Pages
[220]	οὐδέν τι μᾶλλον οὕτω τό	γε	ἀληθὲς ἔχῃ, ἀλλ' ἐκεῖνό ἐστιν
[222]	τῷ ἀγαθῷ μόνον φίλος; πάνυ	γε.	ἀλλὰ μὴν καὶ τοῦτό γε
[204]	ἦν δ' ἐγώ, οὐ φαῦλός	γε	ἁνήρ, ἀλλ' ἱκανὸς σοφιστής. βούλει
[217]	τῷ ἀλειφθέντι τὸ ἐπαλειφθέν. πάνυ	γε.	ἆρ' οὖν καὶ ἔστιν τότε
[219]	ᾧ ὁ οἶνος ἐνείη; πάνυ	γε.	ἆρ' οὖν τότε οὐδὲν περὶ
[211]	ναὶ μὰ Δία, ἔφη, σφόδρα	γε:	διὰ ταῦτά τοι καὶ βούλομαί
[221]	διά τι: καὶ ᾠήθημεν τότε	γε	διὰ τὸ κακὸν τὸ μήτε
[208]	ἔφη, ὦ (Σώκρατες, οὐ μόνον	γε	διακωλύει, ἀλλὰ καὶ τυπτοίμην ἂν
[219]	καὶ ἡ ὑγίεια φίλον; πάνυ	γε.	εἰ ἄρα φίλον, ἕνεκά του.
[210]	ἄν; κωλύοι ἄν. ἡμᾶς δέ	γε	εἰ ὑπολαμβάνοι ἰατρικοὺς εἶναι, κἂν
[216]	ἐναντίῳ μάλιστα φίλον εἶναι; πάνυ	γε.	εἶεν, ἦν δ' ἐγώ: οὐκ
[214]	δ' ἐγώ. καίτοι δυσχεραίνω τί	γε	ἐν αὐτῷ: φέρε οὖν, ὦ
[221]	μέντοι, ἦν δ' ἐγώ, τό	γε	ἐπιθυμοῦν, οὗ ἂν ἐνδεὲς ᾖ,
[218]	λόγοις. ἢ οὐ μέμνησθε; πάνυ	γε,	ἐφάτην. νῦν ἄρα, ἦν δ'
[212]	ἀληθὲς δοκεῖ σοι τοῦτο; σφόδρα	γε,	ἔφη, ἀληθές. οὐκοῦν ἐν τῷ
[214]	οἳ ἂν ὦσιν ἀγαθοί. πάνυ	γε,	ἔφη, δοκεῖ. καὶ ἐμοί, ἦν
[208]	ὤν; ἀλλὰ τί μήν; ἡμέτερός	γε,	ἔφη. ἦ δεινόν, ἦν δ'
[207]	ἄν, ἦν δ' ἐγώ. πάνυ	γε,	ἔφη. καὶ μὴν ὁπότερός γε
[222]	ἢ τρόπους ἢ εἶδος. πάνυ	γε,	ἔφη ὁ Μενέξενος: ὁ δὲ
[216]	ἐγώ, πῶς δοκεῖ λέγειν; εὖ	γε,	ἔφη ὁ Μενέξενος, ὥς γε
[207]	οὖν ἄμφω. οὐ μὴν ὁπότερός	γε,	ἔφην, πλουσιώτερος ὑμῶν, οὐκ ἐρήσομαι:
[204]	δὲ τίς αὐτόθι; σὸς ἑταῖρός	γε,	ἦ δ' ὅς, καὶ ἐπαινέτης,
[204]	ἠρυθρίασεν. ὁ οὖν Κτήσιππος, Ἀστεῖόν	γε,	ἦ δ' ὅς, ὅτι ἐρυθριᾷς,
[207]	πατὴρ καὶ ἡ μήτηρ; πάνυ	γε,	ἦ δ' ὅς. οὐκοῦν βούλοιντο
[218]	(οὐ πάνυ, ἔφη, ἕπομαι. εἰκότως	γε,	ἦν δ' ἐγώ: ἀλλ' ὧδε
[204]	ἡδέως ἄν σοι μεταδιδοῖμεν. καλῶς	γε,	ἦν δ' ἐγώ, ποιοῦντες: διδάσκει
[205]	ποιῶ οὔτε ᾄδω. οὐκ οἴει	γε,	ἦν δ' ἐγώ. τὸ δὲ
[215]	εἴη αὑτῷ; ναί. ὁ δέ	γε	ἱκανὸς οὐδενὸς δεόμενος κατὰ τὴν
[205]	θεούς, ἔφη ὁ Κτήσιππος, πάνυ	γε.	καὶ γάρ ἐστι καταγέλαστα, ὦ
[221]	ζῷα ᾖ, οὐ μέντοι βλαβερά	γε;	καὶ δίψα δὴ καὶ αἱ
[211]	ταῦτα, ἦν δ' ἐγώ, ἐπειδή	γε	καὶ σὺ κελεύεις. ἀλλὰ ὅρα
[212]	οὐδὲ φιλόρτυγες, οὐδ' αὖ φιλόκυνές	γε	καὶ φίλοινοι καὶ φιλογυμνασταὶ καὶ
[217]	οὗ ἔχει. οὐ γὰρ δή	γε	κακὸν γεγονὸς (ἔτι ἄν τι
[207]	γε, ἔφη. καὶ μὴν ὁπότερός	γε	καλλίων, ὡσαύτως. ἐγελασάτην οὖν ἄμφω.
[216]	μέντοι, ἦν δ' ἐγώ, εἴπερ	γε	κατὰ τὴν ἐναντιότητά τί τῳ
[221]	ἐὰν ἀπολλύηται τὰ κακά, ἅ	γε	μὴ τυγχάνει ὄντα κακά, τί
[218]	ἰατροῦ φίλος; ναί. ἡ δέ	γε	νόσος κακόν; πῶς δ' οὔ;
[220]	οὔ μοι δοκεῖ, ἔφη, ὥς	γε	νῦν λέγεται. πότερον, ἦν δ'
[215]	ὦ Λύσι, πῇ παρακρουόμεθα. ἆρά	γε	ὅλῳ τινὶ ἐξαπατώμεθα; πῶς δή;
[217]	κακοῦ παρουσίαν. ἔοικεν. δῆλον δέ	γε	ὅτι πρὶν γενέσθαι αὐτὸ κακὸν
[215]	δῆτα. ὁ δὲ μὴ φιλῶν	γε	οὐ φίλος. οὐ φαίνεται. πῶς
[209]	ὅτι, ἔφη. καὶ τὸν μέν	γε	οὐδ' ἂν σμικρὸν ἐάσειεν ἐμβαλεῖν:
[207]	γε φίλων λέγεται, ὥστε τούτῳ	γε	οὐδὲν διοίσετον, εἴπερ ἀληθῆ περὶ
[215]	ἀλλήλους; οὐδεμία, ἔφη. φίλοι (δέ	γε	οὐκ ἂν εἶεν μὴ περὶ
[221]	βλαβερῶς, ἐνίοτε δὲ μηδέτερα; σφόδρα	γε.	οὐκοῦν ἐὰν ἀπολλύηται τὰ κακά,
[221]	καὶ ὠφελεῖσθαι. ἦ γάρ; πάνυ	γε.	οὐκοῦν καὶ διψῶντα καὶ (τῶν
[219]	ἀκολουθήσει τῇ πρόσθεν ὁμολογίᾳ. πάνυ	γε.	οὐκοῦν καὶ ἐκεῖνο φίλον αὖ
[220]	παρασκευάζεται. ἆρ' οὕτως φήσομεν; πάνυ	γε.	οὐκοῦν καὶ περὶ τοῦ φίλου
[217]	ἤδη τὸ τοιοῦτον γέγονεν. πάνυ	γε.	οὐκοῦν ὅταν μήπω κακὸν ᾖ
[216]	γε, ἔφη ὁ Μενέξενος, ὥς	γε	οὑτωσὶ ἀκοῦσαι. φῶμεν ἄρα τὸ
[206]	μεγαλαυχότεροι ὦσιν, δυσαλωτότεροι γίγνονται; εἰκός	γε.	ποῖός τις οὖν ἄν σοι
[207]	γε, ὦ Σώκρατες, καὶ μάλα	γε	πολλὰ κωλύουσιν. πῶς λέγεις; ἦν
[214]	συνίεμεν. δοκεῖ γὰρ ἡμῖν ὅ	γε	πονηρὸς (τῷ πονηρῷ, ὅσῳ ἂν
[222]	τὸ οἰκεῖον τοῦ ὁμοίου; πάνυ	γε.	πότερον οὖν καὶ τἀγαθὸν οἰκεῖον
[217]	καὶ ἀγαθόν. ναί. σῶμα δέ	γέ	που κατὰ τὸ σῶμα εἶναι
[217]	οὔτε κακόν. οὕτως. ἀναγκάζεται δέ	γε	σῶμα διὰ νόσον ἰατρικὴν ἀσπάζεσθαι
[219]	φίλον, ἕνεκά του. ναί. φίλου	γέ	τινος δή, εἴπερ ἀκολουθήσει τῇ
[221]	ἄττα. ναί. οὐκ ἄν, εἴ	γε	τὸ κακὸν αἴτιον ἦν τοῦ
[219]	ἐῶ χαίρειν, καὶ τοῦ ὁμοίου	γε	τὸ ὅμοιον φίλον γίγνεται, ὅ
[219]	ἡ δὲ νόσος ἐχθρόν. πάνυ	γε.	τὸ οὔτε κακὸν οὔτε (ἀγαθὸν
[209]	παῖ Δημοκράτους, κωλύῃ, ἐπεὶ τό	γε	τοσόνδε, ὡς ἐγᾦμαι, καὶ ὁ
[214]	ἀνόμοιον εἴη καὶ διάφορον, σχολῇ	γέ	τῳ ἄλλῳ ὅμοιον ἢ φίλον
[220]	οὕτως, ἔφη, ἔχειν. οὐκοῦν τό	γε	τῷ ὄντι φίλον οὐ φίλου
[207]	γ' ἐφάτην. οὐκοῦν κοινὰ τά	γε	φίλων λέγεται, ὥστε τούτῳ γε
[207]	ἐπιθυμῇς; ναὶ μὰ Δία ἐμέ	γε,	ὦ Σώκρατες, καὶ μάλα γε
[222]	γε. ἀλλὰ μὴν καὶ τοῦτό	γε	ᾠόμεθα ἐξελέγξαι ἡμᾶς αὐτούς: ἢ
