HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

PROCLUS, Commentaire sur le Parménide, livre III

Liste des contextes (ordre alphabétique)

ω = 22 formes différentes pour 159 occurrences

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ ς τ υ φ χ ψ ω

>
Livre, paragraphes

[3, 59]   ~Ἐν ἀπορίᾳ, φάναι, πολλάκις δὴ, ὦ Παρμενίδη, περὶ αὐτῶν γέγονα, ποτέρα

[3, 60]   ~Ἦ καὶ περὶ τῶν δὲ, ὦ Σώκρατες, ἃ καὶ γελοῖα δόξειεν

[3, 62]   εἶ ἔτι, φάναι τὸν Παρμενίδην, ὦ Σώκρατες, καὶ οὔπω σου ἀντείληπται

[3, 60]   αὐτῶν, ἡνωμένως περιέχουσα τὸ μέτρον, ᾧ μέτρῳ πεπερασμένος ἐστὶν ὁ τούτων

[3, 60]   κακία τίς ἐστιν ἐκείνου πάντως ᾧ παρυφέστηκε. Διὰ τοῦτο αὐτὸ οὐκ

[3, 58]   τοῦ ἀνθρώπου, σαφές· οὕτω γὰρ ὥδευσεν ἀπὸ τῶν κοινοτέρων ἐπὶ τὰ

[3, 53]   οἰκείας ἕδρας, ὡδὶ μὲν ἥλιον, ὡδὶ δὲ σελήνην, ὡδὶ δὲ τὴν

[3, 53]   μὲν ἥλιον, ὡδὶ δὲ σελήνην, ὡδὶ δὲ τὴν γῆν, ὡδὶ δὲ

[3, 53]   σελήνην, ὡδὶ δὲ τὴν γῆν, ὡδὶ δὲ τὸν μέγαν οὐρανὸν, ἢ

[3, 53]   καὶ ἐπὶ τῆς οἰκείας ἕδρας, ὡδὶ μὲν ἥλιον, ὡδὶ δὲ σελήνην,

[3, 58]   πάντα ἐστὶν οἰκείως, ἡλιακῶς μὲν ὡδὶ, σεληνιακῶς δὲ ἐν ἄλλῃ, ἐμπυρίως

[3, 60]   κλίνης καὶ τραπέζης ἰδέαν οὐκ ὤκνησεν εἰπεῖν, ἢ καὶ ἐν ἐκείνοις

[3, 60]   ὁ Τίμαιος. Ἕκαστα ἄρα τούτων ὡμοίωται πρός τι νοερὸν εἶδος· ἀλλὰ

[3, 51]   οὗτος οὐκ ἔστιν αὐτοκίνητος, σωματικὸς ὤν. Οὐδὲν γοῦν τῶν σωμάτων ὅλον

[3, 50]   αὐτὸς ἐπέβαλεν· ὅπου καὶ νεὸς ὢν δῆλός ἐστιν ἐγηγερμένος εἰς τὴν

[3, 60]   καὶ ὁ νοῦς, γνώσεως αἴτιος ὢν, οὐκέτι καὶ τὴν ἄγνοιαν αὐτὸς

[3, 60]   φωτὸς, ἀλλ´ ὁ ἥλιος αἴτιος ὢν φωτὸς οὐκέτι καὶ τῆς στερήσεως

[3, 56]   καὶ φύσει τιμιωτέρων. Ἀλλ´ ἐξ ὧν αἱ ἀποδείξεις, ταῦτά ἐστι τὰ

[3, 56]   διακοσμήσεσιν ἀπείκασται τῶν εἰδῶν, ἀφ´ ὧν αἱ μερισταὶ πρόοδοι πεφήνασι τῶν

[3, 60]   ἄλλα δὲ τὰ μερικὰ, παρ´ ὧν αὐταῖς ἡ κατ´ εἶδος προϋπάρχει

[3, 60]   ὅσαι (ἄλλαι ψυχῆς ἀναγωγοὶ, καὶ ὧν δεόμεθα καὶ εἰς τὸ νοητὸν

[3, 62]   οὐσιοποιὸς δὲ ὁ νοῦς, καὶ ὧν εἰδοποιὸς ὁ νοῦς, οὐσιοποιὸς ἡ

[3, 60]   τὴν γένεσιν ὁμοίως ταῖς ἕξεσιν ὧν εἰσὶν αὗται στερήσεις. Εἰ δὴ

[3, 56]   πάντα ἐξ ὧν τὸ πᾶν, ὧν ἐστι καὶ αἴτιον· καὶ εἰ

[3, 60]   θεοὺς οὔσας· τὰ δὲ παραδείγματα, ὧν ἐστι παραδείγματα, αἴτιά ἐστιν· οὐδεμία

[3, 53]   ἑαυτὸ αἴτιον ὂν, οἶδε καὶ ὧν ἐστιν αἴτιον, ὥστε περιέξει κἀκεῖνα

[3, 59]   καὶ οὐ θετέον εἴδη τινῶν ὧν ἐστιν εἴδη καὶ αἴτια νοερὰ

[3, 60]   χωρὶς, ὂν ἄλλο αὐτῶν ἢ ὧν ἡμεῖς μεταχειριζόμεθα, εἴτε καὶ μή"

[3, 60]   τὰς ἐνταῦθα θείας αἰτίας ἀφ´ ὧν καὶ ὑφίστανται, καὶ αἱ ἀθάνατοι

[3, 54]   λόγους; ἢ πόθεν καὶ ἐφ´ ὧν μὴ ἐκ τοῦ ὁμοίου τὴν

[3, 56]   κόσμος ἐφάνθη Παντοίαις ἰδέαις κεχαρισμένος· ὧν μία πηγὴ, Ἐξ ἧς ῥοιζοῦνται

[3, 60]   αὐτὸν αἴτιον ἀναγκασθησοίμεθα λέγειν τούτων, ὧν προεστήσατο τὰ παραδείγματα, καίτοι καὶ

[3, 56]   λόγους καὶ τὰ εἴδη ἐξ ὧν τὸ πᾶν, καὶ ἔστιν ἐν

[3, 56]   τὸ πᾶν καὶ πάντα ἐξ ὧν τὸ πᾶν, ὧν ἐστι καὶ

[3, 59]   ἐν τῷ κόσμῳ παμπόλλη τις ὦπται διαφορὰ θνητῶν πρὸς ἀθάνατα καὶ

[3, 53]   πρός τι τὸ μὲν ἕτερον ὡρισμένως εἰδέναι, τὸ δὲ ἕτερον ἀορίστως

[3, 56]   καὶ οὗ αἴτιον· τὸ γὰρ ὡρισμένως εἰδὸς θάτερον καὶ θάτερον οἶδεν

[3, 56]   ἄρα καὶ οὗ ἐστιν αἴτιον ὡρισμένως· οἶδεν οὖν καὶ τὸ πᾶν

[3, 53]   μᾶλλον οὐδὲ νοήσεως· εἰδὼς δὲ ὡρισμένως τὰ ἐφιέμενα αὐτοῦ τὰ αἴτια

[3, 60]   διὰ ταῦτα αἵ τε τῶν ὡρῶν μεταβολαὶ δρῶσιν εἰς αὐτά· τὸ

[3, 60]   μερικὰς φύσεις, τὰς ἰδιότητας τῶν ὡρῶν, τὰ κλίματα, τοὺς τούτων ἐφόρους·

