Pages
[207]	καὶ ὁπότερος γενναιότερος, ἐρίζοιτ' ἄν,	ἦν	δ' ἐγώ. πάνυ γε, ἔφη.
[221]	ἔοικεν, φίλ' ἄττα. ναί. οὐκ	ἄν,	εἴ γε τὸ κακὸν αἴτιον
[210]	τις μήπω φρονεῖ; καὶ πῶς	ἄν;	ἔφη. εἰ δ' ἄρα σὺ
[208]	διακωλύοιεν; μὰ Δί' οὐ μέντοι	ἄν,	ἔφη, ἐῷεν. ἀλλὰ τίνα μήν;
[214]	ἄλλῳ ὅμοιον ἢ φίλον γένοιτ'	ἄν.	ἢ οὐ καὶ σοὶ δοκεῖ
[217]	εἶεν ἢ φαίνοιντ' ἄν; φαίνοιντ'	ἄν,	ἦ δ' ὅς. καὶ μὴν
[210]	ἡγούμενος, ἢ κωλύοι ἄν; κωλύοι	ἄν.	ἡμᾶς δέ γε εἰ ὑπολαμβάνοι
[207]	οὐκοῦν καὶ ὁπότερος γενναιότερος, ἐρίζοιτ'	ἄν,	ἦν δ' ἐγώ. πάνυ γε,
[210]	μὴ ἰατρὸν ἡγούμενος, ἢ κωλύοι	ἄν;	κωλύοι ἄν. ἡμᾶς δέ γε
[216]	τὸ ἀγαθὸν τῷ κακῷ; οὐκ	ἄν	μοι δοκεῖ οὕτως ἔχειν. ἀλλὰ
[211]	κτῆσιν πάνυ ἐρωτικῶς, καὶ βουλοίμην	ἄν	μοι φίλον ἀγαθὸν γενέσθαι μᾶλλον
[215]	του (δεόμενος οὐδέ τι ἀγαπῴη	ἄν.	οὐ γὰρ οὖν. ὃ δὲ
[208]	λαβὼν τὴν μάστιγα τύπτειν, ἐῷεν	ἄν.	πόθεν, ἦ δ' ὅς, ἐῷεν;
[222]	(ὦ παῖδες, ἢ ἐρᾷ, οὐκ	ἄν	ποτε ἐπεθύμει οὐδὲ ἤρα οὐδὲ
[213]	εἰ ὀρθῶς ἡμεῖς ἐσκοποῦμεν, οὐκ	ἄν	ποτε οὕτως ἐπλανώμεθα. ἀλλὰ ταύτῃ
[216]	οἷον αὐτό ἐστιν. οὐ γὰρ	ἄν	που τῷ κακῷ φίλον ἄν
[206]	ἄνδρα ποιήσει βλάπτοντα ἑαυτὸν οὐκ	ἄν	σε ἐθέλειν ὁμολογῆσαι ὡς ἀγαθός
[211]	μοι εἰπέ, ὦ Μενέξενε, ὃ	ἄν	σε ἔρωμαι. τυγχάνω γὰρ ἐκ
[207]	ἦ δ' ὅς. οὐκοῦν βούλοιντο	ἄν	σε ὡς εὐδαιμονέστατον εἶναι; (πῶς
[206]	εἰκός γε. ποῖός τις οὖν	ἄν	σοι δοκεῖ θηρευτὴς εἶναι, εἰ
[204]	πολλὰ ἐν λόγοις, ὧν ἡδέως	ἄν	σοι μεταδιδοῖμεν. καλῶς γε, ἦν
[221]	μοι. ἐνδεὲς δὲ γίγνεται οὗ	ἄν	τι ἀφαιρῆται. πῶς δ' οὔ;
[216]	ἄν που τῷ κακῷ φίλον	ἄν	τι γένοιτο. ἀληθῆ. οὐδὲ μὴν
[217]	ἐρωτῶ νῦν δή, εἰ ᾧ	ἄν	τι παρῇ, τοιοῦτον ἔσται τὸ
[217]	δή γε κακὸν γεγονὸς (ἔτι	ἄν	τι τοῦ ἀγαθοῦ (οὗ) ἐπιθυμοῖ
[222]	οἰκεῖον τοῦ ὁμοίου διαφέρει, λέγοιμεν	ἄν	τι, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, ὦ
[206]	τι ἄλλο ἔχεις, συμβούλευε τίνα	ἄν	τις λόγον διαλεγόμενος ἢ τί
[217]	τότε λευκαὶ εἶεν ἢ φαίνοιντ'	ἄν;	φαίνοιντ' ἄν, ἦ δ' ὅς.
[206]	τὸν Δία, ἔφη: πολλὴ γὰρ	ἂν	ἀλογία εἴη. ἀλλὰ διὰ (ταῦτα
[216]	γὰρ ὅμοιον τοῦ ὁμοίου (οὐδὲν	ἂν	ἀπολαῦσαι. καὶ μέντοι, ὦ ἑταῖρε,
[217]	ὅς. καὶ μὴν παρείη γ'	ἂν	αὐταῖς λευκότης. ναί. ἀλλ' ὅμως
[210]	ὑὸς αὐτοῦ ἀσθενοῖ, ἆρα ἐῴη	ἂν	αὐτὸν ἅπτεσθαι τῶν ἑαυτοῦ (ὀφθαλμῶν,
[208]	ἐκείνη σε ἐᾷ ποιεῖν ὅτι	ἂν	βούλῃ, ἵν' αὐτῇ μακάριος ᾖς,
[208]	εὐδαίμονα εἶναι καὶ ποιεῖν ὅτι	ἂν	βούλῃ, καὶ δι' ἡμέρας ὅλης
[209]	οὐκοῦν ἔξεστί σοι ἐνταῦθ' ὅτι	ἂν	βούλῃ πρῶτον τῶν γραμμάτων γράφειν
[208]	(εἶναι διακωλύουσι τοῦτο ποιεῖν ὃ	ἂν	βούλῃ; ὧδε δέ μοι λέγε.
[209]	ἐπιτρέψειεν ἑψομένων κρεῶν (ἐμβάλλειν) ὅτι	ἂν	βούληται ἐμβαλεῖν (εἰς τὸν ζωμόν,
[208]	ἐπιτρέπουσιν ἢ σοὶ ποιεῖν ὅτι	ἂν	βούληται περὶ τοὺς ἵππους, καὶ
[210]	ποιήσομέν τε ἐν τούτοις ὅτι	ἂν	βουλώμεθα, καὶ οὐδεὶς ἡμᾶς ἑκὼν
[206]	σε. ἀλλ' οὐδέν, ἔφη, χαλεπόν.	ἂν	γὰρ εἰσέλθῃς μετὰ Κτησίππου τοῦδε
[220]	εἴη τὸ ἀγαθόν, ἀλλ' ἄχρηστον	ἂν	γεγονὸς εἴη; εἰ γὰρ μηδὲν
[209]	τῶν γραμμάτων γράφειν καὶ ὅτι	ἂν	δεύτερον: καὶ ἀναγιγνώσκειν ὡσαύτως ἔξεστιν.
[210]	καὶ τῷ ὑεῖ, περὶ ὅσων	ἂν	δόξωμεν αὐτῷ σοφώτεροι ἐκείνων εἶναι;
[206]	ποιῆσαι εἰς λόγους ἐλθεῖν, ἴσως	ἂν	δυναίμην σοι ἐπιδεῖξαι ἃ χρὴ
[210]	ἀλλ' ἐμποδιοῦσι (πάντες καθ' ὅτι	ἂν	δύνωνται, οὐ μόνον οἱ ἀλλότριοι,
[214]	γε πονηρὸς (τῷ πονηρῷ, ὅσῳ	ἂν	ἐγγυτέρω προσίῃ καὶ μᾶλλον ὁμιλῇ,
[208]	γε διακωλύει, ἀλλὰ καὶ τυπτοίμην	ἂν	εἰ ἁπτοίμην. Ἡράκλεις, ἦν δ'
[217]	ἀλλ' ὅμως οὐδέν τι μᾶλλον	ἂν	εἶεν λευκαί πω, ἀλλὰ παρούσης
[215]	ἔφη. φίλοι (δέ γε οὐκ	ἂν	εἶεν μὴ περὶ πολλοῦ ποιούμενοι
[215]	ὅσον ἀγαθός, κατὰ τοσοῦτον ἱκανὸς	ἂν	εἴη αὑτῷ; ναί. ὁ δέ
[215]	οὐ καθ' ὅσον ὅμοιος, φίλος	ἂν	εἴη; ἴσως. τί δέ; οὐχ
[218]	δ' ἐγώ, σκοπῶμεν: φίλος ὃς	ἂν	εἴη, πότερόν ἐστίν τῳ φίλος
[213]	εἰ τοῦτ' ἀδύνατον, τὸ φιλοῦν	ἂν	εἴη φίλον τοῦ φιλουμένου. φαίνεται.
[206]	οὐκ ἐπαινεῖ τὸν ἐρώμενον πρὶν	ἂν	ἕλῃ, δεδιὼς τὸ μέλλον ὅπῃ
[209]	βουλοίμεθα δραξάμενοι τῶν ἁλῶν, ἐῴη	ἂν	ἐμβαλεῖν. πῶς γὰρ οὔ; ~τί
[221]	ἐνδεὲς ἄρα φίλον ἐκείνου οὗ	ἂν	ἐνδεὲς ᾖ; δοκεῖ μοι. ἐνδεὲς
[221]	ἐγώ, τό γε ἐπιθυμοῦν, οὗ	ἂν	ἐνδεὲς ᾖ, τούτου (ἐπιθυμεῖ. ἦ
[204]	αὐτόθι (αὐτοῦ) (πρῶτον ἡδέως ἀκούσαιμ'	ἂν	ἐπὶ τῷ καὶ εἴσειμι καὶ
[209]	τῆς Ἀσίας ἀρχὴ γίγνεται, μᾶλλον	ἂν	ἐπιτρέψειεν ἑψομένων κρεῶν (ἐμβάλλειν) ὅτι
[222]	οὐ μέμνησθε; μεμνήμεθα. (τί οὖν	ἂν	ἔτι χρησαίμεθα τῷ λόγῳ; ἢ
[207]	τρόπῳ δῆλον ὅτι προθυμοῦνται ὅπως	ἂν	εὐδαιμονοίης. πῶς γὰρ οὐχί; ἔφη.
[208]	τὰς ἡνίας, ὅταν ἁμιλλᾶται, οὐκ	ἂν	ἐῷέν σε ἀλλὰ διακωλύοιεν; μὰ
[210]	ἄλλον οὐδένα φιλεῖ, καθ' ὅσον	ἂν	ᾖ ἄχρηστος. οὐκ ἔοικεν, (ἔφη.
[217]	γὰρ ὅτι ἔνια μέν, οἷον	ἂν	ᾖ τὸ παρόν, τοιαῦτά ἐστι
[209]	ἐπιτρέπουσιν καὶ οὐκ ἀναμένουσιν ἕως	ἂν	ἡλικίαν ἔχῃς. ὅταν γὰρ βούλωνται
[209]	πατὴρ ἐπιτρέπειν πάντα, ἀλλ' ᾗ	ἂν	ἡμέρᾳ ἡγήσηταί σε βέλτιον αὑτοῦ
[220]	οὔτε ἀγαθά, ἆρα τότε οὐδὲν	ἂν	ἡμῖν χρήσιμον εἴη τὸ ἀγαθόν,
[221]	τοῦ φίλον τι εἶναι, οὐκ	ἂν	ἦν τούτου ἀπολομένου φίλον ἕτερον
[218]	οὖν. διὰ ταῦτα δὴ φαῖμεν	ἂν	καὶ τοὺς ἤδη σοφοὺς μηκέτι
[210]	ἐμπάσαι τῆς τέφρας, οἶμαι οὐκ	ἂν	κωλύσειεν, ἡγούμενος ὀρθῶς φρονεῖν. ἀληθῆ
[210]	καὶ τἆλλα πάντα ἡμῖν ἐπιτρέποι	ἂν	μᾶλλον ἢ ἑαυτῷ καὶ τῷ
[206]	οἴει; ἔγωγε, ἔφη. οὐκοῦν ὅσῳ	ἂν	μεγαλαυχότεροι ὦσιν, δυσαλωτότεροι γίγνονται; εἰκός
[205]	ἐὰν δέ σε διαφύγῃ, ὅσῳ	ἂν	μείζω σοι εἰρημένα ᾖ ἐγκώμια
[204]	τὰ (ὦτα καὶ ἐμπέπληκε Λύσιδος:	ἂν	μὲν δὴ καὶ ὑποπίῃ, εὐμαρία
[212]	τῷ τοιούτῳ οὐδετέρου φίλος ἐστίν,	ἂν	μὴ ἀμφότεροι ἀλλήλους φιλῶσιν; ἔοικε
[212]	φίλω εἶναι ἄμφω: νῦν δέ,	ἂν	μὴ ἀμφότεροι φιλῶσιν, οὐδέτερος φίλος.
[212]	φίλοινοι καὶ φιλογυμνασταὶ καὶ φιλόσοφοι,	ἂν	μὴ ἡ σοφία αὐτοὺς ἀντιφιλῇ.
[210]	ἀπ' αὐτῶν εἰς ἃ δ'	ἂν	νοῦν μὴ κτησώμεθα, οὔτε τις
[212]	οὐδ' ἄρα φίλιπποί εἰσιν οὓς	ἂν	οἱ ἵπποι μὴ ἀντιφιλῶσιν, οὐδὲ
[211]	ἵνα καὶ ἐγὼ ἀκούω, ἕως	ἂν	οἴκαδε ὥρα ᾖ ἀπιέναι. ἀλλὰ
[219]	πεπωκότα, ἆρα περὶ πολλοῦ ποιοῖτ'	ἂν	οἶνον, εἴπερ τοῦτο ἡγοῖτο τὸν
[220]	μηδὲν ἡμᾶς ἔτι βλάπτοι, οὐδὲν	ἂν	οὐδεμιᾶς (ὠφελίας δεοίμεθα, καὶ οὕτω
[209]	διακωλύουσιν; οὐ δῆτα. τί ποτ'	ἂν	οὖν εἴη, ὦ Λύσι, τὸ
[215]	καὶ αὐτὸ αὑτῷ; ~ἢ τί	ἂν	παθεῖν, ὃ μὴ καὶ ὑφ'
[219]	ἡγεῖσθαι ἆρα καὶ ἄλλο τι	ἂν	περὶ πολλοῦ ποιοῖτο; οἷον εἰ
[214]	ὠφελίαν ἔχειν ἢ τίνα βλάβην	ἂν	ποιῆσαι δύναιτο, ὃ μὴ καὶ
[209]	καὶ τὸν μέν γε οὐδ'	ἂν	σμικρὸν ἐάσειεν ἐμβαλεῖν: ἡμᾶς δέ,
[222]	τὸ ἀγαθὸν καὶ τὸ οἰκεῖον	ἂν	ταὐτὸν φῶμεν εἶναι, ἄλλο τι
[214]	ἦ δ' ὅς. ταύτῃ μὲν	ἂν	τοίνυν τοῦ λεγομένου τὸ ἥμισυ
[220]	(ὠφελίας δεοίμεθα, καὶ οὕτω δὴ	ἂν	τότε γένοιτο κατάδηλον ὅτι διὰ
[221]	φίλον τι εἶναι, οὐκ ἂν	ἦν	τούτου ἀπολομένου φίλον ἕτερον ἑτέρῳ.
[215]	πάθοι; τὰ δὴ τοιαῦτα πῶς	ἂν	ὑπ' ἀλλήλων ἀγαπηθείη, μηδεμίαν ἐπικουρίαν
[220]	ὃ περὶ παντὸς ποιούμεθα, ὃ	ἂν	φανῇ ὄν, ὅτου ἕνεκα καὶ
[215]	ὃ δὲ μὴ ἀγαπῴη, οὐδ'	ἂν	φιλοῖ. οὐ δῆτα. ὁ δὲ
[210]	Λύσι: εἰς μὲν ταῦτα, (ἃ	ἂν	φρόνιμοι γενώμεθα, ἅπαντες ἡμῖν ἐπιτρέψουσιν,
[210]	φιλήσει ἐν τούτοις, ἐν οἷς	ἂν	ὦμεν ἀνωφελεῖς; οὐ δῆτα, ἔφη.
[214]	λόγος ἡμῖν (σημαίνει ὅτι οἳ	ἂν	ὦσιν ἀγαθοί. πάνυ γε, ἔφη,
[208]	ὁ πατὴρ ἐφίστησιν. ἀλλ' ἆρα	ἐπειδὰν	οἴκαδε ἔλθῃς παρὰ τὴν μητέρα,
[204]	πάνυ τι δεινά ἐστιν, ἀλλ'	ἐπειδὰν	τὰ ποιήματα ἡμῶν ἐπιχειρήσῃ καταντλεῖν
[206]	ἀποβήσεται. καὶ ἅμα οἱ καλοί,	ἐπειδάν	τις αὐτοὺς ἐπαινῇ καὶ αὔξῃ,
[212]	ἅτε ἔμπειρον. καί μοι εἰπέ:	ἐπειδάν	τίς τινα φιλῇ, πότερος ποτέρου
[209]	καὶ ἀναγιγνώσκειν ὡσαύτως ἔξεστιν. καὶ	ἐπειδάν,	ὡς ἐγᾦμαι, τὴν λύραν λάβῃς,
[221]	ἀγαθαὶ μήτε κακαὶ ἐπιθυμίαι καὶ	ἐὰν	ἀπόληται τὰ κακά. φαίνεται. οἷόν
[221]	δὲ μηδέτερα; σφόδρα γε. οὐκοῦν	ἐὰν	ἀπολλύηται τὰ κακά, ἅ γε
[206]	τυγχάνει. καλεσάτω οὖν οὗτος αὐτόν,	ἐὰν	ἄρα μὴ προσίῃ αὐτός. ταῦτα,
[204]	καὶ ὀκνεῖς εἰπεῖν Σωκράτει τοὔνομα:	ἐὰν	δ' οὗτος καὶ σμικρὸν χρόνον
[217]	κατά τινα τρόπον παρῇ, ἔσται,	ἐὰν	δὲ μή, οὔ; οὕτω μᾶλλον,
[205]	νενικηκότι, ὅτι τοιούτων παιδικῶν ἔτυχες:	ἐὰν	δέ σε διαφύγῃ, ὅσῳ ἂν
[211]	ἵνα τούτῳ σαφῶς πάντα εἴπῃς:	ἐὰν	δέ τι αὐτῶν ἐπιλάθῃ, αὖθίς
[211]	ἀλλὰ ὅρα ὅπως ἐπικουρήσεις μοι,	ἐάν	με ἐλέγχειν ἐπιχειρῇ ὁ Μενέξενος:
[210]	ᾖ ἄχρηστος. οὐκ ἔοικεν, (ἔφη.	ἐὰν	μὲν ἄρα σοφὸς γένῃ, ὦ
[205]	σὲ τείνουσιν αὗται αἱ ᾠδαί.	ἐὰν	μὲν γὰρ ἕλῃς τὰ παιδικὰ
[217]	ἔχον οἷον τὸ παρόν: ἢ	ἐὰν	μὲν κατά τινα τρόπον παρῇ,
[212]	ἀμφότεροι ἄρα ἀλλήλων φίλοι γίγνονται,	ἐὰν	μόνος ὁ ἕτερος τὸν ἕτερον
[220]	ἦν δ' ἐγώ, πρὸς Διός,	ἐὰν	τὸ κακὸν ἀπόληται, ~οὐδὲ πεινῆν
[219]	οὐδὲν περὶ πλείονος ποιεῖται, κύλικα	κεραμέαν	ἢ τὸν ὑὸν τὸν αὑτοῦ,
[216]	ἀπορίας, καὶ κινδυνεύει κατὰ τὴν	ἀρχαίαν	παροιμίαν τὸ καλὸν φίλον εἶναι.
[208]	ἢ ἄλλου του τῶν περὶ	ταλασιουργίαν	ὀργάνων ἅπτεσθαι. καὶ ὃς γελάσας,
[217]	οὐδεὶς ἰατρῷ φίλος διὰ τὴν	ὑγίειαν.	ἦ γάρ; οὐδείς. ἀλλ' ὁ
[205]	ὡς διὰ τὴν τοῦ Ἡρακλέους	συγγένειαν	ὁ πρόγονος αὐτῶν (ὑποδέξαιτο τὸν
[215]	καὶ χωρὶς ὄντες μήτε παρόντες	χρείαν	αὑτῶν ἔχουσιν; τοὺς δὴ τοιούτους
[220]	αὐτὸ δ' ἑαυτοῦ ἕνεκα οὐδεμίαν	χρείαν	ἔχει; ἔοικεν, ἦ δ' ὅς,
[209]	καὶ οὐκ ἀναμένουσιν ἕως ἂν	ἡλικίαν	ἔχῃς. ὅταν γὰρ βούλωνται αὑτοῖς
[209]	ἐπιθυμεῖς. οὐ γάρ πω, ἔφη,	ἡλικίαν	ἔχω, ὦ Σώκρατες. μὴ οὐ
[209]	ὦ ἄριστε: οὐκ ἄρα τὴν	ἡλικίαν	σου περιμένει ὁ πατὴρ ἐπιτρέπειν
[209]	αὐτὸν ἐπιτρέψειν σοι τὴν αὑτοῦ	οἰκίαν	οἰκονομεῖν, ὅταν σε ἡγήσηται βέλτιον
[214]	ὁτιοῦν ὅμοιον ὁτῳοῦν ὁμοίῳ τίνα	ὠφελίαν	ἔχειν ἢ τίνα βλάβην ἂν
[214]	οὔτε κακῷ οὐδέποτε εἰς ἀληθῆ	φιλίαν	ἔρχεται. συνδοκεῖ σοι; κατένευσεν. ἔχομεν
[219]	ἕνεκα δὲ τῆς ὑγιείας τὴν	φιλίαν	ἡ ἰατρικὴ ἀνῄρηται, ἡ δὲ
[215]	πῶς ἂν ὑπ' ἀλλήλων ἀγαπηθείη,	μηδεμίαν	ἐπικουρίαν ἀλλήλοις ἔχοντα; ἔστιν ὅπως;
[220]	τἀγαθοῦ, αὐτὸ δ' ἑαυτοῦ ἕνεκα	οὐδεμίαν	χρείαν ἔχει; ἔοικεν, ἦ δ'
[216]	καὶ κινδυνεύει κατὰ τὴν ἀρχαίαν	παροιμίαν	τὸ καλὸν φίλον εἶναι. ἔοικε
[218]	αὖ ἐκείνους φιλοσοφεῖν τοὺς οὕτως	ἄγνοιαν	ἔχοντας ὥστε κακοὺς εἶναι: κακὸν
[218]	μὲν τὸ κακὸν τοῦτο, τὴν	ἄγνοιαν,	μήπω δὲ ὑπ' αὐτοῦ ὄντες
[215]	ἂν ὑπ' ἀλλήλων ἀγαπηθείη, μηδεμίαν	ἐπικουρίαν	ἀλλήλοις ἔχοντα; ἔστιν ὅπως; οὐκ
[223]	ἡττηθέντες οὖν αὐτῶν διελύσαμεν τὴν	συνουσίαν.	ὅμως δ' ἔγωγε ἤδη ἀπιόντων
[217]	γίγνεται τοῦ ἀγαθοῦ διὰ κακοῦ	παρουσίαν.	ἔοικεν. δῆλον δέ γε ὅτι
[218]	κακὸν μήτε ἀγαθὸν διὰ κακοῦ	παρουσίαν	τοῦ ἀγαθοῦ φίλον εἶναι. παντάπασιν
[210]	γε εἰ ὑπολαμβάνοι ἰατρικοὺς εἶναι,	κἂν	εἰ βουλοίμεθα διανοίγοντες τοὺς ὀφθαλμοὺς
[209]	σμικρὸν ἐάσειεν ἐμβαλεῖν: ἡμᾶς δέ,	κἂν	εἰ βουλοίμεθα δραξάμενοι τῶν ἁλῶν,
[208]	ζεύγους οἶμαι ἐπιτρέπουσίν σοι ἄρχειν,	κἂν	εἰ βούλοιο λαβὼν τὴν μάστιγα
[205]	μηδὲν ἔχειν λέγειν ὃ οὐχὶ	κἂν	παῖς εἴποι, πῶς οὐχὶ καταγέλαστον;
[217]	καὶ ἔστιν τότε τοιοῦτον τὴν	χρόαν	τὸ ἀλειφθέν, οἷον τὸ ἐπόν;
[214]	ἥμισυ αὐτοῦ, ἴσως δὲ καὶ	πᾶν,	ἀλλ' ἡμεῖς οὐ συνίεμεν. δοκεῖ
[220]	τὸ δὲ τῷ ὄντι φίλον	πᾶν	τοὐναντίον τούτου φαίνεται πεφυκός: φίλον
[215]	πάντα δὴ τὸν μὴ εἰδότα	ἀγαπᾶν	τὸν εἰδότα καὶ φιλεῖν. (καὶ
[213]	δ' ἐγώ, ὦ Μενέξενε, τὸ	παράπαν	οὐκ ὀρθῶς ἐζητοῦμεν; οὐκ ἔμοιγε
[206]	ἀνασοβοῖ θηρεύων καὶ δυσαλωτοτέραν τὴν	ἄγραν	ποιοῖ; (δῆλον ὅτι φαῦλος. καὶ
[205]	ἦν δ' ἐγώ, καὶ τὸ	ἐρᾶν	ἔξαρνος εἶ οὗ λέγει ὅδε;
[206]	εἶναι, εἰ ἀνασοβοῖ θηρεύων καὶ	δυσαλωτοτέραν	τὴν ἄγραν ποιοῖ; (δῆλον ὅτι
[206]	τὸν (Κτήσιππον προσῇα εἰς τὴν	παλαίστραν:	οἱ δ' ἄλλοι ὕστεροι ἡμῶν
[203]	τείχους περίβολόν τέ τινα καὶ	θύραν	ἀνεῳγμένην. διατρίβομεν δέ, ἦ δ'
[209]	καὶ ἐπειδάν, ὡς ἐγᾦμαι, τὴν	λύραν	λάβῃς, οὐ διακωλύουσί σε οὔτε
[206]	φορμίσκων τινῶν προαιρούμενοι: τούτους δὲ	περιέστασαν	ἄλλοι θεωροῦντες. ὧν δὴ καὶ
[206]	οἱ δ' ἄλλοι ὕστεροι ἡμῶν	ᾖσαν.	εἰσελθόντες δὲ κατελάβομεν αὐτόθι τεθυκότας
[209]	σοι οὐκ ἐπιτρέψειν τὰ αὑτῶν,	ὅταν	αἰσθάνωνται ὅτι ἱκανῶς φρονεῖς; ἔγωγε.
[208]	ἁρμάτων ὀχεῖσθαι λαβὼν τὰς ἡνίας,	ὅταν	ἁμιλλᾶται, οὐκ ἂν ἐῷέν σε
[209]	ἀναμένουσιν ἕως ἂν ἡλικίαν ἔχῃς.	ὅταν	γὰρ βούλωνται αὑτοῖς τινα ἀναγνωσθῆναι
[217]	οὔτε μέλαιναί εἰσιν. ἀληθῆ. ἀλλ'	ὅταν	δή, ὦ φίλε, τὸ γῆρας
[211]	αὐτῶν ἐπιλάθῃ, αὖθίς με ἀνερέσθαι	ὅταν	ἐντύχῃς πρῶτον. ἀλλὰ ποιήσω, ἔφη,
[221]	τούτῳ οὗ ἐπιθυμεῖ καὶ τότε	ὅταν	ἐπιθυμῇ, ὃ δὲ τὸ πρότερον
[213]	φίλου, πολλάκις δὲ καὶ ἐχθροῦ,	ὅταν	ἢ μὴ φιλοῦν τις φιλῇ
[213]	μὴ ἐχθροῦ ἢ καὶ φίλου,	ὅταν	ἢ μισοῦν τις μισῇ ἢ
[213]	φιλοῦντα, ~τὰ (δὲ καὶ μισοῦντα,	ὅταν	κολάζηται ὑπὸ τῆς μητρὸς ἢ
[217]	τοιοῦτον γέγονεν. πάνυ γε. οὐκοῦν	ὅταν	μήπω κακὸν ᾖ κακοῦ παρόντος,
[209]	σοι τὴν αὑτοῦ οἰκίαν οἰκονομεῖν,	ὅταν	σε ἡγήσηται βέλτιον περὶ οἰκονομίας
[219]	ἐστι φίλον. ἐννοήσωμεν γὰρ οὑτωσί:	ὅταν	τίς τι περὶ πολλοῦ ποιῆται,
[208]	ἔρια ἢ περὶ τὸν ἱστόν,	ὅταν	ὑφαίνῃ; οὔ τι γάρ που
[207]	συνεφάτην. (ἐπεχείρουν δὴ μετὰ τοῦτο	ἐρωτᾶν	ὁπότερος δικαιότερος καὶ σοφώτερος αὐτῶν
[211]	Μενέξενον εἰδέναι, καὶ κελεύει τοῦτον	ἐρωτᾶν.	τί οὖν, ἦ δ' ὅς,
[211]	γενέσθαι μᾶλλον ἢ τὸν ἄριστον	ἐν	ἀνθρώποις ὄρτυγα ἢ ἀλεκτρυόνα, καὶ
[210]	τούτων οἰκειότερόν ἐστιν, αὐτοί τε	ἐν	αὐτοῖς ἐσόμεθα ἄλλων ὑπήκοοι, καὶ
[210]	ἀλλ' αὐτοί τε ἐλεύθεροι ἐσόμεθα	ἐν	αὐτοῖς καὶ ἄλλων ἄρχοντες, ἡμέτερά
[214]	ἐγώ. καίτοι δυσχεραίνω τί γε	ἐν	αὐτῷ: φέρε οὖν, ὦ πρὸς
[206]	οἱ δέ τινες τοῦ ἀποδυτηρίου	ἐν	γωνίᾳ ἠρτίαζον ἀστραγάλοις παμπόλλοις, ἐκ
[213]	τοῦ πατρός, ὅμως καὶ μισοῦντα	ἐν	ἐκείνῳ τῷ χρόνῳ πάντων μάλιστά
[204]	ἡ δὲ διατριβὴ τὰ πολλὰ	ἐν	λόγοις, ὧν ἡδέως ἄν σοι
[223]	τί λέγω. ~(ταῦτα δ' εἰπὼν	ἐν	νῷ εἶχον ἄλλον ἤδη τινὰ
[210]	τις ἡμᾶς φιλήσει ἐν τούτοις,	ἐν	οἷς ἂν ὦμεν ἀνωφελεῖς; οὐ
[209]	ὅτι ἐνταῦθα (μὲν οὐ διακωλύουσιν,	ἐν	οἷς δὲ ἄρτι ἐλέγομεν κωλύουσι;
[210]	τούτοις, ὦ Λύσι, μέγα φρονεῖν,	ἐν	οἷς τις μήπω φρονεῖ; καὶ
[205]	τοῦ Ἡρακλέους ξενισμὸν πρῴην ἡμῖν	ἐν	ποιήματί τινι διῄει, ὡς διὰ
[206]	ἅμα, ὡς Ἑρμαῖα ἄγουσιν, ἀναμεμειγμένοι	ἐν	ταὐτῷ εἰσιν οἵ τε νεανίσκοι
[206]	ἅπαντας. οἱ μὲν οὖν πολλοὶ	ἐν	τῇ αὐλῇ ἔπαιζον ἔξω, οἱ
[209]	σέ, ὡς ἐγᾦμαι, (πρῶτον τῶν	ἐν	τῇ οἰκίᾳ ἐπὶ τοῦτο τάττουσιν.
