Pages
[209]	δ' ἐγώ, τί ἄρα ὁ	μέγας	βασιλεύς; πότερον τῷ πρεσβυτάτῳ ὑεῖ,
[206]	κατελάβομεν αὐτόθι τεθυκότας τε τοὺς	παῖδας	καὶ τὰ περὶ τὰ ἱερεῖα
[217]	δ' ἐγώ. εἴ τίς σου	ξανθὰς	οὔσας τὰς τρίχας ψιμυθίῳ ἀλείψειεν,
[219]	δὲ ἰατρική: ἕνεκα δὲ τῆς	ὑγιείας	τὴν φιλίαν ἡ ἰατρικὴ ἀνῄρηται,
[218]	ναί. οὐκοῦν διὰ νόσον ἕνεκα	ὑγιείας	τοῦ ἰατροῦ φίλος; ναί. ἡ
[219]	(ἡ ἰατρική, φαμέν, ἕνεκα τῆς	ὑγιείας	φίλον. ναί. οὐκοῦν καὶ ἡ
[203]	~(Σωκράτης) ἐπορευόμην μὲν ἐξ	Ἀκαδημείας	εὐθὺ Λυκείου τὴν ἔξω τείχους
[203]	δὴ πορεύῃ καὶ (πόθεν; ἐξ	Ἀκαδημείας,	ἦν δ' ἐγώ, πορεύομαι εὐθὺ
[215]	ὁμοιότατα ἄλληλα φθόνου τε καὶ	φιλονικίας	καὶ ἔχθρας ἐμπίμπλασθαι, τὰ δ'
[220]	ἔτι βλάπτοι, οὐδὲν ἂν οὐδεμιᾶς	(ὠφελίας	δεοίμεθα, καὶ οὕτω δὴ ἂν
[217]	σῶμα, οὐδὲν ἰατρικῆς δεῖται οὐδὲ	ὠφελίας:	ἱκανῶς γὰρ ἔχει, ὥστε ὑγιαίνων
[221]	ἄρτι ἐλέγομεν, ἡ ἐπιθυμία τῆς	φιλίας	αἰτία, καὶ τὸ ἐπιθυμοῦν φίλον
[222]	τὸ πρῶτον λόγους ἀπεβαλόμεθα περὶ	φιλίας,	εἰς τούτους εἰσπεπτώκαμεν: ὁ γὰρ
[207]	διοίσετον, εἴπερ ἀληθῆ περὶ τῆς	φιλίας	λέγετον. συνεφάτην. (ἐπεχείρουν δὴ μετὰ
[215]	ἔχθρας ἐμπίμπλασθαι, τὰ δ' ἀνομοιότατα	φιλίας:	τὸν γὰρ πένητα τῷ πλουσίῳ
[217]	τε ἐπιθυμίας ἅμα καὶ τῆς	φιλίας	τοῦ ἀγαθοῦ. ~οὐ γὰρ ἔτι
[220]	ἡμᾶς ἔτι βλάπτοι, οὐδὲν ἂν	οὐδεμιᾶς	(ὠφελίας δεοίμεθα, καὶ οὕτω δὴ
[209]	ὅταν σε ἡγήσηται βέλτιον περὶ	οἰκονομίας	ἑαυτοῦ φρονεῖν, ἢ αὐτὸν ἐπιστατήσειν;
[217]	ποιοῦσα ἀποστερεῖ αὐτὸ τῆς τε	ἐπιθυμίας	ἅμα καὶ τῆς φιλίας τοῦ
[208]	πατρὸς ἁρμάτων ὀχεῖσθαι λαβὼν τὰς	ἡνίας,	ὅταν ἁμιλλᾶται, οὐκ ἂν ἐῷέν
[205]	εἰς τὸν νεανίσκον, ἀλλὰ τῆς	διανοίας,	ἵνα εἰδῶ τίνα τρόπον προσφέρῃ
[204]	γε, ἦ δ' ὅς, ὅτι	ἐρυθριᾷς,	ὦ Ἱππόθαλες, καὶ ὀκνεῖς εἰπεῖν
[216]	εἰλιγγιῶ ὑπὸ τῆς τοῦ λόγου	ἀπορίας,	καὶ κινδυνεύει κατὰ τὴν ἀρχαίαν
[215]	τὸν ἀσθενῆ τῷ ἰσχυρῷ τῆς	ἐπικουρίας	ἕνεκα, καὶ τὸν κάμνοντα τῷ
[209]	πρεσβυτάτῳ ὑεῖ, οὗ ἡ τῆς	Ἀσίας	ἀρχὴ γίγνεται, μᾶλλον ἂν ἐπιτρέψειεν
[209]	ὁ ὑὸς αὐτοῦ περὶ ὄψου	σκευασίας;	ἡμῖν δῆλον ὅτι, ἔφη. καὶ
[221]	τούτου ἀπολομένου φίλον ἕτερον ἑτέρῳ.	αἰτίας	γὰρ ἀπολομένης ἀδύνατόν που ἦν
[205]	τῶν προγόνων, πλούτους τε καὶ	ἱπποτροφίας	καὶ νίκας Πυθοῖ καὶ Ἰσθμοῖ
[214]	γὰρ ἡμῖν ὥσπερ πατέρες τῆς	σοφίας	εἰσὶν καὶ ἡγεμόνες. λέγουσι δὲ
[206]	καὶ αὔξῃ, φρονήματος ἐμπίμπλανται καὶ	μεγαλαυχίας:	ἢ οὐκ οἴει; ἔγωγε, ἔφη.
[205]	(ἀκοῦσαι οὐδὲ μέλος εἴ τι	πεποίηκας	εἰς τὸν νεανίσκον, ἀλλὰ τῆς
[208]	δ' ἐγώ, μῶν μή τι	ἠδίκηκας	τὸν πατέρα ἢ τὴν μητέρα;
[214]	καὶ τοῖς τῶν σοφωτάτων συγγράμμασιν	ἐντετύχηκας	ταῦτα αὐτὰ λέγουσιν, ὅτι τὸ
[214]	(καὶ ποιεῖ γνώριμον" ἢ οὐκ	ἐντετύχηκας	τούτοις τοῖς ἔπεσιν; ἔγωγ' ἔφη.
[205]	πλούτους τε καὶ ἱπποτροφίας καὶ	νίκας	Πυθοῖ καὶ Ἰσθμοῖ καὶ Νεμέᾳ
[213]	ἐχθρῷ φίλον εἶναι. ἀληθῆ, ἔφη,	ἔοικας	λέγειν, ὦ Σώκρατες. οὐκοῦν εἰ
[219]	ὑὸν τὸν αὑτοῦ, οὐδὲ τρεῖς	κοτύλας	οἴνου ἢ τὸν ὑόν; ἢ
[205]	τε καὶ ᾄδων ἀναγκάζει καὶ	ἡμᾶς	ἀκροᾶσθαι. καὶ ἐγὼ ἀκούσας εἶπον:
[216]	ἴσως ῥᾳδίως διολισθαίνει καὶ διαδύεται	ἡμᾶς,	ἅτε τοιοῦτον ὄν. λέγω γὰρ
[222]	καὶ τοῦτό γε ᾠόμεθα ἐξελέγξαι	ἡμᾶς	αὐτούς: ἢ οὐ μέμνησθε; μεμνήμεθα.
[211]	ταῦτα οὖν ἡμῶν λεγόντων πρὸς	ἡμᾶς	αὐτούς, τί ὑμεῖς, ἔφη ὁ
[210]	ἢ κωλύοι ἄν; κωλύοι ἄν.	ἡμᾶς	δέ γε εἰ ὑπολαμβάνοι ἰατρικοὺς
[209]	οὐδ' ἂν σμικρὸν ἐάσειεν ἐμβαλεῖν:	ἡμᾶς	δέ, κἂν εἰ βουλοίμεθα δραξάμενοι
[204]	τὰ παιδικὰ φωνῇ θαυμασίᾳ, ἣν	ἡμᾶς	δεῖ ἀκούοντας ἀνέχεσθαι. νῦν δὲ
[210]	ὅτι ἂν βουλώμεθα, καὶ οὐδεὶς	ἡμᾶς	ἑκὼν εἶναι ἐμποδιεῖ, ἀλλ' αὐτοί
[219]	ἀλλ' ὅμως τόδε σκεψώμεθα, μὴ	ἡμᾶς	ἐξαπατήσῃ τὸ νῦν λεγόμενον. (ἡ
[220]	γεγονὸς εἴη; εἰ γὰρ μηδὲν	ἡμᾶς	ἔτι βλάπτοι, οὐδὲν ἂν οὐδεμιᾶς
[207]	οὖν ὁ Λύσις θαμὰ ἐπεσκοπεῖτο	ἡμᾶς,	καὶ δῆλος ἦν ἐπιθυμῶν προσελθεῖν.
[216]	τόδε σκεψώμεθα, μὴ ἔτι μᾶλλον	ἡμᾶς	λανθάνει τὸ φίλον ὡς ἀληθῶς
[219]	ἆρ' οὖν οὐκ ἀνάγκη ἀπειπεῖν	ἡμᾶς	οὕτως ἰόντας ἢ ἀφικέσθαι ἐπί
[219]	δή ἐστιν ὃ λέγω, μὴ	ἡμᾶς	τἆλλα πάντα ἃ εἴπομεν ἐκείνου
[210]	τῳ φίλοι ἐσόμεθα καί τις	ἡμᾶς	φιλήσει ἐν τούτοις, ἐν οἷς
[211]	ὁ δὲ χρυσίον, ὁ δὲ	τιμάς:	ἐγὼ δὲ πρὸς μὲν ταῦτα
[203]	λέγεις, καὶ παρὰ τίνας τοὺς	ὑμᾶς;	δεῦρο, ἔφη, δείξας μοι ἐν
[212]	οὕτως ἐγὼ φιλέταιρός τίς εἰμι.	~ὑμᾶς	(οὖν ὁρῶν, σέ τε καὶ
[213]	ἀλλὰ καὶ παρὰ ταῦτα ἄλλους	τινὰς	ἔτι φήσομεν εἶναι φίλους ἀλλήλοις
[203]	ἔφην ἐγώ, λέγεις, καὶ παρὰ	τίνας	τοὺς ὑμᾶς; δεῦρο, ἔφη, δείξας
[211]	ἵππους (ἐπιθυμεῖ κτᾶσθαι, ὁ δὲ	κύνας,	ὁ δὲ χρυσίον, ὁ δὲ
[203]	τίνας τοὺς ὑμᾶς; δεῦρο, ἔφη,	δείξας	μοι ἐν τῷ καταντικρὺ τοῦ
[204]	οἶδα γὰρ ὅτι οὐ μόνον	ἐρᾷς,	ἀλλὰ καὶ πόρρω ἤδη εἶ
[204]	τοῦτο μὲν μηκέτι εἴπῃς, εἴτε	ἐρᾷς	του εἴτε μή: οἶδα γὰρ
[208]	ὅτι ἂν βούλῃ, καὶ δι'	ἡμέρας	ὅλης τρέφουσί σε ἀεί τῳ
[217]	ὅταν δή, ὦ φίλε, τὸ	γῆρας	αὐταῖς ταὐτὸν τοῦτο χρῶμα ἐπαγάγῃ,
[215]	φθόνου τε καὶ φιλονικίας καὶ	ἔχθρας	ἐμπίμπλασθαι, τὰ δ' ἀνομοιότατα φιλίας:
[211]	πάρεστι δέ τοι αὐτός οὐχ	ὁρᾷς;	Κτήσιππος. μηδενός σοι, ἔφη, μελέτω,
[210]	διανοίγοντες τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐμπάσαι τῆς	τέφρας,	οἶμαι οὐκ ἂν κωλύσειεν, ἡγούμενος
[208]	ταλασιουργίαν ὀργάνων ἅπτεσθαι. καὶ ὃς	γελάσας,	μὰ Δία, ἔφη, ὦ (Σώκρατες,
[217]	ἐγώ. εἴ τίς σου ξανθὰς	οὔσας	τὰς τρίχας ψιμυθίῳ ἀλείψειεν, πότερον
[210]	οὔ μοι δοκεῖ. (καὶ ἐγὼ	ἀκούσας	αὐτοῦ ἀπέβλεψα πρὸς τὸν Ἱπποθάλη,
[205]	καὶ ἡμᾶς ἀκροᾶσθαι. καὶ ἐγὼ	ἀκούσας	εἶπον: ὦ καταγέλαστε Ἱππόθαλες, πρὶν
[204]	τε καὶ ἐρώμενον. καὶ ὃς	ἀκούσας	πολὺ ἔτι μᾶλλον ἠρυθρίασεν. ὁ
[204]	ὡς ἔοικε: τεκμαίρομαι δέ, ὅτι	ἀκούσας	τοὔνομα οὐκ ἔγνων. οὐ γὰρ
[208]	τοῦ πατρὸς ἁρμάτων ὀχεῖσθαι λαβὼν	τὰς	ἡνίας, ὅταν ἁμιλλᾶται, οὐκ ἂν
[217]	εἴ τίς σου ξανθὰς οὔσας	τὰς	τρίχας ψιμυθίῳ ἀλείψειεν, πότερον τότε
[214]	ἰέναι, ~σκοποῦντα (τὰ) κατὰ (τοὺς	ποιητάς:	οὗτοι γὰρ ἡμῖν ὥσπερ πατέρες
[206]	ἀστραγαλίζοντάς τε δὴ καὶ κεκοσμημένους	ἅπαντας.	οἱ μὲν οὖν πολλοὶ ἐν
[204]	ἔφη, ἵνα καὶ ἴδῃς τοὺς	ὄντας	αὐτόθι (αὐτοῦ) (πρῶτον ἡδέως ἀκούσαιμ'
[206]	ἱερεῖα σχεδόν τι ἤδη πεποιημένα,	ἀστραγαλίζοντάς	τε δὴ καὶ κεκοσμημένους ἅπαντας.
[219]	οὐκ ἀνάγκη ἀπειπεῖν ἡμᾶς οὕτως	ἰόντας	ἢ ἀφικέσθαι ἐπί τινα ἀρχήν,
[204]	φωνῇ θαυμασίᾳ, ἣν ἡμᾶς δεῖ	ἀκούοντας	ἀνέχεσθαι. νῦν δὲ ἐρωτώμενος ὑπὸ
[218]	ἐκείνους φιλοσοφεῖν τοὺς οὕτως ἄγνοιαν	ἔχοντας	ὥστε κακοὺς εἶναι: κακὸν γὰρ
[208]	παμπόλλους ἄρα σοι δεσπότας καὶ	ἄρχοντας	ἑκὼν ὁ πατὴρ ἐφίστησιν. ἀλλ'
[214]	τοσούτῳ ἐχθίων γίγνεσθαι. ἀδικεῖ γάρ:	ἀδικοῦντας	δὲ καὶ ἀδικουμένους ἀδύνατόν που
[206]	ᾖσαν. εἰσελθόντες δὲ κατελάβομεν αὐτόθι	τεθυκότας	τε τοὺς παῖδας καὶ τὰ
[208]	πάντως δήπου. παμπόλλους ἄρα σοι	δεσπότας	καὶ ἄρχοντας ἑκὼν ὁ πατὴρ
[211]	οὖν, ἦ δ' ὅς, οὐκ	ἐρωτᾷς;	ἀλλ' ἐρήσομαι, ἦν δ' ἐγώ.
[217]	τίς σου ξανθὰς οὔσας τὰς	τρίχας	ψιμυθίῳ ἀλείψειεν, πότερον τότε λευκαὶ
[207]	καὶ ἐγὼ πρὸς τὸν Μενέξενον	ἀποβλέψας,	ὦ παῖ Δημοφῶντος, (ἦν δ'
[212]	οἱ ἵπποι μὴ ἀντιφιλῶσιν, οὐδὲ	φιλόρτυγες,	οὐδ' αὖ φιλόκυνές γε καὶ
[222]	ἐπιθυμεῖ, ἦν δ' ἐγώ, (ὦ	παῖδες,	ἢ ἐρᾷ, οὐκ ἄν ποτε
[222]	ἄρα, ἦν δ' ἐγώ, ὦ	παῖδες,	οὓς τὸ πρῶτον λόγους ἀπεβαλόμεθα
[206]	οἵ τε νεανίσκοι καὶ οἱ	παῖδες	πρόσεισιν οὖν σοι. εἰ δὲ
[219]	ἐγώ. ἐπειδὴ ἐνταῦθα ἥκομεν, ὦ	παῖδες,	πρόσσχωμεν τὸν νοῦν μὴ ἐξαπατηθῶμεν.
[212]	ποιητής, ὃς ἔφη ὄλβιος, ᾧ	παῖδές	τε φίλοι καὶ μώνυχες ἵπποι
[217]	καλῶς, ἦν δ' ἐγώ, ὦ	παῖδες,	ὑφηγεῖται ἡμῖν τὸ νῦν λεγόμενον;
[221]	ἦ γάρ; ναί. τὸ δ'	ἐνδεὲς	ἄρα φίλον ἐκείνου οὗ ἂν
[221]	ἂν ἐνδεὲς ᾖ; δοκεῖ μοι.	ἐνδεὲς	δὲ γίγνεται οὗ ἄν τι
[221]	ἄρα φίλον ἐκείνου οὗ ἂν	ἐνδεὲς	ᾖ; δοκεῖ μοι. ἐνδεὲς δὲ
[221]	τό γε ἐπιθυμοῦν, οὗ ἂν	ἐνδεὲς	ᾖ, τούτου (ἐπιθυμεῖ. ἦ γάρ;
[212]	δὲ καὶ μισεῖσθαι. ἢ οὐκ	ἀληθὲς	δοκεῖ σοι τοῦτο; σφόδρα γε,
[214]	τοῦ λεγομένου τὸ ἥμισυ οὐκ	ἀληθὲς	εἴη, εἴπερ οἱ πονηροὶ ἀλλήλοις
[220]	τι μᾶλλον οὕτω τό γε	ἀληθὲς	ἔχῃ, ἀλλ' ἐκεῖνό ἐστιν ὃ
[212]	σοι τοῦτο; σφόδρα γε, ἔφη,	ἀληθές.	οὐκοῦν ἐν τῷ τοιούτῳ, ἦν
[210]	καὶ βάρβαροι καὶ ἄνδρες καὶ	γυναῖκες,	ποιήσομέν τε ἐν τούτοις ὅτι
[204]	δ' ὅς, ὅτι ἐρυθριᾷς, ὦ	Ἱππόθαλες,	καὶ ὀκνεῖς εἰπεῖν Σωκράτει τοὔνομα:
[206]	δοκεῖ μοι. σκόπει δή, ὦ	Ἱππόθαλες,	ὅπως μὴ πᾶσι τούτοις ἔνοχον
[205]	μαίνεται. καὶ ἐγὼ εἶπον: ὦ	Ἱππόθαλες,	οὔ τι τῶν μέτρων δέομαι
[205]	ἐγὼ ἀκούσας εἶπον: ὦ καταγέλαστε	Ἱππόθαλες,	πρὶν νενικηκέναι ποιεῖς τε καὶ
[210]	εἰπεῖν ὅτι οὕτω χρή, ὦ	Ἱππόθαλες,	τοῖς παιδικοῖς διαλέγεσθαι, ταπεινοῦντα καὶ
[204]	ἐγὼ εἶπον: ὦ παῖ Ἱερωνύμου	Ἱππόθαλες,	τοῦτο μὲν μηκέτι εἴπῃς, εἴτε
[204]	σοὶ δὲ δὴ τίς, ὦ	Ἱππόθαλες;	τοῦτό μοι εἰπέ. καὶ ὃς
[204]	εἶεν, ἦν δ' ἐγώ, ὦ	Ἱππόθαλες,	ὡς γενναῖον καὶ νεανικὸν τοῦτον
[222]	τὸ δὲ ἄχρηστον φίλον (ὁμολογεῖν	πλημμελές.	βούλεσθ' οὖν, ἦν δ' ἐγώ,
[210]	φρόνιμοι γενώμεθα, ἅπαντες ἡμῖν ἐπιτρέψουσιν,	Ἕλληνές	τε καὶ βάρβαροι καὶ ἄνδρες
[214]	σοι; κατένευσεν. ἔχομεν ἄρα ἤδη	τίνες	εἰσὶν οἱ φίλοι: ὁ γὰρ
[223]	πρεσβυτέρων κινεῖν: κᾆτα, ὥσπερ δαίμονές	τινες,	προσελθόντες οἱ παιδαγωγοί, ὅ τε
[206]	αὐλῇ ἔπαιζον ἔξω, οἱ δέ	τινες	τοῦ ἀποδυτηρίου ἐν γωνίᾳ ἠρτίαζον
[214]	πατέρες τῆς σοφίας εἰσὶν καὶ	ἡγεμόνες.	λέγουσι δὲ δήπου οὐ φαύλως
[223]	τῶν πρεσβυτέρων κινεῖν: κᾆτα, ὥσπερ	δαίμονές	τινες, προσελθόντες οἱ παιδαγωγοί, ὅ
[218]	μήπω δὲ ὑπ' αὐτοῦ ὄντες	ἀγνώμονες	μηδὲ (ἀμαθεῖς, ἀλλ' ἔτι ἡγούμενοι
[212]	φίλοι καὶ μώνυχες ἵπποι καὶ	κύνες	ἀγρευταὶ καὶ ξένος ἀλλοδαπός" σολον
[212]	ἀντιφιλῶσιν, οὐδὲ φιλόρτυγες, οὐδ' αὖ	φιλόκυνές	γε καὶ φίλοινοι καὶ φιλογυμνασταὶ
[210]	Ἕλληνές τε καὶ βάρβαροι καὶ	ἄνδρες	καὶ γυναῖκες, ποιήσομέν τε ἐν
[216]	ἅσμενοι ἐπιπηδήσονται οὗτοι οἱ πάσσοφοι	ἄνδρες,	οἱ ἀντιλογικοί, καὶ ἐρήσονται εἰ
[214]	ποιητάς: οὗτοι γὰρ ἡμῖν ὥσπερ	πατέρες	τῆς σοφίας εἰσὶν καὶ ἡγεμόνες.
