ ἑαυτοῦ τὴν σεμνότητα ἐπιδεικτέον	τὰς	ἀσχήμονας συμπλοκὰς παραιτούμενον καὶ τῆς
[2, 10]	~Παραιτητέον δὲ τῆς ἐσθῆτος καὶ	τὰς	βαφάς· αὗται γὰρ πόρρω καὶ
[2, 1]	τοὺς χορτάζεσθαι σπεύδοντας, ὡς καὶ	τὰς	γνάθους ἅμα ἄμφω ἐξογκοῦσθαι τῶν
[2, 1]	Ἐχομένοις τοίνυν τοῦ σκοποῦ καὶ	τὰς	γραφὰς πρὸς τὸ βιωφελὲς τῆς
[2, 10]	ἁφὴν ἐξυφαντέον, οὐχὶ δὲ καθάπερ	τὰς	γραφὰς πρὸς τὸ τερπνὸν τῆς
[2, 10]	ὑφεῖναι χρὴ τοῦ τόνου διὰ	τὰς	γυναῖκας, λείαν τὴν ἐσθῆτα καὶ
[2, 10]	ἡγεῖσθαι τοὺς παῖδας, εἰς δὲ	τὰς	γυναῖκας τὰς ἀλλοτρίας ὡς ἰδίας
[2, 12]	τῆς ἐπιβολῆς, ἐδίδαξαν δὲ ἡμῶν	τὰς	γυναῖκας τυπικώτατα κοσμίων ἀποσχέσθαι. Τὸ
[2, 1]	Μηθυμναίους καὶ ψήττας Ἀττικὰς καὶ	τὰς	Δαφνίους κίχλας χελιδονίους τε ἰσχάδας,
[2, 8]	ποιότητας καὶ τὰς μὲν ἐπωφελεῖς,	τὰς	δὲ ἐπιβλαβεῖς, ἔστι δὲ ἃς
[2, 12]	λέγων τὸ πλῆθος τῶν κοσμίων,	τὰς	δὲ καὶ θαυμάζειν ἔπεισί μοι,
[2, 1]	σῶφρον τῆς διαίτης ἐξομνυμένων καὶ	τὰς	διαποντίους πολυπραγμονούντων ἐδωδάς. Κἀμοὶ μὲν
[2, 10]	καὶ τῶν ἀνδρῶν οἱ γυναικώδεις	τὰς	δολερὰς βαφὰς μαργαίνουσιν περὶ τὴν
[2, 12]	ἄνω Ἱερουσαλὴμ τετειχίσθαι παρειλήφαμεν, καὶ	τὰς	δώδεκα τῆς οὐρανοπόλεως πύλας τιμίοις
[2, 10]	ταύτας ἡγοῦνται οἱ πολλοὶ τρυφάς,	τὰς	ἑαυτῶν ἁμαρτίας, οἱ δὲ τούτων
[2, 10]	ἐπαλλήλων συνουσιῶν καὶ τῆς πρὸς	τὰς	ἐγκύους ὁμιλίας καὶ ἀλληλοβασίας καὶ
[2, 1]	τῷ Σικελικῷ σμυραίνας πολυπραγμονοῦντες καὶ	τὰς	ἐγχέλεις τὰς Μαιανδρίους καὶ τὰς
[2, 2]	πτύειν καὶ ἀπομύσσεσθαι καὶ περὶ	τὰς	ἐκκρίσεις σπεύδειν ἀκρασίας τεκμήριον ἐκ
[2, 2]	σιτίων, ὀλίγων δὲ παντάπασιν εἰς	τὰς	ἐκκρίσεις χωρούντων. Πρέπει δὲ καὶ
[2, 9]	εἰσακούσεταί μου, καὶ ἄνθρωπος, ὃς	τὰς	ἐμὰς ὁδοὺς φυλάσσει, ἀγρυπνῶν ἐπ´
[2, 1]	τὰ Ἀβυδηνά, οὐ παραλείποντες δὲ	τὰς	ἐν Λιπάρᾳ μαινίδας οὐδὲ τὴν
[2, 1]	τὰς ἐγχέλεις τὰς Μαιανδρίους καὶ	τὰς	ἐν Μήλῳ ἐρίφους καὶ τοὺς
[2, 10]	μόνον τὰς μεμωρημένας λεπτουργίας καὶ	τὰς	ἐν ταῖς ὑφαῖς περιέργους πλοκὰς
[2, 1]	οὐκ αἰσχύνονται τὰς σφετέρας ἡδυπαθείας,	τὰς	ἐν τῷ πορθμῷ τῷ Σικελικῷ
[2, 10]	οὐδὲν οὐδαμῶς παρανομητέον, οὐδὲ ἀκυρωτέον	τὰς	ἐντολάς· ἐπιθυμίᾳ γὰρ κακῇ ὄνομα
[2, 9]	ὅτε γίγνονται τρίβοι ζῴων, περὶ	τὰς	ἐντομὰς τῆς τέχνης περιελισσομένων αὐτῶν
[2, 10]	καὶ τὸν Κεῖον ἀποδέχομαι σοφιστὴν	τὰς	ἐοικυίας καὶ καταλλήλους ἀρετῆς καὶ
[2, 10]	δίκαιον οὐδὲ μὴν κεχηνέναι περὶ	τὰς	ἐπιθυμίας, ἀλλ´ οὐδὲ ἐκπαθαίνεσθαι περὶ
[2, 1]	κρατοῦντες δηλονότι τῶν ἡδονῶν κωλύομεν	τὰς	ἐπιθυμίας. Βλέπετε οὖν μή ποτε
[2, 10]	μοι λέλεκται, τύποι» παιδαγωγοῦντες ἡμῶν	τὰς	ἐπιθυμίας εἰσίν. Ἡμῖν δὲ ὁ
[2, 4]	τις, ὄργανα εὑρήσει πολεμικά, ἢ	τὰς	ἐπιθυμίας ἐκφλέγοντα ἢ τοὺς ἔρωτας
[2, 2]	καὶ πρὸ τῆς μέθης περὶ	τὰς	ἐπιθυμίας τῆς ψυχῆς. Θάσιός τε
[2, 10]	καλλύντρου δίκην ἐπισυρομένης τῆς ἐσθῆτος	τὰς	ἐπιπολαίους τῆς γῆς ἀχυρμιάς, οὐδὲ
[2, 9]	τὸ νηφάλιον ἡμᾶς ἀνακουφίσῃ εἰς	τὰς	ἐπιπολὰς τῆς ἐγρηγόρσεως. Ἔοικεν γὰρ
[2, 11]	βαδίσματος ἐναποσφραγίσωνται. Χαίρειν οὖν ἐατέον	τὰς	ἐπιχρύσους καὶ διαλίθους τῶν σανδαλίων
[2, 4]	παρὰ τὰς συμποτικὰς εὐωχίας καὶ	τὰς	ἐπιψεκαζούσας κύλικας Ἑβραϊκῶν κατ´ εἰκόνα
[2, 10]	ἐνδείκνυται. Τὸ δὲ καὶ σύρειν	τὰς	ἐσθῆτας ἐπ´ ἄκρους καθιέντας τοὺς
[2, 3]	γὰρ καὶ τὰς τροφὰς καὶ	τὰς	ἐσθῆτας καὶ τὰ σκεύη καὶ
[2, 8]	ἀπειροκαλίας ἀποπνέουσιν. Αἳ δὲ καὶ	τὰς	ἐσθῆτας καὶ τὰς στρωμνὰς καὶ
[2, 4]	βασιλικῷ χρυσίῳ. ~Πῶς χρὴ περὶ	τὰς	ἐστιάσεις ἀνίεσθαι. Ἀπέστω δὲ ἡμῖν
[2, 7]	γὰρ δι´ ἀγάπην αἱ ἐπὶ	τὰς	ἑστιάσεις συνελεύσεις, συμποσίου δὲ τὸ
[2, 8]	τὴν ὁδοιπορίαν αὐτῶν τὴν εἰς	τὰς	εὐεργεσίας τῶν ἐθνῶν ᾐνίξατο εὐπρεπῆ
[2, 2]	καὶ χαριεντίσασθαί τι ἔξεστι παρὰ	τὰς	εὐωχίας. Ἀλλὰ καὶ τούτοις ὅρος
[2, 2]	δεῖ, δι´ ὧν ἐδίδασκεν παρὰ	τὰς	εὐωχίας ἔδειξεν σαφῶς· οὐ γὰρ
[2, 3]	Ἤσθιεν δὲ καὶ ἔπινεν παρὰ	τὰς	εὐωχίας, οὐ γῆς ἐξορύττων μέταλλα,
[2, 10]	πέπλους καὶ τὰς ξυστίδας καὶ	τὰς	ἐφαπτίδας χλαίνας τε καὶ χιτῶνας,
[2, 10]	φλεγμαίνουσαι αἱ ἐπιθυμίαι σκιρτῶσι περὶ	τὰς	ἡδονάς. Οὐκοῦν οὐδὲ ἐσθῆτος ἀντιποιητέον
[2, 2]	χρή, ῥᾴθυμον ὄντα καὶ περὶ	τὰς	ἡδυπαθείας κεκινημένον καὶ περὶ τὴν
[2, 12]	καὶ ἐκδικήσω» λέγει ἐπ´ αὐτὴν	τὰς	ἡμέρας τῶν Βααλείμ, ἐν αἷς
[2, 12]	τὰ διαυγῆ τῶν λιθιδίων καὶ	τὰς	ἰδιαζούσας χρόας ὑέλους τε ἵεσθαι
[2, 8]	τοὺς πόδας τῶν μαθητῶν εἰς	τὰς	καλὰς πράξεις ἀποστέλλων αὐτούς, τὴν
[2, 4]	ὑγρὰς ὄντως ἁρμονίας, αἳ περὶ	τὰς	καμπὰς τῶν φθόγγων κακοτεχνοῦσαι εἰς
[2, 8]	οὖσαι ψυχραὶ συστέλλουσι καὶ ἐπιστύφουσι	τὰς	καρηβαρίας· ἡμῖν δὲ οὐχ ὁπωστιοῦν
[2, 1]	προστρίβονται βλασφημίας δυσανασχέτους αἱ περὶ	τὰς	καρυκείας ἡδοναί, λιχνείαν, λαιμαργίαν, ὀψοφαγίαν,
[2, 8]	πρὸς τοὺς κατάρρους καὶ πρὸς	τὰς	καταψύξεις δυσαρέστησίν τε, καθὰ καὶ
[2, 10]	καὶ τὰς ἀκάρπους σπορὰς καὶ	τὰς	κατόπιν εὐνὰς καὶ τὰς ἀσυμφυεῖς
[2, 2]	ἀλαβάστροις ἀσχημόνως πίνουσαι ἀνακλῶσι μὲν	τὰς	κεφαλάς, γυμνοῦσι δὲ τοὺς τραχήλους,
[2, 2]	~Ἀρέσκει οὖν τοὺς παῖδας καὶ	τὰς	κόρας ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον
[2, 7]	τοὺς λόγους τοὺς περιττούς, ὥσπερ	τὰς	κύλικας τὰς πεπληρωμένας· ἐπισφαλὴς γὰρ
[2, 10]	Οὐδὲ γὰρ ὑπὲρ γόνυ καθάπερ	τὰς	Λακαίνας φασὶ παρθένους ἐστολίσθαι καλόν·
[2, 12]	Παραθήσομαι δὲ αὐτὰς τοῦ κωμικοῦ	τὰς	λέξεις διελεγχούσας ἀκριβῶς τὸ φορτικὸν
[2, 1]	γὰρ οὐχ οὗτοι οἱ περὶ	τὰς	λοπάδας ἀσχολούμενοι καὶ τὰς μεμωρημένας
[2, 1]	σμυραίνας πολυπραγμονοῦντες καὶ τὰς ἐγχέλεις	τὰς	Μαιανδρίους καὶ τὰς ἐν Μήλῳ
[2, 12]	θησαυριζομένη πολυτέλεια, ἣ δὲ εἰς	τὰς	ματαίους ἐπιθυμίας ἀνάλωσις ἀπωλείας, οὐ
[2, 8]	καὶ εἰλικρινεῖ τινι εὐωδίᾳ καθάπερ	τὰς	μελίττας τρεφομένους· τὸ δὲ πλεκτὸν
[2, 10]	μαλακωτέροις χρῆσθαι τοῖς ὑφάσμασιν μόνον	τὰς	μεμωρημένας λεπτουργίας καὶ τὰς ἐν
[2, 10]	ῥᾳθυμίας, καὶ δῆτα αὐτὰς περὶ	τὰς	μεμωρημένας ταύτας καὶ ἁβρὰς ἀλυούσας
[2, 1]	περὶ τὰς λοπάδας ἀσχολούμενοι καὶ	τὰς	μεμωρημένας τῶν ἡδυσμάτων περιεργίας, οἱ
[2, 4]	κατάλληλα καὶ ἀνθρώπων τοῖς ἀλογωτέροις.	Τὰς	μὲν γὰρ ἐλάφους ταῖς σύριγξι
[2, 1]	τοῦ θεοῦ δειπναρίοις ἐξωνεῖσθαι προσδοκήσαντες.	Τὰς	μὲν γὰρ ἐπὶ τῇ εὐφροσύνῃ
[2, 8]	ἄνθη ἰδίας ἔχει ποιότητας καὶ	τὰς	μὲν ἐπωφελεῖς, τὰς δὲ ἐπιβλαβεῖς,
[2, 12]	τοὺς καταφρονοῦντας χρημάτων καὶ περὶ	τὰς	μεταδόσεις εὐκόλους εἴρηκεν. Ἐπὶ δὲ
[2, 10]	ἀπογεύσασθαι· κατακόρως γάρ τοι περὶ	τὰς	μίξεις τὰ ζῷα ταῦτα ἐπτόηνται·
[2, 8]	τῶν χθονίων λέγων· ῥόδῳ δὲ	τὰς	Μούσας Σαπφὼ καταστέφει· οὐ γὰρ
[2, 10]	ἐπτοῆσθαι περὶ τοὺς πέπλους καὶ	τὰς	ξυστίδας καὶ τὰς ἐφαπτίδας χλαίνας
[2, 10]	πνευματικὴν τροφήν, ἀτύφους καὶ σώφρονας	τὰς	ὁδοὺς τοῦ κυρίου παρασκευάζων. Ἦ
[2, 10]	μαργαίνουσιν περὶ τὴν ἀμετρίαν, οὐκέτι	τὰς	ὀθόνας τὰς ἀπ´ Αἰγύπτου, ἄλλας
[2, 7]	καὶ ἡ τῶν χειρῶν κατὰ	τὰς	ὁμιλίας προφορά. Καθόλου γὰρ ὁ
[2, 2]	οἱ νέοι ἔνδοθεν χλιαινόμενοι ἐπὶ	τὰς	ὀρέξεις γίνονται, ὡς δὴ προὖπτον
[2, 2]	πόρρωθεν ἄνωθεν ὀλισθανούσας ἀνακόπτοντες αὐταῖς	τὰς	ὀρέξεις. Ἡ δ´ οὖν πρὸς
[2, 1]	πεινῶντας ἡμᾶς ἐσθίειν ἀναπείθει γοητεύοντα	τὰς	ὀρέξεις. Μὴ γὰρ οὐκ ἔνεστι
[2, 2]	ὡς ἔνι μάλιστα, κατασβεννύναι πειρᾶσθαι	τὰς	ὁρμὰς τῶν νέων, ἀφαιροῦντας μὲν
[2, 10]	δημῶδες καὶ ἄναγνον, τὸ περὶ	τὰς	ὀχείας {τὸ} καταφερές, ἐμφαίνοντος τοῦ
[2, 2]	τῶν ἀνδρῶν ἐφ´ ἑαυτὰς ἐπισπώμεναι	τὰς	ὄψεις. Ἀεὶ δὲ ὡς παρόντος
[2, 9]	εἰς ἡμᾶς ἀποστρέψαντες, τοῦ κεκρυμμένου	τὰς	ὄψεις ἀνθρώπου φωτίσαντες τήν τε
[2, 8]	οἱ ἀναδούμενοι τὸν στέφανον ὑπὲρ	τὰς	ὄψεις οὐδὲ μὴν τῆς εὐωδίας
[2, 7]	δὲ νέοι〉 ἐπὶ τὴν κλισίαν	τὰς	ὄψεις πήξαντες ἀμετασάλευτοι τοῖς ἀγκῶσιν
[2, 1]	τρυφήν, πολλῷ δέ ἐστιν ἀνοητότερον	τὰς	ὄψεις τοῖς προσοψήμασι δεδουλωκέναι συμμεταφερομένης
[2, 4]	τοῦ θείου καταπεφρονηκότας φόβου ἀνὰ	τὰς	πανηγύρεις {χορδαῖς} συγχρῆσθαι, ὡς δὴ
[2, 10]	φύσιν, σφᾶς αὐτοὺς βλάπτοντες κατὰ	τὰς	παρανόμους συνουσίας. Ἔχε γὰρ ὀρθῶς
[2, 7]	ἑαυτοὺς εὖ πράξετε» Φυλάττεσθαι δὲ	τὰς	παροινίας ὥσπερ καὶ τὸ κώνειον
[2, 1]	τοὺς ἐν Σκιάθῳ κεστρεῖς καὶ	τὰς	Πελωρίδας κόγχας καὶ τὰ ὄστρεια
[2, 7]	τοὺς περιττούς, ὥσπερ τὰς κύλικας	τὰς	πεπληρωμένας· ἐπισφαλὴς γὰρ ἡ τοιαύτη
[2, 9]	τροφὰς καὶ σφᾶς ἐπιτηδειοτέρους πρὸς	τὰς	περιστάσεις παρασκευάζουσιν. Ἔτι γε μὴν
[2, 12]	ἡ λιτότης ἁγιωσύνης προμηθεῖται ἐξισοῦσα	τὰς	πλεονεξίας καὶ διὰ τῶν τυχόντων
[2, 3]	τοὺς συμβούλους τοὺς ἑαυτῶν, καὶ	τὰς	πλουτούσας ταύτας ἀλόγως γυναῖκας χρυσοῦ
[2, 1]	Μωσέως, αἰτίας προσάπτων, κεκρυμμένας μὲν	τὰς	πνευματικάς, ἐμφανεῖς δὲ τὰς σαρκικάς,
[2, 4]	σύριγξι κηλεῖσθαι παρειλήφαμεν καὶ ἐπὶ	τὰς	ποδάγρας πρὸς τῶν κυνηγῶν θηρευομένας
[2, 10]	τὰ τῆς σοφίας ἄνθη δεικνύει,	τὰς	ποικίλας καὶ μὴ μαραινομένας γραφάς,
[2, 8]	δὲ ἀφραίνουσαι γυναῖκες βάπτουσαι μὲν	τὰς	πολιάς, μυρίζουσαι δὲ τὰς τρίχας
[2, 4]	δὲ καὶ ἐν μέρει περιελιττόντων	τὰς	προπόσεις τῆς ᾠδῆς· οἱ δὲ
[2, 5]	δυνατὴ γὰρ ἀποκρούσασθαι τῆς ἀσελγείας	τὰς	προσβολὰς καὶ ἐκ μόνης τῆς
[2, 10]	τὸ πᾶν ἁλουργὲς εἰργάσαντο ἐκφλέγουσαι	τὰς	ῥᾳθυμίας, καὶ δῆτα αὐτὰς περὶ
[2, 6]	τὴν ἀκολασίαν. Δεινὸς γὰρ ἀεὶ	τὰς	ῥίζας τῶν ἁμαρτημάτων ἐκκόπτειν, τὸ
[2, 10]	ῥύπος εἰς ὦτα, μύξαι ἐπὶ	τὰς	ῥῖνας καταφέρονται· συνεχὴς δὲ ἡ
[2, 8]	κωμικός φησί που· μύροις ὑπαλείφεται	τὰς	ῥῖνας· ὑγιείας μέρος μέγιστον ὀδμὰς
[2, 1]	μὲν τὰς πνευματικάς, ἐμφανεῖς δὲ	τὰς	σαρκικάς, αἷς καὶ πεπιστεύκασι, τοῖς
[2, 10]	γυναικός» ἐξ ἧς μόνης καρποῦσθαι	τὰς	σαρκὸς ἡδονὰς δίκαιον εἰς διαδοχὰς
[2, 11]	ματαιοτεχνίας καὶ κρηπῖδας Ἀττικὰς καὶ	τὰς	Σικυωνίας καὶ τοὺς κοθόρνους, Περσικάς
[2, 10]	φύσει, ἣν χρὴ διδάσκαλον ἐπιγραφομένους	τὰς	σοφὰς τοῦ καιροῦ ἐπιτηρεῖν παιδαγωγίας,
[2, 8]	δὲ καὶ τὰς ἐσθῆτας καὶ	τὰς	στρωμνὰς καὶ τοὺς οἴκους ὑποθυμιῶσί
[2, 4]	ἐν τοῖς παλαιοῖς Ἕλλησι παρὰ	τὰς	συμποτικὰς εὐωχίας καὶ τὰς ἐπιψεκαζούσας
[2, 1]	οἳ δὲ ἐξυμνεῖν οὐκ αἰσχύνονται	τὰς	σφετέρας ἡδυπαθείας, τὰς ἐν τῷ
[2, 4]	αὐτοῦ. Καὶ γὰρ ἁρμονίας παραδεκτέον	τὰς	σώφρονας, ἀπωτάτω ὅτι μάλιστα ἐλαύνοντας
[2, 10]	τῶν τοιούτων ἐπαίνων θέλω παρέχειν	τὰς	σώφρονας τοῖς διὰ τῶν ἐπαίνων
[2, 10]	τοῦ θεοῦ ποιητέον. Μέμνησθε γὰρ	τὰς	τέτταρας καὶ εἴκοσι χιλιάδας διὰ
[2, 1]	τὴν συνήλυσιν ταύτην ἑπόμενοι λόγῳ,	τὰς	τοιαύτας δὲ ἑστιάσεις ὁ κύριος
[2, 9]	ἀπερισπάστου τὸ τηνικάδε οὔσης περὶ	τὰς	τοῦ σώματος συμπαθείας καὶ αὐτῆς
[2, 1]	ἐντεῦθεν, καθάπερ καὶ τῶν δαιμονίων	τὰς	τραπέζας. ~Καλὸν μὲν οὖν τὸ
[2, 10]	Ἰωάννης καὶ τῶν προβάτων ὑπεριδὼν	τὰς	τρίχας ὀζούσας τρυφῆς τὰς τῶν
[2, 8]	μὲν τὰς πολιάς, μυρίζουσαι δὲ	τὰς	τρίχας πολιώτεραι θᾶττον γίνονται διὰ
[2, 1]	~Πῶς περὶ	τὰς	τροφὰς ἀναστρεπτέον. Ἐχομένοις τοίνυν τοῦ
[2, 9]	τοῦτο ἔχοντες φυσικόν, ῥᾷον κατατάττουσι	τὰς	τροφὰς καὶ σφᾶς ἐπιτηδειοτέρους πρὸς
[2, 3]	{ὁ ἰός} ~Καθόλου γὰρ καὶ	τὰς	τροφὰς καὶ τὰς ἐσθῆτας καὶ
[2, 1]	κακὸν οὖσα ἡ ἀμετρία περὶ	τὰς	τροφὰς μάλιστα διελέγχεται. Ἡ γοῦν
[2, 3]	κοσμικά, ὑπερηφάνως δὲ ζῶντες διὰ	τὰς	τρυφάς. Χρὴ δὲ προειληφέναι τοὺς
[2, 10]	ὑπεριδὼν τὰς τρίχας ὀζούσας τρυφῆς	τὰς	τῶν καμήλων εἵλατο τρίχας καὶ
[2, 8]	καὶ τὰ ἀρώματα, οὐκ εἰς	τὰς	ὕβρεις τῆς τρυφῆς γεγονέναι. Εἰ
[2, 4]	ἐλαύνοντας τῆς ἐρρωμένης ἡμῶν διανοίας	τὰς	ὑγρὰς ὄντως ἁρμονίας, αἳ περὶ
[2, 7]	κνησμοί, πορνείας ἀκολάστου μελετητικοί. Καὶ	τὰς	ὑπ´ ὄψιν δὲ ἀσχημοσύνας παραιτητέον
[2, 9]	χλαίνας τε ἐφύπερθεν οὔλας καὶ	τὰς	ὕπνου μαλακωτέρας» εὐνὰς παραπεμπομένους. Πρὸς
[2, 11]	ὑποδέσεως. Παραπλήσιαι δὲ καὶ περὶ	τὰς	ὑποδέσεις εἰσὶν αἱ ἀλαζόνες τὴν
[2, 10]	~Αὐτὸς γοῦν ὁ κύριος διαιρῶν	τὰς	ὑποθήκας εἴς τε ψυχὴν καὶ
[2, 10]	ἐκτήκουσαι τὰ ἔρια τῶν ἀμπεχονῶν	τὰς	ὑφάνσεις ἀσθενεῖς ἀποτελοῦσι, τὸ δὲ
[2, 10]	ὀρέξεις αὐτῆς αἱ τέως περὶ	τὰς	φιλοστόργους συμπλοκὰς δεδονημέναι, ἀποστραφεῖσαι, ἔνδον
[2, 1]	ὡς προειρήκαμεν. Τῶν δὲ ἀμφὶ	τὰς	φλεγμαινούσας κυπταζόντων τραπέζας, τὰ σφέτερα
[2, 1]	ἀναπνοῆς; Πῶς δὲ οὐκ ἄλογον	τὰς	χεῖρας ἐπεμφύρειν τοῖς ἡδύσμασιν ἢ
[2, 8]	τραύματα καταξαίνονται, ἐφ´ οὓς ἐξεπέτασε	τὰς	χεῖρας ἐπὶ λαὸν ἀπειθῆ καὶ
[2, 12]	ἔχουσιν. Προσήκει τοίνυν λιτότητα ἀσπάζεσθαι	τὰς	Χριστῷ λατρευούσας. Τῷ ὄντι γὰρ
[2, 9]	λόγον, τὴν πολυτέλειαν τῶν ὑποστορνυμένων,	τὰς	χρυσοπάστους τάπιδας καὶ χρυσοποικίλτους ψιλοτάπιδας
[2, 4]	τῆς μέθης ἀγερωχίαις. Καταλειπτέον οὖν	τὰς	χρωματικὰς ἁρμονίας ταῖς ἀχρώμοις παροινίαις
[2, 10]	καὶ ἡ Ἀποκάλυψίς φησιν· Εἶδον	τὰς	ψυχὰς τῶν μεμαρτυρηκότων ὑποκάτω τοῦ
[2, 10]	τῶν ὀρνέων πολλὰ μεταβάλλειν κατὰ	τὰς	ὥρας λέγεται καὶ τὸ χρῶμα
[2, 4]	δι´ ὧν ἐναρμόνιον εἴληφε τὴν	τάσιν,	καὶ κρουόμενον τῷ πνεύματι τοὺς
[2, 6]	ἡ τοῦ ὄντως αἰσχροῦ προσηγορία	τάττεται·	οὐδὲ γὰρ γόνυ καὶ κνήμη
[2, 1]	γραφή, τῶν ἐδεσμάτων τῶν πλουσίων·	ταῦτα	γὰρ ἔχεται βίου ψευδοῦς τε
[2, 12]	μὴ τρυφήσω; καὶ τίσιν οὖν	ταῦτα	γέγονεν, εἰ μὴ ἡμῖν; τελέως
[2, 2]	καὶ Θρᾷκες, πολεμικὰ ξύμπαντα ὄντα	ταῦτα	γένη, καὶ καλὸν καὶ εὔδαιμον
[2, 8]	δι´ ἄνθρωπον γέγονε τὰ ἄνθη,	ταῦτα	δὲ οἱ ἀνόητοι λαβόντες οὐκ
[2, 10]	ἀληθείας· διὸ καί φησι παγκάλως·	Ταῦτα	δὲ πάντα τὰ ἔθνη τοῦ
[2, 2]	ἀκροθώρακα τοῦτον καλοῦσιν οἱ περὶ	ταῦτα	δεινοί. Καλὸν οὖν τὸ προκαταλήγειν
[2, 8]	ῥόδων ἐμψυκτικόν. Καθόλου γὰρ καὶ	ταῦτα	εἰς τὴν ἡμετέραν εὐχρηστίαν δεδημιούργηται.
[2, 5]	λόγον; Χλεύη μὲν οὖν ἐπιτηδεύειν	ταῦτα,	ἐπεὶ μηδὲ ὁ τῶν γελοίων
[2, 10]	περὶ τὰς μίξεις τὰ ζῷα	ταῦτα	ἐπτόηνται· καὶ τὸν μὲν λαγὼ
[2, 10]	καρυκείαν, τὴν ὀψοφαγίαν, τὴν λαιμαργίαν·	ταῦτά	ἐστι τὸ τί» Περὶ δὲ
[2, 3]	κατέχοντες. Εἰ δὲ ἐπὶ γάμου	ταῦτα,	ἐφ´ οὗ φησιν ὁ θεὸς
[2, 10]	ἀράχνης μίτος· τὰ γὰρ περιττὰ	ταῦτα	καὶ διαφανῆ ἔλεγχός ἐστι διανοίας
[2, 10]	ὑμεῖς διαφέρετε τῶν πτηνῶν; Καὶ	ταῦτα	μὲν περὶ τροφῆς· ὁμοίως δὲ
[2, 10]	εἰς διαδοχὰς γνησίας. Νόμιμα γὰρ	ταῦτα	μόνα τῷ λόγῳ. Θείας γέ
[2, 4]	ὡς ἀληθῶς ἀποπεμπτέα τὰ ὄργανα	ταῦτα	νηφαλίου συμποσίου, θηρίοις μᾶλλον ἢ
[2, 7]	εἰς ἀνδρῶν παρεῖναι συμπόσιον καὶ	ταῦτα	οἰνωμένων. Οἳ δὲ νέοι〉 ἐπὶ
[2, 2]	ἄλλος τῆς Ἰταλῶν γῆς, πολλὰ	ταῦτα	ὀνόματα· σώφρονι συμπότῃ οἶνος εἷς,
[2, 6]	γόνυ καὶ κνήμη τὰ μέλη	ταῦτα	οὐδὲ μὴν τὰ ἐπ´ αὐτοῖς
[2, 5]	ὁπόσα φυσικὰ τοῖς ἀνθρώποις ἐστίν,	ταῦτα	οὐκ ἀναιρεῖν ἐξ αὐτῶν δεῖ,
[2, 12]	τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, καὶ	ταῦτα	πάντα προστεθήσεται ὑμῖν. Εἰ δὲ
[2, 8]	σταφυλῆς καὶ ἔλαιον καὶ ἱμάτιον,	ταῦτα	πάντα τοῖς εὐσεβέσιν εἰς ἀγαθά.
[2, 10]	ἔθνη εἰσίν. Τίνα δὲ λέγει	ταῦτα»	τὴν τρυφήν, τὴν ἡδυπάθειαν, τὴν
[2, 10]	πλεονεξία γὰρ καὶ τρυφὴ μεριμνᾶν	ταῦτα·	τὸ δὲ φαγεῖν μόνον ψιλῶς
[2, 1]	Φάσιδος, ἀτταγᾶς Αἰγυπτίας, Μῆδον ταῶνα.	Ταῦτα	τοῖς ἡδύσμασιν ἐξαλλάσσοντες οἱ γαστρίμαργοι
[2, 7]	ὅσαι δὲ μὴ ὕπανδροι, ἐσχάτη	ταύταις	διαβολὴ εἰς ἀνδρῶν παρεῖναι συμπόσιον
[2, 12]	καλαὶ γνησίως, πεπλασμέναι δὲ πλουσίως.	Ταύταις	προφητεύει διὰ τοῦ Σοφονίου τὸ
[2, 3]	τοὺς ἑαυτῶν, καὶ τὰς πλουτούσας	ταύτας	ἀλόγως γυναῖκας χρυσοῦ ποιεῖσθαι τῶν
[2, 10]	τε ὁρμωμένους, ὅτι παρὰ φύσιν·	ταύτας	ἡγοῦνται οἱ πολλοὶ τρυφάς, τὰς
[2, 10]	τῶν καμήλων εἵλατο τρίχας καὶ	ταύτας	ἠμπίσχετο, τὸ εὐτελὲς καὶ ἄδολον
[2, 10]	δῆτα αὐτὰς περὶ τὰς μεμωρημένας	ταύτας	καὶ ἁβρὰς ἀλυούσας πορφύρας κατὰ
[2, 10]	καὶ τῶν περὶ τὰς ἀπάτας	ταύτας	κακοτεχνιῶν; Οὐχὶ εὖ μάλα ἐκεῖνο
[2, 10]	οἷς βεβίωκεν ἔτεσιν ἴσχοντα τρύπας·	ταύτῃ	ἄρα τὴν κώλυσιν τῆς ἐδωδῆς
[2, 7]	ἀκαιροβόας καὶ τοὺς κεκράκτας ἐπιστομιστέον.	Ταύτῃ	γὰρ αὖ τὸν Θερσίτην πληγαῖς
[2, 7]	ἀφαιρετέον ἀπολαβομένοις πράως τὰς ἀναπνοάς·	ταύτῃ	γὰρ εὐσχημονέστατα τὴν ἀθρόαν τοῦ
[2, 12]	φάγε, πίε, εὐφραίνου» ἄφρονα κέκληκεν,	ταύτῃ	γὰρ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν
[2, 2]	ψυχὴ ξηρὰ σοφωτάτη καὶ ἀρίστη»	Ταύτῃ	δὲ καὶ ἐποπτική, οὐδέ ἐστιν
[2, 5]	τρόπον ἐξαγόμενος ἐμφαίνει κοσμιότητα, μὴ	ταύτῃ	δὲ χωρῶν ἀκολασίαν ἐνδείκνυται. Ἁπλῶς
[2, 3]	ἀνθρώπων ἀδιακρίτῳ πίστει, τῇ μονοπροσώπῳ	ταύτῃ	ἐνστάσει, τὰ ἑξῆς ἀκόλουθα καὶ
[2, 10]	ἐσθῆτα, τὴν σάρκα, ἁγιάζονται, καὶ	ταύτῃ	ἐπενδύονται ἀφθαρσίαν. Καθάπερ οὖν ἡ
[2, 12]	καὶ ἴσον καὶ ἀπέριττον καὶ	ταύτῃ	ἱκανόν ἐστιν. Ἱκανότης δὲ ἕξις
[2, 8]	ὑγρότητά {τε} καὶ διὰ ψυχρότητα.	Ταύτῃ	καὶ οἱ ἰατροὶ ψυχρὸν εἶναι
[2, 12]	τῶν πληκτικὴν ἐχόντων φαντασίαν ἑλκομένων.	Ταύτῃ	καὶ τὸ πῦρ τὰ παιδία
[2, 10]	χρυσὸν φίλου ἀνδρὸς ἐδέξατο τιμήεντα.	~Ταύτῃ	καὶ τὸν Κεῖον ἀποδέχομαι σοφιστὴν
[2, 8]	δὲ ἀμεριμνίας ὁ στέφανος σύμβολον·	ταύτῃ	καὶ τοὺς νεκροὺς καταστεφανοῦσιν, ᾧ
[2, 1]	Ἐλθόντα δέ με» φησίν, ὁ	ταύτῃ	λεγόμενος αὖ βίος εὐδαίμων, Ἰταλικῶν
[2, 10]	ἀδεῶς τῆς παρὰ φύσιν σπορᾶς.	Ταύτῃ	μοι δοκεῖ καὶ ὁ Πλάτων
[2, 10]	ἐπικρατητέον μορίου τοῖς σοφίαν διώκουσιν;	ταύτῃ	μοι δοκεῖ καὶ ὠνομάσθαι αἰδοῖον,
[2, 6]	ὦτα τῶν ἐν Χριστῷ πεπιστευκότων.	Ταύτῃ	μοι δοκεῖ ὁ παιδαγωγὸς μηδὲ
[2, 8]	καὶ πάθος ἐμφαίνει δεσποτικὸν μυστικῶς	ταύτῃ	νοοῦσι· ~τὸ ἔλαιον αὐτός ἐστιν
[2, 2]	ἐπιθυμίας, τὸ ἀπεσχισμένον τῆς σωτηρίας.	Ταύτῃ	νουθετικώτατα ἐπιφέρει· Τίνι οὐαί; Τίνι
[2, 2]	τέχνη γίνεται περὶ βίον, καὶ	ταύτῃ	πάντῃ συμπάρεστιν ἐφ´ ὅσον βιοῦμεν,
[2, 1]	ἐπ´ ἀρετὴν τῶν συνεστιωμένων τινάς,	ταύτῃ	πλέον ἀφεκτέον τῶν λίχνων τούτων
[2, 2]	γὰρ τοῦ θεοῦ ποιήματα, καὶ	ταύτῃ	πρὸς ὑγείαν συνεργεῖ ἡ κρᾶσις
[2, 1]	ἔτι τε μᾶλλον καὶ τῶν	ταύτῃ	προσφιλῶν, ἃ ὁ θεὸς καταργήσει»
[2, 10]	καὶ κατανοοῦσιν εἰς ἀπόκρυφα μέρη.	Ταύτῃ	τε πάλιν ὁ παιδαγωγὸς αὐτοῖς
[2, 10]	τοῦ αἰνίγματος τοῦδε ἀπαγόρευσις παρῄνεσεν.	Ταύτῃ	τοι ἀναφανδόν, οὐ δι´ αἰνιγμάτων
[2, 7]	ἡ γλῶττα περιλείπεται εἰς βλάβην.	Ταύτῃ	τοι βιωφελέστατα ἡ σοφία παραινεῖ
[2, 10]	πρὸς μέτρον τῶν ἀγγέλων διώκομεν.	~Ταύτῃ	τοι καὶ Πλάτων ἐν Φιλήβῳ
[2, 1]	ἀσθενούντων ἀδελφῶν εἰς Χριστὸν ἁμαρτάνουσιν.	Ταύτῃ	τοι ὁ ἀπόστολος εὐλαβούμενος περὶ
[2, 6]	ποσὶν ἢ τοῖς ὀφθαλμοῖς ὀλισθαίνειν.	Ταύτην	ἀποκρουόμενος τὴν αἰσχρολογίαν ὁ ἀπόστολος
[2, 1]	μονίμου καὶ καθαρᾶς γευομένους ἡδονῆς·	ταύτην	γὰρ τὴν ἀγάπην ἐκδέχεσθαι δεῖν
[2, 10]	ἐκεῖνο ἔλλαβε πορφύρεος θάνατος» Διὰ	ταύτην	γοῦν τὴν πορφύραν ἡ Τύρος
[2, 1]	καὶ μίαν τῶν νόσου αἰτιῶν	ταύτην	εἴρηκεν τῶν ἐδεσμάτων τὴν πολυειδίαν,
[2, 6]	ἡ κακία καὶ τὰ κατὰ	ταύτην	ἐνεργούμενα. Τούτοις δὲ ἀναλόγως αἰσχρολογία
[2, 1]	εἰκότως ἂν καλοῖμεν τὴν συνήλυσιν	ταύτην	ἑπόμενοι λόγῳ, τὰς τοιαύτας δὲ
[2, 8]	λέγοιεν τῷ θεῷ, μὴ θυσίαν	ταύτην	καὶ εὐωδίαν θυμιάματος νοούντων, ἀλλὰ
[2, 10]	τινες, ἑρμαφροδίτους τερατολογοῦντες καὶ τρίτην	ταύτην	μεταξὺ θηλείας καὶ ἄρρενος ἀνδρόγυνον
[2, 10]	χρή, εἰ δέ, καὶ σκέπην	ταύτην	παραληπτέον, καθ´ ἣν κρύπτειν ὄμματα
[2, 2]	ὅτι μάλιστα πόρρωθεν τὴν εἰκόνα	ταύτην	τὴν γελοίαν ἅμα καὶ ἐλεεινὴν
[2, 2]	ἐκ τοῦ γενήματος τῆς ἀμπέλου	ταύτης,	μέχρις ἂν πίω αὐτὸ μεθ´
[2, 1]	δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι.	Ταύτης	ὅλος ἀπήρτηται τῆς ἀγάπης ὁ
[2, 9]	ἀλήθειαν αὐτὴν ἐποπτεύσαντες καὶ τῶν	ταύτης	ῥευμάτων μεταλαμβάνοντες, τοὺς ἀληθεῖς τῶν
[2, 12]	περιστέγει τὴν σάρκα, ἐκ δὲ	ταύτηςὁ	μαργαρίτης κυΐσκεται. Λίθοις δὲ ἁγίοις
[2, 2]	ὄψιν κινεῖν ἢ τὸ ὁρώμενον·	ταὐτὸν	γὰρ ἐξ ἀμφοῖν ἡ ὄψις
[2, 7]	τε ἅμα καὶ μήκους καὶ	τάχους	καὶ πλήθους εἴργοντος τὸ φθέγμα
[2, 2]	Ὅτι ἀσχημοσύνην αὐτῆς οὐ συγκαλύπτει»	Ταχὺ	γὰρ εἰς ἀταξίαν ὑποσύρεται γυνή,
[2, 1]	μοι, ἀλλ´ οὐ πάντα συμφέρει»	ταχὺ	γὰρ καταπίπτουσιν ἐπὶ τὸ δρᾶν
[2, 1]	ἀπὸ Φάσιδος, ἀτταγᾶς Αἰγυπτίας, Μῆδον	ταῶνα.	Ταῦτα τοῖς ἡδύσμασιν ἐξαλλάσσοντες οἱ
[2, 2]	ἐποχετεύοντας πυρί, ἐξ οὗ ὁρμαί	τε	ἄγριαι καὶ φλεγμαίνουσαι ἐπιθυμίαι καὶ
[2, 7]	ἔπος εἰπεῖν, δικαιοσύνης μεταδοτέον τούς	τε	ἀκαιροβόας καὶ τοὺς κεκράκτας ἐπιστομιστέον.
[2, 7]	ἐστὶν τὸ εἰρήνη σοι» πρίν	τε	ἀκοῦσαί σε μὴ ἀποκρίνου ῥῆμα.
[2, 9]	τὰς ὄψεις ἀνθρώπου φωτίσαντες τήν	τε	ἀλήθειαν αὐτὴν ἐποπτεύσαντες καὶ τῶν
[2, 3]	ἀργυρίου καὶ χρυσίου πεποιημένων λιθοκολλήτων	τε	ἄλλων ἄθετος ἡ χρῆσις, ὄψεως
[2, 9]	τάπιδας καὶ χρυσοποικίλτους ψιλοτάπιδας ξυστίδας	τε	ἁλουργὰς καὶ τοὺς γαυνάκας τοὺς
[2, 3]	χελώνης πεποικιλμέναι κύτει κλισιάδες στρωμναί	τε	ἁλουργεῖς καὶ ἄλλων χρωμάτων δυσπορίστων,
[2, 7]	ἐν τῇ φωνῇ μεμετρημένον, μεγέθους	τε	ἅμα καὶ μήκους καὶ τάχους
[2, 3]	θραῦσιν διὰ τέχνης ἑτοιμοτέρᾳ δεδιέναι	τε	ἅμα καὶ πίνειν διδάσκουσα περιοριστέα
[2, 2]	φλεγμαίνειν ἀναγκάζει τὸ σῶμα σφυγμοί	τε	ἀναιδεῖς περιεργίαν διώκουσιν εἰς παρανομίας
[2, 2]	τοῖς συμπόταις ἃ δύνανται, ἐρυγάς	τε	ἀνδρώδεις ἐπισπώμεναι, μᾶλλον δὲ ἀνδραποδώδεις,
[2, 7]	γεγωνὸς τῆς προφορᾶς μανιωδέστατον, τό	τε	ἀνήκουστον πρὸς τοὺς πέλας φθέγγεσθαι
[2, 1]	ᾧ μάλιστα δεῖπνον ποιητέον, ἔτι	τε·	Ἄνθρωπός τις ἐποίησεν δεῖπνον μέγα
[2, 10]	τὸ σπέρμα, πεπληρωμένον μέμυκεν, αὖθίς	τε	ἀποκενοῦται καθαιρομένη κυήσει, ἀποθεμένη δὲ
[2, 1]	θνηξιμαῖα τά τε εἰδωλόθυτα τά	τε	ἀποπεπνιγμένα· οὐδὲ γὰρ τούτων ψαύειν
[2, 3]	καὶ ἐλέφαντος τρίποδες ἠσκημένοι κλῖναί	τε	ἀργυρόποδες καὶ ἐλεφαντοκόλλητοι χρυσόστικτοί τε
[2, 6]	ἀλλ´ εἴ τις ἀγαθός» Πάλιν	τε	αὖ· Καθὼς πρέπει ἁγίοις, μὴ
[2, 9]	ἐν τούτοις τὸ εὔδαιμον. Πάλιν	τε	αὖ κενοδοξίας ἐστὶ κυνικῆς καθάπερ
[2, 7]	ὀδόντας αἱμάσσοντες τὰ οὖλα σφίσι	τε	αὐτοῖς εἰσὶν ἀηδεῖς καὶ τοῖς
[2, 1]	ἐπικεχήνασιν, ὅσα τε χθὼν πόντου	τε	βένθη καὶ ἀέρος ἀμέτρητον εὖρος
[2, 3]	ἐπὶ τούτοις καὶ οἰνοχόαι· χρυσός	τε	γὰρ ἁπαξαπλῶς καὶ ἄργυρος ἰδίᾳ
[2, 7]	σφῶν τῇ συμμετρίᾳ παραμετρούντων· τό	τε	γὰρ γεγωνὸς τῆς προφορᾶς μανιωδέστατον,
[2, 10]	ἀπόστολος, εἰς πάθη ἀτιμίας· αἵ	τε	γὰρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τὴν
[2, 2]	τὰς ἐπιθυμίας τῆς ψυχῆς. Θάσιός	τε	γὰρ ὁ εὐώδης καὶ ὁ
[2, 1]	κεκώλυκεν τούτων τὰ θνηξιμαῖα τά	τε	εἰδωλόθυτα τά τε ἀποπεπνιγμένα· οὐδὲ
[2, 6]	κυρίῳ ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως. Αὖθίς	τε	ἐκ τοῦ λόγου σου δικαιωθήσῃ»
[2, 1]	παρὰ τοῖς Ἀσκραίοις τεῦτλα, κτένας	τε	ἐκζητοῦσιν Μηθυμναίους καὶ ψήττας Ἀττικὰς
[2, 3]	ἐκπωμάτων εἴδη τὰ μυρία ψυκτῆρές	τε	ἐπὶ τούτοις καὶ οἰνοχόαι· χρυσός
[2, 10]	ἐρεῖν αὐτὸν περὶ φιλοκοσμίας βαφῆς	τε	ἐρίων καὶ ποικιλίας χρωμάτων καὶ
[2, 5]	καὶ ἤθους ῥεόντων οὐχ οἷόν	τέ	ἐστι γελοίους τινὰς προέσθαι λόγους,
[2, 10]	περιεργίας καὶ χρυσίου ἐξεργασίας πλοκάμων	τε	ἔτι ἐπιτεχνητῶν καὶ βοστρύχων ἑλικτῶν,
[2, 10]	θυγατέρας κρατεῖν τε ἡδονῶν γαστρός	τε	ἔτι καὶ τῶν ὑπὸ γαστέρα
[2, 3]	αἰσχύνομαι καὶ λέγειν, χρείας, κέδρου	τε	εὐκεάτοιο καὶ θύου καὶ ἐβένου
[2, 9]	ποιητικὰ ῥήγεα τὰ πορφυρᾶ χλαίνας	τε	ἐφύπερθεν οὔλας καὶ τὰς ὕπνου
[2, 7]	φρεσὶν ᾗσιν ἄκοσμά τε πολλά	τε	ᾔδει, μάψ, ἀτὰρ οὐ κατὰ
[2, 10]	ὡς ἰδίας ἀφορᾶν θυγατέρας κρατεῖν	τε	ἡδονῶν γαστρός τε ἔτι καὶ
[2, 6]	αἰσχρολογίας. Αἰσχρολογίας δὲ παντελῶς αὐτοῖς	τε	ἡμῖν ἀφεκτέον καὶ τοὺς χρωμένους
[2, 10]	γὰρ καὶ τῆς ἐσθῆτος οἷόν	τε	ἦν ἐξελεῖν τὴν πορφύραν, ὡς
[2, 1]	μὲν περὶ τὰ ἐκτός, τό	τε	ἴδιον τοῦ ἀνθρώπου, τὸ ὄμμα
[2, 12]	καὶ τὰς ἰδιαζούσας χρόας ὑέλους	τε	ἵεσθαι ποικίλας οὐδὲν ἀλλ´ ἢ
[2, 2]	κλύδωνι ὑπερεχούσης τῆς μέθης, ἐνθαλαττεύων	τε	ἰλιγγιᾷ τῷ ζόφῳ τῆς καταιγίδος,
[2, 1]	καὶ τὰς Δαφνίους κίχλας χελιδονίους	τε	ἰσχάδας, δι´ ἃς εἰς Ἑλλάδα
[2, 8]	καὶ πρὸς τὰς καταψύξεις δυσαρέστησίν	τε,	καθὰ καὶ ὁ κωμικός φησί
[2, 12]	περιδέραιον καὶ οἱ στρεπτοί; οἵ	τε	καθετῆρες καλούμενοι ἁλύσεων ἐπέχοντες τρόπον
[2, 1]	ταῦτα γὰρ ἔχεται βίου ψευδοῦς	τε	καὶ αἰσχροῦ. Οἳ μὲν γὰρ
[2, 4]	Πᾶσαν δὲ ἁπαξαπλῶς ἀνελεύθερον ὄψιν	τε	καὶ ἀκοὴν καὶ συνελόντι φάναι
[2, 10]	πως γράφει· Μοιχεῖαι παρὰ σοί	τε	καὶ ἀνδρῶν μῖξις ἄθεσμος θηλυγενὴς
[2, 10]	δέ, ἄλλος οὗτος προφήτης, γυμνός	τε	καὶ ἀνυπόδετος» ἦν, πολλάκις δὲ
[2, 10]	Ἄνθρωπος γὰρ ἐξ ἀνθρώπου ἐκφύεταί	τε	καὶ ἀποσπᾶται. Ὅρα τὸ μέγεθος
[2, 1]	συναγωγὰς ἐγκαταλεγόμενοι καὶ αὐτοὶ δειπνάριά	τε	καὶ ἄριστα καὶ δοχὰς εἰκότως
[2, 3]	γὰρ ἁπαξαπλῶς καὶ ἄργυρος ἰδίᾳ	τε	καὶ δημοσίᾳ ἐστὶν ἐπίφθονον κτῆμα»
[2, 8]	στέφανος περικείμενος καὶ δι´ ὑγρότητά	{τε}	καὶ διὰ ψυχρότητα. Ταύτῃ καὶ
[2, 2]	βάσεις καθάπερ ῥεύματι ὑποφέρονται λυγμοί	τε	καὶ ἔμετοι καὶ παραφροσύναι ἐπεισεκώμασαν.
[2, 11]	γυμνὸν ἐπιδείκνυσθαι τὸν πόδα· ἄλλως	τε	καὶ εὐολίσθητον εἰς βλάβην ἡ
[2, 10]	Τὸ δὲ αὐτὸ τοῦτο ἄρρενί	τε	καὶ θηλείᾳ προσπέφυκεν ὑαίνῃ διὰ
[2, 8]	καὶ τὴν ἀπὸ τῶν μύρων	τε	καὶ θυμιαμάτων ὠφέλειαν, δεδηλώκαμεν. Εἰ
[2, 2]	ἐν τοῖς ἐντοσθιδίοις, πάθεσιν ἐπιθυμίᾳ	τε	καὶ θυμῷ δεδουλωμένον. Ὥστε ὅτῳ
[2, 2]	μάλιστα οἱ Σκύθαι χρῶνται Κελτοί	τε	καὶ Ἴβηρες καὶ Θρᾷκες, πολεμικὰ
[2, 1]	δυεῖν, τὸ ζῆν τοῦτο, ὑγείας	τε	καὶ ἰσχύος σύγκειται, οἷς μάλιστα
[2, 8]	στρωμνὰς καὶ τοὺς οἴκους ὑποθυμιῶσί	τε	καὶ καταρραίνουσιν, μονονουχὶ δὲ καὶ
[2, 10]	ὀμφάκινον καὶ χλωρὸν ἕτερον ῥοδομιγές	τε	καὶ κοκκοβαφὲς καὶ ἄλλα μυρία
[2, 3]	τινες κύλικες καὶ Ἀντιγονίδες κάνθαροί	τε	καὶ λαβρώνιοι καὶ λεπασταὶ καὶ
[2, 10]	Διὸ καὶ μὴ εἰς πέτρας	τε	καὶ λίθους σπείρειν» φησὶν ὁ
[2, 2]	δὲ ἀμφοῖν αὖθις κρᾶσις ποτοῦ	τε	καὶ λόγου εὐχαριστία κέκληται, χάρις
[2, 1]	τοῖς ὀνόμασιν καὶ γαλαῖ κόλακές	τε	καὶ μονομάχαι καὶ τὰ ἄγρια
[2, 2]	ἀναζέοντος οἴνου καὶ οἰδοῦσι μαστοί	τε	καὶ μόρια προκηρύσσοντες ἤδη πορνείας
[2, 8]	οἷς ἔτι χρῶνται γυναῖκες, ὑγρά	τε	καὶ ξηρὰ καὶ τὰ ἐπίπαστα
[2, 2]	ἡ κρᾶσις ἡ ἀμφοῖν, ὕδατός	τε	καὶ οἴνου, ὅτι ἐκ τοῦ
[2, 10]	δὲ καὶ ὀφθαλμῶν ὑπογραφῆς παρατίλσεών	τε	καὶ παραφυκισμῶν καὶ ψιμυθισμοῦ καὶ
[2, 10]	αἱ περὶ τὸν αὐχένα πιεζόμεναί	τε	καὶ πυκνούμεναι ἀρτηρίαι προσαναθλίβουσι τὸ
[2, 1]	λεγόμενος αὖ βίος εὐδαίμων, Ἰταλικῶν	τε	καὶ Συρακουσσίων τραπεζῶν πλήρης, οὐδαμῶς
[2, 3]	κτήσεως αὐτῶν, οἱ τὸ ἀργύριόν	τε	καὶ τὸ χρυσίον τεκταίνοντες καὶ
[2, 1]	καὶ ζωμοῦ ῥύσει καθυβρίζοντες ποτῷ	τε	καὶ τρυφῇ καὶ καπνῷ βλασφημοῦντες
[2, 11]	Σικυωνίας καὶ τοὺς κοθόρνους, Περσικάς	τε	καὶ Τυρρηνικάς, προθεμένους δὲ καθὼς
[2, 1]	κουφότητα χρησιμεῦον, ἐξ ὧν αὔξησίς	τε	καὶ ὑγεία καὶ ἰσχὺς δικαία,
[2, 12]	δὲ ὅσα μὴ ἀναγκαῖα γῇ	τε	καὶ ὕδατι ἔκρυψεν. Διὰ τοῦτό
[2, 5]	κατὰ τοὺς λόγους ἐπιτηδεύσαιμεν εἶναί	τε	καὶ φαίνεσθαι γελοῖοι, τὸ τιμιώτερον
[2, 3]	τε ἀργυρόποδες καὶ ἐλεφαντοκόλλητοι χρυσόστικτοί	τε	καὶ χελώνης πεποικιλμέναι κύτει κλισιάδες
[2, 10]	ξυστίδας καὶ τὰς ἐφαπτίδας χλαίνας	τε	καὶ χιτῶνας, τά τ´ αἰδῶ
[2, 3]	πρὸς ἐπὶ τούτοις σκεύη ἀργυρᾶ	τε	καὶ χρυσᾶ, τὰ μὲν εἰς
[2, 8]	καὶ μετάλλιον καὶ βασίλειον πλαγγόνιόν	τε	καὶ ψάγδας Αἰγύπτιος. Σιμωνίδης δὲ
[2, 4]	κιθάραν ἐθελήσῃς ἢ λύραν ᾄδειν	τε	καὶ ψάλλειν, μῶμος οὐκ ἔστιν,
[2, 10]	ἀνδρῶν μῖξις ἄθεσμος θηλυγενὴς ἄδικός	τε,	κακὴ πόλι, πάντ´ ἀκάθαρτε· ἔμπαλιν
[2, 1]	ὑπὸ τὸν οὐρανὸν γαστρὸς ἔτι	τε	μᾶλλον καὶ τῶν ταύτῃ προσφιλῶν,
[2, 12]	καὶ ἰάσπιδες καὶ τοπάζιον ἥ	τε	Μιλησία σμάραγδος ἐμπόλημα τιμηέστατον. Ὁ
[2, 10]	γέ τι τρύφημα τουτοΐ— τόν	τε	μυροβαφῆ ἐκεῖνον κροκωτὸν καὶ τῶν
[2, 10]	δὲ ψιλῆς τῆς τροφῆς, τῆς	τε	ξηρᾶς καὶ τῆς ὑγρᾶς, ὡς
[2, 2]	καὶ διάπυρον ἦθος ἐκκαίεται, προπετεῖς	τε	οἱ νέοι ἔνδοθεν χλιαινόμενοι ἐπὶ
[2, 1]	κρέα μηδὲ οἶνον πιεῖν» αὐτός	τε	ὁμολογεῖ καὶ οἱ ἀπὸ Πυθαγόρου·
[2, 10]	γίνονται αὐτοῖς. Ἀπέχεσθαι τοίνυν σφοδρῶν	τε	ὀρέξεων καὶ ἐπαλλήλων συνουσιῶν καὶ
[2, 10]	ἄρρενος ὕβριν ἀπεχθέα τε στυγερήν	τε	ὁρμωμένους, ὅτι παρὰ φύσιν· ταύτας
[2, 2]	ἡ ποιητικὴ ὠφελημένη λέγει· οἶνός	τε,	ὃς πυρὶ ἶσον ἔχει μένος,
[2, 5]	αἰσχρὰ τῶν ἔργων ἐθίζων, χαριεντιστέον	τε,	οὐ γελωτοποιητέον. Ἀλλὰ καὶ αὐτὸν
[2, 10]	κατανοοῦσιν εἰς ἀπόκρυφα μέρη. Ταύτῃ	τε	πάλιν ὁ παιδαγωγὸς αὐτοῖς ἀπειλεῖ
[2, 1]	τυρὸς τά τε ὡραῖα ἑψήματά	τε	παντοδαπὰ ζωμῶν ἄνευ. Κἂν ὀπτοῦ
[2, 9]	τοὺς γαυνάκας τοὺς πολυτιμήτους τά	τε	ποιητικὰ ῥήγεα τὰ πορφυρᾶ χλαίνας
[2, 7]	ῥ´ ἔπεα φρεσὶν ᾗσιν ἄκοσμά	τε	πολλά τε ᾔδει, μάψ, ἀτὰρ
[2, 2]	τοῦ δὲ νοῦ κενός, φιλεῖ	τε	πολλὴν γλῶτταν ἐκχέας μάτην ἄκων
[2, 4]	εἴρηκε τὸν ψαλμόν. Ἐπὶ πᾶσίν	τε	πρὶν ὕπνου λαχεῖν εὐχαριστεῖν ὅσιον
[2, 3]	κτῆμα» τὴν χρείαν ὑπερβεβηκὸς κτήσασθαί	τε	σπάνιον καὶ τηρῆσαι δύσκολον καὶ
[2, 9]	ῥέγχειν τοῖς στρώμασιν ἐνειλημένον γαστέρων	τε	στενοχωρουμένων βορβορυγμοὶ τὸ διορατικὸν τῆς
[2, 10]	οὐδὲ ἐπ´ ἄρρενος ὕβριν ἀπεχθέα	τε	στυγερήν τε ὁρμωμένους, ὅτι παρὰ
[2, 1]	τῆς τροφῆς τὸ εὔκολον, εἴς	τε	τὰς ἀναδόσεις καὶ τοῦ σώματος
[2, 8]	οὖν τὸ ἔλαιον αὐτὸ λιπᾶναί	τε	τὴν ἐπιφάνειαν καὶ ἀνεῖναι τὸ
[2, 10]	τῶν ἐπιθυμιῶν ἄνωθεν μὴ κτείνουσί	τε	τὸ ἐκ προνοίας θεϊκῆς φυόμενον
[2, 8]	βοηθήματι χρηστέον τῷ μύρῳ πρός	τε	τὸ ἐπεγεῖραι τὴν ἀπαυδῶσαν δύναμιν
[2, 8]	προπαρασκευάσας τῇ ἰδίᾳ δυνάμει. Ὤζεσέ	τε	τούτοις τὸ μύρον καὶ τὸ
[2, 10]	σκέπης σώματος, πρὸς ἀπαλέξησιν κρυμῶν	τε	ὑπερβολῆς καὶ καυμάτων ἐπιτάσεως, μή
[2, 10]	ἀκολάστων καὶ σχημάτων ἀσχημόνων ἑταιρικῶν	τε	φιλημάτων {ὀνόματα πορνικὰ} καὶ τοιουτωνί
[2, 1]	γαστρίμαργοι τοῖς ὄψοις ἐπικεχήνασιν, ὅσα	τε	χθὼν πόντου τε βένθη καὶ
[2, 10]	σκέπης ἡ ἐσθὴς αὕτη. Τά	τε	χρυσῷ πεποικιλμένα καὶ τὰ ἁλουργοβαφῆ
[2, 10]	κύριος διαιρῶν τὰς ὑποθήκας εἴς	τε	ψυχὴν καὶ σῶμα καὶ τρίτον
[2, 1]	λαχάνων ἔνια, γάλα, τυρὸς τά	τε	ὡραῖα ἑψήματά τε παντοδαπὰ ζωμῶν
[2, 12]	γῆς τὰ ἐκψήγματα μειρακιῶδές ἐστι	τεθηπέναι.	Ἐπὶ γὰρ τὰ διαυγῆ τῶν
[2, 1]	Ἀνοήτου γὰρ σφόδρα θαυμάζειν καὶ	τεθηπέναι	τὰ παρατιθέμενα ταῖς δημώδεσιν ἑστιάσεσιν
[2, 1]	ἐνεργείας παραποδισθεῖσα τὴν προφορὰν ἐκδίδωσι	τεθλιμμένην.	Ἀλλ´ οὐδὲ ἐσθίειν ἅμα καὶ
[2, 9]	ἀνδρὸς ὄφελος καθεύδοντος ὥσπερ οὐδὲ	τεθνεῶτος.	Διὸ πολλάκις καὶ τῆς νυκτὸς
[2, 7]	ἀποκρίνου ῥῆμα. Ἀλλὰ καὶ τὸ	τεθρυμμένον	τῆς φωνῆς θηλυδρίου, σώφρονος δὲ
[2, 12]	γεώδης καταλείπονται. Συμβολικῶς τούτοις εἰκότως	τειχίζεται	τῶν ἁγίων ἡ πόλις πνευματικῶς
[2, 3]	ἄλλων χρωμάτων δυσπορίστων, ἀπειροκάλου τρυφῆς	τεκμήρια,	φθόνου καὶ βλακείας ἐπήβολα πλεονεκτήματα,
[2, 7]	μὲν ἀγεννείας, τὸ δὲ αὐθαδείας	τεκμήριον.	Ἀπέστω δὲ καὶ ἡ φιλονεικία
[2, 2]	περὶ τὰς ἐκκρίσεις σπεύδειν ἀκρασίας	τεκμήριον	ἐκ τῆς ἀμέτρου προσφορᾶς ὑπερχεομένων
[2, 5]	τὸ μὲν γὰρ ἀνθρωπίνου λογισμοῦ	τεκμήριον,	τὸ δὲ ὠμότητος ὑπόληψιν ἐνδείκνυται.
[2, 10]	μόνον ψιλῶς νοούμενον ἀνάγκης ἐστὶ	τεκμήριον,	τὸ πλήρωμα, ὡς ἔφαμεν, τῆς
[2, 8]	ἄνθη δὲ τοῦ γάμου τὰ	τέκνα	ἀμφοῖν, ἃ δὴ τῶν σαρκικῶν
[2, 7]	τὸ ἐξυβρίζειν. Πρεσβῦται δὲ ὡς	τέκνα	ἀφορῶντες τοὺς νέους σπανιαίτατα μέν,
[2, 8]	δρέπεται γεωργός. Στέφανος δὲ γερόντων	τέκνα	τέκνων, δόξα δὲ παισὶν οἱ
[2, 2]	σοφία ὑφορωμένη παραγγέλλει τοῖς αὑτῆς	τέκνοις·	Μὴ ἴσθι οἰνοπότης μηδὲ ἐκτείνου
[2, 8]	γεωργός. Στέφανος δὲ γερόντων τέκνα	τέκνων,	δόξα δὲ παισὶν οἱ πατέρες»
[2, 10]	ἐπικυΐσκεται· ὀχεύεται δὲ καὶ τίκτει,	τεκοῦσα	δὲ εὐθὺς ὀχεύεται ὑφ´ οὗ
[2, 3]	ἀργύριόν τε καὶ τὸ χρυσίον	τεκταίνοντες	καὶ μεριμνῶντες; Οὐκ ἔστιν ἐξεύρεσις
[2, 2]	γὰρ ἐπὶ τὸν ὕπνον παρακλητέον.	Τελεία	γὰρ ἡ σοφία θείων οὖσα
[2, 12]	τοῖς δεομένοις; Ὁ γὰρ τοιοῦτος	τέλειος	ὁ τὸ ἀγαπήσεις τὸν πλησίον
[2, 10]	φύσις τὴν ἔντευξιν τοῦ γάμου	τελειοῦσθαι·	καὶ γὰρ ποθεινοτέρα ἡ χρονιωτέρα
[2, 10]	ἀρνεῖται, μετὰ τὴν σπορὰν ἀποκλείουσα	τέλεον	ἤδη τὴν ἀσέλγειαν μεμυκότι τῷ
[2, 10]	αὐτῷ κόσμῳ χαίρειν πρὶν ἢ	τέλεον	καταδαρθεῖν. Φημὶ τοίνυν οὐκ ἄλλου
[2, 10]	συρόμενα, ἰσχύος ἁπάσης καὶ ὀρούσεως	τέλεον	κεκενωμένα. Μικρὰν ἐπιληψίαν» τὴν συνουσίαν
[2, 10]	ἄνθεσιν ἐοικυῖαι ἐσθῆτες βακχικοῖς καὶ	τελεστικοῖς	καταλειπτέαι λήροις, πρὸς δὲ καὶ
[2, 8]	ἀμφιθῶνται τὰ ἄνθη, πρὸς τὴν	τελετὴν	ὑπερκάονται. Οὐ δὴ κοινωνητέον οὐδ´
[2, 8]	ὁ περιαγερμός, τρίτον ἡ φυλλοβολία,	τελευταῖον	ὁ στέφανος, ἐπίδοσιν λαβούσης εἰς
[2, 8]	τούτους γὰρ ῥοδίνῳ χρισθέντας μύρῳ	τελευτᾶν	λέγουσιν— καὶ τούτων ἐγκριτέον ὀλίγα
[2, 12]	ταῦτα γέγονεν, εἰ μὴ ἡμῖν;	τελέως	δὲ ἠγνοηκότων τὸ θέλημα τοῦ
[2, 8]	ὄντος τοῦ πατρός, ἀρχὴ καὶ	τέλος	αἰῶνος. ~Ἀλλ´ ἐξέβην γὰρ τοῦ
[2, 1]	εὖ μοι δοκοῦσιν αἰνίττεσθαι τὸ	τέλος	αὐτῶν, ἀσώστους αὐτοὺς κατὰ ἔκθλιψιν
[2, 10]	μὲν ἡ τῆς τροφῆς προμήθεια,	τέλος	δὲ αὐτῷ τῆς γεωργίας ἡ
[2, 10]	δὲ γεγαμηκόσι σκοπὸς ἡ παιδοποιία,	τέλος	δὲ ἡ εὐτεκνία, καθάπερ καὶ
[2, 1]	προεθέσπισεν ὁ ἀπόστολος, ὧν τὸ	τέλος»	εἰπὼν ἡ ἀπώλεια» ~Πῶς τῷ
[2, 7]	ἑστιάσεις συνελεύσεις, συμποσίου δὲ τὸ	τέλος	ἡ πρὸς τοὺς συνόντας φιλοφροσύνη,
[2, 7]	κενῆς νίκης ἕνεκεν λόγων, ἐπεὶ	τέλος	ἡμῖν ἡ ἀταραξία, καὶ τοῦτο
[2, 3]	ἐπεποίθεισαν ἄνθρωποι, καὶ οὐκ ἔστι	τέλος	τῆς κτήσεως αὐτῶν, οἱ τὸ
[2, 1]	κενοδοξίαν, καὶ τὸν στατῆρα τοῖς	τελώναις	δούς, τὰ Καίσαρος ἀποδοὺς τῷ
[2, 9]	μεταλαμβάνειν— ὁ γὰρ ὕπνος ὥσπερ	τελώνης	τὸν ἥμισυν ἡμῖν τοῦ βίου
[2, 2]	ἰδοὺ ἄνθρωπος φάγος καὶ οἰνοπότης,	τελωνῶν	φίλος. Τουτὶ μὲν ἡμῖν καὶ
[2, 3]	ἐλέφαντος πεποιημένον τὴν λαβήν, οὐ	τέμνει;	Ἢ ἐπὶ τὴν μοῖραν τοῦ
[2, 10]	θήλεος, καθὼς ὑπειλήφασί τινες, ἑρμαφροδίτους	τερατολογοῦντες	καὶ τρίτην ταύτην μεταξὺ θηλείας
[2, 8]	κάλλος, οὕτως καὶ τὸ ἄνθος	τέρπει	βλεπόμενον, καὶ χρὴ δι´ ὄψεως
[2, 8]	νευρῶδες〉 Ναὶ μὴν καὶ τὸ	τερπνὸν	τῆς ἀνθήσεως οἱ καταστεφθέντες ἀπολλύουσιν.
[2, 10]	καθάπερ τὰς γραφὰς πρὸς τὸ	τερπνὸν	τῆς ὄψεως ἐξανθιστέον· ἐξίτηλος μὲν
[2, 8]	σωφροσύνης ἀμβροσίῳ χρίσματι συναλειφέσθω, ἁγίῳ	τερπομένη	μύρῳ τῷ πνεύματι. Τοῦτο σκευάζει
[2, 8]	ἀποβλητέον τὴν ἀπὸ τῶν ἀνθῶν	τέρψιν	καὶ τὴν ἀπὸ τῶν μύρων
[2, 12]	λίθων τῶν πολυτελῶν αἱ χρόαι	τετάχαται,	τίμιαι δὲ αὗται, τὰ δ´
[2, 12]	δὲ ἁγίοις τὴν ἄνω Ἱερουσαλὴμ	τετειχίσθαι	παρειλήφαμεν, καὶ τὰς δώδεκα τῆς
[2, 8]	παρ´ αὐτῇ, τὸ μύρον, τούτῳ	τετίμηκε	τὸν δεσπότην· ἀμέλει καὶ τῷ
[2, 1]	ἐπὶ τῆς γῆς· πάντα τὰ	τετράποδα	καὶ τὰ ἑρπετὰ τῆς γῆς
[2, 10]	οἱ ταῖς ἡδοναῖς ἔκδοτοι λάγνοι	τετραπόδων	νόμῳ βαίνουσι καὶ παιδοσπορεῖν ἐπιχειροῦσιν»
[2, 6]	τὰ περὶ τὴν συνήθειαν οὐ	τετριμμένα,	ἡ τοῦ ὄντως αἰσχροῦ προσηγορία
[2, 3]	μισθούς» φησίν, συνήγαγεν εἰς δεσμὸν	τετρυπημένον.	Οὗτός ἐστιν ὁ συνάγων καὶ
[2, 10]	θεοῦ ποιητέον. Μέμνησθε γὰρ τὰς	τέτταρας	καὶ εἴκοσι χιλιάδας διὰ πορνείαν
[2, 1]	οὐρανὸν ἀνεῳγμένον καί τι σκεῦος	τέτταρσιν	ἀρχαῖς ἐκδεδεμένον ἐπὶ τῆς γῆς·
[2, 10]	ἐστιν εἶδος, ἀνεδοῦντο χρυσῶν ἐνέρσει	τεττίγων	κοσμούμενοι, τὸ γηγενὲς ὡς ἀληθῶς
[2, 3]	σκευαρίοις χρώμενος, οἷον ἀναπνεῖ τῆς	τετυφωμένης	ὕλης {ὁ ἰός} ~Καθόλου γὰρ
[2, 2]	ἐπιζητεῖ βοήθημα πρὸς ἀναπλήρωσιν, οὐ	τετυφωμένον	ποτόν. Πλαδώσης δὲ ὀρέξεως δι´
[2, 3]	ἀποτρίψασθαι ἐξὸν ταῖς πλουσίαις μὴ	τετυφωμένως·	ηὐξάμην δ´ ἂν αὐτοῖς παρ´
[2, 1]	οὐδὲ τὰ παρὰ τοῖς Ἀσκραίοις	τεῦτλα,	κτένας τε ἐκζητοῦσιν Μηθυμναίους καὶ
[2, 9]	οὐκ εὐαγὲς» ἁγίοις ἀνθρώποις ἀναπαύσεως	τέχνασμα	βλακικόν. Οὐ σπουδαστέον ἄρα περὶ
[2, 2]	ἂν ἐπισκοπῇ τὴν ἀνθρώπων ἀγέλην,	τέχνη	γίνεται περὶ βίον, καὶ ταύτῃ
[2, 12]	ἡ φύσις· μὴ φιλονικείτω ἡ	τέχνη	πρὸς τὴν φύσιν, τουτέστιν ἀπάτη
[2, 10]	ζῴδια ἐν τῇ πορφύρᾳ, αὐτῇ	τέχνῃ	χαίρειν ἐατέον. Τί γὰρ ἂν
[2, 12]	παραχαράττουσι ζηλοῦσαι τοῦ πονηροῦ τὴν	τέχνην.	Σαφῶς δὲ ὁ κύριος ἐν
[2, 8]	πατὴρ καὶ τὴν ἰδίαν αὐτοῦ	τέχνην	τούτῳ παρέχει μόνῳ. Λέγει γοῦν
[2, 9]	φιλολογητέον, τῷ δὲ τῆς αὑτοῦ	τέχνης	ἀπαρκτέον, γυναιξὶ δὲ ταλασίας ἐφαπτέον,
[2, 3]	ὑέλῳ κενοδοξία εἰς θραῦσιν διὰ	τέχνης	ἑτοιμοτέρᾳ δεδιέναι τε ἅμα καὶ
[2, 12]	μὲν οὐκ ὤναντο οὔτε τῆς	τέχνης	οὔτε τῆς ἐπιβολῆς, ἐδίδαξαν δὲ
[2, 9]	ζῴων, περὶ τὰς ἐντομὰς τῆς	τέχνης	περιελισσομένων αὐτῶν καὶ μὴ ἀπολισθανόντων.
[2, 1]	τῆς γεύσεως διά τινος κακοδαίμονος	τέχνης	τῆς ὀψαρτυτικῆς καὶ τῆς ἀμφὶ
[2, 8]	ἀνδρωνῖτιν ἐκθηλύνουσιν, ὡς καὶ τοὺς	τεχνίτας	αὐτῶν, τοὺς μυρεψούς, τῶν εὐνομουμένων
[2, 10]	πνεῦμα φερόμενον δι´ εὐρυχώρων τῶν	τέως	μεμυκότων {ἀρτηριῶν} οὐ μινυρίζει δὲ
[2, 10]	Αἱ δὲ ὀρέξεις αὐτῆς αἱ	τέως	περὶ τὰς φιλοστόργους συμπλοκὰς δεδονημέναι,
[2, 7]	τοὺς συνόντας φιλοφροσύνη, παρεπόμενα δὲ	τῇ	ἀγάπῃ ἡ βρῶσις καὶ ἡ
[2, 1]	κοιλία καὶ ἡ δόξα ἐν	τῇ	αἰσχύνῃ αὐτῶν, οἱ τὰ ἐπίγεια
[2, 11]	Τυρρηνικάς, προθεμένους δὲ καθὼς ἔθος	τῇ	ἀληθείᾳ ἡμῶν τὸν σκοπὸν τὸν
[2, 1]	οὐχ ἥκιστα δὲ καὶ ἐν	τῇ	ἀμφὶ τὴν ἑστίασιν παρασκευῇ· ἐπεὶ
[2, 4]	ἁρμονίας ταῖς ἀχρώμοις παροινίαις καὶ	τῇ	ἀνθοφορούσῃ καὶ ἑταιρούσῃ μουσικῇ. ~Περὶ
[2, 4]	ἐπηχεῖ χείλεσιν. Διὰ τοῦτο ἐπεφώνησεν	τῇ	ἀνθρωπότητι πᾶσα πνοὴ αἰνεσάτω τὸν
[2, 2]	ἡ γραφή· καὶ πάλιν ἐπιφέρει	τῇ	ἀπειλῇ· Τίνος πελιδνοὶ οἱ ὀφθαλμοί;
[2, 1]	πρὸς δὲ καὶ ἱδρῶτα περιχεῖσθαι	τῇ	ἀπληστίᾳ συνεχομένων καὶ ἀσθμαινόντων ὑπὸ
[2, 10]	ἀντικαταλλαττομένη τἀνδρὸς κατὰ τὰ αὐτὰ	τῇ	Ἀργείᾳ ἑταίρᾳ, τῇ Ἐριφύλῃ λέγω,
[2, 10]	τινα τῶν παλαιῶν Ἑβραίων ἐγκύμονι	τῇ	αὑτοῦ γυναικὶ συνιόντα παρήγαγεν· ψιλὴ
[2, 1]	καὶ ἀέρος ἀμέτρητον εὖρος ἐκτρέφει,	τῇ	αὑτῶν ἐκποριζόμενοι λαιμαργίᾳ. Σαγηνεύειν ἀτεχνῶς
[2, 12]	ποιητικὸς μῦθος τοιούτους δεσμοὺς μοιχευομένῃ	τῇ	Ἀφροδίτῃ περιβεβλῆσθαι λέγει, οὐδὲν ἀλλ´
[2, 12]	Ἀργυρᾶ καὶ χρυσᾶ» φησίν, ἐποίησαν	τῇ	Βάαλ» κόσμια δηλονότι· καὶ ἐναργέστατα
[2, 1]	Μακάριος ὃς φάγεται ἄρτον ἐν	τῇ	βασιλείᾳ τοῦ θεοῦ. Χαλεπώτατον δὲ
[2, 2]	πίω αὐτὸ μεθ´ ὑμῶν ἐν	τῇ	βασιλείᾳ τοῦ πατρός μου. Ἀλλ´
[2, 7]	προσκειμένους φαίνεσθαι καθάπερ τὰ θηρία	τῇ	βορᾷ οὐδὲ μὴν πλείονος ὄψου
[2, 1]	μόνον τῶν ἄλλων ζῴων ἐν	τῇ	γαστρὶ τὴν καρδίαν ἔχειν. Τοῦτον
[2, 12]	γεωρυχοῦσι παρ´ ἡμῖν. Ἀλλὰ καὶ	τῇ	γραφῇ ἀντᾴδετε, βοώσης ἐκείνης διαρρήδην·
[2, 8]	προσῆκεν σωφρόνως τῷ ὄντι παρεπομένοις	τῇ	γραφῇ. Στέφανον μὲν γυναικὸς τὸν
[2, 10]	ἀσκητέον, ὥσπερ οὖν, πολὺ πλέον	τῇ	γυναικὶ τῇ ἑαυτοῦ τὴν σεμνότητα
[2, 12]	Ὁ δὲ πολυτίμητος μαργαρίτης ὑπερφυῶς	τῇ	γυναικωνίτιδι εἰσεκώμασεν· γίνεται δὲ οὗτος
[2, 3]	τὰ ἑξῆς ἀκόλουθα καὶ σύμφωνα	τῇ	διαθέσει τῇ μιᾷ φαίνεσθαι ποιοῦντα.
[2, 9]	τῇ μεταδόσει τῶν ἀπολαύσεων καὶ	τῇ	διεκδρομῇ τῆς ἡμέρας ἐπὶ τὸν
[2, 1]	Δαβίδ, ὃς ἐν τῇ πόλει	τῇ	ἑαυτοῦ τὴν ἁγίαν ἱδρύων κιβωτὸν
[2, 10]	οὖν, πολὺ πλέον τῇ γυναικὶ	τῇ	ἑαυτοῦ τὴν σεμνότητα ἐπιδεικτέον τὰς
[2, 12]	φυτοῦ καὶ ζῴου κάλλος ἐν	τῇ	ἑκάστου ἀρετῇ εἶναι συμβέβηκεν. Ἀνθρώπου
[2, 10]	τοὺς πόδας κομιδῇ ἀλαζονικόν, ἐμποδὼν	τῇ	ἐνεργείᾳ τοῦ περιπατεῖν γινόμενον, καλλύντρου
[2, 10]	σύμφημι κἀγώ· οὐ μέντοι τῇδε	τῇ	ἐξηγήσει τῶν συμβολικῶς εἰρημένων συγκατατίθεμαι.
[2, 10]	θάτερον μέρος τῆς ὑστέρας κατέχεσθαι	τῇ	ἐπιθυμίᾳ καὶ ὀργᾶν. Διὰ τοῦτο
[2, 9]	εἰς ἀναισθησίαν ὑποφερομένη, τῶν βλεφάρων	τῇ	ἐπιμύσει τὸ φῶς ἀποτεμνομένη. Τὸ
[2, 3]	οἰκειούμενα τῷ προσώπῳ, τῇ ἡλικίᾳ,	τῇ	ἐπιτηδεύσει, τῷ καιρῷ. Ἑνὸς γὰρ
[2, 10]	τὰ αὐτὰ τῇ Ἀργείᾳ ἑταίρᾳ,	τῇ	Ἐριφύλῃ λέγω, ἣ χρυσὸν φίλου
[2, 9]	χρηστέον ἀκολούθως τῷ λόγῳ ἀφελεῖ	τῇ	εὐνῇ καὶ λιτῇ σύμμετρον ἐχούσῃ
[2, 1]	προσδοκήσαντες. Τὰς μὲν γὰρ ἐπὶ	τῇ	εὐφροσύνῃ συναγωγὰς ἐγκαταλεγόμενοι καὶ αὐτοὶ
[2, 7]	ἐπιγλιχομένους παρεκτείνειν μέχρι πολλοῦ χρή,	τῇ	ἐφυστερήσει τὴν ἀκρασίαν ὁμολογοῦντας, ἀλλ´
[2, 3]	τὸ πρόσφορον οἰκειούμενα τῷ προσώπῳ,	τῇ	ἡλικίᾳ, τῇ ἐπιτηδεύσει, τῷ καιρῷ.
