Pages
[204]	πολλοὶ καὶ καλοί. ~(ἔστιν δὲ	δὴ	τί τοῦτο, καὶ τίς ἡ
[204]	δοκεῖ, ὦ Σώκρατες. σοὶ δὲ	δὴ	τίς, ὦ Ἱππόθαλες; τοῦτό μοι
[211]	τὸν ἄριστον ἐν ἀνθρώποις ὄρτυγα	ἢ	ἀλεκτρυόνα, καὶ ναὶ μὰ Δία
[208]	τῆς σπάθης ἢ τῆς κερκίδος	ἢ	ἄλλου του τῶν περὶ ταλασιουργίαν
[211]	δεξαίμην πολὺ πρότερον ἑταῖρον, μᾶλλον	ἢ	αὐτὸν Δαρεῖον οὕτως ἐγὼ φιλέταιρός
[209]	βέλτιον περὶ οἰκονομίας ἑαυτοῦ φρονεῖν,	ἢ	αὐτὸν ἐπιστατήσειν; ἐμοὶ ἐπιτρέψειν οἶμαι.
[219]	ἀνάγκη ἀπειπεῖν ἡμᾶς οὕτως ἰόντας	ἢ	ἀφικέσθαι ἐπί τινα ἀρχήν, ἣ
[221]	κακαί, ἅτε τοῦ κακοῦ ἀπολωλότος;	ἢ	γελοῖον τὸ ἐρώτημα, ὅτι ποτ'
[209]	γὰρ βούλωνται αὑτοῖς τινα ἀναγνωσθῆναι	ἢ	γραφῆναι, σέ, ὡς ἐγᾦμαι, (πρῶτον
[222]	ἂν ἔτι χρησαίμεθα τῷ λόγῳ;	ἢ	δῆλον ὅτι οὐδέν; δέομαι οὖν,
[209]	ψῆλαι καὶ κρούειν τῷ πλήκτρῳ.	ἢ	διακωλύουσιν; οὐ δῆτα. τί ποτ'
[217]	τὸ ἔχον οἷον τὸ παρόν:	ἢ	ἐὰν μὲν κατά τινα τρόπον
[210]	πάντα ἡμῖν ἐπιτρέποι ἂν μᾶλλον	ἢ	ἑαυτῷ καὶ τῷ ὑεῖ, περὶ
[222]	τῆς ψυχῆς ἦθος ἢ τρόπους	ἢ	εἶδος. πάνυ γε, ἔφη ὁ
[208]	ἔφη, τῷ ὀρεοκόμῳ. δούλῳ ὄντι	ἢ	ἐλευθέρῳ; δούλῳ, ἔφη. καὶ δοῦλον,
[218]	οὐδενὸς ἕνεκα καὶ δι' οὐδέν,	ἢ	ἕνεκά του καὶ διά τι;
[222]	ἦν δ' ἐγώ, (ὦ παῖδες,	ἢ	ἐρᾷ, οὐκ ἄν ποτε ἐπεθύμει
[209]	βούληται ἐμβαλεῖν (εἰς τὸν ζωμόν,	ἢ	ἡμῖν, εἰ ἀφικόμενοι παρ' ἐκεῖνον
[211]	ναὶ μὰ Δία ἔγωγε μᾶλλον	ἢ	ἵππον τε καὶ κύνα οἶμαι
[213]	ἢ μὴ φιλοῦν τις φιλῇ	ἢ	καὶ μισοῦν φιλῇ: πολλάκις δ'
[213]	δ' ἐχθρὸν εἶναι μὴ ἐχθροῦ	ἢ	καὶ φίλου, ὅταν ἢ μισοῦν
[213]	ὅταν ἢ μισοῦν τις μισῇ	ἢ	καὶ φιλοῦν μισῇ. κινδυνεύει, ἔφη.
[218]	ὑγίεια; ἦν δ' ἐγώ: ἀγαθὸν	ἢ	κακὸν ἢ οὐδέτερα; ~ἀγαθόν, (ἔφη.
[222]	πῃ τῷ ἐρωμένῳ ἐτύγχανεν ὢν	ἢ	κατὰ τὴν ψυχὴν ἢ κατά
[222]	ὢν ἢ κατὰ τὴν ψυχὴν	ἢ	κατά τι τῆς ψυχῆς ἦθος
[210]	ἑαυτοῦ (ὀφθαλμῶν, μὴ ἰατρὸν ἡγούμενος,	ἢ	κωλύοι ἄν; κωλύοι ἄν. ἡμᾶς
[221]	ἐρώτημα, ὅτι ποτ' ἔσται τότε	ἢ	μὴ ἔσται; τίς γὰρ οἶδεν;
[213]	πολλάκις δὲ καὶ ἐχθροῦ, ὅταν	ἢ	μὴ φιλοῦν τις φιλῇ ἢ
[213]	ἐχθροῦ ἢ καὶ φίλου, ὅταν	ἢ	μισοῦν τις μισῇ ἢ καὶ
[222]	κακῷ οὐδὲν ἧττον φίλος ἔσται	ἢ	ὁ ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ. ἔοικεν,
[222]	ταὐτὸν φῶμεν εἶναι, ἄλλο τι	ἢ	ὁ ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ μόνον
[209]	αὐτῷ ὅτι ἡμεῖς κάλλιον φρονοῦμεν	ἢ	ὁ ὑὸς αὐτοῦ περὶ ὄψου
[212]	γίγνεται, ὁ φιλῶν τοῦ φιλουμένου	ἢ	ὁ φιλούμενος τοῦ φιλοῦντος: ἢ
[212]	καὶ ἀντιφιλῆται ἐάντε καὶ μισῆται,	ἢ	ὁ φιλούμενος τοῦ φιλοῦντος; ἢ
[214]	ὅμοιον ἢ φίλον γένοιτ' ἄν.	ἢ	οὐ καὶ σοὶ δοκεῖ οὕτως;
[222]	γε ᾠόμεθα ἐξελέγξαι ἡμᾶς αὐτούς:	ἢ	οὐ μέμνησθε; μεμνήμεθα. (τί οὖν
[218]	ἐφάνη ἐν τοῖς ἔμπροσθεν λόγοις.	ἢ	οὐ μέμνησθε; πάνυ γε, ἐφάτην.
[219]	ἦ γάρ; ναί. φίλον δὲ	ἢ	οὐ φίλον ἡ ὑγίεια; φίλον.
[218]	εἴη, πότερόν ἐστίν τῳ φίλος	ἢ	οὔ; ἀνάγκη, ἔφη. πότερον οὖν
[208]	σὲ αὐτὸν ἐῶσιν ἄρχειν σεαυτοῦ,	ἢ	οὐδὲ τοῦτο ἐπιτρέπουσί σοι; πῶς
[212]	ἢ ὁ φιλούμενος τοῦ φιλοῦντος:	ἢ	οὐδὲν διαφέρει; οὐδέν, ἔφη, ἔμοιγε
[218]	δ' ἐγώ: ἀγαθὸν ἢ κακὸν	ἢ	οὐδέτερα; ~ἀγαθόν, (ἔφη. ἐλέγομεν δ'
[212]	ἢ ὁ φιλούμενος τοῦ φιλοῦντος;	ἢ	οὐδέτερος αὖ ἐν τῷ τοιούτῳ
[212]	ἀντιφιλεῖσθαι, οἱ δὲ καὶ μισεῖσθαι.	ἢ	οὐκ ἀληθὲς δοκεῖ σοι τοῦτο;
[216]	ἔχθρα φιλίᾳ; οἷς τί ἀποκρινούμεθα;	ἢ	οὐκ ἀνάγκη ὁμολογεῖν ὅτι ἀληθῆ
[214]	τὸν ὁμοῖον (καὶ ποιεῖ γνώριμον"	ἢ	οὐκ ἐντετύχηκας τούτοις τοῖς ἔπεσιν;
[206]	αὔξῃ, φρονήματος ἐμπίμπλανται καὶ μεγαλαυχίας:	ἢ	οὐκ οἴει; ἔγωγε, ἔφη. οὐκοῦν
[211]	με ἐλέγχειν ἐπιχειρῇ ὁ Μενέξενος:	ἢ	οὐκ οἶσθα ὅτι ἐριστικός ἐστιν;
[218]	φίλος ὁ φίλος τῷ φίλῳ,	ἢ	οὔτε φίλου οὔτε ἐχθροῦ; (οὐ
[221]	οὐδὲ ἄλλο οὐδὲν τῶν τοιούτων;	ἢ	πείνη μὲν ἔσται, ἐάνπερ ἄνθρωποί
[208]	βούλῃ, ἵν' αὐτῇ μακάριος ᾖς,	ἢ	περὶ τὰ ἔρια ἢ περὶ
[208]	ᾖς, ἢ περὶ τὰ ἔρια	ἢ	περὶ τὸν ἱστόν, ὅταν ὑφαίνῃ;
[205]	ἐραστὴν περὶ παιδικῶν πρὸς αὐτὸν	ἢ	πρὸς ἄλλους λέγειν. τούτων δέ
[212]	ἀλλοίως ἄρα νῦν ἡμῖν δοκεῖ	ἢ	πρότερον ἔδοξεν. τότε μὲν γάρ,
[208]	ὡς ἔοικεν, ἡγοῦνται περὶ πλείονος	ἢ	σὲ τὸν ὑόν, καὶ ἐπιτρέπουσι
[208]	καὶ ἐπιτρέπουσι τὰ ἑαυτῶν μᾶλλον	ἢ	σοί, καὶ ἐῶσιν ποιεῖν ὅτι
[208]	πῶς λέγεις; μισθωτῷ μᾶλλον ἐπιτρέπουσιν	ἢ	σοὶ ποιεῖν ὅτι ἂν βούληται
[209]	~ἀλλὰ πάντες (αὐτῶν μᾶλλον ἄρχουσιν	ἢ	σύ, οὔτε τοῦ σώματος οὕτω
[208]	μή τι ἠδίκηκας τὸν πατέρα	ἢ	τὴν μητέρα; μὰ Δί' οὐκ
[208]	διακωλύει σε ἢ τῆς σπάθης	ἢ	τῆς κερκίδος ἢ ἄλλου του
[208]	τι γάρ που διακωλύει σε	ἢ	τῆς σπάθης ἢ τῆς κερκίδος
[215]	ὃ μὴ καὶ αὐτὸ αὑτῷ;	~ἢ	τί ἂν παθεῖν, ὃ μὴ
[206]	τίνα ἄν τις λόγον διαλεγόμενος	ἢ	τί πράττων προσφιλὴς παιδικοῖς γένοιτο.
