Pages
[222]	οὐδὲν ἧττον φίλος ἔσται ἢ	ὁ	ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ. ἔοικεν, ἔφη.
[222]	φῶμεν εἶναι, ἄλλο τι ἢ	ὁ	ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ μόνον φίλος;
[209]	ὅτι ἡμεῖς κάλλιον φρονοῦμεν ἢ	ὁ	ὑὸς αὐτοῦ περὶ ὄψου σκευασίας;
[212]	ὁ φιλῶν τοῦ φιλουμένου ἢ	ὁ	φιλούμενος τοῦ φιλοῦντος: ἢ οὐδὲν
[212]	ἀντιφιλῆται ἐάντε καὶ μισῆται, ἢ	ὁ	φιλούμενος τοῦ φιλοῦντος; ἢ οὐδέτερος
[215]	εἴη; ἴσως. τί δέ; οὐχ	ὁ	ἀγαθός, καθ' ὅσον ἀγαθός, κατὰ
[214]	τῷ ὁμοίῳ φίλον λέγοντες, ὡς	ὁ	ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ μόνος μόνῳ
[211]	ἐγώ. οὐ ῥᾴδιον: δεινὸς γὰρ	ὁ	ἄνθρωπος, Κτησίππου μαθητής. πάρεστι δέ
[220]	οὐκοῦν καὶ περὶ τοῦ φίλου	ὁ	αὐτὸς λόγος; ὅσα γάρ φαμεν
[209]	δέ; τῷ γείτονι ἆρ' οὐχ	ὁ	αὐτὸς ὅρος ὅσπερ τῷ πατρὶ
[222]	περὶ φιλίας, εἰς τούτους εἰσπεπτώκαμεν:	ὁ	γὰρ ἄδικος τῷ ἀδίκῳ καὶ
[214]	ἤδη τίνες εἰσὶν οἱ φίλοι:	ὁ	γὰρ λόγος ἡμῖν (σημαίνει ὅτι
[215]	ὅμοιος τῷ ὁμοίῳ οὐ φίλος:	ὁ	δὲ ἀγαθὸς τῷ ἀγαθῷ καθ'
[215]	ἱκανὸς ἂν εἴη αὑτῷ; ναί.	ὁ	δέ γε ἱκανὸς οὐδενὸς δεόμενος
[222]	ὁ Μενέξενος μόγις πως ἐπενευσάτην,	ὁ	δὲ Ἱπποθάλης ὑπὸ τῆς ἡδονῆς
[214]	τῷ ἀγαθῷ μόνος μόνῳ φίλος,	ὁ	δὲ κακὸς οὔτε ἀγαθῷ οὔτε
[211]	γάρ τις ἵππους (ἐπιθυμεῖ κτᾶσθαι,	ὁ	δὲ κύνας, ὁ δὲ χρυσίον,
[222]	πάνυ γε, ἔφη ὁ Μενέξενος:	ὁ	δὲ Λύσις ἐσίγησεν. εἶεν, ἦν
[215]	τὴν ἱκανότητα. πῶς γὰρ οὔ;	ὁ	δὲ μή του (δεόμενος οὐδέ
[215]	οὐδ' ἂν φιλοῖ. οὐ δῆτα.	ὁ	δὲ μὴ φιλῶν γε οὐ
[211]	δὲ κύνας, ὁ δὲ χρυσίον,	ὁ	δὲ τιμάς: ἐγὼ δὲ πρὸς
[212]	δ' ἐγώ, ὁ μὲν φιλεῖ,	ὁ	δὲ φιλεῖται; ναί. πότερος οὖν
[211]	(ἐπιθυμεῖ κτᾶσθαι, ὁ δὲ κύνας,	ὁ	δὲ χρυσίον, ὁ δὲ τιμάς:
[219]	πάντων τῶν ἄλλων χρημάτων προτιμᾷ,	ὁ	δὴ τοιοῦτος ἕνεκα τοῦ τὸν
[216]	(κακῷ φίλον εἶναι, ὥσπερ οὐδ'	ὁ	ἔμπροσθεν λόγος ἐᾷ: λείπεται δή,
[212]	ἀλλήλων φίλοι γίγνονται, ἐὰν μόνος	ὁ	ἕτερος τὸν ἕτερον φιλῇ; ἔμοιγε,
[212]	ἔδοξεν. τότε μὲν γάρ, εἰ	ὁ	ἕτερος φιλοῖ, φίλω εἶναι ἄμφω:
[207]	οἱ ἄλλοι, καὶ δὴ καὶ	ὁ	Ἱπποθάλης, ἐπειδὴ πλείους ἑώρα ἐφισταμένους,
[203]	ἁθρόοις συνεστῶσι. καί με προσιόντα	ὁ	Ἱπποθάλης ἰδών, ὦ Σώκρατες, ἔφη,
[222]	γὰρ ἄδικος τῷ ἀδίκῳ καὶ	ὁ	κακὸς τῷ κακῷ οὐδὲν ἧττον
[204]	τῷ καὶ εἴσειμι καὶ τίς	ὁ	καλός. ἄλλος, ἔφη, ἄλλῳ ἡμῶν
[218]	ἐγὼ μᾶλλον εἴσομαι ὅτι λέγω.	ὁ	κάμνων, νυνδὴ ἔφαμεν, τοῦ ἰατροῦ
[217]	ὑγίειαν. ἦ γάρ; οὐδείς. ἀλλ'	ὁ	κάμνων οἶμαι διὰ τὴν νόσον.
[205]	μηδὲ συγγράφειν. οὐχ ὑγιαίνει, ἔφη	ὁ	Κτήσιππος, ἀλλὰ ληρεῖ τε καὶ
[211]	ἡμᾶς αὐτούς, τί ὑμεῖς, ἔφη	ὁ	Κτήσιππος, αὐτὼ μόνω ἑστιᾶσθον, ἡμῖν
[205]	διατεθρύληται. νὴ τοὺς θεούς, ἔφη	ὁ	Κτήσιππος, πάνυ γε. καὶ γάρ
[207]	ᾔει παρακαθιζησόμενος: ἰδὼν οὖν αὐτὸν	ὁ	Λύσις εἵπετο καὶ συμπαρεκαθέζετο μετὰ
[206]	ἄλλοι θεωροῦντες. ὧν δὴ καὶ	ὁ	Λύσις ἦν, ~καὶ εἱστήκει ἐν
[207]	τι ἀλλήλοις διελεγόμεθα. περιστρεφόμενος οὖν	ὁ	Λύσις θαμὰ ἐπεσκοπεῖτο ἡμᾶς, καὶ
[213]	ἔμοιγε δοκεῖ, ὦ Σώκρατες, ἔφη,	ὁ	Λύσις, καὶ ἅμα εἰπὼν ἠρυθρίασεν:
[204]	(ἔστιν δέ, ἦν δ' ἐγώ,	ὁ	Λύσις νέος τις, ὡς ἔοικε:
[209]	ἦν δ' ἐγώ, τί ἄρα	ὁ	μέγας βασιλεύς; πότερον τῷ πρεσβυτάτῳ
[211]	κτήματός του, ὥσπερ ἄλλος ἄλλου.	ὁ	μὲν γάρ τις ἵππους (ἐπιθυμεῖ
[215]	πῶς φίλον; οὐδαμῶς. ἀλλὰ δὴ	ὁ	μὲν ὅμοιος τῷ ὁμοίῳ οὐ
[222]	προσποιήτῳ φιλεῖσθαι ὑπὸ τῶν παιδικῶν.	(ὁ	μὲν οὖν Λύσις καὶ ὁ
[212]	τῷ τοιούτῳ, ἦν δ' ἐγώ,	ὁ	μὲν φιλεῖ, ὁ δὲ φιλεῖται;
[207]	καὶ ὤκνει μόνος προσιέναι, ἔπειτα	ὁ	Μενέξενος (ἐκ τῆς αὐλῆς μεταξὺ
[211]	μοι, ἐάν με ἐλέγχειν ἐπιχειρῇ	ὁ	Μενέξενος: ἢ οὐκ οἶσθα ὅτι
[222]	(ὁ μὲν οὖν Λύσις καὶ	ὁ	Μενέξενος μόγις πως ἐπενευσάτην, ὁ
[222]	ἢ εἶδος. πάνυ γε, ἔφη	ὁ	Μενέξενος: ὁ δὲ Λύσις ἐσίγησεν.
