HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

PROCLUS, Commentaire sur le Parménide, livre III

Liste des contextes (ordre alphabétique)

η = 69 formes différentes pour 372 occurrences

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ ς τ υ φ χ ψ ω

>
Livre, paragraphes

[3, 60]   ἢ οὐχ ἕξει τὸ εἶδος ἢ ἀεὶ ἕξει· τὸ γὰρ συμβεβηκέναι

[3, 60]   θρὶξ καὶ πηλὸς καὶ ῥύπος ἢ ἄλλο ὅ τι ἀτιμότατόν τε

[3, 60]   ζῇν καὶ αὐξάνεσθαι τὴν κλίνην ἢ ἄλλο τι τῶν τεχνητῶν· οὐκ

[3, 59]   χρὴ φάναι ὥσπερ περὶ ἐκείνων ἢ ἄλλως" Λεγέσθω μὲν καὶ λογικώτερον,

[3, 56]   ὁρατὰ οὐράνια καὶ ὑπὸ σελήνην, ἢ ἀπὸ ταυτομάτου ἐστὶν ἢ κατ´

[3, 56]   τὸ ἀτελὲς καταλαμβάνον, οὐκ ἀλλαχόθεν ἢ ἀπὸ τῆς τελεσιουργοῦ θεότητος καὶ

[3, 56]   αἰσθητοῖς εἴδεσιν οὐκ ἀλλαχόθεν πάρεστιν, ἢ ἀπὸ τῶν πρώτων εἰδῶν· ἐκεῖνα

[3, 51]   κατὰ προαίρεσιν ποιεῖ καὶ λογισμὸν, ἢ αὐτῷ τῷ εἶναι παράγει τὸ

[3, 55]   πάντα γὰρ ἢ φαινομένως (ἐστὶν ἢ ἀφανῶς, ἢ ἀχωρίστως τῶν σωμάτων

[3, 55]   ἢ φαινομένως (ἐστὶν ἢ ἀφανῶς, ἢ ἀχωρίστως τῶν σωμάτων ἢ χωριστῶς·

[3, 57]   τὸ καταδεέστερον ὅμοιον αὐτῷ γέγονεν· ἢ γὰρ ἑνὸς εἴδους κοινωνῆσαν ἄλλο

[3, 60]   αἱ δὲ συνεπόμεναι αὐταῖς ἀγγελικῶν ἢ δαιμονίων ἢ μερικῶν ψυχῶν τάξεις

[3, 57]   δὴ καὶ λέγεται ὁμοίῳ ὅμοιον· ἢ δευτέρως ὂν (ὃ τὸ κρεῖττόν

[3, 54]   ἡ γένεσις, πόθεν ἂν εἴη; ἢ δῆλον ὡς ἐκ τοῦ σπέρματος

[3, 54]   γένη φύεται χωρὶς ἀνθρωπινῆς ἐπιμελείας; Ἢ δῆλον ὡς τῆς ὅλης φύσεως

[3, 56]   αὖ πάλιν συνεκτικῶς ἢ ζωογονικῶς ἢ δημιουργικῶς, ἢ κατ´ ἄλλην τινὰ

[3, 60]   ἥξει ταῦτα ἐπὶ τὸ αἰσθητὸν, ἢ διὰ μέσης τῆς φύσεως; Εἰ

[3, 53]   ἔμελλε ποιεῖν πάντα ἐνόησεν αὐτὰ, ἢ διότι ἐνόει πάντα, διὰ τοῦτο

[3, 60]   σελήνῃ, καὶ ἄλλας πρὸς ἄλλο; ἢ διότι τὰς μὲν κατὰ τὸ

[3, 60]   εἴδους τοιοῦτον. Εἰ δὲ ὂν, ἢ εἰδοπεποιημένον, ἢ εἶδος (ἔσται· τὸ

[3, 60]   Εἰ δὲ ὂν, ἢ εἰδοπεποιημένον, ἢ εἶδος (ἔσται· τὸ δὲ ἄῤῥυθμον

[3, 56]   ἤτοι πολλὰ (ἔσται καὶ ἀσύναπτα, ἢ ἕν· ἀλλ´ εἰ πολλὰ, τί

[3, 56]   οὖν οὐδέν ἐστιν ἄλλο ἀριθμὸς ἢ ἓν ὁμοῦ καὶ πολλὰ, τὰ

[3, 58]   ἀνθρώπειον νοῦν, τὸ δὲ πάντη ἢ ἐπὶ πλεῖστον διατεινόντων μᾶλλον ἡμῖν

[3, 56]   ὑπερκοσμίως, καὶ αὖ πάλιν συνεκτικῶς ἢ ζωογονικῶς ἢ δημιουργικῶς, ἢ κατ´

[3, 50]   τῇ ὑποστάσει τούτων τῶν πραγμάτων ἢ καὶ ἄλλου του ἤκουσεν, οὐ

[3, 60]   φύσιν, ἢ τῶν ἀϊδίων μόνων, ἢ καὶ ἑκάστου τῶν μὴ τοιούτων·

[3, 54]   οὐχὶ δὲ καὶ ἐν φυτοῖς; ἢ καὶ ἐν ἐκείνοις ἡ τάξις

[3, 60]   τραπέζης ἰδέαν οὐκ ὤκνησεν εἰπεῖν, ἢ καὶ ἐν ἐκείνοις τὸν ἐν

[3, 60]   πότερον τῇ οὐσίᾳ μόνον ἐστὶν ἢ καὶ τῇ ἐνεργείᾳ ἀγαθόν; Εἰ

[3, 60]   Ἆρα καὶ ταῦτα ἕξει ἰδέας; Ἢ καὶ τούτων πέρι διττὸς ὁ

[3, 60]   ἀϊδίων μόνων, ἢ τῶν οὐσιωδῶν, ἢ καὶ τῶν ἀνουσίων· καὶ εἰ

[3, 60]   οὐσιωδῶν, ἢ τῶν ὅλων μόνων, ἢ καὶ τῶν μορίων· καὶ εἰ

[3, 60]   ὅλων, ἢ τῶν ἁπλῶν μόνων, ἢ καὶ τῶν συνθέτων ἐκ τούτων.

[3, 60]   κατὰ φύσιν τὰς ἰδέας εἶναι, ἢ καὶ τῶν τούτοις ἐναντίων· καὶ

[3, 58]   τι εἶδος ἀνθρώπου ἢ πυρὸς ἢ καὶ ὕδατος" Πάντων τῶν ἀϊδίως

[3, 56]   σελήνην, ἢ ἀπὸ ταυτομάτου ἐστὶν ἢ κατ´ αἰτίαν. Ἀλλὰ ἀπὸ ταυτομάτου,

[3, 56]   συνεκτικῶς ἢ ζωογονικῶς ἢ δημιουργικῶς, ἢ κατ´ ἄλλην τινὰ θείαν ὕπαρξιν

[3, 56]   τοῦτο δέ ἐστιν οὐδὲν ἄλλο ἢ κατ´ αὐτὰς τὰς τῶν θεῶν

[3, 55]   ἢ χωριστῶς· καὶ εἰ χωριστῶς, ἢ κατ´ οὔσιαν καὶ κατ´ ἐνέργειαν

[3, 58]   πάντων διαφορὰς χωρεῖν κρεῖττόν ἐστιν ἢ κατὰ ἀνθρώπειον νοῦν, τὸ δὲ

[3, 55]   οὔσιαν καὶ κατ´ ἐνέργειαν ἀκινήτως, ἢ κατὰ μὲν οὐσίαν ἀκινήτως, κατ´

[3, 55]   ταῦτα ἐξ ἀκινήτου γέγονεν αἰτίας ἢ κινουμένης; εἰ γὰρ ἐκ κινουμένης,

[3, 55]   οὖν αἰτίας; ἆρα ἀκινήτου τινὸς ἢ κινουμένης; εἰ μὲν δὴ κινουμένης,

[3, 60]   ἀγγελικὰς κἄν τε δαιμονίας λέγῃς ἢ μερικάς· πᾶσαι γὰρ καθ´ ἓν

[3, 60]   συνεπόμεναι αὐταῖς ἀγγελικῶν ἢ δαιμονίων ἢ μερικῶν ψυχῶν τάξεις τῆς μιᾶς

[3, 60]   καθὸ σώματα καὶ εἰ ἓν ἢ μετὰ τοῦ ἑνὸς καὶ τῶν

[3, 60]   Πλάτωνος διάνοιαν εὑρήσομεν. ~Ἀνάγκη οὖν ἢ (μόνων τῶν κατὰ φύσιν τὰς

[3, 56]   οἰκείως ἐν ἁπάσαις ὑφεστηκυῖα νοητῶς ἢ νοερῶς ἢ ὑπερκοσμίως, καὶ αὖ

[3, 60]   ὁμοίως γάρ ἐστι σχῆμα καὶ ἢ νόησις τοῦ σχήματος, καὶ ἀριθμὸς

[3, 53]   μίαν ἐξ αὐτῶν ἁρμονίαν ἀποτελέσας, ἢ ὁ καὶ τὴν οὐσίαν ἑκάστοις

[3, 53]   ὡδὶ δὲ τὸν μέγαν οὐρανὸν, ἢ ὁ παραγαγὼν αὐτά; τίς δὲ

[3, 53]   ὁ τὴν ἀξίαν αὐτῶν μετρῶν, ἢ ὁ ὑποστήσας αὐτά; τίς δὲ

[3, 50]   πραγματεύεται διὰ τῆς ἐρωτήσεως Παρμενίδης, ἢ ὅπως αὐτὸν τὸν νοῦν τὸν

[3, 59]   εἴδη καὶ αἴτια νοερὰ πάντων; Ἢ ὅτι διαφορὰ μὲν ἦν καὶ

[3, 60]   οὖν οὐδενὶ διοίσει τὸ παράπαν, ἢ οὐ κατ´ εἶδος. Καὶ ἀνάγκη

[3, 60]   εἰ καὶ ταύτης ἐστὶν εἶδος, ἢ οὐ περὶ πάσης ὁ αὐτὸς

[3, 56]   τὸν ὅμοιον διχοτομεῖ, πότερον ἀποδείκνυσιν ἢ οὔ; καίτοι ἀπὸ τοῦ καθόλου

[3, 51]   τι ὁ κόσμος ἀπ´ ἐκείνου ἢ οὐδὲν κατὰ τὴν ἔφεσιν· εἰ

[3, 54]   μὴ τῷ ὄντι ἄλογον ᾖ ἢ οὐκ ὀρθόν. Ἀναγκαῖον τοίνυν ἐν

[3, 53]   (ἐστιν ἐφετὸν, ἀλλὰ κατ´ οὐσίαν. Ἢ οὖν ἀγνοήσει τί ἐστι κατ´

[3, 60]   γὰρ ὕλη διαφέρει ἄλλη ἄλλης, ἢ οὖν οὐδενὶ διοίσει τὸ παράπαν,

[3, 60]   ἔχει, καὶ τὸ παραδειγματικὸν οὖν ἢ οὐχ ἕξει τὸ εἶδος ἢ

[3, 60]   καθόλου καὶ τὸ οὐσιῶδες ἐκεῖθεν, ἢ πόθεν αὐτῷ τὸ ἀνέκλειπτον, μὴ

[3, 54]   ἔχειν τοὺς τῶν φυομένων λόγους; ἢ πόθεν καὶ ἐφ´ ὧν μὴ

[3, 60]   αἴτια πρωτουργὰ, καὶ πότερον ἓν ἢ πολλά. Ἀλλ´ ὅτι μέν ἐστί

[3, 60]   ἐστὶν εἴδη καὶ εἰ ἓν ἢ πολλὰ, εἰ τῆς ἀλόγου ζωῆς

[3, 60]   εἶδος ἀναφέρομεν· τέχνης γάρ ἐστιν ἢ προαιρέσεως ἔργα ταῦτα. Ὁ δὲ

[3, 58]   πάντων, αὐτό τι εἶδος ἀνθρώπου ἢ πυρὸς ἢ καὶ ὕδατος" Πάντων

[3, 60]   ἑνὸς μᾶλλον πεπέρασται κατ´ ἀριθμὸν ἢ τὰ ποῤῥώτερον, διότι τῷ ἑνὶ

[3, 51]   ἐστιν, ἢ τὸ κρεῖττον αἰτίας, ἢ τὸ καταδεέστερον· καὶ τὸ μὲν

[3, 51]   μὴ αὐθυπόστατον πάλιν διττόν ἐστιν, ἢ τὸ κρεῖττον αἰτίας, ἢ τὸ

[3, 60]   τὸ ἀποτέλεσμα ἀγαθὸν οὐχ ἧττον ἢ τοῦ πυρὸς τὸ ἀποτέλεσμα θερμόν·

[3, 56]   δήπου τῶν πάντων αἴτιον ὂν, ἢ τοῦτο ἀγνοοῦν ἀγνοήσει τὴν ἑαυτοῦ

[3, 53]   ἀγνοήσει τί ἐστι κατ´ οὐσίαν, ἢ τοῦτο εἰδὼς εἴσεται καὶ ὅτι

[3, 60]   καὶ διακεκριμένας τῶν μερῶν αἰτίας; Ἢ τοῦτο μόνον καὶ ἀναγκαῖον· ὁ

[3, 62]   καὶ οὐδὲ ἄλλως ὑποστῆναι δυνάμενον ἢ τῷ ἀγαθῷ χρωννύμενον καὶ μεταλαμβάνον

[3, 60]   εἰ μόνων τῶν κατὰ φύσιν, ἢ τῶν ἀϊδίων μόνων, ἢ καὶ

[3, 60]   μορίων· καὶ εἰ τῶν ὅλων, ἢ τῶν ἁπλῶν μόνων, ἢ καὶ

[3, 60]   ἀνουσίων· καὶ εἰ τῶν οὐσιωδῶν, ἢ τῶν ὅλων μόνων, ἢ καὶ

[3, 60]   καὶ εἰ τῶν ἀϊδίων μόνων, ἢ τῶν οὐσιωδῶν, ἢ καὶ τῶν

[3, 60]   διακεκριμένα δὲ εἴδη τῶν τεχνῶν ἢ τῶν τεχνητῶν οὐδαμῶς ἔστι. Θαυμαστὸν

[3, 56]   ἁπάσαις ὑφεστηκυῖα νοητῶς ἢ νοερῶς ἢ ὑπερκοσμίως, καὶ αὖ πάλιν συνεκτικῶς

[3, 55]   ἐν τοῖς σώμασι· πάντα γὰρ ἢ φαινομένως (ἐστὶν ἢ ἀφανῶς, ἢ

[3, 55]   ἀφανῶς, ἢ ἀχωρίστως τῶν σωμάτων ἢ χωριστῶς· καὶ εἰ χωριστῶς, ἢ

[3, 60]   εἶναι χωρὶς, ὂν ἄλλο αὐτῶν ἢ ὧν ἡμεῖς μεταχειριζόμεθα, εἴτε καὶ

[3, 60]   κακῶν ὡς αὐτὸ κακὸν οὖσαν, ἢ ὡς τῶν διαστατῶν (ἀμερὲς καὶ

[3, 61]   αὐτῶν οἰηθῆναι εἶναι μὴ λίαν ᾖ ἄτοπον. Ἤδη μέντοι ποτέ με

[3, 54]   πᾶν μὴ τῷ ὄντι ἄλογον ᾖ ἢ οὐκ ὀρθόν. Ἀναγκαῖον τοίνυν

[3, 51]   ὅταν ὁ βίος ἡμῶν θεῖος ᾖ καὶ κατ´ ἀρετήν. Εἰ τοίνυν

[3, 56]   ἐπὶ πολλὰ διήκει, κἂν ἔνυλον ᾖ καὶ κατὰ τὴν οἰκείαν μορφὴν

[3, 60]   δὲ ἑξῆς ὁ Πλάτων ταύτῃ. ~Ἦ καὶ περὶ τῶν δὲ, ὦ

[3, 57]   τὰ ἑξῆς μεταβατέον τοῦ Πλάτωνος. ~Ἦ καὶ τὰ τοιάδε, εἰπεῖν τὸν

[3, 61]   με καὶ ἔθραξε μή τι ᾖ περὶ πάντων ταὐτόν· ἔπειτα ὅταν

[3, 51]   εἶναι, καὶ, ὡς ἂν ἐπιτήδειον ᾖ τὸ ὑποκείμενον, πάντως διαζῇ τὴν

[3, 61]   ὕλης. Λοιπὸν καὶ αὕτη ἐστὶν ἡ ἄβυθος φλυαρία, εἰς ἣν τὸ

[3, 60]   τὸ λαβὸν ἀγαθύνεται. Καὶ γὰρ ἡ ἄγνοια κακὸν, οὐχ ἡ τῆς

[3, 56]   οὖσα καὶ ἑαυτῆς, ἧς εἴδωλον ἡ αἴσθησις, ἀτελὴς οὖσα γνῶσις καὶ

[3, 51]   ἤρτηται πρεσβυτέρας. Αὕτη δὴ οὖν ἡ αἰτία πότερον κατὰ προαίρεσιν ποιεῖ

[3, 56]   μερικά· τελειοτέρα δὲ γνῶσίς ἐστιν ἡ ἀμόρφωτος, ἡ ἀσχημάτιστος, ἡ ἄϋλος,

