Livre, chapitre
[2, 8]	τὴν ἀπάτην εἰς τὸν βόθρον	ἑαυτὴν	ἀπεκρήμνισεν, ὁ δὲ πατὴρ ἐξήγγειλε
[2, 33]	διατείνεται καὶ τῇ Ἀρτέμιδι ζάκορον	ἑαυτὴν	ἐπιδοῦσα θήραις τὰ πολλὰ σχολάζει
[2, 33]	πᾶσαν ὄψιν καὶ διάνοιαν ἐφ´	ἑαυτὴν	ἐπιστρέφει. Ἀλλ´ αὕτη τοιαύτη τις
[2, 15]	Θεαγένης, ῥίπτει δὲ ἐπὶ τοῦτον	ἑαυτὴν	ἡ Χαρίκλεια, καὶ τὸν ὕπνον
[2, 8]	ἐποιεῖτο καὶ τοῖς συμποσίοις ἀδεῶς	ἑαυτήν	τε καὶ τὴν τέχνην ἐξεμίσθου.
[2, 4]	σωφροσύνης ἀντεχομένη καὶ ἐμοὶ δῆθεν	ἑαυτὴν	φυλάττουσα· κεῖται δ´ οὖν ὅμως
[2, 8]	τὴν ἀσχολίαν τὴν ἐκείνου σχολὴν	ἑαυτῆς	ἐποιεῖτο καὶ τοῖς συμποσίοις ἀδεῶς
[2, 8]	ἑταιρικὴν ζηλοτυπίαν σὺν πολλῷ καθ´	ἑαυτῆς	κινήσασα, καὶ πλέον ὅτε τις
[2, 11]	καὶ γέγονας ἡμῖν αὐτάγγελος τῶν	ἑαυτῆς	συμφορῶν ἐξ αὐτῶν ἐγχειρίσασα τῶν
[2, 33]	λόγοις ἢ ἔργοις γνωρίσαι τὴν	ἑαυτῆς	φύσιν καὶ ὅτι γυνὴ γέγονεν
[2, 34]	δι´ εὐδοξίαν τοῦ ἀνδρὸς ἐφελκομένους	ἑαυτοῖς	ἐπιψεύδεσθαι. Καὶ ἄλλως δὲ ἑαυτὸν
[2, 34]	χαρίζεσθαι ταῦτα ἢ καὶ ἐπαληθεύειν	ἑαυτοῖς,	τὸν δὲ ἀρχιθέωρον εἰσκαλεῖσθαι πρόσταξον,
[2, 34]	πῶς Αἰνιάνων γένος τυγχάνων Ἀχιλλείδην	ἑαυτὸν	ἀναγορεύει φήσαντος, ἡ γὰρ Ὁμήρου
[2, 34]	ἑαυτοῖς ἐπιψεύδεσθαι. Καὶ ἄλλως δὲ	ἑαυτὸν	ἐγγράφει τοῖς Αἰακίδαις Μενέσθιον ἑαυτοῦ
[2, 20]	ὁρμήν, αὐτοῦ τε οὗ κατείληπτο	ἑαυτὸν	ἐγκρύψας καὶ τῆς φυλλάδος ὅσον
[2, 15]	ἐπικουφίσας. Καὶ τέλος κλίνει μὲν	ἑαυτὸν	εἰς γῆν ὁ Κνήμων, ὀκλάζει
[2, 20]	φυλλάδος ὅσον πλεῖστον ἠδύνατο ἐφ´	ἑαυτὸν	ἐπαμήσας· ὑφ´ ᾗ κείμενος τὰ
[2, 14]	σφαγεύς» ἔλεγεν, ἀπολύσασθαι τῆς ὑποψίας	ἑαυτὸν	ἐπειγόμενος, καὶ μαρτύριον ἐπεδείκνυ τὸ
[2, 20]	ἀκρωρείαις ἐγένετο τοῦ ὄρους ἀνέπαυεν	ἑαυτὸν	ἐπί τινος πέτρας ἑσπέραν τε
[2, 3]	δεδιώς τε μή τι κακὸν	ἑαυτὸν	ἐργάσηται, τὸ ξίφος ὑφαιρεῖ λάθρα
[2, 30]	ἐκεῖνος ἐπέσκηπτεν, ἄγει με παρ´	ἑαυτὸν	καὶ δείκνυσι κόρην ἀμήχανόν τι
[2, 21]	ἑλληνικώτερον βλέπουσα. Μικρὸν οὖν ἐπιστήσας	ἑαυτὸν	ὁ Κνήμων, ὡς ἀντιπαρέθει πολλάκις
[2, 6]	ἱκέτευε. Μικρὸν οὖν διαλιπὼν εἰς	ἑαυτόν	τε γενόμενος ὁ Κνήμων τὴν
[2, 12]	ἕλος ἐκ τῶν ναυαγίων ἐπιτυχὼν	ἑαυτόν	τε ἐνθέμενος, ἐπὶ τὴν νῆσον
[2, 19]	τοῦ δάσους κατὰ τοῦ πρανοῦς	ἑαυτὸν	ὡς εἶχε τάχους ἐπαφεὶς διεδίδρασκε.
[2, 24]	Κνήμων καὶ ἀθρόον ἐσιώπησεν ὥσπερ	ἑαυτοῦ	λαβόμενος. Τοῦ δὲ πρεσβύτου τί
[2, 34]	ἑαυτὸν ἐγγράφει τοῖς Αἰακίδαις Μενέσθιον	ἑαυτοῦ	προπάτορα καταφέρων τὸν Σπερχειοῦ παῖδα
[2, 14]	μέσους ἐμάχετο οὔτε ἐκείνων οὔτε	ἑαυτοῦ	φειδόμενος, ὡς ἀνῄρει μὲν ἀεὶ
[2, 15]	Κνήμωνι πάντων ἔννοια τῶν καθ´	ἑαυτοὺς	ἀθρόον ἐπεισῄει, καὶ σκοπεῖν μέν
[2, 12]	φερόμενον, διελέγοντο γὰρ ἔτι πρὸς	ἑαυτοὺς	Θεαγένης τε καὶ Κνήμων, τούτους
[2, 7]	μὲν ἀλλήλοις ἐντυχόντες κειμένους δὲ	ἑαυτοὺς	καταλαβόντες, ὀρθωθέντες τε ἀθρόον ἠρυθρίων
[2, 19]	καὶ τοὺς διὰ τροφὴν ἀγύρτας	ἑαυτοὺς	μεταπλάσαντες. Νὴ Δία» εἶπεν ὁ
[2, 16]	φαντασίας ἐξετάζοντες, τῶν δὲ καθ´	ἑαυτοὺς	περίσκεψιν οὐδ´ ἡντιναοῦν προτιθέντες· καὶ
[2, 12]	ἔξω βελῶν ποιούμενος καὶ περισῴζειν	ἑαυτῷ	βουλόμενος ἔλαθεν εἰς τὸ σπήλαιον
[2, 19]	ἐπιτρέψαντος πλέον δὲ τὸ ἀσφαλὲς	ἑαυτῷ	περιποιοῦντος καὶ καιρὸν τοῦ διαδρᾶναι
[2, 2]	τῷ νῷ περιέβλεπε καὶ θάλαμον	ἑαυτῷ	τὸ σπήλαιον ἀνέπλαττε τοὺς ἐσομένους
[2, 17]	μανθάνειν. Ῥᾷόν τε γὰρ ἐφ´	ἑαυτῶν	ἂν σκοποῖμεν καὶ ἐγχειροῖμεν τὰ
[2, 5]	δὲ οὐχ εὕρισκεν ὦ Κνήμων»	ἐβόησεν	ὥς με ἀπολώλεκας· προσηδίκησας δὲ
[2, 19]	ἐπιμαρτυράμενοι τοὺς θεοὺς ἔπραττον ὡς	ἐβούλετο	ἡ σκέψις. Ὁ μὲν δὴ
[2, 20]	βουλόμενος καθεύδειν ἀπηύχετο τοῦθ´ ὃ	ἐβούλετο,	χαλεπωτέροις ὀνείροις τῆς ἀληθείας ἐντυγχάνων,
[2, 28]	εἰκὸς ἀναδοὺς εἰ καθώς τινες	ἐβουλήθησαν	ὡς πυνθάνομαι τῶν παρ´ Ἕλλησιν
[2, 8]	ἄγνωστον ὡς ἐμὲ φιλεῖν ἐξηπατήθης,	ἐβουλόμην	εἴ πῃ γινώσκεις μανθάνειν. Καὶ
[2, 29]	ἀκροατὴν γενέσθαι τῶν συμβεβηκότων πάλαι	ἐβουλόμην.	Ἐμοὶ γήμαντι παιδία οὐκ ἐγίνετο,
[2, 9]	καὶ ἀνέλεγκτον ἀνῃρῆσθαι τὴν Δημαινέτην	ἐβόων	καὶ τὴν μοιχείαν προκάλυμμα τοῦ
[2, 11]	ὦ Πυθοῖ καὶ Δελφοί» θρηνοῦντες	ἐβόων,	ὁ δὲ Κνήμων ἐκπέπληκτο καὶ
[2, 10]	διανοίξας ἐπήρχετο, καὶ ἦν τὰ	ἐγγεγραμμένα	τοιάδε· Κνήμωνι τῷ δεσπότῃ ἡ
[2, 6]	προκύπτουσαν ἀνελόμενος ἐπειρᾶτό τι τῶν	ἐγγεγραμμένων	ἐπιέναι. Ἀλλ´ ὁ Θεαγένης οὐκ
[2, 35]	κατὰ καιρὸν ἐν δευτέροις ἐπιτελεῖν	ἐγγένοιτο.	Γινέσθω» ἔφη ὁ Χαρικλῆς. Καὶ
[2, 34]	ἐπιψεύδεσθαι. Καὶ ἄλλως δὲ ἑαυτὸν	ἐγγράφει	τοῖς Αἰακίδαις Μενέσθιον ἑαυτοῦ προπάτορα
[2, 33]	ἐπανατείνεται ἐκθειάζουσα μὲν παρθενίαν καὶ	ἐγγὺς	ἀθανάτων ἀποφαίνουσα, ἄχραντον καὶ ἀκήρατον
[2, 34]	φησιν, Αἰνιᾶσιν ἐξεχώρησαν Θετταλοί, τὸ	ἐγγυτέρους	εἶναι τοῦ γένους προσμαρτυροῦντες. Ἐκείνοις
[2, 24]	αὐτῇ προσδοκωμένων χρημάτων ἐστερημένος πᾶσαν	ἐγείρει	καὶ κινεῖ μηχανήν· ἐπέρρωσά τε
[2, 8]	ὁ γενναῖος καὶ Ἀττικὸς πεζομάχος.	~Ἐγέλασαν	πρὸς ταῦτα βραχύ τι καὶ
[2, 30]	ὑποδέξασθαι βουληθείης πολὺ τούτων ἐριτιμότερον.	Ἐγέλων	πρὸς ταῦτα, τοῦ δὲ τὴν
[2, 24]	δὲ οὔ· πάλαι γὰρ προφήτης.	Ἐγένετό	μοι καὶ γυνὴ νόμῳ τῆς
[2, 20]	μὲν ἐπειδὴ πρὸς ταῖς ἀκρωρείαις	ἐγένετο	τοῦ ὄρους ἀνέπαυεν ἑαυτὸν ἐπί
[2, 6]	ἡδονῆς τὸ ἄμετρον ἐπίσπαστον λύπην	ἐγέννησεν.	Ὣς δὴ κἀκεῖνοι παρ´ ἐλπίδα
[2, 35]	ἡμεῖς τε πρὸς τοῖς βωμοῖς	ἐγενόμεθα	καὶ ὁ νεανίας ἤδη τῶν
[2, 1]	ἀπόλωλε. Μάτην ὁ δυστυχὴς δειλὸς	ἐγενόμην	καὶ δρασμὸν ὑπέστην ἄνανδρον σοί,
[2, 20]	ἐφαίνετο οὐδαμοῦ τῆς δὲ νυκτὸς	ἐγίνετο	ἀωρί, πρὸς ὕπνον τραπεὶς ὁ
[2, 29]	ἐβουλόμην. Ἐμοὶ γήμαντι παιδία οὐκ	ἐγίνετο,	ὀψὲ δέ ποτε καὶ βραδὺ
[2, 28]	τῶν ἀστειοτέρων. Ἐμοῦ δὲ ἅπερ	ἐγίνωσκον	εἰπόντος καὶ ὅσα περὶ τοῦ
[2, 24]	καὶ σήραγξι τῷ ἕλει χρώμενοι.	Ἐγκαλεῖ	δὲ αὐτοῖς τίνα αἰτίαν; Ἀττικῆς»
[2, 29]	παιδὸς ἀφαιρεῖται μὴ τοῖς θρήνοις	ἐγκαρτερήσασαν.	Τὸ δὲ θεήλατον τοῦ κακοῦ
[2, 18]	πεφραγμένον αὐτόν, καιροῦ δὲ λαβόμενον	ἐγκαταλεῖψαι	διαλαθόντα καὶ ἥκειν παρ´ ἡμᾶς
[2, 12]	ὡς ἐνεβλήθη, κατὰ τὴν πρώτην	ἐγκαταμείνασαν	δέει τε τῶν παρόντων φόβων
[2, 6]	ὁ Θεαγένης οὐκ εἴα λιπαρῶς	ἐγκείμενος	καὶ τὴν φιλτάτην» λέγων κομιζώμεθα
[2, 26]	ἀπαιωρεῖται προπόδων λαγόσι τὴν πόλιν	ἐγκολπισάμενος.	Ἄριστα» ἔφη λέγεις» ὁ Κνήμων
[2, 25]	τὴν διὰ βίου μοι μελετηθεῖσαν	ἐγκράτειαν,	ἐπὶ πολύ τε τοῖς σώματος
[2, 12]	ὅπλων καὶ ξίφους ἄκων πρὸς	ἐγκράτειαν	καταστελλόμενος. ~Ἐδόκει δὴ αὐτῷ βέλτιον
[2, 20]	αὐτοῦ τε οὗ κατείληπτο ἑαυτὸν	ἐγκρύψας	καὶ τῆς φυλλάδος ὅσον πλεῖστον
[2, 7]	ἡδέως καὶ τὰ ἐκείνου σωφρόνως	ἔγνωκεν	ἀπαραίτητα πτώματα. Ἀλλ´ ἐκεῖνα, ὦ
[2, 25]	ἢ ὅπως κακῇ μοίρᾳ τῶν	ἐγνωκότων	ὁρμηθὲν ἐπεπόλαζε τὴν Αἴγυπτον καὶ
[2, 31]	πόθεν τέ ἐστι καὶ τίνος	ἔγνων	εἰς ἀγρόν τε κομίζω πόρρω
[2, 25]	ἐκ παίδων μοι σύντροφον ἱερωσύνην	ἔγνων	μὴ καταισχῦναι καὶ ἀντέσχον μηδὲ
[2, 33]	ᾔσθετο καὶ ὡς πατέρα περιεῖπεν.	Ἔγνων	οὖν μὴ ἐνδιατρίβειν τοῖς Καταδούποις
[2, 6]	καὶ ξίφος τε πλησίον ἐκπεπτωκὸς	ἐγνώριζεν	ἀπὸ τῆς λαβῆς, ὃ παρὰ
[2, 23]	εἰπέ μοι, τούτους ἐγνώρισας; Οὐκ	ἐγνώρισα»	ἔφη μόνον» ὁ Κνήμων ἀλλὰ
[2, 13]	διότι σε καὶ κατὰ μικρὸν	ἐγνώρισα	καὶ τέως ἀμφίβολος ἥκεις τὴν
[2, 10]	εἶδον, ὦ δέσποτα, παριόντα καὶ	ἐγνώρισα	καὶ τήνδε σοι τὴν δέλτον
[2, 23]	δὴ πόθεν, εἰπέ μοι, τούτους	ἐγνώρισας;	Οὐκ ἐγνώρισα» ἔφη μόνον» ὁ
[2, 14]	θερμὸν ἔτι τὸν σίδηρον ἀποπτύοντα	ἐγνώρισέ	τε εἶναι Θυάμιδος, βαθύ τι
[2, 22]	ἀνήμερα καὶ οἷς ἔλεον οὐκ	ἐγνώρισεν	ἡ φύσις ἀνήνυτον ἱκετηρίαν τὸν
[2, 33]	πάντα τινὰ καὶ ἐπ´ ὀλίγον	ἐγνωσμένον	σαίνουσιν, οὕτω κἀκείνη τῆς ἐμῆς
[2, 11]	ἐμὴν ὄψιν εἴποις ἂν ὡς	ἐγοήτευσεν,	οὐδὲν κοινωνοῦντα τοῦ δράματος. Ἀλλ´
[2, 11]	γράμματος ἡ δίκη προαφείλετο τῶν	ἐγχειρημάτων;	Ὡς κἀγώ σε καὶ κειμένην
[2, 13]	καί τι τῶν ἀτοπωτέρων αὐτὸν	ἐγχειρήσειν	προσδοκῶν. Ἀλλὰ τὸν Θεαγένην οὐ
[2, 10]	Ἕλληνι καὶ φίλῳ τοῦ ἄρχοντος	ἐγχειρίζειν	φράσασα. Ἐξελοῦ δή με χειρῶν
[2, 31]	καὶ θεοῖς τοῖς οὕτως ἐπιτρέψασιν	ἐγχειρίζω	τὴν κόρην ἐπὶ συνθήκαις ταῖς
[2, 11]	τῶν ἑαυτῆς συμφορῶν ἐξ αὐτῶν	ἐγχειρίσασα	τῶν σῶν σφαγῶν τὴν διήγησιν.
[2, 13]	ὡς πατάξων εἴ τι παράλογον	ἐγχειροίη	καὶ στῆθι» ἔλεγεν οὗτος ἢ
[2, 17]	ἐφ´ ἑαυτῶν ἂν σκοποῖμεν καὶ	ἐγχειροῖμεν	τὰ πρακτέα καὶ ἄλλως ἄνδρα
[2, 31]	ἀπὸ σηρικοῦ νήματος ἐξυφασμένη γράμμασιν	ἐγχωρίοις	καὶ διηγήματι τῶν κατὰ τὴν
[2, 23]	ἔπινε, καὶ σπένδωμεν» ἔλεγε θεοῖς	ἐγχωρίοις	τε καὶ Ἑλληνίοις καὶ αὐτῷ
[2, 27]	πᾶσαν ἡμέραν ξένος τε καὶ	ἐγχώριος	λεὼς τῷ θεῷ χαριζόμενοι δρῶσιν,
[2, 27]	ὁ μέν τις ὅπως τοὺς	ἐγχωρίους	οἱ Αἰγύπτιοι σέβομεν θεοὺς ἀνηρώτα,
[2, 33]	πρὸς Ἀπόλλωνος αὐτοῦ καὶ τῶν	ἐγχωρίων	σοι θεῶν. Ἐδάκρυσα τούτων ἀκούων,
[2, 31]	ἀμφιβολίᾳ τὰ κατ´ αὐτὴν ἐπιτρέψασα,	ἐγὼ	δὲ προστυχὼν ἀνειλόμην· οὐδὲ γὰρ
[2, 16]	νικήσειεν ὁ παρὰ σοὶ τρίπους	ἐγὼ	δὲ ψευδόμαντις ἀποφανθείην. Ταῦτα μὲν
[2, 23]	τι παρὸν ὁρᾷς, ὡς ἑτοῖμος	ἐγὼ	καὶ μέρος τι προέσθαι τοῦ
[2, 16]	τείνει τὸ ἐνύπνιον, ὃν ὀφθαλμὸν	ἐγὼ	καὶ ψυχὴν καὶ πάντα ἐμαυτῆς
[2, 26]	νήματ´ ἐρισθενέων. Τέτλαθι, σοὶ γὰρ	ἐγὼ	κυαναύλακος Αἰγύπτοιο αἶψα πέδον δώσω·
[2, 27]	ἔσσο φίλος. ~Ταῦτα ὡς ἐθέσπισεν,	ἐγὼ	μὲν ἐμαυτὸν ἐπὶ πρόσωπον τοῖς
[2, 30]	δῶρόν γε λαμβάνειν οὐκ ἀδύνατος.	Ἐγὼ	μὲν οὐκ ἀνίκανος» ἔφην, δῶρόν
[2, 29]	ὥρα σοι λέγειν« ἦν δ´	ἐγώ·	νῦν γὰρ βούλομαι. Μάνθανε« εἶπεν
[2, 10]	με πρός τινος δεδιώς. Ἀλλ´	ἐγώ	σε θεῶν τινος ἐνδόντος καὶ
[2, 34]	δὲ ἀρχιθέωρον εἰσκαλεῖσθαι πρόσταξον, ὡς	ἔγωγε	αὐτοῦ μανικῶς ἀνεπτέρωμαι πρὸς τὴν
[2, 30]	ξένε, τῶνδε ἐπιζητεῖν ὠνητάς, ὡς	ἔγωγε	καὶ ἡ κατ´ ἐμὲ περιουσία
[2, 23]	εἰς θεοὺς ἀναγράφω. Καὶ ἅμα	ἐδάκρυεν	ὥσπερ ἑτέραν αὐτοῖς σπονδὴν ἐπιφέρων
[2, 33]	καὶ τῶν ἐγχωρίων σοι θεῶν.	Ἐδάκρυσα	τούτων ἀκούων, ὦ Κνήμων, ἐπειδὴ
[2, 25]	δὲ τὴν ἀποτρόπαιον Ῥοδῶπιν ἀποφεύγων.	Ἐδεδίειν	γάρ, ὦ ξένε, μὴ τοῦ
[2, 33]	μακροτέρου πρός σε τοῦ διηγήματος	ἐδεήθην.	Καὶ δὸς τὴν χάριν, ὦ
[2, 6]	ἀλλ´ ὥσπερ ἡνωμένοι καὶ μικροῦ	ἔδει	ἀποθνῄσκειν αὐτούς. Οὕτως ἄρα καὶ
[2, 7]	θεῶν τις εὖ γε ποιῶν	ἔδειξεν,	ὥρα σοι σαυτὸν ὑπομνῆσαι τῆς
[2, 13]	τέως ἀμφίβολος ἥκεις τὴν γνώμην.	Ἐδεῖτο	ὑποπεσὼν ὁ Θέρμουθις, ἱκέτης ἐκ
[2, 33]	ἐκ λόγων πολυπειρίαν, ἣν ποικίλην	ἐδιδαξάμην	πρὸς κατασκευὴν τοῦ τὸν ἄριστον
[2, 18]	ὁσίαν ἐξ ὧν ὁ καιρὸς	ἐδίδου	πληρώσαντες καὶ δάκρυα καὶ θρήνους
[2, 9]	ἀδίκου φυγῆς τοῦ τε ἄστεος	ἐδίωξε	καὶ δημεύσει τῶν ὄντων ἐζημίωσε,
[2, 18]	καιροῦ λάβοιτο. ~Ἐπῃνέθη ταῦτα καὶ	ἐδόκει	γίνεσθαι καὶ ὁρμήσαντες ἐπὶ τὸ
[2, 13]	ξίφους ἄκων πρὸς ἐγκράτειαν καταστελλόμενος.	~Ἐδόκει	δὴ αὐτῷ βέλτιον εἶναι μὴ
[2, 20]	μικρὸν ἐκνικηθείη πρὸς ὕπνον, φεύγειν	ἐδόκει	καὶ θαμὰ πρὸς τὰ κατόπιν
[2, 10]	τι πλέον ἐντεῦθεν ἡμᾶς ἐκμαθεῖν.	Ἐδόκει	ταῦτα καὶ διανοίξας ἐπήρχετο, καὶ
[2, 34]	Νεοπτολέμῳ τῷ Ἀχιλλέως· ἐνταῦθα γὰρ	ἐδολοφονήθη	πρὸς αὐτοῖς τοῖς τοῦ Πυθίου
[2, 10]	μαθὼν ὡς ἃ μὲν ἀδικεῖν	ἔδοξα	βιασθεῖσα, ἃ δὲ τετιμώρημαι τὴν
[2, 18]	ἐναγίσαντες, ἐξέπεμπον μὲν ἐφ´ ἣν	ἔδοξε	βουλὴν τὸν Θέρμουθιν. Ὁ δὲ
[2, 26]	ἄλλα ἡ πόλις διαίτημα κρειττόνων	ἔδοξε	καὶ οὐχ ἥκιστα τῇ φύσει
[2, 34]	τῷ νεανίσκῳ καί μοι ἀληθῶς	ἔδοξε	τοῖς Ἀχιλλείδαις ἐμπρέπειν, τοιοῦτός ἐστι
[2, 18]	πῃ γινώσκεις ἥμερον. Εὖ λέγειν	ἔδοξε	τῷ Κνήμωνι καὶ Χέμμιν τινὰ
[2, 14]	ἀεὶ τὸν ὑπὸ χεῖρας γινόμενον	ἐδορυφορεῖτο	δὲ αὐτὸς ἀπὸ κηρύγματος πάντα
[2, 11]	ποτὲ καὶ δι´ ἣν αἰτίαν	ἔδρα	τὸν φόνον; Καὶ πῶς ταῦτα
[2, 8]	ὄμμα πιμπράμενον καὶ τῆς οἰκείας	ἕδρας	ἐξωθούμενον. ~Ὑφ´ ὧν οἰδουμένη τῷ
[2, 1]	τοῦ θεοῦ καταυγαζομένη· ἐπειδὴ δὲ	ἔδυ	καὶ νύκτα ἐπῆγεν, ἥ τε
[2, 24]	προέφηνε μὲν διαδρᾶναι δὲ οὐκ	ἔδωκε,	τοὺς γὰρ μοιρῶν ἀτρέπτους ὅρους
[2, 9]	ἐδίωξε καὶ δημεύσει τῶν ὄντων	ἐζημίωσε,	τοιαύτης τῶν δευτέρων γάμων τῆς
[2, 15]	καὶ τῶν προσδοκωμένων τὸ ἄδηλον	ἐζόφου	τῆς ψυχῆς τὸ λογιζόμενον. Εἰς
[2, 30]	καὶ ὡς ἂν αὐτὸς ὑφηγήσωμαι.	Ἐθαύμαζον	μὲν ἀπορῶν ἐπώμνυον δὲ τηλικαῦτα
[2, 33]	τὸ φαιδρότερον ὀφθεῖσα μόνον ἀνίησιν·	ἐθαύμαζόν	τε ὅτι καθάπερ οἱ ἀγαθοὶ
[2, 18]	κατασκοπῆς, εἰ μὴ καὶ Κνήμων	ἐθέλοι	κοινωνεῖν τῆς πράξεως. Ἀποδειλιῶντα δὴ
[2, 22]	προσάγουσα θρῆνον. Ἆρ´ οὖν ἂν	ἐθέλοις»	ἔφη ὁ Κνήμων καὶ ὅπως
[2, 25]	προεφήτευον καὶ τὴν θεὸν συνεχῶς	ἐθεράπευε	θυσίαις τε καὶ ἀναθήμασι πολυταλάντοις.
[2, 27]	ἐμὸς ἔσσο φίλος. ~Ταῦτα ὡς	ἐθέσπισεν,	ἐγὼ μὲν ἐμαυτὸν ἐπὶ πρόσωπον
[2, 19]	χαλεπῶς ἔλεγεν· ὡς δὲ εἰς	ἔθος	τὸν Αἰγύπτιον ἐνεβίβασεν, ἔλαθε τὸ
[2, 23]	δὴ τοιούτων ἀφ´ ὧν ἐξ	ἔθους	ὁ πρεσβύτης ἐσιτεῖτο, ψυχῆς γὰρ
[2, 3]	ἐπαγαγὼν εἰς γόνυ τε ὀκλάσας	ἐθρήνει.	Ὁ δὲ Θεαγένης ὥσπερ τινὸς
[2, 7]	καὶ προσήκουσαν οὐδαμόθεν γυναῖκα περιπεσὼν	ἐθρήνεις	ἀγεννῶς καὶ ταῦτα περιεῖναι καὶ
[2, 7]	τῆς ἄγαν ἀνδρείας, ὑφ´ ἧς	ἐθρήνεις	μὲν ἐμοῦ τἀμὰ πρότερος τὴν
[2, 7]	διαβάλλων με πρὸς Χαρίκλειαν, ἣν	ἐθρήνουν	ἐν ἀλλοτρίῳ σώματι, ταύτην εἶναι
[2, 13]	ὡς πολέμιον ἐντυγχάνειν τὴν πρώτην,	εἰ	δὲ εὐπορήσειεν ἀμυντηρίου μετιέναι τοὺς
[2, 10]	τὴν σοὶ πολεμίαν ἑκοῦσα διεπραξάμην.	Εἰ	δὲ ἔχει σέ τις ἀμετάβλητος
[2, 23]	τῇ ψυχῇ παραθεμένους τὸ δῶρον·	εἰ	δὲ καὶ τῆς ἐνεγκούσης ἐπιβαίημεν,
[2, 20]	καὶ φύλλου κίνησιν Θέρμουθιν ἡγούμενος,	εἰ	δέ που καὶ κατὰ μικρὸν
[2, 11]	ἀνῃρηκὼς ὡς ἐπίπαν ἐστὶ Θύαμις,	εἰ	δεῖ τῷ ξίφει τεκμαίρεσθαι ὃ
[2, 30]	Αἰθιοπικῶν καὶ Αἰγυπτίων ὠνούμενον ἑώρακα·	εἰ	δὴ οὖν ἀκραιφνῆ ταῦτα καὶ
[2, 18]	οὗπερ ἂν συνθώμεθα· συνθώμεθα δέ,	εἰ	δοκεῖ, κώμην τινὰ πλησίον, εἴ
[2, 10]	ἂν ἴσως δεήσει φράζοντος. ~Ἀλλ´	εἰ	δοκεῖ, τὴν δέλτον ἣν πρὸς
[2, 17]	διὰ τῶν σὺν ἡμῖν γεγονότων,	εἰ	καθ´ ἕν ποτε συλλεγέντες καὶ
[2, 28]	ἂν ὡς τὸ εἰκὸς ἀναδοὺς	εἰ	καθώς τινες ἐβουλήθησαν ὡς πυνθάνομαι
[2, 4]	ἀλλήλοις συνεῖναι μετὰ γοῦν θάνατον	εἰ	καὶ ζῶσιν ὁ δαίμων οὐκ
[2, 30]	εἴη τῶν ὁρωμένων ἰσοστάσιος. Ἀλλ´	εἰ	καὶ μὴ πρίασθαι δυνατὸς» εἶπε,
[2, 10]	βούλει· μόνον ὑπὸ σὲ γενοίμην	εἰ	καὶ τεθνάναι δέοι· βέλτιον γὰρ
[2, 17]	ἂν παυσόμενον εἰ μὴ ἐπιβουλεύσειεν,	εἰ	καιροῦ λάβοιτο. ~Ἐπῃνέθη ταῦτα καὶ
[2, 10]	ὑπόδεξαι τὴν σαυτοῦ θεραπαινίδα· καὶ	εἰ	μὲν βούλει, σῷζε μαθὼν ὡς
[2, 17]	ἕνεκα καὶ οὐκ ἂν παυσόμενον	εἰ	μὴ ἐπιβουλεύσειεν, εἰ καιροῦ λάβοιτο.
[2, 18]	οὐδὲ ἀναρρίψειν τοσοῦτον κίνδυνον κατασκοπῆς,	εἰ	μὴ καὶ Κνήμων ἐθέλοι κοινωνεῖν
[2, 35]	με καὶ τὴν Χαρίκλειαν τήμερον,	εἰ	μὴ πρότερον εἶδες, συμπαρεῖναι γὰρ
[2, 21]	ἣν ὁρᾷς ἀντικρὺ κειμένην ἴωμεν,	εἰ	μή σέ τι προὐργιαίτερον ἀπασχολεῖ.