[2, 8]	ᾐνίξατο εὐπρεπῆ καὶ καθαρὰν προπαρασκευάσας	τῇ	ἰδίᾳ δυνάμει. Ὤζεσέ τε τούτοις
[2, 4]	ἐν τῇ χάριτι, ᾄδοντες ἐν	τῇ	καρδίᾳ ὑμῶν τῷ θεῷ· καὶ
[2, 6]	ἐν τοῖς συνουσιαστικοῖς μορίοις καὶ	τῇ	κατὰ γάμον συμπλοκῇ, καθ´ ὧν
[2, 2]	τὸ λογιστικὸν ἵδρυται οὐκ ἐν	τῇ	κεφαλῇ, ἀλλ´ ἐν τοῖς ἐντοσθιδίοις,
[2, 8]	ἐστι δεσποτικοῦ κατορθώματος, βαστάσαντος αὐτοῦ	τῇ	κεφαλῇ καὶ τῷ ἡγεμονικῷ τοῦ
[2, 10]	ὁ αὐτὸς ἀπηγόρευσεν Μωυσῆς γυμνῇ	τῇ	κεφαλῇ, οὐ πορνεύσεις, οὐ μοιχεύσεις,
[2, 1]	λαιμάργοις ἐπιθυμίαις. Τὰ γὰρ βρώματα	τῇ	κοιλίᾳ» ἐξ ὧν ὁ σαρκικὸς
[2, 1]	χρώμενος αὐτῇ, τὸν νοῦν ἐγκατορύξας	τῇ	κοιλίᾳ, τῷ ἰχθύι τῷ καλουμένῳ
[2, 11]	διὰ τὸ πελάζειν μοι δοκεῖν	τῇ	κόνει τὼ πόδε. Τῆς λιτῆς
[2, 10]	γὰρ ἡ ὑστέρα ὑποκειμένη μὲν	τῇ	κύστει, ἐπικειμένη δὲ τῷ ἐντέρῳ
[2, 10]	τράχηλον μεταξὺ τῶν ὤμων ἐν	τῇ	κύστει, καὶ τὸ στόμιον τοῦ
[2, 12]	παιδία θεασάμενα φέρεται ἐπ´ αὐτὸ	τῇ	λαμπρότητι ἀγόμενα, τῆς δὲ ἐπαφήσεως
[2, 2]	φησίν, ἐνδύσεται ὁ πάροινος, ἐπαισχυνθήσεται	τῇ	μέθῃ διὰ τοὺς κατοπτεύοντας. Ὀπαὶ
[2, 2]	ἀκοσμία, κραιπάλη δὲ ἡ ἐπὶ	τῇ	μέθῃ δυσαρέστησις καὶ ἀηδία ἀπὸ
[2, 2]	αὐτόν, ἔκδοτον δὲ αὑτὸν συνεχώρησεν	τῇ	μέθῃ, ὅσα τούτῳ ἠπείλησεν ἡ
[2, 5]	ἐν αὐτῇ τῇ ψυχῇ καρηβαρήσας	τῇ	μέθῃ, τὰ δὲ ἐκτράπελα ἐπεγείρεται
[2, 9]	εὐωχίαν εὐλογήσαντας τὸν θεὸν ἐπὶ	τῇ	μεταδόσει τῶν ἀπολαύσεων καὶ τῇ
[2, 3]	ἀκόλουθα καὶ σύμφωνα τῇ διαθέσει	τῇ	μιᾷ φαίνεσθαι ποιοῦντα. Ἃ δὲ
[2, 3]	ἕνα τῶν ἀνθρώπων ἀδιακρίτῳ πίστει,	τῇ	μονοπροσώπῳ ταύτῃ ἐνστάσει, τὰ ἑξῆς
[2, 12]	δεικνύουσα, ὅταν οἱονεὶ φέγγος ἐπιλάμπῃ	τῇ	μορφῇ τὸ ἦθος. Τὸ γὰρ
[2, 12]	εὐφραίνου» ἄφρονα κέκληκεν, ταύτῃ γὰρ	τῇ	νυκτὶ τὴν ψυχήν σου παραλαμβάνουσιν·
[2, 10]	τὴν φυσικὴν χρῆσιν ἐξεκαύθησαν ἐν	τῇ	ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρρενες
[2, 8]	τρυφή. Εὖ μοι δοκοῦσι σχετλιάσαντες	τῇ	περὶ τοῦτο σπουδῇ τοσοῦτο τοῖς
[2, 1]	Πλάτων τοῦ Δαβίδ, ὃς ἐν	τῇ	πόλει τῇ ἑαυτοῦ τὴν ἁγίαν
[2, 10]	ποικίλα ἱμάτια, ἔχοντα ζῴδια ἐν	τῇ	πορφύρᾳ, αὐτῇ τέχνῃ χαίρειν ἐατέον.
[2, 4]	τῷ ψαλτηρίῳ τῷ παλαιῷ καὶ	τῇ	σάλπιγγι καὶ τυμπάνῳ καὶ αὐλῷ,
[2, 4]	τοὺς πολέμους αὐτῶν Τυρρηνοὶ μὲν	τῇ	σάλπιγγι, σύριγγι δὲ Ἀρκάδες, Σικελοὶ
[2, 10]	τῆς σαρκὸς ἔργα, αὐτῇ καθαρᾷ	τῇ	σαρκὶ ἐπενδυσάμενοι τὴν ἀφθαρσίαν τὸ
[2, 12]	τοῦ σώματος καταφαίνεται καὶ ἐπανθεῖ	τῇ	σαρκί, τὸ ὡραῖον τῆς σωφροσύνης
[2, 1]	κύριος Ἰησοῦς. Ἀλλὰ ἀπόλλυται» φησί,	τῇ	σῇ γνώσει ὁ ἀδελφὸς ἀσθενῶν,
[2, 1]	ἁγίαν ἱδρύων κιβωτὸν ἐν μέσῃ	τῇ	σκηνῇ, παντὶ τῷ ὑπηκόῳ εὐφροσύνην
[2, 7]	διαλεγόμενοι τὸ φθέγμα τὸ σφῶν	τῇ	συμμετρίᾳ παραμετρούντων· τό τε γὰρ
[2, 10]	εὔφρανάν σε θυγατέρες βασιλέων ἐν	τῇ	τιμῇ σου· παρέστη ἡ βασίλισσα
[2, 1]	τὴν αὐτάρκειαν, ἣ δὴ ἐφεστῶσα	τῇ	τροφῇ δικαίᾳ ποσότητι μεμετρημένῃ σωτηρίως
[2, 1]	γνάθοις στενοχωρουμένη, καὶ ἡ γλῶσσα	τῇ	τροφῇ πιεζομένη, τῆς κατὰ φύσιν
[2, 10]	τὸ ὅσον ἐφ´ ἑαυτοῖς ἐν	τῇ	τῶν παθῶν οἰκειώσει. Οὐκ ἄρα
[2, 9]	οὐκ ἐπὶ ῥᾳθυμίᾳ, ἀλλ´ ἐπὶ	τῇ	τῶν πράξεων ἀναπαύλῃ. Ἐπεγερτικῶς οὖν
[2, 10]	μοι» ἀναγνούς. Τὴν δὲ ἐπὶ	τῇ	ὕβρει δίκην γνωριοῦσιν ὑμῖν οἱ
[2, 2]	ἀληθῶς μὲν τὸ πνεῦμα ᾠκείωται	τῇ	ὑπ´ αὐτοῦ φερομένῃ ψυχῇ, ἡ
[2, 10]	τὰς ἀσυμφυεῖς ἀνδρογύνους κοινωνίας, ἑπομένους	τῇ	φύσει αὐτῇ ἀπαγορευούσῃ διὰ τῆς
[2, 10]	παίδων γονὴν συνιέναι ἐνυβρίζειν ἐστὶ	τῇ	φύσει, ἣν χρὴ διδάσκαλον ἐπιγραφομένους
[2, 7]	σώφρονος δὲ καὶ τὸ ἐν	τῇ	φωνῇ μεμετρημένον, μεγέθους τε ἅμα
[2, 7]	συνδιωκομένως ὁμιλητέον. Καὶ γὰρ αὐτῇ	τῇ	φωνῇ, ὡς ἔπος εἰπεῖν, δικαιοσύνης
[2, 4]	ψαλμοῖς, ὕμνοις, ᾠδαῖς πνευματικαῖς ἐν	τῇ	χάριτι, ᾄδοντες ἐν τῇ καρδίᾳ
[2, 10]	κόσμος» καὶ πόα ἡμεῖς οἱ	τῇ	χάριτι δροσιζόμενοι τοῦ θεοῦ, καρέντες
[2, 2]	πρόσωπα πελιδνοὺς καὶ ἔτι ἐπὶ	τῇ	χθιζῇ μέθῃ ἄλλην ἕωθεν αὖθις
[2, 1]	αὐτῶν ἀναθυμίασις θολωδεστέρα οὖσα ἐπισκοτεῖ	τῇ	ψυχῇ. Εἰ δέ τις καὶ
[2, 1]	καὶ ἀφροσύνην ἡ πολυτροφία ἐντίκτει	τῇ	ψυχῇ. Εὐαυξῆ δὲ καὶ τῶν
[2, 5]	μὲν ὁ λόγος ἐν αὐτῇ	τῇ	ψυχῇ καρηβαρήσας τῇ μέθῃ, τὰ
[2, 12]	δεικνύναι καλήν· ἐν μόνῃ γὰρ	τῇ	ψυχῇ καταφαίνεται καὶ τὸ κάλλος
[2, 1]	Δίκαιος γάρ» φησίν, ἐσθίων ἐμπίμπλαται	τῇ	ψυχῇ, κοιλίαι δὲ ἀσεβῶν ἐνδεεῖς»
[2, 10]	συμβουλεύει, διοικεῖν δὲ τὸ σῶμα	τῇ	ψυχῇ, παιδαγωγεῖ δὲ τὴν ψυχήν,
[2, 10]	κλίνης αὐτοῦ, ὁ λέγων ἐν	τῇ	ψυχῇ· Τίς με ὁρᾷ; Σκότος
[2, 10]	σκότῳ νύκτωρ ἀκολαστητέον, ἀλλ´ ἐγκαθειρκτέον	τῇ	ψυχῇ τὸ αἰδῆμον οἱονεὶ φῶς
[2, 10]	τὴν ψυχήν, μὴ μεριμνᾶτε» λέγων	τῇ	ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε, μηδὲ
[2, 1]	καὶ ἐσχαρίτην καὶ λάγανον ἀπὸ	τηγάνου»	Αὐτάρκης αὕτη ἡ τροφὴ καὶ
[2, 10]	φύσιν. Καὶ ἔστιν αὐτοῖς ὁ	τῇδε	βίος ἀγνοίας ὕπνος βαθύς, οὗ
[2, 10]	μόνου ἐφάπτεσθαι γλίχεσθαι καταλείποντας τὰ	τῇδε	κόσμια αὐτῷ κόσμῳ χαίρειν πρὶν
[2, 10]	αἰνίττεσθαι σύμφημι κἀγώ· οὐ μέντοι	τῇδε	τῇ ἐξηγήσει τῶν συμβολικῶς εἰρημένων
[2, 1]	τιμῶντας μὲν τὸν κεκληκότα κατὰ	τὴν	ἀβλαβῆ καὶ ἀπροσκορῆ τῆς συνουσίας
[2, 7]	οὐ λογικῶς ἀναστρεπτέον; οὐδὲ διὰ	τὴν	ἀγάπην ἀπορητέον. Εἰ γὰρ ὡς
[2, 1]	καθαρᾶς γευομένους ἡδονῆς· ταύτην γὰρ	τὴν	ἀγάπην ἐκδέχεσθαι δεῖν ἐμφαίνει ἡ
[2, 1]	καὶ σωτήριον ἔργον τοῦ λόγου,	τὴν	ἀγάπην τὴν ἡγιασμένην, κυθριδίοις καὶ
[2, 1]	ἐν τῇ πόλει τῇ ἑαυτοῦ	τὴν	ἁγίαν ἱδρύων κιβωτὸν ἐν μέσῃ
[2, 6]	ἀδεᾶ τῶν ὀνομάτων χρῆσιν διαβέβληκεν,	τὴν	ἀδεᾶ τῆς ἀκολασίας ἐπιμιξίαν ἐκκόπτων.
[2, 6]	Ὁμοίως οὖν κἀνταῦθα ὁ παιδαγωγὸς	τὴν	ἀδεᾶ τῶν ὀνομάτων χρῆσιν διαβέβληκεν,
[2, 9]	τὴν ἐξήγησιν— οὐκ ἂν ἐπὶ	τὴν	ἄθεσμον ἐκείνην προήχθη μῖξιν μὴ
[2, 2]	δὲ μάλιστα τῆς εὐσχημοσύνης— καὶ	τὴν	Ἀθηνᾶν φησιν ὁ μῦθος, ἥτις
[2, 7]	τὰς ἀναπνοάς· ταύτῃ γὰρ εὐσχημονέστατα	τὴν	ἀθρόαν τοῦ πνεύματος ἀπειλὴν ἐναποσβεστέον
[2, 10]	ὁρῶν τοσοῦτον ἐκχεόμενον πλοῦτον εἰς	τὴν	αἰδοίων σκέπην. Ὁ γάρ τοι
[2, 7]	λαλῶν. Ἐπιτείνει γὰρ τοῦ νέου	τὴν	αἰδῶ ἡ τοιαύτη ἐπίσκωψις ἐμφαίνουσα
[2, 10]	ἅμα χιτῶνι ἀποδυομένῳ ἀποδυσώμεθα καὶ	τὴν	αἰδῶ ποτε, ἐπεὶ οὐδέποτε τῷ
[2, 6]	τοῖς ὀφθαλμοῖς ὀλισθαίνειν. Ταύτην ἀποκρουόμενος	τὴν	αἰσχρολογίαν ὁ ἀπόστολος πᾶς λόγος
[2, 10]	διανοίας οὐκ ἐρρωμένης, ὀλίγῳ παραπετάσματι	τὴν	αἰσχύνην τοῦ σώματος προαγωγεύοντα. Οὐ
[2, 1]	κρινέτω. Μικρὸν δὲ ὑποβὰς καὶ	τὴν	αἰτίαν τῆς παραγγελίας ἐξηγήσεται, ὁ
[2, 12]	καὶ τὰ καθόρμια αὐτῆς» καὶ	τὴν	αἰτίαν τοῦ κοσμήματος ἐπήγαγεν εἰπών·
[2, 10]	τοῦ γεγαμηκότος» ~Ἐγὼ δὲ οὐδὲ	τὴν	αἰτίαν τῶν τοιούτων ἐπαίνων θέλω
[2, 8]	τοῦ στεφάνου, κινδύνου δὲ διὰ	τὴν	ἄκανθαν· οὐδὲ γὰρ ἀναιμωτεὶ προσιέναι
[2, 10]	πάνσοφος Μωσῆς ὅπως ποτὲ συμβολικῶς	τὴν	ἄκαρπον ἀποκρούεται σποράν, οὐκ ἔδεσαι»
[2, 10]	αὐλὴν περὶ τὸν πάντων βασιλέα	τὴν	ἀκήρατον τῆς ψυχῆς ἐσθῆτα, τὴν
[2, 10]	τῶν σωμάτων γυμνούμενα φανερωτέραν δείκνυσι	τὴν	ἀκμήν, οὕτως καὶ τῶν ἠθῶν
[2, 6]	κόσμιον καὶ σώφρονα. Πρὸς δὲ	τὴν	ἀκοὴν τῶν αἰσχρῶν καὶ τὴν
[2, 6]	ἐφιέναι ἡμῖν, πόρρωθεν διαβάλλων πρὸς	τὴν	ἀκολασίαν. Δεινὸς γὰρ ἀεὶ τὰς
[2, 5]	δεῖ πῶς ἐντεῦθεν ἡ παρρησία	τὴν	ἀκοσμίαν εἰς αἰσχρολογίαν αὔξει· καί
[2, 2]	σωφροσύνην εὐωχίας μακαριστὸν ἡγοῦνται βίον	τὴν	ἀκοσμίαν τὴν περὶ τὰ συμπόσια,
[2, 7]	μέχρι πολλοῦ χρή, τῇ ἐφυστερήσει	τὴν	ἀκρασίαν ὁμολογοῦντας, ἀλλ´ οὐδὲ ἐν
[2, 1]	μὴ ἔχοντας βεβαρηκότες, οἳ δὲ	τὴν	ἀκρασίαν τὴν σφῶν παρὰ τοῖς
[2, 10]	ἂν ἁλουργὴν χλανίδα περιεβάλετο ὁ	τὴν	ἀλαζονείαν τὴν πολιτικὴν ἐκτραπείς, εἰς
[2, 1]	ἐδεσμάτων τὴν πολυειδίαν, τῶν περὶ	τὴν	ἀλήθειαν δυσαρεστούντων κενοδοξίᾳ ποικίλῃ τὸ
[2, 1]	κατηγορῶν τοῦ τρυφῶντος βίου ὁ	τὴν	ἀλήθειαν ἐζηλωκὼς τῶν φιλοσόφων Πλάτων
[2, 1]	ἐξουσίαν φαγεῖν καὶ πιεῖν; Καὶ	τὴν	ἀλήθειαν ἐπεγνώκαμεν» φησίν, ὅτι οὐδὲν
[2, 9]	ἐπιφέρων οὐδ´ αὐταῖς ταῖς περὶ	τὴν	ἀλήθειαν πράξεσι πάντα ἁρμόττων ἐστίν,
[2, 8]	δολερὰ εἵματα καὶ χρίσματα εἰς	τὴν	ἀληθείας παρεισιέναι πόλιν. Χρὴ δὲ
[2, 2]	ἡ γὰρ ἀμνηστία τῶν εἰς	τὴν	ἀληθῆ συντεινόντων ζωὴν ἐπὶ τὴν
[2, 10]	τὸν σπόρον. Πρὸς δὲ δὴ	τὴν	ἄλλην ἀκρασίαν ἄριστον μὲν ὁ
[2, 10]	σκέπην ἔχει τι περιττὸν παρὰ	τὴν	ἄλλην ἐσθῆτα ἢ τὸν ψόγον
[2, 10]	οὕτως δὲ καὶ τῆς χρήσεως	τὴν	ἀμετρίαν εὐλαβητέον. Οὐδὲ γὰρ ὑπὲρ
[2, 10]	τὰς δολερὰς βαφὰς μαργαίνουσιν περὶ	τὴν	ἀμετρίαν, οὐκέτι τὰς ὀθόνας τὰς
[2, 4]	λέγει τὴν μελετήσασαν τῆς σαρκὸς	τὴν	ἀνάστασιν ἐν ἠχοῦντι τῷ δέρματι·
[2, 1]	κύριος πρὸς τοὺς μαθητὰς μετὰ	τὴν	ἀνάστασιν. Οἳ δέ» ἅτε ὑπ´
[2, 8]	τοσοῦτο τοῖς μύροις ἀποδιακεῖσθαί τινες	τὴν	ἀνδρωνῖτιν ἐκθηλύνουσιν, ὡς καὶ τοὺς
[2, 5]	συμβέβηκεν τῆς ὑποκρίσεως ἀπογυμνούμενα διὰ	τὴν	ἀνελεύθερον παρρησίαν τῆς παροινίας, δι´
[2, 10]	πληθύνεσθαι» γὰρ ὁ κύριος βούλεται	τὴν	ἀνθρωπότητα, ἀλλ´ οὐκ ἀσελγαίνετε» λέγει
[2, 2]	ἐκεῖνο, καθ´ ὃ ἂν ἐπισκοπῇ	τὴν	ἀνθρώπων ἀγέλην, τέχνη γίνεται περὶ
[2, 10]	χροιᾶς τοὺς λίχνους ἀνιᾷ εἰς	τὴν	ἀνόητον ὀφθαλμίαν ἐρεθίζον, τοὺς δὲ
[2, 12]	δὲ ἐπαφήσεως τὸ ἐπισφαλὲς διὰ	τὴν	ἄνοιαν οὐ κατανενοηκότα. Τοιοῦτο ταῖς
[2, 10]	ἄρρεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι καὶ	τὴν	ἀντιμισθίαν, ἣν ἔδει, τῆς πλάνης
[2, 7]	αὐτοὶ οὗτοι ἀπόστολοι τοῖς κατὰ	τὴν	Ἀντιόχειαν καὶ Συρίαν καὶ Κιλικίαν
[2, 11]	μὴ ὁδεύοιμεν, ἀλλὰ μηδὲ φέροιμεν	τὴν	ἀνυποδησίαν, βλαύταις ἢ φαικασίοις χρηστέον·
[2, 12]	μαργαρίτης κυΐσκεται. Λίθοις δὲ ἁγίοις	τὴν	ἄνω Ἱερουσαλὴμ τετειχίσθαι παρειλήφαμεν, καὶ
[2, 8]	μύρῳ πρός τε τὸ ἐπεγεῖραι	τὴν	ἀπαυδῶσαν δύναμιν καὶ πρὸς τοὺς
[2, 3]	γὰρ τὴν χρείαν ἐτίθετο, οὐ	τὴν	ἀπειραγαθίαν. Ἤσθιεν δὲ καὶ ἔπινεν
[2, 3]	ὁ θεὸς πληθύνεσθε» πῶς οἴεσθε	τὴν	ἀπειροκαλίαν ἐξ αὐθεντείας κυριακῆς ἐξοριστέαν;
[2, 8]	καὶ διαχύσεως σώφρονος, οὐκ ἀποβλητέον	τὴν	ἀπὸ τῶν ἀνθῶν τέρψιν καὶ
[2, 8]	ἀπὸ τῶν ἀνθῶν τέρψιν καὶ	τὴν	ἀπὸ τῶν μύρων τε καὶ
[2, 12]	πλεονεξίας καὶ διὰ τῶν τυχόντων	τὴν	ἀπὸ τῶν περιττῶν κομιζομένη χρείαν.
[2, 10]	τὴν κενήν, ὅταν ἀποστραφῶσι περὶ	τὴν	ἀποκύησιν ἀσχολούμενοι τῆς ἀποτέξεως οἱ
[2, 1]	θεοῦ. Χαλεπώτατον δὲ πάντων πτωμάτων	τὴν	ἄπτωτον ἀγάπην ἄνωθεν ἐξ οὐρανῶν
[2, 10]	ἐποίησε καὶ λευχείμονα καὶ καθάριον,	τὴν	ἀρετήν, αἰδοῖ μόνῃ κεκοσμημένην— τοιαύτην
[2, 10]	ὁ βρασμὸς ἐκταράττει καὶ συγκρούει	τὴν	ἁρμονίαν τοῦ σώματος. Ἀστεῖος οὖν
[2, 8]	ἥδεσθαι τὴν Ἥραν φασὶν καὶ	τὴν	Ἄρτεμιν μυρρίνῃ. Εἰ γὰρ καὶ
[2, 8]	ἀπιὼν ἐκεῖσε ὅθεν κατῆλθεν, ἀνακεφαλαιούμενος	τὴν	ἀρχὴν τῆς καθόδου τῆς παλαιᾶς,
[2, 10]	τὴν σπορὰν ἀποκλείουσα τέλεον ἤδη	τὴν	ἀσέλγειαν μεμυκότι τῷ στόματι. Αἱ
[2, 10]	καὶ πλεονεκτεῖ τὸ θῆλυ διὰ	τὴν	ἀσθένειαν, τὸ ἔθος τῆς ἀγωγῆς
[2, 10]	Καίτοι δυνατὸν ἀποφθέγξασθαι μάλα κοσμίως	τὴν	ἀστείαν ἐκείνην φωνὴν πρὸς τὸν
[2, 10]	εἰς ἀλλήλους, ἄρρενες ἐν ἄρρεσι	τὴν	ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι καὶ τὴν ἀντιμισθίαν,
[2, 2]	ἔχοντες, δι´ ἣν οἱ σκεπάσαντες	τὴν	ἀσχημοσύνην τῆς μέθης εὐλογοῦνται παρὰ
[2, 1]	ἐπὶ τὸ τῆς δικαιοσύνης δέλεαρ	τὴν	ἀσωτίαν καὶ τὴν φιλαργυρίαν, ὡς
[2, 1]	θρυλούμενον τοῦτο, ἵνα πλανωμένην λάβωσι	τὴν	ἀτμίδα διὰ τῆς ἀναπνοῆς; Πῶς
[2, 1]	ἐξ αὑτῆς, ἡ δὲ ὑπερβλύζουσα	τὴν	αὐτάρκειαν δίαιτα τὸν ἄνθρωπον κακοῖ,
[2, 1]	κοινωνίαν ἀγάπη ἐφόδιον ἔχουσα πλούσιον,	τὴν	αὐτάρκειαν, ἣ δὴ ἐφεστῶσα τῇ
[2, 3]	περὶ τὰ σκεύη τὰ ἐνοικίδια	τὴν	αὐτὴν ἔχειν διάνοιαν τοὺς τοῦ
[2, 8]	τῷ Μωσεῖ καταφανῆ ἐβούλετο γενέσθαι	τὴν	αὑτοῦ δύναμιν, ὄψις αὐτῷ δείκνυται
[2, 10]	Μωυσέως φιλόσοφος, ὅτι μήποτε φύσιν	τὴν	αὑτοῦ ῥιζωθὲν λήψεται γόνιμον» Πάνυ
[2, 10]	τὴν ἐσθῆτα καὶ προσηνῆ πρὸς	τὴν	ἁφὴν ἐξυφαντέον, οὐχὶ δὲ καθάπερ
[2, 10]	αὐτῇ καθαρᾷ τῇ σαρκὶ ἐπενδυσάμενοι	τὴν	ἀφθαρσίαν τὸ πρὸς μέτρον τῶν
[2, 10]	λαγὼ κατ´ ἔτος πλεονεκτεῖν φασι	τὴν	ἀφόδευσιν, ἰσαρίθμους οἷς βεβίωκεν ἔτεσιν
[2, 10]	ἀταξίας τὸ μέρος τὸ κατὰ	τὴν	ἀφροδίτην, λαγνεία κέκληται, τὸ λαϊκὸν
[2, 10]	τούτων δὴ τῶν τὴν κιναιδίαν	τὴν	ἄφωνον ἐπὶ ταῖς σκηναῖς μετιόντων
[2, 3]	πολλοὶ οὐκ ἄν ποτε εἰς	τὴν	βασιλείαν παρεισέλθοιεν τῶν οὐρανῶν, νοσοῦντες
[2, 10]	ἀληθείας ἀναζωπυρήσωμεν. Ζητεῖτε γάρ» φησί,	τὴν	βασιλείαν τοῦ θεοῦ, καὶ τὰ
[2, 1]	ἀρίστου τὸ ἄριστον τῶν ὄντων,	τὴν	βασιλείαν τοῦ θεοῦ, κτήσεται, μελετήσας
[2, 12]	βοώσης ἐκείνης διαρρήδην· Ζητεῖτε πρῶτον	τὴν	βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, καὶ ταῦτα
[2, 1]	οὖσαν καὶ τῶν δαιμονίων διὰ	τὴν	βδελυρίαν, οἷς ἐπικατωνόμασται, μυσαττομένους, καὶ
[2, 2]	γίνονται, ὡς δὴ προὖπτον αὐτῶν	τὴν	βλάβην ἐλέγχεσθαι διὰ τοῦ σώματος,
[2, 1]	κοπρών, ἡμῖν δὲ τοῖς θηρωμένοις	τὴν	βρῶσιν τὴν ἐπουράνιον ἄρχειν ἀνάγκη
[2, 10]	προγηράσκει μαρανθείσης τῆς ἐπιθυμίας, ὁπόταν	τὴν	γαμήλιον σωφροσύνην ἑταιρικαὶ καθυβρίσωσιν ἡδοναί·
[2, 1]	ὀξύ, ἀλλ´ ἡ τυφλώττουσα περὶ	τὴν	γαστριμαργίαν περιουσία. Οὐδεὶς δέ ἐστι
[2, 2]	μάλιστα πόρρωθεν τὴν εἰκόνα ταύτην	τὴν	γελοίαν ἅμα καὶ ἐλεεινὴν σφᾶς
[2, 8]	ὅπου γε καὶ τοῦ ἐλαίου	τὴν	γένεσιν ἀνῆκεν ὁ θεὸς ἀνθρώποις
[2, 11]	ἂν ἐκ τῆς ἐπιβάσεως ῥυθμίζουσαι	τὴν	γῆν, τὸ ἑταιρικὸν τοῦ φρονήματος
[2, 4]	κυμβάλοις ἀλαλαγμοῦ» κύμβαλον τοῦ στόματος	τὴν	γλῶτταν λέγει, ἣ τοῖς κρουομένοις
[2, 1]	τὰς ἐν Λιπάρᾳ μαινίδας οὐδὲ	τὴν	γογγύλην τὴν Μαντινικήν, ἀλλὰ οὐδὲ
[2, 6]	οὐδὲ γὰρ ἠνέσχετο τοῦ δικαίου	τὴν	γύμνωσιν αἰσχρὰν οὖσαν ἐπιδεῖν σώφρων
[2, 10]	παραπετάσματι χρωμένην περίβλεπτον ἐθέλειν γίνεσθαι	τὴν	γυναῖκα εὔλογον. Εἴθε γὰρ καὶ
[2, 10]	τὸ νόμιμον ἐκλαβών· Καὶ πρὸς	τὴν	γυναῖκα τοῦ πλησίον σου οὐ
[2, 2]	γραφὴ αἵματος ἁγίου οἶνον ὠνόμασεν,	τὴν	δὲ ἐκ τοῦ οἴνου ἑωλοκρασίαν
[2, 10]	ἵπποι θηλυμανεῖς ἐγενήθητέ μοι» ἀναγνούς.	Τὴν	δὲ ἐπὶ τῇ ὕβρει δίκην
[2, 10]	τοῦ λαγὼ παιδεραστίας ἐμφαίνειν ἀποτροπήν·	τὴν	δὲ ὕαιναν ἐναλλὰξ ἀμείβειν τὸ
[2, 7]	μείζων ὁ κίνδυνος τῷ λῦσαι	τὴν	δέσιν τῆς συμβιώσεως πειρωμένῳ. Εἰ
[2, 10]	ὀνομάζειν ὄργανα, ὧν οὐκ ἐπῃσχύνθη	τὴν	δημιουργίαν ὁ θεός. Διψῶσα τοίνυν
[2, 1]	τῆς τοῦ σώματος ἀγωγῆς ἐπὶ	τὴν	διάνοιαν ἀχθεὶς ὑπὸ τοῦ λόγου
[2, 10]	μεμήνυκεν ἡ γραφή. Σαφηνίζει δὲ	τὴν	διάνοιαν ἡ ἐπιφερομένη λέξις. Μὴ
[2, 7]	ἐν αὐτοῖς τῆς πίστεως ἐκριπίζει	τὴν	διάνοιαν, συνεργεῖ δὲ αὐτοῖς τὸ
[2, 7]	τοῦ πνεύματος ἀπειλὴν ἐναποσβεστέον οἰκονομοῦντα	τὴν	διέξοδον, ὡς καὶ λαθεῖν πειρᾶσθαι,
[2, 1]	εὐχαριστεῖ τῷ θεῷ» ὡς εἶναι	τὴν	δικαίαν τροφὴν εὐχαριστίαν· ~καὶ ὅ
[2, 1]	τοῦ κυρίου διεμέρισεν εἰς πᾶσαν	τὴν	δύναμιν τοῦ Ἰσραὴλ ἀπὸ ἀνδρὸς
[2, 1]	κρεῶν μετελάμβανεν, Ἰωάννης δὲ ὑπερτείνας	τὴν	ἐγκράτειαν ἀκρίδας καὶ μέλι ἤσθιεν
[2, 9]	συνεχοῦς προσομιλήσεως ἐγκαταλέγουσα τῷ σώματι	τὴν	ἐγρήγορσιν ἀγγελικῇ τὸν ἄνθρωπον ἐξισάζει
[2, 9]	πλείονα χρόνον τοῦ ζῆν διὰ	τὴν	ἐγρήγορσιν μεταλαμβάνειν— ὁ γὰρ ὕπνος
[2, 10]	σωμάτων μυσαττόμενος τροφὴν ἀλληγορίᾳ σοφῇ	τὴν	εἰδωλολατρείαν διαβέβληκε· δεῖ γὰρ ὡς
[2, 2]	καλὸν καταμαθόντας ὅτι μάλιστα πόρρωθεν	τὴν	εἰκόνα ταύτην τὴν γελοίαν ἅμα
[2, 8]	οὐδ´ ὁπωστιοῦν δαίμοσιν, ἀλλ´ οὐδὲ	τὴν	εἰκόνα τοῦ θεοῦ τὴν ζῶσαν
[2, 2]	μέθην φυλαττώμεθα, ἐμφανῆ καὶ ἔγγραπτον	τὴν	εἰκόνα τοῦ παραπτώματος ἔχοντες, δι´
[2, 3]	τὴν εἰς τὸν παθόντα ὁμολογίαν,	τὴν	εἰς ἀνθρώπους εὐεργεσίαν κεκτημένος, κτῆμα
[2, 8]	ἀποστέλλων αὐτούς, τὴν ὁδοιπορίαν αὐτῶν	τὴν	εἰς τὰς εὐεργεσίας τῶν ἐθνῶν
[2, 3]	τὸ ἀγαθὸν τὸ ἀναφαίρετον μόνον,	τὴν	εἰς τὸν θεὸν πίστιν, τὴν
[2, 3]	τὴν εἰς τὸν θεὸν πίστιν,	τὴν	εἰς τὸν παθόντα ὁμολογίαν, τὴν
[2, 1]	ἀντέθηκεν ἀγωγήν, μέχρις ἂν ἐκλύσῃ	τὴν	ἐκ τοῦ ἔθους ἐπὶ τὴν
[2, 10]	ὑαίνης γέγονεν ὁ οἶκός μου»	τὴν	ἐκ τῶν νεκρῶν σωμάτων μυσαττόμενος
[2, 4]	τυμπάνῳ καὶ χορῷ αἰνεῖτε αὐτόν»	τὴν	ἐκκλησίαν λέγει τὴν μελετήσασαν τῆς
[2, 2]	ἡμέραν γίγνεται, ὡς δεῖν ὑποτρέφειν	τὴν	ἐκλείπουσαν ἔμφυτον ἀλέαν ἐπεισάκτῳ θερμότητι,
[2, 1]	παρατιθέμενα ταῖς δημώδεσιν ἑστιάσεσιν μετὰ	τὴν	ἐν λόγῳ τρυφήν, πολλῷ δέ
[2, 4]	ἀληθῶς ἀναισθησίαν, ἐκκοπτέον εὖ μάλα,	τὴν	ἐν ὄμμασιν καὶ ἐν ὠσὶν
[2, 1]	ματαιοτεχνίας. Τροφὴν γὰρ τολμῶσιν καλεῖν	τὴν	ἐν τρυφαῖς ἐπιτήδευσιν εἰς ἡδονὰς
[2, 1]	οὖν καθάπερ ἀσωτευομένους ἡμᾶς κατὰ	τὴν	ἐν τῷ εὐαγγελίῳ τοῦ πλουσίου
[2, 1]	ἡδέσιν ἀποστῆναι τῆς ἀποδοχῆς αὐτῶν,	τὴν	ἐναντίαν ἀντέθηκεν ἀγωγήν, μέχρις ἂν
[2, 10]	δὲ καιρὸν ἐνδίδωσιν ἡ φύσις	τὴν	ἔντευξιν τοῦ γάμου τελειοῦσθαι· καὶ
[2, 9]	γὰρ νῦν τῆς παλιγγενεσίου οἰκονομίας	τὴν	ἐξήγησιν— οὐκ ἂν ἐπὶ τὴν
[2, 12]	οἶδ´ ὅτι τῆς χρήσεως ἡμῖν	τὴν	ἐξουσίαν, ἀλλὰ μέχρι τοῦ ἀναγκαίου,
[2, 1]	βλασφημοῦντες τοὔνομα, σφάλλονται τῆς ὑπολήψεως,	τὴν	ἐπαγγελίαν τοῦ θεοῦ δειπναρίοις ἐξωνεῖσθαι
[2, 12]	χρυσίον καὶ τοὺς λίθους οἱ	τὴν	ἐπὶ θανάτῳ κεκριμένοι γεωρυχοῦσι παρ´
[2, 10]	μετὰ τὴν ἑστίασιν καὶ μετὰ	τὴν	ἐπὶ ταῖς ἀπολαύσεσιν εὐχαριστίαν. Οὐκ
[2, 2]	οὐκ ἀπόχρη ὁ ἐπιχώριος ἀποπληρῶσαι	τὴν	ἐπιθυμίαν; Εἰ μή τι καὶ
[2, 10]	τὰ νεῦρα διαφορούμενα καὶ περὶ	τὴν	ἐπίτασιν τῆς ὁμιλίας διαρρηγνύμενα· ναὶ
[2, 8]	τὸ ἔλαιον αὐτὸ λιπᾶναί τε	τὴν	ἐπιφάνειαν καὶ ἀνεῖναι τὸ νευρῶδες
[2, 1]	δὲ τοῖς θηρωμένοις τὴν βρῶσιν	τὴν	ἐπουράνιον ἄρχειν ἀνάγκη τῆς ὑπὸ
[2, 10]	τὴν πολιτικὴν ἐκτραπείς, εἰς δὲ	τὴν	ἔρημον τῆς ἐρημίας γαλήνην θεῷ
[2, 10]	τόνου διὰ τὰς γυναῖκας, λείαν	τὴν	ἐσθῆτα καὶ προσηνῆ πρὸς τὴν
[2, 2]	μηδὲ περιχεῖν τὸ γένειον ἢ	τὴν	ἐσθῆτα καταβρέχειν, ἀθρόου τοῦ ποτοῦ
[2, 10]	ὀρχηστῶν ἀπορρέουσαν εἰς τοσοῦτον ὕβρεως	τὴν	ἐσθῆτα περιορώντων, οἷς οἱ ἐπιμελεῖς
[2, 10]	ἑσπέρας δὲ ἀναπαύσασθαι καθήκει μετὰ	τὴν	ἑστίασιν καὶ μετὰ τὴν ἐπὶ
[2, 1]	δὲ καὶ ἐν τῇ ἀμφὶ	τὴν	ἑστίασιν παρασκευῇ· ἐπεὶ αἱ μὲν
[2, 12]	γὰρ εἶναι κοσμίας ἔνδοθεν καὶ	τὴν	ἔσω γυναῖκα δεικνύναι καλήν· ἐν
[2, 12]	οὐκ αἰσχύνονται περικείμεναι. ὡς γὰρ	τὴν	Εὔαν ὁ ὄφις ἠπάτησεν, οὕτω
[2, 2]	ἀεὶ τὸ ἴδιον ἔργον ἐκτελοῦσα,	τὴν	εὐζωΐαν. Οἱ δὲ κακοδαίμονες οἱ
[2, 1]	τῆς ὕλης ἐξεχόμενοι. Ἀλλὰ καὶ	τὴν	εὔκολον βρῶσιν τὸν ἄρτον ἐκθηλύνουσιν
[2, 10]	τὸ ζητητικὸν ἀπολλύωμεν, ἀλλὰ εἰς	τὴν	εὕρεσιν τῆς ἀληθείας ἀναζωπυρήσωμεν. Ζητεῖτε
[2, 10]	τὴν ἰσχὺν τῆς ἀκολασίας καὶ	τὴν	εὔτονον ὑπομονὴν ὤμους ἀφρόνων» καλοῦσα.
[2, 9]	τοῦτο ἤδη λεκτέον. Μετὰ γὰρ	τὴν	εὐωχίαν εὐλογήσαντας τὸν θεὸν ἐπὶ
[2, 2]	τῷ λόγῳ καὶ τῷ χρόνῳ	τὴν	ζάλην τῶν ἐπιθυμιῶν τὴν καταιγίζουσαν
[2, 2]	δεῖν προσάγειν, ἵνα μακροτέραν κτησώμεθα	τὴν	ζωήν. Ἁρμόδιον τοίνυν τὸν οἶνον
[2, 10]	ὁ δὲ ἀντοφθαλμῶν ἡδονῇ στεφανοῖ	τὴν	ζωὴν αὐτοῦ. Οὔκουν ἀφροδισίων ἡττᾶσθαι
[2, 8]	οὐδὲ τὴν εἰκόνα τοῦ θεοῦ	τὴν	ζῶσαν δίκην εἰδώλων τῶν νεκρῶν
[2, 1]	ἔργον τοῦ λόγου, τὴν ἀγάπην	τὴν	ἡγιασμένην, κυθριδίοις καὶ ζωμοῦ ῥύσει
[2, 8]	τῶν ὄψεων καὶ τῶν ὀσφρήσεων	τὴν	ἡδυπάθειαν ἐξορίζομεν, μὴ λάθωμεν ἣν
[2, 1]	τὴν ἐκ τοῦ ἔθους ἐπὶ	τὴν	ἡδυπάθειαν καταδρομήν. Ἀνθρώποις δὲ τὰ
[2, 10]	δὲ λέγει ταῦτα» τὴν τρυφήν,	τὴν	ἡδυπάθειαν, τὴν καρυκείαν, τὴν ὀψοφαγίαν,
[2, 1]	δύναμις— διὰ δὲ τὴν συνείδησιν	τὴν	ἡμετέραν ἁγίαν οὖσαν καὶ τῶν
[2, 10]	ὡς καὶ πρόσθεν εἴπομεν, εἰς	τὴν	ἡμετέραν ἀναγεγράφαται νουθεσίαν, ὡς μὴ
[2, 8]	Καθόλου γὰρ καὶ ταῦτα εἰς	τὴν	ἡμετέραν εὐχρηστίαν δεδημιούργηται. Εἰσακούσατέ μου»
[2, 10]	πήραν μόνον, ἀλλ´ οὐδὲ εἰς	τὴν	ἡμετέραν πόλιν εἰσπλεῖ οὐ μωρὸς
[2, 8]	ἐκ Πιερίας· κρίνῳ δὲ ἥδεσθαι	τὴν	Ἥραν φασὶν καὶ τὴν Ἄρτεμιν
[2, 6]	τοὺς δὲ ὀφθαλμοὺς κατευθύνει ἐπὶ	τὴν	θέαν τῶν καλῶν, ἄμεινον εἶναι
[2, 6]	τὴν ἀκοὴν τῶν αἰσχρῶν καὶ	τὴν	θέαν τῶν ὁμοίως ἐχόντων ὁ
[2, 4]	Τοῦ κώμου τούτου τὴν λειτουργίαν	τὴν	θεϊκὴν διαχωρίζον ψάλλει τὸ πνεῦμα
[2, 1]	διάνοιαν ἀχθεὶς ὑπὸ τοῦ λόγου	τὴν	θεωρίαν τῶν κατὰ τὸν ἄνθρωπον
[2, 1]	κόσμον, ταγήνοις σίζουσιν» περιηχούμενοι, ἀμφὶ	τὴν	ἴγδιν καὶ τὸν ἀλετρίβανον τὸν
[2, 8]	τὸν ἄνθρωπον ὁ πατὴρ καὶ	τὴν	ἰδίαν αὐτοῦ τέχνην τούτῳ παρέχει
[2, 8]	οἱ ἀνόητοι λαβόντες οὐκ εἰς	τὴν	ἰδίαν εὐχάριστον χρῆσιν, ἀλλ´ εἰς
[2, 8]	ὃ προεφήτευον οἱ μυριζόμενοι πόδες,	τὴν	Ἰούδα προδοσίαν εἰς πάθος ὁδεύοντος
[2, 2]	πάλιν αὐτὸς περὶ ἑαυτοῦ λέγει	τὴν	Ἰουδαίων ἐπονειδίζων σκληροκαρδίαν· Ἦλθεν γάρ»
[2, 8]	λόγον· ἵππος μύρῳ χριόμενος εἰς	τὴν	ἵππου ἀρετὴν οὐ βλάπτεται οὐδὲ
[2, 10]	μάστιγες καὶ τιμωρίαι ὤμοις ἀφρόνων»	τὴν	ἰσχὺν τῆς ἀκολασίας καὶ τὴν
[2, 10]	αἰδοῦς— θατέραν δὲ τοὐναντίον εἰσάγει,	τὴν	κακίαν, περιττῇ μὲν ἐσθῆτι ἠμφιεσμένην,
[2, 1]	ἄλλων ζῴων ἐν τῇ γαστρὶ	τὴν	καρδίαν ἔχειν. Τοῦτον ἐκτραπελόγαστρον Ἐπίχαρμος
[2, 2]	μέθης ἐπὶ τὸ ἧπαρ καὶ	τὴν	καρδίαν, τουτέστιν ἐπὶ τὴν φιληδονίαν
[2, 10]	ταῦτα» τὴν τρυφήν, τὴν ἡδυπάθειαν,	τὴν	καρυκείαν, τὴν ὀψοφαγίαν, τὴν λαιμαργίαν·
[2, 2]	χρόνῳ τὴν ζάλην τῶν ἐπιθυμιῶν	τὴν	καταιγίζουσαν ἐκ μέθης ῥᾷον φέρουσιν,
[2, 1]	πρὸς τὸ ὁδῷ ἐλθεῖν ἐπὶ	τὴν	κατάληψιν τοῦ θεοῦ; ~Οἱ μὲν
[2, 1]	ἀδιάστροφον, οὐκ ἀσχημονοῦσιν οὐδὲ περὶ	τὴν	κατάποσιν, ἀλλὰ τὴν μὲν χεῖρα
[2, 2]	καὶ τὸν λάρυγγα διατείνουσαι περὶ	τὴν	κατάποσιν βροχθίζουσιν, οἷον ἀπογυμνούμεναι τοῖς
[2, 1]	οὐκ ἐσομένην ζωήν, μόνην κολακεύοντας	τὴν	κατάποσιν, δι´ ἣν πολυτιμότεροι γεγόνασιν
[2, 10]	ὡς ἱμάτιον. Καθάπερ οὖν περὶ	τὴν	κατασκευὴν τῶν ἐσθήτων καθαρευτέον πάσης
[2, 9]	γυμνάσιον ὑπάρχουσαι φυσικόν, συνεργοῦσι πρὸς	τὴν	κατάταξιν τῆς τροφῆς· οἱ δὲ
[2, 10]	πολλήν, ᾗ τὴν λαγνείαν ὑποδέχεται	τὴν	κενήν, ὅταν ἀποστραφῶσι περὶ τὴν
[2, 12]	ἀντιποιουμένην, ἐκτραπέντος τοῦ φιλοκάλου περὶ	τὴν	κενοδοξίαν, ἄρδην ἐκβλητέον. Τὰ γὰρ
[2, 1]	νόμισμα τοῦ ἰχθύος, ἵνα χωρίσῃ	τὴν	κενοδοξίαν, καὶ τὸν στατῆρα τοῖς
[2, 10]	τὸ ζῷον ἡ ὕαινα, ὑπὸ	τὴν	κέρκον πρὸ τοῦ πόρου τῆς
[2, 8]	κατὰ φύσιν τῆς εὐωδίας ὑπὲρ	τὴν	κεφαλὴν ἔρημος τῆς ἀπολαύσεως ἡ
[2, 10]	κεκώλυται μόνον, ἐγκεκαλύφθαι δὲ καὶ	τὴν	κεφαλὴν καὶ τὸ πρόσωπον ἐπεσκιάσθαι
[2, 10]	τῶν κατεαγότων τούτων δὴ τῶν	τὴν	κιναιδίαν τὴν ἄφωνον ἐπὶ ταῖς
[2, 7]	οἰνωμένων. Οἳ δὲ νέοι〉 ἐπὶ	τὴν	κλισίαν τὰς ὄψεις πήξαντες ἀμετασάλευτοι
[2, 1]	τὰς ἀναδόσεις καὶ τοῦ σώματος	τὴν	κουφότητα χρησιμεῦον, ἐξ ὧν αὔξησίς
[2, 10]	ἐπιβούλων κακουργίαν· οὐ γὰρ εἰς	τὴν	Κράτητος πήραν μόνον, ἀλλ´ οὐδὲ
[2, 8]	βλάπτεται οὐδὲ κύων μυρισθεὶς εἰς	τὴν	κυνὸς ἀρετήν· οὐδὲ ἄνθρωπος ἄρα,
[2, 10]	ἔτεσιν ἴσχοντα τρύπας· ταύτῃ ἄρα	τὴν	κώλυσιν τῆς ἐδωδῆς τοῦ λαγὼ
[2, 3]	ᾖ ἢ ἐξ ἐλέφαντος πεποιημένον	τὴν	λαβήν, οὐ τέμνει; Ἢ ἐπὶ
[2, 1]	τοιούτους ὑσὶν ἢ κυσὶν διὰ	τὴν	λαβρότητα μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις ὡμοιωμένους,
[2, 10]	ἄρα κοιλότητα ἔχει πολλήν, ᾗ	τὴν	λαγνείαν ὑποδέχεται τὴν κενήν, ὅταν
[2, 10]	ἡδυπάθειαν, τὴν καρυκείαν, τὴν ὀψοφαγίαν,	τὴν	λαιμαργίαν· ταῦτά ἐστι τὸ τί»
[2, 4]	πάθος ὑποσύρουσαι. Τοῦ κώμου τούτου	τὴν	λειτουργίαν τὴν θεϊκὴν διαχωρίζον ψάλλει
[2, 1]	ὡς συμφορὰν ὑποπτεύομεν. Διὸ παραιτητέον	τὴν	λιχνείαν ὀλίγων τινῶν καὶ ἀναγκαίων
[2, 1]	ἀεὶ καὶ κεκυφότας εἰς τραπέζας,	τὴν	λίχνον διωκάθοντας ζωήν, τὸ ἀγαθὸν
[2, 9]	ἀχανὲς καταπιπτόντων τῶν σωμάτων διὰ	τὴν	μαλακίαν τῶν στρωμάτων· Οὐδὲ γὰρ
[2, 1]	Λιπάρᾳ μαινίδας οὐδὲ τὴν γογγύλην	τὴν	Μαντινικήν, ἀλλὰ οὐδὲ τὰ παρὰ
[2, 2]	ὕδωρ ἐπιζητεῖσθαι καὶ} ἀπαμβλύνεσθαι πρὸς	τὴν	μέθην καὶ μὴ ὡς ὕδωρ
[2, 2]	γεγένηται, ἵνα ὡς ὅτι μάλιστα	τὴν	μέθην φυλαττώμεθα, ἐμφανῆ καὶ ἔγγραπτον
[2, 4]	αἰνεῖτε αὐτόν» τὴν ἐκκλησίαν λέγει	τὴν	μελετήσασαν τῆς σαρκὸς τὴν ἀνάστασιν
[2, 10]	ἀρετῆς καὶ κακίας εἰκόνας ὑπογράφοντα·	τὴν	μὲν αὐταῖν ἀφελῶς ἱσταμένην ἐποίησε
[2, 12]	ἠύτε κούρη νηπίη. Ἀλλὰ γὰρ	τὴν	μὲν φιλοκοσμίαν ἥκιστα ἀρετῆς ἐπιμελουμένην,
[2, 1]	οὐδὲ περὶ τὴν κατάποσιν, ἀλλὰ	τὴν	μὲν χεῖρα μετὰ τάξεως ἐκ
[2, 10]	ἁπαξαπλῶς ὡς οὐκ ἀναγκαίαν ἀφαιρεῖται	τὴν	μέριμναν, τί χρὴ νοεῖν ἐρεῖν
[2, 8]	τρίχες φιλοκοσμίας ἐκήρυσσον ἀπαλλαγὴν καὶ	τὴν	μετὰ τοῦ κηρύγματος διὰ τὸν
[2, 10]	ἐχρῆτο Ἠλίας ἐνδύματι καὶ ζώνῃ	τὴν	μηλωτὴν κατέσφιγγεν ἐκ τριχῶν πεποιημένη.
[2, 2]	τὸν λογισμὸν ἄσειστον διατηρήσωσιν καὶ	τὴν	μνήμην ἐνεργὸν καὶ τὸ σῶμα
[2, 3]	λαβήν, οὐ τέμνει; Ἢ ἐπὶ	τὴν	μοῖραν τοῦ κρέως Ἰνδικὸν σίδηρον
[2, 10]	πάθος, θάνατον δὲ ζητούμενον εἴρηκεν	τὴν	μοιχείαν ἐπὶ πόρνῃ τηρουμένῃ. Οἶκον
[2, 8]	παλαιᾶς ἐκείνης διὰ τὴν πίστιν	τὴν	νέαν λελυμένης κενοδοξίας. Ἀλλὰ καὶ
[2, 8]	τὰς καλὰς πράξεις ἀποστέλλων αὐτούς,	τὴν	ὁδοιπορίαν αὐτῶν τὴν εἰς τὰς
[2, 8]	εἴτε ἔνδεια θερμοῦ— τῆς ξηρότητος	τὴν	οἰκείαν τῆς τριχὸς ἐκπινούσης τροφὴν
[2, 8]	μεταλαβόντες πνεύματος. Οἱ γοῦν περινοστήσαντες	τὴν	οἰκουμένην ἀπόστολοι καὶ τὸ εὐαγγέλιον
[2, 2]	τὰς ἡδυπαθείας κεκινημένον καὶ περὶ	τὴν	οἰνοφλυγίαν ἐπτοημένον ἡ θεία σοφία
[2, 2]	λόγον συνευωχησόμενον ἀξιῶ παρεισάγειν παιδαγωγήσοντα	τὴν	οἰνοφλυγίαν, μὴ λάθῃ παραπεσοῦσα εἰς
[2, 10]	τῆς γυναικός, ὥστ´ οὐχ ὁρῶντι	τὴν	ὅλην τοῦ σώματος εἶναι φανερὰν
[2, 10]	Κοινῆς οὖν οὔσης τῆς χρείας	τὴν	ὁμοίαν κατασκευὴν δοκιμάζομεν. ὡς γὰρ
[2, 10]	σιωπῶ· ὑπερεκπέπαικεν ἡ τρυφὴ καὶ	τὴν	ὀνομασίαν. Δεῖ δὲ τὴν σκέπην,
[2, 8]	ἡμᾶς ἐν τῷ Χριστῷ καὶ	τὴν	ὀσμὴν τῆς γνώσεως αὐτοῦ φανεροῦντι
[2, 1]	ἀγαθὸν ἐνταῦθά που κατορύξαντας περὶ	τὴν	οὐκ ἐσομένην ζωήν, μόνην κολακεύοντας
[2, 10]	κολακεία καὶ πλάνη· οἱ δὲ	τὴν	οὐράνιον θεραπεύοντες αὐλὴν περὶ τὸν
[2, 2]	πυκνότερον πολλαπλασίονα τοῦ ἑνὸς φαντάζεται	τὴν	οὐσίαν· διαφέρει δ´ οὐθὲν ἢ
[2, 8]	ἐστιν τύπος, ζωῆς μὲν διὰ	τὴν	οὐσίαν τοῦ ξύλου, εὐφροσύνης δὲ
[2, 8]	Ἑνὶ δὲ λόγῳ ἡ παρὰ	τὴν	ὄψιν ἀπόλαυσις αὐτοῖν ὕβρις ἐστιν,
[2, 2]	οὐσίαν· διαφέρει δ´ οὐθὲν ἢ	τὴν	ὄψιν κινεῖν ἢ τὸ ὁρώμενον·
[2, 9]	αὐτῷ προσκεφάλαιον ἦν· τότε καὶ	τὴν	ὄψιν τὴν ὑπὲρ ἄνθρωπον ἰδεῖν
[2, 10]	τρυφήν, τὴν ἡδυπάθειαν, τὴν καρυκείαν,	τὴν	ὀψοφαγίαν, τὴν λαιμαργίαν· ταῦτά ἐστι
[2, 10]	καὶ ὁ Πλάτων ἐν Φαίδρῳ	τὴν	παιδεραστίαν ἀποκρουόμενος θηρίον αὐτὴν προσειπεῖν,
[2, 10]	παιδαγωγίας, τὸ γῆρας λέγω καὶ	τὴν	παιδικὴν ἡλικίαν, παρεισάγουσαν— τοῖς μὲν
[2, 10]	συμπλοκὰς δεδονημέναι, ἀποστραφεῖσαι, ἔνδον περὶ	τὴν	παιδοποιίαν ἀσχολούμεναι συνεργοῦσι τῷ δημιουργῷ.
[2, 10]	Ἄγαμαι τῶν Λακεδαιμονίων τὴν πόλιν	τὴν	παλαιάν· μόναις ταῖς ἑταίραις ἀνθίνας
[2, 9]	τοῖς εὐναζομένοις ἐν αὐτοῖς διὰ	τὴν	παρ´ ἑκάτερα τοῦ σώματος ὀχθώδη
[2, 10]	μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς	τὴν	παρὰ φύσιν, ὁμοίως δὲ καὶ
[2, 12]	κακοδαίμονες περὶ ὄστρειον ὀλίγον τοῦτο	τὴν	πᾶσαν σπουδὴν πεποιημέναι, ἐξὸν ἁγίῳ
[2, 2]	μακαριστὸν ἡγοῦνται βίον τὴν ἀκοσμίαν	τὴν	περὶ τὰ συμπόσια, ὧν ἐστι
[2, 12]	ἁλύσεις κέκληνται. Πέδας δὲ περισφυρίους	τὴν	περὶ τοὺς πόδας ἀκοσμίαν τῶν
[2, 2]	τοῦ ποτοῦ πρὸς τὸ ἀναπίνεσθαι	τὴν	περιττὴν ὑγρότητα αὐτῶν ἀνασφογγιζομένην ξηροφαγίᾳ.
[2, 10]	μόνῃ κεκοσμημένην— τοιαύτην εἶναι χρὴ	τὴν	πίστιν, ἐνάρετον μετ´ αἰδοῦς— θατέραν
[2, 8]	ὑπομοναῖς, τῆς παλαιᾶς ἐκείνης διὰ	τὴν	πίστιν τὴν νέαν λελυμένης κενοδοξίας.
[2, 10]	οὐ μετακοσμεῖν τὸ πάθος εἴωθε	τὴν	πλάσιν· εἰ γὰρ καὶ τῶν
[2, 8]	ἀγάπης δεκτὸν ἀναφέρειν τὸν κύριον,	τὴν	πνευματικὴν εὐωδίαν, εἰς τὸ θυσιαστήριον
[2, 10]	πίητε. Ἐνταῦθα τὸ τί» μόριον	τὴν	ποικιλίαν τῆς τροφῆς ἐκβέβληκε, σημαίνεται
[2, 10]	τοῦ πατρός. Ἄγαμαι τῶν Λακεδαιμονίων	τὴν	πόλιν τὴν παλαιάν· μόναις ταῖς
[2, 10]	χλανίδα περιεβάλετο ὁ τὴν ἀλαζονείαν	τὴν	πολιτικὴν ἐκτραπείς, εἰς δὲ τὴν
[2, 11]	τὰς ὑποδέσεις εἰσὶν αἱ ἀλαζόνες	τὴν	πολλὴν βλακείαν κἀνταῦθα ἐπιδεικνύμεναι. Αἰσχρὰ
[2, 10]	με» Πόρρωθεν οὖν ἀπερύκειν χρὴ	τὴν	πολλὴν τῶν ἐπιβούλων κακουργίαν· οὐ
[2, 1]	αἰτιῶν ταύτην εἴρηκεν τῶν ἐδεσμάτων	τὴν	πολυειδίαν, τῶν περὶ τὴν ἀλήθειαν
[2, 1]	ἀδιάφορον δὲ ἡγουμένους τῶν εἰσκομιζομένων	τὴν	πολυτέλειαν, καταφρονοῦντας τῶν ὄψων ὡς
[2, 3]	ἀναπαύσεται. ~Ὅτι οὐ χρὴ περὶ	τὴν	πολυτέλειαν τῶν σκευῶν ἐσπουδακέναι. Ἐκπωμάτων
[2, 9]	τὸν ὕπνον παρακλητέον τὸν λόγον,	τὴν	πολυτέλειαν τῶν ὑποστορνυμένων, τὰς χρυσοπάστους
[2, 1]	πρὸς τὸ κατεπεῖγον τοῦ ζητήματος	τὴν	πολυωφελῆ περιέλκοντες εἰς ἀρδείαν τῶν
[2, 10]	παιδαγωγὸς δι´ Ἰεζεκιὴλ βοῶν περιτέμνεσθε	τὴν	πορνείαν ὑμῶν» Ἔχει τινὰ καιρὸν
[2, 10]	διὰ τὸ αἷμα τούτων ἐξανθεῖν	τὴν	πορφύραν. Ἀλλὰ καὶ τοῖς λίχνοις
[2, 10]	πορφύρεος θάνατος» Διὰ ταύτην γοῦν	τὴν	πορφύραν ἡ Τύρος καὶ ἡ
[2, 10]	ἐσθῆτος οἷόν τε ἦν ἐξελεῖν	τὴν	πορφύραν, ὡς μὴ ἐπὶ τὸ
[2, 2]	ὑποσύρεται γυνή, κἂν μόνον ἐπιδῷ	τὴν	προαίρεσιν εἰς ἡδονάς. Καὶ οὐχὶ
[2, 10]	εἰς παραδοχὴν σπέρματος, εἰς δὲ	τὴν	πρόεσιν αὐτοῦ τὸ ἄρρεν ἀνδρωσάσῃ.
[2, 7]	ἀπορητέον. Εἰ γὰρ ὡς ἐπιτείνοντες	τὴν	πρὸς ἀλλήλους εὔνοιαν σύνιμεν, πῶς
[2, 8]	τοῦ ξύλου, εὐφροσύνης δὲ διὰ	τὴν	προσηγορίαν τοῦ στεφάνου, κινδύνου δὲ
[2, 1]	τῆς κατὰ φύσιν ἐνεργείας παραποδισθεῖσα	τὴν	προφορὰν ἐκδίδωσι τεθλιμμένην. Ἀλλ´ οὐδὲ
[2, 1]	εἰς γάμους, μὴ κατάκεισο εἰς	τὴν	πρωτοκλισίαν, ἀλλ´ ὅταν κληθῇς, εἰς
[2, 8]	καὶ μυκτῆρας ἄκρους, ὡς δυνηθῆναι	τὴν	πυρώδη ἀναθυμίασιν ἡσυχῇ διοδεύουσαν εὐρώστως
[2, 3]	ποδονιπτῆρα περιφέρων ἀπ´ οὐρανοῦ. Καὶ	τὴν	Σαμαρῖτιν ᾔτει πιεῖν σκεύει κεραμεῷ
[2, 10]	τὴν ἀκήρατον τῆς ψυχῆς ἐσθῆτα,	τὴν	σάρκα, ἁγιάζονται, καὶ ταύτῃ ἐπενδύονται
[2, 1]	ψυχῆς, ἐκκαθαίρειν, ἁγνίζειν δὲ καὶ	τὴν	σάρκα αὐτήν. Ὁ γὰρ ἐκείνων
[2, 12]	ἐκεῖνο ἐν ὕδατι γιγνόμενον περιστέγει	τὴν	σάρκα, ἐκ δὲ ταύτηςὁ μαργαρίτης
[2, 10]	πλέον τῇ γυναικὶ τῇ ἑαυτοῦ	τὴν	σεμνότητα ἐπιδεικτέον τὰς ἀσχήμονας συμπλοκὰς
[2, 10]	καὶ τὴν ὀνομασίαν. Δεῖ δὲ	τὴν	σκέπην, οἶμαι, αὐτὸ αὑτῆς κρεῖττον
[2, 10]	τῷ παραδείσῳ κλάδοις καὶ φύλλοις	τὴν	σκέπην τῆς αἰσχύνης παρεμέτρει, νυνὶ
[2, 10]	ἐπίψογον τῆς συνουσίας ἀρνεῖται, μετὰ	τὴν	σπορὰν ἀποκλείουσα τέλεον ἤδη τὴν
[2, 10]	τοίνυν ἡ ὑστέρα παιδοποιίας προσίεται	τὴν	σποράν, καὶ τὸ ἐπίψογον τῆς
[2, 1]	ἀμόλυντον καὶ τὴν χεῖρα καὶ	τὴν	στρωμνὴν καὶ τὸ γένειον φυλάττουσιν,
[2, 1]	μάγειροι γεωργῶν. Μὴ γὰρ ἀφαιροῦμεν	τὴν	συμπεριφοράν, ἀλλὰ τὸν ὄλισθον τῆς
[2, 8]	ὑπηρεσίαν κατεχρήσαντο, ἀφεκτέον αὐτῶν διὰ	τὴν	συνείδησιν» Ἀοχλήτου δὲ ἀμεριμνίας ὁ
[2, 1]	ἡμῖν ἐσθίειν μηδὲν ἀνακρίνουσιν διὰ	τὴν	συνείδησιν» ὁμοίως δὲ καὶ τὰ
[2, 1]	ἐν αὐτοῖς δύναμις— διὰ δὲ	τὴν	συνείδησιν τὴν ἡμετέραν ἁγίαν οὖσαν
[2, 1]	ὃν Χριστὸς ἀπέθανεν. Οἱ δὲ	τὴν	συνείδησιν τύπτοντες τῶν ἀσθενούντων ἀδελφῶν
[2, 6]	κεῖται τὰ ὀνόματα τὰ περὶ	τὴν	συνήθειαν οὐ τετριμμένα, ἡ τοῦ
[2, 1]	καὶ δοχὰς εἰκότως ἂν καλοῖμεν	τὴν	συνήλυσιν ταύτην ἑπόμενοι λόγῳ, τὰς
[2, 10]	ὀρούσεως τέλεον κεκενωμένα. Μικρὰν ἐπιληψίαν»	τὴν	συνουσίαν ὁ Ἀβδηρίτης ἔλεγεν σοφιστής,
[2, 1]	βεβαρηκότες, οἳ δὲ τὴν ἀκρασίαν	τὴν	σφῶν παρὰ τοῖς ἔχουσιν γεγυμνωκότες.
[2, 4]	αὐτοῦ, δι´ ὧν ἐναρμόνιον εἴληφε	τὴν	τάσιν, καὶ κρουόμενον τῷ πνεύματι
[2, 9]	κεκρυμμένου τὰς ὄψεις ἀνθρώπου φωτίσαντες	τήν	τε ἀλήθειαν αὐτὴν ἐποπτεύσαντες καὶ
[2, 8]	δὲ ἀμφιθῶνται τὰ ἄνθη, πρὸς	τὴν	τελετὴν ὑπερκάονται. Οὐ δὴ κοινωνητέον
[2, 12]	ἀπειροκαλίᾳ παραχαράττουσι ζηλοῦσαι τοῦ πονηροῦ	τὴν	τέχνην. Σαφῶς δὲ ὁ κύριος
[2, 7]	συνευωχουμένων, μὴ ἀποστέρξωσιν ἀπὸ ναυτίας	τὴν	τοιάνδε ἀκοσμίαν, ἣ κατήγορός ἐστιν
[2, 1]	γὰρ ἀποθνῄσκομεν· καὶ ὅτι γε	τὴν	τοιαύτην τρυφὴν ἁμαρτίαν λογίζεται, ἐπιφέρει·
[2, 2]	~Πᾶς γὰρ οἰνωθεὶς ἀνὴρ κατὰ	τὴν	τραγῳδίαν ἥσσων μὲν ὀργῆς ἐστιν,
[2, 9]	συγκαίει μᾶλλον, ὃ δὴ διαφθείρειν	τὴν	τροφήν. {Αἱ δὲ ἐπικυλίσεις ταῖς
[2, 1]	ὡς ὀλίγα παντελῶς ἀπολείπεσθαι πρὸς	τὴν	τροφὴν αὐτοῖς ἐπιτήδεια. Ὧν δὲ
[2, 1]	ἔστι δίχηλα, τοῖς δὲ ὅτι	τὴν	τροφὴν οὐ μηρυκᾶται, τὰ δ´
[2, 1]	καὶ ἡ γαστριμαργία ἀκρασία περὶ	τὴν	τροφήν, ὡς δὲ καὶ τοὔνομα
[2, 8]	ἐκθηλύνειν δύνασθαι; μάλιστα. Ὥσπερ δὲ	τὴν	τρυφὴν καὶ τῆς γεύσεως ἀποκεκλείκαμεν,
[2, 10]	εἰσίν. Τίνα δὲ λέγει ταῦτα»	τὴν	τρυφήν, τὴν ἡδυπάθειαν, τὴν καρυκείαν,
[2, 10]	κροσσωτοῖς χρυσοῖς περιβεβλημένη» οὐκ ἐσθῆτα	τὴν	τρυφητικὴν μεμήνυκεν, ἀλλὰ τὸν ἐκ
[2, 12]	πάντας σωφρονεῖν, ἀλλὰ καὶ διὰ	τὴν	τῶν ἀναγκαίων χρείαν τὰ εὐπόριστα
[2, 8]	ἰδίαν εὐχάριστον χρῆσιν, ἀλλ´ εἰς	τὴν	τῶν δαιμονίων ἀχάριστον ὑπηρεσίαν κατεχρήσαντο,
[2, 2]	τοῦ δὲ ἄλλου καιροῦ διὰ	τὴν	τῶν ἐντοσθιδίων θεραπείαν. Ὡς γὰρ
[2, 1]	ἐπικατωνόμασται, μυσαττομένους, καὶ προσέτι διὰ	τὴν	τῶν ὀλισθηρῶς τὰ πολλὰ ὑπολαμβανόντων
[2, 10]	ἔαρ ἡ ᾠδή. ~Οὔκουν οὐδὲ	τὴν	ὕαιναν μεταβάλλειν τὴν φύσιν πιστευτέον
[2, 10]	ἔδεσαι» λέγων τὸν λαγὼν οὐδὲ	τὴν	ὕαιναν» Οὐ βούλεται τῆς ποιότητος
[2, 2]	τοῖς φίλοις, παροινηθεὶς δὲ ἀμείβεται	τὴν	ὕβριν· θερμὸς γὰρ ὢν καὶ
[2, 2]	ἐν θεραπείας μέρει προσφέρεσθαι διὰ	τὴν	ὑγείαν μόνην, τοὺς δὲ ἐπ´
[2, 8]	οἰκείαν τῆς τριχὸς ἐκπινούσης τροφὴν	τὴν	ὑγρὰν καὶ πολιοὺς ἀποτελούσης. Πῶς
[2, 9]	ἦν· τότε καὶ τὴν ὄψιν	τὴν	ὑπὲρ ἄνθρωπον ἰδεῖν κατηξίωται. Ἡμῖν
[2, 10]	δὲ ὀρέγεσθαι παιδοποιίας. Ὅσοι δὲ	τὴν	ὑπερβολὴν διώκουσι, πταίουσι περὶ τὸ
[2, 10]	πάλιν ἔτι θηλαζομένη· ἔχει γὰρ	τὴν	ὑστέραν δικρόαν. Καὶ οὐχὶ τὸ
[2, 2]	τὴν ἀληθῆ συντεινόντων ζωὴν ἐπὶ	τὴν	φθορὰν ῥέπει. Εἰκότως οὖν στερρότατα
[2, 10]	φαρμάκοις ἐξαμβλίσκουσιν ἅμα τῷ ἐμβρύῳ	τὴν	φιλανθρωπίαν. Ἀλλ´ οἷς γε συγκεχώρηται
[2, 1]	δικαιοσύνης δέλεαρ τὴν ἀσωτίαν καὶ	τὴν	φιλαργυρίαν, ὡς τὸ νόμισμα τοῦ
[2, 2]	καὶ τὴν καρδίαν, τουτέστιν ἐπὶ	τὴν	φιληδονίαν καὶ τὸν θυμόν, καταπίπτει
[2, 1]	μὲν τὸν λόγον, οἳ δὲ	τὴν	φιλίαν, οἳ δὲ τὸ ζῆν
[2, 2]	μὴ ὡς ὕδωρ ἐπεγχεῖσθαι διὰ	τὴν	φιλοινίαν· ἄμφω μὲν γὰρ τοῦ
[2, 10]	καλεῖ. ~Εἴδωλον οὖν τοῦ καλοῦ	τὴν	φιλοκοσμίαν, οὐχὶ δὲ αὐτὸ τὸ
[2, 10]	φορεῖν, ἀφαιρουμένη τῶν δοκίμων γυναικῶν	τὴν	φιλοκοσμίαν τῷ μόναις ἐφεῖναι καλλωπίζεσθαι
[2, 7]	πλήθει πρεσβυτέρων» ἄνωθεν δὲ ἡμῶν	τὴν	φλυαρίαν ἐκκόπτουσα, θεόθεν ἄρχουσα, μετριάζειν
[2, 6]	τὰ παραπλήσια. Ναὶ μὴν καὶ	τὴν	φλύαρον ἀδολεσχίαν κατασιγαστέον. Ἐκ γάρ
[2, 10]	τε γὰρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν	τὴν	φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ
[2, 10]	καὶ οἱ ἄρρενες αὐτῶν ἀφέντες	τὴν	φυσικὴν χρῆσιν ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ
[2, 10]	ταῖς τροπαῖς— ἀλλ´ οὔτι γε	τὴν	φύσιν αὐτὴν ἀμείβουσιν, ὡς θῆλυ
[2, 10]	δημιουργῷ. Οὐ δὴ θέμις ἐργαζομένην	τὴν	φύσιν ἤδη ἐνοχλεῖν ἔτι, περιττεύοντας
[2, 10]	οὐκ ἐπιστήμῃ, ὀνειροπολοῦντας τοῦ καλοῦ	τὴν	φύσιν. Καὶ ἔστιν αὐτοῖς ὁ
[2, 12]	πλάστρων· οὔτε γὰρ θέμις βιάζεσθαι	τὴν	φύσιν, παρ´ ὃ βεβούληται, οὔτε
[2, 10]	~Οὔκουν οὐδὲ τὴν ὕαιναν μεταβάλλειν	τὴν	φύσιν πιστευτέον ποτέ· οὐδὲ γὰρ
[2, 12]	μὴ φιλονικείτω ἡ τέχνη πρὸς	τὴν	φύσιν, τουτέστιν ἀπάτη ἀληθείᾳ μὴ
[2, 10]	λέγεται καὶ τὸ χρῶμα καὶ	τὴν	φωνήν— οἷον ὁ κόσσυφος ξανθὸς
[2, 6]	ἔργα ἀκοσμεῖν, τὸ δὲ περὶ	τὴν	φωνὴν σωφρονεῖν ἀσκεῖν ἐστι λαγνείας
[2, 10]	ὀλίγῳ δ´ ὕστερον διαπνεῖ κατὰ	τὴν	χειμέριον ἀπειλήν, καθάπερ ἄνθος μαραινομένης
[2, 1]	παρατιθεμένων κοσμίως ἐφαπτομένοις, ἀμόλυντον καὶ	τὴν	χεῖρα καὶ τὴν στρωμνὴν καὶ
[2, 7]	τοῖν μηροῖν θατέρῳ ἐπιφερόντων ἢ	τὴν	χεῖρα τῷ γενείῳ ὑπερειδόντων· ἀγεννὲς
[2, 8]	ἄνθεσι χαίτην πυκάζεσθαι κωμαστικήν, διανθιζομένους	τὴν	χλόην. Ἐμψύχει γὰρ χαίτην ἄλλως
[2, 3]	δίψος εὐκόλως διδάσκων· σκοπὸν γὰρ	τὴν	χρείαν ἐτίθετο, οὐ τὴν ἀπειραγαθίαν.
[2, 3]	καὶ δημοσίᾳ ἐστὶν ἐπίφθονον κτῆμα»	τὴν	χρείαν ὑπερβεβηκὸς κτήσασθαί τε σπάνιον
[2, 8]	οὐ γὰρ κατὰ πάντα ἀποσκορακιστέον	τὴν	χρῆσιν αὐτῶν, ἀλλ´ ὥσπερ φαρμάκῳ
[2, 12]	ἀλλὰ μέχρι τοῦ ἀναγκαίου, καὶ	τὴν	χρῆσιν κοινὴν εἶναι βεβούληται. Ἄτοπον
[2, 1]	εὐτέλεια· μυρίων γὰρ ὅσων ἀφείλατο	τὴν	χρῆσιν ὁ παιδαγωγὸς αὐτοὺς διὰ
[2, 6]	προσκορής· πλεονάζων γὰρ λόγον βδελύττεται	τὴν	ψυχὴν αὐτοῦ. ~Τίνα χρὴ παραφυλάττεσθαι
[2, 1]	τὸν ἄνθρωπον κακοῖ, νωθῆ μὲν	τὴν	ψυχήν, ἐπισφαλὲς δὲ εἰς νόσον
[2, 10]	σῶμα τῇ ψυχῇ, παιδαγωγεῖ δὲ	τὴν	ψυχήν, μὴ μεριμνᾶτε» λέγων τῇ
[2, 12]	κέκληκεν, ταύτῃ γὰρ τῇ νυκτὶ	τὴν	ψυχήν σου παραλαμβάνουσιν· ἃ οὖν
[2, 10]	τὸ ἄγαλμα τοῦ νεὼ καὶ	τὴν	ψυχὴν τοῦ σώματος καὶ τῆς
[2, 2]	ἀντιφάρμακον τῆς ἐκζέσεως, ὃ καὶ	τὴν	ψυχὴν τυφομένην ἤδη καθέξει καὶ
[2, 8]	ἀναθυμίασιν ἡσυχῇ διοδεύουσαν εὐρώστως ἀναθάλπειν	τὴν	ψυχρότητα. Πολλοῦ τοίνυν δεῖ τοῖς
[2, 10]	ἀηδὼν καὶ τὸ χρῶμα καὶ	τὴν	ᾠδὴν συμμεταβάλλει ταῖς τροπαῖς— ἀλλ´
[2, 10]	λαγὼ ἐσθίειν ἀπαγορεύει· ὀχεύει πᾶσαν	τὴν	ὥραν ὁ λαγώς, καὶ ἐπιβαίνει
[2, 2]	δὲ ἑσπέραν τοῦ δείπνου περὶ	τὴν	ὥραν οἴνῳ χρηστέον, ἐπειδὰν μηκέτι
[2, 4]	συνελόντι φάναι αἴσθησιν ἀκρασίας αἰσχράν,	τὴν	ὡς ἀληθῶς ἀναισθησίαν, ἐκκοπτέον εὖ
[2, 8]	τοὺς κιναίδους ἔφασκεν τοῦ μύρου	τὴν	ὠφέλειαν εἰς λοιδορίαν διαβεβληκότας. Τίμα
[2, 2]	ἀναγνώσμασιν σχολάζωμεν τοῖς νηφαλιωτέροις. Τὸ	τηνίκα	δὲ ψυχρότερον καὶ τὸ περιέχον
[2, 10]	τῷ γήμαντι ὡς γεωργῷ τὸ	τηνικάδε,	ὁπηνίκα ὁ καιρὸς δέχεται τὸν
[2, 9]	εἰσὶ ψυχῆς λογισμοὶ ἀπερισπάστου τὸ	τηνικάδε	οὔσης περὶ τὰς τοῦ σώματος
[2, 12]	γίνεται βασανιζόμενον πυρί, ᾧ μόνῳ	τηρεῖται	τρυφὴ καθάπερ εἴδωλον, οὐκ ἀλήθεια.
[2, 3]	ὑπερβεβηκὸς κτήσασθαί τε σπάνιον καὶ	τηρῆσαι	δύσκολον καὶ οὐκ ἐπιτήδειον χρήσασθαι.
[2, 1]	ἡ σοφία λέγει, ἀγάπη δὲ	τήρησις	νόμων αὐτῆς. Αἱ δὲ εὐφροσύναι
[2, 10]	εἴρηκεν τὴν μοιχείαν ἐπὶ πόρνῃ	τηρουμένῃ.	Οἶκον δὲ καὶ πόλιν, ἐν
[2, 9]	ἐπ´ ἐμαῖς θύραις καθ´ ἡμέραν,	τηρῶν	σταθμοὺς ἐμῶν εἰσόδων. Ἄρ´ οὖν
[2, 8]	θυμιάματος νοούντων, ἀλλὰ γὰρ τὸ	τῆς	ἀγάπης δεκτὸν ἀναφέρειν τὸν κύριον,
[2, 1]	οὐδέν εἰμι. Ταύτης ὅλος ἀπήρτηται	τῆς	ἀγάπης ὁ νόμος καὶ ὁ
[2, 1]	τὸ ἅγιον πνεῦμα, ἠρέμα πως	τῆς	ἀγάπης τὸ ὄνομα ὑπεξελόμενον, ἐπεὶ
[2, 6]	ἐγύμνωσεν ἡ μέθη, τὸ περίοπτον	τῆς	ἀγνοίας παράπτωμα. Καθαρευτέον δὲ οὐδὲν
[2, 9]	νυκτὸς μεθύσκονται» τουτέστιν ἐν τῷ	τῆς	ἀγνοίας σκότῳ, ἡμεῖς δὲ ἡμέρας
[2, 10]	διὰ τὴν ἀσθένειαν, τὸ ἔθος	τῆς	ἀγωγῆς τῆς κακῆς αἰτιατέον, δι´
[2, 8]	τοῖς σταδίοις ἐκτρέπει εἰς τὸ	τῆς	ἀγωνίας πάμμαχον. Μαλθακὸν δὲ ἔλαιον
[2, 8]	πᾶν ὄνομα ἐπηρμένῳ περιάψαντες διὰ	τῆς	ἀειθαλοῦς ἀκάνθης. Τὸ διάδημα τοῦτο
[2, 2]	τῆς ἡλικίας τὸ γλεῦκος ὑπερβάλλει	τῆς	αἰδοῦς τοὺς ὅρους. Χρὴ δέ,
[2, 10]	κλάδοις καὶ φύλλοις τὴν σκέπην	τῆς	αἰσχύνης παρεμέτρει, νυνὶ δὲ ἐπεὶ
[2, 8]	πρῶτον ὀφθείς, ὁ λόγος, διὰ	τῆς	ἀκάνθης ὕστερον ἀναληφθεὶς μιᾶς ἔργον
[2, 12]	κόσμος εἰς τοὺς κατὰ φύσιν	τῆς	ἀκοῆς καταβαίνων πόρους κατηχήσεως ἀληθοῦς.
