Livre, Chap. |
[2, 10] |
τὴν
ἐπίτασιν
τῆς
ὁμιλίας
διαρρηγνύμενα·
|
ναὶ |
μὴν
καὶ
ἀχλὺν
περισκεδάννυσι
τοῖς |
[2, 10] |
καὶ
πόλιν,
ἐν
ᾗ
ἀσελγαίνουσιν,
|
{ναὶ |
μὴν}
καὶ
ἡ
παρ´
ὑμῖν |
[2, 8] |
δὲ
καὶ
κολάζει
τοὺς
ἠπιστηκότας.
|
Ναὶ |
μὴν
καὶ
σύμβολόν
ἐστι
δεσποτικοῦ |
[2, 6] |
ἢ
παιδεραστίας
καὶ
τὰ
παραπλήσια.
|
Ναὶ |
μὴν
καὶ
τὴν
φλύαρον
ἀδολεσχίαν |
[2, 8] |
ὁπότε
ἀλεαίνεσθαι
ἐθέλει
τὸ
νευρῶδες〉
|
Ναὶ |
μὴν
καὶ
τὸ
τερπνὸν
τῆς |
[2, 3] |
δύσκολον
καὶ
οὐκ
ἐπιτήδειον
χρήσασθαι.
|
Ναὶ |
μὴν
καὶ
τορευτῶν
περίεργος
ἐφ´ |
[2, 7] |
ἀηδεῖς
καὶ
τοῖς
πλησίον
ἀπεχθεῖς.
|
Ναὶ |
μὴν
καὶ
τῶν
ὤτων
οἱ |
[2, 8] |
συμμεθύειν,
ἀλλ´
οὐδὲ
οἰνοῦσθαι
ἐπιτέτραπται.
|
Ναὶ |
μὴν
ὁ
κρόκος
καὶ
τῆς |
[2, 1] |
εἰς
νόσον
ἐργαζομένη
τὸ
σῶμα.
|
Ναὶ |
μὴν
προστρίβονται
βλασφημίας
δυσανασχέτους
αἱ |
[2, 2] |
ἄφεσιν
ἁμαρτιῶν»
εὐφροσύνης
ἅγιον
ἀλληγορεῖ
|
νᾶμα. |
Καὶ
ὅτι
μὲν
σωφρονεῖν
τὸν |
[2, 2] |
τις
Αἰγύπτιος
καὶ
ὁ
νησιώτης
|
Νάξιος |
καὶ
ἀνθοσμίας
τις
ἄλλος
τῆς |
[2, 8] |
ἀπὸ
τῆς
κύπρου,
καὶ
ἡ
|
νάρδος |
εὐδοκιμεῖ
παρ´
αὐτοῖς
καὶ
τὸ |
[2, 8] |
ἐλέγχει
δὲ
αὐτὸ
ἡ
προσηγορία
|
νάρκαν
|
ἐμποιοῦν
τοῖς
νεύροις.
Αἱ
δὲ |
[2, 8] |
σμηκτικόν,
λεπτομερές,
χολῆς
κινητικόν,
μαλακτικόν·
|
ναρκίσσινον |
δὲ
τὸ
ἐκ
ναρκίσσου
ἐπ´ |
[2, 8] |
κατωνόμασται.
Ὁ
γοῦν
Σοφοκλῆς
τὸν
|
νάρκισσον |
ἀρχαῖον
μεγάλων
θεῶν
στεφάνωμα»
προσεῖπε, |
[2, 8] |
ὡς
ἐμφαίνει
καὶ
τοὔνομα
ἐτυμολογούμενον.
|
Νάρκισσος
|
δὲ
βαρύοδμόν
ἐστιν
ἄνθος,
ἐλέγχει |
[2, 8] |
μαλακτικόν·
ναρκίσσινον
δὲ
τὸ
ἐκ
|
ναρκίσσου |
ἐπ´
ἴσης
ὀνίνησι
τῷ
σουσίνῳ· |
[2, 2] |
ὀρέξεις
περὶ
τὰ
τῆς
μέθης
|
ναυάγια· |
καθωρμισμένοι
μὲν
οἷον
ἀγκύραις
τῷ |
[2, 2] |
καὶ
τὰ
ἑξῆς.
