Livre, chapitre
[2, 32]	ἐρομένου τὴν αἰτίαν ὅτι« ἔφη	ὁ	ἀπαγγέλλων ἐπέταττεν ἀπέχεσθαι τῶν σμαραγδείων
[2, 5]	ἅμα δᾳσὶν ἡμμέναις ἐπιστάντος αὖθις	ὁ	αὐτὸς ἦχος ἐξηκούετο καὶ ἦν
[2, 25]	τὴν ἐπιθυμίαν καὶ τῆς ἐνεγκούσης	ὁ	βαρυδαίμων ἐξῄειν ὁμοῦ μὲν εἴκων
[2, 33]	ἀσκεῖ τοξείαν. Ἐμοὶ δέ ἐστιν	ὁ	βίος ἀφόρητος ἐλπίσαντι μὲν ἀδελφῆς
[2, 1]	τίλλων τὰς τρίχας ἐρρίφθω» φησὶν	ὁ	βίος εἰς τὴν τήμερον· ἠνύσθω
[2, 3]	τοῦ σπηλαίου τὸ κάλυμμα διαφαινόμενον.	Ὁ	γὰρ ἄνεμος ἐπίφορος ταῖς καλύβαις
[2, 2]	ἐσπουδασμένως αὐτερέται τὸν πλοῦν ἀνύοντες,	ὁ	γὰρ δὴ πορθμεύων αὐτοῖς κατὰ
[2, 7]	γυναῖκα, νεκρὰν καὶ ταύτην, ὑποφεύγων	ὁ	γενναῖος καὶ Ἀττικὸς πεζομάχος. ~Ἐγέλασαν
[2, 17]	ἀφθόνως γὰρ κἀμοὶ τῶν συμφορῶν	ὁ	δαίμων ἐπήντλησεν. Ἐπειδὴ δὲ τὰ
[2, 29]	τῷ δράματι καὶ ἕτερον πάθος	ὁ	δαίμων καὶ τὴν μητέρα μοι
[2, 4]	γοῦν θάνατον εἰ καὶ ζῶσιν	ὁ	δαίμων οὐκ ἐπέτρεψε. ~Καὶ ἅμα
[2, 11]	ἔχω λέγειν» ἔφη ὁ Κνήμων,	ὁ	δὲ ἀνῃρηκὼς ὡς ἐπίπαν ἐστὶ
[2, 31]	καὶ ἀκορέστῳ θέᾳ τῶν ὁρωμένων.	~Ὁ	δὲ ἄρχεται λόγων τοιῶνδε· Ταύτην
[2, 18]	ἣν ἔδοξε βουλὴν τὸν Θέρμουθιν.	Ὁ	δὲ βραχὺ προελθὼν ἀνέστρεφέ τε
[2, 27]	οἱ Αἰγύπτιοι σέβομεν θεοὺς ἀνηρώτα,	ὁ	δὲ δι´ ἣν αἰτίαν ἄλλα
[2, 29]	σε χρέος ἤγαγε; πάλιν ἠρώτων.	Ὁ	δὲ δυσπραξία τῶν κατὰ τὴν
[2, 25]	ἐκαρτέρησε σιωπῆσαι τῶν ἑξῆς ἕνεκεν,	ὁ	δὲ ἐπέραινε τὸν λόγον ὧδε.
[2, 7]	γεγενημένον καὶ νέμειν συγγνώμην ἱκέτευον.	Ὁ	δὲ ἐπιμειδιάσας καὶ πρὸς τὸ
[2, 6]	ἡ μὲν ἔχω σε, Θεάγενες»	ὁ	δὲ ζῇς μοι, Χαρίκλεια» πολλάκις
[2, 6]	καὶ τρόμῳ συσχεθεὶς ἀχανὴς εἱστήκει.	~Ὁ	δὲ Θεαγένης ἔμπνους ἐκ τῶνδε
[2, 3]	εἰς γόνυ τε ὀκλάσας ἐθρήνει.	Ὁ	δὲ Θεαγένης ὥσπερ τινὸς πρὸς
[2, 12]	οἱ μὲν ἐν τούτοις ἦσαν·	ὁ	δὲ Θέρμουθις ὁ τοῦ Θυάμιδος
[2, 23]	ἐπερρόφουν ὁ μὲν τοῦ ὕδατος	ὁ	δὲ καὶ οἴνου ὁ Κνήμων,
[2, 5]	καὶ ἦν τὸ λεγόμενον Θεάγενες»	Ὁ	δὲ Κνήμων ἀναβοήσας ὦ θεοί»
[2, 11]	Πυθοῖ καὶ Δελφοί» θρηνοῦντες ἐβόων,	ὁ	δὲ Κνήμων ἐκπέπληκτο καὶ ὅ
[2, 20]	τοῦ τρόπου τὸ τέλος καταστρέψας.	Ὁ	δὲ Κνήμων, ἐπειδὴ τὴν ἀρχὴν
[2, 13]	οὐκ εὐσχήμονα τοῦ φανέντος ὄψιν·	ὁ	δὲ Κνήμων ἠρέμα καὶ ὑπεδίδρασκε,
[2, 3]	εἴχετο καὶ προσεπεφύκει πανταχόθεν ἐναγκαλιζόμενος,	ὁ	δὲ Κνήμων ὅλον ὄντα πρὸς
[2, 11]	Θίσβη καὶ ἡ δέλτος ἔφραζεν,	ὁ	δὲ Κνήμων ὦ Θίσβη» ἔφη
[2, 5]	τις ἦχος ἐξηκούετο Θεάγενες» καλούσης,	ὁ	δὲ οὐδὲν ταραχθεὶς ὑπήκουσέ τε
[2, 30]	παρέχειν. Βούλομαι» ἔφην καὶ δείκνυε.	Ὁ	δὲ ὄψει μὲν» εἶπεν, ὅπως
[2, 14]	καὶ ποῦ Θύαμις ἐπυνθάνετο συνεχῶς.	Ὁ	δὲ πάντα ἔλεγεν, ὡς συνέρραξε
[2, 8]	εἰς τὸν βόθρον ἑαυτὴν ἀπεκρήμνισεν,	ὁ	δὲ πατὴρ ἐξήγγειλε τῷ δήμῳ
[2, 27]	ἵλεων εἶναι τὰ πάντα ἱκέτευον·	ὁ	δὲ πολὺς τῶν περιεστώτων ὅμιλος
[2, 9]	πρὸς τὸν ἔμπορον) δρασμῷ χρησαμένης,	ὁ	δῆμος ἀγανακτήσας φονέα μὲν οὐκ
[2, 23]	ὅς γε καὶ μικρὸν διαλιπὼν	ὁ	Διόνυσος» εἶπεν οἶσθα, ὦ πάτερ,
[2, 1]	Οἴχεται Χαρίκλεια, Θεαγένης ἀπόλωλε. Μάτην	ὁ	δυστυχὴς δειλὸς ἐγενόμην καὶ δρασμὸν
[2, 11]	Αἰγύπτῳ τραγῳδήσουσα. Οὐ παύσῃ» ἔφη	ὁ	Θεαγένης ἄγαν ἀνδριζόμενος εἴδωλά τε
[2, 17]	ἀναπλάττοντος καὶ θρηνοῦντος. ~Ὑπολαβὼν οὖν	ὁ	Θεαγένης ἀλλ´ ὦ Κνήμων» ἔφη
[2, 5]	τὴν ἀκοήν. Οὐ παύσῃ» ἔφη	ὁ	Θεαγένης ἀπατῶν με πολλάκις; Καὶ
[2, 4]	τούτῳ τραγικόν τι καὶ γοερὸν	ὁ	Θεαγένης βρυχώμενος ὢ πάθους ἀτλήτου»
[2, 18]	πρὸς ταῦτα τὸν Κνήμωνα θεασάμενος	ὁ	Θεαγένης, καὶ γὰρ φράζων τὰ
[2, 16]	Θεάγενες. Ἀνέπνευσε πρὸς τὴν ἀκοὴν	ὁ	Θεαγένης καὶ εὖ μὲν ποιοῦσα»
[2, 11]	θεοφρονεῖν τοὺς ὑπελθόντας} Ἀνῴμωξαν ἀθρόον	ὁ	Θεαγένης καὶ ἡ Χαρίκλεια καὶ
[2, 11]	Ἆρ´ οὖν εἴποις ἂν» φησὶν	ὁ	Θεαγένης καὶ ὅπως ποτὲ καὶ
[2, 2]	ἑλιγμῶν ἀνακοπτόμενον. Ἀνέπνει πρὸς ταῦτα	ὁ	Θεαγένης καὶ πρὸς τὴν νῆσον
[2, 6]	τι τῶν ἐγγεγραμμένων ἐπιέναι. Ἀλλ´	ὁ	Θεαγένης οὐκ εἴα λιπαρῶς ἐγκείμενος
[2, 7]	τὴν φιλτάτην ἐμοῦ διατεινομένου. Καὶ	ὁ	Θεαγένης παῦε» φησὶν ὦ Κνήμων,
[2, 15]	Κνήμων, ὀκλάζει δὲ ἐπὶ πέτραν	ὁ	Θεαγένης, ῥίπτει δὲ ἐπὶ τοῦτον
[2, 19]	ὁρῶντας ἰέναι. ~Χαλεπῶς μὲν» ἀπεκρίνατο	ὁ	Θεαγένης Χαρικλείας γε ταύτης ἕνεκα
[2, 36]	μελαινομένων. ~Ταῦτα μὲν ὡς ἀνεῖπεν	ὁ	θεός, ἀμηχανία πλείστη τοὺς περιεστῶτας
[2, 19]	Ὁ μὲν δὴ Κνήμων καὶ	ὁ	Θέρμουθις ἅμα ἡλίῳ τὴν λίμνην
[2, 12]	στενὴν τῆς ὑπερωρείας ὁδὸν λοχήσας	ὁ	Θέρμουθις ἀφῄρητο· παρὰ δὲ τὸν
[2, 12]	τὸν ἐκ τοῦ πολέμου κίνδυνον	ὁ	Θέρμουθις ἐπειγόμενος, ἐπειδὴ τῇ νήσῳ
[2, 14]	σφαγὴν εὑρήκεσαν. Ὡς δὲ εἶδεν	ὁ	Θέρμουθις ἔτι τοῦ αἵματος ἀποστάζον
[2, 13]	ἥκεις τὴν γνώμην. Ἐδεῖτο ὑποπεσὼν	ὁ	Θέρμουθις, ἱκέτης ἐκ τοῦ καιροῦ
[2, 14]	Θίσβην ἠρώτων. Ἔλεγε καὶ ταῦτα	ὁ	Θέρμουθις καὶ διηγεῖτο ὡς ἐμπόρων
[2, 19]	τοῦτον εἶναι τὴν κώμην ἔφραζεν	ὁ	Θέρμουθις οὗπερ τὸν Θύαμιν συνειλημμένον
[2, 19]	λάσιον δυσδιέξοδον παρεχομένης· ἡγεῖτο δὲ	ὁ	Θέρμουθις, τοῦτο τοῦ Κνήμωνος καὶ
[2, 20]	ἐγίνετο ἀωρί, πρὸς ὕπνον τραπεὶς	ὁ	Θέρμουθις χάλκεόν τινα καὶ πύματον
[2, 12]	αὐτὸν οἴσοντα τὸ ἱερεῖον ἀπέστειλεν	ὁ	Θύαμις, ἔξω βελῶν ποιούμενος καὶ
[2, 17]	τε ἀφελόμενοι ἄλλων τε ἀποσυλήσαντες	ὁ	Θύαμις καὶ οἱ σὺν αὐτῷ
[2, 6]	λαβῆς, ὃ παρὰ τὸν φόνον	ὁ	Θύαμις ὑπὸ θυμοῦ καὶ σπουδῆς
[2, 12]	τὰ βάθη φερουσῶν ἀτραπῶν ἐντυχὼν	ὁ	Θύαμις ὡς Χαρίκλειαν ἀνῄρει τὴν
[2, 29]	μου καὶ τὰ τοιαῦτα διεξιόντος	ὁ	ἱερεὺς τοῦ Πυθίου γνώριμος ἐμοὶ
[2, 18]	διὰ τὴν ὁσίαν ἐξ ὧν	ὁ	καιρὸς ἐδίδου πληρώσαντες καὶ δάκρυα
[2, 32]	ἀλλ´ ἴσως ἀκούσομαι. Ἀκούσῃ» ἔφη	ὁ	Καλάσιρις. ~Νυνὶ δὲ ἅπερ ἑξῆς
[2, 8]	ἔχω λέγειν» ἀπεκρίνατο πρὸς αὐτὴν	ὁ	Κνήμων· ἃ δ´ οὖν ἔχω
[2, 14]	γνῶναι καὶ τὴν αἰτίαν. Καὶ	ὁ	Κνήμων ἄγαν ἐσπουδασμένως Θύαμίς ἐστιν
[2, 2]	λέγοντος καὶ τὸ ξίφος περισκοποῦντος	ὁ	Κνήμων ἀθρόον τῆς χειρὸς ἀπεκρούσατο
[2, 24]	μοι περισώσειεν ἐνθυμούμενος. Ὑπολαβὼν οὖν	ὁ	Κνήμων ἅλις» ἔφη βουκόλων καὶ
[2, 23]	ἐγνώρισας; Οὐκ ἐγνώρισα» ἔφη μόνον»	ὁ	Κνήμων ἀλλὰ καὶ σῴζεσθαί σοι
[2, 3]	Ἐπεὶ δὲ ὀλίγον ὑπέβησαν ἀθρόον	ὁ	Κνήμων ἀνέκραγεν ὦ Ζεῦ, τί
[2, 23]	πρὸς τὴν ἀκοὴν τῶν ὀνομάτων	ὁ	Κνήμων, ἄνω τε καὶ κάτω
[2, 24]	τί πέπονθας; ἐρομένου πρὸς ἄλλα	ὁ	Κνήμων ἀπάγων θαυμάζω» ἔφη πῶς
[2, 32]	ἢ τίνων. Μὴ θαυμάσῃς» εἶπεν	ὁ	Κνήμων· ἀσχάλλω γὰρ καὶ αὐτὸς
[2, 5]	καὶ ἀπατῶμαι τὸ μέρος» εἶπεν	ὁ	Κνήμων εἰ Χαρίκλειαν οὖσαν ταυτηνὶ
[2, 21]	αὐτῷ παρὰ τῆς τύχης, θαυμάσας	ὁ	Κνήμων Ἕλλην δὲ» εἶπεν ὁ
[2, 16]	πάντα ἐμαυτῆς πεποίημαι. Παῦσαι» ἔλεγεν	ὁ	Κνήμων, ἐπηκροᾶτο γὰρ ἁπάντων πρὸς
[2, 20]	τὸν Θεαγένην ἐλύττα. Ὡς δὲ	ὁ	Κνήμων ἐφαίνετο οὐδαμοῦ τῆς δὲ
[2, 16]	ἔσται καὶ χρὴ πιστεύειν» ἔλεγεν	ὁ	Κνήμων, ἡμεῖς δὲ ὀνειρώττειν ὡς
[2, 24]	Θίσβην ἐκεῖνος ὠνόμαζε. φεῦ» εἶπεν	ὁ	Κνήμων καὶ ἀθρόον ἐσιώπησεν ὥσπερ
[2, 2]	τὸν ἥδιστον ἀφελόμενος θάνατον» ἐπώμνυεν	ὁ	Κνήμων καὶ ἅπαντα ἔλεγε, τὸ
[2, 21]	τὰ κατὰ σεαυτόν. Ἴωμεν» ἔφη	ὁ	Κνήμων καὶ γάρ μοι καὶ
[2, 19]	ἑαυτοὺς μεταπλάσαντες. Νὴ Δία» εἶπεν	ὁ	Κνήμων· καὶ γὰρ τῶν ὄψεων
[2, 22]	Ἆρ´ οὖν ἂν ἐθέλοις» ἔφη	ὁ	Κνήμων καὶ ὅπως καὶ πότε
[2, 14]	ἥκειν διατεινόμενος. ~Ἐπεκλᾶτο πρὸς ταῦτα	ὁ	Κνήμων καὶ προσελθὼν ἀνέστησέ τε
[2, 6]	καὶ μετὰ ταῦτα γινώσκειν. Ἐπείθετο	ὁ	Κνήμων καὶ τήν τε δέλτον
[2, 26]	πόλιν ἐγκολπισάμενος. Ἄριστα» ἔφη λέγεις»	ὁ	Κνήμων καὶ ὡς ἄν τις
[2, 11]	ἄλλα οὐκ ἔχω λέγειν» ἔφη	ὁ	Κνήμων, ὁ δὲ ἀνῃρηκὼς ὡς
[2, 15]	κλίνει μὲν ἑαυτὸν εἰς γῆν	ὁ	Κνήμων, ὀκλάζει δὲ ἐπὶ πέτραν
[2, 23]	ὕδατος ὁ δὲ καὶ οἴνου	ὁ	Κνήμων, ὅς γε καὶ μικρὸν
[2, 21]	λῃστρικοὺς φοβερωτέρους ἀποδείκνυσιν. ~Ἀποτεμὼν οὖν	ὁ	Κνήμων ὅσον εἰκὸς ἦν ἔλαττον
[2, 6]	παρ´ ἐλπίδα σωθέντες ἐκινδύνευον, ἕως	ὁ	Κνήμων πίδακά τινα διαμώμενος καὶ
[2, 19]	χαλεπῶς ἐκ τοῦ γάλακτος ἔλεγεν	ὁ	Κνήμων, προφθάνειν δὲ τὸν Θέρμουθιν
[2, 6]	διαλιπὼν εἰς ἑαυτόν τε γενόμενος	ὁ	Κνήμων τὴν κειμένην αὖθις ἐπεσκοπεῖτο.