[3, 51]   μὲν, ὅτι δίδωσι τὸ ἀγαθὸν ὡς αἴτιον προεστάναι τῶν ὅλων· λεγέτω

[3, 57]   γε ἀγαθὸν, τί δεῖ λέγειν ὡς ἄλλο μέν ἐστι τὸ οὐσιῶδες,

[3, 56]   προσρήγνυσθαι τοῖς τοῦ κόσμου σώμασιν, ὡς ἂν ἐν τῇ πηγῇ ταύτῃ

[3, 51]   ζωὴν αὐτῷ τῷ εἶναι, καὶ, ὡς ἂν ἐπιτήδειον ᾖ τὸ ὑποκείμενον,

[3, 51]   ἐκτείνεται τοῦ προαιρετικῶς ποιεῖν, δῆλον ὡς ἀπό τινος ἥκει σεμνοτέρας καὶ

[3, 56]   μεριστῶν περιέχουσαι τὰς αἰτίας· καὶ ὡς ἀπὸ τῶν πηγαίων ἰδεῶν ἄλλαι

[3, 50]   αὐτῶν τῶν χωριστῶν εἰδῶν· οὐδ´, ὡς Ἀριστοτέλης φησὶν, ἐπήχθη ἂν εἰς

[3, 60]   οὕτω ῥητέον ἰδέαν τῶν κακῶν ὡς αὐτὸ κακὸν οὖσαν, ἢ ὡς

[3, 53]   οὕτως εἶναι πάντων ἀκίνητον αἴτιον, ὡς αὐτῷ τῷ εἶναι πᾶσιν ἀφορίζοντα

[3, 61]   λογιζόμενος μήποτε καὶ τούτων εἶδος. Ὡς γάρ ἐστιν ἐπὶ τοῖς πολλοῖς

[3, 57]   οἷον ἐπαφὴν εἶναι τάξεώς τινος. Ὡς γὰρ ὁ ἐν προφορᾷ λόγος

[3, 60]   καὶ τὰς τῶν ζώων αἰτίας· ὡς γὰρ τῇ τετράδι τῶν ἰδεῶν

[3, 56]   αἳ προσαγορεύονται σμήνεσσιν (ἐοικυῖαι, καὶ ὡς γεννητικαὶ τῶν δευτέρων εἰσίν. Ὁ

[3, 56]   ἀριθμὸς, τὸ δὲ οὐκέτι ἀριθμός. Ὡς δ´ οὖν ἐν τοῖς νοητοῖς

[3, 57]   ὡς μὲν τελειωτικὴν αὐτῆς, κρείττονα, ὡς δὲ αὐτῆς τι οὖσαν καὶ

[3, 60]   φάναι, τὴν τάξιν τοῦ παντὸς, ὡς δὲ καὶ πλείους αἰτίας εἰπεῖν,

[3, 60]   τούτων αἰτίας διωρισμένας οὐκ ἀπογνωστέον, ὡς δηλοῦσι καὶ αἱ ἐπικλήσεις τῶν

[3, 60]   παρήγαγεν ἂν καὶ τὸ κακὸν ὡς ἑαυτῷ παραπλήσιον. Ἀλλὰ μὴν οὐ

[3, 57]   δὲ ἄλλο μὲν αὐτὸ τοῦτο ὡς εἶδος, ἄλλο δὲ ἡ ἑνὰς

[3, 57]   ὡς ἑνάδα θείαν, ἄλλως δὲ ὡς εἶδος νοερόν· οὐ γὰρ τῆς

[3, 57]   τὸ κρεῖττόν ἐστι πρώτως, ὅμοιον ὡς εἰκὼν ἐκείνου προσονομάζεται. Ἀνάγκη ἄρα

[3, 51]   τὴν τῶν ἰδεῶν ὑπόθεσιν, καὶ ὡς εἰσὶ τοῖς τοῦτο μαθεῖν γλιχομένοις

[3, 54]   πόθεν ἂν εἴη; ἢ δῆλον ὡς ἐκ τοῦ σπέρματος (ἐρεῖς· καὶ

[3, 56]   μετέχειν καὶ οὕτως ἑκάστων ἀπολαύειν ὡς ἕκαστα τάξεως εἴληχε· τοῦτο δέ

[3, 56]   πέρατός ἐστι καὶ ἀπείρου. Καὶ ὡς ἐκεῖνα, τὸ πέρας λέγω καὶ

[3, 56]   ἔστιν ἐν αὐτῷ τὸ πᾶν ὡς ἐν αἰτίᾳ χωρὶς τῆς ὕλης.

[3, 56]   εἰδῶν (ἐκεῖ γὰρ τὸ αὐτόζωον, ὡς ἐν ἄλλοις ἀπεδείκνυμεν) τὰ δὲ

[3, 52]   γεννᾷ καὶ ποῦ (θεωρεῖ; δῆλον ὡς ἐν ἑαυτῷ· θεωρεῖ γὰρ ἑαυτὸν,

[3, 60]   διὰ δή τινας ἄλλας αἰτίας, ὡς ἐν ἑτέροις εἴπομεν, παρυφιστάμενα. Πότερον

[3, 60]   δὲ θεὸν αἰτιατέον τῶν κακῶν, ὡς ἐν Πολιτείᾳ μεμαθήκαμεν, οὐδ´ ἄρα

[3, 62]   γοητείας διὰ τῶν δαιμόνων οὔσης, ὡς ἐν Συμποσίῳ μεμαθήκαμεν, τί θαυμαστὸν

[3, 57]   πρὸ νοήσεως· ὁ δὲ νοῦς ὡς ἓν πάντα νοεῖ, ἡ δὲ

[3, 57]   διχῶς, τὴν πρώτην ἄλλως μὲν ὡς ἑνάδα θείαν, ἄλλως δὲ ὡς

[3, 56]   γὰρ οἱ θεοὶ εἰρήκασι καὶ ὡς ἔννοιαι τοῦ πατρός εἰσι, μένουσι

[3, 51]   γε μὴ αὐθυπόστατός ἐστι, δῆλον ὡς ἐξ ἄλλης αἰτίας ὑφέστηκε. Τὸ

[3, 53]   οὕτω, τῶν ἀπὸ ταυτομάτου πάντων ὡς ἐπ´ ἔλασσον ὄντων; Εἰ δέ

[3, 54]   πολὺ γίγνεται, τὸ δὲ αὐτόματον ὡς ἐπ´ ἔλαττον. Εἰ δὲ μὴ

[3, 53]   ἀεὶ τὰ ὄντα ἔστι, καὶ ὡς ἐπὶ πολὺ καὶ γίγνεται πάντα

[3, 54]   ὅλως τὰ μὲν τοιαῦτα πάντα ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ γίγνεται, τὸ