[221]	ἀγαθὸν φιλεῖν; ἀληθῆ. (νῦν δέ	γε,	ὡς ἔοικε, φαίνεται ἄλλη τις
[208]	ἂν βούλῃ; ὧδε δέ μοι	λέγε.	ἢν ἐπιθυμήσῃς ἐπί τινος τῶν
[211]	ἴσθι. ἀλλά τι ἄλλο αὐτῷ	λέγε,	ἵνα καὶ ἐγὼ ἀκούω, ἕως
[220]	ἆρα τὸ ἀγαθόν ἐστιν φίλον;	ἔμοιγε	δοκεῖ. ἆρ' οὖν διὰ τὸ
[212]	ἢ οὐδὲν διαφέρει; οὐδέν, ἔφη,	ἔμοιγε	δοκεῖ διαφέρειν. πῶς λέγεις; ἦν
[221]	καὶ ἐρᾷ μὴ φιλεῖν; οὐκ	ἔμοιγε	δοκεῖ. ἔσται ἄρα (καὶ τῶν
[213]	μάλιστά ἐστι τοῖς γονεῦσι φίλτατα.	ἔμοιγε	δοκεῖ, ἔφη, οὕτως ἔχειν. οὐκ
[212]	καὶ ξένος ἀλλοδαπός" σολον οὐκ	ἔμοιγε	δοκεῖ, ἦ δ' ὅς. ἀλλ'
[213]	παράπαν οὐκ ὀρθῶς ἐζητοῦμεν; οὐκ	ἔμοιγε	δοκεῖ, ὦ Σώκρατες, ἔφη, ὁ
[212]	ὁ ἕτερος τὸν ἕτερον φιλῇ;	ἔμοιγε,	ἔφη, δοκεῖ. τί δέ; οὐκ
[207]	ὧν ἐπιθυμοῖ; μὰ Δί' οὐκ	ἔμοιγε,	ἔφη. οὐκοῦν εἴ σε φιλεῖ
[213]	ὦ Σώκρατες, οὐ πάνυ εὐπορῶ	ἔγωγε.	(ἆρα μή, ἦν δ' ἐγώ,
[222]	ἄλλα ὅσα διεληλύθαμεν οὐ γὰρ	ἔγωγε	ἔτι μέμνημαι ὑπὸ τοῦ πλήθους
[208]	τὴν μητέρα; μὰ Δί' οὐκ	ἔγωγε,	ἔφη. ἀλλ' ἀντὶ τίνος μὴν
[205]	εἶ οὗ λέγει ὅδε; οὐκ	ἔγωγε,	ἔφη, ἀλλὰ μὴ ποιεῖν εἰς
[209]	αὑτὸν καὶ τὰ αὑτοῦ. οἶμαι	ἔγωγε,	ἔφη. εἶεν, ἦν δ' ἐγώ:
[206]	καὶ μεγαλαυχίας: ἢ οὐκ οἴει;	ἔγωγε,	ἔφη. οὐκοῦν ὅσῳ ἂν μεγαλαυχότεροι
[223]	διελύσαμεν τὴν συνουσίαν. ὅμως δ'	ἔγωγε	ἤδη ἀπιόντων αὐτῶν, νῦν μέν,
[216]	εἶναι: σὺ δ' οὐκ οἴει;	ἔγωγε.	λέγω τοίνυν ἀπομαντευόμενος, τοῦ καλοῦ
[211]	ἀλεκτρυόνα, καὶ ναὶ μὰ Δία	ἔγωγε	μᾶλλον ἢ ἵππον τε καὶ
[209]	ὅταν αἰσθάνωνται ὅτι ἱκανῶς φρονεῖς;	ἔγωγε.	πρὸς Διός, ἦν δ' ἐγώ,
[215]	τῷ ὁμοίῳ οὐ φίλος: ὁ	δὲ	ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ καθ' ὅσον
[218]	οὔτε ἀγαθόν, ἀλλὰ κακόν: φίλον	δὲ	ἀγαθῷ κακὸν οὐκ ἦν. οὐ
[222]	κακὸν τῷ κακῷ οἰκεῖον, τῷ	δὲ	ἀγαθῷ τὸ ἀγαθόν, τῷ δὲ
[212]	φιλοῖ, φίλω εἶναι ἄμφω: νῦν	δέ,	ἂν μὴ ἀμφότεροι φιλῶσιν, οὐδέτερος
[212]	ὃν ἂν φιλῇ; ἔστιν. τί	δέ;	ἆρα ἔστιν καὶ μισεῖσθαι φιλοῦντα;
[209]	(μὲν οὐ διακωλύουσιν, ἐν οἷς	δὲ	ἄρτι ἐλέγομεν κωλύουσι; ὅτι οἶμαι,
[209]	ἄλλος ποιμαίνει καὶ θεραπεύει: σὺ	δὲ	ἄρχεις οὐδενός, ὦ Λύσι, οὐδὲ
[214]	(ἐμπλήκτους τε καὶ ἀσταθμήτους: ὃ	δὲ	αὐτὸ αὑτῷ ἀνόμοιον εἴη καὶ
[222]	κατὰ τὴν ὁμοιότητα ἄχρηστον: τὸ	δὲ	ἄχρηστον φίλον (ὁμολογεῖν πλημμελές. βούλεσθ'
[221]	ἐνίοτε μὲν ὠφελίμως ἐπιθυμεῖν, ἐνίοτε	δὲ	βλαβερῶς, ἐνίοτε δὲ μηδέτερα; σφόδρα
[210]	κωλύοι ἄν; κωλύοι ἄν. ἡμᾶς	δέ	γε εἰ ὑπολαμβάνοι ἰατρικοὺς εἶναι,
[215]	ἂν εἴη αὑτῷ; ναί. ὁ	δέ	γε ἱκανὸς οὐδενὸς δεόμενος κατὰ
[218]	τοῦ ἰατροῦ φίλος; ναί. ἡ	δέ	γε νόσος κακόν; πῶς δ'
[217]	διὰ κακοῦ παρουσίαν. ἔοικεν. δῆλον	δέ	γε ὅτι πρὶν γενέσθαι αὐτὸ
[215]	ποιεῖσθαι ἀλλήλους; οὐδεμία, ἔφη. φίλοι	(δέ	γε οὐκ ἂν εἶεν μὴ
[217]	ὠφέλιμον καὶ ἀγαθόν. ναί. σῶμα	δέ	γέ που κατὰ τὸ σῶμα
[217]	ἀγαθὸν οὔτε κακόν. οὕτως. ἀναγκάζεται	δέ	γε σῶμα διὰ νόσον ἰατρικὴν
[221]	τὸ ἀγαθὸν φιλεῖν; ἀληθῆ. (νῦν	δέ	γε, ὡς ἔοικε, φαίνεται ἄλλη
[221]	ἐνδεὲς ᾖ; δοκεῖ μοι. ἐνδεὲς	δὲ	γίγνεται οὗ ἄν τι ἀφαιρῆται.
[204]	πάνυ πολλοὶ καὶ καλοί. ~(ἔστιν	δὲ	δὴ τί τοῦτο, καὶ τίς
[204]	ἡμῶν δοκεῖ, ὦ Σώκρατες. σοὶ	δὲ	δὴ τίς, ὦ Ἱππόθαλες; τοῦτό
[214]	σοφίας εἰσὶν καὶ ἡγεμόνες. λέγουσι	δὲ	δήπου οὐ φαύλως ἀποφαινόμενοι περὶ
[219]	κακὸν διὰ τὴν νόσον, τοῦτο	δὲ	διὰ τὸ κακόν, τῆς ἰατρικῆς
[208]	ἐῶσιν ποιεῖν ὅτι βούλεται, σὲ	δὲ	(διακωλύουσι; καί μοι ἔτι τόδε
[204]	παλαίστρα, ἔφη, νεωστὶ ᾠκοδομημένη: ἡ	δὲ	διατριβὴ τὰ πολλὰ ἐν λόγοις,
[204]	ἡμᾶς δεῖ ἀκούοντας ἀνέχεσθαι. νῦν	δὲ	ἐρωτώμενος ὑπὸ σοῦ ἐρυθριᾷ. (ἔστιν
[213]	ὥσπερ ὁδὸς ἡ σκέψις ᾗ	δὲ	ἐτράπημεν, δοκεῖ μοι χρῆναι ἰέναι,
[219]	ἀγαθόν. ἦ γάρ; ναί. φίλον	δὲ	ἢ οὐ φίλον ἡ ὑγίεια;
[203]	τινα καὶ θύραν ἀνεῳγμένην. διατρίβομεν	δέ,	ἦ δ' ὅς, αὐτόθι ἡμεῖς
[205]	εἴποι, πῶς οὐχὶ καταγέλαστον; ἃ	δὲ	ἡ πόλις ὅλη ᾄδει περὶ
[204]	ἐρωτώμενος ὑπὸ σοῦ ἐρυθριᾷ. (ἔστιν	δέ,	ἦν δ' ἐγώ, ὁ Λύσις
[208]	ἦ δ' ὅς, ἐῷεν; τί	δέ;	ἦν δ' ἐγώ: οὐδενὶ ἔξεστιν
[216]	λέγων: εὖ γὰρ ἔλεγεν. ὑμῖν	δέ,	ἦν δ' ἐγώ, πῶς δοκεῖ
[219]	τῆς ἰατρικῆς φίλον ἐστίν, ἀγαθὸν	δὲ	ἰατρική: ἕνεκα δὲ τῆς ὑγιείας
[222]	Μενέξενος μόγις πως ἐπενευσάτην, ὁ	δὲ	Ἱπποθάλης ὑπὸ τῆς ἡδονῆς παντοδαπὰ
[214]	ἐχθίων γίγνεσθαι. ἀδικεῖ γάρ: ἀδικοῦντας	δὲ	καὶ ἀδικουμένους ἀδύνατόν που φίλους
[218]	ἀλλ' ὧδε ἴσως ἀκολουθήσεις, οἶμαι	δὲ	καὶ ἐγὼ μᾶλλον εἴσομαι ὅτι
[213]	φίλον εἶναι μὴ φίλου, πολλάκις	δὲ	καὶ ἐχθροῦ, ὅταν ἢ μὴ
[212]	μὲν οἴονται οὐκ ἀντιφιλεῖσθαι, οἱ	δὲ	καὶ μισεῖσθαι. ἢ οὐκ ἀληθὲς
[213]	τὰ μὲν οὐδέπω φιλοῦντα, ~τὰ	(δὲ	καὶ μισοῦντα, ὅταν κολάζηται ὑπὸ