[3, 59]   συγκατάθεσις, καὶ ἡ ἐπίστασις καὶ ἡ ἀπόγνωσις τοῦ Σωκράτους εὔλογος. Ἀλλὰ

[3, 56]   οὕτω τισὶ μέγα καὶ σεμνὸν ἡ ἀπόδειξις ἔδοξεν εἶναι, ὥστε καὶ

[3, 56]   δὲ γνῶσίς ἐστιν ἡ ἀμόρφωτος, ἡ ἀσχημάτιστος, ἡ ἄϋλος, ἡ καθ´

[3, 56]   ἐστιν ἡ ἀμόρφωτος, ἡ ἀσχημάτιστος, ἡ ἄϋλος, ἡ καθ´ αὑτὴν οὖσα

[3, 52]   δύναμις τελειοτέρων ἐστὶν οἰστικὴ, καὶ ἡ ἀϋλοτέρα κίνησις κρειττόνων ἐστὶ νοημάτων

[3, 56]   ἐν μὲν αὐτοῖς τοῖς θεοῖς ἡ ἀφομοιωτικὴ τάξις τοῦτο ἀπεργάζεται τὸ

[3, 56]   τάξιν ἐν τοῖς εἴδεσιν, ὥσπερ ἡ ἀφομοιωτικὴ τάξις τῶν θεῶν μέση

[3, 57]   ἓν ἔχουσα τὸ ἴδιον αὑτῆς· ἡ γὰρ διαίρεσις καὶ ὁρισμὸς ἐν

[3, 52]   ἡ δὲ μέρους τοῦ παντός; ἡ γὰρ μείζων δύναμις τελειοτέρων ἐστὶν

[3, 60]   ἐκ τῶν πρώτων ὑφέστηκεν εἰδῶν· ἡ γὰρ φύσις, δεξαμένη προϊοῦσαν εἰς

[3, 60]   ἄτοπον· τῶν γὰρ ὅλων ἐκεῖθεν ἡ γένεσις, ἐπεὶ καὶ τὸ ἑνοειδὲς

[3, 54]   μὴ ἐκ ταυτομάτου τοῖς ἀνθρώποις ἡ γένεσις, πόθεν ἂν εἴη; ἢ

[3, 54]   πόθεν δ´ οὖν ἐπὶ τούτων ἡ γένεσις; πῶς δὲ ἐν ταὐτῷ

[3, 58]   πῦρ καὶ τὸ ὕδωρ καὶ ἡ γῆ καὶ ὁ ἀὴρ οὐκ

[3, 54]   κινεῖν πάντα κατὰ τὸ προσῆκον. Ἡ δ´ οὖν φύσις ἄλλων ἐστὶ

[3, 60]   ἡ δὲ τὸ τῆς Κρονίας, ἡ δὲ ἄλλης τινός· ἐκ τῶν

[3, 51]   σωματικὴ κίνησις παθήματι μᾶλλον ἔοικεν, ἡ δὲ αὐτοκίνητος ἐνέργειά ἐστιν ἄϋλος

[3, 60]   ἀπὸ τοῦ πλήθους, ἐν φύσεσιν, ἡ δὲ διαστηματικὴν ποιησαμένη τὴν διαίρεσιν,

[3, 60]   ὁλότης αὐτῶν ἐν νῷ προϋφέστηκεν, ἡ δὲ ἐν ἑνὶ περιέχουσα καὶ

[3, 57]   ἔχον τὴν μέχρι ψυχῶν προϊοῦσαν· ἡ δὲ ἐν θεοῖς δίκη πάντα

[3, 56]   γὰρ τελεία κίνησις, ἐνέργεια γάρ· ἡ δὲ ἐν τούτῳ ἀτελὴς ἐνέργεια,

[3, 60]   καὶ τὸ πλῆθος, ἐν ψυχαῖς, ἡ δὲ ζωτικῶς διελοῦσα τὸ ἓν

[3, 52]   μὲν τοῦ παντός ἐστι δημιουργὸς, ἡ δὲ μέρους τοῦ παντός; ἡ

[3, 60]   ἡ μὲν τὸ τῆς Ἡλιακῆς, ἡ δὲ τὸ τῆς Κρονίας, ἡ

[3, 52]   καὶ ἕκαστον προβάλλουσα τῶν εἰδῶν, ἡ δὲ τοῦ παντὸς κόσμου καὶ

[3, 57]   νοῦς ὡς ἓν πάντα νοεῖ, ἡ δὲ ψυχὴ καθ´ ἓν πάντα

[3, 56]   τῷ ἐκεῖ ἀριθμῷ πρώτως, ὡς ἡ δευτέρα διδάξει πάντως ἡμᾶς ὑπόθεσις·

[3, 59]   καὶ οὐχ ὅση τῶν ἔνδον ἡ διαφορὰ, τοσαύτη καὶ τῶν ἐκτὸς,

[3, 57]   δὲ ψυχὴν μερίζεσθαι πρώτως, καὶ ἡ εἰς ἑπτὰ γοῦν τομὴ ταύτης

[3, 54]   δὲ τῶν ἄλλων ἕκαστα καὶ ἡ ἐκείνων φύσις; τὸ γὰρ αὐτὸ

[3, 62]   μάτην οὐδὲ ταύτας ὑποστήσασα· καὶ ἡ ἔκλειψις ἡ τούτων παρὰ φύσιν,

[3, 54]   ἀνθρωπείους λόγους, οὐχὶ δὲ καὶ ἡ ἐν λέοντι τοὺς τοῦ λέοντος,

[3, 56]   τὴν τοῦ κινητοῦ, καὶ εἴδωλον ἡ ἐν τούτῳ κίνησις τῆς ἐν

[3, 57]   τοῦτο ὡς εἶδος, ἄλλο δὲ ἡ ἑνὰς τοῦ θείου κάλλους· καὶ

[3, 60]   πάντων ἀριθμῶν· ὅπου γὰρ καὶ ἡ ἐνταῦθα μονὰς ἀρτία δείκνυται καὶ

[3, 60]   πῶς οὐκ ἀναγκαῖον, εἴπερ καὶ ἡ ἐνταῦθα μονὰς ἐκείνης προῆλθεν εἰκών;

[3, 54]   ἐν ἐκείνῃ τῶν ἐνύλων φύσεων ἡ ἐξῃρημένη προείληπται μονάς. Καὶ οὕτω

[3, 59]   ὅτι καὶ τελέα συγκατάθεσις, καὶ ἡ ἐπίστασις καὶ ἡ ἀπόγνωσις τοῦ

[3, 51]   εἰ μὲν γὰρ μηδὲν, διακενῆς ἡ ἔφεσις ἂν εἴη τῷ μηδὲν

[3, 57]   ἄκραν ἕνωσιν ψυχή ἐστιν, οὐχὶ ἡ ἡμετέρα μόνον, ἀλλὰ καὶ ἡ

[3, 51]   τῷ εἶναι ποιεῖ· καὶ γὰρ ἡ ἡμετέρα ψυχὴ πολλὰ κατὰ προαίρεσιν

[3, 57]   ἡ ἡμετέρα μόνον, ἀλλὰ καὶ ἡ θεία. Διότι γὰρ ἐν αἰῶνι

[3, 60]   παραδείγματος πρώτως μὲν αὐτὴ προῆλθεν ἡ θεία τοῦ ἡλίου ψυχὴ, δευτέρως

[3, 62]   ταύτην ἀφῆκε τὴν φωνὴν αὐτίκα. Ἡ θρὶξ μὴ ἐχέτω μὲν παράδειγμα

[3, 61]   ταῖς πολλαῖς θριξὶν ἓν εἶδος ἡ θρὶξ, ὃ καὶ κατηγοροῦμεν τῶν

[3, 51]   ἐστι τὰ εἴδη καὶ τίς ἡ ἰδιότης αὐτῶν· τετάρτου δὲ, πῶς

[3, 56]   δὲ τῆς ὁμοιότητος αὕτη ἐστὶν ἡ ἰδιότης, ἀφομοιοῦν τὰ δημιουργήματα τοῦ

[3, 56]   ἀμόρφωτος, ἡ ἀσχημάτιστος, ἡ ἄϋλος, ἡ καθ´ αὑτὴν οὖσα καὶ ἑαυτῆς,

[3, 60]   εἶδος ἀποθησόμεθα· καὶ γὰρ κακίας ἡ κάθαρσις· ἀλλὰ δέδεικται μηδὲν τῶν

[3, 54]   μητρὸς φύσις, ἐρεῖς· αὕτη γὰρ ἡ καὶ τοὺς λόγους τελειοῦσα, καὶ

[3, 57]   ἀρετὴ καὶ πᾶσα ἡ τελειότης ἡ κατ´ ἀρετὴν ἐξομοιοῖ πρὸς τὸ

[3, 60]   τὰ μερικὰ, παρ´ ὧν αὐταῖς ἡ κατ´ εἶδος προϋπάρχει διάκρισις καὶ

[3, 53]   ἔξω παραπλήσια ποιήσει· τοιαύτη γὰρ ἡ κατὰ φύσιν τῶν πραγμάτων τάξις,

[3, 54]   καταβληθεὶς φύει τὸν ἄσταχυν, καὶ ἡ κεγχραμὶς τὴν συκῆν· καὶ ὁ

[3, 60]   πάντα (μερικά ἐστιν, ἐπειδὴ καὶ ἡ κίνησις αὕτη τοῦ οὐρανοῦ μερική

[3, 60]   ἀπόχρη πρὸς τὴν γένεσιν αὐτῶν ἡ κράσις τῶν σωμάτων, ἀλλ´ ἔρχεται

[3, 54]   λόγων αἰτία φυσικῶν. Ἆρ´ οὖν ἡ μὲν ἀνθρώπων φύσις ἔχει τοὺς

[3, 60]   οὐ μέντοι πρὸς παράδειγμα νοερόν. Ἡ μὲν γὰρ θρὶξ, καὶ εἰ

[3, 54]   εἶναι περιεκτικὴν ἄλλην τῶν εἰδῶν· ἡ μὲν γὰρ φύσις δύνασα κατὰ

[3, 52]   καλὸν καὶ πάντη ἴσον. Εἶτα ἡ μὲν μερικὴ ψυχὴ δύναται τούτων

[3, 60]   τούτων λόγος καὶ εἶδος, καὶ ἡ μὲν ὁλότης αὐτῶν ἐν νῷ

[3, 60]   τὰ μέτρα τῶν οἰκείων σειρῶν, ἡ μὲν τὸ τῆς Ἡλιακῆς, ἡ

[3, 52]   οὔτε ὁρᾷν δύναται; καὶ πῶς ἡ μὲν τοῦ παντός ἐστι δημιουργὸς,

[3, 60]   οὐδεμίας εἶδός ἐστι νοερόν· ἀλλ´ ἡ μὲν ψυχὴ τὴν δύναμιν ἔχει

[3, 56]   ἀλήθειαν ἀνθρώποις ἀξιώσαντες καὶ τίς ἡ μία πηγὴ τῶν ἰδεῶν εἰρήκασι,

[3, 60]   μετειλήχασι· καὶ ὥσπερ ἡ μονὰς ἡ μία τῶν ἐκεῖ παραδειγμάτων ψυχικῶν

[3, 60]   εἱμαρμένους λέγοντα νόμους· ἐκεῖ γὰρ ἡ μία φύσις καὶ ἡ περιοχὴ

[3, 60]   μιᾶς ἰδέας μετειλήχασι· καὶ ὥσπερ ἡ μονὰς ἡ μία τῶν ἐκεῖ

[3, 62]   ὧν εἰδοποιὸς ὁ νοῦς, οὐσιοποιὸς ἡ μονὴ τῶν ὄντων· κρείττων γὰρ

[3, 60]   οὐκ ὂν προσείρηκεν. Εἰ οὖν ἡ νοερὰ οὐσία πᾶσα τῶν ὄντως

[3, 60]   καὶ πάντα τὸν τούτων ἀριθμὸν ἡ νοερὰ περιέχει μονάς· ὁμοίως δὲ

[3, 60]   γὰρ ἄλλως ἀμέριστός ἐστι πᾶσα ἡ νοερὰ φύσις, καὶ ἡ πρόοδος

[3, 56]   μόνον εἰκόνες, ἐπειδὴ χωρὶς ἀνομοιότητος ἡ ὁμοιότης παράδειγμά ἐστι καὶ οὐκ

[3, 50]   τίς σοι δοκεῖ εἶναι αὐτὴ ἡ ὁμοιότης, χωρὶς ἧς ἡμεῖς ὁμοιότητος

[3, 56]   ἐστὶ τοῦ τε πρὸς ὃ ἡ ὁμοίωσις καὶ τοῦ ὁμοιουμένου πρὸς

[3, 54]   ἐν πᾶσιν εἰδῶν· ἐκεῖθεν γὰρ ἡ πᾶσα κυβερνᾶται γένεσις, καὶ ἐν

[3, 60]   γὰρ ἡ μία φύσις καὶ ἡ περιοχὴ τῶν εἱμαρμένων πάντων νόμων

[3, 51]   Καὶ τοῦτο εἰκότως· ἀπράγμων γὰρ ἡ ποίησις τῶν αὐτῷ τῷ εἶναι

[3, 60]   ἐπὶ τῶν ἄλλων τοιαύτη γέγονεν ἡ πρόοδος, ἀλλὰ τὰ ἐγγυτέρω τοῦ

[3, 60]   πᾶσα ἡ νοερὰ φύσις, καὶ ἡ πρόοδος αὐτῆς διὰ ταυτότητος γέγονεν·

[3, 56]   κόσμου δημιουργίαν, ῥοίζησις γάρ ἐστιν ἡ πρόοδος αὐτῶν· καὶ ὡς πάμμορφοί

[3, 58]   ὁ χθόνιος· καὶ αὕτη πᾶσα ἡ σειρὰ τοῦ εἴδους ἐστὶν ἀεὶ

[3, 56]   ἐκεῖ γὰρ ὁ ἥλιος, καὶ ἡ σελήνη, καὶ ὁ οὐρανὸς αὐτὸς,

[3, 54]   φυτοῖς; ἢ καὶ ἐν ἐκείνοις ἡ τάξις τῆς (γενέσεως καὶ οἱ

[3, 57]   ὅτι πᾶσα ἀρετὴ καὶ πᾶσα ἡ τελειότης ἡ κατ´ ἀρετὴν ἐξομοιοῖ

[3, 60]   γὰρ ἡ ἄγνοια κακὸν, οὐχ ἡ τῆς ἀγνοίας γνῶσις, μία οὖσα

[3, 54]   ὂν ἄλλου δεῖται τοῦ τελειώσοντος. Ἡ τῆς μητρὸς φύσις, ἐρεῖς· αὕτη

[3, 60]   περιέχει μονάς· ὁμοίως δὲ καὶ ἡ τῆς χθονίας ψυχῆς ἰδέα πρώτην

[3, 56]   ἐθέλει τις προσαγορεύειν. Πᾶσα γὰρ ἡ τοιαύτη γνῶσις ἀληθείας ἐστὶν ἄμοιρος,

[3, 51]   προχεομένη· εἰ γὰρ ἦν καὶ ἡ τοιαύτη ζωὴ τῆς ἡμετέρας ἠρτημένη

[3, 56]   τὸ ἐξῃρημένον καὶ ἀμέθεκτον εἶδος, ἡ τοιαύτη πτοία περὶ τὴν τῶν

[3, 58]   ἐγκειμένων μερικωτάτη καὶ οἷον ἄτομος ἡ τοῦ ἀνθρώπου, σαφές· οὕτω γὰρ

[3, 60]   τοῦ σχήματος, καὶ ἀριθμὸς καὶ ἡ τοῦ ἀριθμοῦ νόησις. Καὶ ἀριθμητικῆς

[3, 54]   ὑφίσταται. Πάντων οὖν οὖσα μήτηρ ἡ τοῦ παντὸς φύσις πάντων ἂν

[3, 62]   ταύτας ὑποστήσασα· καὶ ἡ ἔκλειψις ἡ τούτων παρὰ φύσιν, διατιθεῖσα τὰ

[3, 56]   ὁμοῦ γὰρ δὴ ταύταις καὶ ἡ τούτων προέρχεται διακόσμησις οἰκείως ἐν

[3, 59]   ἐκτὸς, ἀλλὰ πλείων καὶ μείζων ἡ τούτων ὑπεροχὴ καὶ ἔλλειψις. Καὶ

[3, 55]   μέχρι γὰρ τούτων προϊοῦσα κατέληξεν ἡ τῶν εἰδῶν ὕφεσις. ~Ἕκτον δὴ

[3, 60]   φυτά· καὶ γὰρ τούτοις πᾶσιν ἡ τῶν νοερῶν παραδειγμάτων, διότι δὴ

[3, 56]   θεοὶ καὶ ποῦ τῶν ἰδεῶν ἡ ὑπόστασις, καὶ τίς θεός ἐστιν

[3, 60]   ὑφίσταται προσεχῶς καὶ ἀναζωπυρεῖται πᾶσα ἡ φυσικὴ τάξις καὶ ὁ τῶν

[3, 60]   νοῦς) ἔσται καὶ τῶν τεχνητῶν ἡ φύσις αἰτία· πάντα δὲ τὰ

[3, 55]   ἐν φύσει ἄρα προσεχῶς· ἀλλ´ ἡ φύσις ἄλογος, δεῖ δὲ τὰ

[3, 54]   μητρὸς ποιεῖ τὸ βρέφος, ἀλλ´ ἡ φύσις, ἀσώματος οὖσα δύναμις καὶ

[3, 54]   ποιεῖ· καὶ ὅλως, εἰ ἄλογος ἡ φύσις, δεῖται τοῦ ἄγοντος αὐτήν.

