>

Livre, paragraphes
[3, 58]	ὕδωρ καὶ ἡ γῆ καὶ	ὁ	ἀὴρ οὐκ εὐθὺς τὰ ἔνυλα
[3, 62]	ἐλαττόνων, ὥς πού φησι καὶ	ὁ	Ἀθηναῖος ξένος. Οἱ δὲ ὄντως
[3, 54]	δ´ οὖν ἐκ σπέρματος καὶ	ὁ	ἄνθρωπος, ἀλλὰ τὸ σπέρμα δυνάμει
[3, 54]	ἡ κεγχραμὶς τὴν συκῆν· καὶ	ὁ	ἄνθρωπος οὖν ἐξ ἀνθρωπείου σπέρματος.
[3, 60]	ποῤῥώτερον, διότι τῷ ἑνὶ συγγενέστερον	ὁ	ἀριθμός. Ἀλλ´ ὅτι μὲν εἴδη
[3, 56]	πρὸς τῷ καὶ, ὅ φησιν	ὁ	Ἀριστοτέλης, δεῖν πρὸ τῶν κατὰ
[3, 56]	ἐξ αὐτῶν δεικνυμένοις. Ὅταν οὖν	ὁ	ἀστρονόμος λέγῃ τοὺς ἐν οὐρανῷ
[3, 60]	εἶδος, ἢ οὐ περὶ πάσης	ὁ	αὐτὸς λόγος. Ἀλλ´ εἰ μέν
[3, 56]	μετεχόμενον, ἄλλο δὲ τὸ ἀμέθεκτον,	ὁ	αὐτὸς λόγος καὶ ἐπὶ τῶν
[3, 60]	ἐπὶ τῶν ἄλλων θείων ψυχῶν	ὁ	αὐτὸς τρόπος· ἑκάστη γὰρ ἔχει
[3, 51]	ἀπραγμονέστερον καὶ ῥᾷον ζῶμεν, ὅταν	ὁ	βίος ἡμῶν θεῖος ᾖ καὶ
[3, 60]	Ἢ τοῦτο μόνον καὶ ἀναγκαῖον·	ὁ	γὰρ τὸ ἓν εἶδος τὸ
[3, 56]	τὸ ἐν ἑαυτῷ χωριστὸν ἀποβλέψαντα·	ὁ	δέ γε σπουδαῖος τὸ ἦθος
[3, 60]	ἆρα καὶ τούτων εἴδη ῥητέον;	Ὁ	δέ γε Σωκράτης ἐν Πολιτείᾳ,
[3, 51]	ἂν τὸ αὐθυπόστατον πάντως ἀμερές·	ὁ	δὲ κόσμος οὐ τοιοῦτος, πᾶν
[3, 51]	καὶ τὸ γεννᾷν ἐνεργεῖν ἐστιν·	ὁ	δὲ κόσμος οὗτος οὐκ ἔστιν
[3, 57]	μόνον ἐστὶ καὶ πρὸ νοήσεως·	ὁ	δὲ νοῦς ὡς ἓν πάντα
[3, 60]	ἐκεῖθεν καὶ οὐ τὰ μέρη.	Ὁ	δὲ πηλὸς σύμμιξίς ἐστι δυοῖν
[3, 60]	ἐστιν ἢ προαιρέσεως ἔργα ταῦτα.	Ὁ	δὲ ῥύπος οὐδὲ προηγουμένην ἔχων
[3, 59]	στρατηγὸς, ὁ ῥήτωρ, ὁ ταξιάρχης,	ὁ	δήμιος, καὶ τῶν ἐννοημάτων πρὸς
[3, 60]	αὑτῷ πεποίηται τὴν διανομὴν αὐτῶν	ὁ	δημιουργικὸς νοῦς. Διὰ τί γὰρ
[3, 56]	καὶ μερικός. Ἐπεὶ γοῦν καὶ	ὁ	δημιουργικὸς νοῦς μικτός ἐστιν ἔχων
[3, 56]	ἀκινήτως ἱδρυμένα. Καὶ διχῶς ἐστιν	ὁ	δημιουργὸς εἰδοποιὸς, καὶ κατὰ τὴν
[3, 60]	τὸ πᾶν· ὅλως γὰρ εἰ	ὁ	δημιουργός ἐστιν ὁ λέγων, εἰς
[3, 60]	κακῶν ἐστι. Πρὸς οἷς καὶ	ὁ	δημιουργὸς, ὁ πάντα ἑαυτῷ παραπλήσια
[3, 56]	τῶν θείων, ἀφ´ ἧς καὶ	ὁ	δημιουργὸς πληροῦται καὶ πάντες οἱ
[3, 60]	τῶν σχημάτων γεννητικόν· καθὸ καὶ	ὁ	δημιουργὸς τόν τε ὅλον κόσμον
[3, 60]	ἐστιν εἰκών· τὸ δὲ εἴδωλον	ὁ	Ἐλεάτης ξένος ἐν Σοφιστῇ διαῤῥήδην
[3, 57]	εἶναι τάξεώς τινος. Ὡς γὰρ	ὁ	ἐν προφορᾷ λόγος τὸ ἓν
[3, 60]	τοῦ χείρονος· οὕτω δὲ καὶ	ὁ	ἐν Τιμαίῳ δημιουργὸς αὐτῷ πεποίηται
[3, 60]	τὸ θεῖον εἶδος, ἄλλο δὲ	ὁ	ἐν τῷ γιγνομένῳ λόγος (δημιουργὸν
[3, 57]	σώματα καταλάμπον. Κάλλος γὰρ, φησὶν	ὁ	ἐν Φαίδρῳ Σωκράτης, ταύτην ἔσχε
[3, 60]	ζωὴ μόνον ἐστὶν, ὥς φησιν	ὁ	ἐν Φιλήβῳ Σωκράτης, ἀλλὰ καὶ
[3, 56]	τὰ στοιχεῖα, καὶ ὁ Ἔρως	ὁ	ἑνοποιὸς, καὶ πάντα ἁπλῶς ἓν
[3, 56]	αὐτὸς, καὶ τὰ στοιχεῖα, καὶ	ὁ	Ἔρως ὁ ἑνοποιὸς, καὶ πάντα
[3, 60]	σκότος στέρησίς ἐστι φωτὸς, ἀλλ´	ὁ	ἥλιος αἴτιος ὢν φωτὸς οὐκέτι
[3, 56]	τῶν ἐγκοσμίων αἴτια· ἐκεῖ γὰρ	ὁ	ἥλιος, καὶ ἡ σελήνη, καὶ
[3, 54]	μάτην ἡ φύσις ποιεῖ οὐδὲ	ὁ	θεὸς, καὶ ὅλως τὰ μὲν
[3, 53]	ἐξ αὐτῶν ἁρμονίαν ἀποτελέσας, ἢ	ὁ	καὶ τὴν οὐσίαν ἑκάστοις καὶ
[3, 51]	κείσθω τοίνυν ἡμῖν δεδειγμένον ὡς	ὁ	κόσμος αἰτίας τινὸς ἤρτηται πρεσβυτέρας.
[3, 51]	λεγέτω δὲ πότερον δέχεταί τι	ὁ	κόσμος ἀπ´ ἐκείνου ἢ οὐδὲν
[3, 56]	πρόεισι τὸ πλῆθος, καὶ πῶς	ὁ	κόσμος δεδημιούργηται κατ´ αὐτὰς, καὶ
[3, 51]	ποιοῦν, (τοῦτό ἐστι πρώτως ὅπερ	ὁ	κόσμος δευτέρως. Εἰ δὴ ὁ
[3, 51]	Εἰ μὲν δὴ αὐθυπόστατός ἐστιν	ὁ	κόσμος ὅδε, πολλὰ καὶ ἄτοπα
[3, 51]	φθαρτόν· εἰ δέ ἐστιν ἀΐδιος	ὁ	κόσμος (οὐ γὰρ δὴ τοῦτο
[3, 51]	καὶ ἄλλοτε ἄλλως ἔχουσα, καὶ	ὁ	κόσμος οὖν ἔσται φθαρτός· τὸ
[3, 51]	ὁ κόσμος δευτέρως. Εἰ δὴ	ὁ	κόσμος πλήρωμά ἐστιν εἰδῶν παντοίων,
[3, 51]	ἄϋλος καὶ ἀμερὴς, ὥστε, εἰ	ὁ	κόσμος σωματοειδής ἐστιν, οὐκ ἂν
[3, 60]	γὰρ εἰ ὁ δημιουργός ἐστιν	ὁ	λέγων, εἰς ἑαυτὸν ἐπιστρέφει τὰς
[3, 60]	παράδειγμα· καὶ οὕτως εἰς αὐτὸν	ὁ	λόγος ἀσεβῶν τὸν πατέρα τοῦ
[3, 60]	Ἢ καὶ τούτων πέρι διττὸς	ὁ	λόγος· τὰ μὲν γὰρ αὐτῶν
[3, 58]	κοινοτέρων ἐπὶ τὰ μερικώτερα προϊὼν	ὁ	λόγος. Τί δέ ἐστι τούτων
[3, 60]	τὸ εἶδος ἔχων, αὐτὸς δὲ	ὁ	μέγας Ἥφαιστος συμβολικῶς ἂν λέγοιτο
[3, 56]	θεολόγοι ταύτης ἐγένοντο τῆς παραδόσεως.	Ὁ	μὲν γὰρ Ὀρφεὺς μετὰ τὴν
[3, 56]	τῶν θείων τούτων μονάδων ὑπόθεσιν.	Ὁ	μὲν γὰρ πολὺς, καὶ τὴν
[3, 60]	τῶν κακῶν τὸ παράδειγμα ἀγαθόν;	Ὁ	μὲν γὰρ πρότερος λόγος οὐδαμῶς
[3, 57]	αὖ τῶν τοιούτων; {Ναὶ, φάναι"	Ὁ	μὲν θεῖος καὶ δημιουργικὸς νοῦς
[3, 60]	τελευταίων τῆς αὑτῶν σειρᾶς ψυχῶν.	~Ὁ	μὲν οὖν δημιουργικὸς νοῦς πρώτως
[3, 60]	αἰτίαν οὐ δώσομεν κακὴν οὖσαν.	Ὁ	μὲν οὖν Παρμενίδης μαιευόμενος τὸν
[3, 56]	ὡς γεννητικαὶ τῶν δευτέρων εἰσίν.	Ὁ	μὲν οὖν Τίμαιος ἐν τοῖς
[3, 60]	τὸ παράδειγμα ποιεῖ· καὶ γὰρ	ὁ	νοητὸς κόσμος πάντα περιέχει τὰ
[3, 60]	αἴτιος· οὕτω δὴ οὖν καὶ	ὁ	νοῦς, γνώσεως αἴτιος ὢν, οὐκέτι
[3, 60]	αὐτὸ ποιοῦντος· εἰ μὲν γὰρ	ὁ	νοῦς, εἴη ἂν αὐτὸς αἴτιος
[3, 60]	εἴδη τῶν τεχνητῶν, εἴπερ καὶ	ὁ	νοῦς) ἔσται καὶ τῶν τεχνητῶν
[3, 57]	καὶ ἑκάστη τῶν ἀρετῶν, πάντως	ὁ	νοῦς ἔχοι ἂν τούτων παραδείγματα
[3, 62]	ἡμεῖς ἐν τούτοις, οὐσιοποιὸς δὲ	ὁ	νοῦς, καὶ ὧν εἰδοποιὸς ὁ
[3, 62]	ὁ νοῦς, καὶ ὧν εἰδοποιὸς	ὁ	νοῦς, οὐσιοποιὸς ἡ μονὴ τῶν
[3, 62]	τεχνητὰ ποιῶμεν, ποιεῖ ταῦτα καὶ	ὁ	νοῦς· πᾶν γὰρ τὸ ὑπὸ
[3, 56]	ἥλιος, καὶ ἡ σελήνη, καὶ	ὁ	οὐρανὸς αὐτὸς, καὶ τὰ στοιχεῖα,
[3, 60]	ἦν ἐν αὐτῷ παράδειγμα κακῶν,	ὁ	πάντα ἑαυτῷ βουλόμενος ἐξομοιοῦν παρήγαγεν
[3, 60]	Πρὸς οἷς καὶ ὁ δημιουργὸς,	ὁ	πάντα ἑαυτῷ παραπλήσια γενέσθαι βουλόμενος
[3, 60]	ἑαυτῷ παραπλήσια γενέσθαι βουλόμενος καὶ	ὁ	πάντα ἐν τῷ αἰσθητῷ βουλόμενος
[3, 53]	δὲ τὸν μέγαν οὐρανὸν, ἢ	ὁ	παραγαγὼν αὐτά; τίς δὲ ὁ
[3, 62]	αὐτῶν ὑπέλαβε τὴν γένεσιν, καὶ	ὁ	Παρμενίδης εἰς τὴν πρὸ τῶν
[3, 62]	ἀνῄρει καὶ πᾶσαν αἰτίαν, ἔλαβεν	ὁ	Παρμενίδης ἐκ τοῦ προειπεῖν ἐκεῖνον
[3, 60]	δὲ, ὡς ἐρεῖ καὶ αὐτὸς	ὁ	Παρμενίδης, ἑκάστη ἰδέα θεός ἐστιν,
[3, 50]	νοῦ γάρ ἐστι θεάματα ἅπερ	ὁ	Παρμενίδης ἐκφαίνειν μέλλει διὰ τῶν
[3, 62]	δόξας διὰ τὴν ἡλικίαν" Ταῦτα	ὁ	Παρμενίδης ἐπιπλήττων ἀποροῦντι τῷ Σωκράτει
[3, 50]	παρ´ ἑαυτοῦ, τοῦτο ὅπερ αὐτὸν	ὁ	Παρμενίδης πρῶτον ἠρώτησεν. ~Ἀλλὰ περὶ
[3, 62]	φαύλων ἀναίτιον ἡγησαμένους τὴν γένεσιν.	Ὁ	Παρμενίδης ταύτην αὐτοῦ τὴν ἔννοιαν
[3, 60]	ἀνιχνεύσωμεν. Οὐ γάρ που σμικρὸς	ὁ	περὶ τούτων λόγος τῶν δεδημευμένων,
[3, 62]	τῆς ἀπ´ αὐτῶν βοηθείας. Πάλιν	ὁ	πηλὸς, εἰ ἐκ τέχνης γέγονεν,
[3, 61]	πολλοῖς πηλοῖς ἓν ὑστερογενὲς κοινὸν	ὁ	πηλὸς, καὶ ἐπὶ ταῖς πολλαῖς
[3, 58]	γῇ. Διὰ ταῦτα ἄρα καὶ	ὁ	Πλάτων εἰπὼν, τί δὲ, ἀνθρώπου
[3, 60]	μὲν καὶ ὕδατος, ὥς φησιν	ὁ	Πλάτων, καὶ κινήσεως εἶδος θησόμεθα,
[3, 56]	ἀλλὰ τὸ ἐνταῦθα ἀνόμοιον εἶδος	ὁ	Πλάτων προσείρηκε καὶ παράδειγμα τῶν
[3, 59]	τούτων εἰρήσθω· γράφει δὲ ἑξῆς	ὁ	Πλάτων ταύτῃ. ~Ἦ καὶ περὶ
[3, 60]	αἴτιος τῶν κακῶν· εἰ δὲ	ὁ	ποιῶν ἐνταῦθα τὰ κακὰ γιγνώσκων,
[3, 60]	τὸ κοσμικὸν περιέχων αὐτός ἐστιν	ὁ	πρῶτος πατὴρ τοῦ παντός· τὰ
[3, 54]	τοῦ σπέρματος (ἐρεῖς· καὶ γὰρ	ὁ	πυρὸς καταβληθεὶς φύει τὸν ἄσταχυν,
[3, 59]	πάντα ἐστὶν ἐννοηματικῶς, ὁ στρατηγὸς,	ὁ	ῥήτωρ, ὁ ταξιάρχης, ὁ δήμιος,
[3, 59]	τοῦ πολιτικοῦ πάντα ἐστὶν ἐννοηματικῶς,	ὁ	στρατηγὸς, ὁ ῥήτωρ, ὁ ταξιάρχης,
[3, 55]	ἐξ αἰτίας φήσομεν, εἴπερ καὶ	ὁ	σύμπας κόσμος ἐξ αἰτίας ὑφέστηκεν;
[3, 53]	ὁ παραγαγὼν αὐτά; τίς δὲ	ὁ	συντάξας πάντα καὶ μίαν ἐξ
[3, 50]	μόνον τῶν ὁριστῶν ἔσχεν ἔννοιαν	ὁ	Σωκράτης, ἀλλὰ καὶ αὐτῶν τῶν
[3, 62]	γεγονότα τὴν θείαν. Ὅτι δὲ	ὁ	Σωκράτης ἀναιρῶν ἀπὸ τούτων τῶν
[3, 61]	περὶ ἐκεῖνα πραγματευόμενος διατρίβω" Ταῦτα	ὁ	Σωκράτης ἀποκρίνεται, πρὸς μὲν τὸ
[3, 50]	εἴτε δοξαστικῶς ἔχει περὶ αὐτὰ	ὁ	Σωκράτης ἐξ ἀλλοτρίων ναμάτων πεπληρωμένος,
[3, 60]	τοιαῦτα ἠρώτησε· μέλλει δὲ ἄρα	ὁ	Σωκράτης ἐπὶ τούτων καὶ λίαν
[3, 59]	λογικώτερον, ὥσπερ τινές φασιν, ὅτι	ὁ	Σωκράτης εὐλαβούμενος, πρὶν ἀπαρνήσεται, μεταξὺ
[3, 60]	ἐστι κατὰ τὴν οὐσίαν, ἔσται	ὁ	Σωκράτης καὶ ἕκαστον τούτων τῇ
[3, 62]	εἰδητικῆς πάσης αἰτίας. Ὡσαύτως καὶ	ὁ	Σωκράτης (οὖν πρὸς τὴν εἰδοποιὸν
[3, 56]	ἐπέβαλε τοῖς εἴδεσι, καὶ αὐτὸς	ὁ	Σωκράτης πόθεν εἰς ἔννοιαν ἀφίκετο
[3, 53]	ὁ ὑποστήσας αὐτά; τίς δὲ	ὁ	τάξας ἕκαστον ὅπως ἔδει καὶ
[3, 59]	ἐννοηματικῶς, ὁ στρατηγὸς, ὁ ῥήτωρ,	ὁ	ταξιάρχης, ὁ δήμιος, καὶ τῶν
[3, 58]	χθόνιον λέγοι τις. Πᾶς γὰρ	ὁ	τῇδε τῶν ἀνθρώπων ἀριθμὸς κατὰ
[3, 53]	καὶ ἀξίας καὶ τάξεως. Τίς	ὁ	τὴν ἀξίαν αὐτῶν μετρῶν, ἢ
[3, 56]	ὑπόστασις, καὶ τίς θεός ἐστιν	ὁ	τὴν πηγὴν αὐτῶν τὴν μίαν
[3, 60]	δύναμιν, ὥς φησι (ταῦτα πάντα	ὁ	Τίμαιος. Εἰ δ´ ἦν ἐν
[3, 60]	φαινόμενος πάντα ὅσα θρέμματά φησιν	ὁ	Τίμαιος. Ἕκαστα ἄρα τούτων ὡμοίωται
[3, 62]	ἐξ ἀνάγκης γίγνεσθαί φησι καὶ	ὁ	Τίμαιος· παντὶ γὰρ ἀδύνατον χωρὶς
[3, 60]	τῶν μερικωτέρων. Ὅθεν, οἶμαι, καὶ	ὁ	Τίμαιος ὑποστήσας τὰς θείας ψυχὰς,
[3, 60]	φυσικοῦ ὀχήματος ὑποστατικὸν, ὃ καὶ	ὁ	Τίμαιός φησι τὸν δημιουργὸν ἐπιδεικνύναι
[3, 52]	γεννᾷν καὶ νοεῖν δύναται πάντως	ὁ	τοῦ κόσμου ποιητής. Ποῦ οὖν
[3, 60]	μέτρον, ᾧ μέτρῳ πεπερασμένος ἐστὶν	ὁ	τούτων ἀριθμός· ταύτῃ δὲ τῇ
[3, 51]	ὑπὸ τῶν τῇδε καὶ τίς	ὁ	τρόπος τῆς μεθέξεως· τὰ μὲν
[3, 60]	ψυχὰς καὶ τόνδε τὸν κόσμον	ὁ	τῶν ὅλων πατὴρ, καὶ τὸν
[3, 60]	πᾶσα ἡ φυσικὴ τάξις καὶ	ὁ	τῶν φύσεων ἀριθμός. ~Ἀλλ´ ἐπὶ
[3, 60]	δημιουργῷ μονὰς ἐν ᾗ πᾶς	ὁ	τῶν ψυχῶν ἀριθμὸς ἑνιαίως προείληπται,
[3, 53]	τὴν ἀξίαν αὐτῶν μετρῶν, ἢ	ὁ	ὑποστήσας αὐτά; τίς δὲ ὁ
[3, 60]	περιέχει τὰ νοητὰ ζῶα, ὥσπερ	ὁ	φαινόμενος πάντα ὅσα θρέμματά φησιν
[3, 58]	καὶ ἐνύδριος καὶ τελευταῖος οὗτος	ὁ	χθόνιος· καὶ αὕτη πᾶσα ἡ
[3, 51]	ὅπερ τὸ ποιούμενον δευτέρως, καὶ	ὅ	ἐστι πρώτως δίδωσι τῷ ποιουμένῳ
[3, 56]	ὂν καὶ τοῦ ὅλου μέρος,	ὅ	ἐστιν ἀπ´ αἰτίας ἀλόγου τοιοῦτον·
[3, 51]	ἔχει τι μεθ´ ἑαυτὸ τοιοῦτον	ὅ	ἐστιν αὐθυπόστατον, τὸ δὲ καταδεέστερον
[3, 56]	ὄντα καὶ ἀμυδρῶς ὄντα πεποίηκεν	ὅ	τε θεὸς καὶ ἡ φύσις,
[3, 60]	πηλὸς καὶ ῥύπος ἢ ἄλλο	ὅ	τι ἀτιμότατόν τε καὶ φαυλότατον,
[3, 54]	ἔγωγε οὐ τοῦτο ἠρόμην πόθεν	ὅ	τις ἄνθρωπος, ἐπεὶ τόγε ἐκ
[3, 56]	τῶν ἀρχῶν, πρὸς τῷ καὶ,	ὅ	φησιν ὁ Ἀριστοτέλης, δεῖν πρὸ
[3, 57]	κοινωνῆσαν ἄλλο ἄλλῳ γίγνεται ὅμοιον,	ὃ	δὴ καὶ λέγεται ὁμοίῳ ὅμοιον·
[3, 51]	αὐτοῦ, πάντως ἐκεῖνο πρώτως ἐστὶν	ὃ	δίδωσι τῷ κόσμῳ ἀγαθὸν, καὶ
[3, 60]	τὸ γὰρ αἰωνίως ὂν, πᾶν	ὃ	ἔχει, διαιωνίως ἔχει, καὶ τὸ
[3, 56]	μέσον ἐστὶ τοῦ τε πρὸς	ὃ	ἡ ὁμοίωσις καὶ τοῦ ὁμοιουμένου
[3, 61]	θριξὶν ἓν εἶδος ἡ θρὶξ,	ὃ	καὶ κατηγοροῦμεν τῶν πολλῶν· οὕτω,
[3, 60]	παντὸς τοῦ φυσικοῦ ὀχήματος ὑποστατικὸν,	ὃ	καὶ ὁ Τίμαιός φησι τὸν
[3, 57]	τὸ κρεῖττον ἔχει τοῦτο πρώτως,	ὃ	λαβὸν τὸ καταδεέστερον ὅμοιον αὐτῷ
[3, 52]	τούτων τῶν αἰσθητῶν οὐκ ἔστιν	ὃ	λέγεται ἀληθῶς· οὐκοῦν οὐδὲ τὰ
[3, 60]	ψυχὰς τῆς φύσεως ληγούσης· οἷον	ὃ	λέγω, μονάς ἐστιν ἐν τῷ
[3, 60]	τῇ οὐσίᾳ μόνον, ἔσται κακοποιὸν,	ὃ	μὴ θέμις εἰπεῖν· εἰ δὲ
[3, 62]	ἐστιν οὕτως ἄτιμον καὶ φαῦλον,	ὃ	μὴ μετέχει τοῦ ἀγαθοῦ κἀκεῖθεν
[3, 60]	καὶ τὸ σχῆμα τὸ νοερὸν,	ὃ	πάντων ἐστὶ τῶν σχημάτων γεννητικόν·
[3, 57]	δὲ ἀγαθὸν κατὰ τὸ τέλειον,	ὃ	πᾶσι τοῖς εἰδοπεποιημένοις πάρεστιν, ὅταν
[3, 51]	τῶν αὐτῷ τῷ εἶναι ποιούντων	ὃ	ποιοῦσι· δεῖ δὲ ἐπὶ τῶν
[3, 56]	ὅλου καὶ ἑνὸς αἴτιον πρὸς	ὃ	συντέτακται πάντα, εἰ μὲν ἄλογον
[3, 51]	οὐδὲ ὅλως τῶν σωμάτων, καθ´	ὃ	σῶμα, οὐδέν. Εἰ τοίνυν τὸ
[3, 57]	ὁμοίῳ ὅμοιον· ἢ δευτέρως ὂν	(ὃ	τὸ κρεῖττόν ἐστι πρώτως, ὅμοιον
[3, 54]	τοῖς σώμασι, καὶ ἐνοικοῦσα τοῖς	ὄγκοις	αὐτῶν, καὶ ἔνδοθεν συμπνέουσα τοὺς
[3, 60]	φύσις, δεξαμένη προϊοῦσαν εἰς τοὺς	ὄγκους	τὴν τῶν εἰδῶν διακόσμησιν, διεῖλεν
[3, 51]	δὴ αὐθυπόστατός ἐστιν ὁ κόσμος	ὅδε,	πολλὰ καὶ ἄτοπα συμβήσεται· πᾶν
[3, 54]	τῆς δυνάμεως ἔνδον ἐνούσης τῆς	ὀδόντας	ποιεῖν δυναμένης; πῶς δὲ καὶ
[3, 54]	τοῦ λέοντος μορίων; καὶ πόθεν	ὀδόντος	ἐκπεσόντος ἄλλος φύεται, μὴ τῆς
[3, 60]	γοῦν ἐνταῦθα καὶ δακτύλου καὶ	ὀδόντος	καὶ ἑκάστου τούτων λόγος καὶ
[3, 60]	πρόοδος αὐτῆς διὰ ταυτότητος γέγονεν·	ὅθεν	δὴ καὶ ἀνεκφοίτητα τὰ δεύτερα
[3, 60]	μόνον καὶ τὰ ἐξ αἰτίας·	ὅθεν	δὴ καὶ οἱ θεολόγοι, πολλὰς
[3, 60]	τὰ εἴδη περιέχεται τῶν μερικωτέρων.	Ὅθεν,	οἶμαι, καὶ ὁ Τίμαιος ὑποστήσας
[3, 50]	εἰς αὐτὸν ἥκειν λόγον, ὡς	οἱ	ἀμφὶ Παρμενίδην τοιαύτην τινὰ δόξαν
[3, 54]	ἡ τάξις τῆς (γενέσεως καὶ	οἱ	βίοι τῶν φυτῶν δηλοῦσιν ὅπως
[3, 62]	καὶ πηλῷ, πρὸς ἃ καὶ	οἱ	γόητες βλέποντες χρῶνται τούτοις εἰς
[3, 60]	τῶν τεχνῶν οἱ μὲν ἄλλων	οἱ	δὲ ἄλλων ὑπάρχειν, καὶ ἀνθρώποις
[3, 56]	τοιαύτην ἔλαχε τάξιν καὶ διακόσμησιν.	Οἱ	δέ γε θεοὶ περὶ τούτων
[3, 62]	φησι καὶ ὁ Ἀθηναῖος ξένος.	Οἱ	δὲ ὄντως φιλόσοφοι, πάντα ὅσαπέρ
[3, 58]	μὲν ὑπὸ τῶν ὕστερον ἠλέγχθησαν,	οἱ	δὲ οὐδὲν προσέθεσαν ἄλλο ἐκείνων
[3, 56]	ἰδεῶν οὕτως ὑπέλαβον ὡς οὐσῶν,	οἱ	δὲ τὰ θεῖα σοφοὶ ἄλλον
[3, 56]	ὁ δημιουργὸς πληροῦται καὶ πάντες	οἱ	διάκοσμοι εἰδητικῆς οὐσίας. Καὶ διὰ
[3, 56]	οὐδὲ ὑγιὲς λεγόντων. Σαφῶς γὰρ	οἱ	θεοὶ εἰρήκασι καὶ ὡς ἔννοιαι
[3, 56]	πηγή. Διὰ δὴ τούτων ἐξέφηναν	οἱ	θεοὶ καὶ ποῦ τῶν ἰδεῶν
[3, 56]	τῷ πάροντι ληπτέον ὅτι καὶ	οἱ	θεοὶ ταῖς τοῦ Πλάτωνος ἐπιβολαῖς
[3, 56]	συνηνέχθησαν, Πλάτων, Πυθαγόρας, Ὀρφεὺς, καὶ	οἱ	θεοὶ τούτοις ἐναργῶς ἐμαρτύρησαν, σμικρὰ
[3, 60]	τῷ παράγοντι ὑπάρχειν. Ταῦτα καὶ	οἱ	θεολόγοι νοήσαντες ἄλλα μὲν τὰ
[3, 60]	ἐξ αἰτίας· ὅθεν δὴ καὶ	οἱ	θεολόγοι, πολλὰς θέμενοι πηγὰς ἐν
[3, 56]	σοφοὶ ἄλλον τρόπον, ἀλλὰ καὶ	οἱ	θεολόγοι ταύτης ἐγένοντο τῆς παραδόσεως.
