Livre, chapitre
[2, 19]	Χαρικλείας γε ταύτης ἕνεκα τοῦ	βαδίζειν	μακρότερον ἀήθως ἐχούσης· ἐλευσόμεθα δ´
[2, 19]	περαιωθέντες ἐχώρουν δι´ ὕλης τινὸς	βαθείας	καὶ τὸ λάσιον δυσδιέξοδον παρεχομένης·
[2, 12]	καὶ ἀγνοίᾳ τῶν πρὸς τὰ	βάθη	φερουσῶν ἀτραπῶν ἐντυχὼν ὁ Θύαμις
[2, 2]	ὡς οὐδὲν δέος εἰς τὸ	βάθος	διικνεῖσθαι τὸ πῦρ ὑπὸ τῶν
[2, 14]	ἀποπτύοντα ἐγνώρισέ τε εἶναι Θυάμιδος,	βαθύ	τι καὶ βύθιον στενάξας καὶ
[2, 21]	τὸ γένειον λάσιον καὶ σεμνότερον	βαθυνόμενον,	στολὴ καὶ ἐσθὴς ἡ ἄλλη
[2, 30]	διάπρασιν. Καὶ ὃς ὑπὸ μάλης	βαλαντίδιον	ἔχων προκομίσας ἐπεδείκνυε λίθων πολυτίμων
[2, 5]	ἄντρου καταλιπὼν ἡ φωνή μοι	βάλλει	τὴν ἀκοήν. Οὐ παύσῃ» ἔφη
[2, 12]	ὑπὸ μὲν θυμοῦ λῃστρικοῦ καὶ	βαρβαρικῆς	ὀργῆς πλέον τότε δι´ ἐρωτικὴν
[2, 10]	θανάτου βαρυτέραν ζωὴν καὶ φίλτρον	βαρβαρικὸν	ἔχθρας ἀνιαρότερον τὴν Ἀττικὴν ἀνέχεσθαι.
[2, 33]	καὶ διαδόχων ἔρημον ἐν γήρᾳ	βαρεῖ	διάγειν, μὴ πρὸς Ἀπόλλωνος αὐτοῦ
[2, 32]	ἄγαν διατεθεὶς καὶ ὥσπερ οἱ	βαρεῖάν	τινα πληγὴν εἰληφότες ὅτι δή
[2, 16]	ὁρατῶν ὑπουργὸν οἱ ὄνειροι σοφίζονται.	Βαρὺ	μὲν» ἔφη καὶ τοῦτο» ἡ
[2, 25]	ἐπιθυμίαν καὶ τῆς ἐνεγκούσης ὁ	βαρυδαίμων	ἐξῄειν ὁμοῦ μὲν εἴκων ταῖς
[2, 22]	καὶ ὅπως καὶ πότε τὸν	βαρὺν	τοῦτον ὑπέστης πόλεμον ἐξειπεῖν; Εἰσαῦθις»
[2, 10]	κηδείας μεταλαβεῖν Ἑλληνικῆς ἢ θανάτου	βαρυτέραν	ζωὴν καὶ φίλτρον βαρβαρικὸν ἔχθρας
[2, 30]	ἀγοράν. Σαυτῷ παρεγγύα» ἔφην μὴ	βαρύτιμον	εἶναι περὶ τὴν διάπρασιν. Καὶ
[2, 9]	καὶ τέλος τὴν Θίσβην εἰς	βασάνους	ἐξῄτουν. Ὡς δὲ ὑποσχόμενος ὁ
[2, 24]	ἐνεθυμήθη τὴν ἔφοδον. Καὶ ὃς	βασιλεῖ,	ἔφη ξένε, τῷ μεγάλῳ σατραπεύει
[2, 24]	ἀρίστης ἀλλ´ ὅτι αὐτὴν καὶ	βασιλεῖ	τῶν Αἰθιόπων ἀπάξειν ἔμελλεν ὡς
[2, 24]	ἔφη βουκόλων καὶ σατραπῶν καὶ	βασιλέων	αὐτῶν, ἔλαθες γάρ με μικροῦ
[2, 3]	σχεδὸν ἐναποσβεσθείσης καὶ πρὸς τὸ	βάσιμον	ἀποψυγείσης. Δᾷδας οὖν ἡμιφλέκτους ἀνευρόντες
[2, 33]	μὴ δή τις καὶ δαίμονος	βασκανία	τῆς δευτέρας με θυγατρὸς στερήσειε,