[2, 21]	τοῖς καλάμοις κατὰ τὸν μῦθον	εἰ	μὴ σοὶ προσέτυχον) ὄχθας μὲν
[2, 8]	ἥτις ποτὲ καί ἐστιν. Ἀλλ´	εἰ	μή τί με δακνομένην ἔρωτι
[2, 6]	τὴν φιλτάτην» λέγων κομιζώμεθα πρότερον,	εἰ	μή τις ἡμᾶς παίζει καὶ
[2, 32]	δὲ ἐξελήλαται, πρὸ ἡλίου δυσμῶν	εἰ	μὴ τῶν ὅρων ἐκτὸς γένοιτο
[2, 30]	ἱδρυμένον ἐνθάδε θεὸν ἅπαντα δώσειν	εἰ	πρὸς τούτοις καὶ ἕτερον δῶρον
[2, 29]	ἔφη τὸ πρᾶγμα ὡς γέγονεν	εἰ	πύθοιο· πεύσῃ δὲ ὅταν σοι
[2, 23]	καὶ οὐχ οἷον ἄλλον οὐδ´	εἰ	τὰ ἐξ ἀνθρώπων χρήματα αἰτῶν
[2, 30]	αἰτίαν πυνθανομένου ὅτι γελοῖον» ἔφην	εἰ	τηλικαῦτα δῶρα καθυπισχνούμενος προσέτι καὶ
[2, 23]	ἀκρωτηριάζειν, ἀλλ´ ἅπαν ἔχειν ἡγήσομαι	εἰ	τούτους ὁπόθεν εἰσὶν ἢ ἐκ
[2, 21]	σχῆμα μετημφίασε. Τοῦ δὲ Κνήμωνος	εἰ	φαιδρύνεταί τις ἐπὶ συμφοραῖς θαυμάζοντος
[2, 5]	τὸ μέρος» εἶπεν ὁ Κνήμων	εἰ	Χαρίκλειαν οὖσαν ταυτηνὶ τὴν κειμένην
[2, 10]	σοῦ γενομένην, τὸ δὲ ὅπως,	εἴ	με προσδέξαιο, παροῦσα διηγήσομαι. Ἔπειτα
[2, 24]	καὶ αὐτὸς πρὸς τὴν πρᾶξιν,	εἴ	πῃ ἄρα καὶ τοὺς παῖδάς
[2, 18]	εἰ δοκεῖ, κώμην τινὰ πλησίον,	εἴ	πῃ γινώσκεις ἥμερον. Εὖ λέγειν
[2, 8]	ὡς ἐμὲ φιλεῖν ἐξηπατήθης, ἐβουλόμην	εἴ	πῃ γινώσκεις μανθάνειν. Καὶ ὃς
[2, 9]	δεύτερον εἰς τὴν Αἴγυπτον συνέπλευσα,	εἴ	πῃ κατὰ τὴν Ναύκρατιν ἀνεύροιμι
[2, 20]	ἅμα καὶ τὸν Κνήμωνα περισκοπῶν	εἴ	πῄ ποτε ἐπέλθοι, βουλὴν εἰς
[2, 12]	λίθου χαλεπῶς ἀνευρὼν καλάμους τε	εἴ	πῄ τινες ἔτι σμυχόμενοι περιελείφθησαν
[2, 33]	τὴν ἱκεσίαν προσῆγε καὶ ἐπηγγελλόμην	εἴ	τι δυναίμην συλλήψεσθαι. ~Καὶ ἔτι
[2, 4]	τὰ τελευταῖα καὶ εἰωθότα· ἐπίσκηψον	εἴ	τι καὶ κατὰ μικρὸν ἐμπνεῖς.
[2, 13]	τε ξίφος ἐπανετείνετο ὡς πατάξων	εἴ	τι παράλογον ἐγχειροίη καὶ στῆθι»
[2, 23]	ἐκ τῶν παρόντων ἀμείβεσθαι. Ἐπάγγελλε	εἴ	τι παρὸν ὁρᾷς, ὡς ἑτοῖμος
[2, 17]	πρόφασιν ὡς πευσόμενον καὶ πολυπραγμονήσοντα	εἴ	τι περὶ τοῦ Θυάμιδος ἔχοι
[2, 21]	ἀντιπαρέθει πολλάκις ὁ πρεσβύτης οὐδὲ	εἴ	τις αὐτῷ πάρεστιν αἰσθάνεσθαι δοκῶν,
[2, 32]	σατραπεῖα τὸν πρεσβευτὴν τῶν Αἰθιόπων	εἴ	τις ἑώρα ἐπυνθανόμην. Καί μοί
[2, 5]	ἥξω φιλτάτη ψυχή» ἔλεγεν εὔδηλος	εἶ	περὶ γῆν ἔτι φερομένη, τὸ
[2, 6]	ἐπιέναι. Ἀλλ´ ὁ Θεαγένης οὐκ	εἴα	λιπαρῶς ἐγκείμενος καὶ τὴν φιλτάτην»
[2, 16]	φράζεσθαι τὸ ὄναρ καταφαίνεται· καὶ	εἴγε	σοι πατέρες εἰσὶν ἀπόκριναι. Τῆς
[2, 8]	τὴν παρειὰν ἐν τοῖς αὐλήμασιν	εἶδε	καὶ πρὸς τὸ βίαιον τῶν
[2, 12]	τοῦ ὀνόματος ἑλληνίζων· ὡς δὲ	εἶδε	κειμένην, ἐπὶ πολὺ μὲν ἀχανὴς
[2, 20]	ὑποτιθέμενος. Ὡς δὲ ἡμέραν ἄσμενος	εἶδε	πρῶτα μὲν ἀποτέμνει τῆς κόμης
[2, 11]	φόνον; Καὶ πῶς ταῦτα ἂν	εἰδείην;	ἀπεκρίνατο οὐ γὰρ δὴ μαντικόν
[2, 14]	τὴν σφαγὴν εὑρήκεσαν. Ὡς δὲ	εἶδεν	ὁ Θέρμουθις ἔτι τοῦ αἵματος
[2, 4]	τῷ κάλλει καταστράψαντες, οὓς οὐκ	εἶδεν	ὁ φονεύσας, οἶδα ἀκριβῶς, Ἀλλ´
[2, 33]	φύσιν καὶ ὅτι γυνὴ γέγονεν	εἰδέναι.	Βουλομένῳ δέ σοι τὸ πρᾶγμα
[2, 35]	Χαρίκλειαν τήμερον, εἰ μὴ πρότερον	εἶδες,	συμπαρεῖναι γὰρ καὶ τὴν ζάκορον
[2, 30]	τὸν ὀφθαλμὸν εὐφραίνουσα. Ἅπερ ὡς	εἶδον	ἄλλους» ἔφην ὥρα σοι, ξένε,
[2, 13]	βλέμματι καταμηνύων. Οἱ δὲ ὡς	εἶδον	ἄνδρα γυμνὸν ἀπροσδόκητον τραυματίαν φονῶντα
[2, 10]	σε θεῶν τινος ἐνδόντος καὶ	εἶδον,	ὦ δέσποτα, παριόντα καὶ ἐγνώρισα
[2, 20]	ὅσον αὐτῆς εἰς τὸ λῃστρικώτερον	εἶδος	παρὰ τοῖς βουκόλοις ἤσκητο τοῦ
[2, 20]	τῶν ὤμων ἐπιβαίνουσαν, εὖ τοῦτο	εἰδότες	ὡς κόμη τοὺς μὲν ἐρωτικοὺς
[2, 11]	ἔφη ὁ Θεαγένης ἄγαν ἀνδριζόμενος	εἴδωλά	τε καὶ σκιὰς εὐλαβούμενος; οὐ
[2, 5]	τὸ ἄταφον ἴσως ὑπὸ νερτερίων	εἰδώλων	εἰργομένη. Κἀν τούτῳ τοῦ Κνήμωνος
[2, 24]	ἄλλοτε διεκρουσάμην. ~Ποῦ δ´ ἂν	εἴη	τὰ νῦν; ἠρώτα ὁ Κνήμων
[2, 30]	σχολῇ γ´ ἂν καὶ ἑνὸς	εἴη	τῶν ὁρωμένων ἰσοστάσιος. Ἀλλ´ εἰ
[2, 23]	διασκευάζειν. Ἀκούοις ἄν» ἔφη ἀλλ´	εἴθε	γε καὶ τὸν χρηστὸν Ναυσικλέα
[2, 16]	ὡς ἐξεῖλε τὸν δεξιόν· καὶ	εἴθε	γε ὕπαρ ἦν καὶ μὴ
[2, 12]	εἶναι τοὺς σφαγέας τῆς Θίσβης	εἴκαζε	καὶ ἀμηχάνως εἶχεν ὅ τι
[2, 19]	ἢ κατέχεσθαι ἢ καὶ ἀνῃρῆσθαι	εἴκαζεν,	διεφθορέναι οἱ τὴν γαστέρα πρὸς
[2, 25]	ἣν ἐκτραπήσεσθαι καὶ τὸν ἥλιον	εἰκάζω	νέφος τῆς ἀκτῖνος προκαλυψάμενον, καὶ
[2, 22]	πεῖραν ἥκουσιν ὅθεν, ὡς τὸ	εἰκός,	ἄλλους τε κἀμὲ οὐ πρὸ
[2, 28]	ἀναδίδωσι, πάντως ἂν ὡς τὸ	εἰκὸς	ἀναδοὺς εἰ καθώς τινες ἐβουλήθησαν
[2, 21]	~Ἀποτεμὼν οὖν ὁ Κνήμων ὅσον	εἰκὸς	ἦν ἔλαττον κομᾶν τοῦ λῃστρικοῦ
[2, 18]	τῷ ὕπνῳ κατεσχημένον καὶ ὅσα	εἰκὸς	ἦν τῶν βουλευθέντων φράσαντες καὶ
[2, 10]	τοῖς στέρνοις αὐτῆς εὑρήκαμεν ἐπισκοπῶμεν·	εἰκός	τι πλέον ἐντεῦθεν ἡμᾶς ἐκμαθεῖν.
[2, 8]	Χαρικλείας ἐκπεπληγμένης καὶ πῶς ἦν	εἰκός,	ὦ Κνήμων, εἰπούσης τὴν ἐκ
[2, 16]	τοὺς φύντας ἴσμεν αἰτίους, ὥστε	εἰκότως	ἐπὶ πατέρα καὶ μητέρα τὴν
[2, 25]	ὁ βαρυδαίμων ἐξῄειν ὁμοῦ μὲν	εἴκων	ταῖς μοιρῶν ἀνάγκαις καὶ πράττειν
[2, 32]	ὥσπερ οἱ βαρεῖάν τινα πληγὴν	εἰληφότες	ὅτι δή μοι γνῶναι μὴ
[2, 25]	ὑπόκρισις καὶ ὡς ὁ τότε	εἰληχὼς	δαίμων οἱονεὶ προσωπεῖον αὐτὴν ὑπῆλθε,
[2, 33]	τάχιστα μὲν τὴν Ἑλλάδα γλῶτταν	εἵλκυσε	τάχιστα δὲ εἰς ἀκμὴν καθάπερ
[2, 20]	χάλκεόν τινα καὶ πύματον ὕπνον	εἵλκυσεν	ἀσπίδος δήγματι, μοιρῶν τάχα βουλήσει
[2, 22]	γινώσκων ἐπαμῦναι δὲ οὐκ ἔχων	εἰλοῦμαι	περὶ τὸν τόπον καὶ θρήνοις
[2, 24]	δὲ ὕστερον ἔτεσιν οὐρανία φωστήρων	εἱμαρμένη	περίοδος τρέπει τὰ καθ´ ἡμᾶς
[2, 11]	τὴν σφαγὴν εὑρήκαμεν· ἐκείνου γὰρ	εἶναι	γνωρίζω καὶ τὸ ἐπίσημον τουτὶ
[2, 14]	τὸν σίδηρον ἀποπτύοντα ἐγνώρισέ τε	εἶναι	Θυάμιδος, βαθύ τι καὶ βύθιον
[2, 26]	θροῦς τῶν πολλῶν ἀνεπτέρωσεν ὥραν	εἶναι	κινεῖσθαι τὴν θεοπρόπον λέγοντες. Ἐπεὶ
[2, 8]	μὲν» ἔφη Θίσβην δ´ οὖν	εἶναι	Κνήμων ὅδε φησὶ τὴν Ἀθηναίαν
[2, 13]	καταστελλόμενος. ~Ἐδόκει δὴ αὐτῷ βέλτιον	εἶναι	μὴ ὡς πολέμιον ἐντυγχάνειν τὴν
[2, 28]	τε ὁ Νεῖλος καὶ ποταμὸς	εἶναι	οὐκ ἀνέχεται ἀλλὰ κατεξανίσταται τῆς
[2, 30]	Σαυτῷ παρεγγύα» ἔφην μὴ βαρύτιμον	εἶναι	περὶ τὴν διάπρασιν. Καὶ ὃς
[2, 13]	ἐπικουρίαν ἐπεκαλεῖτο καὶ σῴζεσθαι δίκαιος	εἶναι	πρὸς αὐτῶν ἔλεγεν, ἀδικεῖν τε
[2, 34]	πλεονεκτεῖ τὰς ἄλλας, Ἀχιλλείδης γὰρ	εἶναι	σεμνύνεται ὁ τῆς θεωρίας ἐξάρχων·
[2, 27]	πρόσωπον τοῖς βωμοῖς ἐπιβαλὼν ἵλεων	εἶναι	τὰ πάντα ἱκέτευον· ὁ δὲ
[2, 7]	ἐθρήνουν ἐν ἀλλοτρίῳ σώματι, ταύτην	εἶναι	τὴν κειμένην ἡγούμενος. Ἐπεὶ δὲ
[2, 19]	λόφον τινὰ ἀνιόντων ὑπὸ τοῦτον	εἶναι	τὴν κώμην ἔφραζεν ὁ Θέρμουθις
[2, 10]	φράζω κατὰ τήνδε με νυνὶ	εἶναι	τὴν νῆσον δεκάτην ἤδη ταύτην
[2, 26]	παρὰ σοῦ ζήτησιν. Πυνθανόμενος δὲ	εἶναί	τινα Δελφοὺς Ἑλληνίδα πόλιν ἱερὰν
[2, 20]	τοῦ μὴ ἀποτρόπαιος ἢ ὕποπτος	εἶναι	τοῖς ἐντυγχάνουσι. Βουκόλοι γὰρ ἄλλα
[2, 34]	ὁ Χαρικλῆς καὶ ὁλοσχερῶς Αἰνιᾶνα	εἶναι	τὸν ἥρωα διαγωνίζεται, τὴν Θέτιν
[2, 34]	Αἰνιᾶσιν ἐξεχώρησαν Θετταλοί, τὸ ἐγγυτέρους	εἶναι	τοῦ γένους προσμαρτυροῦντες. Ἐκείνοις μὲν
[2, 10]	λῃστῶν ἁλοῦσαν, ὃς καὶ ὑπασπιστὴς	εἶναι	τοῦ λῃστάρχου θρύπτεται κἀμὲ κατακλείσας
[2, 35]	καὶ τῶν ἀμοιβαίων ἔτυχεν, ὥραν	εἶναι	τοῦ τὴν θυσίαν τῷ θεῷ
[2, 12]	τε καὶ Κνήμων, τούτους ἐκείνους	εἶναι	τοὺς σφαγέας τῆς Θίσβης εἴκαζε
[2, 31]	παρ´ ἡμῖν σοφῶν ὧν ἀκουστὴς	εἶναι	χρόνοις ὀλίγῳ πρόσθεν ἠξίωμαι) καὶ
[2, 23]	ὠνόμασαν. Ἀλλὰ σὺ δὴ πόθεν,	εἰπέ	μοι, τούτους ἐγνώρισας; Οὐκ ἐγνώρισα»
[2, 30]	εἰ καὶ μὴ πρίασθαι δυνατὸς»	εἶπε,	δῶρόν γε λαμβάνειν οὐκ ἀδύνατος.
[2, 23]	ὅσον ἂν δύναιο πλεῖστον. Μέλλοντα»	εἶπε	καὶ ἄδηλα κατεγγυᾷς, ἐξὸν ἐκ
[2, 30]	τοῦ διηγήματος, μᾶλλον δὲ ἀληθέστερον	εἰπεῖν,	αὐτὸ δὴ τὸ κεφάλαιον, ἀλύοντί
[2, 15]	ἑώρων καὶ ἕκαστος τὸν ἕτερον	εἰπεῖν	τι προσδοκῶν εἶτα ἀποτυγχάνων εἰς
[2, 21]	εἶπεν ὁ ξένος; Οὐχ Ἕλλην»	εἶπεν	ἀλλ´ ἐντεῦθεν Αἰγύπτιος. Πόθεν οὖν
[2, 30]	τῶν δώρων αὐτῶν ὑπερφέροντα. Πίστευε«	εἶπεν,	ἀλλ´ ἐπόμνυε καὶ αὐτὸς ἦ
[2, 30]	βουλόμενος παίζεις ἡμᾶς. Οὐ παίζω»	εἶπεν,	ἀλλὰ καὶ σφόδρα σπουδάζω καὶ
[2, 32]	πόθεν ἢ τίνων. Μὴ θαυμάσῃς»	εἶπεν	ὁ Κνήμων· ἀσχάλλω γὰρ καὶ
[2, 5]	σε καὶ ἀπατῶμαι τὸ μέρος»	εἶπεν	ὁ Κνήμων εἰ Χαρίκλειαν οὖσαν
[2, 24]	ἣν Θίσβην ἐκεῖνος ὠνόμαζε. φεῦ»	εἶπεν	ὁ Κνήμων καὶ ἀθρόον ἐσιώπησεν
[2, 19]	ἀγύρτας ἑαυτοὺς μεταπλάσαντες. Νὴ Δία»	εἶπεν	ὁ Κνήμων· καὶ γὰρ τῶν
[2, 21]	θαυμάσας ὁ Κνήμων Ἕλλην δὲ»	εἶπεν	ὁ ξένος; Οὐχ Ἕλλην» εἶπεν
[2, 29]	ἐγώ· νῦν γὰρ βούλομαι. Μάνθανε«	εἶπεν	ὁ Χαρικλῆς τοὺς πολλοὺς μεταστησάμενος
[2, 23]	καὶ μικρὸν διαλιπὼν ὁ Διόνυσος»	εἶπεν	οἶσθα, ὦ πάτερ, ὡς χαίρει
[2, 30]	δείκνυε. Ὁ δὲ ὄψει μὲν»	εἶπεν,	ὅπως δὲ μὴ μικρόλογος ἔσῃ
[2, 23]	ὄντι Θεαγένης καὶ Χαρίκλεια; Παῖδες»	εἶπεν	ὦ ξένε, ἀμήτορες ἐμοὶ γεγονότες·
[2, 29]	ἔφην ἦλθες γὰρ κἀκεῖσε; Ἦλθον«	εἶπεν	ὦ σοφὲ Καλάσιρι. Τί δέ
[2, 11]	εἰς ἀετὸν ἐκτετόρευται. Ἆρ´ οὖν	εἴποις	ἂν» φησὶν ὁ Θεαγένης καὶ
[2, 11]	τε καὶ τὴν ἐμὴν ὄψιν	εἴποις	ἂν ὡς ἐγοήτευσεν, οὐδὲν κοινωνοῦντα
[2, 21]	καὶ αὐτὸς πρός τινα ἐξειπεῖν	(εἶπον	ἂν τάχα καὶ τοῖσδε τοῖς
[2, 2]	ταῦτα καὶ παῖδας, ὦ Κνήμων»	εἰπόντος,	ἀπολώλεκάς με τὸν ἥδιστον ἀφελόμενος
[2, 19]	Θέρμουθις, τοῦτο τοῦ Κνήμωνος καὶ	εἰπόντος	καὶ βουληθέντος, πρόφασιν μὲν αὐτῷ
[2, 16]	τὸ φανέν. Τοῦ δὲ εὐφήμησον»	εἰπόντος	καὶ διότι τοῦτο λέγοι πυνθανομένου,
[2, 28]	ἀστειοτέρων. Ἐμοῦ δὲ ἅπερ ἐγίνωσκον	εἰπόντος	καὶ ὅσα περὶ τοῦ ποταμοῦ
[2, 16]	ἀπόκριναι. Τῆς δὲ ὁμολογούσης καὶ	εἴποτε	ἦσαν» εἰπούσης, οὐκοῦν τὸν πατέρα
[2, 16]	δὲ ὁμολογούσης καὶ εἴποτε ἦσαν»	εἰπούσης,	οὐκοῦν τὸν πατέρα σοι τεθνηκέναι
[2, 8]	πῶς ἦν εἰκός, ὦ Κνήμων,	εἰπούσης	τὴν ἐκ μέσης τῆς Ἑλλάδος
[2, 23]	τὸ θεῖον ἐκπλῆξαι. ~Καὶ ταῦτα	εἰπὼν	ἀπέχει τῆς φιάλης ἄκρατον τὸ
[2, 5]	ἄταφον ἴσως ὑπὸ νερτερίων εἰδώλων	εἰργομένη.	Κἀν τούτῳ τοῦ Κνήμωνος ἅμα
[2, 2]	οἷα δὴ ἀπειρίᾳ τε τὴν	εἰρεσίαν	οὐχ ὁμοζυγοῦντες καί τι καὶ
[2, 25]	ἀναθήμασι πολυταλάντοις. Αἰσχύνομαι λέγειν ἀλλ´	εἰρήσεται·	γίνεται δὴ κἀμοῦ κρείττων ὀφθεῖσα
[2, 33]	ἅπερ ἑξῆς ἐπέραινεν ὁ Χαρικλῆς	εἰρήσεται.	Ἐπειδὴ γὰρ» φησὶν εἰς τὸ
[2, 31]	τέ ἐστι καὶ τίνος ἔγνων	εἰς	ἀγρόν τε κομίζω πόρρω τῆς
[2, 11]	ἐπίσημον τουτὶ τῆς λαβῆς ἐλέφας	εἰς	ἀετὸν ἐκτετόρευται. Ἆρ´ οὖν εἴποις
[2, 33]	Ἑλλάδα γλῶτταν εἵλκυσε τάχιστα δὲ	εἰς	ἀκμὴν καθάπερ ἔρνος τι τῶν
[2, 6]	ἄρα καὶ τὸ χαρᾶς ὑπερβάλλον	εἰς	ἀλγεινὸν περιέστη πολλάκις καὶ τῆς
[2, 15]	ἐζόφου τῆς ψυχῆς τὸ λογιζόμενον.	Εἰς	ἀλλήλους τε ἐπὶ πλεῖστον ἑώρων
[2, 22]	Οὐκ εἰς Διός» ἔφη, ἀλλ´	εἰς	ἀνδρὸς Δία τὸν ξένιον καὶ
[2, 22]	ἦ ξενίου Διός, ὡς ἔοικεν,	εἰς	αὐλὰς ἥκομεν, ὦ πάτερ, οὕτως
[2, 31]	ἀκριβέστερα τῶν κατὰ τὴν κόρην	εἰς	αὔριον μαθήσῃ περὶ τὸν νεὼν
[2, 8]	ἐκείνην τὴν ψάλτριαν τὴν τῶν	εἰς	αὐτὸν ἐπιβουλῶν καὶ Δημαινέτην ποιήτριαν.
[2, 20]	εἴ πῄ ποτε ἐπέλθοι, βουλὴν	εἰς	αὐτὸν ποιούμενος ἀτοπωτέραν· οὐ γὰρ
[2, 20]	γὰρ ἀνίει τῆς γνώμης τὸ	εἰς	αὐτὸν ὕποπτον ὡς ἀνελόντα τὴν
[2, 9]	ἠνάγκαζον, καὶ τέλος τὴν Θίσβην	εἰς	βασάνους ἐξῄτουν. Ὡς δὲ ὑποσχόμενος
[2, 35]	βλέπων, οἷον θαλάσσης ἀπὸ κύματος	εἰς	γαλήνην ἄρτι λεαινομένης. Ἐπεὶ δὲ
[2, 15]	Καὶ τέλος κλίνει μὲν ἑαυτὸν	εἰς	γῆν ὁ Κνήμων, ὀκλάζει δὲ
[2, 15]	εἰπεῖν τι προσδοκῶν εἶτα ἀποτυγχάνων	εἰς	γῆν τὸ βλέμμα ἐπέστρεφε καὶ
[2, 3]	τὼ χεῖρε τοῖς ὀφθαλμοῖς ἐπαγαγὼν	εἰς	γόνυ τε ὀκλάσας ἐθρήνει. Ὁ
[2, 32]	θυγατέρα καὶ ἐνόμιζον καὶ ὠνόμαζον,	εἰς	δὲ τὴν ὑστεραίαν ἅμα ἡμέρᾳ
[2, 9]	ὡς δὲ συναίτιον τῆς τε	εἰς	Δημαινέτην ἐπιβουλῆς καὶ τῆς ἐμῆς
[2, 22]	εὔνουν τῆς γνώμης ἐμφαίνουσα. Οὐκ	εἰς	Διός» ἔφη, ἀλλ´ εἰς ἀνδρὸς
[2, 6]	ποδηγεῖν ἱκέτευε. Μικρὸν οὖν διαλιπὼν	εἰς	ἑαυτόν τε γενόμενος ὁ Κνήμων
[2, 19]	καταλαμβάνειν χαλεπῶς ἔλεγεν· ὡς δὲ	εἰς	ἔθος τὸν Αἰγύπτιον ἐνεβίβασεν, ἔλαθε
[2, 17]	δὲ καὶ ὑποψίας τι φέροντα	εἰς	ἡμᾶς τῆς Θίσβης ἕνεκα καὶ
[2, 23]	καὶ ἀγαθοῖς, ἐπειδὴ καὶ τούτους	εἰς	θεοὺς ἀναγράφω. Καὶ ἅμα ἐδάκρυεν
[2, 25]	οὐδενὶ φράσας πρόφασιν δὲ ὡς	εἰς	Θήβας τὰς μεγάλας ἀνακομίζομαι ποιησάμενος,
[2, 30]	χρῆμα· μαργαρίδες τε γὰρ ἐνῆσαν	εἰς	καρύου μικροῦ μέγεθος εἰς κύκλον
[2, 30]	ἐνῆσαν εἰς καρύου μικροῦ μέγεθος	εἰς	κύκλον τε ἀκριβῶς ἀπαρτιζόμεναι καὶ
[2, 29]	τῆς οἰκίας ἀποδιδράσκω (μέγα γὰρ	εἰς	λήθην κακῶν ἡ δι´ ὀφθαλμῶν
[2, 23]	ἔσεσθαι δέ μοι τοῦτο οὐκ	εἰς	μακρὰν οἱ θεοὶ προσημαίνουσιν, ἀρύσῃ
[2, 30]	οὕτως ἄρα κάλλους ὑπερβολὴ καὶ	εἰς	μεγέθους ἔμφασιν φέρει προσθήκην. Κἀγὼ
[2, 14]	συνέρραξε τοῖς πολεμίοις, ὡς ἐμβαλὼν	εἰς	μέσους ἐμάχετο οὔτε ἐκείνων οὔτε
[2, 4]	μὲν αὐτὴ τῆς ὥρας ἀποναμένη,	εἰς	οὐδὲν δὲ ὄφελος ἐμοὶ γενομένη.
[2, 20]	καὶ δὴ καὶ τὴν κόμην	εἰς	ὀφρὺν ἕλκουσι καὶ σοβοῦσι τῶν
[2, 9]	καὶ αἰτίας, ἀπαιτήσαιμι δὲ τῶν	εἰς	πάντας ἡμᾶς ἐπιβουλῶν τὰς δίκας.
[2, 22]	ἀνθρώπων ἤθη τε καὶ νοῦς	εἰς	πεῖραν ἥκουσιν ὅθεν, ὡς τὸ
[2, 24]	ἔλαθες γάρ με μικροῦ καὶ	εἰς	πέρας τῷ λόγῳ διαβιβάζων, ἐπεισόδιον
[2, 19]	ἐχούσης· ἐλευσόμεθα δ´ οὖν ὅμως	εἰς	πτωχοὺς καὶ τοὺς διὰ τροφὴν
[2, 16]	φροντίζειν· ὡς σφόδρα δέδοικα μὴ	εἰς	σὲ τείνει τὸ ἐνύπνιον, ὃν
[2, 32]	ἐμπεριπατήσας, ἐπειδήπερ ἐφαίνετο οὐδαμοῦ, παραγενόμενος	εἰς	τὰ σατραπεῖα τὸν πρεσβευτὴν τῶν
[2, 9]	Ναύκρατιν ἀνεύροιμι τὴν Θίσβην καὶ	εἰς	τὰς Ἀθήνας ἐπαναγαγὼν λύσαιμι μὲν
[2, 26]	τε δημώδους ἐκτὸς ἀνῳκισμένην ἔστελλον	εἰς	ταύτην ἐμαυτόν, ἁρμόδιον τῷ προφητικῷ
[2, 3]	μὲν φλογὸς ὀξέως μαρανθείσης καὶ	εἰς	τέφραν ἀναλυθείσης, τῆς δὲ σποδιᾶς
[2, 9]	Αἴγιναν ἐξαγγείλαντος, ᾧ καὶ δεύτερον	εἰς	τὴν Αἴγυπτον συνέπλευσα, εἴ πῃ
[2, 3]	Χαρίκλεια» καὶ τό τε λαμπάδιον	εἰς	τὴν γῆν καταβαλὼν ἀπέσβεσε καὶ
[2, 24]	ἀπεγένετο θεσμῷ τῆς φύσεως. Ταύτης	εἰς	τὴν ἑτέραν λῆξιν ἀναλυθείσης χρόνον
[2, 20]	καθ´ ἣν συνέκειτο αὐτοῖς ἥκουσιν	εἰς	τὴν κώμην τὰ περὶ τὸν
[2, 25]	τὴν Αἴγυπτον καὶ ἤδη καὶ	εἰς	τὴν Μέμφιν ἐκώμαζε, πολλῇ μὲν
[2, 26]	ὦ νεανία, συντελεῖ γὰρ οὐδὲν	εἰς	τὴν παρὰ σοῦ ζήτησιν. Πυνθανόμενος
[2, 13]	τε οὐδὲν καὶ τῶν φιλίων	εἰς	τὴν παρελθοῦσαν ἡμέραν γεγενῆσθαι καὶ
[2, 29]	ἐμπλανηθεὶς τόποις ἦλθον δὴ καὶ	εἰς	τὴν σὴν Αἴγυπτον καὶ Καταδούπους
[2, 1]	τρίχας ἐρρίφθω» φησὶν ὁ βίος	εἰς	τὴν τήμερον· ἠνύσθω λελύσθω πάντα,
[2, 2]	τὸ ἄντρον, ὡς οὐδὲν δέος	εἰς	τὸ βάθος διικνεῖσθαι τὸ πῦρ
[2, 33]	Χαρικλῆς εἰρήσεται. Ἐπειδὴ γὰρ» φησὶν	εἰς	τὸ δωμάτιον ἦλθον ὑπαντᾷ τέ
[2, 22]	πάθος ἰσχύσειεν ὡς μνήμην τὴν	εἰς	τὸ θεῖον ἐκπλῆξαι. ~Καὶ ταῦτα
[2, 20]	τὸ περιττότερον καὶ ὅσον αὐτῆς	εἰς	τὸ λῃστρικώτερον εἶδος παρὰ τοῖς
[2, 12]	καὶ περισῴζειν ἑαυτῷ βουλόμενος ἔλαθεν	εἰς	τὸ σπήλαιον καθεὶς καὶ πρὸς
[2, 14]	τὴν ἔφοδον τῶν πολεμίων καθῆκεν	εἰς	τὸ σπήλαιον, καὶ νῦν εὑρίσκοι
[2, 8]	ἡ Δημαινέτη μετὰ τὴν ἀπάτην	εἰς	τὸν βόθρον ἑαυτὴν ἀπεκρήμνισεν, ὁ
[2, 25]	ἐπεσύρετο. Ἐφοίτα δὴ θαμὰ καὶ	εἰς	τὸν νεὼν τῆς Ἴσιδος ἧς
[2, 24]	καθ´ ἡμᾶς καὶ ὄμμα κρόνιον	εἰς	τὸν οἶκον ἐνέσκηψε τὴν ἐπὶ
[2, 16]	δὲ ὧδε συμβάλλω· τοῦ προελθεῖν	εἰς	τὸν τῇδε βίον καὶ τοῦδε
[2, 6]	Χαρίκλεια» πολλάκις ἔλεγον καὶ τέλος	εἰς	τοὔδαφος ἀθρόον καταφέρονται καὶ εἴχοντο
[2, 5]	Θίσβης ἡ ὄψις» ὑπέβη τε	εἰς	τοὐπίσω καὶ τρόμῳ συσχεθεὶς ἀχανὴς
[2, 14]	καὶ κατὰ μικρὸν ἐκλείπων ἔλαθεν	εἰς	ὕπνον ἐμπεσών. ~Τῷ δὲ Θεαγένει
[2, 22]	δὲ περὶ τὴν ὄχθην ἐσάλευεν	εἰς	χρείαν τοῦ διαπορθμεύειν ἐπὶ μισθῷ
[2, 24]	Φάριον, οὐ κατ´ αὐτὸν τρεπόμενον	εἰς	ψευδομένην καὶ ῥέουσαν ὄψιν ἀλλά
[2, 29]	τοῦ θεοῦ προαγορεύσαντος. Ἦλθε καὶ	εἰς	ὥραν γάμου καὶ ἐξεδόμην τῶν
[2, 22]	τετριγυῖα δὲ περιποτᾶται τὴν πολιορκίαν	εἰς	ὦτα ἀνήμερα καὶ οἷς ἔλεον
[2, 22]	παρεσκευασμένα, περαιοῦνται πρὸς τὴν κώμην	εἴς	τε τὴν καταγωγὴν ἀφικνοῦνται οὗ
[2, 18]	τό τε σῶμα τῆς Θίσβης	εἴς	τι κοῖλον ἐνθέντες καὶ τὴν
[2, 30]	βεβαίως. Ἐμοῦ δ´ ἑτοίμως ὑπακούσαντος	εἴς	τινα νεὼν παρακείμενον εἰσαγαγὼν φύλλα
[2, 30]	ὑπακούσαντος εἴς τινα νεὼν παρακείμενον	εἰσαγαγὼν	φύλλα τινά σε καὶ ῥίζας»
[2, 9]	ὅσα τοὺς μεταξὺ χρόνους ὑποστάς,	εἰσαῦθις	ἀκούσεσθε· τὸ δὲ ὅπως ἡ
[2, 26]	Κνήμων» ἀπεκρίνατο· τὰ δ´ ἄλλα	εἰσαῦθις»	ἔφη ἀκούσῃ, νῦν δὲ ἔχου
[2, 22]	βαρὺν τοῦτον ὑπέστης πόλεμον ἐξειπεῖν;	Εἰσαῦθις»	ἔφη· νῦν δὲ ὥρα καὶ
[2, 34]	ἔτι περὶ τούτων διασκοπουμένων ἡμῶν	εἰσδραμών	τις ἀπήγγελλε τὸν ἀρχιθέωρον τῶν
[2, 36]	θεός, ἀμηχανία πλείστη τοὺς περιεστῶτας	εἰσεδύετο	τὸν χρησμὸν ὅ τι βούλοιτο
[2, 26]	τὴν θεοπρόπον λέγοντες. Ἐπεὶ δὲ	εἰσελθὼν	προσεκύνουν καί τι καὶ κατ´
[2, 22]	πῦρ ἀνέκαιε καὶ ἄλλη τράπεζαν	εἰσεφέρετο	ἄρτου τε πυρίνου καὶ ὡραίων
[2, 35]	θέαν. ~Ἐπένευσεν ὁ Χαρικλῆς καὶ	εἰσῆλθεν	ὁ νεανίσκος Ἀχίλλειόν τι τῷ
[2, 23]	ἐπιθεωρήσας τί λέγεις; ἔφη Παῖδές	εἰσί	σοι τῷ ὄντι Θεαγένης καὶ
[2, 24]	ἄνθρωποι καὶ βουκόλοι λῃσταὶ δέ	εἰσι	τὸν βίον καὶ δυσάλωτοι παντάπασιν,
[2, 16]	καταφαίνεται· καὶ εἴγε σοι πατέρες	εἰσὶν	ἀπόκριναι. Τῆς δὲ ὁμολογούσης καὶ
[2, 23]	ἔχειν ἡγήσομαι εἰ τούτους ὁπόθεν	εἰσὶν	ἢ ἐκ τίνων φύντες ἢ
[2, 34]	ἐπαληθεύειν ἑαυτοῖς, τὸν δὲ ἀρχιθέωρον	εἰσκαλεῖσθαι	πρόσταξον, ὡς ἔγωγε αὐτοῦ μανικῶς
[2, 35]	οἱ μυκτῆρες ἐλευθέρως τὸν ἀέρα	εἰσπνέοντες,	ὀφθαλμὸς οὔπω μὲν χαροπὸς χαροπώτερον
[2, 5]	τοὐπίσω καὶ τρόμῳ συσχεθεὶς ἀχανὴς	εἱστήκει.	~Ὁ δὲ Θεαγένης ἔμπνους ἐκ
[2, 12]	κειμένην, ἐπὶ πολὺ μὲν ἀχανὴς	εἱστήκει.	Τέλος δὲ θροῦν τινα καὶ
[2, 30]	φέρει προσθήκην. Κἀγὼ μὲν ἀχανὴς	εἱστήκειν	ἀγνοίᾳ τε τῶν γινομένων καὶ
[2, 23]	κἀμὲ δὴ οὖν τὰ νῦν	εἰσῳκισμένος	ἀνίησι πρὸς τὴν ἀκρόασιν τόν
[2, 15]	τὸν ἕτερον εἰπεῖν τι προσδοκῶν	εἶτα	ἀποτυγχάνων εἰς γῆν τὸ βλέμμα
[2, 36]	λόγιον ἔσπα καὶ ὡς ἕκαστος	εἶχε	βουλήσεως, οὕτω καὶ ὑπελάμβανεν. Οὔπω
[2, 9]	δὲ ὑποσχόμενος ὁ πατὴρ οὐκ	εἶχε	παραδιδόναι, προϊδομένης ταῦτα ἐκείνης ἔτι
[2, 12]	σμυχόμενοι περιελείφθησαν ἁψάμενος, κατέθεεν ὡς	εἶχε	σπουδῆς ὀνομαστί τε Θίσβην ἐκάλει,
[2, 11]	τὸ ὄνομα τῆς Πυθοῦς οὐκ	εἶχε	συμβάλλειν. ~Καὶ οἱ μὲν ἐν
[2, 19]	κατὰ τοῦ πρανοῦς ἑαυτὸν ὡς	εἶχε	τάχους ἐπαφεὶς διεδίδρασκε. ~Καὶ ὁ
[2, 12]	ἐπειδὴ τῇ νήσῳ προσέσχεν, ὡς	εἶχε	τάχους ἐπὶ τὰς σκηνὰς ἀνέτρεχε.