[215]	δὲ κενὸν πληρώσεως, καὶ τὸ	πλῆρες	δὲ κενώσεως, καὶ τἆλλα οὕτω
[204]	νεανικὸν τοῦτον τὸν ἔρωτα πανταχῇ	ἀνηῦρες:	~καί μοι ἴθι ἐπίδειξαι ἃ
[211]	μηδενός σοι, ἔφη, μελέτω, ὦ	Σώκρατες,	ἀλλ' ἴθι διαλέγου αὐτῷ. διαλεκτέον,
[206]	διὰ (ταῦτα δή σοι, ὦ	Σώκρατες,	ἀνακοινοῦμαι, καὶ εἴ τι ἄλλο
[211]	πρός με λέγων ἔφη: ὦ	Σώκρατες,	ἅπερ καὶ ἐμοὶ λέγεις, εἰπὲ
[206]	σοι πρόσεισι φιλήκοος γάρ, ὦ	Σώκρατες,	διαφερόντως (ἐστίν, καὶ ἅμα, ὡς
[204]	θαμὰ λέγοντος. ἡμῶν γοῦν, ὦ	Σώκρατες,	ἐκκεκώφωκε τὰ (ὦτα καὶ ἐμπέπληκε
[213]	ἐζητοῦμεν; οὐκ ἔμοιγε δοκεῖ, ὦ	Σώκρατες,	ἔφη, ὁ Λύσις, καὶ ἅμα
[203]	προσιόντα ὁ Ἱπποθάλης ἰδών, ὦ	Σώκρατες,	ἔφη, ποῖ δὴ πορεύῃ καὶ
[207]	μὰ Δία ἐμέ γε, ὦ	Σώκρατες,	καὶ μάλα γε πολλὰ κωλύουσιν.
[209]	πω, ἔφη, ἡλικίαν ἔχω, ὦ	Σώκρατες.	μὴ οὐ τοῦτό σε, ὦ
[208]	γελάσας, μὰ Δία, ἔφη, ὦ	(Σώκρατες,	οὐ μόνον γε διακωλύει, ἀλλὰ
[213]	μὰ τὸν Δία, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	οὐ πάνυ εὐπορῶ ἔγωγε. (ἆρα
[210]	ἔτι. μὰ Δία, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	οὔ μοι δοκεῖ. (καὶ ἐγὼ
[213]	ἀληθῆ, ἔφη, ἔοικας λέγειν, ὦ	Σώκρατες.	οὐκοῦν εἰ τοῦτ' ἀδύνατον, τὸ
[205]	οὐκ εἰς ἐμαυτόν, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	οὔτε ποιῶ οὔτε ᾄδω. οὐκ
[210]	ἐκείνων εἶναι; ἀνάγκη, ἔφη, ὦ	Σώκρατες.	οὕτως ἄρα ἔχει, ἦν δ'
[211]	ἀλλὰ ποιήσω, ἔφη, ταῦτα, ὦ	Σώκρατες,	πάνυ σφόδρα, εὖ ἴσθι. ἀλλά
[204]	ἔφη, ἄλλῳ ἡμῶν δοκεῖ, ὦ	Σώκρατες.	σοὶ δὲ δὴ τίς, ὦ
[205]	καὶ ἄλλα πολλὰ τοιαῦτα, ὦ	Σώκρατες:	ταῦτ' ἐστὶν ἃ οὗτος λέγων
[205]	καὶ γάρ ἐστι καταγέλαστα, ὦ	Σώκρατες.	τὸ γὰρ ἐραστὴν ὄντα καὶ
[205]	δέ τι, ἔφη, σταθμᾷ, ὦ	Σώκρατες,	ὧν ὅδε λέγει; πότερον, ἦν
[209]	τοσούτων ὄντων οὐδὲν ὄφελος, ~ἀλλὰ	πάντες	(αὐτῶν μᾶλλον ἄρχουσιν ἢ σύ,
[210]	τὰ ἡμῖν δοκοῦντα, ἀλλ' ἐμποδιοῦσι	(πάντες	καθ' ὅτι ἂν δύνωνται, οὐ
[210]	παῖ, πάντες σοι φίλοι καὶ	πάντες	σοι οἰκεῖοι ἔσονται- χρήσιμος γὰρ
[210]	ἄρα σοφὸς γένῃ, ὦ παῖ,	πάντες	σοι φίλοι καὶ πάντες σοι
[210]	ταῦτα, (ἃ ἂν φρόνιμοι γενώμεθα,	ἅπαντες	ἡμῖν ἐπιτρέψουσιν, Ἕλληνές τε καὶ
[207]	καὶ ἡμεῖς εἰς τὸ καταντικρὺ	ἀποχωρήσαντες	ἐκαθεζόμεθα- ἦν γὰρ αὐτόθι ἡσυχία-
[223]	τοῖς Ἑρμαίοις ἄποροι εἶναι προσφέρεσθαι,	ἡττηθέντες	οὖν αὐτῶν διελύσαμεν τὴν συνουσίαν.
[218]	ἄγνοιαν, μήπω δὲ ὑπ' αὐτοῦ	ὄντες	ἀγνώμονες μηδὲ (ἀμαθεῖς, ἀλλ' ἔτι
[214]	περὶ τῶν φίλων, οἳ τυγχάνουσιν	ὄντες:	ἀλλὰ τὸν θεὸν αὐτόν φασιν
[215]	ἱκανοὶ γὰρ ἑαυτοῖς καὶ χωρὶς	ὄντες	μήτε παρόντες χρείαν αὑτῶν ἔχουσιν;
[212]	καὶ εὐδαιμονίζω ὅτι οὕτω νέοι	ὄντες	οἷοι τ' ἐστὸν τοῦτο τὸ
[218]	οὔτε ἀγαθοὶ οὔτε κακοί πω	ὄντες,	ὅσοι δὲ κακοὶ οὐ φιλοσοφοῦσιν,
[220]	φίλου (τινὸς ἑτέρου, ῥήματι φαινόμεθα	λέγοντες	αὐτό: φίλον δὲ τῷ ὄντι
[214]	τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ φίλον	λέγοντες,	ὡς ὁ ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ
[210]	ἰατρικοὺς εἶναι, κἂν εἰ βουλοίμεθα	διανοίγοντες	τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐμπάσαι τῆς τέφρας,
[223]	δὲ οὐδὲν ἐφρόντιζον ἡμῶν, ἀλλ'	ὑποβαρβαρίζοντες	ἠγανάκτουν τε καὶ (οὐδὲν ἧττον
[206]	δ' ἄλλοι ὕστεροι ἡμῶν ᾖσαν.	εἰσελθόντες	δὲ κατελάβομεν αὐτόθι τεθυκότας τε
[223]	κινεῖν: κᾆτα, ὥσπερ δαίμονές τινες,	προσελθόντες	οἱ παιδαγωγοί, ὅ τε τοῦ
[223]	καὶ ὑμεῖς. ἐροῦσι γὰρ οἵδε	ἀπιόντες	ὡς οἰόμεθα ἡμεῖς ἀλλήλων φίλοι
[215]	ἔσονται τὴν ἀρχήν, οἳ μήτε	ἀπόντες	ποθεινοὶ ἀλλήλοις ἱκανοὶ γὰρ ἑαυτοῖς
[215]	ἑαυτοῖς καὶ χωρὶς ὄντες μήτε	παρόντες	χρείαν αὑτῶν ἔχουσιν; τοὺς δὴ
[214]	καὶ τοῦ ὅλου διαλεγόμενοι καὶ	γράφοντες.	ἀληθῆ, ἔφη, λέγεις. ἆρ' οὖν,
[223]	Μενεξένου καὶ ὁ τοῦ Λύσιδος,	ἔχοντες	αὐτῶν τοὺς ἀδελφούς, παρεκάλουν καὶ
[218]	οὐδένα φιλοσοφεῖν. λείπονται δὴ οἱ	ἔχοντες	μὲν τὸ κακὸν τοῦτο, τὴν
[210]	ἐσόμεθα ἐν αὐτοῖς καὶ ἄλλων	ἄρχοντες,	ἡμέτερά τε ταῦτα ἔσται ὀνησόμεθα
[204]	καλῶς γε, ἦν δ' ἐγώ,	ποιοῦντες:	διδάσκει δὲ τίς αὐτόθι; σὸς
[212]	ἐρασταὶ πάσχειν πρὸς τὰ παιδικά:	φιλοῦντες	γὰρ (ὡς οἷόν τε μάλιστα
[222]	μήτε οἱ φιλούμενοι μήτε οἱ	φιλοῦντες	μήτε οἱ ὅμοιοι μήτε οἱ
[213]	μήτε οἱ φιλούμενοι μήτε οἱ	φιλοῦντές	τε καὶ φιλούμενοι; ἀλλὰ καὶ
[213]	δ' ἐγώ, εἰ μήτε οἱ	φιλοῦντες	φίλοι ἔσονται μήτε οἱ φιλούμενοι
[206]	προαιρούμενοι: τούτους δὲ περιέστασαν ἄλλοι	θεωροῦντες.	ὧν δὴ καὶ ὁ Λύσις
[223]	ἧττον ἐκάλουν, ἀλλ' ἐδόκουν ἡμῖν	ὑποπεπωκότες	ἐν τοῖς Ἑρμαίοις ἄποροι εἶναι
[223]	πρῶτον καὶ ἡμεῖς καὶ οἱ	περιεστῶτες	αὐτοὺς ἀπηλαύνομεν: ἐπειδὴ δὲ οὐδὲν
[211]	ἐρεῖς, ὦ Λύσι: πάντως γὰρ	προσεῖχες	τὸν νοῦν. πάνυ μὲν οὖν,
[212]	ᾧ παῖδές τε φίλοι καὶ	μώνυχες	ἵπποι καὶ κύνες ἀγρευταὶ καὶ
[205]	ὥσπερ νενικηκότι, ὅτι τοιούτων παιδικῶν	ἔτυχες:	ἐὰν δέ σε διαφύγῃ, ὅσῳ
[208]	ἂν βούλῃ, ἵν' αὐτῇ μακάριος	ᾖς,	ἢ περὶ τὰ ἔρια ἢ
[209]	ἐπειδάν, ὡς ἐγᾦμαι, τὴν λύραν	λάβῃς,	οὐ διακωλύουσί σε οὔτε ὁ
[204]	οὖν ἕπεσθαι, ἔφη, ἵνα καὶ	ἴδῃς	τοὺς ὄντας αὐτόθι (αὐτοῦ) (πρῶτον
[208]	που διακωλύει σε ἢ τῆς	σπάθης	ἢ τῆς κερκίδος ἢ ἄλλου
[206]	σοι. εἰ δὲ μή, Κτησίππῳ	συνήθης	ἐστὶν διὰ τὸν τούτου ἀνεψιὸν
[208]	ἐφίστησιν. ἀλλ' ἆρα ἐπειδὰν οἴκαδε	ἔλθῃς	παρὰ τὴν μητέρα, ἐκείνη σε
[206]	οὐδέν, ἔφη, χαλεπόν. ἂν γὰρ	εἰσέλθῃς	μετὰ Κτησίππου τοῦδε καὶ καθεζόμενος
[207]	δῆλον ὅτι προθυμοῦνται ὅπως ἂν	εὐδαιμονοίης.	πῶς γὰρ οὐχί; ἔφη. ἐῶσιν
[217]	ἐννοῆσαι τὸ ὑγιαῖνον σῶμα, οὐδὲν	ἰατρικῆς	δεῖται οὐδὲ ὠφελίας: ἱκανῶς γὰρ
[219]	δὲ διὰ τὸ κακόν, τῆς	ἰατρικῆς	φίλον ἐστίν, ἀγαθὸν δὲ ἰατρική:
[207]	ἄλλοι, καὶ δὴ καὶ ὁ	Ἱπποθάλης,	ἐπειδὴ πλείους ἑώρα ἐφισταμένους, τούτους
[203]	συνεστῶσι. καί με προσιόντα ὁ	Ἱπποθάλης	ἰδών, ὦ Σώκρατες, ἔφη, ποῖ
[222]	μόγις πως ἐπενευσάτην, ὁ δὲ	Ἱπποθάλης	ὑπὸ τῆς ἡδονῆς παντοδαπὰ ἠφίει
[205]	αἱ ᾠδαί. ἐὰν μὲν γὰρ	ἕλῃς	τὰ παιδικὰ τοιαῦτα ὄντα, κόσμος
[206]	λόγον διαλεγόμενος ἢ τί πράττων	προσφιλὴς	παιδικοῖς γένοιτο. οὐ ῥᾴδιον, ἦν
[208]	ἂν βούλῃ, καὶ δι' ἡμέρας	ὅλης	τρέφουσί σε ἀεί τῳ δουλεύοντα
[207]	ἔπειτα ὁ Μενέξενος (ἐκ τῆς	αὐλῆς	μεταξὺ παίζων εἰσέρχεται, καὶ ὡς
[207]	οὐδὲ διακωλύουσι ποιεῖν ὧν ἂν	ἐπιθυμῇς;	ναὶ μὰ Δία ἐμέ γε,
[221]	φίλον ἕτερον ἑτέρῳ. αἰτίας γὰρ	ἀπολομένης	ἀδύνατόν που ἦν ἔτ' ἐκεῖνο
[222]	ὁ δὲ Ἱπποθάλης ὑπὸ τῆς	ἡδονῆς	παντοδαπὰ ἠφίει χρώματα. καὶ ἐγὼ
[211]	(μάλιστα, ἵνα τούτῳ σαφῶς πάντα	εἴπῃς:	ἐὰν δέ τι αὐτῶν ἐπιλάθῃ,
[204]	Ἱερωνύμου Ἱππόθαλες, τοῦτο μὲν μηκέτι	εἴπῃς,	εἴτε ἐρᾷς του εἴτε μή:
[211]	Δία, ἔφη, ἀλλ' ἵνα αὐτὸν	κολάσῃς.	πόθεν; ἦν δ' ἐγώ. οὐ
[208]	ὧδε δέ μοι λέγε. ἢν	ἐπιθυμήσῃς	ἐπί τινος τῶν τοῦ πατρὸς
[217]	ἂν εἶεν λευκαί πω, ἀλλὰ	παρούσης	λευκότητος οὔτε τι λευκαὶ οὔτε
[209]	τῷ πρεσβυτάτῳ ὑεῖ, οὗ ἡ	τῆς	Ἀσίας ἀρχὴ γίγνεται, μᾶλλον ἂν
[207]	προσιέναι, ἔπειτα ὁ Μενέξενος (ἐκ	τῆς	αὐλῆς μεταξὺ παίζων εἰσέρχεται, καὶ
[205]	πεποίηκας εἰς τὸν νεανίσκον, ἀλλὰ	τῆς	διανοίας, ἵνα εἰδῶ τίνα τρόπον
[215]	καὶ τὸν ἀσθενῆ τῷ ἰσχυρῷ	τῆς	ἐπικουρίας ἕνεκα, καὶ τὸν κάμνοντα
[222]	ἐπενευσάτην, ὁ δὲ Ἱπποθάλης ὑπὸ	τῆς	ἡδονῆς παντοδαπὰ ἠφίει χρώματα. καὶ
[219]	τοῦτο δὲ διὰ τὸ κακόν,	τῆς	ἰατρικῆς φίλον ἐστίν, ἀγαθὸν δὲ
[208]	σε ἢ τῆς σπάθης ἢ	τῆς	κερκίδος ἢ ἄλλου του τῶν
[213]	καὶ μισοῦντα, ὅταν κολάζηται ὑπὸ	τῆς	μητρὸς ἢ ὑπὸ τοῦ πατρός,
[214]	οὗτοι γὰρ ἡμῖν ὥσπερ πατέρες	τῆς	σοφίας εἰσὶν καὶ ἡγεμόνες. λέγουσι
[208]	γάρ που διακωλύει σε ἢ	τῆς	σπάθης ἢ τῆς κερκίδος ἢ
[217]	δὲ κακὸν ποιοῦσα ἀποστερεῖ αὐτὸ	τῆς	τε ἐπιθυμίας ἅμα καὶ τῆς
[210]	βουλοίμεθα διανοίγοντες τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐμπάσαι	τῆς	τέφρας, οἶμαι οὐκ ἂν κωλύσειεν,
[205]	αὐτὸς ἐκ Διός τε καὶ	τῆς	τοῦ δήμου ἀρχηγέτου θυγατρός, ἅπερ
[216]	τῷ ὄντι αὐτὸς εἰλιγγιῶ ὑπὸ	τῆς	τοῦ λόγου ἀπορίας, καὶ κινδυνεύει
[219]	ἀγαθὸν δὲ ἰατρική: ἕνεκα δὲ	τῆς	ὑγιείας τὴν φιλίαν ἡ ἰατρικὴ
[219]	λεγόμενον. (ἡ ἰατρική, φαμέν, ἕνεκα	τῆς	ὑγιείας φίλον. ναί. οὐκοῦν καὶ
[221]	ὥσπερ ἄρτι ἐλέγομεν, ἡ ἐπιθυμία	τῆς	φιλίας αἰτία, καὶ τὸ ἐπιθυμοῦν
[207]	οὐδὲν διοίσετον, εἴπερ ἀληθῆ περὶ	τῆς	φιλίας λέγετον. συνεφάτην. (ἐπεχείρουν δὴ
[217]	τῆς τε ἐπιθυμίας ἅμα καὶ	τῆς	φιλίας τοῦ ἀγαθοῦ. ~οὐ γὰρ
[222]	τὴν ψυχὴν ἢ κατά τι	τῆς	ψυχῆς ἦθος ἢ τρόπους ἢ
[203]		~(Σωκράτης)	ἐπορευόμην μὲν ἐξ Ἀκαδημείας εὐθὺ
[204]	γε, ἦ δ' ὅς, καὶ	ἐπαινέτης,	Μίκκος. μὰ Δία, ἦν δ'
[211]	δεινὸς γὰρ ὁ ἄνθρωπος, Κτησίππου	μαθητής.	πάρεστι δέ τοι αὐτός οὐχ
[206]	ὁμολογῆσαι ὡς ἀγαθός ποτ' ἐστὶν	ποιητής,	βλαβερὸς ὢν ἑαυτῷ. οὐ μὰ
[212]	φίλα ὄντα, ἀλλὰ ψεύδεθ' ὁ	ποιητής,	ὃς ἔφη ὄλβιος, ᾧ παῖδές
[217]	μὴν παρείη γ' ἂν αὐταῖς	λευκότης.	ναί. ἀλλ' ὅμως οὐδέν τι
[204]	φαῦλός γε ἁνήρ, ἀλλ' ἱκανὸς	σοφιστής.	βούλει οὖν ἕπεσθαι, ἔφη, ἵνα
[206]	τις οὖν ἄν σοι δοκεῖ	θηρευτὴς	εἶναι, εἰ ἀνασοβοῖ θηρεύων καὶ
[218]	αὐτὸς ἐγὼ πάνυ ἔχαιρον, ὥσπερ	θηρευτής	τις, ἔχων ἀγαπητῶς ὃ ἐθηρευόμην.