[3, 60]   τι παράδειγμα γέγονεν. Εἰ δὲ, ὡς ἐρεῖ καὶ αὐτὸς ὁ Παρμενίδης,

[3, 60]   ἀμείνω γιγνώσκειν τὸν νοῦν ἐροῦμεν, ὡς ἕτεροι διαδοξάζουσι· μέσοι δὲ ἀμφοῖν

[3, 57]   ἀλλήλοις ὄντων; Οὐδὲν οὖν θαυμαστὸν, ὡς ἔφαμεν, καὶ τὰς ἐρωτήσεις καὶ

[3, 60]   δὲ τῷ δημιουργῷ τῶν ὅλων ὡς ζώων, κατά τε τὰς ψυχὰς

[3, 56]   ἐν τῷ ἐκεῖ ἀριθμῷ πρώτως, ὡς ἡ δευτέρα διδάξει πάντως ἡμᾶς

[3, 54]   καὶ ἀναγκάσομεν ὁμολογεῖν τὸν ἀποκρινόμενον, ὡς καὶ ἐν ταύτῃ τῶν φαινομένων

[3, 62]   ἔχειν τὰ εἴδη καὶ τούτων, ὡς καὶ τοὺς τῶν μορίων προστάτας

[3, 54]   τεταγμένας αἰτίας ἐπιτελοῦνται· δῆλον οὖν ὡς κατὰ τὸν αὐτὸν λόγον καὶ

[3, 50]   εἰπέ· αὐτὸς σὺ οὕτω διῄρησαι ὡς λέγεις, χωρὶς μὲν εἴδη αὐτὰ

[3, 60]   τινος, καὶ τούτων αἰτίας θετέον, ὡς μὲν ἕν τι φάναι, τὴν

[3, 57]   πῇ δὲ κρείττονά φαμεν ὑπάρχειν, ὡς μὲν τελειωτικὴν αὐτῆς, κρείττονα, ὡς

[3, 56]   ταῦτα καὶ ὡς ὅλα καὶ ὡς μέρη, καὶ ἑναδικῶς καὶ εἰδητικῶς.

[3, 60]   οὐσίαν, οὐκ ἀτόπον· τὰ δὲ ὡς μέρη μόνον, ἄτοπον· τῶν γὰρ

[3, 60]   ἆρα καὶ αὐτῶν εἴδη φήσομεν, ὡς μὴ μόνον ἀνθρώπου παράδειγμα ποιεῖν,

[3, 62]   καὶ τούτοις παρέχειν τὴν γένεσιν, ὡς μηδὲ τούτων ἀναίτιον εἶναι τὴν

[3, 51]   κρείττονος· κείσθω τοίνυν ἡμῖν δεδειγμένον ὡς ὁ κόσμος αἰτίας τινὸς ἤρτηται

[3, 50]   ἦν εἰς αὐτὸν ἥκειν λόγον, ὡς οἱ ἀμφὶ Παρμενίδην τοιαύτην τινὰ

[3, 56]   τὰ ἐν αὐτῷ, τά τε ὡς ὅλα καὶ τὰ μέρη· οὐδὲν

[3, 56]   τινές· ἔστι γὰρ ταῦτα καὶ ὡς ὅλα καὶ ὡς μέρη, καὶ

[3, 52]   γὰρ τῷ λέγειν ταῦτα δείκνυσιν ὡς ὁρᾷ τὸ πάντη καλὸν καὶ

[3, 52]   ἀπολείπεται τοῦ ἀκριβοῦς, καὶ δῆλον ὡς ὁρῶσά τι τούτου κάλλιον ἄλλο

[3, 62]   ἅπερ ὁρῶμεν" εἰ γὰρ ἐπεσκέπτετο ὡς οὐδὲν ἀναιτίως ἐστὶν, οὐκ ἂν

[3, 56]   καὶ τὴν σωματικὴν διακεκριμένως, καὶ ὡς οὐδὲν θαυμαστὸν ἄλλο μὲν εἶναι

[3, 55]   ἀκίνητα τούτων αἴτια; δῆλον γὰρ ὡς οὐκ ἐν σώμασι· πᾶν γὰρ

[3, 56]   περὶ τῶν ἰδεῶν οὕτως ὑπέλαβον ὡς οὐσῶν, οἱ δὲ τὰ θεῖα

[3, 56]   ἐστιν ἡ πρόοδος αὐτῶν· καὶ ὡς πάμμορφοί εἰσιν, ἅτε δὴ πάντων

[3, 60]   τοῦ ἑνὸς ὄντος, ἀνημμένην δὲ, ὡς πάντα τὰ ὄντα, τῆς τῶν

[3, 60]   τῆς μονάδος ἐκείνης; ἆρ´ οὐχ ὡς πάντων ἑνοειδῶς ἐστιν αἰτία, καὶ

[3, 56]   ταῖς νοήσεσι τοῦ πατρός· καὶ ὡς προέρχονται πρὸς τὴν τοῦ κόσμου

[3, 60]   τῶν ὁπωσοῦν γεννητῶν· καὶ εἰ ὡς πρὸς αἰῶνα χρόνος, οὕτω ψυχὴ

[3, 62]   πεποιῆσθαι τὴν ἐπίπληξιν, ἀλλὰ τοὺς ὡς σμικρῶν τούτων καὶ φαύλων ἀναίτιον

[3, 57]   ἔχουσα τάξιν ἀπὸ τοῦ ἑνὸς, ὡς συλλήβδην εἰπεῖν, εἰκότως τοιαύτην ἔχει

[3, 60]   θεῷ τὰς διωρισμένας τῶν σωμάτων ὡς σωμάτων, ἐν δὲ ταῖς γεννητικαῖς

[3, 54]   χωρὶς ἀνθρωπινῆς ἐπιμελείας; Ἢ δῆλον ὡς τῆς ὅλης φύσεως λόγους ἐχούσης

[3, 60]   πάντων ἑνοειδῶς ἐστιν αἰτία, καὶ ὡς τὸ ἀπειροδύναμον αὐτῆς γεννᾷ καὶ

[3, 60]   τοῦ τεχνητοῦ εἴδους τὸν θεὸν, ὡς τὸν τεχνίτην τοῦ μερικοῦ (ποιητὴν)

[3, 62]   καὶ οὔπω σου ἀντείληπται φιλοσοφία ὡς τότε ἀντιλήψεται κατ´ ἐμὴν δόξαν,

[3, 61]   περὶ ταῦτα ποιεῖται τὴν διατριβὴν, ὡς τούτων κατὰ τὰς εἰδητικὰς αἰτίας

[3, 60]   ὡς αὐτὸ κακὸν οὖσαν, ἢ ὡς τῶν διαστατῶν (ἀμερὲς καὶ τῶν

[3, 56]   οὐ διέστηκε ταῦτα ἀπ´ ἀλλήλων, ὥς πού τισιν ἂν δόξειεν· οὐ

[3, 62]   πλέον ἐστὶ καὶ τῶν ἐλαττόνων, ὥς πού φησι καὶ ὁ Ἀθηναῖος

[3, 60]   περὶ τούτων λόγος τῶν δεδημευμένων, ὥς πού φησί τις, καὶ μάλιστα

[3, 60]   οὔτε τῶν κακῶν ἰδέας εἰσοίσομεν, ὥς τινες τῶν Πλατωνικῶν, οὔτε μόνα

[3, 54]   οὖσα δύναμις καὶ ἀρχὴ κινήσεως, ὥς φαμεν. Εἰ τοίνυν ἡ φύσις

[3, 57]   καλοῦ, καὶ ἀγαθοῦ, καὶ πάντων, ὥς φησι καὶ αὐτὸς, τῶν τοιούτων,

[3, 60]   οὐδαμῶς εἶναι βούλεται κατὰ δύναμιν, ὥς φησι (ταῦτα πάντα ὁ Τίμαιος.