[214]	ὁτῳοῦν ὁμοίῳ τίνα ὠφελίαν ἔχειν	ἢ	τίνα βλάβην ἂν ποιῆσαι δύναιτο,
[216]	ἢ τὸ σῶφρον τῷ ἀκολάστῳ,	ἢ	τὸ ἀγαθὸν τῷ κακῷ; οὐκ
[211]	δέ, νὴ τὸν κύνα, μᾶλλον	ἢ	τὸ Δαρείου χρυσίον κτήσασθαι δεξαίμην
[222]	τὸ δὲ κακὸν ἀλλότριον εἶναι;	ἢ	τὸ μὲν κακὸν τῷ κακῷ
[216]	ἀλλὰ τὸ δίκαιον τῷ ἀδίκῳ,	ἢ	τὸ σῶφρον τῷ ἀκολάστῳ, ἢ
[216]	τὸ ἐχθρὸν τῷ φίλῳ φίλον	ἢ	τὸ φίλον τῷ ἐχθρῷ; οὐδέτερα,
[211]	μοι φίλον ἀγαθὸν γενέσθαι μᾶλλον	ἢ	τὸν ἄριστον ἐν ἀνθρώποις ὄρτυγα
[219]	αὑτοῦ, οὐδὲ τρεῖς κοτύλας οἴνου	ἢ	τὸν ὑόν; ἢ ὧδέ πως
[219]	περὶ πλείονος ποιεῖται, κύλικα κεραμέαν	ἢ	τὸν ὑὸν τὸν αὑτοῦ, οὐδὲ
[216]	ἀγαθὸν μήτε κακὸν φίλον εἶναι	ἢ	τοῦ ἀγαθοῦ ἢ τοῦ τοιούτου
[216]	φίλον εἶναι ἢ τοῦ ἀγαθοῦ	ἢ	τοῦ τοιούτου οἷον αὐτό ἐστιν.
[222]	κατά τι τῆς ψυχῆς ἦθος	ἢ	τρόπους ἢ εἶδος. πάνυ γε,
[213]	ὅταν κολάζηται ὑπὸ τῆς μητρὸς	ἢ	ὑπὸ τοῦ πατρός, ὅμως καὶ
[217]	ἀλείψειεν, πότερον τότε λευκαὶ εἶεν	ἢ	φαίνοιντ' ἄν; φαίνοιντ' ἄν, ἦ
[214]	σχολῇ γέ τῳ ἄλλῳ ὅμοιον	ἢ	φίλον γένοιτ' ἄν. ἢ οὐ
[212]	μὴ ἡ σοφία αὐτοὺς ἀντιφιλῇ.	ἢ	φιλοῦσι μὲν ταῦτα (ἕκαστοι, οὐ
[219]	κοτύλας οἴνου ἢ τὸν ὑόν;	ἢ	ὧδέ πως ἔχει: πᾶσα ἡ
[211]	ἀκούω, ἕως ἂν οἴκαδε ὥρα	ᾖ	ἀπιέναι. ἀλλὰ χρὴ ποιεῖν ταῦτα,
[210]	οὐδένα φιλεῖ, καθ' ὅσον ἂν	ᾖ	ἄχρηστος. οὐκ ἔοικεν, (ἔφη. ἐὰν
[206]	κηλεῖν ἀλλ' ἐξαγριαίνειν πολλὴ ἀμουσία:	ἦ	γάρ; δοκεῖ μοι. σκόπει δή,
[216]	ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ ἔφαμεν ἄρτι:	ἦ	γάρ; ναί. οὐκ ἄρα ἔσται
[221]	ἂν ἐνδεὲς ᾖ, τούτου (ἐπιθυμεῖ.	ἦ	γάρ; ναί. τὸ δ' ἐνδεὲς
[219]	ἀνῄρηται, ἡ δὲ ὑγίεια ἀγαθόν.	ἦ	γάρ; ναί. φίλον δὲ ἢ
[217]	ἰατρῷ φίλος διὰ τὴν ὑγίειαν.	ἦ	γάρ; οὐδείς. ἀλλ' ὁ κάμνων
[207]	οὐκ ἐρήσομαι: φίλω γάρ ἐστον.	ἦ	γάρ; πάνυ γ' ἐφάτην. οὐκοῦν
[209]	τῇ οἰκίᾳ ἐπὶ τοῦτο τάττουσιν.	ἦ	γάρ; πάνυ γ' ἔφη. οὐκοῦν
[221]	βλάπτεσθαι, ἔστιν δὲ καὶ ὠφελεῖσθαι.	ἦ	γάρ; πάνυ γε. οὐκοῦν καὶ
[219]	εἴδωλα ἄττα ὄντα αὐτοῦ, ἐξαπατᾷ,	ᾖ	δ' ἐκεῖνο τὸ πρῶτον, ὃ
[212]	ἀλλοδαπός" σολον οὐκ ἔμοιγε δοκεῖ,	ἦ	δ' ὅς. ἀλλ' ἀληθῆ δοκεῖ
[217]	οἷον τὸ ἐπόν; (οὐ μανθάνω,	ἦ	δ' ὅς. ἀλλ' ὧδε, ἦν
[203]	καὶ θύραν ἀνεῳγμένην. διατρίβομεν δέ,	ἦ	δ' ὅς, αὐτόθι ἡμεῖς τε
[203]	πορεύομαι εὐθὺ Λυκείου. δεῦρο δή,	ἦ	δ' ὅς, εὐθὺ ἡμῶν. οὐ
[208]	μάστιγα τύπτειν, ἐῷεν ἄν. πόθεν,	ἦ	δ' ὅς, ἐῷεν; τί δέ;
[204]	τίς αὐτόθι; σὸς ἑταῖρός γε,	ἦ	δ' ὅς, καὶ ἐπαινέτης, Μίκκος.
[217]	ἢ φαίνοιντ' ἄν; φαίνοιντ' ἄν,	ἦ	δ' ὅς. καὶ μὴν παρείη
[216]	ποτὲ γιγνόμενον τοῦ ἀγαθοῦ. πῶς,	ἦ	δ' ὅς, λέγεις; ἀλλὰ μὰ
[204]	ὁ οὖν Κτήσιππος, Ἀστεῖόν γε,	ἦ	δ' ὅς, ὅτι ἐρυθριᾷς, ὦ
[211]	κελεύει τοῦτον ἐρωτᾶν. τί οὖν,	ἦ	δ' ὅς, οὐκ ἐρωτᾷς; ἀλλ'
[207]	καὶ ἡ μήτηρ; πάνυ γε,	ἦ	δ' ὅς. οὐκοῦν βούλοιντο ἄν
[220]	ἕνεκα οὐδεμίαν χρείαν ἔχει; ἔοικεν,	ἦ	δ' ὅς, οὕτως ἔχειν. τὸ
[214]	φίλους εἶναι. οὐχ οὕτως; ναί,	ἦ	δ' ὅς. ταύτῃ μὲν ἂν
[208]	τί μήν; ἡμέτερός γε, ἔφη.	ἦ	δεινόν, ἦν δ' ἐγώ, ἐλεύθερον
[221]	φίλον ἐκείνου οὗ ἂν ἐνδεὲς	ᾖ;	δοκεῖ μοι. ἐνδεὲς δὲ γίγνεται
[205]	ὅσῳ ἂν μείζω σοι εἰρημένα	ᾖ	ἐγκώμια περὶ τῶν παιδικῶν, ~τοσούτῳ
[217]	γε. οὐκοῦν ὅταν μήπω κακὸν	ᾖ	κακοῦ παρόντος, αὕτη μὲν ἡ
[221]	ἄνθρωποί τε καὶ τἆλλα ζῷα	ᾖ,	οὐ μέντοι βλαβερά γε; καὶ
[207]	ἐγὼ δὲ τὸν λύσιν ἠρόμην,	ἦ	που, ἦν δ' ἐγώ, ὦ
[217]	ὅτι ἔνια μέν, οἷον ἂν	ᾖ	τὸ παρόν, τοιαῦτά ἐστι καὶ
[221]	γε ἐπιθυμοῦν, οὗ ἂν ἐνδεὲς	ᾖ,	τούτου (ἐπιθυμεῖ. ἦ γάρ; ναί.
[221]	ἐκεῖνο εἶναι, οὗ ἦν αὕτη	ἡ	αἰτία. ὀρθῶς λέγεις. οὐκοῦν ὡμολόγηται
[218]	ὑγιείας τοῦ ἰατροῦ φίλος; ναί.	ἡ	δέ γε νόσος κακόν; πῶς
[204]	διατριβή; παλαίστρα, ἔφη, νεωστὶ ᾠκοδομημένη:	ἡ	δὲ διατριβὴ τὰ πολλὰ ἐν
[217]	παρουσία ἀγαθοῦ αὐτὸ ποιεῖ ἐπιθυμεῖν:	ἡ	δὲ κακὸν ποιοῦσα ἀποστερεῖ αὐτὸ
[219]	οὐ φίλον ἡ ὑγίεια; φίλον.	ἡ	δὲ νόσος ἐχθρόν. πάνυ γε.