[209]	οὐκ ἀναμένουσιν ἕως ἂν ἡλικίαν	ἔχῃς.	ὅταν γὰρ βούλωνται αὑτοῖς τινα
[211]	ἐπιλάθῃ, αὖθίς με ἀνερέσθαι ὅταν	ἐντύχῃς	πρῶτον. ἀλλὰ ποιήσω, ἔφη, ταῦτα,
[222]	ψυχὴν ἢ κατά τι τῆς	ψυχῆς	ἦθος ἢ τρόπους ἢ εἶδος.
[220]	μηδενὸς ἐφάπτοιτο μήτε σώματος μήτε	ψυχῆς	μήτε τῶν ἄλλων, ἃ δή
[206]	μὲν δὴ λόγοις τε καὶ	ᾠδαῖς	μὴ κηλεῖν ἀλλ' ἐξαγριαίνειν πολλὴ
[205]	ἔχειν λέγειν ὃ οὐχὶ κἂν	παῖς	εἴποι, πῶς οὐχὶ καταγέλαστον; ἃ
[206]	ἐγώ, εἰπεῖν: ἀλλ' εἴ μοι	ἐθελήσαις	αὐτὸν ποιῆσαι εἰς λόγους ἐλθεῖν,
[217]	καὶ μὴν παρείη γ' ἂν	αὐταῖς	λευκότης. ναί. ἀλλ' ὅμως οὐδέν
[217]	δή, ὦ φίλε, τὸ γῆρας	αὐταῖς	ταὐτὸν τοῦτο χρῶμα ἐπαγάγῃ, τότε
[222]	οὖν Λύσις καὶ ὁ Μενέξενος	μόγις	πως ἐπενευσάτην, ὁ δὲ Ἱπποθάλης
[210]	ἔσται ὀνησόμεθα γὰρ ἀπ' αὐτῶν	εἰς	ἃ δ' ἂν νοῦν μὴ
[214]	οὔτε ἀγαθῷ οὔτε κακῷ οὐδέποτε	εἰς	ἀληθῆ φιλίαν ἔρχεται. συνδοκεῖ σοι;
[208]	σου ἄρχει; ἄγων δήπου, ἔφη,	εἰς	διδασκάλου. μῶν μὴ καὶ οὗτοί
[205]	εἰς σαυτὸν ἐγκώμιον; ἀλλ' οὐκ	εἰς	ἐμαυτόν, ἔφη, ὦ Σώκρατες, οὔτε
[206]	εἴ μοι ἐθελήσαις αὐτὸν ποιῆσαι	εἰς	λόγους ἐλθεῖν, ἴσως ἂν δυναίμην
[210]	δ' ἐγώ, ὦ φίλε Λύσι:	εἰς	μὲν ταῦτα, (ἃ ἂν φρόνιμοι
[220]	τὸ ἄρα φίλον ἡμῖν ἐκεῖνο,	εἰς	ὃ ἐτελεύτα πάντα τὰ ἄλλα
[220]	ὄντι κινδυνεύει ἐκεῖνο αὐτὸ εἶναι,	εἰς	ὃ πᾶσαι αὗται αἱ λεγόμεναι
[205]	νενικηκέναι ποιεῖς τε καὶ ᾄδεις	εἰς	σαυτὸν ἐγκώμιον; ἀλλ' οὐκ εἰς
[205]	ἔχει; ἔφη. (πάντων μάλιστα, εἶπον,	εἰς	σὲ τείνουσιν αὗται αἱ ᾠδαί.
[205]	ἔγωγε, ἔφη, ἀλλὰ μὴ ποιεῖν	εἰς	τὰ παιδικὰ μηδὲ συγγράφειν. οὐχ
[204]	τούτων δεινότερον, ὅτι καὶ ᾄδει	εἰς	τὰ παιδικὰ φωνῇ θαυμασίᾳ, ἣν
[206]	ἅμα λαβὼν τὸν (Κτήσιππον προσῇα	εἰς	τὴν παλαίστραν: οἱ δ' ἄλλοι
[207]	καλός τε κἀγαθός. καὶ ἡμεῖς	εἰς	τὸ καταντικρὺ ἀποχωρήσαντες ἐκαθεζόμεθα- ἦν
[209]	(ἐμβάλλειν) ὅτι ἂν βούληται ἐμβαλεῖν	(εἰς	τὸν ζωμόν, ἢ ἡμῖν, εἰ
[205]	οὐδὲ μέλος εἴ τι πεποίηκας	εἰς	τὸν νεανίσκον, ἀλλὰ τῆς διανοίας,
[222]	πρῶτον λόγους ἀπεβαλόμεθα περὶ φιλίας,	εἰς	τούτους εἰσπεπτώκαμεν: ὁ γὰρ ἄδικος
[216]	ἀγαθοῦ. πῶς, ἦ δ' ὅς,	λέγεις;	ἀλλὰ μὰ Δία, ἦν δ'
[214]	οἱ πονηροὶ ἀλλήλοις ὅμοιοι. ἀληθῆ	λέγεις.	ἀλλά μοι δοκοῦσιν λέγειν τοὺς
[214]	διαλεγόμενοι καὶ γράφοντες. ἀληθῆ, ἔφη,	λέγεις.	ἆρ' οὖν, ἦν δ' ἐγώ,
[210]	κωλύσειεν, ἡγούμενος ὀρθῶς φρονεῖν. ἀληθῆ	λέγεις.	ἆρ' οὖν καὶ τἆλλα πάντα
[211]	ὦ Σώκρατες, ἅπερ καὶ ἐμοὶ	λέγεις,	εἰπὲ καὶ Μενεξένῳ. καὶ ἐγὼ
[212]	ἔφη, ἔμοιγε δοκεῖ διαφέρειν. πῶς	λέγεις;	ἦν δ' ἐγώ: ἀμφότεροι ἄρα
[207]	μάλα γε πολλὰ κωλύουσιν. πῶς	λέγεις;	ἦν δ' ἐγώ. ~βουλόμενοί σε
[203]	ἄξιον μέντοι. ποῖ, ἔφην ἐγώ,	λέγεις,	καὶ παρὰ τίνας τοὺς ὑμᾶς;
[208]	τοῦ πατρὸς μισθὸν φέρων. πῶς	λέγεις;	μισθωτῷ μᾶλλον ἐπιτρέπουσιν ἢ σοὶ
[221]	ἦν αὕτη ἡ αἰτία. ὀρθῶς	λέγεις.	οὐκοῦν ὡμολόγηται ἡμῖν τὸ φίλον
[204]	ἐπεὶ εὖ οἶδ' ὅτι πολλοῦ	δεῖς	τὸ εἶδος ἀγνοεῖν τοῦ παιδός:
[205]	πρὶν νενικηκέναι ποιεῖς τε καὶ	ᾄδεις	εἰς σαυτὸν ἐγκώμιον; ἀλλ' οὐκ
[217]	διὰ τὴν ὑγίειαν. ἦ γάρ;	οὐδείς.	ἀλλ' ὁ κάμνων οἶμαι διὰ
[210]	τούτοις ὅτι ἂν βουλώμεθα, καὶ	οὐδεὶς	ἡμᾶς ἑκὼν εἶναι ἐμποδιεῖ, ἀλλ'
[217]	ἱκανῶς γὰρ ἔχει, ὥστε ὑγιαίνων	οὐδεὶς	ἰατρῷ φίλος διὰ τὴν ὑγίειαν.
[210]	δὲ μή, σοὶ οὔτε ἄλλος	οὐδεὶς	οὔτε ὁ πατὴρ φίλος ἔσται
[218]	ὑπ' αὐτοῦ ὄντες ἀγνώμονες μηδὲ	(ἀμαθεῖς,	ἀλλ' ἔτι ἡγούμενοι μὴ εἰδέναι
[204]	τοῦτό μοι εἰπέ. καὶ ὃς	ἐρωτηθεὶς	ἠρυθρίασεν. καὶ ἐγὼ εἶπον: ὦ
[218]	τὰ ὡμολογημένα ἡμῖν, καὶ εὐθὺς	ἀχθεσθεὶς	εἶπον: βαβαῖ, ὦ Λύσι τε
[213]	τε Μενέξενον ἀναπαῦσαι καὶ ἐκείνου	ἡσθεὶς	τῇ φιλοσοφίᾳ, οὕτω μεταβαλὼν πρὸς
[209]	ἄρχεις οὐδενός, ὦ Λύσι, οὐδὲ	ποιεῖς	οὐδὲν ὧν ἐπιθυμεῖς. οὐ γάρ
[205]	ὦ καταγέλαστε Ἱππόθαλες, πρὶν νενικηκέναι	ποιεῖς	τε καὶ ᾄδεις εἰς σαυτὸν
[213]	εἶπον: ὦ Λύσι, ἀληθῆ μοι	δοκεῖς	λέγειν ὅτι εἰ ὀρθῶς ἡμεῖς
[210]	τούτοις, ἐν οἷς ἂν ὦμεν	ἀνωφελεῖς;	οὐ δῆτα, ἔφη. νῦν ἄρα
[208]	καὶ τυπτοίμην ἂν εἰ ἁπτοίμην.	Ἡράκλεις,	ἦν δ' ἐγώ, μῶν μή
[203]	δ' ὅς, εὐθὺ ἡμῶν. οὐ	παραβάλλεις;	ἄξιον μέντοι. ποῖ, ἔφην ἐγώ,
[223]	γὰρ οἵδε ἀπιόντες ὡς οἰόμεθα	ἡμεῖς	ἀλλήλων φίλοι εἶναι καὶ ἐμὲ
[207]	ὅτι καλός τε κἀγαθός. καὶ	ἡμεῖς	εἰς τὸ καταντικρὺ ἀποχωρήσαντες ἐκαθεζόμεθα-
[213]	δοκεῖς λέγειν ὅτι εἰ ὀρθῶς	ἡμεῖς	ἐσκοποῦμεν, οὐκ ἄν ποτε οὕτως
[223]	τὸ μὲν οὖν πρῶτον καὶ	ἡμεῖς	καὶ οἱ περιεστῶτες αὐτοὺς ἀπηλαύνομεν:
[209]	παρ' ἐκεῖνον ἐνδειξαίμεθα αὐτῷ ὅτι	ἡμεῖς	κάλλιον φρονοῦμεν ἢ ὁ ὑὸς
[214]	ἴσως δὲ καὶ πᾶν, ἀλλ'	ἡμεῖς	οὐ συνίεμεν. δοκεῖ γὰρ ἡμῖν
[203]	δέ, ἦ δ' ὅς, αὐτόθι	ἡμεῖς	τε αὐτοὶ καὶ ἄλλοι πάνυ
[221]	Μενέξενέ τε καὶ Λύσι. συνεφάτην.	ὑμεῖς	ἄρα εἰ φίλοι ἐστὸν ἀλλήλοις,
[223]	ἐγώ τε, γέρων ἀνήρ, καὶ	ὑμεῖς.	ἐροῦσι γὰρ οἵδε ἀπιόντες ὡς
[211]	λεγόντων πρὸς ἡμᾶς αὐτούς, τί	ὑμεῖς,	ἔφη ὁ Κτήσιππος, αὐτὼ μόνω
[209]	Λύσι, οὐδὲ ποιεῖς οὐδὲν ὧν	ἐπιθυμεῖς.	οὐ γάρ πω, ἔφη, ἡλικίαν
[208]	καὶ ἑνὶ λόγῳ ὀλίγου ὧν	ἐπιθυμεῖς	οὐδὲν ποιοῦντα; ὥστε σοι, ὡς
[204]	ὅτι ἐρυθριᾷς, ὦ Ἱππόθαλες, καὶ	ὀκνεῖς	εἰπεῖν Σωκράτει τοὔνομα: ἐὰν δ'
[210]	ἄρα σὺ διδασκάλου δέῃ, οὔπω	φρονεῖς.	ἀληθῆ. οὐδ' ἄρα μεγαλόφρων εἶ,
[209]	αὑτῶν, ὅταν αἰσθάνωνται ὅτι ἱκανῶς	φρονεῖς;	ἔγωγε. πρὸς Διός, ἦν δ'
[206]	περὶ τῶν παιδικῶν, ~τοσούτῳ μειζόνων	δόξεις	καλῶν τε καὶ ἀγαθῶν ἐστερημένος
[211]	εἶπον, ταῦτα μὲν σὺ αὐτῷ	ἐρεῖς,	ὦ Λύσι: πάντως γὰρ προσεῖχες
[219]	τὸν ὑὸν τὸν αὑτοῦ, οὐδὲ	τρεῖς	κοτύλας οἴνου ἢ τὸν ὑόν;
[210]	οὐδὲν γὰρ ἀπ' αὐτῶν ὀνησόμεθα.	συγχωρεῖς	οὕτως ἔχειν; συγχωρῶ. ἆρ' οὖν
[218]	δ' ἐγώ: ἀλλ' ὧδε ἴσως	ἀκολουθήσεις,	οἶμαι δὲ καὶ ἐγὼ μᾶλλον
[206]	μὴ πᾶσι τούτοις ἔνοχον σαυτὸν	ποιήσεις	διὰ τὴν ποίησιν: καίτοι οἶμαι
[211]	σὺ κελεύεις. ἀλλὰ ὅρα ὅπως	ἐπικουρήσεις	μοι, ἐάν με ἐλέγχειν ἐπιχειρῇ
[211]	ἐγώ, ἐπειδή γε καὶ σὺ	κελεύεις.	ἀλλὰ ὅρα ὅπως ἐπικουρήσεις μοι,
[206]	ἀνακοινοῦμαι, καὶ εἴ τι ἄλλο	ἔχεις,	συμβούλευε τίνα ἄν τις λόγον
[209]	ποιμαίνει καὶ θεραπεύει: σὺ δὲ	ἄρχεις	οὐδενός, ὦ Λύσι, οὐδὲ ποιεῖς
[211]	ἐὰν δέ τι αὐτῶν ἐπιλάθῃ,	αὖθίς	με ἀνερέσθαι ὅταν ἐντύχῃς πρῶτον.
[213]	φιλῇ ἢ καὶ μισοῦν φιλῇ:	πολλάκις	δ' ἐχθρὸν εἶναι μὴ ἐχθροῦ
[213]	πολλάκις φίλον εἶναι μὴ φίλου,	πολλάκις	δὲ καὶ ἐχθροῦ, ὅταν ἢ
[220]	τὰ (τοιαῦτα παρασκευάζεται. οὐχ ὅτι	πολλάκις	λέγομεν ὡς περὶ πολλοῦ ποιούμεθα
[213]	ὁμολογεῖν, (ἅπερ ἐπὶ τῶν πρότερον,	πολλάκις	φίλον εἶναι μὴ φίλου, πολλάκις
[205]	οὐχὶ καταγέλαστον; ἃ δὲ ἡ	πόλις	ὅλη ᾄδει περὶ Δημοκράτους καὶ
[210]	ἡμᾶς φιλήσει ἐν τούτοις, ἐν	οἷς	ἂν ὦμεν ἀνωφελεῖς; οὐ δῆτα,
[209]	ἐνταῦθα (μὲν οὐ διακωλύουσιν, ἐν	οἷς	δὲ ἄρτι ἐλέγομεν κωλύουσι; ὅτι
[216]	εἰ (οὐκ ἐναντιώτατον ἔχθρα φιλίᾳ;	οἷς	τί ἀποκρινούμεθα; ἢ οὐκ ἀνάγκη
[210]	ὦ Λύσι, μέγα φρονεῖν, ἐν	οἷς	τις μήπω φρονεῖ; καὶ πῶς
[218]	ἡμῖν ἐφάνη ἐν τοῖς ἔμπροσθεν	λόγοις.	ἢ οὐ μέμνησθε; πάνυ γε,
[206]	ὅτι φαῦλος. καὶ μὲν δὴ	λόγοις	τε καὶ ᾠδαῖς μὴ κηλεῖν
[218]	ἐγώ, μὴ ὥσπερ ἀνθρώποις ἀλαζόσιν	λόγοις	τισὶν τοιούτοις (ψευδέσιν) ἐντετυχήκαμεν περὶ
[204]	δὲ διατριβὴ τὰ πολλὰ ἐν	λόγοις,	ὧν ἡδέως ἄν σοι μεταδιδοῖμεν.
[215]	πῶς οὖν οἱ ἀγαθοὶ τοῖς	ἀγαθοῖς	ἡμῖν φίλοι ἔσονται τὴν ἀρχήν,
[215]	ὁμοίῳ καὶ οἱ ἀγαθοὶ τοῖς	ἀγαθοῖς	πολεμιώτατοι εἶεν: καὶ δὴ καὶ
[223]	ἐδόκουν ἡμῖν ὑποπεπωκότες ἐν τοῖς	Ἑρμαίοις	ἄποροι εἶναι προσφέρεσθαι, ἡττηθέντες οὖν
[222]	ὥσπερ οἱ σοφοὶ ἐν τοῖς	δικαστηρίοις,	τὰ εἰρημένα ἅπαντα ἀναπεμπάσασθαι. εἰ
[221]	ὄντα κακά, τί προσήκει τοῖς	κακοῖς	συναπόλλυσθαι; οὐδέν. ἔσονται ἄρα αἱ
[206]	διαλεγόμενος ἢ τί πράττων προσφιλὴς	παιδικοῖς	γένοιτο. οὐ ῥᾴδιον, ἦν δ'
[210]	οὕτω χρή, ὦ Ἱππόθαλες, τοῖς	παιδικοῖς	διαλέγεσθαι, ταπεινοῦντα καὶ συστέλλοντα, ἀλλὰ
[203]	Παιανιεῖ καὶ ἄλλοις μετὰ τούτων	νεανίσκοις	ἁθρόοις συνεστῶσι. καί με προσιόντα
[207]	ἐν (τοῖς παισί τε καὶ	νεανίσκοις	ἐστεφανωμένος καὶ τὴν ὄψιν διαφέρων,
[206]	τοῦ ἀποδυτηρίου ἐν γωνίᾳ ἠρτίαζον	ἀστραγάλοις	παμπόλλοις, ἐκ φορμίσκων τινῶν προαιρούμενοι:
[213]	τινὰς ἔτι φήσομεν εἶναι φίλους	ἀλλήλοις	γιγνομένους; οὐ μὰ τὸν Δία,
[207]	γὰρ αὐτόθι ἡσυχία- καί τι	ἀλλήλοις	διελεγόμεθα. περιστρεφόμενος οὖν ὁ Λύσις
[215]	ὑπ' ἀλλήλων ἀγαπηθείη, μηδεμίαν ἐπικουρίαν	ἀλλήλοις	ἔχοντα; ἔστιν ὅπως; οὐκ ἔστιν.
[215]	ἀρχήν, οἳ μήτε ἀπόντες ποθεινοὶ	ἀλλήλοις	ἱκανοὶ γὰρ ἑαυτοῖς καὶ χωρὶς
[214]	λέγειν τοὺς ἀγαθοὺς ὁμοίους εἶναι	ἀλλήλοις	καὶ φίλους, τοὺς δὲ κακούς,
[214]	ἀληθὲς εἴη, εἴπερ οἱ πονηροὶ	ἀλλήλοις	ὅμοιοι. ἀληθῆ λέγεις. ἀλλά μοι
[221]	ὑμεῖς ἄρα εἰ φίλοι ἐστὸν	ἀλλήλοις,	φύσει πῃ οἰκεῖοί ἐσθ' ὑμῖν
[213]	ἐχθροῖς φίλοι εἰσίν, τοῖς δὲ	φίλοις	ἐχθροί, εἰ τὸ φιλούμενον φίλον
[203]	καὶ Κτησίππῳ τῷ Παιανιεῖ καὶ	ἄλλοις	μετὰ τούτων νεανίσκοις ἁθρόοις συνεστῶσι.
