Livre, chapitre
[2, 8]	ἀπεκρίνατο πρὸς αὐτὴν ὁ Κνήμων·	ἃ	δ´ οὖν ἔχω γινώσκειν ἀμφ´
[2, 10]	ἃ μὲν ἀδικεῖν ἔδοξα βιασθεῖσα,	ἃ	δὲ τετιμώρημαι τὴν σοὶ πολεμίαν
[2, 17]	ἐσθῆτος ἀφθονία, πολλὰ γὰρ τάδε	ἃ	κατὰ τὸ σπήλαιον ὑμῶν τε
[2, 10]	μὲν βούλει, σῷζε μαθὼν ὡς	ἃ	μὲν ἀδικεῖν ἔδοξα βιασθεῖσα, ἃ
[2, 17]	ἐκποδὼν ποιήσασθαι καλόν, φύσει τε	ἀβέβαιον	καὶ λῃστρικὸν καὶ δύσεριν τὸ
[2, 21]	ἔλαττον κομᾶν τοῦ λῃστρικοῦ τὸν	ἁβρότερον	ἐπὶ τὴν Χέμμιν τὴν κώμην
[2, 24]	παισὶ δύο τοῖς ἐξ αὐτῆς	ἁβρυνόμενος·	οὐ πολλοῖς δὲ ὕστερον ἔτεσιν
[2, 33]	ἐθαύμαζόν τε ὅτι καθάπερ οἱ	ἀγαθοὶ	καὶ εὐγενεῖς τῶν σκυλάκων πάντα
[2, 23]	Χαρικλείᾳ τοῖς καλοῖς τε καὶ	ἀγαθοῖς,	ἐπειδὴ καὶ τούτους εἰς θεοὺς
[2, 21]	ἐν ἐμαυτοῦ ἀλλ´ ἐν ἀνδρὸς	ἀγαθοῦ	κἀμὲ ὡς ἱκέτην ὑποδεξαμένου, παρ´
[2, 27]	παρέχειν ἐψηφίσαντο. Καὶ συνελόντι λέγειν	ἀγαθῶν	ἀπέλιπεν οὐδέν· ἢ γὰρ πρὸς
[2, 33]	δρόμων ἢ ἀγορῶν καθάπερ ἀρχέτυπον	ἄγαλμα	πᾶσαν ὄψιν καὶ διάνοιαν ἐφ´
[2, 34]	Πυθίου βωμοῖς ὑπ´ Ὀρέστου τοῦ	Ἀγαμέμνονος.	Ἡ δὲ νυνὶ θεωρία καὶ
[2, 7]	ὥρα σοι σαυτὸν ὑπομνῆσαι τῆς	ἄγαν	ἀνδρείας, ὑφ´ ἧς ἐθρήνεις μὲν
[2, 11]	Οὐ παύσῃ» ἔφη ὁ Θεαγένης	ἄγαν	ἀνδριζόμενος εἴδωλά τε καὶ σκιὰς
[2, 32]	ὡς Αἰθιοπίᾳ προσηκόντων. Ὑπέστρεφον ἀνιαρῶς	ἄγαν	διατεθεὶς καὶ ὥσπερ οἱ βαρεῖάν
[2, 14]	τὴν αἰτίαν. Καὶ ὁ Κνήμων	ἄγαν	ἐσπουδασμένως Θύαμίς ἐστιν ὁ σφαγεύς»
[2, 9]	ἔμπορον) δρασμῷ χρησαμένης, ὁ δῆμος	ἀγανακτήσας	φονέα μὲν οὐκ ἔκρινεν ἅπαντα
[2, 30]	μοι ὠμώμοστο ὡς ἐκεῖνος ἐπέσκηπτεν,	ἄγει	με παρ´ ἑαυτὸν καὶ δείκνυσι
[2, 24]	ὁ Ναυσικλῆς ἐπὶ χρήμασι μεγάλοις	ἄγει	σὺν ἵππῳ καὶ ἀσπίδι πολλῇ.
[2, 7]	προσήκουσαν οὐδαμόθεν γυναῖκα περιπεσὼν ἐθρήνεις	ἀγεννῶς	καὶ ταῦτα περιεῖναι καὶ ζῆν
[2, 30]	ἀκριβῶς ἀπαρτιζόμεναι καὶ λευκότητι πλεῖστον	ἀγλαϊζόμεναι	σμάραγδοί τε καὶ ὑάκινθοι αἱ
[2, 30]	προσθήκην. Κἀγὼ μὲν ἀχανὴς εἱστήκειν	ἀγνοίᾳ	τε τῶν γινομένων καὶ ἀκορέστῳ
[2, 12]	τε τῶν παρόντων φόβων καὶ	ἀγνοίᾳ	τῶν πρὸς τὰ βάθη φερουσῶν
[2, 17]	καὶ τὸν ἐνθάδε θησαυρὸν οὐκ	ἀγνοοῦντες	ἐπέλθοιεν διὰ τὰ χρήματα· τότε
[2, 2]	ἐσομένους αὐτῷ κατ´ αὐτὸ θρήνους	ἀγνοῶν.	Ἀνήγοντο οὖν ἐσπουδασμένως αὐτερέται τὸν
[2, 8]	Θεαγενείων καὶ τίνα τρόπον τὴν	ἄγνωστον	ὡς ἐμὲ φιλεῖν ἐξηπατήθης, ἐβουλόμην
[2, 12]	ἔσπευδε. Ταύτην ὀλίγων πρόσθεν ἡμερῶν	ἀγομένην	ὑπὸ τοῦ ἐμπόρου τοῦ Ναυσικλέους
[2, 30]	μὴ μικρόλογος ἔσῃ περὶ τὴν	ἀγοράν.	Σαυτῷ παρεγγύα» ἔφην μὴ βαρύτιμον
[2, 33]	φαινομένη ναῶν ἢ δρόμων ἢ	ἀγορῶν	καθάπερ ἀρχέτυπον ἄγαλμα πᾶσαν ὄψιν
[2, 26]	οὖν τῶν τε δρόμων καὶ	ἀγορῶν	καὶ κρηνῶν τὸ ἄστυ καὶ
[2, 34]	τίς ἡ θεωρία καὶ ἣν	ἄγουσι	θυσίαν οἱ μὲν Αἰνιᾶνες» ἔφη
[2, 24]	τοὔνομα τοῦ Ναυσικλέους ἐπέγνω. Ἐπ´	ἄγραν»	ἔφη πεπόρευται. Τοῦ δὲ ὁποίαν
[2, 13]	ἐφίσταται τοῖς ἀμφὶ τὸν Θεαγένην	ἄγριόν	τε καὶ τραχὺ περισκοπῶν καὶ
[2, 31]	ἐστι καὶ τίνος ἔγνων εἰς	ἀγρόν	τε κομίζω πόρρω τῆς πόλεως
[2, 19]	πτωχοὺς καὶ τοὺς διὰ τροφὴν	ἀγύρτας	ἑαυτοὺς μεταπλάσαντες. Νὴ Δία» εἶπεν
[2, 30]	ἀπεμιμοῦντο χροιὰν ἀκτῆς θαλαττίας ὑπ´	ἀγχιβαθεῖ	σκοπέλῳ μικρὸν ὑποφριττούσης καὶ τὸ
[2, 30]	μὲν ἄλλα σεμνὸς ἰδεῖν καὶ	ἀγχίνοιαν	ἀπὸ τοῦ βλέμματος ἐμφανίζων ἄρτι
[2, 34]	ὅτε περ καὶ ὁ Πυθίων	ἀγών,	ἔστι δὲ νῦν ὡς οἶσθα,
[2, 8]	τι καὶ βεβιασμένον οὐδὲ τοῦτο	ἀδάκρυτον	ἀλλ´ ὡς ἂν ἐν τοσαύτῃ
[2, 33]	ὦ Κνήμων, ἐπειδὴ κἀκεῖνος οὐκ	ἀδάκρυτον	τὴν ἱκεσίαν προσῆγε καὶ ἐπηγγελλόμην
[2, 33]	ὁ βίος ἀφόρητος ἐλπίσαντι μὲν	ἀδελφῆς	ἐμαυτοῦ παιδὶ ταύτην ἐκδώσειν καὶ
[2, 8]	ἑαυτῆς ἐποιεῖτο καὶ τοῖς συμποσίοις	ἀδεῶς	ἑαυτήν τε καὶ τὴν τέχνην
[2, 23]	δύναιο πλεῖστον. Μέλλοντα» εἶπε καὶ	ἄδηλα	κατεγγυᾷς, ἐξὸν ἐκ τῶν παρόντων
[2, 15]	ἄπορον καὶ τῶν προσδοκωμένων τὸ	ἄδηλον	ἐζόφου τῆς ψυχῆς τὸ λογιζόμενον.
[2, 17]	ἔφη· Κακῶν μέν, ὦ Θεάγενες,	ἄδηλον	ὅστις πλεονεκτεῖ· ἀφθόνως γὰρ κἀμοὶ
[2, 19]	οἱ τὴν γαστέρα πρὸς τῆς	ἀδηφαγίας	ᾐτιᾶτο καὶ ῥυίσκεσθαι χαλεπῶς ἐκ
[2, 33]	ἀποφαίνουσα, ἄχραντον καὶ ἀκήρατον καὶ	ἀδιάφθορον	ὀνομάζουσα, Ἔρωτα δὲ καὶ Ἀφροδίτην
[2, 10]	σῷζε μαθὼν ὡς ἃ μὲν	ἀδικεῖν	ἔδοξα βιασθεῖσα, ἃ δὲ τετιμώρημαι
[2, 13]	δίκαιος εἶναι πρὸς αὐτῶν ἔλεγεν,	ἀδικεῖν	τε οὐδὲν καὶ τῶν φιλίων
[2, 9]	Δημαινέτην ἐπιβουλῆς καὶ τῆς ἐμῆς	ἀδίκου	φυγῆς τοῦ τε ἄστεος ἐδίωξε
[2, 22]	λῃστῶν ἀφαιρεθεὶς καὶ τοὺς μὲν	ἀδικοῦντας	γινώσκων ἐπαμῦναι δὲ οὐκ ἔχων
[2, 29]	θαλάμοις ἐμπεσόντος, καὶ τὸν ὑμέναιον	ᾀδόμενον	ἔτι διεδέχετο θρῆνος καὶ ἀπὸ
[2, 30]	εἶπε, δῶρόν γε λαμβάνειν οὐκ	ἀδύνατος.	Ἐγὼ μὲν οὐκ ἀνίκανος» ἔφην,
[2, 11]	τὸ σπήλαιον ἀνέδειξε καθάπερ τὸ	ἄδυτον	τῆς Πυθοῦς {καὶ ἐν Τροφωνίου
[2, 35]	προκατευξαμένου τοῦ ἱερέως ἐκ τῶν	ἀδύτων	ἀναφθέγγεται ἡ Πυθία τοιάδε· Τὴν
[2, 35]	κυανέην, τῇ περ ἀριστοβίων μέγ´	ἀέθλιον	ἐξάψονται λευκὸν ἐπὶ κροτάφων στέμμα
[2, 19]	τινὲς ἢ θῶες ἐλάφυσσον τὰ	ἀεὶ	τετμημένα καὶ πρὸς ὀλίγον τῷ
[2, 14]	ἑαυτοῦ φειδόμενος, ὡς ἀνῄρει μὲν	ἀεὶ	τὸν ὑπὸ χεῖρας γινόμενον ἐδορυφορεῖτο
[2, 26]	ἀνεφθέγξατο ἡ Πυθία τοιάδε· Ἴχνος	ἀειράμενος	ἀπ´ ἐυστάχυος παρὰ Νείλου φεύγεις
[2, 35]	καὶ οἱ μυκτῆρες ἐλευθέρως τὸν	ἀέρα	εἰσπνέοντες, ὀφθαλμὸς οὔπω μὲν χαροπὸς
[2, 11]	τουτὶ τῆς λαβῆς ἐλέφας εἰς	ἀετὸν	ἐκτετόρευται. Ἆρ´ οὖν εἴποις ἂν»
[2, 31]	παραπολαύσω δέ τινος καὶ αὐτὸς	ἀηδοῦς,	ἐκπεμφθῆναι πρεσβευτὴς παρὰ τὸν Αἰγύπτου
[2, 19]	ταύτης ἕνεκα τοῦ βαδίζειν μακρότερον	ἀήθως	ἐχούσης· ἐλευσόμεθα δ´ οὖν ὅμως
[2, 33]	ἐκθειάζουσα μὲν παρθενίαν καὶ ἐγγὺς	ἀθανάτων	ἀποφαίνουσα, ἄχραντον καὶ ἀκήρατον καὶ
[2, 25]	πατρῴαις ὄψεσι τὸν παίδων φόνον	ἀθέατον	χαριζόμενος ἐξῴκιζον ἐμαυτὸν γῆς τε
[2, 29]	τοῦ βίου τοῖς θεολογοῦσιν ὡς	ἀθέμιτον	τὸ πρᾶγμα πειθόμενος, ὑπεξάγω δὲ
[2, 8]	εἶναι Κνήμων ὅδε φησὶ τὴν	Ἀθηναίαν	ἐκείνην τὴν ψάλτριαν τὴν τῶν
[2, 26]	ἡ πόλις ἡ Ἀθηναίων ἔστειλεν.	Ἀθηναῖος	ἄρα ἦσθα ὦ παῖ; Ναίχι»
[2, 26]	αὐτὸν ἱερομνήμονα ἡ πόλις ἡ	Ἀθηναίων	ἔστειλεν. Ἀθηναῖος ἄρα ἦσθα ὦ
[2, 9]	τὴν Θίσβην καὶ εἰς τὰς	Ἀθήνας	ἐπαναγαγὼν λύσαιμι μὲν τὰς κατὰ
[2, 9]	νυνὶ ταῖς ἐμαῖς ὑποσχοῦσα τῶν	Ἀθηνῶν	ἐξέπλευσε. Καὶ ταῦτα μόνον ἔχω
[2, 28]	τῆς πρότερον καὶ κατὰ μικρὸν	ἀθροισθείσης	καὶ παχυνθείσης νοτίδος ἐξατμιζομένης, κἀκ
[2, 15]	πάντων ἔννοια τῶν καθ´ ἑαυτοὺς	ἀθρόον	ἐπεισῄει, καὶ σκοπεῖν μέν τι
[2, 24]	φεῦ» εἶπεν ὁ Κνήμων καὶ	ἀθρόον	ἐσιώπησεν ὥσπερ ἑαυτοῦ λαβόμενος. Τοῦ
[2, 7]	δὲ ἑαυτοὺς καταλαβόντες, ὀρθωθέντες τε	ἀθρόον	ἠρυθρίων τὸν Κνήμωνα (καὶ πλέον
[2, 6]	ἔλεγον καὶ τέλος εἰς τοὔδαφος	ἀθρόον	καταφέρονται καὶ εἴχοντο ἀλλήλων ἄναυδοι
[2, 11]	λόγος θεοφρονεῖν τοὺς ὑπελθόντας} Ἀνῴμωξαν	ἀθρόον	ὁ Θεαγένης καὶ ἡ Χαρίκλεια
[2, 3]	Κνήμωνος. Ἐπεὶ δὲ ὀλίγον ὑπέβησαν	ἀθρόον	ὁ Κνήμων ἀνέκραγεν ὦ Ζεῦ,
[2, 2]	τὸ ξίφος περισκοποῦντος ὁ Κνήμων	ἀθρόον	τῆς χειρὸς ἀπεκρούσατο καὶ τί
[2, 30]	ἐλαιώδους τινὸς αὐτὰς λειότητος ὑπαυγαζούσης	αἱ	δὲ ἀπεμιμοῦντο χροιὰν ἀκτῆς θαλαττίας
[2, 27]	χρόνον ἄλλοτε περὶ ἄλλων ἡμῖν	αἱ	ζητήσεις ἀνεκινοῦντο, καὶ ὁ μέν
[2, 12]	ἐπὶ τὰς σκηνὰς ἀνέτρεχε. Καὶ	αἱ	μὲν ἦσαν οὐδὲν ἔτι πλὴν
[2, 30]	ἀγλαϊζόμεναι σμάραγδοί τε καὶ ὑάκινθοι	αἱ	μὲν οἷα λήϊον ἠρινὸν χλοάζουσαι
[2, 29]	τὸ μνῆμα παρεπέμπετο καὶ δᾷδες	αἱ	τὸ γαμήλιον ἐκλάμψασαι φῶς αὗται
[2, 23]	θεοὶ τούτους ἀνέδειξαν καὶ ἀπέτεκον	αἱ	ψυχῆς ὠδῖνες καὶ φύσις ἡ
[2, 22]	τε ὅσαι κατὰ τὴν οἰκίαν,	αἳ	τὸν ξένον ἴσα καὶ πατέρα
[2, 34]	ἄλλως δὲ ἑαυτὸν ἐγγράφει τοῖς	Αἰακίδαις	Μενέσθιον ἑαυτοῦ προπάτορα καταφέρων τὸν
[2, 9]	γινώσκειν Ἀντικλέους τινὸς κατὰ τὴν	Αἴγιναν	ἐξαγγείλαντος, ᾧ καὶ δεύτερον εἰς
[2, 33]	καὶ ἴυγγα κίνησον ἐπ´ αὐτὴν	Αἰγυπτίαν·	πεῖσον ἢ λόγοις ἢ ἔργοις
[2, 27]	τις ὅπως τοὺς ἐγχωρίους οἱ	Αἰγύπτιοι	σέβομεν θεοὺς ἀνηρώτα, ὁ δὲ
[2, 27]	Αἴγυπτον ἓν οὐδὲν ἀπελίμπανον ἱστοροῦντες·	Αἰγύπτιον	γὰρ ἄκουσμα καὶ διήγημα πᾶν
[2, 19]	ὡς δὲ εἰς ἔθος τὸν	Αἰγύπτιον	ἐνεβίβασεν, ἔλαθε τὸ τελευταῖον ἐναπομείνας
[2, 21]	Οὐχ Ἕλλην» εἶπεν ἀλλ´ ἐντεῦθεν	Αἰγύπτιος.	Πόθεν οὖν ἑλληνίζεις τὴν στολήν;
[2, 18]	φράζων τὰ λεχθέντα πρὸς τοῦ	Αἰγυπτίου	δῆλος ἦν ὑπεραγωνιῶν, σὺ δὲ»
[2, 34]	φήσαντος, ἡ γὰρ Ὁμήρου τοῦ	Αἰγυπτίου	ποίησις τὸν Ἀχιλλέα Φθιώτην ἐνδείκνυται,
[2, 16]	καὶ ταῦτα ἕως ἔξεστι, τοῦ	Αἰγυπτίου	τούτου (ἔλεγε δὲ τὸν Θέρμουθιν)
[2, 22]	Ἀλλὰ πρῶτον ἡμῖν ὡς νόμος	Αἰγυπτίων	σοφοῖς ἐσπείσθω τὰ πρὸς τοὺς
[2, 30]	τῶν Ἰνδικῶν καὶ Αἰθιοπικῶν καὶ	Αἰγυπτίων	ὠνούμενον ἑώρακα· εἰ δὴ οὖν
[2, 26]	Τέτλαθι, σοὶ γὰρ ἐγὼ κυαναύλακος	Αἰγύπτοιο	αἶψα πέδον δώσω· νῦν δ´
[2, 27]	πλάνην, καὶ συνελόντι τῶν κατ´	Αἴγυπτον	ἓν οὐδὲν ἀπελίμπανον ἱστοροῦντες· Αἰγύπτιον
[2, 25]	τῶν ἐγνωκότων ὁρμηθὲν ἐπεπόλαζε τὴν	Αἴγυπτον	καὶ ἤδη καὶ εἰς τὴν
[2, 29]	δὴ καὶ εἰς τὴν σὴν	Αἴγυπτον	καὶ Καταδούπους αὐτοὺς καθ´ ἱστορίαν
[2, 24]	ξένε, τῷ μεγάλῳ σατραπεύει τὴν	Αἴγυπτον	Ὀροονδάτης, οὗ κατὰ πρόσταγμα φρούραρχος
[2, 9]	ᾧ καὶ δεύτερον εἰς τὴν	Αἴγυπτον	συνέπλευσα, εἴ πῃ κατὰ τὴν
[2, 28]	τῆς ὄχθης καὶ θαλασσώσας τὴν	Αἴγυπτον	τῇ παρόδῳ γεωργεῖ τὰς ἀρούρας,
[2, 8]	τῆς Ἑλλάδος ἐπ´ ἐσχάτοις γῆς	Αἰγύπτου	καθάπερ ἐκ μηχανῆς ἀναπεμφθῆναι; πῶς
[2, 31]	ἀηδοῦς, ἐκπεμφθῆναι πρεσβευτὴς παρὰ τὸν	Αἰγύπτου	σατράπην ἐπραγματευσάμην καὶ ἥκω ταύτην
[2, 21]	δὲ τὴν φωνὴν Ἕλλην ἐν	Αἰγύπτῳ;	Γελοῖον» ἔφη ὁ Κνήμων· τῶν
[2, 11]	ἔνδικον μάστιγα πρὶν καὶ ἐν	Αἰγύπτῳ	με τυγχάνοντα τὸν ἠδικημένον θεατὴν
[2, 11]	ἡμῶν σκηνὴν Ἀττικὴν καὶ ἐν	Αἰγύπτῳ	τραγῳδήσουσα. Οὐ παύσῃ» ἔφη ὁ
[2, 32]	ἀπέχεσθαι τῶν σμαραγδείων μετάλλων ὡς	Αἰθιοπίᾳ	προσηκόντων. Ὑπέστρεφον ἀνιαρῶς ἄγαν διατεθεὶς
[2, 28]	ἀρχὰς ἐκ τῶν ἄκρων τῆς	Αἰθιοπίας	ἐσχάτων δὲ τῆς Λιβύης λαμβάνει,
[2, 30]	ῥίζας» ἔφη τῶν Ἰνδικῶν καὶ	Αἰθιοπικῶν	καὶ Αἰγυπτίων ὠνούμενον ἑώρακα· εἰ
[2, 24]	ὅτι αὐτὴν καὶ βασιλεῖ τῶν	Αἰθιόπων	ἀπάξειν ἔμελλεν ὡς αὐτὸς ἔφασκε
[2, 32]	τὰ σατραπεῖα τὸν πρεσβευτὴν τῶν	Αἰθιόπων	εἴ τις ἑώρα ἐπυνθανόμην. Καί
[2, 4]	καὶ σπείσομαι τὸ σοὶ φίλον	αἷμα	τοὐμόν· ἕξει δὲ ἡμᾶς αὐτοσχέδιον
[2, 19]	παρειαῖς ἐν τῇ βρώσει τοῦ	αἵματος	ἀπέσταζεν. Ὡς δὲ ἐνεφορήθησαν, γάλακτος
[2, 14]	εἶδεν ὁ Θέρμουθις ἔτι τοῦ	αἵματος	ἀποστάζον καὶ τὸν πρὸ ὀλίγου
[2, 34]	ἔφη ὁ Χαρικλῆς καὶ ὁλοσχερῶς	Αἰνιᾶνα	εἶναι τὸν ἥρωα διαγωνίζεται, τὴν