[219]	τὴν φιλίαν ἡ ἰατρικὴ ἀνῄρηται,	ἡ	δὲ ὑγίεια ἀγαθόν. ἦ γάρ;
[204]	δὴ τί τοῦτο, καὶ τίς	ἡ	διατριβή; παλαίστρα, ἔφη, νεωστὶ ᾠκοδομημένη:
[221]	τῷ ὄντι, ὥσπερ ἄρτι ἐλέγομεν,	ἡ	ἐπιθυμία τῆς φιλίας αἰτία, καὶ
[221]	ἔρως καὶ ἡ φιλία καὶ	ἡ	ἐπιθυμία τυγχάνει οὖσα, ὡς φαίνεται,
[219]	δὲ τῆς ὑγιείας τὴν φιλίαν	ἡ	ἰατρικὴ ἀνῄρηται, ἡ δὲ ὑγίεια
[219]	ἡμᾶς ἐξαπατήσῃ τὸ νῦν λεγόμενον.	(ἡ	ἰατρική, φαμέν, ἕνεκα τῆς ὑγιείας
[209]	σε οὔτε ὁ πατὴρ οὔτε	ἡ	μήτηρ ἐπιτεῖναί τε καὶ ἀνεῖναι
[210]	ἀλλὰ καὶ ὁ πατὴρ καὶ	ἡ	μήτηρ καὶ εἴ τι τούτων
[207]	σε φιλεῖ ὁ πατὴρ καὶ	ἡ	μήτηρ καὶ εὐδαίμονά σε ἐπιθυμοῦσι
[210]	ὁ πατὴρ φίλος ἔσται οὔτε	ἡ	μήτηρ οὔτε οἱ οἰκεῖοι. οἷόν
[207]	φιλεῖ σε ὁ πατὴρ καὶ	ἡ	μήτηρ; πάνυ γε, ἦ δ'
[209]	ἐγᾦμαι, καὶ ὁ πατὴρ καὶ	ἡ	μήτηρ σοι ἐπιτρέπουσιν καὶ οὐκ
[217]	ᾖ κακοῦ παρόντος, αὕτη μὲν	ἡ	παρουσία ἀγαθοῦ αὐτὸ ποιεῖ ἐπιθυμεῖν:
[205]	πῶς οὐχὶ καταγέλαστον; ἃ δὲ	ἡ	πόλις ὅλη ᾄδει περὶ Δημοκράτους
[213]	τίς μοι φαίνεται ὥσπερ ὁδὸς	ἡ	σκέψις ᾗ δὲ ἐτράπημεν, δοκεῖ
[212]	φιλογυμνασταὶ καὶ φιλόσοφοι, ἂν μὴ	ἡ	σοφία αὐτοὺς ἀντιφιλῇ. ἢ φιλοῦσι
[209]	πότερον τῷ πρεσβυτάτῳ ὑεῖ, οὗ	ἡ	τῆς Ἀσίας ἀρχὴ γίγνεται, μᾶλλον
[219]	ἢ ὧδέ πως ἔχει: πᾶσα	ἡ	τοιαύτη σπουδὴ οὐκ ἐπὶ τούτοις
[219]	φίλον δὲ ἢ οὐ φίλον	ἡ	ὑγίεια; φίλον. ἡ δὲ νόσος
[219]	ὑγιείας φίλον. ναί. οὐκοῦν καὶ	ἡ	ὑγίεια φίλον; πάνυ γε. εἰ
[221]	ἔοικεν, ὅ τε ἔρως καὶ	ἡ	φιλία καὶ ἡ ἐπιθυμία τυγχάνει
[219]	ἢ ἀφικέσθαι ἐπί τινα ἀρχήν,	ἣ	οὐκέτ' ἐπανοίσει ἐπ' ἄλλο φίλον,
[209]	ὁ πατὴρ ἐπιτρέπειν πάντα, ἀλλ'	ᾗ	ἂν ἡμέρᾳ ἡγήσηταί σε βέλτιον
[213]	φαίνεται ὥσπερ ὁδὸς ἡ σκέψις	ᾗ	δὲ ἐτράπημεν, δοκεῖ μοι χρῆναι
[203]	δ' ἐγενόμην κατὰ τὴν πυλίδα	ᾗ	ἡ Πάνοπος κρήνη, ἐνταῦθα συνέτυχον
[207]	ἑώρα ἐφισταμένους, τούτους ἐπηλυγισάμενος προσέστη	ᾗ	μὴ ᾤετο κατόψεσθαι τὸν λύσιν,
[203]	ἐγενόμην κατὰ τὴν πυλίδα ᾗ	ἡ	Πάνοπος κρήνη, ἐνταῦθα συνέτυχον Ἱπποθάλει
[204]	τί τοῦτο, καὶ τίς ἡ	διατριβή;	παλαίστρα, ἔφη, νεωστὶ ᾠκοδομημένη: ἡ
[204]	ἔφη, νεωστὶ ᾠκοδομημένη: ἡ δὲ	διατριβὴ	τὰ πολλὰ ἐν λόγοις, ὧν
[217]	γῆρας αὐταῖς ταὐτὸν τοῦτο χρῶμα	ἐπαγάγῃ,	τότε ἐγένοντο οἷόνπερ τὸ παρόν,
[206]	μετὰ Κτησίππου τοῦδε καὶ καθεζόμενος	διαλέγῃ,	οἶμαι μὲν καὶ αὐτός σοι
[205]	παιδικῶν ἔτυχες: ἐὰν δέ σε	διαφύγῃ,	ὅσῳ ἂν μείζω σοι εἰρημένα
[220]	οὐδεμιᾶς (ὠφελίας δεοίμεθα, καὶ οὕτω	δὴ	ἂν τότε γένοιτο κατάδηλον ὅτι
[220]	φίλον ἐστίν; ἀληθῆ. τοῦτο μὲν	δὴ	ἀπήλλακται, μὴ φίλου τινὸς ἕνεκα
[212]	ἕτερος ἑτέρου οἶδα, ἀλλὰ ταῦτα	δὴ	αὐτά σε βούλομαι ἐρέσθαι ἅτε
[217]	κακοῦ οὗ ἔχει. οὐ γὰρ	δή	γε κακὸν γεγονὸς (ἔτι ἄν
[217]	οὔ; τοῦτο τοίνυν ἐρωτῶ νῦν	δή,	εἰ ᾧ ἄν τι παρῇ,
[219]	του. ναί. φίλου γέ τινος	δή,	εἴπερ ἀκολουθήσει τῇ πρόσθεν ὁμολογίᾳ.
[216]	ὁ ἔμπροσθεν λόγος ἐᾷ: λείπεται	δή,	εἴπερ τῴ τί ἐστιν φίλον,
[219]	πάντα φίλα εἶναι; ἀνάγκη. τοῦτο	δή	ἐστιν ὃ λέγω, μὴ ἡμᾶς
[215]	γε ὅλῳ τινὶ ἐξαπατώμεθα; πῶς	δή;	ἔφη. ἤδη ποτέ του ἤκουσα
[218]	ἐντετυχήκαμεν περὶ τοῦ φίλου. πῶς	δή;	ἔφη. ὧδε, ἦν δ' ἐγώ,
[203]	ἐγώ, πορεύομαι εὐθὺ Λυκείου. δεῦρο	δή,	ἦ δ' ὅς, εὐθὺ ἡμῶν.
[221]	μέντοι βλαβερά γε; καὶ δίψα	δὴ	καὶ αἱ ἄλλαι ἐπιθυμίαι, ἀλλ'
[218]	συνεχωρείτην οὕτω τοῦτ' ἔχειν. καὶ	δὴ	καὶ αὐτὸς ἐγὼ πάνυ ἔχαιρον,
[215]	τὸν εἰδότα καὶ φιλεῖν. (καὶ	δὴ	καὶ ἔτι ἐπεξῄει τῷ λόγῳ
[206]	τι ἤδη πεποιημένα, ἀστραγαλίζοντάς τε	δὴ	καὶ κεκοσμημένους ἅπαντας. οἱ μὲν
[207]	δὴ καὶ οἱ ἄλλοι, καὶ	δὴ	καὶ ὁ Ἱπποθάλης, ἐπειδὴ πλείους
[206]	δὲ περιέστασαν ἄλλοι θεωροῦντες. ὧν	δὴ	καὶ ὁ Λύσις ἦν, ~καὶ
[207]	συμπαρεκαθέζετο μετὰ τοῦ Μενεξένου. προσῆλθον	δὴ	καὶ οἱ ἄλλοι, καὶ δὴ
[215]	τοῖς ἀγαθοῖς πολεμιώτατοι εἶεν: καὶ	δὴ	καὶ τὸν Ἡσίοδον ἐπήγετο μάρτυρα,
[204]	καὶ ἐμπέπληκε Λύσιδος: ἂν μὲν	δὴ	καὶ ὑποπίῃ, εὐμαρία ἡμῖν ἐστιν
[218]	εἰδέναι ἃ μὴ ἴσασιν. διὸ	δὴ	καὶ φιλοσοφοῦσιν οἱ οὔτε ἀγαθοὶ
[217]	πῶς γὰρ (οὔ; νόσος μὲν	δὴ	κακόν, ἰατρικὴ δὲ ὠφέλιμον καὶ
[206]	(δῆλον ὅτι φαῦλος. καὶ μὲν	δὴ	λόγοις τε καὶ ᾠδαῖς μὴ
[207]	τῆς φιλίας λέγετον. συνεφάτην. (ἐπεχείρουν	δὴ	μετὰ τοῦτο ἐρωτᾶν ὁπότερος δικαιότερος
[215]	ἀγαπῷτο, πῶς φίλον; οὐδαμῶς. ἀλλὰ	δὴ	ὁ μὲν ὅμοιος τῷ ὁμοίῳ
[217]	φίλον εἶναι. ἀδύνατον γάρ. σκέψασθε	δὴ	ὃ λέγω. λέγω γὰρ ὅτι
[218]	καὶ ἀμαθῆ οὐδένα φιλοσοφεῖν. λείπονται	δὴ	οἱ ἔχοντες μὲν τὸ κακὸν
[215]	(καὶ πτωχὸς πτωχῷ" καὶ τἆλλα	δὴ	πάντα οὕτως ἔφη ἀναγκαῖον εἶναι
[206]	ἀνεψιὸν Μενέξενον: Μενεξένῳ μὲν γὰρ	δὴ	πάντων μάλιστα ἑταῖρος ὢν τυγχάνει.