[2, 14]	στενάξας καὶ τὸ γεγονὸς ὅπως	εἶχεν	ἀμηχανῶν, ἀχλύι καὶ σιγῇ κάτοχος
[2, 12]	τῆς Θίσβης εἴκαζε καὶ ἀμηχάνως	εἶχεν	ὅ τι καὶ δράσειεν, ὑπὸ
[2, 3]	ὁ μὲν ἐπὶ πλεῖστον ἀπρὶξ	εἴχετο	καὶ προσεπεφύκει πανταχόθεν ἐναγκαλιζόμενος, ὁ
[2, 32]	ἐμαυτόν· κἀκείνην μὲν τὴν ἡμέραν	εἶχον	ἐν θεραπείᾳ πολλὰ φιλοφρονούμενος καὶ
[2, 31]	ὄντι περιειργασμένος. Ταῦτά σοι νῦν	εἶχον	λέγειν ἐπιτετμημένως καλούσης με τῆς
[2, 3]	πολλῷ τῇ νήσῳ προσορμίσαντες ὡς	εἶχον	τάχους ἐπὶ τὰς σκηνὰς ἀνέτρεχον.
[2, 7]	ἐκεῖνα, ὦ Θεάγενες, οὔτε ἐπαινεῖν	εἶχον	ὑπερῃσχυνόμην τε ὁρῶν ὡς ἀληθῶς
[2, 6]	εἰς τοὔδαφος ἀθρόον καταφέρονται καὶ	εἴχοντο	ἀλλήλων ἄναυδοι μὲν ἀλλ´ ὥσπερ
[2, 19]	γάλακτος ἐμπιόντες, ὁδοῦ τῆς προκειμένης	εἴχοντο.	Καὶ ἦν μὲν ὥρα περὶ
[2, 18]	ὅσα γῆν ἐπιφορήσαντες καὶ τὰ	εἰωθότα	διὰ τὴν ὁσίαν ἐξ ὧν
[2, 4]	γλυκεῖα, πρόσφθεγξαι τὰ τελευταῖα καὶ	εἰωθότα·	ἐπίσκηψον εἴ τι καὶ κατὰ
[2, 35]	λεαινομένης. Ἐπεὶ δὲ ἡμᾶς τὰ	εἰωθότα	ἠσπάσατο καὶ τῶν ἀμοιβαίων ἔτυχεν,
[2, 31]	ἀκμὴ μείζονος ὥρας ἐφαντάζετο τοῦ	εἰωθότος	τὸ κάλλος δ´ οὐδ´ ἂν
[2, 25]	οὓς ἡ ἄρρητός μοι πολλάκις	ἐκ	θεῶν σοφία ξιφήρεις ἀλλήλοις συμπεσεῖσθαι
[2, 33]	ἐμοῦ κέχρηται πτεροῖς καὶ τὴν	ἐκ	λόγων πολυπειρίαν, ἣν ποικίλην ἐδιδαξάμην
[2, 8]	εἰκός, ὦ Κνήμων, εἰπούσης τὴν	ἐκ	μέσης τῆς Ἑλλάδος ἐπ´ ἐσχάτοις
[2, 8]	ἐπ´ ἐσχάτοις γῆς Αἰγύπτου καθάπερ	ἐκ	μηχανῆς ἀναπεμφθῆναι; πῶς δὲ καὶ
[2, 5]	δεύτερον ἀποστερήσας. Καὶ ταῦτα διεξιόντος	ἐκ	μυχῶν τοῦ σπηλαίου φωνῆς τις
[2, 26]	Κρισαίου κόλπου τῇ Κιρραίᾳ προσορμισθεὶς	ἐκ	νεὼς ἐπὶ τὴν πόλιν ἀνέθεον.
[2, 25]	προσωπεῖον αὐτὴν ὑπῆλθε, τὴν μὲν	ἐκ	παίδων μοι σύντροφον ἱερωσύνην ἔγνων
[2, 34]	Σπερχειοῦ παῖδα καὶ Πολυδώρας τῆς	ἐκ	Πηλέως, ὃς καὶ Ἀχιλλεῖ συνεστράτευσεν
[2, 31]	ἀποθαρσῶν καὶ τὸν σὸν τρόπον	ἐκ	πολλῶν τῶν ἡμερῶν ὧν ἐνθάδε
[2, 33]	καιροῦ λαβόμενος καὶ ἀφορμῆς τῆς	ἐκ	ταὐτομάτου πως ἐνδοθείσης μακροτέρου πρός
[2, 23]	εἰ τούτους ὁπόθεν εἰσὶν ἢ	ἐκ	τίνων φύντες ἢ πῶς δεῦρο
[2, 19]	ἀδηφαγίας ᾐτιᾶτο καὶ ῥυίσκεσθαι χαλεπῶς	ἐκ	τοῦ γάλακτος ἔλεγεν ὁ Κνήμων,
[2, 27]	τοῦ νεὼ συνεχώρουν καὶ σιτηρέσιον	ἐκ	τοῦ δημοσίου παρέχειν ἐψηφίσαντο. Καὶ
[2, 13]	Ἐδεῖτο ὑποπεσὼν ὁ Θέρμουθις, ἱκέτης	ἐκ	τοῦ καιροῦ μᾶλλον ἢ τοῦ
[2, 34]	τὸν ἥρωα διαγωνίζεται, τὴν Θέτιν	ἐκ	τοῦ Μαλιακοῦ κόλπου γήμασθαι τῷ
[2, 12]	δὴ ταύτην ὡς διαδρᾶσαν τὸν	ἐκ	τοῦ πολέμου κίνδυνον ὁ Θέρμουθις
[2, 21]	καὶ σμῆνος κακῶν καὶ τὸν	ἐκ	τούτων βόμβον ἄπειρον ἐπὶ σεαυτὸν
[2, 35]	ἱερῶν κατῆρχε, προκατευξαμένου τοῦ ἱερέως	ἐκ	τῶν ἀδύτων ἀναφθέγγεται ἡ Πυθία
[2, 28]	διελθόντος ὡς τὰς μὲν ἀρχὰς	ἐκ	τῶν ἄκρων τῆς Αἰθιοπίας ἐσχάτων
[2, 4]	τὴν πυρφόρον καὶ χάος τὴν	ἐκ	τῶν ἀνακτόρων κατείληφεν· ὀφθαλμοὶ δὲ
[2, 12]	θροῦν τινα καὶ βόμβον αἰσθόμενος	ἐκ	τῶν κοίλων τοῦ σπηλαίου φερόμενον,
[2, 12]	πορθμείῳ φερομένῳ κατὰ τὸ ἕλος	ἐκ	τῶν ναυαγίων ἐπιτυχὼν ἑαυτόν τε
[2, 25]	τινα καὶ ἀπρόσμαχον ἑταιρίας σαγήνην	ἐκ	τῶν ὀφθαλμῶν ἐπεσύρετο. Ἐφοίτα δὴ
[2, 23]	εἶπε καὶ ἄδηλα κατεγγυᾷς, ἐξὸν	ἐκ	τῶν παρόντων ἀμείβεσθαι. Ἐπάγγελλε εἴ
[2, 18]	ἐνθέντες καὶ τὴν τέφραν τὴν	ἐκ	τῶν σκηνῶν ὅσα γῆν ἐπιφορήσαντες
[2, 6]	εἱστήκει. ~Ὁ δὲ Θεαγένης ἔμπνους	ἐκ	τῶνδε γενόμενος καὶ πρὸς τὸ
[2, 16]	ὀφθαλμὸν ἀνηρπάσθαι λέγουσα τὸν Θεαγένην	ἐκάλει.	Καὶ ὁ μὲν παρῆν αὐτίκα
[2, 12]	εἶχε σπουδῆς ὀνομαστί τε Θίσβην	ἐκάλει,	μέχρι τοῦ ὀνόματος ἑλληνίζων· ὡς
[2, 25]	τὴν ἀκοήν, καὶ ὁ μὲν	ἐκαρτέρησε	σιωπῆσαι τῶν ἑξῆς ἕνεκεν, ὁ
[2, 36]	τὸ λόγιον ἔσπα καὶ ὡς	ἕκαστος	εἶχε βουλήσεως, οὕτω καὶ ὑπελάμβανεν.
[2, 15]	τε ἐπὶ πλεῖστον ἑώρων καὶ	ἕκαστος	τὸν ἕτερον εἰπεῖν τι προσδοκῶν
[2, 27]	ἐκθειάζεται καὶ τίς ὁ περὶ	ἑκάστου	λόγος ἐπυνθάνετο· ἄλλος πυραμίδων κατασκευήν,
[2, 18]	στάδια οὐ πολλῷ λειπόμενα τῶν	ἑκατόν·	δεῖν δὲ εὐθὺς πρὸς μεσημβρίαν
[2, 21]	τῶν γὰρ κατὰ σεαυτὸν οὐδὲν	ἐκδιδάξας,	πρότερος καὶ ταῦτα ἐρωτηθείς, τῶν
[2, 33]	μὲν ἀδελφῆς ἐμαυτοῦ παιδὶ ταύτην	ἐκδώσειν	καὶ μάλα γε ἀστείῳ καὶ
[2, 31]	ἕξειν καὶ ἐλευθέρῳ πρὸς γάμον	ἐκδώσειν	καὶ ταινίαν ἐπιδώσειν〉 ταύτην, ἣν
[2, 25]	τῶν παίδων τὸν πρεσβύτερον θεασαίμην	ἐκεῖ	παρὰ τῷ μητροπάτορι τότε διάγοντα.
[2, 28]	ἤρξατο ἔτι δὲ χλιαρὸς ὡς	ἐκεῖθεν	ἀρξάμενος, δι´ ἣν αἰτίαν καὶ
[2, 31]	ἔλαθεν ἀλλά μοι δοκεῖ κἂν	ἐκεῖθεν	διεκλάμψαι, δείσας μὴ φωτισθείη τὰ
[2, 7]	κειμένην ἡγούμενος. Ἐπεὶ δὲ ἀπάτην	ἐκεῖνα	θεῶν τις εὖ γε ποιῶν
[2, 7]	σωφρόνως ἔγνωκεν ἀπαραίτητα πτώματα. Ἀλλ´	ἐκεῖνα,	ὦ Θεάγενες, οὔτε ἐπαινεῖν εἶχον
[2, 8]	τίς ἄρα ἦν ἡ εὐδαίμων	ἐκείνη	καὶ δακρύων ἀξιωθεῖσα Θεαγενείων καὶ
[2, 33]	πρᾶγμα ῥᾴδιον, οὔτε γὰρ ἀπρόσμικτος	ἐκείνη	πρὸς τοὺς λογίους τῶν ἀνδρῶν
[2, 8]	Κνήμων ὅδε φησὶ τὴν Ἀθηναίαν	ἐκείνην	τὴν ψάλτριαν τὴν τῶν εἰς
[2, 9]	οὐκ εἶχε παραδιδόναι, προϊδομένης ταῦτα	ἐκείνης	ἔτι τῆς δίκης συνισταμένης καὶ
[2, 4]	Οἴμοι, σιωπᾷς καὶ τὸ μαντικὸν	ἐκεῖνο	καὶ θεηγόρον στόμα σιγὴ κατέχει
[2, 23]	καὶ πατέρα με ἀπὸ ταύτης	ἐκεῖνοι	καὶ ἐνόμισαν καὶ ὠνόμασαν. Ἀλλὰ
[2, 34]	ἐγγυτέρους εἶναι τοῦ γένους προσμαρτυροῦντες.	Ἐκείνοις	μὲν οὖν οὐδεὶς φθόνος» ἔφην
[2, 35]	τῷ ὄντι πνέων καὶ πρὸς	ἐκεῖνον	τὸ βλέμμα καὶ τὸ φρόνημα
[2, 30]	Ἐπειδὴ δέ μοι ὠμώμοστο ὡς	ἐκεῖνος	ἐπέσκηπτεν, ἄγει με παρ´ ἑαυτὸν
[2, 14]	φείδεσθαι παρεγγυῶντος, καὶ τέλος ὡς	ἐκεῖνος	μὲν ὅ τι καὶ γέγονεν
[2, 24]	ἔφη ἐρωμένης ἁρπαγήν, ἣν Θίσβην	ἐκεῖνος	ὠνόμαζε. φεῦ» εἶπεν ὁ Κνήμων
[2, 11]	ὃ παρὰ τὴν σφαγὴν εὑρήκαμεν·	ἐκείνου	γὰρ εἶναι γνωρίζω καὶ τὸ
[2, 24]	ὡς αὐτὸς ἔφασκε γαμετῇ τῇ	ἐκείνου	συμπαιστρίαν καὶ συνόμιλον τὰ Ἑλλήνων
[2, 8]	δὲ Θίσβη τὴν ἀσχολίαν τὴν	ἐκείνου	σχολὴν ἑαυτῆς ἐποιεῖτο καὶ τοῖς
[2, 7]	τὴν μάχην ἡδέως καὶ τὰ	ἐκείνου	σωφρόνως ἔγνωκεν ἀπαραίτητα πτώματα. Ἀλλ´
[2, 12]	Θεαγένης τε καὶ Κνήμων, τούτους	ἐκείνους	εἶναι τοὺς σφαγέας τῆς Θίσβης
[2, 14]	ἐμβαλὼν εἰς μέσους ἐμάχετο οὔτε	ἐκείνων	οὔτε ἑαυτοῦ φειδόμενος, ὡς ἀνῄρει
[2, 17]	παραπολλύμενοι ἢ ταῖς ὕβρεσι ταῖς	ἐκείνων	τὸ φιλανθρωπότερον ἐκκείμενοι. Ἄλλως τε
[2, 30]	τοῦ Νείλου. ~Τῆς μὲν οὖν	ἐκεῖσε	ἀφίξεως ἔχεις τὸν ἀπολογισμόν, ὦ
[2, 21]	πρόσωπον ὑπαντιάσας πρῶτα μὲν χαίρειν	ἐκέλευε.	Τοῦ δὲ οὐ δύνασθαι φήσαντος,
[2, 27]	ἄλλα παρ´ ἄλλοις τῶν ζῴων	ἐκθειάζεται	καὶ τίς ὁ περὶ ἑκάστου
[2, 33]	τὸν ἄριστον ᾑρῆσθαι βίον, ἐπανατείνεται	ἐκθειάζουσα	μὲν παρθενίαν καὶ ἐγγὺς ἀθανάτων
[2, 6]	δὴ κἀκεῖνοι παρ´ ἐλπίδα σωθέντες	ἐκινδύνευον,	ἕως ὁ Κνήμων πίδακά τινα
[2, 17]	ὕβρεσι ταῖς ἐκείνων τὸ φιλανθρωπότερον	ἐκκείμενοι.	Ἄλλως τε γὰρ ἄπιστον τὸ
[2, 19]	ἅτε καὶ τὸν ὀφθαλμὸν ἀρτίως	ἐκκεκομμένη·	καὶ ἐμοὶ δοκεῖτε τοιοίδε ὄντες
[2, 29]	καὶ δᾷδες αἱ τὸ γαμήλιον	ἐκλάμψασαι	φῶς αὗται καὶ τὴν ἐπικήδειον
[2, 14]	μέρος ἀποτέμνων καὶ κατὰ μικρὸν	ἐκλείπων	ἔλαθεν εἰς ὕπνον ἐμπεσών. ~Τῷ
[2, 10]	εἰκός τι πλέον ἐντεῦθεν ἡμᾶς	ἐκμαθεῖν.	Ἐδόκει ταῦτα καὶ διανοίξας ἐπήρχετο,
[2, 20]	δέ που καὶ κατὰ μικρὸν	ἐκνικηθείη	πρὸς ὕπνον, φεύγειν ἐδόκει καὶ
[2, 25]	πρὸς τὸ αἰσχρότερον τῶν ἔργων	ἐκνικηθείην,	ὃ δέ με πρὸ πάντων
[2, 19]	δόξαντα καὶ μήποτε ἀπολείψειν ἀλλήλους	ἑκόντες	ἐπιμαρτυράμενοι τοὺς θεοὺς ἔπραττον ὡς
[2, 10]	δὲ τετιμώρημαι τὴν σοὶ πολεμίαν	ἑκοῦσα	διεπραξάμην. Εἰ δὲ ἔχει σέ
[2, 31]	δέ τινος καὶ αὐτὸς ἀηδοῦς,	ἐκπεμφθῆναι	πρεσβευτὴς παρὰ τὸν Αἰγύπτου σατράπην
[2, 11]	καθειμένην ἢ πότε, σφόδρα διαπορῶν	ἐκπέπληγμαι.	Τὰ μὲν ἄλλα οὐκ ἔχω
[2, 8]	Δημαινέτην ποιήτριαν. Τῆς δὲ Χαρικλείας	ἐκπεπληγμένης	καὶ πῶς ἦν εἰκός, ὦ
[2, 11]	θρηνοῦντες ἐβόων, ὁ δὲ Κνήμων	ἐκπέπληκτο	καὶ ὅ τι πεπόνθοιεν πρὸς
[2, 6]	Θίσβη καὶ ξίφος τε πλησίον	ἐκπεπτωκὸς	ἐγνώριζεν ἀπὸ τῆς λαβῆς, ὃ
[2, 8]	τοῦ δήμου καὶ κατὰ ζήτησιν	ἐκπλεύσειε	τὴν ἐμὴν διετίθετο, ἡ δὲ
[2, 22]	μνήμην τὴν εἰς τὸ θεῖον	ἐκπλῆξαι.	~Καὶ ταῦτα εἰπὼν ἀπέχει τῆς
[2, 17]	τὰ πρακτέα καὶ ἄλλως ἄνδρα	ἐκποδὼν	ποιήσασθαι καλόν, φύσει τε ἀβέβαιον
[2, 9]	δῆμος ἀγανακτήσας φονέα μὲν οὐκ	ἔκρινεν	ἅπαντα ὡς ἔσχεν ὑποθέμενον, ὡς
[2, 14]	μανικῶς, καὶ τὸν μὲν ἄλλον	ἔκρυπτεν	ἔχων χρόνον παρὰ δὲ τὴν
[2, 11]	τῆς λαβῆς ἐλέφας εἰς ἀετὸν	ἐκτετόρευται.	Ἆρ´ οὖν εἴποις ἂν» φησὶν
[2, 26]	σοφῶν ἐργαστήριον θορύβου τε δημώδους	ἐκτὸς	ἀνῳκισμένην ἔστελλον εἰς ταύτην ἐμαυτόν,
[2, 32]	δυσμῶν εἰ μὴ τῶν ὅρων	ἐκτὸς	γένοιτο θάνατον αὐτῷ τοῦ σατράπου
[2, 30]	ἀκραιφνῆ ταῦτα καὶ δόλου παντὸς	ἐκτὸς	ὠνεῖσθαι βουληθείης, ἕτοιμος παρέχειν. Βούλομαι»
[2, 25]	τὴν οὕτως ἀπηνῆ θέαν, ἣν	ἐκτραπήσεσθαι	καὶ τὸν ἥλιον εἰκάζω νέφος
[2, 24]	ἀτρέπτους ὅρους προϊδεῖν μὲν δυνατὸν	ἐκφεύγειν	δὲ οὐκ ἐφικτόν. Κέρδος δὲ
[2, 25]	ἤδη καὶ εἰς τὴν Μέμφιν	ἐκώμαζε,	πολλῇ μὲν θεραπείᾳ πολλῷ δὲ
[2, 19]	εἰς ἔθος τὸν Αἰγύπτιον ἐνεβίβασεν,	ἔλαθε	τὸ τελευταῖον ἐναπομείνας καὶ πρὸς
[2, 31]	οὐδ´ ἂν ὑπὸ γῆν κρυπτόμενον	ἔλαθεν	ἀλλά μοι δοκεῖ κἂν ἐκεῖθεν
[2, 12]	ποιούμενος καὶ περισῴζειν ἑαυτῷ βουλόμενος	ἔλαθεν	εἰς τὸ σπήλαιον καθεὶς καὶ
[2, 14]	ἀποτέμνων καὶ κατὰ μικρὸν ἐκλείπων	ἔλαθεν	εἰς ὕπνον ἐμπεσών. ~Τῷ δὲ
[2, 8]	καὶ γλαφυρὸν τῇ κιθάρᾳ προσᾴδουσα,	ἔλαθεν	ἑταιρικὴν ζηλοτυπίαν σὺν πολλῷ καθ´
[2, 24]	καὶ σατραπῶν καὶ βασιλέων αὐτῶν,	ἔλαθες	γάρ με μικροῦ καὶ εἰς
[2, 30]	μὲν οἷα λήϊον ἠρινὸν χλοάζουσαι	ἐλαιώδους	τινὸς αὐτὰς λειότητος ὑπαυγαζούσης αἱ
[2, 28]	εὐδοκίμων χιόνος τηκομένης τὸ πλήρωμα	ἐλάμβανε.	~ταῦτά μου καὶ τὰ τοιαῦτα
[2, 31]	Τὰ μὲν οὖν πρῶτα οὕτως	ἐλάνθανεν,	ἐπεὶ δὲ τοῦ χρόνου προϊόντος
[2, 1]	ἦν ὑπὲρ γῆν, τὸ κακὸν	ἐλάνθανεν·	ἡ γὰρ πυρὸς ὄψις ἀμαυροῦται
[2, 8]	μηχανῆς ἀναπεμφθῆναι; πῶς δὲ καὶ	ἐλάνθανεν	ἡμᾶς δεῦρο κατιόντας; Ταῦτα μὲν
[2, 21]	ὁ Κνήμων ὅσον εἰκὸς ἦν	ἔλαττον	κομᾶν τοῦ λῃστρικοῦ τὸν ἁβρότερον
[2, 16]	ἔφη θατέρῳ με τῶν ὀφθαλμῶν	ἐλαττωθῆναι	ἤπερ ἐπὶ σοὶ φροντίζειν· ὡς
[2, 28]	ἐπὶ τὴν μεσημβρίαν πᾶν νέφος	ἐλαυνόντων	τε καὶ ὠθούντων ἕως ἐπὶ
[2, 11]	γῆν ἐπὶ πᾶσαν, ὡς ἔοικεν,	ἐλαύνουσά	σε οὐ πρότερον ἔστησε τὴν
[2, 19]	οὖν λύκοι τινὲς ἢ θῶες	ἐλάφυσσον	τὰ ἀεὶ τετμημένα καὶ πρὸς
[2, 16]	ἕως ἔξεστι, τοῦ Αἰγυπτίου τούτου	(ἔλεγε	δὲ τὸν Θέρμουθιν) ἀπολειπομένου καὶ
[2, 23]	τοῦτο γὰρ ἔπινε, καὶ σπένδωμεν»	ἔλεγε	θεοῖς ἐγχωρίοις τε καὶ Ἑλληνίοις
[2, 14]	πόθεν γενομένην ἐπιζητοίη Θίσβην ἠρώτων.	Ἔλεγε	καὶ ταῦτα ὁ Θέρμουθις καὶ
[2, 14]	στέρνοις τὴν κεφαλὴν ὦ Θίσβη»	ἔλεγε	καὶ τοῦτο πολλάκις καὶ πλέον
[2, 33]	τέ μοι ἡ παῖς καὶ	ἔλεγε	μὲν οὐδέν, οὔπω τῆς Ἑλλάδος
[2, 2]	ἐπώμνυεν ὁ Κνήμων καὶ ἅπαντα	ἔλεγε,	τὸ πρόσταγμα τοῦ Θυάμιδος, τὸ
[2, 16]	τὸν πατέρα σοι τεθνηκέναι νόμιζε»	ἔλεγε.	Τοῦτο δὲ ὧδε συμβάλλω· τοῦ
[2, 13]	σῴζεσθαι δίκαιος εἶναι πρὸς αὐτῶν	ἔλεγεν,	ἀδικεῖν τε οὐδὲν καὶ τῶν
[2, 14]	ἐσπουδασμένως Θύαμίς ἐστιν ὁ σφαγεύς»	ἔλεγεν,	ἀπολύσασθαι τῆς ὑποψίας ἑαυτὸν ἐπειγόμενος,
[2, 30]	καί τι βούλεσθαι ἰδίᾳ φράζειν	ἔλεγεν	ἑλληνίζων οὐ βεβαίως. Ἐμοῦ δ´
[2, 30]	αὐτὸς μὲν ἑπτὰ ἔτη γεγονέναι	ἔλεγεν	ἐμοὶ δὲ καὶ ὥρᾳ γάμου
[2, 5]	τε καὶ ἥξω φιλτάτη ψυχή»	ἔλεγεν	εὔδηλος εἶ περὶ γῆν ἔτι
[2, 16]	δὲ ἦν ὄναρ ὄναρ ἦν»	ἔλεγεν,	ἔχω τὸν ὀφθαλμόν· θάρσει Θεάγενες.