Ὁρᾶτε
τοῦ
|
ναυαγίου |
τὸν
κίνδυνον;
Περικλύζεται
μὲν
ἡ |
[2, 2] |
ᾗ
βεβυθισμένον
τὸ
σῶμα
ὥσπερ
|
ναῦς |
δέδυκεν
εἰς
βυθὸν
ἀκοσμίας
ταῖς |
[2, 7] |
τῶν
συνευωχουμένων,
μὴ
ἀποστέρξωσιν
ἀπὸ
|
ναυτίας |
τὴν
τοιάνδε
ἀκοσμίαν,
ἣ
κατήγορός |
[2, 8] |
ἐκείνης
διὰ
τὴν
πίστιν
τὴν
|
νέαν |
λελυμένης
κενοδοξίας.
Ἀλλὰ
καὶ
πάθος |
[2, 7] |
μὲν
οὖν
νέοι
μὲν
καὶ
|
νεάνιδες |
ὡς
ἐπίπαν
τῶν
τοιῶνδε
ἀπεχέσθων |
[2, 7] |
λάλησον
καὶ
ἐν
ἀκριβείᾳ
ἐπιστήμης.
|
Νεανίσκε» |
καὶ
σοὶ
ἐπιτρέπει
ἡ
σοφία, |
[2, 10] |
ἡ
μὲν
τῶν
πτερῶν
νεοφυΐα
|
νεαρᾶς |
ἐσθῆτος
δίκην
ἐξανθεῖ
βαφήν
τινα |
[2, 8] |
ἀναστροφῆς
ἀπαλλαττόμενος·
μυρίζονται
γὰρ
οἱ
|
νεκροί· |
δάκρυα
δέ
ἐσμεν
οἱ
ἁμαρτωλοὶ
|
[2, 8] |
ἔργῳ
προσμαρτυροῦντες
αὐτοῖς
τὸ
εἶναι
|
νεκροῖς. |
Οἱ
μὲν
γὰρ
βακχεύοντες
οὐδὲ |
[2, 2] |
ὀφθαλμῶν
τῶν
πελιδνῶν,
ὃ
τοῖς
|
νεκροῖς |
σημεῖον
ἐπιφαίνεται,
τὸν
ἐν
κυρίῳ |
[2, 2] |
πότοι
γίνονται;
Ἐνταῦθα
μὲν
καὶ
|
νεκρὸν |
ἤδη
τῷ
λόγῳ
τὸν
φιλοπότην |
[2, 10] |
λόγου,
καθάπερ
ὑπὸ
τοῦ
πνεύματος,
|
νεκρός. |
Βδελύττεται
γὰρ
τὸ
ἅγιον
μολύνεσθαι, |
[2, 4] |
ἐν
ἤχῳ
σάλπιγγος
ἀναστήσει
τοὺς
|
νεκρούς· |
αἰνεῖτε
αὐτὸν
ἐν
ψαλτηρίῳ»
ὅτι |
[2, 8] |
στέφανος
σύμβολον·
ταύτῃ
καὶ
τοὺς
|
νεκροὺς |
καταστεφανοῦσιν,
ᾧ
λόγῳ
καὶ
τὰ |
[2, 8] |
τὴν
ζῶσαν
δίκην
εἰδώλων
τῶν
|
νεκρῶν
|
καταστεπτέον.
Ὁ
γὰρ
καλὸς
τοῦ |
[2, 10] |
οἶκός
μου»
τὴν
ἐκ
τῶν
|
νεκρῶν
|
σωμάτων
μυσαττόμενος
τροφὴν
ἀλληγορίᾳ
σοφῇ |
[2, 10] |
μεταμόρφωσιν
νεοχμοῦται
βομβύλιον—
οἳ
δὲ
|
νεκύδαλλον |
αὐτὸ
καλοῦσιν—
ἐξ
οὗ
μακρὸς
|
[2, 1] |
τοῖς
αἵμασιν
ψυχαὶ
ὑπὲξ
ἐρέβευς
|
νεκύων |
κατατεθνειώτων.
Οὐ
γὰρ
θέλω
ὑμᾶς |
[2, 12] |
ἀκήρατον
καὶ
ἅγιον
τῆς
οὐσίας
|
νενοήκασιν· |
αἳ
δέ,
μὴ
συνιεῖσαι
τὸ |
[2, 1] |
κατὰ
ἔκθλιψιν
τοῦ
σίγμα
στοιχείου
|
νενοηκότες. |
Ἦ
γὰρ
οὐχ
οὗτοι
οἱ |
[2, 2] |
καλὸν
καὶ
εὔδαιμον
ἐπιτήδευμα
ἐπιτηδεύειν
|
νενομίκασιν· |
ἡμεῖς
δὲ
τὸ
εἰρηνικὸν
γένος |
[2, 2] |
ἦθος
ἐκκαίεται,
προπετεῖς
τε
οἱ
|
νέοι |
ἔνδοθεν
χλιαινόμενοι
ἐπὶ
τὰς
ὀρέξεις |
[2, 7] |
καὶ
ταῦτα
οἰνωμένων.
