>

Livre, paragraphes
[3, 51]	ὅλως δὲ πᾶσα σωματικὴ κίνησις	παθήματι	μᾶλλον ἔοικεν, ἡ δὲ αὐτοκίνητος
[3, 60]	ἀναδραμόντες· ὅσαι δὲ ψυχῆς εἰσι	παιζούσης	καὶ περὶ τὰ θνητὰ διατριβούσης
[3, 57]	μὲν γὰρ καὶ ὑπὸ τῶν	παλαιῶν	εἴρηται σαφῶς. Οὐκ ἄρα ἐπιταράττειν
[3, 60]	ὑπ´ αὐτῶν ἐμπνεομένας· αὗται δὲ	πάλιν	αἱ ἀΐδιοι γεννῶσι τὰς μερικὰς
[3, 61]	ἄζωον γίγνεται καὶ ἀμενηνόν. Διὸ	πάλιν	ἀναστρέφει ἐπὶ τὰ ὅλα καὶ
[3, 60]	πῶς δέ ἐστι, νυνὶ ῥητέον.	Πάλιν	δὴ καὶ τούτων μονάδα μίαν
[3, 51]	ὑφέστηκε. Τὸ γὰρ μὴ αὐθυπόστατον	πάλιν	διττόν ἐστιν, ἢ τὸ κρεῖττον
[3, 54]	εἰ μὲν ἔξω βλέπον, ἀγνοήσει	πάλιν	ἑαυτὸ καὶ ἔσται ψυχῆς μερικῆς
[3, 60]	εἶναι παράδειγμα ἀναγκαῖον· ἀλλὰ τοσοῦτο	πάλιν	εἶναι τὸ προελθὸν πλῆθος, ὅσον
[3, 56]	γὰρ τὴν πάντων πρόοδον ἐπιστρέφειν	πάλιν	εἰς τὰς οἰκείας αἰτίας· καὶ
[3, 56]	ταῦτα μὲν ἐκ τῆς ἐμῆς	πάλιν	ἐμηκύνθη περὶ ταῦτα συμπαθείας, ἐπὶ
[3, 59]	τῶν νῦν αὐτῷ προτεταγμένων, ὥστε	πάλιν	ἐνταῦθα τελέως ἀπαντᾷν συγκατατιθέμενον, ἀποροῦντα,
[3, 57]	τὸ ἀγαθόν. Ἕκαστον δὲ τούτων	πάλιν	θεωρητέον διχῶς, τὴν πρώτην ἄλλως
[3, 62]	δεόμενα τῆς ἀπ´ αὐτῶν βοηθείας.	Πάλιν	ὁ πηλὸς, εἰ ἐκ τέχνης
[3, 61]	πρὸ αὐτῶν ἕν· ἀλλ´ ὁρᾷ	πάλιν	ὅτι, ἐὰν τὸ τούτων ἀπόθηται
[3, 59]	τὴν εἰδητικὴν αἰτίαν. Ὁρᾷς οὖν	πάλιν	ὅτι καὶ τελέα συγκατάθεσις, καὶ
[3, 56]	νοερῶς ἢ ὑπερκοσμίως, καὶ αὖ	πάλιν	συνεκτικῶς ἢ ζωογονικῶς ἢ δημιουργικῶς,
[3, 60]	ἑαυτῆς καὶ τῆς ἀγνοίας· ὥστε	πάλιν	τὸ παράδειγμα οὐ κακοῦ, ἀλλ´
[3, 56]	τοῦτο, ἄτοπον· ἔσται γάρ τι	πάλιν	τῶν ὑστέρων τῆς πάντων αἰτίας
[3, 56]	ἡ πρόοδος αὐτῶν· καὶ ὡς	πάμμορφοί	εἰσιν, ἅτε δὴ πάντων τῶν
[3, 56]	πατρὸς ἐῤῥοίζησε νοήσας ἀκμάδι βουλῇ	Παμμόρφους	ἰδέας· πηγῆς δὲ μιᾶς ἀποπτᾶσαι
[3, 59]	ὁμοχρόνων ὄντων, ἐν τῷ κόσμῳ	παμπόλλη	τις ὦπται διαφορὰ θνητῶν πρὸς
[3, 59]	τοιούτων θείων ζώων παραβάλλοντες, εἰκότως	παμπόλλην	ἐν αὐτοῖς τὴν διαφορότητα καθορῶμεν.
[3, 60]	τὸ μέτρον ἐκεῖνο τὸ εἰδητικόν·	πᾶν	γὰρ ἀΐδιον πλῆθος πεπέρασται, παντὸς
[3, 60]	ἓν ἅμα καὶ πλῆθός ἐστι,	πᾶν	γὰρ ἔχει κατ´ αἰτίαν τὸ
[3, 60]	καὶ τὴν εἰκόνα δεῖ εἶναι·	πᾶν	γὰρ παράδειγμα εἰκόνος παράδειγμα. Εἰ
[3, 51]	ὁ δὲ κόσμος οὐ τοιοῦτος,	πᾶν	γὰρ σῶμα πάντη διαιρετὸν, ὥστε
[3, 55]	γὰρ ὡς οὐκ ἐν σώμασι·	πᾶν	γὰρ σῶμα φυσικὸν κινεῖσθαι πέφυκεν·
[3, 51]	ὅδε, πολλὰ καὶ ἄτοπα συμβήσεται·	πᾶν	γὰρ τὸ αὐθυπόστατον ἀμερὲς εἶναι
[3, 60]	κατά τι παράδειγμα νοερὸν ὑφέστηκε·	πᾶν	γὰρ τὸ γιγνόμενον καὶ πᾶν
[3, 62]	ἐπιδιορθοῦται, τὸ ἀναίτιον οὐδαμῶς προσιέμενος·	πᾶν	γὰρ τὸ γιγνόμενον ὑπ´ αἰτίου
[3, 55]	ἐκλείψει ποτὲ τὸ ἀνθρώπειον εἶδος·	πᾶν	γὰρ τὸ ἐκ κινουμένης αἰτίας
[3, 56]	σώμασι μὲν γὰρ οὐκ ἔσται·	πᾶν	γὰρ τὸ ἐν σώματι ὂν
[3, 62]	ποιεῖ ταῦτα καὶ ὁ νοῦς·	πᾶν	γὰρ τὸ ὑπὸ τῶν δευτέρων
[3, 51]	πρὸς τὸ σῶμα κοινωνίας. Οὐ	πᾶν	δὲ τὸ αὐτῷ τῷ εἶναι
[3, 60]	γιγνόμενον κατ´ αἰτίαν ἀκίνητον γίγνεται,	πᾶν	δὲ τὸ κατ´ αἰτίαν ἀκίνητον
[3, 51]	αὐτῷ τῷ εἶναι παράγει τὸ	πᾶν;	Εἰ μὲν δὴ κατὰ προαίρεσιν,
[3, 56]	θείαις προόδοις ἐστὶ δυνατὸς, ὄψεται	πᾶν	εἶδος αἰσθητὸν, κἂν τῶν ἐν
[3, 51]	δὲ τοῦτο, καὶ ὑποστήσει τὸ	πᾶν,	ἐπειδὴ καὶ πρότερον αὐτῷ τοῦ
[3, 51]	ἄλλως αὖ τὸ μὲν αὐθυπόστατον	πᾶν	καὶ αὐτενέργητόν ἐστι· πολλῷ γὰρ
[3, 56]	τὰ εἴδη ἐξ ὧν τὸ	πᾶν,	καὶ ἔστιν ἐν αὐτῷ τὸ
[3, 60]	ἀλλὰ καὶ εἶδος συμπληροῖ τὸ	πᾶν	καὶ ὁμοιότερον αὐτὸ πρὸς τὸ
[3, 56]	ὡρισμένως· οἶδεν οὖν καὶ τὸ	πᾶν	καὶ πάντα ἐξ ὧν τὸ
[3, 54]	ἄτοπον ἡμᾶς μὲν γινώσκειν τὸ	πᾶν	καὶ τὰς αἰτίας τῶν γιγνομένων,
[3, 56]	ὁρῶν τὸ μὲν σῶμα τοῦτο	πᾶν	κατὰ τὴν οἰκείαν αὑτοῦ φύσιν
[3, 51]	τὸ ποιοῦν. Καὶ γὰρ ὅλως	πᾶν	μὲν τὸ κατὰ προαίρεσιν (ποιοῦν
[3, 60]	μόνον· τὸ μὲν γὰρ νοερὸν	πᾶν	μετὰ τοῦ θείου ποιεῖ, τὸ
[3, 54]	γὰρ, οἶμαι, λόγοις ἐπιτρέψαι τὸ	πᾶν	μὴ τῷ ὄντι ἄλογον ᾖ
[3, 60]	μή· τὸ γὰρ αἰωνίως ὂν,	πᾶν	ὃ ἔχει, διαιωνίως ἔχει, καὶ
[3, 60]	καὶ ἔταξε καὶ διεῖλε τὸ	πᾶν·	ὅλως γὰρ εἰ ὁ δημιουργός
[3, 56]	τί τὸ ποιοῦν ἓν τὸ	πᾶν,	οὐχ ἕξομεν λέγειν· καίτοι τὸ
[3, 53]	δημιουργὸς τοῦ παντὸς, τὸ δὲ	πᾶν	ποικίλον ἐστὶ, καὶ οὐ τῆς
[3, 51]	διότι πᾶν τὸ ποιοῦν καὶ	πᾶν	τὸ γεννῶν ἀσώματόν ἐστι πάντως·
[3, 60]	διὰ τούτων ὑπομεμνήσθω· ἐπειδὴ δὲ	πᾶν	τὸ γιγνόμενον ἐξ αἰτίου γίγνεταί
[3, 56]	καθόσον ἕκαστον ἠρίθμηται. Καὶ γὰρ	πᾶν	τὸ ἠριθμημένον καθ´ ἑαυτὸ τοιοῦτόν
[3, 60]	πάντως, ἀλλὰ καλόν· ὅτι δὲ	πᾶν	τὸ καλὸν ἀγαθὸν, δῆλον, ὥστ´
[3, 60]	τὸν λόγον τοῦτον; εἰ γὰρ	πᾶν	τὸ κατ´ ἰδέαν γιγνόμενον κατ´
[3, 60]	πᾶν γὰρ τὸ γιγνόμενον καὶ	πᾶν	τὸ ὁπωσοῦν ὑφεστὼς, εἰ μὴ
[3, 51]	αὐθυπόστατον ἀμερὲς εἶναι ἀναγκαῖον, διότι	πᾶν	τὸ ποιοῦν καὶ πᾶν τὸ
[3, 60]	καὶ κανών ἐστι τοῦ Τιμαίου,	πᾶν	τὸ πρὸς ἀΐδιον παράδειγμα γεγονὸς
[3, 56]	καὶ πάντα ἐξ ὧν τὸ	πᾶν,	ὧν ἐστι καὶ αἴτιον· καὶ
[3, 56]	καὶ ἔστιν ἐν αὐτῷ τὸ	πᾶν	ὡς ἐν αἰτίᾳ χωρὶς τῆς
[3, 62]	οἴκῳ τοῦ Διὸς ὁρῶσιν, ἀλλὰ	πάντα	ἀγαθὰ καθόσον ἐκ προνοίας ὑφέστηκε,
[3, 53]	ἐνόει πάντα, διὰ τοῦτο ὑφίστησι	πάντα;	ἀλλ´ εἰ, διότι ἔμελλε ποιεῖν
[3, 53]	νοῦς ἐστιν αἴτιον, καὶ συντάξει	πάντα	ἀλλήλοις· εἷς γὰρ δημιουργὸς τοῦ
[3, 53]	ἐκ ταυτομάτου πάντα, πῶς συντέτακται	πάντα	ἀλλήλοις; πῶς δὲ ἀεὶ τὰ
[3, 56]	ὁ Ἔρως ὁ ἑνοποιὸς, καὶ	πάντα	ἁπλῶς ἓν γεγονότα, Ζηνὸς δ´
[3, 52]	καὶ ὅμοια καὶ ἀνόμοια, καὶ	πάντα	ἁπλῶς, ὅσα αἰσθητὰ μηδαμῶς ἔχειν
[3, 53]	μετὰ τούτου γνώσεται καὶ ὅτι	πάντα	αὐτοῦ ἐφίεται, καὶ τίνα τὰ
[3, 59]	ἄλληλα μικρά τίς ἐστι διαφορά·	πάντα	γάρ ἐστι ζωτικὰ καὶ ὁμοῦ
[3, 55]	καὶ ἐσχάτως ἐν τοῖς σώμασι·	πάντα	γὰρ ἢ φαινομένως (ἐστὶν ἢ
[3, 54]	ποιητικαὶ καὶ αἱ κινητικαὶ δυνάμεις·	πάντα	γὰρ ὅσα διὰ τῶν καταδεεστέρων
[3, 62]	τούτοις τὴν οὐσίαν ἐκδιδομένην ἐθεώρησε·	πάντα	γὰρ τὰ ὄντα ἐκεῖθεν.
[3, 56]	Φάνητος ἐν τῷ Διῒ τὰ	πάντα	γεγονέναι φησὶν, ἐπειδὴ πρώτως (μὲν
[3, 60]	τῶν τεχνητῶν ἡ φύσις αἰτία·	πάντα	δὲ τὰ ἐκ φύσεως γεγονότα
[3, 53]	ἐνόησεν αὐτὰ, ἢ διότι ἐνόει	πάντα,	διὰ τοῦτο ὑφίστησι πάντα; ἀλλ´
[3, 60]	ἐν αὐτῷ παράδειγμα κακῶν, ὁ	πάντα	ἑαυτῷ βουλόμενος ἐξομοιοῦν παρήγαγεν ἂν
[3, 60]	οἷς καὶ ὁ δημιουργὸς, ὁ	πάντα	ἑαυτῷ παραπλήσια γενέσθαι βουλόμενος καὶ
[3, 56]	ἑνὸς αἴτιον πρὸς ὃ συντέτακται	πάντα,	εἰ μὲν ἄλογον τοῦτο, ἄτοπον·
[3, 54]	λόγους δὲ ἔχειν αὐτῶν, ἵνα	πάντα	ἐν ὅροις τοῖς οἰκείοις δύνηται
[3, 60]	παραπλήσια γενέσθαι βουλόμενος καὶ ὁ	πάντα	ἐν τῷ αἰσθητῷ βουλόμενος γενέσθαι
[3, 53]	Πότερον δὲ ὅτι ἔμελλε ποιεῖν	πάντα	ἐνόησεν αὐτὰ, ἢ διότι ἐνόει
[3, 56]	οὖν καὶ τὸ πᾶν καὶ	πάντα	ἐξ ὧν τὸ πᾶν, ὧν
[3, 54]	εἰς αὑτὸ βλέπον, ἐν αὐτῷ	πάντα	ἐστὶ νοερὰ καὶ γνωστικὰ τὰ
[3, 59]	ἐν τῇ διανοίᾳ τοῦ πολιτικοῦ	πάντα	ἐστὶν ἐννοηματικῶς, ὁ στρατηγὸς, ὁ
[3, 57]	ἡ δὲ ἐν θεοῖς δίκη	πάντα	ἐστὶν ἰδίως ἑαυτῆς καὶ ὅλον
[3, 58]	περιεκτικὸς, οὕτως ἐν πάσῃ σφαίρᾳ	πάντα	ἐστὶν οἰκείως, ἡλιακῶς μὲν ὡδὶ,
[3, 56]	θεωρεῖ καθόλου καὶ κοινὸν, ἀλλὰ	πάντα	ἐσχηματισμένα, πάντα μεμορφωμένα, πάντα μερικά·
[3, 60]	ἀρτία δείκνυται καὶ περιττὴ καὶ	πάντα	ἔχουσα τὰ εἴδη καθ´ ἕνωσιν,
[3, 54]	γιγνώσκει (μόνον, ἀλλὰ καὶ ὑφίστησι	πάντα,	ἡμεῖς δὲ γιγνώσκομεν μόνον. Εἰ
[3, 59]	καὶ ἐκεῖ· οὐ γὰρ ὁμοταγῆ	πάντα	ἦν· τὰ δὲ ἐν ταῖς
[3, 53]	τῆς αὐτῆς μετέχει τὰ μέρη	πάντα	καὶ ἀξίας καὶ τάξεως. Τίς
[3, 53]	αὐτά; τίς δὲ ὁ συντάξας	πάντα	καὶ μίαν ἐξ αὐτῶν ἁρμονίαν
[3, 57]	τῶν ἄλλων, καὶ καθ´ ἓν	πάντα	καὶ οὐχ´ ὁμοῦ πάντα νοοῦσα.
[3, 53]	Εἰ τοίνυν καὶ ἔταξεν αὐτὸς	πάντα	καὶ τὴν ἀξίαν ἑκάστῳ ἀφώρισεν,
[3, 54]	οἰκείοις δύνηται φυλάττειν καὶ κινεῖν	πάντα	κατὰ τὸ προσῆκον. Ἡ δ´
[3, 53]	ὡς ἐπὶ πολὺ καὶ γίγνεται	πάντα	κατὰ φύσιν οὕτω, τῶν ἀπὸ
[3, 56]	καὶ κοινὸν, ἀλλὰ πάντα ἐσχηματισμένα,	πάντα	μεμορφωμένα, πάντα μερικά· τελειοτέρα δὲ
[3, 60]	τὰ γὰρ ἐκ τῆς κυκλοφορίας	πάντα	(μερικά ἐστιν, ἐπειδὴ καὶ ἡ
[3, 56]	ἀλλὰ πάντα ἐσχηματισμένα, πάντα μεμορφωμένα,	πάντα	μερικά· τελειοτέρα δὲ γνῶσίς ἐστιν
[3, 57]	πάντα νόησιν ἔλαχε τῷ μὲν	πάντα,	μιμουμένη τὸν νοῦν, τῷ δὲ
[3, 51]	τῆς μεθέξεως· τὰ μὲν ἄλλα	πάντα	μνήμης ἐνταῦθα καὶ σκέψεως πλείονος
[3, 57]	ὁ δὲ νοῦς ὡς ἓν	πάντα	νοεῖ, ἡ δὲ ψυχὴ καθ´
[3, 57]	ἀπολειπομένη νοήσεως τὴν καθ´ ἓν	πάντα	νόησιν ἔλαχε τῷ μὲν πάντα,
[3, 53]	ἀλλ´ εἰ, διότι ἔμελλε ποιεῖν	πάντα,	νοοίη πάντα, τὴν ἔνδον ἐνέργειαν
[3, 57]	ἓν πάντα καὶ οὐχ´ ὁμοῦ	πάντα	νοοῦσα. Τρίτην γὰρ ἔχουσα τάξιν
[3, 60]	κατὰ δύναμιν, ὥς φησι (ταῦτα	πάντα	ὁ Τίμαιος. Εἰ δ´ ἦν
[3, 57]	ἡ δὲ ψυχὴ καθ´ ἓν	πάντα	ὁρᾷ. Ταύτῃ τοίνυν προσήκει τὸ
[3, 55]	ἔχοντα. Εἰ δὲ τοῦτο, καὶ	πάντα	ὅσα ἀΐδια κατὰ τὴν οὐσίαν
[3, 55]	ἐξ ἀκινήτου καὶ ταῦτα καὶ	πάντα	ὅσα ἀϊδίως ἐστὶν ἐν τῷ
[3, 60]	νοητὰ ζῶα, ὥσπερ ὁ φαινόμενος	πάντα	ὅσα θρέμματά φησιν ὁ Τίμαιος.
[3, 50]	ἓν δὴ καὶ πολλὰ, καὶ	πάντα	ὅσα νῦν δὴ Ζήνωνος ἤκουες;
[3, 56]	ἐκείνοις ἤρεσκε, λεκτέον ὅτι ταῦτα	πάντα,	ὅσα ὁρατὰ οὐράνια καὶ ὑπὸ
[3, 62]	ξένος. Οἱ δὲ ὄντως φιλόσοφοι,	πάντα	ὅσαπέρ ἐστιν ἐν τῷ κόσμῳ
[3, 55]	κινουμένης, ἔσται μεταβλητὰ, ὅπερ ἀδύνατον·	πάντα	οὖν τὰ ἀκίνητα ἐξ ἀκινήτου
[3, 60]	καὶ γὰρ ὁ νοητὸς κόσμος	πάντα	περιέχει τὰ νοητὰ ζῶα, ὥσπερ
[3, 51]	ἀλλὰ τελικὴν, καὶ οὕτω τετάχθαι	πάντα	πρὸς ἐκείνην, εὖ μὲν, ὅτι
[3, 53]	τοῦ παντὸς, ἀλλ´ ἐκ ταυτομάτου	πάντα,	πῶς συντέτακται πάντα ἀλλήλοις; πῶς
[3, 53]	δέ ἐστιν αἴτιον ἕν τι	πάντα	συντάττον, εἰ μὲν ἀγνοοῦν ἑαυτὸ,
[3, 57]	ἕν τι εἶδος, καὶ οὐ	πάντα	τὰ ἄλλα, καὶ μέρος ἄλλου,
[3, 60]	τὴν τῶν ἰδεῶν. Οὐδ´ ἄρα	πάντα	τὰ ἀπὸ τοῦ δημιουργοῦ προϊόντα
[3, 56]	ἀφομοιοῖ τῷ πατρὶ τοῦ κόσμου	πάντα	τὰ ἐν αὐτῷ, τά τε
[3, 56]	αἰτίας περιεχομένης, καθ´ ἣν μεμόρφωται	πάντα	τὰ ἐν τῷ κόσμῳ γενόμενα
[3, 62]	τοῦ ὄντος αἰτίαν, ἀφ´ ἧς	πάντα	τὰ ὄντα προελήλυθε, καὶ ἐκείνην
[3, 60]	ἑνὸς ὄντος, ἀνημμένην δὲ, ὡς	πάντα	τὰ ὄντα, τῆς τῶν ἀγαθῶν
[3, 60]	οὐδὲ τελειοῖ, οἷον λευκότης, μελανία,	πάντα	τὰ τοιαῦτα· τὰ μὲν οὖν
[3, 57]	τῇδε ὁμοιώμασι, τὸ δὲ ἀγαθὸν	πάντα	τελειοῦν κατὰ τὴν ἰδίαν ἑκάστων
[3, 54]	δεῖ τὰ ἐν τῷ κόσμῳ	πάντα	τὴν ἀνάρτησιν ἔχειν· ἀλόγοις γὰρ,
[3, 53]	διότι ἔμελλε ποιεῖν πάντα, νοοίη	πάντα,	τὴν ἔνδον ἐνέργειαν καὶ τὴν
[3, 54]	μόνον. Εἰ δὲ γιγνώσκει τὰ	πάντα	τὸ δημιουργικὸν αἴτιον τοῦ παντὸς,
[3, 60]	γὰρ τῇ τετράδι τῶν ἰδεῶν	πάντα	τὸν ἀριθμὸν αὐτῶν συνῄρηκεν, οὕτω
[3, 60]	μίαν καὶ ὁλικὴν αἰτίαν ὑποθησόμεθα	πάντα	τὸν ἀριθμὸν τῶν ὁλικῶν περιέχουσαν
[3, 60]	δαιμονίαν, ἔπειτα τὴν μερικὴν, καὶ	πάντα	τὸν τούτων ἀριθμὸν ἡ νοερὰ
[3, 53]	αὐτοῦ ἐφίεται, καὶ τίνα τὰ	πάντα·	τῶν γὰρ πρός τι τὸ
[3, 56]	διαιρήσομεν· δεῖ γὰρ τὰ δεύτερα	πάντα	τῶν πρὸ αὑτῶν μετέχειν καὶ
[3, 55]	τοίνυν κἀκεῖνον σκεπτέον τὸν λόγον·	πάντα,	φασὶ, τὰ ἐξ ἀκινήτου γενόμενα
[3, 54]	καὶ ὅλως τὰ μὲν τοιαῦτα	πάντα	ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ γίγνεται,
[3, 60]	ὁμοιότητι συγκεκραμένην ἔχειν τὴν ἀνομοιότητα	παντάπασι	καὶ αὐτῆς εἶναι γνώριμον, διὰ
[3, 59]	θρὶξ, πηλὸς, ῥύπος, τούτων καὶ	παντάπασιν	ἀνῄρει τὴν εἰδητικὴν αἰτίαν. Ὁρᾷς
[3, 54]	ἔχον κατ´ ἐνέργειαν τοὺς λόγους;	πανταχοῦ	γὰρ πρὸ τοῦ δυνάμει τὸ
[3, 58]	πηγὴ καὶ ἑνάς ἐστι τοῦ	πανταχοῦ	πυρὸς, καὶ ἄλλη παντὸς τοῦ
[3, 53]	τὴν ἔξω προϊοῦσαν, τῆς δὲ	παντελοῦς	τῶν ἰδεῶν μονάδος τὸν ὅλον
[3, 57]	δεικνὺς ὅτι τούτων ἰδέας εἶναι	παντελῶς	ἀπέγνωκε. Διὰ τί γὰρ τὰ
[3, 51]	τῷ μηδὲν ἀπολαύοντι τοῦ ἐφετοῦ	παντελῶς·	εἰ δέ τι δέχεται παρ´
[3, 56]	καὶ ὁ δημιουργὸς πληροῦται καὶ	πάντες	οἱ διάκοσμοι εἰδητικῆς οὐσίας. Καὶ
[3, 51]	οὐ τοιοῦτος, πᾶν γὰρ σῶμα	πάντη	διαιρετὸν, ὥστε οὐκ αὐθυπόστατος. Καὶ
[3, 58]	ὁμοιότητος ἀποτελεῖται, καὶ πρὸ τῶν	πάντη	διαστατῶν τῆς αἰτίας τὰ συννημμένα
[3, 60]	τῶν ἡνωμένων εὐθὺς ὑποστῆναι τὰ	πάντη	διῃρημένα καὶ ἐκ τῶν κοινοτάτων
[3, 58]	κατὰ ἀνθρώπειον νοῦν, τὸ δὲ	πάντη	ἢ ἐπὶ πλεῖστον διατεινόντων μᾶλλον
[3, 52]	εἶναι καλὸν, τοῦτο δὲ οὐ	πάντη	ἴσον· αὐτῷ γὰρ τῷ λέγειν
[3, 52]	ὁρᾷ τὸ πάντη καλὸν καὶ	πάντη	ἴσον. Εἶτα ἡ μὲν μερικὴ
[3, 52]	ταῦτα δείκνυσιν ὡς ὁρᾷ τὸ	πάντη	καλὸν καὶ πάντη ἴσον. Εἶτα
[3, 56]	τῶν συνεκτικῶν εἰδῶν. Τὸ δὲ	πάντη	τελεσιουργὸν τῆς ἀτελοῦς φύσεως, καὶ
[3, 52]	ἐν τῷ διαστατῷ καὶ μεριστῷ	πάντη	τελέως; Ἀλλ´ ἥ γε ἡμετέρα
[3, 52]	ὅσα αἰσθητὰ μηδαμῶς ἔχειν ἑαυτοῖς	πάντη	τὴν προσηγορίαν ἐπαληθεύουσαν. Ποία γὰρ
[3, 52]	ἐνύλων, ἀλλ´ οὐδὲ ἐν τούτοις	πάντη	τὸ ἀκριβές· οὔτε γὰρ κύκλος
[3, 62]	γίγνεσθαί φησι καὶ ὁ Τίμαιος·	παντὶ	γὰρ ἀδύνατον χωρὶς αἰτίου γένεσιν
[3, 53]	ἔσται γὰρ τῶν ἐν τῷ	παντὶ	γιγνωσκόντων ἑαυτὰ χεῖρον τὸ ἀγνοοῦν
[3, 56]	εἰς ἑαυτὴν μοίρας τῶν ἐν	παντὶ	θείων λήξεων; Ἄνωθεν ἄρα προϊόντες
[3, 58]	ἀϊδίως ὄντων εἰδῶν ἐν τῷ	παντὶ	τὰς ἀκινήτους αἰτίας προϋφεστάναι χρή·
[3, 51]	τὰ εἴδη τὰ ἐν τῷ	παντί.	Ταῦτα ἄρα πρώτως ἐστὶν ἐν
[3, 56]	κατὰ τὴν οὐσίαν, καὶ ὅτι	παντοῖαι	κατὰ τὰς ἰδιότητάς εἰσι. ~Καὶ
[3, 56]	ἐπειγόμενος μορφῆς μέτα κόσμος ἐφάνθη	Παντοίαις	ἰδέαις κεχαρισμένος· ὧν μία πηγὴ,
[3, 51]	ὁ κόσμος πλήρωμά ἐστιν εἰδῶν	παντοίων,	εἴη ἂν καὶ ἐν τῷ
