>

Livre, paragraphes
[3, 51]	καὶ ὡς εἰσὶ τοῖς τοῦτο	μαθεῖν	γλιχομένοις ἀποδείξειεν. Ἀρκτέον δὲ ἐντεῦθεν·
[3, 60]	οὖσαν. Ὁ μὲν οὖν Παρμενίδης	μαιευόμενος	τὸν Σωκράτη, καὶ προκαλούμενος τὰς
[3, 56]	αὐτὰ καθ´ αὑτὰ χωρὶς ὑφεστηκότα·	μάλιστα	γὰρ τοῦτο προσήκει τοῖς εἴδεσι
[3, 60]	ὥς πού φησί τις, καὶ	μάλιστα	εἴ τις τοῦτον ἀνασκέπτοιτο τὸν
[3, 56]	ἀφομοιωτικὸν αὐτοῖς μαρτυρῶν. Ἴδιον γὰρ	μάλιστα	τῆς συζυγίας ταύτης τοῦτο, καὶ
[3, 51]	δεῖ δὲ ἐπὶ τῶν θείων	μάλιστα	τὸ ἄπραγμον συγχωρεῖν, ἐπεὶ καὶ
[3, 60]	ὅταν πρὸς ἐκεῖνα βλέψωμεν, τότε	μᾶλλον	ἀγαθυνομένων. Εἰ δὲ λέγοι τις
[3, 60]	ἀπὸ τῶν λογικῶν ψυχῶν προέρχονται,	μᾶλλον	δὲ ἀπὸ τῶν ἐν ἐκείναις
[3, 60]	εἴδη, πρὸ ἑνὸς ἓν ἔσται,	μᾶλλον	δὲ πρὸ τῶν πεπερασμένων τὰ
[3, 56]	ἠριθμημένον καθ´ ἑαυτὸ τοιοῦτόν ἐστι,	μᾶλλον	δὲ τοσοῦτον, καὶ οὐ πρὸς
[3, 57]	ἂν ἡμῖν μᾶλλον ἐνυπάρχῃ, τοσούτῳ	μᾶλλον	ἐγγυτέρω γιγνόμεθα τῆς νοερᾶς ζωῆς.
[3, 57]	ἡμᾶς, καὶ ὅσῳ ἂν ἡμῖν	μᾶλλον	ἐνυπάρχῃ, τοσούτῳ μᾶλλον ἐγγυτέρω γιγνόμεθα
[3, 51]	δὲ πᾶσα σωματικὴ κίνησις παθήματι	μᾶλλον	ἔοικεν, ἡ δὲ αὐτοκίνητος ἐνέργειά
[3, 58]	πάντη ἢ ἐπὶ πλεῖστον διατεινόντων	μᾶλλον	ἡμῖν θεωρῆσαι δυνατόν. ~Ἐν ἀπορίᾳ,
[3, 59]	ταῖς αὑτῶν αἰτίαις ἡνώμενα πληθύνεται	μᾶλλον	καὶ διΐσταται κατὰ τὴν πρόοδον·
[3, 56]	ἀοριστίας τῶν εἰδῶν τοῦτο τὸ	μᾶλλον	καὶ ἧττον) ἀλλ´ ἕκαστον αὐτῶν
[3, 56]	παραιτησόμεθα τὸν λόγον οὐχὶ τῷ	μᾶλλον	καὶ ἧττον ὑφίστασθαι τὰ εἴδη
[3, 53]	οὐκ ἐπιστήμης ἴδιον καὶ πολλῷ	μᾶλλον	οὐδὲ νοήσεως· εἰδὼς δὲ ὡρισμένως
[3, 60]	τὰ γὰρ ἐγγυτέρω τοῦ ἑνὸς	μᾶλλον	πεπέρασται κατ´ ἀριθμὸν ἢ τὰ
[3, 56]	τὰ παραδείγματα, τὸ ἀφομοιωτικὸν αὐτοῖς	μαρτυρῶν.	Ἴδιον γὰρ μάλιστα τῆς συζυγίας
[3, 53]	μετ´ αὐτόν. Εἰ δὲ μὴ	μάτην	ἕξει τὰ αἴτια τῶν πάντων,
[3, 54]	εἶναι τὴν γένεσιν· οὐδὲν γὰρ	μάτην	ἡ φύσις ποιεῖ οὐδὲ ὁ
[3, 62]	ἐν τοῖς ζώοις, καὶ οὐ	μάτην	οὐδὲ ταύτας ὑποστήσασα· καὶ ἡ
[3, 50]	καὶ ἄλλου του ἤκουσεν, οὐ	μάτην	ποιούμενος τὴν τοιαύτην ἐρώτησιν, ἀλλ´
[3, 60]	λοιπὸν ἐν σώμασι. Καὶ εἴ	με	δεῖ τοὐμὸν εἰπεῖν, δαιμονίας εἶναι
[3, 61]	ᾖ ἄτοπον. Ἤδη μέντοι ποτέ	με	καὶ ἔθραξε μή τι ᾖ
[3, 56]	πάσας ὁμολογοῦμεν, καὶ οὕτω τισὶ	μέγα	καὶ σεμνὸν ἡ ἀπόδειξις ἔδοξεν
[3, 62]	ἐστιν ἐν τῷ κόσμῳ καὶ	μεγάλα	καὶ σμικρὰ προνοίας ἐξάψαντες, οὐδὲν
[3, 53]	τὴν γῆν, ὡδὶ δὲ τὸν	μέγαν	οὐρανὸν, ἢ ὁ παραγαγὼν αὐτά;
[3, 60]	εἶδος ἔχων, αὐτὸς δὲ ὁ	μέγας	Ἥφαιστος συμβολικῶς ἂν λέγοιτο χαλκεύειν
[3, 56]	δίχα τέμνειν ἀλλήλους, ἐπειδὴ πᾶς	μέγιστος	κύκλος τὸν ὅμοιον διχοτομεῖ, πότερον
[3, 51]	τὸ μὲν κρεῖττον ἔχει τι	μεθ´	ἑαυτὸ τοιοῦτον ὅ ἐστιν αὐθυπόστατον,
[3, 51]	καὶ τίς ὁ τρόπος τῆς	μεθέξεως·	τὰ μὲν ἄλλα πάντα μνήμης
[3, 56]	ὥστε καὶ τῆς διαιρετικῆς αὐτὴν	μεθόδου	κρείττονα θέσθαι. Κείσθω τοίνυν ὁμολόγημα
[3, 62]	ἐκείνης δύναμιν, καὶ ὅτι τῶν	μειζόνων	οὖσα γεννητικὴ πολλῷ πλέον ἐστὶ
[3, 62]	τὸ ὑπὸ τῶν δευτέρων γιγνόμενον	μειζόνως	ὑπὸ τῶν πρώτων ἀποτελεῖται, ἀλλ´
[3, 52]	ἐστὶ νοημάτων θεωρός. Πολλῷ ἄρα	μείζω	καὶ ἀκριβέστερα καὶ τελειότερα εἴδη
[3, 52]	μέρους τοῦ παντός; ἡ γὰρ	μείζων	δύναμις τελειοτέρων ἐστὶν οἰστικὴ, καὶ
[3, 59]	τῶν ἐκτὸς, ἀλλὰ πλείων καὶ	μείζων	ἡ τούτων ὑπεροχὴ καὶ ἔλλειψις.
[3, 60]	αὐτὰς οὐδὲ τελειοῖ, οἷον λευκότης,	μελανία,	πάντα τὰ τοιαῦτα· τὰ μὲν
[3, 60]	περὶ τούτων ἐννοίας, τοιαῦτα ἠρώτησε·	μέλλει	δὲ ἄρα ὁ Σωκράτης ἐπὶ
[3, 50]	θεάματα ἅπερ ὁ Παρμενίδης ἐκφαίνειν	μέλλει	διὰ τῶν ῥηθησομένων λόγων. Καὶ
[3, 60]	τῶν κακῶν, ὡς ἐν Πολιτείᾳ	μεμαθήκαμεν,	οὐδ´ ἄρα τὰς αἰτίας τῶν
[3, 62]	δαιμόνων οὔσης, ὡς ἐν Συμποσίῳ	μεμαθήκαμεν,	τί θαυμαστὸν τοὺς χαίροντας αὐτοῖς
[3, 56]	μία πηγὴ, Ἐξ ἧς ῥοιζοῦνται	μεμερισμέναι	ἄλλαι ἄπλατοι Ῥηγνύμεναι κόσμου περὶ
[3, 56]	κοινὸν, ἀλλὰ πάντα ἐσχηματισμένα, πάντα	μεμορφωμένα,	πάντα μερικά· τελειοτέρα δὲ γνῶσίς
[3, 56]	τῆς αἰτίας περιεχομένης, καθ´ ἣν	μεμόρφωται	πάντα τὰ ἐν τῷ κόσμῳ
[3, 57]	καθ´ αὑτὰ, εἰ μὴ τῶν	μὲν	ἀγαθῶν ἰδέας εἶναι, κἂν ἐναντία
[3, 53]	ἕν τι πάντα συντάττον, εἰ	μὲν	ἀγνοοῦν ἑαυτὸ, πῶς οὐκ ἄλλο
[3, 60]	ἔχοι πάντων τῶν τοιούτων νοερὰ	μὲν	αἴτια μὴ λέγειν· πᾶς γὰρ
[3, 51]	τις λέγοι τὸν κόσμον ἔχειν	μὲν	αἰτίαν, οὐ μέντοι ποιητικὴν, ἀλλὰ
[3, 51]	ὁ τρόπος τῆς μεθέξεως· τὰ	μὲν	ἄλλα πάντα μνήμης ἐνταῦθα καὶ
[3, 60]	ἔφοροι λέγονται τῶν τεχνῶν οἱ	μὲν	ἄλλων οἱ δὲ ἄλλων ὑπάρχειν,
[3, 56]	πρὸς ὃ συντέτακται πάντα, εἰ	μὲν	ἄλογον τοῦτο, ἄτοπον· ἔσται γάρ
[3, 60]	τὸ ἐνταῦθα πλῆθος τῶν ἀϊδίων	μὲν,	ἀλόγων δὲ τῇ φύσει ψυχῶν,
[3, 60]	διαιρετέον οὕτως· τῶν τεχνῶν ὅσαι	μὲν	ἀνάγουσι τὴν ψυχὴν καὶ ὁμοιοῦσι
[3, 56]	τιθεμένοις ἤρεσκε· καὶ οὐχ οἱ	μὲν	ἄνδρες ἐκεῖνοι περὶ τῶν ἰδεῶν
[3, 54]	αἰτία φυσικῶν. Ἆρ´ οὖν ἡ	μὲν	ἀνθρώπων φύσις ἔχει τοὺς ἀνθρωπείους
[3, 60]	τὸ οὐσιῶδες, τὸ ἀΐδιον, τὸ	μὲν	ἀπὸ τῆς πρώτης ἧκον αἰτίας,
[3, 57]	ἐσχάτων ταῖς προνοίαις· καὶ αὕτη	μὲν	ἀπὸ τῶν πρωτίστων ἄρχεται νοερῶν
[3, 56]	καὶ τὰ πολλὰ, διότι ταῦτα	μὲν	ἀπολύτως ἐστὶν ἅ ἐστιν, ἐκεῖνα
[3, 60]	αἰτίαν, τίνα δὲ ἐξ (ἄλλων	μὲν	ἀρχῶν ὑφέστηκεν, οὐ μέντοι πρὸς
[3, 56]	χωριστόν. Οὐ γάρ που τὰ	μὲν	ἀτελῆ καὶ ἐν ἄλλῳ ὄντα
[3, 51]	αὐθυπόστατος. Καὶ ἄλλως αὖ τὸ	μὲν	αὐθυπόστατον πᾶν καὶ αὐτενέργητόν ἐστι·
[3, 60]	τῆς Ἡλιακῆς ψυχῆς παραδείγματος πρώτως	μὲν	αὐτὴ προῆλθεν ἡ θεία τοῦ
[3, 57]	Καὶ τὸ καλὸν δὲ ἄλλο	μὲν	αὐτὸ τοῦτο ὡς εἶδος, ἄλλο
[3, 60]	τι νοερὸν εἶδος· ἀλλὰ τὸ	μὲν	αὐτοζῶον ἡνωμένως καὶ νοητῶς περιέχει
[3, 56]	τὰς οἰκείας αἰτίας· καὶ ἐν	μὲν	αὐτοῖς τοῖς θεοῖς ἡ ἀφομοιωτικὴ
[3, 60]	δὴ δεῖ τοὐμὸν εἰπεῖν, ἐν	μὲν	αὐτῷ τῷ δημιουργικῷ νῷ τὸ
[3, 55]	ψυχικά· τρίτα δὲ τὰ ἀφανῆ	μὲν,	ἀχώριστα δὲ τῶν ἐμφανῶν, οἷα
[3, 60]	διὰ μέσης τῆς φύσεως; Εἰ	μὲν	γὰρ ἀμέσως, ἄτοπον· οὐδαμοῦ γὰρ
[3, 60]	πέρι διττὸς ὁ λόγος· τὰ	μὲν	γὰρ αὐτῶν τελειωτικὰ καὶ συμπληρωτικὰ