[2, 16]	καὶ πάντα ἐμαυτῆς πεποίημαι. Παῦσαι»	ἔλεγεν	ὁ Κνήμων, ἐπηκροᾶτο γὰρ ἁπάντων
[2, 16]	οὕτως ἔσται καὶ χρὴ πιστεύειν»	ἔλεγεν	ὁ Κνήμων, ἡμεῖς δὲ ὀνειρώττειν
[2, 19]	ῥυίσκεσθαι χαλεπῶς ἐκ τοῦ γάλακτος	ἔλεγεν	ὁ Κνήμων, προφθάνειν δὲ τὸν
[2, 13]	τι παράλογον ἐγχειροίη καὶ στῆθι»	ἔλεγεν	οὗτος ἢ βεβλήσῃ· βέβλησαι δὲ
[2, 2]	χειρὸς ἀπεκρούσατο καὶ τί ταῦτα»	ἔλεγεν	ὦ Θεάγενες; τί τὴν οὖσαν
[2, 35]	τὴν θυσίαν τῷ θεῷ προσάγειν	ἔλεγεν	ὡς ἂν καὶ τὸν ἐναγισμὸν
[2, 19]	ἐπαληθεύσας ὤφθη καὶ καταλαμβάνειν χαλεπῶς	ἔλεγεν·	ὡς δὲ εἰς ἔθος τὸν
[2, 14]	ἐπυνθάνετο συνεχῶς. Ὁ δὲ πάντα	ἔλεγεν,	ὡς συνέρραξε τοῖς πολεμίοις, ὡς
[2, 6]	δὲ ζῇς μοι, Χαρίκλεια» πολλάκις	ἔλεγον	καὶ τέλος εἰς τοὔδαφος ἀθρόον
[2, 24]	ὅσα φωλεοῖς καὶ σήραγξι τῷ	ἕλει	χρώμενοι. Ἐγκαλεῖ δὲ αὐτοῖς τίνα
[2, 3]	δὴ λεπτοῖς καλάμοις καὶ τούτοις	ἑλείοις	διαπλόκους τῇ ῥιπῇ κατὰ πάροδον
[2, 22]	εἰς ὦτα ἀνήμερα καὶ οἷς	ἔλεον	οὐκ ἐγνώρισεν ἡ φύσις ἀνήνυτον
[2, 31]	ἐνωμότοις ἡμῖν γενομέναις ἦ μὴν	ἐλευθέραν	ταύτην ἕξειν καὶ ἐλευθέρῳ πρὸς
[2, 31]	μὴν ἐλευθέραν ταύτην ἕξειν καὶ	ἐλευθέρῳ	πρὸς γάμον ἐκδώσειν καὶ ταινίαν
[2, 35]	ἐπαγγελίᾳ θυμοῦ καὶ οἱ μυκτῆρες	ἐλευθέρως	τὸν ἀέρα εἰσπνέοντες, ὀφθαλμὸς οὔπω
[2, 19]	τοῦ βαδίζειν μακρότερον ἀήθως ἐχούσης·	ἐλευσόμεθα	δ´ οὖν ὅμως εἰς πτωχοὺς
[2, 11]	τὸ ἐπίσημον τουτὶ τῆς λαβῆς	ἐλέφας	εἰς ἀετὸν ἐκτετόρευται. Ἆρ´ οὖν
[2, 17]	τινῶν ἤτοι τῶν ἐναντίων πάλιν	ἐλθόντων,	ἢ καὶ διὰ τῶν σὺν
[2, 2]	τὸ πῦρ ὑπὸ τῶν ἀπείρων	ἑλιγμῶν	ἀνακοπτόμενον. Ἀνέπνει πρὸς ταῦτα ὁ
[2, 20]	καὶ τὴν κόμην εἰς ὀφρὺν	ἕλκουσι	καὶ σοβοῦσι τῶν ὤμων ἐπιβαίνουσαν,
[2, 33]	κρείττων, οὕτω τάχιστα μὲν τὴν	Ἑλλάδα	γλῶτταν εἵλκυσε τάχιστα δὲ εἰς
[2, 8]	εἰπούσης τὴν ἐκ μέσης τῆς	Ἑλλάδος	ἐπ´ ἐσχάτοις γῆς Αἰγύπτου καθάπερ
[2, 33]	ἔλεγε μὲν οὐδέν, οὔπω τῆς	Ἑλλάδος	συνιεῖσα φωνῆς ἀπὸ δὲ τῆς
[2, 21]	τῆς τύχης, θαυμάσας ὁ Κνήμων	Ἕλλην	δὲ» εἶπεν ὁ ξένος; Οὐχ
[2, 21]	δὲ» εἶπεν ὁ ξένος; Οὐχ	Ἕλλην»	εἶπεν ἀλλ´ ἐντεῦθεν Αἰγύπτιος. Πόθεν
[2, 21]	νεανία; πῶς δὲ τὴν φωνὴν	Ἕλλην	ἐν Αἰγύπτῳ; Γελοῖον» ἔφη ὁ
[2, 21]	Οὐκοῦν» ἦ δ´ ὃς ἐπειδὴ	Ἕλληνι	ἔοικας ἀνδρὶ καί σέ τις
[2, 10]	λάθρα διεπεμψάμην, τῷ καλῷ καὶ	Ἕλληνι	καὶ φίλῳ τοῦ ἄρχοντος ἐγχειρίζειν
[2, 26]	Πυνθανόμενος δὲ εἶναί τινα Δελφοὺς	Ἑλληνίδα	πόλιν ἱερὰν μὲν Ἀπόλλωνος θεῶν
[2, 21]	ἀλλ´ ἐντεῦθεν Αἰγύπτιος. Πόθεν οὖν	ἑλληνίζεις	τὴν στολήν; Δυστυχήματα» ἔφη τὸ
[2, 30]	τι βούλεσθαι ἰδίᾳ φράζειν ἔλεγεν	ἑλληνίζων	οὐ βεβαίως. Ἐμοῦ δ´ ἑτοίμως
[2, 12]	Θίσβην ἐκάλει, μέχρι τοῦ ὀνόματος	ἑλληνίζων·	ὡς δὲ εἶδε κειμένην, ἐπὶ
[2, 27]	γὰρ ἄκουσμα καὶ διήγημα πᾶν	Ἑλληνικῆς	ἀκοῆς ἐπαγωγότατον. ~Τέλος δέ ποτε
[2, 10]	τῶν σῶν καὶ κηδείας μεταλαβεῖν	Ἑλληνικῆς	ἢ θανάτου βαρυτέραν ζωὴν καὶ
[2, 34]	μοίρας τὸ εὐγενέστατον καὶ ἀκριβῶς	Ἑλληνικὸν	ἀφ´ Ἕλληνος τοῦ Δευκαλίωνος, τὸ
[2, 31]	τῶν ἡμερῶν ὧν ἐνθάδε διάγεις	Ἑλληνικὸν	ὄντα τῷ ὄντι περιειργασμένος. Ταῦτά
[2, 33]	πάσας ὑπερβέβληκεν ὥστε πᾶς ὀφθαλμὸς	Ἑλληνικός	τε καὶ ξένος ἐπ´ αὐτὴν
[2, 21]	ἐσθὴς ἡ ἄλλη πρὸς τὸ	ἑλληνικώτερον	βλέπουσα. Μικρὸν οὖν ἐπιστήσας ἑαυτὸν
[2, 23]	ἔλεγε θεοῖς ἐγχωρίοις τε καὶ	Ἑλληνίοις	καὶ αὐτῷ γε Ἀπόλλωνι Πυθίῳ,
[2, 34]	εὐγενέστατον καὶ ἀκριβῶς Ἑλληνικὸν ἀφ´	Ἕλληνος	τοῦ Δευκαλίωνος, τὸ μὲν ἄλλο
[2, 24]	ἐκείνου συμπαιστρίαν καὶ συνόμιλον τὰ	Ἑλλήνων	ἐσομένην. Ὡς οὖν μεγάλων καὶ
[2, 30]	σχολὴν καί τινα τῶν παρ´	Ἕλλησι	σπανίων ὠνουμένῳ, ἤδη γάρ μοι
[2, 28]	ἐβουλήθησαν ὡς πυνθάνομαι τῶν παρ´	Ἕλλησιν	εὐδοκίμων χιόνος τηκομένης τὸ πλήρωμα
[2, 12]	ἐπιγενομένης πορθμείῳ φερομένῳ κατὰ τὸ	ἕλος	ἐκ τῶν ναυαγίων ἐπιτυχὼν ἑαυτόν
[2, 1]	πορρωτάτω διεφαίνετο αὐτοί τε τοῦ	ἕλους	τῇ νυκτὶ θαρροῦντες προέκυψαν καὶ
[2, 13]	τὸν Θέρμουθιν ὁρῶν δὲ παρ´	ἐλπίδα	καί τι τῶν ἀτοπωτέρων αὐτὸν
[2, 6]	ἐγέννησεν. Ὣς δὴ κἀκεῖνοι παρ´	ἐλπίδα	σωθέντες ἐκινδύνευον, ἕως ὁ Κνήμων
[2, 1]	λελύσθω πάντα, φόβοι, κίνδυνοι, φροντίδες,	ἐλπίδες,	ἔρωτες. Οἴχεται Χαρίκλεια, Θεαγένης ἀπόλωλε.
[2, 30]	μὲν ἀπορῶν ἐπώμνυον δὲ τηλικαῦτα	ἐλπίζων.	Ἐπειδὴ δέ μοι ὠμώμοστο ὡς
[2, 33]	δέ ἐστιν ὁ βίος ἀφόρητος	ἐλπίσαντι	μὲν ἀδελφῆς ἐμαυτοῦ παιδὶ ταύτην
[2, 20]	καὶ τοῖς περὶ τὸν Θεαγένην	ἐλύττα.	Ὡς δὲ ὁ Κνήμων ἐφαίνετο
[2, 9]	δίκας ὑπ´ ὄψεσι νυνὶ ταῖς	ἐμαῖς	ὑποσχοῦσα τῶν Ἀθηνῶν ἐξέπλευσε. Καὶ
[2, 27]	πρώτην ἔντευξιν προφητείας, ἐμὲ δὲ	ἐμακάριζον	καὶ περιεῖπον τὸ ἐντεῦθεν παντοίως,
[2, 16]	ἐγὼ καὶ ψυχὴν καὶ πάντα	ἐμαυτῆς	πεποίημαι. Παῦσαι» ἔλεγεν ὁ Κνήμων,
[2, 26]	ἐκτὸς ἀνῳκισμένην ἔστελλον εἰς ταύτην	ἐμαυτόν,	ἁρμόδιον τῷ προφητικῷ καταγώγιον τὴν
[2, 25]	παίδων φόνον ἀθέατον χαριζόμενος ἐξῴκιζον	ἐμαυτὸν	γῆς τε καὶ οἰκίας πατρῴας
[2, 27]	~Ταῦτα ὡς ἐθέσπισεν, ἐγὼ μὲν	ἐμαυτὸν	ἐπὶ πρόσωπον τοῖς βωμοῖς ἐπιβαλὼν
[2, 26]	προσεκύνουν καί τι καὶ κατ´	ἐμαυτὸν	ηὐχόμην, ἀνεφθέγξατο ἡ Πυθία τοιάδε·
[2, 32]	τὴν κόρην ἦγον ἐπικαλύψας ὡς	ἐμαυτόν·	κἀκείνην μὲν τὴν ἡμέραν εἶχον
[2, 29]	θεήλατον τοῦ κακοῦ μὴ φέρων	ἐμαυτὸν	μὲν οὐκ ἐξάγω τοῦ βίου
[2, 1]	ὑπέστην ἄνανδρον σοί, γλυκεῖα, περισῴζων	ἐμαυτόν.	Οὐ μὴν ἔτι σωθήσομαι σοῦ,
[2, 21]	Ξενιῶ δέ σε οὐκ ἐν	ἐμαυτοῦ	ἀλλ´ ἐν ἀνδρὸς ἀγαθοῦ κἀμὲ
[2, 32]	θεοῖς ὁμολογῶν χάριν αὐτόθεν τε	ἐμαυτοῦ	θυγατέρα καὶ ἐνόμιζον καὶ ὠνόμαζον,
[2, 33]	βίος ἀφόρητος ἐλπίσαντι μὲν ἀδελφῆς	ἐμαυτοῦ	παιδὶ ταύτην ἐκδώσειν καὶ μάλα
[2, 4]	γάρ σοι χοὰς ἐπάξω τὰς	ἐμαυτοῦ	σφαγὰς καὶ σπείσομαι τὸ σοὶ
[2, 31]	τῆς πόλεως ἀπῳκισμένον καὶ ποιμέσιν	ἐμαυτοῦ	τρέφειν παραδοὺς μηδενί τε φράζειν
[2, 25]	τὴν ἁρμόζουσαν ἐπιβαλὼν ζημίαν, δικαστὴν	ἐμαυτῷ	τὸν λογισμὸν ἀναδείξας, φυγῇ κολάζω
[2, 14]	πολεμίοις, ὡς ἐμβαλὼν εἰς μέσους	ἐμάχετο	οὔτε ἐκείνων οὔτε ἑαυτοῦ φειδόμενος,
[2, 14]	ὡς συνέρραξε τοῖς πολεμίοις, ὡς	ἐμβαλὼν	εἰς μέσους ἐμάχετο οὔτε ἐκείνων
[2, 16]	ὑποκαθήμενος καὶ τὴν χεῖρα ἔναιμος	ἐμβαλὼν	τὸ ξίφος τὸν ὀφθαλμὸν αὐτῇ
[2, 27]	παρὰ τὴν πρώτην ἔντευξιν προφητείας,	ἐμὲ	δὲ ἐμακάριζον καὶ περιεῖπον τὸ
[2, 7]	ἔφη καὶ ἐπαίνων ἄξια κατ´	ἐμὲ	κριτὴν καὶ ἄλλον ὅστις ἔρωτι
[2, 30]	ὡς ἔγωγε καὶ ἡ κατ´	ἐμὲ	περιουσία σχολῇ γ´ ἂν καὶ
[2, 10]	φησι, διὰ φιλίαν τὴν περὶ	ἐμὲ	ταύτην ἐπιθεὶς τὴν τιμωρίαν, ὡς
[2, 25]	λογισμῷ διῄτησε. ~Γίνεται δὲ περὶ	ἐμὲ	τοιόνδε· γύναιον Θρᾳκικὸν τὴν ὥραν
[2, 8]	τίνα τρόπον τὴν ἄγνωστον ὡς	ἐμὲ	φιλεῖν ἐξηπατήθης, ἐβουλόμην εἴ πῃ
[2, 19]	καὶ λέβητας αἰτήσειν. Πρὸς ταῦτα	ἐμειδίασαν	ὀλίγον καὶ βεβιασμένον καὶ μόνοις
[2, 24]	καὶ βασιλεῖ τῶν Αἰθιόπων ἀπάξειν	ἔμελλεν	ὡς αὐτὸς ἔφασκε γαμετῇ τῇ
[2, 33]	σὺν ἐμοὶ παῖς μὲν οὖσα	ἐμὴ	καὶ ὄνομα τοὐμὸν ὀνομαζομένη, σαλεύω
[2, 8]	καὶ κατὰ ζήτησιν ἐκπλεύσειε τὴν	ἐμὴν	διετίθετο, ἡ δὲ Θίσβη τὴν
[2, 11]	δὴ κἀμέ τε καὶ τὴν	ἐμὴν	ὄψιν εἴποις ἂν ὡς ἐγοήτευσεν,
[2, 9]	εἰς Δημαινέτην ἐπιβουλῆς καὶ τῆς	ἐμῆς	ἀδίκου φυγῆς τοῦ τε ἄστεος
[2, 33]	ἐγνωσμένον σαίνουσιν, οὕτω κἀκείνη τῆς	ἐμῆς	περὶ αὐτὴν εὐνοίας ὀξέως ᾔσθετο
[2, 16]	ἀρχῆς βοὴν τῆς Χαρικλείας ἀφυπνισμένος,	ἐμοὶ	γὰρ ἄλλῃ πῃ φράζεσθαι τὸ
[2, 23]	Παῖδες» εἶπεν ὦ ξένε, ἀμήτορες	ἐμοὶ	γεγονότες· τύχῃ γάρ μου θεοὶ
[2, 29]	ὁ ἱερεὺς τοῦ Πυθίου γνώριμος	ἐμοὶ	γεγονὼς ἐς τὰ μάλιστα, Χαρικλῆς
[2, 4]	ἀποναμένη, εἰς οὐδὲν δὲ ὄφελος	ἐμοὶ	γενομένη. Ἀλλ´ ὦ γλυκεῖα, πρόσφθεγξαι
[2, 29]	γενέσθαι τῶν συμβεβηκότων πάλαι ἐβουλόμην.	Ἐμοὶ	γήμαντι παιδία οὐκ ἐγίνετο, ὀψὲ
[2, 33]	πολλὰ σχολάζει καὶ ἀσκεῖ τοξείαν.	Ἐμοὶ	δέ ἐστιν ὁ βίος ἀφόρητος
[2, 35]	τοῖς ἐναγισμοῖς τοῦ Νεοπτολέμου πάτριον.	Ἐμοὶ	δὲ ἡ παῖς, ὦ Κνήμων,
[2, 30]	μὲν ἑπτὰ ἔτη γεγονέναι ἔλεγεν	ἐμοὶ	δὲ καὶ ὥρᾳ γάμου πλησιάζειν
[2, 4]	μὲν ὡς σωφροσύνης ἀντεχομένη καὶ	ἐμοὶ	δῆθεν ἑαυτὴν φυλάττουσα· κεῖται δ´
[2, 19]	τὸν ὀφθαλμὸν ἀρτίως ἐκκεκομμένη· καὶ	ἐμοὶ	δοκεῖτε τοιοίδε ὄντες οὐκ ἀκόλους
[2, 29]	πολλοὶ δ´ ἦσαν, τῷ παρ´	ἐμοὶ	κριθέντι καλλίστῳ. Καθ´ ἣν νύκτα
[2, 33]	νῦν ἡ παῖς ἐνταῦθα σὺν	ἐμοὶ	παῖς μὲν οὖσα ἐμὴ καὶ
[2, 27]	ἀνευφήμησαν τὸν θεὸν τῆς ἐπ´	ἐμοὶ	παρὰ τὴν πρώτην ἔντευξιν προφητείας,
[2, 24]	τῶν ἑξῆς παρασκευάζων τὴν ἀκρόασιν.	Ἐμοὶ	πόλις μὲν Μέμφις, πατὴρ δὲ
[2, 28]	τῶν πάντων πλημμυρεῖ πεῦσίν τις	ἐμοὶ	προσῆγε τῶν ἀστειοτέρων. Ἐμοῦ δὲ
[2, 24]	τὸ χεῖρον ἐπάγον μεταβολήν, ἣν	ἐμοὶ	σοφία προέφηνε μὲν διαδρᾶναι δὲ
[2, 23]	δεήσει σοί τε τῆς ἀκροάσεως	ἐμοί	τε τῆς ἀφηγήσεως. Ἐντραγόντες οὖν
[2, 8]	αὐτὸς μὲν ὅπως ἂν κάθοδον	ἔμοιγε	λάβοι παρὰ τοῦ δήμου καὶ
[2, 33]	δεδύνημαι, ἀλλὰ τὸ χαλεπώτατον τοῖς	ἐμοῖς,	τὸ τοῦ λόγου, κατ´ ἐμοῦ
[2, 29]	σε καὶ διά τι χρήσιμον	ἐμὸν	ἀκροατὴν γενέσθαι τῶν συμβεβηκότων πάλαι
[2, 35]	θεᾶς γενέτην· οἳ νηὸν προλιπόντες	ἐμὸν	καὶ κῦμα τεμόντες ἵξοντ´ ἠελίου
[2, 9]	οὖν ἐπὶ τὸν πατέρα τὸν	ἐμὸν	οἱ κατὰ γένος τῇ Δημαινέτῃ
[2, 26]	αἶψα πέδον δώσω· νῦν δ´	ἐμὸς	ἔσσο φίλος. ~Ταῦτα ὡς ἐθέσπισεν,
[2, 30]	φράζειν ἔλεγεν ἑλληνίζων οὐ βεβαίως.	Ἐμοῦ	δ´ ἑτοίμως ὑπακούσαντος εἴς τινα
[2, 28]	τις ἐμοὶ προσῆγε τῶν ἀστειοτέρων.	Ἐμοῦ	δὲ ἅπερ ἐγίνωσκον εἰπόντος καὶ
[2, 32]	θάνατον αὐτῷ τοῦ σατράπου διαπειλήσαντος·	ἐμοῦ	δὲ ἐρομένου τὴν αἰτίαν ὅτι«
[2, 34]	παρεῖναι καὶ κατάρχειν τῶν ἱερῶν.	Ἐμοῦ	δὲ ἐρομένου τὸν Χαρικλέα τίνες
[2, 34]	βεβαιοῦν τῇ θέᾳ τὸ γένος.	Ἐμοῦ	δὲ θαυμάσαντος καὶ πῶς Αἰνιάνων
[2, 29]	μοι καὶ εὐπραξίας αἰτία γέγονεν.	Ἐμοῦ	δὲ τὸ παράδοξον θαυμάσαντος οὐ
[2, 7]	καὶ ζῆν σοι τὴν φιλτάτην	ἐμοῦ	διατεινομένου. Καὶ ὁ Θεαγένης παῦε»
[2, 33]	ἐμοῖς, τὸ τοῦ λόγου, κατ´	ἐμοῦ	κέχρηται πτεροῖς καὶ τὴν ἐκ
[2, 10]	σοι τὴν Δημαινέτης τελευτὴν δι´	ἐμοῦ	μὲν ὑπὲρ σοῦ γενομένην, τὸ
[2, 10]	ἀμετάβλητος ὀργή, κέχρησο ταύτῃ κατ´	ἐμοῦ	πρὸς ὃ βούλει· μόνον ὑπὸ
[2, 7]	ἀνδρείας, ὑφ´ ἧς ἐθρήνεις μὲν	ἐμοῦ	τἀμὰ πρότερος τὴν δὲ ἀπροσδόκητον
[2, 11]	ὃ καὶ πάλιν σε κατ´	ἐμοῦ	τεχναζομένην καὶ σοφιστεύουσαν διὰ τοῦ
[2, 31]	μητρός. Πιστεύω δέ σε πάντα	ἐμπεδώσειν	τὰ ὡμιλημένα τοῖς τε ὅρκοις
[2, 19]	βουληθέντος, πρόφασιν μὲν αὐτῷ τὴν	ἐμπειρίαν	τῆς δυσχωρίας ἀναθέντος καὶ ἡγεμονεύειν
[2, 17]	γὰρ τῶν τῇδε καὶ φωνῶν	ἔμπειρος	καὶ ἄλλως ἡμεῖς νωθέστεροι συνεῖναι
[2, 32]	τὸν ξένον ὥρμησα καὶ πλεῖστα	ἐμπεριπατήσας,	ἐπειδήπερ ἐφαίνετο οὐδαμοῦ, παραγενόμενος εἰς
[2, 29]	ἢ χειροποιήτου πυρὸς τοῖς θαλάμοις	ἐμπεσόντος,	καὶ τὸν ὑμέναιον ᾀδόμενον ἔτι
[2, 14]	μικρὸν ἐκλείπων ἔλαθεν εἰς ὕπνον	ἐμπεσών.	~Τῷ δὲ Θεαγένει καὶ τῇ
[2, 19]	ἀπέσταζεν. Ὡς δὲ ἐνεφορήθησαν, γάλακτος	ἐμπιόντες,	ὁδοῦ τῆς προκειμένης εἴχοντο. Καὶ
[2, 2]	τι καὶ ἀνέμου πρὸς ἐναντίον	ἐμπίπτοντος.	~Ἀλλ´ ἐνίκα τὴν ἀτεχνίαν τῆς
[2, 29]	ψυχῆς ὑπόμνησις ἀμαυρουμένη) καὶ πολλοῖς	ἐμπλανηθεὶς	τόποις ἦλθον δὴ καὶ εἰς
[2, 4]	εἴ τι καὶ κατὰ μικρὸν	ἐμπνεῖς.	Οἴμοι, σιωπᾷς καὶ τὸ μαντικὸν
[2, 3]	γὰρ ἄνεμος ἐπίφορος ταῖς καλύβαις	ἐμπνεύσας,	καὶ οἷα δὴ λεπτοῖς καλάμοις
[2, 6]	ἀχανὴς εἱστήκει. ~Ὁ δὲ Θεαγένης	ἔμπνους	ἐκ τῶνδε γενόμενος καὶ πρὸς
[2, 9]	(οὕτω συγκείμενον αὐτῇ πρὸς τὸν	ἔμπορον)	δρασμῷ χρησαμένης, ὁ δῆμος ἀγανακτήσας
[2, 22]	ὦ παῖ, κἀκείνῳ πλάνος καὶ	ἔμπορος	καὶ πολλαὶ μὲν πόλεις πολλῶν
[2, 8]	πλέον ὅτε τις αὐτὴν Ναυκρατίτης	ἔμπορος	ὑπόχρυσος ὄνομα Ναυσικλῆς ἐνηγκαλίζετο, τὴν
[2, 12]	πρόσθεν ἡμερῶν ἀγομένην ὑπὸ τοῦ	ἐμπόρου	τοῦ Ναυσικλέους κατά τινα στενὴν
[2, 14]	ὁ Θέρμουθις καὶ διηγεῖτο ὡς	ἐμπόρων	ἀφείλετο, ὡς ἠράσθη μανικῶς, καὶ
[2, 34]	μοι ἀληθῶς ἔδοξε τοῖς Ἀχιλλείδαις	ἐμπρέπειν,	τοιοῦτός ἐστι τὴν μορφὴν καὶ
[2, 22]	πολὺ τὸ εὔνουν τῆς γνώμης	ἐμφαίνουσα.	Οὐκ εἰς Διός» ἔφη, ἀλλ´
[2, 30]	καὶ ἀγχίνοιαν ἀπὸ τοῦ βλέμματος	ἐμφανίζων	ἄρτι μὲν τὸν ἔφηβον παραλλάξας
[2, 30]	κάλλους ὑπερβολὴ καὶ εἰς μεγέθους	ἔμφασιν	φέρει προσθήκην. Κἀγὼ μὲν ἀχανὴς
[2, 21]	πρότερος καὶ ταῦτα ἐρωτηθείς, τῶν	ἐμῶν	γνῶσιν ἐπιζητεῖς. Οὐκοῦν» ἦ δ´
[2, 21]	πῶς δὲ τὴν φωνὴν Ἕλλην	ἐν	Αἰγύπτῳ; Γελοῖον» ἔφη ὁ Κνήμων·
[2, 11]	τὴν ἔνδικον μάστιγα πρὶν καὶ	ἐν	Αἰγύπτῳ με τυγχάνοντα τὸν ἠδικημένον
[2, 11]	καθ´ ἡμῶν σκηνὴν Ἀττικὴν καὶ	ἐν	Αἰγύπτῳ τραγῳδήσουσα. Οὐ παύσῃ» ἔφη
[2, 7]	με πρὸς Χαρίκλειαν, ἣν ἐθρήνουν	ἐν	ἀλλοτρίῳ σώματι, ταύτην εἶναι τὴν
[2, 21]	σε οὐκ ἐν ἐμαυτοῦ ἀλλ´	ἐν	ἀνδρὸς ἀγαθοῦ κἀμὲ ὡς ἱκέτην
[2, 22]	δὲ οὐ φέρει, πόθος γὰρ	ἐν	αὐτῇ καὶ πάθος ἀνταγωνίζεται, τετριγυῖα
[2, 33]	καὶ ἀπαραμύθητον καὶ διαδόχων ἔρημον	ἐν	γήρᾳ βαρεῖ διάγειν, μὴ πρὸς
[2, 35]	ἐπ´ αὐτῷ πομπὴν κατὰ καιρὸν	ἐν	δευτέροις ἐπιτελεῖν ἐγγένοιτο. Γινέσθω» ἔφη
[2, 21]	ἀπασχολεῖ. Ξενιῶ δέ σε οὐκ	ἐν	ἐμαυτοῦ ἀλλ´ ἐν ἀνδρὸς ἀγαθοῦ
[2, 35]	τὸ ὄρθιον ἀναχαιτίζων, ἡ ῥὶς	ἐν	ἐπαγγελίᾳ θυμοῦ καὶ οἱ μυκτῆρες
[2, 32]	κἀκείνην μὲν τὴν ἡμέραν εἶχον	ἐν	θεραπείᾳ πολλὰ φιλοφρονούμενος καὶ πολλὴν
[2, 29]	αὐτός, οὕτω καὶ παρὰ τῶν	ἐν	Καταδούποις ἱερέων τοῦ Νείλου πυθόμενος.
[2, 31]	οὐδὲ γὰρ ἦν μοι θεμιτὸν	ἐν	κινδύνῳ ψυχὴν ἅπαξ ἐνανθρωπήσασαν παριδεῖν,
[2, 21]	τε τἀμὰ βουλόμενος ἀναθήσῃ δ´	ἐν	μέρει τὰ κατὰ σεαυτόν. Ἴωμεν»
[2, 26]	τὸν λόγον ὧδε. ~Παραλείπω τὴν	ἐν	μέσῳ πλάνην ὦ νεανία, συντελεῖ
[2, 22]	ὄφεως αὐτῇ τὴν καλιὰν πορθοῦντος	ἐν	ὀφθαλμοῖς τε τὴν γονὴν θοινωμένου
[2, 35]	ἡ Πυθία τοιάδε· Τὴν χάριν	ἐν	πρώτοις αὐτὰρ κλέος ὕστατ´ ἔχουσαν
[2, 34]	Πηλέως, ὃς καὶ Ἀχιλλεῖ συνεστράτευσεν	ἐν	πρώτοις ἐπὶ Ἴλιον καὶ τῆς
[2, 31]	αἰτίαν ἣν γνώσῃ μικρὸν ὕστερον	ἐν	σπαργάνοις ἐξέθετο τύχης ἀμφιβολίᾳ τὰ
[2, 21]	κώμην ὁδὸς σπουδάζεται ἀναμεῖναί τινας	ἐν	ταύτῃ τῶν ἐπιτηδείων συντεταγμένῳ. ~Σκάφους
[2, 19]	τὰ δὲ ἡμίοπτα ταῖς παρειαῖς	ἐν	τῇ βρώσει τοῦ αἵματος ἀπέσταζεν.
[2, 8]	ἐπειδὴ κυρτουμένην αὐτῇ τὴν παρειὰν	ἐν	τοῖς αὐλήμασιν εἶδε καὶ πρὸς
[2, 24]	οὐκ ἐφικτόν. Κέρδος δὲ ὡς	ἐν	τοῖς τοιούτοις ἡ πρόγνωσις ἀμβλύνουσα
[2, 8]	τοῦτο ἀδάκρυτον ἀλλ´ ὡς ἂν	ἐν	τοσαύτῃ συμφορᾷ πλέον τῷ θρήνῳ
[2, 12]	εἶχε συμβάλλειν. ~Καὶ οἱ μὲν	ἐν	τούτοις ἦσαν· ὁ δὲ Θέρμουθις
[2, 11]	τὸ ἄδυτον τῆς Πυθοῦς {καὶ	ἐν	Τροφωνίου λόγος θεοφρονεῖν τοὺς ὑπελθόντας}
[2, 1]	φύσεως νόμῳ, τὸ χαλεπώτατον, οὐδὲ	ἐν	χερσὶν ἀπολιπούσης τὸν βίον αἷς
[2, 17]	σὺν ἡμῖν γεγονότων, εἰ καθ´	ἕν	ποτε συλλεγέντες καὶ τὸν ἐνθάδε
[2, 23]	ψυχῆς γὰρ διὰ βρῶσιν οὐδὲ	ἓν	ἀφῃρεῖτο, ἐπερρόφουν ὁ μὲν τοῦ
[2, 31]	κινδύνῳ ψυχὴν ἅπαξ ἐνανθρωπήσασαν παριδεῖν,	(ἓν	γὰρ καὶ τοῦτο παράγγελμα τῶν
[2, 4]	παραδοῦσα, πολλάκις τῶν ὄντων ἀλλοτριώσασα;	Ἓν	μόνον ἀντὶ πάντων ὑπελείπετο καὶ
[2, 27]	καὶ συνελόντι τῶν κατ´ Αἴγυπτον	ἓν	οὐδὲν ἀπελίμπανον ἱστοροῦντες· Αἰγύπτιον γὰρ
[2, 18]	θρήνους ἀντὶ πάντων τῶν νομιζομένων	ἐναγίσαντες,	ἐξέπεμπον μὲν ἐφ´ ἣν ἔδοξε
[2, 35]	Ἀρτέμιδος τῇ πομπῇ καὶ τοῖς	ἐναγισμοῖς	τοῦ Νεοπτολέμου πάτριον. Ἐμοὶ δὲ
[2, 34]	ἄλλοις οἷς καταλέγει καὶ τὸν	ἐναγισμὸν	τὸν Νεοπτολέμῳ πεμπόμενον οὗ σύμπαντες,
[2, 35]	ἔλεγεν ὡς ἂν καὶ τὸν	ἐναγισμὸν	τῷ ἥρωι καὶ τὴν ἐπ´
[2, 3]	ἀπρὶξ εἴχετο καὶ προσεπεφύκει πανταχόθεν	ἐναγκαλιζόμενος,	ὁ δὲ Κνήμων ὅλον ὄντα
[2, 16]	βλέμμα ὑποκαθήμενος καὶ τὴν χεῖρα	ἔναιμος	ἐμβαλὼν τὸ ξίφος τὸν ὀφθαλμὸν
[2, 21]	περαιοῦσθαι μέλλοντι πρεσβύτης τις ἀνὴρ	ἐναλύων	ταῖς ὄχθαις ἐφάνη καὶ δόλιχόν
[2, 31]	θεμιτὸν ἐν κινδύνῳ ψυχὴν ἅπαξ	ἐνανθρωπήσασαν	παριδεῖν, (ἓν γὰρ καὶ τοῦτο
[2, 2]	καί τι καὶ ἀνέμου πρὸς	ἐναντίον	ἐμπίπτοντος. ~Ἀλλ´ ἐνίκα τὴν ἀτεχνίαν
[2, 12]	πολέμου θόρυβον καὶ τὴν τῶν	ἐναντίων	ἔφοδον, ὅτε αὐτὸν οἴσοντα τὸ
[2, 17]	δὲ ἐφόδῳ τινῶν ἤτοι τῶν	ἐναντίων	πάλιν ἐλθόντων, ἢ καὶ διὰ
[2, 6]	Θύαμις ὑπὸ θυμοῦ καὶ σπουδῆς	ἐναπέλιπε	τῇ σφαγῇ, καὶ δέλτον τινὰ
[2, 19]	Αἰγύπτιον ἐνεβίβασεν, ἔλαθε τὸ τελευταῖον	ἐναπομείνας	καὶ πρὸς τὰ χαλεπώτερα τοῦ
[2, 3]	πρὸς τὸ πνέον ἁπάσης σχεδὸν	ἐναποσβεσθείσης	καὶ πρὸς τὸ βάσιμον ἀποψυγείσης.