[3, 51]	ἐν τῇ μιᾷ τοῦ κόσμου	παντὸς	αἰτίᾳ προϋπάρχοντα. Εἰ δέ τις
[3, 51]	μόνον ἔσται τελικὸν ἐκεῖνο τοῦ	παντὸς	αἴτιον, ἀλλὰ καὶ ποιητικόν. ~Δευτέρον
[3, 56]	ὅτι κατ´ οὐσίαν ἐστὶ τοῦ	παντὸς	αἴτιον, οἶδε καὶ οὗ αἴτιον·
[3, 53]	μὲν μηδέν ἐστιν αἴτιον τοῦ	παντὸς,	ἀλλ´ ἐκ ταυτομάτου πάντα, πῶς
[3, 51]	ἐστὶν ἐν τῇ αἰτίᾳ τοῦ	παντὸς,	ἄλλος ἥλιος παρὰ τὸν ἐμφανῆ,
[3, 51]	Καὶ τὸ αἴτιον οὖν τοῦ	παντὸς	αὐτῷ τῷ εἶναι ποιοῦν, (τοῦτό
[3, 51]	Εἰ τοίνυν ἐστὶν αἰτία τοῦ	παντὸς	αὐτῷ τῷ εἶναι ποιοῦσα, τὸ
[3, 60]	πᾶν γὰρ ἀΐδιον πλῆθος πεπέρασται,	παντὸς	δὲ πεπερασμένου πλήθους προϋπάρχει τὸ
[3, 54]	πάντα τὸ δημιουργικὸν αἴτιον τοῦ	παντὸς,	εἰ μὲν ἔξω βλέπον, ἀγνοήσει
[3, 52]	καὶ πῶς ἡ μὲν τοῦ	παντός	ἐστι δημιουργὸς, ἡ δὲ μέρους
[3, 52]	δημιουργὸς, ἡ δὲ μέρους τοῦ	παντός;	ἡ γὰρ μείζων δύναμις τελειοτέρων
[3, 61]	προηγουμένως ὑποστάντα καὶ συμπληρωτικὰ τοῦ	παντὸς,	καὶ περὶ ταῦτα ποιεῖται τὴν
[3, 54]	ἥξομεν λοιπὸν τὴν φύσιν τοῦ	παντὸς,	καὶ περὶ ταύτης ἐρησόμεθα, εἴτε
[3, 52]	τῶν εἰδῶν, ἡ δὲ τοῦ	παντὸς	κόσμου καὶ τῶν φαινομένων κάλλιον
[3, 56]	καὶ γνῶσιν ποιοῦν, εἴσω τοῦ	παντὸς	ὂν καὶ τοῦ ὅλου μέρος,
[3, 60]	λόγος ἀσεβῶν τὸν πατέρα τοῦ	παντὸς	οὐ παύσεται, μέχρις ἂν τῆς
[3, 60]	ἐστιν ὁ πρῶτος πατὴρ τοῦ	παντός·	τὰ δὲ δι´ ἀνάγκην γιγνόμενα
[3, 53]	μονάδων τὰ ἐνταῦθα μέρη τοῦ	παντός.	~Τέταρτον δὴ οὖν ἐπὶ τούτοις
[3, 53]	ἀλλήλοις· εἷς γὰρ δημιουργὸς τοῦ	παντὸς,	τὸ δὲ πᾶν ποικίλον ἐστὶ,
[3, 58]	τοῦ πανταχοῦ πυρὸς, καὶ ἄλλη	παντὸς	τοῦ ἐγκοσμίου ὕδατος. Καὶ ὅτι
[3, 60]	εἶδος αὐτῆς ἐροῦμεν εἶναι τὸ	παντὸς	τοῦ φυσικοῦ ὀχήματος ὑποστατικὸν, ὃ
[3, 60]	ταῖς ψυχαῖς, τήν τε τοῦ	παντὸς	φύσιν αὐταῖς ἐκφαίνοντα καὶ τοὺς
[3, 60]	ἐν ἑαυτῷ δείκνυσι τὴν τοῦ	παντὸς	φύσιν καὶ τοὺς εἱμαρμένους νόμους
[3, 54]	οὖν οὖσα μήτηρ ἡ τοῦ	παντὸς	φύσις πάντων ἂν περιέχοι τοὺς
[3, 60]	τι φάναι, τὴν τάξιν τοῦ	παντὸς,	ὡς δὲ καὶ πλείους αἰτίας
[3, 56]	ἐκεῖ γὰρ αἱ ὁλικαὶ τῶν	πάντων	αἰτίαι καὶ αἱ τέτταρες μονάδες·
[3, 60]	τὰ ὄντα, τῆς τῶν ἀγαθῶν	πάντων	αἰτίας. Ἀπὸ τούτων οὖν τριῶν
[3, 56]	τι πάλιν τῶν ὑστέρων τῆς	πάντων	αἰτίας κρεῖττον τὸ κατὰ λόγον
[3, 56]	γιγνῶσκον, οἶδεν ἑαυτὸ δήπου τῶν	πάντων	αἴτιον ὂν, ἢ τοῦτο ἀγνοοῦν
[3, 53]	τὴν τάξιν, καὶ οὕτως εἶναι	πάντων	ἀκίνητον αἴτιον, ὡς αὐτῷ τῷ
[3, 54]	μήτηρ ἡ τοῦ παντὸς φύσις	πάντων	ἂν περιέχοι τοὺς λόγους· καὶ
[3, 53]	μάτην ἕξει τὰ αἴτια τῶν	πάντων,	ἀνάγκη δήπου κατ´ ἐκεῖνα πάντων
[3, 56]	διακεκριμένως ἐν τῷ δημιουργῷ τὰ	πάντων	ἀνεφάνη τῶν ἐγκοσμίων αἴτια· ἐκεῖ
[3, 57]	τῆς ἐν ἑνὶ καὶ ἀθρόας	πάντων	ἀπολειπομένη νοήσεως τὴν καθ´ ἓν
[3, 60]	καὶ ἀριθμῶν μονάδα μίαν γεννητικὴν	πάντων	ἀριθμῶν· ὅπου γὰρ καὶ ἡ
[3, 57]	καὶ καλοῦ καὶ ἀγαθοῦ καὶ	πάντων	αὖ τῶν τοιούτων; {Ναὶ, φάναι"
[3, 58]	καὶ τῶν οἷοι ἡμεῖς ἐσμὲν	πάντων,	αὐτό τι εἶδος ἀνθρώπου ἢ
[3, 54]	φύσιν, τὴν τῆς γῆς, τῶν	πάντων	γεννητικὴν ὁμοίως, ὅσα γαῖαν ἐπιπνέει
[3, 58]	καὶ τῶν οἷοι ἡμεῖς ἐσμὲν	πάντων"	δεῖ γὰρ τὸ νοερὸν εἶδος
[3, 58]	τὰς ἀτόμους καὶ τὰς ἰδίας	πάντων	διαφορὰς χωρεῖν κρεῖττόν ἐστιν ἢ
[3, 53]	τῷ νοεῖν ἑαυτὸν ποιητὴς ἔσται	πάντων.	Εἰ δὲ τοῦτο, τοῖς ἐν
[3, 61]	κατὰ τὸν σωρείτην προϊὼν, ἀναγκασθήσεται	πάντων	εἴδη τίθεσθαι καὶ αὐτῆς τῆς
[3, 56]	κατ´ αὐτὰς, καὶ ὅτι κινητικαὶ	πάντων	εἰσὶ τῶν κοσμικῶν συστημάτων, καὶ
[3, 59]	ἔμψυχα καὶ ἀλόγων πρὸς λογικὰ,	πάντων	ἐκεῖ καὶ αἰωνίων ὄντων καὶ
[3, 58]	αἰτίαι νοεραὶ, καὶ αἱ πρόοδοι	πάντων	ἐκεῖθεν, οὐκ εὐθὺς ἐπὶ τὰ
[3, 60]	μονάδος ἐκείνης; ἆρ´ οὐχ ὡς	πάντων	ἑνοειδῶς ἐστιν αἰτία, καὶ ὡς
[3, 58]	Ὅλως δὲ, ὥσπερ ἕκαστος νοῦς	πάντων	ἐστὶ περιεκτικὸς, οὕτως ἐν πάσῃ
[3, 60]	τὸ σχῆμα τὸ νοερὸν, ὃ	πάντων	ἐστὶ τῶν σχημάτων γεννητικόν· καθὸ
[3, 58]	αὐτοίππου καὶ λέοντος ὁμοίως, καὶ	πάντων	ζώων τε καὶ φυτῶν. Τὰ
[3, 59]	ἐστιν εἴδη καὶ αἴτια νοερὰ	πάντων;	Ἢ ὅτι διαφορὰ μὲν ἦν
[3, 56]	φανερῶν. Εἰ δὲ ἔστιν αἴτια	πάντων,	ἤτοι πολλὰ (ἔσται καὶ ἀσύναπτα,
[3, 51]	καὶ ἔχει ζωήν· καὶ ἐπὶ	πάντων	ἴδοις ἂν ἀληθῆ τὸν λόγον
[3, 62]	ἄν τισιν αὐτὸς ἰδέας ὑποτίθεσθαι	(πάντων,	καὶ ὅσα σμικρὰ καὶ ὅσα
[3, 59]	καὶ ἐν τῷ θείῳ νῷ	πάντων	νοητῶν ὁμοχρόνων ὄντων, ἐν τῷ
[3, 60]	καὶ ἡ περιοχὴ τῶν εἱμαρμένων	πάντων	νόμων καθ´ οὓς καὶ ἔταξε
[3, 54]	ἐν ταύτῃ τῶν φαινομένων εἰσὶ	πάντων	οἱ λόγοι καὶ αἱ ποιητικαὶ
[3, 53]	πάντων, ἀνάγκη δήπου κατ´ ἐκεῖνα	πάντων	ὁρίζειν τὴν τάξιν, καὶ οὕτως
[3, 54]	τελειότερον ἀπὸ τῶν ὁλικωτέρων ὑφίσταται.	Πάντων	οὖν οὖσα μήτηρ ἡ τοῦ
[3, 56]	τοῖν ἄκροιν· ἔδει γὰρ τὴν	πάντων	πρόοδον ἐπιστρέφειν πάλιν εἰς τὰς
[3, 60]	Καὶ σχήματος οὖν αἰτίαν θετέον	πάντων	σχημάτων οἰστικὴν, καὶ ἀριθμῶν μονάδα
[3, 56]	αἰσθητοῦ εἴδους τις σκοπεῖν ἐπιχειρῇ,	πάντων	τὰς ἰδιότητας ἀποδεξάμενον. Αὐτὸ μὲν
[3, 61]	ἔθραξε μή τι ᾖ περὶ	πάντων	ταὐτόν· ἔπειτα ὅταν ταύτῃ στῶ,
[3, 60]	προσήκει τοῖς εἴδεσι· τὸ δὲ	πάντων	τούτων ἄμοιρον ἀλλαχόθεν καὶ οὐκ
[3, 58]	ἢ πυρὸς ἢ καὶ ὕδατος"	Πάντων	τῶν ἀϊδίως ὄντων εἰδῶν ἐν
[3, 56]	ἐμνημόνευσεν ὅτι δύναμίς ἐστιν ἀφομοιωτικὴ	πάντων	τῶν δευτέρων πρὸς τὰ νοητὰ
[3, 58]	τὸ νοερὸν εἶδος ἐξαιρεῖν ἀπὸ	πάντων	τῶν ἐγκοσμίων, εἴτε οὐράνιον ἄνθρωπον,
[3, 56]	ἀπέθετο τὴν μίαν πρωτουργὸν αἰτίαν	πάντων	τῶν εἰδῶν (ἐκεῖ γὰρ τὸ
[3, 56]	ὡς πάμμορφοί εἰσιν, ἅτε δὴ	πάντων	τῶν μεριστῶν περιέχουσαι τὰς αἰτίας·
[3, 56]	μέτεισιν ἐπὶ τὰ ὅλα, καὶ	πάντων	τῶν μετεχομένων εἰδῶν προτέρας ἐπινοεῖ
[3, 60]	Μήποτε οὖν ὀρθῶς ἂν ἔχοι	πάντων	τῶν τοιούτων νοερὰ μὲν αἴτια
[3, 53]	φύσιν οὕτω, τῶν ἀπὸ ταυτομάτου	πάντων	ὡς ἐπ´ ἔλασσον ὄντων; Εἰ
[3, 57]	καὶ καλοῦ, καὶ ἀγαθοῦ, καὶ	πάντων,	ὥς φησι καὶ αὐτὸς, τῶν
[3, 60]	οὐκ ἔτ´ ἂν αἰσχρὸν εἴη	πάντως,	ἀλλὰ καλόν· ὅτι δὲ πᾶν
[3, 51]	αὐθυποστάτοις, εἴη ἂν τὸ αὐθυπόστατον	πάντως	ἀμερές· ὁ δὲ κόσμος οὐ
[3, 50]	τοιαύτην ἐρώτησιν, ἀλλ´ ἐκεῖνο γνῶναι	πάντως	βουλόμενος, εἴτε δοξαστικῶς ἔχει περὶ
[3, 51]	ἂν ἐπιτήδειον ᾖ τὸ ὑποκείμενον,	πάντως	διαζῇ τὴν ἑαυτοῦ ζωὴν καὶ
[3, 51]	δέ τι δέχεται παρ´ αὐτοῦ,	πάντως	ἐκεῖνο πρώτως ἐστὶν ὃ δίδωσι
[3, 60]	καθόλου τούτων ἕκαστον καὶ (οὐσία	πάντως	ἐστὶ, καὶ ταῦτα κατά τινα
[3, 56]	πρώτως, ὡς ἡ δευτέρα διδάξει	πάντως	ἡμᾶς ὑπόθεσις· τὸ μὲν πέρας
[3, 51]	πᾶν τὸ γεννῶν ἀσώματόν ἐστι	πάντως·	καὶ γὰρ τὰ σώματα ποιεῖ
[3, 57]	ἀγαθὸν καὶ ἑκάστη τῶν ἀρετῶν,	πάντως	ὁ νοῦς ἔχοι ἂν τούτων
[3, 52]	καὶ γεννᾷν καὶ νοεῖν δύναται	πάντως	ὁ τοῦ κόσμου ποιητής. Ποῦ
[3, 56]	ἐστι, δεῖ δὲ ἐν ἀσωμάτῳ	πάντως	οὐσίᾳ· ἀνάγκη ἄρα τῶν φαινομένων
[3, 51]	κατὰ προαίρεσιν (ποιοῦν ἔχει τινὰ	πάντως	ποίησιν, ἣν αὐτῷ τῷ εἶναι
[3, 51]	καταδεέστερον ἐξ ἑτέρας αἰτίας ἤρτηται	πάντως	τῆς αὐθυποστάτου. Δεῖ τοίνυν καὶ
[3, 60]	ῥύπος κακία τίς ἐστιν ἐκείνου	πάντως	ᾧ παρυφέστηκε. Διὰ τοῦτο αὐτὸ
[3, 51]	παντελῶς· εἰ δέ τι δέχεται	παρ´	αὐτοῦ, πάντως ἐκεῖνο πρώτως ἐστὶν
[3, 54]	καὶ ἑαυτὸ καὶ τὰ ποιούμενα	παρ´	αὑτοῦ. Κρείττων ἄρα καὶ τῆς
[3, 50]	εἰς τὴν ἐκείνων θεωρίαν αὐτὸς	παρ´	ἑαυτοῦ, τοῦτο ὅπερ αὐτὸν ὁ
[3, 60]	σειρὰς, ἄλλα δὲ τὰ μερικὰ,	παρ´	ὧν αὐταῖς ἡ κατ´ εἶδος
[3, 60]	τὸ ἔστι καὶ οὐκ ἔστι	παρὰ	μέρος τῆς οὐσίας ἐκείνης ἀλλότριον.
[3, 51]	αἰτίᾳ τοῦ παντὸς, ἄλλος ἥλιος	παρὰ	τὸν ἐμφανῆ, καὶ ἄλλος ἄνθρωπος,
[3, 60]	εἶναι τῶν ἀϊδίων φύσεων αἰτίας·	παρὰ	τούτου γὰρ καὶ ὑφίσταται προσεχῶς
[3, 62]	καὶ ἡ ἔκλειψις ἡ τούτων	παρὰ	φύσιν, διατιθεῖσα τὰ δεόμενα τῆς
[3, 62]	καὶ ὅσα ἐνυλότατα καὶ ὅσα	παρὰ	φύσιν· τί γὰρ ἂν ἐπέπληττεν,
[3, 59]	τοῖς αἰσθητοῖς τοιούτων θείων ζώων	παραβάλλοντες,	εἰκότως παμπόλλην ἐν αὐτοῖς τὴν
[3, 53]	τὸν μέγαν οὐρανὸν, ἢ ὁ	παραγαγὼν	αὐτά; τίς δὲ ὁ συντάξας
[3, 51]	λογισμὸν, ἢ αὐτῷ τῷ εἶναι	παράγει	τὸ πᾶν; Εἰ μὲν δὴ
[3, 60]	ἀνάγκη τὸ παράγον ἑκάστην νοῦν	παράγειν,	ὥστε καὶ νοητὸν ἑκάστης εἶδος
[3, 56]	εἴ τις τὸ μὲν ὅμοιον	παραγίγνεσθαι	λέγοι θεόθεν, τὸ δὲ ἀνόμοιον
[3, 60]	κατ´ εἶδος. Καὶ ἀνάγκη τὸ	παράγον	ἑκάστην νοῦν παράγειν, ὥστε καὶ
[3, 60]	νοητὸν ἑκάστης εἶδος ἐν τῷ	παράγοντι	ὑπάρχειν. Ταῦτα καὶ οἱ θεολόγοι
[3, 60]	ἐκεῖ οὖν τὸ ἓν εἶδος.	Παράγουσι	δὲ καὶ αἱ χρώμεναι ψυχαὶ
[3, 56]	καὶ οὐ περὶ τῆς ἐνταῦθα	παραδεδομένης,	καὶ εἴ τις ἐν τῇ
[3, 60]	οὕτω καὶ τῶν κακῶν τὸ	παράδειγμα	ἀγαθόν; Ὁ μὲν γὰρ πρότερος
[3, 60]	κατὰ παράδειγμα γεγονέναι· τὸ γὰρ	παράδειγμα	αἰτία· πολλαχῶς οὖν τὴν αἰτίαν
[3, 60]	οὐκ ἀποθετέον ἐν τῷ νῷ	παράδειγμα,	ἀλλ´ αἰτίαν μόνον ἑνιαίαν καὶ
[3, 60]	πᾶσαι ἀθάνατοι, καὶ ἑκάστης εἶναι	παράδειγμα	ἀναγκαῖον· ἀλλὰ τοσοῦτο πάλιν εἶναι
[3, 60]	ποιοίη τὸ κακὸν πρὸς τὸ	παράδειγμα	βλέπων; δεῖ γὰρ εἶναι τὸ
[3, 60]	κακὸν ᾗ κακὸν κατά τι	παράδειγμα	γέγονεν. Εἰ δὲ, ὡς ἐρεῖ
[3, 60]	κατ´ αἰτίαν εἶναι, καὶ κατὰ	παράδειγμα	γεγονέναι· τὸ γὰρ παράδειγμα αἰτία·
[3, 60]	Τιμαίου, πᾶν τὸ πρὸς ἀΐδιον	παράδειγμα	γεγονὸς εἶναι καλόν. Εἰ δ´
[3, 60]	καὶ τὸ τῆς Σεληνιακῆς ψυχῆς	παράδειγμα	γεννᾷ πρῶτον μὲν τὴν περὶ
[3, 60]	ποιοίη ἂν ταῦτα τῷ τὸ	παράδειγμα	γιγνώσκειν· εἰ δὲ μηδέτερος, οὐδ´
[3, 60]	εἰ τῆς νοερᾶς οὐσίας ἐστὶ	παράδειγμα	δημιουργικὸν, εἰ τῆς ψυχικῆς οὐσίας
[3, 60]	εἶναι· πᾶν γὰρ παράδειγμα εἰκόνος	παράδειγμα.	Εἰ δὲ ποτὲ μὲν ἔσται
[3, 60]	εἰ δὲ μηδέτερος, οὐδ´ ἂν	παράδειγμα	εἴη, τινὸς μὴ ὄντος τοῦ
[3, 60]	εἰκόνα δεῖ εἶναι· πᾶν γὰρ	παράδειγμα	εἰκόνος παράδειγμα. Εἰ δὲ ποτὲ
[3, 60]	Οὐκ ἄρα εἰκών ἐστι καὶ	παράδειγμα	ἐν ταῖς νοεραῖς οὐσίαις, ἀλλ´
[3, 60]	ἐν ἐκείνοις ἄτοπον. Εἰ οὖν	παράδειγμα	ἔσται, καὶ τὴν εἰκόνα δεῖ
[3, 56]	ἐπειδὴ χωρὶς ἀνομοιότητος ἡ ὁμοιότης	παράδειγμά	ἐστι καὶ οὐκ εἰκών· οὔτε
[3, 60]	ἐπεχείρησε κατασκευάζειν ὅτι καὶ ῥύπου	παράδειγμα	ἔστιν· εἰ γὰρ τοῦτο, καὶ
[3, 60]	θεατέον πῶς ἐπὶ (ταύτῃ τὸ	παράδειγμα	θετέον. Οὐ γάρ που πυρὸς
[3, 60]	τῶν θείων ψυχῶν· (ἑκάστης ἴδιον	παράδειγμα	καὶ εἶδος ἓν ἀφ´ οὗ
[3, 60]	τῶν ἑαυτοῦ παραδειγμάτων αὐτὸ τοῦτο	παράδειγμα·	καὶ οὕτως εἰς αὐτὸν ὁ
[3, 60]	καὶ στάσει θεωρουμένην) εἴη ἂν	παράδειγμα	καὶ ταύτης. Καὶ αὕτη μὲν
[3, 60]	αἴτιά ἐστιν· οὐδεμία ἄρα ἰδέα	παράδειγμα	κακῶν ἐστι. Πρὸς οἷς καὶ
[3, 60]	Εἰ δ´ ἦν ἐν αὐτῷ	παράδειγμα	κακῶν, ὁ πάντα ἑαυτῷ βουλόμενος
[3, 62]	Ἡ θρὶξ μὴ ἐχέτω μὲν	παράδειγμα	νοερὸν, ἐχέτω δὲ φυσικὸν λόγον
[3, 60]	ἀρχῶν ὑφέστηκεν, οὐ μέντοι πρὸς	παράδειγμα	νοερόν. Ἡ μὲν γὰρ θρὶξ,
[3, 60]	τῶν φυτῶν ἐκεῖθεν κατά τι	παράδειγμα	νοερὸν ὑφέστηκε· πᾶν γὰρ τὸ
[3, 60]	ὅτι μὲν καὶ τούτων ἐστὶ	παράδειγμα	νοητὸν, δῆλον· εἰ γάρ εἰσιν
[3, 60]	ἑκάστη τῶν ψυχῶν κατά τι	παράδειγμα	οἰκεῖον ὑφέστηκε, καὶ πρώτως ἐστὶ
[3, 60]	τῆς ἀγνοίας· ὥστε πάλιν τὸ	παράδειγμα	οὐ κακοῦ, ἀλλ´ ἀγαθοῦ, τῆς
[3, 60]	εἰδὼς) λεκτέον ὅτι κακῶν μὲν	παράδειγμα	οὐδέν ἐστιν ἐν αὐτῷ, κακῶν
[3, 60]	τῆς ὁμοιότητος ἐπιστρέφειν πρὸς τὸ	παράδειγμα.	Οὐκ ἄρα εἰκών ἐστι καὶ
[3, 60]	δὲ γνῶσις καὶ αὐτή ἐστι	παράδειγμα	πάσης κακοῦ γνώσεως, ἣν τὸ
[3, 60]	καὶ ὁμοιότερον αὐτὸ πρὸς τὸ	παράδειγμα	ποιεῖ· καὶ γὰρ ὁ νοητὸς
[3, 60]	φήσομεν, ὡς μὴ μόνον ἀνθρώπου	παράδειγμα	ποιεῖν, ἀλλὰ καὶ δακτύλου καὶ
[3, 60]	τὸ παράδειγμα ποτὲ μὲν ἔσται	παράδειγμα,	ποτὲ δὲ οὒ, καὶ ἐν
[3, 60]	δὲ οὐκ ἔσται, καὶ τὸ	παράδειγμα	ποτὲ μὲν ἔσται παράδειγμα, ποτὲ
[3, 60]	ἔχει προϋπάρχουσαν οὐδέ τι νοερὸν	παράδειγμα	τὰ τεχνητὰ τῆς ὑποστάσεως αὑτῶν.
[3, 60]	τὴν ἰδέαν ποτὲ μὲν εἶναι	παράδειγμά	τινος, ποτὲ δὲ μή· τὸ
[3, 60]	βλέπων; δεῖ γὰρ εἶναι τὸ	παράδειγμα,	τινὸς τοῦ πρὸς αὐτὸ ποιοῦντος·
[3, 60]	καὶ αὐταὶ σωζόμεναι διὰ τὸ	παράδειγμα	τὸ νοερὸν, τῷ καθ´ ἕκαστα
[3, 60]	πρότερον εἴπομεν· οὗ γάρ ἐστι	παράδειγμα,	τοῦτο εἰκόνα ἀναγκαῖον εἶναι· τὴν
[3, 56]	εἶδος ὁ Πλάτων προσείρηκε καὶ	παράδειγμα	τῶν τῇδε ἀνομοίων, ὥστε περὶ
[3, 60]	αὐτῷ τῷ δημιουργικῷ νῷ τὸ	παράδειγμα	τῶν φύσεων ἡνωμένων ἡγοῦμαι περιειληφέναι
[3, 60]	τὰ δὲ παραδείγματα, ὧν ἐστι	παραδείγματα,	αἴτιά ἐστιν· οὐδεμία ἄρα ἰδέα
[3, 60]	εἰ τῆς ἀλόγου ζωῆς ἐστὶ	παραδείγματα	καὶ πῶς, εἰ τῶν φύσεων
[3, 60]	λέγειν τούτων, ὧν προεστήσατο τὰ	παραδείγματα,	καίτοι καὶ ἡμῶν, ὅταν πρὸς
[3, 60]	τὰ τῶν κακῶν αἴτια καὶ	παραδείγματα	κατανοεῖν ἐθελήσειεν, ἐπεὶ καὶ κανών
[3, 60]	ἐν ἐκείνοις τιθέμενος, ἵνα μὴ	παραδείγματα	λέγοντες κακῶν ἐν θεῷ καὶ
[3, 57]	ὁ νοῦς ἔχοι ἂν τούτων	παραδείγματα	νοερά. Τὸ γὰρ ὅμοιον, ὅταν
[3, 60]	πλείονες νόες ἀφ´ ἑνὸς ὑποβεβηκότες,	παραδείγματα	τίθεσθαι οὐ χρὴ, καθάπερ που
[3, 56]	καὶ ταῖς εἰκόσι πρὸς τὰ	παραδείγματα,	τὸ ἀφομοιωτικὸν αὐτοῖς μαρτυρῶν. Ἴδιον
[3, 60]	ὑφέστηκε, καὶ πρώτως ἐστὶ τὰ	παραδείγματα	τῶν θείων ψυχῶν, ἐν οἷς
[3, 60]	αἰτιατέον θεοὺς οὔσας· τὰ δὲ	παραδείγματα,	ὧν ἐστι παραδείγματα, αἴτιά ἐστιν·
[3, 60]	οὐσιῶν καὶ τελειωτικὰ προηγουμένως ἔχει	παραδειγματικὰς	αἰτίας, τὰ δὲ ἄλλως ἐπιγιγνόμενα
[3, 60]	ἐστιν ἐν τῷ θείῳ νῷ	παραδειγματικὴ	τῶν ψυχῶν πασῶν, ἀφ´ ἧς
[3, 60]	αὐτῶν δώσομεν τῶν κακῶν, καὶ	παραδειγματικὴν	αἰτίαν οὐ δώσομεν κακὴν οὖσαν.