[3, 60]   ὄντι μὴ ζωὴ μόνον ἐστὶν, ὥς φησιν ὁ ἐν Φιλήβῳ Σωκράτης,

[3, 60]   που πυρὸς μὲν καὶ ὕδατος, ὥς φησιν ὁ Πλάτων, καὶ κινήσεως

[3, 60]   οὕτω καθ´ ἕνωσιν τῶν τε ὡσανεὶ ἁπλῶν καὶ τῶν ὡσανεὶ συνθέτων

[3, 60]   τε ὡσανεὶ ἁπλῶν καὶ τῶν ὡσανεὶ συνθέτων τὰς διῃρημένας ἐν τοῖς

[3, 60]   χαλκεύειν τὸν οὐρανόν· καὶ ὑφαντικῆς ὡσαύτως Ἀθηναϊκή τις δαιμονὶς ἔφορος, αὐτῆς

[3, 62]   ἐκείνη τῆς εἰδητικῆς πάσης αἰτίας. Ὡσαύτως καὶ ὁ Σωκράτης (οὖν πρὸς

[3, 60]   καὶ καθ´ ἓν, ἀλλ´ οὐχ ὡσαύτως τοῦ εἴδους μετειλήχασιν. Εἶναι μὲν

[3, 56]   αὐτὰς ποιῶν καὶ τῶν δυνάμεων ὥσπερ ἄλλα τῶν ποσῶν, οἷον ἴσον

[3, 58]   τῆς τῶν ἀνθρώπων ἐστὶ σειρᾶς· ὥσπερ δὲ αὕτη τῆς τῶν ἀνθρώπων,

[3, 56]   κρυφίως καὶ ἀφθέγκτως ὑφεστηκότων εἰδῶν· ὥσπερ δὴ καὶ τὸ ἑνίζειν μὲν

[3, 58]   τῶν εἰδῶν ἀναφανέντων. Ὅλως δὲ, ὥσπερ ἕκαστος νοῦς πάντων ἐστὶ περιεκτικὸς,

[3, 61]   λογίζεται μήποτε καὶ ἐπὶ τούτων, ὥσπερ ἐστὶν ἀπὸ τοῦ ἐν τοῖς

[3, 56]   ἔχει τάξιν ἐν τοῖς εἴδεσιν, ὥσπερ ἡ ἀφομοιωτικὴ τάξις τῶν θεῶν

[3, 60]   τῆς μιᾶς ἰδέας μετειλήχασι· καὶ ὥσπερ ἡ μονὰς ἡ μία τῶν

[3, 60]   πάντα περιέχει τὰ νοητὰ ζῶα, ὥσπερ ὁ φαινόμενος πάντα ὅσα θρέμματά

[3, 51]   ἔσται καὶ οὐκ ἔσται θερμόν. Ὥσπερ οὖν καὶ κατὰ τὴν ἀλλοίωσιν

[3, 59]   αὐτῶν γέγονα, ποτέρα χρὴ φάναι ὥσπερ περὶ ἐκείνων ἢ ἄλλως" Λεγέσθω

[3, 59]   ἄλλως" Λεγέσθω μὲν καὶ λογικώτερον, ὥσπερ τινές φασιν, ὅτι ὁ Σωκράτης

[3, 60]   πᾶν τὸ καλὸν ἀγαθὸν, δῆλον, ὥστ´ εἴη ἂν τὸ κακὸν ἀγαθόν.

[3, 60]   τοῖς τὰς ἕξεις διδοῦσι προϋφεστήκασιν, ὥστ´ ἐκεῖθεν ἔχειν τὴν γένεσιν ὁμοίως

[3, 59]   διαφορὰ, τῶν εἰδῶν ἡνωμένων ἀλλήλοις, ὥστε ἄπορον εἶναι μήπου καὶ οὐ

[3, 52]   ἐν ἑαυτῷ· θεωρεῖ γὰρ ἑαυτὸν, ὥστε αὐτὸς ἑαυτὸν θεωρῶν καὶ γεννῶν

[3, 51]   ἐνέργειά ἐστιν ἄϋλος καὶ ἀμερὴς, ὥστε, εἰ ὁ κόσμος σωματοειδής ἐστιν,

[3, 58]   τὴν αἰώνιον τῶν αἰτιῶν δύναμιν, ὥστε καὶ ἀνθρώπου καθὸ ἄνθρωπος καὶ

[3, 60]   τὸ παράγον ἑκάστην νοῦν παράγειν, ὥστε καὶ νοητὸν ἑκάστης εἶδος ἐν

[3, 56]   διακόσμων μέχρι καὶ τῶν ἐσχάτων, ὥστε καὶ τὰς τελευταίας αὐτῶν καὶ

[3, 56]   σεμνὸν ἡ ἀπόδειξις ἔδοξεν εἶναι, ὥστε καὶ τῆς διαιρετικῆς αὐτὴν μεθόδου

[3, 51]   πᾶν γὰρ σῶμα πάντη διαιρετὸν, ὥστε οὐκ αὐθυπόστατος. Καὶ ἄλλως αὖ

[3, 59]   λέγει τῶν νῦν αὐτῷ προτεταγμένων, ὥστε πάλιν ἐνταῦθα τελέως ἀπαντᾷν συγκατατιθέμενον,

