Pages |
[205] |
(ὑποδέξαιτο
τὸν
Ἡρακλέα,
γεγονὼς
αὐτὸς
|
ἐκ |
Διός
τε
καὶ
τῆς
τοῦ |
[204] |
ἄχρηστος,
τοῦτο
δέ
μοί
πως
|
ἐκ |
θεοῦ
δέδοται,
ταχὺ
οἵῳ
τ' |
[211] |
ἄν
σε
ἔρωμαι.
τυγχάνω
γὰρ
|
ἐκ |
παιδὸς
ἐπιθυμῶν
κτήματός
του,
ὥσπερ |
[207] |
μόνος
προσιέναι,
ἔπειτα
ὁ
Μενέξενος
|
(ἐκ |
τῆς
αὐλῆς
μεταξὺ
παίζων
εἰσέρχεται, |
[213] |
οὐκ
ἄρα
ὁ
φιλῶν
φίλος
|
ἐκ |
τούτου
τοῦ
λόγου,
ἀλλ'
ὁ |
[206] |
ἐν
γωνίᾳ
ἠρτίαζον
ἀστραγάλοις
παμπόλλοις,
|
ἐκ |
φορμίσκων
τινῶν
προαιρούμενοι:
τούτους
δὲ |
[220] |
τὸ
ἐχθρὸν
ἀπέλθοι,
οὐκέτι,
ὡς
|
ἔοικ' |
ἔσθ'
ἡμῖν
φίλον.
οὔ
μοι |
[212] |
οἱ
δὲ
καὶ
μισεῖσθαι.
ἢ
|
οὐκ |
ἀληθὲς
δοκεῖ
σοι
τοῦτο;
σφόδρα |
[214] |
τοίνυν
τοῦ
λεγομένου
τὸ
ἥμισυ
|
οὐκ |
ἀληθὲς
εἴη,
εἴπερ
οἱ
πονηροὶ |
[218] |
ἀτοπωτάτη
τις
ὑποψία
εἰσῆλθεν
ὡς
|
οὐκ |
ἀληθῆ
εἴη
τὰ
ὡμολογημένα
ἡμῖν, |
[216] |
γε.
εἶεν,
ἦν
δ'
ἐγώ:
|
οὐκ |
ἀλλόκοτον,
ὦ
Μενέξενε;
καὶ
ἡμῖν |
[221] |
ὡς
ἔοικεν,
φίλ'
ἄττα.
ναί.
|
οὐκ |
ἄν,
εἴ
γε
τὸ
κακὸν |
[216] |
ἢ
τὸ
ἀγαθὸν
τῷ
κακῷ;
|
οὐκ |
ἄν
μοι
δοκεῖ
οὕτως
ἔχειν. |
[222] |
ἐγώ,
(ὦ
παῖδες,
ἢ
ἐρᾷ,
|
οὐκ |
ἄν
ποτε
ἐπεθύμει
οὐδὲ
ἤρα |
[213] |
ὅτι
εἰ
ὀρθῶς
ἡμεῖς
ἐσκοποῦμεν,
|
οὐκ |
ἄν
ποτε
οὕτως
ἐπλανώμεθα.
ἀλλὰ |
[206] |
ἐγὼ
ἄνδρα
ποιήσει
βλάπτοντα
ἑαυτὸν
|
οὐκ |
ἄν
σε
ἐθέλειν
ὁμολογῆσαι
ὡς |
[215] |
οὐδεμία,
ἔφη.
φίλοι
(δέ
γε
|
οὐκ |
ἂν
εἶεν
μὴ
περὶ
πολλοῦ |
[208] |
λαβὼν
τὰς
ἡνίας,
ὅταν
ἁμιλλᾶται,
|
οὐκ |
ἂν
ἐῷέν
σε
ἀλλὰ
διακωλύοιεν; |
[221] |
ἦν
τοῦ
φίλον
τι
εἶναι,
|
οὐκ |
ἂν
ἦν
τούτου
ἀπολομένου
φίλον |
[210] |
ὀφθαλμοὺς
ἐμπάσαι
τῆς
τέφρας,
οἶμαι
|
οὐκ |
ἂν
κωλύσειεν,
ἡγούμενος
ὀρθῶς
φρονεῖν. |
[219] |
ἕνεκα
φίλου;
ναί.