[3, 57]	πῇ δὲ καταδεέστερα. Καθ´ ὅσον	μὲν	γὰρ γενικώτατα, καὶ ταῦτα κεκοινώνηκεν
[3, 52]	οὐράνια σώματα εἰ θεωροίης, ἀκριβέστερα	μὲν	γὰρ ἐκεῖνα τῶν ἐνύλων, ἀλλ´
[3, 57]	δὲ ἐν τοῖς θεοῖς· ἐνταῦθα	μὲν	γὰρ ἕν τι εἶδος, καὶ
[3, 57]	τοιαύτην ἔχει τὴν ἐνέργειαν· ἐκεῖνο	μὲν	γὰρ ἓν μόνον ἐστὶ καὶ
[3, 59]	τῆς τῶν πραγμάτων ὑποστάσεως. Ὅσα	μὲν	γὰρ ἑώρα καὶ ἐν τοῖς
[3, 51]	καὶ ὑφ´ ἑαυτοῦ θερμαίνεσθαι· διότι	μὲν	γὰρ θερμαίνεται, οὔπω θερμὸν ἂν
[3, 60]	μέντοι πρὸς παράδειγμα νοερόν. Ἡ	μὲν	γὰρ θρὶξ, καὶ εἰ μόριον
[3, 57]	ἄλλο δὲ τὸ ὑπερούσιον; τοῦτο	μὲν	γὰρ καὶ ὑπὸ τῶν παλαιῶν
[3, 60]	νοερᾶς οὐσίας ἐστὶ καταδεέστερα. Τὰ	μὲν	γὰρ μὴ μέρη μόνον, ἀλλὰ
[3, 51]	οὐδὲν κατὰ τὴν ἔφεσιν· εἰ	μὲν	γὰρ μηδὲν, διακενῆς ἡ ἔφεσις
[3, 60]	τῆς θείας αἰτίας μόνον· τὸ	μὲν	γὰρ νοερὸν πᾶν μετὰ τοῦ
[3, 60]	τοῦ πρὸς αὐτὸ ποιοῦντος· εἰ	μὲν	γὰρ ὁ νοῦς, εἴη ἂν
[3, 56]	ταύτης ἐγένοντο τῆς παραδόσεως. Ὁ	μὲν	γὰρ Ὀρφεὺς μετὰ τὴν κατάποσιν
[3, 56]	τομῆς καθολικώτερα αὐτῶν; ἐν σώμασι	μὲν	γὰρ οὐκ ἔσται· πᾶν γὰρ
[3, 60]	τινα νοερὰν διωρισμένην αἰτίαν. Τὸ	μὲν	γὰρ οὐσιῶδες καὶ τὸ τελεσιουργικὸν
[3, 56]	θείων τούτων μονάδων ὑπόθεσιν. Ὁ	μὲν	γὰρ πολὺς, καὶ τὴν ἑαυτοῦ
[3, 60]	κακῶν τὸ παράδειγμα ἀγαθόν; Ὁ	μὲν	γὰρ πρότερος λόγος οὐδαμῶς εὐαγὴς
[3, 56]	τῆς ἐν ἐκείνῳ προϋπαρχούσης· ἐκείνη	μὲν	γὰρ τελεία κίνησις, ἐνέργεια γάρ·
[3, 60]	καὶ τῇ ἐνεργείᾳ ἀγαθόν; Εἰ	μὲν	γὰρ τῇ οὐσίᾳ μόνον, ἔσται
[3, 60]	ὁπωσοῦν αὐτὴν ἐθέλοις καλεῖν· διὰ	μὲν	γὰρ τὴν γνωστικὴν ἰδιότητα φαίη
[3, 57]	τὴν ἰδίαν ἑκάστων οὐσίαν. Κατὰ	μὲν	γὰρ τὴν συμμετρίαν τὴν τοῦ
[3, 56]	πάντων τὰς ἰδιότητας ἀποδεξάμενον. Αὐτὸ	μὲν	γὰρ τὸ αὐτοκίνητον καὶ τὸ
[3, 54]	περιεκτικὴν ἄλλην τῶν εἰδῶν· ἡ	μὲν	γὰρ φύσις δύνασα κατὰ τῶν
[3, 54]	ἐνεργήσοντι· καὶ γὰρ ἄτοπον ἡμᾶς	μὲν	γινώσκειν τὸ πᾶν καὶ τὰς
[3, 56]	τῆς γνώσεώς ἐστιν ἰδεῖν ἐσχάτην	μὲν	γνῶσιν τὴν τῶν σωμάτων, εἴτε
[3, 51]	τοῦτο γὰρ πρῶτον διαιρετέον. Εἰ	μὲν	δὴ αὐθυπόστατός ἐστιν ὁ κόσμος
[3, 51]	εἶναι παράγει τὸ πᾶν; Εἰ	μὲν	δὴ κατὰ προαίρεσιν, ἄστατος ποίησις
[3, 55]	ἀκινήτου τινὸς ἢ κινουμένης; εἰ	μὲν	δὴ κινουμένης, ἐκλείψει ποτὲ τὸ
[3, 57]	δὲ τῆς τελειώσεως αὐτῶν, τὸ	μὲν	δίκαιον μεχρὶ ψυχῶν καὶ ταύτας
[3, 60]	παράδειγμα καὶ ταύτης. Καὶ αὕτη	μὲν	διχόθεν ἂν ἔχοι τὴν γένεσιν,
[3, 51]	τῶν ἰδεῶν ζητήσεσι προβλημάτων, πρώτου	μὲν,	εἰ ἔστι τὰ εἴδη (τί
[3, 50]	οὕτω διῄρησαι ὡς λέγεις, χωρὶς	μὲν	εἴδη αὐτὰ ἄττα, χωρὶς δὲ
[3, 60]	συγγενέστερον ὁ ἀριθμός. Ἀλλ´ ὅτι	μὲν	εἴδη τῶν καθ´ ἕκαστον ἀπολείπειν
[3, 60]	δὲ ἄτοπον τὴν ἰδέαν ποτὲ	μὲν	εἶναι παράδειγμά τινος, ποτὲ δὲ
[3, 54]	αἰτίας τοῖς ἑτεροκινήτοις ἣν ἄλογον	μὲν	εἶναι προσήκει, ἵνα μὴ ἀφίστηται
[3, 56]	ἐπὶ τῶν ἄλλων εἰδῶν, ἄλλο	μὲν	εἶναι τὴν ὕλην, ἄλλο δὲ
[3, 56]	καὶ ὡς οὐδὲν θαυμαστὸν ἄλλο	μὲν	εἶναι τὸ ὑποκείμενον, ἄλλο δὲ
[3, 56]	ἀφωρισμένην· πρὸς τῷ καὶ τὰ	μὲν	(εἶναι τῶν οὐσιῶν καθὸ οὐσίαι,
[3, 56]	πρώτην ἔκφανσιν θεωρεῖν· ἀλλὰ τῶν	μὲν	εἰς τὸν δημιουργὸν ἀναπέμπει τὴν
[3, 57]	τοῦ θείου κάλλους· καὶ αὕτη	μὲν	εἰς τοὺς θεοὺς ἐνεργεῖ καθὸ
[3, 57]	τὰς εἰδητικὰς αἰτίας; Ἀλλὰ τοῦτο	μὲν	εἰσαῦθις ἡμῖν σκεπτέον· ὅτι δὲ
[3, 56]	θείαν ὕπαρξιν ἀφοριζομένην. ~(Ἀλλὰ ταῦτα	μὲν	ἐκ τῆς ἐμῆς πάλιν ἐμηκύνθη
[3, 56]	Καὶ μὴν καὶ καθ´ ὅσον	μὲν	ἕκαστον εἶδος εἰς ἑαυτὸ συννεύειν
[3, 60]	ὑγίεια, ἀρετή· τὰ δὲ ὑφέστηκε	μὲν	ἐν ταῖς οὐσίαις, οὐ συμπληροῖ
[3, 57]	τάξεως. Αὐτίκα τὸ δίκαιον ἄλλως	μὲν	ἐν τοῖς εἴδεσιν ὑφέστηκεν, ἄλλως
[3, 60]	καὶ τούτων αἰτίας θετέον, ὡς	μὲν	ἕν τι φάναι, τὴν τάξιν
[3, 56]	αἰσθητὰς εἰκόνας ἔχειν τινὰ τῶν	μὲν	ἐναργεστέραν, τῶν δὲ ἀμυδροτέραν ἀπεικασίαν.
[3, 53]	φύσιν τῶν πραγμάτων τάξις, τῆς	μὲν	ἔνδον ἐνεργείας ἠρτῆσθαι τὴν ἔξω
[3, 54]	δημιουργικὸν αἴτιον τοῦ παντὸς, εἰ	μὲν	ἔξω βλέπον, ἀγνοήσει πάλιν ἑαυτὸ
[3, 60]	δὲ οὒ, καὶ ἐν βραχεῖ	μὲν	ἔσται μορίῳ, τὸν δὲ ἄπειρον
[3, 60]	ἔσται, καὶ τὸ παράδειγμα ποτὲ	μὲν	ἔσται παράδειγμα, ποτὲ δὲ οὒ,
[3, 60]	εἰκόνος παράδειγμα. Εἰ δὲ ποτὲ	μὲν	ἔσται τὸ καθ´ αὑτὸ, ποτὲ
[3, 60]	ἓν ἢ πολλά. Ἀλλ´ ὅτι	μέν	ἐστί τις αὐτῶν ἐν τῷ
[3, 60]	ποιεῖ· καίτοι, εἴ γε ἄλλο	μέν	ἐστι τὸ θεῖον εἶδος, ἄλλο
[3, 57]	τί δεῖ λέγειν ὡς ἄλλο	μέν	ἐστι τὸ οὐσιῶδες, ἄλλο δὲ
[3, 57]	δέ γε νυνὶ προτεινόμενα πῇ	μέν	ἐστιν ἐκείνων δεύτερα, πῇ δὲ
[3, 57]	εἴδους πρὸς τὴν ὕλην (συμμετρία	μέν	ἐστιν ὁπόταν κρατῇ τὸ κρεῖττον
[3, 53]	τῶν γὰρ πρός τι τὸ	μὲν	ἕτερον ὡρισμένως εἰδέναι, τὸ δὲ
[3, 54]	ἑαυτῆς οὐσίαν. Ἀλλ´ ἆρα ἐν	μὲν	ζώοις ἡ φύσις ἔχει τοὺς
[3, 53]	ἐπὶ τῆς οἰκείας ἕδρας, ὡδὶ	μὲν	ἥλιον, ὡδὶ δὲ σελήνην, ὡδὶ
[3, 60]	Διὰ τί γὰρ τὰς δὲ	μὲν	ἡλίῳ προσῆψε, τὰς δὲ σελήνῃ,
[3, 59]	νοερὰ πάντων; Ἢ ὅτι διαφορὰ	μὲν	ἦν καὶ ἐκεῖ· οὐ γὰρ
[3, 60]	τὸν τούτων ἀριθμόν. Ἀλλ´ αἱ	μὲν	θεῖαι ψυχαὶ καὶ ὅσαι καθαραὶ
[3, 57]	τῶν τοιούτων; {Ναὶ, φάναι" Ὁ	μὲν	θεῖος καὶ δημιουργικὸς νοῦς ἡνωμένως
[3, 60]	τὸ δοκοῦν διαῤῥήδην εἰπεῖν, τῶν	μὲν	θείων ψυχῶν πασῶν μετὰ τὴν
[3, 51]	ποιεῖ ταῖς ἀσωμάτοις δυνάμεσι, πῦρ	μὲν	θερμότητι, ψυχρότητι δὲ ἡ χιών·
[3, 60]	ἔλαχον ὅσαι θνηταὶ, κατ´ εἶδος	μὲν	καὶ αὐταὶ σωζόμεναι διὰ τὸ
[3, 62]	ἰδίους αὐτὰ ποιοῦμεν, ἀλλ´ εἰδοποιοὶ	μὲν	καὶ ἡμεῖς ἐν τούτοις, οὐσιοποιὸς
[3, 56]	πάντα γεγονέναι φησὶν, ἐπειδὴ πρώτως	(μὲν	καὶ ἡνωμένως ἐν ἐκείνῳ, δευτέρως
[3, 59]	περὶ ἐκείνων ἢ ἄλλως" Λεγέσθω	μὲν	καὶ λογικώτερον, ὥσπερ τινές φασιν,
[3, 56]	τὸ πλῆθος τί ἐστιν, εἴρηται	μὲν	καὶ πρότερον· λεγέσθω δὲ καὶ
[3, 60]	δὲ τῶν ἀλόγων ψυχῶν, ὅτι	μὲν	καὶ τούτων ἐστὶ παράδειγμα νοητὸν,
[3, 60]	θετέον. Οὐ γάρ που πυρὸς	μὲν	καὶ ὕδατος, ὥς φησιν ὁ
[3, 60]	εἰς ἐκεῖνο βλέπειν. Ἀλλὰ τῶν	μὲν	κακῶν ἅλις. ~Δεδειγμένων δὲ τούτων,
[3, 55]	νοερά· δεύτερα δὲ τὰ ἀκίνητα	μὲν	κατ´ οὐσίαν, κινητὰ δὲ κατ´
[3, 60]	οὖν τριῶν στοιχείων ἀφοριστέον τίνα	μὲν	κατὰ παραδειγματικὴν νοερὰν γέγονεν αἰτίαν,