[3, 57]	ταύτῃ πρώτως ἐστί. Διὸ καὶ	οἱ	θεολόγοι τὸν μὲν νοῦν ἐν
[3, 54]	ταύτῃ τῶν φαινομένων εἰσὶ πάντων	οἱ	λόγοι καὶ αἱ ποιητικαὶ καὶ
[3, 56]	κόσμον εἰπόντες. Εἰ τοίνυν καὶ	οἱ	λόγοι πείθουσιν ἡμᾶς πρὸς τὴν
[3, 60]	καὶ ἔφοροι λέγονται τῶν τεχνῶν	οἱ	μὲν ἄλλων οἱ δὲ ἄλλων
[3, 56]	ἰδέας τιθεμένοις ἤρεσκε· καὶ οὐχ	οἱ	μὲν ἄνδρες ἐκεῖνοι περὶ τῶν
[3, 58]	ὅσοι τι περὶ τούτων εἰρήκασιν,	οἱ	μὲν ὑπὸ τῶν ὕστερον ἠλέγχθησαν,
[3, 56]	τὴν περὶ τούτων ὑπόθεσιν, καὶ	οἱ	σοφοὶ περὶ αὐτῶν συνηνέχθησαν, Πλάτων,
[3, 60]	εἶναί τινας ἐν δαίμοσιν αἰτίας,	οἳ	καὶ ἔφοροι λέγονται τῶν τεχνῶν
[3, 55]	ἐστὶν ἀμετάβλητα καὶ κατ´ ἐνέργειαν,	οἷα	τὰ νοερά· δεύτερα δὲ τὰ
[3, 55]	μὲν, ἀχώριστα δὲ τῶν ἐμφανῶν,	οἷα	τὰ φυσικά· τελευταῖα δὲ τὰ
[3, 55]	οὐσίαν, κινητὰ δὲ κατ´ ἐνέργειαν,	οἷα	τὰ ψυχικά· τρίτα δὲ τὰ
[3, 53]	αἴτιόν ἐστι καὶ ἐφετὸν πᾶσιν,	οἶδε	καὶ οἷς ἐστιν ἐφετόν· οὐ
[3, 56]	οὐσίαν ἐστὶ τοῦ παντὸς αἴτιον,	οἶδε	καὶ οὗ αἴτιον· τὸ γὰρ
[3, 53]	ὅτι εἰδὸς ἑαυτὸ αἴτιον ὂν,	οἶδε	καὶ ὧν ἐστιν αἴτιον, ὥστε
[3, 56]	ἄρα βλέπον καὶ ἑαυτὸ γιγνῶσκον	οἶδε	τὰ μετ´ αὐτό· λόγοις ἄρα
[3, 56]	λόγοις ἄρα καὶ εἴδεσιν ἀΰλοις	οἶδε	τοὺς κοσμικοὺς λόγους καὶ τὰ
[3, 56]	καὶ θάτερον οἶδεν ἐξ ἀνάγκης·	οἶδεν	ἄρα καὶ οὗ ἐστιν αἴτιον
[3, 53]	ἐφιέμενα αὐτοῦ τὰ αἴτια αὐτῶν	οἶδεν,	ἅτε εἰς ἑαυτὸν βλέπων, ἀλλ´
[3, 56]	λόγον ἔχον καὶ αὑτὸ γιγνῶσκον,	οἶδεν	ἑαυτὸ δήπου τῶν πάντων αἴτιον
[3, 53]	ἐπεὶ καὶ εἰ νοῶν ἑαυτὸν	οἶδεν	ἑαυτὸν, εἰδὼς δὲ ἑαυτὸν καὶ
[3, 56]	ὡρισμένως εἰδὸς θάτερον καὶ θάτερον	οἶδεν	ἐξ ἀνάγκης· οἶδεν ἄρα καὶ
[3, 53]	καὶ τὴν οὐσίαν ἣν ἔλαχεν	οἶδεν	ὅτι ἀκίνητον αἴτιόν ἐστι καὶ
[3, 56]	τὴν ἑαυτοῦ φύσιν. Εἰ δὲ	οἶδεν	ὅτι κατ´ οὐσίαν ἐστὶ τοῦ
[3, 56]	καὶ οὗ ἐστιν αἴτιον ὡρισμένως·	οἶδεν	οὖν καὶ τὸ πᾶν καὶ
[3, 60]	αὐτὸ τὸ τεχνικὸν τοῦτο θεόθεν	οἴεται	δεδόσθαι ταῖς ψυχαῖς· τεκμήριον δὲ,
[3, 50]	τῆς ὑποστάσεως τῶν εἰδῶν, εἰ	οἴεται	εἶναί τινα τῶν πολλῶν χωριστὰ
[3, 61]	εἶναι· εἶδος δέ τι αὐτῶν	οἰηθῆναι	εἶναι μὴ λίαν ᾖ ἄτοπον.
[3, 60]	ἄλλα γὰρ ἄλλοις καὶ σχήματα	οἰκεῖα	καὶ χρώματα καὶ φωναὶ καὶ
[3, 56]	σῶμα τοῦτο πᾶν κατὰ τὴν	οἰκείαν	αὑτοῦ φύσιν ἑτεροκίνητον ὂν καὶ
[3, 50]	οὕτω λέγειν, ἀλλὰ οὐχὶ κατὰ	οἰκείαν	ἐπιβολήν. Οὐδὲν οὖν ἄλλο πραγματεύεται
[3, 56]	ἔνυλον ᾖ καὶ κατὰ τὴν	οἰκείαν	μορφὴν ἀφορίζῃ τὸ ἐκείνων πλῆθος,
[3, 60]	καὶ τὸ ὄχημα πρὸς τὴν	οἰκείαν	σφαῖραν. Ὅλως δὲ, ἐπειδὴ πλῆθός
[3, 54]	οὐχ ἑαυτῆς, ἠλογωμένη κατὰ τὴν	οἰκείαν	τάξιν. Δεῖ δὲ τὴν κυριωτάτην
[3, 56]	πρόοδον ἐπιστρέφειν πάλιν εἰς τὰς	οἰκείας	αἰτίας· καὶ ἐν μὲν αὐτοῖς
[3, 53]	ὅπως ἔδει καὶ ἐπὶ τῆς	οἰκείας	ἕδρας, ὡδὶ μὲν ἥλιον, ὡδὶ
[3, 56]	ἴδιον ὑφεστάναι καὶ συμπεπληρῶσθαι τοῖς	οἰκείοις	ἀριθμοῖς, καὶ διὰ τοῦτο ἄλλο
[3, 54]	ἵνα πάντα ἐν ὅροις τοῖς	οἰκείοις	δύνηται φυλάττειν καὶ κινεῖν πάντα
[3, 57]	γοῦν τομὴ ταύτης ἐστὶ πρώτης·	οἰκεῖον	οὖν αὐτῇ καὶ τὸ εἶδος
[3, 60]	στοιχείων ἕκαστον κατά τι σχῆμα	οἰκεῖον	ὑπέστησε. Τούτων μὲν οὖν εἴδη
[3, 60]	τῶν ψυχῶν κατά τι παράδειγμα	οἰκεῖον	ὑφέστηκε, καὶ πρώτως ἐστὶ τὰ
[3, 60]	καὶ τῶν ἐν τούτοις τελειοτήτων·	οἰκειότατα	γὰρ ταῦτα τοῖς εἴδεσι, τὸ
[3, 60]	εἴδη θησόμεθα πρὸς ἃ καὶ	οἰκειοῦσιν	ἡμᾶς· ὁμοίως γάρ ἐστι σχῆμα
[3, 56]	καὶ διακρίνειν τὰ πλήθη τῶν	οἰκείων	μονάδων, καὶ τὰς εἰκόνας τῶν
[3, 60]	αὗται δὲ τὰ μέτρα τῶν	οἰκείων	σειρῶν, ἡ μὲν τὸ τῆς
[3, 56]	καὶ ἡ τούτων προέρχεται διακόσμησις	οἰκείως	ἐν ἁπάσαις ὑφεστηκυῖα νοητῶς ἢ
[3, 58]	ἐν πάσῃ σφαίρᾳ πάντα ἐστὶν	οἰκείως,	ἡλιακῶς μὲν ὡδὶ, σεληνιακῶς δὲ
[3, 62]	ἄτιμον οὐδὲ ἀπόβλητον ἐν τῷ	οἴκῳ	τοῦ Διὸς ὁρῶσιν, ἀλλὰ πάντα
[3, 57]	καλὸν, αἰσχρὸν, δίκαιον, ἄδικον, σαφῶς,	οἶμαι,	καὶ διὰ τούτων δεικνὺς ὅτι
[3, 60]	εἴδη περιέχεται τῶν μερικωτέρων. Ὅθεν,	οἶμαι,	καὶ ὁ Τίμαιος ὑποστήσας τὰς
[3, 56]	εἰδητικῆς οὐσίας. Καὶ διὰ τοῦτο,	οἶμαι,	καὶ τὰ Λόγια τὰς ἰδέας
[3, 54]	τὴν ἀνάρτησιν ἔχειν· ἀλόγοις γὰρ,	οἶμαι,	λόγοις ἐπιτρέψαι τὸ πᾶν μὴ
[3, 58]	εἶδος χωρὶς ἡμῶν καὶ τῶν	οἷοι	ἡμεῖς ἐσμὲν πάντων, αὐτό τι
[3, 58]	χωρὶς ἡμῶν" ἐπήνεγκε, καὶ τῶν	οἷοι	ἡμεῖς ἐσμὲν πάντων" δεῖ γὰρ
[3, 59]	εἴδη μόνον ἦν, καὶ τὸ	οἶον	ὑποκείμενον ἀμέριστον ὄν. Οὕτως ἄρα
[3, 62]	τὴν εἰδοποιὸν αἰτίαν τεταμένος εἰκότως	οἷον	ἀναίτιον αὐτῶν ὑπέλαβε τὴν γένεσιν,
[3, 58]	πασῶν τῶν ἐγκειμένων μερικωτάτη καὶ	οἷον	ἄτομος ἡ τοῦ ἀνθρώπου, σαφές·
[3, 60]	προϋπάρχει διάκρισις καὶ εἰς τὰς	οἷον	ἀτόμους ψυχὰς διαίρεσις. Ταῦτα ῥητέα
[3, 57]	αὖθις δὲ τὰ μερικώτατα καὶ	οἷον	ἀτομώτατα τῶν εἰδῶν. Ὅπου γὰρ
[3, 57]	τὰ τοιάδε, εἰπεῖν τὸν Παρμενίδην,	οἷον	δικαίου τι εἶδος αὐτὸ καθ´
[3, 54]	σωμάτων οὕτως ἐν αὐτοῖς ποιεῖ	οἷον	εἰ τὸν τεχνίτην νοήσειας δύναντα
[3, 60]	δύνειν κατὰ τῶν σωμάτων καὶ	οἷον	ἐκείνων εἶναι καὶ οὐχ ἑαυτῶν.
[3, 60]	ἀποθετέον τῶν αὐτῶν τὰς αἰτίας,	οἷον	ἐν μὲν τῷ σωματουργῷ θεῷ
[3, 56]	εἰς δύναμιν προσήκει γενέσθαι τοιοῦτον,	οἷον	ἐξαναστάντα τοῦ σώματος καὶ εἰς
[3, 57]	εἰδῶν ἀντιλαμβάνεσθαι, καὶ ἑκάστην ἐρώτησιν	οἷον	ἐπαφὴν εἶναι τάξεώς τινος. Ὡς
[3, 60]	καὶ γελοῖα δόξειεν ἂν εἶναι,	οἷον	θρὶξ καὶ πηλὸς καὶ ῥύπος
[3, 59]	τούτοις ἐστὶν ἀτιμότατα καὶ φαυλότατα,	οἷον	θρὶξ, πηλὸς, ῥύπος, τούτων καὶ
[3, 56]	δυνάμεων ὥσπερ ἄλλα τῶν ποσῶν,	οἷον	ἴσον φασὶ καὶ ἄνισον. Καὶ
[3, 60]	συμπληροῖ δὲ αὐτὰς οὐδὲ τελειοῖ,	οἷον	λευκότης, μελανία, πάντα τὰ τοιαῦτα·
[3, 60]	μερικὰς ψυχὰς τῆς φύσεως ληγούσης·	οἷον	ὃ λέγω, μονάς ἐστιν ἐν
[3, 60]	καὶ συμπληρωτικὰ τῶν οὐσιῶν ἐστιν,	οἷον	ὁμοιότης, κάλλος, ὑγίεια, ἀρετή· τὰ
[3, 60]	τούτων, εἰ καὶ τῶν μορίων,	οἷον	ὀφθαλμοῦ καὶ δακτύλου καὶ τῶν
[3, 60]	τὰ εἴδη θετέον, λέγω δὲ	οἷον	Σωκράτους καὶ ἑκάστου, μὴ καθ´
[3, 57]	φησι καὶ αὐτὸς, τῶν τοιούτων,	οἷον	σωφροσύνης, ἀνδρείας, φρονήσεως, εὕροις ἂν
[3, 54]	ἐν λέοντι τοὺς τοῦ λέοντος,	οἷον	τῆς κεφαλῆς, τῆς χαίτης, τῶν
[3, 51]	τινὰ καὶ προαιρετικὴν ἑτέραν ποίησιν·	οἷον	τὸ πῦρ θερμαίνει τῷ παρεῖναι
[3, 51]	πρώτως δίδωσι τῷ ποιουμένῳ δευτέρως,	οἷον	τὸ πῦρ καὶ δίδωσι θερμότητα
[3, 54]	ὁμοίου τὴν γένεσιν ἐπιτελουμένην ὁρῶμεν,	οἷον	τῶν ἐκ σήψεως; πόθεν δ´
[3, 60]	καὶ ἐν θεοῖς συμβολικῶς εἶναι,	οἷον	χαλκείας εἶναι μέν τις δαίμων
[3, 52]	ἐν διαστατοῖς δύναται εἶναι ἀκριβῶς·	οἷς	γὰρ ἡ φύσις ἐν τῷ
[3, 53]	καὶ ἐφετὸν πᾶσιν, οἶδε καὶ	οἷς	ἐστιν ἐφετόν· οὐ γὰρ κατὰ
[3, 60]	ἰδέα παράδειγμα κακῶν ἐστι. Πρὸς	οἷς	καὶ ὁ δημιουργὸς, ὁ πάντα
[3, 60]	παραδείγματα τῶν θείων ψυχῶν, ἐν	οἷς	τὰ εἴδη περιέχεται τῶν μερικωτέρων.
[3, 52]	ποῦ δὲ τὸ ἀγαθὸν, ἐν	οἷς	τὸ δυνάμει καὶ τὸ ἀτελές;
[3, 52]	τὸ αὐτὸ κάλλος ἐν τούτοις,	οἷς	τὸ ὑποκείμενον αἰσχρόν; ποῦ δὲ
[3, 52]	γὰρ μείζων δύναμις τελειοτέρων ἐστὶν	οἰστικὴ,	καὶ ἡ ἀϋλοτέρα κίνησις κρειττόνων
[3, 60]	δύναμιν ἔχει τὴν τῶν θεωρημάτων	οἰστικὴν	ἐν τῇ δόξῃ κειμένην, καὶ
[3, 60]	οὖν αἰτίαν θετέον πάντων σχημάτων	οἰστικὴν,	καὶ ἀριθμῶν μονάδα μίαν γεννητικὴν
[3, 61]	ἔπειτα ὅταν ταύτῃ στῶ, φεύγων	οἴχομαι,	δείσας μή ποτε εἴς τιν´
[3, 60]	ἀπὸ μὲν τῶν μερῶν τὰ	ὅλα,	ἀπὸ δὲ τῶν συμβεβηκότων τὰς
[3, 60]	εἴη· δέδεικται γὰρ ὅπως τὰ	ὅλα	ἐκεῖθεν καὶ οὐ τὰ μέρη.