[3, 60]	ἄρα καὶ ὅπως οὐ κατὰ	παραδειγματικὴν	αἰτίαν ὑφέστηκεν· οὐ γάρ ἐστι
[3, 60]	στοιχείων ἀφοριστέον τίνα μὲν κατὰ	παραδειγματικὴν	νοερὰν γέγονεν αἰτίαν, τίνα δὲ
[3, 60]	δήπου τὴν ψυχὴν αἰτίαν ὑποτίθεσθαι	παραδειγματικὴν	τοῦ προελθόντος ἀπὸ νοῦ πλήθους
[3, 60]	λέγειν εἰώθαμεν, μιᾶς τῶν πολλῶν	παραδειγματικῆς	αἰτίας οὔσης. ~Τοσαῦτα καὶ περὶ
[3, 60]	ἔχει, διαιωνίως ἔχει, καὶ τὸ	παραδειγματικὸν	οὖν ἢ οὐχ ἕξει τὸ
[3, 60]	μονάδι συμφυὴς δεύτερος ἀριθμὸς, διῃρημένος,	παραδειγματικὸς	τῶν θείων ψυχῶν· (ἑκάστης ἴδιον
[3, 60]	τὴν γένεσιν, ἔκ τε τοῦ	παραδείγματος	καὶ ἐκ τῆς θείας αἰτίας
[3, 60]	γὰρ τοῦ τῆς Ἡλιακῆς ψυχῆς	παραδείγματος	πρώτως μὲν αὐτὴ προῆλθεν ἡ
[3, 60]	μὴ εἶναί τι τῶν ἑαυτοῦ	παραδειγμάτων	αὐτὸ τοῦτο παράδειγμα· καὶ οὕτως
[3, 60]	δὲ ἀπὸ τῶν ἐν ἐκείναις	παραδειγμάτων·	διὰ γὰρ τοῦτο καὶ ἐνταῦθα
[3, 60]	τούτοις πᾶσιν ἡ τῶν νοερῶν	παραδειγμάτων,	διότι δὴ τούτων ἑκάστου οὐ
[3, 56]	καὶ τὰς εἰκόνας τῶν ἰδίων	παραδειγμάτων.	~Ἔτι τοίνυν τὸ ἓν καὶ
[3, 56]	καὶ διακρίνωνται ἅτε εἰκόνες ὄντα	παραδειγμάτων·	οὔτε γὰρ τὰ ὅμοια μόνον
[3, 60]	συντόμως ὅτι καὶ ταῦτα χωρὶς	παραδειγμάτων	ὑπέστη θείων, διὰ δή τινας
[3, 60]	μονὰς ἡ μία τῶν ἐκεῖ	παραδειγμάτων	ψυχικῶν τὴν μίαν ὑφίστησι τοῦ
[3, 56]	τοσοῦτον τῶν δημιουργικῶν ἰδεῶν ἐμφάσεις	παραδέχεται.	Εἰ δὲ δὴ καὶ ἀφομοιοῖ
[3, 56]	τάξιν τῶν εἰδῶν τῶν δημιουργικῶν	παραδίδωσι,	δι´ ἣν καὶ τὰ αἰσθητὰ
[3, 60]	φύσεως καὶ τῆς τοῦ Πλάτωνος	παραδόσεως.	Εἰ γὰρ ἡ ψυχὴ τὸ
[3, 56]	οἱ θεολόγοι ταύτης ἐγένοντο τῆς	παραδόσεως.	Ὁ μὲν γὰρ Ὀρφεὺς μετὰ
[3, 56]	ἀνειμένην αὖ ἑτερότητα τὴν ἀνομοιότητα,	παραιτησόμεθα	τὸν λόγον οὐχὶ τῷ μᾶλλον
[3, 52]	καὶ ποιητικόν. ~Δευτέρον τοίνυν ἐκεῖνον	παραλάβωμεν	τὸν λόγον, ὅς φησιν αὐτὰ
[3, 60]	ἢ οὖν οὐδενὶ διοίσει τὸ	παράπαν,	ἢ οὐ κατ´ εἶδος. Καὶ
[3, 60]	ὁ δημιουργὸς, ὁ πάντα ἑαυτῷ	παραπλήσια	γενέσθαι βουλόμενος καὶ ὁ πάντα
[3, 53]	τοῖς ἐν αὑτῷ τὰ ἔξω	παραπλήσια	ποιήσει· τοιαύτη γὰρ ἡ κατὰ
[3, 60]	καὶ τὸ κακὸν ὡς ἑαυτῷ	παραπλήσιον.	Ἀλλὰ μὴν οὐ βούλεται εἶναι
[3, 50]	νοῦν τὸν Σωκρατικὸν ἀνεγείρῃ καὶ	παρασκευάσῃ	πρὸς τὴν θέαν τῶν νοητῶν,
[3, 56]	φορέονται, (Τραποῦσαι περί τ´ ἀμφὶ	παρασχεδὸν	ἄλλυδις ἄλλῃ, Ἔννοιαι νοεραὶ, πηγῆς
[3, 51]	οἷον τὸ πῦρ θερμαίνει τῷ	παρεῖναι	μόνον, ἀλλ´ οὐδὲν ποιεῖ προαιρετικῶς·
[3, 57]	μὲν πρότερα μετὰ τῶν ἀντικειμένων	παρελάμβανεν,	ὅμοιον ἀνόμοιον, ἓν πλῆθος, στάσιν
[3, 56]	ἀφ´ ἑκάστης τάξεως τὰ αἰσθητὰ	παρεσπάσατο	νοερῶς διαιρήσομεν· δεῖ γὰρ τὰ
[3, 56]	τοῖς αἰσθητοῖς εἴδεσιν οὐκ ἀλλαχόθεν	πάρεστιν,	ἢ ἀπὸ τῶν πρώτων εἰδῶν·
[3, 57]	τέλειον, ὃ πᾶσι τοῖς εἰδοπεποιημένοις	πάρεστιν,	ὅταν τὴν ἀπὸ τῆς φύσεως
[3, 62]	καὶ ἐκείνην φάθι καὶ τούτοις	παρέχειν	τὴν γένεσιν, ὡς μηδὲ τούτων
[3, 60]	τὴν συνέχειαν αὐτῶν τῇ προόδῳ	παρεχομένης·	ὁμοίως δὲ καὶ τὸ τῆς
[3, 56]	ὄντα καὶ ἑαυτῶν ὄντα οὐ	παρήγαγεν·	ἀλλὰ πολλῷ πρότερον ταῦτα ὑπέστησε,
[3, 60]	ὁ πάντα ἑαυτῷ βουλόμενος ἐξομοιοῦν	παρήγαγεν	ἂν καὶ τὸ κακὸν ὡς
[3, 59]	ἀπορίᾳ, φάναι, πολλάκις δὴ, ὦ	Παρμενίδη,	περὶ αὐτῶν γέγονα, ποτέρα χρὴ
[3, 62]	ὑπόστασιν. Καὶ ἴσως ἔπρεπε τῷ	Παρμενίδῃ	τῷ τὸ ἓν ὂν τὸ
[3, 57]	καὶ τὰ τοιάδε, εἰπεῖν τὸν	Παρμενίδην,	οἷον δικαίου τι εἶδος αὐτὸ
[3, 50]	ἥκειν λόγον, ὡς οἱ ἀμφὶ	Παρμενίδην	τοιαύτην τινὰ δόξαν ἔχουσι, καὶ
[3, 62]	γὰρ εἶ ἔτι, φάναι τὸν	Παρμενίδην,	ὦ Σώκρατες, καὶ οὔπω σου
[3, 62]	ὑπέλαβε τὴν γένεσιν, καὶ ὁ	Παρμενίδης	εἰς τὴν πρὸ τῶν εἰδῶν
[3, 62]	καὶ πᾶσαν αἰτίαν, ἔλαβεν ὁ	Παρμενίδης	ἐκ τοῦ προειπεῖν ἐκεῖνον ὅτι
[3, 60]	ὡς ἐρεῖ καὶ αὐτὸς ὁ	Παρμενίδης,	ἑκάστη ἰδέα θεός ἐστιν, οὐδένα
[3, 50]	γάρ ἐστι θεάματα ἅπερ ὁ	Παρμενίδης	ἐκφαίνειν μέλλει διὰ τῶν ῥηθησομένων
[3, 62]	διὰ τὴν ἡλικίαν" Ταῦτα ὁ	Παρμενίδης	ἐπιπλήττων ἀποροῦντι τῷ Σωκράτει δόξειεν
[3, 50]	ἄλλο πραγματεύεται διὰ τῆς ἐρωτήσεως	Παρμενίδης,	ἢ ὅπως αὐτὸν τὸν νοῦν
[3, 60]	κακὴν οὖσαν. Ὁ μὲν οὖν	Παρμενίδης	μαιευόμενος τὸν Σωκράτη, καὶ προκαλούμενος
[3, 50]	ἑαυτοῦ, τοῦτο ὅπερ αὐτὸν ὁ	Παρμενίδης	πρῶτον ἠρώτησεν. ~Ἀλλὰ περὶ μὲν
[3, 62]	ἀναίτιον ἡγησαμένους τὴν γένεσιν. Ὁ	Παρμενίδης	ταύτην αὐτοῦ τὴν ἔννοιαν ἐπιδιορθοῦται,
[3, 56]	νῦν τόγε τοσοῦτον ἐν τῷ	πάροντι	ληπτέον ὅτι καὶ οἱ θεοὶ
[3, 60]	τίς ἐστιν ἐκείνου πάντως ᾧ	παρυφέστηκε.	Διὰ τοῦτο αὐτὸ οὐκ ἐκεῖθεν
[3, 60]	αἰτίας, ὡς ἐν ἑτέροις εἴπομεν,	παρυφιστάμενα.	Πότερον οὖν οὕτω ῥητέον ἰδέαν
[3, 60]	δόσεις τῶν πρώτων αἱ στερήσεις	παρυφίστανται	τῶν διδομένων, ἀλλ´ οὐκ ἐν
[3, 60]	νοερὰ μὲν αἴτια μὴ λέγειν·	πᾶς	γὰρ νοῦς ἀμέριστος· τὰ οὖν
[3, 58]	ἐμπύριον, εἴτε χθόνιον λέγοι τις.	Πᾶς	γὰρ ὁ τῇδε τῶν ἀνθρώπων
[3, 60]	μηδὲν τῶν κακῶν ἐκκεῖσθαι ἀπογεννώμενον,	πᾶς	δὲ ῥύπος κακία τίς ἐστιν
[3, 56]	κύκλους δίχα τέμνειν ἀλλήλους, ἐπειδὴ	πᾶς	μέγιστος κύκλος τὸν ὅμοιον διχοτομεῖ,
[3, 56]	πέρας καὶ τὸ ἄπειρον· καὶ	πᾶς	νοῦς ἐκ τούτων νοητός τε
[3, 60]	τῷ δημιουργῷ μονὰς ἐν ᾗ	πᾶς	ὁ τῶν ψυχῶν ἀριθμὸς ἑνιαίως
[3, 57]	φρονήσεως, εὕροις ἂν θεωρήσας ὅτι	πᾶσα	ἀρετὴ καὶ πᾶσα ἡ τελειότης
[3, 56]	ἀποδείξεις, ταῦτά ἐστι τὰ καθόλου·	πᾶσα	γὰρ ἀπόδειξις ἐκ τούτων· ταῦτα
[3, 60]	εἰκόνα λέγειν, ἁπάντων ἐστὶν ἀτοπώτατον·	πᾶσα	γὰρ εἰκὼν εἴδωλόν ἐστιν, οὗ
[3, 56]	εἴτε (φανταστικὴν ἐθέλει τις προσαγορεύειν.	Πᾶσα	γὰρ ἡ τοιαύτη γνῶσις ἀληθείας
[3, 60]	εἰ γὰρ τοῦτο, καὶ ῥύπου·	πᾶσα	γὰρ κάθαρσις ῥύπου τινός ἐστιν
[3, 60]	καὶ γὰρ ἄλλως ἀμέριστός ἐστι	πᾶσα	ἡ νοερὰ φύσις, καὶ ἡ
[3, 58]	οὗτος ὁ χθόνιος· καὶ αὕτη	πᾶσα	ἡ σειρὰ τοῦ εἴδους ἐστὶν
[3, 57]	θεωρήσας ὅτι πᾶσα ἀρετὴ καὶ	πᾶσα	ἡ τελειότης ἡ κατ´ ἀρετὴν
[3, 60]	καὶ ὑφίσταται προσεχῶς καὶ ἀναζωπυρεῖται	πᾶσα	ἡ φυσικὴ τάξις καὶ ὁ
[3, 60]	εἶναι ψυχῆς εἶδος· μοναδικὴ δὲ	πᾶσα	καὶ καθ´ ἕνα λόγον ἴδιον
[3, 54]	πᾶσιν εἰδῶν· ἐκεῖθεν γὰρ ἡ	πᾶσα	κυβερνᾶται γένεσις, καὶ ἐν ἐκείνῃ
[3, 58]	ἀνόητα τὰ πολλὰ γεννᾷν, ἐπειδὴ	πᾶσα	πρόοδος δι´ ὁμοιότητος ἀποτελεῖται, καὶ
[3, 51]	ἄλλην πᾶσαν κίνησιν· ὅλως δὲ	πᾶσα	σωματικὴ κίνησις παθήματι μᾶλλον ἔοικεν,
[3, 60]	Εἰ οὖν ἡ νοερὰ οὐσία	πᾶσα	τῶν ὄντως ὄντων ἐστὶν, οὔτ´
[3, 60]	μετὰ ταῦτα θεατέον· ἐπεὶ γὰρ	πᾶσαι	ἀθάνατοι, καὶ ἑκάστης εἶναι παράδειγμα
[3, 60]	τε δαιμονίας λέγῃς ἢ μερικάς·	πᾶσαι	γὰρ καθ´ ἓν εἶδος ὑπέστησαν
[3, 60]	ἥλιον, ἐσχάτως δὲ ὅσαι μερικαί·	πᾶσαι	γὰρ πρὸς ἓν εἶδος ἀπεγεννήθησαν,
[3, 60]	κατὰ τὸ σεληνιακὸν ἀπεγέννησε· καὶ	πᾶσαι	μὲν πρὸς ἓν καὶ καθ´
[3, 56]	τῶν κοσμικῶν συστημάτων, καὶ ὅτι	πᾶσαι	νοεραὶ κατὰ τὴν οὐσίαν, καὶ
[3, 60]	τοῦ ἡλίου ψυχὴ, δευτέρως δὲ	πᾶσαι	ὅσαι ἡλιακαὶ ψυχαὶ ἀγγελικαὶ, καὶ
[3, 62]	εἰδῶν ἀναιροῦντι καὶ τὴν ἄλλην	πᾶσαν	αἰτίαν, δέον μὴ κατ´ εἶδος
[3, 62]	τὴν εἰδητικὴν αἰτίαν ἀνῄρει καὶ	πᾶσαν	αἰτίαν, ἔλαβεν ὁ Παρμενίδης ἐκ
[3, 51]	δὴ καὶ κατὰ τὴν ἄλλην	πᾶσαν	κίνησιν· ὅλως δὲ πᾶσα σωματικὴ
[3, 56]	ἐκ προτέρων καὶ τιμιωτέρων γίγνεσθαι	πάσας	ὁμολογοῦμεν, καὶ οὕτω τισὶ μέγα
[3, 60]	θείαν τῆς γῆς ψυχὴν, ἔπειτα	πάσας	ὅσαι προσήκουσι τῇ μονάδι ταύτῃ,
[3, 58]	πάντων ἐστὶ περιεκτικὸς, οὕτως ἐν	πάσῃ	σφαίρᾳ πάντα ἐστὶν οἰκείως, ἡλιακῶς
[3, 62]	κρείττων γὰρ ἐκείνη τῆς εἰδητικῆς	πάσης	αἰτίας. Ὡσαύτως καὶ ὁ Σωκράτης
[3, 60]	τῆς ποιήσεως πρὸς τὴν μονάδα	πάσης	αὐτῶν τῆς σειρᾶς. Ἔχουσι γοῦν
[3, 60]	οὖν τάξιν τῶν εἰδῶν θετέον,	πάσης	δὲ ἁπλῶς εἶναι ψυχῆς εἶδος·
[3, 60]	γνῶσις καὶ αὐτή ἐστι παράδειγμα	πάσης	κακοῦ γνώσεως, ἣν τὸ λαβὸν
[3, 60]	ἐστὶν εἶδος, ἢ οὐ περὶ	πάσης	ὁ αὐτὸς λόγος. Ἀλλ´ εἰ
[3, 60]	ὑποστάσεων (γεννητικαί. Τῆς γοῦν νοερᾶς	πάσης	οὐσίας οὐκ ἀποθετέον ἐν τῷ
[3, 51]	ἠρτημένη προαιρέσεως, ῥᾳδίως ἂν ἐκ	πάσης	περιστάσεως διελύετο τὸ ζῶον, τῆς
[3, 57]	ἀγαθὸν κατὰ τὸ τέλειον, ὃ	πᾶσι	τοῖς εἰδοπεποιημένοις πάρεστιν, ὅταν τὴν
[3, 59]	καὶ ἐν σώμασι καὶ ἐν	πᾶσι	τοῖς ὁρατοῖς ἐμφαινόμενα, τούτων θαῤῥούντως
[3, 53]	αἴτιον, ὡς αὐτῷ τῷ εἶναι	πᾶσιν	ἀφορίζοντα τὴν τάξιν. Πότερον δὲ
[3, 54]	δὲ ἐν σελήνῃ τῶν ἐν	πᾶσιν	εἰδῶν· ἐκεῖθεν γὰρ ἡ πᾶσα
[3, 56]	ἀλλ´ αὐτῷ μόνῳ τῷ εἶναι	πᾶσιν	ἐνδιδόναι τὴν οὐσίαν. ~Εἰ τοίνυν
[3, 60]	τὸν ἀριθμὸν ἐκεῖνον, ὃς ἐν	πᾶσίν	ἐστι τοῖς εἴδεσι κρυφίως τε
[3, 60]	καὶ φυτά· καὶ γὰρ τούτοις	πᾶσιν	ἡ τῶν νοερῶν παραδειγμάτων, διότι
[3, 53]	ἀκίνητον αἴτιόν ἐστι καὶ ἐφετὸν	πᾶσιν,	οἶδε καὶ οἷς ἐστιν ἐφετόν·
[3, 60]	θείῳ νῷ παραδειγματικὴ τῶν ψυχῶν	πασῶν,	ἀφ´ ἧς ἐῤῥύη τὸ πλῆθος
[3, 60]	εἰπεῖν, τῶν μὲν θείων ψυχῶν	πασῶν	μετὰ τὴν μίαν ἰδέαν καὶ
[3, 58]	αὗται, πρόδηλον· καὶ ὅτι γε	πασῶν	τῶν ἐγκειμένων μερικωτάτη καὶ οἷον
[3, 60]	αὐτὸν ὁ λόγος ἀσεβῶν τὸν	πατέρα	τοῦ παντὸς οὐ παύσεται, μέχρις
[3, 60]	τὸν κόσμον ὁ τῶν ὅλων	πατὴρ,	καὶ τὸν ἀριθμὸν ἐκεῖνον, ὃς
[3, 60]	περιέχων αὐτός ἐστιν ὁ πρῶτος	πατὴρ	τοῦ παντός· τὰ δὲ δι´
[3, 56]	καὶ πῶς προϊὸν ἀφομοιοῖ τῷ	πατρὶ	τοῦ κόσμου πάντα τὰ ἐν
[3, 56]	ἄλλυδις ἄλλῃ, Ἔννοιαι νοεραὶ, πηγῆς	πατρικῆς	ἄπο, πουλὺ Δραττόμεναι πυρὸς ἄνθος.