[2, 17]	κακῶν βεβυθισμένοι. Μικρὸν οὖν ἐπιστήσας	ὁ	Κνήμων τοιάδε ἔφη· Κακῶν μέν,
[2, 21]	Ἕλλην ἐν Αἰγύπτῳ; Γελοῖον» ἔφη	ὁ	Κνήμων· τῶν γὰρ κατὰ σεαυτὸν
[2, 21]	βλέπουσα. Μικρὸν οὖν ἐπιστήσας ἑαυτὸν	ὁ	Κνήμων, ὡς ἀντιπαρέθει πολλάκις ὁ
[2, 24]	ἂν εἴη τὰ νῦν; ἠρώτα	ὁ	Κνήμων ὡς τοὔνομα τοῦ Ναυσικλέους
[2, 25]	ὄνομα αὐτῷ, ξένε. Συνεστάλη πάλιν	ὁ	Κνήμων ὥσπερ τῷ ὀνόματι τοῦ
[2, 19]	ἔπραττον ὡς ἐβούλετο ἡ σκέψις.	Ὁ	μὲν δὴ Κνήμων καὶ ὁ
[2, 25]	Θυάμιδος βληθεὶς τὴν ἀκοήν, καὶ	ὁ	μὲν ἐκαρτέρησε σιωπῆσαι τῶν ἑξῆς
[2, 20]	εἶχε τάχους ἐπαφεὶς διεδίδρασκε. ~Καὶ	ὁ	μὲν ἐπειδὴ πρὸς ταῖς ἀκρωρείαις
[2, 3]	τὸ σῶμα τῆς κειμένης κατενεχθείς,	ὁ	μὲν ἐπὶ πλεῖστον ἀπρὶξ εἴχετο
[2, 1]	τοῦ πυρὸς ἐχομένην ὁρῶσι. Καὶ	ὁ	μὲν Θεαγένης παίων τὴν κεφαλὴν
[2, 34]	ποίησις τὸν Ἀχιλλέα Φθιώτην ἐνδείκνυται,	ὁ	μὲν νεανίσκος» ἔφη ὁ Χαρικλῆς
[2, 16]	λέγουσα τὸν Θεαγένην ἐκάλει. Καὶ	ὁ	μὲν παρῆν αὐτίκα πρὸς τὴν
[2, 27]	ἡμῖν αἱ ζητήσεις ἀνεκινοῦντο, καὶ	ὁ	μέν τις ὅπως τοὺς ἐγχωρίους
[2, 23]	βρῶσιν οὐδὲ ἓν ἀφῃρεῖτο, ἐπερρόφουν	ὁ	μὲν τοῦ ὕδατος ὁ δὲ
[2, 24]	κεκλήρωται τὴν κώμην· τοῦτον δὴ	ὁ	Ναυσικλῆς ἐπὶ χρήμασι μεγάλοις ἄγει
[2, 35]	πρὸς τοῖς βωμοῖς ἐγενόμεθα καὶ	ὁ	νεανίας ἤδη τῶν ἱερῶν κατῆρχε,
[2, 35]	~Ἐπένευσεν ὁ Χαρικλῆς καὶ εἰσῆλθεν	ὁ	νεανίσκος Ἀχίλλειόν τι τῷ ὄντι
[2, 28]	λάβρων ὑετῶν ῥηγνυμένων ὀργᾷ τε	ὁ	Νεῖλος καὶ ποταμὸς εἶναι οὐκ
[2, 21]	καὶ πρὸς μόνην τὴν σκέψιν	ὁ	νοῦς ἐσχόλαζε, κατὰ πρόσωπον ὑπαντιάσας
[2, 21]	ὁ Κνήμων Ἕλλην δὲ» εἶπεν	ὁ	ξένος; Οὐχ Ἕλλην» εἶπεν ἀλλ´
[2, 16]	ἢ τὸ ἕτερον, καὶ νικήσειεν	ὁ	παρὰ σοὶ τρίπους ἐγὼ δὲ
[2, 26]	φρούριον ἀτεχνῶς καὶ αὐτοσχέδιος ἀκρόπολις	ὁ	Παρνασὸς ἀπαιωρεῖται προπόδων λαγόσι τὴν
[2, 26]	ἐπῃσθημένος· τῇδε γάρ πῃ καὶ	ὁ	πατήρ μοι θέσεως ἔχειν τοὺς
[2, 9]	βασάνους ἐξῄτουν. Ὡς δὲ ὑποσχόμενος	ὁ	πατὴρ οὐκ εἶχε παραδιδόναι, προϊδομένης
[2, 27]	τῶν ζῴων ἐκθειάζεται καὶ τίς	ὁ	περὶ ἑκάστου λόγος ἐπυνθάνετο· ἄλλος
[2, 24]	παραφέρειν πειρώμενον. Μανθάνοις ἄν» ἔφη	ὁ	πρεσβύτης· διηγήσομαι δέ σοι τἀμαυτοῦ
[2, 23]	τοιούτων ἀφ´ ὧν ἐξ ἔθους	ὁ	πρεσβύτης ἐσιτεῖτο, ψυχῆς γὰρ διὰ
[2, 21]	ἀξιοῦντος Ἰλιόθεν με φέρεις» ἀπεκρίνατο	ὁ	πρεσβύτης καὶ σμῆνος κακῶν καὶ
[2, 22]	τὴν καταγωγὴν ἀφικνοῦνται οὗ κατέλυεν	ὁ	πρεσβύτης· καὶ τὸν μὲν τοῦ
[2, 21]	ὁ Κνήμων, ὡς ἀντιπαρέθει πολλάκις	ὁ	πρεσβύτης οὐδὲ εἴ τις αὐτῷ
[2, 34]	τετραετηρίδα ταύτην, ὅτε περ καὶ	ὁ	Πυθίων ἀγών, ἔστι δὲ νῦν
[2, 11]	τίς δὲ ἄρα ποτέ ἐστιν	ὁ	σὸς εὐεργέτης ὁ ταύτην ἀνῃρηκὼς
[2, 14]	Κνήμων ἄγαν ἐσπουδασμένως Θύαμίς ἐστιν	ὁ	σφαγεύς» ἔλεγεν, ἀπολύσασθαι τῆς ὑποψίας
[2, 11]	ποτέ ἐστιν ὁ σὸς εὐεργέτης	ὁ	ταύτην ἀνῃρηκὼς ἢ πῶς δεῦρο
[2, 34]	ἄλλας, Ἀχιλλείδης γὰρ εἶναι σεμνύνεται	ὁ	τῆς θεωρίας ἐξάρχων· συνέτυχον γὰρ
[2, 27]	φιλοσοφοῦσι διελεγόμην· οὐκ ὀλίγος δὲ	ὁ	τοιοῦτος βίος συρρεῖ περὶ τὸν
[2, 25]	πεπρωμένων ἐστὶν ὑπόκρισις καὶ ὡς	ὁ	τότε εἰληχὼς δαίμων οἱονεὶ προσωπεῖον
[2, 12]	τούτοις ἦσαν· ὁ δὲ Θέρμουθις	ὁ	τοῦ Θυάμιδος ὑπασπιστής, ἐπειδὴ κατὰ
[2, 4]	κάλλει καταστράψαντες, οὓς οὐκ εἶδεν	ὁ	φονεύσας, οἶδα ἀκριβῶς, Ἀλλ´ ὦ
[2, 33]	~Νυνὶ δὲ ἅπερ ἑξῆς ἐπέραινεν	ὁ	Χαρικλῆς εἰρήσεται. Ἐπειδὴ γὰρ» φησὶν
[2, 35]	δευτέροις ἐπιτελεῖν ἐγγένοιτο. Γινέσθω» ἔφη	ὁ	Χαρικλῆς. Καὶ ἀνιστάμενος ὄψει» ἔφη
[2, 35]	ἀνεπτέρωμαι πρὸς τὴν θέαν. ~Ἐπένευσεν	ὁ	Χαρικλῆς καὶ εἰσῆλθεν ὁ νεανίσκος
[2, 34]	ἐνδείκνυται, ὁ μὲν νεανίσκος» ἔφη	ὁ	Χαρικλῆς καὶ ὁλοσχερῶς Αἰνιᾶνα εἶναι
[2, 29]	νῦν γὰρ βούλομαι. Μάνθανε« εἶπεν	ὁ	Χαρικλῆς τοὺς πολλοὺς μεταστησάμενος καὶ
[2, 16]	ἀκτῖνας ἀποσῴζεις. Τί δὲ ἦν	ὅ	μοι πέπονθας; ἢ τίς ἡ
[2, 36]	τοὺς περιεστῶτας εἰσεδύετο τὸν χρησμὸν	ὅ	τι βούλοιτο φράζειν ἀποροῦντας· ἄλλος
[2, 30]	λαμβάνων σὺ δὲ οὐκ οἶδ´	ὅ	τι βουλόμενος παίζεις ἡμᾶς. Οὐ
[2, 14]	καὶ τέλος ὡς ἐκεῖνος μὲν	ὅ	τι καὶ γέγονεν οὐκ ἔχοι
[2, 12]	Θίσβης εἴκαζε καὶ ἀμηχάνως εἶχεν	ὅ	τι καὶ δράσειεν, ὑπὸ μὲν
[2, 11]	ὁ δὲ Κνήμων ἐκπέπληκτο καὶ	ὅ	τι πεπόνθοιεν πρὸς τὸ ὄνομα
[2, 10]	κέχρησο ταύτῃ κατ´ ἐμοῦ πρὸς	ὃ	βούλει· μόνον ὑπὸ σὲ γενοίμην
[2, 25]	τὸ αἰσχρότερον τῶν ἔργων ἐκνικηθείην,	ὃ	δέ με πρὸ πάντων καὶ
[2, 22]	πυρίνου καὶ ὡραίων παντοίων βρίθουσαν.	Ὃ	δὴ Κνήμων θαυμάσας ἀλλ´ ἦ
[2, 20]	καὶ βουλόμενος καθεύδειν ἀπηύχετο τοῦθ´	ὃ	ἐβούλετο, χαλεπωτέροις ὀνείροις τῆς ἀληθείας
[2, 11]	ποινῆς. Ἀλλὰ τί ἦν ἄρα,	ὃ	καὶ πάλιν σε κατ´ ἐμοῦ
[2, 16]	χεῖρα ἐπέβαλλε καὶ τὸ μέρος	ὃ	κατὰ τὸ ὄναρ ἀπώλεσεν ἐπαφωμένη
[2, 5]	γὰρ τῶν ἐσχάτων καὶ καθ´	ὃ	μέρος αὐτὴν οἶδα τοῦ ἄντρου
[2, 28]	δὲ τῆς Λιβύης λαμβάνει, καθ´	ὃ	μέρος τὸ κλίμα τὸ ἀνατολικὸν
[2, 11]	εἰ δεῖ τῷ ξίφει τεκμαίρεσθαι	ὃ	παρὰ τὴν σφαγὴν εὑρήκαμεν· ἐκείνου
[2, 14]	καὶ μαρτύριον ἐπεδείκνυ τὸ ξίφος	ὃ	παρὰ τὴν σφαγὴν εὑρήκεσαν. Ὡς
[2, 6]	ἐκπεπτωκὸς ἐγνώριζεν ἀπὸ τῆς λαβῆς,	ὃ	παρὰ τὸν φόνον ὁ Θύαμις
[2, 19]	καταθύσαντες ἐπί τε τοῦ πυρὸς	ὃ	προητοίμαστο τοῖς νομεῦσιν ἀφαυήναντες ἐνεφοροῦντο
[2, 8]	Θίσβην δ´ οὖν εἶναι Κνήμων	ὅδε	φησὶ τὴν Ἀθηναίαν ἐκείνην τὴν
[2, 19]	δυσχωρίας ἀναθέντος καὶ ἡγεμονεύειν τὴν	ὁδὸν	ἐπιτρέψαντος πλέον δὲ τὸ ἀσφαλὲς
[2, 12]	κατά τινα στενὴν τῆς ὑπερωρείας	ὁδὸν	λοχήσας ὁ Θέρμουθις ἀφῄρητο· παρὰ
[2, 21]	ἄλλως ἡ πρὸς τὴν κώμην	ὁδὸς	σπουδάζεται ἀναμεῖναί τινας ἐν ταύτῃ
[2, 19]	Ὡς δὲ ἐνεφορήθησαν, γάλακτος ἐμπιόντες,	ὁδοῦ	τῆς προκειμένης εἴχοντο. Καὶ ἦν
[2, 28]	προσηνέστατος, οὐκέτι μὲν θερμὸς ὡς	ὅθεν	ἤρξατο ἔτι δὲ χλιαρὸς ὡς
[2, 22]	καὶ νοῦς εἰς πεῖραν ἥκουσιν	ὅθεν,	ὡς τὸ εἰκός, ἄλλους τε
[2, 33]	ἀνίησιν· ἐθαύμαζόν τε ὅτι καθάπερ	οἱ	ἀγαθοὶ καὶ εὐγενεῖς τῶν σκυλάκων
[2, 27]	μέν τις ὅπως τοὺς ἐγχωρίους	οἱ	Αἰγύπτιοι σέβομεν θεοὺς ἀνηρώτα, ὁ
[2, 34]	δὲ ἐρομένου τὸν Χαρικλέα τίνες	οἱ	Αἰνιᾶνες ἢ τίς ἡ θεωρία
[2, 32]	ἀνιαρῶς ἄγαν διατεθεὶς καὶ ὥσπερ	οἱ	βαρεῖάν τινα πληγὴν εἰληφότες ὅτι
[2, 7]	ἐπαφώμενος ἐπὶ τὸ φρονεῖν ἐπανήγαγεν.	~Οἱ	δὲ ἑτέρως μὲν ἀλλήλοις ἐντυχόντες
[2, 19]	Ἐπεὶ δὲ προϊόντες ἐνέτυχον ποίμναις	(οἱ	δὲ νομεύοντες ἀπέδρασαν καὶ πρὸς
[2, 14]	τῆς Θίσβης ἐπὶ τὸ σπήλαιον.	Οἱ	δὲ τί διαφέρουσαν αὐτῷ ἢ
[2, 13]	τῆς ψυχῆς τῷ βλέμματι καταμηνύων.	Οἱ	δὲ ὡς εἶδον ἄνδρα γυμνὸν
[2, 36]	τοῖς τέλεσι κρίνονται, καὶ ἄλλως	οἱ	Δελφοὶ πρὸς τὴν πομπὴν ἐπτοημένοι
[2, 11]	Δημαινέτης τελευτὴ κἀμὲ μὲν ἠπάτησαν	οἱ	ἐξαγγείλαντες σὺ δὲ καὶ διαπόντιος
[2, 23]	μοι τοῦτο οὐκ εἰς μακρὰν	οἱ	θεοὶ προσημαίνουσιν, ἀρύσῃ πλοῦτον ὅσον
[2, 9]	ἐπὶ τὸν πατέρα τὸν ἐμὸν	οἱ	κατὰ γένος τῇ Δημαινέτῃ προσήκοντες
[2, 34]	θεωρία καὶ ἣν ἄγουσι θυσίαν	οἱ	μὲν Αἰνιᾶνες» ἔφη Θετταλικῆς ἐστι
[2, 12]	Πυθοῦς οὐκ εἶχε συμβάλλειν. ~Καὶ	οἱ	μὲν ἐν τούτοις ἦσαν· ὁ