ἆρ'
οὖν
|
οὐκ |
ἀνάγκη
ἀπειπεῖν
ἡμᾶς
οὕτως
ἰόντας |
[216] |
φιλίᾳ;
οἷς
τί
ἀποκρινούμεθα;
ἢ
|
οὐκ |
ἀνάγκη
ὁμολογεῖν
ὅτι
ἀληθῆ
λέγουσιν; |
[209] |
ἡ
μήτηρ
σοι
ἐπιτρέπουσιν
καὶ
|
οὐκ |
ἀναμένουσιν
ἕως
ἂν
ἡλικίαν
ἔχῃς. |
[212] |
τε
μάλιστα
οἱ
μὲν
οἴονται
|
οὐκ |
ἀντιφιλεῖσθαι,
οἱ
δὲ
καὶ
μισεῖσθαι. |
[212] |
φίλον
τῷ
φιλοῦντι
οὐδὲν
μὴ
|
οὐκ |
ἀντιφιλοῦν.
οὐκ
ἔοικεν.
οὐδ'
ἄρα |
[216] |
ἔφαμεν
ἄρτι:
ἦ
γάρ;
ναί.
|
οὐκ |
ἄρα
ἔσται
τῷ
μήτε
ἀγαθῷ |
[212] |
φιλῶσιν,
οὐδέτερος
φίλος.
κινδυνεύει,
ἔφη.
|
οὐκ |
ἄρα
ἐστὶν
φίλον
τῷ
φιλοῦντι |
[213] |
ἔμοιγε
δοκεῖ,
ἔφη,
οὕτως
ἔχειν.
|
οὐκ |
ἄρα
ὁ
φιλῶν
φίλος
ἐκ |
[209] |
ἦν
δ'
ἐγώ,
ὦ
ἄριστε:
|
οὐκ |
ἄρα
τὴν
ἡλικίαν
σου
περιμένει |
[204] |
τεκμαίρομαι
δέ,
ὅτι
ἀκούσας
τοὔνομα
|
οὐκ |
ἔγνων.
οὐ
γὰρ
πάνυ,
ἔφη, |
[208] |
ἢ
τὴν
μητέρα;
μὰ
Δί'
|
οὐκ |
ἔγωγε,
ἔφη.
ἀλλ'
ἀντὶ
τίνος |
[205] |
ἔξαρνος
εἶ
οὗ
λέγει
ὅδε;
|
οὐκ |
ἔγωγε,
ἔφη,
ἀλλὰ
μὴ
ποιεῖν |
[205] |
ᾄδεις
εἰς
σαυτὸν
ἐγκώμιον;
ἀλλ'
|
οὐκ |
εἰς
ἐμαυτόν,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες, |
[221] |
ἐπιθυμεῖ
καὶ
ἐρᾷ
μὴ
φιλεῖν;
|
οὐκ |
ἔμοιγε
δοκεῖ.
ἔσται
ἄρα
(καὶ |
[212] |
ἀγρευταὶ
καὶ
ξένος
ἀλλοδαπός"
σολον
|
οὐκ |
ἔμοιγε
δοκεῖ,
ἦ
δ'
ὅς. |
[213] |
τὸ
παράπαν
οὐκ
ὀρθῶς
ἐζητοῦμεν;
|
οὐκ |
ἔμοιγε
δοκεῖ,
ὦ
Σώκρατες,
ἔφη, |
[207] |
ποιεῖν
ὧν
ἐπιθυμοῖ;
μὰ
Δί'
|
οὐκ |
ἔμοιγε,
ἔφη.
οὐκοῦν
εἴ
σε |
[216] |
οἱ
ἀντιλογικοί,
καὶ
ἐρήσονται
εἰ
|
(οὐκ |
ἐναντιώτατον
ἔχθρα
φιλίᾳ;
οἷς
τί |
[214] |
ὁμοῖον
(καὶ
ποιεῖ
γνώριμον"
ἢ
|
οὐκ |
ἐντετύχηκας
τούτοις
τοῖς
ἔπεσιν;
ἔγωγ' |
[216] |
τὸ
ἐναντίον
τῷ
ἐναντίῳ
φίλον.
|
οὐκ |
ἔοικεν.