[211]	τοῦ λόγου. καὶ ἐν τούτῳ	ὁ	Μενέξενος πάλιν ἧκεν, καὶ ἐκαθέζετο
[218]	ὄναρ πεπλουτηκέναι. (τί μάλιστα; ἔφη	ὁ	Μενέξενος. φοβοῦμαι, ἦν δ' ἐγώ,
[216]	δοκεῖ λέγειν; εὖ γε, ἔφη	ὁ	Μενέξενος, ὥς γε οὑτωσὶ ἀκοῦσαι.
[213]	ἀλλ' ὁ φιλούμενος. ἔοικεν. καὶ	ὁ	μισούμενος ἐχθρὸς ἄρα, ἀλλ' οὐχ
[213]	μισούμενος ἐχθρὸς ἄρα, ἀλλ' οὐχ	ὁ	μισῶν. φαίνεται. πολλοὶ ἄρα ὑπὸ
[214]	Διός, ἴδωμεν τί καὶ ὑποπτεύω.	ὁ	ὅμοιος τῷ ὁμοίῳ καθ' ὅσον
[204]	ἀκούσας πολὺ ἔτι μᾶλλον ἠρυθρίασεν.	ὁ	οὖν Κτήσιππος, Ἀστεῖόν γε, ἦ
[211]	τὸν λύσιν, ὅθεν καὶ ἐξανέστη.	ὁ	οὖν Λύσις μάλα παιδικῶς καὶ
[208]	τί δὲ ποιῶν αὖ οὗτος	ὁ	παιδαγωγός σου ἄρχει; ἄγων δήπου,
[209]	ἄρα τὴν ἡλικίαν σου περιμένει	ὁ	πατὴρ ἐπιτρέπειν πάντα, ἀλλ' ᾗ
[208]	σοι δεσπότας καὶ ἄρχοντας ἑκὼν	ὁ	πατὴρ ἐφίστησιν. ἀλλ' ἆρα ἐπειδὰν
[210]	μόνον οἱ ἀλλότριοι, ἀλλὰ καὶ	ὁ	πατὴρ καὶ ἡ μήτηρ καὶ
[207]	ἔφη. οὐκοῦν εἴ σε φιλεῖ	ὁ	πατὴρ καὶ ἡ μήτηρ καὶ
[207]	ὦ Λύσι, σφόδρα φιλεῖ σε	ὁ	πατὴρ καὶ ἡ μήτηρ; πάνυ
[209]	γε τοσόνδε, ὡς ἐγᾦμαι, καὶ	ὁ	πατὴρ καὶ ἡ μήτηρ σοι
[210]	ἔφη. νῦν ἄρα οὐδὲ σὲ	ὁ	πατὴρ οὐδὲ ἄλλος ἄλλον οὐδένα
[209]	λάβῃς, οὐ διακωλύουσί σε οὔτε	ὁ	πατὴρ οὔτε ἡ μήτηρ ἐπιτεῖναί
[210]	σοὶ οὔτε ἄλλος οὐδεὶς οὔτε	ὁ	πατὴρ φίλος ἔσται οὔτε ἡ
[212]	μέντοι φίλα ὄντα, ἀλλὰ ψεύδεθ'	ὁ	ποιητής, ὃς ἔφη ὄλβιος, ᾧ
[204]	ἔστιν. Δημοκράτους, ἔφη, τοῦ Αἰξωνέως	ὁ	πρεσβύτατος ὑός. εἶεν, ἦν δ'
[205]	διὰ τὴν τοῦ Ἡρακλέους συγγένειαν	ὁ	πρόγονος αὐτῶν (ὑποδέξαιτο τὸν Ἡρακλέα,
[214]	ὅμοιος φίλος, καὶ ἔστιν χρήσιμος	ὁ	τοιοῦτος τῷ τοιούτῳ; μᾶλλον δὲ
[223]	ὅ τε τοῦ Μενεξένου καὶ	ὁ	τοῦ Λύσιδος, ἔχοντες αὐτῶν τοὺς
[210]	~τί δ' εἰ τοὺς ὀφθαλμοὺς	ὁ	ὑὸς αὐτοῦ ἀσθενοῖ, ἆρα ἐῴη
[223]	τίθημι οὔπω δὲ ὅτι ἔστιν	ὁ	φίλος οἷοί τε ἐγενόμεθα ἐξευρεῖν.
