Livre, chapitre
[2, 18]	τοῦ μή τινα τοῦ δρασμοῦ	λαβεῖν	αὐτὸν ὑπόνοιαν, καὶ συμπορεύεσθαι τὴν
[2, 11]	καὶ τὸ ἐπίσημον τουτὶ τῆς	λαβῆς	ἐλέφας εἰς ἀετὸν ἐκτετόρευται. Ἆρ´
[2, 6]	πλησίον ἐκπεπτωκὸς ἐγνώριζεν ἀπὸ τῆς	λαβῆς,	ὃ παρὰ τὸν φόνον ὁ
[2, 8]	μὲν ὅπως ἂν κάθοδον ἔμοιγε	λάβοι	παρὰ τοῦ δήμου καὶ κατὰ
[2, 17]	εἰ μὴ ἐπιβουλεύσειεν, εἰ καιροῦ	λάβοιτο.	~Ἐπῃνέθη ταῦτα καὶ ἐδόκει γίνεσθαι
[2, 18]	καὶ πεφραγμένον αὐτόν, καιροῦ δὲ	λαβόμενον	ἐγκαταλεῖψαι διαλαθόντα καὶ ἥκειν παρ´
[2, 33]	ἐπικαλοῦμαι καὶ διὰ τοῦτο καιροῦ	λαβόμενος	καὶ ἀφορμῆς τῆς ἐκ ταὐτομάτου
[2, 24]	καὶ ἀθρόον ἐσιώπησεν ὥσπερ ἑαυτοῦ	λαβόμενος.	Τοῦ δὲ πρεσβύτου τί πέπονθας;
[2, 28]	παχυνθείσης νοτίδος ἐξατμιζομένης, κἀκ τούτου	λάβρων	ὑετῶν ῥηγνυμένων ὀργᾷ τε ὁ
[2, 26]	ἀκρόπολις ὁ Παρνασὸς ἀπαιωρεῖται προπόδων	λαγόσι	τὴν πόλιν ἐγκολπισάμενος. Ἄριστα» ἔφη
[2, 10]	δέλτον διὰ τῆς συνοίκου πρεσβύτιδος	λάθρα	διεπεμψάμην, τῷ καλῷ καὶ Ἕλληνι
[2, 3]	ἑαυτὸν ἐργάσηται, τὸ ξίφος ὑφαιρεῖ	λάθρα	τῆς θήκης ὑπὸ τὴν πλευρὰν
[2, 28]	Αἰθιοπίας ἐσχάτων δὲ τῆς Λιβύης	λαμβάνει,	καθ´ ὃ μέρος τὸ κλίμα
[2, 34]	αὐτὸν τοῖς Αἰνιᾶσιν οἰκειούμενος τεκμήριον	λαμβάνει	πρὸς τοῖς ἄλλοις οἷς καταλέγει
[2, 30]	πρίασθαι δυνατὸς» εἶπε, δῶρόν γε	λαμβάνειν	οὐκ ἀδύνατος. Ἐγὼ μὲν οὐκ
[2, 30]	οὐκ ἀνίκανος» ἔφην, δῶρόν γε	λαμβάνων	σὺ δὲ οὐκ οἶδ´ ὅ
[2, 1]	γέγονας ἀνάλωμα, τοιαύτας ἐπί σοι	λαμπάδας	ἀντὶ τῶν νυμφικῶν τοῦ δαίμονος
[2, 3]	ἀνῄρηται Χαρίκλεια» καὶ τό τε	λαμπάδιον	εἰς τὴν γῆν καταβαλὼν ἀπέσβεσε
[2, 21]	τὴν στολήν; Δυστυχήματα» ἔφη τὸ	λαμπρόν	με τοῦτο σχῆμα μετημφίασε. Τοῦ
[2, 1]	τῇ νυκτὶ θαρροῦντες προέκυψαν καὶ	λαμπρῶς	ἤδη τὴν νῆσον ὑπὸ τοῦ
[2, 19]	ὕλης τινὸς βαθείας καὶ τὸ	λάσιον	δυσδιέξοδον παρεχομένης· ἡγεῖτο δὲ ὁ
[2, 21]	ἀκριβῶς ἦν λευκή, τὸ γένειον	λάσιον	καὶ σεμνότερον βαθυνόμενον, στολὴ καὶ
[2, 35]	ἀπὸ κύματος εἰς γαλήνην ἄρτι	λεαινομένης.	Ἐπεὶ δὲ ἡμᾶς τὰ εἰωθότα