[3, 54]   κινήσεως, ὥς φαμεν. Εἰ τοίνυν ἡ φύσις ἐκ τοῦ δυνάμει μεταβάλλει

[3, 52]   δύναται εἶναι ἀκριβῶς· οἷς γὰρ ἡ φύσις ἐν τῷ ἀμερεῖ καὶ

[3, 54]   Ἀλλ´ ἆρα ἐν μὲν ζώοις ἡ φύσις ἔχει τοὺς λόγους, οὐχὶ

[3, 54]   ἔνδον μέτρων. (Ἀλλὰ καὶ εἰ ἡ φύσις ἔχοι τοὺς λόγους, δεῖ

[3, 60]   ἐν ὕλῃ γιγνομένων· καὶ γὰρ ἡ φύσις ζωή τίς ἐστι καὶ

[3, 54]   τὴν γένεσιν· οὐδὲν γὰρ μάτην ἡ φύσις ποιεῖ οὐδὲ ὁ θεὸς,

[3, 54]   σχηματίζοντα. Τοιοῦτον γάρ τι πέπονθεν ἡ φύσις, συνδιαβαπτιζομένη τοῖς σώμασι, καὶ

[3, 56]   πεποίηκεν ὅ τε θεὸς καὶ ἡ φύσις, τὰ δὲ τέλεια καὶ

[3, 60]   γὰρ πρότερον ἕξει τῶν τεχνῶν ἡ φύσις τὰ εἴδη τῶν τεχνητῶν,

[3, 51]   πῦρ μὲν θερμότητι, ψυχρότητι δὲ ἡ χιών· εἰ δὴ τὸ ποιοῦν

[3, 51]   οὐδὲν ποιεῖ προαιρετικῶς· οὐδὲ γὰρ ἡ χιὼν, οὐδὲ ὅλως τῶν σωμάτων,

[3, 51]   θερμότητα ἄλλῳ καὶ ἔστι θερμὸν, ἡ ψυχὴ δίδωσι ζωὴν καὶ ἔχει

[3, 60]   μερικῶν· διὸ καὶ συντάττεται, καθάπερ ἡ ψυχὴ πρὸς τὴν ψυχὴν, καὶ

[3, 60]   τοῦ Πλάτωνος παραδόσεως. Εἰ γὰρ ἡ ψυχὴ τὸ πρώτως ἐστὶ γεννητὸν

[3, 52]   καὶ μεριστῷ πάντη τελέως; Ἀλλ´ ἥ γε ἡμετέρα ψυχὴ πολλῷ καὶ

[3, 60]   εἶδος θησόμεθα, τῆς δὲ φύσεως, ἣ τούτων ἐστὶν αἰτία, τὴν νοερὰν

[3, 60]   μὴ καθ´ ὅσον ἄνθρωπος, ἀλλ´ ᾗ ἰδίως ποιὸν ἕκαστος προβέβληται; Καὶ

[3, 60]   θερμόν· οὐκ ἄρα τὸ κακὸν ᾗ κακὸν κατά τι παράδειγμα γέγονεν.

[3, 60]   ἐν τῷ δημιουργῷ μονὰς ἐν ᾗ πᾶς ὁ τῶν ψυχῶν ἀριθμὸς

[3, 54]   τοῦ δυνάμει τὸ κατ´ ἐνέργειαν ἡγεῖται· ἀτελὲς γὰρ ὂν ἄλλου δεῖται

[3, 60]   καὶ τῶν ὀπαδῶν πρὸς τοὺς ἡγεμόνας αὑτῶν, καὶ τῆς μιᾶς νοερᾶς

[3, 62]   σμικρῶν τούτων καὶ φαύλων ἀναίτιον ἡγησαμένους τὴν γένεσιν. Ὁ Παρμενίδης ταύτην

[3, 53]   τῶν πραγμάτων οὔτε τὴν ἀταξίαν ἠγνόηκε· τὸ γὰρ οὕτω ποιεῖν ἀλόγου

[3, 60]   τὸ παράδειγμα τῶν φύσεων ἡνωμένων ἡγοῦμαι περιειληφέναι τὸν ἀριθμὸν αὐτῶν, ὅσαι

[3, 56]   οὖν ἀνδρὸς εἰς νοῦν ἐπιστρέψαντος ἤδη, καὶ χωρίσαντος ἑαυτὸν ἀπὸ τοῦ

[3, 61]   εἶναι μὴ λίαν ᾖ ἄτοπον. Ἤδη μέντοι ποτέ με καὶ ἔθραξε

[3, 56]   ὁ δέ γε σπουδαῖος τὸ ἦθος ἀφ´ ἑαυτοῦ τὴν διάκρισιν τούτων

[3, 51]   ποιεῖν, δῆλον ὡς ἀπό τινος ἥκει σεμνοτέρας καὶ ὑψηλοτέρας αἰτίας. Καὶ

[3, 50]   γὰρ εἰκὸς ἦν εἰς αὐτὸν ἥκειν λόγον, ὡς οἱ ἀμφὶ Παρμενίδην

[3, 60]   τὸ μὲν ἀπὸ τῆς πρώτης ἧκον αἰτίας, τὸ δὲ ἀπὸ τοῦ

[3, 50]   πάντα ὅσα νῦν δὴ Ζήνωνος ἤκουες; Ἔμοι γε, φάναι τὸν Σωκράτη"

[3, 50]   πραγμάτων ἢ καὶ ἄλλου του ἤκουσεν, οὐ μάτην ποιούμενος τὴν τοιαύτην

[3, 58]   οἱ μὲν ὑπὸ τῶν ὕστερον ἠλέγχθησαν, οἱ δὲ οὐδὲν προσέθεσαν ἄλλο

[3, 60]   τῶν δαιμονίων ψυχῶν ὀχήματα τὰ ἡλιακὰ καὶ τὰ τῶν μερικῶν· διὸ

[3, 60]   ψυχὴ, δευτέρως δὲ πᾶσαι ὅσαι ἡλιακαὶ ψυχαὶ ἀγγελικαὶ, καὶ τρίτως ὅσαι

[3, 60]   σειρῶν, ἡ μὲν τὸ τῆς Ἡλιακῆς, ἡ δὲ τὸ τῆς Κρονίας,

[3, 60]   σύστοιχον. Ἐκ γὰρ τοῦ τῆς Ἡλιακῆς ψυχῆς παραδείγματος πρώτως μὲν αὐτὴ

[3, 60]   διότι τὰς μὲν κατὰ τὸ ἡλιακὸν εἶδος, τὰς δὲ κατὰ τὸ

[3, 60]   τρίτως· τὸ γὰρ εἶδος τοῦ ἡλιακοῦ σώματος γεννᾷ καὶ τὰ τῶν

[3, 58]   πάσῃ σφαίρᾳ πάντα ἐστὶν οἰκείως, ἡλιακῶς μὲν ὡδὶ, σεληνιακῶς δὲ ἐν

[3, 62]   ἀνθρώπων ἀποβλέπεις δόξας διὰ τὴν ἡλικίαν" Ταῦτα ὁ Παρμενίδης ἐπιπλήττων ἀποροῦντι

[3, 60]   καὶ τρίτως ὅσαι δαιμόνιαι περὶ ἥλιον, ἐσχάτως δὲ ὅσαι μερικαί· πᾶσαι

[3, 51]   τὸ γὰρ αὐτὸ αἴτιον καὶ ἥλιον καὶ σελήνην καὶ ἄνθρωπον ὑπέστησε

[3, 53]   τῆς οἰκείας ἕδρας, ὡδὶ μὲν ἥλιον, ὡδὶ δὲ σελήνην, ὡδὶ δὲ

[3, 60]   στέρησίς ἐστι φωτὸς, ἀλλ´ ὁ ἥλιος αἴτιος ὢν φωτὸς οὐκέτι καὶ

[3, 56]   ἐγκοσμίων αἴτια· ἐκεῖ γὰρ ὁ ἥλιος, καὶ ἡ σελήνη, καὶ ὁ

[3, 51]   τῇ αἰτίᾳ τοῦ παντὸς, ἄλλος ἥλιος παρὰ τὸν ἐμφανῆ, καὶ ἄλλος

[3, 55]   δὲ τὸ αὐτὸ περί τε ἡλίου καὶ περὶ σελήνης καὶ περὶ

[3, 60]   αὐτὴ προῆλθεν ἡ θεία τοῦ ἡλίου ψυχὴ, δευτέρως δὲ πᾶσαι ὅσαι

[3, 60]   τί γὰρ τὰς δὲ μὲν ἡλίῳ προσῆψε, τὰς δὲ σελήνῃ, καὶ

[3, 54]   ἄλλων ἐστὶ καὶ οὐχ ἑαυτῆς, ἠλογωμένη κατὰ τὴν οἰκείαν τάξιν. Δεῖ

[3, 60]   τούτων (πρὸς τὴν τῶν ἰδεῶν ἡμᾶς ἀναχθῆναι θέσιν, ἵν´ ἔχωμεν τὸ

[3, 57]   ἀρετὴν ἐξομοιοῖ πρὸς τὸ θεῖον ἡμᾶς, καὶ ὅσῳ ἂν ἡμῖν μᾶλλον

[3, 54]   ποιητικῶς ἐνεργήσοντι· καὶ γὰρ ἄτοπον ἡμᾶς μὲν γινώσκειν τὸ πᾶν καὶ

[3, 60]   θησόμεθα πρὸς ἃ καὶ οἰκειοῦσιν ἡμᾶς· ὁμοίως γάρ ἐστι σχῆμα καὶ

[3, 56]   τοίνυν καὶ οἱ λόγοι πείθουσιν ἡμᾶς πρὸς τὴν περὶ τούτων ὑπόθεσιν,

[3, 60]   εἰδῶν. Αὗται γὰρ δὴ καὶ ἡμᾶς συνάπτουσι πρὸς νοῦν, ὅτε οὐρανοῦ

[3, 58]   οὐ θαυμαστὸν τῶν μὲν κοινοτέρων ἡμᾶς τὰς ἰδιότητας λέγειν, τῶν δὲ

[3, 57]   τοίνυν ὁμοιοῖ πρὸς τὸν νοῦν ἡμᾶς τὸ καλὸν καὶ τὸ ἀγαθὸν

[3, 56]   ὡς ἡ δευτέρα διδάξει πάντως ἡμᾶς ὑπόθεσις· τὸ μὲν πέρας ὂν

[3, 51]   τὸ ἄπραγμον συγχωρεῖν, ἐπεὶ καὶ ἡμεῖς ἀπραγμονέστερον καὶ ῥᾷον ζῶμεν, ὅταν

[3, 54]   (μόνον, ἀλλὰ καὶ ὑφίστησι πάντα, ἡμεῖς δὲ γιγνώσκομεν μόνον. Εἰ δὲ

[3, 62]   ποιοῦμεν, ἀλλ´ εἰδοποιοὶ μὲν καὶ ἡμεῖς ἐν τούτοις, οὐσιοποιὸς δὲ ὁ

[3, 58]   χωρὶς ἡμῶν καὶ τῶν οἷοι ἡμεῖς ἐσμὲν πάντων, αὐτό τι εἶδος

[3, 58]   ἡμῶν" ἐπήνεγκε, καὶ τῶν οἷοι ἡμεῖς ἐσμὲν πάντων" δεῖ γὰρ τὸ

[3, 60]   ῥύπου τινός ἐστιν ἀφαίρεσις. Ἀλλ´ ἡμεῖς καὶ τὴν κάθαρσίν φαμεν ἐν

[3, 62]   αὐτὸ μόνον. Καί τοί γε ἡμεῖς κατά τινας λόγους ἰδίους αὐτὰ

[3, 60]   ὂν ἄλλο αὐτῶν ἢ ὧν ἡμεῖς μεταχειριζόμεθα, εἴτε καὶ μή" Τίνων

[3, 50]   αὐτὴ ἡ ὁμοιότης, χωρὶς ἧς ἡμεῖς ὁμοιότητος ἔχομεν, καὶ ἓν δὴ

[3, 62]   τῶν εἰδῶν, ἐπεὶ καὶ ὅταν ἡμεῖς τὰ τεχνητὰ ποιῶμεν, ποιεῖ ταῦτα

[3, 57]   ἕνωσιν ψυχή ἐστιν, οὐχὶ ἡ ἡμετέρα μόνον, ἀλλὰ καὶ ἡ θεία.

[3, 51]   εἶναι ποιεῖ· καὶ γὰρ ἡ ἡμετέρα ψυχὴ πολλὰ κατὰ προαίρεσιν ἐνεργοῦσα

[3, 52]   πάντη τελέως; Ἀλλ´ ἥ γε ἡμετέρα ψυχὴ πολλῷ καὶ ἀκριβέστερα καὶ

[3, 59]   νοούντων. Συμβέβηκε δὲ καὶ τὴν ἡμετέραν αἴσθησιν, τῶν μὲν τὰ πρώτιστα

[3, 57]   τῷ δημιουργικῷ νῷ προϋφεστηκότων, τὴν ἡμετέραν ψυχὴν διῃρημένως αὐτοῖς ἐπιβάλλειν, καὶ

[3, 54]   αὑτοῦ. Κρείττων ἄρα καὶ τῆς ἡμετέρας γνώσεως ἔσται καὶ ἐν τῇ

[3, 51]   καὶ ἡ τοιαύτη ζωὴ τῆς ἡμετέρας ἠρτημένη προαιρέσεως, ῥᾳδίως ἂν ἐκ

[3, 60]   ἄλλα μυρία συμπλέκειν κατὰ τὰς ἡμετέρας χρείας εἰώθαμεν, ἀλλ´ οὐδὲν τῶν

[3, 56]   τοῦτο ἄλλο πρὸς ἄλλην τάξιν ἡμῖν ἀγνώστως καὶ ἀῤῥήτως ἀναφέρεσθαι θείαν,

[3, 51]   πρῶτον οὐδεμίαν ἔσχεν ἐξεργασίαν, ἴσως ἡμῖν αὐτὸ ζητεῖν ἀφέντος τοῦ Πλάτωνος.