[218]	τοῦ πράγματος, οὗ ἕνεκα φίλος	ὁ	φίλος τῷ φίλῳ, ἢ οὔτε
[213]	ἐκ τούτου τοῦ λόγου, ἀλλ'	ὁ	φιλούμενος. ἔοικεν. καὶ ὁ μισούμενος
[212]	οὖν αὐτῶν ποτέρου φίλος ἐστίν;	ὁ	φιλῶν τοῦ φιλουμένου, ἐάντε καὶ
[212]	φιλῇ, πότερος ποτέρου (φίλος γίγνεται,	ὁ	φιλῶν τοῦ φιλουμένου ἢ ὁ
[213]	ἔφη, οὕτως ἔχειν. οὐκ ἄρα	ὁ	φιλῶν φίλος ἐκ τούτου τοῦ
[214]	οὐ συνίεμεν. δοκεῖ γὰρ ἡμῖν	ὅ	γε πονηρὸς (τῷ πονηρῷ, ὅσῳ
[219]	φίλον, ἀλλ' ἥξει ἐπ' ἐκεῖνο	ὅ	ἐστιν (πρῶτον φίλον, οὗ ἕνεκα
[204]	ἐπιχειρήσῃ καταντλεῖν καὶ συγγράμματα. καὶ	ὅ	ἐστιν τούτων δεινότερον, ὅτι καὶ
[221]	τοῦ οἰκείου δή, ὡς ἔοικεν,	ὅ	τε ἔρως καὶ ἡ φιλία
[223]	δαίμονές τινες, προσελθόντες οἱ παιδαγωγοί,	ὅ	τε τοῦ Μενεξένου καὶ ὁ
[219]	γε τὸ ὅμοιον φίλον γίγνεται,	ὅ	φαμεν ἀδύνατον εἶναι: ἀλλ' ὅμως
[211]	καί μοι εἰπέ, ὦ Μενέξενε,	ὃ	ἄν σε ἔρωμαι. τυγχάνω γὰρ
[208]	μακάριον (εἶναι διακωλύουσι τοῦτο ποιεῖν	ὃ	ἂν βούλῃ; ὧδε δέ μοι
[220]	ἐστιν ὃ περὶ παντὸς ποιούμεθα,	ὃ	ἂν φανῇ ὄν, ὅτου ἕνεκα
[214]	ἀλλ' (ἐμπλήκτους τε καὶ ἀσταθμήτους:	ὃ	δὲ αὐτὸ αὑτῷ ἀνόμοιον εἴη
[215]	ἀγαπῴη ἄν. οὐ γὰρ οὖν.	ὃ	δὲ μὴ ἀγαπῴη, οὐδ' ἂν
[215]	ἔχοντα; ἔστιν ὅπως; οὐκ ἔστιν.	ὃ	δὲ μὴ ἀγαπῷτο, πῶς φίλον;
[221]	ἐπιθυμεῖ καὶ τότε ὅταν ἐπιθυμῇ,	ὃ	δὲ τὸ πρότερον ἐλέγομεν φίλον
[218]	ὥσπερ θηρευτής τις, ἔχων ἀγαπητῶς	ὃ	ἐθηρευόμην. κἄπειτ' οὐκ οἶδ' ὁπόθεν
[222]	τε καὶ Μενέξενε, περὶ φίλου,	ὃ	ἔστιν: εἰ δὲ ταὐτὸν τυγχάνει
[218]	καὶ Μενέξενε, παντὸς μᾶλλον ἐξηυρήκαμεν	ὃ	ἔστιν τὸ φίλον καὶ οὔ.
[220]	ἄρα φίλον ἡμῖν ἐκεῖνο, εἰς	ὃ	ἐτελεύτα πάντα τὰ ἄλλα (ἕνεκα
[217]	εἶναι. ἀδύνατον γάρ. σκέψασθε δὴ	ὃ	λέγω. λέγω γὰρ ὅτι ἔνια
[219]	εἶναι; ἀνάγκη. τοῦτο δή ἐστιν	ὃ	λέγω, μὴ ἡμᾶς τἆλλα πάντα
[214]	τίνα βλάβην ἂν ποιῆσαι δύναιτο,	ὃ	μὴ καὶ αὐτὸ αὑτῷ; ~ἢ
[215]	αὑτῷ; ~ἢ τί ἂν παθεῖν,	ὃ	μὴ καὶ ὑφ' (αὑτοῦ πάθοι;
[205]	ἴδιον (μὲν μηδὲν ἔχειν λέγειν	ὃ	οὐχὶ κἂν παῖς εἴποι, πῶς
[220]	κινδυνεύει ἐκεῖνο αὐτὸ εἶναι, εἰς	ὃ	πᾶσαι αὗται αἱ λεγόμεναι φιλίαι
[220]	ἀληθὲς ἔχῃ, ἀλλ' ἐκεῖνό ἐστιν	ὃ	περὶ παντὸς ποιούμεθα, ὃ ἂν
[219]	ᾖ δ' ἐκεῖνο τὸ πρῶτον,	ὃ	ὡς ἀληθῶς ἐστι φίλον. ἐννοήσωμεν
[218]	μὴ εἰδέναι ἃ μὴ ἴσασιν.	διὸ	δὴ καὶ φιλοσοφοῦσιν οἱ οὔτε
[216]	τινι καὶ λείῳ καὶ λιπαρῷ:	(διὸ	καὶ ἴσως ῥᾳδίως διολισθαίνει καὶ
[208]	ἐπιτρέπουσίν σοι ἄρχειν, κἂν εἰ	βούλοιο	λαβὼν τὴν μάστιγα τύπτειν, ἐῷεν
[211]	σφόδρα, εὖ ἴσθι. ἀλλά τι	ἄλλο	αὐτῷ λέγε, ἵνα καὶ ἐγὼ
[206]	Σώκρατες, ἀνακοινοῦμαι, καὶ εἴ τι	ἄλλο	ἔχεις, συμβούλευε τίνα ἄν τις
[221]	ἔτι ἔσται οὐδὲ (διψῆν οὐδὲ	ἄλλο	οὐδὲν τῶν τοιούτων; ἢ πείνη
[219]	περὶ παντὸς ἡγεῖσθαι ἆρα καὶ	ἄλλο	τι ἂν περὶ πολλοῦ ποιοῖτο;
[222]	οἰκεῖον ἂν ταὐτὸν φῶμεν εἶναι,	ἄλλο	τι ἢ ὁ ἀγαθὸς τῷ
[219]	ἀρχήν, ἣ οὐκέτ' ἐπανοίσει ἐπ'	ἄλλο	φίλον, ἀλλ' ἥξει ἐπ' ἐκεῖνο
[220]	φίλον δὲ τῷ ὄντι κινδυνεύει	ἐκεῖνο	αὐτὸ εἶναι, εἰς ὃ πᾶσαι
[221]	ἀπολομένης ἀδύνατόν που ἦν ἔτ'	ἐκεῖνο	εἶναι, οὗ ἦν αὕτη ἡ
[220]	ἔχειν. τὸ ἄρα φίλον ἡμῖν	ἐκεῖνο,	εἰς ὃ ἐτελεύτα πάντα τὰ
[220]	τό γε ἀληθὲς ἔχῃ, ἀλλ'	ἐκεῖνό	ἐστιν ὃ περὶ παντὸς ποιούμεθα,
[219]	ἄλλο φίλον, ἀλλ' ἥξει ἐπ'	ἐκεῖνο	ὅ ἐστιν (πρῶτον φίλον, οὗ
[219]	ὄντα αὐτοῦ, ἐξαπατᾷ, ᾖ δ'	ἐκεῖνο	τὸ πρῶτον, ὃ ὡς ἀληθῶς
[219]	ὁμολογίᾳ. πάνυ γε. οὐκοῦν καὶ	ἐκεῖνο	φίλον αὖ ἔσται ἕνεκα φίλου;
[204]	τοῦ παιδός: ἱκανὸς γὰρ καὶ	ἀπὸ	μόνου τούτου γιγνώσκεσθαι. λεγέσθω, ἦν
[213]	ἄρα ὑπὸ τῶν ἐχθρῶν φιλοῦνται,	ὑπὸ	δὲ τῶν φίλων μισοῦνται, καὶ
[208]	ἦν δ' ἐγώ, ἐλεύθερον ὄντα	ὑπὸ	δούλου ἄρχεσθαι. τί δὲ ποιῶν
[204]	σμικρὸν χρόνον συνδιατρίψῃ σοι, παραταθήσεται	ὑπὸ	σοῦ ἀκούων θαμὰ λέγοντος. ἡμῶν
[204]	ἀκούοντας ἀνέχεσθαι. νῦν δὲ ἐρωτώμενος	ὑπὸ	σοῦ ἐρυθριᾷ. (ἔστιν δέ, ἦν
[222]	πως ἐπενευσάτην, ὁ δὲ Ἱπποθάλης	ὑπὸ	τῆς ἡδονῆς παντοδαπὰ ἠφίει χρώματα.