[222]	δέομαι οὖν, ὥσπερ οἱ σοφοὶ	ἐν	τοῖς δικαστηρίοις, τὰ εἰρημένα ἅπαντα
[218]	τοῦ ὁμοίου φίλον ἡμῖν ἐφάνη	ἐν	τοῖς ἔμπροσθεν λόγοις. ἢ οὐ
[223]	ἐκάλουν, ἀλλ' ἐδόκουν ἡμῖν ὑποπεπωκότες	ἐν	τοῖς Ἑρμαίοις ἄποροι εἶναι προσφέρεσθαι,
[207]	ὁ Λύσις ἦν, ~καὶ εἱστήκει	ἐν	(τοῖς παισί τε καὶ νεανίσκοις
[210]	ἐσόμεθα καί τις ἡμᾶς φιλήσει	ἐν	τούτοις, ἐν οἷς ἂν ὦμεν
[210]	ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ποιήσομέν τε	ἐν	τούτοις ὅτι ἂν βουλώμεθα, καὶ
[211]	καὶ (ἐπέσχον τοῦ λόγου. καὶ	ἐν	τούτῳ ὁ Μενέξενος πάλιν ἧκεν,
[203]	ὑμᾶς; δεῦρο, ἔφη, δείξας μοι	ἐν	τῷ καταντικρὺ τοῦ τείχους περίβολόν
[212]	σφόδρα γε, ἔφη, ἀληθές. οὐκοῦν	ἐν	τῷ τοιούτῳ, ἦν δ' ἐγώ,
[212]	τοῦ φιλοῦντος; ἢ οὐδέτερος αὖ	ἐν	τῷ τοιούτῳ οὐδετέρου φίλος ἐστίν,
[223]	φίλοι εἶναι καὶ ἐμὲ γὰρ	ἐν	ὑμῖν τίθημι οὔπω δὲ ὅτι
[219]	ἔφη. οὐκοῦν καὶ τὸ ἀγγεῖον,	ἐν	ᾧ ὁ οἶνος ἐνείη; πάνυ
[216]	εἶναι ταῦτα λέγων: εὖ γὰρ	ἔλεγεν.	ὑμῖν δέ, ἦν δ' ἐγώ,
[207]	ἄνθρωπος δουλεύων τε καὶ ᾧ	μηδὲν	ἐξείη ποιεῖν ὧν ἐπιθυμοῖ; μὰ
[205]	προσέχοντα τῷ παιδὶ ἴδιον (μὲν	μηδὲν	ἔχειν λέγειν ὃ οὐχὶ κἂν
[220]	ἂν γεγονὸς εἴη; εἰ γὰρ	μηδὲν	ἡμᾶς ἔτι βλάπτοι, οὐδὲν ἂν
[222]	ὑπὸ τοῦ πλήθους ἀλλ' εἰ	μηδὲν	τούτων φίλον ἐστίν, ἐγὼ μὲν
[207]	μεταξὺ παίζων εἰσέρχεται, καὶ ὡς	εἶδεν	ἐμέ τε καὶ τὸν Κτήσιππον,
[221]	ἢ μὴ ἔσται; τίς γὰρ	οἶδεν;	ἀλλ' οὖν τόδε γ' ἴσμεν,
[216]	~τὸ γὰρ ὅμοιον τοῦ ὁμοίου	(οὐδὲν	ἂν ἀπολαῦσαι. καὶ μέντοι, ὦ
[220]	εἶναι οὔτε ἀγαθά, ἆρα τότε	οὐδὲν	ἂν ἡμῖν χρήσιμον εἴη τὸ
[220]	γὰρ μηδὲν ἡμᾶς ἔτι βλάπτοι,	οὐδὲν	ἂν οὐδεμιᾶς (ὠφελίας δεοίμεθα, καὶ
[210]	ὑπήκοοι, καὶ ἡμῖν ἔσται ἀλλότρια:	οὐδὲν	γὰρ ἀπ' αὐτῶν ὀνησόμεθα. συγχωρεῖς
[220]	φίλου φίλα ἔφαμεν εἶναι ἐκεῖνα	οὐδὲν	(δὲ) τούτοις ἔοικεν. ταῦτα μὲν
[220]	νόσημα: νοσήματος δὲ μὴ ὄντος	οὐδὲν	δεῖ φαρμάκου. ἆρ' οὕτω πέφυκέ
[222]	τῷ λόγῳ; ἢ δῆλον ὅτι	οὐδέν;	δέομαι οὖν, ὥσπερ οἱ σοφοὶ
[212]	ὁ φιλούμενος τοῦ φιλοῦντος: ἢ	οὐδὲν	διαφέρει; οὐδέν, ἔφη, ἔμοιγε δοκεῖ
[207]	φίλων λέγεται, ὥστε τούτῳ γε	οὐδὲν	διοίσετον, εἴπερ ἀληθῆ περὶ τῆς
[207]	σε ἃ βούλει ποιεῖν, καὶ	οὐδὲν	ἐπιπλήττουσιν οὐδὲ διακωλύουσι ποιεῖν ὧν
[221]	τί προσήκει τοῖς κακοῖς συναπόλλυσθαι;	οὐδέν.	ἔσονται ἄρα αἱ μήτε ἀγαθαὶ
[212]	τοῦ φιλοῦντος: ἢ οὐδὲν διαφέρει;	οὐδέν,	ἔφη, ἔμοιγε δοκεῖ διαφέρειν. πῶς
[206]	καὶ ᾄδειν φασί σε. ἀλλ'	οὐδέν,	ἔφη, χαλεπόν. ἂν γὰρ εἰσέλθῃς
[223]	περιεστῶτες αὐτοὺς ἀπηλαύνομεν: ἐπειδὴ δὲ	οὐδὲν	ἐφρόντιζον ἡμῶν, ἀλλ' ὑποβαρβαρίζοντες ἠγανάκτουν
[218]	οὖν οὐδενὸς ἕνεκα καὶ δι'	οὐδέν,	ἢ ἕνεκά του καὶ διά
[223]	ἀλλ' ὑποβαρβαρίζοντες ἠγανάκτουν τε καὶ	(οὐδὲν	ἧττον ἐκάλουν, ἀλλ' ἐδόκουν ἡμῖν
[222]	καὶ ὁ κακὸς τῷ κακῷ	οὐδὲν	ἧττον φίλος ἔσται ἢ ὁ
[217]	θέλοιμεν ἐννοῆσαι τὸ ὑγιαῖνον σῶμα,	οὐδὲν	ἰατρικῆς δεῖται οὐδὲ ὠφελίας: ἱκανῶς
[212]	ἄρα ἐστὶν φίλον τῷ φιλοῦντι	οὐδὲν	μὴ οὐκ ἀντιφιλοῦν. οὐκ ἔοικεν.
[208]	οὔτε τῶν χρημάτων τοσούτων ὄντων	οὐδὲν	ὄφελος, ~ἀλλὰ πάντες (αὐτῶν μᾶλλον
[219]	πάνυ γε. ἆρ' οὖν τότε	οὐδὲν	περὶ πλείονος ποιεῖται, κύλικα κεραμέαν
[208]	ἑνὶ λόγῳ ὀλίγου ὧν ἐπιθυμεῖς	οὐδὲν	ποιοῦντα; ὥστε σοι, ὡς ἔοικεν,
[217]	αὐταῖς λευκότης. ναί. ἀλλ' ὅμως	οὐδέν	τι μᾶλλον ἂν εἶεν λευκαί
[220]	χρυσίον καὶ ἀργύριον: ἀλλὰ μὴ	οὐδέν	τι μᾶλλον οὕτω τό γε
[216]	λανθάνει τὸ φίλον ὡς ἀληθῶς	οὐδὲν	τούτων ὄν, ἀλλὰ τὸ μήτε
[221]	ἔσται οὐδὲ (διψῆν οὐδὲ ἄλλο	οὐδὲν	τῶν τοιούτων; ἢ πείνη μὲν
[209]	οὐδενός, ὦ Λύσι, οὐδὲ ποιεῖς	οὐδὲν	ὧν ἐπιθυμεῖς. οὐ γάρ πω,
[218]	ὁπόθεν μοι ἀτοπωτάτη τις ὑποψία	εἰσῆλθεν	ὡς οὐκ ἀληθῆ εἴη τὰ
[211]	καὶ ἐκαθέζετο παρὰ τὸν λύσιν,	ὅθεν	καὶ ἐξανέστη. ὁ οὖν Λύσις
[203]	ἔφη, ποῖ δὴ πορεύῃ καὶ	(πόθεν;	ἐξ Ἀκαδημείας, ἦν δ' ἐγώ,
[208]	τὴν μάστιγα τύπτειν, ἐῷεν ἄν.	πόθεν,	ἦ δ' ὅς, ἐῷεν; τί
[211]	ἔφη, ἀλλ' ἵνα αὐτὸν κολάσῃς.	πόθεν;	ἦν δ' ἐγώ. οὐ ῥᾴδιον:
[218]	ὃ ἐθηρευόμην. κἄπειτ' οὐκ οἶδ'	ὁπόθεν	μοι ἀτοπωτάτη τις ὑποψία εἰσῆλθεν
[204]	αὐτοῦ τοὔνομα λέγουσιν, ἀλλ' ἔτι	πατρόθεν	ἐπονομάζεται διὰ τὸ σφόδρα τὸν
[222]	οἰκεῖον, οὐ ῥᾴδιον ἀποβαλεῖν τὸν	πρόσθεν	λόγον, ὡς οὐ τὸ ὅμοιον
[219]	τινος δή, εἴπερ ἀκολουθήσει τῇ	πρόσθεν	ὁμολογίᾳ. πάνυ γε. οὐκοῦν καὶ
[218]	φίλον ἡμῖν ἐφάνη ἐν τοῖς	ἔμπροσθεν	λόγοις. ἢ οὐ μέμνησθε; πάνυ
[216]	φίλον εἶναι, ὥσπερ οὐδ' ὁ	ἔμπροσθεν	λόγος ἐᾷ: λείπεται δή, εἴπερ
[217]	τότε τοιοῦτον τὴν χρόαν τὸ	ἀλειφθέν,	οἷον τὸ ἐπόν; (οὐ μανθάνω,
[217]	πάρεστίν που τῷ ἀλειφθέντι τὸ	ἐπαλειφθέν.	πάνυ γε. ἆρ' οὖν καὶ
[213]	μοι ἄκοντ' αὐτὸν ἐκφεύγειν τὸ	λεχθὲν	διὰ τὸ σφόδρα προσέχειν τὸν
[217]	ψιμυθίῳ ἀλείψειεν, πότερον τότε λευκαὶ	εἶεν	ἢ φαίνοιντ' ἄν; φαίνοιντ' ἄν,
[219]	φίλον διὰ τὸ ἐχθρόν. ἔοικεν.	εἶεν,	ἦν δ' ἐγώ. ἐπειδὴ ἐνταῦθα
[216]	μάλιστα φίλον εἶναι; πάνυ γε.	εἶεν,	ἦν δ' ἐγώ: οὐκ ἀλλόκοτον,
[209]	τὰ αὑτοῦ. οἶμαι ἔγωγε, ἔφη.	εἶεν,	ἦν δ' ἐγώ: τί δέ;
[222]	Μενέξενος: ὁ δὲ Λύσις ἐσίγησεν.	εἶεν,	ἦν δ' ἐγώ. τὸ μὲν
[209]	μὲν ἐπίσταμαι, ἐκεῖνα δ' οὔ.	εἶεν,	ἦν δ' ἐγώ, ὦ ἄριστε:
[204]	τοῦ Αἰξωνέως ὁ πρεσβύτατος ὑός.	εἶεν,	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Ἱππόθαλες,
[215]	οἱ ἀγαθοὶ τοῖς ἀγαθοῖς πολεμιώτατοι	εἶεν:	καὶ δὴ καὶ τὸν Ἡσίοδον
[217]	ὅμως οὐδέν τι μᾶλλον ἂν	εἶεν	λευκαί πω, ἀλλὰ παρούσης λευκότητος
[215]	φίλοι (δέ γε οὐκ ἂν	εἶεν	μὴ περὶ πολλοῦ ποιούμενοι ἑαυτούς.
[209]	μέν γε οὐδ' ἂν σμικρὸν	ἐάσειεν	ἐμβαλεῖν: ἡμᾶς δέ, κἂν εἰ
[210]	τῆς τέφρας, οἶμαι οὐκ ἂν	κωλύσειεν,	ἡγούμενος ὀρθῶς φρονεῖν. ἀληθῆ λέγεις.
[209]	Ἀσίας ἀρχὴ γίγνεται, μᾶλλον ἂν	ἐπιτρέψειεν	ἑψομένων κρεῶν (ἐμβάλλειν) ὅτι ἂν
[217]	ξανθὰς οὔσας τὰς τρίχας ψιμυθίῳ	ἀλείψειεν,	πότερον τότε λευκαὶ εἶεν ἢ
[208]	οὐκ ἂν ἐῷέν σε ἀλλὰ	διακωλύοιεν;	μὰ Δί' οὐ μέντοι ἄν,
[211]	ἐν τούτῳ ὁ Μενέξενος πάλιν	ἧκεν,	καὶ ἐκαθέζετο παρὰ τὸν λύσιν,
[217]	συμβαίνει γίγνεσθαι φίλον. ἀνάγκη, ὡς	ἔοικεν.	ἆρ' οὖν καὶ καλῶς, ἦν
[221]	τοῦ φιλεῖν τε καὶ φιλεῖσθαι.	ἔοικεν.	ἆρ' οὖν τῷ ὄντι, ὥσπερ
[217]	τοῦ ἀγαθοῦ διὰ κακοῦ παρουσίαν.	ἔοικεν.	δῆλον δέ γε ὅτι πρὶν
[219]	φίλον φίλον διὰ τὸ ἐχθρόν.	ἔοικεν.	εἶεν, ἦν δ' ἐγώ. ἐπειδὴ
[216]	ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ φίλον. οὐκ	ἔοικεν.	(ἔτι δὲ καὶ τόδε σκεψώμεθα,
[222]	οἰκεῖον ἀναγκαῖον ἡμῖν πέφανται φιλεῖν.	ἔοικεν,	ἔφη. ἀναγκαῖον ἄρα τῷ γνησίῳ
[210]	ὅσον ἂν ᾖ ἄχρηστος. οὐκ	ἔοικεν,	(ἔφη. ἐὰν μὲν ἄρα σοφὸς
[222]	ἢ ὁ ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ.	ἔοικεν,	ἔφη. τί δέ; τὸ ἀγαθὸν
[220]	ἑαυτοῦ ἕνεκα οὐδεμίαν χρείαν ἔχει;	ἔοικεν,	ἦ δ' ὅς, οὕτως ἔχειν.
[208]	δούλῳ, ἔφη. καὶ δοῦλον, ὡς	ἔοικεν,	ἡγοῦνται περὶ πλείονος ἢ σὲ
[213]	τοῦ λόγου, ἀλλ' ὁ φιλούμενος.	ἔοικεν.	καὶ ὁ μισούμενος ἐχθρὸς ἄρα,
[221]	οὔ; τοῦ οἰκείου δή, ὡς	ἔοικεν,	ὅ τε ἔρως καὶ ἡ
[219]	(ἔφη. ἐλέγομεν δ' ἄρα, ὡς	ἔοικεν,	ὅτι τὸ σῶμα, οὔτε ἀγαθὸν
[212]	οὐδὲν μὴ οὐκ ἀντιφιλοῦν. οὐκ	ἔοικεν.	οὐδ' ἄρα φίλιπποί εἰσιν οὓς
[208]	οὐδὲν ποιοῦντα; ὥστε σοι, ὡς	ἔοικεν,	οὔτε τῶν χρημάτων τοσούτων ὄντων
[220]	εἶναι ἐκεῖνα οὐδὲν (δὲ) τούτοις	ἔοικεν.	ταῦτα μὲν γὰρ φίλου ἕνεκα
[221]	(καὶ τῶν κακῶν ἀπολομένων, ὡς	ἔοικεν,	φίλ' ἄττα. ναί. οὐκ ἄν,
[212]	τῷ φιλοῦντι φίλον ἐστίν, ὡς	ἔοικεν,	ὦ Μενέξενε, ἐάντε φιλῇ ἐάντε
[216]	τρία ἄττα εἶναι γένη, τὸ	μὲν	ἀγαθόν, τὸ δὲ κακόν, τὸ
[204]	ἔρωτος. εἰμὶ δ' ἐγὼ τὰ	μὲν	ἄλλα φαῦλος (καὶ ἄχρηστος, τοῦτο
[214]	ναί, ἦ δ' ὅς. ταύτῃ	μὲν	ἂν τοίνυν τοῦ λεγομένου τὸ
[210]	ἄχρηστος. οὐκ ἔοικεν, (ἔφη. ἐὰν	μὲν	ἄρα σοφὸς γένῃ, ὦ παῖ,
[206]	τὸν τούτου ἀνεψιὸν Μενέξενον: Μενεξένῳ	μὲν	γὰρ δὴ πάντων μάλιστα ἑταῖρος
[212]	δοκεῖ ἢ πρότερον ἔδοξεν. τότε	μὲν	γάρ, εἰ ὁ ἕτερος φιλοῖ,
[205]	τείνουσιν αὗται αἱ ᾠδαί. ἐὰν	μὲν	γὰρ ἕλῃς τὰ παιδικὰ τοιαῦτα
[215]	ἀλλ' οὐ τοῦ ὁμοίου: τὸ	μὲν	γὰρ ξηρὸν ὑγροῦ, τὸ δὲ
[211]	του, ὥσπερ ἄλλος ἄλλου. ὁ	μὲν	γάρ τις ἵππους (ἐπιθυμεῖ κτᾶσθαι,
[219]	τὸν νοῦν μὴ ἐξαπατηθῶμεν. ὅτι	μὲν	γὰρ φίλον τοῦ φίλου τὸ
[220]	οὐδὲν (δὲ) τούτοις ἔοικεν. ταῦτα	μὲν	γὰρ φίλου ἕνεκα φίλα κέκληται,
[209]	δῆλον ὅτι, ἔφη. καὶ τὸν	μέν	γε οὐδ' ἂν σμικρὸν ἐάσειεν
[220]	ἕνεκα φίλον ἐστίν; ἀληθῆ. τοῦτο	μὲν	δὴ ἀπήλλακται, μὴ φίλου τινὸς
[204]	(ὦτα καὶ ἐμπέπληκε Λύσιδος: ἂν	μὲν	δὴ καὶ ὑποπίῃ, εὐμαρία ἡμῖν
[217]	νόσον. πῶς γὰρ (οὔ; νόσος	μὲν	δὴ κακόν, ἰατρικὴ δὲ ὠφέλιμον
[206]	ποιοῖ; (δῆλον ὅτι φαῦλος. καὶ	μὲν	δὴ λόγοις τε καὶ ᾠδαῖς
[222]	εἶεν, ἦν δ' ἐγώ. τὸ	μὲν	δὴ φύσει οἰκεῖον ἀναγκαῖον ἡμῖν
[203]	~(Σωκράτης) ἐπορευόμην	μὲν	ἐξ Ἀκαδημείας εὐθὺ Λυκείου τὴν
[209]	κωλύουσι; ὅτι οἶμαι, ἔφη, ταῦτα	μὲν	ἐπίσταμαι, ἐκεῖνα δ' οὔ. εἶεν,
[221]	οὐδὲν τῶν τοιούτων; ἢ πείνη	μὲν	ἔσται, ἐάνπερ ἄνθρωποί τε καὶ
[213]	τῶν φίλων μισοῦνται, καὶ τοῖς	(μὲν	ἐχθροῖς φίλοι εἰσίν, τοῖς δὲ
[217]	κακὸν ᾖ κακοῦ παρόντος, αὕτη	μὲν	ἡ παρουσία ἀγαθοῦ αὐτὸ ποιεῖ
[223]	ἔγωγε ἤδη ἀπιόντων αὐτῶν, νῦν	μέν,	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Λύσι
[206]	τοῦδε καὶ καθεζόμενος διαλέγῃ, οἶμαι	μὲν	καὶ αὐτός σοι πρόσεισι φιλήκοος
[222]	κακὸν ἀλλότριον εἶναι; ἢ τὸ	μὲν	κακὸν τῷ κακῷ οἰκεῖον, τῷ
[217]	οἷον τὸ παρόν: ἢ ἐὰν	μὲν	κατά τινα τρόπον παρῇ, ἔσται,
[204]	οἴεσθαι τοὔνομα ἀκούειν. καὶ ἃ	μὲν	καταλογάδην διηγεῖται, δεινὰ ὄντα, οὐ
[205]	νοῦν προσέχοντα τῷ παιδὶ ἴδιον	(μὲν	μηδὲν ἔχειν λέγειν ὃ οὐχὶ
[204]	ὦ παῖ Ἱερωνύμου Ἱππόθαλες, τοῦτο	μὲν	μηκέτι εἴπῃς, εἴτε ἐρᾷς του
[213]	ποτε οὕτως ἐπλανώμεθα. ἀλλὰ ταύτῃ	μὲν	μηκέτι ἴωμεν καὶ γὰρ χαλεπή
[217]	λέγω. λέγω γὰρ ὅτι ἔνια	μέν,	οἷον ἂν ᾖ τὸ παρόν,
[212]	(ὡς οἷόν τε μάλιστα οἱ	μὲν	οἴονται οὐκ ἀντιφιλεῖσθαι, οἱ δὲ
[215]	καὶ ἄρτι ἀναμιμνῄσκομαι, ὅτι τὸ	μὲν	ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ καὶ οἱ
[215]	φίλον; οὐδαμῶς. ἀλλὰ δὴ ὁ	μὲν	ὅμοιος τῷ ὁμοίῳ οὐ φίλος:
[209]	Λύσι, τὸ αἴτιον ὅτι ἐνταῦθα	(μὲν	οὐ διακωλύουσιν, ἐν οἷς δὲ
[212]	τὰ νεωστὶ γεγονότα παιδία, τὰ	μὲν	οὐδέπω φιλοῦντα, ~τὰ (δὲ καὶ
[222]	μηδὲν τούτων φίλον ἐστίν, ἐγὼ	μὲν	οὐκέτι ἔχω τί λέγω. ~(ταῦτα
[211]	γὰρ προσεῖχες τὸν νοῦν. πάνυ	μὲν	οὖν, ἔφη. πειρῶ τοίνυν, ἦν
[207]	δῆλος ἦν ἐπιθυμῶν προσελθεῖν. τέως	μὲν	οὖν ἠπόρει τε καὶ ὤκνει
[222]	φιλεῖσθαι ὑπὸ τῶν παιδικῶν. (ὁ	μὲν	οὖν Λύσις καὶ ὁ Μενέξενος
[206]	δὴ καὶ κεκοσμημένους ἅπαντας. οἱ	μὲν	οὖν πολλοὶ ἐν τῇ αὐλῇ
[223]	ἤδη γὰρ ἦν ὀψέ. τὸ	μὲν	οὖν πρῶτον καὶ ἡμεῖς καὶ
[207]	γάρ μοι ἱεροποιῶν τυγχάνειν. ἐκεῖνος	μὲν	οὖν ᾤχετο: ἐγὼ δὲ τὸν
[211]	Μενεξένῳ. καὶ ἐγὼ εἶπον, ταῦτα	μὲν	σὺ αὐτῷ ἐρεῖς, ὦ Λύσι:
[210]	ἐγώ, ὦ φίλε Λύσι: εἰς	μὲν	ταῦτα, (ἃ ἂν φρόνιμοι γενώμεθα,
[212]	σοφία αὐτοὺς ἀντιφιλῇ. ἢ φιλοῦσι	μὲν	ταῦτα (ἕκαστοι, οὐ μέντοι φίλα
[211]	δὲ τιμάς: ἐγὼ δὲ πρὸς	μὲν	ταῦτα πρᾴως ἔχω, πρὸς δὲ
[222]	βουλόμενος τὸν λόγον ἐπισκέψασθαι, εἰ	μέν	τι τὸ οἰκεῖον τοῦ ὁμοίου
[218]	φιλοσοφεῖν. λείπονται δὴ οἱ ἔχοντες	μὲν	τὸ κακὸν τοῦτο, τὴν ἄγνοιαν,
[212]	τοιούτῳ, ἦν δ' ἐγώ, ὁ	μὲν	φιλεῖ, ὁ δὲ φιλεῖται; ναί.
[221]	τοιούτων πάντων ἐπιθυμοῦντα ἔστιν ἐνίοτε	μὲν	ὠφελίμως ἐπιθυμεῖν, ἐνίοτε δὲ βλαβερῶς,
[222]	οἰκεῖοι μήτε τὰ ἄλλα ὅσα	διεληλύθαμεν	οὐ γὰρ ἔγωγε ἔτι μέμνημαι
[218]	τε καὶ Μενέξενε, παντὸς μᾶλλον	ἐξηυρήκαμεν	ὃ ἔστιν τὸ φίλον καὶ
[218]	ἀλαζόσιν λόγοις τισὶν τοιούτοις (ψευδέσιν)	ἐντετυχήκαμεν	περὶ τοῦ φίλου. πῶς δή;
[222]	ἀπεβαλόμεθα περὶ φιλίας, εἰς τούτους	εἰσπεπτώκαμεν:	ὁ γὰρ ἄδικος τῷ ἀδίκῳ
[223]	Λύσι τε καὶ Μενέξενε, καταγέλαστοι	γεγόναμεν	ἐγώ τε, γέρων ἀνήρ, καὶ
[223]	εἶναι προσφέρεσθαι, ἡττηθέντες οὖν αὐτῶν	διελύσαμεν	τὴν συνουσίαν. ὅμως δ' ἔγωγε
[219]	τὸ ὅμοιον φίλον γίγνεται, ὅ	φαμεν	ἀδύνατον εἶναι: ἀλλ' ὅμως τόδε
[220]	μήτε τῶν ἄλλων, ἃ δή	φαμεν	αὐτὰ καθ' αὑτὰ οὔτε κακὰ
[218]	ἔστιν τὸ φίλον καὶ οὔ.	φαμὲν	γὰρ αὐτό, καὶ κατὰ τὴν
[219]	τὸ νῦν λεγόμενον. (ἡ ἰατρική,	φαμέν,	ἕνεκα τῆς ὑγιείας φίλον. ναί.
[219]	οὗ ἕνεκα καὶ τὰ ἄλλα	φαμὲν	πάντα φίλα εἶναι; ἀνάγκη. τοῦτο
[220]	ὁ αὐτὸς λόγος; ὅσα γάρ	φαμεν	φίλα εἶναι ἡμῖν ἕνεκα φίλου
[216]	μὴν τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ	ἔφαμεν	ἄρτι: ἦ γάρ; ναί. οὐκ
[220]	ἄλλα (ἕνεκα ἑτέρου φίλου φίλα	ἔφαμεν	εἶναι ἐκεῖνα οὐδὲν (δὲ) τούτοις
[217]	καὶ φίλον εἴη: ἀδύνατον γὰρ	ἔφαμεν	κακὸν ἀγαθῷ φίλον εἶναι. ἀδύνατον
[218]	ὅτι λέγω. ὁ κάμνων, νυνδὴ	ἔφαμεν,	τοῦ ἰατροῦ φίλος: οὐχ οὕτως;
[214]	καὶ πᾶν, ἀλλ' ἡμεῖς οὐ	συνίεμεν.	δοκεῖ γὰρ ἡμῖν ὅ γε
[221]	τι καὶ διά τι: καὶ	ᾠήθημεν	τότε γε διὰ τὸ κακὸν
[213]	ὁδὸς ἡ σκέψις ᾗ δὲ	ἐτράπημεν,	δοκεῖ μοι χρῆναι ἰέναι, ~σκοποῦντα
[218]	γὰρ οὖν. διὰ ταῦτα δὴ	φαῖμεν	ἂν καὶ τοὺς ἤδη σοφοὺς
[222]	τὸ οἰκεῖον τοῦ ὁμοίου διαφέρει,	λέγοιμεν	ἄν τι, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ,
[204]	λόγοις, ὧν ἡδέως ἄν σοι	μεταδιδοῖμεν.	καλῶς γε, ἦν δ' ἐγώ,
[217]	τὸ νῦν λεγόμενον; εἰ γοῦν	θέλοιμεν	ἐννοῆσαι τὸ ὑγιαῖνον σῶμα, οὐδὲν
[206]	ὕστεροι ἡμῶν ᾖσαν. εἰσελθόντες δὲ	κατελάβομεν	αὐτόθι τεθυκότας τε τοὺς παῖδας
[203]	τέ τινα καὶ θύραν ἀνεῳγμένην.	διατρίβομεν	δέ, ἦ δ' ὅς, αὐτόθι
[220]	(τοιαῦτα παρασκευάζεται. οὐχ ὅτι πολλάκις	λέγομεν	ὡς περὶ πολλοῦ ποιούμεθα χρυσίον
[220]	εἰ τριῶν ὄντων ὧν νυνδὴ	ἐλέγομεν,	ἀγαθοῦ καὶ κακοῦ καὶ μήτε
[219]	κακὸν ἢ οὐδέτερα; ~ἀγαθόν, (ἔφη.	ἐλέγομεν	δ' ἄρα, ὡς ἔοικεν, ὅτι
[221]	οὖν τῷ ὄντι, ὥσπερ ἄρτι	ἐλέγομεν,	ἡ ἐπιθυμία τῆς φιλίας αἰτία,
[209]	διακωλύουσιν, ἐν οἷς δὲ ἄρτι	ἐλέγομεν	κωλύουσι; ὅτι οἶμαι, ἔφη, ταῦτα
[221]	ἐπιθυμῇ, ὃ δὲ τὸ πρότερον	ἐλέγομεν	φίλον εἶναι, ὕθλος τις ἦν,
[219]	ἦν δ' ἐγώ. ἐπειδὴ ἐνταῦθα	ἥκομεν,	ὦ παῖδες, πρόσσχωμεν τὸν νοῦν
[223]	ἡμεῖς καὶ οἱ περιεστῶτες αὐτοὺς	ἀπηλαύνομεν:	ἐπειδὴ δὲ οὐδὲν ἐφρόντιζον ἡμῶν,
[219]	μὴ ἡμᾶς τἆλλα πάντα ἃ	εἴπομεν	ἐκείνου ἕνεκα φίλα εἶναι, ὥσπερ
[222]	πότερον οὖν καὶ τἀγαθὸν οἰκεῖον	θήσομεν	παντί, τὸ δὲ κακὸν ἀλλότριον
[210]	βάρβαροι καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες,	ποιήσομέν	τε ἐν τούτοις ὅτι ἂν
[213]	παρὰ ταῦτα ἄλλους τινὰς ἔτι	φήσομεν	εἶναι φίλους ἀλλήλοις γιγνομένους; οὐ
[220]	τὰ παρασκευαζόμενα παρασκευάζεται. ἆρ' οὕτως	φήσομεν;	πάνυ γε. οὐκοῦν καὶ περὶ
[218]	ὦ Λύσι τε καὶ Μενέξενε,	κινδυνεύομεν	ὄναρ πεπλουτηκέναι. (τί μάλιστα; ἔφη
[222]	ἦν δ' ἐγώ, ἐπειδὴ ὥσπερ	μεθύομεν	ὑπὸ τοῦ λόγου, συγχωρήσωμεν καὶ
[214]	φιλίαν ἔρχεται. συνδοκεῖ σοι; κατένευσεν.	ἔχομεν	ἄρα ἤδη τίνες εἰσὶν οἱ
[221]	οἶδεν; ἀλλ' οὖν τόδε γ'	ἴσμεν,	ὅτι καὶ νῦν ἔστιν πεινῶντα
[220]	τὸ κακὸν τἀγαθὸν ἠγαπῶμεν καὶ	ἐφιλοῦμεν,	ὡς φάρμακον ὂν τοῦ κακοῦ
[209]	ἐνδειξαίμεθα αὐτῷ ὅτι ἡμεῖς κάλλιον	φρονοῦμεν	ἢ ὁ ὑὸς αὐτοῦ περὶ
[213]	λέγειν ὅτι εἰ ὀρθῶς ἡμεῖς	ἐσκοποῦμεν,	οὐκ ἄν ποτε οὕτως ἐπλανώμεθα.
[207]	δ' ἐγώ, πότερος ὑμῶν πρεσβύτερος;	ἀμφισβητοῦμεν,	ἔφη. οὐκοῦν καὶ ὁπότερος γενναιότερος,
[213]	Μενέξενε, τὸ παράπαν οὐκ ὀρθῶς	ἐζητοῦμεν;	οὐκ ἔμοιγε δοκεῖ, ὦ Σώκρατες,
[210]	ἐν τούτοις, ἐν οἷς ἂν	ὦμεν	ἀνωφελεῖς; οὐ δῆτα, ἔφη. νῦν
[214]	φέρε οὖν, ὦ πρὸς Διός,	ἴδωμεν	τί καὶ ὑποπτεύω. ὁ ὅμοιος
[219]	παῖδες, πρόσσχωμεν τὸν νοῦν μὴ	ἐξαπατηθῶμεν.	ὅτι μὲν γὰρ φίλον τοῦ
[213]	ἐπλανώμεθα. ἀλλὰ ταύτῃ μὲν μηκέτι	ἴωμεν	καὶ γὰρ χαλεπή τίς μοι
[210]	τῷ ὑεῖ, περὶ ὅσων ἂν	δόξωμεν	αὐτῷ σοφώτεροι ἐκείνων εἶναι; ἀνάγκη,
[220]	ὅτι διὰ τὸ κακὸν τἀγαθὸν	ἠγαπῶμεν	καὶ ἐφιλοῦμεν, ὡς φάρμακον ὂν
[218]	ἔφη. ὧδε, ἦν δ' ἐγώ,	σκοπῶμεν:	φίλος ὃς ἂν εἴη, πότερόν
[219]	ὃ ὡς ἀληθῶς ἐστι φίλον.	ἐννοήσωμεν	γὰρ οὑτωσί: ὅταν τίς τι
[222]	ὥσπερ μεθύομεν ὑπὸ τοῦ λόγου,	συγχωρήσωμεν	καὶ φῶμεν ἕτερόν τι εἶναι
[216]	Μενέξενος, ὥς γε οὑτωσὶ ἀκοῦσαι.	φῶμεν	ἄρα τὸ ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ
[222]	καὶ τὸ οἰκεῖον ἂν ταὐτὸν	φῶμεν	εἶναι, ἄλλο τι ἢ ὁ
[222]	ὑπὸ τοῦ λόγου, συγχωρήσωμεν καὶ	φῶμεν	ἕτερόν τι εἶναι τὸ οἰκεῖον
[219]	ἐπειδὴ ἐνταῦθα ἥκομεν, ὦ παῖδες,	πρόσσχωμεν	τὸν νοῦν μὴ ἐξαπατηθῶμεν. ὅτι
[222]	μὴ οἰκεῖός πῃ τῷ ἐρωμένῳ	ἐτύγχανεν	ὢν ἢ κατὰ τὴν ψυχὴν
[219]	φίλον τοῦ φίλου τὸ φίλον	γέγονεν,	ἐῶ χαίρειν, καὶ τοῦ ὁμοίου
[217]	δ' ὅτε ἤδη τὸ τοιοῦτον	γέγονεν.	πάνυ γε. οὐκοῦν ὅταν μήπω
[212]	νῦν ἡμῖν δοκεῖ ἢ πρότερον	ἔδοξεν.	τότε μὲν γάρ, εἰ ὁ
[213]	ὁ Λύσις, καὶ ἅμα εἰπὼν	ἠρυθρίασεν:	ἐδόκει γάρ μοι ἄκοντ' αὐτὸν
[204]	μοι εἰπέ. καὶ ὃς ἐρωτηθεὶς	ἠρυθρίασεν.	καὶ ἐγὼ εἶπον: ὦ παῖ
[204]	ὃς ἀκούσας πολὺ ἔτι μᾶλλον	ἠρυθρίασεν.	ὁ οὖν Κτήσιππος, Ἀστεῖόν γε,
[222]	ὁ Μενέξενος: ὁ δὲ Λύσις	ἐσίγησεν.	εἶεν, ἦν δ' ἐγώ. τὸ
[214]	ἀληθῆ φιλίαν ἔρχεται. συνδοκεῖ σοι;	κατένευσεν.	ἔχομεν ἄρα ἤδη τίνες εἰσὶν
[208]	Δί' οὐ μέντοι ἄν, ἔφη,	ἐῷεν.	ἀλλὰ τίνα μήν; ἔστιν τις
[208]	βούλοιο λαβὼν τὴν μάστιγα τύπτειν,	ἐῷεν	ἄν. πόθεν, ἦ δ' ὅς,
[208]	ἡνίας, ὅταν ἁμιλλᾶται, οὐκ ἂν	ἐῷέν	σε ἀλλὰ διακωλύοιεν; μὰ Δί'
[208]	ἄν. πόθεν, ἦ δ' ὅς,	ἐῷεν;	τί δέ; ἦν δ' ἐγώ:
[208]	βούλῃ; ὧδε δέ μοι λέγε.	ἢν	ἐπιθυμήσῃς ἐπί τινος τῶν τοῦ
[221]	ἦν ἔτ' ἐκεῖνο εἶναι, οὗ	ἦν	αὕτη ἡ αἰτία. ὀρθῶς λέγεις.