[2, 34]	Αἰγυπτίου ποίησις τὸν Ἀχιλλέα Φθιώτην	ἐνδείκνυται,	ὁ μὲν νεανίσκος» ἔφη ὁ
[2, 33]	πατέρα περιεῖπεν. Ἔγνων οὖν μὴ	ἐνδιατρίβειν	τοῖς Καταδούποις μὴ δή τις
[2, 11]	σε οὐ πρότερον ἔστησε τὴν	ἔνδικον	μάστιγα πρὶν καὶ ἐν Αἰγύπτῳ
[2, 33]	ἀφορμῆς τῆς ἐκ ταὐτομάτου πως	ἐνδοθείσης	μακροτέρου πρός σε τοῦ διηγήματος
[2, 15]	ἐπιθυμοῦντες, λειποθυμίᾳ δὲ καὶ πόνοις	ἐνδόντες	φύσεως νόμῳ καὶ ἄκοντες ἐπείθοντο
[2, 10]	Ἀλλ´ ἐγώ σε θεῶν τινος	ἐνδόντος	καὶ εἶδον, ὦ δέσποτα, παριόντα
[2, 4]	ἀκόρεστος Ἐρινὺς τοῖς ἡμετέροις κακοῖς	ἐνεβάκχευσε	φυγὴν τῆς ἐνεγκούσης ἐπιβαλοῦσα, κινδύνοις
[2, 19]	δὲ εἰς ἔθος τὸν Αἰγύπτιον	ἐνεβίβασεν,	ἔλαθε τὸ τελευταῖον ἐναπομείνας καὶ
[2, 12]	τὸ στόμιον καταλιπών. Ἔνθα ὡς	ἐνεβλήθη,	κατὰ τὴν πρώτην ἐγκαταμείνασαν δέει
[2, 30]	χρόνῳ πεττομένης ἡ πρὸς τὴν	ἐνεγκοῦσαν	ἐπάνοδος ἐσπουδάζετο, ἀνήρ τις πρόσεισι
[2, 23]	δῶρον· εἰ δὲ καὶ τῆς	ἐνεγκούσης	ἐπιβαίημεν, ἔσεσθαι δέ μοι τοῦτο
[2, 4]	ἡμετέροις κακοῖς ἐνεβάκχευσε φυγὴν τῆς	ἐνεγκούσης	ἐπιβαλοῦσα, κινδύνοις θαλασσῶν κινδύνοις πειρατηρίων
[2, 29]	πρᾶγμα πειθόμενος, ὑπεξάγω δὲ τῆς	ἐνεγκούσης	καὶ τὴν ἐρημίαν τῆς οἰκίας
[2, 25]	κολάζω τὴν ἐπιθυμίαν καὶ τῆς	ἐνεγκούσης	ὁ βαρυδαίμων ἐξῄειν ὁμοῦ μὲν
[2, 24]	πῶς ἢ τίνι χειρὶ πεποιθὼς	ἐνεθυμήθη	τὴν ἔφοδον. Καὶ ὃς βασιλεῖ,
[2, 31]	περισκοποῦντι γοργόν τε καὶ ἐπαγωγὸν	ἐνεῖδε.	Συνεξέκειτο δὲ αὐτῷ καὶ λίθων
[2, 11]	ὡς ἀληθῶς καὶ τούτου γε	ἕνεκα	θάρσει παντοίως, ὦ Κνήμων· τίς
[2, 17]	φέροντα εἰς ἡμᾶς τῆς Θίσβης	ἕνεκα	καὶ οὐκ ἂν παυσόμενον εἰ
[2, 19]	ὁ Θεαγένης Χαρικλείας γε ταύτης	ἕνεκα	τοῦ βαδίζειν μακρότερον ἀήθως ἐχούσης·
[2, 25]	μὲν ἐκαρτέρησε σιωπῆσαι τῶν ἑξῆς	ἕνεκεν,	ὁ δὲ ἐπέραινε τὸν λόγον
[2, 20]	ὅπως ἄν οἵ ποτε διαχρήσαιτο	ἐνενόει,	ἐπιθέσθαι τε μετὰ τοῦτον καὶ
[2, 24]	ὄμμα κρόνιον εἰς τὸν οἶκον	ἐνέσκηψε	τὴν ἐπὶ τὸ χεῖρον ἐπάγον
[2, 19]	διαδρᾶναι προετοιμάζοντος. Ἐπεὶ δὲ προϊόντες	ἐνέτυχον	ποίμναις (οἱ δὲ νομεύοντες ἀπέδρασαν
[2, 19]	τοῦ αἵματος ἀπέσταζεν. Ὡς δὲ	ἐνεφορήθησαν,	γάλακτος ἐμπιόντες, ὁδοῦ τῆς προκειμένης
[2, 19]	ὃ προητοίμαστο τοῖς νομεῦσιν ἀφαυήναντες	ἐνεφοροῦντο	τῶν κρεῶν, οὐδὲ τὴν ἀποχρῶσαν
[2, 8]	Ναυκρατίτης ἔμπορος ὑπόχρυσος ὄνομα Ναυσικλῆς	ἐνηγκαλίζετο,	τὴν Ἀρσινόην καὶ ταῦτα πρότερον
[2, 30]	τι χρῆμα· μαργαρίδες τε γὰρ	ἐνῆσαν	εἰς καρύου μικροῦ μέγεθος εἰς
[2, 9]	πάντας ἡμᾶς ἐπιβουλῶν τὰς δίκας.	Ἔνθα	δὴ νυνὶ καὶ σὺν ὑμῖν
[2, 12]	που περὶ τὸ στόμιον καταλιπών.	Ἔνθα	ὡς ἐνεβλήθη, κατὰ τὴν πρώτην
[2, 31]	ἐκ πολλῶν τῶν ἡμερῶν ὧν	ἐνθάδε	διάγεις Ἑλληνικὸν ὄντα τῷ ὄντι
[2, 30]	καὶ ἐπόμνυμί γε τὸν ἱδρυμένον	ἐνθάδε	θεὸν ἅπαντα δώσειν εἰ πρὸς
[2, 17]	ἕν ποτε συλλεγέντες καὶ τὸν	ἐνθάδε	θησαυρὸν οὐκ ἀγνοοῦντες ἐπέλθοιεν διὰ
[2, 12]	τῶν ναυαγίων ἐπιτυχὼν ἑαυτόν τε	ἐνθέμενος,	ἐπὶ τὴν νῆσον καὶ παρὰ
[2, 18]	τῆς Θίσβης εἴς τι κοῖλον	ἐνθέντες	καὶ τὴν τέφραν τὴν ἐκ
[2, 31]	συνεπαγόμενος διαθέσθαι τὰ κατ´ αὐτὴν	ἐνθυμούμενος.	Καὶ τῷ μὲν ὅσον οὐδέπω
[2, 24]	καὶ τοὺς παῖδάς μοι περισώσειεν	ἐνθυμούμενος.	Ὑπολαβὼν οὖν ὁ Κνήμων ἅλις»
[2, 3]	ἀνέμου πρὸς ἐναντίον ἐμπίπτοντος. ~Ἀλλ´	ἐνίκα	τὴν ἀτεχνίαν τῆς γνώμης τὸ
[2, 25]	δὴ κἀμοῦ κρείττων ὀφθεῖσα πολλάκις,	ἐνίκα	τὴν διὰ βίου μοι μελετηθεῖσαν
[2, 15]	Χαρικλείᾳ συνάμα τῷ Κνήμωνι πάντων	ἔννοια	τῶν καθ´ ἑαυτοὺς ἀθρόον ἐπεισῄει,
[2, 27]	Λυκοῦργόν τινα Σπαρτιάτην λέγοντες καὶ	ἐνοικεῖν	τε βουλόμενον τῷ τεμένει τοῦ
[2, 32]	αὐτόθεν τε ἐμαυτοῦ θυγατέρα καὶ	ἐνόμιζον	καὶ ὠνόμαζον, εἰς δὲ τὴν
[2, 23]	με ἀπὸ ταύτης ἐκεῖνοι καὶ	ἐνόμισαν	καὶ ὠνόμασαν. Ἀλλὰ σὺ δὴ
[2, 23]	φύσις ἡ διάθεσις ἐπ´ αὐτοῖς	ἐνομίσθη,	καὶ πατέρα με ἀπὸ ταύτης
[2, 7]	ὥσπερ ἐπὶ σκηνῆς δαίμονας ἀπεδίδρασκες,	ἔνοπλος	καὶ ξιφήρης τὴν γυναῖκα, νεκρὰν
[2, 30]	περιουσία σχολῇ γ´ ἂν καὶ	ἑνὸς	εἴη τῶν ὁρωμένων ἰσοστάσιος. Ἀλλ´
[2, 34]	πέμπουσιν Αἰνιᾶνες Νεοπτολέμῳ τῷ Ἀχιλλέως·	ἐνταῦθα	γὰρ ἐδολοφονήθη πρὸς αὐτοῖς τοῖς
[2, 33]	οἴκησιν οἰκεῖ σοι τὴν αὐτὴν	ἐνταῦθα,	ἐντός φημι τοῦ περιβόλου καὶ
[2, 33]	Καὶ ἔστι νῦν ἡ παῖς	ἐνταῦθα	σὺν ἐμοὶ παῖς μὲν οὖσα
[2, 21]	ξένος; Οὐχ Ἕλλην» εἶπεν ἀλλ´	ἐντεῦθεν	Αἰγύπτιος. Πόθεν οὖν ἑλληνίζεις τὴν
[2, 10]	εὑρήκαμεν ἐπισκοπῶμεν· εἰκός τι πλέον	ἐντεῦθεν	ἡμᾶς ἐκμαθεῖν. Ἐδόκει ταῦτα καὶ
[2, 27]	δὲ ἐμακάριζον καὶ περιεῖπον τὸ	ἐντεῦθεν	παντοίως, φίλον ἥκειν με τῷ
[2, 27]	ἐπ´ ἐμοὶ παρὰ τὴν πρώτην	ἔντευξιν	προφητείας, ἐμὲ δὲ ἐμακάριζον καὶ
[2, 33]	οἰκεῖ σοι τὴν αὐτὴν ἐνταῦθα,	ἐντός	φημι τοῦ περιβόλου καὶ περὶ
[2, 23]	ἀκροάσεως ἐμοί τε τῆς ἀφηγήσεως.	Ἐντραγόντες	οὖν τῶν τε καρύων καὶ
[2, 13]	βέλτιον εἶναι μὴ ὡς πολέμιον	ἐντυγχάνειν	τὴν πρώτην, εἰ δὲ εὐπορήσειεν
[2, 20]	ἀποτρόπαιος ἢ ὕποπτος εἶναι τοῖς	ἐντυγχάνουσι.	Βουκόλοι γὰρ ἄλλα τε πρὸς
[2, 20]	ἐβούλετο, χαλεπωτέροις ὀνείροις τῆς ἀληθείας	ἐντυγχάνων,	πρός τε τὴν νύκτα καὶ
[2, 25]	θηράτροις ἐξησκημένη· οὐ γὰρ ἦν	ἐντυχόντα	μὴ ἡλωκέναι, οὕτως ἄφυκτόν τινα
[2, 7]	~Οἱ δὲ ἑτέρως μὲν ἀλλήλοις	ἐντυχόντες	κειμένους δὲ ἑαυτοὺς καταλαβόντες, ὀρθωθέντες
[2, 31]	περὶ τὸν νεὼν τῆς Ἴσιδος	ἐντυχών.	~Ἐποίουν οὕτως καὶ παραλαβὼν τὴν
[2, 12]	πρὸς τὰ βάθη φερουσῶν ἀτραπῶν	ἐντυχὼν	ὁ Θύαμις ὡς Χαρίκλειαν ἀνῄρει
[2, 16]	δὲ ὀνειρώττειν ὡς ἀληθῶς ἐοίκαμεν,	ἐνύπνια	μὲν καὶ φαντασίας ἐξετάζοντες, τῶν
[2, 16]	μὴ εἰς σὲ τείνει τὸ	ἐνύπνιον,	ὃν ὀφθαλμὸν ἐγὼ καὶ ψυχὴν
[2, 16]	πάθος ὑπερήλγει καθάπερ καὶ τῶν	ἐνυπνίων	συναισθανόμενος, ἡ δὲ τῷ τε
[2, 31]	τὴν κόρην ἐπὶ συνθήκαις ταῖς	ἐνωμότοις	ἡμῖν γενομέναις ἦ μὴν ἐλευθέραν
[2, 1]	δαίμονος ἅψαντος· καὶ δεδαπάνηται τὸ	ἐξ	ἀνθρώπων κάλλος ὥστε μηδὲ λείψανον
[2, 23]	οἷον ἄλλον οὐδ´ εἰ τὰ	ἐξ	ἀνθρώπων χρήματα αἰτῶν ἐτύγχανες· Ἀλλὰ
[2, 16]	ἐπηκροᾶτο γὰρ ἁπάντων πρὸς τὴν	ἐξ	ἀρχῆς βοὴν τῆς Χαρικλείας ἀφυπνισμένος,
[2, 24]	κακῶν ἐπὶ παισὶ δύο τοῖς	ἐξ	αὐτῆς ἁβρυνόμενος· οὐ πολλοῖς δὲ
[2, 11]	ἡμῖν αὐτάγγελος τῶν ἑαυτῆς συμφορῶν	ἐξ	αὐτῶν ἐγχειρίσασα τῶν σῶν σφαγῶν
[2, 23]	ἄλλων δὴ τοιούτων ἀφ´ ὧν	ἐξ	ἔθους ὁ πρεσβύτης ἐσιτεῖτο, ψυχῆς
[2, 28]	πιεῖν τέ ἐστι γλυκύτατος ἅτε	ἐξ	ὄμβρων οὐρανίων χορηγούμενος καὶ θιγεῖν
[2, 18]	τὰ εἰωθότα διὰ τὴν ὁσίαν	ἐξ	ὧν ὁ καιρὸς ἐδίδου πληρώσαντες
[2, 11]	τελευτὴ κἀμὲ μὲν ἠπάτησαν οἱ	ἐξαγγείλαντες	σὺ δὲ καὶ διαπόντιος ἥκεις
[2, 9]	Ἀντικλέους τινὸς κατὰ τὴν Αἴγιναν	ἐξαγγείλαντος,	ᾧ καὶ δεύτερον εἰς τὴν
[2, 23]	καὶ ποίαις κεχρημένοι τύχαις βουληθείης	ἐξαγορεύειν.	Ἕξεις» ἀπεκρίνατο τὸν μισθὸν μέγαν
[2, 29]	μὴ φέρων ἐμαυτὸν μὲν οὐκ	ἐξάγω	τοῦ βίου τοῖς θεολογοῦσιν ὡς
[2, 34]	εἶναι σεμνύνεται ὁ τῆς θεωρίας	ἐξάρχων·	συνέτυχον γὰρ τῇ προτεραίᾳ τῷ
[2, 28]	μικρὸν ἀθροισθείσης καὶ παχυνθείσης νοτίδος	ἐξατμιζομένης,	κἀκ τούτου λάβρων ὑετῶν ῥηγνυμένων
[2, 3]	ἡμιφλέκτους ἀνευρόντες καὶ λείψανα καλάμων	ἐξάψαντες	καὶ τὸ στόμιον ἀνοίξαντες κατέθεον
[2, 35]	τῇ περ ἀριστοβίων μέγ´ ἀέθλιον	ἐξάψονται	λευκὸν ἐπὶ κροτάφων στέμμα μελαινομένων.
[2, 32]	ὅτι δή μοι γνῶναι μὴ	ἐξεγένετο	τὰ κατὰ τὴν κόρην τίς
[2, 29]	καὶ εἰς ὥραν γάμου καὶ	ἐξεδόμην	τῶν μνηστευομένων, πολλοὶ δ´ ἦσαν,
[2, 31]	γνώσῃ μικρὸν ὕστερον ἐν σπαργάνοις	ἐξέθετο	τύχης ἀμφιβολίᾳ τὰ κατ´ αὐτὴν
[2, 4]	τὸ σοὶ φίλον αἷμα τοὐμόν·	ἕξει	δὲ ἡμᾶς αὐτοσχέδιον μνῆμα τόδε
[2, 16]	καὶ τὸν ὀφθαλμὸν ᾤμην ὡς	ἐξεῖλε	τὸν δεξιόν· καὶ εἴθε γε
[2, 31]	γενομέναις ἦ μὴν ἐλευθέραν ταύτην	ἕξειν	καὶ ἐλευθέρῳ πρὸς γάμον ἐκδώσειν
[2, 21]	δὲ καὶ αὐτὸς πρός τινα	ἐξειπεῖν	(εἶπον ἂν τάχα καὶ τοῖσδε
[2, 22]	τὸν βαρὺν τοῦτον ὑπέστης πόλεμον	ἐξειπεῖν;	Εἰσαῦθις» ἔφη· νῦν δὲ ὥρα
[2, 9]	Θίσβης αὐτῇ παρὰ τὴν ἑταιρίαν	ἐξειπούσης.	Συστάντες οὖν ἐπὶ τὸν πατέρα
[2, 23]	ποίαις κεχρημένοι τύχαις βουληθείης ἐξαγορεύειν.	Ἕξεις»	ἀπεκρίνατο τὸν μισθὸν μέγαν τινὰ
[2, 31]	τι καὶ θεῖον τῶν ὀφθαλμῶν	ἐξέλαμπεν,	οὕτω μοι περισκοποῦντι γοργόν τε
[2, 32]	ἀπήγγελλεν ὡς ἐξώρμησε μᾶλλον δὲ	ἐξελήλαται,	πρὸ ἡλίου δυσμῶν εἰ μὴ
[2, 10]	φίλῳ τοῦ ἄρχοντος ἐγχειρίζειν φράσασα.	Ἐξελοῦ	δή με χειρῶν λῃστρικῶν καὶ
[2, 8]	ἑαυτήν τε καὶ τὴν τέχνην	ἐξεμίσθου.	Καί ποτε καὶ παρευδοκιμήσασα τὴν
[2, 18]	ἀντὶ πάντων τῶν νομιζομένων ἐναγίσαντες,	ἐξέπεμπον	μὲν ἐφ´ ἣν ἔδοξε βουλὴν
[2, 9]	ταῖς ἐμαῖς ὑποσχοῦσα τῶν Ἀθηνῶν	ἐξέπλευσε.	Καὶ ταῦτα μόνον ἔχω γινώσκειν
[2, 6]	καὶ νυνὶ δαίμων· ταῦτα δὲ	ἐξέσται	καὶ μετὰ ταῦτα γινώσκειν. Ἐπείθετο
[2, 4]	αὐτοσχέδιον μνῆμα τόδε τὸ σπήλαιον.	Ἔξεσται	πάντως ἀλλήλοις συνεῖναι μετὰ γοῦν
[2, 28]	προφητικοῖς καὶ γινώσκειν καὶ ἀναγινώσκειν	ἔξεστι,	καὶ διελθόντος ὡς τὰς μὲν
[2, 16]	ἡντιναοῦν προτιθέντες· καὶ ταῦτα ἕως	ἔξεστι,	τοῦ Αἰγυπτίου τούτου (ἔλεγε δὲ
[2, 9]	δὴ νυνὶ καὶ σὺν ὑμῖν	ἐξετάζομαι,	τὴν δὲ αἰτίαν καὶ ὅπως
[2, 16]	ἐοίκαμεν, ἐνύπνια μὲν καὶ φαντασίας	ἐξετάζοντες,	τῶν δὲ καθ´ ἑαυτοὺς περίσκεψιν
[2, 34]	οὗ σύμπαντες, ὥς φησιν, Αἰνιᾶσιν	ἐξεχώρησαν	Θετταλοί, τὸ ἐγγυτέρους εἶναι τοῦ
[2, 8]	ἑαυτὴν ἀπεκρήμνισεν, ὁ δὲ πατὴρ	ἐξήγγειλε	τῷ δήμῳ τὸ γεγενημένον, παρὰ
[2, 9]	αὐτῆς ἐπιβουλὴν ὑπὸ τῆς Θίσβης	ἐξηγόρευσε,	τὰ μὲν αὐτὴ καθ´ αὑτὴν
[2, 25]	καὶ τῆς ἐνεγκούσης ὁ βαρυδαίμων	ἐξῄειν	ὁμοῦ μὲν εἴκων ταῖς μοιρῶν
[2, 5]	τοῦ σπηλαίου φωνῆς τις ἦχος	ἐξηκούετο	Θεάγενες» καλούσης, ὁ δὲ οὐδὲν
[2, 5]	ἐπιστάντος αὖθις ὁ αὐτὸς ἦχος	ἐξηκούετο	καὶ ἦν τὸ λεγόμενον Θεάγενες»
[2, 5]	τοιούτου σώματος οὗ πρὸς βίαν	ἐξηλάθης	ἀποστατεῖν οὐ φέρουσα, τὸ δὲ
[2, 25]	πρὸ πάντων καὶ ἐπὶ πᾶσιν	ἐξήλαυνεν	οἱ παῖδες ἦσαν, οὓς ἡ
[2, 8]	τὴν ἄγνωστον ὡς ἐμὲ φιλεῖν	ἐξηπατήθης,	ἐβουλόμην εἴ πῃ γινώσκεις μανθάνειν.
[2, 16]	τὸν ὀφθαλμὸν αὐτῇ τὸν δεξιὸν	ἐξῄρητο.	Ἡ δὲ ἀνέκραγέ τε αὐτίκα
[2, 6]	τε τῷ Θεαγένει τοῦ αὐχένος	ἐξήρτητο.	Καὶ ἡ μὲν ἔχω σε,
[2, 34]	τῶν Μυρμιδόνων διὰ τὸ συγγενὲς	ἐξῆρχε	μοίρας. Τῷ δ´ Ἀχιλλεῖ πάντοθεν
[2, 25]	ὁ μὲν ἐκαρτέρησε σιωπῆσαι τῶν	ἑξῆς	ἕνεκεν, ὁ δὲ ἐπέραινε τὸν
[2, 26]	ἀκούσῃ, νῦν δὲ ἔχου τῶν	ἑξῆς.	Ἕξομαι» ἔφη καὶ ἐπανῄει πρὸς
[2, 33]	ὁ Καλάσιρις. ~Νυνὶ δὲ ἅπερ	ἑξῆς	ἐπέραινεν ὁ Χαρικλῆς εἰρήσεται. Ἐπειδὴ
[2, 24]	εὔτακτόν σοι καὶ προσεχῆ τῶν	ἑξῆς	παρασκευάζων τὴν ἀκρόασιν. Ἐμοὶ πόλις
[2, 25]	δορυφορουμένη πᾶσι δ´ ἀφροδισίοις θηράτροις	ἐξησκημένη·	οὐ γὰρ ἦν ἐντυχόντα μὴ
[2, 27]	ἱεροῖς ἦν ἢ πρὸς θυσίαις	ἐξηταζόμην,	ἃς πολλὰς καὶ παντοίας ἀνὰ
[2, 9]	τέλος τὴν Θίσβην εἰς βασάνους	ἐξῄτουν.	Ὡς δὲ ὑποσχόμενος ὁ πατὴρ
[2, 26]	νῦν δὲ ἔχου τῶν ἑξῆς.	Ἕξομαι»	ἔφη καὶ ἐπανῄει πρὸς τὴν
[2, 23]	Μέλλοντα» εἶπε καὶ ἄδηλα κατεγγυᾷς,	ἐξὸν	ἐκ τῶν παρόντων ἀμείβεσθαι. Ἐπάγγελλε
[2, 31]	ταινία τις ἀπὸ σηρικοῦ νήματος	ἐξυφασμένη	γράμμασιν ἐγχωρίοις καὶ διηγήματι τῶν
[2, 12]	τὸ ἱερεῖον ἀπέστειλεν ὁ Θύαμις,	ἔξω	βελῶν ποιούμενος καὶ περισῴζειν ἑαυτῷ
[2, 8]	πιμπράμενον καὶ τῆς οἰκείας ἕδρας	ἐξωθούμενον.	~Ὑφ´ ὧν οἰδουμένη τῷ χόλῳ
[2, 25]	τὸν παίδων φόνον ἀθέατον χαριζόμενος	ἐξῴκιζον	ἐμαυτὸν γῆς τε καὶ οἰκίας
[2, 32]	Καί μοί τις ἀπήγγελλεν ὡς	ἐξώρμησε	μᾶλλον δὲ ἐξελήλαται, πρὸ ἡλίου
[2, 16]	ἡμεῖς δὲ ὀνειρώττειν ὡς ἀληθῶς	ἐοίκαμεν,	ἐνύπνια μὲν καὶ φαντασίας ἐξετάζοντες,
[2, 21]	ἦ δ´ ὃς ἐπειδὴ Ἕλληνι	ἔοικας	ἀνδρὶ καί σέ τις ὡς
[2, 21]	ἀνδρὶ καί σέ τις ὡς	ἔοικε	μετασχηματίζει τύχη καὶ πάντως τὰ
[2, 22]	ἀλλ´ ἦ ξενίου Διός, ὡς	ἔοικεν,	εἰς αὐλὰς ἥκομεν, ὦ πάτερ,
[2, 11]	Ἐρινὺς γῆν ἐπὶ πᾶσαν, ὡς	ἔοικεν,	ἐλαύνουσά σε οὐ πρότερον ἔστησε
[2, 24]	ὡς τοὔνομα τοῦ Ναυσικλέους ἐπέγνω.	Ἐπ´	ἄγραν» ἔφη πεπόρευται. Τοῦ δὲ
[2, 29]	ἱκετεύων θυγατρίου πατὴρ ἀνηγορεύθην, οὐκ	ἐπ´	αἰσίοις ἔσεσθαί μοι ταύτην τοῦ
[2, 24]	οὖν μεγάλων καὶ πολλῶν τῶν	ἐπ´	αὐτῇ προσδοκωμένων χρημάτων ἐστερημένος πᾶσαν
[2, 33]	ὄνομα τοὐμὸν ὀνομαζομένη, σαλεύω γὰρ	ἐπ´	αὐτῇ τὸν βίον καὶ ἔστι
[2, 33]	Σοφίαν τινὰ καὶ ἴυγγα κίνησον	ἐπ´	αὐτὴν Αἰγυπτίαν· πεῖσον ἢ λόγοις
[2, 33]	ὀφθαλμὸς Ἑλληνικός τε καὶ ξένος	ἐπ´	αὐτὴν φέρεται καὶ ὅπου δὴ
[2, 23]	ὠδῖνες καὶ φύσις ἡ διάθεσις	ἐπ´	αὐτοῖς ἐνομίσθη, καὶ πατέρα με
[2, 35]	ἐναγισμὸν τῷ ἥρωι καὶ τὴν	ἐπ´	αὐτῷ πομπὴν κατὰ καιρὸν ἐν
[2, 27]	ὅμιλος ἀνευφήμησαν τὸν θεὸν τῆς	ἐπ´	ἐμοὶ παρὰ τὴν πρώτην ἔντευξιν
[2, 8]	τὴν ἐκ μέσης τῆς Ἑλλάδος	ἐπ´	ἐσχάτοις γῆς Αἰγύπτου καθάπερ ἐκ
[2, 33]	ἐπιτυχών τε νεὼς ἀνηγόμην τὴν	ἐπ´	οἴκου. Καὶ ἔστι νῦν ἡ
[2, 33]	τῶν σκυλάκων πάντα τινὰ καὶ	ἐπ´	ὀλίγον ἐγνωσμένον σαίνουσιν, οὕτω κἀκείνη
[2, 5]	εὕροιμεν. Καὶ ἅμα λέγων ἀνέστρεφεν	ἐπ´	ὄψιν τὴν κειμένην καὶ ἰδὼν
[2, 3]	καὶ τὼ χεῖρε τοῖς ὀφθαλμοῖς	ἐπαγαγὼν	εἰς γόνυ τε ὀκλάσας ἐθρήνει.
[2, 35]	ὄρθιον ἀναχαιτίζων, ἡ ῥὶς ἐν	ἐπαγγελίᾳ	θυμοῦ καὶ οἱ μυκτῆρες ἐλευθέρως
[2, 23]	ἐξὸν ἐκ τῶν παρόντων ἀμείβεσθαι.	Ἐπάγγελλε	εἴ τι παρὸν ὁρᾷς, ὡς
[2, 30]	δῶρα καθυπισχνούμενος προσέτι καὶ μισθὸν	ἐπαγγέλλῃ	πολὺ τῶν δώρων αὐτῶν ὑπερφέροντα.