[2, 19]	ἀκόλους ἀλλ´ ἄοράς τε καὶ	λέβητας	αἰτήσειν. Πρὸς ταῦτα ἐμειδίασαν ὀλίγον
[2, 27]	δημοσίου παρέχειν ἐψηφίσαντο. Καὶ συνελόντι	λέγειν	ἀγαθῶν ἀπέλιπεν οὐδέν· ἢ γὰρ
[2, 25]	τε καὶ ἀναθήμασι πολυταλάντοις. Αἰσχύνομαι	λέγειν	ἀλλ´ εἰρήσεται· γίνεται δὴ κἀμοῦ
[2, 8]	κατιόντας; Ταῦτα μὲν οὐκ ἔχω	λέγειν»	ἀπεκρίνατο πρὸς αὐτὴν ὁ Κνήμων·
[2, 14]	τι καὶ γέγονεν οὐκ ἔχοι	λέγειν	αὐτὸς δὲ τραυματίας ἀπενήξατο πρὸς
[2, 18]	εἴ πῃ γινώσκεις ἥμερον. Εὖ	λέγειν	ἔδοξε τῷ Κνήμωνι καὶ Χέμμιν
[2, 31]	περιειργασμένος. Ταῦτά σοι νῦν εἶχον	λέγειν	ἐπιτετμημένως καλούσης με τῆς κατὰ
[2, 11]	Τὰ μὲν ἄλλα οὐκ ἔχω	λέγειν»	ἔφη ὁ Κνήμων, ὁ δὲ
[2, 17]	τὰ παριστάμενα ὡς προγενεστέρῳ κελεύετε	λέγειν,	ἡ μὲν νῆσος ἥδε, ὡς
[2, 29]	βουλομένῳ γίνηται. Οὐκοῦν ὥρα σοι	λέγειν«	ἦν δ´ ἐγώ· νῦν γὰρ
[2, 23]	κάτω τὸν πρεσβύτην ἐπιθεωρήσας τί	λέγεις;	ἔφη Παῖδές εἰσί σοι τῷ
[2, 29]	ὄνομα ἦν αὐτῷ, θαυμασίως« ἔφη	λέγεις·	καὶ ταύτῃ τὴν γνώμην τίθεμαι
[2, 26]	τὴν πόλιν ἐγκολπισάμενος. Ἄριστα» ἔφη	λέγεις»	ὁ Κνήμων καὶ ὡς ἄν
[2, 22]	ἡ πλάνη, ὦ πάτερ, ἣν	λέγεις;	Παίδων» ἔφη πρὸς λῃστῶν ἀφαιρεθεὶς
[2, 16]	εὐφήμησον» εἰπόντος καὶ διότι τοῦτο	λέγοι	πυνθανομένου, διότι βέλτιον ἦν» ἔφη
[2, 5]	ἦχος ἐξηκούετο καὶ ἦν τὸ	λεγόμενον	Θεάγενες» Ὁ δὲ Κνήμων ἀναβοήσας
[2, 26]	ὥραν εἶναι κινεῖσθαι τὴν θεοπρόπον	λέγοντες.	Ἐπεὶ δὲ εἰσελθὼν προσεκύνουν καί
[2, 27]	θεῷ μετὰ Λυκοῦργόν τινα Σπαρτιάτην	λέγοντες	καὶ ἐνοικεῖν τε βουλόμενον τῷ
[2, 2]	ἀψύχων φιλημάτων ἀπεστερήθην. ~Καὶ ταῦτα	λέγοντος	καὶ τὸ ξίφος περισκοποῦντος ὁ
[2, 16]	καί οἱ τὸν ὀφθαλμὸν ἀνηρπάσθαι	λέγουσα	τὸν Θεαγένην ἐκάλει. Καὶ ὁ
[2, 5]	τὴν κειμένην εὕροιμεν. Καὶ ἅμα	λέγων	ἀνέστρεφεν ἐπ´ ὄψιν τὴν κειμένην
[2, 5]	δαίμων οὐκ ἐπέτρεψε. ~Καὶ ἅμα	λέγων	ἐπέβαλε τὴν χεῖρα ὡς τὸ
[2, 6]	λιπαρῶς ἐγκείμενος καὶ τὴν φιλτάτην»	λέγων	κομιζώμεθα πρότερον, εἰ μή τις
[2, 30]	ἠρινὸν χλοάζουσαι ἐλαιώδους τινὸς αὐτὰς	λειότητος	ὑπαυγαζούσης αἱ δὲ ἀπεμιμοῦντο χροιὰν