[2, 1]	καὶ τῆς ἀρρήτου τοῦ δαίμονος	βασκανίας·	προσαφῄρηταί με καὶ τὰ τελευταῖα
[2, 34]	τοσοῦτος ἰδεῖν τὸ μέγεθος ὡς	βεβαιοῦν	τῇ θέᾳ τὸ γένος. Ἐμοῦ
[2, 30]	ἰδίᾳ φράζειν ἔλεγεν ἑλληνίζων οὐ	βεβαίως.	Ἐμοῦ δ´ ἑτοίμως ὑπακούσαντος εἴς
[2, 3]	πάθει καταμαθὼν καὶ τῇ συμφορᾷ	βεβαπτισμένον	δεδιώς τε μή τι κακὸν
[2, 25]	μηδὲ ἱερὰ καὶ τεμένη θεῶν	βεβηλῶσαι,	τῶν δὲ ἡμαρτημένων οὐκ ἔργῳ,
[2, 19]	Πρὸς ταῦτα ἐμειδίασαν ὀλίγον καὶ	βεβιασμένον	καὶ μόνοις τοῖς χείλεσιν ἐπιτρέχον,
[2, 8]	πρὸς ταῦτα βραχύ τι καὶ	βεβιασμένον	οὐδὲ τοῦτο ἀδάκρυτον ἀλλ´ ὡς
[2, 13]	στῆθι» ἔλεγεν οὗτος ἢ βεβλήσῃ·	βέβλησαι	δὲ οὐδέπω διότι σε καὶ
[2, 13]	καὶ στῆθι» ἔλεγεν οὗτος ἢ	βεβλήσῃ·	βέβλησαι δὲ οὐδέπω διότι σε
[2, 17]	τὸ δέον, πλείονι κλύδωνι κακῶν	βεβυθισμένοι.	Μικρὸν οὖν ἐπιστήσας ὁ Κνήμων
[2, 10]	γενοίμην εἰ καὶ τεθνάναι δέοι·	βέλτιον	γὰρ ὑπὸ χειρῶν ἀνῃρῆσθαι τῶν
[2, 13]	ἐγκράτειαν καταστελλόμενος. ~Ἐδόκει δὴ αὐτῷ	βέλτιον	εἶναι μὴ ὡς πολέμιον ἐντυγχάνειν
[2, 16]	διότι τοῦτο λέγοι πυνθανομένου, διότι	βέλτιον	ἦν» ἔφη θατέρῳ με τῶν
[2, 12]	ἱερεῖον ἀπέστειλεν ὁ Θύαμις, ἔξω	βελῶν	ποιούμενος καὶ περισῴζειν ἑαυτῷ βουλόμενος
[2, 8]	αὐλήμασιν εἶδε καὶ πρὸς τὸ	βίαιον	τῶν φυσημάτων ἀπρεπέστερον ἐπὶ τὰς
[2, 5]	διότι τοιούτου σώματος οὗ πρὸς	βίαν	ἐξηλάθης ἀποστατεῖν οὐ φέρουσα, τὸ
[2, 3]	δὲ Θεαγένης ὥσπερ τινὸς πρὸς	βίαν	ὤσαντος ἐπὶ τὸ σῶμα τῆς
[2, 10]	ὡς ἃ μὲν ἀδικεῖν ἔδοξα	βιασθεῖσα,	ἃ δὲ τετιμώρημαι τὴν σοὶ
[2, 28]	ὅσα περὶ τοῦ ποταμοῦ τούτου	βίβλοις	ἱεραῖς ἀναγεγραμμένα μόνοις τοῖς προφητικοῖς
[2, 1]	οὐδὲ ἐν χερσὶν ἀπολιπούσης τὸν	βίον	αἷς ἠβουλήθης· ἀλλὰ πυρός, οἴμοι,
[2, 33]	γάμος καὶ παρθενεύειν τὸν πάντα	βίον	διατείνεται καὶ τῇ Ἀρτέμιδι ζάκορον
[2, 33]	κατασκευὴν τοῦ τὸν ἄριστον ᾑρῆσθαι	βίον,	ἐπανατείνεται ἐκθειάζουσα μὲν παρθενίαν καὶ
[2, 24]	βουκόλοι λῃσταὶ δέ εἰσι τὸν	βίον	καὶ δυσάλωτοι παντάπασιν, ὅσα φωλεοῖς
[2, 33]	σαλεύω γὰρ ἐπ´ αὐτῇ τὸν	βίον	καὶ ἔστι τὰ μὲν ἄλλα