[206]	ἀποδυτηρίου ἐν γωνίᾳ ἠρτίαζον ἀστραγάλοις	παμπόλλοις,	ἐκ φορμίσκων τινῶν προαιρούμενοι: τούτους
[213]	σφόδρα προσέχειν τὸν νοῦν τοῖς	λεγομένοις,	δῆλος δ' ἦν καὶ ὅτε
[219]	ἐσπουδασμένη, ἐπὶ τοῖς ἕνεκά του	παρασκευαζομένοις,	~ἀλλ' ἐπ' ἐκείνῳ οὗ ἕνεκα
[204]	ἡμῖν ἐστιν καὶ ἐξ ὕπνου	ἐγρομένοις	Λύσιδος οἴεσθαι τοὔνομα ἀκούειν. καὶ
[203]	καὶ ἄλλοις μετὰ τούτων νεανίσκοις	ἁθρόοις	συνεστῶσι. καί με προσιόντα ὁ
[205]	Πυθοῖ καὶ Ἰσθμοῖ καὶ Νεμέᾳ	τεθρίπποις	τε καὶ κέλησι, ταῦτα ποιεῖ
[218]	ἦν δ' ἐγώ, μὴ ὥσπερ	ἀνθρώποις	ἀλαζόσιν λόγοις τισὶν τοιούτοις (ψευδέσιν)
[211]	μᾶλλον ἢ τὸν ἄριστον ἐν	ἀνθρώποις	ὄρτυγα ἢ ἀλεκτρυόνα, καὶ ναὶ
[213]	φίλων μισοῦνται, καὶ τοῖς (μὲν	ἐχθροῖς	φίλοι εἰσίν, τοῖς δὲ φίλοις
[215]	φαίνεται. πῶς οὖν οἱ ἀγαθοὶ	τοῖς	ἀγαθοῖς ἡμῖν φίλοι ἔσονται τὴν
[215]	τῷ ὁμοίῳ καὶ οἱ ἀγαθοὶ	τοῖς	ἀγαθοῖς πολεμιώτατοι εἶεν: καὶ δὴ
[213]	τῷ χρόνῳ πάντων μάλιστά ἐστι	τοῖς	γονεῦσι φίλτατα. ἔμοιγε δοκεῖ, ἔφη,
[213]	τοῖς (μὲν ἐχθροῖς φίλοι εἰσίν,	τοῖς	δὲ φίλοις ἐχθροί, εἰ τὸ
[222]	οὖν, ὥσπερ οἱ σοφοὶ ἐν	τοῖς	δικαστηρίοις, τὰ εἰρημένα ἅπαντα ἀναπεμπάσασθαι.
[218]	ὁμοίου φίλον ἡμῖν ἐφάνη ἐν	τοῖς	ἔμπροσθεν λόγοις. ἢ οὐ μέμνησθε;
[219]	ἐπὶ τούτοις ἐστὶν ἐσπουδασμένη, ἐπὶ	τοῖς	ἕνεκά του παρασκευαζομένοις, ~ἀλλ' ἐπ'
[214]	γνώριμον" ἢ οὐκ ἐντετύχηκας τούτοις	τοῖς	ἔπεσιν; ἔγωγ' ἔφη. οὐκοῦν καὶ
[223]	ἀλλ' ἐδόκουν ἡμῖν ὑποπεπωκότες ἐν	τοῖς	Ἑρμαίοις ἄποροι εἶναι προσφέρεσθαι, ἡττηθέντες
[221]	τυγχάνει ὄντα κακά, τί προσήκει	τοῖς	κακοῖς συναπόλλυσθαι; οὐδέν. ἔσονται ἄρα
[213]	τὸ σφόδρα προσέχειν τὸν νοῦν	τοῖς	λεγομένοις, δῆλος δ' ἦν καὶ
[213]	δὲ τῶν φίλων μισοῦνται, καὶ	τοῖς	(μὲν ἐχθροῖς φίλοι εἰσίν, τοῖς
[210]	ὅτι οὕτω χρή, ὦ Ἱππόθαλες,	τοῖς	παιδικοῖς διαλέγεσθαι, ταπεινοῦντα καὶ συστέλλοντα,
[207]	Λύσις ἦν, ~καὶ εἱστήκει ἐν	(τοῖς	παισί τε καὶ νεανίσκοις ἐστεφανωμένος
[214]	ἔπεσιν; ἔγωγ' ἔφη. οὐκοῦν καὶ	τοῖς	τῶν σοφωτάτων συγγράμμασιν ἐντετύχηκας ταῦτα
[210]	οἰκειότερόν ἐστιν, αὐτοί τε ἐν	αὐτοῖς	ἐσόμεθα ἄλλων ὑπήκοοι, καὶ ἡμῖν
[210]	αὐτοί τε ἐλεύθεροι ἐσόμεθα ἐν	αὐτοῖς	καὶ ἄλλων ἄρχοντες, ἡμέτερά τε
[221]	φύσει πῃ οἰκεῖοί ἐσθ' ὑμῖν	αὐτοῖς.	κομιδῇ, ἐφάτην. ~καὶ εἰ ἄρα
[209]	ἡλικίαν ἔχῃς. ὅταν γὰρ βούλωνται	αὑτοῖς	τινα ἀναγνωσθῆναι ἢ γραφῆναι, σέ,
[215]	ἀπόντες ποθεινοὶ ἀλλήλοις ἱκανοὶ γὰρ	ἑαυτοῖς	καὶ χωρὶς ὄντες μήτε παρόντες
[218]	ὥσπερ ἀνθρώποις ἀλαζόσιν λόγοις τισὶν	τοιούτοις	(ψευδέσιν) ἐντετυχήκαμεν περὶ τοῦ φίλου.
[210]	καί τις ἡμᾶς φιλήσει ἐν	τούτοις,	ἐν οἷς ἂν ὦμεν ἀνωφελεῖς;
[206]	ὦ Ἱππόθαλες, ὅπως μὴ πᾶσι	τούτοις	ἔνοχον σαυτὸν ποιήσεις διὰ τὴν
[220]	ἔφαμεν εἶναι ἐκεῖνα οὐδὲν (δὲ)	τούτοις	ἔοικεν. ταῦτα μὲν γὰρ φίλου
[219]	ἡ τοιαύτη σπουδὴ οὐκ ἐπὶ	τούτοις	ἐστὶν ἐσπουδασμένη, ἐπὶ τοῖς ἕνεκά
[205]	τε καὶ λέγει, πρὸς δὲ	τούτοις	ἔτι τούτων κρονικώτερα. τὸν γὰρ
[210]	καὶ γυναῖκες, ποιήσομέν τε ἐν	τούτοις	ὅτι ἂν βουλώμεθα, καὶ οὐδεὶς
[214]	ποιεῖ γνώριμον" ἢ οὐκ ἐντετύχηκας	τούτοις	τοῖς ἔπεσιν; ἔγωγ' ἔφη. οὐκοῦν
[210]	οἰκεῖοι. οἷόν τε οὖν ἐπὶ	τούτοις,	ὦ Λύσι, μέγα φρονεῖν, ἐν
[215]	ἀλλήλοις ἱκανοὶ γὰρ ἑαυτοῖς καὶ	χωρὶς	ὄντες μήτε παρόντες χρείαν αὑτῶν
[207]	παρακαθιζησόμενος: ἰδὼν οὖν αὐτὸν ὁ	Λύσις	εἵπετο καὶ συμπαρεκαθέζετο μετὰ τοῦ
[222]	ἔφη ὁ Μενέξενος: ὁ δὲ	Λύσις	ἐσίγησεν. εἶεν, ἦν δ' ἐγώ.
[206]	θεωροῦντες. ὧν δὴ καὶ ὁ	Λύσις	ἦν, ~καὶ εἱστήκει ἐν (τοῖς
[207]	ἀλλήλοις διελεγόμεθα. περιστρεφόμενος οὖν ὁ	Λύσις	θαμὰ ἐπεσκοπεῖτο ἡμᾶς, καὶ δῆλος
[213]	δοκεῖ, ὦ Σώκρατες, ἔφη, ὁ	Λύσις,	καὶ ἅμα εἰπὼν ἠρυθρίασεν: ἐδόκει
[222]	τῶν παιδικῶν. (ὁ μὲν οὖν	Λύσις	καὶ ὁ Μενέξενος μόγις πως
[211]	ὅθεν καὶ ἐξανέστη. ὁ οὖν	Λύσις	μάλα παιδικῶς καὶ φιλικῶς, λάθρᾳ
[204]	δέ, ἦν δ' ἐγώ, ὁ	Λύσις	νέος τις, ὡς ἔοικε: τεκμαίρομαι
[221]	γε, ὡς ἔοικε, φαίνεται ἄλλη	τις	αἰτία τοῦ φιλεῖν τε καὶ
[204]	δ' ἐγώ, ποιοῦντες: διδάσκει δὲ	τίς	αὐτόθι; σὸς ἑταῖρός γε, ἦ
[206]	καὶ ἅμα οἱ καλοί, ἐπειδάν	τις	αὐτοὺς ἐπαινῇ καὶ αὔξῃ, φρονήματος
[221]	ἔσται τότε ἢ μὴ ἔσται;	τίς	γὰρ οἶδεν; ἀλλ' οὖν τόδε
[211]	αὐτὸν Δαρεῖον οὕτως ἐγὼ φιλέταιρός	τίς	εἰμι. ~ὑμᾶς (οὖν ὁρῶν, σέ
[222]	κομιδῇ, ἐφάτην. ~καὶ εἰ ἄρα	τις	ἕτερος ἑτέρου ἐπιθυμεῖ, ἦν δ'
[218]	ἐγὼ πάνυ ἔχαιρον, ὥσπερ θηρευτής	τις,	ἔχων ἀγαπητῶς ὃ ἐθηρευόμην. κἄπειτ'
[204]	δὲ δὴ τί τοῦτο, καὶ	τίς	ἡ διατριβή; παλαίστρα, ἔφη, νεωστὶ
[210]	οὖν τῳ φίλοι ἐσόμεθα καί	τις	ἡμᾶς φιλήσει ἐν τούτοις, ἐν
[210]	ἂν νοῦν μὴ κτησώμεθα, οὔτε	τις	ἡμῖν ἐπιτρέψει περὶ αὐτὰ ποιεῖν
[221]	πρότερον ἐλέγομεν φίλον εἶναι, ὕθλος	τις	ἦν, ὥσπερ ποίημα μακρὸν συγκείμενον;
[208]	ἐῷεν. ἀλλὰ τίνα μήν; ἔστιν	τις	ἡνίοχος παρὰ τοῦ πατρὸς μισθὸν
[211]	ἄλλος ἄλλου. ὁ μὲν γάρ	τις	ἵππους (ἐπιθυμεῖ κτᾶσθαι, ὁ δὲ
[206]	ἄλλο ἔχεις, συμβούλευε τίνα ἄν	τις	λόγον διαλεγόμενος ἢ τί πράττων
[210]	Λύσι, μέγα φρονεῖν, ἐν οἷς	τις	μήπω φρονεῖ; καὶ πῶς ἄν;
[215]	αὑτῶν ἔχουσιν; τοὺς δὴ τοιούτους	τίς	μηχανὴ περὶ πολλοῦ ποιεῖσθαι ἀλλήλους;
[213]	καὶ φίλου, ὅταν ἢ μισοῦν	τις	μισῇ ἢ καὶ φιλοῦν μισῇ.
[213]	μηκέτι ἴωμεν καὶ γὰρ χαλεπή	τίς	μοι φαίνεται ὥσπερ ὁδὸς ἡ
[204]	ἐπὶ τῷ καὶ εἴσειμι καὶ	τίς	ὁ καλός. ἄλλος, ἔφη, ἄλλῳ
[206]	δυσαλωτότεροι γίγνονται; εἰκός γε. ποῖός	τις	οὖν ἄν σοι δοκεῖ θηρευτὴς
[207]	σοφώτερος αὐτῶν εἴη. μεταξὺ οὖν	τις	προσελθὼν ἀνέστησε τὸν Μενέξενον, φάσκων
[217]	ὧδε, ἦν δ' ἐγώ. εἴ	τίς	σου ξανθὰς οὔσας τὰς τρίχας
[208]	γάρ, ἔφη, ἐπιτρέπουσιν; ἀλλ' ἄρχει	τίς	σου; ὅδε, παιδαγωγός, ἔφη. μῶν
[219]	φίλον. ἐννοήσωμεν γὰρ οὑτωσί: ὅταν	τίς	τι περὶ πολλοῦ ποιῆται, οἷόνπερ
[212]	ἔμπειρον. καί μοι εἰπέ: ἐπειδάν	τίς	τινα φιλῇ, πότερος ποτέρου (φίλος
[218]	οὐκ οἶδ' ὁπόθεν μοι ἀτοπωτάτη	τις	ὑποψία εἰσῆλθεν ὡς οὐκ ἀληθῆ
[213]	ἐχθροῦ, ὅταν ἢ μὴ φιλοῦν	τις	φιλῇ ἢ καὶ μισοῦν φιλῇ:
[217]	δὲ οὔ. ὥσπερ εἰ ἐθέλοι	τις	χρώματί τῳ ὁτιοῦν (τι) ἀλεῖψαι,
[204]	ὦ Σώκρατες. σοὶ δὲ δὴ	τίς,	ὦ Ἱππόθαλες; τοῦτό μοι εἰπέ.
[204]	δ' ἐγώ, ὁ Λύσις νέος	τις,	ὡς ἔοικε: τεκμαίρομαι δέ, ὅτι
[206]	καὶ ἀγαθῶν ἐστερημένος (καταγέλαστος εἶναι.	ὅστις	οὖν τὰ ἐρωτικά, ὦ φίλε,
[213]	μοι φαίνεται ὥσπερ ὁδὸς ἡ	σκέψις	ᾗ δὲ ἐτράπημεν, δοκεῖ μοι
[212]	οὐκ ἔμοιγε δοκεῖ, ἦ δ'	ὅς.	ἀλλ' ἀληθῆ δοκεῖ λέγειν σοι;
[217]	ἐπόν; (οὐ μανθάνω, ἦ δ'	ὅς.	ἀλλ' ὧδε, ἦν δ' ἐγώ.
[203]	ἀνεῳγμένην. διατρίβομεν δέ, ἦ δ'	ὅς,	αὐτόθι ἡμεῖς τε αὐτοὶ καὶ
[203]	Λυκείου. δεῦρο δή, ἦ δ'	ὅς,	εὐθὺ ἡμῶν. οὐ παραβάλλεις; ἄξιον
[208]	ἐῷεν ἄν. πόθεν, ἦ δ'	ὅς,	ἐῷεν; τί δέ; ἦν δ'
[204]	σὸς ἑταῖρός γε, ἦ δ'	ὅς,	καὶ ἐπαινέτης, Μίκκος. μὰ Δία,
[217]	ἄν; φαίνοιντ' ἄν, ἦ δ'	ὅς.	καὶ μὴν παρείη γ' ἂν
[216]	τοῦ ἀγαθοῦ. πῶς, ἦ δ'	ὅς,	λέγεις; ἀλλὰ μὰ Δία, ἦν
[204]	Κτήσιππος, Ἀστεῖόν γε, ἦ δ'	ὅς,	ὅτι ἐρυθριᾷς, ὦ Ἱππόθαλες, καὶ
[211]	ἐρωτᾶν. τί οὖν, ἦ δ'	ὅς,	οὐκ ἐρωτᾷς; ἀλλ' ἐρήσομαι, ἦν
[207]	μήτηρ; πάνυ γε, ἦ δ'	ὅς.	οὐκοῦν βούλοιντο ἄν σε ὡς
[220]	χρείαν ἔχει; ἔοικεν, ἦ δ'	ὅς,	οὕτως ἔχειν. τὸ ἄρα φίλον
[214]	οὐχ οὕτως; ναί, ἦ δ'	ὅς.	ταύτῃ μὲν ἂν τοίνυν τοῦ
[204]	ἐρῶντά τε καὶ ἐρώμενον. καὶ	ὃς	ἀκούσας πολὺ ἔτι μᾶλλον ἠρυθρίασεν.