[2, 35]	ῥὶς ἐν ἐπαγγελίᾳ θυμοῦ καὶ	οἱ	μυκτῆρες ἐλευθέρως τὸν ἀέρα εἰσπνέοντες,
[2, 16]	φωτεινὴν αἴσθησιν καὶ ὁρατῶν ὑπουργὸν	οἱ	ὄνειροι σοφίζονται. Βαρὺ μὲν» ἔφη
[2, 25]	πάντων καὶ ἐπὶ πᾶσιν ἐξήλαυνεν	οἱ	παῖδες ἦσαν, οὓς ἡ ἄρρητός
[2, 4]	ἀνακτόρων κατείληφεν· ὀφθαλμοὶ δὲ ἀφεγγεῖς	οἱ	πάντας τῷ κάλλει καταστράψαντες, οὓς
[2, 17]	τε ἀποσυλήσαντες ὁ Θύαμις καὶ	οἱ	σὺν αὐτῷ κατέθεντο· σίτου δὲ
[2, 19]	ἢ καὶ ἀνῃρῆσθαι εἴκαζεν, διεφθορέναι	οἱ	τὴν γαστέρα πρὸς τῆς ἀδηφαγίας
[2, 16]	δὲ ἀνέκραγέ τε αὐτίκα καί	οἱ	τὸν ὀφθαλμὸν ἀνηρπάσθαι λέγουσα τὸν
[2, 20]	τὴν Θίσβην καὶ ὅπως ἄν	οἵ	ποτε διαχρήσαιτο ἐνενόει, ἐπιθέσθαι τε
[2, 24]	ἐρομένου θηρίων» ἔφη τῶν χαλεπωτάτων,	οἳ	καλοῦνται μὲν ἄνθρωποι καὶ βουκόλοι
[2, 35]	Δελφοί, τόν τε θεᾶς γενέτην·	οἳ	νηὸν προλιπόντες ἐμὸν καὶ κῦμα
[2, 2]	οὖν κἀκεῖσε παρεφέροντο τοῦ εὐθέος	οἷα	δὴ ἀπειρίᾳ τε τὴν εἰρεσίαν
[2, 3]	ἐπίφορος ταῖς καλύβαις ἐμπνεύσας, καὶ	οἷα	δὴ λεπτοῖς καλάμοις καὶ τούτοις
[2, 30]	τε καὶ ὑάκινθοι αἱ μὲν	οἷα	λήϊον ἠρινὸν χλοάζουσαι ἐλαιώδους τινὸς
[2, 30]	γε λαμβάνων σὺ δὲ οὐκ	οἶδ´	ὅ τι βουλόμενος παίζεις ἡμᾶς.
[2, 25]	Χαρίκλειαν ἔχουσα, ὄνομα Ῥοδῶπις, οὐκ	οἶδ´	ὁπόθεν ἢ ὅπως κακῇ μοίρᾳ
[2, 4]	οὓς οὐκ εἶδεν ὁ φονεύσας,	οἶδα	ἀκριβῶς, Ἀλλ´ ὦ τί ἄν
[2, 23]	κάλλιστον ἀνδρὶ νοῦν ἔχοντι καὶ	οἶδα	πολλοὺς ὡς θησαυρὸν τῇ ψυχῇ
[2, 5]	καὶ καθ´ ὃ μέρος αὐτὴν	οἶδα	τοῦ ἄντρου καταλιπὼν ἡ φωνή
[2, 9]	οἰκείας ἕδρας ἐξωθούμενον. ~Ὑφ´ ὧν	οἰδουμένη	τῷ χόλῳ καὶ ζήλῳ πυρακτουμένη
[2, 24]	ἐπιτεμών, οὐ σοφιστεύων ὡς αὐτὸς	οἴει	τὴν ἀφήγησιν ἀλλ´ εὔτακτόν σοι
[2, 33]	τούτοις συνόμιλος ἐπαρθενεύθη καὶ οἴκησιν	οἰκεῖ	σοι τὴν αὐτὴν ἐνταῦθα, ἐντός
[2, 8]	τε ὄμμα πιμπράμενον καὶ τῆς	οἰκείας	ἕδρας ἐξωθούμενον. ~Ὑφ´ ὧν οἰδουμένη
[2, 9]	χόλῳ καὶ ζήλῳ πυρακτουμένη τοῖς	οἰκείοις	τῆς Δημαινέτης προσιοῦσα τὴν κατ´
[2, 34]	καὶ πανταχόθεν αὐτὸν τοῖς Αἰνιᾶσιν	οἰκειούμενος	τεκμήριον λαμβάνει πρὸς τοῖς ἄλλοις
[2, 33]	πλεῖστον τούτοις συνόμιλος ἐπαρθενεύθη καὶ	οἴκησιν	οἰκεῖ σοι τὴν αὐτὴν ἐνταῦθα,
[2, 22]	θεραπαινίδες τε ὅσαι κατὰ τὴν	οἰκίαν,	αἳ τὸν ξένον ἴσα καὶ
[2, 29]	δὲ δυσπραξία τῶν κατὰ τὴν	οἰκίαν«	ἀπεκρίνατο ἣ δή μοι καὶ
[2, 29]	ἐνεγκούσης καὶ τὴν ἐρημίαν τῆς	οἰκίας	ἀποδιδράσκω (μέγα γὰρ εἰς λήθην
[2, 25]	ἐξῴκιζον ἐμαυτὸν γῆς τε καὶ	οἰκίας	πατρῴας τὴν μὲν ὁρμὴν οὐδενὶ
[2, 24]	καὶ ὄμμα κρόνιον εἰς τὸν	οἶκον	ἐνέσκηψε τὴν ἐπὶ τὸ χεῖρον
[2, 22]	πρεσβύτης· καὶ τὸν μὲν τοῦ	οἴκου	δεσπότην οὐ καταλαμβάνουσιν, ὑποδέχονται δὲ
[2, 33]	τε νεὼς ἀνηγόμην τὴν ἐπ´	οἴκου.	Καὶ ἔστι νῦν ἡ παῖς
[2, 22]	ἴσα καὶ πατέρα ἦγον, οὕτως	οἶμαι	πρὸς τοῦ κεκτημένου διατεταγμένον. Καὶ
[2, 31]	τὴν παῖδα κατάστικτος, τῆς μητρὸς	οἶμαι	σύμβολα ταῦτα καὶ γνωρίσματα τῇ
[2, 22]	θρήνοις παραπέμπω τὸ πάθος, ὥσπερ	οἶμαί	τις ὄρνις ὄφεως αὐτῇ τὴν
[2, 23]	δ´ ὃς εὐχαριστία, ξενίων δὲ	οἶμαι	τὸ κάλλιστον ἀνδρὶ νοῦν ἔχοντι
[2, 1]	βίον αἷς ἠβουλήθης· ἀλλὰ πυρός,	οἴμοι,	γέγονας ἀνάλωμα, τοιαύτας ἐπί σοι
[2, 4]	τι καὶ κατὰ μικρὸν ἐμπνεῖς.	Οἴμοι,	σιωπᾷς καὶ τὸ μαντικὸν ἐκεῖνο
[2, 23]	τοῦ ὕδατος ὁ δὲ καὶ	οἴνου	ὁ Κνήμων, ὅς γε καὶ
[2, 23]	μισθὸν μέγαν τινὰ καὶ οὐχ	οἷον	ἄλλον οὐδ´ εἰ τὰ ἐξ
[2, 26]	ἥκιστα τῇ φύσει τῆς περιοχῆς·	οἷον	γὰρ φρούριον ἀτεχνῶς καὶ αὐτοσχέδιος
[2, 35]	ἅμα καὶ οὐκ ἀνέραστον βλέπων,	οἷον	θαλάσσης ἀπὸ κύματος εἰς γαλήνην
[2, 19]	ὑπὸ τοῦ λιμοῦ τῆς γαστρός.	Οἷον	οὖν λύκοι τινὲς ἢ θῶες
[2, 25]	ὡς ὁ τότε εἰληχὼς δαίμων	οἱονεὶ	προσωπεῖον αὐτὴν ὑπῆλθε, τὴν μὲν
[2, 22]	πολιορκίαν εἰς ὦτα ἀνήμερα καὶ	οἷς	ἔλεον οὐκ ἐγνώρισεν ἡ φύσις
[2, 34]	τεκμήριον λαμβάνει πρὸς τοῖς ἄλλοις	οἷς	καταλέγει καὶ τὸν ἐναγισμὸν τὸν
[2, 34]	ἀγών, ἔστι δὲ νῦν ὡς	οἶσθα,	πέμπουσιν Αἰνιᾶνες Νεοπτολέμῳ τῷ Ἀχιλλέως·
[2, 23]	μικρὸν διαλιπὼν ὁ Διόνυσος» εἶπεν	οἶσθα,	ὦ πάτερ, ὡς χαίρει μύθοις
[2, 12]	τῶν ἐναντίων ἔφοδον, ὅτε αὐτὸν	οἴσοντα	τὸ ἱερεῖον ἀπέστειλεν ὁ Θύαμις,
[2, 24]	ἀπροσδόκητον ἀφόρητον τὸ δὲ προεγνωσμένον	οἰστότερον,	τὸ μὲν γὰρ ἡ διάνοια
[2, 34]	δοκεῖ διότι περ ὑπὸ τῇ	Οἴτῃ	τῷ ὄρει κατῴκισται. Ἡ δὲ
[2, 1]	φόβοι, κίνδυνοι, φροντίδες, ἐλπίδες, ἔρωτες.	Οἴχεται	Χαρίκλεια, Θεαγένης ἀπόλωλε. Μάτην ὁ
[2, 15]	ἑαυτὸν εἰς γῆν ὁ Κνήμων,	ὀκλάζει	δὲ ἐπὶ πέτραν ὁ Θεαγένης,
[2, 3]	ὀφθαλμοῖς ἐπαγαγὼν εἰς γόνυ τε	ὀκλάσας	ἐθρήνει. Ὁ δὲ Θεαγένης ὥσπερ
[2, 22]	τὴν γονὴν θοινωμένου προσελθεῖν μὲν	ὀκνεῖ	φεύγειν δὲ οὐ φέρει, πόθος
[2, 3]	μὲν πολλῆς τῷ ῥοίζῳ παρενεχθείσης,	ὀλίγης	δὲ τῆς ὑπολειπομένης πρὸς τὸ
[2, 23]	ἐτύγχανες· Ἀλλὰ τὸ παρὸν τροφῆς	ὀλίγον	ἀπογευώμεθα, μακροτέρας γὰρ δεήσει σοί
[2, 33]	σκυλάκων πάντα τινὰ καὶ ἐπ´	ὀλίγον	ἐγνωσμένον σαίνουσιν, οὕτω κἀκείνη τῆς
[2, 19]	λέβητας αἰτήσειν. Πρὸς ταῦτα ἐμειδίασαν	ὀλίγον	καὶ βεβιασμένον καὶ μόνοις τοῖς
[2, 19]	τὰ ἀεὶ τετμημένα καὶ πρὸς	ὀλίγον	τῷ πυρὶ μεμολυσμένα, τὰ δὲ
[2, 3]	ἡγουμένου τοῦ Κνήμωνος. Ἐπεὶ δὲ	ὀλίγον	ὑπέβησαν ἀθρόον ὁ Κνήμων ἀνέκραγεν
[2, 27]	δρῶσιν, ἢ φιλοσοφοῦσι διελεγόμην· οὐκ	ὀλίγος	δὲ ὁ τοιοῦτος βίος συρρεῖ
[2, 14]	αἵματος ἀποστάζον καὶ τὸν πρὸ	ὀλίγου	φόνον θερμὸν ἔτι τὸν σίδηρον
[2, 31]	σοφῶν ὧν ἀκουστὴς εἶναι χρόνοις	ὀλίγῳ	πρόσθεν ἠξίωμαι) καὶ ἄλλως καὶ
[2, 12]	παρὰ τὴν Θίσβην ἔσπευδε. Ταύτην	ὀλίγων	πρόσθεν ἡμερῶν ἀγομένην ὑπὸ τοῦ
[2, 3]	πανταχόθεν ἐναγκαλιζόμενος, ὁ δὲ Κνήμων	ὅλον	ὄντα πρὸς τῷ πάθει καταμαθὼν
[2, 21]	πάρεστιν αἰσθάνεσθαι δοκῶν, οὕτως ἄρα	ὅλος	τῶν φροντισμάτων ἦν καὶ πρὸς
[2, 34]	νεανίσκος» ἔφη ὁ Χαρικλῆς καὶ	ὁλοσχερῶς	Αἰνιᾶνα εἶναι τὸν ἥρωα διαγωνίζεται,
[2, 18]	ξυνίεσαν) διανέστησάν τε τὸν Θέρμουθιν	ὁλοσχερῶς	τῷ ὕπνῳ κατεσχημένον καὶ ὅσα
[2, 28]	τέ ἐστι γλυκύτατος ἅτε ἐξ	ὄμβρων	οὐρανίων χορηγούμενος καὶ θιγεῖν προσηνέστατος,
[2, 22]	θεραπεύειν· ἥν〉 ἐς τάδ´ ἀποσκοπῶν	Ὅμηρος	{καὶ} ὡς πάντα δεύτερα αὐτῆς
[2, 34]	ἑαυτὸν ἀναγορεύει φήσαντος, ἡ γὰρ	Ὁμήρου	τοῦ Αἰγυπτίου ποίησις τὸν Ἀχιλλέα
[2, 27]	ὁ δὲ πολὺς τῶν περιεστώτων	ὅμιλος	ἀνευφήμησαν τὸν θεὸν τῆς ἐπ´
[2, 24]	τρέπει τὰ καθ´ ἡμᾶς καὶ	ὄμμα	κρόνιον εἰς τὸν οἶκον ἐνέσκηψε
[2, 8]	τὰς ῥῖνας ἀνισταμένην τό τε	ὄμμα	πιμπράμενον καὶ τῆς οἰκείας ἕδρας
[2, 16]	ἐπὶ πατέρα καὶ μητέρα τὴν	ὀμμάτων	συζυγίαν ὡς ἂν φωτεινὴν αἴσθησιν
[2, 2]	ἀπειρίᾳ τε τὴν εἰρεσίαν οὐχ	ὁμοζυγοῦντες	καί τι καὶ ἀνέμου πρὸς
[2, 16]	πατέρες εἰσὶν ἀπόκριναι. Τῆς δὲ	ὁμολογούσης	καὶ εἴποτε ἦσαν» εἰπούσης, οὐκοῦν
[2, 32]	φιλοφρονούμενος καὶ πολλὴν τοῖς θεοῖς	ὁμολογῶν	χάριν αὐτόθεν τε ἐμαυτοῦ θυγατέρα
[2, 12]	τότε δι´ ἐρωτικὴν ἀποτυχίαν ἐπιτεινομένης	ὁμόσε	χωρεῖν αὐτόθι τοῖς νομιζομένοις αἰτίοις
[2, 25]	βούλοιντο τὰ καθ´ ἡμᾶς ἐπιτρέπων	ὁμοῦ	δὲ τὴν ἀποτρόπαιον Ῥοδῶπιν ἀποφεύγων.