[213]	(δὲ καὶ μισοῦντα, ὅταν κολάζηται	ὑπὸ	τῆς μητρὸς ἢ ὑπὸ τοῦ
[216]	ἀλλὰ τῷ ὄντι αὐτὸς εἰλιγγιῶ	ὑπὸ	τῆς τοῦ λόγου ἀπορίας, καὶ
[217]	ὅτι πρὶν γενέσθαι αὐτὸ κακὸν	ὑπὸ	τοῦ κακοῦ οὗ ἔχει. οὐ
[222]	δ' ἐγώ, ἐπειδὴ ὥσπερ μεθύομεν	ὑπὸ	τοῦ λόγου, συγχωρήσωμεν καὶ φῶμεν
[213]	κολάζηται ὑπὸ τῆς μητρὸς ἢ	ὑπὸ	τοῦ πατρός, ὅμως καὶ μισοῦντα
[222]	οὐ γὰρ ἔγωγε ἔτι μέμνημαι	ὑπὸ	τοῦ πλήθους ἀλλ' εἰ μηδὲν
[212]	οὐκ ἔστιν φιλοῦντα μὴ ἀντιφιλεῖσθαι	ὑπὸ	τούτου ὃν ἂν φιλῇ; ἔστιν.
[213]	ὁ μισῶν. φαίνεται. πολλοὶ ἄρα	ὑπὸ	τῶν ἐχθρῶν φιλοῦνται, ὑπὸ δὲ
[210]	οὖν αὐτὸν ἀγωνιῶντα καὶ τεθορυβημένον	ὑπὸ	τῶν λεγομένων, ἀνεμνήσθην ὅτι καὶ
[222]	ἐραστῇ καὶ μὴ προσποιήτῳ φιλεῖσθαι	ὑπὸ	τῶν παιδικῶν. (ὁ μὲν οὖν
[203]	δ' ἐγώ, πορεύομαι εὐθὺ Λυκείου.	δεῦρο	δή, ἦ δ' ὅς, εὐθὺ
[203]	καὶ παρὰ τίνας τοὺς ὑμᾶς;	δεῦρο,	ἔφη, δείξας μοι ἐν τῷ
[220]	οὐδὲν ἂν ἡμῖν χρήσιμον εἴη	τὸ	ἀγαθόν, ἀλλ' ἄχρηστον ἂν γεγονὸς
[220]	φίλον φίλον εἶναι: ἀλλ' ἆρα	τὸ	ἀγαθόν ἐστιν φίλον; ἔμοιγε δοκεῖ.
[222]	ἀγαθῷ. ἔοικεν, ἔφη. τί δέ;	τὸ	ἀγαθὸν καὶ τὸ οἰκεῖον ἂν
[220]	ὡς φάρμακον ὂν τοῦ κακοῦ	τὸ	ἀγαθόν, τὸ δὲ κακὸν νόσημα:
[222]	κακῷ οἰκεῖον, τῷ δὲ ἀγαθῷ	τὸ	ἀγαθόν, τῷ δὲ μήτε ἀγαθῷ
[216]	τὸ σῶφρον τῷ ἀκολάστῳ, ἢ	τὸ	ἀγαθὸν τῷ κακῷ; οὐκ ἄν
[221]	τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε κακὸν	τὸ	ἀγαθὸν φιλεῖν; ἀληθῆ. (νῦν δέ
[220]	ἆρ' οὖν διὰ τὸ κακὸν	τὸ	ἀγαθὸν φιλεῖται, (καὶ ἔχει ὧδε:
[219]	τί μήν; ἔφη. οὐκοῦν καὶ	τὸ	ἀγγεῖον, ἐν ᾧ ὁ οἶνος
[209]	ἂν οὖν εἴη, ὦ Λύσι,	τὸ	αἴτιον ὅτι ἐνταῦθα (μὲν οὐ
[217]	ἔστιν τότε τοιοῦτον τὴν χρόαν	τὸ	ἀλειφθέν, οἷον τὸ ἐπόν; (οὐ
[220]	ἦ δ' ὅς, οὕτως ἔχειν.	τὸ	ἄρα φίλον ἡμῖν ἐκεῖνο, εἰς
[215]	αὐτὸ τὸ ἐναντίον εἴη τούτου:	τὸ	γὰρ ἐναντιώτατον τῷ ἐναντιωτάτῳ εἶναι
[205]	γάρ ἐστι καταγέλαστα, ὦ Σώκρατες.	τὸ	γὰρ ἐραστὴν ὄντα καὶ διαφερόντως
[216]	εἶναι τὸ ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ:	~τὸ	γὰρ ὅμοιον τοῦ ὁμοίου (οὐδὲν
[220]	μὴ οὐδέν τι μᾶλλον οὕτω	τό	γε ἀληθὲς ἔχῃ, ἀλλ' ἐκεῖνό
[221]	ἀλλὰ μέντοι, ἦν δ' ἐγώ,	τό	γε ἐπιθυμοῦν, οὗ ἂν ἐνδεὲς
[209]	ὦ παῖ Δημοκράτους, κωλύῃ, ἐπεὶ	τό	γε τοσόνδε, ὡς ἐγᾦμαι, καὶ
[220]	κινδυνεύει οὕτως, ἔφη, ἔχειν. οὐκοῦν	τό	γε τῷ ὄντι φίλον οὐ
[217]	ἀλλ' ὅταν δή, ὦ φίλε,	τὸ	γῆρας αὐταῖς ταὐτὸν τοῦτο χρῶμα
[221]	τούτου (ἐπιθυμεῖ. ἦ γάρ; ναί.	τὸ	δ' ἐνδεὲς ἄρα φίλον ἐκείνου
[216]	μὲν ἀγαθόν, τὸ δὲ κακόν,	τὸ	δ' οὔτ' ἀγαθὸν οὔτε κακόν:
[211]	νὴ τὸν κύνα, μᾶλλον ἢ	τὸ	Δαρείου χρυσίον κτήσασθαι δεξαίμην πολὺ
[222]	ὁμοίῳ κατὰ τὴν ὁμοιότητα ἄχρηστον:	τὸ	δὲ ἄχρηστον φίλον (ὁμολογεῖν πλημμελές.