[203]	ἰδών, ὦ Σώκρατες, ἔφη, ποῖ	δὴ	πορεύῃ καὶ (πόθεν; ἐξ Ἀκαδημείας,
[206]	ἀλογία εἴη. ἀλλὰ διὰ (ταῦτα	δή	σοι, ὦ Σώκρατες, ἀνακοινοῦμαι, καὶ
[215]	καὶ ὑφ' (αὑτοῦ πάθοι; τὰ	δὴ	τοιαῦτα πῶς ἂν ὑπ' ἀλλήλων
[219]	τῶν ἄλλων χρημάτων προτιμᾷ, ὁ	δὴ	τοιοῦτος ἕνεκα τοῦ τὸν (ὑὸν
[215]	παρόντες χρείαν αὑτῶν ἔχουσιν; τοὺς	δὴ	τοιούτους τίς μηχανὴ περὶ πολλοῦ
[215]	κάμνοντα τῷ ἰατρῷ, καὶ πάντα	δὴ	τὸν μὴ εἰδότα ἀγαπᾶν τὸν
[218]	οὐ γὰρ οὖν. διὰ ταῦτα	δὴ	φαῖμεν ἂν καὶ τοὺς ἤδη
[220]	ψυχῆς μήτε τῶν ἄλλων, ἃ	δή	φαμεν αὐτὰ καθ' αὑτὰ οὔτε
[222]	ἦν δ' ἐγώ. τὸ μὲν	δὴ	φύσει οἰκεῖον ἀναγκαῖον ἡμῖν πέφανται
[213]	μισῇ. κινδυνεύει, ἔφη. τί οὖν	δὴ	χρησώμεθα, ἦν δ' ἐγώ, εἰ
[206]	ἦ γάρ; δοκεῖ μοι. σκόπει	δή,	ὦ Ἱππόθαλες, ὅπως μὴ πᾶσι
[215]	πολλοῦ ποιούμενοι ἑαυτούς. ἀληθῆ. ἄθρει	δή,	ὦ Λύσι, πῇ παρακρουόμεθα. ἆρά
[217]	μέλαιναί εἰσιν. ἀληθῆ. ἀλλ' ὅταν	δή,	ὦ φίλε, τὸ γῆρας αὐταῖς
[221]	πῶς δ' οὔ; τοῦ οἰκείου	δή,	ὡς ἔοικεν, ὅ τε ἔρως
[223]	τὴν συνουσίαν. ὅμως δ' ἔγωγε	ἤδη	ἀπιόντων αὐτῶν, νῦν μέν, ἦν
[223]	καὶ ἐκέλευον αὐτοὺς οἴκαδ' ἀπιέναι:	ἤδη	γὰρ ἦν ὀψέ. τὸ μὲν
[204]	μόνον ἐρᾷς, ἀλλὰ καὶ πόρρω	ἤδη	εἶ πορευόμενος τοῦ ἔρωτος. εἰμὶ
[206]	περὶ τὰ ἱερεῖα σχεδόν τι	ἤδη	πεποιημένα, ἀστραγαλίζοντάς τε δὴ καὶ
[215]	τινὶ ἐξαπατώμεθα; πῶς δή; ἔφη.	ἤδη	ποτέ του ἤκουσα λέγοντος, καὶ
[218]	δὴ φαῖμεν ἂν καὶ τοὺς	ἤδη	σοφοὺς μηκέτι φιλοσοφεῖν, εἴτε θεοὶ
[223]	εἰπὼν ἐν νῷ εἶχον ἄλλον	ἤδη	τινὰ τῶν πρεσβυτέρων κινεῖν: κᾆτα,
[214]	συνδοκεῖ σοι; κατένευσεν. ἔχομεν ἄρα	ἤδη	τίνες εἰσὶν οἱ φίλοι: ὁ
[217]	κακόν ἐστιν, ἔστιν δ' ὅτε	ἤδη	τὸ τοιοῦτον γέγονεν. πάνυ γε.
[211]	ποιεῖν ταῦτα, ἦν δ' ἐγώ,	ἐπειδή	γε καὶ σὺ κελεύεις. ἀλλὰ
[203]	τείχους ὑπ' αὐτὸ τὸ τεῖχος:	ἐπειδὴ	δ' ἐγενόμην κατὰ τὴν πυλίδα
[223]	καὶ οἱ περιεστῶτες αὐτοὺς ἀπηλαύνομεν:	ἐπειδὴ	δὲ οὐδὲν ἐφρόντιζον ἡμῶν, ἀλλ'
[219]	ἔοικεν. εἶεν, ἦν δ' ἐγώ.	ἐπειδὴ	ἐνταῦθα ἥκομεν, ὦ παῖδες, πρόσσχωμεν
[207]	καὶ δὴ καὶ ὁ Ἱπποθάλης,	ἐπειδὴ	πλείους ἑώρα ἐφισταμένους, τούτους ἐπηλυγισάμενος
[222]	βούλεσθ' οὖν, ἦν δ' ἐγώ,	ἐπειδὴ	ὥσπερ μεθύομεν ὑπὸ τοῦ λόγου,
[221]	πῃ οἰκεῖοί ἐσθ' ὑμῖν αὐτοῖς.	κομιδῇ,	ἐφάτην. ~καὶ εἰ ἄρα τις
[220]	ὧδε: εἰ τριῶν ὄντων ὧν	νυνδὴ	ἐλέγομεν, ἀγαθοῦ καὶ κακοῦ καὶ
[218]	εἴσομαι ὅτι λέγω. ὁ κάμνων,	νυνδὴ	ἔφαμεν, τοῦ ἰατροῦ φίλος: οὐχ
[219]	πως ἔχει: πᾶσα ἡ τοιαύτη	σπουδὴ	οὐκ ἐπὶ τούτοις ἐστὶν ἐσπουδασμένη,
[210]	εἰ δ' ἄρα σὺ διδασκάλου	δέῃ,	οὔπω φρονεῖς. ἀληθῆ. οὐδ' ἄρα
[211]	εἴπῃς: ἐὰν δέ τι αὐτῶν	ἐπιλάθῃ,	αὖθίς με ἀνερέσθαι ὅταν ἐντύχῃς
[218]	κακοὺς εἶναι: κακὸν γὰρ καὶ	ἀμαθῆ	οὐδένα φιλοσοφεῖν. λείπονται δὴ οἱ
[215]	μὴ περὶ πολλοῦ ποιούμενοι ἑαυτούς.	ἀληθῆ.	ἄθρει δή, ὦ Λύσι, πῇ
[217]	τι λευκαὶ οὔτε μέλαιναί εἰσιν.	ἀληθῆ.	ἀλλ' ὅταν δή, ὦ φίλε,
[212]	δοκεῖ, ἦ δ' ὅς. ἀλλ'	ἀληθῆ	δοκεῖ λέγειν σοι; ναί. τὸ
[218]	τις ὑποψία εἰσῆλθεν ὡς οὐκ	ἀληθῆ	εἴη τὰ ὡμολογημένα ἡμῖν, καὶ
[213]	καὶ τῷ ἐχθρῷ φίλον εἶναι.	ἀληθῆ,	ἔφη, ἔοικας λέγειν, ὦ Σώκρατες.
[214]	τοῦ ὅλου διαλεγόμενοι καὶ γράφοντες.	ἀληθῆ,	ἔφη, λέγεις. ἆρ' οὖν, ἦν
[214]	εἴπερ οἱ πονηροὶ ἀλλήλοις ὅμοιοι.	ἀληθῆ	λέγεις. ἀλλά μοι δοκοῦσιν λέγειν
[210]	ἂν κωλύσειεν, ἡγούμενος ὀρθῶς φρονεῖν.	ἀληθῆ	λέγεις. ἆρ' οὖν καὶ τἆλλα
[216]	ἢ οὐκ ἀνάγκη ὁμολογεῖν ὅτι	ἀληθῆ	λέγουσιν; ἀνάγκη. ἆρ' οὖν, φήσουσιν,
[213]	λόγους, καὶ εἶπον: ὦ Λύσι,	ἀληθῆ	μοι δοκεῖς λέγειν ὅτι εἰ
[221]	μήτε κακὸν τὸ ἀγαθὸν φιλεῖν;	ἀληθῆ.	(νῦν δέ γε, ὡς ἔοικε,
[210]	σὺ διδασκάλου δέῃ, οὔπω φρονεῖς.	ἀληθῆ.	οὐδ' ἄρα μεγαλόφρων εἶ, εἴπερ
[216]	κακῷ φίλον ἄν τι γένοιτο.	ἀληθῆ.	οὐδὲ μὴν τὸ ὅμοιον τῷ
[207]	τούτῳ γε οὐδὲν διοίσετον, εἴπερ	ἀληθῆ	περὶ τῆς φιλίας λέγετον. συνεφάτην.
[220]	φίλου τινὸς ἕνεκα φίλον ἐστίν;	ἀληθῆ.	τοῦτο μὲν δὴ ἀπήλλακται, μὴ
[214]	ἀγαθῷ οὔτε κακῷ οὐδέποτε εἰς	ἀληθῆ	φιλίαν ἔρχεται. συνδοκεῖ σοι; κατένευσεν.
[217]	ἀγαθοῦ (οὗ) ἐπιθυμοῖ καὶ φίλον	εἴη:	ἀδύνατον γὰρ ἔφαμεν κακὸν ἀγαθῷ
[206]	ἔφη: πολλὴ γὰρ ἂν ἀλογία	εἴη.	ἀλλὰ διὰ (ταῦτα δή σοι,
[215]	ἀγαθός, κατὰ τοσοῦτον ἱκανὸς ἂν	εἴη	αὑτῷ; ναί. ὁ δέ γε
[220]	ἀγαθόν, ἀλλ' ἄχρηστον ἂν γεγονὸς	εἴη;	εἰ γὰρ μηδὲν ἡμᾶς ἔτι
[214]	λεγομένου τὸ ἥμισυ οὐκ ἀληθὲς	εἴη,	εἴπερ οἱ πονηροὶ ἀλλήλοις ὅμοιοι.
[215]	καθ' ὅσον ὅμοιος, φίλος ἂν	εἴη;	ἴσως. τί δέ; οὐχ ὁ
[214]	ὃ δὲ αὐτὸ αὑτῷ ἀνόμοιον	εἴη	καὶ διάφορον, σχολῇ γέ τῳ
[207]	ὁπότερος δικαιότερος καὶ σοφώτερος αὐτῶν	εἴη.	μεταξὺ οὖν τις προσελθὼν ἀνέστησε
[218]	ἐγώ, σκοπῶμεν: φίλος ὃς ἂν	εἴη,	πότερόν ἐστίν τῳ φίλος ἢ
[218]	ὑποψία εἰσῆλθεν ὡς οὐκ ἀληθῆ	εἴη	τὰ ὡμολογημένα ἡμῖν, καὶ εὐθὺς
[220]	τότε οὐδὲν ἂν ἡμῖν χρήσιμον	εἴη	τὸ ἀγαθόν, ἀλλ' ἄχρηστον ἂν
[215]	εἶναι, ἀλλ' αὐτὸ τὸ ἐναντίον	εἴη	τούτου: τὸ γὰρ ἐναντιώτατον τῷ
[213]	τοῦτ' ἀδύνατον, τὸ φιλοῦν ἂν	εἴη	φίλον τοῦ φιλουμένου. φαίνεται. τὸ
[209]	δῆτα. τί ποτ' ἂν οὖν	εἴη,	ὦ Λύσι, τὸ αἴτιον ὅτι
[215]	τοιαῦτα πῶς ἂν ὑπ' ἀλλήλων	ἀγαπηθείη,	μηδεμίαν ἐπικουρίαν ἀλλήλοις ἔχοντα; ἔστιν
[220]	ἀγαθοῦ μήτε κακοῦ, τὰ δύο	λειφθείη,	τὸ δὲ κακὸν ἐκποδὼν ἀπέλθοι
[219]	ἀγγεῖον, ἐν ᾧ ὁ οἶνος	ἐνείη;	πάνυ γε. ἆρ' οὖν τότε
[207]	δουλεύων τε καὶ ᾧ μηδὲν	ἐξείη	ποιεῖν ὧν ἐπιθυμοῖ; μὰ Δί'
[217]	ἦ δ' ὅς. καὶ μὴν	παρείη	γ' ἂν αὐταῖς λευκότης. ναί.