[2, 34]	ἣν ἄγουσι θυσίαν οἱ μὲν	Αἰνιᾶνες»	ἔφη Θετταλικῆς ἐστι μοίρας τὸ
[2, 34]	ἐρομένου τὸν Χαρικλέα τίνες οἱ	Αἰνιᾶνες	ἢ τίς ἡ θεωρία καὶ
[2, 34]	δὲ νῦν ὡς οἶσθα, πέμπουσιν	Αἰνιᾶνες	Νεοπτολέμῳ τῷ Ἀχιλλέως· ἐνταῦθα γὰρ
[2, 34]	Ἐμοῦ δὲ θαυμάσαντος καὶ πῶς	Αἰνιάνων	γένος τυγχάνων Ἀχιλλείδην ἑαυτὸν ἀναγορεύει
[2, 34]	τις ἀπήγγελλε τὸν ἀρχιθέωρον τῶν	Αἰνιάνων	ἐπὶ θύραις ὄντα πάλαι δι´
[2, 34]	πεμπόμενον οὗ σύμπαντες, ὥς φησιν,	Αἰνιᾶσιν	ἐξεχώρησαν Θετταλοί, τὸ ἐγγυτέρους εἶναι
[2, 34]	περιφυόμενος καὶ πανταχόθεν αὐτὸν τοῖς	Αἰνιᾶσιν	οἰκειούμενος τεκμήριον λαμβάνει πρὸς τοῖς
[2, 1]	ἐν χερσὶν ἀπολιπούσης τὸν βίον	αἷς	ἠβουλήθης· ἀλλὰ πυρός, οἴμοι, γέγονας
[2, 21]	οὐδὲ εἴ τις αὐτῷ πάρεστιν	αἰσθάνεσθαι	δοκῶν, οὕτως ἄρα ὅλος τῶν
[2, 16]	ὀμμάτων συζυγίαν ὡς ἂν φωτεινὴν	αἴσθησιν	καὶ ὁρατῶν ὑπουργὸν οἱ ὄνειροι
[2, 12]	δὲ θροῦν τινα καὶ βόμβον	αἰσθόμενος	ἐκ τῶν κοίλων τοῦ σπηλαίου
[2, 29]	θυγατρίου πατὴρ ἀνηγορεύθην, οὐκ ἐπ´	αἰσίοις	ἔσεσθαί μοι ταύτην τοῦ θεοῦ
[2, 25]	ἀστέρος ἐπιβρίσαντος καὶ πρὸς τὸ	αἰσχρότερον	τῶν ἔργων ἐκνικηθείην, ὃ δέ
[2, 25]	θυσίαις τε καὶ ἀναθήμασι πολυταλάντοις.	Αἰσχύνομαι	λέγειν ἀλλ´ εἰρήσεται· γίνεται δὴ
[2, 19]	ἀλλ´ ἄοράς τε καὶ λέβητας	αἰτήσειν.	Πρὸς ταῦτα ἐμειδίασαν ὀλίγον καὶ
[2, 29]	ἣ δή μοι καὶ εὐπραξίας	αἰτία	γέγονεν. Ἐμοῦ δὲ τὸ παράδοξον
[2, 27]	ἀνηρώτα, ὁ δὲ δι´ ἣν	αἰτίαν	ἄλλα παρ´ ἄλλοις τῶν ζῴων
[2, 24]	χρώμενοι. Ἐγκαλεῖ δὲ αὐτοῖς τίνα	αἰτίαν;	Ἀττικῆς» ἔφη ἐρωμένης ἁρπαγήν, ἣν
[2, 11]	ὅπως ποτὲ καὶ δι´ ἣν	αἰτίαν	ἔδρα τὸν φόνον; Καὶ πῶς
[2, 31]	φησὶν ἡ μὲν τεκοῦσα δι´	αἰτίαν	ἣν γνώσῃ μικρὸν ὕστερον ἐν
[2, 28]	ὡς ἐκεῖθεν ἀρξάμενος, δι´ ἣν	αἰτίαν	καὶ μόνος ποταμῶν αὔρας οὐκ
[2, 14]	ὑπὲρ τοῦ γνῶναι καὶ τὴν	αἰτίαν.	Καὶ ὁ Κνήμων ἄγαν ἐσπουδασμένως
[2, 9]	σὺν ὑμῖν ἐξετάζομαι, τὴν δὲ	αἰτίαν	καὶ ὅπως καὶ ὅσα τοὺς
[2, 32]	διαπειλήσαντος· ἐμοῦ δὲ ἐρομένου τὴν	αἰτίαν	ὅτι« ἔφη ὁ ἀπαγγέλλων ἐπέταττεν
[2, 30]	πρὸς ταῦτα, τοῦ δὲ τὴν	αἰτίαν	πυνθανομένου ὅτι γελοῖον» ἔφην εἰ
[2, 9]	τοῦ πατρὸς ὑπονοίας τε καὶ	αἰτίας,	ἀπαιτήσαιμι δὲ τῶν εἰς πάντας
[2, 12]	ὁμόσε χωρεῖν αὐτόθι τοῖς νομιζομένοις	αἰτίοις	ἐπειγόμενος, ἀπορίᾳ δὲ ὅπλων καὶ
[2, 16]	φωτὸς μεταλαβεῖν τοὺς φύντας ἴσμεν	αἰτίους,	ὥστε εἰκότως ἐπὶ πατέρα καὶ
[2, 23]	εἰ τὰ ἐξ ἀνθρώπων χρήματα	αἰτῶν	ἐτύγχανες· Ἀλλὰ τὸ παρὸν τροφῆς
[2, 26]	σοὶ γὰρ ἐγὼ κυαναύλακος Αἰγύπτοιο	αἶψα	πέδον δώσω· νῦν δ´ ἐμὸς
[2, 3]	τῆς θήκης ὑπὸ τὴν πλευρὰν	αἰωρουμένης	καὶ μόνον καταλιπὼν ἀνέδραμεν ὡς
[2, 33]	ἐγγὺς ἀθανάτων ἀποφαίνουσα, ἄχραντον καὶ	ἀκήρατον	καὶ ἀδιάφθορον ὀνομάζουσα, Ἔρωτα δὲ
[2, 25]	τοιόνδε· γύναιον Θρᾳκικὸν τὴν ὥραν	ἀκμαῖον	καὶ τὸ κάλλος δεύτερον μετὰ
[2, 31]	χρόνου προϊόντος ἡ τῆς κόρης	ἀκμὴ	μείζονος ὥρας ἐφαντάζετο τοῦ εἰωθότος
[2, 33]	γλῶτταν εἵλκυσε τάχιστα δὲ εἰς	ἀκμὴν	καθάπερ ἔρνος τι τῶν εὐθαλῶν
[2, 25]	ὀνόματι τοῦ Θυάμιδος βληθεὶς τὴν	ἀκοήν,	καὶ ὁ μὲν ἐκαρτέρησε σιωπῆσαι
[2, 16]	θάρσει Θεάγενες. Ἀνέπνευσε πρὸς τὴν	ἀκοὴν	ὁ Θεαγένης καὶ εὖ μὲν
[2, 5]	ἡ φωνή μοι βάλλει τὴν	ἀκοήν.	Οὐ παύσῃ» ἔφη ὁ Θεαγένης
[2, 23]	τοὺς θρήνους. Ἐπάγη πρὸς τὴν	ἀκοὴν	τῶν ὀνομάτων ὁ Κνήμων, ἄνω
[2, 27]	ἄκουσμα καὶ διήγημα πᾶν Ἑλληνικῆς	ἀκοῆς	ἐπαγωγότατον. ~Τέλος δέ ποτε καὶ
[2, 19]	ἐμοὶ δοκεῖτε τοιοίδε ὄντες οὐκ	ἀκόλους	ἀλλ´ ἄοράς τε καὶ λέβητας
[2, 15]	πόνοις ἐνδόντες φύσεως νόμῳ καὶ	ἄκοντες	ἐπείθοντο καὶ πρὸς ἡδὺ κῶμα
[2, 4]	ὢ συμφορᾶς θεηλάτου. Τίς οὕτως	ἀκόρεστος	Ἐρινὺς τοῖς ἡμετέροις κακοῖς ἐνεβάκχευσε
[2, 30]	ἀγνοίᾳ τε τῶν γινομένων καὶ	ἀκορέστῳ	θέᾳ τῶν ὁρωμένων. ~Ὁ δὲ
[2, 21]	καὶ πάντως τὰ ἡμέτερα ποθεῖς	ἀκούειν,	ὠδίνω δὲ καὶ αὐτὸς πρός
[2, 23]	ἐπὶ σκηνῆς τῷ λόγῳ διασκευάζειν.	Ἀκούοις	ἄν» ἔφη ἀλλ´ εἴθε γε
[2, 32]	ἀσχάλλω γὰρ καὶ αὐτὸς οὐκ	ἀκούσας,	ἀλλ´ ἴσως ἀκούσομαι. Ἀκούσῃ» ἔφη
[2, 9]	τοὺς μεταξὺ χρόνους ὑποστάς, εἰσαῦθις	ἀκούσεσθε·	τὸ δὲ ὅπως ἡ Θίσβη
[2, 32]	οὐκ ἀκούσας, ἀλλ´ ἴσως ἀκούσομαι.	Ἀκούσῃ»	ἔφη ὁ Καλάσιρις. ~Νυνὶ δὲ
[2, 26]	τὰ δ´ ἄλλα εἰσαῦθις» ἔφη	ἀκούσῃ,	νῦν δὲ ἔχου τῶν ἑξῆς.
[2, 27]	οὐδὲν ἀπελίμπανον ἱστοροῦντες· Αἰγύπτιον γὰρ	ἄκουσμα	καὶ διήγημα πᾶν Ἑλληνικῆς ἀκοῆς
[2, 32]	αὐτὸς οὐκ ἀκούσας, ἀλλ´ ἴσως	ἀκούσομαι.	Ἀκούσῃ» ἔφη ὁ Καλάσιρις. ~Νυνὶ
[2, 31]	γυμνῶν παρ´ ἡμῖν σοφῶν ὧν	ἀκουστὴς	εἶναι χρόνοις ὀλίγῳ πρόσθεν ἠξίωμαι)
[2, 33]	ἐγχωρίων σοι θεῶν. Ἐδάκρυσα τούτων	ἀκούων,	ὦ Κνήμων, ἐπειδὴ κἀκεῖνος οὐκ
[2, 16]	ὕπνου καὶ τοσοῦτον ὅσον τὰ	ἄκρα	τῶν βλεφάρων ἐπιλεᾶναι, τῇ Χαρικλείᾳ
[2, 30]	ὠνούμενον ἑώρακα· εἰ δὴ οὖν	ἀκραιφνῆ	ταῦτα καὶ δόλου παντὸς ἐκτὸς
[2, 23]	ταῦτα εἰπὼν ἀπέχει τῆς φιάλης	ἄκρατον	τὸ ὕδωρ, τοῦτο γὰρ ἔπινε,
[2, 36]	ἠπείγοντο, τὰ χρησθέντα πρὸς τὸ	ἀκριβὲς	ἀνιχνεύειν ἀμελήσαντες.
[2, 31]	χρείας· τὰ σαφέστερα δὲ καὶ	ἀκριβέστερα	τῶν κατὰ τὴν κόρην εἰς
[2, 22]	Δία τὸν ξένιον καὶ ἱκέσιον	ἀκριβοῦντος.	Βίος γάρ, ὦ παῖ, κἀκείνῳ
[2, 4]	οὐκ εἶδεν ὁ φονεύσας, οἶδα	ἀκριβῶς,	Ἀλλ´ ὦ τί ἄν σέ
[2, 30]	μικροῦ μέγεθος εἰς κύκλον τε	ἀκριβῶς	ἀπαρτιζόμεναι καὶ λευκότητι πλεῖστον ἀγλαϊζόμεναι
[2, 34]	ἐστι μοίρας τὸ εὐγενέστατον καὶ	ἀκριβῶς	Ἑλληνικὸν ἀφ´ Ἕλληνος τοῦ Δευκαλίωνος,
[2, 21]	πρὸς τὸ ἱερώτερον καθεῖτο καὶ	ἀκριβῶς	ἦν λευκή, τὸ γένειον λάσιον
[2, 30]	ἔφηβον παραλλάξας τὴν χροιὰν δὲ	ἀκριβῶς	μέλας καί με ἠσπάζετο καί
[2, 9]	κατηγορίαν ἐπὶ πολλοῖς χρήμασιν ἀναβιβασάμενοι,	ἄκριτον	καὶ ἀνέλεγκτον ἀνῃρῆσθαι τὴν Δημαινέτην
[2, 23]	γὰρ δεήσει σοί τε τῆς	ἀκροάσεως	ἐμοί τε τῆς ἀφηγήσεως. Ἐντραγόντες
[2, 24]	προσεχῆ τῶν ἑξῆς παρασκευάζων τὴν	ἀκρόασιν.	Ἐμοὶ πόλις μὲν Μέμφις, πατὴρ
[2, 23]	νῦν εἰσῳκισμένος ἀνίησι πρὸς τὴν	ἀκρόασιν	τόν τε ἐπηγγελμένον πρὸς σοῦ
[2, 29]	καὶ διά τι χρήσιμον ἐμὸν	ἀκροατὴν	γενέσθαι τῶν συμβεβηκότων πάλαι ἐβουλόμην.
[2, 21]	οὐ γὰρ ἡδὺ μακροτέρων διηγημάτων	ἀκροατήριον	τόπος ἡλίου μεσημβρίᾳ φλεγόμενος, πρὸς
[2, 26]	γὰρ φρούριον ἀτεχνῶς καὶ αὐτοσχέδιος	ἀκρόπολις	ὁ Παρνασὸς ἀπαιωρεῖται προπόδων λαγόσι
[2, 28]	τὰς μὲν ἀρχὰς ἐκ τῶν	ἄκρων	τῆς Αἰθιοπίας ἐσχάτων δὲ τῆς
[2, 20]	ὁ μὲν ἐπειδὴ πρὸς ταῖς	ἀκρωρείαις	ἐγένετο τοῦ ὄρους ἀνέπαυεν ἑαυτὸν
[2, 23]	τοῦ σώματος. Οὐδὲν δεῖ μέλος	ἀκρωτηριάζειν,	ἀλλ´ ἅπαν ἔχειν ἡγήσομαι εἰ
[2, 30]	ὑπαυγαζούσης αἱ δὲ ἀπεμιμοῦντο χροιὰν	ἀκτῆς	θαλαττίας ὑπ´ ἀγχιβαθεῖ σκοπέλῳ μικρὸν
[2, 16]	μὲν ποιοῦσα» ἔφη τὰς ἡλιακὰς	ἀκτῖνας	ἀποσῴζεις. Τί δὲ ἦν ὅ
[2, 25]	τὸν ἥλιον εἰκάζω νέφος τῆς	ἀκτῖνος	προκαλυψάμενον, καὶ πατρῴαις ὄψεσι τὸν
[2, 1]	ἀμαυροῦται δι´ ἡμέρας ὑπὸ τῶν	ἀκτίνων	τοῦ θεοῦ καταυγαζομένη· ἐπειδὴ δὲ
[2, 12]	ἀπορίᾳ δὲ ὅπλων καὶ ξίφους	ἄκων	πρὸς ἐγκράτειαν καταστελλόμενος. ~Ἐδόκει δὴ
[2, 6]	καὶ τὸ χαρᾶς ὑπερβάλλον εἰς	ἀλγεινὸν	περιέστη πολλάκις καὶ τῆς ἡδονῆς
[2, 15]	βουλομένοις ἐῴκεσαν τῶν δὲ παρελθόντων	ἀλγεινῶν	τὸ πλῆθος καὶ τῶν παρουσῶν
[2, 30]	ἤδη γάρ μοι τῆς λίαν	ἀλγηδόνος	τῷ χρόνῳ πεττομένης ἡ πρὸς
[2, 20]	ὃ ἐβούλετο, χαλεπωτέροις ὀνείροις τῆς	ἀληθείας	ἐντυγχάνων, πρός τε τὴν νύκτα
[2, 16]	Χαρίκλεια πλὴν ἀλλ´ ἔστω γε	ἀληθὲς	μᾶλλον ἢ τὸ ἕτερον, καὶ
[2, 30]	γνῶναι τοῦ διηγήματος, μᾶλλον δὲ	ἀληθέστερον	εἰπεῖν, αὐτὸ δὴ τὸ κεφάλαιον,
[2, 36]	ὑπελάμβανεν. Οὔπω δὲ οὐδεὶς τῶν	ἀληθῶν	ἐφήπτετο, χρησμοὶ γὰρ καὶ ὄνειροι
[2, 34]	προτεραίᾳ τῷ νεανίσκῳ καί μοι	ἀληθῶς	ἔδοξε τοῖς Ἀχιλλείδαις ἐμπρέπειν, τοιοῦτός
[2, 16]	Κνήμων, ἡμεῖς δὲ ὀνειρώττειν ὡς	ἀληθῶς	ἐοίκαμεν, ἐνύπνια μὲν καὶ φαντασίας
[2, 6]	αὖθις ἐπεσκοπεῖτο. Ἡ δὲ ἦν	ἀληθῶς	ἡ Θίσβη καὶ ξίφος τε
[2, 26]	δὲ ἐπέστην ὀμφή με ὡς	ἀληθῶς	θεία προσέβαλεν αὐτόθεν καὶ τά
[2, 11]	μὲν κεῖται σῶμα νεκρὸν ὡς	ἀληθῶς	καὶ τούτου γε ἕνεκα θάρσει
[2, 7]	εἶχον ὑπερῃσχυνόμην τε ὁρῶν ὡς	ἀληθῶς	ὅτε τὴν ξένην καὶ προσήκουσαν
[2, 26]	ὡς ἄν τις ἐπιπνοίας ὡς	ἀληθῶς	Πυθικῆς ἐπῃσθημένος· τῇδε γάρ πῃ
[2, 24]	Καλάσιρις, βίος δὲ νῦν μὲν	ἀλήτης	πρότερον δὲ οὔ· πάλαι γὰρ
[2, 24]	ἐνθυμούμενος. Ὑπολαβὼν οὖν ὁ Κνήμων	ἅλις»	ἔφη βουκόλων καὶ σατραπῶν καὶ
[2, 4]	ἄν σέ τις ὀνομάσειε; νύμφην;	ἀλλ´	ἀνύμφευτος· γαμετήν; ἀλλ´ ἀπείρατος. Τίνα
[2, 19]	δοκεῖτε τοιοίδε ὄντες οὐκ ἀκόλους	ἀλλ´	ἄοράς τε καὶ λέβητας αἰτήσειν.
[2, 23]	σώματος. Οὐδὲν δεῖ μέλος ἀκρωτηριάζειν,	ἀλλ´	ἅπαν ἔχειν ἡγήσομαι εἰ τούτους
[2, 4]	ὀνομάσειε; νύμφην; ἀλλ´ ἀνύμφευτος· γαμετήν;	ἀλλ´	ἀπείρατος. Τίνα οὖν ἀνακαλέσω; τίνα
[2, 33]	καὶ διάνοιαν ἐφ´ ἑαυτὴν ἐπιστρέφει.	Ἀλλ´	αὕτη τοιαύτη τις οὖσα λυπεῖ
[2, 28]	τῶν ἐτησίων ἀντικρὺ πνεόντων ἀνακοπτόμενος	ἀλλ´	αὐτῶν δὴ τούτων τῶν ἀνέμων
[2, 10]	ἀφαιρεθῆναί με πρός τινος δεδιώς.	Ἀλλ´	ἐγώ σε θεῶν τινος ἐνδόντος
[2, 10]	τινος ἂν ἴσως δεήσει φράζοντος.	~Ἀλλ´	εἰ δοκεῖ, τὴν δέλτον ἣν
[2, 30]	ἑνὸς εἴη τῶν ὁρωμένων ἰσοστάσιος.	Ἀλλ´	εἰ καὶ μὴ πρίασθαι δυνατὸς»
[2, 8]	Κνήμων, ἥτις ποτὲ καί ἐστιν.	Ἀλλ´	εἰ μή τί με δακνομένην
[2, 23]	λόγῳ διασκευάζειν. Ἀκούοις ἄν» ἔφη	ἀλλ´	εἴθε γε καὶ τὸν χρηστὸν
[2, 25]	καὶ ἀναθήμασι πολυταλάντοις. Αἰσχύνομαι λέγειν	ἀλλ´	εἰρήσεται· γίνεται δὴ κἀμοῦ κρείττων
[2, 22]	ἐμφαίνουσα. Οὐκ εἰς Διός» ἔφη,	ἀλλ´	εἰς ἀνδρὸς Δία τὸν ξένιον
[2, 7]	ἐκείνου σωφρόνως ἔγνωκεν ἀπαραίτητα πτώματα.	Ἀλλ´	ἐκεῖνα, ὦ Θεάγενες, οὔτε ἐπαινεῖν
[2, 21]	δέ σε οὐκ ἐν ἐμαυτοῦ	ἀλλ´	ἐν ἀνδρὸς ἀγαθοῦ κἀμὲ ὡς
[2, 3]	καὶ ἀνέμου πρὸς ἐναντίον ἐμπίπτοντος.	~Ἀλλ´	ἐνίκα τὴν ἀτεχνίαν τῆς γνώμης
[2, 21]	ὁ ξένος; Οὐχ Ἕλλην» εἶπεν	ἀλλ´	ἐντεῦθεν Αἰγύπτιος. Πόθεν οὖν ἑλληνίζεις
[2, 30]	δώρων αὐτῶν ὑπερφέροντα. Πίστευε« εἶπεν,	ἀλλ´	ἐπόμνυε καὶ αὐτὸς ἦ μὴν
[2, 16]	καὶ τοῦτο» ἡ Χαρίκλεια πλὴν	ἀλλ´	ἔστω γε ἀληθὲς μᾶλλον ἢ
[2, 24]	ὡς αὐτὸς οἴει τὴν ἀφήγησιν	ἀλλ´	εὔτακτόν σοι καὶ προσεχῆ τῶν
[2, 25]	ἡμαρτημένων οὐκ ἔργῳ, μὴ γένοιτο,	ἀλλ´	ἐφέσει μόνῃ τὴν ἁρμόζουσαν ἐπιβαλὼν
[2, 22]	βρίθουσαν. Ὃ δὴ Κνήμων θαυμάσας	ἀλλ´	ἦ ξενίου Διός, ὡς ἔοικεν,
[2, 11]	ἐγοήτευσεν, οὐδὲν κοινωνοῦντα τοῦ δράματος.	Ἀλλ´	ἡ μὲν κεῖται σῶμα νεκρὸν
[2, 32]	γὰρ καὶ αὐτὸς οὐκ ἀκούσας,	ἀλλ´	ἴσως ἀκούσομαι. Ἀκούσῃ» ἔφη ὁ
[2, 6]	ἐπειρᾶτό τι τῶν ἐγγεγραμμένων ἐπιέναι.	Ἀλλ´	ὁ Θεαγένης οὐκ εἴα λιπαρῶς
[2, 35]	λόγων ἱερῶν ἔστιν ὅτε ἐπύθετο,	ἀλλ´	ὅμως ἐσιώπων τὸ μέλλον ἀπεκδεχόμενος.
