>

Livre, paragraphes
[3, 62]	τὰ ὄντα προελήλυθε, καὶ ἐκείνην	φάθι	καὶ τούτοις παρέχειν τὴν γένεσιν,
[3, 61]	νοερὰ εἴδη, καθάπερ εἴρηται ἐν	Φαίδρῳ,	λογίζεται μήποτε καὶ ἐπὶ τούτων,
[3, 57]	Κάλλος γὰρ, φησὶν ὁ ἐν	Φαίδρῳ	Σωκράτης, ταύτην ἔσχε μοῖραν ἐκφανέστατον
[3, 60]	κακὸν (εἴρηται οὖν ἐν τῷ	(Φαίδωνι	μίαν εἶναι γνῶσιν τοῦ τε
[3, 60]	μὲν γὰρ τὴν γνωστικὴν ἰδιότητα	φαίη	τις ἂν ἀπὸ τῆς μιᾶς
[3, 61]	καὶ κατηγοροῦμεν τῶν πολλῶν· οὕτω,	φαίη	τις ἂν, καὶ τῶν πολλῶν
[3, 59]	Σωκράτους εὔλογος. Ἀλλὰ διὰ τί,	φαίης	ἂν, τοσαύτη γέγονε τοῖς προελθοῦσι
[3, 54]	τρόπον; οὐ γὰρ ἄν που	φαίης	ἀπὸ ταυτομάτου τούτων εἶναι τὴν
[3, 52]	ὅς φησιν αὐτὰ μὲν τὰ	φαινόμενα	καὶ ἴσα καὶ ἄνισα, καὶ
[3, 54]	οὐκ ἔξω καὶ ἐν τοῖς	φαινομένοις	μόνον. ~Πέμπτον τοίνυν κἀκεῖνον σκεπτέον
[3, 54]	γιγνόμενον· οὐ γάρ που τὸ	φαινόμενον	εἶδος τῆς μητρὸς ποιεῖ τὸ
[3, 52]	δύναται καὶ γεννᾷν· τὸν γοῦν	φαινόμενον	κύκλον ἐπιδιορθοῦται, καὶ λέγει καθ´
[3, 51]	ἐντεῦθεν· τὸν κόσμον τοῦτον τὸν	φαινόμενον,	λέγω δὴ τὸν κόσμον αὐτὸ
[3, 60]	τὰ νοητὰ ζῶα, ὥσπερ ὁ	φαινόμενος	πάντα ὅσα θρέμματά φησιν ὁ
[3, 54]	ἐκείνων αἱ φύσεις προσειλήφασι τοὺς	φαινομένους	λόγους. Ἀλλ´ ἐπὶ τὴν μίαν
[3, 52]	ἅμα καὶ τὰ εἴδη τῶν	φαινομένων	ἀϋλότερα καὶ ἀκριβέστερα ἐν ἑαυτῷ
[3, 54]	ὡς καὶ ἐν ταύτῃ τῶν	φαινομένων	εἰσὶ πάντων οἱ λόγοι καὶ
[3, 52]	καὶ ἀκριβέστερα καὶ καθαρώτερα τῶν	φαινομένων	ἐπινοεῖν δύναται καὶ γεννᾷν· τὸν
[3, 52]	ἀκριβέστερα καὶ τελειότερα εἴδη τῶν	φαινομένων	καὶ γεννᾷν καὶ νοεῖν δύναται
[3, 52]	τοῦ παντὸς κόσμου καὶ τῶν	φαινομένων	κάλλιον οὔτε γεννᾷν οὔτε ὁρᾷν
[3, 56]	πάντως οὐσίᾳ· ἀνάγκη ἄρα τῶν	φαινομένων	προϋπάρχειν τὰ εἴδη, καὶ τούτοις
[3, 52]	μερικὴ ψυχὴ δύναται τούτων τῶν	φαινομένων	τελειότερόν τι καὶ ἀκριβέστερον ἀπογεννᾷν,
[3, 55]	τοῖς σώμασι· πάντα γὰρ ἢ	φαινομένως	(ἐστὶν ἢ ἀφανῶς, ἢ ἀχωρίστως
[3, 54]	δύναμις καὶ ἀρχὴ κινήσεως, ὥς	φαμεν.	Εἰ τοίνυν ἡ φύσις ἐκ