[204]	Λύσιδος: ἂν μὲν δὴ καὶ	ὑποπίῃ,	εὐμαρία ἡμῖν ἐστιν καὶ ἐξ
[206]	οὗτος αὐτόν, ἐὰν ἄρα μὴ	προσίῃ	αὐτός. ταῦτα, ἦν δ' ἐγώ,
[214]	(τῷ πονηρῷ, ὅσῳ ἂν ἐγγυτέρω	προσίῃ	καὶ μᾶλλον ὁμιλῇ, τοσούτῳ ἐχθίων
[214]	ὅτι τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ	ἀνάγκη	ἀεὶ φίλον εἶναι; εἰσὶν δέ
[219]	φίλου; ναί. ἆρ' οὖν οὐκ	ἀνάγκη	ἀπειπεῖν ἡμᾶς οὕτως ἰόντας ἢ
[216]	ἀνάγκη ὁμολογεῖν ὅτι ἀληθῆ λέγουσιν;	ἀνάγκη.	ἆρ' οὖν, φήσουσιν, τὸ ἐχθρὸν
[218]	ἐστίν τῳ φίλος ἢ οὔ;	ἀνάγκη,	ἔφη. πότερον οὖν οὐδενὸς ἕνεκα
[210]	δόξωμεν αὐτῷ σοφώτεροι ἐκείνων εἶναι;	ἀνάγκη,	ἔφη, ὦ Σώκρατες. οὕτως ἄρα
[216]	τί τῳ (φίλῳ) φίλον ἐστίν,	ἀνάγκη	καὶ ταῦτα φίλα εἶναι. ἀνάγκη.
[216]	οἷς τί ἀποκρινούμεθα; ἢ οὐκ	ἀνάγκη	ὁμολογεῖν ὅτι ἀληθῆ λέγουσιν; ἀνάγκη.
[213]	ἄρα πάλιν ἐχθρὸν τοῦ μισουμένου.	ἀνάγκη.	οὐκοῦν ταὐτὰ ἡμῖν συμβήσεται ἀναγκαῖον
[216]	ἀνάγκη καὶ ταῦτα φίλα εἶναι.	ἀνάγκη.	οὔτε ἄρα τὸ ὅμοιον τῷ
[219]	ἄλλα φαμὲν πάντα φίλα εἶναι;	ἀνάγκη.	τοῦτο δή ἐστιν ὃ λέγω,
[217]	μόνῳ μόνον συμβαίνει γίγνεσθαι φίλον.	ἀνάγκη,	ὡς ἔοικεν. ἆρ' οὖν καὶ
[219]	τῆς ὑγιείας τὴν φιλίαν ἡ	ἰατρικὴ	ἀνῄρηται, ἡ δὲ ὑγίεια ἀγαθόν.
[217]	(οὔ; νόσος μὲν δὴ κακόν,	ἰατρικὴ	δὲ ὠφέλιμον καὶ ἀγαθόν. ναί.
[219]	ἰατρικῆς φίλον ἐστίν, ἀγαθὸν δὲ	ἰατρική:	ἕνεκα δὲ τῆς ὑγιείας τὴν
[219]	ἐξαπατήσῃ τὸ νῦν λεγόμενον. (ἡ	ἰατρική,	φαμέν, ἕνεκα τῆς ὑγιείας φίλον.
[210]	ἀκούσας αὐτοῦ ἀπέβλεψα πρὸς τὸν	Ἱπποθάλη,	καὶ ὀλίγου ἐξήμαρτον: ἐπῆλθε γάρ
[206]	ἐπαινεῖ τὸν ἐρώμενον πρὶν ἂν	ἕλῃ,	δεδιὼς τὸ μέλλον ὅπῃ ἀποβήσεται.
[214]	ἂν ἐγγυτέρω προσίῃ καὶ μᾶλλον	ὁμιλῇ,	τοσούτῳ ἐχθίων γίγνεσθαι. ἀδικεῖ γάρ:
[212]	ὡς ἔοικεν, ὦ Μενέξενε, ἐάντε	φιλῇ	ἐάντε καὶ μισῇ: οἷον καὶ
[212]	μόνος ὁ ἕτερος τὸν ἕτερον	φιλῇ;	ἔμοιγε, ἔφη, δοκεῖ. τί δέ;
[212]	ἀντιφιλεῖσθαι ὑπὸ τούτου ὃν ἂν	φιλῇ;	ἔστιν. τί δέ; ἆρα ἔστιν
[213]	ὅταν ἢ μὴ φιλοῦν τις	φιλῇ	ἢ καὶ μισοῦν φιλῇ: πολλάκις
[213]	τις φιλῇ ἢ καὶ μισοῦν	φιλῇ:	πολλάκις δ' ἐχθρὸν εἶναι μὴ
[212]	μοι εἰπέ: ἐπειδάν τίς τινα	φιλῇ,	πότερος ποτέρου (φίλος γίγνεται, ὁ
[212]	ἂν μὴ ἡ σοφία αὐτοὺς	ἀντιφιλῇ.	ἢ φιλοῦσι μὲν ταῦτα (ἕκαστοι,
[221]	δέ γε, ὡς ἔοικε, φαίνεται	ἄλλη	τις αἰτία τοῦ φιλεῖν τε
[213]	ἀλλὰ μὴ τὸ φιλοῦν. καίτοι	πολλὴ	ἀλογία, ὦ φίλε ἑταῖρε, μᾶλλον
[206]	ᾠδαῖς μὴ κηλεῖν ἀλλ' ἐξαγριαίνειν	πολλὴ	ἀμουσία: ἦ γάρ; δοκεῖ μοι.
[206]	οὐ μὰ τὸν Δία, ἔφη:	πολλὴ	γὰρ ἂν ἀλογία εἴη. ἀλλὰ
[205]	καταγέλαστον; ἃ δὲ ἡ πόλις	ὅλη	ᾄδει περὶ Δημοκράτους καὶ Λύσιδος
[214]	αὑτῷ ἀνόμοιον εἴη καὶ διάφορον,	σχολῇ	γέ τῳ ἄλλῳ ὅμοιον ἢ
[206]	μὲν οὖν πολλοὶ ἐν τῇ	αὐλῇ	ἔπαιζον ἔξω, οἱ δέ τινες
[208]	σε ἐᾷ ποιεῖν ὅτι ἂν	βούλῃ,	ἵν' αὐτῇ μακάριος ᾖς, ἢ
[208]	εἶναι καὶ ποιεῖν ὅτι ἂν	βούλῃ,	καὶ δι' ἡμέρας ὅλης τρέφουσί
[209]	ἔξεστί σοι ἐνταῦθ' ὅτι ἂν	βούλῃ	πρῶτον τῶν γραμμάτων γράφειν καὶ
[209]	τε καὶ ἀνεῖναι ἣν ἂν	βούλῃ	τῶν χορδῶν, καὶ ψῆλαι καὶ
[208]	διακωλύουσι τοῦτο ποιεῖν ὃ ἂν	βούλῃ;	ὧδε δέ μοι λέγε. ἢν
[215]	οὐ γὰρ οὖν. ὃ δὲ	μὴ	ἀγαπῴη, οὐδ' ἂν φιλοῖ. οὐ
[215]	ὅπως; οὐκ ἔστιν. ὃ δὲ	μὴ	ἀγαπῷτο, πῶς φίλον; οὐδαμῶς. ἀλλὰ
[212]	τοιούτῳ οὐδετέρου φίλος ἐστίν, ἂν	μὴ	ἀμφότεροι ἀλλήλους φιλῶσιν; ἔοικε γοῦν
[212]	εἶναι ἄμφω: νῦν δέ, ἂν	μὴ	ἀμφότεροι φιλῶσιν, οὐδέτερος φίλος. κινδυνεύει,
[212]	τί δέ; οὐκ ἔστιν φιλοῦντα	μὴ	ἀντιφιλεῖσθαι ὑπὸ τούτου ὃν ἂν
[212]	εἰσιν οὓς ἂν οἱ ἵπποι	μὴ	ἀντιφιλῶσιν, οὐδὲ φιλόρτυγες, οὐδ' αὖ
[207]	ᾤετο κατόψεσθαι τὸν λύσιν, δεδιὼς	μὴ	αὐτῷ ἀπεχθάνοιτο: καὶ οὕτω προσεστὼς
[218]	μηδὲ (ἀμαθεῖς, ἀλλ' ἔτι ἡγούμενοι	μὴ	εἰδέναι ἃ μὴ ἴσασιν. διὸ
[215]	ἰατρῷ, καὶ πάντα δὴ τὸν	μὴ	εἰδότα ἀγαπᾶν τὸν εἰδότα καὶ
[219]	ὦ παῖδες, πρόσσχωμεν τὸν νοῦν	μὴ	ἐξαπατηθῶμεν. ὅτι μὲν γὰρ φίλον
[221]	ὅτι ποτ' ἔσται τότε ἢ	μὴ	ἔσται; τίς γὰρ οἶδεν; ἀλλ'
[216]	(ἔτι δὲ καὶ τόδε σκεψώμεθα,	μὴ	ἔτι μᾶλλον ἡμᾶς λανθάνει τὸ
[213]	φιλῇ: πολλάκις δ' ἐχθρὸν εἶναι	μὴ	ἐχθροῦ ἢ καὶ φίλου, ὅταν
[212]	καὶ φιλογυμνασταὶ καὶ φιλόσοφοι, ἂν	μὴ	ἡ σοφία αὐτοὺς ἀντιφιλῇ. ἢ
[219]	εἶναι: ἀλλ' ὅμως τόδε σκεψώμεθα,	μὴ	ἡμᾶς ἐξαπατήσῃ τὸ νῦν λεγόμενον.