Οἳ
δὲ
|
νέοι〉 |
ἐπὶ
τὴν
κλισίαν
τὰς
ὄψεις |
[2, 7] |
λυπῆσαι
λαλήσας.
Καθόλου
μὲν
οὖν
|
νέοι |
μὲν
καὶ
νεάνιδες
ὡς
ἐπίπαν |
[2, 10] |
θηλειῶν
πρὸς
μῖξιν
ἀφροδισίων
τοῖς
|
νέοις. |
Διὸ
καὶ
μὴ
εἰς
πέτρας |
[2, 1] |
ταῖς
λοπάσιν
ἐπιρριπτοῦντας,
καθάπερ
ἐκ
|
νεοττιᾶς |
τῆς
κλισίας
προκύπτοντας,
τὸ
δὴ |
[2, 2] |
παλαιοῦ
καὶ
τοῦ
λόγου
τοῦ
|
νέου, |
εἰς
συμπλήρωσιν
τοῦ
χρόνου
τοῦ |
[2, 1] |
τὸν
οὐρανὸν
ἀνθρώπων
δύναιτο
ἐκ
|
νέου
|
ἐπιτηδεύων
τοιαῦτα,
οὔθ´
οὕτω
θαυμαστῇ |
[2, 7] |
αὑτόν,
καὶ
τοῦτο
κατηγόρημα
τοῦ
|
νέου. |
Συνεχὲς
δὲ
καὶ
τὸ
μετακινούμενον |
[2, 7] |
παύεται
λαλῶν.
Ἐπιτείνει
γὰρ
τοῦ
|
νέου |
τὴν
αἰδῶ
ἡ
τοιαύτη
ἐπίσκωψις |
[2, 7] |
δὲ
ὡς
τέκνα
ἀφορῶντες
τοὺς
|
νέους |
σπανιαίτατα
μέν,
ἴσως
δ´
ἄν |
[2, 10] |
ἀλλ´
ἡ
μὲν
τῶν
πτερῶν
|
νεοφυΐα |
νεαρᾶς
ἐσθῆτος
δίκην
ἐξανθεῖ
βαφήν |
[2, 10] |
μεθ´
ἣν
εἰς
τρίτην
μεταμόρφωσιν
|
νεοχμοῦται
|
βομβύλιον—
οἳ
δὲ
νεκύδαλλον
αὐτὸ |
[2, 4] |
τὸ
ἡμέτερον
καὶ
χορδὰς
τὰ
|
νεῦρα |
αὐτοῦ,
δι´
ὧν
ἐναρμόνιον
εἴληφε |
[2, 10] |
ἐξ
αὐτῆς
καθάπερ
στήμονας
τὰ
|
νεῦρα |
διαφορούμενα
καὶ
περὶ
τὴν
ἐπίτασιν |
[2, 8] |
ἡ
προσηγορία
νάρκαν
ἐμποιοῦν
τοῖς
|
νεύροις. |
Αἱ
δὲ
τῶν
ῥόδων
καὶ |
[2, 8] |
τὴν
ἐπιφάνειαν
καὶ
ἀνεῖναι
τὸ
|
νευρῶδες |
καί
τινα
τοῦ
σώματος
ὀσμὴν |
[2, 8] |
αὐτόν,
ὁπότε
ἀλεαίνεσθαι
ἐθέλει
τὸ
|
νευρῶδες〉 |
Ναὶ
μὴν
καὶ
τὸ
τερπνὸν |
[2, 8] |
αὐτόν,
ὁπότε
ἀλεαίνεσθαι
ἐθέλει
τὸ
|
νευρῶδες· |
οὐ
γὰρ
κατὰ
πάντα
ἀποσκορακιστέον |
[2, 2] |
ταῖς
ἐκ
τοῦ
οἴνου
ἀναθυμιάσεσιν
|
νεφέλης |
δίκην
σωματοποιουμένη.