[2, 24]	ἐρωμένης μόνον καὶ μουσουργίαν ἀρίστης	ἀλλ´	ὅτι αὐτὴν καὶ βασιλεῖ τῶν
[2, 4]	οὐδὲν δὲ ὄφελος ἐμοὶ γενομένη.	Ἀλλ´	ὦ γλυκεῖα, πρόσφθεγξαι τὰ τελευταῖα
[2, 17]	θρηνοῦντος. ~Ὑπολαβὼν οὖν ὁ Θεαγένης	ἀλλ´	ὦ Κνήμων» ἔφη ἐπειδή σε
[2, 4]	εἶδεν ὁ φονεύσας, οἶδα ἀκριβῶς,	Ἀλλ´	ὦ τί ἄν σέ τις
[2, 8]	καὶ βεβιασμένον οὐδὲ τοῦτο ἀδάκρυτον	ἀλλ´	ὡς ἂν ἐν τοσαύτῃ συμφορᾷ
[2, 6]	καὶ εἴχοντο ἀλλήλων ἄναυδοι μὲν	ἀλλ´	ὥσπερ ἡνωμένοι καὶ μικροῦ ἔδει
[2, 18]	καὶ οὐχ ἥκιστα τοῖς νῦν.	Ἀλλὰ	θῆγε τὸ φρόνημα καὶ πρὸς
[2, 30]	παίζεις ἡμᾶς. Οὐ παίζω» εἶπεν,	ἀλλὰ	καὶ σφόδρα σπουδάζω καὶ ἐπόμνυμί
[2, 23]	ἐγνώρισα» ἔφη μόνον» ὁ Κνήμων	ἀλλὰ	καὶ σῴζεσθαί σοι αὐτοὺς εὐαγγελίζομαι.
[2, 28]	καὶ ποταμὸς εἶναι οὐκ ἀνέχεται	ἀλλὰ	κατεξανίσταται τῆς ὄχθης καὶ θαλασσώσας
[2, 24]	εἰς ψευδομένην καὶ ῥέουσαν ὄψιν	ἀλλά	με παραφέρειν πειρώμενον. Μανθάνοις ἄν»
[2, 31]	ἂν ὑπὸ γῆν κρυπτόμενον ἔλαθεν	ἀλλά	μοι δοκεῖ κἂν ἐκεῖθεν διεκλάμψαι,
[2, 21]	βόμβον ἄπειρον ἐπὶ σεαυτὸν κινεῖς.	Ἀλλὰ	ποῖ δὴ πορεύῃ καὶ πόθεν,
[2, 22]	αὐτῆς ποιεῖται, θαυμασίως οὐλομένην ὠνόμασεν.	Ἀλλὰ	πρῶτον ἡμῖν ὡς νόμος Αἰγυπτίων
[2, 1]	ἀπολιπούσης τὸν βίον αἷς ἠβουλήθης·	ἀλλὰ	πυρός, οἴμοι, γέγονας ἀνάλωμα, τοιαύτας
[2, 23]	ἐκεῖνοι καὶ ἐνόμισαν καὶ ὠνόμασαν.	Ἀλλὰ	σὺ δὴ πόθεν, εἰπέ μοι,
[2, 11]	ἐπιστῆσαι τῆς κατὰ σοῦ ποινῆς.	Ἀλλὰ	τί ἦν ἄρα, ὃ καὶ
[2, 23]	ἐξ ἀνθρώπων χρήματα αἰτῶν ἐτύγχανες·	Ἀλλὰ	τὸ παρὸν τροφῆς ὀλίγον ἀπογευώμεθα,
[2, 33]	πρὸς τοὺς λογίους τῶν ἀνδρῶν	ἀλλὰ	τὸ πλεῖστον τούτοις συνόμιλος ἐπαρθενεύθη
[2, 33]	οὔτε λογισμοὺς ἀνακινῶν πεῖσαι δεδύνημαι,	ἀλλὰ	τὸ χαλεπώτατον τοῖς ἐμοῖς, τὸ
[2, 13]	τῶν ἀτοπωτέρων αὐτὸν ἐγχειρήσειν προσδοκῶν.	Ἀλλὰ	τὸν Θεαγένην οὐ κατέπληττεν ἡ
[2, 26]	τίς; Κνήμων» ἀπεκρίνατο· τὰ δ´	ἄλλα	εἰσαῦθις» ἔφη ἀκούσῃ, νῦν δὲ
[2, 26]	προσέβαλεν αὐτόθεν καὶ τά τε	ἄλλα	ἡ πόλις διαίτημα κρειττόνων ἔδοξε
[2, 33]	βίον καὶ ἔστι τὰ μὲν	ἄλλα	καὶ εὐχῆς κρείττων, οὕτω τάχιστα
[2, 24]	πρεσβύτου τί πέπονθας; ἐρομένου πρὸς	ἄλλα	ὁ Κνήμων ἀπάγων θαυμάζω» ἔφη
[2, 11]	σφόδρα διαπορῶν ἐκπέπληγμαι. Τὰ μὲν	ἄλλα	οὐκ ἔχω λέγειν» ἔφη ὁ
[2, 27]	ὁ δὲ δι´ ἣν αἰτίαν	ἄλλα	παρ´ ἄλλοις τῶν ζῴων ἐκθειάζεται
[2, 30]	ἀνήρ τις πρόσεισι τὰ μὲν	ἄλλα	σεμνὸς ἰδεῖν καὶ ἀγχίνοιαν ἀπὸ
[2, 20]	εἶναι τοῖς ἐντυγχάνουσι. Βουκόλοι γὰρ	ἄλλα	τε πρὸς τὸ φοβερώτεροι φαίνεσθαι
[2, 34]	νυνὶ θεωρία καὶ πλεονεκτεῖ τὰς	ἄλλας,	Ἀχιλλείδης γὰρ εἶναι σεμνύνεται ὁ
[2, 16]	τῆς Χαρικλείας ἀφυπνισμένος, ἐμοὶ γὰρ	ἄλλῃ	πῃ φράζεσθαι τὸ ὄναρ καταφαίνεται·
[2, 21]	βαθυνόμενον, στολὴ καὶ ἐσθὴς ἡ	ἄλλη	πρὸς τὸ ἑλληνικώτερον βλέπουσα. Μικρὸν
[2, 22]	ἔφερε καὶ πῦρ ἀνέκαιε καὶ	ἄλλη	τράπεζαν εἰσεφέρετο ἄρτου τε πυρίνου
[2, 7]	ἐπανήγαγεν. ~Οἱ δὲ ἑτέρως μὲν	ἀλλήλοις	ἐντυχόντες κειμένους δὲ ἑαυτοὺς καταλαβόντες,
[2, 25]	πολλάκις ἐκ θεῶν σοφία ξιφήρεις	ἀλλήλοις	συμπεσεῖσθαι προηγόρευε. Περιγράφων οὖν τῶν
[2, 4]	τόδε τὸ σπήλαιον. Ἔξεσται πάντως	ἀλλήλοις	συνεῖναι μετὰ γοῦν θάνατον εἰ
[2, 19]	τὰ δόξαντα καὶ μήποτε ἀπολείψειν	ἀλλήλους	ἑκόντες ἐπιμαρτυράμενοι τοὺς θεοὺς ἔπραττον
[2, 15]	τῆς ψυχῆς τὸ λογιζόμενον. Εἰς	ἀλλήλους	τε ἐπὶ πλεῖστον ἑώρων καὶ
[2, 6]	τοὔδαφος ἀθρόον καταφέρονται καὶ εἴχοντο	ἀλλήλων	ἄναυδοι μὲν ἀλλ´ ὥσπερ ἡνωμένοι
[2, 36]	φράζειν ἀποροῦντας· ἄλλος γὰρ πρὸς	ἄλλο	τι τὸ λόγιον ἔσπα καὶ
[2, 34]	Ἕλληνος τοῦ Δευκαλίωνος, τὸ μὲν	ἄλλο	τῷ Μαλιακῷ κόλπῳ παρατεινόμενον μητρόπολιν
[2, 34]	οἰκειούμενος τεκμήριον λαμβάνει πρὸς τοῖς	ἄλλοις	οἷς καταλέγει καὶ τὸν ἐναγισμὸν
[2, 18]	δὲ ἀσθενέστερος· γνωρίζω δέ σε	ἄλλοις	τε καὶ οὐχ ἥκιστα τοῖς
[2, 27]	δι´ ἣν αἰτίαν ἄλλα παρ´	ἄλλοις	τῶν ζῴων ἐκθειάζεται καὶ τίς
[2, 14]	ἠράσθη μανικῶς, καὶ τὸν μὲν	ἄλλον	ἔκρυπτεν ἔχων χρόνον παρὰ δὲ
[2, 7]	ἄξια κατ´ ἐμὲ κριτὴν καὶ	ἄλλον	ὅστις ἔρωτι προσπαλαίσας ἡττήθη τε
[2, 23]	μέγαν τινὰ καὶ οὐχ οἷον	ἄλλον	οὐδ´ εἰ τὰ ἐξ ἀνθρώπων
[2, 36]	ὅ τι βούλοιτο φράζειν ἀποροῦντας·	ἄλλος	γὰρ πρὸς ἄλλο τι τὸ
[2, 27]	ὁ περὶ ἑκάστου λόγος ἐπυνθάνετο·	ἄλλος	πυραμίδων κατασκευήν, ἕτερος συρρίγγων πλάνην,
[2, 23]	γινόμενον μυηθῆναι τὴν ἀφήγησιν ἄλλως	ἄλλοτε	διεκρουσάμην. ~Ποῦ δ´ ἂν εἴη
[2, 27]	Τὸν μὲν δὴ πρότερον χρόνον	ἄλλοτε	περὶ ἄλλων ἡμῖν αἱ ζητήσεις
[2, 7]	πρὸς Χαρίκλειαν, ἣν ἐθρήνουν ἐν	ἀλλοτρίῳ	σώματι, ταύτην εἶναι τὴν κειμένην
[2, 4]	λῃσταῖς παραδοῦσα, πολλάκις τῶν ὄντων	ἀλλοτριώσασα;	Ἓν μόνον ἀντὶ πάντων ὑπελείπετο
[2, 34]	ὀνομάζεσθαι πάλαι διατεινόμενος, τοὺς δὲ	ἄλλους	δι´ εὐδοξίαν τοῦ ἀνδρὸς ἐφελκομένους
[2, 30]	ὀφθαλμὸν εὐφραίνουσα. Ἅπερ ὡς εἶδον	ἄλλους»	ἔφην ὥρα σοι, ξένε, τῶνδε
[2, 28]	τίς δὲ ἡ παρὰ τοὺς	ἄλλους	ποταμοὺς ἰδιάζουσα φύσις καὶ ὁπόθεν
[2, 22]	ἥκουσιν ὅθεν, ὡς τὸ εἰκός,	ἄλλους	τε κἀμὲ οὐ πρὸ πολλῶν
[2, 23]	σύκων ἀρτιδρεπῶν τε φοινίκων καὶ	ἄλλων	δὴ τοιούτων ἀφ´ ὧν ἐξ
[2, 27]	δὴ πρότερον χρόνον ἄλλοτε περὶ	ἄλλων	ἡμῖν αἱ ζητήσεις ἀνεκινοῦντο, καὶ
[2, 17]	κατέθεντο· σίτου δὲ καὶ ἐπιτηδείων	ἄλλων	οὐδὲ ὄνομα περιλέλειπται. Δέος δὲ
[2, 17]	τὸ σπήλαιον ὑμῶν τε ἀφελόμενοι	ἄλλων	τε ἀποσυλήσαντες ὁ Θύαμις καὶ
[2, 26]	μὲν Ἀπόλλωνος θεῶν δὲ τῶν	ἄλλων	τέμενος ἀνδρῶν τε σοφῶν ἐργαστήριον
[2, 34]	αὐτοὶ βούλονται ἀπὸ τοῦ τῶν	ἄλλων	ὑπατεύειν καὶ ἄρχειν ὠνομασμένην ὡς
[2, 20]	καὶ χαλεπαίνειν ἐῴκει μακροτέραν τῶν	ἄλλων	ὑποτιθέμενος. Ὡς δὲ ἡμέραν ἄσμενος
[2, 23]	ὄχλου γινόμενον μυηθῆναι τὴν ἀφήγησιν	ἄλλως	ἄλλοτε διεκρουσάμην. ~Ποῦ δ´ ἂν
[2, 17]	καὶ ἐγχειροῖμεν τὰ πρακτέα καὶ	ἄλλως	ἄνδρα ἐκποδὼν ποιήσασθαι καλόν, φύσει
[2, 34]	ἀνδρὸς ἐφελκομένους ἑαυτοῖς ἐπιψεύδεσθαι. Καὶ	ἄλλως	δὲ ἑαυτὸν ἐγγράφει τοῖς Αἰακίδαις
[2, 21]	Κνήμων καὶ γάρ μοι καὶ	ἄλλως	ἡ πρὸς τὴν κώμην ὁδὸς
[2, 17]	τῇδε καὶ φωνῶν ἔμπειρος καὶ	ἄλλως	ἡμεῖς νωθέστεροι συνεῖναι τὸ δέον,
[2, 31]	χρόνοις ὀλίγῳ πρόσθεν ἠξίωμαι) καὶ	ἄλλως	καὶ τὸ παιδίον αὐτόθεν μέγα
[2, 36]	πολλὰ τοῖς τέλεσι κρίνονται, καὶ	ἄλλως	οἱ Δελφοὶ πρὸς τὴν πομπὴν
[2, 17]	ταῖς ἐκείνων τὸ φιλανθρωπότερον ἐκκείμενοι.	Ἄλλως	τε γὰρ ἄπιστον τὸ βουκόλων
[2, 10]	πρός τινος τῶν τῇδε λῃστῶν	ἁλοῦσαν,	ὃς καὶ ὑπασπιστὴς εἶναι τοῦ
[2, 22]	οὐ πρὸ πολλῶν τῶνδε ἡμερῶν	ἀλύοντα	καὶ πλανώμενον ὁμωρόφιον ἐποιήσατο. Καὶ
[2, 30]	εἰπεῖν, αὐτὸ δὴ τὸ κεφάλαιον,	ἀλύοντί	μοι κατὰ τὴν πόλιν καὶ
[2, 5]	εἰργομένη. Κἀν τούτῳ τοῦ Κνήμωνος	ἅμα	δᾳσὶν ἡμμέναις ἐπιστάντος αὖθις ὁ
[2, 23]	τούτους εἰς θεοὺς ἀναγράφω. Καὶ	ἅμα	ἐδάκρυεν ὥσπερ ἑτέραν αὐτοῖς σπονδὴν
[2, 19]	δὴ Κνήμων καὶ ὁ Θέρμουθις	ἅμα	ἡλίῳ τὴν λίμνην περαιωθέντες ἐχώρουν
[2, 32]	ὠνόμαζον, εἰς δὲ τὴν ὑστεραίαν	ἅμα	ἡμέρᾳ λίαν ἐσπουδασμένως ἐπὶ τὸν
[2, 35]	χαροπώτερον δὲ μελαινόμενος σοβαρόν τε	ἅμα	καὶ οὐκ ἀνέραστον βλέπων, οἷον
[2, 6]	ἔσπευδον. Ἡ δὲ χερσί τε	ἅμα	καὶ ποσὶν ἐπὶ τὴν αὐγὴν
[2, 20]	περὶ τὸν Θύαμιν πολυπραγμονεῖν καὶ	ἅμα	καὶ τὸν Κνήμωνα περισκοπῶν εἴ
[2, 5]	ταυτηνὶ τὴν κειμένην εὕροιμεν. Καὶ	ἅμα	λέγων ἀνέστρεφεν ἐπ´ ὄψιν τὴν
[2, 5]	ὁ δαίμων οὐκ ἐπέτρεψε. ~Καὶ	ἅμα	λέγων ἐπέβαλε τὴν χεῖρα ὡς
[2, 35]	ἐσιώπων τὸ μέλλον ἀπεκδεχόμενος. Καὶ	ἅμα	τὴν ὁρμὴν ὡς ἐπὶ τὸν
[2, 29]	δι´ ὀφθαλμῶν τῆς ψυχῆς ὑπόμνησις	ἀμαυρουμένη)	καὶ πολλοῖς ἐμπλανηθεὶς τόποις ἦλθον
[2, 1]	ἐλάνθανεν· ἡ γὰρ πυρὸς ὄψις	ἀμαυροῦται	δι´ ἡμέρας ὑπὸ τῶν ἀκτίνων
[2, 16]	ἀτάσθαλος καὶ οὐδὲ τὴν σὴν	ἄμαχον	καταδείσας ῥώμην κειμένῃ μοι πρὸς
[2, 24]	ἐν τοῖς τοιούτοις ἡ πρόγνωσις	ἀμβλύνουσα	τοῦ δεινοῦ τὸ φλεγμαῖνον· συμφορᾶς
[2, 23]	κατεγγυᾷς, ἐξὸν ἐκ τῶν παρόντων	ἀμείβεσθαι.	Ἐπάγγελλε εἴ τι παρὸν ὁρᾷς,
[2, 36]	χρησθέντα πρὸς τὸ ἀκριβὲς ἀνιχνεύειν	ἀμελήσαντες.