[219]	τοῦτο δή ἐστιν ὃ λέγω,	μὴ	ἡμᾶς τἆλλα πάντα ἃ εἴπομεν
[213]	οὐ πάνυ εὐπορῶ ἔγωγε. (ἆρα	μή,	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Μενέξενε,
[210]	αὐτὸν ἅπτεσθαι τῶν ἑαυτοῦ (ὀφθαλμῶν,	μὴ	ἰατρὸν ἡγούμενος, ἢ κωλύοι ἄν;
[218]	ἔτι ἡγούμενοι μὴ εἰδέναι ἃ	μὴ	ἴσασιν. διὸ δὴ καὶ φιλοσοφοῦσιν
[214]	βλάβην ἂν ποιῆσαι δύναιτο, ὃ	μὴ	καὶ αὐτὸ αὑτῷ; ~ἢ τί
[208]	δήπου, ἔφη, εἰς διδασκάλου. μῶν	μὴ	καὶ οὗτοί σου ἄρχουσιν, οἱ
[215]	~ἢ τί ἂν παθεῖν, ὃ	μὴ	καὶ ὑφ' (αὑτοῦ πάθοι; τὰ
[206]	δὴ λόγοις τε καὶ ᾠδαῖς	μὴ	κηλεῖν ἀλλ' ἐξαγριαίνειν πολλὴ ἀμουσία:
[206]	πρόσεισιν οὖν σοι. εἰ δὲ	μή,	Κτησίππῳ συνήθης ἐστὶν διὰ τὸν
[210]	εἰς ἃ δ' ἂν νοῦν	μὴ	κτησώμεθα, οὔτε τις ἡμῖν ἐπιτρέψει
[204]	εἴπῃς, εἴτε ἐρᾷς του εἴτε	μή:	οἶδα γὰρ ὅτι οὐ μόνον
[222]	οὐδὲ ἤρα οὐδὲ ἐφίλει, εἰ	μὴ	οἰκεῖός πῃ τῷ ἐρωμένῳ ἐτύγχανεν
[220]	δὲ κακὸν νόσημα: νοσήματος δὲ	μὴ	ὄντος οὐδὲν δεῖ φαρμάκου. ἆρ'
[209]	ἔφη, ἡλικίαν ἔχω, ὦ Σώκρατες.	μὴ	οὐ τοῦτό σε, ὦ παῖ
[217]	τρόπον παρῇ, ἔσται, ἐὰν δὲ	μή,	οὔ; οὕτω μᾶλλον, ἔφη. καὶ
[220]	ποιούμεθα χρυσίον καὶ ἀργύριον: ἀλλὰ	μὴ	οὐδέν τι μᾶλλον οὕτω τό
[212]	ἐστὶν φίλον τῷ φιλοῦντι οὐδὲν	μὴ	οὐκ ἀντιφιλοῦν. οὐκ ἔοικεν. οὐδ'
[206]	σκόπει δή, ὦ Ἱππόθαλες, ὅπως	μὴ	πᾶσι τούτοις ἔνοχον σαυτὸν ποιήσεις
[215]	(δέ γε οὐκ ἂν εἶεν	μὴ	περὶ πολλοῦ ποιούμενοι ἑαυτούς. ἀληθῆ.
[205]	ὅδε; οὐκ ἔγωγε, ἔφη, ἀλλὰ	μὴ	ποιεῖν εἰς τὰ παιδικὰ μηδὲ
[206]	οὖν οὗτος αὐτόν, ἐὰν ἄρα	μὴ	προσίῃ αὐτός. ταῦτα, ἦν δ'
[222]	ἄρα τῷ γνησίῳ ἐραστῇ καὶ	μὴ	προσποιήτῳ φιλεῖσθαι ὑπὸ τῶν παιδικῶν.
[210]	καὶ ἀγαθὸς ἔσῃ- εἰ δὲ	μή,	σοὶ οὔτε ἄλλος οὐδεὶς οὔτε
[208]	Ἡράκλεις, ἦν δ' ἐγώ, μῶν	μή	τι ἠδίκηκας τὸν πατέρα ἢ
[213]	τὸ φιλούμενον φίλον ἐστὶν ἀλλὰ	μὴ	τὸ φιλοῦν. καίτοι πολλὴ ἀλογία,
[215]	πῶς γὰρ οὔ; ὁ δὲ	μή	του (δεόμενος οὐδέ τι ἀγαπῴη
[221]	ἀπολλύηται τὰ κακά, ἅ γε	μὴ	τυγχάνει ὄντα κακά, τί προσήκει
[221]	τούτου οὗ ἐπιθυμεῖ καὶ ἐρᾷ	μὴ	φιλεῖν; οὐκ ἔμοιγε δοκεῖ. ἔσται
[213]	τῶν πρότερον, πολλάκις φίλον εἶναι	μὴ	φίλου, πολλάκις δὲ καὶ ἐχθροῦ,
[220]	ἀληθῆ. τοῦτο μὲν δὴ ἀπήλλακται,	μὴ	φίλου τινὸς ἕνεκα τὸ φίλον
[213]	δὲ καὶ ἐχθροῦ, ὅταν ἢ	μὴ	φιλοῦν τις φιλῇ ἢ καὶ
[215]	φιλοῖ. οὐ δῆτα. ὁ δὲ	μὴ	φιλῶν γε οὐ φίλος. οὐ
[207]	ἐφισταμένους, τούτους ἐπηλυγισάμενος προσέστη ᾗ	μὴ	ᾤετο κατόψεσθαι τὸν λύσιν, δεδιὼς
[218]	Μενέξενος. φοβοῦμαι, ἦν δ' ἐγώ,	μὴ	ὥσπερ ἀνθρώποις ἀλαζόσιν λόγοις τισὶν
[210]	διαλέγεσθαι, ταπεινοῦντα καὶ συστέλλοντα, ἀλλὰ	μὴ	ὥσπερ σὺ χαυνοῦντα καὶ διαθρύπτοντα.
[221]	οὗ ἐπιθυμεῖ καὶ τότε ὅταν	ἐπιθυμῇ,	ὃ δὲ τὸ πρότερον ἐλέγομεν
[211]	τε καὶ κύνα οἶμαι δέ,	νὴ	τὸν κύνα, μᾶλλον ἢ τὸ
[205]	ὑπ' ἐμοῦ ἀεὶ ἀκούων διατεθρύληται.	νὴ	τοὺς θεούς, ἔφη ὁ Κτήσιππος,
[220]	περὶ παντὸς ποιούμεθα, ὃ ἂν	φανῇ	ὄν, ὅτου ἕνεκα καὶ χρυσίον
[218]	ὅμοιον τοῦ ὁμοίου φίλον ἡμῖν	ἐφάνη	ἐν τοῖς ἔμπροσθεν λόγοις. ἢ
[220]	φαίνεται πεφυκός: φίλον γὰρ ἡμῖν	ἀνεφάνη	ὂν ἐχθροῦ ἕνεκα, εἰ δὲ
[215]	ἔχουσιν; τοὺς δὴ τοιούτους τίς	μηχανὴ	περὶ πολλοῦ ποιεῖσθαι ἀλλήλους; οὐδεμία,
[216]	μοι ὡσπερεὶ τρία ἄττα εἶναι	γένη,	τὸ μὲν ἀγαθόν, τὸ δὲ
[210]	(ἔφη. ἐὰν μὲν ἄρα σοφὸς	γένῃ,	ὦ παῖ, πάντες σοι φίλοι
[215]	ἀναγκάζεσθαι φίλον εἶναι καὶ τὸν	ἀσθενῆ	τῷ ἰσχυρῷ τῆς ἐπικουρίας ἕνεκα,
[204]	ἡ διατριβή; παλαίστρα, ἔφη, νεωστὶ	ᾠκοδομημένη:	ἡ δὲ διατριβὴ τὰ πολλὰ
[219]	σπουδὴ οὐκ ἐπὶ τούτοις ἐστὶν	ἐσπουδασμένη,	ἐπὶ τοῖς ἕνεκά του παρασκευαζομένοις,
[203]	τὴν πυλίδα ᾗ ἡ Πάνοπος	κρήνη,	ἐνταῦθα συνέτυχον Ἱπποθάλει τε τῷ
[206]	οἱ καλοί, ἐπειδάν τις αὐτοὺς	ἐπαινῇ	καὶ αὔξῃ, φρονήματος ἐμπίμπλανται καὶ
[208]	ἢ περὶ τὸν ἱστόν, ὅταν	ὑφαίνῃ;	οὔ τι γάρ που διακωλύει
[208]	οἴκαδε ἔλθῃς παρὰ τὴν μητέρα,	ἐκείνη	σε ἐᾷ ποιεῖν ὅτι ἂν
[221]	ἄλλο οὐδὲν τῶν τοιούτων; ἢ	πείνη	μὲν ἔσται, ἐάνπερ ἄνθρωποί τε
[204]	καὶ ᾄδει εἰς τὰ παιδικὰ	φωνῇ	θαυμασίᾳ, ἣν ἡμᾶς δεῖ ἀκούοντας
[206]	ἐπειδάν τις αὐτοὺς ἐπαινῇ καὶ	αὔξῃ,	φρονήματος ἐμπίμπλανται καὶ μεγαλαυχίας: ἢ
[221]	εἰ φίλοι ἐστὸν ἀλλήλοις, φύσει	πῃ	οἰκεῖοί ἐσθ' ὑμῖν αὐτοῖς. κομιδῇ,
[215]	ἀληθῆ. ἄθρει δή, ὦ Λύσι,	πῇ	παρακρουόμεθα. ἆρά γε ὅλῳ τινὶ
[222]	οὐδὲ ἐφίλει, εἰ μὴ οἰκεῖός	πῃ	τῷ ἐρωμένῳ ἐτύγχανεν ὢν ἢ
[213]	μὲν μηκέτι ἴωμεν καὶ γὰρ	χαλεπή	τίς μοι φαίνεται ὥσπερ ὁδὸς
[206]	ἂν ἕλῃ, δεδιὼς τὸ μέλλον	ὅπῃ	ἀποβήσεται. καὶ ἅμα οἱ καλοί,
[217]	ἐὰν μὲν κατά τινα τρόπον	παρῇ,	ἔσται, ἐὰν δὲ μή, οὔ;
[217]	δή, εἰ ᾧ ἄν τι	παρῇ,	τοιοῦτον ἔσται τὸ ἔχον οἷον