[3, 56]	πηγῆς δὲ μιᾶς ἀποπτᾶσαι Ἐξέθορον·	πατρόθεν	γὰρ ἔην βουλή τε τέλος
[3, 56]	χρόνου ἀκμῇ, Ἀρχεγόνους ἰδέας πρώτη	πατρὸς	ἔβλυσε τάσδε Αὐτοτελὴς πηγή. Διὰ
[3, 56]	εἰρήκασι καὶ ὡς ἔννοιαι τοῦ	πατρός	εἰσι, μένουσι γὰρ ἐν ταῖς
[3, 56]	τοῖς Χαλδαικοῖς λογίοις κειμένων· Νοῦς	πατρὸς	ἐῤῥοίζησε νοήσας ἀκμάδι βουλῇ Παμμόρφους
[3, 56]	γὰρ ἐν ταῖς νοήσεσι τοῦ	πατρός·	καὶ ὡς προέρχονται πρὸς τὴν
[3, 56]	ἰδιότης, ἀφομοιοῦν τὰ δημιουργήματα τοῦ	πατρὸς	πρὸς αὐτὸν, εἰκότως δὲ καὶ
[3, 60]	τὸν πατέρα τοῦ παντὸς οὐ	παύσεται,	μέχρις ἂν τῆς τοιαύτης ὑποθέσεως
[3, 60]	ἀλλότριον. Πῶς δὲ οὐ δεῖ	πείθεσθαι	καὶ τῷ Σωκράτει λέγοντι διὰ
[3, 50]	δόξαν ἔχουσι, καὶ τῇ δόξῃ	πειθόμενον	οὕτω λέγειν, ἀλλὰ οὐχὶ κατὰ
[3, 56]	Εἰ τοίνυν καὶ οἱ λόγοι	πείθουσιν	ἡμᾶς πρὸς τὴν περὶ τούτων
[3, 55]	καὶ ἐν τοῖς φαινομένοις μόνον.	~Πέμπτον	τοίνυν κἀκεῖνον σκεπτέον τὸν λόγον·
[3, 60]	περιέχουσα τὸ μέτρον, ᾧ μέτρῳ	πεπερασμένος	ἐστὶν ὁ τούτων ἀριθμός· ταύτῃ
[3, 60]	ἀΐδιον πλῆθος πεπέρασται, παντὸς δὲ	πεπερασμένου	πλήθους προϋπάρχει τὸ περατοῦν ταῦτα
[3, 60]	τῶν γὰρ ἐν τῷ αἰσθητῷ	πεπερασμένων	ὄντων ἐκεῖνα ἄπειρα ἔσται. Καίτοι
[3, 60]	ἔσται, μᾶλλον δὲ πρὸ τῶν	πεπερασμένων	τὰ ἄπειρα· τῶν γὰρ ἐν
[3, 60]	γὰρ ἐγγυτέρω τοῦ ἑνὸς μᾶλλον	πεπέρασται	κατ´ ἀριθμὸν ἢ τὰ ποῤῥώτερον,
[3, 60]	εἰδητικόν· πᾶν γὰρ ἀΐδιον πλῆθος	πεπέρασται,	παντὸς δὲ πεπερασμένου πλήθους προϋπάρχει
[3, 57]	καὶ δημιουργικὸς νοῦς ἡνωμένως τὰ	πεπληθυσμένα	καὶ ἀμερίστως τὰ μεριστὰ (καὶ
[3, 60]	καὶ τὸ ἑνοειδὲς πρὸ τοῦ	πεπληθυσμένου,	καὶ τὸ ὅλον πρὸ τοῦ
[3, 60]	τῶν διαστατῶν (ἀμερὲς καὶ τῶν	πεπληθυσμένων	μοναδικὸν τὸ εἶδος, οὕτω καὶ
[3, 50]	ὁ Σωκράτης ἐξ ἀλλοτρίων ναμάτων	πεπληρωμένος,	εἴτε νοερῶς αὐτὸς ἑαυτὸν ἐπὶ
[3, 56]	δι´ αὐτῆς τῆς φύσεως διηκούσης	πεπλήρωται,	λεπτουργίαν τε θαυμαστὴν ἐπιδείκνυται καὶ
[3, 56]	ἄλλῳ ὄντα καὶ ἀμυδρῶς ὄντα	πεποίηκεν	ὅ τε θεὸς καὶ ἡ
[3, 62]	δὲ δοκεῖ μὴ πρὸς τοῦτον	πεποιῆσθαι	τὴν ἐπίπληξιν, ἀλλὰ τοὺς ὡς
[3, 60]	ὁ ἐν Τιμαίῳ δημιουργὸς αὐτῷ	πεποίηται	λέγων, τὸ δὲ καλῶς ἁρμοσθὲν
[3, 60]	τοὺς ἀριθμοὺς τοὺς ἐν αὑτῷ	πεποίηται	τὴν διανομὴν αὐτῶν ὁ δημιουργικὸς
[3, 56]	οὔ; καίτοι ἀπὸ τοῦ καθόλου	πεποίηται	τὴν ἐπιβολήν. Ποῦ δὴ εὑρήσομεν
[3, 60]	αἰτίαν πρόεισιν, ἀλλ´ ὅσα πλείονα	πεποίηται	τὴν πρόοδον καὶ ὅσα μεριστὴν
[3, 54]	τετραίνοντα, σχηματίζοντα. Τοιοῦτον γάρ τι	πέπονθεν	ἡ φύσις, συνδιαβαπτιζομένη τοῖς σώμασι,
[3, 60]	Πόθεν τὸ ἀΐδιον αὐταῖς; ἀνάγκη	περ	ἀπό τινος ἀκινήτου καὶ νοερᾶς
[3, 56]	οὖν ἐν τοῖς νοητοῖς πρῶτον	πέρας	ἐστὶ καὶ ἄπειρον, οὕτως ἐν
[3, 56]	τὸ γὰρ ἓν τὸ οὐσιῶδες	πέρας	ἐστὶ, τὸ δὲ πλῆθος τὸ
[3, 56]	μικτός ἐστιν ἔχων ἐν ἑαυτῷ	πέρας	καὶ ἄπειρον, ταύτῃ ἂν λέγοιτο
[3, 56]	τὸ ἕν εἰσι, τό τε	πέρας	καὶ τὸ ἄπειρον· καὶ πᾶς
[3, 56]	ἀπείρου. Καὶ ὡς ἐκεῖνα, τὸ	πέρας	λέγω καὶ ἄπειρον, ἐν τοῖς
[3, 56]	πάντως ἡμᾶς ὑπόθεσις· τὸ μὲν	πέρας	ὂν (καὶ ἀριθμοῦ, τὸ δὲ
[3, 56]	τὸ οὐσιῶδες τὸ ἐν τούτοις	πέρας,	τὸ δὲ μεριστὸν τὸ ἄπειρον·
[3, 56]	σκεδαστὴν οὐσίαν, τοῖς δὲ κοινοῖς	πέρασι	τὴν ἀπειρίαν τῶν γεννητῶν ἀφορίζειν,
[3, 56]	πολλὰ, διότι καὶ αὐτὸς ἐκ	πέρατός	ἐστι καὶ ἀπείρου. Καὶ ὡς
[3, 56]	τὸ δὲ καὶ ἀριθμὸς τοῦ	πέρατος	καὶ τοῦ ἀπείρου, καὶ ἐν
[3, 60]	δὲ πεπερασμένου πλήθους προϋπάρχει τὸ	περατοῦν	ταῦτα καὶ ἀριθμοῦν. Καὶ οὐ
[3, 56]	παράδειγμα τῶν τῇδε ἀνομοίων, ὥστε	περὶ	ἄλλης ἂν ἐκεῖνοι ποιοῖντο τὸν
[3, 50]	πάντως βουλόμενος, εἴτε δοξαστικῶς ἔχει	περὶ	αὐτὰ ὁ Σωκράτης ἐξ ἀλλοτρίων
[3, 56]	καθὸ οὐσίαι, τὰ δὲ τῶν	περὶ	αὐτὰς ποιῶν καὶ τῶν δυνάμεων
[3, 59]	φάναι, πολλάκις δὴ, ὦ Παρμενίδη,	περὶ	αὐτῶν γέγονα, ποτέρα χρὴ φάναι
[3, 60]	τις τοῦτον ἀνασκέπτοιτο τὸν τρόπον	περὶ	αὐτῶν· εἰ τῆς νοερᾶς οὐσίας
[3, 51]	(τί γὰρ ἄν τις καὶ	περὶ	αὐτῶν ἐπισκέψοιτο μὴ τοῦτο προδιομολογησάμενος;
[3, 60]	διασκεπτέον, ἵν´ ἀπὸ τῆς καθόλου	περὶ	αὐτῶν θεωρίας οὕτω καὶ τὴν
[3, 56]	τούτων ὑπόθεσιν, καὶ οἱ σοφοὶ	περὶ	αὐτῶν συνηνέχθησαν, Πλάτων, Πυθαγόρας, Ὀρφεὺς,
[3, 60]	τούτοις ἐπέλθωμεν, ἕξομεν τελέαν τὴν	περὶ	αὐτῶν τούτων διδασκαλίαν, ἀφ´ ἧς
[3, 60]	Ταῦτα ῥητέα καὶ περὶ τούτων.	~Περὶ	δὲ τῶν ἀλόγων ψυχῶν, ὅτι
[3, 60]	καὶ περὶ τῶν συμβεβηκότων λεκτέον·	~περὶ	δὲ τῶν τεχνητῶν ἆρα καὶ
[3, 59]	ἐνύλοις καὶ ἄλλοτε ἄλλως μεταῤῥέουσι,	περὶ	δὴ τούτων ἠπόρει, πρὸς μὲν
[3, 60]	ἕξει ἰδέας; Ἢ καὶ τούτων	πέρι	διττὸς ὁ λόγος· τὰ μὲν
[3, 60]	Τούτων δὲ οὕτω διῃρημένων, δεῖ	περὶ	ἑκάστου ἐν τάξει διελθεῖν. Οὐκοῦν
[3, 55]	ἡλίου καὶ περὶ σελήνης καὶ	περὶ	ἑκάστου τῶν ἀστέρων, ἆρα καὶ
[3, 61]	νῦν δὴ ἐλέγομεν εἴδη ἔχειν,	περὶ	ἐκεῖνα πραγματευόμενος διατρίβω" Ταῦτα ὁ
[3, 59]	γέγονα, ποτέρα χρὴ φάναι ὥσπερ	περὶ	ἐκείνων ἢ ἄλλως" Λεγέσθω μὲν
[3, 60]	ἀγγελικαὶ, καὶ τρίτως ὅσαι δαιμόνιαι	περὶ	ἥλιον, ἐσχάτως δὲ ὅσαι μερικαί·
[3, 56]	Ῥηγνύμεναι κόσμου περὶ σώμασιν, αἳ	περὶ	κόλπους Σμερδαλέους σμήνεσσιν ἐοικυῖαι φορέονται,
[3, 51]	ὁ Παρμενίδης πρῶτον ἠρώτησεν. ~Ἀλλὰ	περὶ	μὲν τῶν λέξεων τοσαῦτα εἰρήσθω·
[3, 61]	καὶ ἔθραξε μή τι ᾖ	περὶ	πάντων ταὐτόν· ἔπειτα ὅταν ταύτῃ
[3, 60]	ταύτης ἐστὶν εἶδος, ἢ οὐ	περὶ	πάσης ὁ αὐτὸς λόγος. Ἀλλ´
[3, 60]	παράδειγμα γεννᾷ πρῶτον μὲν τὴν	περὶ	σελήνην θείαν ψυχὴν, ἔπειτα τὴν
[3, 55]	αὐτὸ περί τε ἡλίου καὶ	περὶ	σελήνης καὶ περὶ ἑκάστου τῶν
[3, 56]	μεμερισμέναι ἄλλαι ἄπλατοι Ῥηγνύμεναι κόσμου	περὶ	σώμασιν, αἳ περὶ κόλπους Σμερδαλέους
[3, 56]	Σμερδαλέους σμήνεσσιν ἐοικυῖαι φορέονται, (Τραποῦσαι	περί	τ´ ἀμφὶ παρασχεδὸν ἄλλυδις ἄλλῃ,
[3, 57]	καλὸν ἐν εἴδεσίν ἐστι καὶ	περὶ	τὰ εἴδη θεωρεῖται. Τὸ δέ
[3, 60]	δὲ ψυχῆς εἰσι παιζούσης καὶ	περὶ	τὰ θνητὰ διατριβούσης καὶ τὰς
[3, 61]	καὶ συμπληρωτικὰ τοῦ παντὸς, καὶ	περὶ	ταῦτα ποιεῖται τὴν διατριβὴν, ὡς
[3, 56]	ἐκ τῆς ἐμῆς πάλιν ἐμηκύνθη	περὶ	ταῦτα συμπαθείας, ἐπὶ δὲ τὴν
[3, 54]	τὴν φύσιν τοῦ παντὸς, καὶ	περὶ	ταύτης ἐρησόμεθα, εἴτε ἔχει τὰ
[3, 55]	ἐστίν. Ἐρήσομαι δὲ τὸ αὐτὸ	περί	τε ἡλίου καὶ περὶ σελήνης
[3, 56]	~Καὶ πολλὰ ἄν τις ἄλλα	περὶ	τὴν ἐξήγησιν τῶν θείων τούτων
[3, 56]	ἀμέθεκτον εἶδος, ἡ τοιαύτη πτοία	περὶ	τὴν τῶν θείων τούτων μονάδων
[3, 56]	εἴδη λέγοντες (ἴδιον γὰρ τῆς	περὶ	τὴν ὕλην ἀοριστίας τῶν εἰδῶν
[3, 56]	τὸν λόγον ἀνομοιότητος, καὶ οὐ	περὶ	τῆς ἐνταῦθα παραδεδομένης, καὶ εἴ
[3, 57]	ἐπαφαῖς, τί ἂν εἴποι τις	περὶ	τῆς μερικῆς ψυχῆς; οὐχὶ πολλῷ
[3, 60]	καθ´ ἕνωσιν, τί χρὴ φάναι	περὶ	τῆς μονάδος ἐκείνης; ἆρ´ οὐχ
[3, 56]	λέξιν τρεπτέον καὶ ἀναμνηστέον τῶν	περὶ	τῆς ὁμοιότητος δογμάτων, ἐπειδὴ καὶ
[3, 56]	δὴ οὖν ἄλλον τρόπον ἀνασκεψώμεθα	περὶ	τῆς ὑποστάσεως τῶν εἰδῶν ἀπ´
[3, 50]	τὸν Σωκράτη" Πρῶτον αὐτὸν ἀνερωτᾷ	περὶ	τῆς ὑποστάσεως τῶν εἰδῶν, εἰ
[3, 59]	ἀνδρὸς ἐπιστατικοῦ. Πρὶν οὖν ἀποφήσει	περί	τινων, πρῶτον περὶ τούτων ἀπορεῖν
[3, 56]	χεῖρον πλείονος ἕνεκα τῶν ἀκροωμένων	περὶ	τὸ δόγμα συμπαθείας, καὶ αὐτῶν
[3, 60]	τὰς δευτέρας ζωὰς καὶ μεριστὰς	περὶ	τοῖς σώμασι. Πόθεν τὸ ἀΐδιον
[3, 56]	κἂν τῶν ἐν ὕλῃ τιθέντων	περὶ	τοῦ αἰσθητοῦ εἴδους τις σκοπεῖν
[3, 60]	ἡμῖν θεωρητέον· ~ὑπόλοιπον δέ ἐστι	περὶ	τοῦ τῶν κακῶν εἰπεῖν συντόμως
[3, 50]	τὴν ἐκείνων θέσιν ἐκ τῆς	περὶ	τοὺς ὁρισμοὺς διατριβῆς, ἀλλ´ ὅτι
[3, 59]	οὖν ἀποφήσει περί τινων, πρῶτον	περὶ	τούτων ἀπορεῖν λέγει τῶν νῦν
[3, 60]	παραδειγματικῆς αἰτίας οὔσης. ~Τοσαῦτα καὶ	περὶ	τούτων ἀρκέσει. Τῶν δὲ μορίων
[3, 58]	ἐπισφαλές· καὶ γὰρ ὅσοι τι	περὶ	τούτων εἰρήκασιν, οἱ μὲν ὑπὸ
[3, 59]	τὴν διαφορότητα καθορῶμεν. Ταῦτα καὶ	περὶ	τούτων εἰρήσθω· γράφει δὲ ἑξῆς
[3, 56]	διακόσμησιν. Οἱ δέ γε θεοὶ	περὶ	τούτων ἐκφῆναι τὴν ἀλήθειαν ἀνθρώποις
[3, 60]	καὶ προκαλούμενος τὰς ἐν αὐτῷ	περὶ	τούτων ἐννοίας, τοιαῦτα ἠρώτησε· μέλλει
[3, 60]	Οὐ γάρ που σμικρὸς ὁ	περὶ	τούτων λόγος τῶν δεδημευμένων, ὥς
[3, 60]	ψυχὰς διαίρεσις. Ταῦτα ῥητέα καὶ	περὶ	τούτων. ~Περὶ δὲ τῶν ἀλόγων
[3, 56]	λόγοι πείθουσιν ἡμᾶς πρὸς τὴν	περὶ	τούτων ὑπόθεσιν, καὶ οἱ σοφοὶ
[3, 60]	ὁ Πλάτων ταύτῃ. ~Ἦ καὶ	περὶ	τῶν δὲ, ὦ Σώκρατες, ἃ
[3, 57]	περὶ τῶν θεῶν λόγοις τοὺς	περὶ	τῶν εἰδῶν, οὐδὲ τὸν τῶν
[3, 57]	Οὐκ ἄρα ἐπιταράττειν δεῖ τοῖς	περὶ	τῶν θεῶν λόγοις τοὺς περὶ
[3, 51]	Τεττάρων τοίνυν ὄντων ἐν ταῖς	περὶ	τῶν ἰδεῶν ζητήσεσι προβλημάτων, πρώτου
[3, 56]	οὐχ οἱ μὲν ἄνδρες ἐκεῖνοι	περὶ	τῶν ἰδεῶν οὕτως ὑπέλαβον ὡς
[3, 60]	καὶ ταῦτα περιεχόντων. Ταῦτα καὶ	περὶ	τῶν μορίων εἰρήσθω μοι συντόμως·
[3, 60]	νοερῶν εἰδῶν ὑμνουμένης. Τοσαῦτα καὶ	περὶ	τῶν νοερῶν εἰδῶν ἡμῖν θεωρητέον·
[3, 60]	ἐκείνης προῆλθεν εἰκών; Τοσαῦτα καὶ	περὶ	τῶν συμβεβηκότων λεκτέον· ~περὶ δὲ
[3, 62]	μορίων προστάτας τῆς ἰδίας τούτων	περιγραφῆς	τοὺς λόγους περιειληφέναι φαμέν; Καὶ
[3, 60]	παράδειγμα τῶν φύσεων ἡνωμένων ἡγοῦμαι	περιειληφέναι	τὸν ἀριθμὸν αὐτῶν, ὅσαι τὸ
[3, 62]	ἰδίας τούτων περιγραφῆς τοὺς λόγους	περιειληφέναι	φαμέν; Καὶ εἰ ἀπορήσειας δὲ
[3, 54]	καὶ πρὸ ταύτης αἰτίαν εἶναι	περιεκτικὴν	ἄλλην τῶν εἰδῶν· ἡ μὲν
[3, 58]	ὥσπερ ἕκαστος νοῦς πάντων ἐστὶ	περιεκτικὸς,	οὕτως ἐν πάσῃ σφαίρᾳ πάντα
[3, 56]	καὶ ἐν τῷ συνεχεῖ, καὶ	περιεκτικώτερον	ὄντων τοῦ ἑνὸς καὶ τῶν
[3, 53]	καὶ ὧν ἐστιν αἴτιον, ὥστε	περιέξει	κἀκεῖνα ἃ γιγνώσκει. Εἰ ἄρα
[3, 60]	τὸν τούτων ἀριθμὸν ἡ νοερὰ	περιέχει	μονάς· ὁμοίως δὲ καὶ ἡ
[3, 57]	ἀμερίστως τὰ μεριστὰ (καὶ ἀδιαιρέτως	περιέχει	τὰ διῃρημένα, τὸ δὲ πρῶτον
[3, 60]	γὰρ ὁ νοητὸς κόσμος πάντα	περιέχει	τὰ νοητὰ ζῶα, ὥσπερ ὁ
[3, 60]	μὲν αὐτοζῶον ἡνωμένως καὶ νοητῶς	περιέχει	τὰς τῶν ψυχῶν ὁμοῦ καὶ
[3, 60]	τὰς πολλάς· κἀκείνη μὲν ὅλον	περιέχει	τὸν ἀριθμὸν ἑνοειδῶς, αὗται δὲ
[3, 60]	δημιουργικὸς νοῦς πρώτως τὰ εἴδη	περιέχει	τῶν θείων ψυχῶν, ἃς δὴ
[3, 60]	ψυχῶν, ἐν οἷς τὰ εἴδη	περιέχεται	τῶν μερικωτέρων. Ὅθεν, οἶμαι, καὶ
[3, 54]	τοῦ παντὸς φύσις πάντων ἂν	περιέχοι	τοὺς λόγους· καὶ γὰρ ἄλλως
[3, 56]	ταύτῃ τῶν ἐγκοσμίων τῆς αἰτίας	περιεχομένης,	καθ´ ἣν μεμόρφωται πάντα τὰ
[3, 60]	ἄλλως τῶν ὅλων καὶ ταῦτα	περιεχόντων.	Ταῦτα καὶ περὶ τῶν μορίων
[3, 60]	προϋφέστηκεν, ἡ δὲ ἐν ἑνὶ	περιέχουσα	καὶ τὸ πλῆθος, ἐν ψυχαῖς,
[3, 60]	ἐῤῥύη τὸ πλῆθος αὐτῶν, ἡνωμένως	περιέχουσα	τὸ μέτρον, ᾧ μέτρῳ πεπερασμένος
[3, 56]	ἅτε δὴ πάντων τῶν μεριστῶν	περιέχουσαι	τὰς αἰτίας· καὶ ὡς ἀπὸ
[3, 60]	πάντα τὸν ἀριθμὸν τῶν ὁλικῶν	περιέχουσαν	σωμάτων, ἐν δὲ τῷ σωματουργῷ
[3, 60]	τὸ ἓν εἶδος τὸ κοσμικὸν	περιέχων	αὐτός ἐστιν ὁ πρῶτος πατὴρ
[3, 56]	τὴν πηγὴν αὐτῶν τὴν μίαν	περιέχων,	καὶ ὅπως ἐκ τῆς πηγῆς
[3, 57]	καὶ ἁπλοῦ τῆς νοήσεως εἴδους	περιθεῖ	τε αὐτὸν καὶ περιχορεύει κύκλῳ,
[3, 56]	τῶν ἐγκοσμίων αἱ τὰ αἰσθητὰ	περικαλύπτουσαι	ταῖς ἀπὸ τῶν νοητῶν ἐμφάσεσι.
[3, 57]	τὴν ἀθρόαν ἐνέργειαν τοῦ νοῦ	περιλαβεῖν,	ὀρεγομένη τῆς ἐν αὐτῷ τελειότητος
[3, 56]	συννεύειν ἐπείγεται καὶ ἐν ἑαυτῷ	περιλαμβάνειν	ἑνοειδῶς τὰ μέρη, κατὰ τοσοῦτον
[3, 54]	τὴν ἐν ἑκάστῳ συστοίχῳ φύσιν	περιληπτικὴν	τῶν ἐν αὐτῷ ζώων εὑρήσομεν,
[3, 60]	ἡ μία φύσις καὶ ἡ	περιοχὴ	τῶν εἱμαρμένων πάντων νόμων καθ´
[3, 56]	εἰς τὸν δημιουργὸν ἀναπέμπει τὴν	περιοχὴν,	τῶν δὲ ἐπ´ αὐτὴν τὴν
[3, 51]	προαιρέσεως, ῥᾳδίως ἂν ἐκ πάσης	περιστάσεως	διελύετο τὸ ζῶον, τῆς ψυχῆς
[3, 60]	ἐνταῦθα μονὰς ἀρτία δείκνυται καὶ	περιττὴ	καὶ πάντα ἔχουσα τὰ εἴδη
[3, 60]	δημιουργὸς τόν τε ὅλον κόσμον	περιφέρει,	καὶ τῶν στοιχείων ἕκαστον κατά
[3, 57]	εἴδους περιθεῖ τε αὐτὸν καὶ	περιχορεύει	κύκλῳ, καὶ ταῖς μεταβάσεσι τῶν
[3, 56]	ἀφ´ ὧν αἱ μερισταὶ πρόοδοι	πεφήνασι	τῶν ἐγκοσμίων αἱ τὰ αἰσθητὰ
[3, 60]	καὶ γεννᾷν τοιαῦτα καὶ κρίνειν	πέφυκε·	διακεκριμένα δὲ εἴδη τῶν τεχνῶν
[3, 60]	οὐδὲ προηγουμένην ἔχων γένεσιν ἐπισυνίστασθαι	πέφυκε·	καίτοι γε τῶν πρὸ ἡμῶν
[3, 54]	ἐνεργείᾳ· σῶμα γὰρ ὂν οὐ	πέφυκε	τοὺς λόγους ἀμερῶς καὶ κατ´
[3, 56]	Ζηνὸς δ´ ἐνὶ γαστέρι σύῤῥα	πεφύκει.	Καὶ οὐκ ἠρκέσθη τούτοις μόνον,
[3, 55]	πᾶν γὰρ σῶμα φυσικὸν κινεῖσθαι	πέφυκεν·	ἐν φύσει ἄρα προσεχῶς· ἀλλ´
[3, 51]	ἑαυτὸ γεννῶν καὶ εἰς ἑαυτὸ	πέφυκεν	ἐνεργεῖν, διότι δὴ καὶ αὐτὸ
[3, 51]	ἅμα καὶ κινεῖσθαι καὶ κινεῖν	πέφυκεν,	οὐδὲ γὰρ ἅμα ὅλον ἑαυτὸ
[3, 55]	κινουμένης αἰτίας ὑποστὰν τῶν ἐκλείπειν	πεφυκότων	ἐστίν. Ἐρήσομαι δὲ τὸ αὐτὸ
[3, 57]	κρείττω τῶν οὐσιοποιῶν ἐστιν εἰδῶν,	πῇ	δὲ καταδεέστερα. Καθ´ ὅσον μὲν
[3, 57]	πῇ μὲν καταδεεστέραν τῆς ψυχῆς,	πῇ	δὲ κρείττονά φαμεν ὑπάρχειν, ὡς
[3, 57]	πῇ μέν ἐστιν ἐκείνων δεύτερα,	πῇ	δὲ οὔ· καθάπερ τὴν ἐνταῦθα
[3, 57]	τὰ δέ γε νυνὶ προτεινόμενα	πῇ	μέν ἐστιν ἐκείνων δεύτερα, πῇ
[3, 57]	οὔ· καθάπερ τὴν ἐνταῦθα ἀρετὴν	πῇ	μὲν καταδεεστέραν τῆς ψυχῆς, πῇ
[3, 57]	τὸ καλὸν καὶ τὸ δίκαιον	πῇ	μὲν κρείττω τῶν οὐσιοποιῶν ἐστιν
[3, 60]	ἐκείνην ὑφέστηκεν· αἱ δὲ ἄλλαι	πηγαὶ	νοερῶν εἰσὶ καὶ θείων ὑποστάσεων
[3, 60]	προτακτέον καὶ ἰδέαν (μίαν, εἴτε	πηγαίαν	φύσιν, εἴτε αἰσθητικὴν, εἴτε ὁπωσοῦν
[3, 60]	τῆς φύσεως τῆς ἀκροτάτης καὶ	πηγαίας	προϋπαρχούσης τῶν πολλῶν φύσεων. Ἀπὸ
[3, 56]	αἰτίας· καὶ ὡς ἀπὸ τῶν	πηγαίων	ἰδεῶν ἄλλαι προεληλύθασιν αἱ κατὰ
[3, 60]	καὶ οἱ θεολόγοι, πολλὰς θέμενοι	πηγὰς	ἐν τῷ δημιουργικῷ νῷ, μίαν
[3, 56]	πρώτη πατρὸς ἔβλυσε τάσδε Αὐτοτελὴς	πηγή.	Διὰ δὴ τούτων ἐξέφηναν οἱ
[3, 56]	Παντοίαις ἰδέαις κεχαρισμένος· ὧν μία	πηγὴ,	Ἐξ ἧς ῥοιζοῦνται μεμερισμέναι ἄλλαι
[3, 58]	τῆς τῶν ἀνθρώπων, οὕτως ἄλλη	πηγὴ	καὶ ἑνάς ἐστι τοῦ πανταχοῦ
[3, 56]	σώμασιν, ὡς ἂν ἐν τῇ	πηγῇ	ταύτῃ τῶν ἐγκοσμίων τῆς αἰτίας
[3, 58]	προσειρήκαμεν, ὅτι πρώτη αἰτία καὶ	πηγὴ	τῆς τῶν ἀνθρώπων ἐστὶ σειρᾶς·
[3, 56]	ἀξιώσαντες καὶ τίς ἡ μία	πηγὴ	τῶν ἰδεῶν εἰρήκασι, καὶ ποῦ
[3, 60]	αἰτίαν ἀφαιρήσομεν. Θεολόγοι δὲ καὶ	πηγὴν	αὐτῆς ἐν τῇ ζωογόνῳ θεῷ
[3, 56]	τίς θεός ἐστιν ὁ τὴν	πηγὴν	αὐτῶν τὴν μίαν περιέχων, καὶ
[3, 56]	καὶ κατὰ τὴν ἐν ἑαυτῷ	πηγὴν	καὶ κατὰ τὰς νοερὰς ἰδέας·
[3, 56]	ἀπεδείκνυμεν) τὰ δὲ Λόγια τὴν	πηγὴν	τῶν ἰδεῶν ἐν τῷ δημιουργῷ
[3, 56]	νοήσας ἀκμάδι βουλῇ Παμμόρφους ἰδέας·	πηγῆς	δὲ μιᾶς ἀποπτᾶσαι Ἐξέθορον· πατρόθεν
[3, 56]	ῥοιζουμένας ἀπὸ τῆς ἑαυτῶν νοερᾶς	πηγῆς	καὶ μεριζομένας ἄλλυδις ἄλλας προσρήγνυσθαι
[3, 56]	παρασχεδὸν ἄλλυδις ἄλλῃ, Ἔννοιαι νοεραὶ,	πηγῆς	πατρικῆς ἄπο, πουλὺ Δραττόμεναι πυρὸς
[3, 56]	περιέχων, καὶ ὅπως ἐκ τῆς	πηγῆς	ταύτης πρόεισι τὸ πλῆθος, καὶ
[3, 61]	γάρ ἐστιν ἐπὶ τοῖς πολλοῖς	πηλοῖς	ἓν ὑστερογενὲς κοινὸν ὁ πηλὸς,
[3, 62]	ἀπ´ αὐτῶν βοηθείας. Πάλιν ὁ	πηλὸς,	εἰ ἐκ τέχνης γέγονεν, ἔστιν
[3, 61]	πηλοῖς ἓν ὑστερογενὲς κοινὸν ὁ	πηλὸς,	καὶ ἐπὶ ταῖς πολλαῖς θριξὶν
[3, 60]	ἂν εἶναι, οἷον θρὶξ καὶ	πηλὸς	καὶ ῥύπος ἢ ἄλλο ὅ
[3, 59]	ἀτιμότατα καὶ φαυλότατα, οἷον θρὶξ,	πηλὸς,	ῥύπος, τούτων καὶ παντάπασιν ἀνῄρει
[3, 60]	οὐ τὰ μέρη. Ὁ δὲ	πηλὸς	σύμμιξίς ἐστι δυοῖν στοιχείων ἀόριστος,
[3, 62]	ἄττα χαίρει τούτοις ῥύπῳ καὶ	πηλῷ,	πρὸς ἃ καὶ οἱ γόητες
[3, 54]	τὸ αὐτὸ τοσαύτην ποικιλίαν διοργανώσεως	πλάττειν	οὐκ ἂν δύναιτο, καὶ ταῦτα
[3, 58]	Διὰ ταῦτα ἄρα καὶ ὁ	Πλάτων	εἰπὼν, τί δὲ, ἀνθρώπου εἶδος
[3, 60]	καὶ ὕδατος, ὥς φησιν ὁ	Πλάτων,	καὶ κινήσεως εἶδος θησόμεθα, τῆς
[3, 56]	τὸ ἐνταῦθα ἀνόμοιον εἶδος ὁ	Πλάτων	προσείρηκε καὶ παράδειγμα τῶν τῇδε
[3, 56]	οἱ σοφοὶ περὶ αὐτῶν συνηνέχθησαν,	Πλάτων,	Πυθαγόρας, Ὀρφεὺς, καὶ οἱ θεοὶ
[3, 59]	εἰρήσθω· γράφει δὲ ἑξῆς ὁ	Πλάτων	ταύτῃ. ~Ἦ καὶ περὶ τῶν
[3, 60]	θεᾶς φύσις ἄπλετος ᾐώρηται. Κατὰ	Πλάτωνα	δὲ ἐν τῷ δημιουργικῷ νῷ
[3, 56]	ὄντων ἀρχαὶ καὶ κατὰ τὸν	Πλάτωνα	μετὰ τὸ ἕν εἰσι, τό
[3, 60]	ἰδέας εἰσοίσομεν, ὥς τινες τῶν	Πλατωνικῶν,	οὔτε μόνα τὰ ἀμείνω γιγνώσκειν
[3, 60]	θεωρίας οὕτω καὶ τὴν τοῦ	Πλάτωνος	διάνοιαν ἐν τούτοις ἀνιχνεύσωμεν. Οὐ
[3, 60]	ἀφ´ ἧς καὶ τὴν τοῦ	Πλάτωνος	διάνοιαν εὑρήσομεν. ~Ἀνάγκη οὖν ἢ
[3, 51]	ἡμῖν αὐτὸ ζητεῖν ἀφέντος τοῦ	Πλάτωνος.	Εἰ δὴ δεῖ τοῦτο πρὸ
[3, 56]	καὶ οἱ θεοὶ ταῖς τοῦ	Πλάτωνος	ἐπιβολαῖς ἐμαρτύρησαν, ἰδέας τε καλέσαντες
[3, 56]	ἐπὶ τὰ ἑξῆς μεταβατέον τοῦ	Πλάτωνος.	~Ἦ καὶ τὰ τοιάδε, εἰπεῖν
[3, 56]	συμπαθείας, ἐπὶ δὲ τὴν τοῦ	Πλάτωνος	λέξιν τρεπτέον καὶ ἀναμνηστέον τῶν
[3, 56]	οὔτε κινεῖσθαι λέγεται ὑπὸ τοῦ	Πλάτωνος,	οὔτε ἐνθρώσκειν τοῖς σώμασιν, ἀλλ´
[3, 60]	πραγμάτων φύσεως καὶ τῆς τοῦ	Πλάτωνος	παραδόσεως. Εἰ γὰρ ἡ ψυχὴ
[3, 60]	εἰδητικὴν αἰτίαν πρόεισιν, ἀλλ´ ὅσα	πλείονα	πεποίηται τὴν πρόοδον καὶ ὅσα
[3, 60]	τῆς νοερᾶς οὐσίας, εἴπερ εἰσὶ	πλείονες	νόες ἀφ´ ἑνὸς ὑποβεβηκότες, παραδείγματα
[3, 56]	τὰ μέρη· οὐδὲν δὲ χεῖρον	πλείονος	ἕνεκα τῶν ἀκροωμένων περὶ τὸ
[3, 51]	πάντα μνήμης ἐνταῦθα καὶ σκέψεως	πλείονος	ἔτυχε, τὰ δὲ πρῶτον οὐδεμίαν
[3, 60]	τοῦ παντὸς, ὡς δὲ καὶ	πλείους	αἰτίας εἰπεῖν, τὴν κίνησιν τοῦ
[3, 59]	τοῦ πολιτικοῦ διανοίᾳ, ἀλλ´ ἔξω	πλείστη	διαφορὰ στρατηγοῦ καὶ δημίου· καὶ
[3, 58]	τὸ δὲ πάντη ἢ ἐπὶ	πλεῖστον	διατεινόντων μᾶλλον ἡμῖν θεωρῆσαι δυνατόν.