[3, 60]	τοιαύτην δὲ εἶναι τὴν νοεράν	φαμεν·	ἐκείνη γὰρ ἐν αἰῶνι μένει
[3, 60]	Ἀλλ´ ἡμεῖς καὶ τὴν κάθαρσίν	φαμεν	ἐν τοῖς εἴδεσιν εἶναι, καὶ
[3, 62]	τούτων περιγραφῆς τοὺς λόγους περιειληφέναι	φαμέν;	Καὶ εἰ ἀπορήσειας δὲ τῶν
[3, 54]	κατίδωμεν. Ἄνθρωπον ἐξ ἀνθρώπου γίγνεσθαί	φαμεν	καὶ ἐξ ἑκάστου τὸ ὅμοιον·
[3, 57]	τῆς ψυχῆς, πῇ δὲ κρείττονά	φαμεν	ὑπάρχειν, ὡς μὲν τελειωτικὴν αὐτῆς,
[3, 60]	φαυλότατον, ἀπορεῖς εἴ τε χρὴ	φάναι	καὶ τούτων ἑκάστου εἶδος εἶναι
[3, 57]	πάντων αὖ τῶν τοιούτων; {Ναὶ,	φάναι"	Ὁ μὲν θεῖος καὶ δημιουργικὸς
[3, 60]	εἴδη καθ´ ἕνωσιν, τί χρὴ	φάναι	περὶ τῆς μονάδος ἐκείνης; ἆρ´
[3, 59]	ἡμῖν θεωρῆσαι δυνατόν. ~Ἐν ἀπορίᾳ,	φάναι,	πολλάκις δὴ, ὦ Παρμενίδη, περὶ
[3, 60]	θετέον, ὡς μὲν ἕν τι	φάναι,	τὴν τάξιν τοῦ παντὸς, ὡς
[3, 62]	αἰσθητῶν. ~Νέος γὰρ εἶ ἔτι,	φάναι	τὸν Παρμενίδην, ὦ Σώκρατες, καὶ
[3, 61]	τὰ εἴδη τοιαῦτα λέγων. ~Οὐδαμῶς,	φάναι	τὸν Σωκράτη, ἀλλὰ ταῦτα, ἅπερ
[3, 50]	δὴ Ζήνωνος ἤκουες; Ἔμοι γε,	φάναι	τὸν Σωκράτη" Πρῶτον αὐτὸν ἀνερωτᾷ
[3, 59]	περὶ αὐτῶν γέγονα, ποτέρα χρὴ	φάναι	ὥσπερ περὶ ἐκείνων ἢ ἄλλως"
[3, 60]	ἐκεῖ μέτρων ἐγκόσμιοι ψυχαὶ πρῶται	φανεῖσαι	διατείνουσι τὸ ἓν τοῦτο εἶδος
[3, 56]	ταυτομάτου τὰ θειότατα ἦν τῶν	φανερῶν.	Εἰ δὲ ἔστιν αἴτια πάντων,
[3, 56]	Ὀρφεὺς μετὰ τὴν κατάποσιν τοῦ	Φάνητος	ἐν τῷ Διῒ τὰ πάντα
[3, 56]	σωμάτων, εἴτε αἰσθητικὴν αὐτὴν, εἴτε	(φανταστικὴν	ἐθέλει τις προσαγορεύειν. Πᾶσα γὰρ
[3, 56]	ἄλλα τῶν ποσῶν, οἷον ἴσον	φασὶ	καὶ ἄνισον. Καὶ εἴ τις
[3, 56]	ἰδεῶν ἐν τῷ δημιουργῷ προϋπάρχειν	φασὶ,	καὶ οὐ διέστηκε ταῦτα ἀπ´
[3, 56]	καὶ τὰ Λόγια τὰς ἰδέας	φασὶ	ῥοιζουμένας ἀπὸ τῆς ἑαυτῶν νοερᾶς
[3, 55]	κἀκεῖνον σκεπτέον τὸν λόγον· πάντα,	φασὶ,	τὰ ἐξ ἀκινήτου γενόμενα αἰτίας
[3, 60]	τὰ ὁλικὰ τῶν ψυχῶν αἴτιά	φασιν,	ἃ δὴ τὰς ὅλας αὐτῶν
[3, 59]	μὲν καὶ λογικώτερον, ὥσπερ τινές	φασιν,	ὅτι ὁ Σωκράτης εὐλαβούμενος, πρὶν