[207]	εἰς τὸ καταντικρὺ ἀποχωρήσαντες ἐκαθεζόμεθα-	ἦν	γὰρ αὐτόθι ἡσυχία- καί τι
[218]	δ' οὔ; τί δὲ ὑγίεια;	ἦν	δ' ἐγώ: ἀγαθὸν ἢ κακὸν
[218]	πάνυ, ἔφη, ἕπομαι. εἰκότως γε,	ἦν	δ' ἐγώ: ἀλλ' ὧδε ἴσως
[212]	ἔμοιγε δοκεῖ διαφέρειν. πῶς λέγεις;	ἦν	δ' ἐγώ: ἀμφότεροι ἄρα ἀλλήλων
[211]	μὲν οὖν, ἔφη. πειρῶ τοίνυν,	ἦν	δ' ἐγώ, ἀπομνημονεῦσαι αὐτὰ ὅτι
[207]	γε πολλὰ κωλύουσιν. πῶς λέγεις;	ἦν	δ' ἐγώ. ~βουλόμενοί σε μακάριον
[213]	ἔφη. τί οὖν δὴ χρησώμεθα,	ἦν	δ' ἐγώ, εἰ μήτε οἱ
[217]	ἦ δ' ὅς. ἀλλ' ὧδε,	ἦν	δ' ἐγώ. εἴ τίς σου
[206]	προσφιλὴς παιδικοῖς γένοιτο. οὐ ῥᾴδιον,	ἦν	δ' ἐγώ, εἰπεῖν: ἀλλ' εἴ
[216]	δοκεῖ οὕτως ἔχειν. ἀλλὰ μέντοι,	ἦν	δ' ἐγώ, εἴπερ γε κατὰ
[208]	ἡμέτερός γε, ἔφη. ἦ δεινόν,	ἦν	δ' ἐγώ, ἐλεύθερον ὄντα ὑπὸ
[211]	ἀπιέναι. ἀλλὰ χρὴ ποιεῖν ταῦτα,	ἦν	δ' ἐγώ, ἐπειδή γε καὶ
[219]	διὰ τὸ ἐχθρόν. ἔοικεν. εἶεν,	ἦν	δ' ἐγώ. ἐπειδὴ ἐνταῦθα ἥκομεν,
[222]	φίλον (ὁμολογεῖν πλημμελές. βούλεσθ' οὖν,	ἦν	δ' ἐγώ, ἐπειδὴ ὥσπερ μεθύομεν
[214]	ἀληθῆ, ἔφη, λέγεις. ἆρ' οὖν,	ἦν	δ' ἐγώ, εὖ λέγουσιν; ἴσως,
[211]	ὅς, οὐκ ἐρωτᾷς; ἀλλ' ἐρήσομαι,	ἦν	δ' ἐγώ. καί μοι εἰπέ,
[205]	Σώκρατες, ὧν ὅδε λέγει; πότερον,	ἦν	δ' ἐγώ, καὶ τὸ ἐρᾶν
[214]	γε, ἔφη, δοκεῖ. καὶ ἐμοί,	ἦν	δ' ἐγώ. καίτοι δυσχεραίνω τί
[211]	βούλομαί (σε αὐτῷ διαλέγεσθαι. ἵνα,	ἦν	δ' ἐγώ, καταγέλαστος γένωμαι; οὐ
[211]	(μεταδίδοτον τῶν λόγων; ἀλλὰ μήν,	ἦν	δ' ἐγώ, μεταδοτέον. ὅδε γάρ
[218]	μάλιστα; ἔφη ὁ Μενέξενος. φοβοῦμαι,	ἦν	δ' ἐγώ, μὴ ὥσπερ ἀνθρώποις
[208]	τυπτοίμην ἂν εἰ ἁπτοίμην. Ἡράκλεις,	ἦν	δ' ἐγώ, μῶν μή τι
[204]	ὑπὸ σοῦ ἐρυθριᾷ. (ἔστιν δέ,	ἦν	δ' ἐγώ, ὁ Λύσις νέος
[212]	ἀληθές. οὐκοῦν ἐν τῷ τοιούτῳ,	ἦν	δ' ἐγώ, ὁ μὲν φιλεῖ,
[211]	ἀλλ' ἵνα αὐτὸν κολάσῃς. πόθεν;	ἦν	δ' ἐγώ. οὐ ῥᾴδιον: δεινὸς
[204]	καὶ ἐπαινέτης, Μίκκος. μὰ Δία,	ἦν	δ' ἐγώ, οὐ φαῦλός γε
[208]	δ' ὅς, ἐῷεν; τί δέ;	ἦν	δ' ἐγώ: οὐδενὶ ἔξεστιν αὐτοὺς
[216]	φίλον εἶναι; πάνυ γε. εἶεν,	ἦν	δ' ἐγώ: οὐκ ἀλλόκοτον, ὦ
[216]	ὅς, λέγεις; ἀλλὰ μὰ Δία,	ἦν	δ' ἐγώ, οὐκ οἶδα, ἀλλὰ
[204]	ἀπὸ μόνου τούτου γιγνώσκεσθαι. λεγέσθω,	ἦν	δ' ἐγώ, οὗτινος ἔστιν. Δημοκράτους,
[204]	ἄν σοι μεταδιδοῖμεν. καλῶς γε,	ἦν	δ' ἐγώ, ποιοῦντες: διδάσκει δὲ
[203]	πορεύῃ καὶ (πόθεν; ἐξ Ἀκαδημείας,	ἦν	δ' ἐγώ, πορεύομαι εὐθὺ Λυκείου.
[207]	Μενέξενον ἀποβλέψας, ὦ παῖ Δημοφῶντος,	(ἦν	δ' ἐγώ, πότερος ὑμῶν πρεσβύτερος;
[220]	ὥς γε νῦν λέγεται. πότερον,	ἦν	δ' ἐγώ, πρὸς Διός, ἐὰν
[216]	εὖ γὰρ ἔλεγεν. ὑμῖν δέ,	ἦν	δ' ἐγώ, πῶς δοκεῖ λέγειν;
[218]	φίλου. πῶς δή; ἔφη. ὧδε,	ἦν	δ' ἐγώ, σκοπῶμεν: φίλος ὃς
[211]	ἀλλ' ἴθι διαλέγου αὐτῷ. διαλεκτέον,	ἦν	δ' ἐγώ. ταῦτα οὖν ἡμῶν
[209]	ἱκανῶς φρονεῖς; ἔγωγε. πρὸς Διός,	ἦν	δ' ἐγώ, τί ἄρα ὁ
[209]	αὑτοῦ. οἶμαι ἔγωγε, ἔφη. εἶεν,	ἦν	δ' ἐγώ: τί δέ; τῷ
[221]	συγκείμενον; κινδυνεύει, ἔφη. ἀλλὰ μέντοι,	ἦν	δ' ἐγώ, τό γε ἐπιθυμοῦν,
[205]	οὔτε ᾄδω. οὐκ οἴει γε,	ἦν	δ' ἐγώ. τὸ δὲ πῶς
[214]	εὖ λέγουσιν; ἴσως, ἔφη. ἴσως,	ἦν	δ' ἐγώ, τὸ ἥμισυ αὐτοῦ,
[222]	ὁ δὲ Λύσις ἐσίγησεν. εἶεν,	ἦν	δ' ἐγώ. τὸ μὲν δὴ
[206]	ἄρα μὴ προσίῃ αὐτός. ταῦτα,	ἦν	δ' ἐγώ, χρὴ ποιεῖν. καὶ
[209]	ἐπίσταμαι, ἐκεῖνα δ' οὔ. εἶεν,	ἦν	δ' ἐγώ, ὦ ἄριστε: οὐκ
[204]	Αἰξωνέως ὁ πρεσβύτατος ὑός. εἶεν,	ἦν	δ' ἐγώ, ὦ Ἱππόθαλες, ὡς
[207]	τὸν λύσιν ἠρόμην, ἦ που,	ἦν	δ' ἐγώ, ὦ Λύσι, σφόδρα
[218]	πάνυ γε, ἐφάτην. νῦν ἄρα,	ἦν	δ' ἐγώ, ὦ Λύσι τε
[223]	ἤδη ἀπιόντων αὐτῶν, νῦν μέν,	ἦν	δ' ἐγώ, ὦ Λύσι τε
[213]	πάνυ εὐπορῶ ἔγωγε. (ἆρα μή,	ἦν	δ' ἐγώ, ὦ Μενέξενε, τὸ
[222]	ἄρα τις ἕτερος ἑτέρου ἐπιθυμεῖ,	ἦν	δ' ἐγώ, (ὦ παῖδες, ἢ
[222]	ἑκάστῳ (οἰκεῖον εἶναι. πάλιν ἄρα,	ἦν	δ' ἐγώ, ὦ παῖδες, οὓς
[217]	ἔοικεν. ἆρ' οὖν καὶ καλῶς,	ἦν	δ' ἐγώ, ὦ παῖδες, ὑφηγεῖται
[210]	ὦ Σώκρατες. οὕτως ἄρα ἔχει,	ἦν	δ' ἐγώ, ὦ φίλε Λύσι:
[207]	θαμὰ ἐπεσκοπεῖτο ἡμᾶς, καὶ δῆλος	ἦν	ἐπιθυμῶν προσελθεῖν. τέως μὲν οὖν
[221]	αἰτίας γὰρ ἀπολομένης ἀδύνατόν που	ἦν	ἔτ' ἐκεῖνο εἶναι, οὗ ἦν
[206]	ὧν δὴ καὶ ὁ Λύσις	ἦν,	~καὶ εἱστήκει ἐν (τοῖς παισί
[213]	νοῦν τοῖς λεγομένοις, δῆλος δ'	ἦν	καὶ ὅτε ἠκροᾶτο οὕτως ἔχων.
[218]	φίλον δὲ ἀγαθῷ κακὸν οὐκ	ἦν.	οὐ γὰρ οὖν. διὰ ταῦτα
[223]	αὐτοὺς οἴκαδ' ἀπιέναι: ἤδη γὰρ	ἦν	ὀψέ. τὸ μὲν οὖν πρῶτον
[221]	εἴ γε τὸ κακὸν αἴτιον	ἦν	τοῦ φίλον τι εἶναι, οὐκ
[221]	ἐλέγομεν φίλον εἶναι, ὕθλος τις	ἦν,	ὥσπερ ποίημα μακρὸν συγκείμενον; κινδυνεύει,
[209]	μήτηρ ἐπιτεῖναί τε καὶ ἀνεῖναι	ἣν	ἂν βούλῃ τῶν χορδῶν, καὶ
[209]	ἐπιτεῖναί τε καὶ ἀνεῖναι ἣν	ἂν	βούλῃ τῶν χορδῶν, καὶ ψῆλαι
[204]	εἰς τὰ παιδικὰ φωνῇ θαυμασίᾳ,	ἣν	ἡμᾶς δεῖ ἀκούοντας ἀνέχεσθαι. νῦν
[214]	τίνα ὠφελίαν ἔχειν ἢ τίνα	βλάβην	ἂν ποιῆσαι δύναιτο, ὃ μὴ
[207]	τὸν Μενέξενον, φάσκων καλεῖν τὸν	παιδοτρίβην:	ἐδόκει γάρ μοι ἱεροποιῶν τυγχάνειν.
[204]	τοὔνομα ἀκούειν. καὶ ἃ μὲν	καταλογάδην	διηγεῖται, δεινὰ ὄντα, οὐ πάνυ
[210]	καὶ τεθορυβημένον ὑπὸ τῶν λεγομένων,	ἀνεμνήσθην	ὅτι καὶ προσεστὼς λανθάνειν τὸν
[217]	δέ γε σῶμα διὰ νόσον	ἰατρικὴν	ἀσπάζεσθαι καὶ φιλεῖν. δοκεῖ μοι.
[208]	ἄν, ἔφη, ἐῷεν. ἀλλὰ τίνα	μήν;	ἔστιν τις ἡνίοχος παρὰ τοῦ
[208]	τούτου ἀργύριον τελοῦσιν; ἀλλὰ τί	μήν;	ἔφη. ἀλλὰ τοῦ ὀρικοῦ ζεύγους
[219]	ἡγοῖτο τὸν ὑὸν σώσειν; τί	μήν;	ἔφη. οὐκοῦν καὶ τὸ ἀγγεῖον,
[208]	μῶν δοῦλος ὤν; ἀλλὰ τί	μήν;	ἡμέτερός γε, ἔφη. ἦ δεινόν,
[211]	οὐ (μεταδίδοτον τῶν λόγων; ἀλλὰ	μήν,	ἦν δ' ἐγώ, μεταδοτέον. ὅδε
[222]	μόνον φίλος; πάνυ γε. ἀλλὰ	μὴν	καὶ τοῦτό γε ᾠόμεθα ἐξελέγξαι
[207]	ὡσαύτως. ἐγελασάτην οὖν ἄμφω. οὐ	μὴν	ὁπότερός γε, ἔφην, πλουσιώτερος ὑμῶν,
[207]	ἐγώ. πάνυ γε, ἔφη. καὶ	μὴν	ὁπότερός γε καλλίων, ὡσαύτως. ἐγελασάτην
[208]	ἔγωγε, ἔφη. ἀλλ' ἀντὶ τίνος	μὴν	οὕτω σε δεινῶς διακωλύουσιν εὐδαίμονα
[217]	ἄν, ἦ δ' ὅς. καὶ	μὴν	παρείη γ' ἂν αὐταῖς λευκότης.
[216]	ἄν τι γένοιτο. ἀληθῆ. οὐδὲ	μὴν	τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ ἔφαμεν
[206]	εἰς λόγους ἐλθεῖν, ἴσως ἂν	δυναίμην	σοι ἐπιδεῖξαι ἃ χρὴ αὐτῷ
[211]	ἢ τὸ Δαρείου χρυσίον κτήσασθαι	δεξαίμην	πολὺ πρότερον ἑταῖρον, μᾶλλον ἢ
[211]	φίλων κτῆσιν πάνυ ἐρωτικῶς, καὶ	βουλοίμην	ἄν μοι φίλον ἀγαθὸν γενέσθαι
[208]	ἀλλὰ καὶ τυπτοίμην ἂν εἰ	ἁπτοίμην.	Ἡράκλεις, ἦν δ' ἐγώ, μῶν
[208]	μόνον γε διακωλύει, ἀλλὰ καὶ	τυπτοίμην	ἂν εἰ ἁπτοίμην. Ἡράκλεις, ἦν
[203]	αὐτὸ τὸ τεῖχος: ἐπειδὴ δ'	ἐγενόμην	κατὰ τὴν πυλίδα ᾗ ἡ
[207]	ᾤχετο: ἐγὼ δὲ τὸν λύσιν	ἠρόμην,	ἦ που, ἦν δ' ἐγώ,
[218]	θηρευτής τις, ἔχων ἀγαπητῶς ὃ	ἐθηρευόμην.	κἄπειτ' οὐκ οἶδ' ὁπόθεν μοι
[203]	~(Σωκράτης)	ἐπορευόμην	μὲν ἐξ Ἀκαδημείας εὐθὺ Λυκείου
[213]	οὕτω μεταβαλὼν πρὸς τὸν (λύσιν	ἐποιούμην	τοὺς λόγους, καὶ εἶπον: ὦ
[203]	περίβολόν τέ τινα καὶ θύραν	ἀνεῳγμένην.	διατρίβομεν δέ, ἦ δ' ὅς,
[221]	ἐὰν τὸ κακὸν ἀπόληται, ~οὐδὲ	πεινῆν	ἔτι ἔσται οὐδὲ (διψῆν οὐδὲ
[218]	ἔχοντες μὲν τὸ κακὸν τοῦτο,	τὴν	ἄγνοιαν, μήπω δὲ ὑπ' αὐτοῦ
[206]	εἰ ἀνασοβοῖ θηρεύων καὶ δυσαλωτοτέραν	τὴν	ἄγραν ποιοῖ; (δῆλον ὅτι φαῦλος.
[216]	λόγου ἀπορίας, καὶ κινδυνεύει κατὰ	τὴν	ἀρχαίαν παροιμίαν τὸ καλὸν φίλον
[215]	τοῖς ἀγαθοῖς ἡμῖν φίλοι ἔσονται	τὴν	ἀρχήν, οἳ μήτε ἀπόντες ποθεινοὶ
[209]	(πότερον οἴει αὐτὸν ἐπιτρέψειν σοι	τὴν	αὑτοῦ οἰκίαν οἰκονομεῖν, ὅταν σε
[216]	δ' ἐγώ, εἴπερ γε κατὰ	τὴν	ἐναντιότητά τί τῳ (φίλῳ) φίλον
[203]	μὲν ἐξ Ἀκαδημείας εὐθὺ Λυκείου	τὴν	ἔξω τείχους ὑπ' αὐτὸ τὸ
[209]	ἐγώ, ὦ ἄριστε: οὐκ ἄρα	τὴν	ἡλικίαν σου περιμένει ὁ πατὴρ
[215]	γε ἱκανὸς οὐδενὸς δεόμενος κατὰ	τὴν	ἱκανότητα. πῶς γὰρ οὔ; ὁ
[209]	ἔξεστιν. καὶ ἐπειδάν, ὡς ἐγᾦμαι,	τὴν	λύραν λάβῃς, οὐ διακωλύουσί σε
[208]	ἄρχειν, κἂν εἰ βούλοιο λαβὼν	τὴν	μάστιγα τύπτειν, ἐῷεν ἄν. πόθεν,
[208]	ἆρα ἐπειδὰν οἴκαδε ἔλθῃς παρὰ	τὴν	μητέρα, ἐκείνη σε ἐᾷ ποιεῖν
[208]	τι ἠδίκηκας τὸν πατέρα ἢ	τὴν	μητέρα; μὰ Δί' οὐκ ἔγωγε,
[217]	ἀλλ' ὁ κάμνων οἶμαι διὰ	τὴν	νόσον. πῶς γὰρ (οὔ; νόσος
[219]	οὔτε ἀγαθὸν οὔτε κακὸν διὰ	τὴν	νόσον, τοῦτο δὲ διὰ τὸ
[222]	τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ κατὰ	τὴν	ὁμοιότητα ἄχρηστον: τὸ δὲ ἄχρηστον
[207]	τε καὶ νεανίσκοις ἐστεφανωμένος καὶ	τὴν	ὄψιν διαφέρων, οὐ τὸ καλὸς
[206]	λαβὼν τὸν (Κτήσιππον προσῇα εἰς	τὴν	παλαίστραν: οἱ δ' ἄλλοι ὕστεροι
[206]	τούτοις ἔνοχον σαυτὸν ποιήσεις διὰ	τὴν	ποίησιν: καίτοι οἶμαι ἐγὼ ἄνδρα
[203]	τεῖχος: ἐπειδὴ δ' ἐγενόμην κατὰ	τὴν	πυλίδα ᾗ ἡ Πάνοπος κρήνη,
[223]	προσφέρεσθαι, ἡττηθέντες οὖν αὐτῶν διελύσαμεν	τὴν	συνουσίαν. ὅμως δ' ἔγωγε ἤδη
[205]	ποιήματί τινι διῄει, ὡς διὰ	τὴν	τοῦ Ἡρακλέους συγγένειαν ὁ πρόγονος
[211]	ταῦτα πρᾴως ἔχω, πρὸς δὲ	τὴν	τῶν φίλων κτῆσιν πάνυ ἐρωτικῶς,
[217]	ὑγιαίνων οὐδεὶς ἰατρῷ φίλος διὰ	τὴν	ὑγίειαν. ἦ γάρ; οὐδείς. ἀλλ'
[219]	ἰατρική: ἕνεκα δὲ τῆς ὑγιείας	τὴν	φιλίαν ἡ ἰατρικὴ ἀνῄρηται, ἡ
[211]	πρᾴως ἔχω, πρὸς δὲ τὴν	τῶν	φίλων κτῆσιν πάνυ ἐρωτικῶς, καὶ
[217]	οὖν καὶ ἔστιν τότε τοιοῦτον	τὴν	χρόαν τὸ ἀλειφθέν, οἷον τὸ
[222]	ἐρωμένῳ ἐτύγχανεν ὢν ἢ κατὰ	τὴν	ψυχὴν ἢ κατά τι τῆς
[218]	φαμὲν γὰρ αὐτό, καὶ κατὰ	τὴν	ψυχὴν καὶ κατὰ τὸ (σῶμα
[207]	μὴν ὁπότερός γε καλλίων, ὡσαύτως.	ἐγελασάτην	οὖν ἄμφω. οὐ μὴν ὁπότερός
[222]	καὶ ὁ Μενέξενος μόγις πως	ἐπενευσάτην,	ὁ δὲ Ἱπποθάλης ὑπὸ τῆς
[222]	μήτε ἀγαθὸν μήτε κακόν; οὕτως	ἐφάτην	δοκεῖν σφίσιν ἕκαστον ἑκάστῳ (οἰκεῖον
[221]	οἰκεῖοί ἐσθ' ὑμῖν αὐτοῖς. κομιδῇ,	ἐφάτην.	~καὶ εἰ ἄρα τις ἕτερος
[218]	ἢ οὐ μέμνησθε; πάνυ γε,	ἐφάτην.	νῦν ἄρα, ἦν δ' ἐγώ,
[207]	ἐστον. ἦ γάρ; πάνυ γ'	ἐφάτην.	οὐκοῦν κοινὰ τά γε φίλων
[218]	τοῦ ἀγαθοῦ φίλον εἶναι. παντάπασιν	ἐφάτην	τε καὶ συνεχωρείτην οὕτω τοῦτ'
[207]	ἀληθῆ περὶ τῆς φιλίας λέγετον.	συνεφάτην.	(ἐπεχείρουν δὴ μετὰ τοῦτο ἐρωτᾶν
[221]	ὦ Μενέξενέ τε καὶ Λύσι.	συνεφάτην.	ὑμεῖς ἄρα εἰ φίλοι ἐστὸν
[218]	εἶναι. παντάπασιν ἐφάτην τε καὶ	συνεχωρείτην	οὕτω τοῦτ' ἔχειν. καὶ δὴ
[205]	καταγέλαστα, ὦ Σώκρατες. τὸ γὰρ	ἐραστὴν	ὄντα καὶ διαφερόντως τῶν ἄλλων
[205]	εἰδῶ εἰ ἐπίστασαι ἃ χρὴ	ἐραστὴν	περὶ παιδικῶν πρὸς αὐτὸν ἢ
[203]	οὐ παραβάλλεις; ἄξιον μέντοι. ποῖ,	ἔφην	ἐγώ, λέγεις, καὶ παρὰ τίνας
[207]	ἄμφω. οὐ μὴν ὁπότερός γε,	ἔφην,	πλουσιώτερος ὑμῶν, οὐκ ἐρήσομαι: φίλω
[215]	οὕτω κατὰ τὸν αὐτὸν λόγον.	τροφὴν	γὰρ εἶναι τὸ ἐναντίον τῷ
[219]	ἰόντας ἢ ἀφικέσθαι ἐπί τινα	ἀρχήν,	ἣ οὐκέτ' ἐπανοίσει ἐπ' ἄλλο
[215]	ἀγαθοῖς ἡμῖν φίλοι ἔσονται τὴν	ἀρχήν,	οἳ μήτε ἀπόντες ποθεινοὶ ἀλλήλοις
[222]	ἐτύγχανεν ὢν ἢ κατὰ τὴν	ψυχὴν	ἢ κατά τι τῆς ψυχῆς
[218]	γὰρ αὐτό, καὶ κατὰ τὴν	ψυχὴν	καὶ κατὰ τὸ (σῶμα καὶ
[221]	~οὐδὲ πεινῆν ἔτι ἔσται οὐδὲ	(διψῆν	οὐδὲ ἄλλο οὐδὲν τῶν τοιούτων;
[205]	τὸν γὰρ τοῦ Ἡρακλέους ξενισμὸν	πρῴην	ἡμῖν ἐν ποιήματί τινι διῄει,
[208]	ἐᾷ ποιεῖν ὅτι ἂν βούλῃ,	ἵν'	αὐτῇ μακάριος ᾖς, ἢ περὶ
[216]	ἦν δ' ἐγώ, πῶς δοκεῖ	λέγειν;	εὖ γε, ἔφη ὁ Μενέξενος,
[205]	παιδὶ ἴδιον (μὲν μηδὲν ἔχειν	λέγειν	ὃ οὐχὶ κἂν παῖς εἴποι,
[213]	ὦ Λύσι, ἀληθῆ μοι δοκεῖς	λέγειν	ὅτι εἰ ὀρθῶς ἡμεῖς ἐσκοποῦμεν,
[212]	δ' ὅς. ἀλλ' ἀληθῆ δοκεῖ	λέγειν	σοι; ναί. τὸ φιλούμενον ἄρα
[206]	διαλέγεσθαι ἀντὶ τούτων ὧν οὗτοι	λέγειν	τε καὶ ᾄδειν φασί σε.
[214]	ἀληθῆ λέγεις. ἀλλά μοι δοκοῦσιν	λέγειν	τοὺς ἀγαθοὺς ὁμοίους εἶναι ἀλλήλοις
[205]	πρὸς αὐτὸν ἢ πρὸς ἄλλους	λέγειν.	τούτων δέ τι, ἔφη, σταθμᾷ,
[213]	φίλον εἶναι. ἀληθῆ, ἔφη, ἔοικας	λέγειν,	ὦ Σώκρατες. οὐκοῦν εἰ τοῦτ'
[213]	ταὐτὰ ἡμῖν συμβήσεται ἀναγκαῖον εἶναι	ὁμολογεῖν,	(ἅπερ ἐπὶ τῶν πρότερον, πολλάκις
[216]	τί ἀποκρινούμεθα; ἢ οὐκ ἀνάγκη	ὁμολογεῖν	ὅτι ἀληθῆ λέγουσιν; ἀνάγκη. ἆρ'
[222]	ἄχρηστον: τὸ δὲ ἄχρηστον φίλον	(ὁμολογεῖν	πλημμελές. βούλεσθ' οὖν, ἦν δ'
[213]	ἐδόκει γάρ μοι ἄκοντ' αὐτὸν	ἐκφεύγειν	τὸ λεχθὲν διὰ τὸ σφόδρα
[206]	ὧν οὗτοι λέγειν τε καὶ	ᾄδειν	φασί σε. ἀλλ' οὐδέν, ἔφη,
[215]	αὐτὸ αὑτῷ; ~ἢ τί ἂν	παθεῖν,	ὃ μὴ καὶ ὑφ' (αὑτοῦ
[206]	ἐθελήσαις αὐτὸν ποιῆσαι εἰς λόγους	ἐλθεῖν,	ἴσως ἂν δυναίμην σοι ἐπιδεῖξαι
[207]	ἡμᾶς, καὶ δῆλος ἦν ἐπιθυμῶν	προσελθεῖν.	τέως μὲν οὖν ἠπόρει τε
[205]	οὐκ ἔγωγε, ἔφη, ἀλλὰ μὴ	ποιεῖν	εἰς τὰ παιδικὰ μηδὲ συγγράφειν.
[206]	ταῦτα, ἦν δ' ἐγώ, χρὴ	ποιεῖν.	καὶ ἅμα λαβὼν τὸν (Κτήσιππον
[207]	ἐῶσιν ἄρα σε ἃ βούλει	ποιεῖν,	καὶ οὐδὲν ἐπιπλήττουσιν οὐδὲ διακωλύουσι
[208]	σε μακάριον (εἶναι διακωλύουσι τοῦτο	ποιεῖν	ὃ ἂν βούλῃ; ὧδε δέ
[208]	τὴν μητέρα, ἐκείνη σε ἐᾷ	ποιεῖν	ὅτι ἂν βούλῃ, ἵν' αὐτῇ
[208]	δεινῶς διακωλύουσιν εὐδαίμονα εἶναι καὶ	ποιεῖν	ὅτι ἂν βούλῃ, καὶ δι'
[208]	μισθωτῷ μᾶλλον ἐπιτρέπουσιν ἢ σοὶ	ποιεῖν	ὅτι ἂν βούληται περὶ τοὺς
[208]	μᾶλλον ἢ σοί, καὶ ἐῶσιν	ποιεῖν	ὅτι βούλεται, σὲ δὲ (διακωλύουσι;
[210]	τις ἡμῖν ἐπιτρέψει περὶ αὐτὰ	ποιεῖν	τὰ ἡμῖν δοκοῦντα, ἀλλ' ἐμποδιοῦσι
[211]	ὥρα ᾖ ἀπιέναι. ἀλλὰ χρὴ	ποιεῖν	ταῦτα, ἦν δ' ἐγώ, ἐπειδή
[214]	ἀλλὰ τὸν θεὸν αὐτόν φασιν	ποιεῖν	φίλους αὐτούς, ἄγοντα παρ' ἀλλήλους.
[207]	καὶ οὐδὲν ἐπιπλήττουσιν οὐδὲ διακωλύουσι	ποιεῖν	ὧν ἂν ἐπιθυμῇς; ναὶ μὰ
[207]	τε καὶ ᾧ μηδὲν ἐξείη	ποιεῖν	ὧν ἐπιθυμοῖ; μὰ Δί' οὐκ
[222]	ἀγαθὸν μήτε κακόν; οὕτως ἐφάτην	δοκεῖν	σφίσιν ἕκαστον ἑκάστῳ (οἰκεῖον εἶναι.
[209]	καὶ ὅτι ἂν δεύτερον: καὶ	ἀναγιγνώσκειν	ὡσαύτως ἔξεστιν. καὶ ἐπειδάν, ὡς
[209]	κρεῶν (ἐμβάλλειν) ὅτι ἂν βούληται	ἐμβαλεῖν	(εἰς τὸν ζωμόν, ἢ ἡμῖν,
[209]	γε οὐδ' ἂν σμικρὸν ἐάσειεν	ἐμβαλεῖν:	ἡμᾶς δέ, κἂν εἰ βουλοίμεθα
[209]	δραξάμενοι τῶν ἁλῶν, ἐῴη ἂν	ἐμβαλεῖν.	πῶς γὰρ οὔ; ~τί δ'
[222]	τε καὶ οἰκεῖον, οὐ ῥᾴδιον	ἀποβαλεῖν	τὸν πρόσθεν λόγον, ὡς οὐ
[207]	προσελθὼν ἀνέστησε τὸν Μενέξενον, φάσκων	καλεῖν	τὸν παιδοτρίβην: ἐδόκει γάρ μοι
[206]	βλάπτοντα ἑαυτὸν οὐκ ἄν σε	ἐθέλειν	ὁμολογῆσαι ὡς ἀγαθός ποτ' ἐστὶν
[206]	λόγοις τε καὶ ᾠδαῖς μὴ	κηλεῖν	ἀλλ' ἐξαγριαίνειν πολλὴ ἀμουσία: ἦ
[221]	ἀγαθὸν μήτε κακὸν τὸ ἀγαθὸν	φιλεῖν;	ἀληθῆ. (νῦν δέ γε, ὡς
[217]	διὰ νόσον ἰατρικὴν ἀσπάζεσθαι καὶ	φιλεῖν.	δοκεῖ μοι. τὸ μήτε κακὸν
[222]	φύσει οἰκεῖον ἀναγκαῖον ἡμῖν πέφανται	φιλεῖν.	ἔοικεν, ἔφη. ἀναγκαῖον ἄρα τῷ
[215]	εἰδότα ἀγαπᾶν τὸν εἰδότα καὶ	φιλεῖν.	(καὶ δὴ καὶ ἔτι ἐπεξῄει
[221]	οὗ ἐπιθυμεῖ καὶ ἐρᾷ μὴ	φιλεῖν;	οὐκ ἔμοιγε δοκεῖ. ἔσται ἄρα
[221]	φαίνεται ἄλλη τις αἰτία τοῦ	φιλεῖν	τε καὶ φιλεῖσθαι. ἔοικεν. ἆρ'
[221]	οὐκοῦν ὡμολόγηται ἡμῖν τὸ φίλον	φιλεῖν	τι καὶ διά τι: καὶ
[209]	μᾶλλον ἂν ἐπιτρέψειεν ἑψομένων κρεῶν	(ἐμβάλλειν)	ὅτι ἂν βούληται ἐμβαλεῖν (εἰς
[204]	ἐπειδὰν τὰ ποιήματα ἡμῶν ἐπιχειρήσῃ	καταντλεῖν	καὶ συγγράμματα. καὶ ὅ ἐστιν
[209]	ἐπιτρέψειν σοι τὴν αὑτοῦ οἰκίαν	οἰκονομεῖν,	ὅταν σε ἡγήσηται βέλτιον περὶ
[215]	τῷ ἐναντιωτάτῳ εἶναι μάλιστα φίλον.	ἐπιθυμεῖν	γὰρ τοῦ τοιούτου ἕκαστον, ἀλλ'
[221]	ἐπιθυμοῦντα ἔστιν ἐνίοτε μὲν ὠφελίμως	ἐπιθυμεῖν,	ἐνίοτε δὲ βλαβερῶς, ἐνίοτε δὲ
[217]	ἡ παρουσία ἀγαθοῦ αὐτὸ ποιεῖ	ἐπιθυμεῖν:	ἡ δὲ κακὸν ποιοῦσα ἀποστερεῖ
[210]	λεγομένων, ἀνεμνήσθην ὅτι καὶ προσεστὼς	λανθάνειν	τὸν λύσιν ἐβούλετο: ~ἀνέλαβον οὖν
[207]	παιδοτρίβην: ἐδόκει γάρ μοι ἱεροποιῶν	τυγχάνειν.	ἐκεῖνος μὲν οὖν ᾤχετο: ἐγὼ
[206]	καὶ ᾠδαῖς μὴ κηλεῖν ἀλλ'	ἐξαγριαίνειν	πολλὴ ἀμουσία: ἦ γάρ; δοκεῖ
[223]	ἄλλον ἤδη τινὰ τῶν πρεσβυτέρων	κινεῖν:	κᾆτα, ὥσπερ δαίμονές τινες, προσελθόντες
[210]	οὐκ ἂν κωλύσειεν, ἡγούμενος ὀρθῶς	φρονεῖν.	ἀληθῆ λέγεις. ἆρ' οὖν καὶ
[210]	ἐπὶ τούτοις, ὦ Λύσι, μέγα	φρονεῖν,	ἐν οἷς τις μήπω φρονεῖ;
[209]	ἡγήσηται βέλτιον περὶ οἰκονομίας ἑαυτοῦ	φρονεῖν,	ἢ αὐτὸν ἐπιστατήσειν; ἐμοὶ ἐπιτρέψειν
[209]	ἡμέρᾳ ἡγήσηταί σε βέλτιον αὑτοῦ	φρονεῖν,	ταύτῃ ἐπιτρέψει σοι καὶ αὑτὸν
[204]	ὅτι πολλοῦ δεῖς τὸ εἶδος	ἀγνοεῖν	τοῦ παιδός: ἱκανὸς γὰρ καὶ
[209]	ἡλικίαν σου περιμένει ὁ πατὴρ	ἐπιτρέπειν	πάντα, ἀλλ' ᾗ ἂν ἡμέρᾳ
[206]	οὐ ῥᾴδιον, ἦν δ' ἐγώ,	εἰπεῖν:	ἀλλ' εἴ μοι ἐθελήσαις αὐτὸν
[210]	ὀλίγου ἐξήμαρτον: ἐπῆλθε γάρ μοι	εἰπεῖν	ὅτι οὕτω χρή, ὦ Ἱππόθαλες,
[204]	ἐρυθριᾷς, ὦ Ἱππόθαλες, καὶ ὀκνεῖς	εἰπεῖν	Σωκράτει τοὔνομα: ἐὰν δ' οὗτος
[219]	ναί. ἆρ' οὖν οὐκ ἀνάγκη	ἀπειπεῖν	ἡμᾶς οὕτως ἰόντας ἢ ἀφικέσθαι
[212]	διαφέρει; οὐδέν, ἔφη, ἔμοιγε δοκεῖ	διαφέρειν.	πῶς λέγεις; ἦν δ' ἐγώ:
[219]	φίλου τὸ φίλον γέγονεν, ἐῶ	χαίρειν,	καὶ τοῦ ὁμοίου γε τὸ
[223]	ὁ φίλος οἷοί τε ἐγενόμεθα	ἐξευρεῖν.