[3, 61]	Διὸ πάλιν ἀναστρέφει ἐπὶ τὰ	ὅλα	καὶ οὐσιώδη καὶ προηγουμένως ὑποστάντα
[3, 56]	τούτων θεασάμενος μέτεισιν ἐπὶ τὰ	ὅλα,	καὶ πάντων τῶν μετεχομένων εἰδῶν
[3, 56]	ἐν αὐτῷ, τά τε ὡς	ὅλα	καὶ τὰ μέρη· οὐδὲν δὲ
[3, 60]	εἰσὶ τῶν μερῶν πρὸς τὰ	ὅλα,	καὶ τῶν ὀπαδῶν πρὸς τοὺς
[3, 56]	ἔστι γὰρ ταῦτα καὶ ὡς	ὅλα	καὶ ὡς μέρη, καὶ ἑναδικῶς
[3, 60]	μὴ μέρη μόνον, ἀλλὰ καὶ	ὅλα,	κατ´ ἐκείνην ὑφεστάναι τὴν οὐσίαν,
[3, 60]	γὰρ νοῦς ἀμέριστος· τὰ οὖν	ὅλα	πρὸ τῶν μερῶν ἐν αὐτῷ
[3, 60]	διότι δὲ μέρη καὶ οὐχ	ὅλα,	τῆς ἀμερίστου καὶ νοερᾶς οὐσίας
[3, 60]	αἴτιά φασιν, ἃ δὴ τὰς	ὅλας	αὐτῶν ἀπογεννᾷ σειρὰς, ἄλλα δὲ
[3, 60]	φύσεις, οὐ μόνον ἐκ τῆς	ὅλης	προϊοῦσαι φύσεως, ἀλλὰ καὶ ἐκ
[3, 56]	τελευταίων, τὴν μίαν συνέχειαν τῆς	ὅλης	σειρᾶς θεωρήσομεν, καὶ τίνας ἰδιότητας
[3, 54]	ἐπιμελείας; Ἢ δῆλον ὡς τῆς	ὅλης	φύσεως λόγους ἐχούσης καὶ ποιητικὰς
[3, 60]	θεολόγοι νοήσαντες ἄλλα μὲν τὰ	ὁλικὰ	τῶν ψυχῶν αἴτιά φασιν, ἃ
[3, 56]	νοερὰς ἰδέας· ἐκεῖ γὰρ αἱ	ὁλικαὶ	τῶν πάντων αἰτίαι καὶ αἱ
[3, 56]	εἰδῶν ἐπιζητεῖν τὴν μίαν καὶ	ὁλικὴν	αἰτίαν, καὶ ἁπλῶς ἁπάσης τῆς
[3, 60]	δημιουργῷ τῷ πρώτῳ μίαν καὶ	ὁλικὴν	αἰτίαν ὑποθησόμεθα πάντα τὸν ἀριθμὸν
[3, 60]	ὑποθησόμεθα πάντα τὸν ἀριθμὸν τῶν	ὁλικῶν	περιέχουσαν σωμάτων, ἐν δὲ τῷ
[3, 60]	ταῦτα μερικῶς ἃ τὸ ὅλον	ὁλικῶς·	δεῖ δὲ τῇ εἰκόνι τῇ
[3, 54]	κρεῖττον καὶ τελειότερον ἀπὸ τῶν	ὁλικωτέρων	ὑφίσταται. Πάντων οὖν οὖσα μήτηρ
[3, 51]	ὤν. Οὐδὲν γοῦν τῶν σωμάτων	ὅλον	ἅμα καὶ κινεῖσθαι καὶ κινεῖν
[3, 51]	κινεῖν πέφυκεν, οὐδὲ γὰρ ἅμα	ὅλον	ἑαυτὸ θερμαίνειν καὶ ὑφ´ ἑαυτοῦ
[3, 60]	καὶ ὁ δημιουργὸς τόν τε	ὅλον	κόσμον περιφέρει, καὶ τῶν στοιχείων
[3, 53]	παντελοῦς τῶν ἰδεῶν μονάδος τὸν	ὅλον	κόσμον, τῶν δὲ διακεκριμένων μονάδων
[3, 60]	καὶ ταῦτα μερικῶς ἃ τὸ	ὅλον	ὁλικῶς· δεῖ δὲ τῇ εἰκόνι
[3, 60]	μονάδες τὰς πολλάς· κἀκείνη μὲν	ὅλον	περιέχει τὸν ἀριθμὸν ἑνοειδῶς, αὗται
[3, 60]	πρὸ τοῦ πεπληθυσμένου, καὶ τὸ	ὅλον	πρὸ τοῦ μέρους ἐκεῖθεν. Μήποτε
[3, 57]	πάντα ἐστὶν ἰδίως ἑαυτῆς καὶ	ὅλον	τι, καὶ πρόεισιν ἄχρι τῶν
[3, 56]	κρεῖττον τῶν πολλῶν, καὶ τὸ	ὅλον	τῶν μερῶν. Εἰ δὲ ἔστιν
[3, 60]	καὶ εἶδος, καὶ ἡ μὲν	ὁλότης	αὐτῶν ἐν νῷ προϋφέστηκεν, ἡ
[3, 56]	Εἰ δὲ ἔστιν ἓν τοῦ	ὅλου	καὶ ἑνὸς αἴτιον πρὸς ὃ
[3, 56]	τοῦ παντὸς ὂν καὶ τοῦ	ὅλου	μέρος, ὅ ἐστιν ἀπ´ αἰτίας
[3, 60]	μέρη μόνον, ἄτοπον· τῶν γὰρ	ὅλων	ἐκεῖθεν ἡ γένεσις, ἐπεὶ καὶ
[3, 56]	κίνησιν ἐν τῷ κινητικῷ τῶν	ὅλων·	ἔχει γὰρ καὶ ἐκεῖνο τὴν
[3, 60]	τῶν μορίων· καὶ εἰ τῶν	ὅλων,	ἢ τῶν ἁπλῶν μόνων, ἢ
[3, 60]	ἐπιτεταγμένων, θείας δὲ ἄλλως τῶν	ὅλων	καὶ ταῦτα περιεχόντων. Ταῦτα καὶ
[3, 51]	ἀγαθὸν ὡς αἴτιον προεστάναι τῶν	ὅλων·	λεγέτω δὲ πότερον δέχεταί τι
[3, 60]	εἰ τῶν οὐσιωδῶν, ἢ τῶν	ὅλων	μόνων, ἢ καὶ τῶν μορίων·
[3, 60]	τόνδε τὸν κόσμον ὁ τῶν	ὅλων	πατὴρ, καὶ τὸν ἀριθμὸν ἐκεῖνον,
[3, 56]	μονάδες· ἐκεῖθεν δὲ (ἀρξάμεναι δι´	ὅλων	φοιτῶσι τῶν θείων διακόσμων μέχρι
[3, 60]	ἐν δὲ τῷ δημιουργῷ τῶν	ὅλων	ὡς ζώων, κατά τε τὰς
[3, 60]	ἔταξε καὶ διεῖλε τὸ πᾶν·	ὅλως	γὰρ εἰ ὁ δημιουργός ἐστιν
[3, 60]	ἐν τοῖς νοεροῖς αἰτίας προείληφεν.	Ὅλως	γὰρ τὸ καθόλου καὶ τὸ
[3, 60]	ὄχημα πρὸς τὴν οἰκείαν σφαῖραν.	Ὅλως	δὲ, ἐπειδὴ πλῆθός ἐστι τῶν
[3, 51]	κατὰ τὴν ἄλλην πᾶσαν κίνησιν·	ὅλως	δὲ πᾶσα σωματικὴ κίνησις παθήματι
[3, 60]	δὲ ἄπειρον χρόνον οὐκ ἔσται·	ὅλως	δὲ τὸ ἔστι καὶ οὐκ
[3, 58]	πρώτως ἐκ τῶν εἰδῶν ἀναφανέντων.	Ὅλως	δὲ, ὥσπερ ἕκαστος νοῦς πάντων
[3, 54]	καθαρώτερον καὶ τελειώτερον ποιεῖ· καὶ	ὅλως,	εἰ ἄλογος ἡ φύσις, δεῖται
[3, 51]	ποιεῖ τὸ ποιοῦν. Καὶ γὰρ	ὅλως	πᾶν μὲν τὸ κατὰ προαίρεσιν
[3, 51]	ἄνθρωπον ὑπέστησε καὶ ἵππον, καὶ	ὅλως	τὰ εἴδη τὰ ἐν τῷ
[3, 54]	ποιεῖ οὐδὲ ὁ θεὸς, καὶ	ὅλως	τὰ μὲν τοιαῦτα πάντα ὡς
[3, 51]	οὐδὲ γὰρ ἡ χιὼν, οὐδὲ	ὅλως	τῶν σωμάτων, καθ´ ὃ σῶμα,
[3, 52]	καὶ ἴσα καὶ ἄνισα, καὶ	ὅμοια	καὶ ἀνόμοια, καὶ πάντα ἁπλῶς,
[3, 56]	ὄντα παραδειγμάτων· οὔτε γὰρ τὰ	ὅμοια	μόνον εἰκόνες, ἐπειδὴ χωρὶς ἀνομοιότητος
[3, 57]	τῆς νοερᾶς ζωῆς. Εἰ τοίνυν	ὁμοιοῖ	πρὸς τὸν νοῦν ἡμᾶς τὸ
[3, 57]	πρότερα μετὰ τῶν ἀντικειμένων παρελάμβανεν,	ὅμοιον	ἀνόμοιον, ἓν πλῆθος, στάσιν κίνησιν,
[3, 56]	τις ἐν τῇ σχέσει τὸ	ὅμοιον	ἀπολείποι καὶ ἀνόμοιον· οὐ γὰρ
[3, 57]	πρώτως, ὃ λαβὸν τὸ καταδεέστερον	ὅμοιον	αὐτῷ γέγονεν· ἢ γὰρ ἑνὸς
[3, 56]	ἐπειδὴ πᾶς μέγιστος κύκλος τὸν	ὅμοιον	διχοτομεῖ, πότερον ἀποδείκνυσιν ἢ οὔ;
[3, 60]	τὸ δὲ ἄῤῥυθμον καὶ ἀνείδεον	ὅμοιον	εἶναι πρὸς τὸ εἶδος ἀδύνατον.
[3, 57]	ὃ δὴ καὶ λέγεται ὁμοίῳ	ὅμοιον·	ἢ δευτέρως ὂν (ὃ τὸ
[3, 56]	καὶ τὸ ἀνόμοιον καὶ τὸ	ὅμοιον,	ἵνα εἰκὼν ἄλλο ἄλλου γένηται.
[3, 59]	τὰ εἴδη, τοιαῦτα δήπου τὸ	ὅμοιον	καὶ (ἀνόμοιον, κίνησις, στάσις, ἓν,
[3, 57]	ὅμοιον, ὅταν πρὸς τὸ κρεῖττον	ὅμοιον	λέγηται, τότε τὸ κρεῖττον ἔχει
[3, 57]	εἴδους κοινωνῆσαν ἄλλο ἄλλῳ γίγνεται	ὅμοιον,	ὃ δὴ καὶ λέγεται ὁμοίῳ
[3, 57]	τούτων παραδείγματα νοερά. Τὸ γὰρ	ὅμοιον,	ὅταν πρὸς τὸ κρεῖττον ὅμοιον
[3, 56]	Καὶ εἴ τις τὸ μὲν	ὅμοιον	παραγίγνεσθαι λέγοι θεόθεν, τὸ δὲ
[3, 54]	φαμεν καὶ ἐξ ἑκάστου τὸ	ὅμοιον·	πῶς οὖν γίγνεται καὶ κατὰ
[3, 56]	ἐν δὲ τοῖς εἴδεσι τὸ	ὅμοιον	ταύτην ἔχει τὴν δύναμιν. Καὶ
[3, 57]	(ὃ τὸ κρεῖττόν ἐστι πρώτως,	ὅμοιον	ὡς εἰκὼν ἐκείνου προσονομάζεται. Ἀνάγκη
[3, 60]	εἶδος συμπληροῖ τὸ πᾶν καὶ	ὁμοιότερον	αὐτὸ πρὸς τὸ παράδειγμα ποιεῖ·
[3, 52]	τὴν ἀνισότητα ἀναμεμιγμένοις; ποία δὲ	ὁμοιότης	ἀληθὴς ἐν τοῖς τῆς ἀνομοιότητος
[3, 57]	ἦν καὶ κοινότατα, ἓν, πλῆθος,	ὁμοιότης,	ἀνομοιότης, στάσις, κίνησις, τὰ δέ
[3, 60]	συμπληρωτικὰ τῶν οὐσιῶν ἐστιν, οἷον	ὁμοιότης,	κάλλος, ὑγίεια, ἀρετή· τὰ δὲ
[3, 56]	εἰκόνες, ἐπειδὴ χωρὶς ἀνομοιότητος ἡ	ὁμοιότης	παράδειγμά ἐστι καὶ οὐκ εἰκών·
[3, 50]	σοι δοκεῖ εἶναι αὐτὴ ἡ	ὁμοιότης,	χωρὶς ἧς ἡμεῖς ὁμοιότητος ἔχομεν,
[3, 56]	τις οὖν ἀνειμένην ταυτότητα τὴν	ὁμοιότητα	λέγοι, καὶ ἀνειμένην αὖ ἑτερότητα
[3, 60]	δεῖ δὲ τῇ εἰκόνι τῇ	ὁμοιότητι	συγκεκραμένην ἔχειν τὴν ἀνομοιότητα παντάπασι
[3, 58]	γεννᾷν, ἐπειδὴ πᾶσα πρόοδος δι´	ὁμοιότητος	ἀποτελεῖται, καὶ πρὸ τῶν πάντη
[3, 56]	καὶ εἰδητικῶς. Ἐπειδὴ δὲ τῆς	ὁμοιότητος	αὕτη ἐστὶν ἡ ἰδιότης, ἀφομοιοῦν
[3, 56]	καὶ ἀναμνηστέον τῶν περὶ τῆς	ὁμοιότητος	δογμάτων, ἐπειδὴ καὶ νῦν ταύτης
[3, 60]	εἶναι γνώριμον, διὰ δὲ τῆς	ὁμοιότητος	ἐπιστρέφειν πρὸς τὸ παράδειγμα. Οὐκ
[3, 50]	ἡ ὁμοιότης, χωρὶς ἧς ἡμεῖς	ὁμοιότητος	ἔχομεν, καὶ ἓν δὴ καὶ
[3, 54]	ἐφ´ ὧν μὴ ἐκ τοῦ	ὁμοίου	τὴν γένεσιν ἐπιτελουμένην ὁρῶμεν, οἷον
[3, 56]	ὃ ἡ ὁμοίωσις καὶ τοῦ	ὁμοιουμένου	πρὸς αὐτό. Εἴ τις οὖν
[3, 60]	μὲν ἀνάγουσι τὴν ψυχὴν καὶ	ὁμοιοῦσι	πρὸς νοῦν, τούτων εἴδη θησόμεθα
[3, 57]	ὅμοιον, ὃ δὴ καὶ λέγεται	ὁμοίῳ	ὅμοιον· ἢ δευτέρως ὂν (ὃ
[3, 57]	οὐδὲν εἶναι ἐν τοῖς τῇδε	ὁμοιώμασι,	τὸ δὲ ἀγαθὸν πάντα τελειοῦν
[3, 60]	πρὸς ἃ καὶ οἰκειοῦσιν ἡμᾶς·	ὁμοίως	γάρ ἐστι σχῆμα καὶ ἢ
[3, 60]	ἀριθμὸν ἡ νοερὰ περιέχει μονάς·	ὁμοίως	δὲ καὶ ἡ τῆς χθονίας
[3, 60]	συνέχειαν αὐτῶν τῇ προόδῳ παρεχομένης·	ὁμοίως	δὲ καὶ τὸ τῆς Σεληνιακῆς
[3, 60]	τῶν ἀτόμων εἰδῶν, καὶ φυτῶν	ὁμοίως·	εἰ καὶ τῶν καθ´ ἕκαστα
[3, 51]	ἄλλος ἄνθρωπος, καὶ τῶν εἰδῶν	ὁμοίως	ἕκαστον. Ἔστιν ἄρα τὰ εἴδη
[3, 58]	ἐκ τοῦ αὐτοίππου καὶ λέοντος	ὁμοίως,	καὶ πάντων ζώων τε καὶ
[3, 54]	τῆς γῆς, τῶν πάντων γεννητικὴν	ὁμοίως,	ὅσα γαῖαν ἐπιπνέει τε καὶ
[3, 60]	ὥστ´ ἐκεῖθεν ἔχειν τὴν γένεσιν	ὁμοίως	ταῖς ἕξεσιν ὧν εἰσὶν αὗται
[3, 56]	τοῦ τε πρὸς ὃ ἡ	ὁμοίωσις	καὶ τοῦ ὁμοιουμένου πρὸς αὐτό.
[3, 54]	εἴδη, εἴτε μὴ, καὶ ἀναγκάσομεν	ὁμολογεῖν	τὸν ἀποκρινόμενον, ὡς καὶ ἐν
[3, 56]	μεθόδου κρείττονα θέσθαι. Κείσθω τοίνυν	ὁμολόγημα	κοινὸν, τὴν ἀπόδειξιν ἐξ αἰτιῶν
[3, 56]	προτέρων καὶ τιμιωτέρων γίγνεσθαι πάσας	ὁμολογοῦμεν,	καὶ οὕτω τισὶ μέγα καὶ
[3, 59]	ἦν καὶ ἐκεῖ· οὐ γὰρ	ὁμοταγῆ	πάντα ἦν· τὰ δὲ ἐν
[3, 56]	αὐτὰς τὰς τῶν θεῶν προόδους·	ὁμοῦ	γὰρ δὴ ταύταις καὶ ἡ
[3, 57]	μεριστῶς ἀντιλαμβάνεσθαι καὶ διῃρημένως τῶν	ὁμοῦ	καὶ ἐν ἀλλήλοις ὄντων; Οὐδὲν
[3, 57]	ἐστιν οὐκέτι, τῶν θείων εἰδῶν	ὁμοῦ	καὶ ἡνωμένως ἐν τῷ δημιουργικῷ
[3, 56]	ἐστιν ἄλλο ἀριθμὸς ἢ ἓν	ὁμοῦ	καὶ πολλὰ, τὰ πολλὰ δὲ
[3, 60]	νοητῶς περιέχει τὰς τῶν ψυχῶν	ὁμοῦ	καὶ τὰς τῶν σωμάτων καὶ
[3, 57]	καθ´ ἓν πάντα καὶ οὐχ´	ὁμοῦ	πάντα νοοῦσα. Τρίτην γὰρ ἔχουσα
[3, 59]	πάντα γάρ ἐστι ζωτικὰ καὶ	ὁμοῦ	συνυφεστηκότα ἐν τῇ τοῦ πολιτικοῦ
[3, 60]	ἐκεῖ τὸ ἓν αὐτῶν μέτρον	ὁμοῦ	τοῖς πολλοῖς εἴδεσιν ἐκείνων ἀπογεννᾷ
[3, 56]	δὲ καὶ ἀνομοιότης ταύτῃ συνέζευκται	ὁμοφυῶς,	ἵνα τὰ αὐτὰ καὶ διακρίνωνται
[3, 59]	τῷ θείῳ νῷ πάντων νοητῶν	ὁμοχρόνων	ὄντων, ἐν τῷ κόσμῳ παμπόλλη
[3, 54]	καὶ ἄλογος οὖσα καὶ ἀφάνταστος	ὅμως	ἐστὶ λόγων αἰτία φυσικῶν. Ἆρ´
[3, 51]	πολλὰ κατὰ προαίρεσιν ἐνεργοῦσα δίδωσιν	ὅμως	τῷ σώματι ζωὴν αὐτῷ τῷ
[3, 59]	καὶ τὸ οἶον ὑποκείμενον ἀμέριστον	ὄν.	Οὕτως ἄρα καὶ ἐν τῷ
[3, 60]	τούτων ἑκάστου εἶδος εἶναι χωρὶς,	ὂν	ἄλλο αὐτῶν ἢ ὧν ἡμεῖς
[3, 56]	τὸ μετεχόμενον ἐν τῷ ὑποκειμένῳ	ὂν,	ἄλλο δὲ τὸ ἐξῃρημένον καὶ
[3, 54]	κατ´ ἐνέργειαν ἡγεῖται· ἀτελὲς γὰρ	ὂν	ἄλλου δεῖται τοῦ τελειώσοντος. Ἡ
[3, 62]	οὐκ εἰδητικῶς, ἀλλὰ κατὰ τὸ	ὂν	αὐτὸ μόνον. Καί τοί γε
[3, 60]	τοῦ εἴδους τοιοῦτον. Εἰ δὲ	ὂν,	ἢ εἰδοπεποιημένον, ἢ εἶδος (ἔσται·
[3, 56]	ἑαυτὸ δήπου τῶν πάντων αἴτιον	ὂν,	ἢ τοῦτο ἀγνοοῦν ἀγνοήσει τὴν
[3, 56]	ἡμᾶς ὑπόθεσις· τὸ μὲν πέρας	ὂν	(καὶ ἀριθμοῦ, τὸ δὲ καὶ
[3, 56]	τὴν οἰκείαν αὑτοῦ φύσιν ἑτεροκίνητον	ὂν	καὶ δεόμενον κινήσεως ἀλλαχόθεν εἰς
[3, 56]	γνῶσιν ποιοῦν, εἴσω τοῦ παντὸς	ὂν	καὶ τοῦ ὅλου μέρος, ὅ
[3, 56]	πᾶν γὰρ τὸ ἐν σώματι	ὂν	μερικόν ἐστι, δεῖ δὲ ἐν
[3, 57]	λέγεται ὁμοίῳ ὅμοιον· ἢ δευτέρως	ὂν	(ὃ τὸ κρεῖττόν ἐστι πρώτως,
[3, 53]	δῆλον ὅτι εἰδὸς ἑαυτὸ αἴτιον	ὂν,	οἶδε καὶ ὧν ἐστιν αἴτιον,
[3, 54]	καὶ οὐκ ἐνεργείᾳ· σῶμα γὰρ	ὂν	οὐ πέφυκε τοὺς λόγους ἀμερῶς
[3, 60]	δὲ μή· τὸ γὰρ αἰωνίως	ὂν,	πᾶν ὃ ἔχει, διαιωνίως ἔχει,
[3, 60]	Σοφιστῇ διαῤῥήδην οὐκ ὄντως οὐκ	ὂν	προσείρηκεν. Εἰ οὖν ἡ νοερὰ
[3, 62]	τῷ Παρμενίδῃ τῷ τὸ ἓν	ὂν	τὸ πρὸ τῶν εἰδῶν ὁρῶντι
[3, 56]	ἀνόμοια μόνον, αὐτὸ γὰρ τὸ	ὄνομα	τῆς εἰκόνος σημαίνει τὴν ἐοικυῖαν
[3, 60]	εἰκόνα αὐτὴν οὔτ´ ἂν εἴδωλον	ὀνομάζειν	πρέποι· καὶ γὰρ ἄλλως ἀμέριστός
[3, 56]	θαυμάζειν εἰ διὰ τῶν αὐτῶν	ὀνομάτων	καὶ εἴδη σημαίνεται καὶ θεῶν
[3, 56]	μετεχόμενα καὶ ἐν τῇ ὕλῃ	ὄντα.	Διὰ ταύτας μὲν οὖν τὰς
[3, 53]	τῶν δευτέρων χάριν εἴσεται τὰ	ὄντα·	εἰ δὲ ταῦτα ἄτοπα, τῷ
[3, 62]	ἐκδιδομένην ἐθεώρησε· πάντα γὰρ τὰ	ὄντα	ἐκεῖθεν.
[3, 53]	ἀλλήλοις; πῶς δὲ ἀεὶ τὰ	ὄντα	ἔστι, καὶ ὡς ἐπὶ πολὺ
[3, 56]	μὲν ἀτελῆ καὶ ἐν ἄλλῳ	ὄντα	καὶ ἀμυδρῶς ὄντα πεποίηκεν ὅ
[3, 56]	αἴτια τοῦ εἶναι καθολικώτερα αὐτῶν	ὄντα	καὶ δυνατώτερα. Ἔστι μὲν οὖν
[3, 56]	τὰ δὲ τέλεια καὶ τελείως	ὄντα	καὶ ἑαυτῶν ὄντα οὐ παρήγαγεν·
[3, 55]	ἐμφανῆ καὶ ἐν τοῖς αἰσθητοῖς	ὄντα	καὶ μεριστά· μέχρι γὰρ τούτων
[3, 56]	καὶ τελείως ὄντα καὶ ἑαυτῶν	ὄντα	οὐ παρήγαγεν· ἀλλὰ πολλῷ πρότερον
[3, 56]	αὐτὰ καὶ διακρίνωνται ἅτε εἰκόνες	ὄντα	παραδειγμάτων· οὔτε γὰρ τὰ ὅμοια
[3, 56]	ἐν ἄλλῳ ὄντα καὶ ἀμυδρῶς	ὄντα	πεποίηκεν ὅ τε θεὸς καὶ
[3, 62]	αἰτίαν, ἀφ´ ἧς πάντα τὰ	ὄντα	προελήλυθε, καὶ ἐκείνην φάθι καὶ
[3, 60]	ἀνημμένην δὲ, ὡς πάντα τὰ	ὄντα,	τῆς τῶν ἀγαθῶν πάντων αἰτίας.