[3, 62]	οὖν ἐστιν οὕτως ἄτιμον καὶ	φαῦλον,	ὃ μὴ μετέχει τοῦ ἀγαθοῦ
[3, 59]	ἐν τούτοις ἐστὶν ἀτιμότατα καὶ	φαυλότατα,	οἷον θρὶξ, πηλὸς, ῥύπος, τούτων
[3, 60]	ὅ τι ἀτιμότατόν τε καὶ	φαυλότατον,	ἀπορεῖς εἴ τε χρὴ φάναι
[3, 62]	τοὺς ὡς σμικρῶν τούτων καὶ	φαύλων	ἀναίτιον ἡγησαμένους τὴν γένεσιν. Ὁ
[3, 57]	εἶναι (καὶ ἐρασμιώτατον, δικαιοσύνης δὲ	φέγγος	οὐδὲν εἶναι ἐν τοῖς τῇδε
[3, 51]	τοῦτο πρὸ τῶν ἄλλων διομολογήσασθαι,	φέρε	(καθ´ ἑαυτοὺς ἐπισκεπτόμενοι θεωρήσωμεν διὰ
[3, 56]	τὰ μέρη, κατὰ τοσοῦτον εἰκόνα	φέρει	τῆς ἀκρότητος τῶν νοερῶν καὶ
[3, 61]	ταὐτόν· ἔπειτα ὅταν ταύτῃ στῶ,	φεύγων	οἴχομαι, δείσας μή ποτε εἴς
[3, 57]	καὶ ἀγαθοῦ, καὶ πάντων, ὥς	φησι	καὶ αὐτὸς, τῶν τοιούτων, οἷον
[3, 62]	καὶ τῶν ἐλαττόνων, ὥς πού	φησι	καὶ ὁ Ἀθηναῖος ξένος. Οἱ
[3, 62]	αἰτίου τινὸς ἐξ ἀνάγκης γίγνεσθαί	φησι	καὶ ὁ Τίμαιος· παντὶ γὰρ
[3, 60]	δέ γε Σωκράτης ἐν Πολιτείᾳ,	φησὶ,	κλίνης καὶ τραπέζης ἰδέαν οὐκ
[3, 60]	εἶναι βούλεται κατὰ δύναμιν, ὥς	φησι	(ταῦτα πάντα ὁ Τίμαιος. Εἰ
[3, 60]	λόγος τῶν δεδημευμένων, ὥς πού	φησί	τις, καὶ μάλιστα εἴ τις
[3, 60]	ὑποστατικὸν, ὃ καὶ ὁ Τίμαιός	φησι	τὸν δημιουργὸν ἐπιδεικνύναι ταῖς ψυχαῖς,
[3, 52]	ἐκεῖνον παραλάβωμεν τὸν λόγον, ὅς	φησιν	αὐτὰ μὲν τὰ φαινόμενα καὶ
[3, 56]	τῷ Διῒ τὰ πάντα γεγονέναι	φησὶν,	ἐπειδὴ πρώτως (μὲν καὶ ἡνωμένως
[3, 50]	χωριστῶν εἰδῶν· οὐδ´, ὡς Ἀριστοτέλης	φησὶν,	ἐπήχθη ἂν εἰς τὴν ἐκείνων
[3, 56]	ἀρχῶν, πρὸς τῷ καὶ, ὅ	φησιν	ὁ Ἀριστοτέλης, δεῖν πρὸ τῶν
[3, 57]	τὰ σώματα καταλάμπον. Κάλλος γὰρ,	φησὶν	ὁ ἐν Φαίδρῳ Σωκράτης, ταύτην
[3, 60]	μὴ ζωὴ μόνον ἐστὶν, ὥς	φησιν	ὁ ἐν Φιλήβῳ Σωκράτης, ἀλλὰ
[3, 60]	πυρὸς μὲν καὶ ὕδατος, ὥς	φησιν	ὁ Πλάτων, καὶ κινήσεως εἶδος
[3, 60]	ὁ φαινόμενος πάντα ὅσα θρέμματά	φησιν	ὁ Τίμαιος. Ἕκαστα ἄρα τούτων
[3, 52]	καθαρώτερον βλέπουσα, τοῦτο μὲν οὔ	φησιν	ὄντως εἶναι καλὸν, τοῦτο δὲ
[3, 55]	εἶδος, ἆρ´ οὐκ ἐξ αἰτίας	φήσομεν,	εἴπερ καὶ ὁ σύμπας κόσμος