[218]	ἦν δ' ἐγώ, σκοπῶμεν: φίλος	ὃς	ἂν εἴη, πότερόν ἐστίν τῳ
[208]	περὶ ταλασιουργίαν ὀργάνων ἅπτεσθαι. καὶ	ὃς	γελάσας, μὰ Δία, ἔφη, ὦ
[204]	Ἱππόθαλες; τοῦτό μοι εἰπέ. καὶ	ὃς	ἐρωτηθεὶς ἠρυθρίασεν. καὶ ἐγὼ εἶπον:
[212]	ὄντα, ἀλλὰ ψεύδεθ' ὁ ποιητής,	ὃς	ἔφη ὄλβιος, ᾧ παῖδές τε
[216]	εἶναι, ὥσπερ οὐδ' ὁ ἔμπροσθεν	λόγος	ἐᾷ: λείπεται δή, εἴπερ τῴ
[214]	εἰσὶν οἱ φίλοι: ὁ γὰρ	λόγος	ἡμῖν (σημαίνει ὅτι οἳ ἂν
[220]	περὶ τοῦ φίλου ὁ αὐτὸς	λόγος;	ὅσα γάρ φαμεν φίλα εἶναι
[208]	ἀλλ' ἄρχει τίς σου; ὅδε,	παιδαγωγός,	ἔφη. μῶν δοῦλος ὤν; ἀλλὰ
[208]	δὲ ποιῶν αὖ οὗτος ὁ	παιδαγωγός	σου ἄρχει; ἄγων δήπου, ἔφη,
[211]	σε ἔρωμαι. τυγχάνω γὰρ ἐκ	παιδὸς	ἐπιθυμῶν κτήματός του, ὥσπερ ἄλλος
[204]	δεῖς τὸ εἶδος ἀγνοεῖν τοῦ	παιδός:	ἱκανὸς γὰρ καὶ ἀπὸ μόνου
[205]	καὶ Λύσιδος τοῦ πάππου τοῦ	παιδὸς	καὶ πάντων πέρι τῶν προγόνων,
[204]	οἶδ' ὅτι πολλοῦ δεῖς τὸ	εἶδος	ἀγνοεῖν τοῦ παιδός: ἱκανὸς γὰρ
[222]	ψυχῆς ἦθος ἢ τρόπους ἢ	εἶδος.	πάνυ γε, ἔφη ὁ Μενέξενος:
[208]	ἢ τῆς σπάθης ἢ τῆς	κερκίδος	ἢ ἄλλου του τῶν περὶ
[215]	καὶ κεραμεὺς κεραμεῖ κοτέει καὶ	ἀοιδὸς	ἀοιδῷ (καὶ πτωχὸς πτωχῷ" καὶ
[204]	ἐκκεκώφωκε τὰ (ὦτα καὶ ἐμπέπληκε	Λύσιδος:	ἂν μὲν δὴ καὶ ὑποπίῃ,
[223]	τοῦ Μενεξένου καὶ ὁ τοῦ	Λύσιδος,	ἔχοντες αὐτῶν τοὺς ἀδελφούς, παρεκάλουν
[204]	ἐστιν καὶ ἐξ ὕπνου ἐγρομένοις	Λύσιδος	οἴεσθαι τοὔνομα ἀκούειν. καὶ ἃ
[205]	ὅλη ᾄδει περὶ Δημοκράτους καὶ	Λύσιδος	τοῦ πάππου τοῦ παιδὸς καὶ
[213]	χαλεπή τίς μοι φαίνεται ὥσπερ	ὁδὸς	ἡ σκέψις ᾗ δὲ ἐτράπημεν,
[214]	αἰεί τοι τὸν ὁμοῖον ἄγει	θεὸς	ὡς τὸν ὁμοῖον (καὶ ποιεῖ
[215]	ψυχρὸν θερμοῦ, τὸ δὲ πικρὸν	γλυκέος,	τὸ δὲ ὀξὺ ἀμβλέος, τὸ
[215]	πικρὸν γλυκέος, τὸ δὲ ὀξὺ	ἀμβλέος,	τὸ δὲ κενὸν πληρώσεως, καὶ
[204]	ἦν δ' ἐγώ, ὁ Λύσις	νέος	τις, ὡς ἔοικε: τεκμαίρομαι δέ,
[210]	οἰκεῖοι ἔσονται- χρήσιμος γὰρ καὶ	ἀγαθὸς	ἔσῃ- εἰ δὲ μή, σοὶ
[215]	ἴσως. τί δέ; οὐχ ὁ	ἀγαθός,	καθ' ὅσον ἀγαθός, κατὰ τοσοῦτον
[215]	οὐχ ὁ ἀγαθός, καθ' ὅσον	ἀγαθός,	κατὰ τοσοῦτον ἱκανὸς ἂν εἴη
[215]	ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ καθ' ὅσον	ἀγαθός,	οὐ καθ' ὅσον ὅμοιος, φίλος
[206]	ἄν σε ἐθέλειν ὁμολογῆσαι ὡς	ἀγαθός	ποτ' ἐστὶν ποιητής, βλαβερὸς ὢν
[222]	ἧττον φίλος ἔσται ἢ ὁ	ἀγαθὸς	τῷ ἀγαθῷ. ἔοικεν, ἔφη. τί
[215]	ὁμοίῳ οὐ φίλος: ὁ δὲ	ἀγαθὸς	τῷ ἀγαθῷ καθ' ὅσον ἀγαθός,
[222]	εἶναι, ἄλλο τι ἢ ὁ	ἀγαθὸς	τῷ ἀγαθῷ μόνον φίλος; πάνυ
[214]	ὁμοίῳ φίλον λέγοντες, ὡς ὁ	ἀγαθὸς	τῷ ἀγαθῷ μόνος μόνῳ φίλος,
[207]	ἀκοῦσαι, ἀλλ' ὅτι καλός τε	κἀγαθός.	καὶ ἡμεῖς εἰς τὸ καταντικρὺ
[222]	ἢ κατά τι τῆς ψυχῆς	ἦθος	ἢ τρόπους ἢ εἶδος. πάνυ
[212]	ψεύδεθ' ὁ ποιητής, ὃς ἔφη	ὄλβιος,	ᾧ παῖδές τε φίλοι καὶ
[220]	πότερον, ἦν δ' ἐγώ, πρὸς	Διός,	ἐὰν τὸ κακὸν ἀπόληται, ~οὐδὲ
[209]	ὅτι ἱκανῶς φρονεῖς; ἔγωγε. πρὸς	Διός,	ἦν δ' ἐγώ, τί ἄρα
[214]	αὐτῷ: φέρε οὖν, ὦ πρὸς	Διός,	ἴδωμεν τί καὶ ὑποπτεύω. ὁ
[205]	τὸν Ἡρακλέα, γεγονὼς αὐτὸς ἐκ	Διός	τε καὶ τῆς τοῦ δήμου
[222]	ἤρα οὐδὲ ἐφίλει, εἰ μὴ	οἰκεῖός	πῃ τῷ ἐρωμένῳ ἐτύγχανεν ὢν
[207]	οὐ τὸ καλὸς εἶναι μόνον	ἄξιος	ἀκοῦσαι, ἀλλ' ὅτι καλός τε
[214]	ἴδωμεν τί καὶ ὑποπτεύω. ὁ	ὅμοιος	τῷ ὁμοίῳ καθ' ὅσον ὅμοιος
[215]	οὐδαμῶς. ἀλλὰ δὴ ὁ μὲν	ὅμοιος	τῷ ὁμοίῳ οὐ φίλος: ὁ
[215]	ὅσον ἀγαθός, οὐ καθ' ὅσον	ὅμοιος,	φίλος ἂν εἴη; ἴσως. τί
[214]	ὅμοιος τῷ ὁμοίῳ καθ' ὅσον	ὅμοιος	φίλος, καὶ ἔστιν χρήσιμος ὁ
[206]	ὦσιν, δυσαλωτότεροι γίγνονται; εἰκός γε.	ποῖός	τις οὖν ἄν σοι δοκεῖ
[208]	ὅτι ἂν βούλῃ, ἵν' αὐτῇ	μακάριος	ᾖς, ἢ περὶ τὰ ἔρια
[214]	μόνος μόνῳ φίλος, ὁ δὲ	κακὸς	οὔτε ἀγαθῷ οὔτε κακῷ οὐδέποτε
[222]	ἄδικος τῷ ἀδίκῳ καὶ ὁ	κακὸς	τῷ κακῷ οὐδὲν ἧττον φίλος
[222]	εἰς τούτους εἰσπεπτώκαμεν: ὁ γὰρ	ἄδικος	τῷ ἀδίκῳ καὶ ὁ κακὸς
[206]	ἂν μεγαλαυχότεροι ὦσιν, δυσαλωτότεροι γίγνονται;	εἰκός	γε. ποῖός τις οὖν ἄν
[211]	Μενέξενος: ἢ οὐκ οἶσθα ὅτι	ἐριστικός	ἐστιν; ναὶ μὰ Δία, ἔφη,
[204]	ἦ δ' ὅς, καὶ ἐπαινέτης,	Μίκκος.	μὰ Δία, ἦν δ' ἐγώ,
[220]	φίλον πᾶν τοὐναντίον τούτου φαίνεται	πεφυκός:	φίλον γὰρ ἡμῖν ἀνεφάνη ὂν
[204]	καὶ εἴσειμι καὶ τίς ὁ	καλός.	ἄλλος, ἔφη, ἄλλῳ ἡμῶν δοκεῖ,
[207]	τὴν ὄψιν διαφέρων, οὐ τὸ	καλὸς	εἶναι μόνον ἄξιος ἀκοῦσαι, ἀλλ'
[207]	μόνον ἄξιος ἀκοῦσαι, ἀλλ' ὅτι	καλός	τε κἀγαθός. καὶ ἡμεῖς εἰς
[205]	τῶν μέτρων δέομαι (ἀκοῦσαι οὐδὲ	μέλος	εἴ τι πεποίηκας εἰς τὸν
[208]	τῶν χρημάτων τοσούτων ὄντων οὐδὲν	ὄφελος,	~ἀλλὰ πάντες (αὐτῶν μᾶλλον ἄρχουσιν
[213]	προσέχειν τὸν νοῦν τοῖς λεγομένοις,	δῆλος	δ' ἦν καὶ ὅτε ἠκροᾶτο
[207]	Λύσις θαμὰ ἐπεσκοπεῖτο ἡμᾶς, καὶ	δῆλος	ἦν ἐπιθυμῶν προσελθεῖν. τέως μὲν
[221]	τὸ πρότερον ἐλέγομεν φίλον εἶναι,	ὕθλος	τις ἦν, ὥσπερ ποίημα μακρὸν
[215]	ἀγαθός, οὐ καθ' ὅσον ὅμοιος,	φίλος	ἂν εἴη; ἴσως. τί δέ;
[212]	τίς τινα φιλῇ, πότερος ποτέρου	(φίλος	γίγνεται, ὁ φιλῶν τοῦ φιλουμένου
[217]	ἔχει, ὥστε ὑγιαίνων οὐδεὶς ἰατρῷ	φίλος	διὰ τὴν ὑγίειαν. ἦ γάρ;
[213]	ἔχειν. οὐκ ἄρα ὁ φιλῶν	φίλος	ἐκ τούτου τοῦ λόγου, ἀλλ'
[222]	κακὸς τῷ κακῷ οὐδὲν ἧττον	φίλος	ἔσται ἢ ὁ ἀγαθὸς τῷ
[210]	ἄλλος οὐδεὶς οὔτε ὁ πατὴρ	φίλος	ἔσται οὔτε ἡ μήτηρ οὔτε
[212]	αὖ ἐν τῷ τοιούτῳ οὐδετέρου	φίλος	ἐστίν, ἂν μὴ ἀμφότεροι ἀλλήλους
[212]	ναί. πότερος οὖν αὐτῶν ποτέρου	φίλος	ἐστίν; ὁ φιλῶν τοῦ φιλουμένου,
[212]	ὥστε οὐδ' ὅντινα τρόπον γίγνεται	φίλος	ἕτερος ἑτέρου οἶδα, ἀλλὰ ταῦτα
[218]	ἂν εἴη, πότερόν ἐστίν τῳ	φίλος	ἢ οὔ; ἀνάγκη, ἔφη. πότερον
[214]	τῷ ὁμοίῳ καθ' ὅσον ὅμοιος	φίλος,	καὶ ἔστιν χρήσιμος ὁ τοιοῦτος
[212]	ἂν μὴ ἀμφότεροι φιλῶσιν, οὐδέτερος	φίλος.	κινδυνεύει, ἔφη. οὐκ ἄρα ἐστὶν
[218]	νόσον ἕνεκα ὑγιείας τοῦ ἰατροῦ	φίλος;	ναί. ἡ δέ γε νόσος
[215]	μὲν ὅμοιος τῷ ὁμοίῳ οὐ	φίλος:	ὁ δὲ ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ
[214]	ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ μόνος μόνῳ	φίλος,	ὁ δὲ κακὸς οὔτε ἀγαθῷ
[218]	ἐκείνου τοῦ πράγματος, οὗ ἕνεκα	φίλος	ὁ φίλος τῷ φίλῳ, ἢ
[223]	οὔπω δὲ ὅτι ἔστιν ὁ	φίλος	οἷοί τε ἐγενόμεθα ἐξευρεῖν.
[218]	ὧδε, ἦν δ' ἐγώ, σκοπῶμεν:	φίλος	ὃς ἂν εἴη, πότερόν ἐστίν
[215]	δὲ μὴ φιλῶν γε οὐ	φίλος.	οὐ φαίνεται. πῶς οὖν οἱ
[218]	κάμνων, νυνδὴ ἔφαμεν, τοῦ ἰατροῦ	φίλος:	οὐχ οὕτως; ναί. οὐκοῦν διὰ
[222]	ὁ ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ μόνον	φίλος;	πάνυ γε. ἀλλὰ μὴν καὶ
[218]	πράγματος, οὗ ἕνεκα φίλος ὁ	φίλος	τῷ φίλῳ, ἢ οὔτε φίλου
[210]	οὐδὲ σὲ ὁ πατὴρ οὐδὲ	ἄλλος	ἄλλον οὐδένα φιλεῖ, καθ' ὅσον
[211]	παιδὸς ἐπιθυμῶν κτήματός του, ὥσπερ	ἄλλος	ἄλλου. ὁ μὲν γάρ τις
[204]	εἴσειμι καὶ τίς ὁ καλός.	ἄλλος,	ἔφη, ἄλλῳ ἡμῶν δοκεῖ, ὦ
[210]	εἰ δὲ μή, σοὶ οὔτε	ἄλλος	οὐδεὶς οὔτε ὁ πατὴρ φίλος
[209]	γενναίου ὄντος, ἀλλὰ καὶ τοῦτο	ἄλλος	ποιμαίνει καὶ θεραπεύει: σὺ δὲ
[204]	Δία, ἦν δ' ἐγώ, οὐ	φαῦλός	γε ἁνήρ, ἀλλ' ἱκανὸς σοφιστής.
[204]	δ' ἐγὼ τὰ μὲν ἄλλα	φαῦλος	(καὶ ἄχρηστος, τοῦτο δέ μοί
[206]	τὴν ἄγραν ποιοῖ; (δῆλον ὅτι	φαῦλος.	καὶ μὲν δὴ λόγοις τε
[208]	σου; ὅδε, παιδαγωγός, ἔφη. μῶν	δοῦλος	ὤν; ἀλλὰ τί μήν; ἡμέτερός
[210]	καὶ πάντες σοι οἰκεῖοι ἔσονται-	χρήσιμος	γὰρ καὶ ἀγαθὸς ἔσῃ- εἰ
[214]	ὅσον ὅμοιος φίλος, καὶ ἔστιν	χρήσιμος	ὁ τοιοῦτος τῷ τοιούτῳ; μᾶλλον
[205]	ἕλῃς τὰ παιδικὰ τοιαῦτα ὄντα,	κόσμος	σοι ἔσται τὰ λεχθέντα καὶ
[215]	καθ' ὅσον ἀγαθός, κατὰ τοσοῦτον	ἱκανὸς	ἂν εἴη αὑτῷ; ναί. ὁ
[204]	τὸ εἶδος ἀγνοεῖν τοῦ παιδός:	ἱκανὸς	γὰρ καὶ ἀπὸ μόνου τούτου
[215]	αὑτῷ; ναί. ὁ δέ γε	ἱκανὸς	οὐδενὸς δεόμενος κατὰ τὴν ἱκανότητα.
[204]	οὐ φαῦλός γε ἁνήρ, ἀλλ'	ἱκανὸς	σοφιστής. βούλει οὖν ἕπεσθαι, ἔφη,
[220]	δὲ κακὸν ἐκποδὼν ἀπέλθοι καὶ	μηδενὸς	ἐφάπτοιτο μήτε σώματος μήτε ψυχῆς
[211]	τοι αὐτός οὐχ ὁρᾷς; Κτήσιππος.	μηδενός	σοι, ἔφη, μελέτω, ὦ Σώκρατες,
[215]	ναί. ὁ δέ γε ἱκανὸς	οὐδενὸς	δεόμενος κατὰ τὴν ἱκανότητα. πῶς
[218]	οὔ; ἀνάγκη, ἔφη. πότερον οὖν	οὐδενὸς	ἕνεκα καὶ δι' οὐδέν, ἢ
[209]	καὶ θεραπεύει: σὺ δὲ ἄρχεις	οὐδενός,	ὦ Λύσι, οὐδὲ ποιεῖς οὐδὲν
[207]	ἐπειδὴ πλείους ἑώρα ἐφισταμένους, τούτους	ἐπηλυγισάμενος	προσέστη ᾗ μὴ ᾤετο κατόψεσθαι
[206]	δόξεις καλῶν τε καὶ ἀγαθῶν	ἐστερημένος	(καταγέλαστος εἶναι. ὅστις οὖν τὰ
[206]	συμβούλευε τίνα ἄν τις λόγον	διαλεγόμενος	ἢ τί πράττων προσφιλὴς παιδικοῖς
[215]	ὁ δέ γε ἱκανὸς οὐδενὸς	δεόμενος	κατὰ τὴν ἱκανότητα. πῶς γὰρ
[215]	οὔ; ὁ δὲ μή του	(δεόμενος	οὐδέ τι ἀγαπῴη ἄν. οὐ
[206]	εἰσέλθῃς μετὰ Κτησίππου τοῦδε καὶ	καθεζόμενος	διαλέγῃ, οἶμαι μὲν καὶ αὐτός
[222]	ἠφίει χρώματα. καὶ ἐγὼ εἶπον,	βουλόμενος	τὸν λόγον ἐπισκέψασθαι, εἰ μέν
[213]	ἠκροᾶτο οὕτως ἔχων. ἐγὼ οὖν	βουλόμενος	τόν τε Μενέξενον ἀναπαῦσαι καὶ
[207]	τε καὶ τὸν Κτήσιππον, ᾔει	παρακαθιζησόμενος:	ἰδὼν οὖν αὐτὸν ὁ Λύσις
[204]	ἀλλὰ καὶ πόρρω ἤδη εἶ	πορευόμενος	τοῦ ἔρωτος. εἰμὶ δ' ἐγὼ
[216]	οὐκ οἴει; ἔγωγε. λέγω τοίνυν	ἀπομαντευόμενος,	τοῦ καλοῦ τε καὶ ἀγαθοῦ
[207]	ἡσυχία- καί τι ἀλλήλοις διελεγόμεθα.	περιστρεφόμενος	οὖν ὁ Λύσις θαμὰ ἐπεσκοπεῖτο
[210]	τῶν ἑαυτοῦ (ὀφθαλμῶν, μὴ ἰατρὸν	ἡγούμενος,	ἢ κωλύοι ἄν; κωλύοι ἄν.
[210]	τέφρας, οἶμαι οὐκ ἂν κωλύσειεν,	ἡγούμενος	ὀρθῶς φρονεῖν. ἀληθῆ λέγεις. ἆρ'
[213]	τούτου τοῦ λόγου, ἀλλ' ὁ	φιλούμενος.	ἔοικεν. καὶ ὁ μισούμενος ἐχθρὸς
[212]	φιλῶν τοῦ φιλουμένου ἢ ὁ	φιλούμενος	τοῦ φιλοῦντος: ἢ οὐδὲν διαφέρει;
[212]	ἐάντε καὶ μισῆται, ἢ ὁ	φιλούμενος	τοῦ φιλοῦντος; ἢ οὐδέτερος αὖ
[213]	ὁ φιλούμενος. ἔοικεν. καὶ ὁ	μισούμενος	ἐχθρὸς ἄρα, ἀλλ' οὐχ ὁ
[207]	(τοῖς παισί τε καὶ νεανίσκοις	ἐστεφανωμένος	καὶ τὴν ὄψιν διαφέρων, οὐ
[204]	δεῖ ἀκούοντας ἀνέχεσθαι. νῦν δὲ	ἐρωτώμενος	ὑπὸ σοῦ ἐρυθριᾷ. (ἔστιν δέ,
[212]	ἵπποι καὶ κύνες ἀγρευταὶ καὶ	ξένος	ἀλλοδαπός" σολον οὐκ ἔμοιγε δοκεῖ,
[207]	ὤκνει μόνος προσιέναι, ἔπειτα ὁ	Μενέξενος	(ἐκ τῆς αὐλῆς μεταξὺ παίζων
[211]	ἐάν με ἐλέγχειν ἐπιχειρῇ ὁ	Μενέξενος:	ἢ οὐκ οἶσθα ὅτι ἐριστικός
[222]	μὲν οὖν Λύσις καὶ ὁ	Μενέξενος	μόγις πως ἐπενευσάτην, ὁ δὲ
[222]	εἶδος. πάνυ γε, ἔφη ὁ	Μενέξενος:	ὁ δὲ Λύσις ἐσίγησεν. εἶεν,
[211]	λόγου. καὶ ἐν τούτῳ ὁ	Μενέξενος	πάλιν ἧκεν, καὶ ἐκαθέζετο παρὰ
[218]	πεπλουτηκέναι. (τί μάλιστα; ἔφη ὁ	Μενέξενος.	φοβοῦμαι, ἦν δ' ἐγώ, μὴ
[216]	λέγειν; εὖ γε, ἔφη ὁ	Μενέξενος,	ὥς γε οὑτωσὶ ἀκοῦσαι. φῶμεν
[211]	ἦν δ' ἐγώ. οὐ ῥᾴδιον:	δεινὸς	γὰρ ὁ ἄνθρωπος, Κτησίππου μαθητής.