[2, 16]	τοῦ προελθεῖν εἰς τὸν τῇδε	βίον	καὶ τοῦδε τοῦ φωτὸς μεταλαβεῖν
[2, 33]	τοξείαν. Ἐμοὶ δέ ἐστιν ὁ	βίος	ἀφόρητος ἐλπίσαντι μὲν ἀδελφῆς ἐμαυτοῦ
[2, 22]	τὸν ξένιον καὶ ἱκέσιον ἀκριβοῦντος.	Βίος	γάρ, ὦ παῖ, κἀκείνῳ πλάνος
[2, 24]	πατὴρ δὲ καὶ ὄνομα Καλάσιρις,	βίος	δὲ νῦν μὲν ἀλήτης πρότερον
[2, 1]	τὰς τρίχας ἐρρίφθω» φησὶν ὁ	βίος	εἰς τὴν τήμερον· ἠνύσθω λελύσθω
[2, 27]	οὐκ ὀλίγος δὲ ὁ τοιοῦτος	βίος	συρρεῖ περὶ τὸν νεὼν τοῦ
[2, 25]	ὀφθεῖσα πολλάκις, ἐνίκα τὴν διὰ	βίου	μοι μελετηθεῖσαν ἐγκράτειαν, ἐπὶ πολύ
[2, 29]	ἐμαυτὸν μὲν οὐκ ἐξάγω τοῦ	βίου	τοῖς θεολογοῦσιν ὡς ἀθέμιτον τὸ
[2, 15]	εἶτα ἀποτυγχάνων εἰς γῆν τὸ	βλέμμα	ἐπέστρεφε καὶ ἀνανεύσας αὖθις ἀνέπνευσε
[2, 35]	πνέων καὶ πρὸς ἐκεῖνον τὸ	βλέμμα	καὶ τὸ φρόνημα ἀναφέρων· ὀρθὸς
[2, 16]	τὴν κόμην αὐχμηρὸς καὶ τὸ	βλέμμα	ὑποκαθήμενος καὶ τὴν χεῖρα ἔναιμος
[2, 13]	κρυπτόμενον βούλημα τῆς ψυχῆς τῷ	βλέμματι	καταμηνύων. Οἱ δὲ ὡς εἶδον
[2, 30]	ἰδεῖν καὶ ἀγχίνοιαν ἀπὸ τοῦ	βλέμματος	ἐμφανίζων ἄρτι μὲν τὸν ἔφηβον
[2, 21]	ἡ ἄλλη πρὸς τὸ ἑλληνικώτερον	βλέπουσα.	Μικρὸν οὖν ἐπιστήσας ἑαυτὸν ὁ
[2, 35]	τε ἅμα καὶ οὐκ ἀνέραστον	βλέπων,	οἷον θαλάσσης ἀπὸ κύματος εἰς
[2, 16]	τοσοῦτον ὅσον τὰ ἄκρα τῶν	βλεφάρων	ἐπιλεᾶναι, τῇ Χαρικλείᾳ τῇδε ξυγκείμενον
[2, 25]	ὥσπερ τῷ ὀνόματι τοῦ Θυάμιδος	βληθεὶς	τὴν ἀκοήν, καὶ ὁ μὲν
[2, 33]	ἀποσκορακίζουσα. Πρὸς ταῦτα δὴ σὲ	βοηθὸν	ἐπικαλοῦμαι καὶ διὰ τοῦτο καιροῦ
[2, 16]	ἁπάντων πρὸς τὴν ἐξ ἀρχῆς	βοὴν	τῆς Χαρικλείας ἀφυπνισμένος, ἐμοὶ γὰρ
[2, 2]	συμβολὴν καθάπερ ἀπὸ ὕσπληγος τῆς	βοῆς	ἀπεσφενδόνητο. Τῇδε οὖν κἀκεῖσε παρεφέροντο
[2, 8]	μετὰ τὴν ἀπάτην εἰς τὸν	βόθρον	ἑαυτὴν ἀπεκρήμνισεν, ὁ δὲ πατὴρ
[2, 12]	Τέλος δὲ θροῦν τινα καὶ	βόμβον	αἰσθόμενος ἐκ τῶν κοίλων τοῦ
[2, 21]	κακῶν καὶ τὸν ἐκ τούτων	βόμβον	ἄπειρον ἐπὶ σεαυτὸν κινεῖς. Ἀλλὰ
[2, 20]	ἢ ὕποπτος εἶναι τοῖς ἐντυγχάνουσι.	Βουκόλοι	γὰρ ἄλλα τε πρὸς τὸ