[3, 60]	μορίων ἆρα καὶ αὐτῶν εἴδη	φήσομεν,	ὡς μὴ μόνον ἀνθρώπου παράδειγμα
[3, 59]	τούτων ἠπόρει, πρὸς μὲν τὸ	φθαρτὸν	ἀποβλέπων, μήποτε οὐ κατ´ εἶδος
[3, 51]	αἰτίας γιγνόμενον μεταβλητόν ἐστι καὶ	φθαρτόν·	εἰ δέ ἐστιν ἀΐδιος ὁ
[3, 51]	καὶ ὁ κόσμος οὖν ἔσται	φθαρτός·	τὸ γὰρ ἐκ κινουμένης ἄλλοτε
[3, 60]	γοῦν τινα ἀναλογίαν αἵ τε	φθειρόμεναι	πρὸς τὰς ἐνταῦθα θείας αἰτίας
[3, 60]	ἐστὶν, ὥς φησιν ὁ ἐν	Φιλήβῳ	Σωκράτης, ἀλλὰ καὶ ψυχὴ, δεῖ
[3, 62]	Σώκρατες, καὶ οὔπω σου ἀντείληπται	φιλοσοφία	ὡς τότε ἀντιλήψεται κατ´ ἐμὴν
[3, 62]	Ἀθηναῖος ξένος. Οἱ δὲ ὄντως	φιλόσοφοι,	πάντα ὅσαπέρ ἐστιν ἐν τῷ
[3, 61]	καὶ αὕτη ἐστὶν ἡ ἄβυθος	φλυαρία,	εἰς ἣν τὸ ἐμπίπτον διαφθείρεται
[3, 61]	μή ποτε εἴς τιν´ ἄβυθον	φλυαρίαν	ἐμπεσὼν διαφθαρῶ. Ἐκεῖσε δ´ οὖν
[3, 56]	ἐκεῖθεν δὲ (ἀρξάμεναι δι´ ὅλων	φοιτῶσι	τῶν θείων διακόσμων μέχρι καὶ
[3, 56]	περὶ κόλπους Σμερδαλέους σμήνεσσιν ἐοικυῖαι	φορέονται,	(Τραποῦσαι περί τ´ ἀμφὶ παρασχεδὸν
[3, 57]	τῶν τοιούτων, οἷον σωφροσύνης, ἀνδρείας,	φρονήσεως,	εὕροις ἂν θεωρήσας ὅτι πᾶσα
[3, 56]	θεοὶ τούτοις ἐναργῶς ἐμαρτύρησαν, σμικρὰ	φροντιστέον	τῶν σοφιστικῶν λόγων αὐτῶν ὑφ´
[3, 54]	καὶ γὰρ ὁ πυρὸς καταβληθεὶς	φύει	τὸν ἄσταχυν, καὶ ἡ κεγχραμὶς
[3, 54]	καὶ πόθεν ὀδόντος ἐκπεσόντος ἄλλος	φύεται,	μὴ τῆς δυνάμεως ἔνδον ἐνούσης
[3, 54]	τόπῳ φυτῶν ἄλλοτε ἄλλα γένη	φύεται	χωρὶς ἀνθρωπινῆς ἐπιμελείας; Ἢ δῆλον
[3, 54]	ἐν ὅροις τοῖς οἰκείοις δύνηται	φυλάττειν	καὶ κινεῖν πάντα κατὰ τὸ
[3, 54]	πολλῷ πρότερον ἔχειν τοὺς τῶν	φυομένων	λόγους; ἢ πόθεν καὶ ἐφ´
[3, 55]	σῶμα φυσικὸν κινεῖσθαι πέφυκεν· ἐν	φύσει	ἄρα προσεχῶς· ἀλλ´ ἡ φύσις
[3, 55]	ἐν ψυχῇ, καὶ τρίτως ἐν	φύσει,	καὶ ἐσχάτως ἐν τοῖς σώμασι·
[3, 56]	ἀπόδειξιν ἐξ αἰτιῶν εἶναι καὶ	φύσει	τιμιωτέρων. Ἀλλ´ ἐξ ὧν αἱ
[3, 57]	ὁπόταν κρατῇ τὸ κρεῖττον τῇ	φύσει	τοῦ χείρονος) κατὰ ταύτην οὖν
[3, 60]	ἀϊδίων μὲν, ἀλόγων δὲ τῇ	φύσει	ψυχῶν, καὶ ἐν τοῖς ἀϊδίοις