[207]	ἐδόκει γάρ μοι ἱεροποιῶν τυγχάνειν.	ἐκεῖνος	μὲν οὖν ᾤχετο: ἐγὼ δὲ
[219]	τὸ ἀγγεῖον, ἐν ᾧ ὁ	οἶνος	ἐνείη; πάνυ γε. ἆρ' οὖν
[219]	ἕνεκά του. ναί. φίλου γέ	τινος	δή, εἴπερ ἀκολουθήσει τῇ πρόσθεν
[220]	μὲν δὴ ἀπήλλακται, μὴ φίλου	τινὸς	ἕνεκα τὸ φίλον φίλον εἶναι:
[220]	τῷ ὄντι φίλον οὐ φίλου	τινὸς	ἕνεκα φίλον ἐστίν; ἀληθῆ. τοῦτο
[220]	φίλα εἶναι ἡμῖν ἕνεκα φίλου	(τινὸς	ἑτέρου, ῥήματι φαινόμεθα λέγοντες αὐτό:
[208]	οὐκ ἔγωγε, ἔφη. ἀλλ' ἀντὶ	τίνος	μὴν οὕτω σε δεινῶς διακωλύουσιν
[208]	μοι λέγε. ἢν ἐπιθυμήσῃς ἐπί	τινος	τῶν τοῦ πατρὸς ἁρμάτων ὀχεῖσθαι
[204]	γιγνώσκεσθαι. λεγέσθω, ἦν δ' ἐγώ,	οὗτινος	ἔστιν. Δημοκράτους, ἔφη, τοῦ Αἰξωνέως
[220]	τὸ ἀγαθόν, ἀλλ' ἄχρηστον ἂν	γεγονὸς	εἴη; εἰ γὰρ μηδὲν ἡμᾶς
[217]	οὐ γὰρ δή γε κακὸν	γεγονὸς	(ἔτι ἄν τι τοῦ ἀγαθοῦ
[205]	τὴν τοῦ Ἡρακλέους συγγένειαν ὁ	πρόγονος	αὐτῶν (ὑποδέξαιτο τὸν Ἡρακλέα, γεγονὼς
[208]	δοῦλον, ὡς ἔοικεν, ἡγοῦνται περὶ	πλείονος	ἢ σὲ τὸν ὑόν, καὶ
[219]	ἆρ' οὖν τότε οὐδὲν περὶ	πλείονος	ποιεῖται, κύλικα κεραμέαν ἢ τὸν
[214]	ὡς ὁ ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ	μόνος	μόνῳ φίλος, ὁ δὲ κακὸς
[212]	ἄρα ἀλλήλων φίλοι γίγνονται, ἐὰν	μόνος	ὁ ἕτερος τὸν ἕτερον φιλῇ;
[207]	οὖν ἠπόρει τε καὶ ὤκνει	μόνος	προσιέναι, ἔπειτα ὁ Μενέξενος (ἐκ
[205]	δ' ἐγώ, καὶ τὸ ἐρᾶν	ἔξαρνος	εἶ οὗ λέγει ὅδε; οὐκ
[206]	μὲν καὶ αὐτός σοι πρόσεισι	φιλήκοος	γάρ, ὦ Σώκρατες, διαφερόντως (ἐστίν,
[212]	καὶ κύνες ἀγρευταὶ καὶ ξένος	ἀλλοδαπός"	σολον οὐκ ἔμοιγε δοκεῖ, ἦ
[203]	κατὰ τὴν πυλίδα ᾗ ἡ	Πάνοπος	κρήνη, ἐνταῦθα συνέτυχον Ἱπποθάλει τε
[205]	συγγράφειν. οὐχ ὑγιαίνει, ἔφη ὁ	Κτήσιππος,	ἀλλὰ ληρεῖ τε καὶ μαίνεται.
[204]	ἔτι μᾶλλον ἠρυθρίασεν. ὁ οὖν	Κτήσιππος,	Ἀστεῖόν γε, ἦ δ' ὅς,
[211]	αὐτούς, τί ὑμεῖς, ἔφη ὁ	Κτήσιππος,	αὐτὼ μόνω ἑστιᾶσθον, ἡμῖν δὲ
[211]	δέ τοι αὐτός οὐχ ὁρᾷς;	Κτήσιππος.	μηδενός σοι, ἔφη, μελέτω, ὦ
[205]	νὴ τοὺς θεούς, ἔφη ὁ	Κτήσιππος,	πάνυ γε. καὶ γάρ ἐστι
[207]	δοκεῖ δέ σοι εὐδαίμων εἶναι	ἄνθρωπος	δουλεύων τε καὶ ᾧ μηδὲν
[211]	οὐ ῥᾴδιον: δεινὸς γὰρ ὁ	ἄνθρωπος,	Κτησίππου μαθητής. πάρεστι δέ τοι
[206]	ὡς ἀγαθός ποτ' ἐστὶν ποιητής,	βλαβερὸς	ὢν ἑαυτῷ. οὐ μὰ τὸν
[222]	ἐφάτην. ~καὶ εἰ ἄρα τις	ἕτερος	ἑτέρου ἐπιθυμεῖ, ἦν δ' ἐγώ,
[212]	οὐδ' ὅντινα τρόπον γίγνεται φίλος	ἕτερος	ἑτέρου οἶδα, ἀλλὰ ταῦτα δὴ
[212]	φίλοι γίγνονται, ἐὰν μόνος ὁ	ἕτερος	τὸν ἕτερον φιλῇ; ἔμοιγε, ἔφη,
[212]	τότε μὲν γάρ, εἰ ὁ	ἕτερος	φιλοῖ, φίλω εἶναι ἄμφω: νῦν
[212]	ὁ φιλούμενος τοῦ φιλοῦντος; ἢ	οὐδέτερος	αὖ ἐν τῷ τοιούτῳ οὐδετέρου
[212]	δέ, ἂν μὴ ἀμφότεροι φιλῶσιν,	οὐδέτερος	φίλος. κινδυνεύει, ἔφη. οὐκ ἄρα
[208]	δοῦλος ὤν; ἀλλὰ τί μήν;	ἡμέτερός	γε, ἔφη. ἦ δεινόν, ἦν
[207]	δὴ μετὰ τοῦτο ἐρωτᾶν ὁπότερος	δικαιότερος	καὶ σοφώτερος αὐτῶν εἴη. μεταξὺ
[207]	ἀμφισβητοῦμεν, ἔφη. οὐκοῦν καὶ ὁπότερος	γενναιότερος,	ἐρίζοιτ' ἄν, ἦν δ' ἐγώ.
[212]	φιλεῖ, ὁ δὲ φιλεῖται; ναί.	πότερος	οὖν αὐτῶν ποτέρου φίλος ἐστίν;
[212]	εἰπέ: ἐπειδάν τίς τινα φιλῇ,	πότερος	ποτέρου (φίλος γίγνεται, ὁ φιλῶν
[207]	παῖ Δημοφῶντος, (ἦν δ' ἐγώ,	πότερος	ὑμῶν πρεσβύτερος; ἀμφισβητοῦμεν, ἔφη. οὐκοῦν
[207]	ἐγελασάτην οὖν ἄμφω. οὐ μὴν	ὁπότερός	γε, ἔφην, πλουσιώτερος ὑμῶν, οὐκ
[207]	πάνυ γε, ἔφη. καὶ μὴν	ὁπότερός	γε καλλίων, ὡσαύτως. ἐγελασάτην οὖν
[207]	πρεσβύτερος; ἀμφισβητοῦμεν, ἔφη. οὐκοῦν καὶ	ὁπότερος	γενναιότερος, ἐρίζοιτ' ἄν, ἦν δ'
[207]	(ἐπεχείρουν δὴ μετὰ τοῦτο ἐρωτᾶν	ὁπότερος	δικαιότερος καὶ σοφώτερος αὐτῶν εἴη.
[207]	(ἦν δ' ἐγώ, πότερος ὑμῶν	πρεσβύτερος;	ἀμφισβητοῦμεν, ἔφη. οὐκοῦν καὶ ὁπότερος
[207]	οὐ μὴν ὁπότερός γε, ἔφην,	πλουσιώτερος	ὑμῶν, οὐκ ἐρήσομαι: φίλω γάρ
[207]	τοῦτο ἐρωτᾶν ὁπότερος δικαιότερος καὶ	σοφώτερος	αὐτῶν εἴη. μεταξὺ οὖν τις
[214]	δοκεῖ γὰρ ἡμῖν ὅ γε	πονηρὸς	(τῷ πονηρῷ, ὅσῳ ἂν ἐγγυτέρω
[213]	φιλούμενος. ἔοικεν. καὶ ὁ μισούμενος	ἐχθρὸς	ἄρα, ἀλλ' οὐχ ὁ μισῶν.
[204]	διδάσκει δὲ τίς αὐτόθι; σὸς	ἑταῖρός	γε, ἦ δ' ὅς, καὶ
[206]	μὲν γὰρ δὴ πάντων μάλιστα	ἑταῖρος	ὢν τυγχάνει. καλεσάτω οὖν οὗτος
[211]	ἢ αὐτὸν Δαρεῖον οὕτως ἐγὼ	φιλέταιρός	τίς εἰμι. ~ὑμᾶς (οὖν ὁρῶν,
[209]	γείτονι ἆρ' οὐχ ὁ αὐτὸς	ὅρος	ὅσπερ τῷ πατρὶ περὶ σοῦ;
[216]	τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε κακόν:	πρὸς	ἃ δὲ λέγων μαντεύομαι, ἄκουσον.
[205]	περὶ παιδικῶν πρὸς αὐτὸν ἢ	πρὸς	ἄλλους λέγειν. τούτων δέ τι,
[205]	ἃ χρὴ ἐραστὴν περὶ παιδικῶν	πρὸς	αὐτὸν ἢ πρὸς ἄλλους λέγειν.
[211]	πρὸς μὲν ταῦτα πρᾴως ἔχω,	πρὸς	δὲ τὴν τῶν φίλων κτῆσιν
[205]	ταῦτα ποιεῖ τε καὶ λέγει,	πρὸς	δὲ τούτοις ἔτι τούτων κρονικώτερα.
[220]	λέγεται. πότερον, ἦν δ' ἐγώ,	πρὸς	Διός, ἐὰν τὸ κακὸν ἀπόληται,
[209]	αἰσθάνωνται ὅτι ἱκανῶς φρονεῖς; ἔγωγε.	πρὸς	Διός, ἦν δ' ἐγώ, τί
[214]	ἐν αὐτῷ: φέρε οὖν, ὦ	πρὸς	Διός, ἴδωμεν τί καὶ ὑποπτεύω.
[211]	ἐγώ. ταῦτα οὖν ἡμῶν λεγόντων	πρὸς	ἡμᾶς αὐτούς, τί ὑμεῖς, ἔφη
[211]	φιλικῶς, λάθρᾳ τοῦ Μενεξένου, σμικρὸν	πρός	με λέγων ἔφη: ὦ Σώκρατες,
[211]	ὁ δὲ τιμάς: ἐγὼ δὲ	πρὸς	μὲν ταῦτα πρᾴως ἔχω, πρὸς
[205]	ἵνα εἰδῶ τίνα τρόπον προσφέρῃ	πρὸς	τὰ παιδικά. ὅδε δήπου σοι,
[212]	δοκοῦσι καὶ οἱ ἐρασταὶ πάσχειν	πρὸς	τὰ παιδικά: φιλοῦντες γὰρ (ὡς
[210]	(καὶ ἐγὼ ἀκούσας αὐτοῦ ἀπέβλεψα	πρὸς	τὸν Ἱπποθάλη, καὶ ὀλίγου ἐξήμαρτον:
[213]	ἡσθεὶς τῇ φιλοσοφίᾳ, οὕτω μεταβαλὼν	πρὸς	τὸν (λύσιν ἐποιούμην τοὺς λόγους,
[207]	οὕτω προσεστὼς ἠκροᾶτο. καὶ ἐγὼ	πρὸς	τὸν Μενέξενον ἀποβλέψας, ὦ παῖ
[205]	καὶ τῆς τοῦ δήμου ἀρχηγέτου	θυγατρός,	ἅπερ αἱ γραῖαι ᾄδουσι, καὶ
[208]	ἐπιθυμήσῃς ἐπί τινος τῶν τοῦ	πατρὸς	ἁρμάτων ὀχεῖσθαι λαβὼν τὰς ἡνίας,
[208]	ἔστιν τις ἡνίοχος παρὰ τοῦ	πατρὸς	μισθὸν φέρων. πῶς λέγεις; μισθωτῷ
[213]	τῆς μητρὸς ἢ ὑπὸ τοῦ	πατρός,	ὅμως καὶ μισοῦντα ἐν ἐκείνῳ
[213]	μισοῦντα, ὅταν κολάζηται ὑπὸ τῆς	μητρὸς	ἢ ὑπὸ τοῦ πατρός, ὅμως
[204]	ποιοῦντες: διδάσκει δὲ τίς αὐτόθι;	σὸς	ἑταῖρός γε, ἦ δ' ὅς,
[219]	ἡ ὑγίεια; φίλον. ἡ δὲ	νόσος	ἐχθρόν. πάνυ γε. τὸ οὔτε
[218]	φίλος; ναί. ἡ δέ γε	νόσος	κακόν; πῶς δ' οὔ; τί
[217]	τὴν νόσον. πῶς γὰρ (οὔ;	νόσος	μὲν δὴ κακόν, ἰατρικὴ δὲ
[218]	πότερον φίλου ὄντος ἐκείνου τοῦ	πράγματος,	οὗ ἕνεκα φίλος ὁ φίλος
[206]	τις αὐτοὺς ἐπαινῇ καὶ αὔξῃ,	φρονήματος	ἐμπίμπλανται καὶ μεγαλαυχίας: ἢ οὐκ
[220]	ἀγαθόν, τὸ δὲ κακὸν νόσημα:	νοσήματος	δὲ μὴ ὄντος οὐδὲν δεῖ
[211]	τυγχάνω γὰρ ἐκ παιδὸς ἐπιθυμῶν	κτήματός	του, ὥσπερ ἄλλος ἄλλου. ὁ
[212]	δὲ οὕτω πόρρω εἰμὶ τοῦ	κτήματος,	ὥστε οὐδ' ὅντινα τρόπον γίγνεται
[220]	ἀπέλθοι καὶ μηδενὸς ἐφάπτοιτο μήτε	σώματος	μήτε ψυχῆς μήτε τῶν ἄλλων,
[209]	ἄρχουσιν ἢ σύ, οὔτε τοῦ	σώματος	οὕτω γενναίου ὄντος, ἀλλὰ καὶ
[204]	Δημοκράτους, ἔφη, τοῦ Αἰξωνέως ὁ	πρεσβύτατος	ὑός. εἶεν, ἦν δ' ἐγώ,
[217]	εἶεν λευκαί πω, ἀλλὰ παρούσης	λευκότητος	οὔτε τι λευκαὶ οὔτε μέλαιναί
[215]	λόγῳ μεγαλοπρεπέστερον, λέγων ὡς ἄρα	παντὸς	δέοι τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ
[219]	ἕνεκα τοῦ τὸν (ὑὸν περὶ	παντὸς	ἡγεῖσθαι ἆρα καὶ ἄλλο τι
[218]	ὦ Λύσι τε καὶ Μενέξενε,	παντὸς	μᾶλλον ἐξηυρήκαμεν ὃ ἔστιν τὸ
[220]	ἀλλ' ἐκεῖνό ἐστιν ὃ περὶ	παντὸς	ποιούμεθα, ὃ ἂν φανῇ ὄν,
[209]	οὔτε τοῦ σώματος οὕτω γενναίου	ὄντος,	ἀλλὰ καὶ τοῦτο ἄλλος ποιμαίνει
[218]	καὶ διά τι. πότερον φίλου	ὄντος	ἐκείνου τοῦ πράγματος, οὗ ἕνεκα
[220]	κακὸν νόσημα: νοσήματος δὲ μὴ	ὄντος	οὐδὲν δεῖ φαρμάκου. ἆρ' οὕτω
[204]	παραταθήσεται ὑπὸ σοῦ ἀκούων θαμὰ	λέγοντος.	ἡμῶν γοῦν, ὦ Σώκρατες, ἐκκεκώφωκε
[215]	ἔφη. ἤδη ποτέ του ἤκουσα	λέγοντος,	καὶ ἄρτι ἀναμιμνῄσκομαι, ὅτι τὸ
[217]	ὅταν μήπω κακὸν ᾖ κακοῦ	παρόντος,	αὕτη μὲν ἡ παρουσία ἀγαθοῦ
[217]	ἄρα μήτ' ἀγαθὸν ἐνίοτε κακοῦ	παρόντος	οὔπω κακόν ἐστιν, ἔστιν δ'
[212]	φιλουμένου ἢ ὁ φιλούμενος τοῦ	φιλοῦντος:	ἢ οὐδὲν διαφέρει; οὐδέν, ἔφη,
[212]	μισῆται, ἢ ὁ φιλούμενος τοῦ	φιλοῦντος;	ἢ οὐδέτερος αὖ ἐν τῷ
[207]	τὸν Μενέξενον ἀποβλέψας, ὦ παῖ	Δημοφῶντος,	(ἦν δ' ἐγώ, πότερος ὑμῶν
[221]	οὐ κακαί, ἅτε τοῦ κακοῦ	ἀπολωλότος;	ἢ γελοῖον τὸ ἐρώτημα, ὅτι
[211]	διαλέγεσθαι. ἵνα, ἦν δ' ἐγώ,	καταγέλαστος	γένωμαι; οὐ μὰ Δία, ἔφη,
[206]	καλῶν τε καὶ ἀγαθῶν ἐστερημένος	(καταγέλαστος	εἶναι. ὅστις οὖν τὰ ἐρωτικά,
[210]	φιλεῖ, καθ' ὅσον ἂν ᾖ	ἄχρηστος.	οὐκ ἔοικεν, (ἔφη. ἐὰν μὲν
[204]	τὰ μὲν ἄλλα φαῦλος (καὶ	ἄχρηστος,	τοῦτο δέ μοί πως ἐκ
[218]	τοῦτ' ἔχειν. καὶ δὴ καὶ	αὐτὸς	ἐγὼ πάνυ ἔχαιρον, ὥσπερ θηρευτής
[216]	οὐκ οἶδα, ἀλλὰ τῷ ὄντι	αὐτὸς	εἰλιγγιῶ ὑπὸ τῆς τοῦ λόγου
[205]	αὐτῶν (ὑποδέξαιτο τὸν Ἡρακλέα, γεγονὼς	αὐτὸς	ἐκ Διός τε καὶ τῆς
[220]	καὶ περὶ τοῦ φίλου ὁ	αὐτὸς	λόγος; ὅσα γάρ φαμεν φίλα
[209]	τῷ γείτονι ἆρ' οὐχ ὁ	αὐτὸς	ὅρος ὅσπερ τῷ πατρὶ περὶ
[211]	Κτησίππου μαθητής. πάρεστι δέ τοι	αὐτός	οὐχ ὁρᾷς; Κτήσιππος. μηδενός σοι,
[206]	καθεζόμενος διαλέγῃ, οἶμαι μὲν καὶ	αὐτός	σοι πρόσεισι φιλήκοος γάρ, ὦ
[206]	αὐτόν, ἐὰν ἄρα μὴ προσίῃ	αὐτός.	ταῦτα, ἦν δ' ἐγώ, χρὴ
[206]	ἑταῖρος ὢν τυγχάνει. καλεσάτω οὖν	οὗτος	αὐτόν, ἐὰν ἄρα μὴ προσίῃ
[204]	εἰπεῖν Σωκράτει τοὔνομα: ἐὰν δ'	οὗτος	καὶ σμικρὸν χρόνον συνδιατρίψῃ σοι,
[205]	ὦ Σώκρατες: ταῦτ' ἐστὶν ἃ	οὗτος	λέγων τε καὶ ᾄδων ἀναγκάζει
[208]	ἄρχεσθαι. τί δὲ ποιῶν αὖ	οὗτος	ὁ παιδαγωγός σου ἄρχει; ἄγων
[212]	τε καὶ σφόδρα, καὶ αὖ	οὗτος	σέ: ἐγὼ δὲ οὕτω πόρρω
[219]	ἄλλων χρημάτων προτιμᾷ, ὁ δὴ	τοιοῦτος	ἕνεκα τοῦ τὸν (ὑὸν περὶ
[214]	φίλος, καὶ ἔστιν χρήσιμος ὁ	τοιοῦτος	τῷ τοιούτῳ; μᾶλλον δὲ ὧδε:
[204]	πόρρω ἤδη εἶ πορευόμενος τοῦ	ἔρωτος.	εἰμὶ δ' ἐγὼ τὰ μὲν
[210]	δ' εἰ τοὺς ὀφθαλμοὺς ὁ	ὑὸς	αὐτοῦ ἀσθενοῖ, ἆρα ἐῴη ἂν
[209]	ἡμεῖς κάλλιον φρονοῦμεν ἢ ὁ	ὑὸς	αὐτοῦ περὶ ὄψου σκευασίας; ἡμῖν
[204]	ἔφη, τοῦ Αἰξωνέως ὁ πρεσβύτατος	ὑός.	εἶεν, ἦν δ' ἐγώ, ὦ
[210]	ἔοικεν, (ἔφη. ἐὰν μὲν ἄρα	σοφὸς	γένῃ, ὦ παῖ, πάντες σοι
[206]	οὖν τὰ ἐρωτικά, ὦ φίλε,	σοφός,	οὐκ ἐπαινεῖ τὸν ἐρώμενον πρὶν
[203]	ἔξω τείχους ὑπ' αὐτὸ τὸ	τεῖχος:	ἐπειδὴ δ' ἐγενόμην κατὰ τὴν
[208]	ἀλλὰ τίνα μήν; ἔστιν τις	ἡνίοχος	παρὰ τοῦ πατρὸς μισθὸν φέρων.