Οὐ
πολυπραγμονητέον
τοίνυν |
[2, 10] |
σκεπόμενον,
ὡς
τὸ
ἄγαλμα
τοῦ
|
νεὼ |
καὶ
τὴν
ψυχὴν
τοῦ
σώματος |
[2, 2] |
κατασβεννύναι
πειρᾶσθαι
τὰς
ὁρμὰς
τῶν
|
νέων, |
ἀφαιροῦντας
μὲν
τὸ
ὑπέκκαυμα,
τὸ |
[2, 7] |
γυναικῶν
ἐστιν,
ἀκίνδυνον
δὲ
τῶν
|
νέων |
γέρας,
λόγος
δὲ
ἀγαθὸν
ἡλικίας |
[2, 10] |
τῶν
παθῶν
τῶν
αἰσχρῶν
τὸν
|
νεὼν |
τοῦ
θεοῦ
ποιητέον.
Μέμνησθε
γὰρ |
[2, 10] |
τοῦ
Χριστοῦ
μέλη
οὐδὲ
μὴν
|
νεὼν |
τῶν
παθῶν
τῶν
αἰσχρῶν
τὸν |
[2, 10] |
λέγων
τὰ
κρίνα
πῶς
οὔτε
|
νήθει |
οὔτε
ὑφαίνει,
λέγω
δὲ
ὑμῖν, |
[2, 1] |
καὶ
τὰ
πτηνὰ
καὶ
τὰ
|
νηκτὰ |
καὶ
συνελόντι
εἰπεῖν
τὰ
ἄλογα
|
[2, 10] |
ὑφαῖς
περιέργους
πλοκὰς
ἐκποδὼν
μεθιστάντας,
|
νῆμα |
χρυσοῦ
καὶ
σῆρας
Ἰνδικοὺς
καὶ |
[2, 12] |
ἔχων
πόλεμον
κίεν
ἠύτε
κούρη
|
νηπίη. |
Ἀλλὰ
γὰρ
τὴν
μὲν
φιλοκοσμίαν |
[2, 12] |
τὸ
σεμνὸν
καὶ
ἄπλαστον
καὶ
|
νήπιον |
ὡς
ἀληθῶς,
τὸ
σοβαρὸν
δὲ |
[2, 2] |
Μενδήσιός
τις
Αἰγύπτιος
καὶ
ὁ
|
νησιώτης |
Νάξιος
καὶ
ἀνθοσμίας
τις
ἄλλος |
[2, 9] |
οἷον
ἐξ
ἀβύσσου
κάτωθεν
τὸ
|
νηφάλιον |
ἡμᾶς
ἀνακουφίσῃ
εἰς
τὰς
ἐπιπολὰς |
[2, 2] |
δεόμενον.
Φυσικὸν
μὲν
οὖν
καὶ
|
νηφάλιον
|
ποτὸν
ἀναγκαῖον
διψῶσίν
ἐστιν
ὕδωρ. |
[2, 4] |
ἀληθῶς
ἀποπεμπτέα
τὰ
ὄργανα
ταῦτα
|
νηφαλίου |
συμποσίου,
θηρίοις
μᾶλλον
ἢ
ἀνθρώποις |
[2, 2] |
ἀπόλαυσιν,
οὐκ
εἰς
ὕβριν
ἑστιώμενοι
|
νηφαλίους |
πίνομεν
φιλοτησίας,
ἵνα
δὴ
τῷ |
[2, 2] |
μηκέτι
τοῖς
ἀναγνώσμασιν
σχολάζωμεν
τοῖς
|
νηφαλιωτέροις. |
Τὸ
τηνίκα
δὲ
ψυχρότερον
καὶ |
[2, 9] |
πολλῆς
εἰς
ὕπνον
περικόπτωμεν
καταφορᾶς,
|
νηφαλιώτερον |
κοιμηθησόμεθα·
οὐ»
γὰρ
χρὴ
παννύχιον |
[2, 2] |
σωφροσύνης
ὁ
κύριος
ἐχορήγει
ποτόν,
|
νήφειν |
δὲ
μάλιστα
ἐχρῆν
τοὺς
ἔτι |
[2, 9] |
ὀνείρων
οἱ
ἀληθεῖς
ὀρθῶς
λογιζομένῳ
|
νηφούσης |
εἰσὶ
ψυχῆς
λογισμοὶ
ἀπερισπάστου
τὸ |
[2, 9] |
γρηγορῶμεν»
φησὶν
ἡ
γραφή,
καὶ
|
νήφωμεν. |
Οἱ
γὰρ
καθεύδοντες
νυκτὸς
καθεύδουσιν, |
[2, 9] |
σκότῳ,
ἡμεῖς
δὲ
ἡμέρας
ὄντες
|
νήφωμεν. |
Πάντες
γὰρ
ὑμεῖς
υἱοὶ
φωτός |
[2, 9] |
βλαπτώμεθα
τῷ
ὕπνῳ,
καθάπερ
τῶν
|
νηχομένων |
οἱ
ἐξηρτημένοι
τὰ
βάρη,
ἔμπαλιν |
[2, 7] |
δὲ
καὶ
ἡ
φιλονεικία
κενῆς
|
νίκης |
ἕνεκεν
λόγων,
ἐπεὶ
τέλος
ἡμῖν |
[2, 12] |
εὐπρέπειαν.