[3, 60]	αἱ γενέσεις καὶ αἱ μερικαὶ	φύσεις,	οὐ μόνον ἐκ τῆς ὅλης
[3, 54]	αὐτὸν λόγον καὶ ἐκείνων αἱ	φύσεις	προσειλήφασι τοὺς φαινομένους λόγους. Ἀλλ´
[3, 60]	κίνησιν τοῦ οὐρανοῦ, τὰς μερικὰς	φύσεις,	τὰς ἰδιότητας τῶν ὡρῶν, τὰ
[3, 60]	καὶ αἱ χρώμεναι ψυχαὶ τὰς	φύσεις	τὰς ὑπ´ αὐτῶν ἐμπνεομένας· αὗται
[3, 60]	μερικώτατα, ἀλλ´ ἐν ταῖς μεταξὺ	φύσεσι	κατὰ τὸν λόγον τῆς ὑφέσεως
[3, 60]	ἐστι, καὶ μετὰ ταῦτα ἐν	φύσεσιν.	Ἔστι γοῦν ἐνταῦθα καὶ δακτύλου
[3, 60]	ἓν ἀπὸ τοῦ πλήθους, ἐν	φύσεσιν,	ἡ δὲ διαστηματικὴν ποιησαμένη τὴν
[3, 60]	καὶ διῃρημένας εἶναι τῶν ἀϊδίων	φύσεων	αἰτίας· παρὰ τούτου γὰρ καὶ
[3, 60]	καὶ πηγαίας προϋπαρχούσης τῶν πολλῶν	φύσεων.	Ἀπὸ δ´ οὖν τῶν αἰτιῶν
[3, 60]	φυσικὴ τάξις καὶ ὁ τῶν	φύσεων	ἀριθμός. ~Ἀλλ´ ἐπὶ τὰ σώματα
[3, 54]	καὶ ἐν ἐκείνῃ τῶν ἐνύλων	φύσεων	ἡ ἐξῃρημένη προείληπται μονάς. Καὶ
[3, 60]	δημιουργικῷ νῷ τὸ παράδειγμα τῶν	φύσεων	ἡνωμένων ἡγοῦμαι περιειληφέναι τὸν ἀριθμὸν
[3, 60]	τῶν ψυχῶν καὶ ἐπὶ τῶν	φύσεων	καὶ ἐπὶ τῶν σωμάτων μὴ
[3, 60]	παραδείγματα καὶ πῶς, εἰ τῶν	φύσεων	καὶ ποσαχῶς, εἰ τῶν σωμάτων
[3, 60]	μόνον ἐκ τῆς ὅλης προϊοῦσαι	φύσεως,	ἀλλὰ καὶ ἐκ τῆς τῶν
[3, 60]	αἰτία· πάντα δὲ τὰ ἐκ	φύσεως	γεγονότα ζῇ καὶ αὔξησιν ὑπομένει
[3, 62]	τὴν ἐν τῷ λόγῳ τῆς	φύσεως;	δηλοῖ δὲ τοῦ ἀγαθοῦ ἕνεκα
[3, 56]	τεχνικῆς ἀπεργασίας δι´ αὐτῆς τῆς	φύσεως	διηκούσης πεπλήρωται, λεπτουργίαν τε θαυμαστὴν
[3, 60]	Εἰ δὲ διὰ μέσης τῆς	φύσεως,	διότι καὶ αἱ τέχναι μιμεῖσθαι
[3, 60]	αἰσθητὸν, ἢ διὰ μέσης τῆς	φύσεως;	Εἰ μὲν γὰρ ἀμέσως, ἄτοπον·
[3, 57]	πάρεστιν, ὅταν τὴν ἀπὸ τῆς	φύσεως	ἔχῃ τελειότητα· πρώτιστον οὖν ἐν
[3, 54]	τί ἐστι καὶ πρὸ τῆς	φύσεως	ἔχον τοὺς λόγους, εἰς οὓς
[3, 60]	κινήσεως εἶδος θησόμεθα, τῆς δὲ	φύσεως,	ἣ τούτων ἐστὶν αἰτία, τὴν
[3, 53]	τὸ γὰρ οὕτω ποιεῖν ἀλόγου	φύσεως	ἦν, καὶ οὐ θείας αἰτίας,
[3, 60]	ἔκ τε τῆς τῶν πραγμάτων	φύσεως	καὶ τῆς τοῦ Πλάτωνος παραδόσεως.