[214]	ἐγώ, τὸ ἥμισυ αὐτοῦ, ἴσως	δὲ	καὶ πᾶν, ἀλλ' ἡμεῖς οὐ
[216]	ἐναντίῳ φίλον. οὐκ ἔοικεν. (ἔτι	δὲ	καὶ τόδε σκεψώμεθα, μὴ ἔτι
[221]	νῦν ἔστιν πεινῶντα βλάπτεσθαι, ἔστιν	δὲ	καὶ ὠφελεῖσθαι. ἦ γάρ; πάνυ
[218]	οὔτε κακοί πω ὄντες, ὅσοι	δὲ	κακοὶ οὐ φιλοσοφοῦσιν, οὐδὲ οἱ
[222]	τἀγαθὸν οἰκεῖον θήσομεν παντί, τὸ	δὲ	κακὸν ἀλλότριον εἶναι; ἢ τὸ
[220]	κακοῦ, τὰ δύο λειφθείη, τὸ	δὲ	κακὸν ἐκποδὼν ἀπέλθοι καὶ μηδενὸς
[220]	τοῦ κακοῦ τὸ ἀγαθόν, τὸ	δὲ	κακὸν νόσημα: νοσήματος δὲ μὴ
[217]	ἀγαθοῦ αὐτὸ ποιεῖ ἐπιθυμεῖν: ἡ	δὲ	κακὸν ποιοῦσα ἀποστερεῖ αὐτὸ τῆς
[216]	γένη, τὸ μὲν ἀγαθόν, τὸ	δὲ	κακόν, τὸ δ' οὔτ' ἀγαθὸν
[214]	ἀγαθῷ μόνος μόνῳ φίλος, ὁ	δὲ	κακὸς οὔτε ἀγαθῷ οὔτε κακῷ
[214]	εἶναι ἀλλήλοις καὶ φίλους, τοὺς	δὲ	κακούς, ὅπερ καὶ λέγεται περὶ
[209]	ἂν σμικρὸν ἐάσειεν ἐμβαλεῖν: ἡμᾶς	δέ,	κἂν εἰ βουλοίμεθα δραξάμενοι τῶν
[206]	ἄλλοι ὕστεροι ἡμῶν ᾖσαν. εἰσελθόντες	δὲ	κατελάβομεν αὐτόθι τεθυκότας τε τοὺς
[215]	τὸ δὲ ὀξὺ ἀμβλέος, τὸ	δὲ	κενὸν πληρώσεως, καὶ τὸ πλῆρες
[215]	κενὸν πληρώσεως, καὶ τὸ πλῆρες	δὲ	κενώσεως, καὶ τἆλλα οὕτω κατὰ
[211]	τις ἵππους (ἐπιθυμεῖ κτᾶσθαι, ὁ	δὲ	κύνας, ὁ δὲ χρυσίον, ὁ
[216]	ἀγαθὸν μήτε κακόν: πρὸς ἃ	δὲ	λέγων μαντεύομαι, ἄκουσον. δοκεῖ μοι
[222]	γε, ἔφη ὁ Μενέξενος: ὁ	δὲ	Λύσις ἐσίγησεν. εἶεν, ἦν δ'
[215]	ἄν. οὐ γὰρ οὖν. ὃ	δὲ	μὴ ἀγαπῴη, οὐδ' ἂν φιλοῖ.
[215]	ἔστιν ὅπως; οὐκ ἔστιν. ὃ	δὲ	μὴ ἀγαπῷτο, πῶς φίλον; οὐδαμῶς.
[206]	παῖδες πρόσεισιν οὖν σοι. εἰ	δὲ	μή, Κτησίππῳ συνήθης ἐστὶν διὰ
[220]	τὸ δὲ κακὸν νόσημα: νοσήματος	δὲ	μὴ ὄντος οὐδὲν δεῖ φαρμάκου.
[217]	τινα τρόπον παρῇ, ἔσται, ἐὰν	δὲ	μή, οὔ; οὕτω μᾶλλον, ἔφη.
[210]	γὰρ καὶ ἀγαθὸς ἔσῃ- εἰ	δὲ	μή, σοὶ οὔτε ἄλλος οὐδεὶς
[215]	ἱκανότητα. πῶς γὰρ οὔ; ὁ	δὲ	μή του (δεόμενος οὐδέ τι
[215]	ἂν φιλοῖ. οὐ δῆτα. ὁ	δὲ	μὴ φιλῶν γε οὐ φίλος.
[221]	ἐπιθυμεῖν, ἐνίοτε δὲ βλαβερῶς, ἐνίοτε	δὲ	μηδέτερα; σφόδρα γε. οὐκοῦν ἐὰν
[222]	δὲ ἀγαθῷ τὸ ἀγαθόν, τῷ	δὲ	μήτε ἀγαθῷ μήτε κακῷ τὸ
[208]	ποιεῖν ὃ ἂν βούλῃ; ὧδε	δέ	μοι λέγε. ἢν ἐπιθυμήσῃς ἐπί
[204]	ἄλλα φαῦλος (καὶ ἄχρηστος, τοῦτο	δέ	μοί πως ἐκ θεοῦ δέδοται,
[211]	ἵππον τε καὶ κύνα οἶμαι	δέ,	νὴ τὸν κύνα, μᾶλλον ἢ
[219]	φίλον ἡ ὑγίεια; φίλον. ἡ	δὲ	νόσος ἐχθρόν. πάνυ γε. τὸ
[213]	ἀλογία, ὦ φίλε ἑταῖρε, μᾶλλον	δὲ	οἶμαι καὶ ἀδύνατον, τῷ τε
[215]	τὸ δὲ πικρὸν γλυκέος, τὸ	δὲ	ὀξὺ ἀμβλέος, τὸ δὲ κενὸν
[204]	νέος τις, ὡς ἔοικε: τεκμαίρομαι	δέ,	ὅτι ἀκούσας τοὔνομα οὐκ ἔγνων.
[223]	γὰρ ἐν ὑμῖν τίθημι οὔπω	δὲ	ὅτι ἔστιν ὁ φίλος οἷοί
[211]	Κτήσιππος, αὐτὼ μόνω ἑστιᾶσθον, ἡμῖν	δὲ	οὐ (μεταδίδοτον τῶν λόγων; ἀλλὰ
[217]	τοιαῦτά ἐστι καὶ αὐτά, ἔνια	δὲ	οὔ. ὥσπερ εἰ ἐθέλοι τις
[223]	οἱ περιεστῶτες αὐτοὺς ἀπηλαύνομεν: ἐπειδὴ	δὲ	οὐδὲν ἐφρόντιζον ἡμῶν, ἀλλ' ὑποβαρβαρίζοντες
[212]	φιλῇ; ἔμοιγε, ἔφη, δοκεῖ. τί	δέ;	οὐκ ἔστιν φιλοῦντα μὴ ἀντιφιλεῖσθαι
[212]	καὶ αὖ οὗτος σέ: ἐγὼ	δὲ	οὕτω πόρρω εἰμὶ τοῦ κτήματος,
[215]	φίλος ἂν εἴη; ἴσως. τί	δέ;	οὐχ ὁ ἀγαθός, καθ' ὅσον
[206]	ἐκ φορμίσκων τινῶν προαιρούμενοι: τούτους	δὲ	περιέστασαν ἄλλοι θεωροῦντες. ὧν δὴ
[215]	τὸ δὲ ψυχρὸν θερμοῦ, τὸ	δὲ	πικρὸν γλυκέος, τὸ δὲ ὀξὺ
[208]	ὄντα ὑπὸ δούλου ἄρχεσθαι. τί	δὲ	ποιῶν αὖ οὗτος ὁ παιδαγωγός
[214]	ἀνάγκη ἀεὶ φίλον εἶναι; εἰσὶν	δέ	που οὗτοι οἱ περὶ φύσεώς
[211]	χρυσίον, ὁ δὲ τιμάς: ἐγὼ	δὲ	πρὸς μὲν ταῦτα πρᾴως ἔχω,
[205]	γε, ἦν δ' ἐγώ. τὸ	δὲ	πῶς ἔχει; ἔφη. (πάντων μάλιστα,
[214]	αὐτούς, ἄγοντα παρ' ἀλλήλους. λέγουσι	δέ	πως ταῦτα, ὡς ἐγᾦμαι, ὡδί
[205]	ὅτι τοιούτων παιδικῶν ἔτυχες: ἐὰν	δέ	σε διαφύγῃ, ὅσῳ ἂν μείζω
[207]	εἶναι; (πῶς γὰρ οὔ; δοκεῖ	δέ	σοι εὐδαίμων εἶναι ἄνθρωπος δουλεύων
[216]	οὔτ' ἀγαθὸν οὔτε κακόν: τί	δὲ	σοί; καὶ ἐμοί, ἔφη. καὶ
[222]	περὶ φίλου, ὃ ἔστιν: εἰ	δὲ	ταὐτὸν τυγχάνει ὂν ὅμοιόν τε
[211]	μὲν ταῦτα πρᾴως ἔχω, πρὸς	δὲ	τὴν τῶν φίλων κτῆσιν πάνυ
[219]	ἐστίν, ἀγαθὸν δὲ ἰατρική: ἕνεκα	δὲ	τῆς ὑγιείας τὴν φιλίαν ἡ
[211]	τούτῳ σαφῶς πάντα εἴπῃς: ἐὰν	δέ	τι αὐτῶν ἐπιλάθῃ, αὖθίς με
[205]	ἢ πρὸς ἄλλους λέγειν. τούτων	δέ	τι, ἔφη, σταθμᾷ, ὦ Σώκρατες,
[211]	κύνας, ὁ δὲ χρυσίον, ὁ	δὲ	τιμάς: ἐγὼ δὲ πρὸς μὲν
[206]	τῇ αὐλῇ ἔπαιζον ἔξω, οἱ	δέ	τινες τοῦ ἀποδυτηρίου ἐν γωνίᾳ
[204]	ἦν δ' ἐγώ, ποιοῦντες: διδάσκει	δὲ	τίς αὐτόθι; σὸς ἑταῖρός γε,
[222]	τῷ ἀγαθῷ. ἔοικεν, ἔφη. τί	δέ;	τὸ ἀγαθὸν καὶ τὸ οἰκεῖον
[220]	ἀνεφάνη ὂν ἐχθροῦ ἕνεκα, εἰ	δὲ	τὸ ἐχθρὸν ἀπέλθοι, οὐκέτι, ὡς
[221]	καὶ τότε ὅταν ἐπιθυμῇ, ὃ	δὲ	τὸ πρότερον ἐλέγομεν φίλον εἶναι,
[211]	ὁ ἄνθρωπος, Κτησίππου μαθητής. πάρεστι	δέ	τοι αὐτός οὐχ ὁρᾷς; Κτήσιππος.