[3, 51]   ἄλλης εἶναι κρείττονος· κείσθω τοίνυν ἡμῖν δεδειγμένον ὡς ὁ κόσμος αἰτίας

[3, 51]   τοσαῦτα εἰρήσθω· μεταβατέον δὲ οὖν ἡμῖν ἐπὶ τὴν τῶν πραγμάτων θεωρίαν.

[3, 58]   ἢ ἐπὶ πλεῖστον διατεινόντων μᾶλλον ἡμῖν θεωρῆσαι δυνατόν. ~Ἐν ἀπορίᾳ, φάναι,

[3, 60]   καὶ περὶ τῶν νοερῶν εἰδῶν ἡμῖν θεωρητέον· ~ὑπόλοιπον δέ ἐστι περὶ

[3, 57]   νοήσεις· τὰ μὲν οὖν πρότερον ἡμῖν θεωρούμενα εἴδη γενικώτατα ἦν καὶ

[3, 57]   θεῖον ἡμᾶς, καὶ ὅσῳ ἂν ἡμῖν μᾶλλον ἐνυπάρχῃ, τοσούτῳ μᾶλλον ἐγγυτέρω

[3, 57]   αἰτίας; Ἀλλὰ τοῦτο μὲν εἰσαῦθις ἡμῖν σκεπτέον· ὅτι δὲ καὶ τούτων

[3, 60]   δεχομένων. ~Αὐτὴν δὴ οὖν λοιπὸν ἡμῖν τὴν ὕλην σκεπτέον, εἰ καὶ

[3, 60]   ἀπειροδύναμον αὐτῆς γεννᾷ καὶ ἐν ἡμῖν τὸν ἄπειρον ἀριθμόν; καὶ πῶς

[3, 58]   τί δὲ, ἀνθρώπου εἶδος χωρὶς ἡμῶν" ἐπήνεγκε, καὶ τῶν οἷοι ἡμεῖς

[3, 56]   ἀμυδροτέραν ἀπεικασίαν. Καὶ εἴ τις ἡμῶν ἐφέπεσθαι ταῖς θείαις προόδοις ἐστὶ

[3, 51]   ῥᾷον ζῶμεν, ὅταν ὁ βίος ἡμῶν θεῖος ᾖ καὶ κατ´ ἀρετήν.

[3, 58]   ~Τί δὲ, ἀνθρώπου εἶδος χωρὶς ἡμῶν καὶ τῶν οἷοι ἡμεῖς ἐσμὲν

[3, 60]   προεστήσατο τὰ παραδείγματα, καίτοι καὶ ἡμῶν, ὅταν πρὸς ἐκεῖνα βλέψωμεν, τότε

[3, 60]   πέφυκε· καίτοι γε τῶν πρὸ ἡμῶν τις καὶ λίαν δριμέως ἐπεχείρησε

[3, 60]   οὐσίας, ἃ πρότερον ἥνωτο καὶ ἦν ἀμέριστα, ταῦτα ἀναπτύττουσα ταῖς ἑαυτῆς

[3, 60]   τὸν λόγον τῆς ὑφέσεως ἀναγκαῖον ἦν γενέσθαι καὶ τὴν διαίρεσιν. Καὶ

[3, 60]   διαιρετικαῖς δυνάμεσι· καὶ γὰρ οὐδὲ ἦν δυνατὸν ἐκ τῶν ἡνωμένων εὐθὺς

[3, 50]   τὰς ἀμεθέκτους. Καὶ γὰρ εἰκὸς ἦν εἰς αὐτὸν ἥκειν λόγον, ὡς

[3, 60]   πάντα ὁ Τίμαιος. Εἰ δ´ ἦν ἐν αὐτῷ παράδειγμα κακῶν, ὁ

[3, 59]   ἀπορίαν ἀνεῦρε· καὶ γὰρ ἄτοπον ἦν εὐθὺς μετὰ τὰς συγκαταθέσεις ἐνεγκεῖν

[3, 58]   τῆς προόδου γενομένης· οὐδὲ γὰρ ἦν θέμις τοῖς νοεροῖς καὶ αἰωνίοις

[3, 59]   πάντων; Ἢ ὅτι διαφορὰ μὲν ἦν καὶ ἐκεῖ· οὐ γὰρ ὁμοταγῆ

[3, 51]   καὶ μὴ προχεομένη· εἰ γὰρ ἦν καὶ ἡ τοιαύτη ζωὴ τῆς

[3, 57]   πρότερον ἡμῖν θεωρούμενα εἴδη γενικώτατα ἦν καὶ κοινότατα, ἓν, πλῆθος, ὁμοιότης,

[3, 53]   γὰρ οὕτω ποιεῖν ἀλόγου φύσεως ἦν, καὶ οὐ θείας αἰτίας, καὶ

[3, 56]   καὶ ἄπειρον, ἐν τοῖς νοητοῖς ἦν καὶ πρώτως· οὕτω τὸ ἓν

[3, 59]   γὰρ ἔνδον τὰ εἴδη μόνον ἦν, καὶ τὸ οἶον ὑποκείμενον ἀμέριστον

[3, 59]   ἐκεῖ· οὐ γὰρ ὁμοταγῆ πάντα ἦν· τὰ δὲ ἐν ταῖς αὑτῶν

[3, 56]   τοῦ ἀπὸ ταυτομάτου πρεσβύτερον ἂν ἦν τὸ κατ´ αἰτίαν, εἰ καὶ

[3, 56]   καὶ ἀπὸ ταυτομάτου τὰ θειότατα ἦν τῶν φανερῶν. Εἰ δὲ ἔστιν

[3, 54]   τοιαύτης τινὸς αἰτίας τοῖς ἑτεροκινήτοις ἣν ἄλογον μὲν εἶναι προσήκει, ἵνα

[3, 58]   μερικώτερον προϊόντος, ἑνάδος ἐξηρτημένη νοερᾶς, ἣν αὐτοάνθρωπον κεκλήκαμεν· ἄλλη δέ τις

[3, 58]   τῆς ἑνάδος ἐκείνης (τῆς νοερᾶς, ἣν αὐτοάνθρωπον προσειρήκαμεν, ὅτι πρώτη αἰτία

[3, 51]   (ποιοῦν ἔχει τινὰ πάντως ποίησιν, ἣν αὐτῷ τῷ εἶναι ποιεῖ· καὶ

[3, 56]   τῆς τῶν ἰδεῶν ὑποθέσεως δι´ ἣν ἐκείνοις ἤρεσκε, λεκτέον ὅτι ταῦτα

[3, 53]   δὲ ἑαυτὸν καὶ τὴν οὐσίαν ἣν ἔλαχεν οἶδεν ὅτι ἀκίνητον αἴτιόν

[3, 60]   τὴν νοερὰν ἁρμονίαν θεωροῦμεν, καθ´ ἣν καὶ ἀπεγέννησε τάς τε ψυχὰς

[3, 56]   εἰδῶν τῶν δημιουργικῶν παραδίδωσι, δι´ ἣν καὶ τὰ αἰσθητὰ τοιαύτην ἔλαχε

[3, 56]   ἐγκοσμίων τῆς αἰτίας περιεχομένης, καθ´ ἣν μεμόρφωται πάντα τὰ ἐν τῷ

[3, 62]   μὴ ταύτην εἶναι τρίχα μόνον ἣν ὁρῶμεν, ἀλλὰ κἀκείνην τὴν ἐν

[3, 61]   ἐστὶν ἡ ἄβυθος φλυαρία, εἰς ἣν τὸ ἐμπίπτον διαφθείρεται καὶ ἄζωον

[3, 60]   ἐστι παράδειγμα πάσης κακοῦ γνώσεως, ἣν τὸ λαβὸν ἀγαθύνεται. Καὶ γὰρ

[3, 59]   δὲ ἐν ταῖς αὑτῶν αἰτίαις ἡνώμενα πληθύνεται μᾶλλον καὶ διΐσταται κατὰ

[3, 57]   καὶ διεξοδεύει κατὰ χρόνον τὰς ἡνωμένας τοῦ νοῦ νοήσεις· τὰ μὲν

[3, 59]   τοῖς προελθοῦσι διαφορὰ, τῶν εἰδῶν ἡνωμένων ἀλλήλοις, ὥστε ἄπορον εἶναι μήπου

[3, 60]   οὐδὲ ἦν δυνατὸν ἐκ τῶν ἡνωμένων εὐθὺς ὑποστῆναι τὰ πάντη διῃρημένα

[3, 60]   νῷ τὸ παράδειγμα τῶν φύσεων ἡνωμένων ἡγοῦμαι περιειληφέναι τὸν ἀριθμὸν αὐτῶν,

[3, 56]   φησὶν, ἐπειδὴ πρώτως (μὲν καὶ ἡνωμένως ἐν ἐκείνῳ, δευτέρως δὲ καὶ

[3, 57]   τῶν θείων εἰδῶν ὁμοῦ καὶ ἡνωμένως ἐν τῷ δημιουργικῷ νῷ προϋφεστηκότων,

[3, 60]   εἶδος· ἀλλὰ τὸ μὲν αὐτοζῶον ἡνωμένως καὶ νοητῶς περιέχει τὰς τῶν

[3, 60]   ἧς ἐῤῥύη τὸ πλῆθος αὐτῶν, ἡνωμένως περιέχουσα τὸ μέτρον, ᾧ μέτρῳ

[3, 57]   μὲν θεῖος καὶ δημιουργικὸς νοῦς ἡνωμένως τὰ πεπληθυσμένα καὶ ἀμερίστως τὰ

[3, 60]   συμβεβηκότων τὰς οὐσίας, ἃ πρότερον ἥνωτο καὶ ἦν ἀμέριστα, ταῦτα ἀναπτύττουσα

[3, 60]   καὶ τούτων εἴδη, πότερον ἀμέσως ἥξει ταῦτα ἐπὶ τὸ αἰσθητὸν, ἢ

[3, 51]   αὐτῷ διδῷ τὸ ἀγαθὸν, καὶ ἥξομεν εἰς τὸν αὐτὸν λόγον, καὶ

[3, 54]   ποιησάμενοι τὴν ἄνοδον ἐπ´ αὐτὴν ἥξομεν λοιπὸν τὴν φύσιν τοῦ παντὸς,

[3, 59]   ἄλλως μεταῤῥέουσι, περὶ δὴ τούτων ἠπόρει, πρὸς μὲν τὸ φθαρτὸν ἀποβλέπων,

[3, 56]   καὶ τοῖς τὰς ἰδέας τιθεμένοις ἤρεσκε· καὶ οὐχ οἱ μὲν ἄνδρες

[3, 56]   ἰδεῶν ὑποθέσεως δι´ ἣν ἐκείνοις ἤρεσκε, λεκτέον ὅτι ταῦτα πάντα, ὅσα

[3, 56]   ἠρίθμηται. Καὶ γὰρ πᾶν τὸ ἠριθμημένον καθ´ ἑαυτὸ τοιοῦτόν ἐστι, μᾶλλον

[3, 56]   οὐ πρὸς ἄλλο τι λέγεται ἠριθμημένον τῶν ὄντων. Ἐπειδὴ τοίνυν καὶ

[3, 56]   ἑαυτοῦ καὶ πολλὰ καθόσον ἕκαστον ἠρίθμηται. Καὶ γὰρ πᾶν τὸ ἠριθμημένον

[3, 56]   γαστέρι σύῤῥα πεφύκει. Καὶ οὐκ ἠρκέσθη τούτοις μόνον, ἀλλὰ καὶ τὴν

[3, 54]   σπέρματος. Ἀλλ´ ἔγωγε οὐ τοῦτο ἠρόμην πόθεν ὅ τις ἄνθρωπος, ἐπεὶ

[3, 51]   ἡ τοιαύτη ζωὴ τῆς ἡμετέρας ἠρτημένη προαιρέσεως, ῥᾳδίως ἂν ἐκ πάσης

[3, 53]   τάξις, τῆς μὲν ἔνδον ἐνεργείας ἠρτῆσθαι τὴν ἔξω προϊοῦσαν, τῆς δὲ

[3, 51]   δὲ καταδεέστερον ἐξ ἑτέρας αἰτίας ἤρτηται πάντως τῆς αὐθυποστάτου. Δεῖ τοίνυν

[3, 51]   ὡς ὁ κόσμος αἰτίας τινὸς ἤρτηται πρεσβυτέρας. Αὕτη δὴ οὖν ἡ

[3, 61]   εὐτελὲς καὶ ἔνυλον ἀποβλέπων τῶν ἠρωτημένων, οὐκ ἀξιῶν καὶ τούτων αἰτίας

[3, 60]   αὐτῷ περὶ τούτων ἐννοίας, τοιαῦτα ἠρώτησε· μέλλει δὲ ἄρα ὁ Σωκράτης

[3, 50]   ὅπερ αὐτὸν ὁ Παρμενίδης πρῶτον ἠρώτησεν. ~Ἀλλὰ περὶ μὲν τῶν λέξεων

[3, 56]   καθ´ αὑτὴν οὖσα καὶ ἑαυτῆς, ἧς εἴδωλον ἡ αἴσθησις, ἀτελὴς οὖσα

[3, 60]   παραδειγματικὴ τῶν ψυχῶν πασῶν, ἀφ´ ἧς ἐῤῥύη τὸ πλῆθος αὐτῶν, ἡνωμένως

[3, 50]   εἶναι αὐτὴ ἡ ὁμοιότης, χωρὶς ἧς ἡμεῖς ὁμοιότητος ἔχομεν, καὶ ἓν

[3, 56]   νοητὴν τάξιν τῶν θείων, ἀφ´ ἧς καὶ ὁ δημιουργὸς πληροῦται καὶ

[3, 60]   περὶ αὐτῶν τούτων διδασκαλίαν, ἀφ´ ἧς καὶ τὴν τοῦ Πλάτωνος διάνοιαν

[3, 62]   μίαν τοῦ ὄντος αἰτίαν, ἀφ´ ἧς πάντα τὰ ὄντα προελήλυθε, καὶ

[3, 56]   κεχαρισμένος· ὧν μία πηγὴ, Ἐξ ἧς ῥοιζοῦνται μεμερισμέναι ἄλλαι ἄπλατοι Ῥηγνύμεναι