[3, 60]	πρὸς ἄλλο; ἢ διότι τὰς	μὲν	κατὰ τὸ ἡλιακὸν εἶδος, τὰς
[3, 57]	καθάπερ τὴν ἐνταῦθα ἀρετὴν πῇ	μὲν	καταδεεστέραν τῆς ψυχῆς, πῇ δὲ
[3, 58]	σεμνότερον. Καὶ οὐ θαυμαστὸν τῶν	μὲν	κοινοτέρων ἡμᾶς τὰς ἰδιότητας λέγειν,
[3, 60]	ἀλόγοις, συμπεπλεγμένην ἔχουσαι ζωὴν, οὗ	μὲν	κρατοῦντος τοῦ κρείττονος, οὗ δὲ
[3, 51]	ἢ τὸ καταδεέστερον· καὶ τὸ	μὲν	κρεῖττον ἔχει τι μεθ´ ἑαυτὸ
[3, 57]	καλὸν καὶ τὸ δίκαιον πῇ	μὲν	κρείττω τῶν οὐσιοποιῶν ἐστιν εἰδῶν,
[3, 52]	καὶ πάντη ἴσον. Εἶτα ἡ	μὲν	μερικὴ ψυχὴ δύναται τούτων τῶν
[3, 58]	τοῦ ἐγκοσμίου ὕδατος. Καὶ ὅτι	μὲν	μερικώτεραι τῶν προειρημένων μονάδες αὗται,
[3, 56]	ἰδεῶν ἀνήγετο θέσιν, καὶ τὰ	μὲν	μετεχόμενα ὑπὸ τῶν καθ´ ἕκαστα
[3, 53]	καὶ ὑφίστησι. ~Τρίτον τοίνυν, εἰ	μὲν	μηδέν ἐστιν αἴτιον τοῦ παντὸς,
[3, 62]	αἰτίαν, δέον μὴ κατ´ εἶδος	μὲν	νοερὸν αὐτὸν ὑποτίθεσθαι τὴν γένεσιν,
[3, 57]	Διὸ καὶ οἱ θεολόγοι τὸν	μὲν	νοῦν ἐν τοῖς σπαραγμοῖς τοῖς
[3, 60]	πολλαὶ μονάδες τὰς πολλάς· κἀκείνη	μὲν	ὅλον περιέχει τὸν ἀριθμὸν ἑνοειδῶς,
[3, 60]	λόγος καὶ εἶδος, καὶ ἡ	μὲν	ὁλότης αὐτῶν ἐν νῷ προϋφέστηκεν,
[3, 56]	ἄνισον. Καὶ εἴ τις τὸ	μὲν	ὅμοιον παραγίγνεσθαι λέγοι θεόθεν, τὸ
[3, 54]	δυναμένης; πῶς δὲ καὶ ἅμα	μὲν	ὀστοῦν, ἅμα δὲ σάρκα ποιεῖ,
[3, 51]	τετάχθαι πάντα πρὸς ἐκείνην, εὖ	μὲν,	ὅτι δίδωσι τὸ ἀγαθὸν ὡς
[3, 54]	τοῦ κόσμου, καθόσον καὶ ἐκείνη	μὲν	οὐ γιγνώσκει (μόνον, ἀλλὰ καὶ
[3, 52]	εἴς τι καθαρώτερον βλέπουσα, τοῦτο	μὲν	οὔ φησιν ὄντως εἶναι καλὸν,
[3, 60]	τῆς αὑτῶν σειρᾶς ψυχῶν. ~Ὁ	μὲν	οὖν δημιουργικὸς νοῦς πρώτως τὰ
[3, 60]	τι σχῆμα οἰκεῖον ὑπέστησε. Τούτων	μὲν	οὖν εἴδη θετέον, καὶ ὅσαι
[3, 56]	αὐτῶν ὄντα καὶ δυνατώτερα. Ἔστι	μὲν	οὖν καὶ αὐτόθεν δῆλον, ὅπερ
[3, 60]	οὐ δώσομεν κακὴν οὖσαν. Ὁ	μὲν	οὖν Παρμενίδης μαιευόμενος τὸν Σωκράτη,
[3, 57]	ἡνωμένας τοῦ νοῦ νοήσεις· τὰ	μὲν	οὖν πρότερον ἡμῖν θεωρούμενα εἴδη
[3, 60]	μελανία, πάντα τὰ τοιαῦτα· τὰ	μὲν	οὖν συμπληρωτικὰ τῶν οὐσιῶν καὶ
[3, 60]	μόνον ἑνιαίαν καὶ θείαν. Τούτου	μὲν	οὖν συντόμως ἀπηλλάγμεθα· ~τὸ δὲ
[3, 60]	ὡσαύτως τοῦ εἴδους μετειλήχασιν. Εἶναι	μὲν	οὖν τάξιν τῶν εἰδῶν θετέον,
[3, 56]	τῇ ὕλῃ ὄντα. Διὰ ταύτας	μὲν	οὖν τὰς ἐννοίας καὶ Σωκράτης,
[3, 56]	γεννητικαὶ τῶν δευτέρων εἰσίν. Ὁ	μὲν	οὖν Τίμαιος ἐν τοῖς νοητοῖς
[3, 56]	πολλῶν ἀρχὴ ἀριθμοῦ, καὶ τὸ	μὲν	οὔπω ἀριθμὸς, τὸ δὲ οὐκέτι
[3, 60]	πρωτίστην τῶν εἰδῶν τάξιν, δευτέραν	μὲν	οὖσαν τοῦ αἰῶνος, τρίτην δὲ
[3, 55]	κατ´ ἐνέργειαν ἀκινήτως, ἢ κατὰ	μὲν	οὐσίαν ἀκινήτως, κατ´ ἐνέργειαν δὲ
[3, 57]	ἓν πάντα νόησιν ἔλαχε τῷ	μὲν	πάντα, μιμουμένη τὸν νοῦν, τῷ
[3, 62]	αὐτίκα. Ἡ θρὶξ μὴ ἐχέτω	μὲν	παράδειγμα νοερὸν, ἐχέτω δὲ φυσικὸν
[3, 60]	κακὸν εἰδὼς) λεκτέον ὅτι κακῶν	μὲν	παράδειγμα οὐδέν ἐστιν ἐν αὐτῷ,
[3, 56]	διδάξει πάντως ἡμᾶς ὑπόθεσις· τὸ	μὲν	πέρας ὂν (καὶ ἀριθμοῦ, τὸ
[3, 60]	τὸ σεληνιακὸν ἀπεγέννησε· καὶ πᾶσαι	μὲν	πρὸς ἓν καὶ καθ´ ἓν,
[3, 57]	ἀπέγνωκε. Διὰ τί γὰρ τὰ	μὲν	πρότερα μετὰ τῶν ἀντικειμένων παρελάμβανεν,
[3, 60]	καὶ τῶν συμβεβηκότων, καὶ πῶς	μὲν,	πῶς δ´ οὔ· εἰ καὶ
[3, 56]	αὐτὸν ἄνεισι τρόπον, ὁρῶν τὸ	μὲν	σῶμα τοῦτο πᾶν κατὰ τὴν
[3, 60]	καὶ οἱ θεολόγοι νοήσαντες ἄλλα	μὲν	τὰ ὁλικὰ τῶν ψυχῶν αἴτιά
[3, 59]	καὶ τὴν ἡμετέραν αἴσθησιν, τῶν	μὲν	τὰ πρώτιστα θεωρεῖν δύνασθαι, τῶν
[3, 57]	διῃρημένως αὐτοῖς ἐπιβάλλειν, καὶ νῦν	μὲν	τὰ πρώτιστα καὶ κοινότατα θεωρεῖν
[3, 52]	τὸν λόγον, ὅς φησιν αὐτὰ	μὲν	τὰ φαινόμενα καὶ ἴσα καὶ
[3, 57]	δὲ κρείττονά φαμεν ὑπάρχειν, ὡς	μὲν	τελειωτικὴν αὐτῆς, κρείττονα, ὡς δὲ
[3, 54]	καὶ γὰρ ἄλλως ἄτοπον τὴν	μὲν	τέχνην μιμουμένην τοὺς λόγους τοὺς
[3, 60]	Σεληνιακῆς ψυχῆς παράδειγμα γεννᾷ πρῶτον	μὲν	τὴν περὶ σελήνην θείαν ψυχὴν,
[3, 56]	ὥσπερ δὴ καὶ τὸ ἑνίζειν	μὲν	τὴν σκεδαστὴν οὐσίαν, τοῖς δὲ
[3, 60]	συμβολικῶς εἶναι, οἷον χαλκείας εἶναι	μέν	τις δαίμων Ἥφαιστος λεγέσθω προστάτης
[3, 60]	ὁ αὐτὸς λόγος. Ἀλλ´ εἰ	μέν	τις λέγοι καὶ τὴν τῶν
[3, 61]	Ταῦτα ὁ Σωκράτης ἀποκρίνεται, πρὸς	μὲν	τὸ ἄζωον καὶ εὐτελὲς καὶ
[3, 56]	τὴν ἐπιτηδειότητα τῶν ὑποκειμένων, σχήμασι	μὲν	τὸ ἄσχημον, τελειότητι δὲ τὸ
[3, 57]	τὸ ἀμέριστον τῶν εἰδῶν, καθορῶσα	μὲν	τὸ αὐτόκαλον χωρὶς, καθορῶσα δὲ
[3, 51]	ποιοῦν. Καὶ γὰρ ὅλως πᾶν	μὲν	τὸ κατὰ προαίρεσιν (ποιοῦν ἔχει
[3, 56]	καὶ ἐπὶ τῆς ζωῆς ἄλλο	μὲν	τὸ μέτεχον, ἄλλο δὲ τὸ
[3, 60]	μέτρα τῶν οἰκείων σειρῶν, ἡ	μὲν	τὸ τῆς Ἡλιακῆς, ἡ δὲ
[3, 59]	περὶ δὴ τούτων ἠπόρει, πρὸς	μὲν	τὸ φθαρτὸν ἀποβλέπων, μήποτε οὐ
[3, 54]	ὁ θεὸς, καὶ ὅλως τὰ	μὲν	τοιαῦτα πάντα ὡς ἐπὶ τὸ
[3, 52]	ὁρᾷν δύναται; καὶ πῶς ἡ	μὲν	τοῦ παντός ἐστι δημιουργὸς, ἡ
[3, 60]	(ἆρ´ οὐ καὶ τούτων ἐν	μὲν	τῷ δημιουργῷ τῷ πρώτῳ μίαν
[3, 57]	ταῦτα κεκοινώνηκεν ἐκείνοις· ἀλλ´ ἐκεῖνα	μὲν	τῷ εἶναι τὰ πράγματα ὑφίστησι,
[3, 60]	αὐτῶν τὰς αἰτίας, οἷον ἐν	μὲν	τῷ σωματουργῷ θεῷ τὰς διωρισμένας
[3, 62]	μεταλαμβάνον ἀγαθοῦ τινος. Ἀλλ´ αἱ	μὲν	τῶν ἀνθρώπων δόξαι τὰ σμικρὰ
[3, 51]	Παρμενίδης πρῶτον ἠρώτησεν. ~Ἀλλὰ περὶ	μὲν	τῶν λέξεων τοσαῦτα εἰρήσθω· μεταβατέον
[3, 60]	τῶν εἰδῶν διακόσμησιν, διεῖλεν ἀπὸ	μὲν	τῶν μερῶν τὰ ὅλα, ἀπὸ
[3, 56]	δὲ αὖ ἕκαστον εἶδος πλῆθος	μὲν	ὑπάρχειν, ἀλλὰ κατ´ ἀριθμὸν ἴδιον
[3, 58]	τι περὶ τούτων εἰρήκασιν, οἱ	μὲν	ὑπὸ τῶν ὕστερον ἠλέγχθησαν, οἱ
[3, 60]	εἶδός ἐστι νοερόν· ἀλλ´ ἡ	μὲν	ψυχὴ τὴν δύναμιν ἔχει τὴν
[3, 58]	σφαίρᾳ πάντα ἐστὶν οἰκείως, ἡλιακῶς	μὲν	ὡδὶ, σεληνιακῶς δὲ ἐν ἄλλῃ,
[3, 57]	θεωρητέον διχῶς, τὴν πρώτην ἄλλως	μὲν	ὡς ἑνάδα θείαν, ἄλλως δὲ
[3, 60]	φαμεν· ἐκείνη γὰρ ἐν αἰῶνι	μένει	τελέως. Ἆρ´ οὖν οὐ τῶν
[3, 60]	τὸ προελθὸν πλῆθος, ὅσον τὸ	μένον,	ἀδύνατον. Εἰ τοίνυν δεῖ τὸ
[3, 56]	ὡς ἔννοιαι τοῦ πατρός εἰσι,	μένουσι	γὰρ ἐν ταῖς νοήσεσι τοῦ
[3, 60]	ἔνδοθεν ἀπὸ (τῆς φύσεως, οὐ	μέντοι	κατά τινα νοερὰν διωρισμένην αἰτίαν.