[207]	ἐκεῖνος μὲν οὖν ᾤχετο: ἐγὼ	δὲ	τὸν λύσιν ἠρόμην, ἦ που,
[220]	φίλα ἔφαμεν εἶναι ἐκεῖνα οὐδὲν	(δὲ)	τούτοις ἔοικεν. ταῦτα μὲν γὰρ
[205]	ποιεῖ τε καὶ λέγει, πρὸς	δὲ	τούτοις ἔτι τούτων κρονικώτερα. τὸν
[209]	εἶεν, ἦν δ' ἐγώ: τί	δέ;	τῷ γείτονι ἆρ' οὐχ ὁ
[220]	ῥήματι φαινόμεθα λέγοντες αὐτό: φίλον	δὲ	τῷ ὄντι κινδυνεύει ἐκεῖνο αὐτὸ
[220]	φίλου ἕνεκα φίλα κέκληται, τὸ	δὲ	τῷ ὄντι φίλον πᾶν τοὐναντίον
[213]	ὑπὸ τῶν ἐχθρῶν φιλοῦνται, ὑπὸ	δὲ	τῶν φίλων μισοῦνται, καὶ τοῖς
[219]	φιλίαν ἡ ἰατρικὴ ἀνῄρηται, ἡ	δὲ	ὑγίεια ἀγαθόν. ἦ γάρ; ναί.
[218]	κακόν; πῶς δ' οὔ; τί	δὲ	ὑγίεια; ἦν δ' ἐγώ: ἀγαθὸν
[218]	κακὸν τοῦτο, τὴν ἄγνοιαν, μήπω	δὲ	ὑπ' αὐτοῦ ὄντες ἀγνώμονες μηδὲ
[212]	ἐγώ, ὁ μὲν φιλεῖ, ὁ	δὲ	φιλεῖται; ναί. πότερος οὖν αὐτῶν
[213]	(μὲν ἐχθροῖς φίλοι εἰσίν, τοῖς	δὲ	φίλοις ἐχθροί, εἰ τὸ φιλούμενον
[211]	κτᾶσθαι, ὁ δὲ κύνας, ὁ	δὲ	χρυσίον, ὁ δὲ τιμάς: ἐγὼ
[215]	μὲν γὰρ ξηρὸν ὑγροῦ, τὸ	δὲ	ψυχρὸν θερμοῦ, τὸ δὲ πικρὸν
[214]	ὁ τοιοῦτος τῷ τοιούτῳ; μᾶλλον	δὲ	ὧδε: ὁτιοῦν ὅμοιον ὁτῳοῦν ὁμοίῳ
[217]	νόσος μὲν δὴ κακόν, ἰατρικὴ	δὲ	ὠφέλιμον καὶ ἀγαθόν. ναί. σῶμα
[208]	πατὴρ ἐφίστησιν. ἀλλ' ἆρα ἐπειδὰν	οἴκαδε	ἔλθῃς παρὰ τὴν μητέρα, ἐκείνη
[211]	καὶ ἐγὼ ἀκούω, ἕως ἂν	οἴκαδε	ὥρα ᾖ ἀπιέναι. ἀλλὰ χρὴ
[218]	δὲ ὑπ' αὐτοῦ ὄντες ἀγνώμονες	μηδὲ	(ἀμαθεῖς, ἀλλ' ἔτι ἡγούμενοι μὴ
[205]	μὴ ποιεῖν εἰς τὰ παιδικὰ	μηδὲ	συγγράφειν. οὐχ ὑγιαίνει, ἔφη ὁ
[223]	ἀνήρ, καὶ ὑμεῖς. ἐροῦσι γὰρ	οἵδε	ἀπιόντες ὡς οἰόμεθα ἡμεῖς ἀλλήλων
[209]	Δημοκράτους, κωλύῃ, ἐπεὶ τό γε	τοσόνδε,	ὡς ἐγᾦμαι, καὶ ὁ πατὴρ
[211]	μήν, ἦν δ' ἐγώ, μεταδοτέον.	ὅδε	γάρ τι ὧν λέγω οὐ
[205]	τρόπον προσφέρῃ πρὸς τὰ παιδικά.	ὅδε	δήπου σοι, ἔφη, ἐρεῖ: ἀκριβῶς
[205]	ἔφη, σταθμᾷ, ὦ Σώκρατες, ὧν	ὅδε	λέγει; πότερον, ἦν δ' ἐγώ,
[205]	ἐρᾶν ἔξαρνος εἶ οὗ λέγει	ὅδε;	οὐκ ἔγωγε, ἔφη, ἀλλὰ μὴ
[208]	ἐπιτρέπουσιν; ἀλλ' ἄρχει τίς σου;	ὅδε,	παιδαγωγός, ἔφη. μῶν δοῦλος ὤν;
[221]	τίς γὰρ οἶδεν; ἀλλ' οὖν	τόδε	γ' ἴσμεν, ὅτι καὶ νῦν
[208]	δὲ (διακωλύουσι; καί μοι ἔτι	τόδε	εἰπέ. σὲ αὐτὸν ἐῶσιν ἄρχειν
[216]	οὐκ ἔοικεν. (ἔτι δὲ καὶ	τόδε	σκεψώμεθα, μὴ ἔτι μᾶλλον ἡμᾶς
[219]	φαμεν ἀδύνατον εἶναι: ἀλλ' ὅμως	τόδε	σκεψώμεθα, μὴ ἡμᾶς ἐξαπατήσῃ τὸ
[205]	μοι ἴθι ἐπίδειξαι ἃ (καὶ	τοῖσδε	ἐπιδείκνυσαι, ἵνα εἰδῶ εἰ ἐπίστασαι
[221]	πεινῆν ἔτι ἔσται οὐδὲ (διψῆν	οὐδὲ	ἄλλο οὐδὲν τῶν τοιούτων; ἢ
[210]	ἄρα οὐδὲ σὲ ὁ πατὴρ	οὐδὲ	ἄλλος ἄλλον οὐδένα φιλεῖ, καθ'
[207]	βούλει ποιεῖν, καὶ οὐδὲν ἐπιπλήττουσιν	οὐδὲ	διακωλύουσι ποιεῖν ὧν ἂν ἐπιθυμῇς;
[221]	ἀπόληται, ~οὐδὲ πεινῆν ἔτι ἔσται	οὐδὲ	(διψῆν οὐδὲ ἄλλο οὐδὲν τῶν
[222]	ἄν ποτε ἐπεθύμει οὐδὲ ἤρα	οὐδὲ	ἐφίλει, εἰ μὴ οἰκεῖός πῃ
[222]	ἐρᾷ, οὐκ ἄν ποτε ἐπεθύμει	οὐδὲ	ἤρα οὐδὲ ἐφίλει, εἰ μὴ
[205]	τι τῶν μέτρων δέομαι (ἀκοῦσαι	οὐδὲ	μέλος εἴ τι πεποίηκας εἰς
[216]	φίλον ἄν τι γένοιτο. ἀληθῆ.	οὐδὲ	μὴν τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ
[218]	ὅσοι δὲ κακοὶ οὐ φιλοσοφοῦσιν,	οὐδὲ	οἱ ἀγαθοί: οὔτε γὰρ τὸ
[221]	Διός, ἐὰν τὸ κακὸν ἀπόληται,	~οὐδὲ	πεινῆν ἔτι ἔσται οὐδὲ (διψῆν
[209]	δὲ ἄρχεις οὐδενός, ὦ Λύσι,	οὐδὲ	ποιεῖς οὐδὲν ὧν ἐπιθυμεῖς. οὐ
[210]	οὐ δῆτα, ἔφη. νῦν ἄρα	οὐδὲ	σὲ ὁ πατὴρ οὐδὲ ἄλλος
[215]	ὁ δὲ μή του (δεόμενος	οὐδέ	τι ἀγαπῴη ἄν. οὐ γὰρ
[208]	αὐτὸν ἐῶσιν ἄρχειν σεαυτοῦ, ἢ	οὐδὲ	τοῦτο ἐπιτρέπουσί σοι; πῶς γάρ,
[219]	ἢ τὸν ὑὸν τὸν αὑτοῦ,	οὐδὲ	τρεῖς κοτύλας οἴνου ἢ τὸν
[212]	ἂν οἱ ἵπποι μὴ ἀντιφιλῶσιν,	οὐδὲ	φιλόρτυγες, οὐδ' αὖ φιλόκυνές γε
[217]	ὑγιαῖνον σῶμα, οὐδὲν ἰατρικῆς δεῖται	οὐδὲ	ὠφελίας: ἱκανῶς γὰρ ἔχει, ὥστε
[206]	ἂν γὰρ εἰσέλθῃς μετὰ Κτησίππου	τοῦδε	καὶ καθεζόμενος διαλέγῃ, οἶμαι μὲν
[208]	τοῦτο ποιεῖν ὃ ἂν βούλῃ;	ὧδε	δέ μοι λέγε. ἢν ἐπιθυμήσῃς
[220]	τὸ ἀγαθὸν φιλεῖται, (καὶ ἔχει	ὧδε:	εἰ τριῶν ὄντων ὧν νυνδὴ
[217]	μανθάνω, ἦ δ' ὅς. ἀλλ'	ὧδε,	ἦν δ' ἐγώ. εἴ τίς
[218]	τοῦ φίλου. πῶς δή; ἔφη.	ὧδε,	ἦν δ' ἐγώ, σκοπῶμεν: φίλος
[218]	γε, ἦν δ' ἐγώ: ἀλλ'	ὧδε	ἴσως ἀκολουθήσεις, οἶμαι δὲ καὶ
[214]	τοιοῦτος τῷ τοιούτῳ; μᾶλλον δὲ	ὧδε:	ὁτιοῦν ὅμοιον ὁτῳοῦν ὁμοίῳ τίνα
[219]	οἴνου ἢ τὸν ὑόν; ἢ	ὧδέ	πως ἔχει: πᾶσα ἡ τοιαύτη
[210]	τὸν Ἱπποθάλη, καὶ ὀλίγου ἐξήμαρτον:	ἐπῆλθε	γάρ μοι εἰπεῖν ὅτι οὕτω
[217]	ἀγαθῷ φίλον εἶναι. ἀδύνατον γάρ.	σκέψασθε	δὴ ὃ λέγω. λέγω γὰρ
[222]	ἐξελέγξαι ἡμᾶς αὐτούς: ἢ οὐ	μέμνησθε;	μεμνήμεθα. (τί οὖν ἂν ἔτι
[218]	τοῖς ἔμπροσθεν λόγοις. ἢ οὐ	μέμνησθε;	πάνυ γε, ἐφάτην. νῦν ἄρα,
[204]	Σώκρατες, ἐκκεκώφωκε τὰ (ὦτα καὶ	ἐμπέπληκε	Λύσιδος: ἂν μὲν δὴ καὶ
[216]	παροιμίαν τὸ καλὸν φίλον εἶναι.	ἔοικε	γοῦν μαλακῷ τινι καὶ λείῳ
[212]	ἂν μὴ ἀμφότεροι ἀλλήλους φιλῶσιν;	ἔοικε	γοῦν (οὕτως ἔχειν. ἀλλοίως ἄρα
[204]	ὁ Λύσις νέος τις, ὡς	ἔοικε:	τεκμαίρομαι δέ, ὅτι ἀκούσας τοὔνομα
[221]	ἀληθῆ. (νῦν δέ γε, ὡς	ἔοικε,	φαίνεται ἄλλη τις αἰτία τοῦ