[209]	οἰκονομίας ἑαυτοῦ φρονεῖν, ἢ αὐτὸν	ἐπιστατήσειν;	ἐμοὶ ἐπιτρέψειν οἶμαι. τί δ'
[219]	εἴπερ τοῦτο ἡγοῖτο τὸν ὑὸν	σώσειν;	τί μήν; ἔφη. οὐκοῦν καὶ
[208]	εἰ βούλοιο λαβὼν τὴν μάστιγα	τύπτειν,	ἐῷεν ἄν. πόθεν, ἦ δ'
[208]	δ' ἐγώ: οὐδενὶ ἔξεστιν αὐτοὺς	τύπτειν;	καὶ μάλα, ἔφη, τῷ ὀρεοκόμῳ.
[204]	ὕπνου ἐγρομένοις Λύσιδος οἴεσθαι τοὔνομα	ἀκούειν.	καὶ ἃ μὲν καταλογάδην διηγεῖται,
[209]	τῶν χορδῶν, καὶ ψῆλαι καὶ	κρούειν	τῷ πλήκτρῳ. ἢ διακωλύουσιν; οὐ
[209]	ἂν βούλῃ πρῶτον τῶν γραμμάτων	γράφειν	καὶ ὅτι ἂν δεύτερον: καὶ
[205]	ποιεῖν εἰς τὰ παιδικὰ μηδὲ	συγγράφειν.	οὐχ ὑγιαίνει, ἔφη ὁ Κτήσιππος,
[218]	καὶ τοὺς ἤδη σοφοὺς μηκέτι	φιλοσοφεῖν,	εἴτε θεοὶ εἴτε ἄνθρωποί εἰσιν
[218]	κακὸν γὰρ καὶ ἀμαθῆ οὐδένα	φιλοσοφεῖν.	λείπονται δὴ οἱ ἔχοντες μὲν
[218]	εἰσιν οὗτοι: οὐδ' αὖ ἐκείνους	φιλοσοφεῖν	τοὺς οὕτως ἄγνοιαν ἔχοντας ὥστε
[211]	ὅπως ἐπικουρήσεις μοι, ἐάν με	ἐλέγχειν	ἐπιχειρῇ ὁ Μενέξενος: ἢ οὐκ
[216]	οὐκ ἄν μοι δοκεῖ οὕτως	ἔχειν.	ἀλλὰ μέντοι, ἦν δ' ἐγώ,
[212]	ἀλλήλους φιλῶσιν; ἔοικε γοῦν (οὕτως	ἔχειν.	ἀλλοίως ἄρα νῦν ἡμῖν δοκεῖ
[214]	ὅμοιον ὁτῳοῦν ὁμοίῳ τίνα ὠφελίαν	ἔχειν	ἢ τίνα βλάβην ἂν ποιῆσαι
[218]	τε καὶ συνεχωρείτην οὕτω τοῦτ'	ἔχειν.	καὶ δὴ καὶ αὐτὸς ἐγὼ
[205]	τῷ παιδὶ ἴδιον (μὲν μηδὲν	ἔχειν	λέγειν ὃ οὐχὶ κἂν παῖς
[213]	φίλτατα. ἔμοιγε δοκεῖ, ἔφη, οὕτως	ἔχειν.	οὐκ ἄρα ὁ φιλῶν φίλος
[220]	φιλίαι τελευτῶσιν. κινδυνεύει οὕτως, ἔφη,	ἔχειν.	οὐκοῦν τό γε τῷ ὄντι
[210]	ἀπ' αὐτῶν ὀνησόμεθα. συγχωρεῖς οὕτως	ἔχειν;	συγχωρῶ. ἆρ' οὖν τῳ φίλοι
[220]	ἔοικεν, ἦ δ' ὅς, οὕτως	ἔχειν.	τὸ ἄρα φίλον ἡμῖν ἐκεῖνο,
[213]	τὸ λεχθὲν διὰ τὸ σφόδρα	προσέχειν	τὸν νοῦν τοῖς λεγομένοις, δῆλος
[208]	ὀρικοῦ ζεύγους οἶμαι ἐπιτρέπουσίν σοι	ἄρχειν,	κἂν εἰ βούλοιο λαβὼν τὴν
[208]	τόδε εἰπέ. σὲ αὐτὸν ἐῶσιν	ἄρχειν	σεαυτοῦ, ἢ οὐδὲ τοῦτο ἐπιτρέπουσί
[212]	ἐνίοτε δοκοῦσι καὶ οἱ ἐρασταὶ	πάσχειν	πρὸς τὰ παιδικά: φιλοῦντες γὰρ
[209]	φρονεῖν, ἢ αὐτὸν ἐπιστατήσειν; ἐμοὶ	ἐπιτρέψειν	οἶμαι. τί δ' Ἀθηναίους οἴει
[209]	περὶ σοῦ; (πότερον οἴει αὐτὸν	ἐπιτρέψειν	σοι τὴν αὑτοῦ οἰκίαν οἰκονομεῖν,
[209]	δ' Ἀθηναίους οἴει σοι οὐκ	ἐπιτρέψειν	τὰ αὑτῶν, ὅταν αἰσθάνωνται ὅτι
[222]	σφίσιν ἕκαστον ἑκάστῳ (οἰκεῖον εἶναι.	πάλιν	ἄρα, ἦν δ' ἐγώ, ὦ
[213]	φιλουμένου. φαίνεται. τὸ μισοῦν ἄρα	πάλιν	ἐχθρὸν τοῦ μισουμένου. ἀνάγκη. οὐκοῦν
[211]	καὶ ἐν τούτῳ ὁ Μενέξενος	πάλιν	ἧκεν, καὶ ἐκαθέζετο παρὰ τὸν
[220]	τούτου φαίνεται πεφυκός: φίλον γὰρ	ἡμῖν	ἀνεφάνη ὂν ἐχθροῦ ἕνεκα, εἰ
[211]	ὁ Κτήσιππος, αὐτὼ μόνω ἑστιᾶσθον,	ἡμῖν	δὲ οὐ (μεταδίδοτον τῶν λόγων;
[209]	ὑὸς αὐτοῦ περὶ ὄψου σκευασίας;	ἡμῖν	δῆλον ὅτι, ἔφη. καὶ τὸν
[212]	(οὕτως ἔχειν. ἀλλοίως ἄρα νῦν	ἡμῖν	δοκεῖ ἢ πρότερον ἔδοξεν. τότε
[210]	ἐπιτρέψει περὶ αὐτὰ ποιεῖν τὰ	ἡμῖν	δοκοῦντα, ἀλλ' ἐμποδιοῦσι (πάντες καθ'
[209]	ἐμβαλεῖν (εἰς τὸν ζωμόν, ἢ	ἡμῖν,	εἰ ἀφικόμενοι παρ' ἐκεῖνον ἐνδειξαίμεθα
[220]	οὕτως ἔχειν. τὸ ἄρα φίλον	ἡμῖν	ἐκεῖνο, εἰς ὃ ἐτελεύτα πάντα
[205]	γὰρ τοῦ Ἡρακλέους ξενισμὸν πρῴην	ἡμῖν	ἐν ποιήματί τινι διῄει, ὡς
[220]	ὅσα γάρ φαμεν φίλα εἶναι	ἡμῖν	ἕνεκα φίλου (τινὸς ἑτέρου, ῥήματι
[210]	ἆρ' οὖν καὶ τἆλλα πάντα	ἡμῖν	ἐπιτρέποι ἂν μᾶλλον ἢ ἑαυτῷ
[210]	νοῦν μὴ κτησώμεθα, οὔτε τις	ἡμῖν	ἐπιτρέψει περὶ αὐτὰ ποιεῖν τὰ
[210]	(ἃ ἂν φρόνιμοι γενώμεθα, ἅπαντες	ἡμῖν	ἐπιτρέψουσιν, Ἕλληνές τε καὶ βάρβαροι
[210]	αὐτοῖς ἐσόμεθα ἄλλων ὑπήκοοι, καὶ	ἡμῖν	ἔσται ἀλλότρια: οὐδὲν γὰρ ἀπ'
[204]	μὲν δὴ καὶ ὑποπίῃ, εὐμαρία	ἡμῖν	ἐστιν καὶ ἐξ ὕπνου ἐγρομένοις
[216]	οὐκ ἀλλόκοτον, ὦ Μενέξενε; καὶ	ἡμῖν	εὐθὺς ἅσμενοι ἐπιπηδήσονται οὗτοι οἱ
[218]	τὸ ὅμοιον τοῦ ὁμοίου φίλον	ἡμῖν	ἐφάνη ἐν τοῖς ἔμπροσθεν λόγοις.
[218]	οὐκ ἀληθῆ εἴη τὰ ὡμολογημένα	ἡμῖν,	καὶ εὐθὺς ἀχθεσθεὶς εἶπον: βαβαῖ,
[214]	ἡμεῖς οὐ συνίεμεν. δοκεῖ γὰρ	ἡμῖν	ὅ γε πονηρὸς (τῷ πονηρῷ,
[222]	μὲν δὴ φύσει οἰκεῖον ἀναγκαῖον	ἡμῖν	πέφανται φιλεῖν. ἔοικεν, ἔφη. ἀναγκαῖον
[214]	οἱ φίλοι: ὁ γὰρ λόγος	ἡμῖν	(σημαίνει ὅτι οἳ ἂν ὦσιν
[213]	τοῦ μισουμένου. ἀνάγκη. οὐκοῦν ταὐτὰ	ἡμῖν	συμβήσεται ἀναγκαῖον εἶναι ὁμολογεῖν, (ἅπερ
[217]	δ' ἐγώ, ὦ παῖδες, ὑφηγεῖται	ἡμῖν	τὸ νῦν λεγόμενον; εἰ γοῦν
[221]	αἰτία. ὀρθῶς λέγεις. οὐκοῦν ὡμολόγηται	ἡμῖν	τὸ φίλον φιλεῖν τι καὶ
[223]	(οὐδὲν ἧττον ἐκάλουν, ἀλλ' ἐδόκουν	ἡμῖν	ὑποπεπωκότες ἐν τοῖς Ἑρμαίοις ἄποροι
[215]	οὖν οἱ ἀγαθοὶ τοῖς ἀγαθοῖς	ἡμῖν	φίλοι ἔσονται τὴν ἀρχήν, οἳ
[220]	ἀπέλθοι, οὐκέτι, ὡς ἔοικ' ἔσθ'	ἡμῖν	φίλον. οὔ μοι δοκεῖ, ἔφη,
[220]	ἀγαθά, ἆρα τότε οὐδὲν ἂν	ἡμῖν	χρήσιμον εἴη τὸ ἀγαθόν, ἀλλ'
[214]	κατὰ (τοὺς ποιητάς: οὗτοι γὰρ	ἡμῖν	ὥσπερ πατέρες τῆς σοφίας εἰσὶν
[221]	ἀλλήλοις, φύσει πῃ οἰκεῖοί ἐσθ'	ὑμῖν	αὐτοῖς. κομιδῇ, ἐφάτην. ~καὶ εἰ
[216]	ταῦτα λέγων: εὖ γὰρ ἔλεγεν.	ὑμῖν	δέ, ἦν δ' ἐγώ, πῶς
[223]	εἶναι καὶ ἐμὲ γὰρ ἐν	ὑμῖν	τίθημι οὔπω δὲ ὅτι ἔστιν
[206]	σοφός, οὐκ ἐπαινεῖ τὸν ἐρώμενον	πρὶν	ἂν ἕλῃ, δεδιὼς τὸ μέλλον
[217]	ἔοικεν. δῆλον δέ γε ὅτι	πρὶν	γενέσθαι αὐτὸ κακὸν ὑπὸ τοῦ
[205]	ἀκούσας εἶπον: ὦ καταγέλαστε Ἱππόθαλες,	πρὶν	νενικηκέναι ποιεῖς τε καὶ ᾄδεις
[214]	οὐκοῦν καὶ τοῖς τῶν σοφωτάτων	συγγράμμασιν	ἐντετύχηκας ταῦτα αὐτὰ λέγουσιν, ὅτι
[218]	παρουσίαν τοῦ ἀγαθοῦ φίλον εἶναι.	παντάπασιν	ἐφάτην τε καὶ συνεχωρείτην οὕτω
[218]	ἡγούμενοι μὴ εἰδέναι ἃ μὴ	ἴσασιν.	διὸ δὴ καὶ φιλοσοφοῦσιν οἱ
[214]	ὄντες: ἀλλὰ τὸν θεὸν αὐτόν	φασιν	ποιεῖν φίλους αὐτούς, ἄγοντα παρ'
[218]	ἀνθρώποις ἀλαζόσιν λόγοις τισὶν τοιούτοις	(ψευδέσιν)	ἐντετυχήκαμεν περὶ τοῦ φίλου. πῶς
[214]	ἢ οὐκ ἐντετύχηκας τούτοις τοῖς	ἔπεσιν;	ἔγωγ' ἔφη. οὐκοῦν καὶ τοῖς
[206]	ἔνοχον σαυτὸν ποιήσεις διὰ τὴν	ποίησιν:	καίτοι οἶμαι ἐγὼ ἄνδρα ποιήσει
[211]	πρὸς δὲ τὴν τῶν φίλων	κτῆσιν	πάνυ ἐρωτικῶς, καὶ βουλοίμην ἄν
[208]	καὶ ἄρχοντας ἑκὼν ὁ πατὴρ	ἐφίστησιν.	ἀλλ' ἆρα ἐπειδὰν οἴκαδε ἔλθῃς
[211]	ὧν λέγω οὐ μανθάνει, ἀλλά	φησιν	οἴεσθαι Μενέξενον εἰδέναι, καὶ κελεύει
[217]	οὔτε τι λευκαὶ οὔτε μέλαιναί	εἰσιν.	ἀληθῆ. ἀλλ' ὅταν δή, ὦ
[214]	ὁμοίῳ ἀνάγκη ἀεὶ φίλον εἶναι;	εἰσὶν	δέ που οὗτοι οἱ περὶ
[214]	ἡμῖν ὥσπερ πατέρες τῆς σοφίας	εἰσὶν	καὶ ἡγεμόνες. λέγουσι δὲ δήπου
[214]	κατένευσεν. ἔχομεν ἄρα ἤδη τίνες	εἰσὶν	οἱ φίλοι: ὁ γὰρ λόγος
[206]	Ἑρμαῖα ἄγουσιν, ἀναμεμειγμένοι ἐν ταὐτῷ	εἰσιν	οἵ τε νεανίσκοι καὶ οἱ
[212]	οὐκ ἔοικεν. οὐδ' ἄρα φίλιπποί	εἰσιν	οὓς ἂν οἱ ἵπποι μὴ
[218]	φιλοσοφεῖν, εἴτε θεοὶ εἴτε ἄνθρωποί	εἰσιν	οὗτοι: οὐδ' αὖ ἐκείνους φιλοσοφεῖν
[213]	καὶ τοῖς (μὲν ἐχθροῖς φίλοι	εἰσίν,	τοῖς δὲ φίλοις ἐχθροί, εἰ
[206]	τε νεανίσκοι καὶ οἱ παῖδες	πρόσεισιν	οὖν σοι. εἰ δὲ μή,
[218]	μὴ ὥσπερ ἀνθρώποις ἀλαζόσιν λόγοις	τισὶν	τοιούτοις (ψευδέσιν) ἐντετυχήκαμεν περὶ τοῦ
[222]	μήτε κακόν; οὕτως ἐφάτην δοκεῖν	σφίσιν	ἕκαστον ἑκάστῳ (οἰκεῖον εἶναι. πάλιν
[218]	δ' ἐγώ, μὴ ὥσπερ ἀνθρώποις	ἀλαζόσιν	λόγοις τισὶν τοιούτοις (ψευδέσιν) ἐντετυχήκαμεν
[207]	ᾗ μὴ ᾤετο κατόψεσθαι τὸν	λύσιν,	δεδιὼς μὴ αὐτῷ ἀπεχθάνοιτο: καὶ
[210]	ὅτι καὶ προσεστὼς λανθάνειν τὸν	λύσιν	ἐβούλετο: ~ἀνέλαβον οὖν ἐμαυτὸν καὶ
[212]	(οὖν ὁρῶν, σέ τε καὶ	λύσιν,	ἐκπέπληγμαι καὶ εὐδαιμονίζω ὅτι οὕτω
[213]	φιλοσοφίᾳ, οὕτω μεταβαλὼν πρὸς τὸν	(λύσιν	ἐποιούμην τοὺς λόγους, καὶ εἶπον:
[207]	οὖν ᾤχετο: ἐγὼ δὲ τὸν	λύσιν	ἠρόμην, ἦ που, ἦν δ'
[211]	ἧκεν, καὶ ἐκαθέζετο παρὰ τὸν	λύσιν,	ὅθεν καὶ ἐξανέστη. ὁ οὖν
[206]	(ἐστίν, καὶ ἅμα, ὡς Ἑρμαῖα	ἄγουσιν,	ἀναμεμειγμένοι ἐν ταὐτῷ εἰσιν οἵ
[204]	πάνυ, ἔφη, τὶ αὐτοῦ τοὔνομα	λέγουσιν,	ἀλλ' ἔτι πατρόθεν ἐπονομάζεται διὰ
[216]	οὐκ ἀνάγκη ὁμολογεῖν ὅτι ἀληθῆ	λέγουσιν;	ἀνάγκη. ἆρ' οὖν, φήσουσιν, τὸ
[214]	οὖν, ἦν δ' ἐγώ, εὖ	λέγουσιν;	ἴσως, ἔφη. ἴσως, ἦν δ'
[214]	σοφωτάτων συγγράμμασιν ἐντετύχηκας ταῦτα αὐτὰ	λέγουσιν,	ὅτι τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ
[214]	ὅμοιοι. ἀληθῆ λέγεις. ἀλλά μοι	δοκοῦσιν	λέγειν τοὺς ἀγαθοὺς ὁμοίους εἶναι
[214]	τοῦτο τοίνυν αἰνίττονται, ὡς ἐμοὶ	δοκοῦσιν,	ὦ ἑταῖρε, οἱ τὸ ὅμοιον
[208]	καὶ προσέτι (αὐτοῦ τούτου ἀργύριον	τελοῦσιν;	ἀλλὰ τί μήν; ἔφη. ἀλλὰ
[214]	ἀποφαινόμενοι περὶ τῶν φίλων, οἳ	τυγχάνουσιν	ὄντες: ἀλλὰ τὸν θεὸν αὐτόν
[209]	μήτηρ σοι ἐπιτρέπουσιν καὶ οὐκ	ἀναμένουσιν	ἕως ἂν ἡλικίαν ἔχῃς. ὅταν
[205]	(πάντων μάλιστα, εἶπον, εἰς σὲ	τείνουσιν	αὗται αἱ ᾠδαί. ἐὰν μὲν
[208]	ἐπιτρέπουσί σοι; πῶς γάρ, ἔφη,	ἐπιτρέπουσιν;	ἀλλ' ἄρχει τίς σου; ὅδε,
[208]	φέρων. πῶς λέγεις; μισθωτῷ μᾶλλον	ἐπιτρέπουσιν	ἢ σοὶ ποιεῖν ὅτι ἂν
[209]	πατὴρ καὶ ἡ μήτηρ σοι	ἐπιτρέπουσιν	καὶ οὐκ ἀναμένουσιν ἕως ἂν
[208]	ἀλλὰ τοῦ ὀρικοῦ ζεύγους οἶμαι	ἐπιτρέπουσίν	σοι ἄρχειν, κἂν εἰ βούλοιο
[216]	ἀληθῆ λέγουσιν; ἀνάγκη. ἆρ' οὖν,	φήσουσιν,	τὸ ἐχθρὸν τῷ φίλῳ φίλον
[209]	ἐν τῇ οἰκίᾳ ἐπὶ τοῦτο	τάττουσιν.	ἦ γάρ; πάνυ γ' ἔφη.
[207]	ἃ βούλει ποιεῖν, καὶ οὐδὲν	ἐπιπλήττουσιν	οὐδὲ διακωλύουσι ποιεῖν ὧν ἂν
[207]	Σώκρατες, καὶ μάλα γε πολλὰ	κωλύουσιν.	πῶς λέγεις; ἦν δ' ἐγώ.
[209]	αἴτιον ὅτι ἐνταῦθα (μὲν οὐ	διακωλύουσιν,	ἐν οἷς δὲ ἄρτι ἐλέγομεν
[208]	τίνος μὴν οὕτω σε δεινῶς	διακωλύουσιν	εὐδαίμονα εἶναι καὶ ποιεῖν ὅτι
[209]	καὶ κρούειν τῷ πλήκτρῳ. ἢ	διακωλύουσιν;	οὐ δῆτα. τί ποτ' ἂν
[218]	μὴ ἴσασιν. διὸ δὴ καὶ	φιλοσοφοῦσιν	οἱ οὔτε ἀγαθοὶ οὔτε κακοί
[218]	ὄντες, ὅσοι δὲ κακοὶ οὐ	φιλοσοφοῦσιν,	οὐδὲ οἱ ἀγαθοί: οὔτε γὰρ
[215]	ὄντες μήτε παρόντες χρείαν αὑτῶν	ἔχουσιν;	τοὺς δὴ τοιούτους τίς μηχανὴ
[209]	ὄφελος, ~ἀλλὰ πάντες (αὐτῶν μᾶλλον	ἄρχουσιν	ἢ σύ, οὔτε τοῦ σώματος
[208]	μῶν μὴ καὶ οὗτοί σου	ἄρχουσιν,	οἱ (διδάσκαλοι; πάντως δήπου. παμπόλλους
[210]	ἂν φρόνιμοι γενώμεθα, ἅπαντες ἡμῖν	ἐπιτρέψουσιν,	Ἕλληνές τε καὶ βάρβαροι καὶ
[214]	ἡμῖν (σημαίνει ὅτι οἳ ἂν	ὦσιν	ἀγαθοί. πάνυ γε, ἔφη, δοκεῖ.
[206]	ἔφη. οὐκοῦν ὅσῳ ἂν μεγαλαυχότεροι	ὦσιν,	δυσαλωτότεροι γίγνονται; εἰκός γε. ποῖός
[207]	εὐδαιμονοίης. πῶς γὰρ οὐχί; ἔφη.	ἐῶσιν	ἄρα σε ἃ βούλει ποιεῖν,
[208]	ἔτι τόδε εἰπέ. σὲ αὐτὸν	ἐῶσιν	ἄρχειν σεαυτοῦ, ἢ οὐδὲ τοῦτο
[208]	ἑαυτῶν μᾶλλον ἢ σοί, καὶ	ἐῶσιν	ποιεῖν ὅτι βούλεται, σὲ δὲ
[212]	ἐστίν, ἂν μὴ ἀμφότεροι ἀλλήλους	φιλῶσιν;	ἔοικε γοῦν (οὕτως ἔχειν. ἀλλοίως
[212]	νῦν δέ, ἂν μὴ ἀμφότεροι	φιλῶσιν,	οὐδέτερος φίλος. κινδυνεύει, ἔφη. οὐκ
[212]	οὓς ἂν οἱ ἵπποι μὴ	ἀντιφιλῶσιν,	οὐδὲ φιλόρτυγες, οὐδ' αὖ φιλόκυνές
[220]	πᾶσαι αὗται αἱ λεγόμεναι φιλίαι	τελευτῶσιν.	κινδυνεύει οὕτως, ἔφη, ἔχειν. οὐκοῦν
[205]	πολλὰ τοιαῦτα, ὦ Σώκρατες: ταῦτ'	ἐστὶν	ἃ οὗτος λέγων τε καὶ
[219]	τὸ κακόν, τῆς ἰατρικῆς φίλον	ἐστίν,	ἀγαθὸν δὲ ἰατρική: ἕνεκα δὲ
[220]	οὐ φίλου τινὸς ἕνεκα φίλον	ἐστίν;	ἀληθῆ. τοῦτο μὲν δὴ ἀπήλλακται,
[204]	ὄντα, οὐ πάνυ τι δεινά	ἐστιν,	ἀλλ' ἐπειδὰν τὰ ποιήματα ἡμῶν
[213]	ἐχθροί, εἰ τὸ φιλούμενον φίλον	ἐστὶν	ἀλλὰ μὴ τὸ φιλοῦν. καίτοι
[212]	ἐν τῷ τοιούτῳ οὐδετέρου φίλος	ἐστίν,	ἂν μὴ ἀμφότεροι ἀλλήλους φιλῶσιν;
[216]	ἐναντιότητά τί τῳ (φίλῳ) φίλον	ἐστίν,	ἀνάγκη καὶ ταῦτα φίλα εἶναι.
[210]	καὶ εἴ τι τούτων οἰκειότερόν	ἐστιν,	αὐτοί τε ἐν αὐτοῖς ἐσόμεθα
[217]	κακοῦ παρόντος οὔπω κακόν ἐστιν,	ἔστιν	δ' ὅτε ἤδη τὸ τοιοῦτον
[206]	εἰ δὲ μή, Κτησίππῳ συνήθης	ἐστὶν	διὰ τὸν τούτου ἀνεψιὸν Μενέξενον:
[222]	ἀλλ' εἰ μηδὲν τούτων φίλον	ἐστίν,	ἐγὼ μὲν οὐκέτι ἔχω τί
[219]	τὸ ἐχθρὸν τοῦ ἀγαθοῦ φίλον	ἐστὶν	ἕνεκα τοῦ ἀγαθοῦ καὶ φίλου.
[221]	κακά. φαίνεται. οἷόν τε οὖν	ἐστιν	ἐπιθυμοῦντα καὶ ἐρῶντα τούτου οὗ
[219]	τοιαύτη σπουδὴ οὐκ ἐπὶ τούτοις	ἐστὶν	ἐσπουδασμένη, ἐπὶ τοῖς ἕνεκά του
[217]	ἐνίοτε κακοῦ παρόντος οὔπω κακόν	ἐστιν,	ἔστιν δ' ὅτε ἤδη τὸ
[206]	φιλήκοος γάρ, ὦ Σώκρατες, διαφερόντως	(ἐστίν,	καὶ ἅμα, ὡς Ἑρμαῖα ἄγουσιν,
[204]	δὴ καὶ ὑποπίῃ, εὐμαρία ἡμῖν	ἐστιν	καὶ ἐξ ὕπνου ἐγρομένοις Λύσιδος
[211]	ἢ οὐκ οἶσθα ὅτι ἐριστικός	ἐστιν;	ναὶ μὰ Δία, ἔφη, σφόδρα
[212]	πότερος οὖν αὐτῶν ποτέρου φίλος	ἐστίν;	ὁ φιλῶν τοῦ φιλουμένου, ἐάντε
[219]	φίλα εἶναι; ἀνάγκη. τοῦτο δή	ἐστιν	ὃ λέγω, μὴ ἡμᾶς τἆλλα
[220]	γε ἀληθὲς ἔχῃ, ἀλλ' ἐκεῖνό	ἐστιν	ὃ περὶ παντὸς ποιούμεθα, ὃ
[216]	ἢ τοῦ τοιούτου οἷον αὐτό	ἐστιν.	οὐ γὰρ ἄν που τῷ
[218]	τοῦ ἀγαθοῦ. ~οὐ γὰρ ἔτι	ἐστὶν	(οὔτε κακὸν οὔτε ἀγαθόν, ἀλλὰ
[206]	ἐθέλειν ὁμολογῆσαι ὡς ἀγαθός ποτ'	ἐστὶν	ποιητής, βλαβερὸς ὢν ἑαυτῷ. οὐ
[219]	ἀλλ' ἥξει ἐπ' ἐκεῖνο ὅ	ἐστιν	(πρῶτον φίλον, οὗ ἕνεκα καὶ
[221]	αἰτία, καὶ τὸ ἐπιθυμοῦν φίλον	ἐστὶν	τούτῳ οὗ ἐπιθυμεῖ καὶ τότε
[204]	καταντλεῖν καὶ συγγράμματα. καὶ ὅ	ἐστιν	τούτων δεινότερον, ὅτι καὶ ᾄδει
[218]	φίλος ὃς ἂν εἴη, πότερόν	ἐστίν	τῳ φίλος ἢ οὔ; ἀνάγκη,
[220]	εἶναι: ἀλλ' ἆρα τὸ ἀγαθόν	ἐστιν	φίλον; ἔμοιγε δοκεῖ. ἆρ' οὖν
[216]	λείπεται δή, εἴπερ τῴ τί	ἐστιν	φίλον, τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε
[212]	φίλος. κινδυνεύει, ἔφη. οὐκ ἄρα	ἐστὶν	φίλον τῷ φιλοῦντι οὐδὲν μὴ
[212]	φιλούμενον ἄρα τῷ φιλοῦντι φίλον	ἐστίν,	ὡς ἔοικεν, ὦ Μενέξενε, ἐάντε
[204]	ἄλλοι πάνυ πολλοὶ καὶ καλοί.	~(ἔστιν	δὲ δὴ τί τοῦτο, καὶ
[204]	δὲ ἐρωτώμενος ὑπὸ σοῦ ἐρυθριᾷ.	(ἔστιν	δέ, ἦν δ' ἐγώ, ὁ
[221]	καὶ νῦν ἔστιν πεινῶντα βλάπτεσθαι,	ἔστιν	δὲ καὶ ὠφελεῖσθαι. ἦ γάρ;
[204]	λεγέσθω, ἦν δ' ἐγώ, οὗτινος	ἔστιν.	Δημοκράτους, ἔφη, τοῦ Αἰξωνέως ὁ
[222]	καὶ Μενέξενε, περὶ φίλου, ὃ	ἔστιν:	εἰ δὲ ταὐτὸν τυγχάνει ὂν
[221]	ἄλλων τῶν τοιούτων πάντων ἐπιθυμοῦντα	ἔστιν	ἐνίοτε μὲν ὠφελίμως ἐπιθυμεῖν, ἐνίοτε
[212]	φιλῇ; ἔστιν. τί δέ; ἆρα	ἔστιν	καὶ μισεῖσθαι φιλοῦντα; οἷόν που
[223]	ὑμῖν τίθημι οὔπω δὲ ὅτι	ἔστιν	ὁ φίλος οἷοί τε ἐγενόμεθα
[215]	ἀλλήλοις ἔχοντα; ἔστιν ὅπως; οὐκ	ἔστιν.	ὃ δὲ μὴ ἀγαπῷτο, πῶς
[215]	ἀγαπηθείη, μηδεμίαν ἐπικουρίαν ἀλλήλοις ἔχοντα;	ἔστιν	ὅπως; οὐκ ἔστιν. ὃ δὲ
[221]	γ' ἴσμεν, ὅτι καὶ νῦν	ἔστιν	πεινῶντα βλάπτεσθαι, ἔστιν δὲ καὶ
[212]	ὑπὸ τούτου ὃν ἂν φιλῇ;	ἔστιν.	τί δέ; ἆρα ἔστιν καὶ
[208]	ἔφη, ἐῷεν. ἀλλὰ τίνα μήν;	ἔστιν	τις ἡνίοχος παρὰ τοῦ πατρὸς
[218]	Μενέξενε, παντὸς μᾶλλον ἐξηυρήκαμεν ὃ	ἔστιν	τὸ φίλον καὶ οὔ. φαμὲν
[217]	πάνυ γε. ἆρ' οὖν καὶ	ἔστιν	τότε τοιοῦτον τὴν χρόαν τὸ
[212]	ἔφη, δοκεῖ. τί δέ; οὐκ	ἔστιν	φιλοῦντα μὴ ἀντιφιλεῖσθαι ὑπὸ τούτου
[214]	καθ' ὅσον ὅμοιος φίλος, καὶ	ἔστιν	χρήσιμος ὁ τοιοῦτος τῷ τοιούτῳ;
[208]	δέ; ἦν δ' ἐγώ: οὐδενὶ	ἔξεστιν	αὐτοὺς τύπτειν; καὶ μάλα, ἔφη,
[209]	ἂν δεύτερον: καὶ ἀναγιγνώσκειν ὡσαύτως	ἔξεστιν.	καὶ ἐπειδάν, ὡς ἐγᾦμαι, τὴν
[217]	χρώματί τῳ ὁτιοῦν (τι) ἀλεῖψαι,	πάρεστίν	που τῷ ἀλειφθέντι τὸ ἐπαλειφθέν.