[222]	καὶ τἀγαθὸν οἰκεῖον θήσομεν παντί,	τὸ	δὲ κακὸν ἀλλότριον εἶναι; ἢ
[220]	μήτε κακοῦ, τὰ δύο λειφθείη,	τὸ	δὲ κακὸν ἐκποδὼν ἀπέλθοι καὶ
[220]	ὂν τοῦ κακοῦ τὸ ἀγαθόν,	τὸ	δὲ κακὸν νόσημα: νοσήματος δὲ
[216]	εἶναι γένη, τὸ μὲν ἀγαθόν,	τὸ	δὲ κακόν, τὸ δ' οὔτ'
[215]	γλυκέος, τὸ δὲ ὀξὺ ἀμβλέος,	τὸ	δὲ κενὸν πληρώσεως, καὶ τὸ
[215]	θερμοῦ, τὸ δὲ πικρὸν γλυκέος,	τὸ	δὲ ὀξὺ ἀμβλέος, τὸ δὲ
[215]	ὑγροῦ, τὸ δὲ ψυχρὸν θερμοῦ,	τὸ	δὲ πικρὸν γλυκέος, τὸ δὲ
[205]	οἴει γε, ἦν δ' ἐγώ.	τὸ	δὲ πῶς ἔχει; ἔφη. (πάντων
[220]	γὰρ φίλου ἕνεκα φίλα κέκληται,	τὸ	δὲ τῷ ὄντι φίλον πᾶν
[215]	τὸ μὲν γὰρ ξηρὸν ὑγροῦ,	τὸ	δὲ ψυχρὸν θερμοῦ, τὸ δὲ
[216]	τῷ ἐχθρῷ; οὐδέτερα, ἔφη. ἀλλὰ	τὸ	δίκαιον τῷ ἀδίκῳ, ἢ τὸ
[204]	εὖ οἶδ' ὅτι πολλοῦ δεῖς	τὸ	εἶδος ἀγνοεῖν τοῦ παιδός: ἱκανὸς
[215]	ὁμοίῳ φίλον εἶναι, ἀλλ' αὐτὸ	τὸ	ἐναντίον εἴη τούτου: τὸ γὰρ
[218]	οὐδὲ οἱ ἀγαθοί: οὔτε γὰρ	τὸ	ἐναντίον τοῦ ἐναντίου οὔτε τὸ
[216]	γε οὑτωσὶ ἀκοῦσαι. φῶμεν ἄρα	τὸ	ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ μάλιστα φίλον
[215]	αὐτὸν λόγον. τροφὴν γὰρ εἶναι	τὸ	ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ: ~τὸ γὰρ
[216]	τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ οὔτε	τὸ	ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ φίλον. οὐκ
[217]	ἀλεῖψαι, πάρεστίν που τῷ ἀλειφθέντι	τὸ	ἐπαλειφθέν. πάνυ γε. ἆρ' οὖν
[221]	ἐπιθυμία τῆς φιλίας αἰτία, καὶ	τὸ	ἐπιθυμοῦν φίλον ἐστὶν τούτῳ οὗ
[217]	τὴν χρόαν τὸ ἀλειφθέν, οἷον	τὸ	ἐπόν; (οὐ μανθάνω, ἦ δ'
[205]	πότερον, ἦν δ' ἐγώ, καὶ	τὸ	ἐρᾶν ἔξαρνος εἶ οὗ λέγει
[221]	τοῦ κακοῦ ἀπολωλότος; ἢ γελοῖον	τὸ	ἐρώτημα, ὅτι ποτ' ἔσται τότε
[220]	ὂν ἐχθροῦ ἕνεκα, εἰ δὲ	τὸ	ἐχθρὸν ἀπέλθοι, οὐκέτι, ὡς ἔοικ'
[219]	φίλου τὸ φίλον φίλον διὰ	τὸ	ἐχθρόν. ἔοικεν. εἶεν, ἦν δ'
[219]	ἄρα διὰ τὸ κακὸν καὶ	τὸ	ἐχθρὸν τοῦ ἀγαθοῦ φίλον ἐστὶν
[216]	λέγουσιν; ἀνάγκη. ἆρ' οὖν, φήσουσιν,	τὸ	ἐχθρὸν τῷ φίλῳ φίλον ἢ
[217]	ἄν τι παρῇ, τοιοῦτον ἔσται	τὸ	ἔχον οἷον τὸ παρόν: ἢ
[214]	ἔφη. ἴσως, ἦν δ' ἐγώ,	τὸ	ἥμισυ αὐτοῦ, ἴσως δὲ καὶ
[214]	μὲν ἂν τοίνυν τοῦ λεγομένου	τὸ	ἥμισυ οὐκ ἀληθὲς εἴη, εἴπερ
[221]	ναί. οὐκ ἄν, εἴ γε	τὸ	κακὸν αἴτιον ἦν τοῦ φίλον
[220]	δ' ἐγώ, πρὸς Διός, ἐὰν	τὸ	κακὸν ἀπόληται, ~οὐδὲ πεινῆν ἔτι
[219]	κακὸν οὔτε (ἀγαθὸν ἄρα διὰ	τὸ	κακὸν καὶ τὸ ἐχθρὸν τοῦ
[220]	τότε γένοιτο κατάδηλον ὅτι διὰ	τὸ	κακὸν τἀγαθὸν ἠγαπῶμεν καὶ ἐφιλοῦμεν,
[219]	τὴν νόσον, τοῦτο δὲ διὰ	τὸ	κακόν, τῆς ἰατρικῆς φίλον ἐστίν,
[220]	ἔμοιγε δοκεῖ. ἆρ' οὖν διὰ	τὸ	κακὸν τὸ ἀγαθὸν φιλεῖται, (καὶ
[221]	καὶ ᾠήθημεν τότε γε διὰ	τὸ	κακὸν τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε
[218]	λείπονται δὴ οἱ ἔχοντες μὲν	τὸ	κακὸν τοῦτο, τὴν ἄγνοιαν, μήπω
[216]	καὶ οὔτε τἀγαθὸν τἀγαθῷ οὔτε	τὸ	κακὸν τῷ κακῷ οὔτε τἀγαθὸν
[220]	τε καὶ φιλεῖται τἀγαθὸν διὰ	τὸ	κακὸν ὑφ' ἡμῶν, τῶν μεταξὺ
[216]	κινδυνεύει κατὰ τὴν ἀρχαίαν παροιμίαν	τὸ	καλὸν φίλον εἶναι. ἔοικε γοῦν
[207]	καὶ τὴν ὄψιν διαφέρων, οὐ	τὸ	καλὸς εἶναι μόνον ἄξιος ἀκοῦσαι,
[207]	τε κἀγαθός. καὶ ἡμεῖς εἰς	τὸ	καταντικρὺ ἀποχωρήσαντες ἐκαθεζόμεθα- ἦν γὰρ
[212]	ὄντες οἷοι τ' ἐστὸν τοῦτο	τὸ	κτῆμα ταχὺ καὶ ῥᾳδίως κτᾶσθαι,
[213]	γάρ μοι ἄκοντ' αὐτὸν ἐκφεύγειν	τὸ	λεχθὲν διὰ τὸ σφόδρα προσέχειν