[3, 57]   τοίνυν προσήκει τὸ διαιρεῖν πρώτως, ἥτις τῆς ἐν ἑνὶ καὶ ἀθρόας

[3, 56]   Εἰ δὲ ἔστιν αἴτια πάντων, ἤτοι πολλὰ (ἔσται καὶ ἀσύναπτα, ἢ

[3, 56]   εἰδῶν τοῦτο τὸ μᾶλλον καὶ ἧττον) ἀλλ´ ἕκαστον αὐτῶν μέτρον εἶναι,

[3, 60]   ἐνεργείας τὸ ἀποτέλεσμα ἀγαθὸν οὐχ ἧττον ἢ τοῦ πυρὸς τὸ ἀποτέλεσμα

[3, 56]   λόγον οὐχὶ τῷ μᾶλλον καὶ ἧττον ὑφίστασθαι τὰ εἴδη λέγοντες (ἴδιον

[3, 60]   χαλκείας εἶναι μέν τις δαίμων Ἥφαιστος λεγέσθω προστάτης καὶ τὸ εἶδος

[3, 60]   ἔχων, αὐτὸς δὲ ὁ μέγας Ἥφαιστος συμβολικῶς ἂν λέγοιτο χαλκεύειν τὸν

[3, 60]   δ´ ἀμφὶ θεᾶς φύσις ἄπλετος ᾐώρηται. Κατὰ Πλάτωνα δὲ ἐν τῷ

Livre, paragraphes
[3, 60]	ἢ οὐχ ἕξει τὸ εἶδος	ἢ	ἀεὶ ἕξει· τὸ γὰρ συμβεβηκέναι
[3, 60]	θρὶξ καὶ πηλὸς καὶ ῥύπος	ἢ	ἄλλο ὅ τι ἀτιμότατόν τε
[3, 60]	ζῇν καὶ αὐξάνεσθαι τὴν κλίνην	ἢ	ἄλλο τι τῶν τεχνητῶν· οὐκ
[3, 59]	χρὴ φάναι ὥσπερ περὶ ἐκείνων	ἢ	ἄλλως" Λεγέσθω μὲν καὶ λογικώτερον,
[3, 56]	ὁρατὰ οὐράνια καὶ ὑπὸ σελήνην,	ἢ	ἀπὸ ταυτομάτου ἐστὶν ἢ κατ´
[3, 56]	τὸ ἀτελὲς καταλαμβάνον, οὐκ ἀλλαχόθεν	ἢ	ἀπὸ τῆς τελεσιουργοῦ θεότητος καὶ
[3, 56]	αἰσθητοῖς εἴδεσιν οὐκ ἀλλαχόθεν πάρεστιν,	ἢ	ἀπὸ τῶν πρώτων εἰδῶν· ἐκεῖνα
[3, 51]	κατὰ προαίρεσιν ποιεῖ καὶ λογισμὸν,	ἢ	αὐτῷ τῷ εἶναι παράγει τὸ
[3, 55]	πάντα γὰρ ἢ φαινομένως (ἐστὶν	ἢ	ἀφανῶς, ἢ ἀχωρίστως τῶν σωμάτων
[3, 55]	ἢ φαινομένως (ἐστὶν ἢ ἀφανῶς,	ἢ	ἀχωρίστως τῶν σωμάτων ἢ χωριστῶς·
[3, 57]	τὸ καταδεέστερον ὅμοιον αὐτῷ γέγονεν·	ἢ	γὰρ ἑνὸς εἴδους κοινωνῆσαν ἄλλο
[3, 60]	αἱ δὲ συνεπόμεναι αὐταῖς ἀγγελικῶν	ἢ	δαιμονίων ἢ μερικῶν ψυχῶν τάξεις
[3, 57]	δὴ καὶ λέγεται ὁμοίῳ ὅμοιον·	ἢ	δευτέρως ὂν (ὃ τὸ κρεῖττόν
[3, 54]	ἡ γένεσις, πόθεν ἂν εἴη;	ἢ	δῆλον ὡς ἐκ τοῦ σπέρματος
[3, 54]	γένη φύεται χωρὶς ἀνθρωπινῆς ἐπιμελείας;	Ἢ	δῆλον ὡς τῆς ὅλης φύσεως
[3, 56]	αὖ πάλιν συνεκτικῶς ἢ ζωογονικῶς	ἢ	δημιουργικῶς, ἢ κατ´ ἄλλην τινὰ
[3, 60]	ἥξει ταῦτα ἐπὶ τὸ αἰσθητὸν,	ἢ	διὰ μέσης τῆς φύσεως; Εἰ
[3, 53]	ἔμελλε ποιεῖν πάντα ἐνόησεν αὐτὰ,	ἢ	διότι ἐνόει πάντα, διὰ τοῦτο
[3, 60]	σελήνῃ, καὶ ἄλλας πρὸς ἄλλο;	ἢ	διότι τὰς μὲν κατὰ τὸ
[3, 60]	εἴδους τοιοῦτον. Εἰ δὲ ὂν,	ἢ	εἰδοπεποιημένον, ἢ εἶδος (ἔσται· τὸ
[3, 60]	Εἰ δὲ ὂν, ἢ εἰδοπεποιημένον,	ἢ	εἶδος (ἔσται· τὸ δὲ ἄῤῥυθμον
[3, 56]	ἤτοι πολλὰ (ἔσται καὶ ἀσύναπτα,	ἢ	ἕν· ἀλλ´ εἰ πολλὰ, τί
[3, 56]	οὖν οὐδέν ἐστιν ἄλλο ἀριθμὸς	ἢ	ἓν ὁμοῦ καὶ πολλὰ, τὰ
[3, 58]	ἀνθρώπειον νοῦν, τὸ δὲ πάντη	ἢ	ἐπὶ πλεῖστον διατεινόντων μᾶλλον ἡμῖν
[3, 56]	ὑπερκοσμίως, καὶ αὖ πάλιν συνεκτικῶς	ἢ	ζωογονικῶς ἢ δημιουργικῶς, ἢ κατ´
[3, 50]	τῇ ὑποστάσει τούτων τῶν πραγμάτων	ἢ	καὶ ἄλλου του ἤκουσεν, οὐ
[3, 60]	φύσιν, ἢ τῶν ἀϊδίων μόνων,	ἢ	καὶ ἑκάστου τῶν μὴ τοιούτων·
[3, 54]	οὐχὶ δὲ καὶ ἐν φυτοῖς;	ἢ	καὶ ἐν ἐκείνοις ἡ τάξις
[3, 60]	τραπέζης ἰδέαν οὐκ ὤκνησεν εἰπεῖν,	ἢ	καὶ ἐν ἐκείνοις τὸν ἐν
[3, 60]	πότερον τῇ οὐσίᾳ μόνον ἐστὶν	ἢ	καὶ τῇ ἐνεργείᾳ ἀγαθόν; Εἰ
[3, 60]	Ἆρα καὶ ταῦτα ἕξει ἰδέας;	Ἢ	καὶ τούτων πέρι διττὸς ὁ
[3, 60]	ἀϊδίων μόνων, ἢ τῶν οὐσιωδῶν,	ἢ	καὶ τῶν ἀνουσίων· καὶ εἰ
[3, 60]	οὐσιωδῶν, ἢ τῶν ὅλων μόνων,	ἢ	καὶ τῶν μορίων· καὶ εἰ
[3, 60]	ὅλων, ἢ τῶν ἁπλῶν μόνων,	ἢ	καὶ τῶν συνθέτων ἐκ τούτων.
[3, 60]	κατὰ φύσιν τὰς ἰδέας εἶναι,	ἢ	καὶ τῶν τούτοις ἐναντίων· καὶ
[3, 58]	τι εἶδος ἀνθρώπου ἢ πυρὸς	ἢ	καὶ ὕδατος" Πάντων τῶν ἀϊδίως
[3, 56]	σελήνην, ἢ ἀπὸ ταυτομάτου ἐστὶν	ἢ	κατ´ αἰτίαν. Ἀλλὰ ἀπὸ ταυτομάτου,
[3, 56]	συνεκτικῶς ἢ ζωογονικῶς ἢ δημιουργικῶς,	ἢ	κατ´ ἄλλην τινὰ θείαν ὕπαρξιν
[3, 56]	τοῦτο δέ ἐστιν οὐδὲν ἄλλο	ἢ	κατ´ αὐτὰς τὰς τῶν θεῶν
[3, 55]	ἢ χωριστῶς· καὶ εἰ χωριστῶς,	ἢ	κατ´ οὔσιαν καὶ κατ´ ἐνέργειαν
[3, 58]	πάντων διαφορὰς χωρεῖν κρεῖττόν ἐστιν	ἢ	κατὰ ἀνθρώπειον νοῦν, τὸ δὲ
[3, 55]	οὔσιαν καὶ κατ´ ἐνέργειαν ἀκινήτως,	ἢ	κατὰ μὲν οὐσίαν ἀκινήτως, κατ´
[3, 55]	ταῦτα ἐξ ἀκινήτου γέγονεν αἰτίας	ἢ	κινουμένης; εἰ γὰρ ἐκ κινουμένης,
[3, 55]	οὖν αἰτίας; ἆρα ἀκινήτου τινὸς	ἢ	κινουμένης; εἰ μὲν δὴ κινουμένης,
[3, 60]	ἀγγελικὰς κἄν τε δαιμονίας λέγῃς	ἢ	μερικάς· πᾶσαι γὰρ καθ´ ἓν
[3, 60]	συνεπόμεναι αὐταῖς ἀγγελικῶν ἢ δαιμονίων	ἢ	μερικῶν ψυχῶν τάξεις τῆς μιᾶς
[3, 60]	καθὸ σώματα καὶ εἰ ἓν	ἢ	μετὰ τοῦ ἑνὸς καὶ τῶν
[3, 60]	Πλάτωνος διάνοιαν εὑρήσομεν. ~Ἀνάγκη οὖν	ἢ	(μόνων τῶν κατὰ φύσιν τὰς
[3, 56]	οἰκείως ἐν ἁπάσαις ὑφεστηκυῖα νοητῶς	ἢ	νοερῶς ἢ ὑπερκοσμίως, καὶ αὖ
[3, 60]	ὁμοίως γάρ ἐστι σχῆμα καὶ	ἢ	νόησις τοῦ σχήματος, καὶ ἀριθμὸς
[3, 53]	μίαν ἐξ αὐτῶν ἁρμονίαν ἀποτελέσας,	ἢ	ὁ καὶ τὴν οὐσίαν ἑκάστοις
[3, 53]	ὡδὶ δὲ τὸν μέγαν οὐρανὸν,	ἢ	ὁ παραγαγὼν αὐτά; τίς δὲ
[3, 53]	ὁ τὴν ἀξίαν αὐτῶν μετρῶν,	ἢ	ὁ ὑποστήσας αὐτά; τίς δὲ
[3, 50]	πραγματεύεται διὰ τῆς ἐρωτήσεως Παρμενίδης,	ἢ	ὅπως αὐτὸν τὸν νοῦν τὸν
[3, 59]	εἴδη καὶ αἴτια νοερὰ πάντων;	Ἢ	ὅτι διαφορὰ μὲν ἦν καὶ
[3, 60]	οὖν οὐδενὶ διοίσει τὸ παράπαν,	ἢ	οὐ κατ´ εἶδος. Καὶ ἀνάγκη
[3, 60]	εἰ καὶ ταύτης ἐστὶν εἶδος,	ἢ	οὐ περὶ πάσης ὁ αὐτὸς
[3, 56]	τὸν ὅμοιον διχοτομεῖ, πότερον ἀποδείκνυσιν	ἢ	οὔ; καίτοι ἀπὸ τοῦ καθόλου
[3, 51]	τι ὁ κόσμος ἀπ´ ἐκείνου	ἢ	οὐδὲν κατὰ τὴν ἔφεσιν· εἰ
[3, 54]	μὴ τῷ ὄντι ἄλογον ᾖ	ἢ	οὐκ ὀρθόν. Ἀναγκαῖον τοίνυν ἐν
[3, 53]	(ἐστιν ἐφετὸν, ἀλλὰ κατ´ οὐσίαν.	Ἢ	οὖν ἀγνοήσει τί ἐστι κατ´
[3, 60]	γὰρ ὕλη διαφέρει ἄλλη ἄλλης,	ἢ	οὖν οὐδενὶ διοίσει τὸ παράπαν,
[3, 60]	ἔχει, καὶ τὸ παραδειγματικὸν οὖν	ἢ	οὐχ ἕξει τὸ εἶδος ἢ
[3, 60]	καθόλου καὶ τὸ οὐσιῶδες ἐκεῖθεν,	ἢ	πόθεν αὐτῷ τὸ ἀνέκλειπτον, μὴ
[3, 54]	ἔχειν τοὺς τῶν φυομένων λόγους;	ἢ	πόθεν καὶ ἐφ´ ὧν μὴ
[3, 60]	αἴτια πρωτουργὰ, καὶ πότερον ἓν	ἢ	πολλά. Ἀλλ´ ὅτι μέν ἐστί
[3, 60]	ἐστὶν εἴδη καὶ εἰ ἓν	ἢ	πολλὰ, εἰ τῆς ἀλόγου ζωῆς
[3, 60]	εἶδος ἀναφέρομεν· τέχνης γάρ ἐστιν	ἢ	προαιρέσεως ἔργα ταῦτα. Ὁ δὲ
[3, 58]	πάντων, αὐτό τι εἶδος ἀνθρώπου	ἢ	πυρὸς ἢ καὶ ὕδατος" Πάντων
[3, 60]	ἑνὸς μᾶλλον πεπέρασται κατ´ ἀριθμὸν	ἢ	τὰ ποῤῥώτερον, διότι τῷ ἑνὶ
[3, 51]	ἐστιν, ἢ τὸ κρεῖττον αἰτίας,	ἢ	τὸ καταδεέστερον· καὶ τὸ μὲν
[3, 51]	μὴ αὐθυπόστατον πάλιν διττόν ἐστιν,	ἢ	τὸ κρεῖττον αἰτίας, ἢ τὸ
[3, 60]	τὸ ἀποτέλεσμα ἀγαθὸν οὐχ ἧττον	ἢ	τοῦ πυρὸς τὸ ἀποτέλεσμα θερμόν·
[3, 56]	δήπου τῶν πάντων αἴτιον ὂν,	ἢ	τοῦτο ἀγνοοῦν ἀγνοήσει τὴν ἑαυτοῦ
[3, 53]	ἀγνοήσει τί ἐστι κατ´ οὐσίαν,	ἢ	τοῦτο εἰδὼς εἴσεται καὶ ὅτι
[3, 60]	καὶ διακεκριμένας τῶν μερῶν αἰτίας;	Ἢ	τοῦτο μόνον καὶ ἀναγκαῖον· ὁ
[3, 62]	καὶ οὐδὲ ἄλλως ὑποστῆναι δυνάμενον	ἢ	τῷ ἀγαθῷ χρωννύμενον καὶ μεταλαμβάνον
[3, 60]	εἰ μόνων τῶν κατὰ φύσιν,	ἢ	τῶν ἀϊδίων μόνων, ἢ καὶ
[3, 60]	μορίων· καὶ εἰ τῶν ὅλων,	ἢ	τῶν ἁπλῶν μόνων, ἢ καὶ
[3, 60]	ἀνουσίων· καὶ εἰ τῶν οὐσιωδῶν,	ἢ	τῶν ὅλων μόνων, ἢ καὶ
[3, 60]	καὶ εἰ τῶν ἀϊδίων μόνων,	ἢ	τῶν οὐσιωδῶν, ἢ καὶ τῶν
[3, 60]	διακεκριμένα δὲ εἴδη τῶν τεχνῶν	ἢ	τῶν τεχνητῶν οὐδαμῶς ἔστι. Θαυμαστὸν
[3, 56]	ἁπάσαις ὑφεστηκυῖα νοητῶς ἢ νοερῶς	ἢ	ὑπερκοσμίως, καὶ αὖ πάλιν συνεκτικῶς
[3, 55]	ἐν τοῖς σώμασι· πάντα γὰρ	ἢ	φαινομένως (ἐστὶν ἢ ἀφανῶς, ἢ
[3, 55]	ἀφανῶς, ἢ ἀχωρίστως τῶν σωμάτων	ἢ	χωριστῶς· καὶ εἰ χωριστῶς, ἢ
[3, 60]	εἶναι χωρὶς, ὂν ἄλλο αὐτῶν	ἢ	ὧν ἡμεῖς μεταχειριζόμεθα, εἴτε καὶ
[3, 60]	κακῶν ὡς αὐτὸ κακὸν οὖσαν,	ἢ	ὡς τῶν διαστατῶν (ἀμερὲς καὶ
[3, 61]	αὐτῶν οἰηθῆναι εἶναι μὴ λίαν	ᾖ	ἄτοπον. Ἤδη μέντοι ποτέ με
[3, 54]	πᾶν μὴ τῷ ὄντι ἄλογον	ᾖ	ἢ οὐκ ὀρθόν. Ἀναγκαῖον τοίνυν