[2, 6]	ὀνομάτων χρῆσιν διαβέβληκεν, τὴν ἀδεᾶ	τῆς	ἀκολασίας ἐπιμιξίαν ἐκκόπτων. Τὸ γὰρ
[2, 10]	τιμωρίαι ὤμοις ἀφρόνων» τὴν ἰσχὺν	τῆς	ἀκολασίας καὶ τὴν εὔτονον ὑπομονὴν
[2, 8]	οὐδὲ ἐρωτικαί, οὔκουν συμπλοκῆς καὶ	τῆς	ἀκολάστου ἑταιρείας ἀποπνέουσαι, ὑγειναὶ δὲ
[2, 1]	τὸν ἄνθρωπον» ἀλλὰ ἡ περὶ	τῆς	ἀκρασίας διάληψις κενή. Ὁ γάρ
[2, 2]	αἰσχρόν, καὶ ἀπρεπὲς τὸ θέαμα	τῆς	ἀκρασίας, πρὸς δὲ καὶ ἐπιβλαβὲς
[2, 1]	δεδουλωκέναι συμμεταφερομένης αὐτοῖς, ὡς εἰπεῖν,	τῆς	ἀκρασίας πρὸς τῶν διακόνων. Πῶς
[2, 2]	διψῶσίν ἐστιν ὕδωρ. Τοῦτο ἐκ	τῆς	ἀκροτόμου πέτρας κατειβόμενον τοῖς παλαιοῖς
[2, 10]	μὴ μετεωρίζεσθε· μετεώρους δὲ ἀπὸ	τῆς	ἀληθείας ἀλαζονεία καὶ τρυφὴ ποιεῖ,
[2, 10]	ἀπολλύωμεν, ἀλλὰ εἰς τὴν εὕρεσιν	τῆς	ἀληθείας ἀναζωπυρήσωμεν. Ζητεῖτε γάρ» φησί,
[2, 10]	τὰ λόγια τὰ κυρίου ταῖς	τῆς	ἀληθείας ἀπαστράπτοντα αὐγαῖς. Τοιαύτην ἄλλην
[2, 10]	ὀνόματος ὡραίου πάλιν εἰδωλολατροῦντας, πόρρω	τῆς	ἀληθείας ἀποικιστέον, δόξῃ, οὐκ ἐπιστήμῃ,
[2, 10]	δέοι χρῶμα ζητεῖν, τὸ αὐτοφυὲς	τῆς	ἀληθείας ἀπόχρη βάμμα, αἱ δὲ
[2, 2]	τῷ ζόφῳ τῆς καταιγίδος, τοῦ	τῆς	ἀληθείας ἀστοχήσας λιμένος, ἕως ἂν
[2, 6]	προεμφράττουσαι τὰ ὦτα τοῖς ἀπάγειν	τῆς	ἀληθείας βουλομένοις. Φθείρουσιν ἤθη χρηστὰ
[2, 10]	τὰ περιττὰ ἀπασχολοῦσα ἡδυπάθεια ἀπάγει	τῆς	ἀληθείας· διὸ καί φησι παγκάλως·
[2, 1]	τῶν πασχητιώντων ἐδεσμάτων» ἡ τράπεζα	τῆς	ἀληθείας. Εἰ γὰρ καὶ τὰ
[2, 10]	πόρρω καὶ τῆς χρείας καὶ	τῆς	ἀληθείας πρὸς τῷ καὶ διαβολὴν
[2, 11]	τι τῶν περιέργων ὑπεδέδετο ὁ	τῆς	ἀληθοῦς Ἑβραίοις φιλοσοφίας ὑποδεικνύμενος τὸν
[2, 1]	εἰς δόξαν θεοῦ ποιεῖτε» στοχαζόμενοι	τῆς	ἀληθοῦς εὐτελείας, ἥν μοι δοκεῖ
[2, 1]	ἕως ἂν ἀποθάνητε» οὐχὶ ἄφεσιν	τῆς	ἁμαρτίας θάνατον ἀναίσθητον, ἀλλὰ ἀνταπόδοσιν
[2, 2]	ἐκκρίσεις σπεύδειν ἀκρασίας τεκμήριον ἐκ	τῆς	ἀμέτρου προσφορᾶς ὑπερχεομένων τῶν ὑγρῶν
[2, 2]	μὴ πίω ἐκ τοῦ γενήματος	τῆς	ἀμπέλου ταύτης, μέχρις ἂν πίω
[2, 2]	μού ἐστιν τὸ αἷμα· αἷμα	τῆς	ἀμπέλου τὸν λόγον τὸν περὶ
[2, 2]	ὑπὸ χρόνου, ἀναζωπυροῦντας ἀβλαβῶς τῷ	τῆς	ἀμπέλου φαρμάκῳ· οὐδὲ γὰρ ὡς
[2, 10]	δὲ ὀλίγον κομιδῇ τὸ λοιπὸν	τῆς	ἀμπεχόνης ὑφαίνουσαι τὸ πᾶν ἁλουργὲς
[2, 1]	κακοδαίμονος τέχνης τῆς ὀψαρτυτικῆς καὶ	τῆς	ἀμφὶ τὰ πέμματα ματαιοτεχνίας. Τροφὴν
[2, 3]	σκεῦος ἀχρεῖον, ὃ μὴ μετὰ	τῆς	ἀναγκαίας χρήσεως καὶ μέτριόν ἐστιν,
[2, 1]	πλανωμένην λάβωσι τὴν ἀτμίδα διὰ	τῆς	ἀναπνοῆς; Πῶς δὲ οὐκ ἄλογον
[2, 10]	τὸ ἀστικὸν πολίτευμα ἐζηλωκότες ἐκλαθόμενοι	τῆς	ἀνδρωνίτιδος ἐχρυσοφόρουν ποδήρεις χιτῶνας ἐνδυόμενοι
[2, 8]	Ναὶ μὴν καὶ τὸ τερπνὸν	τῆς	ἀνθήσεως οἱ καταστεφθέντες ἀπολλύουσιν. Οὔτε
[2, 1]	οὖν πρὸς τὸ ἀληθὲς ἀναθρήσαντας	τῆς	ἄνω τροφῆς ἐξέχεσθαι τῆς θείας
[2, 4]	καὶ τυμπάνοις ἐξηχούμενοι καὶ τοῖς	τῆς	ἀπάτης ὀργάνοις περιψοφούμενοι· ἀτεχνῶς γάρ,
[2, 2]	ἀφαιροῦντας μὲν τὸ ὑπέκκαυμα, τὸ	τῆς	ἀπειλῆς βακχικόν, ἐπεισχέοντας δὲ τὸ
[2, 12]	διελεγχούσας ἀκριβῶς τὸ φορτικὸν ὑμῶν	τῆς	ἀπειραγαθίας· {Α. Μίτρας, ἀναδήματα, νίτρον,
[2, 3]	καὶ εἰς Ἅιδου κατέβησαν. Οὗτος	τῆς	ἀπειροκαλίας ὁ μισθός. ~Εἰ γάρ
[2, 12]	δὲ πελίους ἢ χλωροὺς καὶ	τῆς	ἀπεξενωμένης θαλάττης τὰ ἐκβράσματα καὶ
[2, 1]	ὀπτούς, οἷς κατευώχησε τοὺς μαθητάς,	τῆς	ἀπεριέργου τροφῆς καλὸν εἰσηγούμενος ὑπόδειγμα.
[2, 1]	ἀμήχανον χρώμενον τοῖς ἡδέσιν ἀποστῆναι	τῆς	ἀποδοχῆς αὐτῶν, τὴν ἐναντίαν ἀντέθηκεν
[2, 8]	εὐωδίας ὑπὲρ τὴν κεφαλὴν ἔρημος	τῆς	ἀπολαύσεως ἡ ἀναπνοὴ καταλείπεται, ἀφαρπαζομένης
[2, 12]	τιμίοις ἀπεικασμένας λίθοις τὸ περίοπτον	τῆς	ἀποστολικῆς {φωνῆς} αἰνίττεσθαι χάριτος ἐκδεχόμεθα.
[2, 10]	ἀποστραφῶσι περὶ τὴν ἀποκύησιν ἀσχολούμενοι	τῆς	ἀποτέξεως οἱ πόροι. Τὸ δὲ
[2, 10]	καὶ ἐκλύσεις παρέπονται τῷ μεγέθει	τῆς	ἀπουσίας ἀνατιθέμεναι; Ἄνθρωπος γὰρ ἐξ
[2, 10]	καθάπερ ἐκ τῆς ἀράχνης ὁ	τῆς	ἀράχνης μίτος· τὰ γὰρ περιττὰ
[2, 10]	μακρὸς τίκτεται στήμων, καθάπερ ἐκ	τῆς	ἀράχνης ὁ τῆς ἀράχνης μίτος·
[2, 5]	ἐστὶ φυγαδευτικόν· δυνατὴ γὰρ ἀποκρούσασθαι	τῆς	ἀσελγείας τὰς προσβολὰς καὶ ἐκ
[2, 5]	δὲ ἐκτράπελα ἐπεγείρεται πάθη καταδυναστεύοντα	τῆς	ἀσθενείας τοῦ λογισμοῦ. ~Περὶ αἰσχρολογίας.
[2, 6]	παιδαγωγὸς μηδὲ φθέγξασθαί τι τῶν	τῆς	ἀσχημοσύνης ἐφιέναι ἡμῖν, πόρρωθεν διαβάλλων
[2, 2]	τὸ ἄσωστον τῆς μέθης διὰ	τῆς	ἀσωτίας αἰνιξάμενος. Εἰ γὰρ καὶ
[2, 10]	πολυειδής, ἐπειδὰν ἐκτραπῇ κατὰ τοῦτο	τῆς	ἀταξίας τὸ μέρος τὸ κατὰ
[2, 4]	λαχεῖν εὐχαριστεῖν ὅσιον τῷ θεῷ	τῆς	αὐτοῦ χάριτος καὶ φιλανθρωπίας ἀπολαύσαντας,
[2, 9]	τῷ μὲν φιλολογητέον, τῷ δὲ	τῆς	αὑτοῦ τέχνης ἀπαρκτέον, γυναιξὶ δὲ
[2, 7]	δεήσει τοὺς πλησίον τῷ ψόφῳ	τῆς	αὑτῶν καταμαρτυροῦντας ἀπαιδευσίας, ἀλλ´ ἣ
[2, 8]	πεπιστευκότων. Ἰησοῦν δὲ ἐστεφάνωσαν ὑψωμένον	τῆς	αὑτῶν καταμαρτυροῦντες ἀμαθίας· τοῦτ´ αὐτὸ
[2, 10]	καὶ Πλάτων ἐν Φιλήβῳ ὁ	τῆς	βαρβάρου μαθητὴς φιλοσοφίας ἀθέους κέκληκε
[2, 10]	καὶ αἱ στύψεις τοῖς φαρμακώδεσι	τῆς	βαφῆς χυμοῖς ἐκτήκουσαι τὰ ἔρια
[2, 1]	ὄντως ὄντος ἀπληρώτου ἐμπίμπλασθαι θέας,	τῆς	βεβαίου καὶ μονίμου καὶ καθαρᾶς
[2, 10]	καὶ ἀποσπᾶται. Ὅρα τὸ μέγεθος	τῆς	βλάβης· ὅλος ἄνθρωπος ἀποσπᾶται κατὰ
[2, 8]	Ὥσπερ δὲ τὴν τρυφὴν καὶ	τῆς	γεύσεως ἀποκεκλείκαμεν, οὕτως ἀμέλει καὶ
[2, 1]	καχεξίας σωμάτων, ἀνατροπὰς στομάχων, ἐκπορνευούσης	τῆς	γεύσεως διά τινος κακοδαίμονος τέχνης
[2, 10]	τροφῆς προμήθεια, τέλος δὲ αὐτῷ	τῆς	γεωργίας ἡ τῶν καρπῶν συγκομιδή.
[2, 10]	ἐπισυρομένης τῆς ἐσθῆτος τὰς ἐπιπολαίους	τῆς	γῆς ἀχυρμιάς, οὐδὲ τῶν κατεαγότων
[2, 8]	κηρυσσόμενος ἐπὶ τὰ πέρατα ἧκεν	τῆς	γῆς. Δάκρυα δὲ ἡ μετάνοιά
[2, 8]	φθόγγος αὐτῶν ἐπὶ τὰ πέρατα	τῆς	γῆς. Καὶ εἰ μὴ φορτικὸς
[2, 1]	τὰ τετράποδα καὶ τὰ ἑρπετὰ	τῆς	γῆς καὶ τὰ πτηνὰ τοῦ
[2, 8]	αἰνίττονται διδασκαλίαν ἐπὶ τὰ πέρατα	τῆς	γῆς μετ´ εὐκλείας ὁδεύουσαν· ἐξῆλθεν
[2, 3]	κυριεύοντες τῶν θηρίων τῶν ἐπὶ	τῆς	γῆς, οἱ ἐν τοῖς ὀρνέοις
[2, 1]	σκεῦος τέτταρσιν ἀρχαῖς ἐκδεδεμένον ἐπὶ	τῆς	γῆς· πάντα τὰ τετράποδα καὶ
[2, 12]	ἀπεξενωμένης θαλάττης τὰ ἐκβράσματα καὶ	τῆς	γῆς τὰ ἐκψήγματα μειρακιῶδές ἐστι
[2, 8]	τῷ Χριστῷ καὶ τὴν ὀσμὴν	τῆς	γνώσεως αὐτοῦ φανεροῦντι δι´ ἡμῶν
[2, 1]	ἐπίγειος δεῖπνον κέκληται, ὡς ἐκ	τῆς	γραφῆς ἀποδέδεικται, δι´ ἀγάπην μὲν
[2, 10]	τροφῆς ἐκβέβληκε, σημαίνεται γὰρ ἐκ	τῆς	γραφῆς τοῦτο· μὴ μεριμνᾶτε ποῖα
[2, 10]	ἁβροδίαιτός ἐστιν ἐσθής, τὸ σχῆμα	τῆς	γυμνότητος κρύπτειν μὴ δυναμένη· προσπίπτουσα
[2, 10]	σχήματι, καὶ τὸν τύπον ἐκμάττεται	τῆς	γυναικός, ὥστ´ οὐχ ὁρῶντι τὴν
[2, 12]	ἐπ´ αὐτὸ τῇ λαμπρότητι ἀγόμενα,	τῆς	δὲ ἐπαφήσεως τὸ ἐπισφαλὲς διὰ
[2, 3]	παρεχομένου κατάκλισιν τῆς ἐλεφαντίνης κλίνης,	τῆς	δὲ σισύρας ἱκανωτάτης οὔσης ὑπεστρῶσθαι,
[2, 4]	τὸν Ἰησοῦν μηνύει, τῷ στοιχείῳ	τῆς	δεκάδος φανερούμενον. Ὡς δὲ ἁρμόδιον
[2, 10]	λόγῳ. Θείας γέ τοι μοίρας	τῆς	δημιουργικῆς μεταλαβόντας σπέρμα οὐκ ἐκριπτέον
[2, 1]	δυσαρεστούντων κενοδοξίᾳ ποικίλῃ τὸ σῶφρον	τῆς	διαίτης ἐξομνυμένων καὶ τὰς διαποντίους
[2, 9]	ψυχῆς κατέχωσαν ὄμμα φαντασιῶν μυρίων	τῆς	διανοίας ἐμπιμπλαμένης. Αἰτία δὲ ἡ
[2, 10]	τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματος. Καὶ	τῆς	διδασκαλίας ἐναργὲς ὑπόδειγμα ἐπιφέρει. Κατανοήσατε
[2, 8]	Δύναται δὲ τοῦτο σύμβολον εἶναι	τῆς	διδασκαλίας τῆς κυριακῆς καὶ τοῦ
[2, 1]	ἐξ ὕδατος ἀνιόντων ἐπὶ τὸ	τῆς	δικαιοσύνης δέλεαρ τὴν ἀσωτίαν καὶ
[2, 8]	αὐτῷ ὑψουμένῳ μεμαρτυρήκασι, τὸ διάδημα	τῆς	δικαιοσύνης τῷ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα
[2, 10]	τινος πλὴν γαμετῆς τὸ παράπαν	τῆς	ἑαυτοῦ γυναικός» ἐξ ἧς μόνης
[2, 1]	τῶν φιλοσόφων Πλάτων τὸ ἔναυσμα	τῆς	Ἑβραϊκῆς φιλοσοφίας ζωπυρῶν· Ἐλθόντα δέ
[2, 9]	ἡμᾶς ἀνακουφίσῃ εἰς τὰς ἐπιπολὰς	τῆς	ἐγρηγόρσεως. Ἔοικεν γὰρ ἡ τοῦ
[2, 10]	τρύπας· ταύτῃ ἄρα τὴν κώλυσιν	τῆς	ἐδωδῆς τοῦ λαγὼ παιδεραστίας ἐμφαίνειν
[2, 8]	δὲ〉 ἐπαύσατο τῆς νομοθεσίας καὶ	τῆς	εἰς ἀνθρώπους ἐπιδημίας ὁ λόγος,
[2, 2]	βακχικόν, ἐπεισχέοντας δὲ τὸ ἀντιφάρμακον	τῆς	ἐκζέσεως, ὃ καὶ τὴν ψυχὴν
[2, 10]	συνυφασμένον ἀκήρατον τῶν ἠλεημένων κόσμον	τῆς	ἐκκλησίας δεδήλωκεν, ἐν ᾗ ὁ
[2, 8]	ἀκάρπους, τοὺς περικειμένους αὐτῷ διὰ	τῆς	ἐκκλησίας, ἧς ἐστιν κεφαλή· ἀλλὰ
[2, 1]	τὸ ἐσθίειν καὶ πίνειν; Ἢ	τῆς	ἐκκλησίας τοῦ θεοῦ καταφρονεῖτε καὶ
[2, 3]	σκίμποδος οὐδὲν κακίω παρεχομένου κατάκλισιν	τῆς	ἐλεφαντίνης κλίνης, τῆς δὲ σισύρας
[2, 8]	στέφανος, ἐπίδοσιν λαβούσης εἰς τρυφὴν	τῆς	Ἑλλάδος μετὰ τὰ Μηδικά. Εἴργονται
[2, 1]	φασιν εἰς μῆκος ἐπιδιδόντων ἀπὸ	τῆς	ἐλλειπούσης τροφῆς· οὐ γὰρ κωλύεται
[2, 8]	ᾧ τοὺς πόδας ἐχρίσθη κύριος	τῆς	ἐν κόσμῳ ἀναστροφῆς ἀπαλλαττόμενος· μυρίζονται
[2, 10]	τεκμήριον, τὸ πλήρωμα, ὡς ἔφαμεν,	τῆς	ἐνδείας· τὸ δὲ τί» ἐκ
[2, 1]	οὔτε σκοπὸς ἡδονή, ὑπὲρ δὲ	τῆς	ἐνταῦθα διαμονῆς, ἣν ὁ λόγος
[2, 1]	ἀλλ´ οὐχ ὁ παρὼν ἐπιτήδειος	τῆς	ἐξεργασίας καιρός. Ἀπόχρη δὲ ὑπόμνησις
[2, 11]	ἐγχαράττουσιν αὐτοῖς, ὡς ἂν ἐκ	τῆς	ἐπιβάσεως ῥυθμίζουσαι τὴν γῆν, τὸ
[2, 12]	ὤναντο οὔτε τῆς τέχνης οὔτε	τῆς	ἐπιβολῆς, ἐδίδαξαν δὲ ἡμῶν τὰς
[2, 12]	κοσμίων ἀποσχέσθαι. Τὸ γοῦν ἐκπορνεῦσαν	τῆς	ἐπιθυμίας εἰς χρυσίον εἴδωλον γίνεται
[2, 7]	τῆς ἡλικίας πρὸς τὸ εὐκατάφορον	τῆς	ἐπιθυμίας· ἔσθ´ ὅτε δὲ καὶ
[2, 6]	τοῦ οὐκ ἐπιθυμήσεις» καρπὸς γὰρ	τῆς	ἐπιθυμίας ἡ μοιχεία τῆς ῥίζης
[2, 10]	κακῇ ὄνομα ὕβρις, καὶ τὸν	τῆς	ἐπιθυμίας ἵππον ὑβριστὴν» ὁ Πλάτων
[2, 2]	πεπαινομένων θᾶττον ἢ προσῆκεν τῶν	τῆς	ἐπιθυμίας μελῶν. Ὀργῶσι γοῦν ἀναιδέστερον
[2, 10]	ὅτε δὲ καὶ προγηράσκει μαρανθείσης	τῆς	ἐπιθυμίας, ὁπόταν τὴν γαμήλιον σωφροσύνην
[2, 8]	αὐτοῖς ὁσημέραι πρὸς τὸ ἄπληστον	τῆς	ἐπιθυμίας τὸ ἀκόρεστον τῆς εὐωδίας·
[2, 10]	ἀφθαρσίαν, ὁπηνίκα ἂν τὸ ἀκόρεστον	τῆς	ἐπιθυμίας, τὸ εἰς ἀσέλγειαν ῥέον,
[2, 10]	κρύει πεπονημένη μαραίνεται· πυκνουμένης γὰρ	τῆς	ἐπιφανείας ἐκ τοῦ περιέχοντος αἱ
[2, 10]	ἐκτραπείς, εἰς δὲ τὴν ἔρημον	τῆς	ἐρημίας γαλήνην θεῷ πεπολιτευμένος ἐκτὸς
[2, 4]	σώφρονας, ἀπωτάτω ὅτι μάλιστα ἐλαύνοντας	τῆς	ἐρρωμένης ἡμῶν διανοίας τὰς ὑγρὰς
[2, 10]	δὲ τῷ λόγῳ τὸ πολυτελὲς	τῆς	ἐσθῆτος διελέγχωμεν ἐπιλέγοντες, τρίχες ἐστὲ
[2, 10]	εἶναι φανερὰν διάθεσιν. ~Παραιτητέον δὲ	τῆς	ἐσθῆτος καὶ τὰς βαφάς· αὗται
[2, 10]	ἀμετρία. Εἰ δὴ οὗτός ἐστι	τῆς	ἐσθῆτος ὁ σκοπός, ὅρα μὴ
[2, 10]	γυναῖκα εὔλογον. Εἴθε γὰρ καὶ	τῆς	ἐσθῆτος οἷόν τε ἦν ἐξελεῖν
[2, 10]	περιπατεῖν γινόμενον, καλλύντρου δίκην ἐπισυρομένης	τῆς	ἐσθῆτος τὰς ἐπιπολαίους τῆς γῆς
[2, 10]	τὴν ψυχὴν τοῦ σώματος καὶ	τῆς	ἐσθῆτος τὸ σῶμα. Νυνὶ δὲ
[2, 10]	αἰσχρὰν ἡδονὴν οἰκειώσεται· διὸ καὶ	τῆς	ἐσθῆτος τὸ χρειῶδες προκριτέον. Κἂν
[2, 9]	παρ´ ἑκάτερα τοῦ σώματος ὀχθώδη	τῆς	εὐνῆς ἐπανάστασιν· οὐδὲ ἐπιτρέπει δὲ
[2, 3]	ἅμα καὶ πίνειν διδάσκουσα περιοριστέα	τῆς	εὐνομίας ἡμῶν· κλιντῆρες δὲ ἀργυροῖ
[2, 2]	ἐπήγαγεν μέρει. ~Προνοητέον δὲ μάλιστα	τῆς	εὐσχημοσύνης— καὶ τὴν Ἀθηνᾶν φησιν
[2, 3]	πορφυρίδων ἢ φοινικίδων, κατεγνῶσθαι ὅμως	τῆς	εὐτελείας δι´ ἀβελτερίαν ἀρχεκάκου τρυφῆς.
[2, 8]	ἐλαίου δεοίμεθα· ἡ δὲ ἐπιτήδευσις	τῆς	εὐωδίας δέλεάρ ἐστι ῥᾳθυμίας, πόρρωθεν
[2, 8]	ἄπληστον τῆς ἐπιθυμίας τὸ ἀκόρεστον	τῆς	εὐωδίας· διὸ καὶ πολλῆς τινος
[2, 8]	καὶ τὸ ἐπὶ πάντας φθάνον	τῆς	εὐωδίας ἔργον πεφήμισται· καὶ γὰρ
[2, 8]	ὑπὲρ τὰς ὄψεις οὐδὲ μὴν	τῆς	εὐωδίας οἱ ἀπελαύνοντες ὑπὲρ τὰς
[2, 8]	διὰ θυρῶν ἀφρουρήτων. Εἰ γοῦν	τῆς	εὐωδίας τὸ θυμίαμα τὸν μέγαν
[2, 8]	οἱ μεμυρισμένοι ἀπόστολοί εἰσιν προφητείᾳ	τῆς	εὐωδίας τοῦ χρίσματος ἁγίου μεταλαβόντες
[2, 8]	ἄνω καὶ ἀναθυμιωμένης κατὰ φύσιν	τῆς	εὐωδίας ὑπὲρ τὴν κεφαλὴν ἔρημος
[2, 8]	ἀπολαύσεως ἡ ἀναπνοὴ καταλείπεται, ἀφαρπαζομένης	τῆς	εὐωδίας. Ὥσπερ οὖν τὸ κάλλος,
[2, 10]	ὁ χυδαῖος ἀλληγορεῖται ὄχλος, ὁ	τῆς	ἐφημέρου εὐφροσύνης οἰκεῖος, ὁ πρὸς
[2, 9]	ἀγγελικῇ τὸν ἄνθρωπον ἐξισάζει χάριτι,	τῆς	ζωῆς τὸ ἀίδιον ἐκ τῆς
[2, 2]	διοιδοῦντα καὶ κατακοιμίσει τὸν ἐρεθισμὸν	τῆς	ἤδη σαλευομένης ἐπιθυμίας. ~Οἱ δὲ
[2, 9]	παραπεμπομένους. Πρὸς γὰρ τῷ ἐπιψόγῳ	τῆς	ἡδυπαθείας ἐπιβλαβὴς ἡ ἐν τοῖς
[2, 2]	μεταλαμβάνειν τοῦ ποτοῦ, τὸ καταψυχόμενον	τῆς	ἡλικίας, οἷον μαραινόμενον ὑπὸ χρόνου,
[2, 7]	συνεργεῖ δὲ αὐτοῖς τὸ ἄστατον	τῆς	ἡλικίας πρὸς τὸ εὐκατάφορον τῆς
[2, 2]	ἐκκαλούμενοι τὸν κόσμιον. Ἐνθένδε ἤδη	τῆς	ἡλικίας τὸ γλεῦκος ὑπερβάλλει τῆς
[2, 5]	Εἰ τοίνυν τοὺς γελωτοποιοὺς ἐξοικιστέον	τῆς	ἡμεδαπῆς πολιτείας, πολλοῦ γε καὶ
[2, 1]	τραπεζῶν πλήρης, οὐδαμῶς ἤρεσεν, δὶς	τῆς	ἡμέρας ἐμπιμπλάμενον ζῆν καὶ μηδέποτε
[2, 9]	τῶν ἀπολαύσεων καὶ τῇ διεκδρομῇ	τῆς	ἡμέρας ἐπὶ τὸν ὕπνον παρακλητέον
[2, 5]	γελοίων, μᾶλλον δὲ καταγελάστων παθῶν	τῆς	ἡμετέρας ἐξελαστέον πολιτείας. Πάντων γὰρ
[2, 2]	οὖν στερρότατα ὁ παιδαγωγὸς ἀπαγορεύει	τῆς	ἡμετέρας κηδόμενος σωτηρίας· Μὴ πίνετε
[2, 10]	καὶ τῆς Λακωνικῆς ἡ γείτων	τῆς	θαλάσσης ποθεινόταται· ἀνάγονται δὲ εὖ
[2, 1]	ἀναθρήσαντας τῆς ἄνω τροφῆς ἐξέχεσθαι	τῆς	θείας καὶ τῆς τοῦ ὄντως
[2, 10]	ὁ λαγώς, καὶ ἐπιβαίνει συγκαθεσθείσης	τῆς	θηλείας κατόπιν ἐπιών· ἔστι γὰρ
[2, 10]	θηλείας ἀπέχεσθαι πάσης» ὅτι μὴ	τῆς	ἰδίας, ὁ καλὸς ἐκ τῶν
[2, 2]	ἀνόητοι {Χόασπις ποταμὸς οὕτω λεγόμενος	τῆς	Ἰνδικῆς, οὗ κάλλιστον ὕδωρ εἰς
[2, 10]	μεταλαμβάνειν τὸν ἄνθρωπον οὐδὲ μὴν	τῆς	ἴσης ἀσελγείας ἀπογεύσασθαι· κατακόρως γάρ
[2, 10]	φῶς τοῦ λογισμοῦ· οὐδὲν γὰρ	τῆς	ἱστουργούσης Πηνελόπης διοίσομεν, μεθ´ ἡμέραν
[2, 2]	Νάξιος καὶ ἀνθοσμίας τις ἄλλος	τῆς	Ἰταλῶν γῆς, πολλὰ ταῦτα ὀνόματα·
[2, 8]	ὅθεν κατῆλθεν, ἀνακεφαλαιούμενος τὴν ἀρχὴν	τῆς	καθόδου τῆς παλαιᾶς, ὅπως ὁ
[2, 10]	ἀσθένειαν, τὸ ἔθος τῆς ἀγωγῆς	τῆς	κακῆς αἰτιατέον, δι´ ἣν πολλάκις
[2, 6]	ἐπιθυμίας ἡ μοιχεία τῆς ῥίζης	τῆς	κακῆς. Ὁμοίως οὖν κἀνταῦθα ὁ
[2, 6]	ἂν καλοῖτο ἡ περὶ τῶν	τῆς	κακίας ἔργων λογοποιία· οἷον τὸ
[2, 3]	χρυσίον. Νυνὶ δὲ ἡ ἀκρόπολις	τῆς	κακίας ἡ φιλαργυρία εὕρηται, ἣν
[2, 7]	ὑποδημάτων, τὰ μὲν ἄλλα ὑπὸ	τῆς	κακίας κατατέτριπται, μόνη δὲ ἡ
[2, 4]	καὶ ῥυθμῶν γοερῶν τῆς μούσης	τῆς	Καρικῆς αἱ ποικίλαι φαρμακεῖαι διαφθείρουσιν
[2, 1]	ἡ γλῶσσα τῇ τροφῇ πιεζομένη,	τῆς	κατὰ φύσιν ἐνεργείας παραποδισθεῖσα τὴν
[2, 10]	εἰς τὸ μισεῖν, ὁπόταν αἴσθηται	τῆς	καταγνώσεως ὁ κόρος. ~Ῥημάτων δὲ
[2, 2]	ἐνθαλαττεύων τε ἰλιγγιᾷ τῷ ζόφῳ	τῆς	καταιγίδος, τοῦ τῆς ἀληθείας ἀστοχήσας
[2, 12]	ἀποκναίονται τοσοῦτον ἄχθος βαστάζουσαι. Ὢ	τῆς	κενῆς πολυπραγμοσύνης, ὢ τῆς ματαίας
[2, 2]	ἀστέρος τοῦ πλανωμένου καταριθμούμενος συνιζηκυίας	τῆς	κεφαλῆς εἰς τὸ στῆθος τοὺς
[2, 8]	οἱ χριστοί, τὸν Χριστὸν ἐπὶ	τῆς	κεφαλῆς συμβολικῶς ἐπιφερόμενοι λελήθεσαν κεφαλὴν
[2, 8]	ἐγκέφαλον ἀναθάλπει ταῖς ἀποφοραῖς λεπτύνοντα	τῆς	κεφαλῆς τὰ περιττεύματα. Ἐντεῦθεν καὶ
[2, 8]	ἕνεκεν ἐπιτηδεύεται, ὡς δὴ ἀπὸ	τῆς	κεφαλῆς τοῖς πεπληρωμένοις ὁλκήν τινα
[2, 10]	Ὁ ἄνθρωπος ὁ ἀναβαίνων ἐπὶ	τῆς	κλίνης αὐτοῦ, ὁ λέγων ἐν
[2, 1]	λοπάσιν ἐπιρριπτοῦντας, καθάπερ ἐκ νεοττιᾶς	τῆς	κλισίας προκύπτοντας, τὸ δὴ θρυλούμενον
[2, 2]	ἀνθρώπῳ πεπαιδευμένῳ οἶνος, καὶ ἐπὶ	τῆς	κοίτης αὐτοῦ ἀναπαύσεται. ~Ὅτι οὐ
[2, 9]	πολλάκις καὶ τῆς νυκτὸς ἀνεγερτέον	τῆς	κοίτης καὶ τὸν θεὸν εὐλογητέον·
[2, 9]	καὶ μὴ ἀπολισθανόντων. Μάλιστα δὲ	τῆς	κοίτης τὸ μαλθακὸν συμμέτρως ἀρρενιστέον.
[2, 3]	ἄνθρωποι, καὶ οὐκ ἔστι τέλος	τῆς	κτήσεως αὐτῶν, οἱ τὸ ἀργύριόν
[2, 8]	κρίνων μύρον καὶ τὸ ἀπὸ	τῆς	κύπρου, καὶ ἡ νάρδος εὐδοκιμεῖ
[2, 8]	Ναὶ μὴν ὁ κρόκος καὶ	τῆς	κύπρου τὸ ἄνθος εἰς ὕπνον
[2, 8]	τοῦτο σύμβολον εἶναι τῆς διδασκαλίας	τῆς	κυριακῆς καὶ τοῦ πάθους αὐτοῦ·
[2, 2]	πιεῖν τὸ αἷμα τοῦ Ἰησοῦ,	τῆς	κυριακῆς μεταλαβεῖν ἀφθαρσίας· ἰσχὺς δὲ
[2, 10]	Τύρος καὶ ἡ Σιδὼν καὶ	τῆς	Λακωνικῆς ἡ γείτων τῆς θαλάσσης
[2, 11]	δοκεῖν τῇ κόνει τὼ πόδε.	Τῆς	λιτῆς ὑποδέσεως ἀπόχρη μάρτυς Ἰωάννης,
[2, 4]	ἐστιάσεις ἀνίεσθαι. Ἀπέστω δὲ ἡμῖν	τῆς	λογικῆς εὐωχίας ὁ κῶμος, ἀλλὰ
[2, 12]	Ὢ τῆς κενῆς πολυπραγμοσύνης, ὢ	τῆς	ματαίας δοξομανίας· ἐκχέουσιν ἑταιρικῶς τὸν
[2, 1]	καὶ πίνειν καθήκει· ἀκρασίας γὰρ	τῆς	μεγίστης συγχεῖν τοὺς καιρούς, ὧν
[2, 4]	καὶ σωφρονικὰ μέλη ἀποτάσσεται ταῖς	τῆς	μέθης ἀγερωχίαις. Καταλειπτέον οὖν τὰς
[2, 2]	ἐστιν ἀσωτία πολλή» τὸ ἄσωστον	τῆς	μέθης διὰ τῆς ἀσωτίας αἰνιξάμενος.
[2, 2]	ἀνθρώπινος, περιφέρεται τῷ κλύδωνι ὑπερεχούσης	τῆς	μέθης, ἐνθαλαττεύων τε ἰλιγγιᾷ τῷ
[2, 2]	ἣν οἱ σκεπάσαντες τὴν ἀσχημοσύνην	τῆς	μέθης εὐλογοῦνται παρὰ κυρίῳ. Συντομώτατα
[2, 2]	πρεσβυτέρων αἱ ὀρέξεις περὶ τὰ	τῆς	μέθης ναυάγια· καθωρμισμένοι μὲν οἷον
[2, 2]	διαπόντιοι οἰνηγίαι, παραφρονούσης καὶ πρὸ	τῆς	μέθης περὶ τὰς ἐπιθυμίας τῆς
[2, 10]	σπέρμα {δὲ} γενέσεως εὐφυοῦς τῶν	τῆς	μήτρας ἀποστερούμενον αὐλάκων. Οὐδέ τινα
[2, 4]	τοι κατεαγότων καὶ ῥυθμῶν γοερῶν	τῆς	μούσης τῆς Καρικῆς αἱ ποικίλαι
[2, 8]	ὁ βάτος· ἐπειδὴ δὲ〉 ἐπαύσατο	τῆς	νομοθεσίας καὶ τῆς εἰς ἀνθρώπους
[2, 1]	ἐδωδάς. Κἀμοὶ μὲν ἔλεος ὕπεισι	τῆς	νόσου, οἳ δὲ ἐξυμνεῖν οὐκ
[2, 9]	οὐδὲ τεθνεῶτος. Διὸ πολλάκις καὶ	τῆς	νυκτὸς ἀνεγερτέον τῆς κοίτης καὶ
[2, 8]	ἡδονὰς καὶ ῥᾳθυμίας, μάλιστα γειτνιώσης	τῆς	νυκτός. Οἶδ´ ὅτι ἀλάβαστρον μύρου»
[2, 9]	ἡμέραν ἐπιτρέπειν καθεύδειν τοῖς καὶ	τῆς	νυκτὸς τὸ πλεῖστον εἰς ἐγρήγορσιν
[2, 9]	περίστασις ἀναγκάζοι. Ὁ δὲ Ὀδυσσεὺς	τῆς	νυμφιδίου κλίνης τὸ σκάζον λίθῳ
[2, 8]	ἡ πολιὰ εἴτε ἔνδεια θερμοῦ—	τῆς	ξηρότητος τὴν οἰκείαν τῆς τριχὸς
[2, 8]	δὲ οἱ κύνες ῥινηλατοῦντες ἐκ	τῆς	ὀδμῆς ἀνιχνεύουσι τὰ θηρία, οὕτως
[2, 8]	καὶ ἄρα τι συγχωρητέον, ἀπόχρη	τῆς	ὀδμῆς ἀπολαύειν αὐτοῖς τῶν ἀνθῶν,
[2, 8]	ῥόδον ἐπωνόμασται, φασίν, ὅτι πάμπολυ	τῆς	ὀδωδῆς ἀφίησι ῥεῦμα· διὸ καὶ
[2, 2]	καρδία πολυποσίᾳ, τὸ δὲ πλῆθος	τῆς	οἰνοφλυγίας θαλάττης εἴκασεν ἀπειλῇ, ἐν
[2, 10]	διαφορούμενα καὶ περὶ τὴν ἐπίτασιν	τῆς	ὁμιλίας διαρρηγνύμενα· ναὶ μὴν καὶ
[2, 4]	δὲ εἰς τὸν πλησίον διὰ	τῆς	ὁμιλίας τῆς σεμνῆς· Ὁ γὰρ
[2, 12]	τετειχίσθαι παρειλήφαμεν, καὶ τὰς δώδεκα	τῆς	οὐρανοπόλεως πύλας τιμίοις ἀπεικασμένας λίθοις
[2, 12]	πνεύματος τὸ ἀκήρατον καὶ ἅγιον	τῆς	οὐσίας νενοήκασιν· αἳ δέ, μὴ
[2, 10]	ἀντιπάλων περιγίνονται, τὰ δὲ ἀπάγεται	τῆς	ὀχείας περιελκόμενα, μονονουχὶ συρόμενα, ἰσχύος
[2, 1]	γεύσεως διά τινος κακοδαίμονος τέχνης	τῆς	ὀψαρτυτικῆς καὶ τῆς ἀμφὶ τὰ
[2, 10]	τὰς γραφὰς πρὸς τὸ τερπνὸν	τῆς	ὄψεως ἐξανθιστέον· ἐξίτηλος μὲν γὰρ
[2, 8]	καταστεφθέντες ἀπολλύουσιν. Οὔτε γὰρ ἀπολαύουσι	τῆς	ὄψεως οἱ ἀναδούμενοι τὸν στέφανον
[2, 2]	ὀφθαλμοὶ δὲ παρατρέπονται, οἷον κολυμβώσης	τῆς	ὄψεως ὑπὸ τοῦ πλήθους τῆς
[2, 2]	τὸ ἐπιτερπὲς διὰ τὸ ἀπρεπὲς	τῆς	ὄψεως— ὡς ἀδιαστρόφῳ τῷ προσώπῳ
[2, 1]	τὰς γραφὰς πρὸς τὸ βιωφελὲς	τῆς	παιδαγωγίας ἐκλεγομένοις, ὁποῖόν τινα εἶναι
[2, 8]	τὸν κύριον θλῖψιν ἐν ὑπομοναῖς,	τῆς	παλαιᾶς ἐκείνης διὰ τὴν πίστιν
[2, 8]	ἀνακεφαλαιούμενος τὴν ἀρχὴν τῆς καθόδου	τῆς	παλαιᾶς, ὅπως ὁ διὰ βάτου
[2, 9]	ὁ δίκαιος— παραπέμπομαι γὰρ νῦν	τῆς	παλιγγενεσίου οἰκονομίας τὴν ἐξήγησιν— οὐκ
[2, 10]	δὲ εὖ μάλα τὸ φιλότεχνον	τῆς	παμμήτορος καὶ γενεσιουργοῦ φύσεως μὴ
[2, 1]	ἔναυσμά τι ἀγάπης ἔχουσιν ἐκ	τῆς	πανδήμου τροφῆς συνεθιζόμενον εἰς ἀίδιον
[2, 10]	τούτῳ πλεοναζούσης ἐν αὐτοῖς ἀδεῶς	τῆς	παρὰ φύσιν σπορᾶς. Ταύτῃ μοι
[2, 1]	δὲ ὑποβὰς καὶ τὴν αἰτίαν	τῆς	παραγγελίας ἐξηγήσεται, ὁ ἐσθίων» λέγων
[2, 10]	αὐτῆς ἐπὶ παιδοποιίᾳ, περὶ δὲ	τῆς	παρανόμου ἡ γραφὴ λέγει· Γυνὴ
[2, 5]	ἀπογυμνούμενα διὰ τὴν ἀνελεύθερον παρρησίαν	τῆς	παροινίας, δι´ ἣν κατακοιμίζεται μὲν
[2, 8]	ἀνιχνεύουσι τὰ θηρία, οὕτως ἐκ	τῆς	περιέργου τῶν μύρων εὐωδίας θηρῶσιν
[2, 10]	τὴν κέρκον πρὸ τοῦ πόρου	τῆς	περιττώσεως πέφυκεν αὐτῇ ἐξοχή τις
[2, 10]	ζῴων συγκεχώρηκεν ἡ φύσις τὸν	τῆς	περιττώσεως πόρον ἐπιθοροῦν· τὸ μὲν
[2, 7]	ἀπρεπῆ κυμαινομένης ἔτι ἐν αὐτοῖς	τῆς	πίστεως ἐκριπίζει τὴν διάνοιαν, συνεργεῖ
[2, 8]	ἧς ἐστιν κεφαλή· ἀλλὰ καὶ	τῆς	πίστεώς ἐστιν τύπος, ζωῆς μὲν
[2, 3]	φησίν, ἧς τινες ὀρεγόμενοι ἀπεπλανήθησαν	τῆς	πίστεως καὶ ἑαυτοὺς περιέπειραν ὀδύναις
[2, 10]	καὶ τὴν ἀντιμισθίαν, ἣν ἔδει,	τῆς	πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες.
[2, 2]	σημεῖον τοῖς εἰς ἀνάπαυσιν ἐκ	τῆς	πλάνης πεπαιδαγωγημένοις, ὁ μέγας βότρυς,
[2, 3]	καὶ κατέκλινεν τοὺς μαθητὰς ἐπὶ	τῆς	πόας χαμαὶ καὶ τοὺς πόδας
[2, 10]	οὐδὲ τὴν ὕαιναν» Οὐ βούλεται	τῆς	ποιότητος αὐτῶν μεταλαμβάνειν τὸν ἄνθρωπον
[2, 3]	αὖ ψυχρὸν πάλιν ἐγχέαι, μεταδίδωσι	τῆς	ποιότητος ἡ ὕλη λυμαινομένη τὸ
[2, 9]	καρωθείς. Ἢν οὖν τὰ αἴτια	τῆς	πολλῆς εἰς ὕπνον περικόπτωμεν καταφορᾶς,
[2, 1]	τὸ ἀνατρέχον εἰς αὔξην πνεῦμα	τῆς	πολλῆς τροφῆς ἀντιφραττούσης τὸ εὔπνουν
[2, 1]	ὠφελεῖσθαι πέφυκεν τὰ σώματα ἐκ	τῆς	πολυτελείας τῶν βρωμάτων· πᾶν γὰρ
[2, 7]	καὶ αἵματος καὶ πνικτῶν καὶ	τῆς	πορνείας, ἐξ ὧν διατηροῦντες ἑαυτοὺς
[2, 6]	θραῦσιν τῆς ψυχῆς τὸ κροῦμα	τῆς	πορνείας· τοὺς δὲ ὀφθαλμοὺς κατευθύνει
[2, 10]	ἐξομοιοῦσθαι τοῖσδε τοῖς ζῴοις διὰ	τῆς	προκειμένης ἀπαγορεύσεως ὁμολογουμένως τὸν πάνσοφον
[2, 10]	ὀρέξεων καὶ ἐπαλλήλων συνουσιῶν καὶ	τῆς	πρὸς τὰς ἐγκύους ὁμιλίας καὶ
[2, 10]	τὰς ἀσχήμονας συμπλοκὰς παραιτούμενον καὶ	τῆς	πρὸς τοὺς πλησίον ἁγνείας ἡ
[2, 5]	τὰς προσβολὰς καὶ ἐκ μόνης	τῆς	προσόψεως ἡ σεμνότης· πάντας δέ,
[2, 7]	παραμετρούντων· τό τε γὰρ γεγωνὸς	τῆς	προφορᾶς μανιωδέστατον, τό τε ἀνήκουστον
[2, 6]	γὰρ τῆς ἐπιθυμίας ἡ μοιχεία	τῆς	ῥίζης τῆς κακῆς. Ὁμοίως οὖν
[2, 10]	καὶ γαμίσκονται» καταργήσαντες δὲ τὰ	τῆς	σαρκὸς ἔργα, αὐτῇ καθαρᾷ τῇ
[2, 10]	ὀστέων μου καὶ σὰρξ ἐκ	τῆς	σαρκός μου. Τοσοῦτον ἄρα ὁ
[2, 4]	τὴν ἐκκλησίαν λέγει τὴν μελετήσασαν	τῆς	σαρκὸς τὴν ἀνάστασιν ἐν ἠχοῦντι
[2, 10]	πόρον δὲ οὐδένα ἔχει τοῦτο	τῆς	σαρκὸς τὸ σχῆμα, εἴς τι
[2, 4]	τὸν πλησίον διὰ τῆς ὁμιλίας	τῆς	σεμνῆς· Ὁ γὰρ λόγος ὁ
[2, 8]	στέφανος οὗτος καὶ τὸ πλέγμα	τῆς	σκολιότητος ἀναλύεται καὶ τὸ ἄνθος
[2, 10]	ὁ ποικιλανθὴς ἐκεῖνος χιτὼν τὰ	τῆς	σοφίας ἄνθη δεικνύει, τὰς ποικίλας
[2, 5]	αὐτοὺς ἁρμοστέον εὐκράτως, τὸ αὐστηρὸν	τῆς	σπουδῆς ἡμῶν καὶ τὸ ὑπέρτονον
[2, 2]	ὑπὲρ ἡμῶν θλιβείς, τὸ αἷμα	τῆς	σταφυλῆς ὕδατι κίρνασθαι ἐθελήσαντος τοῦ
[2, 10]	τῷ ἦρι συγχαλώμενον ἐλευθεροῦται μὲν	τῆς	στενοχωρίας τὸ πνεῦμα φερόμενον δι´
[2, 7]	κίνδυνος τῷ λῦσαι τὴν δέσιν	τῆς	συμβιώσεως πειρωμένῳ. Εἰ δὲ καὶ
[2, 1]	ἁρμόττειν γε χρή. Στοχαζομένοις τοίνυν	τῆς	συμμετρίας τοῦ συντάγματος, ὁποῖόν τινα
[2, 8]	ὁ πατὴρ τῶν ὅλων, καὶ	τῆς	συμπάσης ἐκκλησίας στέφανος ὁ Χριστός.
[2, 9]	ἀεὶ τὸν θεὸν ἐννοουμένη διὰ	τῆς	συνεχοῦς προσομιλήσεως ἐγκαταλέγουσα τῷ σώματι
[2, 1]	τὴν συμπεριφοράν, ἀλλὰ τὸν ὄλισθον	τῆς	συνηθείας ὡς συμφορὰν ὑποπτεύομεν. Διὸ
[2, 10]	τὴν σποράν, καὶ τὸ ἐπίψογον	τῆς	συνουσίας ἀρνεῖται, μετὰ τὴν σπορὰν
[2, 1]	κατὰ τὴν ἀβλαβῆ καὶ ἀπροσκορῆ	τῆς	συνουσίας κοινωνίαν, ἀδιάφορον δὲ ἡγουμένους
[2, 2]	πολλὰς κατασηπόμενον ἐπιθυμίας, τὸ ἀπεσχισμένον	τῆς	σωτηρίας. Ταύτῃ νουθετικώτατα ἐπιφέρει· Τίνι
[2, 12]	ἐπανθεῖ τῇ σαρκί, τὸ ὡραῖον	τῆς	σωφροσύνης ἀξιέραστον δεικνύουσα, ὅταν οἱονεὶ
[2, 2]	τοὺς αὐστηρὸν ἐπανῃρημένους βίον καὶ	τῆς	σωφροσύνης τὸ φάρμακον ἐπιποθοῦντας τὸ
[2, 10]	Περὶ δὲ ψιλῆς τῆς τροφῆς,	τῆς	τε ξηρᾶς καὶ τῆς ὑγρᾶς,
[2, 3]	προσόζουσιν σκευαρίοις χρώμενος, οἷον ἀναπνεῖ	τῆς	τετυφωμένης ὕλης {ὁ ἰός} ~Καθόλου
[2, 12]	αὐτοὶ μὲν οὐκ ὤναντο οὔτε	τῆς	τέχνης οὔτε τῆς ἐπιβολῆς, ἐδίδαξαν
[2, 9]	τρίβοι ζῴων, περὶ τὰς ἐντομὰς	τῆς	τέχνης περιελισσομένων αὐτῶν καὶ μὴ
[2, 9]	τῆς ζωῆς τὸ ἀίδιον ἐκ	τῆς	τοῦ ἐγρηγορέναι μελέτης προσλαμβάνουσα. ~Τίνα
[2, 2]	γέρων· κινουμένη μὲν γὰρ ὑπὸ	τῆς	τοῦ οἴνου θερμότητος ἡ ὄψις
[2, 1]	τροφῆς ἐξέχεσθαι τῆς θείας καὶ	τῆς	τοῦ ὄντως ὄντος ἀπληρώτου ἐμπίμπλασθαι
[2, 10]	ἐπικαίρου τροφῆς ὀριγνώμενος, ὃ δὲ	τῆς	τοῦ παντὸς διαμονῆς προμηθούμενος γεωργεῖ,
[2, 1]	τῶν ἐκτὸς καὶ αὐτῆς ἔτι	τῆς	τοῦ σώματος ἀγωγῆς ἐπὶ τὴν
[2, 2]	ἐξ ἀμφοῖν ἡ ὄψις πέπονθεν	τῆς	τοῦ ὑποκειμένου καταλήψεως διὰ τὸν
[2, 2]	εἶπεν κακῶς. Καὶ πρό γε	τῆς	τραγῳδίας ἡ σοφία κέκραγεν· Οἶνος
[2, 10]	ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἐκ τῶν πιπτόντων	τῆς	τραπέζης τοῦ πλουσίου· οὗτός ἐστιν
[2, 8]	θερμοῦ— τῆς ξηρότητος τὴν οἰκείαν	τῆς	τριχὸς ἐκπινούσης τροφὴν τὴν ὑγρὰν
[2, 10]	τὸ τί» μόριον τὴν ποικιλίαν	τῆς	τροφῆς ἐκβέβληκε, σημαίνεται γὰρ ἐκ
[2, 10]	ἡ γὰρ ψυχὴ πλείων ἐστὶ	τῆς	τροφῆς καὶ τὸ σῶμα τοῦ
[2, 9]	φυσικόν, συνεργοῦσι πρὸς τὴν κατάταξιν	τῆς	τροφῆς· οἱ δὲ ἐπικυλίεσθαι δυνάμενοι
[2, 1]	τὸ τρόφιμον, ὡς τὸ ἀναγκαῖον	τῆς	τροφῆς ὄνειδος γίνεσθαι ἡδονῆς. Οὐκ
[2, 1]	Ἀδιάφορος ἄρα ἡ φυσικὴ χρῆσις	τῆς	τροφῆς· οὔτε γὰρ ἐὰν φάγωμεν,
[2, 10]	σπερμάτων καταβολῆς αἰτία μὲν ἡ	τῆς	τροφῆς προμήθεια, τέλος δὲ αὐτῷ
[2, 10]	βασιλείαν τοῦ θεοῦ, καὶ τὰ	τῆς	τροφῆς προστεθήσεται ὑμῖν. ~Εἰ τοίνυν
[2, 10]	τὸ τί» Περὶ δὲ ψιλῆς	τῆς	τροφῆς, τῆς τε ξηρᾶς καὶ
[2, 1]	ἰσχύος σύγκειται, οἷς μάλιστα κατάλληλον	τῆς	τροφῆς τὸ εὔκολον, εἴς τε
[2, 1]	κατ´ ἔπειξιν ἀκοινώνητον εἰς κοιλίαν	τῆς	τροφῆς, ὥσπερ εἰς ἐφόδιον, οὐκ
[2, 8]	ἀρώματα, οὐκ εἰς τὰς ὕβρεις	τῆς	τρυφῆς γεγονέναι. Εἰ δὲ καὶ
[2, 10]	τῇ φύσει αὐτῇ ἀπαγορευούσῃ διὰ	τῆς	τῶν μορίων κατασκευῆς, οὐκ εἰς
[2, 10]	εὐτεκνία, καθάπερ καὶ τῷ γεωργῷ	τῆς	τῶν σπερμάτων καταβολῆς αἰτία μὲν
[2, 7]	τὰ προσόντα αὐτῷ χρηστὰ διὰ	τῆς	τῶν φαύλων, ἃ μὴ πρόσεστιν
[2, 10]	χρῆν ἐπὶ μοιχείας ὁρμᾶν τὸν	τῆς	ὑαίνης ἀπεχόμενον. Ἀλλὰ τὸ μὲν
[2, 10]	τροφῆς, τῆς τε ξηρᾶς καὶ	τῆς	ὑγρᾶς, ὡς ἀναγκαίων οὐσῶν, οἶδε»
[2, 2]	τῆς ὄψεως ὑπὸ τοῦ πλήθους	τῆς	ὑγρότητος, καὶ ψεύδεσθαι βεβιασμένοι κύκλῳ
[2, 1]	οἱ παμφάγοι καθάπερ τὸ πῦρ	τῆς	ὕλης ἐξεχόμενοι. Ἀλλὰ καὶ τὴν
[2, 10]	γενέσεως τὸ ἀπαλλαττόμενον. Ἀλλὰ καὶ	τῆς	ὕλης ὁ βρασμὸς ἐκταράττει καὶ
[2, 3]	χρυσῆν χαλκεύοι, τῷ δὲ εὐεργῷ	τῆς	ὕλης, οὐ τῷ〉 πλουσίῳ, εἰς
[2, 10]	οὐδὲ μὴν ἀποκλύζειν τῷ ῥυπαρῷ	τῆς	ὕλης ῥεύματι καὶ ἀποκαθάρματι σπέρμα
[2, 1]	βρῶσιν τὴν ἐπουράνιον ἄρχειν ἀνάγκη	τῆς	ὑπὸ τὸν οὐρανὸν γαστρὸς ἔτι
[2, 5]	τὰ ἤθη τῶν ὑπούλων συμβέβηκεν	τῆς	ὑποκρίσεως ἀπογυμνούμενα διὰ τὴν ἀνελεύθερον
[2, 1]	καὶ καπνῷ βλασφημοῦντες τοὔνομα, σφάλλονται	τῆς	ὑπολήψεως, τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ θεοῦ
[2, 10]	Καὶ οὐχὶ τὸ κένωμα μόνον	τῆς	ὑστέρας ἱκανὸν αὐτῇ γίνεται συνουσίας
[2, 10]	δέ, ὅταν κυῶσι, θάτερον μέρος	τῆς	ὑστέρας κατέχεσθαι τῇ ἐπιθυμίᾳ καὶ
[2, 10]	ῥέον, ἐγκρατείᾳ παιδαγωγούμενον, ἀνέραστον γενόμενον	τῆς	φθορᾶς, ἀιδίῳ σωφροσύνῃ παραχωρήσῃ τὸν
[2, 2]	μέν ἐστιν αὐτοῦ σαρκικόν, ᾧ	τῆς	φθορᾶς λελυτρώμεθα, τὸ δὲ πνευματικόν,
[2, 8]	ἀδιάφθορος λόγος, ὁ τὸν ἰὸν	τῆς	φθορᾶς οὐκ ἐπιδεχόμενος. Χρυσὸν αὐτῷ
[2, 10]	μὴ μεθ´ ἡμέραν τὰ μυστικὰ	τῆς	φύσεως ἐκτελεῖσθαι ὄργια μηδὲ ἐξ
[2, 10]	ἀρχηγὸν γενέσεως οὐσίαν, συνεσπαρμένους ἔχουσαν	τῆς	φύσεως τοὺς λογισμούς· τοὺς δὲ
[2, 7]	ῥῆμα. Ἀλλὰ καὶ τὸ τεθρυμμένον	τῆς	φωνῆς θηλυδρίου, σώφρονος δὲ καὶ
[2, 10]	φθέγμα αὐτῶν, καὶ ἤδη γίνεται	τῆς	φωνῆς τῶν ὀρνέων ἔαρ ἡ
[2, 3]	χερνίβιον, οὐ δέξεται τὸ ἀπόνιμμα	τῆς	χειρός; οὐδὲ ὁ ποδονιπτὴρ τὸ
[2, 10]	βαφάς· αὗται γὰρ πόρρω καὶ	τῆς	χρείας καὶ τῆς ἀληθείας πρὸς
[2, 10]	καὶ πίνειν. Κοινῆς οὖν οὔσης	τῆς	χρείας τὴν ὁμοίαν κατασκευὴν δοκιμάζομεν.
[2, 2]	σφοδροτέρα, παροινία δὲ ἡ ἐκ	τῆς	χρήσεως ἀκοσμία, κραιπάλη δὲ ἡ
[2, 12]	γὰρ ὁ θεὸς οἶδ´ ὅτι	τῆς	χρήσεως ἡμῖν τὴν ἐξουσίαν, ἀλλὰ
[2, 10]	πάσης ἀτοπίας, οὕτως δὲ καὶ	τῆς	χρήσεως τὴν ἀμετρίαν εὐλαβητέον. Οὐδὲ
[2, 10]	χειμέριον ἀπειλήν, καθάπερ ἄνθος μαραινομένης	τῆς	χρόας· ἡ φωνὴ δὲ καὶ
[2, 10]	ψόγον μόνον, καὶ τὸ ἐπιτερπὲς	τῆς	χροιᾶς τοὺς λίχνους ἀνιᾷ εἰς
[2, 9]	παρίεται, μὴ ἐνεργούσης ἔτι σωματικῶς	τῆς	ψυχῆς, ἀλλὰ καθ´ αὑτὴν ἐννοουμένης·
[2, 1]	ἴδιον τοῦ ἀνθρώπου, τὸ ὄμμα	τῆς	ψυχῆς, ἐκκαθαίρειν, ἁγνίζειν δὲ καὶ
[2, 2]	δι´ ὧν ἡ αἰσχύνη ἔνδοθεν	τῆς	ψυχῆς ἐπιθεωρεῖται, ἡ ἁμαρτία, δι´
[2, 10]	τὸν πάντων βασιλέα τὴν ἀκήρατον	τῆς	ψυχῆς ἐσθῆτα, τὴν σάρκα, ἁγιάζονται,
[2, 2]	τῆς μέθης περὶ τὰς ἐπιθυμίας	τῆς	ψυχῆς. Θάσιός τε γὰρ ὁ
[2, 9]	τε στενοχωρουμένων βορβορυγμοὶ τὸ διορατικὸν	τῆς	ψυχῆς κατέχωσαν ὄμμα φαντασιῶν μυρίων
[2, 6]	μὴ δύνασθαι ἐξικνεῖσθαι εἰς θραῦσιν	τῆς	ψυχῆς τὸ κροῦμα τῆς πορνείας·
[2, 2]	προκηρύσσοντες ἤδη πορνείας εἰκόνα καὶ	τῆς	ψυχῆς τὸ τραῦμα φλεγμαίνειν ἀναγκάζει
[2, 4]	ἐν μέρει περιελιττόντων τὰς προπόσεις	τῆς	ᾠδῆς· οἱ δὲ μουσικώτεροι αὐτῶν
[2, 7]	παραίτιοι γίνονται σφαλμάτων, τὸ ἐπικίνδυνον	τῆς	ὥρας ἐπιδεικνύμενοι. Εὖ γάρ τοι
[2, 12]	οὐκ εἴρηκα τούτων. {Β. Εἶτα	τί;	{Α. Διόπας, διάλιθον, πλάστρα, μολόχιον,
[2, 1]	Αἱ δὲ εὐφροσύναι αὗται ἔναυσμά	τι	ἀγάπης ἔχουσιν ἐκ τῆς πανδήμου
[2, 1]	δι´ ὧν ἔτι χοῦς ἐστιν,	τί	ἂν ἄλλο προὐργιαίτερον ἑαυτοῦ ἔχοι
[2, 4]	τῷ θεῷ· καὶ πᾶν ὅ	τι	ἂν ποιῆτε ἢ ἐν λόγῳ
[2, 5]	ἀξίων παρόντων, εἰ μὴ ἄρα	τι	αὐτοὶ εἰς τὸ διαχέαι ἡμᾶς
[2, 1]	κρέως ἢ ἑφθοῦ, μεταδοτέον. Ἔχετέ	τι	βρώσιμον ἐνθάδε; εἶπεν ὁ κύριος
[2, 10]	πορφύρᾳ, αὐτῇ τέχνῃ χαίρειν ἐατέον.	Τί	γὰρ ἂν φρόνιμον γυναῖκες ἐργάσαιντο
[2, 3]	χρεία, μὴ ἡ πολυτέλεια γινέσθω.	Τί	γάρ; εἰπέ μοι· τὸ μαχαίριον
[2, 2]	οἶνος εἷς, ἑνὸς γεώργιον θεοῦ.	Τί	γὰρ οὐκ ἀπόχρη ὁ ἐπιχώριος
[2, 3]	χαλκευτέον, καθάπερ συμμαχικόν τι παρακαλοῦντας;	Τί	δέ; Εἰ κεραμεοῦν εἴη τὸ
[2, 10]	οὖν ὡραιότερον καὶ εὐανθέστερον ἀνθέων;	Τί	δὲ ἐπιτερπέστερον κρίνων {ἢ μύρων}
[2, 2]	κωμικὸν ὀλίγα ἀναγκάζει φρονεῖν» μή	τι	δὲ οὐδὲ σωφρονεῖν. Εἰς δὲ
[2, 10]	λευκή. Εἰ δὲ καὶ ἄλλο	τι	δέοι χρῶμα ζητεῖν, τὸ αὐτοφυὲς
[2, 10]	ἔφαμεν, τῆς ἐνδείας· τὸ δὲ	τί»	ἐκ περισσοῦ, τὸ δὲ περιττὸν
[2, 11]	Τοῦτο δὲ εἰ καὶ αἰνίττεταί	τι,	ἐν ἄλλοις δηλωθήσεται. ~Ὅτι οὐ
[2, 10]	φάγητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν	τί	ἐνδύσησθε· ἡ γὰρ ψυχὴ πλείων
[2, 1]	διοικοῦσα καὶ τοῖς πλησίον ἀπένειμέν	τι	ἐξ αὑτῆς, ἡ δὲ ὑπερβλύζουσα
[2, 2]	φέρουσιν, οἷς ἴσως καὶ χαριεντίσασθαί	τι	ἔξεστι παρὰ τὰς εὐωχίας. Ἀλλὰ
[2, 7]	κυροῦσα τὸ προσόν. Ἀμέλει τοιοῦτόν	τι	ἐπικρίνει ὁ τὸν ὑδροπότην καὶ
[2, 5]	ἀκοσμίαν εἰς αἰσχρολογίαν αὔξει· καί	τι	ἔπος προέηκεν, ὅπερ τ´〉 ἄρρητον
[2, 10]	οὐδεὶς βλέπει τὰς ἁμαρτίας μου·	τί	εὐλαβοῦμαι; Μὴ μνησθήσεται ὁ ὕψιστος.
[2, 10]	ὑπερβολῆς καὶ καυμάτων ἐπιτάσεως, μή	τι	ἡμᾶς παραλυποίη τοῦ περιέχοντος ἡ
[2, 7]	ὡς καὶ λαθεῖν πειρᾶσθαι, ἤν	τι	καὶ συνεξάξῃ ἐκβιαζόμενος ὁ ἀὴρ
[2, 2]	ἀποπληρῶσαι τὴν ἐπιθυμίαν; Εἰ μή	τι	καὶ τὸ ὕδωρ ἐποίσονται, ὡς
[2, 12]	θαυμάσιον ἐκεῖνον ἀπολογισμὸν προφερόμεναι· ὅ	τι	κατέδειξεν ὁ θεός, διὰ τί
[2, 3]	τῷ〉 πλουσίῳ, εἰς γεηπονίαν συγχρώμεθα,	τί	κωλύει καὶ περὶ τὰ σκεύη
[2, 12]	μᾶλλον ἀγαπητικόν· πάρεστί μοι, διὰ	τί	μὴ μεταδῶ τοῖς δεομένοις; Ὁ
[2, 12]	χρησώμεθα; καὶ πάρεστί μοι, διὰ	τί	μὴ τρυφήσω; καὶ τίσιν οὖν
[2, 12]	μοι καὶ πλεονάζει μοι, διὰ	τί	μὴ τρυφήσω; οὐκ ἀνθρώπινον οὐδὲ
[2, 12]	τι κατέδειξεν ὁ θεός, διὰ	τί	μὴ χρησώμεθα; καὶ πάρεστί μοι,
[2, 9]	τῶν παλαιῶν Ἑλλήνων ἠσκεῖτο. Καὶ	τί	μοι τούτων λόγος; Ὁ Ἰακὼβ
[2, 10]	ἢ τί πίητε. Ἐνταῦθα τὸ	τί»	μόριον τὴν ποικιλίαν τῆς τροφῆς
[2, 12]	ἐμφαίνει, οὐκ ἐξέχει οὐδὲ κατά	τι	ὀγκοῦται ἢ τυφοῦται, ὁμαλὸν δὲ
[2, 2]	χόλος θεοῦ οἰνομάχλη γυνή. Διὰ	τί;	Ὅτι ἀσχημοσύνην αὐτῆς οὐ συγκαλύπτει»
[2, 1]	ὁ τρόπος καὶ τὸ πρὸς	τί	οὐκ ὀλίγην τῷ παιδαγωγουμένῳ πρὸς
[2, 12]	διαφαίνοντα καὶ πέδην τινὰ χρυσῆν.	~Τί	οὖν ἔτι ὁ καλλωπισμὸς ὁ
[2, 10]	ἐκόμα ὁ Σολομὼν ὁ βασιλεύς.	Τί	οὖν ὡραιότερον καὶ εὐανθέστερον ἀνθέων;
[2, 3]	Ἰνδικὸν σίδηρον χαλκευτέον, καθάπερ συμμαχικόν	τι	παρακαλοῦντας; Τί δέ; Εἰ κεραμεοῦν
[2, 10]	τὴν λαιμαργίαν· ταῦτά ἐστι τὸ	τί»	Περὶ δὲ ψιλῆς τῆς τροφῆς,
[2, 6]	τὸν ἀδελφὸν ἔνοχος εἰς κρίσιν,	τί	περὶ τοῦ μωρολογοῦντος ἀποφανούμεθα; Ἧι
[2, 10]	εὔθετος— οὔτε πρὸς σκέπην ἔχει	τι	περιττὸν παρὰ τὴν ἄλλην ἐσθῆτα
[2, 2]	πίνετε οἶνον ἐπὶ μέθῃ. Διὰ	τί,	πεύσῃ; Ὅτι» φησί, τὸ στόμα
[2, 10]	γὰρ ζητεῖτε τί φάγητε ἢ	τί	πίητε» εἰπών, ἐπήγαγεν· καὶ μὴ
[2, 10]	μὴ ζητεῖτε τί φάγητε ἢ	τί	πίητε. Ἐνταῦθα τὸ τί» μόριον
[2, 10]	καὶ ἀτιμοτέρας τῶν ὑφασμάτων ἐλέγχουσιν.	Τί	ποτ´ οὖν διώκετε τὰ σπάνια
[2, 1]	θεωρεῖ τὸν οὐρανὸν ἀνεῳγμένον καί	τι	σκεῦος τέτταρσιν ἀρχαῖς ἐκδεδεμένον ἐπὶ
[2, 8]	γεγονέναι. Εἰ δὲ καὶ ἄρα	τι	συγχωρητέον, ἀπόχρη τῆς ὀδμῆς ἀπολαύειν
[2, 4]	αὐτῷ ᾆσμα καινόν. Καὶ μή	τι	τὸ δεκάχορδον ψαλτήριον τὸν λόγον
[2, 10]	δολερὰ πόρνη» ἀλλ´ οὐδὲ ἄλλο	τι	τοιοῦτον ἡδονῆς θηρίον. Πολλὴ οὖν
[2, 2]	τρόπον ταῖς γυναιξὶν ἐπιτρεπτέον παραγυμνούσας	τι	τοῦ σώματος καταφαίνεσθαι, μὴ σφαλεῖεν
[2, 10]	ταῖς ὀχείαις ταῖς περιτταῖς μόριόν	τι	τοῦτο ἐπινενόηκεν περιττόν. Διὸ καὶ
[2, 10]	ἁλουργοβαφῆ καὶ ζῳωτά— προσήνεμόν γέ	τι	τρύφημα τουτοΐ— τόν τε μυροβαφῆ
[2, 11]	λύειν τοῦ κυρίου. Οὐ γάρ	τι	τῶν περιέργων ὑπεδέδετο ὁ τῆς
[2, 6]	δοκεῖ ὁ παιδαγωγὸς μηδὲ φθέγξασθαί	τι	τῶν τῆς ἀσχημοσύνης ἐφιέναι ἡμῖν,
[2, 1]	Χριστὸν ἐσχήκαμεν αὐτοί. Εἰ γάρ	τι	τῶν τοιούτων βρωμάτων σκανδαλίζει τὸν
[2, 10]	ἐπιφερομένη λέξις. Μὴ γὰρ ζητεῖτε	τί	φάγητε ἢ τί πίητε» εἰπών,
[2, 10]	ὀλιγόπιστοι. Καὶ ὑμεῖς μὴ ζητεῖτε	τί	φάγητε ἢ τί πίητε. Ἐνταῦθα
[2, 10]	μεριμνᾶτε» λέγων τῇ ψυχῇ ὑμῶν	τί	φάγητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν
[2, 10]	τῆς σαρκὸς τὸ σχῆμα, εἴς	τι	χρειῶδες ἀπολήγοντα ἢ εἰς μήτραν
[2, 10]	οὐκ ἀναγκαίαν ἀφαιρεῖται τὴν μέριμναν,	τί	χρὴ νοεῖν ἐρεῖν αὐτὸν περὶ
[2, 12]	μήτηρ δὲ αὐτῶν ἡ δικαιοσύνη,	τιθηνὴ	δὲ ἡ αὐτάρκεια. Αὕτη γοῦν
[2, 1]	φλεγμαινούσας κυπταζόντων τραπέζας, τὰ σφέτερα	τιθηνουμένων	πάθη, δαίμων καθηγεῖται λιχνότατος, ὃν
[2, 10]	καὶ ἐπικυΐσκεται· ὀχεύεται δὲ καὶ	τίκτει,	τεκοῦσα δὲ εὐθὺς ὀχεύεται ὑφ´
[2, 10]	αὐτὸ καλοῦσιν— ἐξ οὗ μακρὸς	τίκτεται	στήμων, καθάπερ ἐκ τῆς ἀράχνης
[2, 8]	τὴν ὠφέλειαν εἰς λοιδορίαν διαβεβληκότας.	Τίμα	δὲ ἰατρὸν πρὸς χρείαν αὐτοῦ»
[2, 3]	εἰς ἀνθρώπους εὐεργεσίαν κεκτημένος, κτῆμα	τιμαλφέστατον.	Ἐγὼ δὲ καὶ Πλάτωνα ἀποδέχομαι
[2, 10]	σε θυγατέρες βασιλέων ἐν τῇ	τιμῇ	σου· παρέστη ἡ βασίλισσα ἐκ
[2, 10]	ἣ χρυσὸν φίλου ἀνδρὸς ἐδέξατο	τιμήεντα.	~Ταύτῃ καὶ τὸν Κεῖον ἀποδέχομαι
[2, 12]	ἥ τε Μιλησία σμάραγδος ἐμπόλημα	τιμηέστατον.	Ὁ δὲ πολυτίμητος μαργαρίτης ὑπερφυῶς
[2, 12]	διαφανῆ, δι´ ὃν ἡ σὰρξ	τιμία	ὕδατι ἀναγεννωμένη. ~Καὶ γὰρ τὸ
[2, 12]	τῶν πολυτελῶν αἱ χρόαι τετάχαται,	τίμιαι	δὲ αὗται, τὰ δ´ ἄλλα
[2, 12]	τὰς δώδεκα τῆς οὐρανοπόλεως πύλας	τιμίοις	ἀπεικασμένας λίθοις τὸ περίοπτον τῆς
[2, 8]	οἱ Ἰουδαίων χρυσῷ καὶ λίθοις	τιμίοις	συνθέτῳ καὶ ποικίλῳ χρώμενοι στεφάνῳ,
[2, 8]	κοσμούμενοι κυρίῳ. Λίθος γέ τοι	τίμιος	ἢ μαργαρίτης ἢ σμάραγδος αὐτὸν
[2, 8]	δὲ καὶ χρυσῷ καὶ λίθῳ	τιμίῳ	τοὺς παλαιοὺς τῶν Ἑβραίων ἀναδουμένους
[2, 12]	ἢ χρυσίου καὶ ἀργυρίου θησαυρούς,	τιμιωτέρα	δέ ἐστι λίθων πολυτελῶν. Αὕτη
[2, 5]	τε καὶ φαίνεσθαι γελοῖοι, τὸ	τιμιώτερον	πάντων τῶν ἐν ἀνθρώποις κτημάτων
[2, 2]	Οἴνῳ δὲ ὀλίγῳ χρῶ» τῷ	Τιμοθέῳ	ὑδροποτοῦντι, διὰ τὸν στόμαχόν σου»
[2, 1]	τῶν παρατιθεμένων, ὡς πρέπον χριστιανῷ,	τιμῶντας	μὲν τὸν κεκληκότα κατὰ τὴν
[2, 10]	γραφή· Ἑτοιμάζονται ἀκολάστοις μάστιγες καὶ	τιμωρίαι	ὤμοις ἀφρόνων» τὴν ἰσχὺν τῆς
[2, 8]	ἐπιβλαβής, καὶ θᾶττον παρέρχεται μετανοίᾳ	τιμωρουμένη.	Αὐτίκα δὴ μάλα καὶ διελέγχεται
[2, 12]	κοσμίων τὸ φίλους κεκτῆσθαι κοσμίους;	Τίνα	δὲ ἂν ἀγροὶ τοσοῦτον ὅσον
[2, 10]	καὶ ἀνόητοι τὰ ἔθνη εἰσίν.	Τίνα	δὲ λέγει ταῦτα» τὴν τρυφήν,
[2, 10]	τῆς τοῦ ἐγρηγορέναι μελέτης προσλαμβάνουσα.	~Τίνα	διαληπτέον περὶ παιδοποιίας. Συνουσίας δὲ
[2, 1]	βιωφελὲς τῆς παιδαγωγίας ἐκλεγομένοις, ὁποῖόν	τινα	εἶναι χρὴ παρ´ ὅλον τὸν
[2, 8]	τῆς κεφαλῆς τοῖς πεπληρωμένοις ὁλκήν	τινα	καὶ ὑποχώρησιν ἐπὶ τὰ μὴ
[2, 10]	περιτέμνεσθε τὴν πορνείαν ὑμῶν» Ἔχει	τινὰ	καιρὸν εὔθετον εἰς σπόρον καὶ
[2, 1]	καλεῖν ἀθύρῳ γλώττῃ κεχρημένοι δειπνάριά	τινα	κνίσης καὶ ζωμῶν ἀποπνέοντα, τὸ
[2, 10]	νεαρᾶς ἐσθῆτος δίκην ἐξανθεῖ βαφήν	τινα	πτερῶν, ὀλίγῳ δ´ ὕστερον διαπνεῖ
[2, 8]	ὁ Ἀρίστιππος· σοφιστικὸν οὗτος ἐρωτᾷ	τινα	τοιοῦτον λόγον· ἵππος μύρῳ χριόμενος
[2, 8]	καὶ ἀνεῖναι τὸ νευρῶδες καί	τινα	τοῦ σώματος ὀσμὴν ἀναστεῖλαι βαρυτέραν,
[2, 1]	τῆς συμμετρίας τοῦ συντάγματος, ὁποῖόν	τινα	τῷ ἑαυτοῦ σώματι ἕκαστον ἡμῶν
[2, 12]	γένηται; Ἀπελλῆς ὁ ζωγράφος θεασάμενός	τινα	τῶν μαθητῶν Ἑλένην {ὀνόματι} πολύχρυσον
[2, 8]	λέγουσιν— καὶ τούτων ἐγκριτέον ὀλίγα	τινὰ	τῶν μύρων ταῖς γυναιξίν, ὅσα
[2, 10]	τῆς μήτρας ἀποστερούμενον αὐλάκων. Οὐδέ	τινα	τῶν παλαιῶν Ἑβραίων ἐγκύμονι τῇ
[2, 7]	λόγον βδελύττεται τὴν ψυχὴν αὐτοῦ.	~Τίνα	χρὴ παραφυλάττεσθαι τοὺς ἀστείως συμβιοῦντας.
[2, 12]	προσεῖπεν, ἱμάτια διαφαίνοντα καὶ πέδην	τινὰ	χρυσῆν. ~Τί οὖν ἔτι ὁ
[2, 3]	τὰ δὲ καὶ εἰς ἄλλας	τινάς,	ἃς〉 αἰσχύνομαι καὶ λέγειν, χρείας,
[2, 10]	τὰς ἀπ´ Αἰγύπτου, ἄλλας δέ	τινας	ἐκ γῆς Ἑβραίων καὶ Κιλίκων
[2, 2]	πότος. Ὁρᾶν γοῦν ἔστιν αὐτῶν	τινας	ἡμιμεθεῖς, σφαλλομένους, περὶ τοῖς τραχήλοις
[2, 12]	σχήματι ἐξέμηνεν εἰς ὕβρεις, σμυραίνας	τινὰς	καὶ ὄφεις ἀποπλαττομένας εἰς εὐπρέπειαν.