[207]	καὶ νεανίσκοις ἐστεφανωμένος καὶ τὴν	ὄψιν	διαφέρων, οὐ τὸ καλὸς εἶναι
[216]	φίλον ὡς ἀληθῶς οὐδὲν τούτων	ὄν,	ἀλλὰ τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε
[216]	καὶ διαδύεται ἡμᾶς, ἅτε τοιοῦτον	ὄν.	λέγω γὰρ τἀγαθὸν καλὸν εἶναι:
[220]	παντὸς ποιούμεθα, ὃ ἂν φανῇ	ὄν,	ὅτου ἕνεκα καὶ χρυσίον καὶ
[220]	πεφυκός: φίλον γὰρ ἡμῖν ἀνεφάνη	ὂν	ἐχθροῦ ἕνεκα, εἰ δὲ τὸ
[222]	ἔστιν: εἰ δὲ ταὐτὸν τυγχάνει	ὂν	ὅμοιόν τε καὶ οἰκεῖον, οὐ
[220]	ἠγαπῶμεν καὶ ἐφιλοῦμεν, ὡς φάρμακον	ὂν	τοῦ κακοῦ τὸ ἀγαθόν, τὸ
[212]	φιλοῦντα μὴ ἀντιφιλεῖσθαι ὑπὸ τούτου	ὃν	ἂν φιλῇ; ἔστιν. τί δέ;
[212]	μὴ ἀντιφιλεῖσθαι ὑπὸ τούτου ὃν	ἂν	φιλῇ; ἔστιν. τί δέ; ἆρα
[211]	προσεστὼς λανθάνειν τὸν λύσιν ἐβούλετο:	~ἀνέλαβον	οὖν ἐμαυτὸν καὶ (ἐπέσχον τοῦ
[206]	ἔχεις, συμβούλευε τίνα ἄν τις	λόγον	διαλεγόμενος ἢ τί πράττων προσφιλὴς
[222]	καὶ ἐγὼ εἶπον, βουλόμενος τὸν	λόγον	ἐπισκέψασθαι, εἰ μέν τι τὸ
[215]	τἆλλα οὕτω κατὰ τὸν αὐτὸν	λόγον.	τροφὴν γὰρ εἶναι τὸ ἐναντίον
[222]	οὐ ῥᾴδιον ἀποβαλεῖν τὸν πρόσθεν	λόγον,	ὡς οὐ τὸ ὅμοιον τῷ
[206]	καὶ τὰ περὶ τὰ ἱερεῖα	σχεδόν	τι ἤδη πεποιημένα, ἀστραγαλίζοντάς τε
[215]	εἶεν: καὶ δὴ καὶ τὸν	Ἡσίοδον	ἐπήγετο μάρτυρα, λέγων ὡς ἄρα
[214]	οἳ τυγχάνουσιν ὄντες: ἀλλὰ τὸν	θεὸν	αὐτόν φασιν ποιεῖν φίλους αὐτούς,
[211]	Σώκρατες, ἀλλ' ἴθι διαλέγου αὐτῷ.	διαλεκτέον,	ἦν δ' ἐγώ. ταῦτα οὖν
[211]	ἀλλὰ μήν, ἦν δ' ἐγώ,	μεταδοτέον.	ὅδε γάρ τι ὧν λέγω
[206]	τινες τοῦ ἀποδυτηρίου ἐν γωνίᾳ	ἠρτίαζον	ἀστραγάλοις παμπόλλοις, ἐκ φορμίσκων τινῶν
[206]	οὖν πολλοὶ ἐν τῇ αὐλῇ	ἔπαιζον	ἔξω, οἱ δέ τινες τοῦ
[223]	αὐτοὺς ἀπηλαύνομεν: ἐπειδὴ δὲ οὐδὲν	ἐφρόντιζον	ἡμῶν, ἀλλ' ὑποβαρβαρίζοντες ἠγανάκτουν τε
[220]	ἂν ἡμῖν χρήσιμον εἴη τὸ	ἀγαθόν,	ἀλλ' ἄχρηστον ἂν γεγονὸς εἴη;
[218]	ἔτι ἐστὶν (οὔτε κακὸν οὔτε	ἀγαθόν,	ἀλλὰ κακόν: φίλον δὲ ἀγαθῷ
[219]	γε. τὸ οὔτε κακὸν οὔτε	(ἀγαθὸν	ἄρα διὰ τὸ κακὸν καὶ
[211]	καὶ βουλοίμην ἄν μοι φίλον	ἀγαθὸν	γενέσθαι μᾶλλον ἢ τὸν ἄριστον
[219]	κακόν, τῆς ἰατρικῆς φίλον ἐστίν,	ἀγαθὸν	δὲ ἰατρική: ἕνεκα δὲ τῆς
[218]	πανταχοῦ, τὸ μήτε κακὸν μήτε	ἀγαθὸν	διὰ κακοῦ παρουσίαν τοῦ ἀγαθοῦ
[217]	τὸ μήτε κακὸν ἄρα μήτ'	ἀγαθὸν	ἐνίοτε κακοῦ παρόντος οὔπω κακόν
[220]	φίλον εἶναι: ἀλλ' ἆρα τὸ	ἀγαθόν	ἐστιν φίλον; ἔμοιγε δοκεῖ. ἆρ'
[219]	ἀγαθὸν ἢ κακὸν ἢ οὐδέτερα;	~ἀγαθόν,	(ἔφη. ἐλέγομεν δ' ἄρα, ὡς
[218]	δὲ ὑγίεια; ἦν δ' ἐγώ:	ἀγαθὸν	ἢ κακὸν ἢ οὐδέτερα; ~ἀγαθόν,
[219]	ἰατρικὴ ἀνῄρηται, ἡ δὲ ὑγίεια	ἀγαθόν.	ἦ γάρ; ναί. φίλον δὲ
[222]	ἔοικεν, ἔφη. τί δέ; τὸ	ἀγαθὸν	καὶ τὸ οἰκεῖον ἂν ταὐτὸν
[217]	~τῷ ἀγαθῷ ἄρα (τὸ μήτε	ἀγαθὸν	μήτε κακὸν μόνῳ μόνον συμβαίνει
[222]	ἀγαθῷ μήτε κακῷ τὸ μήτε	ἀγαθὸν	μήτε κακόν; οὕτως ἐφάτην δοκεῖν
[216]	ἀγαθοῦ φίλον εἶναι τὸ μήτε	ἀγαθὸν	μήτε κακόν: πρὸς ἃ δὲ
[221]	διὰ τὸ κακὸν τὸ μήτε	ἀγαθὸν	μήτε κακὸν τὸ ἀγαθὸν φιλεῖν;
[216]	τί ἐστιν φίλον, τὸ μήτε	ἀγαθὸν	μήτε κακὸν φίλον εἶναι ἢ
[216]	τούτων ὄν, ἀλλὰ τὸ μήτε	ἀγαθὸν	μήτε κακὸν φίλον οὕτω ποτὲ
[217]	κακόν, ἰατρικὴ δὲ ὠφέλιμον καὶ	ἀγαθόν.	ναί. σῶμα δέ γέ που
[219]	ἔοικεν, ὅτι τὸ σῶμα, οὔτε	ἀγαθὸν	οὔτε κακὸν διὰ τὴν νόσον,
[217]	κατὰ τὸ σῶμα εἶναι οὔτε	ἀγαθὸν	οὔτε κακόν. οὕτως. ἀναγκάζεται δέ
[216]	δὲ κακόν, τὸ δ' οὔτ'	ἀγαθὸν	οὔτε κακόν: τί δὲ σοί;
[220]	φάρμακον ὂν τοῦ κακοῦ τὸ	ἀγαθόν,	τὸ δὲ κακὸν νόσημα: νοσήματος
[216]	ἄττα εἶναι γένη, τὸ μὲν	ἀγαθόν,	τὸ δὲ κακόν, τὸ δ'
[222]	οἰκεῖον, τῷ δὲ ἀγαθῷ τὸ	ἀγαθόν,	τῷ δὲ μήτε ἀγαθῷ μήτε
[216]	σῶφρον τῷ ἀκολάστῳ, ἢ τὸ	ἀγαθὸν	τῷ κακῷ; οὐκ ἄν μοι
[221]	μήτε ἀγαθὸν μήτε κακὸν τὸ	ἀγαθὸν	φιλεῖν; ἀληθῆ. (νῦν δέ γε,
[220]	οὖν διὰ τὸ κακὸν τὸ	ἀγαθὸν	φιλεῖται, (καὶ ἔχει ὧδε: εἰ
[217]	τὸ μήτε κακὸν ἄρα μήτ'	ἀγαθὸν	φίλον γίγνεται τοῦ ἀγαθοῦ διὰ
[220]	οὕτω πέφυκέ τε καὶ φιλεῖται	τἀγαθὸν	διὰ τὸ κακὸν ὑφ' ἡμῶν,
[220]	κατάδηλον ὅτι διὰ τὸ κακὸν	τἀγαθὸν	ἠγαπῶμεν καὶ ἐφιλοῦμεν, ὡς φάρμακον
[216]	ἅτε τοιοῦτον ὄν. λέγω γὰρ	τἀγαθὸν	καλὸν εἶναι: σὺ δ' οὐκ
[222]	πάνυ γε. πότερον οὖν καὶ	τἀγαθὸν	οἰκεῖον θήσομεν παντί, τὸ δὲ
[216]	καὶ ἐμοί, ἔφη. καὶ οὔτε	τἀγαθὸν	τἀγαθῷ οὔτε τὸ κακὸν τῷ
[216]	τὸ κακὸν τῷ κακῷ οὔτε	τἀγαθὸν	τῷ (κακῷ φίλον εἶναι, ὥσπερ
[207]	καὶ συμπαρεκαθέζετο μετὰ τοῦ Μενεξένου.	προσῆλθον	δὴ καὶ οἱ ἄλλοι, καὶ
[211]	ἔφη ὁ Κτήσιππος, αὐτὼ μόνω	ἑστιᾶσθον,	ἡμῖν δὲ οὐ (μεταδίδοτον τῶν
[208]	τις ἡνίοχος παρὰ τοῦ πατρὸς	μισθὸν	φέρων. πῶς λέγεις; μισθωτῷ μᾶλλον
[222]	ἡμῖν πέφανται φιλεῖν. ἔοικεν, ἔφη.	ἀναγκαῖον	ἄρα τῷ γνησίῳ ἐραστῇ καὶ
[215]	τἆλλα δὴ πάντα οὕτως ἔφη	ἀναγκαῖον	εἶναι μάλιστα τὰ ὁμοιότατα ἄλληλα
[213]	ἀνάγκη. οὐκοῦν ταὐτὰ ἡμῖν συμβήσεται	ἀναγκαῖον	εἶναι ὁμολογεῖν, (ἅπερ ἐπὶ τῶν
[222]	τὸ μὲν δὴ φύσει οἰκεῖον	ἀναγκαῖον	ἡμῖν πέφανται φιλεῖν. ἔοικεν, ἔφη.
[216]	ἐχθρῷ; οὐδέτερα, ἔφη. ἀλλὰ τὸ	δίκαιον	τῷ ἀδίκῳ, ἢ τὸ σῶφρον
[204]	δ' ἐγώ, ὦ Ἱππόθαλες, ὡς	γενναῖον	καὶ νεανικὸν τοῦτον τὸν ἔρωτα
[222]	ὅμοιόν τε καὶ οἰκεῖον, οὐ	ῥᾴδιον	ἀποβαλεῖν τὸν πρόσθεν λόγον, ὡς
[211]	πόθεν; ἦν δ' ἐγώ. οὐ	ῥᾴδιον:	δεινὸς γὰρ ὁ ἄνθρωπος, Κτησίππου
[206]	πράττων προσφιλὴς παιδικοῖς γένοιτο. οὐ	ῥᾴδιον,	ἦν δ' ἐγώ, εἰπεῖν: ἀλλ'
[205]	τὸν νοῦν προσέχοντα τῷ παιδὶ	ἴδιον	(μὲν μηδὲν ἔχειν λέγειν ὃ
[219]	μήν; ἔφη. οὐκοῦν καὶ τὸ	ἀγγεῖον,	ἐν ᾧ ὁ οἶνος ἐνείη;
[222]	δέ; τὸ ἀγαθὸν καὶ τὸ	οἰκεῖον	ἂν ταὐτὸν φῶμεν εἶναι, ἄλλο
[222]	ἐγώ. τὸ μὲν δὴ φύσει	οἰκεῖον	ἀναγκαῖον ἡμῖν πέφανται φιλεῖν. ἔοικεν,
[222]	ἐφάτην δοκεῖν σφίσιν ἕκαστον ἑκάστῳ	(οἰκεῖον	εἶναι. πάλιν ἄρα, ἦν δ'
[222]	γε. πότερον οὖν καὶ τἀγαθὸν	οἰκεῖον	θήσομεν παντί, τὸ δὲ κακὸν
[222]	τυγχάνει ὂν ὅμοιόν τε καὶ	οἰκεῖον,	οὐ ῥᾴδιον ἀποβαλεῖν τὸν πρόσθεν
[222]	ἐπισκέψασθαι, εἰ μέν τι τὸ	οἰκεῖον	τοῦ ὁμοίου διαφέρει, λέγοιμεν ἄν
[222]	φῶμεν ἕτερόν τι εἶναι τὸ	οἰκεῖον	τοῦ ὁμοίου; πάνυ γε. πότερον
[222]	τὸ μὲν κακὸν τῷ κακῷ	οἰκεῖον,	τῷ δὲ ἀγαθῷ τὸ ἀγαθόν,
[219]	ποιοῖτο; οἷον εἰ αἰσθάνοιτο αὐτὸν	κώνειον	πεπωκότα, ἆρα περὶ πολλοῦ ποιοῖτ'
[211]	πρότερον ἑταῖρον, μᾶλλον ἢ αὐτὸν	Δαρεῖον	οὕτως ἐγὼ φιλέταιρός τίς εἰμι.
[204]	μᾶλλον ἠρυθρίασεν. ὁ οὖν Κτήσιππος,	Ἀστεῖόν	γε, ἦ δ' ὅς, ὅτι
[209]	ἐκεῖνον ἐνδειξαίμεθα αὐτῷ ὅτι ἡμεῖς	κάλλιον	φρονοῦμεν ἢ ὁ ὑὸς αὐτοῦ
[205]	τε καὶ ᾄδεις εἰς σαυτὸν	ἐγκώμιον;	ἀλλ' οὐκ εἰς ἐμαυτόν, ἔφη,
[203]	ὅς, εὐθὺ ἡμῶν. οὐ παραβάλλεις;	ἄξιον	μέντοι. ποῖ, ἔφην ἐγώ, λέγεις,
[217]	λέγω γὰρ ὅτι ἔνια μέν,	οἷον	ἂν ᾖ τὸ παρόν, τοιαῦτά
[216]	τοῦ ἀγαθοῦ ἢ τοῦ τοιούτου	οἷον	αὐτό ἐστιν. οὐ γὰρ ἄν
[216]	μήτε κακῷ τὸ τοιοῦτον φίλον	οἷον	αὐτό. οὐ φαίνεται. ~τῷ ἀγαθῷ
[219]	τι ἂν περὶ πολλοῦ ποιοῖτο;	οἷον	εἰ αἰσθάνοιτο αὐτὸν κώνειον πεπωκότα,
[212]	ἐάντε φιλῇ ἐάντε καὶ μισῇ:	οἷον	καὶ τὰ νεωστὶ γεγονότα παιδία,
[212]	ἆρα ἔστιν καὶ μισεῖσθαι φιλοῦντα;	οἷόν	που ἐνίοτε δοκοῦσι καὶ οἱ
[212]	τὰ παιδικά: φιλοῦντες γὰρ (ὡς	οἷόν	τε μάλιστα οἱ μὲν οἴονται
[210]	ἡ μήτηρ οὔτε οἱ οἰκεῖοι.	οἷόν	τε οὖν ἐπὶ τούτοις, ὦ
[221]	ἐὰν ἀπόληται τὰ κακά. φαίνεται.	οἷόν	τε οὖν ἐστιν ἐπιθυμοῦντα καὶ
[217]	τοιοῦτον τὴν χρόαν τὸ ἀλειφθέν,	οἷον	τὸ ἐπόν; (οὐ μανθάνω, ἦ
[217]	παρῇ, τοιοῦτον ἔσται τὸ ἔχον	οἷον	τὸ παρόν: ἢ ἐὰν μὲν
[221]	ἅτε τοῦ κακοῦ ἀπολωλότος; ἢ	γελοῖον	τὸ ἐρώτημα, ὅτι ποτ' ἔσται
[214]	ἐγᾦμαι, ὡδί αἰεί τοι τὸν	ὁμοῖον	ἄγει θεὸς ὡς τὸν ὁμοῖον
[214]	ὁμοῖον ἄγει θεὸς ὡς τὸν	ὁμοῖον	(καὶ ποιεῖ γνώριμον" ἢ οὐκ
[214]	διάφορον, σχολῇ γέ τῳ ἄλλῳ	ὅμοιον	ἢ φίλον γένοιτ' ἄν. ἢ
[214]	τοιούτῳ; μᾶλλον δὲ ὧδε: ὁτιοῦν	ὅμοιον	ὁτῳοῦν ὁμοίῳ τίνα ὠφελίαν ἔχειν
[222]	εἰ δὲ ταὐτὸν τυγχάνει ὂν	ὅμοιόν	τε καὶ οἰκεῖον, οὐ ῥᾴδιον
[216]	ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ: ~τὸ γὰρ	ὅμοιον	τοῦ ὁμοίου (οὐδὲν ἂν ἀπολαῦσαι.
[218]	ἐναντίον τοῦ ἐναντίου οὔτε τὸ	ὅμοιον	τοῦ ὁμοίου φίλον ἡμῖν ἐφάνη
[214]	ταῦτα αὐτὰ λέγουσιν, ὅτι τὸ	ὅμοιον	τῷ ὁμοίῳ ἀνάγκη ἀεὶ φίλον
[216]	γένοιτο. ἀληθῆ. οὐδὲ μὴν τὸ	ὅμοιον	τῷ ὁμοίῳ ἔφαμεν ἄρτι: ἦ
[215]	ἄρτι ἀναμιμνῄσκομαι, ὅτι τὸ μὲν	ὅμοιον	τῷ ὁμοίῳ καὶ οἱ ἀγαθοὶ
[222]	πρόσθεν λόγον, ὡς οὐ τὸ	ὅμοιον	τῷ ὁμοίῳ κατὰ τὴν ὁμοιότητα
[216]	εἶναι. ἀνάγκη. οὔτε ἄρα τὸ	ὅμοιον	τῷ ὁμοίῳ οὔτε τὸ ἐναντίον
[215]	ὡς ἄρα παντὸς δέοι τὸ	ὅμοιον	τῷ ὁμοίῳ φίλον εἶναι, ἀλλ'
[214]	δοκοῦσιν, ὦ ἑταῖρε, οἱ τὸ	ὅμοιον	τῷ ὁμοίῳ φίλον λέγοντες, ὡς
[219]	καὶ τοῦ ὁμοίου γε τὸ	ὅμοιον	φίλον γίγνεται, ὅ φαμεν ἀδύνατον
[214]	ἀσταθμήτους: ὃ δὲ αὐτὸ αὑτῷ	ἀνόμοιον	εἴη καὶ διάφορον, σχολῇ γέ
[208]	ἦν δ' ἐγώ. ~βουλόμενοί σε	μακάριον	(εἶναι διακωλύουσι τοῦτο ποιεῖν ὃ
[222]	θήσομεν παντί, τὸ δὲ κακὸν	ἀλλότριον	εἶναι; ἢ τὸ μὲν κακὸν
[220]	περὶ πολλοῦ ποιούμεθα χρυσίον καὶ	ἀργύριον:	ἀλλὰ μὴ οὐδέν τι μᾶλλον
[208]	ἵππους, καὶ προσέτι (αὐτοῦ τούτου	ἀργύριον	τελοῦσιν; ἀλλὰ τί μήν; ἔφη.
[220]	λέγομεν ὡς περὶ πολλοῦ ποιούμεθα	χρυσίον	καὶ ἀργύριον: ἀλλὰ μὴ οὐδέν
[220]	φανῇ ὄν, ὅτου ἕνεκα καὶ	χρυσίον	καὶ πάντα τὰ παρασκευαζόμενα παρασκευάζεται.
[211]	κύνα, μᾶλλον ἢ τὸ Δαρείου	χρυσίον	κτήσασθαι δεξαίμην πολὺ πρότερον ἑταῖρον,
[211]	ὁ δὲ κύνας, ὁ δὲ	χρυσίον,	ὁ δὲ τιμάς: ἐγὼ δὲ
[221]	ἄν, εἴ γε τὸ κακὸν	αἴτιον	ἦν τοῦ φίλον τι εἶναι,
[209]	οὖν εἴη, ὦ Λύσι, τὸ	αἴτιον	ὅτι ἐνταῦθα (μὲν οὐ διακωλύουσιν,
[209]	ᾗ ἂν ἡμέρᾳ ἡγήσηταί σε	βέλτιον	αὑτοῦ φρονεῖν, ταύτῃ ἐπιτρέψει σοι
[209]	οἰκίαν οἰκονομεῖν, ὅταν σε ἡγήσηται	βέλτιον	περὶ οἰκονομίας ἑαυτοῦ φρονεῖν, ἢ
[215]	φίλον εἶναι, ἀλλ' αὐτὸ τὸ	ἐναντίον	εἴη τούτου: τὸ γὰρ ἐναντιώτατον
[218]	οἱ ἀγαθοί: οὔτε γὰρ τὸ	ἐναντίον	τοῦ ἐναντίου οὔτε τὸ ὅμοιον
[216]	οὑτωσὶ ἀκοῦσαι. φῶμεν ἄρα τὸ	ἐναντίον	τῷ ἐναντίῳ μάλιστα φίλον εἶναι;
[215]	λόγον. τροφὴν γὰρ εἶναι τὸ	ἐναντίον	τῷ ἐναντίῳ: ~τὸ γὰρ ὅμοιον
[216]	ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ οὔτε τὸ	ἐναντίον	τῷ ἐναντίῳ φίλον. οὐκ ἔοικεν.
[220]	δὲ τῷ ὄντι φίλον πᾶν	τοὐναντίον	τούτου φαίνεται πεφυκός: φίλον γὰρ
[206]	συνήθης ἐστὶν διὰ τὸν τούτου	ἀνεψιὸν	Μενέξενον: Μενεξένῳ μὲν γὰρ δὴ
[217]	φίλον εἴη: ἀδύνατον γὰρ ἔφαμεν	κακὸν	ἀγαθῷ φίλον εἶναι. ἀδύνατον γάρ.
[221]	οὐκ ἄν, εἴ γε τὸ	κακὸν	αἴτιον ἦν τοῦ φίλον τι
[222]	οἰκεῖον θήσομεν παντί, τὸ δὲ	κακὸν	ἀλλότριον εἶναι; ἢ τὸ μὲν
[220]	ἐγώ, πρὸς Διός, ἐὰν τὸ	κακὸν	ἀπόληται, ~οὐδὲ πεινῆν ἔτι ἔσται
[217]	μᾶλλον, ἔφη. καὶ τὸ μήτε	κακὸν	ἄρα μήτ' ἀγαθὸν ἐνίοτε κακοῦ
[217]	φιλεῖν. δοκεῖ μοι. τὸ μήτε	κακὸν	ἄρα μήτ' ἀγαθὸν φίλον γίγνεται
[218]	ἄγνοιαν ἔχοντας ὥστε κακοὺς εἶναι:	κακὸν	γὰρ καὶ ἀμαθῆ οὐδένα φιλοσοφεῖν.
[217]	ἔχει. οὐ γὰρ δή γε	κακὸν	γεγονὸς (ἔτι ἄν τι τοῦ
[219]	τὸ σῶμα, οὔτε ἀγαθὸν οὔτε	κακὸν	διὰ τὴν νόσον, τοῦτο δὲ
[220]	τὰ δύο λειφθείη, τὸ δὲ	κακὸν	ἐκποδὼν ἀπέλθοι καὶ μηδενὸς ἐφάπτοιτο
[217]	ἀγαθὸν ἐνίοτε κακοῦ παρόντος οὔπω	κακόν	ἐστιν, ἔστιν δ' ὅτε ἤδη
[218]	ἦν δ' ἐγώ: ἀγαθὸν ἢ	κακὸν	ἢ οὐδέτερα; ~ἀγαθόν, (ἔφη. ἐλέγομεν
[217]	πάνυ γε. οὐκοῦν ὅταν μήπω	κακὸν	ᾖ κακοῦ παρόντος, αὕτη μὲν
[217]	γὰρ (οὔ; νόσος μὲν δὴ	κακόν,	ἰατρικὴ δὲ ὠφέλιμον καὶ ἀγαθόν.
[219]	οὔτε (ἀγαθὸν ἄρα διὰ τὸ	κακὸν	καὶ τὸ ἐχθρὸν τοῦ ἀγαθοῦ
[218]	(σῶμα καὶ πανταχοῦ, τὸ μήτε	κακὸν	μήτε ἀγαθὸν διὰ κακοῦ παρουσίαν
[217]	ἄρα (τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε	κακὸν	μόνῳ μόνον συμβαίνει γίγνεσθαι φίλον.
[220]	κακοῦ τὸ ἀγαθόν, τὸ δὲ	κακὸν	νόσημα: νοσήματος δὲ μὴ ὄντος
[218]	ἀλλὰ κακόν: φίλον δὲ ἀγαθῷ	κακὸν	οὐκ ἦν. οὐ γὰρ οὖν.
[218]	~οὐ γὰρ ἔτι ἐστὶν (οὔτε	κακὸν	οὔτε ἀγαθόν, ἀλλὰ κακόν: φίλον
[219]	ἐχθρόν. πάνυ γε. τὸ οὔτε	κακὸν	οὔτε (ἀγαθὸν ἄρα διὰ τὸ
[217]	σῶμα εἶναι οὔτε ἀγαθὸν οὔτε	κακόν.	οὕτως. ἀναγκάζεται δέ γε σῶμα
[222]	κακῷ τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε	κακόν;	οὕτως ἐφάτην δοκεῖν σφίσιν ἕκαστον
[217]	αὐτὸ ποιεῖ ἐπιθυμεῖν: ἡ δὲ	κακὸν	ποιοῦσα ἀποστερεῖ αὐτὸ τῆς τε
[216]	εἶναι τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε	κακόν:	πρὸς ἃ δὲ λέγων μαντεύομαι,
[218]	ναί. ἡ δέ γε νόσος	κακόν;	πῶς δ' οὔ; τί δὲ
[220]	γένοιτο κατάδηλον ὅτι διὰ τὸ	κακὸν	τἀγαθὸν ἠγαπῶμεν καὶ ἐφιλοῦμεν, ὡς
[219]	νόσον, τοῦτο δὲ διὰ τὸ	κακόν,	τῆς ἰατρικῆς φίλον ἐστίν, ἀγαθὸν
[216]	τὸ δ' οὔτ' ἀγαθὸν οὔτε	κακόν:	τί δὲ σοί; καὶ ἐμοί,
[221]	κακὸν τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε	κακὸν	τὸ ἀγαθὸν φιλεῖν; ἀληθῆ. (νῦν
[220]	δοκεῖ. ἆρ' οὖν διὰ τὸ	κακὸν	τὸ ἀγαθὸν φιλεῖται, (καὶ ἔχει
[216]	τὸ μὲν ἀγαθόν, τὸ δὲ	κακόν,	τὸ δ' οὔτ' ἀγαθὸν οὔτε
[221]	ᾠήθημεν τότε γε διὰ τὸ	κακὸν	τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε κακὸν
[218]	δὴ οἱ ἔχοντες μὲν τὸ	κακὸν	τοῦτο, τὴν ἄγνοιαν, μήπω δὲ
[222]	ἀλλότριον εἶναι; ἢ τὸ μὲν	κακὸν	τῷ κακῷ οἰκεῖον, τῷ δὲ
[216]	οὔτε τἀγαθὸν τἀγαθῷ οὔτε τὸ	κακὸν	τῷ κακῷ οὔτε τἀγαθὸν τῷ
[217]	γε ὅτι πρὶν γενέσθαι αὐτὸ	κακὸν	ὑπὸ τοῦ κακοῦ οὗ ἔχει.
[220]	καὶ φιλεῖται τἀγαθὸν διὰ τὸ	κακὸν	ὑφ' ἡμῶν, τῶν μεταξὺ ὄντων
[218]	(οὔτε κακὸν οὔτε ἀγαθόν, ἀλλὰ	κακόν:	φίλον δὲ ἀγαθῷ κακὸν οὐκ
[216]	φίλον, τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε	κακὸν	φίλον εἶναι ἢ τοῦ ἀγαθοῦ
[216]	ἀλλὰ τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε	κακὸν	φίλον οὕτω ποτὲ γιγνόμενον τοῦ
[220]	τἀγαθὸν ἠγαπῶμεν καὶ ἐφιλοῦμεν, ὡς	φάρμακον	ὂν τοῦ κακοῦ τὸ ἀγαθόν,
[204]	ὦ Ἱππόθαλες, ὡς γενναῖον καὶ	νεανικὸν	τοῦτον τὸν ἔρωτα πανταχῇ ἀνηῦρες:
[205]	εἴ τι πεποίηκας εἰς τὸν	νεανίσκον,	ἀλλὰ τῆς διανοίας, ἵνα εἰδῶ
[216]	τοιοῦτον ὄν. λέγω γὰρ τἀγαθὸν	καλὸν	εἶναι: σὺ δ' οὐκ οἴει;
[216]	κατὰ τὴν ἀρχαίαν παροιμίαν τὸ	καλὸν	φίλον εἶναι. ἔοικε γοῦν μαλακῷ
[217]	ἀγαθοῦ διὰ κακοῦ παρουσίαν. ἔοικεν.	δῆλον	δέ γε ὅτι πρὶν γενέσθαι
[209]	αὐτοῦ περὶ ὄψου σκευασίας; ἡμῖν	δῆλον	ὅτι, ἔφη. καὶ τὸν μέν
[222]	ἔτι χρησαίμεθα τῷ λόγῳ; ἢ	δῆλον	ὅτι οὐδέν; δέομαι οὖν, ὥσπερ
[207]	ἐπιθυμοῦσι γενέσθαι, τοῦτο παντὶ τρόπῳ	δῆλον	ὅτι προθυμοῦνται ὅπως ἂν εὐδαιμονοίης.
[206]	καὶ δυσαλωτοτέραν τὴν ἄγραν ποιοῖ;	(δῆλον	ὅτι φαῦλος. καὶ μὲν δὴ
[220]	οὕτω δὴ ἂν τότε γένοιτο	κατάδηλον	ὅτι διὰ τὸ κακὸν τἀγαθὸν
[211]	ἐρωτικῶς, καὶ βουλοίμην ἄν μοι	φίλον	ἀγαθὸν γενέσθαι μᾶλλον ἢ τὸν
[219]	ἣ οὐκέτ' ἐπανοίσει ἐπ' ἄλλο	φίλον,	ἀλλ' ἥξει ἐπ' ἐκεῖνο ὅ
[216]	γὰρ ἄν που τῷ κακῷ	φίλον	ἄν τι γένοιτο. ἀληθῆ. οὐδὲ
[217]	κακὸν μόνῳ μόνον συμβαίνει γίγνεσθαι	φίλον.	ἀνάγκη, ὡς ἔοικεν. ἆρ' οὖν
[219]	πάνυ γε. οὐκοῦν καὶ ἐκεῖνο	φίλον	αὖ ἔσται ἕνεκα φίλου; ναί.
[220]	πᾶν τοὐναντίον τούτου φαίνεται πεφυκός:	φίλον	γὰρ ἡμῖν ἀνεφάνη ὂν ἐχθροῦ
[219]	γὰρ φίλον τοῦ φίλου τὸ	φίλον	γέγονεν, ἐῶ χαίρειν, καὶ τοῦ
[214]	γέ τῳ ἄλλῳ ὅμοιον ἢ	φίλον	γένοιτ' ἄν. ἢ οὐ καὶ
[219]	τοῦ ὁμοίου γε τὸ ὅμοιον	φίλον	γίγνεται, ὅ φαμεν ἀδύνατον εἶναι:
[217]	μήτε κακὸν ἄρα μήτ' ἀγαθὸν	φίλον	γίγνεται τοῦ ἀγαθοῦ διὰ κακοῦ
[218]	κακὸν οὔτε ἀγαθόν, ἀλλὰ κακόν:	φίλον	δὲ ἀγαθῷ κακὸν οὐκ ἦν.
[219]	ὑγίεια ἀγαθόν. ἦ γάρ; ναί.	φίλον	δὲ ἢ οὐ φίλον ἡ
[220]	ἑτέρου, ῥήματι φαινόμεθα λέγοντες αὐτό:	φίλον	δὲ τῷ ὄντι κινδυνεύει ἐκεῖνο
[219]	ἄρα τοῦ φίλου τὸ φίλον	φίλον	διὰ τὸ ἐχθρόν. ἔοικεν. εἶεν,
[217]	τοῦ ἀγαθοῦ (οὗ) ἐπιθυμοῖ καὶ	φίλον	εἴη: ἀδύνατον γὰρ ἔφαμεν κακὸν
[217]	ἀδύνατον γὰρ ἔφαμεν κακὸν ἀγαθῷ	φίλον	εἶναι. ἀδύνατον γάρ. σκέψασθε δὴ
[213]	φίλῳ ἐχθρὸν καὶ τῷ ἐχθρῷ	φίλον	εἶναι. ἀληθῆ, ἔφη, ἔοικας λέγειν,
[220]	φίλου τινὸς ἕνεκα τὸ φίλον	φίλον	εἶναι: ἀλλ' ἆρα τὸ ἀγαθόν
[215]	δέοι τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ	φίλον	εἶναι, ἀλλ' αὐτὸ τὸ ἐναντίον
[214]	ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ ἀνάγκη ἀεὶ	φίλον	εἶναι; εἰσὶν δέ που οὗτοι
[216]	τὴν ἀρχαίαν παροιμίαν τὸ καλὸν	φίλον	εἶναι. ἔοικε γοῦν μαλακῷ τινι
[216]	τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε κακὸν	φίλον	εἶναι ἢ τοῦ ἀγαθοῦ ἢ
[215]	γὰρ πένητα τῷ πλουσίῳ ἀναγκάζεσθαι	φίλον	εἶναι καὶ τὸν ἀσθενῆ τῷ
[213]	(ἅπερ ἐπὶ τῶν πρότερον, πολλάκις	φίλον	εἶναι μὴ φίλου, πολλάκις δὲ
[218]	διὰ κακοῦ παρουσίαν τοῦ ἀγαθοῦ	φίλον	εἶναι. παντάπασιν ἐφάτην τε καὶ
[216]	τὸ ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ μάλιστα	φίλον	εἶναι; πάνυ γε. εἶεν, ἦν
[216]	τοῦ καλοῦ τε καὶ ἀγαθοῦ	φίλον	εἶναι τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε
[221]	ὃ δὲ τὸ πρότερον ἐλέγομεν	φίλον	εἶναι, ὕθλος τις ἦν, ὥσπερ
[216]	κακῷ οὔτε τἀγαθὸν τῷ (κακῷ	φίλον	εἶναι, ὥσπερ οὐδ' ὁ ἔμπροσθεν
[221]	ναί. τὸ δ' ἐνδεὲς ἄρα	φίλον	ἐκείνου οὗ ἂν ἐνδεὲς ᾖ;
[212]	καὶ σύ τε τοῦτον οὕτω	φίλον	ἐκτήσω ταχύ τε καὶ σφόδρα,
[220]	ἀλλ' ἆρα τὸ ἀγαθόν ἐστιν	φίλον;	ἔμοιγε δοκεῖ. ἆρ' οὖν διὰ
[219]	φίλον; πάνυ γε. εἰ ἄρα	φίλον,	ἕνεκά του. ναί. φίλου γέ
[219]	πρῶτον, ὃ ὡς ἀληθῶς ἐστι	φίλον.	ἐννοήσωμεν γὰρ οὑτωσί: ὅταν τίς
[215]	ἐναντιώτατον τῷ ἐναντιωτάτῳ εἶναι μάλιστα	φίλον.	ἐπιθυμεῖν γὰρ τοῦ τοιούτου ἕκαστον,
[219]	διὰ τὸ κακόν, τῆς ἰατρικῆς	φίλον	ἐστίν, ἀγαθὸν δὲ ἰατρική: ἕνεκα
[220]	φίλον οὐ φίλου τινὸς ἕνεκα	φίλον	ἐστίν; ἀληθῆ. τοῦτο μὲν δὴ
[213]	φίλοις ἐχθροί, εἰ τὸ φιλούμενον	φίλον	ἐστὶν ἀλλὰ μὴ τὸ φιλοῦν.