[3, 51]	ὅταν ὁ βίος ἡμῶν θεῖος	ᾖ	καὶ κατ´ ἀρετήν. Εἰ τοίνυν
[3, 56]	ἐπὶ πολλὰ διήκει, κἂν ἔνυλον	ᾖ	καὶ κατὰ τὴν οἰκείαν μορφὴν
[3, 60]	δὲ ἑξῆς ὁ Πλάτων ταύτῃ.	~Ἦ	καὶ περὶ τῶν δὲ, ὦ
[3, 57]	τὰ ἑξῆς μεταβατέον τοῦ Πλάτωνος.	~Ἦ	καὶ τὰ τοιάδε, εἰπεῖν τὸν
[3, 61]	με καὶ ἔθραξε μή τι	ᾖ	περὶ πάντων ταὐτόν· ἔπειτα ὅταν
[3, 51]	εἶναι, καὶ, ὡς ἂν ἐπιτήδειον	ᾖ	τὸ ὑποκείμενον, πάντως διαζῇ τὴν
[3, 61]	ὕλης. Λοιπὸν καὶ αὕτη ἐστὶν	ἡ	ἄβυθος φλυαρία, εἰς ἣν τὸ
[3, 60]	τὸ λαβὸν ἀγαθύνεται. Καὶ γὰρ	ἡ	ἄγνοια κακὸν, οὐχ ἡ τῆς
[3, 56]	οὖσα καὶ ἑαυτῆς, ἧς εἴδωλον	ἡ	αἴσθησις, ἀτελὴς οὖσα γνῶσις καὶ
[3, 51]	ἤρτηται πρεσβυτέρας. Αὕτη δὴ οὖν	ἡ	αἰτία πότερον κατὰ προαίρεσιν ποιεῖ
[3, 56]	μερικά· τελειοτέρα δὲ γνῶσίς ἐστιν	ἡ	ἀμόρφωτος, ἡ ἀσχημάτιστος, ἡ ἄϋλος,
[3, 59]	συγκατάθεσις, καὶ ἡ ἐπίστασις καὶ	ἡ	ἀπόγνωσις τοῦ Σωκράτους εὔλογος. Ἀλλὰ
[3, 56]	οὕτω τισὶ μέγα καὶ σεμνὸν	ἡ	ἀπόδειξις ἔδοξεν εἶναι, ὥστε καὶ
[3, 56]	δὲ γνῶσίς ἐστιν ἡ ἀμόρφωτος,	ἡ	ἀσχημάτιστος, ἡ ἄϋλος, ἡ καθ´
[3, 56]	ἐστιν ἡ ἀμόρφωτος, ἡ ἀσχημάτιστος,	ἡ	ἄϋλος, ἡ καθ´ αὑτὴν οὖσα
[3, 52]	δύναμις τελειοτέρων ἐστὶν οἰστικὴ, καὶ	ἡ	ἀϋλοτέρα κίνησις κρειττόνων ἐστὶ νοημάτων
[3, 56]	ἐν μὲν αὐτοῖς τοῖς θεοῖς	ἡ	ἀφομοιωτικὴ τάξις τοῦτο ἀπεργάζεται τὸ
[3, 56]	τάξιν ἐν τοῖς εἴδεσιν, ὥσπερ	ἡ	ἀφομοιωτικὴ τάξις τῶν θεῶν μέση
[3, 57]	ἓν ἔχουσα τὸ ἴδιον αὑτῆς·	ἡ	γὰρ διαίρεσις καὶ ὁρισμὸς ἐν
[3, 52]	ἡ δὲ μέρους τοῦ παντός;	ἡ	γὰρ μείζων δύναμις τελειοτέρων ἐστὶν
[3, 60]	ἐκ τῶν πρώτων ὑφέστηκεν εἰδῶν·	ἡ	γὰρ φύσις, δεξαμένη προϊοῦσαν εἰς
[3, 60]	ἄτοπον· τῶν γὰρ ὅλων ἐκεῖθεν	ἡ	γένεσις, ἐπεὶ καὶ τὸ ἑνοειδὲς
[3, 54]	μὴ ἐκ ταυτομάτου τοῖς ἀνθρώποις	ἡ	γένεσις, πόθεν ἂν εἴη; ἢ
[3, 54]	πόθεν δ´ οὖν ἐπὶ τούτων	ἡ	γένεσις; πῶς δὲ ἐν ταὐτῷ
[3, 58]	πῦρ καὶ τὸ ὕδωρ καὶ	ἡ	γῆ καὶ ὁ ἀὴρ οὐκ
[3, 54]	κινεῖν πάντα κατὰ τὸ προσῆκον.	Ἡ	δ´ οὖν φύσις ἄλλων ἐστὶ
[3, 60]	ἡ δὲ τὸ τῆς Κρονίας,	ἡ	δὲ ἄλλης τινός· ἐκ τῶν
[3, 51]	σωματικὴ κίνησις παθήματι μᾶλλον ἔοικεν,	ἡ	δὲ αὐτοκίνητος ἐνέργειά ἐστιν ἄϋλος
[3, 60]	ἀπὸ τοῦ πλήθους, ἐν φύσεσιν,	ἡ	δὲ διαστηματικὴν ποιησαμένη τὴν διαίρεσιν,
[3, 60]	ὁλότης αὐτῶν ἐν νῷ προϋφέστηκεν,	ἡ	δὲ ἐν ἑνὶ περιέχουσα καὶ
[3, 57]	ἔχον τὴν μέχρι ψυχῶν προϊοῦσαν·	ἡ	δὲ ἐν θεοῖς δίκη πάντα
[3, 56]	γὰρ τελεία κίνησις, ἐνέργεια γάρ·	ἡ	δὲ ἐν τούτῳ ἀτελὴς ἐνέργεια,
[3, 60]	καὶ τὸ πλῆθος, ἐν ψυχαῖς,	ἡ	δὲ ζωτικῶς διελοῦσα τὸ ἓν
[3, 52]	μὲν τοῦ παντός ἐστι δημιουργὸς,	ἡ	δὲ μέρους τοῦ παντός; ἡ
[3, 60]	ἡ μὲν τὸ τῆς Ἡλιακῆς,	ἡ	δὲ τὸ τῆς Κρονίας, ἡ
[3, 52]	καὶ ἕκαστον προβάλλουσα τῶν εἰδῶν,	ἡ	δὲ τοῦ παντὸς κόσμου καὶ
[3, 57]	νοῦς ὡς ἓν πάντα νοεῖ,	ἡ	δὲ ψυχὴ καθ´ ἓν πάντα
[3, 56]	τῷ ἐκεῖ ἀριθμῷ πρώτως, ὡς	ἡ	δευτέρα διδάξει πάντως ἡμᾶς ὑπόθεσις·
[3, 59]	καὶ οὐχ ὅση τῶν ἔνδον	ἡ	διαφορὰ, τοσαύτη καὶ τῶν ἐκτὸς,
[3, 57]	δὲ ψυχὴν μερίζεσθαι πρώτως, καὶ	ἡ	εἰς ἑπτὰ γοῦν τομὴ ταύτης
[3, 54]	δὲ τῶν ἄλλων ἕκαστα καὶ	ἡ	ἐκείνων φύσις; τὸ γὰρ αὐτὸ
[3, 62]	μάτην οὐδὲ ταύτας ὑποστήσασα· καὶ	ἡ	ἔκλειψις ἡ τούτων παρὰ φύσιν,
[3, 54]	ἀνθρωπείους λόγους, οὐχὶ δὲ καὶ	ἡ	ἐν λέοντι τοὺς τοῦ λέοντος,
[3, 56]	τὴν τοῦ κινητοῦ, καὶ εἴδωλον	ἡ	ἐν τούτῳ κίνησις τῆς ἐν
[3, 57]	τοῦτο ὡς εἶδος, ἄλλο δὲ	ἡ	ἑνὰς τοῦ θείου κάλλους· καὶ
[3, 60]	πάντων ἀριθμῶν· ὅπου γὰρ καὶ	ἡ	ἐνταῦθα μονὰς ἀρτία δείκνυται καὶ
[3, 60]	πῶς οὐκ ἀναγκαῖον, εἴπερ καὶ	ἡ	ἐνταῦθα μονὰς ἐκείνης προῆλθεν εἰκών;
[3, 54]	ἐν ἐκείνῃ τῶν ἐνύλων φύσεων	ἡ	ἐξῃρημένη προείληπται μονάς. Καὶ οὕτω
[3, 59]	ὅτι καὶ τελέα συγκατάθεσις, καὶ	ἡ	ἐπίστασις καὶ ἡ ἀπόγνωσις τοῦ
[3, 51]	εἰ μὲν γὰρ μηδὲν, διακενῆς	ἡ	ἔφεσις ἂν εἴη τῷ μηδὲν
[3, 57]	ἄκραν ἕνωσιν ψυχή ἐστιν, οὐχὶ	ἡ	ἡμετέρα μόνον, ἀλλὰ καὶ ἡ
[3, 51]	τῷ εἶναι ποιεῖ· καὶ γὰρ	ἡ	ἡμετέρα ψυχὴ πολλὰ κατὰ προαίρεσιν
[3, 57]	ἡ ἡμετέρα μόνον, ἀλλὰ καὶ	ἡ	θεία. Διότι γὰρ ἐν αἰῶνι
[3, 60]	παραδείγματος πρώτως μὲν αὐτὴ προῆλθεν	ἡ	θεία τοῦ ἡλίου ψυχὴ, δευτέρως
[3, 62]	ταύτην ἀφῆκε τὴν φωνὴν αὐτίκα.	Ἡ	θρὶξ μὴ ἐχέτω μὲν παράδειγμα
[3, 61]	ταῖς πολλαῖς θριξὶν ἓν εἶδος	ἡ	θρὶξ, ὃ καὶ κατηγοροῦμεν τῶν
[3, 51]	ἐστι τὰ εἴδη καὶ τίς	ἡ	ἰδιότης αὐτῶν· τετάρτου δὲ, πῶς
[3, 56]	δὲ τῆς ὁμοιότητος αὕτη ἐστὶν	ἡ	ἰδιότης, ἀφομοιοῦν τὰ δημιουργήματα τοῦ
[3, 56]	ἀμόρφωτος, ἡ ἀσχημάτιστος, ἡ ἄϋλος,	ἡ	καθ´ αὑτὴν οὖσα καὶ ἑαυτῆς,
[3, 60]	εἶδος ἀποθησόμεθα· καὶ γὰρ κακίας	ἡ	κάθαρσις· ἀλλὰ δέδεικται μηδὲν τῶν
[3, 54]	μητρὸς φύσις, ἐρεῖς· αὕτη γὰρ	ἡ	καὶ τοὺς λόγους τελειοῦσα, καὶ
[3, 57]	ἀρετὴ καὶ πᾶσα ἡ τελειότης	ἡ	κατ´ ἀρετὴν ἐξομοιοῖ πρὸς τὸ
[3, 60]	τὰ μερικὰ, παρ´ ὧν αὐταῖς	ἡ	κατ´ εἶδος προϋπάρχει διάκρισις καὶ
[3, 53]	ἔξω παραπλήσια ποιήσει· τοιαύτη γὰρ	ἡ	κατὰ φύσιν τῶν πραγμάτων τάξις,
[3, 54]	καταβληθεὶς φύει τὸν ἄσταχυν, καὶ	ἡ	κεγχραμὶς τὴν συκῆν· καὶ ὁ
[3, 60]	πάντα (μερικά ἐστιν, ἐπειδὴ καὶ	ἡ	κίνησις αὕτη τοῦ οὐρανοῦ μερική
[3, 60]	ἀπόχρη πρὸς τὴν γένεσιν αὐτῶν	ἡ	κράσις τῶν σωμάτων, ἀλλ´ ἔρχεται
[3, 54]	λόγων αἰτία φυσικῶν. Ἆρ´ οὖν	ἡ	μὲν ἀνθρώπων φύσις ἔχει τοὺς
[3, 60]	οὐ μέντοι πρὸς παράδειγμα νοερόν.	Ἡ	μὲν γὰρ θρὶξ, καὶ εἰ
[3, 54]	εἶναι περιεκτικὴν ἄλλην τῶν εἰδῶν·	ἡ	μὲν γὰρ φύσις δύνασα κατὰ
[3, 52]	καλὸν καὶ πάντη ἴσον. Εἶτα	ἡ	μὲν μερικὴ ψυχὴ δύναται τούτων
[3, 60]	τούτων λόγος καὶ εἶδος, καὶ	ἡ	μὲν ὁλότης αὐτῶν ἐν νῷ
[3, 60]	τὰ μέτρα τῶν οἰκείων σειρῶν,	ἡ	μὲν τὸ τῆς Ἡλιακῆς, ἡ
[3, 52]	οὔτε ὁρᾷν δύναται; καὶ πῶς	ἡ	μὲν τοῦ παντός ἐστι δημιουργὸς,
[3, 60]	οὐδεμίας εἶδός ἐστι νοερόν· ἀλλ´	ἡ	μὲν ψυχὴ τὴν δύναμιν ἔχει
[3, 56]	ἀλήθειαν ἀνθρώποις ἀξιώσαντες καὶ τίς	ἡ	μία πηγὴ τῶν ἰδεῶν εἰρήκασι,
[3, 60]	μετειλήχασι· καὶ ὥσπερ ἡ μονὰς	ἡ	μία τῶν ἐκεῖ παραδειγμάτων ψυχικῶν
[3, 60]	εἱμαρμένους λέγοντα νόμους· ἐκεῖ γὰρ	ἡ	μία φύσις καὶ ἡ περιοχὴ
[3, 60]	μιᾶς ἰδέας μετειλήχασι· καὶ ὥσπερ	ἡ	μονὰς ἡ μία τῶν ἐκεῖ
[3, 62]	ὧν εἰδοποιὸς ὁ νοῦς, οὐσιοποιὸς	ἡ	μονὴ τῶν ὄντων· κρείττων γὰρ
[3, 60]	οὐκ ὂν προσείρηκεν. Εἰ οὖν	ἡ	νοερὰ οὐσία πᾶσα τῶν ὄντως
[3, 60]	καὶ πάντα τὸν τούτων ἀριθμὸν	ἡ	νοερὰ περιέχει μονάς· ὁμοίως δὲ
[3, 60]	γὰρ ἄλλως ἀμέριστός ἐστι πᾶσα	ἡ	νοερὰ φύσις, καὶ ἡ πρόοδος
[3, 56]	μόνον εἰκόνες, ἐπειδὴ χωρὶς ἀνομοιότητος	ἡ	ὁμοιότης παράδειγμά ἐστι καὶ οὐκ
[3, 50]	τίς σοι δοκεῖ εἶναι αὐτὴ	ἡ	ὁμοιότης, χωρὶς ἧς ἡμεῖς ὁμοιότητος
[3, 56]	ἐστὶ τοῦ τε πρὸς ὃ	ἡ	ὁμοίωσις καὶ τοῦ ὁμοιουμένου πρὸς
[3, 54]	ἐν πᾶσιν εἰδῶν· ἐκεῖθεν γὰρ	ἡ	πᾶσα κυβερνᾶται γένεσις, καὶ ἐν
[3, 60]	γὰρ ἡ μία φύσις καὶ	ἡ	περιοχὴ τῶν εἱμαρμένων πάντων νόμων
[3, 51]	Καὶ τοῦτο εἰκότως· ἀπράγμων γὰρ	ἡ	ποίησις τῶν αὐτῷ τῷ εἶναι
[3, 60]	ἐπὶ τῶν ἄλλων τοιαύτη γέγονεν	ἡ	πρόοδος, ἀλλὰ τὰ ἐγγυτέρω τοῦ
[3, 60]	πᾶσα ἡ νοερὰ φύσις, καὶ	ἡ	πρόοδος αὐτῆς διὰ ταυτότητος γέγονεν·
[3, 56]	κόσμου δημιουργίαν, ῥοίζησις γάρ ἐστιν	ἡ	πρόοδος αὐτῶν· καὶ ὡς πάμμορφοί
[3, 58]	ὁ χθόνιος· καὶ αὕτη πᾶσα	ἡ	σειρὰ τοῦ εἴδους ἐστὶν ἀεὶ
[3, 56]	ἐκεῖ γὰρ ὁ ἥλιος, καὶ	ἡ	σελήνη, καὶ ὁ οὐρανὸς αὐτὸς,
[3, 54]	φυτοῖς; ἢ καὶ ἐν ἐκείνοις	ἡ	τάξις τῆς (γενέσεως καὶ οἱ
[3, 57]	ὅτι πᾶσα ἀρετὴ καὶ πᾶσα	ἡ	τελειότης ἡ κατ´ ἀρετὴν ἐξομοιοῖ
[3, 60]	γὰρ ἡ ἄγνοια κακὸν, οὐχ	ἡ	τῆς ἀγνοίας γνῶσις, μία οὖσα
[3, 54]	ὂν ἄλλου δεῖται τοῦ τελειώσοντος.	Ἡ	τῆς μητρὸς φύσις, ἐρεῖς· αὕτη