[3, 59]	τοσαύτη καὶ τῶν ἐκτὸς, ἀλλὰ	πλείων	καὶ μείζων ἡ τούτων ὑπεροχὴ
[3, 51]	αὐτῷ τῷ εἶναι ποιεῖν ἐπὶ	πλέον	ἐκτείνεται τοῦ προαιρετικῶς ποιεῖν, δῆλον
[3, 62]	τῶν μειζόνων οὖσα γεννητικὴ πολλῷ	πλέον	ἐστὶ καὶ τῶν ἐλαττόνων, ὥς
[3, 56]	τοῦ ἀπείρου, καὶ ἐν τῷ	πλήθει	ὁρώμενον καὶ ἐν τῷ συνεχεῖ,
[3, 56]	καὶ συνάπτειν καὶ διακρίνειν τὰ	πλήθη	τῶν οἰκείων μονάδων, καὶ τὰς
[3, 60]	πασῶν, ἀφ´ ἧς ἐῤῥύη τὸ	πλῆθος	αὐτῶν, ἡνωμένως περιέχουσα τὸ μέτρον,
[3, 59]	καὶ (ἀνόμοιον, κίνησις, στάσις, ἓν,	πλῆθος,	δίκαιον, καλὸν, ἀγαθόν· ὅσα δὲ
[3, 60]	ἐν ἑνὶ περιέχουσα καὶ τὸ	πλῆθος,	ἐν ψυχαῖς, ἡ δὲ ζωτικῶς
[3, 60]	δὲ τούτων ἓν ἅμα καὶ	πλῆθός	ἐστι, πᾶν γὰρ ἔχει κατ´
[3, 60]	οἰκείαν σφαῖραν. Ὅλως δὲ, ἐπειδὴ	πλῆθός	ἐστι τῶν θείων αἰτιῶν, ἐν
[3, 56]	τῆς πηγῆς ταύτης πρόεισι τὸ	πλῆθος,	καὶ πῶς ὁ κόσμος δεδημιούργηται
[3, 56]	δὲ ἄνευ τοῦ ἑνὸς ἄπειρον	πλῆθος,	καὶ τὸ ἓν ἄνευ τῶν
[3, 56]	τὸ δὲ αὖ ἕκαστον εἶδος	πλῆθος	μὲν ὑπάρχειν, ἀλλὰ κατ´ ἀριθμὸν
[3, 57]	γενικώτατα ἦν καὶ κοινότατα, ἓν,	πλῆθος,	ὁμοιότης, ἀνομοιότης, στάσις, κίνησις, τὰ
[3, 60]	τοσοῦτο πάλιν εἶναι τὸ προελθὸν	πλῆθος,	ὅσον τὸ μένον, ἀδύνατον. Εἰ
[3, 60]	τὸ εἰδητικόν· πᾶν γὰρ ἀΐδιον	πλῆθος	πεπέρασται, παντὸς δὲ πεπερασμένου πλήθους
[3, 56]	οἰκείαν μορφὴν ἀφορίζῃ τὸ ἐκείνων	πλῆθος,	πῶς οὐχὶ κατὰ ταύτην τὴν
[3, 57]	ἀντικειμένων παρελάμβανεν, ὅμοιον ἀνόμοιον, ἓν	πλῆθος,	στάσιν κίνησιν, ταῦτα δὲ χωρὶς
[3, 56]	τοίνυν τὸ ἓν καὶ τὸ	πλῆθος	τί ἐστιν, εἴρηται μὲν καὶ
[3, 56]	ἂν λέγοιτο καὶ ἓν καὶ	πλῆθος·	τὸ γὰρ ἓν τὸ οὐσιῶδες
[3, 60]	θεῖαι ψυχαὶ πρῶτον, εἶτα τὸ	πλῆθος	τὸ ἑκάστῃ σύστοιχον. Ἐκ γὰρ
[3, 56]	οὐσιῶδες πέρας ἐστὶ, τὸ δὲ	πλῆθος	τὸ οὐσιῶδες τὸ ἐν τούτῳ
[3, 60]	αἰτιῶν τούτων πρόεισι τὸ ἐνταῦθα	πλῆθος	τῶν ἀϊδίων μὲν, ἀλόγων δὲ
[3, 56]	ἀφομοιωτικὴ τάξις τοῦτο ἀπεργάζεται τὸ	πλῆθος	τῶν θείων ἑνάδων ἐπιστρέφουσα πρὸς
[3, 60]	γὰρ ἔχει κατ´ αἰτίαν τὸ	πλῆθος	(τῶν ὑφ´ ἑαυτὸ ψυχῶν· καὶ
[3, 60]	ὑφεστὼς, εἰ μὴ ἓν εἴη	πλήθους	ἀνέμφαντον, ἐξ αἰτίας ἔχει τὸ
[3, 57]	ἀπὸ τῶν οὐσιῶν καὶ τοῦ	πλήθους	αὐτοὺς καθ´ ἑαυτούς. ~Τί δὲ,
[3, 60]	διελοῦσα τὸ ἓν ἀπὸ τοῦ	πλήθους,	ἐν φύσεσιν, ἡ δὲ διαστηματικὴν
[3, 60]	πλῆθος πεπέρασται, παντὸς δὲ πεπερασμένου	πλήθους	προϋπάρχει τὸ περατοῦν ταῦτα καὶ
[3, 60]	παραδειγματικὴν τοῦ προελθόντος ἀπὸ νοῦ	πλήθους	τῶν ψυχῶν, καὶ τὴν τάξιν
[3, 59]	ἐν ταῖς αὑτῶν αἰτίαις ἡνώμενα	πληθύνεται	μᾶλλον καὶ διΐσταται κατὰ τὴν
[3, 56]	ψιλὴν ὑφεστάναι τὰ δημιουργικὰ εἴδη,	πλὴν	εἰ τοῦτο λέγοιεν ὅτι σχέσιν
[3, 56]	ἀφ´ ἧς καὶ ὁ δημιουργὸς	πληροῦται	καὶ πάντες οἱ διάκοσμοι εἰδητικῆς
[3, 51]	δευτέρως. Εἰ δὴ ὁ κόσμος	πλήρωμά	ἐστιν εἰδῶν παντοίων, εἴη ἂν
[3, 56]	καὶ ποῦ πρῶτον ὑπέστη τὸ	πλήρωμα	τῶν ἰδεῶν, καὶ πῶς προϊὸν
[3, 62]	τοῦ τεχνίτου· εἰ δὲ καὶ	πνεύματα	ἄττα χαίρει τούτοις ῥύπῳ καὶ
[3, 54]	τῆς κεφαλῆς, τῆς χαίτης, τῶν	ποδῶν,	τῶν ἄλλων τοῦ λέοντος μορίων;
[3, 54]	ταυτομάτου τοῖς ἀνθρώποις ἡ γένεσις,	πόθεν	ἂν εἴη; ἢ δῆλον ὡς
[3, 60]	καὶ τὸ οὐσιῶδες ἐκεῖθεν, ἢ	πόθεν	αὐτῷ τὸ ἀνέκλειπτον, μὴ τῆς
[3, 54]	ὁρῶμεν, οἷον τῶν ἐκ σήψεως;	πόθεν	δ´ οὖν ἐπὶ τούτων ἡ
[3, 60]	μὴ τῆς αἰτίας οὔσης αἰωνίου;	πόθεν	δὲ τὸ κοινὸν καὶ ἐπὶ
[3, 56]	εἴδεσι, καὶ αὐτὸς ὁ Σωκράτης	πόθεν	εἰς ἔννοιαν ἀφίκετο τῆς οὐσίας
[3, 56]	βούλει, καὶ καθ´ αὑτὸ σκέψαι	πόθεν	καὶ εἴ τις ἄλλος ἐπέβαλε
[3, 54]	τοὺς τῶν φυομένων λόγους; ἢ	πόθεν	καὶ ἐφ´ ὧν μὴ ἐκ
[3, 54]	Ἀλλ´ ἔγωγε οὐ τοῦτο ἠρόμην	πόθεν	ὅ τις ἄνθρωπος, ἐπεὶ τόγε
[3, 54]	ἄλλων τοῦ λέοντος μορίων; καὶ	πόθεν	ὀδόντος ἐκπεσόντος ἄλλος φύεται, μὴ
[3, 60]	ἐξ αἰτίας ἔχει τὸ εἶναι.	Πόθεν	οὖν τὰ εἴδη ταῦτα καὶ
[3, 60]	καὶ μεριστὰς περὶ τοῖς σώμασι.	Πόθεν	τὸ ἀΐδιον αὐταῖς; ἀνάγκη περ
[3, 52]	ἑαυτοῖς πάντη τὴν προσηγορίαν ἐπαληθεύουσαν.	Ποία	γὰρ (ἰσότης ἐν τούτοις πρὸς
[3, 52]	τούτοις πρὸς τὴν ἀνισότητα ἀναμεμιγμένοις;	ποία	δὲ ὁμοιότης ἀληθὴς ἐν τοῖς
[3, 60]	τὰ εἴδη ταῦτα καὶ ἐκ	ποίας	αἰτίας; ἆρα κινουμένης; ἀλλ´ ἀδύνατον·
[3, 55]	κόσμος ἐξ αἰτίας ὑφέστηκεν; Ἐκ	ποίας	οὖν αἰτίας; ἆρα ἀκινήτου τινὸς
[3, 54]	μὲν ὀστοῦν, ἅμα δὲ σάρκα	ποιεῖ,	ἅμα δὲ τῶν ἄλλων ἕκαστα
[3, 51]	ποίησιν, ἣν αὐτῷ τῷ εἶναι	ποιεῖ·	καὶ γὰρ ἡ ἡμετέρα ψυχὴ
[3, 60]	ὁμοιότερον αὐτὸ πρὸς τὸ παράδειγμα	ποιεῖ·	καὶ γὰρ ὁ νοητὸς κόσμος
[3, 51]	ἡ αἰτία πότερον κατὰ προαίρεσιν	ποιεῖ	καὶ λογισμὸν, ἢ αὐτῷ τῷ
[3, 54]	ποιοῦν, τοσούτῳ καθαρώτερον καὶ τελειώτερον	ποιεῖ·	καὶ ὅλως, εἰ ἄλογος ἡ
[3, 51]	λόγον ὅσα αὐτῷ τῷ εἶναι	ποιεῖ.	Καὶ τὸ αἴτιον οὖν τοῦ
[3, 60]	τινα κλίνην, ἀλλ´ εἴδωλον ἐκείνης	ποιεῖ·	καίτοι, εἴ γε ἄλλο μέν
[3, 54]	τῶν σωμάτων οὕτως ἐν αὐτοῖς	ποιεῖ	οἷον εἰ τὸν τεχνίτην νοήσειας
[3, 54]	οὐδὲν γὰρ μάτην ἡ φύσις	ποιεῖ	οὐδὲ ὁ θεὸς, καὶ ὅλως
[3, 51]	εἶναι ποιοῦν ἀπὸ τῆς ἑαυτοῦ	ποιεῖ	οὐσίας, τοῦτό ἐστι πρώτως ὅπερ
[3, 51]	τῷ παρεῖναι μόνον, ἀλλ´ οὐδὲν	ποιεῖ	προαιρετικῶς· οὐδὲ γὰρ ἡ χιὼν,
[3, 51]	πάντως· καὶ γὰρ τὰ σώματα	ποιεῖ	ταῖς ἀσωμάτοις δυνάμεσι, πῦρ μὲν
[3, 62]	ὅταν ἡμεῖς τὰ τεχνητὰ ποιῶμεν,	ποιεῖ	ταῦτα καὶ ὁ νοῦς· πᾶν
[3, 54]	τὸ φαινόμενον εἶδος τῆς μητρὸς	ποιεῖ	τὸ βρέφος, ἀλλ´ ἡ φύσις,
[3, 60]	νοερὸν πᾶν μετὰ τοῦ θείου	ποιεῖ,	τὸ δὲ θεῖον καὶ καθ´
[3, 51]	πρόκειται ζητεῖν) αὐτῷ τῷ εἶναι	ποιεῖ	τὸ ποιοῦν. Καὶ γὰρ ὅλως
[3, 60]	ὡς μὴ μόνον ἀνθρώπου παράδειγμα	ποιεῖν,	ἀλλὰ καὶ δακτύλου καὶ ὀφθαλμοῦ
[3, 53]	ἀταξίαν ἠγνόηκε· τὸ γὰρ οὕτω	ποιεῖν	ἀλόγου φύσεως ἦν, καὶ οὐ
[3, 54]	λόγους τοὺς φυσικοὺς κατὰ λόγους	ποιεῖν,	αὐτὴν δὲ ἄνευ λόγων καὶ
[3, 51]	ἐπὶ πλέον ἐκτείνεται τοῦ προαιρετικῶς	ποιεῖν,	δῆλον ὡς ἀπό τινος ἥκει
[3, 54]	δυνάμεως ἔνδον ἐνούσης τῆς ὀδόντας	ποιεῖν	δυναμένης; πῶς δὲ καὶ ἅμα
[3, 51]	τοίνυν τὸ αὐτῷ τῷ εἶναι	ποιεῖν	ἐπὶ πλέον ἐκτείνεται τοῦ προαιρετικῶς
[3, 51]	δὴ καὶ αὐτὸ τοῦτο τὸ	ποιεῖν	καὶ τὸ γεννᾷν ἐνεργεῖν ἐστιν·
[3, 53]	τάξιν. Πότερον δὲ ὅτι ἔμελλε	ποιεῖν	πάντα ἐνόησεν αὐτὰ, ἢ διότι
[3, 53]	πάντα; ἀλλ´ εἰ, διότι ἔμελλε	ποιεῖν	πάντα, νοοίη πάντα, τὴν ἔνδον
[3, 61]	τοῦ παντὸς, καὶ περὶ ταῦτα	ποιεῖται	τὴν διατριβὴν, ὡς τούτων κατὰ
[3, 60]	ἐν φύσεσιν, ἡ δὲ διαστηματικὴν	ποιησαμένη	τὴν διαίρεσιν, λοιπὸν ἐν σώμασι.
[3, 54]	οὕτω δὴ διὰ τῶν σφαιρῶν	ποιησάμενοι	τὴν ἄνοδον ἐπ´ αὐτὴν ἥξομεν
[3, 53]	ἐν αὑτῷ τὰ ἔξω παραπλήσια	ποιήσει·	τοιαύτη γὰρ ἡ κατὰ φύσιν
[3, 56]	πρὸ τοῦ ἐνεργεῖν καὶ κινεῖσθαι	ποιήσεως,	δῆλον δήπουθεν ὅτι καὶ τῶν
[3, 60]	ἄνω ψυχῶν, συμπεπλεγμένης αὐτῶν τῆς	ποιήσεως	πρὸς τὴν μονάδα πάσης αὐτῶν
[3, 51]	προαίρεσιν (ποιοῦν ἔχει τινὰ πάντως	ποίησιν,	ἣν αὐτῷ τῷ εἶναι ποιεῖ·
[3, 51]	ἔχει τινὰ καὶ προαιρετικὴν ἑτέραν	ποίησιν·	οἷον τὸ πῦρ θερμαίνει τῷ
[3, 51]	μὲν δὴ κατὰ προαίρεσιν, ἄστατος	ποίησις	ἔσται καὶ ἀμφίβολος καὶ ἄλλοτε
[3, 51]	τοῦτο εἰκότως· ἀπράγμων γὰρ ἡ	ποίησις	τῶν αὐτῷ τῷ εἶναι ποιούντων
[3, 60]	ὡς τὸν τεχνίτην τοῦ μερικοῦ	(ποιητὴν)	τέταρτος ἂν εἴη, οὐ τρίτος.
[3, 60]	ψυχαῖς· τεκμήριον δὲ, τὸν γὰρ	ποιητὴν	τρίτον ἀπὸ τῆς ἀληθείας προσείρηκε,
[3, 53]	ταῦτα ἄτοπα, τῷ νοεῖν ἑαυτὸν	ποιητὴς	ἔσται πάντων. Εἰ δὲ τοῦτο,
[3, 52]	δύναται πάντως ὁ τοῦ κόσμου	ποιητής.	Ποῦ οὖν αὐτὰ γεννᾷ καὶ
[3, 54]	πάντων οἱ λόγοι καὶ αἱ	ποιητικαὶ	καὶ αἱ κινητικαὶ δυνάμεις· πάντα
[3, 54]	ὅλης φύσεως λόγους ἐχούσης καὶ	ποιητικὰς	τούτων ἁπάντων ἐν ἑαυτῇ δυνάμεις.
[3, 60]	ἑκάστην, ἀλλὰ τὰς νοερὰς καὶ	ποιητικὰς	τῶν θείων εἰδῶν. Αὗται γὰρ
[3, 51]	ἔχειν μὲν αἰτίαν, οὐ μέντοι	ποιητικὴν,	ἀλλὰ τελικὴν, καὶ οὕτω τετάχθαι
[3, 51]	τοῦ παντὸς αἴτιον, ἀλλὰ καὶ	ποιητικόν.	~Δευτέρον τοίνυν ἐκεῖνον παραλάβωμεν τὸν
[3, 54]	αὑτῷ καὶ γνωστικῶς ἅμα καὶ	ποιητικῶς	ἐνεργήσοντι· καὶ γὰρ ἄτοπον ἡμᾶς
[3, 54]	αὐτὸ κατὰ τὸ αὐτὸ τοσαύτην	ποικιλίαν	διοργανώσεως πλάττειν οὐκ ἂν δύναιτο,
[3, 53]	τοῦ παντὸς, τὸ δὲ πᾶν	ποικίλον	ἐστὶ, καὶ οὐ τῆς αὐτῆς
[3, 60]	ποιῶν ἐνταῦθα τὰ κακὰ γιγνώσκων,	ποιοίη	ἂν ταῦτα τῷ τὸ παράδειγμα
[3, 60]	ἀγαθόν. Τίς δ´ ἂν καὶ	ποιοίη	τὸ κακὸν πρὸς τὸ παράδειγμα
[3, 56]	ὥστε περὶ ἄλλης ἂν ἐκεῖνοι	ποιοῖντο	τὸν λόγον ἀνομοιότητος, καὶ οὐ
[3, 60]	ὅσον ἄνθρωπος, ἀλλ´ ᾗ ἰδίως	ποιὸν	ἕκαστος προβέβληται; Καὶ πῶς οὐκ
[3, 62]	κατά τινας λόγους ἰδίους αὐτὰ	ποιοῦμεν,	ἀλλ´ εἰδοποιοὶ μὲν καὶ ἡμεῖς
[3, 54]	ἀγνοεῖν καὶ ἑαυτὸ καὶ τὰ	ποιούμενα	παρ´ αὑτοῦ. Κρείττων ἄρα καὶ
[3, 51]	δὲ αὐτὸ ποιοῦν ἐστι καὶ	ποιούμενον	γεννῶν τε καὶ γεννώμενον ἐν
[3, 51]	τοῦτό ἐστι πρώτως ὅπερ τὸ	ποιούμενον	δευτέρως, καὶ ὅ ἐστι πρώτως
[3, 50]	ἄλλου του ἤκουσεν, οὐ μάτην	ποιούμενος	τὴν τοιαύτην ἐρώτησιν, ἀλλ´ ἐκεῖνο
[3, 54]	ποιουμένων· ὅσῳ γοῦν ἐξῄρηται τοῦ	ποιουμένου	τὸ ποιοῦν, τοσούτῳ καθαρώτερον καὶ
[3, 51]	ὅ ἐστι πρώτως δίδωσι τῷ	ποιουμένῳ	δευτέρως, οἷον τὸ πῦρ καὶ
[3, 54]	τὴν κυριωτάτην αἰτίαν ἐξῃρῆσθαι τῶν	ποιουμένων·	ὅσῳ γοῦν ἐξῄρηται τοῦ ποιουμένου
[3, 54]	τῶν γιγνομένων, αὐτὸ δὲ τὸ	ποιοῦν	ἀγνοεῖν καὶ ἑαυτὸ καὶ τὰ
[3, 51]	τὸ δὲ αὐτῷ τῷ εἶναι	ποιοῦν	ἀπὸ τῆς ἑαυτοῦ ποιεῖ οὐσίας,
[3, 51]	ἡ χιών· εἰ δὴ τὸ	ποιοῦν	ἀσώματον εἶναι χρὴ, τὸ δὲ
[3, 56]	τὸ κατὰ λόγον καὶ γνῶσιν	ποιοῦν,	εἴσω τοῦ παντὸς ὂν καὶ
[3, 56]	ἀλλ´ εἰ πολλὰ, τί τὸ	ποιοῦν	ἓν τὸ πᾶν, οὐχ ἕξομεν
[3, 51]	εἶναι χρὴ, τὸ δὲ αὐτὸ	ποιοῦν	ἐστι καὶ ποιούμενον γεννῶν τε
[3, 51]	δὲ τὸ αὐτῷ τῷ εἶναι	ποιοῦν	ἔχει τινὰ καὶ προαιρετικὴν ἑτέραν
[3, 51]	πᾶν μὲν τὸ κατὰ προαίρεσιν	(ποιοῦν	ἔχει τινὰ πάντως ποίησιν, ἣν
[3, 51]	αὐτῷ τῷ εἶναι ποιεῖ τὸ	ποιοῦν.	Καὶ γὰρ ὅλως πᾶν μὲν
[3, 51]	εἶναι ἀναγκαῖον, διότι πᾶν τὸ	ποιοῦν	καὶ πᾶν τὸ γεννῶν ἀσώματόν
[3, 54]	γοῦν ἐξῄρηται τοῦ ποιουμένου τὸ	ποιοῦν,	τοσούτῳ καθαρώτερον καὶ τελειώτερον ποιεῖ·
[3, 51]	τοῦ παντὸς αὐτῷ τῷ εἶναι	ποιοῦν,	(τοῦτό ἐστι πρώτως ὅπερ ὁ
[3, 60]	παράδειγμα, τινὸς τοῦ πρὸς αὐτὸ	ποιοῦντος·	εἰ μὲν γὰρ ὁ νοῦς,
[3, 60]	εἴη, τινὸς μὴ ὄντος τοῦ	ποιοῦντος	τῷ εἰς ἐκεῖνο βλέπειν. Ἀλλὰ
[3, 51]	ποίησις τῶν αὐτῷ τῷ εἶναι	ποιούντων	ὃ ποιοῦσι· δεῖ δὲ ἐπὶ
[3, 62]	τοῦ ἀγαθοῦ ἕνεκα καὶ τρίχας	ποιοῦσα	ἐν τοῖς ζώοις, καὶ οὐ
[3, 51]	τοῦ παντὸς αὐτῷ τῷ εἶναι	ποιοῦσα,	τὸ δὲ αὐτῷ τῷ εἶναι
[3, 51]	αὐτῷ τῷ εἶναι ποιούντων ὃ	ποιοῦσι·	δεῖ δὲ ἐπὶ τῶν θείων
[3, 62]	καὶ ὅταν ἡμεῖς τὰ τεχνητὰ	ποιῶμεν,	ποιεῖ ταῦτα καὶ ὁ νοῦς·
[3, 51]	(καθ´ ἑαυτοὺς ἐπισκεπτόμενοι θεωρήσωμεν διὰ	ποίων	ἄν τις λόγων κατασκευάσειε τὴν
[3, 60]	τῶν κακῶν· εἰ δὲ ὁ	ποιῶν	ἐνταῦθα τὰ κακὰ γιγνώσκων, ποιοίη
[3, 56]	τὰ δὲ τῶν περὶ αὐτὰς	ποιῶν	καὶ τῶν δυνάμεων ὥσπερ ἄλλα
[3, 60]	αἰτιατέον τῶν κακῶν, ὡς ἐν	Πολιτείᾳ	μεμαθήκαμεν, οὐδ´ ἄρα τὰς αἰτίας
[3, 60]	Ὁ δέ γε Σωκράτης ἐν	Πολιτείᾳ,	φησὶ, κλίνης καὶ τραπέζης ἰδέαν
[3, 59]	ὁμοῦ συνυφεστηκότα ἐν τῇ τοῦ	πολιτικοῦ	διανοίᾳ, ἀλλ´ ἔξω πλείστη διαφορὰ
[3, 59]	γὰρ ἐν τῇ διανοίᾳ τοῦ	πολιτικοῦ	πάντα ἐστὶν ἐννοηματικῶς, ὁ στρατηγὸς,
[3, 60]	πρωτουργὰ, καὶ πότερον ἓν ἢ	πολλά.	Ἀλλ´ ὅτι μέν ἐστί τις
[3, 56]	κατὰ τὰς ἰδιότητάς εἰσι. ~Καὶ	πολλὰ	ἄν τις ἄλλα περὶ τὴν
[3, 58]	καθ´ ἕκαστα καὶ ἀνόητα τὰ	πολλὰ	γεννᾷν, ἐπειδὴ πᾶσα πρόοδος δι´
[3, 56]	ἓν ὁμοῦ καὶ πολλὰ, τὰ	πολλὰ	δὲ ἄνευ τοῦ ἑνὸς ἄπειρον
[3, 60]	δὲ τὸ κοινὸν καὶ ἐπὶ	πολλὰ	διατεῖνον; τὰ γὰρ ἐκ τῆς
[3, 56]	καὶ εἰ ἕκαστον εἶδος ἐπὶ	πολλὰ	διήκει, κἂν ἔνυλον ᾖ καὶ
[3, 56]	τὸ ἄπειρον· ἓν οὖν καὶ	πολλὰ,	διότι καὶ αὐτὸς ἐκ πέρατός
[3, 56]	τούτων τὸ ἓν καὶ τὰ	πολλὰ,	διότι ταῦτα μὲν ἀπολύτως ἐστὶν
[3, 60]	εἴδη καὶ εἰ ἓν ἢ	πολλὰ,	εἰ τῆς ἀλόγου ζωῆς ἐστὶ
[3, 56]	πρώτως· οὕτω τὸ ἓν καὶ	πολλὰ	ἐν τοῖς νοητοῖς καὶ νοεροῖς
[3, 56]	δὲ ἔστιν αἴτια πάντων, ἤτοι	πολλὰ	(ἔσται καὶ ἀσύναπτα, ἢ ἕν·
[3, 56]	δὲ ἕκαστον ἐφ´ ἑαυτοῦ καὶ	πολλὰ	καθόσον ἕκαστον ἠρίθμηται. Καὶ γὰρ
[3, 51]	αὐθυπόστατός ἐστιν ὁ κόσμος ὅδε,	πολλὰ	καὶ ἄτοπα συμβήσεται· πᾶν γὰρ
[3, 50]	ἔχομεν, καὶ ἓν δὴ καὶ	πολλὰ,	καὶ πάντα ὅσα νῦν δὴ
[3, 51]	καὶ γὰρ ἡ ἡμετέρα ψυχὴ	πολλὰ	κατὰ προαίρεσιν ἐνεργοῦσα δίδωσιν ὅμως
[3, 60]	ἐστιν εἶδος ψυχῶν δημιουργικῶν, ἀλλὰ	πολλὰ,	μετὰ ταῦτα θεατέον· ἐπεὶ γὰρ
[3, 56]	νοεροῖς τὸ ἓν καὶ τὰ	πολλὰ,	οὕτως ἐν τοῖς τρίτοις τοῖς
[3, 56]	ἀριθμὸς ἢ ἓν ὁμοῦ καὶ	πολλὰ,	τὰ πολλὰ δὲ ἄνευ τοῦ
[3, 56]	ἀσύναπτα, ἢ ἕν· ἀλλ´ εἰ	πολλὰ,	τί τὸ ποιοῦν ἓν τὸ
[3, 60]	τοῦ κόσμου ψυχὴν, οὕτως αἱ	πολλαὶ	μονάδες τὰς πολλάς· κἀκείνη μὲν
[3, 61]	ὁ πηλὸς, καὶ ἐπὶ ταῖς	πολλαῖς	θριξὶν ἓν εἶδος ἡ θρὶξ,
[3, 59]	θεωρῆσαι δυνατόν. ~Ἐν ἀπορίᾳ, φάναι,	πολλάκις	δὴ, ὦ Παρμενίδη, περὶ αὐτῶν
[3, 60]	κρατοῦντος τοῦ κρείττονος, οὗ δὲ	πολλάκις	δουλεύοντος. Ἐκ δὲ τῶν ἀϊδίων
[3, 56]	ἐν τῷ κόσμῳ κλήροις καὶ	πολλὰς	ἀνέλκουσαν εἰς ἑαυτὴν μοίρας τῶν
[3, 51]	τὰ εἴδη (καὶ γὰρ τοῦτο	πολλὰς	ἔχει διαμφισβητήσεις) τρίτου δὲ, ὁποῖα
[3, 60]	ὅθεν δὴ καὶ οἱ θεολόγοι,	πολλὰς	θέμενοι πηγὰς ἐν τῷ δημιουργικῷ
[3, 60]	οὕτως αἱ πολλαὶ μονάδες τὰς	πολλάς·	κἀκείνη μὲν ὅλον περιέχει τὸν
[3, 58]	τῇδε τῶν ἀνθρώπων ἀριθμὸς κατὰ	πολλὰς	προόδους καὶ τάξεις ὑποβὰς ἐξήρτηται
[3, 60]	γεγονέναι· τὸ γὰρ παράδειγμα αἰτία·	πολλαχῶς	οὖν τὴν αἰτίαν λέγειν εἰώθαμεν,
[3, 59]	τὰ ἔσχατα, καὶ διὰ τοῦτο	πολλὴν	ἐνταῦθα τὴν τῶν εἰδῶν διαφορὰν
[3, 60]	ἓν αὐτῶν μέτρον ὁμοῦ τοῖς	πολλοῖς	εἴδεσιν ἐκείνων ἀπογεννᾷ τὸν τούτων
[3, 61]	Ὡς γάρ ἐστιν ἐπὶ τοῖς	πολλοῖς	πηλοῖς ἓν ὑστερογενὲς κοινὸν ὁ
[3, 56]	ἑνιαίων ἐστὶ καὶ τῶν εἰς	πολλοὺς	ὀχετοὺς προεληλυθότων· τὸ γὰρ ἀφομοιοῦν
[3, 52]	κίνησις κρειττόνων ἐστὶ νοημάτων θεωρός.	Πολλῷ	ἄρα μείζω καὶ ἀκριβέστερα καὶ
[3, 60]	τέχναι μιμεῖσθαι λέγονται τὴν φύσιν	(πολλῷ	γὰρ πρότερον ἕξει τῶν τεχνῶν
[3, 51]	αὐθυπόστατον πᾶν καὶ αὐτενέργητόν ἐστι·	πολλῷ	γὰρ πρότερον τὸ ἑαυτὸ γεννῶν
[3, 52]	Ἀλλ´ ἥ γε ἡμετέρα ψυχὴ	πολλῷ	καὶ ἀκριβέστερα καὶ καθαρώτερα τῶν
[3, 53]	ἀορίστως οὐκ ἐπιστήμης ἴδιον καὶ	πολλῷ	μᾶλλον οὐδὲ νοήσεως· εἰδὼς δὲ
[3, 62]	ὅτι τῶν μειζόνων οὖσα γεννητικὴ	πολλῷ	πλέον ἐστὶ καὶ τῶν ἐλαττόνων,
[3, 54]	καὶ ἕρπει" Ταύτην τοίνυν οὐ	πολλῷ	πρότερον ἔχειν τοὺς τῶν φυομένων
[3, 57]	περὶ τῆς μερικῆς ψυχῆς; οὐχὶ	πολλῷ	πρότερον καὶ ταύτην μεριστῶς ἀντιλαμβάνεσθαι
[3, 56]	ἑαυτῶν ὄντα οὐ παρήγαγεν· ἀλλὰ	πολλῷ	πρότερον ταῦτα ὑπέστησε, καὶ ἐκ
[3, 56]	καὶ τὸ ἓν ἄνευ τῶν	πολλῶν	ἀρχὴ ἀριθμοῦ, καὶ τὸ μὲν
[3, 60]	ἔχωμεν τὸ ἓν πρὸ τῶν	πολλῶν;	εἰ γάρ ἐστι καὶ τῶν
[3, 60]	μετὰ τοῦ ἑνὸς καὶ τῶν	πολλῶν,	εἰ τῆς ὕλης, καὶ εἰ
[3, 60]	τῷ δημιουργικῷ νῷ, μίαν τῶν	πολλῶν	εἰρήκασι τὴν τῶν ἰδεῶν. Οὐδ´
[3, 61]	φαίη τις ἂν, καὶ τῶν	πολλῶν	ἕν ἐστι τοιοῦτον ὑποστατικὸν τῶν
[3, 56]	καίτοι τὸ ἓν κρεῖττον τῶν	πολλῶν,	καὶ τὸ ὅλον τῶν μερῶν.