[3, 56]	δὲ πάντη τελεσιουργὸν τῆς ἀτελοῦς	φύσεως,	καὶ τὸ πρόαγον εἰς ἐνέργειαν
[3, 60]	ἐπὶ τὰς μερικὰς ψυχὰς τῆς	φύσεως	ληγούσης· οἷον ὃ λέγω, μονάς
[3, 54]	Ἢ δῆλον ὡς τῆς ὅλης	φύσεως	λόγους ἐχούσης καὶ ποιητικὰς τούτων
[3, 60]	ἔρχεται εἶδος ἔνδοθεν ἀπὸ (τῆς	φύσεως,	οὐ μέντοι κατά τινα νοερὰν
[3, 60]	δὲ τὴν ὄρεξιν, ἀπὸ τῆς	φύσεως	τῆς ἀκροτάτης καὶ πηγαίας προϋπαρχούσης
[3, 55]	δὲ τῶν ἐμφανῶν, οἷα τὰ	φυσικά·	τελευταῖα δὲ τὰ ἐμφανῆ καὶ
[3, 60]	τῶν μεριστῶν, ψυχικὰ δὲ καὶ	φυσικά·	τὸ γὰρ πρώτως μεριστὸν ἐν
[3, 60]	προσεχῶς καὶ ἀναζωπυρεῖται πᾶσα ἡ	φυσικὴ	τάξις καὶ ὁ τῶν φύσεων
[3, 60]	ἀόριστος, οὐ κατὰ λόγον γενομένη	φυσικὸν,	ἐπεὶ καὶ ἄλλα μυρία συμπλέκειν
[3, 55]	ἐν σώμασι· πᾶν γὰρ σῶμα	φυσικὸν	κινεῖσθαι πέφυκεν· ἐν φύσει ἄρα
[3, 62]	μὲν παράδειγμα νοερὸν, ἐχέτω δὲ	φυσικὸν	λόγον αἴτιον. Ἆρ´ οὖν (οὐκ
[3, 60]	ἐροῦμεν εἶναι τὸ παντὸς τοῦ	φυσικοῦ	ὀχήματος ὑποστατικὸν, ὃ καὶ ὁ
[3, 54]	τέχνην μιμουμένην τοὺς λόγους τοὺς	φυσικοὺς	κατὰ λόγους ποιεῖν, αὐτὴν δὲ
[3, 54]	ἀφάνταστος ὅμως ἐστὶ λόγων αἰτία	φυσικῶν.	Ἆρ´ οὖν ἡ μὲν ἀνθρώπων
[3, 60]	ψυχαῖς, τήν τε τοῦ παντὸς	φύσιν	αὐταῖς ἐκφαίνοντα καὶ τοὺς εἱμαρμένους
[3, 62]	ἡ ἔκλειψις ἡ τούτων παρὰ	φύσιν,	διατιθεῖσα τὰ δεόμενα τῆς ἀπ´
[3, 53]	τὴν οὐσίαν ἑκάστοις καὶ τὴν	φύσιν	δούς; Εἰ τοίνυν καὶ ἔταξεν
[3, 56]	τοῦτο ἀγνοοῦν ἀγνοήσει τὴν ἑαυτοῦ	φύσιν.	Εἰ δὲ οἶδεν ὅτι κατ´
[3, 60]	καὶ ἰδέαν (μίαν, εἴτε πηγαίαν	φύσιν,	εἴτε αἰσθητικὴν, εἴτε ὁπωσοῦν αὐτὴν
[3, 56]	πᾶν κατὰ τὴν οἰκείαν αὑτοῦ	φύσιν	ἑτεροκίνητον ὂν καὶ δεόμενον κινήσεως
[3, 60]	καὶ εἰ μόνων τῶν κατὰ	φύσιν,	ἢ τῶν ἀϊδίων μόνων, ἢ
[3, 60]	αἰτίας. ~Τρίτον δὴ οὖν τὴν	φύσιν	θεατέον πῶς ἐπὶ (ταύτῃ τὸ