[2, 5]	οὐχ οἷόν τέ ἐστι γελοίους	τινὰς	προέσθαι λόγους, μὴ οὐχὶ ἀπὸ
[2, 1]	προτρεποίμεθα ἐπ´ ἀρετὴν τῶν συνεστιωμένων	τινάς,	ταύτῃ πλέον ἀφεκτέον τῶν λίχνων
[2, 6]	αἱ ἀντωτίδες αἱ σωτήριοι; Καὶ	τίνες	αἱ τῶν ὀλισθηρῶν ὀφθαλμῶν παιδαγωγήσεις;
[2, 3]	καθάπερ ἐν ταῖς πομπαῖς ὁρῶνταί	τινες	ἔξωθεν κεχρισμέναι καταπληκτικῶς εἰς σεμνότητα,
[2, 10]	ἄρρενος καὶ θήλεος, καθὼς ὑπειλήφασί	τινες,	ἑρμαφροδίτους τερατολογοῦντες καὶ τρίτην ταύτην
[2, 8]	τὸ χρειῶδες αἱρούμενοι. Εἰσὶ γάρ	τινες	εὐωδίαι οὐ καρωτικαὶ οὐδὲ ἐρωτικαί,
[2, 3]	ἡ πλουσία. Ἐρρέτων τοίνυν Θηρίκλειοί	τινες	κύλικες καὶ Ἀντιγονίδες κάνθαροί τε
[2, 7]	λέγων. Εἰ δὲ καὶ εἶέν	τινες	οἱ φιλοσκώμμονες, σιωπητέον ἡμῖν καὶ
[2, 3]	εἶναι τῶν κακῶν φησίν, ἧς	τινες	ὀρεγόμενοι ἀπεπλανήθησαν τῆς πίστεως καὶ
[2, 5]	καθάπερ ἐν ταῖς πομπαῖς ὁρῶνταί	τινες,	οὐκ ἂν ὑπομείναιμεν, πῶς ἂν
[2, 6]	ἐκ τοῦ λόγου σου καταδικασθήσῃ»	Τίνες	οὖν αἱ ἀντωτίδες αἱ σωτήριοι;
[2, 8]	σπουδῇ τοσοῦτο τοῖς μύροις ἀποδιακεῖσθαί	τινες	τὴν ἀνδρωνῖτιν ἐκθηλύνουσιν, ὡς καὶ
[2, 8]	δεδηλώκαμεν. Εἰ δὲ καὶ λέγοιέν	τινες,	τίς οὖν ἔτι χάρις ἀνθῶν
[2, 1]	ἀπήρτηται βίος· εἰ δ´ ἀγάπην	τινὲς	τολμῶσι καλεῖν ἀθύρῳ γλώττῃ κεχρημένοι
[2, 2]	οὐαί; Τίνι θόρυβος; Τίνι κρίσις;	Τίνι	ἀηδεῖς λέσχαι; Τίνι συντρίμματα διακενῆς;
[2, 8]	ἐνδιαιτᾶσθαι καλόν, αὐτοφυεῖ καὶ εἰλικρινεῖ	τινι	εὐωδίᾳ καθάπερ τὰς μελίττας τρεφομένους·
[2, 2]	Ταύτῃ νουθετικώτατα ἐπιφέρει· Τίνι οὐαί;	Τίνι	θόρυβος; Τίνι κρίσις; Τίνι ἀηδεῖς
[2, 2]	ἐπιφέρει· Τίνι οὐαί; Τίνι θόρυβος;	Τίνι	κρίσις; Τίνι ἀηδεῖς λέσχαι; Τίνι
[2, 2]	τῆς σωτηρίας. Ταύτῃ νουθετικώτατα ἐπιφέρει·	Τίνι	οὐαί; Τίνι θόρυβος; Τίνι κρίσις;
[2, 7]	ὑπήχθησαν οὐκ οἶδ´ ὅπως παροινίᾳ	τινὶ	παραπειθόμενοι εἰς δάκρυα· ἀπᾴδει γὰρ
[2, 12]	γίνεται δὲ οὗτος ἐν ὀστρείῳ	τινὶ	παραπλησίῳ ταῖς πίνναις, μέγεθος δὲ
[2, 2]	Τίνι κρίσις; Τίνι ἀηδεῖς λέσχαι;	Τίνι	συντρίμματα διακενῆς; Ὁρᾶτε ὅλον διερρωγότα
[2, 8]	τῆς εὐωδίας· διὸ καὶ πολλῆς	τινος	ἀπειροκαλίας ἀποπνέουσιν. Αἳ δὲ καὶ
[2, 12]	σου παραλαμβάνουσιν· ἃ οὖν ἡτοίμασας,	τίνος	γένηται; Ἀπελλῆς ὁ ζωγράφος θεασάμενός
[2, 10]	καταδαρθεῖν. Φημὶ τοίνυν οὐκ ἄλλου	τινὸς	ἕνεκα δεηθῆναι ὑφασμάτων τὸν ἄνθρωπον
[2, 2]	μὴ παρῇ. Δίψα γὰρ ἐνδείας	τινός	ἐστι πάθος καὶ τὸ κατάλληλον
[2, 1]	στομάχων, ἐκπορνευούσης τῆς γεύσεως διά	τινος	κακοδαίμονος τέχνης τῆς ὀψαρτυτικῆς καὶ
[2, 10]	ἐπινενόηκεν περιττόν. Διὸ καὶ μέχρι	τινὸς	κοῖλόν ἐστιν εἰς διακονίαν κνηστιώντων
[2, 2]	καὶ πάλιν ἐπιφέρει τῇ ἀπειλῇ·	Τίνος	πελιδνοὶ οἱ ὀφθαλμοί; Οὐ τῶν
[2, 10]	τὸ σπαρέν» μηδὲ μὴν ἅπτεσθαί	τινος	πλὴν γαμετῆς τὸ παράπαν τῆς
[2, 5]	ἄμετρον γάρ— οὔτε πρεσβυτέρων ἤ	τινων	ἑτέρων ἐντροπῆς ἀξίων παρόντων, εἰ
[2, 1]	Διὸ παραιτητέον τὴν λιχνείαν ὀλίγων	τινῶν	καὶ ἀναγκαίων μεταλαμβάνοντας· καὶ εἴ
[2, 10]	φιλημάτων {ὀνόματα πορνικὰ} καὶ τοιουτωνί	τινων	λαγνευμάτων οὐδὲ ἐπιμνηστέον, τῷ μακαρίῳ
[2, 6]	ἐν ἐπιδείξεσι καὶ παραγυμνώσεσι μερῶν	τινων	τοῦ σώματος, ὧν οὐ χρή,
[2, 6]	φησὶν μὴ ἐκπορευέσθω, ἀλλ´ εἴ	τις	ἀγαθός» Πάλιν τε αὖ· Καθὼς
[2, 1]	διακρίνει μὴ συναναμίγνυσθαι» φάσκων, εἴ	τις	ἀδελφὸς λεγόμενος εὑρίσκοιτο πόρνος ἢ
[2, 2]	καὶ Συρακούσσιος ἡδὺς καὶ Μενδήσιός	τις	Αἰγύπτιος καὶ ὁ νησιώτης Νάξιος
[2, 2]	ὁ νησιώτης Νάξιος καὶ ἀνθοσμίας	τις	ἄλλος τῆς Ἰταλῶν γῆς, πολλὰ
[2, 1]	κατευθύνειν χρή, λεκτέον· ὁπόταν γάρ	τις	ἀπὸ τῶν ἐκτὸς καὶ αὐτῆς
[2, 3]	ἀρότρου, μάκελλαν δ´ οὐκ ἄν	τις	ἀργυρᾶν οὐδὲ ἄμην χρυσῆν χαλκεύοι,
[2, 2]	ἀπεῖναι τοῦ συμποσίου ὀρθῶς ἄν	τις	βουληθείη οὐδὲ προκατακοιμίζειν αὐτὸν τῶν
[2, 2]	ὁ εὔπνους Λέσβιος καὶ Κρής	τις	γλυκὺς καὶ Συρακούσσιος ἡδὺς καὶ
[2, 11]	εὐκολίαν εὔθετον, ἔνθα μὴ ἀνάγκη	τις	διακωλύοι. Εἰ δὲ μὴ ὁδεύοιμεν,
[2, 10]	καθὼς πρέπει ἁγίοις. Εὖ γοῦν	τις	εἰρηκέναι φαίνεται· Συνουσία ὤνησεν μὲν
[2, 8]	θυμιάμασιν καὶ βακκάρι· καὶ γάρ	τις	ἔμπορος παρῆν. Ἐπιτηδεύουσι δὲ καὶ
[2, 1]	οὐ δεδιότας— οὐ γάρ ἐστί	τις	ἐν αὐτοῖς δύναμις— διὰ δὲ
[2, 2]	διὰ τὸν ὄλισθον. ~Ἀρτώριος δέ	τις	ἐν τῷ Περὶ μακροβιοτίας, μέμνημαι
[2, 1]	δεῖπνον ποιητέον, ἔτι τε· Ἄνθρωπός	τις	ἐποίησεν δεῖπνον μέγα καὶ ἐκάλεσεν
[2, 4]	ἡμεδαποῦ χοροῦ· σύγκωμος δὲ παροινία	τίς	ἐστιν ἡ παννυχὶς {δὲ} ἐπὶ
[2, 2]	ὡς γὰρ ὀφθαλμοὺς οὐκ ἄν	τις	εὖ φρονῶν πρὶν ἢ ἐπὶ
[2, 9]	τὸ σκάζον λίθῳ ἐπανωρθοῦτο. Τοσαύτη	τις	εὐτέλεια καὶ αὐτουργία οὐ παρὰ
[2, 3]	τρυφῆς. Τίς ἡ τοσαύτη πλάνη,	τίς	ἡ δοξοκαλία, ὁρᾶτε. Ὁ κύριος
[2, 3]	εὐτελείας δι´ ἀβελτερίαν ἀρχεκάκου τρυφῆς.	Τίς	ἡ τοσαύτη πλάνη, τίς ἡ
[2, 1]	καὶ ἀναγκαίων μεταλαμβάνοντας· καὶ εἴ	τις	ἡμᾶς καλεῖ τῶν ἀπίστων καὶ
[2, 10]	κρυφῇ βουλὴν ποιοῦντες, καὶ ἐροῦσι·	τίς	ἡμᾶς ὁρᾷ; Λήσεται μὲν γὰρ
[2, 3]	μόνον· εἴτε γὰρ αὐτοῖς ἐγχέαι	τις	θερμοῦ κράματος, διαπυρουμένων τῶν σκευῶν
[2, 1]	ἐπισκοτεῖ τῇ ψυχῇ. Εἰ δέ	τις	καὶ τούτων μεταλαμβάνει, οὐχ ἁμαρτάνει,
[2, 10]	μὴ δῦνόν ποτε πῶς ἄν	τις	λάθοι; Μηδαμῶς τοίνυν ἐπικαλυπτώμεθα τὸ
[2, 10]	ὁ λέγων ἐν τῇ ψυχῇ·	Τίς	με ὁρᾷ; Σκότος κύκλῳ μου,
[2, 10]	εὔθετος πυρός. Ἄνθρωπος γοῦν ἦν	τις»	ὁ κύριος διηγούμενος λέγει, πλούσιος
[2, 4]	καὶ ψαλτηρίῳ ψαλάτωσαν αὐτῷ. Καὶ	τίς	ὁ ψάλλων χορός, αὐτό σοι
[2, 10]	πειρᾶσθαι λανθάνειν ἐφ´ οἷς πράττει	τις	ὁμολογοῦντος ἁμαρτάνειν ἐστίν, πᾶς δὲ
[2, 10]	ὁ χόρτος ἦν· πτωχὸς δέ	τις	ὄνομα Λάζαρος ἐβέβλητο εἰς τὸν
[2, 4]	τὰ δ´ ἄλλα ἢν πολυπραγμονῇ	τις,	ὄργανα εὑρήσει πολεμικά, ἢ τὰς
[2, 8]	Εἰ δὲ καὶ λέγοιέν τινες,	τίς	οὖν ἔτι χάρις ἀνθῶν τοῖς
[2, 10]	ἐπισυρμὸν ἐμφαίνουσιν. Κἂν τὸν ποδήρη	τις	παραφέρῃ τὸν κυρίου, ὁ ποικιλανθὴς
[2, 1]	φαγεῖν ἀλλήλους ἐκδέχεσθε. Εἰ δέ	τις	πεινᾷ, ἐν οἴκῳ ἐσθιέτω, ἵνα
[2, 3]	ἣν καὶ ἐξ ὀλίγων ἄν	τις	περιποιήσαιτο. Μάταιοι γὰρ οἱ δι´
[2, 7]	πειρωμένῳ. Εἰ δὲ καὶ ἀνάγκη	τις	περιτύχοι παριέναι κελεύουσα, αἳ μὲν
[2, 10]	τῆς περιττώσεως πέφυκεν αὐτῇ ἐξοχή	τις	σαρκικὴ παραπλησία τῷ σχήματι αἰδοίῳ
[2, 10]	γὰρ ἴσως τὸ αἰσθητὸν φῶς	τις,	τὸ δὲ νοητὸν ἀδύνατόν ἐστιν,
[2, 8]	ἴοις ἢ κρίνοις ἢ ἄλλοις	τισὶ	τοιούτοις ἄνθεσι χαίτην πυκάζεσθαι κωμαστικήν,
[2, 12]	ἡμῖν κἀκεῖνο ἐπιλῦσαι τὸ ἐπιφερόμενον·	τίσιν	οὖν τὰ πολυτελέστερα, ἂν αἱρῶνται
[2, 12]	διὰ τί μὴ τρυφήσω; καὶ	τίσιν	οὖν ταῦτα γέγονεν, εἰ μὴ
[2, 12]	ὦτα αὐταῖς παρὰ φύσιν μὴ	τιτράσθω	εἰς ἀπάρτησιν ἐλλοβίων καὶ πλάστρων·
[2, 1]	τραπέζας, τὴν λίχνον διωκάθοντας ζωήν,	τὸ	ἀγαθὸν ἐνταῦθά που κατορύξαντας περὶ
[2, 1]	εὐμεταδότου. Μὴ βλασφημείσθω οὖν ἡμῶν	τὸ	ἀγαθόν. Οὐ γάρ ἐστιν ἡ
[2, 3]	γυμνὸς ἐπικήρου πομπῆς, τὸ σόν,	τὸ	ἀγαθὸν τὸ ἀναφαίρετον μόνον, τὴν
[2, 10]	κρεῖττον ἀποφαίνειν τὸ σκεπόμενον, ὡς	τὸ	ἄγαλμα τοῦ νεὼ καὶ τὴν
[2, 12]	Ὁ γὰρ τοιοῦτος τέλειος ὁ	τὸ	ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς
[2, 8]	ἀλάβαστρον μύρου» παρὰ τὸ δεῖπνον	τὸ	ἅγιον κομίσασα ἡ γυνὴ τοὺς
[2, 10]	τοῦ πνεύματος, νεκρός. Βδελύττεται γὰρ	τὸ	ἅγιον μολύνεσθαι, ὥσπερ οὖν εἰκός.
[2, 2]	τοὺς πλουσίους εἰς τρυφὴν κἀνταῦθα	τὸ	ἅγιον πνεῦμα διὰ τοῦ Ἀμὼς
[2, 1]	ζησόμενοι; Τούτους ταλανίζει διὰ Ἡσαΐου	τὸ	ἅγιον πνεῦμα, ἠρέμα πως τῆς
[2, 10]	ἀκολαστητέον, ἀλλ´ ἐγκαθειρκτέον τῇ ψυχῇ	τὸ	αἰδῆμον οἱονεὶ φῶς τοῦ λογισμοῦ·
[2, 9]	ἄνθρωπον ἐξισάζει χάριτι, τῆς ζωῆς	τὸ	ἀίδιον ἐκ τῆς τοῦ ἐγρηγορέναι
[2, 2]	Λάβετε, πίετε· τοῦτό μού ἐστιν	τὸ	αἷμα· αἷμα τῆς ἀμπέλου τὸν
[2, 2]	ἐθελήσαντος τοῦ λόγου, ὡς καὶ	τὸ	αἷμα αὐτοῦ σωτηρίᾳ κίρναται. Διττὸν
[2, 2]	λόγος ὁ ὑπὲρ ἡμῶν θλιβείς,	τὸ	αἷμα τῆς σταφυλῆς ὕδατι κίρνασθαι
[2, 2]	κεχρίσμεθα. Καὶ τοῦτ´ ἔστι πιεῖν	τὸ	αἷμα τοῦ Ἰησοῦ, τῆς κυριακῆς
[2, 2]	αὐτοῦ σωτηρίᾳ κίρναται. Διττὸν δὲ	τὸ	αἷμα τοῦ κυρίου· τὸ μέν
[2, 10]	καὶ αὐτὰ τὰ κογχύλια διὰ	τὸ	αἷμα τούτων ἐξανθεῖν τὴν πορφύραν.
[2, 10]	ὁρᾷ; Λήσεται μὲν γὰρ ἴσως	τὸ	αἰσθητὸν φῶς τις, τὸ δὲ
[2, 12]	καταφαίνεται καὶ τὸ κάλλος καὶ	τὸ	αἶσχος. Διὸ καὶ μόνος ὁ
[2, 12]	ἀμίμητον τὸ ἄνθος τοῦ πνεύματος	τὸ	ἀκήρατον καὶ ἅγιον τῆς οὐσίας
[2, 10]	αὔξεται ἀδελφὰ παθήματα, ἐξ ὧν	τὸ	ἀκόλαστον κορυφοῦται ἦθος· λέγει δὲ
[2, 10]	τοῦτο ἐπενδύσεται ἀφθαρσίαν, ὁπηνίκα ἂν	τὸ	ἀκόρεστον τῆς ἐπιθυμίας, τὸ εἰς
[2, 8]	πρὸς τὸ ἄπληστον τῆς ἐπιθυμίας	τὸ	ἀκόρεστον τῆς εὐωδίας· διὸ καὶ
[2, 1]	βρώμασιν. Ἀγαστὸν μὲν οὖν πρὸς	τὸ	ἀληθὲς ἀναθρήσαντας τῆς ἄνω τροφῆς
[2, 12]	Αἳ δὲ ἀμαυροῦσι τὸ κάλλος	τὸ	ἀληθινὸν ἐπισκιάζουσαι χρυσίῳ, καὶ οὐκ
[2, 12]	ἀληθῶς τοῦ λόγου τὸ κάλλος	τὸ	ἀληθινόν, ὃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν
[2, 2]	καὶ ἐλεεινὴν σφᾶς αὐτοὺς πρὸς	τὸ	ἄμεινον σχηματίζειν, ὀρρωδοῦντας μὴ ἄρα
[2, 12]	Πρὸς τὸ ἄνθος τῶν λίθων	τὸ	ἀμίμητον τὸ ἄνθος τοῦ πνεύματος
[2, 1]	τοῦ πυροῦ τὸ τρόφιμον, ὡς	τὸ	ἀναγκαῖον τῆς τροφῆς ὄνειδος γίνεσθαι
[2, 2]	ἀπεχέσθων πάμπαν τοῦ ποτοῦ πρὸς	τὸ	ἀναπίνεσθαι τὴν περιττὴν ὑγρότητα αὐτῶν
[2, 1]	ἐλλειπούσης τροφῆς· οὐ γὰρ κωλύεται	τὸ	ἀνατρέχον εἰς αὔξην πνεῦμα τῆς
[2, 3]	πομπῆς, τὸ σόν, τὸ ἀγαθὸν	τὸ	ἀναφαίρετον μόνον, τὴν εἰς τὸν
[2, 5]	ὀρχήσασθαι ἀνώγει, εἰς μαλακίαν ἐκτρέπων	τὸ	ἀνδρόγυνον ἦθος. Καὶ σκοπεῖν δεῖ
[2, 1]	ἀγαθαί. Μέσον δέ ἐστι πᾶν	τὸ	ἀνενδεὲς τῶν ἀναγκαίων· αἱ γὰρ
[2, 8]	ὁ κρόκος καὶ τῆς κύπρου	τὸ	ἄνθος εἰς ὕπνον ἄλυπον ὑπάγετον.
[2, 8]	αὐτῶν· ἄμφω γὰρ μαραίνεσθον, καὶ	τὸ	ἄνθος καὶ τὸ κάλλος. Ἀλλὰ
[2, 8]	πλέγμα τῆς σκολιότητος ἀναλύεται καὶ	τὸ	ἄνθος ξηραίνεται· μαραίνεται γὰρ ἡ
[2, 8]	οὖν τὸ κάλλος, οὕτως καὶ	τὸ	ἄνθος τέρπει βλεπόμενον, καὶ χρὴ
[2, 12]	ἄνθος τῶν λίθων τὸ ἀμίμητον	τὸ	ἄνθος τοῦ πνεύματος τὸ ἀκήρατον
[2, 8]	στέφανος ἀπόκειται τῷ καλῶς πεπολιτευμένῳ·	τὸ	ἄνθος τοῦτο γῆ βαστάζειν οὐ
[2, 12]	ἡ πόλις πνευματικῶς οἰκοδομουμένη. Πρὸς	τὸ	ἄνθος τῶν λίθων τὸ ἀμίμητον
[2, 2]	τῆς ἀπειλῆς βακχικόν, ἐπεισχέοντας δὲ	τὸ	ἀντιφάρμακον τῆς ἐκζέσεως, ὃ καὶ
[2, 10]	τῷ σώματι· ἀρχὴ γὰρ γενέσεως	τὸ	ἀπαλλαττόμενον. Ἀλλὰ καὶ τῆς ὕλης
[2, 2]	οὐδὲ σωθήσεται ῥᾳδίως τὸ ὕφος	τὸ	ἀπεσπασμένον πάντοθεν εἰς πολλὰς κατασηπόμενον
[2, 2]	πάντοθεν εἰς πολλὰς κατασηπόμενον ἐπιθυμίας,	τὸ	ἀπεσχισμένον τῆς σωτηρίας. Ταύτῃ νουθετικώτατα
[2, 8]	ἐπινοεῖται γὰρ αὐτοῖς ὁσημέραι πρὸς	τὸ	ἄπληστον τῆς ἐπιθυμίας τὸ ἀκόρεστον
[2, 8]	ἔμπορος παρῆν. Ἐπιτηδεύουσι δὲ καὶ	τὸ	ἀπὸ κρίνων μύρον καὶ τὸ
[2, 8]	τὸ ἀπὸ κρίνων μύρον καὶ	τὸ	ἀπὸ τῆς κύπρου, καὶ ἡ
[2, 8]	νάρδος εὐδοκιμεῖ παρ´ αὐτοῖς καὶ	τὸ	ἀπὸ τῶν ῥόδων ἄλειμμα καὶ
[2, 3]	εἴη τὸ χερνίβιον, οὐ δέξεται	τὸ	ἀπόνιμμα τῆς χειρός; οὐδὲ ὁ
[2, 3]	τῆς χειρός; οὐδὲ ὁ ποδονιπτὴρ	τὸ	ἀπόνιμμα τοῦ ποδός; Ἀναξιοπαθήσει δὲ
[2, 2]	αὐλῶν ἀπορρῖψαι τὸ ἐπιτερπὲς διὰ	τὸ	ἀπρεπὲς τῆς ὄψεως— ὡς ἀδιαστρόφῳ
[2, 7]	καὶ τὸ προκαταλήγειν δὲ καὶ	τὸ	ἀπροσπαθές. Φάγε» φησίν, ὡς ἄνθρωπος
[2, 12]	τοῦ Σοφονίου τὸ πνεῦμα· Καὶ	τὸ	ἀργύριον αὐτῶν καὶ τὸ χρυσίον
[2, 3]	ὀρνέοις τοῦ οὐρανοῦ ἐμπαίζοντες, οἱ	τὸ	ἀργύριον θησαυρίζοντες καὶ τὸ χρυσίον,
[2, 3]	τέλος τῆς κτήσεως αὐτῶν, οἱ	τὸ	ἀργύριόν τε καὶ τὸ χρυσίον
[2, 2]	μὲν ἀρίστου μεταλαβόντες, οἷς κατάλληλον	τὸ	ἄριστον, ἄρτου μόνον ἀπογευσάμενοι ἀπεχέσθων
[2, 1]	Τούτου ὁ φαγὼν τοῦ ἀρίστου	τὸ	ἄριστον τῶν ὄντων, τὴν βασιλείαν
[2, 10]	εἰς δὲ τὴν πρόεσιν αὐτοῦ	τὸ	ἄρρεν ἀνδρωσάσῃ. Ὁ δὲ Ἱερεμίας
[2, 10]	τὴν δὲ ὕαιναν ἐναλλὰξ ἀμείβειν	τὸ	ἄρρεν εἰς τὸ θῆλυ παρ´
[2, 7]	τὴν διάνοιαν, συνεργεῖ δὲ αὐτοῖς	τὸ	ἄστατον τῆς ἡλικίας πρὸς τὸ
[2, 10]	δὲ ἔμπαλιν οἱ ἄρχοντες οἱ	τὸ	ἀστικὸν πολίτευμα ἐζηλωκότες ἐκλαθόμενοι τῆς
[2, 2]	οἴνῳ, ᾧ ἐστιν ἀσωτία πολλή»	τὸ	ἄσωστον τῆς μέθης διὰ τῆς
[2, 9]	κράτιστα συμβουλευούσης· ψυχῆς δὲ ὄλεθρος	τὸ	ἀτρεμῆσαι αὐτήν· διόπερ ἀεὶ τὸν
[2, 5]	λογικὰ σφᾶς αὐτοὺς ἁρμοστέον εὐκράτως,	τὸ	αὐστηρὸν τῆς σπουδῆς ἡμῶν καὶ
[2, 3]	μέτριόν ἐστιν, ὡς εἰς πολλὰ	τὸ	αὐτὸ εὔθετον εἴη, καθαιροῖτο δὲ
[2, 10]	ποτέ· οὐδὲ γὰρ αἰδοῖα ἔχει	τὸ	αὐτὸ ζῷον ἅμα ἄμφω, ἄρρενος
[2, 7]	καὶ πλήθους εἴργοντος τὸ φθέγμα	τὸ	αὐτοῦ. Οὔτε γὰρ μακρολογητέον ποτὲ
[2, 10]	ἄλλο τι δέοι χρῶμα ζητεῖν,	τὸ	αὐτοφυὲς τῆς ἀληθείας ἀπόχρη βάμμα,
[2, 2]	ἐναποκλυζόμενον ταῖς φιάλαις τὸ πρόσωπον	τὸ	αὑτῶν. Καὶ γὰρ ὁ κελαρυσμὸς
[2, 3]	τοῦ φρέατος ἀνιμῶσαν, οὐκ ἐπιζητῶν	τὸ	βασιλικὸν χρυσίον, σβεννύναι δὲ τὸ
[2, 1]	σκοποῦ καὶ τὰς γραφὰς πρὸς	τὸ	βιωφελὲς τῆς παιδαγωγίας ἐκλεγομένοις, ὁποῖόν
[2, 7]	αἰσχρολογίας αὐτῶν. Καθεστὼς δὲ καὶ	τὸ	βλέμμα ἔστω, καὶ ἡ τοῦ
[2, 2]	δὲ ἐγκρίνων τοῦτο, μὴ λάθῃ	τὸ	βοήθημα διὰ πλῆθος ἄλλης θεραπείας
[2, 12]	ἐπιλάμπῃ τῇ μορφῇ τὸ ἦθος.	Τὸ	γὰρ ἑκάστου καὶ φυτοῦ καὶ
[2, 6]	ἀδεᾶ τῆς ἀκολασίας ἐπιμιξίαν ἐκκόπτων.	Τὸ	γὰρ ἐν τοῖς ὀνόμασιν ἀτακτεῖν
[2, 10]	ἱκανὸν αὐτῇ γίνεται συνουσίας ὁρμητήριον·	τὸ	γὰρ κενὸν πᾶν ἐπιθυμεῖ πληρώσεως·
[2, 12]	ἀπὸ τῶν περιττῶν κομιζομένη χρείαν.	Τὸ	γὰρ λιτόν, ᾗ καὶ τοὔνομα
[2, 5]	οὐχὶ ἀπὸ γελοίου ἤθους φερομένους.	Τὸ	γὰρ οὐκ ἔστι δένδρον καλὸν
[2, 10]	αὐτὴν οὐ θέμις ἀντιπλασθῆναι πάθει·	τὸ	γὰρ πάθος οὐ φύσις· παραχαράττειν
[2, 10]	Μηδαμῶς τοίνυν ἐπικαλυπτώμεθα τὸ σκότος,	τὸ	γὰρ φῶς ἔνοικον ἡμῖν· καὶ
[2, 1]	τὸ λυσιτελὲς ἐνδίδωσι ῥοπήν, καὶ	τό	γε {ἔστιν} ἐπιτήδειον ἰσχὺν ἔχει
[2, 10]	λύχνους ὠνόμασεν ἡ γραφή. Καίτοι	τό	γε πειρᾶσθαι λανθάνειν ἐφ´ οἷς
[2, 5]	πρόσωπον οὐκ ἂν ἑκόντες ἐπὶ	τὸ	γελοιότερον μεταστρέψαιμέν {ἄν} ποτε, {καὶ}
[2, 5]	εἰκότως τὸν ἐντὸς ἄνθρωπον ἐπὶ	τὸ	γελοιότερον σχηματιζόμενον ἀνασχοίμεθα; Καὶ εἰ
[2, 2]	ἕλκοντας ὑπὸ ἀκρασίας, μηδὲ περιχεῖν	τὸ	γένειον ἢ τὴν ἐσθῆτα καταβρέχειν,
[2, 1]	χεῖρα καὶ τὴν στρωμνὴν καὶ	τὸ	γένειον φυλάττουσιν, τὸ εὔσχημον τοῦ
[2, 12]	οὐ πάντα συμφέρει» ~Παρήγαγεν δὲ	τὸ	γένος ἡμῶν ἐπὶ κοινωνίᾳ ὁ
[2, 10]	ἀνεδοῦντο χρυσῶν ἐνέρσει τεττίγων κοσμούμενοι,	τὸ	γηγενὲς ὡς ἀληθῶς ἀπειροκαλίᾳ κιναιδίας
[2, 10]	σοφὰς τοῦ καιροῦ ἐπιτηρεῖν παιδαγωγίας,	τὸ	γῆρας λέγω καὶ τὴν παιδικὴν
[2, 2]	κόσμιον. Ἐνθένδε ἤδη τῆς ἡλικίας	τὸ	γλεῦκος ὑπερβάλλει τῆς αἰδοῦς τοὺς
[2, 10]	εὔλογον τῷ ἀποκαθάρματι τοῦ σώματος	τὸ	γονιμώτατον τοῦ σπέρματος καὶ μετ´
[2, 12]	τὰς γυναῖκας τυπικώτατα κοσμίων ἀποσχέσθαι.	Τὸ	γοῦν ἐκπορνεῦσαν τῆς ἐπιθυμίας εἰς
[2, 10]	δὲ ἐξυγρασμένη τροφὴ εἰς κοιλίαν,	τὸ	δάκρυον δὲ εἰς ὄμμα, αἷμα
[2, 8]	φωτὸς μεμορφωμένου ἐπὶ φλεγομένῳ βάτῳ·	τὸ	δὲ ἀκανθῶδες φυτόν ἐστιν, ὁ
[2, 10]	ποτε βιασθείη φύσις εἰς μεταβολήν,	τὸ	δὲ ἅπαξ πεπλασμένον εἰς αὐτὴν
[2, 7]	ἀκούσονται. Καὶ τὸ μὲν ἀγεννείας,	τὸ	δὲ αὐθαδείας τεκμήριον. Ἀπέστω δὲ
[2, 10]	ἀσχολούμενοι τῆς ἀποτέξεως οἱ πόροι.	Τὸ	δὲ αὐτὸ τοῦτο ἄρρενί τε
[2, 2]	εἰς πίστιν εὐωχεῖ, τὸ κρᾶμα,	τὸ	δὲ εἰς ἀφθαρσίαν ὁδηγεῖ, τὸ
[2, 1]	ζῆν, οὐκ εἰς τρυφὴν ἐπιτήδειος·	τὸ	δὲ ἐκ δυεῖν, τὸ ζῆν
[2, 8]	τὰς ἀπὸ τοῦ σώματος ἀποφοράς·	τὸ	δὲ ἐκ ῥόδων ἐμψυκτικόν. Καθόλου
[2, 8]	θιγγάνοντας αὐτοῖν τὸ μὲν ἐνέψυξεν,	τὸ	δὲ ἐξέκαυσεν. Ἑνὶ δὲ λόγῳ
[2, 3]	πλούτῳ μεγαλοφρονεῖν, τούτου δὲ καταφρονεῖν·	τὸ	δὲ ἐπὶ τοῖς σκεύεσι μεγαλαυχεῖν
[2, 10]	ἀπειροκάλοις φλυαρίαις, τὸ μεγαλοπρεπὲς ἐνδείκνυται.	Τὸ	δὲ καὶ σύρειν τὰς ἐσθῆτας
[2, 5]	εἰς διαβολὰς ὁ γέλως ἐστίν.	Τὸ	δὲ καὶ φαίνεσθαι καταπληκτικὸν πόρρωθεν
[2, 12]	καὶ οὐ ζητεῖτε τὸν θεόν·	τὸ	δὲ κεκρυμμένον χρυσίον καὶ τοὺς
[2, 10]	καὶ τὰ ἄλογα τῶν ζῴων.	Τὸ	δὲ μὴ εἰς παίδων γονὴν
[2, 8]	τὸ ἔλεος τὸ ἐφ´ ἡμᾶς·	τὸ	δὲ μύρον, δεδολωμένον ἔλαιον, ἐστὶν
[2, 10]	ἴσως τὸ αἰσθητὸν φῶς τις,	τὸ	δὲ νοητὸν ἀδύνατόν ἐστιν, ἢ
[2, 3]	δήπουθεν τὰ εὐτελέστερα τῶν πλουσίων.	Τὸ	δὲ ὅλον ὁ πλοῦτος οὐκ
[2, 10]	ἀμπεχονῶν τὰς ὑφάνσεις ἀσθενεῖς ἀποτελοῦσι,	τὸ	δὲ οὐδ´ εἰς οἰκονομίαν εὔθετον.
[2, 6]	καὶ εἰς τὰ ἔργα ἀκοσμεῖν,	τὸ	δὲ περὶ τὴν φωνὴν σωφρονεῖν
[2, 10]	τὸ δὲ τί» ἐκ περισσοῦ,	τὸ	δὲ περιττὸν ἐκ τοῦ διαβόλου
[2, 8]	εὐωδίᾳ καθάπερ τὰς μελίττας τρεφομένους·	τὸ	δὲ πλεκτὸν στέφανον ἐξ ἀκηράτου
[2, 2]	Περικλύζεται μὲν ἡ καρδία πολυποσίᾳ,	τὸ	δὲ πλῆθος τῆς οἰνοφλυγίας θαλάττης
[2, 2]	σαρκικόν, ᾧ τῆς φθορᾶς λελυτρώμεθα,	τὸ	δὲ πνευματικόν, τοῦτ´ ἔστιν ᾧ
[2, 10]	πλήρωμα, ὡς ἔφαμεν, τῆς ἐνδείας·	τὸ	δὲ τί» ἐκ περισσοῦ, τὸ
[2, 2]	γάμοις πεποίηκεν, οὐκ ἐπέτρεψεν μεθύειν,	τὸ	δὲ ὑδαρὲς τοῦ φρονήματος ἐζωοποίησεν,
[2, 10]	γὰρ καὶ τρυφὴ μεριμνᾶν ταῦτα·	τὸ	δὲ φαγεῖν μόνον ψιλῶς νοούμενον
[2, 8]	χρίεσθαι· τὸ μὲν γὰρ θηλυδριῶδες,	τὸ	δὲ χρίεσθαι τῷ μύρῳ καὶ
[2, 5]	μὲν γὰρ ἀνθρωπίνου λογισμοῦ τεκμήριον,	τὸ	δὲ ὠμότητος ὑπόληψιν ἐνδείκνυται. Οὔτε
[2, 1]	ἀποδέδεικται, δι´ ἀγάπην μὲν γινόμενον	τὸ	δεῖπνον, ἀλλ´ οὐκ ἀγάπη τὸ
[2, 1]	τὸ δεῖπνον, ἀλλ´ οὐκ ἀγάπη	τὸ	δεῖπνον, δεῖγμα δὲ εὐνοίας κοινωνικῆς
[2, 1]	ζήσεται ὁ δίκαιος» Ἀλλὰ γὰρ	τὸ	δεῖπνον ἔστω λιτὸν ἡμῖν καὶ
[2, 8]	Οἶδ´ ὅτι ἀλάβαστρον μύρου» παρὰ	τὸ	δεῖπνον τὸ ἅγιον κομίσασα ἡ
[2, 10]	ὁμοίαν κατασκευὴν δοκιμάζομεν. ὡς γὰρ	τὸ	δεῖσθαι τῶν σκεπόντων κοινὸν ἑκατέροις,
[2, 4]	ᾆσμα καινόν. Καὶ μή τι	τὸ	δεκάχορδον ψαλτήριον τὸν λόγον τὸν
[2, 9]	πᾶσιν εἰδέναι, ὡς οὐ ψυχῆς	τὸ	δεόμενον ὕπνου ἐστίν— ἀεικίνητος γὰρ
[2, 10]	οὐ μοιχεύσεις, οὐ παιδοφθορήσεις» λέγων.	Τὸ	δὴ διάταγμα τοῦ λόγου παντὶ
[2, 1]	ἐκ νεοττιᾶς τῆς κλισίας προκύπτοντας,	τὸ	δὴ θρυλούμενον τοῦτο, ἵνα πλανωμένην
[2, 8]	κύριον, τοῦτο αὐτῷ ὑψουμένῳ μεμαρτυρήκασι,	τὸ	διάδημα τῆς δικαιοσύνης τῷ ὑπὲρ
[2, 8]	περιάψαντες διὰ τῆς ἀειθαλοῦς ἀκάνθης.	Τὸ	διάδημα τοῦτο τοῖς ἐπιβουλεύουσι πολέμιον
[2, 5]	μὴ ἄρα τι αὐτοὶ εἰς	τὸ	διαχέαι ἡμᾶς χαριεντίσαιντο, οὔτε μὴν
[2, 8]	ἐξέβην γὰρ τοῦ παιδαγωγικοῦ τύπου	τὸ	διδασκαλικὸν εἶδος παρεισάγων, αὖθις οὖν
[2, 9]	ἐνειλημένον γαστέρων τε στενοχωρουμένων βορβορυγμοὶ	τὸ	διορατικὸν τῆς ψυχῆς κατέχωσαν ὄμμα
[2, 3]	τὸ βασιλικὸν χρυσίον, σβεννύναι δὲ	τὸ	δίψος εὐκόλως διδάσκων· σκοπὸν γὰρ
[2, 1]	συμφέρει» ταχὺ γὰρ καταπίπτουσιν ἐπὶ	τὸ	δρᾶν τὸ μὴ ἐξὸν οἱ
[2, 10]	τὸ θῆλυ διὰ τὴν ἀσθένειαν,	τὸ	ἔθος τῆς ἀγωγῆς τῆς κακῆς
[2, 8]	θεόν, τὸν κύριον ἠρνήσατο, ἀπολώλεκεν	τὸ	εἶναι Ἰσραήλ, ἐδίωξεν τὸν θεόν,
[2, 8]	τὰ εἴδωλα, ἔργῳ προσμαρτυροῦντες αὐτοῖς	τὸ	εἶναι νεκροῖς. Οἱ μὲν γὰρ
[2, 7]	ἀταραξία, καὶ τοῦτο ἄρα ἐστὶν	τὸ	εἰρήνη σοι» πρίν τε ἀκοῦσαί
[2, 2]	ἐπιτήδευμα ἐπιτηδεύειν νενομίκασιν· ἡμεῖς δὲ	τὸ	εἰρηνικὸν γένος εἰς ἀπόλαυσιν, οὐκ
[2, 12]	τοῦ εἰς λίθους καὶ χρυσίον	τὸ	εἰς ἀνθρώπους ἀναλίσκειν; Πόσῳ δὲ
[2, 10]	ἂν τὸ ἀκόρεστον τῆς ἐπιθυμίας,	τὸ	εἰς ἀσέλγειαν ῥέον, ἐγκρατείᾳ παιδαγωγούμενον,
[2, 8]	ὀνίνησι τῷ σουσίνῳ· μύρσινον δὲ	τὸ	ἐκ μύρτων καὶ μυρρίνης στυπτικόν,
[2, 8]	χολῆς κινητικόν, μαλακτικόν· ναρκίσσινον δὲ	τὸ	ἐκ ναρκίσσου ἐπ´ ἴσης ὀνίνησι
[2, 10]	ἐπιθυμιῶν ἄνωθεν μὴ κτείνουσί τε	τὸ	ἐκ προνοίας θεϊκῆς φυόμενον τῶν
[2, 4]	πανηγύρεις {χορδαῖς} συγχρῆσθαι, ὡς δὴ	τὸ	ἔκλυτον αὐτῶν τοῦ φρονήματος διὰ
[2, 8]	θυσιαστήριον παραδεχέσθων. Αὔταρκες μὲν οὖν	τὸ	ἔλαιον αὐτὸ λιπᾶναί τε τὴν
[2, 8]	οὐ συμβιώσεως ἀποπνέουσιν. Καίτοι καὶ	τὸ	ἔλαιον αὐτὸ ταῖς μελίτταις καὶ
[2, 8]	ἐμφαίνει δεσποτικὸν μυστικῶς ταύτῃ νοοῦσι·	~τὸ	ἔλαιον αὐτός ἐστιν ὁ κύριος,
[2, 7]	ἐν πόσει καὶ ἐν βρώσει	τὸ	ἔλαττον αἱρεῖσθαι καὶ τὸ σχολαίτερον,
[2, 8]	ἐστιν ὁ κύριος, ἀφ´ οὗ	τὸ	ἔλεος τὸ ἐφ´ ἡμᾶς· τὸ
[2, 7]	φωνῆς θηλυδρίου, σώφρονος δὲ καὶ	τὸ	ἐν τῇ φωνῇ μεμετρημένον, μεγέθους
[2, 1]	ἀλήθειαν ἐζηλωκὼς τῶν φιλοσόφων Πλάτων	τὸ	ἔναυσμα τῆς Ἑβραϊκῆς φιλοσοφίας ζωπυρῶν·
[2, 10]	αὐτῶν ὡσεὶ παλαιὸς ἡμερῶν, καὶ	τὸ	ἔνδυμα αὐτοῦ ὡσεὶ χιὼν λευκόν»
[2, 7]	λόγου καὶ τὸ ἐχθηλύνεσθαι καὶ	τὸ	ἐξυβρίζειν. Πρεσβῦται δὲ ὡς τέκνα
[2, 1]	διακόνων. Πῶς δὲ οὐκ ἀχρεῖον	τὸ	ἐπανίστασθαι ταῖς κλισίαις, μονονουχὶ τὸ
[2, 8]	χρηστέον τῷ μύρῳ πρός τε	τὸ	ἐπεγεῖραι τὴν ἀπαυδῶσαν δύναμιν καὶ
[2, 8]	τε τούτοις τὸ μύρον καὶ	τὸ	ἐπὶ πάντας φθάνον τῆς εὐωδίας
[2, 3]	ἡ μεγαλοφροσύνη ἡ ἀληθής, οὐ	τὸ	ἐπὶ πλούτῳ μεγαλοφρονεῖν, τούτου δὲ
[2, 7]	καὶ ἄλλοις παραίτιοι γίνονται σφαλμάτων,	τὸ	ἐπικίνδυνον τῆς ὥρας ἐπιδεικνύμενοι. Εὖ
[2, 2]	νοσηλευομένῳ καὶ πλαδῶντι σώματι κατάλληλον	τὸ	ἐπιστῦφον βοήθημα προσφέρων, ὀλίγον δὲ
[2, 12]	λαμπρότητι ἀγόμενα, τῆς δὲ ἐπαφήσεως	τὸ	ἐπισφαλὲς διὰ τὴν ἄνοιαν οὐ
[2, 2]	προμηθουμένην αὑτῆς τῶν αὐλῶν ἀπορρῖψαι	τὸ	ἐπιτερπὲς διὰ τὸ ἀπρεπὲς τῆς
[2, 10]	αὐτῆς καὶ ἡ σχέσις πρὸς	τὸ	ἐπιτερπὲς ἐπιτηδευομένη ταῖς μαχλώσαις ἔκκειται
[2, 10]	ἢ τὸν ψόγον μόνον, καὶ	τὸ	ἐπιτερπὲς τῆς χροιᾶς τοὺς λίχνους
[2, 2]	οὐχὶ ἀλαβάστροις πίνειν κεκωλύκαμεν· ἀλλὰ	τὸ	ἐπιτηδεύειν ἐν τούτοις μόνον πίνειν
[2, 2]	ἀκρασίας, πρὸς δὲ καὶ ἐπιβλαβὲς	τὸ	ἐπιτήδευμα τῷ μεταλαμβάνοντι, ἡ φιλοποσία.
[2, 3]	γάρ; εἰπέ μοι· τὸ μαχαίριον	τὸ	ἐπιτραπέζιον, ἢν μὴ ἀργυρόηλον ᾖ
[2, 12]	~Λείπεται τοίνυν ἡμῖν κἀκεῖνο ἐπιλῦσαι	τὸ	ἐπιφερόμενον· τίσιν οὖν τὰ πολυτελέστερα,
[2, 10]	παιδοποιίας προσίεται τὴν σποράν, καὶ	τὸ	ἐπίψογον τῆς συνουσίας ἀρνεῖται, μετὰ
[2, 1]	φωνή, μὴ ἕνεκεν βρώματος κατάλυε	τὸ	ἔργον τοῦ θεοῦ» λέγουσα. Ἀνοήτου
[2, 8]	τῶν μύρων. Οὐ γὰρ περὶ	τὸ	ἐρεθιστικὸν τῶν μύρων σπουδαστέον οὐδαμῶς,
[2, 1]	γὰρ οἰκίας οὐκ ἔχετε εἰς	τὸ	ἐσθίειν καὶ πίνειν; Ἢ τῆς
[2, 10]	τοῖς χρωμένοις. Κάπρῳ ἢ συῒ	τὸ	ἑταιρικὸν ἀπείκασε πάθος, θάνατον δὲ
[2, 11]	τῆς ἐπιβάσεως ῥυθμίζουσαι τὴν γῆν,	τὸ	ἑταιρικὸν τοῦ φρονήματος ἐκ τοῦ
[2, 8]	περινοστήσαντες τὴν οἰκουμένην ἀπόστολοι καὶ	τὸ	εὐαγγέλιον κηρύξαντες πόδες ἀλληγοροῦνται κυρίου,
[2, 9]	κεκώλυται· οὐ γὰρ ἐν τούτοις	τὸ	εὔδαιμον. Πάλιν τε αὖ κενοδοξίας
[2, 7]	τὸ ἄστατον τῆς ἡλικίας πρὸς	τὸ	εὐκατάφορον τῆς ἐπιθυμίας· ἔσθ´ ὅτε
[2, 1]	οἷς μάλιστα κατάλληλον τῆς τροφῆς	τὸ	εὔκολον, εἴς τε τὰς ἀναδόσεις
[2, 2]	ἐδίδασκεν. Ὅτι δὲ οἶνος ἦν	τὸ	εὐλογηθέν, ἀπέδειξε πάλιν πρὸς τοὺς
[2, 1]	πνεῦμα τῆς πολλῆς τροφῆς ἀντιφραττούσης	τὸ	εὔπνουν τοῦ δρόμου. Ὅθεν κατηγορῶν
[2, 7]	εἰς τοῦτο ἐπισκώπτοντες, ὃ παιδαγωγήσει	τὸ	εὔσχημον αὐτῶν. Ἀμέλει πρὸς τὸν
[2, 2]	καλουμένους παραπεπήχθω. ~Αἱ δὲ γυναῖκες,	τὸ	εὔσχημον ἐπαναιρούμεναι δῆθεν, ὡς μὴ
[2, 1]	στρωμνὴν καὶ τὸ γένειον φυλάττουσιν,	τὸ	εὔσχημον τοῦ προσώπου διατηροῦσιν ἀδιάστροφον,
[2, 10]	εἵλατο τρίχας καὶ ταύτας ἠμπίσχετο,	τὸ	εὐτελὲς καὶ ἄδολον τοῦ βίου
[2, 8]	κύριος, ἀφ´ οὗ τὸ ἔλεος	τὸ	ἐφ´ ἡμᾶς· τὸ δὲ μύρον,
[2, 1]	πόσις» φησὶν ὁ ἀπόστολος, ἵνα	τὸ	ἐφήμερον ἄριστον νοηθῇ, ἀλλὰ δικαιοσύνη
[2, 8]	Αὐτίκα δὴ μάλα καὶ διελέγχεται	τὸ	ἐφήμερον αὐτῶν· ἄμφω γὰρ μαραίνεσθον,
[2, 7]	ἀπᾴδει γὰρ τοῦ λόγου καὶ	τὸ	ἐχθηλύνεσθαι καὶ τὸ ἐξυβρίζειν. Πρεσβῦται
[2, 1]	δὲ τὴν φιλίαν, οἳ δὲ	τὸ	ζῆν ἀποδόμενοι, ἐπὶ γαστέρας ἕρποντες,
[2, 2]	περὶ τὰ συμπόσια, ὧν ἐστι	τὸ	ζῆν οὐδὲν ἀλλ´ ἢ κῶμος,
[2, 1]	ἀπεριέργοις ἁρμόζουσα παιδίοις, ὡσὰν εἰς	τὸ	ζῆν, οὐκ εἰς τρυφὴν ἐπιτήδειος·
[2, 1]	ἐπιτήδειος· τὸ δὲ ἐκ δυεῖν,	τὸ	ζῆν τοῦτο, ὑγείας τε καὶ
[2, 10]	ζητητικοὶ γεγόναμεν, μὴ εἰς τρυφὴν	τὸ	ζητητικὸν ἀπολλύωμεν, ἀλλὰ εἰς τὴν
[2, 10]	ἐπεὶ γάρ ἐστι τοῦτο λαγνίστατον	τὸ	ζῷον ἡ ὕαινα, ὑπὸ τὴν
[2, 12]	οἱονεὶ φέγγος ἐπιλάμπῃ τῇ μορφῇ	τὸ	ἦθος. Τὸ γὰρ ἑκάστου καὶ
[2, 4]	αὐτόν» ὄργανον τὸ σῶμα λέγει	τὸ	ἡμέτερον καὶ χορδὰς τὰ νεῦρα
[2, 2]	ἄνωθεν ἰλιγγιάσας ὑπὸ μέθης ἐπὶ	τὸ	ἧπαρ καὶ τὴν καρδίαν, τουτέστιν
[2, 9]	τὸ σκέπον, εἰ κρύος εἴη,	τὸ	θάλπον. Ἡ κλίνη δὲ ἀπερίεργος
[2, 2]	ῥοώδη καταβροχθισμόν, αἰσχρόν, καὶ ἀπρεπὲς	τὸ	θέαμα τῆς ἀκρασίας, πρὸς δὲ
[2, 2]	ἁγιάζονται καὶ σῶμα καὶ ψυχήν,	τὸ	θεῖον κρᾶμα τὸν ἄνθρωπον τοῦ
[2, 12]	μὴ ἡμῖν; τελέως δὲ ἠγνοηκότων	τὸ	θέλημα τοῦ θεοῦ αἱ τοιαῦται
[2, 2]	κατάλληλον ζεούσῃ ἡλικίᾳ τῶν ὑγρῶν	τὸ	θερμότατον ἐπεγχεῖν, τὸν οἶνον, οἱονεὶ
[2, 10]	χρεών. Εἰ γὰρ καὶ πλεονεκτεῖ	τὸ	θῆλυ διὰ τὴν ἀσθένειαν, τὸ
[2, 10]	ἐναλλὰξ ἀμείβειν τὸ ἄρρεν εἰς	τὸ	θῆλυ παρ´ ἔτος ἕκαστον, αἰνίττεσθαι
[2, 8]	ἀφρουρήτων. Εἰ γοῦν τῆς εὐωδίας	τὸ	θυμίαμα τὸν μέγαν ἀρχιερέα, τὸν
[2, 8]	κύριον, τὴν πνευματικὴν εὐωδίαν, εἰς	τὸ	θυσιαστήριον παραδεχέσθων. Αὔταρκες μὲν οὖν
[2, 1]	ἀπόστολος ἀνακρούων λέγει· Ἕκαστος γὰρ	τὸ	ἴδιον δεῖπνον προλαμβάνει ἐν τῷ
[2, 2]	συμπάρεστιν ἐφ´ ὅσον βιοῦμεν, ἀεὶ	τὸ	ἴδιον ἔργον ἐκτελοῦσα, τὴν εὐζωΐαν.
[2, 2]	ἅπαντα ἐν ἑνὶ λόγῳ εἴρηκεν·	Τὸ	ἱκανὸν ἀνθρώπῳ πεπαιδευμένῳ οἶνος, καὶ
[2, 8]	γὰρ ἦν ἁμαρτωλός— ὅπερ ἡγεῖτο	τὸ	κάλλιστον εἶναι παρ´ αὐτῇ, τὸ
[2, 8]	μαραίνεσθον, καὶ τὸ ἄνθος καὶ	τὸ	κάλλος. Ἀλλὰ καὶ τοὺς θιγγάνοντας
[2, 12]	γὰρ τῇ ψυχῇ καταφαίνεται καὶ	τὸ	κάλλος καὶ τὸ αἶσχος. Διὸ
[2, 10]	ἀκμήν, οὕτως καὶ τῶν ἠθῶν	τὸ	κάλλος, μὴ ἐνειλούμενον ἀπειροκάλοις φλυαρίαις,
[2, 8]	ἀφαρπαζομένης τῆς εὐωδίας. Ὥσπερ οὖν	τὸ	κάλλος, οὕτως καὶ τὸ ἄνθος
[2, 12]	ἁβροδίαιτον φαίνουσα. Αἳ δὲ ἀμαυροῦσι	τὸ	κάλλος τὸ ἀληθινὸν ἐπισκιάζουσαι χρυσίῳ,
[2, 12]	δεικνύντος ὡς ἀληθῶς τοῦ λόγου	τὸ	κάλλος τὸ ἀληθινόν, ὃ ὀφθαλμὸς
[2, 10]	γὰρ ὅσιον εἶναι θήρατρον ἀνθρώπων	τὸ	κάλλος τοῦ σώματος· οὐδὲ ἁλουργῷ
[2, 12]	κἀγαθὸς ὄντως ἐστίν, καὶ μόνον	τὸ	καλὸν ἀγαθὸν δογματίζεται, ἡ δὲ
[2, 1]	τινα κνίσης καὶ ζωμῶν ἀποπνέοντα,	τὸ	καλὸν καὶ σωτήριον ἔργον τοῦ
[2, 10]	τὴν φιλοκοσμίαν, οὐχὶ δὲ αὐτὸ	τὸ	καλὸν προστρεπομένους, δι´ ὀνόματος ὡραίου
[2, 4]	Ἑβραϊκῶν κατ´ εἰκόνα ψαλμῶν ᾆσμα	τὸ	καλούμενον σκολιὸν ᾔδετο, κοινῶς ἁπάντων
[2, 2]	δυσαρέστησις καὶ ἀηδία ἀπὸ τοῦ	τὸ	κάρα πάλλειν ὠνομασμένη. ~Τοῦτον τὸν
[2, 10]	τοῦτο τῆς ἀταξίας τὸ μέρος	τὸ	κατὰ τὴν ἀφροδίτην, λαγνεία κέκληται,
[2, 11]	ἡμῶν τὸν σκοπὸν τὸν ὀρθὸν	τὸ	κατὰ φύσιν ἐκλέγειν χρή. Ἡ
[2, 10]	τὴν ὑπερβολὴν διώκουσι, πταίουσι περὶ	τὸ	κατὰ φύσιν, σφᾶς αὐτοὺς βλάπτοντες
[2, 2]	ἐνδείας τινός ἐστι πάθος καὶ	τὸ	κατάλληλον ἐπιζητεῖ βοήθημα πρὸς ἀναπλήρωσιν,
[2, 1]	Κᾷτ´ οἴει με δεῖπνον ἡγεῖσθαι	τὸ	καταργούμενον; Ἐὰν γάρ» φησί, διαδῶ
[2, 10]	ἄναγνον, τὸ περὶ τὰς ὀχείας	{τὸ}	καταφερές, ἐμφαίνοντος τοῦ ὀνόματος, ἐξ
[2, 2]	ἱλαρώτερον ἐπιτρεπτέον μεταλαμβάνειν τοῦ ποτοῦ,	τὸ	καταψυχόμενον τῆς ἡλικίας, οἷον μαραινόμενον
[2, 1]	ὅπερ ἤδη πολλάκις πεποιήκαμεν, πρὸς	τὸ	κατεπεῖγον τοῦ ζητήματος τὴν πολυωφελῆ
[2, 8]	ἐπευχόμενος εἴρηκεν· Ποῦ σου, θάνατε,	τὸ	κέντρον; καὶ ἡμεῖς μὲν ἐξ
[2, 10]	τὴν ὑστέραν δικρόαν. Καὶ οὐχὶ	τὸ	κένωμα μόνον τῆς ὑστέρας ἱκανὸν
[2, 2]	ἡ δίψα, κἂν βράδιον πίῃς,	τὸ	κόσμιον προσλαβοῦσα, κοσμίως καταμεριζομένου τοῦ
[2, 3]	τῆς ποιότητος ἡ ὕλη λυμαινομένη	τὸ	κρᾶμα καὶ ἔστιν ἐπιβλαβὴς ἡ
[2, 2]	τὸ μὲν εἰς πίστιν εὐωχεῖ,	τὸ	κρᾶμα, τὸ δὲ εἰς ἀφθαρσίαν
[2, 2]	αἵματι πληρώσας ἀμπέλου, ποτὸν ἀληθείας,	τὸ	κρᾶμα τοῦ νόμου τοῦ παλαιοῦ
[2, 6]	ἐξικνεῖσθαι εἰς θραῦσιν τῆς ψυχῆς	τὸ	κροῦμα τῆς πορνείας· τοὺς δὲ
[2, 10]	χρῆσις ὠφέλιμος— οὐ γὰρ πρὸς	τὸ	κρύος εὔθετος— οὔτε πρὸς σκέπην
[2, 2]	τῷ ὀρθῷ χειμῶνος μὲν διὰ	τὸ	κρύος πίνειν μέχρι τοῦ μὴ
[2, 7]	δὲ τὰς παροινίας ὥσπερ καὶ	τὸ	κώνειον δεῖ· ἄμφω γὰρ ὑποσύρουσιν
[2, 10]	κατὰ τὴν ἀφροδίτην, λαγνεία κέκληται,	τὸ	λαϊκὸν καὶ δημῶδες καὶ ἄναγνον,
[2, 11]	ποδὸς σῴζουσαν. Γυναιξὶ μὲν οὖν	τὸ	λευκὸν ὑπόδημα συγχωρητέον, πλὴν εἰ
[2, 9]	Αἰτία δὲ ἡ περιττὴ τροφὴ	τὸ	λογιστικὸν εἰς ἀναισθησίαν καθέλκουσα. Ὕπνος
[2, 2]	Καὶ γὰρ οὖν κἀν τούτοις	τὸ	λογιστικὸν ἵδρυται οὐκ ἐν τῇ
[2, 10]	ἐπιστρέφειν· αἳ δὲ ὀλίγον κομιδῇ	τὸ	λοιπὸν τῆς ἀμπεχόνης ὑφαίνουσαι τὸ
[2, 1]	οὐκ ὀλίγην τῷ παιδαγωγουμένῳ πρὸς	τὸ	λυσιτελὲς ἐνδίδωσι ῥοπήν, καὶ τό
[2, 9]	ἀπολισθανόντων. Μάλιστα δὲ τῆς κοίτης	τὸ	μαλθακὸν συμμέτρως ἀρρενιστέον. Οὐ γὰρ
[2, 3]	γινέσθω. Τί γάρ; εἰπέ μοι·	τὸ	μαχαίριον τὸ ἐπιτραπέζιον, ἢν μὴ
[2, 10]	κάλλος, μὴ ἐνειλούμενον ἀπειροκάλοις φλυαρίαις,	τὸ	μεγαλοπρεπὲς ἐνδείκνυται. Τὸ δὲ καὶ
[2, 10]	ἐκφύεταί τε καὶ ἀποσπᾶται. Ὅρα	τὸ	μέγεθος τῆς βλάβης· ὅλος ἄνθρωπος
[2, 2]	ψυχρότερον καὶ τὸ περιέχον παρὰ	τὸ	μεθ´ ἡμέραν γίγνεται, ὡς δεῖν
[2, 5]	αὐτῷ εἴη» Χρὴ δὲ καὶ	τὸ	μειδίαμα παιδαγωγεῖσθαι, καὶ εἰ μὲν
[2, 10]	{ἀρτηριῶν} οὐ μινυρίζει δὲ ἔτι	τὸ	μέλος τὸ μεμαραμμένον, ἀνθεῖ δὲ
[2, 10]	μινυρίζει δὲ ἔτι τὸ μέλος	τὸ	μεμαραμμένον, ἀνθεῖ δὲ ἤδη λιγυρὸν
[2, 7]	ἀναισθήτου· οὐ γὰρ ἀκούσονται. Καὶ	τὸ	μὲν ἀγεννείας, τὸ δὲ αὐθαδείας
[2, 5]	ἁρμόζει βλέπεσθαι ἢ ἐφήδεσθαι δοκεῖν·	τὸ	μὲν γὰρ ἀνθρωπίνου λογισμοῦ τεκμήριον,
[2, 8]	τὸ μυραλοιφεῖν τοῦ μύρῳ χρίεσθαι·	τὸ	μὲν γὰρ θηλυδριῶδες, τὸ δὲ
[2, 10]	τὸν τῆς περιττώσεως πόρον ἐπιθοροῦν·	τὸ	μὲν γὰρ οὖρον εἰς κύστιν
[2, 2]	δὲ ἀνθρώπῳ τὸ πνεῦμα, καὶ	τὸ	μὲν εἰς πίστιν εὐωχεῖ, τὸ
[2, 8]	Ἀλλὰ καὶ τοὺς θιγγάνοντας αὐτοῖν	τὸ	μὲν ἐνέψυξεν, τὸ δὲ ἐξέκαυσεν.
[2, 2]	δὲ τὸ αἷμα τοῦ κυρίου·	τὸ	μέν ἐστιν αὐτοῦ σαρκικόν, ᾧ
[2, 10]	τὸν τῆς ὑαίνης ἀπεχόμενον. Ἀλλὰ	τὸ	μὲν μὴ δεῖν ἐξομοιοῦσθαι τοῖσδε
[2, 9]	κηδεμών, ἐγρήγορε χρόνον ὡς πλεῖστον,	τὸ	μὲν πρὸς ὑγείαν αὐτοῦ μόνον
[2, 10]	σῶμα. Νυνὶ δὲ πᾶν τοὐναντίον,	τὸ	μὲν σῶμα αὐταῖς εἰ πιπράσκοιτο,
[2, 10]	ἐκτραπῇ κατὰ τοῦτο τῆς ἀταξίας	τὸ	μέρος τὸ κατὰ τὴν ἀφροδίτην,
[2, 7]	τοῦ νέου. Συνεχὲς δὲ καὶ	τὸ	μετακινούμενον ἐναλλάττειν τὸ σχῆμα, κουφότητος
[2, 2]	πεινῆν, οὕτως καὶ ποτῷ ἐπὶ	τὸ	μὴ διψῆν χρηστέον, παραφυλάττοντας τὸν
[2, 10]	ἐστιν, ἢ ὥς φησιν Ἡράκλειτος·	Τὸ	μὴ δῦνόν ποτε πῶς ἄν
[2, 1]	γὰρ καταπίπτουσιν ἐπὶ τὸ δρᾶν	τὸ	μὴ ἐξὸν οἱ πάντα δρῶντες
[2, 2]	θεραπείαν. Ὡς γὰρ τροφαῖς ἐπὶ	τὸ	μὴ πεινῆν, οὕτως καὶ ποτῷ
[2, 1]	τὰς τραπέζας. ~Καλὸν μὲν οὖν	τὸ	μὴ φαγεῖν κρέα μηδὲ οἶνον
[2, 10]	εὖ μάλα ἐκεῖνο δὴ ὑποτοπητέον,	τὸ	μικρῷ πρόσθεν εἰρημένον ἐπὶ τοῦ
[2, 10]	δὲ πολλάκις τὸ φιλεῖν εἰς	τὸ	μισεῖν, ὁπόταν αἴσθηται τῆς καταγνώσεως
[2, 8]	φάρμακον ἐρεθισμῶν. Διαφέρει δὲ ὅλως	τὸ	μυραλοιφεῖν τοῦ μύρῳ χρίεσθαι· τὸ
[2, 8]	ἰδίᾳ δυνάμει. Ὤζεσέ τε τούτοις	τὸ	μύρον καὶ τὸ ἐπὶ πάντας
[2, 8]	ἀγωνίας πάμμαχον. Μαλθακὸν δὲ ἔλαιον	τὸ	μύρον ὂν οὐκ οἴεσθε τὰ
[2, 8]	ἐκ τῶν οὐρανίων συντιθεὶς ἀρωμάτων	τὸ	μύρον. Τούτῳ καὶ αὐτὸς ὁ
[2, 8]	τὸ κάλλιστον εἶναι παρ´ αὐτῇ,	τὸ	μύρον, τούτῳ τετίμηκε τὸν δεσπότην·
[2, 8]	τε τὴν ἐπιφάνειαν καὶ ἀνεῖναι	τὸ	νευρῶδες καί τινα τοῦ σώματος
[2, 8]	ἐπιψύχειν αὐτόν, ὁπότε ἀλεαίνεσθαι ἐθέλει	τὸ	νευρῶδες〉 Ναὶ μὴν καὶ τὸ
[2, 8]	ἐπιψύχειν αὐτόν, ὁπότε ἀλεαίνεσθαι ἐθέλει	τὸ	νευρῶδες· οὐ γὰρ κατὰ πάντα
[2, 9]	δὲ οἷον ἐξ ἀβύσσου κάτωθεν	τὸ	νηφάλιον ἡμᾶς ἀνακουφίσῃ εἰς τὰς
[2, 10]	ἀναλεγόμενος γραφῶν συνεβούλευσεν Πλάτων ἐκεῖθεν	τὸ	νόμιμον ἐκλαβών· Καὶ πρὸς τὴν
[2, 1]	ἀσωτίαν καὶ τὴν φιλαργυρίαν, ὡς	τὸ	νόμισμα τοῦ ἰχθύος, ἵνα χωρίσῃ
[2, 1]	ἄλλο προὐργιαίτερον ἑαυτοῦ ἔχοι πρὸς	τὸ	ὁδῷ ἐλθεῖν ἐπὶ τὴν κατάληψιν
[2, 12]	δὲ ἕξις ἐστὶν ἐξικνουμένη πρὸς	τὸ	οἰκεῖον πέρας ἀνελλιπῶς καὶ ἀπερίττως·
[2, 1]	τό τε ἴδιον τοῦ ἀνθρώπου,	τὸ	ὄμμα τῆς ψυχῆς, ἐκκαθαίρειν, ἁγνίζειν
[2, 12]	πεπεδημένας; εἰ γὰρ ἡ ὕλη	τὸ	ὄνειδος ὑπεκλύει, τὸ πάθος ἀδιάφορον.
[2, 4]	θεοῦ αἱ ᾠδαί. Αἰνεσάτωσαν» φησίν,	τὸ	ὄνομα αὐτοῦ ἐν χορῷ, ἐν
[2, 1]	πνεῦμα, ἠρέμα πως τῆς ἀγάπης	τὸ	ὄνομα ὑπεξελόμενον, ἐπεὶ μὴ κατὰ
[2, 10]	ἀγνοεῖτε τὸ ὄντως καλὸν καὶ	τὸ	ὄντως ἀγαθόν· καὶ ἀντὶ τῶν
[2, 10]	οὗ χρὴ ἐξεγειρομένους ἡμᾶς ἐπὶ	τὸ	ὄντως καλὸν καὶ κόσμιον σπεύδειν
[2, 10]	καὶ τῶν εὐτελῶν; ὅτι ἀγνοεῖτε	τὸ	ὄντως καλὸν καὶ τὸ ὄντως
[2, 2]	ἢ τὴν ὄψιν κινεῖν ἢ	τὸ	ὁρώμενον· ταὐτὸν γὰρ ἐξ ἀμφοῖν
[2, 10]	τὸν λόγον, διαφθείροντας καὶ μιαίνοντας	τὸ	ὅσον ἐφ´ ἑαυτοῖς ἐν τῇ
[2, 12]	τιμία ὕδατι ἀναγεννωμένη. ~Καὶ γὰρ	τὸ	ὄστρειον ἐκεῖνο ἐν ὕδατι γιγνόμενον
[2, 6]	τὰς ῥίζας τῶν ἁμαρτημάτων ἐκκόπτειν,	τὸ	οὐ μοιχεύσεις» διὰ τοῦ οὐκ
[2, 12]	καὶ μὴ πλεονεκτούντων οἱ πλούσιοι.	Τὸ	οὖν πάρεστί μοι καὶ πλεονάζει
[2, 9]	τῇ ἐπιμύσει τὸ φῶς ἀποτεμνομένη.	Τὸ	οὖν φῶς τοῦτο οἱ τοῦ
[2, 1]	συνεσθίειν» ἢ τὸν λόγον ἢ	τὸ	ὄψον, ὑποπτεύων τὸν μολυσμὸν τὸν
[2, 12]	ἡ ὕλη τὸ ὄνειδος ὑπεκλύει,	τὸ	πάθος ἀδιάφορον. Ἐμοὶ γοῦν δοκοῦσιν
[2, 10]	φύσις· παραχαράττειν δέ, οὐ μετακοσμεῖν	τὸ	πάθος εἴωθε τὴν πλάσιν· εἰ
[2, 2]	καὶ ἐπιγίνοιτο δίψα, ἀκείσθων ὕδατι	τὸ	πάθος οὐ πολλῷ· οὐδὲ γὰρ
[2, 8]	ἔργον πεφήμισται· καὶ γὰρ πεπλήρωκεν	τὸ	πάθος τοῦ κυρίου ἡμᾶς μὲν
[2, 10]	τὸ λοιπὸν τῆς ἀμπεχόνης ὑφαίνουσαι	τὸ	πᾶν ἁλουργὲς εἰργάσαντο ἐκφλέγουσαι τὰς
[2, 10]	εἰ γαμητέον ἢ γάμου εἰς	τὸ	παντελὲς καθαρευτέον ἔχεται γὰρ ζητήσεως
[2, 10]	μὴν ἅπτεσθαί τινος πλὴν γαμετῆς	τὸ	παράπαν τῆς ἑαυτοῦ γυναικός» ἐξ
[2, 1]	μὴ συναναμίγνυσθαι τοῖς ἀτάκτοις— πᾶν	τὸ	παρατιθέμενον κελεύει ἡμῖν ἐσθίειν μηδὲν
[2, 9]	εὐνῇ καὶ λιτῇ σύμμετρον ἐχούσῃ	τὸ	παρηγοροῦν, εἰ θέρος εἴη, τὸ
[2, 11]	αὐτὰ ἐκάλουν οἱ Ἀττικοί, διὰ	τὸ	πελάζειν μοι δοκεῖν τῇ κόνει
[2, 11]	προσπταισμάτων καὶ τῶν ὀρειβατικῶν τραχυτήτων	τὸ	πέλμα ποδὸς σῴζουσαν. Γυναιξὶ μὲν
[2, 6]	τῆς κακίας ἔργων λογοποιία· οἷον	τὸ	περὶ μοιχείας διαλέγεσθαι ἢ παιδεραστίας
[2, 10]	λαϊκὸν καὶ δημῶδες καὶ ἄναγνον,	τὸ	περὶ τὰς ὀχείας {τὸ} καταφερές,
[2, 2]	Τὸ τηνίκα δὲ ψυχρότερον καὶ	τὸ	περιέχον παρὰ τὸ μεθ´ ἡμέραν
[2, 6]	σωφροσύνη, ὃ ἐγύμνωσεν ἡ μέθη,	τὸ	περίοπτον τῆς ἀγνοίας παράπτωμα. Καθαρευτέον
[2, 12]	οὐρανοπόλεως πύλας τιμίοις ἀπεικασμένας λίθοις	τὸ	περίοπτον τῆς ἀποστολικῆς {φωνῆς} αἰνίττεσθαι
[2, 8]	ταῖς θριξὶ ταῖς ἑαυτῆς, ἀπεψᾶτο	τὸ	περιττὸν τοῦ μύρου, ἐπισπένδουσα τῷ
[2, 2]	Ἀλλ´ ὅτι γε οἶνος ἦν	τὸ	πινόμενον πρὸς τοῦ κυρίου, πάλιν
[2, 8]	πλεκτὸς μαραίνεται στέφανος οὗτος καὶ	τὸ	πλέγμα τῆς σκολιότητος ἀναλύεται καὶ
[2, 2]	καὶ τὰς κόρας ὡς ἐπὶ	τὸ	πλεῖστον ἀπέχεσθαι τοῦ φαρμάκου τούτου·
[2, 9]	καθεύδειν τοῖς καὶ τῆς νυκτὸς	τὸ	πλεῖστον εἰς ἐγρήγορσιν ἀποτεμνομένοις. Ἄλυες
[2, 12]	μὲν ἔκαμον καὶ ἄχθομαι λέγων	τὸ	πλῆθος τῶν κοσμίων, τὰς δὲ
[2, 7]	Ἔλεγον δὲ οἱ δώδεκα προσκαλεσάμενοι	τὸ	πλῆθος τῶν μαθητῶν· Οὐκ ἀρεστόν
[2, 12]	ἐπισκιάζουσαι χρυσίῳ, καὶ οὐκ ἴσασι	τὸ	πλημμέλημα οἷόν ἐστι, δεσμὰ ἑαυταῖς
[2, 10]	ψιλῶς νοούμενον ἀνάγκης ἐστὶ τεκμήριον,	τὸ	πλήρωμα, ὡς ἔφαμεν, τῆς ἐνδείας·
[2, 4]	λειτουργίαν τὴν θεϊκὴν διαχωρίζον ψάλλει	τὸ	πνεῦμα αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν ἤχῳ
[2, 4]	ψάλλων χορός, αὐτό σοι διηγήσεται	τὸ	πνεῦμα. Ἡ αἴνεσις αὐτοῦ ἐν
[2, 2]	τὸ δὲ εἰς ἀφθαρσίαν ὁδηγεῖ,	τὸ	πνεῦμα, ἡ δὲ ἀμφοῖν αὖθις
[2, 12]	Ταύταις προφητεύει διὰ τοῦ Σοφονίου	τὸ	πνεῦμα· Καὶ τὸ ἀργύριον αὐτῶν
[2, 2]	τῷ ὕδατι, τῷ δὲ ἀνθρώπῳ	τὸ	πνεῦμα, καὶ τὸ μὲν εἰς
[2, 12]	ὃς εἶδεν φρόνησιν» διὰ Σολομῶντος	τὸ	πνεῦμα λέγει〉 κρεῖσσον γὰρ αὐτὴν
[2, 8]	καὶ διὰ τοῦ ψαλμῳδοῦ προθεσπίζει	τὸ	πνεῦμα· Προσκυνήσωμεν εἰς τὸν τόπον,
[2, 10]	φῇ, τοῦτ´ ἔστι δι´ αὐτοῦ	τὸ	πνεῦμα, σπήλαιον ὑαίνης γέγονεν ὁ
[2, 10]	τε καὶ πυκνούμεναι ἀρτηρίαι προσαναθλίβουσι	τὸ	πνεῦμα, στενοχωρούμενον δὲ ἄγαν τοῦτο
[2, 10]	συγχαλώμενον ἐλευθεροῦται μὲν τῆς στενοχωρίας	τὸ	πνεῦμα φερόμενον δι´ εὐρυχώρων τῶν
[2, 10]	ἐσθῆτα διὰ τοῦ Δαβὶδ ἠμφίεσεν	τὸ	πνεῦμα ὧδέ πως ψάλλον· Ἐξομολόγησιν
[2, 2]	καὶ γὰρ ὡς ἀληθῶς μὲν	τὸ	πνεῦμα ᾠκείωται τῇ ὑπ´ αὐτοῦ
[2, 2]	ἀφθαρσίας· ἰσχὺς δὲ τοῦ λόγου	τὸ	πνεῦμα, ὡς αἷμα σαρκός. Ἀναλόγως
[2, 10]	καὶ ἁβρὰς ἀλυούσας πορφύρας κατὰ	τὸ	ποιητικὸν δὴ ἐκεῖνο ἔλλαβε πορφύρεος
[2, 12]	κεκοσμῆσθαι βούλονται, οὐδὲ ἐκεῖνο ἀνεγνωκότες	τὸ	ποιητικόν, ὃς καὶ χρυσὸν ἔχων
[2, 12]	γὰρ εὐκλεέστερον τοῦ πολυτελῶς οἰκεῖν	τὸ	πολλοὺς εὐεργετεῖν; Πόσῳ δὲ συνετώτερον
[2, 10]	τοῦ ὀνόματος, ἐξ ὧν αὐξηθέντων	τὸ	πολὺ τῶν νοσημάτων πλῆθος ἐπισυμβαίνει,
[2, 10]	ἀφραίνωμεν, παιδαγωγούμενοι δὲ τῷ λόγῳ	τὸ	πολυτελὲς τῆς ἐσθῆτος διελέγχωμεν ἐπιλέγοντες,
[2, 6]	ὁ ἀπόστολος γίνεσθε» φησὶν ἀποστυγοῦντες	τὸ	πονηρὸν κολλώμενοι τῷ ἀγαθῷ· ὁ
[2, 2]	ὦ οὗτος. Οὐχ ἁρπάζεταί σου	τὸ	ποτόν· σοὶ δέδοται καὶ ἀναμένει
[2, 7]	κατάρχεσθαι κἀν τοῖς διαλείμμασι, καὶ	τὸ	προκαταλήγειν δὲ καὶ τὸ ἀπροσπαθές.
[2, 2]	περὶ ταῦτα δεινοί. Καλὸν οὖν	τὸ	προκαταλήγειν διὰ τὸν ὄλισθον. ~Ἀρτώριος
[2, 8]	εἶδος παρεισάγων, αὖθις οὖν ἐπὶ	τὸ	προκείμενον ἐπάνειμι. Ὡς μὲν οὖν
[2, 1]	δὲ ὑπόμνησις συγχρωμένων ἡμῶν εἰς	τὸ	προκείμενον οὐκ ἀπᾴδουσιν τοῦ λόγου
[2, 7]	αἱρεῖσθαι καὶ τὸ σχολαίτερον, οὐ	τὸ	προπετέστερον, κἀν τῷ κατάρχεσθαι κἀν
[2, 10]	τῇ σαρκὶ ἐπενδυσάμενοι τὴν ἀφθαρσίαν	τὸ	πρὸς μέτρον τῶν ἀγγέλων διώκομεν.