[3, 51]	κόσμον ἔχειν μὲν αἰτίαν, οὐ	μέντοι	ποιητικὴν, ἀλλὰ τελικὴν, καὶ οὕτω
[3, 61]	μὴ λίαν ᾖ ἄτοπον. Ἤδη	μέντοι	ποτέ με καὶ ἔθραξε μή
[3, 60]	(ἄλλων μὲν ἀρχῶν ὑφέστηκεν, οὐ	μέντοι	πρὸς παράδειγμα νοερόν. Ἡ μὲν
[3, 56]	καὶ ὡς ὅλα καὶ ὡς	μέρη,	καὶ ἑναδικῶς καὶ εἰδητικῶς. Ἐπειδὴ
[3, 60]	τινα ἔστωσαν αἰτίαν· διότι δὲ	μέρη	καὶ οὐχ ὅλα, τῆς ἀμερίστου
[3, 56]	ἐν ἑαυτῷ περιλαμβάνειν ἑνοειδῶς τὰ	μέρη,	κατὰ τοσοῦτον εἰκόνα φέρει τῆς
[3, 56]	ἰδεῶν ἄλλαι προεληλύθασιν αἱ κατὰ	μέρη	κληρωσάμεναι τὴν τοῦ κόσμου δημιουργίαν,
[3, 60]	δὲ δι´ ἀνάγκην γιγνόμενα τὰ	μέρη	λοιπόν ἐστι, ταῦτα δὲ καὶ
[3, 60]	καταδεέστερα. Τὰ μὲν γὰρ μὴ	μέρη	μόνον, ἀλλὰ καὶ ὅλα, κατ´
[3, 60]	οὐκ ἀτόπον· τὰ δὲ ὡς	μέρη	μόνον, ἄτοπον· τῶν γὰρ ὅλων
[3, 60]	ὅλα ἐκεῖθεν καὶ οὐ τὰ	μέρη.	Ὁ δὲ πηλὸς σύμμιξίς ἐστι
[3, 56]	τε ὡς ὅλα καὶ τὰ	μέρη·	οὐδὲν δὲ χεῖρον πλείονος ἕνεκα
[3, 53]	οὐ τῆς αὐτῆς μετέχει τὰ	μέρη	πάντα καὶ ἀξίας καὶ τάξεως.
[3, 53]	δὲ διακεκριμένων μονάδων τὰ ἐνταῦθα	μέρη	τοῦ παντός. ~Τέταρτον δὴ οὖν
[3, 57]	τὸ ἓν καὶ ἁπλοῦν νόημα	μερίζει,	καὶ διεξοδεύει κατὰ χρόνον τὰς
[3, 57]	σώζεσθαι λέγουσι, τὴν δὲ ψυχὴν	μερίζεσθαι	πρώτως, καὶ ἡ εἰς ἑπτὰ
[3, 56]	τῆς ἑαυτῶν νοερᾶς πηγῆς καὶ	μεριζομένας	ἄλλυδις ἄλλας προσρήγνυσθαι τοῖς τοῦ
[3, 60]	γὰρ ἐκ τῆς κυκλοφορίας πάντα	(μερικά	ἐστιν, ἐπειδὴ καὶ ἡ κίνησις
[3, 60]	ἀπογεννᾷ σειρὰς, ἄλλα δὲ τὰ	μερικὰ,	παρ´ ὧν αὐταῖς ἡ κατ´
[3, 56]	πάντα ἐσχηματισμένα, πάντα μεμορφωμένα, πάντα	μερικά·	τελειοτέρα δὲ γνῶσίς ἐστιν ἡ
[3, 60]	περὶ ἥλιον, ἐσχάτως δὲ ὅσαι	μερικαί·	πᾶσαι γὰρ πρὸς ἓν εἶδος
[3, 60]	τόποις αἱ γενέσεις καὶ αἱ	μερικαὶ	φύσεις, οὐ μόνον ἐκ τῆς
[3, 60]	λόγον κἀνταῦθα καθαρόν· αἱ δὲ	μερικαὶ	χρῶνται καὶ ταῖς ἀλόγοις, συμπεπλεγμένην
[3, 60]	ψυχὰς, καὶ μετὰ ταύτας τὰς	μερικὰς	γεννῶν, τὰ τούτων συμπληρωτικὰ γένη
[3, 60]	πάλιν αἱ ἀΐδιοι γεννῶσι τὰς	μερικὰς	καὶ ἐγχρονίους. Εἰ δὲ δὴ
[3, 60]	κἄν τε δαιμονίας λέγῃς ἢ	μερικάς·	πᾶσαι γὰρ καθ´ ἓν εἶδος
[3, 60]	τὴν κίνησιν τοῦ οὐρανοῦ, τὰς	μερικὰς	φύσεις, τὰς ἰδιότητας τῶν ὡρῶν,
[3, 60]	διὰ τῶν δαιμονίων ἐπὶ τὰς	μερικὰς	ψυχὰς τῆς φύσεως ληγούσης· οἷον
[3, 60]	ἡ κίνησις αὕτη τοῦ οὐρανοῦ	μερική	πώς ἐστιν, ἐκ δὲ τοῦ
[3, 52]	πάντη ἴσον. Εἶτα ἡ μὲν	μερικὴ	ψυχὴ δύναται τούτων τῶν φαινομένων
[3, 60]	ἔπειτα τὴν δαιμονίαν, ἔπειτα τὴν	μερικὴν,	καὶ πάντα τὸν τούτων ἀριθμὸν
[3, 54]	πάλιν ἑαυτὸ καὶ ἔσται ψυχῆς	μερικῆς	καταδεέστερον· εἰ δὲ εἰς αὑτὸ
[3, 57]	ἂν εἴποι τις περὶ τῆς	μερικῆς	ψυχῆς; οὐχὶ πολλῷ πρότερον καὶ
[3, 56]	γὰρ τὸ ἐν σώματι ὂν	μερικόν	ἐστι, δεῖ δὲ ἐν ἀσωμάτῳ
[3, 56]	καὶ ἐγκόσμιος, καθολικός τε καὶ	μερικός.	Ἐπεὶ γοῦν καὶ ὁ δημιουργικὸς
[3, 60]	θεὸν, ὡς τὸν τεχνίτην τοῦ	μερικοῦ	(ποιητὴν) τέταρτος ἂν εἴη, οὐ
[3, 60]	πώς ἐστιν, ἐκ δὲ τοῦ	μερικοῦ	τὸ καθόλου γεννᾶσθαι τῶν ἀδυνάτων
[3, 60]	τὰ ἡλιακὰ καὶ τὰ τῶν	μερικῶν·	διὸ καὶ συντάττεται, καθάπερ ἡ
[3, 57]	τῶν εἰδῶν, οὐδὲ τὸν τῶν	μερικῶν	εἰδῶν διάκοσμον εἰς ταὐτὸν συγχεῖν
[3, 60]	γὰρ τῶν δαιμόνων καὶ τῶν	μερικῶν	ψυχῶν ὀχήματα τῶν αἰτιῶν τούτων
[3, 60]	αὐταῖς ἀγγελικῶν ἢ δαιμονίων ἢ	μερικῶν	ψυχῶν τάξεις τῆς μιᾶς ἰδέας
[3, 60]	τῶν πρώτων ἐστὶ, καὶ ταῦτα	μερικῶς	ἃ τὸ ὅλον ὁλικῶς· δεῖ
[3, 60]	καὶ ἐκ τῶν κοινοτάτων τὰ	μερικώτατα,	ἀλλ´ ἐν ταῖς μεταξὺ φύσεσι
[3, 57]	ἔχοντα τάξιν, αὖθις δὲ τὰ	μερικώτατα	καὶ οἷον ἀτομώτατα τῶν εἰδῶν.