[216]	τὴν ἐναντιότητά τί τῳ (φίλῳ)	φίλον	ἐστίν, ἀνάγκη καὶ ταῦτα φίλα
[222]	πλήθους ἀλλ' εἰ μηδὲν τούτων	φίλον	ἐστίν, ἐγὼ μὲν οὐκέτι ἔχω
[219]	καὶ τὸ ἐχθρὸν τοῦ ἀγαθοῦ	φίλον	ἐστὶν ἕνεκα τοῦ ἀγαθοῦ καὶ
[221]	φιλίας αἰτία, καὶ τὸ ἐπιθυμοῦν	φίλον	ἐστὶν τούτῳ οὗ ἐπιθυμεῖ καὶ
[212]	τὸ φιλούμενον ἄρα τῷ φιλοῦντι	φίλον	ἐστίν, ὡς ἔοικεν, ὦ Μενέξενε,
[221]	οὐκ ἂν ἦν τούτου ἀπολομένου	φίλον	ἕτερον ἑτέρῳ. αἰτίας γὰρ ἀπολομένης
[216]	φήσουσιν, τὸ ἐχθρὸν τῷ φίλῳ	φίλον	ἢ τὸ φίλον τῷ ἐχθρῷ;
[219]	ἢ οὐ φίλον ἡ ὑγίεια;	φίλον.	ἡ δὲ νόσος ἐχθρόν. πάνυ
[219]	ναί. φίλον δὲ ἢ οὐ	φίλον	ἡ ὑγίεια; φίλον. ἡ δὲ
[220]	ὅς, οὕτως ἔχειν. τὸ ἄρα	φίλον	ἡμῖν ἐκεῖνο, εἰς ὃ ἐτελεύτα
[218]	οὔτε τὸ ὅμοιον τοῦ ὁμοίου	φίλον	ἡμῖν ἐφάνη ἐν τοῖς ἔμπροσθεν
[218]	μᾶλλον ἐξηυρήκαμεν ὃ ἔστιν τὸ	φίλον	καὶ οὔ. φαμὲν γὰρ αὐτό,
[214]	οἱ τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ	φίλον	λέγοντες, ὡς ὁ ἀγαθὸς τῷ
[219]	ἰατρική, φαμέν, ἕνεκα τῆς ὑγιείας	φίλον.	ναί. οὐκοῦν καὶ ἡ ὑγίεια
[216]	ἀγαθῷ μήτε κακῷ τὸ τοιοῦτον	φίλον	οἷον αὐτό. οὐ φαίνεται. ~τῷ
[222]	ὁμοιότητα ἄχρηστον: τὸ δὲ ἄχρηστον	φίλον	(ὁμολογεῖν πλημμελές. βούλεσθ' οὖν, ἦν
[220]	οὐκοῦν τό γε τῷ ὄντι	φίλον	οὐ φίλου τινὸς ἕνεκα φίλον
[220]	οὐκέτι, ὡς ἔοικ' ἔσθ' ἡμῖν	φίλον.	οὔ μοι δοκεῖ, ἔφη, ὥς
[219]	ἐπ' ἐκεῖνο ὅ ἐστιν (πρῶτον	φίλον,	οὗ ἕνεκα καὶ τὰ ἄλλα
[215]	ὃ δὲ μὴ ἀγαπῷτο, πῶς	φίλον;	οὐδαμῶς. ἀλλὰ δὴ ὁ μὲν
[216]	οὔτε τὸ ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ	φίλον.	οὐκ ἔοικεν. (ἔτι δὲ καὶ
[216]	τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε κακὸν	φίλον	οὕτω ποτὲ γιγνόμενον τοῦ ἀγαθοῦ.
[220]	κέκληται, τὸ δὲ τῷ ὄντι	φίλον	πᾶν τοὐναντίον τούτου φαίνεται πεφυκός:
[219]	ναί. οὐκοῦν καὶ ἡ ὑγίεια	φίλον;	πάνυ γε. εἰ ἄρα φίλον,
[221]	τὸ κακὸν αἴτιον ἦν τοῦ	φίλον	τι εἶναι, οὐκ ἂν ἦν
[216]	δή, εἴπερ τῴ τί ἐστιν	φίλον,	τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε κακὸν
[219]	μὴ ἐξαπατηθῶμεν. ὅτι μὲν γὰρ	φίλον	τοῦ φίλου τὸ φίλον γέγονεν,
[213]	ἀδύνατον, τὸ φιλοῦν ἂν εἴη	φίλον	τοῦ φιλουμένου. φαίνεται. τὸ μισοῦν
[216]	τῷ φίλῳ φίλον ἢ τὸ	φίλον	τῷ ἐχθρῷ; οὐδέτερα, ἔφη. ἀλλὰ
[212]	κινδυνεύει, ἔφη. οὐκ ἄρα ἐστὶν	φίλον	τῷ φιλοῦντι οὐδὲν μὴ οὐκ
[221]	λέγεις. οὐκοῦν ὡμολόγηται ἡμῖν τὸ	φίλον	φιλεῖν τι καὶ διά τι:
[219]	ἕνεκα ἄρα τοῦ φίλου τὸ	φίλον	φίλον διὰ τὸ ἐχθρόν. ἔοικεν.
[220]	μὴ φίλου τινὸς ἕνεκα τὸ	φίλον	φίλον εἶναι: ἀλλ' ἆρα τὸ
[216]	ἔτι μᾶλλον ἡμᾶς λανθάνει τὸ	φίλον	ὡς ἀληθῶς οὐδὲν τούτων ὄν,
[223]	δ' εἰπὼν ἐν νῷ εἶχον	ἄλλον	ἤδη τινὰ τῶν πρεσβυτέρων κινεῖν:
[210]	σὲ ὁ πατὴρ οὐδὲ ἄλλος	ἄλλον	οὐδένα φιλεῖ, καθ' ὅσον ἂν
[217]	ναί. ἀλλ' ὅμως οὐδέν τι	μᾶλλον	ἂν εἶεν λευκαί πω, ἀλλὰ
[209]	ἡ τῆς Ἀσίας ἀρχὴ γίγνεται,	μᾶλλον	ἂν ἐπιτρέψειεν ἑψομένων κρεῶν (ἐμβάλλειν)
[209]	οὐδὲν ὄφελος, ~ἀλλὰ πάντες (αὐτῶν	μᾶλλον	ἄρχουσιν ἢ σύ, οὔτε τοῦ
[213]	πολλὴ ἀλογία, ὦ φίλε ἑταῖρε,	μᾶλλον	δὲ οἶμαι καὶ ἀδύνατον, τῷ
[214]	χρήσιμος ὁ τοιοῦτος τῷ τοιούτῳ;	μᾶλλον	δὲ ὧδε: ὁτιοῦν ὅμοιον ὁτῳοῦν
[218]	ἀκολουθήσεις, οἶμαι δὲ καὶ ἐγὼ	μᾶλλον	εἴσομαι ὅτι λέγω. ὁ κάμνων,
[218]	Λύσι τε καὶ Μενέξενε, παντὸς	μᾶλλον	ἐξηυρήκαμεν ὃ ἔστιν τὸ φίλον
[208]	μισθὸν φέρων. πῶς λέγεις; μισθωτῷ	μᾶλλον	ἐπιτρέπουσιν ἢ σοὶ ποιεῖν ὅτι
[217]	ἐὰν δὲ μή, οὔ; οὕτω	μᾶλλον,	ἔφη. καὶ τὸ μήτε κακὸν
[211]	κτήσασθαι δεξαίμην πολὺ πρότερον ἑταῖρον,	μᾶλλον	ἢ αὐτὸν Δαρεῖον οὕτως ἐγὼ
[210]	τἆλλα πάντα ἡμῖν ἐπιτρέποι ἂν	μᾶλλον	ἢ ἑαυτῷ καὶ τῷ ὑεῖ,
[211]	καὶ ναὶ μὰ Δία ἔγωγε	μᾶλλον	ἢ ἵππον τε καὶ κύνα
[208]	ὑόν, καὶ ἐπιτρέπουσι τὰ ἑαυτῶν	μᾶλλον	ἢ σοί, καὶ ἐῶσιν ποιεῖν
[211]	οἶμαι δέ, νὴ τὸν κύνα,	μᾶλλον	ἢ τὸ Δαρείου χρυσίον κτήσασθαι
[211]	ἄν μοι φίλον ἀγαθὸν γενέσθαι	μᾶλλον	ἢ τὸν ἄριστον ἐν ἀνθρώποις
[216]	καὶ τόδε σκεψώμεθα, μὴ ἔτι	μᾶλλον	ἡμᾶς λανθάνει τὸ φίλον ὡς
[204]	καὶ ὃς ἀκούσας πολὺ ἔτι	μᾶλλον	ἠρυθρίασεν. ὁ οὖν Κτήσιππος, Ἀστεῖόν
[214]	ὅσῳ ἂν ἐγγυτέρω προσίῃ καὶ	μᾶλλον	ὁμιλῇ, τοσούτῳ ἐχθίων γίγνεσθαι. ἀδικεῖ
[220]	ἀργύριον: ἀλλὰ μὴ οὐδέν τι	μᾶλλον	οὕτω τό γε ἀληθὲς ἔχῃ,
[206]	πρὶν ἂν ἕλῃ, δεδιὼς τὸ	μέλλον	ὅπῃ ἀποβήσεται. καὶ ἅμα οἱ
[203]	ἐν τῷ καταντικρὺ τοῦ τείχους	περίβολόν	τέ τινα καὶ θύραν ἀνεῳγμένην.
[212]	κύνες ἀγρευταὶ καὶ ξένος ἀλλοδαπός"	σολον	οὐκ ἔμοιγε δοκεῖ, ἦ δ'
[208]	ἢ ἐλευθέρῳ; δούλῳ, ἔφη. καὶ	δοῦλον,	ὡς ἔοικεν, ἡγοῦνται περὶ πλείονος
[217]	μὲν δὴ κακόν, ἰατρικὴ δὲ	ὠφέλιμον	καὶ ἀγαθόν. ναί. σῶμα δέ
[214]	ὡς τὸν ὁμοῖον (καὶ ποιεῖ	γνώριμον"	ἢ οὐκ ἐντετύχηκας τούτοις τοῖς
[220]	ἆρα τότε οὐδὲν ἂν ἡμῖν	χρήσιμον	εἴη τὸ ἀγαθόν, ἀλλ' ἄχρηστον
[205]	κρονικώτερα. τὸν γὰρ τοῦ Ἡρακλέους	ξενισμὸν	πρῴην ἡμῖν ἐν ποιήματί τινι
[209]	ἂν βούληται ἐμβαλεῖν (εἰς τὸν	ζωμόν,	ἢ ἡμῖν, εἰ ἀφικόμενοι παρ'
[215]	δὲ ὀξὺ ἀμβλέος, τὸ δὲ	κενὸν	πληρώσεως, καὶ τὸ πλῆρες δὲ
[210]	κατιδὼν οὖν αὐτὸν ἀγωνιῶντα καὶ	τεθορυβημένον	ὑπὸ τῶν λεγομένων, ἀνεμνήσθην ὅτι
[221]	τις ἦν, ὥσπερ ποίημα μακρὸν	συγκείμενον;	κινδυνεύει, ἔφη. ἀλλὰ μέντοι, ἦν
[217]	παῖδες, ὑφηγεῖται ἡμῖν τὸ νῦν	λεγόμενον;	εἰ γοῦν θέλοιμεν ἐννοῆσαι τὸ
[219]	μὴ ἡμᾶς ἐξαπατήσῃ τὸ νῦν	λεγόμενον.	(ἡ ἰατρική, φαμέν, ἕνεκα τῆς
[216]	μήτε κακὸν φίλον οὕτω ποτὲ	γιγνόμενον	τοῦ ἀγαθοῦ. πῶς, ἦ δ'
[212]	δοκεῖ λέγειν σοι; ναί. τὸ	φιλούμενον	ἄρα τῷ φιλοῦντι φίλον ἐστίν,
[213]	δὲ φίλοις ἐχθροί, εἰ τὸ	φιλούμενον	φίλον ἐστὶν ἀλλὰ μὴ τὸ
[204]	εἶναι γνῶναι ἐρῶντά τε καὶ	ἐρώμενον.	καὶ ὃς ἀκούσας πολὺ ἔτι
[206]	φίλε, σοφός, οὐκ ἐπαινεῖ τὸν	ἐρώμενον	πρὶν ἂν ἕλῃ, δεδιὼς τὸ
[213]	ἐγὼ οὖν βουλόμενος τόν τε	Μενέξενον	ἀναπαῦσαι καὶ ἐκείνου ἡσθεὶς τῇ
[207]	ἠκροᾶτο. καὶ ἐγὼ πρὸς τὸν	Μενέξενον	ἀποβλέψας, ὦ παῖ Δημοφῶντος, (ἦν
[211]	οὐ μανθάνει, ἀλλά φησιν οἴεσθαι	Μενέξενον	εἰδέναι, καὶ κελεύει τοῦτον ἐρωτᾶν.
[206]	ἐστὶν διὰ τὸν τούτου ἀνεψιὸν	Μενέξενον:	Μενεξένῳ μὲν γὰρ δὴ πάντων
[207]	οὖν τις προσελθὼν ἀνέστησε τὸν	Μενέξενον,	φάσκων καλεῖν τὸν παιδοτρίβην: ἐδόκει
[217]	εἰ γοῦν θέλοιμεν ἐννοῆσαι τὸ	ὑγιαῖνον	σῶμα, οὐδὲν ἰατρικῆς δεῖται οὐδὲ
[208]	μήν; ἡμέτερός γε, ἔφη. ἦ	δεινόν,	ἦν δ' ἐγώ, ἐλεύθερον ὄντα
[209]	ἢ ἡμῖν, εἰ ἀφικόμενοι παρ'	ἐκεῖνον	ἐνδειξαίμεθα αὐτῷ ὅτι ἡμεῖς κάλλιον
[219]	ἆρα περὶ πολλοῦ ποιοῖτ' ἂν	οἶνον,	εἴπερ τοῦτο ἡγοῖτο τὸν ὑὸν
[207]	διαφέρων, οὐ τὸ καλὸς εἶναι	μόνον	ἄξιος ἀκοῦσαι, ἀλλ' ὅτι καλός
[208]	Δία, ἔφη, ὦ (Σώκρατες, οὐ	μόνον	γε διακωλύει, ἀλλὰ καὶ τυπτοίμην
[204]	μή: οἶδα γὰρ ὅτι οὐ	μόνον	ἐρᾷς, ἀλλὰ καὶ πόρρω ἤδη
[210]	καθ' ὅτι ἂν δύνωνται, οὐ	μόνον	οἱ ἀλλότριοι, ἀλλὰ καὶ ὁ
[217]	μήτε ἀγαθὸν μήτε κακὸν μόνῳ	μόνον	συμβαίνει γίγνεσθαι φίλον. ἀνάγκη, ὡς
[222]	ἢ ὁ ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ	μόνον	φίλος; πάνυ γε. ἀλλὰ μὴν
[204]	ἐὰν δ' οὗτος καὶ σμικρὸν	χρόνον	συνδιατρίψῃ σοι, παραταθήσεται ὑπὸ σοῦ
[217]	χρόαν τὸ ἀλειφθέν, οἷον τὸ	ἐπόν;	(οὐ μανθάνω, ἦ δ' ὅς.
[206]	φασί σε. ἀλλ' οὐδέν, ἔφη,	χαλεπόν.	ἂν γὰρ εἰσέλθῃς μετὰ Κτησίππου
[218]	ὡμολογημένα ἡμῖν, καὶ εὐθὺς ἀχθεσθεὶς	εἶπον:	βαβαῖ, ὦ Λύσι τε καὶ
[222]	παντοδαπὰ ἠφίει χρώματα. καὶ ἐγὼ	εἶπον,	βουλόμενος τὸν λόγον ἐπισκέψασθαι, εἰ
[205]	πῶς ἔχει; ἔφη. (πάντων μάλιστα,	εἶπον,	εἰς σὲ τείνουσιν αὗται αἱ
[211]	εἰπὲ καὶ Μενεξένῳ. καὶ ἐγὼ	εἶπον,	ταῦτα μὲν σὺ αὐτῷ ἐρεῖς,
[205]	τε καὶ μαίνεται. καὶ ἐγὼ	εἶπον:	ὦ Ἱππόθαλες, οὔ τι τῶν
[205]	ἡμᾶς ἀκροᾶσθαι. καὶ ἐγὼ ἀκούσας	εἶπον:	ὦ καταγέλαστε Ἱππόθαλες, πρὶν νενικηκέναι
[213]	(λύσιν ἐποιούμην τοὺς λόγους, καὶ	εἶπον:	ὦ Λύσι, ἀληθῆ μοι δοκεῖς
[204]	ὃς ἐρωτηθεὶς ἠρυθρίασεν. καὶ ἐγὼ	εἶπον:	ὦ παῖ Ἱερωνύμου Ἱππόθαλες, τοῦτο
[212]	τοῦ κτήματος, ὥστε οὐδ' ὅντινα	τρόπον	γίγνεται φίλος ἕτερος ἑτέρου οἶδα,
[217]	ἢ ἐὰν μὲν κατά τινα	τρόπον	παρῇ, ἔσται, ἐὰν δὲ μή,
[205]	τῆς διανοίας, ἵνα εἰδῶ τίνα	τρόπον	προσφέρῃ πρὸς τὰ παιδικά. ὅδε
[211]	μὰ Δία ἔγωγε μᾶλλον ἢ	ἵππον	τε καὶ κύνα οἶμαι δέ,
[207]	εἶδεν ἐμέ τε καὶ τὸν	Κτήσιππον,	ᾔει παρακαθιζησόμενος: ἰδὼν οὖν αὐτὸν
[206]	ποιεῖν. καὶ ἅμα λαβὼν τὸν	(Κτήσιππον	προσῇα εἰς τὴν παλαίστραν: οἱ
[217]	ἔσται τὸ ἔχον οἷον τὸ	παρόν:	ἢ ἐὰν μὲν κατά τινα
[217]	ἐπαγάγῃ, τότε ἐγένοντο οἷόνπερ τὸ	παρόν,	λευκοῦ παρουσίᾳ (λευκαί. πῶς γὰρ
[217]	μέν, οἷον ἂν ᾖ τὸ	παρόν,	τοιαῦτά ἐστι καὶ αὐτά, ἔνια
[208]	ἦ δεινόν, ἦν δ' ἐγώ,	ἐλεύθερον	ὄντα ὑπὸ δούλου ἄρχεσθαι. τί
[221]	ἂν ἦν τούτου ἀπολομένου φίλον	ἕτερον	ἑτέρῳ. αἰτίας γὰρ ἀπολομένης ἀδύνατόν
[222]	τοῦ λόγου, συγχωρήσωμεν καὶ φῶμεν	ἕτερόν	τι εἶναι τὸ οἰκεῖον τοῦ
[212]	ἐὰν μόνος ὁ ἕτερος τὸν	ἕτερον	φιλῇ; ἔμοιγε, ἔφη, δοκεῖ. τί
[210]	μήτηρ καὶ εἴ τι τούτων	οἰκειότερόν	ἐστιν, αὐτοί τε ἐν αὐτοῖς
[204]	συγγράμματα. καὶ ὅ ἐστιν τούτων	δεινότερον,	ὅτι καὶ ᾄδει εἰς τὰ
[218]	σκοπῶμεν: φίλος ὃς ἂν εἴη,	πότερόν	ἐστίν τῳ φίλος ἢ οὔ;
[205]	ὦ Σώκρατες, ὧν ὅδε λέγει;	πότερον,	ἦν δ' ἐγώ, καὶ τὸ
[220]	ἔφη, ὥς γε νῦν λέγεται.	πότερον,	ἦν δ' ἐγώ, πρὸς Διός,
[209]	ὅσπερ τῷ πατρὶ περὶ σοῦ;	(πότερον	οἴει αὐτὸν ἐπιτρέψειν σοι τὴν
[222]	οἰκεῖον τοῦ ὁμοίου; πάνυ γε.	πότερον	οὖν καὶ τἀγαθὸν οἰκεῖον θήσομεν
[218]	φίλος ἢ οὔ; ἀνάγκη, ἔφη.	πότερον	οὖν οὐδενὸς ἕνεκα καὶ δι'
[217]	οὔσας τὰς τρίχας ψιμυθίῳ ἀλείψειεν,	πότερον	τότε λευκαὶ εἶεν ἢ φαίνοιντ'
[209]	τί ἄρα ὁ μέγας βασιλεύς;	πότερον	τῷ πρεσβυτάτῳ ὑεῖ, οὗ ἡ
[218]	ἕνεκά του καὶ διά τι.	πότερον	φίλου ὄντος ἐκείνου τοῦ πράγματος,
[212]	ἄρα νῦν ἡμῖν δοκεῖ ἢ	πρότερον	ἔδοξεν. τότε μὲν γάρ, εἰ
[221]	ὅταν ἐπιθυμῇ, ὃ δὲ τὸ	πρότερον	ἐλέγομεν φίλον εἶναι, ὕθλος τις
[211]	Δαρείου χρυσίον κτήσασθαι δεξαίμην πολὺ	πρότερον	ἑταῖρον, μᾶλλον ἢ αὐτὸν Δαρεῖον
[213]	εἶναι ὁμολογεῖν, (ἅπερ ἐπὶ τῶν	πρότερον,	πολλάκις φίλον εἶναι μὴ φίλου,
[215]	καὶ ἔτι ἐπεξῄει τῷ λόγῳ	μεγαλοπρεπέστερον,	λέγων ὡς ἄρα παντὸς δέοι
[209]	γραμμάτων γράφειν καὶ ὅτι ἂν	δεύτερον:	καὶ ἀναγιγνώσκειν ὡσαύτως ἔξεστιν. καὶ
[215]	τοῦ ὁμοίου: τὸ μὲν γὰρ	ξηρὸν	ὑγροῦ, τὸ δὲ ψυχρὸν θερμοῦ,
[220]	ἐχθροῦ ἕνεκα, εἰ δὲ τὸ	ἐχθρὸν	ἀπέλθοι, οὐκέτι, ὡς ἔοικ' ἔσθ'
[213]	καὶ μισοῦν φιλῇ: πολλάκις δ'	ἐχθρὸν	εἶναι μὴ ἐχθροῦ ἢ καὶ
[219]	τὸ φίλον φίλον διὰ τὸ	ἐχθρόν.	ἔοικεν. εἶεν, ἦν δ' ἐγώ.
[213]	καὶ ἀδύνατον, τῷ τε φίλῳ	ἐχθρὸν	καὶ τῷ ἐχθρῷ φίλον εἶναι.
[219]	ὑγίεια; φίλον. ἡ δὲ νόσος	ἐχθρόν.	πάνυ γε. τὸ οὔτε κακὸν
[219]	διὰ τὸ κακὸν καὶ τὸ	ἐχθρὸν	τοῦ ἀγαθοῦ φίλον ἐστὶν ἕνεκα
[213]	φαίνεται. τὸ μισοῦν ἄρα πάλιν	ἐχθρὸν	τοῦ μισουμένου. ἀνάγκη. οὐκοῦν ταὐτὰ
[216]	ἀνάγκη. ἆρ' οὖν, φήσουσιν, τὸ	ἐχθρὸν	τῷ φίλῳ φίλον ἢ τὸ
[211]	χρυσίον κτήσασθαι δεξαίμην πολὺ πρότερον	ἑταῖρον,	μᾶλλον ἢ αὐτὸν Δαρεῖον οὕτως
[218]	δὴ καὶ αὐτὸς ἐγὼ πάνυ	ἔχαιρον,	ὥσπερ θηρευτής τις, ἔχων ἀγαπητῶς
[212]	αὐτά σε βούλομαι ἐρέσθαι ἅτε	ἔμπειρον.	καί μοι εἰπέ: ἐπειδάν τίς
[221]	ὕθλος τις ἦν, ὥσπερ ποίημα	μακρὸν	συγκείμενον; κινδυνεύει, ἔφη. ἀλλὰ μέντοι,
[209]	τὸν μέν γε οὐδ' ἂν	σμικρὸν	ἐάσειεν ἐμβαλεῖν: ἡμᾶς δέ, κἂν
[211]	καὶ φιλικῶς, λάθρᾳ τοῦ Μενεξένου,	σμικρὸν	πρός με λέγων ἔφη: ὦ
[204]	τοὔνομα: ἐὰν δ' οὗτος καὶ	σμικρὸν	χρόνον συνδιατρίψῃ σοι, παραταθήσεται ὑπὸ
[215]	δὲ ψυχρὸν θερμοῦ, τὸ δὲ	πικρὸν	γλυκέος, τὸ δὲ ὀξὺ ἀμβλέος,
[214]	αὐτὸ αὑτῷ ἀνόμοιον εἴη καὶ	διάφορον,	σχολῇ γέ τῳ ἄλλῳ ὅμοιον
[210]	ἅπτεσθαι τῶν ἑαυτοῦ (ὀφθαλμῶν, μὴ	ἰατρὸν	ἡγούμενος, ἢ κωλύοι ἄν; κωλύοι
[216]	δίκαιον τῷ ἀδίκῳ, ἢ τὸ	σῶφρον	τῷ ἀκολάστῳ, ἢ τὸ ἀγαθὸν
[215]	γὰρ ξηρὸν ὑγροῦ, τὸ δὲ	ψυχρὸν	θερμοῦ, τὸ δὲ πικρὸν γλυκέος,
[215]	δέ; οὐχ ὁ ἀγαθός, καθ'	ὅσον	ἀγαθός, κατὰ τοσοῦτον ἱκανὸς ἂν
[215]	δὲ ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ καθ'	ὅσον	ἀγαθός, οὐ καθ' ὅσον ὅμοιος,
[210]	ἄλλος ἄλλον οὐδένα φιλεῖ, καθ'	ὅσον	ἂν ᾖ ἄχρηστος. οὐκ ἔοικεν,
[215]	καθ' ὅσον ἀγαθός, οὐ καθ'	ὅσον	ὅμοιος, φίλος ἂν εἴη; ἴσως.
[214]	ὁ ὅμοιος τῷ ὁμοίῳ καθ'	ὅσον	ὅμοιος φίλος, καὶ ἔστιν χρήσιμος
[218]	οὐχ οὕτως; ναί. οὐκοῦν διὰ	νόσον	ἕνεκα ὑγιείας τοῦ ἰατροῦ φίλος;
[217]	ἀναγκάζεται δέ γε σῶμα διὰ	νόσον	ἰατρικὴν ἀσπάζεσθαι καὶ φιλεῖν. δοκεῖ
[217]	ὁ κάμνων οἶμαι διὰ τὴν	νόσον.	πῶς γὰρ (οὔ; νόσος μὲν
[219]	ἀγαθὸν οὔτε κακὸν διὰ τὴν	νόσον,	τοῦτο δὲ διὰ τὸ κακόν,
[216]	πρὸς ἃ δὲ λέγων μαντεύομαι,	ἄκουσον.	δοκεῖ μοι ὡσπερεὶ τρία ἄττα
[211]	φίλον ἀγαθὸν γενέσθαι μᾶλλον ἢ	τὸν	ἄριστον ἐν ἀνθρώποις ὄρτυγα ἢ
[215]	πλουσίῳ ἀναγκάζεσθαι φίλον εἶναι καὶ	τὸν	ἀσθενῆ τῷ ἰσχυρῷ τῆς ἐπικουρίας
[215]	κενώσεως, καὶ τἆλλα οὕτω κατὰ	τὸν	αὐτὸν λόγον. τροφὴν γὰρ εἶναι
[219]	κύλικα κεραμέαν ἢ τὸν ὑὸν	τὸν	αὑτοῦ, οὐδὲ τρεῖς κοτύλας οἴνου
[215]	ἐμπίμπλασθαι, τὰ δ' ἀνομοιότατα φιλίας:	τὸν	γὰρ πένητα τῷ πλουσίῳ ἀναγκάζεσθαι
[205]	δὲ τούτοις ἔτι τούτων κρονικώτερα.	τὸν	γὰρ τοῦ Ἡρακλέους ξενισμὸν πρῴην
[206]	βλαβερὸς ὢν ἑαυτῷ. οὐ μὰ	τὸν	Δία, ἔφη: πολλὴ γὰρ ἂν
[213]	φίλους ἀλλήλοις γιγνομένους; οὐ μὰ	τὸν	Δία, ἔφη, ὦ Σώκρατες, οὐ
[215]	δὴ τὸν μὴ εἰδότα ἀγαπᾶν	τὸν	εἰδότα καὶ φιλεῖν. (καὶ δὴ
[206]	ὦ φίλε, σοφός, οὐκ ἐπαινεῖ	τὸν	ἐρώμενον πρὶν ἂν ἕλῃ, δεδιὼς
[204]	ὡς γενναῖον καὶ νεανικὸν τοῦτον	τὸν	ἔρωτα πανταχῇ ἀνηῦρες: ~καί μοι
[212]	γίγνονται, ἐὰν μόνος ὁ ἕτερος	τὸν	ἕτερον φιλῇ; ἔμοιγε, ἔφη, δοκεῖ.
[209]	ὅτι ἂν βούληται ἐμβαλεῖν (εἰς	τὸν	ζωμόν, ἢ ἡμῖν, εἰ ἀφικόμενοι
[205]	συγγένειαν ὁ πρόγονος αὐτῶν (ὑποδέξαιτο	τὸν	Ἡρακλέα, γεγονὼς αὐτὸς ἐκ Διός
[215]	πολεμιώτατοι εἶεν: καὶ δὴ καὶ	τὸν	Ἡσίοδον ἐπήγετο μάρτυρα, λέγων ὡς
[214]	φίλων, οἳ τυγχάνουσιν ὄντες: ἀλλὰ	τὸν	θεὸν αὐτόν φασιν ποιεῖν φίλους
[210]	ἐγὼ ἀκούσας αὐτοῦ ἀπέβλεψα πρὸς	τὸν	Ἱπποθάλη, καὶ ὀλίγου ἐξήμαρτον: ἐπῆλθε
[208]	περὶ τὰ ἔρια ἢ περὶ	τὸν	ἱστόν, ὅταν ὑφαίνῃ; οὔ τι
[215]	ἰσχυρῷ τῆς ἐπικουρίας ἕνεκα, καὶ	τὸν	κάμνοντα τῷ ἰατρῷ, καὶ πάντα
[207]	ὡς εἶδεν ἐμέ τε καὶ	τὸν	Κτήσιππον, ᾔει παρακαθιζησόμενος: ἰδὼν οὖν
[206]	χρὴ ποιεῖν. καὶ ἅμα λαβὼν	τὸν	(Κτήσιππον προσῇα εἰς τὴν παλαίστραν:
[211]	καὶ κύνα οἶμαι δέ, νὴ	τὸν	κύνα, μᾶλλον ἢ τὸ Δαρείου
[222]	χρώματα. καὶ ἐγὼ εἶπον, βουλόμενος	τὸν	λόγον ἐπισκέψασθαι, εἰ μέν τι
[207]	προσέστη ᾗ μὴ ᾤετο κατόψεσθαι	τὸν	λύσιν, δεδιὼς μὴ αὐτῷ ἀπεχθάνοιτο:
[210]	ἀνεμνήσθην ὅτι καὶ προσεστὼς λανθάνειν	τὸν	λύσιν ἐβούλετο: ~ἀνέλαβον οὖν ἐμαυτὸν
[213]	τῇ φιλοσοφίᾳ, οὕτω μεταβαλὼν πρὸς	τὸν	(λύσιν ἐποιούμην τοὺς λόγους, καὶ
[207]	μὲν οὖν ᾤχετο: ἐγὼ δὲ	τὸν	λύσιν ἠρόμην, ἦ που, ἦν
[211]	πάλιν ἧκεν, καὶ ἐκαθέζετο παρὰ	τὸν	λύσιν, ὅθεν καὶ ἐξανέστη. ὁ
[209]	ἡμῖν δῆλον ὅτι, ἔφη. καὶ	τὸν	μέν γε οὐδ' ἂν σμικρὸν
[207]	προσεστὼς ἠκροᾶτο. καὶ ἐγὼ πρὸς	τὸν	Μενέξενον ἀποβλέψας, ὦ παῖ Δημοφῶντος,
[207]	μεταξὺ οὖν τις προσελθὼν ἀνέστησε	τὸν	Μενέξενον, φάσκων καλεῖν τὸν παιδοτρίβην:
[215]	τῷ ἰατρῷ, καὶ πάντα δὴ	τὸν	μὴ εἰδότα ἀγαπᾶν τὸν εἰδότα
[205]	μέλος εἴ τι πεποίηκας εἰς	τὸν	νεανίσκον, ἀλλὰ τῆς διανοίας, ἵνα
[219]	ἐνταῦθα ἥκομεν, ὦ παῖδες, πρόσσχωμεν	τὸν	νοῦν μὴ ἐξαπατηθῶμεν. ὅτι μὲν
[211]	ὦ Λύσι: πάντως γὰρ προσεῖχες	τὸν	νοῦν. πάνυ μὲν οὖν, ἔφη.