[3, 60]   καὶ ἑαυτῆς καὶ τῆς ἀγνοίας· ὥστε πάλιν τὸ παράδειγμα οὐ κακοῦ,

[3, 56]   καὶ παράδειγμα τῶν τῇδε ἀνομοίων, ὥστε περὶ ἄλλης ἂν ἐκεῖνοι ποιοῖντο

[3, 53]   οἶδε καὶ ὧν ἐστιν αἴτιον, ὥστε περιέξει κἀκεῖνα ἃ γιγνώσκει. Εἰ

[3, 56]   γὰρ ἔκβασις τὸ κατὰ συμβεβηκὸς, ὥστε τοῦ ἀπὸ ταυτομάτου πρεσβύτερον ἂν

Livre, paragraphes
[3, 59]	~Ἐν ἀπορίᾳ, φάναι, πολλάκις δὴ,	ὦ	Παρμενίδη, περὶ αὐτῶν γέγονα, ποτέρα
[3, 60]	~Ἦ καὶ περὶ τῶν δὲ,	ὦ	Σώκρατες, ἃ καὶ γελοῖα δόξειεν
[3, 62]	εἶ ἔτι, φάναι τὸν Παρμενίδην,	ὦ	Σώκρατες, καὶ οὔπω σου ἀντείληπται
[3, 60]	αὐτῶν, ἡνωμένως περιέχουσα τὸ μέτρον,	ᾧ	μέτρῳ πεπερασμένος ἐστὶν ὁ τούτων
[3, 60]	κακία τίς ἐστιν ἐκείνου πάντως	ᾧ	παρυφέστηκε. Διὰ τοῦτο αὐτὸ οὐκ
[3, 58]	τοῦ ἀνθρώπου, σαφές· οὕτω γὰρ	ὥδευσεν	ἀπὸ τῶν κοινοτέρων ἐπὶ τὰ
[3, 53]	οἰκείας ἕδρας, ὡδὶ μὲν ἥλιον,	ὡδὶ	δὲ σελήνην, ὡδὶ δὲ τὴν
[3, 53]	μὲν ἥλιον, ὡδὶ δὲ σελήνην,	ὡδὶ	δὲ τὴν γῆν, ὡδὶ δὲ
[3, 53]	σελήνην, ὡδὶ δὲ τὴν γῆν,	ὡδὶ	δὲ τὸν μέγαν οὐρανὸν, ἢ
[3, 53]	καὶ ἐπὶ τῆς οἰκείας ἕδρας,	ὡδὶ	μὲν ἥλιον, ὡδὶ δὲ σελήνην,
[3, 58]	πάντα ἐστὶν οἰκείως, ἡλιακῶς μὲν	ὡδὶ,	σεληνιακῶς δὲ ἐν ἄλλῃ, ἐμπυρίως
[3, 60]	κλίνης καὶ τραπέζης ἰδέαν οὐκ	ὤκνησεν	εἰπεῖν, ἢ καὶ ἐν ἐκείνοις
[3, 60]	ὁ Τίμαιος. Ἕκαστα ἄρα τούτων	ὡμοίωται	πρός τι νοερὸν εἶδος· ἀλλὰ
[3, 51]	οὗτος οὐκ ἔστιν αὐτοκίνητος, σωματικὸς	ὤν.	Οὐδὲν γοῦν τῶν σωμάτων ὅλον
[3, 50]	αὐτὸς ἐπέβαλεν· ὅπου καὶ νεὸς	ὢν	δῆλός ἐστιν ἐγηγερμένος εἰς τὴν
[3, 60]	καὶ ὁ νοῦς, γνώσεως αἴτιος	ὢν,	οὐκέτι καὶ τὴν ἄγνοιαν αὐτὸς
[3, 60]	φωτὸς, ἀλλ´ ὁ ἥλιος αἴτιος	ὢν	φωτὸς οὐκέτι καὶ τῆς στερήσεως
[3, 56]	καὶ φύσει τιμιωτέρων. Ἀλλ´ ἐξ	ὧν	αἱ ἀποδείξεις, ταῦτά ἐστι τὰ
[3, 56]	διακοσμήσεσιν ἀπείκασται τῶν εἰδῶν, ἀφ´	ὧν	αἱ μερισταὶ πρόοδοι πεφήνασι τῶν
[3, 60]	ἄλλα δὲ τὰ μερικὰ, παρ´	ὧν	αὐταῖς ἡ κατ´ εἶδος προϋπάρχει
[3, 60]	ὅσαι (ἄλλαι ψυχῆς ἀναγωγοὶ, καὶ	ὧν	δεόμεθα καὶ εἰς τὸ νοητὸν
[3, 62]	οὐσιοποιὸς δὲ ὁ νοῦς, καὶ	ὧν	εἰδοποιὸς ὁ νοῦς, οὐσιοποιὸς ἡ
[3, 60]	τὴν γένεσιν ὁμοίως ταῖς ἕξεσιν	ὧν	εἰσὶν αὗται στερήσεις. Εἰ δὴ
[3, 56]	πάντα ἐξ ὧν τὸ πᾶν,	ὧν	ἐστι καὶ αἴτιον· καὶ εἰ
[3, 60]	θεοὺς οὔσας· τὰ δὲ παραδείγματα,	ὧν	ἐστι παραδείγματα, αἴτιά ἐστιν· οὐδεμία
[3, 53]	ἑαυτὸ αἴτιον ὂν, οἶδε καὶ	ὧν	ἐστιν αἴτιον, ὥστε περιέξει κἀκεῖνα
[3, 59]	καὶ οὐ θετέον εἴδη τινῶν	ὧν	ἐστιν εἴδη καὶ αἴτια νοερὰ
[3, 60]	χωρὶς, ὂν ἄλλο αὐτῶν ἢ	ὧν	ἡμεῖς μεταχειριζόμεθα, εἴτε καὶ μή"
[3, 60]	τὰς ἐνταῦθα θείας αἰτίας ἀφ´	ὧν	καὶ ὑφίστανται, καὶ αἱ ἀθάνατοι
[3, 54]	λόγους; ἢ πόθεν καὶ ἐφ´	ὧν	μὴ ἐκ τοῦ ὁμοίου τὴν
[3, 56]	κόσμος ἐφάνθη Παντοίαις ἰδέαις κεχαρισμένος·	ὧν	μία πηγὴ, Ἐξ ἧς ῥοιζοῦνται
[3, 60]	αὐτὸν αἴτιον ἀναγκασθησοίμεθα λέγειν τούτων,	ὧν	προεστήσατο τὰ παραδείγματα, καίτοι καὶ
[3, 56]	λόγους καὶ τὰ εἴδη ἐξ	ὧν	τὸ πᾶν, καὶ ἔστιν ἐν
[3, 56]	τὸ πᾶν καὶ πάντα ἐξ	ὧν	τὸ πᾶν, ὧν ἐστι καὶ
[3, 59]	ἐν τῷ κόσμῳ παμπόλλη τις	ὦπται	διαφορὰ θνητῶν πρὸς ἀθάνατα καὶ
[3, 53]	πρός τι τὸ μὲν ἕτερον	ὡρισμένως	εἰδέναι, τὸ δὲ ἕτερον ἀορίστως
[3, 56]	καὶ οὗ αἴτιον· τὸ γὰρ	ὡρισμένως	εἰδὸς θάτερον καὶ θάτερον οἶδεν