[2, 33]	κρίσιν. Οὔτε γὰρ θεραπεύων οὔτε	ἐπαγγελλόμενος	οὔτε λογισμοὺς ἀνακινῶν πεῖσαι δεδύνημαι,
[2, 23]	αὐτοῖς σπονδὴν ἐπιφέρων τοὺς θρήνους.	Ἐπάγη	πρὸς τὴν ἀκοὴν τῶν ὀνομάτων
[2, 24]	ἐνέσκηψε τὴν ἐπὶ τὸ χεῖρον	ἐπάγον	μεταβολήν, ἣν ἐμοὶ σοφία προέφηνε
[2, 31]	μοι περισκοποῦντι γοργόν τε καὶ	ἐπαγωγὸν	ἐνεῖδε. Συνεξέκειτο δὲ αὐτῷ καὶ
[2, 27]	καὶ διήγημα πᾶν Ἑλληνικῆς ἀκοῆς	ἐπαγωγότατον.	~Τέλος δέ ποτε καὶ περὶ
[2, 7]	Ἀλλ´ ἐκεῖνα, ὦ Θεάγενες, οὔτε	ἐπαινεῖν	εἶχον ὑπερῃσχυνόμην τε ὁρῶν ὡς
[2, 26]	καὶ ἐπανῄει πρὸς τὴν πόλιν.	Ἐπαινέσας	οὖν τῶν τε δρόμων καὶ
[2, 7]	ἀνιεὶς ταῦτα μὲν» ἔφη καὶ	ἐπαίνων	ἄξια κατ´ ἐμὲ κριτὴν καὶ
[2, 34]	ἢ χαρίζεσθαι ταῦτα ἢ καὶ	ἐπαληθεύειν	ἑαυτοῖς, τὸν δὲ ἀρχιθέωρον εἰσκαλεῖσθαι
[2, 19]	μὲν καὶ αὖθις καὶ τρίτον	ἐπαληθεύσας	ὤφθη καὶ καταλαμβάνειν χαλεπῶς ἔλεγεν·
[2, 20]	ὅσον πλεῖστον ἠδύνατο ἐφ´ ἑαυτὸν	ἐπαμήσας·	ὑφ´ ᾗ κείμενος τὰ πολλὰ
[2, 22]	καὶ τοὺς μὲν ἀδικοῦντας γινώσκων	ἐπαμῦναι	δὲ οὐκ ἔχων εἰλοῦμαι περὶ
[2, 10]	τῷ δεσπότῃ ἡ πολεμία καὶ	ἐπαμύνασα	Θίσβη. Πρῶτα μὲν εὐαγγελίζομαί σοι
[2, 9]	Θίσβην καὶ εἰς τὰς Ἀθήνας	ἐπαναγαγὼν	λύσαιμι μὲν τὰς κατὰ τοῦ
[2, 24]	πρὸς τὸν Διόνυσον ἐπεισκυκλήσας ὥστε	ἐπάναγε	τὸν λόγον πρὸς τὴν ὑπόσχεσιν·
[2, 33]	τοῦ τὸν ἄριστον ᾑρῆσθαι βίον,	ἐπανατείνεται	ἐκθειάζουσα μὲν παρθενίαν καὶ ἐγγὺς
[2, 13]	παρώξυνε καὶ τό τε ξίφος	ἐπανετείνετο	ὡς πατάξων εἴ τι παράλογον
[2, 6]	ῥινῶν ἐπαφώμενος ἐπὶ τὸ φρονεῖν	ἐπανήγαγεν.	~Οἱ δὲ ἑτέρως μὲν ἀλλήλοις
[2, 26]	τῶν ἑξῆς. Ἕξομαι» ἔφη καὶ	ἐπανῄει	πρὸς τὴν πόλιν. Ἐπαινέσας οὖν
[2, 30]	πεττομένης ἡ πρὸς τὴν ἐνεγκοῦσαν	ἐπάνοδος	ἐσπουδάζετο, ἀνήρ τις πρόσεισι τὰ
[2, 4]	ὕστερον· ἰδοὺ γάρ σοι χοὰς	ἐπάξω	τὰς ἐμαυτοῦ σφαγὰς καὶ σπείσομαι
[2, 31]	τρέφειν παραδοὺς μηδενί τε φράζειν	ἐπαπειλήσας	τὰ συνεκτεθέντα κατεῖχον τοῦ μή
[2, 33]	ἀλλὰ τὸ πλεῖστον τούτοις συνόμιλος	ἐπαρθενεύθη	καὶ οἴκησιν οἰκεῖ σοι τὴν
[2, 19]	πρανοῦς ἑαυτὸν ὡς εἶχε τάχους	ἐπαφεὶς	διεδίδρασκε. ~Καὶ ὁ μὲν ἐπειδὴ
[2, 16]	ὃ κατὰ τὸ ὄναρ ἀπώλεσεν	ἐπαφωμένη	πάντοθεν ἐπεζήτει. Ὡς δὲ ἦν
[2, 6]	ἐπέρραινε καὶ θαμὰ τῶν ῥινῶν	ἐπαφώμενος	ἐπὶ τὸ φρονεῖν ἐπανήγαγεν. ~Οἱ
[2, 5]	οὐκ ἐπέτρεψε. ~Καὶ ἅμα λέγων	ἐπέβαλε	τὴν χεῖρα ὡς τὸ ξίφος
[2, 16]	τῷ τε προσώπῳ τὴν χεῖρα	ἐπέβαλλε	καὶ τὸ μέρος ὃ κατὰ
[2, 24]	Κνήμων ὡς τοὔνομα τοῦ Ναυσικλέους	ἐπέγνω.	Ἐπ´ ἄγραν» ἔφη πεπόρευται. Τοῦ
[2, 14]	ὑποψίας ἑαυτὸν ἐπειγόμενος, καὶ μαρτύριον	ἐπεδείκνυ	τὸ ξίφος ὃ παρὰ τὴν
[2, 3]	πάροδον καταφλέξας, μικροῦ καὶ ἰσόπεδον	ἐπεδείκνυ	τὸ ὑποκείμενον, τῆς μὲν φλογὸς
[2, 30]	ὑπὸ μάλης βαλαντίδιον ἔχων προκομίσας	ἐπεδείκνυε	λίθων πολυτίμων ὑπερφυές τι χρῆμα·
[2, 31]	καὶ λίθων ὅρμος ὃν ἀρτίως	ἐπεδείκνυον	καὶ ταινία τις ἀπὸ σηρικοῦ
[2, 20]	ἕως τὸ νυκτὸς ἐπελθὸν κνέφας	ἐπέδησεν	αὐτῷ τὴν ὁρμήν, αὐτοῦ τε
[2, 16]	τὸ ὄναρ ἀπώλεσεν ἐπαφωμένη πάντοθεν	ἐπεζήτει.	Ὡς δὲ ἦν ὄναρ ὄναρ
[2, 7]	ταύτην εἶναι τὴν κειμένην ἡγούμενος.	Ἐπεὶ	δὲ ἀπάτην ἐκεῖνα θεῶν τις
[2, 26]	εἶναι κινεῖσθαι τὴν θεοπρόπον λέγοντες.	Ἐπεὶ	δὲ εἰσελθὼν προσεκύνουν καί τι
[2, 26]	νεὼς ἐπὶ τὴν πόλιν ἀνέθεον.	Ἐπεὶ	δὲ ἐπέστην ὀμφή με ὡς
[2, 35]	κύματος εἰς γαλήνην ἄρτι λεαινομένης.	Ἐπεὶ	δὲ ἡμᾶς τὰ εἰωθότα ἠσπάσατο
[2, 35]	πρὸς τὴν θυσίαν τοῖς Θετταλοῖς.	Ἐπεὶ	δὲ ἡμεῖς τε πρὸς τοῖς
[2, 19]	μὲν ὥρα περὶ βουλυτὸν ἤδη·	ἐπεὶ	δὲ λόφον τινὰ ἀνιόντων ὑπὸ
[2, 16]	νοερὸν τῆς ψυχῆς συνομολογεῖν ἠνέσχετο.	~Ἐπεὶ	δὲ μικρὸν ἐσπάσαντο ὕπνου καὶ
[2, 3]	ἀνοίξαντες κατέθεον ἡγουμένου τοῦ Κνήμωνος.	Ἐπεὶ	δὲ ὀλίγον ὑπέβησαν ἀθρόον ὁ
[2, 19]	καὶ καιρὸν τοῦ διαδρᾶναι προετοιμάζοντος.	Ἐπεὶ	δὲ προϊόντες ἐνέτυχον ποίμναις (οἱ
[2, 31]	μὲν οὖν πρῶτα οὕτως ἐλάνθανεν,	ἐπεὶ	δὲ τοῦ χρόνου προϊόντος ἡ
[2, 23]	ἐπηγγελμένον πρὸς σοῦ μισθὸν ἀπαιτεῖν	ἐπείγει,	καὶ ὥρα σοι τὸ δρᾶμα
[2, 19]	οὐδὲ τὴν ἀποχρῶσαν ὄπτησιν ἀναμείναντες,	ἐπειγομένης	ὑπὸ τοῦ λιμοῦ τῆς γαστρός.
[2, 12]	χωρεῖν αὐτόθι τοῖς νομιζομένοις αἰτίοις	ἐπειγόμενος,	ἀπορίᾳ δὲ ὅπλων καὶ ξίφους
[2, 12]	τοῦ πολέμου κίνδυνον ὁ Θέρμουθις	ἐπειγόμενος,	ἐπειδὴ τῇ νήσῳ προσέσχεν, ὡς
[2, 14]	ἔλεγεν, ἀπολύσασθαι τῆς ὑποψίας ἑαυτὸν	ἐπειγόμενος,	καὶ μαρτύριον ἐπεδείκνυ τὸ ξίφος
[2, 8]	γινώσκειν ἀμφ´ αὐτῇ τοιάδε ἐστίν·	Ἐπειδὴ	γὰρ ἡ Δημαινέτη μετὰ τὴν
[2, 33]	ἑξῆς ἐπέραινεν ὁ Χαρικλῆς εἰρήσεται.	Ἐπειδὴ	γὰρ» φησὶν εἰς τὸ δωμάτιον
[2, 1]	τῶν ἀκτίνων τοῦ θεοῦ καταυγαζομένη·	ἐπειδὴ	δὲ ἔδυ καὶ νύκτα ἐπῆγεν,
[2, 30]	ἀπορῶν ἐπώμνυον δὲ τηλικαῦτα ἐλπίζων.	Ἐπειδὴ	δέ μοι ὠμώμοστο ὡς ἐκεῖνος
[2, 17]	τῶν συμφορῶν ὁ δαίμων ἐπήντλησεν.	Ἐπειδὴ	δὲ τὰ παριστάμενα ὡς προγενεστέρῳ
[2, 21]	ἐπιζητεῖς. Οὐκοῦν» ἦ δ´ ὃς	ἐπειδὴ	Ἕλληνι ἔοικας ἀνδρὶ καί σέ
[2, 23]	τοῖς καλοῖς τε καὶ ἀγαθοῖς,	ἐπειδὴ	καὶ τούτους εἰς θεοὺς ἀναγράφω.
[2, 33]	Ἐδάκρυσα τούτων ἀκούων, ὦ Κνήμων,	ἐπειδὴ	κἀκεῖνος οὐκ ἀδάκρυτον τὴν ἱκεσίαν
[2, 12]	Θέρμουθις ὁ τοῦ Θυάμιδος ὑπασπιστής,	ἐπειδὴ	κατὰ τὴν μάχην τρωθεὶς ἀπενήξατο
[2, 8]	ταῦτα πρότερον γινωσκομένην αὐτῷ παραγκωνισάμενος,	ἐπειδὴ	κυρτουμένην αὐτῇ τὴν παρειὰν ἐν
[2, 21]	Τοῦ δὲ οὐ δύνασθαι φήσαντος,	ἐπειδὴ	μὴ οὕτω συμβαίνειν αὐτῷ παρὰ
[2, 20]	ἐπαφεὶς διεδίδρασκε. ~Καὶ ὁ μὲν	ἐπειδὴ	πρὸς ταῖς ἀκρωρείαις ἐγένετο τοῦ
[2, 17]	Θεαγένης ἀλλ´ ὦ Κνήμων» ἔφη	ἐπειδή	σε θεῶν τις ἡμῖν συνῆψε
[2, 12]	πολέμου κίνδυνον ὁ Θέρμουθις ἐπειγόμενος,	ἐπειδὴ	τῇ νήσῳ προσέσχεν, ὡς εἶχε
[2, 20]	τέλος καταστρέψας. Ὁ δὲ Κνήμων,	ἐπειδὴ	τὴν ἀρχὴν ἀπέλιπε τὸν Θέρμουθιν,
[2, 32]	ξένον ὥρμησα καὶ πλεῖστα ἐμπεριπατήσας,	ἐπειδήπερ	ἐφαίνετο οὐδαμοῦ, παραγενόμενος εἰς τὰ
[2, 6]	ἐξέσται καὶ μετὰ ταῦτα γινώσκειν.	Ἐπείθετο	ὁ Κνήμων καὶ τήν τε
[2, 15]	ἐνδόντες φύσεως νόμῳ καὶ ἄκοντες	ἐπείθοντο	καὶ πρὸς ἡδὺ κῶμα διὰ
[2, 6]	ὑπὸ τῇ μασχάλῃ προκύπτουσαν ἀνελόμενος	ἐπειρᾶτό	τι τῶν ἐγγεγραμμένων ἐπιέναι. Ἀλλ´
[2, 15]	ἔννοια τῶν καθ´ ἑαυτοὺς ἀθρόον	ἐπεισῄει,	καὶ σκοπεῖν μέν τι βουλομένοις
[2, 24]	οὐδέν φασι πρὸς τὸν Διόνυσον	ἐπεισκυκλήσας	ὥστε ἐπάναγε τὸν λόγον πρὸς
[2, 24]	εἰς πέρας τῷ λόγῳ διαβιβάζων,	ἐπεισόδιον	δὴ τοῦτο οὐδέν φασι πρὸς
[2, 10]	εἴ με προσδέξαιο, παροῦσα διηγήσομαι.	Ἔπειτα	φράζω κατὰ τήνδε με νυνὶ
[2, 13]	καὶ τὸν Κνήμωνα πρὸς ἐπικουρίαν	ἐπεκαλεῖτο	καὶ σῴζεσθαι δίκαιος εἶναι πρὸς
[2, 14]	καὶ παρὰ φίλους ἥκειν διατεινόμενος.	~Ἐπεκλᾶτο	πρὸς ταῦτα ὁ Κνήμων καὶ
[2, 16]	μοι πρὸς τοῖς σοῖς γόνασιν	ἐπεκώμαζε	ξιφήρης καὶ τὸν ὀφθαλμὸν ᾤμην
[2, 20]	Κνήμωνα περισκοπῶν εἴ πῄ ποτε	ἐπέλθοι,	βουλὴν εἰς αὐτὸν ποιούμενος ἀτοπωτέραν·
[2, 17]	τὸν ἐνθάδε θησαυρὸν οὐκ ἀγνοοῦντες	ἐπέλθοιεν	διὰ τὰ χρήματα· τότε οὐκ
[2, 20]	τῆς φυγῆς ἕως τὸ νυκτὸς	ἐπελθὸν	κνέφας ἐπέδησεν αὐτῷ τὴν ὁρμήν,
[2, 35]	μανικῶς ἀνεπτέρωμαι πρὸς τὴν θέαν.	~Ἐπένευσεν	ὁ Χαρικλῆς καὶ εἰσῆλθεν ὁ
[2, 25]	κακῇ μοίρᾳ τῶν ἐγνωκότων ὁρμηθὲν	ἐπεπόλαζε	τὴν Αἴγυπτον καὶ ἤδη καὶ
[2, 25]	τῶν ἑξῆς ἕνεκεν, ὁ δὲ	ἐπέραινε	τὸν λόγον ὧδε. ~Παραλείπω τὴν
[2, 33]	Καλάσιρις. ~Νυνὶ δὲ ἅπερ ἑξῆς	ἐπέραινεν	ὁ Χαρικλῆς εἰρήσεται. Ἐπειδὴ γὰρ»
[2, 6]	ὑδρευσάμενος τὸ πρόσωπόν τε αὐτῶν	ἐπέρραινε	καὶ θαμὰ τῶν ῥινῶν ἐπαφώμενος
[2, 23]	διὰ βρῶσιν οὐδὲ ἓν ἀφῃρεῖτο,	ἐπερρόφουν	ὁ μὲν τοῦ ὕδατος ὁ
[2, 24]	πᾶσαν ἐγείρει καὶ κινεῖ μηχανήν·	ἐπέρρωσά	τε καὶ αὐτὸς πρὸς τὴν
[2, 30]	δέ μοι ὠμώμοστο ὡς ἐκεῖνος	ἐπέσκηπτεν,	ἄγει με παρ´ ἑαυτὸν καὶ
[2, 6]	ὁ Κνήμων τὴν κειμένην αὖθις	ἐπεσκοπεῖτο.	Ἡ δὲ ἦν ἀληθῶς ἡ
[2, 26]	τὴν πόλιν ἀνέθεον. Ἐπεὶ δὲ	ἐπέστην	ὀμφή με ὡς ἀληθῶς θεία
[2, 15]	ἀποτυγχάνων εἰς γῆν τὸ βλέμμα	ἐπέστρεφε	καὶ ἀνανεύσας αὖθις ἀνέπνευσε στεναγμῷ
[2, 25]	ἑταιρίας σαγήνην ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν	ἐπεσύρετο.	Ἐφοίτα δὴ θαμὰ καὶ εἰς
[2, 32]	αἰτίαν ὅτι« ἔφη ὁ ἀπαγγέλλων	ἐπέταττεν	ἀπέχεσθαι τῶν σμαραγδείων μετάλλων ὡς
[2, 29]	καὶ τὴν ἐπικήδειον πυρκαϊὰν ἀνῆπτον.	Ἐπετραγῴδει	τούτῳ τῷ δράματι καὶ ἕτερον
[2, 4]	καὶ ζῶσιν ὁ δαίμων οὐκ	ἐπέτρεψε.	~Καὶ ἅμα λέγων ἐπέβαλε τὴν
[2, 31]	διαλεχθήσομαι, χρηματίσαι γὰρ ἡμῖν τήμερον	ἐπηγγείλατο·	σοὶ δὲ καὶ θεοῖς τοῖς
[2, 33]	ἀδάκρυτον τὴν ἱκεσίαν προσῆγε καὶ	ἐπηγγελλόμην	εἴ τι δυναίμην συλλήψεσθαι. ~Καὶ
[2, 23]	πρὸς τὴν ἀκρόασιν τόν τε	ἐπηγγελμένον	πρὸς σοῦ μισθὸν ἀπαιτεῖν ἐπείγει,
[2, 1]	ἐπειδὴ δὲ ἔδυ καὶ νύκτα	ἐπῆγεν,	ἥ τε φλὸξ ἀπρόσμαχον τὴν
[2, 16]	πεποίημαι. Παῦσαι» ἔλεγεν ὁ Κνήμων,	ἐπηκροᾶτο	γὰρ ἁπάντων πρὸς τὴν ἐξ
[2, 18]	μὴ ἐπιβουλεύσειεν, εἰ καιροῦ λάβοιτο.	~Ἐπῃνέθη	ταῦτα καὶ ἐδόκει γίνεσθαι καὶ
[2, 17]	κἀμοὶ τῶν συμφορῶν ὁ δαίμων	ἐπήντλησεν.	Ἐπειδὴ δὲ τὰ παριστάμενα ὡς
[2, 10]	ἐκμαθεῖν. Ἐδόκει ταῦτα καὶ διανοίξας	ἐπήρχετο,	καὶ ἦν τὰ ἐγγεγραμμένα τοιάδε·
[2, 26]	τις ἐπιπνοίας ὡς ἀληθῶς Πυθικῆς	ἐπῃσθημένος·	τῇδε γάρ πῃ καὶ ὁ
[2, 33]	καὶ διὰ τοῦ Νείλου κατάρας	ἐπὶ	θάλατταν ἐπιτυχών τε νεὼς ἀνηγόμην
[2, 34]	ἀπήγγελλε τὸν ἀρχιθέωρον τῶν Αἰνιάνων	ἐπὶ	θύραις ὄντα πάλαι δι´ ὄχλου
[2, 34]	καὶ Ἀχιλλεῖ συνεστράτευσεν ἐν πρώτοις	ἐπὶ	Ἴλιον καὶ τῆς πρώτης τῶν
[2, 35]	ἀριστοβίων μέγ´ ἀέθλιον ἐξάψονται λευκὸν	ἐπὶ	κροτάφων στέμμα μελαινομένων. ~Ταῦτα μὲν
[2, 18]	Νείλου πρὸς ἐπιτειχισμὸν τῶν βουκόλων	ἐπὶ	λόφου παρῳκημένην· ἀπέχειν δὲ περαιωθεῖσι
[2, 22]	ἐσάλευεν εἰς χρείαν τοῦ διαπορθμεύειν	ἐπὶ	μισθῷ παρεσκευασμένα, περαιοῦνται πρὸς τὴν
[2, 24]	μέν τινα διῆγον ἀπαθὴς κακῶν	ἐπὶ	παισὶ δύο τοῖς ἐξ αὐτῆς
[2, 11]	Οὕτως ἄρα τιμωρὸς Ἐρινὺς γῆν	ἐπὶ	πᾶσαν, ὡς ἔοικεν, ἐλαύνουσά σε
[2, 25]	δέ με πρὸ πάντων καὶ	ἐπὶ	πᾶσιν ἐξήλαυνεν οἱ παῖδες ἦσαν,
[2, 16]	φύντας ἴσμεν αἰτίους, ὥστε εἰκότως	ἐπὶ	πατέρα καὶ μητέρα τὴν ὀμμάτων
[2, 15]	γῆν ὁ Κνήμων, ὀκλάζει δὲ	ἐπὶ	πέτραν ὁ Θεαγένης, ῥίπτει δὲ
[2, 3]	τῆς κειμένης κατενεχθείς, ὁ μὲν	ἐπὶ	πλεῖστον ἀπρὶξ εἴχετο καὶ προσεπεφύκει
[2, 15]	τὸ λογιζόμενον. Εἰς ἀλλήλους τε	ἐπὶ	πλεῖστον ἑώρων καὶ ἕκαστος τὸν
[2, 9]	τῶν ῥητόρων πρὸς τὴν κατηγορίαν	ἐπὶ	πολλοῖς χρήμασιν ἀναβιβασάμενοι, ἄκριτον καὶ
[2, 12]	ἑλληνίζων· ὡς δὲ εἶδε κειμένην,	ἐπὶ	πολὺ μὲν ἀχανὴς εἱστήκει. Τέλος
[2, 15]	ἡ Χαρίκλεια, καὶ τὸν ὕπνον	ἐπὶ	πολὺ μὲν ἐπιφερόμενον διωθοῦντο βουλήν
[2, 25]	διὰ βίου μοι μελετηθεῖσαν ἐγκράτειαν,	ἐπὶ	πολύ τε τοῖς σώματος ὀφθαλμοῖς
[2, 27]	ὡς ἐθέσπισεν, ἐγὼ μὲν ἐμαυτὸν	ἐπὶ	πρόσωπον τοῖς βωμοῖς ἐπιβαλὼν ἵλεων
[2, 21]	τὸν ἐκ τούτων βόμβον ἄπειρον	ἐπὶ	σεαυτὸν κινεῖς. Ἀλλὰ ποῖ δὴ
[2, 7]	ἀπροσδόκητον τῆς κειμένης ἐπίγνωσιν ὥσπερ	ἐπὶ	σκηνῆς δαίμονας ἀπεδίδρασκες, ἔνοπλος καὶ
[2, 23]	ὥρα σοι τὸ δρᾶμα καθάπερ	ἐπὶ	σκηνῆς τῷ λόγῳ διασκευάζειν. Ἀκούοις
[2, 1]	πυρός, οἴμοι, γέγονας ἀνάλωμα, τοιαύτας	ἐπί	σοι λαμπάδας ἀντὶ τῶν νυμφικῶν
[2, 16]	με τῶν ὀφθαλμῶν ἐλαττωθῆναι ἤπερ	ἐπὶ	σοὶ φροντίζειν· ὡς σφόδρα δέδοικα
[2, 21]	δὲ Κνήμωνος εἰ φαιδρύνεταί τις	ἐπὶ	συμφοραῖς θαυμάζοντος καὶ ταύτας μαθεῖν
[2, 31]	οὕτως ἐπιτρέψασιν ἐγχειρίζω τὴν κόρην	ἐπὶ	συνθήκαις ταῖς ἐνωμότοις ἡμῖν γενομέναις
[2, 8]	τὸ βίαιον τῶν φυσημάτων ἀπρεπέστερον	ἐπὶ	τὰς ῥῖνας ἀνισταμένην τό τε
[2, 12]	νήσῳ προσέσχεν, ὡς εἶχε τάχους	ἐπὶ	τὰς σκηνὰς ἀνέτρεχε. Καὶ αἱ
[2, 3]	νήσῳ προσορμίσαντες ὡς εἶχον τάχους	ἐπὶ	τὰς σκηνὰς ἀνέτρεχον. Καὶ τὰς
[2, 19]	κριόν τινα τῶν ἡγουμένων καταθύσαντες	ἐπί	τε τοῦ πυρὸς ὃ προητοίμαστο
[2, 6]	χερσί τε ἅμα καὶ ποσὶν	ἐπὶ	τὴν αὐγὴν ἀνερπύσασα προσδραμοῦσά τε
[2, 28]	ἐλαυνόντων τε καὶ ὠθούντων ἕως	ἐπὶ	τὴν διακεκαυμένην ζώνην συρράξωσι, καθ´
[2, 28]	τὴν θερινὴν ἀπὸ τῶν ἀρκτῴων	ἐπὶ	τὴν μεσημβρίαν πᾶν νέφος ἐλαυνόντων
[2, 12]	ναυαγίων ἐπιτυχὼν ἑαυτόν τε ἐνθέμενος,	ἐπὶ	τὴν νῆσον καὶ παρὰ τὴν
[2, 26]	τῇ Κιρραίᾳ προσορμισθεὶς ἐκ νεὼς	ἐπὶ	τὴν πόλιν ἀνέθεον. Ἐπεὶ δὲ
[2, 21]	κομᾶν τοῦ λῃστρικοῦ τὸν ἁβρότερον	ἐπὶ	τὴν Χέμμιν τὴν κώμην οὗ
[2, 20]	ἐγένετο τοῦ ὄρους ἀνέπαυεν ἑαυτὸν	ἐπί	τινος πέτρας ἑσπέραν τε καὶ
[2, 29]	θρῆνος καὶ ἀπὸ τῶν παστάδων	ἐπὶ	τὸ μνῆμα παρεπέμπετο καὶ δᾷδες
[2, 14]	κατὰ ζήτησιν ἥκοι τῆς Θίσβης	ἐπὶ	τὸ σπήλαιον. Οἱ δὲ τί
[2, 14]	ἀμηχανῶν, ἀχλύι καὶ σιγῇ κάτοχος	ἐπὶ	τὸ στόμιον ἀνεδύετο τοῦ σπηλαίου
[2, 18]	καὶ ἐδόκει γίνεσθαι καὶ ὁρμήσαντες	ἐπὶ	τὸ στόμιον τοῦ σπηλαίου (καὶ
[2, 3]	ὥσπερ τινὸς πρὸς βίαν ὤσαντος	ἐπὶ	τὸ σῶμα τῆς κειμένης κατενεχθείς,
[2, 6]	καὶ θαμὰ τῶν ῥινῶν ἐπαφώμενος	ἐπὶ	τὸ φρονεῖν ἐπανήγαγεν. ~Οἱ δὲ
[2, 24]	εἰς τὸν οἶκον ἐνέσκηψε τὴν	ἐπὶ	τὸ χεῖρον ἐπάγον μεταβολήν, ἣν
[2, 35]	Καὶ ἅμα τὴν ὁρμὴν ὡς	ἐπὶ	τὸν νεὼν ἐποιούμεθα, πάντα γὰρ
[2, 26]	ἣν δὴ καὶ περιρραντήριον ἐποιησάμην,	ἐπὶ	τὸν νεὼν ἔσπευδον, καὶ γάρ
[2, 32]	ὑστεραίαν ἅμα ἡμέρᾳ λίαν ἐσπουδασμένως	ἐπὶ	τὸν νεὼν τῆς Ἴσιδος οὗπερ
[2, 9]	τὴν ἑταιρίαν ἐξειπούσης. Συστάντες οὖν	ἐπὶ	τὸν πατέρα τὸν ἐμὸν οἱ
[2, 15]	πέτραν ὁ Θεαγένης, ῥίπτει δὲ	ἐπὶ	τοῦτον ἑαυτὴν ἡ Χαρίκλεια, καὶ
[2, 24]	κώμην· τοῦτον δὴ ὁ Ναυσικλῆς	ἐπὶ	χρήμασι μεγάλοις ἄγει σὺν ἵππῳ
[2, 23]	εἰ δὲ καὶ τῆς ἐνεγκούσης	ἐπιβαίημεν,	ἔσεσθαι δέ μοι τοῦτο οὐκ
[2, 20]	ἕλκουσι καὶ σοβοῦσι τῶν ὤμων	ἐπιβαίνουσαν,	εὖ τοῦτο εἰδότες ὡς κόμη
[2, 4]	κακοῖς ἐνεβάκχευσε φυγὴν τῆς ἐνεγκούσης	ἐπιβαλοῦσα,	κινδύνοις θαλασσῶν κινδύνοις πειρατηρίων ὑποβαλοῦσα,
[2, 25]	ἀλλ´ ἐφέσει μόνῃ τὴν ἁρμόζουσαν	ἐπιβαλὼν	ζημίαν, δικαστὴν ἐμαυτῷ τὸν λογισμὸν
[2, 27]	ἐμαυτὸν ἐπὶ πρόσωπον τοῖς βωμοῖς	ἐπιβαλὼν	ἵλεων εἶναι τὰ πάντα ἱκέτευον·
[2, 22]	τῶν ἐπιτηδείων συντεταγμένῳ. ~Σκάφους οὖν	ἐπιβάντες,	πολλὰ δὲ περὶ τὴν ὄχθην
[2, 17]	οὐκ ἂν παυσόμενον εἰ μὴ	ἐπιβουλεύσειεν,	εἰ καιροῦ λάβοιτο. ~Ἐπῃνέθη ταῦτα
[2, 31]	συνεκτεθέντα κατεῖχον τοῦ μή τινα	ἐπιβουλὴν	γενέσθαι αὐτὰ τῇ κόρῃ. Τὰ
[2, 9]	Δημαινέτης προσιοῦσα τὴν κατ´ αὐτῆς	ἐπιβουλὴν	ὑπὸ τῆς Θίσβης ἐξηγόρευσε, τὰ
[2, 9]	συναίτιον τῆς τε εἰς Δημαινέτην	ἐπιβουλῆς	καὶ τῆς ἐμῆς ἀδίκου φυγῆς
[2, 8]	ψάλτριαν τὴν τῶν εἰς αὐτὸν	ἐπιβουλῶν	καὶ Δημαινέτην ποιήτριαν. Τῆς δὲ
[2, 9]	δὲ τῶν εἰς πάντας ἡμᾶς	ἐπιβουλῶν	τὰς δίκας. Ἔνθα δὴ νυνὶ
[2, 25]	μὴ τοῦ τότε ἐπικρατοῦντος ἀστέρος	ἐπιβρίσαντος	καὶ πρὸς τὸ αἰσχρότερον τῶν
[2, 12]	ἀπενήξατο πρὸς τὴν γῆν, νυκτὸς	ἐπιγενομένης	πορθμείῳ φερομένῳ κατὰ τὸ ἕλος
[2, 7]	τὴν δὲ ἀπροσδόκητον τῆς κειμένης	ἐπίγνωσιν	ὥσπερ ἐπὶ σκηνῆς δαίμονας ἀπεδίδρασκες,
[2, 9]	τοῦ φόνου συγκεῖσθαι διεξῄεσαν καὶ	ἐπιδεικνύναι	τὸν μοιχὸν ἢ ζῶντα ἢ
[2, 33]	καὶ τῇ Ἀρτέμιδι ζάκορον ἑαυτὴν	ἐπιδοῦσα	θήραις τὰ πολλὰ σχολάζει καὶ
[2, 31]	πρὸς γάμον ἐκδώσειν καὶ ταινίαν	ἐπιδώσειν〉	ταύτην, ἣν δὴ καὶ αὐτὸς
[2, 6]	ἀνελόμενος ἐπειρᾶτό τι τῶν ἐγγεγραμμένων	ἐπιέναι.	Ἀλλ´ ὁ Θεαγένης οὐκ εἴα
[2, 30]	ἔφην ὥρα σοι, ξένε, τῶνδε	ἐπιζητεῖν	ὠνητάς, ὡς ἔγωγε καὶ ἡ
[2, 21]	ταῦτα ἐρωτηθείς, τῶν ἐμῶν γνῶσιν	ἐπιζητεῖς.	Οὐκοῦν» ἦ δ´ ὃς ἐπειδὴ
[2, 14]	διαφέρουσαν αὐτῷ ἢ πόθεν γενομένην	ἐπιζητοίη	Θίσβην ἠρώτων. Ἔλεγε καὶ ταῦτα
[2, 14]	τὸ σῶμα τῆς κειμένης ἥκων	ἐπιθείς	τε τοῖς στέρνοις τὴν κεφαλὴν
[2, 10]	φιλίαν τὴν περὶ ἐμὲ ταύτην	ἐπιθεὶς	τὴν τιμωρίαν, ὡς δὲ ἔχω
[2, 20]	ἄν οἵ ποτε διαχρήσαιτο ἐνενόει,	ἐπιθέσθαι	τε μετὰ τοῦτον καὶ τοῖς
[2, 23]	τε καὶ κάτω τὸν πρεσβύτην	ἐπιθεωρήσας	τί λέγεις; ἔφη Παῖδές εἰσί
[2, 25]	λογισμὸν ἀναδείξας, φυγῇ κολάζω τὴν	ἐπιθυμίαν	καὶ τῆς ἐνεγκούσης ὁ βαρυδαίμων
[2, 15]	βουλήν τινα στήσασθαι τῶν παρόντων	ἐπιθυμοῦντες,	λειποθυμίᾳ δὲ καὶ πόνοις ἐνδόντες
[2, 33]	Πρὸς ταῦτα δὴ σὲ βοηθὸν	ἐπικαλοῦμαι	καὶ διὰ τοῦτο καιροῦ λαβόμενος
[2, 32]	καὶ παραλαβὼν τὴν κόρην ἦγον	ἐπικαλύψας	ὡς ἐμαυτόν· κἀκείνην μὲν τὴν
[2, 19]	τὸν Θέρμουθιν παρεκελεύετο αὐτὸς δὲ	ἐπικαταλήψεσθαι.	Καὶ τοῦτο ποιῶν ἅπαξ μὲν
[2, 29]	ἐκλάμψασαι φῶς αὗται καὶ τὴν	ἐπικήδειον	πυρκαϊὰν ἀνῆπτον. Ἐπετραγῴδει τούτῳ τῷ
[2, 8]	τὴν παρειὰν ὑπὸ τὸ οὖς	ἐπικνῶσα	μακαρίζω μὲν» ἔφη τὴν θρηνηθεῖσαν
[2, 6]	Κνήμων καὶ τήν τε δέλτον	ἐπικομιζόμενοι	καὶ τὸ ξίφος ἀνελόμενοι παρὰ
[2, 13]	γενόμενος καὶ τὸν Κνήμωνα πρὸς	ἐπικουρίαν	ἐπεκαλεῖτο καὶ σῴζεσθαι δίκαιος εἶναι
[2, 15]	αὖθις ἀνέπνευσε στεναγμῷ τὸ πάθος	ἐπικουφίσας.	Καὶ τέλος κλίνει μὲν ἑαυτὸν
[2, 25]	ὦ ξένε, μὴ τοῦ τότε	ἐπικρατοῦντος	ἀστέρος ἐπιβρίσαντος καὶ πρὸς τὸ
[2, 16]	ὅσον τὰ ἄκρα τῶν βλεφάρων	ἐπιλεᾶναι,	τῇ Χαρικλείᾳ τῇδε ξυγκείμενον ὄναρ
[2, 19]	καὶ μήποτε ἀπολείψειν ἀλλήλους ἑκόντες	ἐπιμαρτυράμενοι	τοὺς θεοὺς ἔπραττον ὡς ἐβούλετο
[2, 7]	νέμειν συγγνώμην ἱκέτευον. Ὁ δὲ	ἐπιμειδιάσας	καὶ πρὸς τὸ φαιδρότερον αὐτοὺς
[2, 23]	ἄκρατον τὸ ὕδωρ, τοῦτο γὰρ	ἔπινε,	καὶ σπένδωμεν» ἔλεγε θεοῖς ἐγχωρίοις
[2, 11]	Κνήμων, ὁ δὲ ἀνῃρηκὼς ὡς	ἐπίπαν	ἐστὶ Θύαμις, εἰ δεῖ τῷ
[2, 26]	Κνήμων καὶ ὡς ἄν τις	ἐπιπνοίας	ὡς ἀληθῶς Πυθικῆς ἐπῃσθημένος· τῇδε
[2, 11]	γὰρ εἶναι γνωρίζω καὶ τὸ	ἐπίσημον	τουτὶ τῆς λαβῆς ἐλέφας εἰς
[2, 4]	πρόσφθεγξαι τὰ τελευταῖα καὶ εἰωθότα·	ἐπίσκηψον	εἴ τι καὶ κατὰ μικρὸν
[2, 10]	πρὸς τοῖς στέρνοις αὐτῆς εὑρήκαμεν	ἐπισκοπῶμεν·	εἰκός τι πλέον ἐντεῦθεν ἡμᾶς
[2, 6]	καὶ τῆς ἡδονῆς τὸ ἄμετρον	ἐπίσπαστον	λύπην ἐγέννησεν. Ὣς δὴ κἀκεῖνοι
[2, 5]	τοῦ Κνήμωνος ἅμα δᾳσὶν ἡμμέναις	ἐπιστάντος	αὖθις ὁ αὐτὸς ἦχος ἐξηκούετο
[2, 11]	με τυγχάνοντα τὸν ἠδικημένον θεατὴν	ἐπιστῆσαι	τῆς κατὰ σοῦ ποινῆς. Ἀλλὰ
[2, 21]	τὸ ἑλληνικώτερον βλέπουσα. Μικρὸν οὖν	ἐπιστήσας	ἑαυτὸν ὁ Κνήμων, ὡς ἀντιπαρέθει
[2, 17]	κλύδωνι κακῶν βεβυθισμένοι. Μικρὸν οὖν	ἐπιστήσας	ὁ Κνήμων τοιάδε ἔφη· Κακῶν
[2, 33]	ὄψιν καὶ διάνοιαν ἐφ´ ἑαυτὴν	ἐπιστρέφει.	Ἀλλ´ αὕτη τοιαύτη τις οὖσα
[2, 6]	πρὸς τὸ εὔελπι τὴν γνώμην	ἐπιστρέφων	ἀνεκαλεῖτό τε λειποψυχοῦντα τὸν Κνήμωνα
[2, 12]	πλέον τότε δι´ ἐρωτικὴν ἀποτυχίαν	ἐπιτεινομένης	ὁμόσε χωρεῖν αὐτόθι τοῖς νομιζομένοις
[2, 18]	ταῖς ὄχθαις τοῦ Νείλου πρὸς	ἐπιτειχισμὸν	τῶν βουκόλων ἐπὶ λόφου παρῳκημένην·
[2, 35]	πομπὴν κατὰ καιρὸν ἐν δευτέροις	ἐπιτελεῖν	ἐγγένοιτο. Γινέσθω» ἔφη ὁ Χαρικλῆς.