[3, 54]	ἐπιτρέψαι τὸ πᾶν μὴ τῷ	ὄντι	ἄλογον ᾖ ἢ οὐκ ὀρθόν.
[3, 60]	νοῦ· καὶ εἰ ἐν τῷ	ὄντι	μὴ ζωὴ μόνον ἐστὶν, ὥς
[3, 62]	αὐτὴν ἀνάδραμε τὴν μίαν τοῦ	ὄντος	αἰτίαν, ἀφ´ ἧς πάντα τὰ
[3, 60]	τρίτην δὲ ἀπὸ τοῦ ἑνὸς	ὄντος,	ἀνημμένην δὲ, ὡς πάντα τὰ
[3, 57]	τὰ πράγματα ὑφίστησι, καὶ τοῦ	ὄντος	ἐστι καθ´ ὅσον αἴτια πρωτουργὰ
[3, 60]	τὸ δὲ ἀπὸ τοῦ ἑνὸς	ὄντος,	τὸ δὲ ἀπὸ τοῦ αἰῶνος
[3, 60]	ἂν παράδειγμα εἴη, τινὸς μὴ	ὄντος	τοῦ ποιοῦντος τῷ εἰς ἐκεῖνο
[3, 56]	νῦν σαφέστερον ὅτι δύο τῶν	ὄντων	ἀρχαὶ καὶ κατὰ τὸν Πλάτωνα
[3, 56]	εἶναι τὴν ὑπόστασιν τούτοις χωριστῶν	ὄντων.	Εἰ δὲ βούλει, καὶ καθ´
[3, 53]	ταυτομάτου πάντων ὡς ἐπ´ ἔλασσον	ὄντων;	Εἰ δέ ἐστιν αἴτιον ἕν
[3, 58]	καὶ ὕδατος" Πάντων τῶν ἀϊδίως	ὄντων	εἰδῶν ἐν τῷ παντὶ τὰς
[3, 60]	γὰρ ἐν τῷ αἰσθητῷ πεπερασμένων	ὄντων	ἐκεῖνα ἄπειρα ἔσται. Καίτοι τί
[3, 51]	τῶν πραγμάτων θεωρίαν. Τεττάρων τοίνυν	ὄντων	ἐν ταῖς περὶ τῶν ἰδεῶν
[3, 59]	θείῳ νῷ πάντων νοητῶν ὁμοχρόνων	ὄντων,	ἐν τῷ κόσμῳ παμπόλλη τις
[3, 56]	ἄλλο τι λέγεται ἠριθμημένον τῶν	ὄντων.	Ἐπειδὴ τοίνυν καὶ ταῦτα διήρθρωται
[3, 60]	νοερὰ οὐσία πᾶσα τῶν ὄντως	ὄντων	ἐστὶν, οὔτ´ ἂν εἰκόνα αὐτὴν
[3, 59]	λογικὰ, πάντων ἐκεῖ καὶ αἰωνίων	ὄντων	καὶ ζώντων καὶ νοούντων. Συμβέβηκε
[3, 53]	ἕνεκα τὴν γνῶσιν ἕξει τῶν	ὄντων,	καὶ τῶν δευτέρων χάριν εἴσεται
[3, 62]	νοῦς, οὐσιοποιὸς ἡ μονὴ τῶν	ὄντων·	κρείττων γὰρ ἐκείνη τῆς εἰδητικῆς
[3, 50]	δεῖ λαβεῖν ἐκ τούτων ἐχεγγυωτέρων	ὄντων,	ὅτι ἄρα οὐ μόνον τῶν
[3, 57]	τῶν ὁμοῦ καὶ ἐν ἀλλήλοις	ὄντων;	Οὐδὲν οὖν θαυμαστὸν, ὡς ἔφαμεν,
[3, 56]	ἐν τῷ συνεχεῖ, καὶ περιεκτικώτερον	ὄντων	τοῦ ἑνὸς καὶ τῶν πολλῶν·
[3, 60]	~Μετὰ δὲ τὰς ἁπλῶς τῶν	ὄντων	ὑποστάσεις ἐπ´ αὐτὰ τὰ ἐκ
[3, 52]	βλέπουσα, τοῦτο μὲν οὔ φησιν	ὄντως	εἶναι καλὸν, τοῦτο δὲ οὐ
[3, 60]	ἡ νοερὰ οὐσία πᾶσα τῶν	ὄντως	ὄντων ἐστὶν, οὔτ´ ἂν εἰκόνα
[3, 50]	διατριβῆς, ἀλλ´ ὅτι διὰ θείαν	ὄντως	ὁρμὴν καὶ ταῖς ἰδέαις αὐτὸς
[3, 60]	ξένος ἐν Σοφιστῇ διαῤῥήδην οὐκ	ὄντως	οὐκ ὂν προσείρηκεν. Εἰ οὖν
[3, 62]	ὁ Ἀθηναῖος ξένος. Οἱ δὲ	ὄντως	φιλόσοφοι, πάντα ὅσαπέρ ἐστιν ἐν
[3, 60]	πρὸς τὰ ὅλα, καὶ τῶν	ὀπαδῶν	πρὸς τοὺς ἡγεμόνας αὑτῶν, καὶ
[3, 53]	ἀγνοοῦν ἑαυτό· ἀλλὰ καὶ κρεῖττον,	ὅπερ	ἀδύνατον· εἰ δὲ γιγνῶσκον ἑαυτὸ,
[3, 55]	γὰρ ἐκ κινουμένης, ἔσται μεταβλητὰ,	ὅπερ	ἀδύνατον· πάντα οὖν τὰ ἀκίνητα
[3, 50]	θεωρίαν αὐτὸς παρ´ ἑαυτοῦ, τοῦτο	ὅπερ	αὐτὸν ὁ Παρμενίδης πρῶτον ἠρώτησεν.
[3, 56]	μὲν οὖν καὶ αὐτόθεν δῆλον,	ὅπερ	εἴπομεν, τῆς ἐπιστήμης ἀναγκαζούσης τὰ
[3, 51]	εἶναι ποιοῦν, (τοῦτό ἐστι πρώτως	ὅπερ	ὁ κόσμος δευτέρως. Εἰ δὴ
[3, 51]	ποιεῖ οὐσίας, τοῦτό ἐστι πρώτως	ὅπερ	τὸ ποιούμενον δευτέρως, καὶ ὅ
[3, 51]	πολλὰς ἔχει διαμφισβητήσεις) τρίτου δὲ,	ὁποῖα	δή τινά ἐστι τὰ εἴδη
[3, 57]	τὴν ὕλην (συμμετρία μέν ἐστιν	ὁπόταν	κρατῇ τὸ κρεῖττον τῇ φύσει
[3, 60]	μονάδα μίαν γεννητικὴν πάντων ἀριθμῶν·	ὅπου	γὰρ καὶ ἡ ἐνταῦθα μονὰς
[3, 57]	καὶ οἷον ἀτομώτατα τῶν εἰδῶν.	Ὅπου	γὰρ καὶ τὴν θείαν ψυχὴν
[3, 50]	καὶ ταῖς ἰδέαις αὐτὸς ἐπέβαλεν·	ὅπου	καὶ νεὸς ὢν δῆλός ἐστιν
[3, 50]	διὰ τῆς ἐρωτήσεως Παρμενίδης, ἢ	ὅπως	αὐτὸν τὸν νοῦν τὸν Σωκρατικὸν
[3, 53]	τίς δὲ ὁ τάξας ἕκαστον	ὅπως	ἔδει καὶ ἐπὶ τῆς οἰκείας
[3, 56]	αὐτῶν τὴν μίαν περιέχων, καὶ	ὅπως	ἐκ τῆς πηγῆς ταύτης πρόεισι
[3, 54]	οἱ βίοι τῶν φυτῶν δηλοῦσιν	ὅπως	κατὰ τεταγμένας αἰτίας ἐπιτελοῦνται· δῆλον
[3, 60]	οὐχ ἑαυτῶν. Ἔχομεν ἄρα καὶ	ὅπως	οὐ κατὰ παραδειγματικὴν αἰτίαν ὑφέστηκεν·
[3, 60]	ἂν ἐκεῖθεν εἴη· δέδεικται γὰρ	ὅπως	τὰ ὅλα ἐκεῖθεν καὶ οὐ
[3, 60]	πηγαίαν φύσιν, εἴτε αἰσθητικὴν, εἴτε	ὁπωσοῦν	αὐτὴν ἐθέλοις καλεῖν· διὰ μὲν
[3, 60]	μεριστῶν καὶ τὸ αἰώνιον τῶν	ὁπωσοῦν	γεννητῶν· καὶ εἰ ὡς πρὸς
[3, 60]	τὸ γιγνόμενον καὶ πᾶν τὸ	ὁπωσοῦν	ὑφεστὼς, εἰ μὴ ἓν εἴη
[3, 61]	τὸ πρὸ αὐτῶν ἕν· ἀλλ´	ὁρᾷ	πάλιν ὅτι, ἐὰν τὸ τούτων
[3, 57]	δὲ ψυχὴ καθ´ ἓν πάντα	ὁρᾷ.	Ταύτῃ τοίνυν προσήκει τὸ διαιρεῖν
[3, 52]	τῷ λέγειν ταῦτα δείκνυσιν ὡς	ὁρᾷ	τὸ πάντη καλὸν καὶ πάντη
[3, 52]	φαινομένων κάλλιον οὔτε γεννᾷν οὔτε	ὁρᾷν	δύναται; καὶ πῶς ἡ μὲν
[3, 59]	παντάπασιν ἀνῄρει τὴν εἰδητικὴν αἰτίαν.	Ὁρᾷς	οὖν πάλιν ὅτι καὶ τελέα
[3, 56]	λεκτέον ὅτι ταῦτα πάντα, ὅσα	ὁρατὰ	οὐράνια καὶ ὑπὸ σελήνην, ἢ
[3, 61]	λέγειν, ἀλλ´ ἐν μόνοις τοῖς	ὁρατοῖς	ἀπολιπὼν αὐτῶν τὴν ὑπόστασιν, πρὸς
[3, 59]	σώμασι καὶ ἐν πᾶσι τοῖς	ὁρατοῖς	ἐμφαινόμενα, τούτων θαῤῥούντως ἀπετίθετο τὰ
[3, 57]	ἀθρόαν ἐνέργειαν τοῦ νοῦ περιλαβεῖν,	ὀρεγομένη	τῆς ἐν αὐτῷ τελειότητος καὶ
[3, 60]	τὰς ἀλόγους· διὰ δὲ τὴν	ὄρεξιν,	ἀπὸ τῆς φύσεως τῆς ἀκροτάτης
[3, 54]	ὄντι ἄλογον ᾖ ἢ οὐκ	ὀρθόν.	Ἀναγκαῖον τοίνυν ἐν ἄλλῳ τινὶ
[3, 60]	τοῦ μέρους ἐκεῖθεν. Μήποτε οὖν	ὀρθῶς	ἂν ἔχοι πάντων τῶν τοιούτων
[3, 53]	ἀνάγκη δήπου κατ´ ἐκεῖνα πάντων	ὁρίζειν	τὴν τάξιν, καὶ οὕτως εἶναι
[3, 57]	αὑτῆς· ἡ γὰρ διαίρεσις καὶ	ὁρισμὸς	ἐν ταύτῃ πρώτως ἐστί. Διὸ
[3, 50]	θέσιν ἐκ τῆς περὶ τοὺς	ὁρισμοὺς	διατριβῆς, ἀλλ´ ὅτι διὰ θείαν
[3, 61]	ἐπὶ τῶν ἄλλων ἀπὸ τῶν	ὁριστῶν	ἐπὶ τὰ ὑστερογενῆ μετιὼν, εἶτα
[3, 50]	ὅτι ἄρα οὐ μόνον τῶν	ὁριστῶν	ἔσχεν ἔννοιαν ὁ Σωκράτης, ἀλλὰ
[3, 56]	ὑποστάσεως τῶν εἰδῶν ἀπ´ αὐτῶν	ὁρμηθέντες	τῶν ἀποδείξεων· τὰς γὰρ ἀποδείξεις
[3, 50]	ἀλλ´ ὅτι διὰ θείαν ὄντως	ὁρμὴν	καὶ ταῖς ἰδέαις αὐτὸς ἐπέβαλεν·
[3, 54]	ἔχειν αὐτῶν, ἵνα πάντα ἐν	ὅροις	τοῖς οἰκείοις δύνηται φυλάττειν καὶ
[3, 56]	αὐτοζώῳ εἴδη κατὰ τὸν νοητὸν	ὅρον	ὑφεστηκότα οὔτε κινεῖσθαι λέγεται ὑπὸ
[3, 56]	περὶ αὐτῶν συνηνέχθησαν, Πλάτων, Πυθαγόρας,	Ὀρφεὺς,	καὶ οἱ θεοὶ τούτοις ἐναργῶς
[3, 56]	τῆς παραδόσεως. Ὁ μὲν γὰρ	Ὀρφεὺς	μετὰ τὴν κατάποσιν τοῦ Φάνητος
[3, 60]	καὶ πρὸς αὐτὸ τὸ πρᾶγμα	ὁρῶ	τὸν λόγον. Εἰ γάρ ἐστιν
[3, 60]	πως οὖσαν καὶ ἐν ἑνὶ	ὅρῳ	καὶ στάσει θεωρουμένην) εἴη ἂν
[3, 62]	ταύτην εἶναι τρίχα μόνον ἣν	ὁρῶμεν,	ἀλλὰ κἀκείνην τὴν ἐν τῷ
[3, 59]	γὰρ τὸ πρώτως (μετασχὸν ἀνθρώπου	ὁρῶμεν,	ἀλλὰ τὸ ἐσχάτως. Τοῦτο οὖν
[3, 62]	ὅτι ταῦτά ἐστι μόνον ἅπερ	ὁρῶμεν"	εἰ γὰρ ἐπεσκέπτετο ὡς οὐδὲν
[3, 54]	τοῦ ὁμοίου τὴν γένεσιν ἐπιτελουμένην	ὁρῶμεν,	οἷον τῶν ἐκ σήψεως; πόθεν
[3, 61]	τὸν Σωκράτη, ἀλλὰ ταῦτα, ἅπερ	ὁρῶμεν,	ταῦτα καὶ εἶναι· εἶδος δέ
[3, 56]	ἀπείρου, καὶ ἐν τῷ πλήθει	ὁρώμενον	καὶ ἐν τῷ συνεχεῖ, καὶ
[3, 56]	κινήσεως τὸν αὐτὸν ἄνεισι τρόπον,	ὁρῶν	τὸ μὲν σῶμα τοῦτο πᾶν
[3, 62]	ὂν τὸ πρὸ τῶν εἰδῶν	ὁρῶντι	τὸ κατ´ αἰτίαν προτιθέναι τοῦ
[3, 52]	τοῦ ἀκριβοῦς, καὶ δῆλον ὡς	ὁρῶσά	τι τούτου κάλλιον ἄλλο καὶ
[3, 62]	ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Διὸς	ὁρῶσιν,	ἀλλὰ πάντα ἀγαθὰ καθόσον ἐκ
[3, 52]	τοίνυν ἐκεῖνον παραλάβωμεν τὸν λόγον,	ὅς	φησιν αὐτὰ μὲν τὰ φαινόμενα
[3, 60]	πατὴρ, καὶ τὸν ἀριθμὸν ἐκεῖνον,	ὃς	ἐν πᾶσίν ἐστι τοῖς εἴδεσι
[3, 60]	τῷ ζωγράγῳ τιθεὶς αὐτὸν ἀναλόγως,	ὃς	οὔ τινα κλίνην, ἀλλ´ εἴδωλον
[3, 55]	Εἰ δὲ τοῦτο, καὶ πάντα	ὅσα	ἀΐδια κατὰ τὴν οὐσίαν ἐστὶ
[3, 55]	ἀκινήτου καὶ ταῦτα καὶ πάντα	ὅσα	ἀϊδίως ἐστὶν ἐν τῷ κόσμῳ
[3, 52]	καὶ ἀνόμοια, καὶ πάντα ἁπλῶς,	ὅσα	αἰσθητὰ μηδαμῶς ἔχειν ἑαυτοῖς πάντη
[3, 51]	ἴδοις ἂν ἀληθῆ τὸν λόγον	ὅσα	αὐτῷ τῷ εἶναι ποιεῖ. Καὶ
[3, 54]	γῆς, τῶν πάντων γεννητικὴν ὁμοίως,	ὅσα	γαῖαν ἐπιπνέει τε καὶ ἕρπει"
[3, 59]	ἓν, πλῆθος, δίκαιον, καλὸν, ἀγαθόν·	ὅσα	δὲ ἐν θνητοῖς ἐνύλοις καὶ
[3, 59]	τούτοις τῆς ἀμεταβλησίας ἐκεῖνα αἴτια·	ὅσα	δὲ καὶ ἐν τούτοις ἐστὶν
[3, 54]	αἱ κινητικαὶ δυνάμεις· πάντα γὰρ	ὅσα	διὰ τῶν καταδεεστέρων ἐπιτελεῖται, κρεῖττον
[3, 60]	τῷ αἰσθητῷ βουλόμενος γενέσθαι καὶ	ὅσα	ἐν τῷ νοητῷ, τὸ κακὸν
[3, 62]	(πάντων, καὶ ὅσα σμικρὰ καὶ	ὅσα	ἐνυλότατα καὶ ὅσα παρὰ φύσιν·
[3, 60]	ζῶα, ὥσπερ ὁ φαινόμενος πάντα	ὅσα	θρέμματά φησιν ὁ Τίμαιος. Ἕκαστα
[3, 59]	μέτρα τῆς τῶν πραγμάτων ὑποστάσεως.	Ὅσα	μὲν γὰρ ἑώρα καὶ ἐν
[3, 60]	πλείονα πεποίηται τὴν πρόοδον καὶ	ὅσα	μεριστὴν ἔχει τὴν οὐσίαν, ταῦτα
[3, 50]	δὴ καὶ πολλὰ, καὶ πάντα	ὅσα	νῦν δὴ Ζήνωνος ἤκουες; Ἔμοι
[3, 56]	ἤρεσκε, λεκτέον ὅτι ταῦτα πάντα,	ὅσα	ὁρατὰ οὐράνια καὶ ὑπὸ σελήνην,
[3, 62]	σμικρὰ καὶ ὅσα ἐνυλότατα καὶ	ὅσα	παρὰ φύσιν· τί γὰρ ἂν
[3, 60]	τὴν εἰδητικὴν αἰτίαν πρόεισιν, ἀλλ´	ὅσα	πλείονα πεποίηται τὴν πρόοδον καὶ
[3, 62]	αὐτὸς ἰδέας ὑποτίθεσθαι (πάντων, καὶ	ὅσα	σμικρὰ καὶ ὅσα ἐνυλότατα καὶ
[3, 60]	μὲν οὖν εἴδη θετέον, καὶ	ὅσαι	(ἄλλαι ψυχῆς ἀναγωγοὶ, καὶ ὧν
[3, 60]	ἡλιακαὶ ψυχαὶ ἀγγελικαὶ, καὶ τρίτως	ὅσαι	δαιμόνιαι περὶ ἥλιον, ἐσχάτως δὲ
[3, 60]	καὶ εἰς τὸ νοητὸν ἀναδραμόντες·	ὅσαι	δὲ ψυχῆς εἰσι παιζούσης καὶ
[3, 60]	ἡλίου ψυχὴ, δευτέρως δὲ πᾶσαι	ὅσαι	ἡλιακαὶ ψυχαὶ ἀγγελικαὶ, καὶ τρίτως
[3, 60]	αἱ ἄλλαι τὴν γένεσιν ἔλαχον	ὅσαι	θνηταὶ, κατ´ εἶδος μὲν καὶ
[3, 60]	αἱ μὲν θεῖαι ψυχαὶ καὶ	ὅσαι	καθαραὶ σώζουσι τὸν λόγον κἀνταῦθα
[3, 60]	καλεῖν, διαιρετέον οὕτως· τῶν τεχνῶν	ὅσαι	μὲν ἀνάγουσι τὴν ψυχὴν καὶ
[3, 60]	δαιμόνιαι περὶ ἥλιον, ἐσχάτως δὲ	ὅσαι	μερικαί· πᾶσαι γὰρ πρὸς ἓν
[3, 60]	τῆς γῆς ψυχὴν, ἔπειτα πάσας	ὅσαι	προσήκουσι τῇ μονάδι ταύτῃ, κἄν
[3, 60]	ἡγοῦμαι περιειληφέναι τὸν ἀριθμὸν αὐτῶν,	ὅσαι	τὸ ἀΐδιον ἔλαχον· ἐν δὲ
[3, 62]	Οἱ δὲ ὄντως φιλόσοφοι, πάντα	ὅσαπέρ	ἐστιν ἐν τῷ κόσμῳ καὶ