[205]	ὄντα καὶ διαφερόντως τῶν ἄλλων	τὸν	νοῦν προσέχοντα τῷ παιδὶ ἴδιον
[213]	λεχθὲν διὰ τὸ σφόδρα προσέχειν	τὸν	νοῦν τοῖς λεγομένοις, δῆλος δ'
[214]	ὡς ἐγᾦμαι, ὡδί αἰεί τοι	τὸν	ὁμοῖον ἄγει θεὸς ὡς τὸν
[214]	τὸν ὁμοῖον ἄγει θεὸς ὡς	τὸν	ὁμοῖον (καὶ ποιεῖ γνώριμον" ἢ
[207]	ἀνέστησε τὸν Μενέξενον, φάσκων καλεῖν	τὸν	παιδοτρίβην: ἐδόκει γάρ μοι ἱεροποιῶν
[204]	πατρόθεν ἐπονομάζεται διὰ τὸ σφόδρα	τὸν	πατέρα γιγνώσκεσθαι αὐτοῦ. ἐπεὶ εὖ
[208]	ἐγώ, μῶν μή τι ἠδίκηκας	τὸν	πατέρα ἢ τὴν μητέρα; μὰ
[222]	καὶ οἰκεῖον, οὐ ῥᾴδιον ἀποβαλεῖν	τὸν	πρόσθεν λόγον, ὡς οὐ τὸ
[213]	οὕτως ἔχων. ἐγὼ οὖν βουλόμενος	τόν	τε Μενέξενον ἀναπαῦσαι καὶ ἐκείνου
[206]	μή, Κτησίππῳ συνήθης ἐστὶν διὰ	τὸν	τούτου ἀνεψιὸν Μενέξενον: Μενεξένῳ μὲν
[219]	οὐδὲ τρεῖς κοτύλας οἴνου ἢ	τὸν	ὑόν; ἢ ὧδέ πως ἔχει:
[208]	ἡγοῦνται περὶ πλείονος ἢ σὲ	τὸν	ὑόν, καὶ ἐπιτρέπουσι τὰ ἑαυτῶν
[219]	ὁ δὴ τοιοῦτος ἕνεκα τοῦ	τὸν	(ὑὸν περὶ παντὸς ἡγεῖσθαι ἆρα
[219]	ἂν οἶνον, εἴπερ τοῦτο ἡγοῖτο	τὸν	ὑὸν σώσειν; τί μήν; ἔφη.
[219]	πλείονος ποιεῖται, κύλικα κεραμέαν ἢ	τὸν	ὑὸν τὸν αὑτοῦ, οὐδὲ τρεῖς
[217]	(οὗ) ἐπιθυμοῖ καὶ φίλον εἴη:	ἀδύνατον	γὰρ ἔφαμεν κακὸν ἀγαθῷ φίλον
[217]	ἔφαμεν κακὸν ἀγαθῷ φίλον εἶναι.	ἀδύνατον	γάρ. σκέψασθε δὴ ὃ λέγω.
[219]	ὅμοιον φίλον γίγνεται, ὅ φαμεν	ἀδύνατον	εἶναι: ἀλλ' ὅμως τόδε σκεψώμεθα,
[221]	ἕτερον ἑτέρῳ. αἰτίας γὰρ ἀπολομένης	ἀδύνατόν	που ἦν ἔτ' ἐκεῖνο εἶναι,
[214]	γάρ: ἀδικοῦντας δὲ καὶ ἀδικουμένους	ἀδύνατόν	που φίλους εἶναι. οὐχ οὕτως;
[213]	ὦ Σώκρατες. οὐκοῦν εἰ τοῦτ'	ἀδύνατον,	τὸ φιλοῦν ἂν εἴη φίλον
[213]	ἑταῖρε, μᾶλλον δὲ οἶμαι καὶ	ἀδύνατον,	τῷ τε φίλῳ ἐχθρὸν καὶ
[207]	οὐκοῦν βούλοιντο ἄν σε ὡς	εὐδαιμονέστατον	εἶναι; (πῶς γὰρ οὔ; δοκεῖ
[216]	ἀντιλογικοί, καὶ ἐρήσονται εἰ (οὐκ	ἐναντιώτατον	ἔχθρα φιλίᾳ; οἷς τί ἀποκρινούμεθα;
[215]	ἐναντίον εἴη τούτου: τὸ γὰρ	ἐναντιώτατον	τῷ ἐναντιωτάτῳ εἶναι μάλιστα φίλον.
[207]	εἴπερ ἀληθῆ περὶ τῆς φιλίας	λέγετον.	συνεφάτην. (ἐπεχείρουν δὴ μετὰ τοῦτο
[207]	λέγεται, ὥστε τούτῳ γε οὐδὲν	διοίσετον,	εἴπερ ἀληθῆ περὶ τῆς φιλίας
[211]	μόνω ἑστιᾶσθον, ἡμῖν δὲ οὐ	(μεταδίδοτον	τῶν λόγων; ἀλλὰ μήν, ἦν
[216]	εἶεν, ἦν δ' ἐγώ: οὐκ	ἀλλόκοτον,	ὦ Μενέξενε; καὶ ἡμῖν εὐθὺς
[210]	πρὸς τὸν Ἱπποθάλη, καὶ ὀλίγου	ἐξήμαρτον:	ἐπῆλθε γάρ μοι εἰπεῖν ὅτι
[215]	φίλον. ἐπιθυμεῖν γὰρ τοῦ τοιούτου	ἕκαστον,	ἀλλ' οὐ τοῦ ὁμοίου: τὸ
[222]	κακόν; οὕτως ἐφάτην δοκεῖν σφίσιν	ἕκαστον	ἑκάστῳ (οἰκεῖον εἶναι. πάλιν ἄρα,
[205]	κἂν παῖς εἴποι, πῶς οὐχὶ	καταγέλαστον;	ἃ δὲ ἡ πόλις ὅλη
[221]	συνεφάτην. ὑμεῖς ἄρα εἰ φίλοι	ἐστὸν	ἀλλήλοις, φύσει πῃ οἰκεῖοί ἐσθ'
[207]	ὑμῶν, οὐκ ἐρήσομαι: φίλω γάρ	ἐστον.	ἦ γάρ; πάνυ γ' ἐφάτην.
[212]	οὕτω νέοι ὄντες οἷοι τ'	ἐστὸν	τοῦτο τὸ κτῆμα ταχὺ καὶ
[220]	χρήσιμον εἴη τὸ ἀγαθόν, ἀλλ'	ἄχρηστον	ἂν γεγονὸς εἴη; εἰ γὰρ
[222]	τῷ ὁμοίῳ κατὰ τὴν ὁμοιότητα	ἄχρηστον:	τὸ δὲ ἄχρηστον φίλον (ὁμολογεῖν
[222]	τὴν ὁμοιότητα ἄχρηστον: τὸ δὲ	ἄχρηστον	φίλον (ὁμολογεῖν πλημμελές. βούλεσθ' οὖν,
[208]	τὰ ἔρια ἢ περὶ τὸν	ἱστόν,	ὅταν ὑφαίνῃ; οὔ τι γάρ
[211]	ἀγαθὸν γενέσθαι μᾶλλον ἢ τὸν	ἄριστον	ἐν ἀνθρώποις ὄρτυγα ἢ ἀλεκτρυόνα,
[223]	ὑποβαρβαρίζοντες ἠγανάκτουν τε καὶ (οὐδὲν	ἧττον	ἐκάλουν, ἀλλ' ἐδόκουν ἡμῖν ὑποπεπωκότες
[222]	ὁ κακὸς τῷ κακῷ οὐδὲν	ἧττον	φίλος ἔσται ἢ ὁ ἀγαθὸς
[210]	χαυνοῦντα καὶ διαθρύπτοντα. κατιδὼν οὖν	αὐτὸν	ἀγωνιῶντα καὶ τεθορυβημένον ὑπὸ τῶν
[210]	αὐτοῦ ἀσθενοῖ, ἆρα ἐῴη ἂν	αὐτὸν	ἅπτεσθαι τῶν ἑαυτοῦ (ὀφθαλμῶν, μὴ
[211]	πολὺ πρότερον ἑταῖρον, μᾶλλον ἢ	αὐτὸν	Δαρεῖον οὕτως ἐγὼ φιλέταιρός τίς
[206]	ὢν τυγχάνει. καλεσάτω οὖν οὗτος	αὐτόν,	ἐὰν ἄρα μὴ προσίῃ αὐτός.
[213]	ἠρυθρίασεν: ἐδόκει γάρ μοι ἄκοντ'	αὐτὸν	ἐκφεύγειν τὸ λεχθὲν διὰ τὸ
[209]	περὶ οἰκονομίας ἑαυτοῦ φρονεῖν, ἢ	αὐτὸν	ἐπιστατήσειν; ἐμοὶ ἐπιτρέψειν οἶμαι. τί
[209]	πατρὶ περὶ σοῦ; (πότερον οἴει	αὐτὸν	ἐπιτρέψειν σοι τὴν αὑτοῦ οἰκίαν
[208]	μοι ἔτι τόδε εἰπέ. σὲ	αὐτὸν	ἐῶσιν ἄρχειν σεαυτοῦ, ἢ οὐδὲ
[205]	χρὴ ἐραστὴν περὶ παιδικῶν πρὸς	αὐτὸν	ἢ πρὸς ἄλλους λέγειν. τούτων
[211]	μὰ Δία, ἔφη, ἀλλ' ἵνα	αὐτὸν	κολάσῃς. πόθεν; ἦν δ' ἐγώ.
[219]	πολλοῦ ποιοῖτο; οἷον εἰ αἰσθάνοιτο	αὐτὸν	κώνειον πεπωκότα, ἆρα περὶ πολλοῦ
[215]	καὶ τἆλλα οὕτω κατὰ τὸν	αὐτὸν	λόγον. τροφὴν γὰρ εἶναι τὸ
[207]	Κτήσιππον, ᾔει παρακαθιζησόμενος: ἰδὼν οὖν	αὐτὸν	ὁ Λύσις εἵπετο καὶ συμπαρεκαθέζετο
[206]	εἰπεῖν: ἀλλ' εἴ μοι ἐθελήσαις	αὐτὸν	ποιῆσαι εἰς λόγους ἐλθεῖν, ἴσως
[214]	τυγχάνουσιν ὄντες: ἀλλὰ τὸν θεὸν	αὐτόν	φασιν ποιεῖν φίλους αὐτούς, ἄγοντα
[209]	φρονεῖν, ταύτῃ ἐπιτρέψει σοι καὶ	αὑτὸν	καὶ τὰ αὑτοῦ. οἶμαι ἔγωγε,
[206]	οἶμαι ἐγὼ ἄνδρα ποιήσει βλάπτοντα	ἑαυτὸν	οὐκ ἄν σε ἐθέλειν ὁμολογῆσαι
[205]	σαυτὸν ἐγκώμιον; ἀλλ' οὐκ εἰς	ἐμαυτόν,	ἔφη, ὦ Σώκρατες, οὔτε ποιῶ
[211]	τὸν λύσιν ἐβούλετο: ~ἀνέλαβον οὖν	ἐμαυτὸν	καὶ (ἐπέσχον τοῦ λόγου. καὶ
[205]	ποιεῖς τε καὶ ᾄδεις εἰς	σαυτὸν	ἐγκώμιον; ἀλλ' οὐκ εἰς ἐμαυτόν,
[206]	ὅπως μὴ πᾶσι τούτοις ἔνοχον	σαυτὸν	ποιήσεις διὰ τὴν ποίησιν: καίτοι
[217]	ὦ φίλε, τὸ γῆρας αὐταῖς	ταὐτὸν	τοῦτο χρῶμα ἐπαγάγῃ, τότε ἐγένοντο
[222]	φίλου, ὃ ἔστιν: εἰ δὲ	ταὐτὸν	τυγχάνει ὂν ὅμοιόν τε καὶ
[222]	ἀγαθὸν καὶ τὸ οἰκεῖον ἂν	ταὐτὸν	φῶμεν εἶναι, ἄλλο τι ἢ
[217]	ἔστιν δ' ὅτε ἤδη τὸ	τοιοῦτον	γέγονεν. πάνυ γε. οὐκοῦν ὅταν
[217]	εἰ ᾧ ἄν τι παρῇ,	τοιοῦτον	ἔσται τὸ ἔχον οἷον τὸ
[216]	διολισθαίνει καὶ διαδύεται ἡμᾶς, ἅτε	τοιοῦτον	ὄν. λέγω γὰρ τἀγαθὸν καλὸν
[217]	ἆρ' οὖν καὶ ἔστιν τότε	τοιοῦτον	τὴν χρόαν τὸ ἀλειφθέν, οἷον
[216]	μήτε ἀγαθῷ μήτε κακῷ τὸ	τοιοῦτον	φίλον οἷον αὐτό. οὐ φαίνεται.
[215]	ἀγαθός, καθ' ὅσον ἀγαθός, κατὰ	τοσοῦτον	ἱκανὸς ἂν εἴη αὑτῷ; ναί.
[211]	οἴεσθαι Μενέξενον εἰδέναι, καὶ κελεύει	τοῦτον	ἐρωτᾶν. τί οὖν, ἦ δ'
[212]	ῥᾳδίως κτᾶσθαι, καὶ σύ τε	τοῦτον	οὕτω φίλον ἐκτήσω ταχύ τε
[204]	Ἱππόθαλες, ὡς γενναῖον καὶ νεανικὸν	τοῦτον	τὸν ἔρωτα πανταχῇ ἀνηῦρες: ~καί
[211]	αὖθίς με ἀνερέσθαι ὅταν ἐντύχῃς	πρῶτον.	ἀλλὰ ποιήσω, ἔφη, ταῦτα, ὦ
[204]	ἴδῃς τοὺς ὄντας αὐτόθι (αὐτοῦ)	(πρῶτον	ἡδέως ἀκούσαιμ' ἂν ἐπὶ τῷ
[223]	ἦν ὀψέ. τὸ μὲν οὖν	πρῶτον	καὶ ἡμεῖς καὶ οἱ περιεστῶτες
[222]	ἐγώ, ὦ παῖδες, οὓς τὸ	πρῶτον	λόγους ἀπεβαλόμεθα περὶ φιλίας, εἰς
[219]	ἐξαπατᾷ, ᾖ δ' ἐκεῖνο τὸ	πρῶτον,	ὃ ὡς ἀληθῶς ἐστι φίλον.
[209]	σοι ἐνταῦθ' ὅτι ἂν βούλῃ	πρῶτον	τῶν γραμμάτων γράφειν καὶ ὅτι
[209]	ἢ γραφῆναι, σέ, ὡς ἐγᾦμαι,	(πρῶτον	τῶν ἐν τῇ οἰκίᾳ ἐπὶ
[219]	ἥξει ἐπ' ἐκεῖνο ὅ ἐστιν	(πρῶτον	φίλον, οὗ ἕνεκα καὶ τὰ
[219]	πολλοῦ ποιῆται, οἷόνπερ ἐνίοτε πατὴρ	ὑὸν	ἀντὶ πάντων τῶν ἄλλων χρημάτων
[219]	τρεῖς κοτύλας οἴνου ἢ τὸν	ὑόν;	ἢ ὧδέ πως ἔχει: πᾶσα
[208]	περὶ πλείονος ἢ σὲ τὸν	ὑόν,	καὶ ἐπιτρέπουσι τὰ ἑαυτῶν μᾶλλον
[219]	δὴ τοιοῦτος ἕνεκα τοῦ τὸν	(ὑὸν	περὶ παντὸς ἡγεῖσθαι ἆρα καὶ
[219]	οἶνον, εἴπερ τοῦτο ἡγοῖτο τὸν	ὑὸν	σώσειν; τί μήν; ἔφη. οὐκοῦν
[219]	ποιεῖται, κύλικα κεραμέαν ἢ τὸν	ὑὸν	τὸν αὑτοῦ, οὐδὲ τρεῖς κοτύλας
[223]	αὐτῶν τοὺς ἀδελφούς, παρεκάλουν καὶ	ἐκέλευον	αὐτοὺς οἴκαδ' ἀπιέναι: ἤδη γὰρ
[217]	τι παρῇ, τοιοῦτον ἔσται τὸ	ἔχον	οἷον τὸ παρόν: ἢ ἐὰν
[223]	~(ταῦτα δ' εἰπὼν ἐν νῷ	εἶχον	ἄλλον ἤδη τινὰ τῶν πρεσβυτέρων
[206]	Ἱππόθαλες, ὅπως μὴ πᾶσι τούτοις	ἔνοχον	σαυτὸν ποιήσεις διὰ τὴν ποίησιν:
[211]	ἐβούλετο: ~ἀνέλαβον οὖν ἐμαυτὸν καὶ	(ἐπέσχον	τοῦ λόγου. καὶ ἐν τούτῳ
[203]	ᾗ ἡ Πάνοπος κρήνη, ἐνταῦθα	συνέτυχον	Ἱπποθάλει τε τῷ Ἱερωνύμου καὶ
[218]	οὐ μέμνησθε; πάνυ γε, ἐφάτην.	νῦν	ἄρα, ἦν δ' ἐγώ, ὦ
[210]	ὦμεν ἀνωφελεῖς; οὐ δῆτα, ἔφη.	νῦν	ἄρα οὐδὲ σὲ ὁ πατὴρ
[212]	ἕτερος φιλοῖ, φίλω εἶναι ἄμφω:	νῦν	δέ, ἂν μὴ ἀμφότεροι φιλῶσιν,
[221]	κακὸν τὸ ἀγαθὸν φιλεῖν; ἀληθῆ.	(νῦν	δέ γε, ὡς ἔοικε, φαίνεται
[204]	ἣν ἡμᾶς δεῖ ἀκούοντας ἀνέχεσθαι.	νῦν	δὲ ἐρωτώμενος ὑπὸ σοῦ ἐρυθριᾷ.
[217]	γὰρ οὔ; τοῦτο τοίνυν ἐρωτῶ	νῦν	δή, εἰ ᾧ ἄν τι
[221]	τόδε γ' ἴσμεν, ὅτι καὶ	νῦν	ἔστιν πεινῶντα βλάπτεσθαι, ἔστιν δὲ
[212]	γοῦν (οὕτως ἔχειν. ἀλλοίως ἄρα	νῦν	ἡμῖν δοκεῖ ἢ πρότερον ἔδοξεν.
[220]	μοι δοκεῖ, ἔφη, ὥς γε	νῦν	λέγεται. πότερον, ἦν δ' ἐγώ,
[217]	ὦ παῖδες, ὑφηγεῖται ἡμῖν τὸ	νῦν	λεγόμενον; εἰ γοῦν θέλοιμεν ἐννοῆσαι
[219]	σκεψώμεθα, μὴ ἡμᾶς ἐξαπατήσῃ τὸ	νῦν	λεγόμενον. (ἡ ἰατρική, φαμέν, ἕνεκα
[223]	δ' ἔγωγε ἤδη ἀπιόντων αὐτῶν,	νῦν	μέν, ἦν δ' ἐγώ, ὦ
[214]	δοκεῖ οὕτως; ἔμοιγ' ἔφη. τοῦτο	τοίνυν	αἰνίττονται, ὡς ἐμοὶ δοκοῦσιν, ὦ
[216]	δ' οὐκ οἴει; ἔγωγε. λέγω	τοίνυν	ἀπομαντευόμενος, τοῦ καλοῦ τε καὶ
[217]	(λευκαί. πῶς γὰρ οὔ; τοῦτο	τοίνυν	ἐρωτῶ νῦν δή, εἰ ᾧ
[211]	πάνυ μὲν οὖν, ἔφη. πειρῶ	τοίνυν,	ἦν δ' ἐγώ, ἀπομνημονεῦσαι αὐτὰ
[214]	δ' ὅς. ταύτῃ μὲν ἂν	τοίνυν	τοῦ λεγομένου τὸ ἥμισυ οὐκ
[207]	ὁπότερός γε καλλίων, ὡσαύτως. ἐγελασάτην	οὖν	ἄμφω. οὐ μὴν ὁπότερός γε,
[206]	γίγνονται; εἰκός γε. ποῖός τις	οὖν	ἄν σοι δοκεῖ θηρευτὴς εἶναι,
[222]	ἢ οὐ μέμνησθε; μεμνήμεθα. (τί	οὖν	ἂν ἔτι χρησαίμεθα τῷ λόγῳ;
[210]	σὺ χαυνοῦντα καὶ διαθρύπτοντα. κατιδὼν	οὖν	αὐτὸν ἀγωνιῶντα καὶ τεθορυβημένον ὑπὸ
[207]	τὸν Κτήσιππον, ᾔει παρακαθιζησόμενος: ἰδὼν	οὖν	αὐτὸν ὁ Λύσις εἵπετο καὶ
[223]	Ἑρμαίοις ἄποροι εἶναι προσφέρεσθαι, ἡττηθέντες	οὖν	αὐτῶν διελύσαμεν τὴν συνουσίαν. ὅμως
[212]	ὁ δὲ φιλεῖται; ναί. πότερος	οὖν	αὐτῶν ποτέρου φίλος ἐστίν; ὁ
[213]	ὅτε ἠκροᾶτο οὕτως ἔχων. ἐγὼ	οὖν	βουλόμενος τόν τε Μενέξενον ἀναπαῦσαι
[213]	φιλοῦν μισῇ. κινδυνεύει, ἔφη. τί	οὖν	δὴ χρησώμεθα, ἦν δ' ἐγώ,
[218]	κακὸν οὐκ ἦν. οὐ γὰρ	οὖν.	διὰ ταῦτα δὴ φαῖμεν ἂν
[220]	ἐστιν φίλον; ἔμοιγε δοκεῖ. ἆρ'	οὖν	διὰ τὸ κακὸν τὸ ἀγαθὸν
[209]	οὐ δῆτα. τί ποτ' ἂν	οὖν	εἴη, ὦ Λύσι, τὸ αἴτιον
[211]	λανθάνειν τὸν λύσιν ἐβούλετο: ~ἀνέλαβον	οὖν	ἐμαυτὸν καὶ (ἐπέσχον τοῦ λόγου.
[204]	ἁνήρ, ἀλλ' ἱκανὸς σοφιστής. βούλει	οὖν	ἕπεσθαι, ἔφη, ἵνα καὶ ἴδῃς
[210]	οὔτε οἱ οἰκεῖοι. οἷόν τε	οὖν	ἐπὶ τούτοις, ὦ Λύσι, μέγα
[221]	τὰ κακά. φαίνεται. οἷόν τε	οὖν	ἐστιν ἐπιθυμοῦντα καὶ ἐρῶντα τούτου
[211]	προσεῖχες τὸν νοῦν. πάνυ μὲν	οὖν,	ἔφη. πειρῶ τοίνυν, ἦν δ'
[211]	καὶ κελεύει τοῦτον ἐρωτᾶν. τί	οὖν,	ἦ δ' ὅς, οὐκ ἐρωτᾷς;
[211]	διαλεκτέον, ἦν δ' ἐγώ. ταῦτα	οὖν	ἡμῶν λεγόντων πρὸς ἡμᾶς αὐτούς,
[222]	ἄχρηστον φίλον (ὁμολογεῖν πλημμελές. βούλεσθ'	οὖν,	ἦν δ' ἐγώ, ἐπειδὴ ὥσπερ
[214]	γράφοντες. ἀληθῆ, ἔφη, λέγεις. ἆρ'	οὖν,	ἦν δ' ἐγώ, εὖ λέγουσιν;
[207]	ἦν ἐπιθυμῶν προσελθεῖν. τέως μὲν	οὖν	ἠπόρει τε καὶ ὤκνει μόνος
[217]	τὸ ἐπαλειφθέν. πάνυ γε. ἆρ'	οὖν	καὶ ἔστιν τότε τοιοῦτον τὴν
[217]	φίλον. ἀνάγκη, ὡς ἔοικεν. ἆρ'	οὖν	καὶ καλῶς, ἦν δ' ἐγώ,
[222]	τοῦ ὁμοίου; πάνυ γε. πότερον	οὖν	καὶ τἀγαθὸν οἰκεῖον θήσομεν παντί,
[210]	ὀρθῶς φρονεῖν. ἀληθῆ λέγεις. ἆρ'	οὖν	καὶ τἆλλα πάντα ἡμῖν ἐπιτρέποι
[204]	πολὺ ἔτι μᾶλλον ἠρυθρίασεν. ὁ	οὖν	Κτήσιππος, Ἀστεῖόν γε, ἦ δ'
[222]	ὑπὸ τῶν παιδικῶν. (ὁ μὲν	οὖν	Λύσις καὶ ὁ Μενέξενος μόγις
[211]	λύσιν, ὅθεν καὶ ἐξανέστη. ὁ	οὖν	Λύσις μάλα παιδικῶς καὶ φιλικῶς,
[207]	καί τι ἀλλήλοις διελεγόμεθα. περιστρεφόμενος	οὖν	ὁ Λύσις θαμὰ ἐπεσκοπεῖτο ἡμᾶς,
[215]	τι ἀγαπῴη ἄν. οὐ γὰρ	οὖν.	ὃ δὲ μὴ ἀγαπῴη, οὐδ'
[215]	οὐ φίλος. οὐ φαίνεται. πῶς	οὖν	οἱ ἀγαθοὶ τοῖς ἀγαθοῖς ἡμῖν
[212]	ἐγὼ φιλέταιρός τίς εἰμι. ~ὑμᾶς	(οὖν	ὁρῶν, σέ τε καὶ λύσιν,
[218]	ἢ οὔ; ἀνάγκη, ἔφη. πότερον	οὖν	οὐδενὸς ἕνεκα καὶ δι' οὐδέν,
[219]	ἔσται ἕνεκα φίλου; ναί. ἆρ'	οὖν	οὐκ ἀνάγκη ἀπειπεῖν ἡμᾶς οὕτως
[206]	μάλιστα ἑταῖρος ὢν τυγχάνει. καλεσάτω	οὖν	οὗτος αὐτόν, ἐὰν ἄρα μὴ
[206]	καὶ κεκοσμημένους ἅπαντας. οἱ μὲν	οὖν	πολλοὶ ἐν τῇ αὐλῇ ἔπαιζον
[223]	γὰρ ἦν ὀψέ. τὸ μὲν	οὖν	πρῶτον καὶ ἡμεῖς καὶ οἱ
[206]	νεανίσκοι καὶ οἱ παῖδες πρόσεισιν	οὖν	σοι. εἰ δὲ μή, Κτησίππῳ
[206]	ἀγαθῶν ἐστερημένος (καταγέλαστος εἶναι. ὅστις	οὖν	τὰ ἐρωτικά, ὦ φίλε, σοφός,
[207]	καὶ σοφώτερος αὐτῶν εἴη. μεταξὺ	οὖν	τις προσελθὼν ἀνέστησε τὸν Μενέξενον,
[221]	ἔσται; τίς γὰρ οἶδεν; ἀλλ'	οὖν	τόδε γ' ἴσμεν, ὅτι καὶ
[219]	οἶνος ἐνείη; πάνυ γε. ἆρ'	οὖν	τότε οὐδὲν περὶ πλείονος ποιεῖται,
[221]	τε καὶ φιλεῖσθαι. ἔοικεν. ἆρ'	οὖν	τῷ ὄντι, ὥσπερ ἄρτι ἐλέγομεν,
[210]	συγχωρεῖς οὕτως ἔχειν; συγχωρῶ. ἆρ'	οὖν	τῳ φίλοι ἐσόμεθα καί τις
[216]	ὅτι ἀληθῆ λέγουσιν; ἀνάγκη. ἆρ'	οὖν,	φήσουσιν, τὸ ἐχθρὸν τῷ φίλῳ
[214]	τί γε ἐν αὐτῷ: φέρε	οὖν,	ὦ πρὸς Διός, ἴδωμεν τί
[222]	ἢ δῆλον ὅτι οὐδέν; δέομαι	οὖν,	ὥσπερ οἱ σοφοὶ ἐν τοῖς
[207]	μοι ἱεροποιῶν τυγχάνειν. ἐκεῖνος μὲν	οὖν	ᾤχετο: ἐγὼ δὲ τὸν λύσιν
[217]	ἡμῖν τὸ νῦν λεγόμενον; εἰ	γοῦν	θέλοιμεν ἐννοῆσαι τὸ ὑγιαῖνον σῶμα,
[216]	τὸ καλὸν φίλον εἶναι. ἔοικε	γοῦν	μαλακῷ τινι καὶ λείῳ καὶ
[212]	μὴ ἀμφότεροι ἀλλήλους φιλῶσιν; ἔοικε	γοῦν	(οὕτως ἔχειν. ἀλλοίως ἄρα νῦν
[204]	σοῦ ἀκούων θαμὰ λέγοντος. ἡμῶν	γοῦν,	ὦ Σώκρατες, ἐκκεκώφωκε τὰ (ὦτα
[214]	τῷ τοιούτῳ; μᾶλλον δὲ ὧδε:	ὁτιοῦν	ὅμοιον ὁτῳοῦν ὁμοίῳ τίνα ὠφελίαν
[217]	εἰ ἐθέλοι τις χρώματί τῳ	ὁτιοῦν	(τι) ἀλεῖψαι, πάρεστίν που τῷ
[223]	καὶ (οὐδὲν ἧττον ἐκάλουν, ἀλλ'	ἐδόκουν	ἡμῖν ὑποπεπωκότες ἐν τοῖς Ἑρμαίοις
[207]	πάνυ γε, ἦ δ' ὅς.	οὐκοῦν	βούλοιντο ἄν σε ὡς εὐδαιμονέστατον
[218]	ἰατροῦ φίλος: οὐχ οὕτως; ναί.	οὐκοῦν	διὰ νόσον ἕνεκα ὑγιείας τοῦ
[221]	ἐνίοτε δὲ μηδέτερα; σφόδρα γε.	οὐκοῦν	ἐὰν ἀπολλύηται τὰ κακά, ἅ
[213]	ἔφη, ἔοικας λέγειν, ὦ Σώκρατες.	οὐκοῦν	εἰ τοῦτ' ἀδύνατον, τὸ φιλοῦν
[207]	μὰ Δί' οὐκ ἔμοιγε, ἔφη.	οὐκοῦν	εἴ σε φιλεῖ ὁ πατὴρ
[212]	τοῦτο; σφόδρα γε, ἔφη, ἀληθές.	οὐκοῦν	ἐν τῷ τοιούτῳ, ἦν δ'
[209]	ἦ γάρ; πάνυ γ' ἔφη.	οὐκοῦν	ἔξεστί σοι ἐνταῦθ' ὅτι ἂν
[221]	ὠφελεῖσθαι. ἦ γάρ; πάνυ γε.	οὐκοῦν	καὶ διψῶντα καὶ (τῶν ἄλλων
[219]	τῇ πρόσθεν ὁμολογίᾳ. πάνυ γε.	οὐκοῦν	καὶ ἐκεῖνο φίλον αὖ ἔσται
[219]	ἕνεκα τῆς ὑγιείας φίλον. ναί.	οὐκοῦν	καὶ ἡ ὑγίεια φίλον; πάνυ
[207]	πότερος ὑμῶν πρεσβύτερος; ἀμφισβητοῦμεν, ἔφη.	οὐκοῦν	καὶ ὁπότερος γενναιότερος, ἐρίζοιτ' ἄν,
[220]	ἆρ' οὕτως φήσομεν; πάνυ γε.	οὐκοῦν	καὶ περὶ τοῦ φίλου ὁ
[219]	ὑὸν σώσειν; τί μήν; ἔφη.	οὐκοῦν	καὶ τὸ ἀγγεῖον, ἐν ᾧ
[214]	τούτοις τοῖς ἔπεσιν; ἔγωγ' ἔφη.	οὐκοῦν	καὶ τοῖς τῶν σοφωτάτων συγγράμμασιν
[207]	ἦ γάρ; πάνυ γ' ἐφάτην.	οὐκοῦν	κοινὰ τά γε φίλων λέγεται,
[206]	ἢ οὐκ οἴει; ἔγωγε, ἔφη.	οὐκοῦν	ὅσῳ ἂν μεγαλαυχότεροι ὦσιν, δυσαλωτότεροι
[217]	τὸ τοιοῦτον γέγονεν. πάνυ γε.	οὐκοῦν	ὅταν μήπω κακὸν ᾖ κακοῦ
[213]	πάλιν ἐχθρὸν τοῦ μισουμένου. ἀνάγκη.	οὐκοῦν	ταὐτὰ ἡμῖν συμβήσεται ἀναγκαῖον εἶναι
[220]	τελευτῶσιν. κινδυνεύει οὕτως, ἔφη, ἔχειν.	οὐκοῦν	τό γε τῷ ὄντι φίλον
[221]	αὕτη ἡ αἰτία. ὀρθῶς λέγεις.	οὐκοῦν	ὡμολόγηται ἡμῖν τὸ φίλον φιλεῖν
[223]	ἠγανάκτουν τε καὶ (οὐδὲν ἧττον	ἐκάλουν,	ἀλλ' ἐδόκουν ἡμῖν ὑποπεπωκότες ἐν
[223]	Λύσιδος, ἔχοντες αὐτῶν τοὺς ἀδελφούς,	παρεκάλουν	καὶ ἐκέλευον αὐτοὺς οἴκαδ' ἀπιέναι:
[213]	οὐκοῦν εἰ τοῦτ' ἀδύνατον, τὸ	φιλοῦν	ἂν εἴη φίλον τοῦ φιλουμένου.
[213]	φίλον ἐστὶν ἀλλὰ μὴ τὸ	φιλοῦν.	καίτοι πολλὴ ἀλογία, ὦ φίλε
[213]	μισοῦν τις μισῇ ἢ καὶ	φιλοῦν	μισῇ. κινδυνεύει, ἔφη. τί οὖν
[213]	καὶ ἐχθροῦ, ὅταν ἢ μὴ	φιλοῦν	τις φιλῇ ἢ καὶ μισοῦν
[212]	τῷ φιλοῦντι οὐδὲν μὴ οὐκ	ἀντιφιλοῦν.	οὐκ ἔοικεν. οὐδ' ἄρα φίλιπποί
[221]	ἦν δ' ἐγώ, τό γε	ἐπιθυμοῦν,	οὗ ἂν ἐνδεὲς ᾖ, τούτου
[221]	τῆς φιλίας αἰτία, καὶ τὸ	ἐπιθυμοῦν	φίλον ἐστὶν τούτῳ οὗ ἐπιθυμεῖ
[219]	ἥκομεν, ὦ παῖδες, πρόσσχωμεν τὸν	νοῦν	μὴ ἐξαπατηθῶμεν. ὅτι μὲν γὰρ
[210]	αὐτῶν εἰς ἃ δ' ἂν	νοῦν	μὴ κτησώμεθα, οὔτε τις ἡμῖν
[211]	Λύσι: πάντως γὰρ προσεῖχες τὸν	νοῦν.	πάνυ μὲν οὖν, ἔφη. πειρῶ
[205]	καὶ διαφερόντως τῶν ἄλλων τὸν	νοῦν	προσέχοντα τῷ παιδὶ ἴδιον (μὲν
[213]	διὰ τὸ σφόδρα προσέχειν τὸν	νοῦν	τοῖς λεγομένοις, δῆλος δ' ἦν
[207]	περὶ τῆς φιλίας λέγετον. συνεφάτην.	(ἐπεχείρουν	δὴ μετὰ τοῦτο ἐρωτᾶν ὁπότερος
[213]	φίλον τοῦ φιλουμένου. φαίνεται. τὸ	μισοῦν	ἄρα πάλιν ἐχθρὸν τοῦ μισουμένου.