[220]	οὐδὲν δεῖ φαρμάκου. ἆρ' οὕτω	πέφυκέ	τε καὶ φιλεῖται τἀγαθὸν διὰ
[204]	λέγοντος. ἡμῶν γοῦν, ὦ Σώκρατες,	ἐκκεκώφωκε	τὰ (ὦτα καὶ ἐμπέπληκε Λύσιδος:
[213]	φιλοῦν. καίτοι πολλὴ ἀλογία, ὦ	φίλε	ἑταῖρε, μᾶλλον δὲ οἶμαι καὶ
[210]	ἔχει, ἦν δ' ἐγώ, ὦ	φίλε	Λύσι: εἰς μὲν ταῦτα, (ἃ
[206]	ὅστις οὖν τὰ ἐρωτικά, ὦ	φίλε,	σοφός, οὐκ ἐπαινεῖ τὸν ἐρώμενον
[217]	ἀληθῆ. ἀλλ' ὅταν δή, ὦ	φίλε,	τὸ γῆρας αὐταῖς ταὐτὸν τοῦτο
[211]	δέ τι αὐτῶν ἐπιλάθῃ, αὖθίς	με	ἀνερέσθαι ὅταν ἐντύχῃς πρῶτον. ἀλλὰ
[211]	ὅρα ὅπως ἐπικουρήσεις μοι, ἐάν	με	ἐλέγχειν ἐπιχειρῇ ὁ Μενέξενος: ἢ
[211]	λάθρᾳ τοῦ Μενεξένου, σμικρὸν πρός	με	λέγων ἔφη: ὦ Σώκρατες, ἅπερ
[203]	τούτων νεανίσκοις ἁθρόοις συνεστῶσι. καί	με	προσιόντα ὁ Ἱπποθάλης ἰδών, ὦ
[223]	ἡμεῖς ἀλλήλων φίλοι εἶναι καὶ	ἐμὲ	γὰρ ἐν ὑμῖν τίθημι οὔπω
[207]	ἂν ἐπιθυμῇς; ναὶ μὰ Δία	ἐμέ	γε, ὦ Σώκρατες, καὶ μάλα
[207]	παίζων εἰσέρχεται, καὶ ὡς εἶδεν	ἐμέ	τε καὶ τὸν Κτήσιππον, ᾔει
[212]	φίλον ἐστίν, ὡς ἔοικεν, ὦ	Μενέξενε,	ἐάντε φιλῇ ἐάντε καὶ μισῇ:
[216]	δ' ἐγώ: οὐκ ἀλλόκοτον, ὦ	Μενέξενε;	καὶ ἡμῖν εὐθὺς ἅσμενοι ἐπιπηδήσονται
[223]	ἐγώ, ὦ Λύσι τε καὶ	Μενέξενε,	καταγέλαστοι γεγόναμεν ἐγώ τε, γέρων
[218]	βαβαῖ, ὦ Λύσι τε καὶ	Μενέξενε,	κινδυνεύομεν ὄναρ πεπλουτηκέναι. (τί μάλιστα;
[211]	ἐγώ. καί μοι εἰπέ, ὦ	Μενέξενε,	ὃ ἄν σε ἔρωμαι. τυγχάνω
[218]	ἐγώ, ὦ Λύσι τε καὶ	Μενέξενε,	παντὸς μᾶλλον ἐξηυρήκαμεν ὃ ἔστιν
[222]	δοκεῖ, ὦ Λύσι τε καὶ	Μενέξενε,	περὶ φίλου, ὃ ἔστιν: εἰ
[221]	τυγχάνει οὖσα, ὡς φαίνεται, ὦ	Μενέξενέ	τε καὶ Λύσι. συνεφάτην. ὑμεῖς
[213]	μή, ἦν δ' ἐγώ, ὦ	Μενέξενε,	τὸ παράπαν οὐκ ὀρθῶς ἐζητοῦμεν;
[212]	ἐρέσθαι ἅτε ἔμπειρον. καί μοι	εἰπέ:	ἐπειδάν τίς τινα φιλῇ, πότερος
[211]	Σώκρατες, ἅπερ καὶ ἐμοὶ λέγεις,	εἰπὲ	καὶ Μενεξένῳ. καὶ ἐγὼ εἶπον,
[204]	τίς, ὦ Ἱππόθαλες; τοῦτό μοι	εἰπέ.	καὶ ὃς ἐρωτηθεὶς ἠρυθρίασεν. καὶ
[208]	(διακωλύουσι; καί μοι ἔτι τόδε	εἰπέ.	σὲ αὐτὸν ἐῶσιν ἄρχειν σεαυτοῦ,
[211]	ἦν δ' ἐγώ. καί μοι	εἰπέ,	ὦ Μενέξενε, ὃ ἄν σε
[214]	δυσχεραίνω τί γε ἐν αὐτῷ:	φέρε	οὖν, ὦ πρὸς Διός, ἴδωμεν
[216]	ἂν ἀπολαῦσαι. καὶ μέντοι, ὦ	ἑταῖρε,	καὶ κομψὸς ἐδόκει εἶναι ταῦτα
[213]	καίτοι πολλὴ ἀλογία, ὦ φίλε	ἑταῖρε,	μᾶλλον δὲ οἶμαι καὶ ἀδύνατον,
[214]	αἰνίττονται, ὡς ἐμοὶ δοκοῦσιν, ὦ	ἑταῖρε,	οἱ τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ
[207]	γὰρ οὐχί; ἔφη. ἐῶσιν ἄρα	σε	ἃ βούλει ποιεῖν, καὶ οὐδὲν
[208]	καὶ δι' ἡμέρας ὅλης τρέφουσί	σε	ἀεί τῳ δουλεύοντα καὶ ἑνὶ
[206]	λέγειν τε καὶ ᾄδειν φασί	σε.	ἀλλ' οὐδέν, ἔφη, χαλεπόν. ἂν
[208]	ὅταν ἁμιλλᾶται, οὐκ ἂν ἐῷέν	σε	ἀλλὰ διακωλύοιεν; μὰ Δί' οὐ
[208]	καί μοι ἔτι τόδε εἰπέ.	σὲ	αὐτὸν ἐῶσιν ἄρχειν σεαυτοῦ, ἢ
[211]	διὰ ταῦτά τοι καὶ βούλομαί	(σε	αὐτῷ διαλέγεσθαι. ἵνα, ἦν δ'
[209]	ἀλλ' ᾗ ἂν ἡμέρᾳ ἡγήσηταί	σε	βέλτιον αὑτοῦ φρονεῖν, ταύτῃ ἐπιτρέψει
[212]	οἶδα, ἀλλὰ ταῦτα δὴ αὐτά	σε	βούλομαι ἐρέσθαι ἅτε ἔμπειρον. καί
[208]	καὶ ἐῶσιν ποιεῖν ὅτι βούλεται,	σὲ	δὲ (διακωλύουσι; καί μοι ἔτι
[208]	ἀλλ' ἀντὶ τίνος μὴν οὕτω	σε	δεινῶς διακωλύουσιν εὐδαίμονα εἶναι καὶ
[205]	τοιούτων παιδικῶν ἔτυχες: ἐὰν δέ	σε	διαφύγῃ, ὅσῳ ἂν μείζω σοι
[208]	ἔλθῃς παρὰ τὴν μητέρα, ἐκείνη	σε	ἐᾷ ποιεῖν ὅτι ἂν βούλῃ,
[212]	καὶ σφόδρα, καὶ αὖ οὗτος	σέ:	ἐγὼ δὲ οὕτω πόρρω εἰμὶ
[206]	ποιήσει βλάπτοντα ἑαυτὸν οὐκ ἄν	σε	ἐθέλειν ὁμολογῆσαι ὡς ἀγαθός ποτ'
[207]	καὶ ἡ μήτηρ καὶ εὐδαίμονά	σε	ἐπιθυμοῦσι γενέσθαι, τοῦτο παντὶ τρόπῳ
[211]	εἰπέ, ὦ Μενέξενε, ὃ ἄν	σε	ἔρωμαι. τυγχάνω γὰρ ἐκ παιδὸς
[208]	οὔ τι γάρ που διακωλύει	σε	ἢ τῆς σπάθης ἢ τῆς
[209]	τὴν αὑτοῦ οἰκίαν οἰκονομεῖν, ὅταν	σε	ἡγήσηται βέλτιον περὶ οἰκονομίας ἑαυτοῦ
[208]	λέγεις; ἦν δ' ἐγώ. ~βουλόμενοί	σε	μακάριον (εἶναι διακωλύουσι τοῦτο ποιεῖν
[207]	ἐγώ, ὦ Λύσι, σφόδρα φιλεῖ	σε	ὁ πατὴρ καὶ ἡ μήτηρ;
[210]	δῆτα, ἔφη. νῦν ἄρα οὐδὲ	σὲ	ὁ πατὴρ οὐδὲ ἄλλος ἄλλον
[209]	τὴν λύραν λάβῃς, οὐ διακωλύουσί	σε	οὔτε ὁ πατὴρ οὔτε ἡ
[212]	τίς εἰμι. ~ὑμᾶς (οὖν ὁρῶν,	σέ	τε καὶ λύσιν, ἐκπέπληγμαι καὶ
[205]	ἔφη. (πάντων μάλιστα, εἶπον, εἰς	σὲ	τείνουσιν αὗται αἱ ᾠδαί. ἐὰν
[208]	ἔοικεν, ἡγοῦνται περὶ πλείονος ἢ	σὲ	τὸν ὑόν, καὶ ἐπιτρέπουσι τὰ
[207]	οὐκ ἔμοιγε, ἔφη. οὐκοῦν εἴ	σε	φιλεῖ ὁ πατὴρ καὶ ἡ
[209]	ὦ Σώκρατες. μὴ οὐ τοῦτό	σε,	ὦ παῖ Δημοκράτους, κωλύῃ, ἐπεὶ
[209]	αὑτοῖς τινα ἀναγνωσθῆναι ἢ γραφῆναι,	σέ,	ὡς ἐγᾦμαι, (πρῶτον τῶν ἐν
[207]	δ' ὅς. οὐκοῦν βούλοιντο ἄν	σε	ὡς εὐδαιμονέστατον εἶναι; (πῶς γὰρ
[207]	εἴη. μεταξὺ οὖν τις προσελθὼν	ἀνέστησε	τὸν Μενέξενον, φάσκων καλεῖν τὸν
[203]	ἦ δ' ὅς, αὐτόθι ἡμεῖς	τε	αὐτοὶ καὶ ἄλλοι πάνυ πολλοὶ
[223]	καὶ Μενέξενε, καταγέλαστοι γεγόναμεν ἐγώ	τε,	γέρων ἀνήρ, καὶ ὑμεῖς. ἐροῦσι
[206]	σχεδόν τι ἤδη πεποιημένα, ἀστραγαλίζοντάς	τε	δὴ καὶ κεκοσμημένους ἅπαντας. οἱ
[223]	ὅτι ἔστιν ὁ φίλος οἷοί	τε	ἐγενόμεθα ἐξευρεῖν.