[2, 25]	τῆς ἐνεγκούσης ὁ βαρυδαίμων ἐξῄειν	ὁμοῦ	μὲν εἴκων ταῖς μοιρῶν ἀνάγκαις
[2, 26]	πόλιν ἀνέθεον. Ἐπεὶ δὲ ἐπέστην	ὀμφή	με ὡς ἀληθῶς θεία προσέβαλεν
[2, 22]	τῶνδε ἡμερῶν ἀλύοντα καὶ πλανώμενον	ὁμωρόφιον	ἐποιήσατο. Καὶ τίς ἦν ἡ
[2, 19]	ἀήθως ἐχούσης· ἐλευσόμεθα δ´ οὖν	ὅμως	εἰς πτωχοὺς καὶ τοὺς διὰ
[2, 35]	ἱερῶν ἔστιν ὅτε ἐπύθετο, ἀλλ´	ὅμως	ἐσιώπων τὸ μέλλον ἀπεκδεχόμενος. Καὶ
[2, 4]	ἑαυτὴν φυλάττουσα· κεῖται δ´ οὖν	ὅμως	ἡ δυστυχής, οὐδὲν μὲν αὐτὴ
[2, 31]	δὲ αὐτῷ καὶ λίθων ὅρμος	ὃν	ἀρτίως ἐπεδείκνυον καὶ ταινία τις
[2, 16]	εἰς σὲ τείνει τὸ ἐνύπνιον,	ὃν	ὀφθαλμὸν ἐγὼ καὶ ψυχὴν καὶ
[2, 23]	χρηστὸν Ναυσικλέα παρεῖναι ἡμῖν συνέβαινεν,	ὃν	πολλάκις γε δι´ ὄχλου γινόμενον
[2, 16]	τὸ μέρος ὃ κατὰ τὸ	ὄναρ	ἀπώλεσεν ἐπαφωμένη πάντοθεν ἐπεζήτει. Ὡς
[2, 16]	ἐπιλεᾶναι, τῇ Χαρικλείᾳ τῇδε ξυγκείμενον	ὄναρ	ἐφοίτησεν· ἀνὴρ τὴν κόμην αὐχμηρὸς
[2, 16]	ἐπεζήτει. Ὡς δὲ ἦν ὄναρ	ὄναρ	ἦν» ἔλεγεν, ἔχω τὸν ὀφθαλμόν·
[2, 16]	γὰρ ἄλλῃ πῃ φράζεσθαι τὸ	ὄναρ	καταφαίνεται· καὶ εἴγε σοι πατέρες
[2, 16]	πάντοθεν ἐπεζήτει. Ὡς δὲ ἦν	ὄναρ	ὄναρ ἦν» ἔλεγεν, ἔχω τὸν
[2, 16]	γε ὕπαρ ἦν καὶ μὴ	ὄναρ,	ὦ Θεάγενες, τὸ φανέν. Τοῦ
[2, 16]	αἴσθησιν καὶ ὁρατῶν ὑπουργὸν οἱ	ὄνειροι	σοφίζονται. Βαρὺ μὲν» ἔφη καὶ
[2, 36]	ἀληθῶν ἐφήπτετο, χρησμοὶ γὰρ καὶ	ὄνειροι	τὰ πολλὰ τοῖς τέλεσι κρίνονται,
[2, 20]	ἀπηύχετο τοῦθ´ ὃ ἐβούλετο, χαλεπωτέροις	ὀνείροις	τῆς ἀληθείας ἐντυγχάνων, πρός τε
[2, 16]	ἔλεγεν ὁ Κνήμων, ἡμεῖς δὲ	ὀνειρώττειν	ὡς ἀληθῶς ἐοίκαμεν, ἐνύπνια μὲν
[2, 25]	μητροπάτορι τότε διάγοντα. Θύαμις ἦν	ὄνομα	αὐτῷ, ξένε. Συνεστάλη πάλιν ὁ
[2, 26]	ἦσθα ὦ παῖ; Ναίχι» ἔφη.	Ὄνομα	δὲ τίς; Κνήμων» ἀπεκρίνατο· τὰ
[2, 29]	γεγονὼς ἐς τὰ μάλιστα, Χαρικλῆς	ὄνομα	ἦν αὐτῷ, θαυμασίως« ἔφη λέγεις·
[2, 24]	μὲν Μέμφις, πατὴρ δὲ καὶ	ὄνομα	Καλάσιρις, βίος δὲ νῦν μὲν
[2, 14]	καὶ πλέον οὐδέν, ἕως τὸ	ὄνομα	κατὰ μέρος ἀποτέμνων καὶ κατὰ
[2, 8]	τις αὐτὴν Ναυκρατίτης ἔμπορος ὑπόχρυσος	ὄνομα	Ναυσικλῆς ἐνηγκαλίζετο, τὴν Ἀρσινόην καὶ
[2, 17]	δὲ καὶ ἐπιτηδείων ἄλλων οὐδὲ	ὄνομα	περιλέλειπται. Δέος δὲ διαφθαρῆναι μὲν
[2, 25]	κάλλος δεύτερον μετὰ Χαρίκλειαν ἔχουσα,	ὄνομα	Ῥοδῶπις, οὐκ οἶδ´ ὁπόθεν ἢ
[2, 11]	ὅ τι πεπόνθοιεν πρὸς τὸ	ὄνομα	τῆς Πυθοῦς οὐκ εἶχε συμβάλλειν.
[2, 33]	παῖς μὲν οὖσα ἐμὴ καὶ	ὄνομα	τοὐμὸν ὀνομαζομένη, σαλεύω γὰρ ἐπ´
[2, 34]	τὸ περὶ τὸν κόλπον τοῦτον	ὀνομάζεσθαι	πάλαι διατεινόμενος, τοὺς δὲ ἄλλους
[2, 33]	οὖσα ἐμὴ καὶ ὄνομα τοὐμὸν	ὀνομαζομένη,	σαλεύω γὰρ ἐπ´ αὐτῇ τὸν
[2, 33]	ἄχραντον καὶ ἀκήρατον καὶ ἀδιάφθορον	ὀνομάζουσα,	Ἔρωτα δὲ καὶ Ἀφροδίτην καὶ
[2, 4]	ὦ τί ἄν σέ τις	ὀνομάσειε;	νύμφην; ἀλλ´ ἀνύμφευτος· γαμετήν; ἀλλ´
[2, 12]	ἁψάμενος, κατέθεεν ὡς εἶχε σπουδῆς	ὀνομαστί	τε Θίσβην ἐκάλει, μέχρι τοῦ
[2, 25]	πάλιν ὁ Κνήμων ὥσπερ τῷ	ὀνόματι	τοῦ Θυάμιδος βληθεὶς τὴν ἀκοήν,
[2, 12]	τε Θίσβην ἐκάλει, μέχρι τοῦ	ὀνόματος	ἑλληνίζων· ὡς δὲ εἶδε κειμένην,
[2, 4]	λοιπόν; Ἦ ἄρα τὸ πάντων	ὀνομάτων	ἥδιστον Χαρίκλειαν; Ὦ Χαρίκλεια, θάρσει·
[2, 23]	Ἐπάγη πρὸς τὴν ἀκοὴν τῶν	ὀνομάτων	ὁ Κνήμων, ἄνω τε καὶ
[2, 34]	ἀρχιθέωρον τῶν Αἰνιάνων ἐπὶ θύραις	ὄντα	πάλαι δι´ ὄχλου παρακαλεῖν τὸν
[2, 3]	ἐναγκαλιζόμενος, ὁ δὲ Κνήμων ὅλον	ὄντα	πρὸς τῷ πάθει καταμαθὼν καὶ
[2, 31]	ἡμερῶν ὧν ἐνθάδε διάγεις Ἑλληνικὸν	ὄντα	τῷ ὄντι περιειργασμένος. Ταῦτά σοι
[2, 19]	ἐκκεκομμένη· καὶ ἐμοὶ δοκεῖτε τοιοίδε	ὄντες	οὐκ ἀκόλους ἀλλ´ ἄοράς τε
[2, 23]	ἔφη Παῖδές εἰσί σοι τῷ	ὄντι	Θεαγένης καὶ Χαρίκλεια; Παῖδες» εἶπεν
[2, 31]	ἐνθάδε διάγεις Ἑλληνικὸν ὄντα τῷ	ὄντι	περιειργασμένος. Ταῦτά σοι νῦν εἶχον
[2, 35]	ὁ νεανίσκος Ἀχίλλειόν τι τῷ	ὄντι	πνέων καὶ πρὸς ἐκεῖνον τὸ
[2, 4]	ὑποβαλοῦσα, λῃσταῖς παραδοῦσα, πολλάκις τῶν	ὄντων	ἀλλοτριώσασα; Ἓν μόνον ἀντὶ πάντων
[2, 9]	ἄστεος ἐδίωξε καὶ δημεύσει τῶν	ὄντων	ἐζημίωσε, τοιαύτης τῶν δευτέρων γάμων
[2, 33]	τῆς ἐμῆς περὶ αὐτὴν εὐνοίας	ὀξέως	ᾔσθετο καὶ ὡς πατέρα περιεῖπεν.
[2, 3]	τὸ ὑποκείμενον, τῆς μὲν φλογὸς	ὀξέως	μαρανθείσης καὶ εἰς τέφραν ἀναλυθείσης,
[2, 25]	ταῖς μοιρῶν ἀνάγκαις καὶ πράττειν	ὅπῃ	καὶ βούλοιντο τὰ καθ´ ἡμᾶς
[2, 12]	νομιζομένοις αἰτίοις ἐπειγόμενος, ἀπορίᾳ δὲ	ὅπλων	καὶ ξίφους ἄκων πρὸς ἐγκράτειαν
[2, 23]	ἅπαν ἔχειν ἡγήσομαι εἰ τούτους	ὁπόθεν	εἰσὶν ἢ ἐκ τίνων φύντες
[2, 25]	ἔχουσα, ὄνομα Ῥοδῶπις, οὐκ οἶδ´	ὁπόθεν	ἢ ὅπως κακῇ μοίρᾳ τῶν
[2, 28]	ἄλλους ποταμοὺς ἰδιάζουσα φύσις καὶ	ὁπόθεν	τὴν θερινὴν ὥραν μόνος τῶν
[2, 24]	ἄγραν» ἔφη πεπόρευται. Τοῦ δὲ	ὁποίαν	πάλιν ἐρομένου θηρίων» ἔφη τῶν
[2, 33]	ξένος ἐπ´ αὐτὴν φέρεται καὶ	ὅπου	δὴ φαινομένη ναῶν ἢ δρόμων
[2, 19]	τῶν κρεῶν, οὐδὲ τὴν ἀποχρῶσαν	ὄπτησιν	ἀναμείναντες, ἐπειγομένης ὑπὸ τοῦ λιμοῦ
[2, 20]	ὡς ἀνελόντα τὴν Θίσβην καὶ	ὅπως	ἄν οἵ ποτε διαχρήσαιτο ἐνενόει,
[2, 8]	ἐτύγχανε συγγνώμης, καὶ αὐτὸς μὲν	ὅπως	ἂν κάθοδον ἔμοιγε λάβοι παρὰ
[2, 30]	Ὁ δὲ ὄψει μὲν» εἶπεν,	ὅπως	δὲ μὴ μικρόλογος ἔσῃ περὶ
[2, 10]	ὑπὲρ σοῦ γενομένην, τὸ δὲ	ὅπως,	εἴ με προσδέξαιο, παροῦσα διηγήσομαι.
[2, 14]	βύθιον στενάξας καὶ τὸ γεγονὸς	ὅπως	εἶχεν ἀμηχανῶν, ἀχλύι καὶ σιγῇ
[2, 9]	ὑποστάς, εἰσαῦθις ἀκούσεσθε· τὸ δὲ	ὅπως	ἡ Θίσβη κατὰ τὸ ἄντρον
[2, 9]	ἐξετάζομαι, τὴν δὲ αἰτίαν καὶ	ὅπως	καὶ ὅσα τοὺς μεταξὺ χρόνους
[2, 22]	ἐθέλοις» ἔφη ὁ Κνήμων καὶ	ὅπως	καὶ πότε τὸν βαρὺν τοῦτον
[2, 25]	Ῥοδῶπις, οὐκ οἶδ´ ὁπόθεν ἢ	ὅπως	κακῇ μοίρᾳ τῶν ἐγνωκότων ὁρμηθὲν
[2, 11]	ἂν» φησὶν ὁ Θεαγένης καὶ	ὅπως	ποτὲ καὶ δι´ ἣν αἰτίαν
[2, 27]	ἀνεκινοῦντο, καὶ ὁ μέν τις	ὅπως	τοὺς ἐγχωρίους οἱ Αἰγύπτιοι σέβομεν
[2, 21]	πρὸς δὲ τὴν κώμην ἣν	ὁρᾷς	ἀντικρὺ κειμένην ἴωμεν, εἰ μή
[2, 31]	ἄρχεται λόγων τοιῶνδε· Ταύτην ἣν	ὁρᾷς,	ξένε« φησὶν ἡ μὲν τεκοῦσα
[2, 23]	ἀμείβεσθαι. Ἐπάγγελλε εἴ τι παρὸν	ὁρᾷς,	ὡς ἑτοῖμος ἐγὼ καὶ μέρος
[2, 17]	ἡ μὲν νῆσος ἥδε, ὡς	ὁρᾶτε,	ἔρημος καὶ πλέον ἡμῶν οὐδέν.