[2, 1]	χρόνος καὶ ὁ τρόπος καὶ	τὸ	πρὸς τί οὐκ ὀλίγην τῷ
[2, 7]	Ἀγερωχίας δὲ καὶ ἀταξίας σύμβολον	τὸ	προσθεῖναι τοῖς ἤχοις ἐθέλειν, μὴ
[2, 7]	διὰ τοῦ μὴ προσόντος κυροῦσα	τὸ	προσόν. Ἀμέλει τοιοῦτόν τι ἐπικρίνει
[2, 3]	ἐνστάσεσιν τοῦ Χριστιανοῦ δεῖ, κατὰ	τὸ	πρόσφορον οἰκειούμενα τῷ προσώπῳ, τῇ
[2, 1]	ἅμα ἄμφω ἐξογκοῦσθαι τῶν περὶ	τὸ	πρόσωπον ἀγγείων προσεπαιρομένων, πρὸς δὲ
[2, 10]	δὲ καὶ τὴν κεφαλὴν καὶ	τὸ	πρόσωπον ἐπεσκιάσθαι προστέτακται. Οὐ γὰρ
[2, 5]	γελοιότερον σχηματιζόμενον ἀνασχοίμεθα; Καὶ εἰ	τὸ	πρόσωπον οὐκ ἂν ἑκόντες ἐπὶ
[2, 1]	τὸ ἐπανίστασθαι ταῖς κλισίαις, μονονουχὶ	τὸ	πρόσωπον ταῖς λοπάσιν ἐπιρριπτοῦντας, καθάπερ
[2, 2]	μονονουχὶ ἐμπλύνοντας ἐναποκλυζόμενον ταῖς φιάλαις	τὸ	πρόσωπον τὸ αὑτῶν. Καὶ γὰρ
[2, 10]	τὴν πορφύραν, ὡς μὴ ἐπὶ	τὸ	πρόσωπον τῶν χρωμένων τοὺς θεατὰς
[2, 10]	βόμβυκας χαίρειν ἐῶντας. Σκώληξ φύεται	τὸ	πρῶτον, εἶτα ἐξ αὐτοῦ δασεῖα
[2, 8]	παλαιᾶς, ὅπως ὁ διὰ βάτου	τὸ	πρῶτον ὀφθείς, ὁ λόγος, διὰ
[2, 12]	ἐχόντων φαντασίαν ἑλκομένων. Ταύτῃ καὶ	τὸ	πῦρ τὰ παιδία θεασάμενα φέρεται
[2, 1]	κατατρίβοντες βίον οἱ παμφάγοι καθάπερ	τὸ	πῦρ τῆς ὕλης ἐξεχόμενοι. Ἀλλὰ
[2, 10]	δεῖγμα ἐναργὲς τοῦτο, λαγνείας ἐπικάρπιον	τὸ	πῦρ, ὑπογράφοντες· τὰ γὰρ τῶν
[2, 9]	ταῖς τροφαῖς οἱ ῥωχμοὶ καὶ	τὸ	ῥέγχειν τοῖς στρώμασιν ἐνειλημένον γαστέρων
[2, 1]	τῶν καρπῶν τρέφουσιν ἄνθρωπον, ἀλλὰ	τὸ	ῥῆμά σου τοὺς σοὶ πιστεύοντας
[2, 2]	τοῦ μὴ ῥιγοῦν, οἷς εὐχερὲς	τὸ	ῥιγοῦν, τοῦ δὲ ἄλλου καιροῦ
[2, 8]	κεφαλῆς τὰ περιττεύματα. Ἐντεῦθεν καὶ	τὸ	ῥόδον ἐπωνόμασται, φασίν, ὅτι πάμπολυ
[2, 12]	καὶ ἔθος ἀπάτης ἐνεγέννησεν, οὔτι	τὸ	σεμνὸν καὶ ἄπλαστον καὶ νήπιον
[2, 10]	παρ´ ἐκείνῃ νομισθῆναι, παρ´ ᾗ	τὸ	σεμνὸν οὐκ ἐμμάρτυρον δείκνυται ἐν
[2, 9]	δὲ Ὀδυσσεὺς τῆς νυμφιδίου κλίνης	τὸ	σκάζον λίθῳ ἐπανωρθοῦτο. Τοσαύτη τις
[2, 10]	ἀπονεμητέα γυναιξίν· κοινὸν γὰρ ἀμφοῖν	τὸ	σκέπεσθαι κατὰ τὰ αὐτὰ τῷ
[2, 10]	οἶμαι, αὐτὸ αὑτῆς κρεῖττον ἀποφαίνειν	τὸ	σκεπόμενον, ὡς τὸ ἄγαλμα τοῦ
[2, 9]	τὸ παρηγοροῦν, εἰ θέρος εἴη,	τὸ	σκέπον, εἰ κρύος εἴη, τὸ
[2, 10]	ἡττῶνται δὲ τῶν ἡδονῶν. Καὶ	τὸ	σκότος αὐτοῖς ἐστι προκάλυμμα τῶν
[2, 10]	τις λάθοι; Μηδαμῶς τοίνυν ἐπικαλυπτώμεθα	τὸ	σκότος, τὸ γὰρ φῶς ἔνοικον
[2, 7]	Ἀπέστω δέ, ἀπέστω ἡμῶν καὶ	τὸ	σκώπτειν ὕβρεως προκατάρχον, ἐξ ὧν
[2, 12]	ἄπλαστον καὶ νήπιον ὡς ἀληθῶς,	τὸ	σοβαρὸν δὲ καὶ θρυπτικὸν καὶ
[2, 3]	γυμνὸς ἀλαζονείας, γυμνὸς ἐπικήρου πομπῆς,	τὸ	σόν, τὸ ἀγαθὸν τὸ ἀναφαίρετον
[2, 10]	μὴ βούλοιο ἄν σοι φύεσθαι	τὸ	σπαρέν» μηδὲ μὴν ἅπτεσθαί τινος
[2, 10]	εἰς πέτρας σπαρτέον οὐδὲ καθυβριστέον	τὸ	σπέρμα, ἀρχηγὸν γενέσεως οὐσίαν, συνεσπαρμένους
[2, 10]	στόμιον τοῦ τραχήλου, ᾧ προσίεται	τὸ	σπέρμα, πεπληρωμένον μέμυκεν, αὖθίς τε
[2, 2]	καταριθμούμενος συνιζηκυίας τῆς κεφαλῆς εἰς	τὸ	στῆθος τοὺς ὀψοφάγους καὶ ἡδονικοὺς
[2, 1]	Οὐ γὰρ τὰ εἰσερχόμενα εἰς	τὸ	στόμα κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον» ἀλλὰ
[2, 4]	κιθάρᾳ αἰνεῖτε αὐτόν» κιθάρα νοείσθω	τὸ	στόμα, οἱονεὶ πλήκτρῳ κρουόμενον τῷ
[2, 2]	Διὰ τί, πεύσῃ; Ὅτι» φησί,	τὸ	στόμα σου τότε λαλήσει σκολιά,
[2, 2]	τοῦ στόματος, στεναῖς κομιδῇ κατὰ	τὸ	στόμιον ἀλαβάστροις ἀσχημόνως πίνουσαι ἀνακλῶσι
[2, 10]	ὤμων ἐν τῇ κύστει, καὶ	τὸ	στόμιον τοῦ τραχήλου, ᾧ προσίεται
[2, 12]	νενοήκασιν· αἳ δέ, μὴ συνιεῖσαι	τὸ	συμβολικὸν τῶν γραφῶν, ὅλαι περικεχήνασι
[2, 2]	δὲ μᾶλλον γυναικί, ᾗ καὶ	τὸ	συνειδέναι αὐτὴν ἑαυτῇ, ἥτις εἴη,
[2, 7]	ἀνθρώποις ἐκκλιτέοι· παραιτητέον δὲ καὶ	τὸ	συνεχὲς ἀποπτύειν καὶ τὸ χρέμπτεσθαι
[2, 2]	αὐτῶν ἀνασφογγιζομένην ξηροφαγίᾳ. Καὶ γὰρ	τὸ	συνεχὲς πτύειν καὶ ἀπομύσσεσθαι καὶ
[2, 7]	Μετὰ ὑπάνδρου γυναικὸς μὴ κάθου	τὸ	σύνολον καὶ μὴ συμμετακλιθῇς ἐπ´
[2, 10]	καὶ οὐδ´ ὅτι γε παραγυμνοῦν	τὸ	σφυρὸν κεκώλυται μόνον, ἐγκεκαλύφθαι δὲ
[2, 7]	δὲ οἱ διαλεγόμενοι τὸ φθέγμα	τὸ	σφῶν τῇ συμμετρίᾳ παραμετρούντων· τό
[2, 10]	οὐδένα ἔχει τοῦτο τῆς σαρκὸς	τὸ	σχῆμα, εἴς τι χρειῶδες ἀπολήγοντα
[2, 7]	δὲ καὶ τὸ μετακινούμενον ἐναλλάττειν	τὸ	σχῆμα, κουφότητος σύμβολον. Σώφρονος δὲ
[2, 10]	σκέπη ἡ ἁβροδίαιτός ἐστιν ἐσθής,	τὸ	σχῆμα τῆς γυμνότητος κρύπτειν μὴ
[2, 7]	βρώσει τὸ ἔλαττον αἱρεῖσθαι καὶ	τὸ	σχολαίτερον, οὐ τὸ προπετέστερον, κἀν
[2, 9]	ἐστίν— ἀεικίνητος γὰρ αὕτη— ἀλλὰ	τὸ	σῶμα ἀναπαύλαις διαβασταζόμενον παρίεται, μὴ
[2, 2]	καὶ τὴν μνήμην ἐνεργὸν καὶ	τὸ	σῶμα ἀσάλευτον οἴνῳ καὶ ἀκράδαντον·
[2, 1]	τροφῇ δικαίᾳ ποσότητι μεμετρημένῃ σωτηρίως	τὸ	σῶμα διοικοῦσα καὶ τοῖς πλησίον
[2, 4]	καὶ ὀργάνῳ αἰνεῖτε αὐτόν» ὄργανον	τὸ	σῶμα λέγει τὸ ἡμέτερον καὶ
[2, 1]	ἐπισφαλὲς δὲ εἰς νόσον ἐργαζομένη	τὸ	σῶμα. Ναὶ μὴν προστρίβονται βλασφημίας
[2, 10]	τοῦ σώματος καὶ τῆς ἐσθῆτος	τὸ	σῶμα. Νυνὶ δὲ πᾶν τοὐναντίον,
[2, 2]	ψυχῆς τὸ τραῦμα φλεγμαίνειν ἀναγκάζει	τὸ	σῶμα σφυγμοί τε ἀναιδεῖς περιεργίαν
[2, 10]	τρίτον τὰ ἐκτός, διὰ μὲν	τὸ	σῶμα τὰ ἐκτὸς πορίζεσθαι συμβουλεύει,
[2, 10]	ἐκτὸς πορίζεσθαι συμβουλεύει, διοικεῖν δὲ	τὸ	σῶμα τῇ ψυχῇ, παιδαγωγεῖ δὲ
[2, 10]	πλείων ἐστὶ τῆς τροφῆς καὶ	τὸ	σῶμα τοῦ ἐνδύματος. Καὶ τῆς
[2, 2]	εἴκασεν ἀπειλῇ, ἐν ᾗ βεβυθισμένον	τὸ	σῶμα ὥσπερ ναῦς δέδυκεν εἰς
[2, 4]	καὶ οὐκ ἔστιν ἐλάττωσις εἰς	τὸ	σωτήριον αὐτοῦ. Ἀλλὰ καὶ ἐν
[2, 1]	τὴν ἀλήθειαν δυσαρεστούντων κενοδοξίᾳ ποικίλῃ	τὸ	σῶφρον τῆς διαίτης ἐξομνυμένων καὶ
[2, 7]	διελκομένῳ καὶ κεχηνότι. Πταρμοῦ δὲ	τὸ	ταρακτικὸν ἀφαιρετέον ἀπολαβομένοις πράως τὰς
[2, 7]	γὰρ γεγωνὸς τῆς προφορᾶς μανιωδέστατον,	τό	τε ἀνήκουστον πρὸς τοὺς πέλας
[2, 7]	τὸ σφῶν τῇ συμμετρίᾳ παραμετρούντων·	τό	τε γὰρ γεγωνὸς τῆς προφορᾶς
[2, 1]	σπουδάζειν μὲν περὶ τὰ ἐκτός,	τό	τε ἴδιον τοῦ ἀνθρώπου, τὸ
[2, 7]	μὴ ἀποκρίνου ῥῆμα. Ἀλλὰ καὶ	τὸ	τεθρυμμένον τῆς φωνῆς θηλυδρίου, σώφρονος
[2, 1]	πρῶτοι εὖ μοι δοκοῦσιν αἰνίττεσθαι	τὸ	τέλος αὐτῶν, ἀσώστους αὐτοὺς κατὰ
[2, 1]	ἀγαθὰ προεθέσπισεν ὁ ἀπόστολος, ὧν	τὸ	τέλος» εἰπὼν ἡ ἀπώλεια» ~Πῶς
[2, 7]	τὰς ἑστιάσεις συνελεύσεις, συμποσίου δὲ	τὸ	τέλος ἡ πρὸς τοὺς συνόντας
[2, 8]	τὸ νευρῶδες〉 Ναὶ μὴν καὶ	τὸ	τερπνὸν τῆς ἀνθήσεως οἱ καταστεφθέντες
[2, 10]	δὲ καθάπερ τὰς γραφὰς πρὸς	τὸ	τερπνὸν τῆς ὄψεως ἐξανθιστέον· ἐξίτηλος
[2, 2]	τοῖς ἀναγνώσμασιν σχολάζωμεν τοῖς νηφαλιωτέροις.	Τὸ	τηνίκα δὲ ψυχρότερον καὶ τὸ
[2, 10]	ἐπιτέτραπται τῷ γήμαντι ὡς γεωργῷ	τὸ	τηνικάδε, ὁπηνίκα ὁ καιρὸς δέχεται
[2, 9]	νηφούσης εἰσὶ ψυχῆς λογισμοὶ ἀπερισπάστου	τὸ	τηνικάδε οὔσης περὶ τὰς τοῦ
[2, 8]	εὐωδίαν θυμιάματος νοούντων, ἀλλὰ γὰρ	τὸ	τῆς ἀγάπης δεκτὸν ἀναφέρειν τὸν
[2, 8]	ἐν τοῖς σταδίοις ἐκτρέπει εἰς	τὸ	τῆς ἀγωνίας πάμμαχον. Μαλθακὸν δὲ
[2, 2]	νέων, ἀφαιροῦντας μὲν τὸ ὑπέκκαυμα,	τὸ	τῆς ἀπειλῆς βακχικόν, ἐπεισχέοντας δὲ
[2, 1]	τῶν ἐξ ὕδατος ἀνιόντων ἐπὶ	τὸ	τῆς δικαιοσύνης δέλεαρ τὴν ἀσωτίαν
[2, 10]	φάγητε ἢ τί πίητε. Ἐνταῦθα	τὸ	τί» μόριον τὴν ποικιλίαν τῆς
[2, 10]	ὀψοφαγίαν, τὴν λαιμαργίαν· ταῦτά ἐστι	τὸ	τί» Περὶ δὲ ψιλῆς τῆς
[2, 5]	εἶναί τε καὶ φαίνεσθαι γελοῖοι,	τὸ	τιμιώτερον πάντων τῶν ἐν ἀνθρώποις
[2, 4]	ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, θέατρον μέθης	τὸ	τοιοῦτον γίνεται συμπόσιον. Ἀποθεμένους γὰρ
[2, 2]	πορνείας εἰκόνα καὶ τῆς ψυχῆς	τὸ	τραῦμα φλεγμαίνειν ἀναγκάζει τὸ σῶμα
[2, 1]	ἄρτον ἐκθηλύνουσιν ἀποσήθοντες τοῦ πυροῦ	τὸ	τρόφιμον, ὡς τὸ ἀναγκαῖον τῆς
[2, 8]	ἐμβάψηται μετ´ ἐμοῦ» λέγων εἰς	τὸ	τρύβλιον, οὗτός με παραδώσει» Ὁρᾷς
[2, 2]	τοὺς φίλους, οὕτω δὲ καὶ	τὸ	ὕδωρ ἐπαγόμενοι. Ταλανίζει τοὺς πλουσίους
[2, 2]	ἐπιθυμίαν; Εἰ μή τι καὶ	τὸ	ὕδωρ ἐποίσονται, ὡς οἱ βασιλεῖς
[2, 12]	μὲν γὰρ τὰ ἀναγκαῖα καθάπερ	τὸ	ὕδωρ καὶ τὸν ἀέρα προφανῆ
[2, 2]	ἀσωτίας αἰνιξάμενος. Εἰ γὰρ καὶ	τὸ	ὕδωρ οἶνον ἐν τοῖς γάμοις
[2, 2]	τῆς σωφροσύνης τὸ φάρμακον ἐπιποθοῦντας	τὸ	ὕδωρ, φεύγοντας δὲ ὅτι μάλιστα
[2, 2]	ὁρμὰς τῶν νέων, ἀφαιροῦντας μὲν	τὸ	ὑπέκκαυμα, τὸ τῆς ἀπειλῆς βακχικόν,
[2, 5]	αὐστηρὸν τῆς σπουδῆς ἡμῶν καὶ	τὸ	ὑπέρτονον χαλῶντας ἐμμελῶς, οὐκ ἐκλύοντας
[2, 11]	στρατεύοιτο. Καὶ γάρ πως ἐγγὺς	τὸ	ὑποδεδέσθαι τῷ δεδέσθαι. Ἀσκητικώτατόν γέ
[2, 2]	δι´ ἣν οὐδὲ σωθήσεται ῥᾳδίως	τὸ	ὕφος τὸ ἀπεσπασμένον πάντοθεν εἰς
[2, 1]	Ὥστε, ἀδελφοί μου, συνερχόμενοι εἰς	τὸ	φαγεῖν ἀλλήλους ἐκδέχεσθε. Εἰ δέ
[2, 2]	ἐπανῃρημένους βίον καὶ τῆς σωφροσύνης	τὸ	φάρμακον ἐπιποθοῦντας τὸ ὕδωρ, φεύγοντας
[2, 10]	σωφροσύνην ἀποδύσασθαι θέμις. Ἰδοὺ γὰρ	τὸ	φθαρτὸν τοῦτο ἐπενδύσεται ἀφθαρσίαν, ὁπηνίκα
[2, 1]	διαστημάτων ἐκτατέον. Παραφυλακτέον γὰρ καὶ	τὸ	φθέγγεσθαι ὁτιοῦν ἐσθίοντα ἅμα· ἀπρεπὴς
[2, 10]	ἤδη λιγυρὸν καὶ χεῖται πλατύτερον	τὸ	φθέγμα αὐτῶν, καὶ ἤδη γίνεται
[2, 7]	καὶ τάχους καὶ πλήθους εἴργοντος	τὸ	φθέγμα τὸ αὐτοῦ. Οὔτε γὰρ
[2, 7]	ὀλίγοις. Ἄμφω δὲ οἱ διαλεγόμενοι	τὸ	φθέγμα τὸ σφῶν τῇ συμμετρίᾳ
[2, 10]	τὰ φίλτρα, τρέπεται δὲ πολλάκις	τὸ	φιλεῖν εἰς τὸ μισεῖν, ὁπόταν
[2, 10]	φύσιν. Ἀπατῶνται δὲ εὖ μάλα	τὸ	φιλότεχνον τῆς παμμήτορος καὶ γενεσιουργοῦ
[2, 12]	δὲ ὠφελιμώτερον τῶν ἀψύχων κοσμίων	τὸ	φίλους κεκτῆσθαι κοσμίους; Τίνα δὲ
[2, 12]	κωμικοῦ τὰς λέξεις διελεγχούσας ἀκριβῶς	τὸ	φορτικὸν ὑμῶν τῆς ἀπειραγαθίας· {Α.
[2, 9]	ὑποφερομένη, τῶν βλεφάρων τῇ ἐπιμύσει	τὸ	φῶς ἀποτεμνομένη. Τὸ οὖν φῶς
[2, 9]	τοῦ μὴ ζῶντος· ὁ δὲ	τὸ	φῶς ἔχων ἐγρήγορεν, καὶ ἡ
[2, 3]	οὐδὲ μὴν ὁ λύχνος διακονήσει	τὸ	φῶς, ὅτι κεραμέως, οὐ χρυσοχόου
[2, 12]	δὲ ἂν ἀγροὶ τοσοῦτον ὅσον	τὸ	χαρίζεσθαι ὠφελήσειαν; ~Λείπεται τοίνυν ἡμῖν
[2, 3]	Τί δέ; Εἰ κεραμεοῦν εἴη	τὸ	χερνίβιον, οὐ δέξεται τὸ ἀπόνιμμα
[2, 2]	οὗ κάλλιστον ὕδωρ εἰς πόσιν}	τὸ	Χοάσπειον, καθάπερ καὶ τοὺς φίλους,
[2, 8]	βίῳ χρείαν, φέρε κἀνταῦθα διαστειλώμεθα,	τὸ	χρειῶδες αἱρούμενοι. Εἰσὶ γάρ τινες
[2, 8]	Ἡδονὴ δέ, ᾗ μὴ πρόσεστι	τὸ	χρειῶδες, ἤθους ἐστὶν ἑταιρικοῦ διαβολὴ
[2, 10]	οἰκειώσεται· διὸ καὶ τῆς ἐσθῆτος	τὸ	χρειῶδες προκριτέον. Κἂν ὁ λόγος
[2, 7]	καὶ τὸ συνεχὲς ἀποπτύειν καὶ	τὸ	χρέμπτεσθαι βιαιότερον. Μηδὲ ἀπομύττεσθαι παρὰ
[2, 12]	Καὶ τὸ ἀργύριον αὐτῶν καὶ	τὸ	χρυσίον αὐτῶν οὐ μὴ δύνηται
[2, 12]	λόγῳ, δι´ οὗ μόνου καταφαίνεται	τὸ	χρυσίον. Μακάριοι μεντἂν ἦσαν οἱ
[2, 3]	τὸν βίον σκυβάλων ἄξιον κρίνεσθαι	τὸ	χρυσίον. Νυνὶ δὲ ἡ ἀκρόπολις
[2, 3]	οἱ τὸ ἀργύριόν τε καὶ	τὸ	χρυσίον τεκταίνοντες καὶ μεριμνῶντες; Οὐκ
[2, 3]	οἱ τὸ ἀργύριον θησαυρίζοντες καὶ	τὸ	χρυσίον, ᾧ ἐπεποίθεισαν ἄνθρωποι, καὶ
[2, 12]	πλουσίους. Ἦ γὰρ οὐχὶ κλοιὸς	τὸ	χρυσοῦν ἐστι περιδέραιον καὶ οἱ
[2, 10]	κατὰ τὰς ὥρας λέγεται καὶ	τὸ	χρῶμα καὶ τὴν φωνήν— οἷον
[2, 10]	δὲ καὶ ἡ ἀηδὼν καὶ	τὸ	χρῶμα καὶ τὴν ᾠδὴν συμμεταβάλλει
[2, 4]	ἐν ψαλτηρίῳ» ὅτι ἡ γλῶττα	τὸ	ψαλτήριον κυρίου· καὶ ἐν κιθάρᾳ
[2, 12]	καταφαίνεται καὶ ἐπανθεῖ τῇ σαρκί,	τὸ	ὡραῖον τῆς σωφροσύνης ἀξιέραστον δεικνύουσα,
[2, 8]	τῶν μύρων σπουδαστέον οὐδαμῶς, ἀλλὰ	τὸ	ὠφέλιμον ἐκλεκτέον, ὅπου γε καὶ
[2, 12]	τοὺς λίθους καὶ τὸν χρυσοῦν	τοῆσθαι	κόσμον. Λίθους δὲ πελίους ἢ
[2, 10]	αἰνίγματος τοῦδε ἀπαγόρευσις παρῄνεσεν. Ταύτῃ	τοι	ἀναφανδόν, οὐ δι´ αἰνιγμάτων ἔτι,
[2, 10]	ὤμους ἀφρόνων» καλοῦσα. Διὰ τοῦτό	τοι	ἀπόστησον ἀπὸ τῶν δούλων σου
[2, 10]	τὴν αἰδοίων σκέπην. Ὁ γάρ	τοι	ἀρχαῖος ἄνθρωπος ὁ ἐν τῷ
[2, 7]	γλῶττα περιλείπεται εἰς βλάβην. Ταύτῃ	τοι	βιωφελέστατα ἡ σοφία παραινεῖ μὴ
[2, 1]	δειπνοῦντας κατὰ λόγον. Τῶν γάρ	τοι	βρωμάτων ἐπιτηδειότατα οἷς αὐτόθεν χρῆσθαι
[2, 3]	ἀπειροκαλίας ὁ μισθός. ~Εἰ γάρ	τοι	γεωργοῦσιν ἡμῖν δικέλλης ἐστὶν χρεία
[2, 11]	ὑποδεδέσθαι τῷ δεδέσθαι. Ἀσκητικώτατόν γέ	τοι	γυμνοῖς χρῆσθαι τοῖς ποσὶν καὶ
[2, 8]	ἀνέστεψεν ὡς βασιλέα. Διὰ τοῦτό	τοι	εἰς ὃν οὐκ ἐπίστευσαν ἄνθρωπον,
[2, 12]	δὲ ἡ αὐτάρκεια. Αὕτη γοῦν	τοι	ἕξις ἐστὶν ἀρκουμένη οἷς δεῖ
[2, 1]	ἀκρασίας διάληψις κενή. Ὁ γάρ	τοι	θεὸς τὸν ἄνθρωπον πλάσας πάντα
[2, 2]	μετὰ ἀνδρὸς ἀπλήστου. Διὰ τοῦτό	τοι	καὶ ἡ τοῦ Νῶε παροινία
[2, 10]	μέτρον τῶν ἀγγέλων διώκομεν. ~Ταύτῃ	τοι	καὶ Πλάτων ἐν Φιλήβῳ ὁ
[2, 4]	ἀποθηλύνουσαν ἡδονὴν εὐλαβουμένους· μελῶν γάρ	τοι	κατεαγότων καὶ ῥυθμῶν γοερῶν τῆς
[2, 10]	μόνα τῷ λόγῳ. Θείας γέ	τοι	μοίρας τῆς δημιουργικῆς μεταλαβόντας σπέρμα
[2, 12]	καὶ ὕδατι ἔκρυψεν. Διὰ τοῦτό	τοι	μύρμηκες χρυσωρυχοῦσι, καὶ γρῦπες χρυσοφυλακοῦσι,
[2, 1]	ἀδελφῶν εἰς Χριστὸν ἁμαρτάνουσιν. Ταύτῃ	τοι	ὁ ἀπόστολος εὐλαβούμενος περὶ ἡμῶν
[2, 7]	τῆς ὥρας ἐπιδεικνύμενοι. Εὖ γάρ	τοι	παραγγέλλειν ἡ σοφία φαίνεται· Μετὰ
[2, 10]	ἴσης ἀσελγείας ἀπογεύσασθαι· κατακόρως γάρ	τοι	περὶ τὰς μίξεις τὰ ζῷα
[2, 6]	φλύαρον ἀδολεσχίαν κατασιγαστέον. Ἐκ γάρ	τοι	πολυλογίας οὐκ ἐκφεύξῃ» φησίν, ἁμαρτίαν·
[2, 8]	κεφαλὴν κοσμούμενοι κυρίῳ. Λίθος γέ	τοι	τίμιος ἢ μαργαρίτης ἢ σμάραγδος
[2, 1]	σώφρονα αἰνίττεται τροφήν· ἀφαιρεῖν γέ	τοι	ὑποτίθεται τῶν ἐξ ὕδατος ἀνιόντων
[2, 7]	μὴ ἀποστέρξωσιν ἀπὸ ναυτίας τὴν	τοιάνδε	ἀκοσμίαν, ἣ κατήγορός ἐστιν ἀκρασίας·
[2, 1]	ἀνθρώπων δύναιτο ἐκ νέου ἐπιτηδεύων	τοιαῦτα,	οὔθ´ οὕτω θαυμαστῇ φύσει κραθήσεται.
[2, 12]	δυνάμενος γράψαι καλὴν πλουσίαν πεποίηκας.	Τοιαῦται	τοίνυν Ἑλέναι αἱ νῦν εἰσι
[2, 12]	τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ αἱ	τοιαῦται	φωναί. Πρῶτον μὲν γὰρ τὰ
[2, 4]	ὀρχήμασιν καὶ κροτάλοις Αἰγυπτίων καὶ	τοιαύταις	ῥᾳθυμίαις σάλοι ἄτακτοι καὶ ἀπρεπεῖς
[2, 1]	συνήλυσιν ταύτην ἑπόμενοι λόγῳ, τὰς	τοιαύτας	δὲ ἑστιάσεις ὁ κύριος ἀγάπας
[2, 8]	θηρῶσιν οἱ σώφρονες τοὺς ἀσελγεῖς.	Τοιαύτη	δὲ καὶ τῶν στεφάνων ἡ
[2, 7]	τοῦ νέου τὴν αἰδῶ ἡ	τοιαύτη	ἐπίσκωψις ἐμφαίνουσα χαριέντως τὰ προσόντα
[2, 10]	μὴ δυναμένη· προσπίπτουσα γὰρ ἡ	τοιαύτη	ἐσθὴς τῷ σώματι προστυποῦται αὐτῷ
[2, 7]	τὰς πεπληρωμένας· ἐπισφαλὴς γὰρ ἡ	τοιαύτη	παιδιά· στόμα δὲ προπετοῦς ἐγγίζει
[2, 10]	ἔνδυμα αὐτοῦ ὡσεὶ χιὼν λευκόν»	Τοιαύτῃ	χρώμενον στολῇ τὸν κύριον ἐν
[2, 10]	ταῖς τῆς ἀληθείας ἀπαστράπτοντα αὐγαῖς.	Τοιαύτην	ἄλλην τὸν κύριον ἐσθῆτα διὰ
[2, 10]	τὴν ἀρετήν, αἰδοῖ μόνῃ κεκοσμημένην—	τοιαύτην	εἶναι χρὴ τὴν πίστιν, ἐνάρετον
[2, 1]	ἀποθνῄσκομεν· καὶ ὅτι γε τὴν	τοιαύτην	τρυφὴν ἁμαρτίαν λογίζεται, ἐπιφέρει· καὶ
[2, 7]	πόδε ἐχόντων μηδὲ μὴν θάτερον	τοῖν	μηροῖν θατέρῳ ἐπιφερόντων ἢ τὴν
[2, 3]	πολυτέλειαν τῶν σκευῶν ἐσπουδακέναι. Ἐκπωμάτων	τοίνυν	ἀργυρίου καὶ χρυσίου πεποιημένων λιθοκολλήτων
[2, 8]	εὐρώστως ἀναθάλπειν τὴν ψυχρότητα. Πολλοῦ	τοίνυν	δεῖ τοῖς ἄνθεσιν ἐπιψύχειν αὐτόν,
[2, 8]	δὲ καὶ τὸν στόμαχον. {Πολλοῦ	τοίνυν	δεῖ τοῖς ἄνθεσιν ἐπιψύχειν αὐτόν,
[2, 12]	γράψαι καλὴν πλουσίαν πεποίηκας. Τοιαῦται	τοίνυν	Ἑλέναι αἱ νῦν εἰσι γυναῖκες,
[2, 2]	μέθης εὐλογοῦνται παρὰ κυρίῳ. Συντομώτατα	τοίνυν	ἐμπεριλαβοῦσα ἡ γραφὴ ἅπαντα ἐν
[2, 10]	πῶς ἄν τις λάθοι; Μηδαμῶς	τοίνυν	ἐπικαλυπτώμεθα τὸ σκότος, τὸ γὰρ
[2, 10]	τῆς τροφῆς προστεθήσεται ὑμῖν. ~Εἰ	τοίνυν	ἐσθῆτος καὶ τροφῆς καὶ τῶν
[2, 10]	τὴν δημιουργίαν ὁ θεός. Διψῶσα	τοίνυν	ἡ ὑστέρα παιδοποιίας προσίεται τὴν
[2, 12]	ὅσον τὸ χαρίζεσθαι ὠφελήσειαν; ~Λείπεται	τοίνυν	ἡμῖν κἀκεῖνο ἐπιλῦσαι τὸ ἐπιφερόμενον·
[2, 3]	ἡ πόσις ἡ πλουσία. Ἐρρέτων	τοίνυν	Θηρίκλειοί τινες κύλικες καὶ Ἀντιγονίδες
[2, 2]	πνεῦμα, ὡς αἷμα σαρκός. Ἀναλόγως	τοίνυν	κίρναται ὁ μὲν οἶνος τῷ
[2, 12]	προσάπτουσιν ὃ μὴ ἔχουσιν. Προσήκει	τοίνυν	λιτότητα ἀσπάζεσθαι τὰς Χριστῷ λατρευούσας.
[2, 10]	πρὶν ἢ τέλεον καταδαρθεῖν. Φημὶ	τοίνυν	οὐκ ἄλλου τινὸς ἕνεκα δεηθῆναι
[2, 8]	Ἑλλάδος μετὰ τὰ Μηδικά. Εἴργονται	τοίνυν	στεφάνων οἱ τῷ λόγῳ παιδαγωγούμενοι,
[2, 10]	τοῦτο ἐπικυήσεις γίνονται αὐτοῖς. Ἀπέχεσθαι	τοίνυν	σφοδρῶν τε ὀρέξεων καὶ ἐπαλλήλων
[2, 1]	ὅπως ἁρμόττειν γε χρή. Στοχαζομένοις	τοίνυν	τῆς συμμετρίας τοῦ συντάγματος, ὁποῖόν
[2, 2]	νεφέλης δίκην σωματοποιουμένη. Οὐ πολυπραγμονητέον	τοίνυν	τὸν οἶνον τὸν Χῖον, ἂν
[2, 2]	μακροτέραν κτησώμεθα τὴν ζωήν. Ἁρμόδιον	τοίνυν	τὸν οἶνον τοὺς μὲν ἐν
[2, 1]	περὶ τὰς τροφὰς ἀναστρεπτέον. Ἐχομένοις	τοίνυν	τοῦ σκοποῦ καὶ τὰς γραφὰς
[2, 2]	ὁ λόγος γέγονεν σάρξ» Ἄγαμαι	τοίνυν	τοὺς αὐστηρὸν ἐπανῃρημένους βίον καὶ
[2, 5]	διανοίας ὁ λόγος ἐστίν. Εἰ	τοίνυν	τοὺς γελωτοποιοὺς ἐξοικιστέον τῆς ἡμεδαπῆς
[2, 12]	δὲ ἐπελάθετο, λέγει κύριος. Ἀποθέμεναι	τοίνυν	τοὺς λήρους αὐτῷ πονηρῷ σοφιστῇ
[2, 1]	σῳζομένων καὶ φθιμένων τροφαί. Ἀφεκτέον	τοίνυν	τούτων, οὐ δεδιότας— οὐ γάρ
[2, 2]	φησὶν καὶ ὑβριστικὸν μέθη» Ἀρέσκει	τοίνυν	τῷ λόγῳ τῷ ὀρθῷ χειμῶνος
[2, 5]	μηδὲ ὁ τῶν γελοίων λόγος	{τοῖος}	ἀκροάσεως ἄξιος, διὰ τῶν ὀνομάτων
[2, 12]	διὰ τὴν ἄνοιαν οὐ κατανενοηκότα.	Τοιοῦτο	ταῖς ἠλιθίαις οἱ λίθοι γυναιξὶν
[2, 1]	ἐκτραπελόγαστρον Ἐπίχαρμος καλεῖ ὁ κωμικός.	Τοιοῦτοι	τῶν ἀνθρώπων οἱ εἰς γαστέρα
[2, 8]	ἢ κρίνοις ἢ ἄλλοις τισὶ	τοιούτοις	ἄνθεσι χαίτην πυκάζεσθαι κωμαστικήν, διανθιζομένους
[2, 4]	ἐμοὶ δοκεῖ, θέατρον μέθης τὸ	τοιοῦτον	γίνεται συμπόσιον. Ἀποθεμένους γὰρ ἡμᾶς
[2, 10]	πόρνη» ἀλλ´ οὐδὲ ἄλλο τι	τοιοῦτον	ἡδονῆς θηρίον. Πολλὴ οὖν ἡμῖν
[2, 8]	Ἀρίστιππος· σοφιστικὸν οὗτος ἐρωτᾷ τινα	τοιοῦτον	λόγον· ἵππος μύρῳ χριόμενος εἰς
[2, 7]	προσόντος κυροῦσα τὸ προσόν. Ἀμέλει	τοιοῦτόν	τι ἐπικρίνει ὁ τὸν ὑδροπότην
[2, 1]	ποιότητας. Καί μοι δοκεῖ ὁ	τοιοῦτος	ἄνθρωπος οὐδὲν ἀλλ´ ἢ γνάθος
[2, 9]	θεὸν ὁ πεφωτισμένος, ὁ δὲ	τοιοῦτος	ζῇ· ὃ γὰρ γέγονεν ἐν
[2, 12]	μεταδῶ τοῖς δεομένοις; Ὁ γὰρ	τοιοῦτος	τέλειος ὁ τὸ ἀγαπήσεις τὸν
[2, 12]	δὲ καὶ ὁ ποιητικὸς μῦθος	τοιούτους	δεσμοὺς μοιχευομένῃ τῇ Ἀφροδίτῃ περιβεβλῆσθαι
[2, 12]	περιδέραια αἰδὼς καὶ σωφροσύνη εἰσίν.	Τοιούτους	ὅρμους χρυσοχοεῖ ὁ θεός. Μακάριος
[2, 1]	ἐμφορουμένους; Ἔστι γὰρ ὁρᾶν τοὺς	τοιούτους	ὑσὶν ἢ κυσὶν διὰ τὴν
[2, 8]	σκανδάλων καὶ ἁμαρτιῶν καὶ τῶν	τοιούτων	ἀκανθῶν καὶ τὸν διάβολον καταργήσας
[2, 1]	αὐτοί. Εἰ γάρ τι τῶν	τοιούτων	βρωμάτων σκανδαλίζει τὸν ἀδελφόν, οὐ
[2, 10]	δὲ οὐδὲ τὴν αἰτίαν τῶν	τοιούτων	ἐπαίνων θέλω παρέχειν τὰς σώφρονας
[2, 4]	αὐτῶν τοῦ φρονήματος διὰ τῶν	τοιούτων	ἐπανίστασθαι ῥυθμῶν. Ἔστω δὲ ἡμῶν
[2, 10]	τε φιλημάτων {ὀνόματα πορνικὰ} καὶ	τοιουτωνί	τινων λαγνευμάτων οὐδὲ ἐπιμνηστέον, τῷ
[2, 7]	κλισίαν τὰς ὄψεις πήξαντες ἀμετασάλευτοι	τοῖς	ἀγκῶσιν ἐρηρεισμένοι μόνοις παρέστων τοῖς
[2, 8]	κέχρηνται Φαίακες αὐτοῖς. Ἐν δὲ	τοῖς	ἀγῶσι πρῶτον ἡ τῶν ἄθλων
[2, 10]	σωμάτων, ὧν οἱ ἀπεχόμενοι ἐν	τοῖς	ἀγῶσι τῶν ἀντιπάλων περιγίνονται, τὰ
[2, 1]	καὶ βδελυρὰ ἐκεῖνα, ὧν ἐφίπτανται	τοῖς	αἵμασιν ψυχαὶ ὑπὲξ ἐρέβευς νεκύων
[2, 10]	ναὶ μὴν καὶ ἀχλὺν περισκεδάννυσι	τοῖς	αἰσθητηρίοις, κόπτει δὲ καὶ τοὺς
[2, 4]	ἢ ἀνθρώποις κατάλληλα καὶ ἀνθρώπων	τοῖς	ἀλογωτέροις. Τὰς μὲν γὰρ ἐλάφους
[2, 2]	ὥραν οἴνῳ χρηστέον, ἐπειδὰν μηκέτι	τοῖς	ἀναγνώσμασιν σχολάζωμεν τοῖς νηφαλιωτέροις. Τὸ
[2, 10]	ἀληθείας ἀπόχρη βάμμα, αἱ δὲ	τοῖς	ἄνθεσιν ἐοικυῖαι ἐσθῆτες βακχικοῖς καὶ
[2, 8]	τὸν στόμαχον. {Πολλοῦ τοίνυν δεῖ	τοῖς	ἄνθεσιν ἐπιψύχειν αὐτόν, ὁπότε ἀλεαίνεσθαι
[2, 8]	τὴν ψυχρότητα. Πολλοῦ τοίνυν δεῖ	τοῖς	ἄνθεσιν ἐπιψύχειν αὐτόν, ὁπότε ἀλεαίνεσθαι
[2, 8]	σεμνῷ τοῦ κυρίου πάθει ἀναδεῖσθαι	τοῖς	ἄνθεσιν. Ὁ μὲν γὰρ τοῦ
[2, 1]	προκείμενον οὐκ ἀπᾴδουσιν τοῦ λόγου	τοῖς	ἄνθεσιν, ὅπερ ἤδη πολλάκις πεποιήκαμεν,
[2, 5]	ἐνδείκνυται. Ἁπλῶς γὰρ ὁπόσα φυσικὰ	τοῖς	ἀνθρώποις ἐστίν, ταῦτα οὐκ ἀναιρεῖν
[2, 1]	Οὐκ ἔχει δὲ ὅρον παρὰ	τοῖς	ἀνθρώποις ἡ λιχνεία. Καὶ γὰρ
[2, 12]	ἂν αἱρῶνται πάντες τὰ εὐτελέστερα;	τοῖς	ἀνθρώποις, φήσαιμ´ ἄν, ἐὰν χωρὶς
[2, 10]	τῶν ὄντων τὰ δοκοῦντα παρὰ	τοῖς	ἀνοήτοις σπουδάζεται, οἳ τοῖς μεμηνόσιν
[2, 6]	προλαμβάνουσαι καὶ προεμφράττουσαι τὰ ὦτα	τοῖς	ἀπάγειν τῆς ἀληθείας βουλομένοις. Φθείρουσιν
[2, 8]	ἐν τοῖς σῳζομένοις καὶ ἐν	τοῖς	ἀπολλυμένοις· οἷς μὲν γὰρ ὀσμὴ
[2, 8]	θᾶττον μαραίνεται. ~Ἀλλ´ οὐδὲ παρὰ	τοῖς	ἀρχαίοις τῶν Ἑλλήνων ἡ χρῆσίς
[2, 1]	ἐξουσία ὑμῶν αὕτη πρόσκομμα γένηται	τοῖς	ἀσθενέσιν. ~Οὐ χρὴ οὖν καθάπερ
[2, 1]	Μαντινικήν, ἀλλὰ οὐδὲ τὰ παρὰ	τοῖς	Ἀσκραίοις τεῦτλα, κτένας τε ἐκζητοῦσιν
[2, 1]	κρίνομεν— καλὸν γὰρ μὴ συναναμίγνυσθαι	τοῖς	ἀτάκτοις— πᾶν τὸ παρατιθέμενον κελεύει
[2, 12]	ἁλύσεων ἐπέχοντες τρόπον καὶ παρὰ	τοῖς	Ἀττικοῖς αὐτῷ τούτῳ τῷ ὀνόματι
[2, 2]	ἡ θεία σοφία ὑφορωμένη παραγγέλλει	τοῖς	αὑτῆς τέκνοις· Μὴ ἴσθι οἰνοπότης
[2, 10]	ἡμετέραν ἀναγεγράφαται νουθεσίαν, ὡς μὴ	τοῖς	αὐτοῖς ἐνσχεθῆναι, φυλάξασθαι δὲ μὴ
[2, 12]	περιθεῖσαι πλούσια μυρία, καθάπερ καὶπαρὰ	τοῖς	βαρβάροις φασὶν δεδέσθαι τοὺς κακούργους
[2, 10]	καὶ ἐν τρυφῇ διάγοντες ἐν	τοῖς	βασιλείοις εἰσί» τοῖς ἐπιγείοις βασιλείοις
[2, 5]	ἐφαίνετο μειδιόων βλοσυροῖσι προσώπασι {τὸν	τοῖς	βλοσυροῖς} ἧττον» γὰρ ἂν καταγέλαστος
[2, 7]	οὐ γὰρ κατὰ τὰ αὐτὰ	τοῖς	βουσὶν καὶ τοῖς ὄνοις ἡ
[2, 1]	ἐτάχθημεν καὶ κατακυριεύειν, οὐχὶ δουλεύειν	τοῖς	βρώμασιν. Ἀγαστὸν μὲν οὖν πρὸς
[2, 2]	καὶ τὸ ὕδωρ οἶνον ἐν	τοῖς	γάμοις πεποίηκεν, οὐκ ἐπέτρεψεν μεθύειν,
[2, 10]	Συνουσίας δὲ τὸν καιρὸν μόνοις	τοῖς	γεγαμηκόσιν ἀπολέλειπται σκοπεῖν, τοῖς δὲ
[2, 10]	μόνοις τοῖς γεγαμηκόσιν ἀπολέλειπται σκοπεῖν,	τοῖς	δὲ γεγαμηκόσι σκοπὸς ἡ παιδοποιία,
[2, 2]	μέχρι τῶν ὕβρεως προϊτέον κρατήρων.	Τοῖς	δὲ ἤδη παρηβηκόσιν ἱλαρώτερον ἐπιτρεπτέον
[2, 1]	μὲν ὅτι οὐκ ἔστι δίχηλα,	τοῖς	δὲ ὅτι τὴν τροφὴν οὐ
[2, 1]	ἄρα πρὸς τοὺς ἀπηρυθριακότας καὶ	τοῖς	δείπνοις ἀφειδέστερον παραχρωμένους, τοὺς ἀκορέστους,
[2, 12]	μοι, διὰ τί μὴ μεταδῶ	τοῖς	δεομένοις; Ὁ γὰρ τοιοῦτος τέλειος
[2, 10]	ἐπαίνων θέλω παρέχειν τὰς σώφρονας	τοῖς	διὰ τῶν ἐπαίνων θηρωμένοις τὰ
[2, 7]	προπετέστερον, κἀν τῷ κατάρχεσθαι κἀν	τοῖς	διαλείμμασι, καὶ τὸ προκαταλήγειν δὲ
[2, 8]	στέφανος εἴη ἀλλὰ γὰρ ὅτι	τοῖς	εἰδώλοις κατωνόμασται. Ὁ γοῦν Σοφοκλῆς
[2, 2]	ἐβλάστησεν τὸν προφητικόν. Τοῦτο σημεῖον	τοῖς	εἰς ἀνάπαυσιν ἐκ τῆς πλάνης
[2, 8]	ἔλαιον αὐτὸ ταῖς μελίτταις καὶ	τοῖς	ἐντόμοις ἐστὶ πολέμιον ζῴοις, ἀνθρώπων
[2, 2]	ἐν τῇ κεφαλῇ, ἀλλ´ ἐν	τοῖς	ἐντοσθιδίοις, πάθεσιν ἐπιθυμίᾳ τε καὶ
[2, 8]	ἀειθαλοῦς ἀκάνθης. Τὸ διάδημα τοῦτο	τοῖς	ἐπιβουλεύουσι πολέμιον ἐκώλυσεν αὐτούς, τοῖς
[2, 10]	διάγοντες ἐν τοῖς βασιλείοις εἰσί»	τοῖς	ἐπιγείοις βασιλείοις λέγει, τοῖς φθαρτοῖς,
[2, 10]	μηχαναῖς· αὗται γὰρ πορνείας ἐπικαλύμματι	τοῖς	ἐς παντελῆ κατασπῶσι φθορὰν φθορίοις
[2, 4]	Ἀγαλλιᾶσθε, δίκαιοι, ἐν τῷ κυρίῳ,	τοῖς	εὐθέσι πρέπει αἴνεσις» φησὶν ἡ
[2, 9]	στρωμάτων· Οὐδὲ γὰρ συνέχει ἐπιστρεφομένοις	τοῖς	εὐναζομένοις ἐν αὐτοῖς διὰ τὴν
[2, 8]	ἔλαιον καὶ ἱμάτιον, ταῦτα πάντα	τοῖς	εὐσεβέσιν εἰς ἀγαθά. ~Πῶς τῷ
[2, 1]	τὴν ἀκρασίαν τὴν σφῶν παρὰ	τοῖς	ἔχουσιν γεγυμνωκότες. Ἀναγκαίως ἄρα πρὸς
[2, 1]	τοὺς μὴ ἔχοντας; Παρὰ δὲ	τοῖς	ἔχουσιν οἱ ἀνέδην ἐσθίοντες, οἱ
[2, 10]	μὲν μὴ δεῖν ἐξομοιοῦσθαι τοῖσδε	τοῖς	ζῴοις διὰ τῆς προκειμένης ἀπαγορεύσεως
[2, 9]	ἰδιώταις μόνον, ἀλλὰ καὶ παρὰ	τοῖς	ἡγουμένοις τῶν παλαιῶν Ἑλλήνων ἠσκεῖτο.
[2, 1]	θέμις. Ἐπεὶ γὰρ ἀμήχανον χρώμενον	τοῖς	ἡδέσιν ἀποστῆναι τῆς ἀποδοχῆς αὐτῶν,
[2, 1]	ἀτταγᾶς Αἰγυπτίας, Μῆδον ταῶνα. Ταῦτα	τοῖς	ἡδύσμασιν ἐξαλλάσσοντες οἱ γαστρίμαργοι τοῖς
[2, 1]	οὐκ ἄλογον τὰς χεῖρας ἐπεμφύρειν	τοῖς	ἡδύσμασιν ἢ συνεχὲς ἐπὶ τοὔψον
[2, 7]	καὶ ἀταξίας σύμβολον τὸ προσθεῖναι	τοῖς	ἤχοις ἐθέλειν, μὴ οὐχὶ ἀφαιρεῖν.
[2, 1]	ὀλίγον ἐκδέχεται κοπρών, ἡμῖν δὲ	τοῖς	θηρωμένοις τὴν βρῶσιν τὴν ἐπουράνιον
[2, 8]	ψάγδας Αἰγύπτιος. Σιμωνίδης δὲ ἐν	τοῖς	ἰάμβοις οὐκ αἰδεῖται λέγων· κἀλειφόμην
[2, 9]	εὐτέλεια καὶ αὐτουργία οὐ παρὰ	τοῖς	ἰδιώταις μόνον, ἀλλὰ καὶ παρὰ
[2, 10]	ἐνσχεθῆναι, φυλάξασθαι δὲ μὴ περιπεσεῖν	τοῖς	ἴσοις. ~Χρὴ δὲ υἱοὺς μὲν
[2, 9]	δεῖ μεθ´ ἡμέραν ἐπιτρέπειν καθεύδειν	τοῖς	καὶ τῆς νυκτὸς τὸ πλεῖστον
[2, 10]	ταῖς τροφαῖς, οὕτω δὲ καὶ	τοῖς	κατὰ νόμον γάμοις ὅσον οἰκεῖον
[2, 7]	Οἱ δὲ αὐτοὶ οὗτοι ἀπόστολοι	τοῖς	κατὰ τὴν Ἀντιόχειαν καὶ Συρίαν
[2, 11]	ἀλλὰ καὶ τοὺς ἥλους ἑλικοειδῶς	τοῖς	καττύμασιν ἐγκατακρούειν ἀξιοῦσιν, πολλαὶ δὲ
[2, 9]	περὶ αὐτά. Οὐ γὰρ ἀπείρηται	τοῖς	κεκτημένοις ἡ χρῆσις, ἀλλ´ ἡ
[2, 9]	εἰσὶν κατήγοροι, καὶ ὁ ἐν	τοῖς	κλινιδίοις ἐλέφας ἀπολελοιπότος ψυχὴν σώματος
[2, 8]	τῶν μυκτήρων. Καθάπερ οἱ βόες	τοῖς	κρίκοις καὶ τοῖς σχοίνοις, οὕτω
[2, 4]	στόματος τὴν γλῶτταν λέγει, ἣ	τοῖς	κρουομένοις ἐπηχεῖ χείλεσιν. Διὰ τοῦτο
[2, 10]	ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες. ~Καίτοι οὐδὲ	τοῖς	λαγνιστάτοις τῶν ζῴων συγκεχώρηκεν ἡ
[2, 12]	συμβολικὸν τῶν γραφῶν, ὅλαι περικεχήνασι	τοῖς	λίθοις, τὸν θαυμάσιον ἐκεῖνον ἀπολογισμὸν
[2, 10]	ἐξανθεῖν τὴν πορφύραν. Ἀλλὰ καὶ	τοῖς	λίχνοις ὑφάσμασιν ἐγκαταμιγνύουσαι αἱ δολεραὶ
[2, 10]	ἀπαραμόνῳ οὔσῃ. Ἐπισκώπτων γοῦν τοὺς	τοῖς	μαλακοῖς ἠμφιεσμένους ἱματίοις ἐν τῷ
[2, 10]	παρὰ τοῖς ἀνοήτοις σπουδάζεται, οἳ	τοῖς	μεμηνόσιν ἐπ´ ἴσης τὰ λευκὰ
[2, 10]	καὶ τὴν παιδικὴν ἡλικίαν, παρεισάγουσαν—	τοῖς	μὲν γὰρ οὐδέπω συνεχώρησεν, τοὺς
[2, 1]	τὰς σαρκικάς, αἷς καὶ πεπιστεύκασι,	τοῖς	μὲν ὅτι οὐκ ἔστι δίχηλα,
[2, 8]	τίς οὖν ἔτι χάρις ἀνθῶν	τοῖς	μὴ χρωμένοις αὐτοῖς, ἴστων ὡς
[2, 8]	τῇ περὶ τοῦτο σπουδῇ τοσοῦτο	τοῖς	μύροις ἀποδιακεῖσθαί τινες τὴν ἀνδρωνῖτιν
[2, 2]	τῶν ὀφθαλμῶν τῶν πελιδνῶν, ὃ	τοῖς	νεκροῖς σημεῖον ἐπιφαίνεται, τὸν ἐν
[2, 10]	καθάπερ θηλειῶν πρὸς μῖξιν ἀφροδισίων	τοῖς	νέοις. Διὸ καὶ μὴ εἰς
[2, 8]	αὐτὸ ἡ προσηγορία νάρκαν ἐμποιοῦν	τοῖς	νεύροις. Αἱ δὲ τῶν ῥόδων
[2, 2]	ἐπειδὰν μηκέτι τοῖς ἀναγνώσμασιν σχολάζωμεν	τοῖς	νηφαλιωτέροις. Τὸ τηνίκα δὲ ψυχρότερον
[2, 2]	καὶ τοῖς συμπόταις μειλίχιον καὶ	τοῖς	οἰκέταις πραΰτερον καὶ προσηνέστερον τοῖς
[2, 7]	τὰ αὐτὰ τοῖς βουσὶν καὶ	τοῖς	ὄνοις ἡ φάτνη ἅμα καὶ
[2, 6]	ἐπιμιξίαν ἐκκόπτων. Τὸ γὰρ ἐν	τοῖς	ὀνόμασιν ἀτακτεῖν μελέτην ἐμποιεῖ τοῦ
[2, 1]	ἀπληστίαν, ἀδηφαγίαν. Μυῖαι τούτοις οἰκεῖαι	τοῖς	ὀνόμασιν καὶ γαλαῖ κόλακές τε
[2, 6]	λόγῳ ὡς ἄρα οὔτε ἐν	τοῖς	ὀνόμασιν οὐδὲ μὴν ἐν τοῖς
[2, 12]	ἠλιθίαις οἱ λίθοι γυναιξὶν περιδούμενοι	τοῖς	ὅρμοις καὶ τοῖς περιδεραίοις ἐγκατακλειόμενοι
[2, 3]	ἐπὶ τῆς γῆς, οἱ ἐν	τοῖς	ὀρνέοις τοῦ οὐρανοῦ ἐμπαίζοντες, οἱ
[2, 6]	εἶναι λέγων τοῖς ποσὶν ἢ	τοῖς	ὀφθαλμοῖς ὀλισθαίνειν. Ταύτην ἀποκρουόμενος τὴν
[2, 1]	τοῖς ἡδύσμασιν ἐξαλλάσσοντες οἱ γαστρίμαργοι	τοῖς	ὄψοις ἐπικεχήνασιν, ὅσα τε χθὼν
[2, 4]	σωτήριον αὐτοῦ. Ἀλλὰ καὶ ἐν	τοῖς	παλαιοῖς Ἕλλησι παρὰ τὰς συμποτικὰς
[2, 2]	ἐκ τῆς ἀκροτόμου πέτρας κατειβόμενον	τοῖς	παλαιοῖς τῶν Ἑβραίων μονότροπον σωφροσύνης
[2, 6]	θεῖος παιδαγωγὸς κατὰ τὰ αὐτὰ	τοῖς	παλαίουσι τῶν παιδίων, ὡς μὴ
[2, 2]	μόνον πίνειν ὡς ἀλαζονικὸν περικόπτομεν,	τοῖς	παρατυχοῦσιν ἀπροσπαθῶς χρῆσθαι συμβουλεύοντες, πόρρωθεν
[2, 8]	ὡς δὴ ἀπὸ τῆς κεφαλῆς	τοῖς	πεπληρωμένοις ὁλκήν τινα καὶ ὑποχώρησιν
[2, 12]	γυναιξὶν περιδούμενοι τοῖς ὅρμοις καὶ	τοῖς	περιδεραίοις ἐγκατακλειόμενοι ἀμέθυστοι καὶ κεραυνῖται
[2, 12]	χρείαν τὰ εὐπόριστα μεταδιωκτέον μακρὰ	τοῖς	περιττοῖς τούτοις χαίρειν φράσασιν. Καθόλου
[2, 1]	σωτηρίως τὸ σῶμα διοικοῦσα καὶ	τοῖς	πλησίον ἀπένειμέν τι ἐξ αὑτῆς,
[2, 7]	τε αὐτοῖς εἰσὶν ἀηδεῖς καὶ	τοῖς	πλησίον ἀπεχθεῖς. Ναὶ μὴν καὶ
[2, 1]	γὰρ» ὡς ἀληθῶς τὰ πολλὰ	τοῖς	πολλοῖς τοῦ δείπνου χάριν. Οὐ
[2, 6]	τῶν καλῶν, ἄμεινον εἶναι λέγων	τοῖς	ποσὶν ἢ τοῖς ὀφθαλμοῖς ὀλισθαίνειν.
[2, 11]	Ἀσκητικώτατόν γέ τοι γυμνοῖς χρῆσθαι	τοῖς	ποσὶν καὶ πρὸς ὑγείαν καὶ
[2, 10]	δεδημιούργηται, μὴ κατὰ τὰ αὐτὰ	τοῖς	προβάτοις ἀφραίνωμεν, παιδαγωγούμενοι δὲ τῷ
[2, 1]	δέ ἐστιν ἀνοητότερον τὰς ὄψεις	τοῖς	προσοψήμασι δεδουλωκέναι συμμεταφερομένης αὐτοῖς, ὡς
[2, 3]	δὲ καταφρονεῖν· τὸ δὲ ἐπὶ	τοῖς	σκεύεσι μεγαλαυχεῖν αἰσχρὸν κομιδῇ· οὐ
[2, 10]	πλέον τοῦ συνουσιαστικοῦ ἐπικρατητέον μορίου	τοῖς	σοφίαν διώκουσιν; ταύτῃ μοι δοκεῖ
[2, 8]	πρότερον φίλους ἀληλιμμένους τοῦτο ἐν	τοῖς	σταδίοις ἐκτρέπει εἰς τὸ τῆς
[2, 9]	οἱ ῥωχμοὶ καὶ τὸ ῥέγχειν	τοῖς	στρώμασιν ἐνειλημένον γαστέρων τε στενοχωρουμένων
[2, 2]	τὴν κατάποσιν βροχθίζουσιν, οἷον ἀπογυμνούμεναι	τοῖς	συμπόταις ἃ δύνανται, ἐρυγάς τε
[2, 2]	πιόντα μᾶλλον ἢ πρότερον καὶ	τοῖς	συμπόταις μειλίχιον καὶ τοῖς οἰκέταις
[2, 8]	τοῖς ἐπιβουλεύουσι πολέμιον ἐκώλυσεν αὐτούς,	τοῖς	συνεκκλησιάζουσιν φίλον ἐθρίγκωσεν αὐτούς· ὁ
[2, 6]	τοῖς ὀνόμασιν οὐδὲ μὴν ἐν	τοῖς	συνουσιαστικοῖς μορίοις καὶ τῇ κατὰ
[2, 8]	οἱ βόες τοῖς κρίκοις καὶ	τοῖς	σχοίνοις, οὕτω δὲ καὶ ὁ
[2, 8]	εὐωδία ἐσμὲν τῷ θεῷ ἐν	τοῖς	σῳζομένοις καὶ ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις·
[2, 9]	Ὕπνος γὰρ δὴ πολὺς οὔτε	τοῖς	σώμασιν οὔτε ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν
[2, 7]	δοκῶ καὶ μέτρον ἐπιθεῖναι φωνῆς	τοῖς	σώφροσιν, οἷς γε ἐφεῖται λαλεῖν,
[2, 1]	τὴν κενοδοξίαν, καὶ τὸν στατῆρα	τοῖς	τελώναις δούς, τὰ Καίσαρος ἀποδοὺς
[2, 4]	κυμβάλοις καὶ τυμπάνοις ἐξηχούμενοι καὶ	τοῖς	τῆς ἀπάτης ὀργάνοις περιψοφούμενοι· ἀτεχνῶς
[2, 1]	τοῦ πλουσίου παιδὸς εἰκόνα παραχρῆσθαι	τοῖς	τοῦ πατρὸς δωρήμασιν, χρῆσθαι δὲ
[2, 2]	αὐτῶν τινας ἡμιμεθεῖς, σφαλλομένους, περὶ	τοῖς	τραχήλοις ἔχοντας στεφάνους ὥσπερ τοὺς
[2, 10]	ὀλίγον ἐνδοτέον αὐταῖς μαλακωτέροις χρῆσθαι	τοῖς	ὑφάσμασιν μόνον τὰς μεμωρημένας λεπτουργίας
[2, 10]	δὲ ῥύψεις καὶ αἱ στύψεις	τοῖς	φαρμακώδεσι τῆς βαφῆς χυμοῖς ἐκτήκουσαι
[2, 10]	εἰσί» τοῖς ἐπιγείοις βασιλείοις λέγει,	τοῖς	φθαρτοῖς, ἔνθα δοξοκαλία καὶ δοξοκοπία
[2, 2]	τοῖς οἰκέταις πραΰτερον καὶ προσηνέστερον	τοῖς	φίλοις, παροινηθεὶς δὲ ἀμείβεται τὴν
[2, 8]	ἐλέγχων ἐκεῖνον. Ὁ λαὸς οὗτος	τοῖς	χείλεσι φιλοῦσί με, ἡ δὲ
[2, 9]	τῆς ἡδυπαθείας ἐπιβλαβὴς ἡ ἐν	τοῖς	χνοώδεσι τῶν πτίλων ἐγκοίμησις, καθάπερ
[2, 10]	λογισθήσεται, ὕπανδρος δὲ πύργος θανάτου	τοῖς	χρωμένοις. Κάπρῳ ἢ συῒ τὸ
[2, 7]	τοῖς ἀγκῶσιν ἐρηρεισμένοι μόνοις παρέστων	τοῖς	ὠσίν· εἰ δὲ καὶ καθέζοιντο,
[2, 10]	τὸ μὲν μὴ δεῖν ἐξομοιοῦσθαι	τοῖσδε	τοῖς ζῴοις διὰ τῆς προκειμένης
[2, 10]	Σκότος κύκλῳ μου, καὶ οἱ	τοῖχοι	σκέπη μου, καὶ οὐδεὶς βλέπει
[2, 7]	καὶ νεάνιδες ὡς ἐπίπαν τῶν	τοιῶνδε	ἀπεχέσθων εὐωχιῶν, ὡς μὴ σφάλλοιντο
[2, 4]	μέθης ἐκκλητικὴ καὶ συνουσίας ἐρεθιστική,	τόλμα	αἰσχροποιός. Οἱ δὲ ἐν αὐλοῖς
[2, 10]	συνετούς, καὶ ὁ κολλώμενος πόρναις	τολμηρότερος	ἐκβήσεται, σῆψις καὶ σκώληξ κληρονομήσουσιν
[2, 1]	βίος· εἰ δ´ ἀγάπην τινὲς	τολμῶσι	καλεῖν ἀθύρῳ γλώττῃ κεχρημένοι δειπνάριά
[2, 1]	τὰ πέμματα ματαιοτεχνίας. Τροφὴν γὰρ	τολμῶσιν	καλεῖν τὴν ἐν τρυφαῖς ἐπιτήδευσιν
[2, 7]	μάλιστα παραγγέλλεται ἁγίοις συνεῖναι, σκώπτειν	τὸν	ἅγιον ἁμαρτία· ἐκ στόματος γὰρ
[2, 6]	Εἰ δὲ ὁ μωρὸν εἰπὼν	τὸν	ἀδελφὸν ἔνοχος εἰς κρίσιν, τί
[2, 1]	εἰς τὸν αἰῶνα, ἵνα μὴ	τὸν	ἀδελφόν μου σκανδαλίσω» ὀλίγης ἐγκρατείας
[2, 1]	τι τῶν τοιούτων βρωμάτων σκανδαλίζει	τὸν	ἀδελφόν, οὐ μὴ φάγω» φησίν,
[2, 12]	ἀναγκαῖα καθάπερ τὸ ὕδωρ καὶ	τὸν	ἀέρα προφανῆ πᾶσι χορηγεῖ, τὰ
[2, 7]	τὸ εὔσχημον αὐτῶν. Ἀμέλει πρὸς	τὸν	αἰσχυντηλὸν καὶ σιωπηλὸν ἔστι χαριεντίσασθαι
[2, 1]	μὴ φάγω» φησίν, τοῦτο εἰς	τὸν	αἰῶνα, ἵνα μὴ τὸν ἀδελφόν
[2, 2]	ὥσπερ τοὺς ἀμφορεῖς, διαπυτίζοντας ἀλλήλοις	τὸν	ἄκρατον φιλοτησίας ὀνόματι, ἄλλους δὲ
[2, 1]	περιηχούμενοι, ἀμφὶ τὴν ἴγδιν καὶ	τὸν	ἀλετρίβανον τὸν πάντα αὐτῶν κατατρίβοντες
[2, 8]	ταῖς γυναιξίν, ὅσα μὴ καρῶσι	τὸν	ἄνδρα· αἱ γὰρ ὑπέρμετροι χρίσεις
[2, 8]	τῇ γραφῇ. Στέφανον μὲν γυναικὸς	τὸν	ἄνδρα ὑποληπτέον, ἀνδρὸς δὲ τὸν
[2, 1]	εἰσερχόμενα εἰς τὸ στόμα κοινοῖ	τὸν	ἄνθρωπον» ἀλλὰ ἡ περὶ τῆς
[2, 1]	θεῷ· οὐδὲ τὰ εἰσιόντα κοινοῖ	τὸν	ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὰ ἐξιόντα» φησί,
[2, 10]	τῆς φθορᾶς, ἀιδίῳ σωφροσύνῃ παραχωρήσῃ	τὸν	ἄνθρωπον· Ἐν γὰρ τῷ αἰῶνι
[2, 9]	τῷ σώματι τὴν ἐγρήγορσιν ἀγγελικῇ	τὸν	ἄνθρωπον ἐξισάζει χάριτι, τῆς ζωῆς
[2, 10]	ἄλλου τινὸς ἕνεκα δεηθῆναι ὑφασμάτων	τὸν	ἄνθρωπον ἢ σκέπης σώματος, πρὸς
[2, 1]	δὲ ὑπερβλύζουσα τὴν αὐτάρκειαν δίαιτα	τὸν	ἄνθρωπον κακοῖ, νωθῆ μὲν τὴν
[2, 6]	φησίν, ἐκ τοῦ στόματος κοινοῖ	τὸν	ἄνθρωπον» κοινὸν καὶ ἐθνικὸν καὶ
[2, 1]	μου σκανδαλίσω» ὀλίγης ἐγκρατείας κερδαίνων	τὸν	ἄνθρωπον. Μὴ γὰρ οὐκ ἔχομεν
[2, 8]	μὴ καταστεφέτωσαν δέ· πολυωρεῖ γὰρ	τὸν	ἄνθρωπον ὁ πατὴρ καὶ τὴν
[2, 10]	βούλεται τῆς ποιότητος αὐτῶν μεταλαμβάνειν	τὸν	ἄνθρωπον οὐδὲ μὴν τῆς ἴσης
[2, 1]	κενή. Ὁ γάρ τοι θεὸς	τὸν	ἄνθρωπον πλάσας πάντα ὑμῖν» εἶπεν
[2, 1]	λόγου τὴν θεωρίαν τῶν κατὰ	τὸν	ἄνθρωπον συμβαινόντων κατὰ φύσιν ἀκριβῶς
[2, 2]	καὶ ψυχήν, τὸ θεῖον κρᾶμα	τὸν	ἄνθρωπον τοῦ πατρικοῦ βουλήματος πνεύματι
[2, 7]	σώφροσιν, οἷς γε ἐφεῖται λαλεῖν,	τὸν	ἀντιδιαλεγόμενον. Σιγὴ μὲν γὰρ ἀρετὴ
[2, 7]	ἐπαναπαύεται ἡ ὕβρις. Ὅθεν ἄγαμαι	τὸν	ἀπόστολον κἀνταῦθα παραινοῦντα μηδὲ τὰ
[2, 2]	τὸν Χῖον, ἂν ἀπῇ, οὐδὲ	τὸν	Ἀριούσιον, ὅταν μὴ παρῇ. Δίψα
[2, 1]	Ἀλλὰ καὶ τὴν εὔκολον βρῶσιν	τὸν	ἄρτον ἐκθηλύνουσιν ἀποσήθοντες τοῦ πυροῦ
[2, 10]	γάμου, τοῦτ´ ἔστι τοῦ πάθους,	τὸν	αὐτόν, οἶμαι, τρόπον ἡ σώφρων
[2, 10]	ἐκ τοῦ περιέχοντος αἱ περὶ	τὸν	αὐχένα πιεζόμεναί τε καὶ πυκνούμεναι
[2, 10]	οὖν ἡμῖν ἐγκατεσπάρθω παρ´ ὅλον	τὸν	βίον ἀξιοπραγία. ~Καθόλου μὲν οὖν
[2, 2]	τὸ κάρα πάλλειν ὠνομασμένη. ~Τοῦτον	τὸν	βίον, εἰ βίον καλεῖν χρή,
[2, 10]	δὲ ἥ γε σώφρων διαιρεῖται	τὸν	βίον καὶ πρὸς θεὸν καὶ
[2, 3]	δ´ ἂν αὐτοῖς παρ´ ὅλον	τὸν	βίον σκυβάλων ἄξιον κρίνεσθαι τὸ
[2, 10]	τραγῳδοὺς χρήσιμα καὶ οὐκ εἰς	τὸν	βίον» τὸν δὲ ἡμέτερον βίον
[2, 1]	τινα εἶναι χρὴ παρ´ ὅλον	τὸν	βίον τὸν Χριστιανὸν καλούμενον, κεφαλαιωδῶς
[2, 2]	Ἔπειτα ἡ ἄμπελος ἡ ἁγία	τὸν	βότρυν ἐβλάστησεν τὸν προφητικόν. Τοῦτο
[2, 8]	τὸν ἄνδρα ὑποληπτέον, ἀνδρὸς δὲ	τὸν	γάμον, ἄνθη δὲ τοῦ γάμου
[2, 5]	οὐ γελωτοποιητέον. Ἀλλὰ καὶ αὐτὸν	τὸν	γέλωτα ἐπιστομιστέον. Καὶ γὰρ αὖ
[2, 12]	ἐλλέβορον. Πάνυ γοῦν ἐπιψόγως πάντα	τὸν	γυναικεῖον καταλεγόμενος κόσμον Ἀριστοφάνης ἐν
[2, 10]	δεσπόζειν ἀρχικώτατον. Εἰ γὰρ οὐδὲ	τὸν	δάκτυλον ὡς ἔτυχε σαλεύειν τῷ
[2, 10]	καὶ οὐκ εἰς τὸν βίον»	τὸν	δὲ ἡμέτερον βίον πάντα μᾶλλον
[2, 8]	ἄνθος ἐστὶ τῶν πεπιστευκότων εἰς	τὸν	δεδοξασμένον, αἱμάσσει δὲ καὶ κολάζει
[2, 8]	αὐτῇ, τὸ μύρον, τούτῳ τετίμηκε	τὸν	δεσπότην· ἀμέλει καὶ τῷ κόσμῳ
[2, 8]	ὄψεως ἀπολαύοντας τῶν καλῶν δοξάζειν	τὸν	δημιουργόν. Ἡ χρῆσις δὲ αὐτῶν
[2, 8]	καὶ τῶν τοιούτων ἀκανθῶν καὶ	τὸν	διάβολον καταργήσας εἰκότως ἐπευχόμενος εἴρηκεν·
[2, 12]	μαργαρίτην ἡ γραφὴ κέκληκέν που,	τὸν	διαυγῆ καὶ καθαρὸν Ἰησοῦν, τὸν
[2, 12]	σαρκὶ ἐπόπτην ὀφθαλμόν, τὸν λόγον	τὸν	διαφανῆ, δι´ ὃν ἡ σὰρξ
[2, 8]	οὗτος ὁ Ἰούδας φιλήματι προὔδωκε	τὸν	διδάσκαλον· γέγονεν ὁ αὐτὸς ὑποκριτὴς
[2, 9]	αὖ κενοδοξίας ἐστὶ κυνικῆς καθάπερ	τὸν	Διομήδη ἐπιτηδεύειν εὕδειν, ὑπὸ δ´
[2, 2]	τοῦ Ἀμὼς ἐκφωνῆσαν· Οἱ πίνοντες	τὸν	διυλισμένον οἶνον καὶ ἐπὶ κλίνης
[2, 8]	με παραδώσει» Ὁρᾷς τὸν συμπότην	τὸν	δόλιον; Καὶ αὐτὸς οὗτος ὁ
[2, 10]	προκάλυμμα τῶν παθῶν· μοιχεύει γὰρ	τὸν	ἑαυτοῦ γάμον ὁ ἑταιριζόμενος αὐτόν,
[2, 12]	μεταδοὺς καὶ κοινὸν πᾶσιν ἀνθρώποις	τὸν	ἑαυτοῦ ἐπικουρήσας λόγον, πάντα ποιήσας
[2, 8]	δὲ αὐτῶν φύσει ψυχρὸν ὄντα	τὸν	ἐγκέφαλον ἀναθάλπει ταῖς ἀποφοραῖς λεπτύνοντα
[2, 8]	οἱ ἰατροὶ ψυχρὸν εἶναι φυσιολογοῦντες	τὸν	ἐγκέφαλον μύρῳ χρίεσθαι ἀξιοῦσι τὰ
[2, 9]	τοὺς ἔνοικον ἔχοντας τὸν λόγον	τὸν	ἐγρήγορον· ἐπεγερτέον δὲ νύκτωρ, μάλιστα
[2, 10]	τὴν ἀστείαν ἐκείνην φωνὴν πρὸς	τὸν	εἰπόντα· Καλὸς ὁ πῆχυς» Ἀλλ´
[2, 10]	ἐσθῆτα τὴν τρυφητικὴν μεμήνυκεν, ἀλλὰ	τὸν	ἐκ πίστεως συνυφασμένον ἀκήρατον τῶν
[2, 2]	ὃ τοῖς νεκροῖς σημεῖον ἐπιφαίνεται,	τὸν	ἐν κυρίῳ θάνατον αὐτῷ καταγγείλασα·
[2, 12]	τὸν διαυγῆ καὶ καθαρὸν Ἰησοῦν,	τὸν	ἐν σαρκὶ ἐπόπτην ὀφθαλμόν, τὸν
[2, 5]	Φρόνιμον λέγει τὸν πανοῦργον νῦν,	τὸν	ἐναντίως τῷ μωρῷ διακείμενον. Ἀλλ´
[2, 10]	κέκληκε μυστικῶς τοὺς τὸν θεὸν	τὸν	ἔνοικον αὐτοῖς, τὸν λόγον, διαφθείροντας
[2, 1]	τὸ ὄψον, ὑποπτεύων τὸν μολυσμὸν	τὸν	ἐντεῦθεν, καθάπερ καὶ τῶν δαιμονίων
[2, 5]	ἂν ὑπομείναιμεν, πῶς ἂν εἰκότως	τὸν	ἐντὸς ἄνθρωπον ἐπὶ τὸ γελοιότερον
[2, 1]	{ἔστιν} ἐπιτήδειον ἰσχὺν ἔχει καταργῆσαι	τὸν	ἐπιγάστριον βίον, οὗ πλοῦτός ἐστιν
[2, 2]	τοῦ φρονήματος ἐζωοποίησεν, τοῦ νόμου	τὸν	ἐργάτην ἐξ Ἀδάμ, τὸν κόσμον
[2, 2]	μόρια ἐφέξει διοιδοῦντα καὶ κατακοιμίσει	τὸν	ἐρεθισμὸν τῆς ἤδη σαλευομένης ἐπιθυμίας.
[2, 10]	οὖν μάλα ἐκεῖνος ὁ πρὸς	τὸν	ἐρόμενον πῶς ἔχοι πρὸς τὰ
[2, 1]	ἐξουθενείτω, ὁ δὲ μὴ ἐσθίων	τὸν	ἐσθίοντα μὴ κρινέτω. Μικρὸν δὲ
[2, 1]	πρωτοκλισίαν, ἀλλ´ ὅταν κληθῇς, εἰς	τὸν	ἔσχατον τόπον ἀνάπιπτε» πῇ δέ·
[2, 1]	ἡδυσμάτων περιεργίας, οἱ ταπεινόφρονες, χαμαιγενεῖς,	τὸν	ἐφήμερον διώκοντες βίον ὡς οὐ
[2, 9]	ὁ γὰρ ὕπνος ὥσπερ τελώνης	τὸν	ἥμισυν ἡμῖν τοῦ βίου συνδιαιρεῖται
[2, 2]	ποιητῶν παῖδες πρὸς τοῦ Διὸς	τὸν	Ἥφαιστον οὐρανόθεν ἐρρίφθαι χαμαί. Πόνος
[2, 10]	δὲ ἄγαν τοῦτο πνιγόμενον ἀποδίδωσι	τὸν	ἦχον. Αὖθις οὖν συνεξομοιούμενον τῷ
[2, 12]	γραφῶν, ὅλαι περικεχήνασι τοῖς λίθοις,	τὸν	θαυμάσιον ἐκεῖνον ἀπολογισμὸν προφερόμεναι· ὅ
[2, 9]	τὸ ἀτρεμῆσαι αὐτήν· διόπερ ἀεὶ	τὸν	θεὸν ἐννοουμένη διὰ τῆς συνεχοῦς
[2, 9]	Μετὰ γὰρ τὴν εὐωχίαν εὐλογήσαντας	τὸν	θεὸν ἐπὶ τῇ μεταδόσει τῶν
[2, 9]	νυκτὸς ἀνεγερτέον τῆς κοίτης καὶ	τὸν	θεὸν εὐλογητέον· μακάριοι γὰρ οἱ
[2, 8]	ἀπολώλεκεν τὸ εἶναι Ἰσραήλ, ἐδίωξεν	τὸν	θεόν, καθυβρίζειν ἤλπισε τὸν λόγον,
[2, 9]	μὴ σκότος. Ἐγρήγορεν ἄρα πρὸς	τὸν	θεὸν ὁ πεφωτισμένος, ὁ δὲ
[2, 4]	εἰρηνικῷ, ἡμεῖς κεχρήμεθα, ᾧ γεραίρομεν	τὸν	θεόν, οὐκέτι τῷ ψαλτηρίῳ τῷ
[2, 1]	χάριν. Οὐ γάρ που μεμαθήκασι	τὸν	θεὸν παρασκευάσαι τῷ δημιουργήματι, τῷ
[2, 3]	τὸ ἀναφαίρετον μόνον, τὴν εἰς	τὸν	θεὸν πίστιν, τὴν εἰς τὸν
[2, 4]	νόμον· εἰ γὰρ ἀγαπήσεις κύριον	τὸν	θεόν σου» ἔπειτα τὸν πλησίον
[2, 1]	ὁ λόγος· κἂν ἀγαπήσῃς κύριον	τὸν	θεόν σου καὶ τὸν πλησίον
[2, 12]	ἀναπέπταται οὐρανός, καὶ οὐ ζητεῖτε	τὸν	θεόν· τὸ δὲ κεκρυμμένον χρυσίον
[2, 10]	φιλοσοφίας ἀθέους κέκληκε μυστικῶς τοὺς	τὸν	θεὸν τὸν ἔνοικον αὐτοῖς, τὸν
[2, 8]	πεφώτισται τὸν σκοτισμόν, οὐκ εἶδεν	τὸν	θεόν, τὸν κύριον ἠρνήσατο, ἀπολώλεκεν
[2, 10]	ἀνθρώπων δεδιὼς μόνους, λήσειν δὲ	τὸν	θεὸν ὑπονοῶν. Οὐ γὰρ γινώσκει»
[2, 10]	δι´ ἑαυτόν, ὃ δὲ διὰ	τὸν	θεὸν φυτουργεῖ· Πληθύνεσθε» γὰρ εἴρηκεν,
[2, 7]	κεκράκτας ἐπιστομιστέον. Ταύτῃ γὰρ αὖ	τὸν	Θερσίτην πληγαῖς ᾐκίσατο ὁ σώφρων
[2, 12]	ἐν τῷ εὐαγγελίῳ τὸν πλούσιον	τὸν	θησαυρίζοντα εἰς τὰς ἀποθήκας καὶ
[2, 2]	τουτέστιν ἐπὶ τὴν φιληδονίαν καὶ	τὸν	θυμόν, καταπίπτει πτῶμα μεῖζον ἤ
[2, 4]	τὸ δεκάχορδον ψαλτήριον τὸν λόγον	τὸν	Ἰησοῦν μηνύει, τῷ στοιχείῳ τῆς
[2, 11]	Ἰωάννης, οὐκ ἄξιος εἶναι ὁμολογῶν	τὸν	ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων λύειν τοῦ
[2, 8]	πάλιν ὁ ἀδιάφθορος λόγος, ὁ	τὸν	ἰὸν τῆς φθορᾶς οὐκ ἐπιδεχόμενος.
[2, 3]	ἐπιδείκνυσθαι σύμβολα βίου καλοῦ, καὶ	τὸν	καθ´ ἕνα τῶν ἀνθρώπων ἀδιακρίτῳ
[2, 10]	διαληπτέον περὶ παιδοποιίας. Συνουσίας δὲ	τὸν	καιρὸν μόνοις τοῖς γεγαμηκόσιν ἀπολέλειπται
[2, 12]	Καὶ γὰρ εἰκότως ἀπεῖναι αὐτῶν	τὸν	καλλωπισμὸν κελεύει· εἰ μὲν γὰρ
[2, 10]	ἀποκενοῦται καθαιρομένη κυήσει, ἀποθεμένη δὲ	τὸν	καρπὸν εἶτα ἐπιδέχεται τὸν σπόρον.
[2, 10]	ἀνδρὸς ἐδέξατο τιμήεντα. ~Ταύτῃ καὶ	τὸν	Κεῖον ἀποδέχομαι σοφιστὴν τὰς ἐοικυίας
[2, 1]	ὡς πρέπον χριστιανῷ, τιμῶντας μὲν	τὸν	κεκληκότα κατὰ τὴν ἀβλαβῆ καὶ
[2, 2]	τὰ ἑξῆς. Ὁρᾶτε τοῦ ναυαγίου	τὸν	κίνδυνον; Περικλύζεται μὲν ἡ καρδία
[2, 2]	περιεργίαν διώκουσιν εἰς παρανομίας ἐκκαλούμενοι	τὸν	κόσμιον. Ἐνθένδε ἤδη τῆς ἡλικίας
[2, 10]	καὶ τοῦ γάμου τοῦ σώφρονος,	τὸν	κόσμον ἀντικαταλλαττομένη τἀνδρὸς κατὰ τὰ
[2, 2]	νόμου τὸν ἐργάτην ἐξ Ἀδάμ,	τὸν	κόσμον ὅλον αἵματι πληρώσας ἀμπέλου,
[2, 1]	πολυπράγμονες οὗτοι ἐοίκασιν εἰς ἡδυπάθειαν	τὸν	κόσμον, ταγήνοις σίζουσιν» περιηχούμενοι, ἀμφὶ
[2, 12]	παλαιοὶ τῶν Ἑβραίων, εἰ περιελόμενοι	τὸν	κόσμον τῶν γυναικῶν ἔρριψαν ἢ
[2, 12]	ἀποσκορακιστέον ὅλον καὶ αὐτὸν παραιτουμέναις	τὸν	κόσμον. Χρὴ γὰρ εἶναι κοσμίας
[2, 8]	δὲ καὶ ἀλόγιστον ἀκηκοότας ἡμᾶς	τὸν	κύριον ἀκάνθαις ἐστεμμένον αὐτοὺς ἐντρυφῶντας
[2, 8]	τὸ θυμίαμα τὸν μέγαν ἀρχιερέα,	τὸν	κύριον, ἀναφέρειν λέγοιεν τῷ θεῷ,
[2, 9]	καὶ ὑμεῖς ὅμοιοι ἀνθρώποις προσδεχομένοις	τὸν	κύριον αὐτῶν, πότε ἀναλύσει ἐκ
[2, 10]	χιὼν λευκόν» Τοιαύτῃ χρώμενον στολῇ	τὸν	κύριον ἐν ὁράματι θεωρεῖ· καὶ
[2, 10]	ἀληθείας ἀπαστράπτοντα αὐγαῖς. Τοιαύτην ἄλλην	τὸν	κύριον ἐσθῆτα διὰ τοῦ Δαβὶδ
[2, 8]	σκοτισμόν, οὐκ εἶδεν τὸν θεόν,	τὸν	κύριον ἠρνήσατο, ἀπολώλεκεν τὸ εἶναι
[2, 8]	τὴν μετὰ τοῦ κηρύγματος διὰ	τὸν	κύριον θλῖψιν ἐν ὑπομοναῖς, τῆς
[2, 8]	ὕβριν καλοῦσιν κυρίου. ~Οὐκ ἔγνω	τὸν	κύριον ὁ λαὸς ὁ πεπλανημένος,
[2, 2]	δειχθῶσιν φιλότητες. Πῶς οἵεσθε πεπωκέναι	τὸν	κύριον, ὁπηνίκα δι´ ἡμᾶς ἄνθρωπος
[2, 4]	τῇ ἀνθρωπότητι πᾶσα πνοὴ αἰνεσάτω	τὸν	κύριον» ὅτι πᾶσαν, ἣν ἐποίησεν,
[2, 8]	τὸ τῆς ἀγάπης δεκτὸν ἀναφέρειν	τὸν	κύριον, τὴν πνευματικὴν εὐωδίαν, εἰς
[2, 8]	δίκαιον· ὅτι αὐτοὶ παρεπίκραναν ἐπιδείξασθαι	τὸν	κύριον, τοῦτο αὐτῷ ὑψουμένῳ μεμαρτυρήκασι,
[2, 10]	Κἂν τὸν ποδήρη τις παραφέρῃ	τὸν	κυρίου, ὁ ποικιλανθὴς ἐκεῖνος χιτὼν
[2, 1]	φοιτητῆς μανίας ἐπὶ δεῖπνον κατὰ	τὸν	κωμικόν. Ἔστι γὰρ» ὡς ἀληθῶς
[2, 2]	οἰνοβαρεῖν· ὁ γὰρ ἄκρατος» κατὰ	τὸν	κωμικὸν ὀλίγα ἀναγκάζει φρονεῖν» μή
[2, 10]	θεοῦ. ~Πάλιν ὁ Μωσῆς καὶ	τὸν	λαγὼ ἐσθίειν ἀπαγορεύει· ὀχεύει πᾶσαν
[2, 10]	ἀποκρούεται σποράν, οὐκ ἔδεσαι» λέγων	τὸν	λαγὼν οὐδὲ τὴν ὕαιναν» Οὐ
[2, 1]	καὶ ἡ λαιμαργία μανία περὶ	τὸν	λαιμόν, καὶ ἡ γαστριμαργία ἀκρασία
[2, 8]	ἄλλον παλαιὸν μιμούμενος ὑποκριτήν, καὶ	τὸν	λαὸν ἐλέγχων ἐκεῖνον. Ὁ λαὸς
[2, 2]	οὐ κοσμίως, ἐμοὶ δοκεῖν, καὶ	τὸν	λάρυγγα διατείνουσαι περὶ τὴν κατάποσιν
[2, 2]	ἔστω τοῦ ποτοῦ μέχρις οὗ	τὸν	λογισμὸν ἄσειστον διατηρήσωσιν καὶ τὴν
[2, 8]	λαὸς ὁ πεπλανημένος, οὐ περιτέτμηται	τὸν	λογισμόν, οὐ πεφώτισται τὸν σκοτισμόν,
[2, 2]	ἰέναι ἀξιώσειε μύειν, οὕτως οὐδὲ	τὸν	λόγον ἀπεῖναι τοῦ συμποσίου ὀρθῶς
[2, 2]	τὸν φίλοινον, ὃς παρορᾷ μὲν	τὸν	λόγον αὐτόν, ἔκδοτον δὲ αὑτὸν
[2, 10]	τὸν θεὸν τὸν ἔνοικον αὐτοῖς,	τὸν	λόγον, διαφθείροντας καὶ μιαίνοντας τὸ
[2, 8]	παιδαγωγούμενοι, οὐκ ἐπεὶ καταδεῖν δοκοῦσιν	τὸν	λόγον ἐν ἐγκεφάλῳ τοῦτον ἱδρυμένον,
[2, 1]	εἰδωλολάτρης, τούτῳ μηδὲ συνεσθίειν» ἢ	τὸν	λόγον ἢ τὸ ὄψον, ὑποπτεύων
[2, 8]	ἐδίωξεν τὸν θεόν, καθυβρίζειν ἤλπισε	τὸν	λόγον, καὶ ὃν ἐσταύρωσεν ὡς
[2, 1]	φῦλα» γαστρὸς ἡδονῆς οἳ μὲν	τὸν	λόγον, οἳ δὲ τὴν φιλίαν,
[2, 2]	ὑπερτίθεσθαι. Ἐγὼ δὲ τότε μάλιστα	τὸν	λόγον συνευωχησόμενον ἀξιῶ παρεισάγειν παιδαγωγήσοντα
[2, 9]	ἡμέρας ἐπὶ τὸν ὕπνον παρακλητέον	τὸν	λόγον, τὴν πολυτέλειαν τῶν ὑποστορνυμένων,
[2, 12]	τὸν ἐν σαρκὶ ἐπόπτην ὀφθαλμόν,	τὸν	λόγον τὸν διαφανῆ, δι´ ὃν
[2, 9]	παννύχιον εὕδειν» τοὺς ἔνοικον ἔχοντας	τὸν	λόγον τὸν ἐγρήγορον· ἐπεγερτέον δὲ
[2, 4]	μή τι τὸ δεκάχορδον ψαλτήριον	τὸν	λόγον τὸν Ἰησοῦν μηνύει, τῷ
[2, 2]	τὸ αἷμα· αἷμα τῆς ἀμπέλου	τὸν	λόγον τὸν περὶ πολλῶν ἐκχεόμενον
[2, 7]	Οὐκ ἀρεστόν ἐστιν ἡμᾶς καταλείψαντας	τὸν	λόγον τοῦ θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις.