[2, 24]	διηγήσομαι δέ σοι τἀμαυτοῦ πρότερον	ἐπιτεμών,	οὐ σοφιστεύων ὡς αὐτὸς οἴει
[2, 31]	Ταῦτά σοι νῦν εἶχον λέγειν	ἐπιτετμημένως	καλούσης με τῆς κατὰ τὴν
[2, 17]	αὐτῷ κατέθεντο· σίτου δὲ καὶ	ἐπιτηδείων	ἄλλων οὐδὲ ὄνομα περιλέλειπται. Δέος
[2, 21]	ἀναμεῖναί τινας ἐν ταύτῃ τῶν	ἐπιτηδείων	συντεταγμένῳ. ~Σκάφους οὖν ἐπιβάντες, πολλὰ
[2, 25]	καὶ βούλοιντο τὰ καθ´ ἡμᾶς	ἐπιτρέπων	ὁμοῦ δὲ τὴν ἀποτρόπαιον Ῥοδῶπιν
[2, 10]	μηδὲ ὅσον προκύψαι τῶν θυρῶν	ἐπιτρέπων,	ὡς μὲν αὐτός φησι, διὰ
[2, 19]	βεβιασμένον καὶ μόνοις τοῖς χείλεσιν	ἐπιτρέχον,	ὅρκοις δὲ πιστωσάμενοι τὰ δόξαντα
[2, 19]	ἀναθέντος καὶ ἡγεμονεύειν τὴν ὁδὸν	ἐπιτρέψαντος	πλέον δὲ τὸ ἀσφαλὲς ἑαυτῷ
[2, 31]	τύχης ἀμφιβολίᾳ τὰ κατ´ αὐτὴν	ἐπιτρέψασα,	ἐγὼ δὲ προστυχὼν ἀνειλόμην· οὐδὲ
[2, 31]	δὲ καὶ θεοῖς τοῖς οὕτως	ἐπιτρέψασιν	ἐγχειρίζω τὴν κόρην ἐπὶ συνθήκαις
[2, 8]	παρευδοκιμήσασα τὴν Ἀρσινόην ἀναβεβλημένον αὐλοῦσαν	ἐπίτροχον	αὐτὴ ψάλλουσα καὶ γλαφυρὸν τῇ
[2, 12]	τὸ ἕλος ἐκ τῶν ναυαγίων	ἐπιτυχὼν	ἑαυτόν τε ἐνθέμενος, ἐπὶ τὴν
[2, 33]	τοῦ Νείλου κατάρας ἐπὶ θάλατταν	ἐπιτυχών	τε νεὼς ἀνηγόμην τὴν ἐπ´
[2, 15]	τὸν ὕπνον ἐπὶ πολὺ μὲν	ἐπιφερόμενον	διωθοῦντο βουλήν τινα στήσασθαι τῶν
[2, 23]	ἐδάκρυεν ὥσπερ ἑτέραν αὐτοῖς σπονδὴν	ἐπιφέρων	τοὺς θρήνους. Ἐπάγη πρὸς τὴν
[2, 18]	ἐκ τῶν σκηνῶν ὅσα γῆν	ἐπιφορήσαντες	καὶ τὰ εἰωθότα διὰ τὴν
[2, 3]	κάλυμμα διαφαινόμενον. Ὁ γὰρ ἄνεμος	ἐπίφορος	ταῖς καλύβαις ἐμπνεύσας, καὶ οἷα
[2, 25]	τελευταῖον ἡττηθεὶς καὶ πάθος ἐρωτικὸν	ἐπιφορτισάμενος.	Ἀρχὴν δὴ τῶν ἐσομένων καὶ
[2, 34]	εὐδοξίαν τοῦ ἀνδρὸς ἐφελκομένους ἑαυτοῖς	ἐπιψεύδεσθαι.	Καὶ ἄλλως δὲ ἑαυτὸν ἐγγράφει
[2, 8]	ἀσχολίαν τὴν ἐκείνου σχολὴν ἑαυτῆς	ἐποιεῖτο	καὶ τοῖς συμποσίοις ἀδεῶς ἑαυτήν
[2, 26]	αὐτήν, ἣν δὴ καὶ περιρραντήριον	ἐποιησάμην,	ἐπὶ τὸν νεὼν ἔσπευδον, καὶ
[2, 22]	ἡμερῶν ἀλύοντα καὶ πλανώμενον ὁμωρόφιον	ἐποιήσατο.	Καὶ τίς ἦν ἡ πλάνη,
[2, 35]	ὁρμὴν ὡς ἐπὶ τὸν νεὼν	ἐποιούμεθα,	πάντα γὰρ ἤδη παρεσκεύαστο τὰ
[2, 32]	τὸν νεὼν τῆς Ἴσιδος ἐντυχών.	~Ἐποίουν	οὕτως καὶ παραλαβὼν τὴν κόρην
[2, 30]	αὐτῶν ὑπερφέροντα. Πίστευε« εἶπεν, ἀλλ´	ἐπόμνυε	καὶ αὐτὸς ἦ μὴν ἄριστα
[2, 30]	ἀλλὰ καὶ σφόδρα σπουδάζω καὶ	ἐπόμνυμί	γε τὸν ἱδρυμένον ἐνθάδε θεὸν
[2, 31]	πρεσβευτὴς παρὰ τὸν Αἰγύπτου σατράπην	ἐπραγματευσάμην	καὶ ἥκω ταύτην συνεπαγόμενος διαθέσθαι
[2, 19]	ἀλλήλους ἑκόντες ἐπιμαρτυράμενοι τοὺς θεοὺς	ἔπραττον	ὡς ἐβούλετο ἡ σκέψις. Ὁ
[2, 30]	δαιμόνιον κάλλος, ἣν αὐτὸς μὲν	ἑπτὰ	ἔτη γεγονέναι ἔλεγεν ἐμοὶ δὲ
[2, 36]	οἱ Δελφοὶ πρὸς τὴν πομπὴν	ἐπτοημένοι	μεγαλοπρεπῶς ηὐτρεπισμένην ἠπείγοντο, τὰ χρησθέντα
[2, 35]	καὶ λόγων ἱερῶν ἔστιν ὅτε	ἐπύθετο,	ἀλλ´ ὅμως ἐσιώπων τὸ μέλλον
[2, 27]	τίς ὁ περὶ ἑκάστου λόγος	ἐπυνθάνετο·	ἄλλος πυραμίδων κατασκευήν, ἕτερος συρρίγγων
[2, 14]	τοῦ Θεαγένους καὶ ποῦ Θύαμις	ἐπυνθάνετο	συνεχῶς. Ὁ δὲ πάντα ἔλεγεν,
[2, 32]	τῶν Αἰθιόπων εἴ τις ἑώρα	ἐπυνθανόμην.	Καί μοί τις ἀπήγγελλεν ὡς
[2, 1]	~Ἡ μὲν δὴ νῆσος ὧδε	ἐπυρπολεῖτο,	τοὺς δὲ ἀμφὶ τὸν Θεαγένην
[2, 2]	με τὸν ἥδιστον ἀφελόμενος θάνατον»	ἐπώμνυεν	ὁ Κνήμων καὶ ἅπαντα ἔλεγε,
[2, 30]	αὐτὸς ὑφηγήσωμαι. Ἐθαύμαζον μὲν ἀπορῶν	ἐπώμνυον	δὲ τηλικαῦτα ἐλπίζων. Ἐπειδὴ δέ
[2, 3]	τε μή τι κακὸν ἑαυτὸν	ἐργάσηται,	τὸ ξίφος ὑφαιρεῖ λάθρα τῆς
[2, 26]	ἄλλων τέμενος ἀνδρῶν τε σοφῶν	ἐργαστήριον	θορύβου τε δημώδους ἐκτὸς ἀνῳκισμένην
[2, 33]	Αἰγυπτίαν· πεῖσον ἢ λόγοις ἢ	ἔργοις	γνωρίσαι τὴν ἑαυτῆς φύσιν καὶ
[2, 4]	κεῖται Χαρίκλεια καὶ πολεμίας χειρὸς	ἔργον	ἡ φιλτάτη γεγένηται, δῆλον μὲν
[2, 25]	βεβηλῶσαι, τῶν δὲ ἡμαρτημένων οὐκ	ἔργῳ,	μὴ γένοιτο, ἀλλ´ ἐφέσει μόνῃ
[2, 25]	καὶ πρὸς τὸ αἰσχρότερον τῶν	ἔργων	ἐκνικηθείην, ὃ δέ με πρὸ
[2, 29]	δὲ τῆς ἐνεγκούσης καὶ τὴν	ἐρημίαν	τῆς οἰκίας ἀποδιδράσκω (μέγα γὰρ
[2, 33]	ἄπαιδα καὶ ἀπαραμύθητον καὶ διαδόχων	ἔρημον	ἐν γήρᾳ βαρεῖ διάγειν, μὴ
[2, 17]	μὲν νῆσος ἥδε, ὡς ὁρᾶτε,	ἔρημος	καὶ πλέον ἡμῶν οὐδέν. Καὶ
[2, 11]	τὴν διήγησιν. Οὕτως ἄρα τιμωρὸς	Ἐρινὺς	γῆν ἐπὶ πᾶσαν, ὡς ἔοικεν,
[2, 4]	συμφορᾶς θεηλάτου. Τίς οὕτως ἀκόρεστος	Ἐρινὺς	τοῖς ἡμετέροις κακοῖς ἐνεβάκχευσε φυγὴν
[2, 26]	παρὰ Νείλου φεύγεις μοιράων νήματ´	ἐρισθενέων.	Τέτλαθι, σοὶ γὰρ ἐγὼ κυαναύλακος
[2, 30]	δῶρον ὑποδέξασθαι βουληθείης πολὺ τούτων	ἐριτιμότερον.	Ἐγέλων πρὸς ταῦτα, τοῦ δὲ
[2, 33]	τάχιστα δὲ εἰς ἀκμὴν καθάπερ	ἔρνος	τι τῶν εὐθαλῶν ἀνέδραμεν· ὡραιότητι
[2, 24]	πεπόρευται. Τοῦ δὲ ὁποίαν πάλιν	ἐρομένου	θηρίων» ἔφη τῶν χαλεπωτάτων, οἳ
[2, 24]	Τοῦ δὲ πρεσβύτου τί πέπονθας;	ἐρομένου	πρὸς ἄλλα ὁ Κνήμων ἀπάγων
[2, 32]	τοῦ σατράπου διαπειλήσαντος· ἐμοῦ δὲ	ἐρομένου	τὴν αἰτίαν ὅτι« ἔφη ὁ
[2, 34]	κατάρχειν τῶν ἱερῶν. Ἐμοῦ δὲ	ἐρομένου	τὸν Χαρικλέα τίνες οἱ Αἰνιᾶνες
[2, 1]	κεφαλὴν καὶ τίλλων τὰς τρίχας	ἐρρίφθω»	φησὶν ὁ βίος εἰς τὴν
[2, 18]	δὲ» ἔφη τὴν μὲν γνώμην	ἐρρωμένος	τις ἄρα ἦσθα, τὸ λῆμα
[2, 24]	αὐτοῖς τίνα αἰτίαν; Ἀττικῆς» ἔφη	ἐρωμένης	ἁρπαγήν, ἣν Θίσβην ἐκεῖνος ὠνόμαζε.
[2, 24]	τῆς Ἀττικῆς κόρης οὐχ ὡς	ἐρωμένης	μόνον καὶ μουσουργίαν ἀρίστης ἀλλ´
[2, 4]	Χαρίκλεια, θάρσει· πιστὸν ἔχεις τὸν	ἐρώμενον·	ἀπολήψῃ με μικρὸν ὕστερον· ἰδοὺ
[2, 33]	καὶ ἀκήρατον καὶ ἀδιάφθορον ὀνομάζουσα,	Ἔρωτα	δὲ καὶ Ἀφροδίτην καὶ πάντα
[2, 16]	τὸν Θέρμουθιν) ἀπολειπομένου καὶ νεκροὺς	ἔρωτας	ἀναπλάττοντος καὶ θρηνοῦντος. ~Ὑπολαβὼν οὖν
[2, 1]	πάντα, φόβοι, κίνδυνοι, φροντίδες, ἐλπίδες,	ἔρωτες.	Οἴχεται Χαρίκλεια, Θεαγένης ἀπόλωλε. Μάτην
[2, 21]	οὐδὲν ἐκδιδάξας, πρότερος καὶ ταῦτα	ἐρωτηθείς,	τῶν ἐμῶν γνῶσιν ἐπιζητεῖς. Οὐκοῦν»
[2, 7]	ἐμὲ κριτὴν καὶ ἄλλον ὅστις	ἔρωτι	προσπαλαίσας ἡττήθη τε τὴν μάχην
[2, 8]	εἰ μή τί με δακνομένην	ἔρωτι	ὑπονοεῖν μέλλετε, τίς ἄρα ἦν
[2, 12]	βαρβαρικῆς ὀργῆς πλέον τότε δι´	ἐρωτικὴν	ἀποτυχίαν ἐπιτεινομένης ὁμόσε χωρεῖν αὐτόθι
[2, 25]	τὸ τελευταῖον ἡττηθεὶς καὶ πάθος	ἐρωτικὸν	ἐπιφορτισάμενος. Ἀρχὴν δὴ τῶν ἐσομένων
[2, 20]	εἰδότες ὡς κόμη τοὺς μὲν	ἐρωτικοὺς	ἱλαρωτέρους τοὺς δὲ λῃστρικοὺς φοβερωτέρους
[2, 29]	τοῦ Πυθίου γνώριμος ἐμοὶ γεγονὼς	ἐς	τὰ μάλιστα, Χαρικλῆς ὄνομα ἦν
[2, 22]	καὶ τὴν γαστέρα θεραπεύειν· ἥν〉	ἐς	τάδ´ ἀποσκοπῶν Ὅμηρος {καὶ} ὡς
[2, 22]	πολλὰ δὲ περὶ τὴν ὄχθην	ἐσάλευεν	εἰς χρείαν τοῦ διαπορθμεύειν ἐπὶ
[2, 23]	δὲ καὶ τῆς ἐνεγκούσης ἐπιβαίημεν,	ἔσεσθαι	δέ μοι τοῦτο οὐκ εἰς
[2, 29]	πατὴρ ἀνηγορεύθην, οὐκ ἐπ´ αἰσίοις	ἔσεσθαί	μοι ταύτην τοῦ θεοῦ προαγορεύσαντος.
[2, 30]	εἶπεν, ὅπως δὲ μὴ μικρόλογος	ἔσῃ	περὶ τὴν ἀγοράν. Σαυτῷ παρεγγύα»
[2, 21]	καὶ σεμνότερον βαθυνόμενον, στολὴ καὶ	ἐσθὴς	ἡ ἄλλη πρὸς τὸ ἑλληνικώτερον
[2, 17]	χρυσοῦ μὲν καὶ ἀργύρου καὶ	ἐσθῆτος	ἀφθονία, πολλὰ γὰρ τάδε ἃ
[2, 23]	ὧν ἐξ ἔθους ὁ πρεσβύτης	ἐσιτεῖτο,	ψυχῆς γὰρ διὰ βρῶσιν οὐδὲ
[2, 24]	εἶπεν ὁ Κνήμων καὶ ἀθρόον	ἐσιώπησεν	ὥσπερ ἑαυτοῦ λαβόμενος. Τοῦ δὲ
[2, 35]	ἔστιν ὅτε ἐπύθετο, ἀλλ´ ὅμως	ἐσιώπων	τὸ μέλλον ἀπεκδεχόμενος. Καὶ ἅμα
[2, 24]	συμπαιστρίαν καὶ συνόμιλον τὰ Ἑλλήνων	ἐσομένην.	Ὡς οὖν μεγάλων καὶ πολλῶν
[2, 2]	ἑαυτῷ τὸ σπήλαιον ἀνέπλαττε τοὺς	ἐσομένους	αὐτῷ κατ´ αὐτὸ θρήνους ἀγνοῶν.
[2, 25]	ἐρωτικὸν ἐπιφορτισάμενος. Ἀρχὴν δὴ τῶν	ἐσομένων	καὶ προαγορευθέντων μοι πρὸς τοῦ
[2, 36]	πρὸς ἄλλο τι τὸ λόγιον	ἔσπα	καὶ ὡς ἕκαστος εἶχε βουλήσεως,
[2, 16]	συνομολογεῖν ἠνέσχετο. ~Ἐπεὶ δὲ μικρὸν	ἐσπάσαντο	ὕπνου καὶ τοσοῦτον ὅσον τὰ
[2, 22]	ἡμῖν ὡς νόμος Αἰγυπτίων σοφοῖς	ἐσπείσθω	τὰ πρὸς τοὺς θεούς· οὐ
[2, 20]	ἀνέπαυεν ἑαυτὸν ἐπί τινος πέτρας	ἑσπέραν	τε καὶ νύκτα ἀναμένων, καθ´
[2, 2]	Θεαγένης καὶ πρὸς τὴν νῆσον	ἔσπευδε	καὶ τὴν οὐ παροῦσαν τῷ
[2, 12]	νῆσον καὶ παρὰ τὴν Θίσβην	ἔσπευδε.	Ταύτην ὀλίγων πρόσθεν ἡμερῶν ἀγομένην
[2, 21]	κώμην οὗ τῷ Θεαγένει συνετέτακτο	ἔσπευδεν.	Ἤδη δὲ αὐτῷ πλησιάζοντι τῷ
[2, 6]	ξίφος ἀνελόμενοι παρὰ τὴν Χαρίκλειαν	ἔσπευδον.	Ἡ δὲ χερσί τε ἅμα
[2, 26]	περιρραντήριον ἐποιησάμην, ἐπὶ τὸν νεὼν	ἔσπευδον,	καὶ γάρ με καὶ θροῦς
[2, 30]	ἡ πρὸς τὴν ἐνεγκοῦσαν ἐπάνοδος	ἐσπουδάζετο,	ἀνήρ τις πρόσεισι τὰ μὲν
[2, 2]	αὐτὸ θρήνους ἀγνοῶν. Ἀνήγοντο οὖν	ἐσπουδασμένως	αὐτερέται τὸν πλοῦν ἀνύοντες, ὁ
[2, 32]	τὴν ὑστεραίαν ἅμα ἡμέρᾳ λίαν	ἐσπουδασμένως	ἐπὶ τὸν νεὼν τῆς Ἴσιδος
[2, 14]	αἰτίαν. Καὶ ὁ Κνήμων ἄγαν	ἐσπουδασμένως	Θύαμίς ἐστιν ὁ σφαγεύς» ἔλεγεν,
[2, 26]	πέδον δώσω· νῦν δ´ ἐμὸς	ἔσσο	φίλος. ~Ταῦτα ὡς ἐθέσπισεν, ἐγὼ
[2, 23]	ἡγήσομαι. Μισθὸς δέ μοι τίς	ἔσται;	ἔφη. Τὸ μὲν παρὸν» ἦ
[2, 16]	ψευδόμαντις ἀποφανθείην. Ταῦτα μὲν οὕτως	ἔσται	καὶ χρὴ πιστεύειν» ἔλεγεν ὁ
[2, 26]	ἱερομνήμονα ἡ πόλις ἡ Ἀθηναίων	ἔστειλεν.	Ἀθηναῖος ἄρα ἦσθα ὦ παῖ;
[2, 26]	θορύβου τε δημώδους ἐκτὸς ἀνῳκισμένην	ἔστελλον	εἰς ταύτην ἐμαυτόν, ἁρμόδιον τῷ
[2, 24]	τῶν ἐπ´ αὐτῇ προσδοκωμένων χρημάτων	ἐστερημένος	πᾶσαν ἐγείρει καὶ κινεῖ μηχανήν·
[2, 11]	ἔοικεν, ἐλαύνουσά σε οὐ πρότερον	ἔστησε	τὴν ἔνδικον μάστιγα πρὶν καὶ
[2, 28]	τὰς ἀρούρας, διὸ πιεῖν τέ	ἐστι	γλυκύτατος ἅτε ἐξ ὄμβρων οὐρανίων
[2, 11]	ὁ δὲ ἀνῃρηκὼς ὡς ἐπίπαν	ἐστὶ	Θύαμις, εἰ δεῖ τῷ ξίφει
[2, 31]	ἅπερ ὡς ἀνέγνων πόθεν τέ	ἐστι	καὶ τίνος ἔγνων εἰς ἀγρόν
[2, 34]	οἱ μὲν Αἰνιᾶνες» ἔφη Θετταλικῆς	ἐστι	μοίρας τὸ εὐγενέστατον καὶ ἀκριβῶς
[2, 34]	ἔδοξε τοῖς Ἀχιλλείδαις ἐμπρέπειν, τοιοῦτός	ἐστι	τὴν μορφὴν καὶ τοσοῦτος ἰδεῖν
[2, 34]	περ καὶ ὁ Πυθίων ἀγών,	ἔστι	δὲ νῦν ὡς οἶσθα, πέμπουσιν
[2, 33]	ἀνηγόμην τὴν ἐπ´ οἴκου. Καὶ	ἔστι	νῦν ἡ παῖς ἐνταῦθα σὺν
[2, 33]	ἐπ´ αὐτῇ τὸν βίον καὶ	ἔστι	τὰ μὲν ἄλλα καὶ εὐχῆς
[2, 2]	Θεάγενες; τί τὴν οὖσαν θρηνεῖς;	Ἔστι	Χαρίκλεια καὶ σῴζεται· θάρσει. Τοῦ
[2, 22]	αὐτοὺς προθυμότατα θυγάτηρ τε τοῦ	ἑστιάτορος	ἤδη γάμου ὡραία θεραπαινίδες τε
[2, 8]	φησι Κνήμων, ἥτις ποτὲ καί	ἐστιν.	Ἀλλ´ εἰ μή τί με
[2, 27]	νεὼν τοῦ Πυθίου καὶ μουσεῖόν	ἐστιν	ἀτεχνῶς ἡ πόλις ὑπὸ μουσηγέτῃ
[2, 8]	ἔχω γινώσκειν ἀμφ´ αὐτῇ τοιάδε	ἐστίν·	Ἐπειδὴ γὰρ ἡ Δημαινέτη μετὰ
[2, 11]	σφόδρα δέδοικα μὴ καὶ πλάσμα	ἐστὶν	ἡ Δημαινέτης τελευτὴ κἀμὲ μὲν
[2, 5]	ὦ θεοί» ἔφη οὐ Χαρικλείας	ἐστὶν	ἡ φωνή; σῴζεσθαί μοι δοκεῖ,
[2, 33]	καὶ ἀσκεῖ τοξείαν. Ἐμοὶ δέ	ἐστιν	ὁ βίος ἀφόρητος ἐλπίσαντι μὲν
[2, 11]	Κνήμων· τίς δὲ ἄρα ποτέ	ἐστιν	ὁ σὸς εὐεργέτης ὁ ταύτην
[2, 14]	ὁ Κνήμων ἄγαν ἐσπουδασμένως Θύαμίς	ἐστιν	ὁ σφαγεύς» ἔλεγεν, ἀπολύσασθαι τῆς
[2, 25]	καὶ συνεὶς ὡς τῶν πεπρωμένων	ἐστὶν	ὑπόκρισις καὶ ὡς ὁ τότε
[2, 35]	θυσιῶν συνεφήπτετο καὶ λόγων ἱερῶν	ἔστιν	ὅτε ἐπύθετο, ἀλλ´ ὅμως ἐσιώπων
[2, 16]	τοῦτο» ἡ Χαρίκλεια πλὴν ἀλλ´	ἔστω	γε ἀληθὲς μᾶλλον ἢ τὸ
[2, 8]	ἐκ μέσης τῆς Ἑλλάδος ἐπ´	ἐσχάτοις	γῆς Αἰγύπτου καθάπερ ἐκ μηχανῆς
[2, 28]	ἐκ τῶν ἄκρων τῆς Αἰθιοπίας	ἐσχάτων	δὲ τῆς Λιβύης λαμβάνει, καθ´
[2, 1]	με καὶ τὰ τελευταῖα περιβαλεῖν·	ἐσχάτων	καὶ ἀψύχων φιλημάτων ἀπεστερήθην. ~Καὶ
[2, 5]	δοκεῖ, Θεάγενες. ἀπὸ γὰρ τῶν	ἐσχάτων	καὶ καθ´ ὃ μέρος αὐτὴν
[2, 9]	μὲν οὐκ ἔκρινεν ἅπαντα ὡς	ἔσχεν	ὑποθέμενον, ὡς δὲ συναίτιον τῆς
[2, 21]	μόνην τὴν σκέψιν ὁ νοῦς	ἐσχόλαζε,	κατὰ πρόσωπον ὑπαντιάσας πρῶτα μὲν
[2, 9]	τῆς Θίσβης αὐτῇ παρὰ τὴν	ἑταιρίαν	ἐξειπούσης. Συστάντες οὖν ἐπὶ τὸν
[2, 25]	οὕτως ἄφυκτόν τινα καὶ ἀπρόσμαχον	ἑταιρίας	σαγήνην ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν ἐπεσύρετο.
[2, 8]	γλαφυρὸν τῇ κιθάρᾳ προσᾴδουσα, ἔλαθεν	ἑταιρικὴν	ζηλοτυπίαν σὺν πολλῷ καθ´ ἑαυτῆς
[2, 20]	κείμενος τὰ πολλὰ μὲν ἄυπνος	ἐταλαιπωρεῖτο,	πάντα καὶ κτύπον καὶ ἀνέμου
[2, 29]	γήμαντι, κατ´ αὐτὴν ἡ δυστυχὴς	ἐτελεύτα,	σκηπτοῦ τινος ἢ χειροποιήτου πυρὸς
[2, 22]	καὶ μαλακὴν ηὐτρέπιζε τὴν κατάκλισιν,	ἑτέρα	κάλπην ἔφερε καὶ πῦρ ἀνέκαιε
[2, 23]	ἀναγράφω. Καὶ ἅμα ἐδάκρυεν ὥσπερ	ἑτέραν	αὐτοῖς σπονδὴν ἐπιφέρων τοὺς θρήνους.
[2, 11]	σὺ δὲ καὶ διαπόντιος ἥκεις	ἑτέραν	καθ´ ἡμῶν σκηνὴν Ἀττικὴν καὶ
[2, 24]	τῆς φύσεως. Ταύτης εἰς τὴν	ἑτέραν	λῆξιν ἀναλυθείσης χρόνον μέν τινα
[2, 34]	καὶ ἄρχειν ὠνομασμένην ὡς δὲ	ἑτέροις	δοκεῖ διότι περ ὑπὸ τῇ
[2, 30]	δώσειν εἰ πρὸς τούτοις καὶ	ἕτερον	δῶρον ὑποδέξασθαι βουληθείης πολὺ τούτων
[2, 15]	πλεῖστον ἑώρων καὶ ἕκαστος τὸν	ἕτερον	εἰπεῖν τι προσδοκῶν εἶτα ἀποτυγχάνων
[2, 16]	γε ἀληθὲς μᾶλλον ἢ τὸ	ἕτερον,	καὶ νικήσειεν ὁ παρὰ σοὶ
[2, 29]	Ἐπετραγῴδει τούτῳ τῷ δράματι καὶ	ἕτερον	πάθος ὁ δαίμων καὶ τὴν
[2, 27]	λόγος ἐπυνθάνετο· ἄλλος πυραμίδων κατασκευήν,	ἕτερος	συρρίγγων πλάνην, καὶ συνελόντι τῶν
[2, 7]	τὸ φρονεῖν ἐπανήγαγεν. ~Οἱ δὲ	ἑτέρως	μὲν ἀλλήλοις ἐντυχόντες κειμένους δὲ
[2, 24]	ἁβρυνόμενος· οὐ πολλοῖς δὲ ὕστερον	ἔτεσιν	οὐρανία φωστήρων εἱμαρμένη περίοδος τρέπει
[2, 30]	κάλλος, ἣν αὐτὸς μὲν ἑπτὰ	ἔτη	γεγονέναι ἔλεγεν ἐμοὶ δὲ καὶ
[2, 28]	ὥς τινες ᾠήθησαν πρὸς τῶν	ἐτησίων	ἀντικρὺ πνεόντων ἀνακοπτόμενος ἀλλ´ αὐτῶν
[2, 28]	μὲν θερμὸς ὡς ὅθεν ἤρξατο	ἔτι	δὲ χλιαρὸς ὡς ἐκεῖθεν ἀρξάμενος,
[2, 29]	ἐμπεσόντος, καὶ τὸν ὑμέναιον ᾀδόμενον	ἔτι	διεδέχετο θρῆνος καὶ ἀπὸ τῶν
[2, 34]	εἴ τι δυναίμην συλλήψεσθαι. ~Καὶ	ἔτι	περὶ τούτων διασκοπουμένων ἡμῶν εἰσδραμών
[2, 12]	Καὶ αἱ μὲν ἦσαν οὐδὲν	ἔτι	πλὴν ὅτι τέφρα, τὸ δὲ
[2, 12]	τοῦ σπηλαίου φερόμενον, διελέγοντο γὰρ	ἔτι	πρὸς ἑαυτοὺς Θεαγένης τε καὶ
[2, 12]	καλάμους τε εἴ πῄ τινες	ἔτι	σμυχόμενοι περιελείφθησαν ἁψάμενος, κατέθεεν ὡς
[2, 1]	γλυκεῖα, περισῴζων ἐμαυτόν. Οὐ μὴν	ἔτι	σωθήσομαι σοῦ, φιλτάτη, κειμένης, οὐδὲ
[2, 9]	εἶχε παραδιδόναι, προϊδομένης ταῦτα ἐκείνης	ἔτι	τῆς δίκης συνισταμένης καὶ (οὕτω
[2, 14]	τὸν πρὸ ὀλίγου φόνον θερμὸν	ἔτι	τὸν σίδηρον ἀποπτύοντα ἐγνώρισέ τε
[2, 14]	Ὡς δὲ εἶδεν ὁ Θέρμουθις	ἔτι	τοῦ αἵματος ἀποστάζον καὶ τὸν
[2, 5]	ἔλεγεν εὔδηλος εἶ περὶ γῆν	ἔτι	φερομένη, τὸ μὲν διότι τοιούτου
[2, 23]	εἴ τι παρὸν ὁρᾷς, ὡς	ἑτοῖμος	ἐγὼ καὶ μέρος τι προέσθαι
[2, 30]	δόλου παντὸς ἐκτὸς ὠνεῖσθαι βουληθείης,	ἕτοιμος	παρέχειν. Βούλομαι» ἔφην καὶ δείκνυε.