[3, 60]	ἑαυτῷ δείκνυσι τὴν τοῦ παντὸς	φύσιν	καὶ τοὺς εἱμαρμένους νόμους ὑπάρχοντας·
[3, 62]	ἐξαισχύνονται, πρὸς τὴν τούτων ἀποβλέπουσαι	φύσιν,	οὐ πρὸς τὴν ἐκείνης δύναμιν,
[3, 53]	πολὺ καὶ γίγνεται πάντα κατὰ	φύσιν	οὕτω, τῶν ἀπὸ ταυτομάτου πάντων
[3, 54]	ἀνατρέχοντες τὴν ἐν ἑκάστῳ συστοίχῳ	φύσιν	περιληπτικὴν τῶν ἐν αὐτῷ ζώων
[3, 60]	αἱ τέχναι μιμεῖσθαι λέγονται τὴν	φύσιν	(πολλῷ γὰρ πρότερον ἕξει τῶν
[3, 60]	οὖν ἢ (μόνων τῶν κατὰ	φύσιν	τὰς ἰδέας εἶναι, ἢ καὶ
[3, 54]	ἐπὶ τὴν μίαν ἀναδράμωμεν λοιπὸν	φύσιν,	τὴν τῆς γῆς, τῶν πάντων
[3, 62]	ὅσα ἐνυλότατα καὶ ὅσα παρὰ	φύσιν·	τί γὰρ ἂν ἐπέπληττεν, εἰ
[3, 54]	ἐπ´ αὐτὴν ἥξομεν λοιπὸν τὴν	φύσιν	τοῦ παντὸς, καὶ περὶ ταύτης
[3, 53]	ποιήσει· τοιαύτη γὰρ ἡ κατὰ	φύσιν	τῶν πραγμάτων τάξις, τῆς μὲν
[3, 60]	ἔσται καὶ τῶν τεχνητῶν ἡ	φύσις	αἰτία· πάντα δὲ τὰ ἐκ
[3, 54]	τὸ προσῆκον. Ἡ δ´ οὖν	φύσις	ἄλλων ἐστὶ καὶ οὐχ ἑαυτῆς,
[3, 55]	φύσει ἄρα προσεχῶς· ἀλλ´ ἡ	φύσις	ἄλογος, δεῖ δὲ τὰ κυρίως
[3, 60]	προϋπέστησαν· Νώτοις δ´ ἀμφὶ θεᾶς	φύσις	ἄπλετος ᾐώρηται. Κατὰ Πλάτωνα δὲ
[3, 54]	ποιεῖ τὸ βρέφος, ἀλλ´ ἡ	φύσις,	ἀσώματος οὖσα δύναμις καὶ ἀρχὴ
[3, 54]	καὶ ὅλως, εἰ ἄλογος ἡ	φύσις,	δεῖται τοῦ ἄγοντος αὐτήν. Ἀλλὸ
[3, 60]	πρώτων ὑφέστηκεν εἰδῶν· ἡ γὰρ	φύσις,	δεξαμένη προϊοῦσαν εἰς τοὺς ὄγκους
[3, 54]	τῶν εἰδῶν· ἡ μὲν γὰρ	φύσις	δύνασα κατὰ τῶν σωμάτων οὕτως
[3, 54]	ὥς φαμεν. Εἰ τοίνυν ἡ	φύσις	ἐκ τοῦ δυνάμει μεταβάλλει τοὺς
[3, 52]	εἶναι ἀκριβῶς· οἷς γὰρ ἡ	φύσις	ἐν τῷ ἀμερεῖ καὶ ἀδιαστάτῳ,
[3, 54]	τοῦ τελειώσοντος. Ἡ τῆς μητρὸς	φύσις,	ἐρεῖς· αὕτη γὰρ ἡ καὶ
[3, 54]	Ἆρ´ οὖν ἡ μὲν ἀνθρώπων	φύσις	ἔχει τοὺς ἀνθρωπείους λόγους, οὐχὶ
[3, 54]	ἆρα ἐν μὲν ζώοις ἡ	φύσις	ἔχει τοὺς λόγους, οὐχὶ δὲ