[3, 56]	ἄρα καὶ οὗ ἐστιν αἴτιον	ὡρισμένως·	οἶδεν οὖν καὶ τὸ πᾶν
[3, 53]	μᾶλλον οὐδὲ νοήσεως· εἰδὼς δὲ	ὡρισμένως	τὰ ἐφιέμενα αὐτοῦ τὰ αἴτια
[3, 60]	διὰ ταῦτα αἵ τε τῶν	ὡρῶν	μεταβολαὶ δρῶσιν εἰς αὐτά· τὸ
[3, 60]	μερικὰς φύσεις, τὰς ἰδιότητας τῶν	ὡρῶν,	τὰ κλίματα, τοὺς τούτων ἐφόρους·
[3, 51]	μὲν, ὅτι δίδωσι τὸ ἀγαθὸν	ὡς	αἴτιον προεστάναι τῶν ὅλων· λεγέτω
[3, 57]	γε ἀγαθὸν, τί δεῖ λέγειν	ὡς	ἄλλο μέν ἐστι τὸ οὐσιῶδες,
[3, 56]	προσρήγνυσθαι τοῖς τοῦ κόσμου σώμασιν,	ὡς	ἂν ἐν τῇ πηγῇ ταύτῃ
[3, 51]	ζωὴν αὐτῷ τῷ εἶναι, καὶ,	ὡς	ἂν ἐπιτήδειον ᾖ τὸ ὑποκείμενον,
[3, 51]	ἐκτείνεται τοῦ προαιρετικῶς ποιεῖν, δῆλον	ὡς	ἀπό τινος ἥκει σεμνοτέρας καὶ
[3, 56]	μεριστῶν περιέχουσαι τὰς αἰτίας· καὶ	ὡς	ἀπὸ τῶν πηγαίων ἰδεῶν ἄλλαι
[3, 50]	αὐτῶν τῶν χωριστῶν εἰδῶν· οὐδ´,	ὡς	Ἀριστοτέλης φησὶν, ἐπήχθη ἂν εἰς
[3, 60]	οὕτω ῥητέον ἰδέαν τῶν κακῶν	ὡς	αὐτὸ κακὸν οὖσαν, ἢ ὡς
[3, 53]	οὕτως εἶναι πάντων ἀκίνητον αἴτιον,	ὡς	αὐτῷ τῷ εἶναι πᾶσιν ἀφορίζοντα
[3, 61]	λογιζόμενος μήποτε καὶ τούτων εἶδος.	Ὡς	γάρ ἐστιν ἐπὶ τοῖς πολλοῖς
[3, 57]	οἷον ἐπαφὴν εἶναι τάξεώς τινος.	Ὡς	γὰρ ὁ ἐν προφορᾷ λόγος
[3, 60]	καὶ τὰς τῶν ζώων αἰτίας·	ὡς	γὰρ τῇ τετράδι τῶν ἰδεῶν
[3, 56]	αἳ προσαγορεύονται σμήνεσσιν (ἐοικυῖαι, καὶ	ὡς	γεννητικαὶ τῶν δευτέρων εἰσίν. Ὁ
[3, 56]	ἀριθμὸς, τὸ δὲ οὐκέτι ἀριθμός.	Ὡς	δ´ οὖν ἐν τοῖς νοητοῖς
[3, 57]	ὡς μὲν τελειωτικὴν αὐτῆς, κρείττονα,	ὡς	δὲ αὐτῆς τι οὖσαν καὶ
[3, 60]	φάναι, τὴν τάξιν τοῦ παντὸς,	ὡς	δὲ καὶ πλείους αἰτίας εἰπεῖν,
[3, 60]	τούτων αἰτίας διωρισμένας οὐκ ἀπογνωστέον,	ὡς	δηλοῦσι καὶ αἱ ἐπικλήσεις τῶν
[3, 60]	παρήγαγεν ἂν καὶ τὸ κακὸν	ὡς	ἑαυτῷ παραπλήσιον. Ἀλλὰ μὴν οὐ
[3, 57]	δὲ ἄλλο μὲν αὐτὸ τοῦτο	ὡς	εἶδος, ἄλλο δὲ ἡ ἑνὰς
[3, 57]	ὡς ἑνάδα θείαν, ἄλλως δὲ	ὡς	εἶδος νοερόν· οὐ γὰρ τῆς
[3, 57]	τὸ κρεῖττόν ἐστι πρώτως, ὅμοιον	ὡς	εἰκὼν ἐκείνου προσονομάζεται. Ἀνάγκη ἄρα
[3, 51]	τὴν τῶν ἰδεῶν ὑπόθεσιν, καὶ	ὡς	εἰσὶ τοῖς τοῦτο μαθεῖν γλιχομένοις
[3, 54]	πόθεν ἂν εἴη; ἢ δῆλον	ὡς	ἐκ τοῦ σπέρματος (ἐρεῖς· καὶ
[3, 56]	μετέχειν καὶ οὕτως ἑκάστων ἀπολαύειν	ὡς	ἕκαστα τάξεως εἴληχε· τοῦτο δέ
[3, 56]	πέρατός ἐστι καὶ ἀπείρου. Καὶ	ὡς	ἐκεῖνα, τὸ πέρας λέγω καὶ
[3, 56]	ἔστιν ἐν αὐτῷ τὸ πᾶν	ὡς	ἐν αἰτίᾳ χωρὶς τῆς ὕλης.
[3, 56]	εἰδῶν (ἐκεῖ γὰρ τὸ αὐτόζωον,	ὡς	ἐν ἄλλοις ἀπεδείκνυμεν) τὰ δὲ
[3, 52]	γεννᾷ καὶ ποῦ (θεωρεῖ; δῆλον	ὡς	ἐν ἑαυτῷ· θεωρεῖ γὰρ ἑαυτὸν,
[3, 60]	διὰ δή τινας ἄλλας αἰτίας,	ὡς	ἐν ἑτέροις εἴπομεν, παρυφιστάμενα. Πότερον
[3, 60]	δὲ θεὸν αἰτιατέον τῶν κακῶν,	ὡς	ἐν Πολιτείᾳ μεμαθήκαμεν, οὐδ´ ἄρα
[3, 62]	γοητείας διὰ τῶν δαιμόνων οὔσης,	ὡς	ἐν Συμποσίῳ μεμαθήκαμεν, τί θαυμαστὸν
[3, 57]	πρὸ νοήσεως· ὁ δὲ νοῦς	ὡς	ἓν πάντα νοεῖ, ἡ δὲ
[3, 57]	διχῶς, τὴν πρώτην ἄλλως μὲν	ὡς	ἑνάδα θείαν, ἄλλως δὲ ὡς
[3, 56]	γὰρ οἱ θεοὶ εἰρήκασι καὶ	ὡς	ἔννοιαι τοῦ πατρός εἰσι, μένουσι
[3, 51]	γε μὴ αὐθυπόστατός ἐστι, δῆλον	ὡς	ἐξ ἄλλης αἰτίας ὑφέστηκε. Τὸ
[3, 53]	οὕτω, τῶν ἀπὸ ταυτομάτου πάντων	ὡς	ἐπ´ ἔλασσον ὄντων; Εἰ δέ
[3, 54]	πολὺ γίγνεται, τὸ δὲ αὐτόματον	ὡς	ἐπ´ ἔλαττον. Εἰ δὲ μὴ
[3, 53]	ἀεὶ τὰ ὄντα ἔστι, καὶ	ὡς	ἐπὶ πολὺ καὶ γίγνεται πάντα