[206]	ἐρώμενον πρὶν ἂν ἕλῃ, δεδιὼς	τὸ	μέλλον ὅπῃ ἀποβήσεται. καὶ ἅμα
[216]	ὡσπερεὶ τρία ἄττα εἶναι γένη,	τὸ	μὲν ἀγαθόν, τὸ δὲ κακόν,
[215]	ἕκαστον, ἀλλ' οὐ τοῦ ὁμοίου:	τὸ	μὲν γὰρ ξηρὸν ὑγροῦ, τὸ
[222]	ἐσίγησεν. εἶεν, ἦν δ' ἐγώ.	τὸ	μὲν δὴ φύσει οἰκεῖον ἀναγκαῖον
[222]	δὲ κακὸν ἀλλότριον εἶναι; ἢ	τὸ	μὲν κακὸν τῷ κακῷ οἰκεῖον,
[215]	λέγοντος, καὶ ἄρτι ἀναμιμνῄσκομαι, ὅτι	τὸ	μὲν ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ καὶ
[223]	ἀπιέναι: ἤδη γὰρ ἦν ὀψέ.	τὸ	μὲν οὖν πρῶτον καὶ ἡμεῖς
[217]	οὐ φαίνεται. ~τῷ ἀγαθῷ ἄρα	(τὸ	μήτε ἀγαθὸν μήτε κακὸν μόνῳ
[222]	δὲ μήτε ἀγαθῷ μήτε κακῷ	τὸ	μήτε ἀγαθὸν μήτε κακόν; οὕτως
[216]	τε καὶ ἀγαθοῦ φίλον εἶναι	τὸ	μήτε ἀγαθὸν μήτε κακόν: πρὸς
[221]	τότε γε διὰ τὸ κακὸν	τὸ	μήτε ἀγαθὸν μήτε κακὸν τὸ
[216]	εἴπερ τῴ τί ἐστιν φίλον,	τὸ	μήτε ἀγαθὸν μήτε κακὸν φίλον
[216]	ἀληθῶς οὐδὲν τούτων ὄν, ἀλλὰ	τὸ	μήτε ἀγαθὸν μήτε κακὸν φίλον
[217]	ἀσπάζεσθαι καὶ φιλεῖν. δοκεῖ μοι.	τὸ	μήτε κακὸν ἄρα μήτ' ἀγαθὸν
[217]	οὔ; οὕτω μᾶλλον, ἔφη. καὶ	τὸ	μήτε κακὸν ἄρα μήτ' ἀγαθὸν
[218]	κατὰ τὸ (σῶμα καὶ πανταχοῦ,	τὸ	μήτε κακὸν μήτε ἀγαθὸν διὰ
[213]	εἴη φίλον τοῦ φιλουμένου. φαίνεται.	τὸ	μισοῦν ἄρα πάλιν ἐχθρὸν τοῦ
[217]	ἐγώ, ὦ παῖδες, ὑφηγεῖται ἡμῖν	τὸ	νῦν λεγόμενον; εἰ γοῦν θέλοιμεν
[219]	τόδε σκεψώμεθα, μὴ ἡμᾶς ἐξαπατήσῃ	τὸ	νῦν λεγόμενον. (ἡ ἰατρική, φαμέν,
[222]	τί δέ; τὸ ἀγαθὸν καὶ	τὸ	οἰκεῖον ἂν ταὐτὸν φῶμεν εἶναι,
[222]	λόγον ἐπισκέψασθαι, εἰ μέν τι	τὸ	οἰκεῖον τοῦ ὁμοίου διαφέρει, λέγοιμεν
[222]	καὶ φῶμεν ἕτερόν τι εἶναι	τὸ	οἰκεῖον τοῦ ὁμοίου; πάνυ γε.
[218]	τὸ ἐναντίον τοῦ ἐναντίου οὔτε	τὸ	ὅμοιον τοῦ ὁμοίου φίλον ἡμῖν
[214]	ἐντετύχηκας ταῦτα αὐτὰ λέγουσιν, ὅτι	τὸ	ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ ἀνάγκη ἀεὶ
[216]	τι γένοιτο. ἀληθῆ. οὐδὲ μὴν	τὸ	ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ ἔφαμεν ἄρτι:
[222]	τὸν πρόσθεν λόγον, ὡς οὐ	τὸ	ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ κατὰ τὴν
[216]	φίλα εἶναι. ἀνάγκη. οὔτε ἄρα	τὸ	ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ οὔτε τὸ
[215]	λέγων ὡς ἄρα παντὸς δέοι	τὸ	ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ φίλον εἶναι,
[214]	ἐμοὶ δοκοῦσιν, ὦ ἑταῖρε, οἱ	τὸ	ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ φίλον λέγοντες,
[219]	χαίρειν, καὶ τοῦ ὁμοίου γε	τὸ	ὅμοιον φίλον γίγνεται, ὅ φαμεν
[219]	δὲ νόσος ἐχθρόν. πάνυ γε.	τὸ	οὔτε κακὸν οὔτε (ἀγαθὸν ἄρα
[213]	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Μενέξενε,	τὸ	παράπαν οὐκ ὀρθῶς ἐζητοῦμεν; οὐκ
[217]	τοιοῦτον ἔσται τὸ ἔχον οἷον	τὸ	παρόν: ἢ ἐὰν μὲν κατά
[217]	χρῶμα ἐπαγάγῃ, τότε ἐγένοντο οἷόνπερ	τὸ	παρόν, λευκοῦ παρουσίᾳ (λευκαί. πῶς
[217]	ἔνια μέν, οἷον ἂν ᾖ	τὸ	παρόν, τοιαῦτά ἐστι καὶ αὐτά,
[215]	τὸ δὲ κενὸν πληρώσεως, καὶ	τὸ	πλῆρες δὲ κενώσεως, καὶ τἆλλα
[221]	τότε ὅταν ἐπιθυμῇ, ὃ δὲ	τὸ	πρότερον ἐλέγομεν φίλον εἶναι, ὕθλος
[222]	δ' ἐγώ, ὦ παῖδες, οὓς	τὸ	πρῶτον λόγους ἀπεβαλόμεθα περὶ φιλίας,
[219]	αὐτοῦ, ἐξαπατᾷ, ᾖ δ' ἐκεῖνο	τὸ	πρῶτον, ὃ ὡς ἀληθῶς ἐστι
[213]	αὐτὸν ἐκφεύγειν τὸ λεχθὲν διὰ	τὸ	σφόδρα προσέχειν τὸν νοῦν τοῖς
[204]	ἀλλ' ἔτι πατρόθεν ἐπονομάζεται διὰ	τὸ	σφόδρα τὸν πατέρα γιγνώσκεσθαι αὐτοῦ.