[210]	ἑκὼν εἶναι ἐμποδιεῖ, ἀλλ' αὐτοί	τε	ἐλεύθεροι ἐσόμεθα ἐν αὐτοῖς καὶ
[210]	τι τούτων οἰκειότερόν ἐστιν, αὐτοί	τε	ἐν αὐτοῖς ἐσόμεθα ἄλλων ὑπήκοοι,
[210]	καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ποιήσομέν	τε	ἐν τούτοις ὅτι ἂν βουλώμεθα,
[217]	κακὸν ποιοῦσα ἀποστερεῖ αὐτὸ τῆς	τε	ἐπιθυμίας ἅμα καὶ τῆς φιλίας
[221]	οἰκείου δή, ὡς ἔοικεν, ὅ	τε	ἔρως καὶ ἡ φιλία καὶ
[207]	ἄξιος ἀκοῦσαι, ἀλλ' ὅτι καλός	τε	κἀγαθός. καὶ ἡμεῖς εἰς τὸ
[216]	λέγω τοίνυν ἀπομαντευόμενος, τοῦ καλοῦ	τε	καὶ ἀγαθοῦ φίλον εἶναι τὸ
[206]	παιδικῶν, ~τοσούτῳ μειζόνων δόξεις καλῶν	τε	καὶ ἀγαθῶν ἐστερημένος (καταγέλαστος εἶναι.
[206]	ἀντὶ τούτων ὧν οὗτοι λέγειν	τε	καὶ ᾄδειν φασί σε. ἀλλ'
[205]	καταγέλαστε Ἱππόθαλες, πρὶν νενικηκέναι ποιεῖς	τε	καὶ ᾄδεις εἰς σαυτὸν ἐγκώμιον;
[205]	ταῦτ' ἐστὶν ἃ οὗτος λέγων	τε	καὶ ᾄδων ἀναγκάζει καὶ ἡμᾶς
[209]	πατὴρ οὔτε ἡ μήτηρ ἐπιτεῖναί	τε	καὶ ἀνεῖναι ἣν ἂν βούλῃ
[214]	αὐτοὺς αὑτοῖς εἶναι, ἀλλ' (ἐμπλήκτους	τε	καὶ ἀσταθμήτους: ὃ δὲ αὐτὸ
[210]	γενώμεθα, ἅπαντες ἡμῖν ἐπιτρέψουσιν, Ἕλληνές	τε	καὶ βάρβαροι καὶ ἄνδρες καὶ
[204]	οἵῳ τ' εἶναι γνῶναι ἐρῶντά	τε	καὶ ἐρώμενον. καὶ ὃς ἀκούσας
[205]	πάντων πέρι τῶν προγόνων, πλούτους	τε	καὶ ἱπποτροφίας καὶ νίκας Πυθοῖ
[205]	καὶ Ἰσθμοῖ καὶ Νεμέᾳ τεθρίπποις	τε	καὶ κέλησι, ταῦτα ποιεῖ τε
[211]	Δία ἔγωγε μᾶλλον ἢ ἵππον	τε	καὶ κύνα οἶμαι δέ, νὴ
[205]	τε καὶ κέλησι, ταῦτα ποιεῖ	τε	καὶ λέγει, πρὸς δὲ τούτοις
[221]	οὖσα, ὡς φαίνεται, ὦ Μενέξενέ	τε	καὶ Λύσι. συνεφάτην. ὑμεῖς ἄρα
[212]	εἰμι. ~ὑμᾶς (οὖν ὁρῶν, σέ	τε	καὶ λύσιν, ἐκπέπληγμαι καὶ εὐδαιμονίζω
[205]	ἔφη ὁ Κτήσιππος, ἀλλὰ ληρεῖ	τε	καὶ μαίνεται. καὶ ἐγὼ εἶπον:
[223]	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Λύσι	τε	καὶ Μενέξενε, καταγέλαστοι γεγόναμεν ἐγώ
[218]	ἀχθεσθεὶς εἶπον: βαβαῖ, ὦ Λύσι	τε	καὶ Μενέξενε, κινδυνεύομεν ὄναρ πεπλουτηκέναι.
[218]	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Λύσι	τε	καὶ Μενέξενε, παντὸς μᾶλλον ἐξηυρήκαμεν
[222]	ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, ὦ Λύσι	τε	καὶ Μενέξενε, περὶ φίλου, ὃ
[207]	~καὶ εἱστήκει ἐν (τοῖς παισί	τε	καὶ νεανίσκοις ἐστεφανωμένος καὶ τὴν
[222]	δὲ ταὐτὸν τυγχάνει ὂν ὅμοιόν	τε	καὶ οἰκεῖον, οὐ ῥᾴδιον ἀποβαλεῖν
[223]	ἐφρόντιζον ἡμῶν, ἀλλ' ὑποβαρβαρίζοντες ἠγανάκτουν	τε	καὶ (οὐδὲν ἧττον ἐκάλουν, ἀλλ'
[218]	ἀγαθοῦ φίλον εἶναι. παντάπασιν ἐφάτην	τε	καὶ συνεχωρείτην οὕτω τοῦτ' ἔχειν.
[212]	τοῦτον οὕτω φίλον ἐκτήσω ταχύ	τε	καὶ σφόδρα, καὶ αὖ οὗτος
[220]	τῶν μεταξὺ ὄντων τοῦ κακοῦ	τε	καὶ τἀγαθοῦ, αὐτὸ δ' ἑαυτοῦ
[221]	πείνη μὲν ἔσται, ἐάνπερ ἄνθρωποί	τε	καὶ τἆλλα ζῷα ᾖ, οὐ
[205]	Ἡρακλέα, γεγονὼς αὐτὸς ἐκ Διός	τε	καὶ τῆς τοῦ δήμου ἀρχηγέτου
[207]	εἰσέρχεται, καὶ ὡς εἶδεν ἐμέ	τε	καὶ τὸν Κτήσιππον, ᾔει παρακαθιζησόμενος:
[214]	που οὗτοι οἱ περὶ φύσεώς	τε	καὶ τοῦ ὅλου διαλεγόμενοι καὶ
[221]	ἄλλη τις αἰτία τοῦ φιλεῖν	τε	καὶ φιλεῖσθαι. ἔοικεν. ἆρ' οὖν
[220]	δεῖ φαρμάκου. ἆρ' οὕτω πέφυκέ	τε	καὶ φιλεῖται τἀγαθὸν διὰ τὸ
[215]	μάλιστα τὰ ὁμοιότατα ἄλληλα φθόνου	τε	καὶ φιλονικίας καὶ ἔχθρας ἐμπίμπλασθαι,
[213]	οἱ φιλούμενοι μήτε οἱ φιλοῦντές	τε	καὶ φιλούμενοι; ἀλλὰ καὶ παρὰ
[207]	σοι εὐδαίμων εἶναι ἄνθρωπος δουλεύων	τε	καὶ ᾧ μηδὲν ἐξείη ποιεῖν
[206]	φαῦλος. καὶ μὲν δὴ λόγοις	τε	καὶ ᾠδαῖς μὴ κηλεῖν ἀλλ'
[207]	προσελθεῖν. τέως μὲν οὖν ἠπόρει	τε	καὶ ὤκνει μόνος προσιέναι, ἔπειτα
[212]	παιδικά: φιλοῦντες γὰρ (ὡς οἷόν	τε	μάλιστα οἱ μὲν οἴονται οὐκ
[213]	ἔχων. ἐγὼ οὖν βουλόμενος τόν	τε	Μενέξενον ἀναπαῦσαι καὶ ἐκείνου ἡσθεὶς
[206]	ἀναμεμειγμένοι ἐν ταὐτῷ εἰσιν οἵ	τε	νεανίσκοι καὶ οἱ παῖδες πρόσεισιν
[210]	μήτηρ οὔτε οἱ οἰκεῖοι. οἷόν	τε	οὖν ἐπὶ τούτοις, ὦ Λύσι,
[221]	ἀπόληται τὰ κακά. φαίνεται. οἷόν	τε	οὖν ἐστιν ἐπιθυμοῦντα καὶ ἐρῶντα
[210]	αὐτοῖς καὶ ἄλλων ἄρχοντες, ἡμέτερά	τε	ταῦτα ἔσται ὀνησόμεθα γὰρ ἀπ'
[203]	τῷ καταντικρὺ τοῦ τείχους περίβολόν	τέ	τινα καὶ θύραν ἀνεῳγμένην. διατρίβομεν
[223]	τινες, προσελθόντες οἱ παιδαγωγοί, ὅ	τε	τοῦ Μενεξένου καὶ ὁ τοῦ
[206]	εἰσελθόντες δὲ κατελάβομεν αὐτόθι τεθυκότας	τε	τοὺς παῖδας καὶ τὰ περὶ
[212]	καὶ ῥᾳδίως κτᾶσθαι, καὶ σύ	τε	τοῦτον οὕτω φίλον ἐκτήσω ταχύ
[203]	Πάνοπος κρήνη, ἐνταῦθα συνέτυχον Ἱπποθάλει	τε	τῷ Ἱερωνύμου καὶ Κτησίππῳ τῷ
[212]	ὃς ἔφη ὄλβιος, ᾧ παῖδές	τε	φίλοι καὶ μώνυχες ἵπποι καὶ
[213]	δὲ οἶμαι καὶ ἀδύνατον, τῷ	τε	φίλῳ ἐχθρὸν καὶ τῷ ἐχθρῷ