[2, 16]	ὡς ἂν φωτεινὴν αἴσθησιν καὶ	ὁρατῶν	ὑπουργὸν οἱ ὄνειροι σοφίζονται. Βαρὺ
[2, 28]	κἀκ τούτου λάβρων ὑετῶν ῥηγνυμένων	ὀργᾷ	τε ὁ Νεῖλος καὶ ποταμὸς
[2, 10]	δὲ ἔχει σέ τις ἀμετάβλητος	ὀργή,	κέχρησο ταύτῃ κατ´ ἐμοῦ πρὸς
[2, 12]	μὲν θυμοῦ λῃστρικοῦ καὶ βαρβαρικῆς	ὀργῆς	πλέον τότε δι´ ἐρωτικὴν ἀποτυχίαν
[2, 34]	περ ὑπὸ τῇ Οἴτῃ τῷ	ὄρει	κατῴκισται. Ἡ δὲ θυσία καὶ
[2, 34]	τοῖς τοῦ Πυθίου βωμοῖς ὑπ´	Ὀρέστου	τοῦ Ἀγαμέμνονος. Ἡ δὲ νυνὶ
[2, 35]	μετώπου τὴν κόμην πρὸς τὸ	ὄρθιον	ἀναχαιτίζων, ἡ ῥὶς ἐν ἐπαγγελίᾳ
[2, 35]	βλέμμα καὶ τὸ φρόνημα ἀναφέρων·	ὀρθὸς	τὸν αὐχένα καὶ ἀπὸ τοῦ
[2, 18]	φρόνημα καὶ πρὸς τὸ ἀνδρειότερον	ὄρθου	τὴν γνώμην· τὸ μὲν γὰρ
[2, 7]	ἐντυχόντες κειμένους δὲ ἑαυτοὺς καταλαβόντες,	ὀρθωθέντες	τε ἀθρόον ἠρυθρίων τὸν Κνήμωνα
[2, 26]	τὴν ἱεροῖς καὶ τελεταῖς ἀνακειμένην	ὁριζόμενος,	διά τε τοῦ Κρισαίου κόλπου
[2, 31]	ἐμπεδώσειν τὰ ὡμιλημένα τοῖς τε	ὅρκοις	ἀποθαρσῶν καὶ τὸν σὸν τρόπον
[2, 19]	καὶ μόνοις τοῖς χείλεσιν ἐπιτρέχον,	ὅρκοις	δὲ πιστωσάμενοι τὰ δόξαντα καὶ
[2, 25]	ὅπως κακῇ μοίρᾳ τῶν ἐγνωκότων	ὁρμηθὲν	ἐπεπόλαζε τὴν Αἴγυπτον καὶ ἤδη
[2, 20]	ἐπελθὸν κνέφας ἐπέδησεν αὐτῷ τὴν	ὁρμήν,	αὐτοῦ τε οὗ κατείληπτο ἑαυτὸν
[2, 25]	καὶ οἰκίας πατρῴας τὴν μὲν	ὁρμὴν	οὐδενὶ φράσας πρόφασιν δὲ ὡς
[2, 35]	μέλλον ἀπεκδεχόμενος. Καὶ ἅμα τὴν	ὁρμὴν	ὡς ἐπὶ τὸν νεὼν ἐποιούμεθα,
[2, 18]	ταῦτα καὶ ἐδόκει γίνεσθαι καὶ	ὁρμήσαντες	ἐπὶ τὸ στόμιον τοῦ σπηλαίου
[2, 31]	Συνεξέκειτο δὲ αὐτῷ καὶ λίθων	ὅρμος	ὃν ἀρτίως ἐπεδείκνυον καὶ ταινία
[2, 22]	τὸ πάθος, ὥσπερ οἶμαί τις	ὄρνις	ὄφεως αὐτῇ τὴν καλιὰν πορθοῦντος
[2, 24]	τῷ μεγάλῳ σατραπεύει τὴν Αἴγυπτον	Ὀροονδάτης,	οὗ κατὰ πρόσταγμα φρούραρχος Μιτράνης
[2, 20]	πρὸς ταῖς ἀκρωρείαις ἐγένετο τοῦ	ὄρους	ἀνέπαυεν ἑαυτὸν ἐπί τινος πέτρας
[2, 24]	ἔδωκε, τοὺς γὰρ μοιρῶν ἀτρέπτους	ὅρους	προϊδεῖν μὲν δυνατὸν ἐκφεύγειν δὲ
[2, 30]	ἂν καὶ ἑνὸς εἴη τῶν	ὁρωμένων	ἰσοστάσιος. Ἀλλ´ εἰ καὶ μὴ
[2, 30]	γινομένων καὶ ἀκορέστῳ θέᾳ τῶν	ὁρωμένων.	~Ὁ δὲ ἄρχεται λόγων τοιῶνδε·
[2, 13]	ὑπεδίδρασκε, γνωρίζων μὲν τὸν Θέρμουθιν	ὁρῶν	δὲ παρ´ ἐλπίδα καί τι
[2, 7]	οὔτε ἐπαινεῖν εἶχον ὑπερῃσχυνόμην τε	ὁρῶν	ὡς ἀληθῶς ὅτε τὴν ξένην
[2, 32]	ἡλίου δυσμῶν εἰ μὴ τῶν	ὅρων	ἐκτὸς γένοιτο θάνατον αὐτῷ τοῦ
[2, 18]	δεῖν δὲ εὐθὺς πρὸς μεσημβρίαν	ὁρῶντας	ἰέναι. ~Χαλεπῶς μὲν» ἀπεκρίνατο ὁ
[2, 1]	νῆσον ὑπὸ τοῦ πυρὸς ἐχομένην	ὁρῶσι.	Καὶ ὁ μὲν Θεαγένης παίων
[2, 23]	δὲ καὶ οἴνου ὁ Κνήμων,	ὅς	γε καὶ μικρὸν διαλιπὼν ὁ
[2, 24]	πεποιθὼς ἐνεθυμήθη τὴν ἔφοδον. Καὶ	ὃς	βασιλεῖ, ἔφη ξένε, τῷ μεγάλῳ
[2, 21]	γνῶσιν ἐπιζητεῖς. Οὐκοῦν» ἦ δ´	ὃς	ἐπειδὴ Ἕλληνι ἔοικας ἀνδρὶ καί
[2, 23]	Τὸ μὲν παρὸν» ἦ δ´	ὃς	εὐχαριστία, ξενίων δὲ οἶμαι τὸ
[2, 8]	εἴ πῃ γινώσκεις μανθάνειν. Καὶ	ὃς	θαυμάσεις μὲν» ἔφη Θίσβην δ´
[2, 34]	καὶ Πολυδώρας τῆς ἐκ Πηλέως,	ὃς	καὶ Ἀχιλλεῖ συνεστράτευσεν ἐν πρώτοις
[2, 10]	τινος τῶν τῇδε λῃστῶν ἁλοῦσαν,	ὃς	καὶ ὑπασπιστὴς εἶναι τοῦ λῃστάρχου
[2, 30]	εἶναι περὶ τὴν διάπρασιν. Καὶ	ὃς	ὑπὸ μάλης βαλαντίδιον ἔχων προκομίσας
[2, 18]	τέφραν τὴν ἐκ τῶν σκηνῶν	ὅσα	γῆν ἐπιφορήσαντες καὶ τὰ εἰωθότα
[2, 18]	ὁλοσχερῶς τῷ ὕπνῳ κατεσχημένον καὶ	ὅσα	εἰκὸς ἦν τῶν βουλευθέντων φράσαντες
[2, 28]	δὲ ἅπερ ἐγίνωσκον εἰπόντος καὶ	ὅσα	περὶ τοῦ ποταμοῦ τούτου βίβλοις
[2, 9]	δὲ αἰτίαν καὶ ὅπως καὶ	ὅσα	τοὺς μεταξὺ χρόνους ὑποστάς, εἰσαῦθις
[2, 24]	τὸν βίον καὶ δυσάλωτοι παντάπασιν,	ὅσα	φωλεοῖς καὶ σήραγξι τῷ ἕλει
[2, 22]	ἤδη γάμου ὡραία θεραπαινίδες τε	ὅσαι	κατὰ τὴν οἰκίαν, αἳ τὸν
[2, 18]	καὶ τὰ εἰωθότα διὰ τὴν	ὁσίαν	ἐξ ὧν ὁ καιρὸς ἐδίδου
[2, 23]	οἱ θεοὶ προσημαίνουσιν, ἀρύσῃ πλοῦτον	ὅσον	ἂν δύναιο πλεῖστον. Μέλλοντα» εἶπε
[2, 20]	τῆς κόμης τὸ περιττότερον καὶ	ὅσον	αὐτῆς εἰς τὸ λῃστρικώτερον εἶδος
[2, 21]	ἀποδείκνυσιν. ~Ἀποτεμὼν οὖν ὁ Κνήμων	ὅσον	εἰκὸς ἦν ἔλαττον κομᾶν τοῦ
[2, 31]	αὐτὴν ἐνθυμούμενος. Καὶ τῷ μὲν	ὅσον	οὐδέπω περὶ ὧν ἥκω διαλεχθήσομαι,
[2, 20]	ἑαυτὸν ἐγκρύψας καὶ τῆς φυλλάδος	ὅσον	πλεῖστον ἠδύνατο ἐφ´ ἑαυτὸν ἐπαμήσας·
[2, 10]	θρύπτεται κἀμὲ κατακλείσας ἔχει μηδὲ	ὅσον	προκύψαι τῶν θυρῶν ἐπιτρέπων, ὡς
[2, 16]	μικρὸν ἐσπάσαντο ὕπνου καὶ τοσοῦτον	ὅσον	τὰ ἄκρα τῶν βλεφάρων ἐπιλεᾶναι,
[2, 7]	κατ´ ἐμὲ κριτὴν καὶ ἄλλον	ὅστις	ἔρωτι προσπαλαίσας ἡττήθη τε τὴν
[2, 17]	Κακῶν μέν, ὦ Θεάγενες, ἄδηλον	ὅστις	πλεονεκτεῖ· ἀφθόνως γὰρ κἀμοὶ τῶν
[2, 29]	γέγονεν εἰ πύθοιο· πεύσῃ δὲ	ὅταν	σοι βουλομένῳ γίνηται. Οὐκοῦν ὥρα
[2, 26]	θέσεως ἔχειν τοὺς Δελφοὺς ἔφραζεν	ὅτε	αὐτὸν ἱερομνήμονα ἡ πόλις ἡ
[2, 12]	καὶ τὴν τῶν ἐναντίων ἔφοδον,	ὅτε	αὐτὸν οἴσοντα τὸ ἱερεῖον ἀπέστειλεν
[2, 35]	συνεφήπτετο καὶ λόγων ἱερῶν ἔστιν	ὅτε	ἐπύθετο, ἀλλ´ ὅμως ἐσιώπων τὸ
[2, 34]	καὶ ἡ θεωρία, τετραετηρίδα ταύτην,	ὅτε	περ καὶ ὁ Πυθίων ἀγών,
[2, 7]	ὑπερῃσχυνόμην τε ὁρῶν ὡς ἀληθῶς	ὅτε	τὴν ξένην καὶ προσήκουσαν οὐδαμόθεν
[2, 8]	καθ´ ἑαυτῆς κινήσασα, καὶ πλέον	ὅτε	τις αὐτὴν Ναυκρατίτης ἔμπορος ὑπόχρυσος
[2, 17]	βουκόλων γένος καὶ νῦν πλέον	ὅτε	τοῦ καταστέλλοντος τὴν γνώμην πρὸς
[2, 24]	μόνον καὶ μουσουργίαν ἀρίστης ἀλλ´	ὅτι	αὐτὴν καὶ βασιλεῖ τῶν Αἰθιόπων
[2, 30]	τοῦ δὲ τὴν αἰτίαν πυνθανομένου	ὅτι	γελοῖον» ἔφην εἰ τηλικαῦτα δῶρα
[2, 33]	γνωρίσαι τὴν ἑαυτῆς φύσιν καὶ	ὅτι	γυνὴ γέγονεν εἰδέναι. Βουλομένῳ δέ
[2, 32]	οἱ βαρεῖάν τινα πληγὴν εἰληφότες	ὅτι	δή μοι γνῶναι μὴ ἐξεγένετο
[2, 32]	ἐμοῦ δὲ ἐρομένου τὴν αἰτίαν	ὅτι«	ἔφη ὁ ἀπαγγέλλων ἐπέταττεν ἀπέχεσθαι
[2, 33]	ὀφθεῖσα μόνον ἀνίησιν· ἐθαύμαζόν τε	ὅτι	καθάπερ οἱ ἀγαθοὶ καὶ εὐγενεῖς
[2, 6]	καὶ παρὰ τὴν Χαρίκλειαν ὡς	ὅτι	τάχιστα ποδηγεῖν ἱκέτευε. Μικρὸν οὖν
[2, 12]	μὲν ἦσαν οὐδὲν ἔτι πλὴν	ὅτι	τέφρα, τὸ δὲ στόμιον ἀπὸ
[2, 30]	βούλεσθαι ἰδίᾳ φράζειν ἔλεγεν ἑλληνίζων	οὐ	βεβαίως. Ἐμοῦ δ´ ἑτοίμως ὑπακούσαντος
[2, 20]	βουλὴν εἰς αὐτὸν ποιούμενος ἀτοπωτέραν·	οὐ	γὰρ ἀνίει τῆς γνώμης τὸ