[2, 10]	Εἰ δὲ ἔχει σέ τις	ἀμετάβλητος	ὀργή, κέχρησο ταύτῃ κατ´ ἐμοῦ
[2, 6]	πολλάκις καὶ τῆς ἡδονῆς τὸ	ἄμετρον	ἐπίσπαστον λύπην ἐγέννησεν. Ὣς δὴ
[2, 23]	Χαρίκλεια; Παῖδες» εἶπεν ὦ ξένε,	ἀμήτορες	ἐμοὶ γεγονότες· τύχῃ γάρ μου
[2, 36]	μὲν ὡς ἀνεῖπεν ὁ θεός,	ἀμηχανία	πλείστη τοὺς περιεστῶτας εἰσεδύετο τὸν
[2, 30]	παρ´ ἑαυτὸν καὶ δείκνυσι κόρην	ἀμήχανόν	τι καὶ δαιμόνιον κάλλος, ἣν
[2, 14]	καὶ τὸ γεγονὸς ὅπως εἶχεν	ἀμηχανῶν,	ἀχλύι καὶ σιγῇ κάτοχος ἐπὶ
[2, 12]	σφαγέας τῆς Θίσβης εἴκαζε καὶ	ἀμηχάνως	εἶχεν ὅ τι καὶ δράσειεν,
[2, 35]	τὰ εἰωθότα ἠσπάσατο καὶ τῶν	ἀμοιβαίων	ἔτυχεν, ὥραν εἶναι τοῦ τὴν
[2, 17]	γνώμην πρὸς τὸ σωφρονέστερον ἄρχοντος	ἀμοιροῦσιν·	Ἀπολειπτέον οὖν ἡμῖν καὶ φευκτέον
[2, 13]	τὴν πρώτην, εἰ δὲ εὐπορήσειεν	ἀμυντηρίου	μετιέναι τοὺς πολεμίους. Καὶ οὕτω
[2, 8]	ἃ δ´ οὖν ἔχω γινώσκειν	ἀμφ´	αὐτῇ τοιάδε ἐστίν· Ἐπειδὴ γὰρ
[2, 13]	Καὶ οὕτω κρίνας ἐφίσταται τοῖς	ἀμφὶ	τὸν Θεαγένην ἄγριόν τε καὶ
[2, 1]	νῆσος ὧδε ἐπυρπολεῖτο, τοὺς δὲ	ἀμφὶ	τὸν Θεαγένην καὶ τὸν Κνήμωνα,
[2, 31]	ὕστερον ἐν σπαργάνοις ἐξέθετο τύχης	ἀμφιβολίᾳ	τὰ κατ´ αὐτὴν ἐπιτρέψασα, ἐγὼ
[2, 13]	κατὰ μικρὸν ἐγνώρισα καὶ τέως	ἀμφίβολος	ἥκεις τὴν γνώμην. Ἐδεῖτο ὑποπεσὼν
[2, 23]	σκηνῆς τῷ λόγῳ διασκευάζειν. Ἀκούοις	ἄν»	ἔφη ἀλλ´ εἴθε γε καὶ
[2, 24]	ἀλλά με παραφέρειν πειρώμενον. Μανθάνοις	ἄν»	ἔφη ὁ πρεσβύτης· διηγήσομαι δέ
[2, 20]	ἀνελόντα τὴν Θίσβην καὶ ὅπως	ἄν	οἵ ποτε διαχρήσαιτο ἐνενόει, ἐπιθέσθαι
[2, 4]	οἶδα ἀκριβῶς, Ἀλλ´ ὦ τί	ἄν	σέ τις ὀνομάσειε; νύμφην; ἀλλ´
[2, 26]	λέγεις» ὁ Κνήμων καὶ ὡς	ἄν	τις ἐπιπνοίας ὡς ἀληθῶς Πυθικῆς
[2, 30]	χρήσεσθαι τῷ δώρῳ καὶ ὡς	ἂν	αὐτὸς ὑφηγήσωμαι. Ἐθαύμαζον μὲν ἀπορῶν
[2, 23]	θεοὶ προσημαίνουσιν, ἀρύσῃ πλοῦτον ὅσον	ἂν	δύναιο πλεῖστον. Μέλλοντα» εἶπε καὶ
[2, 22]	μητρῷον προσάγουσα θρῆνον. Ἆρ´ οὖν	ἂν	ἐθέλοις» ἔφη ὁ Κνήμων καὶ
[2, 11]	τὸν φόνον; Καὶ πῶς ταῦτα	ἂν	εἰδείην; ἀπεκρίνατο οὐ γὰρ δὴ
[2, 24]	ἄλλως ἄλλοτε διεκρουσάμην. ~Ποῦ δ´	ἂν	εἴη τὰ νῦν; ἠρώτα ὁ
[2, 8]	οὐδὲ τοῦτο ἀδάκρυτον ἀλλ´ ὡς	ἂν	ἐν τοσαύτῃ συμφορᾷ πλέον τῷ
[2, 18]	προελθὼν ἀνέστρεφέ τε καὶ οὐκ	ἂν	ἔφη μόνος πορεύεσθαι οὐδὲ ἀναρρίψειν
[2, 14]	ἔχοι μὲν γινώσκειν μαθεῖν δ´	ἂν	ἡδέως ὑπὲρ τοῦ γνῶναι καὶ
[2, 25]	τὰς μεγάλας ἀνακομίζομαι ποιησάμενος, ὡς	ἂν	θάτερον τῶν παίδων τὸν πρεσβύτερον
[2, 9]	πρὸς τίνων ἀνῄρηται, θεοῦ τινος	ἂν	ἴσως δεήσει φράζοντος. ~Ἀλλ´ εἰ
[2, 8]	συγγνώμης, καὶ αὐτὸς μὲν ὅπως	ἂν	κάθοδον ἔμοιγε λάβοι παρὰ τοῦ
[2, 30]	κατ´ ἐμὲ περιουσία σχολῇ γ´	ἂν	καὶ ἑνὸς εἴη τῶν ὁρωμένων
[2, 35]	τῷ θεῷ προσάγειν ἔλεγεν ὡς	ἂν	καὶ τὸν ἐναγισμὸν τῷ ἥρωι
[2, 17]	τῆς Θίσβης ἕνεκα καὶ οὐκ	ἂν	παυσόμενον εἰ μὴ ἐπιβουλεύσειεν, εἰ
[2, 17]	Ῥᾷόν τε γὰρ ἐφ´ ἑαυτῶν	ἂν	σκοποῖμεν καὶ ἐγχειροῖμεν τὰ πρακτέα
[2, 18]	καὶ ἥκειν παρ´ ἡμᾶς οὗπερ	ἂν	συνθώμεθα· συνθώμεθα δέ, εἰ δοκεῖ,
[2, 21]	αὐτὸς πρός τινα ἐξειπεῖν (εἶπον	ἂν	τάχα καὶ τοῖσδε τοῖς καλάμοις
[2, 31]	εἰωθότος τὸ κάλλος δ´ οὐδ´	ἂν	ὑπὸ γῆν κρυπτόμενον ἔλαθεν ἀλλά
[2, 11]	ἀετὸν ἐκτετόρευται. Ἆρ´ οὖν εἴποις	ἂν»	φησὶν ὁ Θεαγένης καὶ ὅπως
[2, 17]	διὰ τὰ χρήματα· τότε οὐκ	ἂν	φθάνοιμεν παραπολλύμενοι ἢ ταῖς ὕβρεσι
[2, 16]	μητέρα τὴν ὀμμάτων συζυγίαν ὡς	ἂν	φωτεινὴν αἴσθησιν καὶ ὁρατῶν ὑπουργὸν
[2, 11]	καὶ τὴν ἐμὴν ὄψιν εἴποις	ἂν	ὡς ἐγοήτευσεν, οὐδὲν κοινωνοῦντα τοῦ
[2, 28]	ποταμῶν αὔρας οὐκ ἀναδίδωσι, πάντως	ἂν	ὡς τὸ εἰκὸς ἀναδοὺς εἰ
[2, 27]	ἐξηταζόμην, ἃς πολλὰς καὶ παντοίας	ἀνὰ	πᾶσαν ἡμέραν ξένος τε καὶ
[2, 8]	ποτε καὶ παρευδοκιμήσασα τὴν Ἀρσινόην	ἀναβεβλημένον	αὐλοῦσαν ἐπίτροχον αὐτὴ ψάλλουσα καὶ
[2, 9]	τὴν κατηγορίαν ἐπὶ πολλοῖς χρήμασιν	ἀναβιβασάμενοι,	ἄκριτον καὶ ἀνέλεγκτον ἀνῃρῆσθαι τὴν
[2, 23]	σοι αὐτοὺς εὐαγγελίζομαι. Ἄπολλον» ἔφη	ἀναβοήσας	καὶ θεοί, καὶ ποῦ γῆς
[2, 5]	λεγόμενον Θεάγενες» Ὁ δὲ Κνήμων	ἀναβοήσας	ὦ θεοί» ἔφη οὐ Χαρικλείας
[2, 28]	τοῦ ποταμοῦ τούτου βίβλοις ἱεραῖς	ἀναγεγραμμένα	μόνοις τοῖς προφητικοῖς καὶ γινώσκειν
[2, 28]	τοῖς προφητικοῖς καὶ γινώσκειν καὶ	ἀναγινώσκειν	ἔξεστι, καὶ διελθόντος ὡς τὰς
[2, 18]	γνώμην· τὸ μὲν γὰρ παρὸν	ἀναγκαῖον	δοκεῖ οὕτω συντίθεσθαι τοῦ μή
[2, 25]	ὁμοῦ μὲν εἴκων ταῖς μοιρῶν	ἀνάγκαις	καὶ πράττειν ὅπῃ καὶ βούλοιντο
[2, 34]	Αἰνιάνων γένος τυγχάνων Ἀχιλλείδην ἑαυτὸν	ἀναγορεύει	φήσαντος, ἡ γὰρ Ὁμήρου τοῦ
[2, 23]	ἐπειδὴ καὶ τούτους εἰς θεοὺς	ἀναγράφω.	Καὶ ἅμα ἐδάκρυεν ὥσπερ ἑτέραν
[2, 25]	ζημίαν, δικαστὴν ἐμαυτῷ τὸν λογισμὸν	ἀναδείξας,	φυγῇ κολάζω τὴν ἐπιθυμίαν καὶ
[2, 28]	καὶ μόνος ποταμῶν αὔρας οὐκ	ἀναδίδωσι,	πάντως ἂν ὡς τὸ εἰκὸς
[2, 28]	πάντως ἂν ὡς τὸ εἰκὸς	ἀναδοὺς	εἰ καθώς τινες ἐβουλήθησαν ὡς
[2, 19]	αὐτῷ τὴν ἐμπειρίαν τῆς δυσχωρίας	ἀναθέντος	καὶ ἡγεμονεύειν τὴν ὁδὸν ἐπιτρέψαντος
[2, 25]	συνεχῶς ἐθεράπευε θυσίαις τε καὶ	ἀναθήμασι	πολυταλάντοις. Αἰσχύνομαι λέγειν ἀλλ´ εἰρήσεται·
[2, 21]	ᾧ γνώσῃ τε τἀμὰ βουλόμενος	ἀναθήσῃ	δ´ ἐν μέρει τὰ κατὰ
[2, 4]	γαμετήν; ἀλλ´ ἀπείρατος. Τίνα οὖν	ἀνακαλέσω;	τίνα προσφθέγξομαι λοιπόν; Ἦ ἄρα
[2, 26]	καταγώγιον τὴν ἱεροῖς καὶ τελεταῖς	ἀνακειμένην	ὁριζόμενος, διά τε τοῦ Κρισαίου
[2, 33]	θεραπεύων οὔτε ἐπαγγελλόμενος οὔτε λογισμοὺς	ἀνακινῶν	πεῖσαι δεδύνημαι, ἀλλὰ τὸ χαλεπώτατον
[2, 25]	ὡς εἰς Θήβας τὰς μεγάλας	ἀνακομίζομαι	ποιησάμενος, ὡς ἂν θάτερον τῶν
[2, 2]	πῦρ ὑπὸ τῶν ἀπείρων ἑλιγμῶν	ἀνακοπτόμενον.	Ἀνέπνει πρὸς ταῦτα ὁ Θεαγένης
[2, 28]	πρὸς τῶν ἐτησίων ἀντικρὺ πνεόντων	ἀνακοπτόμενος	ἀλλ´ αὐτῶν δὴ τούτων τῶν
[2, 28]	καθ´ ἣν τῆς πρόσω φορᾶς	ἀνακόπτονται	δι´ ὑπερβολὴν τοῦ περὶ τὰ
[2, 4]	καὶ χάος τὴν ἐκ τῶν	ἀνακτόρων	κατείληφεν· ὀφθαλμοὶ δὲ ἀφεγγεῖς οἱ
[2, 3]	ὀξέως μαρανθείσης καὶ εἰς τέφραν	ἀναλυθείσης,	τῆς δὲ σποδιᾶς τῆς μὲν
[2, 24]	Ταύτης εἰς τὴν ἑτέραν λῆξιν	ἀναλυθείσης	χρόνον μέν τινα διῆγον ἀπαθὴς
[2, 1]	ἠβουλήθης· ἀλλὰ πυρός, οἴμοι, γέγονας	ἀνάλωμα,	τοιαύτας ἐπί σοι λαμπάδας ἀντὶ
[2, 21]	πρὸς τὴν κώμην ὁδὸς σπουδάζεται	ἀναμεῖναί	τινας ἐν ταύτῃ τῶν ἐπιτηδείων
[2, 19]	κρεῶν, οὐδὲ τὴν ἀποχρῶσαν ὄπτησιν	ἀναμείναντες,	ἐπειγομένης ὑπὸ τοῦ λιμοῦ τῆς
[2, 20]	πέτρας ἑσπέραν τε καὶ νύκτα	ἀναμένων,	καθ´ ἣν συνέκειτο αὐτοῖς ἥκουσιν
[2, 1]	δειλὸς ἐγενόμην καὶ δρασμὸν ὑπέστην	ἄνανδρον	σοί, γλυκεῖα, περισῴζων ἐμαυτόν. Οὐ
[2, 15]	γῆν τὸ βλέμμα ἐπέστρεφε καὶ	ἀνανεύσας	αὖθις ἀνέπνευσε στεναγμῷ τὸ πάθος
[2, 8]	γῆς Αἰγύπτου καθάπερ ἐκ μηχανῆς	ἀναπεμφθῆναι;	πῶς δὲ καὶ ἐλάνθανεν ἡμᾶς
[2, 16]	Θέρμουθιν) ἀπολειπομένου καὶ νεκροὺς ἔρωτας	ἀναπλάττοντος	καὶ θρηνοῦντος. ~Ὑπολαβὼν οὖν ὁ
[2, 20]	μοιρῶν τάχα βουλήσει πρὸς οὐκ	ἀνάρμοστον	τοῦ τρόπου τὸ τέλος καταστρέψας.
[2, 18]	ἂν ἔφη μόνος πορεύεσθαι οὐδὲ	ἀναρρίψειν	τοσοῦτον κίνδυνον κατασκοπῆς, εἰ μὴ
[2, 28]	ὃ μέρος τὸ κλίμα τὸ	ἀνατολικὸν	ἀπολῆγον ἀρχὴν τῇ μεσημβρίᾳ δίδωσιν,
[2, 6]	ἀθρόον καταφέρονται καὶ εἴχοντο ἀλλήλων	ἄναυδοι	μὲν ἀλλ´ ὥσπερ ἡνωμένοι καὶ
[2, 35]	τὸ βλέμμα καὶ τὸ φρόνημα	ἀναφέρων·	ὀρθὸς τὸν αὐχένα καὶ ἀπὸ
[2, 35]	τοῦ ἱερέως ἐκ τῶν ἀδύτων	ἀναφθέγγεται	ἡ Πυθία τοιάδε· Τὴν χάριν
[2, 35]	τὴν κόμην πρὸς τὸ ὄρθιον	ἀναχαιτίζων,	ἡ ῥὶς ἐν ἐπαγγελίᾳ θυμοῦ
[2, 3]	καταλιπὼν ἀνέδραμεν ὡς τὰς δᾷδας	ἀναψόμενος.	~Κἀν τούτῳ τραγικόν τι καὶ
[2, 13]	καταμηνύων. Οἱ δὲ ὡς εἶδον	ἄνδρα	γυμνὸν ἀπροσδόκητον τραυματίαν φονῶντα τὴν
[2, 17]	ἐγχειροῖμεν τὰ πρακτέα καὶ ἄλλως	ἄνδρα	ἐκποδὼν ποιήσασθαι καλόν, φύσει τε
[2, 18]	βουλευθέντων φράσαντες καὶ ῥᾳδίως ὑπόκουφον	ἄνδρα	πείσαντες, τό τε σῶμα τῆς
[2, 7]	σοι σαυτὸν ὑπομνῆσαι τῆς ἄγαν	ἀνδρείας,	ὑφ´ ἧς ἐθρήνεις μὲν ἐμοῦ
[2, 18]	τὸ φρόνημα καὶ πρὸς τὸ	ἀνδρειότερον	ὄρθου τὴν γνώμην· τὸ μὲν
[2, 21]	δ´ ὃς ἐπειδὴ Ἕλληνι ἔοικας	ἀνδρὶ	καί σέ τις ὡς ἔοικε
[2, 23]	ξενίων δὲ οἶμαι τὸ κάλλιστον	ἀνδρὶ	νοῦν ἔχοντι καὶ οἶδα πολλοὺς
[2, 11]	παύσῃ» ἔφη ὁ Θεαγένης ἄγαν	ἀνδριζόμενος	εἴδωλά τε καὶ σκιὰς εὐλαβούμενος;
[2, 21]	οὐκ ἐν ἐμαυτοῦ ἀλλ´ ἐν	ἀνδρὸς	ἀγαθοῦ κἀμὲ ὡς ἱκέτην ὑποδεξαμένου,
[2, 22]	εἰς Διός» ἔφη, ἀλλ´ εἰς	ἀνδρὸς	Δία τὸν ξένιον καὶ ἱκέσιον
[2, 34]	δὲ ἄλλους δι´ εὐδοξίαν τοῦ	ἀνδρὸς	ἐφελκομένους ἑαυτοῖς ἐπιψεύδεσθαι. Καὶ ἄλλως
[2, 33]	ἐκείνη πρὸς τοὺς λογίους τῶν	ἀνδρῶν	ἀλλὰ τὸ πλεῖστον τούτοις συνόμιλος
[2, 26]	θεῶν δὲ τῶν ἄλλων τέμενος	ἀνδρῶν	τε σοφῶν ἐργαστήριον θορύβου τε
[2, 31]	τῇ κόρῃ προμηθευσαμένης· ἅπερ ὡς	ἀνέγνων	πόθεν τέ ἐστι καὶ τίνος
[2, 23]	τύχῃ γάρ μου θεοὶ τούτους	ἀνέδειξαν	καὶ ἀπέτεκον αἱ ψυχῆς ὠδῖνες
[2, 11]	μαντικόν με τόδε τὸ σπήλαιον	ἀνέδειξε	καθάπερ τὸ ἄδυτον τῆς Πυθοῦς
[2, 33]	καθάπερ ἔρνος τι τῶν εὐθαλῶν	ἀνέδραμεν·	ὡραιότητι δὲ σώματος οὕτω δὴ
[2, 3]	πλευρὰν αἰωρουμένης καὶ μόνον καταλιπὼν	ἀνέδραμεν	ὡς τὰς δᾷδας ἀναψόμενος. ~Κἀν
[2, 14]	σιγῇ κάτοχος ἐπὶ τὸ στόμιον	ἀνεδύετο	τοῦ σπηλαίου καὶ παρὰ τὸ
[2, 26]	ἐκ νεὼς ἐπὶ τὴν πόλιν	ἀνέθεον.	Ἐπεὶ δὲ ἐπέστην ὀμφή με
[2, 31]	αὐτὴν ἐπιτρέψασα, ἐγὼ δὲ προστυχὼν	ἀνειλόμην·	οὐδὲ γὰρ ἦν μοι θεμιτὸν
[2, 36]	στέμμα μελαινομένων. ~Ταῦτα μὲν ὡς	ἀνεῖπεν	ὁ θεός, ἀμηχανία πλείστη τοὺς
[2, 22]	ἑτέρα κάλπην ἔφερε καὶ πῦρ	ἀνέκαιε	καὶ ἄλλη τράπεζαν εἰσεφέρετο ἄρτου
[2, 6]	τὸ εὔελπι τὴν γνώμην ἐπιστρέφων	ἀνεκαλεῖτό	τε λειποψυχοῦντα τὸν Κνήμωνα καὶ
[2, 27]	περὶ ἄλλων ἡμῖν αἱ ζητήσεις	ἀνεκινοῦντο,	καὶ ὁ μέν τις ὅπως
[2, 16]	τὸν δεξιὸν ἐξῄρητο. Ἡ δὲ	ἀνέκραγέ	τε αὐτίκα καί οἱ τὸν
[2, 5]	κειμένην καὶ ἰδὼν τί τοῦτο»	ἀνέκραγεν	ὦ δαίμονες τεράστιοι; Θίσβης ἡ
[2, 3]	ὀλίγον ὑπέβησαν ἀθρόον ὁ Κνήμων	ἀνέκραγεν	ὦ Ζεῦ, τί τοῦτο; ἀπολώλαμεν·
[2, 9]	πολλοῖς χρήμασιν ἀναβιβασάμενοι, ἄκριτον καὶ	ἀνέλεγκτον	ἀνῃρῆσθαι τὴν Δημαινέτην ἐβόων καὶ
[2, 6]	δέλτον ἐπικομιζόμενοι καὶ τὸ ξίφος	ἀνελόμενοι	παρὰ τὴν Χαρίκλειαν ἔσπευδον. Ἡ
[2, 6]	στέρνων ὑπὸ τῇ μασχάλῃ προκύπτουσαν	ἀνελόμενος	ἐπειρᾶτό τι τῶν ἐγγεγραμμένων ἐπιέναι.
[2, 20]	τὸ εἰς αὐτὸν ὕποπτον ὡς	ἀνελόντα	τὴν Θίσβην καὶ ὅπως ἄν
[2, 3]	τὸ κάλυμμα διαφαινόμενον. Ὁ γὰρ	ἄνεμος	ἐπίφορος ταῖς καλύβαις ἐμπνεύσας, καὶ
[2, 2]	οὐχ ὁμοζυγοῦντες καί τι καὶ	ἀνέμου	πρὸς ἐναντίον ἐμπίπτοντος. ~Ἀλλ´ ἐνίκα
[2, 20]	ἐταλαιπωρεῖτο, πάντα καὶ κτύπον καὶ	ἀνέμου	ῥιπὴν καὶ φύλλου κίνησιν Θέρμουθιν
[2, 28]	ἀλλ´ αὐτῶν δὴ τούτων τῶν	ἀνέμων	κατὰ τροπὴν τὴν θερινὴν ἀπὸ
[2, 20]	ταῖς ἀκρωρείαις ἐγένετο τοῦ ὄρους	ἀνέπαυεν	ἑαυτὸν ἐπί τινος πέτρας ἑσπέραν
[2, 2]	καὶ θάλαμον ἑαυτῷ τὸ σπήλαιον	ἀνέπλαττε	τοὺς ἐσομένους αὐτῷ κατ´ αὐτὸ
[2, 2]	ὑπὸ τῶν ἀπείρων ἑλιγμῶν ἀνακοπτόμενον.	Ἀνέπνει	πρὸς ταῦτα ὁ Θεαγένης καὶ
[2, 16]	ἔχω τὸν ὀφθαλμόν· θάρσει Θεάγενες.	Ἀνέπνευσε	πρὸς τὴν ἀκοὴν ὁ Θεαγένης
[2, 15]	βλέμμα ἐπέστρεφε καὶ ἀνανεύσας αὖθις	ἀνέπνευσε	στεναγμῷ τὸ πάθος ἐπικουφίσας. Καὶ
[2, 20]	ἀπέλιπε τὸν Θέρμουθιν, οὐ πρότερον	ἀνέπνευσε	τῆς φυγῆς ἕως τὸ νυκτὸς
[2, 34]	πρόσταξον, ὡς ἔγωγε αὐτοῦ μανικῶς	ἀνεπτέρωμαι	πρὸς τὴν θέαν. ~Ἐπένευσεν ὁ
[2, 26]	με καὶ θροῦς τῶν πολλῶν	ἀνεπτέρωσεν	ὥραν εἶναι κινεῖσθαι τὴν θεοπρόπον
[2, 35]	σοβαρόν τε ἅμα καὶ οὐκ	ἀνέραστον	βλέπων, οἷον θαλάσσης ἀπὸ κύματος
[2, 6]	καὶ ποσὶν ἐπὶ τὴν αὐγὴν	ἀνερπύσασα	προσδραμοῦσά τε τῷ Θεαγένει τοῦ
[2, 14]	ταῦτα ὁ Κνήμων καὶ προσελθὼν	ἀνέστησέ	τε τῶν γονάτων ἐχόμενον τοῦ
[2, 18]	Θέρμουθιν. Ὁ δὲ βραχὺ προελθὼν	ἀνέστρεφέ	τε καὶ οὐκ ἂν ἔφη
[2, 5]	κειμένην εὕροιμεν. Καὶ ἅμα λέγων	ἀνέστρεφεν	ἐπ´ ὄψιν τὴν κειμένην καὶ
[2, 12]	εἶχε τάχους ἐπὶ τὰς σκηνὰς	ἀνέτρεχε.	Καὶ αἱ μὲν ἦσαν οὐδὲν
[2, 3]	εἶχον τάχους ἐπὶ τὰς σκηνὰς	ἀνέτρεχον.	Καὶ τὰς μὲν καταλαμβάνουσιν ἤδη
[2, 9]	εἴ πῃ κατὰ τὴν Ναύκρατιν	ἀνεύροιμι	τὴν Θίσβην καὶ εἰς τὰς
[2, 3]	βάσιμον ἀποψυγείσης. Δᾷδας οὖν ἡμιφλέκτους	ἀνευρόντες	καὶ λείψανα καλάμων ἐξάψαντες καὶ
[2, 12]	στόμιον ἀπὸ τοῦ λίθου χαλεπῶς	ἀνευρὼν	καλάμους τε εἴ πῄ τινες
[2, 27]	δὲ πολὺς τῶν περιεστώτων ὅμιλος	ἀνευφήμησαν	τὸν θεὸν τῆς ἐπ´ ἐμοὶ
[2, 26]	τι καὶ κατ´ ἐμαυτὸν ηὐχόμην,	ἀνεφθέγξατο	ἡ Πυθία τοιάδε· Ἴχνος ἀειράμενος
[2, 10]	βαρβαρικὸν ἔχθρας ἀνιαρότερον τὴν Ἀττικὴν	ἀνέχεσθαι.	~Τοιαῦτα μὲν ἡ Θίσβη καὶ
[2, 28]	Νεῖλος καὶ ποταμὸς εἶναι οὐκ	ἀνέχεται	ἀλλὰ κατεξανίσταται τῆς ὄχθης καὶ
[2, 33]	ἐπὶ θάλατταν ἐπιτυχών τε νεὼς	ἀνηγόμην	τὴν ἐπ´ οἴκου. Καὶ ἔστι
[2, 2]	αὐτῷ κατ´ αὐτὸ θρήνους ἀγνοῶν.	Ἀνήγοντο	οὖν ἐσπουδασμένως αὐτερέται τὸν πλοῦν
[2, 29]	τὸν θεὸν ἱκετεύων θυγατρίου πατὴρ	ἀνηγορεύθην,	οὐκ ἐπ´ αἰσίοις ἔσεσθαί μοι
[2, 22]	περιποτᾶται τὴν πολιορκίαν εἰς ὦτα	ἀνήμερα	καὶ οἷς ἔλεον οὐκ ἐγνώρισεν
[2, 22]	ἔλεον οὐκ ἐγνώρισεν ἡ φύσις	ἀνήνυτον	ἱκετηρίαν τὸν μητρῷον προσάγουσα θρῆνον.