[2, 5]	τῶν ἐν ἀνθρώποις κτημάτων καταμωκώμενοι,	τὸν	λόγον; Χλεύη μὲν οὖν ἐπιτηδεύειν
[2, 8]	μαργαρίτης ἢ σμάραγδος αὐτὸν αἰνίττεται	τὸν	λόγον, χρυσὸς δὲ αὐτὸς πάλιν
[2, 12]	δι´ αὑτῆς ποριστικὴ τῶν πρὸς	τὸν	μακάριον συντελούντων βίον. Ἔστω οὖν
[2, 12]	γρῦπες χρυσοφυλακοῦσι, καὶ ἡ θάλασσα	τὸν	μαργαρίτην ἔκρυψεν λίθον· ὑμεῖς δὲ
[2, 8]	γοῦν τῆς εὐωδίας τὸ θυμίαμα	τὸν	μέγαν ἀρχιερέα, τὸν κύριον, ἀναφέρειν
[2, 8]	ὑγειναὶ δὲ μετὰ σωφροσύνης καὶ	τὸν	μὲν ἐγκέφαλον ὑποτρέφουσαι, ὁπηνίκα ἂν
[2, 10]	τὰ ζῷα ταῦτα ἐπτόηνται· καὶ	τὸν	μὲν λαγὼ κατ´ ἔτος πλεονεκτεῖν
[2, 1]	ὀλίγον οὐκ ὄντων. Ὁ ἐσθίων	τὸν	μὴ ἐσθίοντα μὴ ἐξουθενείτω, ὁ
[2, 1]	λόγον ἢ τὸ ὄψον, ὑποπτεύων	τὸν	μολυσμὸν τὸν ἐντεῦθεν, καθάπερ καὶ
[2, 8]	εἰδώλοις κατωνόμασται. Ὁ γοῦν Σοφοκλῆς	τὸν	νάρκισσον ἀρχαῖον μεγάλων θεῶν στεφάνωμα»
[2, 10]	νεὼν τῶν παθῶν τῶν αἰσχρῶν	τὸν	νεὼν τοῦ θεοῦ ποιητέον. Μέμνησθε
[2, 4]	παρὰ πότον φιλοφροσύνη διττὴ κατὰ	τὸν	νόμον· εἰ γὰρ ἀγαπήσεις κύριον
[2, 1]	ποτὲ γενέσθαι» ὁ χρώμενος αὐτῇ,	τὸν	νοῦν ἐγκατορύξας τῇ κοιλίᾳ, τῷ
[2, 1]	φιλόσοφοι πλουσίων· οὐ γὰρ ἐπέχωσαν	τὸν	νοῦν ταῖς τροφαῖς οὐδὲ ἠπάτησαν
[2, 2]	εἰς πέψιν καταταττομένων μὲν εἰς	τὸν	ὄγκον τῶν σιτίων, ὀλίγων δὲ
[2, 3]	καὶ τἄλλα πάντα τὰ κατὰ	τὸν	οἶκον, συλλήβδην λέγω, ἀκόλουθα εἶναι
[2, 2]	καὶ αὐτός· καὶ εὐλόγησέν γε	τὸν	οἶνον, εἰπών· Λάβετε, πίετε· τοῦτό
[2, 2]	δὲ ἄριστον ὕδατι ὡς πλείστῳ	τὸν	οἶνον καὶ {μὴ ὡς ὕδωρ
[2, 2]	φεύγοντας δὲ ὅτι μάλιστα πορρωτάτω	τὸν	οἶνον οἷον πυρὸς ἀπειλήν. ~Ἀρέσκει
[2, 2]	τῶν ὑγρῶν τὸ θερμότατον ἐπεγχεῖν,	τὸν	οἶνον, οἱονεὶ πῦρ ἐποχετεύοντας πυρί,
[2, 2]	δίκην σωματοποιουμένη. Οὐ πολυπραγμονητέον τοίνυν	τὸν	οἶνον τὸν Χῖον, ἂν ἀπῇ,
[2, 2]	κτησώμεθα τὴν ζωήν. Ἁρμόδιον τοίνυν	τὸν	οἶνον τοὺς μὲν ἐν θεραπείας
[2, 2]	τὸ μὴ διψῆν χρηστέον, παραφυλάττοντας	τὸν	ὄλισθον ἀκριβῶς· ἀκροσφαλὴς γὰρ ἡ
[2, 2]	Καλὸν οὖν τὸ προκαταλήγειν διὰ	τὸν	ὄλισθον. ~Ἀρτώριος δέ τις ἐν
[2, 1]	γὰρ ἀφαιροῦμεν τὴν συμπεριφοράν, ἀλλὰ	τὸν	ὄλισθον τῆς συνηθείας ὡς συμφορὰν
[2, 10]	ἡ φωνὴ δὲ καὶ αὐτὴ	τὸν	ὅμοιον τρόπον τῷ κρύει πεπονημένη
[2, 11]	τῇ ἀληθείᾳ ἡμῶν τὸν σκοπὸν	τὸν	ὀρθὸν τὸ κατὰ φύσιν ἐκλέγειν
[2, 1]	τῶν Ἀποστόλων γέγραπται, καὶ θεωρεῖ	τὸν	οὐρανὸν ἀνεῳγμένον καί τι σκεῦος
[2, 1]	ποτ´ ἂν γενέσθαι τῶν ὑπὸ	τὸν	οὐρανὸν ἀνθρώπων δύναιτο ἐκ νέου
[2, 1]	ἐπουράνιον ἄρχειν ἀνάγκη τῆς ὑπὸ	τὸν	οὐρανὸν γαστρὸς ἔτι τε μᾶλλον
[2, 3]	τὸν θεὸν πίστιν, τὴν εἰς	τὸν	παθόντα ὁμολογίαν, τὴν εἰς ἀνθρώπους
[2, 5]	μόγις ἡσυχῇ μειδιάσει. Φρόνιμον λέγει	τὸν	πανοῦργον νῦν, τὸν ἐναντίως τῷ
[2, 10]	διὰ τῆς προκειμένης ἀπαγορεύσεως ὁμολογουμένως	τὸν	πάνσοφον Μωσέα αἰνίττεσθαι σύμφημι κἀγώ·
[2, 1]	τὴν ἴγδιν καὶ τὸν ἀλετρίβανον	τὸν	πάντα αὐτῶν κατατρίβοντες βίον οἱ
[2, 10]	τὴν οὐράνιον θεραπεύοντες αὐλὴν περὶ	τὸν	πάντων βασιλέα τὴν ἀκήρατον τῆς
[2, 10]	καὶ ἀδικεῖ εὐθύς, οὐχ οὕτως	τὸν	πέλας, ἂν μοιχεύῃ, ὡς ἑαυτόν,
[2, 2]	αἷμα τῆς ἀμπέλου τὸν λόγον	τὸν	περὶ πολλῶν ἐκχεόμενον εἰς ἄφεσιν
[2, 2]	νᾶμα. Καὶ ὅτι μὲν σωφρονεῖν	τὸν	πίνοντα δεῖ, δι´ ὧν ἐδίδασκεν
[2, 2]	μὲν αὐτὸν αὑτῷ ἵλεω ποιεῖ	τὸν	πιόντα μᾶλλον ἢ πρότερον καὶ
[2, 4]	γενέσθω φιλοφροσύνη, δευτέρα δὲ εἰς	τὸν	πλησίον διὰ τῆς ὁμιλίας τῆς
[2, 7]	συμποσίῳ δέ» φησί, μὴ ἐλέγξῃς	τὸν	πλησίον καὶ λόγον ὀνειδισμοῦ μὴ
[2, 1]	κύριον τὸν θεόν σου καὶ	τὸν	πλησίον σου, ἐν οὐρανοῖς ἐστιν
[2, 4]	κύριον τὸν θεόν σου» ἔπειτα	τὸν	πλησίον σου» προτέρα μὲν ἡ
[2, 12]	τοιοῦτος τέλειος ὁ τὸ ἀγαπήσεις	τὸν	πλησίον σου ὡς σεαυτὸν» πληρώσας.
[2, 12]	ὁ κύριος ἐν τῷ εὐαγγελίῳ	τὸν	πλούσιον τὸν θησαυρίζοντα εἰς τὰς
[2, 12]	τῆς ματαίας δοξομανίας· ἐκχέουσιν ἑταιρικῶς	τὸν	πλοῦτον εἰς ὄνειδος, καὶ τοῦ
[2, 11]	οὐ γὰρ ἁρμόζει γυμνὸν ἐπιδείκνυσθαι	τὸν	πόδα· ἄλλως τε καὶ εὐολίσθητον
[2, 10]	βλακείας μικρολόγου ἐπισυρμὸν ἐμφαίνουσιν. Κἂν	τὸν	ποδήρη τις παραφέρῃ τὸν κυρίου,
[2, 4]	μεταλαβεῖν τροφῆς τῶν συμπάντων εὐλογεῖν	τὸν	ποιητήν, οὕτως καὶ παρὰ πότον
[2, 2]	ἡ ἁγία τὸν βότρυν ἐβλάστησεν	τὸν	προφητικόν. Τοῦτο σημεῖον τοῖς εἰς
[2, 10]	τις ὄνομα Λάζαρος ἐβέβλητο εἰς	τὸν	πυλῶνα τοῦ πλουσίου εἱλκωμένος, ἐπιθυμῶν
[2, 2]	ἐγχεομένου, ἠχοῦντος τοῦ λαιμοῦ διὰ	τὸν	ῥοώδη καταβροχθισμόν, αἰσχρόν, καὶ ἀπρεπὲς
[2, 2]	τῆς τοῦ ὑποκειμένου καταλήψεως διὰ	τὸν	σάλον ἀκριβῶς ἐφικέσθαι μὴ δυναμένη.
[2, 7]	δὲ ἐμὸς υἱός, ἐκεῖνον λέγω	τὸν	σιωπῶντα, οὐ παύεται λαλῶν. Ἐπιτείνει
[2, 11]	καθὼς ἔθος τῇ ἀληθείᾳ ἡμῶν	τὸν	σκοπὸν τὸν ὀρθὸν τὸ κατὰ
[2, 8]	περιτέτμηται τὸν λογισμόν, οὐ πεφώτισται	τὸν	σκοτισμόν, οὐκ εἶδεν τὸν θεόν,
[2, 3]	ἐστιν ὁ συνάγων καὶ ἀποκλείων	τὸν	σπόρον καὶ ἐλαττούμενος, ὁ μηδενὶ
[2, 10]	δὲ τὸν καρπὸν εἶτα ἐπιδέχεται	τὸν	σπόρον. Οὐκ αἰσχρὸν δὲ ἡμῖν
[2, 10]	τηνικάδε, ὁπηνίκα ὁ καιρὸς δέχεται	τὸν	σπόρον. Πρὸς δὲ δὴ τὴν
[2, 1]	ἵνα χωρίσῃ τὴν κενοδοξίαν, καὶ	τὸν	στατῆρα τοῖς τελώναις δούς, τὰ
[2, 8]	ἀπολαύουσι τῆς ὄψεως οἱ ἀναδούμενοι	τὸν	στέφανον ὑπὲρ τὰς ὄψεις οὐδὲ
[2, 8]	ἂν καχεκτῇ, ῥωννύουσαι δὲ καὶ	τὸν	στόμαχον. {Πολλοῦ τοίνυν δεῖ τοῖς
[2, 2]	χρῶ» τῷ Τιμοθέῳ ὑδροποτοῦντι, διὰ	τὸν	στόμαχόν σου» φησὶν ὁ ἀπόστολος,
[2, 8]	τρύβλιον, οὗτός με παραδώσει» Ὁρᾷς	τὸν	συμπότην τὸν δόλιον; Καὶ αὐτὸς
[2, 10]	προσήνεμόν γέ τι τρύφημα τουτοΐ—	τόν	τε μυροβαφῆ ἐκεῖνον κροκωτὸν καὶ
[2, 10]	γὰρ κακῇ ὄνομα ὕβρις, καὶ	τὸν	τῆς ἐπιθυμίας ἵππον ὑβριστὴν» ὁ
[2, 10]	τῶν ζῴων συγκεχώρηκεν ἡ φύσις	τὸν	τῆς περιττώσεως πόρον ἐπιθοροῦν· τὸ
[2, 10]	μὴ χρῆν ἐπὶ μοιχείας ὁρμᾶν	τὸν	τῆς ὑαίνης ἀπεχόμενον. Ἀλλὰ τὸ
[2, 5]	ὃς ἐφαίνετο μειδιόων βλοσυροῖσι προσώπασι	{τὸν	τοῖς βλοσυροῖς} ἧττον» γὰρ ἂν
[2, 8]	προθεσπίζει τὸ πνεῦμα· Προσκυνήσωμεν εἰς	τὸν	τόπον, οὗ ἔστησαν οἱ πόδες
[2, 10]	γὰρ ὡς ἀληθῶς ἁγνὸν εἰδώλων	τὸν	τοῦ ζῶντος οἶκον εἶναι θεοῦ.
[2, 10]	ἐντέρῳ τῷ καλουμένῳ ἀρχῷ ἐκτείνει	τὸν	τράχηλον μεταξὺ τῶν ὤμων ἐν
[2, 10]	σαρκικῶς ἐμφῦσα τῷ σχήματι, καὶ	τὸν	τύπον ἐκμάττεται τῆς γυναικός, ὥστ´
[2, 11]	τῆς ἀληθοῦς Ἑβραίοις φιλοσοφίας ὑποδεικνύμενος	τὸν	τύπον. Τοῦτο δὲ εἰ καὶ
[2, 7]	Ἀμέλει τοιοῦτόν τι ἐπικρίνει ὁ	τὸν	ὑδροπότην καὶ σώφρονα παροινεῖν καὶ
[2, 10]	καὶ θηλείᾳ προσπέφυκεν ὑαίνῃ διὰ	τὸν	ὑπερβάλλοντα πασχητιασμόν· ἀλληλίζει γὰρ καὶ
[2, 9]	χρὴ τοῦ σώματος εἶναι παντελῆ	τὸν	ὕπνον, ἀλλὰ ἄνεσιν. Διὸ καὶ
[2, 9]	ἔπος εἰπεῖν διαμαχητέον ἡμῖν πρὸς	τὸν	ὕπνον ἠρέμα ἐκ προσαγωγῆς ἐθίζουσιν,
[2, 2]	εὖ φρονῶν πρὶν ἢ ἐπὶ	τὸν	ὕπνον ἰέναι ἀξιώσειε μύειν, οὕτως
[2, 4]	φιλανθρωπίας ἀπολαύσαντας, ὡς καὶ ἐπὶ	τὸν	ὕπνον ἰέναι ἡμᾶς ἐνθέως. Καὶ
[2, 9]	προσενεκτέον. Ὅπως δὲ ἐντεῦθεν ἐπὶ	τὸν	ὕπνον ἴωμεν τῶν σωφροσύνης μεμνημένοι
[2, 2]	ἂν καθεύδωμεν· καὶ γὰρ ἐπὶ	τὸν	ὕπνον παρακλητέον. Τελεία γὰρ ἡ
[2, 9]	τῇ διεκδρομῇ τῆς ἡμέρας ἐπὶ	τὸν	ὕπνον παρακλητέον τὸν λόγον, τὴν
[2, 8]	εἰς ὃν οὐκ ἐπίστευσαν ἄνθρωπον,	τὸν	φιλάνθρωπον θεὸν ἐπιγνώσονται κύριον καὶ
[2, 2]	συντρίμματα διακενῆς; Ὁρᾶτε ὅλον διερρωγότα	τὸν	φίλοινον, ὃς παρορᾷ μὲν τὸν
[2, 2]	καὶ νεκρὸν ἤδη τῷ λόγῳ	τὸν	φιλοπότην ἀποφαίνεται, διὰ τῶν ὀφθαλμῶν
[2, 10]	ἀποκρουόμενος θηρίον αὐτὴν προσειπεῖν, ὅτι	τὸν	χαλινὸν ἐνδακόντες» οἱ ταῖς ἡδοναῖς
[2, 2]	Οὐ πολυπραγμονητέον τοίνυν τὸν οἶνον	τὸν	Χῖον, ἂν ἀπῇ, οὐδὲ τὸν
[2, 10]	μύρων} ἢ ῥόδων; Εἰ δὲ	τὸν	χόρτον σήμερον ἐν ἀγρῷ ὄντα
[2, 1]	χρὴ παρ´ ὅλον τὸν βίον	τὸν	Χριστιανὸν καλούμενον, κεφαλαιωδῶς ὑπογραπτέον. Ἀρκτέον
[2, 8]	ποικίλῳ χρώμενοι στεφάνῳ, οἱ χριστοί,	τὸν	Χριστὸν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς συμβολικῶς
[2, 12]	χρὴ περὶ τοὺς λίθους καὶ	τὸν	χρυσοῦν τοῆσθαι κόσμον. Λίθους δὲ
[2, 4]	ᾠδὴν πνευματικὴν» ὁ ἀπόστολος εἴρηκε	τὸν	ψαλμόν. Ἐπὶ πᾶσίν τε πρὶν
[2, 10]	παρὰ τὴν ἄλλην ἐσθῆτα ἢ	τὸν	ψόγον μόνον, καὶ τὸ ἐπιτερπὲς
[2, 10]	δὲ καὶ ὑφεῖναι χρὴ τοῦ	τόνου	διὰ τὰς γυναῖκας, λείαν τὴν
[2, 10]	οὐ δὴ καθυφεῖναι χρὴ τοῦ	τόνου.	Εἰ δὲ συμπεριφέρεσθαι χρή, ὀλίγον
[2, 10]	αἰσθητηρίοις, κόπτει δὲ καὶ τοὺς	τόνους.	Σαφὲς τοῦτο καὶ ἐπὶ τῶν
[2, 12]	καὶ κεραυνῖται καὶ ἰάσπιδες καὶ	τοπάζιον	ἥ τε Μιλησία σμάραγδος ἐμπόλημα
[2, 4]	συναρμόζεται καὶ συσχηματίζεται καιροῖς, προσώποις,	τόποις,	συμποτικὸς δέ ἐστι νῦν· ἐπιφέρει
[2, 1]	ὅταν κληθῇς, εἰς τὸν ἔσχατον	τόπον	ἀνάπιπτε» πῇ δέ· Ὅταν ποιῇς
[2, 8]	τὸ πνεῦμα· Προσκυνήσωμεν εἰς τὸν	τόπον,	οὗ ἔστησαν οἱ πόδες αὐτοῦ»
[2, 8]	φανεροῦντι δι´ ἡμῶν ἐν παντὶ	τόπῳ·	ὅτι κυρίου εὐωδία ἐσμὲν τῷ
[2, 5]	τυχόντας γελαστέον οὐδ´ ἐν παντὶ	τόπῳ	οὐδὲ μὴν πᾶσιν οὐδὲ ἐπὶ
[2, 3]	ἐπιτήδειον χρήσασθαι. Ναὶ μὴν καὶ	τορευτῶν	περίεργος ἐφ´ ὑέλῳ κενοδοξία εἰς
[2, 9]	τοὺς πόδας· αἱ γὰρ περίεργοι	τορνεύσεις	τῶν ἑρπηστικῶν ἔσθ´ ὅτε γίγνονται
[2, 3]	ἀβελτερίαν ἀρχεκάκου τρυφῆς. Τίς ἡ	τοσαύτη	πλάνη, τίς ἡ δοξοκαλία, ὁρᾶτε.
[2, 9]	κλίνης τὸ σκάζον λίθῳ ἐπανωρθοῦτο.	Τοσαύτη	τις εὐτέλεια καὶ αὐτουργία οὐ
[2, 8]	σχετλιάσαντες τῇ περὶ τοῦτο σπουδῇ	τοσοῦτο	τοῖς μύροις ἀποδιακεῖσθαί τινες τὴν
[2, 10]	σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός μου.	Τοσοῦτον	ἄρα ὁ ἄνθρωπος κενοῦται τῷ
[2, 12]	μοι, ὡς ἄρα οὐκ ἀποκναίονται	τοσοῦτον	ἄχθος βαστάζουσαι. Ὢ τῆς κενῆς
[2, 10]	Αἰσχύνομαι γὰρ ὡς ἀληθῶς ὁρῶν	τοσοῦτον	ἐκχεόμενον πλοῦτον εἰς τὴν αἰδοίων
[2, 10]	εὔθετον. Ἀπειροκαλία δὲ ἡ μεγίστη	τοσοῦτον	ἐπτοῆσθαι περὶ τοὺς πέπλους καὶ
[2, 12]	κοσμίους; Τίνα δὲ ἂν ἀγροὶ	τοσοῦτον	ὅσον τὸ χαρίζεσθαι ὠφελήσειαν; ~Λείπεται
[2, 10]	σκηναῖς μετιόντων ὀρχηστῶν ἀπορρέουσαν εἰς	τοσοῦτον	ὕβρεως τὴν ἐσθῆτα περιορώντων, οἷς
[2, 11]	συγχωρητέον, πλὴν εἰ μὴ ὁδεύοιεν,	τότε	δὲ τῷ ἀλειπτῷ χρηστέον. Ἡλωμένων
[2, 9]	καὶ λίθος αὐτῷ προσκεφάλαιον ἦν·	τότε	καὶ τὴν ὄψιν τὴν ὑπὲρ
[2, 2]	Ὅτι» φησί, τὸ στόμα σου	τότε	λαλήσει σκολιά, κατακείσῃ δὲ ὥσπερ
[2, 2]	εἰς ἕω ὑπερτίθεσθαι. Ἐγὼ δὲ	τότε	μάλιστα τὸν λόγον συνευωχησόμενον ἀξιῶ
[2, 7]	ἀκοὴν ματαίαν οὐδὲ συγκαταθήσῃ μετὰ	τοῦ	ἀδίκου γενέσθαι μάρτυς ἄδικος» οὔτε
[2, 2]	δ´ οὖν πρὸς ἐρυγὴν ἀναπλωτάζουσα	τοῦ	ἀέρος ἔφελξις ἡσυχῇ παραπεμπτέα. Κατ´
[2, 10]	καὶ μοιχείας καὶ λαγνείας ἡ	τοῦ	αἰνίγματος τοῦδε ἀπαγόρευσις παρῄνεσεν. Ταύτῃ
[2, 8]	ὄζειν, γυνὴ δὲ ἀποπνείτω Χριστοῦ,	τοῦ	ἀλείμματος τοῦ βασιλικοῦ, μὴ διαπασμάτων
[2, 9]	ὅς ἐστιν ἡμῖν τοῦ ζῆν	τοῦ	ἀληθινοῦ καὶ τοῦ φρονεῖν γνησίως
[2, 9]	φῶς τοῦτο οἱ τοῦ φωτὸς	τοῦ	ἀληθινοῦ υἱοὶ μὴ ἀποκλείσωμεν θύραζε,
[2, 8]	νεκρῶν καταστεπτέον. Ὁ γὰρ καλὸς	τοῦ	ἀμαράντου στέφανος ἀπόκειται τῷ καλῶς
[2, 2]	κἀνταῦθα τὸ ἅγιον πνεῦμα διὰ	τοῦ	Ἀμὼς ἐκφωνῆσαν· Οἱ πίνοντες τὸν
[2, 12]	ἡμῖν τὴν ἐξουσίαν, ἀλλὰ μέχρι	τοῦ	ἀναγκαίου, καὶ τὴν χρῆσιν κοινὴν
[2, 2]	τε καὶ οἴνου, ὅτι ἐκ	τοῦ	ἀναγκαίου καὶ τοῦ χρησίμου ὁ
[2, 10]	Κνῆμαι καλαί» Ἀλλὰ μόνου» φάναι,	τοῦ	ἀνδρὸς τοῦ ἐμοῦ» καί· Πρόσωπον
[2, 6]	μέλη δὲ καὶ τὰ αἰδοῖα	τοῦ	ἀνθρώπου, αἰδοῦς, οὐκ αἰσχύνης κατηξιωμένα—
[2, 2]	Ἦλθεν γάρ» φησίν, ὁ υἱὸς	τοῦ	ἀνθρώπου, καὶ λέγουσιν· ἰδοὺ ἄνθρωπος
[2, 1]	τὰ ἐκτός, τό τε ἴδιον	τοῦ	ἀνθρώπου, τὸ ὄμμα τῆς ψυχῆς,
[2, 10]	δὲ ἡ ἕδρα τῷ πέρατι	τοῦ	ἀπευθυσμένου, δι´ ἧς ἀποπτύεται τὰ
[2, 1]	πνεύματι ἁγίῳ. Τούτου ὁ φαγὼν	τοῦ	ἀρίστου τὸ ἄριστον τῶν ὄντων,
[2, 10]	ἀμείβουσιν, ὡς θῆλυ γίγνεσθαι ἐκ	τοῦ	ἄρρενος κατὰ μετασχηματισμόν· ἀλλ´ ἡ
[2, 2]	τῶν μαθηματικῶν καλούμενος ὁ πρὸ	τοῦ	ἀστέρος τοῦ πλανωμένου καταριθμούμενος συνιζηκυίας
[2, 11]	τὸ ἑταιρικὸν τοῦ φρονήματος ἐκ	τοῦ	βαδίσματος ἐναποσφραγίσωνται. Χαίρειν οὖν ἐατέον
[2, 8]	δὲ ἀποπνείτω Χριστοῦ, τοῦ ἀλείμματος	τοῦ	βασιλικοῦ, μὴ διαπασμάτων καὶ μύρων,
[2, 9]	ὥσπερ τελώνης τὸν ἥμισυν ἡμῖν	τοῦ	βίου συνδιαιρεῖται χρόνον— πολλοῦ γε
[2, 10]	ἠμπίσχετο, τὸ εὐτελὲς καὶ ἄδολον	τοῦ	βίου ὑποτυπούμενος. Καὶ γὰρ μέλι
[2, 8]	δὲ τὸν γάμον, ἄνθη δὲ	τοῦ	γάμου τὰ τέκνα ἀμφοῖν, ἃ
[2, 10]	ἐνδίδωσιν ἡ φύσις τὴν ἔντευξιν	τοῦ	γάμου τελειοῦσθαι· καὶ γὰρ ποθεινοτέρα
[2, 10]	ἀποπέπτωκεν καὶ τοῦ θεοῦ καὶ	τοῦ	γάμου τοῦ σώφρονος, τὸν κόσμον
[2, 10]	δὲ ἄλλως φερομένη ὅλη γίνεται	τοῦ	γάμου, τοῦτ´ ἔστι τοῦ πάθους,
[2, 10]	καί· Πρόσωπον εὐπρεπές» Ἀλλὰ μόνου	τοῦ	γεγαμηκότος» ~Ἐγὼ δὲ οὐδὲ τὴν
[2, 2]	λέγων· Οὐ μὴ πίω ἐκ	τοῦ	γενήματος τῆς ἀμπέλου ταύτης, μέχρις
[2, 10]	ἄλλην τὸν κύριον ἐσθῆτα διὰ	τοῦ	Δαβὶδ ἠμφίεσεν τὸ πνεῦμα ὧδέ
[2, 1]	γὰρ ἄπυστος ἦν ὁ Πλάτων	τοῦ	Δαβίδ, ὃς ἐν τῇ πόλει
[2, 1]	ἐγγαστριμύθῳ καλουμένῳ. Ἄμεινον δὲ πολλῷ	τοῦ	δαίμονα ἔχειν σύνοικον εὐδαίμονα γενέσθαι·
[2, 2]	ῥιγοῦν, οἷς εὐχερὲς τὸ ῥιγοῦν,	τοῦ	δὲ ἄλλου καιροῦ διὰ τὴν
[2, 2]	τραγῳδίαν ἥσσων μὲν ὀργῆς ἐστιν,	τοῦ	δὲ νοῦ κενός, φιλεῖ τε
[2, 2]	οὐδὲ σωφρονεῖν. Εἰς δὲ ἑσπέραν	τοῦ	δείπνου περὶ τὴν ὥραν οἴνῳ
[2, 1]	ἀληθῶς τὰ πολλὰ τοῖς πολλοῖς	τοῦ	δείπνου χάριν. Οὐ γάρ που
[2, 10]	περισσοῦ, τὸ δὲ περιττὸν ἐκ	τοῦ	διαβόλου μεμήνυκεν ἡ γραφή. Σαφηνίζει
[2, 6]	ἀπορρητοτέρων μερῶν· οὐδὲ γὰρ ἠνέσχετο	τοῦ	δικαίου τὴν γύμνωσιν αἰσχρὰν οὖσαν
[2, 2]	ἤ φασι ποιητῶν παῖδες πρὸς	τοῦ	Διὸς τὸν Ἥφαιστον οὐρανόθεν ἐρρίφθαι
[2, 1]	πολλῆς τροφῆς ἀντιφραττούσης τὸ εὔπνουν	τοῦ	δρόμου. Ὅθεν κατηγορῶν τοῦ τρυφῶντος
[2, 9]	ζωῆς τὸ ἀίδιον ἐκ τῆς	τοῦ	ἐγρηγορέναι μελέτης προσλαμβάνουσα. ~Τίνα διαληπτέον
[2, 1]	μέχρις ἂν ἐκλύσῃ τὴν ἐκ	τοῦ	ἔθους ἐπὶ τὴν ἡδυπάθειαν καταδρομήν.
[2, 12]	πολλοὺς εὐεργετεῖν; Πόσῳ δὲ συνετώτερον	τοῦ	εἰς λίθους καὶ χρυσίον τὸ
[2, 10]	οὐ δώσεις κοίτην σοῦ σπέρματος	τοῦ	ἐκμιανθῆναι πρὸς αὐτήν. Ἄθυτα δὲ
[2, 8]	βαρυτέραν, εἰ καὶ πρὸς τοῦτο	τοῦ	ἐλαίου δεοίμεθα· ἡ δὲ ἐπιτήδευσις
[2, 8]	ὠφέλιμον ἐκλεκτέον, ὅπου γε καὶ	τοῦ	ἐλαίου τὴν γένεσιν ἀνῆκεν ὁ
[2, 10]	Ἀλλὰ μόνου» φάναι, τοῦ ἀνδρὸς	τοῦ	ἐμοῦ» καί· Πρόσωπον εὐπρεπές» Ἀλλὰ
[2, 10]	τῆς τροφῆς καὶ τὸ σῶμα	τοῦ	ἐνδύματος. Καὶ τῆς διδασκαλίας ἐναργὲς
[2, 2]	θερμότητος ἡ ὄψις πυκνότερον πολλαπλασίονα	τοῦ	ἑνὸς φαντάζεται τὴν οὐσίαν· διαφέρει
[2, 12]	τοὺς λήρους αὐτῷ πονηρῷ σοφιστῇ	τοῦ	ἑταιρικοῦ τούτου μὴ μετεχόντων καλλωπισμοῦ
[2, 9]	προσαγωγῆς ἐθίζουσιν, ὡς πλείονα χρόνον	τοῦ	ζῆν διὰ τὴν ἐγρήγορσιν μεταλαμβάνειν—
[2, 9]	σκότους. Ἀλλ´ ὅς ἐστιν ἡμῖν	τοῦ	ζῆν τοῦ ἀληθινοῦ καὶ τοῦ
[2, 1]	πολλάκις πεποιήκαμεν, πρὸς τὸ κατεπεῖγον	τοῦ	ζητήματος τὴν πολυωφελῆ περιέλκοντες εἰς
[2, 10]	ὡς ἀληθῶς ἁγνὸν εἰδώλων τὸν	τοῦ	ζῶντος οἶκον εἶναι θεοῦ. ~Πάλιν
[2, 1]	τοῦ σῴζεσθαι χάριν, οὐχὶ δὲ	τοῦ	ἥδεσθαι· ἐπεὶ μηδὲ ὠφελεῖσθαι πέφυκεν
[2, 10]	ἀληθείας πρὸς τῷ καὶ διαβολὴν	τοῦ	ἤθους ἐξανθεῖν· οὔτε γὰρ ἡ
[2, 4]	τὰ ἀλόγιστα πάθη, μακρὰν ἀπῴκισται	τοῦ	ἡμεδαποῦ χοροῦ· σύγκωμος δὲ παροινία
[2, 4]	τοὺς ἐν πολέμῳ ἀσκητὰς καὶ	τοῦ	θείου καταπεφρονηκότας φόβου ἀνὰ τὰς
[2, 12]	τελέως δὲ ἠγνοηκότων τὸ θέλημα	τοῦ	θεοῦ αἱ τοιαῦται φωναί. Πρῶτον
[2, 4]	ἐρρόντων ᾠδαί, ὕμνοι δὲ ἔστων	τοῦ	θεοῦ αἱ ᾠδαί. Αἰνεσάτωσαν» φησίν,
[2, 1]	μὲν οὖν χρῆμα καθαρὸν καὶ	τοῦ	θεοῦ ἄξιον, ἔργον δὲ αὐτῆς
[2, 1]	Οὐ γάρ ἐστιν ἡ βασιλεία	τοῦ	θεοῦ βρῶσις καὶ πόσις» φησὶν
[2, 1]	σφάλλονται τῆς ὑπολήψεως, τὴν ἐπαγγελίαν	τοῦ	θεοῦ δειπναρίοις ἐξωνεῖσθαι προσδοκήσαντες. Τὰς
[2, 7]	ἐστιν ἡμᾶς καταλείψαντας τὸν λόγον	τοῦ	θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις. Εἰ δὴ
[2, 1]	ἵνα ὦμεν εἰς ἐπίγνωσιν γεγονότες	τοῦ	θεοῦ. Δίκαιος γάρ» φησίν, ἐσθίων
[2, 10]	τοῦτο εἰκὼν ὁ ἄνθρωπος γίνεται	τοῦ	θεοῦ, καθὸ εἰς γένεσιν ἀνθρώπου
[2, 10]	Ζητεῖτε γάρ» φησί, τὴν βασιλείαν	τοῦ	θεοῦ, καὶ τὰ τῆς τροφῆς
[2, 10]	θεοσεβεῖ, φιλοκοσμοῦσα δὲ ἀποπέπτωκεν καὶ	τοῦ	θεοῦ καὶ τοῦ γάμου τοῦ
[2, 10]	ἡμεῖς οἱ τῇ χάριτι δροσιζόμενοι	τοῦ	θεοῦ, καρέντες δὲ αὖθις ἀνατέλλομεν,
[2, 1]	καὶ πίνειν; Ἢ τῆς ἐκκλησίας	τοῦ	θεοῦ καταφρονεῖτε καὶ καταισχύνετε τοὺς
[2, 1]	ἄριστον τῶν ὄντων, τὴν βασιλείαν	τοῦ	θεοῦ, κτήσεται, μελετήσας ἐνθένδε ἁγίαν
[2, 1]	ἕνεκεν βρώματος κατάλυε τὸ ἔργον	τοῦ	θεοῦ» λέγουσα. Ἀνοήτου γὰρ σφόδρα
[2, 1]	ὁδῷ ἐλθεῖν ἐπὶ τὴν κατάληψιν	τοῦ	θεοῦ; ~Οἱ μὲν δὴ ἄλλοι
[2, 12]	ἁγίῳ κοσμεῖσθαι λίθῳ, τῷ λόγῳ	τοῦ	θεοῦ, ὃν μαργαρίτην ἡ γραφὴ
[2, 2]	τὴν φιλοινίαν· ἄμφω μὲν γὰρ	τοῦ	θεοῦ ποιήματα, καὶ ταύτῃ πρὸς
[2, 10]	παθῶν τῶν αἰσχρῶν τὸν νεὼν	τοῦ	θεοῦ ποιητέον. Μέμνησθε γὰρ τὰς
[2, 12]	τὸν πλοῦτον εἰς ὄνειδος, καὶ	τοῦ	θεοῦ τὰ δωρήματα ἀπειροκαλίᾳ παραχαράττουσι
[2, 8]	δαίμοσιν, ἀλλ´ οὐδὲ τὴν εἰκόνα	τοῦ	θεοῦ τὴν ζῶσαν δίκην εἰδώλων
[2, 1]	ἀποδοὺς τῷ Καίσαρι, φυλάξῃ τὰ	τοῦ	θεοῦ τῷ θεῷ. Ἔχοι δ´
[2, 1]	φάγεται ἄρτον ἐν τῇ βασιλείᾳ	τοῦ	θεοῦ. Χαλεπώτατον δὲ πάντων πτωμάτων
[2, 10]	τὰς ψυχὰς τῶν μεμαρτυρηκότων ὑποκάτω	τοῦ	θυσιαστηρίου· καὶ ἐδόθη ἑκάστῳ στολὴ
[2, 2]	τοῦτ´ ἔστι πιεῖν τὸ αἷμα	τοῦ	Ἰησοῦ, τῆς κυριακῆς μεταλαβεῖν ἀφθαρσίας·
[2, 1]	διεμέρισεν εἰς πᾶσαν τὴν δύναμιν	τοῦ	Ἰσραὴλ ἀπὸ ἀνδρὸς ἕως γυναικός,
[2, 1]	τὴν φιλαργυρίαν, ὡς τὸ νόμισμα	τοῦ	ἰχθύος, ἵνα χωρίσῃ τὴν κενοδοξίαν,
[2, 6]	τοῖς ὀνόμασιν ἀτακτεῖν μελέτην ἐμποιεῖ	τοῦ	καὶ εἰς τὰ ἔργα ἀκοσμεῖν,
[2, 10]	χρὴ διδάσκαλον ἐπιγραφομένους τὰς σοφὰς	τοῦ	καιροῦ ἐπιτηρεῖν παιδαγωγίας, τὸ γῆρας
[2, 10]	ἐκθηλύνων ἑλκεσιπέπλους» καλεῖ. ~Εἴδωλον οὖν	τοῦ	καλοῦ τὴν φιλοκοσμίαν, οὐχὶ δὲ
[2, 10]	ἀποικιστέον, δόξῃ, οὐκ ἐπιστήμῃ, ὀνειροπολοῦντας	τοῦ	καλοῦ τὴν φύσιν. Καὶ ἔστιν
[2, 9]	ἔνδον δὲ εἰς ἡμᾶς ἀποστρέψαντες,	τοῦ	κεκρυμμένου τὰς ὄψεις ἀνθρώπου φωτίσαντες
[2, 8]	ἐκήρυσσον ἀπαλλαγὴν καὶ τὴν μετὰ	τοῦ	κηρύγματος διὰ τὸν κύριον θλῖψιν
[2, 10]	βοηθεῖ δὲ καὶ ἡ ἔνδεια	τοῦ	κόρου, δι´ οὗ φλεγμαίνουσαι αἱ
[2, 12]	καθόρμια αὐτῆς» καὶ τὴν αἰτίαν	τοῦ	κοσμήματος ἐπήγαγεν εἰπών· Καὶ ἐπορεύετο
[2, 10]	Ταῦτα δὲ πάντα τὰ ἔθνη	τοῦ	κόσμου ζητεῖ. Οἱ ἄτακτοι καὶ
[2, 3]	τέμνει; Ἢ ἐπὶ τὴν μοῖραν	τοῦ	κρέως Ἰνδικὸν σίδηρον χαλκευτέον, καθάπερ
[2, 8]	ἄνθος. Οἶδα καὶ τὰ Ἀριστίππου	τοῦ	Κυρηναίου. Ἁβροδίαιτος ἦν ὁ Ἀρίστιππος·
[2, 1]	ὑπηκόῳ εὐφροσύνην ποιήσας λαῷ, ἐναντίον	τοῦ	κυρίου διεμέρισεν εἰς πᾶσαν τὴν
[2, 4]	σεμνῆς· Ὁ γὰρ λόγος ὁ	τοῦ	κυρίου ἐνοικείτω ἐν ὑμῖν πλουσίως»
[2, 8]	καὶ γὰρ πεπλήρωκεν τὸ πάθος	τοῦ	κυρίου ἡμᾶς μὲν εὐωδίας, Ἑβραίους
[2, 8]	ἡ γυνὴ τοὺς πόδας ἤλειφεν	τοῦ	κυρίου καὶ ἦσεν αὐτόν. Οἶδα
[2, 2]	ὄψεις. Ἀεὶ δὲ ὡς παρόντος	τοῦ	κυρίου κοσμίως ἀναστρεπτέον ἡμῖν, μή
[2, 10]	τοῦτο ψάλλῃ διὰ Δαβὶδ περὶ	τοῦ	κυρίου λέγων· εὔφρανάν σε θυγατέρες
[2, 1]	γοῦν ἰχθὺς ἐκεῖνος, ὃν κελεύσαντος	τοῦ	κυρίου ὁ Πέτρος εἷλεν, εὔκολον
[2, 8]	εἶναι δοκῶ, οἱ πόδες οἱ	τοῦ	κυρίου οἱ μεμυρισμένοι ἀπόστολοί εἰσιν
[2, 8]	ὁ στέφανος οὗτος κατ´ εἰκόνα	τοῦ	κυρίου· οὐ γὰρ μαραίνεται ὡς
[2, 11]	τὸν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων λύειν	τοῦ	κυρίου. Οὐ γάρ τι τῶν
[2, 8]	ἐστεμμένον αὐτοὺς ἐντρυφῶντας τῷ σεμνῷ	τοῦ	κυρίου πάθει ἀναδεῖσθαι τοῖς ἄνθεσιν.
[2, 2]	οἶνος ἦν τὸ πινόμενον πρὸς	τοῦ	κυρίου, πάλιν αὐτὸς περὶ ἑαυτοῦ
[2, 10]	ἀτύφους καὶ σώφρονας τὰς ὁδοὺς	τοῦ	κυρίου παρασκευάζων. Ἦ που γὰρ
[2, 8]	τοῖς ἄνθεσιν. Ὁ μὲν γὰρ	τοῦ	κυρίου στέφανος ἡμᾶς ᾐνίττετο προφητικῶς
[2, 2]	κίρναται. Διττὸν δὲ τὸ αἷμα	τοῦ	κυρίου· τὸ μέν ἐστιν αὐτοῦ
[2, 12]	Θεσμοφοριαζούσαις ὑποδείκνυσιν. Παραθήσομαι δὲ αὐτὰς	τοῦ	κωμικοῦ τὰς λέξεις διελεγχούσας ἀκριβῶς
[2, 4]	κακοτέχνῳ μουσικῇ εἰς πάθος ὑποσύρουσαι.	Τοῦ	κώμου τούτου τὴν λειτουργίαν τὴν
[2, 10]	ἄρα τὴν κώλυσιν τῆς ἐδωδῆς	τοῦ	λαγὼ παιδεραστίας ἐμφαίνειν ἀποτροπήν· τὴν
[2, 2]	εἰς κεραμεοῦν ἄγγος ἐγχεομένου, ἠχοῦντος	τοῦ	λαιμοῦ διὰ τὸν ῥοώδη καταβροχθισμόν,
[2, 8]	καὶ ἡ τῶν ποδῶν διὰ	τοῦ	λίπους τῶν ἀναθερμαινόντων ἢ ἐμψυχόντων
[2, 1]	κατ´ εἰκόνα τοῦ πατρὸς αὐτῶν	τοῦ	λίχνου θηρίου. Ἀσώτους {τ´} αὐτοὺς
[2, 10]	ψυχῇ τὸ αἰδῆμον οἱονεὶ φῶς	τοῦ	λογισμοῦ· οὐδὲν γὰρ τῆς ἱστουργούσης
[2, 5]	ἐπεγείρεται πάθη καταδυναστεύοντα τῆς ἀσθενείας	τοῦ	λογισμοῦ. ~Περὶ αἰσχρολογίας. Αἰσχρολογίας δὲ
[2, 10]	ἀπέθανεν θεῷ, καὶ καταλέλειπται ὑπὸ	τοῦ	λόγου, καθάπερ ὑπὸ τοῦ πνεύματος,
[2, 7]	παραπειθόμενοι εἰς δάκρυα· ἀπᾴδει γὰρ	τοῦ	λόγου καὶ τὸ ἐχθηλύνεσθαι καὶ
[2, 8]	Ἀλλ´ ἡ μὲν γυνὴ μηδέπω	τοῦ	λόγου μεταλαβοῦσα— ἔτι γὰρ ἦν
[2, 10]	παιδοφθορήσεις» λέγων. Τὸ δὴ διάταγμα	τοῦ	λόγου παντὶ διατηρητέον σθένει, καὶ
[2, 1]	εἰς ἀρδείαν τῶν φυτευομένων ὑπὸ	τοῦ	λόγου πηγήν. Καὶ γὰρ εἰ
[2, 6]	ἡμέρᾳ κρίσεως. Αὖθίς τε ἐκ	τοῦ	λόγου σου δικαιωθήσῃ» φησίν, καὶ
[2, 6]	σου δικαιωθήσῃ» φησίν, καὶ ἐκ	τοῦ	λόγου σου καταδικασθήσῃ» Τίνες οὖν
[2, 1]	τὸ καλὸν καὶ σωτήριον ἔργον	τοῦ	λόγου, τὴν ἀγάπην τὴν ἡγιασμένην,
[2, 1]	ἐπὶ τὴν διάνοιαν ἀχθεὶς ὑπὸ	τοῦ	λόγου τὴν θεωρίαν τῶν κατὰ
[2, 12]	ἐπόπτην παρασκευάζουσιν δεικνύντος ὡς ἀληθῶς	τοῦ	λόγου τὸ κάλλος τὸ ἀληθινόν,
[2, 2]	κυριακῆς μεταλαβεῖν ἀφθαρσίας· ἰσχὺς δὲ	τοῦ	λόγου τὸ πνεῦμα, ὡς αἷμα
[2, 1]	εἰς τὸ προκείμενον οὐκ ἀπᾴδουσιν	τοῦ	λόγου τοῖς ἄνθεσιν, ὅπερ ἤδη
[2, 2]	τοῦ νόμου τοῦ παλαιοῦ καὶ	τοῦ	λόγου τοῦ νέου, εἰς συμπλήρωσιν
[2, 2]	τῆς σταφυλῆς ὕδατι κίρνασθαι ἐθελήσαντος	τοῦ	λόγου, ὡς καὶ τὸ αἷμα
[2, 9]	οὐδεὶς οὐδενὸς ἄξιος, οὐδὲν μᾶλλον	τοῦ	μὴ ζῶντος· ὁ δὲ τὸ
[2, 7]	γὰρ καὶ αὐτὴ διδασκαλικὴ διὰ	τοῦ	μὴ προσόντος κυροῦσα τὸ προσόν.
[2, 2]	διὰ τὸ κρύος πίνειν μέχρι	τοῦ	μὴ ῥιγοῦν, οἷς εὐχερὲς τὸ
[2, 8]	ταῖς ἑαυτῆς, ἀπεψᾶτο τὸ περιττὸν	τοῦ	μύρου, ἐπισπένδουσα τῷ κυρίῳ μετανοίας
[2, 8]	καὶ τὰς ἀμίδας ὄζειν ἀναγκάζει	τοῦ	μύρου ἡ τρυφή. Εὖ μοι
[2, 8]	καὶ κυνὶ οὐδὲ εἷς λόγος	τοῦ	μύρου, οἷς δὲ ἡ αἴσθησις
[2, 8]	ἀπολωλέναι χρῆναι τοὺς κιναίδους ἔφασκεν	τοῦ	μύρου τὴν ὠφέλειαν εἰς λοιδορίαν
[2, 8]	Διαφέρει δὲ ὅλως τὸ μυραλοιφεῖν	τοῦ	μύρῳ χρίεσθαι· τὸ μὲν γὰρ
[2, 6]	ἔνοχος εἰς κρίσιν, τί περὶ	τοῦ	μωρολογοῦντος ἀποφανούμεθα; Ἧι καὶ περὶ
[2, 2]	ψυχαπάτης καὶ τὰ ἑξῆς. Ὁρᾶτε	τοῦ	ναυαγίου τὸν κίνδυνον; Περικλύζεται μὲν
[2, 2]	τοῦ παλαιοῦ καὶ τοῦ λόγου	τοῦ	νέου, εἰς συμπλήρωσιν τοῦ χρόνου
[2, 7]	φέρειν αὑτόν, καὶ τοῦτο κατηγόρημα	τοῦ	νέου. Συνεχὲς δὲ καὶ τὸ
[2, 7]	οὐ παύεται λαλῶν. Ἐπιτείνει γὰρ	τοῦ	νέου τὴν αἰδῶ ἡ τοιαύτη
[2, 10]	τὸ σκεπόμενον, ὡς τὸ ἄγαλμα	τοῦ	νεὼ καὶ τὴν ψυχὴν τοῦ
[2, 1]	αὐταρκείᾳ περιορίζονται. ~Ἰουδαίοις δὲ διὰ	τοῦ	νόμου οἰκονομικώτατα καταγγέλλεται ἡ εὐτέλεια·
[2, 2]	δὲ ὑδαρὲς τοῦ φρονήματος ἐζωοποίησεν,	τοῦ	νόμου τὸν ἐργάτην ἐξ Ἀδάμ,
[2, 2]	ἀμπέλου, ποτὸν ἀληθείας, τὸ κρᾶμα	τοῦ	νόμου τοῦ παλαιοῦ καὶ τοῦ
[2, 2]	Διὰ τοῦτό τοι καὶ ἡ	τοῦ	Νῶε παροινία ἀνάγραπτος γεγένηται, ἵνα
[2, 8]	ζωῆς μὲν διὰ τὴν οὐσίαν	τοῦ	ξύλου, εὐφροσύνης δὲ διὰ τὴν
[2, 2]	οὐδέ ἐστιν κάθυγρος ταῖς ἐκ	τοῦ	οἴνου ἀναθυμιάσεσιν νεφέλης δίκην σωματοποιουμένη.
[2, 2]	οἶνον ὠνόμασεν, τὴν δὲ ἐκ	τοῦ	οἴνου ἑωλοκρασίαν διελέγχουσα ἀκόλαστον οἶνος»
[2, 2]	κινουμένη μὲν γὰρ ὑπὸ τῆς	τοῦ	οἴνου θερμότητος ἡ ὄψις πυκνότερον
[2, 2]	ὄλισθον ἀκριβῶς· ἀκροσφαλὴς γὰρ ἡ	τοῦ	οἴνου παρείσδυσις. Οὕτω δ´ ἂν
[2, 2]	δέδυκεν εἰς βυθὸν ἀκοσμίας ταῖς	τοῦ	οἴνου τρικυμίαις ἐπικεχωσμένον, ὁ δὲ
[2, 3]	τὴν αὐτὴν ἔχειν διάνοιαν τοὺς	τοῦ	ὁμοίου θεωρητικούς; ὧν μέτρον ἡ
[2, 10]	τὰς ὀχείας {τὸ} καταφερές, ἐμφαίνοντος	τοῦ	ὀνόματος, ἐξ ὧν αὐξηθέντων τὸ
[2, 6]	τὴν συνήθειαν οὐ τετριμμένα, ἡ	τοῦ	ὄντως αἰσχροῦ προσηγορία τάττεται· οὐδὲ
[2, 1]	ἐξέχεσθαι τῆς θείας καὶ τῆς	τοῦ	ὄντως ὄντος ἀπληρώτου ἐμπίμπλασθαι θέας,
[2, 6]	ἐκκόπτειν, τὸ οὐ μοιχεύσεις» διὰ	τοῦ	οὐκ ἐπιθυμήσεις» καρπὸς γὰρ τῆς
[2, 3]	γῆς, οἱ ἐν τοῖς ὀρνέοις	τοῦ	οὐρανοῦ ἐμπαίζοντες, οἱ τὸ ἀργύριον
[2, 1]	τῆς γῆς καὶ τὰ πτηνὰ	τοῦ	οὐρανοῦ ἐν αὐτῷ· καὶ ἐγένετο
[2, 12]	κόσμος ὁ χρυσοῦς δελέατι προσχρώμενος	τοῦ	ὄφεως τῷ σχήματι ἐξέμηνεν εἰς
[2, 8]	τῆς διδασκαλίας τῆς κυριακῆς καὶ	τοῦ	πάθους αὐτοῦ· μύρῳ γὰρ εὐώδει
[2, 10]	γίνεται τοῦ γάμου, τοῦτ´ ἔστι	τοῦ	πάθους, τὸν αὐτόν, οἶμαι, τρόπον
[2, 8]	τέλος αἰῶνος. ~Ἀλλ´ ἐξέβην γὰρ	τοῦ	παιδαγωγικοῦ τύπου τὸ διδασκαλικὸν εἶδος
[2, 10]	ἑταιριζόμενος αὐτόν, καὶ οὐκ ἀκούει	τοῦ	παιδαγωγοῦ βοῶντος· Ὁ ἄνθρωπος ὁ
[2, 2]	ἀληθείας, τὸ κρᾶμα τοῦ νόμου	τοῦ	παλαιοῦ καὶ τοῦ λόγου τοῦ
[2, 10]	τροφῆς ὀριγνώμενος, ὃ δὲ τῆς	τοῦ	παντὸς διαμονῆς προμηθούμενος γεωργεῖ, καὶ
[2, 2]	ἐμφανῆ καὶ ἔγγραπτον τὴν εἰκόνα	τοῦ	παραπτώματος ἔχοντες, δι´ ἣν οἱ
[2, 2]	τὸ θεῖον κρᾶμα τὸν ἄνθρωπον	τοῦ	πατρικοῦ βουλήματος πνεύματι καὶ λόγῳ
[2, 10]	ὃ δὲ ἀνέθαλλεν ἐν κόλποις	τοῦ	πατρός. Ἄγαμαι τῶν Λακεδαιμονίων τὴν
[2, 8]	δυνάμεως, εἷς ὢν ἑνὸς ὄντος	τοῦ	πατρός, ἀρχὴ καὶ τέλος αἰῶνος.
[2, 1]	ἕρποντες, θηρία ἀνδρείκελα, κατ´ εἰκόνα	τοῦ	πατρὸς αὐτῶν τοῦ λίχνου θηρίου.
[2, 1]	πλουσίου παιδὸς εἰκόνα παραχρῆσθαι τοῖς	τοῦ	πατρὸς δωρήμασιν, χρῆσθαι δὲ αὐτοῖς,
[2, 2]	μεθ´ ὑμῶν ἐν τῇ βασιλείᾳ	τοῦ	πατρός μου. Ἀλλ´ ὅτι γε
[2, 10]	πυκνουμένης γὰρ τῆς ἐπιφανείας ἐκ	τοῦ	περιέχοντος αἱ περὶ τὸν αὐχένα
[2, 10]	ἐπιτάσεως, μή τι ἡμᾶς παραλυποίη	τοῦ	περιέχοντος ἡ ἀμετρία. Εἰ δὴ
[2, 10]	κομιδῇ ἀλαζονικόν, ἐμποδὼν τῇ ἐνεργείᾳ	τοῦ	περιπατεῖν γινόμενον, καλλύντρου δίκην ἐπισυρομένης
[2, 2]	καλούμενος ὁ πρὸ τοῦ ἀστέρος	τοῦ	πλανωμένου καταριθμούμενος συνιζηκυίας τῆς κεφαλῆς
[2, 2]	οἷον κολυμβώσης τῆς ὄψεως ὑπὸ	τοῦ	πλήθους τῆς ὑγρότητος, καὶ ψεύδεσθαι
[2, 10]	ἐκλαβών· Καὶ πρὸς τὴν γυναῖκα	τοῦ	πλησίον σου οὐ δώσεις κοίτην
[2, 10]	Λάζαρος ἐβέβλητο εἰς τὸν πυλῶνα	τοῦ	πλουσίου εἱλκωμένος, ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἐκ
[2, 10]	ἐκ τῶν πιπτόντων τῆς τραπέζης	τοῦ	πλουσίου· οὗτός ἐστιν ἡ πόα.
[2, 1]	κατὰ τὴν ἐν τῷ εὐαγγελίῳ	τοῦ	πλουσίου παιδὸς εἰκόνα παραχρῆσθαι τοῖς
[2, 7]	ταύτῃ γὰρ εὐσχημονέστατα τὴν ἀθρόαν	τοῦ	πνεύματος ἀπειλὴν ἐναποσβεστέον οἰκονομοῦντα τὴν
[2, 10]	ὑπὸ τοῦ λόγου, καθάπερ ὑπὸ	τοῦ	πνεύματος, νεκρός. Βδελύττεται γὰρ τὸ
[2, 12]	λίθων τὸ ἀμίμητον τὸ ἄνθος	τοῦ	πνεύματος τὸ ἀκήρατον καὶ ἅγιον
[2, 3]	οὐδὲ ὁ ποδονιπτὴρ τὸ ἀπόνιμμα	τοῦ	ποδός; Ἀναξιοπαθήσει δὲ ἄρα καὶ
[2, 12]	πλειόνων. Πόσῳ μὲν γὰρ εὐκλεέστερον	τοῦ	πολυτελῶς οἰκεῖν τὸ πολλοὺς εὐεργετεῖν;
[2, 12]	δεσμούς. Ἤδη δὲ τὰ φανερώτατα	τοῦ	πονηροῦ σύμβολα οὐκ αἰσχύνονται περικείμεναι.
[2, 12]	τὰ δωρήματα ἀπειροκαλίᾳ παραχαράττουσι ζηλοῦσαι	τοῦ	πονηροῦ τὴν τέχνην. Σαφῶς δὲ
[2, 10]	ὕαινα, ὑπὸ τὴν κέρκον πρὸ	τοῦ	πόρου τῆς περιττώσεως πέφυκεν αὐτῇ
[2, 2]	ἢ τὴν ἐσθῆτα καταβρέχειν, ἀθρόου	τοῦ	ποτοῦ ἐπεισχεομένου, μονονουχὶ ἐμπλύνοντας ἐναποκλυζόμενον
[2, 2]	Ἀλλὰ καὶ τούτοις ὅρος ἔστω	τοῦ	ποτοῦ μέχρις οὗ τὸν λογισμὸν
[2, 2]	τὸ κόσμιον προσλαβοῦσα, κοσμίως καταμεριζομένου	τοῦ	ποτοῦ· οὐ γὰρ ἀφαιρεῖται τῷ
[2, 2]	ἄρτου μόνον ἀπογευσάμενοι ἀπεχέσθων πάμπαν	τοῦ	ποτοῦ πρὸς τὸ ἀναπίνεσθαι τὴν
[2, 2]	ἤδη παρηβηκόσιν ἱλαρώτερον ἐπιτρεπτέον μεταλαμβάνειν	τοῦ	ποτοῦ, τὸ καταψυχόμενον τῆς ἡλικίας,
[2, 2]	Καὶ γὰρ ὁ κελαρυσμὸς ῥαγδαίου	τοῦ	ποτοῦ φερομένου σὺν πολλῷ τῷ
[2, 1]	μετὰ δολιότητος· εὖ τοῦτο ὑπομιμνῄσκει	τοῦ	προειρημένου λόγου, ὡς οὐ τὰ
[2, 2]	νέου, εἰς συμπλήρωσιν τοῦ χρόνου	τοῦ	προκατηγγελμένου θεοσεβείᾳ παρασχών. Μυστικὸν ἄρα
[2, 1]	τὸ γένειον φυλάττουσιν, τὸ εὔσχημον	τοῦ	προσώπου διατηροῦσιν ἀδιάστροφον, οὐκ ἀσχημονοῦσιν
[2, 5]	ὁ γέλως· ἡ δὲ ἐκμελὴς	τοῦ	προσώπου ἔκλυσις, εἰ μὲν ἐπὶ
[2, 5]	Ἡ μὲν γὰρ καθ´ ἁρμονίαν	τοῦ	προσώπου, καθάπερ ὀργάνου, κόσμιος ἄνεσις
[2, 12]	Ἐντεῦθεν ὀνειδίζων ὁ λόγος διὰ	τοῦ	προφήτου τοὺς Ἑβραίους· Ἀργυρᾶ καὶ
[2, 10]	ἐν Ἅιδου, ὁ πλούσιος, μετέχων	τοῦ	πυρός, ὃ δὲ ἀνέθαλλεν ἐν
[2, 1]	βρῶσιν τὸν ἄρτον ἐκθηλύνουσιν ἀποσήθοντες	τοῦ	πυροῦ τὸ τρόφιμον, ὡς τὸ
[2, 2]	ἁμαρτωλοῦ τὰ διερρωγότα τοῦ ὕφους	τοῦ	σαρκικοῦ φιληδονίαις κατατετρημένα, δι´ ὧν
[2, 1]	αὐτῶν, ἀσώστους αὐτοὺς κατὰ ἔκθλιψιν	τοῦ	σίγμα στοιχείου νενοηκότες. Ἦ γὰρ
[2, 3]	ἐστίν. Ἐγὼ δέ φημι καὶ	τοῦ	σκίμποδος οὐδὲν κακίω παρεχομένου κατάκλισιν
[2, 1]	τὰς τροφὰς ἀναστρεπτέον. Ἐχομένοις τοίνυν	τοῦ	σκοποῦ καὶ τὰς γραφὰς πρὸς
[2, 4]	Ἀποθεμένους γὰρ ἡμᾶς τὰ ἔργα	τοῦ	σκότους ἐνδύσασθαι τὰ ὅπλα τοῦ
[2, 7]	εὔνοιαν σύνιμεν, πῶς ἔχθρας διὰ	τοῦ	σκώπτειν σκαλεύομεν; Σιωπᾶν δὲ κρεῖττον
[2, 12]	δὲ πλουσίως. Ταύταις προφητεύει διὰ	τοῦ	Σοφονίου τὸ πνεῦμα· Καὶ τὸ
[2, 10]	ἡ παιδοποιίας ὄρεξις, οὐχ ἡ	τοῦ	σπέρματος ἄτακτος ἔκκρισις ἡ παράνομος
[2, 10]	ἀποκαθάρματι τοῦ σώματος τὸ γονιμώτατον	τοῦ	σπέρματος καὶ μετ´ ὀλίγον ἄνθρωπον
[2, 8]	εὐφροσύνης δὲ διὰ τὴν προσηγορίαν	τοῦ	στεφάνου, κινδύνου δὲ διὰ τὴν
[2, 1]	ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὰ ἐξιόντα» φησί,	τοῦ	στόματος. Ἀδιάφορος ἄρα ἡ φυσικὴ
[2, 6]	Τὰ γὰρ ἐξιόντα» φησίν, ἐκ	τοῦ	στόματος κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον» κοινὸν
[2, 2]	τὰ χείλη περιρραγεῖς γένωνται πλατυνομένου	τοῦ	στόματος, στεναῖς κομιδῇ κατὰ τὸ
[2, 4]	αὐτὸν ἐν κυμβάλοις ἀλαλαγμοῦ» κύμβαλον	τοῦ	στόματος τὴν γλῶτταν λέγει, ἣ
[2, 6]	ἀπόστολος πᾶς λόγος σαπρὸς ἐκ	τοῦ	στόματος ὑμῶν» φησὶν μὴ ἐκπορευέσθω,
[2, 2]	οὕτως οὐδὲ τὸν λόγον ἀπεῖναι	τοῦ	συμποσίου ὀρθῶς ἄν τις βουληθείη
[2, 7]	Προανίστασθαι δὲ τῶν πολλῶν καὶ	τοῦ	συμποσίου ὑπεξιέναι ἐπιεικῶς ἀνδρὸς σώφρονος·
[2, 10]	Στωϊκοί, πῶς οὐχὶ πολὺ πλέον	τοῦ	συνουσιαστικοῦ ἐπικρατητέον μορίου τοῖς σοφίαν
[2, 1]	χρή. Στοχαζομένοις τοίνυν τῆς συμμετρίας	τοῦ	συντάγματος, ὁποῖόν τινα τῷ ἑαυτοῦ
[2, 1]	ἀνθρώπῳ λέγω, σῖτα καὶ ποτὰ	τοῦ	σῴζεσθαι χάριν, οὐχὶ δὲ τοῦ
[2, 1]	ἐκτὸς καὶ αὐτῆς ἔτι τῆς	τοῦ	σώματος ἀγωγῆς ἐπὶ τὴν διάνοιαν
[2, 8]	μυρρίνης στυπτικόν, παρακατέχον τὰς ἀπὸ	τοῦ	σώματος ἀποφοράς· τὸ δὲ ἐκ
[2, 10]	ἐκταράττει καὶ συγκρούει τὴν ἁρμονίαν	τοῦ	σώματος. Ἀστεῖος οὖν μάλα ἐκεῖνος
[2, 9]	ἀρρενιστέον. Οὐ γὰρ ἔκλυσιν χρὴ	τοῦ	σώματος εἶναι παντελῆ τὸν ὕπνον,
[2, 10]	ὥστ´ οὐχ ὁρῶντι τὴν ὅλην	τοῦ	σώματος εἶναι φανερὰν διάθεσιν. ~Παραιτητέον
[2, 10]	τοῦ νεὼ καὶ τὴν ψυχὴν	τοῦ	σώματος καὶ τῆς ἐσθῆτος τὸ
[2, 2]	ταῖς γυναιξὶν ἐπιτρεπτέον παραγυμνούσας τι	τοῦ	σώματος καταφαίνεσθαι, μὴ σφαλεῖεν ἄμφω,
[2, 12]	ἀρετὴ μόνη καὶ διὰ καλοῦ	τοῦ	σώματος καταφαίνεται καὶ ἐπανθεῖ τῇ
[2, 8]	ἀνεῖναι τὸ νευρῶδες καί τινα	τοῦ	σώματος ὀσμὴν ἀναστεῖλαι βαρυτέραν, εἰ
[2, 10]	εἶναι θήρατρον ἀνθρώπων τὸ κάλλος	τοῦ	σώματος· οὐδὲ ἁλουργῷ παραπετάσματι χρωμένην
[2, 9]	αὐτοῖς διὰ τὴν παρ´ ἑκάτερα	τοῦ	σώματος ὀχθώδη τῆς εὐνῆς ἐπανάστασιν·
[2, 8]	τῇ κεφαλῇ καὶ τῷ ἡγεμονικῷ	τοῦ	σώματος πάντα ἡμῶν τὰ πονηρά,
[2, 2]	αὐτῶν τὴν βλάβην ἐλέγχεσθαι διὰ	τοῦ	σώματος, πεπαινομένων θᾶττον ἢ προσῆκεν
[2, 10]	ἐρρωμένης, ὀλίγῳ παραπετάσματι τὴν αἰσχύνην	τοῦ	σώματος προαγωγεύοντα. Οὐ γὰρ ἔτι
[2, 9]	τὸ τηνικάδε οὔσης περὶ τὰς	τοῦ	σώματος συμπαθείας καὶ αὐτῆς αὑτῇ
[2, 8]	δεσπότην· ἀμέλει καὶ τῷ κόσμῳ	τοῦ	σώματος, ταῖς θριξὶ ταῖς ἑαυτῆς,
[2, 1]	εἴς τε τὰς ἀναδόσεις καὶ	τοῦ	σώματος τὴν κουφότητα χρησιμεῦον, ἐξ
[2, 10]	γάρ πω εὔλογον τῷ ἀποκαθάρματι	τοῦ	σώματος τὸ γονιμώτατον τοῦ σπέρματος
[2, 10]	ὅτι χρὴ παντὸς μᾶλλον τούτῳ	τοῦ	σώματος τῷ μέρει χρῆσθαι μετὰ
[2, 6]	ἐπιδείξεσι καὶ παραγυμνώσεσι μερῶν τινων	τοῦ	σώματος, ὧν οὐ χρή, τοῦτο
[2, 10]	τοῦ θεοῦ καὶ τοῦ γάμου	τοῦ	σώφρονος, τὸν κόσμον ἀντικαταλλαττομένη τἀνδρὸς
[2, 2]	ἰλιγγιᾷ τῷ ζόφῳ τῆς καταιγίδος,	τοῦ	τῆς ἀληθείας ἀστοχήσας λιμένος, ἕως
[2, 2]	μέθῃ δυσαρέστησις καὶ ἀηδία ἀπὸ	τοῦ	τὸ κάρα πάλλειν ὠνομασμένη. ~Τοῦτον
[2, 10]	Εἰ δὲ καὶ ὑφεῖναι χρὴ	τοῦ	τόνου διὰ τὰς γυναῖκας, λείαν
[2, 10]	θηλύτεροι· οὐ δὴ καθυφεῖναι χρὴ	τοῦ	τόνου. Εἰ δὲ συμπεριφέρεσθαι χρή,
[2, 7]	τὸ βλέμμα ἔστω, καὶ ἡ	τοῦ	τραχήλου ἐπιστροφὴ καὶ ἡ κίνησις
[2, 10]	τῇ κύστει, καὶ τὸ στόμιον	τοῦ	τραχήλου, ᾧ προσίεται τὸ σπέρμα,
[2, 1]	εὔπνουν τοῦ δρόμου. Ὅθεν κατηγορῶν	τοῦ	τρυφῶντος βίου ὁ τὴν ἀλήθειαν
[2, 9]	τῆς ἐγρηγόρσεως. Ἔοικεν γὰρ ἡ	τοῦ	ὕπνου καταφορὰ θανάτῳ, δι´ ἄνοιαν
[2, 2]	ἀμφοῖν ἡ ὄψις πέπονθεν τῆς	τοῦ	ὑποκειμένου καταλήψεως διὰ τὸν σάλον
[2, 2]	Ὀπαὶ γὰρ ἁμαρτωλοῦ τὰ διερρωγότα	τοῦ	ὕφους τοῦ σαρκικοῦ φιληδονίαις κατατετρημένα,
[2, 2]	ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἀπέχεσθαι	τοῦ	φαρμάκου τούτου· οὐ γὰρ κατάλληλον
[2, 12]	ἐπιμελουμένην, σώματος δὲ ἀντιποιουμένην, ἐκτραπέντος	τοῦ	φιλοκάλου περὶ τὴν κενοδοξίαν, ἄρδην
[2, 3]	Σαμαρῖτιν ᾔτει πιεῖν σκεύει κεραμεῷ	τοῦ	φρέατος ἀνιμῶσαν, οὐκ ἐπιζητῶν τὸ
[2, 9]	τοῦ ζῆν τοῦ ἀληθινοῦ καὶ	τοῦ	φρονεῖν γνησίως μάλιστα κηδεμών, ἐγρήγορε
[2, 4]	ὡς δὴ τὸ ἔκλυτον αὐτῶν	τοῦ	φρονήματος διὰ τῶν τοιούτων ἐπανίστασθαι
[2, 2]	ἐπέτρεψεν μεθύειν, τὸ δὲ ὑδαρὲς	τοῦ	φρονήματος ἐζωοποίησεν, τοῦ νόμου τὸν
[2, 11]	ῥυθμίζουσαι τὴν γῆν, τὸ ἑταιρικὸν	τοῦ	φρονήματος ἐκ τοῦ βαδίσματος ἐναποσφραγίσωνται.
[2, 4]	τοῦ σκότους ἐνδύσασθαι τὰ ὅπλα	τοῦ	φωτὸς» ἀξιοῖ ὁ ἀπόστολος, ὡς
[2, 9]	Τὸ οὖν φῶς τοῦτο οἱ	τοῦ	φωτὸς τοῦ ἀληθινοῦ υἱοὶ μὴ
[2, 10]	τὸ μικρῷ πρόσθεν εἰρημένον ἐπὶ	τοῦ	χόρτου, μὴ καὶ ἐπὶ τῶν
[2, 2]	ὅτι ἐκ τοῦ ἀναγκαίου καὶ	τοῦ	χρησίμου ὁ βίος συνέστηκεν. Τῷ
[2, 2]	ὡς ὅτι πλείστῳ ἐγκαταμικτέον καὶ	τοῦ	χρησίμου· οἴνῳ δὲ ἀμέτρῳ ἡ
[2, 8]	ἀπόστολοί εἰσιν προφητείᾳ τῆς εὐωδίας	τοῦ	χρίσματος ἁγίου μεταλαβόντες πνεύματος. Οἱ
[2, 3]	λέγω, ἀκόλουθα εἶναι ταῖς ἐνστάσεσιν	τοῦ	Χριστιανοῦ δεῖ, κατὰ τὸ πρόσφορον
[2, 1]	δι´ ἀκολασίας, οὕτως οὐδὲ ἡ	τοῦ	χριστιανοῦ δίαιτα ἡδυπαθείᾳ περικτᾶται· πόρρω
[2, 10]	χρὴ πόρνης ποιεῖν μέλη τὰ	τοῦ	Χριστοῦ μέλη οὐδὲ μὴν νεὼν
[2, 2]	λόγου τοῦ νέου, εἰς συμπλήρωσιν	τοῦ	χρόνου τοῦ προκατηγγελμένου θεοσεβείᾳ παρασχών.
[2, 8]	κυρίου, περὶ ὧν καὶ διὰ	τοῦ	ψαλμῳδοῦ προθεσπίζει τὸ πνεῦμα· Προσκυνήσωμεν
[2, 12]	σώματι ὡς οἰκεῖα προσάπτουσα μελέτην	τοῦ	ψεύδεσθαι καὶ ἔθος ἀπάτης ἐνεγέννησεν,
[2, 10]	καὶ λαγνείας ἡ τοῦ αἰνίγματος	τοῦδε	ἀπαγόρευσις παρῄνεσεν. Ταύτῃ τοι ἀναφανδόν,
[2, 10]	ἐνάρετον μετ´ αἰδοῦς— θατέραν δὲ	τοὐναντίον	εἰσάγει, τὴν κακίαν, περιττῇ μὲν
[2, 1]	πολυτελείας τῶν βρωμάτων· πᾶν γὰρ	τοὐναντίον	οἱ ταῖς εὐτελεστάταις χρώμενοι τροφαῖς
[2, 10]	τὸ σῶμα. Νυνὶ δὲ πᾶν	τοὐναντίον,	τὸ μὲν σῶμα αὐταῖς εἰ
[2, 12]	Τὸ γὰρ λιτόν, ᾗ καὶ	τοὔνομα	ἐμφαίνει, οὐκ ἐξέχει οὐδὲ κατά
[2, 8]	ἀφίησιν καρωτικόν, ὡς ἐμφαίνει καὶ	τοὔνομα	ἐτυμολογούμενον. Νάρκισσος δὲ βαρύοδμόν ἐστιν
[2, 1]	τὴν τροφήν, ὡς δὲ καὶ	τοὔνομα	περιέχει, μανία περὶ γαστέρα, ἐπεὶ
[2, 1]	καὶ τρυφῇ καὶ καπνῷ βλασφημοῦντες	τοὔνομα,	σφάλλονται τῆς ὑπολήψεως, τὴν ἐπαγγελίαν
[2, 1]	καὶ τοῖς δείπνοις ἀφειδέστερον παραχρωμένους,	τοὺς	ἀκορέστους, οἷς μηδὲν ἱκανόν, ἀποταθεὶς
[2, 9]	καὶ τῶν ταύτης ῥευμάτων μεταλαμβάνοντες,	τοὺς	ἀληθεῖς τῶν ὀνείρων ἐναργῶς καὶ
[2, 10]	ἀρχόντων τούτων ζῆλος καὶ εἰς	τοὺς	ἄλλους Ἴωνας διικνεῖτο, οὓς Ὅμηρος
[2, 2]	τοῖς τραχήλοις ἔχοντας στεφάνους ὥσπερ	τοὺς	ἀμφορεῖς, διαπυτίζοντας ἀλλήλοις τὸν ἄκρατον
[2, 10]	ὁ Μωυσῆς ἀπάγει τῶν ἐγκύων	τοὺς	ἄνδρας ἄχρις ἂν ἀποκυήσωσιν· τῷ
[2, 3]	ἀργυρᾶς καὶ ἀμίδας ὑελᾶς ἐπιφέρεσθαι	τοὺς	ἄνδρας, καθάπερ ἐπάγονται τοὺς συμβούλους
[2, 4]	τῷ πνεύματι τοὺς φθόγγους ἀποδίδωσι	τοὺς	ἀνθρωπίνους· αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν κυμβάλοις
[2, 5]	πάντας δέ, ὡς ἔπος εἰπεῖν,	τοὺς	ἀνοήτους ὁ οἶνος καί θ´
[2, 1]	ἔχουσιν γεγυμνωκότες. Ἀναγκαίως ἄρα πρὸς	τοὺς	ἀπηρυθριακότας καὶ τοῖς δείπνοις ἀφειδέστερον
[2, 1]	Πέρσης. Ὄρνεις ἐπὶ τούτοις συνωνοῦνται	τοὺς	ἀπὸ Φάσιδος, ἀτταγᾶς Αἰγυπτίας, Μῆδον
[2, 1]	δοκεῖ καὶ ὁ κύριος αἰνίξασθαι	τοὺς	ἄρτους εὐλογήσας καὶ τοὺς ἰχθύας
[2, 8]	μύρων εὐωδίας θηρῶσιν οἱ σώφρονες	τοὺς	ἀσελγεῖς. Τοιαύτη δὲ καὶ τῶν
[2, 7]	ψυχὴν αὐτοῦ. ~Τίνα χρὴ παραφυλάττεσθαι	τοὺς	ἀστείως συμβιοῦντας. Ἀπέστω δέ, ἀπέστω
[2, 2]	λόγος γέγονεν σάρξ» Ἄγαμαι τοίνυν	τοὺς	αὐστηρὸν ἐπανῃρημένους βίον καὶ τῆς
[2, 8]	πόλεων καὶ τῶν ἀνθεινῶν ἐρίων	τοὺς	βαφεῖς ἀπελαύνειν καὶ αὐτούς· οὐ
[2, 9]	ψιλοτάπιδας ξυστίδας τε ἁλουργὰς καὶ	τοὺς	γαυνάκας τοὺς πολυτιμήτους τά τε
[2, 5]	ὁ λόγος ἐστίν. Εἰ τοίνυν	τοὺς	γελωτοποιοὺς ἐξοικιστέον τῆς ἡμεδαπῆς πολιτείας,
[2, 10]	νόμῳ βαίνουσι καὶ παιδοσπορεῖν ἐπιχειροῦσιν»	τοὺς	δὲ ἀθέους παρέδωκεν ὁ θεός»
[2, 2]	γλίσχρα τῶν περιττωμάτων διατήκει θερμότητι,	τοὺς	δὲ δριμεῖς καὶ φαύλους ταῖς
[2, 2]	προσφέρεσθαι διὰ τὴν ὑγείαν μόνην,	τοὺς	δὲ ἐπ´ ἀνέσει καὶ διαχύσει.