[3, 54]	ὅλως τὰ μὲν τοιαῦτα πάντα	ὡς	ἐπὶ τὸ πολὺ γίγνεται, τὸ
[3, 60]	τι παράδειγμα γέγονεν. Εἰ δὲ,	ὡς	ἐρεῖ καὶ αὐτὸς ὁ Παρμενίδης,
[3, 60]	ἀμείνω γιγνώσκειν τὸν νοῦν ἐροῦμεν,	ὡς	ἕτεροι διαδοξάζουσι· μέσοι δὲ ἀμφοῖν
[3, 57]	ἀλλήλοις ὄντων; Οὐδὲν οὖν θαυμαστὸν,	ὡς	ἔφαμεν, καὶ τὰς ἐρωτήσεις καὶ
[3, 60]	δὲ τῷ δημιουργῷ τῶν ὅλων	ὡς	ζώων, κατά τε τὰς ψυχὰς
[3, 56]	ἐν τῷ ἐκεῖ ἀριθμῷ πρώτως,	ὡς	ἡ δευτέρα διδάξει πάντως ἡμᾶς
[3, 54]	καὶ ἀναγκάσομεν ὁμολογεῖν τὸν ἀποκρινόμενον,	ὡς	καὶ ἐν ταύτῃ τῶν φαινομένων
[3, 62]	ἔχειν τὰ εἴδη καὶ τούτων,	ὡς	καὶ τοὺς τῶν μορίων προστάτας
[3, 54]	τεταγμένας αἰτίας ἐπιτελοῦνται· δῆλον οὖν	ὡς	κατὰ τὸν αὐτὸν λόγον καὶ
[3, 50]	εἰπέ· αὐτὸς σὺ οὕτω διῄρησαι	ὡς	λέγεις, χωρὶς μὲν εἴδη αὐτὰ
[3, 60]	τινος, καὶ τούτων αἰτίας θετέον,	ὡς	μὲν ἕν τι φάναι, τὴν
[3, 57]	πῇ δὲ κρείττονά φαμεν ὑπάρχειν,	ὡς	μὲν τελειωτικὴν αὐτῆς, κρείττονα, ὡς
[3, 56]	ταῦτα καὶ ὡς ὅλα καὶ	ὡς	μέρη, καὶ ἑναδικῶς καὶ εἰδητικῶς.
[3, 60]	οὐσίαν, οὐκ ἀτόπον· τὰ δὲ	ὡς	μέρη μόνον, ἄτοπον· τῶν γὰρ
[3, 60]	ἆρα καὶ αὐτῶν εἴδη φήσομεν,	ὡς	μὴ μόνον ἀνθρώπου παράδειγμα ποιεῖν,
[3, 62]	καὶ τούτοις παρέχειν τὴν γένεσιν,	ὡς	μηδὲ τούτων ἀναίτιον εἶναι τὴν
[3, 51]	κρείττονος· κείσθω τοίνυν ἡμῖν δεδειγμένον	ὡς	ὁ κόσμος αἰτίας τινὸς ἤρτηται
[3, 50]	ἦν εἰς αὐτὸν ἥκειν λόγον,	ὡς	οἱ ἀμφὶ Παρμενίδην τοιαύτην τινὰ
[3, 56]	τὰ ἐν αὐτῷ, τά τε	ὡς	ὅλα καὶ τὰ μέρη· οὐδὲν
[3, 56]	τινές· ἔστι γὰρ ταῦτα καὶ	ὡς	ὅλα καὶ ὡς μέρη, καὶ
[3, 52]	γὰρ τῷ λέγειν ταῦτα δείκνυσιν	ὡς	ὁρᾷ τὸ πάντη καλὸν καὶ
[3, 52]	ἀπολείπεται τοῦ ἀκριβοῦς, καὶ δῆλον	ὡς	ὁρῶσά τι τούτου κάλλιον ἄλλο
[3, 62]	ἅπερ ὁρῶμεν" εἰ γὰρ ἐπεσκέπτετο	ὡς	οὐδὲν ἀναιτίως ἐστὶν, οὐκ ἂν
[3, 56]	καὶ τὴν σωματικὴν διακεκριμένως, καὶ	ὡς	οὐδὲν θαυμαστὸν ἄλλο μὲν εἶναι
[3, 55]	ἀκίνητα τούτων αἴτια; δῆλον γὰρ	ὡς	οὐκ ἐν σώμασι· πᾶν γὰρ
[3, 56]	περὶ τῶν ἰδεῶν οὕτως ὑπέλαβον	ὡς	οὐσῶν, οἱ δὲ τὰ θεῖα
[3, 56]	ἐστιν ἡ πρόοδος αὐτῶν· καὶ	ὡς	πάμμορφοί εἰσιν, ἅτε δὴ πάντων
[3, 60]	τοῦ ἑνὸς ὄντος, ἀνημμένην δὲ,	ὡς	πάντα τὰ ὄντα, τῆς τῶν
[3, 60]	τῆς μονάδος ἐκείνης; ἆρ´ οὐχ	ὡς	πάντων ἑνοειδῶς ἐστιν αἰτία, καὶ
[3, 56]	ταῖς νοήσεσι τοῦ πατρός· καὶ	ὡς	προέρχονται πρὸς τὴν τοῦ κόσμου
[3, 60]	τῶν ὁπωσοῦν γεννητῶν· καὶ εἰ	ὡς	πρὸς αἰῶνα χρόνος, οὕτω ψυχὴ
[3, 62]	πεποιῆσθαι τὴν ἐπίπληξιν, ἀλλὰ τοὺς	ὡς	σμικρῶν τούτων καὶ φαύλων ἀναίτιον
[3, 57]	ἔχουσα τάξιν ἀπὸ τοῦ ἑνὸς,	ὡς	συλλήβδην εἰπεῖν, εἰκότως τοιαύτην ἔχει
[3, 60]	θεῷ τὰς διωρισμένας τῶν σωμάτων	ὡς	σωμάτων, ἐν δὲ ταῖς γεννητικαῖς
[3, 54]	χωρὶς ἀνθρωπινῆς ἐπιμελείας; Ἢ δῆλον	ὡς	τῆς ὅλης φύσεως λόγους ἐχούσης
[3, 60]	πάντων ἑνοειδῶς ἐστιν αἰτία, καὶ	ὡς	τὸ ἀπειροδύναμον αὐτῆς γεννᾷ καὶ
[3, 60]	τοῦ τεχνητοῦ εἴδους τὸν θεὸν,	ὡς	τὸν τεχνίτην τοῦ μερικοῦ (ποιητὴν)
[3, 62]	καὶ οὔπω σου ἀντείληπται φιλοσοφία	ὡς	τότε ἀντιλήψεται κατ´ ἐμὴν δόξαν,
[3, 61]	περὶ ταῦτα ποιεῖται τὴν διατριβὴν,	ὡς	τούτων κατὰ τὰς εἰδητικὰς αἰτίας
[3, 60]	ὡς αὐτὸ κακὸν οὖσαν, ἢ	ὡς	τῶν διαστατῶν (ἀμερὲς καὶ τῶν
[3, 56]	οὐ διέστηκε ταῦτα ἀπ´ ἀλλήλων,	ὥς	πού τισιν ἂν δόξειεν· οὐ