(ἔτι
δὲ
καὶ
τόδε |
[210] |
καθ'
ὅσον
ἂν
ᾖ
ἄχρηστος.
|
οὐκ |
ἔοικεν,
(ἔφη.
ἐὰν
μὲν
ἄρα |
[212] |
φιλοῦντι
οὐδὲν
μὴ
οὐκ
ἀντιφιλοῦν.
|
οὐκ |
ἔοικεν.
οὐδ'
ἄρα
φίλιπποί
εἰσιν |
[206] |
τὰ
ἐρωτικά,
ὦ
φίλε,
σοφός,
|
οὐκ |
ἐπαινεῖ
τὸν
ἐρώμενον
πρὶν
ἂν |
[219] |
ἔχει:
πᾶσα
ἡ
τοιαύτη
σπουδὴ
|
οὐκ |
ἐπὶ
τούτοις
ἐστὶν
ἐσπουδασμένη,
ἐπὶ |
[209] |
τί
δ'
Ἀθηναίους
οἴει
σοι
|
οὐκ |
ἐπιτρέψειν
τὰ
αὑτῶν,
ὅταν
αἰσθάνωνται |
[207] |
ὁπότερός
γε,
ἔφην,
πλουσιώτερος
ὑμῶν,
|
οὐκ |
ἐρήσομαι:
φίλω
γάρ
ἐστον.
ἦ |
[211] |
τί
οὖν,
ἦ
δ'
ὅς,
|
οὐκ |
ἐρωτᾷς;
ἀλλ'
ἐρήσομαι,
ἦν
δ' |
[215] |
ἐπικουρίαν
ἀλλήλοις
ἔχοντα;
ἔστιν
ὅπως;
|
οὐκ |
ἔστιν.
ὃ
δὲ
μὴ
ἀγαπῷτο, |
[212] |
ἔμοιγε,
ἔφη,
δοκεῖ.
τί
δέ;
|
οὐκ |
ἔστιν
φιλοῦντα
μὴ
ἀντιφιλεῖσθαι
ὑπὸ |
[218] |
κακόν:
φίλον
δὲ
ἀγαθῷ
κακὸν
|
οὐκ |
ἦν.
οὐ
γὰρ
οὖν.
διὰ |
[218] |
ἔχων
ἀγαπητῶς
ὃ
ἐθηρευόμην.
κἄπειτ'
|
οὐκ |
οἶδ'
ὁπόθεν
μοι
ἀτοπωτάτη
τις |
[216] |
μὰ
Δία,
ἦν
δ'
ἐγώ,
|
οὐκ |
οἶδα,
ἀλλὰ
τῷ
ὄντι
αὐτὸς |
[205] |
Σώκρατες,
οὔτε
ποιῶ
οὔτε
ᾄδω.
|
οὐκ |
οἴει
γε,
ἦν
δ'
ἐγώ. |
[206] |
φρονήματος
ἐμπίμπλανται
καὶ
μεγαλαυχίας:
ἢ
|
οὐκ |
οἴει;
ἔγωγε,
ἔφη.
οὐκοῦν
ὅσῳ |
[216] |
τἀγαθὸν
καλὸν
εἶναι:
σὺ
δ'
|
οὐκ |
οἴει;
ἔγωγε.
λέγω
τοίνυν
ἀπομαντευόμενος, |
[211] |
ἐλέγχειν
ἐπιχειρῇ
ὁ
Μενέξενος:
ἢ
|
οὐκ |
οἶσθα
ὅτι
ἐριστικός
ἐστιν;
ναὶ |
[213] |
ἐγώ,
ὦ
Μενέξενε,
τὸ
παράπαν
|
οὐκ |
ὀρθῶς
ἐζητοῦμεν;
οὐκ
ἔμοιγε
δοκεῖ, |