[3, 61]	θρὶξ, ὃ καὶ κατηγοροῦμεν τῶν	πολλῶν·	οὕτω, φαίη τις ἂν, καὶ
[3, 60]	αἰτίαν λέγειν εἰώθαμεν, μιᾶς τῶν	πολλῶν	παραδειγματικῆς αἰτίας οὔσης. ~Τοσαῦτα καὶ
[3, 56]	ὄντων τοῦ ἑνὸς καὶ τῶν	πολλῶν·	ταῦτα γὰρ ἐν ἀριθμῷ μόνον·
[3, 61]	ἕν ἐστι τοιοῦτον ὑποστατικὸν τῶν	πολλῶν.	Τοῦτο δὴ οὖν θράττει τὸν
[3, 60]	ἀκροτάτης καὶ πηγαίας προϋπαρχούσης τῶν	πολλῶν	φύσεων. Ἀπὸ δ´ οὖν τῶν
[3, 50]	εἰ οἴεται εἶναί τινα τῶν	πολλῶν	χωριστὰ αἴτια αὐτῶν, καὶ εἰ
[3, 52]	γὰρ κύκλος οὔτε κέντρον οὔτε	πόλος	ἐν διαστατοῖς δύναται εἶναι ἀκριβῶς·
[3, 54]	τοιαῦτα πάντα ὡς ἐπὶ τὸ	πολὺ	γίγνεται, τὸ δὲ αὐτόματον ὡς
[3, 53]	ὄντα ἔστι, καὶ ὡς ἐπὶ	πολὺ	καὶ γίγνεται πάντα κατὰ φύσιν
[3, 56]	ἄλλας νοεράς· κόσμῳ γὰρ ἄναξ	πολυμόρφῳ	Προὔθηκεν νοερὸν τύπον ἄφθιτον, οὗ
[3, 56]	μονάδων ὑπόθεσιν. Ὁ μὲν γὰρ	πολὺς,	καὶ τὴν ἑαυτοῦ ζωὴν ἀναμίξας
[3, 56]	γάρ τις καὶ ἔστιν ἀνομοιότητος	πόντος,	ἀλλὰ τὸ ἐνταῦθα ἀνόμοιον εἶδος
[3, 60]	πεπέρασται κατ´ ἀριθμὸν ἢ τὰ	ποῤῥώτερον,	διότι τῷ ἑνὶ συγγενέστερον ὁ
[3, 60]	πῶς, εἰ τῶν φύσεων καὶ	ποσαχῶς,	εἰ τῶν σωμάτων καθὸ σώματα
[3, 56]	τῶν δυνάμεων ὥσπερ ἄλλα τῶν	ποσῶν,	οἷον ἴσον φασὶ καὶ ἄνισον.
[3, 60]	ποτὲ μὲν εἶναι παράδειγμά τινος,	ποτὲ	δὲ μή· τὸ γὰρ αἰωνίως
[3, 60]	παράδειγμα ποτὲ μὲν ἔσται παράδειγμα,	ποτὲ	δὲ οὒ, καὶ ἐν βραχεῖ
[3, 60]	μὲν ἔσται τὸ καθ´ αὑτὸ,	ποτὲ	δὲ οὐκ ἔσται, καὶ τὸ
[3, 61]	στῶ, φεύγων οἴχομαι, δείσας μή	ποτε	εἴς τιν´ ἄβυθον φλυαρίαν ἐμπεσὼν
[3, 61]	λίαν ᾖ ἄτοπον. Ἤδη μέντοι	ποτέ	με καὶ ἔθραξε μή τι
[3, 60]	Ἔτι δὲ ἄτοπον τὴν ἰδέαν	ποτὲ	μὲν εἶναι παράδειγμά τινος, ποτὲ
[3, 60]	οὐκ ἔσται, καὶ τὸ παράδειγμα	ποτὲ	μὲν ἔσται παράδειγμα, ποτὲ δὲ
[3, 60]	παράδειγμα εἰκόνος παράδειγμα. Εἰ δὲ	ποτὲ	μὲν ἔσται τὸ καθ´ αὑτὸ,
[3, 60]	εἴδους μόνῳ γεννητικῷ θεῷ, ὅστις	ποτὲ	οὗτος ὕμνηται τοῖς θεολόγοις, καὶ
[3, 55]	εἰ μὲν δὴ κινουμένης, ἐκλείψει	ποτὲ	τὸ ἀνθρώπειον εἶδος· πᾶν γὰρ
[3, 59]	ὦ Παρμενίδη, περὶ αὐτῶν γέγονα,	ποτέρα	χρὴ φάναι ὥσπερ περὶ ἐκείνων
[3, 60]	ἐν νῷ καὶ τούτων εἴδη,	πότερον	ἀμέσως ἥξει ταῦτα ἐπὶ τὸ
[3, 56]	μέγιστος κύκλος τὸν ὅμοιον διχοτομεῖ,	πότερον	ἀποδείκνυσιν ἢ οὔ; καίτοι ἀπὸ
[3, 51]	αὐτὸ τὸ σωματικὸν καθ´ αὑτὸ,	πότερον	αὐθυπόστατον τοῦτο γὰρ πρῶτον διαιρετέον.
[3, 53]	εἶναι πᾶσιν ἀφορίζοντα τὴν τάξιν.	Πότερον	δὲ ὅτι ἔμελλε ποιεῖν πάντα
[3, 51]	προεστάναι τῶν ὅλων· λεγέτω δὲ	πότερον	δέχεταί τι ὁ κόσμος ἀπ´
[3, 60]	τοῖς εἴδεσιν αἴτια πρωτουργὰ, καὶ	πότερον	ἓν ἢ πολλά. Ἀλλ´ ὅτι
[3, 51]	Αὕτη δὴ οὖν ἡ αἰτία	πότερον	κατὰ προαίρεσιν ποιεῖ καὶ λογισμὸν,
[3, 60]	ὡς ἐν ἑτέροις εἴπομεν, παρυφιστάμενα.	Πότερον	οὖν οὕτω ῥητέον ἰδέαν τῶν
[3, 60]	τῶν κακῶν τὸ εἶδος ἀγαθὸν,	πότερον	τῇ οὐσίᾳ μόνον ἐστὶν ἢ
[3, 52]	τούτοις, οἷς τὸ ὑποκείμενον αἰσχρόν;	ποῦ	δὲ τὸ ἀγαθὸν, ἐν οἷς
[3, 52]	ἐν τοῖς τῆς ἀνομοιότητος ἀναπεπλησμένοις;	ποῦ	δὲ τὸ αὐτὸ κάλλος ἐν
[3, 56]	τοῦ καθόλου πεποίηται τὴν ἐπιβολήν.	Ποῦ	δὴ εὑρήσομεν τὰ αἴτια ταῦτα
[3, 52]	Ποῦ οὖν αὐτὰ γεννᾷ καὶ	ποῦ	(θεωρεῖ; δῆλον ὡς ἐν ἑαυτῷ·
[3, 60]	παραδείγματα τίθεσθαι οὐ χρὴ, καθάπερ	που	καὶ πρότερον εἴπομεν· οὗ γάρ
[3, 52]	καὶ τελειότερον εἶδος· οὐ γάρ	που	μηδενὸς ἐφαπτομένη μηδὲ εἴς τι
[3, 52]	πάντως ὁ τοῦ κόσμου ποιητής.	Ποῦ	οὖν αὐτὰ γεννᾷ καὶ ποῦ
[3, 56]	πηγὴ τῶν ἰδεῶν εἰρήκασι, καὶ	ποῦ	πρῶτον ὑπέστη τὸ πλήρωμα τῶν
[3, 60]	τὸ παράδειγμα θετέον. Οὐ γάρ	που	πυρὸς μὲν καὶ ὕδατος, ὥς
[3, 60]	ἐν τούτοις ἀνιχνεύσωμεν. Οὐ γάρ	που	σμικρὸς ὁ περὶ τούτων λόγος
[3, 55]	ἐστὶν ἐν τῷ κόσμῳ εἴδη,	ποῦ	τὰ ἀκίνητα τούτων αἴτια; δῆλον
[3, 56]	δὲ τὸ χωριστόν. Οὐ γάρ	που	τὰ μὲν ἀτελῆ καὶ ἐν
[3, 60]	τῆς τοιαύτης ὑποθέσεως ἀπογνοὺς ἐνταῦθά	που	τὰ τῶν κακῶν αἴτια καὶ
[3, 56]	διέστηκε ταῦτα ἀπ´ ἀλλήλων, ὥς	πού	τισιν ἂν δόξειεν· οὐ γάρ
[3, 54]	διαπλάττουσα τὸ γιγνόμενον· οὐ γάρ	που	τὸ φαινόμενον εἶδος τῆς μητρὸς
[3, 56]	τούτων ἐξέφηναν οἱ θεοὶ καὶ	ποῦ	τῶν ἰδεῶν ἡ ὑπόστασις, καὶ
[3, 54]	τίνα τρόπον; οὐ γὰρ ἄν	που	φαίης ἀπὸ ταυτομάτου τούτων εἶναι
[3, 62]	ἐστὶ καὶ τῶν ἐλαττόνων, ὥς	πού	φησι καὶ ὁ Ἀθηναῖος ξένος.
[3, 60]	τούτων λόγος τῶν δεδημευμένων, ὥς	πού	φησί τις, καὶ μάλιστα εἴ
[3, 56]	Ἔννοιαι νοεραὶ, πηγῆς πατρικῆς ἄπο,	πουλὺ	Δραττόμεναι πυρὸς ἄνθος. Ἀκοιμήτου χρόνου
[3, 60]	δὲ καὶ πρὸς αὐτὸ τὸ	πρᾶγμα	ὁρῶ τὸν λόγον. Εἰ γάρ
[3, 57]	ἐκεῖνα μὲν τῷ εἶναι τὰ	πράγματα	ὑφίστησι, καὶ τοῦ ὄντος ἐστι
[3, 50]	οἰκείαν ἐπιβολήν. Οὐδὲν οὖν ἄλλο	πραγματεύεται	διὰ τῆς ἐρωτήσεως Παρμενίδης, ἢ
[3, 61]	ἐλέγομεν εἴδη ἔχειν, περὶ ἐκεῖνα	πραγματευόμενος	διατρίβω" Ταῦτα ὁ Σωκράτης ἀποκρίνεται,
[3, 50]	ἐπέβαλε τῇ ὑποστάσει τούτων τῶν	πραγμάτων	ἢ καὶ ἄλλου του ἤκουσεν,
[3, 51]	οὖν ἡμῖν ἐπὶ τὴν τῶν	πραγμάτων	θεωρίαν. Τεττάρων τοίνυν ὄντων ἐν
[3, 56]	ἄμοιρος, καὶ τῆς οὐσίας τῶν	πραγμάτων	οὐκ ἐφάπτεται, καὶ οὐδὲν θεωρεῖ
[3, 53]	οὔτε τὴν τάξιν δήπου τῶν	πραγμάτων	οὔτε τὴν ἀταξίαν ἠγνόηκε· τὸ
[3, 53]	γὰρ ἡ κατὰ φύσιν τῶν	πραγμάτων	τάξις, τῆς μὲν ἔνδον ἐνεργείας
[3, 59]	κατὰ τὰ μέτρα τῆς τῶν	πραγμάτων	ὑποστάσεως. Ὅσα μὲν γὰρ ἑώρα
[3, 60]	δῆλον ἔκ τε τῆς τῶν	πραγμάτων	φύσεως καὶ τῆς τοῦ Πλάτωνος
[3, 62]	χρῶνται τούτοις εἰς τὰς ἑαυτῶν	πράξεις,	καὶ τῆς γοητείας διὰ τῶν
[3, 60]	αὐτὴν οὔτ´ ἂν εἴδωλον ὀνομάζειν	πρέποι·	καὶ γὰρ ἄλλως ἀμέριστός ἐστι
[3, 62]	τὴν γένεσιν, κατ´ αἰτίαν δὲ	πρεσβυτέραν	τῶν εἰδῶν, ἐπεὶ καὶ ὅταν
[3, 51]	ὁ κόσμος αἰτίας τινὸς ἤρτηται	πρεσβυτέρας.	Αὕτη δὴ οὖν ἡ αἰτία
[3, 56]	συμβεβηκὸς, ὥστε τοῦ ἀπὸ ταυτομάτου	πρεσβύτερον	ἂν ἦν τὸ κατ´ αἰτίαν,
[3, 59]	φασιν, ὅτι ὁ Σωκράτης εὐλαβούμενος,	πρὶν	ἀπαρνήσεται, μεταξὺ τῆς τελέας ἀποφάσεως
[3, 59]	ἀποφάσεις, καὶ οὐδαμῶς ἀνδρὸς ἐπιστατικοῦ.	Πρὶν	οὖν ἀποφήσει περί τινων, πρῶτον
[3, 53]	πῶς οὐκ ἄλλο τι ἔσται	πρὸ	αὐτοῦ τὸ καὶ εἰδὸς ἑαυτὸ
[3, 60]	τῶν νέων ὑπέστησαν θεῶν, τῶν	πρὸ	αὐτῶν ἀλόγων ἐξ ἐκείνων ἀπογεννωμένων
[3, 61]	ἐπ´ ἄλλο τι μετιέναι τὸ	πρὸ	αὐτῶν ἕν· ἀλλ´ ὁρᾷ πάλιν
[3, 56]	γὰρ τὰ δεύτερα πάντα τῶν	πρὸ	αὑτῶν μετέχειν καὶ οὕτως ἑκάστων
[3, 60]	καὶ τῶν καθ´ ἕκαστα εἴδη,	πρὸ	ἑνὸς ἓν ἔσται, μᾶλλον δὲ
[3, 60]	ἐπισυνίστασθαι πέφυκε· καίτοι γε τῶν	πρὸ	ἡμῶν τις καὶ λίαν δριμέως
[3, 57]	γὰρ ἓν μόνον ἐστὶ καὶ	πρὸ	νοήσεως· ὁ δὲ νοῦς ὡς
[3, 54]	τοὺς λόγους, δεῖ τινα καὶ	πρὸ	ταύτης αἰτίαν εἶναι περιεκτικὴν ἄλλην
[3, 60]	καὶ ἐπὶ τῆς ὕλης εἶναι,	πρὸ	τῆς ἀνειδέου καὶ τὸ εἶναι
[3, 54]	Ἀλλὸ οὖν τί ἐστι καὶ	πρὸ	τῆς φύσεως ἔχον τοὺς λόγους,
[3, 57]	εἰκὼν ἐκείνου προσονομάζεται. Ἀνάγκη ἄρα	πρὸ	τῆς ψυχῆς ἐν τῷ νῷ
[3, 54]	ἐνέργειαν τοὺς λόγους; πανταχοῦ γὰρ	πρὸ	τοῦ δυνάμει τὸ κατ´ ἐνέργειαν
[3, 56]	κινήσεως ὑφιστάνειν δεύτερόν ἐστι τῆς	πρὸ	τοῦ ἐνεργεῖν καὶ κινεῖσθαι ποιήσεως,
[3, 60]	τοῦ πεπληθυσμένου, καὶ τὸ ὅλον	πρὸ	τοῦ μέρους ἐκεῖθεν. Μήποτε οὖν
[3, 60]	γένεσις, ἐπεὶ καὶ τὸ ἑνοειδὲς	πρὸ	τοῦ πεπληθυσμένου, καὶ τὸ ὅλον
[3, 58]	τὰ ἔνυλα ταῦτα ὑπέστησαν, ἀλλὰ	πρὸ	τούτων τὰ οὐράνια καὶ ἄϋλα
[3, 51]	ἕκαστον. Ἔστιν ἄρα τὰ εἴδη	πρὸ	τῶν αἰσθητῶν καὶ αἴτια αὐτῶν
[3, 51]	Πλάτωνος. Εἰ δὴ δεῖ τοῦτο	πρὸ	τῶν ἄλλων διομολογήσασθαι, φέρε (καθ´
[3, 62]	καὶ ὁ Παρμενίδης εἰς τὴν	πρὸ	τῶν εἰδῶν αἰτίαν ἀναδραμὼν ἐκεῖθεν
[3, 62]	τῷ τὸ ἓν ὂν τὸ	πρὸ	τῶν εἰδῶν ὁρῶντι τὸ κατ´
[3, 58]	κατ´ ἀριθμὸν ἀΐδια γεννᾷ, καὶ	πρὸ	τῶν ἐνύλων καὶ τῷ αἴσχει
[3, 58]	φυτῶν. Τὰ γὰρ ἀκίνητα αἴτια	πρὸ	τῶν κατ´ εἶδος ἀϊδίων μόνον
[3, 56]	ὅ φησιν ὁ Ἀριστοτέλης, δεῖν	πρὸ	τῶν κατὰ συμβεβηκὸς αἰτιῶν εἶναι
[3, 50]	κατὰ νοῦν ἐνεργήσας καὶ θεασάμενος	πρὸ	τῶν κατατεταγμένων μονάδων τὰς ἐξῃρημένας
[3, 60]	θετέον μόνα, καὶ τὰ ἀμέριστα	πρὸ	τῶν μεριστῶν, ψυχικὰ δὲ καὶ
[3, 60]	νοῦς ἀμέριστος· τὰ οὖν ὅλα	πρὸ	τῶν μερῶν ἐν αὐτῷ θετέον
[3, 50]	κατατεταγμένων μονάδων τὰς ἐξῃρημένας καὶ	πρὸ	τῶν μετεχομένων τὰς ἀμεθέκτους. Καὶ
[3, 58]	πρόοδος δι´ ὁμοιότητος ἀποτελεῖται, καὶ	πρὸ	τῶν πάντη διαστατῶν τῆς αἰτίας
[3, 60]	ἑνὸς ἓν ἔσται, μᾶλλον δὲ	πρὸ	τῶν πεπερασμένων τὰ ἄπειρα· τῶν
[3, 60]	θέσιν, ἵν´ ἔχωμεν τὸ ἓν	πρὸ	τῶν πολλῶν; εἰ γάρ ἐστι
[3, 60]	ἐκ τούτων συγκείμενα τὸν λόγον	προαγάγωμεν,	λέγω δὲ ζῶά τε καὶ
[3, 56]	τῆς ἀτελοῦς φύσεως, καὶ τὸ	πρόαγον	εἰς ἐνέργειαν τὴν ἐπιτηδειότητα τῶν
[3, 60]	ἀναφέρομεν· τέχνης γάρ ἐστιν ἢ	προαιρέσεως	ἔργα ταῦτα. Ὁ δὲ ῥύπος
[3, 51]	τοιαύτη ζωὴ τῆς ἡμετέρας ἠρτημένη	προαιρέσεως,	ῥᾳδίως ἂν ἐκ πάσης περιστάσεως
[3, 51]	πᾶν; Εἰ μὲν δὴ κατὰ	προαίρεσιν,	ἄστατος ποίησις ἔσται καὶ ἀμφίβολος
[3, 51]	ἡ ἡμετέρα ψυχὴ πολλὰ κατὰ	προαίρεσιν	ἐνεργοῦσα δίδωσιν ὅμως τῷ σώματι
[3, 51]	οὖν ἡ αἰτία πότερον κατὰ	προαίρεσιν	ποιεῖ καὶ λογισμὸν, ἢ αὐτῷ
[3, 51]	ὅλως πᾶν μὲν τὸ κατὰ	προαίρεσιν	(ποιοῦν ἔχει τινὰ πάντως ποίησιν,
[3, 51]	εἶναι ποιοῦν ἔχει τινὰ καὶ	προαιρετικὴν	ἑτέραν ποίησιν· οἷον τὸ πῦρ
[3, 51]	παρεῖναι μόνον, ἀλλ´ οὐδὲν ποιεῖ	προαιρετικῶς·	οὐδὲ γὰρ ἡ χιὼν, οὐδὲ
[3, 51]	ποιεῖν ἐπὶ πλέον ἐκτείνεται τοῦ	προαιρετικῶς	ποιεῖν, δῆλον ὡς ἀπό τινος
[3, 52]	καλὸν καὶ ἴσον καὶ ἕκαστον	προβάλλουσα	τῶν εἰδῶν, ἡ δὲ τοῦ
[3, 60]	ἀλλ´ ᾗ ἰδίως ποιὸν ἕκαστος	προβέβληται;	Καὶ πῶς οὐκ ἀνάγκη τὸ
[3, 51]	ταῖς περὶ τῶν ἰδεῶν ζητήσεσι	προβλημάτων,	πρώτου μὲν, εἰ ἔστι τὰ
[3, 58]	μερικώτεραι τῶν προειρημένων μονάδες αὗται,	πρόδηλον·	καὶ ὅτι γε πασῶν τῶν
[3, 51]	περὶ αὐτῶν ἐπισκέψοιτο μὴ τοῦτο	προδιομολογησάμενος;	δευτέρου δὲ, τίνων ἔστι καὶ
[3, 60]	ὁ τῶν ψυχῶν ἀριθμὸς ἑνιαίως	προείληπται,	δῆλον ἔκ τε τῆς τῶν
[3, 54]	τῶν ἐνύλων φύσεων ἡ ἐξῃρημένη	προείληπται	μονάς. Καὶ οὕτω δὴ διὰ
[3, 60]	διῃρημένας ἐν τοῖς νοεροῖς αἰτίας	προείληφεν.	Ὅλως γὰρ τὸ καθόλου καὶ
[3, 60]	αὐτῶν καὶ τὸν ἀριθμὸν ἑνιαίως	προειληφυῖαν.	Εἰ δὲ μὴ μόνον ἕν
[3, 62]	ἔλαβεν ὁ Παρμενίδης ἐκ τοῦ	προειπεῖν	ἐκεῖνον ὅτι ταῦτά ἐστι μόνον
[3, 58]	Καὶ ὅτι μὲν μερικώτεραι τῶν	προειρημένων	μονάδες αὗται, πρόδηλον· καὶ ὅτι
[3, 56]	ὅσον δὲ αὖ μετὰ (ζωῆς	πρόεισι	καὶ διὰ κινήσεως ὑφίσταται καὶ
[3, 60]	δ´ οὖν τῶν αἰτιῶν τούτων	πρόεισι	τὸ ἐνταῦθα πλῆθος τῶν ἀϊδίων
[3, 56]	ὅπως ἐκ τῆς πηγῆς ταύτης	πρόεισι	τὸ πλῆθος, καὶ πῶς ὁ
[3, 60]	προϊόντα κατὰ τὴν εἰδητικὴν αἰτίαν	πρόεισιν,	ἀλλ´ ὅσα πλείονα πεποίηται τὴν
[3, 57]	ἑαυτῆς καὶ ὅλον τι, καὶ	πρόεισιν	ἄχρι τῶν ἐσχάτων ταῖς προνοίαις·
[3, 56]	ἀπὸ τῶν πηγαίων ἰδεῶν ἄλλαι	προεληλύθασιν	αἱ κατὰ μέρη κληρωσάμεναι τὴν
[3, 62]	ἀφ´ ἧς πάντα τὰ ὄντα	προελήλυθε,	καὶ ἐκείνην φάθι καὶ τούτοις
[3, 54]	τοῦτο τὸ σπέρμα ἐξ ἀνθρώπου	προελήλυθε.	Κείσθω δ´ οὖν ἐκ σπέρματος
[3, 56]	καὶ τῶν εἰς πολλοὺς ὀχετοὺς	προεληλυθότων·	τὸ γὰρ ἀφομοιοῦν μέσον ἐστὶ
[3, 60]	ἀλλὰ τοσοῦτο πάλιν εἶναι τὸ	προελθὸν	πλῆθος, ὅσον τὸ μένον, ἀδύνατον.