[2, 29]	αὗται καὶ τὴν ἐπικήδειον πυρκαϊὰν	ἀνῆπτον.	Ἐπετραγῴδει τούτῳ τῷ δράματι καὶ
[2, 21]	Χέμμιν περαιοῦσθαι μέλλοντι πρεσβύτης τις	ἀνὴρ	ἐναλύων ταῖς ὄχθαις ἐφάνη καὶ
[2, 16]	Χαρικλείᾳ τῇδε ξυγκείμενον ὄναρ ἐφοίτησεν·	ἀνὴρ	τὴν κόμην αὐχμηρὸς καὶ τὸ
[2, 30]	πρὸς τὴν ἐνεγκοῦσαν ἐπάνοδος ἐσπουδάζετο,	ἀνήρ	τις πρόσεισι τὰ μὲν ἄλλα
[2, 16]	ἡ περί σε πτοία γέγονεν;	Ἀνὴρ	ὑβριστὴς» ἔφη καὶ ἀτάσθαλος καὶ
[2, 14]	ἐκείνων οὔτε ἑαυτοῦ φειδόμενος, ὡς	ἀνῄρει	μὲν ἀεὶ τὸν ὑπὸ χεῖρας
[2, 12]	ἐντυχὼν ὁ Θύαμις ὡς Χαρίκλειαν	ἀνῄρει	τὴν Θίσβην. Παρὰ δὴ ταύτην
[2, 11]	ὁ σὸς εὐεργέτης ὁ ταύτην	ἀνῃρηκὼς	ἢ πῶς δεῦρο καθειμένην ἢ
[2, 11]	ἔφη ὁ Κνήμων, ὁ δὲ	ἀνῃρηκὼς	ὡς ἐπίπαν ἐστὶ Θύαμις, εἰ
[2, 14]	καὶ νῦν εὑρίσκοι πρός τινων	ἀνῃρημένην	οὓς οὐκ ἔχοι μὲν γινώσκειν
[2, 19]	συνειλημμένον ἢ κατέχεσθαι ἢ καὶ	ἀνῃρῆσθαι	εἴκαζεν, διεφθορέναι οἱ τὴν γαστέρα
[2, 9]	χρήμασιν ἀναβιβασάμενοι, ἄκριτον καὶ ἀνέλεγκτον	ἀνῃρῆσθαι	τὴν Δημαινέτην ἐβόων καὶ τὴν
[2, 10]	δέοι· βέλτιον γὰρ ὑπὸ χειρῶν	ἀνῃρῆσθαι	τῶν σῶν καὶ κηδείας μεταλαβεῖν
[2, 9]	τὸ ἄντρον καὶ πρὸς τίνων	ἀνῄρηται,	θεοῦ τινος ἂν ἴσως δεήσει
[2, 3]	ὦ Ζεῦ, τί τοῦτο; ἀπολώλαμεν·	ἀνῄρηται	Χαρίκλεια» καὶ τό τε λαμπάδιον
[2, 16]	αὐτίκα καί οἱ τὸν ὀφθαλμὸν	ἀνηρπάσθαι	λέγουσα τὸν Θεαγένην ἐκάλει. Καὶ
[2, 4]	ἀντὶ πάντων ὑπελείπετο καὶ τοῦτο	ἀνήρπασται·	κεῖται Χαρίκλεια καὶ πολεμίας χειρὸς
[2, 27]	ἐγχωρίους οἱ Αἰγύπτιοι σέβομεν θεοὺς	ἀνηρώτα,	ὁ δὲ δι´ ἣν αἰτίαν
[2, 24]	τῶν χαλεπωτάτων, οἳ καλοῦνται μὲν	ἄνθρωποι	καὶ βουκόλοι λῃσταὶ δέ εἰσι
[2, 22]	πολλαὶ μὲν πόλεις πολλῶν δὲ	ἀνθρώπων	ἤθη τε καὶ νοῦς εἰς
[2, 1]	ἅψαντος· καὶ δεδαπάνηται τὸ ἐξ	ἀνθρώπων	κάλλος ὥστε μηδὲ λείψανον τῆς
[2, 23]	ἄλλον οὐδ´ εἰ τὰ ἐξ	ἀνθρώπων	χρήματα αἰτῶν ἐτύγχανες· Ἀλλὰ τὸ
[2, 10]	ζωὴν καὶ φίλτρον βαρβαρικὸν ἔχθρας	ἀνιαρότερον	τὴν Ἀττικὴν ἀνέχεσθαι. ~Τοιαῦτα μὲν
[2, 32]	μετάλλων ὡς Αἰθιοπίᾳ προσηκόντων. Ὑπέστρεφον	ἀνιαρῶς	ἄγαν διατεθεὶς καὶ ὥσπερ οἱ
[2, 33]	τις οὖσα λυπεῖ με λύπην	ἀνίατον·	ἀπηγόρευται γὰρ αὐτῇ γάμος καὶ
[2, 20]	αὐτὸν ποιούμενος ἀτοπωτέραν· οὐ γὰρ	ἀνίει	τῆς γνώμης τὸ εἰς αὐτὸν
[2, 7]	καὶ πρὸς τὸ φαιδρότερον αὐτοὺς	ἀνιεὶς	ταῦτα μὲν» ἔφη καὶ ἐπαίνων
[2, 23]	δὴ οὖν τὰ νῦν εἰσῳκισμένος	ἀνίησι	πρὸς τὴν ἀκρόασιν τόν τε
[2, 33]	πρὸς τὸ φαιδρότερον ὀφθεῖσα μόνον	ἀνίησιν·	ἐθαύμαζόν τε ὅτι καθάπερ οἱ
[2, 30]	οὐκ ἀδύνατος. Ἐγὼ μὲν οὐκ	ἀνίκανος»	ἔφην, δῶρόν γε λαμβάνων σὺ
[2, 19]	ἤδη· ἐπεὶ δὲ λόφον τινὰ	ἀνιόντων	ὑπὸ τοῦτον εἶναι τὴν κώμην
[2, 8]	φυσημάτων ἀπρεπέστερον ἐπὶ τὰς ῥῖνας	ἀνισταμένην	τό τε ὄμμα πιμπράμενον καὶ
[2, 35]	Γινέσθω» ἔφη ὁ Χαρικλῆς. Καὶ	ἀνιστάμενος	ὄψει» ἔφη πρός με καὶ
[2, 36]	τὰ χρησθέντα πρὸς τὸ ἀκριβὲς	ἀνιχνεύειν	ἀμελήσαντες.
[2, 3]	καλάμων ἐξάψαντες καὶ τὸ στόμιον	ἀνοίξαντες	κατέθεον ἡγουμένου τοῦ Κνήμωνος. Ἐπεὶ
[2, 18]	πρώτην, δέος δὲ δήπουθεν οὐδὲν	ἀνόπλῳ	τὴν χεῖρα ξυνιέναι ξιφήρη καὶ
[2, 22]	γὰρ ἐν αὐτῇ καὶ πάθος	ἀνταγωνίζεται,	τετριγυῖα δὲ περιποτᾶται τὴν πολιορκίαν
[2, 25]	ἱερωσύνην ἔγνων μὴ καταισχῦναι καὶ	ἀντέσχον	μηδὲ ἱερὰ καὶ τεμένη θεῶν
[2, 4]	γεγένηται, δῆλον μὲν ὡς σωφροσύνης	ἀντεχομένη	καὶ ἐμοὶ δῆθεν ἑαυτὴν φυλάττουσα·
[2, 18]	πληρώσαντες καὶ δάκρυα καὶ θρήνους	ἀντὶ	πάντων τῶν νομιζομένων ἐναγίσαντες, ἐξέπεμπον
[2, 4]	τῶν ὄντων ἀλλοτριώσασα; Ἓν μόνον	ἀντὶ	πάντων ὑπελείπετο καὶ τοῦτο ἀνήρπασται·
[2, 1]	ἀνάλωμα, τοιαύτας ἐπί σοι λαμπάδας	ἀντὶ	τῶν νυμφικῶν τοῦ δαίμονος ἅψαντος·
[2, 9]	Καὶ ταῦτα μόνον ἔχω γινώσκειν	Ἀντικλέους	τινὸς κατὰ τὴν Αἴγιναν ἐξαγγείλαντος,
[2, 21]	δὲ τὴν κώμην ἣν ὁρᾷς	ἀντικρὺ	κειμένην ἴωμεν, εἰ μή σέ
[2, 28]	τινες ᾠήθησαν πρὸς τῶν ἐτησίων	ἀντικρὺ	πνεόντων ἀνακοπτόμενος ἀλλ´ αὐτῶν δὴ
[2, 21]	ἐπιστήσας ἑαυτὸν ὁ Κνήμων, ὡς	ἀντιπαρέθει	πολλάκις ὁ πρεσβύτης οὐδὲ εἴ
[2, 25]	τοῖς σώματος ὀφθαλμοῖς τοὺς ψυχῆς	ἀντιστήσας	ἀπῆλθον τὸ τελευταῖον ἡττηθεὶς καὶ
[2, 9]	ὅπως ἡ Θίσβη κατὰ τὸ	ἄντρον	καὶ πρὸς τίνων ἀνῄρηται, θεοῦ
[2, 2]	αὐτός, ὡς ἔχει φύσεως τὸ	ἄντρον,	ὡς οὐδὲν δέος εἰς τὸ
[2, 5]	ὃ μέρος αὐτὴν οἶδα τοῦ	ἄντρου	καταλιπὼν ἡ φωνή μοι βάλλει
[2, 4]	σέ τις ὀνομάσειε; νύμφην; ἀλλ´	ἀνύμφευτος·	γαμετήν; ἀλλ´ ἀπείρατος. Τίνα οὖν
[2, 2]	οὖν ἐσπουδασμένως αὐτερέται τὸν πλοῦν	ἀνύοντες,	ὁ γὰρ δὴ πορθμεύων αὐτοῖς
[2, 21]	δόλιχόν τινα τῷ ῥείθρῳ πολλάκις	ἄνω	καὶ κάτω παραθέων καὶ ὥσπερ
[2, 23]	ἀκοὴν τῶν ὀνομάτων ὁ Κνήμων,	ἄνω	τε καὶ κάτω τὸν πρεσβύτην
[2, 26]	ἐργαστήριον θορύβου τε δημώδους ἐκτὸς	ἀνῳκισμένην	ἔστελλον εἰς ταύτην ἐμαυτόν, ἁρμόδιον
[2, 11]	Τροφωνίου λόγος θεοφρονεῖν τοὺς ὑπελθόντας}	Ἀνῴμωξαν	ἀθρόον ὁ Θεαγένης καὶ ἡ
[2, 7]	ταῦτα μὲν» ἔφη καὶ ἐπαίνων	ἄξια	κατ´ ἐμὲ κριτὴν καὶ ἄλλον
[2, 21]	συμφοραῖς θαυμάζοντος καὶ ταύτας μαθεῖν	ἀξιοῦντος	Ἰλιόθεν με φέρεις» ἀπεκρίνατο ὁ
[2, 8]	ἡ εὐδαίμων ἐκείνη καὶ δακρύων	ἀξιωθεῖσα	Θεαγενείων καὶ τίνα τρόπον τὴν
[2, 19]	τοιοίδε ὄντες οὐκ ἀκόλους ἀλλ´	ἄοράς	τε καὶ λέβητας αἰτήσειν. Πρὸς
[2, 26]	ἡ Πυθία τοιάδε· Ἴχνος ἀειράμενος	ἀπ´	ἐυστάχυος παρὰ Νείλου φεύγεις μοιράων
[2, 32]	τὴν αἰτίαν ὅτι« ἔφη ὁ	ἀπαγγέλλων	ἐπέταττεν ἀπέχεσθαι τῶν σμαραγδείων μετάλλων
[2, 24]	ἐρομένου πρὸς ἄλλα ὁ Κνήμων	ἀπάγων	θαυμάζω» ἔφη πῶς ἢ τίνι
[2, 24]	ἀναλυθείσης χρόνον μέν τινα διῆγον	ἀπαθὴς	κακῶν ἐπὶ παισὶ δύο τοῖς
[2, 33]	γινόμενον μὴ περιίδῃς μηδὲ συγχωρήσῃς	ἄπαιδα	καὶ ἀπαραμύθητον καὶ διαδόχων ἔρημον
[2, 23]	τε ἐπηγγελμένον πρὸς σοῦ μισθὸν	ἀπαιτεῖν	ἐπείγει, καὶ ὥρα σοι τὸ
[2, 9]	πατρὸς ὑπονοίας τε καὶ αἰτίας,	ἀπαιτήσαιμι	δὲ τῶν εἰς πάντας ἡμᾶς
[2, 26]	καὶ αὐτοσχέδιος ἀκρόπολις ὁ Παρνασὸς	ἀπαιωρεῖται	προπόδων λαγόσι τὴν πόλιν ἐγκολπισάμενος.
[2, 23]	Οὐδὲν δεῖ μέλος ἀκρωτηριάζειν, ἀλλ´	ἅπαν	ἔχειν ἡγήσομαι εἰ τούτους ὁπόθεν
[2, 30]	γε τὸν ἱδρυμένον ἐνθάδε θεὸν	ἅπαντα	δώσειν εἰ πρὸς τούτοις καὶ
[2, 2]	θάνατον» ἐπώμνυεν ὁ Κνήμων καὶ	ἅπαντα	ἔλεγε, τὸ πρόσταγμα τοῦ Θυάμιδος,
[2, 9]	ἀγανακτήσας φονέα μὲν οὐκ ἔκρινεν	ἅπαντα	ὡς ἔσχεν ὑποθέμενον, ὡς δὲ
[2, 16]	ἔλεγεν ὁ Κνήμων, ἐπηκροᾶτο γὰρ	ἁπάντων	πρὸς τὴν ἐξ ἀρχῆς βοὴν
[2, 31]	μοι θεμιτὸν ἐν κινδύνῳ ψυχὴν	ἅπαξ	ἐνανθρωπήσασαν παριδεῖν, (ἓν γὰρ καὶ
[2, 19]	δὲ ἐπικαταλήψεσθαι. Καὶ τοῦτο ποιῶν	ἅπαξ	μὲν καὶ αὖθις καὶ τρίτον
[2, 24]	αὐτὴν καὶ βασιλεῖ τῶν Αἰθιόπων	ἀπάξειν	ἔμελλεν ὡς αὐτὸς ἔφασκε γαμετῇ
[2, 7]	καὶ τὰ ἐκείνου σωφρόνως ἔγνωκεν	ἀπαραίτητα	πτώματα. Ἀλλ´ ἐκεῖνα, ὦ Θεάγενες,
[2, 33]	περιίδῃς μηδὲ συγχωρήσῃς ἄπαιδα καὶ	ἀπαραμύθητον	καὶ διαδόχων ἔρημον ἐν γήρᾳ
[2, 30]	μέγεθος εἰς κύκλον τε ἀκριβῶς	ἀπαρτιζόμεναι	καὶ λευκότητι πλεῖστον ἀγλαϊζόμεναι σμάραγδοί
[2, 3]	τῆς ὑπολειπομένης πρὸς τὸ πνέον	ἁπάσης	σχεδὸν ἐναποσβεσθείσης καὶ πρὸς τὸ
[2, 21]	εἰ μή σέ τι προὐργιαίτερον	ἀπασχολεῖ.	Ξενιῶ δέ σε οὐκ ἐν
[2, 8]	γὰρ ἡ Δημαινέτη μετὰ τὴν	ἀπάτην	εἰς τὸν βόθρον ἑαυτὴν ἀπεκρήμνισεν,
[2, 7]	τὴν κειμένην ἡγούμενος. Ἐπεὶ δὲ	ἀπάτην	ἐκεῖνα θεῶν τις εὖ γε
[2, 5]	ἀπατῶν με πολλάκις; Καὶ μὴν	ἀπατῶ	σε καὶ ἀπατῶμαι τὸ μέρος»
[2, 5]	Καὶ μὴν ἀπατῶ σε καὶ	ἀπατῶμαι	τὸ μέρος» εἶπεν ὁ Κνήμων
[2, 5]	Οὐ παύσῃ» ἔφη ὁ Θεαγένης	ἀπατῶν	με πολλάκις; Καὶ μὴν ἀπατῶ
[2, 24]	γυνὴ νόμῳ τῆς πόλεως καὶ	ἀπεγένετο	θεσμῷ τῆς φύσεως. Ταύτης εἰς
[2, 7]	ἐπίγνωσιν ὥσπερ ἐπὶ σκηνῆς δαίμονας	ἀπεδίδρασκες,	ἔνοπλος καὶ ξιφήρης τὴν γυναῖκα,
[2, 19]	ἐνέτυχον ποίμναις (οἱ δὲ νομεύοντες	ἀπέδρασαν	καὶ πρὸς τὸ πυκνότερον τῆς
[2, 4]	νύμφην; ἀλλ´ ἀνύμφευτος· γαμετήν; ἀλλ´	ἀπείρατος.	Τίνα οὖν ἀνακαλέσω; τίνα προσφθέγξομαι
[2, 2]	παρεφέροντο τοῦ εὐθέος οἷα δὴ	ἀπειρίᾳ	τε τὴν εἰρεσίαν οὐχ ὁμοζυγοῦντες
[2, 21]	καὶ τὸν ἐκ τούτων βόμβον	ἄπειρον	ἐπὶ σεαυτὸν κινεῖς. Ἀλλὰ ποῖ
[2, 2]	διικνεῖσθαι τὸ πῦρ ὑπὸ τῶν	ἀπείρων	ἑλιγμῶν ἀνακοπτόμενον. Ἀνέπνει πρὸς ταῦτα
[2, 35]	ἀλλ´ ὅμως ἐσιώπων τὸ μέλλον	ἀπεκδεχόμενος.	Καὶ ἅμα τὴν ὁρμὴν ὡς
[2, 8]	ἀπάτην εἰς τὸν βόθρον ἑαυτὴν	ἀπεκρήμνισεν,	ὁ δὲ πατὴρ ἐξήγγειλε τῷ
[2, 29]	δυσπραξία τῶν κατὰ τὴν οἰκίαν«	ἀπεκρίνατο	ἣ δή μοι καὶ εὐπραξίας
[2, 19]	μεσημβρίαν ὁρῶντας ἰέναι. ~Χαλεπῶς μὲν»	ἀπεκρίνατο	ὁ Θεαγένης Χαρικλείας γε ταύτης
[2, 21]	μαθεῖν ἀξιοῦντος Ἰλιόθεν με φέρεις»	ἀπεκρίνατο	ὁ πρεσβύτης καὶ σμῆνος κακῶν
[2, 11]	Καὶ πῶς ταῦτα ἂν εἰδείην;	ἀπεκρίνατο	οὐ γὰρ δὴ μαντικόν με
[2, 8]	Ταῦτα μὲν οὐκ ἔχω λέγειν»	ἀπεκρίνατο	πρὸς αὐτὴν ὁ Κνήμων· ἃ
[2, 26]	ἔφη. Ὄνομα δὲ τίς; Κνήμων»	ἀπεκρίνατο·	τὰ δ´ ἄλλα εἰσαῦθις» ἔφη
[2, 23]	κεχρημένοι τύχαις βουληθείης ἐξαγορεύειν. Ἕξεις»	ἀπεκρίνατο	τὸν μισθὸν μέγαν τινὰ καὶ
[2, 2]	ὁ Κνήμων ἀθρόον τῆς χειρὸς	ἀπεκρούσατο	καὶ τί ταῦτα» ἔλεγεν ὦ
[2, 27]	τῶν κατ´ Αἴγυπτον ἓν οὐδὲν	ἀπελίμπανον	ἱστοροῦντες· Αἰγύπτιον γὰρ ἄκουσμα καὶ
[2, 20]	δὲ Κνήμων, ἐπειδὴ τὴν ἀρχὴν	ἀπέλιπε	τὸν Θέρμουθιν, οὐ πρότερον ἀνέπνευσε
[2, 27]	ἐψηφίσαντο. Καὶ συνελόντι λέγειν ἀγαθῶν	ἀπέλιπεν	οὐδέν· ἢ γὰρ πρὸς ἱεροῖς
[2, 30]	αὐτὰς λειότητος ὑπαυγαζούσης αἱ δὲ	ἀπεμιμοῦντο	χροιὰν ἀκτῆς θαλαττίας ὑπ´ ἀγχιβαθεῖ
[2, 14]	ἔχοι λέγειν αὐτὸς δὲ τραυματίας	ἀπενήξατο	πρὸς τὴν γῆν καὶ τὸ
[2, 12]	ἐπειδὴ κατὰ τὴν μάχην τρωθεὶς	ἀπενήξατο	πρὸς τὴν γῆν, νυκτὸς ἐπιγενομένης
[2, 22]	διατεταγμένον. Καὶ ἡ μέν τις	ἀπένιζε	τὼ πόδε καὶ τῆς κόνεως
[2, 28]	προσῆγε τῶν ἀστειοτέρων. Ἐμοῦ δὲ	ἅπερ	ἐγίνωσκον εἰπόντος καὶ ὅσα περὶ
[2, 33]	ἔφη ὁ Καλάσιρις. ~Νυνὶ δὲ	ἅπερ	ἑξῆς ἐπέραινεν ὁ Χαρικλῆς εἰρήσεται.