[3, 58]	ὅτι γε πασῶν τῶν ἐγκειμένων	μερικωτάτη	καὶ οἷον ἄτομος ἡ τοῦ
[3, 58]	ἀπὸ τῶν κοινοτέρων ἐπὶ τὰ	μερικώτερα	προϊὼν ὁ λόγος. Τί δέ
[3, 58]	ἐγκοσμίου ὕδατος. Καὶ ὅτι μὲν	μερικώτεραι	τῶν προειρημένων μονάδες αὗται, πρόδηλον·
[3, 58]	διὰ τῆς ὑφέσεως εἰς τὸ	μερικώτερον	προϊόντος, ἑνάδος ἐξηρτημένη νοερᾶς, ἣν
[3, 58]	τὰς ἰδιότητας λέγειν, τῶν δὲ	μερικωτέρων	μὴ ἐφάπτεσθαι ταῖς ἐπιβολαῖς· ἐπὶ
[3, 60]	οἷς τὰ εἴδη περιέχεται τῶν	μερικωτέρων.	Ὅθεν, οἶμαι, καὶ ὁ Τίμαιος
[3, 57]	τὰ πεπληθυσμένα καὶ ἀμερίστως τὰ	μεριστὰ	(καὶ ἀδιαιρέτως περιέχει τὰ διῃρημένα,
[3, 55]	ἐν τοῖς αἰσθητοῖς ὄντα καὶ	μεριστά·	μέχρι γὰρ τούτων προϊοῦσα κατέληξεν
[3, 56]	τῶν εἰδῶν, ἀφ´ ὧν αἱ	μερισταὶ	πρόοδοι πεφήνασι τῶν ἐγκοσμίων αἱ
[3, 60]	ἁπάσας τὰς δευτέρας ζωὰς καὶ	μεριστὰς	περὶ τοῖς σώμασι. Πόθεν τὸ
[3, 60]	πεποίηται τὴν πρόοδον καὶ ὅσα	μεριστὴν	ἔχει τὴν οὐσίαν, ταῦτα κατ´
[3, 60]	ἐστὶ γεννητὸν καὶ τὸ πρώτως	μεριστὸν,	ἀνάγκη τὸ ἀμέριστον εἶδος προηγεῖσθαι
[3, 60]	καὶ φυσικά· τὸ γὰρ πρώτως	μεριστὸν	ἐν ψυχαῖς ἐστι, καὶ μετὰ
[3, 56]	καὶ τῶν σωμάτων τὸ εἶδος	{μεριστόν}	ἐστι, καὶ τὸ ἓν τὸ
[3, 56]	ἐν τούτοις πέρας, τὸ δὲ	μεριστὸν	τὸ ἄπειρον· ἓν οὖν καὶ
[3, 52]	ταῦτα ἐν τῷ διαστατῷ καὶ	μεριστῷ	πάντη τελέως; Ἀλλ´ ἥ γε
[3, 60]	τὸ ἀμέριστον εἶδος προηγεῖσθαι τῶν	μεριστῶν	καὶ τὸ αἰώνιον τῶν ὁπωσοῦν
[3, 56]	εἰσιν, ἅτε δὴ πάντων τῶν	μεριστῶν	περιέχουσαι τὰς αἰτίας· καὶ ὡς
[3, 60]	καὶ τὰ ἀμέριστα πρὸ τῶν	μεριστῶν,	ψυχικὰ δὲ καὶ φυσικά· τὸ
[3, 57]	οὐχὶ πολλῷ πρότερον καὶ ταύτην	μεριστῶς	ἀντιλαμβάνεσθαι καὶ διῃρημένως τῶν ὁμοῦ
[3, 60]	ἐν τοῖς ἀϊδίοις ὀχήμασιν οὐσῶν	μεριστῶς	κατά τινα ἀριθμὸν τὸν ἐν
[3, 57]	οὐ πάντα τὰ ἄλλα, καὶ	μέρος	ἄλλου, καὶ νόησιν ἔχον τὴν
[3, 56]	παντὸς ὂν καὶ τοῦ ὅλου	μέρος,	ὅ ἐστιν ἀπ´ αἰτίας ἀλόγου
[3, 60]	ἔστι καὶ οὐκ ἔστι παρὰ	μέρος	τῆς οὐσίας ἐκείνης ἀλλότριον. Πῶς
[3, 60]	καὶ τὸ ὅλον πρὸ τοῦ	μέρους	ἐκεῖθεν. Μήποτε οὖν ὀρθῶς ἂν
[3, 52]	παντός ἐστι δημιουργὸς, ἡ δὲ	μέρους	τοῦ παντός; ἡ γὰρ μείζων
[3, 60]	τὴν μονάδα καὶ διακεκριμένας τῶν	μερῶν	αἰτίας; Ἢ τοῦτο μόνον καὶ
[3, 56]	πολλῶν, καὶ τὸ ὅλον τῶν	μερῶν.	Εἰ δὲ ἔστιν ἓν τοῦ
[3, 60]	τὰ οὖν ὅλα πρὸ τῶν	μερῶν	ἐν αὐτῷ θετέον μόνα, καὶ
[3, 60]	διὸ καὶ συντάξεις εἰσὶ τῶν	μερῶν	πρὸς τὰ ὅλα, καὶ τῶν
[3, 60]	διακόσμησιν, διεῖλεν ἀπὸ μὲν τῶν	μερῶν	τὰ ὅλα, ἀπὸ δὲ τῶν
[3, 56]	ἡ ἀφομοιωτικὴ τάξις τῶν θεῶν	μέση	τῶν ἑνιαίων ἐστὶ καὶ τῶν
[3, 56]	Διὰ δὴ τοῦτο καὶ ταῦτα	μέσην	ἔχει τάξιν ἐν τοῖς εἴδεσιν,
[3, 57]	θεωρεῖν εἴδη, νῦν δὲ τὰ	μέσην	ἔχοντα τάξιν, αὖθις δὲ τὰ
[3, 60]	τῶν εἰδῶν. Εἰ δὲ διὰ	μέσης	τῆς φύσεως, διότι καὶ αἱ
[3, 60]	ἐπὶ τὸ αἰσθητὸν, ἢ διὰ	μέσης	τῆς φύσεως; Εἰ μὲν γὰρ
[3, 60]	νοῦν ἐροῦμεν, ὡς ἕτεροι διαδοξάζουσι·	μέσοι	δὲ ἀμφοῖν γενόμενοι καὶ τὴν
[3, 56]	ὀχετοὺς προεληλυθότων· τὸ γὰρ ἀφομοιοῦν	μέσον	ἐστὶ τοῦ τε πρὸς ὃ
[3, 56]	καὶ ἑαυτὸ γιγνῶσκον οἶδε τὰ	μετ´	αὐτό· λόγοις ἄρα καὶ εἴδεσιν
[3, 53]	ἑαυτὸν βλέπων, ἀλλ´ οὐ τὰ	μετ´	αὐτόν. Εἰ δὲ μὴ μάτην
[3, 56]	καὶ ἄπειρον, οὕτως ἐν τοῖς	μετ´	ἐκεῖνα τοῖς ἅμα νοητοῖς καὶ
[3, 60]	ἔχει τὴν γένεσιν ἐξ ἐκείνου.	~Μετὰ	δὲ τὰς ἁπλῶς τῶν ὄντων
[3, 56]	ἱδρυμένων· καθ´ ὅσον δὲ αὖ	μετὰ	(ζωῆς πρόεισι καὶ διὰ κινήσεως
[3, 56]	κατὰ κόσμον Ἴχνος ἐπειγόμενος μορφῆς	μέτα	κόσμος ἐφάνθη Παντοίαις ἰδέαις κεχαρισμένος·
[3, 59]	καὶ γὰρ ἄτοπον ἦν εὐθὺς	μετὰ	τὰς συγκαταθέσεις ἐνεγκεῖν τὰς ἀποφάσεις,
[3, 60]	μεριστὸν ἐν ψυχαῖς ἐστι, καὶ	μετὰ	ταῦτα ἐν φύσεσιν. Ἔστι γοῦν
[3, 60]	εἶδος ψυχῶν δημιουργικῶν, ἀλλὰ πολλὰ,	μετὰ	ταῦτα θεατέον· ἐπεὶ γὰρ πᾶσαι
[3, 60]	ὑποστήσας τὰς θείας ψυχὰς, καὶ	μετὰ	ταύτας τὰς μερικὰς γεννῶν, τὰ
[3, 56]	παραδόσεως. Ὁ μὲν γὰρ Ὀρφεὺς	μετὰ	τὴν κατάποσιν τοῦ Φάνητος ἐν
[3, 60]	τῶν μὲν θείων ψυχῶν πασῶν	μετὰ	τὴν μίαν ἰδέαν καὶ ἄλλας
[3, 60]	σωμάτων, ἐν δὲ τῷ σωματουργῷ	μετὰ	τὴν μονάδα καὶ διακεκριμένας τῶν
[3, 56]	ἀρχαὶ καὶ κατὰ τὸν Πλάτωνα	μετὰ	τὸ ἕν εἰσι, τό τε
[3, 60]	σώματα καὶ εἰ ἓν ἢ	μετὰ	τοῦ ἑνὸς καὶ τῶν πολλῶν,
[3, 60]	τὸ μὲν γὰρ νοερὸν πᾶν	μετὰ	τοῦ θείου ποιεῖ, τὸ δὲ
[3, 60]	συντόμως ἀπηλλάγμεθα· ~τὸ δὲ δεύτερον	μετὰ	τοῦτο σκεπτέον, εἰ τῶν ψυχῶν
[3, 53]	εἴσεται καὶ ὅτι ἐφετόν· καὶ	μετὰ	τούτου γνώσεται καὶ ὅτι πάντα
[3, 60]	καὶ τῶν καθ´ ἕκαστα εἴδη	μετὰ	τούτων, εἰ καὶ τῶν μορίων,
[3, 57]	τί γὰρ τὰ μὲν πρότερα	μετὰ	τῶν ἀντικειμένων παρελάμβανεν, ὅμοιον ἀνόμοιον,
[3, 62]	καὶ αὐτὸς ἐπιπλήττει τῷ Σωκράτει,	μετὰ	τῶν εἰδῶν ἀναιροῦντι καὶ τὴν
[3, 61]	τοῦ ἐν τοῖς καθ´ ἕκαστα	μεταβαίνειν	ἐπὶ τὸ ἐν αὐτοῖς ἓν,
[3, 54]	ἡ φύσις ἐκ τοῦ δυνάμει	μεταβάλλει	τοὺς λόγους τοῦ σπέρματος εἰς
[3, 57]	καὶ περιχορεύει κύκλῳ, καὶ ταῖς	μεταβάσεσι	τῶν ἐπιβολῶν διαιρεῖ τὸ ἀμέριστον
[3, 51]	μὲν τῶν λέξεων τοσαῦτα εἰρήσθω·	μεταβατέον	δὲ οὖν ἡμῖν ἐπὶ τὴν
[3, 56]	διήρθρωται μετρίως, ἐπὶ τὰ ἑξῆς	μεταβατέον	τοῦ Πλάτωνος. ~Ἦ καὶ τὰ
[3, 57]	διαιρεῖν ἔφαμεν τὸ ἀμέριστον ταῖς	μεταβατικαῖς	αὐτῶν θίξεσι καὶ ἐπαφαῖς, τί
[3, 57]	τῆς διαιρετικῆς καὶ τὸ θεωρεῖν	μεταβατικῶς.	(Οὐ δὴ θαυμαστόν ἐστιν οὐκέτι,
[3, 55]	ἐκ κινουμένης ἔμπαλιν κινητὰ καὶ	μεταβλητὰ	καὶ ἄλλοτε ἄλλως ἔχοντα. Εἰ
[3, 55]	εἰ γὰρ ἐκ κινουμένης, ἔσται	μεταβλητὰ,	ὅπερ ἀδύνατον· πάντα οὖν τὰ
[3, 51]	κινουμένης ἄλλοτε ἀλλοίως αἰτίας γιγνόμενον	μεταβλητόν	ἐστι καὶ φθαρτόν· εἰ δέ
[3, 60]	ταῦτα αἵ τε τῶν ὡρῶν	μεταβολαὶ	δρῶσιν εἰς αὐτά· τὸ γὰρ
[3, 55]	εἰ γὰρ ἐκ κινουμένης, ἔσται	μεταβολὴ	τῆς οὐσίας καὶ ἐν τούτοις·
[3, 56]	ἀεὶ καὶ τρίτως ἐπορέγει τὴν	μετάδοσιν·	τὸ δὲ αὖ ἕκαστον εἶδος
[3, 62]	ἢ τῷ ἀγαθῷ χρωννύμενον καὶ	μεταλαμβάνον	ἀγαθοῦ τινος. Ἀλλ´ αἱ μὲν
[3, 59]	ὁ Σωκράτης εὐλαβούμενος, πρὶν ἀπαρνήσεται,	μεταξὺ	τῆς τελέας ἀποφάσεως καὶ τῆς
[3, 60]	τὰ μερικώτατα, ἀλλ´ ἐν ταῖς	μεταξὺ	φύσεσι κατὰ τὸν λόγον τῆς
[3, 59]	θνητοῖς ἐνύλοις καὶ ἄλλοτε ἄλλως	μεταῤῥέουσι,	περὶ δὴ τούτων ἠπόρει, πρὸς
[3, 59]	εὑρίσκειν· οὐ γὰρ τὸ πρώτως	(μετασχὸν	ἀνθρώπου ὁρῶμεν, ἀλλὰ τὸ ἐσχάτως.
[3, 60]	ἄλλο αὐτῶν ἢ ὧν ἡμεῖς	μεταχειριζόμεθα,	εἴτε καὶ μή" Τίνων ἐστὶ
[3, 56]	κατὰ τοσοῦτον αὖ τῆς ζωογόνου	μετείληφε	σειρᾶς καὶ ἀποτυποῦται τὰς τῶν
[3, 60]	ψυχῶν τάξεις τῆς μιᾶς ἰδέας	μετειλήχασι·	καὶ ὥσπερ ἡ μονὰς ἡ
[3, 60]	ἀλλ´ οὐχ ὡσαύτως τοῦ εἴδους	μετειλήχασιν.	Εἶναι μὲν οὖν τάξιν τῶν
[3, 56]	ἑαυτοῦ τὴν διάκρισιν τούτων θεασάμενος	μέτεισιν	ἐπὶ τὰ ὅλα, καὶ πάντων
[3, 60]	τὰ ἐγγυτέρω τοῦ νοῦ πρῶτα	μετέσχε	τῶν εἰδῶν. Εἰ δὲ διὰ
[3, 60]	ψυχῶν ὀχήματα τῶν αἰτιῶν τούτων	μετέχει	δευτέρως καὶ τρίτως· τὸ γὰρ
[3, 53]	ἐστὶ, καὶ οὐ τῆς αὐτῆς	μετέχει	τὰ μέρη πάντα καὶ ἀξίας
[3, 62]	ἄτιμον καὶ φαῦλον, ὃ μὴ	μετέχει	τοῦ ἀγαθοῦ κἀκεῖθεν ἔχει τὴν
[3, 56]	δεύτερα πάντα τῶν πρὸ αὑτῶν	μετέχειν	καὶ οὕτως ἑκάστων ἀπολαύειν ὡς
[3, 51]	ἰδιότης αὐτῶν· τετάρτου δὲ, πῶς	μετέχεται	ὑπὸ τῶν τῇδε καὶ τίς
[3, 56]	ἐκ τούτων τὰ ἀμυδρότερα καὶ	μετεχόμενα	καὶ ἐν τῇ ὕλῃ ὄντα.