[3, 59]	κατὰ τὴν πρόοδον· καὶ οὐχ	ὅση	τῶν ἔνδον ἡ διαφορὰ, τοσαύτη
[3, 58]	ἐκείνοις ἀναπλάττειν ἐπισφαλές· καὶ γὰρ	ὅσοι	τι περὶ τούτων εἰρήκασιν, οἱ
[3, 57]	καὶ τοῦ ὄντος ἐστι καθ´	ὅσον	αἴτια πρωτουργὰ τοῖς τῇδε· ταῦτα
[3, 60]	Σωκράτους καὶ ἑκάστου, μὴ καθ´	ὅσον	ἄνθρωπος, ἀλλ´ ᾗ ἰδίως ποιὸν
[3, 56]	ἐκείνην τὴν τάξιν ἱδρυμένων· καθ´	ὅσον	δὲ αὖ μετὰ (ζωῆς πρόεισι
[3, 56]	τῶν ζωογονικῶν εἰδῶν δυνάμεις· καθ´	ὅσον	δὲ αὖ μορφωτικὸν τῆς ὕλης
[3, 57]	εἰδῶν, πῇ δὲ καταδεέστερα. Καθ´	ὅσον	μὲν γὰρ γενικώτατα, καὶ ταῦτα
[3, 56]	ἐπιδείκνυται. Καὶ μὴν καὶ καθ´	ὅσον	μὲν ἕκαστον εἶδος εἰς ἑαυτὸ
[3, 52]	κύκλον ἐπιδιορθοῦται, καὶ λέγει καθ´	ὅσον	οὗτος ἀπολείπεται τοῦ ἀκριβοῦς, καὶ
[3, 60]	πάλιν εἶναι τὸ προελθὸν πλῆθος,	ὅσον	τὸ μένον, ἀδύνατον. Εἰ τοίνυν
[3, 60]	σώματος εἴδους μόνῳ γεννητικῷ θεῷ,	ὅστις	ποτὲ οὗτος ὕμνηται τοῖς θεολόγοις,
[3, 54]	πῶς δὲ καὶ ἅμα μὲν	ὀστοῦν,	ἅμα δὲ σάρκα ποιεῖ, ἅμα
[3, 57]	πρὸς τὸ θεῖον ἡμᾶς, καὶ	ὅσῳ	ἂν ἡμῖν μᾶλλον ἐνυπάρχῃ, τοσούτῳ
[3, 54]	κυριωτάτην αἰτίαν ἐξῃρῆσθαι τῶν ποιουμένων·	ὅσῳ	γοῦν ἐξῄρηται τοῦ ποιουμένου τὸ
[3, 62]	πρεσβυτέραν τῶν εἰδῶν, ἐπεὶ καὶ	ὅταν	ἡμεῖς τὰ τεχνητὰ ποιῶμεν, ποιεῖ
[3, 51]	ἡμεῖς ἀπραγμονέστερον καὶ ῥᾷον ζῶμεν,	ὅταν	ὁ βίος ἡμῶν θεῖος ᾖ
[3, 56]	αἴτια τοῖς ἐξ αὐτῶν δεικνυμένοις.	Ὅταν	οὖν ὁ ἀστρονόμος λέγῃ τοὺς
[3, 60]	τὰ παραδείγματα, καίτοι καὶ ἡμῶν,	ὅταν	πρὸς ἐκεῖνα βλέψωμεν, τότε μᾶλλον
[3, 57]	παραδείγματα νοερά. Τὸ γὰρ ὅμοιον,	ὅταν	πρὸς τὸ κρεῖττον ὅμοιον λέγηται,
[3, 61]	ᾖ περὶ πάντων ταὐτόν· ἔπειτα	ὅταν	ταύτῃ στῶ, φεύγων οἴχομαι, δείσας
[3, 57]	ὃ πᾶσι τοῖς εἰδοπεποιημένοις πάρεστιν,	ὅταν	τὴν ἀπὸ τῆς φύσεως ἔχῃ
[3, 62]	τότε ἀντιλήψεται κατ´ ἐμὴν δόξαν,	ὅτε	οὐδὲν αὐτῶν ἀτιμάσεις· νῦν δὲ
[3, 60]	καὶ ἡμᾶς συνάπτουσι πρὸς νοῦν,	ὅτε	οὐρανοῦ τε ὑπεραστρονομοῦμεν, καὶ τὴν
[3, 53]	τὴν οὐσίαν ἣν ἔλαχεν οἶδεν	ὅτι	ἀκίνητον αἴτιόν ἐστι καὶ ἐφετὸν
[3, 50]	λαβεῖν ἐκ τούτων ἐχεγγυωτέρων ὄντων,	ὅτι	ἄρα οὐ μόνον τῶν ὁριστῶν
[3, 58]	προειρημένων μονάδες αὗται, πρόδηλον· καὶ	ὅτι	γε πασῶν τῶν ἐγκειμένων μερικωτάτη
[3, 57]	τοῦτο μὲν εἰσαῦθις ἡμῖν σκεπτέον·	ὅτι	δὲ καὶ τούτων ἔστιν εἴδη,
[3, 62]	κατ´ αἰτίαν γεγονότα τὴν θείαν.	Ὅτι	δὲ ὁ Σωκράτης ἀναιρῶν ἀπὸ
[3, 60]	αἰσχρὸν εἴη πάντως, ἀλλὰ καλόν·	ὅτι	δὲ πᾶν τὸ καλὸν ἀγαθὸν,
[3, 50]	περὶ τοὺς ὁρισμοὺς διατριβῆς, ἀλλ´	ὅτι	διὰ θείαν ὄντως ὁρμὴν καὶ
[3, 59]	καὶ αἴτια νοερὰ πάντων; Ἢ	ὅτι	διαφορὰ μὲν ἦν καὶ ἐκεῖ·
[3, 51]	πάντα πρὸς ἐκείνην, εὖ μὲν,	ὅτι	δίδωσι τὸ ἀγαθὸν ὡς αἴτιον
[3, 56]	ἐπειδὴ καὶ νῦν ταύτης ἐμνημόνευσεν	ὅτι	δύναμίς ἐστιν ἀφομοιωτικὴ πάντων τῶν
[3, 56]	λεγέσθω δὲ καὶ νῦν σαφέστερον	ὅτι	δύο τῶν ὄντων ἀρχαὶ καὶ
[3, 61]	αὐτῶν ἕν· ἀλλ´ ὁρᾷ πάλιν	ὅτι,	ἐὰν τὸ τούτων ἀπόθηται εἶδος,
[3, 53]	εἰ δὲ γιγνῶσκον ἑαυτὸ, δῆλον	ὅτι	εἰδὸς ἑαυτὸ αἴτιον ὂν, οἶδε
[3, 53]	ἀφορίζοντα τὴν τάξιν. Πότερον δὲ	ὅτι	ἔμελλε ποιεῖν πάντα ἐνόησεν αὐτὰ,
[3, 53]	ἢ τοῦτο εἰδὼς εἴσεται καὶ	ὅτι	ἐφετόν· καὶ μετὰ τούτου γνώσεται
[3, 60]	Ἐκεῖνο δὲ πρὸς τούτῳ δῆλον	ὅτι,	καθάπερ ἐπὶ τῶν ψυχῶν ἐλέγομεν,
[3, 56]	τοσοῦτον ἐν τῷ πάροντι ληπτέον	ὅτι	καὶ οἱ θεοὶ ταῖς τοῦ
[3, 60]	καὶ λίαν δριμέως ἐπεχείρησε κατασκευάζειν	ὅτι	καὶ ῥύπου παράδειγμα ἔστιν· εἰ
[3, 60]	τοῦ τῶν κακῶν εἰπεῖν συντόμως	ὅτι	καὶ ταῦτα χωρὶς παραδειγμάτων ὑπέστη
[3, 59]	εἰδητικὴν αἰτίαν. Ὁρᾷς οὖν πάλιν	ὅτι	καὶ τελέα συγκατάθεσις, καὶ ἡ
[3, 60]	δὲ καὶ τῇ ἐνεργείᾳ, δῆλον	ὅτι	καὶ τὸ γιγνόμενον ἀγαθόν· τῆς
[3, 56]	καὶ κινεῖσθαι ποιήσεως, δῆλον δήπουθεν	ὅτι	καὶ τῶν δημιουργικῶν ἰδεῶν ὑπερτέραν
[3, 60]	δείκνυται τὸ κακὸν εἰδὼς) λεκτέον	ὅτι	κακῶν μὲν παράδειγμα οὐδέν ἐστιν
[3, 56]	ἑαυτοῦ φύσιν. Εἰ δὲ οἶδεν	ὅτι	κατ´ οὐσίαν ἐστὶ τοῦ παντὸς
[3, 56]	κόσμος δεδημιούργηται κατ´ αὐτὰς, καὶ	ὅτι	κινητικαὶ πάντων εἰσὶ τῶν κοσμικῶν
[3, 60]	ἑνὶ συγγενέστερον ὁ ἀριθμός. Ἀλλ´	ὅτι	μὲν εἴδη τῶν καθ´ ἕκαστον
[3, 60]	πότερον ἓν ἢ πολλά. Ἀλλ´	ὅτι	μέν ἐστί τις αὐτῶν ἐν
[3, 60]	~Περὶ δὲ τῶν ἀλόγων ψυχῶν,	ὅτι	μὲν καὶ τούτων ἐστὶ παράδειγμα
[3, 58]	παντὸς τοῦ ἐγκοσμίου ὕδατος. Καὶ	ὅτι	μὲν μερικώτεραι τῶν προειρημένων μονάδες
[3, 59]	καὶ λογικώτερον, ὥσπερ τινές φασιν,	ὅτι	ὁ Σωκράτης εὐλαβούμενος, πρὶν ἀπαρνήσεται,
[3, 53]	καὶ μετὰ τούτου γνώσεται καὶ	ὅτι	πάντα αὐτοῦ ἐφίεται, καὶ τίνα
[3, 56]	νοεραὶ κατὰ τὴν οὐσίαν, καὶ	ὅτι	παντοῖαι κατὰ τὰς ἰδιότητάς εἰσι.
[3, 57]	ἀνδρείας, φρονήσεως, εὕροις ἂν θεωρήσας	ὅτι	πᾶσα ἀρετὴ καὶ πᾶσα ἡ
[3, 56]	εἰσὶ τῶν κοσμικῶν συστημάτων, καὶ	ὅτι	πᾶσαι νοεραὶ κατὰ τὴν οὐσίαν,
[3, 58]	(τῆς νοερᾶς, ἣν αὐτοάνθρωπον προσειρήκαμεν,	ὅτι	πρώτη αἰτία καὶ πηγὴ τῆς
[3, 56]	εἴδη, πλὴν εἰ τοῦτο λέγοιεν	ὅτι	σχέσιν δίδωσι τοῖς δευτέροις πρὸς
[3, 56]	τοὺς λόγους ἐξαλλαγαῖς, δῆλον δὴ	ὅτι	ταῖς ἀφομοιωτικαῖς διακοσμήσεσιν ἀπείκασται τῶν
[3, 62]	Παρμενίδης ἐκ τοῦ προειπεῖν ἐκεῖνον	ὅτι	ταῦτά ἐστι μόνον ἅπερ ὁρῶμεν"
[3, 56]	δι´ ἣν ἐκείνοις ἤρεσκε, λεκτέον	ὅτι	ταῦτα πάντα, ὅσα ὁρατὰ οὐράνια
[3, 60]	τάξει διελθεῖν. Οὐκοῦν ἑξῆς λεκτέον	ὅτι	τῆς νοερᾶς οὐσίας, εἴπερ εἰσὶ
[3, 57]	οἶμαι, καὶ διὰ τούτων δεικνὺς	ὅτι	τούτων ἰδέας εἶναι παντελῶς ἀπέγνωκε.
[3, 60]	τούτων, κεφάλαιον ἓν συλλαβόντες εἴπωμεν	ὅτι	τῶν καθολικῶν οὐσιῶν τὰ εἴδη
[3, 62]	πρὸς τὴν ἐκείνης δύναμιν, καὶ	ὅτι	τῶν μειζόνων οὖσα γεννητικὴ πολλῷ
[3, 60]	ὡς ἑαυτῷ παραπλήσιον. Ἀλλὰ μὴν	οὐ	βούλεται εἶναι τὸ κακόν· βούλοιτο
[3, 54]	γίγνεται καὶ κατὰ τίνα τρόπον;	οὐ	γὰρ ἄν που φαίης ἀπὸ
[3, 56]	τὸ ὅμοιον ἀπολείποι καὶ ἀνόμοιον·	οὐ	γὰρ δὴ κατὰ σχέσιν ψιλὴν
[3, 51]	δέ ἐστιν ἀΐδιος ὁ κόσμος	(οὐ	γὰρ δὴ τοῦτο νυνὶ πρόκειται
[3, 56]	ὥς πού τισιν ἂν δόξειεν·	οὐ	γάρ ἐστι ταὐτὸν ἐγκοσμίων εἰδῶν
[3, 60]	οὐ κατὰ παραδειγματικὴν αἰτίαν ὑφέστηκεν·	οὐ	γάρ ἐστι ταὐτὸν κατ´ αἰτίαν
[3, 53]	οἶδε καὶ οἷς ἐστιν ἐφετόν·	οὐ	γὰρ κατὰ συμβεβηκός (ἐστιν ἐφετὸν,
[3, 59]	διαφορὰ μὲν ἦν καὶ ἐκεῖ·	οὐ	γὰρ ὁμοταγῆ πάντα ἦν· τὰ
[3, 52]	κάλλιον ἄλλο καὶ τελειότερον εἶδος·	οὐ	γάρ που μηδενὸς ἐφαπτομένη μηδὲ
[3, 60]	ἐπὶ (ταύτῃ τὸ παράδειγμα θετέον.	Οὐ	γάρ που πυρὸς μὲν καὶ
[3, 60]	Πλάτωνος διάνοιαν ἐν τούτοις ἀνιχνεύσωμεν.	Οὐ	γάρ που σμικρὸς ὁ περὶ
[3, 56]	εἶδος, ἄλλο δὲ τὸ χωριστόν.	Οὐ	γάρ που τὰ μὲν ἀτελῆ
[3, 54]	τελειοῦσα, καὶ διαπλάττουσα τὸ γιγνόμενον·	οὐ	γάρ που τὸ φαινόμενον εἶδος
[3, 57]	ἄλλως δὲ ὡς εἶδος νοερόν·	οὐ	γὰρ τῆς αὐτῆς ταῦτα τάξεως.
[3, 59]	τὴν τῶν εἰδῶν διαφορὰν εὑρίσκειν·	οὐ	γὰρ τὸ πρώτως (μετασχὸν ἀνθρώπου
[3, 60]	καθ´ ἕνα λόγον ἴδιον ὑφέστηκεν·	οὐ	γὰρ ὕλη διαφέρει ἄλλη ἄλλης,
[3, 60]	παραδειγμάτων, διότι δὴ τούτων ἑκάστου	οὐ	γένος μόνον, ἀλλὰ καὶ εἶδος
[3, 54]	κόσμου, καθόσον καὶ ἐκείνη μὲν	οὐ	γιγνώσκει (μόνον, ἀλλὰ καὶ ὑφίστησι
[3, 56]	ταύτην ἔχει τὴν δύναμιν. Καὶ	οὐ	δεῖ θαυμάζειν εἰ διὰ τῶν
[3, 60]	οὐσίας ἐκείνης ἀλλότριον. Πῶς δὲ	οὐ	δεῖ πείθεσθαι καὶ τῷ Σωκράτει
[3, 57]	διαιρετικῆς καὶ τὸ θεωρεῖν μεταβατικῶς.	(Οὐ	δὴ θαυμαστόν ἐστιν οὐκέτι, τῶν
[3, 60]	ἐν τοῖς εἴδεσιν εἶναι, καὶ	οὐ	διὰ τοῦτο ῥύπου νοερὸν εἶδος
[3, 56]	τῷ δημιουργῷ προϋπάρχειν φασὶ, καὶ	οὐ	διέστηκε ταῦτα ἀπ´ ἀλλήλων, ὥς
[3, 60]	τῶν κακῶν, καὶ παραδειγματικὴν αἰτίαν	οὐ	δώσομεν κακὴν οὖσαν. Ὁ μὲν
[3, 58]	προσέθεσαν ἄλλο ἐκείνων σεμνότερον. Καὶ	οὐ	θαυμαστὸν τῶν μὲν κοινοτέρων ἡμᾶς
[3, 53]	ποιεῖν ἀλόγου φύσεως ἦν, καὶ	οὐ	θείας αἰτίας, καὶ ἀνάγκης ἴδιον,
[3, 59]	ὥστε ἄπορον εἶναι μήπου καὶ	οὐ	θετέον εἴδη τινῶν ὧν ἐστιν
[3, 60]	σώματα τῷ λόγῳ προελθόντες, (ἆρ´	οὐ	καὶ τούτων ἐν μὲν τῷ
[3, 60]	ἀγνοίας· ὥστε πάλιν τὸ παράδειγμα	οὐ	κακοῦ, ἀλλ´ ἀγαθοῦ, τῆς τοῦ
[3, 59]	μὲν τὸ φθαρτὸν ἀποβλέπων, μήποτε	οὐ	κατ´ εἶδος γέγονεν (ἀϊδίων γὰρ
[3, 60]	οὐδενὶ διοίσει τὸ παράπαν, ἢ	οὐ	κατ´ εἶδος. Καὶ ἀνάγκη τὸ
[3, 60]	σύμμιξίς ἐστι δυοῖν στοιχείων ἀόριστος,	οὐ	κατὰ λόγον γενομένη φυσικὸν, ἐπεὶ
[3, 60]	ἑαυτῶν. Ἔχομεν ἄρα καὶ ὅπως	οὐ	κατὰ παραδειγματικὴν αἰτίαν ὑφέστηκεν· οὐ
[3, 62]	ποιοῦσα ἐν τοῖς ζώοις, καὶ	οὐ	μάτην οὐδὲ ταύτας ὑποστήσασα· καὶ
[3, 50]	ἢ καὶ ἄλλου του ἤκουσεν,	οὐ	μάτην ποιούμενος τὴν τοιαύτην ἐρώτησιν,
[3, 60]	εἶδος ἔνδοθεν ἀπὸ (τῆς φύσεως,	οὐ	μέντοι κατά τινα νοερὰν διωρισμένην
[3, 51]	τὸν κόσμον ἔχειν μὲν αἰτίαν,	οὐ	μέντοι ποιητικὴν, ἀλλὰ τελικὴν, καὶ
[3, 60]	ἐξ (ἄλλων μὲν ἀρχῶν ὑφέστηκεν,	οὐ	μέντοι πρὸς παράδειγμα νοερόν. Ἡ
[3, 60]	γενέσεις καὶ αἱ μερικαὶ φύσεις,	οὐ	μόνον ἐκ τῆς ὅλης προϊοῦσαι
[3, 51]	εἰς τὸν αὐτὸν λόγον, καὶ	οὐ	μόνον ἔσται τελικὸν ἐκεῖνο τοῦ
[3, 50]	τούτων ἐχεγγυωτέρων ὄντων, ὅτι ἄρα	οὐ	μόνον τῶν ὁριστῶν ἔσχεν ἔννοιαν
[3, 53]	αἰτίας, καὶ ἀνάγκης ἴδιον, ἀλλ´	οὐ	νοερᾶς προμηθείας· ἐπεὶ καὶ εἰ
[3, 51]	τῆς πρὸς τὸ σῶμα κοινωνίας.	Οὐ	πᾶν δὲ τὸ αὐτῷ τῷ
[3, 57]	γὰρ ἕν τι εἶδος, καὶ	οὐ	πάντα τὰ ἄλλα, καὶ μέρος
[3, 52]	ὄντως εἶναι καλὸν, τοῦτο δὲ	οὐ	πάντη ἴσον· αὐτῷ γὰρ τῷ
[3, 56]	τελείως ὄντα καὶ ἑαυτῶν ὄντα	οὐ	παρήγαγεν· ἀλλὰ πολλῷ πρότερον ταῦτα
[3, 60]	ἀσεβῶν τὸν πατέρα τοῦ παντὸς	οὐ	παύσεται, μέχρις ἂν τῆς τοιαύτης
[3, 60]	καὶ ταύτης ἐστὶν εἶδος, ἢ	οὐ	περὶ πάσης ὁ αὐτὸς λόγος.