Λέγει
γοῦν
ὁ
κωμικὸς
|
Νικόστρατος· |
ἁλύσεις,
καθετῆρας,
δακτυλίους,
βουβάλια,
ὄφεις, |
[2, 12] |
τῆς
ἀπειραγαθίας·
{Α.
Μίτρας,
ἀναδήματα,
|
νίτρον, |
κίσηριν,
στρόφιον,
ὀπισθοσφενδόνην,
κάλυμμα,
φῦκος, |
[2, 10] |
ἀφαιρεῖται
τὴν
μέριμναν,
τί
χρὴ
|
νοεῖν |
ἐρεῖν
αὐτὸν
περὶ
φιλοκοσμίας
βαφῆς |
[2, 4] |
ἐν
κιθάρᾳ
αἰνεῖτε
αὐτόν»
κιθάρα
|
νοείσθω |
τὸ
στόμα,
οἱονεὶ
πλήκτρῳ
κρουόμενον |
[2, 1] |
ἀπόστολος,
ἵνα
τὸ
ἐφήμερον
ἄριστον
|
νοηθῇ, |
ἀλλὰ
δικαιοσύνη
καὶ
εἰρήνη
καὶ |
[2, 10] |
παμμήτορος
καὶ
γενεσιουργοῦ
φύσεως
μὴ
|
νοήσαντες· |
ἐπεὶ
γάρ
ἐστι
τοῦτο
λαγνίστατον
|
[2, 10] |
αἰσθητὸν
φῶς
τις,
τὸ
δὲ
|
νοητὸν |
ἀδύνατόν
ἐστιν,
ἢ
ὥς
φησιν |
[2, 10] |
Ἄθυτα
δὲ
παλλακίδων
σπέρματα
καὶ
|
νόθα. |
Μὴ
σπεῖρε
οὗ
μὴ
βούλοιο |
[2, 10] |
τοὺς
δὲ
λευκοὺς
καὶ
οὐ
|
νόθους
|
τὰ
ἔνδον
λευκαῖς
καὶ
ἀπεριέργοις |
[2, 10] |
ἡδονὰς
δίκαιον
εἰς
διαδοχὰς
γνησίας.
|
Νόμιμα |
γὰρ
ταῦτα
μόνα
τῷ
λόγῳ. |
[2, 10] |
γραφῶν
συνεβούλευσεν
Πλάτων
ἐκεῖθεν
τὸ
|
νόμιμον |
ἐκλαβών·
Καὶ
πρὸς
τὴν
γυναῖκα |
[2, 10] |
οὐκ
ἔστι
σεμνὸν
παρ´
ἐκείνῃ
|
νομισθῆναι, |
παρ´
ᾗ
τὸ
σεμνὸν
οὐκ |
[2, 1] |
καὶ
τὴν
φιλαργυρίαν,
ὡς
τὸ
|
νόμισμα
|
τοῦ
ἰχθύος,
ἵνα
χωρίσῃ
τὴν |
[2, 3] |
ὠνήσασθαι,
σοφία
δὲ
οὐκ
ὠνητὴ
|
νομίσματι
|
γηΐνῳ
οὐδ´
ἐν
ἀγορᾷ,
ἀλλ´ |
[2, 3] |
ἐν
οὐρανῷ
πιπράσκεται
καὶ
πιπράσκεται
|
νομίσματι |
δικαίῳ,
τῷ
λόγῳ
τῷ
ἀφθάρτῳ, |
[2, 8] |
βάτος·
ἐπειδὴ
δὲ〉
ἐπαύσατο
τῆς
|
νομοθεσίας |
καὶ
τῆς
εἰς
ἀνθρώπους
ἐπιδημίας |
[2, 8] |
παγκρατὴς
κύριος
τῶν
ὅλων,
ὁπηνίκα
|
νομοθετεῖν |
ἤρχετο
τῷ
λόγῳ,
{καὶ}
τῷ |
[2, 3] |
δὲ
καὶ
Πλάτωνα
ἀποδέχομαι
ἄντικρυς
|
νομοθετοῦντα, |
ὡς
οὔτε
ἀργυροῦν
δεῖ
πλοῦτον |
[2, 7] |
φλυαρίαν
ἐκκόπτουσα,
θεόθεν
ἄρχουσα,
μετριάζειν
|
νομοθετοῦσα |
ὧδέ
πως·
Μὴ
δευτερώσῃς
λόγον, |
[2, 10] |
οὕτω
δὲ
καὶ
τοῖς
κατὰ
|
νόμον |
γάμοις
ὅσον
οἰκεῖον
καὶ
χρήσιμον |
[2, 4] |
πότον
φιλοφροσύνη
διττὴ
κατὰ
τὸν
|
νόμον· |
εἰ
γὰρ
ἀγαπήσεις
κύριον
τὸν |
[2, 10] |
ἔβλαψεν.