[205]	διανοίας, ἵνα εἰδῶ τίνα τρόπον	προσφέρῃ	πρὸς τὰ παιδικά. ὅδε δήπου
[211]	ἐπικουρήσεις μοι, ἐάν με ἐλέγχειν	ἐπιχειρῇ	ὁ Μενέξενος: ἢ οὐκ οἶσθα
[206]	ἂν δυναίμην σοι ἐπιδεῖξαι ἃ	χρὴ	αὐτῷ διαλέγεσθαι ἀντὶ τούτων ὧν
[205]	ἵνα εἰδῶ εἰ ἐπίστασαι ἃ	χρὴ	ἐραστὴν περὶ παιδικῶν πρὸς αὐτὸν
[206]	αὐτός. ταῦτα, ἦν δ' ἐγώ,	χρὴ	ποιεῖν. καὶ ἅμα λαβὼν τὸν
[211]	οἴκαδε ὥρα ᾖ ἀπιέναι. ἀλλὰ	χρὴ	ποιεῖν ταῦτα, ἦν δ' ἐγώ,
[210]	γάρ μοι εἰπεῖν ὅτι οὕτω	χρή,	ὦ Ἱππόθαλες, τοῖς παιδικοῖς διαλέγεσθαι,
[210]	ἔσονται- χρήσιμος γὰρ καὶ ἀγαθὸς	ἔσῃ-	εἰ δὲ μή, σοὶ οὔτε
[204]	ἀλλ' ἐπειδὰν τὰ ποιήματα ἡμῶν	ἐπιχειρήσῃ	καταντλεῖν καὶ συγγράμματα. καὶ ὅ
[219]	ὅμως τόδε σκεψώμεθα, μὴ ἡμᾶς	ἐξαπατήσῃ	τὸ νῦν λεγόμενον. (ἡ ἰατρική,
[213]	φίλου, ὅταν ἢ μισοῦν τις	μισῇ	ἢ καὶ φιλοῦν μισῇ. κινδυνεύει,
[213]	τις μισῇ ἢ καὶ φιλοῦν	μισῇ.	κινδυνεύει, ἔφη. τί οὖν δὴ
[212]	Μενέξενε, ἐάντε φιλῇ ἐάντε καὶ	μισῇ:	οἷον καὶ τὰ νεωστὶ γεγονότα
[206]	οἱ μὲν οὖν πολλοὶ ἐν	τῇ	αὐλῇ ἔπαιζον ἔξω, οἱ δέ
[209]	ὡς ἐγᾦμαι, (πρῶτον τῶν ἐν	τῇ	οἰκίᾳ ἐπὶ τοῦτο τάττουσιν. ἦ
[219]	γέ τινος δή, εἴπερ ἀκολουθήσει	τῇ	πρόσθεν ὁμολογίᾳ. πάνυ γε. οὐκοῦν
[213]	Μενέξενον ἀναπαῦσαι καὶ ἐκείνου ἡσθεὶς	τῇ	φιλοσοφίᾳ, οὕτω μεταβαλὼν πρὸς τὸν
[218]	κἄπειτ' οὐκ οἶδ' ὁπόθεν μοι	ἀτοπωτάτη	τις ὑποψία εἰσῆλθεν ὡς οὐκ
[222]	ἔφη. ἀναγκαῖον ἄρα τῷ γνησίῳ	ἐραστῇ	καὶ μὴ προσποιήτῳ φιλεῖσθαι ὑπὸ
[211]	παρὰ τὸν λύσιν, ὅθεν καὶ	ἐξανέστη.	ὁ οὖν Λύσις μάλα παιδικῶς
[207]	πλείους ἑώρα ἐφισταμένους, τούτους ἐπηλυγισάμενος	προσέστη	ᾗ μὴ ᾤετο κατόψεσθαι τὸν
[208]	ποιεῖν ὅτι ἂν βούλῃ, ἵν'	αὐτῇ	μακάριος ᾖς, ἢ περὶ τὰ
[221]	ἔτ' ἐκεῖνο εἶναι, οὗ ἦν	αὕτη	ἡ αἰτία. ὀρθῶς λέγεις. οὐκοῦν
[217]	μήπω κακὸν ᾖ κακοῦ παρόντος,	αὕτη	μὲν ἡ παρουσία ἀγαθοῦ αὐτὸ
[219]	ὧδέ πως ἔχει: πᾶσα ἡ	τοιαύτη	σπουδὴ οὐκ ἐπὶ τούτοις ἐστὶν
[209]	ἡγήσηταί σε βέλτιον αὑτοῦ φρονεῖν,	ταύτῃ	ἐπιτρέψει σοι καὶ αὑτὸν καὶ
[214]	οὕτως; ναί, ἦ δ' ὅς.	ταύτῃ	μὲν ἂν τοίνυν τοῦ λεγομένου
[213]	ἄν ποτε οὕτως ἐπλανώμεθα. ἀλλὰ	ταύτῃ	μὲν μηκέτι ἴωμεν καὶ γὰρ
[203]	ὦ Σώκρατες, ἔφη, ποῖ δὴ	πορεύῃ	καὶ (πόθεν; ἐξ Ἀκαδημείας, ἦν
[209]	τοῦτό σε, ὦ παῖ Δημοκράτους,	κωλύῃ,	ἐπεὶ τό γε τοσόνδε, ὡς
[212]	δοκεῖ σοι τοῦτο; σφόδρα γε,	ἔφη,	ἀληθές. οὐκοῦν ἐν τῷ τοιούτῳ,
[208]	μητέρα; μὰ Δί' οὐκ ἔγωγε,	ἔφη.	ἀλλ' ἀντὶ τίνος μὴν οὕτω
[211]	καταγέλαστος γένωμαι; οὐ μὰ Δία,	ἔφη,	ἀλλ' ἵνα αὐτὸν κολάσῃς. πόθεν;
[221]	ὥσπερ ποίημα μακρὸν συγκείμενον; κινδυνεύει,	ἔφη.	ἀλλὰ μέντοι, ἦν δ' ἐγώ,
[205]	οὗ λέγει ὅδε; οὐκ ἔγωγε,	ἔφη,	ἀλλὰ μὴ ποιεῖν εἰς τὰ
[216]	τὸ φίλον τῷ ἐχθρῷ; οὐδέτερα,	ἔφη.	ἀλλὰ τὸ δίκαιον τῷ ἀδίκῳ,
[208]	ἀργύριον τελοῦσιν; ἀλλὰ τί μήν;	ἔφη.	ἀλλὰ τοῦ ὀρικοῦ ζεύγους οἶμαι
[204]	καὶ τίς ὁ καλός. ἄλλος,	ἔφη,	ἄλλῳ ἡμῶν δοκεῖ, ὦ Σώκρατες.
[222]	ἀναγκαῖον ἡμῖν πέφανται φιλεῖν. ἔοικεν,	ἔφη.	ἀναγκαῖον ἄρα τῷ γνησίῳ ἐραστῇ
[215]	καὶ τἆλλα δὴ πάντα οὕτως	ἔφη	ἀναγκαῖον εἶναι μάλιστα τὰ ὁμοιότατα
[203]	παρὰ τίνας τοὺς ὑμᾶς; δεῦρο,	ἔφη,	δείξας μοι ἐν τῷ καταντικρὺ
[214]	ἂν ὦσιν ἀγαθοί. πάνυ γε,	ἔφη,	δοκεῖ. καὶ ἐμοί, ἦν δ'
[212]	ἕτερος τὸν ἕτερον φιλῇ; ἔμοιγε,	ἔφη,	δοκεῖ. τί δέ; οὐκ ἔστιν
[210]	ἂν ᾖ ἄχρηστος. οὐκ ἔοικεν,	(ἔφη.	ἐὰν μὲν ἄρα σοφὸς γένῃ,
[210]	μήπω φρονεῖ; καὶ πῶς ἄν;	ἔφη.	εἰ δ' ἄρα σὺ διδασκάλου
[209]	καὶ τὰ αὑτοῦ. οἶμαι ἔγωγε,	ἔφη.	εἶεν, ἦν δ' ἐγώ: τί
[208]	παιδαγωγός σου ἄρχει; ἄγων δήπου,	ἔφη,	εἰς διδασκάλου. μῶν μὴ καὶ
[219]	ἢ κακὸν ἢ οὐδέτερα; ~ἀγαθόν,	(ἔφη.	ἐλέγομεν δ' ἄρα, ὡς ἔοικεν,
[212]	φιλοῦντος: ἢ οὐδὲν διαφέρει; οὐδέν,	ἔφη,	ἔμοιγε δοκεῖ διαφέρειν. πῶς λέγεις;
[213]	τῷ ἐχθρῷ φίλον εἶναι. ἀληθῆ,	ἔφη,	ἔοικας λέγειν, ὦ Σώκρατες. οὐκοῦν
[208]	τοῦτο ἐπιτρέπουσί σοι; πῶς γάρ,	ἔφη,	ἐπιτρέπουσιν; ἀλλ' ἄρχει τίς σου;
[218]	φίλου οὔτε ἐχθροῦ; (οὐ πάνυ,	ἔφη,	ἕπομαι. εἰκότως γε, ἦν δ'
[205]	τὰ παιδικά. ὅδε δήπου σοι,	ἔφη,	ἐρεῖ: ἀκριβῶς γὰρ ἐπίσταται καὶ
[220]	λεγόμεναι φιλίαι τελευτῶσιν. κινδυνεύει οὕτως,	ἔφη,	ἔχειν. οὐκοῦν τό γε τῷ
[208]	μὰ Δί' οὐ μέντοι ἄν,	ἔφη,	ἐῷεν. ἀλλὰ τίνα μήν; ἔστιν
[207]	ἂν εὐδαιμονοίης. πῶς γὰρ οὐχί;	ἔφη.	ἐῶσιν ἄρα σε ἃ βούλει
[208]	ἀλλὰ τί μήν; ἡμέτερός γε,	ἔφη.	ἦ δεινόν, ἦν δ' ἐγώ,
[215]	ὅλῳ τινὶ ἐξαπατώμεθα; πῶς δή;	ἔφη.	ἤδη ποτέ του ἤκουσα λέγοντος,
[209]	ὧν ἐπιθυμεῖς. οὐ γάρ πω,	ἔφη,	ἡλικίαν ἔχω, ὦ Σώκρατες. μὴ
[204]	ἱκανὸς σοφιστής. βούλει οὖν ἕπεσθαι,	ἔφη,	ἵνα καὶ ἴδῃς τοὺς ὄντας
[214]	δ' ἐγώ, εὖ λέγουσιν; ἴσως,	ἔφη.	ἴσως, ἦν δ' ἐγώ, τὸ
