[152] (Version A) Καρύα. Καρύα, παρά τινα ὁδὸν οὖσα καὶ ὑπὸ τῶν παριόντων λίθοις βαλλομένη, στενάξασα πρὸς ἑαυτὴν εἶπεν· Ἀθλία εἰμὶ ἐγώ, ἥτις κατ' ἐνιαυτὸν ἐμαυτῇ ὕβρεις καὶ λύπας παρέχω. Ὁ λόγος πρὸς τοὺς ἐπὶ τῶν ἰδίων ἀγαθῶν λυπουμένους. (Version B) Καρύα. Καρύα τις ἐν ὁδῷ ἱσταμένη καρπὸν ἔφερε πολύν. Οἱ δὲ παροδῖται λίθοις αὐτὴν καὶ βάκλοις κατέκλων διὰ τὰ κάρυα. Ἡ δὲ οἰκτρὸν ἔφη· Ὦ ἀθλία ἐγώ, ὅτι οὕς τῷ καρπῷ μου εὐφραίνω, ὑπὸ τούτων δεινὰς ἀντιλαμβάνω χάριτας. {Ὅτι} τοὺς ἀχαρίστους καὶ κακούργους, τοὺς ἀντὶ ἀγαθῶν κακὰ αντιδιδόντας, ὁ μῦθος ἐλέγχει.

[152] LE NOYER Un noyer qui se trouvait au bord d'une route et que les passants frappaient à coups de pierres, se disait en soupirant: «Malheureux que je suis de m'attirer tous les ans des insultes et des douleurs !» Cette fable vise les gens qui ne retirent que des désagréments de leurs propres biens.