Ἡ
μὲν
γὰρ
κατὰ
|
νόμον |
σφαλερά,
εἰ
μὴ
ὅσον
αὐτῆς |
[2, 4] |
ἵπποις
μιγνυμέναις
οἷον
ὑμέναιος
ἐπαυλεῖται
|
νόμος |
αὐλῳδίας·
ἱππόθορον
τοῦτον
κεκλήκασιν
οἱ |
[2, 1] |
ὅλος
ἀπήρτηται
τῆς
ἀγάπης
ὁ
|
νόμος |
καὶ
ὁ
λόγος·
κἂν
ἀγαπήσῃς |
[2, 1] |
περιορίζονται.
~Ἰουδαίοις
δὲ
διὰ
τοῦ
|
νόμου |
οἰκονομικώτατα
καταγγέλλεται
ἡ
εὐτέλεια·
μυρίων |
[2, 2] |
ὑδαρὲς
τοῦ
φρονήματος
ἐζωοποίησεν,
τοῦ
|
νόμου |
τὸν
ἐργάτην
ἐξ
Ἀδάμ,
τὸν |
[2, 2] |
ποτὸν
ἀληθείας,
τὸ
κρᾶμα
τοῦ
|
νόμου
|
τοῦ
παλαιοῦ
καὶ
τοῦ
λόγου |
[2, 10] |
ταῖς
ἡδοναῖς
ἔκδοτοι
λάγνοι
τετραπόδων
|
νόμῳ |
βαίνουσι
καὶ
παιδοσπορεῖν
ἐπιχειροῦσιν»
τοὺς |
[2, 1] |
σοφία
λέγει,
ἀγάπη
δὲ
τήρησις
|
νόμων
|
αὐτῆς.
Αἱ
δὲ
εὐφροσύναι
αὗται |
[2, 10] |
τὸ
δὲ
φαγεῖν
μόνον
ψιλῶς
|
νοούμενον |
ἀνάγκης
ἐστὶ
τεκμήριον,
τὸ
πλήρωμα, |
[2, 8] |
θυσίαν
ταύτην
καὶ
εὐωδίαν
θυμιάματος
|
νοούντων, |
ἀλλὰ
γὰρ
τὸ
τῆς
ἀγάπης |
[2, 8] |
πάθος
ἐμφαίνει
δεσποτικὸν
μυστικῶς
ταύτῃ
|
νοοῦσι· |
~τὸ
ἔλαιον
αὐτός
ἐστιν
ὁ |
[2, 8] |
σκληροκάρδιοι
προφητείαν
οὖσαν
σεσοφισμένην
οὐ
|
νοοῦσιν, |
ἣν
αὐτοὶ
ὕβριν
καλοῦσιν
κυρίου. |
[2, 2] |
σου»
φησὶν
ὁ
ἀπόστολος,
παγκάλως
|
νοσηλευομένῳ
|
καὶ
πλαδῶντι
σώματι
κατάλληλον
τὸ |
[2, 10] |
ὧν
αὐξηθέντων
τὸ
πολὺ
τῶν
|
νοσημάτων |
πλῆθος
ἐπισυμβαίνει,
φιλοψία,
φιλοινία,
φιλογυνία, |
[2, 10] |
συνουσίαν
ὁ
Ἀβδηρίτης
ἔλεγεν
σοφιστής,
|
νόσον |
ἀνίατον
ἡγούμενος.