[208]	δούλῳ ὄντι ἢ ἐλευθέρῳ; δούλῳ,	ἔφη.	καὶ δοῦλον, ὡς ἔοικεν, ἡγοῦνται
[207]	ἦν δ' ἐγώ. πάνυ γε,	ἔφη.	καὶ μὴν ὁπότερός γε καλλίων,
[216]	τί δὲ σοί; καὶ ἐμοί,	ἔφη.	καὶ οὔτε τἀγαθὸν τἀγαθῷ οὔτε
[217]	δὲ μή, οὔ; οὕτω μᾶλλον,	ἔφη.	καὶ τὸ μήτε κακὸν ἄρα
[209]	ὄψου σκευασίας; ἡμῖν δῆλον ὅτι,	ἔφη.	καὶ τὸν μέν γε οὐδ'
[214]	ὅλου διαλεγόμενοι καὶ γράφοντες. ἀληθῆ,	ἔφη,	λέγεις. ἆρ' οὖν, ἦν δ'
[211]	οὐχ ὁρᾷς; Κτήσιππος. μηδενός σοι,	ἔφη,	μελέτω, ὦ Σώκρατες, ἀλλ' ἴθι
[208]	ἄρχει τίς σου; ὅδε, παιδαγωγός,	ἔφη.	μῶν δοῦλος ὤν; ἀλλὰ τί
[204]	καὶ τίς ἡ διατριβή; παλαίστρα,	ἔφη,	νεωστὶ ᾠκοδομημένη: ἡ δὲ διατριβὴ
[210]	ἂν ὦμεν ἀνωφελεῖς; οὐ δῆτα,	ἔφη.	νῦν ἄρα οὐδὲ σὲ ὁ
[205]	παιδικὰ μηδὲ συγγράφειν. οὐχ ὑγιαίνει,	ἔφη	ὁ Κτήσιππος, ἀλλὰ ληρεῖ τε
[211]	πρὸς ἡμᾶς αὐτούς, τί ὑμεῖς,	ἔφη	ὁ Κτήσιππος, αὐτὼ μόνω ἑστιᾶσθον,
[205]	ἀκούων διατεθρύληται. νὴ τοὺς θεούς,	ἔφη	ὁ Κτήσιππος, πάνυ γε. καὶ
[213]	οὐκ ἔμοιγε δοκεῖ, ὦ Σώκρατες,	ἔφη,	ὁ Λύσις, καὶ ἅμα εἰπὼν
[222]	τρόπους ἢ εἶδος. πάνυ γε,	ἔφη	ὁ Μενέξενος: ὁ δὲ Λύσις
[218]	κινδυνεύομεν ὄναρ πεπλουτηκέναι. (τί μάλιστα;	ἔφη	ὁ Μενέξενος. φοβοῦμαι, ἦν δ'
[216]	πῶς δοκεῖ λέγειν; εὖ γε,	ἔφη	ὁ Μενέξενος, ὥς γε οὑτωσὶ
[212]	ἀλλὰ ψεύδεθ' ὁ ποιητής, ὃς	ἔφη	ὄλβιος, ᾧ παῖδές τε φίλοι
[212]	ἀμφότεροι φιλῶσιν, οὐδέτερος φίλος. κινδυνεύει,	ἔφη.	οὐκ ἄρα ἐστὶν φίλον τῷ
[207]	ἐπιθυμοῖ; μὰ Δί' οὐκ ἔμοιγε,	ἔφη.	οὐκοῦν εἴ σε φιλεῖ ὁ
[209]	τάττουσιν. ἦ γάρ; πάνυ γ'	ἔφη.	οὐκοῦν ἔξεστί σοι ἐνταῦθ' ὅτι
[207]	ἐγώ, πότερος ὑμῶν πρεσβύτερος; ἀμφισβητοῦμεν,	ἔφη.	οὐκοῦν καὶ ὁπότερος γενναιότερος, ἐρίζοιτ'
[219]	τὸν ὑὸν σώσειν; τί μήν;	ἔφη.	οὐκοῦν καὶ τὸ ἀγγεῖον, ἐν
[214]	ἐντετύχηκας τούτοις τοῖς ἔπεσιν; ἔγωγ'	ἔφη.	οὐκοῦν καὶ τοῖς τῶν σοφωτάτων
[206]	μεγαλαυχίας: ἢ οὐκ οἴει; ἔγωγε,	ἔφη.	οὐκοῦν ὅσῳ ἂν μεγαλαυχότεροι ὦσιν,
[213]	τοῖς γονεῦσι φίλτατα. ἔμοιγε δοκεῖ,	ἔφη,	οὕτως ἔχειν. οὐκ ἄρα ὁ
[205]	ἐγώ. τὸ δὲ πῶς ἔχει;	ἔφη.	(πάντων μάλιστα, εἶπον, εἰς σὲ
[211]	τὸν νοῦν. πάνυ μὲν οὖν,	ἔφη.	πειρῶ τοίνυν, ἦν δ' ἐγώ,
[203]	ὁ Ἱπποθάλης ἰδών, ὦ Σώκρατες,	ἔφη,	ποῖ δὴ πορεύῃ καὶ (πόθεν;
[206]	ἑαυτῷ. οὐ μὰ τὸν Δία,	ἔφη:	πολλὴ γὰρ ἂν ἀλογία εἴη.
[218]	τῳ φίλος ἢ οὔ; ἀνάγκη,	ἔφη.	πότερον οὖν οὐδενὸς ἕνεκα καὶ
[205]	ἄλλους λέγειν. τούτων δέ τι,	ἔφη,	σταθμᾷ, ὦ Σώκρατες, ὧν ὅδε
[211]	ἐριστικός ἐστιν; ναὶ μὰ Δία,	ἔφη,	σφόδρα γε: διὰ ταῦτά τοι
[209]	ἄρτι ἐλέγομεν κωλύουσι; ὅτι οἶμαι,	ἔφη,	ταῦτα μὲν ἐπίσταμαι, ἐκεῖνα δ'
[211]	ὅταν ἐντύχῃς πρῶτον. ἀλλὰ ποιήσω,	ἔφη,	ταῦτα, ὦ Σώκρατες, πάνυ σφόδρα,
[204]	οὐκ ἔγνων. οὐ γὰρ πάνυ,	ἔφη,	τὶ αὐτοῦ τοὔνομα λέγουσιν, ἀλλ'
[222]	ὁ ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ. ἔοικεν,	ἔφη.	τί δέ; τὸ ἀγαθὸν καὶ
[213]	ἢ καὶ φιλοῦν μισῇ. κινδυνεύει,	ἔφη.	τί οὖν δὴ χρησώμεθα, ἦν
[204]	δ' ἐγώ, οὗτινος ἔστιν. Δημοκράτους,	ἔφη,	τοῦ Αἰξωνέως ὁ πρεσβύτατος ὑός.
[214]	καὶ σοὶ δοκεῖ οὕτως; ἔμοιγ'	ἔφη.	τοῦτο τοίνυν αἰνίττονται, ὡς ἐμοὶ
[208]	ἔξεστιν αὐτοὺς τύπτειν; καὶ μάλα,	ἔφη,	τῷ ὀρεοκόμῳ. δούλῳ ὄντι ἢ
[215]	περὶ πολλοῦ ποιεῖσθαι ἀλλήλους; οὐδεμία,	ἔφη.	φίλοι (δέ γε οὐκ ἂν
[206]	ᾄδειν φασί σε. ἀλλ' οὐδέν,	ἔφη,	χαλεπόν. ἂν γὰρ εἰσέλθῃς μετὰ
[211]	Μενεξένου, σμικρὸν πρός με λέγων	ἔφη:	ὦ Σώκρατες, ἅπερ καὶ ἐμοὶ
[208]	καὶ ὃς γελάσας, μὰ Δία,	ἔφη,	ὦ (Σώκρατες, οὐ μόνον γε
[213]	γιγνομένους; οὐ μὰ τὸν Δία,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, οὐ πάνυ εὐπορῶ
[210]	εἴπερ ἄφρων ἔτι. μὰ Δία,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, οὔ μοι δοκεῖ.
[205]	ἐγκώμιον; ἀλλ' οὐκ εἰς ἐμαυτόν,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, οὔτε ποιῶ οὔτε
[210]	αὐτῷ σοφώτεροι ἐκείνων εἶναι; ἀνάγκη,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες. οὕτως ἄρα ἔχει,
[218]	περὶ τοῦ φίλου. πῶς δή;	ἔφη.	ὧδε, ἦν δ' ἐγώ, σκοπῶμεν:
[220]	ἡμῖν φίλον. οὔ μοι δοκεῖ,	ἔφη,	ὥς γε νῦν λέγεται. πότερον,
[204]	καὶ νεανικὸν τοῦτον τὸν ἔρωτα	πανταχῇ	ἀνηῦρες: ~καί μοι ἴθι ἐπίδειξαι
[220]	μᾶλλον οὕτω τό γε ἀληθὲς	ἔχῃ,	ἀλλ' ἐκεῖνό ἐστιν ὃ περὶ
[209]	ὑεῖ, οὗ ἡ τῆς Ἀσίας	ἀρχὴ	γίγνεται, μᾶλλον ἂν ἐπιτρέψειεν ἑψομένων
[204]	δ' οὗτος καὶ σμικρὸν χρόνον	συνδιατρίψῃ	σοι, παραταθήσεται ὑπὸ σοῦ ἀκούων
[210]	ὁ ὑὸς αὐτοῦ ἀσθενοῖ, ἆρα	ἐῴη	ἂν αὐτὸν ἅπτεσθαι τῶν ἑαυτοῦ
[209]	εἰ βουλοίμεθα δραξάμενοι τῶν ἁλῶν,	ἐῴη	ἂν ἐμβαλεῖν. πῶς γὰρ οὔ;
[215]	μή του (δεόμενος οὐδέ τι	ἀγαπῴη	ἄν. οὐ γὰρ οὖν. ὃ
[215]	γὰρ οὖν. ὃ δὲ μὴ	ἀγαπῴη,	οὐδ' ἂν φιλοῖ. οὐ δῆτα.