[3, 56]	ποιοῖντο τὸν λόγον ἀνομοιότητος, καὶ	οὐ	περὶ τῆς ἐνταῦθα παραδεδομένης, καὶ
[3, 54]	οὐκ ἐνεργείᾳ· σῶμα γὰρ ὂν	οὐ	πέφυκε τοὺς λόγους ἀμερῶς καὶ
[3, 54]	τε καὶ ἕρπει" Ταύτην τοίνυν	οὐ	πολλῷ πρότερον ἔχειν τοὺς τῶν
[3, 56]	ἐστι, μᾶλλον δὲ τοσοῦτον, καὶ	οὐ	πρὸς ἄλλο τι λέγεται ἠριθμημένον
[3, 62]	πρὸς τὴν τούτων ἀποβλέπουσαι φύσιν,	οὐ	πρὸς τὴν ἐκείνης δύναμιν, καὶ
[3, 60]	ὑφέστηκε μὲν ἐν ταῖς οὐσίαις,	οὐ	συμπληροῖ δὲ αὐτὰς οὐδὲ τελειοῖ,
[3, 60]	ὅπως τὰ ὅλα ἐκεῖθεν καὶ	οὐ	τὰ μέρη. Ὁ δὲ πηλὸς
[3, 53]	ἅτε εἰς ἑαυτὸν βλέπων, ἀλλ´	οὐ	τὰ μετ´ αὐτόν. Εἰ δὲ
[3, 50]	νοητῶν, αὐτὸν ἐκεῖνον προσκαλούμενος, (ἀλλ´	οὐ	τὴν δόξαν τὴν ἐν αὐτῷ·
[3, 53]	δὲ πᾶν ποικίλον ἐστὶ, καὶ	οὐ	τῆς αὐτῆς μετέχει τὰ μέρη
[3, 51]	πάντως ἀμερές· ὁ δὲ κόσμος	οὐ	τοιοῦτος, πᾶν γὰρ σῶμα πάντη
[3, 54]	ἐξ ἀνθρωπείου σπέρματος. Ἀλλ´ ἔγωγε	οὐ	τοῦτο ἠρόμην πόθεν ὅ τις
[3, 60]	περατοῦν ταῦτα καὶ ἀριθμοῦν. Καὶ	οὐ	τοῦτο μόνον, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ
[3, 60]	μερικοῦ (ποιητὴν) τέταρτος ἂν εἴη,	οὐ	τρίτος. Σκοπεῖν δὲ καὶ πρὸς
[3, 60]	αἰῶνι μένει τελέως. Ἆρ´ οὖν	οὐ	τῶν εἰδῶν μόνων, ἀλλὰ καὶ
[3, 58]	τεττάρων ἔφαμεν εἶναι τὸν οὐρανὸν,	οὐ	τῶν ἐνυλοτάτων, ἀλλ´ ἀϋλοτέρων στοιχείων
[3, 60]	ἀφ´ ἑνὸς ὑποβεβηκότες, παραδείγματα τίθεσθαι	οὐ	χρὴ, καθάπερ που καὶ πρότερον
[3, 60]	καὶ πῶς μὲν, πῶς δ´	οὔ·	εἰ καὶ τῶν τεχνητῶν, εἰ
[3, 57]	ἐστιν ἐκείνων δεύτερα, πῇ δὲ	οὔ·	καθάπερ τὴν ἐνταῦθα ἀρετὴν πῇ
[3, 56]	ὅμοιον διχοτομεῖ, πότερον ἀποδείκνυσιν ἢ	οὔ;	καίτοι ἀπὸ τοῦ καθόλου πεποίηται
[3, 60]	ζωγράγῳ τιθεὶς αὐτὸν ἀναλόγως, ὃς	οὔ	τινα κλίνην, ἀλλ´ εἴδωλον ἐκείνης
[3, 52]	τι καθαρώτερον βλέπουσα, τοῦτο μὲν	οὔ	φησιν ὄντως εἶναι καλὸν, τοῦτο
[3, 60]	μὲν ἔσται παράδειγμα, ποτὲ δὲ	οὒ,	καὶ ἐν βραχεῖ μὲν ἔσται
[3, 56]	τοῦ παντὸς αἴτιον, οἶδε καὶ	οὗ	αἴτιον· τὸ γὰρ ὡρισμένως εἰδὸς
[3, 60]	καθάπερ που καὶ πρότερον εἴπομεν·	οὗ	γάρ ἐστι παράδειγμα, τοῦτο εἰκόνα
[3, 60]	οὗ μὲν κρατοῦντος τοῦ κρείττονος,	οὗ	δὲ πολλάκις δουλεύοντος. Ἐκ δὲ
[3, 56]	ἐξ ἀνάγκης· οἶδεν ἄρα καὶ	οὗ	ἐστιν αἴτιον ὡρισμένως· οἶδεν οὖν
[3, 60]	πᾶσα γὰρ εἰκὼν εἴδωλόν ἐστιν,	οὗ	ἐστιν εἰκών· τὸ δὲ εἴδωλον
[3, 56]	πολυμόρφῳ Προὔθηκεν νοερὸν τύπον ἄφθιτον,	οὗ	κατὰ κόσμον Ἴχνος ἐπειγόμενος μορφῆς
[3, 60]	ταῖς ἀλόγοις, συμπεπλεγμένην ἔχουσαι ζωὴν,	οὗ	μὲν κρατοῦντος τοῦ κρείττονος, οὗ
[3, 60]	παράδειγμα καὶ εἶδος ἓν ἀφ´	οὗ	προῆλθον αἱ θεῖαι ψυχαὶ πρῶτον,
[3, 60]	παράδειγμα γιγνώσκειν· εἰ δὲ μηδέτερος,	οὐδ´	ἂν παράδειγμα εἴη, τινὸς μὴ
[3, 60]	πολλῶν εἰρήκασι τὴν τῶν ἰδεῶν.	Οὐδ´	ἄρα πάντα τὰ ἀπὸ τοῦ
[3, 60]	κακῶν, ὡς ἐν Πολιτείᾳ μεμαθήκαμεν,	οὐδ´	ἄρα τὰς αἰτίας τῶν κακῶν
[3, 50]	καὶ αὐτῶν τῶν χωριστῶν εἰδῶν·	οὐδ´,	ὡς Ἀριστοτέλης φησὶν, ἐπήχθη ἂν
[3, 60]	Εἰ μὲν γὰρ ἀμέσως, ἄτοπον·	οὐδαμοῦ	γὰρ ἐπὶ τῶν ἄλλων τοιαύτη
[3, 59]	συγκαταθέσεις ἐνεγκεῖν τὰς ἀποφάσεις, καὶ	οὐδαμῶς	ἀνδρὸς ἐπιστατικοῦ. Πρὶν οὖν ἀποφήσει
[3, 60]	ἐν τῷ νοητῷ, τὸ κακὸν	οὐδαμῶς	εἶναι βούλεται κατὰ δύναμιν, ὥς
[3, 60]	τῶν τεχνῶν ἢ τῶν τεχνητῶν	οὐδαμῶς	ἔστι. Θαυμαστὸν δὲ οὐδὲν καὶ
[3, 60]	Ὁ μὲν γὰρ πρότερος λόγος	οὐδαμῶς	εὐαγὴς αὐτὸ τὸ κακὸν ἐν
[3, 62]	τὴν ἔννοιαν ἐπιδιορθοῦται, τὸ ἀναίτιον	οὐδαμῶς	προσιέμενος· πᾶν γὰρ τὸ γιγνόμενον
[3, 61]	ἀπογιγνώσκειν τὰ εἴδη τοιαῦτα λέγων.	~Οὐδαμῶς,	φάναι τὸν Σωκράτη, ἀλλὰ ταῦτα,
[3, 62]	τοῦτο μετέχον ἀγαθοῦ τινος, καὶ	οὐδὲ	ἄλλως ὑποστῆναι δυνάμενον ἢ τῷ
[3, 62]	σμικρὰ προνοίας ἐξάψαντες, οὐδὲν ἄτιμον	οὐδὲ	ἀπόβλητον ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ
[3, 51]	εἴη· εἰ δὲ μὴ τοῦτο,	οὐδὲ	αὐθυπόστατος· εἰ δέ γε μὴ
[3, 51]	καὶ κινεῖσθαι καὶ κινεῖν πέφυκεν,	οὐδὲ	γὰρ ἅμα ὅλον ἑαυτὸ θερμαίνειν
[3, 51]	μόνον, ἀλλ´ οὐδὲν ποιεῖ προαιρετικῶς·	οὐδὲ	γὰρ ἡ χιὼν, οὐδὲ ὅλως
[3, 58]	καὶ ἔνυλα τῆς προόδου γενομένης·	οὐδὲ	γὰρ ἦν θέμις τοῖς νοεροῖς
[3, 52]	γὰρ ἐκεῖνα τῶν ἐνύλων, ἀλλ´	οὐδὲ	ἐν τούτοις πάντη τὸ ἀκριβές·
[3, 60]	ἑαυτῆς διαιρετικαῖς δυνάμεσι· καὶ γὰρ	οὐδὲ	ἦν δυνατὸν ἐκ τῶν ἡνωμένων
[3, 53]	ἐπιστήμης ἴδιον καὶ πολλῷ μᾶλλον	οὐδὲ	νοήσεως· εἰδὼς δὲ ὡρισμένως τὰ
[3, 54]	γὰρ μάτην ἡ φύσις ποιεῖ	οὐδὲ	ὁ θεὸς, καὶ ὅλως τὰ
[3, 51]	προαιρετικῶς· οὐδὲ γὰρ ἡ χιὼν,	οὐδὲ	ὅλως τῶν σωμάτων, καθ´ ὃ
[3, 60]	ἔργα ταῦτα. Ὁ δὲ ῥύπος	οὐδὲ	προηγουμένην ἔχων γένεσιν ἐπισυνίστασθαι πέφυκε·
[3, 52]	ἔστιν ὃ λέγεται ἀληθῶς· οὐκοῦν	οὐδὲ	τὰ οὐράνια σώματα εἰ θεωροίης,
[3, 62]	τοῖς ζώοις, καὶ οὐ μάτην	οὐδὲ	ταύτας ὑποστήσασα· καὶ ἡ ἔκλειψις
[3, 60]	σωμάτων ὕλην ἀνείδεον καὶ ἀσχημάτιστον,	οὐδὲ	ταύτης εἶδος ἂν εἴη τοῦ
[3, 60]	οὐσίαις, οὐ συμπληροῖ δὲ αὐτὰς	οὐδὲ	τελειοῖ, οἷον λευκότης, μελανία, πάντα
[3, 60]	οὐκ ἄρα ἰδέαν ἔχει προϋπάρχουσαν	οὐδέ	τι νοερὸν παράδειγμα τὰ τεχνητὰ
[3, 57]	λόγοις τοὺς περὶ τῶν εἰδῶν,	οὐδὲ	τὸν τῶν μερικῶν εἰδῶν διάκοσμον
[3, 56]	δὲ ἀνόμοιον ἀπὸ τῆς ὕλης,	οὐδὲ	τοῦτον ἀποδεξόμεθα τὸν λόγον· εἰ
[3, 56]	ὑφ´ ἑαυτῶν ἐληλεγμένων, οὐδὲν ἐπιστημονικὸν	οὐδὲ	ὑγιὲς λεγόντων. Σαφῶς γὰρ οἱ
[3, 60]	ὧν ἐστι παραδείγματα, αἴτιά ἐστιν·	οὐδεμία	ἄρα ἰδέα παράδειγμα κακῶν ἐστι.
[3, 51]	πλείονος ἔτυχε, τὰ δὲ πρῶτον	οὐδεμίαν	ἔσχεν ἐξεργασίαν, ἴσως ἡμῖν αὐτὸ
[3, 60]	τὰς ἀνθρωπίνας χρείας θεραπευούσης, τούτων	οὐδεμίας	εἶδός ἐστι νοερόν· ἀλλ´ ἡ
[3, 56]	τάξεως εἴληχε· τοῦτο δέ ἐστιν	οὐδὲν	ἄλλο ἢ κατ´ αὐτὰς τὰς
[3, 62]	ὁρῶμεν" εἰ γὰρ ἐπεσκέπτετο ὡς	οὐδὲν	ἀναιτίως ἐστὶν, οὐκ ἂν ταύτην
[3, 62]	μεγάλα καὶ σμικρὰ προνοίας ἐξάψαντες,	οὐδὲν	ἄτιμον οὐδὲ ἀπόβλητον ἐν τῷ
[3, 62]	ἀντιλήψεται κατ´ ἐμὴν δόξαν, ὅτε	οὐδὲν	αὐτῶν ἀτιμάσεις· νῦν δὲ ἔτι
[3, 54]	ταυτομάτου τούτων εἶναι τὴν γένεσιν·	οὐδὲν	γὰρ μάτην ἡ φύσις ποιεῖ
[3, 51]	οὐκ ἔστιν αὐτοκίνητος, σωματικὸς ὤν.	Οὐδὲν	γοῦν τῶν σωμάτων ὅλον ἅμα
[3, 56]	ὡς ὅλα καὶ τὰ μέρη·	οὐδὲν	δὲ χεῖρον πλείονος ἕνεκα τῶν
[3, 51]	τῶν σωμάτων, καθ´ ὃ σῶμα,	οὐδέν.	Εἰ τοίνυν τὸ αὐτῷ τῷ
[3, 57]	(καὶ ἐρασμιώτατον, δικαιοσύνης δὲ φέγγος	οὐδὲν	εἶναι ἐν τοῖς τῇδε ὁμοιώμασι,
[3, 56]	λόγων αὐτῶν ὑφ´ ἑαυτῶν ἐληλεγμένων,	οὐδὲν	ἐπιστημονικὸν οὐδὲ ὑγιὲς λεγόντων. Σαφῶς
[3, 56]	ἐν ἀριθμῷ μόνον· ἐπεὶ οὖν	οὐδέν	ἐστιν ἄλλο ἀριθμὸς ἢ ἓν
[3, 60]	λεκτέον ὅτι κακῶν μὲν παράδειγμα	οὐδέν	ἐστιν ἐν αὐτῷ, κακῶν δὲ
[3, 56]	τὴν σωματικὴν διακεκριμένως, καὶ ὡς	οὐδὲν	θαυμαστὸν ἄλλο μὲν εἶναι τὸ
[3, 56]	τῶν πραγμάτων οὐκ ἐφάπτεται, καὶ	οὐδὲν	θεωρεῖ καθόλου καὶ κοινὸν, ἀλλὰ
[3, 60]	τεχνητῶν οὐδαμῶς ἔστι. Θαυμαστὸν δὲ	οὐδὲν	καὶ τὸ εἶναί τινας ἐν
[3, 51]	ὁ κόσμος ἀπ´ ἐκείνου ἢ	οὐδὲν	κατὰ τὴν ἔφεσιν· εἰ μὲν
[3, 50]	ἀλλὰ οὐχὶ κατὰ οἰκείαν ἐπιβολήν.	Οὐδὲν	οὖν ἄλλο πραγματεύεται διὰ τῆς
[3, 62]	ἀδύνατον χωρὶς αἰτίου γένεσιν ἔχειν.	Οὐδὲν	οὖν ἐστιν οὕτως ἄτιμον καὶ
[3, 57]	ὁμοῦ καὶ ἐν ἀλλήλοις ὄντων;	Οὐδὲν	οὖν θαυμαστὸν, ὡς ἔφαμεν, καὶ
[3, 51]	θερμαίνει τῷ παρεῖναι μόνον, ἀλλ´	οὐδὲν	ποιεῖ προαιρετικῶς· οὐδὲ γὰρ ἡ
[3, 58]	τῶν ὕστερον ἠλέγχθησαν, οἱ δὲ	οὐδὲν	προσέθεσαν ἄλλο ἐκείνων σεμνότερον. Καὶ
[3, 60]	τὰς ἡμετέρας χρείας εἰώθαμεν, ἀλλ´	οὐδὲν	τῶν τοιούτων εἰς εἶδος ἀναφέρομεν·
[3, 60]	Παρμενίδης, ἑκάστη ἰδέα θεός ἐστιν,	οὐδένα	δὲ θεὸν αἰτιατέον τῶν κακῶν,
[3, 60]	διαφέρει ἄλλη ἄλλης, ἢ οὖν	οὐδενὶ	διοίσει τὸ παράπαν, ἢ οὐ
[3, 56]	τελειότητι δὲ τὸ ἀτελὲς καταλαμβάνον,	οὐκ	ἀλλαχόθεν ἢ ἀπὸ τῆς τελεσιουργοῦ
[3, 56]	τὸ ἀΐδιον τοῖς αἰσθητοῖς εἴδεσιν	οὐκ	ἀλλαχόθεν πάρεστιν, ἢ ἀπὸ τῶν
[3, 53]	εἰ μὲν ἀγνοοῦν ἑαυτὸ, πῶς	οὐκ	ἄλλο τι ἔσται πρὸ αὐτοῦ
[3, 51]	εἰ ὁ κόσμος σωματοειδής ἐστιν,	οὐκ	ἂν αὐτοκίνητος εἴη· εἰ δὲ
[3, 54]	αὐτὸ τοσαύτην ποικιλίαν διοργανώσεως πλάττειν	οὐκ	ἂν δύναιτο, καὶ ταῦτα ἄλογος
[3, 60]	καὶ εἰ μόριον εἴη προηγούμενον,	οὐκ	ἂν ἐκεῖθεν εἴη· δέδεικται γὰρ
[3, 62]	ἐπεσκέπτετο ὡς οὐδὲν ἀναιτίως ἐστὶν,	οὐκ	ἂν ταύτην ἀφῆκε τὴν φωνὴν
[3, 60]	τὸν ἄπειρον ἀριθμόν; καὶ πῶς	οὐκ	ἀναγκαῖον, εἴπερ καὶ ἡ ἐνταῦθα
[3, 62]	φυσικὸν λόγον αἴτιον. Ἆρ´ οὖν	(οὐκ	ἀνάγκη μὴ ταύτην εἶναι τρίχα
[3, 60]	ποιὸν ἕκαστος προβέβληται; Καὶ πῶς	οὐκ	ἀνάγκη τὸ θνητὸν ἀθάνατον εἶναι
[3, 61]	καὶ ἔνυλον ἀποβλέπων τῶν ἠρωτημένων,	οὐκ	ἀξιῶν καὶ τούτων αἰτίας λέγειν,
[3, 57]	εἶναι, κἂν ἐναντία εἶναι δοκῇ,	οὐκ	ἀπεγίνωσκε, τῶν δὲ κακῶν ἀνῄρει
[3, 60]	εἶναι καὶ τούτων αἰτίας διωρισμένας	οὐκ	ἀπογνωστέον, ὡς δηλοῦσι καὶ αἱ
[3, 60]	Τῆς γοῦν νοερᾶς πάσης οὐσίας	οὐκ	ἀποθετέον ἐν τῷ νῷ παράδειγμα,
[3, 60]	σώμασι κατὰ λόγον γίγνεται, καὶ	οὐκ	ἀπόχρη πρὸς τὴν γένεσιν αὐτῶν
[3, 60]	ὁμοιότητος ἐπιστρέφειν πρὸς τὸ παράδειγμα.	Οὐκ	ἄρα εἰκών ἐστι καὶ παράδειγμα
[3, 57]	ὑπὸ τῶν παλαιῶν εἴρηται σαφῶς.	Οὐκ	ἄρα ἐπιταράττειν δεῖ τοῖς περὶ
[3, 60]	ἢ ἄλλο τι τῶν τεχνητῶν·	οὐκ	ἄρα ἰδέαν ἔχει προϋπάρχουσαν οὐδέ
[3, 60]	τοῦ πυρὸς τὸ ἀποτέλεσμα θερμόν·	οὐκ	ἄρα τὸ κακὸν ᾗ κακὸν
[3, 60]	κατ´ ἐκείνην ὑφεστάναι τὴν οὐσίαν,	οὐκ	ἀτόπον· τὰ δὲ ὡς μέρη
[3, 51]	γὰρ σῶμα πάντη διαιρετὸν, ὥστε	οὐκ	αὐθυπόστατος. Καὶ ἄλλως αὖ τὸ
[3, 62]	ὑπὸ τῶν πρώτων ἀποτελεῖται, ἀλλ´	οὐκ	εἰδητικῶς, ἀλλὰ κατὰ τὸ ὂν
[3, 56]	ἡ ὁμοιότης παράδειγμά ἐστι καὶ	οὐκ	εἰκών· οὔτε τὰ ἀνόμοια μόνον,
[3, 60]	πάντων τούτων ἄμοιρον ἀλλαχόθεν καὶ	οὐκ	ἐκ τῶν πρώτων ὑφέστηκεν εἰδῶν·
[3, 60]	ᾧ παρυφέστηκε. Διὰ τοῦτο αὐτὸ	οὐκ	ἐκεῖθεν ταῦτα, διότι ἐκβάσεις εἰσὶ
[3, 57]	αἰῶνι μόνον τὰς νοήσεις ἱδρυμένας	οὐκ	ἔλαχεν, ἐφίεται δὲ τὴν ἀθρόαν
[3, 55]	τούτων αἴτια; δῆλον γὰρ ὡς	οὐκ	ἐν σώμασι· πᾶν γὰρ σῶμα
[3, 60]	στερήσεις παρυφίστανται τῶν διδομένων, ἀλλ´	οὐκ	ἐν τοῖς τὰς ἕξεις διδοῦσι
[3, 54]	δυνάμει τοὺς λόγους ἔχει καὶ	οὐκ	ἐνεργείᾳ· σῶμα γὰρ ὂν οὐ
[3, 55]	ἵππον, αὐτὸ τὸ εἶδος, ἆρ´	οὐκ	ἐξ αἰτίας φήσομεν, εἴπερ καὶ
[3, 54]	καὶ γνωστικὰ τὰ εἴδη, καὶ	οὐκ	ἔξω καὶ ἐν τοῖς φαινομένοις
[3, 56]	ἐξῃρημένας καὶ ἀΰλους μονάδας. Καὶ	οὐκ	ἐπὶ τούτων μόνων οὕτως, ἀλλὰ
[3, 53]	εἰδέναι, τὸ δὲ ἕτερον ἀορίστως	οὐκ	ἐπιστήμης ἴδιον καὶ πολλῷ μᾶλλον
[3, 51]	οὕτω τὸ αὐτὸ ἔσται καὶ	οὐκ	ἔσται θερμόν. Ὥσπερ οὖν καὶ
[3, 60]	τὸ καθ´ αὑτὸ, ποτὲ δὲ	οὐκ	ἔσται, καὶ τὸ παράδειγμα ποτὲ
[3, 60]	μορίῳ, τὸν δὲ ἄπειρον χρόνον	οὐκ	ἔσται· ὅλως δὲ τὸ ἔστι
[3, 56]	αὐτῶν; ἐν σώμασι μὲν γὰρ	οὐκ	ἔσται· πᾶν γὰρ τὸ ἐν
[3, 60]	ὅλως δὲ τὸ ἔστι καὶ	οὐκ	ἔστι παρὰ μέρος τῆς οὐσίας
[3, 51]	δὲ, τίνων ἔστι καὶ τίνων	οὐκ	ἔστι τὰ εἴδη (καὶ γὰρ
[3, 60]	μή" Τίνων ἐστὶ καὶ τίνων	οὐκ	ἔστι τὰ εἴδη πρῶτον διασκεπτέον,
[3, 51]	ἐστιν· ὁ δὲ κόσμος οὗτος	οὐκ	ἔστιν αὐτοκίνητος, σωματικὸς ὤν. Οὐδὲν
[3, 60]	τῆς τῶν οὐρανίων ἐστὶ καὶ	οὐκ	ἔστιν· εἰ τῶν ζώων μὴ
[3, 52]	Ἕκαστον ἄρα τούτων τῶν αἰσθητῶν	οὐκ	ἔστιν ὃ λέγεται ἀληθῶς· οὐκοῦν
[3, 60]	κακὸν πρός τι τοιοῦτον γέγονεν,	οὐκ	ἔτ´ ἂν αἰσχρὸν εἴη πάντως,
[3, 58]	καὶ αἱ πρόοδοι πάντων ἐκεῖθεν,	οὐκ	εὐθὺς ἐπὶ τὰ γενητὰ ταῦτα
[3, 58]	ἡ γῆ καὶ ὁ ἀὴρ	οὐκ	εὐθὺς τὰ ἔνυλα ταῦτα ὑπέστησαν,
[3, 56]	καὶ τῆς οὐσίας τῶν πραγμάτων	οὐκ	ἐφάπτεται, καὶ οὐδὲν θεωρεῖ καθόλου