[2, 15]	τινα στήσασθαι τῶν παρόντων ἐπιθυμοῦντες,	λειποθυμίᾳ	δὲ καὶ πόνοις ἐνδόντες φύσεως
[2, 18]	τὴν λίμνην στάδια οὐ πολλῷ	λειπόμενα	τῶν ἑκατόν· δεῖν δὲ εὐθὺς
[2, 6]	τὴν γνώμην ἐπιστρέφων ἀνεκαλεῖτό τε	λειποψυχοῦντα	τὸν Κνήμωνα καὶ παρὰ τὴν
[2, 3]	Δᾷδας οὖν ἡμιφλέκτους ἀνευρόντες καὶ	λείψανα	καλάμων ἐξάψαντες καὶ τὸ στόμιον
[2, 1]	ἐξ ἀνθρώπων κάλλος ὥστε μηδὲ	λείψανον	τῆς ἀψευδοῦς ὡραιότητος διὰ νεκροῦ
[2, 1]	βίος εἰς τὴν τήμερον· ἠνύσθω	λελύσθω	πάντα, φόβοι, κίνδυνοι, φροντίδες, ἐλπίδες,
[2, 3]	καλύβαις ἐμπνεύσας, καὶ οἷα δὴ	λεπτοῖς	καλάμοις καὶ τούτοις ἑλείοις διαπλόκους
[2, 21]	ἱερώτερον καθεῖτο καὶ ἀκριβῶς ἦν	λευκή,	τὸ γένειον λάσιον καὶ σεμνότερον
[2, 35]	περ ἀριστοβίων μέγ´ ἀέθλιον ἐξάψονται	λευκὸν	ἐπὶ κροτάφων στέμμα μελαινομένων. ~Ταῦτα
[2, 30]	κύκλον τε ἀκριβῶς ἀπαρτιζόμεναι καὶ	λευκότητι	πλεῖστον ἀγλαϊζόμεναι σμάραγδοί τε καὶ
[2, 18]	Θεαγένης, καὶ γὰρ φράζων τὰ	λεχθέντα	πρὸς τοῦ Αἰγυπτίου δῆλος ἦν
[2, 27]	ἡμέραν ξένος τε καὶ ἐγχώριος	λεὼς	τῷ θεῷ χαριζόμενοι δρῶσιν, ἢ
[2, 29]	οἰκίας ἀποδιδράσκω (μέγα γὰρ εἰς	λήθην	κακῶν ἡ δι´ ὀφθαλμῶν τῆς
[2, 30]	καὶ ὑάκινθοι αἱ μὲν οἷα	λήϊον	ἠρινὸν χλοάζουσαι ἐλαιώδους τινὸς αὐτὰς
[2, 18]	ἐρρωμένος τις ἄρα ἦσθα, τὸ	λῆμα	δὲ ἀσθενέστερος· γνωρίζω δέ σε
[2, 24]	φύσεως. Ταύτης εἰς τὴν ἑτέραν	λῆξιν	ἀναλυθείσης χρόνον μέν τινα διῆγον
[2, 24]	καλοῦνται μὲν ἄνθρωποι καὶ βουκόλοι	λῃσταὶ	δέ εἰσι τὸν βίον καὶ
[2, 4]	κινδύνοις θαλασσῶν κινδύνοις πειρατηρίων ὑποβαλοῦσα,	λῃσταῖς	παραδοῦσα, πολλάκις τῶν ὄντων ἀλλοτριώσασα;
[2, 10]	ὃς καὶ ὑπασπιστὴς εἶναι τοῦ	λῃστάρχου	θρύπτεται κἀμὲ κατακλείσας ἔχει μηδὲ
[2, 17]	καλόν, φύσει τε ἀβέβαιον καὶ	λῃστρικὸν	καὶ δύσεριν τὸ ἦθος, πρὸς
[2, 12]	καὶ δράσειεν, ὑπὸ μὲν θυμοῦ	λῃστρικοῦ	καὶ βαρβαρικῆς ὀργῆς πλέον τότε
[2, 21]	εἰκὸς ἦν ἔλαττον κομᾶν τοῦ	λῃστρικοῦ	τὸν ἁβρότερον ἐπὶ τὴν Χέμμιν