[217]	σῶμα δέ γέ που κατὰ	τὸ	σῶμα εἶναι οὔτε ἀγαθὸν οὔτε
[218]	κατὰ τὴν ψυχὴν καὶ κατὰ	τὸ	(σῶμα καὶ πανταχοῦ, τὸ μήτε
[219]	δ' ἄρα, ὡς ἔοικεν, ὅτι	τὸ	σῶμα, οὔτε ἀγαθὸν οὔτε κακὸν
[216]	τὸ δίκαιον τῷ ἀδίκῳ, ἢ	τὸ	σῶφρον τῷ ἀκολάστῳ, ἢ τὸ
[203]	τὴν ἔξω τείχους ὑπ' αὐτὸ	τὸ	τεῖχος: ἐπειδὴ δ' ἐγενόμην κατὰ
[217]	ἐστιν, ἔστιν δ' ὅτε ἤδη	τὸ	τοιοῦτον γέγονεν. πάνυ γε. οὐκοῦν
[216]	τῷ μήτε ἀγαθῷ μήτε κακῷ	τὸ	τοιοῦτον φίλον οἷον αὐτό. οὐ
[217]	λεγόμενον; εἰ γοῦν θέλοιμεν ἐννοῆσαι	τὸ	ὑγιαῖνον σῶμα, οὐδὲν ἰατρικῆς δεῖται
[219]	μὲν γὰρ φίλον τοῦ φίλου	τὸ	φίλον γέγονεν, ἐῶ χαίρειν, καὶ
[218]	παντὸς μᾶλλον ἐξηυρήκαμεν ὃ ἔστιν	τὸ	φίλον καὶ οὔ. φαμὲν γὰρ
[216]	ἐχθρὸν τῷ φίλῳ φίλον ἢ	τὸ	φίλον τῷ ἐχθρῷ; οὐδέτερα, ἔφη.
[221]	ὀρθῶς λέγεις. οὐκοῦν ὡμολόγηται ἡμῖν	τὸ	φίλον φιλεῖν τι καὶ διά
[219]	φαίνεται. ἕνεκα ἄρα τοῦ φίλου	τὸ	φίλον φίλον διὰ τὸ ἐχθρόν.
[220]	ἀπήλλακται, μὴ φίλου τινὸς ἕνεκα	τὸ	φίλον φίλον εἶναι: ἀλλ' ἆρα
[216]	μὴ ἔτι μᾶλλον ἡμᾶς λανθάνει	τὸ	φίλον ὡς ἀληθῶς οὐδὲν τούτων
[212]	ἀληθῆ δοκεῖ λέγειν σοι; ναί.	τὸ	φιλούμενον ἄρα τῷ φιλοῦντι φίλον
[213]	τοῖς δὲ φίλοις ἐχθροί, εἰ	τὸ	φιλούμενον φίλον ἐστὶν ἀλλὰ μὴ
[213]	Σώκρατες. οὐκοῦν εἰ τοῦτ' ἀδύνατον,	τὸ	φιλοῦν ἂν εἴη φίλον τοῦ
[213]	φιλούμενον φίλον ἐστὶν ἀλλὰ μὴ	τὸ	φιλοῦν. καίτοι πολλὴ ἀλογία, ὦ
[207]	αὐτῷ ἀπεχθάνοιτο: καὶ οὕτω προσεστὼς	ἠκροᾶτο.	καὶ ἐγὼ πρὸς τὸν Μενέξενον
[213]	δῆλος δ' ἦν καὶ ὅτε	ἠκροᾶτο	οὕτως ἔχων. ἐγὼ οὖν βουλόμενος
[215]	καὶ δὴ καὶ τὸν Ἡσίοδον	ἐπήγετο	μάρτυρα, λέγων ὡς ἄρα καὶ
[211]	ὁ Μενέξενος πάλιν ἧκεν, καὶ	ἐκαθέζετο	παρὰ τὸν λύσιν, ὅθεν καὶ
[207]	αὐτὸν ὁ Λύσις εἵπετο καὶ	συμπαρεκαθέζετο	μετὰ τοῦ Μενεξένου. προσῆλθον δὴ
[210]	καὶ προσεστὼς λανθάνειν τὸν λύσιν	ἐβούλετο:	~ἀνέλαβον οὖν ἐμαυτὸν καὶ (ἐπέσχον
[207]	ἰδὼν οὖν αὐτὸν ὁ Λύσις	εἵπετο	καὶ συμπαρεκαθέζετο μετὰ τοῦ Μενεξένου.
[207]	ἱεροποιῶν τυγχάνειν. ἐκεῖνος μὲν οὖν	ᾤχετο:	ἐγὼ δὲ τὸν λύσιν ἠρόμην,
[207]	τούτους ἐπηλυγισάμενος προσέστη ᾗ μὴ	ᾤετο	κατόψεσθαι τὸν λύσιν, δεδιὼς μὴ
[214]	ἢ τίνα βλάβην ἂν ποιῆσαι	δύναιτο,	ὃ μὴ καὶ αὐτὸ αὑτῷ;
[205]	Ἡρακλέους συγγένειαν ὁ πρόγονος αὐτῶν	(ὑποδέξαιτο	τὸν Ἡρακλέα, γεγονὼς αὐτὸς ἐκ
[207]	περιστρεφόμενος οὖν ὁ Λύσις θαμὰ	ἐπεσκοπεῖτο	ἡμᾶς, καὶ δῆλος ἦν ἐπιθυμῶν
[219]	ποιοῖτ' ἂν οἶνον, εἴπερ τοῦτο	ἡγοῖτο	τὸν ὑὸν σώσειν; τί μήν;
[219]	ἄλλο τι ἂν περὶ πολλοῦ	ποιοῖτο;	οἷον εἰ αἰσθάνοιτο αὐτὸν κώνειον
[219]	περὶ πολλοῦ ποιοῖτο; οἷον εἰ	αἰσθάνοιτο	αὐτὸν κώνειον πεπωκότα, ἆρα περὶ
[207]	τὸν λύσιν, δεδιὼς μὴ αὐτῷ	ἀπεχθάνοιτο:	καὶ οὕτω προσεστὼς ἠκροᾶτο. καὶ
[216]	τῷ κακῷ φίλον ἄν τι	γένοιτο.	ἀληθῆ. οὐδὲ μὴν τὸ ὅμοιον
[220]	καὶ οὕτω δὴ ἂν τότε	γένοιτο	κατάδηλον ὅτι διὰ τὸ κακὸν
[206]	ἢ τί πράττων προσφιλὴς παιδικοῖς	γένοιτο.	οὐ ῥᾴδιον, ἦν δ' ἐγώ,
[220]	κακὸν ἐκποδὼν ἀπέλθοι καὶ μηδενὸς	ἐφάπτοιτο	μήτε σώματος μήτε ψυχῆς μήτε
[207]	γε, ἦ δ' ὅς. οὐκοῦν	βούλοιντο	ἄν σε ὡς εὐδαιμονέστατον εἶναι;