[3, 56]	ἐνὶ γαστέρι σύῤῥα πεφύκει. Καὶ	οὐκ	ἠρκέσθη τούτοις μόνον, ἀλλὰ καὶ
[3, 60]	ἐν Σοφιστῇ διαῤῥήδην οὐκ ὄντως	οὐκ	ὂν προσείρηκεν. Εἰ οὖν ἡ
[3, 60]	Ἐλεάτης ξένος ἐν Σοφιστῇ διαῤῥήδην	οὐκ	ὄντως οὐκ ὂν προσείρηκεν. Εἰ
[3, 54]	τῷ ὄντι ἄλογον ᾖ ἢ	οὐκ	ὀρθόν. Ἀναγκαῖον τοίνυν ἐν ἄλλῳ
[3, 60]	φησὶ, κλίνης καὶ τραπέζης ἰδέαν	οὐκ	ὤκνησεν εἰπεῖν, ἢ καὶ ἐν
[3, 56]	μὲν οὔπω ἀριθμὸς, τὸ δὲ	οὐκέτι	ἀριθμός. Ὡς δ´ οὖν ἐν
[3, 60]	ὁ νοῦς, γνώσεως αἴτιος ὢν,	οὐκέτι	καὶ τὴν ἄγνοιαν αὐτὸς ὑφίστησι
[3, 60]	ὁ ἥλιος αἴτιος ὢν φωτὸς	οὐκέτι	καὶ τῆς στερήσεως τοῦ φωτὸς
[3, 57]	τρίτον δὲ τὸ δίκαιον. Καὶ	οὐκέτι	ταῦτα κατὰ ἀντίθεσιν ἔθηκεν, ἀγαθὸν,
[3, 57]	μεταβατικῶς. (Οὐ δὴ θαυμαστόν ἐστιν	οὐκέτι,	τῶν θείων εἰδῶν ὁμοῦ καὶ
[3, 60]	περὶ ἑκάστου ἐν τάξει διελθεῖν.	Οὐκοῦν	ἑξῆς λεκτέον ὅτι τῆς νοερᾶς
[3, 52]	οὐκ ἔστιν ὃ λέγεται ἀληθῶς·	οὐκοῦν	οὐδὲ τὰ οὐράνια σώματα εἰ
[3, 53]	ἐφετὸν, ἀλλὰ κατ´ οὐσίαν. Ἢ	οὖν	ἀγνοήσει τί ἐστι κατ´ οὐσίαν,
[3, 60]	καὶ τὴν διαίρεσιν. Καὶ σχήματος	οὖν	αἰτίαν θετέον πάντων σχημάτων οἰστικὴν,
[3, 55]	ἐξ αἰτίας ὑφέστηκεν; Ἐκ ποίας	οὖν	αἰτίας; ἆρα ἀκινήτου τινὸς ἢ
[3, 50]	οὐχὶ κατὰ οἰκείαν ἐπιβολήν. Οὐδὲν	οὖν	ἄλλο πραγματεύεται διὰ τῆς ἐρωτήσεως
[3, 56]	τῶν εἰδῶν ὕφεσις. ~Ἕκτον δὴ	οὖν	ἄλλον τρόπον ἀνασκεψώμεθα περὶ τῆς
[3, 56]	ἐοικυῖαν ἄλλῳ μορφήν. Δεῖ δὴ	οὖν	ἀμφότερα εἶναι καὶ τὸ ἀνόμοιον
[3, 56]	τῆς οὐσίας ταύτης. Ἔστι δὴ	οὖν	ἀνδρὸς εἰς νοῦν ἐπιστρέψαντος ἤδη,
[3, 56]	ὁμοιουμένου πρὸς αὐτό. Εἴ τις	οὖν	ἀνειμένην ταυτότητα τὴν ὁμοιότητα λέγοι,
[3, 55]	εἴπερ καὶ γέγονε δηλαδή. Τὸν	οὖν	ἄνθρωπον ἁπλῶς, τὸ εἶδος αὐτὸ
[3, 59]	καὶ οὐδαμῶς ἀνδρὸς ἐπιστατικοῦ. Πρὶν	οὖν	ἀποφήσει περί τινων, πρῶτον περὶ
[3, 52]	ὁ τοῦ κόσμου ποιητής. Ποῦ	οὖν	αὐτὰ γεννᾷ καὶ ποῦ (θεωρεῖ;
[3, 57]	τομὴ ταύτης ἐστὶ πρώτης· οἰκεῖον	οὖν	αὐτῇ καὶ τὸ εἶδος τῆς
[3, 61]	φλυαρίαν ἐμπεσὼν διαφθαρῶ. Ἐκεῖσε δ´	οὖν	ἀφικόμενος εἰς ἃ νῦν δὴ
[3, 54]	ἐξ ἑκάστου τὸ ὅμοιον· πῶς	οὖν	γίγνεται καὶ κατὰ τίνα τρόπον;
[3, 60]	αὑτῶν σειρᾶς ψυχῶν. ~Ὁ μὲν	οὖν	δημιουργικὸς νοῦς πρώτως τὰ εἴδη
[3, 60]	σχῆμα οἰκεῖον ὑπέστησε. Τούτων μὲν	οὖν	εἴδη θετέον, καὶ ὅσαι (ἄλλαι
[3, 54]	ἐξ ἀνθρώπου προελήλυθε. Κείσθω δ´	οὖν	ἐκ σπέρματος καὶ ὁ ἄνθρωπος,
[3, 58]	πρὸς αὐτὴν ἐναργέστερον ὑφέστηκεν. Ἔσται	οὖν	ἐκ τοῦ αὐτοανθρώπου καὶ οὐράνιός
[3, 55]	κατ´ ἐνέργειαν δὲ κινητῶς. Ἀκίνητα	οὖν	ἐκεῖνα κυρίως, ἃ καὶ κατ´
[3, 57]	τῆς φύσεως ἔχῃ τελειότητα· πρώτιστον	οὖν	ἐν τῇ τριάδι ταύτῃ τὸ
[3, 56]	δὲ οὐκέτι ἀριθμός. Ὡς δ´	οὖν	ἐν τοῖς νοητοῖς πρῶτον πέρας
[3, 60]	αὐτῷ τιθείη τὸ κακὸν (εἴρηται	οὖν	ἐν τῷ (Φαίδωνι μίαν εἶναι
[3, 54]	τὴν συκῆν· καὶ ὁ ἄνθρωπος	οὖν	ἐξ ἀνθρωπείου σπέρματος. Ἀλλ´ ἔγωγε
[3, 54]	μέρη τοῦ παντός. ~Τέταρτον δὴ	οὖν	ἐπὶ τούτοις ἄλλο κατίδωμεν. Ἄνθρωπον
[3, 54]	τῶν ἐκ σήψεως; πόθεν δ´	οὖν	ἐπὶ τούτων ἡ γένεσις; πῶς
[3, 51]	ἄλλως ἔχουσα, καὶ ὁ κόσμος	οὖν	ἔσται φθαρτός· τὸ γὰρ ἐκ
[3, 62]	χωρὶς αἰτίου γένεσιν ἔχειν. Οὐδὲν	οὖν	ἐστιν οὕτως ἄτιμον καὶ φαῦλον,
[3, 60]	τοῦ Πλάτωνος διάνοιαν εὑρήσομεν. ~Ἀνάγκη	οὖν	ἢ (μόνων τῶν κατὰ φύσιν
[3, 60]	διαιωνίως ἔχει, καὶ τὸ παραδειγματικὸν	οὖν	ἢ οὐχ ἕξει τὸ εἶδος
[3, 51]	τινὸς ἤρτηται πρεσβυτέρας. Αὕτη δὴ	οὖν	ἡ αἰτία πότερον κατὰ προαίρεσιν
[3, 54]	ἐστὶ λόγων αἰτία φυσικῶν. Ἆρ´	οὖν	ἡ μὲν ἀνθρώπων φύσις ἔχει
[3, 60]	ὄντως οὐκ ὂν προσείρηκεν. Εἰ	οὖν	ἡ νοερὰ οὐσία πᾶσα τῶν
[3, 51]	λέξεων τοσαῦτα εἰρήσθω· μεταβατέον δὲ	οὖν	ἡμῖν ἐπὶ τὴν τῶν πραγμάτων
[3, 57]	καὶ ἐν ἀλλήλοις ὄντων; Οὐδὲν	οὖν	θαυμαστὸν, ὡς ἔφαμεν, καὶ τὰς
[3, 61]	ὑποστατικὸν τῶν πολλῶν. Τοῦτο δὴ	οὖν	θράττει τὸν Σωκράτη· καὶ γὰρ
[3, 56]	ὄντα καὶ δυνατώτερα. Ἔστι μὲν	οὖν	καὶ αὐτόθεν δῆλον, ὅπερ εἴπομεν,
[3, 51]	καὶ οὐκ ἔσται θερμόν. Ὥσπερ	οὖν	καὶ κατὰ τὴν ἀλλοίωσιν ἀδύνατόν
[3, 60]	τοῦ ἀριθμοῦ νόησις. Καὶ ἀριθμητικῆς	οὖν	καὶ μουσικῆς καὶ γεωμετρίας καὶ
[3, 60]	φωτὸς αὐτὸς αἴτιος· οὕτω δὴ	οὖν	καὶ ὁ νοῦς, γνώσεως αἴτιος
[3, 56]	δὲ μεριστὸν τὸ ἄπειρον· ἓν	οὖν	καὶ πολλὰ, διότι καὶ αὐτὸς
[3, 56]	οὗ ἐστιν αἴτιον ὡρισμένως· οἶδεν	οὖν	καὶ τὸ πᾶν καὶ πάντα
[3, 60]	ὑπόστασιν ἐκεῖθεν δεχομένων. ~Αὐτὴν δὴ	οὖν	λοιπὸν ἡμῖν τὴν ὕλην σκεπτέον,
[3, 56]	τοῖς ἐξ αὐτῶν δεικνυμένοις. Ὅταν	οὖν	ὁ ἀστρονόμος λέγῃ τοὺς ἐν
[3, 60]	πᾶς γὰρ νοῦς ἀμέριστος· τὰ	οὖν	ὅλα πρὸ τῶν μερῶν ἐν
[3, 60]	πρὸ τοῦ μέρους ἐκεῖθεν. Μήποτε	οὖν	ὀρθῶς ἂν ἔχοι πάντων τῶν
[3, 60]	ἐν αἰῶνι μένει τελέως. Ἆρ´	οὖν	οὐ τῶν εἰδῶν μόνων, ἀλλὰ
[3, 56]	γὰρ ἐν ἀριθμῷ μόνον· ἐπεὶ	οὖν	οὐδέν ἐστιν ἄλλο ἀριθμὸς ἢ
[3, 60]	ὕλη διαφέρει ἄλλη ἄλλης, ἢ	οὖν	οὐδενὶ διοίσει τὸ παράπαν, ἢ
[3, 62]	δὲ φυσικὸν λόγον αἴτιον. Ἆρ´	οὖν	(οὐκ ἀνάγκη μὴ ταύτην εἶναι
[3, 54]	ἀπὸ τῶν ὁλικωτέρων ὑφίσταται. Πάντων	οὖν	οὖσα μήτηρ ἡ τοῦ παντὸς
[3, 60]	ἐν ἑτέροις εἴπομεν, παρυφιστάμενα. Πότερον	οὖν	οὕτω ῥητέον ἰδέαν τῶν κακῶν
[3, 59]	ἀνῄρει τὴν εἰδητικὴν αἰτίαν. Ὁρᾷς	οὖν	πάλιν ὅτι καὶ τελέα συγκατάθεσις,
[3, 60]	λέγειν ἐν ἐκείνοις ἄτοπον. Εἰ	οὖν	παράδειγμα ἔσται, καὶ τὴν εἰκόνα
[3, 60]	δώσομεν κακὴν οὖσαν. Ὁ μὲν	οὖν	Παρμενίδης μαιευόμενος τὸν Σωκράτη, καὶ
[3, 62]	αἰτίας. Ὡσαύτως καὶ ὁ Σωκράτης	(οὖν	πρὸς τὴν εἰδοποιὸν αἰτίαν τεταμένος
[3, 59]	ὁρῶμεν, ἀλλὰ τὸ ἐσχάτως. Τοῦτο	οὖν	πρὸς τὸ πρώτιστον τῶν ἐν
[3, 57]	τοῦ νοῦ νοήσεις· τὰ μὲν	οὖν	πρότερον ἡμῖν θεωρούμενα εἴδη γενικώτατα
[3, 60]	πάντα τὰ τοιαῦτα· τὰ μὲν	οὖν	συμπληρωτικὰ τῶν οὐσιῶν καὶ τελειωτικὰ
[3, 60]	ἑνιαίαν καὶ θείαν. Τούτου μὲν	οὖν	συντόμως ἀπηλλάγμεθα· ~τὸ δὲ δεύτερον
[3, 55]	ἔσται μεταβλητὰ, ὅπερ ἀδύνατον· πάντα	οὖν	τὰ ἀκίνητα ἐξ ἀκινήτου αἰτίας
[3, 60]	αἰτίας ἔχει τὸ εἶναι. Πόθεν	οὖν	τὰ εἴδη ταῦτα καὶ ἐκ
[3, 60]	τοῦ εἴδους μετειλήχασιν. Εἶναι μὲν	οὖν	τάξιν τῶν εἰδῶν θετέον, πάσης
[3, 56]	ὕλῃ ὄντα. Διὰ ταύτας μὲν	οὖν	τὰς ἐννοίας καὶ Σωκράτης, καὶ
[3, 60]	τὸ γὰρ παράδειγμα αἰτία· πολλαχῶς	οὖν	τὴν αἰτίαν λέγειν εἰώθαμεν, μιᾶς
[3, 57]	φύσει τοῦ χείρονος) κατὰ ταύτην	οὖν	τὴν συμμετρίαν τὸ καλὸν ἐναστράπτει
[3, 60]	τούτων εἰδητικὰς αἰτίας. ~Τρίτον δὴ	οὖν	τὴν φύσιν θεατέον πῶς ἐπὶ
[3, 54]	δεῖται τοῦ ἄγοντος αὐτήν. Ἀλλὸ	οὖν	τί ἐστι καὶ πρὸ τῆς
[3, 56]	τῶν δευτέρων εἰσίν. Ὁ μὲν	οὖν	Τίμαιος ἐν τοῖς νοητοῖς ἀπέθετο
[3, 60]	τοὺς εἱμαρμένους νόμους ὑπάρχοντας· ἐκεῖ	οὖν	τὸ ἓν εἶδος. Παράγουσι δὲ
[3, 54]	καὶ κατ´ ἐνέργειαν ἔχειν. Τί	οὖν	τὸ ἔχον κατ´ ἐνέργειαν τοὺς
[3, 60]	γεγονὸς εἶναι καλόν. Εἰ δ´	οὖν	τὸ κακὸν πρός τι τοιοῦτον
[3, 51]	εἶναι ποιεῖ. Καὶ τὸ αἴτιον	οὖν	τοῦ παντὸς αὐτῷ τῷ εἶναι
[3, 60]	ἀγαθῶν πάντων αἰτίας. Ἀπὸ τούτων	οὖν	τριῶν στοιχείων ἀφοριστέον τίνα μὲν
[3, 60]	τῶν πολλῶν φύσεων. Ἀπὸ δ´	οὖν	τῶν αἰτιῶν τούτων πρόεισι τὸ
[3, 54]	κατὰ τὸ προσῆκον. Ἡ δ´	οὖν	φύσις ἄλλων ἐστὶ καὶ οὐχ
[3, 54]	κατὰ τεταγμένας αἰτίας ἐπιτελοῦνται· δῆλον	οὖν	ὡς κατὰ τὸν αὐτὸν λόγον
[3, 56]	ἀρχὴ ἀριθμοῦ, καὶ τὸ μὲν	οὔπω	ἀριθμὸς, τὸ δὲ οὐκέτι ἀριθμός.
[3, 51]	θερμαίνεσθαι· διότι μὲν γὰρ θερμαίνεται,	οὔπω	θερμὸν ἂν εἴη, διότι δὲ
[3, 62]	τὸν Παρμενίδην, ὦ Σώκρατες, καὶ	οὔπω	σου ἀντείληπται φιλοσοφία ὡς τότε
[3, 58]	ὑπέστησαν, ἀλλὰ πρὸ τούτων τὰ	οὐράνια	καὶ ἄϋλα στοιχεῖα· διὸ καὶ
[3, 56]	ὅτι ταῦτα πάντα, ὅσα ὁρατὰ	οὐράνια	καὶ ὑπὸ σελήνην, ἢ ἀπὸ
[3, 52]	λέγεται ἀληθῶς· οὐκοῦν οὐδὲ τὰ	οὐράνια	σώματα εἰ θεωροίης, ἀκριβέστερα μὲν
[3, 60]	εἶδος ἀδύνατον. Εἰ δὲ τὴν	οὐρανίαν	ὕλην εἰδοπεποιῆσθαι τῷ αὑτῆς λόγῳ
[3, 58]	ἀπὸ πάντων τῶν ἐγκοσμίων, εἴτε	οὐράνιον	ἄνθρωπον, εἴτε ἐμπύριον, εἴτε χθόνιον
[3, 58]	οὖν ἐκ τοῦ αὐτοανθρώπου καὶ	οὐράνιός	τις ἄνθρωπος καὶ ἐμπύριος καὶ
[3, 60]	γενητῶν, ἀλλὰ καὶ τῆς τῶν	οὐρανίων	ἐστὶ καὶ οὐκ ἔστιν· εἰ
[3, 60]	τις λέγοι καὶ τὴν τῶν	οὐρανίων	σωμάτων ὕλην ἀνείδεον καὶ ἀσχημάτιστον,
[3, 53]	γῆν, ὡδὶ δὲ τὸν μέγαν	οὐρανὸν,	ἢ ὁ παραγαγὼν αὐτά; τίς
[3, 60]	συμβολικῶς ἂν λέγοιτο χαλκεύειν τὸν	οὐρανόν·	καὶ ὑφαντικῆς ὡσαύτως Ἀθηναϊκή τις
[3, 58]	τῶν τεττάρων ἔφαμεν εἶναι τὸν	οὐρανὸν,	οὐ τῶν ἐνυλοτάτων, ἀλλ´ ἀϋλοτέρων
[3, 56]	καὶ ἡ σελήνη, καὶ ὁ	οὐρανὸς	αὐτὸς, καὶ τὰ στοιχεῖα, καὶ
[3, 60]	καὶ ἡ κίνησις αὕτη τοῦ	οὐρανοῦ	μερική πώς ἐστιν, ἐκ δὲ
[3, 60]	αἰτίας εἰπεῖν, τὴν κίνησιν τοῦ	οὐρανοῦ,	τὰς μερικὰς φύσεις, τὰς ἰδιότητας
[3, 60]	ἡμᾶς συνάπτουσι πρὸς νοῦν, ὅτε	οὐρανοῦ	τε ὑπεραστρονομοῦμεν, καὶ τὴν νοερὰν
[3, 56]	ὁ ἀστρονόμος λέγῃ τοὺς ἐν	οὐρανῷ	κύκλους δίχα τέμνειν ἀλλήλους, ἐπειδὴ
[3, 56]	τὰ αἴτια ταῦτα τῆς ἐν	οὐρανῷ	τῶν κύκλων τομῆς καθολικώτερα αὐτῶν;
[3, 54]	φύσεως ἔχον τοὺς λόγους, εἰς	οὓς	δεῖ τὰ ἐν τῷ κόσμῳ
[3, 60]	τῶν εἱμαρμένων πάντων νόμων καθ´	οὓς	καὶ ἔταξε καὶ διεῖλε τὸ
[3, 62]	δύναμιν, καὶ ὅτι τῶν μειζόνων	οὖσα	γεννητικὴ πολλῷ πλέον ἐστὶ καὶ
[3, 56]	ἧς εἴδωλον ἡ αἴσθησις, ἀτελὴς	οὖσα	γνῶσις καὶ ἐν ἄλλῳ καὶ
[3, 54]	βρέφος, ἀλλ´ ἡ φύσις, ἀσώματος	οὖσα	δύναμις καὶ ἀρχὴ κινήσεως, ὥς
[3, 54]	τοὺς λόγους· διὸ καὶ ἄλογος	οὖσα	καὶ ἀφάνταστος ὅμως ἐστὶ λόγων
[3, 56]	ἡ ἄϋλος, ἡ καθ´ αὑτὴν	οὖσα	καὶ ἑαυτῆς, ἧς εἴδωλον ἡ
[3, 60]	ἡ τῆς ἀγνοίας γνῶσις, μία	οὖσα	καὶ ἑαυτῆς καὶ τῆς ἀγνοίας·
[3, 54]	ἂν δύναιτο, καὶ ταῦτα ἄλογος	οὖσα	κατὰ τὴν ἑαυτῆς οὐσίαν. Ἀλλ´
[3, 54]	τῶν ὁλικωτέρων ὑφίσταται. Πάντων οὖν	οὖσα	μήτηρ ἡ τοῦ παντὸς φύσις
[3, 60]	οὖσαν γνώσεως· καὶ ψυχὴ ζωῆς	οὖσα	χορηγὸς οὐχὶ καὶ ἀζωΐαν αὐτὴ
[3, 60]	τὴν ἄγνοιαν αὐτὸς ὑφίστησι στέρησιν	οὖσαν	γνώσεως· καὶ ψυχὴ ζωῆς οὖσα
[3, 60]	τῶν κακῶν ὡς αὐτὸ κακὸν	οὖσαν,	ἢ ὡς τῶν διαστατῶν (ἀμερὲς
[3, 57]	κρείττονα, ὡς δὲ αὐτῆς τι	οὖσαν	καὶ ἐν αὐτῇ ὑφεστηκυῖαν, καταδεεστέραν·
[3, 60]	ἀμενηνὸν ἐχούσης, τὴν εἶδός πως	οὖσαν	καὶ ἐν ἑνὶ ὅρῳ καὶ
[3, 60]	παραδειγματικὴν αἰτίαν οὐ δώσομεν κακὴν	οὖσαν.	Ὁ μὲν οὖν Παρμενίδης μαιευόμενος
[3, 60]	τῶν εἰδῶν τάξιν, δευτέραν μὲν	οὖσαν	τοῦ αἰῶνος, τρίτην δὲ ἀπὸ
[3, 60]	αἰτίας τῶν κακῶν αἰτιατέον θεοὺς	οὔσας·	τὰ δὲ παραδείγματα, ὧν ἐστι
[3, 60]	τὸ ἀνέκλειπτον, μὴ τῆς αἰτίας	οὔσης	αἰωνίου; πόθεν δὲ τὸ κοινὸν
[3, 60]	μιᾶς τῶν πολλῶν παραδειγματικῆς αἰτίας	οὔσης.	~Τοσαῦτα καὶ περὶ τούτων ἀρκέσει.
[3, 62]	τῆς γοητείας διὰ τῶν δαιμόνων	οὔσης,	ὡς ἐν Συμποσίῳ μεμαθήκαμεν, τί
[3, 60]	Σωκράτης καὶ ἕκαστον τούτων τῇ	οὐσίᾳ	ἀεὶ ταὐτὸν καὶ ἀϊδίως ἱδρυμένον·
[3, 56]	δεῖ δὲ ἐν ἀσωμάτῳ πάντως	οὐσίᾳ·	ἀνάγκη ἄρα τῶν φαινομένων προϋπάρχειν
[3, 60]	ἀγαθόν; Εἰ μὲν γὰρ τῇ	οὐσίᾳ	μόνον, ἔσται κακοποιὸν, ὃ μὴ
[3, 60]	τὸ εἶδος ἀγαθὸν, πότερον τῇ	οὐσίᾳ	μόνον ἐστὶν ἢ καὶ τῇ
[3, 60]	διότι καθόλου τούτων ἕκαστον καὶ	(οὐσία	πάντως ἐστὶ, καὶ ταῦτα κατά
[3, 60]	προσείρηκεν. Εἰ οὖν ἡ νοερὰ	οὐσία	πᾶσα τῶν ὄντως ὄντων ἐστὶν,
[3, 56]	μὲν (εἶναι τῶν οὐσιῶν καθὸ	οὐσίαι,	τὰ δὲ τῶν περὶ αὐτὰς
[3, 60]	καὶ παράδειγμα ἐν ταῖς νοεραῖς	οὐσίαις,	ἀλλ´ αἰτίον μόνον καὶ τὰ
[3, 60]	δὲ ὑφέστηκε μὲν ἐν ταῖς	οὐσίαις,	οὐ συμπληροῖ δὲ αὐτὰς οὐδὲ
[3, 55]	ἐνέργειαν ἀκινήτως, ἢ κατὰ μὲν	οὐσίαν	ἀκινήτως, κατ´ ἐνέργειαν δὲ κινητῶς.