[2, 20]	μὲν ἐρωτικοὺς ἱλαρωτέρους τοὺς δὲ	λῃστρικοὺς	φοβερωτέρους ἀποδείκνυσιν. ~Ἀποτεμὼν οὖν ὁ
[2, 10]	φράσασα. Ἐξελοῦ δή με χειρῶν	λῃστρικῶν	καὶ ὑπόδεξαι τὴν σαυτοῦ θεραπαινίδα·
[2, 20]	καὶ ὅσον αὐτῆς εἰς τὸ	λῃστρικώτερον	εἶδος παρὰ τοῖς βουκόλοις ἤσκητο
[2, 10]	ἡμέραν πρός τινος τῶν τῇδε	λῃστῶν	ἁλοῦσαν, ὃς καὶ ὑπασπιστὴς εἶναι
[2, 22]	ἣν λέγεις; Παίδων» ἔφη πρὸς	λῃστῶν	ἀφαιρεθεὶς καὶ τοὺς μὲν ἀδικοῦντας
[2, 30]	ὠνουμένῳ, ἤδη γάρ μοι τῆς	λίαν	ἀλγηδόνος τῷ χρόνῳ πεττομένης ἡ
[2, 32]	δὲ τὴν ὑστεραίαν ἅμα ἡμέρᾳ	λίαν	ἐσπουδασμένως ἐπὶ τὸν νεὼν τῆς
[2, 28]	τῆς Αἰθιοπίας ἐσχάτων δὲ τῆς	Λιβύης	λαμβάνει, καθ´ ὃ μέρος τὸ
[2, 3]	τῷ τόπῳ μόνῳ γνωριζομένας τὸν	λίθον	δὲ τὸν οὐδὸν τοῦ σπηλαίου
[2, 12]	τὸ δὲ στόμιον ἀπὸ τοῦ	λίθου	χαλεπῶς ἀνευρὼν καλάμους τε εἴ
[2, 31]	ἐνεῖδε. Συνεξέκειτο δὲ αὐτῷ καὶ	λίθων	ὅρμος ὃν ἀρτίως ἐπεδείκνυον καὶ
[2, 30]	μάλης βαλαντίδιον ἔχων προκομίσας ἐπεδείκνυε	λίθων	πολυτίμων ὑπερφυές τι χρῆμα· μαργαρίδες
[2, 19]	ὁ Θέρμουθις ἅμα ἡλίῳ τὴν	λίμνην	περαιωθέντες ἐχώρουν δι´ ὕλης τινὸς
[2, 18]	παρῳκημένην· ἀπέχειν δὲ περαιωθεῖσι τὴν	λίμνην	στάδια οὐ πολλῷ λειπόμενα τῶν
[2, 19]	ὄπτησιν ἀναμείναντες, ἐπειγομένης ὑπὸ τοῦ	λιμοῦ	τῆς γαστρός. Οἷον οὖν λύκοι
[2, 17]	Δέος δὲ διαφθαρῆναι μὲν καταμείναντας	λιμῷ	διαφθαρῆναι δὲ ἐφόδῳ τινῶν ἤτοι
[2, 6]	Ἀλλ´ ὁ Θεαγένης οὐκ εἴα	λιπαρῶς	ἐγκείμενος καὶ τὴν φιλτάτην» λέγων
[2, 15]	ἄδηλον ἐζόφου τῆς ψυχῆς τὸ	λογιζόμενον.	Εἰς ἀλλήλους τε ἐπὶ πλεῖστον
[2, 36]	γὰρ πρὸς ἄλλο τι τὸ	λόγιον	ἔσπα καὶ ὡς ἕκαστος εἶχε
[2, 33]	γὰρ ἀπρόσμικτος ἐκείνη πρὸς τοὺς	λογίους	τῶν ἀνδρῶν ἀλλὰ τὸ πλεῖστον
[2, 25]	ἐπιβαλὼν ζημίαν, δικαστὴν ἐμαυτῷ τὸν	λογισμὸν	ἀναδείξας, φυγῇ κολάζω τὴν ἐπιθυμίαν
[2, 33]	γὰρ θεραπεύων οὔτε ἐπαγγελλόμενος οὔτε	λογισμοὺς	ἀνακινῶν πεῖσαι δεδύνημαι, ἀλλὰ τὸ
[2, 24]	τὸ δὲ ἡ συνήθεια τῷ	λογισμῷ	διῄτησε. ~Γίνεται δὲ περὶ ἐμὲ