[3, 60]	ἐπὶ τὰ σώματα τῷ λόγῳ	προελθόντες,	(ἆρ´ οὐ καὶ τούτων ἐν
[3, 60]	ψυχὴν αἰτίαν ὑποτίθεσθαι παραδειγματικὴν τοῦ	προελθόντος	ἀπὸ νοῦ πλήθους τῶν ψυχῶν,
[3, 59]	φαίης ἂν, τοσαύτη γέγονε τοῖς	προελθοῦσι	διαφορὰ, τῶν εἰδῶν ἡνωμένων ἀλλήλοις,
[3, 56]	δὴ ταύταις καὶ ἡ τούτων	προέρχεται	διακόσμησις οἰκείως ἐν ἁπάσαις ὑφεστηκυῖα
[3, 60]	καὶ ἀπὸ τῶν λογικῶν ψυχῶν	προέρχονται,	μᾶλλον δὲ ἀπὸ τῶν ἐν
[3, 56]	νοήσεσι τοῦ πατρός· καὶ ὡς	προέρχονται	πρὸς τὴν τοῦ κόσμου δημιουργίαν,
[3, 51]	δίδωσι τὸ ἀγαθὸν ὡς αἴτιον	προεστάναι	τῶν ὅλων· λεγέτω δὲ πότερον
[3, 60]	αἴτιον ἀναγκασθησοίμεθα λέγειν τούτων, ὧν	προεστήσατο	τὰ παραδείγματα, καίτοι καὶ ἡμῶν,
[3, 60]	μεριστὸν, ἀνάγκη τὸ ἀμέριστον εἶδος	προηγεῖσθαι	τῶν μεριστῶν καὶ τὸ αἰώνιον
[3, 56]	τὸ ταὐτὸν καὶ τὸ ἕτερον·	προηγεῖται	γὰρ τούτων τὸ ἓν καὶ
[3, 60]	ταῦτα. Ὁ δὲ ῥύπος οὐδὲ	προηγουμένην	ἔχων γένεσιν ἐπισυνίστασθαι πέφυκε· καίτοι
[3, 60]	θρὶξ, καὶ εἰ μόριον εἴη	προηγούμενον,	οὐκ ἂν ἐκεῖθεν εἴη· δέδεικται
[3, 60]	συμπληρωτικὰ τῶν οὐσιῶν καὶ τελειωτικὰ	προηγουμένως	ἔχει παραδειγματικὰς αἰτίας, τὰ δὲ
[3, 61]	τὰ ὅλα καὶ οὐσιώδη καὶ	προηγουμένως	ὑποστάντα καὶ συμπληρωτικὰ τοῦ παντὸς,
[3, 60]	καὶ ἡ ἐνταῦθα μονὰς ἐκείνης	προῆλθεν	εἰκών; Τοσαῦτα καὶ περὶ τῶν
[3, 60]	ψυχῆς παραδείγματος πρώτως μὲν αὐτὴ	προῆλθεν	ἡ θεία τοῦ ἡλίου ψυχὴ,
[3, 60]	καὶ εἶδος ἓν ἀφ´ οὗ	προῆλθον	αἱ θεῖαι ψυχαὶ πρῶτον, εἶτα
[3, 60]	τινα ἀριθμὸν τὸν ἐν ἐκείνοις	προϊδρυμένον	καὶ τὸ μέτρον ἐκεῖνο τὸ
[3, 56]	πλήρωμα τῶν ἰδεῶν, καὶ πῶς	προϊὸν	ἀφομοιοῖ τῷ πατρὶ τοῦ κόσμου
[3, 60]	δὲ θεῖον καὶ καθ´ αὑτὸ	προϊὸν	καὶ ἄχρι τούτων ἃ μὴ
[3, 60]	πάντα τὰ ἀπὸ τοῦ δημιουργοῦ	προϊόντα	κατὰ τὴν εἰδητικὴν αἰτίαν πρόεισιν,
[3, 56]	παντὶ θείων λήξεων; Ἄνωθεν ἄρα	προϊόντες	ἀπὸ τῶν νοητῶν ἰδεῶν μέχρι
[3, 58]	τῆς ὑφέσεως εἰς τὸ μερικώτερον	προϊόντος,	ἑνάδος ἐξηρτημένη νοερᾶς, ἣν αὐτοάνθρωπον
[3, 55]	καὶ μεριστά· μέχρι γὰρ τούτων	προϊοῦσα	κατέληξεν ἡ τῶν εἰδῶν ὕφεσις.
[3, 60]	οὐ μόνον ἐκ τῆς ὅλης	προϊοῦσαι	φύσεως, ἀλλὰ καὶ ἐκ τῆς
[3, 60]	εἰδῶν· ἡ γὰρ φύσις, δεξαμένη	προϊοῦσαν	εἰς τοὺς ὄγκους τὴν τῶν
[3, 57]	νόησιν ἔχον τὴν μέχρι ψυχῶν	προϊοῦσαν·	ἡ δὲ ἐν θεοῖς δίκη
[3, 53]	ἔνδον ἐνεργείας ἠρτῆσθαι τὴν ἔξω	προϊοῦσαν,	τῆς δὲ παντελοῦς τῶν ἰδεῶν
[3, 53]	στροφὴν καταδεεστέραν ἕξει τῆς ἔξω	προϊούσης,	καὶ ἄλλων ἕνεκα τὴν γνῶσιν
[3, 61]	ἀπόθηται εἶδος, κατὰ τὸν σωρείτην	προϊὼν,	ἀναγκασθήσεται πάντων εἴδη τίθεσθαι καὶ
[3, 58]	τῶν κοινοτέρων ἐπὶ τὰ μερικώτερα	προϊὼν	ὁ λόγος. Τί δέ ἐστι
[3, 60]	Παρμενίδης μαιευόμενος τὸν Σωκράτη, καὶ	προκαλούμενος	τὰς ἐν αὐτῷ περὶ τούτων
[3, 51]	(οὐ γὰρ δὴ τοῦτο νυνὶ	πρόκειται	ζητεῖν) αὐτῷ τῷ εἶναι ποιεῖ
[3, 53]	ἀνάγκης ἴδιον, ἀλλ´ οὐ νοερᾶς	προμηθείας·	ἐπεὶ καὶ εἰ νοῶν ἑαυτὸν
[3, 57]	τοῖς σπαραγμοῖς τοῖς Διονυσιακοῖς ἀμέριστον	προνοίᾳ	τῆς Ἀθηνᾶς σώζεσθαι λέγουσι, τὴν
[3, 57]	πρόεισιν ἄχρι τῶν ἐσχάτων ταῖς	προνοίαις·	καὶ αὕτη μὲν ἀπὸ τῶν
[3, 60]	δὲ καὶ τῆς σωματουργοῦ δεῖται	προνοίας.	Ἐκεῖνο δὲ πρὸς τούτῳ δῆλον
[3, 62]	κόσμῳ καὶ μεγάλα καὶ σμικρὰ	προνοίας	ἐξάψαντες, οὐδὲν ἄτιμον οὐδὲ ἀπόβλητον
[3, 62]	ἀλλὰ πάντα ἀγαθὰ καθόσον ἐκ	προνοίας	ὑφέστηκε, καὶ καλὰ κατ´ αἰτίαν
[3, 58]	εἰσιν αἰτίαι νοεραὶ, καὶ αἱ	πρόοδοι	πάντων ἐκεῖθεν, οὐκ εὐθὺς ἐπὶ
[3, 56]	εἰδῶν, ἀφ´ ὧν αἱ μερισταὶ	πρόοδοι	πεφήνασι τῶν ἐγκοσμίων αἱ τὰ
[3, 56]	τις ἡμῶν ἐφέπεσθαι ταῖς θείαις	προόδοις	ἐστὶ δυνατὸς, ὄψεται πᾶν εἶδος
[3, 56]	ἄκροιν· ἔδει γὰρ τὴν πάντων	πρόοδον	ἐπιστρέφειν πάλιν εἰς τὰς οἰκείας
[3, 60]	θετέον, ταύτας δὲ κατά τινα	πρόοδον	εὔτακτον καὶ ὕφεσιν ἀπ´ ἐκείνων
[3, 60]	ἀλλ´ ὅσα πλείονα πεποίηται τὴν	πρόοδον	καὶ ὅσα μεριστὴν ἔχει τὴν
[3, 59]	μᾶλλον καὶ διΐσταται κατὰ τὴν	πρόοδον·	καὶ οὐχ ὅση τῶν ἔνδον
[3, 60]	τῶν ἄλλων τοιαύτη γέγονεν ἡ	πρόοδος,	ἀλλὰ τὰ ἐγγυτέρω τοῦ νοῦ
[3, 60]	ἡ νοερὰ φύσις, καὶ ἡ	πρόοδος	αὐτῆς διὰ ταυτότητος γέγονεν· ὅθεν
[3, 56]	δημιουργίαν, ῥοίζησις γάρ ἐστιν ἡ	πρόοδος	αὐτῶν· καὶ ὡς πάμμορφοί εἰσιν,
[3, 58]	τὰ πολλὰ γεννᾷν, ἐπειδὴ πᾶσα	πρόοδος	δι´ ὁμοιότητος ἀποτελεῖται, καὶ πρὸ
[3, 58]	γενητὰ ταῦτα καὶ ἔνυλα τῆς	προόδου	γενομένης· οὐδὲ γὰρ ἦν θέμις
[3, 58]	τῶν ἀνθρώπων ἀριθμὸς κατὰ πολλὰς	προόδους	καὶ τάξεις ὑποβὰς ἐξήρτηται τῆς
[3, 56]	κατ´ αὐτὰς τὰς τῶν θεῶν	προόδους·	ὁμοῦ γὰρ δὴ ταύταις καὶ
[3, 60]	καὶ τὴν συνέχειαν αὐτῶν τῇ	προόδῳ	παρεχομένης· ὁμοίως δὲ καὶ τὸ
[3, 62]	χαίρει τούτοις ῥύπῳ καὶ πηλῷ,	πρὸς	ἃ καὶ οἱ γόητες βλέποντες
[3, 60]	πρὸς νοῦν, τούτων εἴδη θησόμεθα	πρὸς	ἃ καὶ οἰκειοῦσιν ἡμᾶς· ὁμοίως
[3, 59]	παμπόλλη τις ὦπται διαφορὰ θνητῶν	πρὸς	ἀθάνατα καὶ ἀψύχων πρὸς ἔμψυχα
[3, 60]	ἐστι τοῦ Τιμαίου, πᾶν τὸ	πρὸς	ἀΐδιον παράδειγμα γεγονὸς εἶναι καλόν.
[3, 60]	ὁπωσοῦν γεννητῶν· καὶ εἰ ὡς	πρὸς	αἰῶνα χρόνος, οὕτω ψυχὴ πρὸς
[3, 59]	ὁ δήμιος, καὶ τῶν ἐννοημάτων	πρὸς	ἄλληλα μικρά τίς ἐστι διαφορά·
[3, 56]	ἀριθμοῖς, καὶ διὰ τοῦτο ἄλλο	πρὸς	ἄλλην τάξιν ἡμῖν ἀγνώστως καὶ
[3, 60]	τὰς δὲ σελήνῃ, καὶ ἄλλας	πρὸς	ἄλλο; ἢ διότι τὰς μὲν
[3, 56]	μᾶλλον δὲ τοσοῦτον, καὶ οὐ	πρὸς	ἄλλο τι λέγεται ἠριθμημένον τῶν
[3, 62]	αὐτῶν ἀτιμάσεις· νῦν δὲ ἔτι	πρὸς	ἀνθρώπων ἀποβλέπεις δόξας διὰ τὴν
[3, 58]	συννημμένα πρὸς αὐτὴν καὶ ἀπεικαζόμενα	πρὸς	αὐτὴν ἐναργέστερον ὑφέστηκεν. Ἔσται οὖν
[3, 58]	διαστατῶν τῆς αἰτίας τὰ συννημμένα	πρὸς	αὐτὴν καὶ ἀπεικαζόμενα πρὸς αὐτὴν
[3, 56]	ἡ ὁμοίωσις καὶ τοῦ ὁμοιουμένου	πρὸς	αὐτό. Εἴ τις οὖν ἀνειμένην
[3, 60]	εἶναι τὸ παράδειγμα, τινὸς τοῦ	πρὸς	αὐτὸ ποιοῦντος· εἰ μὲν γὰρ
[3, 60]	οὐ τρίτος. Σκοπεῖν δὲ καὶ	πρὸς	αὐτὸ τὸ πρᾶγμα ὁρῶ τὸν
[3, 56]	ἀφομοιοῦν τὰ δημιουργήματα τοῦ πατρὸς	πρὸς	αὐτὸν, εἰκότως δὲ καὶ ἀνομοιότης
[3, 53]	τὴν ἔνδον ἐνέργειαν καὶ τὴν	πρὸς	αὑτὸν στροφὴν καταδεεστέραν ἕξει τῆς
[3, 61]	ὁρατοῖς ἀπολιπὼν αὐτῶν τὴν ὑπόστασιν,	πρὸς	δὲ τὸ ἐν τοῖς καθ´
[3, 59]	(ἀϊδίων γὰρ αἴτια τὰ εἴδη)	πρὸς	δὲ τὸ κατ´ εἶδος ἀμετάβλητον,
[3, 60]	παραδείγματα, καίτοι καὶ ἡμῶν, ὅταν	πρὸς	ἐκεῖνα βλέψωμεν, τότε μᾶλλον ἀγαθυνομένων.
[3, 51]	τελικὴν, καὶ οὕτω τετάχθαι πάντα	πρὸς	ἐκείνην, εὖ μὲν, ὅτι δίδωσι
[3, 59]	θνητῶν πρὸς ἀθάνατα καὶ ἀψύχων	πρὸς	ἔμψυχα καὶ ἀλόγων πρὸς λογικὰ,
[3, 60]	δὲ ὅσαι μερικαί· πᾶσαι γὰρ	πρὸς	ἓν εἶδος ἀπεγεννήθησαν, διὸ καὶ
[3, 60]	σεληνιακὸν ἀπεγέννησε· καὶ πᾶσαι μὲν	πρὸς	ἓν καὶ καθ´ ἓν, ἀλλ´
[3, 59]	ἀψύχων πρὸς ἔμψυχα καὶ ἀλόγων	πρὸς	λογικὰ, πάντων ἐκεῖ καὶ αἰωνίων
[3, 61]	διατρίβω" Ταῦτα ὁ Σωκράτης ἀποκρίνεται,	πρὸς	μὲν τὸ ἄζωον καὶ εὐτελὲς
[3, 59]	μεταῤῥέουσι, περὶ δὴ τούτων ἠπόρει,	πρὸς	μὲν τὸ φθαρτὸν ἀποβλέπων, μήποτε
[3, 60]	πρὸς αἰῶνα χρόνος, οὕτω ψυχὴ	πρὸς	νοῦν, καθὰ καὶ πρότερον εἴπομεν,
[3, 60]	γὰρ δὴ καὶ ἡμᾶς συνάπτουσι	πρὸς	νοῦν, ὅτε οὐρανοῦ τε ὑπεραστρονομοῦμεν,
[3, 60]	ἀνάγουσι τὴν ψυχὴν καὶ ὁμοιοῦσι	πρὸς	νοῦν, τούτων εἴδη θησόμεθα πρὸς
[3, 56]	ἀφομοιοῦν μέσον ἐστὶ τοῦ τε	πρὸς	ὃ ἡ ὁμοίωσις καὶ τοῦ
[3, 56]	τοῦ ὅλου καὶ ἑνὸς αἴτιον	πρὸς	ὃ συντέτακται πάντα, εἰ μὲν
[3, 60]	ἄρα ἰδέα παράδειγμα κακῶν ἐστι.	Πρὸς	οἷς καὶ ὁ δημιουργὸς, ὁ
[3, 60]	μὲν ἀρχῶν ὑφέστηκεν, οὐ μέντοι	πρὸς	παράδειγμα νοερόν. Ἡ μὲν γὰρ
[3, 56]	ἐστιν ἀφομοιωτικὴ πάντων τῶν δευτέρων	πρὸς	τὰ νοητὰ αἴτια καὶ συναγωγὸς
[3, 60]	καὶ συντάξεις εἰσὶ τῶν μερῶν	πρὸς	τὰ ὅλα, καὶ τῶν ὀπαδῶν
[3, 56]	τὰ πρῶτα καὶ ταῖς εἰκόσι	πρὸς	τὰ παραδείγματα, τὸ ἀφομοιωτικὸν αὐτοῖς
[3, 56]	ὅτι σχέσιν δίδωσι τοῖς δευτέροις	πρὸς	τὰ πρῶτα καὶ ταῖς εἰκόσι
[3, 60]	καὶ ὑφίστανται, καὶ αἱ ἀθάνατοι	πρὸς	τὰς ἐκεῖ τούτων εἰδητικὰς αἰτίας.
[3, 56]	πλῆθος τῶν θείων ἑνάδων ἐπιστρέφουσα	πρὸς	τὰς ἑνιαίας αἰτίας, ἐν δὲ
[3, 60]	τινα ἀναλογίαν αἵ τε φθειρόμεναι	πρὸς	τὰς ἐνταῦθα θείας αἰτίας ἀφ´
[3, 57]	εἰδῶν διάκοσμον εἰς ταὐτὸν συγχεῖν	πρὸς	τὰς θείας ἑνάδας, ἀλλὰ θεωρεῖν
[3, 52]	Ποία γὰρ (ἰσότης ἐν τούτοις	πρὸς	τὴν ἀνισότητα ἀναμεμιγμένοις; ποία δὲ
[3, 60]	λόγον γίγνεται, καὶ οὐκ ἀπόχρη	πρὸς	τὴν γένεσιν αὐτῶν ἡ κράσις
[3, 62]	Ὡσαύτως καὶ ὁ Σωκράτης (οὖν	πρὸς	τὴν εἰδοποιὸν αἰτίαν τεταμένος εἰκότως
[3, 62]	τὴν τούτων ἀποβλέπουσαι φύσιν, οὐ	πρὸς	τὴν ἐκείνης δύναμιν, καὶ ὅτι
[3, 50]	τὸν Σωκρατικὸν ἀνεγείρῃ καὶ παρασκευάσῃ	πρὸς	τὴν θέαν τῶν νοητῶν, αὐτὸν
[3, 60]	ψυχῶν, συμπεπλεγμένης αὐτῶν τῆς ποιήσεως	πρὸς	τὴν μονάδα πάσης αὐτῶν τῆς
[3, 60]	τὴν ψυχὴν, καὶ τὸ ὄχημα	πρὸς	τὴν οἰκείαν σφαῖραν. Ὅλως δὲ,
[3, 56]	καὶ οἱ λόγοι πείθουσιν ἡμᾶς	πρὸς	τὴν περὶ τούτων ὑπόθεσιν, καὶ
[3, 56]	τοῦ πατρός· καὶ ὡς προέρχονται	πρὸς	τὴν τοῦ κόσμου δημιουργίαν, ῥοίζησις
[3, 62]	τῆς θείας αἰτίας ἐξάπτειν ἐξαισχύνονται,	πρὸς	τὴν τούτων ἀποβλέπουσαι φύσιν, οὐ
[3, 60]	τῷ Σωκράτει λέγοντι διὰ τούτων	(πρὸς	τὴν τῶν ἰδεῶν ἡμᾶς ἀναχθῆναι
[3, 57]	τὴν συμμετρίαν τὴν τοῦ εἴδους	πρὸς	τὴν ὕλην (συμμετρία μέν ἐστιν
[3, 60]	καὶ συντάττεται, καθάπερ ἡ ψυχὴ	πρὸς	τὴν ψυχὴν, καὶ τὸ ὄχημα
[3, 60]	Τίμαιος. Ἕκαστα ἄρα τούτων ὡμοίωται	πρός	τι νοερὸν εἶδος· ἀλλὰ τὸ
[3, 56]	ἐστὶν ἅ ἐστιν, ἐκεῖνα δὲ	πρός	τι· τινὸς γὰρ τὸ ἕτερόν
[3, 53]	τίνα τὰ πάντα· τῶν γὰρ	πρός	τι τὸ μὲν ἕτερον ὡρισμένως
[3, 60]	Εἰ δ´ οὖν τὸ κακὸν	πρός	τι τοιοῦτον γέγονεν, οὐκ ἔτ´
[3, 60]	ἄῤῥυθμον καὶ ἀνείδεον ὅμοιον εἶναι	πρὸς	τὸ εἶδος ἀδύνατον. Εἰ δὲ
[3, 57]	τελειότης ἡ κατ´ ἀρετὴν ἐξομοιοῖ	πρὸς	τὸ θεῖον ἡμᾶς, καὶ ὅσῳ
[3, 57]	νοερά. Τὸ γὰρ ὅμοιον, ὅταν	πρὸς	τὸ κρεῖττον ὅμοιον λέγηται, τότε
[3, 60]	ἂν καὶ ποιοίη τὸ κακὸν	πρὸς	τὸ παράδειγμα βλέπων; δεῖ γὰρ
[3, 60]	διὰ δὲ τῆς ὁμοιότητος ἐπιστρέφειν	πρὸς	τὸ παράδειγμα. Οὐκ ἄρα εἰκών
[3, 60]	τὸ πᾶν καὶ ὁμοιότερον αὐτὸ	πρὸς	τὸ παράδειγμα ποιεῖ· καὶ γὰρ
[3, 59]	ἀλλὰ τὸ ἐσχάτως. Τοῦτο οὖν	πρὸς	τὸ πρώτιστον τῶν ἐν τοῖς
[3, 51]	τοῖς τοιούτοις καιροῖς καταψηφιζομένης τῆς	πρὸς	τὸ σῶμα κοινωνίας. Οὐ πᾶν
[3, 57]	νοερᾶς ζωῆς. Εἰ τοίνυν ὁμοιοῖ	πρὸς	τὸν νοῦν ἡμᾶς τὸ καλὸν
[3, 60]	τὰ ὅλα, καὶ τῶν ὀπαδῶν	πρὸς	τοὺς ἡγεμόνας αὑτῶν, καὶ τῆς
[3, 62]	ἐξῆπτεν; Ἐμοὶ δὲ δοκεῖ μὴ	πρὸς	τοῦτον πεποιῆσθαι τὴν ἐπίπληξιν, ἀλλὰ
[3, 60]	σωματουργοῦ δεῖται προνοίας. Ἐκεῖνο δὲ	πρὸς	τούτῳ δῆλον ὅτι, καθάπερ ἐπὶ
[3, 56]	τὰ ἀποτελέσματα κρείττω τῶν ἀρχῶν,	πρὸς	τῷ καὶ, ὅ φησιν ὁ
[3, 56]	ἰδίαν ἔχειν καὶ δύναμιν ἀφωρισμένην·	πρὸς	τῷ καὶ τὰ μὲν (εἶναι
[3, 56]	αὐτὴν, εἴτε (φανταστικὴν ἐθέλει τις	προσαγορεύειν.	Πᾶσα γὰρ ἡ τοιαύτη γνῶσις
[3, 56]	τὴν τοῦ κόσμου δημιουργίαν, αἳ	προσαγορεύονται	σμήνεσσιν (ἐοικυῖαι, καὶ ὡς γεννητικαὶ
[3, 58]	ὕστερον ἠλέγχθησαν, οἱ δὲ οὐδὲν	προσέθεσαν	ἄλλο ἐκείνων σεμνότερον. Καὶ οὐ
[3, 54]	λόγον καὶ ἐκείνων αἱ φύσεις	προσειλήφασι	τοὺς φαινομένους λόγους. Ἀλλ´ ἐπὶ
[3, 58]	ἐκείνης (τῆς νοερᾶς, ἣν αὐτοάνθρωπον	προσειρήκαμεν,	ὅτι πρώτη αἰτία καὶ πηγὴ
[3, 56]	ἐνταῦθα ἀνόμοιον εἶδος ὁ Πλάτων	προσείρηκε	καὶ παράδειγμα τῶν τῇδε ἀνομοίων,
[3, 60]	ποιητὴν τρίτον ἀπὸ τῆς ἀληθείας	προσείρηκε,	τῷ ζωγράγῳ τιθεὶς αὐτὸν ἀναλόγως,
[3, 60]	διαῤῥήδην οὐκ ὄντως οὐκ ὂν	προσείρηκεν.	Εἰ οὖν ἡ νοερὰ οὐσία
[3, 62]	Καὶ εἰ ἀπορήσειας δὲ τῶν	προσεχῶν	αἰτιῶν, ἐπ´ αὐτὴν ἀνάδραμε τὴν
[3, 55]	κινεῖσθαι πέφυκεν· ἐν φύσει ἄρα	προσεχῶς·	ἀλλ´ ἡ φύσις ἄλογος, δεῖ
[3, 60]	παρὰ τούτου γὰρ καὶ ὑφίσταται	προσεχῶς	καὶ ἀναζωπυρεῖται πᾶσα ἡ φυσικὴ
[3, 52]	μηδαμῶς ἔχειν ἑαυτοῖς πάντη τὴν	προσηγορίαν	ἐπαληθεύουσαν. Ποία γὰρ (ἰσότης ἐν
[3, 56]	θεασάμενον καὶ αὐτὸν εἰς δύναμιν	προσήκει	γενέσθαι τοιοῦτον, οἷον ἐξαναστάντα τοῦ
[3, 54]	ἑτεροκινήτοις ἣν ἄλογον μὲν εἶναι	προσήκει,	ἵνα μὴ ἀφίστηται τῶν σωμάτων
[3, 57]	ἓν πάντα ὁρᾷ. Ταύτῃ τοίνυν	προσήκει	τὸ διαιρεῖν πρώτως, ἥτις τῆς
[3, 60]	τὸ τελεσιουργικὸν καὶ τὸ κοινὸν	προσήκει	τοῖς εἴδεσι· τὸ δὲ πάντων
[3, 56]	χωρὶς ὑφεστηκότα· μάλιστα γὰρ τοῦτο	προσήκει	τοῖς εἴδεσι τὸ χωρίς. ~Εἰ
[3, 54]	καὶ κινεῖν πάντα κατὰ τὸ	προσῆκον.	Ἡ δ´ οὖν φύσις ἄλλων
[3, 60]	γῆς ψυχὴν, ἔπειτα πάσας ὅσαι	προσήκουσι	τῇ μονάδι ταύτῃ, κἄν τε
[3, 60]	γὰρ τὰς δὲ μὲν ἡλίῳ	προσῆψε,	τὰς δὲ σελήνῃ, καὶ ἄλλας
[3, 62]	ἔννοιαν ἐπιδιορθοῦται, τὸ ἀναίτιον οὐδαμῶς	προσιέμενος·	πᾶν γὰρ τὸ γιγνόμενον ὑπ´
[3, 50]	θέαν τῶν νοητῶν, αὐτὸν ἐκεῖνον	προσκαλούμενος,	(ἀλλ´ οὐ τὴν δόξαν τὴν
[3, 60]	ἐκ τῆς τῶν σπερμάτων ἰδιότητος	προσλαμβάνουσαί	τι, καὶ τυπούμεναι κατ´ αὐτὴν
[3, 57]	πρώτως, ὅμοιον ὡς εἰκὼν ἐκείνου	προσονομάζεται.	Ἀνάγκη ἄρα πρὸ τῆς ψυχῆς
[3, 56]	πηγῆς καὶ μεριζομένας ἄλλυδις ἄλλας	προσρήγνυσθαι	τοῖς τοῦ κόσμου σώμασιν, ὡς
[3, 62]	ὡς καὶ τοὺς τῶν μορίων	προστάτας	τῆς ἰδίας τούτων περιγραφῆς τοὺς
[3, 60]	μέν τις δαίμων Ἥφαιστος λεγέσθω	προστάτης	καὶ τὸ εἶδος ἔχων, αὐτὸς
[3, 60]	κατάλοιπα τῶν ἐν ἐκείναις γενῶν	προσωνόμασε,	καὶ ὑποστήσας αὐτὰς ἔνειμέ τ´
[3, 60]	δὴ καὶ τούτων μονάδα μίαν	προτακτέον	καὶ ἰδέαν (μίαν, εἴτε πηγαίαν
[3, 57]	κίνησις, τὰ δέ γε νυνὶ	προτεινόμενα	πῇ μέν ἐστιν ἐκείνων δεύτερα,
[3, 57]	Διὰ τί γὰρ τὰ μὲν	πρότερα	μετὰ τῶν ἀντικειμένων παρελάμβανεν, ὅμοιον
[3, 56]	καὶ πάντων τῶν μετεχομένων εἰδῶν	προτέρας	ἐπινοεῖ τὰς ἐξῃρημένας καὶ ἀΰλους
[3, 51]	ὑποστήσει τὸ πᾶν, ἐπειδὴ καὶ	πρότερον	αὐτῷ τοῦ εἶναί ἐστιν αἴτιον,
[3, 60]	ψυχὴ πρὸς νοῦν, καθὰ καὶ	πρότερον	εἴπομεν, εἰκὼν δὲ αἰῶνος χρόνος,
[3, 60]	οὐ χρὴ, καθάπερ που καὶ	πρότερον	εἴπομεν· οὗ γάρ ἐστι παράδειγμα,
[3, 60]	λέγονται τὴν φύσιν (πολλῷ γὰρ	πρότερον	ἕξει τῶν τεχνῶν ἡ φύσις
[3, 54]	ἕρπει" Ταύτην τοίνυν οὐ πολλῷ	πρότερον	ἔχειν τοὺς τῶν φυομένων λόγους;
[3, 57]	νοῦ νοήσεις· τὰ μὲν οὖν	πρότερον	ἡμῖν θεωρούμενα εἴδη γενικώτατα ἦν
[3, 60]	τῶν συμβεβηκότων τὰς οὐσίας, ἃ	πρότερον	ἥνωτο καὶ ἦν ἀμέριστα, ταῦτα
[3, 57]	τῆς μερικῆς ψυχῆς; οὐχὶ πολλῷ	πρότερον	καὶ ταύτην μεριστῶς ἀντιλαμβάνεσθαι καὶ
[3, 56]	τί ἐστιν, εἴρηται μὲν καὶ	πρότερον·	λεγέσθω δὲ καὶ νῦν σαφέστερον
[3, 56]	ὄντα οὐ παρήγαγεν· ἀλλὰ πολλῷ	πρότερον	ταῦτα ὑπέστησε, καὶ ἐκ τούτων
[3, 51]	καὶ αὐτενέργητόν ἐστι· πολλῷ γὰρ	πρότερον	τὸ ἑαυτὸ γεννῶν καὶ εἰς
[3, 60]	παράδειγμα ἀγαθόν; Ὁ μὲν γὰρ	πρότερος	λόγος οὐδαμῶς εὐαγὴς αὐτὸ τὸ
[3, 56]	τὰς γὰρ ἀποδείξεις ἅπαντες ἐκ	προτέρων	καὶ τιμιωτέρων γίγνεσθαι πάσας ὁμολογοῦμεν,
[3, 59]	ἀπορεῖν λέγει τῶν νῦν αὐτῷ	προτεταγμένων,	ὥστε πάλιν ἐνταῦθα τελέως ἀπαντᾷν
[3, 62]	εἰδῶν ὁρῶντι τὸ κατ´ αἰτίαν	προτιθέναι	τοῦ κατ´ εἶδος, καὶ διὰ
[3, 56]	νοεράς· κόσμῳ γὰρ ἄναξ πολυμόρφῳ	Προὔθηκεν	νοερὸν τύπον ἄφθιτον, οὗ κατὰ
[3, 60]	ὧν αὐταῖς ἡ κατ´ εἶδος	προϋπάρχει	διάκρισις καὶ εἰς τὰς οἷον
[3, 60]	πεπέρασται, παντὸς δὲ πεπερασμένου πλήθους	προϋπάρχει	τὸ περατοῦν ταῦτα καὶ ἀριθμοῦν.