[3, 62]	πλέον ἐστὶ καὶ τῶν ἐλαττόνων,	ὥς	πού φησι καὶ ὁ Ἀθηναῖος
[3, 60]	περὶ τούτων λόγος τῶν δεδημευμένων,	ὥς	πού φησί τις, καὶ μάλιστα
[3, 60]	οὔτε τῶν κακῶν ἰδέας εἰσοίσομεν,	ὥς	τινες τῶν Πλατωνικῶν, οὔτε μόνα
[3, 54]	οὖσα δύναμις καὶ ἀρχὴ κινήσεως,	ὥς	φαμεν. Εἰ τοίνυν ἡ φύσις
[3, 57]	καλοῦ, καὶ ἀγαθοῦ, καὶ πάντων,	ὥς	φησι καὶ αὐτὸς, τῶν τοιούτων,
[3, 60]	οὐδαμῶς εἶναι βούλεται κατὰ δύναμιν,	ὥς	φησι (ταῦτα πάντα ὁ Τίμαιος.
[3, 60]	ὄντι μὴ ζωὴ μόνον ἐστὶν,	ὥς	φησιν ὁ ἐν Φιλήβῳ Σωκράτης,
[3, 60]	που πυρὸς μὲν καὶ ὕδατος,	ὥς	φησιν ὁ Πλάτων, καὶ κινήσεως
[3, 60]	οὕτω καθ´ ἕνωσιν τῶν τε	ὡσανεὶ	ἁπλῶν καὶ τῶν ὡσανεὶ συνθέτων
[3, 60]	τε ὡσανεὶ ἁπλῶν καὶ τῶν	ὡσανεὶ	συνθέτων τὰς διῃρημένας ἐν τοῖς
[3, 60]	χαλκεύειν τὸν οὐρανόν· καὶ ὑφαντικῆς	ὡσαύτως	Ἀθηναϊκή τις δαιμονὶς ἔφορος, αὐτῆς
[3, 62]	ἐκείνη τῆς εἰδητικῆς πάσης αἰτίας.	Ὡσαύτως	καὶ ὁ Σωκράτης (οὖν πρὸς
[3, 60]	καὶ καθ´ ἓν, ἀλλ´ οὐχ	ὡσαύτως	τοῦ εἴδους μετειλήχασιν. Εἶναι μὲν
[3, 56]	αὐτὰς ποιῶν καὶ τῶν δυνάμεων	ὥσπερ	ἄλλα τῶν ποσῶν, οἷον ἴσον
[3, 58]	τῆς τῶν ἀνθρώπων ἐστὶ σειρᾶς·	ὥσπερ	δὲ αὕτη τῆς τῶν ἀνθρώπων,
[3, 56]	κρυφίως καὶ ἀφθέγκτως ὑφεστηκότων εἰδῶν·	ὥσπερ	δὴ καὶ τὸ ἑνίζειν μὲν
[3, 58]	τῶν εἰδῶν ἀναφανέντων. Ὅλως δὲ,	ὥσπερ	ἕκαστος νοῦς πάντων ἐστὶ περιεκτικὸς,
[3, 61]	λογίζεται μήποτε καὶ ἐπὶ τούτων,	ὥσπερ	ἐστὶν ἀπὸ τοῦ ἐν τοῖς
[3, 56]	ἔχει τάξιν ἐν τοῖς εἴδεσιν,	ὥσπερ	ἡ ἀφομοιωτικὴ τάξις τῶν θεῶν
[3, 60]	τῆς μιᾶς ἰδέας μετειλήχασι· καὶ	ὥσπερ	ἡ μονὰς ἡ μία τῶν
[3, 60]	πάντα περιέχει τὰ νοητὰ ζῶα,	ὥσπερ	ὁ φαινόμενος πάντα ὅσα θρέμματά
[3, 51]	ἔσται καὶ οὐκ ἔσται θερμόν.	Ὥσπερ	οὖν καὶ κατὰ τὴν ἀλλοίωσιν
[3, 59]	αὐτῶν γέγονα, ποτέρα χρὴ φάναι	ὥσπερ	περὶ ἐκείνων ἢ ἄλλως" Λεγέσθω
[3, 59]	ἄλλως" Λεγέσθω μὲν καὶ λογικώτερον,	ὥσπερ	τινές φασιν, ὅτι ὁ Σωκράτης
[3, 60]	πᾶν τὸ καλὸν ἀγαθὸν, δῆλον,	ὥστ´	εἴη ἂν τὸ κακὸν ἀγαθόν.
[3, 60]	τοῖς τὰς ἕξεις διδοῦσι προϋφεστήκασιν,	ὥστ´	ἐκεῖθεν ἔχειν τὴν γένεσιν ὁμοίως
[3, 59]	διαφορὰ, τῶν εἰδῶν ἡνωμένων ἀλλήλοις,	ὥστε	ἄπορον εἶναι μήπου καὶ οὐ
[3, 52]	ἐν ἑαυτῷ· θεωρεῖ γὰρ ἑαυτὸν,	ὥστε	αὐτὸς ἑαυτὸν θεωρῶν καὶ γεννῶν
[3, 51]	ἐνέργειά ἐστιν ἄϋλος καὶ ἀμερὴς,	ὥστε,	εἰ ὁ κόσμος σωματοειδής ἐστιν,
[3, 58]	τὴν αἰώνιον τῶν αἰτιῶν δύναμιν,	ὥστε	καὶ ἀνθρώπου καθὸ ἄνθρωπος καὶ
[3, 60]	τὸ παράγον ἑκάστην νοῦν παράγειν,	ὥστε	καὶ νοητὸν ἑκάστης εἶδος ἐν
[3, 56]	διακόσμων μέχρι καὶ τῶν ἐσχάτων,	ὥστε	καὶ τὰς τελευταίας αὐτῶν καὶ
[3, 56]	σεμνὸν ἡ ἀπόδειξις ἔδοξεν εἶναι,	ὥστε	καὶ τῆς διαιρετικῆς αὐτὴν μεθόδου
[3, 51]	πᾶν γὰρ σῶμα πάντη διαιρετὸν,	ὥστε	οὐκ αὐθυπόστατος. Καὶ ἄλλως αὖ
[3, 59]	λέγει τῶν νῦν αὐτῷ προτεταγμένων,	ὥστε	πάλιν ἐνταῦθα τελέως ἀπαντᾷν συγκατατιθέμενον,
[3, 60]	καὶ ἑαυτῆς καὶ τῆς ἀγνοίας·	ὥστε	πάλιν τὸ παράδειγμα οὐ κακοῦ,
[3, 56]	καὶ παράδειγμα τῶν τῇδε ἀνομοίων,	ὥστε	περὶ ἄλλης ἂν ἐκεῖνοι ποιοῖντο
[3, 53]	οἶδε καὶ ὧν ἐστιν αἴτιον,	ὥστε	περιέξει κἀκεῖνα ἃ γιγνώσκει. Εἰ
[3, 56]	γὰρ ἔκβασις τὸ κατὰ συμβεβηκὸς,	ὥστε	τοῦ ἀπὸ ταυτομάτου πρεσβύτερον ἂν

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 15/04/2010