[2, 31]	καὶ γνωρίσματα τῇ κόρῃ προμηθευσαμένης·	ἅπερ	ὡς ἀνέγνων πόθεν τέ ἐστι
[2, 30]	ποικίλη μαρμαρυγὴ τὸν ὀφθαλμὸν εὐφραίνουσα.	Ἅπερ	ὡς εἶδον ἄλλους» ἔφην ὥρα
[2, 3]	λαμπάδιον εἰς τὴν γῆν καταβαλὼν	ἀπέσβεσε	καὶ τὼ χεῖρε τοῖς ὀφθαλμοῖς
[2, 19]	ἐν τῇ βρώσει τοῦ αἵματος	ἀπέσταζεν.	Ὡς δὲ ἐνεφορήθησαν, γάλακτος ἐμπιόντες,
[2, 12]	ὅτε αὐτὸν οἴσοντα τὸ ἱερεῖον	ἀπέστειλεν	ὁ Θύαμις, ἔξω βελῶν ποιούμενος
[2, 1]	περιβαλεῖν· ἐσχάτων καὶ ἀψύχων φιλημάτων	ἀπεστερήθην.	~Καὶ ταῦτα λέγοντος καὶ τὸ
[2, 2]	καθάπερ ἀπὸ ὕσπληγος τῆς βοῆς	ἀπεσφενδόνητο.	Τῇδε οὖν κἀκεῖσε παρεφέροντο τοῦ
[2, 23]	μου θεοὶ τούτους ἀνέδειξαν καὶ	ἀπέτεκον	αἱ ψυχῆς ὠδῖνες καὶ φύσις
[2, 23]	θεῖον ἐκπλῆξαι. ~Καὶ ταῦτα εἰπὼν	ἀπέχει	τῆς φιάλης ἄκρατον τὸ ὕδωρ,
[2, 18]	τῶν βουκόλων ἐπὶ λόφου παρῳκημένην·	ἀπέχειν	δὲ περαιωθεῖσι τὴν λίμνην στάδια
[2, 32]	ὅτι« ἔφη ὁ ἀπαγγέλλων ἐπέταττεν	ἀπέχεσθαι	τῶν σμαραγδείων μετάλλων ὡς Αἰθιοπίᾳ
[2, 34]	τούτων διασκοπουμένων ἡμῶν εἰσδραμών τις	ἀπήγγελλε	τὸν ἀρχιθέωρον τῶν Αἰνιάνων ἐπὶ
[2, 32]	ἑώρα ἐπυνθανόμην. Καί μοί τις	ἀπήγγελλεν	ὡς ἐξώρμησε μᾶλλον δὲ ἐξελήλαται,
[2, 33]	οὖσα λυπεῖ με λύπην ἀνίατον·	ἀπηγόρευται	γὰρ αὐτῇ γάμος καὶ παρθενεύειν
[2, 25]	σώματος ὀφθαλμοῖς τοὺς ψυχῆς ἀντιστήσας	ἀπῆλθον	τὸ τελευταῖον ἡττηθεὶς καὶ πάθος
[2, 25]	οὖν τῶν ὀφθαλμῶν τὴν οὕτως	ἀπηνῆ	θέαν, ἣν ἐκτραπήσεσθαι καὶ τὸν
[2, 33]	ἀποτυγχάνοντι δὲ διὰ τὴν ταύτης	ἀπηνῆ	κρίσιν. Οὔτε γὰρ θεραπεύων οὔτε
[2, 20]	οὐδαμοῦ διώκοντα καὶ βουλόμενος καθεύδειν	ἀπηύχετο	τοῦθ´ ὃ ἐβούλετο, χαλεπωτέροις ὀνείροις
[2, 17]	φιλανθρωπότερον ἐκκείμενοι. Ἄλλως τε γὰρ	ἄπιστον	τὸ βουκόλων γένος καὶ νῦν
[2, 30]	καὶ τὸ ὑποκείμενον ἰαζούσης, καὶ	ἁπλῶς	συμμιγής τις ἦν πάντων καὶ
[2, 5]	φωνή; σῴζεσθαί μοι δοκεῖ, Θεάγενες.	ἀπὸ	γὰρ τῶν ἐσχάτων καὶ καθ´
[2, 33]	οὔπω τῆς Ἑλλάδος συνιεῖσα φωνῆς	ἀπὸ	δὲ τῆς χειρὸς ἠσπάζετο κἀμὲ
[2, 14]	χεῖρας γινόμενον ἐδορυφορεῖτο δὲ αὐτὸς	ἀπὸ	κηρύγματος πάντα τινὰ Θυάμιδος φείδεσθαι
[2, 35]	οὐκ ἀνέραστον βλέπων, οἷον θαλάσσης	ἀπὸ	κύματος εἰς γαλήνην ἄρτι λεαινομένης.
[2, 31]	ἀρτίως ἐπεδείκνυον καὶ ταινία τις	ἀπὸ	σηρικοῦ νήματος ἐξυφασμένη γράμμασιν ἐγχωρίοις
[2, 23]	αὐτοῖς ἐνομίσθη, καὶ πατέρα με	ἀπὸ	ταύτης ἐκεῖνοι καὶ ἐνόμισαν καὶ
[2, 6]	ξίφος τε πλησίον ἐκπεπτωκὸς ἐγνώριζεν	ἀπὸ	τῆς λαβῆς, ὃ παρὰ τὸν
[2, 30]	ἄλλα σεμνὸς ἰδεῖν καὶ ἀγχίνοιαν	ἀπὸ	τοῦ βλέμματος ἐμφανίζων ἄρτι μὲν
[2, 12]	ὅτι τέφρα, τὸ δὲ στόμιον	ἀπὸ	τοῦ λίθου χαλεπῶς ἀνευρὼν καλάμους
[2, 35]	ἀναφέρων· ὀρθὸς τὸν αὐχένα καὶ	ἀπὸ	τοῦ μετώπου τὴν κόμην πρὸς
[2, 34]	Ὑπάταν, ὡς μὲν αὐτοὶ βούλονται	ἀπὸ	τοῦ τῶν ἄλλων ὑπατεύειν καὶ
[2, 28]	ἀνέμων κατὰ τροπὴν τὴν θερινὴν	ἀπὸ	τῶν ἀρκτῴων ἐπὶ τὴν μεσημβρίαν
[2, 29]	ᾀδόμενον ἔτι διεδέχετο θρῆνος καὶ	ἀπὸ	τῶν παστάδων ἐπὶ τὸ μνῆμα
[2, 2]	κατὰ τὴν πρώτην συμβολὴν καθάπερ	ἀπὸ	ὕσπληγος τῆς βοῆς ἀπεσφενδόνητο. Τῇδε
[2, 23]	Ἀλλὰ τὸ παρὸν τροφῆς ὀλίγον	ἀπογευώμεθα,	μακροτέρας γὰρ δεήσει σοί τε
[2, 20]	ἱλαρωτέρους τοὺς δὲ λῃστρικοὺς φοβερωτέρους	ἀποδείκνυσιν.	~Ἀποτεμὼν οὖν ὁ Κνήμων ὅσον
[2, 18]	Κνήμων ἐθέλοι κοινωνεῖν τῆς πράξεως.	Ἀποδειλιῶντα	δὴ πρὸς ταῦτα τὸν Κνήμωνα
[2, 29]	καὶ τὴν ἐρημίαν τῆς οἰκίας	ἀποδιδράσκω	(μέγα γὰρ εἰς λήθην κακῶν
[2, 31]	τὰ ὡμιλημένα τοῖς τε ὅρκοις	ἀποθαρσῶν	καὶ τὸν σὸν τρόπον ἐκ
[2, 6]	ὥσπερ ἡνωμένοι καὶ μικροῦ ἔδει	ἀποθνῄσκειν	αὐτούς. Οὕτως ἄρα καὶ τὸ
[2, 16]	καὶ εἴγε σοι πατέρες εἰσὶν	ἀπόκριναι.	Τῆς δὲ ὁμολογούσης καὶ εἴποτε
[2, 1]	τε φλὸξ ἀπρόσμαχον τὴν αὐγὴν	ἀπολαβοῦσα	καὶ πορρωτάτω διεφαίνετο αὐτοί τε
[2, 16]	τούτου (ἔλεγε δὲ τὸν Θέρμουθιν)	ἀπολειπομένου	καὶ νεκροὺς ἔρωτας ἀναπλάττοντος καὶ
[2, 17]	πρὸς τὸ σωφρονέστερον ἄρχοντος ἀμοιροῦσιν·	Ἀπολειπτέον	οὖν ἡμῖν καὶ φευκτέον ὡς
[2, 19]	πιστωσάμενοι τὰ δόξαντα καὶ μήποτε	ἀπολείψειν	ἀλλήλους ἑκόντες ἐπιμαρτυράμενοι τοὺς θεοὺς
[2, 28]	μέρος τὸ κλίμα τὸ ἀνατολικὸν	ἀπολῆγον	ἀρχὴν τῇ μεσημβρίᾳ δίδωσιν, αὔξεται
[2, 4]	θάρσει· πιστὸν ἔχεις τὸν ἐρώμενον·	ἀπολήψῃ	με μικρὸν ὕστερον· ἰδοὺ γάρ
[2, 1]	τὸ χαλεπώτατον, οὐδὲ ἐν χερσὶν	ἀπολιπούσης	τὸν βίον αἷς ἠβουλήθης· ἀλλὰ
[2, 21]	μὲν Νείλου τάσδε καὶ Νεῖλον	ἀπολίπωμεν,	οὐ γὰρ ἡδὺ μακροτέρων διηγημάτων
[2, 23]	καὶ σῴζεσθαί σοι αὐτοὺς εὐαγγελίζομαι.	Ἄπολλον»	ἔφη ἀναβοήσας καὶ θεοί, καὶ
[2, 23]	καὶ Ἑλληνίοις καὶ αὐτῷ γε	Ἀπόλλωνι	Πυθίῳ, προσέτι Θεαγένει καὶ Χαρικλείᾳ
[2, 33]	γήρᾳ βαρεῖ διάγειν, μὴ πρὸς	Ἀπόλλωνος	αὐτοῦ καὶ τῶν ἐγχωρίων σοι
[2, 26]	Δελφοὺς Ἑλληνίδα πόλιν ἱερὰν μὲν	Ἀπόλλωνος	θεῶν δὲ τῶν ἄλλων τέμενος
[2, 30]	οὖν ἐκεῖσε ἀφίξεως ἔχεις τὸν	ἀπολογισμόν,	ὦ φίλος, ἣν δέ σε
[2, 31]	φωτισθείη τὰ κατ´ αὐτὴν καὶ	ἀπόλοιτο	μὲν αὕτη παραπολαύσω δέ τινος
[2, 14]	Θύαμίς ἐστιν ὁ σφαγεύς» ἔλεγεν,	ἀπολύσασθαι	τῆς ὑποψίας ἑαυτὸν ἐπειγόμενος, καὶ
[2, 3]	ἀνέκραγεν ὦ Ζεῦ, τί τοῦτο;	ἀπολώλαμεν·	ἀνῄρηται Χαρίκλεια» καὶ τό τε
[2, 1]	ἐλπίδες, ἔρωτες. Οἴχεται Χαρίκλεια, Θεαγένης	ἀπόλωλε.	Μάτην ὁ δυστυχὴς δειλὸς ἐγενόμην
[2, 2]	καὶ παῖδας, ὦ Κνήμων» εἰπόντος,	ἀπολώλεκάς	με τὸν ἥδιστον ἀφελόμενος θάνατον»
[2, 5]	ὦ Κνήμων» ἐβόησεν ὥς με	ἀπολώλεκας·	προσηδίκησας δὲ καὶ Χαρίκλειαν τῆς
[2, 4]	οὐδὲν μὲν αὐτὴ τῆς ὥρας	ἀποναμένη,	εἰς οὐδὲν δὲ ὄφελος ἐμοὶ
[2, 9]	τῶν δευτέρων γάμων τῆς πείρας	ἀπονάμενον.	Οὕτω μὲν ἡ κακίστη Θίσβη
[2, 17]	τινὰς καὶ δεσμωτήριον τὴν νῆσον,	ἀποπέμψαντας	πρότερον τὸν Θέρμουθιν πρόφασιν ὡς
[2, 14]	φόνον θερμὸν ἔτι τὸν σίδηρον	ἀποπτύοντα	ἐγνώρισέ τε εἶναι Θυάμιδος, βαθύ
[2, 12]	αὐτόθι τοῖς νομιζομένοις αἰτίοις ἐπειγόμενος,	ἀπορίᾳ	δὲ ὅπλων καὶ ξίφους ἄκων
[2, 15]	καὶ τῶν παρουσῶν συμφορῶν τὸ	ἄπορον	καὶ τῶν προσδοκωμένων τὸ ἄδηλον
[2, 36]	χρησμὸν ὅ τι βούλοιτο φράζειν	ἀποροῦντας·	ἄλλος γὰρ πρὸς ἄλλο τι
[2, 30]	ἂν αὐτὸς ὑφηγήσωμαι. Ἐθαύμαζον μὲν	ἀπορῶν	ἐπώμνυον δὲ τηλικαῦτα ἐλπίζων. Ἐπειδὴ
[2, 22]	γαστέρα θεραπεύειν· ἥν〉 ἐς τάδ´	ἀποσκοπῶν	Ὅμηρος {καὶ} ὡς πάντα δεύτερα
[2, 33]	Ἀφροδίτην καὶ πάντα γαμήλιον θίασον	ἀποσκορακίζουσα.	Πρὸς ταῦτα δὴ σὲ βοηθὸν
[2, 14]	ὁ Θέρμουθις ἔτι τοῦ αἵματος	ἀποστάζον	καὶ τὸν πρὸ ὀλίγου φόνον
[2, 5]	σώματος οὗ πρὸς βίαν ἐξηλάθης	ἀποστατεῖν	οὐ φέρουσα, τὸ δὲ διὰ
[2, 5]	ἡδίστης αὐτὴν κοινωνίας ἤδη δεύτερον	ἀποστερήσας.	Καὶ ταῦτα διεξιόντος ἐκ μυχῶν
[2, 17]	ὑμῶν τε ἀφελόμενοι ἄλλων τε	ἀποσυλήσαντες	ὁ Θύαμις καὶ οἱ σὺν
[2, 16]	ποιοῦσα» ἔφη τὰς ἡλιακὰς ἀκτῖνας	ἀποσῴζεις.	Τί δὲ ἦν ὅ μοι
[2, 20]	ἡμέραν ἄσμενος εἶδε πρῶτα μὲν	ἀποτέμνει	τῆς κόμης τὸ περιττότερον καὶ
[2, 14]	ἕως τὸ ὄνομα κατὰ μέρος	ἀποτέμνων	καὶ κατὰ μικρὸν ἐκλείπων ἔλαθεν
[2, 21]	τοὺς δὲ λῃστρικοὺς φοβερωτέρους ἀποδείκνυσιν.	~Ἀποτεμὼν	οὖν ὁ Κνήμων ὅσον εἰκὸς
[2, 25]	ἡμᾶς ἐπιτρέπων ὁμοῦ δὲ τὴν	ἀποτρόπαιον	Ῥοδῶπιν ἀποφεύγων. Ἐδεδίειν γάρ, ὦ
[2, 20]	τοῖς βουκόλοις ἤσκητο τοῦ μὴ	ἀποτρόπαιος	ἢ ὕποπτος εἶναι τοῖς ἐντυγχάνουσι.
[2, 33]	λόγον τε καὶ ἦθος νεανίσκῳ,	ἀποτυγχάνοντι	δὲ διὰ τὴν ταύτης ἀπηνῆ
[2, 15]	ἕτερον εἰπεῖν τι προσδοκῶν εἶτα	ἀποτυγχάνων	εἰς γῆν τὸ βλέμμα ἐπέστρεφε
[2, 12]	ὀργῆς πλέον τότε δι´ ἐρωτικὴν	ἀποτυχίαν	ἐπιτεινομένης ὁμόσε χωρεῖν αὐτόθι τοῖς
[2, 33]	μὲν παρθενίαν καὶ ἐγγὺς ἀθανάτων	ἀποφαίνουσα,	ἄχραντον καὶ ἀκήρατον καὶ ἀδιάφθορον
[2, 16]	σοὶ τρίπους ἐγὼ δὲ ψευδόμαντις	ἀποφανθείην.	Ταῦτα μὲν οὕτως ἔσται καὶ
[2, 25]	ὁμοῦ δὲ τὴν ἀποτρόπαιον Ῥοδῶπιν	ἀποφεύγων.	Ἐδεδίειν γάρ, ὦ ξένε, μὴ
[2, 19]	ἐνεφοροῦντο τῶν κρεῶν, οὐδὲ τὴν	ἀποχρῶσαν	ὄπτησιν ἀναμείναντες, ἐπειγομένης ὑπὸ τοῦ
[2, 3]	ἐναποσβεσθείσης καὶ πρὸς τὸ βάσιμον	ἀποψυγείσης.	Δᾷδας οὖν ἡμιφλέκτους ἀνευρόντες καὶ
[2, 8]	πρὸς τὸ βίαιον τῶν φυσημάτων	ἀπρεπέστερον	ἐπὶ τὰς ῥῖνας ἀνισταμένην τό
[2, 3]	κατενεχθείς, ὁ μὲν ἐπὶ πλεῖστον	ἀπρὶξ	εἴχετο καὶ προσεπεφύκει πανταχόθεν ἐναγκαλιζόμενος,
[2, 24]	γάρ, ὦ παῖ, τὸ μὲν	ἀπροσδόκητον	ἀφόρητον τὸ δὲ προεγνωσμένον οἰστότερον,
[2, 7]	ἐμοῦ τἀμὰ πρότερος τὴν δὲ	ἀπροσδόκητον	τῆς κειμένης ἐπίγνωσιν ὥσπερ ἐπὶ
[2, 13]	δὲ ὡς εἶδον ἄνδρα γυμνὸν	ἀπροσδόκητον	τραυματίαν φονῶντα τὴν ὄψιν, ἡ
[2, 25]	ἡλωκέναι, οὕτως ἄφυκτόν τινα καὶ	ἀπρόσμαχον	ἑταιρίας σαγήνην ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν
[2, 1]	νύκτα ἐπῆγεν, ἥ τε φλὸξ	ἀπρόσμαχον	τὴν αὐγὴν ἀπολαβοῦσα καὶ πορρωτάτω
[2, 33]	τὸ πρᾶγμα ῥᾴδιον, οὔτε γὰρ	ἀπρόσμικτος	ἐκείνη πρὸς τοὺς λογίους τῶν
[2, 22]	αὐλὰς ἥκομεν, ὦ πάτερ, οὕτως	ἀπροφάσιστος	ἡ θεράπεια καὶ πολὺ τὸ
[2, 31]	τε κομίζω πόρρω τῆς πόλεως	ἀπῳκισμένον	καὶ ποιμέσιν ἐμαυτοῦ τρέφειν παραδοὺς
[2, 16]	μέρος ὃ κατὰ τὸ ὄναρ	ἀπώλεσεν	ἐπαφωμένη πάντοθεν ἐπεζήτει. Ὡς δὲ
[2, 22]	ἱκετηρίαν τὸν μητρῷον προσάγουσα θρῆνον.	Ἆρ´	οὖν ἂν ἐθέλοις» ἔφη ὁ
[2, 11]	λαβῆς ἐλέφας εἰς ἀετὸν ἐκτετόρευται.	Ἆρ´	οὖν εἴποις ἂν» φησὶν ὁ
[2, 8]	δακνομένην ἔρωτι ὑπονοεῖν μέλλετε, τίς	ἄρα	ἦν ἡ εὐδαίμων ἐκείνη καὶ
[2, 18]	τὴν μὲν γνώμην ἐρρωμένος τις	ἄρα	ἦσθα, τὸ λῆμα δὲ ἀσθενέστερος·
[2, 26]	πόλις ἡ Ἀθηναίων ἔστειλεν. Ἀθηναῖος	ἄρα	ἦσθα ὦ παῖ; Ναίχι» ἔφη.
[2, 6]	μικροῦ ἔδει ἀποθνῄσκειν αὐτούς. Οὕτως	ἄρα	καὶ τὸ χαρᾶς ὑπερβάλλον εἰς
[2, 24]	πρὸς τὴν πρᾶξιν, εἴ πῃ	ἄρα	καὶ τοὺς παῖδάς μοι περισώσειεν
[2, 30]	ὥρᾳ γάμου πλησιάζειν ἐῴκει, οὕτως	ἄρα	κάλλους ὑπερβολὴ καὶ εἰς μεγέθους
[2, 13]	μὲν καὶ εὐλαβηθεῖσα πλέον δὲ	ἄρα	καταισχυνθεῖσα τὴν γυμνὴν καὶ οὐκ
[2, 11]	σοῦ ποινῆς. Ἀλλὰ τί ἦν	ἄρα,	ὃ καὶ πάλιν σε κατ´
[2, 21]	αὐτῷ πάρεστιν αἰσθάνεσθαι δοκῶν, οὕτως	ἄρα	ὅλος τῶν φροντισμάτων ἦν καὶ
[2, 11]	παντοίως, ὦ Κνήμων· τίς δὲ	ἄρα	ποτέ ἐστιν ὁ σὸς εὐεργέτης
[2, 15]	ὑπερβάλλον τῆς λύπης ὠλίσθησαν. Οὕτως	ἄρα	ποτὲ σώματος πάθει καὶ τὸ
[2, 11]	σῶν σφαγῶν τὴν διήγησιν. Οὕτως	ἄρα	τιμωρὸς Ἐρινὺς γῆν ἐπὶ πᾶσαν,
[2, 4]	ἀνακαλέσω; τίνα προσφθέγξομαι λοιπόν; Ἦ	ἄρα	τὸ πάντων ὀνομάτων ἥδιστον Χαρίκλειαν;
[2, 17]	οὐδέν. Καὶ χρυσοῦ μὲν καὶ	ἀργύρου	καὶ ἐσθῆτος ἀφθονία, πολλὰ γὰρ
[2, 26]	προπόδων λαγόσι τὴν πόλιν ἐγκολπισάμενος.	Ἄριστα»	ἔφη λέγεις» ὁ Κνήμων καὶ
[2, 30]	ἐπόμνυε καὶ αὐτὸς ἦ μὴν	ἄριστα	χρήσεσθαι τῷ δώρῳ καὶ ὡς
[2, 24]	ὡς ἐρωμένης μόνον καὶ μουσουργίαν	ἀρίστης	ἀλλ´ ὅτι αὐτὴν καὶ βασιλεῖ
[2, 35]	πρὸς χθόνα κυανέην, τῇ περ	ἀριστοβίων	μέγ´ ἀέθλιον ἐξάψονται λευκὸν ἐπὶ
[2, 33]	ἐδιδαξάμην πρὸς κατασκευὴν τοῦ τὸν	ἄριστον	ᾑρῆσθαι βίον, ἐπανατείνεται ἐκθειάζουσα μὲν
[2, 28]	τροπὴν τὴν θερινὴν ἀπὸ τῶν	ἀρκτῴων	ἐπὶ τὴν μεσημβρίαν πᾶν νέφος
[2, 17]	οὖν ἡμῖν καὶ φευκτέον ὡς	ἄρκυς	τινὰς καὶ δεσμωτήριον τὴν νῆσον,
[2, 26]	ἀνῳκισμένην ἔστελλον εἰς ταύτην ἐμαυτόν,	ἁρμόδιον	τῷ προφητικῷ καταγώγιον τὴν ἱεροῖς
[2, 25]	γένοιτο, ἀλλ´ ἐφέσει μόνῃ τὴν	ἁρμόζουσαν	ἐπιβαλὼν ζημίαν, δικαστὴν ἐμαυτῷ τὸν
[2, 28]	ἔτι δὲ χλιαρὸς ὡς ἐκεῖθεν	ἀρξάμενος,	δι´ ἣν αἰτίαν καὶ μόνος
[2, 28]	Αἴγυπτον τῇ παρόδῳ γεωργεῖ τὰς	ἀρούρας,	διὸ πιεῖν τέ ἐστι γλυκύτατος
[2, 24]	τίνα αἰτίαν; Ἀττικῆς» ἔφη ἐρωμένης	ἁρπαγήν,	ἣν Θίσβην ἐκεῖνος ὠνόμαζε. φεῦ»
[2, 25]	οἱ παῖδες ἦσαν, οὓς ἡ	ἄρρητός	μοι πολλάκις ἐκ θεῶν σοφία
[2, 1]	Ὢ τῆς ὠμότητος καὶ τῆς	ἀρρήτου	τοῦ δαίμονος βασκανίας· προσαφῄρηταί με
[2, 8]	Καί ποτε καὶ παρευδοκιμήσασα τὴν	Ἀρσινόην	ἀναβεβλημένον αὐλοῦσαν ἐπίτροχον αὐτὴ ψάλλουσα
[2, 8]	ὑπόχρυσος ὄνομα Ναυσικλῆς ἐνηγκαλίζετο, τὴν	Ἀρσινόην	καὶ ταῦτα πρότερον γινωσκομένην αὐτῷ
[2, 33]	πάντα βίον διατείνεται καὶ τῇ	Ἀρτέμιδι	ζάκορον ἑαυτὴν ἐπιδοῦσα θήραις τὰ
[2, 35]	γὰρ καὶ τὴν ζάκορον τῆς	Ἀρτέμιδος	τῇ πομπῇ καὶ τοῖς ἐναγισμοῖς
[2, 35]	θαλάσσης ἀπὸ κύματος εἰς γαλήνην	ἄρτι	λεαινομένης. Ἐπεὶ δὲ ἡμᾶς τὰ
[2, 30]	ἀγχίνοιαν ἀπὸ τοῦ βλέμματος ἐμφανίζων	ἄρτι	μὲν τὸν ἔφηβον παραλλάξας τὴν
[2, 23]	τῶν τε καρύων καὶ σύκων	ἀρτιδρεπῶν	τε φοινίκων καὶ ἄλλων δὴ
[2, 19]	πλέον ἅτε καὶ τὸν ὀφθαλμὸν	ἀρτίως	ἐκκεκομμένη· καὶ ἐμοὶ δοκεῖτε τοιοίδε
[2, 31]	αὐτῷ καὶ λίθων ὅρμος ὃν	ἀρτίως	ἐπεδείκνυον καὶ ταινία τις ἀπὸ
[2, 22]	ἀνέκαιε καὶ ἄλλη τράπεζαν εἰσεφέρετο	ἄρτου	τε πυρίνου καὶ ὡραίων παντοίων
[2, 23]	εἰς μακρὰν οἱ θεοὶ προσημαίνουσιν,	ἀρύσῃ	πλοῦτον ὅσον ἂν δύναιο πλεῖστον.