[212]	δὴ αὐτά σε βούλομαι ἐρέσθαι	ἅτε	ἔμπειρον. καί μοι εἰπέ: ἐπειδάν
[216]	ῥᾳδίως διολισθαίνει καὶ διαδύεται ἡμᾶς,	ἅτε	τοιοῦτον ὄν. λέγω γὰρ τἀγαθὸν
[221]	ἄλλαι ἐπιθυμίαι, ἀλλ' οὐ κακαί,	ἅτε	τοῦ κακοῦ ἀπολωλότος; ἢ γελοῖον
[221]	συναπόλλυσθαι; οὐδέν. ἔσονται ἄρα αἱ	μήτε	ἀγαθαὶ μήτε κακαὶ ἐπιθυμίαι καὶ
[218]	καὶ πανταχοῦ, τὸ μήτε κακὸν	μήτε	ἀγαθὸν διὰ κακοῦ παρουσίαν τοῦ
[217]	φαίνεται. ~τῷ ἀγαθῷ ἄρα (τὸ	μήτε	ἀγαθὸν μήτε κακὸν μόνῳ μόνον
[222]	μήτε ἀγαθῷ μήτε κακῷ τὸ	μήτε	ἀγαθὸν μήτε κακόν; οὕτως ἐφάτην
[216]	καὶ ἀγαθοῦ φίλον εἶναι τὸ	μήτε	ἀγαθὸν μήτε κακόν: πρὸς ἃ
[221]	γε διὰ τὸ κακὸν τὸ	μήτε	ἀγαθὸν μήτε κακὸν τὸ ἀγαθὸν
[216]	τῴ τί ἐστιν φίλον, τὸ	μήτε	ἀγαθὸν μήτε κακὸν φίλον εἶναι
[216]	οὐδὲν τούτων ὄν, ἀλλὰ τὸ	μήτε	ἀγαθὸν μήτε κακὸν φίλον οὕτω
[220]	ἐλέγομεν, ἀγαθοῦ καὶ κακοῦ καὶ	μήτε	ἀγαθοῦ μήτε κακοῦ, τὰ δύο
[222]	ἀγαθῷ τὸ ἀγαθόν, τῷ δὲ	μήτε	ἀγαθῷ μήτε κακῷ τὸ μήτε
[216]	ναί. οὐκ ἄρα ἔσται τῷ	μήτε	ἀγαθῷ μήτε κακῷ τὸ τοιοῦτον
[215]	φίλοι ἔσονται τὴν ἀρχήν, οἳ	μήτε	ἀπόντες ποθεινοὶ ἀλλήλοις ἱκανοὶ γὰρ
[221]	ἔσονται ἄρα αἱ μήτε ἀγαθαὶ	μήτε	κακαὶ ἐπιθυμίαι καὶ ἐὰν ἀπόληται
[217]	οὕτω μᾶλλον, ἔφη. καὶ τὸ	μήτε	κακὸν ἄρα μήτ' ἀγαθὸν ἐνίοτε
[217]	καὶ φιλεῖν. δοκεῖ μοι. τὸ	μήτε	κακὸν ἄρα μήτ' ἀγαθὸν φίλον
[218]	τὸ (σῶμα καὶ πανταχοῦ, τὸ	μήτε	κακὸν μήτε ἀγαθὸν διὰ κακοῦ
[217]	ἀγαθῷ ἄρα (τὸ μήτε ἀγαθὸν	μήτε	κακὸν μόνῳ μόνον συμβαίνει γίγνεσθαι
[222]	μήτε κακῷ τὸ μήτε ἀγαθὸν	μήτε	κακόν; οὕτως ἐφάτην δοκεῖν σφίσιν
[216]	φίλον εἶναι τὸ μήτε ἀγαθὸν	μήτε	κακόν: πρὸς ἃ δὲ λέγων
[221]	τὸ κακὸν τὸ μήτε ἀγαθὸν	μήτε	κακὸν τὸ ἀγαθὸν φιλεῖν; ἀληθῆ.
[216]	ἐστιν φίλον, τὸ μήτε ἀγαθὸν	μήτε	κακὸν φίλον εἶναι ἢ τοῦ
[216]	ὄν, ἀλλὰ τὸ μήτε ἀγαθὸν	μήτε	κακὸν φίλον οὕτω ποτὲ γιγνόμενον
[220]	καὶ κακοῦ καὶ μήτε ἀγαθοῦ	μήτε	κακοῦ, τὰ δύο λειφθείη, τὸ
[222]	ἀγαθόν, τῷ δὲ μήτε ἀγαθῷ	μήτε	κακῷ τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε
[216]	ἄρα ἔσται τῷ μήτε ἀγαθῷ	μήτε	κακῷ τὸ τοιοῦτον φίλον οἷον
[222]	οἱ ὅμοιοι μήτε οἱ ἀνόμοιοι	μήτε	οἱ ἀγαθοὶ μήτε οἱ οἰκεῖοι
[222]	οἱ φιλοῦντες μήτε οἱ ὅμοιοι	μήτε	οἱ ἀνόμοιοι μήτε οἱ ἀγαθοὶ
[222]	οἱ ἀνόμοιοι μήτε οἱ ἀγαθοὶ	μήτε	οἱ οἰκεῖοι μήτε τὰ ἄλλα
[222]	οἱ φιλούμενοι μήτε οἱ φιλοῦντες	μήτε	οἱ ὅμοιοι μήτε οἱ ἀνόμοιοι
[213]	μήτε οἱ φιλοῦντες φίλοι ἔσονται	μήτε	οἱ φιλούμενοι μήτε οἱ φιλοῦντές
[222]	εἰρημένα ἅπαντα ἀναπεμπάσασθαι. εἰ γὰρ	μήτε	οἱ φιλούμενοι μήτε οἱ φιλοῦντες
[222]	εἰ γὰρ μήτε οἱ φιλούμενοι	μήτε	οἱ φιλοῦντες μήτε οἱ ὅμοιοι
[213]	φίλοι ἔσονται μήτε οἱ φιλούμενοι	μήτε	οἱ φιλοῦντές τε καὶ φιλούμενοι;
[213]	χρησώμεθα, ἦν δ' ἐγώ, εἰ	μήτε	οἱ φιλοῦντες φίλοι ἔσονται μήτε
[215]	γὰρ ἑαυτοῖς καὶ χωρὶς ὄντες	μήτε	παρόντες χρείαν αὑτῶν ἔχουσιν; τοὺς
[220]	ἐκποδὼν ἀπέλθοι καὶ μηδενὸς ἐφάπτοιτο	μήτε	σώματος μήτε ψυχῆς μήτε τῶν
[222]	οἱ ἀγαθοὶ μήτε οἱ οἰκεῖοι	μήτε	τὰ ἄλλα ὅσα διεληλύθαμεν οὐ
[220]	ἐφάπτοιτο μήτε σώματος μήτε ψυχῆς	μήτε	τῶν ἄλλων, ἃ δή φαμεν
[220]	καὶ μηδενὸς ἐφάπτοιτο μήτε σώματος	μήτε	ψυχῆς μήτε τῶν ἄλλων, ἃ
[218]	σοφοὺς μηκέτι φιλοσοφεῖν, εἴτε θεοὶ	εἴτε	ἄνθρωποί εἰσιν οὗτοι: οὐδ' αὖ
[204]	Ἱππόθαλες, τοῦτο μὲν μηκέτι εἴπῃς,	εἴτε	ἐρᾷς του εἴτε μή: οἶδα
[218]	τοὺς ἤδη σοφοὺς μηκέτι φιλοσοφεῖν,	εἴτε	θεοὶ εἴτε ἄνθρωποί εἰσιν οὗτοι:
[204]	μηκέτι εἴπῃς, εἴτε ἐρᾷς του	εἴτε	μή: οἶδα γὰρ ὅτι οὐ
[212]	ἐστίν; ὁ φιλῶν τοῦ φιλουμένου,	ἐάντε	καὶ ἀντιφιλῆται ἐάντε καὶ μισῆται,
[212]	ἔοικεν, ὦ Μενέξενε, ἐάντε φιλῇ	ἐάντε	καὶ μισῇ: οἷον καὶ τὰ
[212]	τοῦ φιλουμένου, ἐάντε καὶ ἀντιφιλῆται	ἐάντε	καὶ μισῆται, ἢ ὁ φιλούμενος
[212]	ἐστίν, ὡς ἔοικεν, ὦ Μενέξενε,	ἐάντε	φιλῇ ἐάντε καὶ μισῇ: οἷον
[217]	οὔπω κακόν ἐστιν, ἔστιν δ'	ὅτε	ἤδη τὸ τοιοῦτον γέγονεν. πάνυ
[213]	λεγομένοις, δῆλος δ' ἦν καὶ	ὅτε	ἠκροᾶτο οὕτως ἔχων. ἐγὼ οὖν
[221]	ἔστιν ἐνίοτε μὲν ὠφελίμως ἐπιθυμεῖν,	ἐνίοτε	δὲ βλαβερῶς, ἐνίοτε δὲ μηδέτερα;
[221]	ὠφελίμως ἐπιθυμεῖν, ἐνίοτε δὲ βλαβερῶς,	ἐνίοτε	δὲ μηδέτερα; σφόδρα γε. οὐκοῦν
[212]	καὶ μισεῖσθαι φιλοῦντα; οἷόν που	ἐνίοτε	δοκοῦσι καὶ οἱ ἐρασταὶ πάσχειν
[217]	μήτε κακὸν ἄρα μήτ' ἀγαθὸν	ἐνίοτε	κακοῦ παρόντος οὔπω κακόν ἐστιν,
[221]	τῶν τοιούτων πάντων ἐπιθυμοῦντα ἔστιν	ἐνίοτε	μὲν ὠφελίμως ἐπιθυμεῖν, ἐνίοτε δὲ
[219]	τι περὶ πολλοῦ ποιῆται, οἷόνπερ	ἐνίοτε	πατὴρ ὑὸν ἀντὶ πάντων τῶν
[216]	ἀγαθὸν μήτε κακὸν φίλον οὕτω	ποτὲ	γιγνόμενον τοῦ ἀγαθοῦ. πῶς, ἦ