[3, 60]	περιέχει μονάς· ὁμοίως δὲ καὶ	ἡ	τῆς χθονίας ψυχῆς ἰδέα πρώτην
[3, 56]	ἐθέλει τις προσαγορεύειν. Πᾶσα γὰρ	ἡ	τοιαύτη γνῶσις ἀληθείας ἐστὶν ἄμοιρος,
[3, 51]	προχεομένη· εἰ γὰρ ἦν καὶ	ἡ	τοιαύτη ζωὴ τῆς ἡμετέρας ἠρτημένη
[3, 56]	τὸ ἐξῃρημένον καὶ ἀμέθεκτον εἶδος,	ἡ	τοιαύτη πτοία περὶ τὴν τῶν
[3, 58]	ἐγκειμένων μερικωτάτη καὶ οἷον ἄτομος	ἡ	τοῦ ἀνθρώπου, σαφές· οὕτω γὰρ
[3, 60]	τοῦ σχήματος, καὶ ἀριθμὸς καὶ	ἡ	τοῦ ἀριθμοῦ νόησις. Καὶ ἀριθμητικῆς
[3, 54]	ὑφίσταται. Πάντων οὖν οὖσα μήτηρ	ἡ	τοῦ παντὸς φύσις πάντων ἂν
[3, 62]	ταύτας ὑποστήσασα· καὶ ἡ ἔκλειψις	ἡ	τούτων παρὰ φύσιν, διατιθεῖσα τὰ
[3, 56]	ὁμοῦ γὰρ δὴ ταύταις καὶ	ἡ	τούτων προέρχεται διακόσμησις οἰκείως ἐν
[3, 59]	ἐκτὸς, ἀλλὰ πλείων καὶ μείζων	ἡ	τούτων ὑπεροχὴ καὶ ἔλλειψις. Καὶ
[3, 55]	μέχρι γὰρ τούτων προϊοῦσα κατέληξεν	ἡ	τῶν εἰδῶν ὕφεσις. ~Ἕκτον δὴ
[3, 60]	φυτά· καὶ γὰρ τούτοις πᾶσιν	ἡ	τῶν νοερῶν παραδειγμάτων, διότι δὴ
[3, 56]	θεοὶ καὶ ποῦ τῶν ἰδεῶν	ἡ	ὑπόστασις, καὶ τίς θεός ἐστιν
[3, 60]	ὑφίσταται προσεχῶς καὶ ἀναζωπυρεῖται πᾶσα	ἡ	φυσικὴ τάξις καὶ ὁ τῶν
[3, 60]	νοῦς) ἔσται καὶ τῶν τεχνητῶν	ἡ	φύσις αἰτία· πάντα δὲ τὰ
[3, 55]	ἐν φύσει ἄρα προσεχῶς· ἀλλ´	ἡ	φύσις ἄλογος, δεῖ δὲ τὰ
[3, 54]	μητρὸς ποιεῖ τὸ βρέφος, ἀλλ´	ἡ	φύσις, ἀσώματος οὖσα δύναμις καὶ
[3, 54]	ποιεῖ· καὶ ὅλως, εἰ ἄλογος	ἡ	φύσις, δεῖται τοῦ ἄγοντος αὐτήν.
[3, 54]	κινήσεως, ὥς φαμεν. Εἰ τοίνυν	ἡ	φύσις ἐκ τοῦ δυνάμει μεταβάλλει
[3, 52]	δύναται εἶναι ἀκριβῶς· οἷς γὰρ	ἡ	φύσις ἐν τῷ ἀμερεῖ καὶ
[3, 54]	Ἀλλ´ ἆρα ἐν μὲν ζώοις	ἡ	φύσις ἔχει τοὺς λόγους, οὐχὶ
[3, 54]	ἔνδον μέτρων. (Ἀλλὰ καὶ εἰ	ἡ	φύσις ἔχοι τοὺς λόγους, δεῖ
[3, 60]	ἐν ὕλῃ γιγνομένων· καὶ γὰρ	ἡ	φύσις ζωή τίς ἐστι καὶ
[3, 54]	τὴν γένεσιν· οὐδὲν γὰρ μάτην	ἡ	φύσις ποιεῖ οὐδὲ ὁ θεὸς,
[3, 54]	σχηματίζοντα. Τοιοῦτον γάρ τι πέπονθεν	ἡ	φύσις, συνδιαβαπτιζομένη τοῖς σώμασι, καὶ
[3, 56]	πεποίηκεν ὅ τε θεὸς καὶ	ἡ	φύσις, τὰ δὲ τέλεια καὶ
[3, 60]	γὰρ πρότερον ἕξει τῶν τεχνῶν	ἡ	φύσις τὰ εἴδη τῶν τεχνητῶν,
[3, 51]	πῦρ μὲν θερμότητι, ψυχρότητι δὲ	ἡ	χιών· εἰ δὴ τὸ ποιοῦν
[3, 51]	οὐδὲν ποιεῖ προαιρετικῶς· οὐδὲ γὰρ	ἡ	χιὼν, οὐδὲ ὅλως τῶν σωμάτων,
[3, 51]	θερμότητα ἄλλῳ καὶ ἔστι θερμὸν,	ἡ	ψυχὴ δίδωσι ζωὴν καὶ ἔχει
[3, 60]	μερικῶν· διὸ καὶ συντάττεται, καθάπερ	ἡ	ψυχὴ πρὸς τὴν ψυχὴν, καὶ
[3, 60]	τοῦ Πλάτωνος παραδόσεως. Εἰ γὰρ	ἡ	ψυχὴ τὸ πρώτως ἐστὶ γεννητὸν
[3, 52]	καὶ μεριστῷ πάντη τελέως; Ἀλλ´	ἥ	γε ἡμετέρα ψυχὴ πολλῷ καὶ
[3, 60]	εἶδος θησόμεθα, τῆς δὲ φύσεως,	ἣ	τούτων ἐστὶν αἰτία, τὴν νοερὰν
[3, 60]	μὴ καθ´ ὅσον ἄνθρωπος, ἀλλ´	ᾗ	ἰδίως ποιὸν ἕκαστος προβέβληται; Καὶ
[3, 60]	θερμόν· οὐκ ἄρα τὸ κακὸν	ᾗ	κακὸν κατά τι παράδειγμα γέγονεν.
[3, 60]	ἐν τῷ δημιουργῷ μονὰς ἐν	ᾗ	πᾶς ὁ τῶν ψυχῶν ἀριθμὸς
[3, 54]	τοῦ δυνάμει τὸ κατ´ ἐνέργειαν	ἡγεῖται·	ἀτελὲς γὰρ ὂν ἄλλου δεῖται
[3, 60]	καὶ τῶν ὀπαδῶν πρὸς τοὺς	ἡγεμόνας	αὑτῶν, καὶ τῆς μιᾶς νοερᾶς
[3, 62]	σμικρῶν τούτων καὶ φαύλων ἀναίτιον	ἡγησαμένους	τὴν γένεσιν. Ὁ Παρμενίδης ταύτην
[3, 53]	τῶν πραγμάτων οὔτε τὴν ἀταξίαν	ἠγνόηκε·	τὸ γὰρ οὕτω ποιεῖν ἀλόγου
[3, 60]	τὸ παράδειγμα τῶν φύσεων ἡνωμένων	ἡγοῦμαι	περιειληφέναι τὸν ἀριθμὸν αὐτῶν, ὅσαι
[3, 56]	οὖν ἀνδρὸς εἰς νοῦν ἐπιστρέψαντος	ἤδη,	καὶ χωρίσαντος ἑαυτὸν ἀπὸ τοῦ
[3, 61]	εἶναι μὴ λίαν ᾖ ἄτοπον.	Ἤδη	μέντοι ποτέ με καὶ ἔθραξε
[3, 56]	ὁ δέ γε σπουδαῖος τὸ	ἦθος	ἀφ´ ἑαυτοῦ τὴν διάκρισιν τούτων
[3, 51]	ποιεῖν, δῆλον ὡς ἀπό τινος	ἥκει	σεμνοτέρας καὶ ὑψηλοτέρας αἰτίας. Καὶ
[3, 50]	γὰρ εἰκὸς ἦν εἰς αὐτὸν	ἥκειν	λόγον, ὡς οἱ ἀμφὶ Παρμενίδην
[3, 60]	τὸ μὲν ἀπὸ τῆς πρώτης	ἧκον	αἰτίας, τὸ δὲ ἀπὸ τοῦ
[3, 50]	πάντα ὅσα νῦν δὴ Ζήνωνος	ἤκουες;	Ἔμοι γε, φάναι τὸν Σωκράτη"
[3, 50]	πραγμάτων ἢ καὶ ἄλλου του	ἤκουσεν,	οὐ μάτην ποιούμενος τὴν τοιαύτην
[3, 58]	οἱ μὲν ὑπὸ τῶν ὕστερον	ἠλέγχθησαν,	οἱ δὲ οὐδὲν προσέθεσαν ἄλλο
[3, 60]	τῶν δαιμονίων ψυχῶν ὀχήματα τὰ	ἡλιακὰ	καὶ τὰ τῶν μερικῶν· διὸ
[3, 60]	ψυχὴ, δευτέρως δὲ πᾶσαι ὅσαι	ἡλιακαὶ	ψυχαὶ ἀγγελικαὶ, καὶ τρίτως ὅσαι
[3, 60]	σειρῶν, ἡ μὲν τὸ τῆς	Ἡλιακῆς,	ἡ δὲ τὸ τῆς Κρονίας,
[3, 60]	σύστοιχον. Ἐκ γὰρ τοῦ τῆς	Ἡλιακῆς	ψυχῆς παραδείγματος πρώτως μὲν αὐτὴ
[3, 60]	διότι τὰς μὲν κατὰ τὸ	ἡλιακὸν	εἶδος, τὰς δὲ κατὰ τὸ
[3, 60]	τρίτως· τὸ γὰρ εἶδος τοῦ	ἡλιακοῦ	σώματος γεννᾷ καὶ τὰ τῶν
[3, 58]	πάσῃ σφαίρᾳ πάντα ἐστὶν οἰκείως,	ἡλιακῶς	μὲν ὡδὶ, σεληνιακῶς δὲ ἐν
[3, 62]	ἀνθρώπων ἀποβλέπεις δόξας διὰ τὴν	ἡλικίαν"	Ταῦτα ὁ Παρμενίδης ἐπιπλήττων ἀποροῦντι
[3, 60]	καὶ τρίτως ὅσαι δαιμόνιαι περὶ	ἥλιον,	ἐσχάτως δὲ ὅσαι μερικαί· πᾶσαι
[3, 51]	τὸ γὰρ αὐτὸ αἴτιον καὶ	ἥλιον	καὶ σελήνην καὶ ἄνθρωπον ὑπέστησε
[3, 53]	τῆς οἰκείας ἕδρας, ὡδὶ μὲν	ἥλιον,	ὡδὶ δὲ σελήνην, ὡδὶ δὲ
[3, 60]	στέρησίς ἐστι φωτὸς, ἀλλ´ ὁ	ἥλιος	αἴτιος ὢν φωτὸς οὐκέτι καὶ
[3, 56]	ἐγκοσμίων αἴτια· ἐκεῖ γὰρ ὁ	ἥλιος,	καὶ ἡ σελήνη, καὶ ὁ
[3, 51]	τῇ αἰτίᾳ τοῦ παντὸς, ἄλλος	ἥλιος	παρὰ τὸν ἐμφανῆ, καὶ ἄλλος
[3, 55]	δὲ τὸ αὐτὸ περί τε	ἡλίου	καὶ περὶ σελήνης καὶ περὶ
[3, 60]	αὐτὴ προῆλθεν ἡ θεία τοῦ	ἡλίου	ψυχὴ, δευτέρως δὲ πᾶσαι ὅσαι
[3, 60]	τί γὰρ τὰς δὲ μὲν	ἡλίῳ	προσῆψε, τὰς δὲ σελήνῃ, καὶ
[3, 54]	ἄλλων ἐστὶ καὶ οὐχ ἑαυτῆς,	ἠλογωμένη	κατὰ τὴν οἰκείαν τάξιν. Δεῖ
[3, 60]	τούτων (πρὸς τὴν τῶν ἰδεῶν	ἡμᾶς	ἀναχθῆναι θέσιν, ἵν´ ἔχωμεν τὸ
[3, 57]	ἀρετὴν ἐξομοιοῖ πρὸς τὸ θεῖον	ἡμᾶς,	καὶ ὅσῳ ἂν ἡμῖν μᾶλλον
[3, 54]	ποιητικῶς ἐνεργήσοντι· καὶ γὰρ ἄτοπον	ἡμᾶς	μὲν γινώσκειν τὸ πᾶν καὶ
[3, 60]	θησόμεθα πρὸς ἃ καὶ οἰκειοῦσιν	ἡμᾶς·	ὁμοίως γάρ ἐστι σχῆμα καὶ
[3, 56]	τοίνυν καὶ οἱ λόγοι πείθουσιν	ἡμᾶς	πρὸς τὴν περὶ τούτων ὑπόθεσιν,
[3, 60]	εἰδῶν. Αὗται γὰρ δὴ καὶ	ἡμᾶς	συνάπτουσι πρὸς νοῦν, ὅτε οὐρανοῦ
[3, 58]	οὐ θαυμαστὸν τῶν μὲν κοινοτέρων	ἡμᾶς	τὰς ἰδιότητας λέγειν, τῶν δὲ
[3, 57]	τοίνυν ὁμοιοῖ πρὸς τὸν νοῦν	ἡμᾶς	τὸ καλὸν καὶ τὸ ἀγαθὸν
[3, 56]	ὡς ἡ δευτέρα διδάξει πάντως	ἡμᾶς	ὑπόθεσις· τὸ μὲν πέρας ὂν
[3, 51]	τὸ ἄπραγμον συγχωρεῖν, ἐπεὶ καὶ	ἡμεῖς	ἀπραγμονέστερον καὶ ῥᾷον ζῶμεν, ὅταν
[3, 54]	(μόνον, ἀλλὰ καὶ ὑφίστησι πάντα,	ἡμεῖς	δὲ γιγνώσκομεν μόνον. Εἰ δὲ
[3, 62]	ποιοῦμεν, ἀλλ´ εἰδοποιοὶ μὲν καὶ	ἡμεῖς	ἐν τούτοις, οὐσιοποιὸς δὲ ὁ
[3, 58]	χωρὶς ἡμῶν καὶ τῶν οἷοι	ἡμεῖς	ἐσμὲν πάντων, αὐτό τι εἶδος
[3, 58]	ἡμῶν" ἐπήνεγκε, καὶ τῶν οἷοι	ἡμεῖς	ἐσμὲν πάντων" δεῖ γὰρ τὸ
[3, 60]	ῥύπου τινός ἐστιν ἀφαίρεσις. Ἀλλ´	ἡμεῖς	καὶ τὴν κάθαρσίν φαμεν ἐν
[3, 62]	αὐτὸ μόνον. Καί τοί γε	ἡμεῖς	κατά τινας λόγους ἰδίους αὐτὰ
[3, 60]	ὂν ἄλλο αὐτῶν ἢ ὧν	ἡμεῖς	μεταχειριζόμεθα, εἴτε καὶ μή" Τίνων
[3, 50]	αὐτὴ ἡ ὁμοιότης, χωρὶς ἧς	ἡμεῖς	ὁμοιότητος ἔχομεν, καὶ ἓν δὴ
[3, 62]	τῶν εἰδῶν, ἐπεὶ καὶ ὅταν	ἡμεῖς	τὰ τεχνητὰ ποιῶμεν, ποιεῖ ταῦτα
[3, 57]	ἕνωσιν ψυχή ἐστιν, οὐχὶ ἡ	ἡμετέρα	μόνον, ἀλλὰ καὶ ἡ θεία.
[3, 51]	εἶναι ποιεῖ· καὶ γὰρ ἡ	ἡμετέρα	ψυχὴ πολλὰ κατὰ προαίρεσιν ἐνεργοῦσα
[3, 52]	πάντη τελέως; Ἀλλ´ ἥ γε	ἡμετέρα	ψυχὴ πολλῷ καὶ ἀκριβέστερα καὶ
[3, 59]	νοούντων. Συμβέβηκε δὲ καὶ τὴν	ἡμετέραν	αἴσθησιν, τῶν μὲν τὰ πρώτιστα
[3, 57]	τῷ δημιουργικῷ νῷ προϋφεστηκότων, τὴν	ἡμετέραν	ψυχὴν διῃρημένως αὐτοῖς ἐπιβάλλειν, καὶ
[3, 54]	αὑτοῦ. Κρείττων ἄρα καὶ τῆς	ἡμετέρας	γνώσεως ἔσται καὶ ἐν τῇ
[3, 51]	καὶ ἡ τοιαύτη ζωὴ τῆς	ἡμετέρας	ἠρτημένη προαιρέσεως, ῥᾳδίως ἂν ἐκ
[3, 60]	ἄλλα μυρία συμπλέκειν κατὰ τὰς	ἡμετέρας	χρείας εἰώθαμεν, ἀλλ´ οὐδὲν τῶν