[2, 11]	εἴδωλά τε καὶ σκιὰς εὐλαβούμενος;	οὐ	γὰρ δὴ κἀμέ τε καὶ
[2, 11]	πῶς ταῦτα ἂν εἰδείην; ἀπεκρίνατο	οὐ	γὰρ δὴ μαντικόν με τόδε
[2, 22]	ἐσπείσθω τὰ πρὸς τοὺς θεούς·	οὐ	γὰρ δή με καὶ τοῦτο
[2, 21]	Νείλου τάσδε καὶ Νεῖλον ἀπολίπωμεν,	οὐ	γὰρ ἡδὺ μακροτέρων διηγημάτων ἀκροατήριον
[2, 25]	πᾶσι δ´ ἀφροδισίοις θηράτροις ἐξησκημένη·	οὐ	γὰρ ἦν ἐντυχόντα μὴ ἡλωκέναι,
[2, 21]	μὲν χαίρειν ἐκέλευε. Τοῦ δὲ	οὐ	δύνασθαι φήσαντος, ἐπειδὴ μὴ οὕτω
[2, 29]	Ἐμοῦ δὲ τὸ παράδοξον θαυμάσαντος	οὐ	θαυμάσεις« ἔφη τὸ πρᾶγμα ὡς
[2, 24]	κατὰ τὸν Πρωτέα τὸν Φάριον,	οὐ	κατ´ αὐτὸν τρεπόμενον εἰς ψευδομένην
[2, 22]	τὸν μὲν τοῦ οἴκου δεσπότην	οὐ	καταλαμβάνουσιν, ὑποδέχονται δὲ αὐτοὺς προθυμότατα
[2, 13]	ἐγχειρήσειν προσδοκῶν. Ἀλλὰ τὸν Θεαγένην	οὐ	κατέπληττεν ἡ θέα μᾶλλον ἢ
[2, 1]	ἄνανδρον σοί, γλυκεῖα, περισῴζων ἐμαυτόν.	Οὐ	μὴν ἔτι σωθήσομαι σοῦ, φιλτάτη,
[2, 30]	ὅ τι βουλόμενος παίζεις ἡμᾶς.	Οὐ	παίζω» εἶπεν, ἀλλὰ καὶ σφόδρα
[2, 2]	τὴν νῆσον ἔσπευδε καὶ τὴν	οὐ	παροῦσαν τῷ νῷ περιέβλεπε καὶ
[2, 11]	Ἀττικὴν καὶ ἐν Αἰγύπτῳ τραγῳδήσουσα.	Οὐ	παύσῃ» ἔφη ὁ Θεαγένης ἄγαν
[2, 5]	φωνή μοι βάλλει τὴν ἀκοήν.	Οὐ	παύσῃ» ἔφη ὁ Θεαγένης ἀπατῶν
[2, 24]	δύο τοῖς ἐξ αὐτῆς ἁβρυνόμενος·	οὐ	πολλοῖς δὲ ὕστερον ἔτεσιν οὐρανία
[2, 18]	δὲ περαιωθεῖσι τὴν λίμνην στάδια	οὐ	πολλῷ λειπόμενα τῶν ἑκατόν· δεῖν
[2, 22]	τὸ εἰκός, ἄλλους τε κἀμὲ	οὐ	πρὸ πολλῶν τῶνδε ἡμερῶν ἀλύοντα
[2, 20]	τὴν ἀρχὴν ἀπέλιπε τὸν Θέρμουθιν,	οὐ	πρότερον ἀνέπνευσε τῆς φυγῆς ἕως
[2, 11]	πᾶσαν, ὡς ἔοικεν, ἐλαύνουσά σε	οὐ	πρότερον ἔστησε τὴν ἔνδικον μάστιγα
[2, 24]	δέ σοι τἀμαυτοῦ πρότερον ἐπιτεμών,	οὐ	σοφιστεύων ὡς αὐτὸς οἴει τὴν
[2, 22]	προσελθεῖν μὲν ὀκνεῖ φεύγειν δὲ	οὐ	φέρει, πόθος γὰρ ἐν αὐτῇ
[2, 5]	οὗ πρὸς βίαν ἐξηλάθης ἀποστατεῖν	οὐ	φέρουσα, τὸ δὲ διὰ τὸ
[2, 5]	Κνήμων ἀναβοήσας ὦ θεοί» ἔφη	οὐ	Χαρικλείας ἐστὶν ἡ φωνή; σῴζεσθαί
[2, 24]	νῦν μὲν ἀλήτης πρότερον δὲ	οὔ·	πάλαι γὰρ προφήτης. Ἐγένετό μοι
[2, 24]	μεγάλῳ σατραπεύει τὴν Αἴγυπτον Ὀροονδάτης,	οὗ	κατὰ πρόσταγμα φρούραρχος Μιτράνης τήνδε
[2, 20]	αὐτῷ τὴν ὁρμήν, αὐτοῦ τε	οὗ	κατείληπτο ἑαυτὸν ἐγκρύψας καὶ τῆς
[2, 22]	εἴς τε τὴν καταγωγὴν ἀφικνοῦνται	οὗ	κατέλυεν ὁ πρεσβύτης· καὶ τὸν
[2, 5]	τὸ μὲν διότι τοιούτου σώματος	οὗ	πρὸς βίαν ἐξηλάθης ἀποστατεῖν οὐ
[2, 34]	τὸν ἐναγισμὸν τὸν Νεοπτολέμῳ πεμπόμενον	οὗ	σύμπαντες, ὥς φησιν, Αἰνιᾶσιν ἐξεχώρησαν
[2, 21]	ἐπὶ τὴν Χέμμιν τὴν κώμην	οὗ	τῷ Θεαγένει συνετέτακτο ἔσπευδεν. Ἤδη
[2, 31]	τοῦ εἰωθότος τὸ κάλλος δ´	οὐδ´	ἂν ὑπὸ γῆν κρυπτόμενον ἔλαθεν
[2, 23]	τινὰ καὶ οὐχ οἷον ἄλλον	οὐδ´	εἰ τὰ ἐξ ἀνθρώπων χρήματα
[2, 16]	τῶν δὲ καθ´ ἑαυτοὺς περίσκεψιν	οὐδ´	ἡντιναοῦν προτιθέντες· καὶ ταῦτα ἕως
[2, 7]	ὅτε τὴν ξένην καὶ προσήκουσαν	οὐδαμόθεν	γυναῖκα περιπεσὼν ἐθρήνεις ἀγεννῶς καὶ
[2, 20]	κατόπιν ὑπέστρεφε καὶ περιεσκόπει τὸν	οὐδαμοῦ	διώκοντα καὶ βουλόμενος καθεύδειν ἀπηύχετο
[2, 32]	καὶ πλεῖστα ἐμπεριπατήσας, ἐπειδήπερ ἐφαίνετο	οὐδαμοῦ,	παραγενόμενος εἰς τὰ σατραπεῖα τὸν
[2, 20]	Ὡς δὲ ὁ Κνήμων ἐφαίνετο	οὐδαμοῦ	τῆς δὲ νυκτὸς ἐγίνετο ἀωρί,
[2, 18]	οὐκ ἂν ἔφη μόνος πορεύεσθαι	οὐδὲ	ἀναρρίψειν τοσοῦτον κίνδυνον κατασκοπῆς, εἰ
[2, 31]	ἐπιτρέψασα, ἐγὼ δὲ προστυχὼν ἀνειλόμην·	οὐδὲ	γὰρ ἦν μοι θεμιτὸν ἐν
[2, 21]	ὡς ἀντιπαρέθει πολλάκις ὁ πρεσβύτης	οὐδὲ	εἴ τις αὐτῷ πάρεστιν αἰσθάνεσθαι
[2, 1]	τῆς φύσεως νόμῳ, τὸ χαλεπώτατον,	οὐδὲ	ἐν χερσὶν ἀπολιπούσης τὸν βίον
[2, 23]	ἐσιτεῖτο, ψυχῆς γὰρ διὰ βρῶσιν	οὐδὲ	ἓν ἀφῃρεῖτο, ἐπερρόφουν ὁ μὲν
[2, 17]	σίτου δὲ καὶ ἐπιτηδείων ἄλλων	οὐδὲ	ὄνομα περιλέλειπται. Δέος δὲ διαφθαρῆναι
[2, 19]	νομεῦσιν ἀφαυήναντες ἐνεφοροῦντο τῶν κρεῶν,	οὐδὲ	τὴν ἀποχρῶσαν ὄπτησιν ἀναμείναντες, ἐπειγομένης
[2, 16]	ὑβριστὴς» ἔφη καὶ ἀτάσθαλος καὶ	οὐδὲ	τὴν σὴν ἄμαχον καταδείσας ῥώμην
[2, 8]	ταῦτα βραχύ τι καὶ βεβιασμένον	οὐδὲ	τοῦτο ἀδάκρυτον ἀλλ´ ὡς ἂν
[2, 1]	ἔτι σωθήσομαι σοῦ, φιλτάτη, κειμένης,	οὐδὲ	τῷ κοινῷ τῆς φύσεως νόμῳ,
[2, 36]	οὕτω καὶ ὑπελάμβανεν. Οὔπω δὲ	οὐδεὶς	τῶν ἀληθῶν ἐφήπτετο, χρησμοὶ γὰρ
[2, 34]	γένους προσμαρτυροῦντες. Ἐκείνοις μὲν οὖν	οὐδεὶς	φθόνος» ἔφην ὦ Χαρίκλεις, ἢ
[2, 18]	τὴν πρώτην, δέος δὲ δήπουθεν	οὐδὲν	ἀνόπλῳ τὴν χεῖρα ξυνιέναι ξιφήρη
[2, 27]	συνελόντι τῶν κατ´ Αἴγυπτον ἓν	οὐδὲν	ἀπελίμπανον ἱστοροῦντες· Αἰγύπτιον γὰρ ἄκουσμα
[2, 4]	αὐτὴ τῆς ὥρας ἀποναμένη, εἰς	οὐδὲν	δὲ ὄφελος ἐμοὶ γενομένη. Ἀλλ´
[2, 23]	μέρος τι προέσθαι τοῦ σώματος.	Οὐδὲν	δεῖ μέλος ἀκρωτηριάζειν, ἀλλ´ ἅπαν
[2, 2]	ἔχει φύσεως τὸ ἄντρον, ὡς	οὐδὲν	δέος εἰς τὸ βάθος διικνεῖσθαι
[2, 26]	πλάνην ὦ νεανία, συντελεῖ γὰρ	οὐδὲν	εἰς τὴν παρὰ σοῦ ζήτησιν.
[2, 21]	Κνήμων· τῶν γὰρ κατὰ σεαυτὸν	οὐδὲν	ἐκδιδάξας, πρότερος καὶ ταῦτα ἐρωτηθείς,
[2, 12]	ἀνέτρεχε. Καὶ αἱ μὲν ἦσαν	οὐδὲν	ἔτι πλὴν ὅτι τέφρα, τὸ
[2, 14]	καὶ τοῦτο πολλάκις καὶ πλέον	οὐδέν,	ἕως τὸ ὄνομα κατὰ μέρος
[2, 27]	Καὶ συνελόντι λέγειν ἀγαθῶν ἀπέλιπεν	οὐδέν·	ἢ γὰρ πρὸς ἱεροῖς ἦν
[2, 13]	πρὸς αὐτῶν ἔλεγεν, ἀδικεῖν τε	οὐδὲν	καὶ τῶν φιλίων εἰς τὴν
[2, 17]	ὁρᾶτε, ἔρημος καὶ πλέον ἡμῶν	οὐδέν.	Καὶ χρυσοῦ μὲν καὶ ἀργύρου
[2, 11]	ὄψιν εἴποις ἂν ὡς ἐγοήτευσεν,	οὐδὲν	κοινωνοῦντα τοῦ δράματος. Ἀλλ´ ἡ
[2, 4]	δ´ οὖν ὅμως ἡ δυστυχής,	οὐδὲν	μὲν αὐτὴ τῆς ὥρας ἀποναμένη,
[2, 33]	ἡ παῖς καὶ ἔλεγε μὲν	οὐδέν,	οὔπω τῆς Ἑλλάδος συνιεῖσα φωνῆς
[2, 5]	ἐξηκούετο Θεάγενες» καλούσης, ὁ δὲ	οὐδὲν	ταραχθεὶς ὑπήκουσέ τε καὶ ἥξω
[2, 24]	λόγῳ διαβιβάζων, ἐπεισόδιον δὴ τοῦτο	οὐδέν	φασι πρὸς τὸν Διόνυσον ἐπεισκυκλήσας
[2, 25]	οἰκίας πατρῴας τὴν μὲν ὁρμὴν	οὐδενὶ	φράσας πρόφασιν δὲ ὡς εἰς
[2, 13]	οὗτος ἢ βεβλήσῃ· βέβλησαι δὲ	οὐδέπω	διότι σε καὶ κατὰ μικρὸν
[2, 31]	ἐνθυμούμενος. Καὶ τῷ μὲν ὅσον	οὐδέπω	περὶ ὧν ἥκω διαλεχθήσομαι, χρηματίσαι
[2, 3]	γνωριζομένας τὸν λίθον δὲ τὸν	οὐδὸν	τοῦ σπηλαίου τὸ κάλυμμα διαφαινόμενον.