[2, 30]	ἑλληνίζων οὐ βεβαίως. Ἐμοῦ δ´	ἑτοίμως	ὑπακούσαντος εἴς τινα νεὼν παρακείμενον
[2, 8]	γεγενημένον, παρὰ μὲν τὴν πρώτην	ἐτύγχανε	συγγνώμης, καὶ αὐτὸς μὲν ὅπως
[2, 23]	τὰ ἐξ ἀνθρώπων χρήματα αἰτῶν	ἐτύγχανες·	Ἀλλὰ τὸ παρὸν τροφῆς ὀλίγον
[2, 35]	εἰωθότα ἠσπάσατο καὶ τῶν ἀμοιβαίων	ἔτυχεν,	ὥραν εἶναι τοῦ τὴν θυσίαν
[2, 7]	δὲ ἀπάτην ἐκεῖνα θεῶν τις	εὖ	γε ποιῶν ἔδειξεν, ὥρα σοι
[2, 18]	πλησίον, εἴ πῃ γινώσκεις ἥμερον.	Εὖ	λέγειν ἔδοξε τῷ Κνήμωνι καὶ
[2, 16]	τὴν ἀκοὴν ὁ Θεαγένης καὶ	εὖ	μὲν ποιοῦσα» ἔφη τὰς ἡλιακὰς
[2, 20]	καὶ σοβοῦσι τῶν ὤμων ἐπιβαίνουσαν,	εὖ	τοῦτο εἰδότες ὡς κόμη τοὺς
[2, 23]	ἀλλὰ καὶ σῴζεσθαί σοι αὐτοὺς	εὐαγγελίζομαι.	Ἄπολλον» ἔφη ἀναβοήσας καὶ θεοί,
[2, 10]	καὶ ἐπαμύνασα Θίσβη. Πρῶτα μὲν	εὐαγγελίζομαί	σοι τὴν Δημαινέτης τελευτὴν δι´
[2, 33]	ὅτι καθάπερ οἱ ἀγαθοὶ καὶ	εὐγενεῖς	τῶν σκυλάκων πάντα τινὰ καὶ
[2, 34]	ἔφη Θετταλικῆς ἐστι μοίρας τὸ	εὐγενέστατον	καὶ ἀκριβῶς Ἑλληνικὸν ἀφ´ Ἕλληνος
[2, 18]	τινὰ κώμην οὕτω καλουμένην ἔφραζεν,	εὐδαίμονά	τε καὶ πολυάνθρωπον καὶ ταῖς
[2, 8]	μέλλετε, τίς ἄρα ἦν ἡ	εὐδαίμων	ἐκείνη καὶ δακρύων ἀξιωθεῖσα Θεαγενείων
[2, 5]	καὶ ἥξω φιλτάτη ψυχή» ἔλεγεν	εὔδηλος	εἶ περὶ γῆν ἔτι φερομένη,
[2, 28]	ὡς πυνθάνομαι τῶν παρ´ Ἕλλησιν	εὐδοκίμων	χιόνος τηκομένης τὸ πλήρωμα ἐλάμβανε.
[2, 34]	διατεινόμενος, τοὺς δὲ ἄλλους δι´	εὐδοξίαν	τοῦ ἀνδρὸς ἐφελκομένους ἑαυτοῖς ἐπιψεύδεσθαι.
[2, 6]	τῶνδε γενόμενος καὶ πρὸς τὸ	εὔελπι	τὴν γνώμην ἐπιστρέφων ἀνεκαλεῖτό τε
[2, 11]	ἄρα ποτέ ἐστιν ὁ σὸς	εὐεργέτης	ὁ ταύτην ἀνῃρηκὼς ἢ πῶς
[2, 33]	ἀκμὴν καθάπερ ἔρνος τι τῶν	εὐθαλῶν	ἀνέδραμεν· ὡραιότητι δὲ σώματος οὕτω
[2, 2]	Τῇδε οὖν κἀκεῖσε παρεφέροντο τοῦ	εὐθέος	οἷα δὴ ἀπειρίᾳ τε τὴν
[2, 18]	λειπόμενα τῶν ἑκατόν· δεῖν δὲ	εὐθὺς	πρὸς μεσημβρίαν ὁρῶντας ἰέναι. ~Χαλεπῶς
[2, 13]	σπηλαίου κατεδύετο, τάχα μὲν καὶ	εὐλαβηθεῖσα	πλέον δὲ ἄρα καταισχυνθεῖσα τὴν
[2, 11]	ἀνδριζόμενος εἴδωλά τε καὶ σκιὰς	εὐλαβούμενος;	οὐ γὰρ δὴ κἀμέ τε
[2, 22]	κνήμην, ἡ δὲ ἐφρόντιζε τῆς	εὐνῆς	καὶ μαλακὴν ηὐτρέπιζε τὴν κατάκλισιν,
[2, 33]	κἀκείνη τῆς ἐμῆς περὶ αὐτὴν	εὐνοίας	ὀξέως ᾔσθετο καὶ ὡς πατέρα
[2, 22]	ἡ θεράπεια καὶ πολὺ τὸ	εὔνουν	τῆς γνώμης ἐμφαίνουσα. Οὐκ εἰς
[2, 13]	ἐντυγχάνειν τὴν πρώτην, εἰ δὲ	εὐπορήσειεν	ἀμυντηρίου μετιέναι τοὺς πολεμίους. Καὶ
[2, 29]	ἀπεκρίνατο ἣ δή μοι καὶ	εὐπραξίας	αἰτία γέγονεν. Ἐμοῦ δὲ τὸ
[2, 24]	τὸν λόγον πρὸς τὴν ὑπόσχεσιν·	εὕρηκα	γάρ σε κατὰ τὸν Πρωτέα
[2, 11]	τεκμαίρεσθαι ὃ παρὰ τὴν σφαγὴν	εὑρήκαμεν·	ἐκείνου γὰρ εἶναι γνωρίζω καὶ
[2, 10]	ἣν πρὸς τοῖς στέρνοις αὐτῆς	εὑρήκαμεν	ἐπισκοπῶμεν· εἰκός τι πλέον ἐντεῦθεν
[2, 14]	ξίφος ὃ παρὰ τὴν σφαγὴν	εὑρήκεσαν.	Ὡς δὲ εἶδεν ὁ Θέρμουθις
[2, 5]	ξίφος σπασόμενος. Ὡς δὲ οὐχ	εὕρισκεν	ὦ Κνήμων» ἐβόησεν ὥς με
[2, 14]	εἰς τὸ σπήλαιον, καὶ νῦν	εὑρίσκοι	πρός τινων ἀνῃρημένην οὓς οὐκ
[2, 5]	Χαρίκλειαν οὖσαν ταυτηνὶ τὴν κειμένην	εὕροιμεν.	Καὶ ἅμα λέγων ἀνέστρεφεν ἐπ´
[2, 26]	Πυθία τοιάδε· Ἴχνος ἀειράμενος ἀπ´	ἐυστάχυος	παρὰ Νείλου φεύγεις μοιράων νήματ´
[2, 13]	καταισχυνθεῖσα τὴν γυμνὴν καὶ οὐκ	εὐσχήμονα	τοῦ φανέντος ὄψιν· ὁ δὲ
[2, 24]	αὐτὸς οἴει τὴν ἀφήγησιν ἀλλ´	εὔτακτόν	σοι καὶ προσεχῆ τῶν ἑξῆς
[2, 16]	Θεάγενες, τὸ φανέν. Τοῦ δὲ	εὐφήμησον»	εἰπόντος καὶ διότι τοῦτο λέγοι
[2, 30]	καὶ ποικίλη μαρμαρυγὴ τὸν ὀφθαλμὸν	εὐφραίνουσα.	Ἅπερ ὡς εἶδον ἄλλους» ἔφην
[2, 23]	μὲν παρὸν» ἦ δ´ ὃς	εὐχαριστία,	ξενίων δὲ οἶμαι τὸ κάλλιστον
[2, 33]	ἔστι τὰ μὲν ἄλλα καὶ	εὐχῆς	κρείττων, οὕτω τάχιστα μὲν τὴν
[2, 33]	ἄγαλμα πᾶσαν ὄψιν καὶ διάνοιαν	ἐφ´	ἑαυτὴν ἐπιστρέφει. Ἀλλ´ αὕτη τοιαύτη
[2, 20]	τῆς φυλλάδος ὅσον πλεῖστον ἠδύνατο	ἐφ´	ἑαυτὸν ἐπαμήσας· ὑφ´ ᾗ κείμενος
[2, 17]	ἔχοι μανθάνειν. Ῥᾷόν τε γὰρ	ἐφ´	ἑαυτῶν ἂν σκοποῖμεν καὶ ἐγχειροῖμεν
[2, 18]	τῶν νομιζομένων ἐναγίσαντες, ἐξέπεμπον μὲν	ἐφ´	ἣν ἔδοξε βουλὴν τὸν Θέρμουθιν.
[2, 32]	ὥρμησα καὶ πλεῖστα ἐμπεριπατήσας, ἐπειδήπερ	ἐφαίνετο	οὐδαμοῦ, παραγενόμενος εἰς τὰ σατραπεῖα
[2, 20]	ἐλύττα. Ὡς δὲ ὁ Κνήμων	ἐφαίνετο	οὐδαμοῦ τῆς δὲ νυκτὸς ἐγίνετο
[2, 21]	τις ἀνὴρ ἐναλύων ταῖς ὄχθαις	ἐφάνη	καὶ δόλιχόν τινα τῷ ῥείθρῳ
[2, 31]	τῆς κόρης ἀκμὴ μείζονος ὥρας	ἐφαντάζετο	τοῦ εἰωθότος τὸ κάλλος δ´
[2, 24]	Αἰθιόπων ἀπάξειν ἔμελλεν ὡς αὐτὸς	ἔφασκε	γαμετῇ τῇ ἐκείνου συμπαιστρίαν καὶ
[2, 34]	ἄλλους δι´ εὐδοξίαν τοῦ ἀνδρὸς	ἐφελκομένους	ἑαυτοῖς ἐπιψεύδεσθαι. Καὶ ἄλλως δὲ
[2, 22]	ηὐτρέπιζε τὴν κατάκλισιν, ἑτέρα κάλπην	ἔφερε	καὶ πῦρ ἀνέκαιε καὶ ἄλλη
[2, 25]	οὐκ ἔργῳ, μὴ γένοιτο, ἀλλ´	ἐφέσει	μόνῃ τὴν ἁρμόζουσαν ἐπιβαλὼν ζημίαν,
[2, 26]	ἀπεκρίνατο· τὰ δ´ ἄλλα εἰσαῦθις»	ἔφη	ἀκούσῃ, νῦν δὲ ἔχου τῶν
[2, 23]	τῷ λόγῳ διασκευάζειν. Ἀκούοις ἄν»	ἔφη	ἀλλ´ εἴθε γε καὶ τὸν
[2, 22]	γνώμης ἐμφαίνουσα. Οὐκ εἰς Διός»	ἔφη,	ἀλλ´ εἰς ἀνδρὸς Δία τὸν
[2, 23]	σῴζεσθαί σοι αὐτοὺς εὐαγγελίζομαι. Ἄπολλον»	ἔφη	ἀναβοήσας καὶ θεοί, καὶ ποῦ
[2, 24]	Ὑπολαβὼν οὖν ὁ Κνήμων ἅλις»	ἔφη	βουκόλων καὶ σατραπῶν καὶ βασιλέων
[2, 17]	ὁ Θεαγένης ἀλλ´ ὦ Κνήμων»	ἔφη	ἐπειδή σε θεῶν τις ἡμῖν
[2, 24]	δὲ αὐτοῖς τίνα αἰτίαν; Ἀττικῆς»	ἔφη	ἐρωμένης ἁρπαγήν, ἣν Θίσβην ἐκεῖνος
[2, 16]	λέγοι πυνθανομένου, διότι βέλτιον ἦν»	ἔφη	θατέρῳ με τῶν ὀφθαλμῶν ἐλαττωθῆναι
[2, 34]	ἄγουσι θυσίαν οἱ μὲν Αἰνιᾶνες»	ἔφη	Θετταλικῆς ἐστι μοίρας τὸ εὐγενέστατον
[2, 8]	μανθάνειν. Καὶ ὃς θαυμάσεις μὲν»	ἔφη	Θίσβην δ´ οὖν εἶναι Κνήμων
[2, 16]	σε πτοία γέγονεν; Ἀνὴρ ὑβριστὴς»	ἔφη	καὶ ἀτάσθαλος καὶ οὐδὲ τὴν
[2, 7]	φαιδρότερον αὐτοὺς ἀνιεὶς ταῦτα μὲν»	ἔφη	καὶ ἐπαίνων ἄξια κατ´ ἐμὲ
[2, 26]	δὲ ἔχου τῶν ἑξῆς. Ἕξομαι»	ἔφη	καὶ ἐπανῄει πρὸς τὴν πόλιν.
[2, 16]	οἱ ὄνειροι σοφίζονται. Βαρὺ μὲν»	ἔφη	καὶ τοῦτο» ἡ Χαρίκλεια πλὴν
[2, 17]	οὖν ἐπιστήσας ὁ Κνήμων τοιάδε	ἔφη·	Κακῶν μέν, ὦ Θεάγενες, ἄδηλον
[2, 29]	Χαρικλῆς ὄνομα ἦν αὐτῷ, θαυμασίως«	ἔφη	λέγεις· καὶ ταύτῃ τὴν γνώμην
[2, 26]	λαγόσι τὴν πόλιν ἐγκολπισάμενος. Ἄριστα»	ἔφη	λέγεις» ὁ Κνήμων καὶ ὡς
[2, 23]	μοι, τούτους ἐγνώρισας; Οὐκ ἐγνώρισα»	ἔφη	μόνον» ὁ Κνήμων ἀλλὰ καὶ
[2, 18]	ἀνέστρεφέ τε καὶ οὐκ ἂν	ἔφη	μόνος πορεύεσθαι οὐδὲ ἀναρρίψειν τοσοῦτον
[2, 22]	τοῦτον ὑπέστης πόλεμον ἐξειπεῖν; Εἰσαῦθις»	ἔφη·	νῦν δὲ ὥρα καὶ τὴν
[2, 24]	τὴν ἔφοδον. Καὶ ὃς βασιλεῖ,	ἔφη	ξένε, τῷ μεγάλῳ σατραπεύει τὴν
[2, 32]	δὲ ἐρομένου τὴν αἰτίαν ὅτι«	ἔφη	ὁ ἀπαγγέλλων ἐπέταττεν ἀπέχεσθαι τῶν
[2, 11]	ἐν Αἰγύπτῳ τραγῳδήσουσα. Οὐ παύσῃ»	ἔφη	ὁ Θεαγένης ἄγαν ἀνδριζόμενος εἴδωλά
[2, 5]	βάλλει τὴν ἀκοήν. Οὐ παύσῃ»	ἔφη	ὁ Θεαγένης ἀπατῶν με πολλάκις;
[2, 32]	ἀκούσας, ἀλλ´ ἴσως ἀκούσομαι. Ἀκούσῃ»	ἔφη	ὁ Καλάσιρις. ~Νυνὶ δὲ ἅπερ
[2, 21]	μέρει τὰ κατὰ σεαυτόν. Ἴωμεν»	ἔφη	ὁ Κνήμων καὶ γάρ μοι
[2, 22]	θρῆνον. Ἆρ´ οὖν ἂν ἐθέλοις»	ἔφη	ὁ Κνήμων καὶ ὅπως καὶ
[2, 11]	μὲν ἄλλα οὐκ ἔχω λέγειν»	ἔφη	ὁ Κνήμων, ὁ δὲ ἀνῃρηκὼς
[2, 21]	φωνὴν Ἕλλην ἐν Αἰγύπτῳ; Γελοῖον»	ἔφη	ὁ Κνήμων· τῶν γὰρ κατὰ
[2, 24]	με παραφέρειν πειρώμενον. Μανθάνοις ἄν»	ἔφη	ὁ πρεσβύτης· διηγήσομαι δέ σοι
[2, 35]	ἐν δευτέροις ἐπιτελεῖν ἐγγένοιτο. Γινέσθω»	ἔφη	ὁ Χαρικλῆς. Καὶ ἀνιστάμενος ὄψει»
[2, 34]	Φθιώτην ἐνδείκνυται, ὁ μὲν νεανίσκος»	ἔφη	ὁ Χαρικλῆς καὶ ὁλοσχερῶς Αἰνιᾶνα
[2, 26]	ἄρα ἦσθα ὦ παῖ; Ναίχι»	ἔφη.	Ὄνομα δὲ τίς; Κνήμων» ἀπεκρίνατο·
[2, 5]	δὲ Κνήμων ἀναβοήσας ὦ θεοί»	ἔφη	οὐ Χαρικλείας ἐστὶν ἡ φωνή;
[2, 23]	τὸν πρεσβύτην ἐπιθεωρήσας τί λέγεις;	ἔφη	Παῖδές εἰσί σοι τῷ ὄντι
[2, 24]	τοῦ Ναυσικλέους ἐπέγνω. Ἐπ´ ἄγραν»	ἔφη	πεπόρευται. Τοῦ δὲ ὁποίαν πάλιν
[2, 22]	ὦ πάτερ, ἣν λέγεις; Παίδων»	ἔφη	πρὸς λῃστῶν ἀφαιρεθεὶς καὶ τοὺς
[2, 35]	ὁ Χαρικλῆς. Καὶ ἀνιστάμενος ὄψει»	ἔφη	πρός με καὶ τὴν Χαρίκλειαν
[2, 24]	ἄλλα ὁ Κνήμων ἀπάγων θαυμάζω»	ἔφη	πῶς ἢ τίνι χειρὶ πεποιθὼς
[2, 11]	ὁ δὲ Κνήμων ὦ Θίσβη»	ἔφη	σὺ μὲν καλῶς ποιοῦσα τέθνηκας
[2, 16]	Θεαγένης καὶ εὖ μὲν ποιοῦσα»	ἔφη	τὰς ἡλιακὰς ἀκτῖνας ἀποσῴζεις. Τί
[2, 8]	τὸ οὖς ἐπικνῶσα μακαρίζω μὲν»	ἔφη	τὴν θρηνηθεῖσαν ὑπὸ Θεαγένους ἢ
[2, 18]	δῆλος ἦν ὑπεραγωνιῶν, σὺ δὲ»	ἔφη	τὴν μὲν γνώμην ἐρρωμένος τις
[2, 21]	οὖν ἑλληνίζεις τὴν στολήν; Δυστυχήματα»	ἔφη	τὸ λαμπρόν με τοῦτο σχῆμα
[2, 23]	Μισθὸς δέ μοι τίς ἔσται;	ἔφη.	Τὸ μὲν παρὸν» ἦ δ´
[2, 29]	τὸ παράδοξον θαυμάσαντος οὐ θαυμάσεις«	ἔφη	τὸ πρᾶγμα ὡς γέγονεν εἰ
[2, 30]	φύλλα τινά σε καὶ ῥίζας»	ἔφη	τῶν Ἰνδικῶν καὶ Αἰθιοπικῶν καὶ
[2, 24]	δὲ ὁποίαν πάλιν ἐρομένου θηρίων»	ἔφη	τῶν χαλεπωτάτων, οἳ καλοῦνται μὲν
[2, 30]	βλέμματος ἐμφανίζων ἄρτι μὲν τὸν	ἔφηβον	παραλλάξας τὴν χροιὰν δὲ ἀκριβῶς
[2, 30]	ἀδύνατος. Ἐγὼ μὲν οὐκ ἀνίκανος»	ἔφην,	δῶρόν γε λαμβάνων σὺ δὲ
[2, 30]	τὴν αἰτίαν πυνθανομένου ὅτι γελοῖον»	ἔφην	εἰ τηλικαῦτα δῶρα καθυπισχνούμενος προσέτι
[2, 29]	Κἀγὼ πρὸς αὐτὸν ὦ Χαρίκλεις«	ἔφην	ἦλθες γὰρ κἀκεῖσε; Ἦλθον« εἶπεν
[2, 30]	ὠνεῖσθαι βουληθείης, ἕτοιμος παρέχειν. Βούλομαι»	ἔφην	καὶ δείκνυε. Ὁ δὲ ὄψει
[2, 30]	περὶ τὴν ἀγοράν. Σαυτῷ παρεγγύα»	ἔφην	μὴ βαρύτιμον εἶναι περὶ τὴν
[2, 34]	Ἐκείνοις μὲν οὖν οὐδεὶς φθόνος»	ἔφην	ὦ Χαρίκλεις, ἢ χαρίζεσθαι ταῦτα
[2, 30]	εὐφραίνουσα. Ἅπερ ὡς εἶδον ἄλλους»	ἔφην	ὥρα σοι, ξένε, τῶνδε ἐπιζητεῖν
[2, 36]	Οὔπω δὲ οὐδεὶς τῶν ἀληθῶν	ἐφήπτετο,	χρησμοὶ γὰρ καὶ ὄνειροι τὰ
[2, 24]	μὲν δυνατὸν ἐκφεύγειν δὲ οὐκ	ἐφικτόν.	Κέρδος δὲ ὡς ἐν τοῖς
[2, 13]	τοὺς πολεμίους. Καὶ οὕτω κρίνας	ἐφίσταται	τοῖς ἀμφὶ τὸν Θεαγένην ἄγριόν
[2, 24]	τίνι χειρὶ πεποιθὼς ἐνεθυμήθη τὴν	ἔφοδον.	Καὶ ὃς βασιλεῖ, ἔφη ξένε,
[2, 12]	θόρυβον καὶ τὴν τῶν ἐναντίων	ἔφοδον,	ὅτε αὐτὸν οἴσοντα τὸ ἱερεῖον
[2, 14]	ἔχων χρόνον παρὰ δὲ τὴν	ἔφοδον	τῶν πολεμίων καθῆκεν εἰς τὸ
[2, 17]	μὲν καταμείναντας λιμῷ διαφθαρῆναι δὲ	ἐφόδῳ	τινῶν ἤτοι τῶν ἐναντίων πάλιν
[2, 25]	σαγήνην ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν ἐπεσύρετο.	Ἐφοίτα	δὴ θαμὰ καὶ εἰς τὸν
[2, 16]	τῇ Χαρικλείᾳ τῇδε ξυγκείμενον ὄναρ	ἐφοίτησεν·	ἀνὴρ τὴν κόμην αὐχμηρὸς καὶ
[2, 18]	Χέμμιν τινὰ κώμην οὕτω καλουμένην	ἔφραζεν,	εὐδαίμονά τε καὶ πολυάνθρωπον καὶ
[2, 11]	ἡ Θίσβη καὶ ἡ δέλτος	ἔφραζεν,	ὁ δὲ Κνήμων ὦ Θίσβη»
[2, 19]	ὑπὸ τοῦτον εἶναι τὴν κώμην	ἔφραζεν	ὁ Θέρμουθις οὗπερ τὸν Θύαμιν
[2, 26]	μοι θέσεως ἔχειν τοὺς Δελφοὺς	ἔφραζεν	ὅτε αὐτὸν ἱερομνήμονα ἡ πόλις
[2, 22]	τὰ ὑπὸ κνήμην, ἡ δὲ	ἐφρόντιζε	τῆς εὐνῆς καὶ μαλακὴν ηὐτρέπιζε
[2, 10]	τοῦ λῃστάρχου θρύπτεται κἀμὲ κατακλείσας	ἔχει	μηδὲ ὅσον προκύψαι τῶν θυρῶν
[2, 10]	πολεμίαν ἑκοῦσα διεπραξάμην. Εἰ δὲ	ἔχει	σέ τις ἀμετάβλητος ὀργή, κέχρησο
[2, 2]	σπήλαιον, ὡς καθῆκεν αὐτός, ὡς	ἔχει	φύσεως τὸ ἄντρον, ὡς οὐδὲν
[2, 23]	δεῖ μέλος ἀκρωτηριάζειν, ἀλλ´ ἅπαν	ἔχειν	ἡγήσομαι εἰ τούτους ὁπόθεν εἰσὶν
[2, 26]	καὶ ὁ πατήρ μοι θέσεως	ἔχειν	τοὺς Δελφοὺς ἔφραζεν ὅτε αὐτὸν
[2, 30]	~Τῆς μὲν οὖν ἐκεῖσε ἀφίξεως	ἔχεις	τὸν ἀπολογισμόν, ὦ φίλος, ἣν
[2, 4]	Χαρίκλειαν; Ὦ Χαρίκλεια, θάρσει· πιστὸν	ἔχεις	τὸν ἐρώμενον· ἀπολήψῃ με μικρὸν
[2, 19]	γὰρ τῶν ὄψεων σφόδρα διεστραμμένως	ἔχετε,	ἡ δὲ Χαρίκλεια καὶ πλέον
[2, 10]	βαρυτέραν ζωὴν καὶ φίλτρον βαρβαρικὸν	ἔχθρας	ἀνιαρότερον τὴν Ἀττικὴν ἀνέχεσθαι. ~Τοιαῦτα
[2, 14]	ὅ τι καὶ γέγονεν οὐκ	ἔχοι	λέγειν αὐτὸς δὲ τραυματίας ἀπενήξατο
[2, 17]	εἴ τι περὶ τοῦ Θυάμιδος	ἔχοι	μανθάνειν. Ῥᾷόν τε γὰρ ἐφ´
[2, 14]	πρός τινων ἀνῃρημένην οὓς οὐκ	ἔχοι	μὲν γινώσκειν μαθεῖν δ´ ἂν
[2, 1]	τὴν νῆσον ὑπὸ τοῦ πυρὸς	ἐχομένην	ὁρῶσι. Καὶ ὁ μὲν Θεαγένης
[2, 14]	προσελθὼν ἀνέστησέ τε τῶν γονάτων	ἐχόμενον	τοῦ Θεαγένους καὶ ποῦ Θύαμις
[2, 23]	οἶμαι τὸ κάλλιστον ἀνδρὶ νοῦν	ἔχοντι	καὶ οἶδα πολλοὺς ὡς θησαυρὸν
[2, 26]	εἰσαῦθις» ἔφη ἀκούσῃ, νῦν δὲ	ἔχου	τῶν ἑξῆς. Ἕξομαι» ἔφη καὶ
[2, 25]	τὸ κάλλος δεύτερον μετὰ Χαρίκλειαν	ἔχουσα,	ὄνομα Ῥοδῶπις, οὐκ οἶδ´ ὁπόθεν
[2, 35]	ἐν πρώτοις αὐτὰρ κλέος ὕστατ´	ἔχουσαν	φράζεσθ´, ὦ Δελφοί, τόν τε
[2, 19]	ἕνεκα τοῦ βαδίζειν μακρότερον ἀήθως	ἐχούσης·	ἐλευσόμεθα δ´ οὖν ὅμως εἰς
[2, 8]	ὁ Κνήμων· ἃ δ´ οὖν	ἔχω	γινώσκειν ἀμφ´ αὐτῇ τοιάδε ἐστίν·
[2, 9]	Ἀθηνῶν ἐξέπλευσε. Καὶ ταῦτα μόνον	ἔχω	γινώσκειν Ἀντικλέους τινὸς κατὰ τὴν
[2, 11]	Ὡς κἀγώ σε καὶ κειμένην	ἔχω	δι´ ὑποψίας καὶ σφόδρα δέδοικα
[2, 8]	δεῦρο κατιόντας; Ταῦτα μὲν οὐκ	ἔχω	λέγειν» ἀπεκρίνατο πρὸς αὐτὴν ὁ
[2, 11]	ἐκπέπληγμαι. Τὰ μὲν ἄλλα οὐκ	ἔχω	λέγειν» ἔφη ὁ Κνήμων, ὁ
[2, 6]	αὐχένος ἐξήρτητο. Καὶ ἡ μὲν	ἔχω	σε, Θεάγενες» ὁ δὲ ζῇς
[2, 10]	ἐπιθεὶς τὴν τιμωρίαν, ὡς δὲ	ἔχω	συμβάλλειν, ἀφαιρεθῆναί με πρός τινος
[2, 16]	ἦν ὄναρ ὄναρ ἦν» ἔλεγεν,	ἔχω	τὸν ὀφθαλμόν· θάρσει Θεάγενες. Ἀνέπνευσε
[2, 22]	ἀδικοῦντας γινώσκων ἐπαμῦναι δὲ οὐκ	ἔχων	εἰλοῦμαι περὶ τὸν τόπον καὶ
[2, 30]	Καὶ ὃς ὑπὸ μάλης βαλαντίδιον	ἔχων	προκομίσας ἐπεδείκνυε λίθων πολυτίμων ὑπερφυές
[2, 14]	καὶ τὸν μὲν ἄλλον ἔκρυπτεν	ἔχων	χρόνον παρὰ δὲ τὴν ἔφοδον
[2, 19]	ἅμα ἡλίῳ τὴν λίμνην περαιωθέντες	ἐχώρουν	δι´ ὕλης τινὸς βαθείας καὶ
[2, 27]	σιτηρέσιον ἐκ τοῦ δημοσίου παρέχειν	ἐψηφίσαντο.	Καὶ συνελόντι λέγειν ἀγαθῶν ἀπέλιπεν
[2, 20]	τε τὴν νύκτα καὶ χαλεπαίνειν	ἐῴκει	μακροτέραν τῶν ἄλλων ὑποτιθέμενος. Ὡς
[2, 30]	δὲ καὶ ὥρᾳ γάμου πλησιάζειν	ἐῴκει,	οὕτως ἄρα κάλλους ὑπερβολὴ καὶ
[2, 15]	καὶ σκοπεῖν μέν τι βουλομένοις	ἐῴκεσαν	τῶν δὲ παρελθόντων ἀλγεινῶν τὸ
[2, 32]	πρεσβευτὴν τῶν Αἰθιόπων εἴ τις	ἑώρα	ἐπυνθανόμην. Καί μοί τις ἀπήγγελλεν
[2, 30]	καὶ Αἰθιοπικῶν καὶ Αἰγυπτίων ὠνούμενον	ἑώρακα·	εἰ δὴ οὖν ἀκραιφνῆ ταῦτα
[2, 35]	δὲ ἡ παῖς, ὦ Κνήμων,	ἑωρᾶτο	ἤδη πολλάκις καὶ θυσιῶν συνεφήπτετο
[2, 15]	Εἰς ἀλλήλους τε ἐπὶ πλεῖστον	ἑώρων	καὶ ἕκαστος τὸν ἕτερον εἰπεῖν
[2, 16]	οὐδ´ ἡντιναοῦν προτιθέντες· καὶ ταῦτα	ἕως	ἔξεστι, τοῦ Αἰγυπτίου τούτου (ἔλεγε
[2, 28]	νέφος ἐλαυνόντων τε καὶ ὠθούντων	ἕως	ἐπὶ τὴν διακεκαυμένην ζώνην συρράξωσι,
[2, 1]	τὸν Θεαγένην καὶ τὸν Κνήμωνα,	ἕως	μὲν ἥλιος ἦν ὑπὲρ γῆν,
[2, 6]	κἀκεῖνοι παρ´ ἐλπίδα σωθέντες ἐκινδύνευον,	ἕως	ὁ Κνήμων πίδακά τινα διαμώμενος
[2, 20]	οὐ πρότερον ἀνέπνευσε τῆς φυγῆς	ἕως	τὸ νυκτὸς ἐπελθὸν κνέφας ἐπέδησεν
[2, 14]	τοῦτο πολλάκις καὶ πλέον οὐδέν,	ἕως	τὸ ὄνομα κατὰ μέρος ἀποτέμνων