[3, 56]	καὶ (αἰτιώτερα τῶν καθ´ ἕκαστα,	προϋπάρχειν	τὰ εἴδη, καὶ ἀπ´ ἐκείνων
[3, 56]	οὐσίᾳ· ἀνάγκη ἄρα τῶν φαινομένων	προϋπάρχειν	τὰ εἴδη, καὶ τούτοις αἴτια
[3, 56]	τῶν ἰδεῶν ἐν τῷ δημιουργῷ	προϋπάρχειν	φασὶ, καὶ οὐ διέστηκε ταῦτα
[3, 51]	μιᾷ τοῦ κόσμου παντὸς αἰτίᾳ	προϋπάρχοντα.	Εἰ δέ τις λέγοι τὸν
[3, 57]	πρῶτον διαιροῦν τὰ ἐν ἐκείνῳ	προϋπάρχοντα	κατ´ ἄκραν ἕνωσιν ψυχή ἐστιν,
[3, 60]	τεχνητῶν· οὐκ ἄρα ἰδέαν ἔχει	προϋπάρχουσαν	οὐδέ τι νοερὸν παράδειγμα τὰ
[3, 56]	τούτῳ κίνησις τῆς ἐν ἐκείνῳ	προϋπαρχούσης·	ἐκείνη μὲν γὰρ τελεία κίνησις,
[3, 60]	φύσεως τῆς ἀκροτάτης καὶ πηγαίας	προϋπαρχούσης	τῶν πολλῶν φύσεων. Ἀπὸ δ´
[3, 60]	αὐτῆς ἐν τῇ ζωογόνῳ θεῷ	προϋπέστησαν·	Νώτοις δ´ ἀμφὶ θεᾶς φύσις
[3, 58]	τῷ παντὶ τὰς ἀκινήτους αἰτίας	προϋφεστάναι	χρή· τὸ γὰρ ἀκίνητον αὐτοῖς
[3, 60]	ἐν τοῖς τὰς ἕξεις διδοῦσι	προϋφεστήκασιν,	ὥστ´ ἐκεῖθεν ἔχειν τὴν γένεσιν
[3, 60]	μὲν ὁλότης αὐτῶν ἐν νῷ	προϋφέστηκεν,	ἡ δὲ ἐν ἑνὶ περιέχουσα
[3, 57]	ἡνωμένως ἐν τῷ δημιουργικῷ νῷ	προϋφεστηκότων,	τὴν ἡμετέραν ψυχὴν διῃρημένως αὐτοῖς
[3, 56]	τελεσιουργοῦ θεότητος καὶ τῶν ἐκεῖ	προφανέντων	εἰδῶν ἐπιδείκνυται. Καὶ μὴν καὶ
[3, 57]	τινος. Ὡς γὰρ ὁ ἐν	προφορᾷ	λόγος τὸ ἓν καὶ ἁπλοῦν
[3, 51]	τὴν ἑαυτοῦ ζωὴν καὶ μὴ	προχεομένη·	εἰ γὰρ ἦν καὶ ἡ
[3, 56]	δίδωσι τοῖς δευτέροις πρὸς τὰ	πρῶτα	καὶ ταῖς εἰκόσι πρὸς τὰ
[3, 60]	ἀλλὰ τὰ ἐγγυτέρω τοῦ νοῦ	πρῶτα	μετέσχε τῶν εἰδῶν. Εἰ δὲ
[3, 60]	τῶν ἐκεῖ μέτρων ἐγκόσμιοι ψυχαὶ	πρῶται	φανεῖσαι διατείνουσι τὸ ἓν τοῦτο
[3, 58]	νοερᾶς, ἣν αὐτοάνθρωπον προσειρήκαμεν, ὅτι	πρώτη	αἰτία καὶ πηγὴ τῆς τῶν
[3, 56]	Ἀκοιμήτου χρόνου ἀκμῇ, Ἀρχεγόνους ἰδέας	πρώτη	πατρὸς ἔβλυσε τάσδε Αὐτοτελὴς πηγή.
[3, 57]	τούτων πάλιν θεωρητέον διχῶς, τὴν	πρώτην	ἄλλως μὲν ὡς ἑνάδα θείαν,
[3, 56]	τῆς σειρᾶς τῶν ἰδεῶν τὴν	πρώτην	ἔκφανσιν θεωρεῖν· ἀλλὰ τῶν μὲν
[3, 56]	εἰς ταῦτα καθηκούσης, τὴν δὲ	πρώτην	καὶ κυριωτάτην κίνησιν ἐν τῷ
[3, 60]	ἡ τῆς χθονίας ψυχῆς ἰδέα	πρώτην	ὑφίστησι θείαν τῆς γῆς ψυχὴν,
[3, 60]	ἀΐδιον, τὸ μὲν ἀπὸ τῆς	πρώτης	ἧκον αἰτίας, τὸ δὲ ἀπὸ
[3, 57]	ἑπτὰ γοῦν τομὴ ταύτης ἐστὶ	πρώτης·	οἰκεῖον οὖν αὐτῇ καὶ τὸ
[3, 59]	ἡμετέραν αἴσθησιν, τῶν μὲν τὰ	πρώτιστα	θεωρεῖν δύνασθαι, τῶν δὲ τὰ
[3, 57]	ἐπιβάλλειν, καὶ νῦν μὲν τὰ	πρώτιστα	καὶ κοινότατα θεωρεῖν εἴδη, νῦν
[3, 60]	ἀπὸ τοῦ αἰῶνος εἰς τὴν	πρωτίστην	τῶν εἰδῶν τάξιν, δευτέραν μὲν
[3, 57]	ἀπὸ τῆς φύσεως ἔχῃ τελειότητα·	πρώτιστον	οὖν ἐν τῇ τριάδι ταύτῃ
[3, 59]	ἐσχάτως. Τοῦτο οὖν πρὸς τὸ	πρώτιστον	τῶν ἐν τοῖς αἰσθητοῖς τοιούτων
[3, 57]	ἄρχεται πρώτως ἀπὸ τοῦ νοητοῦ	πρωτίστου·	τὸ δὲ αὖ καλὸν ἐν
[3, 57]	καὶ αὕτη μὲν ἀπὸ τῶν	πρωτίστων	ἄρχεται νοερῶν θεῶν, ἐκεῖ γὰρ
[3, 56]	πρώτων εἰδῶν· ἐκεῖνα γὰρ αἰώνια	πρῶτον,	ἃ τοῖς ἐφεξῆς καὶ δευτέρως
[3, 50]	Ἔμοι γε, φάναι τὸν Σωκράτη"	Πρῶτον	αὐτὸν ἀνερωτᾷ περὶ τῆς ὑποστάσεως
[3, 51]	αὑτὸ, πότερον αὐθυπόστατον τοῦτο γὰρ	πρῶτον	διαιρετέον. Εἰ μὲν δὴ αὐθυπόστατός
[3, 57]	περιέχει τὰ διῃρημένα, τὸ δὲ	πρῶτον	διαιροῦν τὰ ἐν ἐκείνῳ προϋπάρχοντα
[3, 60]	τίνων οὐκ ἔστι τὰ εἴδη	πρῶτον	διασκεπτέον, ἵν´ ἀπὸ τῆς καθόλου
[3, 60]	οὗ προῆλθον αἱ θεῖαι ψυχαὶ	πρῶτον,	εἶτα τὸ πλῆθος τὸ ἑκάστῃ
[3, 50]	τοῦτο ὅπερ αὐτὸν ὁ Παρμενίδης	πρῶτον	ἠρώτησεν. ~Ἀλλὰ περὶ μὲν τῶν
[3, 60]	τῆς Σεληνιακῆς ψυχῆς παράδειγμα γεννᾷ	πρῶτον	μὲν τὴν περὶ σελήνην θείαν
[3, 51]	σκέψεως πλείονος ἔτυχε, τὰ δὲ	πρῶτον	οὐδεμίαν ἔσχεν ἐξεργασίαν, ἴσως ἡμῖν
[3, 56]	δ´ οὖν ἐν τοῖς νοητοῖς	πρῶτον	πέρας ἐστὶ καὶ ἄπειρον, οὕτως
[3, 59]	Πρὶν οὖν ἀποφήσει περί τινων,	πρῶτον	περὶ τούτων ἀπορεῖν λέγει τῶν
[3, 57]	νοερῶν θεῶν, ἐκεῖ γὰρ ἀνεφάνη	πρῶτον·	τὸ δὲ αὖ δίκαιον εἶδός
[3, 56]	τῶν ἰδεῶν εἰρήκασι, καὶ ποῦ	πρῶτον	ὑπέστη τὸ πλήρωμα τῶν ἰδεῶν,
[3, 60]	κοσμικὸν περιέχων αὐτός ἐστιν ὁ	πρῶτος	πατὴρ τοῦ παντός· τὰ δὲ
[3, 51]	περὶ τῶν ἰδεῶν ζητήσεσι προβλημάτων,	πρώτου	μὲν, εἰ ἔστι τὰ εἴδη
[3, 60]	ἐστιν ἐν τοῖς εἴδεσιν αἴτια	πρωτουργὰ,	καὶ πότερον ἓν ἢ πολλά.
[3, 57]	ὄντος ἐστι καθ´ ὅσον αἴτια	πρωτουργὰ	τοῖς τῇδε· ταῦτα δὲ τῆς
[3, 56]	τοῖς νοητοῖς ἀπέθετο τὴν μίαν	πρωτουργὸν	αἰτίαν πάντων τῶν εἰδῶν (ἐκεῖ
[3, 60]	ἐν μὲν τῷ δημιουργῷ τῷ	πρώτῳ	μίαν καὶ ὁλικὴν αἰτίαν ὑποθησόμεθα
[3, 60]	τοῖς δεχομένοις τὰς δόσεις τῶν	πρώτων	αἱ στερήσεις παρυφίστανται τῶν διδομένων,
[3, 62]	δευτέρων γιγνόμενον μειζόνως ὑπὸ τῶν	πρώτων	ἀποτελεῖται, ἀλλ´ οὐκ εἰδητικῶς, ἀλλὰ
[3, 56]	ἀλλαχόθεν πάρεστιν, ἢ ἀπὸ τῶν	πρώτων	εἰδῶν· ἐκεῖνα γὰρ αἰώνια πρῶτον,
[3, 60]	καὶ ἀνεκφοίτητα τὰ δεύτερα τῶν	πρώτων	ἐστὶ, καὶ ταῦτα μερικῶς ἃ
[3, 60]	ἀλλαχόθεν καὶ οὐκ ἐκ τῶν	πρώτων	ὑφέστηκεν εἰδῶν· ἡ γὰρ φύσις,
[3, 60]	θείων ψυχῶν, ἃς δὴ καὶ	πρώτως	ἀπεγέννησεν· ἕκαστον δὲ τούτων ἓν
[3, 57]	ἐνεργεῖ καθὸ θεοὶ, καὶ ἄρχεται	πρώτως	ἀπὸ τοῦ νοητοῦ πρωτίστου· τὸ
[3, 51]	ποιούμενον δευτέρως, καὶ ὅ ἐστι	πρώτως	δίδωσι τῷ ποιουμένῳ δευτέρως, οἷον
[3, 58]	ἐνυλοτάτων, ἀλλ´ ἀϋλοτέρων στοιχείων καὶ	πρώτως	ἐκ τῶν εἰδῶν ἀναφανέντων. Ὅλως
[3, 60]	Εἰ γὰρ ἡ ψυχὴ τὸ	πρώτως	ἐστὶ γεννητὸν καὶ τὸ πρώτως
[3, 55]	τῶν εἰδῶν τούτων ἐν νῷ	πρώτως	ἐστί· δευτέρως γὰρ ἐν ψυχῇ,
[3, 57]	διαίρεσις καὶ ὁρισμὸς ἐν ταύτῃ	πρώτως	ἐστί. Διὸ καὶ οἱ θεολόγοι
[3, 60]	τι παράδειγμα οἰκεῖον ὑφέστηκε, καὶ	πρώτως	ἐστὶ τὰ παραδείγματα τῶν θείων
[3, 51]	ἐν τῷ παντί. Ταῦτα ἄρα	πρώτως	ἐστὶν ἐν τῇ αἰτίᾳ τοῦ
[3, 51]	δέχεται παρ´ αὐτοῦ, πάντως ἐκεῖνο	πρώτως	ἐστὶν ὃ δίδωσι τῷ κόσμῳ
[3, 57]	Ταύτῃ τοίνυν προσήκει τὸ διαιρεῖν	πρώτως,	ἥτις τῆς ἐν ἑνὶ καὶ
[3, 57]	λέγουσι, τὴν δὲ ψυχὴν μερίζεσθαι	πρώτως,	καὶ ἡ εἰς ἑπτὰ γοῦν
[3, 60]	τοῦ τῆς Ἡλιακῆς ψυχῆς παραδείγματος	πρώτως	μὲν αὐτὴ προῆλθεν ἡ θεία
[3, 56]	τὰ πάντα γεγονέναι φησὶν, ἐπειδὴ	πρώτως	(μὲν καὶ ἡνωμένως ἐν ἐκείνῳ,
[3, 60]	πρώτως ἐστὶ γεννητὸν καὶ τὸ	πρώτως	μεριστὸν, ἀνάγκη τὸ ἀμέριστον εἶδος
[3, 60]	δὲ καὶ φυσικά· τὸ γὰρ	πρώτως	μεριστὸν ἐν ψυχαῖς ἐστι, καὶ
[3, 59]	διαφορὰν εὑρίσκειν· οὐ γὰρ τὸ	πρώτως	(μετασχὸν ἀνθρώπου ὁρῶμεν, ἀλλὰ τὸ
[3, 57]	τότε τὸ κρεῖττον ἔχει τοῦτο	πρώτως,	ὃ λαβὸν τὸ καταδεέστερον ὅμοιον
[3, 57]	ὂν (ὃ τὸ κρεῖττόν ἐστι	πρώτως,	ὅμοιον ὡς εἰκὼν ἐκείνου προσονομάζεται.
[3, 51]	τῷ εἶναι ποιοῦν, (τοῦτό ἐστι	πρώτως	ὅπερ ὁ κόσμος δευτέρως. Εἰ
[3, 51]	ἑαυτοῦ ποιεῖ οὐσίας, τοῦτό ἐστι	πρώτως	ὅπερ τὸ ποιούμενον δευτέρως, καὶ
[3, 56]	ἐν τοῖς νοητοῖς ἦν καὶ	πρώτως·	οὕτω τὸ ἓν καὶ πολλὰ
[3, 60]	~Ὁ μὲν οὖν δημιουργικὸς νοῦς	πρώτως	τὰ εἴδη περιέχει τῶν θείων
[3, 51]	τῷ αἰτίῳ τοῦ κόσμου ταῦτα	πρώτως·	τὸ γὰρ αὐτὸ αἴτιον καὶ
[3, 56]	νοεροῖς ἐν τῷ ἐκεῖ ἀριθμῷ	πρώτως,	ὡς ἡ δευτέρα διδάξει πάντως
[3, 56]	καὶ ἀμέθεκτον εἶδος, ἡ τοιαύτη	πτοία	περὶ τὴν τῶν θείων τούτων
[3, 56]	σοφοὶ περὶ αὐτῶν συνηνέχθησαν, Πλάτων,	Πυθαγόρας,	Ὀρφεὺς, καὶ οἱ θεοὶ τούτοις
[3, 51]	προαιρετικὴν ἑτέραν ποίησιν· οἷον τὸ	πῦρ	θερμαίνει τῷ παρεῖναι μόνον, ἀλλ´
[3, 51]	τῷ ποιουμένῳ δευτέρως, οἷον τὸ	πῦρ	καὶ δίδωσι θερμότητα ἄλλῳ καὶ
[3, 58]	οὕτω δὲ καὶ τὸ ἐκεῖ	πῦρ	καὶ τὸ ὕδωρ καὶ ἡ
[3, 51]	σώματα ποιεῖ ταῖς ἀσωμάτοις δυνάμεσι,	πῦρ	μὲν θερμότητι, ψυχρότητι δὲ ἡ
[3, 56]	τέλος τε. Ἀλλ´ ἐμερίσθησαν νοερῷ	πυρὶ	μοιρηθεῖσαι Εἰς ἄλλας νοεράς· κόσμῳ
[3, 56]	πηγῆς πατρικῆς ἄπο, πουλὺ Δραττόμεναι	πυρὸς	ἄνθος. Ἀκοιμήτου χρόνου ἀκμῇ, Ἀρχεγόνους
[3, 58]	αὐτό τι εἶδος ἀνθρώπου ἢ	πυρὸς	ἢ καὶ ὕδατος" Πάντων τῶν
[3, 58]	καὶ ἑνάς ἐστι τοῦ πανταχοῦ	πυρὸς,	καὶ ἄλλη παντὸς τοῦ ἐγκοσμίου
[3, 54]	σπέρματος (ἐρεῖς· καὶ γὰρ ὁ	πυρὸς	καταβληθεὶς φύει τὸν ἄσταχυν, καὶ
[3, 60]	παράδειγμα θετέον. Οὐ γάρ που	πυρὸς	μὲν καὶ ὕδατος, ὥς φησιν
[3, 60]	ἀγαθὸν οὐχ ἧττον ἢ τοῦ	πυρὸς	τὸ ἀποτέλεσμα θερμόν· οὐκ ἄρα
[3, 52]	ἐν τῷ ἀμερεῖ καὶ ἀδιαστάτῳ,	πῶς	ἂν εἴη ταῦτα ἐν τῷ
[3, 60]	τῶν συμβεβηκότων, καὶ πῶς μὲν,	πῶς	δ´ οὔ· εἰ καὶ τῶν
[3, 53]	πάντα, πῶς συντέτακται πάντα ἀλλήλοις;	πῶς	δὲ ἀεὶ τὰ ὄντα ἔστι,
[3, 54]	οὖν ἐπὶ τούτων ἡ γένεσις;	πῶς	δὲ ἐν ταὐτῷ τόπῳ φυτῶν
[3, 60]	τινος ἀκινήτου καὶ νοερᾶς αἰτίας·	πῶς	δέ ἐστι, νυνὶ ῥητέον. Πάλιν
[3, 54]	ἐνούσης τῆς ὀδόντας ποιεῖν δυναμένης;	πῶς	δὲ καὶ ἅμα μὲν ὀστοῦν,
[3, 60]	μέρος τῆς οὐσίας ἐκείνης ἀλλότριον.	Πῶς	δὲ οὐ δεῖ πείθεσθαι καὶ
[3, 60]	τὸ γὰρ αἴτιον κινηθὲν συγκινεῖ	πως	ἑαυτῷ καὶ τὸ ἐξ αὐτοῦ
[3, 60]	ἀλόγου ζωῆς ἐστὶ παραδείγματα καὶ	πῶς,	εἰ τῶν φύσεων καὶ ποσαχῶς,
[3, 60]	δὴ οὖν τὴν φύσιν θεατέον	πῶς	ἐπὶ (ταύτῃ τὸ παράδειγμα θετέον.
[3, 60]	κίνησις αὕτη τοῦ οὐρανοῦ μερική	πώς	ἐστιν, ἐκ δὲ τοῦ μερικοῦ
[3, 52]	γεννᾷν οὔτε ὁρᾷν δύναται; καὶ	πῶς	ἡ μὲν τοῦ παντός ἐστι
[3, 60]	εἰ καὶ τῶν συμβεβηκότων, καὶ	πῶς	μὲν, πῶς δ´ οὔ· εἰ
[3, 51]	ἡ ἰδιότης αὐτῶν· τετάρτου δὲ,	πῶς	μετέχεται ὑπὸ τῶν τῇδε καὶ
[3, 56]	ταύτης πρόεισι τὸ πλῆθος, καὶ	πῶς	ὁ κόσμος δεδημιούργηται κατ´ αὐτὰς,
[3, 53]	συντάττον, εἰ μὲν ἀγνοοῦν ἑαυτὸ,	πῶς	οὐκ ἄλλο τι ἔσται πρὸ
[3, 60]	ἡμῖν τὸν ἄπειρον ἀριθμόν; καὶ	πῶς	οὐκ ἀναγκαῖον, εἴπερ καὶ ἡ
[3, 60]	ἰδίως ποιὸν ἕκαστος προβέβληται; Καὶ	πῶς	οὐκ ἀνάγκη τὸ θνητὸν ἀθάνατον
[3, 54]	καὶ ἐξ ἑκάστου τὸ ὅμοιον·	πῶς	οὖν γίγνεται καὶ κατὰ τίνα
[3, 60]	εἶναι ἀμενηνὸν ἐχούσης, τὴν εἶδός	πως	οὖσαν καὶ ἐν ἑνὶ ὅρῳ
[3, 56]	μορφὴν ἀφορίζῃ τὸ ἐκείνων πλῆθος,	πῶς	οὐχὶ κατὰ ταύτην τὴν δύναμιν
[3, 56]	τὸ πλήρωμα τῶν ἰδεῶν, καὶ	πῶς	προϊὸν ἀφομοιοῖ τῷ πατρὶ τοῦ
[3, 53]	παντὸς, ἀλλ´ ἐκ ταυτομάτου πάντα,	πῶς	συντέτακται πάντα ἀλλήλοις; πῶς δὲ