[2, 10]	ἔχουσαν τῆς φύσεως τοὺς λογισμούς·	τοὺς	δὲ κατὰ φύσιν λογισμοὺς ἀλόγως
[2, 10]	εἰς τὴν ἀνόητον ὀφθαλμίαν ἐρεθίζον,	τοὺς	δὲ λευκοὺς καὶ οὐ νόθους
[2, 10]	τοῖς μὲν γὰρ οὐδέπω συνεχώρησεν,	τοὺς	δὲ οὐκέτι βούλεται γαμεῖν— πλὴν
[2, 6]	ψυχῆς τὸ κροῦμα τῆς πορνείας·	τοὺς	δὲ ὀφθαλμοὺς κατευθύνει ἐπὶ τὴν
[2, 1]	τραγημάτων καὶ κηρίων ἀμοίρους περιορατέον	τοὺς	δειπνοῦντας κατὰ λόγον. Τῶν γάρ
[2, 12]	χρυσοῦς γὰρ εἶπεν κἀκείνους Ὅμηρος	τοὺς	δεσμούς. Ἤδη δὲ τὰ φανερώτατα
[2, 12]	ἐζηλωκέναι δοκοῦσί μοι αἱ γυναῖκες	τοὺς	δεσμώτας τοὺς πλουσίους. Ἦ γὰρ
[2, 3]	ἄνδρας, καθάπερ ἐπάγονται τοὺς συμβούλους	τοὺς	ἑαυτῶν, καὶ τὰς πλουτούσας ταύτας
[2, 12]	ὁ λόγος διὰ τοῦ προφήτου	τοὺς	Ἑβραίους· Ἀργυρᾶ καὶ χρυσᾶ» φησίν,
[2, 2]	Τουτὶ μὲν ἡμῖν καὶ πρὸς	τοὺς	Ἐγκρατητὰς καλουμένους παραπεπήχθω. ~Αἱ δὲ
[2, 1]	τρέφεσθαι, κάτω βλέποντας εἰς γῆν	τοὺς	ἐκ γῆς ἀεὶ καὶ κεκυφότας
[2, 4]	καὶ αὐλῷ, οἷς ἔθος ἦν	τοὺς	ἐν πολέμῳ ἀσκητὰς καὶ τοῦ
[2, 1]	τὰς ἐν Μήλῳ ἐρίφους καὶ	τοὺς	ἐν Σκιάθῳ κεστρεῖς καὶ τὰς
[2, 9]	οὐ» γὰρ χρὴ παννύχιον εὕδειν»	τοὺς	ἔνοικον ἔχοντας τὸν λόγον τὸν
[2, 3]	τὰς τρυφάς. Χρὴ δὲ προειληφέναι	τοὺς	ἐπὶ σωτηρίαν σπεύδοντας ὡς ἄρα
[2, 4]	ἢ τὰς ἐπιθυμίας ἐκφλέγοντα ἢ	τοὺς	ἔρωτας ἐκκαίοντα ἢ ἐξαγριαίνοντα τοὺς
[2, 2]	ποτόν, νήφειν δὲ μάλιστα ἐχρῆν	τοὺς	ἔτι πλανωμένους. Ἔπειτα ἡ ἄμπελος
[2, 2]	τοὺς ὀψοφάγους καὶ ἡδονικοὺς καὶ	τοὺς	ἑτοίμους εἰς μέθην αἰνίττεσθαι. Καὶ
[2, 1]	ἀγάπην ἄνωθεν ἐξ οὐρανῶν ἐπὶ	τοὺς	ζωμοὺς ῥίπτεσθαι χαμαί. Κᾷτ´ οἴει
[2, 11]	τὰ χρυσᾶ ἄνθεμα» ἀλλὰ καὶ	τοὺς	ἥλους ἑλικοειδῶς τοῖς καττύμασιν ἐγκατακρούειν
[2, 8]	δεδοξασμένον, αἱμάσσει δὲ καὶ κολάζει	τοὺς	ἠπιστηκότας. Ναὶ μὴν καὶ σύμβολόν
[2, 10]	ἐπὶ τὸ πρόσωπον τῶν χρωμένων	τοὺς	θεατὰς ἐπιστρέφειν· αἳ δὲ ὀλίγον
[2, 1]	οὐκ εὔλογον τραπέζης δαιμονίων» μεταλαμβάνειν	τοὺς	θείας μετέχειν καὶ πνευματικῆς κατηξιωμένους
[2, 8]	καὶ τὸ κάλλος. Ἀλλὰ καὶ	τοὺς	θιγγάνοντας αὐτοῖν τὸ μὲν ἐνέψυξεν,
[2, 4]	τοὺς ἔρωτας ἐκκαίοντα ἢ ἐξαγριαίνοντα	τοὺς	θυμούς. Χρῶνται γοῦν παρὰ τοὺς
[2, 1]	αἰνίξασθαι τοὺς ἄρτους εὐλογήσας καὶ	τοὺς	ἰχθύας τοὺς ὀπτούς, οἷς κατευώχησε
[2, 1]	ἀκρασίας γὰρ τῆς μεγίστης συγχεῖν	τοὺς	καιρούς, ὧν αἱ χρήσεις ἀσύμφωνοι.
[2, 12]	καὶπαρὰ τοῖς βαρβάροις φασὶν δεδέσθαι	τοὺς	κακούργους χρυσίῳ. Τούτους ἐζηλωκέναι δοκοῦσί
[2, 12]	εἴη τῶν ὤτων κόσμος εἰς	τοὺς	κατὰ φύσιν τῆς ἀκοῆς καταβαίνων
[2, 8]	τὴν ἀπαυδῶσαν δύναμιν καὶ πρὸς	τοὺς	κατάρρους καὶ πρὸς τὰς καταψύξεις
[2, 12]	καὶ χεῖρες ἀνδρείων πλουτίζουσιν. Ἀνδρείους	τοὺς	καταφρονοῦντας χρημάτων καὶ περὶ τὰς
[2, 2]	πάροινος, ἐπαισχυνθήσεται τῇ μέθῃ διὰ	τοὺς	κατοπτεύοντας. Ὀπαὶ γὰρ ἁμαρτωλοῦ τὰ
[2, 7]	μεταδοτέον τούς τε ἀκαιροβόας καὶ	τοὺς	κεκράκτας ἐπιστομιστέον. Ταύτῃ γὰρ αὖ
[2, 8]	μύρῳ κακοὺς κακῶς ἀπολωλέναι χρῆναι	τοὺς	κιναίδους ἔφασκεν τοῦ μύρου τὴν
[2, 11]	Ἀττικὰς καὶ τὰς Σικυωνίας καὶ	τοὺς	κοθόρνους, Περσικάς τε καὶ Τυρρηνικάς,
[2, 10]	διδασκαλίας ἐναργὲς ὑπόδειγμα ἐπιφέρει. Κατανοήσατε	τοὺς	κόρακας, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ
[2, 12]	ἐπελάθετο, λέγει κύριος. Ἀποθέμεναι τοίνυν	τοὺς	λήρους αὐτῷ πονηρῷ σοφιστῇ τοῦ
[2, 12]	δηλωθήσεται. ~Ὅτι οὐ χρὴ περὶ	τοὺς	λίθους καὶ τὸν χρυσοῦν τοῆσθαι
[2, 12]	τὸ δὲ κεκρυμμένον χρυσίον καὶ	τοὺς	λίθους οἱ τὴν ἐπὶ θανάτῳ
[2, 10]	καὶ τὸ ἐπιτερπὲς τῆς χροιᾶς	τοὺς	λίχνους ἀνιᾷ εἰς τὴν ἀνόητον
[2, 10]	οὐσίαν, συνεσπαρμένους ἔχουσαν τῆς φύσεως	τοὺς	λογισμούς· τοὺς δὲ κατὰ φύσιν
[2, 5]	ποτε, {καὶ} πῶς ἂν κατὰ	τοὺς	λόγους ἐπιτηδεύσαιμεν εἶναί τε καὶ
[2, 7]	φιλοσκώμμονες, σιωπητέον ἡμῖν καὶ παραπεμπτέον	τοὺς	λόγους τοὺς περιττούς, ὥσπερ τὰς
[2, 3]	τρυβλίῳ ἐπωψᾶτο εὐτελεῖ καὶ κατέκλινεν	τοὺς	μαθητὰς ἐπὶ τῆς πόας χαμαὶ
[2, 2]	τὸ εὐλογηθέν, ἀπέδειξε πάλιν πρὸς	τοὺς	μαθητὰς λέγων· Οὐ μὴ πίω
[2, 1]	ἐνθάδε; εἶπεν ὁ κύριος πρὸς	τοὺς	μαθητὰς μετὰ τὴν ἀνάστασιν. Οἳ
[2, 1]	ἰχθύας τοὺς ὀπτούς, οἷς κατευώχησε	τοὺς	μαθητάς, τῆς ἀπεριέργου τροφῆς καλὸν
[2, 8]	πόλιν. Χρὴ δὲ καὶ μάλα	τοὺς	μὲν ἄνδρας τοὺς παρ´ ἡμῖν
[2, 2]	ζωήν. Ἁρμόδιον τοίνυν τὸν οἶνον	τοὺς	μὲν ἐν θεραπείας μέρει προσφέρεσθαι
[2, 8]	ἐστὶ πολέμιον ζῴοις, ἀνθρώπων δὲ	τοὺς	μὲν ὤνησεν, ἔστιν δὲ οὓς
[2, 8]	θεός σου, ἔλαιον ἀγαλλιάσεως παρὰ	τοὺς	μετόχους σου· σμύρνα καὶ στακτὴ
[2, 1]	δὲ πράττουσι κακῶς, οἳ μὲν	τοὺς	μὴ ἔχοντας βεβαρηκότες, οἳ δὲ
[2, 1]	τοῦ θεοῦ καταφρονεῖτε καὶ καταισχύνετε	τοὺς	μὴ ἔχοντας; Παρὰ δὲ τοῖς
[2, 3]	χαίροντες κειμηλίοις· Ὁ δὲ συνάγων	τοὺς	μισθούς» φησίν, συνήγαγεν εἰς δεσμὸν
[2, 8]	ὡς καὶ τοὺς τεχνίτας αὐτῶν,	τοὺς	μυρεψούς, τῶν εὐνομουμένων ἀπελαύνειν πόλεων
[2, 4]	γὰρ ἐν ἤχῳ σάλπιγγος ἀναστήσει	τοὺς	νεκρούς· αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν ψαλτηρίῳ»
[2, 8]	ὁ στέφανος σύμβολον· ταύτῃ καὶ	τοὺς	νεκροὺς καταστεφανοῦσιν, ᾧ λόγῳ καὶ
[2, 7]	Πρεσβῦται δὲ ὡς τέκνα ἀφορῶντες	τοὺς	νέους σπανιαίτατα μέν, ἴσως δ´
[2, 7]	οὐχὶ ἀφαιρεῖν. Οἱ δὲ διαγλύφοντες	τοὺς	ὀδόντας αἱμάσσοντες τὰ οὖλα σφίσι
[2, 8]	ἐσθῆτας καὶ τὰς στρωμνὰς καὶ	τοὺς	οἴκους ὑποθυμιῶσί τε καὶ καταρραίνουσιν,
[2, 1]	ἄρτους εὐλογήσας καὶ τοὺς ἰχθύας	τοὺς	ὀπτούς, οἷς κατευώχησε τοὺς μαθητάς,
[2, 2]	τὸ γλεῦκος ὑπερβάλλει τῆς αἰδοῦς	τοὺς	ὅρους. Χρὴ δέ, ὡς ἔνι
[2, 1]	γαστέρα, ἐπεὶ μάργος ὁ μεμηνώς.	Τοὺς	οὖν ἐπὶ ἑστιάσεως μελετῶντας ἀδικεῖν
[2, 2]	ἄδην σπάσαντας μηδὲ πρὸ πόσεως	τοὺς	ὀφθαλμοὺς ἀσχημονεῖν ἀναγκάζοντας, ἀμυστὶ ἕλκοντας
[2, 2]	τῆς κεφαλῆς εἰς τὸ στῆθος	τοὺς	ὀψοφάγους καὶ ἡδονικοὺς καὶ τοὺς
[2, 10]	~Χρὴ δὲ υἱοὺς μὲν ἡγεῖσθαι	τοὺς	παῖδας, εἰς δὲ τὰς γυναῖκας
[2, 2]	οἷον πυρὸς ἀπειλήν. ~Ἀρέσκει οὖν	τοὺς	παῖδας καὶ τὰς κόρας ὡς
[2, 8]	καὶ χρυσῷ καὶ λίθῳ τιμίῳ	τοὺς	παλαιοὺς τῶν Ἑβραίων ἀναδουμένους βασιλεῖς.
[2, 8]	καὶ μάλα τοὺς μὲν ἄνδρας	τοὺς	παρ´ ἡμῖν μὴ μύρων, ἀλλὰ
[2, 10]	κατὰ φύσιν λογισμοὺς ἀλόγως εἰς	τοὺς	παρὰ φύσιν καταισχύνειν πόρους ἄθεον
[2, 10]	τὰ Σόδομα παραγεγονότες ἄγγελοι. Οὗτοι	τοὺς	πειρᾶν ἐθελήσαντας σφᾶς ἐπαισχῦναι αὐτῇ
[2, 7]	μανιωδέστατον, τό τε ἀνήκουστον πρὸς	τοὺς	πέλας φθέγγεσθαι ἀναισθήτου· οὐ γὰρ
[2, 10]	ἡ μεγίστη τοσοῦτον ἐπτοῆσθαι περὶ	τοὺς	πέπλους καὶ τὰς ξυστίδας καὶ
[2, 10]	χρυσοῦ καὶ σῆρας Ἰνδικοὺς καὶ	τοὺς	περιέργους βόμβυκας χαίρειν ἐῶντας. Σκώληξ
[2, 8]	ᾐνίττετο προφητικῶς τούς ποτε ἀκάρπους,	τοὺς	περικειμένους αὐτῷ διὰ τῆς ἐκκλησίας,
[2, 7]	ἡμῖν καὶ παραπεμπτέον τοὺς λόγους	τοὺς	περιττούς, ὥσπερ τὰς κύλικας τὰς
[2, 10]	συμπλοκὰς παραιτούμενον καὶ τῆς πρὸς	τοὺς	πλησίον ἁγνείας ἡ ἐχέγγυος πίστις
[2, 7]	ἡ ἐρυγή, οὐκ ἐξηχεῖν δεήσει	τοὺς	πλησίον τῷ ψόφῳ τῆς αὑτῶν
[2, 2]	καὶ τὸ ὕδωρ ἐπαγόμενοι. Ταλανίζει	τοὺς	πλουσίους εἰς τρυφὴν κἀνταῦθα τὸ
[2, 12]	μοι αἱ γυναῖκες τοὺς δεσμώτας	τοὺς	πλουσίους. Ἦ γὰρ οὐχὶ κλοιὸς
[2, 9]	ἀπερίεργος ἔστω καὶ λείους ἐχέτω	τοὺς	πόδας· αἱ γὰρ περίεργοι τορνεύσεις
[2, 12]	Πέδας δὲ περισφυρίους τὴν περὶ	τοὺς	πόδας ἀκοσμίαν τῶν γυναικῶν φιλήμων
[2, 3]	ἐπὶ τῆς πόας χαμαὶ καὶ	τοὺς	πόδας ἔνιπτεν αὐτῶν σαβάνῳ περιζωσάμενος,
[2, 3]	ἡ τράπεζα ἡ ἐξ ἐλέφαντος	τοὺς	πόδας ἐσκευασμένη ὀβολιαῖον ἄρτον βαστάσασα,
[2, 8]	ὁ Ἰούδας ὁ προδότης, ᾧ	τοὺς	πόδας ἐχρίσθη κύριος τῆς ἐν
[2, 8]	τὸ ἅγιον κομίσασα ἡ γυνὴ	τοὺς	πόδας ἤλειφεν τοῦ κυρίου καὶ
[2, 10]	τὰς ἐσθῆτας ἐπ´ ἄκρους καθιέντας	τοὺς	πόδας κομιδῇ ἀλαζονικόν, ἐμποδὼν τῇ
[2, 8]	Καὶ αὐτὸς ὁ σωτὴρ ἀπονίπτων	τοὺς	πόδας τῶν μαθητῶν εἰς τὰς
[2, 4]	τοὺς θυμούς. Χρῶνται γοῦν παρὰ	τοὺς	πολέμους αὐτῶν Τυρρηνοὶ μὲν τῇ
[2, 9]	τε ἁλουργὰς καὶ τοὺς γαυνάκας	τοὺς	πολυτιμήτους τά τε ποιητικὰ ῥήγεα
[2, 8]	κυρίου στέφανος ἡμᾶς ᾐνίττετο προφητικῶς	τούς	ποτε ἀκάρπους, τοὺς περικειμένους αὐτῷ
[2, 2]	πλεῖστοι ἀνίεσθαί φασιν δεῖν παρὰ	τοὺς	πότους καὶ τὰ σπουδαῖα εἰς
[2, 8]	οὓς εἰς μάχην ἐξεκαλέσατο, καὶ	τοὺς	πρότερον φίλους ἀληλιμμένους τοῦτο ἐν
[2, 1]	Ἀλλ´ ὅταν ποιῇς δοχήν, κάλει	τοὺς	πτωχούς» ἐφ´ ᾧ μάλιστα δεῖπνον
[2, 1]	ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὸ ῥῆμά σου	τοὺς	σοὶ πιστεύοντας διατηρεῖ· οὐ γὰρ
[2, 3]	ἐπιφέρεσθαι τοὺς ἄνδρας, καθάπερ ἐπάγονται	τοὺς	συμβούλους τοὺς ἑαυτῶν, καὶ τὰς
[2, 7]	δὲ τὸ τέλος ἡ πρὸς	τοὺς	συνόντας φιλοφροσύνη, παρεπόμενα δὲ τῇ
[2, 10]	πάντ´ ἀκάθαρτε· ἔμπαλιν δὲ ἄγαται	τοὺς	σώφρονας· οὔτε ἐπ´ ἀλλοτρίᾳ κοίτῃ
[2, 6]	μὴ τὰ ὦτα θραύοιτο αὐτῶν,	τοὺς	σώφρονας περιτίθησι λόγους καθάπερ ἀντωτίδας,
[2, 7]	ὡς ἔπος εἰπεῖν, δικαιοσύνης μεταδοτέον	τούς	τε ἀκαιροβόας καὶ τοὺς κεκράκτας
[2, 8]	τὴν ἀνδρωνῖτιν ἐκθηλύνουσιν, ὡς καὶ	τοὺς	τεχνίτας αὐτῶν, τοὺς μυρεψούς, τῶν
[2, 1]	ἀσχημόνως ἐμφορουμένους; Ἔστι γὰρ ὁρᾶν	τοὺς	τοιούτους ὑσὶν ἢ κυσὶν διὰ
[2, 10]	πάσῃ ἀπαραμόνῳ οὔσῃ. Ἐπισκώπτων γοῦν	τοὺς	τοῖς μαλακοῖς ἠμφιεσμένους ἱματίοις ἐν
[2, 10]	μαθητὴς φιλοσοφίας ἀθέους κέκληκε μυστικῶς	τοὺς	τὸν θεὸν τὸν ἔνοικον αὐτοῖς,
[2, 10]	τοῖς αἰσθητηρίοις, κόπτει δὲ καὶ	τοὺς	τόνους. Σαφὲς τοῦτο καὶ ἐπὶ
[2, 3]	ἐνοικίδια τὴν αὐτὴν ἔχειν διάνοιαν	τοὺς	τοῦ ὁμοίου θεωρητικούς; ὧν μέτρον
[2, 10]	ὥς φησιν ὁ κωμικός, εἰς	τοὺς	τραγῳδοὺς χρήσιμα καὶ οὐκ εἰς
[2, 2]	μὲν τὰς κεφαλάς, γυμνοῦσι δὲ	τοὺς	τραχήλους, οὐ κοσμίως, ἐμοὶ δοκεῖν,
[2, 4]	Καρικῆς αἱ ποικίλαι φαρμακεῖαι διαφθείρουσιν	τοὺς	τρόπους ἀκολάστῳ καὶ κακοτέχνῳ μουσικῇ
[2, 5]	ἡμᾶς χαριεντίσαιντο, οὔτε μὴν πρὸς	τοὺς	τυχόντας γελαστέον οὐδ´ ἐν παντὶ
[2, 4]	τάσιν, καὶ κρουόμενον τῷ πνεύματι	τοὺς	φθόγγους ἀποδίδωσι τοὺς ἀνθρωπίνους· αἰνεῖτε
[2, 3]	θεία που λέγει γραφή, πρὸς	τοὺς	φιλαύτους καὶ ἀλαζόνας ἀποτεινομένη· Ποῦ
[2, 2]	πόσιν} τὸ Χοάσπειον, καθάπερ καὶ	τοὺς	φίλους, οὕτω δὲ καὶ τὸ
[2, 1]	λαβρότητα μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις ὡμοιωμένους,	τοὺς	χορτάζεσθαι σπεύδοντας, ὡς καὶ τὰς
[2, 6]	αὐτοῖς τε ἡμῖν ἀφεκτέον καὶ	τοὺς	χρωμένους αὐτῇ ἐπιστομιστέον καὶ ὄψει
[2, 8]	ὑψωμένον τῆς αὑτῶν καταμαρτυροῦντες ἀμαθίας·	τοῦτ´	αὐτὸ γὰρ οἱ σκληροκάρδιοι προφητείαν
[2, 10]	δὲ Ἱερεμίας ὁπηνίκα ἂν φῇ,	τοῦτ´	ἔστι δι´ αὐτοῦ τὸ πνεῦμα,
[2, 7]	συμμετακλιθῇς ἐπ´ ἀγκῶνα μετ´ αὐτῆς.	Τοῦτ´	ἔστι μὴ συνδείπνει πυκνότερον, μηδὲ
[2, 2]	τοῦτ´ ἔστιν ᾧ κεχρίσμεθα. Καὶ	τοῦτ´	ἔστι πιεῖν τὸ αἷμα τοῦ
[2, 10]	φερομένη ὅλη γίνεται τοῦ γάμου,	τοῦτ´	ἔστι τοῦ πάθους, τὸν αὐτόν,
[2, 5]	ἀτοπώτερον γελοῖον αὐτὸν σπουδάζειν γενέσθαι,	τοῦτ´	ἔστιν ἐφύβριστον καὶ καταγέλαστον. Εἰ
[2, 3]	μέταλλα, οὐδὲ ἀργύρου καὶ χρυσοῦ,	τοῦτ´	ἔστιν ἰοῦ, προσόζουσιν σκευαρίοις χρώμενος,
[2, 8]	οὗ ἔστησαν οἱ πόδες αὐτοῦ»	τοῦτ´	ἔστιν, οὗ ἔφθασαν οἱ πόδες
[2, 2]	φθορᾶς λελυτρώμεθα, τὸ δὲ πνευματικόν,	τοῦτ´	ἔστιν ᾧ κεχρίσμεθα. Καὶ τοῦτ´
[2, 12]	ἡ τέχνη πρὸς τὴν φύσιν,	τουτέστιν	ἀπάτη ἀληθείᾳ μὴ ἐριζέτω· εἰ
[2, 9]	καὶ οἱ μεθύοντες νυκτὸς μεθύσκονται»	τουτέστιν	ἐν τῷ τῆς ἀγνοίας σκότῳ,
[2, 2]	τὸ ἧπαρ καὶ τὴν καρδίαν,	τουτέστιν	ἐπὶ τὴν φιληδονίαν καὶ τὸν
[2, 2]	φάγος καὶ οἰνοπότης, τελωνῶν φίλος.	Τουτὶ	μὲν ἡμῖν καὶ πρὸς τοὺς
[2, 1]	ἀνεπίμικτον ποιότησιν, οὐκ ἀπαιδαγώγητον οὐδὲ	τοῦτο·	ἀγαθὴ γὰρ κουροτρόφος {αὐτάρκεια} εἰς
[2, 8]	εὐωδίας, Ἑβραίους δὲ ἁμαρτίας. Σαφέστατα	τοῦτο	ἀπέδειξεν ὁ ἀπόστολος εἰπών· Τῷ
[2, 7]	τέλος ἡμῖν ἡ ἀταραξία, καὶ	τοῦτο	ἄρα ἐστὶν τὸ εἰρήνη σοι»
[2, 8]	δὲ ὡς προδότην ἔλαιον πεφαρμαγμένον.	Τοῦτο	ἄρα ἦν ὃ προεφήτευον οἱ
[2, 10]	οἱ πόροι. Τὸ δὲ αὐτὸ	τοῦτο	ἄρρενί τε καὶ θηλείᾳ προσπέφυκεν
[2, 8]	αὐτοὶ παρεπίκραναν ἐπιδείξασθαι τὸν κύριον,	τοῦτο	αὐτῷ ὑψουμένῳ μεμαρτυρήκασι, τὸ διάδημα
[2, 8]	τῷ κυρίῳ μετανοίας δάκρυα. Διὰ	τοῦτο	ἀφέωνται αὐτῆς αἱ ἁμαρτίαι» Δύναται
[2, 1]	ἀπὸ Πυθαγόρου· θηρίων γὰρ μᾶλλον	τοῦτό	γε, καὶ ἡ ἀπ´ αὐτῶν
[2, 8]	τῷ καλῶς πεπολιτευμένῳ· τὸ ἄνθος	τοῦτο	γῆ βαστάζειν οὐ κεχώρηκεν· μόνον
[2, 11]	Ἑβραίοις φιλοσοφίας ὑποδεικνύμενος τὸν τύπον.	Τοῦτο	δὲ εἰ καὶ αἰνίττεταί τι,
[2, 6]	τοῦ σώματος, ὧν οὐ χρή,	τοῦτο	δὲ ἐν ταῖς ἐπιθεωρήσεσι τῶν
[2, 3]	εἰς σεμνότητα, τὰ ἔνδον ἄθλιοι.	Τοῦτο	δὴ διασαφῶν ἀκριβέστερον ἐπήγαγεν· Λοιπόν
[2, 10]	ἡμῖν δεδήλωται. Εἰ δὲ αὐτὸ	τοῦτο,	εἰ γαμητέον, ἐδέησε σκέψεως, πῶς
[2, 10]	εἴρηκεν, καὶ ὑπακουστέον· καὶ κατὰ	τοῦτο	εἰκὼν ὁ ἄνθρωπος γίνεται τοῦ
[2, 1]	ἀδελφόν, οὐ μὴ φάγω» φησίν,	τοῦτο	εἰς τὸν αἰῶνα, ἵνα μὴ
[2, 2]	ποτὸν ἀναγκαῖον διψῶσίν ἐστιν ὕδωρ.	Τοῦτο	ἐκ τῆς ἀκροτόμου πέτρας κατειβόμενον
[2, 8]	καὶ τοὺς πρότερον φίλους ἀληλιμμένους	τοῦτο	ἐν τοῖς σταδίοις ἐκτρέπει εἰς
[2, 10]	καθαρευτέον ἔχεται γὰρ ζητήσεως καὶ	τοῦτο—	ἐν τῷ Περὶ ἐγκρατείας ἡμῖν
[2, 10]	θέμις. Ἰδοὺ γὰρ τὸ φθαρτὸν	τοῦτο	ἐπενδύσεται ἀφθαρσίαν, ὁπηνίκα ἂν τὸ
[2, 4]	τοῖς κρουομένοις ἐπηχεῖ χείλεσιν. Διὰ	τοῦτο	ἐπεφώνησεν τῇ ἀνθρωπότητι πᾶσα πνοὴ
[2, 9]	εἰσιν ἀβεβαίου. Χρὴ δὲ καὶ	τοῦτο	ἐπὶ πᾶσιν εἰδέναι, ὡς οὐ
[2, 10]	τῇ ἐπιθυμίᾳ καὶ ὀργᾶν. Διὰ	τοῦτο	ἐπικυήσεις γίνονται αὐτοῖς. Ἀπέχεσθαι τοίνυν
[2, 10]	ὀχείαις ταῖς περιτταῖς μόριόν τι	τοῦτο	ἐπινενόηκεν περιττόν. Διὸ καὶ μέχρι
[2, 7]	καὶ παίξαιεν πρὸς αὐτούς, εἰς	τοῦτο	ἐπισκώπτοντες, ὃ παιδαγωγήσει τὸ εὔσχημον
[2, 7]	θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις. Εἰ δὴ	τοῦτο	ἐφυλάξαντο, πολλῷ μᾶλλον γαστριμαργίαν ἔφευγον.
[2, 9]	ὁμαλαῖς εὐναῖς, οἷον ὕπνου γυμνάσιον	τοῦτο	ἔχοντες φυσικόν, ῥᾷον κατατάττουσι τὰς
[2, 8]	ὡς διὰ Δαβὶδ μεμήνυται· Διὰ	τοῦτο	ἔχρισέν σε ὁ θεός, ὁ
[2, 9]	ἴωμεν τῶν σωφροσύνης μεμνημένοι παραγγελμάτων,	τοῦτο	ἤδη λεκτέον. Μετὰ γὰρ τὴν
[2, 1]	κλισίας προκύπτοντας, τὸ δὴ θρυλούμενον	τοῦτο,	ἵνα πλανωμένην λάβωσι τὴν ἀτμίδα
[2, 10]	δὲ καὶ τοὺς τόνους. Σαφὲς	τοῦτο	καὶ ἐπὶ τῶν ἀλόγων ζῴων
[2, 6]	ἐνέργεια, αἴσχους καὶ ὀνείδους διὰ	τοῦτο	καὶ κολάσεως ἀξία· μόνον γὰρ
[2, 3]	ἐξ αὐθεντείας κυριακῆς ἐξοριστέαν; Διὰ	τοῦτο	καί· Πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα»
[2, 7]	γὰρ μὴ φέρειν αὑτόν, καὶ	τοῦτο	κατηγόρημα τοῦ νέου. Συνεχὲς δὲ
[2, 10]	αὐτῇ πόλει κατέφλεξαν, δεῖγμα ἐναργὲς	τοῦτο,	λαγνείας ἐπικάρπιον τὸ πῦρ, ὑπογράφοντες·
[2, 10]	μὴ νοήσαντες· ἐπεὶ γάρ ἐστι	τοῦτο	λαγνίστατον τὸ ζῷον ἡ ὕαινα,
[2, 6]	δὲ μᾶλλον ἔργων αἰσχρῶν καθαρευτέον,	τοῦτο	μὲν ἐν ἐπιδείξεσι καὶ παραγυμνώσεσι
[2, 2]	βοήθημα προσφέρων, ὀλίγον δὲ ἐγκρίνων	τοῦτο,	μὴ λάθῃ τὸ βοήθημα διὰ
[2, 10]	σημαίνεται γὰρ ἐκ τῆς γραφῆς	τοῦτο·	μὴ μεριμνᾶτε ποῖα φάγητε ἢ
[2, 2]	τὸν οἶνον, εἰπών· Λάβετε, πίετε·	τοῦτό	μού ἐστιν τὸ αἷμα· αἷμα
[2, 10]	κατὰ συνουσίας ἀπουσίαν· φησὶ γάρ·	Τοῦτο	νῦν ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων
[2, 9]	φῶς ἀποτεμνομένη. Τὸ οὖν φῶς	τοῦτο	οἱ τοῦ φωτὸς τοῦ ἀληθινοῦ
[2, 10]	τὸ πνεῦμα, στενοχωρούμενον δὲ ἄγαν	τοῦτο	πνιγόμενον ἀποδίδωσι τὸν ἦχον. Αὖθις
[2, 2]	τὸν βότρυν ἐβλάστησεν τὸν προφητικόν.	Τοῦτο	σημεῖον τοῖς εἰς ἀνάπαυσιν ἐκ
[2, 8]	ἁγίῳ τερπομένη μύρῳ τῷ πνεύματι.	Τοῦτο	σκευάζει Χριστὸς ἀνθρώποις γνωρίμοις, εὐωδίας
[2, 8]	μοι δοκοῦσι σχετλιάσαντες τῇ περὶ	τοῦτο	σπουδῇ τοσοῦτο τοῖς μύροις ἀποδιακεῖσθαί
[2, 8]	αὐτῆς αἱ ἁμαρτίαι» Δύναται δὲ	τοῦτο	σύμβολον εἶναι τῆς διδασκαλίας τῆς
[2, 12]	αἱ κακοδαίμονες περὶ ὄστρειον ὀλίγον	τοῦτο	τὴν πᾶσαν σπουδὴν πεποιημέναι, ἐξὸν
[2, 10]	καὶ πολυειδής, ἐπειδὰν ἐκτραπῇ κατὰ	τοῦτο	τῆς ἀταξίας τὸ μέρος τὸ
[2, 10]	θηλυκῷ· πόρον δὲ οὐδένα ἔχει	τοῦτο	τῆς σαρκὸς τὸ σχῆμα, εἴς
[2, 10]	ὑπομονὴν ὤμους ἀφρόνων» καλοῦσα. Διὰ	τοῦτό	τοι ἀπόστησον ἀπὸ τῶν δούλων
[2, 8]	κακοῦργον, ἀνέστεψεν ὡς βασιλέα. Διὰ	τοῦτό	τοι εἰς ὃν οὐκ ἐπίστευσαν
[2, 2]	στρόφος μετὰ ἀνδρὸς ἀπλήστου. Διὰ	τοῦτό	τοι καὶ ἡ τοῦ Νῶε
[2, 12]	τε καὶ ὕδατι ἔκρυψεν. Διὰ	τοῦτό	τοι μύρμηκες χρυσωρυχοῦσι, καὶ γρῦπες
[2, 8]	τῆς ἀειθαλοῦς ἀκάνθης. Τὸ διάδημα	τοῦτο	τοῖς ἐπιβουλεύουσι πολέμιον ἐκώλυσεν αὐτούς,
[2, 8]	ἀναστεῖλαι βαρυτέραν, εἰ καὶ πρὸς	τοῦτο	τοῦ ἐλαίου δεοίμεθα· ἡ δὲ
[2, 1]	δὲ ἐκ δυεῖν, τὸ ζῆν	τοῦτο,	ὑγείας τε καὶ ἰσχύος σύγκειται,
[2, 3]	ἐστίν» ὥς φησιν ὁ ἀπόστολος.	~Τοῦτο	ὑπολείπεται μὴ γελοίως σχηματισθῆναι, καθάπερ
[2, 1]	ἢ μόσχον μετὰ δολιότητος· εὖ	τοῦτο	ὑπομιμνῄσκει τοῦ προειρημένου λόγου, ὡς
[2, 10]	χρειῶδες προκριτέον. Κἂν ὁ λόγος	τοῦτο	ψάλλῃ διὰ Δαβὶδ περὶ τοῦ
[2, 10]	ζῳωτά— προσήνεμόν γέ τι τρύφημα	τουτοΐ—	τόν τε μυροβαφῆ ἐκεῖνον κροκωτὸν
[2, 2]	ἐλεφαντίνης» φησί, κατακείμενοι» καὶ ὅσα	τούτοις	ἀκόλουθα ἐν ὀνείδους ἐπήγαγεν μέρει.
[2, 10]	ὧν τυραννεύει ἐπιθυμία. Μυρία δὲ	τούτοις	αὔξεται ἀδελφὰ παθήματα, ἐξ ὧν
[2, 6]	καὶ τὰ κατὰ ταύτην ἐνεργούμενα.	Τούτοις	δὲ ἀναλόγως αἰσχρολογία εἰκότως ἂν
[2, 10]	Ἀλλ´ οἷς γε συγκεχώρηται γῆμαι,	τούτοις	ἐδέησεν παιδαγωγοῦ, ὡς μὴ μεθ´
[2, 12]	ἄλλα ὕλη γεώδης καταλείπονται. Συμβολικῶς	τούτοις	εἰκότως τειχίζεται τῶν ἁγίων ἡ
[2, 8]	οἷς δὲ ἡ αἴσθησις λογικωτέρα,	τούτοις	ἡ ἀπόλαυσις ἐπιψογωτέρα κορασιώδεις ὀδμὰς
[2, 3]	τὰ μυρία ψυκτῆρές τε ἐπὶ	τούτοις	καὶ οἰνοχόαι· χρυσός τε γὰρ
[2, 2]	κεκωλύκαμεν· ἀλλὰ τὸ ἐπιτηδεύειν ἐν	τούτοις	μόνον πίνειν ὡς ἀλαζονικὸν περικόπτομεν,
[2, 1]	λαιμαργίαν, ὀψοφαγίαν, ἀπληστίαν, ἀδηφαγίαν. Μυῖαι	τούτοις	οἰκεῖαι τοῖς ὀνόμασιν καὶ γαλαῖ
[2, 2]	παρὰ τὰς εὐωχίας. Ἀλλὰ καὶ	τούτοις	ὅρος ἔστω τοῦ ποτοῦ μέχρις
[2, 1]	ὁ Λουκᾶς, ὅσα εἶπεν. Πρὸς	τούτοις	οὐδὲ τραγημάτων καὶ κηρίων ἀμοίρους
[2, 1]	αὐτῶν, οἱ τὰ ἐπίγεια φρονοῦντες»	Τούτοις	οὐκ ἀγαθὰ προεθέσπισεν ὁ ἀπόστολος,
[2, 3]	πινακίσκοι καὶ τρύβλια, πρὸς ἐπὶ	τούτοις	σκεύη ἀργυρᾶ τε καὶ χρυσᾶ,
[2, 1]	κακοδαίμων ἐστείλατο Πέρσης. Ὄρνεις ἐπὶ	τούτοις	συνωνοῦνται τοὺς ἀπὸ Φάσιδος, ἀτταγᾶς
[2, 9]	ἐπιτήδευσις κεκώλυται· οὐ γὰρ ἐν	τούτοις	τὸ εὔδαιμον. Πάλιν τε αὖ
[2, 2]	αἰνίττεσθαι. Καὶ γὰρ οὖν κἀν	τούτοις	τὸ λογιστικὸν ἵδρυται οὐκ ἐν
[2, 8]	τῇ ἰδίᾳ δυνάμει. Ὤζεσέ τε	τούτοις	τὸ μύρον καὶ τὸ ἐπὶ
[2, 12]	εὐπόριστα μεταδιωκτέον μακρὰ τοῖς περιττοῖς	τούτοις	χαίρειν φράσασιν. Καθόλου μὲν οὖν
[2, 1]	τῇ γαστρὶ τὴν καρδίαν ἔχειν.	Τοῦτον	ἐκτραπελόγαστρον Ἐπίχαρμος καλεῖ ὁ κωμικός.
[2, 8]	δοκοῦσιν τὸν λόγον ἐν ἐγκεφάλῳ	τοῦτον	ἱδρυμένον, οὐδ´ ὅτι κωμαστικῆς ἀγερωχίας
[2, 2]	ἀσάλευτον οἴνῳ καὶ ἀκράδαντον· ἀκροθώρακα	τοῦτον	καλοῦσιν οἱ περὶ ταῦτα δεινοί.
[2, 4]	ὑμέναιος ἐπαυλεῖται νόμος αὐλῳδίας· ἱππόθορον	τοῦτον	κεκλήκασιν οἱ μουσικοί. Πᾶσαν δὲ
[2, 2]	τοῦ τὸ κάρα πάλλειν ὠνομασμένη.	~Τοῦτον	τὸν βίον, εἰ βίον καλεῖν
[2, 6]	μωρολογοῦντος ἀποφανούμεθα; Ἧι καὶ περὶ	τούτου	γέγραπται· Ὃς ἂν λαλήσῃ λόγον
[2, 3]	οὐ τὸ ἐπὶ πλούτῳ μεγαλοφρονεῖν,	τούτου	δὲ καταφρονεῖν· τὸ δὲ ἐπὶ
[2, 12]	αὐτῷ πονηρῷ σοφιστῇ τοῦ ἑταιρικοῦ	τούτου	μὴ μετεχόντων καλλωπισμοῦ μηδὲ εἰδωλολατρούντων
[2, 10]	καλὸν καὶ κόσμιον σπεύδειν καὶ	τούτου	μόνου ἐφάπτεσθαι γλίχεσθαι καταλείποντας τὰ
[2, 1]	καὶ χαρὰ ἐν πνεύματι ἁγίῳ.	Τούτου	ὁ φαγὼν τοῦ ἀρίστου τὸ
[2, 2]	τὸ πλεῖστον ἀπέχεσθαι τοῦ φαρμάκου	τούτου·	οὐ γὰρ κατάλληλον ζεούσῃ ἡλικίᾳ
[2, 4]	εἰς πάθος ὑποσύρουσαι. Τοῦ κώμου	τούτου	τὴν λειτουργίαν τὴν θεϊκὴν διαχωρίζον
[2, 8]	μύρα βδελυττόμενοι ἢ οἱ κάνθαροι—	τούτους	γὰρ ῥοδίνῳ χρισθέντας μύρῳ τελευτᾶν
[2, 12]	φασὶν δεδέσθαι τοὺς κακούργους χρυσίῳ.	Τούτους	ἐζηλωκέναι δοκοῦσί μοι αἱ γυναῖκες
[2, 1]	διώκοντες βίον ὡς οὐ ζησόμενοι;	Τούτους	ταλανίζει διὰ Ἡσαΐου τὸ ἅγιον
[2, 10]	ἄνθρωπον· Ἐν γὰρ τῷ αἰῶνι	τούτῳ	γαμοῦσι καὶ γαμίσκονται» καταργήσαντες δὲ
[2, 12]	δὲ εἰς βοῦν χρυσοχοήσαντες καὶ	τούτῳ	εἰδωλολατρήσαντες αὐτοὶ μὲν οὐκ ὤναντο
[2, 1]	μόνον κοιμώμενον νύκτωρ, καὶ ὅσα	τούτῳ	ἐπιτηδεύματα συνέπεται τῷ βίῳ· ἐκ
[2, 2]	αὑτὸν συνεχώρησεν τῇ μέθῃ, ὅσα	τούτῳ	ἠπείλησεν ἡ γραφή· καὶ πάλιν
[2, 8]	οὐρανίων συντιθεὶς ἀρωμάτων τὸ μύρον.	Τούτῳ	καὶ αὐτὸς ὁ κύριος συναλείφεται
[2, 1]	πόρνος ἢ μοιχὸς ἢ εἰδωλολάτρης,	τούτῳ	μηδὲ συνεσθίειν» ἢ τὸν λόγον
[2, 8]	καὶ τὴν ἰδίαν αὐτοῦ τέχνην	τούτῳ	παρέχει μόνῳ. Λέγει γοῦν ἡ
[2, 10]	αἱ κυήσεις τῷ ζῴῳ γίγνονται	τούτῳ	πλεοναζούσης ἐν αὐτοῖς ἀδεῶς τῆς
[2, 8]	εἶναι παρ´ αὐτῇ, τὸ μύρον,	τούτῳ	τετίμηκε τὸν δεσπότην· ἀμέλει καὶ
[2, 10]	αἰδοῖον, ὅτι χρὴ παντὸς μᾶλλον	τούτῳ	τοῦ σώματος τῷ μέρει χρῆσθαι
[2, 12]	καὶ παρὰ τοῖς Ἀττικοῖς αὐτῷ	τούτῳ	τῷ ὀνόματι ἁλύσεις κέκληνται. Πέδας
[2, 1]	μεριμνῶσι τροφῆς. Ἡμεῖς δὲ καὶ	τούτων	ἀμείνους, ὅσῳ καὶ κύριοι, καὶ
[2, 12]	Τὰ μέγιστα δ´ οὐκ εἴρηκα	τούτων.	{Β. Εἶτα τί; {Α. Διόπας,
[2, 1]	ταύτῃ πλέον ἀφεκτέον τῶν λίχνων	τούτων	βρωμάτων, ἐναργὲς ὑπόδειγμα ἀρετῆς σφᾶς
[2, 8]	ἀπόλαυσις ἐπιψογωτέρα κορασιώδεις ὀδμὰς ἐπιφερομένοις.	Τούτων	δὲ τῶν μύρων ἄπειροι διαφοραί,
[2, 10]	γῆς ἀχυρμιάς, οὐδὲ τῶν κατεαγότων	τούτων	δὴ τῶν τὴν κιναιδίαν τὴν
[2, 8]	χρισθέντας μύρῳ τελευτᾶν λέγουσιν— καὶ	τούτων	ἐγκριτέον ὀλίγα τινὰ τῶν μύρων
[2, 10]	τὰ κογχύλια διὰ τὸ αἷμα	τούτων	ἐξανθεῖν τὴν πορφύραν. Ἀλλὰ καὶ
[2, 10]	τὰς ἑαυτῶν ἁμαρτίας, οἱ δὲ	τούτων	ἐπιεικέστεροι γνωρίζουσι μὲν οὔσας αὐτὰς
[2, 5]	γάρ, ὧν ἀκροατὰς γενέσθαι κεκώλυται,	τούτων	εὑρίσκεσθαι μιμητάς· πολλῷ δὲ ἔτι
[2, 10]	ἐνδεικνύμενοι. Ὁ δὲ τῶν ἀρχόντων	τούτων	ζῆλος καὶ εἰς τοὺς ἄλλους
[2, 10]	καὶ ἐπὶ τῶν ἀκόσμων φιλοκόσμων	τούτων	ᾖ λελεγμένον; Ἀγρὸς γὰρ ὁ
[2, 8]	πολὺς ἂν εἴη ὁ περὶ	τούτων	λόγος, εἰς τὰς ἀναγκαίας ὠφελείας
[2, 9]	Ἑλλήνων ἠσκεῖτο. Καὶ τί μοι	τούτων	λόγος; Ὁ Ἰακὼβ ἐκάθευδεν χαμαὶ
[2, 1]	ψυχῇ. Εἰ δέ τις καὶ	τούτων	μεταλαμβάνει, οὐχ ἁμαρτάνει, μόνον ἐγχρατῶς
[2, 1]	ποτὲ ἄρα παραγγέλλεται ἀποσχέσθαι δεῖν	τούτων.	Μιαρὰ δοκεῖ μοι καὶ βδελυρὰ
[2, 2]	ἐάγη» καταπεσὼν ὑπὸ μέθης, οὕτω	τούτων	ὁ ἐγκέφαλος ἄνωθεν ἰλιγγιάσας ὑπὸ
[2, 1]	καὶ φθιμένων τροφαί. Ἀφεκτέον τοίνυν	τούτων,	οὐ δεδιότας— οὐ γάρ ἐστί
[2, 1]	συνέπεται τῷ βίῳ· ἐκ γὰρ	τούτων	οὔτ´ ἂν φρόνιμος οὐδείς ποτ´
[2, 3]	οὐ γὰρ σπουδάζειν ἔτι περὶ	τούτων	πάνυ δίκαιον, ἃ καὶ ἐξ
[2, 10]	οὐδὲ Σολομὼν περιεβάλετο ὡς ἓν	τούτων.	Σφόδρα δὲ ἐπὶ πλούτῳ ἐκόμα
[2, 1]	δὲ ἐφῆκεν ἅπτεσθαι, πάλιν κεκώλυκεν	τούτων	τὰ θνηξιμαῖα τά τε εἰδωλόθυτα
[2, 1]	τά τε ἀποπεπνιγμένα· οὐδὲ γὰρ	τούτων	ψαύειν θέμις. Ἐπεὶ γὰρ ἀμήχανον
[2, 1]	τοῖς ἡδύσμασιν ἢ συνεχὲς ἐπὶ	τοὔψον	ἐκτείνειν οὐκ ἀπογευομένων, ἀλλ´ ἀφαρπαζόντων
[2, 1]	πρὸς δὲ καὶ εἰς τὰ	τραγήματα	ἐξώκειλεν, ἐπιδορπισμάτων πλῆθος εὑρίσκουσα, παντοδαπὰς
[2, 1]	ὅσα εἶπεν. Πρὸς τούτοις οὐδὲ	τραγημάτων	καὶ κηρίων ἀμοίρους περιορατέον τοὺς
[2, 7]	κοσμίως τῷ στόματι, οὐχὶ δὲ	τραγικῶν	δίκην προσωπείων διελκομένῳ καὶ κεχηνότι.
[2, 2]	γὰρ οἰνωθεὶς ἀνὴρ κατὰ τὴν	τραγῳδίαν	ἥσσων μὲν ὀργῆς ἐστιν, τοῦ
[2, 2]	κακῶς. Καὶ πρό γε τῆς	τραγῳδίας	ἡ σοφία κέκραγεν· Οἶνος πινόμενος
[2, 10]	φησιν ὁ κωμικός, εἰς τοὺς	τραγῳδοὺς	χρήσιμα καὶ οὐκ εἰς τὸν
[2, 3]	Ἀναξιοπαθήσει δὲ ἄρα καὶ ἡ	τράπεζα	ἡ ἐξ ἐλέφαντος τοὺς πόδας
[2, 1]	ἐστι τῶν πασχητιώντων ἐδεσμάτων» ἡ	τράπεζα	τῆς ἀληθείας. Εἰ γὰρ καὶ
[2, 7]	τὸν λόγον τοῦ θεοῦ διακονεῖν	τραπέζαις.	Εἰ δὴ τοῦτο ἐφυλάξαντο, πολλῷ
[2, 1]	καθάπερ καὶ τῶν δαιμονίων τὰς	τραπέζας.	~Καλὸν μὲν οὖν τὸ μὴ
[2, 1]	δὲ ἀμφὶ τὰς φλεγμαινούσας κυπταζόντων	τραπέζας,	τὰ σφέτερα τιθηνουμένων πάθη, δαίμων
[2, 1]	γῆς ἀεὶ καὶ κεκυφότας εἰς	τραπέζας,	τὴν λίχνον διωκάθοντας ζωήν, τὸ
[2, 1]	φάγωμεν, ὑστερούμεθα. Ἀλλὰ οὐκ εὔλογον	τραπέζης	δαιμονίων» μεταλαμβάνειν τοὺς θείας μετέχειν
[2, 10]	χορτασθῆναι ἐκ τῶν πιπτόντων τῆς	τραπέζης	τοῦ πλουσίου· οὗτός ἐστιν ἡ
[2, 1]	εὐδαίμων, Ἰταλικῶν τε καὶ Συρακουσσίων	τραπεζῶν	πλήρης, οὐδαμῶς ἤρεσεν, δὶς τῆς
[2, 2]	εἰκόνα καὶ τῆς ψυχῆς τὸ	τραῦμα	φλεγμαίνειν ἀναγκάζει τὸ σῶμα σφυγμοί
[2, 8]	ἀπὸ βάτων· οἳ δὲ εἰς	τραύματα	καταξαίνονται, ἐφ´ οὓς ἐξεπέτασε τὰς
[2, 2]	τινας ἡμιμεθεῖς, σφαλλομένους, περὶ τοῖς	τραχήλοις	ἔχοντας στεφάνους ὥσπερ τοὺς ἀμφορεῖς,
[2, 10]	τῷ καλουμένῳ ἀρχῷ ἐκτείνει τὸν	τράχηλον	μεταξὺ τῶν ὤμων ἐν τῇ
[2, 7]	βλέμμα ἔστω, καὶ ἡ τοῦ	τραχήλου	ἐπιστροφὴ καὶ ἡ κίνησις εὐσταθὴς
[2, 10]	κύστει, καὶ τὸ στόμιον τοῦ	τραχήλου,	ᾧ προσίεται τὸ σπέρμα, πεπληρωμένον
[2, 2]	τὰς κεφαλάς, γυμνοῦσι δὲ τοὺς	τραχήλους,	οὐ κοσμίως, ἐμοὶ δοκεῖν, καὶ
[2, 6]	καλουμένῳ, πολλάκις δὲ καὶ λόγῳ	τραχυτέρῳ.	Τὰ γὰρ ἐξιόντα» φησίν, ἐκ
[2, 11]	τῶν προσπταισμάτων καὶ τῶν ὀρειβατικῶν	τραχυτήτων	τὸ πέλμα ποδὸς σῴζουσαν. Γυναιξὶ
[2, 10]	καὶ σβέννυται μετανοίᾳ τὰ φίλτρα,	τρέπεται	δὲ πολλάκις τὸ φιλεῖν εἰς
[2, 10]	καὶ ἀποθήκη, καὶ ὁ θεὸς	τρέφει	αὐτούς. Οὐχ ὑμεῖς διαφέρετε τῶν
[2, 1]	ἀνθρώπειον βοσκημάτων δίκην πιαινομένων θανάτῳ	τρέφεσθαι,	κάτω βλέποντας εἰς γῆν τοὺς
[2, 8]	τινι εὐωδίᾳ καθάπερ τὰς μελίττας	τρεφομένους·	τὸ δὲ πλεκτὸν στέφανον ἐξ
[2, 1]	οὐχ αἱ γενέσεις τῶν καρπῶν	τρέφουσιν	ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὸ ῥῆμά σου
[2, 9]	τῶν ἑρπηστικῶν ἔσθ´ ὅτε γίγνονται	τρίβοι	ζῴων, περὶ τὰς ἐντομὰς τῆς
[2, 2]	βυθὸν ἀκοσμίας ταῖς τοῦ οἴνου	τρικυμίαις	ἐπικεχωσμένον, ὁ δὲ κυβερνήτης, ὁ
[2, 3]	θύου καὶ ἐβένου καὶ ἐλέφαντος	τρίποδες	ἠσκημένοι κλῖναί τε ἀργυρόποδες καὶ
[2, 10]	ἀναφαίνεται κάμπη, μεθ´ ἣν εἰς	τρίτην	μεταμόρφωσιν νεοχμοῦται βομβύλιον— οἳ δὲ
[2, 10]	ὑπειλήφασί τινες, ἑρμαφροδίτους τερατολογοῦντες καὶ	τρίτην	ταύτην μεταξὺ θηλείας καὶ ἄρρενος
[2, 8]	ἦν, δεύτερον δὲ ὁ περιαγερμός,	τρίτον	ἡ φυλλοβολία, τελευταῖον ὁ στέφανος,
[2, 10]	τε ψυχὴν καὶ σῶμα καὶ	τρίτον	τὰ ἐκτός, διὰ μὲν τὸ
[2, 10]	περὶ ἐσθῆτος παρεγγυᾷ, ἣ τῶν	τρίτων	μετείληφε, τῶν ἐκτός, κατανοήσατε» λέγων
[2, 10]	τρυφῆς τὰς τῶν καμήλων εἵλατο	τρίχας	καὶ ταύτας ἠμπίσχετο, τὸ εὐτελὲς
[2, 10]	καὶ τῶν προβάτων ὑπεριδὼν τὰς	τρίχας	ὀζούσας τρυφῆς τὰς τῶν καμήλων
[2, 8]	τὰς πολιάς, μυρίζουσαι δὲ τὰς	τρίχας	πολιώτεραι θᾶττον γίνονται διὰ τὰ
[2, 8]	ἀφῆκεν τὰς ἁμαρτίας, καὶ αἱ	τρίχες	αἱ λελυμέναι πενθοῦσα Ἱερουσαλὴμ ἡ
[2, 10]	πολυτελὲς τῆς ἐσθῆτος διελέγχωμεν ἐπιλέγοντες,	τρίχες	ἐστὲ προβάτων, κἂν Μίλητος αὐχῇ,
[2, 10]	κἂν ὑπὸ διφθέραις φυλάττωνται αἱ	τρίχες,	περὶ ἃς μεμήνασιν οἱ πολλοί,
[2, 8]	ἡ μετάνοιά ἐστι, καὶ λελυμέναι	τρίχες	φιλοκοσμίας ἐκήρυσσον ἀπαλλαγὴν καὶ τὴν
[2, 8]	τῆς ξηρότητος τὴν οἰκείαν τῆς	τριχὸς	ἐκπινούσης τροφὴν τὴν ὑγρὰν καὶ
[2, 8]	πολιωτέρους ποιεῖ— εἴτε γὰρ αὔανσις	τριχὸς	ἡ πολιὰ εἴτε ἔνδεια θερμοῦ—
[2, 10]	παραφυκισμῶν καὶ ψιμυθισμοῦ καὶ βαφῆς	τριχῶν	καὶ τῶν περὶ τὰς ἀπάτας
[2, 10]	ζώνῃ τὴν μηλωτὴν κατέσφιγγεν ἐκ	τριχῶν	πεποιημένη. Ἡσαΐας δέ, ἄλλος οὗτος
[2, 10]	καὶ τὴν ᾠδὴν συμμεταβάλλει ταῖς	τροπαῖς—	ἀλλ´ οὔτι γε τὴν φύσιν
[2, 5]	καὶ αὐτὸς ὃν μὲν δεῖ	τρόπον	ἐξαγόμενος ἐμφαίνει κοσμιότητα, μὴ ταύτῃ
[2, 10]	τοῦ πάθους, τὸν αὐτόν, οἶμαι,	τρόπον	ἡ σώφρων γυνὴ σχολάζουσα μὲν
[2, 12]	τε καθετῆρες καλούμενοι ἁλύσεων ἐπέχοντες	τρόπον	καὶ παρὰ τοῖς Ἀττικοῖς αὐτῷ
[2, 2]	ἡσυχῇ παραπεμπτέα. Κατ´ οὐδένα δὲ	τρόπον	ταῖς γυναιξὶν ἐπιτρεπτέον παραγυμνούσας τι
[2, 10]	δὲ καὶ αὐτὴ τὸν ὅμοιον	τρόπον	τῷ κρύει πεπονημένη μαραίνεται· πυκνουμένης
[2, 1]	καὶ ὁ χρόνος καὶ ὁ	τρόπος	καὶ τὸ πρὸς τί οὐκ
[2, 4]	αἱ ποικίλαι φαρμακεῖαι διαφθείρουσιν τοὺς	τρόπους	ἀκολάστῳ καὶ κακοτέχνῳ μουσικῇ εἰς
[2, 2]	καὶ θυμῷ δεδουλωμένον. Ὥστε ὅτῳ	τρόπῳ	Ἐλπήνωρ ἀστραγάλων ἐάγη» καταπεσὼν ὑπὸ
[2, 1]	ἐπεὶ δίχα σῳζομένων καὶ φθιμένων	τροφαί.	Ἀφεκτέον τοίνυν τούτων, οὐ δεδιότας—
[2, 9]	Μὴ οὖν ἡμᾶς βαρείτων αἱ	τροφαί,	ἐπικουφιζόντων δέ, ἵν´ ὅτι μάλιστα
[2, 2]	τῶν ἐντοσθιδίων θεραπείαν. Ὡς γὰρ	τροφαῖς	ἐπὶ τὸ μὴ πεινῆν, οὕτως
[2, 1]	τοὐναντίον οἱ ταῖς εὐτελεστάταις χρώμενοι	τροφαῖς	ἰσχυρότεροί εἰσι καὶ ὑγεινότεροι καὶ
[2, 9]	οἰνοβαρούντων καὶ τῶν ἀποσεσαγμένων ταῖς	τροφαῖς	οἱ ῥωχμοὶ καὶ τὸ ῥέγχειν
[2, 1]	γὰρ ἐπέχωσαν τὸν νοῦν ταῖς	τροφαῖς	οὐδὲ ἠπάτησαν αὐτὸν ἡδοναῖς. Ἀγάπη
[2, 10]	γὰρ φύσις ὥσπερ καὶ ταῖς	τροφαῖς,	οὕτω δὲ καὶ τοῖς κατὰ
[2, 1]	~Πῶς περὶ τὰς	τροφὰς	ἀναστρεπτέον. Ἐχομένοις τοίνυν τοῦ σκοποῦ
[2, 9]	ἔχοντες φυσικόν, ῥᾷον κατατάττουσι τὰς	τροφὰς	καὶ σφᾶς ἐπιτηδειοτέρους πρὸς τὰς
[2, 3]	ἰός} ~Καθόλου γὰρ καὶ τὰς	τροφὰς	καὶ τὰς ἐσθῆτας καὶ τὰ
[2, 1]	οὖσα ἡ ἀμετρία περὶ τὰς	τροφὰς	μάλιστα διελέγχεται. Ἡ γοῦν ὀψοφαγία
[2, 1]	εἰς ἀφθαρσίαν παιδαγωγεῖ, ἐγκρίνεται ἡ	τροφή.	Ἁπλῆ δὲ αὕτη καὶ ἀπερίεργος,
[2, 1]	αὐτάρκειαν, ἣ δὴ ἐφεστῶσα τῇ	τροφῇ	δικαίᾳ ποσότητι μεμετρημένῃ σωτηρίως τὸ
[2, 10]	κύστιν ἀποκρίνεται, ἡ δὲ ἐξυγρασμένη	τροφὴ	εἰς κοιλίαν, τὸ δάκρυον δὲ
[2, 1]	δὲ τῷ ὄντι ἐπουράνιός ἐστι	τροφή,	ἑστίασις λογική· Πάντα στέγει, πάντα
[2, 1]	ἀπὸ τηγάνου» Αὐτάρκης αὕτη ἡ	τροφὴ	καὶ Ἰσραηλιτική, ἡ δὲ ἐθνικὴ
[2, 2]	καθήκει, ὡς μὴ ἐκκλύζοιτο ἡ	τροφή,	καταλεαίνοιτο δὲ εἰς πέψιν καταταττομένων
[2, 1]	Οὔτε γὰρ ἔργον ἡμῖν ἡ	τροφὴ	οὔτε σκοπὸς ἡδονή, ὑπὲρ δὲ
[2, 10]	πῶς ἂν ἐπιτραπείη ἀνέδην καθάπερ	τροφῇ,	οὕτω δὲ καὶ συνουσίᾳ ὡς
[2, 1]	στενοχωρουμένη, καὶ ἡ γλῶσσα τῇ	τροφῇ	πιεζομένη, τῆς κατὰ φύσιν ἐνεργείας
[2, 9]	ἐμπιμπλαμένης. Αἰτία δὲ ἡ περιττὴ	τροφὴ	τὸ λογιστικὸν εἰς ἀναισθησίαν καθέλκουσα.
[2, 1]	πανδήμου τροφῆς συνεθιζόμενον εἰς ἀίδιον	τροφήν.	Ἀγάπη μὲν οὖν δεῖπνον οὐκ
[2, 9]	μᾶλλον, ὃ δὴ διαφθείρειν τὴν	τροφήν.	{Αἱ δὲ ἐπικυλίσεις ταῖς ὁμαλαῖς
[2, 10]	ἐκ τῶν νεκρῶν σωμάτων μυσαττόμενος	τροφὴν	ἀλληγορίᾳ σοφῇ τὴν εἰδωλολατρείαν διαβέβληκε·
[2, 10]	καὶ ἀκρίδας, γλυκεῖαν καὶ πνευματικὴν	τροφήν,	ἀτύφους καὶ σώφρονας τὰς ὁδοὺς
[2, 1]	ὀλίγα παντελῶς ἀπολείπεσθαι πρὸς τὴν	τροφὴν	αὐτοῖς ἐπιτήδεια. Ὧν δὲ ἐφῆκεν
[2, 1]	καὶ θεοδώρητον καὶ σώφρονα αἰνίττεται	τροφήν·	ἀφαιρεῖν γέ τοι ὑποτίθεται τῶν
[2, 1]	τῆς ἀμφὶ τὰ πέμματα ματαιοτεχνίας.	Τροφὴν	γὰρ τολμῶσιν καλεῖν τὴν ἐν
[2, 1]	θεῷ» ὡς εἶναι τὴν δικαίαν	τροφὴν	εὐχαριστίαν· ~καὶ ὅ γε ἀεὶ
[2, 1]	δίχηλα, τοῖς δὲ ὅτι τὴν	τροφὴν	οὐ μηρυκᾶται, τὰ δ´ ὅτι
[2, 8]	τὴν οἰκείαν τῆς τριχὸς ἐκπινούσης	τροφὴν	τὴν ὑγρὰν καὶ πολιοὺς ἀποτελούσης.
[2, 1]	ἡ γαστριμαργία ἀκρασία περὶ τὴν	τροφήν,	ὡς δὲ καὶ τοὔνομα περιέχει,
[2, 1]	εἰς αὔξην πνεῦμα τῆς πολλῆς	τροφῆς	ἀντιφραττούσης τὸ εὔπνουν τοῦ δρόμου.
[2, 10]	τί» μόριον τὴν ποικιλίαν τῆς	τροφῆς	ἐκβέβληκε, σημαίνεται γὰρ ἐκ τῆς
[2, 1]	τὸ ἀληθὲς ἀναθρήσαντας τῆς ἄνω	τροφῆς	ἐξέχεσθαι τῆς θείας καὶ τῆς
[2, 1]	οὐδὲ ἓν ὁτιοῦν μὴ μεριμνῶσι	τροφῆς.	Ἡμεῖς δὲ καὶ τούτων ἀμείνους,
[2, 10]	γὰρ ψυχὴ πλείων ἐστὶ τῆς	τροφῆς	καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματος.
[2, 10]	ὑμῖν. ~Εἰ τοίνυν ἐσθῆτος καὶ	τροφῆς	καὶ τῶν περιττῶν ἁπαξαπλῶς ὡς
[2, 1]	κατευώχησε τοὺς μαθητάς, τῆς ἀπεριέργου	τροφῆς	καλὸν εἰσηγούμενος ὑπόδειγμα. Ὁ γοῦν
[2, 1]	θείας μετέχειν καὶ πνευματικῆς κατηξιωμένους	τροφῆς.	Μὴ γὰρ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν
[2, 9]	συνεργοῦσι πρὸς τὴν κατάταξιν τῆς	τροφῆς·	οἱ δὲ ἐπικυλίεσθαι δυνάμενοι ὁμαλαῖς
[2, 10]	πτηνῶν; Καὶ ταῦτα μὲν περὶ	τροφῆς·	ὁμοίως δὲ καὶ περὶ ἐσθῆτος
[2, 1]	τρόφιμον, ὡς τὸ ἀναγκαῖον τῆς	τροφῆς	ὄνειδος γίνεσθαι ἡδονῆς. Οὐκ ἔχει
[2, 10]	ἄρουραν· ὃ μὲν γὰρ ἐπικαίρου	τροφῆς	ὀριγνώμενος, ὃ δὲ τῆς τοῦ
[2, 1]	μῆκος ἐπιδιδόντων ἀπὸ τῆς ἐλλειπούσης	τροφῆς·	οὐ γὰρ κωλύεται τὸ ἀνατρέχον
[2, 1]	ἄρα ἡ φυσικὴ χρῆσις τῆς	τροφῆς·	οὔτε γὰρ ἐὰν φάγωμεν, περισσεύομεν»
[2, 10]	ἐσθῆτος ἀντιποιητέον πολυτελοῦς καθάπερ οὐδὲ	τροφῆς	ποικίλης. ~Αὐτὸς γοῦν ὁ κύριος
[2, 10]	καταβολῆς αἰτία μὲν ἡ τῆς	τροφῆς	προμήθεια, τέλος δὲ αὐτῷ τῆς
[2, 10]	τοῦ θεοῦ, καὶ τὰ τῆς	τροφῆς	προστεθήσεται ὑμῖν. ~Εἰ τοίνυν ἐσθῆτος
[2, 1]	ἀγάπης ἔχουσιν ἐκ τῆς πανδήμου	τροφῆς	συνεθιζόμενον εἰς ἀίδιον τροφήν. Ἀγάπη
[2, 3]	χρυσᾶ, τὰ μὲν εἰς διακονίαν	τροφῆς,	τὰ δὲ καὶ εἰς ἄλλας
[2, 10]	τί» Περὶ δὲ ψιλῆς τῆς	τροφῆς,	τῆς τε ξηρᾶς καὶ τῆς
[2, 1]	σύγκειται, οἷς μάλιστα κατάλληλον τῆς	τροφῆς	τὸ εὔκολον, εἴς τε τὰς
[2, 4]	δὲ ἁρμόδιον πρὶν ἡμᾶς μεταλαβεῖν	τροφῆς	τῶν συμπάντων εὐλογεῖν τὸν ποιητήν,
[2, 1]	ἔπειξιν ἀκοινώνητον εἰς κοιλίαν τῆς	τροφῆς,	ὥσπερ εἰς ἐφόδιον, οὐκ εἰς
[2, 1]	ἐκθηλύνουσιν ἀποσήθοντες τοῦ πυροῦ τὸ	τρόφιμον,	ὡς τὸ ἀναγκαῖον τῆς τροφῆς
[2, 7]	πολυλογητέον οὔτε ἀδολεσχητέον, ἀλλ´ οὐδὲ	τροχαλῶς	καὶ συνδιωκομένως ὁμιλητέον. Καὶ γὰρ
[2, 3]	καὶ ὀξύβαφα καὶ πινακίσκοι καὶ	τρύβλια,	πρὸς ἐπὶ τούτοις σκεύη ἀργυρᾶ
[2, 8]	μετ´ ἐμοῦ» λέγων εἰς τὸ	τρύβλιον,	οὗτός με παραδώσει» Ὁρᾷς τὸν
[2, 3]	ἡ δοξοκαλία, ὁρᾶτε. Ὁ κύριος	τρυβλίῳ	ἐπωψᾶτο εὐτελεῖ καὶ κατέκλινεν τοὺς
[2, 8]	καὶ ἡμεῖς μὲν ἐξ ἀκανθῶν	τρυγῶμεν	σταφυλὴν καὶ σῦκα ἀπὸ βάτων·
[2, 10]	ἰσαρίθμους οἷς βεβίωκεν ἔτεσιν ἴσχοντα	τρύπας·	ταύτῃ ἄρα τὴν κώλυσιν τῆς
[2, 1]	γὰρ τολμῶσιν καλεῖν τὴν ἐν	τρυφαῖς	ἐπιτήδευσιν εἰς ἡδονὰς ἐπιβλαβεῖς ὀλισθαίνουσαν.
[2, 8]	αὐτοῖν ὕβρις ἐστιν, οὐ τρυφή·	τρυφᾶν	δὲ ἡμῖν, ὡς ἐν παραδείσῳ,
[2, 12]	εἶναι βεβούληται. Ἄτοπον δὲ ἕνα	τρυφᾶν	πενομένων πλειόνων. Πόσῳ μὲν γὰρ
[2, 10]	φύσιν· ταύτας ἡγοῦνται οἱ πολλοὶ	τρυφάς,	τὰς ἑαυτῶν ἁμαρτίας, οἱ δὲ
[2, 3]	ὑπερηφάνως δὲ ζῶντες διὰ τὰς	τρυφάς.	Χρὴ δὲ προειληφέναι τοὺς ἐπὶ
[2, 10]	ἐν ἱματισμῷ ἐνδόξῳ καὶ ἐν	τρυφῇ	διάγοντες ἐν τοῖς βασιλείοις εἰσί»
[2, 8]	ὄζειν ἀναγκάζει τοῦ μύρου ἡ	τρυφή.	Εὖ μοι δοκοῦσι σχετλιάσαντες τῇ
[2, 12]	πληρώσας. Αὕτη γὰρ ἡ ἀληθὴς	τρυφή,	ἡ θησαυριζομένη πολυτέλεια, ἣ δὲ
[2, 1]	Μὴ εὐφρανθῇς δὲ ἐπὶ μικρᾷ	τρυφῇ»	ἡ σοφία λέγει. ~Ἐνταῦθα ὑπομνηστέον
[2, 12]	βασανιζόμενον πυρί, ᾧ μόνῳ τηρεῖται	τρυφὴ	καθάπερ εἴδωλον, οὐκ ἀλήθεια. Ἐντεῦθεν
[2, 1]	ῥύσει καθυβρίζοντες ποτῷ τε καὶ	τρυφῇ	καὶ καπνῷ βλασφημοῦντες τοὔνομα, σφάλλονται
[2, 10]	τὰ βύσσινα σιωπῶ· ὑπερεκπέπαικεν ἡ	τρυφὴ	καὶ τὴν ὀνομασίαν. Δεῖ δὲ
[2, 10]	ποῖα πίητε· πλεονεξία γὰρ καὶ	τρυφὴ	μεριμνᾶν ταῦτα· τὸ δὲ φαγεῖν
[2, 10]	ἀπὸ τῆς ἀληθείας ἀλαζονεία καὶ	τρυφὴ	ποιεῖ, καὶ ἡ εἰς τὰ
[2, 8]	ἀπόλαυσις αὐτοῖν ὕβρις ἐστιν, οὐ	τρυφή·	τρυφᾶν δὲ ἡμῖν, ὡς ἐν
[2, 12]	τρυφοκαλάσιριν, ἐλλέβορον, κεκρύφαλον, ζῶμα, ἀμπέχονον,	τρύφημα,	παρυφές, ξυστίδα, κιθῶνα, βάραθρον, ἔγκυκλον,
[2, 10]	καὶ ζῳωτά— προσήνεμόν γέ τι	τρύφημα	τουτοΐ— τόν τε μυροβαφῆ ἐκεῖνον
[2, 1]	καὶ ὅτι γε τὴν τοιαύτην	τρυφὴν	ἁμαρτίαν λογίζεται, ἐπιφέρει· καὶ οὐ
[2, 1]	εἰς τὸ ζῆν, οὐκ εἰς	τρυφὴν	ἐπιτήδειος· τὸ δὲ ἐκ δυεῖν,
[2, 8]	δύνασθαι; μάλιστα. Ὥσπερ δὲ τὴν	τρυφὴν	καὶ τῆς γεύσεως ἀποκεκλείκαμεν, οὕτως
[2, 2]	ἐπαγόμενοι. Ταλανίζει τοὺς πλουσίους εἰς	τρυφὴν	κἀνταῦθα τὸ ἅγιον πνεῦμα διὰ
[2, 1]	ἑστιάσεσιν μετὰ τὴν ἐν λόγῳ	τρυφήν,	πολλῷ δέ ἐστιν ἀνοητότερον τὰς
[2, 10]	Τίνα δὲ λέγει ταῦτα» τὴν	τρυφήν,	τὴν ἡδυπάθειαν, τὴν καρυκείαν, τὴν
[2, 8]	ὁ στέφανος, ἐπίδοσιν λαβούσης εἰς	τρυφὴν	τῆς Ἑλλάδος μετὰ τὰ Μηδικά.
[2, 10]	ὅλως ζητητικοὶ γεγόναμεν, μὴ εἰς	τρυφὴν	τὸ ζητητικὸν ἀπολλύωμεν, ἀλλὰ εἰς
[2, 8]	οὐκ εἰς τὰς ὕβρεις τῆς	τρυφῆς	γεγονέναι. Εἰ δὲ καὶ ἄρα
[2, 10]	προβάτων ὑπεριδὼν τὰς τρίχας ὀζούσας	τρυφῆς	τὰς τῶν καμήλων εἵλατο τρίχας
[2, 3]	καὶ ἄλλων χρωμάτων δυσπορίστων, ἀπειροκάλου	τρυφῆς	τεκμήρια, φθόνου καὶ βλακείας ἐπήβολα
[2, 3]	τῆς εὐτελείας δι´ ἀβελτερίαν ἀρχεκάκου	τρυφῆς.	Τίς ἡ τοσαύτη πλάνη, τίς
[2, 12]	πάρεστί μοι, διὰ τί μὴ	τρυφήσω;	καὶ τίσιν οὖν ταῦτα γέγονεν,
[2, 12]	πλεονάζει μοι, διὰ τί μὴ	τρυφήσω;	οὐκ ἀνθρώπινον οὐδὲ κοινωνικόν, ἐκεῖνο
[2, 10]	χρυσοῖς περιβεβλημένη» οὐκ ἐσθῆτα τὴν	τρυφητικὴν	μεμήνυκεν, ἀλλὰ τὸν ἐκ πίστεως
[2, 12]	ὀπισθοσφενδόνην, κάλυμμα, φῦκος, περιδέραια, ὑπογράμματα,	τρυφοκαλάσιριν,	ἐλλέβορον, κεκρύφαλον, ζῶμα, ἀμπέχονον, τρύφημα,
[2, 1]	τοῦ δρόμου. Ὅθεν κατηγορῶν τοῦ	τρυφῶντος	βίου ὁ τὴν ἀλήθειαν ἐζηλωκὼς
[2, 4]	κομιδῇ γίγνοιντο ἂν κυμβάλοις καὶ	τυμπάνοις	ἐξηχούμενοι καὶ τοῖς τῆς ἀπάτης
[2, 4]	καὶ κέρατι Θρᾷκες καὶ Αἰγύπτιοι	τυμπάνῳ	καὶ Ἄραβες κυμβάλῳ· ἐνὶ δὲ
[2, 4]	παλαιῷ καὶ τῇ σάλπιγγι καὶ	τυμπάνῳ	καὶ αὐλῷ, οἷς ἔθος ἦν
[2, 4]	πλήκτρῳ κρουόμενον τῷ πνεύματι· ἐν	τυμπάνῳ	καὶ χορῷ αἰνεῖτε αὐτόν» τὴν
[2, 4]	ὄνομα αὐτοῦ ἐν χορῷ, ἐν	τυμπάνῳ	καὶ ψαλτηρίῳ ψαλάτωσαν αὐτῷ. Καὶ
[2, 12]	ἐδίδαξαν δὲ ἡμῶν τὰς γυναῖκας	τυπικώτατα	κοσμίων ἀποσχέσθαι. Τὸ γοῦν ἐκπορνεῦσαν
[2, 10]	πορνευσάντων, ὡς ἤδη μοι λέλεκται,	τύποι»	παιδαγωγοῦντες ἡμῶν τὰς ἐπιθυμίας εἰσίν.