[2, 28]	καὶ διελθόντος ὡς τὰς μὲν	ἀρχὰς	ἐκ τῶν ἄκρων τῆς Αἰθιοπίας
[2, 17]	καὶ συνέμπορον τῶν δυστυχημάτων πεποίηκεν,	ἄρχε	βουλῆς· τόπων τε γὰρ τῶν
[2, 34]	τοῦ τῶν ἄλλων ὑπατεύειν καὶ	ἄρχειν	ὠνομασμένην ὡς δὲ ἑτέροις δοκεῖ
[2, 31]	θέᾳ τῶν ὁρωμένων. ~Ὁ δὲ	ἄρχεται	λόγων τοιῶνδε· Ταύτην ἣν ὁρᾷς,
[2, 33]	ἢ δρόμων ἢ ἀγορῶν καθάπερ	ἀρχέτυπον	ἄγαλμα πᾶσαν ὄψιν καὶ διάνοιαν
[2, 20]	Ὁ δὲ Κνήμων, ἐπειδὴ τὴν	ἀρχὴν	ἀπέλιπε τὸν Θέρμουθιν, οὐ πρότερον
[2, 25]	ἡττηθεὶς καὶ πάθος ἐρωτικὸν ἐπιφορτισάμενος.	Ἀρχὴν	δὴ τῶν ἐσομένων καὶ προαγορευθέντων
[2, 28]	τὸ κλίμα τὸ ἀνατολικὸν ἀπολῆγον	ἀρχὴν	τῇ μεσημβρίᾳ δίδωσιν, αὔξεται δὲ
[2, 16]	γὰρ ἁπάντων πρὸς τὴν ἐξ	ἀρχῆς	βοὴν τῆς Χαρικλείας ἀφυπνισμένος, ἐμοὶ
[2, 34]	καὶ ἐπαληθεύειν ἑαυτοῖς, τὸν δὲ	ἀρχιθέωρον	εἰσκαλεῖσθαι πρόσταξον, ὡς ἔγωγε αὐτοῦ
[2, 34]	ἡμῶν εἰσδραμών τις ἀπήγγελλε τὸν	ἀρχιθέωρον	τῶν Αἰνιάνων ἐπὶ θύραις ὄντα
[2, 17]	τὴν γνώμην πρὸς τὸ σωφρονέστερον	ἄρχοντος	ἀμοιροῦσιν· Ἀπολειπτέον οὖν ἡμῖν καὶ
[2, 10]	καὶ Ἕλληνι καὶ φίλῳ τοῦ	ἄρχοντος	ἐγχειρίζειν φράσασα. Ἐξελοῦ δή με
[2, 27]	ἦν ἢ πρὸς θυσίαις ἐξηταζόμην,	ἃς	πολλὰς καὶ παντοίας ἀνὰ πᾶσαν
[2, 18]	ἄρα ἦσθα, τὸ λῆμα δὲ	ἀσθενέστερος·	γνωρίζω δέ σε ἄλλοις τε
[2, 33]	θήραις τὰ πολλὰ σχολάζει καὶ	ἀσκεῖ	τοξείαν. Ἐμοὶ δέ ἐστιν ὁ
[2, 20]	ἄλλων ὑποτιθέμενος. Ὡς δὲ ἡμέραν	ἄσμενος	εἶδε πρῶτα μὲν ἀποτέμνει τῆς
[2, 24]	μεγάλοις ἄγει σὺν ἵππῳ καὶ	ἀσπίδι	πολλῇ. Χαλεπαίνει δὲ τὴν ἀφαίρεσιν
[2, 20]	τινα καὶ πύματον ὕπνον εἵλκυσεν	ἀσπίδος	δήγματι, μοιρῶν τάχα βουλήσει πρὸς
[2, 28]	πεῦσίν τις ἐμοὶ προσῆγε τῶν	ἀστειοτέρων.	Ἐμοῦ δὲ ἅπερ ἐγίνωσκον εἰπόντος
[2, 33]	ταύτην ἐκδώσειν καὶ μάλα γε	ἀστείῳ	καὶ χαρίεντι λόγον τε καὶ
[2, 9]	ἐμῆς ἀδίκου φυγῆς τοῦ τε	ἄστεος	ἐδίωξε καὶ δημεύσει τῶν ὄντων
[2, 25]	ξένε, μὴ τοῦ τότε ἐπικρατοῦντος	ἀστέρος	ἐπιβρίσαντος καὶ πρὸς τὸ αἰσχρότερον
[2, 26]	καὶ ἀγορῶν καὶ κρηνῶν τὸ	ἄστυ	καὶ Κασταλίαν αὐτήν, ἣν δὴ
[2, 19]	ὁδὸν ἐπιτρέψαντος πλέον δὲ τὸ	ἀσφαλὲς	ἑαυτῷ περιποιοῦντος καὶ καιρὸν τοῦ
[2, 32]	Μὴ θαυμάσῃς» εἶπεν ὁ Κνήμων·	ἀσχάλλω	γὰρ καὶ αὐτὸς οὐκ ἀκούσας,
[2, 8]	διετίθετο, ἡ δὲ Θίσβη τὴν	ἀσχολίαν	τὴν ἐκείνου σχολὴν ἑαυτῆς ἐποιεῖτο
[2, 16]	γέγονεν; Ἀνὴρ ὑβριστὴς» ἔφη καὶ	ἀτάσθαλος	καὶ οὐδὲ τὴν σὴν ἄμαχον
[2, 5]	φέρουσα, τὸ δὲ διὰ τὸ	ἄταφον	ἴσως ὑπὸ νερτερίων εἰδώλων εἰργομένη.
[2, 28]	διὸ πιεῖν τέ ἐστι γλυκύτατος	ἅτε	ἐξ ὄμβρων οὐρανίων χορηγούμενος καὶ
[2, 19]	ἡ δὲ Χαρίκλεια καὶ πλέον	ἅτε	καὶ τὸν ὀφθαλμὸν ἀρτίως ἐκκεκομμένη·
[2, 3]	ἐναντίον ἐμπίπτοντος. ~Ἀλλ´ ἐνίκα τὴν	ἀτεχνίαν	τῆς γνώμης τὸ πρόθυμον, χαλεπῶς
[2, 27]	τοῦ Πυθίου καὶ μουσεῖόν ἐστιν	ἀτεχνῶς	ἡ πόλις ὑπὸ μουσηγέτῃ θεῷ
[2, 26]	τῆς περιοχῆς· οἷον γὰρ φρούριον	ἀτεχνῶς	καὶ αὐτοσχέδιος ἀκρόπολις ὁ Παρνασὸς
[2, 4]	ὁ Θεαγένης βρυχώμενος ὢ πάθους	ἀτλήτου»	φησὶν ὢ συμφορᾶς θεηλάτου. Τίς
[2, 20]	ἐπέλθοι, βουλὴν εἰς αὐτὸν ποιούμενος	ἀτοπωτέραν·	οὐ γὰρ ἀνίει τῆς γνώμης
[2, 13]	παρ´ ἐλπίδα καί τι τῶν	ἀτοπωτέρων	αὐτὸν ἐγχειρήσειν προσδοκῶν. Ἀλλὰ τὸν
[2, 12]	τῶν πρὸς τὰ βάθη φερουσῶν	ἀτραπῶν	ἐντυχὼν ὁ Θύαμις ὡς Χαρίκλειαν
[2, 24]	οὐκ ἔδωκε, τοὺς γὰρ μοιρῶν	ἀτρέπτους	ὅρους προϊδεῖν μὲν δυνατὸν ἐκφεύγειν
[2, 10]	φίλτρον βαρβαρικὸν ἔχθρας ἀνιαρότερον τὴν	Ἀττικὴν	ἀνέχεσθαι. ~Τοιαῦτα μὲν ἡ Θίσβη
[2, 11]	ἥκεις ἑτέραν καθ´ ἡμῶν σκηνὴν	Ἀττικὴν	καὶ ἐν Αἰγύπτῳ τραγῳδήσουσα. Οὐ
[2, 24]	Ἐγκαλεῖ δὲ αὐτοῖς τίνα αἰτίαν;	Ἀττικῆς»	ἔφη ἐρωμένης ἁρπαγήν, ἣν Θίσβην
[2, 24]	Χαλεπαίνει δὲ τὴν ἀφαίρεσιν τῆς	Ἀττικῆς	κόρης οὐχ ὡς ἐρωμένης μόνον
[2, 7]	ταύτην, ὑποφεύγων ὁ γενναῖος καὶ	Ἀττικὸς	πεζομάχος. ~Ἐγέλασαν πρὸς ταῦτα βραχύ
[2, 6]	ἅμα καὶ ποσὶν ἐπὶ τὴν	αὐγὴν	ἀνερπύσασα προσδραμοῦσά τε τῷ Θεαγένει
[2, 1]	ἥ τε φλὸξ ἀπρόσμαχον τὴν	αὐγὴν	ἀπολαβοῦσα καὶ πορρωτάτω διεφαίνετο αὐτοί
[2, 15]	τὸ βλέμμα ἐπέστρεφε καὶ ἀνανεύσας	αὖθις	ἀνέπνευσε στεναγμῷ τὸ πάθος ἐπικουφίσας.
[2, 6]	γενόμενος ὁ Κνήμων τὴν κειμένην	αὖθις	ἐπεσκοπεῖτο. Ἡ δὲ ἦν ἀληθῶς
[2, 19]	τοῦτο ποιῶν ἅπαξ μὲν καὶ	αὖθις	καὶ τρίτον ἐπαληθεύσας ὤφθη καὶ
[2, 5]	Κνήμωνος ἅμα δᾳσὶν ἡμμέναις ἐπιστάντος	αὖθις	ὁ αὐτὸς ἦχος ἐξηκούετο καὶ
[2, 22]	ξενίου Διός, ὡς ἔοικεν, εἰς	αὐλὰς	ἥκομεν, ὦ πάτερ, οὕτως ἀπροφάσιστος
[2, 8]	αὐτῇ τὴν παρειὰν ἐν τοῖς	αὐλήμασιν	εἶδε καὶ πρὸς τὸ βίαιον
[2, 8]	καὶ παρευδοκιμήσασα τὴν Ἀρσινόην ἀναβεβλημένον	αὐλοῦσαν	ἐπίτροχον αὐτὴ ψάλλουσα καὶ γλαφυρὸν
[2, 28]	ἀπολῆγον ἀρχὴν τῇ μεσημβρίᾳ δίδωσιν,	αὔξεται	δὲ κατὰ τὴν θερινὴν ὥραν
[2, 20]	ᾗ κείμενος τὰ πολλὰ μὲν	ἄυπνος	ἐταλαιπωρεῖτο, πάντα καὶ κτύπον καὶ
[2, 28]	ἣν αἰτίαν καὶ μόνος ποταμῶν	αὔρας	οὐκ ἀναδίδωσι, πάντως ἂν ὡς
[2, 31]	τῶν κατὰ τὴν κόρην εἰς	αὔριον	μαθήσῃ περὶ τὸν νεὼν τῆς
[2, 31]	τοῦ μή τινα ἐπιβουλὴν γενέσθαι	αὐτὰ	τῇ κόρῃ. Τὰ μὲν οὖν
[2, 11]	ποιοῦσα τέθνηκας καὶ γέγονας ἡμῖν	αὐτάγγελος	τῶν ἑαυτῆς συμφορῶν ἐξ αὐτῶν
[2, 29]	αἱ τὸ γαμήλιον ἐκλάμψασαι φῶς	αὗται	καὶ τὴν ἐπικήδειον πυρκαϊὰν ἀνῆπτον.
[2, 35]	τοιάδε· Τὴν χάριν ἐν πρώτοις	αὐτὰρ	κλέος ὕστατ´ ἔχουσαν φράζεσθ´, ὦ
[2, 30]	λήϊον ἠρινὸν χλοάζουσαι ἐλαιώδους τινὸς	αὐτὰς	λειότητος ὑπαυγαζούσης αἱ δὲ ἀπεμιμοῦντο
[2, 2]	θρήνους ἀγνοῶν. Ἀνήγοντο οὖν ἐσπουδασμένως	αὐτερέται	τὸν πλοῦν ἀνύοντες, ὁ γὰρ
[2, 33]	με λύπην ἀνίατον· ἀπηγόρευται γὰρ	αὐτῇ	γάμος καὶ παρθενεύειν τὸν πάντα
[2, 9]	τῆς Θίσβης ἐξηγόρευσε, τὰ μὲν	αὐτὴ	καθ´ αὑτὴν ὑποτοπήσασα τὰ δὲ
[2, 22]	οὐ φέρει, πόθος γὰρ ἐν	αὐτῇ	καὶ πάθος ἀνταγωνίζεται, τετριγυῖα δὲ
[2, 9]	τὰ δὲ καὶ τῆς Θίσβης	αὐτῇ	παρὰ τὴν ἑταιρίαν ἐξειπούσης. Συστάντες
[2, 9]	δίκης συνισταμένης καὶ (οὕτω συγκείμενον	αὐτῇ	πρὸς τὸν ἔμπορον) δρασμῷ χρησαμένης,
[2, 24]	μεγάλων καὶ πολλῶν τῶν ἐπ´	αὐτῇ	προσδοκωμένων χρημάτων ἐστερημένος πᾶσαν ἐγείρει
[2, 22]	ὥσπερ οἶμαί τις ὄρνις ὄφεως	αὐτῇ	τὴν καλιὰν πορθοῦντος ἐν ὀφθαλμοῖς
[2, 8]	γινωσκομένην αὐτῷ παραγκωνισάμενος, ἐπειδὴ κυρτουμένην	αὐτῇ	τὴν παρειὰν ἐν τοῖς αὐλήμασιν
[2, 4]	ὅμως ἡ δυστυχής, οὐδὲν μὲν	αὐτὴ	τῆς ὥρας ἀποναμένη, εἰς οὐδὲν
[2, 8]	δ´ οὖν ἔχω γινώσκειν ἀμφ´	αὐτῇ	τοιάδε ἐστίν· Ἐπειδὴ γὰρ ἡ
[2, 33]	τοὐμὸν ὀνομαζομένη, σαλεύω γὰρ ἐπ´	αὐτῇ	τὸν βίον καὶ ἔστι τὰ
[2, 16]	ἐμβαλὼν τὸ ξίφος τὸν ὀφθαλμὸν	αὐτῇ	τὸν δεξιὸν ἐξῄρητο. Ἡ δὲ
[2, 8]	τὴν Ἀρσινόην ἀναβεβλημένον αὐλοῦσαν ἐπίτροχον	αὐτὴ	ψάλλουσα καὶ γλαφυρὸν τῇ κιθάρᾳ
[2, 31]	κατ´ αὐτὴν καὶ ἀπόλοιτο μὲν	αὕτη	παραπολαύσω δέ τινος καὶ αὐτὸς
[2, 33]	διάνοιαν ἐφ´ ἑαυτὴν ἐπιστρέφει. Ἀλλ´	αὕτη	τοιαύτη τις οὖσα λυπεῖ με
[2, 33]	τινὰ καὶ ἴυγγα κίνησον ἐπ´	αὐτὴν	Αἰγυπτίαν· πεῖσον ἢ λόγοις ἢ
[2, 31]	ταύτην συνεπαγόμενος διαθέσθαι τὰ κατ´	αὐτὴν	ἐνθυμούμενος. Καὶ τῷ μὲν ὅσον
[2, 33]	καὶ οἴκησιν οἰκεῖ σοι τὴν	αὐτὴν	ἐνταῦθα, ἐντός φημι τοῦ περιβόλου
[2, 31]	ἐξέθετο τύχης ἀμφιβολίᾳ τὰ κατ´	αὐτὴν	ἐπιτρέψασα, ἐγὼ δὲ προστυχὼν ἀνειλόμην·
[2, 33]	οὕτω κἀκείνη τῆς ἐμῆς περὶ	αὐτὴν	εὐνοίας ὀξέως ᾔσθετο καὶ ὡς
[2, 29]	νύκτα συγκατεκλίθη τῷ γήμαντι, κατ´	αὐτὴν	ἡ δυστυχὴς ἐτελεύτα, σκηπτοῦ τινος
[2, 26]	κρηνῶν τὸ ἄστυ καὶ Κασταλίαν	αὐτήν,	ἣν δὴ καὶ περιρραντήριον ἐποιησάμην,
[2, 31]	δείσας μὴ φωτισθείη τὰ κατ´	αὐτὴν	καὶ ἀπόλοιτο μὲν αὕτη παραπολαύσω
[2, 24]	καὶ μουσουργίαν ἀρίστης ἀλλ´ ὅτι	αὐτὴν	καὶ βασιλεῖ τῶν Αἰθιόπων ἀπάξειν
[2, 5]	δὲ καὶ Χαρίκλειαν τῆς ἡδίστης	αὐτὴν	κοινωνίας ἤδη δεύτερον ἀποστερήσας. Καὶ
[2, 8]	κινήσασα, καὶ πλέον ὅτε τις	αὐτὴν	Ναυκρατίτης ἔμπορος ὑπόχρυσος ὄνομα Ναυσικλῆς
[2, 8]	οὐκ ἔχω λέγειν» ἀπεκρίνατο πρὸς	αὐτὴν	ὁ Κνήμων· ἃ δ´ οὖν
[2, 5]	ἐσχάτων καὶ καθ´ ὃ μέρος	αὐτὴν	οἶδα τοῦ ἄντρου καταλιπὼν ἡ
[2, 25]	τότε εἰληχὼς δαίμων οἱονεὶ προσωπεῖον	αὐτὴν	ὑπῆλθε, τὴν μὲν ἐκ παίδων
[2, 33]	Ἑλληνικός τε καὶ ξένος ἐπ´	αὐτὴν	φέρεται καὶ ὅπου δὴ φαινομένη
[2, 9]	ἐξηγόρευσε, τὰ μὲν αὐτὴ καθ´	αὑτὴν	ὑποτοπήσασα τὰ δὲ καὶ τῆς
[2, 24]	ἐπὶ παισὶ δύο τοῖς ἐξ	αὐτῆς	ἁβρυνόμενος· οὐ πολλοῖς δὲ ὕστερον
[2, 20]	κόμης τὸ περιττότερον καὶ ὅσον	αὐτῆς	εἰς τὸ λῃστρικώτερον εἶδος παρὰ
[2, 9]	τῆς Δημαινέτης προσιοῦσα τὴν κατ´	αὐτῆς	ἐπιβουλὴν ὑπὸ τῆς Θίσβης ἐξηγόρευσε,
[2, 10]	δέλτον ἣν πρὸς τοῖς στέρνοις	αὐτῆς	εὑρήκαμεν ἐπισκοπῶμεν· εἰκός τι πλέον
[2, 22]	Ὅμηρος {καὶ} ὡς πάντα δεύτερα	αὐτῆς	ποιεῖται, θαυμασίως οὐλομένην ὠνόμασεν. Ἀλλὰ
[2, 16]	ἐξῄρητο. Ἡ δὲ ἀνέκραγέ τε	αὐτίκα	καί οἱ τὸν ὀφθαλμὸν ἀνηρπάσθαι
[2, 16]	ἐκάλει. Καὶ ὁ μὲν παρῆν	αὐτίκα	πρὸς τὴν κλῆσιν καὶ τὸ
[2, 30]	διηγήματος, μᾶλλον δὲ ἀληθέστερον εἰπεῖν,	αὐτὸ	δὴ τὸ κεφάλαιον, ἀλύοντί μοι
[2, 2]	ἀνέπλαττε τοὺς ἐσομένους αὐτῷ κατ´	αὐτὸ	θρήνους ἀγνοῶν. Ἀνήγοντο οὖν ἐσπουδασμένως
[2, 26]	με ὡς ἀληθῶς θεία προσέβαλεν	αὐτόθεν	καὶ τά τε ἄλλα ἡ
[2, 31]	καὶ ἄλλως καὶ τὸ παιδίον	αὐτόθεν	μέγα τι καὶ θεῖον τῶν
[2, 32]	πολλὴν τοῖς θεοῖς ὁμολογῶν χάριν	αὐτόθεν	τε ἐμαυτοῦ θυγατέρα καὶ ἐνόμιζον
[2, 12]	ἐρωτικὴν ἀποτυχίαν ἐπιτεινομένης ὁμόσε χωρεῖν	αὐτόθι	τοῖς νομιζομένοις αἰτίοις ἐπειγόμενος, ἀπορίᾳ
[2, 34]	δὲ σεμνυνόμενον Ὑπάταν, ὡς μὲν	αὐτοὶ	βούλονται ἀπὸ τοῦ τῶν ἄλλων
[2, 1]	αὐγὴν ἀπολαβοῦσα καὶ πορρωτάτω διεφαίνετο	αὐτοί	τε τοῦ ἕλους τῇ νυκτὶ
[2, 23]	καὶ φύσις ἡ διάθεσις ἐπ´	αὐτοῖς	ἐνομίσθη, καὶ πατέρα με ἀπὸ
[2, 20]	νύκτα ἀναμένων, καθ´ ἣν συνέκειτο	αὐτοῖς	ἥκουσιν εἰς τὴν κώμην τὰ
[2, 2]	ἀνύοντες, ὁ γὰρ δὴ πορθμεύων	αὐτοῖς	κατὰ τὴν πρώτην συμβολὴν καθάπερ
[2, 23]	Καὶ ἅμα ἐδάκρυεν ὥσπερ ἑτέραν	αὐτοῖς	σπονδὴν ἐπιφέρων τοὺς θρήνους. Ἐπάγη
[2, 24]	τῷ ἕλει χρώμενοι. Ἐγκαλεῖ δὲ	αὐτοῖς	τίνα αἰτίαν; Ἀττικῆς» ἔφη ἐρωμένης
[2, 34]	Ἀχιλλέως· ἐνταῦθα γὰρ ἐδολοφονήθη πρὸς	αὐτοῖς	τοῖς τοῦ Πυθίου βωμοῖς ὑπ´
[2, 13]	ἐλπίδα καί τι τῶν ἀτοπωτέρων	αὐτὸν	ἐγχειρήσειν προσδοκῶν. Ἀλλὰ τὸν Θεαγένην
[2, 8]	τὴν ψάλτριαν τὴν τῶν εἰς	αὐτὸν	ἐπιβουλῶν καὶ Δημαινέτην ποιήτριαν. Τῆς
[2, 26]	ἔχειν τοὺς Δελφοὺς ἔφραζεν ὅτε	αὐτὸν	ἱερομνήμονα ἡ πόλις ἡ Ἀθηναίων
[2, 18]	χεῖρα ξυνιέναι ξιφήρη καὶ πεφραγμένον	αὐτόν,	καιροῦ δὲ λαβόμενον ἐγκαταλεῖψαι διαλαθόντα
[2, 12]	τὴν τῶν ἐναντίων ἔφοδον, ὅτε	αὐτὸν	οἴσοντα τὸ ἱερεῖον ἀπέστειλεν ὁ
[2, 20]	πῄ ποτε ἐπέλθοι, βουλὴν εἰς	αὐτὸν	ποιούμενος ἀτοπωτέραν· οὐ γὰρ ἀνίει
[2, 34]	Ἀχιλλεῖ πάντοθεν περιφυόμενος καὶ πανταχόθεν	αὐτὸν	τοῖς Αἰνιᾶσιν οἰκειούμενος τεκμήριον λαμβάνει
[2, 24]	Πρωτέα τὸν Φάριον, οὐ κατ´	αὐτὸν	τρεπόμενον εἰς ψευδομένην καὶ ῥέουσαν
[2, 18]	μή τινα τοῦ δρασμοῦ λαβεῖν	αὐτὸν	ὑπόνοιαν, καὶ συμπορεύεσθαι τὴν πρώτην,
[2, 20]	ἀνίει τῆς γνώμης τὸ εἰς	αὐτὸν	ὕποπτον ὡς ἀνελόντα τὴν Θίσβην
[2, 29]	τοῦ Νείλου πυθόμενος. Κἀγὼ πρὸς	αὐτὸν	ὦ Χαρίκλεις« ἔφην ἦλθες γὰρ
[2, 31]	αὕτη παραπολαύσω δέ τινος καὶ	αὐτὸς	ἀηδοῦς, ἐκπεμφθῆναι πρεσβευτὴς παρὰ τὸν
[2, 14]	ὑπὸ χεῖρας γινόμενον ἐδορυφορεῖτο δὲ	αὐτὸς	ἀπὸ κηρύγματος πάντα τινὰ Θυάμιδος
[2, 19]	προφθάνειν δὲ τὸν Θέρμουθιν παρεκελεύετο	αὐτὸς	δὲ ἐπικαταλήψεσθαι. Καὶ τοῦτο ποιῶν
[2, 14]	καὶ γέγονεν οὐκ ἔχοι λέγειν	αὐτὸς	δὲ τραυματίας ἀπενήξατο πρὸς τὴν
[2, 24]	τῶν Αἰθιόπων ἀπάξειν ἔμελλεν ὡς	αὐτὸς	ἔφασκε γαμετῇ τῇ ἐκείνου συμπαιστρίαν
[2, 30]	Πίστευε« εἶπεν, ἀλλ´ ἐπόμνυε καὶ	αὐτὸς	ἦ μὴν ἄριστα χρήσεσθαι τῷ
[2, 5]	δᾳσὶν ἡμμέναις ἐπιστάντος αὖθις ὁ	αὐτὸς	ἦχος ἐξηκούετο καὶ ἦν τὸ
[2, 31]	ἐπιδώσειν〉 ταύτην, ἣν δὴ καὶ	αὐτὸς	κομίζῃ παρ´ ἡμῶν μᾶλλον δὲ
[2, 30]	τι καὶ δαιμόνιον κάλλος, ἣν	αὐτὸς	μὲν ἑπτὰ ἔτη γεγονέναι ἔλεγεν
[2, 8]	τὴν πρώτην ἐτύγχανε συγγνώμης, καὶ	αὐτὸς	μὲν ὅπως ἂν κάθοδον ἔμοιγε
[2, 24]	πρότερον ἐπιτεμών, οὐ σοφιστεύων ὡς	αὐτὸς	οἴει τὴν ἀφήγησιν ἀλλ´ εὔτακτόν
[2, 32]	ὁ Κνήμων· ἀσχάλλω γὰρ καὶ	αὐτὸς	οὐκ ἀκούσας, ἀλλ´ ἴσως ἀκούσομαι.