[222]	παῖδες, ἢ ἐρᾷ, οὐκ ἄν	ποτε	ἐπεθύμει οὐδὲ ἤρα οὐδὲ ἐφίλει,
[213]	ὀρθῶς ἡμεῖς ἐσκοποῦμεν, οὐκ ἄν	ποτε	οὕτως ἐπλανώμεθα. ἀλλὰ ταύτῃ μὲν
[215]	ἐξαπατώμεθα; πῶς δή; ἔφη. ἤδη	ποτέ	του ἤκουσα λέγοντος, καὶ ἄρτι
[214]	ὅπερ καὶ λέγεται περὶ αὐτῶν,	μηδέποτε	ὁμοίους μηδ' αὐτοὺς αὑτοῖς εἶναι,
[214]	κακὸς οὔτε ἀγαθῷ οὔτε κακῷ	οὐδέποτε	εἰς ἀληθῆ φιλίαν ἔρχεται. συνδοκεῖ
[221]	καὶ διά τι: καὶ ᾠήθημεν	τότε	γε διὰ τὸ κακὸν τὸ
[220]	δεοίμεθα, καὶ οὕτω δὴ ἂν	τότε	γένοιτο κατάδηλον ὅτι διὰ τὸ
[217]	αὐταῖς ταὐτὸν τοῦτο χρῶμα ἐπαγάγῃ,	τότε	ἐγένοντο οἷόνπερ τὸ παρόν, λευκοῦ
[221]	τὸ ἐρώτημα, ὅτι ποτ' ἔσται	τότε	ἢ μὴ ἔσται; τίς γὰρ
[217]	τὰς τρίχας ψιμυθίῳ ἀλείψειεν, πότερον	τότε	λευκαὶ εἶεν ἢ φαίνοιντ' ἄν;
[212]	ἡμῖν δοκεῖ ἢ πρότερον ἔδοξεν.	τότε	μὲν γάρ, εἰ ὁ ἕτερος
[221]	ἐστὶν τούτῳ οὗ ἐπιθυμεῖ καὶ	τότε	ὅταν ἐπιθυμῇ, ὃ δὲ τὸ
[220]	κακὰ εἶναι οὔτε ἀγαθά, ἆρα	τότε	οὐδὲν ἂν ἡμῖν χρήσιμον εἴη
[219]	ἐνείη; πάνυ γε. ἆρ' οὖν	τότε	οὐδὲν περὶ πλείονος ποιεῖται, κύλικα
[217]	γε. ἆρ' οὖν καὶ ἔστιν	τότε	τοιοῦτον τὴν χρόαν τὸ ἀλειφθέν,
[205]	καὶ ἐγὼ ἀκούσας εἶπον: ὦ	καταγέλαστε	Ἱππόθαλες, πρὶν νενικηκέναι ποιεῖς τε
[209]	εἶεν, ἦν δ' ἐγώ, ὦ	ἄριστε:	οὐκ ἄρα τὴν ἡλικίαν σου
[218]	φιλοσοφεῖν τοὺς οὕτως ἄγνοιαν ἔχοντας	ὥστε	κακοὺς εἶναι: κακὸν γὰρ καὶ
[212]	οὕτω πόρρω εἰμὶ τοῦ κτήματος,	ὥστε	οὐδ' ὅντινα τρόπον γίγνεται φίλος
[208]	ὀλίγου ὧν ἐπιθυμεῖς οὐδὲν ποιοῦντα;	ὥστε	σοι, ὡς ἔοικεν, οὔτε τῶν
[207]	κοινὰ τά γε φίλων λέγεται,	ὥστε	τούτῳ γε οὐδὲν διοίσετον, εἴπερ
[217]	οὐδὲ ὠφελίας: ἱκανῶς γὰρ ἔχει,	ὥστε	ὑγιαίνων οὐδεὶς ἰατρῷ φίλος διὰ
[220]	καθ' αὑτὰ οὔτε κακὰ εἶναι	οὔτε	ἀγαθά, ἆρα τότε οὐδὲν ἂν
[218]	διὸ δὴ καὶ φιλοσοφοῦσιν οἱ	οὔτε	ἀγαθοὶ οὔτε κακοί πω ὄντες,
[218]	γὰρ ἔτι ἐστὶν (οὔτε κακὸν	οὔτε	ἀγαθόν, ἀλλὰ κακόν: φίλον δὲ
[219]	πάνυ γε. τὸ οὔτε κακὸν	οὔτε	(ἀγαθὸν ἄρα διὰ τὸ κακὸν
[219]	ὡς ἔοικεν, ὅτι τὸ σῶμα,	οὔτε	ἀγαθὸν οὔτε κακὸν διὰ τὴν
[217]	που κατὰ τὸ σῶμα εἶναι	οὔτε	ἀγαθὸν οὔτε κακόν. οὕτως. ἀναγκάζεται
[214]	μόνῳ φίλος, ὁ δὲ κακὸς	οὔτε	ἀγαθῷ οὔτε κακῷ οὐδέποτε εἰς
[205]	ἔφη, ὦ Σώκρατες, οὔτε ποιῶ	οὔτε	ᾄδω. οὐκ οἴει γε, ἦν
[210]	ἔσῃ- εἰ δὲ μή, σοὶ	οὔτε	ἄλλος οὐδεὶς οὔτε ὁ πατὴρ
[216]	καὶ ταῦτα φίλα εἶναι. ἀνάγκη.	οὔτε	ἄρα τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ
[218]	οὐ φιλοσοφοῦσιν, οὐδὲ οἱ ἀγαθοί:	οὔτε	γὰρ τὸ ἐναντίον τοῦ ἐναντίου
[218]	τῷ φίλῳ, ἢ οὔτε φίλου	οὔτε	ἐχθροῦ; (οὐ πάνυ, ἔφη, ἕπομαι.
[209]	διακωλύουσί σε οὔτε ὁ πατὴρ	οὔτε	ἡ μήτηρ ἐπιτεῖναί τε καὶ
[210]	οὔτε ὁ πατὴρ φίλος ἔσται	οὔτε	ἡ μήτηρ οὔτε οἱ οἰκεῖοι.
[220]	δή φαμεν αὐτὰ καθ' αὑτὰ	οὔτε	κακὰ εἶναι οὔτε ἀγαθά, ἆρα
[218]	καὶ φιλοσοφοῦσιν οἱ οὔτε ἀγαθοὶ	οὔτε	κακοί πω ὄντες, ὅσοι δὲ
[219]	ὅτι τὸ σῶμα, οὔτε ἀγαθὸν	οὔτε	κακὸν διὰ τὴν νόσον, τοῦτο
[218]	ἀγαθοῦ. ~οὐ γὰρ ἔτι ἐστὶν	(οὔτε	κακὸν οὔτε ἀγαθόν, ἀλλὰ κακόν:
[219]	νόσος ἐχθρόν. πάνυ γε. τὸ	οὔτε	κακὸν οὔτε (ἀγαθὸν ἄρα διὰ
[217]	τὸ σῶμα εἶναι οὔτε ἀγαθὸν	οὔτε	κακόν. οὕτως. ἀναγκάζεται δέ γε
[216]	κακόν, τὸ δ' οὔτ' ἀγαθὸν	οὔτε	κακόν: τί δὲ σοί; καὶ
[214]	ὁ δὲ κακὸς οὔτε ἀγαθῷ	οὔτε	κακῷ οὐδέποτε εἰς ἀληθῆ φιλίαν
[217]	παρούσης λευκότητος οὔτε τι λευκαὶ	οὔτε	μέλαιναί εἰσιν. ἀληθῆ. ἀλλ' ὅταν
[209]	λύραν λάβῃς, οὐ διακωλύουσί σε	οὔτε	ὁ πατὴρ οὔτε ἡ μήτηρ
[210]	μή, σοὶ οὔτε ἄλλος οὐδεὶς	οὔτε	ὁ πατὴρ φίλος ἔσται οὔτε
[210]	φίλος ἔσται οὔτε ἡ μήτηρ	οὔτε	οἱ οἰκεῖοι. οἷόν τε οὖν
[205]	εἰς ἐμαυτόν, ἔφη, ὦ Σώκρατες,	οὔτε	ποιῶ οὔτε ᾄδω. οὐκ οἴει
[216]	σοί; καὶ ἐμοί, ἔφη. καὶ	οὔτε	τἀγαθὸν τἀγαθῷ οὔτε τὸ κακὸν
[216]	οὔτε τὸ κακὸν τῷ κακῷ	οὔτε	τἀγαθὸν τῷ (κακῷ φίλον εἶναι,
[217]	λευκαί πω, ἀλλὰ παρούσης λευκότητος	οὔτε	τι λευκαὶ οὔτε μέλαιναί εἰσιν.
[210]	δ' ἂν νοῦν μὴ κτησώμεθα,	οὔτε	τις ἡμῖν ἐπιτρέψει περὶ αὐτὰ
[216]	ἄρα τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ	οὔτε	τὸ ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ φίλον.
[216]	ἔφη. καὶ οὔτε τἀγαθὸν τἀγαθῷ	οὔτε	τὸ κακὸν τῷ κακῷ οὔτε
[218]	γὰρ τὸ ἐναντίον τοῦ ἐναντίου	οὔτε	τὸ ὅμοιον τοῦ ὁμοίου φίλον
[209]	(αὐτῶν μᾶλλον ἄρχουσιν ἢ σύ,	οὔτε	τοῦ σώματος οὕτω γενναίου ὄντος,
[208]	ποιοῦντα; ὥστε σοι, ὡς ἔοικεν,	οὔτε	τῶν χρημάτων τοσούτων ὄντων οὐδὲν
[218]	ὁ φίλος τῷ φίλῳ, ἢ	οὔτε	φίλου οὔτε ἐχθροῦ; (οὐ πάνυ,
[206]	καὶ εἴ τι ἄλλο ἔχεις,	συμβούλευε	τίνα ἄν τις λόγον διαλεγόμενος
[223]	οἴκαδ' ἀπιέναι: ἤδη γὰρ ἦν	ὀψέ.	τὸ μὲν οὖν πρῶτον καὶ