[215]	κοτέει καὶ ἀοιδὸς ἀοιδῷ (καὶ	πτωχὸς	πτωχῷ" καὶ τἆλλα δὴ πάντα
[216]	καὶ μέντοι, ὦ ἑταῖρε, καὶ	κομψὸς	ἐδόκει εἶναι ταῦτα λέγων: εὖ
[209]	ἐγώ, τί ἄρα ὁ μέγας	βασιλεύς;	πότερον τῷ πρεσβυτάτῳ ὑεῖ, οὗ
[215]	μάρτυρα, λέγων ὡς ἄρα καὶ	κεραμεὺς	κεραμεῖ κοτέει καὶ ἀοιδὸς ἀοιδῷ
[216]	ἀλλόκοτον, ὦ Μενέξενε; καὶ ἡμῖν	εὐθὺς	ἅσμενοι ἐπιπηδήσονται οὗτοι οἱ πάσσοφοι
[218]	εἴη τὰ ὡμολογημένα ἡμῖν, καὶ	εὐθὺς	ἀχθεσθεὶς εἶπον: βαβαῖ, ὦ Λύσι
[212]	ἔοικεν. οὐδ' ἄρα φίλιπποί εἰσιν	οὓς	ἂν οἱ ἵπποι μὴ ἀντιφιλῶσιν,
[222]	ἦν δ' ἐγώ, ὦ παῖδες,	οὓς	τὸ πρῶτον λόγους ἀπεβαλόμεθα περὶ
[222]	ὦ παῖδες, οὓς τὸ πρῶτον	λόγους	ἀπεβαλόμεθα περὶ φιλίας, εἰς τούτους
[206]	μοι ἐθελήσαις αὐτὸν ποιῆσαι εἰς	λόγους	ἐλθεῖν, ἴσως ἂν δυναίμην σοι
[213]	πρὸς τὸν (λύσιν ἐποιούμην τοὺς	λόγους,	καὶ εἶπον: ὦ Λύσι, ἀληθῆ
[208]	μήν; ἔφη. ἀλλὰ τοῦ ὀρικοῦ	ζεύγους	οἶμαι ἐπιτρέπουσίν σοι ἄρχειν, κἂν
[205]	ἀεὶ ἀκούων διατεθρύληται. νὴ τοὺς	θεούς,	ἔφη ὁ Κτήσιππος, πάνυ γε.
[205]	τούτων κρονικώτερα. τὸν γὰρ τοῦ	Ἡρακλέους	ξενισμὸν πρῴην ἡμῖν ἐν ποιήματί
[205]	διῄει, ὡς διὰ τὴν τοῦ	Ἡρακλέους	συγγένειαν ὁ πρόγονος αὐτῶν (ὑποδέξαιτο
[214]	ἀλλά μοι δοκοῦσιν λέγειν τοὺς	ἀγαθοὺς	ὁμοίους εἶναι ἀλλήλοις καὶ φίλους,
[222]	ἔγωγε ἔτι μέμνημαι ὑπὸ τοῦ	πλήθους	ἀλλ' εἰ μηδὲν τούτων φίλον
[209]	ἐμοὶ ἐπιτρέψειν οἶμαι. τί δ'	Ἀθηναίους	οἴει σοι οὐκ ἐπιτρέψειν τὰ
[207]	δὴ καὶ ὁ Ἱπποθάλης, ἐπειδὴ	πλείους	ἑώρα ἐφισταμένους, τούτους ἐπηλυγισάμενος προσέστη
[214]	μοι δοκοῦσιν λέγειν τοὺς ἀγαθοὺς	ὁμοίους	εἶναι ἀλλήλοις καὶ φίλους, τοὺς
[214]	καὶ λέγεται περὶ αὐτῶν, μηδέποτε	ὁμοίους	μηδ' αὐτοὺς αὑτοῖς εἶναι, ἀλλ'
[218]	τοὺς οὕτως ἄγνοιαν ἔχοντας ὥστε	κακοὺς	εἶναι: κακὸν γὰρ καὶ ἀμαθῆ
[214]	ἀλλήλοις καὶ φίλους, τοὺς δὲ	κακούς,	ὅπερ καὶ λέγεται περὶ αὐτῶν,
[210]	ἡμᾶς δέ γε εἰ ὑπολαμβάνοι	ἰατρικοὺς	εἶναι, κἂν εἰ βουλοίμεθα διανοίγοντες
[214]	ποιεῖν φίλους αὐτούς, ἄγοντα παρ'	ἀλλήλους.	λέγουσι δέ πως ταῦτα, ὡς
[215]	τίς μηχανὴ περὶ πολλοῦ ποιεῖσθαι	ἀλλήλους;	οὐδεμία, ἔφη. φίλοι (δέ γε
[212]	φίλος ἐστίν, ἂν μὴ ἀμφότεροι	ἀλλήλους	φιλῶσιν; ἔοικε γοῦν (οὕτως ἔχειν.
[213]	ἄλλους τινὰς ἔτι φήσομεν εἶναι	φίλους	ἀλλήλοις γιγνομένους; οὐ μὰ τὸν
[214]	τὸν θεὸν αὐτόν φασιν ποιεῖν	φίλους	αὐτούς, ἄγοντα παρ' ἀλλήλους. λέγουσι
[214]	δὲ καὶ ἀδικουμένους ἀδύνατόν που	φίλους	εἶναι. οὐχ οὕτως; ναί, ἦ
[214]	ἀγαθοὺς ὁμοίους εἶναι ἀλλήλοις καὶ	φίλους,	τοὺς δὲ κακούς, ὅπερ καὶ
[205]	παιδικῶν πρὸς αὐτὸν ἢ πρὸς	ἄλλους	λέγειν. τούτων δέ τι, ἔφη,
[213]	φιλούμενοι; ἀλλὰ καὶ παρὰ ταῦτα	ἄλλους	τινὰς ἔτι φήσομεν εἶναι φίλους
[208]	ἄρχουσιν, οἱ (διδάσκαλοι; πάντως δήπου.	παμπόλλους	ἄρα σοι δεσπότας καὶ ἄρχοντας
[210]	κἂν εἰ βουλοίμεθα διανοίγοντες τοὺς	ὀφθαλμοὺς	ἐμπάσαι τῆς τέφρας, οἶμαι οὐκ
[210]	οὔ; ~τί δ' εἰ τοὺς	ὀφθαλμοὺς	ὁ ὑὸς αὐτοῦ ἀσθενοῖ, ἆρα
[207]	ὁ Ἱπποθάλης, ἐπειδὴ πλείους ἑώρα	ἐφισταμένους,	τούτους ἐπηλυγισάμενος προσέστη ᾗ μὴ
[206]	πεποιημένα, ἀστραγαλίζοντάς τε δὴ καὶ	κεκοσμημένους	ἅπαντας. οἱ μὲν οὖν πολλοὶ
[213]	ἔτι φήσομεν εἶναι φίλους ἀλλήλοις	γιγνομένους;	οὐ μὰ τὸν Δία, ἔφη,
[214]	ἀδικεῖ γάρ: ἀδικοῦντας δὲ καὶ	ἀδικουμένους	ἀδύνατόν που φίλους εἶναι. οὐχ
[218]	ἄνθρωποί εἰσιν οὗτοι: οὐδ' αὖ	ἐκείνους	φιλοσοφεῖν τοὺς οὕτως ἄγνοιαν ἔχοντας
[222]	τι τῆς ψυχῆς ἦθος ἢ	τρόπους	ἢ εἶδος. πάνυ γε, ἔφη
[211]	ἄλλου. ὁ μὲν γάρ τις	ἵππους	(ἐπιθυμεῖ κτᾶσθαι, ὁ δὲ κύνας,
[208]	ὅτι ἂν βούληται περὶ τοὺς	ἵππους,	καὶ προσέτι (αὐτοῦ τούτου ἀργύριον
[214]	λέγεις. ἀλλά μοι δοκοῦσιν λέγειν	τοὺς	ἀγαθοὺς ὁμοίους εἶναι ἀλλήλοις καὶ
[223]	ὁ τοῦ Λύσιδος, ἔχοντες αὐτῶν	τοὺς	ἀδελφούς, παρεκάλουν καὶ ἐκέλευον αὐτοὺς
[214]	ὁμοίους εἶναι ἀλλήλοις καὶ φίλους,	τοὺς	δὲ κακούς, ὅπερ καὶ λέγεται
[215]	μήτε παρόντες χρείαν αὑτῶν ἔχουσιν;	τοὺς	δὴ τοιούτους τίς μηχανὴ περὶ
[218]	ταῦτα δὴ φαῖμεν ἂν καὶ	τοὺς	ἤδη σοφοὺς μηκέτι φιλοσοφεῖν, εἴτε
[205]	ἐμοῦ ἀεὶ ἀκούων διατεθρύληται. νὴ	τοὺς	θεούς, ἔφη ὁ Κτήσιππος, πάνυ
[208]	ποιεῖν ὅτι ἂν βούληται περὶ	τοὺς	ἵππους, καὶ προσέτι (αὐτοῦ τούτου
[213]	μεταβαλὼν πρὸς τὸν (λύσιν ἐποιούμην	τοὺς	λόγους, καὶ εἶπον: ὦ Λύσι,
[204]	ἕπεσθαι, ἔφη, ἵνα καὶ ἴδῃς	τοὺς	ὄντας αὐτόθι (αὐτοῦ) (πρῶτον ἡδέως
[218]	οὗτοι: οὐδ' αὖ ἐκείνους φιλοσοφεῖν	τοὺς	οὕτως ἄγνοιαν ἔχοντας ὥστε κακοὺς
[210]	εἶναι, κἂν εἰ βουλοίμεθα διανοίγοντες	τοὺς	ὀφθαλμοὺς ἐμπάσαι τῆς τέφρας, οἶμαι
[210]	γὰρ οὔ; ~τί δ' εἰ	τοὺς	ὀφθαλμοὺς ὁ ὑὸς αὐτοῦ ἀσθενοῖ,
[206]	δὲ κατελάβομεν αὐτόθι τεθυκότας τε	τοὺς	παῖδας καὶ τὰ περὶ τὰ
[214]	χρῆναι ἰέναι, ~σκοποῦντα (τὰ) κατὰ	(τοὺς	ποιητάς: οὗτοι γὰρ ἡμῖν ὥσπερ
[203]	ἐγώ, λέγεις, καὶ παρὰ τίνας	τοὺς	ὑμᾶς; δεῦρο, ἔφη, δείξας μοι
[204]	ἦν δ' ἐγώ, οὗτινος ἔστιν.	Δημοκράτους,	ἔφη, τοῦ Αἰξωνέως ὁ πρεσβύτατος
[205]	ἡ πόλις ὅλη ᾄδει περὶ	Δημοκράτους	καὶ Λύσιδος τοῦ πάππου τοῦ
[209]	οὐ τοῦτό σε, ὦ παῖ	Δημοκράτους,	κωλύῃ, ἐπεὶ τό γε τοσόνδε,
[214]	εἶναι, ἀλλ' (ἐμπλήκτους τε καὶ	ἀσταθμήτους:	ὃ δὲ αὐτὸ αὑτῷ ἀνόμοιον
[214]	μηδ' αὐτοὺς αὑτοῖς εἶναι, ἀλλ'	(ἐμπλήκτους	τε καὶ ἀσταθμήτους: ὃ δὲ
[214]	θεὸν αὐτόν φασιν ποιεῖν φίλους	αὐτούς,	ἄγοντα παρ' ἀλλήλους. λέγουσι δέ
[212]	φιλόσοφοι, ἂν μὴ ἡ σοφία	αὐτοὺς	ἀντιφιλῇ. ἢ φιλοῦσι μὲν ταῦτα
[223]	καὶ ἡμεῖς καὶ οἱ περιεστῶτες	αὐτοὺς	ἀπηλαύνομεν: ἐπειδὴ δὲ οὐδὲν ἐφρόντιζον
[214]	περὶ αὐτῶν, μηδέποτε ὁμοίους μηδ'	αὐτοὺς	αὑτοῖς εἶναι, ἀλλ' (ἐμπλήκτους τε
[214]	αὐτῶν, μηδέποτε ὁμοίους μηδ' αὐτοὺς	αὑτοῖς	εἶναι, ἀλλ' (ἐμπλήκτους τε καὶ
[206]	ἅμα οἱ καλοί, ἐπειδάν τις	αὐτοὺς	ἐπαινῇ καὶ αὔξῃ, φρονήματος ἐμπίμπλανται
[222]	τοῦτό γε ᾠόμεθα ἐξελέγξαι ἡμᾶς	αὐτούς:	ἢ οὐ μέμνησθε; μεμνήμεθα. (τί
[223]	τοὺς ἀδελφούς, παρεκάλουν καὶ ἐκέλευον	αὐτοὺς	οἴκαδ' ἀπιέναι: ἤδη γὰρ ἦν
[211]	οὖν ἡμῶν λεγόντων πρὸς ἡμᾶς	αὐτούς,	τί ὑμεῖς, ἔφη ὁ Κτήσιππος,
[208]	ἦν δ' ἐγώ: οὐδενὶ ἔξεστιν	αὐτοὺς	τύπτειν; καὶ μάλα, ἔφη, τῷ
[215]	εἶεν μὴ περὶ πολλοῦ ποιούμενοι	ἑαυτούς.	ἀληθῆ. ἄθρει δή, ὦ Λύσι,
[215]	χρείαν αὑτῶν ἔχουσιν; τοὺς δὴ	τοιούτους	τίς μηχανὴ περὶ πολλοῦ ποιεῖσθαι
[205]	καὶ πάντων πέρι τῶν προγόνων,	πλούτους	τε καὶ ἱπποτροφίας καὶ νίκας
[206]	παμπόλλοις, ἐκ φορμίσκων τινῶν προαιρούμενοι:	τούτους	δὲ περιέστασαν ἄλλοι θεωροῦντες. ὧν
[222]	λόγους ἀπεβαλόμεθα περὶ φιλίας, εἰς	τούτους	εἰσπεπτώκαμεν: ὁ γὰρ ἄδικος τῷ
[207]	Ἱπποθάλης, ἐπειδὴ πλείους ἑώρα ἐφισταμένους,	τούτους	ἐπηλυγισάμενος προσέστη ᾗ μὴ ᾤετο
[223]	τοῦ Λύσιδος, ἔχοντες αὐτῶν τοὺς	ἀδελφούς,	παρεκάλουν καὶ ἐκέλευον αὐτοὺς οἴκαδ'
[218]	φαῖμεν ἂν καὶ τοὺς ἤδη	σοφοὺς	μηκέτι φιλοσοφεῖν, εἴτε θεοὶ εἴτε
[203]	μοι ἐν τῷ καταντικρὺ τοῦ	τείχους	περίβολόν τέ τινα καὶ θύραν
[203]	Ἀκαδημείας εὐθὺ Λυκείου τὴν ἔξω	τείχους	ὑπ' αὐτὸ τὸ τεῖχος: ἐπειδὴ
[206]	οὐκ ἄν σε ἐθέλειν ὁμολογῆσαι	ὡς	ἀγαθός ποτ' ἐστὶν ποιητής, βλαβερὸς
[219]	δ' ἐκεῖνο τὸ πρῶτον, ὃ	ὡς	ἀληθῶς ἐστι φίλον. ἐννοήσωμεν γὰρ
[216]	μᾶλλον ἡμᾶς λανθάνει τὸ φίλον	ὡς	ἀληθῶς οὐδὲν τούτων ὄν, ἀλλὰ
[215]	τὸν Ἡσίοδον ἐπήγετο μάρτυρα, λέγων	ὡς	ἄρα καὶ κεραμεὺς κεραμεῖ κοτέει
[215]	ἐπεξῄει τῷ λόγῳ μεγαλοπρεπέστερον, λέγων	ὡς	ἄρα παντὸς δέοι τὸ ὅμοιον
[204]	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Ἱππόθαλες,	ὡς	γενναῖον καὶ νεανικὸν τοῦτον τὸν
[205]	ἡμῖν ἐν ποιήματί τινι διῄει,	ὡς	διὰ τὴν τοῦ Ἡρακλέους συγγένειαν
[209]	κωλύῃ, ἐπεὶ τό γε τοσόνδε,	ὡς	ἐγᾦμαι, καὶ ὁ πατὴρ καὶ
[209]	τινα ἀναγνωσθῆναι ἢ γραφῆναι, σέ,	ὡς	ἐγᾦμαι, (πρῶτον τῶν ἐν τῇ
[209]	ἀναγιγνώσκειν ὡσαύτως ἔξεστιν. καὶ ἐπειδάν,	ὡς	ἐγᾦμαι, τὴν λύραν λάβῃς, οὐ
[214]	ἀλλήλους. λέγουσι δέ πως ταῦτα,	ὡς	ἐγᾦμαι, ὡδί αἰεί τοι τὸν
[207]	αὐλῆς μεταξὺ παίζων εἰσέρχεται, καὶ	ὡς	εἶδεν ἐμέ τε καὶ τὸν
[222]	ὁμοίου διαφέρει, λέγοιμεν ἄν τι,	ὡς	ἐμοὶ δοκεῖ, ὦ Λύσι τε
[214]	ἔμοιγ' ἔφη. τοῦτο τοίνυν αἰνίττονται,	ὡς	ἐμοὶ δοκοῦσιν, ὦ ἑταῖρε, οἱ
[220]	δὲ τὸ ἐχθρὸν ἀπέλθοι, οὐκέτι,	ὡς	ἔοικ' ἔσθ' ἡμῖν φίλον. οὔ
[204]	ἐγώ, ὁ Λύσις νέος τις,	ὡς	ἔοικε: τεκμαίρομαι δέ, ὅτι ἀκούσας
[221]	φιλεῖν; ἀληθῆ. (νῦν δέ γε,	ὡς	ἔοικε, φαίνεται ἄλλη τις αἰτία
[217]	μόνον συμβαίνει γίγνεσθαι φίλον. ἀνάγκη,	ὡς	ἔοικεν. ἆρ' οὖν καὶ καλῶς,
[208]	ἐλευθέρῳ; δούλῳ, ἔφη. καὶ δοῦλον,	ὡς	ἔοικεν, ἡγοῦνται περὶ πλείονος ἢ
[221]	δ' οὔ; τοῦ οἰκείου δή,	ὡς	ἔοικεν, ὅ τε ἔρως καὶ
[219]	~ἀγαθόν, (ἔφη. ἐλέγομεν δ' ἄρα,	ὡς	ἔοικεν, ὅτι τὸ σῶμα, οὔτε
[208]	ἐπιθυμεῖς οὐδὲν ποιοῦντα; ὥστε σοι,	ὡς	ἔοικεν, οὔτε τῶν χρημάτων τοσούτων
[221]	ἄρα (καὶ τῶν κακῶν ἀπολομένων,	ὡς	ἔοικεν, φίλ' ἄττα. ναί. οὐκ
[212]	ἄρα τῷ φιλοῦντι φίλον ἐστίν,	ὡς	ἔοικεν, ὦ Μενέξενε, ἐάντε φιλῇ
[206]	Σώκρατες, διαφερόντως (ἐστίν, καὶ ἅμα,	ὡς	Ἑρμαῖα ἄγουσιν, ἀναμεμειγμένοι ἐν ταὐτῷ
[207]	ὅς. οὐκοῦν βούλοιντο ἄν σε	ὡς	εὐδαιμονέστατον εἶναι; (πῶς γὰρ οὔ;
[205]	γὰρ ἐπίσταται καὶ μέμνηται, εἴπερ,	ὡς	λέγει, ὑπ' ἐμοῦ ἀεὶ ἀκούων
[214]	ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ φίλον λέγοντες,	ὡς	ὁ ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ μόνος
[223]	ὑμεῖς. ἐροῦσι γὰρ οἵδε ἀπιόντες	ὡς	οἰόμεθα ἡμεῖς ἀλλήλων φίλοι εἶναι
[212]	πρὸς τὰ παιδικά: φιλοῦντες γὰρ	(ὡς	οἷόν τε μάλιστα οἱ μὲν
[222]	ῥᾴδιον ἀποβαλεῖν τὸν πρόσθεν λόγον,	ὡς	οὐ τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ
[218]	μοι ἀτοπωτάτη τις ὑποψία εἰσῆλθεν	ὡς	οὐκ ἀληθῆ εἴη τὰ ὡμολογημένα
[220]	παρασκευάζεται. οὐχ ὅτι πολλάκις λέγομεν	ὡς	περὶ πολλοῦ ποιούμεθα χρυσίον καὶ
[214]	τοι τὸν ὁμοῖον ἄγει θεὸς	ὡς	τὸν ὁμοῖον (καὶ ποιεῖ γνώριμον"
[221]	καὶ ἡ ἐπιθυμία τυγχάνει οὖσα,	ὡς	φαίνεται, ὦ Μενέξενέ τε καὶ
[220]	κακὸν τἀγαθὸν ἠγαπῶμεν καὶ ἐφιλοῦμεν,	ὡς	φάρμακον ὂν τοῦ κακοῦ τὸ
[220]	φίλον. οὔ μοι δοκεῖ, ἔφη,	ὥς	γε νῦν λέγεται. πότερον, ἦν
[216]	εὖ γε, ἔφη ὁ Μενέξενος,	ὥς	γε οὑτωσὶ ἀκοῦσαι. φῶμεν ἄρα
[211]	ἐγὼ δὲ πρὸς μὲν ταῦτα	πρᾴως	ἔχω, πρὸς δὲ τὴν τῶν
[205]	ὅδε δήπου σοι, ἔφη, ἐρεῖ:	ἀκριβῶς	γὰρ ἐπίσταται καὶ μέμνηται, εἴπερ,
[209]	σοι ἐπιτρέπουσιν καὶ οὐκ ἀναμένουσιν	ἕως	ἂν ἡλικίαν ἔχῃς. ὅταν γὰρ
[211]	λέγε, ἵνα καὶ ἐγὼ ἀκούω,	ἕως	ἂν οἴκαδε ὥρα ᾖ ἀπιέναι.