[2, 24]	οἳ καλοῦνται μὲν ἄνθρωποι καὶ	βουκόλοι	λῃσταὶ δέ εἰσι τὸν βίον
[2, 20]	τὸ λῃστρικώτερον εἶδος παρὰ τοῖς	βουκόλοις	ἤσκητο τοῦ μὴ ἀποτρόπαιος ἢ
[2, 17]	Ἄλλως τε γὰρ ἄπιστον τὸ	βουκόλων	γένος καὶ νῦν πλέον ὅτε
[2, 18]	τοῦ Νείλου πρὸς ἐπιτειχισμὸν τῶν	βουκόλων	ἐπὶ λόφου παρῳκημένην· ἀπέχειν δὲ
[2, 24]	οὖν ὁ Κνήμων ἅλις» ἔφη	βουκόλων	καὶ σατραπῶν καὶ βασιλέων αὐτῶν,
[2, 10]	ταύτῃ κατ´ ἐμοῦ πρὸς ὃ	βούλει·	μόνον ὑπὸ σὲ γενοίμην εἰ
[2, 10]	σαυτοῦ θεραπαινίδα· καὶ εἰ μὲν	βούλει,	σῷζε μαθὼν ὡς ἃ μὲν
[2, 30]	καί με ἠσπάζετο καί τι	βούλεσθαι	ἰδίᾳ φράζειν ἔλεγεν ἑλληνίζων οὐ
[2, 18]	καὶ ὅσα εἰκὸς ἦν τῶν	βουλευθέντων	φράσαντες καὶ ῥᾳδίως ὑπόκουφον ἄνδρα
[2, 23]	ἀφιγμένοι καὶ ποίαις κεχρημένοι τύχαις	βουληθείης	ἐξαγορεύειν. Ἕξεις» ἀπεκρίνατο τὸν μισθὸν
[2, 30]	καὶ δόλου παντὸς ἐκτὸς ὠνεῖσθαι	βουληθείης,	ἕτοιμος παρέχειν. Βούλομαι» ἔφην καὶ
[2, 30]	τούτοις καὶ ἕτερον δῶρον ὑποδέξασθαι	βουληθείης	πολὺ τούτων ἐριτιμότερον. Ἐγέλων πρὸς
[2, 19]	τοῦ Κνήμωνος καὶ εἰπόντος καὶ	βουληθέντος,	πρόφασιν μὲν αὐτῷ τὴν ἐμπειρίαν
[2, 13]	τραχὺ περισκοπῶν καὶ τὸ κρυπτόμενον	βούλημα	τῆς ψυχῆς τῷ βλέμματι καταμηνύων.
[2, 20]	περισκοπῶν εἴ πῄ ποτε ἐπέλθοι,	βουλὴν	εἰς αὐτὸν ποιούμενος ἀτοπωτέραν· οὐ
[2, 15]	ἐπὶ πολὺ μὲν ἐπιφερόμενον διωθοῦντο	βουλήν	τινα στήσασθαι τῶν παρόντων ἐπιθυμοῦντες,
[2, 18]	ἐξέπεμπον μὲν ἐφ´ ἣν ἔδοξε	βουλὴν	τὸν Θέρμουθιν. Ὁ δὲ βραχὺ
[2, 17]	συνέμπορον τῶν δυστυχημάτων πεποίηκεν, ἄρχε	βουλῆς·	τόπων τε γὰρ τῶν τῇδε
[2, 20]	εἵλκυσεν ἀσπίδος δήγματι, μοιρῶν τάχα	βουλήσει	πρὸς οὐκ ἀνάρμοστον τοῦ τρόπου
[2, 36]	ἔσπα καὶ ὡς ἕκαστος εἶχε	βουλήσεως,	οὕτω καὶ ὑπελάμβανεν. Οὔπω δὲ
[2, 25]	ἀνάγκαις καὶ πράττειν ὅπῃ καὶ	βούλοιντο	τὰ καθ´ ἡμᾶς ἐπιτρέπων ὁμοῦ
[2, 36]	εἰσεδύετο τὸν χρησμὸν ὅ τι	βούλοιτο	φράζειν ἀποροῦντας· ἄλλος γὰρ πρὸς
[2, 30]	ἐκτὸς ὠνεῖσθαι βουληθείης, ἕτοιμος παρέχειν.	Βούλομαι»	ἔφην καὶ δείκνυε. Ὁ δὲ