Ἦ
γὰρ
οὐχὶ |
[2, 1] |
τὴν
ψυχήν,
ἐπισφαλὲς
δὲ
εἰς
|
νόσον |
ἐργαζομένη
τὸ
σῶμα.
Ναὶ
μὴν |
[2, 1] |
Δήλιος
ἰατρὸς
καὶ
μίαν
τῶν
|
νόσου |
αἰτιῶν
ταύτην
εἴρηκεν
τῶν
ἐδεσμάτων |
[2, 1] |
Κἀμοὶ
μὲν
ἔλεος
ὕπεισι
τῆς
|
νόσου, |
οἳ
δὲ
ἐξυμνεῖν
οὐκ
αἰσχύνονται |
[2, 3] |
τὴν
βασιλείαν
παρεισέλθοιεν
τῶν
οὐρανῶν,
|
νοσοῦντες
|
μὲν
περὶ
τὰ
κοσμικά,
ὑπερηφάνως |
[2, 2] |
οἷα
Λίβυσσαν
ἅλα
βορέης
ἠὲ
|
νότος, |
τὰ
δὲ
κεκρυμμένα
πάντα
φαίνει, |
[2, 2] |
μὲν
ὀργῆς
ἐστιν,
τοῦ
δὲ
|
νοῦ |
κενός,
φιλεῖ
τε
πολλὴν
γλῶτταν |
[2, 10] |
εἴπομεν,
εἰς
τὴν
ἡμετέραν
ἀναγεγράφαται
|
νουθεσίαν, |
ὡς
μὴ
τοῖς
αὐτοῖς
ἐνσχεθῆναι, |
[2, 2] |
τὸ
ἀπεσχισμένον
τῆς
σωτηρίας.
Ταύτῃ
|
νουθετικώτατα |
ἐπιφέρει·
Τίνι
οὐαί;
Τίνι
θόρυβος; |
[2, 4] |
ἐν
πάσῃ
σοφίᾳ
διδάσκοντες
καὶ
|
νουθετοῦντες |
ἑαυτοὺς
ψαλμοῖς,
ὕμνοις,
ᾠδαῖς
πνευματικαῖς
|
[2, 1] |
γενέσθαι»
ὁ
χρώμενος
αὐτῇ,
τὸν
|
νοῦν |
ἐγκατορύξας
τῇ
κοιλίᾳ,
τῷ
ἰχθύι |
[2, 1] |
πλουσίων·
οὐ
γὰρ
ἐπέχωσαν
τὸν
|
νοῦν |
ταῖς
τροφαῖς
οὐδὲ
ἠπάτησαν
αὐτὸν |
[2, 2] |
ἐπικεχωσμένον,
ὁ
δὲ
κυβερνήτης,
ὁ
|
νοῦς |
ὁ
ἀνθρώπινος,
περιφέρεται
τῷ
κλύδωνι |
[2, 12] |
ἄφρονα
κέκληκεν,
ταύτῃ
γὰρ
τῇ
|
νυκτὶ |
τὴν
ψυχήν
σου
παραλαμβάνουσιν·
ἃ |
[2, 9] |
τεθνεῶτος.
Διὸ
πολλάκις
καὶ
τῆς
|
νυκτὸς |
ἀνεγερτέον
τῆς
κοίτης
καὶ
τὸν |
[2, 10] |
μὲν
τὰ
σωφροσύνης
ἐξυφαίνοντες
δόγματα,
|
νυκτὸς |
δὲ
ἀναλύοντες,
ἐπὴν
εἰς
κοίτην |
[2, 9] |
καὶ
νήφωμεν.
Οἱ
γὰρ
καθεύδοντες
|
νυκτὸς |
καθεύδουσιν,
καὶ
οἱ
μεθύοντες
νυκτὸς |
[2, 9] |
νυκτὸς
καθεύδουσιν,
καὶ
οἱ
μεθύοντες
|
νυκτὸς |
μεθύσκονται»
τουτέστιν
ἐν
τῷ
τῆς
|
[2, 8] |
καὶ
ῥᾳθυμίας,
μάλιστα
γειτνιώσης
τῆς
|
νυκτός. |
Οἶδ´
ὅτι
ἀλάβαστρον
μύρου»
παρὰ |
[2, 9] |
καὶ
υἱοὶ
ἡμέρας·
οὐκ
ἐσμὲν
|
νυκτὸς |
οὐδὲ
σκότους.