[217]	ταὐτὸν τοῦτο χρῶμα ἐπαγάγῃ, τότε	ἐγένοντο	οἷόνπερ τὸ παρόν, λευκοῦ παρουσίᾳ
[214]	τε καὶ ἀσταθμήτους: ὃ δὲ	αὐτὸ	αὑτῷ ἀνόμοιον εἴη καὶ διάφορον,
[214]	ποιῆσαι δύναιτο, ὃ μὴ καὶ	αὐτὸ	αὑτῷ; ~ἢ τί ἂν παθεῖν,
[220]	τοῦ κακοῦ τε καὶ τἀγαθοῦ,	αὐτὸ	δ' ἑαυτοῦ ἕνεκα οὐδεμίαν χρείαν
[220]	δὲ τῷ ὄντι κινδυνεύει ἐκεῖνο	αὐτὸ	εἶναι, εἰς ὃ πᾶσαι αὗται
[216]	ἀγαθοῦ ἢ τοῦ τοιούτου οἷον	αὐτό	ἐστιν. οὐ γὰρ ἄν που
[218]	φίλον καὶ οὔ. φαμὲν γὰρ	αὐτό,	καὶ κατὰ τὴν ψυχὴν καὶ
[217]	δέ γε ὅτι πρὶν γενέσθαι	αὐτὸ	κακὸν ὑπὸ τοῦ κακοῦ οὗ
[216]	κακῷ τὸ τοιοῦτον φίλον οἷον	αὐτό.	οὐ φαίνεται. ~τῷ ἀγαθῷ ἄρα
[217]	αὕτη μὲν ἡ παρουσία ἀγαθοῦ	αὐτὸ	ποιεῖ ἐπιθυμεῖν: ἡ δὲ κακὸν
[217]	ἡ δὲ κακὸν ποιοῦσα ἀποστερεῖ	αὐτὸ	τῆς τε ἐπιθυμίας ἅμα καὶ
[215]	τῷ ὁμοίῳ φίλον εἶναι, ἀλλ'	αὐτὸ	τὸ ἐναντίον εἴη τούτου: τὸ
[203]	Λυκείου τὴν ἔξω τείχους ὑπ'	αὐτὸ	τὸ τεῖχος: ἐπειδὴ δ' ἐγενόμην
[220]	(τινὸς ἑτέρου, ῥήματι φαινόμεθα λέγοντες	αὐτό:	φίλον δὲ τῷ ὄντι κινδυνεύει
[209]	οὕτω γενναίου ὄντος, ἀλλὰ καὶ	τοῦτο	ἄλλος ποιμαίνει καὶ θεραπεύει: σὺ
[222]	πάνυ γε. ἀλλὰ μὴν καὶ	τοῦτό	γε ᾠόμεθα ἐξελέγξαι ἡμᾶς αὐτούς:
[219]	οὔτε κακὸν διὰ τὴν νόσον,	τοῦτο	δὲ διὰ τὸ κακόν, τῆς
[204]	μὲν ἄλλα φαῦλος (καὶ ἄχρηστος,	τοῦτο	δέ μοί πως ἐκ θεοῦ
[219]	φαμὲν πάντα φίλα εἶναι; ἀνάγκη.	τοῦτο	δή ἐστιν ὃ λέγω, μὴ
[208]	ἐῶσιν ἄρχειν σεαυτοῦ, ἢ οὐδὲ	τοῦτο	ἐπιτρέπουσί σοι; πῶς γάρ, ἔφη,
[207]	λέγετον. συνεφάτην. (ἐπεχείρουν δὴ μετὰ	τοῦτο	ἐρωτᾶν ὁπότερος δικαιότερος καὶ σοφώτερος
[219]	πολλοῦ ποιοῖτ' ἂν οἶνον, εἴπερ	τοῦτο	ἡγοῖτο τὸν ὑὸν σώσειν; τί
[204]	καλοί. ~(ἔστιν δὲ δὴ τί	τοῦτο,	καὶ τίς ἡ διατριβή; παλαίστρα,
[220]	τινὸς ἕνεκα φίλον ἐστίν; ἀληθῆ.	τοῦτο	μὲν δὴ ἀπήλλακται, μὴ φίλου
[204]	εἶπον: ὦ παῖ Ἱερωνύμου Ἱππόθαλες,	τοῦτο	μὲν μηκέτι εἴπῃς, εἴτε ἐρᾷς
[204]	δὲ δὴ τίς, ὦ Ἱππόθαλες;	τοῦτό	μοι εἰπέ. καὶ ὃς ἐρωτηθεὶς
[207]	καὶ εὐδαίμονά σε ἐπιθυμοῦσι γενέσθαι,	τοῦτο	παντὶ τρόπῳ δῆλον ὅτι προθυμοῦνται
[208]	~βουλόμενοί σε μακάριον (εἶναι διακωλύουσι	τοῦτο	ποιεῖν ὃ ἂν βούλῃ; ὧδε
[209]	ἔχω, ὦ Σώκρατες. μὴ οὐ	τοῦτό	σε, ὦ παῖ Δημοκράτους, κωλύῃ,
[212]	ἢ οὐκ ἀληθὲς δοκεῖ σοι	τοῦτο;	σφόδρα γε, ἔφη, ἀληθές. οὐκοῦν
[209]	τῶν ἐν τῇ οἰκίᾳ ἐπὶ	τοῦτο	τάττουσιν. ἦ γάρ; πάνυ γ'
[218]	οἱ ἔχοντες μὲν τὸ κακὸν	τοῦτο,	τὴν ἄγνοιαν, μήπω δὲ ὑπ'
[212]	νέοι ὄντες οἷοι τ' ἐστὸν	τοῦτο	τὸ κτῆμα ταχὺ καὶ ῥᾳδίως
[214]	σοὶ δοκεῖ οὕτως; ἔμοιγ' ἔφη.	τοῦτο	τοίνυν αἰνίττονται, ὡς ἐμοὶ δοκοῦσιν,
[217]	παρουσίᾳ (λευκαί. πῶς γὰρ οὔ;	τοῦτο	τοίνυν ἐρωτῶ νῦν δή, εἰ
[217]	φίλε, τὸ γῆρας αὐταῖς ταὐτὸν	τοῦτο	χρῶμα ἐπαγάγῃ, τότε ἐγένοντο οἷόνπερ
[215]	οὐκ ἔστιν. ὃ δὲ μὴ	ἀγαπῷτο,	πῶς φίλον; οὐδαμῶς. ἀλλὰ δὴ
[220]	μήτε ἀγαθοῦ μήτε κακοῦ, τὰ	δύο	λειφθείη, τὸ δὲ κακὸν ἐκποδὼν
[219]	καὶ τὸ ἀγγεῖον, ἐν ᾧ	ὁ	οἶνος ἐνείη; πάνυ γε. ἆρ'

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 14/06/2007