[2, 29]	ἦν δ´ ἐγώ· νῦν γὰρ	βούλομαι.	Μάνθανε« εἶπεν ὁ Χαρικλῆς τοὺς
[2, 30]	ὦ φίλος, ἣν δέ σε	βούλομαι	παρενθήκην γνῶναι τοῦ διηγήματος, μᾶλλον
[2, 15]	ἐπεισῄει, καὶ σκοπεῖν μέν τι	βουλομένοις	ἐῴκεσαν τῶν δὲ παρελθόντων ἀλγεινῶν
[2, 27]	Σπαρτιάτην λέγοντες καὶ ἐνοικεῖν τε	βουλόμενον	τῷ τεμένει τοῦ νεὼ συνεχώρουν
[2, 21]	παρ´ ᾧ γνώσῃ τε τἀμὰ	βουλόμενος	ἀναθήσῃ δ´ ἐν μέρει τὰ
[2, 12]	βελῶν ποιούμενος καὶ περισῴζειν ἑαυτῷ	βουλόμενος	ἔλαθεν εἰς τὸ σπήλαιον καθεὶς
[2, 20]	περιεσκόπει τὸν οὐδαμοῦ διώκοντα καὶ	βουλόμενος	καθεύδειν ἀπηύχετο τοῦθ´ ὃ ἐβούλετο,
[2, 30]	δὲ οὐκ οἶδ´ ὅ τι	βουλόμενος	παίζεις ἡμᾶς. Οὐ παίζω» εἶπεν,
[2, 29]	πύθοιο· πεύσῃ δὲ ὅταν σοι	βουλομένῳ	γίνηται. Οὐκοῦν ὥρα σοι λέγειν«
[2, 33]	καὶ ὅτι γυνὴ γέγονεν εἰδέναι.	Βουλομένῳ	δέ σοι τὸ πρᾶγμα ῥᾴδιον,
[2, 34]	σεμνυνόμενον Ὑπάταν, ὡς μὲν αὐτοὶ	βούλονται	ἀπὸ τοῦ τῶν ἄλλων ὑπατεύειν
[2, 19]	Καὶ ἦν μὲν ὥρα περὶ	βουλυτὸν	ἤδη· ἐπεὶ δὲ λόφον τινὰ
[2, 29]	ἐγίνετο, ὀψὲ δέ ποτε καὶ	βραδὺ	τῆς ἡλικίας πολλὰ τὸν θεὸν
[2, 6]	διαμώμενος καὶ τὴν συρρυεῖσαν κατὰ	βραχὺ	νοτίδα κοίλαις ταῖς χερσὶν ὑδρευσάμενος
[2, 18]	βουλὴν τὸν Θέρμουθιν. Ὁ δὲ	βραχὺ	προελθὼν ἀνέστρεφέ τε καὶ οὐκ
[2, 8]	Ἀττικὸς πεζομάχος. ~Ἐγέλασαν πρὸς ταῦτα	βραχύ	τι καὶ βεβιασμένον οὐδὲ τοῦτο
[2, 22]	τε πυρίνου καὶ ὡραίων παντοίων	βρίθουσαν.	Ὃ δὴ Κνήμων θαυμάσας ἀλλ´
[2, 4]	τι καὶ γοερὸν ὁ Θεαγένης	βρυχώμενος	ὢ πάθους ἀτλήτου» φησὶν ὢ
[2, 19]	ἡμίοπτα ταῖς παρειαῖς ἐν τῇ	βρώσει	τοῦ αἵματος ἀπέσταζεν. Ὡς δὲ
[2, 23]	πρεσβύτης ἐσιτεῖτο, ψυχῆς γὰρ διὰ	βρῶσιν	οὐδὲ ἓν ἀφῃρεῖτο, ἐπερρόφουν ὁ
[2, 14]	εἶναι Θυάμιδος, βαθύ τι καὶ	βύθιον	στενάξας καὶ τὸ γεγονὸς ὅπως
[2, 35]	δὲ ἡμεῖς τε πρὸς τοῖς	βωμοῖς	ἐγενόμεθα καὶ ὁ νεανίας ἤδη
[2, 27]	μὲν ἐμαυτὸν ἐπὶ πρόσωπον τοῖς	βωμοῖς	ἐπιβαλὼν ἵλεων εἶναι τὰ πάντα
[2, 34]	πρὸς αὐτοῖς τοῖς τοῦ Πυθίου	βωμοῖς	ὑπ´ Ὀρέστου τοῦ Ἀγαμέμνονος. Ἡ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 17/01/2007