[2, 33]	ἐπ´ αὐτὴν Αἰγυπτίαν· πεῖσον ἢ	λόγοις	ἢ ἔργοις γνωρίσαι τὴν ἑαυτῆς
[2, 24]	Διόνυσον ἐπεισκυκλήσας ὥστε ἐπάναγε τὸν	λόγον	πρὸς τὴν ὑπόσχεσιν· εὕρηκα γάρ
[2, 33]	μάλα γε ἀστείῳ καὶ χαρίεντι	λόγον	τε καὶ ἦθος νεανίσκῳ, ἀποτυγχάνοντι
[2, 25]	ἕνεκεν, ὁ δὲ ἐπέραινε τὸν	λόγον	ὧδε. ~Παραλείπω τὴν ἐν μέσῳ
[2, 27]	καὶ τίς ὁ περὶ ἑκάστου	λόγος	ἐπυνθάνετο· ἄλλος πυραμίδων κατασκευήν, ἕτερος
[2, 11]	τῆς Πυθοῦς {καὶ ἐν Τροφωνίου	λόγος	θεοφρονεῖν τοὺς ὑπελθόντας} Ἀνῴμωξαν ἀθρόον
[2, 33]	χαλεπώτατον τοῖς ἐμοῖς, τὸ τοῦ	λόγου,	κατ´ ἐμοῦ κέχρηται πτεροῖς καὶ
[2, 24]	μικροῦ καὶ εἰς πέρας τῷ	λόγῳ	διαβιβάζων, ἐπεισόδιον δὴ τοῦτο οὐδέν
[2, 23]	δρᾶμα καθάπερ ἐπὶ σκηνῆς τῷ	λόγῳ	διασκευάζειν. Ἀκούοις ἄν» ἔφη ἀλλ´
[2, 35]	πολλάκις καὶ θυσιῶν συνεφήπτετο καὶ	λόγων	ἱερῶν ἔστιν ὅτε ἐπύθετο, ἀλλ´
[2, 33]	κέχρηται πτεροῖς καὶ τὴν ἐκ	λόγων	πολυπειρίαν, ἣν ποικίλην ἐδιδαξάμην πρὸς
[2, 31]	τῶν ὁρωμένων. ~Ὁ δὲ ἄρχεται	λόγων	τοιῶνδε· Ταύτην ἣν ὁρᾷς, ξένε«
[2, 4]	Τίνα οὖν ἀνακαλέσω; τίνα προσφθέγξομαι	λοιπόν;	Ἦ ἄρα τὸ πάντων ὀνομάτων
[2, 19]	περὶ βουλυτὸν ἤδη· ἐπεὶ δὲ	λόφον	τινὰ ἀνιόντων ὑπὸ τοῦτον εἶναι
[2, 18]	πρὸς ἐπιτειχισμὸν τῶν βουκόλων ἐπὶ	λόφου	παρῳκημένην· ἀπέχειν δὲ περαιωθεῖσι τὴν
[2, 12]	τινα στενὴν τῆς ὑπερωρείας ὁδὸν	λοχήσας	ὁ Θέρμουθις ἀφῄρητο· παρὰ δὲ
[2, 19]	λιμοῦ τῆς γαστρός. Οἷον οὖν	λύκοι	τινὲς ἢ θῶες ἐλάφυσσον τὰ
[2, 27]	ἥκειν με τῷ θεῷ μετὰ	Λυκοῦργόν	τινα Σπαρτιάτην λέγοντες καὶ ἐνοικεῖν
[2, 33]	Ἀλλ´ αὕτη τοιαύτη τις οὖσα	λυπεῖ	με λύπην ἀνίατον· ἀπηγόρευται γὰρ
[2, 33]	τοιαύτη τις οὖσα λυπεῖ με	λύπην	ἀνίατον· ἀπηγόρευται γὰρ αὐτῇ γάμος
[2, 6]	τῆς ἡδονῆς τὸ ἄμετρον ἐπίσπαστον	λύπην	ἐγέννησεν. Ὣς δὴ κἀκεῖνοι παρ´
[2, 15]	κῶμα διὰ τὸ ὑπερβάλλον τῆς	λύπης	ὠλίσθησαν. Οὕτως ἄρα ποτὲ σώματος
[2, 9]	καὶ εἰς τὰς Ἀθήνας ἐπαναγαγὼν	λύσαιμι	μὲν τὰς κατὰ τοῦ πατρὸς

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 17/01/2007