[3, 56]	ἀνήγετο θέσιν, καὶ τὰ μὲν	μετεχόμενα	ὑπὸ τῶν καθ´ ἕκαστα ἔλεγε,
[3, 56]	τὸ μέτεχον, ἄλλο δὲ τὸ	μετεχόμενον,	ἄλλο δὲ τὸ ἀμέθεκτον, ὁ
[3, 56]	τὸ ὑποκείμενον, ἄλλο δὲ τὸ	μετεχόμενον	ἐν τῷ ὑποκειμένῳ ὂν, ἄλλο
[3, 56]	τοῦ συνθέτου ζωῇ, διακρῖναι τὸ	μετεχόμενον	καὶ τὸ ἀμέθεκτον ἀδυνατεῖ· τὸν
[3, 56]	τὰ ὅλα, καὶ πάντων τῶν	μετεχομένων	εἰδῶν προτέρας ἐπινοεῖ τὰς ἐξῃρημένας
[3, 50]	τὰς ἐξῃρημένας καὶ πρὸ τῶν	μετεχομένων	τὰς ἀμεθέκτους. Καὶ γὰρ εἰκὸς
[3, 62]	τὸ κακὸν, εὑρήσεις καὶ τοῦτο	μετέχον	ἀγαθοῦ τινος, καὶ οὐδὲ ἄλλως
[3, 56]	τῆς ζωῆς ἄλλο μὲν τὸ	μέτεχον,	ἄλλο δὲ τὸ μετεχόμενον, ἄλλο
[3, 50]	χωρὶς δὲ αὖ τὰ τούτων	μετέχοντα;	καὶ τίς σοι δοκεῖ εἶναι
[3, 61]	τοῦδε δυνατὸν ἐπ´ ἄλλο τι	μετιέναι	τὸ πρὸ αὐτῶν ἕν· ἀλλ´
[3, 61]	τῶν ὁριστῶν ἐπὶ τὰ ὑστερογενῆ	μετιὼν,	εἶτα ἀπὸ τούτων ἐπὶ τοὺς
[3, 59]	συγκατατιθέμενον, ἀποροῦντα, ἀποφάσκοντα, κατὰ τὰ	μέτρα	τῆς τῶν πραγμάτων ὑποστάσεως. Ὅσα
[3, 60]	ἀριθμὸν ἑνοειδῶς, αὗται δὲ τὰ	μέτρα	τῶν οἰκείων σειρῶν, ἡ μὲν
[3, 56]	Ἐπειδὴ τοίνυν καὶ ταῦτα διήρθρωται	μετρίως,	ἐπὶ τὰ ἑξῆς μεταβατέον τοῦ
[3, 56]	καὶ ἧττον) ἀλλ´ ἕκαστον αὐτῶν	μέτρον	εἶναι, καὶ οὐσίαν ἰδίαν ἔχειν
[3, 60]	ἐν ἐκείνοις προϊδρυμένον καὶ τὸ	μέτρον	ἐκεῖνο τὸ εἰδητικόν· πᾶν γὰρ
[3, 60]	καὶ ἐκεῖ τὸ ἓν αὐτῶν	μέτρον	ὁμοῦ τοῖς πολλοῖς εἴδεσιν ἐκείνων
[3, 60]	πλῆθος αὐτῶν, ἡνωμένως περιέχουσα τὸ	μέτρον,	ᾧ μέτρῳ πεπερασμένος ἐστὶν ὁ
[3, 60]	ἡνωμένως περιέχουσα τὸ μέτρον, ᾧ	μέτρῳ	πεπερασμένος ἐστὶν ὁ τούτων ἀριθμός·
[3, 54]	λόγων καὶ ἄνευ τῶν ἔνδον	μέτρων.	(Ἀλλὰ καὶ εἰ ἡ φύσις
[3, 60]	ἄλλης τινός· ἐκ τῶν ἐκεῖ	μέτρων	ἐγκόσμιοι ψυχαὶ πρῶται φανεῖσαι διατείνουσι
[3, 53]	Τίς ὁ τὴν ἀξίαν αὐτῶν	μετρῶν,	ἢ ὁ ὑποστήσας αὐτά; τίς
[3, 55]	τοῖς αἰσθητοῖς ὄντα καὶ μεριστά·	μέχρι	γὰρ τούτων προϊοῦσα κατέληξεν ἡ
[3, 56]	ὅλων φοιτῶσι τῶν θείων διακόσμων	μέχρι	καὶ τῶν ἐσχάτων, ὥστε καὶ
[3, 60]	κατὰ γένος μόνον, ἀλλὰ καὶ	μέχρι	τῶν ἀτόμων εἰδῶν, καὶ φυτῶν
[3, 56]	προϊόντες ἀπὸ τῶν νοητῶν ἰδεῶν	μέχρι	τῶν τελευταίων, τὴν μίαν συνέχειαν
[3, 57]	τελειώσεως αὐτῶν, τὸ μὲν δίκαιον	μεχρὶ	ψυχῶν καὶ ταύτας διακοσμοῦν καὶ
[3, 57]	ἄλλου, καὶ νόησιν ἔχον τὴν	μέχρι	ψυχῶν προϊοῦσαν· ἡ δὲ ἐν
[3, 60]	πατέρα τοῦ παντὸς οὐ παύσεται,	μέχρις	ἂν τῆς τοιαύτης ὑποθέσεως ἀπογνοὺς
[3, 51]	ἄλλης αἰτίας ὑφέστηκε. Τὸ γὰρ	μὴ	αὐθυπόστατον πάλιν διττόν ἐστιν, ἢ
[3, 51]	οὐδὲ αὐθυπόστατος· εἰ δέ γε	μὴ	αὐθυπόστατός ἐστι, δῆλον ὡς ἐξ
[3, 54]	ἄλογον μὲν εἶναι προσήκει, ἵνα	μὴ	ἀφίστηται τῶν σωμάτων ἀεὶ τῆς
[3, 60]	τὸ κακόν· βούλοιτο ἂν καὶ	μὴ	εἶναί τι τῶν ἑαυτοῦ παραδειγμάτων
[3, 54]	ὡς ἐπ´ ἔλαττον. Εἰ δὲ	μὴ	ἐκ ταυτομάτου τοῖς ἀνθρώποις ἡ
[3, 54]	ἢ πόθεν καὶ ἐφ´ ὧν	μὴ	ἐκ τοῦ ὁμοίου τὴν γένεσιν
[3, 60]	φύσεων καὶ ἐπὶ τῶν σωμάτων	μὴ	ἐκ τῶν ἀτελῶν ἄρχεσθαι τὴν
[3, 60]	πᾶν τὸ ὁπωσοῦν ὑφεστὼς, εἰ	μὴ	ἓν εἴη πλήθους ἀνέμφαντον, ἐξ
[3, 58]	ἰδιότητας λέγειν, τῶν δὲ μερικωτέρων	μὴ	ἐφάπτεσθαι ταῖς ἐπιβολαῖς· ἐπὶ γὰρ
[3, 60]	προϊὸν καὶ ἄχρι τούτων ἃ	μὴ	ἔχει τὴν γένεσιν ἐξ ἐκείνου.
[3, 62]	τὴν φωνὴν αὐτίκα. Ἡ θρὶξ	μὴ	ἐχέτω μὲν παράδειγμα νοερὸν, ἐχέτω
[3, 60]	καὶ εἰ ἐν τῷ ὄντι	μὴ	ζωὴ μόνον ἐστὶν, ὥς φησιν
[3, 60]	οὐσίᾳ μόνον, ἔσται κακοποιὸν, ὃ	μὴ	θέμις εἰπεῖν· εἰ δὲ καὶ
[3, 60]	δὲ οἷον Σωκράτους καὶ ἑκάστου,	μὴ	καθ´ ὅσον ἄνθρωπος, ἀλλ´ ᾗ
[3, 54]	εἴτε ἔχει τὰ εἴδη, εἴτε	μὴ,	καὶ ἀναγκάσομεν ὁμολογεῖν τὸν ἀποκρινόμενον,
[3, 62]	τί γὰρ ἂν ἐπέπληττεν, εἰ	μὴ	καὶ τούτων αὐτὸς τὴν ὑπόστασιν
[3, 62]	τὴν ἄλλην πᾶσαν αἰτίαν, δέον	μὴ	κατ´ εἶδος μὲν νοερὸν αὐτὸν
[3, 60]	οὐκ ἔστιν· εἰ τῶν ζώων	μὴ	κατὰ γένος μόνον, ἀλλὰ καὶ
[3, 60]	τῶν τοιούτων νοερὰ μὲν αἴτια	μὴ	λέγειν· πᾶς γὰρ νοῦς ἀμέριστος·
[3, 61]	δέ τι αὐτῶν οἰηθῆναι εἶναι	μὴ	λίαν ᾖ ἄτοπον. Ἤδη μέντοι
[3, 53]	τὰ μετ´ αὐτόν. Εἰ δὲ	μὴ	μάτην ἕξει τὰ αἴτια τῶν
[3, 60]	ἐστὶ καταδεέστερα. Τὰ μὲν γὰρ	μὴ	μέρη μόνον, ἀλλὰ καὶ ὅλα,
[3, 62]	οὕτως ἄτιμον καὶ φαῦλον, ὃ	μὴ	μετέχει τοῦ ἀγαθοῦ κἀκεῖθεν ἔχει
[3, 60]	καὶ αὐτῶν εἴδη φήσομεν, ὡς	μὴ	μόνον ἀνθρώπου παράδειγμα ποιεῖν, ἀλλὰ
[3, 51]	τῷ κόσμῳ ἀγαθὸν, καὶ εἰ	μὴ	μόνον δίδωσι τούτῳ τὸ ἀγαθὸν,
[3, 60]	ἀριθμὸν ἑνιαίως προειληφυῖαν. Εἰ δὲ	μὴ	μόνον ἕν ἐστιν εἶδος ψυχῶν
[3, 60]	εἰ τῆς ὕλης, καὶ εἰ	μὴ	μόνον τῆς τῶν γενητῶν, ἀλλὰ
[3, 60]	οὐδ´ ἂν παράδειγμα εἴη, τινὸς	μὴ	ὄντος τοῦ ποιοῦντος τῷ εἰς
[3, 60]	κακὸν ἐν ἐκείνοις τιθέμενος, ἵνα	μὴ	παραδείγματα λέγοντες κακῶν ἐν θεῷ
[3, 61]	ταύτῃ στῶ, φεύγων οἴχομαι, δείσας	μή	ποτε εἴς τιν´ ἄβυθον φλυαρίαν
[3, 62]	αἰτίας ἐξῆπτεν; Ἐμοὶ δὲ δοκεῖ	μὴ	πρὸς τοῦτον πεποιῆσθαι τὴν ἐπίπληξιν,
[3, 51]	διαζῇ τὴν ἑαυτοῦ ζωὴν καὶ	μὴ	προχεομένη· εἰ γὰρ ἦν καὶ
[3, 60]	καὶ ἀστρονομίας εἴδη θήσομεν, εἰ	μὴ	τὰς δεδημευμένας λέγοι τις τούτων
[3, 62]	αἴτιον. Ἆρ´ οὖν (οὐκ ἀνάγκη	μὴ	ταύτην εἶναι τρίχα μόνον ἣν
[3, 60]	ἢ πόθεν αὐτῷ τὸ ἀνέκλειπτον,	μὴ	τῆς αἰτίας οὔσης αἰωνίου; πόθεν
[3, 54]	πόθεν ὀδόντος ἐκπεσόντος ἄλλος φύεται,	μὴ	τῆς δυνάμεως ἔνδον ἐνούσης τῆς
[3, 61]	μέντοι ποτέ με καὶ ἔθραξε	μή	τι ᾖ περὶ πάντων ταὐτόν·
[3, 60]	ὧν ἡμεῖς μεταχειριζόμεθα, εἴτε καὶ	μή"	Τίνων ἐστὶ καὶ τίνων οὐκ
[3, 60]	εἶναι παράδειγμά τινος, ποτὲ δὲ	μή·	τὸ γὰρ αἰωνίως ὂν, πᾶν
[3, 60]	μόνων, ἢ καὶ ἑκάστου τῶν	μὴ	τοιούτων· καὶ εἰ τῶν ἀϊδίων
[3, 51]	ἂν αὐτοκίνητος εἴη· εἰ δὲ	μὴ	τοῦτο, οὐδὲ αὐθυπόστατος· εἰ δέ
[3, 51]	τις καὶ περὶ αὐτῶν ἐπισκέψοιτο	μὴ	τοῦτο προδιομολογησάμενος; δευτέρου δὲ, τίνων
[3, 54]	οἶμαι, λόγοις ἐπιτρέψαι τὸ πᾶν	μὴ	τῷ ὄντι ἄλογον ᾖ ἢ
[3, 57]	καὶ αὐτὰ καθ´ αὑτὰ, εἰ	μὴ	τῶν μὲν ἀγαθῶν ἰδέας εἶναι,
[3, 52]	καὶ πάντα ἁπλῶς, ὅσα αἰσθητὰ	μηδαμῶς	ἔχειν ἑαυτοῖς πάντη τὴν προσηγορίαν
[3, 52]	οὐ γάρ που μηδενὸς ἐφαπτομένη	μηδὲ	εἴς τι καθαρώτερον βλέπουσα, τοῦτο
[3, 62]	τούτοις παρέχειν τὴν γένεσιν, ὡς	μηδὲ	τούτων ἀναίτιον εἶναι τὴν ὑπόστασιν.