[3, 56]	τοῦτο ἄλλο πρὸς ἄλλην τάξιν	ἡμῖν	ἀγνώστως καὶ ἀῤῥήτως ἀναφέρεσθαι θείαν,
[3, 51]	πρῶτον οὐδεμίαν ἔσχεν ἐξεργασίαν, ἴσως	ἡμῖν	αὐτὸ ζητεῖν ἀφέντος τοῦ Πλάτωνος.
[3, 51]	ἄλλης εἶναι κρείττονος· κείσθω τοίνυν	ἡμῖν	δεδειγμένον ὡς ὁ κόσμος αἰτίας
[3, 51]	τοσαῦτα εἰρήσθω· μεταβατέον δὲ οὖν	ἡμῖν	ἐπὶ τὴν τῶν πραγμάτων θεωρίαν.
[3, 58]	ἢ ἐπὶ πλεῖστον διατεινόντων μᾶλλον	ἡμῖν	θεωρῆσαι δυνατόν. ~Ἐν ἀπορίᾳ, φάναι,
[3, 60]	καὶ περὶ τῶν νοερῶν εἰδῶν	ἡμῖν	θεωρητέον· ~ὑπόλοιπον δέ ἐστι περὶ
[3, 57]	νοήσεις· τὰ μὲν οὖν πρότερον	ἡμῖν	θεωρούμενα εἴδη γενικώτατα ἦν καὶ
[3, 57]	θεῖον ἡμᾶς, καὶ ὅσῳ ἂν	ἡμῖν	μᾶλλον ἐνυπάρχῃ, τοσούτῳ μᾶλλον ἐγγυτέρω
[3, 57]	αἰτίας; Ἀλλὰ τοῦτο μὲν εἰσαῦθις	ἡμῖν	σκεπτέον· ὅτι δὲ καὶ τούτων
[3, 60]	δεχομένων. ~Αὐτὴν δὴ οὖν λοιπὸν	ἡμῖν	τὴν ὕλην σκεπτέον, εἰ καὶ
[3, 60]	ἀπειροδύναμον αὐτῆς γεννᾷ καὶ ἐν	ἡμῖν	τὸν ἄπειρον ἀριθμόν; καὶ πῶς
[3, 58]	τί δὲ, ἀνθρώπου εἶδος χωρὶς	ἡμῶν"	ἐπήνεγκε, καὶ τῶν οἷοι ἡμεῖς
[3, 56]	ἀμυδροτέραν ἀπεικασίαν. Καὶ εἴ τις	ἡμῶν	ἐφέπεσθαι ταῖς θείαις προόδοις ἐστὶ
[3, 51]	ῥᾷον ζῶμεν, ὅταν ὁ βίος	ἡμῶν	θεῖος ᾖ καὶ κατ´ ἀρετήν.
[3, 58]	~Τί δὲ, ἀνθρώπου εἶδος χωρὶς	ἡμῶν	καὶ τῶν οἷοι ἡμεῖς ἐσμὲν
[3, 60]	προεστήσατο τὰ παραδείγματα, καίτοι καὶ	ἡμῶν,	ὅταν πρὸς ἐκεῖνα βλέψωμεν, τότε
[3, 60]	πέφυκε· καίτοι γε τῶν πρὸ	ἡμῶν	τις καὶ λίαν δριμέως ἐπεχείρησε
[3, 60]	οὐσίας, ἃ πρότερον ἥνωτο καὶ	ἦν	ἀμέριστα, ταῦτα ἀναπτύττουσα ταῖς ἑαυτῆς
[3, 60]	τὸν λόγον τῆς ὑφέσεως ἀναγκαῖον	ἦν	γενέσθαι καὶ τὴν διαίρεσιν. Καὶ
[3, 60]	διαιρετικαῖς δυνάμεσι· καὶ γὰρ οὐδὲ	ἦν	δυνατὸν ἐκ τῶν ἡνωμένων εὐθὺς
[3, 50]	τὰς ἀμεθέκτους. Καὶ γὰρ εἰκὸς	ἦν	εἰς αὐτὸν ἥκειν λόγον, ὡς
[3, 60]	πάντα ὁ Τίμαιος. Εἰ δ´	ἦν	ἐν αὐτῷ παράδειγμα κακῶν, ὁ
[3, 59]	ἀπορίαν ἀνεῦρε· καὶ γὰρ ἄτοπον	ἦν	εὐθὺς μετὰ τὰς συγκαταθέσεις ἐνεγκεῖν
[3, 58]	τῆς προόδου γενομένης· οὐδὲ γὰρ	ἦν	θέμις τοῖς νοεροῖς καὶ αἰωνίοις
[3, 59]	πάντων; Ἢ ὅτι διαφορὰ μὲν	ἦν	καὶ ἐκεῖ· οὐ γὰρ ὁμοταγῆ
[3, 51]	καὶ μὴ προχεομένη· εἰ γὰρ	ἦν	καὶ ἡ τοιαύτη ζωὴ τῆς
[3, 57]	πρότερον ἡμῖν θεωρούμενα εἴδη γενικώτατα	ἦν	καὶ κοινότατα, ἓν, πλῆθος, ὁμοιότης,
[3, 53]	γὰρ οὕτω ποιεῖν ἀλόγου φύσεως	ἦν,	καὶ οὐ θείας αἰτίας, καὶ
[3, 56]	καὶ ἄπειρον, ἐν τοῖς νοητοῖς	ἦν	καὶ πρώτως· οὕτω τὸ ἓν
[3, 59]	γὰρ ἔνδον τὰ εἴδη μόνον	ἦν,	καὶ τὸ οἶον ὑποκείμενον ἀμέριστον
[3, 59]	ἐκεῖ· οὐ γὰρ ὁμοταγῆ πάντα	ἦν·	τὰ δὲ ἐν ταῖς αὑτῶν
[3, 56]	τοῦ ἀπὸ ταυτομάτου πρεσβύτερον ἂν	ἦν	τὸ κατ´ αἰτίαν, εἰ καὶ
[3, 56]	καὶ ἀπὸ ταυτομάτου τὰ θειότατα	ἦν	τῶν φανερῶν. Εἰ δὲ ἔστιν
[3, 54]	τοιαύτης τινὸς αἰτίας τοῖς ἑτεροκινήτοις	ἣν	ἄλογον μὲν εἶναι προσήκει, ἵνα
[3, 58]	μερικώτερον προϊόντος, ἑνάδος ἐξηρτημένη νοερᾶς,	ἣν	αὐτοάνθρωπον κεκλήκαμεν· ἄλλη δέ τις
[3, 58]	τῆς ἑνάδος ἐκείνης (τῆς νοερᾶς,	ἣν	αὐτοάνθρωπον προσειρήκαμεν, ὅτι πρώτη αἰτία
[3, 51]	(ποιοῦν ἔχει τινὰ πάντως ποίησιν,	ἣν	αὐτῷ τῷ εἶναι ποιεῖ· καὶ
[3, 56]	τῆς τῶν ἰδεῶν ὑποθέσεως δι´	ἣν	ἐκείνοις ἤρεσκε, λεκτέον ὅτι ταῦτα
[3, 53]	δὲ ἑαυτὸν καὶ τὴν οὐσίαν	ἣν	ἔλαχεν οἶδεν ὅτι ἀκίνητον αἴτιόν
[3, 60]	τὴν νοερὰν ἁρμονίαν θεωροῦμεν, καθ´	ἣν	καὶ ἀπεγέννησε τάς τε ψυχὰς
[3, 56]	εἰδῶν τῶν δημιουργικῶν παραδίδωσι, δι´	ἣν	καὶ τὰ αἰσθητὰ τοιαύτην ἔλαχε
[3, 56]	ἐγκοσμίων τῆς αἰτίας περιεχομένης, καθ´	ἣν	μεμόρφωται πάντα τὰ ἐν τῷ
[3, 62]	μὴ ταύτην εἶναι τρίχα μόνον	ἣν	ὁρῶμεν, ἀλλὰ κἀκείνην τὴν ἐν
[3, 61]	ἐστὶν ἡ ἄβυθος φλυαρία, εἰς	ἣν	τὸ ἐμπίπτον διαφθείρεται καὶ ἄζωον
[3, 60]	ἐστι παράδειγμα πάσης κακοῦ γνώσεως,	ἣν	τὸ λαβὸν ἀγαθύνεται. Καὶ γὰρ
[3, 59]	δὲ ἐν ταῖς αὑτῶν αἰτίαις	ἡνώμενα	πληθύνεται μᾶλλον καὶ διΐσταται κατὰ
[3, 57]	καὶ διεξοδεύει κατὰ χρόνον τὰς	ἡνωμένας	τοῦ νοῦ νοήσεις· τὰ μὲν
[3, 59]	τοῖς προελθοῦσι διαφορὰ, τῶν εἰδῶν	ἡνωμένων	ἀλλήλοις, ὥστε ἄπορον εἶναι μήπου
[3, 60]	οὐδὲ ἦν δυνατὸν ἐκ τῶν	ἡνωμένων	εὐθὺς ὑποστῆναι τὰ πάντη διῃρημένα
[3, 60]	νῷ τὸ παράδειγμα τῶν φύσεων	ἡνωμένων	ἡγοῦμαι περιειληφέναι τὸν ἀριθμὸν αὐτῶν,
[3, 56]	φησὶν, ἐπειδὴ πρώτως (μὲν καὶ	ἡνωμένως	ἐν ἐκείνῳ, δευτέρως δὲ καὶ
[3, 57]	τῶν θείων εἰδῶν ὁμοῦ καὶ	ἡνωμένως	ἐν τῷ δημιουργικῷ νῷ προϋφεστηκότων,
[3, 60]	εἶδος· ἀλλὰ τὸ μὲν αὐτοζῶον	ἡνωμένως	καὶ νοητῶς περιέχει τὰς τῶν
[3, 60]	ἧς ἐῤῥύη τὸ πλῆθος αὐτῶν,	ἡνωμένως	περιέχουσα τὸ μέτρον, ᾧ μέτρῳ
[3, 57]	μὲν θεῖος καὶ δημιουργικὸς νοῦς	ἡνωμένως	τὰ πεπληθυσμένα καὶ ἀμερίστως τὰ
[3, 60]	συμβεβηκότων τὰς οὐσίας, ἃ πρότερον	ἥνωτο	καὶ ἦν ἀμέριστα, ταῦτα ἀναπτύττουσα
[3, 60]	καὶ τούτων εἴδη, πότερον ἀμέσως	ἥξει	ταῦτα ἐπὶ τὸ αἰσθητὸν, ἢ
[3, 51]	αὐτῷ διδῷ τὸ ἀγαθὸν, καὶ	ἥξομεν	εἰς τὸν αὐτὸν λόγον, καὶ
[3, 54]	ποιησάμενοι τὴν ἄνοδον ἐπ´ αὐτὴν	ἥξομεν	λοιπὸν τὴν φύσιν τοῦ παντὸς,
[3, 59]	ἄλλως μεταῤῥέουσι, περὶ δὴ τούτων	ἠπόρει,	πρὸς μὲν τὸ φθαρτὸν ἀποβλέπων,
[3, 56]	καὶ τοῖς τὰς ἰδέας τιθεμένοις	ἤρεσκε·	καὶ οὐχ οἱ μὲν ἄνδρες
[3, 56]	ἰδεῶν ὑποθέσεως δι´ ἣν ἐκείνοις	ἤρεσκε,	λεκτέον ὅτι ταῦτα πάντα, ὅσα
[3, 56]	ἠρίθμηται. Καὶ γὰρ πᾶν τὸ	ἠριθμημένον	καθ´ ἑαυτὸ τοιοῦτόν ἐστι, μᾶλλον
[3, 56]	οὐ πρὸς ἄλλο τι λέγεται	ἠριθμημένον	τῶν ὄντων. Ἐπειδὴ τοίνυν καὶ
[3, 56]	ἑαυτοῦ καὶ πολλὰ καθόσον ἕκαστον	ἠρίθμηται.	Καὶ γὰρ πᾶν τὸ ἠριθμημένον
[3, 56]	γαστέρι σύῤῥα πεφύκει. Καὶ οὐκ	ἠρκέσθη	τούτοις μόνον, ἀλλὰ καὶ τὴν
[3, 54]	σπέρματος. Ἀλλ´ ἔγωγε οὐ τοῦτο	ἠρόμην	πόθεν ὅ τις ἄνθρωπος, ἐπεὶ
[3, 51]	ἡ τοιαύτη ζωὴ τῆς ἡμετέρας	ἠρτημένη	προαιρέσεως, ῥᾳδίως ἂν ἐκ πάσης
[3, 53]	τάξις, τῆς μὲν ἔνδον ἐνεργείας	ἠρτῆσθαι	τὴν ἔξω προϊοῦσαν, τῆς δὲ
[3, 51]	δὲ καταδεέστερον ἐξ ἑτέρας αἰτίας	ἤρτηται	πάντως τῆς αὐθυποστάτου. Δεῖ τοίνυν
[3, 51]	ὡς ὁ κόσμος αἰτίας τινὸς	ἤρτηται	πρεσβυτέρας. Αὕτη δὴ οὖν ἡ
[3, 61]	εὐτελὲς καὶ ἔνυλον ἀποβλέπων τῶν	ἠρωτημένων,	οὐκ ἀξιῶν καὶ τούτων αἰτίας
[3, 60]	αὐτῷ περὶ τούτων ἐννοίας, τοιαῦτα	ἠρώτησε·	μέλλει δὲ ἄρα ὁ Σωκράτης
[3, 50]	ὅπερ αὐτὸν ὁ Παρμενίδης πρῶτον	ἠρώτησεν.	~Ἀλλὰ περὶ μὲν τῶν λέξεων
[3, 56]	καθ´ αὑτὴν οὖσα καὶ ἑαυτῆς,	ἧς	εἴδωλον ἡ αἴσθησις, ἀτελὴς οὖσα
[3, 60]	παραδειγματικὴ τῶν ψυχῶν πασῶν, ἀφ´	ἧς	ἐῤῥύη τὸ πλῆθος αὐτῶν, ἡνωμένως
[3, 50]	εἶναι αὐτὴ ἡ ὁμοιότης, χωρὶς	ἧς	ἡμεῖς ὁμοιότητος ἔχομεν, καὶ ἓν
[3, 56]	νοητὴν τάξιν τῶν θείων, ἀφ´	ἧς	καὶ ὁ δημιουργὸς πληροῦται καὶ
[3, 60]	περὶ αὐτῶν τούτων διδασκαλίαν, ἀφ´	ἧς	καὶ τὴν τοῦ Πλάτωνος διάνοιαν
[3, 62]	μίαν τοῦ ὄντος αἰτίαν, ἀφ´	ἧς	πάντα τὰ ὄντα προελήλυθε, καὶ
[3, 56]	κεχαρισμένος· ὧν μία πηγὴ, Ἐξ	ἧς	ῥοιζοῦνται μεμερισμέναι ἄλλαι ἄπλατοι Ῥηγνύμεναι
[3, 57]	τοίνυν προσήκει τὸ διαιρεῖν πρώτως,	ἥτις	τῆς ἐν ἑνὶ καὶ ἀθρόας
[3, 56]	Εἰ δὲ ἔστιν αἴτια πάντων,	ἤτοι	πολλὰ (ἔσται καὶ ἀσύναπτα, ἢ
[3, 56]	εἰδῶν τοῦτο τὸ μᾶλλον καὶ	ἧττον)	ἀλλ´ ἕκαστον αὐτῶν μέτρον εἶναι,
[3, 60]	ἐνεργείας τὸ ἀποτέλεσμα ἀγαθὸν οὐχ	ἧττον	ἢ τοῦ πυρὸς τὸ ἀποτέλεσμα
[3, 56]	λόγον οὐχὶ τῷ μᾶλλον καὶ	ἧττον	ὑφίστασθαι τὰ εἴδη λέγοντες (ἴδιον
[3, 60]	χαλκείας εἶναι μέν τις δαίμων	Ἥφαιστος	λεγέσθω προστάτης καὶ τὸ εἶδος
[3, 60]	ἔχων, αὐτὸς δὲ ὁ μέγας	Ἥφαιστος	συμβολικῶς ἂν λέγοιτο χαλκεύειν τὸν
[3, 60]	δ´ ἀμφὶ θεᾶς φύσις ἄπλετος	ᾐώρηται.	Κατὰ Πλάτωνα δὲ ἐν τῷ

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 15/04/2010