[2, 17]	συλλεγέντες καὶ τὸν ἐνθάδε θησαυρὸν	οὐκ	ἀγνοοῦντες ἐπέλθοιεν διὰ τὰ χρήματα·
[2, 33]	ἀκούων, ὦ Κνήμων, ἐπειδὴ κἀκεῖνος	οὐκ	ἀδάκρυτον τὴν ἱκεσίαν προσῆγε καὶ
[2, 30]	δυνατὸς» εἶπε, δῶρόν γε λαμβάνειν	οὐκ	ἀδύνατος. Ἐγὼ μὲν οὐκ ἀνίκανος»
[2, 19]	καὶ ἐμοὶ δοκεῖτε τοιοίδε ὄντες	οὐκ	ἀκόλους ἀλλ´ ἄοράς τε καὶ
[2, 32]	Κνήμων· ἀσχάλλω γὰρ καὶ αὐτὸς	οὐκ	ἀκούσας, ἀλλ´ ἴσως ἀκούσομαι. Ἀκούσῃ»
[2, 18]	βραχὺ προελθὼν ἀνέστρεφέ τε καὶ	οὐκ	ἂν ἔφη μόνος πορεύεσθαι οὐδὲ
[2, 17]	ἡμᾶς τῆς Θίσβης ἕνεκα καὶ	οὐκ	ἂν παυσόμενον εἰ μὴ ἐπιβουλεύσειεν,
[2, 17]	ἐπέλθοιεν διὰ τὰ χρήματα· τότε	οὐκ	ἂν φθάνοιμεν παραπολλύμενοι ἢ ταῖς
[2, 28]	αἰτίαν καὶ μόνος ποταμῶν αὔρας	οὐκ	ἀναδίδωσι, πάντως ἂν ὡς τὸ
[2, 20]	δήγματι, μοιρῶν τάχα βουλήσει πρὸς	οὐκ	ἀνάρμοστον τοῦ τρόπου τὸ τέλος
[2, 35]	μελαινόμενος σοβαρόν τε ἅμα καὶ	οὐκ	ἀνέραστον βλέπων, οἷον θαλάσσης ἀπὸ
[2, 28]	ὁ Νεῖλος καὶ ποταμὸς εἶναι	οὐκ	ἀνέχεται ἀλλὰ κατεξανίσταται τῆς ὄχθης
[2, 30]	λαμβάνειν οὐκ ἀδύνατος. Ἐγὼ μὲν	οὐκ	ἀνίκανος» ἔφην, δῶρόν γε λαμβάνων
[2, 29]	πάλαι ἐβουλόμην. Ἐμοὶ γήμαντι παιδία	οὐκ	ἐγίνετο, ὀψὲ δέ ποτε καὶ
[2, 23]	πόθεν, εἰπέ μοι, τούτους ἐγνώρισας;	Οὐκ	ἐγνώρισα» ἔφη μόνον» ὁ Κνήμων
[2, 22]	ὦτα ἀνήμερα καὶ οἷς ἔλεον	οὐκ	ἐγνώρισεν ἡ φύσις ἀνήνυτον ἱκετηρίαν
[2, 24]	σοφία προέφηνε μὲν διαδρᾶναι δὲ	οὐκ	ἔδωκε, τοὺς γὰρ μοιρῶν ἀτρέπτους
[2, 6]	ἐγγεγραμμένων ἐπιέναι. Ἀλλ´ ὁ Θεαγένης	οὐκ	εἴα λιπαρῶς ἐγκείμενος καὶ τὴν
[2, 4]	πάντας τῷ κάλλει καταστράψαντες, οὓς	οὐκ	εἶδεν ὁ φονεύσας, οἶδα ἀκριβῶς,
[2, 22]	τὸ εὔνουν τῆς γνώμης ἐμφαίνουσα.	Οὐκ	εἰς Διός» ἔφη, ἀλλ´ εἰς
[2, 23]	ἐπιβαίημεν, ἔσεσθαι δέ μοι τοῦτο	οὐκ	εἰς μακρὰν οἱ θεοὶ προσημαίνουσιν,
[2, 9]	Ὡς δὲ ὑποσχόμενος ὁ πατὴρ	οὐκ	εἶχε παραδιδόναι, προϊδομένης ταῦτα ἐκείνης
[2, 11]	πρὸς τὸ ὄνομα τῆς Πυθοῦς	οὐκ	εἶχε συμβάλλειν. ~Καὶ οἱ μὲν
[2, 9]	ὁ δῆμος ἀγανακτήσας φονέα μὲν	οὐκ	ἔκρινεν ἅπαντα ὡς ἔσχεν ὑποθέμενον,
[2, 21]	προὐργιαίτερον ἀπασχολεῖ. Ξενιῶ δέ σε	οὐκ	ἐν ἐμαυτοῦ ἀλλ´ ἐν ἀνδρὸς
[2, 29]	κακοῦ μὴ φέρων ἐμαυτὸν μὲν	οὐκ	ἐξάγω τοῦ βίου τοῖς θεολογοῦσιν
[2, 29]	θεὸν ἱκετεύων θυγατρίου πατὴρ ἀνηγορεύθην,	οὐκ	ἐπ´ αἰσίοις ἔσεσθαί μοι ταύτην
[2, 4]	εἰ καὶ ζῶσιν ὁ δαίμων	οὐκ	ἐπέτρεψε. ~Καὶ ἅμα λέγων ἐπέβαλε
[2, 25]	θεῶν βεβηλῶσαι, τῶν δὲ ἡμαρτημένων	οὐκ	ἔργῳ, μὴ γένοιτο, ἀλλ´ ἐφέσει
[2, 13]	ἄρα καταισχυνθεῖσα τὴν γυμνὴν καὶ	οὐκ	εὐσχήμονα τοῦ φανέντος ὄψιν· ὁ
[2, 24]	προϊδεῖν μὲν δυνατὸν ἐκφεύγειν δὲ	οὐκ	ἐφικτόν. Κέρδος δὲ ὡς ἐν
[2, 14]	μὲν ὅ τι καὶ γέγονεν	οὐκ	ἔχοι λέγειν αὐτὸς δὲ τραυματίας
[2, 14]	εὑρίσκοι πρός τινων ἀνῃρημένην οὓς	οὐκ	ἔχοι μὲν γινώσκειν μαθεῖν δ´
[2, 8]	ἡμᾶς δεῦρο κατιόντας; Ταῦτα μὲν	οὐκ	ἔχω λέγειν» ἀπεκρίνατο πρὸς αὐτὴν
[2, 11]	διαπορῶν ἐκπέπληγμαι. Τὰ μὲν ἄλλα	οὐκ	ἔχω λέγειν» ἔφη ὁ Κνήμων,
[2, 22]	μὲν ἀδικοῦντας γινώσκων ἐπαμῦναι δὲ	οὐκ	ἔχων εἰλοῦμαι περὶ τὸν τόπον
[2, 30]	δῶρόν γε λαμβάνων σὺ δὲ	οὐκ	οἶδ´ ὅ τι βουλόμενος παίζεις
[2, 25]	μετὰ Χαρίκλειαν ἔχουσα, ὄνομα Ῥοδῶπις,	οὐκ	οἶδ´ ὁπόθεν ἢ ὅπως κακῇ
[2, 27]	χαριζόμενοι δρῶσιν, ἢ φιλοσοφοῦσι διελεγόμην·	οὐκ	ὀλίγος δὲ ὁ τοιοῦτος βίος
[2, 28]	οὐρανίων χορηγούμενος καὶ θιγεῖν προσηνέστατος,	οὐκέτι	μὲν θερμὸς ὡς ὅθεν ἤρξατο
[2, 21]	ἐρωτηθείς, τῶν ἐμῶν γνῶσιν ἐπιζητεῖς.	Οὐκοῦν»	ἦ δ´ ὃς ἐπειδὴ Ἕλληνι
[2, 16]	ὁμολογούσης καὶ εἴποτε ἦσαν» εἰπούσης,	οὐκοῦν	τὸν πατέρα σοι τεθνηκέναι νόμιζε»
[2, 29]	δὲ ὅταν σοι βουλομένῳ γίνηται.	Οὐκοῦν	ὥρα σοι λέγειν« ἦν δ´
[2, 22]	πάντα δεύτερα αὐτῆς ποιεῖται, θαυμασίως	οὐλομένην	ὠνόμασεν. Ἀλλὰ πρῶτον ἡμῖν ὡς
[2, 30]	Αἰγυπτίων ὠνούμενον ἑώρακα· εἰ δὴ	οὖν	ἀκραιφνῆ ταῦτα καὶ δόλου παντὸς
[2, 22]	τὸν μητρῷον προσάγουσα θρῆνον. Ἆρ´	οὖν	ἂν ἐθέλοις» ἔφη ὁ Κνήμων
[2, 4]	ἀνύμφευτος· γαμετήν; ἀλλ´ ἀπείρατος. Τίνα	οὖν	ἀνακαλέσω; τίνα προσφθέγξομαι λοιπόν; Ἦ
[2, 6]	ὅτι τάχιστα ποδηγεῖν ἱκέτευε. Μικρὸν	οὖν	διαλιπὼν εἰς ἑαυτόν τε γενόμενος
[2, 8]	θαυμάσεις μὲν» ἔφη Θίσβην δ´	οὖν	εἶναι Κνήμων ὅδε φησὶ τὴν
[2, 11]	ἐλέφας εἰς ἀετὸν ἐκτετόρευται. Ἆρ´	οὖν	εἴποις ἂν» φησὶν ὁ Θεαγένης
[2, 30]	καταρρακτῶν τοῦ Νείλου. ~Τῆς μὲν	οὖν	ἐκεῖσε ἀφίξεως ἔχεις τὸν ἀπολογισμόν,
[2, 21]	εἶπεν ἀλλ´ ἐντεῦθεν Αἰγύπτιος. Πόθεν	οὖν	ἑλληνίζεις τὴν στολήν; Δυστυχήματα» ἔφη
[2, 9]	παρὰ τὴν ἑταιρίαν ἐξειπούσης. Συστάντες	οὖν	ἐπὶ τὸν πατέρα τὸν ἐμὸν
[2, 22]	ταύτῃ τῶν ἐπιτηδείων συντεταγμένῳ. ~Σκάφους	οὖν	ἐπιβάντες, πολλὰ δὲ περὶ τὴν
[2, 21]	πρὸς τὸ ἑλληνικώτερον βλέπουσα. Μικρὸν	οὖν	ἐπιστήσας ἑαυτὸν ὁ Κνήμων, ὡς
[2, 17]	πλείονι κλύδωνι κακῶν βεβυθισμένοι. Μικρὸν	οὖν	ἐπιστήσας ὁ Κνήμων τοιάδε ἔφη·
[2, 2]	κατ´ αὐτὸ θρήνους ἀγνοῶν. Ἀνήγοντο	οὖν	ἐσπουδασμένως αὐτερέται τὸν πλοῦν ἀνύοντες,
[2, 8]	αὐτὴν ὁ Κνήμων· ἃ δ´	οὖν	ἔχω γινώσκειν ἀμφ´ αὐτῇ τοιάδε
[2, 8]	πλέον τῷ θρήνῳ κεκερασμένον. Μικρὸν	οὖν	ἡ Χαρίκλεια διαλιποῦσα καὶ τὴν
[2, 17]	τὸ σωφρονέστερον ἄρχοντος ἀμοιροῦσιν· Ἀπολειπτέον	οὖν	ἡμῖν καὶ φευκτέον ὡς ἄρκυς
[2, 3]	πρὸς τὸ βάσιμον ἀποψυγείσης. Δᾷδας	οὖν	ἡμιφλέκτους ἀνευρόντες καὶ λείψανα καλάμων
[2, 2]	ὕσπληγος τῆς βοῆς ἀπεσφενδόνητο. Τῇδε	οὖν	κἀκεῖσε παρεφέροντο τοῦ εὐθέος οἷα
[2, 19]	τοῦ λιμοῦ τῆς γαστρός. Οἷον	οὖν	λύκοι τινὲς ἢ θῶες ἐλάφυσσον
[2, 24]	συνόμιλον τὰ Ἑλλήνων ἐσομένην. Ὡς	οὖν	μεγάλων καὶ πολλῶν τῶν ἐπ´
[2, 33]	καὶ ὡς πατέρα περιεῖπεν. Ἔγνων	οὖν	μὴ ἐνδιατρίβειν τοῖς Καταδούποις μὴ
[2, 17]	ἔρωτας ἀναπλάττοντος καὶ θρηνοῦντος. ~Ὑπολαβὼν	οὖν	ὁ Θεαγένης ἀλλ´ ὦ Κνήμων»
[2, 24]	παῖδάς μοι περισώσειεν ἐνθυμούμενος. Ὑπολαβὼν	οὖν	ὁ Κνήμων ἅλις» ἔφη βουκόλων
[2, 21]	δὲ λῃστρικοὺς φοβερωτέρους ἀποδείκνυσιν. ~Ἀποτεμὼν	οὖν	ὁ Κνήμων ὅσον εἰκὸς ἦν
[2, 19]	μακρότερον ἀήθως ἐχούσης· ἐλευσόμεθα δ´	οὖν	ὅμως εἰς πτωχοὺς καὶ τοὺς
[2, 4]	δῆθεν ἑαυτὴν φυλάττουσα· κεῖται δ´	οὖν	ὅμως ἡ δυστυχής, οὐδὲν μὲν
[2, 34]	τοῦ γένους προσμαρτυροῦντες. Ἐκείνοις μὲν	οὖν	οὐδεὶς φθόνος» ἔφην ὦ Χαρίκλεις,
[2, 31]	αὐτὰ τῇ κόρῃ. Τὰ μὲν	οὖν	πρῶτα οὕτως ἐλάνθανεν, ἐπεὶ δὲ
[2, 23]	καὶ κωμῳδίας φιλεῖ· κἀμὲ δὴ	οὖν	τὰ νῦν εἰσῳκισμένος ἀνίησι πρὸς
[2, 25]	ξιφήρεις ἀλλήλοις συμπεσεῖσθαι προηγόρευε. Περιγράφων	οὖν	τῶν ὀφθαλμῶν τὴν οὕτως ἀπηνῆ
[2, 26]	ἐπανῄει πρὸς τὴν πόλιν. Ἐπαινέσας	οὖν	τῶν τε δρόμων καὶ ἀγορῶν
[2, 23]	ἐμοί τε τῆς ἀφηγήσεως. Ἐντραγόντες	οὖν	τῶν τε καρύων καὶ σύκων
[2, 18]	διαλαθόντα καὶ ἥκειν παρ´ ἡμᾶς	οὗπερ	ἂν συνθώμεθα· συνθώμεθα δέ, εἰ
[2, 32]	ἐπὶ τὸν νεὼν τῆς Ἴσιδος	οὗπερ	συνετέτακτό μοι πρὸς τὸν ξένον
[2, 19]	τὴν κώμην ἔφραζεν ὁ Θέρμουθις	οὗπερ	τὸν Θύαμιν συνειλημμένον ἢ κατέχεσθαι
[2, 36]	εἶχε βουλήσεως, οὕτω καὶ ὑπελάμβανεν.	Οὔπω	δὲ οὐδεὶς τῶν ἀληθῶν ἐφήπτετο,
[2, 35]	ἐλευθέρως τὸν ἀέρα εἰσπνέοντες, ὀφθαλμὸς	οὔπω	μὲν χαροπὸς χαροπώτερον δὲ μελαινόμενος
[2, 33]	παῖς καὶ ἔλεγε μὲν οὐδέν,	οὔπω	τῆς Ἑλλάδος συνιεῖσα φωνῆς ἀπὸ
[2, 24]	οὐ πολλοῖς δὲ ὕστερον ἔτεσιν	οὐρανία	φωστήρων εἱμαρμένη περίοδος τρέπει τὰ
[2, 28]	ἐστι γλυκύτατος ἅτε ἐξ ὄμβρων	οὐρανίων	χορηγούμενος καὶ θιγεῖν προσηνέστατος, οὐκέτι
[2, 8]	καὶ τὴν παρειὰν ὑπὸ τὸ	οὖς	ἐπικνῶσα μακαρίζω μὲν» ἔφη τὴν
[2, 25]	πᾶσιν ἐξήλαυνεν οἱ παῖδες ἦσαν,	οὓς	ἡ ἄρρητός μοι πολλάκις ἐκ
[2, 4]	οἱ πάντας τῷ κάλλει καταστράψαντες,	οὓς	οὐκ εἶδεν ὁ φονεύσας, οἶδα
[2, 14]	νῦν εὑρίσκοι πρός τινων ἀνῃρημένην	οὓς	οὐκ ἔχοι μὲν γινώσκειν μαθεῖν
[2, 33]	ἐνταῦθα σὺν ἐμοὶ παῖς μὲν	οὖσα	ἐμὴ καὶ ὄνομα τοὐμὸν ὀνομαζομένη,