[3, 51]	ἡ ἔφεσις ἂν εἴη τῷ	μηδὲν	ἀπολαύοντι τοῦ ἐφετοῦ παντελῶς· εἰ
[3, 51]	τὴν ἔφεσιν· εἰ μὲν γὰρ	μηδὲν,	διακενῆς ἡ ἔφεσις ἂν εἴη
[3, 53]	ὑφίστησι. ~Τρίτον τοίνυν, εἰ μὲν	μηδέν	ἐστιν αἴτιον τοῦ παντὸς, ἀλλ´
[3, 60]	κακίας ἡ κάθαρσις· ἀλλὰ δέδεικται	μηδὲν	τῶν κακῶν ἐκκεῖσθαι ἀπογεννώμενον, πᾶς
[3, 52]	τελειότερον εἶδος· οὐ γάρ που	μηδενὸς	ἐφαπτομένη μηδὲ εἴς τι καθαρώτερον
[3, 60]	τὸ παράδειγμα γιγνώσκειν· εἰ δὲ	μηδέτερος,	οὐδ´ ἂν παράδειγμα εἴη, τινὸς
[3, 56]	ἀπὸ τῶν νοητῶν ἐμφάσεσι. Καὶ	μὴν	καὶ εἰ ἕκαστον εἶδος ἐπὶ
[3, 56]	ἔχει καὶ τὸ τέλειον. Καὶ	μὴν	καὶ ἐπὶ τῆς γνώσεώς ἐστιν
[3, 56]	ἐκεῖ προφανέντων εἰδῶν ἐπιδείκνυται. Καὶ	μὴν	καὶ καθ´ ὅσον μὲν ἕκαστον
[3, 60]	κακὸν ὡς ἑαυτῷ παραπλήσιον. Ἀλλὰ	μὴν	οὐ βούλεται εἶναι τὸ κακόν·
[3, 61]	καθάπερ εἴρηται ἐν Φαίδρῳ, λογίζεται	μήποτε	καὶ ἐπὶ τούτων, ὥσπερ ἐστὶν
[3, 59]	δὲ τὸ κατ´ εἶδος ἀμετάβλητον,	μήποτε	καὶ τούτοις τῆς ἀμεταβλησίας ἐκεῖνα
[3, 61]	καὶ τὸ ὑστερογενὲς ἀφορῶν, λογιζόμενος	μήποτε	καὶ τούτων εἶδος. Ὡς γάρ
[3, 59]	πρὸς μὲν τὸ φθαρτὸν ἀποβλέπων,	μήποτε	οὐ κατ´ εἶδος γέγονεν (ἀϊδίων
[3, 60]	ὅλον πρὸ τοῦ μέρους ἐκεῖθεν.	Μήποτε	οὖν ὀρθῶς ἂν ἔχοι πάντων
[3, 59]	ἡνωμένων ἀλλήλοις, ὥστε ἄπορον εἶναι	μήπου	καὶ οὐ θετέον εἴδη τινῶν
[3, 54]	ὁλικωτέρων ὑφίσταται. Πάντων οὖν οὖσα	μήτηρ	ἡ τοῦ παντὸς φύσις πάντων
[3, 54]	που τὸ φαινόμενον εἶδος τῆς	μητρὸς	ποιεῖ τὸ βρέφος, ἀλλ´ ἡ
[3, 54]	δεῖται τοῦ τελειώσοντος. Ἡ τῆς	μητρὸς	φύσις, ἐρεῖς· αὕτη γὰρ ἡ
[3, 60]	οὐχ ἡ τῆς ἀγνοίας γνῶσις,	μία	οὖσα καὶ ἑαυτῆς καὶ τῆς
[3, 56]	ἐφάνθη Παντοίαις ἰδέαις κεχαρισμένος· ὧν	μία	πηγὴ, Ἐξ ἧς ῥοιζοῦνται μεμερισμέναι
[3, 56]	ἀνθρώποις ἀξιώσαντες καὶ τίς ἡ	μία	πηγὴ τῶν ἰδεῶν εἰρήκασι, καὶ
[3, 51]	τὸν εἰρημένον λόγον ἐν τῇ	μιᾷ	τοῦ κόσμου παντὸς αἰτίᾳ προϋπάρχοντα.
[3, 60]	καὶ ὥσπερ ἡ μονὰς ἡ	μία	τῶν ἐκεῖ παραδειγμάτων ψυχικῶν τὴν
[3, 60]	λέγοντα νόμους· ἐκεῖ γὰρ ἡ	μία	φύσις καὶ ἡ περιοχὴ τῶν
[3, 54]	φαινομένους λόγους. Ἀλλ´ ἐπὶ τὴν	μίαν	ἀναδράμωμεν λοιπὸν φύσιν, τὴν τῆς
[3, 60]	σχημάτων οἰστικὴν, καὶ ἀριθμῶν μονάδα	μίαν	γεννητικὴν πάντων ἀριθμῶν· ὅπου γὰρ
[3, 60]	(εἴρηται οὖν ἐν τῷ (Φαίδωνι	μίαν	εἶναι γνῶσιν τοῦ τε ἀμείνονος
[3, 60]	μονάδα μίαν προτακτέον καὶ ἰδέαν	(μίαν,	εἴτε πηγαίαν φύσιν, εἴτε αἰσθητικὴν,
[3, 53]	δὲ ὁ συντάξας πάντα καὶ	μίαν	ἐξ αὐτῶν ἁρμονίαν ἀποτελέσας, ἢ
[3, 60]	θείων ψυχῶν πασῶν μετὰ τὴν	μίαν	ἰδέαν καὶ ἄλλας διωρισμένας αἰτίας
[3, 56]	ταὐτὸν ἐγκοσμίων εἰδῶν ἐπιζητεῖν τὴν	μίαν	καὶ ὁλικὴν αἰτίαν, καὶ ἁπλῶς
[3, 60]	μὲν τῷ δημιουργῷ τῷ πρώτῳ	μίαν	καὶ ὁλικὴν αἰτίαν ὑποθησόμεθα πάντα
[3, 56]	ὁ τὴν πηγὴν αὐτῶν τὴν	μίαν	περιέχων, καὶ ὅπως ἐκ τῆς
[3, 60]	Πάλιν δὴ καὶ τούτων μονάδα	μίαν	προτακτέον καὶ ἰδέαν (μίαν, εἴτε
[3, 56]	ἐν τοῖς νοητοῖς ἀπέθετο τὴν	μίαν	πρωτουργὸν αἰτίαν πάντων τῶν εἰδῶν
[3, 56]	ἰδεῶν μέχρι τῶν τελευταίων, τὴν	μίαν	συνέχειαν τῆς ὅλης σειρᾶς θεωρήσομεν,
[3, 62]	αἰτιῶν, ἐπ´ αὐτὴν ἀνάδραμε τὴν	μίαν	τοῦ ὄντος αἰτίαν, ἀφ´ ἧς
[3, 60]	πηγὰς ἐν τῷ δημιουργικῷ νῷ,	μίαν	τῶν πολλῶν εἰρήκασι τὴν τῶν
[3, 60]	τῶν ἐκεῖ παραδειγμάτων ψυχικῶν τὴν	μίαν	ὑφίστησι τοῦ κόσμου ψυχὴν, οὕτως
[3, 56]	βουλῇ Παμμόρφους ἰδέας· πηγῆς δὲ	μιᾶς	ἀποπτᾶσαι Ἐξέθορον· πατρόθεν γὰρ ἔην
[3, 60]	φαίη τις ἂν ἀπὸ τῆς	μιᾶς	δημιουργικῆς αἰσθήσεως ὑφεστάναι τὰς ἀλόγους·
[3, 60]	ἢ μερικῶν ψυχῶν τάξεις τῆς	μιᾶς	ἰδέας μετειλήχασι· καὶ ὥσπερ ἡ
[3, 60]	τοὺς ἡγεμόνας αὑτῶν, καὶ τῆς	μιᾶς	νοερᾶς αἰτίας αὐτῶν τὴν ἕνωσιν
[3, 60]	οὖν τὴν αἰτίαν λέγειν εἰώθαμεν,	μιᾶς	τῶν πολλῶν παραδειγματικῆς αἰτίας οὔσης.
[3, 59]	καὶ τῶν ἐννοημάτων πρὸς ἄλληλα	μικρά	τίς ἐστι διαφορά· πάντα γάρ
[3, 56]	γοῦν καὶ ὁ δημιουργικὸς νοῦς	μικτός	ἐστιν ἔχων ἐν ἑαυτῷ πέρας
[3, 60]	φύσεως, διότι καὶ αἱ τέχναι	μιμεῖσθαι	λέγονται τὴν φύσιν (πολλῷ γὰρ
[3, 57]	νόησιν ἔλαχε τῷ μὲν πάντα,	μιμουμένη	τὸν νοῦν, τῷ δὲ καθ´
[3, 54]	ἄλλως ἄτοπον τὴν μὲν τέχνην	μιμουμένην	τοὺς λόγους τοὺς φυσικοὺς κατὰ
[3, 51]	μεθέξεως· τὰ μὲν ἄλλα πάντα	μνήμης	ἐνταῦθα καὶ σκέψεως πλείονος ἔτυχε,
[3, 56]	τὸ δόγμα συμπαθείας, καὶ αὐτῶν	μνησθῆναι	τῶν ἐν τοῖς Χαλδαικοῖς λογίοις
[3, 50]	~ΒΙΒΛΙΟΝ ΤΡΙΤΟΝ. (Καί	μοι	εἰπέ· αὐτὸς σὺ οὕτω διῄρησαι
[3, 60]	καὶ περὶ τῶν μορίων εἰρήσθω	μοι	συντόμως· ~ἐπὶ δὲ αὖ τούτοις
[3, 57]	ἐν Φαίδρῳ Σωκράτης, ταύτην ἔσχε	μοῖραν	ἐκφανέστατον εἶναι (καὶ ἐρασμιώτατον, δικαιοσύνης
[3, 56]	καὶ πολλὰς ἀνέλκουσαν εἰς ἑαυτὴν	μοίρας	τῶν ἐν παντὶ θείων λήξεων;
[3, 56]	τε. Ἀλλ´ ἐμερίσθησαν νοερῷ πυρὶ	μοιρηθεῖσαι	Εἰς ἄλλας νοεράς· κόσμῳ γὰρ
[3, 60]	τῶν μερῶν ἐν αὐτῷ θετέον	μόνα,	καὶ τὰ ἀμέριστα πρὸ τῶν
[3, 60]	ὥς τινες τῶν Πλατωνικῶν, οὔτε	μόνα	τὰ ἀμείνω γιγνώσκειν τὸν νοῦν
[3, 60]	δὲ τῷ σωματουργῷ μετὰ τὴν	μονάδα	καὶ διακεκριμένας τῶν μερῶν αἰτίας;
[3, 60]	πάντων σχημάτων οἰστικὴν, καὶ ἀριθμῶν	μονάδα	μίαν γεννητικὴν πάντων ἀριθμῶν· ὅπου
[3, 60]	ῥητέον. Πάλιν δὴ καὶ τούτων	μονάδα	μίαν προτακτέον καὶ ἰδέαν (μίαν,
[3, 60]	αὐτῶν τῆς ποιήσεως πρὸς τὴν	μονάδα	πάσης αὐτῶν τῆς σειρᾶς. Ἔχουσι
[3, 56]	ἐπινοεῖ τὰς ἐξῃρημένας καὶ ἀΰλους	μονάδας.	Καὶ οὐκ ἐπὶ τούτων μόνων
[3, 58]	ὅτι μὲν μερικώτεραι τῶν προειρημένων	μονάδες	αὗται, πρόδηλον· καὶ ὅτι γε
[3, 56]	πάντων αἰτίαι καὶ αἱ τέτταρες	μονάδες·	ἐκεῖθεν δὲ (ἀρξάμεναι δι´ ὅλων
[3, 60]	κόσμου ψυχὴν, οὕτως αἱ πολλαὶ	μονάδες	τὰς πολλάς· κἀκείνη μὲν ὅλον
[3, 60]	τούτων ἀριθμός· ταύτῃ δὲ τῇ	μονάδι	συμφυὴς δεύτερος ἀριθμὸς, διῃρημένος, παραδειγματικὸς
[3, 60]	ἔπειτα πάσας ὅσαι προσήκουσι τῇ	μονάδι	ταύτῃ, κἄν τε ἀγγελικὰς κἄν
[3, 60]	δὲ ἁπλῶς εἶναι ψυχῆς εἶδος·	μοναδικὴ	δὲ πᾶσα καὶ καθ´ ἕνα
[3, 60]	διαστατῶν (ἀμερὲς καὶ τῶν πεπληθυσμένων	μοναδικὸν	τὸ εἶδος, οὕτω καὶ τῶν
[3, 60]	τί χρὴ φάναι περὶ τῆς	μονάδος	ἐκείνης; ἆρ´ οὐχ ὡς πάντων
[3, 53]	τῆς δὲ παντελοῦς τῶν ἰδεῶν	μονάδος	τὸν ὅλον κόσμον, τῶν δὲ
[3, 56]	διακρίνειν τὰ πλήθη τῶν οἰκείων	μονάδων,	καὶ τὰς εἰκόνας τῶν ἰδίων
[3, 53]	ὅλον κόσμον, τῶν δὲ διακεκριμένων	μονάδων	τὰ ἐνταῦθα μέρη τοῦ παντός.