[3, 54]	ἄλογος οὖσα κατὰ τὴν ἑαυτῆς	οὐσίαν.	Ἀλλ´ ἆρα ἐν μὲν ζώοις
[3, 51]	ἐστιν αἴτιον, ἵνα καὶ κατ´	οὐσίαν	αὐτῷ διδῷ τὸ ἀγαθὸν, καὶ
[3, 51]	τὸ ἀγαθὸν, ἀλλὰ καὶ κατ´	οὐσίαν	δίδωσιν· εἰ δὲ τοῦτο, καὶ
[3, 56]	τῷ εἶναι πᾶσιν ἐνδιδόναι τὴν	οὐσίαν.	~Εἰ τοίνυν τὸ δι´ ἐνεργείας
[3, 60]	ἀναγκαῖον εἶναι· τὴν δὲ νοερὰν	οὐσίαν	εἰκόνα λέγειν, ἁπάντων ἐστὶν ἀτοπώτατον·
[3, 53]	ἀποτελέσας, ἢ ὁ καὶ τὴν	οὐσίαν	ἑκάστοις καὶ τὴν φύσιν δούς;
[3, 62]	ἀναδραμὼν ἐκεῖθεν καὶ τούτοις τὴν	οὐσίαν	ἐκδιδομένην ἐθεώρησε· πάντα γὰρ τὰ
[3, 60]	ὑποστὰν ἀμετάβλητόν ἐστι κατὰ τὴν	οὐσίαν,	ἔσται ὁ Σωκράτης καὶ ἕκαστον
[3, 55]	πάντα ὅσα ἀΐδια κατὰ τὴν	οὐσίαν	ἐστὶ καὶ ἀμετάβλητα, ταῦτα ἐξ
[3, 56]	Εἰ δὲ οἶδεν ὅτι κατ´	οὐσίαν	ἐστὶ τοῦ παντὸς αἴτιον, οἶδε
[3, 55]	ἐκεῖνα κυρίως, ἃ καὶ κατ´	οὐσίαν	ἐστὶν ἀμετάβλητα καὶ κατ´ ἐνέργειαν,
[3, 53]	συμβεβηκός (ἐστιν ἐφετὸν, ἀλλὰ κατ´	οὐσίαν.	Ἢ οὖν ἀγνοήσει τί ἐστι
[3, 53]	οὖν ἀγνοήσει τί ἐστι κατ´	οὐσίαν,	ἢ τοῦτο εἰδὼς εἴσεται καὶ
[3, 53]	εἰδὼς δὲ ἑαυτὸν καὶ τὴν	οὐσίαν	ἣν ἔλαχεν οἶδεν ὅτι ἀκίνητον
[3, 56]	ἕκαστον αὐτῶν μέτρον εἶναι, καὶ	οὐσίαν	ἰδίαν ἔχειν καὶ δύναμιν ἀφωρισμένην·
[3, 56]	ὅτι πᾶσαι νοεραὶ κατὰ τὴν	οὐσίαν,	καὶ ὅτι παντοῖαι κατὰ τὰς
[3, 57]	τελειοῦν κατὰ τὴν ἰδίαν ἑκάστων	οὐσίαν.	Κατὰ μὲν γὰρ τὴν συμμετρίαν
[3, 55]	δὲ τὰ ἀκίνητα μὲν κατ´	οὐσίαν,	κινητὰ δὲ κατ´ ἐνέργειαν, οἷα
[3, 60]	ὅλα, κατ´ ἐκείνην ὑφεστάναι τὴν	οὐσίαν,	οὐκ ἀτόπον· τὰ δὲ ὡς
[3, 60]	καὶ ὅσα μεριστὴν ἔχει τὴν	οὐσίαν,	ταῦτα κατ´ ἐκείνην ὑφέστηκεν· αἱ
[3, 56]	τὸ ἑνίζειν μὲν τὴν σκεδαστὴν	οὐσίαν,	τοῖς δὲ κοινοῖς πέρασι τὴν
[3, 55]	καὶ εἰ χωριστῶς, ἢ κατ´	οὔσιαν	καὶ κατ´ ἐνέργειαν ἀκινήτως, ἢ
[3, 60]	ἀπὸ δὲ τῶν συμβεβηκότων τὰς	οὐσίας,	ἃ πρότερον ἥνωτο καὶ ἦν
[3, 56]	νοητοῖς, καὶ εἰ διέκρινε τὰς	οὐσίας	αὐτῶν ταῖς κατὰ τοὺς λόγους
[3, 60]	ἑξῆς λεκτέον ὅτι τῆς νοερᾶς	οὐσίας,	εἴπερ εἰσὶ πλείονες νόες ἀφ´
[3, 60]	οὐκ ἔστι παρὰ μέρος τῆς	οὐσίας	ἐκείνης ἀλλότριον. Πῶς δὲ οὐ
[3, 60]	ὅλα, τῆς ἀμερίστου καὶ νοερᾶς	οὐσίας	ἐστὶ καταδεέστερα. Τὰ μὲν γὰρ
[3, 60]	περὶ αὐτῶν· εἰ τῆς νοερᾶς	οὐσίας	ἐστὶ παράδειγμα δημιουργικὸν, εἰ τῆς
[3, 60]	παράδειγμα δημιουργικὸν, εἰ τῆς ψυχικῆς	οὐσίας	ἐστὶν εἴδη καὶ εἰ ἓν
[3, 56]	καὶ πάντες οἱ διάκοσμοι εἰδητικῆς	οὐσίας.	Καὶ διὰ τοῦτο, οἶμαι, καὶ
[3, 55]	ἐκ κινουμένης, ἔσται μεταβολὴ τῆς	οὐσίας	καὶ ἐν τούτοις· εἰ δὲ
[3, 60]	(γεννητικαί. Τῆς γοῦν νοερᾶς πάσης	οὐσίας	οὐκ ἀποθετέον ἐν τῷ νῷ
[3, 56]	πόθεν εἰς ἔννοιαν ἀφίκετο τῆς	οὐσίας	ταύτης. Ἔστι δὴ οὖν ἀνδρὸς
[3, 51]	ποιοῦν ἀπὸ τῆς ἑαυτοῦ ποιεῖ	οὐσίας,	τοῦτό ἐστι πρώτως ὅπερ τὸ
[3, 56]	ἀληθείας ἐστὶν ἄμοιρος, καὶ τῆς	οὐσίας	τῶν πραγμάτων οὐκ ἐφάπτεται, καὶ
[3, 62]	μὲν καὶ ἡμεῖς ἐν τούτοις,	οὐσιοποιὸς	δὲ ὁ νοῦς, καὶ ὧν
[3, 62]	καὶ ὧν εἰδοποιὸς ὁ νοῦς,	οὐσιοποιὸς	ἡ μονὴ τῶν ὄντων· κρείττων
[3, 57]	δίκαιον πῇ μὲν κρείττω τῶν	οὐσιοποιῶν	ἐστιν εἰδῶν, πῇ δὲ καταδεέστερα.
[3, 57]	ὡς ἄλλο μέν ἐστι τὸ	οὐσιῶδες,	ἄλλο δὲ τὸ ὑπερούσιον; τοῦτο
[3, 60]	γὰρ τὸ καθόλου καὶ τὸ	οὐσιῶδες	ἐκεῖθεν, ἢ πόθεν αὐτῷ τὸ
[3, 60]	διωρισμένην αἰτίαν. Τὸ μὲν γὰρ	οὐσιῶδες	καὶ τὸ τελεσιουργικὸν καὶ τὸ
[3, 56]	πλῆθος· τὸ γὰρ ἓν τὸ	οὐσιῶδες	πέρας ἐστὶ, τὸ δὲ πλῆθος
[3, 60]	τοῖς εἴδεσι, τὸ ἀγαθὸν, τὸ	οὐσιῶδες,	τὸ ἀΐδιον, τὸ μὲν ἀπὸ
[3, 56]	ἐστι, καὶ τὸ ἓν τὸ	οὐσιῶδες	τὸ ἐν τούτοις πέρας, τὸ
[3, 56]	ἐστὶ, τὸ δὲ πλῆθος τὸ	οὐσιῶδες	τὸ ἐν τούτῳ ἄπειρον, ἐπεὶ
[3, 61]	ἀναστρέφει ἐπὶ τὰ ὅλα καὶ	οὐσιώδη	καὶ προηγουμένως ὑποστάντα καὶ συμπληρωτικὰ
[3, 60]	τῶν ἀϊδίων μόνων, ἢ τῶν	οὐσιωδῶν,	ἢ καὶ τῶν ἀνουσίων· καὶ
[3, 60]	τῶν ἀνουσίων· καὶ εἰ τῶν	οὐσιωδῶν,	ἢ τῶν ὅλων μόνων, ἢ
[3, 60]	αὐτῶν τελειωτικὰ καὶ συμπληρωτικὰ τῶν	οὐσιῶν	ἐστιν, οἷον ὁμοιότης, κάλλος, ὑγίεια,
[3, 56]	καὶ τὰ μὲν (εἶναι τῶν	οὐσιῶν	καθὸ οὐσίαι, τὰ δὲ τῶν
[3, 60]	τὰ μὲν οὖν συμπληρωτικὰ τῶν	οὐσιῶν	καὶ τελειωτικὰ προηγουμένως ἔχει παραδειγματικὰς
[3, 57]	ἑαυτῶν τοὺς θεοὺς ἀπὸ τῶν	οὐσιῶν	καὶ τοῦ πλήθους αὐτοὺς καθ´
[3, 60]	συλλαβόντες εἴπωμεν ὅτι τῶν καθολικῶν	οὐσιῶν	τὰ εἴδη καὶ τῶν ἐν
[3, 56]	ἀναγκαζούσης τὰ καθόλου τιθέναι καὶ	οὐσιώτερα	καὶ (αἰτιώτερα τῶν καθ´ ἕκαστα,
[3, 60]	καὶ ἐν τοῖς ἀϊδίοις ὀχήμασιν	οὐσῶν	μεριστῶς κατά τινα ἀριθμὸν τὸν
[3, 56]	τῶν ἰδεῶν οὕτως ὑπέλαβον ὡς	οὐσῶν,	οἱ δὲ τὰ θεῖα σοφοὶ
[3, 60]	ἐστὶν, οὔτ´ ἂν εἰκόνα αὐτὴν	οὔτ´	ἂν εἴδωλον ὀνομάζειν πρέποι· καὶ
[3, 60]	πᾶσα τῶν ὄντως ὄντων ἐστὶν,	οὔτ´	ἂν εἰκόνα αὐτὴν οὔτ´ ἂν
[3, 52]	ἐν τούτοις πάντη τὸ ἀκριβές·	οὔτε	γὰρ κύκλος οὔτε κέντρον οὔτε
[3, 56]	διακρίνωνται ἅτε εἰκόνες ὄντα παραδειγμάτων·	οὔτε	γὰρ τὰ ὅμοια μόνον εἰκόνες,
[3, 52]	κόσμου καὶ τῶν φαινομένων κάλλιον	οὔτε	γεννᾷν οὔτε ὁρᾷν δύναται; καὶ
[3, 56]	κινεῖσθαι λέγεται ὑπὸ τοῦ Πλάτωνος,	οὔτε	ἐνθρώσκειν τοῖς σώμασιν, ἀλλ´ αὐτῷ
[3, 52]	τὸ ἀκριβές· οὔτε γὰρ κύκλος	οὔτε	κέντρον οὔτε πόλος ἐν διαστατοῖς
[3, 56]	κατὰ τὸν νοητὸν ὅρον ὑφεστηκότα	οὔτε	κινεῖσθαι λέγεται ὑπὸ τοῦ Πλάτωνος,
[3, 60]	εἰσοίσομεν, ὥς τινες τῶν Πλατωνικῶν,	οὔτε	μόνα τὰ ἀμείνω γιγνώσκειν τὸν
[3, 52]	τῶν φαινομένων κάλλιον οὔτε γεννᾷν	οὔτε	ὁρᾷν δύναται; καὶ πῶς ἡ
[3, 52]	οὔτε γὰρ κύκλος οὔτε κέντρον	οὔτε	πόλος ἐν διαστατοῖς δύναται εἶναι
[3, 56]	παράδειγμά ἐστι καὶ οὐκ εἰκών·	οὔτε	τὰ ἀνόμοια μόνον, αὐτὸ γὰρ
[3, 53]	τὴν τάξιν δήπου τῶν πραγμάτων	οὔτε	τὴν ἀταξίαν ἠγνόηκε· τὸ γὰρ
[3, 53]	καὶ τὴν ἀξίαν ἑκάστῳ ἀφώρισεν,	οὔτε	τὴν τάξιν δήπου τῶν πραγμάτων
[3, 60]	γνώσεως. Ἐὰν γὰρ οὕτω λέγωμεν,	οὔτε	τῶν κακῶν ἰδέας εἰσοίσομεν, ὥς
[3, 52]	ἐπιδιορθοῦται, καὶ λέγει καθ´ ὅσον	οὗτος	ἀπολείπεται τοῦ ἀκριβοῦς, καὶ δῆλον
[3, 58]	ἀέριος καὶ ἐνύδριος καὶ τελευταῖος	οὗτος	ὁ χθόνιος· καὶ αὕτη πᾶσα
[3, 51]	ἐνεργεῖν ἐστιν· ὁ δὲ κόσμος	οὗτος	οὐκ ἔστιν αὐτοκίνητος, σωματικὸς ὤν.
[3, 60]	μόνῳ γεννητικῷ θεῷ, ὅστις ποτὲ	οὗτος	ὕμνηται τοῖς θεολόγοις, καὶ διῃρημένας
[3, 54]	δυνάμεις. Καὶ τί δεῖ λέγειν;	οὕτω	γὰρ ἀνατρέχοντες τὴν ἐν ἑκάστῳ
[3, 58]	ἄτομος ἡ τοῦ ἀνθρώπου, σαφές·	οὕτω	γὰρ ὥδευσεν ἀπὸ τῶν κοινοτέρων
[3, 60]	τε ἀμείνονος καὶ τοῦ χείρονος·	οὕτω	δὲ καὶ ὁ ἐν Τιμαίῳ
[3, 58]	καλῷ καὶ τῇ συμμετρίᾳ κρατούμενα·	οὕτω	δὲ καὶ τὸ ἐκεῖ πῦρ
[3, 54]	ἡ ἐξῃρημένη προείληπται μονάς. Καὶ	οὕτω	δὴ διὰ τῶν σφαιρῶν ποιησάμενοι
[3, 51]	τι τῶν σωμάτων ἑαυτὸ κινεῖν,	οὕτω	δὴ καὶ κατὰ τὴν ἄλλην
[3, 57]	καὶ ἐν αὐτῇ ὑφεστηκυῖαν, καταδεεστέραν·	οὕτω	δὴ καὶ τὸ ἀγαθὸν καὶ
[3, 60]	στερήσεως τοῦ φωτὸς αὐτὸς αἴτιος·	οὕτω	δὴ οὖν καὶ ὁ νοῦς,
[3, 60]	συνθέτων ἐκ τούτων. Τούτων δὲ	οὕτω	διῃρημένων, δεῖ περὶ ἑκάστου ἐν
[3, 50]	(Καί μοι εἰπέ· αὐτὸς σὺ	οὕτω	διῄρησαι ὡς λέγεις, χωρὶς μὲν
[3, 60]	πάντα τὸν ἀριθμὸν αὐτῶν συνῄρηκεν,	οὕτω	καθ´ ἕνωσιν τῶν τε ὡσανεὶ
[3, 61]	εἰς τὸ ἐπ´ αὐτοῖς κοινὸν,	οὕτω	καὶ ἀπὸ τοῦδε δυνατὸν ἐπ´
[3, 60]	τῶν ἀτελῶν ἄρχεσθαι τὴν δημιουργίαν,	οὕτω	καὶ ἐπὶ τῆς ὕλης εἶναι,
[3, 56]	Εἰ τοίνυν ἐπὶ τῶν κινήσεων	οὕτω	καὶ ἐπὶ τῶν γνώσεων καὶ
[3, 60]	τῆς καθόλου περὶ αὐτῶν θεωρίας	οὕτω	καὶ τὴν τοῦ Πλάτωνος διάνοιαν
[3, 60]	τῶν πεπληθυσμένων μοναδικὸν τὸ εἶδος,	οὕτω	καὶ τῶν κακῶν τὸ παράδειγμα
[3, 50]	ἔχουσι, καὶ τῇ δόξῃ πειθόμενον	οὕτω	λέγειν, ἀλλὰ οὐχὶ κατὰ οἰκείαν
[3, 60]	τοῦ κακοῦ γνώσεως. Ἐὰν γὰρ	οὕτω	λέγωμεν, οὔτε τῶν κακῶν ἰδέας
[3, 53]	τὴν ἀταξίαν ἠγνόηκε· τὸ γὰρ	οὕτω	ποιεῖν ἀλόγου φύσεως ἦν, καὶ
[3, 60]	ἑτέροις εἴπομεν, παρυφιστάμενα. Πότερον οὖν	οὕτω	ῥητέον ἰδέαν τῶν κακῶν ὡς
[3, 56]	καὶ τὰ ἀπ´ αἰτίας, καὶ	οὕτω	τὰ ἀποτελέσματα κρείττω τῶν ἀρχῶν,
[3, 51]	μέντοι ποιητικὴν, ἀλλὰ τελικὴν, καὶ	οὕτω	τετάχθαι πάντα πρὸς ἐκείνην, εὖ
[3, 56]	τιμιωτέρων γίγνεσθαι πάσας ὁμολογοῦμεν, καὶ	οὕτω	τισὶ μέγα καὶ σεμνὸν ἡ
[3, 51]	θερμαίνει, (θερμότητα ἂν ἔχοι, καὶ	οὕτω	τὸ αὐτὸ ἔσται καὶ οὐκ
[3, 56]	τοῖς νοητοῖς ἦν καὶ πρώτως·	οὕτω	τὸ ἓν καὶ πολλὰ ἐν
[3, 53]	καὶ γίγνεται πάντα κατὰ φύσιν	οὕτω,	τῶν ἀπὸ ταυτομάτου πάντων ὡς
[3, 61]	ὃ καὶ κατηγοροῦμεν τῶν πολλῶν·	οὕτω,	φαίη τις ἂν, καὶ τῶν
[3, 60]	εἰ ὡς πρὸς αἰῶνα χρόνος,	οὕτω	ψυχὴ πρὸς νοῦν, καθὰ καὶ
[3, 60]	μίαν ὑφίστησι τοῦ κόσμου ψυχὴν,	οὕτως	αἱ πολλαὶ μονάδες τὰς πολλάς·
[3, 56]	Καὶ οὐκ ἐπὶ τούτων μόνων	οὕτως,	ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τῆς κινήσεως
[3, 58]	δὲ αὕτη τῆς τῶν ἀνθρώπων,	οὕτως	ἄλλη πηγὴ καὶ ἑνάς ἐστι
[3, 59]	τὸ οἶον ὑποκείμενον ἀμέριστον ὄν.	Οὕτως	ἄρα καὶ ἐν τῷ θείῳ
[3, 62]	γένεσιν ἔχειν. Οὐδὲν οὖν ἐστιν	οὕτως	ἄτιμον καὶ φαῦλον, ὃ μὴ
[3, 53]	πάντων ὁρίζειν τὴν τάξιν, καὶ	οὕτως	εἶναι πάντων ἀκίνητον αἴτιον, ὡς
[3, 60]	παραδειγμάτων αὐτὸ τοῦτο παράδειγμα· καὶ	οὕτως	εἰς αὐτὸν ὁ λόγος ἀσεβῶν
[3, 60]	(τῶν ὑφ´ ἑαυτὸ ψυχῶν· καὶ	οὕτως	ἑκάστη τῶν ψυχῶν κατά τι
[3, 56]	τῶν πρὸ αὑτῶν μετέχειν καὶ	οὕτως	ἑκάστων ἀπολαύειν ὡς ἕκαστα τάξεως
[3, 54]	φύσις δύνασα κατὰ τῶν σωμάτων	οὕτως	ἐν αὐτοῖς ποιεῖ οἷον εἰ
[3, 58]	ἕκαστος νοῦς πάντων ἐστὶ περιεκτικὸς,	οὕτως	ἐν πάσῃ σφαίρᾳ πάντα ἐστὶν
[3, 56]	πρῶτον πέρας ἐστὶ καὶ ἄπειρον,	οὕτως	ἐν τοῖς μετ´ ἐκεῖνα τοῖς
[3, 56]	τὸ ἓν καὶ τὰ πολλὰ,	οὕτως	ἐν τοῖς τρίτοις τοῖς νοεροῖς
[3, 60]	ἐθέλοι τις τέχνας καλεῖν, διαιρετέον	οὕτως·	τῶν τεχνῶν ὅσαι μὲν ἀνάγουσι
[3, 56]	ἄνδρες ἐκεῖνοι περὶ τῶν ἰδεῶν	οὕτως	ὑπέλαβον ὡς οὐσῶν, οἱ δὲ
[3, 56]	γνῶσις καὶ ἐν ἄλλῳ καὶ	οὐχ	ἑαυτῆς. Εἰ τοίνυν ἐπὶ τῶν
[3, 54]	οὖν φύσις ἄλλων ἐστὶ καὶ	οὐχ	ἑαυτῆς, ἠλογωμένη κατὰ τὴν οἰκείαν
[3, 60]	καὶ οἷον ἐκείνων εἶναι καὶ	οὐχ	ἑαυτῶν. Ἔχομεν ἄρα καὶ ὅπως
[3, 60]	καὶ τὸ παραδειγματικὸν οὖν ἢ	οὐχ	ἕξει τὸ εἶδος ἢ ἀεὶ
[3, 56]	τὸ ποιοῦν ἓν τὸ πᾶν,	οὐχ	ἕξομεν λέγειν· καίτοι τὸ ἓν
[3, 60]	Καὶ γὰρ ἡ ἄγνοια κακὸν,	οὐχ	ἡ τῆς ἀγνοίας γνῶσις, μία
[3, 60]	καὶ ἐνεργείας τὸ ἀποτέλεσμα ἀγαθὸν	οὐχ	ἧττον ἢ τοῦ πυρὸς τὸ
[3, 56]	τὰς ἰδέας τιθεμένοις ἤρεσκε· καὶ	οὐχ	οἱ μὲν ἄνδρες ἐκεῖνοι περὶ
[3, 60]	αἰτίαν· διότι δὲ μέρη καὶ	οὐχ	ὅλα, τῆς ἀμερίστου καὶ νοερᾶς
[3, 59]	διΐσταται κατὰ τὴν πρόοδον· καὶ	οὐχ	ὅση τῶν ἔνδον ἡ διαφορὰ,
[3, 60]	περὶ τῆς μονάδος ἐκείνης; ἆρ´	οὐχ	ὡς πάντων ἑνοειδῶς ἐστιν αἰτία,
[3, 60]	ἓν καὶ καθ´ ἓν, ἀλλ´	οὐχ	ὡσαύτως τοῦ εἴδους μετειλήχασιν. Εἶναι
[3, 57]	καὶ καθ´ ἓν πάντα καὶ	οὐχ´	ὁμοῦ πάντα νοοῦσα. Τρίτην γὰρ
[3, 54]	τόγε ἐκ τοῦ σπέρματος γιγνόμενον	οὐχὶ	ἁπλῶς ἄνθρωπός ἐστιν, ἀλλά τις
[3, 54]	ἡ φύσις ἔχει τοὺς λόγους,	οὐχὶ	δὲ καὶ ἐν φυτοῖς; ἢ
[3, 54]	φύσις ἔχει τοὺς ἀνθρωπείους λόγους,	οὐχὶ	δὲ καὶ ἡ ἐν λέοντι
[3, 57]	κατ´ ἄκραν ἕνωσιν ψυχή ἐστιν,	οὐχὶ	ἡ ἡμετέρα μόνον, ἀλλὰ καὶ
[3, 60]	καὶ ψυχὴ ζωῆς οὖσα χορηγὸς	οὐχὶ	καὶ ἀζωΐαν αὐτὴ δίδωσιν· ἐν
[3, 61]	δὲ ἄλλων ἐνταῦθα μόνον, ἀλλ´	οὐχὶ	καὶ ἔξω τῶν αἰσθητῶν. ~Νέος
[3, 50]	δόξῃ πειθόμενον οὕτω λέγειν, ἀλλὰ	οὐχὶ	κατὰ οἰκείαν ἐπιβολήν. Οὐδὲν οὖν
[3, 56]	ἀφορίζῃ τὸ ἐκείνων πλῆθος, πῶς	οὐχὶ	κατὰ ταύτην τὴν δύναμιν εἰς
[3, 57]	τις περὶ τῆς μερικῆς ψυχῆς;	οὐχὶ	πολλῷ πρότερον καὶ ταύτην μεριστῶς
[3, 56]	τὴν ἀνομοιότητα, παραιτησόμεθα τὸν λόγον	οὐχὶ	τῷ μᾶλλον καὶ ἧττον ὑφίστασθαι
[3, 60]	εἰ καὶ τῶν μορίων, οἷον	ὀφθαλμοῦ	καὶ δακτύλου καὶ τῶν τοιούτων·
[3, 60]	ποιεῖν, ἀλλὰ καὶ δακτύλου καὶ	ὀφθαλμοῦ	καὶ ἑκάστου τῶν τοιούτων; Ἀλλὰ
[3, 60]	ἐπικλήσεις τῶν ἐπὶ δακτύλου καὶ	ὀφθαλμοῦ	καὶ καρδίας ἐπιτεταγμένων, θείας δὲ
[3, 56]	ἐστὶ καὶ τῶν εἰς πολλοὺς	ὀχετοὺς	προεληλυθότων· τὸ γὰρ ἀφομοιοῦν μέσον
[3, 60]	πρὸς τὴν ψυχὴν, καὶ τὸ	ὄχημα	πρὸς τὴν οἰκείαν σφαῖραν. Ὅλως
[3, 60]	ψυχῶν, καὶ ἐν τοῖς ἀϊδίοις	ὀχήμασιν	οὐσῶν μεριστῶς κατά τινα ἀριθμὸν
[3, 60]	καὶ τὰ τῶν δαιμονίων ψυχῶν	ὀχήματα	τὰ ἡλιακὰ καὶ τὰ τῶν
[3, 60]	δαιμόνων καὶ τῶν μερικῶν ψυχῶν	ὀχήματα	τῶν αἰτιῶν τούτων μετέχει δευτέρως
[3, 60]	εἶναι τὸ παντὸς τοῦ φυσικοῦ	ὀχήματος	ὑποστατικὸν, ὃ καὶ ὁ Τίμαιός
[3, 56]	ταῖς θείαις προόδοις ἐστὶ δυνατὸς,	ὄψεται	πᾶν εἶδος αἰσθητὸν, κἂν τῶν