Ἀλλ´
ὅς
ἐστιν |
[2, 9] |
ἐπιτρέπειν
καθεύδειν
τοῖς
καὶ
τῆς
|
νυκτὸς |
τὸ
πλεῖστον
εἰς
ἐγρήγορσιν
ἀποτεμνομένοις. |
[2, 10] |
μὴν
οὐδ´
ὡς
ἐν
σκότῳ
|
νύκτωρ |
ἀκολαστητέον,
ἀλλ´
ἐγκαθειρκτέον
τῇ
ψυχῇ |
[2, 1] |
ζῆν
καὶ
μηδέποτε
μόνον
κοιμώμενον
|
νύκτωρ, |
καὶ
ὅσα
τούτῳ
ἐπιτηδεύματα
συνέπεται |
[2, 9] |
λόγον
τὸν
ἐγρήγορον·
ἐπεγερτέον
δὲ
|
νύκτωρ, |
μάλιστα
ὁπότε
αἱ
ἡμέραι
φθίνουσιν· |
[2, 9] |
ἀναγκάζοι.
Ὁ
δὲ
Ὀδυσσεὺς
τῆς
|
νυμφιδίου |
κλίνης
τὸ
σκάζον
λίθῳ
ἐπανωρθοῦτο. |
[2, 12] |
πεποίηκας.
Τοιαῦται
τοίνυν
Ἑλέναι
αἱ
|
νῦν |
εἰσι
γυναῖκες,
οὐ
καλαὶ
γνησίως, |
[2, 4] |
προσώποις,
τόποις,
συμποτικὸς
δέ
ἐστι
|
νῦν· |
ἐπιφέρει
γὰρ
ὁ
ἀπόστολος
πάλιν· |
[2, 10] |
συνουσίας
ἀπουσίαν·
φησὶ
γάρ·
Τοῦτο
|
νῦν |
ὀστοῦν
ἐκ
τῶν
ὀστέων
μου |
[2, 9] |
δὲ
ὁ
δίκαιος—
παραπέμπομαι
γὰρ
|
νῦν |
τῆς
παλιγγενεσίου
οἰκονομίας
τὴν
ἐξήγησιν— |
[2, 5] |
μειδιάσει.
Φρόνιμον
λέγει
τὸν
πανοῦργον
|
νῦν, |
τὸν
ἐναντίως
τῷ
μωρῷ
διακείμενον. |
[2, 12] |
γυναικῶν
ἔρριψαν
ἢ
ἐχώνευσαν
μόνον,
|
νυνὶ |
δὲ
εἰς
βοῦν
χρυσοχοήσαντες
καὶ |
[2, 10] |
τὴν
σκέπην
τῆς
αἰσχύνης
παρεμέτρει,
|
νυνὶ |
δὲ
ἐπεὶ
τὰ
πρόβατα
ἡμῖν |
[2, 3] |
σκυβάλων
ἄξιον
κρίνεσθαι
τὸ
χρυσίον.
|
Νυνὶ |
δὲ
ἡ
ἀκρόπολις
τῆς
κακίας |
[2, 10] |
καὶ
τῆς
ἐσθῆτος
τὸ
σῶμα.
|
Νυνὶ |
δὲ
πᾶν
τοὐναντίον,
τὸ
μὲν |
[2, 10] |
καταλαμβάνει»
καταυγάζεται
δὲ
{αὐτὸ}
ἡ
|
νὺξ |
τῷ
σώφρονι
λογισμῷ·
λογισμοὺς
δὲ |
[2, 9] |
ἐγρήγορσιν
ἀποτεμνομένοις.
Ἄλυες
δὲ〉
καὶ
|
νυσταγμοὶ |
καὶ
διεκτάσεις
καὶ
χάσμαι
δυσαρεστίαι |
[2, 2] |
τοῦτό
τοι
καὶ
ἡ
τοῦ
|
Νῶε
|
παροινία
ἀνάγραπτος
γεγένηται,
ἵνα
ὡς |
[2, 1] |
αὐτάρκειαν
δίαιτα
τὸν
ἄνθρωπον
κακοῖ,
|
νωθῆ |
μὲν
τὴν
ψυχήν,
ἐπισφαλὲς
δὲ |