[2, 33]	ἐπιστρέφει. Ἀλλ´ αὕτη τοιαύτη τις	οὖσα	λυπεῖ με λύπην ἀνίατον· ἀπηγόρευται
[2, 2]	ἔλεγεν ὦ Θεάγενες; τί τὴν	οὖσαν	θρηνεῖς; Ἔστι Χαρίκλεια καὶ σῴζεται·
[2, 5]	εἶπεν ὁ Κνήμων εἰ Χαρίκλειαν	οὖσαν	ταυτηνὶ τὴν κειμένην εὕροιμεν. Καὶ
[2, 33]	δέ σοι τὸ πρᾶγμα ῥᾴδιον,	οὔτε	γὰρ ἀπρόσμικτος ἐκείνη πρὸς τοὺς
[2, 33]	διὰ τὴν ταύτης ἀπηνῆ κρίσιν.	Οὔτε	γὰρ θεραπεύων οὔτε ἐπαγγελλόμενος οὔτε
[2, 14]	εἰς μέσους ἐμάχετο οὔτε ἐκείνων	οὔτε	ἑαυτοῦ φειδόμενος, ὡς ἀνῄρει μὲν
[2, 14]	ὡς ἐμβαλὼν εἰς μέσους ἐμάχετο	οὔτε	ἐκείνων οὔτε ἑαυτοῦ φειδόμενος, ὡς
[2, 33]	ἀπηνῆ κρίσιν. Οὔτε γὰρ θεραπεύων	οὔτε	ἐπαγγελλόμενος οὔτε λογισμοὺς ἀνακινῶν πεῖσαι
[2, 7]	πτώματα. Ἀλλ´ ἐκεῖνα, ὦ Θεάγενες,	οὔτε	ἐπαινεῖν εἶχον ὑπερῃσχυνόμην τε ὁρῶν
[2, 33]	Οὔτε γὰρ θεραπεύων οὔτε ἐπαγγελλόμενος	οὔτε	λογισμοὺς ἀνακινῶν πεῖσαι δεδύνημαι, ἀλλὰ
[2, 23]	καὶ θεοί, καὶ ποῦ γῆς	οὗτοι	δείκνυε· σωτῆρά σε καὶ θεοῖς
[2, 13]	παράλογον ἐγχειροίη καὶ στῆθι» ἔλεγεν	οὗτος	ἢ βεβλήσῃ· βέβλησαι δὲ οὐδέπω
[2, 33]	εὐθαλῶν ἀνέδραμεν· ὡραιότητι δὲ σώματος	οὕτω	δὴ τὰς πάσας ὑπερβέβληκεν ὥστε
[2, 29]	τὴν γνώμην τίθεμαι καὶ αὐτός,	οὕτω	καὶ παρὰ τῶν ἐν Καταδούποις
[2, 36]	καὶ ὡς ἕκαστος εἶχε βουλήσεως,	οὕτω	καὶ ὑπελάμβανεν. Οὔπω δὲ οὐδεὶς
[2, 33]	καὶ ἐπ´ ὀλίγον ἐγνωσμένον σαίνουσιν,	οὕτω	κἀκείνη τῆς ἐμῆς περὶ αὐτὴν
[2, 18]	Κνήμωνι καὶ Χέμμιν τινὰ κώμην	οὕτω	καλουμένην ἔφραζεν, εὐδαίμονά τε καὶ
[2, 13]	ἀμυντηρίου μετιέναι τοὺς πολεμίους. Καὶ	οὕτω	κρίνας ἐφίσταται τοῖς ἀμφὶ τὸν
[2, 9]	δευτέρων γάμων τῆς πείρας ἀπονάμενον.	Οὕτω	μὲν ἡ κακίστη Θίσβη καὶ
[2, 31]	καὶ θεῖον τῶν ὀφθαλμῶν ἐξέλαμπεν,	οὕτω	μοι περισκοποῦντι γοργόν τε καὶ
[2, 22]	καὶ τοῦτο ὑπερβῆναι πείσει, μὴ	οὕτω	ποτὲ πάθος ἰσχύσειεν ὡς μνήμην
[2, 9]	ἔτι τῆς δίκης συνισταμένης καὶ	(οὕτω	συγκείμενον αὐτῇ πρὸς τὸν ἔμπορον)
[2, 21]	οὐ δύνασθαι φήσαντος, ἐπειδὴ μὴ	οὕτω	συμβαίνειν αὐτῷ παρὰ τῆς τύχης,
[2, 18]	μὲν γὰρ παρὸν ἀναγκαῖον δοκεῖ	οὕτω	συντίθεσθαι τοῦ μή τινα τοῦ
[2, 33]	μὲν ἄλλα καὶ εὐχῆς κρείττων,	οὕτω	τάχιστα μὲν τὴν Ἑλλάδα γλῶτταν
[2, 4]	φησὶν ὢ συμφορᾶς θεηλάτου. Τίς	οὕτως	ἀκόρεστος Ἐρινὺς τοῖς ἡμετέροις κακοῖς
[2, 25]	Περιγράφων οὖν τῶν ὀφθαλμῶν τὴν	οὕτως	ἀπηνῆ θέαν, ἣν ἐκτραπήσεσθαι καὶ
[2, 22]	εἰς αὐλὰς ἥκομεν, ὦ πάτερ,	οὕτως	ἀπροφάσιστος ἡ θεράπεια καὶ πολὺ
[2, 6]	καὶ μικροῦ ἔδει ἀποθνῄσκειν αὐτούς.	Οὕτως	ἄρα καὶ τὸ χαρᾶς ὑπερβάλλον
[2, 30]	καὶ ὥρᾳ γάμου πλησιάζειν ἐῴκει,	οὕτως	ἄρα κάλλους ὑπερβολὴ καὶ εἰς
[2, 21]	τις αὐτῷ πάρεστιν αἰσθάνεσθαι δοκῶν,	οὕτως	ἄρα ὅλος τῶν φροντισμάτων ἦν
[2, 15]	τὸ ὑπερβάλλον τῆς λύπης ὠλίσθησαν.	Οὕτως	ἄρα ποτὲ σώματος πάθει καὶ
[2, 11]	τῶν σῶν σφαγῶν τὴν διήγησιν.	Οὕτως	ἄρα τιμωρὸς Ἐρινὺς γῆν ἐπὶ
[2, 25]	γὰρ ἦν ἐντυχόντα μὴ ἡλωκέναι,	οὕτως	ἄφυκτόν τινα καὶ ἀπρόσμαχον ἑταιρίας
[2, 31]	κόρῃ. Τὰ μὲν οὖν πρῶτα	οὕτως	ἐλάνθανεν, ἐπεὶ δὲ τοῦ χρόνου
[2, 31]	σοὶ δὲ καὶ θεοῖς τοῖς	οὕτως	ἐπιτρέψασιν ἐγχειρίζω τὴν κόρην ἐπὶ
[2, 16]	δὲ ψευδόμαντις ἀποφανθείην. Ταῦτα μὲν	οὕτως	ἔσται καὶ χρὴ πιστεύειν» ἔλεγεν
[2, 32]	νεὼν τῆς Ἴσιδος ἐντυχών. ~Ἐποίουν	οὕτως	καὶ παραλαβὼν τὴν κόρην ἦγον
[2, 22]	ξένον ἴσα καὶ πατέρα ἦγον,	οὕτως	οἶμαι πρὸς τοῦ κεκτημένου διατεταγμένον.
[2, 21]	Ἕλλην δὲ» εἶπεν ὁ ξένος;	Οὐχ	Ἕλλην» εἶπεν ἀλλ´ ἐντεῦθεν Αἰγύπτιος.
[2, 5]	τὸ ξίφος σπασόμενος. Ὡς δὲ	οὐχ	εὕρισκεν ὦ Κνήμων» ἐβόησεν ὥς
[2, 26]	πόλις διαίτημα κρειττόνων ἔδοξε καὶ	οὐχ	ἥκιστα τῇ φύσει τῆς περιοχῆς·
[2, 18]	δέ σε ἄλλοις τε καὶ	οὐχ	ἥκιστα τοῖς νῦν. Ἀλλὰ θῆγε
[2, 23]	τὸν μισθὸν μέγαν τινὰ καὶ	οὐχ	οἷον ἄλλον οὐδ´ εἰ τὰ
[2, 2]	δὴ ἀπειρίᾳ τε τὴν εἰρεσίαν	οὐχ	ὁμοζυγοῦντες καί τι καὶ ἀνέμου
[2, 24]	τὴν ἀφαίρεσιν τῆς Ἀττικῆς κόρης	οὐχ	ὡς ἐρωμένης μόνον καὶ μουσουργίαν
[2, 28]	δὲ κατὰ τὴν θερινὴν ὥραν	οὐχ	ὥς τινες ᾠήθησαν πρὸς τῶν
[2, 4]	ὥρας ἀποναμένη, εἰς οὐδὲν δὲ	ὄφελος	ἐμοὶ γενομένη. Ἀλλ´ ὦ γλυκεῖα,
[2, 22]	πάθος, ὥσπερ οἶμαί τις ὄρνις	ὄφεως	αὐτῇ τὴν καλιὰν πορθοῦντος ἐν
[2, 4]	τὴν ἐκ τῶν ἀνακτόρων κατείληφεν·	ὀφθαλμοὶ	δὲ ἀφεγγεῖς οἱ πάντας τῷ
[2, 3]	ἀπέσβεσε καὶ τὼ χεῖρε τοῖς	ὀφθαλμοῖς	ἐπαγαγὼν εἰς γόνυ τε ὀκλάσας
[2, 22]	αὐτῇ τὴν καλιὰν πορθοῦντος ἐν	ὀφθαλμοῖς	τε τὴν γονὴν θοινωμένου προσελθεῖν
[2, 25]	ἐπὶ πολύ τε τοῖς σώματος	ὀφθαλμοῖς	τοὺς ψυχῆς ἀντιστήσας ἀπῆλθον τὸ
[2, 16]	τε αὐτίκα καί οἱ τὸν	ὀφθαλμὸν	ἀνηρπάσθαι λέγουσα τὸν Θεαγένην ἐκάλει.
[2, 19]	καὶ πλέον ἅτε καὶ τὸν	ὀφθαλμὸν	ἀρτίως ἐκκεκομμένη· καὶ ἐμοὶ δοκεῖτε
[2, 16]	ἔναιμος ἐμβαλὼν τὸ ξίφος τὸν	ὀφθαλμὸν	αὐτῇ τὸν δεξιὸν ἐξῄρητο. Ἡ
[2, 16]	σὲ τείνει τὸ ἐνύπνιον, ὃν	ὀφθαλμὸν	ἐγὼ καὶ ψυχὴν καὶ πάντα
[2, 30]	πάντων καὶ ποικίλη μαρμαρυγὴ τὸν	ὀφθαλμὸν	εὐφραίνουσα. Ἅπερ ὡς εἶδον ἄλλους»
[2, 16]	ὄναρ ἦν» ἔλεγεν, ἔχω τὸν	ὀφθαλμόν·	θάρσει Θεάγενες. Ἀνέπνευσε πρὸς τὴν
[2, 16]	γόνασιν ἐπεκώμαζε ξιφήρης καὶ τὸν	ὀφθαλμὸν	ᾤμην ὡς ἐξεῖλε τὸν δεξιόν·
[2, 33]	τὰς πάσας ὑπερβέβληκεν ὥστε πᾶς	ὀφθαλμὸς	Ἑλληνικός τε καὶ ξένος ἐπ´
[2, 35]	μυκτῆρες ἐλευθέρως τὸν ἀέρα εἰσπνέοντες,	ὀφθαλμὸς	οὔπω μὲν χαροπὸς χαροπώτερον δὲ
[2, 16]	ἦν» ἔφη θατέρῳ με τῶν	ὀφθαλμῶν	ἐλαττωθῆναι ἤπερ ἐπὶ σοὶ φροντίζειν·
[2, 31]	μέγα τι καὶ θεῖον τῶν	ὀφθαλμῶν	ἐξέλαμπεν, οὕτω μοι περισκοποῦντι γοργόν
[2, 25]	ἀπρόσμαχον ἑταιρίας σαγήνην ἐκ τῶν	ὀφθαλμῶν	ἐπεσύρετο. Ἐφοίτα δὴ θαμὰ καὶ
[2, 25]	συμπεσεῖσθαι προηγόρευε. Περιγράφων οὖν τῶν	ὀφθαλμῶν	τὴν οὕτως ἀπηνῆ θέαν, ἣν
[2, 29]	εἰς λήθην κακῶν ἡ δι´	ὀφθαλμῶν	τῆς ψυχῆς ὑπόμνησις ἀμαυρουμένη) καὶ
[2, 33]	ἠσπάζετο κἀμὲ πρὸς τὸ φαιδρότερον	ὀφθεῖσα	μόνον ἀνίησιν· ἐθαύμαζόν τε ὅτι
[2, 25]	εἰρήσεται· γίνεται δὴ κἀμοῦ κρείττων	ὀφθεῖσα	πολλάκις, ἐνίκα τὴν διὰ βίου
[2, 20]	δὴ καὶ τὴν κόμην εἰς	ὀφρὺν	ἕλκουσι καὶ σοβοῦσι τῶν ὤμων
[2, 21]	πρεσβύτης τις ἀνὴρ ἐναλύων ταῖς	ὄχθαις	ἐφάνη καὶ δόλιχόν τινα τῷ
[2, 18]	τε καὶ πολυάνθρωπον καὶ ταῖς	ὄχθαις	τοῦ Νείλου πρὸς ἐπιτειχισμὸν τῶν
[2, 21]	μῦθον εἰ μὴ σοὶ προσέτυχον)	ὄχθας	μὲν Νείλου τάσδε καὶ Νεῖλον
[2, 22]	ἐπιβάντες, πολλὰ δὲ περὶ τὴν	ὄχθην	ἐσάλευεν εἰς χρείαν τοῦ διαπορθμεύειν
[2, 28]	οὐκ ἀνέχεται ἀλλὰ κατεξανίσταται τῆς	ὄχθης	καὶ θαλασσώσας τὴν Αἴγυπτον τῇ
[2, 23]	συνέβαινεν, ὃν πολλάκις γε δι´	ὄχλου	γινόμενον μυηθῆναι τὴν ἀφήγησιν ἄλλως
[2, 34]	ἐπὶ θύραις ὄντα πάλαι δι´	ὄχλου	παρακαλεῖν τὸν ἱερέα παρεῖναι καὶ
[2, 29]	Ἐμοὶ γήμαντι παιδία οὐκ ἐγίνετο,	ὀψὲ	δέ ποτε καὶ βραδὺ τῆς
[2, 35]	ἔφη ὁ Χαρικλῆς. Καὶ ἀνιστάμενος	ὄψει»	ἔφη πρός με καὶ τὴν
[2, 30]	ἔφην καὶ δείκνυε. Ὁ δὲ	ὄψει	μὲν» εἶπεν, ὅπως δὲ μὴ
[2, 9]	κακίστη Θίσβη καὶ δίκας ὑπ´	ὄψεσι	νυνὶ ταῖς ἐμαῖς ὑποσχοῦσα τῶν
[2, 25]	τῆς ἀκτῖνος προκαλυψάμενον, καὶ πατρῴαις	ὄψεσι	τὸν παίδων φόνον ἀθέατον χαριζόμενος
[2, 19]	ὁ Κνήμων· καὶ γὰρ τῶν	ὄψεων	σφόδρα διεστραμμένως ἔχετε, ἡ δὲ
[2, 24]	τρεπόμενον εἰς ψευδομένην καὶ ῥέουσαν	ὄψιν	ἀλλά με παραφέρειν πειρώμενον. Μανθάνοις
[2, 11]	κἀμέ τε καὶ τὴν ἐμὴν	ὄψιν	εἴποις ἂν ὡς ἐγοήτευσεν, οὐδὲν
[2, 13]	γυμνὸν ἀπροσδόκητον τραυματίαν φονῶντα τὴν	ὄψιν,	ἡ μὲν Χαρίκλεια καὶ πρὸς
[2, 33]	ἀγορῶν καθάπερ ἀρχέτυπον ἄγαλμα πᾶσαν	ὄψιν	καὶ διάνοιαν ἐφ´ ἑαυτὴν ἐπιστρέφει.
[2, 13]	καὶ οὐκ εὐσχήμονα τοῦ φανέντος	ὄψιν·	ὁ δὲ Κνήμων ἠρέμα καὶ
[2, 5]	Καὶ ἅμα λέγων ἀνέστρεφεν ἐπ´	ὄψιν	τὴν κειμένην καὶ ἰδὼν τί
[2, 1]	κακὸν ἐλάνθανεν· ἡ γὰρ πυρὸς	ὄψις	ἀμαυροῦται δι´ ἡμέρας ὑπὸ τῶν
[2, 5]	ὦ δαίμονες τεράστιοι; Θίσβης ἡ	ὄψις»	ὑπέβη τε εἰς τοὐπίσω καὶ