[2, 10]	ἐμφῦσα τῷ σχήματι, καὶ τὸν	τύπον	ἐκμάττεται τῆς γυναικός, ὥστ´ οὐχ
[2, 11]	ἀληθοῦς Ἑβραίοις φιλοσοφίας ὑποδεικνύμενος τὸν	τύπον.	Τοῦτο δὲ εἰ καὶ αἰνίττεταί
[2, 8]	ἀλλὰ καὶ τῆς πίστεώς ἐστιν	τύπος,	ζωῆς μὲν διὰ τὴν οὐσίαν
[2, 8]	~Ἀλλ´ ἐξέβην γὰρ τοῦ παιδαγωγικοῦ	τύπου	τὸ διδασκαλικὸν εἶδος παρεισάγων, αὖθις
[2, 1]	ἀπέθανεν. Οἱ δὲ τὴν συνείδησιν	τύπτοντες	τῶν ἀσθενούντων ἀδελφῶν εἰς Χριστὸν
[2, 10]	ἀσωτία καὶ φιληδονία πᾶσα, ὧν	τυραννεύει	ἐπιθυμία. Μυρία δὲ τούτοις αὔξεται
[2, 10]	ταύτην γοῦν τὴν πορφύραν ἡ	Τύρος	καὶ ἡ Σιδὼν καὶ τῆς
[2, 1]	βολβοί, ἐλαῖαι, λαχάνων ἔνια, γάλα,	τυρὸς	τά τε ὡραῖα ἑψήματά τε
[2, 11]	τοὺς κοθόρνους, Περσικάς τε καὶ	Τυρρηνικάς,	προθεμένους δὲ καθὼς ἔθος τῇ
[2, 4]	γοῦν παρὰ τοὺς πολέμους αὐτῶν	Τυρρηνοὶ	μὲν τῇ σάλπιγγι, σύριγγι δὲ
[2, 1]	οὐ βλέπων ὀξύ, ἀλλ´ ἡ	τυφλώττουσα	περὶ τὴν γαστριμαργίαν περιουσία. Οὐδεὶς
[2, 2]	ἐκζέσεως, ὃ καὶ τὴν ψυχὴν	τυφομένην	ἤδη καθέξει καὶ τὰ μόρια
[2, 12]	οὐδὲ κατά τι ὀγκοῦται ἢ	τυφοῦται,	ὁμαλὸν δὲ ὅλον καὶ λεῖον
[2, 10]	εὐθὺς ὀχεύεται ὑφ´ οὗ ἂν	τύχῃ	λαγωοῦ· οὐ γὰρ ἑνὶ ἀρκεῖται
[2, 5]	χαριεντίσαιντο, οὔτε μὴν πρὸς τοὺς	τυχόντας	γελαστέον οὐδ´ ἐν παντὶ τόπῳ
[2, 12]	τὰς πλεονεξίας καὶ διὰ τῶν	τυχόντων	τὴν ἀπὸ τῶν περιττῶν κομιζομένη
[2, 10]	ἢν ταῖς ἐπιμηνίοις καθάρσεσιν ἐνεσχημέναι	τύχωσιν.	Οὐ γάρ πω εὔλογον τῷ
[2, 6]	φησὶν ἀποστυγοῦντες τὸ πονηρὸν κολλώμενοι	τῷ	ἀγαθῷ· ὁ γὰρ μετὰ τῶν
[2, 7]	ἐπιστέλλοντες ἔδοξεν» ἔφασαν τῷ πνεύματι	τῷ	ἁγίῳ καὶ ἡμῖν μηδὲν πλέον
[2, 7]	καρδία σου ἐπ´ αὐτήν, καὶ	τῷ	αἵματί σου ὀλισθήσῃ εἰς ἀπώλειαν·
[2, 10]	παραχωρήσῃ τὸν ἄνθρωπον· Ἐν γὰρ	τῷ	αἰῶνι τούτῳ γαμοῦσι καὶ γαμίσκονται»
[2, 11]	εἰ μὴ ὁδεύοιεν, τότε δὲ	τῷ	ἀλειπτῷ χρηστέον. Ἡλωμένων δὲ δέονται
[2, 10]	ἡ σώφρων γυνὴ σχολάζουσα μὲν	τῷ	ἀνδρὶ ἀνυποκρίτως θεοσεβεῖ, φιλοκοσμοῦσα δὲ
[2, 1]	τὸν θεὸν παρασκευάσαι τῷ δημιουργήματι,	τῷ	ἀνθρώπῳ λέγω, σῖτα καὶ ποτὰ
[2, 10]	τύχωσιν. Οὐ γάρ πω εὔλογον	τῷ	ἀποκαθάρματι τοῦ σώματος τὸ γονιμώτατον
[2, 6]	δριμυτέρᾳ καὶ προσώπου ἀποστροφῇ καὶ	τῷ	ἀπομυκτηρισμῷ καλουμένῳ, πολλάκις δὲ καὶ
[2, 10]	δὲ καὶ πᾶσα, ἀλλ´ οὐχὶ	τῷ	αὐτῷ γεωργῷ· οὐδὲ μὴν εἰς
[2, 7]	ἀπομύττονται καὶ πτύουσιν ἅμα ἐν	τῷ	αὐτῷ καὶ δειπνοῦσι. Πταρμὸς δὲ
[2, 3]	πιπράσκεται νομίσματι δικαίῳ, τῷ λόγῳ	τῷ	ἀφθάρτῳ, τῷ βασιλικῷ χρυσίῳ. ~Πῶς
[2, 4]	ἐν ἐκκλησίᾳ ὁσίων, ἀγαλλιάσθωσαν ἐπὶ	τῷ	βασιλεῖ αὐτῶν. Καὶ πάλιν ἐπιφέρει·
[2, 3]	δικαίῳ, τῷ λόγῳ τῷ ἀφθάρτῳ,	τῷ	βασιλικῷ χρυσίῳ. ~Πῶς χρὴ περὶ
[2, 1]	καὶ ὅσα τούτῳ ἐπιτηδεύματα συνέπεται	τῷ	βίῳ· ἐκ γὰρ τούτων οὔτ´
[2, 8]	ἡδονῇ πρὸς οὐδεμίαν συμπεπλεγμένῃ λυσιτελῆ	τῷ	βίῳ χρείαν, φέρε κἀνταῦθα διαστειλώμεθα,
[2, 3]	δίκαιον, ἃ καὶ ἐξ ἀγορᾶς	τῷ	βουλομένῳ ἔξεστιν ὠνήσασθαι, σοφία δὲ
[2, 7]	θατέρῳ ἐπιφερόντων ἢ τὴν χεῖρα	τῷ	γενείῳ ὑπερειδόντων· ἀγεννὲς γὰρ μὴ
[2, 10]	δὲ ἡ εὐτεκνία, καθάπερ καὶ	τῷ	γεωργῷ τῆς τῶν σπερμάτων καταβολῆς
[2, 10]	μολύνεσθαι. Σπείρειν δὲ μόνον ἐπιτέτραπται	τῷ	γήμαντι ὡς γεωργῷ τὸ τηνικάδε,
[2, 2]	ὁ μὲν οἶνος τῷ ὕδατι,	τῷ	δὲ ἀνθρώπῳ τὸ πνεῦμα, καὶ
[2, 3]	ἀργυρᾶν οὐδὲ ἄμην χρυσῆν χαλκεύοι,	τῷ	δὲ εὐεργῷ τῆς ὕλης, οὐ
[2, 9]	φθίνουσιν· καὶ τῷ μὲν φιλολογητέον,	τῷ	δὲ τῆς αὑτοῦ τέχνης ἀπαρκτέον,
[2, 11]	γάρ πως ἐγγὺς τὸ ὑποδεδέσθαι	τῷ	δεδέσθαι. Ἀσκητικώτατόν γέ τοι γυμνοῖς
[2, 4]	σαρκὸς τὴν ἀνάστασιν ἐν ἠχοῦντι	τῷ	δέρματι· ἐν χορδαῖς καὶ ὀργάνῳ
[2, 1]	που μεμαθήκασι τὸν θεὸν παρασκευάσαι	τῷ	δημιουργήματι, τῷ ἀνθρώπῳ λέγω, σῖτα
[2, 10]	περὶ τὴν παιδοποιίαν ἀσχολούμεναι συνεργοῦσι	τῷ	δημιουργῷ. Οὐ δὴ θέμις ἐργαζομένην
[2, 10]	τὴν αἰδῶ ποτε, ἐπεὶ οὐδέποτε	τῷ	δικαίῳ σωφροσύνην ἀποδύσασθαι θέμις. Ἰδοὺ
[2, 1]	συμμετρίας τοῦ συντάγματος, ὁποῖόν τινα	τῷ	ἑαυτοῦ σώματι ἕκαστον ἡμῶν προσφέρεσθαι,
[2, 1]	ἐξωλέστατον. Παραπλήσιος οὖν οὗτος ἀτεχνῶς	τῷ	ἐγγαστριμύθῳ καλουμένῳ. Ἄμεινον δὲ πολλῷ
[2, 4]	ἄρα ὀργάνῳ, τῷ λόγῳ μόνῳ	τῷ	εἰρηνικῷ, ἡμεῖς κεχρήμεθα, ᾧ γεραίρομεν
[2, 7]	παραπεμπτέα, ἡ ἐρυγή, ἡσυχῇ σὺν	τῷ	ἐκπνεομένῳ ἀέρι σχηματιζομένῳ κοσμίως τῷ
[2, 10]	φθορίοις συγχρώμεναι φαρμάκοις ἐξαμβλίσκουσιν ἅμα	τῷ	ἐμβρύῳ τὴν φιλανθρωπίαν. Ἀλλ´ οἷς
[2, 10]	μὲν τῇ κύστει, ἐπικειμένη δὲ	τῷ	ἐντέρῳ τῷ καλουμένῳ ἀρχῷ ἐκτείνει
[2, 7]	καὶ δειπνοῦσι. Πταρμὸς δὲ εἴ	τῳ	ἐπιγένοιτο, ὥσπερ ἀμέλει καὶ ἡ
[2, 9]	μαλακωτέρας» εὐνὰς παραπεμπομένους. Πρὸς γὰρ	τῷ	ἐπιψόγῳ τῆς ἡδυπαθείας ἐπιβλαβὴς ἡ
[2, 10]	τὸ σκέπεσθαι κατὰ τὰ αὐτὰ	τῷ	ἐσθίειν καὶ πίνειν. Κοινῆς οὖν
[2, 10]	τοῖς μαλακοῖς ἠμφιεσμένους ἱματίοις ἐν	τῷ	εὐαγγελίῳ λέγει· Ἰδού, οἱ ἐν
[2, 12]	Σαφῶς δὲ ὁ κύριος ἐν	τῷ	εὐαγγελίῳ τὸν πλούσιον τὸν θησαυρίζοντα
[2, 1]	ἀσωτευομένους ἡμᾶς κατὰ τὴν ἐν	τῷ	εὐαγγελίῳ τοῦ πλουσίου παιδὸς εἰκόνα
[2, 2]	τῆς μέθης, ἐνθαλαττεύων τε ἰλιγγιᾷ	τῷ	ζόφῳ τῆς καταιγίδος, τοῦ τῆς
[2, 10]	οὐ γὰρ συνεχεῖς αἱ κυήσεις	τῷ	ζῴῳ γίγνονται τούτῳ πλεοναζούσης ἐν
[2, 8]	βαστάσαντος αὐτοῦ τῇ κεφαλῇ καὶ	τῷ	ἡγεμονικῷ τοῦ σώματος πάντα ἡμῶν
[2, 10]	οὖν συνεξομοιούμενον τῷ περιέχοντι καὶ	τῷ	ἦρι συγχαλώμενον ἐλευθεροῦται μὲν τῆς
[2, 10]	ἤδη που καὶ ἀκολασία πρόσεστι	τῷ	ἡττωμένῳ αἰσχρᾶς ἡδονῆς· διὸ καὶ
[2, 4]	Ἑβραῖον μιμήσῃ δίκαιον βασιλέα εὐχάριστον	τῷ	θεῷ. Ἀγαλλιᾶσθε, δίκαιοι, ἐν τῷ
[2, 3]	καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι· ἕπου	τῷ	θεῷ γυμνὸς ἀλαζονείας, γυμνὸς ἐπικήρου
[2, 8]	τόπῳ· ὅτι κυρίου εὐωδία ἐσμὲν	τῷ	θεῷ ἐν τοῖς σῳζομένοις καὶ
[2, 1]	Καίσαρι, φυλάξῃ τὰ τοῦ θεοῦ	τῷ	θεῷ. Ἔχοι δ´ ἂν καὶ
[2, 10]	οὖν ἡ ἄγαμος μόνῳ σχολάζει	τῷ	θεῷ καὶ ἡ φροντὶς αὐτῆς
[2, 1]	λέγων κυρίῳ ἐσθίει καὶ εὐχαριστεῖ	τῷ	θεῷ· καὶ ὁ μὴ ἐσθίων
[2, 4]	ᾄδοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν	τῷ	θεῷ· καὶ πᾶν ὅ τι
[2, 4]	ἐν ὀνόματι κυρίου Ἰησοῦ, εὐχαριστοῦντες	τῷ	θεῷ καὶ πατρὶ αὐτοῦ. Οὗτος
[2, 8]	ἀρχιερέα, τὸν κύριον, ἀναφέρειν λέγοιεν	τῷ	θεῷ, μὴ θυσίαν ταύτην καὶ
[2, 1]	Βρῶμα γὰρ ἡμᾶς οὐ παραστήσει	τῷ	θεῷ· οὐδὲ τὰ εἰσιόντα κοινοῖ
[2, 4]	πρὶν ὕπνου λαχεῖν εὐχαριστεῖν ὅσιον	τῷ	θεῷ τῆς αὐτοῦ χάριτος καὶ
[2, 8]	τοῦτο ἀπέδειξεν ὁ ἀπόστολος εἰπών·	Τῷ	θεῷ χάρις τῷ πάντοτε θριαμβεύοντι
[2, 1]	κυρίῳ οὐκ ἐσθίει καὶ εὐχαριστεῖ	τῷ	θεῷ» ὡς εἶναι τὴν δικαίαν
[2, 8]	δι´ ὧν ἐκεντούμεθα· αὐτὸς γὰρ	τῷ	ἰδίῳ πάθει ῥυσάμενος ἡμᾶς ἀπὸ
[2, 1]	τὸν νοῦν ἐγκατορύξας τῇ κοιλίᾳ,	τῷ	ἰχθύι τῷ καλουμένῳ ὄνῳ τὰ
[2, 10]	χρείας καὶ τῆς ἀληθείας πρὸς	τῷ	καὶ διαβολὴν τοῦ ἤθους ἐξανθεῖν·
[2, 3]	προσώπῳ, τῇ ἡλικίᾳ, τῇ ἐπιτηδεύσει,	τῷ	καιρῷ. Ἑνὸς γὰρ ὄντας θεράποντας
[2, 1]	τελώναις δούς, τὰ Καίσαρος ἀποδοὺς	τῷ	Καίσαρι, φυλάξῃ τὰ τοῦ θεοῦ
[2, 10]	κύστει, ἐπικειμένη δὲ τῷ ἐντέρῳ	τῷ	καλουμένῳ ἀρχῷ ἐκτείνει τὸν τράχηλον
[2, 1]	ἐγκατορύξας τῇ κοιλίᾳ, τῷ ἰχθύι	τῷ	καλουμένῳ ὄνῳ τὰ μάλιστα ἐοικώς,
[2, 8]	καλὸς τοῦ ἀμαράντου στέφανος ἀπόκειται	τῷ	καλῶς πεπολιτευμένῳ· τὸ ἄνθος τοῦτο
[2, 7]	σχολαίτερον, οὐ τὸ προπετέστερον, κἀν	τῷ	κατάρχεσθαι κἀν τοῖς διαλείμμασι, καὶ
[2, 2]	ὁ νοῦς ὁ ἀνθρώπινος, περιφέρεται	τῷ	κλύδωνι ὑπερεχούσης τῆς μέθης, ἐνθαλαττεύων
[2, 8]	τετίμηκε τὸν δεσπότην· ἀμέλει καὶ	τῷ	κόσμῳ τοῦ σώματος, ταῖς θριξὶ
[2, 10]	καὶ αὐτὴ τὸν ὅμοιον τρόπον	τῷ	κρύει πεπονημένη μαραίνεται· πυκνουμένης γὰρ
[2, 4]	αἴνεσις» φησὶν ἡ προφητεία, ἐξομολογεῖσθε	τῷ	κυρίῳ ἐν κιθάρᾳ, ἐν ψαλτηρίῳ
[2, 8]	τὸ περιττὸν τοῦ μύρου, ἐπισπένδουσα	τῷ	κυρίῳ μετανοίας δάκρυα. Διὰ τοῦτο
[2, 8]	μαραίνεται γὰρ ἡ δόξα τῶν	τῷ	κυρίῳ μὴ πεπιστευκότων. Ἰησοῦν δὲ
[2, 4]	τῷ θεῷ. Ἀγαλλιᾶσθε, δίκαιοι, ἐν	τῷ	κυρίῳ, τοῖς εὐθέσι πρέπει αἴνεσις»
[2, 4]	ἐπιφέρει· ὅτι εὐδοκεῖ κύριος ἐν	τῷ	λαῷ αὐτοῦ. Καὶ γὰρ ἁρμονίας
[2, 10]	οὐδεμίαν δὲ ὅλως ὁ ἑπόμενος	τῷ	λόγῳ αἰσχρὰν ἡδονὴν οἰκειώσεται· διὸ
[2, 9]	κατηξίωται. Ἡμῖν δὲ χρηστέον ἀκολούθως	τῷ	λόγῳ ἀφελεῖ τῇ εὐνῇ καὶ
[2, 2]	φερομένῃ ψυχῇ, ἡ δὲ σὰρξ	τῷ	λόγῳ, δι´ ἣν ὁ λόγος
[2, 12]	οὐ χρυσίῳ κοσμεῖσθαι προσήκει, ἀλλὰ	τῷ	λόγῳ, δι´ οὗ μόνου καταφαίνεται
[2, 8]	ἄκανθαν· οὐδὲ γὰρ ἀναιμωτεὶ προσιέναι	τῷ	λόγῳ ἔξεστιν. Ὁ δὲ πλεκτὸς
[2, 10]	γνησίας. Νόμιμα γὰρ ταῦτα μόνα	τῷ	λόγῳ. Θείας γέ τοι μοίρας
[2, 8]	τῶν ὅλων, ὁπηνίκα νομοθετεῖν ἤρχετο	τῷ	λόγῳ, {καὶ} τῷ Μωσεῖ καταφανῆ
[2, 2]	ναυάγια· καθωρμισμένοι μὲν οἷον ἀγκύραις	τῷ	λόγῳ καὶ τῷ χρόνῳ τὴν
[2, 4]	κυμβάλῳ· ἐνὶ δὲ ἄρα ὀργάνῳ,	τῷ	λόγῳ μόνῳ τῷ εἰρηνικῷ, ἡμεῖς
[2, 8]	Μηδικά. Εἴργονται τοίνυν στεφάνων οἱ	τῷ	λόγῳ παιδαγωγούμενοι, οὐκ ἐπεὶ καταδεῖν
[2, 10]	τοῖς προβάτοις ἀφραίνωμεν, παιδαγωγούμενοι δὲ	τῷ	λόγῳ τὸ πολυτελὲς τῆς ἐσθῆτος
[2, 2]	Ἐνταῦθα μὲν καὶ νεκρὸν ἤδη	τῷ	λόγῳ τὸν φιλοπότην ἀποφαίνεται, διὰ
[2, 12]	πεποιημέναι, ἐξὸν ἁγίῳ κοσμεῖσθαι λίθῳ,	τῷ	λόγῳ τοῦ θεοῦ, ὃν μαργαρίτην
[2, 3]	πιπράσκεται καὶ πιπράσκεται νομίσματι δικαίῳ,	τῷ	λόγῳ τῷ ἀφθάρτῳ, τῷ βασιλικῷ
[2, 2]	καὶ ὑβριστικὸν μέθη» Ἀρέσκει τοίνυν	τῷ	λόγῳ τῷ ὀρθῷ χειμῶνος μὲν
[2, 7]	ὠνόμασεν, ἐπεὶ μείζων ὁ κίνδυνος	τῷ	λῦσαι τὴν δέσιν τῆς συμβιώσεως
[2, 10]	τοιουτωνί τινων λαγνευμάτων οὐδὲ ἐπιμνηστέον,	τῷ	μακαρίῳ πειθομένοις ἀποστόλῳ, διαρρήδην λέγοντι·
[2, 10]	γὰρ οὐχὶ καὶ ἐκλύσεις παρέπονται	τῷ	μεγέθει τῆς ἀπουσίας ἀνατιθέμεναι; Ἄνθρωπος
[2, 4]	πρὸς τῶν κυνηγῶν θηρευομένας ἄγεσθαι	τῷ	μέλει, ταῖς δὲ ἵπποις μιγνυμέναις
[2, 2]	τοῦ χρησίμου ὁ βίος συνέστηκεν.	Τῷ	μὲν οὖν ἀναγκαίῳ τῷ ὕδατι
[2, 9]	ὁπότε αἱ ἡμέραι φθίνουσιν· καὶ	τῷ	μὲν φιλολογητέον, τῷ δὲ τῆς
[2, 10]	παντὸς μᾶλλον τούτῳ τοῦ σώματος	τῷ	μέρει χρῆσθαι μετὰ αἰδοῦς· ἡ
[2, 2]	δὲ καὶ ἐπιβλαβὲς τὸ ἐπιτήδευμα	τῷ	μεταλαμβάνοντι, ἡ φιλοποσία. Μὴ σπεύσῃς
[2, 7]	ἀκρασίαν ὁμολογοῦντας, ἀλλ´ οὐδὲ ἐν	τῷ	μεταξὺ προσκειμένους φαίνεσθαι καθάπερ τὰ
[2, 7]	οἷς λαλήσας ἥμαρτεν ἢ ἐν	τῷ	μηδένα λυπῆσαι λαλήσας. Καθόλου μὲν
[2, 10]	τῶν δοκίμων γυναικῶν τὴν φιλοκοσμίαν	τῷ	μόναις ἐφεῖναι καλλωπίζεσθαι ταῖς ἑταιρούσαις.
[2, 8]	γὰρ θηλυδριῶδες, τὸ δὲ χρίεσθαι	τῷ	μύρῳ καὶ λυσιτελεῖ ἔσθ´ ὅτε.
[2, 8]	ὥσπερ φαρμάκῳ καὶ βοηθήματι χρηστέον	τῷ	μύρῳ πρός τε τὸ ἐπεγεῖραι
[2, 8]	καὶ αὐτὸς ὁ κύριος συναλείφεται	τῷ	μύρῳ, ὡς διὰ Δαβὶδ μεμήνυται·
[2, 5]	τὸν πανοῦργον νῦν, τὸν ἐναντίως	τῷ	μωρῷ διακείμενον. Ἀλλ´ οὐδ´ ἔμπαλιν
[2, 8]	νομοθετεῖν ἤρχετο τῷ λόγῳ, {καὶ}	τῷ	Μωσεῖ καταφανῆ ἐβούλετο γενέσθαι τὴν
[2, 2]	ἀλέαν ἐπεισάκτῳ θερμότητι, ὀλίγῳ δὲ	τῷ	οἴνῳ κἀνταῦθα· οὐ γὰρ μέχρι
[2, 12]	παρὰ τοῖς Ἀττικοῖς αὐτῷ τούτῳ	τῷ	ὀνόματι ἁλύσεις κέκληνται. Πέδας δὲ
[2, 2]	ἵνα δὴ τῷ ὄντι οἰκείως	τῷ	ὀνόματι δειχθῶσιν φιλότητες. Πῶς οἵεσθε
[2, 6]	καὶ κολάσεως ἀξία· μόνον γὰρ	τῷ	ὄντι αἰσχρὸν ἡ κακία καὶ
[2, 12]	λιτότητα ἀσπάζεσθαι τὰς Χριστῷ λατρευούσας.	Τῷ	ὄντι γὰρ ἡ λιτότης ἁγιωσύνης
[2, 10]	τοὺς ἄνδρας ἄχρις ἂν ἀποκυήσωσιν·	τῷ	ὄντι γὰρ ἡ ὑστέρα ὑποκειμένη
[2, 1]	ἠπάτησαν αὐτὸν ἡδοναῖς. Ἀγάπη δὲ	τῷ	ὄντι ἐπουράνιός ἐστι τροφή, ἑστίασις
[2, 2]	νηφαλίους πίνομεν φιλοτησίας, ἵνα δὴ	τῷ	ὄντι οἰκείως τῷ ὀνόματι δειχθῶσιν
[2, 8]	ὡς ἐν παραδείσῳ, προσῆκεν σωφρόνως	τῷ	ὄντι παρεπομένοις τῇ γραφῇ. Στέφανον
[2, 2]	μέθη» Ἀρέσκει τοίνυν τῷ λόγῳ	τῷ	ὀρθῷ χειμῶνος μὲν διὰ τὸ
[2, 1]	μηδὲ ἀπηρτημένος αὐτῶν μηδὲ ἐπιλαιμαργῶν	τῷ	ὄψῳ· ὑπηχήσει γὰρ αὐτῷ φωνή,
[2, 1]	τὸ πρὸς τί οὐκ ὀλίγην	τῷ	παιδαγωγουμένῳ πρὸς τὸ λυσιτελὲς ἐνδίδωσι
[2, 4]	τὸν θεόν, οὐκέτι τῷ ψαλτηρίῳ	τῷ	παλαιῷ καὶ τῇ σάλπιγγι καὶ
[2, 8]	ἀπόστολος εἰπών· Τῷ θεῷ χάρις	τῷ	πάντοτε θριαμβεύοντι ἡμᾶς ἐν τῷ
[2, 10]	τοι ἀρχαῖος ἄνθρωπος ὁ ἐν	τῷ	παραδείσῳ κλάδοις καὶ φύλλοις τὴν
[2, 10]	καταφέρονται· συνεχὴς δὲ ἡ ἕδρα	τῷ	πέρατι τοῦ ἀπευθυσμένου, δι´ ἧς
[2, 10]	δὲ αὖθις ἀνατέλλομεν, ὡς ἐν	τῷ	Περὶ ἀναστάσεως διὰ πλειόνων δηλωθήσεται,
[2, 10]	γὰρ ζητήσεως καὶ τοῦτο— ἐν	τῷ	Περὶ ἐγκρατείας ἡμῖν δεδήλωται. Εἰ
[2, 2]	ὄλισθον. ~Ἀρτώριος δέ τις ἐν	τῷ	Περὶ μακροβιοτίας, μέμνημαι γάρ, ἐφ´
[2, 10]	τὸν ἦχον. Αὖθις οὖν συνεξομοιούμενον	τῷ	περιέχοντι καὶ τῷ ἦρι συγχαλώμενον
[2, 3]	δὲ εὐεργῷ τῆς ὕλης, οὐ	τῷ〉	πλουσίῳ, εἰς γεηπονίαν συγχρώμεθα, τί
[2, 4]	τὸ στόμα, οἱονεὶ πλήκτρῳ κρουόμενον	τῷ	πνεύματι· ἐν τυμπάνῳ καὶ χορῷ
[2, 2]	τοῦ ποτοῦ φερομένου σὺν πολλῷ	τῷ	πνεύματι ἐπισπωμένῳ, ὥσπερ εἰς κεραμεοῦν
[2, 4]	εἴληφε τὴν τάσιν, καὶ κρουόμενον	τῷ	πνεύματι τοὺς φθόγγους ἀποδίδωσι τοὺς
[2, 8]	χρίσματι συναλειφέσθω, ἁγίῳ τερπομένη μύρῳ	τῷ	πνεύματι. Τοῦτο σκευάζει Χριστὸς ἀνθρώποις
[2, 7]	Κιλικίαν ἀδελφοῖς» ἐπιστέλλοντες ἔδοξεν» ἔφασαν	τῷ	πνεύματι τῷ ἁγίῳ καὶ ἡμῖν
[2, 7]	δὲ καὶ καθέζοιντο, μὴ ἐναλλὰξ	τὼ	πόδε ἐχόντων μηδὲ μὴν θάτερον
[2, 11]	πελάζειν μοι δοκεῖν τῇ κόνει	τὼ	πόδε. Τῆς λιτῆς ὑποδέσεως ἀπόχρη
[2, 1]	τὰς σφετέρας ἡδυπαθείας, τὰς ἐν	τῷ	πορθμῷ τῷ Σικελικῷ σμυραίνας πολυπραγμονοῦντες
[2, 2]	τέλος» εἰπὼν ἡ ἀπώλεια» ~Πῶς	τῷ	ποτῷ προσενεκτέον. Οἴνῳ δὲ ὀλίγῳ
[2, 2]	ἀπρεπὲς τῆς ὄψεως— ὡς ἀδιαστρόφῳ	τῷ	προσώπῳ πιεῖν, μὴ ἄδην σπάσαντας
[2, 3]	δεῖ, κατὰ τὸ πρόσφορον οἰκειούμενα	τῷ	προσώπῳ, τῇ ἡλικίᾳ, τῇ ἐπιτηδεύσει,
[2, 10]	ὂν〉 μολύνειν οὐδὲ μὴν ἀποκλύζειν	τῷ	ῥυπαρῷ τῆς ὕλης ῥεύματι καὶ
[2, 8]	κύριον ἀκάνθαις ἐστεμμένον αὐτοὺς ἐντρυφῶντας	τῷ	σεμνῷ τοῦ κυρίου πάθει ἀναδεῖσθαι
[2, 1]	ἡδυπαθείας, τὰς ἐν τῷ πορθμῷ	τῷ	Σικελικῷ σμυραίνας πολυπραγμονοῦντες καὶ τὰς
[2, 8]	ἐκ ναρκίσσου ἐπ´ ἴσης ὀνίνησι	τῷ	σουσίνῳ· μύρσινον δὲ τὸ ἐκ
[2, 10]	τὸν δάκτυλον ὡς ἔτυχε σαλεύειν	τῷ	σοφῷ ὁ λόγος ἐπιτρέπει, ὡς
[2, 10]	Τοσοῦτον ἄρα ὁ ἄνθρωπος κενοῦται	τῷ	σπέρματι, ὅσος ὁρᾶται τῷ σώματι·
[2, 4]	τὸν λόγον τὸν Ἰησοῦν μηνύει,	τῷ	στοιχείῳ τῆς δεκάδος φανερούμενον. Ὡς
[2, 10]	τέλεον ἤδη τὴν ἀσέλγειαν μεμυκότι	τῷ	στόματι. Αἱ δὲ ὀρέξεις αὐτῆς
[2, 7]	τῷ ἐκπνεομένῳ ἀέρι σχηματιζομένῳ κοσμίως	τῷ	στόματι, οὐχὶ δὲ τραγικῶν δίκην
[2, 10]	αὐτῇ ἐξοχή τις σαρκικὴ παραπλησία	τῷ	σχήματι αἰδοίῳ θηλυκῷ· πόρον δὲ
[2, 12]	χρυσοῦς δελέατι προσχρώμενος τοῦ ὄφεως	τῷ	σχήματι ἐξέμηνεν εἰς ὕβρεις, σμυραίνας
[2, 10]	ὑγρότερον καὶ προσαναπλάττεται σαρκικῶς ἐμφῦσα	τῷ	σχήματι, καὶ τὸν τύπον ἐκμάττεται
[2, 10]	κενοῦται τῷ σπέρματι, ὅσος ὁρᾶται	τῷ	σώματι· ἀρχὴ γὰρ γενέσεως τὸ
[2, 2]	ἀμέτρου προσφορᾶς ὑπερχεομένων τῶν ὑγρῶν	τῷ	σώματι. Εἰ δὲ καὶ ἐπιγίνοιτο
[2, 10]	ὁμολογοῦσα ὀλίγον ἀνθεῖ καὶ συγγηράσκει	τῷ	σώματι, ἔσθ´ ὅτε δὲ καὶ
[2, 10]	προσπίπτουσα γὰρ ἡ τοιαύτη ἐσθὴς	τῷ	σώματι προστυποῦται αὐτῷ ὑγρότερον καὶ
[2, 9]	διὰ τῆς συνεχοῦς προσομιλήσεως ἐγκαταλέγουσα	τῷ	σώματι τὴν ἐγρήγορσιν ἀγγελικῇ τὸν
[2, 10]	ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε, μηδὲ	τῷ	σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε· ἡ
[2, 12]	ἐκβλητέον. Τὰ γὰρ μὴ οἰκεῖα	τῷ	σώματι ὡς οἰκεῖα προσάπτουσα μελέτην
[2, 10]	καταυγάζεται δὲ {αὐτὸ} ἡ νὺξ	τῷ	σώφρονι λογισμῷ· λογισμοὺς δὲ ἀνδρῶν
[2, 8]	διαπασμάτων καὶ μύρων, ἀεὶ δὲ	τῷ	σωφροσύνης ἀμβροσίῳ χρίσματι συναλειφέσθω, ἁγίῳ
[2, 9]	μεθύοντες νυκτὸς μεθύσκονται» τουτέστιν ἐν	τῷ	τῆς ἀγνοίας σκότῳ, ἡμεῖς δὲ
[2, 2]	μαραινόμενον ὑπὸ χρόνου, ἀναζωπυροῦντας ἀβλαβῶς	τῷ	τῆς ἀμπέλου φαρμάκῳ· οὐδὲ γὰρ
[2, 2]	προσενεκτέον. Οἴνῳ δὲ ὀλίγῳ χρῶ»	τῷ	Τιμοθέῳ ὑδροποτοῦντι, διὰ τὸν στόμαχόν
[2, 2]	τοίνυν κίρναται ὁ μὲν οἶνος	τῷ	ὕδατι, τῷ δὲ ἀνθρώπῳ τὸ
[2, 2]	συνέστηκεν. Τῷ μὲν οὖν ἀναγκαίῳ	τῷ	ὕδατι ὡς ὅτι πλείστῳ ἐγκαταμικτέον
[2, 8]	μεμαρτυρήκασι, τὸ διάδημα τῆς δικαιοσύνης	τῷ	ὑπὲρ πᾶν ὄνομα ἐπηρμένῳ περιάψαντες
[2, 1]	ἐν μέσῃ τῇ σκηνῇ, παντὶ	τῷ	ὑπηκόῳ εὐφροσύνην ποιήσας λαῷ, ἐναντίον
[2, 9]	ἵν´ ὅτι μάλιστα μὴ βλαπτώμεθα	τῷ	ὕπνῳ, καθάπερ τῶν νηχομένων οἱ
[2, 9]	τοῖς εὐσεβέσιν εἰς ἀγαθά. ~Πῶς	τῷ	ὕπνῳ προσενεκτέον. Ὅπως δὲ ἐντεῦθεν
[2, 1]	τὸ ἴδιον δεῖπνον προλαμβάνει ἐν	τῷ	φαγεῖν, καὶ ὃς μὲν πεινᾷ,
[2, 8]	τῷ πάντοτε θριαμβεύοντι ἡμᾶς ἐν	τῷ	Χριστῷ καὶ τὴν ὀσμὴν τῆς
[2, 10]	ἐξίτηλος μὲν γὰρ ἡ γραφὴ	τῷ	χρόνῳ γίνεται, αἱ δὲ ῥύψεις
[2, 2]	τοῦ ποτοῦ· οὐ γὰρ ἀφαιρεῖται	τῷ	χρόνῳ ὃ προαρπάζει ἡ ἀκρασία.
[2, 2]	οἷον ἀγκύραις τῷ λόγῳ καὶ	τῷ	χρόνῳ τὴν ζάλην τῶν ἐπιθυμιῶν
[2, 4]	ᾧ γεραίρομεν τὸν θεόν, οὐκέτι	τῷ	ψαλτηρίῳ τῷ παλαιῷ καὶ τῇ
[2, 7]	οὐκ ἐξηχεῖν δεήσει τοὺς πλησίον	τῷ	ψόφῳ τῆς αὑτῶν καταμαρτυροῦντας ἀπαιδευσίας,
[2, 10]	τὴν ἀφθαρσίαν τὸ πρὸς μέτρον	τῶν	ἀγγέλων διώκομεν. ~Ταύτῃ τοι καὶ
[2, 6]	τῷ ἀγαθῷ· ὁ γὰρ μετὰ	τῶν	ἁγίων ἀναστρεφόμενος ἁγιασθήσεται. Πάντῃ οὖν
[2, 12]	καταλείπονται. Συμβολικῶς τούτοις εἰκότως τειχίζεται	τῶν	ἁγίων ἡ πόλις πνευματικῶς οἰκοδομουμένη.
[2, 1]	σφαλερὰ καὶ ἀθλία ὡς ἡ	τῶν	ἀθλητῶν ἐξ ἀναγκοφαγίας, περιγίνεται. Αἱ
[2, 8]	δὲ τοῖς ἀγῶσι πρῶτον ἡ	τῶν	ἄθλων δόσις ἦν, δεύτερον δὲ
[2, 8]	αὐτῇ διδόντες εἰς ψυχὴν διὰ	τῶν	αἰσθήσεων, οἱονεὶ διὰ θυρῶν ἀφρουρήτων.
[2, 6]	ἀναστρεφόμενος ἁγιασθήσεται. Πάντῃ οὖν ἀφεκτέον	τῶν	αἰσχρῶν ἀκουσμάτων καὶ ῥημάτων καὶ
[2, 6]	σώφρονα. Πρὸς δὲ τὴν ἀκοὴν	τῶν	αἰσχρῶν καὶ τὴν θέαν τῶν
[2, 10]	οὐδὲ μὴν νεὼν τῶν παθῶν	τῶν	αἰσχρῶν τὸν νεὼν τοῦ θεοῦ
[2, 10]	τοῦ χόρτου, μὴ καὶ ἐπὶ	τῶν	ἀκόσμων φιλοκόσμων τούτων ᾖ λελεγμένον;
[2, 10]	αἰσχρὸν δὲ ἡμῖν ἐπ´ ὠφελείᾳ	τῶν	ἀκουόντων τὰ κυητικὰ ὀνομάζειν ὄργανα,
[2, 1]	ὃν δή φησιν Ἀριστοτέλης μόνον	τῶν	ἄλλων ζῴων ἐν τῇ γαστρὶ
[2, 10]	τόνους. Σαφὲς τοῦτο καὶ ἐπὶ	τῶν	ἀλόγων ζῴων καὶ ἐπὶ τῶν
[2, 6]	Δεινὸς γὰρ ἀεὶ τὰς ῥίζας	τῶν	ἁμαρτημάτων ἐκκόπτειν, τὸ οὐ μοιχεύσεις»
[2, 10]	βαφῆς χυμοῖς ἐκτήκουσαι τὰ ἔρια	τῶν	ἀμπεχονῶν τὰς ὑφάνσεις ἀσθενεῖς ἀποτελοῦσι,
[2, 1]	δέ ἐστι πᾶν τὸ ἀνενδεὲς	τῶν	ἀναγκαίων· αἱ γὰρ κατὰ φύσιν
[2, 12]	σωφρονεῖν, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν	τῶν	ἀναγκαίων χρείαν τὰ εὐπόριστα μεταδιωκτέον
[2, 8]	τῶν ποδῶν διὰ τοῦ λίπους	τῶν	ἀναθερμαινόντων ἢ ἐμψυχόντων μύρων ἀνάτριψις
[2, 2]	μὲν ἐρεθιζόμενοι κατασκοπεῖν, αἳ δὲ	τῶν	ἀνδρῶν ἐφ´ ἑαυτὰς ἐπισπώμεναι τὰς
[2, 10]	ἐγκαταμιγνύουσαι αἱ δολεραὶ γυναῖκες καὶ	τῶν	ἀνδρῶν οἱ γυναικώδεις τὰς δολερὰς
[2, 8]	τῶν εὐνομουμένων ἀπελαύνειν πόλεων καὶ	τῶν	ἀνθεινῶν ἐρίων τοὺς βαφεῖς ἀπελαύνειν
[2, 3]	καλοῦ, καὶ τὸν καθ´ ἕνα	τῶν	ἀνθρώπων ἀδιακρίτῳ πίστει, τῇ μονοπροσώπῳ
[2, 10]	τὸ ἐκ προνοίας θεϊκῆς φυόμενον	τῶν	ἀνθρώπων γένος κακοτέχνοις μηχαναῖς· αὗται
[2, 1]	γὰρ καὶ τὰ μάλιστα ἕνεκεν	τῶν	ἀνθρώπων ἐγένετο τὰ πάντα, ἀλλ´
[2, 1]	Ἐπίχαρμος καλεῖ ὁ κωμικός. Τοιοῦτοι	τῶν	ἀνθρώπων οἱ εἰς γαστέρα πεπιστευκότες,
[2, 8]	ἀπόχρη τῆς ὀδμῆς ἀπολαύειν αὐτοῖς	τῶν	ἀνθῶν, μὴ καταστεφέτωσαν δέ· πολυωρεῖ
[2, 8]	σώφρονος, οὐκ ἀποβλητέον τὴν ἀπὸ	τῶν	ἀνθῶν τέρψιν καὶ τὴν ἀπὸ
[2, 10]	οἱ ἀπεχόμενοι ἐν τοῖς ἀγῶσι	τῶν	ἀντιπάλων περιγίνονται, τὰ δὲ ἀπάγεται
[2, 1]	καὶ εἴ τις ἡμᾶς καλεῖ	τῶν	ἀπίστων καὶ πορεύεσθαι κρίνομεν— καλὸν
[2, 9]	τὸν θεὸν ἐπὶ τῇ μεταδόσει	τῶν	ἀπολαύσεων καὶ τῇ διεκδρομῇ τῆς
[2, 6]	τοῦτο δὲ ἐν ταῖς ἐπιθεωρήσεσι	τῶν	ἀπορρητοτέρων μερῶν· οὐδὲ γὰρ ἠνέσχετο
[2, 9]	ἀποκαλυπτώμεθα. Ἐρυγαὶ δὲ οἰνοβαρούντων καὶ	τῶν	ἀποσεσαγμένων ταῖς τροφαῖς οἱ ῥωχμοὶ
[2, 1]	αὐτὸν ἔκστασις» ἐν ταῖς Πράξεσι	τῶν	Ἀποστόλων γέγραπται, καὶ θεωρεῖ τὸν
[2, 10]	ἀπειροκαλίᾳ κιναιδίας ἐνδεικνύμενοι. Ὁ δὲ	τῶν	ἀρχόντων τούτων ζῆλος καὶ εἰς
[2, 1]	Οἱ δὲ τὴν συνείδησιν τύπτοντες	τῶν	ἀσθενούντων ἀδελφῶν εἰς Χριστὸν ἁμαρτάνουσιν.
[2, 2]	ἥτις ποτὲ ἦν, προμηθουμένην αὑτῆς	τῶν	αὐλῶν ἀπορρῖψαι τὸ ἐπιτερπὲς διὰ
[2, 4]	παρὰ πότον καθήκει ψάλλειν αὐτῷ	τῶν	αὐτοῦ μεταλαμβάνοντας κτισμάτων· καὶ γὰρ
[2, 12]	ἀνθρώπους ἀναλίσκειν; Πόσῳ δὲ ὠφελιμώτερον	τῶν	ἀψύχων κοσμίων τὸ φίλους κεκτῆσθαι
[2, 12]	λέγει ἐπ´ αὐτὴν τὰς ἡμέρας	τῶν	Βααλείμ, ἐν αἷς ἐπέθυσεν αὐτῇ,
[2, 9]	δι´ ἄνοιαν εἰς ἀναισθησίαν ὑποφερομένη,	τῶν	βλεφάρων τῇ ἐπιμύσει τὸ φῶς
[2, 1]	μετάδοσιν κοινωνικὴν ἐπιτήδειος. Διὸ παραφυλακτέον	τῶν	βρωμάτων ἃ μὴ πεινῶντας ἡμᾶς
[2, 1]	τὰ σώματα ἐκ τῆς πολυτελείας	τῶν	βρωμάτων· πᾶν γὰρ τοὐναντίον οἱ
[2, 9]	κύριον αὐτῶν, πότε ἀναλύσει ἐκ	τῶν	γάμων, ἵνα ἐλθόντος καὶ κρούσαντος
[2, 1]	περιορατέον τοὺς δειπνοῦντας κατὰ λόγον.	Τῶν	γάρ τοι βρωμάτων ἐπιτηδειότατα οἷς
[2, 5]	ἐπιτηδεύειν ταῦτα, ἐπεὶ μηδὲ ὁ	τῶν	γελοίων λόγος {τοῖος} ἀκροάσεως ἄξιος,
[2, 8]	ἐκ τῶν ὤτων καὶ ἐκ	τῶν	γνάθων, ἀλλὰ καὶ ἐκ τῶν
[2, 7]	ἐν πόλει αὐτοῦ ἀνὴρ γλωσσώδης.	Τῶν	γοῦν φλυάρων καθάπερ τῶν παλαιῶν
[2, 12]	δέ, μὴ συνιεῖσαι τὸ συμβολικὸν	τῶν	γραφῶν, ὅλαι περικεχήνασι τοῖς λίθοις,
[2, 12]	Ἑβραίων, εἰ περιελόμενοι τὸν κόσμον	τῶν	γυναικῶν ἔρριψαν ἢ ἐχώνευσαν μόνον,
[2, 12]	τὴν περὶ τοὺς πόδας ἀκοσμίαν	τῶν	γυναικῶν φιλήμων ἐν Συνεφήβῳ προσεῖπεν,
[2, 8]	εὐχάριστον χρῆσιν, ἀλλ´ εἰς τὴν	τῶν	δαιμονίων ἀχάριστον ὑπηρεσίαν κατεχρήσαντο, ἀφεκτέον
[2, 1]	τὴν ἡμετέραν ἁγίαν οὖσαν καὶ	τῶν	δαιμονίων διὰ τὴν βδελυρίαν, οἷς
[2, 1]	μολυσμὸν τὸν ἐντεῦθεν, καθάπερ καὶ	τῶν	δαιμονίων τὰς τραπέζας. ~Καλὸν μὲν
[2, 7]	καὶ συριγμοὶ καὶ οἱ διὰ	τῶν	δακτύλων ψόφοι τῶν οἰκετῶν οἱ
[2, 1]	δὲ τὰ εὐτελέστερα, ὡς προειρήκαμεν.	Τῶν	δὲ ἀμφὶ τὰς φλεγμαινούσας κυπταζόντων
[2, 1]	αἰσθάνομαι ὅθεν ἡ εὐπρόσωπος ἐρρύη	τῶν	δείπνων προσηγορία, ἀπὸ τῶν φαρύγων
[2, 1]	ὡς εἰπεῖν, τῆς ἀκρασίας πρὸς	τῶν	διακόνων. Πῶς δὲ οὐκ ἀχρεῖον
[2, 6]	ὀλισθηρῶν ὀφθαλμῶν παιδαγωγήσεις; Αἱ μετὰ	τῶν	δικαίων συναναστροφαὶ προλαμβάνουσαι καὶ προεμφράττουσαι
[2, 10]	χρυσοῦν κόσμον ἐπέτρεψεν φορεῖν, ἀφαιρουμένη	τῶν	δοκίμων γυναικῶν τὴν φιλοκοσμίαν τῷ
[2, 10]	Διὰ τοῦτό τοι ἀπόστησον ἀπὸ	τῶν	δούλων σου ἐλπίδας κενάς, καὶ
[2, 12]	ἐπὶ κοινωνίᾳ ὁ θεὸς αὐτὸς	τῶν	ἑαυτοῦ πρότερος μεταδοὺς καὶ κοινὸν
[2, 8]	καὶ λίθῳ τιμίῳ τοὺς παλαιοὺς	τῶν	Ἑβραίων ἀναδουμένους βασιλεῖς. Ἀλλ´ ἡ
[2, 12]	Μακάριοι μεντἂν ἦσαν οἱ παλαιοὶ	τῶν	Ἑβραίων, εἰ περιελόμενοι τὸν κόσμον
[2, 2]	ἀκροτόμου πέτρας κατειβόμενον τοῖς παλαιοῖς	τῶν	Ἑβραίων μονότροπον σωφροσύνης ὁ κύριος
[2, 10]	ἔμπαλιν δὲ ὁ Μωυσῆς ἀπάγει	τῶν	ἐγκύων τοὺς ἄνδρας ἄχρις ἂν
[2, 2]	Τίνος πελιδνοὶ οἱ ὀφθαλμοί; Οὐ	τῶν	ἐγχρονιζόντων ἐν οἴνοις; Οὐ τῶν
[2, 1]	τῶν νόσου αἰτιῶν ταύτην εἴρηκεν	τῶν	ἐδεσμάτων τὴν πολυειδίαν, τῶν περὶ
[2, 1]	~Μηδὲ ἐπιθύμει» φησὶν ἡ γραφή,	τῶν	ἐδεσμάτων τῶν πλουσίων· ταῦτα γὰρ
[2, 8]	αὐτῶν τὴν εἰς τὰς εὐεργεσίας	τῶν	ἐθνῶν ᾐνίξατο εὐπρεπῆ καὶ καθαρὰν
[2, 3]	ἀποτεινομένη· Ποῦ εἰσιν οἱ ἄρχοντες	τῶν	ἐθνῶν καὶ οἱ κυριεύοντες τῶν
[2, 1]	λέγει. ~Ἐνταῦθα ὑπομνηστέον καὶ περὶ	τῶν	εἰδωλοθύτων καλουμένων, ὅπως ποτὲ ἄρα
[2, 2]	αὐτῷ καταγγείλασα· ἡ γὰρ ἀμνηστία	τῶν	εἰς τὴν ἀληθῆ συντεινόντων ζωὴν
[2, 1]	συνουσίας κοινωνίαν, ἀδιάφορον δὲ ἡγουμένους	τῶν	εἰσκομιζομένων τὴν πολυτέλειαν, καταφρονοῦντας τῶν
[2, 8]	οὐ γὰρ ἀπ´ ἀρχῆς ῥόδων	τῶν	ἐκ Πιερίας· κρίνῳ δὲ ἥδεσθαι
[2, 3]	ταύτας ἀλόγως γυναῖκας χρυσοῦ ποιεῖσθαι	τῶν	ἐκκρίσεων τὰ ἐκδοχεῖα, ὡς μηδὲ
[2, 3]	καὶ λαβρώνιοι καὶ λεπασταὶ καὶ	τῶν	ἐκπωμάτων εἴδη τὰ μυρία ψυκτῆρές
[2, 1]	λεκτέον· ὁπόταν γάρ τις ἀπὸ	τῶν	ἐκτὸς καὶ αὐτῆς ἔτι τῆς
[2, 10]	παρεγγυᾷ, ἣ τῶν τρίτων μετείληφε,	τῶν	ἐκτός, κατανοήσατε» λέγων τὰ κρίνα
[2, 8]	~Ἀλλ´ οὐδὲ παρὰ τοῖς ἀρχαίοις	τῶν	Ἑλλήνων ἡ χρῆσίς πω τῶν
[2, 5]	φαίνεσθαι γελοῖοι, τὸ τιμιώτερον πάντων	τῶν	ἐν ἀνθρώποις κτημάτων καταμωκώμενοι, τὸν
[2, 10]	τῶν ἀλόγων ζῴων καὶ ἐπὶ	τῶν	ἐν ἀσκήσει σωμάτων, ὧν οἱ
[2, 10]	τὰ σπάνια καὶ πολυτελῆ πρὸ	τῶν	ἐν μέσῳ καὶ τῶν εὐτελῶν;
[2, 6]	ἄβατα εἶναι χρὴ τὰ ὦτα	τῶν	ἐν Χριστῷ πεπιστευκότων. Ταύτῃ μοι
[2, 2]	δὲ ἄλλου καιροῦ διὰ τὴν	τῶν	ἐντοσθιδίων θεραπείαν. Ὡς γὰρ τροφαῖς
[2, 1]	ὅτι ἄρα οὐκ ἔχει μόνα	τῶν	ἐνύδρων λεπίδας, ὡς ὀλίγα παντελῶς
[2, 1]	τροφήν· ἀφαιρεῖν γέ τοι ὑποτίθεται	τῶν	ἐξ ὕδατος ἀνιόντων ἐπὶ τὸ
[2, 10]	παρέχειν τὰς σώφρονας τοῖς διὰ	τῶν	ἐπαίνων θηρωμένοις τὰ ἐπίψογα, καὶ
[2, 7]	πλέον ἐπιθέσθαι ὑμῖν βάρος πλὴν	τῶν	ἐπάναγκες, ἀπέχεσθαι εἰδωλοθύτων καὶ αἵματος
[2, 3]	καὶ οἱ κυριεύοντες τῶν θηρίων	τῶν	ἐπὶ τῆς γῆς, οἱ ἐν
[2, 10]	οὖν ἀπερύκειν χρὴ τὴν πολλὴν	τῶν	ἐπιβούλων κακουργίαν· οὐ γὰρ εἰς
[2, 10]	χωροίη ὁ βίος ἅπας κρατοῦσι	τῶν	ἐπιθυμιῶν ἄνωθεν μὴ κτείνουσί τε
[2, 3]	πολλαῖς» Πλοῦτος δὲ ἄριστος ἡ	τῶν	ἐπιθυμιῶν πενία καὶ ἡ μεγαλοφροσύνη
[2, 10]	ὁ παιδαγωγὸς παραινεῖ σαφέστατα· Ὀπίσω	τῶν	ἐπιθυμιῶν σου μὴ πορεύου, καὶ
[2, 2]	καὶ τῷ χρόνῳ τὴν ζάλην	τῶν	ἐπιθυμιῶν τὴν καταιγίζουσαν ἐκ μέθης
[2, 12]	ἐπήγαγεν εἰπών· Καὶ ἐπορεύετο ὀπίσω	τῶν	ἐραστῶν αὐτῆς, ἐμοῦ δὲ ἐπελάθετο,
[2, 7]	διάκονον. Οὐκ ἐκ μόνων δὲ	τῶν	ἔργων, ἀλλὰ καὶ ἐκ λόγων
[2, 3]	καὶ μεριμνῶντες; Οὐκ ἔστιν ἐξεύρεσις	τῶν	ἔργων αὐτῶν· ἠφανίσθησαν καὶ εἰς
[2, 5]	ὀνομάτων αὐτῶν ἐπὶ τὰ αἰσχρὰ	τῶν	ἔργων ἐθίζων, χαριεντιστέον τε, οὐ
[2, 9]	πόδας· αἱ γὰρ περίεργοι τορνεύσεις	τῶν	ἑρπηστικῶν ἔσθ´ ὅτε γίγνονται τρίβοι
[2, 10]	καθυβρίσωσιν ἡδοναί· πτηναὶ γὰρ αἱ	τῶν	ἐρώντων καρδίαι καὶ σβέννυται μετανοίᾳ
[2, 10]	Καθάπερ οὖν περὶ τὴν κατασκευὴν	τῶν	ἐσθήτων καθαρευτέον πάσης ἀτοπίας, οὕτως
[2, 8]	τοὺς τεχνίτας αὐτῶν, τοὺς μυρεψούς,	τῶν	εὐνομουμένων ἀπελαύνειν πόλεων καὶ τῶν
[2, 10]	πρὸ τῶν ἐν μέσῳ καὶ	τῶν	εὐτελῶν; ὅτι ἀγνοεῖτε τὸ ὄντως
[2, 10]	ἀπολαμβάνοντες. ~Καίτοι οὐδὲ τοῖς λαγνιστάτοις	τῶν	ζῴων συγκεχώρηκεν ἡ φύσις τὸν
[2, 10]	εἰς σπόρον καὶ τὰ ἄλογα	τῶν	ζῴων. Τὸ δὲ μὴ εἰς
[2, 10]	οὔσας αὐτὰς ἁμαρτίας, ἡττῶνται δὲ	τῶν	ἡδονῶν. Καὶ τὸ σκότος αὐτοῖς
[2, 1]	γυναῖκας περιάγεσθαι; Ἀλλὰ κρατοῦντες δηλονότι	τῶν	ἡδονῶν κωλύομεν τὰς ἐπιθυμίας. Βλέπετε
[2, 1]	λοπάδας ἀσχολούμενοι καὶ τὰς μεμωρημένας	τῶν	ἡδυσμάτων περιεργίας, οἱ ταπεινόφρονες, χαμαιγενεῖς,
[2, 10]	δείκνυσι τὴν ἀκμήν, οὕτως καὶ	τῶν	ἠθῶν τὸ κάλλος, μὴ ἐνειλούμενον
[2, 10]	τὸν ἐκ πίστεως συνυφασμένον ἀκήρατον	τῶν	ἠλεημένων κόσμον τῆς ἐκκλησίας δεδήλωκεν,
[2, 10]	τῆς ἰδίας, ὁ καλὸς ἐκ	τῶν	θείων ἀναλεγόμενος γραφῶν συνεβούλευσεν Πλάτων
[2, 3]	τῶν ἐθνῶν καὶ οἱ κυριεύοντες	τῶν	θηρίων τῶν ἐπὶ τῆς γῆς,
[2, 9]	μῖξιν μὴ οὐχὶ καταμεθυσθεὶς πρὸς	τῶν	θυγατέρων καὶ ὕπνῳ καρωθείς. Ἢν
[2, 8]	καὶ στακτὴ καὶ κασία ἀπὸ	τῶν	ἱματίων σου. Ἀλλὰ γὰρ μὴ
[2, 2]	τῶν ἐγχρονιζόντων ἐν οἴνοις; Οὐ	τῶν	ἰχνευόντων ποῦ πότοι γίνονται; Ἐνταῦθα
[2, 8]	Αἱ δὲ τῶν ῥόδων καὶ	τῶν	ἴων ἀποφοραὶ ἡσυχῇ οὖσαι ψυχραὶ
[2, 3]	ὁ ἀπόστολος ῥίζαν ἁπάντων εἶναι	τῶν	κακῶν φησίν, ἧς τινες ὀρεγόμενοι
[2, 6]	ὀφθαλμοὺς κατευθύνει ἐπὶ τὴν θέαν	τῶν	καλῶν, ἄμεινον εἶναι λέγων τοῖς
[2, 8]	καὶ χρὴ δι´ ὄψεως ἀπολαύοντας	τῶν	καλῶν δοξάζειν τὸν δημιουργόν. Ἡ
[2, 10]	τὰς τρίχας ὀζούσας τρυφῆς τὰς	τῶν	καμήλων εἵλατο τρίχας καὶ ταύτας
[2, 10]	δὲ αὐτῷ τῆς γεωργίας ἡ	τῶν	καρπῶν συγκομιδή. Μακρῷ δὲ ἀμείνων
[2, 1]	κύριε, ὅτι οὐχ αἱ γενέσεις	τῶν	καρπῶν τρέφουσιν ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὸ
[2, 1]	ὑπὸ τοῦ λόγου τὴν θεωρίαν	τῶν	κατὰ τὸν ἄνθρωπον συμβαινόντων κατὰ
[2, 10]	ἐπιπολαίους τῆς γῆς ἀχυρμιάς, οὐδὲ	τῶν	κατεαγότων τούτων δὴ τῶν τὴν
[2, 11]	ἀλειπτῷ χρηστέον. Ἡλωμένων δὲ δέονται	τῶν	καττυμάτων αἱ ὁδεύουσαι. Πλὴν τὰ
[2, 12]	καὶ ἄχθομαι λέγων τὸ πλῆθος	τῶν	κοσμίων, τὰς δὲ καὶ θαυμάζειν
[2, 10]	οἷς οἱ ἐπιμελεῖς στολισμοὶ καὶ	τῶν	κρασπέδων αἱ ἀπαιωρήσεις καὶ τῶν
[2, 4]	καὶ ἐπὶ τὰς ποδάγρας πρὸς	τῶν	κυνηγῶν θηρευομένας ἄγεσθαι τῷ μέλει,
[2, 10]	ἐν κόλποις τοῦ πατρός. Ἄγαμαι	τῶν	Λακεδαιμονίων τὴν πόλιν τὴν παλαιάν·
[2, 12]	τεθηπέναι. Ἐπὶ γὰρ τὰ διαυγῆ	τῶν	λιθιδίων καὶ τὰς ἰδιαζούσας χρόας
[2, 12]	πνευματικῶς οἰκοδομουμένη. Πρὸς τὸ ἄνθος	τῶν	λίθων τὸ ἀμίμητον τὸ ἄνθος
[2, 12]	αἰνίττεσθαι χάριτος ἐκδεχόμεθα. Ἐπὶ γὰρ	τῶν	λίθων τῶν πολυτελῶν αἱ χρόαι
[2, 1]	συνεστιωμένων τινάς, ταύτῃ πλέον ἀφεκτέον	τῶν	λίχνων τούτων βρωμάτων, ἐναργὲς ὑπόδειγμα
[2, 5]	ἡμετέρας ἐξελαστέον πολιτείας. Πάντων γὰρ	τῶν	λόγων ἀπὸ διανοίας καὶ ἤθους
[2, 2]	Ἐμοὶ δοκεῖ ὁ ἀκέφαλος πρὸς	τῶν	μαθηματικῶν καλούμενος ὁ πρὸ τοῦ
[2, 8]	ὁ σωτὴρ ἀπονίπτων τοὺς πόδας	τῶν	μαθητῶν εἰς τὰς καλὰς πράξεις
[2, 12]	Ἀπελλῆς ὁ ζωγράφος θεασάμενός τινα	τῶν	μαθητῶν Ἑλένην {ὀνόματι} πολύχρυσον γράψαντα·
[2, 7]	οἱ δώδεκα προσκαλεσάμενοι τὸ πλῆθος	τῶν	μαθητῶν· Οὐκ ἀρεστόν ἐστιν ἡμᾶς
[2, 10]	ὁπηνίκα εὐχῆς καὶ ἀναγνώσεως καὶ	τῶν	μεθ´ ἡμέραν εὐεργῶν ἔργων ὁ
[2, 10]	Ἀποκάλυψίς φησιν· Εἶδον τὰς ψυχὰς	τῶν	μεμαρτυρηκότων ὑποκάτω τοῦ θυσιαστηρίου· καὶ
[2, 8]	ὑποχώρησιν ἐπὶ τὰ μὴ κύρια	τῶν	μερῶν γίνεσθαι. Ἡδονὴ δέ, ᾗ
[2, 10]	φύσει αὐτῇ ἀπαγορευούσῃ διὰ τῆς	τῶν	μορίων κατασκευῆς, οὐκ εἰς παραδοχὴν
[2, 8]	τῶν γνάθων, ἀλλὰ καὶ ἐκ	τῶν	μυκτήρων. Καθάπερ οἱ βόες τοῖς
[2, 8]	κορασιώδεις ὀδμὰς ἐπιφερομένοις. Τούτων δὲ	τῶν	μύρων ἄπειροι διαφοραί, βρένθιον καὶ
[2, 8]	θηρία, οὕτως ἐκ τῆς περιέργου	τῶν	μύρων εὐωδίας θηρῶσιν οἱ σώφρονες
[2, 8]	ἄνδρα· αἱ γὰρ ὑπέρμετροι χρίσεις	τῶν	μύρων κηδείας, οὐ συμβιώσεως ἀποπνέουσιν.
[2, 8]	δηλονότι, οὐκ εἰς ἡδυπάθειαν δεδομένων	τῶν	μύρων. Οὐ γὰρ περὶ τὸ
[2, 8]	Οὐ γὰρ περὶ τὸ ἐρεθιστικὸν	τῶν	μύρων σπουδαστέον οὐδαμῶς, ἀλλὰ τὸ
[2, 8]	καὶ τούτων ἐγκριτέον ὀλίγα τινὰ	τῶν	μύρων ταῖς γυναιξίν, ὅσα μὴ
[2, 8]	ἀνθῶν τέρψιν καὶ τὴν ἀπὸ	τῶν	μύρων τε καὶ θυμιαμάτων ὠφέλειαν,
[2, 8]	θεοῦ τὴν ζῶσαν δίκην εἰδώλων	τῶν	νεκρῶν καταστεπτέον. Ὁ γὰρ καλὸς
[2, 10]	ὁ οἶκός μου» τὴν ἐκ	τῶν	νεκρῶν σωμάτων μυσαττόμενος τροφὴν ἀλληγορίᾳ
[2, 2]	μάλιστα, κατασβεννύναι πειρᾶσθαι τὰς ὁρμὰς	τῶν	νέων, ἀφαιροῦντας μὲν τὸ ὑπέκκαυμα,
[2, 7]	ἀρετὴ γυναικῶν ἐστιν, ἀκίνδυνον δὲ	τῶν	νέων γέρας, λόγος δὲ ἀγαθὸν
[2, 9]	μὴ βλαπτώμεθα τῷ ὕπνῳ, καθάπερ	τῶν	νηχομένων οἱ ἐξηρτημένοι τὰ βάρη,
[2, 10]	ἐξ ὧν αὐξηθέντων τὸ πολὺ	τῶν	νοσημάτων πλῆθος ἐπισυμβαίνει, φιλοψία, φιλοινία,
[2, 1]	ὁ Δήλιος ἰατρὸς καὶ μίαν	τῶν	νόσου αἰτιῶν ταύτην εἴρηκεν τῶν
[2, 2]	Ἀλλ´ οὐδὲ ἀφίστασθαί ποτε δυνήσεται	τῶν	οἰκείων ὁ λόγος αὐτῷ, οὐδ´
[2, 7]	οἱ διὰ τῶν δακτύλων ψόφοι	τῶν	οἰκετῶν οἱ προκλητικοί, ἄλογοι σημασίαι
[2, 6]	αἱ σωτήριοι; Καὶ τίνες αἱ	τῶν	ὀλισθηρῶν ὀφθαλμῶν παιδαγωγήσεις; Αἱ μετὰ
[2, 1]	μυσαττομένους, καὶ προσέτι διὰ τὴν	τῶν	ὀλισθηρῶς τὰ πολλὰ ὑπολαμβανόντων ὑδαρότητα,
[2, 8]	ἡμῖν δὲ δόξα ὁ πατὴρ	τῶν	ὅλων, καὶ τῆς συμπάσης ἐκκλησίας
[2, 8]	Ἐπεὶ γὰρ ὁ παγκρατὴς κύριος	τῶν	ὅλων, ὁπηνίκα νομοθετεῖν ἤρχετο τῷ
[2, 3]	ὁ ἄτυφος θεὸς καὶ κύριος	τῶν	ὅλων, οὐκ ἀργυροῦν δὴ ποδονιπτῆρα
[2, 6]	τῶν αἰσχρῶν καὶ τὴν θέαν	τῶν	ὁμοίως ἐχόντων ὁ θεῖος παιδαγωγὸς
[2, 9]	ταύτης ῥευμάτων μεταλαμβάνοντες, τοὺς ἀληθεῖς	τῶν	ὀνείρων ἐναργῶς καὶ φρονίμως ἀποκαλυπτώμεθα.
[2, 9]	καθ´ αὑτὴν ἐννοουμένης· ᾗ καὶ	τῶν	ὀνείρων οἱ ἀληθεῖς ὀρθῶς λογιζομένῳ
[2, 5]	λόγος {τοῖος} ἀκροάσεως ἄξιος, διὰ	τῶν	ὀνομάτων αὐτῶν ἐπὶ τὰ αἰσχρὰ
[2, 6]	κἀνταῦθα ὁ παιδαγωγὸς τὴν ἀδεᾶ	τῶν	ὀνομάτων χρῆσιν διαβέβληκεν, τὴν ἀδεᾶ
[2, 10]	τὸ ὄντως ἀγαθόν· καὶ ἀντὶ	τῶν	ὄντων τὰ δοκοῦντα παρὰ τοῖς
[2, 1]	φαγὼν τοῦ ἀρίστου τὸ ἄριστον	τῶν	ὄντων, τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ,
[2, 11]	εἰς προφυλακὴν τῶν προσπταισμάτων καὶ	τῶν	ὀρειβατικῶν τραχυτήτων τὸ πέλμα ποδὸς
[2, 10]	σου μὴ πορεύου, καὶ ἀπὸ	τῶν	ὀρέξεών σου κωλύου· οἶνος γὰρ
[2, 10]	καὶ ἤδη γίνεται τῆς φωνῆς	τῶν	ὀρνέων ἔαρ ἡ ᾠδή. ~Οὔκουν
[2, 10]	τὴν πλάσιν· εἰ γὰρ καὶ	τῶν	ὀρνέων πολλὰ μεταβάλλειν κατὰ τὰς
[2, 10]	γάρ· Τοῦτο νῦν ὀστοῦν ἐκ	τῶν	ὀστέων μου καὶ σὰρξ ἐκ
[2, 8]	ἀμέλει καὶ τῶν ὄψεων καὶ	τῶν	ὀσφρήσεων τὴν ἡδυπάθειαν ἐξορίζομεν, μὴ
[2, 8]	ἀνθρώποις γνωρίμοις, εὐωδίας ἄλειμμα, ἐκ	τῶν	οὐρανίων συντιθεὶς ἀρωμάτων τὸ μύρον.
[2, 12]	διαρρήδην· Ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν	τῶν	οὐρανῶν, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται
[2, 3]	ποτε εἰς τὴν βασιλείαν παρεισέλθοιεν	τῶν	οὐρανῶν, νοσοῦντες μὲν περὶ τὰ
[2, 8]	καὶ ἀπὸ συναναστροφῆς καὶ ἐκ	τῶν	ὀφθαλμῶν καὶ ἐκ τῶν ὤτων
[2, 2]	λόγῳ τὸν φιλοπότην ἀποφαίνεται, διὰ	τῶν	ὀφθαλμῶν τῶν πελιδνῶν, ὃ τοῖς
[2, 8]	γεύσεως ἀποκεκλείκαμεν, οὕτως ἀμέλει καὶ	τῶν	ὄψεων καὶ τῶν ὀσφρήσεων τὴν
[2, 1]	αἰσχροῦ. Οἳ μὲν γὰρ ἐξέχονται	τῶν	ὄψων, ἃ μετ´ ὀλίγον ἐκδέχεται
[2, 1]	τῶν εἰσκομιζομένων τὴν πολυτέλειαν, καταφρονοῦντας	τῶν	ὄψων ὡς μετ´ ὀλίγον οὐκ
[2, 10]	τὸ σκότος αὐτοῖς ἐστι προκάλυμμα	τῶν	παθῶν· μοιχεύει γὰρ τὸν ἑαυτοῦ
[2, 10]	ὅσον ἐφ´ ἑαυτοῖς ἐν τῇ	τῶν	παθῶν οἰκειώσει. Οὐκ ἄρα ποτὲ
[2, 10]	Χριστοῦ μέλη οὐδὲ μὴν νεὼν	τῶν	παθῶν τῶν αἰσχρῶν τὸν νεὼν
[2, 6]	κατὰ τὰ αὐτὰ τοῖς παλαίουσι	τῶν	παιδίων, ὡς μὴ τὰ ὦτα
[2, 1]	τῇ ψυχῇ. Εὐαυξῆ δὲ καὶ	τῶν	παίδων τὰ σώματα γίνεσθαί φασιν
[2, 10]	μήτρας ἀποστερούμενον αὐλάκων. Οὐδέ τινα	τῶν	παλαιῶν Ἑβραίων ἐγκύμονι τῇ αὑτοῦ
[2, 9]	ἀλλὰ καὶ παρὰ τοῖς ἡγουμένοις	τῶν	παλαιῶν Ἑλλήνων ἠσκεῖτο. Καὶ τί
[2, 10]	τὸ πῦρ, ὑπογράφοντες· τὰ γὰρ	τῶν	παλαιῶν συμπτώματα, ὡς καὶ πρόσθεν
[2, 7]	γλωσσώδης. Τῶν γοῦν φλυάρων καθάπερ	τῶν	παλαιῶν ὑποδημάτων, τὰ μὲν ἄλλα
[2, 1]	καὶ μονομάχαι καὶ τὰ ἄγρια	τῶν	παρασίτων φῦλα» γαστρὸς ἡδονῆς οἳ
[2, 1]	οὖν δουλοπρεπείας ἁπάσης καὶ ἀκρασίας,	τῶν	παρατιθεμένων κοσμίως ἐφαπτομένοις, ἀμόλυντον καὶ
[2, 1]	περὶ αὐτὰ σπουδαστέον· μεταληπτέον δὲ	τῶν	παρατιθεμένων, ὡς πρέπον χριστιανῷ, τιμῶντας
[2, 1]	ἡδυπαθείᾳ περικτᾶται· πόρρω γάρ ἐστι	τῶν	πασχητιώντων ἐδεσμάτων» ἡ τράπεζα τῆς
[2, 5]	δὲ καὶ φαίνεσθαι καταπληκτικὸν πόρρωθεν	τῶν	πειρώντων ἐστὶ φυγαδευτικόν· δυνατὴ γὰρ
[2, 2]	φιλοπότην ἀποφαίνεται, διὰ τῶν ὀφθαλμῶν	τῶν	πελιδνῶν, ὃ τοῖς νεκροῖς σημεῖον
[2, 8]	ὁ στέφανος οὗτος ἄνθος ἐστὶ	τῶν	πεπιστευκότων εἰς τὸν δεδοξασμένον, αἱμάσσει
[2, 10]	ψιμυθισμοῦ καὶ βαφῆς τριχῶν καὶ	τῶν	περὶ τὰς ἀπάτας ταύτας κακοτεχνιῶν;
[2, 1]	εἴρηκεν τῶν ἐδεσμάτων τὴν πολυειδίαν,	τῶν	περὶ τὴν ἀλήθειαν δυσαρεστούντων κενοδοξίᾳ
[2, 1]	τὰς γνάθους ἅμα ἄμφω ἐξογκοῦσθαι	τῶν	περὶ τὸ πρόσωπον ἀγγείων προσεπαιρομένων,
[2, 11]	τοῦ κυρίου. Οὐ γάρ τι	τῶν	περιέργων ὑπεδέδετο ὁ τῆς ἀληθοῦς
[2, 10]	ἐκεῖνον κροκωτὸν καὶ τῶν ὑμενίνων	τῶν	περιόπτων τὰ πολυτελῆ καὶ ποικίλα
[2, 2]	κεκραμένος ἐμμελῶς τὰ μὲν γλίσχρα	τῶν	περιττωμάτων διατήκει θερμότητι, τοὺς δὲ
[2, 10]	τοίνυν ἐσθῆτος καὶ τροφῆς καὶ	τῶν	περιττῶν ἁπαξαπλῶς ὡς οὐκ ἀναγκαίαν
[2, 12]	διὰ τῶν τυχόντων τὴν ἀπὸ	τῶν	περιττῶν κομιζομένη χρείαν. Τὸ γὰρ
[2, 10]	πλουσίου εἱλκωμένος, ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἐκ	τῶν	πιπτόντων τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου·
[2, 12]	ἢ ἀνοήτων ἐστὶν ἀνθρώπων ὑπὸ	τῶν	πληκτικὴν ἐχόντων φαντασίαν ἑλκομένων. Ταύτῃ
[2, 1]	φησὶν ἡ γραφή, τῶν ἐδεσμάτων	τῶν	πλουσίων· ταῦτα γὰρ ἔχεται βίου
[2, 3]	βελτίω δὲ δήπουθεν τὰ εὐτελέστερα	τῶν	πλουσίων. Τὸ δὲ ὅλον ὁ
[2, 8]	ἐγκεφάλῳ χρηστὰς ποιεῖν· καὶ ἡ	τῶν	ποδῶν διὰ τοῦ λίπους τῶν
[2, 12]	μεταδόσεις εὐκόλους εἴρηκεν. Ἐπὶ δὲ	τῶν	ποδῶν ἡ ἄοκνος πρὸς εὐποιίαν
[2, 1]	προσέταξεν. Οὐκ ἀφεκτέον οὖν παντελῶς	τῶν	ποικίλων βρωμάτων, ἀλλ´ οὐ περὶ
[2, 7]	ἀλλὰ σιτοφάγος ἄνθρωπος. Προανίστασθαι δὲ	τῶν	πολλῶν καὶ τοῦ συμποσίου ὑπεξιέναι
[2, 12]	ἐκδεχόμεθα. Ἐπὶ γὰρ τῶν λίθων	τῶν	πολυτελῶν αἱ χρόαι τετάχαται, τίμιαι
[2, 10]	πορνείαν ἀπωσμένας, τὰ δὲ παθήματα	τῶν	πορνευσάντων, ὡς ἤδη μοι λέλεκται,
[2, 9]	ἐπὶ ῥᾳθυμίᾳ, ἀλλ´ ἐπὶ τῇ	τῶν	πράξεων ἀναπαύλῃ. Ἐπεγερτικῶς οὖν ἀπονυστακτέον.
[2, 2]	τις βουληθείη οὐδὲ προκατακοιμίζειν αὐτὸν	τῶν	πράξεων ἐπιτηδεύσαι ἂν καλῶς. Ἀλλ´
[2, 2]	ὡς ἐπὶ πλεῖστον ἐγκυμαίνονται ἔτι	τῶν	πρεσβυτέρων αἱ ὀρέξεις περὶ τὰ
[2, 10]	Ὁ δὲ μακάριος Ἰωάννης καὶ	τῶν	προβάτων ὑπεριδὼν τὰς τρίχας ὀζούσας
[2, 12]	δεῖ καὶ δι´ αὑτῆς ποριστικὴ	τῶν	πρὸς τὸν μακάριον συντελούντων βίον.
[2, 11]	ποδῶν, ἣ δὲ εἰς προφυλακὴν	τῶν	προσπταισμάτων καὶ τῶν ὀρειβατικῶν τραχυτήτων
[2, 7]	τῶν ὤτων οἱ γαργαλισμοὶ καὶ	τῶν	πταρμῶν οἱ ἐρεθισμοὶ ὑώδεις εἰσὶ
[2, 10]	κατὰ μετασχηματισμόν· ἀλλ´ ἡ μὲν	τῶν	πτερῶν νεοφυΐα νεαρᾶς ἐσθῆτος δίκην
[2, 10]	τρέφει αὐτούς. Οὐχ ὑμεῖς διαφέρετε	τῶν	πτηνῶν; Καὶ ταῦτα μὲν περὶ
[2, 9]	ἐπιβλαβὴς ἡ ἐν τοῖς χνοώδεσι	τῶν	πτίλων ἐγκοίμησις, καθάπερ εἰς ἀχανὲς
[2, 8]	παρ´ αὐτοῖς καὶ τὸ ἀπὸ	τῶν	ῥόδων ἄλειμμα καὶ τὰ ἄλλα,
[2, 8]	ἐμποιοῦν τοῖς νεύροις. Αἱ δὲ	τῶν	ῥόδων καὶ τῶν ἴων ἀποφοραὶ
[2, 11]	ἐατέον τὰς ἐπιχρύσους καὶ διαλίθους	τῶν	σανδαλίων ματαιοτεχνίας καὶ κρηπῖδας Ἀττικὰς
[2, 8]	τὰ τέκνα ἀμφοῖν, ἃ δὴ	τῶν	σαρκικῶν λειμώνων ὁ θεῖος δρέπεται
[2, 2]	καταταττομένων μὲν εἰς τὸν ὄγκον	τῶν	σιτίων, ὀλίγων δὲ παντάπασιν εἰς
[2, 10]	δοκιμάζομεν. ὡς γὰρ τὸ δεῖσθαι	τῶν	σκεπόντων κοινὸν ἑκατέροις, οὕτως καὶ
[2, 3]	ἐγχέαι τις θερμοῦ κράματος, διαπυρουμένων	τῶν	σκευῶν ἐπώδυνος ἡ λῆψις, εἴτε
[2, 3]	οὐ χρὴ περὶ τὴν πολυτέλειαν	τῶν	σκευῶν ἐσπουδακέναι. Ἐκπωμάτων τοίνυν ἀργυρίου
[2, 10]	καθάπερ καὶ τῷ γεωργῷ τῆς	τῶν	σπερμάτων καταβολῆς αἰτία μὲν ἡ
[2, 8]	καὶ μύροις καὶ ταῖς ἀπὸ	τῶν	στεφάνων εὐωδίαις περιέλκεται. Ἐπεὶ δὲ
[2, 8]	τοὺς ἀσελγεῖς. Τοιαύτη δὲ καὶ	τῶν	στεφάνων ἡ χρῆσις, κωμαστικὴ καὶ
[2, 8]	τῶν Ἑλλήνων ἡ χρῆσίς πω	τῶν	στεφάνων ἦν. Οὔτε γὰρ οἱ
[2, 9]	τῶν σωμάτων διὰ τὴν μαλακίαν	τῶν	στρωμάτων· Οὐδὲ γὰρ συνέχει ἐπιστρεφομένοις
[2, 10]	οὐ μέντοι τῇδε τῇ ἐξηγήσει	τῶν	συμβολικῶς εἰρημένων συγκατατίθεμαι. ~Οὐ γὰρ
[2, 4]	ἁρμόδιον πρὶν ἡμᾶς μεταλαβεῖν τροφῆς	τῶν	συμπάντων εὐλογεῖν τὸν ποιητήν, οὕτως
[2, 1]	δὲ καὶ προτρεποίμεθα ἐπ´ ἀρετὴν	τῶν	συνεστιωμένων τινάς, ταύτῃ πλέον ἀφεκτέον
[2, 7]	στοχαστέον γὰρ ἁμῇ γέ πῃ	τῶν	συνευωχουμένων, μὴ ἀποστέρξωσιν ἀπὸ ναυτίας
[2, 10]	τῶν κρασπέδων αἱ ἀπαιωρήσεις καὶ	τῶν	σχημάτων οἱ περίεργοι ῥυθμοὶ βλακείας
[2, 10]	μόνον. ὡς δὲ τὰ εὐτραφῆ	τῶν	σωμάτων γυμνούμενα φανερωτέραν δείκνυσι τὴν
[2, 9]	ἐγκοίμησις, καθάπερ εἰς ἀχανὲς καταπιπτόντων	τῶν	σωμάτων διὰ τὴν μαλακίαν τῶν
[2, 9]	ἐντεῦθεν ἐπὶ τὸν ὕπνον ἴωμεν	τῶν	σωφροσύνης μεμνημένοι παραγγελμάτων, τοῦτο ἤδη
[2, 1]	γαστρὸς ἔτι τε μᾶλλον καὶ	τῶν	ταύτῃ προσφιλῶν, ἃ ὁ θεὸς
[2, 9]	τε ἀλήθειαν αὐτὴν ἐποπτεύσαντες καὶ	τῶν	ταύτης ῥευμάτων μεταλαμβάνοντες, τοὺς ἀληθεῖς
[2, 10]	τὸ πνεῦμα φερόμενον δι´ εὐρυχώρων	τῶν	τέως μεμυκότων {ἀρτηριῶν} οὐ μινυρίζει
[2, 10]	οὐδὲ τῶν κατεαγότων τούτων δὴ	τῶν	τὴν κιναιδίαν τὴν ἄφωνον ἐπὶ
[2, 6]	ὁ παιδαγωγὸς μηδὲ φθέγξασθαί τι	τῶν	τῆς ἀσχημοσύνης ἐφιέναι ἡμῖν, πόρρωθεν
[2, 2]	σώματος, πεπαινομένων θᾶττον ἢ προσῆκεν	τῶν	τῆς ἐπιθυμίας μελῶν. Ὀργῶσι γοῦν
[2, 6]	εἰκότως ἂν καλοῖτο ἡ περὶ	τῶν	τῆς κακίας ἔργων λογοποιία· οἷον
[2, 10]	ἀποκαθάρματι σπέρμα {δὲ} γενέσεως εὐφυοῦς	τῶν	τῆς μήτρας ἀποστερούμενον αὐλάκων. Οὐδέ
[2, 8]	ἀπὸ σκανδάλων καὶ ἁμαρτιῶν καὶ	τῶν	τοιούτων ἀκανθῶν καὶ τὸν διάβολον
[2, 1]	ἐσχήκαμεν αὐτοί. Εἰ γάρ τι	τῶν	τοιούτων βρωμάτων σκανδαλίζει τὸν ἀδελφόν,
[2, 10]	~Ἐγὼ δὲ οὐδὲ τὴν αἰτίαν	τῶν	τοιούτων ἐπαίνων θέλω παρέχειν τὰς
[2, 4]	ἔκλυτον αὐτῶν τοῦ φρονήματος διὰ	τῶν	τοιούτων ἐπανίστασθαι ῥυθμῶν. Ἔστω δὲ
[2, 7]	μὲν καὶ νεάνιδες ὡς ἐπίπαν	τῶν	τοιῶνδε ἀπεχέσθων εὐωχιῶν, ὡς μὴ
[2, 10]	καὶ περὶ ἐσθῆτος παρεγγυᾷ, ἣ	τῶν	τρίτων μετείληφε, τῶν ἐκτός, κατανοήσατε»
[2, 12]	ἐξισοῦσα τὰς πλεονεξίας καὶ διὰ	τῶν	τυχόντων τὴν ἀπὸ τῶν περιττῶν
[2, 8]	ξηραίνεται· μαραίνεται γὰρ ἡ δόξα	τῶν	τῷ κυρίῳ μὴ πεπιστευκότων. Ἰησοῦν
[2, 10]	περιττώματα. Μόνον δὲ ἄρα ἐπὶ	τῶν	ὑαινῶν ἡ ποικίλη φύσις ταῖς
[2, 2]	οἴνῳ κἀνταῦθα· οὐ γὰρ μέχρι	τῶν	ὕβρεως προϊτέον κρατήρων. Τοῖς δὲ
[2, 2]	οὐ γὰρ κατάλληλον ζεούσῃ ἡλικίᾳ	τῶν	ὑγρῶν τὸ θερμότατον ἐπεγχεῖν, τὸν
[2, 2]	ἐκ τῆς ἀμέτρου προσφορᾶς ὑπερχεομένων	τῶν	ὑγρῶν τῷ σώματι. Εἰ δὲ
[2, 10]	τε μυροβαφῆ ἐκεῖνον κροκωτὸν καὶ	τῶν	ὑμενίνων τῶν περιόπτων τὰ πολυτελῆ
[2, 10]	ἡδονῶν γαστρός τε ἔτι καὶ	τῶν	ὑπὸ γαστέρα δεσπόζειν ἀρχικώτατον. Εἰ
[2, 1]	φρόνιμος οὐδείς ποτ´ ἂν γενέσθαι	τῶν	ὑπὸ τὸν οὐρανὸν ἀνθρώπων δύναιτο
[2, 11]	ἐκλέγειν χρή. Ἡ γὰρ χρῆσις	τῶν	ὑποδημάτων ἣ μὲν αὐτῶν εἰς
[2, 11]	ἄξιος εἶναι ὁμολογῶν τὸν ἱμάντα	τῶν	ὑποδημάτων λύειν τοῦ κυρίου. Οὐ
[2, 9]	παρακλητέον τὸν λόγον, τὴν πολυτέλειαν	τῶν	ὑποστορνυμένων, τὰς χρυσοπάστους τάπιδας καὶ
[2, 5]	ἐν οἴνῳ καθορᾶσθαι τὰ ἤθη	τῶν	ὑπούλων συμβέβηκεν τῆς ὑποκρίσεως ἀπογυμνούμενα
[2, 10]	σφᾶς αὐτὰς ἀχρειοτέρας καὶ ἀτιμοτέρας	τῶν	ὑφασμάτων ἐλέγχουσιν. Τί ποτ´ οὖν
[2, 1]	ἐρρύη τῶν δείπνων προσηγορία, ἀπὸ	τῶν	φαρύγων καὶ φοιτητῆς μανίας ἐπὶ
[2, 7]	προσόντα αὐτῷ χρηστὰ διὰ τῆς	τῶν	φαύλων, ἃ μὴ πρόσεστιν αὐτῷ,
[2, 4]	ἁρμονίας, αἳ περὶ τὰς καμπὰς	τῶν	φθόγγων κακοτεχνοῦσαι εἰς θρύψιν καὶ
[2, 1]	βίου ὁ τὴν ἀλήθειαν ἐζηλωκὼς	τῶν	φιλοσόφων Πλάτων τὸ ἔναυσμα τῆς
[2, 1]	τὴν πολυωφελῆ περιέλκοντες εἰς ἀρδείαν	τῶν	φυτευομένων ὑπὸ τοῦ λόγου πηγήν.
[2, 6]	οὐδὲν ἧττον κἀν ταῖς προφοραῖς	τῶν	φωνῶν, αἷς ἄβατα εἶναι χρὴ
[2, 7]	ἡ κίνησις εὐσταθὴς καὶ ἡ	τῶν	χειρῶν κατὰ τὰς ὁμιλίας προφορά.
[2, 12]	Ἔστω οὖν ἐπὶ μὲν καρποῖς	τῶν	χειρῶν ὑμῶν κόσμος ἅγιος, εὐμετάδοτος
[2, 8]	ἀρχαῖον μεγάλων θεῶν στεφάνωμα» προσεῖπε,	τῶν	χθονίων λέγων· ῥόδῳ δὲ τὰς
[2, 10]	ὡς μὴ ἐπὶ τὸ πρόσωπον	τῶν	χρωμένων τοὺς θεατὰς ἐπιστρέφειν· αἳ
[2, 10]	ἀρχῷ ἐκτείνει τὸν τράχηλον μεταξὺ	τῶν	ὤμων ἐν τῇ κύστει, καὶ
[2, 8]	ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν καὶ ἐκ	τῶν	ὤτων καὶ ἐκ τῶν γνάθων,
[2, 12]	μὴν ἄλλος ἀμείνων ἂν εἴη	τῶν	ὤτων κόσμος εἰς τοὺς κατὰ
[2, 7]	πλησίον ἀπεχθεῖς. Ναὶ μὴν καὶ	τῶν	ὤτων οἱ γαργαλισμοὶ καὶ τῶν