[3, 54]	μέτρων. (Ἀλλὰ καὶ εἰ ἡ	φύσις	ἔχοι τοὺς λόγους, δεῖ τινα
[3, 60]	ὕλῃ γιγνομένων· καὶ γὰρ ἡ	φύσις	ζωή τίς ἐστι καὶ αἰτία
[3, 60]	νόμους· ἐκεῖ γὰρ ἡ μία	φύσις	καὶ ἡ περιοχὴ τῶν εἱμαρμένων
[3, 60]	ἀμέριστός ἐστι πᾶσα ἡ νοερὰ	φύσις,	καὶ ἡ πρόοδος αὐτῆς διὰ
[3, 54]	οὖσα μήτηρ ἡ τοῦ παντὸς	φύσις	πάντων ἂν περιέχοι τοὺς λόγους·
[3, 54]	γένεσιν· οὐδὲν γὰρ μάτην ἡ	φύσις	ποιεῖ οὐδὲ ὁ θεὸς, καὶ
[3, 54]	Τοιοῦτον γάρ τι πέπονθεν ἡ	φύσις,	συνδιαβαπτιζομένη τοῖς σώμασι, καὶ ἐνοικοῦσα
[3, 56]	ὅ τε θεὸς καὶ ἡ	φύσις,	τὰ δὲ τέλεια καὶ τελείως
[3, 60]	πρότερον ἕξει τῶν τεχνῶν ἡ	φύσις	τὰ εἴδη τῶν τεχνητῶν, εἴπερ
[3, 54]	ἄλλων ἕκαστα καὶ ἡ ἐκείνων	φύσις;	τὸ γὰρ αὐτὸ κατὰ τὸ
[3, 60]	λέγω δὲ ζῶά τε καὶ	φυτά·	καὶ γὰρ τούτοις πᾶσιν ἡ
[3, 58]	(ἔν τε ζώοις καὶ ἐν	φυτοῖς	εἰσιν αἰτίαι νοεραὶ, καὶ αἱ
[3, 54]	λόγους, οὐχὶ δὲ καὶ ἐν	φυτοῖς;	ἢ καὶ ἐν ἐκείνοις ἡ
[3, 54]	πῶς δὲ ἐν ταὐτῷ τόπῳ	φυτῶν	ἄλλοτε ἄλλα γένη φύεται χωρὶς
[3, 54]	(γενέσεως καὶ οἱ βίοι τῶν	φυτῶν	δηλοῦσιν ὅπως κατὰ τεταγμένας αἰτίας
[3, 60]	τῶν τε ζώων καὶ τῶν	φυτῶν	ἐκεῖθεν κατά τι παράδειγμα νοερὸν
[3, 60]	μέχρι τῶν ἀτόμων εἰδῶν, καὶ	φυτῶν	ὁμοίως· εἰ καὶ τῶν καθ´
[3, 58]	καὶ πάντων ζώων τε καὶ	φυτῶν.	Τὰ γὰρ ἀκίνητα αἴτια πρὸ
[3, 60]	σχήματα οἰκεῖα καὶ χρώματα καὶ	φωναὶ	καὶ κινήσεις· καὶ αἱ τῶν
[3, 62]	οὐκ ἂν ταύτην ἀφῆκε τὴν	φωνὴν	αὐτίκα. Ἡ θρὶξ μὴ ἐχέτω
[3, 60]	γὰρ τὸ σκότος στέρησίς ἐστι	φωτὸς,	ἀλλ´ ὁ ἥλιος αἴτιος ὢν
[3, 60]	οὐκέτι καὶ τῆς στερήσεως τοῦ	φωτὸς	αὐτὸς αἴτιος· οὕτω δὴ οὖν
[3, 60]	ἀλλ´ ὁ ἥλιος αἴτιος ὢν	φωτὸς	οὐκέτι καὶ τῆς στερήσεως τοῦ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 15/04/2010