[2, 29]	ταύτῃ τὴν γνώμην τίθεμαι καὶ	αὐτός,	οὕτω καὶ παρὰ τῶν ἐν
[2, 24]	κινεῖ μηχανήν· ἐπέρρωσά τε καὶ	αὐτὸς	πρὸς τὴν πρᾶξιν, εἴ πῃ
[2, 21]	ποθεῖς ἀκούειν, ὠδίνω δὲ καὶ	αὐτὸς	πρός τινα ἐξειπεῖν (εἶπον ἂν
[2, 30]	τῷ δώρῳ καὶ ὡς ἂν	αὐτὸς	ὑφηγήσωμαι. Ἐθαύμαζον μὲν ἀπορῶν ἐπώμνυον
[2, 10]	τῶν θυρῶν ἐπιτρέπων, ὡς μὲν	αὐτός	φησι, διὰ φιλίαν τὴν περὶ
[2, 2]	Θυάμιδος, τὸ σπήλαιον, ὡς καθῆκεν	αὐτός,	ὡς ἔχει φύσεως τὸ ἄντρον,
[2, 4]	αἷμα τοὐμόν· ἕξει δὲ ἡμᾶς	αὐτοσχέδιον	μνῆμα τόδε τὸ σπήλαιον. Ἔξεσται
[2, 26]	οἷον γὰρ φρούριον ἀτεχνῶς καὶ	αὐτοσχέδιος	ἀκρόπολις ὁ Παρνασὸς ἀπαιωρεῖται προπόδων
[2, 33]	βαρεῖ διάγειν, μὴ πρὸς Ἀπόλλωνος	αὐτοῦ	καὶ τῶν ἐγχωρίων σοι θεῶν.
[2, 34]	ἀρχιθέωρον εἰσκαλεῖσθαι πρόσταξον, ὡς ἔγωγε	αὐτοῦ	μανικῶς ἀνεπτέρωμαι πρὸς τὴν θέαν.
[2, 12]	τὸν τάραχον καὶ τὴν σπουδὴν	αὐτοῦ	που περὶ τὸ στόμιον καταλιπών.
[2, 20]	κνέφας ἐπέδησεν αὐτῷ τὴν ὁρμήν,	αὐτοῦ	τε οὗ κατείληπτο ἑαυτὸν ἐγκρύψας
[2, 7]	ἐπιμειδιάσας καὶ πρὸς τὸ φαιδρότερον	αὐτοὺς	ἀνιεὶς ταῦτα μὲν» ἔφη καὶ
[2, 23]	Κνήμων ἀλλὰ καὶ σῴζεσθαί σοι	αὐτοὺς	εὐαγγελίζομαι. Ἄπολλον» ἔφη ἀναβοήσας καὶ
[2, 29]	τὴν σὴν Αἴγυπτον καὶ Καταδούπους	αὐτοὺς	καθ´ ἱστορίαν τῶν καταρρακτῶν τοῦ
[2, 6]	ἡνωμένοι καὶ μικροῦ ἔδει ἀποθνῄσκειν	αὐτούς.	Οὕτως ἄρα καὶ τὸ χαρᾶς
[2, 22]	δεσπότην οὐ καταλαμβάνουσιν, ὑποδέχονται δὲ	αὐτοὺς	προθυμότατα θυγάτηρ τε τοῦ ἑστιάτορος
[2, 13]	πρὸς ἐγκράτειαν καταστελλόμενος. ~Ἐδόκει δὴ	αὐτῷ	βέλτιον εἶναι μὴ ὡς πολέμιον
[2, 23]	ἐγχωρίοις τε καὶ Ἑλληνίοις καὶ	αὐτῷ	γε Ἀπόλλωνι Πυθίῳ, προσέτι Θεαγένει
[2, 14]	σπήλαιον. Οἱ δὲ τί διαφέρουσαν	αὐτῷ	ἢ πόθεν γενομένην ἐπιζητοίη Θίσβην
[2, 29]	τὰ μάλιστα, Χαρικλῆς ὄνομα ἦν	αὐτῷ,	θαυμασίως« ἔφη λέγεις· καὶ ταύτῃ
[2, 31]	καὶ ἐπαγωγὸν ἐνεῖδε. Συνεξέκειτο δὲ	αὐτῷ	καὶ λίθων ὅρμος ὃν ἀρτίως
[2, 2]	τὸ σπήλαιον ἀνέπλαττε τοὺς ἐσομένους	αὐτῷ	κατ´ αὐτὸ θρήνους ἀγνοῶν. Ἀνήγοντο
[2, 17]	ὁ Θύαμις καὶ οἱ σὺν	αὐτῷ	κατέθεντο· σίτου δὲ καὶ ἐπιτηδείων
[2, 25]	τότε διάγοντα. Θύαμις ἦν ὄνομα	αὐτῷ,	ξένε. Συνεστάλη πάλιν ὁ Κνήμων
[2, 21]	φήσαντος, ἐπειδὴ μὴ οὕτω συμβαίνειν	αὐτῷ	παρὰ τῆς τύχης, θαυμάσας ὁ
[2, 8]	Ἀρσινόην καὶ ταῦτα πρότερον γινωσκομένην	αὐτῷ	παραγκωνισάμενος, ἐπειδὴ κυρτουμένην αὐτῇ τὴν
[2, 21]	ὁ πρεσβύτης οὐδὲ εἴ τις	αὐτῷ	πάρεστιν αἰσθάνεσθαι δοκῶν, οὕτως ἄρα
[2, 28]	τοῦ Νείλου καὶ τίνες μὲν	αὐτῷ	πηγαί, τίς δὲ ἡ παρὰ
[2, 21]	Θεαγένει συνετέτακτο ἔσπευδεν. Ἤδη δὲ	αὐτῷ	πλησιάζοντι τῷ Νείλῳ καὶ πρὸς
[2, 35]	τῷ ἥρωι καὶ τὴν ἐπ´	αὐτῷ	πομπὴν κατὰ καιρὸν ἐν δευτέροις
[2, 19]	εἰπόντος καὶ βουληθέντος, πρόφασιν μὲν	αὐτῷ	τὴν ἐμπειρίαν τῆς δυσχωρίας ἀναθέντος
[2, 20]	τὸ νυκτὸς ἐπελθὸν κνέφας ἐπέδησεν	αὐτῷ	τὴν ὁρμήν, αὐτοῦ τε οὗ
[2, 32]	τῶν ὅρων ἐκτὸς γένοιτο θάνατον	αὐτῷ	τοῦ σατράπου διαπειλήσαντος· ἐμοῦ δὲ
[2, 28]	ἐτησίων ἀντικρὺ πνεόντων ἀνακοπτόμενος ἀλλ´	αὐτῶν	δὴ τούτων τῶν ἀνέμων κατὰ
[2, 11]	αὐτάγγελος τῶν ἑαυτῆς συμφορῶν ἐξ	αὐτῶν	ἐγχειρίσασα τῶν σῶν σφαγῶν τὴν
[2, 24]	βουκόλων καὶ σατραπῶν καὶ βασιλέων	αὐτῶν,	ἔλαθες γάρ με μικροῦ καὶ
[2, 13]	καὶ σῴζεσθαι δίκαιος εἶναι πρὸς	αὐτῶν	ἔλεγεν, ἀδικεῖν τε οὐδὲν καὶ
[2, 6]	χερσὶν ὑδρευσάμενος τὸ πρόσωπόν τε	αὐτῶν	ἐπέρραινε καὶ θαμὰ τῶν ῥινῶν
[2, 30]	μισθὸν ἐπαγγέλλῃ πολὺ τῶν δώρων	αὐτῶν	ὑπερφέροντα. Πίστευε« εἶπεν, ἀλλ´ ἐπόμνυε
[2, 35]	τὸ φρόνημα ἀναφέρων· ὀρθὸς τὸν	αὐχένα	καὶ ἀπὸ τοῦ μετώπου τὴν
[2, 6]	προσδραμοῦσά τε τῷ Θεαγένει τοῦ	αὐχένος	ἐξήρτητο. Καὶ ἡ μὲν ἔχω
[2, 16]	ὄναρ ἐφοίτησεν· ἀνὴρ τὴν κόμην	αὐχμηρὸς	καὶ τὸ βλέμμα ὑποκαθήμενος καὶ
[2, 34]	τὸ εὐγενέστατον καὶ ἀκριβῶς Ἑλληνικὸν	ἀφ´	Ἕλληνος τοῦ Δευκαλίωνος, τὸ μὲν
[2, 23]	φοινίκων καὶ ἄλλων δὴ τοιούτων	ἀφ´	ὧν ἐξ ἔθους ὁ πρεσβύτης
[2, 22]	λέγεις; Παίδων» ἔφη πρὸς λῃστῶν	ἀφαιρεθεὶς	καὶ τοὺς μὲν ἀδικοῦντας γινώσκων
[2, 10]	τιμωρίαν, ὡς δὲ ἔχω συμβάλλειν,	ἀφαιρεθῆναί	με πρός τινος δεδιώς. Ἀλλ´
[2, 29]	τὴν μητέρα μοι τῆς παιδὸς	ἀφαιρεῖται	μὴ τοῖς θρήνοις ἐγκαρτερήσασαν. Τὸ
[2, 24]	ἀσπίδι πολλῇ. Χαλεπαίνει δὲ τὴν	ἀφαίρεσιν	τῆς Ἀττικῆς κόρης οὐχ ὡς
[2, 19]	πυρὸς ὃ προητοίμαστο τοῖς νομεῦσιν	ἀφαυήναντες	ἐνεφοροῦντο τῶν κρεῶν, οὐδὲ τὴν
[2, 4]	τῶν ἀνακτόρων κατείληφεν· ὀφθαλμοὶ δὲ	ἀφεγγεῖς	οἱ πάντας τῷ κάλλει καταστράψαντες,
[2, 14]	Θέρμουθις καὶ διηγεῖτο ὡς ἐμπόρων	ἀφείλετο,	ὡς ἠράσθη μανικῶς, καὶ τὸν
[2, 17]	κατὰ τὸ σπήλαιον ὑμῶν τε	ἀφελόμενοι	ἄλλων τε ἀποσυλήσαντες ὁ Θύαμις
[2, 2]	εἰπόντος, ἀπολώλεκάς με τὸν ἥδιστον	ἀφελόμενος	θάνατον» ἐπώμνυεν ὁ Κνήμων καὶ
[2, 23]	τῆς ἀκροάσεως ἐμοί τε τῆς	ἀφηγήσεως.	Ἐντραγόντες οὖν τῶν τε καρύων
[2, 24]	σοφιστεύων ὡς αὐτὸς οἴει τὴν	ἀφήγησιν	ἀλλ´ εὔτακτόν σοι καὶ προσεχῆ
[2, 23]	δι´ ὄχλου γινόμενον μυηθῆναι τὴν	ἀφήγησιν	ἄλλως ἄλλοτε διεκρουσάμην. ~Ποῦ δ´
[2, 23]	γὰρ διὰ βρῶσιν οὐδὲ ἓν	ἀφῃρεῖτο,	ἐπερρόφουν ὁ μὲν τοῦ ὕδατος
[2, 12]	ὑπερωρείας ὁδὸν λοχήσας ὁ Θέρμουθις	ἀφῄρητο·	παρὰ δὲ τὸν τοῦ πολέμου
[2, 17]	μὲν καὶ ἀργύρου καὶ ἐσθῆτος	ἀφθονία,	πολλὰ γὰρ τάδε ἃ κατὰ
[2, 17]	ὦ Θεάγενες, ἄδηλον ὅστις πλεονεκτεῖ·	ἀφθόνως	γὰρ κἀμοὶ τῶν συμφορῶν ὁ
[2, 23]	τίνων φύντες ἢ πῶς δεῦρο	ἀφιγμένοι	καὶ ποίαις κεχρημένοι τύχαις βουληθείης
[2, 22]	κώμην εἴς τε τὴν καταγωγὴν	ἀφικνοῦνται	οὗ κατέλυεν ὁ πρεσβύτης· καὶ
[2, 30]	Νείλου. ~Τῆς μὲν οὖν ἐκεῖσε	ἀφίξεως	ἔχεις τὸν ἀπολογισμόν, ὦ φίλος,
[2, 24]	ὦ παῖ, τὸ μὲν ἀπροσδόκητον	ἀφόρητον	τὸ δὲ προεγνωσμένον οἰστότερον, τὸ
[2, 33]	Ἐμοὶ δέ ἐστιν ὁ βίος	ἀφόρητος	ἐλπίσαντι μὲν ἀδελφῆς ἐμαυτοῦ παιδὶ
[2, 33]	διὰ τοῦτο καιροῦ λαβόμενος καὶ	ἀφορμῆς	τῆς ἐκ ταὐτομάτου πως ἐνδοθείσης
[2, 25]	δὲ πλούτῳ δορυφορουμένη πᾶσι δ´	ἀφροδισίοις	θηράτροις ἐξησκημένη· οὐ γὰρ ἦν
[2, 33]	ἀδιάφθορον ὀνομάζουσα, Ἔρωτα δὲ καὶ	Ἀφροδίτην	καὶ πάντα γαμήλιον θίασον ἀποσκορακίζουσα.
[2, 2]	σῴζεται· θάρσει. Τοῦ δὲ πρὸς	ἄφρονας	ταῦτα καὶ παῖδας, ὦ Κνήμων»
[2, 25]	ἦν ἐντυχόντα μὴ ἡλωκέναι, οὕτως	ἄφυκτόν	τινα καὶ ἀπρόσμαχον ἑταιρίας σαγήνην
[2, 16]	ἐξ ἀρχῆς βοὴν τῆς Χαρικλείας	ἀφυπνισμένος,	ἐμοὶ γὰρ ἄλλῃ πῃ φράζεσθαι
[2, 5]	εἰς τοὐπίσω καὶ τρόμῳ συσχεθεὶς	ἀχανὴς	εἱστήκει. ~Ὁ δὲ Θεαγένης ἔμπνους
[2, 12]	εἶδε κειμένην, ἐπὶ πολὺ μὲν	ἀχανὴς	εἱστήκει. Τέλος δὲ θροῦν τινα
[2, 30]	ἔμφασιν φέρει προσθήκην. Κἀγὼ μὲν	ἀχανὴς	εἱστήκειν ἀγνοίᾳ τε τῶν γινομένων
[2, 34]	Ὁμήρου τοῦ Αἰγυπτίου ποίησις τὸν	Ἀχιλλέα	Φθιώτην ἐνδείκνυται, ὁ μὲν νεανίσκος»
[2, 34]	συγγενὲς ἐξῆρχε μοίρας. Τῷ δ´	Ἀχιλλεῖ	πάντοθεν περιφυόμενος καὶ πανταχόθεν αὐτὸν
[2, 34]	τῆς ἐκ Πηλέως, ὃς καὶ	Ἀχιλλεῖ	συνεστράτευσεν ἐν πρώτοις ἐπὶ Ἴλιον
[2, 34]	καί μοι ἀληθῶς ἔδοξε τοῖς	Ἀχιλλείδαις	ἐμπρέπειν, τοιοῦτός ἐστι τὴν μορφὴν
[2, 34]	καὶ πῶς Αἰνιάνων γένος τυγχάνων	Ἀχιλλείδην	ἑαυτὸν ἀναγορεύει φήσαντος, ἡ γὰρ
[2, 34]	θεωρία καὶ πλεονεκτεῖ τὰς ἄλλας,	Ἀχιλλείδης	γὰρ εἶναι σεμνύνεται ὁ τῆς
[2, 35]	Χαρικλῆς καὶ εἰσῆλθεν ὁ νεανίσκος	Ἀχίλλειόν	τι τῷ ὄντι πνέων καὶ
[2, 34]	οἶσθα, πέμπουσιν Αἰνιᾶνες Νεοπτολέμῳ τῷ	Ἀχιλλέως·	ἐνταῦθα γὰρ ἐδολοφονήθη πρὸς αὐτοῖς
[2, 14]	τὸ γεγονὸς ὅπως εἶχεν ἀμηχανῶν,	ἀχλύι	καὶ σιγῇ κάτοχος ἐπὶ τὸ
[2, 33]	παρθενίαν καὶ ἐγγὺς ἀθανάτων ἀποφαίνουσα,	ἄχραντον	καὶ ἀκήρατον καὶ ἀδιάφθορον ὀνομάζουσα,
[2, 12]	πῄ τινες ἔτι σμυχόμενοι περιελείφθησαν	ἁψάμενος,	κατέθεεν ὡς εἶχε σπουδῆς ὀνομαστί
[2, 1]	ἀντὶ τῶν νυμφικῶν τοῦ δαίμονος	ἅψαντος·	καὶ δεδαπάνηται τὸ ἐξ ἀνθρώπων
[2, 1]	κάλλος ὥστε μηδὲ λείψανον τῆς	ἀψευδοῦς	ὡραιότητος διὰ νεκροῦ γοῦν ὑπολελεῖφθαι
[2, 1]	τὰ τελευταῖα περιβαλεῖν· ἐσχάτων καὶ	ἀψύχων	φιλημάτων ἀπεστερήθην. ~Καὶ ταῦτα λέγοντος
[2, 20]	οὐδαμοῦ τῆς δὲ νυκτὸς ἐγίνετο	ἀωρί,	πρὸς ὕπνον τραπεὶς ὁ Θέρμουθις