[213]	ἢ καὶ φίλου, ὅταν ἢ	μισοῦν	τις μισῇ ἢ καὶ φιλοῦν
[213]	φιλοῦν τις φιλῇ ἢ καὶ	μισοῦν	φιλῇ: πολλάκις δ' ἐχθρὸν εἶναι
[223]	οὐδὲν ἐφρόντιζον ἡμῶν, ἀλλ' ὑποβαρβαρίζοντες	ἠγανάκτουν	τε καὶ (οὐδὲν ἧττον ἐκάλουν,
[214]	μᾶλλον δὲ ὧδε: ὁτιοῦν ὅμοιον	ὁτῳοῦν	ὁμοίῳ τίνα ὠφελίαν ἔχειν ἢ
[208]	ὅδε, παιδαγωγός, ἔφη. μῶν δοῦλος	ὤν;	ἀλλὰ τί μήν; ἡμέτερός γε,
[206]	ἀγαθός ποτ' ἐστὶν ποιητής, βλαβερὸς	ὢν	ἑαυτῷ. οὐ μὰ τὸν Δία,
[222]	οἰκεῖός πῃ τῷ ἐρωμένῳ ἐτύγχανεν	ὢν	ἢ κατὰ τὴν ψυχὴν ἢ
[206]	γὰρ δὴ πάντων μάλιστα ἑταῖρος	ὢν	τυγχάνει. καλεσάτω οὖν οὗτος αὐτόν,
[207]	οὐδὲν ἐπιπλήττουσιν οὐδὲ διακωλύουσι ποιεῖν	ὧν	ἂν ἐπιθυμῇς; ναὶ μὰ Δία
[206]	τούτους δὲ περιέστασαν ἄλλοι θεωροῦντες.	ὧν	δὴ καὶ ὁ Λύσις ἦν,
[209]	ὦ Λύσι, οὐδὲ ποιεῖς οὐδὲν	ὧν	ἐπιθυμεῖς. οὐ γάρ πω, ἔφη,
[208]	δουλεύοντα καὶ ἑνὶ λόγῳ ὀλίγου	ὧν	ἐπιθυμεῖς οὐδὲν ποιοῦντα; ὥστε σοι,
[207]	ἐπιπλήττουσιν οὐδὲ διακωλύουσι ποιεῖν ὧν	ἂν	ἐπιθυμῇς; ναὶ μὰ Δία ἐμέ
[207]	καὶ ᾧ μηδὲν ἐξείη ποιεῖν	ὧν	ἐπιθυμοῖ; μὰ Δί' οὐκ ἔμοιγε,
[204]	διατριβὴ τὰ πολλὰ ἐν λόγοις,	ὧν	ἡδέως ἄν σοι μεταδιδοῖμεν. καλῶς
[211]	ἐγώ, μεταδοτέον. ὅδε γάρ τι	ὧν	λέγω οὐ μανθάνει, ἀλλά φησιν
[220]	ἔχει ὧδε: εἰ τριῶν ὄντων	ὧν	νυνδὴ ἐλέγομεν, ἀγαθοῦ καὶ κακοῦ
[205]	τι, ἔφη, σταθμᾷ, ὦ Σώκρατες,	ὧν	ὅδε λέγει; πότερον, ἦν δ'
[206]	χρὴ αὐτῷ διαλέγεσθαι ἀντὶ τούτων	ὧν	οὗτοι λέγειν τε καὶ ᾄδειν
[208]	τῶν τοῦ πατρὸς ἁρμάτων ὀχεῖσθαι	λαβὼν	τὰς ἡνίας, ὅταν ἁμιλλᾶται, οὐκ
[208]	σοι ἄρχειν, κἂν εἰ βούλοιο	λαβὼν	τὴν μάστιγα τύπτειν, ἐῷεν ἄν.
[206]	ἐγώ, χρὴ ποιεῖν. καὶ ἅμα	λαβὼν	τὸν (Κτήσιππον προσῇα εἰς τὴν
[208]	οὗτος ὁ παιδαγωγός σου ἄρχει;	ἄγων	δήπου, ἔφη, εἰς διδασκάλου. μῶν
[216]	καὶ κομψὸς ἐδόκει εἶναι ταῦτα	λέγων:	εὖ γὰρ ἔλεγεν. ὑμῖν δέ,
[211]	τοῦ Μενεξένου, σμικρὸν πρός με	λέγων	ἔφη: ὦ Σώκρατες, ἅπερ καὶ
[216]	μήτε κακόν: πρὸς ἃ δὲ	λέγων	μαντεύομαι, ἄκουσον. δοκεῖ μοι ὡσπερεὶ
[205]	Σώκρατες: ταῦτ' ἐστὶν ἃ οὗτος	λέγων	τε καὶ ᾄδων ἀναγκάζει καὶ
[215]	καὶ τὸν Ἡσίοδον ἐπήγετο μάρτυρα,	λέγων	ὡς ἄρα καὶ κεραμεὺς κεραμεῖ
[215]	ἔτι ἐπεξῄει τῷ λόγῳ μεγαλοπρεπέστερον,	λέγων	ὡς ἄρα παντὸς δέοι τὸ
[211]	ἡμῖν δὲ οὐ (μεταδίδοτον τῶν	λόγων;	ἀλλὰ μήν, ἦν δ' ἐγώ,
[205]	ἃ οὗτος λέγων τε καὶ	ᾄδων	ἀναγκάζει καὶ ἡμᾶς ἀκροᾶσθαι. καὶ
[207]	καὶ τὸν Κτήσιππον, ᾔει παρακαθιζησόμενος:	ἰδὼν	οὖν αὐτὸν ὁ Λύσις εἵπετο
[203]	καί με προσιόντα ὁ Ἱπποθάλης	ἰδών,	ὦ Σώκρατες, ἔφη, ποῖ δὴ
[210]	ὥσπερ σὺ χαυνοῦντα καὶ διαθρύπτοντα.	κατιδὼν	οὖν αὐτὸν ἀγωνιῶντα καὶ τεθορυβημένον
[220]	δύο λειφθείη, τὸ δὲ κακὸν	ἐκποδὼν	ἀπέλθοι καὶ μηδενὸς ἐφάπτοιτο μήτε
[209]	ἀνεῖναι ἣν ἂν βούλῃ τῶν	χορδῶν,	καὶ ψῆλαι καὶ κρούειν τῷ
[209]	γίγνεται, μᾶλλον ἂν ἐπιτρέψειεν ἑψομένων	κρεῶν	(ἐμβάλλειν) ὅτι ἂν βούληται ἐμβαλεῖν
[207]	Μενέξενος (ἐκ τῆς αὐλῆς μεταξὺ	παίζων	εἰσέρχεται, καὶ ὡς εἶδεν ἐμέ
[206]	μειζόνων δόξεις καλῶν τε καὶ	ἀγαθῶν	ἐστερημένος (καταγέλαστος εἶναι. ὅστις οὖν
[207]	αὐτῶν εἴη. μεταξὺ οὖν τις	προσελθὼν	ἀνέστησε τὸν Μενέξενον, φάσκων καλεῖν
[214]	προσίῃ καὶ μᾶλλον ὁμιλῇ, τοσούτῳ	ἐχθίων	γίγνεσθαι. ἀδικεῖ γάρ: ἀδικοῦντας δὲ
[207]	ἔφη. καὶ μὴν ὁπότερός γε	καλλίων,	ὡσαύτως. ἐγελασάτην οὖν ἄμφω. οὐ
[208]	ὑπὸ δούλου ἄρχεσθαι. τί δὲ	ποιῶν	αὖ οὗτος ὁ παιδαγωγός σου
[207]	τὸν παιδοτρίβην: ἐδόκει γάρ μοι	ἱεροποιῶν	τυγχάνειν. ἐκεῖνος μὲν οὖν ᾤχετο:
[220]	φιλεῖται, (καὶ ἔχει ὧδε: εἰ	τριῶν	ὄντων ὧν νυνδὴ ἐλέγομεν, ἀγαθοῦ
[221]	δοκεῖ. ἔσται ἄρα (καὶ τῶν	κακῶν	ἀπολομένων, ὡς ἔοικεν, φίλ' ἄττα.
[210]	ἂν βουλώμεθα, καὶ οὐδεὶς ἡμᾶς	ἑκὼν	εἶναι ἐμποδιεῖ, ἀλλ' αὐτοί τε
[208]	ἄρα σοι δεσπότας καὶ ἄρχοντας	ἑκὼν	ὁ πατὴρ ἐφίστησιν. ἀλλ' ἆρα
[205]	ἐγκώμια ὥσπερ νενικηκότι, ὅτι τοιούτων	παιδικῶν	ἔτυχες: ἐὰν δέ σε διαφύγῃ,
[222]	μὴ προσποιήτῳ φιλεῖσθαι ὑπὸ τῶν	παιδικῶν.	(ὁ μὲν οὖν Λύσις καὶ
[205]	ἐπίστασαι ἃ χρὴ ἐραστὴν περὶ	παιδικῶν	πρὸς αὐτὸν ἢ πρὸς ἄλλους
[205]	εἰρημένα ᾖ ἐγκώμια περὶ τῶν	παιδικῶν,	~τοσούτῳ μειζόνων δόξεις καλῶν τε
[207]	τις προσελθὼν ἀνέστησε τὸν Μενέξενον,	φάσκων	καλεῖν τὸν παιδοτρίβην: ἐδόκει γάρ
[206]	γωνίᾳ ἠρτίαζον ἀστραγάλοις παμπόλλοις, ἐκ	φορμίσκων	τινῶν προαιρούμενοι: τούτους δὲ περιέστασαν
[209]	κἂν εἰ βουλοίμεθα δραξάμενοι τῶν	ἁλῶν,	ἐῴη ἂν ἐμβαλεῖν. πῶς γὰρ
[213]	ἐκείνου ἡσθεὶς τῇ φιλοσοφίᾳ, οὕτω	μεταβαλὼν	πρὸς τὸν (λύσιν ἐποιούμην τοὺς
[206]	τῶν παιδικῶν, ~τοσούτῳ μειζόνων δόξεις	καλῶν	τε καὶ ἀγαθῶν ἐστερημένος (καταγέλαστος
[215]	δὴ τοιαῦτα πῶς ἂν ὑπ'	ἀλλήλων	ἀγαπηθείη, μηδεμίαν ἐπικουρίαν ἀλλήλοις ἔχοντα;
[212]	ἦν δ' ἐγώ: ἀμφότεροι ἄρα	ἀλλήλων	φίλοι γίγνονται, ἐὰν μόνος ὁ
[223]	οἵδε ἀπιόντες ὡς οἰόμεθα ἡμεῖς	ἀλλήλων	φίλοι εἶναι καὶ ἐμὲ γὰρ
[215]	οὐ δῆτα. ὁ δὲ μὴ	φιλῶν	γε οὐ φίλος. οὐ φαίνεται.
[211]	ἔχω, πρὸς δὲ τὴν τῶν	φίλων	κτῆσιν πάνυ ἐρωτικῶς, καὶ βουλοίμην
[207]	ἐφάτην. οὐκοῦν κοινὰ τά γε	φίλων	λέγεται, ὥστε τούτῳ γε οὐδὲν
[213]	ἐχθρῶν φιλοῦνται, ὑπὸ δὲ τῶν	φίλων	μισοῦνται, καὶ τοῖς (μὲν ἐχθροῖς
[214]	οὐ φαύλως ἀποφαινόμενοι περὶ τῶν	φίλων,	οἳ τυγχάνουσιν ὄντες: ἀλλὰ τὸν
[212]	αὐτῶν ποτέρου φίλος ἐστίν; ὁ	φιλῶν	τοῦ φιλουμένου, ἐάντε καὶ ἀντιφιλῆται
[212]	πότερος ποτέρου (φίλος γίγνεται, ὁ	φιλῶν	τοῦ φιλουμένου ἢ ὁ φιλούμενος
[213]	οὕτως ἔχειν. οὐκ ἄρα ὁ	φιλῶν	φίλος ἐκ τούτου τοῦ λόγου,
[220]	σώματος μήτε ψυχῆς μήτε τῶν	ἄλλων,	ἃ δή φαμεν αὐτὰ καθ'
[210]	ἐλεύθεροι ἐσόμεθα ἐν αὐτοῖς καὶ	ἄλλων	ἄρχοντες, ἡμέτερά τε ταῦτα ἔσται
[205]	ἐραστὴν ὄντα καὶ διαφερόντως τῶν	ἄλλων	τὸν νοῦν προσέχοντα τῷ παιδὶ
[221]	οὐκοῦν καὶ διψῶντα καὶ (τῶν	ἄλλων	τῶν τοιούτων πάντων ἐπιθυμοῦντα ἔστιν
[210]	αὐτοί τε ἐν αὐτοῖς ἐσόμεθα	ἄλλων	ὑπήκοοι, καὶ ἡμῖν ἔσται ἀλλότρια:
[219]	πατὴρ ὑὸν ἀντὶ πάντων τῶν	ἄλλων	χρημάτων προτιμᾷ, ὁ δὴ τοιοῦτος
[208]	τίς σου; ὅδε, παιδαγωγός, ἔφη.	μῶν	δοῦλος ὤν; ἀλλὰ τί μήν;
[208]	ἄγων δήπου, ἔφη, εἰς διδασκάλου.	μῶν	μὴ καὶ οὗτοί σου ἄρχουσιν,
[208]	ἁπτοίμην. Ἡράκλεις, ἦν δ' ἐγώ,	μῶν	μή τι ἠδίκηκας τὸν πατέρα
[223]	ἀπηλαύνομεν: ἐπειδὴ δὲ οὐδὲν ἐφρόντιζον	ἡμῶν,	ἀλλ' ὑποβαρβαρίζοντες ἠγανάκτουν τε καὶ
[204]	ὑπὸ σοῦ ἀκούων θαμὰ λέγοντος.	ἡμῶν	γοῦν, ὦ Σώκρατες, ἐκκεκώφωκε τὰ
[204]	ὁ καλός. ἄλλος, ἔφη, ἄλλῳ	ἡμῶν	δοκεῖ, ὦ Σώκρατες. σοὶ δὲ
[204]	ἐστιν, ἀλλ' ἐπειδὰν τὰ ποιήματα	ἡμῶν	ἐπιχειρήσῃ καταντλεῖν καὶ συγγράμματα. καὶ
[206]	παλαίστραν: οἱ δ' ἄλλοι ὕστεροι	ἡμῶν	ᾖσαν. εἰσελθόντες δὲ κατελάβομεν αὐτόθι
[211]	ἦν δ' ἐγώ. ταῦτα οὖν	ἡμῶν	λεγόντων πρὸς ἡμᾶς αὐτούς, τί
[203]	δή, ἦ δ' ὅς, εὐθὺ	ἡμῶν.	οὐ παραβάλλεις; ἄξιον μέντοι. ποῖ,
[220]	τἀγαθὸν διὰ τὸ κακὸν ὑφ'	ἡμῶν,	τῶν μεταξὺ ὄντων τοῦ κακοῦ
[207]	γὰρ οὔ; δοκεῖ δέ σοι	εὐδαίμων	εἶναι ἄνθρωπος δουλεύων τε καὶ
[210]	ἂν αὐτὸν ἅπτεσθαι τῶν ἑαυτοῦ	(ὀφθαλμῶν,	μὴ ἰατρὸν ἡγούμενος, ἢ κωλύοι
[207]	μὴν ὁπότερός γε, ἔφην, πλουσιώτερος	ὑμῶν,	οὐκ ἐρήσομαι: φίλω γάρ ἐστον.
[207]	Δημοφῶντος, (ἦν δ' ἐγώ, πότερος	ὑμῶν	πρεσβύτερος; ἀμφισβητοῦμεν, ἔφη. οὐκοῦν καὶ
[211]	ἔρωμαι. τυγχάνω γὰρ ἐκ παιδὸς	ἐπιθυμῶν	κτήματός του, ὥσπερ ἄλλος ἄλλου.
[207]	ἐπεσκοπεῖτο ἡμᾶς, καὶ δῆλος ἦν	ἐπιθυμῶν	προσελθεῖν. τέως μὲν οὖν ἠπόρει
[208]	ἄλλου του τῶν περὶ ταλασιουργίαν	ὀργάνων	ἅπτεσθαι. καὶ ὃς γελάσας, μὰ
[204]	δέ, ὅτι ἀκούσας τοὔνομα οὐκ	ἔγνων.	οὐ γὰρ πάνυ, ἔφη, τὶ
[210]	ἀγωνιῶντα καὶ τεθορυβημένον ὑπὸ τῶν	λεγομένων,	ἀνεμνήσθην ὅτι καὶ προσεστὼς λανθάνειν
[221]	ἔσται ἄρα (καὶ τῶν κακῶν	ἀπολομένων,	ὡς ἔοικεν, φίλ' ἄττα. ναί.
[209]	ἀρχὴ γίγνεται, μᾶλλον ἂν ἐπιτρέψειεν	ἑψομένων	κρεῶν (ἐμβάλλειν) ὅτι ἂν βούληται
[217]	ὠφελίας: ἱκανῶς γὰρ ἔχει, ὥστε	ὑγιαίνων	οὐδεὶς ἰατρῷ φίλος διὰ τὴν
[210]	ὅσων ἂν δόξωμεν αὐτῷ σοφώτεροι	ἐκείνων	εἶναι; ἀνάγκη, ἔφη, ὦ Σώκρατες.
[206]	ἠρτίαζον ἀστραγάλοις παμπόλλοις, ἐκ φορμίσκων	τινῶν	προαιρούμενοι: τούτους δὲ περιέστασαν ἄλλοι
[218]	μᾶλλον εἴσομαι ὅτι λέγω. ὁ	κάμνων,	νυνδὴ ἔφαμεν, τοῦ ἰατροῦ φίλος:
[217]	ἦ γάρ; οὐδείς. ἀλλ' ὁ	κάμνων	οἶμαι διὰ τὴν νόσον. πῶς
[205]	παιδὸς καὶ πάντων πέρι τῶν	προγόνων,	πλούτους τε καὶ ἱπποτροφίας καὶ
[206]	ἐγκώμια περὶ τῶν παιδικῶν, ~τοσούτῳ	μειζόνων	δόξεις καλῶν τε καὶ ἀγαθῶν
[223]	ἔχω τί λέγω. ~(ταῦτα δ'	εἰπὼν	ἐν νῷ εἶχον ἄλλον ἤδη
[213]	ἔφη, ὁ Λύσις, καὶ ἅμα	εἰπὼν	ἠρυθρίασεν: ἐδόκει γάρ μοι ἄκοντ'
[223]	Μενέξενε, καταγέλαστοι γεγόναμεν ἐγώ τε,	γέρων	ἀνήρ, καὶ ὑμεῖς. ἐροῦσι γὰρ
[223]	εἶχον ἄλλον ἤδη τινὰ τῶν	πρεσβυτέρων	κινεῖν: κᾆτα, ὥσπερ δαίμονές τινες,
[208]	ἡνίοχος παρὰ τοῦ πατρὸς μισθὸν	φέρων.	πῶς λέγεις; μισθωτῷ μᾶλλον ἐπιτρέπουσιν
[207]	νεανίσκοις ἐστεφανωμένος καὶ τὴν ὄψιν	διαφέρων,	οὐ τὸ καλὸς εἶναι μόνον
[213]	φαίνεται. πολλοὶ ἄρα ὑπὸ τῶν	ἐχθρῶν	φιλοῦνται, ὑπὸ δὲ τῶν φίλων
[212]	φιλέταιρός τίς εἰμι. ~ὑμᾶς (οὖν	ὁρῶν,	σέ τε καὶ λύσιν, ἐκπέπληγμαι
[205]	ὦ Ἱππόθαλες, οὔ τι τῶν	μέτρων	δέομαι (ἀκοῦσαι οὐδὲ μέλος εἴ
[210]	οὐδ' ἄρα μεγαλόφρων εἶ, εἴπερ	ἄφρων	ἔτι. μὰ Δία, ἔφη, ὦ
[210]	οὔπω φρονεῖς. ἀληθῆ. οὐδ' ἄρα	μεγαλόφρων	εἶ, εἴπερ ἄφρων ἔτι. μὰ
[213]	ἐχθρὸς ἄρα, ἀλλ' οὐχ ὁ	μισῶν.	φαίνεται. πολλοὶ ἄρα ὑπὸ τῶν
[210]	ἑαυτῷ καὶ τῷ ὑεῖ, περὶ	ὅσων	ἂν δόξωμεν αὐτῷ σοφώτεροι ἐκείνων
[220]	μήτε σώματος μήτε ψυχῆς μήτε	τῶν	ἄλλων, ἃ δή φαμεν αὐτὰ
[205]	γὰρ ἐραστὴν ὄντα καὶ διαφερόντως	τῶν	ἄλλων τὸν νοῦν προσέχοντα τῷ
[221]	γε. οὐκοῦν καὶ διψῶντα καὶ	(τῶν	ἄλλων τῶν τοιούτων πάντων ἐπιθυμοῦντα
[219]	ἐνίοτε πατὴρ ὑὸν ἀντὶ πάντων	τῶν	ἄλλων χρημάτων προτιμᾷ, ὁ δὴ
[209]	δέ, κἂν εἰ βουλοίμεθα δραξάμενοι	τῶν	ἁλῶν, ἐῴη ἂν ἐμβαλεῖν. πῶς
[209]	ἐνταῦθ' ὅτι ἂν βούλῃ πρῶτον	τῶν	γραμμάτων γράφειν καὶ ὅτι ἂν
[210]	ἆρα ἐῴη ἂν αὐτὸν ἅπτεσθαι	τῶν	ἑαυτοῦ (ὀφθαλμῶν, μὴ ἰατρὸν ἡγούμενος,
[209]	γραφῆναι, σέ, ὡς ἐγᾦμαι, (πρῶτον	τῶν	ἐν τῇ οἰκίᾳ ἐπὶ τοῦτο
[213]	μισῶν. φαίνεται. πολλοὶ ἄρα ὑπὸ	τῶν	ἐχθρῶν φιλοῦνται, ὑπὸ δὲ τῶν
[221]	ἔμοιγε δοκεῖ. ἔσται ἄρα (καὶ	τῶν	κακῶν ἀπολομένων, ὡς ἔοικεν, φίλ'
[210]	αὐτὸν ἀγωνιῶντα καὶ τεθορυβημένον ὑπὸ	τῶν	λεγομένων, ἀνεμνήσθην ὅτι καὶ προσεστὼς
[211]	ἑστιᾶσθον, ἡμῖν δὲ οὐ (μεταδίδοτον	τῶν	λόγων; ἀλλὰ μήν, ἦν δ'
[220]	διὰ τὸ κακὸν ὑφ' ἡμῶν,	τῶν	μεταξὺ ὄντων τοῦ κακοῦ τε
[205]	εἶπον: ὦ Ἱππόθαλες, οὔ τι	τῶν	μέτρων δέομαι (ἀκοῦσαι οὐδὲ μέλος
[222]	καὶ μὴ προσποιήτῳ φιλεῖσθαι ὑπὸ	τῶν	παιδικῶν. (ὁ μὲν οὖν Λύσις
[205]	σοι εἰρημένα ᾖ ἐγκώμια περὶ	τῶν	παιδικῶν, ~τοσούτῳ μειζόνων δόξεις καλῶν
[208]	τῆς κερκίδος ἢ ἄλλου του	τῶν	περὶ ταλασιουργίαν ὀργάνων ἅπτεσθαι. καὶ
[223]	νῷ εἶχον ἄλλον ἤδη τινὰ	τῶν	πρεσβυτέρων κινεῖν: κᾆτα, ὥσπερ δαίμονές
[205]	τοῦ παιδὸς καὶ πάντων πέρι	τῶν	προγόνων, πλούτους τε καὶ ἱπποτροφίας
[213]	ἀναγκαῖον εἶναι ὁμολογεῖν, (ἅπερ ἐπὶ	τῶν	πρότερον, πολλάκις φίλον εἶναι μὴ
[214]	ἔγωγ' ἔφη. οὐκοῦν καὶ τοῖς	τῶν	σοφωτάτων συγγράμμασιν ἐντετύχηκας ταῦτα αὐτὰ
[221]	οὐδὲ (διψῆν οὐδὲ ἄλλο οὐδὲν	τῶν	τοιούτων; ἢ πείνη μὲν ἔσται,
[221]	καὶ διψῶντα καὶ (τῶν ἄλλων	τῶν	τοιούτων πάντων ἐπιθυμοῦντα ἔστιν ἐνίοτε
[208]	λέγε. ἢν ἐπιθυμήσῃς ἐπί τινος	τῶν	τοῦ πατρὸς ἁρμάτων ὀχεῖσθαι λαβὼν
[213]	τῶν ἐχθρῶν φιλοῦνται, ὑπὸ δὲ	τῶν	φίλων μισοῦνται, καὶ τοῖς (μὲν
[214]	δήπου οὐ φαύλως ἀποφαινόμενοι περὶ	τῶν	φίλων, οἳ τυγχάνουσιν ὄντες: ἀλλὰ
[209]	καὶ ἀνεῖναι ἣν ἂν βούλῃ	τῶν	χορδῶν, καὶ ψῆλαι καὶ κρούειν
[208]	ὥστε σοι, ὡς ἔοικεν, οὔτε	τῶν	χρημάτων τοσούτων ὄντων οὐδὲν ὄφελος,
[219]	ὑὸν ἀντὶ πάντων τῶν ἄλλων	χρημάτων	προτιμᾷ, ὁ δὴ τοιοῦτος ἕνεκα
[208]	σοι, ὡς ἔοικεν, οὔτε τῶν	χρημάτων	τοσούτων ὄντων οὐδὲν ὄφελος, ~ἀλλὰ
[209]	ὅτι ἂν βούλῃ πρῶτον τῶν	γραμμάτων	γράφειν καὶ ὅτι ἂν δεύτερον:
[208]	ἐπί τινος τῶν τοῦ πατρὸς	ἁρμάτων	ὀχεῖσθαι λαβὼν τὰς ἡνίας, ὅταν
[214]	ἔφη. οὐκοῦν καὶ τοῖς τῶν	σοφωτάτων	συγγράμμασιν ἐντετύχηκας ταῦτα αὐτὰ λέγουσιν,
[221]	καὶ (τῶν ἄλλων τῶν τοιούτων	πάντων	ἐπιθυμοῦντα ἔστιν ἐνίοτε μὲν ὠφελίμως
[205]	τὸ δὲ πῶς ἔχει; ἔφη.	(πάντων	μάλιστα, εἶπον, εἰς σὲ τείνουσιν
[213]	μισοῦντα ἐν ἐκείνῳ τῷ χρόνῳ	πάντων	μάλιστά ἐστι τοῖς γονεῦσι φίλτατα.
[206]	Μενέξενον: Μενεξένῳ μὲν γὰρ δὴ	πάντων	μάλιστα ἑταῖρος ὢν τυγχάνει. καλεσάτω
[205]	τοῦ πάππου τοῦ παιδὸς καὶ	πάντων	πέρι τῶν προγόνων, πλούτους τε
[219]	οἷόνπερ ἐνίοτε πατὴρ ὑὸν ἀντὶ	πάντων	τῶν ἄλλων χρημάτων προτιμᾷ, ὁ
[208]	ἔοικεν, οὔτε τῶν χρημάτων τοσούτων	ὄντων	οὐδὲν ὄφελος, ~ἀλλὰ πάντες (αὐτῶν
[220]	κακὸν ὑφ' ἡμῶν, τῶν μεταξὺ	ὄντων	τοῦ κακοῦ τε καὶ τἀγαθοῦ,
[220]	(καὶ ἔχει ὧδε: εἰ τριῶν	ὄντων	ὧν νυνδὴ ἐλέγομεν, ἀγαθοῦ καὶ
[211]	δ' ἐγώ. ταῦτα οὖν ἡμῶν	λεγόντων	πρὸς ἡμᾶς αὐτούς, τί ὑμεῖς,
[223]	συνουσίαν. ὅμως δ' ἔγωγε ἤδη	ἀπιόντων	αὐτῶν, νῦν μέν, ἦν δ'
[206]	τις λόγον διαλεγόμενος ἢ τί	πράττων	προσφιλὴς παιδικοῖς γένοιτο. οὐ ῥᾴδιον,
[223]	ἄποροι εἶναι προσφέρεσθαι, ἡττηθέντες οὖν	αὐτῶν	διελύσαμεν τὴν συνουσίαν. ὅμως δ'
[207]	ἐρωτᾶν ὁπότερος δικαιότερος καὶ σοφώτερος	αὐτῶν	εἴη. μεταξὺ οὖν τις προσελθὼν
[210]	ταῦτα ἔσται ὀνησόμεθα γὰρ ἀπ'	αὐτῶν	εἰς ἃ δ' ἂν νοῦν
[211]	πάντα εἴπῃς: ἐὰν δέ τι	αὐτῶν	ἐπιλάθῃ, αὖθίς με ἀνερέσθαι ὅταν
[209]	ὄντων οὐδὲν ὄφελος, ~ἀλλὰ πάντες	(αὐτῶν	μᾶλλον ἄρχουσιν ἢ σύ, οὔτε
[214]	κακούς, ὅπερ καὶ λέγεται περὶ	αὐτῶν,	μηδέποτε ὁμοίους μηδ' αὐτοὺς αὑτοῖς
[223]	ὅμως δ' ἔγωγε ἤδη ἀπιόντων	αὐτῶν,	νῦν μέν, ἦν δ' ἐγώ,
[210]	ἔσται ἀλλότρια: οὐδὲν γὰρ ἀπ'	αὐτῶν	ὀνησόμεθα. συγχωρεῖς οὕτως ἔχειν; συγχωρῶ.
[212]	δὲ φιλεῖται; ναί. πότερος οὖν	αὐτῶν	ποτέρου φίλος ἐστίν; ὁ φιλῶν
[223]	καὶ ὁ τοῦ Λύσιδος, ἔχοντες	αὐτῶν	τοὺς ἀδελφούς, παρεκάλουν καὶ ἐκέλευον
[205]	τοῦ Ἡρακλέους συγγένειαν ὁ πρόγονος	αὐτῶν	(ὑποδέξαιτο τὸν Ἡρακλέα, γεγονὼς αὐτὸς
[215]	χωρὶς ὄντες μήτε παρόντες χρείαν	αὑτῶν	ἔχουσιν; τοὺς δὴ τοιούτους τίς
[209]	οἴει σοι οὐκ ἐπιτρέψειν τὰ	αὑτῶν,	ὅταν αἰσθάνωνται ὅτι ἱκανῶς φρονεῖς;
[208]	τὸν ὑόν, καὶ ἐπιτρέπουσι τὰ	ἑαυτῶν	μᾶλλον ἢ σοί, καὶ ἐῶσιν
[221]	(διψῆν οὐδὲ ἄλλο οὐδὲν τῶν	τοιούτων;	ἢ πείνη μὲν ἔσται, ἐάνπερ
[205]	ὄντι ἐγκώμια ὥσπερ νενικηκότι, ὅτι	τοιούτων	παιδικῶν ἔτυχες: ἐὰν δέ σε
[221]	διψῶντα καὶ (τῶν ἄλλων τῶν	τοιούτων	πάντων ἐπιθυμοῦντα ἔστιν ἐνίοτε μὲν
[208]	ὡς ἔοικεν, οὔτε τῶν χρημάτων	τοσούτων	ὄντων οὐδὲν ὄφελος, ~ἀλλὰ πάντες
[205]	αὐτὸν ἢ πρὸς ἄλλους λέγειν.	τούτων	δέ τι, ἔφη, σταθμᾷ, ὦ
[204]	καὶ συγγράμματα. καὶ ὅ ἐστιν	τούτων	δεινότερον, ὅτι καὶ ᾄδει εἰς
[205]	λέγει, πρὸς δὲ τούτοις ἔτι	τούτων	κρονικώτερα. τὸν γὰρ τοῦ Ἡρακλέους
[203]	τῷ Παιανιεῖ καὶ ἄλλοις μετὰ	τούτων	νεανίσκοις ἁθρόοις συνεστῶσι. καί με
[210]	ἡ μήτηρ καὶ εἴ τι	τούτων	οἰκειότερόν ἐστιν, αὐτοί τε ἐν
[216]	τὸ φίλον ὡς ἀληθῶς οὐδὲν	τούτων	ὄν, ἀλλὰ τὸ μήτε ἀγαθὸν
[222]	τοῦ πλήθους ἀλλ' εἰ μηδὲν	τούτων	φίλον ἐστίν, ἐγὼ μὲν οὐκέτι
[206]	ἃ χρὴ αὐτῷ διαλέγεσθαι ἀντὶ	τούτων	ὧν οὗτοι λέγειν τε καὶ
[207]	δέ σοι εὐδαίμων εἶναι ἄνθρωπος	δουλεύων	τε καὶ ᾧ μηδὲν ἐξείη
[206]	δοκεῖ θηρευτὴς εἶναι, εἰ ἀνασοβοῖ	θηρεύων	καὶ δυσαλωτοτέραν τὴν ἄγραν ποιοῖ;
[205]	ὡς λέγει, ὑπ' ἐμοῦ ἀεὶ	ἀκούων	διατεθρύληται. νὴ τοὺς θεούς, ἔφη
[204]	συνδιατρίψῃ σοι, παραταθήσεται ὑπὸ σοῦ	ἀκούων	θαμὰ λέγοντος. ἡμῶν γοῦν, ὦ
[218]	πάνυ ἔχαιρον, ὥσπερ θηρευτής τις,	ἔχων	ἀγαπητῶς ὃ ἐθηρευόμην. κἄπειτ' οὐκ
[213]	ἦν καὶ ὅτε ἠκροᾶτο οὕτως	ἔχων.	ἐγὼ οὖν βουλόμενος τόν τε