[3, 50]	καὶ θεασάμενος πρὸ τῶν κατατεταγμένων	μονάδων	τὰς ἐξῃρημένας καὶ πρὸ τῶν
[3, 56]	περὶ τὴν τῶν θείων τούτων	μονάδων	ὑπόθεσιν. Ὁ μὲν γὰρ πολὺς,
[3, 60]	ὅπου γὰρ καὶ ἡ ἐνταῦθα	μονὰς	ἀρτία δείκνυται καὶ περιττὴ καὶ
[3, 60]	ἀναγκαῖον, εἴπερ καὶ ἡ ἐνταῦθα	μονὰς	ἐκείνης προῆλθεν εἰκών; Τοσαῦτα καὶ
[3, 60]	τις αὐτῶν ἐν τῷ δημιουργῷ	μονὰς	ἐν ᾗ πᾶς ὁ τῶν
[3, 60]	φύσεως ληγούσης· οἷον ὃ λέγω,	μονάς	ἐστιν ἐν τῷ θείῳ νῷ
[3, 60]	ἰδέας μετειλήχασι· καὶ ὥσπερ ἡ	μονὰς	ἡ μία τῶν ἐκεῖ παραδειγμάτων
[3, 54]	ἐνύλων φύσεων ἡ ἐξῃρημένη προείληπται	μονάς.	Καὶ οὕτω δὴ διὰ τῶν
[3, 60]	τούτων ἀριθμὸν ἡ νοερὰ περιέχει	μονάς·	ὁμοίως δὲ καὶ ἡ τῆς
[3, 62]	εἰδοποιὸς ὁ νοῦς, οὐσιοποιὸς ἡ	μονὴ	τῶν ὄντων· κρείττων γὰρ ἐκείνη
[3, 61]	τούτων αἰτίας λέγειν, ἀλλ´ ἐν	μόνοις	τοῖς ὁρατοῖς ἀπολιπὼν αὐτῶν τὴν
[3, 51]	τὸ πῦρ θερμαίνει τῷ παρεῖναι	μόνον,	ἀλλ´ οὐδὲν ποιεῖ προαιρετικῶς· οὐδὲ
[3, 61]	γεγονότων, τῶν δὲ ἄλλων ἐνταῦθα	μόνον,	ἀλλ´ οὐχὶ καὶ ἔξω τῶν
[3, 60]	καὶ ἀριθμοῦν. Καὶ οὐ τοῦτο	μόνον,	ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τῶν λογικῶν
[3, 60]	δὴ τούτων ἑκάστου οὐ γένος	μόνον,	ἀλλὰ καὶ εἶδος συμπληροῖ τὸ
[3, 57]	ψυχή ἐστιν, οὐχὶ ἡ ἡμετέρα	μόνον,	ἀλλὰ καὶ ἡ θεία. Διότι
[3, 60]	τῶν ζώων μὴ κατὰ γένος	μόνον,	ἀλλὰ καὶ μέχρι τῶν ἀτόμων
[3, 60]	Τὰ μὲν γὰρ μὴ μέρη	μόνον,	ἀλλὰ καὶ ὅλα, κατ´ ἐκείνην
[3, 56]	πεφύκει. Καὶ οὐκ ἠρκέσθη τούτοις	μόνον,	ἀλλὰ καὶ τὴν τάξιν τῶν
[3, 54]	καὶ ἐκείνη μὲν οὐ γιγνώσκει	(μόνον,	ἀλλὰ καὶ ὑφίστησι πάντα, ἡμεῖς
[3, 60]	αὐτῶν εἴδη φήσομεν, ὡς μὴ	μόνον	ἀνθρώπου παράδειγμα ποιεῖν, ἀλλὰ καὶ
[3, 62]	προειπεῖν ἐκεῖνον ὅτι ταῦτά ἐστι	μόνον	ἅπερ ὁρῶμεν" εἰ γὰρ ἐπεσκέπτετο
[3, 60]	ἀτόπον· τὰ δὲ ὡς μέρη	μόνον,	ἄτοπον· τῶν γὰρ ὅλων ἐκεῖθεν
[3, 56]	οὐκ εἰκών· οὔτε τὰ ἀνόμοια	μόνον,	αὐτὸ γὰρ τὸ ὄνομα τῆς
[3, 51]	κόσμῳ ἀγαθὸν, καὶ εἰ μὴ	μόνον	δίδωσι τούτῳ τὸ ἀγαθὸν, ἀλλὰ
[3, 54]	ὑφίστησι πάντα, ἡμεῖς δὲ γιγνώσκομεν	μόνον.	Εἰ δὲ γιγνώσκει τὰ πάντα
[3, 56]	παραδειγμάτων· οὔτε γὰρ τὰ ὅμοια	μόνον	εἰκόνες, ἐπειδὴ χωρὶς ἀνομοιότητος ἡ
[3, 60]	καὶ αἱ μερικαὶ φύσεις, οὐ	μόνον	ἐκ τῆς ὅλης προϊοῦσαι φύσεως,
[3, 60]	ἑνιαίως προειληφυῖαν. Εἰ δὲ μὴ	μόνον	ἕν ἐστιν εἶδος ψυχῶν δημιουργικῶν,
[3, 60]	τῷ νῷ παράδειγμα, ἀλλ´ αἰτίαν	μόνον	ἑνιαίαν καὶ θείαν. Τούτου μὲν
[3, 56]	πολλῶν· ταῦτα γὰρ ἐν ἀριθμῷ	μόνον·	ἐπεὶ οὖν οὐδέν ἐστιν ἄλλο
[3, 60]	Εἰ μὲν γὰρ τῇ οὐσίᾳ	μόνον,	ἔσται κακοποιὸν, ὃ μὴ θέμις
[3, 51]	τὸν αὐτὸν λόγον, καὶ οὐ	μόνον	ἔσται τελικὸν ἐκεῖνο τοῦ παντὸς
[3, 57]	ἐνέργειαν· ἐκεῖνο μὲν γὰρ ἓν	μόνον	ἐστὶ καὶ πρὸ νοήσεως· ὁ
[3, 60]	εἶδος ἀγαθὸν, πότερον τῇ οὐσίᾳ	μόνον	ἐστὶν ἢ καὶ τῇ ἐνεργείᾳ
[3, 60]	ἐν τῷ ὄντι μὴ ζωὴ	μόνον	ἐστὶν, ὥς φησιν ὁ ἐν
[3, 59]	καὶ γὰρ ἔνδον τὰ εἴδη	μόνον	ἦν, καὶ τὸ οἶον ὑποκείμενον
[3, 62]	ἀνάγκη μὴ ταύτην εἶναι τρίχα	μόνον	ἣν ὁρῶμεν, ἀλλὰ κἀκείνην τὴν
[3, 60]	τῶν μερῶν αἰτίας; Ἢ τοῦτο	μόνον	καὶ ἀναγκαῖον· ὁ γὰρ τὸ
[3, 60]	ταῖς νοεραῖς οὐσίαις, ἀλλ´ αἰτίον	μόνον	καὶ τὰ ἐξ αἰτίας· ὅθεν
[3, 62]	ἀλλὰ κατὰ τὸ ὂν αὐτὸ	μόνον.	Καί τοί γε ἡμεῖς κατά
[3, 54]	ἔξω καὶ ἐν τοῖς φαινομένοις	μόνον.	~Πέμπτον τοίνυν κἀκεῖνον σκεπτέον τὸν
[3, 58]	πρὸ τῶν κατ´ εἶδος ἀϊδίων	μόνον	τὰ κατ´ ἀριθμὸν ἀΐδια γεννᾷ,
[3, 57]	θεία. Διότι γὰρ ἐν αἰῶνι	μόνον	τὰς νοήσεις ἱδρυμένας οὐκ ἔλαχεν,
[3, 60]	τῆς ὕλης, καὶ εἰ μὴ	μόνον	τῆς τῶν γενητῶν, ἀλλὰ καὶ
[3, 60]	καὶ ἐκ τῆς θείας αἰτίας	μόνον·	τὸ μὲν γὰρ νοερὸν πᾶν
[3, 50]	ἐχεγγυωτέρων ὄντων, ὅτι ἄρα οὐ	μόνον	τῶν ὁριστῶν ἔσχεν ἔννοιαν ὁ
[3, 60]	δὲ τῷ τοῦ σώματος εἴδους	μόνῳ	γεννητικῷ θεῷ, ὅστις ποτὲ οὗτος
[3, 56]	ἐνθρώσκειν τοῖς σώμασιν, ἀλλ´ αὐτῷ	μόνῳ	τῷ εἶναι πᾶσιν ἐνδιδόναι τὴν
[3, 60]	Ἆρ´ οὖν οὐ τῶν εἰδῶν	μόνων,	ἀλλὰ καὶ τῶν καθ´ ἕκαστα
[3, 60]	κατὰ φύσιν, ἢ τῶν ἀϊδίων	μόνων,	ἢ καὶ ἑκάστου τῶν μὴ
[3, 60]	τῶν οὐσιωδῶν, ἢ τῶν ὅλων	μόνων,	ἢ καὶ τῶν μορίων· καὶ
[3, 60]	τῶν ὅλων, ἢ τῶν ἁπλῶν	μόνων,	ἢ καὶ τῶν συνθέτων ἐκ
[3, 60]	τοιούτων· καὶ εἰ τῶν ἀϊδίων	μόνων,	ἢ τῶν οὐσιωδῶν, ἢ καὶ
[3, 56]	μονάδας. Καὶ οὐκ ἐπὶ τούτων	μόνων	οὕτως, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τῆς
[3, 60]	τῶν τούτοις ἐναντίων· καὶ εἰ	μόνων	τῶν κατὰ φύσιν, ἢ τῶν
[3, 60]	διάνοιαν εὑρήσομεν. ~Ἀνάγκη οὖν ἢ	(μόνων	τῶν κατὰ φύσιν τὰς ἰδέας
[3, 60]	μὲν γὰρ θρὶξ, καὶ εἰ	μόριον	εἴη προηγούμενον, οὐκ ἂν ἐκεῖθεν
[3, 60]	καὶ ἐν βραχεῖ μὲν ἔσται	μορίῳ,	τὸν δὲ ἄπειρον χρόνον οὐκ
[3, 60]	περὶ τούτων ἀρκέσει. Τῶν δὲ	μορίων	ἆρα καὶ αὐτῶν εἴδη φήσομεν,
[3, 60]	περιεχόντων. Ταῦτα καὶ περὶ τῶν	μορίων	εἰρήσθω μοι συντόμως· ~ἐπὶ δὲ
[3, 60]	ὅλων μόνων, ἢ καὶ τῶν	μορίων·	καὶ εἰ τῶν ὅλων, ἢ
[3, 54]	ποδῶν, τῶν ἄλλων τοῦ λέοντος	μορίων;	καὶ πόθεν ὀδόντος ἐκπεσόντος ἄλλος
[3, 60]	μετὰ τούτων, εἰ καὶ τῶν	μορίων,	οἷον ὀφθαλμοῦ καὶ δακτύλου καὶ
[3, 62]	τούτων, ὡς καὶ τοὺς τῶν	μορίων	προστάτας τῆς ἰδίας τούτων περιγραφῆς
[3, 56]	ᾖ καὶ κατὰ τὴν οἰκείαν	μορφὴν	ἀφορίζῃ τὸ ἐκείνων πλῆθος, πῶς
[3, 56]	εἰκόνος σημαίνει τὴν ἐοικυῖαν ἄλλῳ	μορφήν.	Δεῖ δὴ οὖν ἀμφότερα εἶναι
[3, 56]	οὗ κατὰ κόσμον Ἴχνος ἐπειγόμενος	μορφῆς	μέτα κόσμος ἐφάνθη Παντοίαις ἰδέαις
[3, 56]	δυνάμεις· καθ´ ὅσον δὲ αὖ	μορφωτικὸν	τῆς ὕλης ἐστὶ, καὶ τεχνικῆς
[3, 60]	νόησις. Καὶ ἀριθμητικῆς οὖν καὶ	μουσικῆς	καὶ γεωμετρίας καὶ ἀστρονομίας εἴδη
[3, 60]	γενομένη φυσικὸν, ἐπεὶ καὶ ἄλλα	μυρία	συμπλέκειν κατὰ τὰς ἡμετέρας χρείας