[204]	τοὺς ὄντας αὐτόθι (αὐτοῦ) (πρῶτον	ἡδέως	ἀκούσαιμ' ἂν ἐπὶ τῷ καὶ
[204]	τὰ πολλὰ ἐν λόγοις, ὧν	ἡδέως	ἄν σοι μεταδιδοῖμεν. καλῶς γε,
[204]	οὗτινος ἔστιν. Δημοκράτους, ἔφη, τοῦ	Αἰξωνέως	ὁ πρεσβύτατος ὑός. εἶεν, ἦν
[214]	δέ που οὗτοι οἱ περὶ	φύσεώς	τε καὶ τοῦ ὅλου διαλεγόμενοι
[215]	πληρώσεως, καὶ τὸ πλῆρες δὲ	κενώσεως,	καὶ τἆλλα οὕτω κατὰ τὸν
[215]	ὀξὺ ἀμβλέος, τὸ δὲ κενὸν	πληρώσεως,	καὶ τὸ πλῆρες δὲ κενώσεως,
[207]	καὶ δῆλος ἦν ἐπιθυμῶν προσελθεῖν.	τέως	μὲν οὖν ἠπόρει τε καὶ
[219]	ἐκεῖνο τὸ πρῶτον, ὃ ὡς	ἀληθῶς	ἐστι φίλον. ἐννοήσωμεν γὰρ οὑτωσί:
[216]	ἡμᾶς λανθάνει τὸ φίλον ὡς	ἀληθῶς	οὐδὲν τούτων ὄν, ἀλλὰ τὸ
[213]	ὦ Μενέξενε, τὸ παράπαν οὐκ	ὀρθῶς	ἐζητοῦμεν; οὐκ ἔμοιγε δοκεῖ, ὦ
[213]	μοι δοκεῖς λέγειν ὅτι εἰ	ὀρθῶς	ἡμεῖς ἐσκοποῦμεν, οὐκ ἄν ποτε
[221]	οὗ ἦν αὕτη ἡ αἰτία.	ὀρθῶς	λέγεις. οὐκοῦν ὡμολόγηται ἡμῖν τὸ
[210]	οἶμαι οὐκ ἂν κωλύσειεν, ἡγούμενος	ὀρθῶς	φρονεῖν. ἀληθῆ λέγεις. ἆρ' οὖν
[216]	καὶ λιπαρῷ: (διὸ καὶ ἴσως	ῥᾳδίως	διολισθαίνει καὶ διαδύεται ἡμᾶς, ἅτε
[212]	τοῦτο τὸ κτῆμα ταχὺ καὶ	ῥᾳδίως	κτᾶσθαι, καὶ σύ τε τοῦτον
[207]	μὴ ᾤετο κατόψεσθαι τὸν λύσιν,	δεδιὼς	μὴ αὐτῷ ἀπεχθάνοιτο: καὶ οὕτω
[206]	τὸν ἐρώμενον πρὶν ἂν ἕλῃ,	δεδιὼς	τὸ μέλλον ὅπῃ ἀποβήσεται. καὶ
[212]	φιλῶσιν; ἔοικε γοῦν (οὕτως ἔχειν.	ἀλλοίως	ἄρα νῦν ἡμῖν δοκεῖ ἢ
[211]	ἐξανέστη. ὁ οὖν Λύσις μάλα	παιδικῶς	καὶ φιλικῶς, λάθρᾳ τοῦ Μενεξένου,
[211]	οὖν Λύσις μάλα παιδικῶς καὶ	φιλικῶς,	λάθρᾳ τοῦ Μενεξένου, σμικρὸν πρός
[211]	τὴν τῶν φίλων κτῆσιν πάνυ	ἐρωτικῶς,	καὶ βουλοίμην ἄν μοι φίλον
[204]	ὧν ἡδέως ἄν σοι μεταδιδοῖμεν.	καλῶς	γε, ἦν δ' ἐγώ, ποιοῦντες:
[217]	ὡς ἔοικεν. ἆρ' οὖν καὶ	καλῶς,	ἦν δ' ἐγώ, ὦ παῖδες,
[214]	ἡγεμόνες. λέγουσι δὲ δήπου οὐ	φαύλως	ἀποφαινόμενοι περὶ τῶν φίλων, οἳ
[215]	δὲ μὴ ἀγαπῷτο, πῶς φίλον;	οὐδαμῶς.	ἀλλὰ δὴ ὁ μὲν ὅμοιος
[221]	πάντων ἐπιθυμοῦντα ἔστιν ἐνίοτε μὲν	ὠφελίμως	ἐπιθυμεῖν, ἐνίοτε δὲ βλαβερῶς, ἐνίοτε
[223]	οὖν αὐτῶν διελύσαμεν τὴν συνουσίαν.	ὅμως	δ' ἔγωγε ἤδη ἀπιόντων αὐτῶν,
[213]	μητρὸς ἢ ὑπὸ τοῦ πατρός,	ὅμως	καὶ μισοῦντα ἐν ἐκείνῳ τῷ
[217]	ἂν αὐταῖς λευκότης. ναί. ἀλλ'	ὅμως	οὐδέν τι μᾶλλον ἂν εἶεν
[219]	ὅ φαμεν ἀδύνατον εἶναι: ἀλλ'	ὅμως	τόδε σκεψώμεθα, μὴ ἡμᾶς ἐξαπατήσῃ
[217]	οὐδὲν ἰατρικῆς δεῖται οὐδὲ ὠφελίας:	ἱκανῶς	γὰρ ἔχει, ὥστε ὑγιαίνων οὐδεὶς
[209]	τὰ αὑτῶν, ὅταν αἰσθάνωνται ὅτι	ἱκανῶς	φρονεῖς; ἔγωγε. πρὸς Διός, ἦν
[208]	ἀντὶ τίνος μὴν οὕτω σε	δεινῶς	διακωλύουσιν εὐδαίμονα εἶναι καὶ ποιεῖν
[205]	πρόγονος αὐτῶν (ὑποδέξαιτο τὸν Ἡρακλέα,	γεγονὼς	αὐτὸς ἐκ Διός τε καὶ
[210]	οἷς τις μήπω φρονεῖ; καὶ	πῶς	ἄν; ἔφη. εἰ δ' ἄρα
[215]	(αὑτοῦ πάθοι; τὰ δὴ τοιαῦτα	πῶς	ἂν ὑπ' ἀλλήλων ἀγαπηθείη, μηδεμίαν
[208]	ἢ οὐδὲ τοῦτο ἐπιτρέπουσί σοι;	πῶς	γάρ, ἔφη, ἐπιτρέπουσιν; ἀλλ' ἄρχει
[207]	ἄν σε ὡς εὐδαιμονέστατον εἶναι;	(πῶς	γὰρ οὔ; δοκεῖ δέ σοι
[217]	κάμνων οἶμαι διὰ τὴν νόσον.	πῶς	γὰρ (οὔ; νόσος μὲν δὴ
[215]	οὐδενὸς δεόμενος κατὰ τὴν ἱκανότητα.	πῶς	γὰρ οὔ; ὁ δὲ μή
[209]	τῶν ἁλῶν, ἐῴη ἂν ἐμβαλεῖν.	πῶς	γὰρ οὔ; ~τί δ' εἰ
[217]	τὸ παρόν, λευκοῦ παρουσίᾳ (λευκαί.	πῶς	γὰρ οὔ; τοῦτο τοίνυν ἐρωτῶ
[207]	ὅτι προθυμοῦνται ὅπως ἂν εὐδαιμονοίης.	πῶς	γὰρ οὐχί; ἔφη. ἐῶσιν ἄρα
[218]	ἡ δέ γε νόσος κακόν;	πῶς	δ' οὔ; τί δὲ ὑγίεια;
[221]	γίγνεται οὗ ἄν τι ἀφαιρῆται.	πῶς	δ' οὔ; τοῦ οἰκείου δή,
[215]	ἆρά γε ὅλῳ τινὶ ἐξαπατώμεθα;	πῶς	δή; ἔφη. ἤδη ποτέ του
[218]	(ψευδέσιν) ἐντετυχήκαμεν περὶ τοῦ φίλου.	πῶς	δή; ἔφη. ὧδε, ἦν δ'
[216]	ὑμῖν δέ, ἦν δ' ἐγώ,	πῶς	δοκεῖ λέγειν; εὖ γε, ἔφη
[204]	(καὶ ἄχρηστος, τοῦτο δέ μοί	πως	ἐκ θεοῦ δέδοται, ταχὺ οἵῳ
[222]	Λύσις καὶ ὁ Μενέξενος μόγις	πως	ἐπενευσάτην, ὁ δὲ Ἱπποθάλης ὑπὸ
[205]	ἦν δ' ἐγώ. τὸ δὲ	πῶς	ἔχει; ἔφη. (πάντων μάλιστα, εἶπον,
[219]	ἢ τὸν ὑόν; ἢ ὧδέ	πως	ἔχει: πᾶσα ἡ τοιαύτη σπουδὴ
[216]	οὕτω ποτὲ γιγνόμενον τοῦ ἀγαθοῦ.	πῶς,	ἦ δ' ὅς, λέγεις; ἀλλὰ
[212]	οὐδέν, ἔφη, ἔμοιγε δοκεῖ διαφέρειν.	πῶς	λέγεις; ἦν δ' ἐγώ: ἀμφότεροι
[207]	καὶ μάλα γε πολλὰ κωλύουσιν.	πῶς	λέγεις; ἦν δ' ἐγώ. ~βουλόμενοί
[208]	παρὰ τοῦ πατρὸς μισθὸν φέρων.	πῶς	λέγεις; μισθωτῷ μᾶλλον ἐπιτρέπουσιν ἢ
[215]	γε οὐ φίλος. οὐ φαίνεται.	πῶς	οὖν οἱ ἀγαθοὶ τοῖς ἀγαθοῖς
[205]	ὃ οὐχὶ κἂν παῖς εἴποι,	πῶς	οὐχὶ καταγέλαστον; ἃ δὲ ἡ
[214]	ἄγοντα παρ' ἀλλήλους. λέγουσι δέ	πως	ταῦτα, ὡς ἐγᾦμαι, ὡδί αἰεί
[215]	ἔστιν. ὃ δὲ μὴ ἀγαπῷτο,	πῶς	φίλον; οὐδαμῶς. ἀλλὰ δὴ ὁ
[207]	παντὶ τρόπῳ δῆλον ὅτι προθυμοῦνται	ὅπως	ἂν εὐδαιμονοίης. πῶς γὰρ οὐχί;
[211]	καὶ σὺ κελεύεις. ἀλλὰ ὅρα	ὅπως	ἐπικουρήσεις μοι, ἐάν με ἐλέγχειν
[206]	μοι. σκόπει δή, ὦ Ἱππόθαλες,	ὅπως	μὴ πᾶσι τούτοις ἔνοχον σαυτὸν
[215]	μηδεμίαν ἐπικουρίαν ἀλλήλοις ἔχοντα; ἔστιν	ὅπως;	οὐκ ἔστιν. ὃ δὲ μὴ
[221]	δή, ὡς ἔοικεν, ὅ τε	ἔρως	καὶ ἡ φιλία καὶ ἡ
[221]	μὲν ὠφελίμως ἐπιθυμεῖν, ἐνίοτε δὲ	βλαβερῶς,	ἐνίοτε δὲ μηδέτερα; σφόδρα γε.
[218]	ἦν δ' ἐγώ: ἀλλ' ὧδε	ἴσως	ἀκολουθήσεις, οἶμαι δὲ καὶ ἐγὼ
[206]	αὐτὸν ποιῆσαι εἰς λόγους ἐλθεῖν,	ἴσως	ἂν δυναίμην σοι ἐπιδεῖξαι ἃ
[214]	δ' ἐγώ, τὸ ἥμισυ αὐτοῦ,	ἴσως	δὲ καὶ πᾶν, ἀλλ' ἡμεῖς
[214]	ἦν δ' ἐγώ, εὖ λέγουσιν;	ἴσως,	ἔφη. ἴσως, ἦν δ' ἐγώ,
[214]	ἐγώ, εὖ λέγουσιν; ἴσως, ἔφη.	ἴσως,	ἦν δ' ἐγώ, τὸ ἥμισυ
[216]	λείῳ καὶ λιπαρῷ: (διὸ καὶ	ἴσως	ῥᾳδίως διολισθαίνει καὶ διαδύεται ἡμᾶς,
[215]	ὅσον ὅμοιος, φίλος ἂν εἴη;	ἴσως.	τί δέ; οὐχ ὁ ἀγαθός,
[218]	ἔχαιρον, ὥσπερ θηρευτής τις, ἔχων	ἀγαπητῶς	ὃ ἐθηρευόμην. κἄπειτ' οὐκ οἶδ'
[211]	σὺ αὐτῷ ἐρεῖς, ὦ Λύσι:	πάντως	γὰρ προσεῖχες τὸν νοῦν. πάνυ
[208]	οὗτοί σου ἄρχουσιν, οἱ (διδάσκαλοι;	πάντως	δήπου. παμπόλλους ἄρα σοι δεσπότας
[206]	πρόσεισι φιλήκοος γάρ, ὦ Σώκρατες,	διαφερόντως	(ἐστίν, καὶ ἅμα, ὡς Ἑρμαῖα
[205]	τὸ γὰρ ἐραστὴν ὄντα καὶ	διαφερόντως	τῶν ἄλλων τὸν νοῦν προσέχοντα
[218]	ἐχθροῦ; (οὐ πάνυ, ἔφη, ἕπομαι.	εἰκότως	γε, ἦν δ' ἐγώ: ἀλλ'
[207]	μὴ αὐτῷ ἀπεχθάνοιτο: καὶ οὕτω	προσεστὼς	ἠκροᾶτο. καὶ ἐγὼ πρὸς τὸν
[210]	τῶν λεγομένων, ἀνεμνήσθην ὅτι καὶ	προσεστὼς	λανθάνειν τὸν λύσιν ἐβούλετο: ~ἀνέλαβον
[207]	καὶ μὴν ὁπότερός γε καλλίων,	ὡσαύτως.	ἐγελασάτην οὖν ἄμφω. οὐ μὴν
[209]	ὅτι ἂν δεύτερον: καὶ ἀναγιγνώσκειν	ὡσαύτως	ἔξεστιν. καὶ ἐπειδάν, ὡς ἐγᾦμαι,
[218]	οὐδ' αὖ ἐκείνους φιλοσοφεῖν τοὺς	οὕτως	ἄγνοιαν ἔχοντας ὥστε κακοὺς εἶναι:
[217]	εἶναι οὔτε ἀγαθὸν οὔτε κακόν.	οὕτως.	ἀναγκάζεται δέ γε σῶμα διὰ
[210]	εἶναι; ἀνάγκη, ἔφη, ὦ Σώκρατες.	οὕτως	ἄρα ἔχει, ἦν δ' ἐγώ,
[211]	ἑταῖρον, μᾶλλον ἢ αὐτὸν Δαρεῖον	οὕτως	ἐγὼ φιλέταιρός τίς εἰμι. ~ὑμᾶς
[214]	ἢ οὐ καὶ σοὶ δοκεῖ	οὕτως;	ἔμοιγ' ἔφη. τοῦτο τοίνυν αἰνίττονται,
[213]	ἡμεῖς ἐσκοποῦμεν, οὐκ ἄν ποτε	οὕτως	ἐπλανώμεθα. ἀλλὰ ταύτῃ μὲν μηκέτι
[222]	τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε κακόν;	οὕτως	ἐφάτην δοκεῖν σφίσιν ἕκαστον ἑκάστῳ
[215]	πτωχῷ" καὶ τἆλλα δὴ πάντα	οὕτως	ἔφη ἀναγκαῖον εἶναι μάλιστα τὰ
[220]	αἱ λεγόμεναι φιλίαι τελευτῶσιν. κινδυνεύει	οὕτως,	ἔφη, ἔχειν. οὐκοῦν τό γε
[216]	κακῷ; οὐκ ἄν μοι δοκεῖ	οὕτως	ἔχειν. ἀλλὰ μέντοι, ἦν δ'
[212]	ἀμφότεροι ἀλλήλους φιλῶσιν; ἔοικε γοῦν	(οὕτως	ἔχειν. ἀλλοίως ἄρα νῦν ἡμῖν
[213]	γονεῦσι φίλτατα. ἔμοιγε δοκεῖ, ἔφη,	οὕτως	ἔχειν. οὐκ ἄρα ὁ φιλῶν
[210]	γὰρ ἀπ' αὐτῶν ὀνησόμεθα. συγχωρεῖς	οὕτως	ἔχειν; συγχωρῶ. ἆρ' οὖν τῳ
[220]	ἔχει; ἔοικεν, ἦ δ' ὅς,	οὕτως	ἔχειν. τὸ ἄρα φίλον ἡμῖν
[213]	δ' ἦν καὶ ὅτε ἠκροᾶτο	οὕτως	ἔχων. ἐγὼ οὖν βουλόμενος τόν
[219]	οὖν οὐκ ἀνάγκη ἀπειπεῖν ἡμᾶς	οὕτως	ἰόντας ἢ ἀφικέσθαι ἐπί τινα
[214]	ἀδύνατόν που φίλους εἶναι. οὐχ	οὕτως;	ναί, ἦ δ' ὅς. ταύτῃ
[218]	ἔφαμεν, τοῦ ἰατροῦ φίλος: οὐχ	οὕτως;	ναί. οὐκοῦν διὰ νόσον ἕνεκα
[220]	πάντα τὰ παρασκευαζόμενα παρασκευάζεται. ἆρ'	οὕτως	φήσομεν; πάνυ γε. οὐκοῦν καὶ
[211]	αὐτὰ ὅτι (μάλιστα, ἵνα τούτῳ	σαφῶς	πάντα εἴπῃς: ἐὰν δέ τι